INFO TURA

1. PIATA UNIRII

15, 27, 30 brojevi tramvaja koji staju

104, 123, 124, 312 brojevi buseva I metroa koji staju. Piata Unirii Station

U okviru Trga Unirii teča Dmbovica pod zemljom I tako se može videti samo deo sa ivica
mostova koji seku reku Dmbovcu.
Parcelu ove zemlje kupio je Constatine Brincoveanu koji je sagradio I palatu ovde. Krst u
podnožiju Mitropolije označava mesto gde je njegov otac ubijen, a njegova ćerka je na
ovom mestu podigla I crkvu koja je sakrivana iza zgrada I blokova u vreme komunizma.

*Izgrađen je po nalogu Čaušeskua sa zadatkom da bude veći, a i jeste, od pariskog

Šanzelizea. Dugacak je 3 km, ima 44 fontane koje neprestano žubore i nastavljaju se
jedna na drugu sve do jedne velike fontane koja zbog svoje veličine ne može da stane u
objektiv aparata.

Piata Unirii danas je rezultat komunističkog urbanističkog plana grada.

Trg je bio poprilično jednoličan, prazan, smeđe/siv pa su urbanisti izgadili veliki broj
fontana na ovom trgu koji se potežu duž čitavog Bulevara Unirii koji se pruža do zgrade
Parlamenta.
Bledo ime PLAZA je zamenjeno sa Piata Unirii jer je ovo mesto veoma prometno, bučno,
natrpano saobraćajem I brojnim pešacima, pa Trg Ujedinjenja je ime koje verodostojnije
opisuje ovo mesto. Zelene površine se uglavnom nalaze samo oko fontana koje opet
okružuju važne saobraćajnice.

U skladu sa gradskom legendom, ispod Bukurešta se nalazi čitava mreža podzemnih

tunela dugi kilometrima koji su korišćeni kao skloništa I povezivali su sve važnije zgrade
grada kako bi se stanovnici zaštitili od napada Turaka. Većina ih je otkrivena kada se
gradio Trg Unirii.

Za vreme velikih praznika hiljade stanovnika dolazi ovde da sluša liturgiju na Trgu Unirii.
2. PATRIJARŠIJA

Gore, na vrhu Mitropolitskog brda, nalazi se Rumunska pravoslavna crkva sa

Patrijaršijskim dvorom, *rezidencija rumunskog patrijarha, izgrađenim 1708.god. Svi oni
zajedno čine Rumunsku patrijaršiju.
Rumunska pravoslavna crkva, smeštena na padini, izgrađena je između 1654. i 1658.
godine od strane vojvode Konstantina Basarabe.
*Unutrašnjost je u vizantijskom stilu sa predivnim ikonostasima.Sve originalne freske i
skulpture su uništene, osim ikone Konstantina i Helena, koji su pokrovitelji katedrale.
Današnje freske je 1923. uradio Dimitri Belizarie.
Od 1996. godine je u dodeljena rumunskom patrijarhu na korišćenje.

3. REKA DAMBOVITA

Vekovima je D(a)mbovica bila glavni izvor vode za piće u gradu Bukureštu. Prolazi kroz
Bukurešt i ulazi u reku Arges, pritoku Dunava, 286 kilometara od svog izvora.

D(a)mbovica je često poplavljvala Bukurešt, naročito levu obalu, koja je bila niža. Nakon
velikih poplava 1775. godine, naredjena je izgradnja graničnog kanala, kako bi se
sprečili ili barem smanjili efekte takvih poplava.

Dambovica nikada nije bila plovna,

1902. godine bio neuspešan
pokušaj da uvede brodove na reci.

Na početku svoje istorije, Bukurešt

je imao nekoliko mostova preko
Dmbovice, pošto je desna obala
bila retko naseljena. Trenutno ima
šesnaest mostova preko rijeke
Dambovice u centralnom
Bukureštu.
4.HANU LUI MANUK

Emanuel Marzajn ili Manuk Bej je bio ermenski trgovac koji je rođen u 18.veku u
Bugarskoj. Bio je sjajan trgovac, koji je stekao veliko bogastvo i u to vreme se verovalo
da je jedan od najmoćnijih i najbogatijih ljudi na Balkanu.
Tokom 1806. godine izgradio je HANU LUI MANUC INN, najmoderniju gostionicu toga
vremena, koja je svojom arhitekturom odskakala od svih ostalih zgrada toga vremena u
Bukureštu.
Originalna zgrada imala je preko 100 soba, nekoliko prodavnica i podzemne prostorije.
Manuk je bio izutzetno moćan čovek, koji je umalo zauzeo moldavski presto, uz podršku
visokog generala Turskog carstva Alemdara Mustafa paše. Međutim, pre nego što je
uspeo u tome, general je smenjen, i Manuk je prebegao u Rumuniju. Bio je jedno vreme
u Transilvaniji, pa se doselio u Bukurešt.
Zbog svoje snalažljivosti, kraj Rusko-turskog rata u 19. veku je ugovoren u njegovoj
gostionici HANU LUI MANUC INN, uz njegovo posredovanje.
Manuk je umro 1817 godine i od tad je gostionica promenila dosta vlasnika.
Obnovljena je 2007. godine, čime joj je vraćen prvobitni izgled.
5. STARI DVOR (VLAD CEPEŠ)

Stari dvor-sud

Stari dvor, koji je prvi put izgrađen na ovoj lokaciji u drugom delu 15. veka od strane
Vlada Cepesa, značajno je proširen tokom 16. veka za vreme vladavine kneza Mirče
Ciobanula, a opet vek kasnije je obnovljena, ovog puta od strane Konstantina
Brancoveanu, koji dodaje i veličanstvenu palatu, ukrašenu mermerom i ikonama. Ona je
krajem 17. veka uništena nizom požara i pljački. Sledećih stoleća, dvor je korišćen i kao
zatvor. Sve dok u velikoj meri nije uništen nizom požara, pa je 18. vijeku potpuno
zapostavljen. Puno onoga što ostaje danas otkriveno je tokom arheoloških kopova koje
su se odigrale od 1967. do 1972. godine, kada su ruševine palate prvi put otvorene kao
muzej. Postoje fragmenti prvobitnih zidova iz 15. vijeka, kao i ostaci vođeevske palače s
tronskom sobom, u kojoj su izložene većine relikvija pronađenih na lokaciji.
U vreme vladavine Vlada Cepeša, ovo je bila njegova rezidencija i tada se prvi put u
spisima pominje Bukurešt kao grad.
Postoji interesantna činjenica koja kaže da je u 18. veku, u jednom trenutku Stari dvor
bio skoro isti kao deo u Parizu, Cour des Miracles. Sve skitnice, raѕbojnici, beskućnici su
se nastanili ovde, nazivani su, ironično, kraljevima starog dvora.

Pored Starog dvora, nalazi se najstarija crkva u Bukureštu, Stara dvorksa crkva. Mnogi je
nazivaju i crkva svetog Antonija, nenamerno, i ona je nastala u 15. veku. NJen osnivač je
bio knez Mirča Ciobani, koji je učestvovao i u proširenju i uređivanju starog dvora.
Postoji legenda koja kaže da kad god je Mirča dolazio na liturgiju, morali su da zakolju
ovcu i pod pospu njenom krvlju, da bi on tuda prošao, jer je verovao da mu to daje
snagu u ratovima koje je vodio. Crkva je dobila sadašnji oblik za vreme 18. veka, u vreme
Ştefana Cantacuzina.
2012 je renovirana zajedno sa trgom svetog Antonija.
 Vlad Cepes
Vlad III. (1431. - 1476.), za života poznat i po patronimu Drakula (Zmajev sin) te u novije
vrijeme po nadimku Cepeš (rum. Țepeș - Nabijač), bio je vlaški knez iz
dinastije Drăculești i borac protiv Turaka. Vladao je Vlaškom u tri navrata, neprestano
vodeći borbe sa drugim pretendentima na prestole, pri tome se koristeći iznimno
okrutnim metodama koje je naučio dok je kao dete bio talac Murata II.. Nastojao je
održati dobre odnose i sa hrišćanskim Zapadom i neprestano nadirućim Osmanskim
Carstvom ali se s vremenom stavio protiv sultana Mehmeda II., što ga je koštalo života.
U Rumuniji je danas slavljen kao narodni junak a njegova okrutnost ga je učinila
poznatim diljem Europe. U povijesti je, osim po svom angažmanu u borbama protiv
osmanske ekspanzije, poznat i kao inspiracija za vampira grofa Drakulu, glavni lik u
romanu Brama Stokera Drakula iz 1897. godine.
Poreklo nadimka
Nadimak Cepeš (rum. Țepeș) ili Nabijač posmrtno je dobio zbog navike da se obračunava
sa protivnicima tako da ih nabije na kolac.Turci su ga za života zvali Kaziklu
Bey, Beg (Knez) Nabijač. Drakula je prvi put nazvan Tepešem u povijesnim zapisima oko
1550. godine.
Imenom Drakula Vlad III. je nazvan prema svom ocu, Vladu II. Godine 1431. ugarsko-
hrvatski kralj Žigmund Luksemburški primio je Vlada II. u viteški Red Zmaja zbog vojnih
zasluga. Tako je Vlad II. dobio nadimak Zmaj (rum. Drakul) i svoju dinastiju
prozvao Drăculești. Posle očeve smrti, Vlad III. nasledio je i njegov nadimak, ali kao
Drakula, u značenju Zmajev sin. On osobno se ponekad
potpisivao latiniziranim imenom Wladislaus Dragwlya. Neki ga izvori nazivaju i Vlad
Drăculea i Draculya.
Zivot Vlada Cepesa
Rođen je 1431. u tvrđavi Sigišoara (rum. Sighișoara, njem. Schäsburg) blizu Trgovišta u
Transilvaniji današnjoj Rumuniji.
Otac mu je bio vlaški knez Vlad II Drakul, a majka moldavska princeza Vasilissa. Imao je
braću Mirca i Vlada i mlađeg polubrata Radua.
Njegov otac je 1436. zbacio sa prestolja Alexandrua Aldeu i preuzeo vlast. Sklopio je
savez s Turcima protiv cara Žigmunda.
Godine 1438. sudjelovao je sa Turcima u napadu na Transilvaniju. U tom pohodu pratili
su ga sinovi Drakula i Mircea.
Kako je često spašavao hrišćane od turskog zarobljeništva, Turci su posumnjali u njegovu
odanost. Zbog toga je 1444. godine zarobljen zajedno sa svojim sinovima, Vladom i
Raduom, prilikom gostovanja kod sultana Murata II.
Nakon kratkotrajnog zatočeništva, Vlad II. Drakul zakleo se na vjernost sultanu i ostavio
mu svoje sinove za taoce kao dokaz odanosti. Mladi Vlad je upravo u zarobljeništvu
razvio sklonost okrutnosti, promatrajući osmanske metode mučenja.[2]
Talac Osmanskog Carstva
Drakula i njegov polubrat Radu poslani su u Egrigiz u Maloj Aziji gdje su stavljeni u kućni
pritvor. U međuvremenu, njihov otac se vratio na vlaško prijestolje i obnovio svoju
zakletvu Redu Zmaja.
Iako oklijevajući, pridružio se borbi protiv Turaka, a zakletve date Turcima razrješio ga je
papa Eugen IV.. Međutim, pohod na Varnu 1444., iako je došao do Crnog mora, završio
je kao potpuni neuspjeh.
Drakul i Mircea (Mirča) su optuživali vođu pohoda, ugarskog vojvodu Janka Hunjadyja za
poraz. Godine 1447. pobunjeni vlaški plemići ubili su kneza Drakula i Mirceu,
najvjerojatnije po Hunjadyjevoj zapovijedi.
Prva vladavina i izgon
Godinu nakon očevog ubojstva, Vlad je pušten iz zatočeništva te je na čelu turskih
vojnika osvojio vlašku prijestolnicu. Zasjeo je na prijestolje kao turski vazal protjeravši s
vlasti promađarsku dinastiju Danešti (rum. Dănești). Njegova prva vladavina potrajala je
svega dva mjeseca.
Hunjady je izveo invaziju na Vlašku i protjerao Vlada koji je pobjegao u Moldaviju
(rum. Moldova). Ondje je ostao pod zaštitom svog ujaka Bogdana II. do
listopada 1451. godine.

Druga vladavina
Kada je Bogdan bio ubijen, Vlad je otišao u Ugarsku i sklopio savez s ugarskim regentom
Jankom Hunjadyjem uperen protiv turskog sultana Mehmeda II. Osvajača.
Uz pomoć ugarskih trupa, Vlad je 1456. godine napao Vlašku i ponovno preuzeo vlast u
zemlji. Ovoga puta zavladao je čvrstom rukom, obračunavajući se okrutno sa svim
neprijateljima, bilo da se radilo o nelojalnim podanicima ili o Turcima.[3] U to vrijeme
stekao je nadimak Drakula.
Godine 1462. Turci su pokrenuli novu invaziju na Vlašku, osvojili je, i postavili Drakulinog
polubrata Radua na prijestolje. Drakula je bio prisiljen pobjeći u Ugarsku na dvor regenta
Hunyadyja, no Hunyady ga je zatočio pod optužbom za dogovore s Turcima i on u
zatočeništvu provodi slijedećih dvanaest godina. Kako bi se ponovno dokopao slobode,
Drakula je pristao preobratiti se na katoličanstvo.
Treća vladavina
Drakula je iz zatočeništva oslobođen 1474. godine. Godinu dana poslije Drakula i Stjepan
V. Báthory su pripremili ponovno osvajanje Vlaške sa mješovitom vojskom
Transilvanaca, nezadovoljnih vlaških plemića, i Moldavaca koje je poslao Drakulin
rođak Stjepan III. Moldavski. Drakulin polubrat Radu je u međuvremenu umro i na
prijestolje Vlaške sjeo je Basarab III. Laiotă iz dinastije Dănești, koji je imao potporu
Turaka. U Drakulinom pohodu na Vlašku Basarabova vojska je poražena i Drakula je
započeo svoju posljednju vladavinu 26. studenog 1476. godine. Većina njegovih savezika
se odmah vratila u svoje zemlje ostavljajući ga u iznimno slabom položaju.
Prema legendama Drakula je poginuo u zasjedi. Priča se da su ga ubili njegovi vojnici,
zamijenivši ga za turskog vojskovođu. Glavu su mu odrezali i poslali turskome
sultanu Mehmedu II. Osvajaču, velikom Drakulinom neprijatelju. Tijelo se mu navodno,
osakatili i zakopali ispod oltara u crkvi samostana na otoku Snagov. Kada
su 1930. godine arheolozi otvorili njegovu navodnu grobnicu bila je prazna.

Drakula i turski izaslanici

Jednom prilikom Drakuli su došli izaslanici turskog sultana da zatraže godišnji danak, jer
je sultan Drakulu smatrao svojim vazalom. Izaslanici su klekli pred Drakulom, ali nisu
skinuli fesove s glava. On ih upita: "Zašto me vrijeđate? Zašto ne skidate fesove?" Oni su
odgovorili: "Gospodaru, mi skidamo fesove samo pred našim sultanom." Drakula je
odvratio: "Vidim da ste vjerni vašem sultanu i želim vas još više učvrstiti u vašoj odanosti
njemu." Tada je naredio svojim vojnicima da izaslanicima metalnim čavlima pribiju
fesove za glave.
Zlatni pehar
Usred Drakuline prijestolnice Trgovišta nalazio se zdenac sa vodom. Kraj zdenca je stajao
zlatni pehar kako bi svaki prolaznik mogao peharom zagrabiti vode i napiti se. Dok god je
Drakula bio knez Vlaške, nitko se nije usuđivao ukrasti taj pehar.
Mudri izaslanik
Jednom je Drakuli došao izaslanik ugarsko-hrvatskog kralja Matijaša Korvina. Za vrijeme
ručka u dvorištu dvorca bio je postavljen vrlo visok kolac. Drakula upita izaslanika: "Znaš
li zašto ovdje stoji taj kolac?" Izaslanik odgovori: "Gospodaru, sigurno je neki
velikodostojnik učinio kakav zločin i ti mu ovime želiš priuštiti uzvišeniju smrt od
ostalih." Drakula odgovori: "U pravu si. Ti si izaslanik jednog velikog kralja i taj kolac je
postavljen za tebe." Izaslanik odgovori: "Gospodaru, ako smatraš da sam počinio zločin
koji zahtjeva takvu kaznu, kazni me. Ti si najmudriji sudac i ako sam zgriješio, za moju
smrt nećeš biti odgovoran ti, nego ja." Drakula mu reče: "Da nisi tako odgovorio, već bi
bio na kolcu. Ti si uistinu kadar biti izaslanik velikih vladara. Pođi u miru i reci svome
kralju da mi šalje samo mudre izaslanike, jer ako nešto krivo kažu, za njihovu smrt će biti
oni krivi, a ne ja." I bogato ga nagradi.
Sluga koji nije podnosio smrad

Drakula i šuma kolaca.

Drakula je običavao jesti okružen leševima nabijenima na kolce. Uživao je u tome.
Jednom za vrijeme takvog objeda sluga mu je posluživao hranu. Kako nije mogao
podnijeti smrad leševa sluga je začepio nos. Drakula ga je upitao: "Zašto si začepio nos?
Zar ne možeš podnijeti miris?" Sluga odgovori: "Ne gospodaru, ne mogu podnijeti miris."
Drakula mu reče: "Tada ćemo te premjestiti dovoljno visoko da ga ne možeš osjetiti." I
Drakula naredi vojnicima da naprave kolac trostruko dulji od uobičajenih, postave ga u
dvorištu i nabiju slugu na njega. I tako bi.
Trgovčevo poštenje
Jedan je trgovac prolazio kolima kroz Trgovište. Morao je prenoćiti u gradu ali nije znao
gdje ostaviti kola s robom. Otišao je Drakuli i nakon što mu je predao poklon rekao:
"Gospodaru, noć me zatekla u tvom gradu. Savjetuj me gdje da ostavim kola sa svojom
imovinom kako ne bi bila ukradena." Drakula mu je odgovorio: "Ostavi kola preko noći
nasred gradskog trga. Ja ti jamčim za njih." Trgovcu to nije bilo po volji ali je poslušao.
Ujutro je u kolima nedostajalo 160 zlatnika. Trgovac je Drakuli prijavio pljačku, a ovaj je
građanima Trgovišta zaprijetio da ako ne izruče lopova, čitav grad će biti spaljen. U
međuvremenu je Drakula naredio svojim ljudima da iz njegove riznice uzmu 161 zlatnik i
neprimjetno ih stave u trgovčeva kola. Trgovac je pronašao novce, ali kada ih je
prebrojao vidio je da ima jedan zlatnik više. Otišao je Drakuli i rekao mu: "Gospodaru,
pronašao sam svoje novce, ali tu je jedan zlatnik više." Upravo u tom trenutku vojnici su
lopova nabijali na kolac i Drakula je rekao trgovcu: "Da mi nisi rekao za taj zlatnik više,
nabio bih te na kolac zajedno s lopovom. Ovako si dokazao svoje poštenje. Idi u miru."
Poderana seljakova košulja
Jednom je Drakula prolazeći Vlaškom ugledao seljaka sa poderanom košuljom. Upitao ga
je: "Zar nemaš drugu košulju?" Seljak je odgovorio: "Nemam gospodaru." Drakula ga
ponovno upita: "Zar nisi posadio lan, zar nemaš lana za platno?" Seljak odgovori: "Imam
mnogo lana gospodaru." I pokaže mu spremište puno lana. Drakula ga upita: "Imaš li
ženu?" "Imam." - odgovori seljak. "Dovedi ju!" - naredi Drakula. Seljak dovede ženu, a
Drakula joj reče: "Zašto si lijena prema svom mužu? Njegovo je da radi u polju i da te
hrani. Tvoje je da mu popravljaš odjeću. Da on nije posadio lan, on bi bio kriv što mu je
košulja poderana. Ti mu ne popravljaš odjeću i ovako si ti kriva." Drakula naredi svojim
ljudima da ženu nabiju na kolac. Dok su to radili reče seljaku: "Pronađi si drugu ženu i
neka bude marljivija nego ova ili će i ona završiti na kolcu."
Vreća sa novcima
Jedan vlaški trgovac je izgubio vreću sa novcima. Svuda je bio razglasio da će onome tko
ju pronađe dati kao nagradu stotinu zlatnika. Jedan seljak je pronašao vreću i donio mu.
Rekao je: "Trgovče, ako je ovo tvoja vreća evo ti je." Trgovac je prebrojio novce i vidio da
su svi na broju, ali od škrtosti nije želio isplatiti seljaku obećanu nagradu. Rekao je
seljaku: "Ja sam prebrojio novce i vidio da si ti već uzeo svoju nagradu od stotinu
zlatnika. To je bilo tvoje pravo i neka si." Seljak odgovori: "Ja nikakve novce iz vreće
nisam uzimao. Donio sam ti ju zatvorenu kako sam ju i pronašao." Trgovac mu reče:
"Kada sam izgubio vreću u njoj je bilo sedam stotina zlatnika. Sada je samo šest stotina."
Seljak mu ponovi: "Ja nikakve novce nisam uzimao." Odu oni kod Drakule da on presudi.
Trgovac mu ispriča svoju priču, a seljak reče: "Gospodaru. Meni nije stalo do novaca.
Meni smeta što on ne vjeruje u moje poštenje". Drakula je prozreo trgovčevu igru i
rekao mu: "Sve je jasno. Ti si trgovče izgubio vreću sa sedam stotina zlatnika, a seljak je
pronašao vreću sa šest stotina. Prema tome trgovče, to nije tvoja vreća i ti čekaj dok ti se
ne javi netko tko je pronašao tvoju vreću". A seljaku reče: "Ti uzmi ovu vreću s novcima,
nosi ju kući i čekaj dok se ne javi netko tko je izgubio vreću sa šest stotina zlatnika".[9]

Zanimljivosti:

 Po Vladu Tepešu Drakuli stvoren je lik najpoznatijeg vampira svih vremena, grofa
Drakule.
 Procjenjuje se da je dao pobiti oko 30.000 stanovnika Vlaške i Transilvanije.
 Neki filmovi i stripovi Vlada III. Tepeša i grofa Drakulu stapaju u istu osobu
prikazujući da je Vlad III. Tepeš nakon smrti postao vampir poznat pod imenom
Drakula.
 U talijanskom stripu Dampyr, glavni savjetnik Vlada II. Drakula i Vlada III. Tepeša bio
je arhivampir Draka, zbog čega su njih dvojica poslije povezani s legendom o
vampirima.
 U stripovima koje izdaje DC Comics čovjek koji je u povijesti ostao upamćen kao Vlad
III. Tepeš zapravo je bio besmrtni zločinac Vandal Savage.

6. STAVROPOLEOS MANASTIR

Mala crkva Stavropoleosa je skrivena iza Nacionalnog Istorijskog muzeja u blizini Lipscani
ulice. Ova crkva I manastir je upravo možda I najupečetljivija u Bukureštu. Sagrađena je
1724.godine na inicijativu grčkog monaha Ioanikie Stratonikeas. Karakteriše ga
prekrasna kamena I drvena rezbarija, od kojih je ona najfinija na glavnim vratima.
Dvorište ima čudesnu zbirku nadgrobnih spomenika iz 18.veka koji redovno održavaju
majstori koji se binu o čitavom zdanju.
Ovaj manastir takođe jedan je od retkih koji je preživeo Veliki požar 1947.godine koji je
uništio veliki deo starog grada.

Svakodnevni život manastira je kombinacija molitve I rada. Božanske usluge se

proslavljaju prema monaškoj tradiciji a cela zajednica je prisutna liturgiji. Vikedima I
praznicima službi dopunjuje crkveni hor Istočne crkve.
Osnivač manastira umro je 1741.godine nakon čega je ista pala u zaborav. 1904.
arhitekta Mincu je restauirao crkvu I dizajnirao je u Grčkom stilu.
Ponovno osnivanje manastira Stavropoleosa prvenstveno je značilo stvaanje monaške
zajednice sa velikim blagoslavom Patrijarha Danijela maja 2008. godine – tada županija
ponovo dobija monaški status.
Danas manastir poseduje svoju biblioteku, konferencijsku salu a stare knjige I ikone su
sačuvane jos iz “onih” vremena.
Manastir je čuven po Byzantine pevanju tokom Bogosluženja. Muzika je kompletno
drugačija od svih pravoslavnih crkava u Rumuniji.
*premeštanje manastira

Koristeći uzgovore zemljotresa komunistički vladari su počeli da ruše u Bukurešt u

“sistematizaciji” groznice. Nakon radne posete presednik Čaušesku je predstavio priču
kako su crkve pretpele nepopravljive štete nakon zemljotresa I naredio da se crkve
raznesu buldožerom, ta činjenica je bila odbijena od strane stučnjaka. Kako se nekoliko
arhitekti I istoričara suprotstavilo, sabotiralo I otežavalo komunističkom birokratskom
sistemu komunistički lidei su pozvali iste da postignu konsenzus. Te je tako inžinjer
Eugen Iordachcu izneo predlog premeštanja zgada s prilično genijalnim rešenjem kako
to učiniti. To je u suštini bila vizija diktatora Čaušeskog, te danas možete primetiti kako
se stare crkve I manastiri nalaze na ne tako otvorenim prostransvima. Uglavnom su
uvečeni među zgrade kako ne bi bile vidljive I upečatljive.

7. LIPSCANI ULICA

Jedinstveni šarm Bukurešta možete verovatno najbolje upoznati u četvrti poznatoj kao
Lipscani, koja obuhvata prostor između Calea Victorei, Bulevera Bratianu, Bulevar
Regina Elisabeta I reke Damovite. Nekada glamurozni stambeni deo, stari centar je
danas preueđen u bogat kraj.
Početkom 1400. godine je većina trgovaca i zanatlija – Rumuna, Australijanaca, Grka,
Bugara, Srba, Jermena i Jevereja otvorilo svoje radnje u ovom delu grada. Uskoro je ovaj
deo grada dobio ime Lipca ili Leiptzig.
Ostale ulice ovog kraja su dobile ime po raznim zanatima kao što su Blanari – krznari,
Covaci – kovači, Gabroveni – nožari, itd. Mešavina nacija i kultura omogućila je mešavinu
arhitektonskih stilova, od baroka, preko neoklasike do art nouva.
Danas je kvart Lipscani mesto brojinih galerija, antikvarnica i kafića. Možete šetati
uzanim kaldrmisanim ulicama, tokom lepog dana i zamišljati vlasnike radninjica koji
pozivaju na kupovinu njihovih proizvoda, cenjakajući se oko konačnih cena.

(Na uglu ulice Lipscani i Blanari nalazi se dvorište pravougaonog oblika u kome ima
mnoštvo umetničkih prodavnica i antikvarnica).

Kao mesto sa preko 60 kafića, restorana, diskoteka i pabova Lipscani ulica čini ovaj deo
grada najživljim delom pogotovo noću.
Pored toga , industija gastronomije I pića je veoma bogata I donosi sve ono najbolje što
Rumunija ima da ponudi.
Vibracije počinju u klubu Mojo koji ima 3 nivoa (karaoke popularan). Živa muzika,
ljubazno osoblje I mesto stvoreno za zagervanje večeri. Oličenje je “novog” duha starog
grada.
Pepoučiti Old City Bar nalazi se na centralnom delu ulice Lipscani bio je jedan od prvih u
području I ostaje jedan od najboljih. Najviše noću, tokom vikenda možete sresti ovde
gomilu ljudi koju uživaju u jako dobim koktelima. Ono što privlači turiste nije istorijski
spomenik, već društvena scena koji sadrži repertoar od tradicionale muzike sve do
najsavemenije mešavine strane muzičke scene
jeftiniji, najniže cene hrane I piva . Imaju dosta tematskih večeri.

8. CARU CU BERE
Obično polazna tačka za sve posetioce Bukurešta Caru 'cu Bere, poznata pivara koja je u
prošlosti bila omiljeno mesto za književno i boemsko društvo Bukurešta, datira još iz
1879.godine.

Legendarnu kuću piva krajem 19. veka otvorio je Transilvanac Nicolae Mircea, koi je
inspiraciju tražio u Bavarskim pivnicama. Za vrlo kratak period Caru 'cu Bere postaje
poznat po dobrom pivu i rumunskim "mititei", veoma slični našim ćevapima na žaru.
Poznat i po tome da je vlasnik pomagao učenicima koji su dolazili iz Transilvanije u
Bukurešt, tako što im je svaki dan davao po jedan besplatan obrok. I danas studenti uz
relevantan dokumen svakog radnog dana od 10h do 18h za svega 14,50 lei (oko 3 eura)
mogu uživati u kompletnim obrocima.
Arhitektura objekta ima dekorativne elemente koji pripadaju "nemačkom školskom
romantizmu", sa srednjovekovnim gotskim elementima, dok unutrašnju dekoraciju
možemo svrstati u "Art 1900": nameštaj, drveni paneli, zidne slike , vitražni prozori.
Zidovi su gotovo u potpunosti prekriveni slikama koje predstavljaju velike kompozicije,
sa prizorom iz sveta nemačkog plemstva u periodu od 17 do 18. veka.

Vikendom gostuju poznati folk-pesnički i plesni ansambli a na raspolaganju su vam

tradicionalna rumunska jela, lokalna vina i naravno piva, mnogo piva. Zbog svoje
popularnosti,često je potrebno unapred rezervisati sto. Mnoge pre svega Rumunske
poznate ličnosti posećuju upravo ovaj restoran (rok bend Rolling Stones).
Doručak se služi u periodu od 8h do 12h i u proseku će vas zaci oko 16 lei, ručak 12h do
18h.

9. CEC PALACE

Institucija tzv. CEC osnovana je pre izgradnje CEC palate tako je institucija ove istorijske
štedne banke osnovana 1864.godine po nalogu Aleksandra Đuze, ali s obzirom na njegov
brz razvoj, uskoro je postalo jasno da specifične aktivnosti koje je sprovela štedionica
više ne može biti smeštena u njenom bivšem štabu. Zbog toga su vlasti odlučile
izgradnju novog sedišta u skladu sa amplitudama rada institucije.
Građevinski radovi započeti su 1897.godine događaju otvaranja 1900. godine
prisustvovali su kralj Kerol i kraljica Elizabeta. Paul Gottereau bio je arhitekta zadužen za
dizajn i uspešno je pozajmio istaknuti francuski stil u zgradu, tako da je CEC palata bez
preterivanja jedna od najlepših u Bukureštu. Pala je bez sumnje dragulj koji dipunjuje
arhitektonsko nasleđe Calea Victoriei.
Jedinstvena karakterstika ove strukture odnosi se na staklenu i metalnu kupolu
postavljenu na vrhu glavnog hodnika. Ukupna slika CEC palate odiše pre svega
elegancijom i balansom. Unutrašnjost palate ukrašena je slikovnim delima Mihail
Simonide. Međutim, po njegovim estetskim osobinama za CEC palatu se kaže da ima
jednu od najsnažnijih struktura nosača svih zgrada u Bukureštu, što je i testirano tokom
zemljotresa 1977.godine kada je staklena kupola bila jedini element koji je bio pogođen,
uz malo beznačajno oštećenje ostatka zgrade.

10. MUZEJ NACIONALNE ISTORIJE

Muzej Nacionalne Istorije je smešten uz nekadašnju zgradu pošte I predstavlja još jedno
obeležje Bukurešta. Sastoji se od četrdeset i jedne prostorije u kojima se prati razvoj
Rumunije od praistorijskog perioda. Pa sve do dvadesetih godina prošlog veka.
Najzanimljivija postavka je nesumnjivo izložba Nacionalno Blago, smeštena u podrumu
zgrade. Ova prostorija je ispunjena zlatnim nakitom poteklim iz različitih istorijskih
perioda, kao i jedinstvenim predmetima iz doba Neolita. Ovaj muzej se smatra najvećim
i najbogatijim muzejem u Rumuniji, a samim tim i najboljim načinom da naučite dosta
toga o istoriji ove zemlje.
Iz ulice Franceza skrecemo u ulicu Calea Victorei na desno I tu nam je muzej!

11. VILA CROSSE

Pasaž Macca Vilacrosse – 1831. godine Petros Serafim, prevodilac francuskog konzulata
Bukurešta i njegov brat Ioan Serafim, kupuju Inn (gostionu) koja se nalazila na području
današnjeg pasaža.

Petros Serafim podelio je ovo imanje kao miraz između svojih kćerki Poliksenije, udate
za Xaviera Villacrosse, koji je od 1840. do 1850. godine bio je glavni arhitekt Bukurešta, I
Anastasije, udate za Mihalache Macca. Krajem 19. veka objekat je srušen, zamenjen
dvostruko višom gradjevinom, po ugledu na zapadni gradjevinski stil. Prolaz koji je
projektovao arhitekt Felik Ksenopol završen je 1891. godine. Danas popunjen kafićima,
pasaž Macca Vilacrosse je
izgrađen 1891. godine kao kanal između Bulevara pobede - tada
najprometnije ulice u gradu - i Narodne banke, u istorijskom okrugu Lipscani.
Viljuškastog oblika, prekriven žutim staklenim krovom koji omogućava prirodnu
svetlost, namenjenena podsticanju trgovine na ulici. Drugim rečima, ovo je bio prvi
šoping mol u Bukureštu.

Dve uske ulice koje se sastoje od dvokrake, viličaste forme su prekrivene staklenim
krovom, omogućavajući ulazak prirodnog svetla dok pruža sklonište od kiše. Prizemlje je
bilo namenjeno prodavnicama, dok su sobe na prvom spratu bile iznajmljene. Pošto je
centar kompleksa bio Blizu hotela Pesht, a vlasnik odbio da proda, prolaz je izgrađen sa
dva krila oko dve strane hotela, u izduženom U obliku.
Prolaz Macca-Vilacrossa je bio domaćin prve berze u Bukureštu, pre nego što je
izgrađena veća i odgovarajuća struktura. Između 1950. i 1990. godine ovaj pasaz nazvan
je "Prolaz za prodavnice nakita" ”Jewelry Store Passage”ali je prvo ime vraćeno kasnije.
Danas je domaćin nekoliko zatvorenih poslovnih objekata, uključujući bar / restoran iz
Egipta, blues kafe, bistro, kineski restoran, nekoliko orijentalnih kafića sa nargilama i
turskim kafama i vinski bar. Originalno ime je obnovljeno 1990. Godine.

Jedan od rethih mesta u Bukureštu u kome ćete moći da pušite nargile.

12. BANKA RUMUNIJE

Narodna Banka Rumunije (BNR) se nalazi u jednoj od najčuvenijih zgrada u Rumuniji –

Hanul Serban Voda, u kojoj su od 1678. do 1883. godine bila sedišta raznih institucija –
pivnica, konačište i ženski internat ! Posle dva požara, koja su opustošila zgradu je 1883.
godine izravnato zemljište, te je 1885. godine zapečeta gradnja Narodne Banke
Rumunije, po projektu francuskih arhitekata Cassiana Bernarda i Alberta Gallerona.
Izgrađena u neoklasičnom francuskom stilu, zgrada Narodne Banke Rumunije ima fasadu
sa korintskim stubovima i ogromnu centralnu bankarsku salu. Vreme je ostavilo tragove
na ovoj zgradi, ali su ostaci klasike još uvek vredni divljenja.
13.UNIVERZITET U BUKUREŠTU

Univerzitet u Bukurestu (rumunski: Universitatea din București), je javni univerzitet u

Bukureštu u Rumuniji. Osnovan je 1864. ukazom princa Alexandreua Ioana Cuze. Njime
je transformisana Akademija Svetog Save, koja je do tada predstavljala glavnu
obrazovnu instituciju u Vlaškoj. Univerzitet u Bukureštu drugi je najstariji univerzitet na
području današnje Rumunije i današnja vodeća institucija visokog obrazovanja u zemlji.
Na univerzitetu je moguće završiti 97 programa preddiplomskog obrazovanja (bachelor),
211 programa na diplomskom nivou (master) i 21 poslediplomski program (doktorat).

1694. u Bukureštu je osnovana Akademija Svetog Save na kojoj su predavanja izvođena

na grčkom jeziku. 1776. vladar Vlaške Alexandru Ipsilanti inicirao je reforme u kojima su
na akademiju uvedeni predmeti francuskog, italijanskog i latinskog jezika. 1987. Carol
Davila osnovao je Nacionalnu školu medicine i farmacije, a iste je godine položen i
kamen temeljac Univerzitetske palate u Bukureštu. 1859. osnovan je i pravni fakultet.

1864. je objedinjavanjem tri postojeća fakulteta (pravni, naučni i humanistički), osnovan

Univerzitet u Bukureštu. U narednim godinama su osnivani i drugi fakulteti u okviru
Univerziteta. 1884. osnovan je Teološki fakultet, 1906. Geološki fakultet, 1913. je
osnovan Akademski institut elektrotehnologije, 1921. Fakultet veterinarske medicine,
1923. Farmaceutski fakultet i 1924. Mina Minovici institut forenzičke medicine.

1956. na univerzitetu su organizovane mirne demonstracije protiv komunističkog

režima.
14. THE CAPITOLINE - VUČICA

Spomenik Vučice je kopija poznate Lupa Capitolina legendarne vučice koja je pronašla
Romula i Rema, osnivače Rima. Na spomeniku je prikazano kako vučica doji ova dva
dečaka, a on je doniran kao poklon Bukurešta od grada Rima 1906. na obeležavanje 40
godina krunisanja kralja Kerola I.
Postoji priča o osnivanju Rima koja se prenosila sa generacije na generaciju vekovima.
Rimljani su verovali da je ta legenda istinita.
Romul i Rem su braća blizanci, čiji su roditelji bili Rea Silvija i Mars. Oni su bili osnivači
Rima. Rea Silvija je bila jedino dete Numitora, kralja Alba Longe. Kada je Numitora sa
vlasti svrgnuo njegov brat Amulije, naterao je Rea Silviju da postane vestalska devica* i
na taj način obezbedio da ne bude drugih naslednika za presto. Ali bog rata, Mars, ju je
silovao u svetom šumarku, te je Rea Silvija rodila Romula i Rema. Amulije, kada je to
čuo, je naredio slugama da ubiju novorođene blizance. Međutim, umesto toga, oni su
bačeni u reku Tibar. Njihova kolevka nošena brzim rečnim tokom, posle izvesnog
vremena, zaustavila se na blatnjavoj obali,u podnožju Palatina, jednog od sedam
brežuljaka. Da bi zaštitio decu, Mars je poslao svoju svetu životinju, vuka (vučicu), koja je
nahranila blizance svojim mlekom.
Kasnije je pastir Faustul našao Romula i Rema među vukovima, i odneo ih kući. Odgajani
su kao čobani, iako je njihova sposobnost da budu vođe i da se bore postala naširoko
poznata. Jednog dana, Numitor je sreo Rema i pogodio o kome se radi, te je na taj način
vratio izgubljene unuke.
Međutim, njihova sudbina nije bila da mirno žive u Alba Longi. Umesto toga, otišli su i
osnovali sopstveni grad po imenu Rim. Kasnije je među njima došlo do sukoba i Romul je
ubio Rema. Iako je pokazao kajanjena sahrani, Romul je čvrstom rukom vladao Rimom i
grad je napredovao.
15. PRVA BOLNICA
Najviša zgrada Bukurešta skoro 200 godina, kula od Kolta, visoka oko 50 metara,
izgrađena je između 1709. i 1714. godine i dizajnirana je i sagrađena u sklopu manastira
Coltea, kojoj je prvobitno služio kao zvonik. Za izgradnju kule smatra se da su zaduženi
švedski vojnici iz vojske Šarlsa KSII, kralja Švedske.
Inspirisan mediteranskim konstrukcijama, kula je dobila ime po Vornic Colţea Doicescu.
Njegov brat, Udrea Doicesu, izgradio je malu drvenu crkvu na parceli u blizini tornja;
nakon što je ubijen, crkvu i zemlju pored nje nasledio je Coltea, koji ih je poklonila
pravoslavnoj crkvi. Crkva prodaje parče zemlje koje se koristi kao lokacija za prvu bolnicu
u Vlaško, manastir, kapelu, školu i kulu odnosno zvonik za crkvu.
U 18. i 19. veku kula Coltea bila je jedna od najzanimljivijih spomenika za putnike koji su
u to vrijeme posetili Bukurešt, posmatrali su je kao "ornament grada". Koltova kula
kasnije je dokazala svoju korisnost kao vidikovac za nadgledanje grada, gde bi se u
slučaju požara odmah moglo signalizirati. Zvono zvonika, izlivano 1775. godine, težilo je
oko 1,7 tone. Nakon rušenja kule, zvono je prebačeno u manastir Sinaja.
14. oktobra 1802. godine, u zemljotresu veličine 7,7 stepeni na Richterovoj skali, dolazi
do rušenja kule.
Gornji spratovi kule obnovljeni su od drveta, medjutim zemljotresi iz 1829. i 1838.
godine dodatno su razbili kulu tako da je postepeno izgubila svoj značaj, a vlasti su
zanemarile gradnju i usmerile se ka velikim infrastrukturnim projektima. U periodu
1835-1846. godine srušeni su podrumi i veliki dio zidova starog manastira, a kula je
ostala samo sa funkcijom kamina.
4. avgusta 1888. godine, kada je počeo rušenje, građani Bukurešta su u velikom broju
stigli na protest. Povod rušenja je završetak ulice Coltea (trenutni Bulevar IC Bratianu),
razlog je bio u tome što je njegova struktura već bila veoma nesigurno i bilo je rizika od
potpunog kolapsa u bilo kom trenutku. Rušenje kule je napravljeno na zahtev cara
civilnih bolnica uz odobrenje gradonačelnika Bukurešta Emiliana Pake-Protopopescua.
Rušenje se završilo 22. decembra 1888. godine, a neoklasična zgrada koju danas vidimo
jeste bolnica koja postaje funkcionalni opštinski zdravstveni entar.
U periodu 2006-2011. godine izvršena je kompletna restauracija krova, uključujući i
rekonstrukciju kula na krilima sa prednje strane zgrade, kule koje su uništene u Drugom
svjetskom ratu
16. MUZEJ BUKUREŠTA – SUTU PALATA

Palata Sutu je jedna od najstarijih aristokratskih rezidencija u Bukureštu, kao i jedna od

retkih zgrada koje su ostajale nepromenjene više od 150 godina. Sagrađena je između
1833. i 1835. godine od Kostahe Sutu, prema dizajnu arhitekata Konrada Švink i Johan
Veit.
Unutrašnjost palate dizajnirao je 1862. godine Karl Štork, poznati skulptor i dekorativni
umetnik. On je odgovoran za monumentalne stepenice koje vode do prvog sprata, a i za
dodavanje prelepe pozlaćenog ogledala, direktno sa Murana, Italija. Izrađeni drveni
medaljon koji predstavlja Irinu Sutu, supružnika vlasnika, leži tačno iznad ogledala.
Palata je bila privatna rezidencija sve do dvadesetog veka, a 1956. godine postaje novo
sedište opštinskog muzeja u Bukureštu, koji je kasnije iste godine otvoren za javnost. Još
od polno prenosivih infekcija inauguracije, muzej je smešten brojni zbirke i izložbe koje
se odnose na istoriju u Bukureštu, kao i aspekti života u gradu, prikazujući stvari vredno
nasleđe iz arheoloških lokaliteta, donacija i akvizicija, zahvaljujući sredstvima
obezbeđenih svake godine od Gradske većnice.
Cena:
6 lea odrasli
3 lea studenti
17. OPERA + INTERKONTINENTAL (DOPUNA)