upang dumalo sa banal na misa.

Lubos na nagmamahalan ang mag-asawa at sa

tuwina ay ipinagdarasal nila ang
pagmamahalang ito upang lalo pang yumabong.
 Mahal na mahal ni Manuel ang asawa lalo pa
dahil dinadala nito ang binhi ng kanilang
pag-iibigan.

Naglalakad sila pauwi galing sa simbahan nang

mapansin ni Edna sa gilid ng daan ang
lansones
puno ng   na hitik na hitik sa bunga.
 Niyaya niya ang asawa at buong takam na
tinanaw-tanaw ang mga bunga.  Nang hindi na
makatiis ay nagmakaawa ito na ikuha
siya ng ilang butil ng bunga.  Tumanggi si Manuel
sapagkat alam niyang lason ang bungang iyon at
tiyak niyang agad mamamatay ang asawa kapag
kumain nito.  Nangako na lamang si Manuel na
ipipitas niya si Edna ng manggang manibalang
sa kanilang duluhan.  Naglilihi si Edna at iyon
ang kanilang unang anak, kung kaya’t lalo pang
maselan ang kalagayan nito.  Walang imikang
umuwi ng bahay ang mag-asawa
pinansin ang manggang manibalang na pinitas
para sa kanya.  At lahat ng pagkaing ialok ay
tinatanggihan.

Hindi na kumakain si Edna.  Hindi na din

kumikilos sa bahay.  Lagi na lamang itong
nakahiga at ni ayaw magsalita.  Nabahala
na ng labis si Manuel.  Lahat na nang pang-aalo
at paglalambing ay kanyang ginawa ngunit ayaw
siyang pansinin ni Edna.  Habag na habag si
Manuel sa asawa.  Ang payat na payat na nito
dahil sa di pagkain.  Wala na ang mamulamula
nitong pisngi at mga labi, ang mga bilugang
braso, binti at balakang.  Tila isa itong papel na
nakalatag sa kanyang higaan.  Mistulang