Ο Ελευσίνιος περί Αθανασίας της Ψυχής

Μύθος
Ομιλία στον Σύλλογο “Σαλαμίς” Πειραιώς, Πειραιάς 25/4/2017

Δρ. Ευγένιος Αρ. Γιαρένης



Αγαπητοί φίλοι, ο δρόμος προς τη Σοφία και την

απελευθέρωση, περνάει μέσα απ’ την συμβολική αντίληψη των
πραγμάτων, η οποία με την ανάπτυξη της ενεργητικής
φαντασίας, «μεταφράζει» τα σύμβολα και τις αλληγορίες σε
Γνώση. Έτσι και εγώ σήμερα προκειμένου να μιλήσω περί της
αθανασίας της ψυχής θα χρησιμοποιήσω έναν πανάρχαιο
μύθο…
Αγαπητοί μου, ερημιά και δυστυχία έχει καλύψει τον
κόσμο μας!
Η θεά Δήμητρα, κόρη του Κρόνου και της Ρέας, ψάχνει
απελπισμένα παντού επάνω στη Γη για «εννιά μέρες και εννιά
νύχτες», να βρει την κόρη της, Περσεφόνη. Δεν ξέρει ακόμη
ότι την έχει απαγάγει ο θεός Άδης (ο «πλούσιος» - Πλούτων)
κατά τη στιγμή που εκείνη ανέμελη έκοβε ένα λουλούδι (έναν
νάρκισσο ή κρίνο) για να την οδηγήσει ως βασίλισσα και
σύντροφό του στον «Κάτω Κόσμο».
Την στιγμή που η Κόρη χανόταν στην άβυσσο, έβγαλε
μια φωνή, την οποία άκουσε η θεία Μητέρα κι έτσι άρχισε την
επίπονη αναζήτησή της. Η φύση ερημώνει, η Δήμητρα μες τον
πόνο της απαρνιέται τα θεία καθήκοντά της και δεν νοιάζεται
πια για τη Γη, παρά μόνο για την ανεύρεση της Κόρης…
Την «δέκατη ημέρα» της αναζήτησής της, συναντά την
Εκάτη, που και εκείνη είχε ακούσει την κραυγή της
Περσεφόνης, όμως δεν είχε καταφέρει να αναγνωρίσει τον
απαγωγέα, καθώς το κεφάλι του περιβαλλόταν από τις «σκιές
της νύχτας». Μόνον ο Ήλιος που βλέπει τα πάντα, μπορεί να
της αποκαλύψει τι πραγματικά έγινε…
Όταν τελικά η Δήμητρα φθάνει στην Ελευσίνα,
συνοδευμένη απ’ τον νεαρό Ίακχο, η Βαυβώ, γυναίκα του
Δυσαύλη και μητέρα του Τριπτόλεμου και του Ευβουλέα (ή
κατ’ άλλους η Ιάμβη, κόρη του Πάνα και της Ηχούς), θέλησε
να προσφέρει στην θεά έναν δυναμωτικό ζωμό, τον οποίο όμως
η θεία Μητέρα Δήμητρα μέσα στην θλίψη της αρνήθηκε. Τότε
η Βαυβώ-Ιάμβη, προσπάθησε να ευθυμήσει και να
παρηγορήσει την θεά, με ένα παράδοξο τρόπο:
Στάθηκε απέναντι της λέγοντας αστεία, κάνοντας
άσεμνες χειρονομίες, και σηκώνοντας τα ρούχα της, έδειχνε
1
ξεδιάντροπα το αιδοίο της… Τότε ο Ίακχος, το «παιδί των
μυστηρίων» που συνόδευε την θεά, άρχισε να γελά δυνατά και
να χειροκροτεί προκαλώντας και στην θεά Δήμητρα ευθυμία,
με αποτέλεσμα να δεχτεί αυτή να πιεί τον δυναμωτικό ζωμό
που της είχε προσφέρει η Βαυβώ…
Τελικά ο Δίας, ο θείος Πατέρας, διατάζει τον Άδη (που
το όνομά του σημαίνει «ο Αόρατος»), να παραδώσει την Κόρη
στην Μητέρα της, όμως αυτό δεν είναι πια δυνατό...
Στον «Κάτω Κόσμο» υποκινούμενη από τον Άδη (τον
οποίο οι λατίνοι ονόμαζαν “Dis Pater” που σημαίνει «Ώθηση
του Πατέρα»), η Κόρη είχε φάει ένα «σπυρί από ρόδι»
συνδεόμενη με τον τρόπο αυτόν για πάντα με το «βασίλειο των
νεκρών». Έτσι το μόνο που απέμενε πλέον ήταν να γίνει ένας
«συμβιβασμός», τον οποίο σοφά αποφάσισε ο Πατέρας των
θεών, Δίας:
Η Περσεφόνη θα μοίραζε τον χρόνο της ανάμεσα στον
«Επάνω» και τον «Κάτω Κόσμο» συνδεόμενη και με τους δύο
Κόσμους, αλλά μη υπαγόμενη αποκλειστικά σε κανέναν από
αυτούς…
Γνωρίζετε βέβαια ότι ο Ίακχος, ο οποίος συνόδευε την
Δήμητρα στην Ελευσίνα, συνδέεται αρρήκτως με τις μυστικές
τελετουργίες των Ελευσινίων Μυστηρίων. Είναι ο νεαρός θεός
που κρατώντας την αναμμένη δάδα του, οδηγεί χορεύοντας την
Μυστική Πομπή των Μυημένων. Το όνομά του θυμίζει ένα
από τα ονόματα του Διονύσου (Βάκχος) και θεωρείτο ως το
συνδετικό στοιχείο μεταξύ των Ελευσινιακών θεοτήτων και
Μυστηρίων και του Διόνυσου-Ζαγρέα των Ορφικών
Μυστηρίων. Ο Ίακχος θεωρήθηκε γιός της Δήμητρας, ο οποίος
συνόδευσε την θεία Μητέρα του στην αναζήτηση της Κόρης,
στην Ελευσίνα. Πιο συχνά, θεωρείται ως ο γιός της
Περσεφόνης και του Δία και στην περίπτωση αυτή είναι η
μετενσάρκωση του Ζαγρέα, του γιού της Περσεφόνης και του
Δία. Ας ακούσουμε πώς έγινε αυτό:
Η ζήλεια της Ήρας παρακίνησε τους Τιτάνες να
επιτεθούν στον μικρό Ζαγρέα, ο οποίος για να γλιτώσει
μεταμορφώθηκε σε διάφορες μορφές. Τελικά, ενώ είχε πάρει
την μορφή ενός Ταύρου, οι διώκτες του τον έπιασαν, τον
έκοψαν σε κομμάτια και τον έφαγαν μισό ωμό και μισό ψημένο
σε έναν χάλκινο λέβητα.
Ο Δίας, σκότωσε με κεραυνό τους κακούργους…
Ανέθεσε στον Απόλλωνα, τον θεό του Φωτός, να μαζέψει
κάποια από τα διασκορπισμένα στον Παρνασσό μέλη του
Ζαγρέα (τα οποία ο Απόλλων έθαψε στους Δελφούς), ενώ η
Αθηνά, η θεά της Σοφίας, βρήκε και έφερε στον Πατέρα Δία
την καρδιά του μικρού θεού που έπαλλε ακόμη. Τότε ο Δίας
την κατάπιε και ξαναγέννησε ο ίδιος τον Ζαγρέα που,
«γεννημένος δύο φορές», πήρε πλέον το όνομα Ίακχος.

2
 Κάποιες άλλες φορές, ο Ίακχος θεωρείται γιός του
Διονύσου, κι ο Διόνυσος βέβαια είναι ο γιός του Δία και της
Σεμέλης, της κόρης του Κάδμου και της Αρμονίας (ο οποίος
Διόνυσος στη Ρώμη ταυτίζεται με τον θεό Liber Pater -
«Ελευθερωτή Πατέρα»).
Ο Διόνυσος είναι επίσης θεός που «γεννήθηκε δυο
φορές», καθώς σύμφωνα με το σχετικό μύθο η κυοφορούσα
τον Διόνυσο Σεμέλη (παρακινούμενη βέβαια από την Ήρα)
ζήτησε απ’ τον Δία να φανερωθεί μπροστά της με όλη του την
μεγαλοπρέπεια, αλλά όταν έγινε αυτό, οι οφθαλμοί της «δεν
μπόρεσαν να αντέξουν την θεία λάμψη του» και έτσι αυτή
έπεσε κάτω κεραυνοβολημένη.
Πώς άραγε να αντέξουν οι θνητοί οφθαλμοί το Αιώνιο
Φως, το περιέχον το Παν, προς το οποίο το Παν τείνει, το
οποίο ενώνει και συντονίζει πάσαν την πλάσιν; Οι ανθρώπινοι
οφθαλμοί δεν μπορούν να δούν ποτέ το θείο αυτό φως πλήρως,
διότι δεν θα μπορούσαν να αντέξουν την λάμψη του...
Αυτό έπαθε η Σεμέλη, οι ανθρώπινοι οφθαλμοί της δεν
άντεξαν την λάμψη του θείου φωτός, και τότε ο Δίας πήρε το
έμβρυο, το έραψε στον μηρό του και από εκεί γεννήθηκε ο
Διόνυσος, καλοσχηματισμένος και ζωντανός. Αργότερα, ο
Διόνυσος αγάπησε την Νύμφη Αύρα στην Φρυγία, με την
οποία γέννησε δίδυμα, αλλά η Αύρα (που το όνομά της
σημαίνει «δροσερή πνοή» και ήταν κόρη του Τιτάνα Λέλαντα
και της θνητής Περίβοιας), μέσα στην τρέλα της (που της είχε
προκαλέσει η θεά Αφροδίτη), καταβρόχθισε το ένα από τα
δίδυμα. Το παιδί που γλίτωσε, ο μικρός Ίακχος, σώθηκε από
μία άλλη Νύμφη, η οποία εμπιστεύθηκε το παιδί στις Βάκχες
της Ελευσίνας για να το αναθρέψουν. Οι αρχαίοι μύθοι συχνά
ταυτίζουν τον Ίακχο με τον Βάκχο, δηλώνοντας έτσι πως αυτή
η «δυαδικότητα» που οδηγεί στην ενότητα των θεϊκών τους
μορφών, αποτελεί ένα μυστήριο…
Για να επανέλθουμε στον Ελευσίνιο μύθο, η Κόρη,
απήχθη από τον Πλούτωνα ο οποίος την οδήγησε στον
βασίλειό του, τον «Κάτω Κόσμο».
Αυτός ο κόσμος συμβολίζει την ύλη, και κατά συνέπεια
τα κοινά δομικά στοιχεία της γης, αλλά και των άστρων, με το
σώμα μας. Οι άνθρωποι είμαστε συνδεδεμένοι μεταξύ μας
βιολογικά, με τη γη σε επίπεδο χημικών στοιχείων και με το
σύμπαν σε ατομικό και υποατομικό επίπεδο. Η Δήμητρα, είναι
η Μητέρα Γη, η κοινή «υλική μήτρα» όλων μας. Με τον
θάνατο μας, τα δομικά στοιχεία του σώματός μας
αποσυντίθεται εκ νέου μέσα στην θεϊκή μήτρα, από όπου όλα
τα πλάσματα της Γης προήλθαν. Όμως οι άνθρωποι, σύμφωνα
και με τις Ορφικές διδαχές, είναι τέκνα της Γης, όσο και του
Ουρανού, το δε γένος τους, δηλαδή η Ουσία τους, είναι
Ουράνια…

3
 Η Περσεφόνη, η Κόρη που οδηγείται στον «Κάτω
Κόσμο» και βασιλεύει σε αυτόν, είναι ο αθάνατος εκείνος
«σπόρος» εντός μας, που μπορούμε να ονομάσουμε αν θέλουμε
«θεϊκή ακτίνα», ή «θεϊκό σπινθήρα», ή «θεία αντανάκλαση», ή
απλώς, «ατομική ψυχή», η οποία ενσαρκώνεται για λίγο στη
Γη, προερχόμενη από την «Κοσμική ψυχή» ή «Ψυχή του
Κόσμου» (Anima Mundi) στην οποία και κάποτε επιστρέφει.
Ο Ιάκχος, το παιδί που οδηγεί την πομπή των μυστηρίων,
στο μύθο που περιγράψαμε νωρίτερα, γελά βλέποντας το
αιδοίο της Βαυβούς, υπενθυμίζοντάς μας έτσι, πως η φυσική
μας γέννηση είναι μια παροδική επιστροφή και πως στην
πραγματικότητα θάνατος δεν υπάρχει, καθώς στο Σύμπαν
τίποτα δεν «χάνεται», τα πάντα απλώς αλλάζουν αδιαλείπτως
μορφή… Δεν υπάρχει στην ουσία θάνατος, διότι ο θάνατος
είναι γέννηση σε ένα άλλο επίπεδο και η γέννηση σε ένα άλλο
επίπεδο, είναι θάνατος στο δικό μας υλικό επίπεδο. Ο Ουρανός
βρίσκεται στη Γη, αλλά με γήινο τρόπο. Η Γη βρίσκεται στον
Ουρανό αλλά με έναν ουράνιο τρόπο….
Ένα μεγάλος Μύστης του παρελθόντος, ο Απολλώνιος
Τυανεύς θεωρούσε πώς
«Θάνατος δεν υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο
φαινομενικά. Ούτε γένεση υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο
φαινομενικά. Η «τροπή» της Ουσίας σε Φύση θεωρείται
γέννηση, ενώ η τροπή της Φύσεως σε Ουσία κατά ανάλογο
τρόπο, θεωρείται θάνατος.
Ούτε γεννιέται αληθινά κάτι ούτε φθείρεται ποτέ, μόνο
τη μια γίνεται φανερό και ύστερα γίνεται αόρατο· και το μεν
πρώτο συμβαίνει λόγω πυκνότητος της ύλης, το δε δεύτερο
λόγω λεπτότητος της ουσίας, η οποία είναι πάντα ίδια και
απλώς διαφέρει κατά την κίνηση και την στάση. Διότι αυτό
είναι αναγκαστικά το «ίδιον» της μεταβολής, που δεν γίνεται
από κάπου έξω, αλλά το μεν Όλον μεταβάλλεται στα μέρη, τα
δε μέρη στο Όλον ένεκα της ενότητος του παντός».
Ο Ιάκχος, το παιδί των μυστηρίων, βλέποντας το
γυναικείο αιδοίο που υποδηλώνει την φυσική μας γέννηση,
απλώς γελά, υποδεικνύοντάς μας πως η στιγμή της γέννησης
μέσω της φυσικής μητέρας μας, σημαίνει απλώς μία
«μετάβαση», και το τέλος της παραδείσιας μακαριότητας τόσο
της «φυσικής μήτρας», όσο και το τέλος της μακαριότητας
εντός της θεϊκής μήτρας στην οποία βρισκόμασταν πριν από
την σύλληψή μας σε φυσικό επίπεδο. Η φυσική μήτρα παρέχει
στο έμβρυο ό,τι χρειάζεται, έως τη στιγμή της γέννησής του,
ενώ η θεϊκή μήτρα παρέχει στην Ουσία μας ό,τι χρειάζεται,
μετά αλλά και πριν από την υλική μας ενσάρκωση.
Μετά την φυσική μας γέννηση αρχίζει ο επίπονος αγώνας
του βίου. Και βέβαια μόνο στην γλώσσα μας υπάρχουν οι
διαφορετικές λέξεις «ζωή» και «βίος», καθώς οι αρχαίοι μας
πρόγονοι κατανοούσαν πως ο βίος εμπεριέχει αναπόφευκτα την
4
«βία»… Καθώς αρχίζει λοιπόν ο «εγκλιματισμός» μας στις
νέες σκληρές εξωτερικές συνθήκες του υλικού κόσμου μας, η
έξοδος από τον ουράνιο κήπο πραγματοποιείται...
Η ενσάρκωσή μας αποτελεί όμως μια ευκαιρία για το
ανθρώπινο ον, να αναπτύξει με ελεύθερη βούληση και να
εκφράσει κάποιες συμπαντικές ποιότητες: την Σοφία και την
ανιδιοτελή Αγάπη στην πράξη και σε συσχέτιση με τους
υπολοίπους ανθρώπους και την φύση γενικότερα, ως ποιότητες
και χαρίσματα της Ανώτερης Φύσης του, δηλαδή ως ιδιότητες
του Ανώτερου Εαυτού του, της Ουσίας του, η οποία ομοιάζει
με την Θεότητα.
Στην αρχαία ινδική φιλοσοφική παράδοση της Αντβάιτα
Βεντάντα, που σημαίνει μη-δυαδικός σκοπός (τέλος) της
γνώσης, η Ουσία μας δεν ομοιάζει απλώς, αλλά ταυτίζεται (ως
Ανώτερος Εαυτός μας -Άτμαν) με την Παντότητα (Βράχμαν).
Ίσως λοιπόν μέσα από τον κάθε άνθρωπο το Σύμπαν να
συνειδητοποιεί τον Εαυτό του. Ίσως να αποτελούμε μια «όψη»
του Σύμπαντος, κατά τον ίδιο τρόπο που ένα κύμα αποτελεί μια
«όψη» του Ωκεανού. Κατά τον λόγο αυτόν, θα λέγαμε πως η
παρουσία μας στην Γη, είναι απλώς μία διάβαση, ένα ταξίδι με
«εισιτήριο επιστροφής» στο πνευματικό μας λίκνο, στην Πηγή
από την οποία το Παν προέρχεται και προς την οποία το Παν
κατατείνει.
Ο Ιάκχος λοιπόν χαμογελά στους μυημένους,
υποδεικνύοντάς μας πως ο άνθρωπος με προσωπική του
ευθύνη αναλαμβάνει στη διάρκειά του βίου του, να διακρίνει
το καλό από το κακό, την πλάνη από την αλήθεια, το
προσωρινό από το αιώνιο, δηλ. στην ουσία να διακρίνει μέσα
σε αυτόν το υλικό κόσμο τις Ακτίνες Φωτός του Ενός από το
οποίο το Παν προέρχεται και συνεπώς και ο ίδιος ο άνθρωπος.
Ο «Ιάκχος», το παιδί των μυστηρίων, είναι τελικά το
«άνοιγμα» μέσα από το οποίο η Ενέργεια του Σύμπαντος
συνειδητοποιεί τον Εαυτό της, και τότε είναι που η θεϊκή φύση
μας, συνειδητοποιεί τον Εαυτό της και χαμογελά ρέοντας
ελεύθερα εντός μας, ακολουθώντας τον αιώνιο Ρυθμό του
Σύμπαντος…

Αυτή ήταν η ομιλία μου αγαπητοί φίλοι…



5
 Ως συμπλήρωμα και παράρτημα έχω σημειώσει κάποια
μικρά αποσπάσματα που νομίζω ότι θα βρείτε ενδιαφέροντα:

«διὰ δὴ τὸν λογισμὸν τόνδε, νοῦν μὲν ἐν ψυχῇ, ψυχὴν δ’

ἐν σώματι συνιστὰς τὸ πᾶν συνετεκταίνετο» ……..
«διὰ ταῦτα οὔτε δύο οὔτ’ ἀπείρους ἐποίησεν ὁ ποιῶν
κόσμους, ἀλλ’ εἷς ὅδε μονογενὴς οὐρανὸς γεγονὼς ἔστιν καὶ
ἔτ’ ἔσται».
Πλάτων, Τίμαιος 30 b και 31 b

Και το μεγαλύτερο απόσπασμα όπου περιέχονται τα

παραπάνω, σε ελεύθερη απόδοση στην σύγχρονη γλώσσα μας:

«Η σχέση του είναι προς το γίγνεσθαι είναι ανάλογη με

τη σχέση της αλήθειας προς τη γνώμη.
Αν λοιπόν, Σωκράτη, δεν καταφέρουμε να διατυπώσουμε
από κάθε πλευρά απολύτως συνεπείς και ακριβείς
συλλογισμούς για πολλά και ποικίλα ζητήματα - για τους θεούς
και τη γέννηση του σύμπαντος - μην εκπλαγείς. Μάλλον πρέπει
να είμαστε ικανοποιημένοι αν καταλήξουμε στις πιο εύλογες
εξηγήσεις, όταν αναλογιστούμε ότι τόσο εγώ που μιλώ όσο κι
εσείς που κρίνετε έχουμε ανθρώπινη φύση· συνεπώς, πρέπει να
αποδεχόμαστε για όλα αυτά την εύλογη εξιστόρηση και να μην
επιδιώκουμε τίποτε περισσότερο.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Θαυμάσια, Τίμαιε. Αποδεχόμαστε πλήρως
τα όσα λες …. είναι καιρός να περάσεις στο κυρίως θέμα.
ΤΙΜΑΙΟΣ: Ας δούμε λοιπόν για ποια αιτία ο Δημιουργός
συνέθεσε το γίγνεσθαι και όλο αυτό το σύμπαν.
Ήταν αγαθός, και στον αγαθό δεν γεννιέται ποτέ κανένας
φθόνος για οτιδήποτε. Καθώς λοιπόν δεν είχε φθόνο, θέλησε
να γίνουν τα πάντα όσο το δυνατόν παρόμοια με τον ίδιο. Αυτή
είναι η πιο έγκυρη αρχή για το γίγνεσθαι και τον κόσμο που
μπορεί κανείς να αποδεχθεί, αν συμβουλευθεί ανθρώπους με
φρόνηση.
Θέλοντας επομένως ο Θεός να είναι τα πάντα αγαθά και
να μην υπάρχει κατά το δυνατόν τίποτε ατελές, παρέλαβε όλα
όσα ήταν ορατά - και βρίσκονταν όχι σε ηρεμία αλλά σε
άρρυθμη και άτακτη κίνηση - και τα έφερε από την αταξία
στην τάξη, θεωρώντας ότι η τάξη είναι από κάθε πλευρά
καλύτερη.
Στον άριστο δεν ήταν ούτε είναι επιτρεπτό να κάνει
τίποτε άλλο από το κάλλιστο. Αφού λοιπόν συλλογίστηκε,
αντιλήφθηκε ότι, στη φυσική τάξη των ορατών πραγμάτων, δεν
6
θα μπορούσε ποτέ να προκύψει ένα σύνολο χωρίς νου που να
είναι ωραιότερο από ένα σύνολο με νου· από την άλλη, νους
χωρίς ψυχή είναι αδύνατον να υπάρξει.
Αποφάσισε λοιπόν να συνθέσει το σύμπαν τοποθετώντας
νου στην ψυχή και ψυχή στο σώμα, με την πεποίθηση ότι το
έργο του θα ήταν το ωραιότερο και το καλύτερο στη φύση.
Ακολουθώντας την εύλογη υπόθεση πρέπει επομένως να
πούμε ότι αυτός ο κόσμος είναι έμβιο ον, προικισμένο με ψυχή
και νου· και η αλήθεια είναι ότι γεννήθηκε από την πρόνοια
του Θεού.
Αν το δεχθούμε αυτό, πρέπει να απαντήσουμε στο
ερώτημα που ακολουθεί: με ποιο από τα Έμβια Όντα θέλησε ο
Δημιουργός να εξομοιώσει τον Κόσμο;
Θα αποκλείσουμε οπωσδήποτε όσα αποτελούν μέρη ενός
όλου - γιατί από ένα ατελές υπόδειγμα δεν θα προέκυπτε ποτέ
κάτι ωραίο. Άρα πρέπει να θεωρήσουμε ότι ο Κόσμος
προσομοιάζει με εκείνο το Έμβιο Ον, μέρη του οποίου είναι τα
άλλα Έμβια Όντα, είτε εκληφθούν ένα προς ένα είτε κατά γένη.
Γιατί το υπόδειγμα θα περιλαμβάνει το σύνολο των
νοητών Εμβίων Όντων, όπως ακριβώς ο υπαρκτός Κόσμος
περιέχει εμάς και όλα τα άλλα ορατά πλάσματα.
Ο Θεός λοιπόν, θέλοντας να εξομοιώσει το δημιούργημά
του με το ωραιότερο νοητό, την πληρέστερη από κάθε πλευρά
Οντότητα, συνέθεσε ένα ορατό Έμβιο Όν που περιλαμβάνει
στο εσωτερικό του όλα τα έμβια όντα της ίδιας φυσικής τάξης.
Είχαμε όμως δίκιο όταν κάναμε λόγο για έναν Ουρανό ή
μήπως θα ήταν πιο σωστό να μιλήσουμε για πολλούς και
άπειρους; Ο Ουρανός είναι όντως ένας, αφού έχει πλαστεί
σύμφωνα με το υπόδειγμα. Γιατί αυτό που περιέχει το σύνολο
των νοητών εμβίων όντων δεν θα μπορούσε ποτέ να αποτελεί
μέλος μιας δυάδας· ……….………
Αν θέλουμε επομένως αυτός ο κόσμος να είναι όμοιος ως
προς τη μοναδικότητα με το τέλειο Έμβιο Ον, πρέπει να
παραδεχθούμε ότι ο Δημιουργός δεν έφτιαξε ούτε δύο ούτε
άπειρους Κόσμους· ένας και μονογενής έγινε ο Ουρανός, είναι
και θα συνεχίσει να είναι».
Πλάτων, Τίμαιος, 29c-31b

«Ο άνθρωπος έχει τις τρεις ουσίες, τη νόηση, την πνοή

και την ύλη [...] Αυτό αποτελεί την αναγέννηση παιδί μου, το
να μην φαίνεται η τριπλή διάσταση στο σώμα…
Όμως τα σχετικά με την αναγέννηση ας μη γίνουν
γνωστά στους πολλούς αλλά μόνο σε εκείνους που ο Θεός
θέλει ……
Γι’ αυτό οι κατέχοντες την Γνώση δεν αρέσκονται στους
πολλούς, ούτε οι πολλοί τους θέλουν. Τους θεωρούν μανιακούς

7
και τους περιγελούν, και τους καταφρονούν και σε ορισμένες
περιπτώσεις τους φονεύουν...
Τις συζητήσεις με τους πολλούς να τις αποφεύγεις.
Δεν θέλω να τους αποφεύγεις από φθόνο, αλλά διότι από
τους πολλούς θα θεωρηθείς γελοίος.
Γι’ αυτό τα λόγια αυτά έχουν ελάχιστους ακροατές...
Έχουν κάτι ιδιαίτερο μέσα τους, τους κακούς τους παρορμούν
μάλλον προς την κακία, γι’ αυτό και θα πρέπει να αποφεύγει
κανείς τους πολλούς, επειδή αυτοί δεν αντιλαμβάνονται την
αρετή των λόγων τούτων»
Ερμής ο Τρισμέγιστος (Λόγος, ΙΧ)