Death penalty ay isang uri ng capital punishment na ibig sabihin ay ang pagpataw

ng parusang kamatayan sa taong pinatawan ng guilty ng ating gobyerno dahil sa

ginawang krimen. Ang death penalty sa ating bansa ay nakasaad sa Republic Act No.
7659, sinasaad dito na ang death penalty ay pinapataw sa mga taong gumagawa ng
heinous crimes o karumal-dumal na krimen. Ang death penalty ay nagsimula pa noong
panahon ng mga Espanyol hanggang sa panahon ng mga Amerikano. Napawalang bisa
ito sa panahon ng dating pangulong Cory Aquino at naibalik sa termino ni dating
pangulong Fidel Ramos hanggang sa kay dating pangulong Arroyo.

Nababawasan ang nga taong gumagawa ng karumal-dumal na krimen dahil sa

death penalty pero ang death penalty din ay lumalabag sa karapatan ng tao upang
mabuhay.

Kontrobersya ng Kontra:

Ang lipunan ay palaging gumagamit ng parusa upang mapabagabag ang magiging

mga kriminal mula sa labag sa batas na aksyon. Dahil ang lipunan ay may pinakamataas
na interes sa pagpigil sa pagpatay, dapat itong gamitin ang pinakamalakas na parusa na
magagamit upang maiwasan ang pagpatay, at iyon ang parusang kamatayan. Kung ang
mga mamamatay-tao ay pinarusahan ng kamatayan at isinasagawa, ang mga potensyal
na mamamatay-tao ay mag-iisip nang dalawang beses bago pagpatay dahil sa takot na
mawala ang kanilang sariling buhay.

Sa loob ng maraming taon, sinuri ng mga kriminalista ang mga rate ng pagpatay
upang makita kung sila ay nagbabago na may posibilidad na maipapatay ang mga
nahatulang mamamatay-tao, ngunit ang mga resulta ay hindi nagkakamali. Pagkatapos
noong 1973, gumamit si Isaac Ehrlich ng isang bagong uri ng pagsusuri na nagreresulta
ng mga resulta na nagpapakita na para sa bawat bilanggo na pinatay, 7 buhay ang
naligtas dahil ang iba ay napigilan na gumawa ng pagpatay.
 Ang mga magkatulad na resulta ay ginawa ng mga alagad ng Ehrlich sa mga
pag-aaral ng follow-up. Bukod dito, kahit na ang ilang mga pag-aaral patungkol sa
pagsugpo ay hindi mapag-aalinlangan, iyon ay dahil lamang sa parusang kamatayan ay
bihirang ginagamit at tumatagal ng mga taon bago isagawa ang pagpapatupad. Ang mga
parusa na mabilis at sigurado ay ang pinakamahusay na pagpigil. Ang katotohanan na
ang ilang mga estado o mga bansa na hindi gumagamit ng parusang kamatayan ay may
mas mababang mga rate ng pagpatay kaysa sa mga nasasakupang batas na hindi ito
katibayan ng kabiguan ng pagsugpo. Ang mga estado na may mataas na rate ng
pagpatay ay magkakaroon ng mas mataas na rate kung hindi nila ginagamit ang
parusang kamatayan.

Pagtatalo namin:

Mayroong ilang mga pangyayari na ito ay pareho sa ibang mga bansa na may
parusang kamatayan, ngunit pagtingin sa ating sitwasyon, handa ba talaga tayong
magkaroon ng batas?

Bakit namin ito sinasabi? Marami ang nahatulan at nasa sunud-sunod na

kamatayan, ngunit ang parusang kamatayan ay tinanggal at gayon pa man hindi sila
pinapatay. May posibilidad na ang mga pulitiko sa ibang mga bansa ay napatay, ngunit
sa ating bansa, hindi ito tinulak at pinarusahan lamang sa pagkabilanggo sa buhay. Kung
ang biktima ay mataas na profile o kilalang tao ang proseso ay mabilis at may
pagkakataon na mai-broadcast sa pambansang TV. Sa parusang kamatayan, ang buhay
ay hindi maibabalik, tulad ng isang sirang plato na hindi maibabalik sa normal. Bakit kaya
kung pinatawad ng biktima ang suspek? Ang pagkakataong humingi ng tawad sa bawat
isa ay nasayang, at pinakamasama, kung ang pinatay ay walang kasalanan.

Ang parusang kamatayan ay hindi makatarungan at tama sa moral. Kapag may

pumatay sa ibang tao, ang tamang parusa ay hindi pagpatay sa kanya, ngunit upang
subukan at tulungan sila. Hindi kami nagnanakaw mula sa mga kawatan, o ginahasa ang
mga rapist. "Ito ay magpapahiya sa mga awtoridad sa parusa. Ito ay lilitaw upang
patawarin ang krimen sa pamamagitan ng pag-uulit nito. Ito ay isang kalupitan ng
karamdaman. ”(140) Bakit natin pinapatay ang mga mamamatay tao? Ang parusang
kamatayan ay tumatagal ng pansin sa mga biktima at itutuon ang pansin sa kriminal.

Konklusyon:

Ang parusang kamatayan ay isang paraan ng pag-atubang sa pagkakasala Ang

parusang kamatayan ay maaaring saktan sa maraming mga batayan, maging sa moral,
pilosopiko, o ligal. Ngunit sa pamamagitan lamang ng pagtuon sa magagamit na data,
maliwanag na ang parusang kamatayan, tulad ng ginamit sa nakaraan, ay higit sa lahat
ay hindi kinakailangan at hindi epektibo sa pagbabawas ng krimen. Kahit na sa paglaon
ng isang sandali na ito ay isang hadlang, ang parusang kamatayan ay may kaugaliang
diskriminasyon laban sa mahihirap at napapailalim sa nakakagulat na mataas na mga
rate ng pagkakamali. Hindi kataka-taka na napakaraming mga bansa sa buong mundo
ngayon ang nagtanggal ng parusang kamatayan sa halip na mapanatili ito.

Bilang ng 2015, 140 mga bansa na tinanggal ang parusang kamatayan sa batas
o sa pagsasagawa. Ang krimen ay isang mas kumplikado at nakakainis na isyu kaysa sa
marami sa ating mga pulitiko na mag-aalaga na aminin. Ang muling pagbabalik sa
parusang kamatayan - at ang pagkakapantay sa kamatayan sa hustisya - ay isang patent
na naïve at pinasimpleng paraan ng pagpunta tungkol dito.