VISOKA ŠKOLA ELEKTROTEHNIKE I

RAČUNARSTVA STRUKOVNIH STUDIJA

Pejić Dušan
Psihoanalitičko shvatanje ličnosti
-seminarski rad-

Beograd, februar 2020.

 1. UVOD

Psihoanaliza svoje osnivanje duguje Sigmundu Freudu. Omogućava tehnike lečenja

psiholoških problema koji se oslanjaju na dugoročan, intimni odnos analitičara i pacijenta -
odnos koji je stvoren da postigne dublje razumevanje svesnih i nesvesnih razloga za psihičke
probleme pojedinca i težnju da se ti isti problem trajno otklone. Psihoanaliza je jedan od
najuticajnijih psiholoških pravaca nastao krajem 19. veka u Austriji kao reakcija na sterilnost
i ograničenost klasične introspektivne psihologije. Termin psihoanaliza odnosi se na
psihoterapijsku tehniku, iz grupe rekonstruktivnih psihoterapijskih postupaka. Od Freudovog
vremena, psihoanalitičko znanje nastavlja da se širi i produbljuje. Tokom proteklog veka
psihoanaliza je akumulirala mnoštvo saznanja o ljudskoj psihologiji koje uključuje
razumevanje nesvesnog uma, normalnog i patološkog razvoja od detinjstva do starosti. Ovo
znanje nije samo korisno u kliničkoj mentalnoj zdravstvenoj zaštiti, već je primenjeno i u
širokom spektru srodnih disciplina, od antropologije do neuroznanosti, i u širokom spektru
društvenih aktivnosti, uključujući obrazovanje i roditeljstvo.. Učenje o potiskivanju i o
nesvesnom je toliko važno za psihoanalizu da se često naziva „naukom o nesvesnom”.
Termin psihoanaliza, pored fundamentalne, označava i primenjenu psihoanalizu (npr.
psihoanaliza umetnosti, religije, književnosti itd.).
 2. Sigmund Frojd
Sigismund Schlomo Freud bio je austrijski neurolog rođen 6. maja 1856. godine. Freud je
najpoznatiji po svojim radovima iz oblasti psihologije i sociologije, gde je izučio metodu koja
je promenila studiju psihologije. Nazvao je metodu psihoanalizom, koja je bila klinički
dokazana metoda lečenja psihopatologije kroz efikasne dijaloge između pacijenta i
psihoanalitičara. Freud se 1881. godine na Bečkom univerzitetu kvalifikovao za doktorat iz
medicine i proveo veći deo života u Beču, sve dok nije bio uzurpiran od strane nacista, nakon
čega je poslednje godine zivota proveo u egzilu u Velikoj Britaniji. Do psihoanalize ga je
dovelo istraživanje posledica hipnoze na histeriju, koju je objavio 1895. godine. Nakon
eksperimentisanja sa hipnozom na svojim neurotičnim pacijentima, Frojd napušta ovu
tehniku, i koristi tretman gde pacijenti govore otvoreno o svojim mislima, odnosno metod
slobodnih asocijacija. Cilj je bio da se locira i oslobodi snažna emocionalna energija koja je
do tada bila potisnuta u nesvesno. Smatrao je da ove potisnute emocije utiču na normalno
funkcionisanje čoveka, koje mogu čak i da prouzrokuje fizičke promene, odnosno
psihosomatiku. Freudov najveći uticaj bio je promeniti način na koji društvo razmišlja i baviti
se mentalnim bolestima. Pre psihoanalize, koju je Freud otkrio, mentalna bolest se gotovo
univerzalno smatrala 'organskom'; to jest, mislilo se da potiče od neke vrste propadanja ili
bolesti mozga. Freudova analiza sna pružila je strukturu za kliničku analizu formiranja
simptoma i osnovnih mehanizama za represiju, a to je želja osobe da usmjeri svoje nagone
prema zadovoljstvu i zanemari svoje instinkte negativnih emocija; to često dovodi do
mentalnih bolesti. On je učinio ovu teoriju korak naprijed i razradio temu nesvjesnog kako bi
razvio model fizičke strukture koja sadrži id, ego i superego.