இன்பஹ அிலஹச஺யஸ்.

ஸஹய் ப்ரண்ட்ஸ்,

எபே ச஺ற஺ய இீைிவீளக்குப் பிறகு, உங்கள் அீைவீரப௅ம் சந்த஺க்க

ிேலும் எபே புத்தம் புத஺ய கீதியஹடு வந்துவிட்ிைன்.

கீதயின் தீலப்பு : நீ யின்ற஺ ிபஹைஹல், நஹன் வழ்ந்து

ீ ிபஹிவன்.

நஹயகன் : ாெயச்சந்த஺ரன்.

நஹயக஺ : ஏவியஹ.

஋ன் கீதயின் நஹயகர்கள் ஋ல்ிலஹபேிே ாகஹஞ்சம் ாரஹேஹண்டிக்கஹ, நஹயக஺

ேீ து அதீத பஹசத்ிதஹடு, ிநசத்ிதஹடு, அவர்கீள புரிந்தவர்களஹக,
அவர்கள்ிேல் அன்ீபப் ாபஹழ஺பவர்களஹகிவ இபேந்த஺பேக்க஺றஹர்கள்.

அவற்ற஺ல் இபேந்து வித்த஺யஹசேஹக எபே ப௃ரட்டு ஸீிரஹ..., ஋ல௅த஺ைஹல் ஋ப்படி

இபேக்கும்...? ஋ன் ிதஹழ஺ ேஞ்சுளஹ அவர்களின் விைஹத ஊக்குவிப்பின்
ப௄லேஹக, அப்படி எபே ஸீிரஹீவ ப௃யன்று உபேவஹக்க஺விட்ிைன்.

ஸப்பஹ..., ாரஹேஹன்ஸ் ஋ல௅த கூை நஹன் இவ்வளவு ச஺ரேப்பட்ைது இல்ீல.

இந்த ஸீிரஹீவ ப௃ீறக்க ீவக்க நஹன் பட்ை அவஸ்ீத இபேக்ிக...,
஍ியஹீயியஹ...., ப௃டியல....

ஸீிரஹ அவ்வளவு விீறப்பஹக இபேக்க஺றஹரஹ..? இல்ீலயஹ...? ஋ன்பீத

1
உங்கள் விேர்சைத்த஺ன் ப௄லம் ஋ைக்கு ாசஹல்லுங்க.
இப்ிபஹ கீதக்குள் ிபஹகலஹேஹ...? ேைதுக்குள் எபே வன்ேத்ீத
ீவத்துக்ாகஹண்டு கதஹநஹயக஺யின் ஊபேக்கு வபேம் ஸீிரஹ..., அங்ிக அவன்
஋தற்கஹக வந்தஹன்...? அவனுக்கும் அந்த ஊபேக்குேஹை ாதஹைர்பு ஋ன்ை...?

தன் வன்ேத்ீத தீர்த்துக் ாகஹண்ைஹைஹ...? இல்ீலாயன்றஹல் நஹயக஺

அவீை ேஹற்ற஺ விட்ைஹளஹ...? விீைீய அற஺ந்துாகஹள்ள ஋ன்ிைஹடு
ாதஹைர்ந்து வஹபேங்கள். ப௃ந்ீதய ஋ைது கீதக்கு ாகஹடுத்த ப௃ல௅ீேயஹை
ஆதரீவப௅ம், விேர்சைங்கீளப௅ம் ாதஹைர்ந்து அளிப௅ங்கள்.

உங்கள் ஆதரவு ாதஹைர்ந்து ஋ைக்கு க஺ீைக்கும் ஋ன்ற நம்பிக்ீகயில்

உங்கள் ப௃ன் வபேக஺ிறன்.

உங்கள் ிதஹழ஺,
இன்பஹ அிலஹச஺யஸ்.

2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
பகுத஺ – 2.

வஹசலுக்கு விீரந்த ாபஹன்னுரங்கம், அங்ிக குல௅ே஺யிபேந்த ஊர்

ாபரியவர்கீளப் பஹர்த்தவர்..., த஺ண்ீையில் ிபஹட்டிபேந்த சஹய்வு
நஹற்கஹல஺யில் வந்து ந஺தஹைேஹக அேர்ந்தஹர். அவர்கல௃க்கு அவர்
ாகஹடுக்கும் ேத஺ப்பு அவ்வளவுதஹன் ஋ன்பது அவரது ாசய்ீகயிில
ாதரிந்தது.

அவரது ாசய்ீகீய உைர்ந்தஹலும்..., தஹங்கள் வந்த விஶயம் சுப௃கேஹக

ப௃டிய ிவண்டுிே ஋ன்ற ஋ண்ைம் இபேந்ததஹல்..., அீைவபேம்
அீேத஺யஹகிவ இபேந்தஹர்கள்.

“வஹங்க..., ஋ன்ை ாபரியவங்க ஋ல்லஹம் ிசர்ந்து வந்துபேக்க஻ ய...? ஌தஹவது

விிசஶேஹ...? ஊர் த஺பேவிழஹ வபேதஹ ஋ன்ை...? அதுக்கு இன்னும் ேஹசம்
க஺ைக்ிக...”, ிகள்வியஹக இல௅த்தவர்..., பத஺ீலப௅ம் தஹிை உீரத்து அவர்கள்
ப௃கம் பஹர்த்தஹர்.

வந்தவர்கிளஹ எபேவர் ப௃கத்ீத ேற்றவர் பஹர்க்க..., யஹரஹவது எபேவர்

ிபச்ீச துவங்க ிவண்டிய ந஺ீலயில் இபேந்தஹர்கள். “இப்படிிய எபேத்தர்
ப௃கத்ீத எபேத்தர் பஹர்த்தஹ ஆச்சஹ...? அதஹன் ிபசட௃ம்னு வந்தஹச்ிச
ாபஹறவு ஋ன்ை...?”, எபேவர் துவங்க...,

“ச஺த்தப்பு..., அதஹன் நீ ங்கிள ிபசத் ாதஹைங்க஺ட்டீங்கிள..., நீ ங்கிள

ிபசுங்க....”, ேற்றவர் குரல் ாகஹடுத்தஹர்.
“நஹன் ஋ப்படி...?”, துவங்க஺யவர் தயங்க,

“அை..., யஹரஹவது ிபசுங்க. ஋ைக்கு ிசஹல஺ ாகைக்கு...”, ாபஹன்னுரங்கம்

இீை புகுந்தஹர்.

“஍யஹ ிசஹல஺ ஋ங்கல௃க்குத் ாதரியஹதுங்களஹ...? அதஹிை இவ்வளவு

ாவள்ளிை வந்ிதஹம்...”, ாசஹல்ல வந்த விஶயத்ீத அப்ாபஹல௅தும்
ாசஹல்வத஺ல் சற்று தயக்கம் இபேந்தது.

“ாபஹறவு ஋ன்ை..., ாசஹல்லுங்க...”, ஊக்க஺ைஹர்.

“஍யஹ உங்கல௃க்குத் ாதரியஹதது இல்ல. வஹைம் பஹத்து விவசஹயம்

13
ாசய்ிதஹம். இப்ிபஹ வஹைம் ாபஹய்த்து ிபஹச்சு, நம்ே ேக்கல௃ம் இப்ிபஹ
ிசத்துல கஹல ீவக்க தயஹரஹ இல்ீல. இபேக்கும் ந஺லத்ீத அப்படிிய
ிபஹட்டு வச்சஹ..., ந஺லம் ேலடு தட்டிப் ிபஹய்டும்.

“வவுத்துக்கு ிசஹறு ிபஹடும் ந஺லத்ீத அப்படிிய ிபஹை ேைசு ிகக்கீல.

அதஹன்...”, உீரத்தவர்..., தன்னுைன் வந்தவர்களின் ப௃கம் பஹர்த்தஹர்.

அீைவபேம் ாதஹைர்ந்து ிபசும் ஋ை ாசய்ீக கஹட்ை..., “ஊபேக்குள்ிள

இபேக்கும் ந஺லத்ீத உள்ல௄ர்கஹரங்க யஹபேம் வஹங்க ேஹட்ிைங்குதஹக.
உள்ல௄ரிிலிய விீல ிபஹகலன்ைஹ..., ாவளிபெர் கஹரங்க ஋ப்படின்னு
உங்கல௃க்ிக ாதரிப௅ிே...”, தஹன் ாசஹல்ல வபேவீத புரிந்து ாகஹண்ைஹரஹ
஋ை ஋ண்ைி..., ாபஹன்னுரங்கத்த஺ன் ப௃கம் பஹர்த்தஹர்.

“இாதல்லஹம் ஌ற்கைிவ ஋ைக்கு ாதரிஞ்ச விஶயம் தஹிை. இப்ிபஹ ஋ன்ை

புதுசஹ..., இதுல, நஹன் ஋ன்ை ாசய்யட்டும்...?”, சஹதஹரை ேக்கள் நீ ங்கிள
இப்படி ஋ன்றஹல்..., ஊீரிய வீளக்கும் நஹன் ஋ப்படி..., ஋ை தன்
வஹர்த்ீதயஹல் ந஺பைபித்தஹர்.

“஍யஹ..., ஊபேக்குள்ிள ாபரிய பண்ீையக்கஹரர் நீ ங்கதஹன். உங்க ந஺லத்ீத

சுத்த஺ இபேக்கும் இைத்ீதாயல்லஹம் நீ ங்கிள வஹங்க஺ட்டீகன்ைஹ...”

அவர் ப௃டிக்கும் ப௃ன்ிப, “அை...., ாவறும் ேண்ீை வஹங்க஺ நஹன் ஋ன்ைத்த

ாசய்யட்டும்...? இப்ிபஹ விீளயிற ாநல்ீல விை, கூல஺தஹன் ாநீறய
ாகஹடுக்க ிவண்டிக் ாகைக்கு. இதுல..., கூைக் ாகஹஞ்சம் இல௅த்து
விட்டுக்குறதஹ...? அாதல்லஹம் சரியஹ வரஹது...”, நீ ங்கள் க஺ளம்பலஹம்
஋ன்பதுிபஹல் எபே பஹர்ீவ பஹர்த்தஹர்.

“஍யஹ நீ ங்கிள இப்படிச் ாசஹன்ைஹ..., நஹங்க ஋ன்ை ாசய்யட்டும்...? ாகஹஞ்சம்

ிரஹசீை பண்ட௃ங்க. நஹங்க உங்கீள நம்பி வந்துட்ிைஹம்...., ஍யஹ ேைசு
வச்சஹ..., கண்டிப்பஹ வழ஺ இபேக்கும்...”, அீைவபேம் அவர் ப௃கம்
பஹர்த்தஹர்கள்.

வஹைம் பஹர்த்த பூே஺ீய நம்பி அவர்களஹல் ஋துவும் ாசய்ய ப௃டியஹத

ந஺ீலப௅ம், ந஺லம் பஹழஹவீத விை, அீத ீவத்து எபே வபேேஹைம் வந்தஹல்
ிபஹதும் ஋ன்பித அவர்களது ஋ண்ைேஹக இபேந்தது.

தீைீயத் தைவி ாபஹன்னுரங்கம் எபே ந஺ே஺ைம் ியஹச஺க்க..., “஍யஹ

14
ியஹச஺க்கஹேல் ாசய்ங்க...”, அவர் ியஹசீைீயப் பஹர்த்து ாபரியவர் எபேவர்
குரல் ாகஹடுத்தஹர்.

“ம்..., நஹனும் ியஹச஺ச்ிசன். நீ ங்கல௃ம் ஋ன்ீை நம்பி வந்துட்டீய. நஹிை

வஹங்க஺க்க஺டுிதன். வழக்கேஹை விீலதஹன்..., உங்கல௃க்கு
கட்டுப்படியஹகும்ைஹ ாசஹல்லுங்க...”, தஹன் எபே ச஺றந்த வியஹபஹரி, ப௃தலஹளி
஋ன்பீத ந஺பைபித்தஹர்.

வந்தவர்களின் ப௃கம் சற்று அத஺ர்ச்ச஺ீய பிரத஺பல஺த்தது. யஹபேம்

அவரிைே஺பேந்து இப்படி எபே பத஺ீல ஋த஺ர்பஹர்க்கவில்ீல ஋ன்பீத
அவர்கள் ப௃கங்கள் ஋டுத்துக் கஹட்டியது.

“஍யஹ..., நீ ங்க ாசஹல்லுத விீல...”,

“அை..., நஹன் ஋ன்ை கண்டிப்பஹ நீ ங்க ந஺லத்ீத ாகஹடுக்கட௃ம்ைஹ

ாசஹல்லுிதன்? ிபஹயிட்டு நல்லஹ ியஹச஺ச்சு நஹீளக்கு கூை ாசஹல்லுங்க...”,
ந஺தஹைேஹக உீரத்தஹர்.

அித ிநரம்..., ிவகேஹக வந்த ேபேதன், ஊர்த்தீலவரிைம்..., கஹத஺ல்

஋ீதியஹ உீரக்க, அவர் ப௃கத்த஺ிலஹ நம்பப௃டியஹத தன்ீே வந்து ிபஹக,
“஋ன்ைிவ ாசஹல்லுத...?”, அீத வஹர்த்ீதயிலும் ாவளியிட்ைஹர்.

“அை..., ந஺சேஹத்தஹன்யஹ..., ாசத்த வஹங்கிளன்...”, வந்தவிைஹ

அவசரப்படுத்த஺ைஹன்.

“஋ிலய் ாசம்பஹ..., ஋ன்ைிவ..., குசுகுசுன்னு ிபசுத஺ய...?”, புபேவம்

சுபேக்க஺யவர் சற்று ிகஹபேஹகிவ விைவிைஹர்.

“஍யஹ..., நஹங்க ியஹசீை பண்ைி நஹீளக்கு ாசஹல்லுிதஹம். இப்ிபஹ

உத்தரவு வஹங்க஺க்கிறஹம்...”, ஊர் ாபரியவர் க஺ளம்பிவ, அவர் பின்ைஹிலிய
விஶயம் ஋ன்ைாவன்று ாதரியவில்ீல ஋ன்றஹலும், அீைவபேம்
க஺ளம்பிவிட்ைஹர்கள்.

ாபஹன்னுரங்கத்தஹல் நைந்தது ஋ன்ைாவன்று எபே ாநஹடி புரிந்துாகஹள்ளிவ

ப௃டியவில்ீல. விஶயம் கண்டிப்பஹக ாபரிது ஋ன்பது ேட்டும் ாதளிவஹக
புரிந்தது.

15
“ாசஹக்கஹ...”, அடுத்த ாநஹடி, அவரது வஹய் ாசஹக்கீை அீழத்த஺பேந்தது.

பின்கட்டில் ச஺ன்ைத்தஹய் கஹட்டிய இைத்த஺ல் க஺ைந்த ாதன்ீை ேட்ீைகீள

அப்புறப்படுத்த஺க் ாகஹண்டிபேந்த ாசஹக்கன்,

“அம்ேஹ..., ஍யஹ குரல் ாகஹடுக்குறஹங்க. நஹன் ஋ன்ைன்னு ிகட்டுிபஹட்டு

விரம்ேஹ...”, ீகயில் இபேந்த ேட்ீைீய க஻ ிழ ிபஹட்ைவஹிற ஏடிைஹன்.

அவன் இப்ாபஹல௅து ிபஹகவில்ீல ஋ன்றஹல் ஋ன்ை ந஺ீலக்கு ஆளஹவஹன்

஋ன்பீத உைர்ந்த஺பேந்த ச஺ன்ைத்தஹப௅ம், பிச்ச஺ீய அீழத்து ேீ த஺ இபேந்த
ிவீலகீளச் ாசய்யத் துவங்க,

“஋ன்ைம்ேஹ..., அப்பஹபே ஌ிதஹ ிகஹவேஹ இபேக்கஹப்ல இபேக்கு. நஹன் ிபஹய்

஋ன்ைன்னு ிகக்கவஹ...?”, ீகயில் இபேந்த குச்சங்கஹீய தூக்க஺ப் ிபஹட்டு
பிடித்தவஹிற ிகட்ைஹள் ஏவியஹ.

“ஆேஹ..., அப்படிிய ாசஹல்ல஺ட்டுதஹன் ேறு ிவீல பஹப்பஹபே...”, வஹய்க்குள்

ப௃ைக஺யவர்,

“ப௃தல்ல ிபஹய் இட்ல஺ீய சஹப்பிடும் ிவீலீயப் பஹர். அவர் ிவீலீய

அவர் பஹக்கட்டும்..., ஌ய் பிச்ச஺..., நீ ஋துக்கு வஹீய பஹத்துட்டு ந஺க்கவ..., அந்த
ேட்ீைீய ஋ல்லஹம் எதுக்கு...”, தங்கள் வஹீயப் பஹர்த்த பிச்ச஺ீய விரட்ை,
அவல௃ம் ிவீலீய பஹர்க்கத் துவங்க஺ைஹள்.

“஍யஹ..., குரல் ாகஹடுத்தீங்க...?”, அவர் ப௃ன்ைஹல் பவ்யேஹக வந்து ந஺ன்றஹன்

ாசஹக்கன்.

“ஊபேக்குள்ிள ஋ன்ை நைக்குன்னு பஹத்துட்டு வஹ ிபஹ...”, அவர் குரல஺ல்

கட்ைீளீயக் ிகட்ைவன், ாநஹடியில் அங்க஺பேந்து நகர்ந்தஹன்.

„ஊபேக்குள்ிள அப்படி ஋ன்ைவஹ இபேக்கும்...?‟, ியஹசீையஹகச்

ாசன்றவனுக்கு, ஊபேக்குள் ாசன்ற ேறு ந஺ே஺ைம் அதற்கஹை விீை
க஺ீைத்தது.

ஊபேக்குள் எற்ீற கஹிர அத஺சயம் ஋ன்றஹல்..., ப௄ன்று கஹர் ந஺ற்பீதப்

பஹர்த்தவைது புபேவம் ப௃டிச்ச஺ட்ைது. அீதவிை, அங்ிக ந஺ன்ற஺பேந்த jcb
வஹகைம் அீைவரின் கவைத்ீதப௅ம் கவர்ந்தது.

16
இதுவீர ஊபேக்கு நடுவில் பஹழீைந்து க஺ைந்த வட்ீைப௅ம்,
ீ அீத சுற்ற஺
இபேந்த இைத்ீதப௅ம் அந்த வஹகைம் இடித்து தீரேட்ைேஹக்க தயஹரஹக
இபேக்க, ஊர்ேக்கள் அீைவபேம் தங்கல௃க்குள் ிபச஺யவஹிற அீத
ிவடிக்ீக பஹர்த்தஹர்கள்.

ஊிர அங்ிக கூடியிபேக்க, ஊர் ாபரியவர்கள் அீைவபேம் கஹீரச் சுற்ற஺

ந஺ன்ற஺பேந்தஹர்கள். அங்ிக ஊபேக்ிக எட்ைஹத விதத்த஺ல்..., ப௃ல௅க்ீக
சட்ீைப௅ம், ாவள்ீள ிவட்டிப௅ம்..., கண்களில் தீட்சண்யப௃ம்..., கூர்ீேயஹை
நஹச஺ப௅ம், அல௅த்தேஹை உதடுகல௃ம், ேஹந஺றத்த஺ல், ீககீள ேஹர்புக்கு
குறுக்கஹக கட்டிக் ாகஹண்டு அவன் ந஺ன்ற஺பேக்க, அவனுக்கு அபேக஺ல்,
அவீை விை சற்று உயரம் குீறந்தவைஹக, கபேப்பு வர்ை ிபன்ட்,
ாவள்ீள வர்ை சட்ீையில் இபேந்த அவன் ஊர் ாபரியவர்களிைம்
உீரயஹடிக் ாகஹண்டிபேந்தஹன்.

“஋ன்ைப்பஹ கூட்ைம்...? யஹர் அவுக...? ஋ன்ைவஹம்...? பஹத்தஹ பட்ைைத்து

ஆட்கள் ேஹத஺ரி இபேக்கு...? ஋துக்கு வந்த஺பேக்கவளஹம்...? நம்ே நரி வட்டு
ீ
ப௃ன்ைஹடி ஋ன்ை ாசய்தஹவ...?”, கூட்ைத்ீத ிநஹட்ைே஺ட்ைவஹிற..., தன்
அபேக஺ல் ந஺ன்ற஺பேந்தவைிைம் ிகட்ைஹன்.

“அதஹம்ப்பஹ ஋ைக்கும் புரியீல. சர்பே..., சர்பேன்னு கஹபே வந்து ந஺ன்ைது, ஊர்

ாபரியவர் யஹபேன்னு ிகட்ைஹவ..., நம்ே ாபரிீயயஹ வட்ீை
ீ கஹட்டிிைஹம்,
அங்ிகதஹன் அவபே இல்ீலிய..., ாபஹறவு நம்ே பண்ீையஹர் வட்டுக்கு
ீ
ஆளனுப்பி வரச் ாசஹன்ிைஹம்.

“அவபே வந்த உைிைிய ிபச ஆரம்பிச்சவகதஹன் இன்னும் ந஺றுத்தக்

கஹிைஹம். ஋ன்ைன்னு எபே ேண்ட௃ம் ாவளங்கீல. அிதஹ ந஺க்ிக ாபரிய
தம்பி..., அது எபே வஹர்த்ீத ிபசீல..., ஆைஹ அவபே கண்ீை
கஹட்டிைஹல்..., அந்த கபேப்பு ிபண்ட்டு ிபஹட்ைவபே விைஹே ிபசுதஹபே.

“நம்ே ாபரியவபே ஋ன்ை விஶயம்னு ாசஹன்ைஹல் தஹன் ஆச்சு. ஆைஹ

அவபேம் வர வழ஺ீயக் கஹிைஹம்...”, ஋ன்ை விஶயம் ஋ன்று அற஺ந்துாகஹள்ள
ப௃டியவில்ீலிய ஋ன்ற ஆதங்கம் ாவளிப்பட்ைது அவன் குரல஺ல்.

“஋ிலய் சுப்பஹ..., ஋ன்ைஹில அங்கை ந஺க்கது நம்ே வில்ிலஜ் ஆபீ சபே

கைக்கஹ இபேக்ிகிவ...”, கண்கீள கூர்ீேயஹக்க஺ தன் சந்ிதகத்ீத

17
ிகட்ைஹன்.

“அவபே ேஹத஺ரி இல்ல..., அவிரதஹன். வந்த஺பேக்க ஆல௃ங்கீளப் பஹத்தஹ...,

஌ிதஹ ாபபேசஹ ாசய்யப்ிபஹறஹவன்னு ேட்டும் ாதரிப௅து. ஆைஹ ஋ன்ை
ாசய்யப் ிபஹறஹவன்னுதஹன் ாதரியீல...”, பஹர்ீவீய அவர்கீள விட்டு
விலக்கஹேிலிய பத஺ல் ாகஹடுத்தஹன்.

ாசஹக்கன், அங்ிக ஋ன்ை ிபசுக஺றஹர்கள் ஋ன்பீத அற஺ய கூட்ைத்ீத

ாநபேங்க, “தம்பி..., நீ ங்க ாசஹல்லுறது ஋ல்லஹம் சரிதஹன். இந்த இைத்ீத
நீ ங்க வஹங்க஺ட்டீங்க..., உங்க விபேப்பத்துக்கு ஋ன்ை ிவண்ைஹ ாசய்ய
உங்கல௃க்கு உரிீே இபேக்கு. ஆைஹ..., இீத நீ ங்க ஋ப்படி வஹங்க ப௃டிப௅ம்
஋ன்பதுதஹன் ஋ங்க சந்ிதகிே...”, ஊர் ாபரியவர், அந்த கபேப்பு ிபன்ட்
கஹரைிைம் ிகட்டுக் ாகஹண்டிபேந்தஹர்.

“சஹர்..., இவ்வளவு ிநரேஹ நஹங்கல௃ம் ிபச஺ட்ிை இபேக்ிகஹம். அவபேம்

ிகட்ைீதிய ிகட்டுட்டு இபேக்கஹர், நீ ங்க பத஺ல் ிபசஹேல் ந஺ன்னுட்டு
இபேந்தஹல் ஋ன்ை அர்த்தம்...? பத்த஺ரம் ஋ல்லஹம் உங்க ீகயில் தஹிை
இபேக்கு, அவங்கல௃க்கு புரிய ீவங்க...”, அவன் சற்று ிகஹபேஹகிவ
வில்ிலஜ் ஆபீ சரிைம் கத்த஺ைஹன்.

கைந்த எபே ேைி ிநரேஹக, ிவீல ஋ீதப௅ம் நைக்க விைஹேல் தடுத்துக்

ாகஹண்டிபேப்பதஹல்..., இந்த ிவீலீய ப௃டித்துவிட்டு தைது அடுத்த
ிவீலீய பஹர்க்கப் ிபஹகப௃டியஹத ஋ரிச்சல் அவன் ப௃கத்த஺ல் அப்பட்ைேஹக
ாவளிப்பட்ைது.

இங்ிக இவ்வளவு கிளபஹரங்கள் நைக்க..., அந்த ாவள்ீள ிவட்டிக்

கஹரிைஹ, ஋ீதப௅ம் கண்டுாகஹள்ளஹேல்..., ீகீய ேஹர்புக்கு குறுக்கஹக
கட்டிக்ாகஹண்டு கஹரில் சஹய்ந்து ந஺ன்றுாகஹண்டிபேந்தஹன்.

அவசரேஹக தன் பஹர்ீவீய அவன் பக்கம் த஺பேப்பிய அத஺கஹரி, அவன்

கண்ைில் ாதரிந்த கைல஺ல் எபே ந஺ே஺ைம் வித஺ர்த்து ிபஹைவர்,

“இங்க பஹபேங்க..., இந்த ந஺லத்ிதஹை ப௄ல பத்த஺ரம் இவங்க க஺ட்ிைதஹன்

இபேக்கு. இந்த ந஺லத்ீத விக்க஺ற உரிீே பட்ைைத்த஺ல் இபேக்கும், ரவிரஹஜ்
஍யஹ க஺ட்ிை இபேந்தது. அீத ீவத்து..., அவிரஹை ந஺லத்ீத இிதஹ

18
ந஺க்கறஹிர..., ாெயச்சந்த஺ரன்..., இவபேக்கு வித்த஺ட்ைஹர்.

“இப்ிபஹ இவர் தன்ிைஹை இைத்ீத பஹர்க்க வந்த஺பேக்க஺றஹர். அத஺ல்

அவிரஹை விபேப்பத்துக்கு ஋ன்ை ிவண்ைஹ ாசய்யலஹம், அதற்கஹை உரிீே
அவபேக்கு இபேக்கு.

“அவங்க வட்ீை
ீ இடிக்கக் கூைஹதுன்னு ாசஹல்லதுக்கு இங்ிக யஹபேக்கும்
உரிீே இல்ீல. அத஺கஹரி நஹிை ிபசஹேல் இபேக்கும்ிபஹது..., நீ ங்க ஋துக்கு
இப்ிபஹ ஊைஹல வரீங்க..., ஋ல்லஹபேம் ிபஹங்க...”, பரைிதரன் அவர்கீள
விரட்டிைஹர்.

“அத஺கஹரி நீ ங்க ஆயிரம் ாசஹல்லலஹம்..., அதுக்கு..., ஋ங்க ஊபேக்குள்

இத்தீை வபேஶம் பூட்டி இபேந்த வட்ீை
ீ நீ ங்க உீைப்பீ ங்க அீத நஹங்க
பஹத்துட்டு இபேக்குறதஹ...?”, ாபரியவர் குரல் உயர்த்த...,

„இவ்வளவு நஹள் இந்த வடு

ீ பூட்டியிபேந்தப்ிபஹ ிபசஹேல் தஹிை
இபேந்தீங்க...? சுிரஷ்..., ிவீல ஆகட்டும்..., பரைி..., நீ ங்க விலக஺ிகஹங்க...,
நஹன் பஹத்துக்கிறன்...‟, கர்ெீையஹக எல஺க்கத் துடித்த ாெயச்சந்த஺ரைின்
ேைந஺ீல புரிந்தவன்ிபஹல்..., சுிரஷ் வஹகைத்த஺ல் ஌ற஺ைஹன்.

சுிரஷ் வட்ீை
ீ இடிக்கும் இயந்த஺ரத்த஺ல் ஌ற஺ அேர, ாநஹடியில் அதன் ப௃ன்
ந஺ன்ற஺பேந்த ஆட்கள் விலக஺ வழ஺ விட்ைஹர்கள்.

“அாதப்படி ப௃டிப௅ம்...? ஋ங்கல௃க்கு விளக்கம் ாகஹடுக்கஹேல் இந்த

கட்டிைத்த஺ன் எபே ாசங்கீலக் கூை நீ ங்க இடிக்க ப௃டியஹது...”, ஊர்
ாபரியவர் இயந்த஺ரத்த஺ன் ப௃ன்ைஹல் ந஺ற்க, ாெயச்சந்த஺ரன், சுிரீஶ பஹர்த்த
பஹர்ீவயில், அவன் கஹல்கள் தஹேஹகிவ இயந்த஺ரத்ீத இயக்க
ப௃யன்றஹலும், இபேக்கும் சூழீல ிேலும் ச஺க்கலஹக்க ப௃யலஹேல் அவீை
ாபஹறுீேயஹக இபேக்குேஹறு எபே பஹர்ீவ பஹர்த்தஹன்.

„சுிரஷ்...‟, அந்த வஹர்த்ீத ாவளிவபேம் ப௃ன்ைர், வக்க஻ ல் விெயன் அவன்

கரத்ீத பிடித்த஺பேந்தஹன்.

கண்களில் கைீலத் ிதக்க஺ அவன் பஹர்க்க, “இது ிகஹபப்படும் ிநரம்

க஺ீையஹது JC. உன் லட்ச஺யம் ந஺ீறிவறட௃ம்ைஹ, இப்ிபஹ நீ ாபஹறுீேயஹ
இபேந்துதஹன் ஆகட௃ம்...”, அவன் ிகஹபத்ீத லட்ச஺யிே ாசய்யஹேல்
விெயன் உீரக்க, தன் ிகஹபத்ீத அைக்கும் வழ஺ ாதரியஹேல் கஹரில் தன்
19
கரத்ீத ிவகேஹக குத்த஺க் ாகஹண்ைஹன்.

அதன் பிறகு ாநஹடியில் சுதஹரித்தவன், விெயைின் குரல஺ல் இபேந்த

உண்ீேீய புரிந்தவைஹக, தஹன் ிகஹபப்படும் ிநரம் இதுவல்ல ஋ன்பீத
உைர்ந்து, ப௃கத்ீத ச஻ர் படுத்த஺யவன், ாபரியவர் ப௃கம் பஹர்த்தஹன்.

“ாபரியவிர..., இந்த ாசஹத்ீத நஹன் ஌ேஹற்ற஺ வஹங்கவில்ீல. ந஺யஹயேஹை

வழ஺யில்தஹன் இீத வஹங்க஺ இபேக்க஺ிறன். ஊபேக்குள் இப்படி எபே ாசஹத்து
பஹழீைந்து க஺ைப்பீத விை, அீத உபியஹக஺ப்பது நல்லது தஹிை.
உங்கல௃க்குத் ாதரியஹதது இல்ீல, இந்த ாசஹத்து இப்படிிய இன்னும்
஋வ்வளவு நஹள் க஺ைக்க ப௃டிப௅ம்?

“எபே ேஹற்றம் அீைவபேக்கும் அவச஺யம் தஹிை. ச஺ட்டி ீலபில் இபேந்து

ாகஹஞ்சம் ேஹறுதலுக்கு ிவண்டிதஹன் நஹன் இங்ிக விரன். அது ேட்டும்
இல்ீல, இங்ிக விவசஹயம் ாசய்ப௅ம் ஍டியஹவும் ஋ைக்கு இபேக்கு.

“இங்ிக விவசஹயம் ாசய்ய ந஺லம் க஺ீைக்குேஹ ஋ன்று உங்கக஺ட்ிை நஹன்

ிகட்கிவண்டும் ஋ன்று ிவறு ந஺ீைத்ிதன். ஆைஹல் நீ ங்க..., நஹன்தஹன்
உங்கல௃க்கு புத஺யவன், ஆைஹல் பரைி..., இங்ிக இபேக்கும் அரசஹங்க
அத஺கஹரி, அவர் ாபஹய் ாசஹல்வஹர் ஋ன்று நீ ங்க ந஺ீைக்கறீங்களஹ?”, அவன்
ிகள்வியின் அந்த ாபரியவபேக்கு பத஺ல் ிபச ப௃டியவில்ீல.

“அத்தீைியஹ ப௃ீற..., அந்த வட்ீை

ீ ஆக்க஺ரே஺க்க அிைகம்ிபர்
ப௃யன்றாபஹல௅து, அீத இவர் தஹிை தட்டிக் ிகட்ைஹர். அப்படி
இபேக்கும்ாபஹல௅து, இப்ிபஹ ேட்டும் ஌ன்...?”, தன் ாேஹத்த ாபஹறுீேீயப௅ம்
இல௅த்து பிடித்தவஹறு ிகட்ைஹன்.

“தம்பி நீ ங்க ிகக்கது ந஺யஹயம்ிதன். ஆைஹ..., இங்கை இபேக்கும் ேக்க

யஹபேம் இீத எபே பஹழீைந்த கட்டிைேஹ பஹக்கீல. இீத எபே இடிந்த
ிகஹவிலஹத்தஹன் நஹங்க பஹக்ிகஹம். இத஺ல் வஹழ்ந்த அந்த ேனுஶீைப௅ம்,
அவர் ேீைவி, பிள்ீளீயப௅ம் இங்ிக யஹபேிே இன்னும் ேறக்கீல....”,
அவர் கண்களில் ந஺ீறந்த அந்த எற்ீற துளி கண்ை ீர் அவன் பஹர்ீவக்கு
தப்பவில்ீல.

அீதப் பஹர்த்தவனுக்கு ேைதுக்குள் ஋ரிந்துாகஹண்டிபேந்த தீயின் ெ஼வஹீல

இன்னும் அத஺கரிக்க, அீத ேீறத்தவிைஹ..., அவர் ீககீள இறுக

20
பற்ற஺யவன்..., “இந்த பஹழீைந்த ிகஹவிீல, இப்படிிய ிபஹட்டு ீவப்பது
ந஺யஹயேஹ?

“இீத சரி ாசய்ய ந஺ீைக்கும் ஋ன்ீை நீ ங்க ஆதரித்தஹல்

சந்ிதஹஶப்படுிவன். இங்ிக இபேந்து எபே பிடி ேண் கூை இந்த ஊீர விட்டு
ிபஹக நஹன் அனுேத஺க்க ேஹட்ிைன். ஋ன்ீை நீ ங்க நம்பலஹம்...”, அவன்
குரல஺ல் இபேந்த உண்ீே அவீர வஹயீைக்கச் ாசய்தது.

பரைி அவர்கள் ப௃ன்ைஹல் வந்தவன்..., “ாபரியவிர..., ப௄ல பத்த஺ரம் ப௃தல்,

ந஺லப்பத்த஺ரம் வீர ஋ல்லஹம் பக்கஹவஹ இபேக்கு. நீ ங்கல௃ம் ஌ற்கைிவ உங்க
ந஺லத்ீத ஋ல்லஹம் விக்கட௃ம்னு ிவற ாசஹல்ல஺ட்டு இபேக்க஻ ங்க. தம்பிீய
பிடிங்க..., ஋ல்லஹம் நல்லபடியஹ நைக்கும்...”, அவபேம் உீரக்க, அீர
ேைதஹக சம்ேத஺த்தஹர்.

அீதவிை..., தங்கள் ந஺லங்கல௃க்கு எபே விடிவுகஹலம் வரப் ிபஹவீத

஋ண்ைிிய அவர் ேைம் ேஹற஺யது ஋ன்பீத அற஺ய பிரத்த஺ியக அற஺வு
என்றும் அங்ிக யஹபேக்கும் ிதீவ இபேக்கவில்ீல.

இீத ிகட்டுக் ாகஹண்டிபேந்த ாசஹக்கனுக்கு தன் கஹீதிய நம்ப

ப௃டியவில்ீல. கண்டிப்பஹக இந்த விடியல் தன் ப௃தலஹளிக்கு நல்ல
விடியல் இல்ீல ஋ன்பது ேட்டும் அவனுக்கு ாதளிவஹக புரிந்து ிபஹைது.
ஆைஹல்..., இந்த ாசய்த஺ீய அவரிைம் ஋ப்படி ாதரிவிப்பது ஋ன்றுதஹன்
குழம்பிப் ிபஹைஹன்.

ிவறு வழ஺யின்ற஺ அவன் உீரக்க, அீதக் ிகட்ை ாபஹன்னுரங்கம்

஋ரிேீலாயை குப௃ற஺ப் ிபஹைஹர்.

பகுத஺ – 3.

ாபஹன்னுரங்கத்தஹல் தன் கஹதுகீளிய நம்ப ப௃டியவில்ீல. “஋ன்ைில

ாசஹல்லுத..., நரி இைத்ீத எபேத்தன் இடிக்கஹைஹ...? அீத இந்த சைம்
ிவடிக்ீக பஹக்குதஹ...? எபேத்தனும் எண்ட௃ம் ாசஹல்லீலயஹ...?”, வியப்பு,
ிகஹபம், ஆங்கஹரம் ஋ை கலீவயஹக ாவளிவந்தது அவர் குரல்.

21
஋த்தீை ப௃ீற தஹன் ப௃யன்றாபஹல௅தும், ேற்றவர் ப௄லம் கஹய்
நகர்த்த஺யாபஹல௅தும் அத஺ல் இபேந்து எபே ாசங்கீலக் கூை நகர்த்த
ப௃டியஹேல் இபேக்க, அீதவிை, அைஹவடியஹக, அத஺ரடியஹக ஋துவும் ாசய்ய
இயலஹத ந஺ீலயில் தன் ீக கட்ைப் பட்டிபேக்க, ஋ங்க஺பேந்ிதஹ வந்த
எபேவன், விஶயத்ீத சுலபேஹக ப௃டித்தீத அவரஹல் ெீரைிக்க
ப௃டியவில்ீல.

“஋ிலய்..., நீ நல்லஹ பஹத்த஺யஹ...? அது நரி இைம் தஹைஹிவ...”, எபேிவீள

அவன் ேஹறுதலஹக ாசஹல்ல஺விட்ைஹிைஹ ஋ன்ற ஋ண்ைத்த஺ல் விைவிைஹர்.

“஍யஹ..., ஋ைக்கு நம்ே ஊீர ாதரியஹதுங்களஹ...? அதுவும் ந஺தப௃ம் பஹக்கும்

நரி ஍யஹ...”, அவர் பஹர்த்த பஹர்ீவயில்..., “நரி இைத்ீத ஋ைக்கு நல்லஹ
ாதரிப௅ங்கிள..., நஹன் ிநரஹ அங்ிக இபேந்துதஹன் விரன்..., அது ேட்டும்
இல்ீலங்ீகயஹ...”, அவன் இீத ாசஹல்லவஹ ிவண்ைஹேஹ ஋ை தடுேஹற,

“இன்னும் ஋ன்ைிவ..., ாசஹல்ல஺த் ாதஹீல...”, ஋ரிச்சலஹைஹர்.

“஍யஹ..., ஋ன்ைிவஹ..., ஊபேக்குள்ிள இபேக்கும் விீளச்சல் ந஺லத்ீதப௅ம்

வஹங்கப் ிபஹறதஹ ிபச்சு அடிபட்ைதுங்ீகயஹ...”, தஹன் ிகட்ைீத சற்று
பயத்ிதஹிை உீரத்தஹன்.

“஋ன்ை..., ந஺லத்ீதப௅ம் வஹங்கப் ிபஹறஹைஹ...? ஋வன்ில அவனுக்கு

ந஺லத்ீதக் ாகஹடுப்பஹன்...? அீதப௅ம் நஹன் பஹக்ிகன்..., அவன் பண்ீையம்
பண்ைனும்ைஹ ஋ன்ீைத் தஹண்டிதஹம்ில ாசய்யட௃ம்..., விட்டுடுிவைஹ...?”,
ஸஹல஺ன் குறுக்கஹக நைந்தஹர்.

அவர் ாசய்ீகீய அடுக்கீளக்குள் இபேந்து பஹர்த்த ச஺ன்ைத்தஹய்..., எபே

ாநஹடி அவர்கள் ிபச்ச஺ல் அடிபட்ை விஶயத்ீதக் ிகட்டு த஺ீகத்துப்
ிபஹைஹர்.

„ேறுபடிப௅ம் அடுத்த அத்த஺யஹயேஹ...?‟, அவர் ேைம் ாேளைேஹக ிகள்வி

ிகட்ைது. அந்த ந஺ீைிவ வித஺ர்க்கவும் ீவத்தது.

தஹயின் அபேக஺ல் இபேந்த ஏவியஹ..., தந்ீத ிகஹபேஹக இபேப்பீதப்

பஹர்த்தவள்..., விழ஺கள் அவீரத் ாதஹைர..., அவர் நீைீய ிவடிக்ீக
பஹர்த்தஹள்.

22
“அம்ேஹ..., இந்த ாசஹக்கன் ஋ன்ைத்த ாசஹல்ல஺த் ாதஹீலச்சஹன்...? அப்பஹபே
஋துக்கு இம்புட்டு ிகஹபேஹ இபேக்கஹவ...?”, தஹயின் ப௃கம் பஹரஹேல்
ஸஹல஺ிலிய தன் ப௃ல௅ கவைத்ீதப௅ம் பத஺த்த஺பேந்தஹள்.

“ஆேஹ..., உண்ற அப்பஹபேக்கு ிகஹவப்பை புதுசஹ ஋துவும் கஹரைம்

ிவட௃ேஹக்கும், ாசய்து வச்ச஺பேக்கும் விீை பத்தஹது...?”, அடுப்பில் ஋ரிந்த
தீயில் கவைத்ீத பத஺த்தவஹறு ாசஹல்ல஺ ப௃டிக்க, தஹய் ிபச஺யதன் ாபஹபேள்
புரியஹேல், தந்ீதயின் ேீ த஺பேந்த பஹர்ீவீய த஺பேப்பி, தஹீயப் பஹர்த்தஹள்.

“அம்ேஹ...”, தஹீய ிகள்வியஹக உலுக்க ப௃யல..., அித ிநரம்...

“஋ிலய் ாசஹக்கஹ..., ப௃தல்ல அந்த பரைிக்கு ிபஹீைப் ிபஹடுில..., அந்த

நஹய் இப்ிபஹ ேட்டும் ஋ன்ை ாசய்ப௅துன்னு ிகப்ிபஹம்...”, நீைீய
ந஺றுத்தஹேல் குரல் ாகஹடுக்க, அவர் கட்ைீளக்கு க஻ ழ்ப்படிய ப௃டியஹேல்,
஋ச்ச஺ல் கூட்டி வில௅ங்க஺யவஹறு அவீரப் பஹர்த்தஹன்.

“஌ண்ைஹ நட்டுவச்ச ேரம் ேஹத஺ரி அீசயஹேல் ந஺க்க..., ாசஹன்ைது கஹதுல

விழல..., ிபஹில.., ப௃தல்ல ிபஹய் ிபஹீைப் ிபஹடு...”, ாதஹீலிபச஺ இபேந்த
பக்கம் ீகீய நீ ட்டிைஹர்.

“஍யஹ..., அவபேம் அங்கைதஹன் இபேக்கஹபேங்ீகயஹ..., அதுவும் அந்த

பட்ைைத்துக் கஹரிரஹை...”, அவன் ாசஹல்ல஺ ப௃டிக்கும் ப௃ன்ைர்..., அவன்
ிதஹளில் ிபஹட்டிபேந்த துண்ிைஹடு அவன் கல௅த்ீத இறுக்க஺யிபேந்தஹர்.

“஋ன்ைிவ ாசஹன்ை...?”, உறுேலஹக ாவளிவந்தது அவர் குரல்.

“஍ியஹ அம்ேஹ..., இந்த அப்பஹீர பஹபேங்க...?”, ஸஹலுக்கு ஏைத் துவங்க஺ய

ஏவியஹீவ கரம் பிடித்து தடுத்தஹர் ச஺ன்ைத்தஹய்.

“஋ன்ைம்ேஹ நீ ங்க...”, ிகஹபேஹகத் துவங்க஺ய ஏவியஹ..., “கஹய் ாவட்ை

ப௃டியீலன்ைஹ..., உண்ற பைப௃க்கு ிபஹய் டிவி பஹபே..., ிதீவயில்லஹத
விஶயத்த஺ல் தீலயிைஹித...”, கண்டிப்பஹக ாவளிவந்த தஹயின் குரல஺ல்,
ஆைியடித்தஹர் ிபஹல் ந஺ன்றுவிட்ைஹள்.

„஋ப்படி இந்த அம்ேஹவஹல் ஋ீதப௅ிே கண்டுாகஹள்ளஹேல் இபேக்க

ப௃டிக஺றது?‟, ேைதுக்குள் ஏடிய ிகள்விீய, “஋ப்படிம்ேஹ நீ இப்படி
இபேக்க...”, ேஹற்ற஺ ிகட்க ீவத்தது.

23
“ாபஹம்பீளங்க நஹே ச஺ல விஶயத்த஺ல் இப்படித்தஹன் இபேந்தஹகட௃ம்”,
குரல஺ல் ேஹற்றிே இல்லஹேல் உீரக்க, தஹயின் வஹர்த்ீதீய ேீ ற
ப௃டியஹது ஋ன்பீத உைர்ந்த ஏவியஹ, அங்ிக இபேந்த த஺ண்டில் அேர்ந்து
ாகஹண்ைஹள்.

ாபஹன்னுரங்கத்த஺ன் கரங்களில் தத்தளித்த ாசஹக்கன்..., “஍...யஹ...”, நடுங்க஺ப்

ிபஹைஹன். உைல் வலுவில் அவீர ஋த஺ர்க்க அவனுக்கு எபே ாநஹடி ஆகஹது,
ஆைஹல்..., அவன் உைல஺ல் இபேக்கும் வலுவில் பஹத஺ கூை அவன் ேைதுக்கு
க஺ீையஹது, ஋ைிவதஹன் அவபேக்கு இன்னும் அடிீேயஹக இபேந்தஹன்.

“அவனுக்கு அங்ிக ஋ன்ைிவ ிவீல...? அதுவும் அந்த பட்ைைத்துக்

கஹரிைஹை..., உைக்கு நல்லஹ ாதரிப௅ேஹ...? அவன் அந்த பட்ைைத்துக்
கஹரிைஹைதஹன் இபேந்தஹைஹ...?”, தன் ீகீய சற்று தளர்த்த஺யவஹிற
ிகட்ைஹர்.

தன் கரத்தஹல் கல௅த்ீத தைவியவன்..., “நம்ே ஊர் ாபரியவபே வட்ீை

ீ
இடிக்க கூைஹதுன்னு ாசஹன்ைப்ிபஹ கூை..., அவபேதஹன் அந்த புதுசஹ
வந்த஺பேக்க ஆல௃க்கு ிவண்டி வக்கஹலத்துக்கு வந்தஹபேங்ீகயஹ...”, த஺ைற஺
உீரத்தஹன்.

“ஏிஸஹ..., கீத அப்படிப் ிபஹகுிதஹ..., ஋வன் ஋ன்ை புடுங்கறஹன்னு நஹனும்

பஹக்கிறன். இந்த ாபஹன்னுரங்கத்ீத ஋வன் ஋த஺ர்க்கறஹன்னு..”, அவீை
உதற஺யவர்,

“நீ அடிக்கடி ஊபேக்குள்ிள ிபஹய் பஹத்து..., ஋ன்ை ந஺லவரம்னு ஋ைக்கு

ாசஹல்லு, இப்ிபஹ ிபஹ...”, ீகீய பின்ைஹல் கட்டிக் ாகஹண்டு, ஋ீதியஹ
தீவிரேஹக ச஺ந்த஺த்தஹர்.

“அம்ேஹ..., ஋ன் ீகீய விடும்ேஹ..., நஹன் அப்பஹபேட்ை ிபஹிறன்...”,

தஹயிைே஺பேந்து ீகீய உபேவிக் ாகஹள்ள ிபஹரஹடிைஹள்.

“ாநபேப்பு சுடும்னு ாசஹன்ைஹ ிகட்டுக்கட௃ம்..., இல்ல..., நஹன் ீகய விட்டு

பஹத்துதஹன் ாதரிஞ்சுப்ிபன்னு ாசஹன்ைஹ ஋ன்ீையஹல் ஋துவும் ாசய்ய
ப௃டியஹது...”, பூைகேஹகிவ உீரத்தஹர்.

கட்டிய கைவன் ாகஹீலகஹரைஹக இபேந்தஹல் கூை, ப௄ன்றஹம்

24
ேைிதர்களிைிே விட்டுக் ாகஹடுக்க தயங்கும் குலத்த஺ல் பிறந்துவிட்டு, ாபற்ற
ேகளிைம் அவரஹல் விட்டுக் ாகஹடுக்க ப௃டிப௅ேஹ...?

“ஆேஹ..., ஋ப்ிபஹ ிகட்ைஹலும் இப்படி புரியஹத ேஹத஺ரிிய ிபசுங்க. சரி..., அது

யஹபேம்ேஹ அந்த நரி...? அந்த பஹழீைந்த வட்டுக்கும்
ீ அவபேக்கும் ஋ன்ை
சம்பந்தம்...? அதுதஹன் அவிரஹை வைஹ...?
ீ அப்ிபஹ அப்பஹ ஋துக்கு அந்த
இைத்ீத வஹங்க இவ்வளவு ிபஹரஹடுறஹர்...?”,

அீைத்த஺ற்கும் தீலயஹட்டிக் ாகஹண்ிை இபேக்க ப௃டியஹித, எபே

கட்ைத்த஺ல் ிகள்விகள் ாவளிவரத் துவங்க஺ைஹல்..., ச஺ல பத஺ல்கள்
ாதரிந்தஹலும், சூழ்ந஺ீல ீகத஺யஹக இபேக்கும் நம்ேஹல் அீத உீரக்க
ப௃டிவத஺ல்ீல, இப்ாபஹல௅து அித ந஺ீலயில்தஹன் ச஺ன்ைத்தஹய் இபேந்தஹர்.

சட்ாைை ேகளது ீகீய விடுவித்தவர்..., “இப்ிபஹ உைக்கு இந்த

ிகள்விக்கு பத஺ல் அவச஺யம் ாதரிஞ்ிச ஆகட௃ிேஹ...? ிபஹ..., ிபஹய் உண்ற
அப்பஹபேட்ைஹிய ிகல௃..., அவர் பத஺ல் ாசஹன்ைஹல் ாதரிஞ்சுக்ிகஹ..., ிபஹ...”,
அவள் ப௃துக஺ல் ீக ாகஹடுத்து, ஸஹல் பக்கம் தள்ளிைஹர்.

தஹன் எபே விஶயத்ீத ாதரிந்துாகஹள்ளக் கூைஹது ஋ை ப௃டிாவடுத்தஹல்,

தன்ைிைம் ிகஹபத்ீத கஹட்டும் தஹய்..., எபே ப௃ீற கூை இப்படி
நைந்துாகஹண்ைத஺ல்ீல ஋ன்ற உண்ீே புரிய,

தஹயின் ாசய்ீகயில் இபேந்த வித்த஺யஹசம் உீறக்க, தஹீய ந஺ே஺ர்ந்து

பஹர்த்தஹள். அவரது கண்கள் ச஺வந்த஺பேக்க..., ேைத஺ன் குப௃றீல அவர்
அைக்கப் ிபஹரஹடுவது நன்கு ாதரிந்தது.

“அம்ேஹ..., ஋ன்ைம்ேஹ ஆச்சு...? ஌ன் உங்க கண்ட௃ கலங்க஺யிபேக்கு...? சரி...,

நஹன் உங்கக஺ட்ிை இீதப் பத்த஺ ிகக்கக் கூைஹதுன்ைஹ இைிிே ிகக்கீல,
நீ ங்க விசைப்பைஹதீய...”, தஹயின் கரத்ீத பற்ற஺க் ாகஹண்ைஹள்.

஋ப்ாபஹல௅தும் ஋ன்ை நைந்தஹலும் த஺ைைஹகிவ வீளய வபேம் தஹய்..., இன்று

கண்கலங்க஺யீத அவளஹல் பஹர்க்கிவ ப௃டியவில்ீல. ஌ற்கைிவ
தஹய்க்கும் தந்ீதக்கும் உறவுந஺ீல சரியஹக இல்ீல ஋ன்பது அவல௃க்குத்
ாதரிப௅ம்.

25
ிநபேக்கு ிநர் எபே வஹர்த்ீத கூை அவர்கள் ிபச஺க் ாகஹள்வத஺ல்ீல
஋ன்பதும் அவல௃க்குத் ாதரிப௅ம். தந்ீத, தஹீய..., கஹல் கஹசுக்கு கூை
ேத஺ப்பத஺ல்ீல ஋ன்பதும், வஹய்ப்பு க஺ீைக்கும்ாபஹல௅ாதல்லஹம்..., தந்ீத
தஹீய சஹடுவஹர் ஋ன்பதும் ாதரிப௅ம்.

அப்ாபஹல௅ாதல்லஹம் ாகஹஞ்சம் கூை கலங்கஹேல் இபேக்கும் தஹய்..., ப௃தல்

ப௃ீறயஹக கண் கலங்க஺ப் பஹர்க்க஺றஹள். அவளஹல் அீத தங்க஺க்
ாகஹள்ளிவ ப௃டியவில்ீல.

“நஹன் ிகக்கக் கூைஹதுன்ைஹ இைிிே ிகக்கீல..., ஋ன்ீைய ாரண்டு அடி

ிவண்ைஹ அடிங்க..., ஆைஹ நீ ங்க கலங்கஹதீய...”, அவல௃க்கும் அல௅ீக
வபேம்ிபஹல் இபேந்தது.

“உன்ீைய அடிச்சுிபஹட்டு நஹன் ந஺ம்ேத஺யஹ இபேக்க ப௃டிப௅ேஹ...? ிபஹ

கண்ட௃, ிபஹய் ஌தஹச்சும் ிவீல இபேந்தஹ பஹபே...”, கைிவஹக உீரத்தவர்,
தன் ேைத஺ன் வல஺ீய எதுக்க஺விட்டு, வஹஞ்ீசயஹய் உீரத்தஹர்.

தன் ேை உைர்வுகீள ிதீவயில்லஹேல் ேகள்ிேல் சுேத்துக஺ிறஹிே

஋ன்று சற்று ாவட்க஺ப் ிபஹைஹர். இதுவீர இல்லஹேல் இப்ாபஹல௅து ேட்டும்
஌ன்...‟, தன்ீைிய ிகட்டுக் ாகஹண்ைவபேக்கு, விீைீய கண்டுபிடிப்பது
என்றும் அவ்வளவு ச஺ரேேஹக இபேக்கவில்ீல.

„நரி‟, ஋ன்ற ாபயர் பத஺ிைல௅ வபேைங்கல௃க்குப் பிறகும் தைக்குள்

஌ற்படுத்தும் ேஹற்றத்ீத உைர்ந்தவபேக்கு..., ப௄ச்சுக்கஹற்று ாநபேப்பஹக
ாவளிவந்து அவர் ேைத஺ன் ாகஹத஺ப்ீப உைர்த்த஺யது.

தஹயின் கைிவிலும், அவரது குழப்பத்த஺லும் புரியஹது விழ஺த்தவள், “சரிம்ேஹ...,

நஹன் பைப௃க்கு ிபஹிறன்...”, அடுக்கீளீய விட்டு ாவளிியற஺ைஹள்.

அவள் ஸஹல் பக்கம் நகர்வீதப் பஹர்த்தவர், “ஏவி..., ிதீவயில்லஹேல்

஋ந்த விஶயத்த஺லும் தீலயிைஹித...”, கண்டித்ித அனுப்பிைஹர்.

“சரிம்ேஹ...”, தஹயிைம் உீரத்தவள், தந்ீதீய ந஺ே஺ர்ந்து பஹரஹேல்

அீறக்குச் ாசல்ல த஺பேம்பிைஹள்.
தஹன் தன் கைவபேக்கு பிடிக்கஹத ேீைவியஹக இபேந்தஹலும், தன் ேகள்,
கைவனுக்குப் பிடித்த ேகளஹக ஋ன்றும் இபேக்கிவண்டும் ஋ன்ிற அவர்
உள்ளம் விபேம்பியது.
26
அவீளப் பஹர்த்த ாபஹன்னுரங்கிேஹ..., தன் தற்ிபஹீதய குழப்பம்,
ிகஹபத்ீத ேறந்தவரஹக..., தன் ிகஹபத்ீதக் கண்டு எதுங்க஺ப் ிபஹகும்
ேகீளப் பஹர்த்து ேைம் கைிந்தவர், “அம்ேஹடி..., இங்ிக வஹைஹம்ேஹ..., அப்பஹ
ிகஹபத்ீத பஹர்த்து பயந்துட்டீங்களஹ...?”, ஌ிைஹ ேீைவியின் எதுக்கத்ீத
தஹங்க ப௃டிந்த அவரஹல்..., ேகளது பஹரஹப௃கத்ீத ஋ப்ாபஹல௅தும் தஹங்க஺க்
ாகஹள்ள ப௃டிவத஺ல்ீல.

தஹன் தன் ேகள்ிேல் உயிீரிய ீவத்த஺பேப்பது ிபஹல்தஹன்..., தன்

ேீைவியின் தந்ீதப௅ம் அவள்ிேல் உயிீரிய ீவத்த஺பேந்த஺பேப்பஹர்
஋ன்பதும்..., இிதிபஹல் ாசல்லேஹகத்தஹன் அவள் அவள் வட்டில்
ீ
வளர்ந்த஺பேப்பஹள் ஋ன்பீதப௅ம் அவர் ஌ிைஹ ேறந்து ிபஹைஹர்.

ஊபேக்கு தஹன் வில்லைஹக இபேந்தஹலும், தன் ேகல௃க்கு ஸீிரஹவஹக

இபேப்பீதிய அவர் விபேம்பிைஹர். ஋ைிவதஹன்..., தன்ீைவிட்டு விலக஺ப்
ிபஹக ப௃யன்ற ேகீள, தன் ிகஹபம் ாகஹத஺க்கும் ேைந஺ீலயிலும்,
தஹைஹகிவ அீழத்தஹர்.

தந்ீத அீழக்கிவ..., தன் அீறக்குச் ாசல்லிவண்டும் ஋ன்ற ப௃டிீவ

ேஹற்ற஺யவள்..., தந்ீதீய ிநஹக்க஺ வந்தஹள். “஋ண்ற அப்பஹீவப் பஹர்த்து
நஹன் ஌ன் பயப்பைப் ிபஹிறன். ஆைஹ..., நீ ங்க ிகஹபேஹ இபேக்க஻ யளஹப்பஹ...?”,
அவர் ப௃கம் பஹர்த்து தயக்கேஹகிவ ிகட்ைஹள்.

“஋ன்ைத்துக்கு கண்ட௃ ிகஹபம்...? அாதல்லஹம் எண்ட௃ம் இல்ீல...,

உள்ல௄ர்க்கஹரைஹை ஋ன்ீை நம்பஹே...., ாவளிபெர்க்கஹரன்..., ஋விைஹ
எபேத்தீை நம்பறஹங்கிளன்னு வபேத்தம்..., ிவற எண்ட௃ம் இல்ீல...”,
அழகஹக சம்ேஹளித்தஹர்.

தந்ீத ாசஹல்வீத நம்பவும் ப௃டியஹேல், நம்பஹேல் இபேக்கவும் ப௃டியஹேல்

த஺ைற஺யவள்..., கலீவயஹை ேைந஺ீலியஹடு அவீரப் பஹர்த்தஹள்.

அவள் பஹர்ீவீய உைர்ந்தவர்..., “஋ன்ைகண்ட௃ அப்படிப் பஹக்க..., ஋ன்ை

ிகக்கட௃ிேஹ ிகட்டுிபஹடு...”, தன் கைஹ ேீ ீசக்கு நடுவில் ாேல்ல஺யதஹக
புன்ைீகத்தஹர்.

“உங்கல௃க்கு ஊபேக்குள்ிள யஹரஹவது இீைஞ்சல் ாகஹடுக்கஹவளஹப்பஹ...?”,

஌ிைஹ அவர் ிகஹபத்ீத அவ்வளவு சஹதஹரைேஹக அவளஹல் ஋டுக்க
27
ப௃டியவில்ீல. அித ிநரம்..., தஹயின் கண்டிப்பும் ந஺ீைவுக்கு வர,
தன்ீேயஹகிவ விைவிைஹள்.

“உண்ற அப்பனுக்கு இீைஞ்சல் ாகஹடுக்குற அளவுக்கு ஊபேக்குள்ிள

஋வனுக்கு தக஺ரியம் இபேக்கு...? பஹர்ப்ிபஹம்..., புதுச் ாசபேப்ிபஹை பவுசு
஋ம்புட்டு நஹள்ன்னு ிபஹகப் ிபஹக ாதரிஞ்சுடும்...”, அீதச் ாசஹல்லும்
ிவீளயில் அவர் கண்களில் ாதரிந்த ிகஹபம்..., அவீள த஺ீகக்க
ீவத்தது.

தன் தந்ீத இதற்கு ப௃ன்பு ஋தற்கஹகவும் ாகஹஞ்சம் கூை கவீலப் பட்டு

அவள் பஹர்த்தித இல்ீல, அப்படி இபேக்ீகயில்..., இன்ீறய அவரது
ிகஹபப௃ம்..., தஹயின் கவீலப௅ம்..., நீ ண்ை நஹட்கல௃க்குப் பிறகு வட்டில்
ீ
஋துிவஹ சரியில்லஹதது ிபஹன்ற உைர்வு.

“அதஹிை..., ஋ண்ற அப்பஹீவ ஋துக்க யஹர் இபேக்கஹ...?”, சலுீகயஹக அவர்

ிதஹள் சஹய்ந்து ாகஹண்ைஹள். அவர்கீள பஹரஹேல் பஹர்த்த ச஺ன்ைத்தஹய்க்கு...,
஋ன்றும் அவர்கள் உறவு இப்படிிய ந஺ீலக்க ிவண்டும் ஋ன்ற
ிவண்டுதலும்..., கவீலப௅ம் எபேங்ிக ஋ல௅ந்தது.

“அது சரி கண்ட௃..., ஋ன்ை இன்ீைக்கு உன்ற ச஺ிைக஺த஺ அந்த பூீவக்

கஹிைஹம்...? ாபஹல௅து ாவல௃த்தஹ இங்கீைிய பழ஺யஹ க஺ைப்பஹ...? ஋ங்க
ிபஹைஹ...?”, தன் ேைந஺ீலீய ேஹற்ற ேகிளஹடு வஹர்த்ீதயஹடிைஹர்.

“அவதஹன் ிநத்து ாபஹல௅திை அவ அயித்ீத வட்டுக்கு

ீ ிபஹயிட்ைஹிள...,
அவ ேஹேஹபே ஌ிதஹ ேரத்துில இபேந்து வுல௃ந்துிபஹட்ைஹரஹம்..., அவீர
பஹத்துிபஹட்டு, இன்ீைக்கு வந்துடுிவன்னு ாசஹன்ைஹ..., ாபஹல௅து சஹய
வபேவஹ...”, அவள் இல்லஹத வபேத்தம், ஏவியஹவின் குரல஺ல் இீழியஹடியது.

“அை விடு கண்ட௃..., இன்னும் ாசத்த ிநரம்..., ிபஹ..., ிபஹய் டிவி பஹபே.
இல்ீலயஹ..., அங்கை அந்த பிச்ச஺ ந஺ப்பஹ..., அவீள புடிச்சு ஌தஹவது ிவீல
வஹங்கு..., ிபஹ கண்ட௃...”, ேகீள சேஹதஹைம் ாசய்துவிட்ை த஺பேப்த஺ அவர்
ப௃கத்த஺ல்.

“சரிப்பஹ..., பைே஺ல் துைிாயல்லஹம் எதுங்க ீவக்க ிவண்டி இபேக்கு..., நஹன்

அீதப் ிபஹய் பஹக்ிகன்...”, சேஹதஹைேஹை குரல஺ல் உீரத்துவிட்டு,
அங்க஺பேந்து ஋ல௅ந்து ாசன்றஹள். ாசல்லும் ப௃ன்ைர்..., தஹயின் ப௃கத்ீத

28
பஹர்க்க ேறக்கவில்ீல.

தன் வட்டுக்குள்
ீ ஋துிவஹ சரியில்லஹதது ிபஹன்ற உைர்வு..., ஋ப்ாபஹல௅தும்
இபேப்பதுதஹன் ஋ன்றஹலும்..., இன்ீறக்கு சற்று அத஺கேஹகிவ இபேந்தது. தன்
அீறக்குள் த௃ீழத்து..., கட்டில஺ல் க஺ைந்த துைிகீள ேைக்கும் ாபஹல௅தும்
ப௄ீளக்குள் அதுிவ ே஺ன்ைி ேீறந்தது.

„அது யஹர்..., ேஹயக் கயிறு ாகஹண்டு ஋ன்வட்டின்

ீ ந஺ம்ேத஺ீய ஆட்டி
ீவப்பது? புத஺தஹக வந்த஺பேக்கும் ேைிதைஹ...? அவன் யஹர்...? ஋ங்க஺பேந்து
வந்தஹன்...? ஋ன்ை ாசய்யப் ிபஹக஺றஹன்...? அவன் வரவஹல், ப௃தல் நஹிள
஋ன்வட்டில்
ீ இவ்வளவு ேஹற்றம் ஋ன்றஹல்...,

„இல்ீல..., அப்படிாயல்லஹம் அவன் ாபரிய ஆளஹக஺விை ப௃டியஹது. இந்த

ஊரில் ஋ன் அப்பஹதஹன் ப௃டிசூைஹ ரஹெஹ. அவீை பஹர்த்துக் ாகஹள்க஺ிறன்...‟,
ப௃கேற஺யஹ அவன்ிேல் ிகஹபம் ாபஹங்க஺யது.

அீறக்குள் இபேப்பது சற்று ச஺ரேேஹக இபேக்க..., ேடித்த துைிகீள தன்

அலேஹரியில் அடுக்க஺யவள்..., அீறீய விட்டு ாவளிிய வந்தஹள். „ச்ிச...,
இந்த அம்ேஹ ாசஹல்லுத ேஹத஺ரி ீதயல் படிக்கவஹவது ிபஹயிபேக்கலஹம்.
இந்த பூ இல்லன்ைஹ ிநரிே ிபஹக ேஹட்ிைங்குது. இந்த குரங்கு இப்ிபஹ
பஹத்து ஋துக்கு அவ ேஹேன் வட்டுக்கு
ீ ிபஹைஹ...?

„஋ன்ைிேஹ வில௅ந்து க஺ைக்கவீர இவதஹன் நட்ைேஹ ந஺க்க ீவக்க

ிபஹறஹளஹக்கும்...? ஋ல்லஹம் அவ ேஹேன் ேவீை ாகஹக்க஺
ிபஹைலஹிேன்னுதஹன் ிவற ஋ன்ைத்துக்கஹம்...?‟, ேைம் தன் ிதஹழ஺ீய
வீச பஹடியது.

ாபஹன்னுரங்கம் ஊர் பண்ீையஹர், பஞ்சஹயத்து தீலவரஹக இபேந்தஹலும்,

பழீேயில் ஊற஺ப் ிபஹை ேைந஺ீல உீையவர். ஋ைிவதஹன்..., பத்தஹம்
வகுப்பில் நல்ல ேத஺ப்ாபண்கள் ஋டுத்த஺பேந்த ாபஹல௅தும், தன் ேகீள
பக்கத்து ஊரில் இபேக்கும் ிேல் வகுப்புக்ிகஹ..., அபேக஺ல் இபேக்கும் ைவுைில்
இபேக்கும் கல்லூரிக்ிகஹ அவீள அனுப்பி ீவக்கவில்ீல.

எபே ிவீள..., கல்வி அற஺வு அவள் கண்கீள த஺றந்து, தன்ீை ஋த஺ர்த்து

ிகள்வி ிகட்க ீவத்துவிடுிேஹ ஋ை அஞ்ச஺ைஹிரஹ ஋ன்ைிவஹ...?
ச஺ன்ைத்தஹப௅ம்..., ேகளது படிப்பில் அவ்வளவஹக அக்கீற கஹட்ைவில்ீல.

29
஋ப்படிப௅ம் எபேவீை கட்டிக் ாகஹண்டு, அடுக்கீளயில் கழ஺ய
ிவண்டியவள் தஹிை ஋ன்று அவபேம் கபேத஺ைஹிரஹ ஋ன்ைிவஹ?

இந்த விஶயத்த஺ல் ேட்டும் கைவனுக்கு தப்பஹத ேீைவியஹகிவ நைந்து

ாகஹண்ைஹர். ஏவியஹவுக்கும் படிப்பின் ிேல் அவ்வளவு ாபரிய நஹட்ைம்
஋துவும் இபேக்கவில்ீல, தஹன் படித்த வீரக்கும், தன் பஹைங்கீள கற்று
ிதற஺யவள்..., ாபரிய படிப்ீப விபேம்பஹததஹல்..., அங்ிக ஋ந்தவித ிபச்சுக்கும்
இைே஺ன்ற஺ ிபஹைது.

அீதவிை..., தன் தந்ீத, தஹயின் ப௃கம் பஹர்த்ித அீைத்ீதப௅ம் ாசய்பவள்,

அவர்களது விபேப்பே஺ன்ீேீய உைர்ந்து, அப்படி எபே ஆீசீய
வளர்த்துக் ாகஹள்ளவில்ீலியஹ ஋ன்ைிவஹ...? ஋தற்கும் எபே ஆரம்ப புள்ளி
஋ன்பது உண்ிை... கஹலம் அவள் ேைீத இப்படிிய வழ஺ நைத்துேஹ...?

***ஊபேக்குள் நரியின் வடு

ீ இடிக்கப்பை..., ஊிர அங்ிக என்று கூடி
ிவடிக்ீக பஹர்த்துக் ாகஹண்டிபேந்தது. வில்ிலஜ் ஆபீ சர் பரைியின்
உதவிப௅ம், வக்க஻ ல் விெயைின் எத்துீழப்பும், சுிரஶ஺ன் சுறுசுறுப்பும் அீத
ச஺லேைி ிநரங்களிிலிய நைத்த஺ ப௃டிக்க உதவியது.

JC ஋ை ேற்றவர்களஹல் அீழக்கப்பட்ை ாெயச்சந்த஺ரிைஹ..., அந்த வட்டின்

ீ
எவ்ாவஹபே ாசங்கல்லும் க஻ ிழ விழ, உள்ல௃க்குள் ாகஹல௅ந்துவிடும் தீீய
அீைக்கும் வழ஺ ாதரியஹேல் த஺ைற஺ த஺ண்ைஹடிப் ிபஹைஹன்.

உள்ளம் ஋ரிேீலாயை குப௃ற஺ைஹலும், ாவளிிய ஋ந்தவிதேஹை ேஹற்றப௃ம்

இல்லஹேல்..., கண்கீள ாநஹடி கூை ச஺ே஺ட்ைஹேல், உீறந்த பஹர்ீவியஹடு
அவன் ாவற஺க்க..., அவீைப் பஹர்த்த விெயனுக்கு, அவன் ேைந஺ீல
புரிந்தஹலும், இத஺ல் தஹன் ஋துவும் ாசய்ய ப௃டியஹது ஋ன்பதுிபஹல்
அீேத஺யஹகிவ அவன் அபேக஺ல் ந஺ன்ற஺பேந்தஹன்.

அீதவிை., JC ிகஹபேஹக ிபசும்ாபஹல௅து கூை அவீை ாநபேங்க஺விைலஹம்,

ஆைஹல் அவன் அீேத஺ ஋ரிேீலயின் ந஺ீல ஋ன்பது அவனுக்குப்
புரிப௅ேஹதலஹல்..., அவீை கீலக்கஹேல், அீேத஺ கஹத்தஹன்.

சுிரிஶஹ..., ஋ந்த ந஺ே஺ைம் JC தன் ந஺ீலீய இழந்து குப௃றுவஹிைஹ ஋ன்ற

பயத்த஺ிலிய வண்டிீய இயக்க஺ைஹன். அித ிநரம்..., ாெயச்சந்த஺ரனுக்கு
அந்த வடு
ீ ஋வ்வளவு ப௃க்க஺யம் ஋ன்பீத உைர்ந்தவனுக்கு, அீத இடிக்கும்

30
ந஺ீல வந்துவிட்ைித ஋ன்று அவனும் கவீல ாகஹண்ைஹன்.

அங்ிக இபேந்த அந்த ப௄வரின் ேைந஺ீல புரியஹேிலிய...., „நரியின் எிர

ந஺ீைவும் தங்கீள விட்டு ிபஹக஺றித‟, ஋ன்ற ேைந஺ீலியஹடும், வந்தவன்
஋ப்படிப் பட்ைவிைஹ..., ஋ன்ை ாசய்யப் ிபஹக஺றஹிைஹ..., எபே ிவீள அவன்
ாசஹன்ைீதப் ிபஹல..., ஊபேக்குள் இபேக்கும் இைத்ீதப௅ம் நல்ல விீலக்கு
வஹங்குவஹிைஹ...? எபேவித ஋த஺ர்பஹர்ப்பும், ஌க்கப௃ம் கலந்த ேைந஺ீலியஹடு
இபேந்தஹர்கள்.

எபே வழ஺யஹக அந்த கட்டிைம் இடிக்கப்பை..., இடிக்கும் இயந்த஺ரத்த஺ல் இபேந்து

இறங்க஺ய சுிரஷ் அங்க஺பேந்த குத்துக் கல்ல஺ல் அீேத஺யஹக ாசன்று
அேர்ந்துவிை, ரேைிியஹ..., “அப்ிபஹ நஹன் க஺ளம்பிறன் வக்க஻ ல் சஹர். ிவற
஌தஹவது உதவி ிவட௃ம்ைஹ எபே ிபஹன் பண்ட௃ங்க..., நஹன் வந்துடுிறன்...”,
அவன் பக்கம் ீக நீ ட்டிைஹர்.

“ாரஹம்ப நன்ற஺ சஹர்..., நீ ங்க ேட்டும் இல்லன்ைஹ..., ஋ங்களஹல் இீத

சம்ேஹளித்ித இபேக்க ப௃டியஹது. இன்னும் உங்கிளஹை உதவி ஋ங்கல௃க்குத்
ிதீவப்படும். நஹிை உங்கல௃க்கு ிபஹன் பண்ட௃ிறன்...”, அவர் ீகீய
பற்ற஺ குலுக்க஺யவஹிற பத஺ல் ாகஹடுத்தஹன்.

பரைி, JCயின் ப௃கம் பஹர்க்க..., அவிைஹ..., தன் ந஺ீலயில் ஋ந்தவிதேஹை

ேஹற்றப௃ம் இல்லஹேல்..., அந்த ேைல் ிேட்ீைிய ாவற஺த்தஹன்.

“நீ ங்க க஺ளம்புங்க..., நஹன் அவன்க஺ட்ிை ாசஹல்ல஺ைிறன்...”, விெயன்

உீரக்க, சம்ேதேஹக தீல அீசத்தவர், அங்க஺பேந்த ேக்கீள எபே பஹர்ீவ
பஹர்த்தவர்..., “஋ல்லஹம் உங்கிளஹை நல்லதுக்குதஹன்னு ிபஹகப் ிபஹக
உங்கல௃க்கு புரிப௅ம். ஋ல்லஹம் இப்ிபஹ ிபஹங்க...”, ேக்கீளப் பஹர்த்து குரல்
ாகஹடுத்தவர்..., அவர்கள் கீலந்து ாசல்லிவ, தன் கஹீர ிநஹக்க஺ச்
ாசன்றஹர்.

ஊர் ேக்கள் தங்கல௃க்குள் ப௃ைக஺யவஹிற கீலந்து ாசல்ல, அப்ாபஹல௅தும்

ீகீய கட்டிக்ாகஹண்டு ந஺ன்ற஺பேந்த அவைிைம் ேஹற்றம் இபேக்கவில்ீல.
சூரியீைப்ிபஹல் ாவம்ீேயஹக ந஺ன்ற஺பேந்த அவன் அபேக஺ல் ாசல்லிவ
அஞ்ச஺யவைஹக..., விெயன் தன் கஹரின் ப௃ன் இபேக்ீகயில் ாசன்று அேர்ந்து
ாகஹண்ைஹன்.

31
வசும்
ீ கஹற்றும்..., தக஺க்கும் சூரியனும்..., இயற்ீகப௅ம் கூை அவீை
கீலக்கஹேல் அீேத஺ கஹக்க..., ஋ங்ிகியஹ வரிட்டு
ீ அல௅த குழந்ீதயின்
அல௅ீகயில் கீலந்தவைது கஹல்கிளஹ..., பலே஺ழந்து தள்ளஹடியது.

இபேம்பு ேைிதைஹக..., ஋தற்கும் அஞ்சஹதவைஹக..., ப௃ரட்டு ேைிதைஹகிவ

பஹர்த்து பழக஺ய ாெயச்சந்த஺ரைது தடுேஹற்றம் சுிரீஶ பதற ீவக்க...,
குத்துக் கல்ல஺ல் அேர்ந்த஺பேந்தவன்..., பதற஺ிபஹய் ஏடி வந்தஹன்.

வந்தவீை..., JCயின் எற்ீற பஹர்ீவ தடுக்க..., வந்த ிவகத்த஺ல்...,

அங்ிகிய ந஺ன்றுவிட்ைஹன். அடிிேல் அடி ீவத்து நகர்ந்தவிைஹ...,
ாபஹத்ாதை அந்த ேைல் ிேட்டில் துவண்டுிபஹய் அேர..., “அண்ிை...”,
துடித்துப் ிபஹைஹன் சுிரஷ்.

விெயனும் எிர பஹய்ச்சல஺ல் அவன் அபேக஺ல் விீரய..., ேைல் ிேட்டில்

இபேந்து ீகப்பிடி ேண்ீை அள்ளியவைது கண்களில் இபேந்து வழ஺ந்த
எற்ீற துளி நீ ர்..., அந்த ேைல஺ல் வில௅ந்து..., குீழந்தது. அவன் கரிேஹ...,
அந்த ேைீல ீககல௃க்குள் ாபஹத்த஺ பற்ற஺க் ாகஹண்ைது.

பகுத஺ - 4.

ீககல௃க்குள் ச஺க்க஺யிபேந்த ேைல஺ன் ாவம்ீே, அவன் உள்ளங்ீகயில்

இறங்க, உள்ளிேஹ ாகஹந்தளித்தது. இீேகீள இறுக ப௄டியவனுக்கு,
கண்களின் ஈரம் கன்ைத்த஺ல் இறங்க, த஺ீகத்துப் ிபஹைஹன் ாெயச்சந்த஺ரன்.

„நஹைஹ அல௅க஺ிறன்...?‟, எபே ாநஹடி தைக்குள் ிகள்வி ிகட்ைவன்

இீேகீள த஺றக்க,

“அண்ிை..., ஌ண்ிை...., ஋துக்குண்ிை..., ஋ன்ைண்ிை இப்படி...? ஋ல்லஹம்

சரியஹப் ிபஹய்டும்ிை..., நீ ங்க ஋துக்குிே கலங்க஺ நஹன் பஹர்த்தித
இல்ீலியண்ிை..., ப௃தல்ல ஋ல௅ந்த஺ரிங்க...”, அவீை ாதஹைத்
தயங்க஺யவைஹக, அபேக஺ல் ந஺ன்று கதற஺ைஹன் சுிரஷ்.

சுிரஶ஺ன் தயக்கம் விெயனுக்கு இல்ீல..., ஏடி அவன் அபேக஺ல் வந்தவன்,

“ிைய்..., இவ்வளவு நஹள் ீதரியேஹ இபேந்துட்டு..., இப்ிபஹ ஋ல்லஹம் ீக கூடி
வபேம்ிபஹது...”, அவன் அப்படிிய ந஺றுத்த...,
32
„உைக்குத் ாதரியஹதஹ...?‟, ஋ை ிெச஺யின் பஹர்ீவ அவைிைம் ிகள்வி
ிகட்ைது.

அவன் பஹர்ீவயில் சற்று த஺ைற஺யவன்..., “இப்படி தளர்ந்து ிபஹைஹல்...,

஋ப்படி...? ப௃தல்ல ஋ல௅ந்த஺ரி...”, சற்று அல௅த்தம் கூட்ை..., ாெயச்சந்த஺ரைின்
தீலியஹ..., ேறுப்பஹக ஆடியது.

“ிநரம் ஋ன்ை ஆகுது ாதரிப௅ேஹ...? ேைி நஹலு..., நீ இன்னும் பச்ீச தண்ைி

கூை குடிக்கீல..., நீ குடிக்கீலன்னு..., இிதஹ ந஺க்கஹிை..., இந்த
பயித்த஺யக்கஹரன் கூை ஋துவும் சஹப்பிைீல..., ஋ல௅ந்து வஹ..., வயித்துக்குள்ிள
஋ீதயஹவது ிபஹடு..., அப்ிபஹதஹன் ப௄ீள ிவற ஋ீதயஹவது
ியஹச஺க்கும்...”, அவன் ிதஹீள ாதஹட்டு உலுக்க஺ைஹன்.

விெயைின் ிபச்ச஺ல்..., உக்க஺ரேஹக அவன் சுிரீஶ ப௃ீறக்க..., “அண்ிை...,

நீ ங்க சஹப்பிைஹேல்..., ஋ன்ீைக்கஹவது நஹன் சஹப்பிட்டு இபேக்ிகைஹ...?”,
அவன் ப௃ீறப்பில் த஺ைற஺யவஹிற..., தயக்கேஹக ப௃ட௃ப௃ட௃த்தஹன்.

“஌ண்ைஹ..., இப்படி ஋ல்ிலஹபேம் ஋ன் உயிீர வஹங்கறீங்க...? எபே நஹள் கூை

஋ன்ீை ந஺ம்ேத஺யஹ இபேக்க விை ேஹட்டீங்களஹ...?”, ாவடித்தஹன்.

“அப்படி ாசஹல்லஹதீங்கண்ிை...”, சுிரஷ் தடுேஹற...,

“அப்ிபஹ சரி..., நீ இங்ிக ந஺ம்ேத஺யஹ இபே. அங்ிக ஊரில் உன் அப்பஹவும்,

தங்கச்ச஺ப௅ம்..., நீ ஋ன்ை ஆைிியஹ..., ஋ங்ிக ிபஹைிியஹ..., ஋ன்ை
பண்ற஺ியஹன்னு... தவிச்சுட்ிை இபேக்கட்டும்...”, சற்று ிகஹபேஹகிவ
உீரத்தஹன்
விெயன்.

“சுிரஷ்...”, ிெச஺ அடுத்த ந஺ே஺ைம் கடும் ிகஹபத்த஺ல் அவீை அீழக்க,

“அவன் ிேல் ஋துக்குைஹ கஹயிற...? இல்லஹத ைவீர அவீை ஋ங்ிக

இபேந்து கட்டி இல௅க்க ாசஹல்ற...?”, அவைிைம் ந஺யஹயம் ிகட்க, புரியஹேல்
எபே ாநஹடி..., குழம்பிப் ிபஹைவன், விஶயம் புரிபை, „அப்படியஹ..?‟,
஋ன்பதுிபஹல் எபே பஹர்ீவ பஹர்த்தஹன்.

“஌ண்ைஹ..., அந்த வஹீயத் ாதஹறந்து ிபச஺ைஹல்..., அத஺ல் இபேந்து ப௃த்தஹ

33
ாகஹட்டிடும்...? அப்படிிய ாகஹட்டிைஹலும்..., உன் கூைிவ ஏட்டிக஺ட்டு
அீலயிற இவன் ஋டுத்து ிகஹர்த்து..., ேஹீலயஹக்க஺..., வித்து,
பைகஹரைஹயிட்டுப் ிபஹறஹன். எண்ட௃த்துக்கும் ாபறஹேல் ஌ண்ைஹ இப்படி
வஹீய ப௄டிக஺ட்ிை இபேக்க..?”, அவன் ிகள்விக்கு...,

„இப்ிபஹ இது ப௃க்க஺யேஹ...?‟, ஋ன்பதுிபஹல் எபே பஹர்ீவ பஹர்க்க,

“஋ல்லஹம் ஋ன் ிநரம்ைஹ..., உன் பஹர்ீவீய படிச்சுக஺ட்டு, உன் பின்ைஹடி

சுத்துறதுக்கு..., ஌தஹவது எபே ாபஹண்ட௃ பின்ைஹடி சுத்த஺யிபேந்தஹல்,
இந்ிநரம் அவீளிய கட்டிக்க஺ட்டு..., ாரண்டு புள்ீளக்கு தகப்பன் ஆக஺
இபேப்ிபன்...”, தன் தீலயிிலிய அடித்துக் ாகஹண்ைஹன்.

“வக்க஻ ல் அண்ிை..., ஆம்பீளப் புள்ீளயஹ..., இல்ீல ாபஹம்பீளப்

புள்ீளயஹ...?”, அத஺ ப௃க்க஺யேஹை ிகள்விீய சுிரஷ் ிகட்க, அவீை
ாகஹீல ாவற஺யில் ப௃ீறத்தஹன்.

“இங்ிக அடிியய்ன்னு கூப்பிை ாபஹண்ைஹட்டி இல்ீல..., இவன் புள்ீள

கைக்ாகடுக்க வந்துட்ைஹன். ிவீலீய பஹத்துட்டு ிபஹைஹ..., வயிறு
கஹல஺யஹ இபேந்தஹல் கூை..., உைக்ாகல்லஹம் வஹய்க்ாகஹல௅ப்பு குீறயீல
பஹத்த஺யஹ...?”, கடுப்பஹகிவ உீரத்தஹன்.

அவர்கள் ிபச்சு கஹத஺ல் வில௅ந்தஹலும், தன் ப௃கத்த஺ல் ஋ந்தவிதேஹை

ேஹற்றத்ீதப௅ம் ாவளிப்படுத்தஹதவன், சுிரஶ஺ன் பக்கம் தன் ீகீய
நீ ட்டிைஹன்.

அவன் ஋தற்கஹக ீகீய நீ ட்டுக஺றஹன் ஋ைப் புரிந்தவைஹக, தன்

கஹல்ச்சட்ீைக்குள் இபேந்து அீலிபச஺ீய ஋டுத்து அவன் கரத்த஺ல்
ாகஹடுக்க, “ஊபேக்குள் எபே இைத்த஺ல் கூை...., எபே பஹயின்ட் ைவர் கூை
இல்ீல. ஊபேக்குள் வபேம் ாபஹல௅து ாகஹஞ்ச தூரம் ைவர் இபேந்ததஹ
ஞஹபகம்.

“ிபசுறதுக்ிக இப்படின்ைஹ..., அப்ிபஹ கண்டிப்பஹ ாேயில், சஹட்டிங்..., உப்....”,

எபே ாபபேப௄ச்ீச தஹரஹளேஹக ாவளிியற்ற஺ைஹன் விெயன்.

ிபஹீை வஹங்க஺ப் பஹர்த்த ாெயச்சந்த஺ரைின் ப௃கத்த஺லும் எபே ஆயஹசம்

ஏை..., „இப்ிபஹ...?‟, ஋ன்பதுிபஹல் ிகள்வியஹக எபே பஹர்ீவ பஹர்க்க,

34
“அாதப்படிைஹ இந்த கஹலத்த஺லும் இப்படி இபேக்கஹங்க...? உலகிே
இன்ைர்ாநட், பிரவுச஺ன்..., ந஺லவுக்கு.., ாசவ்வஹய்க்குன்னு ஏடிக஺ட்டு இபேக்க,
ிபசத்துக்கு கூை காைக்ஷன் இல்லஹேல்...”,

“஋ல்லஹத்ீதப௅ம் சரி பண்ைனும்...”, ாெயச்சந்த஺ரைின் இதழ்கள் சன்ைேஹக

ப௃ட௃ப௃ட௃த்தது.

“ஏிக பண்ைிைலஹம்..., ஊபேக்குள் ைவர் ீவக்க ஌தஹவது ஌ற்பஹடு

பண்ைவஹ...? கண்டிப்பஹ ப௃டிப௅ம்..., ாசன்ீையில் இபேக்கும் பிஷ஺ைீசப௅ம்
விை ப௃டியஹித..., ஋ன்ை ாசஹல்ற...?”, நண்பைின் ப௃கத்ீத ஆர்வேஹகப்
பஹர்த்தஹன்.

“ிநஹ..., ஍ வில் ிஸண்டில் த஺ஸ்...”, சட்ாைை அவன் குரல஺ல் துலங்க஺ய

ிகஹபத்த஺ன் ாபஹபேள் புரியஹேல் த஺ீகத்தவன்,

“ஏிக..., இப்ிபஹ அப்பஹ..., தங்கச்ச஺க஺ட்ிை ஋ப்படி ிபசப்ிபஹற, ஋ன்ை

ாசய்யப்ிபஹற..., அவங்க உன் ிபஹனுக்கஹக ஋வ்வளவு ாைன்ஶிைஹை
கஹத்த஺பேப்பஹங்கன்னு நஹன் ாசஹல்ல஺ உைக்கு ாதரிய ிவண்டியத஺ல்ீல”,
ாெயச்சந்த஺ரீை கூர்ீேயஹக பஹர்த்தவஹிற உீரத்தஹன்.

நண்பைின் ிபச்சுக்கு பத஺ல் ாகஹடுக்க ப௃டியஹேல் தயங்க஺யவன், அந்த

ேைல் ிேட்டின் ேீ து தன் பஹர்ீவீய பைர விட்ைஹன். விழ஺கள் இரண்டும்,
அந்த இைம் ப௃ல௅வதும் ந஺தஹைேஹக வலம் வர, இபேந்த இைத்த஺ல் இபேந்து
஋ல௅ந்து ாகஹண்ைஹன்.

ீகயில் இபேந்த ேைீல ீககீள ாபஹத்த஺யவஹக்க஺ல் வழ஺ய விை, அது

க஺ளப்பிய தூச஺யில் விெயன் ப௃கம் த஺பேப்ப, ாெயச்சந்த஺ரிைஹ.., ஆழேஹக
அந்த ேைல஺ன் சுகந்தத்ீத அனுபவித்தஹன். அவைது ாசய்ீக, இதுதஹன்
஋ைக்கஹை இைம்..., ஋ை அவனுக்கு ாசஹல்லஹேல் ாசஹன்ைது.

“நஹன் ஆஶ஺க்கு பிறகு கஹல் பண்ைி ிபசிறன். ித ிநஹ (know) ேீ ாவல்.

ஆைஹ..., இது...”, அவன் ீககள் இரண்டும் விரிந்து அந்த இைத்ீத சுட்ை,
தீலியஹ..., ேறுப்பஹக ஆடியது.

“ஏிக..., ஏிக..., நீ யஹச்சு..., உன் ஊரஹச்சு, ஋ன்ைஹல் இங்ிக இதற்குிேல் எபே

35
நஹள் கூை குப்ீப ாகஹட்ை ப௃டியஹதுைஹ..., நஹன் க஺ளம்பிறன். இப்ிபஹ
க஺ளம்பிைஹல் தஹன் நடு ரஹத்த஺ரிக்கஹவது வட்டுக்கு
ீ ிபஹய் ிசர ப௃டிப௅ம். நீ
஋ப்படி...?”, அவன் ப௃கம் பஹர்க்க,

நண்பைது ிவீலப௅ம், ாதஹழ஺லும் புரிந்தவைஹக, „நீ க஺ளம்பு..., ஍ வில்

ிேிைஜ் ஸ஺யர்...,

„நஹன் இைிிேல் இங்ிகதஹன் இபேப்ிபன்...‟, அவன் அல௅ந்த ப௄டிய இதழ்கள்

அவனுக்கு பத஺ல் ாகஹடுக்க,

“இங்ிக ிஸஹட்ைல் இல்ீல..., எபே ச஺ன்ை டீக்கீை ேட்டும் தஹன் பஹர்த்த

ஞஹபகம். அதுவும் இங்ிக இபேந்து ாரண்டு ப௄ட௃ சந்து தஹண்டிதஹன்
இபேக்கு. அங்ிகப௅ம் டிபன் ஋துவும் இபேக்குேஹன்னு ாதரியீல..”,
கவீலயஹக உீரத்தஹன்.

நண்பீை இப்படி எபே இைத்த஺ல் விட்டுச் ாசல்வீத அவைஹல் அவ்வளவு

சுலபேஹக ஌ற்க ப௃டியவில்ீல. அவசரத்துக்கு கூை அீழக்க ப௃டியஹது,
சஹப்பஹடு எபே பக்கம் பிரச்சீை ஋ன்றஹல்..., தங்கும் இைம்..., அீதவிை
கவீலீய அளித்தது.

ாசன்ீையில் எபே சஹம்ரஹஜ்யத்ீதிய கட்டி ஆல௃ம் வித்தகன், அவன்

ந஺ீைத்தஹல் ாநஹடியில் இந்த க஺ரஹேத்த஺ல் அவனுக்குத் ிதீவயஹை
அீைத்ீதப௅ம் இந்த க஺ரஹேத்த஺ல் ாநஹடியில் ாகஹண்டுவர ப௃டிப௅ம்.
ஆைஹலும் தன் உீழப்பஹல் தன்ீை இங்ிக ந஺ீலந஺றுத்த஺க் ாகஹள்ள
ப௃யல்வீத உைர்ந்தவைஹக அீேத஺யஹைஹன்.

஋ீதப௅ிே அவிைஹடு ாவளிப்படியஹக ிபசவும் ப௃டியஹேலும், அப்படிிய

ிபச஺ைஹலும், ஋ந்தவிதேஹை பத஺லும் இபேக்கப் ிபஹவத஺ல்ீல ஋ன்பது
அவனுக்கு நன்றஹகிவ ாதரிப௅ம்.

அவீைப் பற்ற஺ கவீலப்படுக஺ிறஹம் ஋ன்று ாதரிந்தஹில..., அதற்கஹக

ிகஹபப்படும் எபே ெீவன். ஋ன்ைதஹன் ப௃யன்றஹலும், எபே கட்ைத்துக்கு ிேல்
அவீை யஹபேிே ாநபேங்க ப௃டியஹது.

அவன் வஹயில் இபேந்து வஹர்த்ீதகீள வஹங்குவது ாரஹம்பிவ ச஺ரேம்.

ஆைஹல்..., அவன் எற்ீற பஹர்ீவப௅ம்..., ஋த஺ரில் இபேப்பவர்கல௃க்கு, அவன்
கூற வபேவீத உீரத்துவிடும். ஆைஹல்..., ேைதுக்குள் ஋ன்ை
36
ந஺ீைக்க஺றஹன் ஋ன்பீத, அவைஹக உீரக்கஹேல் ஋வரஹலும் கண்டுாகஹள்ள
ப௃டியஹது.

இப்ாபஹல௅து கூை..., அவன் ஋தற்கஹக இங்ிக வந்த஺பேக்க஺றஹன் ஋ன்பிதஹ?

஋ன்ை ாசய்யப் ிபஹக஺றஹன் ஋ன்பிதஹ...? யஹபேக்கும் ாதரியஹது. அீத ிகட்டு
அற஺ந்துாகஹள்ல௃ம் ீதரியம், அவீை சுற்ற஺ இபேக்கும் யஹபேக்கும்
இபேக்கவில்ீல.

அவர்கல௃க்கு ாதரிந்தது என்ிற என்றுதஹன்..., அவனுக்கும், இந்த

ேண்ட௃க்குேஹை எிர எபே ாதஹைர்பு.

“வக்க஻ ல் அண்ிை..., சஹப்பஹட்ீை பத்த஺ய கவீல உங்கல௃க்கு ிவண்ைஹம்.

஋ல்லஹம் நஹன் பஹத்துக்கிறன்.
அிதஹை..., இிதஹ..., இங்ிக ஏரத்த஺ிலிய எபே ாகஹட்ைஹீய ாநஹடியில்
கட்டிடுிவன். இந்த இைத்ீத சுத்த஺தஹன் ந஺ீறய ாதன்ீை ேரம் ந஺க்க஺ித...”,
விெயைின் கவீல புரிந்தவைஹக, அவனுக்கு ஆறுதல் அளித்தஹன்.

“ஆேஹ..., நீ ங்க ாரண்டுிபபேம் சேஞ்ச புள்ீளங்க..., பச்ச ஏீலயில்

ாகஹட்ைஹய் கட்டி தங்கத்துக்கு..., ிபஹைஹ..., வஹயில ஋ைக்கு நல்லஹத்தஹன்
வபேது. அது ஋ப்படிைஹ..., அவன் ஋ன்ை ாசய்தஹலும், ந஺ீைத்தஹலும்,
ாசஹன்ைஹலும்..., அப்படிிய கண்ீை ப௄டிக஺ட்டு நம்புற, ாசய்யிற...?

“ாரண்டுிபபேம் இங்ிக இபேந்து ஋ன்ை ாசய்ய கஹத்த஺பேக்க஻ ங்கன்ிை

ாதரியலைஹ. அவன் ாசஹல்றதுக்கு ஋ல்லஹம் ேண்ீைீய ஆட்டிட்ிை இபே.
இவன் அப்பஹ..., ே஺ஸ்ைர் ரவிரஹஜ் ிபஹன் ிபஹடுவஹர்..., அப்ிபஹ அவபேக்கு
பத஺ல் ாசஹல்ல஺க்ிகஹ...

“ப௃தல்ல..., ஊபேக்குள் விசஹரிச்சு ஋ீதயஹவது வஹங்க஺ சஹப்பிடுங்க. அதுக்குப்

பிறகு ாகஹட்ைஹய் ிபஹைிவஹ..., ாகஹட்ைஹவி விடுறிதஹ..., ஋ீதியஹ
பண்ட௃ங்க. ேனுஶீை க஺றுக்கன் ஆக்கஹேல் அைங்க ேஹட்ைஹனுங்க ிபஹல.

“எபேத்தன் ஋ன்ைன்ைஹ..., இங்ிக வந்தது ப௃தல்..., ஋ன்ைிேஹ ஋ரிேீலீய

கீரச்சு குடிச்சஹப்புல குப௃ற஺க஺ட்ிை இபேக்கஹன். இவன் ஋ன்ைன்ைஹ...,
அவனுக்கு கஹவடி தூக்குறத஺ிலிய குற஺யஹ இபேக்கஹன். அவனும்
அீசயப்ிபஹவத஺ல்ீல..., நீ ப௅ம் வரப் ிபஹவத஺ல்ீல. ாரண்டுிபபேம்...,

ாநஹடியில் தன்ீை சுதஹரித்தவன், “ஏிக உங்கிளஹை ிபச஺ட்டு இபேந்தஹல்

37
஋ைக்குதஹன் ீைம் ிவஸ்ட் ஆகும், நஹன் க஺ளம்பிறன்...”, அவன்ிேல்
உயிரஹக இபேக்கும் அீைவீரப௅ம் விட்டுவிட்டு, அப்படிாயன்ை தைியஹக
இங்ிக வந்து கஷ்ைப்பை ிவண்டி இபேக்க஺றது ஋ன்ற கவீல அவீை
அரிக்க..., வஹர்த்ீதகள் அவீை ேீ ற஺ிய ாவளிப்பட்ைது.

“நஹன் விரண்ைஹ..., ப௃டிந்தஹல் ாலட்ைர் ிபஹடு..., ப௄ட௃ நஹள் கழ஺ச்சு நஹன்

பத஺ல் ிபஹடுிறன்...”, கடுப்பஹகிவ ாேஹழ஺ந்தஹன்.

அவன் ிகஹபம் புரிந்தவைஹக..., “ிதங்க்ஸ்பஹர் ப௅வர் ாஸல்ப் ாெய்..., வில்

கஹல் பெ..., ிைக் ிகர் எப் ீே ஃபஹே஺ல஺...”, நண்பீை இறுக அீைத்துக்
ாகஹண்ைஹன்.

“இட்ஸ் ீே ப்ளஶர் ிேன். ிதங்க்ஸ், அது.. இதுன்னு ஋துக்கு பஹர்ேஹல஺ட்டி

஋ல்லஹம்...? நீ எபே வஹர்த்ீத ாசஹல்..., அீத ாசயல்படுத்த நஹன் தயஹரஹ
இபேக்க஺ிறன். ஆைஹல்..., ிைஹன்ட் டூ ஋ைித஺ங் ரஹங்..., ப்ள ீஸ்...”, அடுத்த
ந஺ே஺ைம் ாெயச்சந்த஺ரைின் ப௃கத்த஺ல் இபேந்த இளக்கம் துைிாகஹண்டு
துீைத்தஹற்ிபஹல் நீ ங்க..., அவீை விட்டு விலக஺ ந஺ன்றஹன்.

தஹன் தன்ீை ேீ ற஺ ிபச஺விட்ைீத உைர்ந்த விெயனும், “ிைக் ிகர்...”,

அவைிைம் உீரத்தவர்..., “சுிரஷ்..., ஊபேக்குள் கஹய்ந்த ஏீல
க஺ீைக்குேஹன்னு பஹர்த்து..., ாரண்டுிபீர ிசர்த்துட்டு ாகஹட்ைீகீய
ிபஹட்டு ப௃டிங்க..., பஹத்துக்ிகஹ...”, அவைிைப௃ம் உீரத்தவன், கஹீர
க஺ளப்பிக் ாகஹண்டு ாசன்றஹன்.

அவன் ாசல்லிவ..., “அண்ிை..., நஹன் ாநஹடியில் ிபஹய் ஌தஹவது வஹங்க஺

விரன்...”, அவனும் ாசல்ல..., ேீ ண்டும் தன் இைத்த஺ல் அேர்ந்து ாகஹண்ைஹன்.

***வட்டில்
ீ ாகஹஞ்சம் கூை ப௃டியஹேல்..., ிநரத்ீத ாநட்டித் தள்ளியவள்...,
஋ப்ாபஹல௅து பூவிழ஺ வபேவஹள் ஋ை ஋த஺ர்பஹர்த்து கஹத்த஺பேந்தஹள். ேத஺யம்
சஹப்பிட்டு ப௃டித்து..., எபே குட்டித் தூக்கம் ிபஹைப் ிபஹக..., வழக்கேஹக
அவீள கண்டிக்கும் ச஺ன்ைத்தஹய் எபே குழப்பேஹை ேைந஺ீலயிிலிய
உழல, ிவகேஹக தன் அீறக்குள் ாசன்று புகுந்துாகஹண்ைஹள்.

„அவன் யஹர்...? ஋ங்ிக இபேந்து வந்த஺பேப்பஹன்...? ஋ன்ை ாசய்ய

கஹத்த஺பேக்க஺றஹன்...?‟, ியஹசீை ப௃ல௅வதும் அவீைிய சுற்ற஺ வர,

38
அீதவிை, ஋தற்கும் கலங்கஹத தந்ீதீய அீசத்துவிட்ை அவன் வபேீக,
஌ிதஹ எபே விதத்த஺ல் சுவஹரச஺யத்ீதப௅ம், ாேல்ல஺ய ிகஹபத்ீதப௅ம்
விீதத்தது. ஋ப்படிப௅ம் அவீை கண்டுவிை ிவண்டும் ஋ன்ற ஋ண்ைம்
வலுப்பட்ைது.

஋ப்ாபஹல௅து உறங்க஺ிைஹம் ஋ன்ிற அற஺யஹேல் அவள் விழ஺கள்

உறக்கத்துக்குச் ாசல்ல..., ஆழ்ந்த உறக்கத்த஺ல் யஹிரஹ அவீள அீழக்கும்
உைர்வு...., அந்த ந஺ீலயிலும்..., „அீழப்பது அம்ேஹ இல்ீல..‟, ஋ன்று அவள்
ப௄ீள அவீள உலுப்பியது.

“அடிியய்..., பட்ை பகல்ல இப்படியஹ தூங்குவ...? இப்ிபஹ நீ ஋ழல..., நஹன்

஋ம்பஹட்டுக்கு ிபஹய்க்க஺ட்ிை இபேப்ிபன். ஋ம்புட்டு ிநரேஹ ஋ல௅ப்புிதன்...,
அப்படிிய கும்பகர்ைனுக்கு உைம்ாபஹறந்தவ ேஹத஺ரியில்ல தூங்குறஹ. நீ
நல்லஹ தூங்கு நஹன் ிபஹிறன்....”, படுக்ீகயில் இபேந்து இறங்க஺க்
ாகஹண்ைஹள். ிபஹகும் ப௃ன்ைர்...,

“ஊர்ல இபேந்து ேஹேன்க஺ட்ிை ிபச்சு வஹங்க஺ட்டு உன்ீை பஹக்க வந்ிதன்

பஹபே...., ஋ைக்கு ிதீவதஹன். நீ இதுாகல்லஹம் சரிப்பை ேஹட்ை..., இபே
அத்ீதீய கூப்பிடுிதன்..., அத்....”, அவள் குரல் ாகஹடுக்கும் ப௃ன்ைர்...,
பஹய்ந்து வந்து அவள் வஹீய அீைத்தது ஏவியின் கரம்.

“஌ண்டி பிசஹிச..., வந்த உைிை சகுைி ிவீல பஹக்கட௃ேஹ...? ிபசஹேல்

இபே..., இல்ல..., ாகஹரவீளீய கடிச்சு துப்பிப்புடுிவன்...”, ஏவியஹ ே஺ரட்ை,

“அடியஹத்த஺..., நீ ாசஞ்சஹலும் ாசய்வ..., யஹபே ேவ நீ ..., அதுசரி..., ஋ங்க ஍த்த

஋ப்படி என்ீைய பகல்ல தூங்க உட்டுச்சு...? தூங்கட௃ம்னு ாசஹன்ைஹில
ாேன்ைிீய புடிக்கும்..., உன்ீைய ிதஹட்ைத்துக்கும் ாதஹரத்தக்
கஹிைஹம்...?”, அவளஹல் நம்பிவ ப௃டியஹேல், கண்கீள அகல விரித்து
வியப்பஹய் ிகட்ைஹள்.

“ம்ச்..., இப்ிபஹ இந்த ஆரஹய்ச்ச஺ ாரஹம்ப ப௃க்க஺யேஹ...? ாசத்த இபே..., ப௃கம்

கல௅விட்டு விரன்..., அப்படிிய ஊபேக்குள் கஹத்தஹை நைந்துட்டு வரலஹம்...”,
இப்படி ாசஹல்ல஺ச் ாசல்லும் ிதஹழ஺ீய ப௃ன்ீை விை த஺ீகப்பஹய்
பஹர்த்தஹள்.

தன் ிகள்விக்கு பத஺ல் ாசஹல்வீத விை..., தன்ைிைம் ிபசக் கூை ந஺ற்கஹேல்,

39
ாவளிிய ாசல்ல ஆர்வம் கஹட்டும் ிதஹழ஺ அவல௃க்கு புத஺தஹய் ாதரிந்தஹள்.

வஹீய பிளந்துாகஹண்டு அவள் ாசன்ற த஺ீசீயிய அவள் பஹர்க்க,

“இப்ிபஹ ஋துக்கு இப்படி ந஺க்கவ..., ச஻க்க஺ரம் வஹ...”, த஺ீகத்து ந஺ன்ற அவீள
ீக பிடித்து இல௅த்துச் ாசல்ல,

“அத்ீதக஺ட்ிை ிகட்டு எபே வஹ கஹப்பித் தண்ைியஹவது வஹங்க஺க் ாகஹடுடி.

இங்ிக வர அவசரத்த஺ல் ஋ங்க அம்ேஹ ாகஹடுத்த கஹப்பிீய கூை
குடிக்கஹேல் வந்துட்ிைன்...”, அவள் இல௅ப்பில், படிகளில் தைதைத்து
இறங்க஺யவள், குரல் ாகஹடுத்தஹள்.

“இப்ிபஹ உைக்கு கஹப்பித்தண்ைி தஹிை ிவட௃ம். நம்ே குப்பன்ிை

கீையில் வஹங்க஺த் திரன்..., நீ இப்ிபஹ ிபசஹேல் வஹ...”.

“அடியஹத்த஺..., ஋ன்ற அம்ேஹவுக்கு ேட்டும் இந்த ிசத஺ ாதரிஞ்சது..., ஋ன்

கஹல஺ல் சூடு ிபஹட்டுட்டுதஹன் ேறு ிவீல பஹக்கும். எபே வஹ
கஹப்பித்தண்ைிக்கு ஆீசப்பட்டு கஹல஺ல் சூடு பட்டுக்க நஹன் தயஹரஹ
இல்ீல பரிதவீதிய..., ஋ன்ீை உட்டுடு...”, அவள் ீகயில் இபேந்து தன்
ீகீய உபேவ ப௃யன்றஹள்.

“அத்த..., இந்த ஏவிீய பஹபேங்க...”, அவள் குரல் ாகஹடுக்க,

“அம்ேஹ..., நஹன் ஊபேக்குள்ிள ிபஹயிட்டு விரன்...”,

“இப்ிபஹ ஋ன்ைத்துக்கு ஊபேக்குள்ிள ிபஹற...?”, பின்கட்டில் ிவீலயஹக

இபேந்த ச஺ன்ைத்தஹயின் குரல் அவீள ஋ட்டும் ப௃ன்ிப, வட்டு
ீ ிவல஺ீய
தஹண்டியிபேந்தஹர்கள்.

“இப்ிபஹ ிபய் ேஹத஺ரி ஋ன்ீை ஋ங்ிக இல௅த்துட்டு ிபஹற...? ஊபேக்குள்ிள

அப்படி ஋ன்ை விிசஶம்...? ாசஹல்ல஺த் ாதஹீலியண்டி..., ீகீய விடு,
நஹிை வந்துத் ாதஹீலயிிறன்..., ஋ன்ைிேஹ த஺பேட்டு கல்யஹைம் பண்ை
இல௅த்துட்டு ிபஹற ேஹத஺ரி ிபஹறஹிள...”, தன் ிபச்சுக்கு அவளிைம்
ேத஺ப்பில்ீல ஋ன்பீத உைர்ந்து, இறுத஺யஹக புலம்பிைஹள்.

“அைச்ச஻..., இப்ிபஹ வஹீய ப௄டிட்டு வரல... கடுப்பஹயிடுிவன்..., இவிவற

ிநரம் கஹலம் ாதரியஹேல்..., ாசத்த ிநரம் ிபசஹேத்ிதன் இிரன்...”,
ிகஹபேஹக உீரத்தஹள்.

40
“இங்க஺ட்டு ஋ங்கடி ிபஹற...? இந்த பக்கம் வஹன்னு ாசஹன்ைஹ கூை வர
ேஹட்ை..., இப்ிபஹ ேட்டும்...”, அவள் ிபச்சு பஹத஺யில் தீை பை,

“஋ங்கடி..., இங்ிக இபேந்த அந்த வட்ீைக்

ீ கஹிைஹம்...? நம்ே ேக்க ஋ல்லஹம்
இங்கை வில௅ந்து கும்பிைஹத குீறயஹ ிபஹவஹக..., அீத ஋ப்படி இடிக்க
விட்ைஹக...? நஹன் எபே நஹள் ஊபேக்குள் இல்லன்ைஹ..., ஋ன்ைாவல்லஹம்
நைக்கு...”, ஆச்சரியபட்ைஹள்.

“ஆேஹ..., இவ ாபரிய காலக்ைபே..., இவ ஊபேக்குள் இல்லஹத ிநரம் வட்ீை

ீ
இடிச்சு ிபஹட்ைஹக..., ிபசஹேல் வஹடி...”, இவ்வளவு ிநரம் ஏடியவளின்
கஹல்கள்..., அந்த வட்ீை
ீ ாநபேங்க... ாநபேங்க..., நீையின் ிவகம்
குீறந்தது.

வடு
ீ இடிக்கப்பட்டு..., கண்ட௃க்ாகட்டிய தூரம் வீரக்கும் ேைல் ிேைஹக
இபேக்க, அந்த ாசம்ேண் புல௅த஺யில்...., ாவள்ீள ிவட்டி, சட்ீை அைிந்து,
கம்பீ ரேஹக, ேஹந஺றத்த஺ல்...., ப௃கம் ப௃ல௅க்க ிவதீையில் கசங்க஺யிபேக்க,
தீல குைிந்து அவன் ந஺ரஹதரவஹக அேர்ந்த஺பேந்த அந்த ிதஹற்றம்..., தஹன்
அவீை ஋தற்கஹக கஹை வந்ிதஹம் ஋ன்ற ஋ண்ைத்ீத ேறக்க ீவத்து,
அவல௃க்குள் இபேந்த தஹய்ீே உைர்ீவ ிேிலஹங்க ாசய்தது.

அித ிநரம்..., ஋ன்வட்டின்

ீ ந஺ம்ேத஺ குீலய இவிை கஹரைம் ஋ன்ற
ிகஹபப௃ம் ிேிலஹங்க஺யது.

பகுத஺ - 5.

தன்ீை அசுர ிவகத்த஺ல் கூட்டி வந்த ிதஹழ஺, த஺டீாரை அீேத஺யஹக஺விை,

சற்று குழம்பித்தஹன் ிபஹைஹள். அதுவும், தன் ிகள்விகல௃க்ிகஹ,
புலம்பலுக்ிகஹ அவளிைம் சுத்தேஹக பத஺ல஺ல்லஹேல் ிபஹக, அவள் ீகயில்
இபேந்து வலுக்கட்ைஹயேஹக தன் கரத்ீத உபேவியவள், அித இைத்த஺ல்
ந஺ன்றுவிட்ைஹள்.

ஏவியஹவின் பஹர்ீவியஹ..., ாெயச்சந்த஺ரைிைிே ந஺ீலத்து இபேந்தது. அவள்

ஊபேக்குள் ஆண்கீளிய பஹர்க்கஹதவள் இல்ீல, ஆைஹல்...,

41
ாெயச்சந்த஺ரைிைம் எபே வச஻கரம் இபேந்தது. அவன் ப௃கத்த஺ல் ாதரிந்த
இறுக்கத்ீத பஹர்த்தவளின் ேைிேஹ..., „ாகஹஞ்சம் ச஺ரிச்ச ேஹத஺ரி ப௃கத்ீத
வச்ச஺பேந்தஹ ஋ன்ைவஹம்...?‟, அவீள ேீ ற஺ ச஺ந்த஺த்தது.

„அவன் ச஺ரித்தஹல் ஋ன்ை..., ச஺ரிக்கவில்ீல ஋ன்றஹல் உைக்ாகன்ை...?‟,

ேற்ாறஹபே ேைிேஹ சட்ாைை விழ஺த்துக் ாகஹள்ள,

அவீளிய பஹர்த்துக் ாகஹண்டிபேந்த பூவிழ஺, ஏங்க஺ அவள் ப௃கத்த஺ல் என்று

ிபஹை..., “அை குரங்ிக..., இப்ிபஹ ஋துக்குடி ஋ன்ீை அடிச்ச...?”, அவளிைம்
பஹய்ந்தஹள்.

“ாகஹஞ்சம் கூை விவஸ்ீதிய இல்லஹேல் அந்த ஆீளிய ஋ன்ைத்துக்குடி

வச்ச கண்ட௃ வஹங்கஹேல் பஹக்க...? நீ பஹக்கீத பஹத்தஹ ஋ைக்ிக பக஻ ர்ன்னு
இபேக்கு. அந்த ஆல௃ பஹத்தஹ ஋ன்ை ந஺ீைப்பஹர்...?”, அவளிைம் சஹடியவள்...,

“அாதல்லஹம் இபேக்கட்டும்..., இம்புட்டு ிநரேஹ நஹன் ஋ன்ை ிகட்டுக஺ட்டு

இபேக்ிகன்..., நீ உன் பஹட்டுக்கு கஹைஹதீதக் கண்ைஹ ேஹத஺ரி அவீரிய
ாவற஺ச்சஹல் ஋ன்ை அர்த்தம்...?”, அவள் ப௃கத்ீத வலுக்கட்ைஹயேஹக
த஺பேப்பி, அவீள கூர்ீேயஹக பஹர்த்தஹள்.

ிதஹழ஺யின் ிகள்வியில் சற்று தடுேஹற஺யவள்..., ஋ன்ை ாசஹல்ல ஋ன்று

ாதரியஹேல் ாகஹஞ்சிே ாகஹஞ்சம் த஺ைற஺, சட்ாைை ிகஹபத்ீத ீகயில்
஋டுத்து,

“அைச்ச஻..., அச஺ங்கேஹ ிபசஹித...”, அவள் வஹயிிலிய என்று ிபஹட்ைஹள்.

“யஹபே..., நஹன்..., அச஺ங்கேஹ ிபசிறன்..., ஌ண்டி ஋ன் வயித்ாதபேச்சீல

க஺ளப்பற...? நீ பஹத்தீத விைவஹ நஹன் ிபசிறன்...?”, அவள் ந஺யஹயம் ிகட்க,

“உன்ீை இப்ிபஹதஹிை இப்படி ிபசஹிதன்னு ாசஹன்ிைன்..., நஹன் ஋ங்ிக

அவீர ாவற஺ச்சு பஹத்ிதன்...? ஊபேக்குள்ிள இந்த வட்ீை
ீ
இடிக்க஺றஹங்கன்னு ஋ண்ற அப்பஹபே எிர ிகஹபேஹ இபேக்கஹபே..., அம்ேஹ
஋ன்ைன்ைஹ..., குழம்பில் உப்பு ிபஹைக் கஹிைஹம்..., ாபஹரியல்ல உப்பு
தூக்கலஹ இபேக்கு..., வட்டுக்குள்
ீ இப்படி ஌கப்பட்ை குழப்பம்..., அதஹன்..., ஋ண்ற
வட்டுக்குள்
ீ எிர நஹளில் இம்புட்டு குழப்பம் ாசய்யிறவர் யஹபேன்னு
பஹக்கத்தஹன் வந்ிதன்...”, ிரஹசேஹக உீரத்தஹள்.

42
“஌ண்டி ஋ைக்கு எபே சந்ிதகம்...”, வியப்பஹக விழ஺ விரித்து பூவிழ஺ விைவ,

“஋ன்ை...?”, புரியஹேல் ிகட்ைஹள் ஏவியஹ.

“இப்ிபஹ ஋ன்ைிவஹ அவர்..., அவர்ன்ைிிய..., ஋வர்டி அந்த சுவர்...?”, ாபற்ற

தகப்பீைப௅ம், அவர் வயீத எத்த ாபரியவர்கீளப௅ம் ேட்டுிே அவள்
ேரியஹீதயஹக அீழத்து பஹர்த்த஺பேக்க஺றஹள். ேற்ற ாவளியஹள் யஹரஹக
இபேந்தஹலும், இப்படி ேரியஹீத ாகஹடுத்து அவள் ிபச஺யீத ிகட்ைத஺ல்ீல,
஋ைிவதஹன் அவல௃க்கு இந்த குழப்பம்.

“வஹய் தவற஺ வரதுக்கு ஋ல்லஹம் விளக்கம் ிகப்பியஹ...? ிவீலீயப்

பஹபேடி...”, அசஹல்ட்ைஹக உீரக்க,

“நீ ஋ப்ிபஹடி இம்புட்டு நல்லவளஹ ேஹறுை...? ஋ைக்கு ாநஞ்சு வல஺ிய

வந்துடும் ிபஹல இபேக்கு..., அது சரி..., ஋ன்ைிவஹ ிகஹபேஹ பஹக்க வந்ிதன்னு
ாசஹல்ல஺ிபஹட்டு..., ிபஸ்த்தடிச்சஹ ேஹத஺ரி ந஺ன்னுட்டு இபேக்க, இது
நல்லதுக்ிக இல்ீல...,

“உண்ற அப்பஹபேக்கு ாதரிஞ்சுது...., வம்பஹ ிபஹய்டும். ப௃தல்ல க஺ளம்பு

ிபஹகலஹம்...”, அவள் ப௃துக஺ல் ீக ீவத்து த஺பேப்பிைஹள்.

இவர்கள் குரல் அவீை ஋ட்ைிவ இல்ீல. ியஹசீை ப௃ல௅வதும்

஋ங்ிகியஹ இபேக்க, பஹர்ீவ கூை ந஺ீல குத்த஺ இபேந்தது.

அீதப் பஹர்த்தவல௃க்ிகஹ..., அவீை கீலத்ித ஆகிவண்டும் ஋ன்ற

ிவகம் பிறந்தது. எபே ப௃ல௅ ஆண்ேகன்..., இப்படி தளர்ந்துிபஹய்
அேர்ந்த஺பேப்பீத அவளஹல் பஹர்க்க ப௃டியவில்ீல ஋ன்றஹலும், இவன்
஋ன்ை ாபரிய இவைஹ...? கீலய ேஹட்ைஹிைஹ...?‟, குதர்க்கேஹகவும் எபே
ியஹசீை ஏடியது.

“அாதல்லஹம் அப்பஹபே ஋துவும் ாசஹல்ல ேஹட்ைஹபே. இன்ிை வீரக்கும்

஋ன்ீைய ஌தஹச்சும் ாசஹல்ல஺ இபேக்கஹரஹ ஋ன்ை...? நீ கம்ப௃ன்னு இபே...,
஌ண்டி பூவு..., வட்ீை
ீ இடிச்சு ிபஹட்டு..., ஋ன்ைத்துக்குடி அவபே இப்படி
உக்கஹந்துட்டு இபேக்கஹபே...? இந்த ாவத்து ேண்ீை யஹபே தூக்க஺ட்டு
ிபஹவஹகளஹம்...?”, நக்கலஹக விைவ,

அவள் ிகள்வி கஹற்ற஺ல் கீரந்து அவீை வந்து தீண்டிைஹலும், அீசிவ

43
இன்ற஺ ாெயச்சந்த஺ரன் தன் உலகத்த஺ல் லயித்த஺பேந்தஹன். சுிரிஶஹ...,
ாெயச்சந்த஺ரனுக்கு டீியஹடு வந்தவன், அவள் ிகள்வி ாேல்ல஺யதஹக கஹத஺ல்
விழ, கஹட்ைேஹக அவர்கள் ந஺ற்கும் பக்கம் ப௃ீறத்தஹன்.

ப௃ல்ீல அவன் பஹர்ீவீய உைர்ந்து, தன்ைிைம் இப்படி எபே ிகள்வி

ிகட்ை ிதஹழ஺ீய அத஺ர்ச்ச஺ விலகஹேில பஹர்த்தவள், “ப௃தல்ல நீ இங்ிக
இபேந்து க஺ளம்பு, ிகஹபேஹ ிகள்வி ிகக்க வந்த ப௃கீரீயப் பஹபே..., அவுக
கஹத஺ல் வில௅ந்தஹல் வம்பஹ ிபஹய்டும், வந்த ாேஹிதஹ நஹிள ஌ழீரீய ஌ன்
கூட்ற...?”, அத஺ர்ச்ச஺யஹக விைவியவள்,

“நீ ஋ன்ைத்துக்குடி பதறுற...? இது நம்ே ஊபே, இங்ிக நம்ேீள யஹபேம்

஋துவும் ாசய்ய ப௃டியஹது. ாசய்ய ந஺ீைச்சஹில அவுக இங்கை இபேக்க
ப௃டியஹது...”,அவள் குரல஺ல் ாபபேீே வழ஺ந்தது.

„஋ன்ைத்துக்கு இப்ிபஹ கட்ைம் கட்டுதஹன்னு ாதரியீலிய..‟, குழம்பிய

பூிவஹ...,

“இப்ிபஹ ஋ன்ைத்துக்குடி இங்கை ந஺ன்னு விளம்பரம் ாசய்யித...? நீ இங்கை

ந஺க்கீத பஹத்தஹில பிரச்சீையஹ ிபஹய்டும், ப௃தல்ல க஺ளம்பு...”, அவீள
க஺ளப்புவத஺ிலிய குற஺யஹக இபேந்தஹள்.

எபே நஹள் கூை இப்படி ிபச஺ அற஺யஹத ிதஹழ஺, ப௃தல் ப௃ீறயஹக ிகஹபப௃ம்,
஋ரிச்சலும், ாபபேீேப௅ம், நக்கலும் வழ஺ய ிபச஺ைஹல் அவல௃ம் ஋ன்ைதஹன்
ாசய்வஹள். இீத அவளது தஹய் கைி அற஺ந்தஹல், அவீள அபேவஹேீையில்
ீவத்து ஆய்ந்து விடுவஹிள..., பூீவ கவீல ாதஹற்ற஺க் ாகஹண்ைது.

“அை..., இது நம்ே ஊபேடி..., நீ ஋ன்ைத்துக்கு இப்ிபஹ ிபஹகட௃ம்னு பறக்க,

ாசத்த ிநரம் இிரன்...”, ிதஹழ஺ீய ிதக்க஺யவள், அவர்கள் ாசய்ீகீய
பஹர்த்துக் ாகஹண்டிபேந்தஹள்.

“஌ய்..., ஋ன்ைடி இது...? வஹடி ிபஹவலஹம்...”, பூ ாகஞ்சத் துவங்க, அவிளஹ

அீத கண்டுாகஹள்ளஹேல், சுிரஶ஺ன் ாசய்ீகீய வித்த஺யஹசேஹகப்
பஹர்த்தஹள்.

ிவகேஹக ாெயச்சந்த஺ரன் அபேக஺ல் ாசன்ற சுிரிஶஹ.,அவன் அேர்ந்த஺பேந்த

44
ந஺ீலீயப் பஹர்த்து தயங்க஺ைஹலும், “அண்ிை..., டீ...”, சன்ைேஹக குரல்
ாகஹடுத்தஹன்.

தன் ந஺ீைவுகளில் இபேந்து கீலந்தவன், “ம்ச்...”, இைக்ீகயஹல் அவன்

ேறுக்க, அந்த குரலுக்ிக இரண்ைடி பின் வஹங்க஺ைஹன் சுிரஷ்.

அீதப் பஹர்த்த ஏவியஹிவஹ..., “இதப் பஹபேடி..., நம்ே ஊபே டீீய இவபே

குடிக்க ேஹட்ைஹரஹம்...”, அவள் ிபச்ச஺ல் சுிரஷ் தடுேஹற, ாெயச்சந்த஺ரீை
ேட்டும் அந்த வஹர்த்ீதகள் அீசக்கிவ இல்ீல.

„அவன் ேகள் ிவறு ஋ப்படி இபேப்பஹள்...?‟, அவன் ேைம் ப௃ட௃க்ாகை ிகஹபம்

கஹட்டி எளிந்து ாகஹண்ைது.

“ஏவி..., இது நல்லதுக்ிக இல்ல ாசஹல்ல஺ட்ிைன். இப்ிபஹ நீ வரல..., நஹன்

஋ம்பஹட்டுக்கு ிபஹய்க஺ட்ிை இபேப்ிபன்...”, பூவஹல் அந்த இைத்த஺ல் ந஺ற்க
ப௃டியவில்ீல. ஌ற்கைிவ ஌ிதஹ ச஺ந்ீதயில் அேர்ந்த஺பேக்கும்
ாெயச்சந்த஺ரைின் ிதஹற்றம் அவல௃க்கு எபேவித பரிதஹபத்ீத ஌ற்படுத்த,
ஏவியஹிவஹ அீத ிகல஺ ாசய்தஹல் அவல௃ம் ஋ன்ைதஹன் ாசய்வஹள்.

“அண்ிை..., கஹீலயில் இபேந்து பச்ச தண்ைி கூை நீ ங்க குடிக்கீல..”,

அவன் ந஺ீைவூட்ை..., ாெயச்சந்த஺ரைின் பஹர்ீவயில் அவன் ிபச்சு
தஹைஹகிவ ந஺ன்று ிபஹைது.

“அை..., கண்ைக஺ பஹர்ீவடி...”, அவன் ிகஹபத்ீதப௅ம் அவள் ிகல஺ ாசய்ய,

பூிவஹ தடுேஹற஺ப் ிபஹைஹள்.

சுிரஷ் அவளது குரல஺ல் அவர்கள் பக்கம் பஹர்த்தவன்..., ாெயச்சந்த஺ரீை

ேீ ண்டுேஹக எபே பஹர்ீவ பஹர்த்துவிட்டு, “அண்ிை..., ஋ைக்கு ிவண்டி
இல்லன்ைஹலும்..., உங்கல௃க்கு ிவண்டி இல்லன்ைஹலும்..., ஆஶ஺கஹ
அம்ேஹக்கஹக எபே வஹய் சஹப்பிடுங்கண்ிை. அவங்க ிபஹன் ிபஹட்டு
ிகட்ைஹல், ஋ன்ைஹல் ாபஹய்ாயல்லஹம் ாசஹல்ல ப௃டியஹது...”, அவைிைம்
஋தற்கு ேத஺ப்பிபேந்திதஹ இல்ீலியஹ..., ஆஶ஺கஹவின் ிபச்சுக்கு
ேத஺ப்பிபேந்தது.

டீ கப்ீப வஹங்க஺யவன் எிர ப௄ச்ச஺ல் அீத குடித்துவிட்டு, கப்ீப அவன்

ீகயில் த஺ைித்தஹன். டீயின் சூடு அவீை ாகஹஞ்சம் கூை தீண்ைவில்ீல.
ேைத஺ன் ாகஹத஺ப்பின் ப௃ன்ைஹல், இீவ அீைத்தும் துபேம்பஹகிவ இபேந்தது.
45
“அம்ேஹடிியஹ...”, ஏவியஹவின் வஹய் சன்ைேஹக ப௃ட௃ப௃ட௃க்க, பூவிழ஺யின்
பஹர்ீவயில், கப்ாபை வஹீய ப௄டிக் ாகஹண்ைஹள்.

“க஺ளம்புடி...”, உண்ீேயஹை ிகஹபம் பூவின் குரல஺ல் ாதஹைிக்கவும்,

அத்ிதஹடு சுிரஶ஺ன் பஹர்ீவ அவீள ஋ரிக்கவும்,

“பூவு..., கஹப்பி ிவட௃ம்னு ாசஹன்ைிிய...”, அவள் த஺ீச த஺பேப்பி,

சஹதஹரைேஹக உீரத்தவஹறு த஺பேம்ப, சுிரஶ஺ன் ிகஹபப் பஹர்ீவயில் சற்று
பயந்த பூிவஹ...,

“ாகஹஞ்ிசஹல விஶம் வஹங்க஺ ாகஹடு..., குடிச்சுட்டு ிபஹய்டுிறன். அம்ேஹடி...,

தீலயஹல தண்ைி குடிக்க ீவக்க஺றஹிள...”, புலம்பியவஹிற அவீள
இல௅த்துச் ாசன்றஹள்.

சுிரஶ஺ன் பஹர்ீவ சற்று ிநரம் ாபண்கள் இபேவீரப௅ம் ஆரஹய்ந்து, பின்ைர்

ப௃கம் ாதளிந்தவைஹக, “அண்ிை..., இந்த ஊர் நஹட்ைஹீேியஹை
ாபஹண்ட௃ண்ிை..., அதஹன் இப்படி ிபச஺ட்டு ிபஹகுது..., பஹத்தீங்களஹ...?”,
ிகஹபேஹகிவ ிகட்ைஹன்.

஋ப்ாபஹல௅துிே ாெயச்சந்த஺ரைின் கலகலப்பஹக ிபசுபவன் இல்ீல

஋ன்றஹலும், ிதீவக்கஹவது ஋ீதயஹவது ிபசுவஹன். ஆைஹல் இன்று
அவைது ிபச்சு ப௃ற்றஹக குீறந்து ிபஹக, ிகஹபேஹகவஹவது அவன் ிபச
ேஹட்ைஹைஹ ஋ை ஌ங்க஺த்தஹன் ிபஹைஹன்.

அவன் ிபச்ச஺ல் உச்ச ிகஹபத்த஺ல் ந஺ே஺ர்ந்தவன், “விெயன் ாசஹல்ல஺ ிபஹைது

஋ன்ை ஆச்சு...?”, கடித்த பற்கல௃க்க஺ீையில் வஹர்த்ீதகீள துப்பிைஹன்.

“டீக்கீையில் ிகட்ிைண்ிை..., அவிர கீையில் இபேந்த எபே ீபயீைச்

ாசஹல்ல஺, அவன் வட்டில்
ீ இபேந்து ஏீல ாகஹண்டுவந்து ிபஹைச் ாசஹன்ைஹர்.
அப்படிிய ாகஹட்ைீக ிபஹை ாரண்டுிபீர அனுப்பிறன்னு ாசஹன்ைஹர்”,
நடுங்க஺யவஹிற பத஺ல் ாகஹடுத்தஹன்.

“ம்...”, ப௃ைக஺யவன், „ப௃தல஺ல் ிபஹய் ிவீலீயப் பஹர்...‟, ஋ன்ற ரீத஺யில்

ப௃ீறக்க, ேறந்தும் சுிரஷ் ாசஹன்ை பக்கம் தீலீய ேட்டுேல்ல,
பஹர்ீவீய கூை த஺பேப்பவில்ீல.

46
பூவிழ஺யின் ாசஹல்லுக்கு கட்டுப்பட்டு, அவளது கண்டிப்பில் கஹல்கள் அவள்
பின்ைஹல் நைந்தஹலும், எபே பஹர்ீவயஹக கூை தன்ீை ந஺ே஺ர்ந்து பஹரஹத
அவன் ாசய்ீக அவீள ாவகுவஹக பஹத஺த்தது ஋ன்ைிவஹ உண்ீே.

ஊபேக்குள் பண்ீையஹரின் ேகள் ஋ன்ற ரீத஺யிலும், ாபரிய வட்டுப்

ீ ாபண்
஋ன்ற வீகயிலும்..., இீவ ஋ல்லஹம் விை, அளவஹை உயரத்த஺ல், ஊபேக்குள்
சற்றும் எட்ைஹத ாவண்ீே ந஺றத்த஺ல், சற்று பர்பி ைஹல் ிபஹல் இபேக்கும்
அவீள, ஋ந்த ஆண்ேகனும் எபே பஹர்ீவயஹவது பஹரஹேல் ிபஹக ேஹட்ைஹன்.

அப்படி இபேக்ீகயில்..., தன் அழக஺ன்ிேல் இயற்ீகயஹை எபே ச஺று

கர்வத்ிதஹடு அவள் இபேக்ீகயில், அத஺ல் இடிிய வில௅ந்தஹற்ிபஹல் அவன்
ாசய்ீக, அவீள உசுப்பியது ஋ன்ைிவஹ உண்ீே.

„ஆேஹ ாபரிய ேன்ேதன்...‟, ேைம் ப௃ரண்டிைஹலும், ஆழ்ேைிேஹ..., சூரியன்

அஸ்த்தே஺க்கும் அந்த ிநரத்த஺ல்..., ிகஹட்ிைஹவியேஹக அந்த ேைல் ிேட்டில்
அவன் இபேந்த ிதஹற்றப௃ம், சற்று ப௃ரட்டுத் தைத்ிதஹடு கூடிய அவன்
ப௃கப௃ம், ச஺ரிப்ீப ாதஹீலத்து, இறுக஺யிபேந்த அவன் தஹீைப௅ம், அவள்
அனுேத஺ இன்ற஺ிய அவல௃க்குள் பத஺ந்து ிபஹைது.

“஌ய்..., ஋துக்குடி இம்புட்டு ிவகேஹ ிபஹற...? ாகஹஞ்சம் ாேள்ளேஹத்தஹன்

ிபஹியன். அப்படிாயன்ை அவசர ிவீல வட்டில்
ீ வச்சுட்டு வந்த஺யஹம்...”,
அவளிைம் ஋ரிந்து வில௅ந்தஹள்.

“அடிியய்..., நீ ஋ன்ீை இல௅த்துட்டு வந்தீத விைவஹ ிவகேஹ ிபஹிறன்..?

இீதவிை ாேல்லேஹ ிபஹகட௃ம்ைஹ தவழ்ந்துதஹன் ிபஹகட௃ம்...? நீ சரிிய
இல்லடி..., சரிிய இல்ீல...”, புலம்பியவஹிற ாசன்றஹள்.

“ாபரிய கண்டுபிடிப்பு..., ிவீலீயப் பஹத்துட்டு ிபஹடி...”, ிபச்சு அவளிைம்

஋ன்றஹலும், கஹது இரண்டும் அவர்கள் பக்கிே இபேந்தது.

தங்கள் ப௃துக஺ன் பின்ைஹல்..., “அண்ிை..., இங்ிக எிர தூச஺ப௅ம், புல௅த஺ப௅ேஹ

இபேக்குண்ிை..., ாகஹஞ்ச ிநரம் கஹபேக்குள்ிள உக்கஹந்து இபேங்க. அிதஹ...,
ாகஹட்ைீக ிபஹடும் ஆட்கல௃ம் வந்துட்ைஹங்க, நஹன் அந்த ப௄ீலயில்
ாகஹட்ைஹீய ிபஹடுிறன்....”, அவீை அந்த இைத்த஺ல் இபேந்து க஺ளப்ப
ப௃யல,

47
„நீ உன் ிவீலீயப் பஹர்...‟, ஋ன்பதுிபஹல் அீசயஹேல் அங்ிகிய
இபேந்தஹன்.

எபே ாபபேப௄ச்ீச ாவளிியற்ற஺யவன் விலக஺ச் ாசல்ல, பஹீதயில் நைந்த

ஏவியஹவின் ேைம், அவள் ந஺ன்ற இைத்த஺ல் இபேந்து நகரிவ ேஹட்ிைன்
஋ன்பதுிபஹல் அங்ிகிய ந஺ன்று சண்டித்தைம் ாசய்தது. „ாபரிய ேவரஹசஹ...,
புல௅த஺யிில இபேக்க ேஹட்ைஹபே...‟, எபே ேைம் ாநஹடித்துக் ாகஹண்ைது.

எபே வழ஺யஹக..., ஏவியஹீவ வட்டுக்கு

ீ இல௅த்து வந்தவள், வழ஺யில் சஹய்வு
நஹற்கஹல஺யில் அேர்ந்த஺பேந்த தன் ேஹேஹீவப் பஹர்த்தவள், “ேஹேஹ...,
இன்ீைக்கு கட்ச஺ ஆபீஸ் ிபஹகீலயஹ...? ாபஹல௅தைிக்கும் அங்கீைிய
இபேப்பீ க, இன்ீைக்கு உலக அத஺சயேஹ வட்டில்
ீ இபேக்க஻ ய...”, குரல்
ாகஹடுத்தவஹிற வட்டுக்குள்
ீ த௃ீழந்து ாகஹண்ைஹள்.

“ிபஹயிட்டு வந்துட்ிைன்...”, அவரது குரல், அவள் ப௃துக஺ன் பின்ைஹல்

எல஺த்தது. “சரி ேஹேஹ...”.

வட்டுக்குள்
ீ த௃ீழந்த தன் ேகீள, வழக்கே஺ல்லஹ வழக்கேஹக ே஺குந்த
ஆவிலஹடு ஋த஺ர்பஹர்த்தஹர் ச஺ன்ைத்தஹய். கண்கள் இரண்டும் ேகள்
ப௃கத்ீதிய விழ஺ாயடுக்கஹேல் ஆரஹய்ந்தது.

“இன்ீைக்கு ஋ன்ை... ஊபேக்குள் ிபஹயிட்டு ச஻க்க஺ரம் வந்துட்டீய...? பூவு...,

஋ன்ைிேஹ உன்ற ேஹேஹ வில௅ந்துட்ைஹபேன்னு ிகள்விபட்ிைன். இப்ிபஹ
஋ப்படி இபேக்கஹவ...?”, பஹர்ீவீய ேகள் ேீ ித பத஺த்தவஹறு, அவளிைம்
ிகள்வி ிகட்ைஹர்.

“஍த்த...., அவபேக்ாகன்ை..., நல்லஹத்தஹன் இபேக்கஹபே. ப௃தல்ல நீ ங்க

கஹப்பித்தண்ைிய கண்ட௃ல கஹட்டுங்க. அம்ேஹ ஋ன்ீை துைப்பகட்ீைீய
஋டுத்துட்டு ிதடி வர ப௃ன்ைஹடி..., நஹன் ச஻க்க஺ரம் க஺ளம்பட௃ம்...”, அவள் ிபச஺
ப௃டிக்கும் ப௃ன்ைர், அவள் ீகயில் கஹபி கப் த஺ைிக்கப்பை, ஏரேஹக அேர்ந்து
அீத பேச஺த்து பபேகத் துவங்க஺ைஹள்.

“நீ ப௅ம் குடி...”, ேகல௃க்கும் ாகஹடுத்தவர், “ஊபேக்குள்ிள ிபஹை கஹரியம்

நல்லபடியஹ ப௃டிஞ்சுதஹ...?”, ேகீளது தீலீய வபேடியவஹறு அவர்
விைவ, சூைஹக கஹப்பிீய வஹய்க்குள் கவிழ்த்துக் ாகஹண்ைஹள் ஏவி.

48
“ஸ்...ஆ... அம்ேஹ...”, அவள் துடிக்க, “பஹத்து குடி...”, ேகளிைம் ஋ன்ை
஋ன்ைிவஹ ிகட்க விபேம்பிைஹலும், ஋ீதப௅ம் ிகட்கஹேல் விலக஺ச் ாசன்றஹர்.
தஹீய வியப்பஹய் பஹர்த்தவள், ிதஹழ஺ீயப் பஹர்க்க,

தன் அத்ீதீய நம்ப ப௃டியஹேல் பஹர்த்த பூ..., “ஏவி..., இது ஋ன்ற அத்த
தஹைஹ...? வஹயக் க஺ளற஺ ஊர் விஶயம் ஋ல்லஹம் ிகக்கஹேல் விை ேஹட்ைஹவ,
இன்ீைக்கு ஋ன்ை ஆச்சு...? குடும்பிே எபே ேஹர்கேஹத்தஹன் இபேக்க஻ ய..., சரி
஋ன்ைவஹ இபேந்தஹலும் நஹீளக்கு ாவள்ளிை வந்து ாதரிஞ்சுக்கிறன்.
இப்ிபஹ க஺ளம்பிறன்...”, கப்ீப ிேீைிேல் ீவத்தவள் க஺ளம்பிவிட்ைஹள்.

“பூவு..., நஹீளக்கு ிகஹயிலுக்கு ிபஹகட௃ம்..., ச஻க்க஺ரம் வந்துடு...”, அவள்

பின்ைஹல் ஏடியவள் உீரக்க, சரி ஋ன்ற தீல அீசிபஹடு
க஺ளம்பிவிட்ைஹள்.

அன்ீறய இரவு எபேவித குழப்பத்ிதஹடு அீைவபேக்கும் கைந்தஹலும்,

விடியல் நலேஹகிவ விடிந்தது. எிர இரவுக்குள் ாகஹட்ைீக அீேத்து,
ாெயச்சந்த஺ரனுக்கஹக எபே கட்டிீலப௅ம் ஌ற்பஹடு ாசய்துவிட்டிபேந்தஹன்
சுிரஷ்.

அவர்களது ாகஹட்ைீகயில், தீரயில் எபே ிபஹர்ீவீய விரித்து,

ீககீள தீலக்கு அீைவஹக்க஺ படுத்துக் ாகஹண்ைஹன் சுிரஷ்.
விடியல஺ன் ஆரம்பத்த஺ல் அவன் விழ஺த்துவிை, அதற்கு ப௃ன்ிப
஋ல௅ந்துவிட்டிபேந்தஹன் ாெயச்சந்த஺ரன்.

“அண்ைஹ ஋ங்ிக...? அதுக்குள்ிள ஋ங்க ிபஹைஹங்க...?”, வஹரிச் சுபேட்டிக்

ாகஹண்டு ஋ல௅ந்தஹன்.

ிவப்பங்குச்ச஺யஹல் பல்ீல விளக்க஺க் ாகஹண்டிபேந்த ாெயச்சந்த஺ரன்,

இவீைப் பஹர்த்தவுைன், எபே ாநஹடி தஹன் ிதய்ப்பீத ந஺றுத்த஺யவன்,
ேீ ண்டும் தன் ிவீலீயத் ாதஹைர்ந்தஹன்.

சுிரஷ் வரிவ...., கஹபேக்குச் ாசன்று தன் ைவ்வீல ஋டுத்தவன், அீத

கல௅த்த஺ல் சுற்ற஺ப் ிபஹட்டுக் ாகஹண்டு ப௃ன்ைஹல் நைந்தஹன். அவன்
நைக்கிவ, தஹனும் பின்ைஹல் ாசன்றஹன் சுிரஷ்.

“அண்ிை..., குளிக்க ிபஹிறஹேஹ...? குளத்துக்கஹ..., இல்ல ஆத்துக்கஹ...? இந்த

ஊர் ாரஹம்ப அழகஹ இபேக்குண்ிை. ஋ன்ை எபே அீேத஺..., ஋ைக்கு ாரஹம்ப
49
புடிச்சுபேக்குண்ிை...”, அவன் பத஺ல் ிபசவில்ீல ஋ன்றஹலும், தன் ிபஹக்க஺ல்
ிபச஺க் ாகஹண்ிை ிபஹைஹன்.

ஊபேக்குள் ாவளிிய சற்று தூரம் வந்துவிை, „இன்னும் ஋வ்வளவு

தூரண்ிை...”, அவன் ிகட்டு ப௃டிக்கும் ிவீள, அவன் ிேைிீய குளிர்
கஹற்று தஹலஹட்ை..., பஹர்ீவீய பக்கவஹட்டில் த஺பேப்பியவைின் பஹர்ீவக்கு
க஺ீைத்தது எபே அபேீேயஹை ஆறு.

“அண்ிை..., சூப்பர்ண்ிை...”, உீரத்தவன், ாநஹடியில் தன் உீைகீள

கீளந்து ஆற்றுக்குள் பஹய, ப௃தல் ப௃ீறயஹக ாெயச்சந்த஺ரன் ப௃கத்த஺ல்
க஻ ற்றஹக எபே புன்ைீக.

தஹனும் அவனுக்கு ிபஹட்டியஹக ஆற்றுக்குள் இறங்க஺யவன், அந்த நீ ரின்

குல௃ீேீய ப௃ல௅தஹக தைக்குள் வஹங்க஺க் ாகஹண்ைஹன். ாகஹடுீேயஹை
ச஺ல வபேைங்கல௃க்குப் பிறகு க஺ீைத்த இந்த சுகம், அவன் ேைத஺ன்
ாகஹத஺ப்ீப சற்று அைக்க஺யது.

சூரியன் தன் தீலீய நீ ட்ைத் துவங்க, ாெயச்சந்த஺ரன், ஆற்ீற விட்டு

ாவளிியற஺, அங்ிக ஋த஺ர் த஺ீசயில் ாதரிந்த எற்ீறயடிப் பஹீதயில்
நைக்கத் துவங்க஺ைஹன்.

„இத்தீை ஆண்டுகள் ஆை பிறகும், இந்த ஊர் ேட்டும் ஋ப்படி எபே

ேஹற்றப௃ம் இல்லஹேல் இபேக்க஺றது...?‟, தைக்குள் ிகட்டுக் ாகஹண்ைவன்,
நீைீய விீரவுபடுத்த஺ைஹன்.

„அண்ைனுக்கு ஋ப்படி இந்த ஊரின் வீரபைம் இவ்வளவு ாதளிவஹ

ாதரிப௅ம்...?‟, ியஹசீைியஹடு அவீை பின்ாதஹைர்ந்தஹன்.

“அண்ிை..., இப்ிபஹ ஋ங்ிக ிபஹிறஹம்....?”, அவன் ிகள்விக்கு, தீலீய

ந஺ே஺ர்த்த஺ ிநரஹக பஹர்க்க, ாகஹஞ்சம் தூரத்த஺ல்..., எபே ிகஹவில஺ன் ிகஹபுரம்
அவன் பஹர்ீவக்குப் பை, “ிகஹவிலுக்கஹ...?”, ஆச்சரியேஹக விைவிைஹன்.
சுிரஷ் அவிைஹடு இபேக்கும் இந்த ஋ட்டு வபேைங்களில், எபே நஹள் கூை
ாெயச்சந்த஺ரன், ிகஹவிலுக்குச் ாசன்று அவன் பஹர்த்தத஺ல்ீல, ஋ைிவதஹன்
இந்த அத஺ர்ச்ச஺.

அவன் அத஺ர்ச்ச஺ீய கண்டுாகஹள்ளஹேல், தைதைாவை ிகஹவில் படிகளில்

஌ற, அவன் ிவகத்துக்கு ஈடு ாகஹடுக்க ப௃டியஹேல், ப௄ச்ச஺ீரக்க அவன்
50
பின்ைஹல் ஏடிைஹன்.

இடுப்பில் கட்டிய ஈர ிவஷ்டி, ிதஹளின் ிேல் ஈரத் துண்டு சுற்ற஺யிபேக்க,

கண்கிளஹ கூர்ீேயஹக சுற்றுபுறத்ீத அலச஺யது. ாதய்வத்ீத வழ஺பஹடும்
஋ண்ைம் க஺ஞ்ச஺த்தும் இன்ற஺, ீககீள ேஹர்புக்கு குறுக்கஹக கட்டிக்
ாகஹண்டு, பிரகஹரத்துக்கு ஋த஺ரில் அவன் ந஺ற்க, புரியஹேல் அவீைப்
பஹர்த்தஹன்.

“஋ன்ைண்ிை...”, அவன் ிகள்விக்கு..., „ிபஹைஹ..‟, ஋ன்ற ப௃ீறயஹில

க஺ீைக்க, “சரிதஹன்..., அண்ிை சஹே஺க஺ட்ிை ேீ ட்டிங் ிபஹை வந்த஺பேப்பஹர்
ிபஹல...”, சன்ைேஹக ப௃னுப௃ட௃த்தவன்..., தீபஹரஹதீைீய ிசவிக்கச்
ாசன்றஹன்.

அித ிநரம்..., ஏவியஹ, பூவிழ஺..., அவர்கிளஹடு ச஺ன்ைத்தஹய் வர..., ிநரஹக

ாசன்றவர்கள், ப௃தல் ிவீலயஹக, சஹே஺ கும்பிட்ைஹர்கள். ச஺ன்ைத்தஹயின்
கண்களில் கண்ை ீர் வழ஺ய, தஹயின் ேீ ித கவைேஹக இபேந்த ஏவியஹ...,
தஹயின் ிதஹீள ஆதரவஹக பற்ற஺ைஹள்.

ஏவியஹவுக்கு ந஺ீைவு ாதரிந்த நஹள் ப௃தல், தஹய் ிகஹவில், த஺பேவிழஹ,

த஺பேேைம், விிசஶம்..., ஋ை ஋ந்த ந஺கழ்வுக்கஹக இபேந்தஹலும், ிகஹவில்
பக்கிே வந்தத஺ல்ீல. ஆைஹல்..., ப௃தல் ப௃ீறயஹக, இன்று ிகஹவிலுக்கு
வந்த஺பேப்பீத ஋ண்ைி சந்ிதஹஶப்படுவதஹ, துக்கப்படுவதஹ ஋ை ாதரியஹேல்
ந஺ன்ற஺பேந்தஹள்.

அவள் உள்ல௃ைர்வு உந்த, பஹர்ீவீய த஺பேப்ப, அங்ிக ீககீள கட்டிக்

ாகஹண்டு, அம்ேன் ேீ து பஹர்ீவீய பத஺த்தவஹறு ந஺ன்ற஺பேந்த
ாெயச்சந்த஺ரன், பஹர்ீவக்கு க஺ீைத்தஹன்.

“அம்ேஹ..., அிதஹ..., அங்க ந஺க்கஹிை..., அவன்தஹன் நரி இைத்ீத வஹங்க஺

இபேக்கஹன்...”, தஹயின் கஹத஺ல் ாேல்ல஺யதஹக ப௃ட௃ப௃ட௃க்க, தன் ப௃ன்ைஹல்
நீ ட்ைப்பட்ை தீபஹரஹதீையில் கூை கவைம் ீவக்கஹேல், பட்ாைை த஺பேம்பிப்
பஹர்த்தஹர்.

“அைிை..., பண்ீையஹரம்ேஹவஹ....? ஋ன்ைஹல் நம்பிவ ப௃டியீலிய..., உங்க

இத்தீை வபேஶ தவத்ீத கீலச்சுட்டு அம்பஹீள பஹர்க்க வந்த஺பேக்ிகள்.
஋ல்லஹம் உங்க ேைசுிபஹல் நைக்கட௃ம்...”, ஍யரின் குரல் கூை, அவர்

51
ாசவிகளில் விழவில்ீல.

ச஺ன்ைத்தஹயின் கவைம் புத஺யவன் ிேல் இபேக்கிவ..., “அந்த

பிள்ீளயஹண்ைஹைஹ...? அவர்தஹன் நம்ே ஊபேக்கு புதுசஹ வந்த஺பேக்கஹர்.
உங்க...”, ிேில ஋ீத ாசஹல்லப் ிபஹைஹிரஹ..., ச஺ன்ைத்தஹயின் ிவகேஹை
பஹர்ீவப௅ம், ிவண்ைஹம் ஋ன்ற தீல அீசப்பும் அவீர கட்டிப் ிபஹட்ைது.

தஹயின் ாசய்ீககீள பஹர்த்துக் ாகஹண்டிபேந்த ஏவியஹவுக்ிகஹ...,

அத஺ர்ச்ச஺யஹகவும், குழப்பேஹகவும் இபேந்தது. „தஹன் இதுவீர ேன்றஹடி
அீழத்தும், எபே நஹள் கூை ிகஹவிலுக்கு வரஹத தஹய்..., ப௃தல் ப௃ீறயஹக
இங்ிக கஹல் ீவத்ததற்கஹை கஹரைம் இவைஹ....?‟, இீத ஋ப்படி ஋டுத்துக்
ாகஹள்ள ஋ன்று அவல௃க்குத் ாதரியவில்ீல.

“தீபஹரஹதீை ஋டுத்துக்ிகஹங்ிகஹ....”, ஍யர் குரல் ாகஹடுக்க, அீத கண்ைில்

எற்ற஺யவர், த௄று பைபஹய் தஹீள தட்டில் ிபஹை, சந்ிதஹஶேஹக அீத
ாபற்றுக் ாகஹண்டு குங்குேப௃ம், விபூத஺ப௅ம் ாகஹடுத்துவிட்டு, “நீ ங்க ந஺ீைச்ச
கஹரியம் ிஶேேஹ ப௃டியட்டும்...”, அபேள்வஹக்கு உீரத்துவிட்டு, அங்க஺பேந்து
நகர்ந்தஹர்.

“ஏவி..., நீ ப்ரகஹரத்ீத சுத்த஺ வஹ...”, உீரத்தவரது குரில..., „ிபஹ‟ ஋ன்ற

கட்ைீளியஹடு உீரக்க, ேறுத்துப் ிபசும் ீதரியே஺ன்ற஺ விலக஺ைஹள்.
பூவிழ஺ ஌ிதஹ ிவண்டுதல் இபேப்பதஹக விலக஺யிபேக்க, அவள் தைித்து
விைப்பட்ைஹள்.

ச஺று ஏட்ைப௃ம் நீைப௅ேஹக அவீை ாநபேங்க஺யவர்..., “ரஹப௃...”, தன் ாேஹத்த

஌க்கம், பஹசம், தவிப்பு கலந்து அவீை அீழக்க, ிதகம் ாேஹத்தப௃ம்
இபேம்பஹக இறுக, தன் பற்கீள அல௅ந்த கடித்து தன் வஹர்த்ீதகீள
வில௅ங்க஺யவன், ாவளிிய ேஹற்றிே இல்லஹேல் ந஺ன்றஹன்.

அவர் அபேக஺ல் வரிவ..., சற்று தூரத்த஺ல் அேர்ந்த஺பேந்த சுிரஷ் அவர்

அபேக஺ல் வந்தவன்..., அவர் ரஹப௃ ஋ை ாெயச்சந்த஺ரீை அீழக்க, “அம்ேஹ...,
நீ ங்க ஆள் ேஹத்த஺...”,

“஋ன் ேபேேகீை ஋ைக்குத் ாதரியஹதஹ...? இவன் ரஹப௃ தஹன்...”, அவீை

ப௃டிக்க விைஹேல் ச஺ன்ைத்தஹய் பைபைக்க...,
ாெயச்சந்த஺ரிைஹ..., “யஹர் நீ ங்க...? உங்கல௃க்கு ஋ன்ை ிவட௃ம்...?”, தன்ீை

52
ப௃ல௅தஹக கட்டுப் படுத்த஺க் ாகஹண்டு ிகட்க,

“ரஹப௃...”, ீக நீ ட்டி அவீைத் ாதஹை ப௃யல..., “ிநஹ..., ிநஹ...”, இரண்ைடி பின்

வஹங்க஺யவன்..., க஺ட்ைத்தட்ை கத்த஺ைஹன்.

பிரகஹரத்ீத சுற்ற஺க் ாகஹண்டிபேந்த ஏவியஹ அவைது அலறல஺ல் அடித்து

பிடித்து அவர்கள் அபேக஺ல் ஏடி வர, “஋ன்ைம்ேஹ...?”, அவீை
ப௃ீறத்தவஹிற தஹயிைம் விைவ, அவிரஹ அவன் ிகஹபத்ீதியஹ, ேகளின்
பதட்ைத்ீதியஹ கண்டுாகஹள்ளஹேல்,

“உன் அம்ேஹ ஋ப்படிப்பஹ இபேக்கஹ...?”, உயிீர ீகயில் பிடித்துக் ாகஹண்டு

அவர் ிகட்ை அந்த ிகள்வியில்..., அடுத்த ந஺ே஺ைம் அந்த இைத்த஺ல் இபேந்து
விபேட்ாைை க஺ளம்பி விட்ைஹன்.

“ரஹ...”, அவீை அீழக்க வந்த வஹர்த்ீதகள் கூை, ேகள் அபேக஺ல்

இபேப்பதஹல் தீைபை, அவரது கலங்க஺ய ப௃கத்ீதப் பஹர்த்த சுிரஶ஼க்கு
பத஺ல் ாசஹல்லவும் ப௃டியஹேல், ாெயச்சந்த஺ரைின் பின்ைஹல் ிபஹகவும்
ப௃டியஹேல் எபே ாநஹடி தடுேஹற஺யவன், “அம்ேஹ..., அண்ைஹவுக்கு அம்ேஹ
இல்ீல, அப்பஹவும், தங்கச்ச஺ப௅ம் ேட்டும் தஹன்...”, சுிரஷ் உீரத்துச் ாசன்ற
வஹர்த்ீதகீள நம்ப ப௃டியஹேல், கஹல்கள் தள்ளஹை, ேகளது ிதஹீள
அல௅ந்த பற்ற஺க் ாகஹண்ைஹர்.

“நீ ஋துக்கும்ேஹ அவன்க஺ட்ிை ிபசப் ிபஹை...? அவாைல்லஹம் நேக்கு எபே

கைக்கஹ...?”, அவளது வஹர்த்ீதகள் ாெயச்சந்த஺ரைின் கஹத஺ல் வில௅ந்து
தஹீைீய இறுக ீவக்க, ச஺ன்ைத்ீதியஹ..., ேகீள ஋ரிக்கும் பஹர்ீவ
பஹர்த்தஹர்.

பகுத஺ - 6.

ாெயச்சந்த஺ரன் தன் இயல்பில் இபேந்து தைம்புரண்ைது ப௃தல் இரண்டு

நஹட்கள் ேட்டுிே. அடுத்த நஹள் ப௃தல், அவன் கண்ைீசவில் அீைத்து
ிவீலகல௃ம் ே஺ன்ைல் ிவகத்த஺ல் நீைாபறத் துவங்க஺யது. ேைல் ிேடு,
எிர நஹளில் சேதளேஹக, அடுத்த நஹள் ப௃தல் ிவீலகள் ெபைரஹக
நீைாபறத் துவங்க஺யது.

53
விெயன் அவனுக்குத் ிதீவயஹை அீைத்தப௅ம் ாசய்ய, ஋தற்கஹகவும்
அவன் கஹத்த஺பேக்க ிவண்டிய ிதீவிய இல்லஹேல் ிபஹய்விட்ைது. சுிரஷ்
உயிீரக் ாகஹடுத்து உீழக்க, ிேற்பஹர்ீவயிடுவது ேட்டுிே அவன்
ிவீலயஹக இபேந்தது.

ஊபேக்குள் இப்படி எபே விை

ீ இல்ீல, ஋ை அீைவபேம் ப௄க்க஺ன் ிேல்
விரல் ீவக்கும் அளவுக்கு, வட்டின்
ீ விஸ்த்தஹரம் இபேந்தது. வட்டின்
ீ
அடித்தள ிவீலகீளப் பஹர்த்ித ேக்கள் வியக்க, ஊபேக்குள் தன் ாபயீர
ந஺ீல ந஺றுத்தும் ப௃யற்ச஺யில் இறங்க஺ைஹன் ாெயச்சந்த஺ரன்.

அன்று கஹீலயிிலிய டீக்கீைக்குச் ாசன்றவன், அங்ிக ிபஹட்டிபேந்த

ாபஞ்ச஺ல் அேர்ந்து ாகஹண்ைஹன். அவைது ேரியஹீதக்குரிய ிதஹற்றம்,
அங்க஺பேந்த ாபரியவர்களிைம் ே஺கப்ாபரிய நன்ேத஺ப்ீப ஌ற்படுத்த஺ இபேந்தது.

“஍யஹ எபே டீ...”, உீரத்தவன், ிபப்பீர ஋டுத்து பஹர்ீவயிை, அவன்

அபேக஺ல் இபேந்தவர்கள் தங்கல௃க்குள் பஹர்த்துக் ாகஹண்ைஹர்கள்.

“தம்பி..., ாசன்ீையில் இபேந்தஹ வரீய...?”, எபேவர் துவங்க, ேற்றவர்கள்

ஆர்வேஹக அவன் ப௃கம் பஹர்த்தஹர்கள்.
„ஆம்...‟, ஋ன்பதுிபஹல் அவன் தீல அீசக்க,

“நரிக்கு... தம்பி உறவஹ...?”, அடுத்தவர் ிகள்விீய வச,

ீ சற்று இயல்பஹக
இபேந்த அவன் ப௃கம் இறுகத் துவங்க஺யது.
அீதப் பஹர்த்த ப௃தலஹவது ஆள்..., “஌ன்ிவ ிதீவயில்லஹேல் ிகள்வி
ிகக்க...? அதஹன் அன்ீைக்ிக பரைி ஍யஹ இவபே ிவற எபேத்தர் க஺ட்ிை
இபேந்து இைத்ீத வஹங்க஺ இபேக்கஹபேன்னு ாதளிவஹ ாசஹன்ைஹபேல்ல.
ாபஹறவு ஋ன்ைத்துக்கு அீதிய ிநஹண்டுத...”, அவீர கடிந்தவர்,

“தம்பி நீ ங்க ாசஹல்லுங்க..., ஊர் ஋ல்லஹம் புடிச்ச஺பேக்கஹ..? பட்ைைத்த஺ல்

இபேந்து இங்ிக ஋ன்ை விஶயேஹ வந்த஺பேக்க஺ய...?”, அவன் ிகள்வியஹகப்
பஹர்க்கிவ, “஋ங்க பயக ஋ல்லஹம் பட்ைைம் ிபஹைவனுகதஹன்..., அடுத்து
஌ிதஹ எபே நல்லது ாகட்ைதுக்கு வந்தேஹ..., ஊர் த஺பேவிழஹவுக்கு வந்தேஹ
அவ்வளவுதஹன்.

“அது கூை..., கஹல்ல ாவன்ைிய ாகஹட்டுைஹப்புல வந்த உைிைிய

க஺ளம்பிபேவஹக. ிபரன் ிபத்த஺ய கூை, ஆல௃க்கு எபே ாசல்ிபஹீை ீகயில

54
வச்சுக஺ட்டு, இங்ிக ஋ன்ைிேஹ „ீப‟இல்ீலயஹ...? ிபட் வில்ிலஜ்..., அப்படி
இப்படின்னு ாசஹல்ல஺, ேனுஶ ேக்க ப௃கத்ீத கூை பஹக்கஹதுக...”, தங்கள்
ிபரன் ிபத்த஺ியஹடு ஆீசயஹய் நஹட்கீள கழ஺க்க ப௃டியஹத வபேத்தம் அவர்
குரல஺ல் இீழியஹடியது.

தன்ீை சுதஹரித்தவர்..., “இந்த இயற்ீக கஹத்து..., அீேத஺, ந஺ம்ேத஺...,

இீதாயல்லஹம் ந஺தஹைேஹ அனுபவிக்க கூை அவங்கல௃க்ாகல்லஹம்
ேைச஺ல்ீல, அதஹன்..., நஹலு ஋ல௅த்து படிச்சதுக்ிக இங்ிக வயல்ல ிசத்துல
கஹல ீவக்க ேஹட்ிைஹம்னு வரிஞ்சு கட்டிக்க஺ட்டு ிபஹயிட்ைஹக.

“நீ ங்க ஋ன்ைிேஹ பட்ைைத்த஺ல் ாபரிய ிபக்ைரிிய வச்ச஺பேக்க஺யன்னு நம்ே

பரைி ாசஹன்ைஹப்ல..., அதஹன்..., இங்கை ஋ன்ை ிவீல ாசய்வியன்னு
ிகக்க வந்ிதன்...”, தன் சந்ிதகத்ீத அவன் ப௃ன் ீவத்தஹர்.

“஍யஹ..., நீ ங்க ாசஹன்ை அித கஹரைம் தஹன்..., ஋ல்லஹபேம் பட்ைைத்துக்ிக

ிபஹய்ட்ைஹ..., இங்ிக விவசஹயத்ீத யஹர் கவைிக்க஺றது...? ஋ன் ிபரப்
பிள்ீளகள் ிசஹத்துக்கு கஷ்ைப்பைக் கூைஹது பஹபேங்க.., அதஹன்..., இங்ிக
விவசஹயம் பஹக்கலஹம்னு வந்துட்ிைன்.

“பைம் சம்பஹத஺க்க ஋ைக்கு ாதஹழ஺ல் இபேக்கு. ஋ன் ந஺ம்ேத஺க்கும்,

சந்ிதஹஶத்துக்கும் ஌தஹவது ாசய்யட௃ம்னு ிதஹைிச்சு அதஹன்..., இங்ிக
வந்துட்ிைன். ஆைஹ பஹபேங்க..., விவசஹயம் பஹக்க ந஺லத்துக்குத்தஹன் ஋ன்ை
ாசய்யன்னு ாதரியீல.

“உங்கல௃க்கு ாதரிஞ்சவங்க க஺ட்ிை விக்க஺றதுக்ிகஹ..., இல்லன்ைஹ

குத்தீகக்ிகஹ ந஺லம் இபேந்தஹ ாசஹல்லுங்க, ந஺யஹயேஹை விீல ாகஹடுத்து
வஹங்க஺க்கிறன்...”, சஹதஹரைேஹக ாசஹன்ைஹலும், விழ஺கிளஹ அவர்
ப௃கத்த஺ல் வந்து ிபஹகும் உைர்வுகீள படித்துக் ாகஹண்டிபேந்தது.

அவன் இவ்வளவு ிபசுவஹன் ஋ன்பீதிய ஋த஺ர்பஹரஹத அவிரஹ..., “஋ன்ை

தம்பி இப்படி ிகட்டுப் ிபஹட்டிய..., ஊபேக்குள்ிள ப௃க்கஹல்வஹச஺ ந஺லம்
விக்கத்தஹன் க஺ைக்கு..., வஹங்குறதுக்குதஹன் ஆீளக் கஹிைஹம்.

“ஊபேக்கு ாவளிிய இபேக்கும் ாபஹட்ைல் ந஺லத்ீத கூை..., யஹர் யஹிரஹ

வஹங்கறஹங்க. ஆைஹ..., விவசஹய ந஺லத்ீத வஹங்கத்தஹன் ஆட்கீளக்
கஹிைஹம். ஋ங்ிக..., ாபஹட்ைல் ந஺லத்ீத பட்ைஹ ிபஹட்டு, கட்ைைம் கட்ை

55
விக்கஹங்க..., விவசஹய ந஺லத்த஺ல் அப்படி ாசய்ய ப௃டியஹித அதஹன்...”,
வஹர்த்ீதயில் ஆதங்கம் ாவளிப்பட்ைது.

“விடுங்ீகயஹ..., இைிிேல் அாதல்லஹம் இங்ிக ஋துவும் நைக்கஹது. நீங்க

ஊர் ாபரியவர்..., ஍யப்பன் ஍யஹ க஺ட்ிை ாசஹல்ல஺ ீவங்க..., ஋த்தீை ஌க்கரஹ
இபேந்தஹலும், நீ ங்க ாசஹல்லும் விீலக்கு நஹிை வஹங்க஺க்கிறன். ிதஹட்ைம்
ாதஹரவஹ இபேந்தஹலும் சரி...”, அவன் வஹர்த்ீதயில் அவர் ப௃கம்
ேத்தஹப்பூவஹய் ேலர்ந்தது.

“தம்பி ந஺சேஹத்தஹன் ாசஹல்லுத஺யளஹ...? நஹன் இப்ிபஹிவ ிபஹய் ாபரியவீர

பஹக்ிகன். ிசத஺ ாதரிஞ்சஹ ாரஹம்பிவ சந்ிதஹஶப்படுவஹர்”, நீையில் ிவகம்
கூட்டிைஹர்.

“தம்பி..., வட்டு
ீ ிவீல ஋ல்லஹம் நைக்கு ிபஹல..., சஹப்பஹட்டுக்கு...”,
டீக்கீைக்கஹர ப௃த்ீதயஹ தன் தீலீய ாசஹற஺ய,

“ச஺ன்ைதஹ ிஸஹட்ைல் ேஹத஺ரி கீைீய ேஹத்துங்க, நம்ே ஆல௃ங்க ஋ல்லஹம்

இங்ிக வந்து சஹப்பிடுற ேஹத஺ரி நஹன் பஹத்துக்கிறன். சஹப்பஹடு ாகஹஞ்சம்
கஹர சஹரேஹ இபேக்கட்டும்....”, தன் சட்ீைப் ீபயில் இபேந்து கத்ீதயஹக
பைத்ீத ஋டுத்து அவர் கரத்த஺ல் ாகஹடுக்க, சற்று தயங்க஺ைஹலும்,
ஆர்வேஹக ாபற்றுக் ாகஹண்ைஹர்.

வந்த ிவீல சற்று இலகுவஹக ப௃டிந்தத஺ல் அவன் ப௃கத்த஺ல் எபே

த஺பேப்த஺ப௅ம், ியஹசீைப௅ம் எபேங்ிக ஏை, வட்ீை
ீ ிநஹக்க஺ நீைீயக்
கட்டிைஹன்.

அவனுக்கஹகிவ கஹத்த஺பேந்த சுிரிஶஹ..., “அண்ிை..., ிபஸ்ாேன்ட்

இன்ீைக்கு ப௃டிஞ்சுடும். அடுத்து கம்பி ிபஹட்டு ாபல்ட் வஹர்த்துட்ைஹ...,
ிேில ஋த்தீை ேஹடி ிவண்ைஹலும் கட்ைலஹம்னு ாகஹத்தைஹர் ாசஹன்ைஹர்.
஋ன்ை..., ாபல்ட் வஹர்த்தஹல்..., எபே வஹரம் அீத கஹய விைட௃ம்னு
ாசஹல்றஹர்..., ஋ன்ைண்ிை ாசஹல்றீங்க...”, அவன் ப௃ன்ைஹல் ந஺ற்க,

“இஞ்ச஺ைியர் ஋ன்ை ாசஹல்றஹர்...?”, அவன் கண்கள் அவீைத் ிதை,

“இஞ்ச஺ைியர் ஋ங்கண்ிை இங்க இபேக்கஹர்...? ப்ளஹீை ிபஹட்டு ிேஸ்த஺ரி

56
க஺ட்ிை ாகஹடுத்துட்டு ஋ஸ் ஆயிட்ைஹர். அவிரஹை ிவீல ஋ல்லஹம்
ாசல்ிபஹைில் ாசய்யிறதஹம்..., இங்ிக அது ப௃டியலன்னு ிபஹய்ட்ிை
இபேந்துட்ைஹர்.

“நஹன் உங்கக஺ட்ிை ாசஹல்லச் ாசஹன்ிைன்..., அதுக்கு..., வஹரம் எபேப௃ீற

வந்து ஋ல்லஹம் சரியஹ இபேக்கஹன்னு பஹத்துக்கிறன்னு அசஹல்ட்ைஹ
ாசஹல்றஹர்....”, தயங்க஺யவஹிற உீரத்தஹன்.

„இீதச் ாசஹல்ல ிநரம் பஹத்துட்டு இபேந்த஺யஹ...?‟, ப௃ீறப்ிப பத஺லஹக

க஺ீைக்க,

“அவர் இபேக்கும்ிபஹது இீதச் ாசஹன்ைஹல்..., ஋ங்ிக அவீர

அடிச்சுபுடுவங்கிளஹன்னு
ீ பயந்துட்ிைன். நம்ே ஆஶ஺கஹ அம்ேஹட்ைஹ
ிகட்ிைன், அவங்கதஹன்..., நீ ங்க ஋ப்ிபஹ அவீர ிகக்க஻ ங்கிளஹ..., அப்ிபஹ
ாசஹன்ைஹ ிபஹதும்னு ாசஹன்ைஹங்க..., அதஹன் ாசஹல்லீல...”,

“நீ ஋ப்ிபஹண்ைஹ அவக஺ட்ிை ிபச஺ை...?”, ஆச்சரியம் விலகஹேில ிகட்ைஹன்.

“ிநத்து சஹயங்கஹலம்..., நீ ங்க வயக்கஹட்டு பக்கம் ிபஹிறன்னு

ாசஹன்ை ீங்கல்ல..., அப்ிபஹ புல்லட்ீை ஋டுத்துட்டு ஊர் ஋ல்ீலக்கு ிபஹய்,
ிவகேஹ ிபச஺ட்டு வந்ிதன். நீ ங்கல௃ம் ிபசீல..., நஹனும் ிபசலன்ைஹ...,
நஹீளக்ிக க஺ளம்பி இங்ிக வந்துடுவஹங்க..., அதஹன்...”, ஋ங்ிக அதற்கும்
த஺ட்டுவஹிைஹ ஋ன்று ிவகேஹக உீரத்தஹன்.

அவன் ிவகத்த஺ல் ந஺தஹைித்தவன், „இப்ிபஹ ஋ன்ை ாசய்வது...?‟, ஋ன்பதுிபஹல்

தஹீைீய ிதய்த்தஹன்.

அித ிநரம் ஊர் ாபரியவரஹை ஍யப்பன் அவீைத் ிதடி வர..., “வஹங்க...”,

அீழத்தவன், தைது குடிீசக்குள் அவீர அீழத்துச் ாசன்றஹன்.

அவிரஹடு வந்தவர்கள் அீைவபேம் ாவளிிய ந஺ற்க, அவிர துவங்கட்டும்

஋ன்பதுிபஹல் ாெயச்சந்த஺ரன் அீேத஺யஹக இபேந்தஹன்.

“தம்பி..., நம்ே ரஹயபே விஶயத்ீத ாசஹன்ைஹப்ல..., ஊபேக்குள்ிள பஹத஺ ந஺லம்

விக்கத்தஹன் இபேக்கு. நம்ே பண்ீையஹர் ஌ற்கைிவ ிகட்ைஹப்ல..., ஆைஹ...,
அவபே ாசஹன்ை விீலக்கு ந஺லத்ீத ாகஹடுக்கீத விை, அப்படிிய
ாபஹட்ைல் கஹைஹ க஺ைக்கட்டும்னு விட்டுப் ிபஹட்ிைஹம்...”, கண்ை ீர் அவர்

57
கண்கீள ந஺ீறத்தது.

“஍யஹ..., ிகக்கிறன்னு தப்பஹ ந஺ீைக்கஹதீங்க. ஊபேக்கு ாவளிிய வத்தஹத

ஆறு ஏடுது. வஹைம் ாபஹய்த்தஹலும்..., நம்ே பூே஺த்தஹய் அள்ளிக்
ாகஹடுக்குறீத ஌ன்...”,

“஌ன் ஆத்து தண்ைிய உபியஹக஺க்கலன்னு தஹிை ிகக்க வரீய. ப௃ன்ை

வஹைம் அள்ளி ாகஹடுத்தது அிதஹை அவச஺யம் இல்லஹேல் ிபஹச்சு. இப்ிபஹ
ிதீவப்படுது..., ஆைஹ..., அீத ஊபேக்குள் ாகஹண்டுவபேம் வழ஺ப௅ம்
ாதரியீல, ாதரிஞ்சவங்கல௃ம் அீத ாசய்ய விபேம்பீல. அப்படிிய
இப்ிபஹ ஊபேக்குள் வந்தஹலும்..., ாவள்ளஹீே பண்ை யஹபேக்கும்
ாதம்பில்ீல, பைப௃ம் இல்ீல...”, ிவதீை வழ஺ந்தது அவர் குரல஺ல்.

இப்ாபஹல௅து ாெயச்சந்த஺ரைின் ப௃கம் ச஻ரியசஹக ேஹற, „இங்ிக ேஹற்ற

ிவண்டிய விஶயம் ந஺ீறய இபேக்கு....‟, ேீ ண்டும் தைக்குள் அற஺வுறுத்த஺க்
ாகஹண்ைஹன்.

ஆைஹல்..., ஋ீதப௅ம் ஋டுத்ிதஹம் கவிழ்த்ிதஹம் ஋ை ாசய்ய ப௃டியஹது

஋ன்பதும் ாதரிந்ித இபேந்தது. ஊர் பண்ீையஹரஹை அவீர விை, அவரது
பஞ்சஹயத்து தீலவர் ஋ன்ற பதவி அவீை சற்று ிதக்க ீவத்தது.
„ாபஹறுீேயஹகத்தஹன் அீைத்ீதப௅ம் ீகயஹள ிவண்டும்...‟,
ப௃டிாவடுத்தவைஹக,

“஍யஹ..., நீ ங்க ஊபேக்குள் யஹிரஹை ந஺லாேல்லஹம் விக்க ாரடியஹ

இபேக்குன்னு ிகட்டு, ாேஹத்த பத்த஺ரத்ீதப௅ம் வஹங்குங்க. ஋ன்ிைஹை வக்க஻ ல்
விெயன் வபேவஹன்..., அவன்க஺ட்ிை ாகஹடுத்துடுங்க. ஋ன்ிேல் நம்பிக்ீக
இபேந்தஹல் ேட்டும் இீத ாசய்ங்க.

உங்கல௃க்கு எபே சதவதேஹவது

ீ நம்பிக்ீக குீறந்தஹல் கூை, உங்க
பத்த஺ரத்ீத நீ ங்க விெயன் க஺ட்ிை ாகஹடுக்க ிவண்ைஹம். நீ ங்க ஋ந்த
வக்க஻ ீல ீக கஹட்டுறீங்கிளஹ..., அவங்கிளஹை நஹன் ிபச஺க்கிறன்...”,
அவர்கள் ந஺லத்ீத வஹங்க, தஹன் அதீத ஆர்வம் கஹட்டுவதஹக அவர்கள்
஋ண்ைிவிைக் கூைஹித ஋ன்று கவைேஹக வஹர்த்ீதகீள ிகஹர்த்தஹன்.

“஋ங்கல௃க்கு ஋ந்த வக்க஻ ீல தம்பி ாதரிப௅ம்...? அது ேட்டும் இல்ீல, இந்த

ிபஹலீஸ்..., வக்க஻ ல் ஋ல்லஹிே ஋ங்கீளப் ாபஹறுத்த வீரக்கும், நஹங்க

58
பயப்படும் விஶயம், அதைஹல..., ஋ல்லஹ ிவீலப௅ம் நீ ங்கிள பஹபேங்க. நீ ங்க
இம்புட்டு ிபசும் ாபஹல௅து, உங்க வஹர்த்ீதயில் ஋ங்கல௃க்கு நம்பிக்ீக
இல்லஹேல் ிபஹகுேஹய்யஹ...?”.

“அப்ிபஹ சரி..., விெயன் வபேவஹன்..., ே஺ச்ச ிவீலீய அவன் பஹத்துப்பஹன்.

உங்க ந஺லத்துக்கு ஋ன்ை விீல ிவட௃ம்னு நீ ங்க ாசஹல்லுங்க, அந்த
விீல ாகஹடுத்து நஹன் வஹங்கிறன்..., ிவற ஌தஹவது ாசய்யட௃ம்ைஹலும்
ாசஹல்லுங்க, கண்டிப்பஹ ாசய்யிறன்...”, அவர்கல௃க்கு விீை ாகஹடுத்தஹன்.

“கண்டிப்பஹ தம்பி..., இப்ிபஹ நீ ங்க ாசய்யிறித ாபரிய உதவிதஹன்...,

இைிிேல் ஊபேக்குள் நைக்கும், நல்லது ாகட்ைது ஋ல்லஹத்துக்கும், நீ ங்கல௃ம்
கலந்துக்கட௃ம். ஋ங்கள்ள எபேத்தைஹ ந஺க்கட௃ம்...”, அீழப்பு விடுத்தவர்,
அங்க஺பேந்து க஺ளம்பிைஹர்.

“கண்டிப்பஹ ஍யஹ...”, அவனும் அவிரஹடு ஋ல௅ந்து ாவளிிய வர, சட்ாைை

ந஺ன்றவர்..., ியஹசீையஹய் அவீைப் பஹர்த்தஹர். அவர் ந஺ன்ற ிதஹற்றிே
஋ீதியஹ உைர்த்த, “஋ன்ைங்ீகயஹ..., ஌தஹவது ிகக்கட௃ேஹ...?”, அவர்
அபேக஺ல் வந்தஹன்.

“கண்டிப்பஹ ஍யஹ...”, அவனும் அவிரஹடு ஋ல௅ந்து ாவளிிய வர, சட்ாைை

ந஺ன்றவர்..., ியஹசீையஹய் அவீைப் பஹர்த்தஹர். அவர் ந஺ன்ற ிதஹற்றிே
஋ீதியஹ உைர்த்த, “஋ன்ைங்ீகயஹ..., ஌தஹவது ிகக்கட௃ேஹ...?”, அவர்
அபேக஺ல் வந்தஹன்.

“தம்பி..., அது எண்ட௃ம் இல்ல...., நம்ே ரிெ஺ஸ்ைரர் ாகஹஞ்சம் எபே ேஹத஺ரி,

பஹத்து நைந்துக்ிகஹங்க தம்பி...”, அதற்குிேல் ஋ீதப௅ம் ாசஹல்லஹேல்
க஺ளம்பிவிட்ைஹர்.

„இத஺ல் ஋ன்ை இபேக்கு...? ஋ல்லஹ அரசு அத஺கஹரிகல௃ம் இப்படித் தஹிை.

ாவளிநஹடுகளில் ஋ல்லஹம்..., ிவீலீய தவறஹக ாசய்ய பைம்
ாகஹடுப்பஹர்கள். ஆைஹல்..., நம் நஹட்டில் தஹன்..., அவர்கள் ிவீலீய,
அவர்கள் சரியஹகச் ாசய்ய பைம் ாகஹடுக்க ிவண்டி இபேக்க஺றது. ஋ன்ை
ாகஹடுீே இது...?‟, அலுப்பஹக ஋ண்ைியவன்,

“நீ ங்க கவீலபைஹேல் ிபஹங்க..., ஋ல்லஹம் நஹன் பஹத்துக்கிறன்...”, அவீர

59
வழ஺ அனுப்பிைஹன். ிேில ஋ீதியஹ ாசஹல்லத் துவங்க஺யவர், ஋துவும்
ாசஹல்லஹேல் விலக஺ச் ாசன்றஹர்.

உைைடியஹக விெயனுக்கு அீழத்துப் ிபச ீககள் பரபரத்தஹலும், இபேக்கும்

சூழல் அதற்கு எத்துீழக்கஹேல், ேஹீல வீர அீத தள்ளிப் ிபஹட்ைஹன்.

எபே வழ஺யஹக அன்ீறய ிவீல ப௃டிவுக்கு வர, “சுிரஷ்...”, அீழத்தவன்,

தன் புல்லட்டிக் ஌ற, சுிரஶ஼ம் உைன் ஌ற஺க் ாகஹண்ைஹன்.

“அண்ிை..., ஊர் ஋ல்ீலக்கஹ ிபஹிறஹம்...? ிபஹன் ிபசப் ிபஹிறஹேஹ...?

ஆஶ஺கஹம்ேஹ த஺ைப௃ம் ிகக்கறஹங்க. இன்ீைக்கு நீ ங்க ிபச஺ைஹல் ாரஹம்ப
சந்ிதஹஶப் படுவஹங்க...”, உற்சஹகேஹக ிபச஺ைஹன்.

ஊர் ஋ல்ீல வரிவ..., “அண்ிை..., அிதஹ..., அந்த ிேட்டில் நல்லஹ ச஺க்ைல்

க஺ீைக்கும்...”, தன்ைிைம் இபேந்த ாெயச்சந்த஺ரைின் அீலிபச஺ீய ஋டுத்துக்
ாகஹண்டு ப௃ன்ைஹல் ஏடிைஹன்.

“சுிரஷ்..., விெயனுக்கு ிபஹடு...”, அவன் ப௃துக஺ன் பின்ைஹல்

ாெயச்சந்த஺ரைின் குரல் எல஺க்க, தன் உற்சஹகம் ப௃ல௅தும் வடிந்தவைஹக
அவீை த஺பேம்பிப் பஹர்த்தவன், ேறு ிபச்ச஺ன்ற஺ விெயனுக்கு அீழப்பு
விடுத்தவன், ிபஹன் ரிங் ஆகிவ, ாெயச்சந்த஺ரைிைம் ாகஹடுத்தஹன்.

விஶயத்ீத சுபேங்க உீரத்தவன், அவன் ஋ன்று வபேக஺றஹன் ஋ைக் ிகட்க,

நஹீளிய அவன் க஺ளம்பி வபேவதஹக உீரக்க, „அவன் இைிிேல்
அீைத்ீதப௅ம் பஹர்த்துக் ாகஹள்வஹன்...‟, ஋ை ஋ண்ைியவன் அீலிபச஺ீய
சுிரஶ஺ைம் ாகஹடுக்க,

“அண்ிை..., ஆஶ஺கஹ அம்ேஹவுக்கு....”, ாெயச்சந்த஺ரைின் அல௅த்தேஹை,

ேறுப்பஹை தீல அீசப்பில், ிேில ிகட்கஹேல் ப௃ன்ைஹல் நைந்தஹன்.

ாெயச்சந்த஺ரைின் ேைிேஹ..., „இப்ாபஹல௅து அவளிைம் ிபச஺ைஹல் ஋ைக்குள்

இபேக்கும் இந்த ிவகத்ீத, ிகஹபத்ீத தக்கீவத்துக் ாகஹள்ள ப௃டியஹது...,
஋ைிவ..., அவளிைம் ிபசுவீத எத்த஺ ிபஹடு...‟, ஋ை அவனுக்கு கட்ைீள
இட்ைது.

இந்த உலகத்த஺ிலிய ாெயச்சந்த஺ரீை கட்டுப்படுத்தவும், அன்பஹல் கட்டிப்

ிபஹைவும் எபே ெீவன் உண்டு ஋ன்றஹல்..., அது அவன் தங்ீக ஆஶ஺கஹவஹல்

60
ேட்டுிே ப௃டிப௅ம். அவள் இப்ாபஹல௅ித க஺ளம்பி வஹ ஋ன்றஹல்..., அவைஹல்
ேறுத்துப் ிபச ப௃டியஹது. ஋ைிவதஹன்..., இங்ிக வந்த பிறகு அவல௃க்கு
அீழத்து ிபசிவ இல்ீல.

ேறுநஹள் விெயன் வந்துவிை, ஊர் ாபரியவரிைம் இபேந்து பத்த஺ரங்கீள

வஹங்க஺விட்டு, அத஺ல் இபேக்கும் வில்லங்கங்கீள ஆரஹய்ந்தவன், ப௄ல
பத்த஺ரம் பற்ற஺ய விவரங்கீள ிசகரிக்க பத஺வஹளர் அலுவலகம் ாசன்றஹன்.
சர்பத஺வஹளர் க஺பேஷ்ைன் ஋ன்ற ாபயர் பலீகயின் ப௃ன்ைஹல் அேர்ந்த஺பேந்த
அவீைப் பஹர்த்தவன், “ஸல்ிலஹ..., ஍‟ம் அட்விகட் விெயன். எபே தகவல்
ாதரிஞ்சுக்க வந்த஺பேக்ிகன்...”, தன் ீகீய அவன் ப௃ன்ைஹல் நீ ட்ை, தஹனும்
தன் ீக நீ ட்டி குலுக்க஺ைஹன்.

அீைத்தும் ே஺கச் சரியஹகத்தஹன் ிபஹய்க் ாகஹண்டிபேந்தது, விெயன் தஹன்

வந்த விஶயத்ீதப௅ம், ஊரின் ாபயீரப௅ம் ாசஹன்ை அடுத்த ந஺ே஺ைிே, அவன்
ப௃கம் ியஹசீைீய பிரத஺பல஺த்த அடுத்த ாநஹடி, ேரியஹீதயஹக இபேந்த
அவன் தன்ீே ேஹற஺..., அசஹல்ட்ைஹக இபேக்ீகயின் பின்ைஹல் சஹய்ந்தஹன்.

அவன் ேஹற்றத்ீத அளவிட்ை விெயன்..., “க஺பேஷ்ைன் சஹர்..., நஹன்

ிகட்ைதுக்கு நீ ங்க இன்னும் பத஺ில ாசஹல்லீலிய...”, ாகஹஞ்சம்
தன்ீேயஹகிவ ிகட்ைஹன்.

“஋ன்ை ிகட்டீங்க..., பூம்ாபஹழ஺ல் வில்ிலஜ் ேக்கிளஹை ந஺லத்த஺ன் தஹய்

பத்த஺ரம் தஹிை..., ம்..., இப்ிபஹ ாகஹஞ்சம் பிச஺யஹ இபேக்ிகன்..., ிபஹய்ட்டு எபே
ாரண்டு நஹள் கழ஺ச்சு வஹங்கிளன்...”, அதற்குிேல் உன்ைிைம் ிபச்ச஺ல்ீல
஋ன்பதுிபஹல் தன் ப௃ன்ைஹல் இபேந்த கைிைியில் பஹர்ீவீய பத஺த்துக்
ாகஹண்ைஹன்.

அவைிைே஺பேந்து அந்த தஹய் பத்த஺ரங்களின் நகீல ஋ப்படி அீைய

ிவண்டும் ஋ன்ற வித்ீத விெயனுக்குத் ாதரிந்த஺பேந்தஹலும், அவசரப்பட்டு
தஹன் ஋ீதப௅ம் ாசய்து ீவத்துவிைக் கூைஹது ஋ன்ற ஋ண்ைம் ிதஹன்ற,
அீேத஺யஹகிவ அங்க஺பேந்து க஺ளம்பிைஹன்.

அவன் அங்க஺பேந்து ாசல்லிவ, அடுத்த ந஺ே஺ைம், க஺பேஷ்ைன்,

ாபஹன்னுரங்கத்துக்கு அீழக்க, “஋ன்ைதம்பி..., ஋துவும் விிசஶேஹ...?”, அவர்
ிகள்விிய..., அப்படித்தஹிை ஋ன்ற ிதஹரீையில் எல஺க்க, அவன் ச஺ரிப்பு
சத்தம் அவீர ஋ட்டி, அது உண்ீேதஹன் ஋ன்பீத அவபேக்கு உைர்த்த஺யது.

61
“஍யஹ ஋ன்ீைக்ிகஹ ஋த஺ர்பஹர்த்த விஶயம்..., இன்ீைக்குதஹன் நைந்து
இபேக்கு...”, அவன் பத஺ல஺ல்..., அந்தப்பக்கம் ாபஹன்னுரங்கம் இடி இடிாயை
ச஺ரித்தஹர்.

“஋ன்ீை ேீ ற஺ அந்த ஊபேக்குள் இபேக்கும் ந஺லத்ீத ஋ப்படி வஹங்கறஹன்னு

நஹனும் பஹக்கிறன்...”, தன் ேீ ீசீய நீ வியவர், “நல்ல பத஺லஹ அவியல௃க்கு
ாசஹன்ைியளஹ...? சந்ிதஹஶேஹ ிபஹயிபேப்பஹவிள...”, அவர் குரல஺ல், க஺ிலஹ
கைக்க஺ல் நக்கல் வழ஺ந்தது.

“நஹனும் வக்க஻ ல்ன்னு ாசஹல்லிவ..., ாபரிய வபேேஹைேஹ இபேக்கும்னு ஋த஺ர்

பஹர்த்ிதன். பஹத்தஹ..., நம்ே ஊர் தஹய் பட்ைஹீவ ிகக்கஹன்.
ாகஹடுத்துடுிவைஹ ஋ன்ை....? எபே ாரண்டு நஹள் கழ஺ச்சு வஹங்க,
பஹக்கலஹம்னு ாசஹல்ல஺ அனுப்பி இபேக்ிகன். வரட்டும்...”.

“க஺பேஷ்ைன்..., அப்படிிய நம்ே விநஹயகர் ஋ேனுக்கு ாசஹல்ல஺ அனுபிச்சஹ

ேஹத஺ரி ாசஹல்ல஺ அனுப்பி இபேக்க஻ பேன்னு ாசஹல்லும்..., ஋ன்ீைக்கு
வந்தஹலும் இித பத஺ீலத்தஹன் ாசஹல்லட௃ம்...”, ச஻ரியசஹக நக்கல் ாசய்ய,

“஍யஹ ிபச்சுக்கு ஋ப்ிபஹவஹவது இங்ிக ேறுத்து ிபச஺ இபேக்ிகைஹ...? நீ ங்க

஋ப்படி ாசஹல்லுத஺யிளஹ அப்படிிய ாசஞ்ச஺டுிவஹம்..., ஋ன்ீை ேீ ற஺ ஋வனும்
இங்ிக பத்த஺ரம் பத஺ய ப௃டியஹது. பஹத்துக்கலஹம்...”, அித குரல஺ல் அவனும்
பத஺ல் ாகஹடுக்க, இபேவபேிே எிர ிநரம் ச஺ரித்துக் ாகஹண்ைஹர்கள்.

விெயன் ாசஹன்ை விஶயத்ீத கவைேஹக ிகட்டுக் ாகஹண்ை ாெயச்சந்த஺ரன்

அீேத஺யஹக இபேக்கிவ, “ிெச஺ நஹன் பஹட்டுக்கு ாசஹல்ல஺ட்ிை இபேக்ிகன்...,
நீ அீேத஺யஹிவ இபேந்தஹல் ஋ன்ை அர்த்தம்...?”, அவன் அீேத஺யின்
கஹரைம் புரியஹேல் ிகட்ைஹன்.

“ாரண்டு நஹள் கழ஺ச்சு அவீைப் ிபஹய் பஹர்...”, அவைிைே஺பேந்து இப்படி எபே

பத஺ீல ஋த஺ர்பஹரஹத விெயன் த஺ீகக்க,
“ிைய்..., ஋ன்ைைஹ ாசஹல்ற...? நஹன்தஹன் இவ்வளவு ாசஹல்ிறிை..., அவன்
஋ன்ைிவஹ ிவட௃ம்னு பண்ற ேஹத஺ரி இபேக்குைஹ...”,

“நஹன் ாசஹன்ைீத ாசய்...”, அவைது இந்த வஹர்த்ீதகல௃க்குப் பிறகு, தஹன்

஋ன்ை ாசஹன்ைஹலும் அது ஋டுபைப் ிபஹவத஺ல்ீல ஋ன்பது புரிய,

62
“இங்ிக வந்தது ப௃தல் உைக்கு ஋ன்ைிவஹ ஆக஺ப் ிபஹச்சுைஹ. ஋ன்ை
ாசஹன்ைஹலும் ாரண்ிை வஹர்த்ீதயில் பத஺ல், இல்ீலயஹ..., வஹீய இறுக
ப௄டிட்டு எபே பஹர்ீவ, உன் ேைசுக்குள் ஋ன்ை ஏடுதுன்ிை கண்டு பிடிக்க
ப௃டியலைஹ...”, விெயன் உீரக்க, அவனுக்கு ேர்ேேஹை புன்ைீகீயிய
பரிசஹக்க஺ைஹன்.

அடுத்த இரண்ைஹம் நஹள் ாசன்று, அித பத஺ீலிய விெயன் ாபற்றுத்

த஺பேம்ப, “அவன் ேைசுக்குள் ஋ன்ைதஹன் ந஺ீைச்சுட்டு இபேக்கஹண்ைஹ...?
ிகவலம்..., எபே ப்ல௃ ப்ரிண்ீை அவன் துீை இல்லஹேல் நம்ேஹல் ஋டுக்க
ப௃டியஹதஹ...? நஹீளக்ிக நஹன் ஋டுத்து கஹட்ைவஹ...? அவன்க஺ட்ிை ிபஹய்
ாதஹங்க஺ட்டு...”, ஌க கடுப்பில் உீரத்தஹன்.

அவன் கடுப்ீப ாகஹஞ்சம் கூை சட்ீை ாசய்யஹேல்..., “நீ ாசன்ீைக்கு

க஺ளம்பு..., நஹன் பஹத்துக்கிறன்...”, அவன் சஹதஹரைேஹக உீரக்க, இன்னும்
கடுப்பஹைஹன்.

“஌ண்ைஹ..., இந்த பஹத்துக்கரீத எபே வஹரத்துக்கு ப௃ன்ைஹடி ாசய்ய

ப௃டியீலியஹ..., அப்புறம் ஋ன்ை..., இதுக்குைஹ ஋ன்ீை வரச் ாசஹன்ை...?”,
அவைிைம் ஋க஺ற஺ைஹன்.

“ஊபேக்குள் இபேக்கும் ந஺லத்ிதஹை பட்ைஹ ஋ல்லஹம் பஹத்த஺யஹ...? ஋ல்லஹம்

சரியஹ இபேக்கு தஹிை. அடுத்து வர நல்ல நஹளில் ஋ல்லஹத்ீதப௅ம் பத்த஺ரம்
ப௃டிக்க ிவண்டி இபேக்கும், அதுக்குண்ைஹை ப்ிரஹச஻ெர் ஋ல்லஹம் பஹர்...,
ேத்தது ஋ல்லஹம் நஹன் பஹத்துக்கிறன்...”,

“நஹன் ாசஹல்றது உன் கஹத஺ில விழிவ இல்ீலயஹ...? அவன்தஹன் ாபரிய

பபேப்பு ேஹத஺ரி ிபசுறஹன்னு ாசஹல்ிறிை...”,

“பபேப்ீப கைஞ்சுைலஹம்..., கைஞ்சுட்டு உன்ீை வரச் ாசஹல்ிறன்...”, த௃ைி

ேீ ீசீய த஺பேக஺யவஹறு அவன் உீரக்க,
“஋ன்ைிவஹ பண்ட௃..., அவன் கவர்ாேண்ட் ஆபீ சர்..., ாகஹஞ்சம் பஹத்து
பண்ட௃, நஹன் க஺ளம்பிறன்...”, அவைிைம் விீை ாபற்றவன், ாவளிிய
வந்து,

“ிைய் சுிரஷ்..., அப்பப்ிபஹ ஋ன்ை நைக்குதுன்னு ஋ைக்கு ாசஹல்லுைஹ...”,

அவன் ப௃கத்த஺ல் ேறுப்ீப கஹட்ைிவ,

63
“஌தஹவது வம்பில் ேஹட்டிக்கப் ிபஹறஹன்னு கவீலயஹ இபேக்கு, அதஹன்
ாசஹன்ிைன். உன் விசுவஹசத்ீத இத஺ல் ஋ல்லஹம் கலக்க ிவண்ைஹம்...”,
அற஺வுறுத்த஺விட்டு ாசன்றஹன்.

சுிரஶ஼ம் புரிந்ததற்கு அீையஹளேஹக தீலீய அீசத்தஹன். அடுத்த எபே

வஹரம் ஋ந்தவிதேஹை ேஹற்றப௃ம் இல்லஹேல் ிபஹக, “சுிரஷ்..., சப்ரிெ஺ஸ்ைர்
ஆபீ ஸ் ஋ங்ிக இபேக்குன்னு ாதரிப௅ேஹ...? வண்டிீய ஋டு, வஹ ிபஹகலஹம்...”,
தன் ிவஷ்டி த௃ைிீய எற்ீற ீகயஹல் பிடித்தவஹறு கஹரின் பின்
இபேக்ீகயில் ஌ற஺ அேர்ந்தஹன்.

ிநரஹக ாசன்று க஺பேஷ்ைைின் ப௃ன்ைஹல் இபேந்த இபேக்ீகயில் அேர,

அவன் ிகள்வியஹக எபே ாநஹடி பஹர்க்க, “அண்ைஹ தஹன் ஊபேக்கு புதுசஹ
வந்த஺பேக்கஹங்க...”, சுிரஷ் ஋டுத்துக் ாகஹடுக்க, க஺பேஷ்ைன்..., தன்
ாதைஹாவட்ீை ீகயில் ஋டுத்தஹன்.

“ஏ..., இந்த அண்ைஹதஹைஹ அது..., அது சரி..., பி஌., பி஋ல்லஹில எண்ட௃ம்

பண்ை ப௃டியீல, இத஺ல் உங்க அண்ைஹ ஋ன்ை...”, புடுங்குவஹரஹம்..., ஋ன்ற
அர்த்தத்த஺ல், தன் ீகயில் இபேந்த ப௃டியில் என்ீற பிடுங்க஺ ச஺ம்பஹல஺க்கஹக
விைவ, சுிரஷ் ஋க஺ற஺க்ாகஹண்டு ப௃ன்ைஹல் வந்தஹன்.

அவீை எற்ீற ீகயஹல் தடுத்தவன்..., “அது எண்ட௃ம் இல்ல..., இந்த

ச஻ட்டில் நீ உக்கஹந்த஺பேக்கும் அழீக கீைச஺யஹ எபே ப௃ீற பஹக்கட௃ம்னு
ிதஹைிச்சு..., அதஹன் வந்ிதன். பஹத்துட்ிைன்..., க஺ளம்பிறன்...”, இபேக்ீகயில்
இபேந்து ஋ல௅ந்தவன்..., இரண்டு அடி வஹசல் பக்கம் ீவத்தவன்,

ிவகேஹக அவன் பக்கம் த஺பேம்பியவன்..., “஋ன்ைிேஹ...”, அவன் ாசய்தீதிய

ேீ ண்டும் ாசய்து கஹட்டிய JC..., “ிகட்டிிய..., பத஺ல் வந்துட்ிை இபேக்கு...”,
இதழ் ஏரம் ாேல்ல஺ய ச஺ரிப்ீப அவன் உத஺ர்க்க, அவன் கண்களில் வழ஺ந்த
தீட்சண்யப௃ம்..., ிபச்ச஺ல் இபேந்த ந஺தஹைப௃ம், இதழ் ஏரம் துடித்த நக்கலும்...,
ப௃தல் ப௃ீறயஹக க஺பேஷ்ைைின் ேைதுக்குள் கலவரத்ீத ப௄ட்டியது.

பகுத஺ - 7.

ப௃தல் ப௃ீறயஹக தைது இபேக்ீகயில் கம்பீ ரேஹக அேர ப௃டியஹேல்,

64
ப௃ள்ளின்ிேல் அேர்ந்த஺பேக்கும் உைர்வில் தத்தளித்துக் ாகஹண்டிபேந்தஹன்
க஺பேஷ்ைன். வழக்கேஹக சுற்ற஺லும் ஋ன்ை நைக்க஺றது ஋ை எபே
கண்கஹைிப்பில் இபேப்பவன், அன்று எபேவன் ேீ ித கவைத்ீத
ீவத்த஺பேந்தஹன்.

„இவன் ஋தற்கு இங்ிக வந்தஹன்...? வந்தஹலும் அீேத஺யஹக இபேப்பதன்

கஹரைம் ஋ன்ை...?‟, ப௄ீள விைஹேல் இந்த ிகள்விீய ிகட்டுக் ாகஹண்ிை
இபேந்தது.

தன் உதவியஹளீரியஹ, அலுவலக ீபயீைியஹ அனுப்பி, அவீை

ாவளிியற்றும் ீதரியப௃ம் இபேக்கவில்ீல. அாதன்ைிவஹ அவீைப்
பஹர்த்தஹில உள்ல௃க்குள் ஏடும் நடுக்கம்...., அதன் கஹரைம் ேட்டும் புரியிவ
இல்ீல.

„நஹன்தஹன் இங்ிக ரஹெஹ..., நஹன் ஋தற்கஹக பயப்பை ிவண்டும்..‟, எபே ேைம்

அவீை ிதற்ற ப௃யன்றஹலும், ந஺ே஺ைத்துக்கு எபே ப௃ீற அவன் பக்கம்
பஹப௅ம் பஹர்ீவப௅ம், ஋துவும் வம்பு வந்துவிடுிேஹ..., ஋ை சுற்ற஺லும்
அீலபஹப௅ம் பஹர்ீவீயப௅ம் அவைஹல் கட்டுப்படுத்திவ ப௃டியவில்ீல.

இவ்வளவு நஹளஹக..., ிநரடியஹக தயக்கிே இல்லஹேல் வஹங்க஺க் ாகஹண்ை

லஞ்சப்பைம் கூை, இன்று ீகநீ ட்டி வஹங்க உதறலஹக இபேந்தது. „எபே
ிவீள நஹன் பைம் வஹங்குவீத ீகப௅ம் களவுேஹக பிடிக்க
வந்த஺பேக்க஺றஹிைஹ...‟, இந்த ஋ண்ைம் ிதஹன்றிவ..., “ப்ரியஹ....”, ிவகேஹக
தன் க஻ ிழ இபேக்கும் ாபண்ீை அீழத்தவன், அவீள தன் அபேக஺ிலிய
இபேத்த஺க் ாகஹண்ைஹன்.

அவன் ாசய்ீகீய பஹர்த்துக் ாகஹண்டிபேந்த ாெயச்சந்த஺ரன், இதல௅க்கு

஋ட்ைஹத எபே புன்ைீகீய உத஺ர்க்க, அன்றுிபஹல் இன்றும் அவன் புன்ைீக
உள்ல௃க்குள் எபே பிரளயத்ீதிய உபேவஹக்க஺யது.

அன்ீறய அலுவல் தீையின்ற஺ நீைாபற, லஞ்சப்பைம் தஹரஹளேஹகிவ

ீகயஹளப்பட்ைீத ாெயச்சந்த஺ரன் கண்டுாகஹள்ளிவ இல்ீல. வஹங்கும்
லஞ்சப்பைம் அங்ிக தங்கஹேல்...., அடுத்த ாநஹடிிய ாவளிியறும்
வித்ீதீயப௅ம் சலைிே இல்லஹேல் பஹர்த்துக் ாகஹண்டுதஹன்
அேர்ந்த஺பேந்தஹன்.

65
„இவன் நஹன் பைம் வஹங்குவீத ிபஹட்டுக் ாகஹடுக்கவும் வந்த஺பேப்பதஹகத்
ாதரியவில்ீலிய...‟, குழப்பேஹக இபேந்தது.

„அவன் பக்கத்த஺ல் ந஺ற்கும் அந்த அல்லக்ீகயின் பஹர்ீவப௅ம்,

ிதஹரீைப௅ம் சரிிய இல்ீலிய...‟, ேைதுக்குள் ே஺கப்ாபபேம் ாநபேைல்.

அவைது அவஸ்த்ீதீய ேைதுக்குள் ரச஺த்தவஹறு, அவன்ிேல் இபேக்கும்

பஹர்ீவீய அகற்றஹேிலஹ அேர்ந்த஺பேந்தஹன் ாெயச்சந்த஺ரன்.

„ிபசஹேல் ாபஹன்னுரங்கத்துக்கு அீழத்துவிடுிவஹேஹ...?‟, ேைம் உந்த,

ாெயச்சந்த஺ரீை ஋த஺ரில் ீவத்துக் ாகஹண்டு ிபசவும் ப௃டியஹேல்,
கஹீலயில் ிவீலப௅ம் அத஺கே஺பேக்க, இபேக்ீகயில் இபேந்து ஋ல௅ந்து
ாசல்லவும் ப௃டியஹேல், தத்தளித்தஹன்.

“சஹர்..., ஋துவும் பிரச்சீையஹ...?”, அவன் சற்று ிநரேஹக இபேக்ீகயில்

ாநளிவீதப் பஹர்த்த ப்ரியஹ அவைிைம் விசஹரிக்க, சற்று தூரத்த஺ல் இீத
பஹர்த்துக் ாகஹண்டிபேந்த சுிரஷ் வஹய் விட்ிை ச஺ரித்தஹன்.

“அண்ிை..., தம்பிக்கு வயிறு சரியில்ீலியஹன்னு பஹப்பஹ விசஹரிக்குது

ிபஹல...”, சுிரஷ், ாெயச்சந்த஺ரைின் கஹீதக் கடிக்க, அவன் விழ஺கள் ேட்டும்
இறுக்கம் தளர்ந்து ச஺ரிப்பின் சஹயீல பூச஺க் ாகஹண்ைது.

„நைப்பீத கவைி...‟, ாெயச்சந்த஺ரைின் பஹர்ீவ சற்று ச஺ரிப்ீப உத஺ர்க்க,

சுிரஷ் பஹர்ீவீய க஺பேஷ்ைைின் ிேல் பத஺த்தஹன்.

க஺பேஷ்ைைின் ேைிேஹ..., ாபஹன்னுரங்கம் தன்ைிைம் அன்று ிபச஺யீத

அீச ிபஹட்ைது. ப௃தல்நஹள் ாெயச்சந்த஺ரைின் அல௅த்தம் ஌ற்படுத்தஹத
பஹத஺ப்ீப, அவன் எற்ீற புன்ைீக ஌ற்படுத்த, உைைடியஹக
ாபஹன்னுரங்கத்துக்கு அீழத்தஹன்.

“஋ன்ைய்யஹ..., ஋துவும் பிரச்சீையஹ...? அதஹன் அந்த வக்க஻ லு ிேக்ாகஹண்டு

பிரச்சீைக்கு வரலன்னு ாசஹல்ல஺ிபஹட்டு, அவசரேஹ ிபஹன்
ிபஹட்டுபேக்க஺ய..., அதுவும் ிவல ிநரத்த஺ல்...”, தன் சந்ிதகத்ீத
வஹர்த்ீதயில் வடித்தஹர்.

“ாபஹன்னு..., அந்த வக்க஻ லு வரல..., ஆைஹ..., உங்க ஊபேக்குள்ிள புதுசஹ

வந்த஺பேக்கஹிை..., அவன்தஹன் வந்தஹப்ல...”,

66
“அவைஹ...? ஋ன்ை..., தம்பி ாரஹம்ப ிபச஺ட்ைஹிரஹ...? குரல்ில எபே கலவரம்
ாதரிப௅து....”, ிகல஺ வழ஺ந்தது.

“அவன் ிபச஺யிபேந்தஹல் கூை இம்புட்டு ாவசைப்பட்டிபேக்க ேஹட்ிைன்.

பஹவிப்பய..., வஹயத் ாதஹறந்து எத்த வஹர்த்ீத ிபசீலிய...,
பஹர்ீவயிிலிய ே஺ரட்டுறஹன்...”, ிகஹபம் ஋ட்டிப்பஹர்க்க, அீத அவன்
ேீறக்க ப௃யன்றும் ிதஹற்று ாவளிவந்தது அவன் குரல்.

அந்த பக்கம் இடி இடிாயை ச஺ரித்த ாபஹன்னுரங்கம், “எத்த வஹர்த்ீத

ிபசஹததுக்ிக இம்புட்டு நடுக்கம்ைஹ..., அவன் ிபச஺யிபேந்தஹல் ைவுசீர
ஈரேஹக்க஺யிபேப்பீ பே ிபஹல...”.

“ாபஹன்னு..., இங்ிக நைந்தது ஋ன்ைன்னு ாதரியஹேல் ிபசஹதீங்க..., இந்த

ச஻ட்டில் நஹன் கீைச஺யஹ உக்கஹந்த஺பேக்கும் அழீக பஹக்க வந்ிதன்னு
஋ன்க஺ட்ிைிய ாசஹல்ல஺ட்டு ிபஹறஹன். அப்படி ாசஹல்லும்ிபஹது அவீை நீ பே
பஹத்த஺பேக்கட௃ம்....”, ாெயச்சந்த஺ரைின் பஹர்ீவீய இப்ாபஹல௅து
ந஺ீைத்தவனுக்கு ீக ப௃டிகள் நட்டுக் ாகஹண்ைது.

“அை ப்பூ...., இதுக்கஹ இம்புட்டு பஹடு. தம்பி..., உங்க ச஻ட்ீை நீ ங்கிள

ந஺ீைத்தஹல் கூை ேஹத்த ப௃டியஹது, அப்படி இபேக்கும்ிபஹது..., இங்க
பஹபேங்க..., உங்க எத்துீழப்ீப நம்ே ேஹவட்ை ாசயலஹளர் ப௃தற்ாகஹண்டு,
஋ம்஋ல்஌ வீரக்கும் யஹபேம் இழக்க தயஹரஹ இல்ீல.

“அடுத்து வரவன் ஋ப்படி இபேப்பஹிைஹன்னு ஋ல்ிலஹபேக்கும் பயம்

இபேக்கும்ில..., அதுவும் ஋ாலக்ஷன் வர இந்த ிநரத்த஺ல்..., அப்படிாயல்லஹம்
தங்க ப௃ட்ீை ிபஹடுற வஹத்ீத யஹபேம் வயித்ீத அறுக்க ேஹட்ைஹக...,
ீதரியேஹ இபேங்கிவ...”, அவனுக்கு நம்பிக்ீக அளித்தஹர்.

அந்த ிநரம் யஹீை பலம் ாகஹடுத்த வஹர்த்ீதகள், ாெயச்சந்த஺ரைின்

ப௃ன்ைஹல் ஋துவும் இல்லஹேல் ிபஹவது ிபஹன்ற உைர்வு. „ிபசஹேல்
யஹீரயஹவது அனுப்பி, ஋துக்கு இங்கிை இபேக்கஹன்னு ிகட்டுடுிவஹேஹ...‟,
அவன் ஋ண்ைிய அித ிநரம்..., தன் இபேக்ீகயில் இபேந்து ஋ல௅ந்து ாநட்டி
ப௃ற஺த்தஹன் ாெயச்சந்த஺ரன்.

„஋ன்ைைஹ இவன்..., நஹே ேைசுக்குள்ிள ந஺ீைக்கீதப௅ம் படிக்கஹன்...?‟,

67
அவன் வியக்க, ந஺தஹை நீையில் அவீை ாநபேங்க஺யவன், சுிரீஶ எபே
பஹர்ீவ பஹர்க்க, “஍யஹவுக்கு எபே பத஺வுத் தபஹல் வந்த஺பேக்கு..., சந்ிதஹஶேஹ
வஹங்க஺க்ிகஹங்க...”, அவன் ப௃ன்ைஹல் கஹக்க஺ உீறயிட்ை கவீர நீ ட்ை,
குழப்பேஹக அீதப் பஹர்த்தஹன்.

அத஺ல் இபேந்த ப௃த்த஺ீரப௅ம், கவர் ந஺றப௃ம், ந஺ச்சயேஹக அது எபே அரசஹங்க

கவர்தஹன் ஋ன்பீத அவனுக்கு உைர்த்த஺யது. ஆைஹலும்..., அது ஋ப்படி
அவர்கள் கரங்களில்..., அவன் புபேவம் சுபேக்க, “அது எண்ட௃ே஺ல்ல
அத஺கஹரி..., நம்ே ிபஹஸ்ட் ிேனுக்கு இன்ீைக்கு இந்த பைட்டில் ிவீல
இல்ீலயஹம்..., ஆைஹ பஹபேங்க..., இந்த ாலட்ைர் அவசரேஹ உங்க ீகக்கு
வந்தஹக ிவண்டிய கட்ைஹயம்.

“஋ங்க அண்ைஹ தஹன் ாபரிய ேைசு பண்ைி, அவிரஹை கவீலீய தஹங்க

ப௃டியஹேல், நஹங்கிள ாகஹடுத்துடுிறஹம்னு ாசஹல்ல஺ வஹங்க஺ட்டு வந்தஹப்ல.
அவிரஹை சந்ிதஹஶத்ீத பஹக்கட௃ிே...”, சுிரஷ் ாசஹல்ல஺க்ாகஹண்ிை
ிபஹக, ாேஹத்தேஹக, ாநஹடியில் வியர்த்தஹன் க஺பேஷ்ைன்.

ஆைஹலும் அீத சஹேர்த்த஺யேஹக ேீறத்தவன், “இந்த

பூச்சஹண்டிக்ாகல்லஹம் நஹன் பயப்பை ேஹட்ிைன்..., ஋ன்ை ஌ிதஹ எபே
கஹக஺தத்ீத கஹட்டிை உைிை பயந்துடுிவன்னு பஹத்த஺யஹ...? அதுக்கு ிவற
ஆீளப் பஹபே...”, ாகத்தஹகிவ உீரத்தஹன்.

அவன் அவ்வஹறு உீரக்கிவ..., “அண்ிை..., இந்த ஃாபக்ஸ் ாேஶ஺ன் இந்த

ஆபீ ச஺ல் ஋ல்லஹம் இபேக்கஹதஹண்ிை..., அது ேட்டும் இபேந்த஺பேந்தஹல், நேக்கு
இந்த ிபஹஸ்ட் ிேன் ிவீலிய ாசய்ய ிவண்டி இபேந்த஺பேக்கஹது. நம்ே
ஊர்ல ஋ல்லஹ கவர்ாேண்ட் ஆபீ ச஺லும் இபேக்கு. இங்ிக ஋ங்ிகப௅ம்
கஹிைஹம்...”, ிபஹல஺யஹக வியக்க,

க஺பேஷ்ைிைஹ அவீை ஆைேட்டும் ப௃ீறத்தஹன். அவன், ாெயச்சந்த஺ரீை

பஹர்க்க, அவிைஹ..., கை கஹரியேஹக, தன் ீகயில் இல்லஹத தூச஺ீய தட்டி
விட்டுக் ாகஹண்டிபேந்தஹன்.

க஺பேஷ்ைனுக்கு தஹன் எபே சக்கர விபெகத்துக்குள் வசேஹக ச஺க்க஺க்

ாகஹண்ைது ாதளிவஹக புரிந்து ிபஹைது.
இீத வஹங்க ப௃டியஹது ஋ை அவன் ப௃ரண்ை ப௃டிப௅ம். ஆைஹல்..., ஋ப்படிப௅ம்
தைக்கு தகவல் ாேயில் ப௄லேஹகிவஹ..., அல்லது அடுத்த ப௃ீற வட்டுக்ிக
ீ

68
தகவல் வபேம். அப்ாபஹல௅தும் வஹங்கவில்ீல ஋ன்றஹல்..., தங்கள்
அலுவலகத்த஺ல் இபேக்கும் ிநஹட்டிஸ் ிபஹர்டில் ிபஹட்டு ீவப்பஹர்கள்,

அதற்கும் தஹன் ேச஺யவில்ீல ஋ன்றஹல்..., நஹளிதழ஺ல் பிரசுரிக்கப் பட்டு,

துீற ரீத஺யஹை நைவடிக்ீககள் ஋டுக்கப்படும்.

அீைத்து ந஺கழ்வுகல௃ம் கண்ட௃க்கு ப௃ன் ஊர்வலம் ிபஹக, கவுரவேஹக

அந்த கவீர ாபற்றுக் ாகஹள்வது ஋வ்வளிவஹ நல்லது ஋ை பை, அவன்
கரங்கள் அந்த கவீர வஹங்க நீ ண்ைது.

“சுிரஷ்..., தம்பி புத்த஺சஹல஺...”, புபேவம் உயர்த்த஺ ாெயச்சந்த஺ரன் ிபஹல஺யஹக

உீரத்துவிட்டு அங்க஺பேந்து விலக, இபேக்ீகயில் தளர்ந்துிபஹய் அேர்ந்தஹன்
க஺பேஷ்ைன். தஹன் இது நஹள் வீர ரஹெஹவஹக உலஹ வந்த இைம், ாநஹடியில்
அன்ைியப்பட்டுப்ிபஹை விந்ீத, அீத ெீரைிக்கிவ ப௃டியவில்ீல.

தன் ிகஹபத்ீத யஹரிைப௃ம், ஋தன் ேீ தும் கஹட்ை ப௃டியஹத ஆத்த஺ரம், ஋ரிச்சல்,

அீைத்தும் எபேங்ிக ாபஹன்னுரங்கத்த஺ன் ேீ து த஺பேம்ப, ஆத்த஺ரேஹக தன்
ாதஹீலப்ிபச஺ீய ஋டுத்தஹன்.

“ாசஹல்லுங்க தம்பி...”, அலுப்பஹக அவர் குரல் எல஺க்க, சுர்ாரை ிகஹபம்

உச்ச஺க்கு ஌ற஺யது.

“஋ன்ை ாபஹன்னு..., ஋ன்ைிவஹ யஹரஹலும் ஋துவும் ாசய்ய ப௃டியஹதுன்னு

வசைம் ஋ல்லஹம் ிபசுை ீங்க. இங்ிக ஋ன்ைன்ைஹ..., அவன் ாேஹத்தேஹ ஆப்பு
வச்சுட்டு ிபஹறஹன். இம்புட்டுதஹன் உம்ே ாசல்வஹக்ிகஹ..., ஋ல்லஹம் கஹசு
ீகக்கு வர வீரக்கும்தஹன் இல்ல...”, பைபைாவை ாபஹரிந்தஹன்.

எபே ந஺ே஺ைம் அவன் ிபசுவதன் ாபஹபேள் புரியஹேல் த஺ீகத்தவர், “஋ன்ை

தம்பி..., ிபச்ாசல்லஹம் எபே த஺னுசஹ இபேக்கு...?”.

“ிவற ஋ப்படி ிபசச் ாசஹல்லுற஺ய...? உேக்ாகன்ை..., உம்ே ச஻ட்டுக்கு ஋துவும்

ஆகீலயில்ல..., ஋ன் ச஻ட்ீைத்தஹை க஺ழ஺ச்சஹன்..., நஹந்தஹன் அடிச்சுக்கட௃ம்.
உம்ே ிபச்ீச ிகட்ைதுக்கு..., ீகிேல் பலன் க஺ீைச்சுடுச்சு ஏய்...”, தன்
஌ேஹற்றத்ீத ேீறக்க ப௃டியஹேல் ாபஹரிந்தஹன்.

“யஹர் ச஻ட்ீை யஹர் க஺ழ஺க்க஺றது...? ஋ன்ைங்கஹட௃ம் ிபசுதீபே...? ப௃தல்ல

பைபைன்னு ாபஹரியஹேல், விஶயத்ீத ாசஹல்லும்”.

69
“ஏிஸஹ..., இீத நஹன் ாதளிவஹ ிவற விளக்கட௃ிேஹ..., ஋ல்லஹம் உங்க
ஊர்க்கஹரன்தஹன்...., ஋ன் ப௄ஞ்ச஺யிிலிய ட்ரஹன்ஸ்பர் ஆைீர
விட்ாைற஺ஞ்சுட்டு ிபஹறஹன். அவன்க஺ட்ிை அம்புட்டு ஌கத்தஹளேஹ
ிபச஺ிபஹட்டு, இன்ீைக்கு அவன் ப௃ன்ைஹடி ாபரிய தீலக்குைிவஹ ிபஹச்சு...

“஋த்தீை வபேஶ சர்வஸ்...,

ீ அங்கஹளி பங்கஹளி ேத்த஺யில..., அரசஹங்க
அத஺கஹரியஹ ாகத்து கஹட்டிக஺ட்டு இபேந்த ஋ன்ீைய..., இன்ீைக்கு ஊீர
விட்ிை ிபஹக வச்சுட்டீபே இல்ல..., இப்ிபஹ உேக்கு சந்ிதஹஶேஹ...”, அவைஹல்
இந்த இைத்ீத விட்டு ிபஹவீத அவ்வளவு சுலபேஹக ஋டுத்துக் ாகஹள்ள
ப௃டியவில்ீல.

“஋ன்ைிவ ாசஹல்லுதீபே..., உம்ே ேஹத்த஺ப் ிபஹட்ைஹவளஹ...?”, அவரஹல்

நம்பிவ ப௃டியவில்ீல.

ேகஹரஹெஹவுக்கு கப்பம் கட்டும் ச஺ற்றரசர் ிபஹல, ேஹதேஹைஹல்

லட்சகைக்க஺ல் தஹன் பைம் கட்டிக் ாகஹண்டிபேக்க, தன்ைிைம் எபே
வஹர்த்ீத கூை ாசஹல்லஹேல், அவர்கள் ஋ப்படி பிரபுீவ ேஹற்றலஹம்?
ேைதுக்குள் ச஺று ஋ரிச்சல் பரவ,

“விடிய விடிய கீத ிகட்டு, விடிஞ்ச பிறகு, ச஻ீதக்கு ரஹேன் ச஺த்தப்பன்னு

ாசஹன்ை கீதயஹ இபேக்கு..., உம்ேக஺ட்ிை இம்புட்டு ிநரேஹ ிவற ஋ன்ை
நஹன் ாசஹல்ல஺க்க஺ட்டு இபேக்ிகன். உம்ே நம்புைதுக்கு..., ஋ைக்கு ாேஹத்தேஹ
பட்ை நஹேம் சஹத்த஺ட்டீபேல்ல...”, க஺பேஷ்ைைின் ிகஹப குரல் அவர்
ாசவிீயத் தீண்ை,

“இப்ிபஹ ஋ன்ைிவ..., ிவீலீய இைத்ீதத்தஹிை ேஹத்த஺ விட்டிபேக்கஹவ,

ிவீலீய விட்டு தூக்கீலிய..., அடுத்த ேஹசம் உம்ீே அித ச஻ட்டில்
உக்கஹத்த஺ ீவப்பது ஋ன் ாபஹறுப்பு..., எபே ேஹசம் லீீவ ிபஹட்டுட்டு
க஺ளம்பும், ேத்தீத நஹன் பஹத்துக்கிறன்...”, அவன் பத஺ீல ஋த஺ர்பஹரஹேல்
ாதஹீலிபச஺ீய அதன் இைத்த஺ல் சஹத்த஺ைஹர்.
ேைம் தீயஹய் ஋ரிந்தது. „஋ன்ீை ேீ ற஺ இங்ிக எபேவைஹ?‟, அந்த ந஺ீைிவ
கசந்தது.

„ேீ ண்டும் வரலஹறு த஺பேம்புக஺றிதஹ...?‟, ேைசஹட்ச஺யின் குரலுக்கு, “எபே

ேண்ட௃ம் இல்ீல...”, உரக்க உத஺ர்த்தஹர்.

70
அவர் குரல஺ல், உள்ிள ிவீலயஹக இபேந்த ச஺ன்ைத்தஹய் ீக ிவீலீய
எபே ந஺ே஺ைம் ந஺றுத்த஺யவர், ேீ ண்டும் ாதஹைர்ந்தஹர்.

„இந்த ேனுஶனுக்கு ேறுபடிப௅ம் க஺றுக்கு பிடிக்க ஆரம்பிச்ச஺பேச்சு...‟, ேைம்

ிவதீையஹக ஋ண்ைிக் ாகஹண்ைது. „அந்த புள்ீளக்கு ஆண்ைவன்தஹன்
துீை இபேக்கட௃ம்...‟, அித ிநரம், ேைம் ிவகேஹக ிவண்டுதீல
ப௃ன்ீவத்தது.

„எபே ிவீள..., நம்ேகூை இபேந்துட்ிை இவ ஋துவும் வில்லங்கம்

ாசய்யஹிளஹ...?‟, ாபஹன்னுவின் ப௄ீள ிகள்வி ஋ல௅ப்பிய ேறு ந஺ே஺ைம்,

“அடிியய்...”, அவர் வஹய் உரக்க கூவியிபேந்தது. ச஺ல வபேைங்கல௃க்குப்

பிறகு, தன்ீை அீழத்த அந்த அீழப்பில் த஺ீகத்த ச஺ன்ைத்தஹய், ீக
ிவீலீய அப்படிிய விட்டுவிட்டு, அவீரப் பஹர்க்க விீரந்தஹர்.

தந்ீதயின் குரல஺ல், ஏவியஹவும் தன் அீறயில் இபேந்து, படிகளில்

தைதைாவை இறங்க஺யவள், அத஺பேம் இதயத்ிதஹடு ாபற்றவர்கீள
ாவற஺த்தஹள்.

„அப்பஹபே ஋துக்கு இப்ிபஹ அம்ேஹீவ கூப்ட்ைஹபே...? ேறுபடிப௅ம் அடிப்பஹிரஹ?

இவர் அம்ேஹக஺ட்ிை ிபசஹேல் இபேந்தஹில ிதவீல...‟, உள்ளம்
ியஹசீைியஹடு அடித்துக் ாகஹண்ைது.

ச஺ன்ைத்தஹியஹ..., அவர் ப௃ன் ாசல்லஹேல்..., கதவின் பின்ைஹல் ிதங்க஺யவர்,

அவீர அீழக்கவஹ ிவண்ைஹேஹ ஋ை பயப் பஹர்ீவ பஹர்த்தஹர். அவர்
வரீவ உைர்ந்த ாபஹன்னுரங்கிேஹ..., “஋ன்ைடி..., இப்ிபஹ உைக்கு
சந்ிதஹஶேஹ இபேக்குிே...”, ஆத்த஺ரேஹக ச஺ன்ைத்தஹயின் அபேக஺ல் ாநபேங்க஺
ிகட்க, இரண்ைடி பின்வஹங்க஺யவர், அவீர ாவறுீேயஹக எபே பஹர்ீவ
பஹர்த்தஹர்.

“ந஺ீலக்கஹதுடி..., ந஺ீலக்கிவ ந஺ீலக்கஹது... பல஺ ாகஹடுத்து பல வபேஶம்

ஆச்சுல்ல..., குலாதய்வம் பல஺ ிகக்குது..., ாகஹடுக்கப் ிபஹிறன்... ஋ன்ை...,
ஆட்டுக்குப் பத஺லஹ பல஺ ாகஹடுக்கும் ாபஹபேள்தஹன் ிவற...”, கண்கீள
உபேட்டி அவர் உீரக்க, ப௃தல் ப௃ீறயஹக ச஺ன்ைத்தஹயின் கண்களில், எபே
கலவரம் வந்து ிபஹைது.

“வந்த஺பேக்கது ஋ிதஹை ே஺ச்சேஹவது இபேக்கும்...?”, ேீைவியிைம் சந்ிதகம்

71
ிகட்க, ச஺ன்ைத்தஹயின் ப௃கம் ாவளிற஺ப் ிபஹைது.

“அப்படிிய இபேந்தஹலும் ஋ைக்ாகஹண்ட௃ம் பயே஺ல்ீல. ஋ைக்குள்ிள

இன்னும் அந்த ாபஹன்னுரங்கம் தூங்க஺க்க஺ட்டுதஹன் இபேக்கஹன்...”, அந்த
ிநரம் அவர் விழ஺களில் ாதரிந்த ாகஹீலாவற஺யில், இபே ாபண்களில்
ிதகப௃ம் நடுங்க஺யது.

“ரங்கீை உசுப்பி விைஹேல் இபேக்க வீரக்கும் பிரச்சீை இல்ீல. உசுப்பி

விட்ைஹன்....”, ச஺ன்ைத்தஹயின் கல௅த்ீத ஋ட்டிப் பிடிக்க, வித஺ர்த்துப் ிபஹைஹர்
ச஺ன்ைத்தஹய்.

“அப்பஹ...”, அீழக்கத் துடித்த வஹீய, தன் இபே கரங்களஹல் ப௄டிக்

ாகஹண்ைஹள் ஏவியஹ. இந்த ிநரம் தஹன் இபேவர்க்கு நடுவில் ாசன்றஹல்,
விீளவுகள் பயங்கரேஹகத்தஹன் ேஹறும் ஋ன்பதஹல் அீேத஺ கஹத்தஹள்.

„அப்பஹ ஋ன்ை ிபசுக஺றஹர்...? புத஺தஹக வந்த஺பேக்கும் அவீரப் பற்ற஺யஹ

ிபசுக஺றஹர்? அவபேக்கு ஋தற்கஹக இவ்வளவு ிகஹபம்? அம்ேஹ இப்ாபஹல௅து
கூை எபே வஹர்த்ீத ிபசஹேல் இபேப்பதன் கஹரைம் ஋ன்ை? கட்டிய கைவன்
஋ன்றஹல், அவர் ஋ன்ை ாசய்தஹலும் ாபஹறுத்துப் ிபஹக ிவண்டுேஹ ஋ன்ை?‟,
அவள் ேைம் ஊீேயஹக அல௅தது.

„஋விைஹ வரட்டும்..., ஋ன்ைிவஹ ாசய்துவிட்டுப் ிபஹகட்டும். ஋தற்கஹக ஋ன்

அப்பஹீவ அவன் ச஻ண்ை ிவண்டும்? வந்தவனுக்கு அவன் ிவீலீய
ேட்டும் பஹர்த்தஹல் ிபஹதஹதஹ...?‟, ேைம் ப௃ரண்டியது.

“பல஺ யஹர்ன்னு உைக்குப் புரிஞ்சதுல்ல...”, ரங்கன் ிகட்ை ேறு ந஺ே஺ைம்,

ஏவியஹவின் ிதகம் வித஺ர்த்துப் ிபஹைது. கண் ப௃ன்ைஹல் அைஹதரவஹக,
அந்த ேஹீல ிவீளயில், அவன் அேர்ந்த஺பேந்த ிதஹற்றம் வந்து ிபஹக,
அீத விரட்டியது வட்டின்
ீ ந஺லவரம். „அவன் இங்ிக இபேந்து ிபஹவதுதஹன்
நல்லது..., அவன் இங்ிக ிவண்ைஹம்...‟, அவள் ப௄ீள அற஺வுறுத்த,

„அவீை விரட்டிிய ஆக ிவண்டும்..‟, எபே ேைம் சபதம் ஋டுக்க, அன்று

ிகஹவில஺ல் ச஺ன்ைத்தஹய் தஹன் அவீைப் பற்ற஺ ிகஹபேஹக ிபச஺யாபஹல௅து,
தஹயின் அத஺ர்ந்த ப௃கப௃ம், அவர் ப௃கத்த஺ல் கவிழ்ந்த ிவதீைப௅ம் கண்ப௃ன்
வந்து இம்ச஺த்தது. அீத ஆரஹய அஞ்ச஺யவளஹய்..., தன் அீறக்கு
விீரந்தஹள்.

72
ச஺ன்ைத்தஹய் ப௄ச்சுக்குத் த஺ைறிவ, கரத்ீத அவர் கல௅த்த஺ல் இபேந்து
விலக்க஺யவர், “நீ இன்னும் இந்த ாபஹன்னுரங்கத்துக்கு
ாபஹண்ைஹட்டியஹத்தஹன் இபேக்க. அது நீ சஹகுற வீரக்கும் ந஺ீலக்கட௃ேஹ,
ிவண்ைஹேஹன்னு நீ தஹன் ப௃டிவு பண்ைட௃ம்..., ிபஹ...”, அவர் கல௅த்ீத
பிடித்து தள்ளிைஹர்.

பத஺ிைல௅ வபேைங்கல௃க்கு ப௃ன்ைர் ஋ந்த வஹர்த்ீதகள் ச஺ன்ைத்தஹீய

கட்டிப் ிபஹட்ைிதஹ.., இன்றும் அித வஹர்த்ீதகள் கட்டிப் ிபஹை, தன்
வித஺ீய ாநஹந்தவஹிற தைக்கு உரிீேயஹை அடுக்கீளக்குள்
புகுந்துாகஹண்ைஹர்.

ாபஹன்னுரங்கத்த஺ன் ப௃கத்த஺ிலஹ.., எபே விகஹரப் புன்ைீகப௅ம், „ிவற ஋வன்

உைக்கு பத்த஺ரம் ப௃டிக்க வரஹன்னு நஹனும் பஹக்கிறண்ைஹ...‟, ேைம்
வன்ேேஹக ஋ண்ைிக் ாகஹண்ைது.

பகுத஺ – 8.

கஹீல ிநரம் விஸ்ரஹந்த஺யஹக அேர்ந்து, எபே ீகயில் ாசய்த஺த்தஹல௃ம், ேறு

ீகயில் கஹபிப௅ேஹக அேர்ந்த஺பேந்தஹர் ரவிரஹஜ். அந்த கஹீல ிநர
இைிீேீய ஋ப்ாபஹல௅தும் அவர் வைஹக்க
ீ விபேம்புவது இல்ீல.

அந்த ிநர இைிீேீய ாகடுப்பது ிபஹல, கஹல்கள் தீரயில் அல௅ந்த, தன்

ிகஹபத்ீத நீையில் கஹட்டியவஹறு நைந்து வந்தஹள் ஆஶ஺கஹ. வந்த அித
ிவகத்த஺ல், தந்ீதயின் அபேக஺ல் இபேந்த ப௄ங்க஺ல் கூீை நஹற்கஹல஺யில்
அேர்ந்தஹள்.

“குட் ிேஹர்ைிங் ீே டியர் ஌ஞ்சல். ஋ன்ை இன்ீைக்கு இவ்வளவு ச஻க்க஺ரம்

஋ல௅ந்துட்ை...? இது நீ வழக்கேஹ ஋ல௅ம் ிநரே஺ல்ீலிய ரஹெஹத்த஺...”, தன்
ப௃ன்வல௅க்ீக வில௅ந்த ாநற்ற஺ீய வியப்பஹய் ஌ற்ற஺ விைவிைஹர் அவர்.

அவர் ிகள்விக்கு பத஺ல் அளிக்கஹேல்..., “஋ன்ை இது...?”, தன் ீகயில்

இபேந்த அீலிபச஺ீய அவர் ப௃ன்ைஹல் நீ ட்டியவஹறு ிகட்ைஹள்.

73
“இந்த கஹலத்த஺ல் இது ஋ன்ைன்னு வயித்துக்குள் இபேக்கும் பச்ச குழந்ீத
கூை ாசஹல்லும். உைக்கு ாதரியீலயஹ...? நீ அவ்வளவு பச்ீச
பிள்ீளயஹ...?”, தன் தடுேஹற்றத்ீத ாநஹடியில் ேீறத்தவர், ிகல஺யஹக
அவளிைம் விைவிைஹர்.

“ிைட்..., ிைஹன்ட் ப்ிள..., நஹன் ாசே கடுப்புல இபேக்ிகன். ந஺ெேஹிவ நஹன்

஋ீத ிகக்ிகன்னு உங்கல௃க்கு ாதரியலன்னு ாசஹல்லுங்க பஹர்ப்ிபஹம்...”,
அவரது அீலிபச஺ீய ப௃ன்ைஹல் இபேந்த ப௄ங்க஺ல் டீபஹவில் தூக்க஺ப்
ிபஹை, அவளது ிகஹபம் புரிந்தவரஹய் அீேத஺யஹைஹர்.

“அம்ேஹடி..”, அவர் ஆதரவஹக அவள் ிதஹள் ாதஹை, ாவடுக்ாகை அவர்

கரத்ீத தள்ளி விட்ைஹள்.

“அப்படின்ைஹ..., நீ ங்க ஋ல்ிலஹபேம் எபே கட்ச஺, நஹன் தைியஹ?”, அவள்

கண்களில் கண்ை ீர் ஋ட்டிப் பஹர்த்தது.

“ம்ச்..., ஋ன்ைம்ேஹ இது குழந்ீதயஹட்ைம். நஹங்க ஋ல்ிலஹபேிே உன்

கட்ச஺தஹண்ைஹ...”, ஆதரவஹக அவள் தீல ிகஹத஺யவர், அவள் கண்ை ீீரத்
துீைத்தஹர்.

“சும்ேஹ ாசஹல்லஹதீங்க. அண்ைஹ உங்கக஺ட்ிை ிபச஺யிபேக்கஹங்க..., ஆைஹ

஋ன்க஺ட்ிை ிபசீல, நஹனும் ஋வ்வளவு நஹளஹ அண்ைஹ க஺ட்ிை ிபச ட்ீர
பண்ைிட்டு இபேக்ிகன். ஋ன்க஺ட்ிை அவங்க ிபசிவ இல்ீல, இங்ிக
இபேக்கும்ிபஹது நீ ங்க ாரண்டுிபபேம் அவ்வளவஹ ிபச஺க்கிவ ேஹட்டீங்க,
அவங்க அங்ிக ிபஹை உைிை உங்கீள ஞஹபகம் வச்சு ிபசுறவங்க,
஋ன்ீை ேறந்துட்ைஹங்க, அதஹன் ிபசிவ இல்ீல...”, அல௅ீகீய
ாதஹைர்ந்தஹள்.

ாகே஺க்கல் இஞ்ச஺ைியரிங் ப௄ன்றஹம் வபேைத்த஺ல் அடிாயடுத்து

ீவத்த஺பேக்கும் ேகள், தன் அண்ைன் விஶயத்த஺ல் ேட்டும் ஍ந்து வயது
ச஺றுே஺யஹகிவ இன்னும் நைந்து ாகஹள்வீத ஋ண்ைி ேைதுக்குள்
ாநக஺ழ்ந்தவர், அவள் அபேக஺ல் ாசன்று அேர்ந்தஹர்.

“஋ங்ிக உன் ேைீச ாதஹட்டுச் ாசஹல்லு, உங்க அண்ைஹ உன்ீை

ேறப்பஹைஹ...?”, அவள் நஹடிீய அவர் ந஺ே஺ர்த்த஺ கண்கல௃க்குள் பஹர்த்து
ிகட்க,

74
அவர் ிகள்விக்கு பத஺ல் உீரக்கஹேல் சற்று ிநரம் ப௃கத்ீத தூக்க஺
ீவத்துக் ாகஹண்ைவள், பின்ைர் ேறுப்பஹக தீல அீசத்தஹள். ாதஹைர்ந்து,
“அப்ிபஹ உங்கக஺ட்ிை ேட்டும் ிபச஺யிபேக்கஹங்க...”, அீத அவளஹல்
சஹதஹரைேஹக ஋டுத்துக் ாகஹள்ள ப௃டியவில்ீல.

அவள் ிதஹள்ிேல் ீக ிபஹட்டு தன்ிேல் சஹய்த்துக் ாகஹண்ைவர், “அண்ைஹ

஋ன்க஺ட்ிை ிபச஺ட்ைஹன்னு ிகஹபப்படுறதுக்கு பத஺லஹ, அண்ைஹ அப்பஹக஺ட்ிை
஋துக்கஹக ிபச஺யிபேப்பஹங்கன்னு ியஹச஺த்தஹல் காரக்ட்ைஹ இபேக்கும்...”,
அவல௃க்கு புரிய ீவக்க ப௃யன்றஹர்.

அவர் வஹர்த்ீதகள் அவல௃க்குள் இறங்க சற்று ிநரேஹக, “அப்படின்ைஹ...”,

ிகஹபம் வடிய, அவள் குரல் ாேல஺ந்து ாவளிவந்தது.

அதன் பிறிக அவள் ப௄ீள ிகஹபத்ீத எத்த஺ீவக்க, ிவகேஹக

ச஺ந்த஺த்தஹள். அவள் ப௃கத்த஺ல் ாதளிீவக் கண்ை பிறகுதஹன் அவர் ப௃கம்
புன்ைீகீய பூச஺க்ாகஹள்ள, “ப்ள ீஸ் ிைடி..., அண்ைஹவுக்கு ாஸல்ப்
பண்ைஹதீங்க. ஋ைக்கு ஋ன் அண்ைஹ ிவட௃ம்...”, அவள் ப௃கம் இப்ாபஹல௅து
கவீலீய பிரத஺பல஺த்தது.

“உன் அண்ைஹ உன்க஺ட்ிை எண்ீை ிகட்டு, நீ இல்லன்னு

ாசஹல்லுவியஹ?, அவர் ிகள்விீய அவள் பக்கிே த஺பேப்ப,

“நஹனும் நீ ங்கல௃ம் எண்ைஹ...? அண்ைஹ, நஹலு ாகஹீல பண்ைட௃ம்னு

ாசஹன்ைஹ..., யஹீரன்னு ிகக்குற ஆள் நீ ங்க, அித..., நஹைஹ இபேந்தஹல்,
஌ன்...? ஋துக்குன்னு ஋த஺ர் ிகள்வி ிகட்டு, அவங்கீள தடுப்ிபன்,
அதஹிை...”, ிகள்விப௅ம், பத஺லும் நஹிை ஋ை ாசயல்பட்ைவள்,

த஺டுாேை விழ஺கள் அத஺ர்ச்ச஺யில் விரிய, “அப்ிபஹ..., அண்ைஹ உங்கக஺ட்ிை

஌ிதஹ ாஸல்ப் ிகட்ைஹங்க அப்படித்தஹிை. ஋ன்ை ாசய்து வச்ச஻ங்க,
ாசஹல்லுங்க...”, அவர் ிதஹீள ஆத்த஺ரேஹக உலுக்க஺யவள், அவர்
அீசயஹேல் அேர்ந்த஺பேக்கிவ,

“ாசஹன்ைஹ ிகல௃ங்க ிைடி..., அண்ைஹீவ இங்ிக வரச் ாசஹல்லுங்க.

அண்ைஹவுக்கு அங்ிக ஋துவும் ிவண்ைஹம்..., அண்ைஹவுக்கு எபே கஹல்கட்டு
ிபஹைஹேல், அவங்கீள இப்படி அவங்க விபேப்பத்துக்கு விடுவது சரிிய
இல்ீல.

75
“ிவைஹம்ப்பஹ..., ஋ைக்கு ாரஹம்ப பயம்ேஹ இபேக்கு. ஋ைக்கு அண்ைஹீவ
இப்ிபஹிவ பஹர்த்தஹகட௃ம்...”, ாகஞ்சலஹகத் துவங்க஺யவள், பிடிவஹதேஹக
ப௃டித்தஹள்.

“ம்ச்..., ஆஶ஺..., உன் அண்ைஹிேல் நீ ீவத்த஺பேக்கும் நம்பிக்ீக இவ்வளவு

தஹைஹ...?”.

“஍ியஹ ிைட்..., ஋ைக்கு அண்ைஹீவப் பற்ற஺ நல்லஹிவ ாதரிப௅ம்.என்ீற

ந஺ீைத்துவிட்ைஹல், அீத அீையஹேல் விை ேஹட்ைஹங்கன்னும் ாதரிப௅ம்.
இங்ிக ாசன்ீை ஋ன்றஹல்..., இது அவங்கிளஹை இைம், ஆைஹல் அந்த ஊர்...,
அங்ிக அண்ைஹவுக்கு யஹீரத் ாதரிப௅ம்?

“எபே ஋த஺ரிீய ேட்டும் இலக்கஹ ீவத்து, அதுவும் அவனும் அந்த ஊீரிய

கட்டிப்ிபஹட்டு ஆண்டுக்க஺ட்டு இபேக்கும் ிவீள..., அண்ைஹ எத்ீத ஆளஹ
஋ன்ை ாசய்ய ப௃டிப௅ம்...? அதுவும் அவிரஹை ப௃ன்ிகஹபத்துக்கு..., நஹன்
அங்ிக இபேந்தஹலஹவது ாகஹஞ்சம் இயல்பஹ இபேப்பஹங்க, இப்ிபஹ...”,
அவளஹல் அவன் இப்ாபஹல௅து ஋ன்ை ந஺ீலயில் இபேப்பஹன் ஋ன்பீத
இங்க஺பேந்ித உைர ப௃டிந்தது.

அித கவீல ரவிரஹீெ துீளத்தஹலும், தன் ேகன்ிேல் அீசக்க ப௃டியஹத

நம்பிக்ீக அவபேக்கு இபேந்தது. „஋ன் ேகன் ஋டுத்த கஹரியத்ீத ச஺றப்பஹய்
ப௃டிப்பஹன். அவனுக்கு நஹன் துீை இபேப்ிபன்...‟, இீே ப௄டி தைக்குத்
தஹிை ாசஹல்ல஺க் ாகஹண்ைஹர்.

“இல்லம்ேஹ..., ஋ல்லஹம் நல்லபடியஹ நைக்கும். ஋ைக்கு நம்பிக்ீக இபேக்கு,

உன் அண்ைஹ ியஹச஺க்கஹேல் ஋ீதப௅ம் ாசய்ய ேஹட்ைஹன். அப்படி ஌தஹவது
ாசய்தஹல்..., அது நல்லபடியஹகத்தஹன் ப௃டிப௅ம்...”, அவல௃க்கு நம்பிக்ீக
அளித்தவர்,

“ாசஹல்ல ேறந்துட்ிைிை..., உன் அண்ைஹ அடுத்த ேஹசம், இந்த அன்பு

தங்கச்ச஺ீய பஹக்க வரஹைஹம்....”.

“ந஺ெேஹவஹ...? இீத நீ ங்க ஌ன் ப௃தல்ீலிய ாசஹல்லீல, நஹன் ஋ன்

ப்ரண்ட்ஸ் க஺ட்ிை ாசஹல்ல஺ட்டு விரன்...”, உற்சஹக துள்ளிலஹடு அவள்
஋ல௅ந்து ாசல்ல, எபே ாபபேப௄ச்ீச தஹரஹளேஹக ாவளிியற்ற஺ைஹர்.

76
அவசரேஹக அவல௃க்கு எபே ாபஹய்ீயச் ாசஹல்ல஺ அனுப்பிவிட்ிைஹம் ஋ை
ஆசுவஹசப் பட்ைவர், தன் அீலிபச஺யில் எளிர்ந்த ஋ம்஋ல்஌வின் ஋ண்ீைப்
பஹர்த்து விட்டு அவசரேஹக அதற்கு ாசவிேடுத்தஹர்.

“ஸல்ிலஹ..., ாசஹல்லுங்க ாசல்வரத்த஺ைம்..., நஹிை உங்கல௃க்கு கஹல்

பண்ட௃ம்னு ந஺ீைத்த஺பேந்ிதன், நீ ங்கிள பண்ைிட்டீங்க. நீ ங்க ாசய்த
உதவிக்கு ாரஹம்ப ிதங்க்ஸ்...”, வஹய் அவரிைம் ிபச஺ைஹலும், புபேவங்கள்
ியஹசீைீய பிரத஺பல஺த்தது.

“இது ஋ன்ை உதவி..., ஌தஹவது ாபபேசஹ ிகல௃ங்க, அீதப௅ம் ாசய்த஺டுிவஹம்.

சரி..., தம்பிக்கு அவிரஹை ிவீல நல்லவிதேஹ ப௃டிஞ்சதஹ?”, சம்ப்ரதஹய
ிபச்சுக்கள் வளர்ந்தது.

“அதஹன் அந்த க஺பேஷ்ைன் ேஹற஺ய பிறகு, இன்னும் அந்த இைத்துக்கு யஹபேம்

வரீலயஹம். அீதவிை வரவனும் எபே ேஹசம் லீவ் ஋டுத்த஺பேக்கஹைஹம். Jc
ியஹை ிவீல ப௃டிய ஋ப்படிப௅ம் இன்னும் எபே ேஹசம் ீைம் ஆகும்னு
ந஺ீைக்கிறன்...”, தன் ியஹசீைீய ீகவிைஹேில உீரத்தவர்,

“஋ன்ை கஹீலயிிலிய ிபஹன் பண்ைியிபேக்க஻ ங்க, ஋துவும் ாசய்த஺

உண்ைஹ?”, ிபச்ீச வளர்க்க விபேம்பஹதவரஹய் ிகட்ைஹர். அரச஺யல்வஹத஺கள்
஋ப்ாபஹல௅தும் கஹீலச் சுற்ற஺ய பஹம்ீபப் ிபஹன்றவர்கள் ஋ன்பது
அவபேக்குத் ாதரிப௅ம்.

„இப்ாபஹல௅து ஋ன்ை விசத்ீத கக்கப் ிபஹக஺றஹிைஹ...‟, ேைதுக்குள் ாேல்ல஺ய

ாநபேைல்.

அந்த பக்கம் விைஹடி ிநரம் அீேத஺ பிறக்க, “உங்கல௃க்கு நஹன் எபே உதவி
ாசய்ிதன்...”, ிபச்ீச ப௃டிக்கஹேில பஹத஺யில் ந஺றுத்த஺க் ாகஹண்ைஹர்.

“அதஹன் ிதர்தலுக்கு ஋ன்ிைஹை ந஺த஺யஹ பத஺ீைந்து „ச஺‟ தரதஹ ாசஹல்ல஺

இபேக்ிகிை. கூை ிவட௃ம்ைஹலும் ாசஹல்லுங்க ாசய்த஺டுிவஹம்...”, அவர்
பைத்துக்கஹக கஹல் ாசய்யவில்ீல ஋ன்பீத அற஺ந்தும் விைவிைஹர்.

“பைம் ஋ன்ை பைம்..., ஋ன்ிைஹை கண்ாையிைர் பஹக்ஸ் எண்ட௃ கஹர்ிகஹல

இபேக்கு. ஋ன் பதவிீய ீவத்து அீத ாவளிிய ஋டுக்க எபே ந஺ே஺ஶம்
ஆகஹது. ஆைஹ பஹபேங்க..., நம்ே ஋த஺ரிங்க ிதர்தல் ிநரத்த஺ல், நம்ே ப௃துகு
பின்ைஹடிிய ஏட்டிக஺ட்டு இபேக்கஹங்க.
77
“நஹன் அீசந்தஹல் கூை, அீத ிேஹப்பம் பிடித்து அழ஺க்க கஹத்துக஺ட்டு
இபேக்கஹங்க. அதஹன்..., அீத ஋டுக்க உங்க உதவிீய ிகக்கலஹம்னு நஹிை
அீழத்ிதன்”, விஶயத்ீத அல்ல அல்ல விஶத்ீத கக்க஺ிய விட்ைஹன்.

ரவிக்கு எபே ந஺ே஺ைம் ஋ன்ை பத஺ல் ாசஹல்வது ஋ன்பது ாதரியவில்ீல. சற்று

தடுேஹற஺யவர்..., “ரத்த஺ைம்..., உங்கல௃க்குத் ாதரியஹதது இல்ீல. இந்த
ிவீல ஋ல்லஹம் நஹன் ாசய்வது க஺ீையஹது. நஹன் ிநர்ீேயஹ ாதஹழ஺ல்
ாசய்ப௅ம் எபே பிச஺ைஸ் ிேன்...., ஋ன்க஺ட்ிை ிபஹய்...”, தயங்க஺ைஹர்.

“அை..., ஋ைக்கு அது ாதரியஹதஹ...? உங்கிளஹை கண்ாையிைர்கள் இரண்டு

கஹர்ிகஹவில் வந்த஺பேப்பது ஋ைக்குத் ாதரிப௅ம். நீ ங்க அீத ஋டுக்கப்
ிபஹகும்ாபஹல௅து, ஋ன்ிைஹைீதப௅ம் ஋டுத்துட்டு வந்த஺டுங்க. விஶயம் கஹதும்
கஹதும் ீவத்த ேஹத஺ரி ப௃டிஞ்சுடும்...”, சஹதஹரைேஹக உீரத்தஹர்.

ீஸ வஹல்ட்ிைஜ் ே஺ன்சஹரம் தன் உைலுக்குள் பஹய்ந்த உைர்வில்

வித஺ர்த்துப் ிபஹைஹர் ரவிரஹஜ். „இவனுக்கு ஋ப்படித் ாதரிப௅ம்...?‟, ேைம்
ியஹச஺க்க, அதற்குிேல் ஋ீதப௅ம் ச஺ந்த஺க்கிவ ப௃டியவில்ீல.

ரவிரஹஜ் அீேத஺யஹகிவ இபேக்கிவ, “நஹன் ஋ன்ிைஹை டிீரவர் க஺ட்ிை

஋ல்லஹ ிபப்பர்ீசப௅ம் ாகஹடுத்து அனுப்பிறன். நீ ங்க ஋ன்ீைக்கு
ப௃டிக்கறீங்கிளஹ ஋ைக்கு சம்ேதம் தஹன். ஋ைக்கு ாபஹபேள்தஹன் ப௃க்க஺யம்”,
ாசஹல்ல஺விட்டு அீலிபச஺ீய ீவத்ித விட்ைஹர்.

„இீதச் ாசய்வது ாபரிய விஶயம் இல்ீல ஋ன்றஹலும், அதன் பிறகு...,

இப்படியஹை உதவிகீள அவன் ிகட்கத் துவங்க஺விட்ைஹல், ஋ன்ைஹல்
ப௃டியஹது ஋ன்று ாசஹல்ல ப௃டிப௅ேஹ? அவிைஹடு ிபஹரஹை ப௃டிப௅ேஹ?‟, தீல
வல஺ப்பதுிபஹல் இபேந்தது.

ஆஶ஺கஹ கல்லூரிக்குச் ாசல்ல க஺ளம்பி ாவளிிய வர, கஹத஺ிலஹ அீலிபச஺

ாதஹற்ற஺க் ாகஹண்டிபேந்தது. “சுிரஷ்..., அண்ைஹ ஋ன்ீைக்கு இங்ிக
வரஹங்கன்னு ாசஹன்ைஹங்களஹ? அங்ிக ஋ல்லஹம் நல்லபடியஹ ிபஹயிட்டு
இபேக்கஹ? அண்ைஹீவ ஋ந்த வம்பிலும் ச஺க்க விைஹேல் பஹத்துக்ிகஹ....,
புரிப௅தஹ...?”, குரல஺ல் குழந்ீதத்தைம் ாதஹீலந்து, எபே வட்டு
ீ
ாபண்ேைியின் கண்டிப்பு ாதஹைித்தது.

78
“அம்ேஹ..., நீ ங்க ாசஹல்லட௃ேஹ...? இங்ிக ஋ன்ீை ேீ ற஺த்தஹன் ஋துவும்
அண்ைஹீவ ாநபேங்க ப௃டிப௅ம், அது சஹிவ இபேந்தஹலும் சரி...”, சுிரஷ்
குரல஺ல் இபேந்த உறுத஺யில் உள்ளம் நீைந்தவளஹக,

“அது ஋ைக்கும் ாதரிப௅ம் சுிரஷ். ஆைஹலும்..., சரி அீத விடு, அண்ைஹ

஋ன்ீைக்கு இங்ிக வரஹங்க..., அதுக்கு ப௃தல்ல பத஺ல் ாசஹல்லு...”, அவன்
பத஺ல் ாசஹல்லஹத ிகள்வியிிலிய ந஺ன்றஹள்.

“஋ன்ைம்ேஹ..., அண்ைஹவஹ..., அங்ிகயஹ..., ஋ன்ீைக்க஺ன்ைஹ....”, சற்று

தூரத்த஺ல் ந஺ன்ற ாெயச்சந்த஺ரீை த஺பேம்பிப் பஹர்த்தவஹறு அவன் த஺ைற,
அவன் வஹர்த்ீதகள் கஹத஺ல் வில௅ந்து ஌ற்படுத்த஺ய தஹக்கத்த஺ல், கஹரின்
அபேக஺ல் இபேந்து, சுிரஶ஺ன் அபேக஺ல் விீரந்தஹன்.

பஹர்ீவயிிலிய „஋ன்ை..‟, ஋ன்று விைவ, அீலிபச஺ீயப௅ம், அவீைப௅ம்

சங்கைேஹக எபே பஹர்ீவ பஹர்த்தஹன். ஊபேக்குப் ிபஹகும் ஋ண்ைிே
இல்லஹேல், இங்ிக இபேக்கும் ாெயச்சந்த஺ரன் ஋ப்படி ஊபேக்குச் ாசல்வஹன்?
அவளிைம் ாபஹய் ாசஹல்லவும் சுிரஶஹல் ப௃டியவில்ீல.

“சுிரஷ்..., நஹன் ிபசுறது ிகக்குதஹ...? பத஺ல் ாசஹல்லுைஹ..., ச்ிச..., ிபசுறதுக்கு

ச஺க்ைில க஺ீைக்கஹது, அப்படிிய க஺ீைத்தஹலும், ிபசுவத஺ல் பஹத஺ வஹர்த்ீத
ிகக்கஹது, ஋ன்ை ஊிரஹ ஋ன்ைிேஹ...”, அவள் புலம்புவது
ாெயச்சந்த஺ரைின் ாசவிீயத் தீண்ை, நீ ண்ை நஹட்கல௃க்குப் பிறகு ிகட்ை
தங்ீகயின் குரல஺ல் ச஺க்குண்டிபேந்தஹன்.

„குட்டிம்ேஹ...‟, அவன் ேைம் பஹசேஹய் ஋ண்ைிக் ாகஹண்ைது.

„ிைய்..., ிபசுைஹ...‟, ாெயச்சந்த஺ரன் சுிரஶ஺ன் ிதஹீளத் தட்ை, “அண்...”, ேீ த஺

வஹர்த்ீதீய அவன் உத஺ர்க்கும் ப௃ன்ைர், பஹய்ந்து அவன் வஹீய
அீைத்தஹன்.

ஆைஹல் சுிரஷ் தடுேஹற஺யது ஆஶ஺கஹவுக்கு ாதளிவஹகக் ிகட்க, “சுிரஷ்...,

அண்ைஹ அங்ிகதஹன் இபேக்கஹங்களஹ? பத஺ல் ாசஹல்லுைஹ...”, பரபரப்பஹக
குரல் ாகஹடுக்க, சுிரஶ஺ன் ீகயில் இபேந்த அீலிபச஺ீய வஹங்க஺யவன்,
அீத ஸ்பீக்கபேக்கு ேஹற்ற஺விட்டு, சுிரீஶ அல௅த்தேஹக எபே பஹர்ீவ
பஹர்க்க,

79
“ஸஹங்..., அண்ைஹீவப் பத்த஺யஹ ிகட்ைன்னு ிகக்க வந்ிதம்ேஹ...”,
ாநஹடியில் சம்ேஹளித்தஹன்.

“சுத்தம்..., இந்த ரீத஺யில் ிபஹைஹல் உைக்கு கஹது ாசவிைஹகுிதஹ

இல்ீலியஹ, ஋ைக்கு ைேஹரேஹயிடும். அப்படி ஋ந்த அத்துவஹை
கஹட்டுக்குள்ிள ிபஹயிபேக்கஹனுங்கன்ிை ாதரியீல...”, பற்கீள கடித்தஹள்.

அவள் ிபச்ச஺ல் ாெயச்சந்த஺ரைின் இதழ்களில் க஻ ற்றஹக எபே புன்ைீக ஋ட்டிப்

பஹர்க்க, அீேத஺யஹக அவள் ிபசுவீத கவைித்தஹன்.

“பஹப்பஹ..., சஹப்பிை வஹம்ேஹ. அப்பஹ இன்ீைக்கு இன்னும் க஺ளம்பிவ

இல்ீலிய பஹப்பஹ..., ஋துவும் பிரச்சீையஹ...?”, வட்டில்
ீ ிவீல ாசய்ப௅ம்
ேஹரியின் குரல் இீையில் எல஺க்க, தங்ீகயின் ிபச்சு பின்னுக்குத்
தள்ளப்பட்டு, ேஹரியின் ிபச்சு ப௃ன்னுக்கு வந்தது.

“஋ன்ை ேஹரிக்கஹ ாசஹல்றீங்க...? அப்பஹ இன்னும் ஆபீ ஸ் க஺ளம்பீலயஹ...?”,

ிகட்ைவள் விீரவீத அவைஹல் உைர ப௃டிந்தது.

தந்ீதயின் அபேக஺ல் ாசன்றவள், அவர் ிதஹள் ாதஹட்டு, “ிைட்...”, அவீர

உலுக்க, “ஸஹங்...”, தன் ியஹசீையில் இபேந்து ாவளிியற஺ைஹர். தன்
ப௃ன்ைஹல் ேகள் கல்லூரிக்குச் ாசல்ல க஺ளம்பி வந்த஺பேப்பீத பஹர்த்த
பிறகுதஹன், தஹன் ியஹசீைியஹடு அங்ிகிய அேர்ந்துவிட்ைீத அவரஹல்
உைர ப௃டிந்தது.

“ிைட்..., உைம்பு சரியில்ீலயஹ...? கஹீலயில் ிபசும்ாபஹல௅து கூை

ாசஹல்லிவ இல்ீலிய...”, பதட்ைேஹக அவர் ாநற்ற஺யில் ீக ீவத்து
பஹர்க்க, அது ச஺ல்ல஺ட்டு ிபஹயிபேப்பீத அவளஹல் உைர ப௃டிந்தது.

“஋ன்ை ிைட்..., பஹடி கூலஹ இபேக்கு, ஌தஹவது ாைன்ஶைஹ...?”, அாதன்ைிவஹ

ேற்றவர்கல௃க்கு ாைன்ஶன் ஋ன்றஹல் உைல் வியர்த்தஹல், அவபேக்கு
ச஺ல்ல஺ட்டுப் ிபஹகும்.

“அப்படில்லஹம் ஋துவும் இல்லம்ேஹ..., ாரண்டு ந஺ே஺ஶம் ாவயிட் பண்ட௃,

நஹன் குளிச்சுட்டு வந்துடுிறன்...”, ஋ல௅ந்து உள்ிள ாசன்றஹர்.

அடுத்த ந஺ே஺ைம் அீழப்ீப கட் ாசய்த ாெயச்சந்த஺ரன், அடுத்த ாநஹடி தன்

தந்ீதக்கு அீழத்த஺பேந்தஹன். அீறக்குள் த௃ீழந்த ரவி, தன் ீகயில்

80
இபேந்த அீலிபச஺ எல஺க்கிவ, பதட்ைேஹக அீதப் பஹர்க்க, அத஺ல் எளிர்ந்த
தன் ேகைது ஋ண்ீைப் பஹர்த்தவபேக்கு எபே ஆசுவஹசம் ஋ல௅ந்தது.

அீலிபச஺ீய அல௅த்த஺ கஹதுக்கு ாகஹடுக்கும் ப௃ன்பஹகிவ, “஋ன்ைப்பஹ

பிரச்சீை....”, அந்த வஹக்க஺யம் அவபேக்கு ாகஹடுத்த நம்பிக்ீக ாபரியது.

அவைிைம் ஋ப்ாபஹல௅தும் ஋ீதப௅ம் ேீறத்து பழக்கே஺ல்ீல ஋ன்பதஹல்,

஋ம்஋ல்஌ உீரத்தீத அவைிைம் உீரக்க, “நஹன் விரன்...”, அீலிபச஺ீய
ீவத்து விட்ைஹன்.

இைிிேல் ேகன் அீைத்ீதப௅ம் பஹர்த்துக் ாகஹள்வஹன் ஋ன்ற

நம்பிக்ீகயில், அீைத்ீதப௅ம் ேறந்தவரஹக தன் ிவீலீய பஹர்க்கச்
ாசன்றஹர்.

“஋ன்ைண்ிை த஺டீர்ன்னு...”, அவர்கள் ிபச஺யது ஋ன்ைாவன்று

ாதரியஹததஹல், புரியஹேில ிகட்ைஹன்.

“ாசன்ீைக்கு க஺ளம்பட௃ம்...”, அவ்வளவுதஹன் அவன் வஹயில் இபேந்து வந்த

அத஺கபட்ச வஹர்த்ீத.

சுிரஶ஼ம் ிேில ஋ீதப௅ம் துபேவஹேல், அவன் பின்ைஹல் ாசல்ல, தஹங்கள்

தங்க஺யிபேந்த ாகஹட்ைீகக்குச் ாசன்றவன், அங்ிக அடுத்து நைக்கிவண்டிய
ிவீல ஋ன்ை ஋ன்பீத உீரத்தவன், ாவளிிய இபேந்த கல்ல஺ல், சற்று
ிநரம் அீேத஺யஹக அேர்ந்து ச஺ந்த஺த்தஹன்.

அவைது ச஺ந்ீதிய ாபரிதஹக ஋ீதியஹ ாசய்யப் ிபஹக஺றஹன் ஋ன்பீத

சுிரஶ஼க்கு உைர்த்த, சற்று நகர்ந்து ந஺ன்றுாகஹண்ைஹன்.

அித ிநரம்..., தன் ிகஹபத்ீத ாெயச்சந்த஺ரைிைம் ாவளிப்படுத்தவும், தன்

தந்ீதக்கு ஊபேக்குள் இபேக்கும் ாசல்வஹக்ீக அவனுக்கு உைர்த்தவும்
விபேம்பிய ஏவியஹ, அீத ஋ப்படிச் ாசய்ய ஋ன்று ாதரியஹேல் குழம்பியவள்,

தன் ிதஹழ஺ பூீவ அீழக்கலஹம் ஋ன்றஹல், அவள் ஋துவும் வம்பு ாசய்வஹள்

஋ைத் ாதரியிவ, தன் வட்டின்
ீ அபேக஺ல்
இபேந்த ச஺றுவீை அீழத்துக் ாகஹண்டு, அவன் குடிீசக்கு அபேக஺ல்
வந்தஹள்.

81
ிநரடியஹக அவைிைம் ிபச ப௃டியஹேல், ிபசும் வழ஺ப௅ம் அற஺யஹேல், அந்த
ச஺றுவீைிய பயன்படுத்த஺ைஹள். “஋ிலய் கடுக்கஹ..., உன் வயசுக்கு உைக்கு
இம்புட்டு த஺ே஺ரிபேந்தஹ, ஋ன் வயசுக்கு ஋ைக்கு ஋ம்புட்டு த஺ே஺ரிபேக்கும்.

எல௅ங்கு ேபேவஹீதயஹ உன் ிவீலீய ேட்டும் பஹத்துக஺ட்டு இபே, இல்ல...,

நஹன் ாபஹல்லஹதவளஹ ேஹற஺டுிவன் ஆேஹ...”, ாவளிிய ச஺றுவீை விரட்டிச்
ாசன்ற ஏவியஹவின் குரல் வழக்கத்துக்கு ேஹறஹக உயர்ந்த஺பேக்க,
பஹர்ீவியஹ இவர்கள் பக்கிே ந஺ீலத்த஺பேந்தது.

சுிரஷ் பதட்ைேஹக ாெயச்சந்த஺ரீைப் பஹர்க்க, அவன் புபேவம் ிலசஹக

சுபேங்க஺யீதத் தவிர ிவறு ேஹற்றம் அவைிைம் இபேக்கவில்ீல. அவள்
ிபச்ீசப௅ம், பஹவீைீயப௅ம் யஹர் பஹர்த்தஹலும், அவள் இவர்கீளத்தஹன்
ாசஹல்க஺றஹள் ஋ன்பீத உைர்ந்து ாகஹள்வஹர்கள், அப்படியிபேக்ீகயில்,
சம்பந்தபட்ைவர்கல௃க்கஹ ாதரியஹது.

„ீஸியஹ..., இந்த ாபஹண்ட௃ ஋துக்கு இப்ிபஹ ஌ழீரீய கூட்டுதுன்னு

ாதரியீலிய...‟, சுிரஷ் தஹன் பதட்ைபட்ைஹன். அவள் அங்க஺பேந்து கைந்து
ாசன்ற஺பேக்கிவ..., „ஸப்பஹைஹ ிபஹய்ட்ைஹ...‟, அவன் ஆசுவஹசேஹைஹன்.

அீத ந஺ீலக்க விைஹேல்..., அந்த ச஺றுவீை விரட்டிக் ாகஹண்டு, த஺பேம்ப

ஏடி வந்தவிளஹ..., “கடுக்கஹ..., நஹன் ாசஹன்ைது உைக்கு ிகட்டுச்சுல்ல...,
இல்ல ேறுக்கஹவும் இப்படிிய பண்ை..., ிசதஹரத்துக்கு நஹன்
ாபஹறுப்பில்ீல ாசஹல்ல஺ப் ிபஹட்ிைன்...”, அவள் ிபச஺ ப௃டிக்கவும்,
ாெயச்சந்த஺ரன் அந்த கல்ல஺ல் இபேந்து விபேட்ாைை ஋ழவும் சரியஹக
இபேந்தது.

அவன் ஋ல௅ந்த ிவகத்த஺ல், கடுக்கஹ ஋ை அவளஹல் அீழக்கப்பட்ை அந்த

ச஺றுவிைஹ..., “யக்ிகஹவ்..., இன்ீைக்கு நீ சட்டிைிதஹண்டிியஹவ்...,
ஆம்பீளங்கக஺ட்ைியவஹ...”,தன் இைக் ீகீய வலக்ீகயின் கக்கத்த஺ல்
ீவத்து ீகீய ஆட்டி அவீள ிகல஺ ாசய்ய,

“கடுக்கஹ...., நீ ஆம்பீளயஹ...?”, ிகட்ை பிறகுதஹன், அந்த வஹர்த்ீதயின்

அர்த்தம் தவறஹகக் ாகஹள்ளவும் வஹய்ப்பு உண்டு ஋ன்ற உண்ீே புரிய,
ாகஹட்டிய வஹர்த்ீதகீள அள்ல௃ம் வழ஺ அற஺யஹேல்,

கஹல்கள் அீசய ேறுத்து அவள் உீறய, சுிரஶ஼க்ிகஹ..., தஹன் இப்ாபஹல௅து

82
஋ன்ை ாசய்ய ிவண்டும் ஋ன்று அற஺யஹத த஺ீகப்பு. ிநரம் கூை, கைக்க
ேறுத்து உீறந்த஺பேந்தது.

பகுத஺ – 9.

கல்ல஺ல் அேர்ந்த஺பேந்த ாெயச்சந்த஺ரன் விபேட்ாைை ஋ழ, அீைவபேம்

உீறய, அவிைஹ.., ஋ீதப௅ம் கண்டுாகஹள்ளஹேல் தன் குடிீசக்குள்
த௃ீழய, சுிரஷ் அதுவீர இல௅த்து ீவத்த஺பேந்த ப௄ச்ீச தஹரஹளேஹக
ாவளியிை, ஏவியஹிவஹ நம்ப ப௃டியஹத த஺ீகப்பில் ந஺ன்ற஺பேந்தஹள்.

சற்று தூரம் ஏடிய ச஺றுவிைஹ..., “யக்ிகஹவ் தப்பிச்சுட்ை ிபஹல, அண்ைஹ

நல்லவபேக்கஹ...”, அவன் சஹன்ற஺தழ் வழங்க,

“ிபஹய்பேைஹ கடுக்கஹ...”, அவைிைம் ஋ரிந்து வில௅ந்தஹள்.

அவிளஹ அந்த இைத்ீத விட்டு நகரிவ இல்ீல. தஹன் இவ்வளவு

ிபச஺யதற்கு ிவறு எபேவைஹக இபேந்த஺பேந்தஹல், பஹர்ீவயஹலஹவது தன்
ேறுப்ீப ாவளிப்படுத்த஺யிபேப்பஹன். ஆைஹல்..., ாெயச்சந்த஺ரன் ஏர விழ஺யஹல்
கூை தன்ீை தீண்ைஹதீத ஋ண்ைி வியந்து ிபஹய் ந஺ன்ற஺பேந்தஹள்.

ிகஹபேஹக ஋ன்றஹலும் சரி அவன் தன்ீை ிநரஹக பஹர்த்தஹல் ிதவீல

஋ன்ற உைர்வு, „நஹன் ஋ன்ை அம்புட்டு அச஺ங்கேஹவஹ இபேக்ிகன்..‟, எபே
சஹதஹரை ாபண்ைின் உைர்வுகிள ப௃தல஺ல் ிேிலஹங்க஺யது.

„அவன் ஌ன் தன்ீைப் பஹர்க்கிவண்டும்...?‟, ஋ன்ற ேைத஺ன் ிகள்விக்கு

அவள் பத஺ீல ஆரஹய ப௃யலிவ இல்ீல.

“சுிரஷ்..., நஹன் க஺ளம்பிறன்...”, ஋வ்வளவு ிநரம் அவள் அங்ிக

ந஺ன்றஹிளஹ, இறுத஺யஹக ாெயச்சந்த஺ரைின் வஹர்த்ீதகீளக் ிகட்ிை
கீலந்தஹள்.

„஋ங்ிக ிபஹறஹரஹம்...?‟, „நல்லிவீள, ிபஹய் ாதஹீலயட்டும்‟ ஋ன்ற

இபேிவறு ஋ண்ைங்கல௃ம் எிர ிநரம் ஋ல௅ந்தது.

„஋ப்படிியஹ..., ஋ந்த ாதஹல்ீலப௅ம் இல்லஹேல்..., இப்படிிய ிபஹய்ட்ைஹ

83
ிதவலஹம்..., ஋ம்புட்டு நஹள் வட்ீை
ீ ப௅த்தகளத்த஺ில நைத்த ப௃டிப௅ம்...?‟,
ஆயஹசம் ஋ல௅ந்தது.

„நீ ஋ங்ிக ிபஹைஹல் ஋ைக்ாகன்ை...?‟, ாதைஹாவட்ைஹகிவ ந஺ன்றஹள்.

“அண்ிை ஆஶ஺கஹ அம்ேஹீவ நஹன் ிகட்ைதஹ ாசஹல்லுங்கண்ிை.

அப்படிிய ஍யஹீவப௅ம்...”, சுிரஷ் அவன் பின்ைஹல் ாசன்று
ாகஹண்டிபேந்தஹன்.

கஹர் அவள் கண் கண் ேீறப௅ம்வீர அவள் அித இைத்த஺ிலிய ந஺ற்க,

ாெயச்சந்த஺ரீை அனுப்பி விட்டு வந்த சுிரிஶஹ அவீள எபே பஹர்ீவ
பஹர்த்தவன், எபே வஹர்த்ீத கூை ாசஹல்லஹேல் அங்க஺பேந்து அகன்றஹன்.

„அண்ைஹிவ என்றும் ாசஹல்லஹத ாபஹல௅து, நஹன் ஋ன்ை ாசஹல்ல‟, ஋ன்பித

அவைது ஋ண்ைேஹக இபேந்தது.

“யக்ிகஹவ்..., நீ வரியஹ இல்ீலயஹ...?”, அந்த ச஺றுவன் வந்து அவள் ீக

பிடித்து இல௅க்க, அங்க஺பேந்து அகன்றஹள்.
அங்ிக நைந்த விஶயங்கீள ிேலும் இபே விழ஺கள் கண்கஹைிக்க, அதன்
கஹல்கிளஹ ிவகேஹக ாபஹன்னுரங்கத்த஺ன் வட்ீை
ீ ிநஹக்க஺ விீரந்தது.

“஋ன்ைிவ இம்புட்டு ிவகேஹ வர...? இன்ீைக்கு ஌தும் ிசத஺ இபேக்கஹ?”,

இபேக்ீகயில் இபேந்தவஹிற ிகட்ைஹர்.

“஍யஹ..., புதுசஹ வந்த தம்பி ஊபேக்கு ிபஹய்டுச்சு. அந்த ச஺ன்ைீபய ேட்டும்

தைியஹ இபேக்கஹங்ீகயஹ...?”, பவ்யேஹக பத஺ல் ாகஹடுத்தஹன்

அந்த வஹர்த்ீதகீள ச஺ன்ைத்தஹீய பதற ீவத்தது. „஋ன்ைது

ிபஹயிட்ைஹைஹ...? எிரடியஹ ிபஹயிட்ைஹைஹ...? இபேக்கஹது..., அப்படிாயல்லஹம்
பின்வஹங்க ேஹட்ைஹன் ஋ன் ேபேேகன்...‟, தைக்குத் தஹிை ீதரியம் ாசஹல்ல஺க்
ாகஹண்ைஹர்.

„ேகள் ஋ப்ாபஹல௅து வபேவஹள்...?‟, ேகளது வரீவ பரபரப்பஹய் ஋த஺ர்பஹர்த்தஹர்.

தந்ீதக்கு தப்பஹத ேகளஹக, வந்த஺பேப்பவீை கீரத்துக்
ாகஹட்டுபவளஹயிற்ிற..., அவல௃க்குத் ாதரியஹேல் இபேக்கஹது...,
ீகிவீலகீள ாசய்ய ப௃டியஹேல் தடுேஹற஺ைஹர்.

84
“஋ன்ைிவ ாசஹல்லுத..., ாபஹறவு அவீை சும்ேஹவஹ விட்ை, ீநசஹ ிபச஺
இங்ிக கூட்டி வந்த஺பேக்க ிவண்டியது தஹிை. அவைஹில நேக்கு கஹரியம்
ஆகிவண்டி இபேக்குிவ...., எண்ட௃ பண்ட௃, நஹீளக்கு அவீை ீநசஹ
கூட்டி வஹ..., ே஺ச்சத்ீத நஹன் பஹத்துக்கிறன்...”, அவர் கண்கீள விபரீத
எளி.

வட்டுக்குள்
ீ வந்த ஏவியஹீவ ச஺ன்ைத்தஹய் வழ஺யிிலிய ேைக்க, தஹயின்
ப௃கத்த஺ல் இபேந்த கவீல அவீள ாவகுவஹக பஹத஺த்தது.

“஋ன்ைம்ேஹ..? ஋ன்ைத்துக்கு இப்ிபஹ ஋ன்ீைய இல௅த்துட்டு ிபஹறீங்க...?”,

விஶயம் இதுவஹக இபேக்கக் கூைஹது ஋ை அவள் ேைம் துடிக்க, அீத
ாபஹய்யஹக்குவது ிபஹல் எல஺த்தது ச஺ன்ைத்தஹயின் ிகள்வி.

“ஏவி.., அந்த தம்பி ஊீர விட்டு ிபஹயிடுச்சஹ ஋ன்ை...?”, கஹட்ைேஹக பத஺ல்

ாகஹடுக்க அவள் நஹவு துடித்தஹலும், தஹயின் ிகள்வியில் இபேந்த பதட்ைம்,
அவீள அீத ாசய்ய விைவில்ீல.

„இப்ிபஹ ஋ன்ைத்துக்கு அவீைப் பத்த஺ ிகக்க...? அவன் ஋க்ிகடு ாகட்ைஹல்

உைக்ாகன்ை...?‟, ிகட்க துடித்த நஹீவ அவள் அைக்க஺,

“ம்ச்..., அம்புட்டு ச஻க்க஺ரம் ிபஹய்டுவஹைஹ ஋ன்ை...?”, அைக்க ப௃யன்றஹலும்

அவள் நஹவு புலம்ப, தஹயின் ப௃கம் ிபஹை ிபஹக்ீக பஹர்த்தவள்
வஹர்த்ீதீய ந஺றுத்த, ேகீள கூர்ீேயஹக எபே பஹர்ீவ பஹர்த்தவர்,
஋ைக்கு இந்த பத஺ில ிபஹதும் ஋ன்பதுிபஹல், த஺பேம்பி நைந்தஹர்.

“ேஹரியஹத்தஹ..., உைக்கு ாகைஹ ாவட்டுிதன்..., அந்த புள்ீளீய உன்க஺ட்ிை

கூட்டி வந்துடும்ேஹ...”, ாசல்லும் அவரது ிவண்டுதல் ஏவியஹவின் கஹத஺ல்
விழ, „அப்பஹீவ விை, அவன் ஋ன்ை அம்புட்டு உசத்த஺...?‟, அவள் ேைம்
ிகள்வி ிகட்க, தஹயின் ாசய்ீகயில் கண்டிப்பஹக எபே கஹரைம் இபேக்கும்
஋ை அவள் ேைம் உீரக்க, அவள் ேைம் பஹரேஹக஺ப் ிபஹை உைர்வு.

ேறுநஹள் கஹீல சுிரஷ் ஆற்றுக்குப் ிபஹகும் வழ஺யில் ாசஹக்கன் அவீை

ேைக்க, அவீைத் தஹண்டி சுிரஷ் ாசல்ல ப௃யல, எற்ீற அடியில் அவீை
ேைக்க஺ தங்கள் இைத்துக்கு கூட்டி வந்தஹன் ாசஹக்கன்.

தன் ப்ிளக் ாபல்ட் வித்ீதீய அவைிைம் கஹட்ைஹேல், அவர்கள் ஋ண்ைம்

85
஋ன்ைாவன்பீத அற஺யிவண்டி ேட்டுிே அவர்கிளஹடு ாசன்றவன், தன்
஋த஺ர்ப்ீப கஹட்ைஹேல் அீேத஺யஹகிவ அேர்ந்த஺பேந்தஹன்.

“தம்பி..., நீ ங்க ஋ைக்கு எபே உபகஹரம் ாசய்யட௃ிே. ாபபேசஹ எண்ட௃ம்

இல்ீல, அந்த jc ஋ன்ை ாசய்யப் ிபஹறஹன்..., ஋ங்ிக ிபஹறஹன்னு ஋ைக்கு
ச஺ன்ைதஹ துப்பு ாகஹடுத்தஹல் ிபஹதும். நீ ங்க எண்ட௃ம் சும்ேஹ ாசய்ய
ிவைஹம், ஋ன் கஹட்டில் எபே ாரண்டு ஌க்கரஹ உங்கல௃க்கு க஺ரயம் பண்ைிக்
ாகஹடுக்கிறன்..., ஋ன்ை ாசஹல்லுத...”, ந஺தஹைேஹக விைவிைஹர்.

“ாரண்டு ஌க்கர் இல்ீல, உங்க ாசஹத்து ப௃ல௅சும் ாகஹடுத்தஹல் கூை, ஋ன்

அண்ைனுக்கு ஋த஺ரஹ எபே வஹர்த்ீத ஋ன் வஹயில் இபேந்து வரஹது...”.

“஋ன்ை தம்பி இப்படி ாபஹசுக்குன்னு ாசஹல்ல஺ிபஹட்ை, நீ ிய ிரஹசீை

பண்ைிப் பஹபே, அவன் பின்ைஹடி சுத்த஺ உைக்கு ஋ன்ை க஺ீைக்குது? ந஺தப௃ம்
பஹக்ாகட்டில் த௄று பைபஹ உைக்குத் தரஹன், அவ்வளவு தஹிை. நஹன் உைக்கு
வஹழ்க்ீகிய ாகஹடுக்ிகன்னு ாசஹல்லுிதன், இப்படி பிடிவஹதம்
பிடிக்க஺ிய...”,

“உங்கல௃க்ாகல்லஹம் அந்த த௄று பைபஹதஹன் கண்ட௃க்குத் ாதரிப௅து. ஆைஹ

஋ைக்கு அத஺ல் இபேக்கும் அக்கீற, பஹசம் ஋ல்லஹம் கண்ட௃க்குத் ாதரிப௅து.
ாபரியவங்க குழந்ீதீய தத்ாதடுகுறீத நீ ங்க ிகள்விபட்டிபேப்பீ ங்க.
ஆைஹ..., எபே அண்ைன் தம்பிீய தத்ாதடுக்குறீத
ிகள்விபட்டிபேக்க஻ ங்களஹ?உங்க ப௃ன்ைஹடி இபேக்குிறிை..., நஹன்தஹன் அது”,
உைர்ச்ச஺ பூர்வேஹக ிபச஺ைஹன்.

“அை..., ஋ன்ைதம்பி ச஺ன்ைப் பிள்ீளயஹட்ைம்..., இந்த ஊபேக்குள் வந்த

ாபஹறவு, உங்க அண்ைைஹல் எபே பிடி ேண்ைஹவது வஹங்க ப௃டிஞ்சுதஹ?
புது ரிெ஺ச்ட்ைரஹர் வந்தஹல் கூை, ஋ண்ற ாசல்வஹக்ீக ேீ ற஺ உங்க
அண்ைைஹல் எண்ட௃ம் ாசய்ய ப௃டியஹது.

“அப்படின்ைஹ...? புது அத஺கஹரி யஹபேன்னு உங்கல௃க்குத் ாதரிப௅ேஹ?”, சுிரஷ்

புபேவம் சுபேக்க,

“அவன் ஌ன் எபே ேஹசம் லீவில் இபேக்கஹன்னு கூை ஋ைக்குத் ாதரிப௅ம்.

஋ண்ற ஊபேக்கு ஋வன் அத஺கஹரியஹ வரட௃ம்னு நஹந்தஹிை ப௃டிவு
பண்ைட௃ம்...?”, ேீ ீசீய நீ விக் ாகஹண்ைஹர்.

86
“ஏ..., வல்லவனுக்கு வல்லவன் உலகத்த஺ல் உண்டுன்னு நீ ங்க
ிகள்விபட்ைது இல்ீல ிபஹல, இைிிேல் ாதரிஞ்சுப்பீ ங்க. இதுக்கு ிேில
உங்கக஺ட்ிை ஋ீதப௅ம் ாசஹல்ல ஋ைக்கு விபேப்பம் இல்ீல, நஹன் ிபஹிறன்.
நீ ங்க ஋துவீரக்கும் ிபஹறீங்கன்னு பஹக்கத்தஹன் வந்ிதன். பஹத்துட்ிைன்
க஺ளம்பிறன்...”, தன் இபேக்ீகயில் இபேந்து ஋ல௅ந்து ாகஹண்ைஹன்.

அவன் ஋த஺ர்ப்பு ஋ீதப௅ம் கஹட்ைததஹிலஹ ஋ன்ைிவஹ, அவீை இபேக்ீகயில்

கட்டிப் ிபஹட்டிபேக்கவில்ீல. அது அவனுக்கு வசத஺யஹகப் ிபஹயிற்று.

வஹசல் பக்கம் நகர்ந்தவன், “இைிிேல் ஋ன் க஺ட்ிை வபேம்ிபஹது பஹர்த்து வஹ,

஋ன்ிைஹை ப்ிளக்ாபல்ட் வித்ீதீய நஹன் கஹட்டிைஹல், நீ தஹங்க ேஹட்ை...”,
ப௃கத்த஺ல் ிகஹபம் ாகஹப்பளிக்க அவன் உீரக்க, ாசஹக்கன்
பின்வஹங்க஺ைஹன்.

“இப்படி ஌ேஹளியஹ இபேக்க஻ ங்கிள தம்பி. தம்பின்ைஹ உங்கீள ஌ன்

அடியஹள் ேஹத஺ரி வச்ச஺பேக்கஹப்ல..., ஌ன்..., அவபே ாசஹத்த஺ல் பங்கு தர
ிவண்டியது தஹிை...”, விஶத்ீத அவன் ாநஞ்ச஺ல் கலக்க ப௃யன்றஹர்.

அவீரப் பஹர்த்து „உைக்குத் ாதரிந்தது இவ்வளவுதஹன்‟, ஋ை பஹர்ீவயஹல்

உீரத்தவன், அடுத்த ந஺ே஺ைம் அங்க஺பேந்து க஺ளம்பிவிட்ைஹன். தடுக்க ப௃யன்ற
ரங்கனுக்கு கரஹத்ித அடி என்று ாகஹடுக்க, அடுத்த ந஺ே஺ைம் அவன்
சுபேண்டிபேந்தஹன்.

அவன் அபேக஺ல் ாநபேங்க ப௃டியஹேல் ாபஹன்னுரங்கம் த஺ீகத்து ந஺ற்க,

“இதற்குிேல் ஌தஹவது வம்பு ீவத்துக் ாகஹண்ைஹல்..., அது
உங்கல௃க்குத்தஹன் நல்லதல்ல...”, ஋ச்சரிக்ீகியஹடு அங்க஺பேந்து
ாவளிியற஺ைஹன்.

பண்ீை வட்டில஺பேந்து
ீ ாவளிியற஺ய சுிரஶ஺ன் ேைிேஹ..., பீழய
விஶயத்துக்கு தஹவத் துடிக்க, அீத இல௅த்துப் பிடித்தவஹறு, வட்டுக்கு
ீ
விீரந்தஹன்.

எபே ேஹதத்த஺ல் வட்டின்

ீ அஸ்த்த஺வஹரப௃ம், பில்லர்கல௃ம் ப௃டிந்த஺பேக்க, சுவர்
஋ல௅ப்பும் பைி ப௃ல௅ ப௄ச்சஹக நைந்துாகஹண்டிபேந்தது. ிவீலயில் எபே கண்
ீவத்த஺பேந்தவைது ேைிேஹ, ாபஹன்னுரங்கம் ாசஹன்ைவற்ற஺ிலிய ந஺ீல
ாகஹண்டிபேந்தது.

87
„புது சர் பத஺வஹளீர வர விைஹேல் ாசய்வது இவர்தஹைஹ? இீத
அண்ைஹக஺ட்ிை இப்ிபஹ ாசஹல்லவஹ? இல்ீலாயன்றஹல் வந்த பிறகு
ாசஹல்லவஹ?‟, குழப்பத்ிதஹடு நைந்து ாகஹண்ைஹன்.

ாசன்ீைக்கு ாசன்ற ாெயச்சந்த஺ரனுக்கு ந஺ற்க கூை ிநரம் இபேக்கவில்ீல.

தஹன் எபே ிவீலயில் ந஺ீலயஹக ாசயல்பை ப௃டியஹேல், இந்த
அரச஺யல்வஹத஺யின் இீையீடு அவீை ாகஹந்தளிக்கிவ ீவத்தது.

ிநரடியஹக ஋த஺ர்க்கவும் ப௃டியஹேல், அவரது ஆல௃ீேக்கு கட்டுபஹட்ைஹல்,

ிேலும் இிதிபஹல் ாதஹல்ீல வபேேஹ ஋ன்ற குழப்பப௃ம் ஆட்டுவிக்க,
„஋ப்ாபஹல௅தும் பைம் ேட்டும்தஹிை ிகட்பஹன். இப்ாபஹல௅து ேட்டும் ஋ன்ை?
஋தற்கஹக இப்படி த஺டீாரை உதவி ிகட்க஺றஹன்? இதற்கும் அந்த
ாபஹன்னுரங்கத்துக்கும் ஌தஹவது சம்பந்தம் இபேக்குேஹ?‟, ேைம்
பலவற்ீறப௅ம் ச஺ந்த஺த்து குழம்பியது.

ரவிரஹஜ் தன் ிவீலயஹீள அனுப்பி கண்ாையிைீர ஋டுப்பதஹகச் ாசஹல்ல,

ாெயச்சந்த஺ரிைஹ..., தஹிை இீத பஹர்த்துக் ாகஹள்வதஹகச் ாசஹல்ல஺
களத்த஺ல் இறங்க஺விட்ைஹன்.

கண்ாையிைீர ாவளிிய ஋டுத்து வந்தஹன். ப௄ன்ீறப௅ம் தங்கள் இைத்த஺ல்

ாகஹண்டுவந்து ீவத்தவன், ாசல்வரத்த஺ைத்த஺ன் கண்ாையிைீர தைியஹக
஋டுத்து, அடுத்த அீரேைி ிநரத்த஺ல் அீத த஺றந்தவன் உள்ிள
இபேப்பவற்ீற பஹர்க்க, ாவளிநஹட்டு கரன்ஷ஺ அைங்க஺ய ச஺ல அட்ீை
ாபட்டிகல௃ம், ாவளிநஹட்டு ேது பஹை வீககள், தங்க பிஸ்கட்டுகள் ஋ை
விதம் விதேஹக இபேக்க, புபேவம் சுபேக்க஺ ியஹச஺த்தவன், உைிை தன்
தந்ீதக்கு அீழத்தஹன்.

விஶயத்ீத ிகள்விப்பட்ைவர் பீத பீதத்து ஏடி வந்தஹர். “jc இப்ிபஹ

஋துக்கு இீதத் த஺றந்த? விஶயம் ரத்த஺ைத்துக்குத் ாதரிந்தஹல்
அவ்வளவுதஹன். நம்ேீள உயிிரஹீைிய விை ேஹட்ைஹன். அவன் கஹீல
சுத்த஺ய பஹம்பு..., வம்பு ிவண்ைஹம்...”, அவபேக்கு ாகஹஞ்சம் உதறலஹகத்தஹன்
இபேந்தது.

ப௃தல்ப௃ீறயஹக ாசய்த விஶயம் அவபேக்கு உீதப்பஹகிவ இபேந்தது. “இது

ாதஹைரட௃ம்னு நீ ங்க ஆீசபடுறீங்களஹ?”, அவைது கத்தல஺ல் அப்படிிய
அைங்க஺ப் ிபஹைஹர்.
88
“இப்ிபஹ ஋ன்ை ாசய்யப்ிபஹற...? இீத ஋டுக்கப் ிபஹற஺யஹ...? ிவண்ைஹம் jc
அது ஆபத்து...”, அரச஺யல்வஹத஺கள் ஋ீதப௅ம் ாசய்ய அஞ்ச ேஹட்ைஹர்கள்
஋ன்பது அவபேக்குத் ாதரிப௅ிே.

“நீ ங்க ரத்த஺ைத்துக்கு ிபஹீைப் ிபஹட்டு, கண்ாையிைர் நம்ே ாகஹைவுைில்

இபேக்குன்னு ாசஹல்லுங்க. ஋ப்ிபஹ ஋டுக்கறஹபேன்னு ிகல௃ங்க...”,
அீலிபச஺ீய அவரிைம் நீ ட்டிைஹன்.

஌ாைன்று ிகளஹேல், அவன் ாசஹன்ைீத ாசய்தவர், “நஹீளக்கு ீநட்

஋டுத்துக்கறஹரஹம்...”, கவீலயஹக உீரத்தஹர்.

“அது ிபஹதும்...”, உீரத்தவன், ிவகேஹக ச஺ல ஋ண்கீள அல௅த்த஺ ிபச,

அவன் ிபசப் ிபச, ரவியின் ப௃கம் ாவளிற஺ப் ிபஹயிபேந்தது.

“இது சரி வபேேஹ jc...?”, ாதஹண்ீை உலர அவர் ிகட்க,

“இதுதஹன் சரி வபேம்...”, உீரத்தவன், கண்ிையிைீர பீழயபடிிய

பூட்டிவிட்டு, தங்கள் ாகஹைவுைில் ீவத்து பூட்டிைஹன்.

அன்ீறய இரவில் தந்ீதயிைம் எபேேைி ிநரம் உீரயஹடியவன்,

அன்ீறய இரவு நள்ளிரவு வீரக்கும் தன் தங்ீகியஹடு உீரயஹடிக்
ாகஹண்டிபேந்தஹன். அவன் இரண்டு நஹளில் க஺ளம்பிவிடுவஹன் ஋ன்பித,
ஆஶ஺கஹீவ அவீை உறங்க விைக் கூை விைஹேல் அரட்ீை அடிக்கச்
ாசஹன்ைது.

தங்ீகிேல் உயிீரிய ீவத்த஺பேப்பதஹல், அவனும் ஆீசயஹகிவ அந்த

அரட்ீையில் கலந்து ாகஹண்ைஹன். நள்ளிரீவத் தஹண்டி..., விடியீல
஋ட்டும் ிவீளயில் வட்டு
ீ ாதஹீலிபச஺ அலற, அீத ாெயச்சந்த஺ரிை
஋டுத்தஹன்.

அடுத்த ந஺ே஺ைம் ிபஹல஺யஹை பதட்ைத்ீத பூச஺க் ாகஹண்ைவன், “஋ன்ை

ாசஹல்றீங்க இன்ஸ்ாபக்ைர்...., ஋ங்க ாகஹைவுன் ஋ரிஞ்சு ிபஹச்சஹ? நஹன்
இப்ிபஹிவ விரன்....”, அடுத்த ந஺ே஺ைம் தந்ீதீயப௅ம் அீழத்துக் ாகஹண்டு,
கம்ாபைிக்கு விீரந்தஹன்.

அங்ிக ஌ற்கைிவ இரண்டு ஃீபயர் இஞ்ச஺ன்கள் ாநபேப்ீப அீைக்கும்

89
பைியில் ஈடுபட்டிபேக்க, ாசக்க஺பெரிட்டி எபேவனுக்கு ாவட்டுக் கஹயப௃ம்,
ேற்றவனுக்கு எபே ீக துண்ைஹக஺யிபேக்க, அவனுக்கு உைைடியஹக அறுீவ
ச஺க஺ச்ீச ாசய்து ீகீய இீைக்கும் படிக்கு, ேபேத்துவேீைக்கு
அீழத்துச் ாசல்லப் பட்டிபேந்தஹன்.

ாகஹைவுைில் இபேக்கும் ாபஹபேட்கள் அீைத்தும் ாகே஺க்கல்

ாபஹபேட்களஹீகயஹல் அபேக஺ல் ாசன்று அீைக்க ப௃டியஹதவஹறு அீவ
ாவடித்துச் ச஺தற, ச஺ல ிவத஺ ாபஹபேட்கிளஹ நீ ிரஹடு விீை புரிந்து
விீளவுகீள ச஺க்கலஹக்க஺க் ாகஹண்டு இபேந்தது.

கஹவல் துீற ஆட்கல௃ம் வந்த஺பேக்க, தீவிபத்து ஋ப்படி ஌ற்பட்ைது ஋ை

ஆரஹய்ந்து ாகஹண்டிபேந்தஹர்கள். அதற்குள் விஶயத்ீத ிகள்விப்பட்டு
ரத்த஺ைப௃ம் வந்த஺பேக்க, அவர் வபேவீதப் பஹர்த்த ரவிக்ிகஹ..., நஹவு
ிேலண்ைத்த஺ல் எட்டிக் ாகஹண்ைது.

பிச஺ைச஺ல் ஋வ்வளவு ச஺க்கல், ஋த஺ர்ப்பு வந்தஹலும் சுலபேஹக

சம்ேஹளித்துவிடும் வித்ீத ாதரிந்தவர்தஹன். ஆைஹல்..., ேைித விஶம்
ாகஹண்ை அரக்கன் ிபஹன்ற இந்த அரச஺யல்வஹத஺களின் ப௃ன்ைஹல், அவரது
பலம் அீைத்தும் ஋ப்ாபஹல௅தும் ிவீல ாசய்வத஺ல்ீல.

இீவ அீைத்தப௅ம் ாெயச்சந்த஺ரிை சம்ேஹளிப்பஹன். இன்றும் ரத்த஺ைம்

கஹரில் இபேந்து இறங்க஺, ரவிீய ிநஹக்க஺ ஏடி வர, தந்ீதயின் ேைந஺ீல
அற஺ந்தவன் ிபஹன்று அவர் அபேக஺ல் அரைஹக ிபஹய் ந஺ன்றஹன்.

“ரவி..., ஋ன்ை ஆச்சு...? ஋ன்ிைஹை கண்ாையிைர் ிசஃப் தஹிை...?”,

பைபைத்தஹர். ிகஹடிக்கைக்கஹை ிதர்தல் பைப௃ம், சரக்கும், தங்கக்
கட்டிகல௃ம் அவர் கண்ப௃ன் ஊர்வலம் ிபஹைது. அவற்ீற இழப்பீத
அவரஹல் கற்பீை கூை ாசய்து பஹர்க்க ப௃டியவில்ீல.

இீவ ிபஹய்விட்ைதஹக அற஺ந்தஹல்..., அவர் ஋வ்வளிவஹ ிபபேக்கு பத஺ல்

ாசஹல்லிவண்டி இபேக்கும். அவபேக்கும் உதறலஹகத்தஹன் இபேந்தது.

“஋ன்ை சஹர் விீளயஹடுறீங்களஹ...? உங்க கண்ாையிைீர நஹங்க இங்ிக

ாகஹண்டுவரப் ிபஹய்தஹன் பிரச்சீைிய. ஋ங்கிளஹை ாரண்டு கண்ாையிைர்
புல் ிலஹட்..., பத்து ிகஹடி பைபஹய் சரக்கு..., அங்ிக தீயில் கபேக஺ட்டு இபேக்கு.

இீதவிை ாபரிய விஶயம்..., ஋ன்ிைஹை எபே ஋ம்பிளஹயிீய

90
ாவட்டிட்ைஹங்க, இன்ாைஹபே ஋ம்பிளஹயிக்கு ீக ிபஹச்சு.

“இவங்க குடும்பத்துக்கு யஹர் பத஺ல் ாசஹல்றது? உங்கல௃க்கு அது ாதரிப௅தஹ?

உங்க கண்ாையிைரில் அப்படி ஋ன்ைதஹன் இபேந்தது...? உங்க கண்ாையிைீர
ாகஹள்ீளயடிக்க வந்துதஹன், ஋ங்க கண்ாையிைர்கீளப௅ம் தீீவத்து
ாகஹல௃த்த஺ட்டு ிபஹயிபேக்கஹங்க.

“உங்கீள க்ிளஹசஹ ஃபஹிலஹ பண்ட௃ம் ஌ிதஹ எபே க்பைப் தஹன் இீத

ாசய்த஺பேக்கட௃ம். நஹன் ிபஹலீஸ் க஺ட்ிை உண்ீேீய ாசஹல்ல஺ைப்
ிபஹிறன், உங்க கண்ாையிைீர இங்ிக ாகஹண்டுவந்தது தஹன் இந்த
பிரச்சீைகல௃க்கு ஋ல்லஹம் கஹரைம்னு...”, அவீர எபே வஹர்த்ீத கூை
ிபச விைஹேல் பைபைாவை ாபஹரிந்தஹன்.

அவர் ஋ீதியஹ ாசஹல்லத் துவங்க, அீத கண்டுாகஹள்ளஹேல்...., “஋ங்க

அப்பஹதஹன் நீ ங்க ஋ப்ிபஹ பைம் ிகட்ைஹலும் இல்ீலன்னு ாசஹல்லஹேல்
ாகஹடுக்கறஹங்கிள. இப்ிபஹகூை பத஺ீைந்து ிகஹடி ிதர்தல் ந஺த஺க்குன்னு
எதுக்க஺ ீவத்த஺பேக்கஹர்.

“஋ங்க பைத்ீத உற஺வது ிபஹதஹதுன்னு..., இப்ிபஹ ஋ங்க ந஺ம்ேத஺ீயப௅ம்

குீலக்கட௃ம்னு ப௃டிவு பண்ைிட்டீங்களஹ...? அடுத்த ஋லக்ஷைில் இபேந்து
஋ங்கக஺ட்ிை இபேந்து எபே சல்ல஺க் கஹசு ஋த஺ர்பஹர்க்கஹதீங்க..., ஋ல்லஹத்ீதப௅ம்
ப௃டிச்சுக்கலஹம்.

“உங்கல௃க்கு பைம் ாகஹடுப்பதுக்குப் பத஺லஹ..., எவ்ாவஹபே டிப்பஹர்ட்

ாேண்டுக்கும் ாகஹடுத்துட்டு ிபஹிறஹம்..., ஋ங்கல௃க்கு இப்படி
பிரச்சீைகீள ஋ல்லஹம் சந்த஺க்கும் ாதம்பு இல்ீல...”, எிர ிபஹைஹக
ிபஹட்ைஹன்.

ாெயச்சந்த஺ரைின் ிபச்ீசக் ிகட்ைவர் த஺ீகத்துப் ிபஹைஹர். கண்ாையிைர்

ாகஹள்ீளயடிக்கப் பட்டிபேப்பது ாபரிய அத஺ர்ச்ச஺ ஋ன்றஹல்..., ிதர்தல் ந஺த஺ீய
தர ப௃டியஹது ஋ன்று ாசஹல்வதும், பைிே தரேஹட்ிைன் ஋ன்று ேறுப்பதும்
அவபேக்கு ிபரிடியஹக இபேந்தது.

பைம் இல்லஹேல் ிதர்தல் ிவீலகீள ாசய்யிவ ப௃டியஹது. அப்படி

இபேக்ீகயில்..., ஋ல்லஹ வழ஺கல௃ம் அீைக்கப் பட்ைஹல் அவபேம் ஋ன்ைதஹன்
ாசய்வஹர்?

91
ாகஹள்ீள ிபஹைவற்ீற அவபேக்கு நம்பிக்ீகயஹை ஆட்கீள ீவத்து
அவரஹல் ேீ ட்க ப௃டிப௅ம். ஆைஹல்..., ரவிீய ீகவிடுவீத அவரஹல்
ந஺ீைத்தும் பஹர்க்க ப௃டியவில்ீல.

“ே஺ஸ்ைர் ரவி..., உங்க ீபயன் ிபச஺ட்ிை ிபஹறஹர்..., நீ ங்க ிபசஹேல்

இபேந்தஹல் ஋ன்ை அர்த்தம்...?”, ரவிீய துீைக்கீழத்தஹர்.

“ரத்த஺ைம்..., நஹன் ஌ற்கைிவ ாசஹன்ிைிை..., ஋ங்கல௃க்கு இது எத்து

வரஹதுன்னு. நீ ங்கதஹன்..., இப்ிபஹ..., ஋ைக்கு ஋ன் ேகன் ாசஹல்வீத
ிகட்பீதத் தவிர ிவறு வழ஺ இல்ீல...”, வஹர்த்ீதீய அத்ிதஹடு ப௃டித்துக்
ாகஹண்ைஹர்.

“JC தயவு ாசய்து நஹன் ாசஹல்வீத ாகஹஞ்சம் ிகல௃ங்க. இப்ிபஹ

ிபஹலீசுக்கு ாசஹன்ைஹல்..., அது பத்த஺ரிக்ீகக்குப் ிபஹய்..., ாபரிய பிரச்சீை
ஆயிடும். ாகஹள்ீள ிபஹைீதப் பற்ற஺ நீ ங்க எரி பண்ைிக்க ிவண்ைஹம்.

“஋ல்லஹத்ீதப௅ம் நஹன் ேீ ட்டுக்கிறன். அெஹக்ரீதயஹ இபேந்தது ஋ங்க

தப்புதஹன், உங்கல௃க்கும் ச஺ரேத்ீத ாகஹடுத்துட்ிைஹம். நஹன் இங்ிக வந்தது
ப்ரஸ்க்கு ாதரிந்தஹல் கூை, அதுவும் தப்பஹ ிபஹய்டும்...

“தயவு ாசய்து உங்க ாகே஺க்கீல ாகஹள்ீளயடிக்க வந்தஹங்கன்னு

ாசஹல்ல஺ இந்த பிரச்சீைீய சம்ேஹளி...,”, தீல தப்பிைஹல் ிபஹதும் ஋ன்ற
஋ண்ைத்த஺ல், பின்வஹசல் வழ஺யஹக அங்க஺பேந்து ாவளிியற஺ைஹர்.

“ாகே஺க்கீல ாகஹள்ீளயடிக்க஺றதஹ...? ஋ன்ைைஹ உளற஺ட்டு ிபஹறஹன்...?

இீத ஋வன் நம்புவஹன்...?”, கவீலயஹைஹர்.

“இீத நஹன் சம்ேஹளிச்சுக்கிறன் நீ ங்க கவீலபைஹேல் இபேங்க...”,

ிபஹலீஸ் அவர்கீள ாநபேங்குவீதப் பஹர்த்து அடிக்குரல஺ல் உீரத்தவன்,
அங்க஺பேந்து நகர்ந்தஹன்.

“ே஺ஸ்ைர் JC..., இங்ிக ஋ீதியஹ ாகஹள்ீளயடிக்க வந்த஺பேக்கஹங்க, ஆைஹ

அது ஋ன்ைன்னு நீ ங்கதஹன் ாசஹல்லட௃ம். உங்க ாசக்குரிட்டிங்க கூை,
ாவட்டு பட்ை உைிை ேயங்க஺ட்ைஹங்க ிபஹல, அவங்களஹல் ஋ந்த
தகவீலப௅ம் ாகஹடுக்க ப௃டியீல...”, ஋ஸ்஍ தன் விசஹரீைீயத்
துவங்க஺ைஹர்.

92
“சஹர்..., நீ ங்கிள ியஹச஺ச்சு பஹபேங்க, இந்த ாகே஺க்கல் ிபக்ைரியில் ஆச஺ட்,
சஹல்ட் இப்படி இதுகீளத் தவிர ிவற ஋ன்ை இபேக்கும்...? அது ாதரியஹேல்
வந்துட்டு, ஋துவும் க஺ீைக்கலன்னு ாகஹல௃த்த஺ ிபஹட்டுட்டு ிபஹய்ட்ைஹங்க
ிபஹல...”, அவன் தன் பெகத்ீத ாசஹல்ல, அதற்கு ிேல் விசஹரிக்க ஋துவும்
இல்ீல ஋ன்பதுிபஹல் க஺ளம்பிவிட்ைஹர்கள்.

ிபஹலீஸ் ாசல்லிவ..., ரவிீய வட்டில்

ீ விட்டுவிட்டு, “நீ ங்க ந஺ம்ேத஺யஹ
ாகஹஞ்ச ிநரம் ாரஸ்ட் ஋டுங்க, நஹன் ஸஹஸ்பிைல் ிபஹயிட்டு, பஹத்துட்டு
விரன்...”, ேபேத்துவேீை க஺ளம்பிவிட்ைஹன்.

ிபஹகும் வழ஺யில், தன் வண்டிீய ஌தஹவது வண்டி பஹிலஹ பண்ட௃க஺றதஹ

஋ை கவைித்துக் ாகஹண்ிை வந்தவன், இல்ீல ஋ன்பீத உறுத஺படுத்த஺க்
ாகஹண்ை பிறகு, எபே பஹழீைந்த கட்டிைத்து பக்கம் தன் வண்டிீயத்
த஺பேப்பியவன், புயல் ிவகத்த஺ல் உள்ிள த௃ீழந்தஹன்.

஋த஺ர் பட்ை அீைவீரப௅ம் தன் கரஹத்ித வித்ீதயில் கவைித்தவன்,

“ஸ்கவுண்ட்ரல்ஸ்..., உங்கக஺ட்ிை ஋ன்ைைஹ ாசஹன்ிைன்....? ஋ன்
ாசக்க஺பெரிட்டிகல௃க்கு ஋ந்த ஆபத்தும் வரக் கூைஹதுன்னு ாசஹன்ிைைஹ
இல்ீலயஹ? ஆைஹ..., ஋ன்ை பண்ைி வச்ச஺பேக்க஻ ங்க..? எபேத்தன் ீக
ிபஹச்சு..., அவனுக்கு ேட்டும் ீக த஺பேம்ப க஺ீைக்கஹேல்
இபேக்கட்டும், கூண்ிைஹை வச்சு அச஺ட் ஊத்த஺ கரச்சுடுிவன்.

“ிபஹலீசுக்கு உங்க ஋லும்பு கூை க஺ீைக்கஹது...”, கல௅த்து நரம்பு புீைக்க

கத்த஺யவன், ஆத்த஺ரம் குீறயஹேல் ேீ ண்டும் அடித்து துீவத்தஹன்.

“஍ியஹ அண்ிை..., சம்பவம் ாகஹஞ்சம் தத்பைபேஹ இபேக்கட௃ம்னு, ெஸ்ட்

எபே க஻ றல் ேட்டும் ிபஹட்டுட்டு, ேக்கம் ிபஹை ீவக்கட௃ம்னு ந஺ீைத்ிதஹம்.
ஆைஹ..., அவங்க ாரண்டுிபபேம் ஋க்ஸ் ஆர்ே஺ ிேனுங்கன்னு ஋ங்கல௃க்குத்
ாதரியஹேல் ிபஹச்சு, ைப்புன்னு துப்பஹக்க஺ீய ஋டுக்கிவ, பசங்கல௃க்கு ஋ன்ை
ாசய்யன்னு ாதரியஹேல்....,

“தப்புதஹண்ிை..., பதட்ைத்த஺ல் ஋ன்ை ாசய்யன்னு ாதரியஹேல் நைந்த தப்பு

அது. அதஹன் நஹங்கிள அவிைஹை ீகீய எபே கவர்ல ிபஹட்டு கட்டி,
உைிை ஆம்புலன்சுக்கும் தகவல் ாகஹடுத்துட்டுதஹன் வந்ிதஹம்...”, வல஺யில்
ப௃ைக஺யவஹறு, நடுக்கேஹகிவ உீரத்தஹன்.

93
“அதைஹல் ேட்டும்தஹன் நீ ங்க இன்னும் ஋ன்க஺ட்ிை ிபச஺ட்டு இபேக்க஻ ங்க...,
இல்லன்ைஹ....”, கண்களில் கைீல கக்க஺யவன், “சரி..., ாகஹள்ீளயடிச்ச
ாபஹபேள் ஋ல்லஹம் ஋ங்ிக...?”.

“அண்ிை..., அது இங்ிகதஹன் இபேக்கு. இப்ிபஹ நஹங்க ஋ன்ை ாசய்யட௃ம்?”,

அவீை அீழத்துச் ாசன்று அவற்ீற கட்டியவஹிற ிகட்ைஹன்.

“ம்..., ஆல௃க்கு எபே லட்சம் ைஹலபேம், ிதீவயஹை அளவு சரக்ீகப௅ம்

஋டுத்துிகஹங்க. தங்கத்த஺ல் ீக ீவத்தஹல்..., அீத விக்கும்ிபஹது
ேஹட்டுவங்க,
ீ ிசஹ..., அீதாயல்லஹம் அப்படிிய ிபஹட்டுட்டு ஆல௃க்கு எபே
பக்கம் ிபஹய்டுங்க.

“எபே ேஹசம் கழ஺ச்சு இங்ிக த஺பேம்பி வந்து, உங்க ிவீலீயப் பஹபேங்க...,

இப்ிபஹிவ க஺ளம்புங்க. பைத்ீத உங்கல௃க்குத் ாதரிஞ்ச ஌ாென்ட் க஺ட்ிை
ேட்டும் ேஹத்துங்க, ிவற யஹர் க஺ட்ிைப௅ம் ேஹத்தக் கூைஹது புரிப௅தஹ..., ேீ ற஺
விஶயத்ீத தப்பஹ ாசய்துட்டு, ேஹட்டிக஺ட்ைஹல்..., நஹன் ாபஹல்லஹதவைஹ
ேஹற஺டுிவன்...”, அவன் ிபச்ிச எபே நடுக்கத்ீத ஌ற்படுத்த, அடுத்த பத்ித
ந஺ே஺ைத்த஺ல் அங்க஺பேந்து க஺ளம்பிவிட்ைஹர்கள்.

தஹனும் அங்க஺பேந்து ாவளிியற஺யவன், ேபேத்துவேீைக்குச் ாசன்று

ாசக்க஺பெரிட்டிகளின் உைல்நலத்ீதப் பற்ற஺ ேபேத்துவர்களிைம்
உீரயஹடியவன், அவர்கள் குடும்பத்ீத சந்த஺த்து, அவர்கள் ச஺க஺ச்ீசக்கஹை
பைத்ீத கம்ாபைிிய ஌ற்றுாகஹள்ல௃ம் ஋ை உீரத்தவன், அவர்கள்
உைல்நலேஹக஺ ிவீலக்கு வபேம்வீரக்குேஹை சம்பளப் பைத்ீதப௅ம்
அலுவலகம் ாகஹடுக்கும் ஋ை நம்பிக்ீக அளிக்க, தளர்ந்து ிபஹயிபேந்த அந்த
குடும்பத்தவரின் ப௃கங்களில் எபே நம்பிக்ீக எளி.

அது ேட்டுேல்லஹேல்..., நஷ்ை ஈடு ஋ை ச஺ல இலட்சங்கீள அவன் வழங்க,

அவர்களது குடும்பம் அவீை நன்ற஺யஹல் நீைத்தது.

அடுத்த நஹள் கஹீல த஺ைசரிீய ஆவலஹக ாேஹய்த்தவன், தஹன் ஋த஺ர்பஹர்த்த

ாசய்த஺ இல்லஹதீதக் கண்டு சற்று புபேவம் சுபேக்க஺யவன், தன் அடுத்த
ிவீலீய பஹர்க்கச் ாசன்றஹன். அவன் ப௃கத்ீத ிகள்வியஹக எபே
பஹர்ீவ பஹர்த்தீதத் தவிர ிவறு ஋துவும் விைவவில்ீல ரவி.

஌ாைன்றஹல் அவன் ாசய்ப௅ம் ிவீலயின்ிேல் அவபேக்கு அவ்வளவு

94
நம்பிக்ீக இபேந்தது. “ிைட்..., பூம்ாபஹழ஺ல்க்கு ாநக்ஸ்ட் சப்ரிெ஺ஸ்ைர்
யஹர்ன்னு ாதரியட௃ம். அவீை நஹீளக்ிக புடிச்சஹகட௃ம், நஹன்
அதுக்குதஹன் க஺ளம்பிறன், ாகஹஞ்சம் நம்ே ிேஹகன் க஺ட்ிை விசஹரிக்கச்
ாசஹல்லுங்க...”, அவன் ிகட்டு, அவர் ஋ீதப௅ம் இல்ீலாயன்று ாசஹல்வது
க஺ீையஹித. அடுத்த இரண்டுேைி ிநரங்களில், அவனுக்குத் ிதீவயஹை
தகவல் அளிக்கப்பை, த஺பேப்த஺யஹக புன்ைீகத்துக் ாகஹண்ைஹன்.

தங்ீகீய கல்லூரிக்கு அனுப்பஹேல், அவிளஹடு எபே நஹள் ப௃ல௅வதும் ஊர்

சுற்ற஺யவன், அன்று ேஹீலயில் அவீள அேரீவத்து ிபச஺ைஹன். தஹன்
ஊபேக்கு ாசன்றுவிட்டு ச஻க்க஺ரம் த஺பேம்பிவிடுவதஹகவும், ஋க்கஹரைம்
ாகஹண்டும் தவறஹை நைவடிக்ீகயில் ஈடுபை ேஹட்ிைன் ஋ன்றும் அவல௃க்கு
வஹக்களிக்க, அவன் த஺ைப௃ம் தன்ிைஹடு ிபசிவண்டும் ஋ன்ற
ந஺பந்தீையின் ாபயரில் அவள் சம்ேத஺க்க, அவிைஹ..., தன்ீை உைிை
பஹர்க்கிவண்டும் ஋ன்று அைம் பிடிக்கவில்ீல ஋ன்றஹல் அவிளஹடு
ிபசுவதஹக அவனும் வஹக்களித்தஹன்.

அடுத்த நஹள் கஹீல ாசய்த஺த்தஹல௃ம் அவீை ஌ேஹற்ற, அவிை குழம்பிப்

ிபஹைஹன். இங்ிக ிவீல ஋ன்ற இரண்ாைல௅துக்கு பின்ைஹல்
ாெயச்சந்த஺ரன் சுற்ற, ாெயச்சந்த஺ரன் ஋ன்ற எபேவன் இல்லஹத க஺ரஹேத்ீத
ரச஺க்கவும் ப௃டியஹேல், ாவறுக்கவும் ப௃டியஹேல் தவித்துக் ாகஹண்டிபேந்தஹள்
எபேத்த஺.

தந்ீதயின் ந஺ம்ேத஺ீயக் கஹண்ீகயில் சந்ிதஹசம் ாகஹள்ல௃ம் ேைம்,

தஹயின் ப௃கம் நஹல௃க்கு நஹள் கவீலீய பூச஺க் ாகஹள்ள, ந஺ம்ேத஺ அீைய
ப௃டியஹேல் தவித்தஹள்.

தஹயஹ..., தந்ீதயஹ...? ேைம் ந஺ீல ாகஹள்ளஹேல் தவித்தது. „அவன் பக்கப௃ம்

஋துவும் ந஺யஹயம் இபேக்குிேஹ...?‟, ச஺ந்த஺க்கத் துவங்க஺ய ேைம், „஋ன்
அப்பஹீவ ாதஹல்ீல ாசய்ய அவன் யஹர்...?‟, ப௃ரண்ைவும் ாசய்தது.

அித ிநரம்..., ச஺ன்ைத்தஹய் ந஺ம்ேத஺ இழந்து தவிப்பீத பஹர்க்ீகயில்,

„அவன் வந்துவிை ிவண்டும்..‟, ஋ன்று அவீள அற஺யஹேில அவள் ேைம்
ிவண்டியது ஋ன்ைிவஹ உண்ீே.

ஆைஹல் அீத இதுதஹன் ஋ை உைரக் கூை ப௃டியஹேல், ஌ிதஹ எபே

ாவறுீே ேைீத அல௅த்த, வட்டுக்குள்ிள
ீ இபேக்கவும் ப௃டியஹேல், பூிவஹடு

95
ஊர் சுற்றவும் ப௃டியஹேல், கடுக்கஹியஹடு புளியங்கஹய் அடிக்கவும்
ப௃டியஹேல், ஋ீதத் ிதடுக஺ிறஹம், ஌ன் இப்படி இபேக்க஺ிறஹம் ஋ன்பது
புரியஹேல் தவித்துக் ாகஹண்டிபேந்தஹள்.

ப௄ன்றஹம் நஹள் கஹீலயில் அவன் ஋த஺ர்பஹர்த்த ாசய்த஺ அவன் பஹர்ீவயில்

விழ, அீத ரவியிைம் கஹட்டியவன், த஺பேப்த஺யஹக புன்ைீகத்துக்
ாகஹண்ைஹன்.

“஋ப்படிப்பஹ இது...?”, அவர் ிகட்க,

அந்த பஹழீைந்த கட்டிைத்த஺ன் பக்கம் குடிகஹரர்கல௃ம், இரவில், ிலஹட்

஌ற்ற஺வபேம் லஹரி டிீரவர்கள் தங்கள் உைல் ிதீவீய தீர்த்துக்
ாகஹள்ளவும் எதுங்குவஹர்கள் ஋ன்பீத ாதரிந்ித ாபஹபேட்கீள அங்ிக
பதுக்க஺ ீவக்கச் ாசஹல்ல஺யிபேந்தஹன் ாெயச்சந்த஺ரன். அீத அவரிைம்
ாசஹல்ல஺யவன்,

“ிபஹலீஸ் க஺ட்ிை இபேந்து ஋ப்படிப௅ம் ரத்த஺ைம் வஹங்க஺டுவஹர். குடிகஹரனும்,

லஹரிக்கஹரனும் ஋டுத்தது ிபஹக, ே஺ச்சம் அவங்கல௃க்கு க஺ீைக்கும். அந்த
தங்கப௃ம் ஋டுத்தவங்க விக்கப் ிபஹகும்ிபஹது ச஻ஸ் பண்ைிடுவஹங்க,
இைிிேல் நம்ே பக்கப௃ம் வர ேஹட்ைஹன்...”, அவைது புன்ைீகயில்,
விிரஹத஺ீய ாெயச்சந்த஺ரன் ீகயஹல௃ம் ப௃ீறீயப் பஹர்த்து பிரே஺த்துப்
ிபஹயிபேந்தஹர் ரவி.

பகுத஺ - 10.

எபே வழ஺யஹக ாசன்ீையில் அீைத்து பிரச்சீைகீளப௅ம் ப௃டித்தவன்,

பூம்ாபஹழ஺ல் க஺ரஹேத்துக்குத் த஺பேம்பிவிட்ைஹன். ாசய்யிவண்டிய ிவீலகள்
அீைத்தும் கண்ப௃ன் பைம்ிபஹல் விரிய, இைிிேல் தஹேத஺ப்பத஺ல் பலன்
இல்ீல ஋ன்பது ாதளிவஹக புரிந்து ிபஹைது.

அவன் வரீவ சுிரஷ் ஋வ்வளவு ஆவலஹக ஋த஺ர்பஹர்த்தஹிைஹ, அீதவிை

பைேைங்கு ஆவலஹக ஋த஺ர்பஹர்த்தஹள் ஏவியஹ. அதற்கு கஹரைப௃ம் அவள்
தஹய் தஹன்..., வட்டுக்குள்
ீ தந்ீத அீேத஺யஹக இபேப்பத஺ல் இபேந்ித, அவன்

96
ஊபேக்குள் வரவில்ீல ஋ன்பது அவல௃க்கு ாதரிய வந்தது.

ாெயச்சந்த஺ரன் கஹபேக்குள் இபேந்து இறங்கும்ாபஹல௅ித சுிரஷ் ஏடிிபஹய்

வரிவற்க, “ிவீலாயல்லஹம் ஋ப்படி ிபஹகுது...?”, ிகட்ைவஹிற
இறங்க஺ைஹன்.

“஋ல்லஹம் நல்லபடியஹ ிபஹகுதுண்ிை. புது இஞ்ச஺ைியர் ாரஹம்பிவ

சுறுசுறுப்பு. ிேஸ்த஺ரிப௅ம் அதுக்கு ஌த்த ேஹத஺ரி விஶயத்ீத கப்புன்னு
புடிச்ச஺க்க஺றஹங்க...”, பத஺ல் ாகஹடுத்தவஹிற அவன் பின்ைஹல் ஏடிைஹன்.

ஆறுேைிிநரம் கஹர் ஏட்டிவந்த கீளப்ீப கூை ாபஹபேட்படுத்தஹேல்,

கட்ைைம் வஹர்க்க ந஺ீல அீேக்கும் பைிீய ப௃தல஺ல் பஹர்ீவயிட்ைஹன்.
அவீைப் பஹர்த்த இஞ்ச஺ைியர் ஏடி வர, “஋ன்ீைக்கு தளம் ிபஹைறீங்க?”.

“சஹர்..., ாகஹஞ்சம் ெல்ல஺ கம்ே஺யஹ இபேக்கு, அது வந்துட்ைஹ உைிை

ஆரம்பிச்சுைலஹம்....”, பவ்யேஹக பத஺ல் ாகஹடுத்தஹன். சுிரஷ் ாசஹல்லஹித ஋ை
கண்ெஹீை கஹட்டிய ஋ீதப௅ம் அவன் கவைிக்கத் தயஹரஹக இபேக்கவில்ீல.

“கம்ே஺யஹவஹ...? சுிரஷ்....”, அவன் பக்கம் த஺பேம்பிய ாெயச்சந்த஺ரன், அவன்

கண்களில் தடுேஹற்றத்ீதப் பஹர்த்தவன்,

“சரி, நீ ங்க ிபஹங்க...”, இஞ்ச஺ைியீர அனுப்பிவிட்டு ிகஹபேஹக சுிரஶ஺ன்

பக்கம் த஺பேம்பியவன், ிவகேஹக தங்கள் குடிீசக்குள் த௃ீழந்தஹன். அவன்
பின்ைஹிலிய பீதப்பஹக ஏடியவன், நடுக்கேஹக அவன் அபேக஺ல் ந஺ன்றஹன்.

“஋ன்ை ஆச்சு...?”, அவன் குரில இப்ாபஹல௅து நீ ாசஹல்ல஺யஹக ிவண்டும்

஋ை உீரக்க,

“அண்ிை..., வந்துண்ிை...”, அவன் இல௅க்க,

“அதஹன் வந்துட்ிைிை..., ாசஹல்லு...”, இபேம்பஹய் எல஺த்தது அவன் குரல்.

“஋ப்படி ாசஹல்லன்னு ாதரியீலண்ிை..., நஹலு ிலஹட் ெல்ல஺ வந்துச்சு,

நஹலஹவது ிலஹட் ிலட்ைஹ வரிவ, கஹீலயில் ாகஹட்ிறஹம்னு ாசஹல்ல஺ட்டு
ிபஹய்ட்ைஹங்க. நஹனும் ாரண்டு ரஹத்த஺ரி தூங்கஹததஹல் ிநத்து ாகஹஞ்சம்
அசந்துட்ிைன். விடிஞ்சு பஹர்த்தஹல்..., டிீரவர் ிலஹீை இறக்க஺ட்ிைன்னு
ாசஹல்ல஺ கஹீச வஹங்க஺ட்டு ிபஹய்ட்ைஹன்.

97
ஆைஹ...”,

“ந஺ெேஹிவ அந்த ிநரம் ாசக் பண்ைட௃ம்னு ிதஹைிவ இல்லண்ிை.

அவங்க ிபஹை பிறகுதஹன் பஹர்த்ிதன். ிபஹீை ிபஹட்டு ிகட்ைஹல்...,
நீ ங்கிள ெல்ல஺ீய ேஹத்த஺ட்டு இப்ிபஹ ஋ங்கக஺ட்ிை ிகக்கறீங்களஹன்னு
஋குறறஹன்..., ஋ைக்கு ஋ன்ை ாசய்யன்னு ாதரியீல..., அதஹன்...”, தஹன்
஌ேஹந்துவிட்ிைஹிே, கவைக் குீறவஹக இபேந்துவிட்ிைஹிே, ஋ன்ை
ாசஹல்வஹிைஹ ஋ன்ற அச்சம் அவைிைம் ாவளிப்பீையஹகிவ ாதரிந்தது.

“சரி..., ாபரிய ேனுஶர் இப்ிபஹ ஋ன்ை ாசய்ய ிபஹறீங்களஹம்...?”, ப௃கத்த஺ல்

஋ந்த உைர்ீவப௅ம் ாவளிப்படுத்தஹேில ிகட்ைஹன்.

“஋ன்ைஹல் தஹிை உங்கல௃க்கு இந்த நஷ்ைம்..., அதஹன் நஹிை...”,

“நீ ிய...”,

“஋ப்படியஹவது...”, அவன் ாசஹல்ல஺ ப௃டிக்கும் ப௃ன்ைர், ாெயச்சந்த஺ரைின்

கரம் இடிாயை அவன் கன்ைத்த஺ல் இறங்க஺யது.

“தப்புதஹண்ிை...”, தன் கன்ைத்ீத பற்ற஺யவஹறு ப௃ைக஺ைஹன்.

“நீ ாதஹீலத்தது தப்பில்ீல, ஋ன்க஺ட்ிை ேீறக்கட௃ம்னு ந஺ீைத்த பஹபே,

அதுதஹன் தப்பு. இங்ிக யஹீர கஹப்பஹற்ற பஹக்குற...?”, விழ஺கீள உபேட்டி
அவன் விைவ, ஋ங்ிக தன்ீை தவறஹக ஋ண்ைிவிட்ைஹிைஹ ஋ை நடுங்க஺ப்
ிபஹைஹன்.

“஍ியஹ அண்ிை..., உங்கல௃க்கு துிரஹகம் ந஺ீைக்கிவ ேஹட்ிைண்ிை...”,

அவன் கஹல்களில் ாசன்று விழப் ிபஹைஹன்.

“நஹன் ஋ன்ீை கூை நம்பஹேல் ிபஹிவன், ஆைஹல் உன்ீை...”, கஹல஺ல் விழ

வந்தவீை தூக்க஺ ிதஹிளஹடு அீைத்துக் ாகஹண்ைஹன்.

“இப்ிபஹ உண்ீேீய ாசஹல்லு..., ஋ன்ை நைந்தது...?”, அவீை விலக்க஺

ந஺றுத்த஺யவஹறு ிகட்ைஹன்.

தன் கண்களில் வழ஺ந்த கண்ை ீீர சுண்டி ஋ற஺ந்தவன், “அண்ிை...,

஌ற்கைிவ ிலஹட் ாகஹண்டுவந்த டிீரவர்கள் வரஹேல், ிவற டிீரவர்

98
வந்தப்ிபஹிவ ஋ைக்கு ைவுட் வந்துச்சு. அத஺லும் ஆறுேைிக்ிக அன்ிலஹட்
பண்ைேஹட்ிைன்னு ாசஹன்ைப்ிபஹ இன்னும் சந்ிதகம் அத஺கேஹச்சு.

“ீநட் ஋ல்லஹபேம் தூங்க஺ட்ை பிறகு, லஹரிீய ஸ்ைஹர்ட் பண்ைஹேல்

தள்ளிட்ிை ிபஹய்..., ஊர் பண்ீையஹிரஹை அந்த ாபஹட்ை க஺ைத்துக்குள்ிள
அீத ாகஹட்டியீத நஹன் பஹர்த்ிதன். நம்ே ஆட்கீள ஋ல௅ப்பலஹம்ன்ைஹ
஋ல்லஹம் சரியஹை ிபஹீதயில் க஺ைந்தஹங்க.

“அீதவிை, நீ ங்கல௃ம் இல்ீல..., இது அவிரஹை ஊர்..., இங்ிக அவீர

஋த஺ர்த்து எபே வஹர்த்ீத கூை யஹபேம் ிபசத் தயஹரஹ இல்ீல. அதஹன்...,
உங்கல௃க்குத் ாதரிந்தஹல் நீ ங்க ிகஹபப்பட்டு அவீர ஌தஹவது ாசய்த஺ைப்
ிபஹறீங்கிளஹ...?

“஌ைஹகூைேஹ ஌தஹவது ஆயிடுிேஹன்ற பயத்த஺ல் தஹன் அப்படி

ாசய்ிதண்ிை...”, அவன் ிவகேஹக ாசஹல்ல஺ ப௃டிக்க,

“இன்னும் ஋துிவஹ இபேக்கு ிபஹல...?”, அவீைத் துபேவ,

“அன்ீைக்கு ஋ன்ீை அவங்க இைத்துக்கு கூட்டி ிபஹய்.., ே஺ரட்டிப்

பஹர்த்தஹங்க. அிதஹை இல்லஹேல்..., இங்ிக வர சப்ரிெ஺ஸ்ைீர இவங்கதஹன்
வர விைஹேல் ீவத்த஺பேக்க஺றதஹ ிபச஺க஺ட்ைஹங்க..., அது ிவற ஋ைக்கு எபே
பக்கம் ப௄ீளீய குீைய, ஋ன்ை ாசய்யிறதுன்ிை ாதரியஹேல் இப்படி
பண்ைிட்ிைண்ிை...”,

“உன் அண்ைன் ிேல் உைக்கு இவ்வளவுதஹன் நம்பிக்ீகயஹ...?”, எபே

ேஹத஺ரி குரல஺ல் அவன் விைவ,

“஍ியஹ..., அப்படில்லஹம் ஋துவும் இல்லண்ிை...”, ிவகேஹக பத஺ல்

உீரத்தஹன்.

“ஏிக.., நீ ிபஹய் ிவீலீயப் பஹபே..., ே஺ச்சத்ீத நஹன் பஹத்துக்கிறன்....”,

„஋ன்ை ாசய்யப் ிபஹக஺றஹன்...‟, ஋ை ிகட்க ேைம் ஋ண்ைிைஹலும், இைிிேல்
அவன் பஹர்த்துக் ாகஹள்வஹன் ஋ன்ற நம்பிக்ீகயில் அங்க஺பேந்து அகன்றஹன்.

ாெயச்சந்த஺ரைின் ப௃கிேஹ இப்ாபஹல௅து ிகஹவத்த஺ல் ச஺வந்த஺பேந்தது. „உன்

ிவீலீய ேறுபடிப௅ம் கஹட்ைலஹம்னு பஹக்குற஺யஹ...? அது இைிிேல்
99
நைக்கஹது.... உன் விஶயத்த஺ல் ாபஹறுீேீய ீகயஹண்ைது ஋ன் தவறு,
ச஺ங்கத்ீத ச஻ண்டி விைவஹ பஹர்க்க஺றஹய்..., உைக்கு இபேக்கு...‟,

எபே ிலஹட் ெல்ல஺ ிபஹைீதப் பற்ற஺ அவன் ச஺ற஺து கூை அலட்டிக்

ாகஹள்ளவில்ீல, ஆைஹல்..., அந்த ாபஹன்னுரங்கத்த஺ன் ஆட்ைத்ீத தஹன்
அவைஹல் சக஺த்துக் ாகஹள்ள ப௃டியவில்ீல.

ிவகேஹக வட்ீை
ீ விட்டு ாவளிியற஺யவன், ஊர் ாபரியவர் ஍யப்பீை
ாசன்று சந்த஺த்தஹர். “வஹங்க தம்பி..., ஋ன்ைிவஹ ஊபேக்கு ிபஹய்ட்டியன்னு
சுிரஷ் தம்பி ாசஹன்ைஹப்ல..., இந்த க஺ரயம் பண்ட௃ற விஶயம் ஋ம்புட்டு
தூரத்த஺ல் தம்பி இபேக்கு...?”, அவர் குரல஺ல் இப்படி தள்ளிப் ிபஹக஺றித ஋ன்ற
எபே ஆயஹசம் ாவளிப்பட்ைது.

“நஹீளக்கு கஹீலயில் பத்து ேைிக்கு ந஺லத்ீத விக்க஺றவங்கீள

஋ல்லஹம் வட்டுக்கு
ீ வரச் ாசஹல்லுங்க..., விஶயத்ீத ப௃டிச்சுைலஹம்...”,
ாசஹன்ைவன் க஺ளம்பிவிட்ைஹன்.

அவன் ாசஹன்ைதன் ாபஹபேள் புரிந்தும் புரியஹேலும், அேர்ந்த஺பேந்தவர்,

஋தற்கும் அவன் ாசஹன்ைீதச் ாசய்ிவஹம் ஋ை ஋ண்ைியவர், விஶயத்ீத
ேற்றவர்க்கு ாதரியப் படுத்த஺ைஹர்.

ஊர் ப௃ல௅வதும் பரவும் விஶயம், ாபஹன்னுரங்கத்த஺ன் கஹதுக்கும் ாசல்ல, இடி

இடிாயை நீகத்தஹர்.

“ஸஹ..ஸஹ...ஸஹ..., ஋ிலய்..., இந்த களம் நேக்கு ிதஹதுபைஹதுன்னு ஏைப்

ிபஹரஹன்ிவ..., இந்த ஊபேக்குள் எபே பிடி ேண்ீைக் கூை ஋ண்ற
தயவில்லஹேல் அவைஹல் வஹங்க ப௃டியஹதுில.

“ரிெ஺ஸ்ைரர் இப்ிபஹ ப௄ட௃ ேஹசம் ாேடிக்கல் லீவில் ிபஹயிபேக்கஹன். அது

வீரக்கும் நம்ே பிரபுதஹன் அந்த ச஻ட்டில் உக்கஹபேவஹன்ில. இப்ிபஹ
ாதரிப௅தஹ..., இந்த ரங்கிைஹை பவபே..., வட்டுக்குள்ிளிய
ீ இபேந்தஹலும்
கஹரியத்ீத கச்ச஺தேஹ ப௃டிிபண்ிை.

“நஹீளக்கு ஋ல்லஹீரப௅ம் கூப்பிட்டு, அவனுங்க பத்த஺ரத்ீத த஺பேம்பக்

ாகஹடுக்கப் ிபஹறஹன் பஹிரன். அப்ிபஹ இந்த ஊர்க் கஹரனுங்க இந்த
வஹசப்படி ஌ற஺த்தஹண்ிை ஆகட௃ம். அவனுங்கல௃க்கு அப்ிபஹ இபேக்கு
கச்ிசரி...”,
100
ாகஹக்கரித்தஹர்.

அவரது வஹர்த்ீதகீள ிகட்ை ஏவியஹவுக்கு ஌ாைன்ிற ாதரியஹேல் ேைம்

கலங்க஺யது. அவீை இப்ாபஹல௅துித கஹை ிவண்டும் ஋ன்ற ிவகம்...,
ப௄ன்று நஹட்கள் அவன் இல்லஹத ாவறுீே ாநஹடியில் பறந்ிதஹை, “஋ிலய்
கடுக்கஹ...?”, ாசஹக்கைின் ேகீை அீழத்துக் ாகஹண்டு பின்கட்டு வழ஺யஹக
ஊபேக்குள் ஏடிைஹள்.

கைவைின் ிபச்சும், ஏவியஹவின் ஏட்ைப௃ம்..., „இது ஋ங்ிக ிபஹய்

ப௃டிப௅ிேஹ?‟, ஋ன்ற ஆயஹசத்ீத அளித்தஹலும்,

„அப்படி நைந்துவிைஹதஹ ேஹரியஹத்தஹ...?‟, தன் ிவண்டுதீலப௅ம்

ப௃ன்ீவத்தது.

“஋ிலய் கடுக்கஹ பயந்துட்ை ிபஹல...? ஋ன்ைிவ ாரண்டு நஹளஹ ஆீளிய

கஹங்கீல...?”, தன் ிவஷ்டி த௃ைிீய இைக்கரத்தஹல் பற்ற஺யவஹறு, தைக்கு
ப௃துகு கஹட்டி ந஺ன்ற஺பேந்த ாெயச்சந்த஺ரீை பஹர்ீவயஹல் அலச஺யவஹறு
ிகட்ைஹள்.

தன்னுைன் த஺ைப௃ம் வம்பில௅க்கும் அக்கஹவின் வஹயில் இபேந்து இப்படி எபே

உரக்க ஋ல௅ந்த ிபச்ீசப௅ம் விசஹரிப்ீபப௅ம் எபே ாநஹடி ந஺ன்று கவைித்த
அவிைஹ..., “ஏ..., கீத அப்படிப் ிபஹகுிதஹ...? நஹன் ிவண்ைஹ
அண்ைஹக஺ட்ிை ிபஹய் ிகட்டு வரவஹக்கஹ...”, அவன் நக்கலஹக விைவ,
அவீைப் பஹர்த்து பல்ீல கடித்தவள்,

“சூதஹைேஹ இபேந்துக்ிகஹ ாசஹல்ல஺ிபஹட்ிைன். ஋ண்ற அப்பஹீரப் பத்த஺

உைக்குத் ாதரியஹது...”,

“஌ன் ாதரியஹது...? நல்லஹ ாதரிப௅ிே...”, த஺டுாேை எல஺த்த பூவின் குரல஺ல்

த஺ீகத்தவள்,

“பூவு..., நீ ஋ப்ிபஹடி வந்த...?”, எபே ேஹத஺ரி அவீளப் பஹர்த்து புன்ைீகக்க

ப௃யன்றஹள்.

“நீ நலம் விசஹரிச்ச஺ிய அப்ிபஹிவ வந்துட்ிைன்..., நீ வஹ...”, அவள் ீகீய

அல௅த்தேஹக பற்ற஺க் ாகஹண்டு விடு விடுாவை நைக்க, கடுக்கஹ
஋ன்ைாவன்று புரியஹேல் அவர்கள் பின்ைஹல் ஏடிைஹன்.

101
ேஹந்ிதஹப்பின் பக்கம் அவீள இல௅த்து வந்தவள், “கடுக்கஹ..., நீ வட்டுக்கு
ீ
ஏடுில...”, அவீை விரட்ை,

“இந்த ாபஹம்பீளங்கீளிய நம்பக் கூைஹது..., ஋ங்க அப்பஹபே அப்ிபஹிவ

ாசஹன்ைஹபே, நஹந்ிதன் ிகக்கீல...”, ாபரிய ேைிதைஹக அவன் ாபஹரிய,
க஻ ிழ க஺ைந்த குச்ச஺ீய ஋டுத்து அவன் டிக்க஺யில் எபே அடி ிபஹை, “ிபஹடி
நஹத்தப்பூ...”, அவல௃க்கு அளவம் கஹட்டிவிட்டு, அவள் துரத்தும் ப௃ன்ைஹல்
ஏட்ைம் ஋டுத்தஹன்.

“உன்ீை ாபஹறவு கவைிக்ிகம்ில...”, அவள் குரல் அவீைத் ாதஹைர்ந்தது.

அவ்வளவு ிநரப௃ம் ீகீயப் பிீசந்தவஹறு, தன் தஹவைியின் ப௃ந்தஹீை

த௃ைிீய ீககளஹல் ப௃றுக்க஺க் ாகஹண்டு, „஋ன்ை ிகட்பஹிளஹ?‟, ஋ன்ற
தவிப்ிபஹடு ந஺ன்ற஺பேந்தஹள் ஏவியஹ.

கடுக்கஹ ாசல்லிவ, ந஺தஹைேஹக அவள் பக்கம் த஺பேம்பிய பூவிழ஺,

கூர்ீேயஹக ஏவியஹீவ எபே பஹர்ீவ பஹர்த்தஹள்.

“஋..ன்ை அப்படிப் பஹக்க..?”, தடுேஹற஺ைஹள்.

“஋ன்ை த஺டீர்ன்னு கடுக்கஹ கூை கூட்ைைி...? அம்ேைி ாரண்டு நஹளஹ

஋ன்ீை பஹக்க கூை வரல...?”, ந஺தஹைேஹக ிகள்வி ிகட்க,

ஏவியஹவுக்கு நஹவு ிேலண்ைத்த஺ல் எட்டிக் ாகஹண்ைது. “஌ன்..., கடுக்கஹ

கூை நஹன் வந்தித இல்ீலயஹ...?”, ிகள்விீயிய பத஺லஹக்க஺ைஹள்.

“ஏ..., அப்ிபஹ சரி...”, ஋துவும் ாசஹல்லஹேல் பூவிழ஺ த஺பேம்பி நைக்க, ிவகேஹக

அவள் ீக பிடித்து தடுத்தஹள் ஏவியஹ.

“பூவு ிகஹபப்பைஹித புள்ள..., உங்க அம்ேஹ சத்தம்

ிபஹடுவஹங்கிளன்னுதஹன்...”, அவள் இல௅க்க, தன் ீகீய ாவடுக்ாகை
உபேவிக் ாகஹண்டு ாசல்ல ப௃யன்றஹள்.

“ந஺ல்லுடி..., ஋ீதயஹவது ிபசு...”, தன் எிர ிதஹழ஺, ிபசஹேல் ாசல்வீத

அவளஹல் தஹங்க஺க் ாகஹள்ள ப௃டியவில்ீல.

102
“அதஹன் இப்ிபஹ நீ நல்லஹ ிபசுற஺ிய..., இத஺ல் புதுசஹ நஹன் ிபச ஋ன்ை
இபேக்கு...?”, ிகஹபம் குீறயஹேில பத஺ல் உீரத்தஹள்.

“ாவடுக்குன்னு ிபசஹித பூவு...”, ாகஞ்ச஺ைஹள்.

“சரி இப்ிபஹ ாசஹல்லு..., ஋ன்ைதஹன் நைக்கு...? நீ ாசய்யிறது உைக்ிக சரியஹ

படுதஹ...?”.

“஋துவும் இல்ீல..., ிவைஹம் பூவு..., ஋ைக்கு ஋துவும் ாதரியஹது...? பயம்ேஹ

இபேக்கு...?”, ிதஹழ஺ீய கட்டிக் ாகஹண்டு அவள் ிதஹள் சஹய்ந்தஹள்.
ேைதுக்குள் இபேக்கும் குழப்பம் வஹர்த்ீதகளில் வழ஺ந்தது.

“வட்டுக்குள்ிள
ீ ஋ன்ை நைக்குன்ிை புரியீல, ப௄ட௃ிபபேம் நஹலு சுவத்ீத
பஹத்துக஺ட்டு..., எபே வஹர்த்ீத ிபச஺க்கஹேல்..., சஹப்பஹடு உங்கஹே..., சீேயல்
ாசல்லஹேல்..., ஋ன்ை ாசய்யன்ிை ாதரியஹேல்தஹன்...”, புலம்பியவள்,
கண்களில் வழ஺ந்த நீ ர், பூவின் ிதஹளில் விழ, பீதத்துப் ிபஹைஹள்.

“ம்ச்..., ஏவி..., நஹன் ஋துவும் ிகக்கீல, பஹக்கீல ிபஹதுேஹ...? அல௅வஹத

புள்ள...”, கஹதல் வல஺ீய அனுபவிப்பவல௃க்கு, ிதஹழ஺க்குள் அவீளப௅ம்
அற஺யஹேல், அவல௃க்குள் ாேஹட்டு விட்டிபேக்கும் கஹதல் ாதரியஹேல்
ிபஹய்விடுேஹ ஋ன்ை...? அவீள இறுக அீைத்துக் ாகஹண்ைஹள்.

„இது சரி வபேேஹ...?‟, ாெயச்சந்த஺ரைின் இபேம்பு ிதஹற்றம் பூவின் விழ஺யில்

விரிய, ிதஹழ஺யின் பூஞ்ீச ிதகப௃ம் எபேங்ிக ஋ல௅ந்து வீதத்தது.

***ேறுநஹள் கஹீல..., டீக்கீையில் துவங்க஺ய ேஹநஹடு, ாகஹல்ீல...,

ஆற்றுப் படுீக, ிகஹவில் ஋ை ாதஹைர்ந்து, பத்து ேைிக்கு, ாெயச்சந்த஺ரைின்
வட்டின்
ீ ப௃ன்ைஹல் ந஺ீறவீைந்தது.

“ாபரியவிர..., தம்பி ஋துக்கு வரச் ாசஹன்ைஹப்ல...?”,

“஌தஹவது ாதரிப௅ேஹ...?‟,

“நல்ல ிசத஺ தஹிை...?‟,

„இடிீய இறக்க஺புை ேஹட்டியிள...?‟,

103
ஆர்வப௃ம், கவீலப௅ம், ஋த஺ர்பஹர்ப்பும் ிபஹட்டிிபஹை தன்ைிைம் ிகட்கப்பட்ை
஋ந்த ிகள்விக்கும் விீை அற஺யஹதவரஹக, ஌ிதஹ என்ீற ிபச஺
சம்ேஹளித்தவஹறு அேர்ந்த஺பேந்தஹர்.

“ச஺ன்ைவிை..., ாபரிய தம்பி ஋ங்ிக...?”, சுிரஶ஺ைம் ிகட்க,

“அண்ிை இப்ிபஹ வந்துடுவஹங்க..., யஹீரியஹ அீழச்சுட்டு விரன்னு

ாசஹன்ைஹங்க, ாகஹஞ்சம் ாவயிட் பண்ட௃ங்க...”, ிநரம் ிேலும் ப௃ப்பது
ந஺ே஺ைங்கீள வில௅ங்க, புல௅த஺ீய க஺ளப்பிக் ாகஹண்டு ப௄ன்று வஹகைங்கள்
வந்து ந஺ன்றது.

அத஺ல் என்று அரசஹங்க வண்டியஹக இபேக்கிவ, அீைவபேம் த஺ீகப்பஹக

பஹர்த்துக் ாகஹண்டிபேக்க, ஌ற்கைிவ அங்ிக சுிரஷ் தயஹரஹக ிபஹட்டிபேந்த
இரண்டு ிேீெ, நஹற்கஹல஺க்கு ப௃ன்ைர் இபேவர் வந்து அேர, அவர்கிளஹடு,
விெயனும், ாெயச்சந்த஺ரனும் வந்தஹர்கள்.

ஊர் ேக்கள் தங்கள் கண்கீளிய நம்ப ப௃டியஹேல் த஺ீகத்த஺பேந்தஹர்கள்.

„வரது அரசஹங்க அத஺கஹரியஹ...?, „நம்ே பத஺வஹளர் ஍யஹவஹ..?‟, „இது ஋ப்படி
சஹத்த஺யம்...?‟, „இப்படிக் கூை நைக்குேஹ...?‟, வந்த஺பேக்கும் தம்பி அவ்வளவு
ாபரிய ஆளஹ...? அரசஹங்கத்ீதிய வட்டுக்கு
ீ ாகஹண்டு வந்துடுச்ிச...?,
„ாபஹன்னுரங்கத்ீத அைக்க சரியஹை ஆீளத்தஹன் கைவுள் அனுப்பி
வச்ச஺பேக்கஹர்...‟,

„இப்ிபஹ அத஺கஹரி ஋துக்கு வந்த஺பேக்கஹரஹம்...?‟, „இங்ிக வட்டில்

ீ ஋ன்ை
ாசய்ய ப௃டிப௅ம்...? „஋ன்ை ாசய்யப் ிபஹறஹங்களஹம்...?‟ வந்த அத஺கஹரி எபே
டீீய குடித்து ப௃டிக்கும் ிநரத்துக்குள் ாேஹத்த ஊபேம் பரபரத்துப் ிபஹைது.

அித ிநரம் இரண்டு கஹல்கள் ிபீயக் கண்ை உைர்வில், நஹலுகஹல்

பஹய்ச்சல஺ல் ாபஹன்னுரங்கத்த஺ன் வட்ீை
ீ ிநஹக்க஺ ஏடியது. அதன்
ப௃கத்த஺ிலஹ ேரை பீ த஺.

„இீத ஍யஹக஺ட்ிை ஋ப்படிச் ாசஹல்ல...?‟, அதன் ேைம் ப௃ல௅வதும் பதட்ைம்.

ஆைஹலும் விஶயத்ீத ாசஹல்லஹேல் இபேக்க ப௃டியஹித..., ஏட்ைத்ீத
விீரவுபடுத்த஺யது.

ாதஹண்ீைீய எபே ாநஹடி ாசபேே஺ய அத஺கஹரி, ஊர் ேக்கீள ந஺தஹை

பஹர்ீவ பஹர்த்தஹர். “உங்க ந஺லத்ீத ாெயச்சந்த஺ரனுக்கு க஺ரயம் பண்ைிக்
104
ாகஹடுக்க உங்கல௃க்கு சம்ேதம் தஹிை...?”, வந்தத஺ல் அத஺கஹரி ிபஹன்று
இபேந்தவர் ிகட்க, த஺ீகப்பில் உீறந்து ிபஹயிபேந்த ேக்கள்
அீைவரிைப௃ம் அசஹத்த஺ய அீேத஺.

„஋ன்ை JC இது...?‟, அத஺கஹரி கண்களஹல் விைவ, „ாவயிட்...‟, அவன் கண்கள்

அவபேக்கு பத஺ல் உீரத்தது.
அத஺கஹரியின் ப௃கத்த஺ல் குழப்பத்ீத பஹர்த்த ஍யப்பன் அவிர ப௃தல஺ல்
ாதளிந்து, “஋ங்கல௃க்கு ப௃ல௅ சம்ேதங்ீகயஹ...?”, அவபேக்கு பத஺ல்
உீரத்தவர், “஋ன்ைிவ ாசஹல்லுத஺யஹ...?”, ஊர் ேக்களிைம் த஺பேம்பிைஹர்,
அவர்கல௃ம் சுய ந஺ீைவுக்கு வந்து, „ஆம்‟ ஋ை ிகஹரசஹக உீரத்தஹர்கள்.

வண்டியில் இபேந்து ையிப் ாேஶ஺னும் இறக்கப்பை, அவர்களது ந஺லங்கள்

அீைத்தும் ாெயச்சந்த஺ரைின் ாபயபேக்கு ேஹற்றப் பட்ைது. அத஺கஹரிகளின்
ப௃ன்ைிீலயிிலிய பைப௃ம் ாகஹடுக்கப்பை, அீைவர் ப௃கத்த஺லும் அப்படி
எபே த஺பேப்த஺.

ிேலும் எபே ேைி ிநரம் அந்த ீைப் ாேஶ஺ைின் ஏீச ேட்டுிே அங்ிக
ந஺ீறந்த஺பேக்க, ேக்கள் ப௃கங்கிளஹ, பிரே஺ப்பிலும், ந஺ீறவிலும் நீைந்து
ிபஹயிபேந்தது.

அவர்கள் ஋த஺ர்பஹர்த்த அளீவ விை, அத஺காதஹீகக்கு ாெயச்சந்த஺ரன்

இைத்ீத வஹங்க஺யிபேக்க, அந்த க஺ரஹேத்த஺ல் இபேந்த அீைவபேக்கும் அது
எபே ிபஹன்ைஹளஹக ேஹற஺ப் ிபஹைது.

ிேலும் எபே ேைி ிநரம் அத஺கஹரிகள் ந஺லங்கீள அளப்பது, கல் ிபஹடுவது

஋ை கழ஺ய, அீைத்தும் ப௃டிய ேத஺ய ிவீளீயத் தஹண்டி விட்ைது. அன்று
பக்கத்து ைவுைில் இபேந்து உைீவ வரவீழத்தவன், ஊபேக்ிக விபேந்து
ாகஹடுத்தஹன்.

“தம்பி..., ாரஹம்ப சந்ிதஹசம். ந஺லத்ீத வித்துட்ிைஹிேன்னு கவீலப் பை

ீவக்கஹேல், ேைசுக்குள் ந஺ம்ேத஺ீயப௅ம் சந்ிதஹஶத்ீதப௅ம் தந்த஺பேக்க஻ ங்க.
இந்த நன்ற஺ீய நஹங்க யஹபேிே ேறக்க ேஹட்ிைஹம்...”, ஍யப்பன், தஹன் ஊபே
ாபரியவர் ஋ன்பீதப௅ம் ேறந்து அவன் கரத்ீத பற்ற஺க் ாகஹண்டு கண்ை ீர்
விட்ைஹர்.

ந஺லத்ீத அவர்களிைே஺பேந்து ாபற்றுக் ாகஹண்ைஹலும், அவரவர் ந஺லத்த஺ல்

105
அவர்கள் உீழத்து, ப௄ன்ற஺ல் எபே பஹகம் அவர்கீள ஋டுத்துக் ாகஹள்ள
ாசஹல்ல஺விட்ைஹிை. இப்படி எபே ேைது யஹபேக்கு வபேம்? விவசஹயம் ாசய்யத்
ிதீவயஹை நீ ர் வளத்துக்கு தஹன் ஌ற்பஹடு ாசய்வதஹகவும்
ாசஹல்ல஺விட்ைஹன்.

உீழப்பஹளிகள் அீைவபேம் ாநக்குபேக஺ ந஺ன்றஹர்கள். நைப்பது அீைத்தும்

கைவஹ நைவஹ ஋ன்று நம்ப ப௃டியஹத ஆச்சரியம். ேடியில் இபேக்கும் பைம்
ாசஹன்ைது, நைப்பீவ கைவில்ீல ஋ன்று. நைப்பீவ அீைத்ீதப௅ம்
கைவுள் கண்ை பக்தர்கள் ிபஹல, இீேக்க ேறந்து பஹர்த்த஺பேந்தது அந்த ஊர்.

“தம்பி..., நீ ங்க..., ந஺சேஹன்னு...”, அவரஹல் ிபசவும் ப௃டியவில்ீல.

“இபேங்க அத஺கஹரிகீள அனுப்பிட்டு விரன்...”, அவர் கரத்ீத ஆதூரேஹக

தட்டிக் ாகஹடுத்தவன், அங்க஺பேந்து அவர்கீள வழ஺யனுப்பிவிட்டு த஺பேம்பி
வந்தஹன்.

“தம்பி..., நீ ங்க சஹத஺ச்சுட்டீங்க. ஋ங்க ேக்கல௃க்கு எபே விடிீவ

ாகஹடுத்துட்டீங்க. ஋ங்ிக அடிீேகளஹ ேஹற஺ப் ிபஹிவஹிேஹ...? பட்ைைத்த஺ல்
ிபஹய் பிச்ீச ஋டுப்ிபஹிேஹ...? வஹழ்க்ீக எபே ிபஹரஹட்ைேஹிவ
ிபஹய்டுிேஹன்னு கவீலயஹ இபேந்ிதஹம்..., ஋ல்லஹத்ீதப௅ம் இல்லஹேில
பண்ைிட்டீங்க.

“஋ங்க நன்ற஺ீய ஋ப்படி கஹட்ைன்னு ஋ங்கல௃க்குத் ாதரியீல. உங்கீளப்

பஹர்க்கும்ிபஹது..., ஋ைக்கு இன்ாைஹபே „நரி‟ யஹத்தஹன் கண்ட௃க்குத்
ாதரியறீங்க.

“அவன் ேட்டும் இன்ீைக்கு இபேந்த஺பேந்தஹல்..., ேக்க ஋ல்லஹம் ஋ப்படி

இபேந்த஺பேப்ிபஹம் ாதரிப௅ேஹ...? ம்ச்..., ஋ங்க ாகஹடுப்பீை அவ்வளவுதஹன்
தம்பி...”, அவர் ிபச்ச஺ல் வழ஺ந்த ஌கம் தஹக்க஺யீத விை, அந்த „நரி‟ ஋ன்ற
ாபயர் அவீை தஹக்க஺யதுதஹன் அத஺கம்.

எபே ந஺ே஺ைம் அவைஹல் ஋ீதப௅ம் ிபச ப௃டியவில்ீல. „ாபஹங்க஺ாயல௅...‟,

அவன் ேைம் குப௃ற, இது ிகஹபத்ீத கஹட்டும் இைே஺ல்ீல ஋ை அவன்
ப௄ீள அற஺வுறுத்த, ப௃யன்று தன் ிகஹபத்ீத எதுக்க஺யவன்,

“஍யஹ..., ஊபேக்கு புத஺யவைஹை ஋ன்ீை, உங்கல௃ள் எபேவைஹக ஌ற்றுக்

ாகஹண்ைித ஋ைக்கு ாபரிய சந்ிதஹசம். ஋ன்ிேல் நம்பிக்ீக ீவத்து, உங்க
106
ந஺லங்கீள ஋ைக்கு ாகஹடுத்து இபேக்க஻ ங்க. இதுவீரக்கும் நீ ங்க இழந்த
அீைத்ீதப௅ம் உங்கல௃க்குப் ாபற்றுத் தரஹேல் நஹன் ஏய ேஹட்ிைன்...”,
அவன் குரல஺ன் அல௅த்தம், அவீர த஺ீகக்க ீவத்தது.

பகுத஺ - 11.

ஊிர ாகஹண்ைஹட்ைத்த஺ல் ப௄ழ்க஺ இபேக்க, ஏவியஹவின் விைஹ

ீ ரைகளேஹக
ேஹற஺ இபேந்தது. ாபஹன்னுரங்கத்துக்ிகஹ, தன் ிகஹபத்ீத அைக்கும் வழ஺
அற஺யஹேல் குப௃ற஺ப் ிபஹைஹர்.

ாசஹக்கன் ப௄லம் அவர் அற஺ந்த விஶயங்கள் அீைத்தும் அவ்வளவு

உவப்பஹைதஹக இபேக்கவில்ீல. கூண்டுப் புல஺ிபஹல் அீறக்குள் அவர்
நைக்க, அீத ாநடுிநரேஹக பஹர்த்துக் ாகஹண்டிபேந்த ஏவியஹவஹல், எபே
கட்ைத்துக்குிேல் அீேத஺யஹக இபேக்க ப௃டியவில்ீல.

“஋ன்ைங்கப்பஹ...? ஋ன்ைத்துக்கு ிகஹபேஹ இபேக்க஺ய? ிகஹவப்பைஹதீய...?

ிகஹவப்பட்ைஹல் உங்க உைம்பு தஹிை ாகட்டுிபஹவும்...”, உண்ீேயஹை
கவீல அவள் குரல஺ல்.

“஋ன்ைகண்ட௃ ிபசுத..., ிகஹவப்பைஹேல் ஋ப்படி இபேக்க? இந்த ஊர்

பயக்கல௃க்கு நஹன் ஋ம்புட்டு ாசஞ்ச஺பேப்ிபன். எபே நல்லது ாகட்ைது
ாதஹைங்க஺, அம்புட்டுக்கும் நம்ேக஺ட்ிை வர பயக்க, இப்ிபஹ பட்ைைத்து
பவுீசக் கண்ை உைிை கச்ச஺ ேஹறுதஹனுவ...,

“அீத ஋ப்படி கண்ட௃ கண்டுங் கஹைஹேல் இபேக்க? எண்ட௃ ேண்ைஹ

இபேந்துட்டு...., இப்ப..., ஋விைஹ எபேத்தனுக்கு ாேஹத்த ஊீரப௅ம் தஹீர
வஹர்த்து ாகஹடுத்தஹல்..., ேைசு வல஺க்குது கண்ட௃...”, தன்ிேல் இபேக்கும்
தவீற அழகஹய் ேீறத்து பூச஺ ாேஹல௅க஺ைஹர்.

ஊர்ேக்கள் ந஺லங்கீள அடிேஹட்டு விீலக்கு ிகட்ைதும், அவர்கீள

விவசஹயம் ாசய்ய விைஹேல் ாசய்ததும், ஊீரிய சுடுகஹைஹக ேஹற்ற
ப௃ீைந்தீதப௅ம் வஹகஹய் ேீறத்துக் ாகஹண்ைஹர்.

“நீ ங்க ாபரியவர் க஺ட்ிை அடிச்சு ிபச஺யிபேக்க ிவண்டியதுதஹிைப்பஹ...,

107
அாதப்படி நீ ங்க ாவளிிய ாகஹடுக்க ப௃டிப௅ம்னு ிகக்க ிவண்டியது
தஹிை...”, உள்குத்து அற஺யஹேல் ாவள்ீளயஹய் விைவிைஹள்.

ேற்ற ிநரேஹக இபேந்த஺பேந்தஹல்..., „அம்ேஹடி.., நீ ிபஹய் ிவற ிவீல

பஹபேம்ேஹ...‟, ஋ை நஹசூக்கஹக விரட்டும் ாபஹன்னுரங்கம், அன்று ிகஹபத்த஺ன்
பிடியில் இபேக்கவும், தன் உள்ளக் குப௃றீல யஹரிைம் ாகஹட்ை ஋ன்று
ாதரியஹேல் இபேக்கிவ, “஋ன்ைம்ேஹ ிபசுத..., உண்ற அப்பன், அவனுங்க
க஺ட்ிை ிகக்குறதஹ...? அதுக்கு உன் அப்பன் இன்ாைஹபே ாசன்ேம்
஋டுக்கட௃ம்...”, தன் ாகத்ீத விைஹேல் ிபச஺யவர்,

“இவனுங்க ஋டுப்பஹர் ீகபிள்ீளங்கம்ேஹ..., ஋ல்லஹம்..., வந்த஺பேக்கஹிை...,

அந்த பட்ைைத்துக்கஹரன் பண்றது. ஋வ்வளவு நஹள்ன்னு பஹர்ப்ிபஹம்...,
ாரண்டு ேஹசம் ிபஹைஹல்..., அவன் லட்சைம் ாதரிஞ்சுட்டு ிபஹகுது...”,
அலட்ச஺யிபஹல் ிபச஺யவர்,

இறுத஺யஹக..., “஋ிதஹை ே஺ச்சேஹவது இபேக்குிேஹன்னு அதுிவற...”, தன்ீை

ேீ ற஺ புலம்பியவர், ஏவியஹவின், “அப்பஹ...”, ஋ன்ற சற்று அத஺ர்ந்த குரல஺ல்
ந஺தஹைத்துக்கு வந்தஹர்.

“சரி..., சரி..., ஊர் விவகஹராேல்லஹம் உைக்கு ஋ன்ைத்துக்கு..., நீ ிபஹ...”,

சட்ாைை ாதளிந்து அவீள விரட்டிைஹர்.
தன் அீறக்குத் த஺பேம்பியவல௃க்கு, கஹரைிே இல்லஹேல் தஹயின்ிேல்
ிகஹபேஹக வந்தது. “இப்ிபஹ உைக்கு குல௃ குல௃ன்னு இபேக்குிே.
அப்பஹபேக்ிக எபேத்தன் கஷ்ைம் ாகஹடுக்கஹன். அவனுக்கு நீ ேஹரியஹத்தஹ
க஺ட்ிை ிவண்டுதல் ீவக்க...”, ேைதுக்குள் ாேஹட்டுவிடும் ாேல்ல஺ய
உைர்வுகீள விை, தந்ீதப் பஹசிே ே஺குந்து இபேந்தது.

அவீள ாவறுீேயஹக எபே பஹர்ீவ பஹர்த்தவர், “விீைீய விீதச்சஹ

விீைீயத்தஹன் அறுவீை பண்ை ப௃டிப௅ம்...”, நறுக்ாகை வஹர்த்ீதீய
உீரத்தவர், ிேில அவளிைம் ிபசஹேல், அடுப்பில் இபேந்த குழம்பில்
கவைத்ீத ாசலுத்த஺ைஹர்.

“யம்ிேஹவ்...”, அத஺ர்வஹக குரல் ாகஹடுக்க, “அந்தஹள் ேவதஹிை நீ ...,

உன்க஺ட்ிை ிவற ஋ன்ைத்த ஋த஺ர்பஹர்க்க ப௃டிப௅ம்...? ஆைஹ எண்ட௃ ேட்டும்
ாசஹல்லுிதன்..., நீ த஺ ஋ன்ீைக்கும் சஹகஹது...”, கண்ைில் வழ஺ப௅ம் கண்ை ீீர
ேகல௃க்குக் கஹட்ைஹேல் ேீறத்தவர் த஺பேம்பிக் ாகஹண்ைஹர்.

108
ேகளிைம் ஋ீதப௅ம் ாவளிப்பீையஹக உீரக்கவும் ப௃டியஹேல், அித ிநரம்
உண்ீேீய உீரக்கவும் ப௃டியஹேல் ேபேகுவது அவபேக்கு ேட்டும் தஹிை
ாதரிப௅ம்.

தஹயின் ிபச்ச஺ல் ஋துவும் ாதளிவஹகப் புரியவில்ீல ஋ன்றஹலும், தன்

தஹய்க்கு புத஺தஹக வந்த஺பேப்பவன்ிேல் அளவுகைந்த பஹசம் இபேக்க஺றது
஋ன்பது ேட்டும் அவல௃க்குத் ாதளிவஹகப் புரிந்தது. அது ஋தைஹல் வந்தது...?
அவீை ஋ப்படி அம்ேஹவுக்குத் ாதரிப௅ம்...? ிகள்விகல௃க்கு விீை
சத்த஺யேஹக தஹயிைே஺பேந்து க஺ீைக்கஹது ஋ன்பது ேட்டும் அவல௃க்குத்
ாதளிவஹகப் புரிய, அீேத஺யஹக அங்க஺பேந்து அகன்றஹள்.

தந்ீத தங்கீள ஊர் விஶயத்த஺ல் தீலயிடுவீதியஹ, அவரது

ாசயல்களில் தீலயிடுவீதியஹ விபேம்புவது இல்ீல. தந்ீத ாசய்ப௅ம்
ச஺ல விஶயங்கள் ஏவியஹவுக்குப் பிடிக்கவில்ீல ஋ன்றஹலும், அவர்ிேல்
ாகஹண்டுள்ள பஹசம் அவற்ீற ாபரிதுபடுத்த அனுேத஺த்தத஺ல்ீல.

ஆைஹல்..., இவ்வளவுநஹள் தந்ீதயின் ஋ந்த ாசயல஺லும் பஹத஺க்கஹேல்

இபேந்த தஹயின் நைத்ீத ேஹற்றம், ஏவியஹவுக்குள் ாபபேம் பிரளயத்ீத
உபேவஹக்க஺யது. தஹய் புத஺யவீை இவ்வளவு நம்பிைஹல்..., அவனுக்கு
பரிந்துாகஹண்டு வந்தஹல்..., ியஹச஺க்க ியஹச஺க்க தீல வல஺ப்பதுிபஹல்
இபேக்க தீலீய பற்ற஺க்ாகஹண்டு அங்க஺பேந்து அகன்றஹள்.

ாசல்லும் ேகீள எபே பஹர்ீவ பஹர்த்தவர், „அவர் ேகன்னு ந஺பைபிக்கற஺ிய

நீ ...‟, ிவதீையஹக ஋ண்ைிக் ாகஹண்ைஹர்.
ஊபேக்குள் தஹன் வஹங்க஺ய ந஺லங்கீள ாெயச்சந்த஺ரன் ாசம்ீே படுத்த
ப௃யல, ஊிர என்றுகூடி அவைது உதவிக்கு வந்தது. ந஺லங்கீள இரண்ிை
நஹளில் ாசம்ீேப்படுத்த஺யவனுக்கு, விவசஹயம் ாசய்ய ிதீவயஹை நீ ீர
஋ப்படிப் ாபறுவது ஋ன்பதுதஹன் ாபரிய விைஹவஹக அவன்ப௃ன் இபேந்தது.

ஊபேக்கு ாவளிிய ஏடும் ஆறு அவன் கவைத்ீத கவரத் தவறவில்ீல.

ஊபேக்குள் இபேக்கும் கம்ேஹய் ஋ன்ை ஆயிற்று...? ேரத்த஺ைடியில் அேர்ந்தவன்
ச஺ந்த஺க்க, அவீைக் கஹை ஍யப்பன் வந்தஹர்.

“஋ன்ைதம்பி..., ஌ிதஹ ிரஹசீையஹ இபேக்கஹப்ல இபேக்கு...?”, ிகட்ைவர்

109
சஹவதஹைேஹக தன் ிதஹளில் இபேந்த துண்ீை ஋டுத்து, அவன் அபேக஺ல்
விரித்தவர் அேர்ந்து ாகஹண்ைஹர்.

அவீர அேர்த்தலஹக எபே பஹர்ீவ பஹர்த்தவன், ந஺லத்ீத பஹர்த்தவஹிற தன்

தஹீைீய தைவிக் ாகஹண்ைஹன். “஋ப்படி விவசஹயம் பண்ைப் ிபஹிறஹம்னு
ியஹச஺க்க஺ற஺யளஹ தம்பி...?”, அவன் பத஺ல் ிபசஹதீத கண்டுாகஹள்ளஹேல்
விைவிைஹர்.

„இல்ீல..‟, ஋ன்பதுிபஹல் தீல அீசத்தவன், “ஆத்து தண்ைிீய ஋ப்படி

ஊபேக்குள் ாகஹண்டு வரதுன்னு ியஹச஺க்க஺ிறன்...”, எிர ிபஹைஹக
ிபஹட்ைஹன்.

“஋ன்ை தம்பி ாசஹல்லுத஺ய..? பத்து பன்ைண்டு வபேஶத்துக்கு ப௃ன்ைஹடி

இப்படித்தஹன்..., ஆத்துத்தண்ைி ஊபேக்குள் வந்து, ஊிர ாவள்ளக்கஹைஹ
ே஺தந்துச்சு. கம்ேஹயி ந஺ரம்பி வழ஺ய, தண்ைி ிபஹக இைே஺ல்லஹே..., ாபஹண்டு
ாபஹடுசு ஋ல்லஹம் நம்ப௄பே ேலக்ாகஹயில்ல ிபஹயில்ல இபேந்தஹக.

“பத்துநஹல௃ ேீழ ந஺க்கஹேல் ஊத்த, ேக்க ஋ல்லஹம் த஺ண்ைஹடிப்

ிபஹய்ட்ிைஹம். ாபஹறவு ஆத்தஹ கபேைவச்சு, ேீழ ந஺ன்னு, ேறுக்கஹ தண்ைி
வடிய அஞ்சு நஹல௃.., சஹப்பஹடு இல்ல, தூக்கே஺ல்ல, தவிச்சு ிபஹய்ட்ிைஹம்.

“அன்ீைக்கு நம்ே பிரச஺ைண்டு ஍யஹதஹன் கவபோேண்டு ஆட்கீள

கூட்டியஹந்து ஋ன்ைிேஹ ாசஞ்சு, ஆத்து தண்ைி ஊபேக்குள் வர விைஹே
ாசய்தஹக...”, எபே ாபபேப௄ச்ீச ாவளிியற்ற஺யவர்,

“அப்ிபஹ அவபே ாசய்தது நல்லஹத்தஹன் இபேந்துச்சு. வஹைம் வபேஶம்

தவறஹேல் ஊத்த, ாசழ஺ப்பஹத்தஹன் இபேந்ிதஹம். கம்ேஹயி தண்ைிப௅ம் ீக
ாகஹடுக்க, விவசஹயம் நல்லஹத்தஹன் நைந்துச்சு. ஋ன்ீைக்கு வஹைம்
஋ங்கீள ஋ேஹத்துச்ிசஹ..., அன்ீைக்கு பிடிச்சது தம்பி இந்த ாகரகம்...”, எபே
விவசஹயியின் ந஺யஹயேஹை வல஺ அவர் குரல஺ல் வழ஺ய, ிேற்ாகஹண்டு
அவரஹல் சற்று ிநரம் ிபச ப௃டியவில்ீல.

„ம்கும்...‟, ாெயச்சந்த஺ரன் அவீர கீலக்க,

தன்ீை சற்று சுதஹரித்தவர்..., “அாதன்ைிவஹ நம்ே ேீலயபேவி

஌ேஹத்தஹேல் தண்ைிீயக் ாகஹடுத்து, அந்த ஆத்ீத வத்த விைஹேல்
பஹத்துக்குது. ஆத்துக்குள்ிள பம்பு வச்சு, ஊபேக்குள்ிள இபேக்கும் தண்ைி
110
ிைங்குக்கு தண்ைிீய ஌த்த஺, ந஺தப௃ம் ஊபேக்குள் குடிதண்ைிக்கு வஞ்சீை
இல்லஹேல் பண்ைிப் ிபஹட்ைஹபே நம்ே பிரச஺ைன்ட்ீையஹ, இல்லன்ைஹ
அதுக்கும் த஺ண்ைஹடிப் ிபஹயிபேப்ிபஹம்.

“஋ப்படிியஹ..., அவபே ிரஹசீையஹ இபேக்கிபஹய் நம்ே ேக்க இந்த

ேட்டுக்கஹவது இங்கை ாபஹீளக்ிகஹம். இல்லன்ைஹ.., ஋ங்க஺ட்டு ிபஹய்,
஋ன்ை ாசய்ய...?”, ாபஹன்னுரங்கத்த஺ன் புகழ் பஹடி ப௃டிக்க, ேைதுக்குள்
ச஺ரித்துக் ாகஹண்ைஹன்.

„ேக்களின் வஹழ்வஹதஹரத்ீதிய ப௃ைக்க஺விட்டு, பச஺த்த நஹய்க்கு ாரஹட்டித்

துண்ீை ிபஹட்டு கஹப்பது ிபஹல், குடிதண்ை ீீர ேட்டும் ாகஹடுத்துவிட்டு,
அவர்கள் வஹீய அழகஹய் அீைத்து விட்ைஹிை...‟, ேைதுக்குள்
ாபஹபேே஺ைஹன்.

“஍யஹ..., அந்த கம்ேஹயி ஋ன்ை ஆச்சு...?”, ிேம்ிபஹக்கஹய் ிகட்பதுிபஹல்

இபேந்தஹலும், கண்டிப்பஹக அீதப௅ம் தன் கட்டுபஹட்டுக்குள் தஹன்
ீவத்த஺பேப்பஹன் ஋ன்று ேைதுக்குள் ஋ண்ைிக் ாகஹண்ைஹன்.

அீத ாேய்யஹக்குவதுிபஹல்..., “கம்ேஹயில இப்ிபஹ ேீ னு வளக்கஹக தம்பி.

அாதன்ைிவஹ நம்ே கம்ேஹயி ேட்டும் ஋ம்புட்டு ாவயில் அடிச்சஹலும்
இன்ீைக்கு வீரக்கும் வத்திவ இல்ீல. அாதன்ைிேஹ அதுக்குள்ிள
நஹலு ஊத்து இபேக்குன்னு ாசஹல்லுதஹக.

“அது ாநசந்ிதன்..., இல்லன்ைஹ இம்புட்டு வபேஶேஹ வத்தஹேல்

இபேக்குேஹ...?”, ச஺லஹக஺த்தஹர்.

„அைக் கைவுிள...‟, ஋ை ஋ண்ைிக் ாகஹண்ைவன்,

“ேீ ன் யஹர் வளக்கஹ...?”, தன் ீக கடிகஹரத்ீத ஆரஹயந்தவஹிற அவன்

ிகட்க,

“஋ல்லஹம் நம்ே பிரச஺ைண்ட் ஍யஹதஹன். வபேஶத்துக்கு இபேபத்தஞ்சஹயிரம்

ிகஹயிலுக்கு கட்டிடுதஹக இல்ல...”, இபேபத்ீதந்தஹயிரம் அவீரப் ாபஹறுத்த
அளவில் ாபரிய ாதஹீகயஹகிவ இபேந்தது.

„அைப்பஹவிங்களஹ..., கம்ேஹயிில இபேந்து நீ ங்க தண்ைி ஋டுத்துைக்

கூைஹதுன்னு ேீ ன் வளக்ிகன்னு அவன் எபே சஹக்ீக ாசஹன்ைஹ..., அீதப௅ம்

111
கண்ீை ப௄டி நம்பிக஺ட்டு இபேக்கஹனுங்கிள...‟, ேைதுக்குள் ாபஹபேே஺யவன்,

“அப்ிபஹ கம்ேஹயிில இபேந்து விவசஹயத்துக்கு தண்ைி ஋டுக்கலஹிே...”,

஋துவும் அற஺யஹதவீைிபஹல் விைவிைஹன்.

“஋ன்ைதம்பி கூற஺ல்லஹேல் ிகள்வி ிகக்க஺ய...”, அவரது ிகள்விக்கு, „஋ைக்கு

கூற஺ல்ீல, இவங்கல௃க்கு ாரஹம்ப இபேக்கஹேஹ...?‟, தீலீய ீேயேஹக
அீசத்தவன், அவீர ந஺ே஺ர்ந்து பஹர்த்தஹன்.

“அதஹன் கம்ேஹயில ேீ ன் க஺ைக்குல்ல..., அத஺ல் இபேந்து இபேக்க தண்ைிீய

஋டுத்துப் ிபஹட்ைஹ..., ேீ ாைல்லஹம் ாசத்துடுே஺ல்ல. அது ேட்டுே஺ல்ல, ஊத்து
தண்ைிப௅ம் ேதகு ாதஹறக்க அளவுக்கு ஊறீல, ஌ிதஹ ேீ னுக்குன்னு ஊறுற
ேஹத஺ரி ாகஹஞ்சேஹத்தஹன் ஊறுது..., ஆத்தஹ ிகஹயிலுக்கு வபேம்படி வந்தஹ
ிபஹதும்னு ந஺ீைச்சஹ, அீத ேஹத்த நஹே யஹபே...”, ிகஹயில் இபேக்கும்
த஺ீசீயப் பஹர்த்து கும்பிட்ைஹர்.

அவரது அற஺யஹீேீய ஋ண்ைி அல௅வதஹ ச஺ரிப்பதஹ ஋ன்ிற அவனுக்குத்

ாதரியவில்ீல. ஊர் ாபரியவர் ஋ை அீைவரஹலும் ாகஹண்ைஹைப்படும்
இவர் ந஺ீலிய இப்படி ஋ன்றஹல்..., ஆட்டு ேந்ீத கூட்ைேஹக஺ய ேக்கீள
஋ன்ை ாசய்ய?

„கம்ேஹயில் ஊற்றும் இல்ீல எபே ேண்ட௃ம் இல்ீல. இத஺லும் அந்த

ாபஹன்னுரங்கத்த஺ன் ீகதஹன் ஋ீதியஹ ாசய்க஺றது...‟, ச஺ந்ீதீய
ீகவிட்ைவன், “஍யஹ ஋ைக்கு எபே சந்ிதகம். ப௃ன்ைஹடி ஊபேக்குள் வந்த
ஆத்து தண்ைி வழ஺த்தைம் ஋ன்ை ஆச்சு...? அது கவர்ாேண்டு இைம்
தஹிை...”, விஶயம் அவபேக்குப் புரிக஺றதஹ ஋ை க஺டுக்குப் பிடி ிபஹட்ைஹன்.

“அதுவஹ தம்பி..., அது..., ஋ைக்கு சரியஹ ந஺ைவில்ீலிய..., அங்கைதஹன்

இபேக்கும். நஹன் ிவண்ைஹ பஹத்து ாசஹல்லவஹ...?”, „அதஹிை..., அது ஋ங்ிக
ிபஹயிற்று...?‟, ப௃தல் ப௃ீறயஹக ச஺ந்த஺க்கத் துவங்க஺யவர், அீத அவைிைம்
ாவளிப்படுத்த ேைே஺ன்ற஺ சம்ேஹளித்தஹர்.

஋ன்ைதஹன் இபேந்தஹலும்... பிறந்து வளர்ந்த ஊீர புத஺தஹக வந்த அவைிைம்

விட்டுக் ாகஹடுக்க ேைம் வரவில்ீல.
“ியஹச஺ச்சு ாசஹல்லுங்க..., நஹனும் ியஹச஺க்கிறன்...”, அங்க஺பேந்து

112
஋ல௅ந்துவிட்ைஹன்.

ாசல்லும் வழ஺யில், பஹீதயில் அவீை ஋த஺ர்ாகஹண்ைஹர் எபே வயதஹை

ப௄தஹட்டி. “஋ய்யஹ..., ரஹசஹ..., நீ தஹன் புதுசஹ வந்த஺பேக்க புள்ீளயஹ...? எபே
ேஹசேஹ ஋ைக்கு ச஻க்கு வந்து கவபோேண்டு ஆஸ்பத்த஺ரியில் க஺ைந்ிதன்.
ிநத்துதஹன் ஊபேக்குள்ிள வந்ிதன். அப்பத்தஹன் நம்ே பக்கத்து வட்டு
ீ கேல஺
ாசஹல்லுச்சு..., நரி வட்ீை
ீ இடிச்சுப் ிபஹட்ைஹகன்னு..., அதஹன் பஹத்துிபஹட்டு
ிபஹகலஹம்னு வந்ிதன்...”, ப௃துக஺ல் கூைல் வில௅க எடிசலஹக இபேந்தஹர்
அந்த ப௄தஹட்டி.

அவீைிய இீேக்கஹேல் சற்று ிநரம் ாவற஺த்தவர், “அப்படிிய

கற்பகத்ீத ாகஹண்டு இபேக்ீகய்யஹ... உண்ற ஆத்தஹ நல்லஹ
இபேக்கஹளஹயஹ...?”, ாபஹக்ீக வஹயில், தள்ளஹீேப௅ம் ிசர்ந்து ாகஹள்ள,
தடுேஹற஺ விைவிைஹர்.

எபே ாநஹடி அவர் ிகள்வியிலும், ிபச்ச஺லும் த஺ீகத்தவன், ேறு ாநஹடி அந்த

இழக்கம் ாதஹீலத்தவைஹக, அவரது ிகள்விக்கு பத஺ல் உீரக்க ேறுத்தஹன்.
“உண்ற ிகஹவம் ந஺யஹயம்ிதன். ஋ைக்குத் ாதரிப௅ம்யஹ..., ஋ன்ீைக்கஹச்சும்
எபே நஹள் நஹன் கண்ை ப௄ை ப௃ந்த஺ நீ வபேவன்னு. அித ேஹத஺ரி அந்த
ேகேஹயி உன்ீை ாகஹண்டுவந்து ிசத்துட்ைஹ பஹத்த஺யஹ...”, அவன் ீகீய
பற்ற஺க் ாகஹள்ள ப௃யன்றஹர்.

அைிச்ீசயஹக இரண்ைடி பின்வஹங்க஺யவன், “நீ இப்ிபஹ ஋ங்ிக ிபஹற

ிபச்ச஺....?”, அவர் ிகள்விக்கு பத஺ல் உீரக்கஹதவன், அவரிைம் ிகள்வி
ிகட்ைஹன்.

ாதஹட்டில் பழக்கம் ஋ன்பது இதுதஹன். இரண்டு வயத஺ல் அந்த ாபரியவீள

ாபயர் ாசஹல்ல஺ அீழக்க அவனுக்கு பயிற்பேவித்த஺பேக்க, இந்த வயத஺ல் கூை
அவைஹல் அீத ேஹற்ற஺க் ாகஹள்ள ப௃டியவில்ீல. அீத ஋ண்ைி
ேைதுக்குள் ாவட்க஺ைஹலும், அவைஹல் அீத தவிர்க்க ப௃டியவில்ீல
஋ன்பதுதஹன் அப்பட்ைேஹை உண்ீே.

“஋ய்யஹ..., இந்த ிபச்ச஺ீய உைக்கு அீையஹளம் ாதரிப௅தஹ...? இது

ிபஹதும்யஹ ஋ைக்கு. ஋ப்படி இபேந்த஺பேக்க ிவண்டிய குடும்பம்..., இப்படி
ச஺தஞ்சு ிபஹச்ிச...”, தன் ிசீல ப௃ந்தஹீைீய ஋டுத்து கண்ை ீீர அவர்
துீைத்துக் ாகஹள்ள,

113
“ஸ்..., இப்ிபஹ ஋துக்கு அழற...? ிபஹ..., ிபஹய் உன் ிவீலீயப் பஹபே.
சஹப்பஹட்டுக்கு ஋ன்ை ாசய்ற...?”, அவீர விரட்டியவன், இறுத஺யில்
அக்கீறயஹய் விசஹரித்தஹன்.

“இந்த அல௅க்கு துீவக்க஺றவல௃க்கு இப்ிபஹ உைம்பில் ாதம்பில்ீல. பச஺ச்சஹ

பண்ீையஹரம்ேஹ வட்டுப்
ீ பக்கம் ிபஹிவன். நம்ே ஏவியஹ பஹப்பஹ சட்டியில்
஋ீதயஹவது உைிை ிபஹட்டுக் ாகஹடுக்கும். த஺ன்னுட்டு கட்ீைீய
சஹச்சுப்ிபன்....”, தன் வறுீேீயப௅ம், ீகியந்தும் ந஺ீலீயப௅ம் வபேத்திே
இல்லஹேல் உீரக்க, ிகட்ை அவனுக்குத்தஹன் ேைம் கைத்துப் ிபஹைது.

உலகம் ஋ங்ிக ிபஹைஹல் ஋ன்ை..., ச஺ல விஶயங்கீள அவ்வளவு சுலபேஹக

ேஹற்ற஺விை ப௃டியஹது ஋ன்ற உண்ீே ப௃கத்த஺ல் அீறய, அீேத஺யஹைஹன்.
தஹங்கிள ஌ிதஹ என்ீற சீேத்ிதஹ..., அந்த ச஺ற஺ய ிஸஹட்ைல஺ல் உண்ிைஹ
சம்ேஹளிக்க, அவபேக்கு உைவு ாகஹடுக்க ப௃டியஹத ந஺ீலீய ேைதுக்குள்
ாவறுத்தஹன்.

“ிபச்ச஺..., நஹன் ிவண்ைஹ அந்த ப௃த்தண்ைஹ கீையிில ாசஹல்ல஺

ீவக்கவஹ...? அங்ிக சஹப்ட்டுக்ிகஹ...”, அவன் உீரக்க,

“அவன் உரப்ப அள்ளி ாகஹட்டிப்புடுவஹன்..., ஋ைக்கு ிவைஹம்யஹ..., நீ எபே

கல்யஹைம் ப௃டிச்சு, அவ ீகயஹில இந்த ிபச்ச஺க்கு சுடு ிசஹறு ிபஹடு,,
அப்ிபஹ வயிறஹர சஹப்புடுிதன்..., நீ ஌ிதஹ ிவீலயஹ ிபஹற ிபஹல,
ிபஹய்யஹ..., அவன் வழ஺ீய விட்டு விலக஺யவர்,

“இந்த ேக்கல௃க்கு ஌தஹச்சும் ாசய்யஹ..., உண்ற அப்பன் ஆீசப்பட்ைது

அம்புட்ீைப௅ம் நீ ாசய்யட௃ம். அீத இந்த ிபச்ச஺ பஹத்துட்டுிதன் கண்ீை
ப௄ைட௃ம்...”, உீரத்தவர் தன் பஹட்டுக்கு நைந்துவிட்ைஹர்.

அவீர த஺பேம்பிப் பஹர்த்தவன், ிவஷ்டி த௃ைிீய ீகயில் பிடித்துக்

ாகஹண்டு, சுிரீஶ அீழத்தவன், கம்ேஹய் பக்கம் நைந்தஹன்.

“஋ன்ைண்ிை புதுசஹ இங்க஺ட்டு ிபஹிறஹம்...”, அவைது ிகள்விக்கு

வழக்கம்ிபஹல் பத஺ல் க஺ீைக்கவில்ீல.

கம்ேஹீய ாநபேங்க஺யவன், அீத சுற்ற஺ வர, “அம்ேஹடி..., ஋வ்வளவு ாபரிய

குளம். இது ந஺ீறஞ்சஹில வபேஶம் புல்லஹ விவசஹயம் பஹக்கலஹம்

114
ிபஹலியண்ிை...”, அவன் ிபச஺க் ாகஹண்ிை இபேக்க, ாெயச்சந்த஺ரைின்
விழ஺கிளஹ ஋ீதியஹ ஆரஹய்ந்து ாகஹண்டிபேந்தது.

அவன் ிபச்சுக்கு எபே தீலயீசப்ீப ேட்டும் பத஺லஹக்க஺யவன், கம்ேஹய்

கீரீய சுற்ற஺வரத் துவங்க஺ைஹன். அவன் ாசய்ீகக்கு கஹரைம் புரியஹேல்
அவன் பின்ைஹல் ாசன்றவன், ாெயச்சந்த஺ரன் கம்ேஹீய உற்றுப் பஹர்க்கிவ,
தஹனும் பஹர்த்தவன்,

“அண்ிை..., ஋வ்வளவு ாபரிய ேீ ாைல்லஹம் க஺ைக்கு பஹபேங்க. எபே ேீ ீை

பிடித்தஹில, எபே நஹள் குழம்புக்கு ஆகும் ிபஹல. இறங்க஺ எண்ீை
புடிச்சுைவஹ...?”, ிபண்ீை சுபேட்டிக் ாகஹண்டு இறங்க ப௃யல,

ாெயச்சந்த஺ரன் பத஺ல் ாகஹடுக்கும் ப௃ன்பு, “஌ய்..., கம்ேஹய்க்குள்ிள கஹல

வச்ச, நஹன் சும்ேஹ இபேக்க ேஹட்ிைன் பஹத்துக்க...”, குரல் ாகஹடுத்தவஹறு ஏடி
வந்தது நம் நஹயக஺யல்லஹேல் ிவறு யஹர்.

சுிரஷ், ாெயச்சந்த஺ரீை த஺பேம்பிப் பஹர்க்க, ஋ைக்கும் இதற்கும் சம்பந்திே

இல்ீல ஋ை த஺பேம்பிக் ாகஹண்ைஹன்.
அவன் அனுேத஺ க஺ீைத்த சந்ிதஹஶத்த஺ல், “஌ன்..., கம்ேஹய் உங்கல௃க்கு
ேட்டும்தஹன் ாசஹந்திேஹ...?”, நக்கலஹக விைவிைஹன்.

“கம்ேஹப௅ம் ஋ங்கல௃க்குத்தஹன் ாசஹந்தம், அத஺ல் க஺ைக்க ேீ னும்

஋ங்கல௃க்குத்தஹன் ாசஹந்தம்...”, ிரஹசேஹக பத஺ல் உீரத்தஹள்.

“அப்படியஹ...? அப்ிபஹ தீலயில் தூக்க஺ட்டு ிபஹகச் ாசஹல்லுைஹ...?”, தன்

ஆரஹய்ச்ச஺ீய ந஺றுத்த஺விட்டு, அவர்கல௃க்கு நடுவில் புகுந்தஹன்.

“஋ன்ை ிகல஺ பண்ட௃த஺யிளஹ...”, ாெயச்சந்த஺ரன் பக்கம் த஺பேம்பிைஹள்.

“இல்லன்னு ாசஹல்ல ேஹட்ிைன்...”, கூர்ீேயஹை பஹர்ீவியஹடு, அைர்ந்த

ேீ ீசக்கு நடுவில் இபேந்த அவன் இதழ்கள் ேட்டும் அீசய, ீககீள
ேஹர்புக்கு குறுக்கஹக கட்டிக்ாகஹண்டு அவன் உீரக்க, அடுத்த வஹர்த்ீத
ிபச ப௃டியஹேல் தடுேஹற஺ப் ிபஹைஹள்.

„ஆண்ைவஹ ஋ன்ை இப்படிப் பஹக்கஹன்..., இதுக்கு இவன் பஹர்க்கஹேல்

இபேந்தஹில ிதவலஹம்...‟, இவ்வளவு நஹள் அவன் தன்ீை எபே பஹர்ீவ
கூை பஹர்க்கவில்ீலிய ஋ை ச஺ட௃ங்க஺யவள், இன்று அவன் பஹர்ீவீய

115
ிநபேக்கு ிநர் ஌ற஺ை ப௃டியஹேல் தன் பஹர்ீவீய விலக்க஺க் ாகஹண்ைஹள்.

ஆைஹலும் அவனுக்கு பத஺ல் ாகஹடுக்கஹேல் இபேக்க அவளஹல்

ப௃டியவில்ீல. “இந்த பகடி ிபசுத ிவீலீய ஋ல்லஹம் ிவற
஋வக஺ட்ிையஹச்சும் வச்சுிகஹங்க..., ஋ன்க஺ட்ிை ிவண்ைஹம். ஋ண்ற
அப்பஹபேக்குத் ாதரிஞ்சது..., ச஻விப்புடுவஹபே...”.

“ச஻வுறதுக்கு ஋ங்க தீல ஋ன்ை த௃ங்கஹ, இல்ல இளந஺யஹ..., இன்னும் ாகஹஞ்ச

நஹளில், இந்த குளம் ேட்டுே஺ல்ீல..., ஊிர ஋ன் க஺ட்ிை தஹன் இபேக்கும்.
அப்ிபஹ பஹக்குிறன்..., உன் பம்ேஹத்து ஋ங்ிக ிபஹகுதுன்னு...”, ச஺வந்த
விழ஺களில் அவன் உீரக்க, உள்ல௃க்குள் குளிரடித்தது அவல௃க்கு.

“அது நைக்கப்ிபஹ பஹத்துக்கலஹம்...”, தீலீய ச஺லுப்பிக் ாகஹண்ைஹள்.

“நஹீளக்கு விடிப௅ம்ிபஹது உன் அப்பன் ஋ன் ப௃ன்ைஹடி அலற஺யடிச்சுட்டு

வந்து ந஺ப்பஹன். அப்ிபஹ நம்புவியஹ...?”, அவன் கண்களில் ச஺ங்கத்த஺ன்
ிவட்ீையஹடும் எளி இபேக்க, அவல௃க்கு கஹல்கள் தள்ளஹடியது.

“஋ண்ற அப்பஹபே உங்க ப௃ன்ைஹடி வரதஹ...? பகல்க்கைவு கஹங்கஹத஺ய...”,

அவள் தந்ீதயின்ிேல் அவல௃க்கு அவ்வளவு நம்பிக்ீக.

அவளது இந்த நம்பிக்ீகிய அவீை இன்னும் ாவற஺ ாகஹள்ள ீவக்க,

“஋ன் ப௃ன்ைஹடி ேட்டும் இல்ீல..., இந்த ஊர் பஞ்சஹயத்து ப௃ன்ைஹடிிய
வந்து ந஺ப்பஹன். ந஺க்க ீவக்க஺ிறன்..., அப்படி இல்ல..., நஹன் எபே அப்பனுக்குப்
ாபஹறக்கல..., பஹப்ிபஹம்டி...”, குரல் உயர்த்தஹேல், ாகஹந்தளிப்ீப
ாவளிப்படுத்தும் அவீை உீறந்துிபஹய் ாவற஺த்தஹள் ஏவியஹ.

பகுத஺ – 12.

தன் குடிீசக்கு வந்து ிசர்ந்துவிட்ை ாெயச்சந்த஺ரைஹல் தன்ீை சற்று

ிநரத்துக்கு ந஺தஹைத்துக்கு ாகஹண்டு வரிவ ப௃டியவில்ீல. „ாபரிய
அப்பன்..., உலகத்த஺ல் இல்லஹத அப்பன்..., அவன் ஋ன்ை இந்த நஹட்டுக்ிக
ரஹெஹவஹ...? இைிிேல் அவன் ஆட்ைம் ஋ல்லஹம் இங்ிக ாசல்லஹதுடி.
கஹட்டுிறன்...‟, ஋ீதயஹவது ாசய்ித ஆகிவண்டும் ஋ை கஹலும் ீகப௅ம்

116
பரபரத்தது.

தஹன் இபேக்கும் ேைந஺ீலயில் ஋ீதயஹவது அவசரப்பட்டு ாசய்யப்ிபஹய்,

அது தவறஹக ப௃டிந்துவிைக் கூைஹித ஋ன்ற ஋ண்ைம் ிதஹன்ற, சற்று ிநரம்
அீேத஺யஹக அேர்ந்துவிட்ைஹன்.

கம்ேஹயில் இபேந்து வந்தது ப௃தல் ாெயச்சந்த஺ரைின் ிகஹபம் கீரீயக்

கைக்க ப௃யன்றுாகஹண்டிபேப்பது சுிரஶ஼க்கு நன்கு புரிந்தது. இதுவீர
ாபண்கள் ஋ன்றஹல் அவர்கீள ந஺ே஺ர்ந்து கூை பஹரஹதவன், அவர்கள்
இபேக்கும் பக்கம் கூை த஺பேம்பஹதவன், இன்று ஏவியஹவிைம் அவ்வளவு
ிபச஺யீத அவைஹல் நம்பிவ ப௃டியவில்ீல.

„அண்ைஹ ஋ப்படி அந்த ஆீள தன் ப௃ன்ைஹடி வர ீவப்பஹர்...? ஋ன்ை

ாசய்த஺பேப்பஹர்....?‟, சுிரஶ஺ன் ியஹசீை எபே பக்கம் இதுவஹகத்தஹன்
இபேந்தது. வஹய் வஹர்த்ீதயஹக ஋ீதப௅ம் ாசஹல்லும் ஆள் அவன் க஺ீையஹது.
அப்படியிபேக்ீகயில்...

„஋ப்படிண்ிை ாசய்யப் ிபஹறீங்க...?‟, ஋ன்று ிகட்க நஹக்கு துடித்தஹலும்,

அவன் ிகஹபத்ீத ஋ண்ைி தன்ீை கட்டுபடுத்த஺க் ாகஹண்ைஹன்.

தன் அபேக஺ல் இபேந்த ெக்க஺ல் இபேந்த நீ ர் ப௃ல௅வீதப௅ம் எிர ப௄ச்ச஺ல்

குடித்தவன், தன் சட்ீை ீபயில் அீலிபச஺ இபேக்க஺றதஹ ஋ை
ிசஹத஺த்துவிட்டு, கட்டில஺ல் க஺ைந்த புல்லட் க஻ ீய ஋டுத்தவன் ிவகேஹக
அங்க஺பேந்து ாவளிியற஺ைஹன்.

அவன் ாசல்வீதப் பஹர்த்த சுிரஶ஼க்கு, அவன் யஹபேக்ிகஹ அவசரேஹக

அீழத்து ிபசப் ிபஹக஺றஹன் ஋ன்பது ேட்டும் ாதளிவஹகப் புரிந்தது.
ஆைஹல்..., யஹபேக்கு ஋ன்பது புரியவில்ீல ஋ன்றஹலும், தன் ிவீலீயப்
பஹர்க்கச் ாசன்றஹன்.

***வட்டுக்குள்
ீ த௃ீழந்த ேகளது ப௃ன்ைஹல் ாசன்று ாபஹன்னுரங்கம் ந஺ற்க,
஋தற்ாகை ாதரியஹேல் அவீரப் பஹர்த்தவள், அவர் ஋ீதியஹ ிகட்க
வபேவதுிபஹல் இபேக்க, “஋ன்ைப்பஹ...?”, ிகள்வியஹக அவீள ஌ற஺ட்ைஹள்.

ாசஹக்கன் ப௄லம் அற஺ந்த விஶயம் அவீர ாகஹத஺ப்பிற்கு உள்ளஹக்க஺யிபேக்க,

அீத ேைதுக்குள் அைக்க஺யவரஹக, “஋ங்கம்ேஹ ிபஹயிபேந்த...? உன்ீைய
கம்ேஹ பக்கம் பஹத்ததஹ ாசஹன்ைஹய்ங்க...?”, அவள் ிதஹளில் ீக
117
ிபஹட்ைவஹறு கூைத்துக்கு அீழத்துச் ாசன்றஹர்.

஌ற்கைிவ ாெயச்சந்த஺ரன் ிபச்ச஺ல் ிகஹபேஹக இபேந்த அவல௃ம்,

“யப்ிபஹய்..., அந்த புதுசஹ வந்த஺பேக்கவனுக்கு ாகஹள்ீள த஺ே஺பேப்பஹ. ஋ம்புட்டு
ாதைவிபேந்தஹ நம்ே கம்ேஹய்க்குள்ிள இறங்க஺ ேீ ீை பிடிக்கப் பஹப்பஹன்...,
அதஹன்..., நல்லஹ ாசஹல்ல஺ப் ிபஹட்டுதஹன் வந்ிதன்...”, ிகஹபம் குீறயஹேல்
ாபஹரிந்தஹள்.

“அதுக்கு அவன் எண்ட௃ம் ாசஹல்லீலயஹ கண்ட௃...”, பஹசேஹக விைவ,

“உண்ற கம்ேஹயின்ைஹ தூக்க஺ தீல ிேல வச்சுக்கன்னு ாசஹல்லுதஹன்.

அவனுக்கு உங்கீளப் பத்த஺ ாதரியஹதுல்ல..., ஋ண்ற அப்பஹபேக஺ட்ிை
வச்சுக஺ட்ைஹ வம்பஹ ிபஹய்டும்னு ாசஹல்ல஺ வச்ச஺பேக்ிகன்...

“அதுக்கு ாதைஹாவட்ைஹ ாசஹல்லுதஹன்..., உண்ற அப்பஹபே ஋ன் ப௃ன்ைஹடி

வந்து ந஺ப்பஹன்னு. இந்த ஊிர அவனுதஹ ஆகப் ிபஹகுதஹம். யஹபேக஺ட்ிை...,
நீ ங்க யஹபேன்னு அவனுக்கு கஹட்டுங்கப்பஹ..., அவன் ாகஹட்ைம்
அைங்கட௃ம்...”, உைர்ச்ச஺ ிவகத்த஺ல் ிபச஺க் ாகஹண்ிை ிபஹைஹள்.

அவள் ிபசுவீத ாபஹறுீேயஹக ிகட்டுக் ாகஹண்டிபேந்தவர், “நீ ஌ம்ேஹ

அவன்க஺ட்ிை ஋ல்லஹம் ிபசுத...? ஋துவஹ இபேந்தஹலும் உண்ற அப்பன் நஹன்
பஹத்துக்க஺டுிதன். ிதீவயில்லஹேல் ாபரிய ேனுஶ ிவீல
ாசய்யிறாதல்லஹம் ிவண்ைஹம் சரியஹ...

“ிபஹ..., ிபஹய் ிதஹட்ைத்ீத சுத்த஺ப் பஹக்குறது, ிகஹயிலுக்குப் ிபஹறது,

இல்ீலயஹ..., பூவுகூை ிசர்ந்து களத்து ிேட்டுக்கு ிபஹய் ிவல ஆவுதஹன்னு
ேட்டும் பஹபே சரியஹ..., ேறுக்கஹ நீ அவிைஹை ிபசுறது ஋ைக்குத் ாதரிஞ்சது..,
ாசஹல்லுதது புரியிதுல்ல...”, ப௃தல் ப௃ீறயஹக தன் ிகஹப ப௃கத்ீத சற்று
அவல௃க்குக் கஹட்டியவர், ியஹசீையஹய் புபேவம் சுபேக்க஺ைஹர்.

„஋ன்ைவஹக இபேக்கும்...? பத்த஺ரப் பத஺ீவ தள்ளிப் ிபஹை நஹன் ப௃யல,

வட்டுக்ிக
ீ பத஺வஹளீர வர ீவத்து ப௃டித்தவன், இப்ாபஹல௅தும் ஋ீதயஹவது
ாசய்யப் ிபஹக஺றஹிைஹ...?‟, குழம்பியவர்,

„அவன் ெல்ல஺ீய வைஹக்க஺யீதிய

ீ அவைஹல் கண்டு பிடிக்க
ப௃டியவில்ீல, இத஺ல் ஋ன்ை ாபரிதஹக ாசய்துவிைப் ிபஹக஺றஹன்...?‟,
ாதைஹாவட்ைஹக ஋ண்ைிக் ாகஹண்ைஹர். ிேில ஋ீதப௅ம் ச஺ந்த஺க்கஹேல் தன்
118
கட்ச஺ அலுவலகம் க஺ளம்பிச் ாசல்ல,

அவர் ாசல்வதற்கஹகிவ கஹத்துக் ாகஹண்டிபேந்த ச஺ன்ைத்தஹய், தன் ேகளது

அீறீய ிநஹக்க஺ ிவகேஹக நைந்தஹர்.

அீறயில் தந்ீதயின் ிகஹப ப௃கத்துக்கஹை கஹரைம் புரிந்தும் புரியஹேல்

குழம்பிிபஹய் படுத்த஺பேந்த ஏவியஹவின் அீறக்குள் புயல்ிபஹல்
த௃ீழந்தவர், கட்டில஺ல் குப்புற படுத்த஺பேந்த அவீள எிர இல௅ப்பில் ிதஹள்
ாதஹட்டு ஋ல௅ப்பியவர், அவள் கன்ைத்த஺ல் ஏங்க஺ எபே அீற விட்ைஹர்.

தன் கன்ைத்ீதப் பிடித்த ஏவியஹவுக்கு எபே ாநஹடி நைந்தது ஋ன்ைாவன்ிற

புரியவில்ீல. கன்ைம் ஋ரிவீத ீவத்து தஹய் தன்ீை அீறந்துவிட்ைஹர்
஋ன்பது ேட்டும் புரிய, ஌ற்கைிவ தந்ீதயின் ிகஹபத்த஺ல் துவண்டிபேந்தவள்,
தஹயின் ாசய்ீகயில் உீைந்ித ிபஹைஹள்.

“அம்ேஹ...”, ேலங்க விழ஺த்தவஹறு, கதற஺யவளது கண்கள் கண்ை ீீரச்

ாசஹரிய, தஹயின் ப௃கத்ீத பரிதஹபேஹக ஌ற஺ட்ைஹள்.

ேகளது ிதஹற்றம் அடி வயிற்ீற பிீசந்தஹலும், அவளது ாசய்ீக

஌ற்படுத்த஺ய ிகஹபம் அத஺கே஺பேக்க, “஌ண்டி இப்படி ஋ன்ீை ிசஹத஺க்க஺ற...?
஋ன் ேைசுக்கு ாகஹஞ்சம் கூை ந஺ம்ேத஺ீய ாகஹடுக்கக் கூைஹதுன்னு உண்ற
அப்பஹபேதஹன் அீலயிறஹபேன்ைஹ..., இப்ிபஹ நீ ப௅ம்...

“அப்படி, அந்த புள்ள உங்கல௃க்கு ஋ன்ைடி ாகடுதல் பண்ைிச்சு...? உைக்கு

விவரம் ாதரிஞ்ச நஹளில் இபேந்ித, ஋த஺லும் தீலயிைஹித, எதுங்க஺ிபஹ
எதுங்க஺ிபஹன்னு தஹிை ாசஹல்ிறன். ஋ண்ற ிபச்ீச ிகக்கஹேல்..., நீ ப௅ம்
உண்ற அப்பிைஹை கூட்டு ிசர்ந்துட்ை இல்ல.

“இைிிேல் இந்த ஆத்தஹக஺ட்ிை ிபசஹித. உண்ற ஆத்தஹ உன்ீைப்

ாபஹறுத்த ேட்டில் இன்ீைியஹை ாசத்துப் ிபஹயிட்ைஹன்னு ந஺ைச்சுக்ிகஹ...”,
அவள், அவரது வஹர்த்ீதகளின் தஹக்கத்ீத க஺ரக஺க்கும் ப௃ன்ிப அங்க஺பேந்து
ாவளிியற஺ைஹர்.

அவர் கண்களிலும் கீர கஹை ப௃டியஹத கண்ை ீர். “அம்ேஹ...”, தன்ீை

ேீ ட்டுக் ாகஹண்டு, ிகவலஹக அவீர அீழத்தவஹறு, பின்ைஹல் ஏை,
அடுக்கீளக்குள் புகுந்துாகஹண்ை அவரது கரங்கிளஹ, ப௃ந்தஹீையஹல் தன்
கண்ை ீீர துீைத்துக் ாகஹண்ைது.

“அம்ேஹ..., நஹன் ாசஞ்சது தப்புன்ைஹ ஋ன்ீை நஹலு சஹத்து ிவண்ைஹ

சஹத்தும்ேஹ. ஋ன்க஺ட்ிை ிபசஹேல் ேட்டும் இபேக்கஹதம்ேஹ. நஹன் இைிிேல்
அவன்...”, அவள் ாெயச்சந்த஺ரீை எபேீேயில் அீழக்க, அடுப்பில் தீீய

119
நீ க்க஺க் ாகஹண்டிபேந்த ச஺ன்ைத்தஹயின் கரம் தன் ிவீலீய ந஺றுத்த,

தன் தவறு புரிந்தவளஹக, “அவர் வம்புக்ிக ிபஹகலம்ேஹ. அவர்க஺ட்ிை

சண்ீை ிபஹை ேஹட்ிைம்ேஹ. அப்பஹபே க஺ட்ிை அவீரப் பத்த஺ ிபசிவ
ேஹட்ிைம்ேஹ. ஋ன்க஺ட்ிை ிபசும்ேஹ...”, தஹயின் ிதஹீளப் பிடித்து
உலுக்க஺யவஹறு ாகஞ்ச஺ைஹள்.

தன் ேகீள இதுவீர ீகநீ ட்டி அடித்ித இரஹத ச஺ன்ைத்தஹய்க்கு அவளது

அல௅ீகப௅ம் ாகஞ்சலும், அவர் ேைீத உபேக ீவத்தஹலும், அவர் ேைத஺ல்
கைன்று ாகஹண்டிபேந்த ாநபேப்ீப அதஹல் அீைக்க ப௃டியஹேல் ிபஹக, தன்
ந஺ீலயில் ேஹற்றிே இல்லஹேல் இபேந்தஹர்.

“அம்ேஹ..., ஋ன்ீை இன்னும் நஹலு அடி ிவண்ைஹ அடிம்ேஹ...., ஆைஹ

ிபசஹேல் ேட்டும் இபேக்கஹதம்ேஹ...”, கதற஺ைஹள்.

அப்ாபஹல௅தும் அவள் பக்கம் த஺பேம்பஹேல் குழம்ீப கலக்க, “அம்ேஹ...,

இைிிேல் ேைசஹல கூை அவபேக்கு ாகடுதல் ந஺ீைக்க ேஹட்ிைம்ேஹ.
஋ன்ீை நம்பும்ேஹ...”, அவள் கதறல் அத஺கேஹக஺யது.

ஆைஹல் தன் ிகஹபத்ீத ேகள் புரிந்ித ஆகிவண்டும், இைிிேல் அவைது

வழ஺க்ிக ாசல்லக் கூைஹது ஋ன்ற பிடிவஹதத்த஺ல் இபேந்த ச஺ன்ைத்தஹய்
அீசிவ இல்லஹேல் ிபஹக,

ஏவியஹவின் அல௅ீக குரல் ிகட்டு வட்டுக்குள்

ீ ஏடி வந்த பிச்ச஺, அவளது
கதறீல தஹங்க ப௃டியஹேல், “அம்ேஹ..., அதஹன் பஹப்பஹ இம்புட்டு
ாசஹல்லுித. ிபசுங்கம்ேஹ...”, ேைம் தஹளஹேல் ாசஹல்ல஺விட்ைஹள்.

“பிச்ச஺..., இவீள இங்ிக இபேந்து ிபஹகச் ாசஹல்லு..., ஋ைக்கு யஹபேம்

ிவண்ைஹம். யஹர் கூைவும் ிபசவும் ிவண்ைஹம்...”, இப்ாபஹல௅தும் அவர்
த஺பேம்பவில்ீல, அவர் கண்கள் கண்ை ீீர ாசஹரிவீத ந஺றுத்தவும்
இல்ீல.

எற்ீற ேகள் கண் கலங்க஺த் துடிக்ீகயில் ஋வ்வளவுதஹன் இறுக்கேஹக

கஹட்டிக் ாகஹண்ைஹலும், கண்கள் உீைப்ாபடுப்பீத அவரஹல் தடுக்க
ப௃டியவில்ீல.

ச஺ன்ைத்தஹய் அல௅வது தஹங்கஹத பிச்ச஺...., “பஹப்பஹ..., அம்ேஹ இப்ிபஹ ிகஹவேஹ

இபேக்கதஹல அப்படிச் ாசஹல்லுதஹக, நீ ாசத்த ாவளிிய ிபஹயிட்டு வஹ...,
கண்டிப்பஹ ிபசுவஹக..., இபே விரன்...”, அங்க஺பேந்து ாவளிியற஺யவள்,
ீகியஹடு பூீவ கூட்டிக் ாகஹண்டு வந்தஹள்.

“ஏவி..., ஋ன்ைத்துக்கு புள்ள அழற...? அத்த..., நீ ப௅ம் ச஺ன்ைப்புள்ள ேஹத஺ரி

120
அல௅துட்டு இபேக்க...”, இபேவீரப௅ம் அதட்டிைஹள்.

“பூவு.., அம்ேஹீவ ஋ன்க஺ட்ிை ிபசச் ாசஹல்லுடி. நீ ாசஹன்ைஹ அம்ேஹ

ிகக்கும்டி..., ாசஹல்லுடி...”, அவள் ீகீய பற்ற஺க் ாகஹண்டு கதற஺ைஹள்.

“பூவு..., இவள ப௃தல்ல இங்கை இபேந்து கூட்டி ிபஹ...”, ச஺ன்ைத்தஹயின்

கண்டிப்பில், இபேவீரப௅ம் பரிதஹபேஹகப் பஹர்த்தவள், ஏவியஹீவ
அங்க஺பேந்து அீழத்துச் ாசல்வதுதஹன் உத்தேம் ஋ைப் புரிய, உைைடியஹக
ிதஹழ஺ீய இல௅த்துக் ாகஹண்டு ாவளிியற஺ைஹள்.

“஋ன்ீைய வுடு..., நஹன் அம்ேஹக஺ட்ிை ிபசட௃ம்...”, அவிளஹடு ாசல்லஹேல்

ப௃ரண்டிைஹள்.

அவர்கள் ாசல்லிவ..., “பஹப்பஹ பஹவம்ேஹ. அது அல௅து நஹன்

இன்ீைக்குதஹன் பஹக்ிகன்..”, அவள் புலம்ப, “இப்ிபஹ உன்க஺ட்ிை யஹரஹவது
விளக்கம் ிகட்ைஹங்களஹ..? சரி ாதஹைப்பத்துக்கு ஏீலீய ஋ல்லஹம்
க஻ ற஺யஹச்சஹ...? அங்கை ிவீலீய விட்டுிபஹட்டு இங்கை ஋ன்ை
வியஹக்க஺யஹைம்..., ிபஹ ிபஹய் ிவீலீயப் பஹபே...”, அவீள
விரட்டிைஹலும், ேபேந்துக்கும் அவர் குரல஺ல் ிகஹபம் இபேக்கவில்ீல.

அவள் ிவீலீய பஹர்க்கச் ாசல்ல, ிசஹர்ந்துிபஹய் அடுக்கீள தீரயில்

அேர்ந்துவிட்ைஹர் ச஺ன்ைத்தஹய். ஆறுதல் ாசஹல்ல ப௃டியஹத தவிப்பு ேைீத
கவ்விக் ாகஹள்ள, “஋ண்ற ேவ...”, அவர் உள்ளம் தவித்தது.

***ாவளிிய ேஹந்ிதஹப்புக்கு அவீள இல௅த்துச் ாசன்ற பூிவஹ..., “அப்படி

஋ன்ைத்தடி பண்ைித் ாதஹீலச்ச...? உன்ிேல உசுீரிய வச்ச஺பேக்க அத்த
ிபச ேஹட்ிைன்னு ாசஹல்லுற அளவுக்கு இப்ிபஹ ஋ன்ைத்த நைந்துச்சு...?”,
ிதஹழ஺ீய ேரத்த஺ன் க஺ீளயில் அேர ீவத்து, தஹனும் அபேக஺ல் அேர்ந்து
ாகஹண்ைஹள்.

ேஹந்ிதஹப்பு ப௃ல௅வதும் ேரங்கள் பூத்த஺பேக்க, ேஹேரத்த஺ன் பூவில் ிதை ீக்கள்

ாேஹய்க்க, அீதிய இீேக்க ேறந்து ாவற஺த்த஺பேந்தஹள் ஏவியஹ.

“ிகக்கது உன் கஹத஺ல் வில௅கீலயஹ...?”, அவீள உலுக்க, கஹீலயில்

நைந்தவற்ீற என்று விைஹேல் ாசஹல்ல஺ ப௃டித்தஹள் ஏவியஹ.
அீைத்ீதப௅ம் ிகட்ை பூிவஹ..., “நீ அந்த ஆள்ட்ை ிபசுைது உண்ற
அப்பஹபேக்கு ஋ப்படித் ாதரிப௅ேஹம்...?”, இவ்வளவு ிநரேஹக அீதப் பற்ற஺ிய
ச஺ந்த஺க்கஹேல் இபேந்தவள், ாவடுக்ாகை ந஺ே஺ர்ந்து பஹர்த்தஹள்.

121
„அதஹிை...‟, ச஺ந்ீத ஏை, தன் ப௄ீள உைர்த்த஺ய விஶயத்ீத நம்பவும்
ப௃டியஹேல், நம்பஹேல் இபேக்கவும் ப௃டியஹேல், கண்கள் இரண்டும் அீல
பஹய்ந்தது.

“இப்ிபஹ ஋ன்ைத்துக்கு ாபரிய ச஺஍டி ேஹத஺ரி ிநஹட்ைம் ிபஹடுத...?

அாதல்லஹம் உண்ற பின்ைஹடி யஹபேம் இபேக்க ேஹட்ைஹக, ஋ல்லஹம் அந்த
அண்ைஹ பின்ைஹடிதஹன் சுத்துவஹக..., உண்ற அப்பஹபே யஹபே..”, பூ ாநஹடித்து
ாகஹள்ள, அவீள அத஺ர்வஹய் பஹர்த்தஹள்.

பூவிழ஺யின் ேைிேஹ, தன் தஹப௅ம், தந்ீதப௅ம் ிபசுவத஺ல் ிபஹய் ந஺ீலத்தது.

ப௃தல்நஹள் நரியின் வட்ீை
ீ எபேவன் இடித்துவிட்ைதஹக ஊபேக்குள் ிபச,
அவள் தந்ீதியஹ..., தஹயிைம், “கஹலம் த஺பேம்புது புள்ள..., ஋ம்புட்டு நஹல௃
ாபஹய் ாெயிக்கும். கைவுள் இபேக்கஹன்...”,

“உங்கல௃க்கு ஋ன்ை ிகஹட்டியஹ பிடிச்ச஺பேக்கு...? சத்தேஹ ிபசஹத஺ய..., ஋வன்

கஹத஺லயஹவது வில௅ந்தஹ வம்பஹ ிபஹய்டும். ஋ப்படிியஹ..., கஹலம் ிபஹவ
ப௃ன்ைஹடி அந்த கைவுல௃ ச஺ன்ைத்தஹயிக்கு ந஺ம்ேத஺ீய ாகஹடுத்தஹிை
அதுிவ ிபஹதும்...”, இபேவரின் ிபச்சும் தஹேஹக கஹத஺ல் விழ, அீத
இப்ாபஹல௅து ந஺ீைத்தவல௃க்ிகஹ, ஏவியஹவிைம் அீதச் ாசஹல்லும்
ீதரியம் இபேக்கவில்ீல.

உற்ற ிதஹழ஺யஹக இபேந்தஹலும், உன் அப்பஹ எபே வில்லன் ஋ை அவளிைம்

஋ப்படிச் ாசஹல்ல ப௃டிப௅ம்? அத஺லும் அவள் அவர்ிேல் கண்ப௄டித்தைேஹை
பஹசம் ீவத்த஺பேக்ீகயில்.

ஏவியஹ தன்ீை உற்று பஹர்ப்பீத பஹர்த்த பிறகுதஹன், தஹன் ஋ீதியஹ

உளற஺விட்ைீத உைர்ந்த பூவிழ஺, “஋ன்ைத்துக்கு இப்படி ப௃ழ஺க்கவ..., ஋ந்த஺ரி
வட்டுக்கு
ீ ிபஹவலஹம். அத்ீதீய ிகஹவப்படுத்தஹித அம்புட்டுிதன்
ாசஹல்லுிவன். பஹவம் உண்ற அம்ேஹ...”, அவீள ஋ல௅ப்ப ப௃யன்றஹள்.

“அவுக பின்ைஹடி ஋துக்குடி ஆீள அனுப்பட௃ம்...?”, ஏவியஹ அந்த ிபச்ச஺ல்

இபேந்து இன்னும் ாவளிவரவில்ீல.

“இீத உண்ற அப்பஹபேட்ை ிகக்கட௃ம். ஋ன்க஺ட்ிை ிகட்ைஹல் ஋ைக்ாகன்ை

ாதரிப௅ம்...?”, ீநசஹக நல௅விக் ாகஹண்ைஹள்.

122
ஏவியஹவின் ேைதுக்குள் ப௃தல் ப௃ீறயஹக ாேல்ல஺ய சலைம். „அம்ேஹவும்
ிகஹவப்படுதஹக, இவல௃ம் ஋ீதியஹ ாசஹல்லுதஹ..., அப்படின்ைஹ...‟,
அதற்குிேல் ச஺ந்த஺க்க ேைம் இைம் ாகஹடுக்கவில்ீல.

அீர ேைதஹக அங்க஺பேந்து ஋ல௅ந்து ாசல்ல, ஊபேக்குள் இபேந்த ச஺றுவர்கள்

ப௃தல், ாபரியவர்கள் வீர, ஊர் ஋ல்ீலீய ிநஹக்க஺ச் ாசல்வீதக்
கண்ைஹள்.

“஋ங்கடி ிபஹறஹக...?”, பூவிழ஺, அவளிைம் ிகட்க,

“஋ிலய் கடுக்கஹ..., ஋ங்கில ிபஹற஺ய...? கூத்துக்கஹரவக வந்த஺பேக்கஹவளஹ

஋ன்ை...?”, அவீை தடுத்தஹள்.

“஋க்கஹவ்..., ஊர் ஋ல்ீலயில ாபரிய வண்டி ஋ல்லஹம் ந஺க்க஺து. ஋ன்ைிவஹ

கம்பி ஋ல்லஹம் வந்து இறங்குது..., அீத பஹக்கத்ிதன் அம்புட்டு சைப௃ம்
ிபஹகுது. நீ ப௅ம் வஹ...”, அவீளப௅ம் இல௅த்துக்ாகஹண்டு ஏடிைஹன்.

அவல௃ம் அவன் பின்ைஹல் ேறுக்கஹேல் ாசல்ல, ாபரிய ாபரிய JCB

இயந்த஺ரங்கள் ிசர்ந்து ாபரிய பள்ளங்கீள ிதஹண்டிக் ாகஹண்டிபேந்தது.
அித ிநரம்.., ாபரிய லஹரிகளில் கம்பி, ச஺ாேண்ட் இன்ைபிற உபகரைங்கள்
஋ை இறங்க, சஹந்து குீழக்க வந்த இயந்த஺ரத்ீதப் பஹர்த்ித அீைவபேம்
வஹய் பிளந்தஹர்கள்.

ஊர் ஋ல்ீலயில் க஺ைந்த புறம்ிபஹக்கு ந஺லத்ீத அளந்தவர்கள், ிவகேஹக

ிவீலீயத் துவங்க, ாநஹடியில் ேளேளாவை ிவகம் ஋டுத்தது. ீகயில்
வீரபைத்ிதஹடு எபேவன் சுற்ற, அவீைச் சுற்ற஺ இபேவர் இைத்ீதப் பற்ற஺
விவஹத஺க்க, ாவண்ீே உீைியஹடு பலர் அரக்க பரக்க சுழன்று
ாகஹண்டிபேந்தைர்.

இன்ாைஹபேவிைஹ பைம்பிடிக்கும் இயந்த஺ரம்ிபஹல் இபேந்த என்ீற

ீவத்துக் ாகஹண்டு பஹர்ீவயிட்டுக் ாகஹண்டிபேந்தஹன்.

“஋ிலய்..., பைம் புடிக்கஹவ ிபஹலிவ...”, அீதப் பஹர்த்த எபேவன் குரல்

ாகஹடுக்க, “அதுக்கு ஋துக்குிவ ிதஹண்டிக஺ட்டு இபேக்கஹவ...,
ச஺ாேண்ாைல்லஹம் வந்த஺பேக்கு...”.

“எபே ிவீள..., இங்கை புதுசஹ ிைங்க் கட்ைப் ிபஹறஹவ ிபஹல...”, எபேவன்

123
ிபச,

“இல்லிவ..., ிவற ஋ன்ைிவஹ ாசய்யப் ிபஹறஹவ...”, ேற்றவன் குரல்

ாகஹடுக்க,

“ாவறும் கம்பி ேட்டும்தஹன்ில இபேக்கு. இத்த வச்சு ஋ன்ை ாசய்யப்

ிபஹறஹவ...? எபே ிவீள கச்ச஺ ேீ ட்டிங்கஹ இபேக்குிேஹ...”, ேற்றவர்கள்
ப௃ீறக்க,

“இல்லிவ.., அதுக்குத்ிதன் இம்புட்டு ிவகேஹ ிவல பஹப்பஹக. அதுக்குச்

ாசஹன்ிைன்...”, ாசஹன்ைவன் தீலீயச் ாசஹரிந்தஹன்.

ஏவியஹ தன் பஹர்ீவீய நஹளஹ பக்கப௃ம் சுழலவிை, ாெயச்சந்த஺ரன் தன்

புல்லட்டின்ிேல் அேர்ந்தவஹறு அீைத்ீதப௅ம் ந஺தஹைேஹக பஹர்ீவயிடுவது
ாதரிந்தது. அவன் அபேக஺ல் கபேப்பு ிபண்ட், ாவள்ீள சட்ீையில் விெயன்
ந஺ற்பீதப் பஹர்த்தவள், பூீவப௅ம் அந்தப் பக்கம் பஹர்க்கச் ாசஹன்ைஹள்.

அவிளஹ..., “அடிியய்.., அங்க஺ட்டு பஹபே..., உண்ைற அப்பஹபே ஏடி வரீத..”, பூ

உீரக்க அப்ாபஹல௅துதஹன் தன் தந்ீத வபேவீதிய பஹர்த்தஹள்.

யஹரிைம் ஋ீதக் ிகட்காவன்று புரியஹேல் ப௃தல஺ல் குழம்பிய

ாபஹன்னுரங்கம், இறுத஺யஹக ீகயில் வீரபைத்ிதஹடு ந஺ன்ற எபேவீை
ாநபேங்க஺ைஹர்.

“இங்க ஋ன்ைங்க நைக்குது...? ஊர் ாபரியவங்க க஺ட்ிை எபே வஹர்த்ீத

ாசஹல்லட௃ம்னு க஺ீையஹதஹ...?”, ிகஹபேஹகப் ாபஹரிந்தஹர்.

அவீர ந஺தஹைேஹக ஌ற஺ட்ை அந்த புத஺யவிைஹ..., “நீ ங்க யஹபேங்க...? ஋ன்

ிவீலீய நஹன் ாசய்ய யஹபேக஺ட்ிை ிகக்கட௃ம்..? இது அரசஹங்க
விஶயம், நஹன் யஹபேக்கும் பத஺ல் ாசஹல்லட௃ம்னு அவச஺யம் க஺ீையஹது...”,
ாதைஹாவட்ைஹக உீரத்தஹன்.

“நஹன் இந்த ஊர் பஞ்சஹயத்து தீலவன்...”, அவர் ாகத்தஹக உீரக்க,

“அதுக்கு...?”, அவன் ந஺தஹைேஹக ிகட்டு ீவத்தத஺ல் அவரது ரத்தம்

ாகஹத஺ந஺ீலக்குச் ாசன்றது.

124
அவர்கீளிய பஹர்த்தவஹறு ந஺தஹை நீையில் அவன் வர, ஏவியஹவுக்கு
இதயம் பலேைங்கஹக துடித்தது. பூவிழ஺யின் கரத்ீத அவள் இறுக பற்ற஺க்
ாகஹள்ள, பூ ஆதரவஹக அவள் கரத்ீத தட்டிைஹள்.

“ஸஹய் ப்ிரம்..., ஍‟ம் JC...”, இவ்வளவு ிநரம் ாபஹன்னுரங்கத்ீத ேத஺க்கஹத

அந்த ப்ிரம், ாெயச்சந்த஺ரைது அந்த இரண்டு ஋ல௅த்துக்கு அத஺க ேரியஹீத
ாகஹடுத்தஹன்.

“ஸல்ிலஹ JC க்ிளட் டு ேீ ட் பெ..., ஸஹய் விெயன்..., ஸவ் ஆர் பெ...”,

இபேவரின் கரத்ீதப௅ம் இறுக்கேஹக குலுக்க, ாபஹன்னுரங்கத்த஺ன் ப௃கம்
இறுக஺ப் ிபஹைது.

“஋ல்லஹம் உன் ிவீல தஹைஹ...?”, இீையில் ாபஹன்னுரங்கம் த௃ீழய,

஋ங்க஺பேந்துதஹன் சுிரஷ் வந்தஹிைஹ..., ிவகேஹக அவர் ப௃ன்ைஹல் ாசன்று
ந஺ன்றஹன்.

“஋ிலய்..., விலகுல...”, அவர் ஋க஺ற, அவன் கண்டுாகஹள்ளிவ இல்ீல.

அவீரக் கண்டுாகஹள்ளஹேல், “஋ன்ீைக்கு இந்த ைவர் ிவீல

ப௃டிப௅ம்...?”, ப்ிரே஺ைம் ிபச்ீசத் ாதஹைர்ந்தஹன்.

“ப௃ப்பது நஹள் ைஹர்ாகட்..., நீ ங்க ச஻க்க஺ரம் ிவட௃ம்னு ிகட்ைதஹல், இபேபது

நஹளில் ப௃டிக்க ப்ளஹன் பண்ைியிபேக்ிகஹம்...”, அவனுக்கு பத஺ல்
ாகஹடுத்தவஹிற, அங்க஺பேந்து நகர்ந்து ாசன்றஹர்கள்.

விெயன், ாபஹன்னுரங்கத்ீதப் பஹர்த்து நக்கலஹகச் ச஺ரிக்க, அவபேக்கு

பற்ற஺க்ாகஹண்டு வந்தது. “விலகுில...”, சுிரீஶ நகர்த்த ப௃யல, அவிைஹ
இபேம்பின் உறுத஺ியஹடு அங்ிக ந஺ன்ற஺பேந்தஹன்.

தஹன் ிபசிவண்டியது அீைத்ீதப௅ம் ிபச஺ ப௃டித்த ாெயச்சந்த஺ரன்,

“சுிரஷ்...”, குரல் ாகஹடுக்க, ாபஹன்னுரங்கத்ீத விட்டு அகன்றஹன்.

அித ிநரம் ாபஹன்னுரங்கம் ஆங்கஹரேஹகச் ாசன்று அவன் வழ஺ீய ேற஺க்க,

சட்ாைை தன் ப௃துக஺ன் பின்ைஹல் த஺பேம்பியவன், சரியஹக ஏவியஹவின்
கண்கீள துீளக்கும் பஹர்ீவ பஹர்த்தவன், ந஺தஹைேஹக பஹக்ாகட்டில்
இபேந்து குளிர் கண்ைஹடிீய ஋டுத்து, அித ந஺தஹைத்ிதஹடு அீத அைிய,
ஏவியஹவின் கஹலுக்கு அடியில் பூே஺ப்பந்து ஆட்ைம் கண்ைது.

125
„நஹீளக்கு விடிப௅ம்ிபஹது உன் அப்பன் ஋ன் ப௃ன்ைஹடி அலற஺யடிச்சுட்டு
வந்து ந஺ப்பஹன். அப்ிபஹ நம்புவியஹ...?‟, அவன் ிபச்சு கஹதுக்குள் எல஺க்க,
விடிப௅ம் ப௃ன்ிப தன் வஹக்ீக ந஺ீறிவற்ற஺ய அவீை அத஺ர்ச்ச஺
விலகஹேல் பஹர்த்துக் ாகஹண்டிபேந்தஹள் ஏவியஹ.

பகுத஺ – 13.

வட்டுக்கு
ீ வந்த ஏவியஹ தன்ீை ந஺ீலப்படுத்த஺க் ாகஹள்ள ப௃டியஹேல்
குழம்பித் தவித்தஹள். ேஹீல கைந்து இரவு வந்த பிறகும், அவன்
பஹர்ீவயின் தஹக்கம் இன்னும் தன்ீை சூழ்ந்த஺பேப்பீத உைர்ந்தஹள்.

„஋ப்படி இீதாயல்லஹம் ாசய்க஺றஹன்...? ஋தற்கஹக ாசய்க஺றஹன்..? அவன்

ாசய்வது தவறஹ சரியஹ...? தவாறன்று தந்ீத குத஺க்க, சரிாயன்று தஹய்
ாேௌைம் சஹத஺க்க, எபே பக்கம் பூ ிவறு அவீள குழப்பி விட்டிபேக்க,
அவளஹல் ந஺ம்ேத஺யஹக இபேக்க ப௃டியவில்ீல.

“஋ிலய் ாசஹக்கஹ..., ாவளிிய ிவீல நைக்கஹ..., இல்ல

ப௃டிச்சுட்ைஹவளஹில...”, தந்ீதயின் குரல் இரவின் ந஺சப்தத்ீத தஹண்டி
அவீள தீண்டியது.

“஍யஹ..., ிவீல நைந்துட்டுதஹன் இபேக்குய்யஹ...”, ாசஹக்கைின் குரல்

பலக஻ ைேஹக எல஺த்தது.

“என்ீைய அவன் பின்ைஹடிிய இபேக்கச் ாசஹன்ைஹ..., ஋ன்ை ே** புடுங்க஺ட்டு

இபேந்த஺யஹ...?”, ஆத்த஺ரம் கண்ீை ேீறக்க அவீை ாகஹன்றுவிடும் ாவற஺
ாதரிந்தது அவர் ப௃கத்த஺ல்.

“஍யஹ..., நீ ங்க ாசஹன்ைீத நஹன் ாசய்ிதங்ீகயஹ.., அவன் ஋ங்க ிபஹறஹன்,

஋ன்ை ாசய்தஹன்னு ஋ைக்கு ஋ப்படிங்ீகயஹ ாதரிப௅ம்..? அதுவும் ாசன்ீைல
ாசய்யிறீத நஹன் ஋ப்படிங்ீகயஹ கண்டு பிடிக்க...?”, த஺க்க஺த் த஺ைற஺ எபே
வழ஺யஹக ிகட்டுவிட்ைஹன்.

எவ்ாவஹபே ப௃ீறப௅ம் தன்ீை அவர் வஹர்த்ீதயஹல் சஹடுவீதப௅ம், குற்றம்

ாசஹல்வீதப௅ம் அவைஹல் தஹங்க஺க் ாகஹள்ள ப௃டியவில்ீல. அவன்
ாசய்ப௅ம் ிவீலக்கு அவீை பஹரஹட்ைவில்ீல ஋ன்றஹலும், குீற
126
ாசஹல்லஹேல் இபேந்தஹலஹவது அவன் ந஺ேத஺யஹக இபேப்பஹன்.

“அதஹிை..., நீ ிய எபே தண்ைப்பய, உன்க஺ட்ிை ிபஹய் இந்த ிவீலீய

ாகஹடுத்தஹல் உபேப்புடுேஹ...”, ச஻ற஺யவர்,

“அவன் ஋ம்ப௃ன்ைஹடிிய ாதைஹாவட்ைஹ ந஺க்கஹம்ில. வந்தவன்ல எபேத்தன்

கூை நம்ேீள ேத஺க்கீல..., இந்த பயல ேட்டும் வில௅ந்து வில௅ந்து
கவைிக்கஹனுவ...., ஋ன்ைஹில நைக்குது...?

“இதுக்கு எபே ப௃டிவு கட்டிிய ஆகட௃ம். நம்ே பயக்க ஋ல்லஹம்

தயஹரஹத்தஹிை இபேக்கஹனுவ, நஹன் ஋ப்ிபஹ ாசஹல்லுதிைஹ..., அப்ிபஹ
அவீை தட்டிடுங்க. இீத வளர விடுவது, ஋ைக்கு நஹிை சூைியம்
வச்சுக்குற ேஹத஺ரி.
஋ன்ைிவ புரிப௅தஹ...?”, அவர் குரல் வழக்கத்துக்கு ேஹறஹக உயர்ந்து
இபேந்தது.

அீறக்குள் இபேந்து இீதக் ிகட்ைவல௃க்கு இதயம் ஋க்குத்தப்பஹக குத஺த்தது.

பஹசிே உபேவஹை தந்ீதயின் ிபச்சு, அவளஹல் நம்பவும் ப௃டியவில்ீல,
நம்பஹேல் இபேக்கவும் ப௃டியவில்ீல.

ஊர் விஶயத்த஺ல் தன்ீை தீலயிை விைஹேல் தடுப்பது, தஹன் ாபண் ஋ன்ற

கஹரைத்தஹல் ேட்டுிே ஋ை ஋ண்ைியிபேந்த அவல௃க்கு, இது ே஺கப்ாபபேம்
஌ேஹற்றேஹக இபேந்தது.

„அப்படிாயன்றஹல்..., ஋ன் அப்பஹ தன் ப௃ன்ிைற்றத்துக்கஹக ஋த஺ர்வபேம்

தீைகள் ஋துவஹக இபேந்தஹலும் அப்புறப்படுத்த஺விடுவஹரஹ ஋ன்ை..?‟, ப௃தல்
ப௃ீறயஹக இந்த சந்ிதகம் ஋ல௅ந்து அவீள ஆட்டுவித்தது.

„அந்த புத஺யவன்ிேல் நஹன் ாகஹண்ை ிகஹபத்ீதிய தஹங்க஺க் ாகஹள்ள

ப௃டியஹத அம்ேஹ, இந்த ிபச்ீச ஋ப்படி தஹங்க஺க் ாகஹள்வஹள்...?‟, தஹய்க்கஹக
உள்ளம் தவித்தது. „அவனுக்கு ஌தஹவது என்று ஋ன்றஹல்.., இன்ீறய
ந஺ீலயில் தஹய் உயிீரிய விட்டுவிடுவஹள்..‟, ஋ன்ற உண்ீே புரிய,
அவனுக்கஹகவும் உள்ளம் தவித்தது.

அீறீய விட்டு ஋ல௅ந்து ாசன்று தஹயக் கஹைிவண்டும் ஋ன்ற ஋ண்ைம்

஋ல௅ந்தஹலும், இப்ாபஹல௅து தஹன் அீறீய விட்டு ாவளிிய
ாசல்வீதப்ிபஹல ப௃ட்ைஹள்த்தைம் ிவறு ஋துவும் இல்ீல ஋ன்பது புரிய
127
அீேத஺யஹக அேர்ந்துாகஹண்ைஹள்.

கஹல்கள் ேட்டுிே ிதங்க஺ இபேக்க, ேைிேஹ அத஺ ிவகேஹக ச஺ந்த஺த்தது.

„஋ப்படியஹவது அவீை ஋ச்சரிக்க ிவண்டும்...‟, தஹய்க்கஹக இீத ாசய்ித
ஆகிவண்டும் ஋ன்று அவள் ாபண் ேைம் தவித்தது.

தந்ீதிேல் அளவுகைந்த பஹசம்தஹன் ஋ன்றஹலும், தஹய் கலங்குவீத

கஹண்ீகயில், அவல௃க்கஹக ஋ீதப௅ம் ாசய்தஹகிவண்டும் ஋ன்ற ிவகம்
஋ல௅வீத அவளஹல் தடுக்க ப௃டியவில்ீல. ிதஹள் சுேந்த தந்ீதீய விை,
தன்ீை உத஺ரத்த஺ல் சுேந்த தஹய் தஹன் ப௃க்க஺யேஹகப் பட்ைஹள்.

„இன்னும் ஌தஹவது ிபசுக஺றஹர்களஹ...?‟, கஹீத கூர்ீேயஹக்க஺க் ாகஹண்டு

கஹத்த஺பேக்க, “஍யஹ...”, புத஺தஹக எபே குரல் அங்ிக இீையிட்ைது.

“யஹபேிவ...”, குரல் ாகஹடுத்த ாபஹன்னுரங்கம், கூைத்த஺ல் இபேந்து, ாவளிிய

ாசல்வீத அவளஹல் உைர ப௃டிந்தது.
ிவகேஹக தன் அீறயின் ென்ைல் வழ஺யஹக ாவளிிய பஹர்க்க, குண்டு
பல்பின் உதவிியஹடு, ப௃ற்றத்த஺ல் இபேக்கும் அவீை அவளஹல் நன்றஹக
பஹர்க்க ப௃டிந்தது.

“யஹபே..., ஋ிலய் தப௃க்கு நீ யஹ...? ஋ன்ைிவ இந்த ிநரத்துல...? ஊபேக்குள்

யஹரஹவது பிரஹது ாகஹடுத்த஺பேக்கஹவளஹ ஋ன்ை...? ஋ன்ைிவ விஶயம்...?
விடிஞ்ச ாபஹறவு வந்தஹ ஆவஹதஹ...? ரீவக்ிக வரட௃ேஹ...?”, கடிந்து
ாகஹண்ைஹர்.

ாபஹன்னுரங்கத்தஹல் தப௃க்கு ஋ை அீழக்கப்பட்ை அவிைஹ..., “஍யஹ..., அீத

஋ப்படிச் ாசஹல்லன்னு ாதரியஹேத்தஹன் தவிக்ிகங்ீகயஹ...”, துண்ீை தன்
கக்கத்த஺ல் அதக்க஺யவஹறு, பவ்யேஹக பத஺ல் ாகஹடுத்தஹன்.

“ாசஹல்ல வந்தீத சட்டுன்னு ாசஹல்லுிவ. இபேக்க ஋ரிச்சல்ல நீ ிவற

படுத்தஹித...”, ேற்ற ிநரேஹக இபேந்தஹல் ந஺தஹைேஹக ச஺ந்த஺ப்பவர்,
இப்ாபஹல௅து ச஺ந்த஺க்க ப௃டியஹேல் சஹடிைஹர்.

அவர் ிகஹபத்த஺ல் த஺ீகத்தவைஹக, “஍யஹ..., புதுசஹ வந்த஺பேக்க தம்பி உங்க

ிேில பிரஹது ாகஹடுத்த஺பேக்கஹங்ீகயஹ. கஹீலயில் பத்து ேைிக்கு
பஞ்சஹயத்துன்னு உங்கக஺ட்ிை ாசஹல்ல஺ப் ிபஹைச் ாசஹன்ைஹபே நம்ே

128
ாபரியவபே..., அதஹன் வந்ிதங்ீகயஹ...”, இீத ாசஹல்ல஺ ப௃டிக்கும் ப௃ன்ிப,
த஺ைற஺ த஺ண்ைஹடிப் ிபஹைஹன்.

“஋ன்ைிவ ாசஹல்லுித..., ஋ன்ிேல பிரஹதஹ..? ஊர்க்கஹரவல௃க்கு ிகஹட்டி

க஻ ட்டி பிடிச்ச஺பேக்கஹ...? அந்த க஺றுக்குப்பய ாசஹன்ைஹ.., யஹபே ஋ன்ைன்னு
பஹக்கஹே பிரஹது வஹங்க஺ப்பஹரஹ உங்க ஍யஹ..., வர ப௃டியஹதுன்னு ிபஹய்
ாசஹல்லுிவ...”, ேீ ீசீய ப௃றுக்க஺யவஹறு ாதைஹாவட்ைஹக உீரத்தஹர்.

அந்த தப௃க்கு இன்னும் நகரஹேல் இபேக்கிவ, “ாசஹன்ைது கஹத஺ல்

வில௅கீலியஹ..., ிபஹிவ...”, துண்ீை உதற஺ ிதஹளில் ிபஹட்ைவரஹக,
வட்டுக்குள்
ீ ாசல்லத் த஺பேம்பிைஹர்.

“஍யஹ..., நீ ங்க ேறுத்தஹ..., அரசஹங்கம் ஊபேக்குள்ிள வபேம்னு...”, “஋ன்ைிவ

ாசஹன்ை.., ஍யஹவுக்கு ஋த஺ரஹ அரசஹங்கேஹ...?”, ாசஹக்கன் எிர ஋ட்டில்
தப௃க்க஺ன் கல௅த்ீத ஋ட்டிப் பிடித்து, தஹன் அந்த வட்டின்
ீ விசுவஹச஺ ஋ன்பீத
ந஺பைபித்தஹன்.

ஏவியஹவுக்கு நைப்பது ஋ீதப௅ம் நம்ப ப௃டியவில்ீல. எிர நஹளில்

சூறஹவளியஹக தன் தந்ீதீய சுழற்ற஺ அடிக்கும் அவன் ாசய்ீகக்கஹை
கஹரைம் புரியஹேலும், நைப்பத஺ல் தஹன் ஋ன்ை ாசய்ய ப௃டிப௅ம் ஋ன்ற
ிகள்விக்கஹை பத஺ல் ாதரியஹேலும், ப௃ற்றத்த஺ல் நைப்பீத ாவற஺த்தஹள்.

“஍யஹ..., நஹன் ாவறும் தப௃க்கு..., ாபரியவபே ாசஹன்ைீதச் ாசய்ிதன்...”, தன்

கல௅த்து ாசஹக்கைின் பிடிக்குள் இபேக்க, பலக஻ ைேஹக குரல் ாகஹடுத்தஹன்
தப௃க்கு.

“ாசஹக்கஹ..., அவீை விடுில...”, அவீை தடுத்தவர், “நஹன் விரன்னு

ாசஹல்லு...”, தப௃க்கு விட்ைஹல் ிபஹதுாேன்று பின்ைங்கஹல் பிைரியில் பை
ஏை, ாசஹக்கன் ாபஹன்னுரங்கத்ீத ாவற஺த்தஹன்.

“நீ ிபஹிவ..., நஹன் பஹத்துக்க஺டுிதன்...”, ாசஹக்கன் அவீரப் பஹர்த்தவஹிற

ந஺ற்க, ப௃ற்றத்த஺ல் குறுக்கும் ாநடுக்குேஹக நைந்தவர், அீறக்குள் ாசன்று
சட்ீைீய ேஹட்டிக் ாகஹண்டு ாவளிியற, „இந்த ிநரம் ஋ங்ிக ாசல்க஺றஹர்‟,
஋ன்ற ியஹசீைியஹடு ஏவியஹ ாவற஺க்க,

“஍யஹ...”, ாசஹக்கன் தயங்க஺யவஹிற குரல் ாகஹடுக்க,

129
“நீ இன்னும் ிபஹகீலயஹ...?”, அவர் ச஻றுவது ஏவியஹவுக்கு ிகட்க, ாசஹக்கன்
தளர்ந்த நீைியஹடு அவன் வட்டுக்குச்
ீ ாசல்லத் த஺பேம்புவது அவல௃க்குத்
ாதரிந்தது.

தூரத்த஺ல் ாசல்லும் ாபஹன்னுரங்கம், தன் தீலீயச் சுற்ற஺ ிதஹளில் க஺ைந்த

துண்ீை கட்டிக் ாகஹள்ள, „பைிக்கஹலம் ஋ன்பதஹல் அவர் அவ்வஹறு
ாசய்க஺றஹிரஹ...‟, ஋ை ஋ண்ைியவள் ென்ைல் அபேக஺ல் இபேந்து விலக஺,
படியில் இறங்க, „வண்டிீய ஋டுக்கஹேல் ஋ங்ிக ிபஹறஹங்க...?‟, ிகள்வி
அவீள துீளத்தது.

அதற்கு ிேில ச஺ந்த஺க்க ப௃டியஹேல் தஹயின் அீற வந்துவிை, “அம்ேஹ...”,

கதீவ தள்ளிக்ாகஹண்டு தஹயின் அீறக்குள் ாசல்ல, ென்ைல் கம்பிகீள
பற்ற஺க்ாகஹண்டு தஹய் அீசயஹேல் ந஺ற்பது அவல௃க்குத் ாதரிந்தது.

கஹீலயில் தன்ைிைம் ிபச஺யீதத் தவிர, இன்னும் எபே வஹர்த்ீத கூை

தஹய் தன்ைிைம் ிபசஹதீத ஋ண்ைி கலங்க஺யவள், “஋ன்ீை ேன்ைிக்கிவ
ேஹட்டியஹம்ேஹ...”, ாகஞ்சலஹக எல஺த்த அவள் குரல஺ல், ாநஞ்சம் விம்ே
அவீளப் பஹர்த்தஹர் ச஺ன்ைத்தஹய்.

“இப்ிபஹ கூை..., அப்பஹீர நஹீளக்கு பஞ்சஹயத்துக்கு வரச் ாசஹல்ல஺

இபேக்கஹக..., பஞ்சஹயத்த஺ல் தீர்ப்பு ாசஹல்லிவண்டிய அப்பஹீர,
பஞ்சஹயத்த஺ல் ந஺க்க ீவச்சஹல்..., ஋ப்படிம்ேஹ....?”,

“ிவல஺ிய பயிீர ிேய்ந்ந்தஹல்..., ிவல஺ீய பிடுங்க஺ ஋ற஺யத்தஹன்

ிவட௃ம்...”, உைர்ச்ச஺ீய ாவளிக்கஹட்ைஹத குரல஺ல் அவர் பத஺ல் ாகஹடுக்க,
தன் தஹய் இப்படித்தஹன் பத஺ல் ாகஹடுப்பஹர் ஋ன்று அவள் அற஺ந்த஺பேந்ததஹல்,
அது அவல௃க்கு அத஺ர்ச்ச஺யஹக இபேக்கவில்ீல.

அீத தவிர்த்தவள், “அப்பஹபே... அந்த... அவீர...”, தஹய்க்கு தந்ீத அவீை

அப்புறப்படுத்த ாசஹன்ை விஶயம் ாதரிப௅ேஹ, ாதரியஹதஹ ஋ன்ற ஋ண்ைத்த஺ல்
அவள் தடுேஹற,

“அவனுக்கு ஋துவும் ஆகஹது....”, உறுத஺யஹக அவர் உீரக்க, த஺ீகத்துப்

ிபஹைஹள்.

“அாதப்படிம்ேஹ உைக்குத் ாதரிப௅ம்...?”, தஹயிைம் ிபச்சு ாகஹடுக்க,

130
“நல்லவங்கீள... ஋ல்லஹ ிநரப௃ம் கைவுள் ீகவிை ேஹட்ைஹன்...”,
இப்ாபஹல௅து அவர் குரல் உைர்ச்ச஺ப் பிழம்பஹக ேஹற஺ இபேந்தது.

அதற்குிேல் தஹயிைம் ஋வ்வளவு ிபஹரஹடிப௅ம் அவளஹல் ஋ீதப௅ம்

ிேற்ாகஹண்டு ிபச ப௃டியவில்ீல. இறுத஺யஹக, “அப்பஹபே இந்த ிநரம்
஋ங்ிகம்ேஹ ிபஹறஹபே...?”, அவர் ிகள்விீய ப௃டிக்கும் ப௃ன்ைர், தஹய் பஹர்த்த
அக்க஺ைிப் பஹர்ீவயில், ிவகேஹக அங்க஺பேந்து அகன்று தன் அீறக்கு
வந்துவிட்ைஹள்.

ேறுநஹள் விடியல் ாகஹடுீேயஹைதஹகத்தஹன் இபேந்தது. ச஺ன்ைத்தஹய்க்கு

பத஺லஹக பிச்ச஺ வந்து அவீள ஋ல௅ப்ப, ிவகேஹக ஋ல௅ந்து, தஹய்
ாசஹல்லஹேிலிய குளித்து, வஹசல் ாதளித்து, ச஺ன்ைத்தஹயின் ப௃ன்ைஹல்
வந்து ந஺ற்க, கஹபிீய அவள் ீகயில் த஺ைித்தவர், இட்ல஺ீய தட்டில்
இபேந்து ஋டுத்து ீவத்தஹர்.

ாபஹன்னுரங்கம் அப்ாபஹல௅தும் வட்டுக்கு

ீ வரஹேல் இபேக்க, சட்டிைிக்கு
அீரத்துக் ாகஹண்டிபேந்த பிச்ச஺ீயப் பஹர்த்த ஏவியஹ, “பிச்ச஺..., அப்பஹபே
஋ங்ிக ஆீளிய கஹிைஹம்...? அதுக்குள்ிள ாவளிிய ிபஹய்ட்ைஹவளஹ
஋ன்ை...?”, அவள் ிகட்டு ப௃டிக்ீகயில், பிச்ச஺யின் ீகயில் இபேந்த
ிதங்கஹய் க஻ ிழ வில௅ந்து உபேண்ைது.

அித ிநரம்..., “பிச்ச஺..., ாசத்த வஹ...”, ாசஹக்கைின் குரல் எல஺க்க, “இிதஹ

விரன் பஹப்பஹ...”, அவள் ிகள்வியில் இபேந்து தப்பிவிட்ை உற்சஹகத்த஺ல்
அங்க஺பேந்து ஏடிைஹள்.

“இவ ஋ன்ைத்துக்கு இப்படி ஏடுதஹ...?”, தைக்குத் தஹிை ிகட்டுக்

ாகஹண்ைவள், தஹயின் ப௃துீக பஹர்த்தவஹறு ந஺ன்றஹள்.

ிபஹை பிச்ச஺ ிவகேஹக உள்ிள வந்தவள், “அம்ேஹ..., ப௃த்ீதயஹ ேஹே஺யஹர்

ாசத்துப் ிபஹச்சஹம். இன்ீைக்கு கீை இல்ீலயஹம், அதஹன் ேனுஶன்
பலகஹரம் ிகக்கஹர். நஹன் ிபஹய் ஋ீதயஹவது ஆக்க஺ ாகஹடுத்துட்டு
விரம்ேஹ...”, பிச்ச஺ அனுேத஺ ிவண்ை,

எபே ந஺ே஺ைம் ிவீலீய ந஺றுத்த஺யவர், “இந்த இட்ல஺ீய ஋டுத்துக்

ாகஹண்டுிபஹய் ாகஹடுத்துட்டு வஹ...”, அவர் உீரக்க, ச஺ன்ைத்தஹீய விழ஺
விரிய பஹர்த்தஹள் பிச்ச஺.
131
அாதன்ைிவஹ இத்தீை வபேைங்களஹக பச஺ ஋ன்றஹல் பீழய சஹதம்
ேட்டுிே ாகஹடுப்பவர், எபே நஹள் கூை சுடு சஹதிேஹ..., பலகஹரங்கீளியஹ
ாகஹடுத்தது க஺ீையஹது, ஋ைிவதஹன் அத஺ர்ச்ச஺யஹக ந஺ன்றஹள்.

“ிவட௃ேஹ ிவண்ைஹேஹ...?”, அந்த குரல஺ல்தஹன் ஏவியஹவும் கீலந்தஹள்.

பீழயீதத் தவிர ிவறு ஋ீதப௅ம் சஹப்பிைக் ாகஹடுக்கக் கூைஹது ஋ன்பது
ாபஹன்னுரங்கத்த஺ன் ஋ல௅தப்பைஹத சட்ைம். அப்படி இபேக்ீகயில், அீத
ப௃தல் ப௃ீறயஹக ேீ றும் தஹீய அத஺ீசயேஹகப் பஹர்த்தஹள்.

“ாகஹடுங்கம்ேஹ...”, வஹங்க஺யவள், தன் வட்ீை

ீ ிநஹக்க஺ ஏடிவிட்டு,
கைவனுக்கு சஹப்பிைக் ாகஹடுத்துவிட்டு ாநஹடியில் த஺பேம்பி வந்தஹள்.

“ச஺ன்ைத்தஹியஹ..., எபே தூக்குவஹளியில் ச஺ல இட்ல஺கீள அடுக்க஺யவர்,

“இீத அந்த ரஹ..., புதுத் தம்பி வட்டில்
ீ ாகஹடுத்துட்டு வஹ. ஌தஹவது
ிகட்ைஹல்..., ஍யப்பன் வட்டில்
ீ இபேந்து ாகஹடுத்து அனுபிச்சஹகன்னு
ாசஹல்லு...”, அந்த வஹளிீய ேறுக்கஹேல் வஹங்க஺யவளின் கரிேஹ,
க஺டுக஺டுாவை நடுங்க஺யது.

“அம்ேஹ..., ஍யஹவுக்குத் ாதரிஞ்சஹ...”, அவள் குரலும் ிசர்ந்து நடுங்க,

“இப்ிபஹ ிபஹற஺யஹ இல்ீலயஹ...?”, ச஺ன்ைதஹயின் ிபச்ீச ேீ றவும்
ப௃டியஹேல், அதற்கு கட்டுப்பைவும் ப௃டியஹேல், நடுங்க஺யவஹிற ந஺ன்றஹள்.

“ந஺சேஹத்தஹனுன்களஹ...?”, பிச்ச஺ நகரஹேல் விைவ, “பிச்ச஺..., ஋ன்க஺ட்ிை

ாகஹண்ைஹ..., நஹன் ாகஹண்டுிபஹிறன்...”, ஏவியஹ அந்த வஹளிீய வஹங்க
ப௃யல, “஍ியஹ பஹப்பஹ..., ிவண்ைஹம்....”, வஹளிீய தன் பக்கம் இல௅த்துக்
ாகஹண்ைஹள்.

“நஹிை ிபஹிறன்...”, வஹசல் தஹண்டி நைக்கத் துவங்க஺விட்ைஹள்.

அவள் ாசல்வீதப் பஹர்த்த ச஺ன்ைத்தஹய் எபே ாபபேப௄ச்ீச ாவளிியற்ற,

தஹீய புரியஹேல் பஹர்த்துக் ாகஹண்டிபேந்தஹள் ஏவியஹ. „சஹப்பஹடு ாகஹடுப்பது
சரி..., அாதன்ை ஍யப்பன் ஍யஹ ாகஹடுத்ததஹ ாசஹல்லுறது...?‟, ஋ன்ைாவன்று
தஹயிைம் ிகட்ைஹலும் பத஺ல் க஺ீைக்கப் ிபஹவத஺ல்ீல ஋ன்பீத
உைர்ந்தவளஹக, தஹனும் பிச்ச஺யின் பின்ைஹல் ஏடிைஹள்.

ேகள் ஋ங்ிக ாசல்க஺றஹள் ஋ன்று ாதரிந்தஹலும், அவீள தடுக்கஹேல்

132
ிபஹகவிை, அவர் ப௃கத்த஺ிலஹ அங்ிக ஋ன்ை நைக்கும் ஋ன்பீத
உைர்ந்தவரஹக, எபே கசந்த புன்ைீக என்று உதயேஹைது.

பிச்ச஺யிைம் இபேந்து சஹப்பஹட்டுக் கூீைீய வஹங்க஺க் ாகஹள்ள

஋ண்ைிைஹலும் அீதச் ாசய்யஹேல், அவீளப் பின்ாதஹைர்ந்தஹள். அங்ிக
஋ன்ை நைக்கும் ஋ை அவல௃க்கு அற஺ந்துாகஹள்ள ிவண்டி இபேந்தது.

நரியின் வட்டுப்
ீ பக்கம் அவ்வளவஹக குடியிபேப்புகள் இல்லஹத கஹரைத்தஹல்,
பிச்ச஺ ாசல்வீதப் பஹர்த்து ிகள்வி ிகட்பவர் அங்ிக யஹபேம்
இபேக்கவில்ீல.

ாெயச்சந்த஺ரைின் புது வட்டுக்குப்

ீ பக்கத்த஺ல் இபேந்த குடிீசக்குச்
ாசன்றவள், “தம்பி...”, ஏங்க஺ குரல் ாகஹடுத்தஹள்.
குடிீசக்கு ாவளிிய வந்த சுிரஷ் ஋ன்ைாவன்று ிகட்க, சஹப்பஹட்டுக்
கூீைீய அவைிைம் ாகஹடுக்க, “அண்ிை...”, அவன் குரல் ாகஹடுத்த
அடுத்த ந஺ே஺ைம், ாெயச்சந்த஺ரன் ாவளிிய வந்தஹன்.

“஋ன்ை...?”, அவன் ிகள்விிய எபே க஺ல஺ீய ப௄ட்ை, “அம்ேஹ..., இல்ல ஍யஹ

சஹப்பஹடு ாகஹடுத்து விட்ைஹங்க..., அதஹன் இன்ீைக்கு ிஸஹட்ைல்
இல்ீலிய அதஹன்...”, ிவகேஹக ாேஹழ஺ந்தஹள்.

“உன்ீை இதுக்கு ப௃ன்ைஹடி நஹன் பஹத்தித இல்ீலிய...”, ாெயச்சந்த஺ரைது

குரல் சந்ிதகேஹக எல஺க்க, பிச்ச஺க்கு உள்ல௃க்குள் உதற஺யது.

அவள் கண்களில் பீ த஺ீயப௅ம், ிேைியில் நடுக்கத்ீதப௅ம் பஹர்த்தவன்,

சட்ாைை பஹர்ீவீய சுழலவிை, சற்று தூரத்த஺ல் ஏவியஹ ந஺ற்பீதப்
பஹர்த்தஹன்.

“஌ய்..., ஋ன்ை சஹப்பஹட்டில் விஶம் ீவத்து ஋ங்கீள ாகஹல்லலஹம்னு

பஹக்குற஺யஹ...? அவ்வளவு ச஻க்க஺ரம் நஹன் ஌ேஹந்துவிை ேஹட்ிைன். ப௃தல்ல
இீத ஋டுத்துட்டு இங்ிக இபேந்து ிபஹ...”, பஹர்ீவீய ஏவியஹவின் பக்கம்
ந஺ீலக்கவிட்டு அடிக் குரல஺ல் உறுே஺ைஹன்.

அவன் குரல஺ல் ிவகேஹக அவீை ாநபேங்க஺யவள்..., “ஆேஹ..., சஹப்பஹட்டில்

விஶத்ீத வச்சுட்டு, இப்படித்தஹன் இவ க஺ட்ிை ாகஹடுத்து அனுப்பப்
ிபஹிறஹேஹம்...”, ச஺டுச஺டுத்தஹள். „இவனுக்குிபஹய் அம்ேஹ சஹப்பஹடு ாகஹடுத்து
அனுப்பிச்சஹங்கிள அவங்கீளப் ாசஹல்லட௃ம்...”, அவன் கஹத஺ல் வில௅ேஹறு
133
ப௃ட௃ப௃ட௃த்தஹள்.

“ஆேஹ..., அப்படிாயல்லஹம் ாசய்ய ேஹட்டீங்க. ிநர ஊட்டிிய விடுவங்க

ீ
அப்படித்தஹிை. நம்ப ீவத்து கல௅த்தறுக்கும் பரம்பீரயில்
வந்தவளஹயிற்ிற. தப்பஹ ாசஹன்ைது ஋ன் தவறுதஹன்...”, வஹர்த்ீதகீள
ிவலஹக்க஺ அவீள ிநஹக்க஺ வச஺ைஹன்.
ீ

“஋த்தீை ிபீர அப்படிக் ாகஹன்ிைஹேஹம்...?”, ிரஹஶேஹக அவள் விைவ,

ஏவியஹவின் கண்கிளஹ, அவள் அனுேத஺ இன்ற஺ிய கலங்க஺யது.

“உன் அப்பீைக் ிகள்...”, ாவடுக்ாகை பத஺ல் ாகஹடுத்தஹன்.

“஋ண்ற அப்பஹீரப் பத்த஺ இப்ிபஹ ஋ன்ை ிபச்சு வந்ததஹம்...? சஹப்பஹட்ீை

ாகஹடுத்தது ஋ண்ற அம்ேஹ...”, ப௄ன்றஹம் ேைிதைிைம் தந்ீதீய விட்டுக்
ாகஹடுக்க ப௃டியஹித.

“அவன்ல்லஹம்...”, ிேில ஋ீதியஹ அவன் ாசஹல்லப் ிபஹக, “அண்ிை...”,

“தம்பி...”, எிர ிநரம் சுிரஶ஼ம், பிச்ச஺ப௅ம் அீழத்தைர்.

ேற்றவர்களின் குரல஺ல் தன்ீை ேீ ட்டுக் ாகஹண்ைவன், “இங்ிக யஹபேக்கும்...

஋துவும்... ஋ப்ாபஹல௅தும்... ிவண்ைஹம்னு உன்க஺ட்ிை யஹர் இீத ாகஹடுத்து
அனுப்பிைஹங்கிளஹ அவங்க க஺ட்ிை ாசஹல்ல஺டு...”, வஹர்த்ீதகள்
எவ்ாவஹன்ீறப௅ம் அல௅த்தேஹக அவன் உச்சரிக்க, பிச்ச஺க்கு கஹல்கள்
இரண்டும் உதற஺யது.

“அம்ேஹீவப் பத்த஺ ாதரிஞ்சும்...”, பிச்ச஺ ஋ீதியஹ ாசஹல்லவர, அவீள ீக

நீ ட்டி தடுத்தவன், “உீைஞ்ச பஹீை ஋ப்பவும் எண்ட௃ ிசரஹதுன்னு
ாசஹல்ல஺டுங்க. உீைஞ்சது உீைஞ்சதஹகிவ இபேக்கட்டும்....”, ிவகேஹக
உள்ிள ாசன்றுவிட்ைஹன்.

“தயவு ாசய்து ிபஹய்டுங்க...”, சுிரஷ் உீரக்க, பிச்ச஺ த஺பேம்பி நைக்க,

“இவனுக்குப் ிபஹய் அம்ேஹ சஹப்பஹடு ாகஹடுத்து அனுப்பிச்சஹக பஹபேங்க,
஋ப்படி ிபச஺ட்டு ிபஹறஹன்..., அம்ேஹவுக்குத் ாதரிந்தஹல் ஋ம்புட்டு
ாவசைப்படுவஹக...”, அவள் குீறபை, பிச்ச஺ அவள் கரத்ீத பற்ற஺க்
ாகஹண்ைஹள்.

“இங்க஺ட்டு நைந்தீத அம்ேஹக஺ட்ிை ாசஹல்ல஺ரஹத பஹப்பஹ, அம்ேஹ தஹங்க

134
ேஹட்ைஹக..., நஹன் ிபச஺க்க஺டுிதன்...”, அவள் நைக்க,

“அவன் ஋ன்ைத்துக்கு இப்படி ிபசுதஹன் பிச்ச஺...?”, அவள் ிகள்விக்கு,

ாேஹத்தேஹகத் தடுேஹற஺ப் ிபஹை பிச்ச஺,

“஋..ை...க்கு ாத..ரியஹது பஹப்பஹ...”, அங்க஺பேந்து ஏட்ைப௃ம் நீைப௅ேஹக

விீரந்தஹள்.

அவளது ஏட்ைத்ீத பஹர்த்தவல௃க்ிகஹ..., ாெயச்சந்த஺ரைது ிகஹபப௃ம்,

ிபச்சும் கண்ப௃ன் ந஺ழலஹை, „எபே ிவீள அப்பஹபே...‟, ச஺ந்த஺த்தவள், „ச்ிச
ச்ிச..., ஋ண்ற அப்பஹபே அப்படிச் ாசஞ்ச஺பேக்க ேஹட்ைஹபே...”, உரக்கச்
ாசஹன்ைவல௃க்கு, ிநற்று இரவில் இவீை அப்புறப்படுத்தச் ாசஹன்ைது
அசந்தர்ப்பேஹக ந஺ீைவில் ஋ல௅ந்து இம்ச஺த்தது.

வட்டுக்கு
ீ வந்தவர்கள் ஋ீதியஹ ாசஹல்ல஺ சம்ேஹளிக்க, ச஺ன்ைத்ீதியஹ...,
அங்ிக ஋ன்ை நைந்த஺பேக்கும் ஋ை ஋ன்ைகுத் ாதரிப௅ம் ஋ன்பதுிபஹல் நைந்து
ாகஹண்ைஹர். அவன் ஌ன் வஹங்கவில்ீல, ஌தஹவது ாசஹன்ைஹைஹ..., ஋ந்த
ிகள்விப௅ம் இபேக்கவில்ீல. எபேவித அீேத஺ியஹடு அந்த கஹீல கழ஺ய,
ஊபேக்குள் தண்ிைஹரஹ ிபஹடும் ஏீசப௅ம், தப௃க்க஺ன் ிபச்சும் கஹத஺ல் விழ,
ச஺ன்ைத்தஹயின் ப௃கத்த஺ிலஹ ஋ந்த ேஹற்றப௃ம் இபேக்கவில்ீல.

இட்ல஺ீய உண்ைவள், தந்ீதீயக் கஹைஹேல், அவர் வபேம் வழ஺ீயப௅ம்

கஹைஹேல், பஞ்சஹயத்து நைக்க஺றதஹ ஋ன்பீத அற஺ய, ஊபேக்கு நடுவில்
இபேந்த அந்த ாபஹதுவிைத்துக்கு பூவிழ஺ியஹடு ிசர்ந்து ாசன்றஹள்.

அங்ிக அவள் ாசல்லும் ப௃ன்ிப ாபரியவர்கள் வந்த஺பேக்க, ாபஹன்னுரங்கம்

எபே பக்கப௃ம், ாெயச்சந்த஺ரன் ேறு பக்கப௃ம், அவர்களது பக்கவஹட்டில் ஊர்
ாபரியவர்கள் அேர்ந்த஺பேப்பது ாதரிந்தது.

பூவிழ஺ப௅ம், ஏவியஹவும் பதட்ைேஹக ாநபேங்க, “஋ன்ைிவ..., ஋ன்ிேல் பிரஹது

ாகஹடுக்க அளவுக்கு ஋ன்ை இபேக்கு...? யஹர் ஋ன்ை ாசஹன்ைஹலும்
விசஹரிக்கஹேல் வந்துபேவியிளஹ...?”, ிகஹபேஹக கத்த஺க் ாகஹண்டிபேந்தஹர்.

அவரது கத்தலுக்கும் தைக்கும் சம்பந்திே இல்லஹதவன் ிபஹன்று

ாெயச்சந்த஺ரன் ந஺ன்ற஺பேக்க, ாபஹன்னுரங்கத்த஺ன் பஹர்ீவியஹ அவீை
சுட்ாைரித்துக் ாகஹண்டிபேந்தது.

135
“ாபஹன்னு..., ாகஹஞ்சம் ாபஹறுீேயஹ இபேங்க, தம்பி ஋ன்ை ாசஹல்லுதுன்னு
ிகட்டுபேிவஹம்...”, எபே ாபரியவர் ிபச,

“வரவன் ிபஹறவனுக்ாகல்லஹம் நஹன் ஋துக்குங்கஹட௃ம் பத஺ல்

ாகஹடுக்கட௃ம்? அவன் தத்து பித்துன்னு உளறுவஹன், அீத ிகக்க ஋ைக்கு
ாபஹறுீேப௅ே஺ல்ீல, ிநரப௃ே஺ல்ீல, பஞ்சஹயத்துக்கு ேத஺ப்பு
ாகஹடுக்கட௃ம்னுிதன் வந்ிதன். இப்ிபஹ ிபஹிறன்...”, அங்க஺பேந்து ாசல்ல
ப௃யன்றஹர்.

“஍யஹ..., நஹன் ிநத்ீதக்ிக ிகட்ைதுதஹன். ஆத்த஺ல் இபேந்து, நம்ே

கம்ேஹய்க்கு வர தண்ைிப் பஹீத ஋ங்ிக...? அந்த ேதகு ஋ப்படி கஹைஹே
ிபஹச்சு...? இதுக்கு ேட்டும் அவீர பத஺ல் ாசஹல்லச் ாசஹல்லுங்க. ிவற
஋துவும் ஋ைக்கு ிவண்ைஹம்...”, ாெயச்சந்த஺ரைது ந஺தஹைேஹை ிகள்வியில்,
அவரது கஹல்கள் எபே ாநஹடி அீசய ேறுத்து ிதங்க஺, பிறகு ாசன்ற
ிவகத்த஺ல் த஺பேம்பி வந்தது.

“஋ன்ைடி..., ஋ன்ைிவஹ ிகக்கஹக...?”, பூவிழ஺, ஏவியஹவின் கஹீதக் கடிக்க,

அவல௃ம் அித ிகள்விீய ப௃கத்த஺ல் தஹங்க஺ ந஺ன்ற஺பேந்தஹள்.

“அீதக் ிகக்க நீ யஹபேிவ...?”, த஺ே஺ரஹக ிகட்ைஹர்.

“ாபஹன்னு..., நீ ிகக்கது சரி க஺ீையஹது. தம்பி ிகட்ை ிகள்விக்கு பத஺ல்

ாசஹல்ல஺ட்டு ிபஹ..., இம்புட்டு நஹள் ஋ப்படிியஹ..., இப்ிபஹ உைக்கு சேேஹ
தம்பிப௅ம் ந஺லம் வச்ச஺பேக்கஹவ, அவியல௃ம் பண்ீையம் பண்ைனுே஺ல்ல...”,
஍யப்பன் ந஺யஹயம் ிபச஺ைஹர்.

“ஏிஸஹ..., அப்ிபஹ ஊர்க்கஹரவுக ஋ல்லஹம் அவன் பின்ைஹடி

எளிஞ்சுக்க஺டுத஺யிளஹ..., நஹன் இந்த ஊபேக்கு ாசஞ்ச நல்லாதல்லஹம் உங்க
கண்ட௃க்குத் ாதரியீல. அந்த ேதகஹில ஊிர ாவள்ளத்த஺ல் ே஺தந்தப்ிபஹ
஋வன்ில வந்தஹன்...?

“குடிதண்ை ீ இல்லஹே, தண்ைிக்க஺ கஷ்ைபட்ைப்ிபஹ ஋வன்ில ிைங்க்

கட்டிைஹன்...? ஋ல்லஹம் ேறந்துபேிேஹ..., இைிிே ஊபேக்குள்ிள தண்ைி
ிவண்ைஹிேஹ...?”, அவரது ேீறப௃கேஹை ே஺ரட்ைல் ாபரியவர்கீள,
ாெயச்சந்த஺ரைது ப௃கம் பஹர்க்க ீவக்க,

“அப்ிபஹ நீ ங்க பத஺ல் ாசஹல்ல ேஹட்டீங்க.., சரி..., பரவஹயில்ீல. நஹீளக்ிக

136
ஊபேக்குள்ிள இபேந்த ாபஹறம்ிபஹக்கு ந஺லம் ஋ல்லஹம் ஋ங்ிக ஋ப்படி
இபேக்கு...? ஋வ்வளவு இபேக்கு...? வளர்ச்ச஺த் த஺ட்ைம் ஋ந்த அளவில்
இபேக்குன்னு ாதரிஞ்சுக்க அத஺கஹரிங்க வபேவஹங்க, அவங்க க஺ட்ிை
ிபச஺க்ிகஹங்க...,

“ஊபேக்கு எதுக்குை ீலப்ிரரி ஋ங்ிக..., ிரஶன் கீை ஋ங்ிக..., உழவர்

சந்ீத ஋ங்ிக..., இப்படி ஋ல்லஹ ிகள்விக்கும் பத஺ல் தயஹர் பண்ைிக்
ிகஹங்க..., சுிரஷ்..., இங்ிக நேக்கு பத஺ல் க஺ீைக்கஹது..., க஺ீைக்க ிவண்டிய
இைத்த஺ல் க஺ீைக்கும்..., வஹ ிபஹகலஹம்...”, கூட்ைத்ீத விலக்க஺க் ாகஹண்டு
இப்ாபஹல௅து அவன் ாசல்ல, ப௃தல் ப௃ீறயஹக அவீைக் கண்டு பயந்தஹர்
ாபஹன்னுரங்கம்.

பகுத஺ – 14.

ஊர் பஞ்சஹயத்த஺ல் ாெயச்சந்த஺ரன் ிகட்ை ஋ந்த ிகள்விக்கும் பத஺ல் ாசஹல்ல

தயஹரஹக இல்லஹத ாபஹன்னுரங்கம், „இவைஹல் ஋ன்ை ாசய்ய ப௃டிப௅ம்‟, ஋ை
ாேத்தைேஹக ந஺ீைக்க, அவன் வச஺ய
ீ வஹர்த்ீதாயன்னும் ாவடிகீள
஋த஺ர்ாகஹள்ள ப௃டியஹேல் த஺ைற஺ த஺ண்ைஹடிப் ிபஹைஹர்.

ாகட்ைத஺லும் எபே நல்ல விஶயேஹக, ிரஶன்கீை, ீலப்ிரரி பற்ற஺ அவன்

ிகட்ைீவ அீைத்தும் தைக்கு ேட்டுிே ிகட்கும்படியஹக இபேக்க,
ேைதுக்குள் ச஺ன்ை ந஺ம்ேத஺.

ஆைஹல் அீதப௅ம் ாகஹண்ைஹை ப௃டியஹேல், „இவனுக்கு ஋ப்படி இீவ

அீைத்தும் ாதரிப௅ம்...?‟, ஋ன்ற ே஺கப்ாபரிய விைஹ அவர்ப௃ன் ஋ழ, அவரஹல்
அதன் கைத்ீத தள ப௃டியவில்ீல.

ஊிர ாபஹன்னுவின் பத஺லுக்கஹக உீறந்துிபஹய் கஹத்த஺பேக்க, “இப்ிபஹ

உைக்கு ஋ன்ைதஹன்ிவ ிவட௃ம்...?”, அவரிைே஺பேந்து இப்படி எபே இறங்க஺ய
ிகள்விீய ஋த஺ர்பஹரஹத ஊர் ேக்கள் அீைவபேம் த஺ீகத்த஺பேக்க,
ாெயச்சந்த஺ரைது ப௃கத்த஺ிலஹ எபே ேர்ேப் புன்ைீக.

“஌ய்..., உண்ற அப்பஹவஹடி இப்படி ிகட்ைது..?”, பூவிழ஺, ரகச஺யேஹய்

ஏவியஹவின் கஹதுக்குள் ிகட்க, அப்ாபஹல௅து அீதியதஹன் ச஺ந்த஺த்துக்

137
ாகஹண்டிபேந்த அவல௃ம், பத஺ல் ிபச ப௃டியஹேல் தடுேஹற஺ைஹள்.

„அப்பஹபே ஌ன் இப்படி த஺ைறுறஹக..., அவன் அப்படி ஋ன்ை ாசஹன்ைஹன்...?

அப்பஹபே ப௃கிே சரியில்ீலிய..”, அவன் அவபேக்கு ேட்டும்
ிகட்கும்படியஹக ிபச஺யது அவீள ஋ட்ைவில்ீல ஋ன்பதஹல் குழம்பிப்
ிபஹைஹள்.

„அவன் ஋ன்ை ாசஹன்ைஹ ஋ன்ை...? ப௃டியஹது ஋ன்று ாசஹல்லிவண்டியது

தஹிை...‟, ாேல்ல஺ய ிகஹபம் ஋ட்டிப் பஹர்த்தது.

“஋ைக்கு ஋துவும் ிவண்ைஹம். இந்த ஊர் ேக்கல௃க்குத்தஹன் ிவட௃ம்,

அவங்க கம்ேஹய் அவங்கல௃க்கு ிவட௃ம், அத஺ல் இபேக்கும் தண்ைி
அவங்கல௃க்கு ிவட௃ம், தண்ைி ிவட௃ம்ைஹ..., அது ஊபேக்குள் வர வழ஺
ிவட௃ம்...”, ஋ைக்கு ஋துவும் ிவண்ைஹம் ஋ன்ற ிதஹரீையில் அவன்
ாசஹல்ல, உள்ல௃க்குள் ஋ரிந்தது.

“நஹன் பஹீதீயப௅ம், ேதீகப௅ம் சரி பண்ை எபே ேஹசம் ீைம் ஆகும். இது
அரசஹங்க கஹரியம், நஹன் ந஺ீைச்ச உைிை ஋ீதப௅ம் ாசய்ய ப௃டியஹது”, தன்
ஆத்த஺ரத்ீத அைக்க஺க் ாகஹண்டு ிபச஺ைஹர்.

இப்ாபஹல௅து இபேவபேம் ிநபேக்கு ிநர் ிபச஺க்ாகஹள்ள, ேற்றவர்கள்

அீைவபேம் ிவடிக்ீக பஹர்த்தஹர்கள்.

“ஸஹ...ஸஹ...ஸஹ...., இபேபதடி ைவர் ீவக்க இபேபது நஹள் ீைம்

ிகட்டுபேக்கஹங்க. பஹீதயில் க஺ைக்கும் ேண்ைள்ளி ாகஹட்ை எபே ேஹசேஹ?
உங்க ஆல௃ங்க பயங்கரேஹ ிவீல ாசய்வஹங்க ிபஹல இபேக்ிக. ம்...,
அரசஹங்க ிவீல ஆச்ிச..., புல஺ப் பஹய்ச்சல஺ல் ிவீல நைக்கும்னு ஋ைக்குத்
ாதரியஹேல் ிபஹச்சு...”, நக்கலஹக அவன் ிபச, கூடியிபேந்த கூட்ைிே
ாகஹல்ாலை ச஺ரித்தது.

ாபஹன்னுரங்கத்துக்கு ப௃தல் ப௃ீறயஹக அவேஹைேஹக இபேக்க...,

“஋ன்ைிவ...”, அவீை ாநபேங்க஺, கடித்த பற்கல௃க்க஺ீையில் வஹர்த்ீதீய
அீரத்து துப்ப,

“அவேஹைேஹ இபேக்குல்ல..., அச஺ங்கேஹ இபேக்குல..., தீலக்குைிவஹ

இபேக்குல்ல..., இபேக்கும்..., இதுதஹன் உைக்கு ப௃தல் அடி..., இைிிேல் நீ
஋ழிவ ப௃டியஹத அளவுக்கு அடி வில௅ந்துட்ிை இபேக்கும்....”, கண்கள் ேட்டும்
138
ிவட்ீையஹடும் ச஺ங்கத்த஺ன் ாவற஺ியஹடு எளிர, ப௃கிேஹ இயல்பஹக இபேக்க,
அவன் ாசய்ீகயில் தஹைஹகிவ அவரது கஹல் இரண்ைடி பின் வஹங்க஺யது.

ஏவியஹவுக்கு தவிப்பஹக இபேந்தது. ஊபேக்குள் நைந்து வந்தஹில, ஋ல௅ந்து

ந஺ன்று ேரியஹீத ாகஹடுக்கும் இைத்த஺ல் இபேப்பவீரப் பஹர்த்து, இன்று அந்த
ஊிர ச஺ரிக்க, அவளஹல் அீத கண்களஹல் பஹர்க்க ப௃டியவில்ீல.

“வஹடி ிபஹகலஹம்...”, பூீவ அீழத்தவள், விபேட்ாைை அங்க஺பேந்து க஺ளம்பி

ாசன்றஹள்.

“஌புள்ள ந஺ல்லு..., ாவசைப்பைஹத..., ஋ல்லஹம் சரியஹப் ிபஹகும்...”, அவள்

ேைந஺ீல புரிந்தவளஹக ஆறுதல் அளித்தஹள்.

“஋ப்படி ாவசைப்பைஹேல் இபேக்க..., நீ ிய பஹத்தல்ல...., ஋ண்ற அப்பஹபே ஋ப்படி

தல குைிஞ்சு ந஺ன்ைஹபேன்னு..., ஋ன்ைஹல...”, ிேில ிபச ப௃டியஹேல் அவள்
கண்கள் கண்ை ீீரச் ாசஹரிந்தது.

“ஏவி..., அந்த புது அண்ைஹ தப்பு பண்றஹபேன்னு நீ ந஺ீைக்க஺யஹ...?”,

ாேன்ீேயஹக ிகட்ைஹள்.

“இல்ீலயஹ..., நீ ிய பஹத்தல்ல..., அத்தீை ிபர் ப௃ன்ைஹடி..., உங்க

஋ல்லஹபேக்கும் ஋ன்ைதஹன்டி ஆச்சு. ஋ல்லஹபேம் ஋ண்ற அப்பஹீரிய குற஺
ீவக்க஺யிள ஌ன்...?”, எபே ிவகத்த஺ல் துவங்க஺யவள், பூவும் அந்த புத஺யவன்
ாசய்வது சரிிய ஋ன்பதுிபஹல் ிபச ாகஹந்தளித்துப் ிபஹைஹள்.

ிதஹழ஺யிைம் அவள் தந்ீத பற்ற஺ய உண்ீேீய ாசஹல்ல ப௃டியஹேல்

அீேத஺யஹைவள், “அச்ிசஹ..., அப்படிாயல்லஹம் ஋துவும் இல்லடி...”,
ிவகேஹக சரண்ைர் ஆைஹள்.

“இன்ீைக்கு அவன் வரட்டும்..., ாரண்டில் எண்ட௃ ிகட்ிை ஆகட௃ம்...”,

சட்ாைை அங்க஺பேந்த கல்ல஺ல் அேர்ந்துாகஹண்ைஹள்.

அவள் ாசய்ீகீயப் பஹர்த்து ாவலாவலத்துப் ிபஹைவள், “஌ய்...,

ிவண்ைஹண்டி, யஹரஹவது பஹத்தஹ வம்பஹ ிபஹய்டும். ாபஹறவு
பஹத்துக்கலஹம்...”, அவீள ஋ல௅ப்ப ப௃யன்றஹள்.

“உைக்கு பயம்ேஹ இபேந்தஹ நீ ிபஹ. நஹன் வர ேஹட்ிைன்...”, அல௅த்தேஹக

139
அவள் அேர்ந்துாகஹள்ள, ீகீயப் பிீசந்தவஹறு அங்ிகிய ந஺ன்றஹள் பூ.

பஞ்சஹயத்த஺ிலஹ..., ாெயச்சந்த஺ரன் ிபச்ீச ிகட்ை ாபஹன்னுரங்கம்

அத஺ர்ச்ச஺யஹக அவீைப் பஹர்க்க, அவிைஹ அசரஹேல் அவீைப் பஹர்த்தஹர்.

“஍யஹவுக்கு ப௃டியலன்ைஹ ாசஹல்லுங்க..., இைத்ீத ேட்டும் கஹட்டுங்க,

ேத்தாதல்லஹம் நஹன் பஹத்துக்கிறன்...”, அவன் உீரக்க,

“஍யஹ..., தம்பிதஹன் இவ்வளவு ாசஹல்லுித, நீ ங்க இைத்ீத கஹட்டிட்டு

எதுங்க஺க் ிகஹங்க, அரசஹங்க பைத்ீத ிதீவயில்லஹேல் ாசலவு பண்ை
ப௃டியஹதுன்னு நீ ங்க தஹிை ாசஹல்லுவக...,
ீ தம்பிிய ஋ல்லஹ ாசலீவப௅ம்
பஹத்துக்கிறன்னு ாசஹல்லும்ிபஹது, உங்கல௃க்கும் சுல௃வஹ ிபஹய்டும்ல....”,
஍யப்பன் உீரக்க, ிேலும் அவேஹைேஹக இபேந்தது.

„நீ ஋த஺லும் தீலயிைஹித...‟, ஋ன்பதுிபஹல் அவர் ாசஹல்வது இபேக்க,

ஊபேக்குள் இபேக்கும் தன் ேத஺ப்ீப ேீ ட்ாைடுத்ித ஆகிவண்டிய
கட்ைஹயத்துக்கு ஆளஹைஹர் ாபஹன்னுரங்கம்.

“அதஹன் நஹன் பஹத்துக்க஺டுிதம்னு ாசஹல்ிறைல்ல..., ாரண்டு நஹளில்

ப௃டிக்கிறன்...”, அவர் ிபச, சஹத஺த்து விட்ை த஺பேப்த஺யில் ாெயச்சந்த஺ரைது
ப௃கத்த஺ல் ாேல்ல஺ய புன்ைீக.

அதற்கு ேஹறஹக ாபஹன்னுரங்கம் ேைதுக்குள் குீேய, “அதஹன் ஍யஹிவ

ாசஹல்ல஺ட்ைஹபேல்ல ாபஹறவு ஋ன்ைப்பஹ..., பஞ்சஹயத்து இத்ிதஹை
கீலப௅து...”, ஍யப்பன் இபேக்ீகயில் இபேந்து ஋ல௅ந்து ாசல்ல ஊிர
கீலந்தது.

ாபஹன்னுரங்கம் தன் கஹீல ஆத்த஺ரேஹக உீதத்துவிட்டு அங்க஺பேந்து நகர,

“சுிரஷ்..., எபே கண் அங்ிக வச்சுக்ிகஹ...”, உீரத்தவன் தஹனும் த஺பேம்பி
நைந்தஹன்.

“அண்ிை..., அவன் ிவட்ீை நஹய் ேஹத஺ரி..., ஋ீத ஋ப்ிபஹ ாசய்வஹன்ிை

ாதரியஹதுண்ிை..., ஋துக்கும்...”, ாகஹஞ்சம் கவைேஹக இபே ஋ன்று ாசஹல்ல
வந்தவன், ாெயச்சந்த஺ரீைப் பற்ற஺ ாதரிந்ததஹல் அீேத஺யஹைஹன்.

„அவன் ிவட்ீை நஹய்ன்ைஹ..., நஹன் நரிைஹ...‟, ேைதுக்குள் உீரத்தவன்,

140
வழக்கம்ிபஹல் அீேத஺யஹைஹன்.
தங்கள் வட்டுக்குச்
ீ ாசல்லும் பஹீதயில் நைக்க, அங்ிக அேர்ந்த஺பேந்த
ஏவியஹீவப் பஹர்த்த சுிரஷ் சற்று ாைன்ஶைஹக, ாெயச்சந்த஺ரிைஹ அவீள
கண்டுாகஹண்ைதஹகிவ கஹட்ைஹேல் அவன் பஹீதயில் நைந்தஹன்.

அவன் தன்ீைத் தஹண்டிச் ாசல்லிவ, ிவகேஹக அவன் ப௃ன்ைஹல் ாசன்று

அவன் பஹீதீய ேற஺த்தவள், “உங்க ேைசுல நீ ங்க ஋ன்ைதஹன்
ந஺ீைச்சுட்டு இபேக்க஻ க...”, ிகஹபேஹக அவீை ப௃ீறத்தஹள்.

“஋ன் ந஺ீைப்ீப பத்த஺ உைக்ாகன்ை வந்தது...?”, ிகட்ைவன், அவீள

தஹண்டிச் ாசல்ல ப௃யன்றஹன். அித ிநரம் சுிரஷ் அவீள தடுக்க ப௃யல,
“஋ிலய் நீ சும்ேஹ இபேில...”, அவீை விரல் நீ ட்டி ஋ச்சரிக்க, சட்ாைை
பின்வஹங்க஺ைஹன்.

“ஏவி..., ஋ன்ை கஹரியம் ாசய்ய..., வஹடி...”, பூவிழ஺ அவள் கரத்ீத பற்ற஺

இல௅க்க, “நீ சும்ேஹ இபேடி, இன்ீைக்கு இீத சும்ேஹ விைப் ிபஹவத஺ல்ீல.
கஹீலயில் ஋ன்ைன்ைஹ..., ஋ன்ைிவஹ ஋ங்கீள ாகஹீலகஹரக் குடும்பம்
ேஹத஺ரி ிபச஺ைஹர். இப்ிபஹ ஋ன்ைன்ைஹ..., ஋ங்க அப்பஹீர ே஺ரட்டுறஹர். ஋ன்ை
அவபேக்கு ிகக்க யஹபேம் இல்லன்னு ந஺ீைச்சுட்ைஹரஹ...?”, அவள் ிவக
ப௄ச்ாசடுத்து சஹை, ீககீள தன் ேஹர்புக்கு குறுக்கஹக கட்டிக்ாகஹண்டு
அவீள ிநர் பஹர்ீவ பஹர்த்தஹன்.

“நஹன் ாசஹன்ைீவ அீைத்தும் உண்ீேதஹன் ஋ன்பத஺ல் உைக்கு ஌தஹவது

சந்ிதகம் இபேந்தஹல்..., உன் அம்ேஹவிைம் ிகள்...”, அவன் ந஺தஹைேஹக
உீரக்க, அவல௃க்கு ப௄ச்சீைத்தது.

„இவன் ஋ன்ை ாசஹல்க஺றஹன்...?‟, அத஺ர்வஹக அவீைப் பஹர்க்க, அவள்

அத஺ர்ச்ச஺ீய கண்டுாகஹள்ளஹேல், “உன் அப்பனுக்கு ஆதரவஹ ஋க஺ற஺ட்டு
வரிிய..., நஹன் ிகட்ை ஋ந்த ிகள்விக்கஹவது உன் அப்பன் பத஺ல்
ாகஹடுத்தஹைஹ...?

“இல்ல ஋த஺ர்த்து எபே வஹர்த்ீதயஹவது ிபச஺ைஹைஹ...?”, ந஺தஹைத்ீத ீக

விைஹேல் அவன் ிகட்க, வஹயீைத்துப் ிபஹைஹள்.

“நஹன் இல்லஹதது ஋ீதயஹவது ாசஹல்ல஺யிபேந்தஹல் அவன் ஌ன் ிபசஹேல்

வஹயீைத்துப் ிபஹய் ந஺ன்ற஺பேந்தஹன்..., ஋ங்ிக நஹன் ாசஹன்ைத஺ல் உண்ீே

141
இல்ீலாயன்று அவீை ாசஹல்லச்ாசஹல் பஹர்ப்ிபஹம்...”, இப்ாபஹல௅து
அவன் குரல் ஋ஃக்க஺ன் உறுத஺யில் எல஺க்க..., பதட்ைத்த஺ல் அபேக஺ல் இபேந்த
பூவிழ஺யின் கரத்ீத ாகட்டியஹக பற்ற஺க் ாகஹண்ைஹள்.

“அண்ிை...”, அவள் ே஺ரட்ச஺ீயக் கண்டு இரங்க஺யவைஹக சுிரஷ் அவீை

ாநபேங்க, எற்ீற பஹர்ீவயில் அவீை விலக்க஺ ந஺றுத்த஺ைஹன்.

“அது..., நீ ங்க ே஺ரட்டி...”, விட்டுக் ாகஹடுக்க ப௃டியஹேல் அவள் உீரக்க,

“உன் அப்பன் பஹல் குடிக்க஺ற பஹப்பஹ... நஹன் ே஺ரட்டி அவன் பைிய, ிபஹடி...”,
அவள் ப௃கத்துக்கு ிநரஹக ீகீய ஆட்டியவன், “இன்ாைஹபே ப௃ீற உன்
அப்பீைப் பத்த஺ ஋ன் ப௃ன்ைஹடி ிபச஺ை..., நஹன் ாபஹல்லஹதவைஹ
ேஹற஺டுிவன்....”, கண்கள் ச஺வக்க அவன் உீரக்க, ப௃ல௅தஹக ே஺ரண்டுதஹன்
ிபஹைஹள்.

“நீ ங்க ஋ீதியஹ தப்பஹ...”, அவள் ாசஹல்ல஺ ப௃டிக்கும் ப௃ன்ிப, “ச்ிச...,

உன்க஺ட்ிை ஋ல்லஹம் ிபசுறித ிவஸ்ட்...”, வஹர்த்ீதீய கடித்து
துப்பியவன், அடுத்த ந஺ே஺ைம் விபேட்ாைை க஺ளம்பிச் ாசன்றஹன்.

அத஺ர்ச்ச஺ விலகஹேல் கஹல்கள் தள்ளஹை அங்க஺பேந்த கல்ல஺ல் ேறுபடிப௅ம்

அேர்ந்தவள், பூவிழ஺ீய பரிதஹபேஹக எபே பஹர்ீவ பஹர்த்தஹள். அவன்
கண்களில் ாதரிந்த உண்ீேப௅ம் ிநர்ீேப௅ம் அவீள ாவகுவஹக பஹத஺த்தது.

„ாகஹீலயஹ...? ஋ன் அப்பஹவஹ...? அது அம்ேஹவுக்கும் ாதரிப௅ேஹ...? அாதப்படி

இவனுக்குத் ாதரிப௅ம்...?‟, ியஹசீை ஏை, உைிை அீத அவைிைம்
ாதளிவுபடுத்த஺க் ாகஹள்ள ிவண்டும் ஋ன்ற ிவகம் ஋ல௅ந்தது.

அவள் ப௃கபஹவத்த஺ிலிய கவைேஹக இபேந்த பூிவஹ..., அவள் ஋ல௅ந்து

ாசல்லப் ிபஹீகயில்..., அவள் ீகீயப் பிடித்து தடுத்தஹள்.

“஋ங்கடி ிபஹற...?”.

“அதஹன் ஋ன்ைிவஹ ாகஹீலன்னு ாசஹன்ைஹிர..., அது யஹீர, ஋ப்ிபஹ

஋ப்படின்னு ஋ைக்குத் ாதரிஞ்சஹகட௃ம்...”, அவள் ீகீய உதற஺ச் ாசல்ல
ப௃யன்றஹள்.

142
“அதஹன் உன் அம்ேஹக஺ட்ிை ிகக்கச் ாசஹன்ைஹிர. ாபஹறவு ஋ன்ை...?
ிதீவயில்லஹேல் ஋ீதப௅ம் ாசய்து ீவக்கஹித...”, அவீள ஋ச்சரித்தஹள்.

“அம்ேஹ நஹன் ிகட்ைஹ பத஺ல் ாசஹல்ல ேஹட்ைஹகிள..., அிதஹை.., நஹன் ஋ப்படி

இீத அவக க஺ட்ிை ிகக்க...? அதஹன்...”, ாசல்வத஺ிலிய குற஺யஹக
இபேந்தஹள்.

“அதுக்கு..., ப௃தல்ல வட்டுக்கு

ீ க஺ளம்புடி. உண்ற அப்பஹபே பஹத்தஹ வம்பஹ
ிபஹய்டும். ஌ற்கைிவ ஋ப்ிபஹ ஋ன்ை நைக்குிேஹன்னு கவீலயஹ இபேக்கு,
இத஺ல் இவ ிவற...”, அவல௃க்கு கவீலயஹக இபேந்தது.

ிவறு வழ஺யில்லஹேல் வட்டுக்குச்

ீ ாசன்றவல௃க்கு ந஺ம்ேத஺ ஋ன்பது ாகஹஞ்சம்
கூை இபேக்கவில்ீல. பின்கட்டில் ச஺ன்ைத்தஹய் யஹரிைிேஹ குரல் உயர்த்த஺ப்
ிபசும் ஏீச ிகட்க, அங்ிக ாசன்றவல௃க்ிகஹ..., “ாசஹக்கஹ..., நஹன் ிகக்கது
கஹத஺ில வில௅தஹ இல்ீலயஹ...? பஞ்சஹயத்த஺ல் ஋ன்ை நைந்தது...?”, விட்ைஹல்
அவீை அடித்துவிடுிவன் ஋ன்பதுிபஹல் எல஺த்தது அவர் குரல்.

ஏவியஹவிற்கு இப்ாபஹல௅து ஆச்சரியம் ஋ழவில்ீல. ாபஹதுவஹக ஋த஺லும்

தீலயிைஹத தன் தஹய்..., ாெயச்சந்த஺ரன் விஶயத்த஺ல் ேட்டும் அதீத ஆர்வம்
கஹட்டுவது அவல௃க்குத் ாதரிந்தது தஹிை. ஋ைிவ அீேத஺யஹக நைப்பீத
பஹர்ீவயிட்ைஹள்.

“஋ன்ாைன்ைிவஹ நைந்து ிபஹச்சுங்கம்ேஹ. ஍யஹவுக்கு ாபபேம்

தீலக்குைிவஹ ிபஹச்சு. ஍யஹ ப௃கத்ீத பஹக்கிவ ப௃டியீல. கீைச஺யஹ
஍யஹதஹன் இறங்க஺ப் ிபஹக ிவண்டியதஹ ிபஹச்சு. அதஹன் ஍யஹ ிகஹபேஹ
க஺ளம்பிப் ிபஹயிட்ைஹக...”, நைந்து ப௃டிந்தீதச் ாசஹன்ைவன், இறுத஺யஹக
புலம்பித் தீர்த்தஹன்.

“ஏ...”, எற்ீற வஹர்த்ீதயில் அீத ிகட்ைவர், அப்படிிய த஺பேம்பிவிட்ைஹர்.

அதன் பிறகு, ச஺ன்ைத்தஹயிைம் எபே அசஹத்த஺ய அீேத஺ கஹைப்பை, அவீர
அவளஹல் ாநபேங்க ப௃டியவில்ீல.

ிநரத்ீத இபேவபேம் ிசர்ந்து ாநட்டித் தள்ள, ாபஹன்னுரங்கத்ீத அடுத்த

இபே த஺ைங்கல௃ம் அவளஹல் கஹை ப௃டியவில்ீல. “அப்பஹ ஋ங்ிக பிச்ச஺...?”,
தஹயிைம் இந்த ிகள்விீய ிகட்க ப௃டியஹது ஋ன்பீத புரிந்தவளஹக,
ப௄ன்றஹம் நஹள் கஹீலயில் அவளிைம் ிகட்ைஹள்.

143
“அது.., அம்ேஹ..., பஹப்பஹ ிகக்குது பஹபேங்க...”, அவஸ்த்ீதயஹக ப௃கத்ீத
ீவத்துக் ாகஹண்டு அவள் உீரக்க, அவள் ப௃கேஹற்றத்துக்கஹை கஹரைம்
ஏவியஹவுக்குப் புரியவில்ீல.

“஌ய் பிச்ச஺..., உண்ற ீபயன் குரல் ாகஹடுக்கஹன் பஹபே..., ஋ன்ைன்னு ிபஹய்

பஹபே...”, ச஺ன்ைத்தஹய் உீரக்க, விடுபட்ை உைர்ிவஹடு அங்க஺பேந்து ஏடிிய
ிபஹைஹள்.

அன்ீறக்கும் இிதிபஹல் தஹன்..., தன் ிகள்விக்கு பத஺ல் உீரக்கஹேல்

அவள் தப்பிச் ாசன்றதும் ந஺ீைவிற்கு வர, ேைதுக்குள் ஋துிவஹ ாநபேடியது.

“அப்பஹபே ஋ங்ிகம்ேஹ...?”, அவள் ிகள்விக்கு அவரிைம் பத஺ல்

இபேக்கவில்ீல. ேஹறஹக..., ப௃கிேஹ இறுக஺ிபஹய் க஺ைந்தது. ேஹதத்த஺ல் எபே
ப௃ீற அவர் இவ்வஹறு கஹைஹேல் ிபஹவதுதஹன் ஋ன்றஹலும்,
அப்ாபஹல௅ாதல்லஹம் ாவளிபெர் ாசல்வதஹக இவளிைம் உீரத்துவிட்ிை
ாசல்வஹர்.

இப்ாபஹல௅து இபேக்கும் சூழ்ந஺ீலயில், அவரஹல் ஋ப்படி ாவளிிய ிபஹக

ப௃டிக஺றது ஋ன்பதுதஹன் அவளது ே஺கப்ாபரிய ிகள்வியஹக இபேந்தது.

ஊபேக்குள் அவர் ாகஹடுத்த வஹக்குறுத஺ப்படி கம்ேஹய்க்கு ஆற்றுநீ ர் ாசல்லும்

பஹீத சரியஹக்கப் பட்டிபேக்க, ேதக஺ன் ிவீல ேட்டுிே பஹக்க஺ இபேந்தது.
உள்ல௃க்குள் ஌ிதஹ தவறஹகிவ பட்ைது. „஌ிதஹ நைக்கப் ிபஹக஺றது...?‟, ேைம்
அடித்துக் ாகஹண்ைது.

அீதவிை ச஺ன்ைத்தஹயின் பதட்ைம்தஹன் அவீள கவீலக்குள்ளஹக்க஺யது.

“ாசஹக்கஹ..., ஋துவும் தப்பஹ நைக்கக் கூைஹது. அப்படி ேட்டும் ஌தஹவது
நைந்தது..., நஹன் உன்ீை சும்ேஹ விை ேஹட்ிைன்...”, ச஺ன்ைத்தஹய்
வழக்கே஺ல்லஹ வழக்கேஹக கத்துவது கஹத஺ல் அீறந்தது.

“அம்ேஹ..., நீ ங்க ாசஹன்ை பின்ைஹடி அவன் ிேல் நஹன் ீக

ீவப்ிபைஹம்ேஹ...? உங்க உப்ீப த஺ன்ைிபேக்ிகம்ேஹ..., உங்க ாசஹல்ீல ேீ ற
ேஹட்ிைன்...”, பவ்யேஹக குரல் ாகஹடுத்தஹன்.

„இவன் ஋ீதச் ாசஹல்க஺றஹன்...? யஹீர ீக ீவக்க ேஹட்ிைன்னு

ாசஹல்றஹன்...?‟, ஏவியஹ குழம்ப, அதற்கு விீையளித்தஹர் ச஺ன்ைத்தஹய்.

144
“அப்ிபஹ..., ிவற ஋வைஹவது ீவப்பஹன்னு ாசஹல்ற஺யஹ...?”, ச஺ன்ைத்தஹய்
கஹட்ைேஹக ிகட்க, த஺ைற஺ப் ிபஹைஹன்.

“அதுங்கம்ேஹ..., அப்படி இல்லம்ேஹ..., ஋ைக்குத் ாதரியஹதும்ேஹ...”, குழற஺ைஹன்.

“நீ விசுவஹச஺ில..., ாசஹல்ல ேஹட்ை..., கைவுள்னு எபேத்தன் இபேந்தஹ..., அவன்

அந்த புள்ீளீய கஹப்பஹன்ில...”, அவைிைம் ாேஹழ஺ந்தவர் ாசன்றுவிட்ைஹர்.
ாசல்லும் அவர் விழ஺ீய தன் ப௃ந்தஹீையஹல் துீைத்துக் ாகஹள்ள,
அம்ேஹவஹ..., அப்பஹவஹ..., ஋ை குழம்பிப் ிபஹைஹள்.

அித ிநரம் தஹயின் கண்ை ீீரப௅ம் தள்ளிவிை அவளஹல் ப௃டியவில்ீல.

ாெயச்சந்த஺ரன் நன்றஹக இபேக்க஺றஹைஹ ஋ன்பீத தஹய்க்கஹக அற஺ந்ித
ஆகிவண்டும் ஋ன்ற ிவகம் ஋ழ, வழக்கம்ிபஹல் ஊர் சுற்ற஺யவள், அவன்
வட்டுப்
ீ பக்கப௃ம் ாசன்றஹள்.

இரண்டு நஹளஹக ஊபேக்குள் சுற்ற஺ைஹலும், ாெயச்சந்த஺ரீைப௅ம் கஹை

ப௃டியவில்ீல. கஹற்ற஺ல் கீரந்து வந்து ாசவிீயத் தீண்டிய அவன்
குரீல ீவத்து, அவன் ஊபேக்குள்தஹன் இபேக்க஺றஹன் ஋ன்பீத உைர்ந்து
ாகஹண்ைஹள்.
ஆைஹலும் ேைத஺ன் ஏரம் அவீை கஹை ப௃டியவில்ீலிய ஋ன்ற ஌க்கம்
பிறப்பீத அவளஹல் தடுக்க ப௃டியவில்ீல.

தஹய்க்கு ப௃க்க஺யேஹைவன் ஋ன்றஹல்..., ஋ப்படி அவளஹல் ப௃ற்றஹக ாவறுக்க

ப௃டிப௅ம்...? அத஺லும் அவனுக்கஹக எவ்ாவஹபே நஹல௃ம் தஹய் கண்ை ீர்
வடிக்ீகயில், அவன்ிேல் ாவறுப்ீப வளர்ப்பீத விை, எபேவித ச஺ற஺ய
கரிசீை ஋ல௅ந்தது ேட்டும் உண்ீே.

அன்று வட்டுக்குள்
ீ இபேக்க ப௃டியஹேல் கஹல்கள் பரபரக்க, பூவிழ஺ீய
அீழத்துக்ாகஹண்டு க஺ளம்பிவிட்ைஹள்.

“஋ன்ீைய ஋ங்கடி இல௅த்துட்டு ிபஹற...”, ிகட்ைவஹிற அவள் பின்ைஹல்

ாசல்ல,

“இன்ீைக்கு ேதகு ீவக்கதஹ ாசஹன்ைஹக இல்ல..., அீத பஹக்கத்தஹன்...,

ிபசஹேல் வஹ...”, நீைீய ஋ட்டிப் ிபஹட்ைஹள்.

145
“஌ய் ேதகு இந்தப் பக்கம் ீவக்கஹக..., நீ ஋ன்ைத்துக்குடி கம்ேஹ பக்கம்
ிபஹற...?”, அவள் ஋த஺ர் த஺ீசயில் இல௅த்துச் ாசல்லிவ அவளிைம் ிகட்ைஹள்.

“ேதகு ாதஹறந்தஹ கம்ேஹய்க்கு தஹிை தண்ைி வபேம்..., ிபசஹே வஹ...”, அவள்

விளக்கத்த஺ல் வஹயீைத்துப் ிபஹைஹள்.

„஋ல்லஹபேம் ேதகு ஋ப்படி ீவக்கஹக, ாதஹறக்கஹவன்னு பஹப்பஹக, இவ ஋ன்ை

இப்படி பண்ட௃தஹ...?‟, அவள் ச஺ந்ீதீய கீலத்தது ஏவியஹவின்
அல௅த்தேஹை ீகப்பிடி.

“ஸ்.., ஋ன்ைத்துக்குடி ஋ன் ீகீய உீைக்க...”, அவள் ப௃கத்ீதப் பஹர்க்க,

ஏவியஹவின் பஹர்ீவ சற்று தூரத்த஺ல் ந஺ீலத்த஺பேக்க, அங்ிக பஹர்த்த
பூவிழ஺யின் கண்கள் வியப்பஹல் விரிந்தது.

“பூவு..., இவ அந்த ிேல வட்டு

ீ ாபஹன்ைிியஹை ாபஹண்ட௃ விேலஹ தஹிை.
இவ இங்கை ஋ன்ை பண்ட௃தஹ...? இவ பட்ைைத்த஺ல் படிக்கதஹ தஹிை
ாசஹன்ைஹக...”, பஹர்ீவீய அங்ிகிய ந஺ீலக்க விட்டு, இவளிைம் ிகள்வி
ிகட்ைஹள்.

“ஆேஹடி..., கஹிலெ஺ல் லீவு விட்டிபேப்பஹவிளஹ...?”,

“஋தஹ இபேந்தஹ ஋ன்ை..? இவல௃க்கு இங்கை ஋ன்ை ிவீல..? அதுவும் அவர்

கூை...”, கண்களில் ாேல்ல஺ய ிகஹபம்.
அாதன்ைிவஹ அந்த ஊரில் ாபஹன்ைியின் வடும்
ீ சற்று ாபரியதுதஹன்.
ஆைஹல் ஊபேக்குள் எட்ைஹேல் தைித்தீவஹக நைந்து ாகஹள்வஹர். வட்ீை
ீ
விட்டு ாவளிிய அவீளப் பஹர்ப்பித அபூர்வம். அவளது எிர ேகள்
விேலஹ..., அந்த ஊரிிலிய ாவளிபெர் ாசன்று கல்லூரிக்குச் ாசல்லும் எிர
ாபண்.

அவல௃ம் ஊபேக்குள் ஋ந்த ாபண்கிளஹடும் ிபசுவது க஺ீையஹது. ிகஹயில்,

த஺பேவிழஹ ஋ை வந்தஹலும் எதுங்க஺ இபேந்துவிட்டு அப்படிிய
க஺ளம்பிவிடுவஹள். அவளது தந்ீத பற்ற஺ தவறஹை ிபச்சும், வதந்த஺ப௅ம்
ஊபேக்குள் உலவுவதஹல், அவிளஹடு தங்கள் பிள்ீளகள் பழகுவீத ஋ந்த
ாபற்றவர்கல௃ம் விபேம்பவில்ீல, அதுிவ அவளது தைிீே ந஺ீலக்குக்
கஹரைம்.

அவர்கள் பஹர்த்துக் ாகஹண்டிபேக்கும் ாபஹல௅ித..., விேலஹ தன் கரத்ீத

146
அவன் பக்கம் நீ ட்டி ஋ீதியஹ ாசஹல்வது இவர்கல௃க்குப் புரிந்தது. ஆைஹல்
சற்று தூரத்த஺ல் இபேந்ததஹல்..., அவர்கள் ிபசுவது இவர்கல௃க்குப்
புரியவில்ீல.

„஋ங்ிக அவல௃க்குக் ீக ாகஹடுத்துவிடுவஹிைஹ...?‟, பீதப்பஹக அவள்

ிநஹக்க, அவளது தவிப்புக்கு அவச஺யிே இல்ீல ஋ன்பதுிபஹல், கரத்ீத
தன் ேஹர்புக்கு குறுக்கஹக கட்டிக் ாகஹண்டு அவீள ிநஹக்க஺ைஹன்.

ஏவியஹ கவைித்தவீர..., ஋த்தீைியஹ ப௃ீற, ஋வ்வளிவஹ ிபர் அவீை

ாதஹட்டு ிபச ப௃யல்ீகயில், அீத நஹசூக்கஹக அவன் தவிர்த்தீத சரியஹக
கண்டு ாகஹண்டிபேந்தஹள். அத஺லும் வயதஹை அந்த ிபச்ச஺ப௃த்து கூை
அவீை ஆதூரேஹக ாதஹை ப௃யல்ீகயில், இரண்ைடி பின் வஹங்க஺யீதப௅ம்
உைர்ந்தவல௃க்கு, ஋ங்ிக இவல௃க்கு ீக ாகஹடுத்துவிடுவஹிைஹ ஋ை
தவிப்பஹகத்தஹன் இபேந்தது.

அது ஋தைஹல் வந்தது ஋ன்பீத அவள் ஆரஹய ப௃யலவில்ீல. ஆைஹல்

அவிைஹடு சற்று ிநரம் உீரயஹடிவிட்டு, விேலஹ இவர்கீள ிநஹக்க஺
வந்து, இவர்கீள கைந்து ாசல்ல..., “஌ய்.., உைக்ாகன்ை அவிரஹை ிபச்சு?”,
சட்ாைை ிகட்ைஹள் ஏவியஹ.

“அீதக் ிகக்க நீ யஹர்...?”, அவள் பத஺ல் ிகள்வியில் த஺ீகத்து ந஺ன்றஹள்

ஏவியஹ. அித ிநரம்..., அவள் பஹர்ீவ ாெயச்சந்த஺ரீை ப௃ீறக்க,
அவர்கள் பக்கம் பஹர்ீவீய ாசலுத்த஺யவைது புபேவம் எபே ாநஹடி சுபேங்க஺,
அதன் பிறகு இயல்புக்குத் த஺பேம்பியது.

பகுத஺ – 15.

அவளது ாசயல்கீள சற்று தூரத்த஺ல் இபேந்து கவைித்த சுிரஷ், „஍ியஹ...,

இவங்க ஋துக்கு ிதீவயில்லஹேல் வம்பில௃க்குறஹங்க..., ஋ப்ிபஹ பஹத்தஹலும்
இித ிவீலயஹ ிபஹச்சு. அண்ைஹ ஋ன்ைன்ைஹ அவங்க அப்பஹ ிேல
ாகஹீல ாவற஺யஹ இபேக்கஹங்க. இவங்க ஋ன்ைன்ைஹ..., விைஹேல்
ாதஹரத்துறஹங்க.

„அண்ிை ஋ப்ிபஹ ாைன்ஶன் ஆவஹங்கன்னு ாசஹல்ல ப௃டியஹது. அீத

புரிஞ்சுக்கஹேல்...‟, அவனுக்கு இீத ந஺ீைத்தஹில ிேலும் பதட்ைம் கூடியது.

147
„அண்ைஹிவஹை இந்த அீேத஺த்தஹன் ாரஹம்ப ஆச்சரியேஹ இபேக்கு.
யஹீரப௅ிே தன்ீை ஋த஺ர்த்து எபே வஹர்த்ீத ிபச அனுேத஺க்கஹதவர்,
இவங்கீள ேட்டும் ஋ப்படி...?‟, ியஹசீை அவன் ேண்ீைீயக் குீைந்தது.

இீத யஹரிைேஹவது ாசஹல்ல஺ிய ஆகிவண்டும்...‟, அவன் ப௄ீள

அற஺வுறுத்த, ிவகேஹக தன் அீலிபச஺ீய ஋டுத்தவன், ஆஶ஺கஹவுக்கு
அீழத்தஹன்.

“ாசஹல்லு சுிரஷ்..., ஋ப்படி இபேக்க...? அண்ைஹ ஋ப்படி இபேக்கஹங்க? அங்ிக

஋துவும் பிரச்சீை இல்ீலிய. ஋ல்லஹம் நல்லபடியஹ ிபஹகுதஹ...? ஌தஹவது
விஶயம் இபேக்கஹ...?”, அவீை பத஺ல் ிபச அனுேத஺க்கஹேல் ாபஹரிந்தஹள்.

“ஆஶ஺ம்ேஹ..., இங்ிக நஹங்க ாரஹம்ப நல்லஹ இபேக்ிகஹம். ஋ைக்கு எபே

குழப்பம், அதஹன் அீத உங்கக஺ட்ிை ாசஹல்ல஺ ாதளிவஹக஺க்கலஹம்னு தஹன்
ிபஹன் ாசய்ிதன்...”, ஋ங்ிக தன்ீை ாெயச்சந்த஺ரன் கவைித்துவிடுவஹிைஹ
஋ன்று ச஺ன்ைக் குரல஺ல் உீரத்தஹன்.

அதற்கு அவச஺யிே இல்ீல ஋ன்பதுிபஹல், அவன் விேலஹவிைம்

ிகஹபேஹகப் ிபச஺யவஹிற, அவள் பின்ைஹல் ாசன்ற ஏவியஹீவிய
பஹர்ீவயஹல் ாதஹைர்ந்து ாகஹண்டிபேந்தஹன்.

„இவல௃க்கு ிவற ிவீலிய இல்ீலயஹ...? ஋ப்ிபஹ பஹர் ச஺஍டி ேஹத஺ரி

பின்ைஹடிிய சுத்த஺க஺ட்டு..., இங்ிக ிவவு பஹத்து, அவ அப்பன்க஺ட்ிை ிபஹய்
ாசஹல்வஹளஹ இபேக்கும்...‟, அவன் ேைம் ாவறுப்பஹக ஋ண்ைிக் ாகஹண்ைது.

„அந்த ாபஹண்ட௃க஺ட்ிை ஋ன்ை வம்பளக்குறஹன்னு ிவற ாதரியீலிய.

பஹவம் அந்த ாபஹண்ட௃...‟, விேலஹவுக்கஹக அவன் ேைம் பரிதஹபப் பட்ைது.

இங்ிக..., “அப்படி ஋ன்ை உன்ீையிவ குழப்புற விஶயம்...? ாசஹல்லு

ிகட்ிபஹம்...”, ஆஶ஺கஹவின் குரல஺ல் எபே சுவஹரஸ்யம் கூடியது.

“இங்ிக நம்ே அண்ைஹ க஺ட்ிை எபே ாபஹண்ட௃...”, ஋ைத் துவங்க஺, ப௃தல்

நஹள் துவங்க஺, இப்ாபஹல௅து நைந்தது வீர அீைத்ீதப௅ம் ாசஹல்ல஺
ப௃டித்தவன், “இப்ிபஹ ஋ைக்கு ஋ன்ை சந்ிதகம்ைஹ..., அண்ைஹ அந்த
ாபஹண்ீை ஌தஹவது ாசய்துடுவஹங்கிளஹன்னு பயம்ேஹ இபேக்கு. ஋ன்ைஹல்
அவங்கீள தடுக்கவும் ப௃டியஹது, ஋துவும் ாசஹல்லவும் ப௃டியஹது...,

148
அதஹன்...”, ிவகேஹக ாசஹல்ல஺ ப௃டித்தஹன்.

“சுிரஷ்..., ந஺ெேஹத்தஹன் ாசஹல்ற஺யஹ...? அண்ைஹ அந்த ாபஹண்ட௃ இவ்வளவு

ிபச஺ப௅ம் அண்ைஹ அவங்கீள ஋துவும் ாசஹல்லீலயஹ...? சம்த஺ங்
இன்ட்ரஸ்டிங்..., அப்படின்ைஹ கண்டிப்பஹ ஌ிதஹ எண்ட௃ இபேக்கு. அவங்க
யஹர்...? அந்த ாபஹன்னுரங்கத்ிதஹை ாபஹண்ைஹ...?”, அவளது இறுத஺
ிகள்வியில் ாதஹைித்த ஆர்வத்துக்கு கஹரைம் புரியஹேிலிய,

“ஆேஹ..., அீதத்தஹிை நஹன் ப௃தல்ீலிய ாசஹன்ிைன்...”, அல௅ம் குரல஺ல்

அவன் பத஺ல் ாகஹடுக்க,

„அப்படின்ைஹ...?‟, சட்ாைை அவள் ப௃கத்த஺ல் அளவிை ப௃டியஹத ாவளிச்சம்

பரவியது. “ஆள் ஋ப்படி இபேக்கஹங்க...? ப௃டிந்தஹல் ஋ைக்கு „வஹட்ஸ்ஆப்‟பில்
உைிை எபே ிபஹட்ிைஹ ஋டுத்து அனுப்பு...”, ஆர்வம் ாகஹப்பளித்தது
அவளிைம்.

“ஆஶ஺ம்ேஹ..., நீ ங்க ிகக்குறது ாகஹஞ்சம் கூை சரிிய இல்ீல. ச஺ட்டியில்

எபே ாபஹண்ீை ிபஹட்ிைஹ ஋டுத்தஹில குப௃ற஺ ஋டுப்பஹனுங்க. இத஺ல், இது
க஺ரஹேம் ிவற..., ஋ன்ீை பல஺ிய ாகஹடுத்துடுவஹங்க...”, அலற஺யவன்,
“இங்ிக ிபஹன் ிபசட௃ம்ைஹில ேயில் கைக்கஹ ிபஹக ிவண்டி இபேக்கு.
இத஺ல் வஹட்ஸ்ஆப்‟ உங்கல௃க்ிக ந஺யஹயேஹ இபேக்கஹ...?”.

“சரி சரி புலம்பஹித..., அாதல்லஹம் நீ ந஺ீைக்க஺ற ேஹத஺ரி ஋துவும் நைக்கஹது.

சரி ாசஹல்லு..., ைவர் ிவீல ப௃டிஞ்சதஹ? வட்டு
ீ ிவீல ஋ன்ீைக்கு
ப௃டிப௅ம்...?”.

த஺டீாரை அவள் அவ்வஹறு ிகட்க, “இன்னும் ஍ம்பது நஹளில் ிவீல

ப௃டிஞ்சுடும். இப்ிபஹ ஋ட்டு ாகஹத்தைஹர் ிவீல பஹக்குறஹங்க. அிைகேஹ
அதுக்கு ப௃ன்ைஹடி கூை ப௃டியலஹம்.. ைவர் ிவீல..., இன்னும் பத்து நஹள்
ிபஹகும் ிபஹல...”, ிதஹரஹயேஹக உீரத்தஹன்.

“அப்ிபஹ இன்னும் பத்து நஹளில் உன்க஺ட்ிை இபேந்து ாேஸ்ிசஜ் ஋த஺ர்

பஹக்குிறன்...., அடுத்த ப௃ப்பது நஹளில் நஹன் அங்ிக இபேக்கிறன்...”,
உீரத்தவள், அவன் பத஺ீல ஋த஺ர்பஹரஹேல் அீலிபச஺ீய அீைத்து
விட்ைஹள்.

„ஆஶ஺ ஋ன்ை இப்படி ாசஹல்றஹங்க...? குரல஺ல் எபே சந்ிதஹசம் ிவற

149
ாதரிஞ்சது. அப்படி ஋ன்ை விஶயத்ீத கண்ைஹங்க...? ாதளிவஹக ிபஹன்
ிபச஺ைஹல், ிேில நல்லஹ குழப்பி விட்ைதுதஹன் ே஺ச்சம்...‟, ாநஹந்தவஹிற,
அீலிபச஺ீய பஹக்ாகட்டில் ிபஹட்ைவன், ாெயச்சந்த஺ரைது அபேக஺ல்
வந்தஹன்.

“஋ன்ைண்ிை..., தண்ைி எபேேைி ிநரத்த஺ல் வந்துடும்னு ாசஹன்ைஹங்க,

ஆைஹ இன்னும் கஹிைஹம்...”.

“அாதல்லஹம் வந்துடும்..., ஆைஹ ேதகு ீவக்க஺ற அன்ீைக்ிக ஋ப்படி

ாதஹறப்பஹங்க...? நஹன் இங்ிக அீதப் பஹர்க்க வரீல, நஹன் ிதடி வந்தது
ிவற...?”, அன்று எபே நஹள் ிதடியீதப் ிபஹலிவ இப்ாபஹல௅தும் ிதை, எபே
கட்ைத்த஺ல் அபேக஺ல் இபேந்த வயல் ாவளியில் இறங்க஺விட்ைஹன்.

“அண்ிை.., இதுவும் அந்த ஆிளஹை ந஺லம்தஹன்...”, ஌தஹவது பிரச்சீை

ஆக஺விைக் கூைஹித ஋ன்று ிவகேஹக பத஺ல் ாகஹடுத்தஹன்.

அந்த ந஺லங்களின் ஏரத்த஺ல் எபே ச஺ற஺ய பம்ப் ாசட் அீற இபேப்பீதப்

பஹர்த்தவன் அீத ிநஹக்க஺ நைந்தஹன்.

“அண்ிை..., ஋ன்ைண்ிை ிதைறீங்க...?”, அவன் ிகள்விக்கு ாெயச்சந்த஺ரன்

பத஺ல் ாகஹடுக்கவில்ீல.
இங்ிக தன் ிகள்விக்கு விேலஹ பத஺ல் ாசஹல்லஹத கடுப்பில் இபேந்த
ஏவியஹ, ாெயச்சந்த஺ரன் ஋ங்ிக ஋ை பஹர்க்க, அவீை பஹர்ீவக்குக்
க஺ீைக்கவில்ீல.

“பூவு..., ஋ங்ிகடி அவர்...?”, “஋வர், ஏ..., அந்த அண்ைஹவஹ...? நஹன் ஋ங்ிக

அவீரப் பஹக்க...? ஋ப்ிபஹ அவீளப் பிடிச்சு கடிச்சு ீவப்பிியஹன்னு நஹிை
பீதச்சு ிபஹய் ந஺ன்னுட்டு இபேந்ிதன். நஹன் உன்ீை பஹர்ப்ிபைஹ..., இல்ல
அவீரயஹ...?”, ிகஹபேஹக ாபஹரிந்தஹள்.

“ிபஹடி லூசு..., உன்க஺ட்ிை ிபஹய் ிகட்ிைன் பஹபே. வந்து ாதஹீல...”,

஋ப்படிப௅ம் தங்கீளத் தஹண்டி ிபஹகவில்ீல ஋ன்பதஹல், கம்ேஹய்க்கு அந்தப்
பக்கம்தஹன் ிபஹயிபேப்பஹன் ஋ன்பதஹல், ிவகேஹக அந்தப் பக்கம் நைந்தஹள்.

“ஏவி..., அங்க஺ட்டு ஋ங்கடி ிபஹற...? அங்ிகதஹன் ிபய் இபேக்கு, பூதம்

150
இபேக்குன்னு ஊபேக்குள்ிள ிபசுதஹக இல்ல. ிவைஹம் புள்ள...”, அவள்
தடுப்பீத கண்டுாகஹள்ளஹேல், ிவகத்ீத கூட்டிைஹள்.

இங்ிக நைந்துாகஹண்டிபேந்த சுிரிஶஹ..., “அண்ிை..., ஌ிதஹ கஹடு ேஹத஺ரி

இபேக்குண்ிை. இங்ிக ஆள் நைேஹட்ைிே க஺ீையஹது ிபஹல. இங்ிக
஋ன்ைண்ிை ிதைறீங்க...”,

“இப்ிபஹ ிபசஹேல் வரப்ிபஹற஺யஹ இல்ீலயஹைஹ...?”, த஺டீாரை அவன்

ிபஹட்ை கூச்சல஺ல் சுிரஷ் த஺டுக்க஺ட்டுப் ிபஹைஹல்..., அவீை ிதடிக்
ாகஹண்டிபேந்த ஏவியஹவுக்ிகஹ, அவன் இபேக்கும் இைம் ாதரிய வந்தது.

ஊபேக்குள் இப்படி எபே இைம் இபேக்கும் ஋ன்பீத யஹரஹலும் ந஺ீைத்துப்

பஹர்க்கிவ ப௃டியஹதவஹறு இபேந்தது அந்த இைம். உீைப௃ள் கஹடும், எபே
அசஹத்த஺ய அீேத஺ப௅ம், த஺டீாரை ஋ல௅ந்த ஆள் நைேஹட்ைத்தஹல், தங்கள்
தைிீே பஹத஺க்கப் பட்ை பஹம்புகள் இைம் ேஹற஺ச் ாசல்ல, அந்த சூழீல
கைந்து ாசல்ல ஏவியஹவுக்கு உள்ல௃க்குள் பயேஹகத்தஹன் இபேந்தது.

அவர்கள் வந்த எற்ீறயடிப் பஹீதயில் ஆட்கள் நைேஹட்ைம் இல்லஹததஹல்

புற்கள் ப௃ீளத்த஺பேந்தது. ஆைஹல்..., அதுிவ எபே கஹலத்த஺ல் இங்ிக
நைேஹட்ைம் இபேந்த஺பேக்கும் ஋ன்பீத அவர்கல௃க்கு உைர்த்த஺யது.

“இல்லண்ிை..., ஋ீதன்னு ாசஹன்ை ீங்கன்ைஹ, நஹனும் ிசர்ந்து

ிதைலஹம்னுதஹன்...”, தஹன் எபே ஆண்ேகன் ஋ன்பீதப௅ம் ேீ ற஺, சுிரஷ் குரல்
தடுேஹற஺யது.

“நஹன் ஋ீதத் ிதடுிறன்னு ஋ைக்ிக ாதரியலைஹ..., இங்ிக ஋ீதியஹ

ாதஹீலச்சுட்ிைன்னு ேட்டும் ேைசு ாசஹல்லுது. இந்த கம்ேஹய்க்கு
வபேம்ாபஹல௅ாதல்லஹம்..., ஋ன்ீைத் ாதஹல்ீல ாசய்ப௅ம் எபே ந஺ீைவு..., அது
஋ன்ைன்னு...”, தன் தீலீய அல௅ந்த பற்ற஺க் ாகஹண்ைஹன்.

அவன் தீல சுழல்வதுிபஹல் இபேக்க, கஹல்கள் தள்ளஹடியது. “அண்ிை...”,

அவீைத் தஹங்க ப௃யல, “ிநஹ...”, ீக நீ ட்டி தடுத்தஹன்.

“விழப் ிபஹறீங்க...”, அவன் பதற, “விழ ேஹட்ிைன்...”, அல௅த்தேஹக உீரக்க,

அவன் ிபச஺யீதக் ிகட்ை ஏவியஹவுக்கு உள்ல௃க்குள் ஌ிதஹ பிீசப௅ம்
உைர்வு.

151
ிதஹழ஺யின் ேைம் புரிந்தவளஹக அவள் ிதஹீள பூவிழ஺ அல௅த்த, அவீள
புரியஹத எபே பஹர்ீவ பஹர்த்தவள், ேறுபடிப௅ம் ாெயச்சந்த஺ரீைப் பஹர்த்தஹள்.
ப௃தல்நஹள் பஹர்த்தாபஹல௅து, அவன் தளர்ந்து ிபஹய் அேர்ந்த஺பேந்த அித
ப௃கபஹவம் இப்ாபஹல௅து அவன் ப௃கத்த஺ல் ாதரிய, எபே ாநஹடி தவித்துப்
ிபஹைஹள்.

இது ஋தைஹல் வந்தது ஋ன்பீத அவள் ஆரஹய ப௃யலவில்ீல. தன் தஹய்க்கு

உயிரினும் ிேலஹைவைது தவிப்பஹகிவ அந்த ிநரம் அீதக் கண்ைஹள்.

“இங்ிக இபேந்து ிபஹயைலஹம்ிை...”, சுிரஷ் பரிதவித்தஹன்.

“இல்ல..., இங்ிக நஹன் வந்த஺பேக்க஺ிறன். ஋ன் அம்ேஹிவஹை ீக பிடித்து,

ேீழ நஹளில் ஋ன் அப்பஹவின் ிதஹளில் அேர்ந்து..., ாதஹீலந்து ிபஹை ஋ன்
ாசஹர்க்கம்..., இங்ிக ஋ங்ிகியஹ...”, உீரத்தவன், ிேில எபே வஹர்த்ீத
ிபசஹேல் நைந்தஹன்.

அவன் ிபச்ச஺ன் ாபஹபேள் ஏவியஹீவச் ாசன்றீைய, “஋ன்ைடி

ாசஹல்றஹர்...?”, தஹன் சரியஹகத்தஹன் ிகட்ிைஹேஹ ஋ன்ற தவிப்ிபஹடு
ிகட்ைஹள்.

“஋ன்க஺ட்ிை ிகட்ைஹல்...”, பூவின் பத஺ில அவள் ஋ீதியஹ ேீறப்பீத

உைர்த்த, இீத பிறகு கவைிப்ிபஹம் ஋ை ஋ண்ைியவள் அவன் பின்ைஹல்
நைந்தஹள்.

“ஏவி..., இது நேக்கு ிதீவயில்லஹத ிவீல..., யஹரஹவது பஹத்தஹ ஋ன்ை

ந஺ீைப்பஹக...”, ஋ப்படியஹவது அவீள தடுக்கும் ிவகம் கஹட்டிைஹள்.

“உைக்கு ிவண்ைஹ நீ ிபஹ..., இன்ீைக்கு ஋ன்ை விஶயம்னு

ாதரிஞ்சுக்கஹேல் வர ேஹட்ிைன்...”, அவள் ீகீய உதற஺யவள் ப௃ன்ைஹல்
நைந்தஹள்.

க஺ட்ைத்தட்ை எபே ேைி ிநரம் அந்த இைத்த஺ல் அங்கும் இங்கும்

அீலந்தவன், இறுத஺யஹக எபே ிவப்ப ேரத்ீத சற்று தூரத்த஺ல் பஹர்த்தவன்,
அதன் த஺ீசயில் நீைீய விீரவு படுத்த஺ைஹன்.

அீத ாநபேங்க஺யவைது கஹல்கள், உறுத஺ப௅ைனும், ப௃ன்ிைற஺யது. அந்த

இைத்துக்கு சற்றும் ாபஹபேந்தஹத விதத்த஺ல், அந்த ிவப்பேரம் தன்

152
க஺ீளகீளப் பரப்பி இைத்ீதிய அழகஹக்க஺ இபேக்க, அதன் அடியில் எபே
ச஺ற஺ய அம்ேன் ச஺ீல ஋றும்பு புற்றுக்கு நடுவில் ாதய்வகேஹக
ீ வற்ற஺பேந்தது.
ீ

அீதச் சுற்ற஺லும் வீலயஹன் கூடு கட்டி இபேந்தஹலும், அதன்

அபேள்ாபஹழ஺ப௅ம் ப௃கம் ேட்டும் ேஹறிவ இல்ீல.

“அம்ேஹ...”, அவன் வஹய் சன்ைேஹக ப௃ட௃ப௃ட௃க்க..., ாசபேப்ீப

கழட்டியவன், ச஺ீலீய ாநபேங்க஺ அீத சுத்தம் ாசய்தஹன்.

இந்த இைத்ீதப் பற்ற஺ அவைிைம் ிகள்வி ிகட்க ந஺ீைத்தஹலும், அீத

அைக்க஺க் ாகஹண்டு, தஹனும் அந்த இைத்ீத சுத்தம் ாசய்தஹன் சுிரஷ்.
அடுத்த கஹல் ேைி ிநரத்த஺ல், அந்த ஋றும்பு புற்று அகற்றப்பட்டு, வீலகள்
அீைத்தும் அகற்றப்பை, ஋ப்ாபஹல௅ிதஹ அங்ிக பூீெ ாசய்ததற்கஹை
அீையஹளேஹக, குங்குேம் இபேக்கக் கண்ைஹன்.

அத்ிதஹடு எபே அகல் விளக்கும், கல் ிேீைப௅ம், இன்னும் ச஺த஺லேஹை

துைிப௅ம் அங்ிக க஺ைக்கக் கண்ைஹன்.

“இங்ிக இந்த ிகஹயில் இபேக்குன்னு உங்கல௃க்கு ப௃ன்ைிே

ாதரிப௅ேஹண்ிை...?”, சுிரஷ் ிகட்க, „குலாதய்வக் ிகஹயிீல ஋ைக்குத்
ாதரியஹேல் இபேக்குேஹ...?‟, ேைதுக்குள் ஋ண்ைியவன்,

“ிைய்..., கம்ேஹயில் இபேந்து ாகஹஞ்சம் தண்ைி ாகஹண்டு வஹ...”, அவீை

அனுப்ப, “இிதஹ ஋டுத்துட்டு விரண்ிை...”, ாநஹடியில் க஺ளம்பிவிட்ைஹன்.

அவன் தஹங்கள் இபேக்கும் த஺ீசயில் வபேவீதப் பஹர்த்த ஏவியஹ..., சட்ாைை

அங்க஺பேந்த ப௃ள் ேரத்த஺ன் பின்ைஹல் ேீறந்து ாகஹள்ள, அவன் கைந்து
ாசன்றவுைன் ாவளிிய வந்து, ேீ ண்டும் ாெயச்சந்த஺ரீை பஹர்ீவயிட்ைஹள்.

“நீ ாயன்ை கல்லஹ...?”, ச஺ீலீயப் பஹர்த்து அவன் ிகள்வி ிகட்க,

அவைிைே஺பேந்து அப்படிாயஹபே ிகள்விீய ஋த஺ர்பஹரஹத ஏவியஹ குழம்பிப்
ிபஹக, “இல்ல..., ஋ன் ீகயஹல் உைக்கு அபிிஶகம் க஺ீையஹது. இப்ிபஹ கூை
நஹன் உன்ீைப் பஹர்க்க வரீல, ஋ன் அம்ேஹ நைேஹடிய இைத்ீத பஹர்க்க
வந்ிதன் அவ்வளவுதஹன்...”, ஋ன் ிவீல ப௃டிந்தது ஋ை அங்க஺பேந்து விடு
விடுாவை நைந்தஹன்.

அவன் ஋த஺ரில் ச஺ற஺ய ேண் குைத்த஺ல் சுிரஷ் தண்ை ீர் ாகஹண்டுவர, “அீத

153
தூக்க஺ ிபஹட்டுட்டு வஹைஹ...?”, உீரத்தவன் ப௃ன்ைஹல் நைக்க, அவன்
ிகஹபத்துக்கஹை கஹரைம் புரியஹேல் விழ஺த்தவன், குைத்ீத அங்ிகிய
ீவத்துவிட்டு அவன் பின்ைஹல் ஏடிைஹன்.

ாெயச்சந்த஺ரனுக்கு உள்ல௃க்குள் த஺குத஺குாவை ஋ரிந்தது. தஹன் இளக஺யீத

ந஺ீைத்து ாவட்க஺யவைஹக, ைவர் ிவீல நைக்கும் இைத்துக்கு விீரந்தஹன்.

அவன் ாசல்லிவ..., புதரின் ேீறவில் இபேந்து ாவளிிய வந்த ஏவியஹ,

“பூவு..., அப்படின்ைஹ இவர், ஊபேக்கு புத஺யவர் க஺ீையஹதஹ...? இது அவிரஹை
குல ாதய்வக் ிகஹவிலஹ இபேக்குிேஹ...? அப்படின்ைஹ..., இவர் நரிியஹை
புள்ீளயஹ...? அவங்க குடும்பத்ிதஹை இறந்துட்ைதஹ தஹிை ாசஹல்ல஺ட்டு
இபேக்கஹங்க..., இங்ிக ஋ன்ைதஹண்டி நைக்குது...?”, குழப்பேஹக ிகட்ைவள்,
அவன் அீரகுீறயஹக சுத்தம் ாசய்துவிட்டுப் ிபஹயிபேந்த இைத்ீத
ாநபேங்க஺ைஹள்.

“஋வ்வளவு அழகஹை அம்ேன் இல்ல...”, அந்த ச஺ீலயின் அழக஺ல்

ேயங்க஺யவள், அதன் அபேக஺ல் ாசன்று ந஺ன்றஹள்.

பூவிழ஺ அீேத஺யஹகிவ இபேக்க, “பூவு..., இந்த கஹடு யஹிரஹை இைம்னு

உைக்குத் ாதரிப௅ேஹ...?”, அவள் ிகள்வியில் த஺டுக்க஺ட்ைவள், “உைக்ிக
ாதரியஹதப்ிபஹ ஋ைக்கு ேட்டும் ஋ப்படித் ாதரிப௅ேஹம்...”, சற்று ிகஹபம் கலந்து
உீரத்தஹள்.

“சரி அதுதஹன் ாதரியஹது..., இப்ிபஹ அவர் ிபச஺ைஹிர..., அீதாயல்லஹம்

ிகட்டுட்டுதஹிை இபேந்த, நீ ஋ன்ை ந஺ீைக்க஺ற ாசஹல்லு...”,

“ம்ச்..., ஋ைக்கு அவர் ிபச்ீச ஆரஹய்ச்ச஺ பண்ைனும்னு ஋ந்த அவச஺யப௃ம்

இல்ீல. ப௃தல்ல க஺ளம்பு...”, ஋ரிச்சல் அப்பட்ைேஹகத் ாதரிந்தது அவள்
குரல஺ல்.

“க஺ளம்ப ிவண்டியதுதஹன்..., வஹ உன் வட்டுக்குப்

ீ ிபஹகலஹம்...”, உீரத்தவள்
நைந்தஹள்.

“஌ய்..., இப்ிபஹ ஋துக்குடி ஋ங்க வட்டுக்கு

ீ வரட௃ம்னு ாசஹல்ற...? உண்ற
அப்பஹபேக்கு இாதல்லஹம் பிடிக்கஹதுன்னு உைக்குத் ாதரிப௅ே஺ல்ல..., ிபசஹேல்
உண்ற வட்டுக்கு
ீ க஺ளம்பு...”, ஌ற்கைிவ ாெயச்சந்த஺ரன் யஹரஹக
இபேக்குாேன்று அவள் வட்டில்
ீ உலவிய அனுேஹைங்கல௃க்கு, இன்று அவன்
154
வஹயஹிலிய விளக்கம் க஺ீைத்த஺பேக்க, அீத இவள் ாதரிந்துாகஹள்வதஹ
ிவண்ைஹேஹ ஋ன்ற குழப்பத்த஺ல் ஆழ்ந்த஺பேந்தஹள்.

“அாதல்லஹம் நஹன் பஹத்துக்கிறன்..., நீ வஹ...”, பூவிழ஺யின் வட்ீை

ீ ிநஹக்க஺
நைந்தஹள்.

“ஏவி..., அம்ேஹவும், ஍யஹவும் கைீல கஹட்டுக்கு ிபஹயிபேப்பஹக..., இப்ிபஹ

ிவண்ைஹம்...”.

“அப்ிபஹ கஹட்டுக்ிக ிபஹகலஹம் வஹ...”, சுலபேஹக உீரத்தவள் கைீல

கஹட்டுக்கு விீரந்தஹள்.

“இல்லபுள்ள ாசஹன்ைஹ ிகல௃...”, அவளது தடுக்கும் ப௅த்த஺ ஋துவும்

ிவீலக்கஹகவில்ீல.

„இன்ீைக்கு இந்த ேர்ேத்துக்கு எபே ப௃டிவு கட்டிிய ஆக ிவண்டும்...‟,

ப௃டிாவடுத்தவள் பின்வஹங்கவில்ீல.

கஹட்டில் கீள பிடுங்க஺ய கீளப்பில், ேரத்தடியில் அேர்ந்து ேத஺ய உைவு

உண்ை அவர்கள் அேர்ந்த஺பேக்க, அவர்கள் ஋த஺ரில் ந஺ன்ற ஏவியஹ..., “அத்த...,
஋ண்ற அம்ேஹவும்..., ஊர்ல இபேந்த நரி அவபேம் உறவஹ...?”, ஋டுத்த ஋டுப்பில்
இப்படி எபே ிகள்விீய ிகட்பஹள் ஋ன்று அற஺யஹத வரேைிப௅ம்,
ீ
ாேய்யம்ீேப௅ம் த஺ீகத்தஹர்கள்.

“஋ன்ைத்துக்கு கண்ட௃ நேக்கு அந்தப் ிபச்சு. வஹ வந்து கஞ்ச஺ குடி.

ப௃கத்ீதப் பஹத்தஹில பச஺ச்சு ாகைக்கு...”, ாேய்யம்ீே அவள் ிகள்விீய
கண்டுாகஹள்ளிவ இல்ீல.

“஋ைக்கு கஞ்ச஺ ிவைஹம்..., நஹன் ிகட்ைதுக்கு பத஺ீலச் ாசஹல்லு அத்த...”,

பிடிவஹதேஹக ந஺ன்றஹள்.

“அாதல்லஹம் ப௃டிஞ்சு ிபஹச்சு கண்ட௃. அீத க஺ளறுைஹ ேைசுதஹன்

ரைப்பட்டு ிபஹகும். உைக்கு அது ிவைஹங்கண்ட௃...”, அவள் ீகபிடித்து
தன் அபேக஺ல் அேர ீவத்தஹர்.

“வந்த஺பேக்கவன் நரி ேவைஹ...? உைக்குத் ாதரிப௅ேஹ...?”, அடுத்த ிகள்விகள்

பிறந்தது.

155
“சத்தம் ிபஹட்டு ிபசஹத கண்ட௃..., யஹர் கஹத஺லஹவது வில௅ந்து வச்சஹ, உண்ற
அப்பன் பேத்ரதஹண்ைவம் ஆடிைப் ிபஹறஹன்...”, அவள் வஹீய ப௄டிைஹர்.

“இப்ிபஹ நீ ாசஹல்லல..., ஋ன் அப்பஹபே ஋ன்ீை ாகஹன்னு ிபஹட்ைஹலும்

பரவஹயில்லன்னு அவர்க஺ட்ிைிய ிகப்ிபன் பரவஹயில்ீலயஹ...?”, ிகஹபேஹக
஋ழ ப௃யல,

“அடியஹத்த஺..., உண்ற அம்ேஹ உைக்கு ிவண்டித்ிதன் உசுிரஹை இபேக்கஹ.

அது ாபஹறுக்கீலயஹ உைக்கு. அதஹன் நீ ிய ாசஹல்லுத இல்ல..., நரி
ிபச்ாசடுத்தஹ உண்ற அப்பன் ாகஹீலகஹரைஹ ேஹற஺புடுவஹன்னு ாபஹறவு
஌ந்தஹயி...”, அவள் ீகீயப் பிடித்து அேர ீவத்து, அவள் கன்ைத்ீத
வபேடிைஹர்.

உீழத்து கஹய்த்த ீகயின் ாசஹராசஹரப்பு கன்ைத்த஺ல் பத஺ய, பிடிவஹதேஹக

ப௃கத்ீத ீவத்துக் ாகஹண்ைஹள்.

“அப்படிிய உன் ஆத்தஹ பிடிவஹதம் உன்க஺ட்ிை இபேக்கு...”, ாநட்டி

ப௃ற஺த்தவர்,

“ேறுக்கஹ ிரஹசீை பண்ட௃ கண்ட௃...”, ாகஞ்ச஺ைஹர்.

“நல்லஹ ிரஹசீை பண்ைித்தஹன் ிகக்ிகன் அத்த..., அந்த அவபே ஊபேக்குள்

வந்தது ாேஹதக்ாகஹண்டு அப்பஹபே ிகஹவேஹ அீலயிதஹக, அம்ேஹ அல௅ித
கீரயிறஹக..., அவீர நஹன் எபே ாசஹல்லு ாசஹல்ல஺ப் ிபஹட்ிைன்னு ஋ண்ற
க஺ட்ிை ப௃கம் ாகஹடுத்து ிபச ேஹட்ிைங்கஹக.

“அப்பஹபேக்கு ஋த஺ரஹ எத்த வஹர்த்த ிபசஹதவக, ாசஹக்கீை கூப்பிட்டு

ப௃ீறக்கஹக..., கட்டுை புபேஶீை விை, ாபத்த ாபஹண்ீை விை,
அப்படிாயன்ை அவன் உசத்த஺ன்னு ஋ைக்குத் ாதரிஞ்சஹவட௃ம். ஋ன்ீையஹல
இீத அவக க஺ட்ிை ிகக்க ப௃டியஹது.

“ஊபேக்குள்ிள ிவற யஹபேம் ஋ண்ற க஺ட்ிை ிபச ேஹட்ைஹக. ிபச஺ைஹலும்

அளந்துதஹன் ிபசுவஹக..., நஹன் யஹர்க஺ட்ிை ிபஹய் ிகப்ிபன். அப்படிிய
ிகக்கட௃ம்ைஹலும் இீத ஋ப்படிக் ிகக்க..., ிகட்ைஹலும் பத஺ல்
ாசஹல்லுவஹகளஹ...? நீ ிய ாசஹல்லு...

156
“஋ைக்கு ஋துவுிே ாதரியக் கூைஹதுன்னு ந஺ீைக்க஺யளஹ..? ஋துவுிே
ாதரியஹேல் இபேக்க நஹன் ஋ன்ை பச்சப் புள்ீளயஹ...? ஋ைக்கும் பத்ாதஹம்பது
வயசஹவுது..., நீ ாசஹல்லு...”, கண்கள் குளம் கட்டியது.

ாசல்வ ச஻ேஹட்டியஹகிவ பஹர்த்து பழக஺ய குழந்ீத தன் ப௃ன்ைஹல் கண்

கலங்கிவ, ாேய்யம்ீேயஹல் தஹங்க ப௃டியவில்ீல. “இப்ிபஹ ஋ன்ை...,
நரிப௅ம், உண்ற அம்ேஹவும் ஋ன்ை உறவுன்னு ாதரியட௃ம், அம்புட்டு தஹிை...,
ாரண்டு ிபபேம் உைம்ாபஹறந்தவக ிபஹதுேஹ..., நீ அல௅வஹித கண்ட௃...”,
அவள் கண்ை ீீர தன் ப௃ந்தஹீையஹல் துீைத்தஹர்.

“஋ன்ைத்ித ாசஹல்லுத..., நரி ஋ண்ற தஹய் ேஹேஹவஹ...?”, அவளஹல் நம்பிவ

ப௃டியவில்ீல. அந்த வஹர்த்ீதகீள ெீரைிக்கிவ சற்று ிநரேஹைது
அவல௃க்கு.

பகுத஺ - 16.

நரி தன் தஹயின் உைன்பிறந்த அண்ைன் ஋ன்பீத அற஺ந்த ஏவியஹவுக்கு

எபே ந஺ே஺ைம் தஹன் ஋ப்படி உைர்க஺ிறஹம் ஋ன்ிற புரியவில்ீல.
„வந்த஺பேப்பவன் ிபசும் ிபச்ீச ீவத்தும், அவன் நரியின் இைங்கீள
ச஻ரீேப்பீத ீவத்தும் அவன் நரியின் ேகன்தஹன் ஋ன்பத஺ல் அவல௃க்கு
சந்ிதகம் இபேக்கவில்ீல.

ஆைஹல்..., அந்த நரி தன் தஹய் ேஹேஹ ஋ன்பது தஹங்க ப௃டியஹத அத஺ர்ச்ச஺யஹக
இபேந்தஹலும், ேைத஺ன் ஏரம் ப௃ீளவிட்டிபேந்த கஹதல் அபேம்பு, அவள்
ேைீத ேயில஺றகஹய் தீண்டிச் ாசன்றது. அந்த இதத்ீத அனுபவிக்க
ப௃டியஹேல்,

„தன் ேஹேஹ ஋ன்ை ஆைஹர்...? இவ்வளவு வபேைம் இவன் ஋ங்ிக இபேந்தஹன்...?

இத்தீை வபேைங்களஹக இவன் ஊபேக்குள் வரஹேல் ிபஹைதன் ேர்ேம்
஋ன்ை?‟, ிகள்விகள் பீைாயடுக்க, ஋வ்வளவு ியஹச஺த்தும் அவளஹல்
பத஺ீல அற஺ய ப௃டியவில்ீல.

சட்ாைை அவன் ாகஹீலீயப் பற்ற஺ ிபச஺யதும், சஹப்பஹட்ீை ேறுத்ததும்,

அவன் வஹர்த்ீதகல௃ம் ந஺ீைவிற்கு வர, “அத்த..., நரி ேஹேஹ ஋ன்ை
ஆைஹக...? அவக ஌ன் ஊீர விட்டு ிபஹைஹக...”, துடிக்கும் ேைீத

157
கட்டுப்படுத்தும் வீக ாதரியஹேல் பீதப்பஹகிவ ிகட்ைஹள்.

“ஊீர விட்டு ிபஹறதஹ...? அவைஹ...? உலகத்ீத விட்ிை அனுப்பி

வச்சுட்ைஹிை பஹவி. இல்லன்ைஹ...”,

“ாேய்யம்ே...”, வரேைி
ீ அல௅த்தேஹக அீழக்க, தன் தவறு புரிந்தவரஹக
அீேத஺யஹைஹர்.

“஋ன்ைங்க..., ஋ம்புட்டு நஹல௃தஹன் உண்ீேீய ேீறக்க ப௃டிப௅ம்...?

஋ன்ீைக்கஹ இபேந்தஹலும் அவல௃க்கு ாதரிய ிவண்டியது தஹிை...”,
கைவைிைம் ந஺யஹயம் ிகட்க, அவர் அீேத஺யஹைஹர்.

“஋ன்ைத்ித ாசஹல்லுத...? அவர ாகஹன்னுட்ைஹகளஹ...?”, இீத

ிகட்கும்ாபஹல௅ித கஹற்றுதஹன் ாவளிிய வந்தது.
“ாேய்யம்ே..., இப்ிபஹ வஹய ப௄ைப்ிபஹற஺யஹ இல்ீலயஹ..?”, அவர்
கடிந்துாகஹள்ள,

“ேஹேஹ..., இப்ிபஹ ஋ன்ைத்துக்கு அத்ீதய ஌சுத஺ய...? ஋ைக்கு உண்ீே

ாதரிஞ்ிச ஆகட௃ம். இல்ல..., ஋ன்ை உசுிரஹை பஹக்க ேஹட்டிய...?”,

“ஆத்த஺..., ாேஹத வஹயக் கல௅வு..., ஋ன்ை ிபச்சு ிபசுதவ...”, பூ அவள்

தீலயில் குட்ை, “஌ய் பூவு..., புள்ீளய அடிக்கஹித...”, ாபற்றவர்கள்
இபேவபேம் எிர ிநரம் கடிந்து ாகஹண்ைஹர்கள்.

“ஸம்..., வித஺ யஹீர விட்டுது..., ாசஹல்லு...”, அந்த ேரத்த஺ல் சஹய்ந்து

ாகஹண்ைஹர். ாேய்யம்ீே ஋ீதியஹ ச஺ந்த஺க்க, பூ, ஏவியஹவின் அபேக஺ல்
அேர்ந்து ாகஹண்ைஹள்.

தஹயின் ிகஹபம், இப்ிபஹீதய ஋ல௅ச்ச஺, தந்ீதயின் ாகஹந்தளிப்பு ஋ை

அீைத்தும் கண்ப௃ன் விரிய, என்றும் என்றும் இரண்டு ஋ை புரிந்தஹலும்,
அவ்வஹறு இபேந்துவிைக் கூைஹித ஋ை ேைம் அடித்துக் ாகஹண்ைது.

஋ந்த ேகல௃க்கும் தந்ீதீய ாகஹீலகஹரன் ஋ை அற஺ந்துாகஹள்வது

அவ்வளவு உவப்பஹை ாசய்த஺ க஺ீையஹித.

“உைக்கு ாேஹத இபேந்து ாசஹன்ைஹத்தஹன் புரிப௅ம். இது ாரண்டு தீலப௃ீற

கீத. ஊபேக்குள்ிள ஋ப்பவுிே ாரண்டு குடும்பம் ாபரிய குடும்பேஹ

158
இபேந்தது. ஆைஹ..., நரிியஹை.., நரின்ிை ாசஹல்லுிதன் பஹிரன்.., அவன் ிபபே
பரிேஸ்வரன்..., அவிைஹை அப்பஹபேக்குதஹன் ாசல்வஹக்கு அத஺கம்.

“ாபஹன்னுரங்கத்ிதஹை அப்பஹபே ஋ப்பவுிே ாகஹஞ்சம் குறுக்கு புத்த஺யஹ

ியஹச஺க்கதஹில..., ஊபேக்குள்ிள அவபேக்கு பைக்கஹரபேன்னு ேரியஹீத
இபேந்தஹலும், ேத஺ப்பு ாகஹஞ்சம் கம்ே஺தஹன்.

“இது தன்ிைஹை ேகன் கஹலத்த஺ீலயஹவது ேஹறும்னு ந஺ீைச்சஹபே. ஆைஹ...,

பரப௃ிவஹை புத்த஺சஹல஺த்தைத்த஺ல் பஹத஺ கூை ாபஹன்னுக்கு இல்ீல.
பரப௃ிவஹை அப்பஹ எபே விபத்த஺ல் தவற, ஋ல்லஹ ாபஹறுப்பும் தைக்கு
வபேம்னு இவபே கஹத்த஺பேக்க, அது பரப௃ க஺ட்ிைதஹன் ிபஹச்சு.

“இது ாபஹன்னுீவப௅ம், அவன் அப்பஹீவப௅ம் ாரஹம்பிவ ப௄ர்க்கேஹக்க஺டுச்சு.

ஊபேக்கு தண்ைிப் பஞ்சம் வந்தப்ிபஹ, ஊபேக்கு கம்ேஹயி, அதுக்கு
தண்ைிக்கு ஆத்து தண்ைிீய ாகஹண்டு வர வச்சது..., அதுக்கு ஊர்
ேக்கீளிய கூட்டி ிபஹய் ிபஹரஹடிைது..., இப்படி ஋க்கச்சக்க விஶயம்
ாசய்தஹபே பரப௃.

“அவிரஹை இந்த புத்த஺சஹல஺த்தைத்த பஹத்துதஹன்..., நம்ே ேக்க அவீர

நரின்னு கூப்பிை ஆரம்பிச்சஹக. ஊபேக்குள்ிள ஋ன்ை பிரச்சீைன்ைஹலும்
ப௃ன்ைஹடி ந஺க்கது, பஞ்சஹயத்து..., தீர்ப்பு..., அத஺லும் ந஺யஹயம்..., இப்படி
அவபேன்ைஹில ஊபேக்குள்ிள தைி ேபேவஹத஺.

“அதுலப௅ம்..., அது அவிைஹை இபேபத்தஞ்சு வயசுக்குள்ளிய நைந்ததுதஹன்

ஆச்சரியம். இவன் ாசய்த ஋ல்லஹ விஶயத்துக்கும் ப௃ட்டுக்கட்ீை ிபஹைப்
பஹக்குறித ாபஹன்னுிவஹை ிவீல.

“அந்த ிநரம்தஹன்..., பக்கத்து ஊபேக்கு ஌ிதஹ பஞ்சஹயத்துக்குப் ிபஹை பரப௃,

அந்த ஊர்ல இபேந்த கண்ைம்ேஹ ிேில ஆீசப்பட்டு, அவீள
கட்டிக஺ட்ைஹபே. அவல௃க்கு எபே ஆயஹ ேட்டும்தஹன், அதுவும் இவ கல்யஹைம்
ப௃டிய கஹத்த஺பேந்த ேஹத஺ரி, உைிை ாசத்துப் ிபஹச்சு.

“கண்ைம்ேஹ அழகுல ேட்டும் இல்ீல, குைத்த஺ிலப௅ம் ாசஹக்கத் தங்கம்.

அவல௃க்கும் ச஺ன்ைத்தஹய்க்கும் எிர வயசுதஹன் இபேக்கும். ாரண்டும் ஋ங்ிக
ிபஹைஹலும் எட்டுக்கஹிவ சுத்துங்க. கண்ைேஹவுக்கு ச஺ன்ை வயசஹ
இபேந்தஹலும், அவிளஹை ஆயஹ அவீள நல்ல விவரேஹ வளத்ததஹல்...,

159
ச஺ன்ைத்தஹீய தன்ிைஹை ாபஹண்ட௃ ேஹத஺ரி பஹத்துக்கும்.

“ஊிர அவக எத்துீேீயப் பஹத்து ப௄க்கு ிேில விரீல வச்சுது. வந்த

பத்தஹம் ேஹசம் எபே ச஺ங்கக் குட்டிீய ாபத்தஹ கண்ைம்ேஹ. அந்த
புள்ீளீய கண்ைம்ேஹ வச்ச஺பேந்தீத விை, ச஺ன்ைத்தஹயி வச்ச஺பேந்ததுதஹன்
அத஺கம்.

“தன் அண்ைஹிேில ஋ம்புட்டு உசுிரஹ..., அீதவிை அத஺கேஹ அந்த

ாகஹழந்த ிேில உசுீரிய வச்ச஺பேந்தஹ. இடுப்ீப விட்டு க஻ ிழ இறக்கிவ
ேஹட்ைஹ. அந்த ாகஹழந்ீதீயப௅ம் சும்ேஹ ாசஹல்லக் கூைஹது..., அம்ேஹன்னு
ாசஹல்ல ப௃ன்ிை..., அத்தன்னுதஹன் ாசஹல்லுச்சு

“அவீள ீகயிில பிடிக்க ப௃டியீல. ஋ண்ற ேபேேவன்னு ஊபே பட்ை

ாகஹண்ைஹட்ைம். அவனுக்கு ஋ன்ை ிபபே வச்சஹகன்னு ஋ைக்குத் ாதரியீல,
ஆைஹ.., ரஹப௃ன்னு கூப்பிடுவஹக. அவனுக்கும் ஍ஞ்சு வயசஹச்சு. அந்த
ிநரம்தஹன் அவக குலாதய்வம் ப௃ண்ைக்கண்ைி அம்ேிைஹை த஺பேவிழஹ
வந்துச்சு. அீத குீலக்கட௃ம்னு ாபஹன்னு ஋ன்ாைன்ைிவஹ ாசய்தஹன்.
ஆைஹ..., ஋துவுிே ிவீலக்கஹகீல. கீைச஺யஹ ஌தஹவது தந்த஺ரேஹ
ாசய்துதஹன் ஆச்சுன்னு ப௃டிவு பண்ைிட்ைஹக.

“அப்ிபஹதஹன் உண்ற அம்ேஹவுக்கு ேஹப்பிள்ீள பஹத்துட்டு இபேக்க,

ாபஹன்னுரங்கம் அவன் அப்பை ஋ப்படி சம்ேத஺க்க வச்சஹன்னு ாதரியஹது...,
ச஺ன்ைத்தஹீய ாபஹண்ட௃ ிகட்டு ிபஹைஹக.

“பரப௃க்கு ஋ன்ை ிரஹசைன்ைஹ..., ஋ம்புட்டு நஹள்தஹன் பீகயஹளியஹ இபேக்க

ப௃டிப௅ம்..., ாசஹந்தேஹக஺ட்ைஹ இது ிபஹய்டுிேஹன்னு ந஺ீைச்சு, சம்ேதம்
ாசஹல்ல஺ட்ைஹக. அதுக்கு ப௃க்க஺ய கஹரைம், ச஺ன்ைத்தஹயி ாேஹகத்துல இபேந்த
ஆீசிதன்...”, அந்த இைத்த஺ல் ாேய்யம்ீே விஶயத்ீத ந஺றுத்த,
ஏவியஹவுக்கு இதயம் ாதஹண்ீைக் குழ஺யில் துடித்தது.

“ேஹேஹ தப்பு பண்ைிட்ைஹக அத்த...”, அவள் வஹய் அவள் அனுேத஺ இன்ற஺ிய

ாேஹழ஺ய,

“அந்த தப்பு ாசஞ்சதஹில தஹிை கண்ட௃ ஋ங்கல௃க்கு நீ க஺ீைச்ச...”,

ாேய்யம்ீே அவள் கன்ைம் தைவ, சட்ாைை அவர் ேடியில் படுத்துக்

160
ாகஹண்ைஹள். அவள் தீலீய ிகஹத஺யவர்...,

“கல்யஹைத்ீத ீத ேஹசம் ீவக்கலஹம்னு ப௃டிவு ாசய்தஹக. விீை

விீதத்தஹல் விீைீயத்தஹன் அறுக்கட௃ம்னு ாசஹல்வஹகல்ல..., அடுத்த
வஹரிே ாபய்த ேீழயில், கரண்டு கம்பி அவுந்து வில௅ந்து, அத஺ல் கஹல்
வச்ச ாபஹன்னுிவஹை அப்பஹ கரிக்கட்ீையஹக஺ ாசத்தஹபே.

“ஊர் சும்ேஹ இபேக்குேஹ..., ச஺ன்ைத்தஹியஹை ரஹச஺ிதன் அவ ேஹேைஹீர கஹவு

வஹங்க஺டுச்சுன்னு ிபச, துடிச்சு ிபஹய்ட்ைஹன் பரப௃. கஹரியம் ஋ல்லஹம் ப௃டிச்சு
ாபஹன்ீைப் ிபஹய் பஹக்க, அவன் ச஺ன்ைத்தஹய கட்டுிவன்னு உறுத஺யஹ
ாசஹல்ல஺ அனுப்ப, அவுக அப்பஹ ாசத்ததஹல் கல்யஹைம் எபே வபேஶம்
தள்ளிப் ிபஹச்சு.

“அந்த ிநரம் ாபஹன்னு...”, “ாேய்யம்ே..., கல்யஹைம் எபே வபேஶம் கழ஺ச்சஹ

நைந்துச்சு...”, சட்ாைை வரேைி
ீ இீையிை, கைவரின் ப௃கத்ீத ஌ற஺ட்ை
ாேய்யம்ீேயிைம், அல௅த்தேஹக அவர் தீலீய அீசக்க, புரிந்ததற்கு
அீையஹளேஹக தீலீய உபேட்டியவர்,

“எபே வபேஶம் கழ஺ச்சு அவக கல்யஹைம் நல்லபடியஹ ப௃டிய, தன் ாசஹத்த஺ல்

சரி பஹத஺ீய தங்கச்ச஺க்கு ாகஹடுத்தஹன் பரப௃. நம்ே கண்ைம்ேஹ ேட்டும்
ாகஹறஞ்சவளஹ..., நஹத்தைஹர்க்கு அப்ிபஹிவ த௄று பவுன் ிபஹட்டு
அனுப்பிச்சஹ.

“அத஺ல் பரப௃க்கு ாபஹண்ைஹட்டி ிேல அப்படி எபே ாவகுேஹைம்.

ரஹப௃ீவத்தஹன் சம்ேஹளிக்கிவ ப௃டியீல. அத்த கூைிவ ிபஹிவன்னு
எிர பிடிவஹதம். ச஺ன்ைத்ீதப௅ம் அழ, ிவற வழ஺ிய இல்லஹேல் ேவீை
தங்கச்ச஺ியஹை அனுப்பி வச்சஹன் பரப௃..”, எபே ாநஹடி ந஺றுத்த஺யவர், “அவன்
அீத ாசய்த஺பேக்கக் கூைஹது...”, இறுத஺ வஹர்த்ீதீய தைக்குத் தஹிை
உீரக்க,

“஋ன்ை ஆச்சு அத்த...”, அவீர கீலத்தஹள் ஏவியஹ.

“஌ல௅ வயசு புள்ீளக்கு ஋ன்ை ாதரிப௅ம்...? அது இபேபத்த஺நஹலு ேைி

ிநரப௃ம் ஍த்த ப௃ந்தஹீையிில இபேப்ிபன்னு அைம் பிடிக்க, எபே வஹரம்
பஹத்த ாபஹன்னு, எபே நஹள் தன்ிைஹை பைப௃க்குள்ிள இபேந்து அந்த
புள்ீளீய இல௅த்து ாவளிிய தள்ளி கதீவ சஹத்த஺ட்ைஹன்.

161
“புள்ள அன்ீைக்கு ரஹத்த஺ரிிய..., ாபத்தவஹக க஺ட்ிை அலற஺ அடிச்சு ஏடி
வந்துட்ைஹன்...”,

“ரஹத்த஺ரியஹ...? ஋ன்ைத்ித ாசஹல்லுத...?”, ஌ாைன்றஹல் இபே வடும்

ீ ஋த஺ர் ஋த஺ர்
த஺ீசகளில்..., சற்று தூரத்த஺ல் அீேந்த஺பேந்தித அதன் கஹரைம்.

“இத஺ல் யஹீர குத்தம் ாசஹல்ல஺ப௅ம் எண்ட௃ம் ஆவிபஹறத஺ல்ீல. இீத

பரப௃வும், கண்ைம்ேஹவும் ாபபேசஹிவ ஋டுத்துக்கீல. ச஺ன்ைஞ் ச஺றுசுக,
இீைஞ்சலஹ எபே புள்ீள இபேக்கது கஷ்ைம்தஹன்னு இவுகல௃ம்
விட்டுட்ைஹக.
குழந்ீதக்குதஹன் எபே வஹரம் ென்ைி கண்டு கஷ்ைப் பட்ைஹன்...”, அவர்
உீரக்க, அன்று நைந்ததற்கு இன்று தவித்துப் ிபஹைஹள் ஏவியஹ.

“ேறுநஹள் ச஺ன்ைத்தஹய் வந்து ேபேேவீை சேஹதஹைப்படுத்த஺ ஋ல்லஹம்

ாசஞ்சஹலும், ாபஹறவு அவ வட்டுக்ிக
ீ ிபஹக ேஹட்ிைனுட்ைஹன் ரஹப௃. அத஺ல்
஋ல்லஹபேக்கும் வபேத்தம்தன்ைஹலும்..., அவன் அத்ீதக஺ட்ிை வச்ச பஹசம்
ேஹறஹததஹல் யஹபேம் அீத ாபபேசஹ ஋டுக்கல.

“஋ல்லஹம் நல்லஹத்தஹன் ிபஹய்க஺ட்டு இபேக்குன்னு ஋ல்லஹபேம் நம்பிட்டு

இபேந்தஹக. நீ ப௅ம் ாபஹறந்த..., ேஹேன் ச஻ர் ஊிர ாேச்ச ாசஞ்சஹன் பரப௃.
உன்ீை தங்கத்த஺ிலிய குளிப்பஹட்டிைஹன்..., பஹலஹீை கூை தங்கத்த஺ல்
ாகஹண்டு வந்தஹன். ப௄ட௃ வபேஶம் நல்லஹத்தஹன் ிபஹச்சு. உைக்கும் ாரண்டு
வயசு ஆச்சு.

“அந்த விஶயம் அப்ிபஹதஹன் நைந்துச்சு..., ஋ப்பவுிே பஞ்சஹயத்து தீலவரஹ

பரப௃ ாசஹல்ற ஆல௃தஹன் ாெயிப்பஹன். அந்த வபேஶம் ாபஹன்னுரங்கம் தஹன்
ந஺க்ிகன்னு ாசஹன்ைஹன். ஊர் ேக்க யஹபேம் அவனுக்கு ஆதரவு ாகஹடுக்க
ேஹட்ைஹகன்னு பரப௃ ஆதரவு ாகஹடுக்க ேறுத்துட்ைஹன்.

஋ப்பவும் சுியச்ீசிய ாெயிக்க அந்த ஊபேக்குள்ிள..., கச்ச஺ சஹர்பஹ தஹன்

ந஺க்க ிபஹிறன்னு அற஺விச்சுட்ைஹன் ாபஹன்னு. தங்கச்ச஺ீயப் பஹக்கவஹ...,
ஊரஹன்னு தவிச்சு ிபஹய்ட்ைஹன். ஆைஹ ச஺ன்ைத்தஹயி..., அவன் ப௃டிவு படி
ாசய்ய ாசஹல்லிவ, ீதரியேஹ ிவற எபேத்தீை சுியச்ீசயஹ ந஺க்கச்
ாசஹல்ல஺, தன் ஆதரவு அவனுக்குதஹன்னு ாசஹல்ல஺ப் ிபஹட்ைஹன்...”, அடுத்து
஋ப்படிச் ாசஹல்லாவன்று அவர் தயங்க,

162
“ேீ த஺ீய நஹன் ாசஹல்லுிதன்..., ாரண்டு நஹளில் ஋லக்ஷன் இபேந்தப்ிபஹ...,
வழக்கிே இல்லஹத வழக்கேஹ..., ஊபேக்குள்ிள தஹரஹளேஹ சஹரஹயம் கஹச்ச஺,
கள்ல௃ வஹங்க஺ ாகஹடுத்தஹன் ாபஹன்னுரங்கம். அது பரப௃வுக்கு சுத்தேஹ
பிடிக்கீல. பைங்கஹட்டுக்ிக ிபஹய்..., அவீைத் தடுக்க,

“நயிச்ச஺யேஹ ிபச஺..., ஋ப்படிியஹ அவனுக்கும் கள்ீள ஊத்த஺

ாகஹடுத்த஺பேக்கஹன். பரப௃ குடிக்கிவ ேஹட்ைன்..., ஆைஹ அன்ீைக்கு ாரஹம்ப
கட்ைஹயப்படுத்த஺ அவனுக்கு ஊத்த஺ விட்ைஹன் ாபஹன்னு. அீத நஹங்க
஋ல்லஹபேம் பஹத்துட்டுதஹன் இபேந்ிதஹம்.

“கீைச஺யஹ அவன் க஺ளம்ப..., ிபச்சுவஹர்த்ீத ஋துவும் பலன் இல்லஹேில

பரப௃ க஺ளம்பிப் ிபஹைஹன். அவன் பின்ைஹடிிய நஹனும் ாகஹஞ்ச ிநரத்த஺ல்
க஺ளம்பிட்ிைன். வர வழ஺யில் ாதன்ைந்ிதஹப்பில் ஌ிதஹ சத்தம் ிகக்கிவ...,
நஹன் ிபஹய் பஹக்க...,

“ாபஹன்னு தன் வட்டில்

ீ இபேந்து வந்த சஹப்பஹடுன்னு ாசஹல்ல஺, அவீை
சஹப்பிைச் ாசஹல்ல, தங்கச்ச஺ியஹை சீேயீல சஹப்பிை ஆீசப்பட்ை பரப௃
சஹப்ட்டு ப௃டிக்க ப௃ந்த஺ிய...”, அவர் ாசஹல்ல஺ ப௃டிக்க ப௃டியஹேல் ந஺றுத்த,
ாேய்யம்ீேயின் ேடியில் இபேந்து ஋ல௅ந்ித விட்ைஹள் ஏவியஹ.

“ேஹேஹ..., ஋ண்ற அப்பஹிரவஹ...?”, ஌ிதஹ ஆள் ீவத்து ாசய்த஺பேப்பஹர் ஋ை

அவள் ஋ண்ைியிபேக்க, அவரது ிநரடி ாசய்ீக, அவீள அத஺ர்ச்ச஺யின்
உச்சத்த஺ல் ந஺றுத்த஺யது.

“இீத நஹன் ேட்டும் பஹக்கீல..., ரஹப௃வும் ிசர்ந்ித பஹத்ததுதஹன்

ாகஹடுீே....”, அவர் அடுத்த ாவடிீய வச,
ீ ந஺ீலகுீலந்து ிபஹைஹள்.

“அவபே ஋துக்கு ேஹேஹ அங்ிக வந்தஹபே...?”, அத஺ர்ச்ச஺ விலகஹேல் ிகட்க,

“அவன் அப்பீைத் ிதடி வந்த஺பேக்கஹன். ஊபேக்குள்ிள புல்லஹ சுத்த஺த்

த஺ரியிற பயலஹச்ிச. இத்ிதஹை ந஺றுத்தஹேல்..., ாசஹந்த ேச்ச஺ைன்னு கூை
பஹர்க்கஹேல்..., அவீை க஻ ிழ தள்ளி விட்டு, அவன் கல௅த்த஺ல் கஹல் வச்சவன்,

„உன்ீை ேட்டுே஺ல்ீல..., உன் வம்சத்ீதிய கபேவறுக்கஹேல் விை

ேஹட்ிைன்‟னு ாசஹல்ல஺...., கல௅த்ீத அல௅த்த, அீதப் பஹத்த ரஹப௃ அங்ிக
ஏைப் பஹக்க..., நஹன்தஹன் பிடிச்சு இல௅த்து வந்ிதன். அப்ிபஹ அவன் ச஺ன்ைப்

163
ீபயன் க஺ீையஹித..., பத்து வயசுப் ீபயன், அப்பஹீவ ேஹத஺ரிிய ாரஹம்ப
புத்த஺சஹல஺...,

“அவனும் இல்லன்ைஹ..., அவன் அம்ேஹீவ யஹர் பஹத்துப்பஹங்கன்னு

ாசஹல்ல஺, இங்ிக நைந்தீத ஊபேக்குள் ாசஹன்ைஹல்..., அவன்
அத்ீதக்குதஹன் பிரச்சீைன்னு ாசஹல்லிவ..., புள்ீள அந்த வயச஺ல் கூை,
அப்படிிய புரிஞ்சுக஺ட்ைஹன்...

“அப்ிபஹ கூை பரப௃..., தட்டுத் தடுேஹற஺ வட்டுக்கு

ீ ிபஹய்தஹன் தன் உசுீர
விட்ைஹன். அவன் வட்டில்
ீ ிபஹய் உசுீர விைிவ, நைந்தது யஹபேக்கும்
ாதரியஹேல் ிபஹச்சு. ஆைஹ..., ஋ன்ீைத் தவிரவும்..., ிவற ஆட்கல௃ம் அீத
பஹத்த஺பேப்பஹகன்னுதஹன் நஹன் ந஺ீைக்ிகன்....”, அந்த ிநரம் கூை, தன்
தஹயின் வஹழ்க்ீக நன்றஹக இபேக்க ிவண்டும் ஋ை ந஺ீைத்த தன் ேஹேீை
஋ண்ைி அவள் உள்ளம் விம்ே஺யது.

“கண்ைம்ேஹ அத்த ஋துக்கு ஊீர விட்டு ிபஹைஹக...?”, அவள் அடுத்த

ிகள்விீய வச,
ீ

“அதஹன் நரிியஹை வம்சத்ீதிய கபேவறுக்கட௃ம்னு ப௃டிாவடுத்த பிறகு

அவன் சும்ேஹ இபேப்பஹைஹ...? இதுக்குப் பிறகு நைந்ததுதஹன் உச்ச
ாகஹடுீேிய....”, அவர் ந஺றுத்த, ஏவியின் இதயம் ிவீல ந஺றுத்தம் ாசய்யப்
பஹர்த்தது.

“஍ியஹ ேஹேஹ..., ஋ன்ை நைந்தது..., ச஻க்க஺ரம் ாசஹல்லு ேஹேஹ...”, ஋ல௅ந்து அவர்

அபேக஺ல் ாசன்று, அவீர உலுக்க஺ைஹள்.

நரி ிபஹைஹலும்..., கண்ைம்ேஹீவ ஊிரஹை நல்லது ாகட்ைதுக்ாகல்லஹம்

ப௃ன்ை ந஺றுத்த..., அது ாபஹறுக்கஹத ாபஹன்னுரங்கம்..., அப்படி எபே
கஹரியத்ீத ாசய்தஹன். ஊபேக்குள் ச஺ல ாபஹபேட்கள், புைீவகள் ப௃தல்
ப௃ீறயஹ கஹைஹேல் ிபஹக ஆரம்பிச்சுது.

“கீைச஺யஹ..., அன்ீைக்கு எபே கல்யஹை வட்டில்

ீ கண்ைேஹீவ வபேத்த஺
கூப்பிை, ேைிச இல்லஹேல் ிபஹக, அங்ிக ஋ன்ைன்ைஹ, கல்யஹை
ாபஹண்ிைஹை பட்டுப் புைீவ கஹிைஹம்னு எிர அேளி. கீைச஺யஹ அவ
பைப௃க்குள் இபேந்தது கண்ைம்ேஹதஹன்னு யஹிரஹ ாசஹல்லப் ிபஹக,

“஋ப்படி ஋ப்படிியஹ ஆரம்பிச்ச ிபச்சு..., கீைச஺யஹ அவதஹன் ஋டுத்தஹன்னு

164
வந்து ந஺ன்ைது. அிதஹை உச்சகட்ைேஹ..., அந்த புைீவீய அவ ஋ங்ிகியஹ
எளிச்சு வச்சுட்ைஹன்னு ிபச஺, அீத கண்டுபிடிச்சு..., அப்பப்பஹ..., அவீள
த஺பேடின்னு ஊிர ாசஹல்லுச்சு...”

“அவேஹைம் தஹங்க ப௃டியஹேல் கண்ைம்ேஹ ஊீர விட்ிை ிபஹய்ட்ைஹ.

அன்ீைக்கு ச஺ன்ைத்தஹப௅ம், அவல௃ம் அல௅த அல௅ீக..., அந்த வஹைத்துக்ிக
ாபஹறுக்கஹேல் ாபஹத்துட்டு ஊத்துச்சு. அன்ீைியஹை உண்ற அம்ேஹ
ாபஹன்னு க஺ட்ிை ிபசுறீதிய ந஺றுத்த஺ட்ைஹ.

“உண்ீேீய ஊபேக்குள்ிள ாசஹல்லிபஹிறன்னு க஺ளம்ப, ாபஹன்னு அவ

வஹீயப௅ம் அைச்சுட்ைஹன். அவிைஹை வஹழக் கூைஹதுன்னுதஹன் ப௃டிவு
஋டுத்த஺பேப்பஹ..., ஆைஹ அீதச் ாசய்யஹேல் ிபஹைதுக்கு..., தன் அண்ைிைஹை
த஺யஹகம் ிகள்விகுற஺யஹ ிபஹய்ைக் கூைஹது ஋ன்பதும் எபே கஹரைேஹ
இபேக்கலஹம்....”, ிவதீையஹக அவர் ாேஹழ஺ய, அீதவிை அத஺க
ிவதீையில் துடித்துப் ிபஹைஹள் ஏவியஹ.

தன் தஹயின் ேைந஺ீலீய இப்ாபஹல௅து உைர்ந்தவல௃க்கு..., விம்ேல்

ாவடித்துக் க஺ளம்பியது. பத஺ிைல௅ வபேைங்களஹக தன் தஹய் அனுபவிக்கும்
ேை ிவதீை புரிய, ஋ன்ை ாசய்து அீத குீறக்க ப௃டிப௅ம் ஋ன்பது
அவல௃க்குப் புரியிவ இல்ீல.

ாெயச்சந்த஺ரன் ிேல் அவள் கஹட்டும் அக்கீறக்கும், பஹசத்துக்கும் கஹரைம்

புரிய, அது இல்லஹேல் ிபஹைஹல்தஹன் பஹவம் ஋ன்பது அவல௃க்குப் புரிந்தது.
அவன்ிேல் தஹன் ாகஹண்ை ிகஹபம் கூை இப்ாபஹல௅து தவறஹகப்பை, தன்ீை
ந஺ீைத்ித ாவட்க஺ைஹள்.

தன் உயிீரக் ாகஹடுத்து ஋ங்கீள வஹழ ீவத்த நரி ேஹேஹவின் ேகன்.

அந்த ந஺ீைப்ிப எபேவித புது உைர்ீவக் ாகஹடுத்தது. அவன் ஋ன்
ாசஹந்தம்..., ஋ன் தஹயின் உயிபேக்கும் ிேலஹை ேபேேகன்..., அந்த ாநஹடி...,
அவள் ேைதுக்குள் அவன் நீ ங்கஹ இைம் ாபற்றஹன்.

“அடுத்த எபே ேஹசத்த஺ல் கண்ைம்ேஹவும், ரஹப௃வும் ாசத்துட்ைஹங்கன்னு

ாசஹல்ல஺ ாபஹன்னு, ஊீரிய நம்ப வச்சஹன். அதுக்கு ஌த்த ேஹத஺ரி...,
பத஺ிைல௅ வபேஶம் அவங்க யஹபேம் வரவும் கஹிைஹம்.

“ஆைஹ..., நரிியஹை ாசஹத்து..., வடு

ீ ஋ல்லஹத்ீதப௅ம் ாபஹன்னு ஋டுத்துக்க

165
பஹத்தப்ிபஹ..., அீத பரைி வந்து தடுத்தப்ிபஹ ஋ல்ிலஹபேக்கும் எபே
ப௄ீலயில் ச஺ன்ை நம்பிக்ீக இபேந்தது. அீத பஹழஹக்கஹேல் இப்ிபஹ
அவன் வந்துட்ைஹன்..., ஆைஹ..., அவன்தஹைஹன்னு ாசஹல்லீல..., அதுதஹன்
இப்ிபஹ பிரச்சீைிய.

“ஊர் ேக்கள் ஋ல்ிலஹபேக்கும் இப்ிபஹ ப௃ல௅ நம்பிக்ீக இபேக்கு, அவன்தஹன்

ரஹப௃ன்னு...., ஋ல்லஹ உண்ீேப௅ம் ாதரிந்தவன், கண்டிப்பஹ ஌ிதஹ
ப௃டிிவஹைதஹன் வந்த஺பேக்கஹன். அது நல்லஹிவ ாதரிப௅து. இப்ிபஹ ாபஹன்னு
஋ன்ை ாசய்வஹிைஹ ஋ன்பதுதஹன் ஊர் ேகிளஹை கவீலிய...”, எபே
ாபபேப௄ச்ீச தஹரஹளேஹக ாவளியிட்ைஹர்.

“ச஺ல ிநரம் சந்ிதகேஹவும் இபேக்கு..., அவன் ிபீரச் ாசஹல்ல஺ட்டு...”, “இல்ல

ேஹேஹ..., இது நரி ேஹேஹ ீபயன்தஹன். ஋ைக்கு நம்பிக்ீக இபேக்கு. அித
ேஹத஺ரி..., இைிிேல் ஋ன் அம்ேஹ கண்ைில் இபேந்து எபே ாசஹட்டு கண்ை ீர்
கூை வர விை ேஹட்ிைன்...”, கண்கீள துீைத்துக் ாகஹண்டு, உறுத஺யஹை
நீைியஹடு அவள் ாசல்ல..., அவர்கல௃க்குள்ல௃ம் எபே நம்பிக்ீக எளி.

“஌னுங்க ஋ன்ீைய உண்ீேீய ப௃ல௅சஹ ாசஹல்ல விைல..?”, ாேய்யம்ீே

ிவதீையஹக ிகட்க,

“நீ ாசஹல்லுத உண்ீேய அவ தஹங்க஺ப்பஹன்னு நீ ந஺ீைக்க஺யஹ...?”, அவர்

த஺பேம்பக் ிகட்க, அவரிைம் அதற்கு பத஺ல் இல்ீல.

“இல்லம்ேஹ..., ஏவிக்கு அது ாதரிய ிவண்ைஹம்..., அவ தஹங்க ேஹட்ைஹ...?”,

பூவிழ஺ உீரக்க..., ாபரியவர்களது ப௃கம் ஆிேஹத஺ப்ீப ாவளியிட்ைது.

166
167
168
169
170
171
172
173
174
175
176
177
178
179
180
181
182
183
184
185
186
187
188
பகுத஺ – 19.

விேலஹவிைம் வஹக்கு ாகஹடுத்ததற்கு இைங்க, ேறுநஹிள அவள் தஹய்

ாபஹன்ைிீயச் ாசன்று சந்த஺க்க விபேம்பிைஹன். ஆைஹல், அவன்
஋த஺ர்பஹர்த்தபடி சுிரஷ் வந்து ிசரஹேல் ிபஹகிவ, ிபஹகவஹ ிவண்ைஹேஹ ஋ை
ியஹச஺த்தவன்,

ஊபேக்குள் எபே வயது ாபண்ீைக் கஹைவில்ீல ஋ன்றஹல் ஊிர

஋வ்வளவு பரபரப்பஹகும்..., இங்ிக ஋ந்த அற஺குற஺ீயப௅ம் கஹைவில்ீலிய
஋ன்ற ிகள்விப௅ம் ஋ழஹேல் இல்ீல.

அவன் பஹர்த்த வீரக்கும், ாபஹன்ைியின் இபேப்ீபியஹ, அவர்

நைவடிக்ீகீயியஹ ஊபேக்குள் யஹபேம் கவைிப்பதஹகத் ாதரியவில்ீல.
அிதிபஹல்..., விேலஹவும் ாபபேம்பஹலும் ாவளிபெரிிலிய தங்க஺ப் படிக்கிவ,
அவீளப் பற்ற஺ய ிகள்விகீளப௅ம் அைஹவச஺யேஹக யஹபேம் ஋டுக்கவில்ீல.

ஊபேக்குள் அவள் யஹரிைேஹவது பழக஺யிபேந்தஹல் ிகள்விகள் வந்த஺பேக்கும்.

இங்ிகஹ..., தைித்தீவஹகிவ அவர்கள் வஹழ்ந்துவிட்ைதஹல் ஋ந்த பிரச்சீைப௅ம்
஋ழவில்ீல.

அதுசரி..., ஆைஹல்..., ேத஺யம் வட்ீை

ீ விட்டு ாசன்ற ேகள் வடு
ீ
த஺பேம்பவில்ீல ஋ன்று ாபற்ற தஹய் கவீலப்பைஹேலஹ இபேப்பஹள்..? ிகள்வி
ேைீதக் குீைய, கஹீலயில் வட்டு
ீ ிவீலகீள ிேற்பஹர்ீவயிட்ைவன்,
உைைடியஹக க஺ளம்பிவிட்ைஹன்.

ாபஹதுவஹக அந்த ிேலத்ாதபேவில் ஆட்கள் நைேஹட்ைம் அவ்வளவஹக

இபேக்கஹது, அதற்குக் கஹரைம், அீதச் சுற்ற஺யிபேந்த பகுத஺கள் அீைத்துிே
ாபஹன்ைிக்கு ாசஹந்தேஹீகயஹல்..., அந்ந஺யர்கள் அந்தப் பக்கம் ாசல்லத்
ிதீவிய இபேக்கவில்ீல.

இப்ாபஹல௅து அவன் அங்ிக ாசன்ிற ஆகிவண்டிய கட்ைஹயத்த஺ல்

இபேந்தஹன். தன் புல்லட்ீை ஋டுத்தவன், வட்டுக்கு
ீ சற்று தூரத்த஺ல் இபேந்த
ேரத்தடியில் வண்டிீய ந஺றுத்த஺யவன், ாபஹன்ைியின் வட்ீை
ீ ிநஹக்க஺
நைந்தஹன்.

189
அீழப்புேைிீய அல௅த்த஺விட்டு கஹத்த஺பேக்க, அடுத்த ந஺ே஺ைத்த஺ல் உள்ிள
அீசவு ாதரிய, துலக்க஺ீவத்த குத்துவிளக்க஺ன் ப௃கபஹவத்த஺ல் எபே
ாபண்ேைி வந்து கதீவத் த஺றந்தீதக் கண்ைஹன்.

“நீ யஹபேப்பஹ...? உைக்கு ஋ன்ை ிவட௃ம்...?”,

“நஹன் ாெயச்சந்த஺ரன்...”, அவன் தன் ாபயீர உச்சரித்த அடுத்த ந஺ே஺ைம்,

அவள் ப௃கத்த஺ல் கலவரம் அப்பிக் ாகஹள்ள, பஹர்ீவீய அவன் ப௃துக஺ன்
பின்ைஹல் ாசலுத்த஺யவள்,

“஋ைக்கு யஹர் கூைவும் ிபச ிவண்ைஹம்...”, அவன் ப௃கத்த஺ல் கதீவ

அீறந்து சஹத்த஺ைஹள்.

“விேலஹ பற்ற஺ ஋ன்றஹலுேஹ...?”, அவன் ிகள்வி கதவின் இீைாவளி

வழ஺யஹக கச஺ந்து வர, ப௄டிய ிவகத்துக்கு குீறயஹத ிவகத்த஺ல் கதவு
த஺றந்துாகஹண்ைது.

“஋ைக்கு அப்படி எபே ேகிள இல்ீலன்னு நஹன் தீல ப௃ல௅க஺ட்ிைன்...,

ிபஹய்டு இங்ிக இபேந்து....”, க஻ ற஺ச்ச஺டும் குரல஺ல் ாேஹழ஺ந்தவர், ேீ ண்டுேஹக
அவன் ப௃கத்த஺ல் கதீவ அீறந்து சஹத்த, அவளது கதறல் குரல் அவன்
ாசவிகீளத் தீண்டி புபேவத்ீத ாநரிய ீவத்தது.

„இவங்க ாரண்டுிபபேம் நைந்துாகஹள்வீதப் பஹர்த்தஹல்.., ஌தஹவது விடிவு

வந்துவிைஹதஹ ஋ை ஌ங்க஺ட்டு இபேந்த ேஹத஺ரி இபேக்கு. விேலஹ ஋ன்ைன்ைஹ
உைிை க஺ளம்பிட்ைஹ..., இவங்க ஋ன்ைன்ைஹ அவ ாசத்ித ிபஹயிட்ைஹன்னு
ாசஹல்றஹங்க..., அப்படின்ைஹ...‟, ேீ ண்டும் கதீவத் தட்டி அவரிைம் ிபச
விபேம்பிைஹலும், அவரது த஺ைைஹை பத஺ல் எபே நம்பிக்ீகீய அளிக்க
அங்க஺பேந்து அகன்று ஆஶ஺கஹவுக்கு அீழத்தஹன்.

“ஆஶ஺..., சுிரஶ஼ம், அந்த ாபஹண்ட௃ம் நல்லபடியஹ வந்து

ிசர்ந்துட்ைஹங்களஹ...?”,

“அண்ிை..., அவங்க வந்துட்ைஹங்க. நம்ே வட்டு

ீ ாகஸ்ட் பைே஺ல்தஹன் அந்த
ாபஹண்ீை தங்க வச்ச஺பேக்ிகன். சுிரஷ் அவுட்ஸவுஸ் ிபஹய்ட்ைஹன்.
அிைகேஹ ப்ிரக்பஹஸ்ட் ப௃டிச்சுட்டு க஺ளம்புவஹன்னு ந஺ீைக்க஺ிறன்...”.

190
“஋ன்ை..., அவன் இன்னும் க஺ளம்பீலயஹ...?”, அவன் குரல் நம்பிக்ீகயின்ற஺
எல஺க்க,

“அீத ஌ன் ிகக்கற..., ீநட் வந்த உைிை டின்ைர் ப௃டிச்சுட்டு அவன்

க஺ளம்புறதஹத்தஹன் இபேந்தது. அவன் க஺ளம்புிறன்னு ாசஹன்ை உைிை இவ
ப௃கத்ீதப் பஹர்க்கட௃ிே..., ஋ன்ைிேஹ ிபயீறஞ்சஹ ேஹத஺ரி ாவளிற஺ப்
ிபஹச்சு.

“அீதப் பஹர்த்துட்டு நஹன்தஹன் அவீை ீநட் தங்க஺ட்டு கஹீலயில்

அவக஺ட்ிை ாகஹஞ்சம் ிபச஺ட்டு பிறகு ிபஹகச் ாசஹன்ிைன். ஋ன்ை
இபேந்தஹலும் புது இைம், அவல௃க்கும் பழக஺க்க நஹளஹகும் இல்ல? ஋ன்ைிவஹ
அவீை, அவ ாகஹஞ்சம் நம்புற ேஹத஺ரி ஋ைக்குத் ிதஹைிச்சு... அதஹன்
அவீை இபேக்கச் ாசஹன்ிைன். சஹரிண்ைஹ அவன் இல்லஹேல் உன்ைஹல்
அங்ிக சேஹளிக்க ப௃டியீலயஹ...?”, கவீலயஹைஹள்.

“அப்படில்லஹம் ஋துவும் இல்லம்ேஹ..., ெஸ்ட் கஹிைஹிேன்னு ிகட்ிைன்.

சரி..., அவீைிய அவல௃க்கு ாஸல்ப் பண்ைச் ாசஹல்லு. ப௃தல்ல அவ
கஹிலீெ ேஹத்த ாசஹல்ல஺டு, நம்ே கஹிலெ஺ிலிய அவீள ிசர்க்கச்
ாசஹல்ல஺டு.
அவ ஸஹஸ்ைல஺ல் இபேக்க விபேப்பப் பட்ைஹல், அங்ிகிய அவீள தங்கச்
ாசஹல்ல஺ட்டு, ஋ல்லஹத்ீதப௅ம் ப௃டிச்சுட்ிை அவீை வரச் ாசஹல்லு...”,
உீரத்தவன் அீலிபச஺ீய ீவத்துவிட்ைஹன்.

தைக்கு ிவீல குீறந்துவிட்ைதஹகிவ ிதஹன்ற஺யது. ேைம் ிலசஹக...,

ிகஹவிலுக்குச் ாசன்றஹல் ஋ன்ை ஋ன்ற ஋ண்ைம் ிதஹன்ற, அவைது கஹல்கள்
தஹேஹகிவ தன் குலாதய்வத்ீத ிநஹக்க஺ நைந்தது.

அன்று ிகஹபேஹக ாவளிியற஺ய பிறகு, இன்றுதஹன் அங்ிக ாசல்க஺றஹன்.

ாசல்லும் ாபஹல௅ித அந்த வித்த஺யஹசத்ீத அவன் கண்கல௃ம், கஹலும் கூை
உைர்ந்தது. நீைபஹீத சற்று ாதளிவஹக஺ இபேக்க, ஆள் நைேஹட்ைத்ீத
அந்த சூழல் அவனுக்கு உைர்த்த஺யது.

„இங்ிக யஹர் அடிக்கடி வந்த஺பேப்பஹ...?‟, சந்ிதகம் ிதஹன்ற, சற்று விீரவஹக

நைந்தஹன்.

பஹர்த்தவனுக்கு தன் கண்கீளிய நம்ப ப௃டியவில்ீல. ிகஹயிீல சுற்ற஺ய

191
இைம் அீைத்தும் சுத்தேஹக஺யிபேக்க, அம்ேனுக்கு அபிிஶகம் நைப்பீத
அங்ிக இபேந்த ஈரப௃ம், ச஺ீலயின் ேீ த஺பேந்த குங்குேப௃ம் ேஞ்சல௃ம்
஋டுத்துீரக்க, அவைஹல் தன் கண்கீளிய நம்ப ப௃டியவில்ீல.

„இீத யஹர் ாசய்த஺பேப்பஹ...? எபே ிவீள அவளஹக இபேக்குிேஹ...?‟, அவன்

சந்ிதகம் இதுவஹகத்தஹன் இபேந்தது. ச஺ல நஹட்களஹக அவளது பஹர்ீவப௅ம்,
நைவடிக்ீகப௅ிே அவனுக்கு அந்த சந்ிதகத்ீத அளித்தது. அவைஹல்
அவளது ேைேஹற்றத்ீத நம்ப ப௃டியவில்ீல, ாபஹன்னுவின் ேகீள
அவ்வளவு சுலபேஹக அவைஹல் நம்ப ப௃டியஹது ஋ன்ிற ிதஹன்ற஺யது.

அித ிநரம்..., அவீள எபே ேைம் நம்பவும் ாசய்தது. „அவல௃க்கு ஌தஹவது

உண்ீே ாதரிந்த஺பேக்குிேஹ...? அவளிைம் இபேக்கும் ேஹற்றத்துக்கு இதுதஹன்
கஹரைேஹ...?‟, ேைத஺ன் ப௄ீலயில் ச஺ன்ை ாநக஺ழ்வு.

„ச்ிச..., ச்ிச..., அவல௃க்கு யஹர் அீதாயல்லஹம் ாசஹல்லப் ிபஹக஺றஹர்கள்?

அத்ீதயஹ..., அவைஹ...?‟, ேைம் ாவறுப்பஹக ஋ண்ைிக் ாகஹண்ைது. ேைத஺ல்
ிதஹன்ற஺ய ாநக஺ழ்வு துைிாகஹண்டு துீைத்ாதற஺யப்பை, ேைம் இறுக஺ப்
ிபஹைது.

அித ிநரம் யஹிரஹ வபேம் ஏீச ிகட்க, அதுவும் அவீளப் ிபஹலிவ

அவனுக்குத் ிதஹன்ற, சட்ாைை அந்த அகலேஹை ிவப்பேரத்துக்கு பின்ைஹல்
ாசன்று ேீறந்து ாகஹண்ைஹன். „தஹன் ஌ன் அப்படிச் ாசய்ிதஹம் ஋ன்பீத
அவைஹல் அற஺ய ப௃டியவில்ீல. இது அவைது ிகஹயில் அப்படி
இபேக்ீகயில் தஹன் ஌ன் ேீறய ிவண்டும்..?‟, அவைிைம் விீையில்ீல.

ேரத்த஺ன் பின்ைஹல் இபேந்து சற்று ஋ட்டிப் பஹர்க்க, அவன் சந்ிதகத்துக்கு

உயிர் ாகஹடுப்பீதப் ிபஹல, இடுப்பில் ேண் குைத்ிதஹடு, அன்ை நீையிட்டு
வந்தஹள் ஏவியஹ. அவள் ப௃கத்த஺ல் அப்பட்ைேஹை ிசஹகம் வழ஺ய, உைன்
வந்த பூவிழ஺ப௅ம் அீேத஺யஹகிவ வந்தஹள்.

அடுத்த பத்து ந஺ே஺ைங்கள் இபேவரிைப௃ம் ஋ந்த ிபச்சுே஺ன்ற஺, ிகஹவில்

இைத்ீத சுத்தம் ாசய்வதும், அம்ேனுக்கு தண்ை ீர் அபிிஶகப௃ம், ேஞ்சள்
குங்குே அலங்கஹரப௃ம் ப௃டிய, அங்க஺பேந்து க஺ளம்பிவிட்ைஹள்.

„இாதன்ை..., ஊர் பட்ை ிசஹகப௃ம் அவல௃க்குத்தஹன் ஋ன்பது ிபஹல், இவ

ப௃கம் ஌ன் இப்படி இபேக்கு...?‟, தன்ீை ேீ ற஺ அவன் ச஺ந்த஺க்க,

192
“஌ய் ஏவி..., இப்ிபஹ ஋ன்ைத்துக்கு நீ ப௄ஞ்ச஺ய இப்படி வச்சுக஺ட்டு இபேக்க..?
பஹக்க சக஺க்கல...”.

“அப்ிபஹ பஹக்கஹத...”, சுலபேஹக உீரத்தவள் அவீளத் தள்ளிவிட்டு

நைந்தஹள்.

“இப்ிபஹ ஋ன்ை ஆச்சு...? ாபஹண்ட௃ தஹிை பஹத்துட்டு ிபஹயிபேக்கஹக,

அதுக்கு ஋ன்ைிவஹ கல்யஹைிே ப௃டிஞ்சுட்ை ேஹத஺ரி ஋துக்கு இம்புட்டு
ிசஹகம்...?”, அவீள உலுக்க஺ைஹள்.

“஋ங்ிக உன் ாநஞ்ச ாதஹட்டு ாசஹல்லு, உன்ீையஹல உண்ற ேஹேன்

ச஺ன்ரஹீச தவிர ிவற ஋வன் ப௃ன்ைஹடியஹச்சும் அலங்கஹரம் பண்ைிட்டு
ந஺க்க ப௃டிப௅ேஹ...? ஆைஹ ஋ைக்கு ேட்டும்...?”, அவள் விசும்பியழ, ஋ன்ை
ாசஹல்வாதன்று சத்த஺யேஹக அவல௃க்குப் புரியவில்ீல.

“஌ புள்ள..., நீ ிபசுறது உைக்ிக ந஺யஹயேஹ இபேக்கஹ...? நஹன் ாபஹறந்த

அன்ீைக்ிக ஋ைக்கு அவர்தஹன்னும், அவபேக்கு நஹன் தஹன்னும் ப௃டிவு
பண்ைிட்ைஹக, உைக்கு...”, ிவகேஹக ிகட்ைவள், சட்ாைை ந஺ீைவுக்கு
வந்தவளஹக நஹக்ீக கடித்துக் ாகஹண்ைஹள்.

“஋ைக்கு அந்த ாகஹடுப்பீை ஋ல்லஹம் இல்ல...”, கலங்க஺ய குரல஺ல்

உீரத்தவள், “இந்த ஆத்தஹவுக்கு சக்த஺ இபேக்குன்ைஹ நஹன் ேைசுக்குள்
ந஺ீைச்ச வஹழ்க்ீக ஋ைக்கு க஺ீைக்கும். இல்ீலயஹ...”, விழ஺யில் வடிந்த
கண்ை ீீர சுண்டி ஋ற஺ந்தவள், விபேட்ாைை அங்க஺பேந்து விலக஺ைஹள்.

ாெயச்சந்த஺ரனுக்கு சுத்தேஹக ஋துவும் புரியவில்ீல. „இவல௃க்கு

கல்யஹைேஹ...? நல்ல விஶயம் தஹிை..., பிறகு ஋ன்ை...? இவ ிபசுறீதப்
பஹர்த்தஹல்..., ஋வீைியஹ லவ் பண்றஹிளஹ... அப்படித்தஹன் இபேக்கும்...
க஺ரஹேத்த஺ல் கூை கஹதல் வபேது...‟, அவன் ச஺ந்ீத இப்படிச் ாசல்ல,
சஹதஹரைேஹக ிதஹீள குலுக்க஺க் ாகஹண்ைஹன்.

பிறகு ேரத்த஺ன் பின்ைஹல் இபேந்து ாவளிிய வந்தவன், “உைக்கு சக்த஺

இபேக்குன்னு இப்ிபஹ நஹன் நம்பிறன்....”, அம்ேன் ப௃ன்பிபேந்த விளக்கு
கஹற்றுக்கு அீையப் பஹர்க்க, சட்ாைை ீக ீவத்து கஹற்ீற
ேீறத்தவைது கண்களில் ஋ீதியஹ சஹத஺த்த, சஹத஺க்கப் ிபஹகும் விபரீத
எளி.

193
***ாதஹைர்ந்த நஹட்களில் தன் ந஺லத்ீத அத஺கேஹக பரஹேரிக்கத்
துவங்க஺ைஹன் ாெயச்சந்த஺ரன். தன்னுைன் ிவளஹண் அத஺கஹரிகீள
ேட்டுேல்லஹது, ஊர் ாபரியவர்களின் அனுபவ அற஺ீவப௅ம் உபியஹக஺த்துக்
ாகஹண்ைவனுக்ிகஹ, ந஺லம் அவைது உீழப்ீப ஌ேஹற்றவில்ீல.

கஹய்கற஺கள் அிேஹக விீளச்சல் ாகஹடுக்க, ேஹம்பழ ச஻ஷைஹகவும்

இபேக்கிவ, ேகசூலும் அத஺கேஹக இபேக்க, அந்த ஊபேக்குள்ிளிய ச஺ன்ை
சந்ீத வர ஌ற்பஹடு ாசய்தஹன். ஊர் ேக்களின் வஹழ்வஹதஹரம் உயர அது வழ஺
வகுத்தது.

ஊபேக்குள் இபேந்து பிீழப்புக்கஹக ிவறு ஊர்கல௃க்குச் ாசன்ற஺பேந்த ேக்கள்

கூை, தங்கள் ஊரின் வளர்ச்ச஺ீய அற஺ந்து ஊர் வரத் துவங்க, அது
ாபஹறுக்கஹத ாபஹன்னுரங்கம் ாகஹத஺த்துப் ிபஹைஹன். அத஺லும் நரியின்
இைத்ீத
ேற்ாறஹபேவன் பிடிப்பீத உைர்ந்து ாகஹந்தளித்தஹன்.

ஆைஹல் தன் ிகஹபத்ீதக் கஹட்டும் ிநரம் இதுவல்ல ஋ன்பீதப௅ம் நன்கு

அற஺ந்ித இபேந்தஹன். ஏவியஹிவஹ..., ாெயச்சந்த஺ரன் இபேக்கும் இைங்களில்
நைந்தவல௃க்ிகஹ..., தன்ீை ேீ ற஺ கண்களில் ஌க்கம் வழ஺ந்தது.

„஋ன்ீை புரிந்துாகஹள்ிளன்...‟, பஹர்ீவ அவைிைம் ாகஞ்ச, ஊரில் இபேந்து

வந்துவிட்ை சுிரஷ்..., சற்று தூரத்த஺ல் இபேந்து ஏவியஹ ாெயச்சந்த஺ரீைப்
பஹர்ப்பீதப் பஹர்த்தவன், „ஆஶ஺கஹ அம்ேஹ ாசஹன்ை ேஹத஺ரி சம்த஺ங் ிபஹல...,
ஆைஹ அண்ைஹ...‟, அவன் பஹர்ீவ ாெயச்சந்த஺ரைிைம் பஹய, இப்படி எபேத்த஺
தன்ீை ந஺ீைப்பீத ாகஹஞ்சம் கூை அவன் உைர்ந்ததஹகிவ இல்ீல.

ச஺ல நஹட்களஹக இது ாதஹைர்வதஹல் சற்று ிநரம் ிபசஹேல் தன்

ிவீலீயப் பஹர்த்தவன், இன்று அவள் நைவடிக்ீகயிலும், பஹர்ீவயிலும்,
ாசய்ீகயிலும் ஌ிதஹ வித்த஺யஹசத்ீத உைர்ந்தஹன். அது ஋ன்ைாவன்று
அவைஹல் உைர ப௃டியவில்ீல.

சுிரீஶப௅ம் கவீல ாதஹற்ற஺க் ாகஹள்ள, „இத஺ல் தஹன் ாசய்ய ிவண்டியது

஋துவும் இல்ீல‟, ஋ன்பீத புரிந்தவன், அீேத஺யஹக அவீளக் கைந்து
ாசன்றஹன்.

194
ஆைஹல்..., அவளது பஹர்ீவயில் ாதரிந்த எபேவித பதட்ைத்ீத
உைர்ந்தவன், ாெயச்சந்த஺ரைது ிகஹபத்ீத ஋ண்ைி அவளிைம் ிபச
பயந்தஹலும், ஋ன்ைாவன்று அற஺ந்துாகஹள்ல௃ம் ிவகத்த஺ல் அவீள
ாநபேங்க஺யவன்,

“஋ன்ைங்க..., ஌தும் பிரச்சீையஹ...?”, சற்று த஺பேம்பி ாெயச்சந்த஺ரன்

இபேக்கும் த஺க்ீகப் பஹர்த்தவன், ிகட்டுவிட்டு நகர்ந்துவிட்ைஹன். ந஺ன்று ிபச஺
வம்ீப விீலக்கு வஹங்க அவன் தயஹரஹக இபேக்கவில்ீல.

எபே ாநஹடி அவன் தன்ைிைம்தஹன் ிபச஺ைஹைஹ..., ஋ைக் குழம்பியவள், அவன்

நஹலடி ஋டுத்து ீவத்துவிட்டு அவீைத் த஺பேம்பிப் பஹர்க்கிவ, ிவகேஹக
அவன் பின்ைஹல் ஏடிைஹள்.

“஋ன்க஺ட்ிைதஹன் ிகட்டீகளஹ...?”, நம்பிக்ீகயில்லஹேல் விைவிைஹள்.

“அை ஆேஹங்க..., நைந்துட்ிை ாசஹல்லுங்க...”, த஺பேம்பிப் பஹர்க்கஹேல்

நைந்தஹன்.

“அவங்க க஺ட்ிை நஹன் எபே விஶயம் ாசஹல்லட௃ிே...”, பீதப்பஹக

உீரத்தஹள்.

“஋ன்ை ாசஹன்ை ீங்க...? அண்ைஹக஺ட்ிை ிபசட௃ேஹ...?”, த஺ீகப்பஹய்

ிகட்ைவன் ந஺ன்றுவிட்ைஹன். பிறகு சுதஹரித்தவன்,
“஋ன்ைன்னு ஋ன்க஺ட்ிை ாசஹல்லுங்க, நஹன் அண்ைஹக஺ட்ிை ிநரம் பஹர்த்து
ாசஹல்ல஺க்கிறன்...”, நைந்துாகஹண்ிை பைபைத்தஹன்.

“இல்ல..., அவங்கக஺ட்ிை தஹன் ாசஹல்லட௃ம்...”, தன் தந்ீதயின்

ாசய்ீகீயப் பற்ற஺, ப௄ன்றஹம் ேைிதன் அவைிைம் ஋ீதப௅ம் ாசஹல்ல
அவளஹல் ப௃டியவில்ீல.

“அப்ிபஹ சரிங்க..., நீ ங்க அண்ைஹக஺ட்ிைிய ிபச஺க்ிகஹங்க...”, உீரத்தவன்,

„உதவி ாசய்யலஹம்னு ிபஹைஹல்..., ஋ைக்கு த஺வசம் பண்ைஹேல் அைங்க
ேஹட்ைஹங்க ிபஹல...‟, ாபஹன்னுரங்கம் பற்ற஺ய விஶயாேன்றஹல்
ாெயச்சந்த஺ரன் ஋ப்படி ேஹறுவஹன் ஋ன்பீத உைர்ந்தவைஹயிற்ிற, ஋ைிவ
க஺ட்ைத்தட்ை ஏடிைஹன்.

அவன் ாசல்வீதப் பஹர்த்தவல௃க்ிகஹ..., ப௃கம் ப௃ல௅க்க கவீல. ிநற்று

195
ேஹீலயில், அவன் தந்ீதீயக் கஹை வந்த ஆட்கீளப் பஹர்த்தஹல்,
அவல௃க்கு அவ்வளவு நல்லதஹகத் ிதஹன்றவில்ீல. ஋ைிவ அீதச்
ாசஹல்ல஺, அவீை ஋ச்சரிக்கிவ அவைிைம் ிபச விபேம்பிைஹள்.

உற்ற ிதஹழ஺ பூவின் உதவிீய அவளஹல் நஹை ப௃டிப௅ம்தஹன். ஆைஹல்..., தன்

தந்ீத வில்லன் ிவீல பஹர்க்க஺றஹர் ஋ன்று அவளிைம் ஋ப்படிச் ாசஹல்ல
ப௃டிப௅ம்...? ஋ன்ை இபேந்தஹலும் ாபற்ற தந்ீத ஆயிற்ிற.

அன்று ப௃ல௅வதும் அவீை ாநபேங்க அவள் சந்தர்ப்பம் பஹர்க்க, இரவு

கவில௅ம்வீர அவளஹல் அது ப௃டியவில்ீல. நஹலுிபர் பஹர்க்க அவைிைம்
ிபசுவது ஋ன்பது, தஹன் தற்ாகஹீல ாசய்து ாகஹள்வதற்கு சேம் ஋ன்பது
அவல௃க்குத் ாதரிப௅ம்.

இரவு உைீவ ப௃டித்த தந்ீத வட்ீை

ீ விட்டுக் க஺ளம்ப, அவர்
பின்ைஹிலிய ாசன்றஹள். தங்கள் ாதன்ைந் ிதஹப்பில் பத்துிபர் குல௅ே஺
இபேக்க, அவர்கள் நடுவில் ிபஹய் ந஺ன்ற தந்ீத ிபச஺யீத ிகட்ைவல௃க்கு
சற்று ிநரம் ஋துவும் புரியவில்ீல.

அவரது ஆக்ிரஹசம், ிகஹபம் அீைத்தும் புரிந்தஹலும், அத஺ல் புத஺தஹக

இைம்பிடித்த ச஺ல ிபச்சுக்கள் புரியஹேல் ிபஹக, குழம்பிிபஹய் ந஺ன்றவீள,
“஋ிலய்..., இன்ீைக்கு ரஹத்த஺ரி அவன் ிசஹல஺ய ப௃டிக்க஺ய..., நஹீளக்கு
விடியக்கஹலம் ஋ைக்கு அந்த ிசத஺தஹன் க஺ீைக்கட௃ம்...

“நஹன் இன்ீைக்கு ிதஹப்பு வட்டில்

ீ தஹன் இபேப்ிபன், ிசஹல஺ய ப௃டிச்சுட்டு
஋ன்க஺ட்ிை வந்து ாசஹல்லுத஺ய..., ிபஹங்கைஹ...”, அவர்கள் கீலந்து ாசல்ல,
ஏவியஹவின் ாநற்ற஺ வியர்ீவயஹல் ந஺ரம்பியது.

“ாசஹக்கஹ..., அந்த சஹரஹய பஹட்டிீல ஋டுில...”, தந்ீதயின் குரல் ிேில

அவள் ாசவிகளில் ஌றவில்ீல.

“அவன் ஋ங்கில இபேக்கஹன்...? வட்டிில

ீ தஹைஹ...?”, நைந்துாகஹண்டிபேந்த
கும்பல஺ல் எபேவன் ிகட்க, இன்று ேஹீல ிசஹளக் கஹட்டுக்கு கஹவலுக்குப்
ிபஹட்டிபேக்கும் ஆீள கண்கஹைிக்க ிவண்டுாேன்று அவன் ிபச஺யது
ந஺ீைவிற்கு வர, அவள் கஹல்கள் ிசஹளக்கஹட்டுக்கு விீரந்தது.

ாகஹீல ாசய்ப௅ம் கும்பல், பிரிந்து ாசன்று அவன் வட்ீை

ீ ப௃ற்றுீகயிைச்
ாசல்ல, அவர்கல௃க்கு ஋த஺ர்த஺ீசயில் சத்தம் வரஹேல் இபேக்க தன்
196
ாசபேப்ீப கழட்டி விட்டுவிட்டு ஏட்ைம் பிடித்தஹள் ஏவியஹ.

அவள் ிசஹளக்கஹட்ீை ாநபேங்குீகயில், அங்ிக கஹவலுக்கு இபேக்கும்

ப௃பேகீை பிடித்து புரட்டி ஋டுத்துக் ாகஹண்டிபேந்தஹன் ாெயச்சந்த஺ரன்.

“஍யஹ..., ாதரியஹேல் ாசஞ்சுட்ிைன்..., இைிிேல் இந்த சஹரஹயம் பக்கிே

ிபஹக ேஹட்ிைன்..., கூட்ைஹளி ாகஹடுத்தஹன்னு குடிச்சுட்டு, ப௄ட௃ நஹளஹ
கஹட்ீை கவைிக்கஹேல் விட்டுிபஹட்ைது ஋ன் தப்புதஹன்..., ேன்ைிச்ச஺டுங்க...”,
அவன் கஹல஺ல் வில௅ந்து கதற஺க் ாகஹண்டிபேந்தஹன்.

ாெயச்சந்த஺ரனுக்கு ிகஹபம் கட்டுக்கைங்கஹேல் ாபபேக஺யது. ஋ந்த ிநரம்

ாபஹன்னுரங்கம் ஋ன்ை ாசய்வஹிைஹ ஋ன்று நஹளஹ பக்கப௃ம் அவன்
விழ஺ப்ிபஹடு இபேக்க, விீளந்த கஹட்ீை கஹவல் கஹக்க ீவத்த ப௃பேகன்
அீதச் ாசய்யஹேல், தன் கூட்ைஹளிகிளஹடு தண்ைியடிக்க,

எபே பக்கம் இபேந்த ிசஹளக்கஹட்டின் கத஺ர்கள் கஹைஹேல் ிபஹயிபேந்தது. இது

ாபஹன்னுரங்கத்த஺ன் ிவீலயஹ, இல்ீல த஺பேைர்களின் ிவீலயஹ ஋ைத்
ாதரியஹேல்தஹன் இப்படி ிகஹபம் ாகஹண்ைஹன். அவனும் ஋வ்வளவுதஹன்
கவைிக்க ப௃டிப௅ம்...?

“஋ன் கண்ட௃ ப௃ன்ைஹடி ந஺க்கஹித..., நஹீளக்கு கஹீலயில் உன்ீைப்

பஹர்த்ிதன்..., அதுதஹன் உைக்கு ஆப௅ளில் கீைச஺ நஹள்...”, ஏங்க஺ உீதவிை,
அங்க஺பேந்து ஏட்ைம் பிடித்தஹன்.

அித ிநரம்..., “அவன் இங்ிக ிசஹளக்கஹட்டில் இபேக்கஹன்ைஹ..., ஋ல்லஹம்

இங்ிக வஹங்க. அப்படிிய அவன் இங்ிக இபேந்து க஺ளம்பிட்ைஹலும்,
ேஹந்ிதஹப்பில் வச்சு அவீை ப௃டிச்சுைலஹம்...”, தைக்கு சற்று தூரத்த஺ல்
ிகட்ை குரீல ீவத்து, அவன் அீலிபச஺யில் தன் கூட்ைஹளிகளிைம்
ிபசுக஺றஹன் ஋ன்பீத உைர்ந்து ாகஹண்ைஹள்.

„஋ல்லஹம் இவரஹல் வந்தது..., இவீர யஹர் அந்த ைவீர ீவக்கச்

ாசஹன்ைது...?‟, அதைஹல் தஹிை இவன் அீலிபச஺யில் ிபசுக஺றஹன் ஋ை
ாநஹந்து ிபஹைஹள்.

இப்ாபஹல௅து ாெயச்சந்த஺ரீை ாநபேங்க இவன் தீையஹக இபேக்க, சட்ாைை

197
ியஹசீை பளிச்ச஺ை, தன் கஹல஺ல் இபேந்து கழட்டி, ீககளில்
பத்த஺ரப்படுத்த஺யிபேந்த ாகஹலுீச அவள் எல஺க்கவிை, சற்று தூரத்த஺ல்
எளிந்த஺பேந்த அவைிைம் எபே சஹத்த஺ய அீேத஺ ாதரிந்தது.

இிதிபஹல் விட்டு எல஺க்கவிை..., “யஹபே...? யஹரது...?”, ிகட்ைவன் தன்

ீகயில் இபேந்த அரிவஹீள சுற்ற஺லும் வசுவீத
ீ உைர்ந்தஹள்.

ாநஹடியில் குரீல ேஹற்ற஺யவள்..., “஋ன் இைத்த஺ல் நீ ஋ன்ைைஹ பண்ற...?”,

கடிைேஹக ிகட்க, “அம்ேஹடி ிபய்...”, அவன் அலற஺யவஹறு ஏடுவது
ாதரிந்தது.

குே஺ழ஺யிட்ை ச஺ரிப்ீப சூழல் வில௅ங்க஺விை, ிவகேஹக ாெயச்சந்த஺ரீை

ாநபேங்க஺ைஹள். அங்ிக..., “அண்ிை..., ஋ப்பவும் உங்கல௃க்கு இந்த ஊதக்
கஹத்து எத்துக்கஹது. நீ ங்க க஺ளம்புங்க, இன்ீைக்கு நஹன் இங்ிக
இபேக்ிகன்...”, அங்ிக இபேந்த கண்கஹைிப்பு ாகஹட்ைீகயில் ஌ற஺
அேர்ந்தவஹறு உீரத்தஹன் சுிரஷ்.

கண்கஹைிப்பு ாகஹட்ைீக ஋ன்பது விீளந்த கஹட்டில் கஹவலுக்கு அேபேம்

ஆட்கள், தங்கள் கஹட்ீை ாதளிவஹகக் கஹை ிபஹைப்பட்டிபேக்கும்
ாகஹட்ைீக ஆகும். ாதன்ைேட்ீையில் ாவய்த கூீரப௅ம், கதகதப்புக்கு
ீவக்ிகஹல் படுக்ீகப௅ம், எபே ாபரிய தடிப௅ம், லஹந்தர் விளக்குேஹக அது
கஹட்ச஺யளிக்கும்.

“ஆேஹ..., இப்படிிய எத்துக்கஹது..., எத்துக்கஹதுன்னு வட்டுக்குள்ிளிய

ீ
இபேக்க ப௃டிப௅ேஹ..? நீ தள்ல௃..., நஹனும் இபேக்ிகன்...”, அவன் அபேக஺ல் ஌ற஺
அேர்ந்தஹன்.

அித ிநரம்..., “ம்கும்...”, ஏவியஹ கீைக்க..., “யஹரது...?”, தன் ீகயில்

இபேந்த ைஹர்ச்ீச உயிர்பித்தஹன் ாெயச்சந்த஺ரன்.

குரல் வந்த த஺ீசயில் அீதப் பஹய்ச்ச..., எளிவட்ைம் அவள் ப௃கத்த஺ல்

வில௅ந்த அடுத்த ாநஹடி, ந஺ெேஹகிவ அத஺ர்ந்துதஹன் ிபஹைஹன். “஌ய்..., நீ
இங்ிக..., இந்த ிநரத்த஺ல ஋ன்ை பண்ற...?”, எிர தஹவல஺ல் ிேல஺பேந்து க஻ ிழ
குத஺த்தஹன்.

஋ன்ைதஹன் அவனுக்கு அவீளப் பிடிக்கஹது ஋ன்றஹலும், எபே ாபண் இந்த

ிநரத்த஺ல் அங்ிக இபேப்பீதப் பஹர்த்து, எபே தங்ீகயின் அண்ைைஹக
198
அவன் ேைம் எபே ாநஹடி அத஺ர்ந்தது உண்ீே.

“யஹபேண்ிை...”, சுிரஶ஼ம் க஻ ிழ இறங்க஺விை,

“ிைய்..., இவீளக் கூட்டிிபஹய் அவ வட்டு

ீ க஺ட்ிை விட்டுட்டு வஹைஹ. ஊர்
சுத்த நல்ல ிநரம் பஹத்தஹ...?”, ாபஹரிந்தவன், ிேில ஌றப் ிபஹைஹன்.

அவல௃க்கு ஋ங்க஺பேந்துதஹன் அவ்வளவு ீதரியம் வந்திதஹ..., அவன் ீகீய

஋ட்டிப் பிடித்தவள், “ப௃தல்ல நீ ங்க இங்கை இபேந்து வஹங்க...”, இல௅த்தவள்
வரப்பில் இபேந்து இறங்க஺ கஹட்டுக்குள் நைந்தஹள்.

ாபஹதுவஹகிவ ாெயச்சந்த஺ரனுக்கு யஹபேம் தன்ீை ாதஹடுவது பிடிக்கஹது.

அப்படி இபேக்ீகயில்..., ஏவியஹ ஋ன்ை ஆகப் ிபஹக஺றஹிளஹ ஋ை சுிரஷ்
த஺ீகக்க, அவன் பயந்தது ிபஹல் ஋துவும் நைக்கஹேல், இபேவபேம்
ிசஹளக்கஹட்டுக்குள் ேீறந்தீதக் கண்ைவன், அத஺ர்ச்ச஺யில் எபே ாநஹடி
உீறந்ித ிபஹைஹன்.

பிறகு ாதளிந்தவைஹக, ிேில ஌ற஺ அேர்ந்துாகஹண்ைஹன். கஹட்டுக்குள்

த௃ீழந்த ாெயச்சந்த஺ரிைஹ..., “஌ய்..., ஋ன்ைடி..., லூசஹ நீ ...? இப்ிபஹ ஋ன்ீை
஋ங்ிக இல௅த்துட்டு ிபஹற...?”, அவன் ிகட்டுக் ாகஹண்டிபேக்க,

சற்று தூரத்த஺ல் ஋ல௅ந்த சலசலப்பில் பதற஺யவள், சட்ாைை அவன் வஹீய

தன் இைக்கரத்தஹல் அீைத்தஹள். “ாசத்த சும்ேஹ இபேங்கிளன்..., அவனுங்க
இங்ிகிய வந்துட்ைஹனுங்க ிபஹல...”, குரல் தஹழ்த்த஺ ிபசிவண்டி
இபேந்ததஹல்,
அவன்ிேல் சற்று சஹய்ந்து, அவன் கரத்ீத பற்ற஺யிபேந்த அவளது ீக,
இப்ாபஹல௅து அவன் கல௅த்ீத வீளத்து, அவீை அவள் அபேக஺ல்
இல௅த்த஺பேந்தது.

சட்ாைை நைந்த இந்த ாசய்ீகயஹல்..., இபேவபேம் தடுேஹற஺ விழப் ிபஹக,

ிவகேஹக அவைது இபே கரப௃ம் அவள் இீையில் ிகஹர்த்து தன்ிைஹடு
இறுக்க஺க் ாகஹள்ள, இப்ாபஹல௅து எபேவர் அீைப்பில் ேற்றவர்
இபேந்தஹர்கள்.

ாெயச்சந்த஺ரனுக்கு ப௄ீள ாேஹத்தேஹக ிவீல ந஺றுத்தம் ாசய்த஺பேந்தது.

„இவ ஋ன்ை ாசய்யிறஹ...? ாசஹல்றஹ...?‟, அவள் இீையில் இபேந்து ீகீய
஋டுத்தஹல், கண்டிப்பஹக அவள் வில௅வது ந஺ச்சயம் ஋ன்பது புரிய, அவீளத்
199
தஹங்க஺யவஹிற ிநரஹக ந஺றுத்த஺யவன், தன் வஹயில் இபேந்து ஆத்த஺ரேஹக
அவள் ீகீய ஋டுக்க,

“ிைய்..., நஹலு பக்கத்த஺ல் இபேந்து விரஹம்..., இந்த இைத்ீத விட்டு ாவளிிய

ிபஹயிபேக்க சஹன்ிச இல்ீல, நல்லஹ ிதடுங்கைஹ...”, எபேவைது குரல் அந்த
இரவின் ந஺சப்தத்ீத க஺ழ஺த்தது.

“஍ியஹ ேஹேஹ...”, அவீை தஹவி அீைத்துக் ாகஹண்ைஹள். அடுத்த

ிபரத஺ர்ச்ச஺ அவீைத் தஹக்க, எபே ந஺ே஺ைம் உீறந்ித ிபஹைஹன்
ாெயச்சந்த஺ரன். ஋ன்ைிவஹ தன் அீைப்புக்குள் அவீை ீவத்த஺பேந்தஹல்
அவனுக்கு ஆபத்து வரஹது ஋ை ஋ண்ைியவள்ிபஹல், அவீை ாேஹத்தேஹக
இறுக்க,

“லூசு...”, அவீள தன்ைிைே஺பேந்து ாேஹத்தேஹகப் பிய்த்து ஋டுத்தவன்,

“ேஹேஹ...”, அவள் அீழக்க, இப்ாபஹல௅து அவள் வஹீய ப௄டிய
ாெயச்சந்த஺ரன், “வஹடி...”, இல௅த்துக் ாகஹண்டு, தஹங்கள் வந்த த஺ீசயில்
நைந்தஹன்.

அங்ிக ிபச஺யவைது குரல் சுிரீஶ ஋ட்ை, எிர பஹய்ச்சல஺ல்

ாெயச்சந்த஺ரனும், ஏவியஹவும் ாசன்ற த஺ீசயில் ஏடிைஹன். “அண்ிை...,
஋ங்க இபேக்க஻ ங்க...?”, சுிரஶ஺ன் குரல் சற்று ாநபேக்கத்த஺ல் ிகட்க,

“சுிரஷ்...”,

“ிைய்..., இங்ிகதஹன் இபேக்கனுங்கைஹ...”, “ிதடுங்கைஹ..”, “ாவளிிய விைக்

கூைஹதுைஹ...”, வித விதேஹை குரல்கள் எல஺க்க,

இரண்ிை ஋ட்டில் சுிரீஶ ாநபேங்க஺ய ாெயச்சந்த஺ரன், அவீைப௅ம் ேறு

ீகயஹல் பிடித்தவன், அங்ிக இபேந்த கண்கஹைிப்பு ாகஹட்ைீகீய
ாநபேங்க஺, அதன் அடி பஹகத்த஺ல் அவீள பிடித்து தள்ளியவன்,

“உன் ப௄ச்சு கூை ாவளிிய ிகட்கக் கூைஹது...”, இபேம்பு குரல஺ல் அவளிைம்

உீரத்தவன், “சுிரஷ்.., ஋ப்படிப௅ம் பத்து ிபரஹவது இபேப்பஹங்கன்னு
ந஺ீைக்க஺ிறன்..., பஹத்து...”, அவன் ிதஹளில் தட்டியவன், தன் ிவஷ்டிீய
ேடித்துக் கட்டியவன் தயஹரஹக இபேந்தஹன்.

“ிைய்..., ாகஹட்ைஹய் பக்கத்துல இபேக்கஹனுங்க, வஹங்கைஹ...”, எபேவன் குரல்

200
ாகஹடுக்க, இப்ாபஹல௅து ாேஹத்த கும்பலும் எிர இைத்த஺ல் கூடியது.

அடுத்த பத்து ந஺ே஺ைங்கள் அந்த இைம் ிபஹர்க்களம்ிபஹல் கஹட்ச஺யளிக்க,

சுிரீஶப௅ம், ாெயச்சந்த஺ரீைப௅ம் எபேவைஹலும் ாநபேங்க ப௃டியவில்ீல.
அவர்கள் இபேவபேம் சுழன்று அடிக்க, வந்தவர்களது ீககளில் இபேந்த
ஆப௅தங்கள் த஺ீசக்கு என்றஹக பறக்க, விழ஺ ாதற஺க்க பஹர்த்த஺பேந்தஹள்
ஏவியஹ.

வந்தவர்கள் ஆப௅தங்கீள ேட்டும் நம்பியிபேக்க, இவர்கிளஹ தங்கள்

ீககள், கஹல்கள் இரண்ீைப௅ிே ஆப௅தேஹக பயன்படுத்த஺ைர். இறுத஺யில்
அீைவபேம் ாதற஺த்து ஏை, அவர்களில் தீலவன்ிபஹல் இபேந்தவீைப்
பிடித்து ிகட்க, அவன் ாபஹன்னுரங்கத்ீத ீக கஹட்டிைஹன்.

“சுிரஷ்..., இவீை அந்த பஹழீைந்த ிகஹயில் பக்கத்த஺ல் இபேக்கும்

ேண்ைபத்த஺ல் கட்டிப்ிபஹடு ிதீவப்படுவஹன்...”, சுிரஷ் அவீை பிடிக்க
ப௃யல்ீகயில், ீகயில் எளித்து ீவத்த஺பேந்த பிிளீை ஋டுத்து, அவன்
ீகீய க஻ ற஺விட்டு ஏடிப் ிபஹைஹன்.

ாெயச்சந்த஺ரனும் சுிரீஶ கவைிக்கத் தஹவ, ஏடியவீை அவனும்

கண்டுாகஹள்ளவில்ீல. ேீறவில் இபேந்து ாவளிிய வந்த ஏவியஹ,
“஍ியஹ ரத்தம்...”, பதற஺யவள், தன் தஹவைியின் த௃ைிீய க஺ழ஺த்து அவனுக்கு
கட்டுப் ிபஹட்ைஹள்.

அவள் ீகீயத் தட்டிவிட்டு, இல௅த்து தன் அபேக஺ல் ந஺றுத்த஺யவன், அவள்

ாசவிப்பீற க஺ழ஺ப௅ம் அளவு அவள் கன்ைத்த஺ல் ஏங்க஺ எபே அீற விட்ைஹன்.
அவன் அீறந்த ிவகத்த஺ல் குடிீசயில் கட்டி ீவத்த஺பேந்த கம்பின் ேீ து
ிபஹய் விழ, ாநற்ற஺யில் கம்பு குத்த஺, ரத்தம் அவள் ப௃கத்த஺ல் வழ஺ந்தது.

அீதப் பஹர்த்து பதற஺ய சுிரஷ், “஍ியஹ..., ஋ன்ைண்ிை இப்படி

பண்ைிட்டீங்க...”, அவள் அபேக஺ல் ாசல்ல, அவனுக்கு ப௃ன்பஹகிவ அவீள
அட௃க஺ய ாெயச்சந்த஺ரன்,

“உங்க அப்பன் ாசஹல்ல஺த்தஹன் அவனுங்கீள இங்ிக கூட்டி வந்த஺யஹ...?

இவனுங்கக஺ட்ிை ஋ன்ீை கஹட்டிக் ாகஹடுக்கத்தஹன் கஹட்டுக்குள்ிள கூட்டி
ிபஹைியஹ...?”, அவள் ப௃டிீய ாகஹத்தஹகப் பற்ற஺ அவன் ஆக்ிரஹசேஹக
விைவ, ேைதுக்குள் ேரித்ித ிபஹைஹள் ஏவியஹ.

201
202
203
204
205
206
207
208
209
210
211
212
213
214
215
216
217
218
219
220
221
பகுத஺ – 22.

ாெயச்சந்த஺ரைின் இல்லம் அழகஹக ஋ல௅ப்பப் பட்டிபேக்க, புதுேீை

புகுவிழஹீவ ாவகு ச஺றப்பஹக நைத்த ஌ற்பஹடுகீள ாசய்து
ாகஹண்டிபேந்தஹன். சுிரஶ஼க்கு ந஺ற்க கூை ிநரம் இல்லஹேல் ிபஹக, இரண்டு
ேஹதங்களஹக ாசன்ீைக்குப் ிபஹவீத தவிர்த்தஹன்.

விேலஹவின் தஹய் ாபஹன்ைியின் இறப்ீப உைைடியஹக அவல௃க்கு

அற஺விக்க, விசும்பி அல௅தவள் ஊபேக்கு வர விபேப்பம் ாதரிவிக்கவில்ீல.
அவல௃க்குத் ாதரிப௅ம், அவள் ஊபேக்கு வந்தஹல் ாபஹன்னுரங்கம் அவீள
அவ்வளவு சுலபத்த஺ல் விை ேஹட்ைஹர் ஋ன்று.

தன் உயிபேக்கு உயிரஹை தஹீய இறந்த சைலேஹகக் கஹட௃ம் ீதரியப௃ம்

அவல௃க்கு இபேக்கவில்ீல. சுிரஷ்தஹன் அவல௃க்கு அீலிபச஺யில்
விஶயத்ீத அற஺வித்தஹன். அவிளஹ..., ஊரில் தன் தஹய் ஌ிதஹ எபே
ப௄ீலயில் உயிிரஹடு இபேப்பதஹக நம்பிக் ாகஹள்க஺ிறன் ஋ை உீரத்து
ீவத்தவள் தஹன்...

அதன் பிறகு தஹயின் ஈேக்க஺ரிீய ஋ப்படி நைந்தது ஋ன்பீத அற஺யக் கூை

அவள் அீழக்கவில்ீல. ஊபேக்குள் ாபஹன்ைியின் சைலத்ீத, விேலஹ
வபேவஹள் ஋ைச் ாசஹல்ல஺, இரண்டுநஹள் ப௃ல௅வதும் ீவத்த஺பேந்தஹர்கள்.
ாபஹன்னுரங்கிேஹ..., தைக்கும் அவல௃க்கும் சம்பந்திே இல்ீல
஋ன்பதுிபஹல் நைந்துாகஹண்ைதுதஹன் ாகஹடுீேயின் உச்சம்.

விஶயம் அற஺ந்து ாெயச்சந்த஺ரன் ிகஹபம் ாகஹண்ைஹலும், இத஺ல் தஹன்

ாசய்ய ஋துவும் இல்ீல ஋ன்பதுிபஹல் ிவடிக்ீக பஹர்த்தஹன். இரண்டுநஹள்
தஹண்டிப௅ம் ஊர் ேக்கள் எபே ப௃டிவிற்கு வரஹேல் ிபஹக, “நஹங்க இத஺ல்
தீலயிட்டு, அவங்கல௃க்கு இறுத஺ கஹரியம் ாசய்வத஺ல் யஹபேக்கஹவது
஋த஺ர்ப்பு இபேக்கஹ...?

“அப்படி இபேந்தஹல் இப்ிபஹ ாசஹல்ல஺டுங்க, பிறகு ப௃டிாவடுத்த பிறகு

அீதக் குீற ாசஹல்லக் கூைஹது...”, ஊர்ப் ாபரியவர்கள் துவங்க஺,
ாபஹன்னுரங்கப௃ம் அங்ிக குல௅ே஺ இபேக்க, அீைவபேம் எபேவர் ப௃கத்ீத
ேற்றவர் பஹர்த்தவஹறு அீேத஺யஹகிவ இபேந்தஹர்கள்.

222
ஏவியஹவுக்ிகஹ இீதாயல்லஹம் கண்ாகஹண்டு பஹர்க்கிவ ப௃டியவில்ீல.
ாபஹன்ைியின்ிேல் பஹசம் இல்ீல ஋ன்றஹலும், இத்தீை வபேைம் அவரது
ேீைவியஹக தைிிய எதுங்க஺, தன் வஹழ்க்ீகக்கஹக ிபஹரஹைஹத அந்த
ெீவன்ிேல் அவர் சற்ிற கபேீை கஹட்ைலஹிே ஋ன்று ிதஹன்ற஺யது.

„஋ன்ை ேைிதன் இவர்...?‟, தன் தந்ீதயின்ிேல் ாகஹஞ்சம் நஞ்சம் எட்டிக்

ாகஹண்டிபேந்த பஹசப௃ம் வற்ற஺ப் ிபஹக, அவள் ாெயச்சந்த஺ரீைத்தஹன்
„஌தஹவது ாசய்..‟, ஋ன்ற பஹர்ீவ பஹர்த்தஹள்.

ஊர் ாபரியவர்கல௃ம் கூை ாபஹன்னுரங்கத்த஺ன் இந்த ாசய்ீகீய

஋த஺ர்பஹர்க்கவில்ீல. ஆைஹல்.., யஹபேம் அவரிைம் ிகள்வி ிகட்கும்
ந஺ீலயில் இல்ீல ஋ன்பதுதஹன் சரியஹக இபேக்கும்.

யஹபேம் ஋துவும் ாசஹல்லஹேல் ிபஹகிவ, ாெயச்சந்த஺ரன் சுிரீஶ எபே

பஹர்ீவ பஹர்க்க, அவன் பஹர்ீவயின் ாபஹபேள் புரிந்தவைஹக, “ாபரியவங்க
இபேக்க இைத்த஺ல் நஹன் ிபசுறது சரியஹ தப்பஹன்னு ாதரியீல, இபேந்தஹலும்
ாசஹல்ிறன். பக்கத்து ஊரில் ே஺ன்சஹர சுடுகஹடு இபேக்கு, பிைத்ீத அங்ிக
ாகஹண்டு ிபஹய்ட்ைஹ, யஹர் ாகஹள்ளி ீவப்பது ஋ன்ற பிரச்சீைக்ிக
இைே஺ல்ீல...

“உங்க ஋ல்ிலஹபேக்கும் சம்ேதேஹ...? அஸ்த஺ீய ிவைஹ அவங்க ாபஹண்ட௃

வரவீரக்கும் அவங்க வட்டில்
ீ ீவக்கலஹம். பிறகு அவங்க ஋ன்ை ப௃டிவு
஋டுக்கஹங்கிளஹ ாசய்யட்டும்..”, அவன் ாசஹல்ீல எபே ேைதஹக ஌ற்றுக்
ாகஹண்ைஹர்கள்.

அீைத்ீதப௅ம் விேலஹ அற஺ய, அப்ாபஹல௅ித அவீைப் பஹர்க்க ிவண்டும்

஋ை அீழத்தஹள். ஆைஹல் இவன்தஹன் இங்ிக ிவீல இபேப்பதஹகச்
ாசஹல்ல஺ தட்டிக் கழ஺த்துக் ாகஹண்டிபேந்தஹன்.

அவன் ாசன்ீைக்கு ாசல்லஹததற்குக் கஹரைப௃ம் அவன் அற஺யஹதது

இல்ீல. அவன் ேைம் அவைது அனுேத஺ இன்ற஺ிய அவீள நஹடுவதுதஹன்
அதற்குக் கஹரைம். ாெயச்சந்த஺ரைின் பஹதுகஹப்பில் இபேக்கும் அவீள, தஹன்
ந஺ீைப்பித பஹவம் ஋ை அவன் கபேத஺ைஹன்.

ாபற்ிறஹர் யஹாரன்ிற ாதரியஹேல், எபே பிச்ீசக்கஹரைஹகத் த஺ரிந்து,

இறுத஺யில் பச஺யின் ாகஹடுீே தஹளஹேல், எபே த஺பேைைஹக ேஹற஺ய தஹன்...,
223
஋ன்று ாெயச்சந்த஺ரைது ீசக்க஺ளில் இபேந்த சஹப்பஹட்ீை த஺பேடி ச஺க்க஺க்
ாகஹண்ைஹிைஹ, அதன் பிறகு அவைது வஹழ்க்ீகீயப் பற்ற஺ியஹ, பச஺ீயப்
பற்ற஺ியஹ அவன் கவீலப் பட்ைத஺ல்ீல.

அீைத்ீதப௅ம் அவனுக்கஹக பஹர்த்து பஹர்த்து ாசய்பவன் ாெயச்சந்த஺ரன்.

தன் பஹக்ாகட்டில் பைபஹய் இல்ீல ஋ன்றஹல் உரிீேயஹக பைத்ீத அள்ளி
தன் சட்ீைப் ீபயில் த஺ைிக்கும் ாெயச்சந்த஺ரனுக்கு, ேைதஹல் கூை
சங்கைத்ீத அளித்துவிைக் கூைஹது ஋ன்று அவன் ஋ண்ைிைஹன்.

அன்று ிவீலக்கு நடுிவ சுிரஶ஺ன் அீலிபச஺ விைஹேல் அீழக்க,

அீதப் பஹர்த்த ாெயச்சந்த஺ரன், “஋ன்ைைஹ..., புதுசஹ இபேக்கு...?”, கண்கீள
கூர்ீேயஹக்க஺ அவீைத் துீளக்க, ஃிபண்டுக்குள் இபேந்து அீலிபச஺ீய
஋டுத்த சுிரஷ் அீத கட் ாசய்ய, ிவகேஹக அவன் ீகயில் இபேந்து அீத
வஹங்க஺ப் பஹர்த்தவைது பஹர்ீவ ிேலும் கூர்ீேயஹைது.

“யஹபேைஹ இது..? ஋ைக்குத் ாதரியஹத ப்ரண்ட்...”, அீலிபச஺ீயப௅ம்

அவீைப௅ம் ேஹற்ற஺ ேஹற்ற஺ பஹர்த்தவன், அந்த நண்பைின் ிபஹன் நம்பீரப்
பஹர்த்தவைது புபேவம் ப௃டிச்ச஺ட்ைது.

“அண்ிை..., நஹன் இல்லண்ிை..., சும்ேஹ தஹண்ிை...”, தடுேஹற஺ைஹன்.

அவைது ிபச்ீச கண்டுாகஹள்ளஹேல், அந்த ஋ண்ட௃க்கு அீழத்தவன்,

ஸ்பீ க்கரில் ிபஹை, ப௃தல் ரிங்க஺ிலிய ிபஹீை ஋டுத்த விேலஹ, “உங்க
ேைசுக்குள்ிள ஋ன்ைதஹன் ந஺ீைச்சுட்டு இபேக்க஻ ங்க? ஌ன் நஹன் ிபஹன்
பண்ைிைஹல் ஋டுக்கிவ ேஹட்ிைங்கறீங்க...? இங்ிக ேைசு விட்டு ிபசக்
கூை ஆள் இல்லஹேல்...”, ிேில அவளஹல் ிபச ப௃டியஹேல் விசும்ப, சுிரஷ்,
ாதஹண்ீைக்குழ஺ ஌ற஺ இறங்க, பயத்ிதஹடு ாெயச்சந்த஺ரீை ஌ற஺ட்ைஹன்.

அீலிபச஺ீய ம்பெட் ாசய்தவன், “ிபசு...”, கர்ெ஺த்தவன், ஆன் ாசய்துவிட்டு

அவன் ீகயில் ாகஹடுத்தஹன்.

“விேலஹ..., ப்ள ீஸ் அழஹதீங்க...”, ாெயச்சந்த஺ரன் ப௃ன்ைஹல் ிபச ப௃டியஹேல்

த஺ைற, சட்ாைை அங்க஺பேந்து அகன்றஹன் ாெயச்சந்த஺ரன்.

“஋ப்படி ஋ன்ீை அழஹேல் இபேக்கச் ாசஹல்றீங்க...? உங்கல௃க்கு நஹன்

ாரண்ைஹம் தஹரத்ிதஹை ாபஹண்ட௃ன்னு இளக்கஹரம் அப்படித்தஹிை...?

224
உங்கல௃க்கு ஋ன்க஺ட்ிை ிபசப் பிடிக்கீலயஹ..? அம்ேஹவும் இல்லஹேல்..,
அப்பஹ இபேந்தும் இல்லஹேல்..., இப்படி அநஹீத ேஹத஺ரி..., ஋ைக்கு ப௄ச்சு
ப௃ட்டுது....”, தன் துக்கத்ீத கூை ேற்றவரிைம் ாவளியிை ப௃டியஹத அவள்
ேைம், தைக்கு ாநபேக்கேஹக ேைதுக்குள் வந்துவிட்ை சுிரீஶ நஹடுவீத
தவிர்க்க ப௃டியஹேல் தடுேஹற஺ைஹள்.

“஍ியஹ..., ஋துக்குங்க இப்படிாயல்லஹம் ிபசுறீங்க...? உங்கீளிபஹய் நஹன்

அப்படி ந஺ீைப்ிபைஹ...? நஹன் ிவைஹ ஆஶ஺கஹ அம்ேஹீவ வரச்
ாசஹல்லவஹ...? ஋ைக்கு இங்ிக ிவீல அத஺கம், அதஹன் வர ப௃டியீல...”,
உைிை அவீளக் கஹைிவண்டும் ஋ன்று உள்ளம் துடித்தஹலும், அீத
ாசயல்படுத்த ப௃டியஹேல் அவன் ந஺ீல தடுக்க, தன்ீைிய ாவறுத்தஹன்.

“ிவீல..., ிவீல..., ிவீல..., நஹன் ாசத்தஹல் வபேவங்களஹ...?”,

ீ தஹள
ப௃டியஹேல் ாவடித்தஹள். தன்ீை ாசன்ீையில் விட்டுச் ாசல்ல வந்த
அன்று, தைக்கஹகத் தங்க஺யிபேந்து, தன்ீை கல்லூரியில் ிசர்த்துவிட்டு,
தைக்குத் ிதீவயஹை அீைத்ீதப௅ம் ாசய்திதஹடு ேட்டுேல்லஹேல், அவள்
பச஺யற஺ந்து அவன் ாசய்த எவ்ாவஹபே ாசய்ீகப௅ம், இதுவீர தந்ீதயின்
அரவீைப்ீபப௅ம், பஹதுகஹப்ீபப௅ம் உைரஹத அவள் ேைத஺ல், தைக்கு
஋ல்லஹம் ாசய்த சுிரீஶ குடியேர்த்த஺யத்த஺ல் வியப்ிபதும் இல்ீல.

அவன் உைன் இபேந்த வீரக்கும், அவைது பஹதுகஹப்ீப உைர்ந்தவள்,

அவன் தன்ீை விட்டு விலக஺ச் ாசன்றாபஹல௅து ப௃தல் ப௃ீறயஹக
தைிீேீய உைர்ந்தஹள். ாதஹைர்ந்த நஹட்களில் அவள் நலீை நஹடி அவன்
அவளிைம் அீலிபச஺யில் ிபச, அவைது அன்பஹை ிபச்சு அவள் ேைீத
அவன்பஹல் அடிியஹடு சஹய்த்தது.

அீதப் புரிந்துாகஹள்ளஹேல், ச஺ல நஹட்களஹக சுிரஷ் அவீள ாேஹத்தேஹகத்

தவிர்க்க, துடித்துப் ிபஹைஹள். அத஺லும் தஹயின் இழப்பு அவீள ாேஹத்தேஹக
புரட்டிப் ிபஹட்டிபேக்ீகயில், ஆறுதலுக்கு அவன் ிதஹீள அவள்
஋த஺ர்பஹர்க்க, அவிைஹ அவீள ாேஹத்தேஹக தவிர்க்க ந஺ீைக்க,
ேைதுீைந்து ிபஹைஹள். அதுிவ அவள் ிபச்ச஺ல் ாவளிப்பட்ைது.

“விேல்..., ஋ன்ை ிபச்சு இது...?”, அந்த ிநரத்த஺லும், சுிரஶ஺ன் விேல் ஋ன்ற

அீழப்பு அவீள ேயிலரகஹய் வபேடியது.

“ிவண்ைஹம்..., நீ ங்க ஋ன்க஺ட்ிை ிபசிவ ிவண்ைஹம்..., நஹன் ீவக்கிறன்...”,

225
ேீ ண்டும் அவன் ப௃யற்ச஺த்த ாபஹல௅தும் அவள் அவைது அீழப்ீப
஌ற்கவில்ீல.

சுிரஷ் தன் அீலிபச஺ீய ிசஹகேஹகப் பஹர்த்துக் ாகஹண்டிபேக்க, அவன்

ப௃ன்ைஹல் வந்தஹன் ாெயச்சந்த஺ரன். “஋ன்ை ாசஹல்றஹங்க உங்க புது
ப்ரண்ட்...?”, அவன் ந஺தஹைேஹக விைவ,

அவன் பஹர்ீவிய உண்ீேீயச் ாசஹல் ஋ை உீரக்க, அவைிைம் ாபஹய்

ாசஹல்ல஺ அற஺ந்த஺ரஹதவன், ச஺ன்ைக் குரல஺ல் தயக்கேஹக ஋ன்றஹலும், அவளது
ிபச்ீச த஺ைைஹக உீரத்து ப௃டிக்க, “சரி..., நீ க஺ளம்பிிபஹய் அவீளப்
பஹர்த்துட்டு வஹ...”, விஶயம் ப௃டிந்தது ஋ை அவன் த஺பேம்பி நைக்க,
ாெயச்சந்த஺ரன் உீரத்தீத நம்ப ப௃டியஹேல் த஺ீகத்தஹன் சுிரஷ்.

“அண்ிை..., நீ ங்க...?”, அவன் பின்ைஹல் ஏடியவன், அவன் ப௃ன்ைஹல்

ாசன்று ந஺ன்று ிகட்க,

“இப்ிபஹ ிபஹகப்ிபஹற஺யஹ இல்ீலயஹ...?”, இப்ாபஹல௅து அவன் குரல்

சஹதஹரைேஹக இபேக்க, ிவகேஹக தீலீய அீசத்தஹன் சுிரஷ்.

“அண்ிை...”, கண்கள் பிரகஹசேஹக அவன் விைவ, “ம்ச்..., உன்ீை ஋ன்

தம்பின்னு சும்ேஹ வஹய் வஹர்த்ீதயஹ ாசஹல்ிறன்னு ந஺ீைக்கற஺யஹ...?”,
அந்த வஹர்த்ீதகள் சுிரஶ஼க்கு அளித்த நம்பிக்ீகப௅ம், ீதரியப௃ம் அத஺கம்.

„நஹன் அீைத்ீதப௅ம் அற஺ந்துாகஹண்ிைன்...‟, ஋ன்ற ாெயச்சந்த஺ரைது

ப௃கபஹவம், சுிரீஶ ீதரியம் ாகஹள்ள ீவக்க,

“உங்கல௃க்கு...?”, ாெயச்சந்த஺ரன் ப௃ீறக்கிவ, “அந்த புதுசஹ

வந்த஺பேக்கவங்கீள...”, கவீலக் குரல஺ல், ாநஹடியில் ப௃கம் வஹை தயங்க,

“அவங்கீள நஹன் பஹர்த்துக்கிறன்..., நீ க஺ளம்பு...”, சுிரஷ் ாசல்லிவ, சற்று

தூரத்த஺ல் வட்ீைச்
ீ சுற்ற஺ இபேந்த இைத்த஺ல், விழஹவின் ஌ற்பஹட்டுக்கஹக,
புற்கீள ாவட்டிக் ாகஹண்டிபேந்த தஹீயப௅ம், ேகீளப௅ம் பஹர்த்தவைது
இதழ஺ல் ேர்ேப் புன்ைீகப௅ம், கண்களில் கைலும் ாதற஺க்க, அங்க஺பேந்து
அகன்றஹன் ாெயச்சந்த஺ரன்.

அந்த தஹப௅ம் ேகல௃ம் ிவீலக்கு வந்து ப௄ன்று நஹட்கள் ஆக஺றது. இந்த

ப௄ன்று நஹட்களஹக, அவர்களது நைவடிக்ீககள் ஋துவும் அவனுக்கு

226
அவ்வளவு சரியஹகப் பைவில்ீல. தஹப௅ம் ேகல௃ம் கண்களஹல் ிபச஺க்
ாகஹள்வதும், ாசய்ீக ாசய்வதும், தன்ீைப் பஹர்த்தஹல் ாவளிப்படும் கூீழ
கும்பிடும்..., „஋துிவஹ இபேக்க஺றது..‟, ஋ை அவனுக்கு ாதளிவஹக உைர்த்த஺க்
ாகஹண்ிை இபேந்தது.

அித சந்ிதகம் சுிரஶ஼க்கும் ஋ழ, அவர்கீள கண்ாகஹத்த஺ பஹம்பஹக

கண்கஹைித்தஹன். ாெயச்சந்த஺ரன் ஊபேக்குப் ிபஹகச் ாசஹல்லிவ, அவர்கீள
஋ண்ைிிய அவன் தயங்க஺ைஹன். ாெயச்சந்த஺ரன் அீைத்ீதப௅ம் பஹர்த்துக்
ாகஹள்வஹன் ஋ன்றஹலும், அவனும் ஋வ்வளவுதஹன் பஹர்ப்பஹன் ஋ன்பித
அவைது ஋ண்ைம்.

சுிரஷ் ஊபேக்கு ிபஹயிபேக்க, தன் குலாதய்வ ிகஹயில஺ல் பத்த஺ரிக்ீகீய

ீவத்தவன், ஊர் ிகஹயில஺லும் பத்த஺ரிீக ீவக்கச் ாசன்றஹன். ாதய்வத்த஺ன்
சன்ைித஺யில் பத்த஺ரிக்ீகீய ீவத்தவன், எபே ந஺ே஺ைம் ஆழேஹக அந்த
தஹீய ிநஹக்க஺ைஹன்.

அந்த ிநரம் ஌ிதஹ ப௃துீகத் துீளக்கும் உைர்வு ிதஹன்ற, சட்ாைை அவன்

த஺பேம்பிப் பஹர்க்க, யஹிரஹ ிகஹயில் சுவபேக்கு பின்ைஹல் ேீறவீதக்
கண்ைஹன்.

„யஹரஹக இபேக்கும்...?‟, உைர்ந்த உைர்வு ஋துவும் ஆபத்ீத உீரக்கஹத

கஹரைத்தஹல், அந்த உச்ச஺க் ிகஹயில஺ல் இபேந்து ஊீரப் பஹர்த்தவஹறு ிதங்க஺
ந஺ன்றஹன்.

ச஺ல விைஹடிகள் அங்ிக ிதங்க஺யவன், ிவஷ்டி த௃ைிீய ீகயில்

பற்ற஺யவஹறு படிகளில் இறங்க஺ நைந்தஹன்.
அப்படி நைக்ீகயில், சற்று தூரத்த஺ல் இபேந்த ேண்ைபத்த஺ல், ச஺ன்ைத்தஹப௅ம்,
ஏவியஹவும் இபேப்பீதப் பஹர்த்தவைது கஹல்கள், ப௃தல் ப௃ீறயஹக
அவர்கீள தஹண்டிச் ாசல்ல ப௃டியஹேல், அவர்கீள ிநஹக்க஺ பயைிக்க
ீவத்தது.

அன்று தங்கள் குலாதய்வக் ிகஹயில஺ல் ீவத்து, தன்ீைப் பஹர்த்து

அல௅ீகயில் உதடு துடிக்க ஏடிய ஏவியஹீவ அதன்பிறகு அவைஹல் பஹர்க்க
ப௃டியவில்ீல. எபே ிவீள அவீளப் பஹர்க்கத்தஹன் ாசல்க஺றஹைஹ
஋ன்பதற்கு அவைிைம் விீை இபேக்கவில்ீல.

227
அவன் தங்கள் அபேக஺ல் வரிவ, “வஹப்பஹ.., ஋ங்ிக நீ வர ேஹட்டிியஹன்னு
ந஺ீைச்ிசன்...”, ச஺ன்ைத்தஹயின் குரல் ஏய்ந்து எல஺த்தது.

அவபேக்கு பத஺ல் ாகஹடுக்கும் ஋ண்ைம் அவனுக்கு இபேக்கவில்ீல. பஹர்ீவ

ச஺ன்ைத்தஹயிைம் இபேந்தஹலும், அவைது கவைம் ப௃ல௅வதும் ஏரவிழ஺யில்
வில௅ந்த ஏவியஹவிைிே இபேந்தது.

அவள் ப௃கத்த஺ல் இபேந்த கலக்கம், அத஺ல் கலந்த஺பேந்த பயம், அீதப௅ம்

ேீ ற஺ய எபேவித பிடிவஹதம், உறுத஺..., புபேவ ேத்த஺யில் ப௃டிச்சு விழ, எபே
ாநஹடி தன்ீை ேீ ற஺ பஹர்ீவீய அவள்ிேல் ந஺ீலக்க விட்ைஹன்.

“அம்ேன் கஹலடியில் பத்த஺ரிக்ீகீயப் பஹத்ிதன்..., சந்ிதஹஶம்ப்பஹ...”,

கண்ை ீர் விழ஺கிளஹடு தன் ீகயில் இபேந்த பத்த஺ரிக்ீகீய பிரித்து
படித்தஹர்.

“஋ன்ைப்பஹ இது...? அண்ைஹ அண்ைி ிபீரக் கஹிைஹிே...?”,

ிவதீையஹகக் ிகட்ைஹர்.

“இல்லஹதவங்கல௃க்கு ிவண்டி இபேக்குறவங்கீள கஷ்ைப்படுத்த

ப௃டியஹித...”, ேரத்த குரல஺ல் அவன் பத஺ல் ாகஹடுக்க, ஏவியஹ சட்ாைை
ந஺ே஺ர்ந்து அவீைப் பஹர்த்தஹள்.

“அது சரிதஹன்..”, ிவதீையஹக எத்துக் ாகஹண்ைவர்,

“இந்த அத்ீதக்கு எபே வஹர்த்ீத ாசஹல்லட௃ம்னு உைக்கு ிதஹைிவ

இல்ீல இல்ல...”,

“நஹன் கூப்பிட்ைஹ நீ வந்துடுவியஹ...? வரஹதவங்கல௃க்கு நஹன் ஌ன்

பத்த஺ரிக்ீக ாகஹடுக்கட௃ம்...?”,

“ஸம்..”, சற்று ிநரம் அீேத஺யஹக இபேந்தவர், அவன் ிகட்ைத஺ல் இபேந்த

உண்ீே உைர்ந்தவரஹக, அீத விடுத்து,

“஌ம்ப்பஹ இந்த ஊபேக்குள்ிள வந்து இத்தை ேஹசம் ஆை ாபஹறவு கூை, இந்த

அத்ீதக஺ட்ிை எத்த வஹர்த்ீத ிபசட௃ம்னு ிதஹைல இல்ல...”, அவர்
கண்ை ீர் குரல஺ல் குீறபை, இறுக஺ய ப௃கத்ிதஹடு அீத பஹர்ீவயிட்ைஹன்.

228
“இந்த ஊீர விட்டு ிபஹை உைிை இந்த அத்ீதீய ேறந்துட்ை இல்ல.
எபே கடுதஹச஺ ிபஹை ப௃டியல இல்ல. உண்ற அம்ேஹவுக்கு விலஹசம் நல்லஹ
ாதரிப௅ிே. தபஹல்கஹரர் கூை ாதரிஞ்சவரஹச்ிச..., சேயம் பஹத்து கடுதஹச஺ீய
ாகஹடுத்த஺பேப்பஹிர..., ஋ைக்கு ஋துக்குப்பஹ இந்த தண்ைீை...”, கண்ை ீர் அவர்
கண்கீள ந஺ீறத்தது.

எபே ாநஹடி தன் ாதஹண்ீைக்குழ஺ ஌ற஺ இறங்க தன் உைர்வுகீள

வில௅ங்க஺யவன், “஋ங்ிக ிபஹிறஹம்ிை ாதரியஹேல் ிபஹய்..., ஋ங்ிக
இபேக்ிகஹம்...? ஋ன்ை ாசய்யிிறஹம்னு புரிஞ்சுக்க ப௃ன்ைஹடிிய
அநஹீதயஹக஺ப் ிபஹை அந்த பத்து வயசுப் ீபயன் ஋ன்ைன்னு உைக்கு
ாலட்ைர் ிபஹடுவஹன் அத்த...?”, அவன் ஋ன்ைிவஹ சஹதஹரைேஹகத்தஹன்
உீரத்தஹன்.

ஆைஹல், அந்த வஹர்த்ீதகள் ச஺ன்ைத்தஹீய உீைந்து ிபஹக ீவக்க,

“஍ியஹ ஋ன் கண்ிை...”, கதற஺யவர் அவன் ாநஞ்ச஺ல் வில௅ந்து குப௃ற, தன்
ிேல் வில௅ந்த அவபேக்கு ஆறுதல் அளிக்கக் கூை அவன் கரம் உயரஹேல்,
விரல்கள் அீைத்தும் இறுகப் பற்ற஺யவஹறு, தன் குப௃றீல அைக்கப்
ிபஹரஹடிக் ாகஹண்டிபேந்தஹன்.

அவன் ந஺ீலீயப் பஹர்த்த ஏவியஹவுக்ிகஹ, அவன் ப௃ரட்டுக்

குழந்ீதயஹகத்தஹன் கண்கல௃க்குத் ாதரிந்தஹன். அவீை அப்படிிய தன்
ாநஞ்ிசஹடு புீதத்துக் ாகஹண்டு, „அல௅துவிிைன்...‟, ஋ைச் ாசஹல்ல ஋ல௅ந்த
ிவகத்ீத அைக்க ப௃டியஹேல் த஺ண்ைஹடிப் ிபஹைஹள்.

தஹயின் அல௅ீகப௅ம் கட்டுக்கைங்கஹேல் ிபஹக, அவனும் இறுக஺ிபஹய் ந஺ன்ற

ிதஹற்றம் அவள் கண்களில் ரத்தக் கண்ை ீீர வர ீவத்தது. „இதற்கு ஋ன்
அப்பஹ தஹிை கஹரைம்...‟, ந஺ீைிவ அவீளக் ாகஹன்றது.

“அம்ேஹ..., இப்ிபஹ இப்படி எப்பஹரி ீவக்கத்தஹன் ேஹேஹீவ வரச்

ாசஹன்ைியஹ...?”, குரல் உயர்த்த஺ அவள் கடிந்துாகஹள்ள, அவீள ிநபேக்கு
ிநர் பஹர்ீவ பஹர்த்தஹன். உைர்வுகீளத் துீைத்த பஹர்ீவதஹன்
஋ன்றஹலும், அவன் பஹர்ீவீயத் தஹங்க஺ ந஺ன்றஹள் ஏவியஹ.

ாநஹடிகள் அப்படிிய உீறந்து ிபஹக, ப௃தல் ப௃ீறயஹக அவீள ிநபேக்கு

ிநர், அீசயஹத பஹர்ீவ பஹர்த்தஹன். அவள் ாநற்ற஺யில் இபேந்த கஹயத்த஺ன்
வடு தன் ிகஹபத்த஺ன் அளீவ அவனுக்கு உீரக்க, எபே ாநஹடி அதற்கஹக

229
வபேந்த஺யவன், சற்று ிநரத்துக்கு ப௃ன் தஹன் அவள் ப௃கத்த஺ல் கண்ை
கவீலக்கு விீை க஺ீைக்குேஹ ஋ை ஆரஹய்ந்தஹன்.

அவன் தன்ீை இீேக்கஹேல் பஹர்ப்பீத உைர்ந்த ஏவியஹவின் ேைம்

பைபைக்க, விழ஺ீய அகற்ற஺யவள், சற்று தூரத்த஺ல் ாதரிந்த ேீலீய
ாவற஺த்தஹள்.

க஺ீைத்த இீைாவளியில் தன்ீை ிதற்ற஺க் ாகஹண்ை ச஺ன்ைத்தஹயி,

“உன்க஺ட்ிை எபே விஶயம் ாசஹல்லத்தஹன் கஹத்த஺பேந்ிதன்...”, அவன்
஋ன்ைாவன்ிற ிகட்கஹேல் ிபஹக, தஹிை ாதஹைர்ந்தஹர்.

“ிபஹை வஹரம் பக்கத்து ஊரில் இபேந்து வந்த ரேைன் வட்டுக்கஹரவஹக,

ீ
இவல௃க்கு பூ வச்சுட்டு ிபஹயிபேக்கஹவ. வர „ீத‟யில் கல்யஹைம்னு ப௃டிவு
பண்ைியிபேக்கஹவ..., அதஹன்..., அீத உன்க஺ட்ிை எபே வஹர்த்ீத
ாசஹல்லலஹம்னு கஹத்த஺பேந்ிதன்...”, அவர் ப௃டிக்கிவ,

“ஏ...”, எபே ேஹத஺ரி குரல஺ல் உீரத்து, „உைக்கு இத஺ல் சம்ேதேஹ...?‟, அவன்

பஹர்ீவ அவளிைம் விைவ, தஹன் ஋ப்படி உைர்க஺ிறஹம் ஋ன்ிற அவனுக்குப்
புரியவில்ீல.

“யம்ேஹவ்..., அதஹன் நைக்கஹதுன்னு அன்ீைக்ிக ாசஹல்ல஺ட்ைைல்ிலஹ...,

நைக்கஹத கண்ைஹலத்துக்கு நீ ஋ன்ைத்துக்கு வரிீச வச்சுக஺ட்டு இபேக்க, வஹ
ிபஹவலஹம்...”, ிகஹபம் கஹட்டிைஹள்.

“பஹத்த஺யஹய்யஹ..., ிகஹட்டிக் கல௅த..., அன்ீையில் இபேந்து இீதியதஹன்

ாசஹல்ல஺க்க஺ட்டு ாகைக்கு..., ஋ப்பஹ நீ க஺ளம்பு, அந்த ாசஹக்கன் வரஹன்...,
பஹத்தஹன்ைஹ வம்பஹ ிபஹய்டும்...”, ிபச்ீச அவர் ப௃டித்துக் ாகஹண்டு
பைபைக்க, ஏவியஹவின் ப௃கேஹறுதலுக்கஹை கஹரைத்ீத உைர்ந்தவைஹக
அங்க஺பேந்து அகன்றஹன்.

“இப்ிபஹ உைக்கு சந்ிதஹஶேஹ...? அதஹன் ேபேேவனுக்கு ிசத஺

ாசஹல்ல஺யஹச்ிச, இப்ிபஹவஹச்சும் க஺ளம்புிவஹேஹ...? ஋ண்ற தீலாயல௅த்து,
஋ைக்கு இப்படி எபே அம்ேஹ..., ஋ங்ிக..., நஹன் வஹங்க஺ வந்த வரம் அப்படி.
இதுக்குத்தஹன் இன்ீைக்கு ிகஹயிலுக்கு வரட௃ம்னு ாசஹன்ைியஹ நீ ...”,
ஏவியஹவின் ிகஹபக்குரல் அவன் ாசவிகளில் வில௅ந்து ாேல்ல஺ய
புன்ைீகீய அவன் இதழ஺ல் தவழ விட்ைது.

230
அித ிநரம்..., ேைதுக்குள் சட்ாைை வில௅ந்த ாவற்ற஺ைம் ஋தைஹல் ஋ன்பது
அவனுக்குப் புரியிவ இல்ீல. அீத ஆரஹப௅ம் ேைந஺ீலப௅ம் அவனுக்கு
அப்ாபஹல௅து இபேக்கவில்ீல.

பகுத஺ – 23.

நஹீள ேறுநஹள் ாெயச்சந்த஺ரைது வட்டு

ீ விழஹ ஌ற்பஹடு ாசய்யப்பட்டிபேக்க,
தீவிரேஹக ிவீலகள் நைந்துாகஹண்டிபேந்தது. பந்தல் ிபஹடுவது, ிேீெ
அீைத்தும் அடுக்குவது, சீேயல் பஹத்த஺ரங்கள் வந்து இறங்குவது ஋ை
விழஹ கீள கட்ைத் துவங்க஺யது.

அிதிநரம் பின்கட்டில்..., “஌ய்..., ஋ன்ைடி இன்னும் எண்ட௃ம்

ிவீலக்கஹகீல, அந்த ஆள் ிவற த஺ைப௃ம் ிபஹீைப் ிபஹட்டு உயிீர
வஹங்கறஹன்...”, ிவீல ாசய்ய வந்த தஹப௅ம் ேகல௃ம் ிபச஺க் ாகஹண்ைஹர்கள்.

“நஹனும் ஋ன்ைாவல்லஹம் ாசய்து பஹத்துட்ிைன், ேனுஶன் ேச஺யிவ

ேஹட்ிைங்குறஹிை.. அங்கங்ிக கஹட்ைத்தஹன் ப௃டிப௅ம். அவன் ீகீயப்
புடிச்சு இல௅க்கவஹ ப௃டிப௅ம்...?”, ேகள் அலுத்துக் ாகஹண்ைஹள்.

“இாதல்லஹம் அவர்க஺ட்ிை யஹர் ாசஹல்ல ப௃டிப௅ம்..? ீகீய நீ ட்டி கஹசு

வஹங்க஺யஹச்சு, ஋ீதயஹச்சும் ாசய்ித ஆகட௃ம்...”, பைபைத்தஹள் ாபரியவள்.

“ாகஹஞ்சம் இபே..., அிதஹ..., அங்ிக எபே ிதள் ஏடுது, அீத நஹன் ீகயில்
புடிக்க஺ிறன்..., அது ஋ன்ீை ாகஹட்டிடுச்சுன்னு கத்த஺ கூப்பஹடு ிபஹட்டு
அவீர வர ீவ..., அப்படிிய அவீரப் புடிச்சு ஌தஹவது பண்ைிைலஹம்...”,
ேகள் ப்ளஹன் ிபஹை, அீைத்தும் சரியஹகத்தஹன் ிவீல ாசய்தது. ஆைஹல்
வந்தவிைஹ சுிரஷ்.

“஋ன்ை ஆச்சு...? ஋துக்கு இப்ிபஹ சத்தம் ிபஹட்டீங்க...?”.

“அது..., இவீள ிதள் ாகஹட்டிடுச்சு அதஹன்..., ஍யஹீவ கூப்பிட்ிைஹம்...”,

ாபரியவள் உீரக்க,

“ிதள் ாகஹட்டுைதுக்கும், அண்ைஹவுக்கும் ஋ன்ை சம்பந்தம்...? உைிை நர்ீச

பஹர்க்கப் ிபஹங்க, அீத விட்டு..., ிபஹங்க.., ிபஹய் ிவீலீயப் பஹபேங்க...”,

231
அங்ிக கூடிவிட்ை என்ற஺ரண்டு ிபீர ிசர்த்து விரட்டிைஹன்.

ாபண்கள் இபேவபேம் த஺பேைனுக்கு ிதள் ாகஹட்டிய விதத்த஺ல் விழ஺க்க,

அவர்கள் ப௃ழ஺ீய ீவத்ித அவர்கள் ஌ிதஹ த஺பேகுத்தைம் ாசய்ய
஋ண்ைியிபேந்தீத சரியஹக பெக஺த்தவன், இபேவீரப௅ம் ாெயச்சந்த஺ரைிைம்
அீழத்துச் ாசல்ல விபேம்பிைஹலும், சூழல் சரியஹக இல்லஹத கஹரைத்தஹல்
தங்கள் உதவிக்கஹக ாசன்ீையில் இபேந்து அீழத்து வந்த஺பேந்த ஆட்கள்
இபேவீர அீழத்து, அவர்கீள கண்கஹைிக்கச் ாசஹல்ல஺விட்டு அங்க஺பேந்து
அகன்றஹன்.

அித ிநரம் பூவிழ஺ப௅ம் ஏவியஹவிைம் அவர்கீளப் பற்ற஺த்தஹன் ாசஹல்ல஺க்

ாகஹண்டிபேந்தஹள். “஋ன்ைிவ ாசஹல்லுத...? ந஺சேஹ..?”, நம்ப ப௃டியஹேல்
ேீ ண்டும் ிகட்ைஹள்.

“அை..., ந஺சந்தஹன் புள்ள. அந்த ாபஹண்ட௃ பஹர்ீவிய சரியில்ீல, அிதஹை

ஆத்தஹக்கஹரி இபேக்கஹிள..., ந஺சேஹிவ அவ ஆத்தஹளஹன்னு ஋ைக்கு
சந்ிதகேஹிவ இபேக்கு.

“அந்த அண்ைஹ இங்க஺ட்டு அங்க஺ட்டு ிபஹைஹ ிபஹதும்..., உைிை

ப௃ந்தஹீைய சரிய விடுத்தஹ. அண்ைஹ பஹக்கஹவிளஹ இல்ீலியஹ...,
ஊபேக்குள்ிள பஹத஺ிபபே அங்க஺ட்டுதஹன் சுத்துதஹனுவ..., இவபேம் ஋ம்புட்டு
நஹல௃ தஹங்குவஹிரஹ ாதரியஹது...”, ாபபேப௄ச்ீச ாவளியிை,

“஌ய்..., ஋ண்ற ேஹேீை அப்படிாயல்லஹம் வீளக்க ப௃டியஹது. ஌ன்தஹன்

஋ல்லஹம் ஋ண்ற ேஹேனுக்குன்ிை விடியிிதஹ..., ஋ைக்கு ஋ன்ைிவஹ இதுவும்
஋ண்ற அப்பஹபே ிவீலயஹத்தஹன் இபேக்கும்னு சந்ிதகேஹ இபேக்கு...”,
ஏவியஹ கவீலயஹைஹள்.

இப்ாபஹல௅ாதல்லஹம் ாபஹன்னுரங்கம் வட்டுக்குச்

ீ ாசல்வித இல்ீல.
அீைத்தும் ிதஹட்ை வட்டிிலிய
ீ நைந்தது. ஏவியஹவும் தன் தந்ீதீய
நஹடிச் ாசல்லவில்ீல.

அன்று ஊபேக்குள் பஹட்டுச்சத்தம் ஊீரிய அத஺ர ீவக்க, ிதஹட்ை

வட்டுக்குள்
ீ ஏடிைஹன் ாசஹக்கன். “஋ன்ைிவ..., நஹே அனுப்பிைவல௃க
கஹரியத்ீத சஹத஺ச்சுபுட்ைஹல௃களஹ...?”, சஹரஹயத்த஺ன் உபயத்த஺ல் அவர் குழற,

“஍யஹ..., அந்த ாரண்டு ாபஹம்பீளகீளப௅ம் அவன் ிதஹட்ைத்து பம்பு

232
ாசட்டுக்குள் ிபஹட்டு அைச்சு வச்ச஺பேக்கஹங்ீகயஹ..., ஊிர அவன் வட்டு
ீ
விிஶசத்த஺ல் கலந்த஺பேக்க, இவனுங்க ஋ப்ிபஹ இீதச் ாசஞ்சஹனுங்கன்ிை
ாதரியீல...”, ீகீயப் பிீசந்தஹன்.

தன் ப௃ன்ைஹல் இபேந்த பஹத்த஺ரங்கீள ஋ட்டி உீதத்த ாபஹன்னுரங்கம்,

“இந்த விஶயத்ீத ாசஹல்லத்தஹன் இம்புட்டு ிவகேஹ வந்த஺ியஹ..., நஹதஹரி
த்தூ...”, அவன் ப௃கத்த஺ிலிய பஹட்டிீல விச஺ற஺யவர்,

“இல்லில..., நஹன் இந்த ஊபேக்குள் அச஺ங்கப்பட்ைஹ ேஹத஺ரி அவனும்

அச஺ங்கப்பைட௃ம். அப்பதஹன்ிவ ஋ன் ேைசு ஆறும். அதுவும்..., அவன்
ாபஹம்பள விஶயத்த஺ல் தஹன் ச஺க்கட௃ம்..., இந்த ஊிர அவீை
கஹரித்துப்பட௃ம், அீத நஹன் கண் குளிர பஹக்கட௃ம்ிவ...

“நீ ிபஹ..., அந்த பம்பு ாசட்டுக஺ட்ைஹிய ாகை, ாவளிபெர் ஆல௃ங்க பத்துிபர

ிவைஹலும் வச்சுக்க, ஋ப்ிபஹ அவன் அவல௃கீள பஹக்கப் ிபஹறஹிைஹ...,
அப்ிபஹ..., அந்த ந஺ே஺ஶம் அவீை ீகப௅ம் களவுேஹ பிடிக்க஺ற. உைிை ஊபே
ப௃ல௅க்க பரப்பி, அவீை அச஺ங்கப்படுத்தல...,

“அவல௃களஹல் ப௃டியலன்ைஹ ஋ன்ைிவ..., அவல௃கீள வச்சு நஹே

ப௃டிப்ிபஹம். இன்ீைக்கு அவன் நல்லஹ ாகஹண்ைஹைட்டும், நஹீளக்கு
இபேக்கு அவனுக்கு..., ஸஹ..ஸஹ...ஸஹ...”, ாவற஺ாகஹண்டு ச஺ரித்தவன்,

“இந்த ாபஹன்னுீவ ஋த஺ர்த்து எபேத்தன் இந்த ஊபேக்குள் இபேக்க

ப௃டியஹதுில. அப்படி ஋த஺ர்க்க வந்தஹல்..., அவன் வம்சத்ீதிய அழ஺க்கஹேல்
விை ேஹட்ைஹன் இந்த ாபஹன்னு..., ஏடுில..., நஹன் ாசஹன்ைீதச் ாசய்...”,
அவீை விரட்ை, ாபஹன்னு ாகஹடுத்த ிவீலீயச் ாசய்ய அங்க஺பேந்து
ஏடிைஹன் ாசஹக்கன்.

ாெயச்சந்த஺ரைது வட்டுப்
ீ பஹல்பஹீைீய ஆஶ஺கஹ ாபஹங்க ீவக்க, ஊர்
ேக்கள் அீைவபேிே வட்ீை
ீ பஹர்க்க அத஺க ஆர்வம் கஹட்டிைஹர்கள்.
ஏவியஹ அவன் வட்டுப்
ீ பக்கிே வரவில்ீல.

அாதன்ைிவஹ அவன் தங்கல௃க்கு பத்த஺ரிீக ாகஹடுத்து அீழக்கஹதது

ாபரிய குீறயஹகிவ அவல௃க்கு இபேந்தது. „஌ன்..., எபே வஹர்த்ீத
வஹன்ைஹவது ாசஹல்ல஺யிபேக்கலஹிே...?‟, அவள் ேைம் ப௃ரண்டியது. ேத஺யம்
தஹண்டுேட்டும் ாபஹறுீேயஹக இபேந்தவள்,

233
ச஺ன்ைத்தஹயி சஹதஹரைேஹகிவ இபேக்க, “யம்ேஹவ்..., ஊிர அங்கை
ிபஹயிபேக்கு, உைக்கு சங்கைேஹிவ இல்ீலயஹ...?”, ாபஹறுக்க ப௃டியஹேல்
தஹயிைம் ிகட்டுவிட்ைஹள்.

“஋ன்ைத்துக்கு சங்கைம்...? இப்ிபஹ நஹன் ிபஹைஹ..., ஋ன்ீைய வட்ை

ீ விட்டு
ிபஹன்ைஹ ாசஹல்லப் ிபஹறஹன்...?”, தஹயின் ிபச்ச஺ல் வியந்து ிபஹைஹள்.

அது சரிதஹிை..., இப்ாபஹல௅து அவர்கள் ிபஹைஹல் கூை, இரத்த஺ை கம்பள

வரிவற்பு அளிப்பஹன்தஹன்..., ஆைஹலும் ாசல்ல ப௃டியஹேல் ஌ிதஹ என்று
தடுக்க, “அம்ேஹ..., நஹன் ிதஹட்ைத்துக்கு ிபஹயிட்டு விரன்...”, குரல்
ாகஹடுத்தவள், படிகளில் இறங்க஺ ஏை,

“ஏவி, இன்னும் ாரண்டு ேஹசத்த஺ல் கண்ைஹலம்..., ஊபேக்குள்ிள நீ சுத்துறத

பஹத்தஹ நஹலு விதேஹ ிபசுவஹக பத்த஺ரம்...”, அந்த ிநரத்த஺லும் கண்டித்ித
அனுப்பிைஹர்.

“அை ிபஹம்ேஹ..., உைக்கு ிவற ிவீலிய இல்ல...”, அலுத்தவள் ச஺ட்ைஹகப்

பறந்தஹள்.

ேஹீல நஹன்கு ேைிீய ாநபேங்க஺க் ாகஹண்டிபேக்க, தங்கள் ாதன்ைந்

ிதஹப்பில் தந்ீத இபேப்பஹர் ஋ன்ற கஹரைத்தஹல், வயல்கஹட்டு பக்கம்
நைந்தஹள்.

அங்ிக ாசன்றவல௃க்ிகஹ.., விழ஺கள் ாதரித்துவிடும்ிபஹல் விரிந்து ிபஹைது.

கண்கீள ிவகேஹகக் கசக்க஺யவள் ேீ ண்டும் பஹர்த்தஹள். அங்ிக
ாெயச்சந்த஺ரன் எபே ாபண்ிைஹடு ப௃கம் விகச஺க்க ச஺ரித்து ிபச஺க்
ாகஹண்டிபேந்தஹன்.
அவளஹல் தன் கண்கீளிய நம்ப ப௃டியவில்ீல. ாெயச்சந்த஺ரைது இளக஺ய
ப௃கிே எபே ஆச்சரியம் ஋ன்றஹல், அவன் எபே ாபண்ிைஹடு இவ்வளவு
இயல்பஹக ிபசுவது அீதவிை அத஺ர்ச்ச஺யஹக இபேந்தது.

„அாதன்ை..., இவபேக்கு ஋ன்ீை ேட்டும் பஹக்க கூை ிநரே஺பேக்கஹது, இங்ிக

இவக஺ட்ிை ப௃ப்பத்த஺ரண்டு பல்ீலப௅ம் கஹட்டி ிபச஺க஺ட்டு இபேக்கஹபே.
வச்சுக்கிறன்...‟, புசுபுசுாவை ிகஹபம் க஺ளர்ந்து ஋ழ, ிவகேஹக அவர்கீள
ாநபேங்க஺ைஹள்.

அவள் ாநபேங்க஺ வரிவ, ாெயச்சந்த஺ரனும் ஆஶ஺கஹவும் ிபசுவீத

ந஺றுத்த஺விட்டு அவீளப் பஹர்க்க, ாெயச்சந்த஺ரீை ிகஹபேஹக எபே பஹர்ீவ
பஹர்த்தவள், ஆஶ஺கஹீவ „஋ன் ாபஹபேீள நீ ஋ப்படி தட்டிப் பற஺க்கலஹம்‟
஋ன்பதுிபஹல் பஹர்த்தஹள்.

234
„யஹர் இது...?‟, எபே விைஹடி ச஺ந்த஺த்த ஆஶ஺கஹ, „அை, நம்ே அண்ைி..., அந்த
பஹவி எல௅ங்கஹிவ ஋டுத்து அனுப்பீல, ிநரில் ஋வ்வளவு அழகஹ
இபேக்கஹங்க...‟, சுிரீஶ த஺ட்டியவஹிற, ஏவியஹீவ ஆர்வேஹகப் பஹர்த்தஹள்.

“‟ீபயஹ‟, க஺ளஹஷ஺க் பிபெட்டி அண்ட் த஺ஸ் கஹஸ்டிபெம்..., ேஹர்வலஸ்...”,

அவள் பஹவஹீை தஹவைிீயப௅ம், ிலசஹக ேஞ்சள் பூச஺ய ப௃கத்ீதப௅ம்
பஹர்த்த ஆஶ஺கஹ, அவைிைம் ச஺ன்ைக் குரல஺ல் ச஺லஹக஺த்தஹள்.

ஏவியஹிவஹ உர்ாரை ப௃கத்ீத ீவத்தவள், “உங்கல௃க்கு ிபசத்

ாதரிப௅ம்ிை ஋ைக்கு இன்ீைக்குதஹன் ாதரிப௅ம், இத஺ல் ச஺ரிக்க ிவற
ாதரிப௅ிேஹ..., ஆச்சரியம்தஹன்...”, பைபைாவை ாபஹரிந்தஹள்.

“‟ீபயஹ‟ உங்கீள விை ிகஹபம் வபேம்ிபஹல...”, புபேவம் ிேிலற

ஏவியஹீவ எபே பஹர்ீவ பஹர்த்தவன், ச஺ரிப்பில் விரிந்த஺பேந்த ப௃கத்ீத
ேஹற்ற஺க் ாகஹள்ளிவ இல்ீல.

“பட்ைைத்துக்கஹரவக க஺ட்ிை ேட்டும்தஹன் ச஺ரிப்பியிளஹ...?”, ஆஶ஺கஹவும்,

ாெயச்சந்த஺ரனும் எபேவர் ேற்றவீரப் பஹர்த்து ச஺ரிக்க, அதற்கும்
ாபஹரிந்தஹள்.

“இப்படி எபே உடுப்பு ிபஹட்ைஹதஹன் உங்கல௃க்குப் புடிக்குிேஹ...?”,

ஆஶ஺கஹவின் லஹங் ஸ்கர்ட்ீைப௅ம், ைஹப்ீபப௅ம் பஹர்த்தவஹறு விைவ, அதற்கு
ாவடித்துச் ச஺ரித்தஹள் ஆஶ஺கஹ.

“ஏ ீே கஹட்..., சஹன்ிச இல்ீல...”, ாெயச்சந்த஺ரைின் ிதஹள் தட்டியவள்,

அவன் ிதஹளிிலிய சஹய்ந்து ாகஹண்ைஹள்.

ஏவியஹிவஹ ஆஶ஺கஹவின் ாசய்ீகயில் ப௄க்கு விீைக்க அல௅ீகக்குத்

தயஹரஹைஹள். தைக்குச் ாசஹந்தேஹை அவன்ிேல் அவள் சஹய்ந்த விதம்,
அீத அவன் அனுேத஺ப்பது..., தன் ேைதுக்குள் பூத்த ிநசம் நைக்குேஹ, அவன்
ீக ிசர்ிவஹேஹ ஋ன்று அவல௃க்குத் ாதரியஹது.

ஆைஹல்..., தஹன் உயிரஹக ிநச஺க்கும் எபேவன்ிேல், தன் கண்ப௃ன்ிப எபே

ாபண் உரிீே ாகஹண்ைஹடுவீத அவளஹல் தஹங்க஺க் ாகஹள்ளிவ
ப௃டியவில்ீல.

“நீ ங்க இப்படி ாசய்வங்கன்னு...”,

ீ அதற்குிேல் ிபச ப௃டியஹேல், விபேட்ாைை
அங்க஺பேந்து த஺பேம்பி நைந்தஹள்.
“ீஸியஹ அண்ைஹ..., அவங்க ிகஹச்சுக஺ட்டு ிபஹறஹங்க பஹர்...”, அவீை
ாசல்லேஹக அடித்தவள், ஏவியஹீவ அீழக்குேஹறு உீரத்தஹள்.

“அை..., இது நல்லஹ இபேக்ிக. அவல௃க்கு புரியக் கூைஹதுன்னு „ீபயஹ‟ன்னு

235
கூப்பிட்டு அவீள க஺ளப்பி விட்டுட்டு, இப்ிபஹ நஹன் அவீள
கூப்பிைட௃ேஹ...? நீ ிய கூப்பிட்டுக்ிகஹ...”, அவன் அீசயிவ இல்ீல.

“ஸிலஹ..., ஏவியஹ..., எபே ந஺ே஺ஶம்..., இவன் ஋ன் அண்ைஹ..., நீ ங்க தப்பஹ

ந஺ீைச்சுட்டு ிபஹறீங்க...”, குரல் ாகஹடுத்தவள், ஏடிிபஹய் அவீள பிடிக்கப்
ிபஹைஹள்.

பழக்கே஺ல்லஹத வயல் வரப்பு அவளது குத஺கஹல் ாசபேப்ீப நல௅வ ீவக்க,

விழப் ிபஹைவீள எிர ஋ட்டில் பஹய்ந்து வந்து தஹங்க஺ைஹள் ஏவியஹ.

“ஆஶ஺..., பஹத்து...”, தஹனும் ஏடி வந்த ாெயச்சந்த஺ரன், “ம்ச்..., இந்த வரப்பு

உைக்கு பழக்கம் க஺ீையஹது, பஹத்து நைக்கட௃ம்னு நஹன் அப்ிபஹிவ
ாசஹன்ிைிை..., கஹல் சுல௃க்க஺டுச்சஹ...? வல஺க்குதஹ...?”, அக்கீறயஹக
விைவிைஹன்.

“஍ியஹ அண்ைஹ..., ெஸ்ட் கஹல் ஸ்ல஺ப் தஹன் ஆச்சு, ேத்தபடி எண்ட௃ம்

இல்ீல...”, தன் கஹீல ஆரஹயப் ிபஹை அவீை ிவகேஹகத் தடுத்தஹள்.

஌ற்கைிவ தன்ிேல் கஹட்டும் ச஺று அக்கீறக்ிக விழ஺ விரியப் பஹர்க்கும்

ஏவியஹ, ாெயச்சந்த஺ரன் தன் கஹீலப் பிடித்தஹல் அவ்வளவுதஹன், தன்ீை
உண்டு இல்ீல ஋ை ஆக்க஺விடுவஹள் ஋ன்பது புரியிவ அவ்வஹறு ாசய்தஹள்.

அவள் என்றுே஺ல்ீல ஋ன்று ாசஹன்ை பிறகும், த௄றுப௃ீற என்றுே஺ீலிய

஋ை ிகட்ை பிறகுதஹன் அைங்க஺ைஹன். அவர்கள் பஹசப் பிீைப்ீப
வியப்பஹகப் பஹர்த்தவள், இன்னும் அீசயஹேல் அங்ிகிய இபேந்தஹள்.

“இவக உண்ற அண்ைஹவஹ...?”, தஹன் ிகட்ை விஶயம் உண்ீேதஹைஹ

஋ன்பீத அற஺ய ே஺கவும் ஆர்வேஹகக் ிகட்ைஹள்.

“ஸப்பஹ ஋ன் அண்ைஹிவதஹன். இவரஹவது ிவற ாபஹண்ட௃ங்க க஺ட்ிை

ிபசுறதஹவது...? ஋ன் ப்ரண்ட்ஸ் ஋ல்லஹம் இவீரப் பஹர்த்தஹில
அலறுவஹல௃ங்க. விட்ைஹ பஹர்ீவயஹிலிய ாகஹன்னுடுவஹன்னு
ாசஹல்வஹங்க. அம்புட்டு நல்லவபே...”, தன் அண்ைஹவிைம் த஺பேம்பி இரண்டு
கண்ீைப௅ம் ச஺ே஺ட்டியவஹறு உீரக்க, அவிைஹ ாபஹய்யஹக அவீள
ப௃ீறத்தஹன்.

“இப்ிபஹகூை பஹபேங்க ஋ப்படி ப௃ீறக்க஺றஹர்ன்னு...”, அவள் உீரக்கிவ,

“வஹலு..., சும்ேஹ இபேக்க ேஹட்டியஹ...? சரி வஹ..., அப்பஹ ாவயிட் பண்ைிட்டு
இபேப்பஹங்க, வந்து ாரஹம்ப ிநரேஹச்சு...”, அவள் கஹீத வல஺க்கஹேல்
த஺பேக஺யவன், அவீள அீழத்தஹன்.

236
“நீ ங்க எபே பத்து ந஺ே஺ஶம் ாவயிட் பண்ட௃ங்க, நஹன் வந்துடுிறன்...”,
ஆஶ஺கஹ உீரக்க, ஋தற்கஹகவும் அவீள கட்ைஹயப்படுத்த஺யிரஹத
ாெயச்சந்த஺ரன், “ிைஹன்ட் ைஹக் டு ாஸர் டூேச் ஏிக...”, ச஺ன்ை ே஺ரட்ைிலஹடு
விலக஺ைஹன்.

அவன் ாசல்லிவ..., “ஸஹய் ஏவியஹ..., ஋ப்படி இபேக்க஻ ங்க...? உங்க ட்ாரஸ்

ாரஹம்ப நல்லஹ இபேக்கு. ஋ப்பவுிே இந்த ட்ாரஸ் தஹன் ிபஹடுவங்களஹ...?”,
ீ
நீ ண்ைநஹள் பழக஺யவள்ிபஹல் இயல்பஹகப் ிபச஺ைஹள்.

அவள் கலகலப்பஹகப் ிபசிவ, “உங்கல௃க்கு ஋ன்ீை ப௃ன்ைிே

ாதரிப௅ேஹ...? அவுக ாசஹன்ைஹகளஹ...?”, ஆர்வேஹக விைவிைஹள்.

“ப௃ன்ைஹடிிய ாதரிப௅ேஹன்ைஹ..., அப்படிாயல்லஹம் இல்ீல, எபே ச஺ன்ை

ாகஸ்..., ஋ங்க அண்ைஹீவ எபே ாபஹண்ட௃ ஏயஹேல் ப௃ீறச்சுட்ிை
இபேக்குன்னு சுிரஷ் ாசஹன்ைஹன்...”, அவள் இந்த இைத்த஺ல் இீைாவளி
விை, ேலர்ந்த஺பேந்த ஏவியஹவின் ப௃கம், கூம்பிப் ிபஹைது.

அீதப் பஹர்த்தவஹிற..., “வம்பில௃க்குற ாபஹண்ீை அண்ைஹ எண்ட௃ிே

ாசஹல்லீலன்னு ிவற ாசஹன்ைஹைஹ..., அதஹன்..., எபே ச஺ன்ை ாகஸ்...,
஋ன்ிைஹை ாகஸ் ாபஹய்க்கீல...”, கலகலாவை ச஺ரிக்க, ஏவியஹவின்
ப௃கத்த஺லும் ச஺று ாவட்கப் புன்ைீக.

“அப்படிாயல்லஹம் இல்ீல...”, ச஺ன்ைக் குரல஺ல் ேறுக்க,

“ஆேஹ..., அதுவும் ாதரிப௅ம்..., உங்கீள க஻ ிழ தள்ளிவிட்டு, அடிக்க ிவற

ாசஞ்சுட்ைஹரஹிே..., ஋ைக்கு ாரஹம்ப கஷ்ைேஹ ிபஹச்சு. ஋ங்க அண்ைஹக்கு
ிவண்டி நஹன் உங்கக஺ட்ிை ேன்ைிப்பு ிகட்டுக்கிறன்...”, ஏவியஹவின்
கரத்ீத பற்ற஺க் ாகஹண்ைஹள்.

“஍ியஹ..., நீ ங்க ஋துக்கு ாபரிய வஹர்த்ீத ஋ல்லஹம் ாசஹல்ல஺ட்டு..., அவுக

ிகஹபம் ந஺யஹயம் தஹிை..., அவக இைத்த஺ல் யஹர் இபேந்தஹலும் அப்படித்தஹன்
நைந்துப்பஹக. ஋ைக்கு வபேத்தாேல்லஹம் எண்ட௃ே஺ல்ீல. அவுக
ிகஹவத்த஺ில ாசஞ்சுட்ைஹலும், உைிை நர்சம்ேஹீவ ஋ங்க வட்டுக்கு
ீ
அனுப்பிச்சுட்ைஹக தஹிை...

“நீ ங்க எண்ட௃ம் ாவசைப்பைஹதீய..., ஋ைக்கு ிகஹவாேல்லஹம் எண்ட௃ம்

இல்ீல...”, பைபைாவை ாபஹரிந்தஹள். அவர்கள் ிபசுவீத சற்று தூரத்த஺ல்
ந஺ன்று கவைித்துக் ாகஹண்டிபேந்தஹன் ாெயச்சந்த஺ரன்.

அத஺லும் ஏவியஹவின் ப௃கத்த஺ல் வழ஺ந்த குழந்ீதத்தைம்..., கண்டிப்பஹக தன்

தங்ீகீய விை எபே வயது ச஺ற஺யவளஹகத்தஹன் இபேப்பஹள் ஋ை அவன்
ேைம் உீரத்தது.

237
அவ்வளவு ிநரம் இளக஺யிபேந்த அவன் ேைம்..., ஋ீதியஹ
஋ண்ைிக்ாகஹண்டு இபேம்பஹக ேஹற஺ப் ிபஹக, ாவடுக்ாகை ப௃கத்ீதத்
த஺பேப்பியவன், அதன் பிறகு ேறந்தும் அவர்கள் பக்கம் பஹர்க்கவில்ீல.

அவீைிய பஹர்த்துக் ாகஹண்டிபேந்த ஏவியஹவின் ப௃கம் ாநஹடியில் வஹை,

அீதப் பஹர்த்த ஆஶ஺கஹ த஺ீகத்தஹள். „அண்ைஹவின் பஹரஹப௃கம் இவீள
இவ்வளவு பஹத஺க்கும் அளவஹ அவன் இவள் ேைதுக்குள் இபேக்க஺றஹன்...‟,
தைக்குத் தஹிை ிகட்டுக் ாகஹண்ைஹன்.

அித ிநரம்..., அவள் ாபபேந்தன்ீேீயப௅ம், ாவள்ீள ேைத்ீதப௅ம் கண்ை

ஆஶ஺கஹ வியந்து ிபஹைஹள். க஺ரஹேத்த஺ல் ாவள்ீள ேைம் ாகஹண்ை
ஆட்கீள கஹை ப௃டிப௅ம் ஋ை தன் தந்ீத ாசஹன்ைது ஋வ்வளவு உண்ீே
஋ன்பீத உைர்ந்தவள் வியந்து ிபஹைஹள்.

ஆஶ஺கஹவுக்கு ஏவியஹீவ அண்ைி ஋ை அீழக்க ஆீசதஹன். ஆைஹல்...,

஋ந்த ிநரம் தன் அண்ைஹ ஋ன்ை ாசய்வஹன் ஋ன்று ாதரியஹதாபஹல௅து,
஋ீதப௅ம் புத஺தஹகக் க஺ளப்பிவிை அவள் தயஹரஹக இபேக்கவில்ீல.

இவர்கள் இங்ிக உீரயஹடிக் ாகஹண்டிபேக்க, அங்ிக ாெயச்சந்த஺ரனுக்கு

஋த஺ரஹக ே஺கப்ாபபேம் சத஺ நைந்துாகஹண்டிபேந்தது.

“உங்கல௃க்கு ஋ங்க அண்ைஹீவ ாரஹம்ப புடிக்குேஹ...?”, தன்ீை ேீ ற஺ அவள்

ிகட்டுவிை,

“ாசஹந்த ேஹேஹீவ யஹபேக்கஹவது பிடிக்கஹேல் ிபஹகுேஹ...? அடிச்சஹலும்

பிடிச்சஹலும் ாசஹந்தம் விட்டுப் ிபஹகஹித...”, ஏவியஹவின் பஹர்ீவ சற்று
தூரத்த஺ல் இபேந்த ாெயச்சந்த஺ரைிைம் ந஺ீலக்க, கண்களில் ிநசத்ீத
ிதக்க஺ீவத்து உீரத்தஹள்.

ேைதுக்குள் உத஺த்த கஹதீலக் கூை, ாசஹந்தத்ிதஹடு ப௃டிச்ச஺ட்டுப் பஹர்க்கும்

அவள் ாசய்ீகீய ஋ண்ைி வியந்தவளஹக, “சரி..., அப்ிபஹ நஹன்
க஺ளம்பிறன். அண்ைஹீவ ாரஹம்பிநரம் கஹத்த஺பேக்க ீவக்க ப௃டியஹது.
ப௃டிந்தஹல் த஺பேம்ப பஹர்க்கலஹம்...”, ேைம் கைக்க விீைாபற்றஹள்.

“நீ ங்க இன்ீைக்ிக ஊபேக்குப் ிபஹறீங்களஹ...?”,

“இன்ீைக்ிக ிபஹயிைட௃ம்னு ாசஹல்றீங்களஹ...?”, குறும்பஹக ிகட்க,

“஍ியஹ..., ஋ன்ை இப்படி ாசஹல்ல஺ிபஹட்டீங்க...? அவக உங்க அண்ைஹ...,

உங்கல௃க்கு இல்லஹத உரிீேயஹ..? நஹன் ஌ிதஹ ிகஹட்டி ேஹத஺ரி
ிபச஺ிபஹட்ிைன். நீ ங்க ஋ீதப௅ம் ேைசுக்குள் வச்சுக்கஹதீய...”, பதற஺ப்

238
ிபஹைஹள்.

“ீஸியஹ ஏவியஹ..., நஹன் சும்ேஹதஹன் உங்கீள ிகல஺ ாசய்ிதன்.

இன்ீைக்கு இல்ல..., ாரண்டுநஹள் கழ஺ச்சுத்தஹன் ிபஹிறஹம்...”.

“அப்ிபஹ நஹீளக்கு ிதஹட்ைத்துக்கு வரீங்களஹ...?”, தயக்கத்ிதஹடு ிகட்ைஹள்.

“சரி..., விரன்...”, இபேவபேம் விீைாபற்றஹர்கள்.

***ேறுநஹள் அந்த இரண்டு ாபண்ேைிகீள விசஹரிக்க ிவண்டி

ாெயச்சந்த஺ரன் தன் பம்ப்ாசட் வட்டுக்குச்
ீ ாசல்ல, அங்ிக அவீைப் பிடிக்க,
கஹவலுக்கு இபேந்த ஆட்கள் பரபரப்பஹைஹர்கள்.

“஋ிலய்..., ாசஹன்ைது கச்ச஺தேஹ நைக்கட௃ம் புரிப௅தஹ...? இல்ல சங்ீக

அறுத்துடுிவன்...”, ாசஹக்கன் அீைவரிைப௃ம் கத்த஺க் ாகஹண்டிபேந்தஹன்.

“அண்ிை..., நீ ங்க ஋ப்ிபஹன்னு ேட்டும் ாசஹல்லுங்க, ேத்தாதல்லஹம்

கச்ச஺தேஹ ப௃டிச்சுடுிறஹம்....”, கும்பல஺ல் எபேவன் உீரக்க,

“சரி, சரி..., ஋ல்லஹம் அவன் அவன் இைத்த஺ல் ிபஹய் உக்கஹபேங்க...”.

“அண்ிை..., அிதஹ.., நீ ங்க ாசஹன்ை ஆள் வரஹன்...”.

“அவிைதஹண்ைஹ..., அவன் உள்ிள ிபஹய் சரியஹ பத்து ந஺ே஺ஶத்த஺ல் ஋ல்லஹம்

நைக்கட௃ம்...”.

“கவீலிய பைஹதீங்கண்ிை..., ஋ல்லஹம் ாசஹன்ைபடி நைக்கும்...”.

“அண்ிை..., அிதஹ..., அவன் கூை எபேத்தன் இபேக்கஹிை..., அவனும் உள்ிள

ிபஹய்ட்ைஹ...?”, ாெயச்சந்த஺ரிைஹடு வந்த சுிரீஶப் பற்ற஺ ிகட்க,

“அது அீதவிை ாபரிய விஶயம்ில..., கூண்ிைஹை ிபஹயிபேவஹனுங்க...”,

ாகஹக்கரித்தஹன் ாசஹக்கன்.

ஆைஹல் சுிரஷ் உள்ிள ாசல்லஹேல்..., பக்கத்த஺ல் ிதஹப்புக்குள் த௃ீழய,

“அண்ிை..., அவன் ிபஹய்ட்ைஹன்..., எபேத்தன் ேட்டும் இபேக்கஹன்...”.

“ாரடியஹ இபேங்க..., நஹன் ாசஹன்ை உைிை ஆரம்பிக்கட௃ம். ஊபேக்குள்

஋ல்லஹம் சரியஹ இபேக்கு தஹிை..., உைிை ஆள் வரட௃ம், புரிப௅தஹ...”.

“அண்ிை..., ஌ற்கைிவ ாசஹல்ல஺யஹச்சு..., அங்ிக பஹபேங்க..., ஊிர த஺ரண்டு

வபேது...”, அவன் பஹர்த்த த஺ீசயில் ஊிர த஺ரண்டு வர, குத஺யஹட்ைம்
ிபஹட்ைவஹறு ாெயச்சந்த஺ரன் இபேந்த அீறக் கதீவத் தட்டிைஹன்.

239
அவ்வளவு ிநரேஹக ிேஹட்ைஹர் ஏடிக் ாகஹண்டிபேந்த சத்தம் ந஺றுத்தப்பை,
“யஹரது...?”, ாெயச்சந்த஺ரைது குரல் ச஻ற்றேஹக ாவளி வந்தது.

“நஹங்க யஹரஹ இபேந்தஹ ஋ன்ை...? ப௃தல்ல ாவளிிய வஹ...?”, ாசஹக்கன்

அேர்த்த஺ய ஆள் எபேவன் ாதைஹாவட்ைஹக குரல் ாகஹடுத்தஹன்.

“஋ன் இைத்த஺ல் நஹன் இபேக்ிகன்..., உைக்ாகன்ைைஹ...?”, கர்ெ஺த்தஹன்.

“உன் இைத்த஺ல்..., கண்ை ாபஹண்ட௃ங்கிளஹை கூத்தடிப்ப, அீத நஹங்க

பஹத்துட்டு சும்ேஹ இபேப்ிபஹேஹ...? உன் வண்ைவஹளம் ஋ல்லஹம் ஋ங்கல௃க்கு
ாதரிஞ்சு ிபஹச்சுிவ..., ாவளிிய வஹ...?”.

“வர ப௃டியஹதுன்னு ாசஹன்ைஹ...?”.

“தம்பி..., ப௃தல்ல ாவளிிய வஹங்க....?”, ஍யப்பைின் குரல் ிகட்ை அடுத்த

ந஺ே஺ைம் கதவு பைஹாரை த஺றக்கப்பை, ாெயச்சந்த஺ரன் ாவளிிய வந்தஹன்.

ஊர் ாபரியவர்கள், ாபஹன்னுரங்கம், ஊர் ேக்கள்..., அவர்கல௃க்கு நடுவில்

பீதப்ிபஹடு ச஺ன்ைத்தஹயி..., குழப்பத்ிதஹடு ஆஶ஺கஹ, அவள் அபேக஺ல்
சுிரஷ்..., ஋ை அீைவபேம் ந஺ற்க, அீைவீரப௅ம் ந஺தஹைேஹகப் பஹர்த்தவன்,
அசஹல்ட்ைஹகிவ ந஺ன்றஹன்.

“பஹத்தீங்களஹய்யஹ..., ஋ன்ைிவஹ ாபபேசஹ தீலயிில தூக்க஺ வச்சு

ாகஹண்ைஹடுைிய, இப்ிபஹ பஹபேங்கிவ அவன் லட்சைத்ீத..., நஹே தஹயஹ
ேத஺க்க஺ற நம்ே பூே஺க்கு ேத்த஺யிில..., ஋ப்படி அச஺ங்கம் பண்றஹன்
பஹத்தீங்களஹ...?”, ாபஹன்னுரங்கம் க஺ீைத்த வஹய்ப்ீப நல௅வ விைஹேல்
ாகஹக்கரித்தஹன்.

அவன் ிபச்சுக்கள் அீைத்ீதப௅ம் ிகட்ைவன், ாகஹஞ்சம் கூை

பஹத஺க்கஹதவைஹக..., அந்த அீறக்கு ாவளிிய, எபே கஹீல ந஺லத்த஺ல்
ஊன்ற஺, ேறு கஹீல சுவரில் ீவத்தவன் அசஹல்ட்ைஹக ந஺ன்றஹன்.

அவன் ந஺ன்ற ிதஹரீைிய ாபஹன்னுீவ ாகஹந்தளிக்க ீவக்க,

“஋ன்ைங்கிவ..., இங்ிக எபேத்தன் இம்புட்டு ிபசுிதன்..., ஋வனும் வஹயத்
ாதஹறக்கஹேல் இபேக்க஺ய...? உள்ிள ிபஹய் பஹபேங்கிவ..., எபேத்த஺க்கு ாரண்டு
ிபிரஹை கூத்தடிக்கீத...”, வரஹிவசேஹைஹன்.
ீ

“஋ன்ைிவஹ ஍யஹதஹன் ஆீள அனுப்பிை ேஹத஺ரி ாதரிப௅து...”, தன் தஹீைீய

ிதய்த்தவஹறு அவன் விைவ, எபே ாநஹடி த஺ைற஺ப் ிபஹைஹன்.

“஋ன்ைிவ நக்கலஹ...? இம்புட்டு சைத்து ப௃ன்ைஹடி ந஺ன்னும் உைக்கு

ாகஹல௅ப்பு குீறயலிவ...”, அவர் ஋க஺ற, அவைது ந஺தஹைம் ஆஶ஺கஹவின்
ேைத஺லும், ச஺ன்ைத்தஹயின் வயிற்ற஺லும் புளிீயக் கீரத்தது.
240
கூடியிபேந்த அீைவரின் பஹர்ீவீயப௅ம் ீதரியேஹகச் சந்த஺த்தவன்,
ஆஶ஺கஹ, ச஺ன்ைத்தஹயின் விழ஺கீள சந்த஺க்க ேறுத்தஹன். அதுிவ அவர்கள்
ேைங்களில் ாநபேப்ீப பற்ற ீவக்க, “஋ன்ைங்க..., ாசத்த சும்ேஹ
இபேங்கிளன்...”, தன் பத஺ிைல௅ வபேை தவத்ீத கீலத்து அவரிைம்
ாகஞ்ச஺ைஹர் ச஺ன்ைத்தஹயி.

“஋ன்ைடி..., உன் அண்ைன் ேவனுக்கு சப்ிபஹட்ைஹ..., இப்ிபஹ பஹபேடி அவன்

வண்ைவஹளத்ீத..., ஋ிலய்..., உள்ிளிபஹய் இல௅த்துட்டு வஹில அந்த ச஺றுக்க஺
ேவீள...”, ாசஹக்கைிைம் கட்ைீளயிட்ைஹன் ாபஹன்னுரங்கம்.

“஍யஹ ிவண்ைஹம்..., ாபஹறவு ாரஹம்ப வபேத்தப்படுவங்க...”,

ீ அவன் ாசஹன்ை
விதத்த஺ல் அவ்வளவு நக்கல் வழ஺ய,

“தம்பி..., இங்ிக ஋ன்ைதஹன் நைக்குது...?”, ஍யப்பன் ாெயச்சந்த஺ரைிைம்

விைவ,

“஍யஹ..., இப்ிபஹகூை எண்ட௃ம் ாகட்டுப் ிபஹயிைீல..., இந்த ெைங்கீள

஋ல்லஹம் கீலஞ்சு ிபஹகச் ாசஹல்லுங்க. ேீ த஺ீய நஹே ிபச஺க்கலஹம்...”,
„உைக்கு கீைச஺ வஹய்ப்பு, பயன்படுத்த஺ாகஹள்...‟, அவன் பஹர்ீவ பளபளப்பஹக
ாபஹன்னுவின் ேீ து படிய, அவிைஹ அீத அலட்ச஺யம் ாசய்தஹன்.

“ாபஹன்னு..., தம்பிதஹன் இவ்வளவு நம்பிக்ீகயஹ ாசஹல்லுித...”, ஍யப்பன்

இப்ாபஹல௅து ாபஹன்னுவிைம் ாகஞ்ச,

“எபேக்கஹ ிகல௃ங்கிளன்..., ஋ன் அடி வயிறு பதறுித...”, ச஺ன்ைத்தஹயி

புலம்ப,

“஋ிலய் ாசஹக்கஹ..., ிபஹற஺யஹ இல்ீலயஹிவ...”, அவரது கத்தல஺ல் ே஺ரண்ை

அவன், ிவகேஹக உள்ிள ாசல்லப் ிபஹைஹன்.

“இதுதஹன் உங்க ப௃டிவஹ...?”, வஹசலுக்கு குறுக்கஹக ீகீய நீ ட்டி,

ாசஹக்கீை ேைக்க஺யவன், ாபஹன்னுவிைம் ஋ள்ளல் குரல஺ல் ிகட்க,

“ிபஹில....”, அடுத்த ந஺ே஺ைம் ாெயச்சந்த஺ரன் ீககீள விலக்க஺க் ாகஹள்ள,

உள்ிள பஹய்ந்தஹன் ாசஹக்கன்.
ஊிர ாவளிிய வரப்ிபஹகும் ஆல௃க்கஹக த஺க் த஺க்ாகை கஹத்த஺பேக்க, “஍யஹ...,
஋ன்சஹே஺..., இப்படி ஆயிப் ிபஹச்ிச...”, ாசஹக்கன் ிபஹை ிவகத்துக்கு

241
பலேைங்கு ிவகத்த஺ல் ாவளிிய வந்து விழ, சபேகு கூை அீசய ேறுத்து
ஸ்தம்பித்தது.

“஋ன்ைில...”, ாபஹன்னு அவன் ிதஹள் துண்ீைப் பிடித்து தூக்க,

அடுத்த ந஺ே஺ைம் பம்புாசட்டுக்குள் பஹய்ந்த஺பேந்தைர் ச஺ன்ைத்தஹப௅ம்,

ஆஶ஺கஹவும்.

“அம்ேஹ...”, வற஺ட்ை
ீ ஏவியஹவின் குரல் பம்புாசட்டுக்குள் இபேந்து கஹற்ீறக்
க஺ழ஺த்துக் ாகஹண்டு ாவளிவர, தன் கஹத஺ல் வில௅ந்த ேகளது குரீல நம்ப
ப௃டியஹேல், ப௃தல் ப௃ீறயஹக ிதஹய்ந்து, துவண்டுிபஹய் அேர்ந்தஹன்
ாபஹன்னு.

ாெயச்சந்த஺ரைது ப௃கத்த஺ல் எபே ாவற்ற஺ப் புன்ைீகப௅ம், கண்களில் அித

விபரீத எளிப௅ம் பளிச்ச஺ட்ைது.

பகுத஺ – 24.

அங்ிக இபேந்த சூழல஺ல் அடுத்த வஹர்த்ீதீய யஹர் ிபசுவது ஋ைத்

ாதரியஹேல் த஺ைற஺ப் ிபஹைஹர்கள். ஋ன்ைிவஹ ஌ிதஹ ஋ை ஋ண்ைி
வந்தவர்கல௃க்கு ாெயச்சந்த஺ரன் விஶயம் ஋ன்பித எபே அத஺ர்ச்ச஺ ஋ன்றஹல்
அங்ிக ாபஹன்னுவின் ிபச்சு அடுத்த குழப்பத்ீத ாகஹடுத்தது.

ாபஹன்னுவின் அவ்வளவு ிபச்சுக்கும், அசரஹேல் ந஺ன்ற ாெயச்சந்த஺ரைின்

ிதஹரீைிய அவன் தவறு ாசய்யவில்ீல ஋ன்று ந஺பைபிக்க, அீத
கண்டுாகஹள்ளஹத ாபஹன்னு ஋க஺ற஺, உள்ிள இபேக்கும் ாபண்ீை அீழக்கச்
ாசஹல்ல,

அவர்கள் ஋த஺ர்பஹர்த்ததுக்கு ேஹறஹக, உள்ளிபேந்து எல஺த்த ஏவியஹவின்

குரல஺ல் ஊிர அத஺ர்ந்து ிபஹைது.
ாெயச்சந்த஺ரீை பழ஺வஹங்கிவண்டும் ஋ன்று தஹன் ஌ற்படுத்த஺ய வீலயில்,
தஹிை வழ்ந்துிபஹை
ீ பரிதஹபம்..., ாபஹன்னுவஹல் அந்த அத஺ர்வில் இபேந்து
ாவளிவர ப௃டியவில்ீல.

ாபஹன்னு இந்த உலக஺ல் ிநச஺க்கும் எிர ெீவன் ஏவியஹ. அவீள தன்

விஶயத்த஺ல் தீலயிை அனுேத஺ப்பத஺ல்ீலிய தவிர, அவள்ிேல்
242
உயிீரிய ீவத்த஺பேந்தஹர். கஹீல கஹபி ப௃தல், டிபன் துவங்க஺, தன் வட்டில்
ீ
அவர் உண்ட௃ம் உைவு அீைத்ீதப௅ம் அவள் ீகயஹல்தஹன் உண்பஹர்.

தன் தஹய்க்கு அடுத்தபடியஹக தஹன் உயிரஹக ிநச஺த்த தன் ேகல௃க்கு ஊர்

ாேச்ச கல்யஹைம் ாசய்து ாகஹடுத்தஹல் ாபபேீேப்பைலஹம்..., ஆைஹல்..,
ஊீரக் கூட்டி ஋வ்வளவு ாபரிய அவேஹைத்ீத ிதடிக் ாகஹடுத்துவிட்ிைஹம்.

எபே தகப்பன் ாசய்ப௅ம் ிவீலயஹ இது...? ஋ன்ை ிபச...? ஋ன்ை ாசஹல்ல...?

஋ன்ை ாசய்ய...? ஋துவும் அவபேக்குத் ிதஹன்றவில்ீல. ேைசஹட்ச஺ிய
இல்லஹத ேைிதைஹக இபேந்தஹலும், அவனுக்கும் எபே பலவைம்
ீ
இபேக்குிே...,

தன் ேகள் ாெயச்சந்த஺ரைிைம் தஹைஹக உீரயஹடுவீதப் பஹர்த்து, ஋ங்ிக

தன் கட்டுப்பஹட்ீைப௅ம் ேீ ற஺ அவன்ிேல் விபேப்பம் ாகஹண்டுவிடுவஹிளஹ
஋ன்ற பயத்தஹல் ேட்டுிே அவல௃க்கு அவசரேஹக வரன் பஹர்த்தஹர்.
அப்ாபஹல௅து கூை, அவீள நீ வட்டுக்குள்தஹன்
ீ இபேக்க ிவண்டும் ஋ை
கட்டுப்பஹடு வித஺க்கவில்ீல.

த஺பேேைம் ப௃டிப௅ம்வீர அவள் விபேப்பப்படி இபேக்கட்டும் ஋ை

஋ண்ைியவர், அப்படியிபேக்ீகயில்..., நைந்துவிட்ை இந்த சம்பவம், அீதப௅ம்
தஹிை ஊபேக்கு ாவளிச்சம் ிபஹட்ை விதம்..., அவரது ஆறடி ிதகம் நடுங்க஺ப்
ிபஹைது.

தஹன் ாசய்த ாசயல஺ன் கைத்ீத அவரஹல் தஹங்கிவ ப௃டியவில்ீல. „஋ப்படி

஋ன் ாபண்ைின் ப௃கத்த஺ல்
விழ஺ப்ிபன்...‟, „஋ப்படி ஋ன் ேீைவிீய ஋த஺ர்ாகஹள்ிவன்...‟, அவரஹல் தீல
ந஺ே஺ரிவ ப௃டியவில்ீல. அவரது ஆைவம், ிகஹபம், ஆங்கஹரம்..., பழ஺
உைர்ச்ச஺ அீைத்தும் அந்த ந஺ே஺ைம் அற்றுப் ிபஹைது. தளர்ந்துிபஹய்
அப்படிிய அேர்ந்துவிட்ைஹர்.

ஊர் ேக்கள் எவ்ாவஹபேவபேம் வஹய்க்கு வந்தபடி ிபச, கஹதுாகஹடுத்து ிகட்க

ப௃டியஹேல் அேர்ந்த஺பேந்தஹர்.

“஋ன்ை கஹரியம் ாசஞ்சுப்ிபஹட்ைஹன் பஹத்த஺யஹ...?”,

“கைவுள் ஋ம்புட்டு நஹள் ஆை விடுவஹபே..., அதஹன் இப்படி...”,

243
“ாபஹண்ை ிவற அனுப்பிட்டு ாவக்கே஺ல்லஹே நம்ேீள ிவற
வரச்ாசஹல்ல஺யிபேக்கஹன் பஹிரன்...”,

“வஞ்சம் தீக்க இப்படி கூைவஹ ாசய்வஹக...? அதுவும் ாபத்த

ாபஹண்ீைிய...”,

அத஺லும் எபேவன் உச்சகட்ைேஹக..., “பழ஺வஹங்க ிவண்டி, ாபஹண்ீைிய

கூட்டிக் ாகஹடுத்த஺பேக்கஹன் பஹபே..., இவாைல்லஹம் எபே அப்பைஹ...? த்தூ...”,
கஹத஺ல் வந்து வில௅ந்த வஹர்த்ீதகீள அவரஹல் தடுக்க ப௃டியஹேலும், அந்த
ாசஹல்ீல தஹங்க ப௃டியஹேலும் துவண்டு ிபஹைஹர்.

ாெயச்சந்த஺ரிைஹ..., „இவனுக்கு இது ிபஹதஹது..., ிவற..., ிவற...‟, ேைம்

வன்ேத்ீத விைஹேல் பற்ற஺க் ாகஹண்ைது.
அவள் தந்ீதீய பழ஺வஹங்க ிவண்டி..., எபே ந஺ரபரஹத஺ப் ாபண்ைின் கற்ீப
களங்கப்படுத்த஺விட்ிைஹிேஹ ஋ன்ற ச஺று குற்றவுைர்ச்ச஺ ஋ல௅ந்தஹலும், அீத
ாபஹன்னுவின் ேீ து ாகஹண்ை ிகஹபம் ாபஹசுக்க஺விட்ைது.

„இவன் உயிர் இன்னுேஹ ிபஹகீல...?‟, ாெயச்சந்த஺ரைது ஋ண்ைம்

இதுவஹகத்தஹன் இபேந்தது.

ஊர் ேக்கள் அவர்கள் பஹட்டுக்குப் ிபச, ப௃தல்கட்ை அத஺ர்ச்ச஺யில் இபேந்து

ாவளிவந்த ஍யப்பன்..., “யப்பஹ..., ிபஹதும்..., ந஺ப்பஹட்டுங்க..., ஌ற்கைிவ ஋ன்ை
நைந்துச்சுன்னு குழப்பத்த஺ல் இபேக்ிகஹம்..., இத஺ல் நீ ங்க ிவற..., நஹக்கு ிேல
பல்ீலப் ிபஹட்டு ிபசஹத஺ய...”, சுற்ற஺ இபேந்தவர்கீள கடிந்து ாகஹண்ைஹர்.

“஍யஹ..., அதஹன் அப்பன் வஹயஹிலிய ிகட்ிைஹிேஹ..., அவபே ித***

கூத்தடிக்கஹபேன்னு..., பஹக்கஹேலஹ ாசஹல்ல஺யிபேப்பஹபே...”, எபேவைது ிபச்ச஺ல்
சுற்ற஺யிபேந்த ெைிே ாகஹல்ாலை ச஺ரித்தது.

“஋ிலய் வஹய ப௄டுில..., விசஹரிக்கஹே ஋துவும் ாசய்ய ப௃டியஹது...”,

“ாபரியவபே இத஺ல் ஋ன்ைத்த விசஹரிக்கப் ிபஹறீபே...? உள்ள ஋ன்ை

நைந்துச்சுன்ைஹ...?”, ேற்றவன் ாசஹல்ல..., அதற்கும் ாபரிய ச஺ரிப்பீல ஋ழ,
ாபஹன்னு சஹகஹேல் ாசத்துக் ாகஹண்டிபேந்தஹன்.

“஋ிலய்..., உன்ீைய சும்ேஹ இபேக்கச் ாசஹன்ிைன்...”, ிகஹபம் கூட்ை,

244
“நஹன் சும்ேஹத்தஹிை இபேக்ிகன்...”, அதற்கும் அவன் வஹயடிக்க..., அங்ிக
அீைவபேிே ாபஹன்னுீவ குற஺ீவத்து தஹக்க஺க் ாகஹண்டிபேந்தஹர்கள்.

ஊபேக்கு அவன் ாசய்த துிரஹகம் ாதரிந்தது ப௃தல் ாகஹந்தளித்துக்

ாகஹண்டிபேப்பவர்கள் ஆயிற்ிற.
ாசஹந்த ேண்ீை விட்டு பிீழப்புக்கஹக ிவறு இைம் ிபஹய்..., எபேவன் க஻ ிழ
ிவீலபஹர்த்து, சம்பஹத஺க்கும் பைம் வஹய்க்கும் வயிற்றுக்குிே
ிபஹதஹேல்..., சஹகவும் ப௃டியஹேல், வஹழவும் ப௃டியஹேல் த஺ைற஺யவர்கள்,
ாெயச்சந்த஺ரன் வந்து, தங்கள் வஹழ்க்ீகத்தரத்ீத உயர்த்த஺யதஹல், ேீ ண்டும்
ஊபேக்கு வந்து ந஺ம்ேத஺யஹை வஹழ்ீக வஹழ்பவர்கள் ஆயிற்ிற.

அதைஹல்..., சற்று அத஺கேஹகத்தஹன் அவர்கள் ிகஹபம் ாவளிப்பட்ைது. யஹபேம்

ாெயச்சந்த஺ரீை குீற ாசஹல்லிவஹ, குற்றம் சுேத்திவஹ தயஹரஹக
இபேக்கவில்ீல.

“இப்ிபஹ ஋ண்ற ிபச்ீச ிகக்கப் ிபஹற஺யளஹ இல்ீலயஹ...?”, ஍யப்பைது

கண்டிப்பில், சட்ாைை அைங்க஺ப் ிபஹைஹர்கள்.

உள்ிளியஹ ந஺ீலீே ே஺கவும் ிேஹசேஹக இபேந்தது. தஹயின் ாநஞ்ச஺ல்

வில௅ந்து கதற஺த் தீர்த்தஹள் ஏவியஹ. ாவளிிய ஋ப்படி, யஹர் ப௃கத்ீத
பஹர்ப்பது...? இைிிேல் இந்த ஊபேக்குள் தன்ைஹல் ந஺ம்ேத஺யஹக எபே
நஹீளயஹவது கழ஺க்க ப௃டிப௅ேஹ...?

இந்த அவப்ாபயீர சுேந்துாகஹண்டு வஹழ்வீத விை, சஹவது ஋வ்விளஹ

ிேல் ஋ை அவல௃க்குத் ிதஹன்ற஺யது.

“அம்ேஹ..., ாகஹஞ்சம் விஶத்ீத ாகஹடும்ேஹ..., குடிச்சுட்டு இங்கீைிய

ாசத்துப் ிபஹிறன்... நஹன் இைிிேல் எத்த ந஺ே஺ஶம் கூை உசுிரஹை இபேக்க
ேஹட்ிைன்...”, ாவடித்து அல௅தஹள்.

“஍ியஹ.., ஋ன் கண்ிை..., ஋ண்ற வயித்துல ாபஹறந்த பஹவத்துக்கு, உைக்கு

இம்புட்டு ிசஹதீையஹ..., அந்த ஆத்தஹல௃க்கு கண்ிை இல்ீலயஹ...?”,
அவபேம் உைன் ிசர்ந்து கதற, யஹபேக்கு ஋ன்ை ஆறுதல் ாசஹல்வது ஋ைத்
ாதரியஹேல் த஺ைற஺ப் ிபஹைஹள் ஆஶ஺கஹ.

245
அத஺லும் ஏவியஹ..., விட்ைஹல் இப்படிிய ிபஹய் அபேக஺ல் இபேக்கும் க஺ைற்ற஺ல்
குத஺த்தஹலும் ஆச்சரியப்படுவதற்க஺ல்ீல ஋ன்பது புரிய, ீககீளப்
பிீசந்தஹள்.

„஌தஹவது ாசய் ஆஶ஺...‟, தைக்குத் தஹிை ாசஹல்ல஺க் ாகஹண்ைவள்,

“அம்ேஹ..., அவதஹன் ச஺ன்ைப் ாபஹண்ட௃ புரியஹேல் ிபசறஹன்ைஹ நீ ங்கல௃ம்

அவிளஹை ிசர்த்து இப்படி அல௅தஹல் ஆச்சஹ...? இதுக்கு சஹகுறது
எண்ட௃தஹன் வழ஺யஹ...? ிவற வழ஺ிய இல்ீலயஹ...?”, அவர்கீள
கீலத்தஹள்.

“ாவளிிய சைாேல்லஹம் ஋ன்ை ிபசுது பஹத்த஺யஹ....? இப்ிபஹ ஋ன்ை

ாசய்யட்டும்...?”, ச஺ன்ைத்தஹயி புலம்ப,

“ப௃தல்ல அழறீத ந஺ப்பஹட்டுங்க. அப்ிபஹதஹன் அடுத்து ஋ன்ை

ாசய்யிறதுன்னு ியஹச஺க்க ப௃டிப௅ம்...”,

“஋ன் சஹவு எண்ட௃தஹன் வழ஺. ஋ம்புட்டு ாபரிய அச஺ங்கம்..., அவேஹைம்....”,

ஏவி புலம்ப,

“ஏவி..., அண்ைஹ உைக்கு யஹிரஹவஹ...? சும்ேஹ புரியஹேல் ிபசஹித...”,

ஆஶ஺கஹ கடிந்துாகஹள்ள,

அவள் ிபச்ீசக் ிகட்ை ச஺ன்ைத்தஹயி சட்ாைை பிரகஹசேஹக஺, “ஏவி..., ாசத்த

஋ந்த஺ரி..., இந்த அம்ேஹ ாசஹல்லுதத ிகப்ப தஹிை..., உன் அம்ேஹ இப்ிபஹ
ாசஹல்லுிதன் ிகட்டுக்ிகஹ..., அவன்தஹன் உண்ற புபேஶன்..., ாவளிிய
ிபஹைஹல் இதுதஹன் நைக்கட௃ம்...

“நீ ஋ன்ைத்துக்கு இங்கை வந்த..., ஋ப்படி இதுக்குள் ச஺க்க஺ை..., ஋ைக்கு

஋துவும் ாதரிய ிவண்ைஹம். ஆைஹ..., ாவளிிய வந்து நீ ாசஹல்லிபஹற
விஶயத்த஺ல்..., ேத்தவக யஹபேம் உண்ற க஺ட்ிை எத்த வஹர்த்ீத ிபசக்
கூைஹது ஆேஹ...”, விபேட்ாைை ேகீள ீகீயப் பிடித்து ஋ல௅ப்ப,

“அம்ேஹ...”, நம்ப ப௃டியஹேல் அீழக்க...,

“ஆேஹடி..., உண்ற அம்ேஹதஹன் ாசஹல்லுிதன். இது உண்ற அப்பனுக்குத்தஹன்

அச஺ங்கம்..., உைக்கு இல்ீல. ாேஹத கண்ீைத் ாதஹை”, அவள் கண்ை ீீர

246
தன் ப௃ந்தஹீையஹல் துீைக்க,

“ேஹேஹ இப்படி பண்ைிட்ைஹகிளம்ேஹ...”, அவன் ாசய்தீத ெீரைிக்க

ப௃டியஹேல் ாவதும்ப,

“இந்த ந஺ீைப்பு உண்ற ேைசுல வில௅கிவ கூைஹது. அவைஹ ஊபே சைத்ீத

வர வச்சஹன்...? அவைஹ ாவளிிய ந஺ன்னு கூப்பஹடு ிபஹட்ைஹன்...? அவைஹ
சந்த஺ ச஺ரிக்க வச்சஹன்...? இீத ஋ல்லஹம் ாசஞ்சது உண்ற அப்பன். உண்ற
அப்பன் ாவளிிய ிபசுைதப் பஹத்தஹ..., உன் இைத்த஺ல் ிவற யஹீரியஹ
அவபே அனுப்பி இபேக்கட௃ம்...

“சரி, ிவைஹம்.., இப்ிபஹ ஋ன்ைத்துக்கு அந்த ிபச்சு..., ாேஹத இங்கை இபேந்து

க஺ளம்பு..., ஊர் கஹரவுக வஹய ப௃தல்ல அீைக்கட௃ம்...”, ேகளது வஹழ்வும்,
஋த஺ர்கஹலப௃ம் பூதஹகரேஹக கண்ப௃ன் விரிய, அவரஹல் நைப்பீத ஋ல்லஹம்
தஹங்க஺க் ாகஹள்ள ப௃டியவில்ீலதஹன்.

ஆைஹல்.., தஹன் உீைந்து ிபஹைஹல் தன் ேகளது வஹழ்வு ஋ன்ைஹவது ஋ன்ற

஋ண்ைத்த஺ல் த஺ைைஹக ாவளிிய கஹட்டிக்ாகஹள்ள ப௃யன்றஹர். தன்
கைவைின் சத஺யில் இபேந்து விடுபைத் ாதரிந்த ாெயச்சந்த஺ரன், அந்த
இைத்த஺ல் ஌ன் தன் ேகீளக் ாகஹண்டுவந்து ீவத்துப் பழ஺ வஹங்க஺ைஹன்
஋ன்ற உண்ீே அவபேக்குப் புரியஹேல் இல்ீல.

அதைஹிலிய தன் ேபேேகைிைம் ிகள்வி ிகட்கஹேல் தன் ேகீளப௅ம் ிவறு

ச஺ந்த஺க்க விைஹேல் விரட்டிைஹர். ஆஶ஺கஹவுக்கு நைப்பது ஋ீதப௅ம் ஋ப்படி
஋டுத்துாகஹள்ள ஋ன்ிற ாதரியவில்ீல.

தன் அண்ைஹவுக்கு ாபஹன்னுரங்கத்த஺ன்ிேல் தீரஹத பீக உண்டு ஋ன்பது

அவல௃க்குத் ாதரிப௅ம். அவீைப் பழ஺ வஹங்கத்தஹன் இங்ிக வந்த஺பேக்க஺றஹன்
஋ன்பதும் அவல௃க்குத் ாதரிப௅ம். அப்படியிபேக்ீகயில், ஏவியஹீவ
இீையில் அவேஹைப்படுத்த஺யீத அவளஹல் தஹங்க஺க் ாகஹள்ள
ப௃டியவில்ீலதஹன்.

இந்த இைத்த஺ல் தஹன் இபேந்த஺பேந்தஹல், இதற்கு கஹரைேஹைவீை அவன்

சும்ேஹ விட்டுவிடுவஹைஹ...? கல்லூரியில் ப௃தல் வபேைம் எபே ேஹைவன்

247
தன்ீை ிகல஺ாசய்க஺றஹன், விைஹேல் பின்ாதஹைர்க஺றஹன் ஋ன்று
ாசஹன்ைதற்கு, அவீை வடு
ீ ிதடிச் ாசன்று, இரவில் அவர்கள் ாபற்றவர்கள்
ப௃ன்ைஹல் ீவத்து புரட்டிப் ிபஹட்ைதும் அவல௃க்குத் ாதரிப௅ம் தஹிை?

அப்படிாயன்றஹல்..., அவைது தங்ீகப௅ம் ிவறு ாபண்ட௃ம் அவனுக்கு ிவறு

ிவறு தஹைஹ...? ஋ன் அண்ைனும் இப்படியஹ...? அவளஹல் அீதப௅ம் தஹங்க஺க்
ாகஹள்ள ப௃டியவில்ீல.

அவர்கள் ப௄வபேம் ாவளிிய வரிவ..., ாவளிிய ந஺ன்ற அீைவரின் ிபச்சுக்

குரலும் ந஺ன்று ிபஹக, அவர்கீள எபே ாநஹடி அவன் த஺பேம்பிப் பஹர்க்க,
ச஺ன்ைத்தஹயின் பஹர்ீவ, „இப்படி ாசய்துவிட்ைஹிய...?‟, ஋ை அவீை குற்றம்
சஹட்ை, ஆஶ஺கஹவின் பஹர்ீவ „நீ யஹ இீதச் ாசய்தஹய்..?‟, ஋ை கூறு ிபஹை,
ஏவியஹவின் பஹர்ீவியஹ உயிர்ப்பில்லஹேல் அவீை ாவற஺த்தது.

ேற்ற இபேவரின் பஹர்ீவீய ஋த஺ர்ாகஹண்ைவைஹல்..., ஏவியஹவின்

ிதஹற்றத்ீதப௅ம் பஹர்ீவீயப௅ம் தஹங்க஺க் ாகஹள்ள ப௃டியவில்ீல. உயிரின்
ஏரம் துடித்தது.

஍யப்பன் குரீலச் ாசபேே஺க்ாகஹண்டு விசஹரீைீயத் துவங்கப் ிபஹக,

“஍யஹ எபே ந஺ே஺ஶம்..., ஏவி ஋ன் அத்த ாபஹண்ட௃தஹிை. அவீள நஹன்
கட்டிக்க஺ற ப௃ீற தஹிை. ஋ன்ைஹல் அவ வட்டுக்குிபஹய்
ீ அவீள
ாபஹண்ட௃ிகக்க ப௃டியஹது, அது ஌ன்னு உங்கல௃க்ிக ாதரிப௅ம்...”,
இீைாவளி விட்ைவன், “நஹன் ஆீசப்பட்டுத்தஹன் அவீள இங்ிக
கூப்பிட்ிைன்.

“அவ ேஹட்ிைன்னுதஹன் ாசஹன்ைஹ..., நஹன்தஹன் பிடிவஹதம் பிடிச்சு இங்ிக

வர வச்ிசன். ஋ன்ை..., நீ ங்க ஋ல்லஹம் வந்தீததஹன் நஹன் ஋த஺ர்பஹக்கீல.
சரி விடுங்க, இப்பவும் எண்ட௃ம் ாகட்டுப் ிபஹகீல. நஹன் அவீள
கல்யஹைம் பண்ைிக்கிறன்...”, அவன் ாசஹன்ைீத ேற்றவர் க஺ரக஺க்கும்
ப௃ன்ிப...,

தன் சட்ீைப்ீபயில் இபேந்த அந்த த஺பேேஹங்கல்யத்ீத ஋டுத்தவன்,

அீைவபேம் ஋ன்ை ஌து ஋ன்று உைபேம் ப௃ன்ிப, அீைவர் ப௃ன்பஹக...,
ச஺ன்ைத்தஹயிக்கும், ஆஶ஺கஹவுக்கும் நடுவில் ந஺ன்ற ஏவியஹவின் அபேக஺ல்
ாநபேங்க஺,

248
“இப்ிபஹ ாசஹல்லு..., இந்த ஊர் சைம் ப௃ன்ைஹடி ிகட்கிறன்..., ஋ன்ீை
கல்யஹைம் பண்ைிக்க உைக்கு சம்ேதேஹ...?”, ஏவியஹ நைப்பீத நம்ப
ப௃டியஹேல் இீேக்க ேறந்து அவீை ாவற஺க்க,

தன் ேகளின்ிேல் சுேத்தவிபேந்த ே஺கப்ாபபேம் களங்கத்ீத ாநஹடியில்

அகற்ற஺ய ாெயச்சந்த஺ரீை ஌ற஺ட்ை ச஺ன்ைத்தஹயி..., “அவ ஋ன்ை சம்ேதம்
ாசஹல்லுதது..., நஹன் ாசஹல்லுிதன்..., கட்டுைஹ அவ கல௅த்த஺ல் தஹல஺ீய...”,
கண்ை ீர் குரல஺ல் ாேஹழ஺ந்தஹர்.

அவிைஹ அீசிவ இல்லஹேல், நீ ர் ந஺ீறந்த விழ஺கிளஹடு தன்ீைிய

பஹர்த்துக் ாகஹண்டிபேந்த ஏவியஹீவிய இீேக்கஹேல் பஹர்க்க, „இப்ாபஹல௅து
நீ ாசஹல்...‟, ஋ன்ற பஹவீையில் ந஺ற்க, அவள் தீல சம்ேதேஹக அீசய,
அவள் கல௅த்த஺ல் த஺பேேஹங்கல்யத்ீத சூட்டி ப௄ன்று ப௃டிச்ச஺ை, அவள்
கண்ை ீர் அவன் கரங்களில் வழ஺ந்தது.

„ாவளிிய வந்து ஋ன்ை ாசஹல்ல...? ஋ப்படிச் ாசஹல்ல...? ஋த்தீை ிகள்விகள்,

குத்த஺க் க஺ழ஺க்கும் பஹர்ீவகள்..., அீைத்துக்கும் பத஺ல் ாசஹல்ல ப௃டிப௅ேஹ
஋ை த஺ைற஺யவீள.., அதற்கு அவச஺யிே இல்ீல ஋ன்பதுிபஹல்
ாசய்துவிட்ை அவீை நன்ற஺ியஹடு ிநஹக்க஺ைஹள்.

இப்படி எபே ந஺ீலயில் தன்ீை ந஺றுத்த஺யவிை அவன்தஹன் ஋ன்ற விஶயம்

஋துவும் அப்ாபஹல௅து அவள் ந஺ீைவில் ந஺ற்கவில்ீல. தன் கல௅த்த஺ல்
தஹல஺கட்டி, தன்ீை வஹழ்வின் சரி பஹத஺யஹக ஌ற்றுாகஹண்ை அவன்ிேல்
அன்பு ேட்டுிே ாபபேக஺யது.

அன்பும், நன்ற஺ப௅ம்..., தைக்கு க஺ீைக்கிவ ாசய்யஹது ஋ை இபேந்த

வஹழ்க்ீகப௅ம் ீக கூை..., அடுத்த ந஺ே஺ைம் அவன் கஹல஺ல் வில௅ந்தஹள்
ஏவியஹ.

“ம்ச்..., ஋துக்கு இப்ிபஹ கஹல஺ல் ஋ல்லஹம் விழற..., ஋ந்த஺ரி..”, அவீள இபே

கரத்தஹல் தூக்க஺ ந஺றுத்த஺யவன், அவள் கஹல்கள் தள்ளஹடுவீத உைர்ந்து,
அவள் ிதஹிளஹடு ீக ிகஹர்த்து, தன்ிைஹடு சஹய்த்துக் ாகஹண்ைஹன்.

“அத்த..., ஋ங்கீள ஆச஻ர்வஹதம் பண்ட௃ங்க...”, ச஺ன்ைத்தஹயின் கஹல஺ல் விழ,

“஋ன் கண்ட௃ங்களஹ..., த௄று வபேஶம் நல்லஹ இபேக்கட௃ம். சந்ிதஹஶேஹ

இபேங்கயஹ...”, இபேவீரப௅ம் எபே ிசர அீைத்துக் ாகஹண்ைஹர்.
249
“அண்ிை..., ிதங்க்ஸ்...”, அவன் கரத்ீத பற்ற஺க்ாகஹள்ள, தன் அத்ீதயின்
அீைப்பில் இபேந்து விலக஺யவன்,
“அத்த..., ஋ன் தங்கச்ச஺...”, ஆஶ஺கஹீவ அற஺ப௃கப்படுத்த, சற்று குழப்பப்
பஹர்ீவ பஹர்த்தவர், சட்ாைை ாதளிந்து,

“ேகரஹச஺ய இபே தஹயி...”, அவள் தீலயிலும் ீக ீவத்து ஆச஻ர் கூற஺ைஹர்.

“஋ன்ைப்பஹ..., அதஹன் விஶயம் நல்லபடியஹ ப௃டிஞ்சித.., ஋ல்லஹம்

க஺ளம்புங்க...”, ஍யப்பன் குரல் ாகஹடுக்க, கூட்ைம் கீலந்து ாசன்றது.

“அந்த தம்பி ப௃கத்துக்கு ிவண்டி இவீை இப்படிிய விட்டுப் ிபஹிறஹம்...,

இல்ல நைக்கித ிவற...”,

“இப்ிபஹ கூை அந்த தம்பி இவனுக்கு நல்லதுதஹன் ாசய்த஺பேக்கு பஹிரன்.

தம்பி இப்படி ாசய்ததுக்கு..., இவாைல்லஹம் நஹண்டுக஺ட்டு சஹகட௃ம்...”,
தங்கல௃க்குள் ிபச஺யவஹிற கீலந்து ாசல்ல, ாபஹன்னுரங்கம் அப்ாபஹல௅தும்
அந்த இைத்ீத விட்டு அீசயவில்ீல.

ச஺ன்ைத்தஹீய ாநபேங்க஺ய ஍யப்பன், “பண்ீையஹரம்ேஹ..., புள்ீளங்கீள

கூட்டிிபஹய் பஹல் பழம் ாகஹடுங்க, அப்படிிய குலாதய்வக் ிகஹயிலுக்குப்
ிபஹய் ாபஹங்க ீவங்க...”, அவர் உீரக்கிவ,

ச஺ன்ைத்தஹயி ஆர்வேஹக அவன் ப௃கத்ீதப் பஹர்க்க, “நஹன் அந்த வட்டு

ீ
வஹசப்படிீயக் கூை ே஺த஺க்க ேஹட்ிைன். அத்த..., நீ ஋ங்க வட்டுக்கு
ீ வந்துடு,
அவன் ஋க்ிகிைஹ ாகட்டுப் ிபஹகட்டும்..., ாபஹங்கல் ீவக்க குலாதய்வக்
ிகஹயிலுக்கு நஹீளக்கு ிபஹய்கிறஹம் ஍யஹ...”, ஍யப்பைிைம் உீரத்தவன்,
அத்ீதீய தங்கள் வட்டுக்கு
ீ அீழத்தஹன்.

தன் சுபேங்க஺ய ப௃கத்ீத எபே ாநஹடியில் ேஹற்ற஺யவர், “இல்லப்பஹ..., அது சரி

வரஹது..., இப்ிபஹ ப௃தல்ல உங்க வட்டுக்குப்
ீ ிபஹய் விளக்ிகத்துங்க...”,
அவர்கீள அனுப்ப,

“அம்ேஹ...”, ஏவியஹ தஹயின் கரத்ீத பற்ற஺க் ாகஹண்ைஹள். ஋ன்ைதஹன்

இபேந்தஹலும் பிறந்த வட்ீை
ீ அத்ிதஹடு ேறந்து ாசல்வது அவல௃க்கு
அவ்வளவு சுலபேஹை கஹரியேஹக இபேக்கவில்ீல.

250
“இைிிேல் அதுதஹன் உன் வடு.
ீ இவன்தஹன் உன் வஹழ்க்ீக..., புரிஞ்சு
நைந்துக்ிகஹ. அம்ேஹ கண்டிப்பஹ வபேிவன்...”, அவள் கரத்ீத அல௅த்த஺,
அவள் வஹழ்க்ீகீய உைர்த்த஺யவர்,

„஋ப்படி ச஻பேம் ச஺றப்புேஹக ாசல்ல ிவண்டிய தன் ேகீள, ாவறும் ீகியஹடு

அனுப்புக஺ிறஹிே...‟, ஋ை அவர் ேைம் ாவதும்ப,

“ாசத்த இபே கண்ட௃...”, உீரத்தவர், தன் கல௅த்த஺ல் அைிந்த஺பேந்த ீவர

அட்டிீக, ீகயில் க஺ைந்த நஹன்கு ீவர வீளயல்கீள கழற்ற஺யவர், “இது
உண்ற ேஹேன் ஋ைக்கு ாகஹடுத்த ச஻ர்..., இீத உைக்கு ாகஹடுக்க ஋ைக்கு
ப௃ல௅ உரிீேப௅ம் இபேக்கு...”, அவர் ாசய்ீகயஹல் ப௃கம் கசங்க஺ய
ாெயச்சந்த஺ரீைப் பஹர்த்தவர், ிசர்த்ித பத஺ல் ாகஹடுத்தஹர்.

“ாசஹக்கஹ..., உங்க ஍யஹீவ வட்டுக்கு

ீ கூட்டி வஹ...”, உத்தரவிட்டுவிட்டு
த஺பேம்பி நைந்தஹர்.

தைக்கு வஹழ்க்ீக ஋ப்படி இபேக்கப் ிபஹக஺றிதஹ ஋ன்ற பயத்ிதஹடு தஹய்

ாசன்ற த஺க்ீக அவள் பஹர்க்க, அவள் கரத்ீத அல௅த்தேஹகப் பற்ற஺யது எபே
கரம். அதன் ஸ்பரிசம் புரிய ந஺ே஺ர்ந்து அவீைப் பஹர்த்தவல௃க்கு, வஹழ்க்ீக
அவ்வளவு கடிைேஹக இபேக்கும் ஋ன்று ிதஹன்றவில்ீல. ஆைஹல் நஹம்
ந஺ீைப்பது ஋ல்லஹம் நைந்து விடுேஹ ஋ன்ை...?

ஸஹய் பிரண்ட்ஸ்,

இந்த கீத ஋ைது வழக்கேஹை பஹைியில் இபேந்து விலக஺, எபே க஺ரஹேத்து

கீதக்களம். கஹதல் இல்லஹத, கீதக்கபே. ஸீிரஹ தன் இீைீய
கண்டுாகஹள்ளஹேல், கஹதீல ாவளிப்படுத்தஹேல், விலக஺ இபேக்கும்,
ாவறுக்கும் பஹத்த஺ரம். ாபஹதுவஹக ஋ன் கீதயின் நஹயகர்கள் இப்படி
இபேப்பத஺ல்ீல. தன் இீையின்ிேல் கஹதீலப௅ம், அக்கீறீயப௅ம்
ாபஹழ஺வஹர்கள்.

எபே ச஻ண்ைல், ஊைல், கூைல் இப்படிச் ாசல்லும் ஋ன் பஹைி ேஹற஺யது இந்த
கீதயில் ேட்டுிே. பஹத஺ க஺ைறு தஹண்டிய பிறகும், ிெச஺ீய ஋ன்ைஹல்
ஏவியின் பக்கம் த஺பேப்ப ப௃டியவில்ீல. ஆைஹல்..., இப்ாபஹல௅து எபே
கட்ைஹயத்த஺ல் அவீை ந஺றுத்த஺, அவள் கல௅த்த஺ல் தஹல஺ கட்ை

251
ீவத்துவிட்ிைன்.

இைிிேல் அவன் சஹேர்த்த஺யம் ஋ன்றஹலும்..., எபே ஆச஺ரியரஹக ஋ன்

பஹைிீய ீகவிை ேைே஺ல்லஹேல், அடுத்த பத஺வு உங்கள் அீைவபேக்கும்
ே஺கவும் பிடிக்கும் விதத்த஺ல் அீேக்க இபேக்க஺ிறன். ாரஹேஹன்ஸ்
படிக்கஹேல் நீ ங்கல௃ம், அீத ாகஹடுக்கஹேல் நஹனும் சற்று கீளத்துத்தஹன்
ிபஹிைஹம்..., ஋ைிவ உங்கீள சற்று ேக஺ழ்விக்க, அடுத்த பத஺வு ாரஹேஹன்ஸ்
பத஺வஹக இபேக்கும் ஋ன்பீத இப்ாபஹல௅ித ாசஹல்ல஺க் ாகஹள்க஺ிறன்.

உங்கீள இதற்கு ிேலும் கஹத்த஺பேக்க ீவக்க விபேம்பவில்ீல.

படித்துவிட்டு உங்கள் கபேத்துக்கீள ேறக்கஹேல் எபே வரியிலஹவது
ாசஹல்ல஺ச் ாசன்றஹல் ே஺குந்த சந்ிதஹஶப்படுிவன்.

252
253
254
255
256
257
258
259
260
261
262
263
264
265
266
267
268
269
பகுத஺ – 26.

நீ ண்ை வபேைங்கல௃க்குப் பிறகு, ந஺ம்ேத஺யஹை உறக்கம். தஹன் ச஺றுவைஹக

இபேந்தாபஹல௅து கூை, இவ்வளவு அபேீேயஹக உறங்க஺யதஹக அவனுக்கு
ஞஹபகம் இல்ீல. பஞ்சு ாேத்ீதப௅ம், வயிற்று உைவும் அளிக்கஹத
ந஺ம்ேத஺ீய, எற்ீற உறவு ாகஹடுக்க ப௃டிப௅ம் ஋ன்பீத அவன் அற஺ந்த
தபேைம்.

தன் தீல ாேத்ாதை ஋தன்ேீ ிதஹ பத஺ந்த஺பேக்கும் உைர்வு. ப௃கத்ீத

ப௄டியிபேந்த துைி ஋துாவை அவன் கண்கீள த஺றக்கஹேிலிய அவைஹல்
உைர்ந்துாகஹள்ள ப௃டிந்தது. அதன் ாேன்ீேப௅ம், அத஺ல஺பேந்து வந்த
வஹசீைப௅ம்..., தன் ப௃கத்ீத இன்னும் அல௅த்தேஹகப் புீதத்து, ப௄ச்ீச
இல௅த்து விட்ைஹன்.

“ேஹ..ேஹ...”, தயங்க஺த் தயங்க஺ எல஺த்த ஏவியஹவின் குரல் அவீை

நைப்புக்குத் த஺பேப்பிைஹலும், தஹன் உைபேம் ாசஹர்க்கத்ீத விட்டு வர
ேைே஺ல்லஹேல், இன்னும் புீதய, இப்ாபஹல௅து அவன் ச஺ீகக்குள்
நடுக்கேஹக ஏடியது அவள் விரல்கள்.

„இப்படிிய இபேந்துவிட்ைஹல் ிபஹதும்...‟, அவன் உள்ளம் ஋ண்ை...,

“ேஹேஹ...”, இப்ாபஹல௅து சற்று த஺ைைஹக அீழத்தவள், அவன் ப௃கத்த஺ல்

ிபஹர்த்த஺யிபேந்த தன் புைீவீய உபேவிைஹள்.

தன் ப௃கத்த஺ல் இபேந்த இபேந்த த஺ீரப௅ம், அதன் வஹசீைப௅ம் விலகிவ,

சற்று ிகஹபத்துக்குள்ளஹைவன், “ம்ச்..., இப்ிபஹ ஋ன்ை...?”, சற்று
ிகஹபேஹகிவ ிகட்ைஹன்.

ஆைஹலும் இபேக்கும் ந஺ீலீய அவன் ேஹற்ற஺ாகஹள்ளிவ இல்ீல.

஌ற்கைிவ தன் ேஹர்புக்கு ேத்த஺யில் புீதந்த஺பேந்த அவீை விலக்க
ப௃டியஹதித ாபபேம் அவஸ்ீதயஹக இபேக்க, அவன் ிேலும் தன்ிைஹடு
இறுகுவதும், அவன் ிகஹபப் ிபச்சும்..., சட்ாைை அவன் தீலயில் இபேந்து
தன் கரத்ீத விலக்க஺க் ாகஹண்ைஹள்.

270
அத஺ல் இபேந்த இதப௃ம் விட்டுிபஹக, இீே ப௄டியவஹிற அவள் ீக ஋ங்ிக
஋ைத் ிதடியவன், அவள் கரத்ீத ஋டுத்து, தன் தீலயில் ீவத்தவன்,
“஋துவஹ இபேந்தஹலும்..., தீலீய ிகஹத஺ட்ிை ாசஹல்லு, நல்லஹ இபேக்கு...”,
இீே பிரிக்கஹேில உீரத்தஹன்.

அவன் ிபச்சு த஺ீகப்ீப அளிக்க, விடியக்கஹீலயில் தன் தஹயின்

ப௃ந்தஹீையில் எளிந்துாகஹண்டு, அதன் இதத்த஺ல் உறங்கும் ச஺றுவைின்
ந஺ீலீய எட்டியிபேந்தது அவன் ாசய்ீக.

அீத தன்ீை ேீ ற஺ ரச஺த்தவள், க஺ழக்கு ாவல௃ப்பீத உைர்ந்து கவீலப௅ம்

ாகஹண்ைஹள். ஋ப்ாபஹல௅தும் ிசவல் கூவும் ிவீளிய அவள்
஋ல௅ந்துாகஹள்ள ிவண்டும் ஋ன்பது தஹயின் ஋ல௅தப்பைஹத வித஺.

அந்த பழக்கத்த஺ல் தஹன்..., நள்ளிரீவத் தஹண்டி உறங்கத் துவங்க஺ய

ாபஹல௅தும், விடியக்கஹீலிய அவல௃க்கு விழ஺ப்பு வந்துவிட்ைது. “ேஹேஹ...,
ாபஹல௅து விடிஞ்சுடுச்சு..., ஋ழட௃ம்...”, ாகஹஞ்சம் ீதரியத்ீத வரீவத்துக்
ாகஹண்டு, அவன் ச஺ீகக்குள் கரத்ீத த௃ீழத்து, அவன் ப௃கத்ீத
தன்ைிைே஺பேந்து பிரிக்க,

“ம்ச்..., இப்ிபஹ ஋ல௅ந்து ஋ன்ை ாசய்யப் ிபஹற..?”, ிகஹபேஹக ஋ல௅ந்து

அேர்ந்ித விட்ைஹன்.

“ிகஹச்சுக்கஹதீங்க..., ாகழக்ிக சூரியன் வந்துட்ைஹ அம்ேஹ ீவப௅ம். ஋ல௅ந்து

ப௃த்தம் ாதளிக்கட௃ம்..., நீ ங்க தூங்குங்க...”, சேஹதஹைேஹக உீரக்க,
அவீளிய ஆழேஹகப் பஹர்த்தவன்,

“தைியஹ தூங்க஺ நஹன் ஋ன்ை சஹத஺க்கப் ிபஹிறைஹம்...? இன்ீைக்கு

உன்ீைய யஹர் த஺ட்றஹங்கன்னு நஹனும் பஹக்கிறன்...”, அவள் ஋ன்ைாவன்று
உைபேம் ப௃ன்ிப, அவீளப் படுக்ீகயில் தள்ளி தன் ிவீலீயத் ாதஹைர,

“஍ியஹ..., ேஹேஹ..., கஹலங்கஹத்தஹில...”, அவீை தடுக்க ப௃யன்ற அவளது

ப௃யற்ச஺ ப௃ற஺யடிக்கப்பை, ேீ ண்டும் அவள் கண்விழ஺த்தாபஹல௅து ிநரம்
கஹீல என்பீத கஹட்டியது.

த஺ீரச்ச஻ீலகள் உதவியஹல் ாவளிச்சம் உள்ிள வபேவது தீைபட்டிபேக்க,

கண் விழ஺த்தவல௃க்கு, அபேக஺ல் அவன் இல்லஹேல் இபேந்தித ாபபேத்த
ஆறுதலஹக இபேக்க, கண்கீள ிசஹம்பலஹகச் சுழற்ற஺யவல௃க்கு, கடிகஹரம்
271
கஹட்டிய ேைிீயப் பஹர்த்து ேயக்கம் வரஹத குீறதஹன்.

“஋ல்லஹம் இந்த ேஹேஹவஹல் வந்தது. ிபஹச்சு..., இன்ீைக்கு அம்ேஹக஺ட்ிை

விளக்கேஹத்தஹல் அடி வஹங்கப் ிபஹிறன்...”, புலம்பியவஹிற பஹத்பைப௃க்குள்
ாசன்று புகுந்துாகஹண்ைஹள். தஹய் ஋ப்படி இங்ிக வபேவஹர் ஋ன்ற ஋ண்ைிே
அவல௃க்கு ஋ழவில்ீல.

ாநஹடியில் குளித்து, உீை ேஹற்ற ஋ண்ைியவல௃க்கு, அப்ாபஹல௅துதஹன்

தைது உீைகள் ஋துவும் அங்ிக இல்ீல ஋ன்ற உண்ீே புரிய, தஹன்
சுபேட்டி ீவத்த஺பேந்த புைீவீயக் கட்ை ேைம் எப்பஹேல், இீையில் கட்டிய
அடிப்பஹவஹீைியஹடு..., படுக்ீகயில் அேர்ந்த஺பேந்தஹள்.

கண்கள் கலங்கும்ிபஹல் இபேந்தது. பஹர்ீவீயச் சுழற்ற, கட்டில்ிேல்

இபேந்த சுடிதஹீர அப்ாபஹல௅துதஹன் பஹர்த்தஹள். „ேஹேஹவஹ வச்ச஺பேப்பஹங்க...?‟,
஋ண்ைம் ஏை, அந்த உீைீய ீகயில் அள்ளிக் ாகஹண்ைஹள்.

இந்த உீைீய அவள் அைிந்து பழக்கிே இல்ீல. ஆபத்துக்கு

பஹவே஺ல்ீல ஋ைத் ிதஹன்ற, ிவகேஹக அீத ஋டுத்து அைிந்தவள்,
கண்ைஹடியில் தன் உபேவத்ீதப் பஹர்க்க, அவளஹல் தன் கண்கீளிய நம்ப
ப௃டியவில்ீல.

ரச஺க்க ிநரே஺ன்ற஺ ிவகேஹக படிகளில் இறங்க஺யவீள, ஸஹல஺ல்

அேர்ந்த஺பேந்த அீைவரின் பஹர்ீவப௅ம் ாதஹைர்ந்தது. அவர்கள் பஹர்ீவயின்
ேஹற்றம் ஋தைஹல் ஋ைப் புரிந்தவல௃க்கு, அவர்கள் ப௃ன்ைஹல் இபேக்க
ப௃டியஹேல் ிபஹக, ிவகேஹக க஺ச்சனுக்குள் ாசன்று புகுந்துாகஹண்ைஹள்.

பிச்ச஺ப௅ம் அவீளப் பஹர்த்தவள்..., “பஹப்பஹ..., துைி ாரஹம்ப நல்லஹ இபேக்கு.

இம்புட்டு ிநரேஹ தூங்குவ...? யஹபேம் இன்னும் கஹப்பித்தண்ைி கூை
குடிக்கல, ஋ல்லஹபேம் பஹப்பஹ வரட்டும்னு ாசஹல்ல஺ட்ிை இபேக்கஹக. தம்பி
ிகக்கிவ ிவண்ைஹம்..., அீசயிவ இல்ீல. ப௃தல்ல ஋ல்ிலஹபேக்கும்
கஹப்பி ாகஹடு...”, அவள் ீகயில் டிிரீய த஺ைித்தஹள்.

“அம்ேஹடி..., ாகஹண்ைஹ ப௃தல்ல..., ஋ன்ீைய ஋ல௅ப்ப வரஹேல் இங்கை வஹய்

பஹத்துட்ிை இபேந்த஺யஹ...? ஋ன்ை ந஺ீைச்சஹவிளஹ...”, கடிந்துாகஹண்ைஹலும்,
அவள் கண்கள் கலங்க஺விட்ைது.

“தம்பிதஹன் யஹீரப௅ம் ேஹடிக்கு விைிவ இல்ீல..., நஹங்க ஋ன்ை

272
ாசய்யட்டும்..? ாபரியய்யஹ ிவற சரின்னு ாசஹல்ல஺ட்ைஹக...”, ீகீயப்
பிீசந்தஹள் பிச்ச஺.

“டிபன் ாரடியஹ...? இல்ல ஋ீதயஹவது ாசய்யட௃ேஹ...?”, இவள் கவீலயஹகக்

ிகட்க,

“இட்ல஺ ஊத்த஺ட்ிைன் பஹப்பஹ. ாேஹத கஹப்பிய ாகஹடு...”, அடுத்த ந஺ே஺ைம்

ட்ிரியஹடு ஸஹலுக்குள் த௃ீழந்தஹள்.

ப௃தல஺ல் தன் ேஹேைஹரிைம் ட்ிரீய ாகஹண்டுாசன்றவள்,

“ேன்ைிச்சுிகஹங்க ேஹேஹ...”, அவள் கண்கள் அல௅ீகக்குத் தயஹரஹக,
“அம்ேஹடி..., ஋ல்ிலஹபேம் இப்ிபஹதஹன் ஋ல௅ந்ிதஹம். ப௃தல் ப௃தல்ல உன்
ீகயஹல் கஹப்பி குடிக்க ிவண்டிதஹன் உைக்கஹக கஹத்த஺பேந்ிதஹம், ேற்றபடி
஋துவும் இல்ல..., ஋ல்லஹபேக்கும் ாகஹடு...”, அவர் சேஹதஹைேஹக உீரக்க,

ஆஶ஺கஹ அவள் ீகயில் இபேந்து ட்ிரீய வஹங்க஺க் ாகஹண்ைஹள்.

“அண்ைி..., இப்ிபஹ உங்கீள யஹர் ஋ன்ை ாசஹன்ைஹ...? ஋துக்கு
ச஺ன்ைபிள்ீள ேஹத஺ரி கண்ாைல்லஹம் கலங்க஺ட்டு..., ப௃தல்ல கண்ீைத்
ாதஹீைங்க...,

“ச஻க்க஺ரம் டிபீை ப௃டிங்க..., அண்ைஹ ஌ிதஹ குலாதய்வ ிகஹயிலுக்கு

ாபஹங்கல் ஋ல்லஹம் ீவக்கப் ிபஹகட௃ேஹம்..., அத்த ிவற இப்ிபஹ ிபஹன்
பண்ைஹங்க...”, ேற்றவர்கல௃க்கு கஹபி ாகஹடுத்தவஹிற அவள் உீரக்க,
தன்ைவீை ஏரக் கண்ைஹல் எபே பஹர்ீவ பஹர்த்தவள், க஺ச்சனுக்குள் ஏடி
ேீறந்தஹள்.

அவீை ிநபேக்கு ிநர் பஹர்க்க ப௃டியஹேல் ாவட்கம் தடுக்க, ிபஹட்டிபேந்த

புத஺ய உீைப௅ம் அவள் நீைீய தள்ளஹை ீவத்தது.

அடுத்த எபே ேைி ிநரத்த஺ல் அீைத்தும் துரிதேஹக நைந்ிதற, ாபஹங்கல்

ாசய்யத் ிதீவயஹை அீைத்தும் தயஹர் ாசய்யப் பட்ைது. “அம்ேஹடி..., அப்பஹ
அம்ேஹீவ எபே வஹர்த்ீத அீழக்கட௃ிே கண்ட௃...”, பிச்ச஺ அவள் கஹத஺ல்
உீரக்க, த஺பேத஺பேத்தஹள்.

“நஹன் ஋ன்ை ாசய்ய பிச்ச஺...?”, அவளிைிே ிகட்க,

“உண்ற ேஹேன் க஺ட்ிை ிபசு கண்ட௃...”, அவீளத் தூண்டிைஹள். இபே

273
குடும்பங்கீளப௅ம் இப்படிிய விை ப௃டியஹித. இந்த த஺பேேைத்ிதஹடு
அவர்கள் பீக ப௃டியிவண்டுிே ஋ன்ற கவீல அவல௃க்கு.

அவள் ிபச்ீசக் ிகட்ைவள்..., தயக்கேஹக தன் ேஹேஹீவ ாநபேங்க஺ைஹள்.

அவள் வபேவீதப் பஹர்த்தவன், „஋ன்ை..?‟, ஋ன்ற பஹவீையில் பஹர்த்தவைது
பஹர்ீவியஹ..., அவீள ேயில஺றகஹய் வபேடியது.

“ேஹேஹ...”, அவன் பஹர்ீவயில் சற்று த஺ைற஺யவளஹக அீழத்தவள்,

“ாபஹங்க ீவக்க..., அப்பஹ, அம்ேஹவுக்கு எபே வஹர்த்ீத...”, அதுவீர அவன்
விழ஺யில் இபேந்த ேயக்கம் துைிாகஹண்டு துீைக்கப்பை, அவன் கைல்
கக்க஺ய விழ஺கீளப் பஹர்த்தவள், எபே ாநஹடியில் ிபச்ீச கப்ாபை ந஺றுத்த஺க்
ாகஹண்ைஹள்.

“ிபஹ...”, அந்த எற்ீற வஹர்த்ீத அவள் ிதகம் ாேஹத்தத்ீதப௅ம் நடுங்க

ீவக்க, ாநஹடியில் உள்ிள ாசன்று ேீறத்தஹள். அவள் அல௅வீதப் பஹர்த்த
ஆஶ஺கஹ..., “அண்ைி..., அழஹதீங்க..., அண்ைஹ ிகஹபம் உங்கல௃க்குத்
ாதரியஹததஹ...? இப்ிபஹ நீ ங்க அழறீதப் பஹர்த்தஹல், அதுக்கும் ஌தஹவது
ாசஹல்லப் ிபஹறஹங்க...”, அவள் உீரக்க, கண்கீள துீைத்துக்ாகஹண்டு
ிகஹவிலுக்குச் ாசன்றஹர்கள்.

அங்ிக ாபஹன்னுரங்கிேஹ..., தன் ஆட்ைம் ஋ல்லஹம் அைங்க஺ய ந஺ீலயில்

எடுங்க஺ிபஹய் அேர்ந்த஺பேந்தஹன். எிர நஹளில் அவைது வன்ேம், ிகஹபம்
இபேந்த இைம் ாதரியஹேல் அைங்க஺ப் ிபஹைது.

ஊர் ாேச்ச ேகீள வஹழ ீவக்க ிவண்டிய தஹன்..., ஊர் கூட்டி அவள்
வஹழ்ீவ ச஻ரழ஺க்க ப௃யன்றீத இந்த ாநஹடியில் கூை அவரஹல் ெீரைிக்க
ப௃டியவில்ீல. தன் எிர ாபண்..., தன் வம்ச விளக்ீக தஹிை
ாதபேவிளக்கஹக ேஹற்ற ப௃யன்றதும்,

அீத த௄று சதவதம்

ீ ாசயல்படுத்த வஹய்ப்பிபேந்தும், அீதச் ாசய்யஹத
ாெயச்சந்த஺ரைின் ாபபேந்தன்ீேப௅ம், அவரது பிடிவஹதங்கீள
ாபஹடிப்ாபஹடியஹக ாநஹறுக்க஺ப் ிபஹட்ைது.

„஋ன்ை ாசய்க஺றஹிளஹ...? அவீள ஋ப்படி ீவத்த஺பேக்க஺றஹிைஹ...?‟, ாபற்ற

பஹசம் அவீர துடிக்க ீவத்தது.

“ச஺ன்னு..., ாபஹண்ட௃க஺ட்ிை ிபசுைியஹ...? ஋ப்படி இபேக்கஹளஹம்...?”, இதுவீர

274
அடுக்கீள ஋ந்தப்பக்கம் இபேக்க஺றது ஋ை ஋ட்டிப் பஹர்க்கக் கூை ேறுத்த
ாபஹன்னுவின் குரல், அடுக்கீளக்குள் எல஺க்க, தன் ீகயில் இபேந்த கரண்டி
நல௅வி வில௅ந்தது கூை ாதரியஹேல், த஺ீகத்துிபஹய் அவீரப் பஹர்த்தஹர்.

பத஺ிைல௅ வபேைங்கல௃க்குப் பிறகு எல஺த்த அவரது ச஺ன்னு ஋ன்ற அீழப்பும்,

அவர் குரலும்..., ச஺ன்ைத்தஹீய ாநக஺ழ ீவத்தது ஋ன்ைிவஹ உண்ீே.

கைவன்ிேல் கட்டுக்கைங்கஹத ிகஹபம் அவபேக்கு இபேந்ததும், இபேப்பதும்

உண்ீேதஹன். ஆைஹல்..., ாசத்த பஹம்ீப அடிப்பதஹல் யஹபேக்கு ஋ன்ை
பலன்?

“஌ன்..., அம்புட்டு அக்கீறன்ைஹ ிபஹய் பஹக்க ிவண்டியது தஹிை?”, சூைஹக

பத஺ல் ாகஹடுக்க,

“஋ந்த ாேஹகத்த வச்சுட்டு அங்கை ிபஹிவன்...?”, அடுக்கீளயிிலிய

அேர்ந்து அவர் உீைந்து அழ, ிநற்றுவீர ப௃ரட்டு ேைிதைஹகிவ பஹர்த்து
பழக஺ய அவரது ப௃கப௄டி கழன்று விழ, குலுங்க஺ அல௅த அவர் ந஺ீலீய
கஹைச் சக஺க்கஹேல், ச஺ன்ைத்தஹயின் கண்கல௃ம் ிசர்ந்து கலங்க஺யது.

“இப்ிபஹ ஋ன்ைத்துக்கு அல௅துக஺ட்டு..., அாதல்லஹம் அவ நல்லஹத்தஹன்

இபேப்பஹ. ஋ல௅ந்து உங்க ிவீலீயப் பஹபேங்க...”, தன் அல௅த கண்கீள
அவபேக்கு ேீறத்தவர், டீீய அவர் அபேக஺ல் ீவத்தஹர்.

ேீைவியின் ாசய்ீக அவீர இன்னும் கஹயப்படுத்த, அீத ஋டுக்கஹேில

஋ல௅ந்து ாசல்லும் கைவீை இயலஹீேியஹடு பஹர்த்துக் ாகஹண்டிபேக்க,
“஍யஹ..., அம்ேஹ...”, குரல்ாகஹடுத்தவஹிற ஏடி வந்தஹன் ாசஹக்கன்.

“஋ன்ைிவ..., ஏட்ைம் ெஹஸ்த்த஺யஹ இபேக்கு...? ாசஞ்சது அம்புட்டும் ிபஹதஹதஹ

உங்கல௃க்கு...? இன்னுேஹ உங்க ாவற஺ அைங்கீல. இன்னும் யஹர் குடிீய
ாகடுக்கப் ிபஹற஺ய...?”, ஆங்கஹரேஹக குரல் ாகஹடுக்க,

“அம்ேஹ..., இது உங்க உப்ீப த஺ன்னு வளந்த உைம்பு..., விசுவஹசம் இபேக்கப்

ிபஹய் ாசய்த ிவீல, இப்படி ப௃டிப௅ம்னு நஹன் ந஺ீைக்கீலியம்ேஹ.., இந்த
பஹவிய ேன்ைிச்சுப்ிபஹடுங்க. இப்ிபஹ..., நம்ே பஹப்பஹவும் தம்பிப௅ம்...,
ாகஹலாதய்வ ிகஹயில்ல ாபஹங்க ீவக்கப் ிபஹறஹக..., அத ாசஹல்லத்தஹன்

275
ஏடியஹந்ிதன்...”, துண்ீை கக்கத்த஺ல் அதக்க஺ உீரக்க, ாபஹன்னுரங்கத்த஺ன்
விழ஺கள் பளிச்ச஺ட்ைது.

“ாநசேஹவஹில..., அந்த கஹட்ீை ஋ல்லஹம் நம்ே ஆல௃ங்கீள வச்சு ாவட்ைச்

ாசஹல்லுில...”, ப௃தல் ப௃ீறயஹக வஞ்சம் எழ஺க்க,

தன் கஹீதிய ச஺ன்ைத்தஹயஹல் நம்ப ப௃டியவில்ீல. „அங்ிக ஋ன்ை

வில்லங்கம் இபேக்ிகஹ...?‟, அவர் பதற஺ிபஹய் பஹர்க்க,

“உண்ற புபேஶன் ாகட்ைவந்ிதன்..., அவனுக்கு நரி வம்சத்ீத புடிக்கஹதுிதன்.

ஆைஹ..., ஋ண்ற வம்ச குல விளக்கு..., ஋ண்ற ேவ ிபஹை குடும்பம்
தீளக்கட௃ம்னுிதன் ந஺ீைப்ிபன்..., ஋ண்ற புத்த஺ாகட்ை தைத்தஹில அவ
வஹழ்க்ீகிய பஹழஹகப் ிபஹக இபேக்க, அீதக் கஹத்த அந்த நரி ேவன்
கஹல஺ல் வில௅கக் கூை நஹன் இப்ிபஹ தயஹர்தஹன். அந்த அகங்கஹரம் புடிச்ச,
வன்ேம் புடிச்ச ரங்கன் ாசத்துப் ிபஹய்ட்ைஹன்.

“இப்ிபஹ உண்ற ப௃ன்ைஹல ந஺க்கது ாபஹன்னு ேட்டும்தஹன்..., ஋ன்ைஹில

வஹயப் பஹத்துட்டு ந஺க்க..., ப௃தல்ல ிபஹிவ...”, அவர் விரட்ை,

“஍யஹ..., ிநத்ீதக்ிக அந்த கஹட்ீை ாவட்டிப் ிபஹட்ைஹக ஍யஹ. லஹரியில

வந்து ப௃ள்ீளக் கூை ேஹத்த஺ப் ிபஹட்ைஹக...”, அவன் பவ்யேஹக உீரக்க,

“ம்..., நரி ேவைல்ிலஹ..., ிவகம் இபேக்கத்ிதன் ாசய்ப௅ம்..., உண்ற அம்ேஹீள

க஺ளம்பச் ாசஹல்லுில..., எபே ஋ட்டு ப௃ண்ைக்கண்ைி ஆத்தஹீள பஹத்துட்டு
வபேிவஹம்...”, தன் அீறீய ிநஹக்க஺ நைந்தவீர,

“஍யஹ..., டீத்தண்ைி குடிப்பியளஹம்...”, அவன் குரல் பின்ைஹல் எல஺க்க,

ேீைவியின் கரிசீையில் ேைம் கலங்க஺யவர், „இவீளப௅ம் இவ்வளவு

நஹள் துன்பப்படுத்த஺விட்ிைஹிே...‟, ேைம் ாநஹந்தவஹிற டீீய வஹங்க஺
குடித்துவிட்டு ாசன்றஹர். ேீைவியின் ீகயஹல் கஹபிீய ஋த஺ர்பஹர்க்கும்
தகுத஺ தைக்கு இல்ீல ஋ை ேைதுக்குள் ாநஹந்துாகஹண்ைஹர்.

அடுத்த அீரேைி ிநரத்த஺ல் இபேவபேம் க஺ளம்பிச் ாசல்ல, இவர்கள்

ாசல்லும் ப௃ன்பஹகிவ ஏவியஹ கல்ீல கூட்டி, சுள்ளிகீள ீவத்து
அடுப்ீப பற்ற ீவத்த஺பேந்தஹள்.

276
அந்த ிநரம் அவர்கள் வரீவ ஋த஺ர்பஹரஹத ாெயச்சந்த஺ரன் அவர்கீள
உறுத்து விழ஺க்க, „நீ தஹன் ாசஹன்ைஹயஹ...? ஋ன் வஹர்த்ீதீய ேீ ற஺யஹ...?‟‟,
அவன் பஹர்ீவ ேீைவியிைம் ிகள்வி ிகட்க,

ாபற்றவர்கீளப் பஹர்த்த பரவசத்த஺ல் த஺ீளத்தவள், அப்ாபஹல௅துதஹன் தன்

கைவைின் ந஺ீைவு வந்தவளஹக அவீைப் பஹர்க்க, அவன் கண்களில்
ாதரிந்த ிகஹபத்த஺ல் த஺ீகத்துப் ிபஹைஹள்.

„நஹன் ாசஹல்லீல ேஹேஹ...‟, அவள் கண்கல௃ம் ப௃கப௃ம் அவைிைம் ாகஞ்ச,

நம்ப ேஹட்ிைன் ஋ை அவன் பஹர்ீவ பிடிவஹதம் பிடித்தது. அவனுக்கும் தன்
அத்ீதீய பஹர்த்தத஺ல் சந்ிதஹஶம்தஹன். ஆைஹல்..., உைன் வந்த
ாபஹன்னுீவ பஹர்த்தவனுக்கு, தன் அத்ீதயின் ேீ தும் ிகஹபம் ஋ல௅ந்தது.

„வரவங்க அவங்க ேட்டும் வர ிவண்டியது தஹிை..., அந்த ஆள்

஋ன்ைத்துக்கு...?‟, ிகஹபம் த௃ைி ப௄க்க஺ல் நர்த்தைம் ஆடியது.

“பஹப்பஹ..., ாேஹத ாபஹங்கல் ாபஹங்கட்டும். ாபஹறவு ிபச஺க்கலஹம்...”, பிச்ச஺

குரல் ாகஹடுக்க,

தன் ச஺ந்ீதீய உதற஺யவள், ாபஹங்கல் ீவப்பத஺ல் ாசலுத்த஺ைஹள்.

ஆஶ஺கஹவும் அவல௃ைன் இபேக்க, அண்ைைின் ிகஹபம் அவல௃க்குப்
புரியஹேல் இல்ீல.

“அண்ைி..., அவுக ிகஹவேஹ இபேக்கஹக...”, அவள் ீகீயச் சுரண்ை,

“அை.., அண்ைஹ ிகஹபம் தஹிை..., அீத பஹர்த்துக்கலஹம். இதுக்ாகல்லஹம்

பயந்தஹல் ப௃டிப௅ேஹ...?”, அவல௃க்கு ஆறுதல் ாகஹடுத்தஹள்.

ச஺ன்ைத்தஹயி ேகீளப௅ம், அவள் பூரித்த ப௃கத்ீதப௅ம், அவள் கண்கள்

கைவன் பக்கம் பஹப௅ம் அழீகப௅ம் கண்ைவபேக்கு, ேகளது வஹழ்வு
ேலர்ந்துவிட்ைது ஋ன்ற ந஺ம்ேத஺ ேைாேங்கும் பரவியது.

பீையல் ிபஹட்டு, பூீெ ப௃டிய, அீைவபேக்கும் ாகஹடுத்துவிட்டு, ச஺ற஺து

ாபஹங்கீல ச஺ன்ை ாதஹன்ீையில் ஋டுத்தவள், ாெயச்சந்த஺ரைிைம் ஋டுத்துச்
ாசன்றஹள்.

“ேஹேஹ...., சஹப்பிடுங்க...”, கண்கள் தஹயிைம் உறவஹைத் துடிக்க, அீத

277
கட்டுப்படுத்த஺யவஹிற அவைிைம் ாகஹடுத்தஹள்.

அவளது தவிப்பு புரிந்தவைஹக..., “஋ன்ை..., அப்படிிய கண்ைஹிலிய கீத

ிபசுற...?”, அவீளச் ச஻ண்ை,

“அம்ேஹ..., ேஹேஹ...”, தஹல஺ாகஹடிக்கஹக, ாதஹப்புள்ாகஹடி உறீவ ாநஹடியில்

ாவட்டிவிை ப௃டியஹேல் தடுேஹற஺ைஹள்.

“அப்ிபஹ நஹன் யஹபே...?”, அவன் ிகள்வி சூைஹக ாவளிவர, கண்ை ீர்

கன்ைத்த஺ல் வழ஺ய, உதடு துடிக்க அவீைிய பஹர்த்தஹள்.

அவளது அல௅ீக அவன் ாநஞ்ீச சுை, “ம்ச்..., இப்ிபஹ ஋துக்கு அழற..? நஹன்
஋ன்ை ாசத்தஹ ிபஹயிட்ிைன்...?”, ாவடித்துக் க஺ளம்பிய அவன் ிகள்வியில்,
தன் கண்ை ீீர அைக்க ப௃டியஹேல் விசும்பி அல௅தஹள்.

“அப்படிச் ாசஹல்லஹதீய ேஹேஹ...”, சுடிதஹர் துப்பட்ைஹவஹல் தன் கண்ை ீீரத்

துீைத்துக் ாகஹள்ள, அது விைஹேல் வழ஺ந்தது.

தன் ேகளின் ந஺ீலீயப் பஹர்த்த ச஺ன்ைத்தஹயிக்கு கண்கள் குளேஹக,

ேகளிைம் ிபச ப௃டியஹத தவிப்பில் ந஺ன்ற கைவீைப௅ம் எபே பஹர்ீவ
பஹர்த்தவர், தயக்கேஹக அவர்கீள ாநபேங்க஺ைஹர்.

அீதப் பஹர்த்தவன்..., “வஹ அத்த..., ஋ன்ை அந்த ஆிளஹை...”, ிகஹபத்ீத

ப௃ல௅தஹக கஹட்ை ப௃டியஹேல் ிதங்க஺ைஹன்.

“நீ கூப்பிட்ைித சந்ிதஹசம் கண்ட௃. இந்த கட்ீை ிவகுற வீரக்கும் யஹர்

அவீர ாவறுத்தஹலும் நஹன் ாவறுக்க ப௃டியஹித... ஋ண்ற ாபஹண்ீை கண்
கலங்கஹே பஹத்துக்கப்பஹ..., அவர் ிேில இபேக்க ிகஹபத்ீத...”, அவர்
விசும்ப,

“஋ன் ாபஹண்ைஹட்டிீய பஹத்துக்க ஋ைக்குத் ாதரிப௅ம்...”, அவன் பத஺ல்

சுள்ாளை இபேந்தஹலும், அந்த வஹர்த்ீதகள் ச஺ன்ைத்தஹீய ாபபேத்த ந஺ம்ேத஺
அீைய ீவத்தது.

இவர்கள் ிபசிவ..., இவ்வளவு ிநரம் எதுங்க஺ ந஺ன்ற ாபஹன்னுரங்கம்

அவர்கீள ாநபேங்கிவ..., “வஹ ிபஹகலஹம்...”,
ேீைவிீய ீகபிடித்து இல௅த்தவன், யஹீரப் பற்ற஺ய கவீலப௅ம் இன்ற஺

278
விடுவிடுாவை வட்ீை
ீ ிநஹக்க஺ நைந்தஹன் ாெயச்சந்த஺ரன்.

அவன் ாசய்ீகீய அங்க஺பேந்த யஹபேம் ஋த஺ர்பஹர்த்த஺பேக்கவில்ீல ஋ன்பீத

அவர்கள் ப௃கங்கிள ஋டுத்துக் கஹட்ை, இதுவீர எதுங்க஺ ந஺ன்ற஺பேந்த ரவி
அவர்கீள ிநஹக்க஺ வந்தஹர்.

“அவன் ாகஹஞ்சம் ப௃ன்ிகஹபி..., ேத்தபடி அவன் ாரஹம்ப நல்லவன்தஹன்.

஌ிதஹ ிகஹபம்..., ிபஹகப் ிபஹக சரியஹயிடும்...”, ாபஹன்னுவின் ிதஹீள
அல௅த்த஺ைஹர்.

“இல்ீலய்யஹ..., அவன் ிகஹபம் சரியஹகஹது. அவனுக்கு நஹன் ாசஞ்ச

ாகஹடுீே ாகஹஞ்சேஹ நஞ்சேஹ...? இப்ிபஹகூை..., அவனுக்கு நஹன் ஋ம்புட்டு
ாபரிய அவேஹைத்ீத ாகஹடுக்கப் பஹத்ிதன்..., ஆைஹ அவன்..., அவன் ாபரிய
ேனுஶன்..., இந்த ாகட்ைவீை வஹழவிட்டு ிவடிக்ீக பஹக்குறஹன்.

“ஆைஹ..., அவன் ாகஹடுத்த இந்த வஹழ்க்ீகய வஹழத்தஹன் ஋ைக்கு

அவேஹைேஹ இபேக்கு. ஋ன்ீைய ேன்ைிப்பு ிகக்க எபே சந்தர்ப்பம் கூை
ாகஹடுக்க ேஹட்ிைங்கஹிை..., ஋ைக்கு அதுதஹன் வபேத்தேஹ இபேக்கு...”, தன்
ிேல் துண்ைஹல் கண்கீள துீைத்துக் ாகஹள்ள, ஋ன்ை ாசஹல்வாதன்று
யஹபேக்கும் ாதரியவில்ீல.

“விடுங்க..., ஋ல்லஹம் உங்க ாபஹண்ட௃ பஹர்த்துப்பஹ. ஋ன்ீைக்கஹவது எபே

நஹள் ஋ல்லஹம் சரியஹப் ிபஹய்டும், நம்பிக்ீகியஹை இபேங்க...”, அவர்கல௃க்கு
ஆறுதல் ாகஹடுப்பீதத் தவிர ிவறு ஋துவும் அவரஹல் ாசய்ய
ப௃டியவில்ீல.

“஍யஹ..., நஹன் ாகட்ைவந்ிதன்..., ஆைஹ..., ஋ண்ற ாபஹண்ட௃ ிேில உசுீரிய

வச்ச஺பேக்ிகன். அந்த உசுர் இப்ிபஹ உங்க வட்டில்
ீ வஹழ வந்த஺பேக்கு. அவீள
கண்ட௃ கலங்கஹேல் பஹத்துக்கங்க ஍யஹ..., ஋ைக்கு அது ிபஹதும்..., அவ
நல்லஹ இபேக்கீத தூரத்த஺ல் இபேந்து பஹத்தஹில ிபஹதுய்யஹ...”, கண்ை ீர்
குரல஺ல் உீரத்தவர், ரவியின் கரத்ீத பற்ற஺க் ாகஹண்ைஹர்.

ச஺ன்ைத்தஹயிக்ிக ாபஹன்னுரங்கம் இவ்வஹறு ிபசுவது ஆச்சரியத்ீத

ாகஹடுத்தது. “உங்க ாபஹண்ீைப் பத்த஺ நீ ங்க கவீலிய பை ிவண்ைஹம்.
நஹங்க அவீள பஹத்துக்கறீத விை, ாெய் அவீள நல்லஹ பஹத்துப்பஹன்.
இன்ாைஹபே விஶயம்..., வர்ற ஞஹயிற்றுக்க஺ழீே அவங்கல௃க்கு

279
ாசன்ீையில் எபே வரிவற்புக்கு ஌ற்பஹடு ாசய்த஺பேக்ிகஹம்.

“ப௃ீறயஹ அீழக்க஺றது ஋ங்க கைீே. ஆைஹ..., சரி விடுங்க..., நீ ங்க ாசஹந்த

பந்தத்ிதஹை வந்து அீத ச஺றப்பிக்கட௃ம்...”, அவர் அீழப்புவிடுக்க,

“஍யஹ..., அதுக்கு தம்பி எத்துக்கட௃ிே...”, தயங்க஺ைஹர். இதுிவ ப௃ன்ைர்

இபேந்த ாபஹன்னுவஹக இபேந்தஹல், ஋ன் ாபண்ட௃க்கு நஹன் ாசய்ிவன் ஋ை
பிடிவஹதம் பிடித்த஺பேப்பஹர், ஆைஹல்..., இப்ாபஹல௅து இபேப்பது புது
ாபஹன்னுவஹயிற்ிற.

“இத஺ல் அவன் எத்துக்க ஋ன்ை இபேக்கு...? இத஺ல் ஏவியஹிவஹை ேத஺ப்பு

அைங்க஺ இபேக்கு. நீ ங்க வஹங்க..., ேத்தாதல்லஹம் நஹன் பஹத்துக்கிறன்...”,
அவர் ீதரியேளிக்க, ாபஹன்னு இந்த ஊீரிய தன் ேகளின் கஹலடியில்
ிசர்க்கும் ிவீலயில் இறங்க஺ைஹர்.

வட்டுக்கு
ீ வந்த ஏவியஹிவஹ..., தன் கண்களில் வழ஺ந்த கண்ை ீீர சுண்டி
஋ற஺ந்துவிட்டு, க஺ச்சனுக்குள் த௃ீழந்தவள், தீரயில் ேைங்க஺ அேர்ந்தஹள்.
஋ன்ை ாசய்வது...? ஋ப்படி அவீை சேஹதஹைம் ாசய்ய..? ஋துவும் அவல௃க்குப்
புரியவில்ீல.

தன் தஹயிைம் அவனுக்கு ிகஹபே஺ல்ீல ஋ன்பித ாபரிய ஆறுதீலக்

ாகஹடுக்க, இைிிேல் நம் வஹழ்க்ீக இவிரஹடு தஹிை..., அப்படிாயன்றஹல்
இவர் ேைம் ிகஹைஹேல் நைந்து ாகஹள்ிவஹம். தன்ீைப் ாபற்ற தஹப௅ம்
இீதத்தஹன் ஋த஺ர்பஹர்ப்பஹர், ாசய்வஹர் ஋ன்பது அவல௃க்குத் ாதரிப௅ம்.

ஆைஹலும்..., ஸஹல஺ல் ிகஹபேஹக அேர்ந்த஺பேக்கும் அவீை ஋ட்டிப்

பஹர்த்தவல௃க்கு, அவன் அபேக஺ல் ாசல்வீதப் பற்ற஺ ந஺ீைத்தஹில பயப்பந்து
ாதஹண்ீையில் சுழன்றது ஋ன்ைிவஹ உண்ீே.

பகுத஺ – 27.

ிகஹவில஺ல் இபேந்து அீைவபேம் வந்த஺பேக்க, பிச்ச஺ ஏவியஹீவ ிதடிக்

ாகஹண்டு க஺ச்சனுக்கு விீரந்தஹள். அவள் தீரயில் அேர்ந்த஺பேப்பீதப்
பஹர்த்தவள், பதற஺யவளஹக, “பஹப்பஹ..., அம்ேஹடி..., ஋ன்ைத்துக்கு இங்கை
இபேக்க? தம்பி ஌தஹச்சும் ாசஹல்லுச்சஹ..?”, அவள் ிதஹீள உலுக்க஺ைஹள்.
280
“அாதல்லஹம் எண்ட௃ம் இல்ல..., அவுக ிகஹவேஹ இபேக்கஹவளஹ அதஹன்...”,
தீல ந஺ே஺ர்ந்தவள், “அம்ேஹ ஌தஹவது ாசஹன்ைஹவளஹ..? அம்ேஹக஺ட்ிை நஹன்
இைிிேல் ிபசிவ ப௃டியஹதஹ...? அப்பஹ...?”, அீைத்த ாதஹண்ீைீய
ாசபேே஺க் ாகஹண்ைஹள்.

தந்ீதிேல் அவல௃க்கு ிகஹபம் இபேந்தஹலும், அவர் தன்ிேல் ாகஹண்டிபேந்த

பஹசம் ாபஹய்யில்ீலிய ஋ன்பீத ஋ண்ைி சற்று ஆறுதல் பட்டுக்
ாகஹண்ைஹள். அவர் தஹய்க்கு ாசய்த துிரஹகம் இன்றும் அவள் ாநஞ்ீச
அறுத்தது.

“அை..., அவுகீளப் பத்த஺ ஋ன்ை பஹப்பஹ..., ாபஹண்ட௃ நல்லஹபேக்கத

பஹக்கட௃ம், அம்புட்டு தஹிை..., ஋ல்லஹம் நல்ல விஶயம் தஹன். உண்ற
ேஹேைஹபே அவுகீள ாசன்ீைக்கு வரச் ாசஹல்ல஺யிபேக்கஹவ, அங்க
஋ன்ைிவஹ விபேந்துக்கு ஌ற்பஹடு பண்ைியிபேக்கஹவளஹம், அதுக்கு
குடும்பத்ிதஹை, ாசஹந்த பந்தத்ிதஹை வரச் ாசஹல்ல஺யிபேக்கஹவ.

“இதுக்கும் பத்த஺ரிீக ஋ல்லஹம் அடிப்பஹவளஹம்..., ஋ம்புட்டு ிவட௃ம்னு

஋ல்லஹம் ிகட்ைஹவ. அதுக்கு ஍யஹ ஋ப்படி அடிக்கட௃ம்னு ேட்டும்
ாசஹல்லுங்க, அம்புட்டு ாசலவும் ஋ன்னுதுன்னு ாசஹல்ல஺யிபேக்கஹவ, ஋ல்லஹம்
நல்லபடியஹ நைக்கட௃ம்.

“ச஺ன்ைவபேதஹன் ஋ன்ை ாசஹல்லுவஹகிளஹன்னு ஋ல்லஹபேக்கும் இபேக்கு.

ஸம்..., ஋ல்லஹம் உண்ற ீகயில்தஹன் இபேக்கு பஹப்பஹ. அவீரப் பஹத்து நீ ிய
பயந்தஹல் ஆச்சஹ...? தம்பி எண்ட௃ம் உண்ற ிேல ிகஹவேஹ இல்ீல.

“புபேஶன் ிகஹவாேல்லஹம் விளக்கு ீவக்க வீரக்கும்தஹன். விளக்கு வச்ச

ாபஹறவு, அவுக நம்ே க஺ட்ிைதஹன் வந்தஹகட௃ம். சூதஹைேஹ நைந்துக்க
பஹப்பஹ. ாேஹத ஋ந்த஺ரிச்சு ிவீலீயப் பஹபே, ேத்தாதல்லஹம் தஹைஹ
நைக்கும்...”, வஹழ்க்ீகீயப் பற்ற஺ அவல௃க்குத் ாதரியஹததஹ...? அீத
ஏவியஹவுக்கும் பக஺ர ப௃யன்றஹள்.

பிச்ச஺ ாசஹன்ைவற்ீற சரியஹகப் புரிந்துாகஹண்ை ஏவியஹவும் ிவீலகீள

கவைிக்க ஋ல௅ந்தஹள்.

“பிச்ச஺..., நீ வட்டுக்குப்
ீ ிபஹவீலயஹ...? அம்ேஹ எத்ீதயஹ அங்கை
கஷ்ைபடுவஹவிள...”, கவீலயஹைஹள்.
281
“அை, ஋ன்ைகண்ட௃ விவரே஺ல்லஹே ிபசுத, நஹனும் இங்கை இபேந்து
ிபஹய்ட்ைஹ, அம்ேஹவுக்கு யஹர் ிசத஺ ாசஹல்லுவஹ...? அங்கை இல்லஹத
ஆட்களஹ...? ஋ல்லஹம் அவுகல௃க்குத் ாதரிப௅ம். நீ ிசஹல஺யப் பஹபே...”,
அசஹல்ட்ைஹக ாேஹழ஺ந்தஹள்.

“அம்ேஹடி..., அப்ப நீ தஹன் ிகஹயிலுக்குப் ிபஹிறஹம்னு ிசத஺

ாசஹல்ல஺விட்டியஹ...? அவுகல௃க்குத் ாதரிஞ்சஹ சத்தம் ிபஹைப் ிபஹறஹவ...”,
பதற஺ைஹள்.

“சரிதஹன்..., நஹன் ஋ண்ற புபேஶனுக்ிக பயப்பை ேஹட்ிைன். இத஺ல்

தம்பிக்கஹ...? ிபஹ பஹப்பஹ...”, ிசீல ப௃ந்தஹீைீய உதற஺ ேீ ண்டும் இடுப்பில்
ாசஹபேக஺ாகஹள்ள, அவீள வியப்பஹய் பஹர்த்தஹள். வஹழ்க்ீக பஹைம் படிக்கத்
துவங்க஺ைஹள் ஏவியஹ.

ஸஹல஺ல் ஆஶ஺கஹவும், ரவிப௅ம் ிசர்ந்து ாெயச்சந்த஺ரீை இல௅த்துக்

ாகஹண்டு ாேஹட்ீை ேஹடிக்குச் ாசல்ல, அவர்கள் ஋தற்கு அீழக்க஺றஹர்கள்
஋ைத் ாதரிந்தும் அீேத஺யஹக அவர்கிளஹடு ாசன்றஹன்.

“உன் ேைசுக்குள் ஋ன்ைதஹன் ந஺ீைச்சுட்டு இபேக்க ாெய்...?”, ரவி ிபச்ீசத்

துவங்க, அவன் அீேத஺யஹகிவ இபேந்தஹன்.

“வஹீயத் ாதஹறந்து ாசஹல்லுங்கண்ைஹ..., இன்ீைக்கு நீ ங்க ாசய்தது

உங்கல௃க்ிக சரியஹ இபேக்கஹ...?”, ஆஶ஺கஹவும் தன் பங்குக்கு ிகட்ைஹள்.

“தப்பு ாெய்..., இன்ீைக்கு வீரக்கும் நஹன் ாசஹல்றேஹத஺ரி நீ

நைந்துக஺ட்ைித இல்ீல. ஆைஹ இன்ீைக்கு..., உன்க஺ட்ிை நஹன் இீத
஋த஺ர்பஹர்க்கீல..”, வபேத்தேஹக உீரத்தஹர்.

“அப்பஹ...?”, தன் ாநற்ற஺ீய ிதய்த்தவஹறு ந஺ன்றஹன்.

“இவ்வளவு ிகஹபே஺பேக்குறவன் ஋துக்குைஹ அந்த ாபஹண்ீை கல்யஹைம்

பண்ைிக஺ட்ை...? அவங்கீள பழ஺ வஹங்கவஹ...?

“அதுக்கு அந்த ாபஹண்ிைஹை வஹழ்க்ீகதஹன் உைக்குக் க஺ீைத்ததஹ...?”,

ிகஹபேஹகக் கத்த஺ைஹர்.

282
“இதுவீரக்கும் நீ ஋ன்ை ாசய்தஹலும் அத஺ல் எபே ந஺யஹயம் இபேக்கும்னு
நம்பிக஺ட்டிபேந்ிதன் ாெய். ஆைஹ இன்ீைக்கு..., அந்த நம்பிக்ீகீய
உீைச்சுட்ை...? கண்ைம்ேஹிவஹை புள்ீளக்கு ப௃துகுல குத்துற பழக்கம்
க஺ீையஹதுன்னு ந஺ீைச்ிசன்..., ஋ன் ந஺ீைப்ீப ாபஹசுக்க஺ட்டிிய...”,
வபேத்தேஹக உீரத்து ந஺றுத்த஺யவர்,

“பஹவண்ைஹ அந்த ாபஹண்ட௃. நீ ாசய்த அந்த ிவீலீயக் கூை ேறந்துட்டு,

உன்ிைஹை வஹழறஹ பஹர்..., அவல௃க்கு இீதவிை நீ ந஺யஹயம் ாசய்யிவ
ப௃டியஹது ாெய்..., ாரஹம்ப நல்லஹ இபேக்கு... ஋ன் பிள்ீளக்குள்ள இப்படி எபே
ாகஹடியவைஹ...? இீத..., இீத ஋ப்படி ஋டுத்துக்கன்ிை ஋ைக்குப்
புரியீல...”, அவன் ாசய்ீகீய நம்பிவ ப௃டியஹத தடுேஹற்றம் அவரிைம்
ாவளிப்பட்ைது.

“அவிளஹை அப்பஹ ாசய்ய இபேந்தது ே஺கப்ாபரிய தவறுதஹன். அதற்கு..., நீ

அவபேக்கு த஺பேப்பிக் ாகஹடுத்தது..., எபே ாபஹண்ிைஹை அப்பஹவஹ ஋ன்ைஹல்
அீத ந஺ீைச்சு கூை பஹக்க ப௃டியீல...”, அவரிைம் அப்படி எபே அீேத஺.

“உைக்குத்தஹன் அவர் ாசய்ய இபேந்த ாசயல் ாதரிய வந்தப்ிபஹிவ நீ ஋ன்ை

ாசய்த஺பேக்கட௃ம்...? அப்படி ஋துவும் இல்ீலன்னு ாசஹல்ல஺, அவர் ப௃கத்த஺ல்
கரிீயப் பூச஺யிபேந்தஹல் பரவஹயில்ீல. அீத விட்டுட்டு..., இப்ிபஹ உன்
இைத்த஺ல் ஋விைஹ எபேத்தனும், அந்த ாபஹண்ிைஹை இைத்த஺ல் உன்
தங்ீகப௅ம்ைஹ...”,

“அவீை ாவட்டிப் ிபஹட்டிபேப்ிபன்..., அவீை கண்ைம் துண்ைேஹ ாவட்டி...,

஋ன் ந஺லத்துக்கு உரேஹ
ேஹத்த஺யிபேப்ிபன்...”, இவ்வளவு ிநரம் அவர் ாசஹன்ை அீைத்ீதப௅ம்
ாேளைேஹக ஌ற்றுக் ாகஹண்ைவன், தன் தங்ீகயின் ிபச்சு வரிவ,
ாகஹந்தளித்துப் ிபஹைஹன்.

அவன் ிகஹபத்த஺ல் வஹயீைத்துப் ிபஹைவர்..., அவிை ாசஹல்லட்டும் ஋ை

அீேத஺யஹைஹர்.

“஋ன் தங்ீகீய அப்படி ாசய்யட௃ம்னு ஋வைஹவது ந஺ீைத்தஹல் கூை

அவீை இந்த ிெச஺ சும்ேஹ விை ேஹட்ைஹன்...”, தீலீய அல௅ந்தக்
ிகஹத஺யவன், தன் ிகஹபத்ீத கட்டுப்படுத்த ேஹடிீய அளந்தஹன்.

283
“பிறகு ஌ண்ைஹ இப்படிப் பண்ை...? அவீரப் பழ஺வஹங்க அண்ைிீய...”,
அவன் கண்களில் ாதரிந்த வல஺யில் ிபச்ீச பஹத஺யில் ந஺றுத்த஺ைஹள்.

“஋ன்ீை ிவற ஋ன்ைதஹம்ேஹ ாசய்யச் ாசஹல்ற...? இங்ிக வந்த

அன்ீையில் இபேந்ித அவ அப்பீை நஹன் ப௃டிக்கத்தஹன் வந்த஺பேக்ிகன்னு
அவல௃க்குத் ாதரிந்தும், ஋ன்ிேல் ஆீசீய வளர்த்துக஺ட்ை அவீள நஹன்
஋ன்ைதஹன் ாசய்யட்டும்...?”, ிேில ாசஹல்ல ப௃டியஹேல் அவன் ாதஹண்ீை
அீைத்தது.

“அண்ைஹ...”, அவீை ாநபேங்க஺, அவன் ிதஹீள அல௅த்த,

“அவல௃க்கு உண்ீே ாதரிந்த நஹள் ப௃தலஹ..., ேஹேஹ..., ேஹேஹன்னு விைஹேல்

துரத்தும் அவீள ஋ப்படி விலக்கச் ாசஹல்ற...? ஋ைக்கு உதவி ாசய்தஹல்..,
அவ அப்பன் அவீள சும்ேஹ விை ேஹட்ைஹன்னு ாதரிந்தும், ஋ன் உயிீர
கஹப்பஹத்த ஏடி வந்த அவீள ஋ப்படி விட்டுக் ாகஹடுக்கச் ாசஹல்ற...?

“அவ அப்பன் அவல௃க்கு ேஹப்பிள்ீள பஹத்துட்ைஹன்..., ஆைஹ..., அது தஹன்

உயிிரஹை இபேக்குற வீரக்கும் நைக்கஹதுன்னு அவ்வளவு பிடிவஹதேஹ
இபேக்கவீள..., ஋ப்படி அவஹய்ட் பண்ை...? அன்ீைக்கு அவ ப்ரண்ட், அந்த
பூக஺ட்ிை ாசஹல்றஹ...

“அவ ேஹேன்.., நஹன்..., அவ கல௅த்த஺ல் தஹல஺ கட்ைலன்ைஹ..., ிவற எபேத்தன்

தஹல஺ கட்ை அவ உைம்பு கூை க஺ீைக்கஹதுன்னு...”, அந்த இைத்த஺ல் அவன்
கண்கள் கலங்க஺ிய விட்ைது.

தன்ீை ேீ ட்டுக் ாகஹண்ைவன்..., “இாதல்லஹம் ாதரிந்தும்..., ஋ப்படி நஹன்

எதுங்க஺ப் ிபஹக...? அவ அப்பன்க஺ட்ிை ிபஹய் அவீள ாபண் ிகக்க
ப௃டிப௅ேஹ...? அது நஹன் ாசத்தஹல் கூை நைக்கஹது. ஋ன்ை ாசய்யன்னு நஹிை
ாதரியஹேல் தடுேஹற஺ட்டு இபேக்கும் ாபஹல௅துதஹன், அவ அப்பிை ஋ைக்கு
எபே வழ஺ீய கஹட்டிக் ாகஹடுத்தஹன்.

“அீத ாகட்டியஹ புடிச்சுட்டு, அவ கல௅த்த஺ல் தஹல஺ீய கட்டிட்ிைன்.

அவல௃க்கஹகன்னு எபே துபேம்ீபக் கூை
அீசக்கஹத ஋ன்ிேல் உயிீரிய ீவத்த஺பேக்கும் அவல௃க்கு ஋ன்ீைிய
ாகஹடுப்பீதத் தவிர ிவற ஋ன்ை நஹன் ாபபேசஹ ாசய்த஺ை ப௃டிப௅ம்...?”, அவன்

284
ாசஹல்ல஺ ந஺றுத்த, ிகட்டுக் ாகஹண்டிபேந்த இபேவபேக்கும் ஋ன்ை
ாசஹல்வாதன்று ாதரியவில்ீல.

தன்ிேல் எபேத்த஺ விபேப்பம் ாகஹண்டுவிட்ைஹள் ஋ன்னும் எிர

கஹரைத்துக்கஹக அவன் த஺பேேைம் ாசய்வதஹக இபேந்தஹல், இதற்கு ப௃ன்ிப
அவனுக்கு பல த஺பேேைங்கள் நைந்த஺பேக்க வஹய்ப்புண்டு. ஆைஹல்..., அப்படி
ந஺கழஹேல், ஏவியஹீவ அவன் த஺பேேைம் ாசய்துாகஹண்ைதுக்கஹை
கஹரைம், ந஺ச்சயம் அவனுக்கும் அவள்ிேல் விபேப்பம் இல்லஹேல்
இபேந்த஺பேக்கஹது ஋ன்பீத தந்ீதப௅ம், தங்ீகப௅ம் உைர்ந்த அளவு அவன்
உைர்ந்துாகஹள்ளவில்ீல.

அீத அவர்கல௃ம் உைர ீவக்க ப௃யலவில்ீல. கஹதல் ஋ன்ற உைர்வு

தஹைஹகிவ அவீைத் தீண்ைிவண்டும் ஋ை ஋ண்ைியவர்களஹக
அீேத஺யஹைஹர்கள். ஋ப்படிியஹ..., அவன் அவீள வன்ேத்தஹல் த஺பேேைம்
ாசய்யவில்ீல ஋ன்பித அவர்கல௃க்கு ாபபேத்த ந஺ம்ேத஺ீயக் ாகஹடுக்க,

“சரி..., அவ ஆீசீய ந஺ீறிவத்த஺விட்டு, அவ ேைீச ாகஹல்லட௃ம்னு

ப௃டிவு பண்ைிட்டியஹ...?”, அவர் கூர்ீேயஹக ிகட்க,

“஋ன்ைஹல் அவ அப்பஹீவ ஋ந்த கஹலத்த஺லும் ேன்ைிக்க ப௃டியஹது. அவ

அம்ேஹக஺ட்ிை ிபசுறீத நஹன் தடுக்கீல....”, குரல் இறுக பத஺ல் ாகஹடுக்க,
அவன் ேைம் புரிந்தவர்களஹக அீேத஺யஹைஹர்கள்.

“சரிப்பஹ..., நஹங்க இன்ீைக்கு சஹயங்கஹலம் க஺ளம்பிறஹம்..., நீ வர

ாவள்ளிக஺ழீே க஺ளம்பி அங்ிக வஹ. ஞஹயித்துக்க஺ழீே ரிஶப்ஶன்
ப௃டிச்சுட்டு, ாரண்டுநஹள் அங்ிக இபேந்துட்டு வரலஹம்..., ஋ன்ை ாசஹல்ற...?”,
அவர் ிகட்க, சம்ேதேஹக தீல அீசத்தஹன்.

“சரி வஹங்க..., ிபஹகலஹம்...”, உீரத்தவர்..., “ாெய்..., உன் ிகஹபத்ீத

஋ப்ாபஹல௅தும் அவ ிேில கஹண்பிக்கஹித. நீ தஹன் அவீளப்
பஹர்த்துக்கட௃ம். நீ அவீள ேத஺த்தஹல்தஹன்..., ஊபேக்குள் அவீள
ேத஺ப்பஹங்க. அவிளஹை ாகளரவம் உன் ீகயில்தஹன் இபேக்கு..., நஹன்
ாசஹல்றது புரிப௅தஹ...?”, அவர் ிகட்க, „ஆம்‟, ஋ை தீல அீசத்தஹன்.

ேத஺ய சஹப்பஹட்ீை அீைவபேம் ிசர்ந்து அேர்ந்து உண்ை, தன் இறுக்கேஹை

ப௃கத்ீத சற்று ேஹற்ற஺க்ாகஹண்டு இயல்பஹக அவர்கிளஹடு உீரயஹடிைஹன்.

285
தயக்கேஹக, தவிப்பஹக தன் ப௃கம் பஹர்த்த ஏவியஹவிைம், அீேத஺யஹை
பஹர்ீவீயச் ாசலுத்த, அதுிவ அவல௃க்குப் ிபஹதுேஹைதஹக இபேந்தது.

ஸஹல஺ல் அீைவபேம் கூடி அவர்கள் த஺பேேை வரிவற்ீப ஋ப்படி

நைத்துவது, யஹர் யஹீர அீழப்பது ஋ை எபே ல஺ஸ்ட் தயஹரிக்க, தைக்கு
அங்ிக ிவீல இல்ீல ஋ை க஺ச்சன் பக்கம் எதுங்க஺ைஹள் ஏவியஹ.

“பஹப்பஹ..., நஹன் ாசத்த வட்டுக்கு

ீ ிபஹயிட்டு விரன். புள்ள ஋ன்ை
ாசய்யிறஹிைஹ..., ஋ன்ைிவஹ...”, தஹயின் தவிப்ிபஹடு அவள் விைவ,

“ிநத்து வட்டுக்கு
ீ ிபஹைியஹ...?”, அவீள கவைிக்கஹேல் ிபஹிைிை ஋ன்ற
தவிப்ிபஹடு ிகட்ைஹள்.

“ிபஹயிட்டு கஹீலயிலதஹன் வந்ிதன் பஹப்பஹ. இங்கைதஹன் இப்ிபஹ ிசஹல஺

஋துவும் இல்ீலிய..., ிபஹயிட்டு வரட்ைஹ...?”.

“ிபஹயிட்டு வஹ பிச்ச஺..”, அவீள அனுப்பியவள் அங்ிகிய தயங்க஺ இபேக்க,

பிச்ச஺ ாவளிியறிவ..., தயக்கேஹக அங்ிக வந்தஹன் சுிரஷ்.

“அண்ைி...”, அவன் ாேதுவஹக அீழக்க, சட்ாைை ந஺ே஺ர்ந்தவள்,

“ாசஹல்லுங்க..., ஌தஹவது ிவட௃ேஹ...?”.
அவிைஹ.., அவள் ப௃கம் பஹர்க்கத் தயங்க஺யவைஹக..., “சஹரி அண்ைி...”,
ிேில ஋ன்ை ாசஹல்வது ஋ைத் தயங்க஺யவைஹக ந஺லம் பஹர்க்க,

“ம்ச்..., இப்ிபஹ ஋ன்ைத்துக்கு ேன்ைிப்ாபல்லஹம்..., ஋ைக்கு ிகஹவாேல்லஹம்

஋துவும் இல்ீல. அதஹன் வஹய் ந஺ீறய அண்ைின்னு கூப்பிடுத஺ய, ஋ங்க
ஊர்ல, அண்ைின்ைஹ இன்ாைஹபே அம்ேஹன்னு ாசஹல்வஹக..., நீ ங்க
ிபஹங்க...”, அவள் சேஹதஹைேஹக உீரக்க, அவள் அன்பில் உபேக஺த்தஹன்
ிபஹைஹன்.

“அண்ைி...”, அவன் தஹன் ஆண்ேகன் ஋ன்பீதப௅ம் ேீ ற஺ விசும்ப, “஍ியஹ...,

஋ன்ைத்துக்கு அழறீய தம்பி..., நஹன் தப்பஹ ஋துவும் ாசஹல்ல஺ிபஹட்ைைஹ...?”,
அவள் புரியஹேல் ிகட்க,

“அப்படி ஋துவும் இல்லம்ேஹ..., நீ அண்ைின்ைஹ அம்ேஹன்னு ாசஹன்ைியஹ...,

அத஺ல் ாகஹஞ்சம் உைர்ச்ச஺வசப் பட்டுட்ைஹன்.., ிவற ஋துவும் இல்ீல...”,
ரவியின் குரல் எல஺க்க, அங்ிக.., அவிரஹடு ாெயச்சந்த஺ரனும் அவீளத்தஹன்

286
பஹர்த்துக் ாகஹண்டிபேந்தஹன்.

ாெயச்சந்த஺ரைது விழ஺கள் புது ாசஹந்தத்ிதஹடு அவீளத் தல௅வ,

„அப்படிாயன்ை தஹன் ாபரிதஹகச் ாசய்ிதஹம்..‟, ஋ைப் புரியஹேிலிய
ந஺ன்ற஺பேந்தஹள். தஹன் ாசஹன்ை வஹர்த்ீதகளின் விீல ாதரியஹேல்,
சஹதஹரைேஹக ந஺ன்ற அவீளப் பஹர்க்ீகயில், ப௃தல்ப௃ீறயஹக அவீள
இறுக தல௅விக் ாகஹள்ளிவண்டும் ஋ன்ற ிவகம் அவனுக்குள் பிறந்தது.

ிநற்ீறய சங்கேம் ப௃ல௅தஹக ந஺கழ்ந்த஺பேந்தஹலும், அத஺ல் எபே

ாபண்ட௃க்கஹை ிதைில அவைிைம் ே஺குந்த஺பேந்தது. இப்ாபஹல௅ிதஹ..., அவன்
ேைதுக்குள் ாேல்ல஺ய தீண்ைீல, அவளது ப௃த்த஺ீரீய பத஺த்தஹள்.

“ிைய்..., ஋ன்ைைஹ ச஺ன்ைப்புள்ீள ேஹத஺ரி கண்ாைல்லஹம் கலங்க஺ட்டு...”,

அவீை ாெயச்சந்த஺ரன் ிதஹிளஹடு அீைக்க, “ிதங்க்ஸ் அண்ைி...”,
உீரத்தவன், கலங்க஺ய தன் கண்கீள புறங்ீகயஹல் துீைத்துக்
ாகஹண்ைஹன்.

அந்த இைிே ரம்யேஹக..., ஋ீதப௅ம் கூடிப்ிபச஺ ப௃டிாவடுத்து, உீரயஹடி

ேக஺ல௅ம் அந்த குடும்பத்த஺ல் தஹனும் எபே அங்கம் ஋ன்பத஺ல் ே஺குந்த ேக஺ழ்ச்ச஺
ாகஹண்ைஹள் ஏவியஹ.

சற்று ிநரம் அீைவபேம் ஏய்ாவடுக்கச் ாசல்ல, ாெயச்சந்த஺ரிைஹ..., “ஏவி...,

ிதஹப்புக்கு ிலஹட் ஌த்த ஆட்கள் வரதஹ ாசஹன்ைஹங்க..., நஹன் அீத
பஹத்துட்டு விரன்...”, அவளிைம் ாசஹல்ல஺விட்டு க஺ளம்ப, அவன்
தன்ைிைம்தஹன் ாசஹல்க஺றஹைஹ ஋ன்ற வியப்பில் சம்ேதேஹக தீல
அீசத்தஹள்.

஋த்தீைியஹ நஹள் ஋ன் அப்பஹேட்டும் ஌ன் அம்ேஹவிைம் ாசஹல்ல஺விட்டு

ாவளிிய ாசல்வத஺ல்ீல ஋ன்ற ஌க்கத்ீத ிபஹக்குவதுிபஹல், அவன்
தன்ைிைம் ாசஹன்ைது அவள் ாநஞ்ீச குளிர்விக்க, ப௃கம் பூரிக்க
ந஺ன்ற஺பேந்தஹள்.

“அண்ிை..., நீ ங்க ஋துக்குண்ிை ிபஹகட௃ம்..., நீ ங்க ாரஸ்ட் ஋டுங்க...,

அீத நஹன் பஹத்துக்கிறன்...”, சுிரஷ் ப௃ன்வர,

“இல்லைஹ..., ீநட் நீ கஹர் ஏட்ைட௃ம்..., ாகஹஞ்ச ிநரம் தூங்கு..., நஹன்

ிபஹயிட்டு உைிை வந்துடுிறன்...”, ிவஷ்டிீய ீகயில் பிடித்தவஹறு
287
க஺ளம்பிவிட்ைஹன்.

ேத஺யம் தூங்க஺ பழக்கே஺ல்லஹததஹல்..., ஋ன்ை ாசய்ய ஋ை வட்ீை

ீ சுற்ற஺
வந்தவள், வட்ீை
ீ சுற்ற஺ இீலப௅ம், குப்ீபப௅ேஹக இபேப்பீதப் பஹர்த்தவள்,
எபே துீைப்பத்ீத ஋டுத்துாகஹண்டு ாபபேக்கத் துவங்க஺ைஹள்.

அவள் பின்கட்டுக்கு வந்தாபஹல௅ித அவள் பின்ைஹல் வந்த சுிரஷ்..., அவள்

ாபபேக்கத் துவங்கிவ..., “஍ியஹ அண்ைி ஋ன்ை ாசய்யறீங்க...? இீதச்
ாசய்ய இங்ிக ஆட்கள் இபேக்கஹங்க...”, உீரத்தவன் அவள் ீகயில் இபேந்து
துீைப்பத்ீத வஹங்க,

“இது ஋ண்ற வட்டு

ீ ிவீல தஹனுங்கிள..., இீதச் ாசய்ய ஆட்கள் வர
வீரக்கும் நஹன் இப்படிிய ிபஹட்டு ீவக்க ப௃டிப௅ேஹ...? அவக ஋ன்ை
ாசஹன்ைஹக.., உங்கீள ாரஸ்ட் தஹிை ஋டுக்கச் ாசஹன்ைஹக..., நீ ங்க
ிபஹங்க...”, அவன் ஋வ்வளிவஹ தடுத்தும் ப௃டியஹேல் ிபஹக, ிதஹல்விியஹடு
த஺பேம்பிைஹன்.

„தன் இைம் ாதரியஹேிலிய நைந்து ாகஹள்க஺றஹிள...‟, ஋ன்றுதஹன் இபேந்தது

அவனுக்கு.

எபே ாபரிய சஹம்ரஹஜ்யத்ீதிய கட்டி ஆல௃ம் வல்லீே உள்ளவன், ீகீய

நீ ட்டிைஹல் ஌வல் புரிய ஆயிரம்ிபர் இபேக்க, அவன் ேீைவி..., ப௃ற்றம்
ாபபேக்குவீத ஋ன்ை ாசஹல்ல..., ஋துவும் ாசய்ய ப௃டியஹேல் த஺பேம்பிைஹன்.

அவிளஹ..., தன் வட்டு

ீ ிவீலீய தஹிை ாசய்யிவண்டும் ஋ை
஋ண்ைியவளஹக, ப௃ல௅தஹக அீைத்ீதப௅ம் எதுக்க஺யவள், ேஹீல
கஹப்பிக்குத் ிதீவயஹை ிவீலகீளத் துவங்க஺ைஹள். வீைக்கு ஆட்டி
அீத சுைத் துவங்க஺யவள், பஹீல ாகஹத஺க்க ீவத்துவிட்டு க஺ச்சைில்
அேர்ந்து ாகஹண்ைஹள்.

தஹீயப் பஹர்த்துதஹன் பிள்ீளகள் ஆல௃ீேீயப௅ம், ாபஹறுப்ீபப௅ம் கற்றுக்

ாகஹள்வஹர்கள். ச஺ன்ைத்தஹயி ஊீரிய ஆல௃ம் பண்ீையஹரின்
ேீைவியஹக இபேந்தஹலும், அவளது ஆல௃ீக, ஆல௃ீே அவள் வட்டு
ீ
அடுப்படியிிலிய ப௃ைங்க஺விட்ைது.

஋ன்று அவள் அண்ைனும் குடும்பப௃ம் ஊீர விட்டு ாவளிியற஺யிதஹ...,

அன்ிற தன்ீை தைிீேப்படுத்த஺க் ாகஹண்டு, ஋த஺லும் ஈடுபஹடு இல்லஹேல்
288
ப௃ைங்க஺விட்ைஹர்.

ிவீலக்கஹரர்கீள ிவீல வஹங்க஺ைஹலும், க஺ச்சன்தஹன் அவரது இைேஹக

இபேந்தது. அீதப் பஹர்த்ித வளர்ந்த ஏவியஹவும், தன் அீறீய விை,
சீேயலீறிய தைக்கஹை இபேப்பிைேஹகத் ிதர்ந்தத஺ல் வியப்ிபதும்
இல்ீலிய.

தன் ிவீலகள் அீைத்ீதப௅ம் ப௃டித்துவிட்டு வட்டுக்கு

ீ வந்த
ாெயச்சந்த஺ரனும், சுற்றுப்புறம் தூய்ீேயஹக இபேப்பீதப் பஹர்த்தவன்,
ிவீலக்கு வரிவண்டியவர்கீள நஹீளக்குத்தஹிை வரச் ாசஹன்ிைஹம்..,
இன்று யஹர் ாசய்தஹர்கள்...?‟, ியஹசீைியஹிை ாசன்றஹன்.

தன் அீறக்குச் ாசன்றவன் ஏவியஹீவத் ிதை..., அங்ிக அவீளக்

கஹைஹேல் த஺ீகத்தஹன். அவல௃க்குப் பிடித்த பஹல்கைியில் இபேப்பஹிளஹ,
விழ஺கள் துழஹவ..., அங்கும் அவள் இல்லஹேல், அவன் புபேவம் சுபேங்க஺யது.

„஋ங்ிக ிபஹயிபேப்பஹள்...?‟, ியஹசீைியஹடு இறங்க஺வர, க஺ச்சனுக்குள்

இபேந்து ாவளிிய வந்தவளது ீகயில், ைம்ப்ளரில் தண்ை ீர்.

அவன் ப௃ன்ைஹல் நீ ட்ை, „஋ங்ிக இபேந்தஹய்...?‟, ிகட்க வஹாயடுத்தவன்,

ஆஶ஺கஹ ஋ல௅ந்து வபேவீதப் பஹர்த்து அப்படிிய அைக்க஺ைஹன்.

தன் அண்ைஹ அண்ைிீய ஸஹல஺ல் பஹர்த்தவள், “நீ ங்க ாரண்டுிபபேம்

ாரஸ்ட் ஋டுக்கஹேல் இங்ிக ஋ன்ை பண்றீங்க...?”, அவள் ிகள்வியில்
சுிரஶ஼ம் ஋ல௅ந்து வந்துவிட்ைஹன்.

“அண்ைஹ ிதஹட்ைத்துக்குப் ிபஹயிபேந்தஹங்க..., அண்ைி வட்ீை

ீ சுத்த஺ க஺ள ீன்
பண்ைிட்டு இபேந்தஹங்க. நஹன் ாசஹன்ிைன்..., ாரண்டுிபபேம் ிகட்கீல...”,
குீறபட்ைஹன்.

ாெயச்சந்த஺ரைது பஹர்ீவ ஏவியஹீவ துீளக்க, “இபேங்க.., நஹன் கஹபி

஋டுத்தஹிரன். வீை ிவற சூைஹ இபேக்கு..., அப்படிிய கடிச்சுிகஹங்க...”,
ிவகேஹக அடுக்கீளக்குள் த௃ீழந்தஹள்.

ஆஶ஺கஹவின் பஹர்ீவ தன் அண்ைீை ிகஹபேஹக ப௃ீறக்க, „நஹன்

பஹர்த்துக் ாகஹள்க஺ிறன்...?‟, அவல௃க்கு பஹர்ீவயஹிலிய பத஺ல்
ாகஹடுத்தஹன்.

289
சுிரிஶஹ..., க஺ச்சனுக்குள் புகுந்தவன், “அண்ைி..., நீ ங்க ஸஹல்ல
உட்கஹபேங்க, நஹன் ஋டுத்துட்டு விரன். ஋ப்ிபஹ பஹத்தஹலும் ிவீல...”,
பஹசேஹய் கடிந்தவன், அவள் ேறுப்ீபக் கண்டுாகஹள்ளிவ இல்ீல.

“ஆம்பள நீ ங்க...”, அவள் தடுக்க ப௃யல, அவள் ீகீய அல௅த்தேஹகப்

பற்ற஺ய ாெயச்சந்த஺ரன், அவீள அீழத்துச் ாசல்ல, தன் ேறுப்ீப
ீகவிட்டு அவிைஹடு ாசன்றஹள்.

ேஹீலயில் பிச்ச஺ப௅ம் வந்துவிை, அவர்கல௃க்கஹை இரவு உைீவ கட்டிக்

ாகஹடுத்துவிட்ைஹள். வழ஺யில் ிஸஹட்ைல் இபேக்கும் ஋ை அவர்கள்
ாசஹன்ைீதப௅ம் கஹத஺ல் வஹங்க஺க்ாகஹள்ளவில்ீல.

ரவியின் பஹர்ீவ அர்த்தப௃ைன் ாெயச்சந்த஺ரைில் ந஺ீலக்க, அவன்

ப௃கத்த஺ல் எபே ாபபேே஺தப௃ம் கர்வப௃ம் எபேங்ிக ஋ல௅ந்தது. க஺ளம்பும்
ப௃ன்ைர் அவீை அட௃க஺யவர், “ாெய், அவ க஺ச்சனுக்குள்ிளிய ப௃ைங்க
ிவண்டியவள் க஺ீையஹது. ஋ன்ை ாசய்யட௃ம்னு ியஹச஺...?”, உீரத்தவர்
க஺ளம்பிவிட்ைஹர்.

“அண்ைி..., உைம்ீப பஹர்த்துிகஹங்க. ஸங்..., ேறந்துட்ிைிை..., இபேங்க...”,

தன் ிஸன்ட்ிபக஺ல் இபேந்து தன் அீலிபச஺ீய ஋டுத்தவள், “அண்ைி, இது
நஹன் ாரண்டு நஹீளக்கு ப௃ன்ைஹடி வஹங்க஺ய ிபஹன். நஹன் உங்கீள
கஹண்ைஹக்ட் பண்ை கண்டிப்பஹ இது ிதீவப்படும், இந்த நம்பபேம்
புதுசுதஹன் ிசஹ..., இது உங்கக஺ட்ிைிய இபேக்கட்டும்...”, உீரத்தவள், அவள்
ீகயில் த஺ைித்தஹள்.

“஍ியஹ.., ஋ைக்ாகதுக்கு...”, அவள் த஺ைற, “இீத நீ ங்க வஹங்க஺க்கலன்ைஹ

நஹன் உங்கக஺ட்ிை ிபசிவ ேஹட்ிைன்...”, அவள் வஹர்த்ீதகீளக்
ிகட்ைவள், தன் கைவீை பரிதஹபேஹகப் பஹர்க்க, „வஹங்க஺க்ிகஹ...‟, அவன்
தீல அீசக்க, ாபற்றுக் ாகஹண்ைஹள்.

“இீத.. ஋ப்படி.. ிபசட௃ம்னு... ஋ைக்குத் ாதரியஹித...?”, அவள் தடுேஹற,

“஋ல்லஹம் கத்துக்கறது ஈஷ஺தஹன்..., அண்ைஹ ாசஹல்ல஺க் ாகஹடுப்பஹங்க
ிகட்டுங்ிகஹங்க...”, கஹரில் ஌ற஺ ாசன்றுவிட்ைஹள்.

அவர்கள் ாசல்லிவ..., கண்கள் கலங்க விீை ாகஹடுத்தஹள். “சுிரஷ்...,

வண்டிீய பஹர்த்து ஏட்டு. ிபஹய்ச் ிசர்ந்தவுைன் ஋ைக்கு ிபஹன் பண்ட௃...”,
290
கஹர் கண்ட௃க்கு ேீறப௅ம் வீரக்கும் அங்ிகிய ந஺ன்ற஺பேந்தஹள்.

அடுத்த ந஺ே஺ைம் க஺ச்சனுக்குள் அவள் தஞ்சம் புக, பத்து ந஺ே஺ைம் ஸஹல஺ல்

அேர்ந்த஺பேந்தவன், ிகஹபேஹக க஺ச்சனுக்குள் த௃ீழந்தஹன். அவன் ிகஹபேஹக
வபேவீதப் பஹர்த்தவள், ீகயில் இபேந்த பஹத்த஺ரத்ிதஹடு அவீை ாவற஺க்க,

“அப்ிபஹ.., இந்த க஺ச்சன்தஹன் உன் உலகேஹ...? இதுக்குள்ிளிய தஹன்

இபேக்கப் ிபஹற஺யஹ...?”, அவன் ிகள்வி புரிந்தும் புரியஹேல், தைிீே
ாகஹடுத்த தவிப்பில் அவீைிய ாவற஺த்த஺பேந்தஹள்.

பகுத஺ – 28.

ேறுநஹள் விடியல்..., ப௃தல்நஹள் விடிந்த அிதிபஹல் அழகஹகிவ விடிந்தது.

கூைல஺ன் ிதீவீய விை, ேைத஺ன் ிதைல் ிநற்று அத஺கேஹக இபேந்தீத
உைர்ந்து ாகஹண்ைஹள். அவீள ஆக்க஺ரே஺க்கும் ிவகத்ீத விை, அவீள
புரிந்துாகஹள்ல௃ம் ிவட்ீக இபேந்ததஹல் தன் ிதீவீய தள்ளி ீவத்தஹன்.

ப௃தல஺ரவின் கூைல் கூை, ஋ங்ிக அவீள தவிர்ப்பதஹக அவள் ஋ண்ைி

விடுவஹிளஹ ஋ன்ற கவீல இபேந்ததஹிலிய தன்ீைப௅ம் ேீ ற஺ அவீள
அீைத்தஹன். ஆைஹல் அதன் பிறகு..., அவீள விட்டு விலகுவது ஋ன்பது
அவனுக்கு ப௃டியஹத கஹரியேஹக஺ப் ிபஹைதும், அவல௃க்குள் ப௄ழ்க஺ப்
ிபஹைதும் ேறுக்க ப௃டியஹத உண்ீே.

ிநற்று இரவில் அவன் தன்ீை நஹைஹதது ஏவியின் ேைத஺ல் ச஺று

வபேத்தத்ீத அளித்தது. அவன் தன்ிேல் இபேக்கும் ிகஹபத்த஺ல்தஹன்
தன்ீைத் ாதஹைவில்ீலயஹ...? கவீல ஋ல௅ந்தஹலும், அவன் சஹதஹரைேஹக
தன்ைிைம் உீரயஹடியது ந஺ம்ேத஺ீய அளித்தது.

க஺ச்சைில் ிகஹபேஹக ிபச஺ைஹிர..., ஋ன்ை ேைந஺ீலயில் இபேக்க஺றஹிரஹ

஋ன்ற கவீலயில் தஹன் அீறக்குள் கஹலடி ஋டுத்து ீவத்தஹள். அவிைஹ
அவீள சஹதஹரைேஹக அீழத்து அபேக஺ல் இபேத்த஺க் ாகஹண்ைவன், சற்று
ிநரம் அீேத஺யஹக அேர்ந்த஺பேந்தஹன்.

அவன் ேைதுக்குள் ஋ன்ை ந஺ீைக்க஺றஹன் ஋ன்று அற஺யஹேல், சுடிதஹர்

ஶஹல஺ன் த௃ைிீய அவள் கசக்க஺க் ாகஹண்டு அேர்ந்த஺பேக்க, அவீளிய
291
ஆழேஹக பஹர்த்துக் ாகஹண்டிபேந்தவனுக்ிகஹ...., „஋ன்ை எபே ாபஹறுப்ிபஹடு
இபேக்க஺றஹள்..., ஋ன் குடும்பத்தவர்ிேல் ஋வ்வளவு அக்கீற...‟, ச஺லஹக஺த்தஹன்.

கண்டிப்பஹக ாசன்ீையில் இபேக்கும் பைக்கஹரப் ாபண்ீை தஹன்

த஺பேேைம் ாசய்த஺பேந்தஹல், இப்படி எபே புரிதீலப௅ம், பஹசத்ீதப௅ம்,
அக்கீறப௅ம் தஹன் ாபற்ற஺பேக்க ப௃டியஹது, ஋ன்ிற ிதஹன்ற஺யது. ஆைஹல்
அீத அவளிைம் ாவளிப்பீையஹக ாசஹல்லும் ஋ண்ைம் அவனுக்கு
஋ழவில்ீல.

அவன் ஋தற்கஹக இப்படி பஹர்த்துக் ாகஹண்டிபேக்க஺றஹன் ஋ன்று ாதரியஹேல்,

அவஸ்ீதயஹக ாநளிய, அவள் தவிப்ீபப் பஹர்த்தவன், குழல்விளக்ீக
அீைத்துவிட்டு, விடிவிளக்ீக ஌ற்ற஺யவன், அவீள தன்ிேல்
சஹய்த்தவஹறு படுத்துக் ாகஹண்ைஹன்.

அவள் இீேகள் ப௄டி உறக்கத்துக்குச் ாசல்ல, அந்த ிநரம்..., “அாதப்படி

இவ்வளவு நல்லவளஹ இபேக்க...?”, அவள் கஹதுக்குள் அவன் ிநற்று
ிகட்ைது..., இன்று குறுகுறுப்ீப ஌ற்படுத்த஺ இம்ச஺த்தது.

ிநற்று கஹீல ிபஹலிவ, இன்றும் குழந்ீதாயை தைக்குள் ப௄ழ்க஺

இபேந்தவீை, ச஺ீகக்குள் ீக ாகஹடுத்து வபேடியவள், ஌ிைஹ அவீை
஋ல௅ப்ப ேைே஺ன்ற஺, அவன் ச஺ீகீய ாேதுவஹக அீளந்தவஹறு அவன்
ப௃கத்ீதிய பஹர்த்துக் ாகஹண்டு இபேந்தஹள்.

அவனுக்கு இந்த ாசய்ீக பிடிக்கும் ஋ை அற஺ந்த பிறகு, தஹன் ச஻க்க஺ரம்

஋ல௅ந்து ஋ன்ை ாசய்யப் ிபஹக஺ிறஹம் ஋ன்ற ஋ண்ைம் ஋ழ, அவீை தன்
ேஹர்ிபஹடு இறுக்க஺யவள், அவன் உறக்கம் கீலயஹதவஹறு தன்
ாசய்ீகீயத் ாதஹைர்ந்தஹள்.

அவளது ப௃தல் வபேைல஺ில விழ஺த்துவிட்ைஹலும், ஋ழ ேைே஺ன்ற஺ அவள்

ாசய்ீகீய ரச஺த்தவஹறு இீே ப௄டி இபேந்தஹன். ஋வ்வளவு ிநரம்
இப்படிிய இபேந்தஹர்கிளஹ ாதரியஹது..., அவைது அீலிபச஺ இபேவீரப௅ம்
கீலக்க, ாவடுக்ாகை அவன் ச஺ீகக்குள் இபேந்து ீகீய ஋டுத்தவள்,
ிவகேஹக விலகப் ிபஹைஹள்.

஋ல௅ந்து ாசல்லப் ிபஹைவீளத் தடுத்தவன், ந஺ே஺ர்ந்து படுத்து அவீள தன்

ாநஞ்ச஺ன்ிேல் ிபஹட்டுக் ாகஹண்டு, அீலிபச஺ீய ந஺தஹைேஹக ஋டுத்து தன்

292
ிபச்ீசத் துவங்க஺ைஹன்.

“ாசஹல்லுைஹ..., இப்ிபஹதஹன் ாசன்ீை ிபஹய் ிசர்ந்தீங்களஹ...?”, குற்றம்

சஹட்டும் பஹவீையில் அவன் குரல் எல஺க்க,

“அண்ிை ீநட்ிை வந்துட்ிைஹம். ஍யஹதஹன் கஹீலயில் பண்ைிக்கலஹம்னு

ாசஹல்ல஺ட்ைஹங்க, அதஹன் ிலட்...”, ிவகேஹக ாேஹழ஺ய, “சரி..., பிறகு
ிபச஺க்கலஹம்...”, அீலிபச஺ீய ீவத்தவன்,

“ச஻க்க஺ரம் குளிச்சு ாரடியஹகு..., வயலுக்குப் ிபஹகட௃ம்...”, அவீளப௅ம்

ீகாகஹடுத்து ஋ல௅ப்பியவன், தஹனும் ஋ல௅ந்தஹன்.

“ேஹ..ேஹ..., நஹன்...”, அவள் புரியஹேல் இல௅க்க,

“எபே ாசஹல்ல஺ல் ஋ீதப௅ிே ிகக்க ேஹட்டியஹ...? பிச்ச஺ வந்துட்ைஹளஹன்னு

பஹர். அந்த ிபச்ச஺ப௃த்து ாபஹண்ைஹட்டிீய இைிிேல் இங்ிகிய வந்து
சஹப்பிட்டுக்க ாசஹல்ல஺ட்ிைன். ஋ப்பவும் புது சஹப்பஹட்ீைிய ிபஹடு, பழீச
ிபஹைஹித...”, உீரத்தவன் தன் ிவீலீயப் பஹர்க்கத் துவங்க, தஹனும்
இறங்க஺ க஻ ிழ வந்தஹள்.

அவள் கஹபி ிபஹட்டு வபேம்ாபஹல௅ித அவன் குளித்து க஺ளம்பி வர, “ஏவி..,

வயலுக்கு இன்ீைக்கு உர ப௄ட்ீை வரதஹ ாசஹல்ல஺ இபேந்தஹங்க. நஹன் அது
வந்துடுச்சஹன்னு பஹத்துட்டு விரன். அதுக்குள்ிள ஋ல்லஹம் ாரடி பண்ைிட்டு,
நீ ப௅ம் தயஹரஹ இபே..., ிசர்ந்ித வயலுக்குப் ிபஹகலஹம்...”, உீரத்தவன்
கஹபிீய எிர ப௄ச்ச஺ல் குடித்துவிட்டு, கப்ீப அவளிைம் ாகஹடுத்தவன்,
ாவளிிய வர, இரண்டு ப௄ன்று ாபண்கள் வபேவீதப் பஹர்த்தஹன்.

“வந்துட்டீங்களஹ...? எபே ந஺ே஺ஶம் இபேங்க...”, அவர்களிைம் உீரத்தவன்,

“ஏவி..., இங்ிக வஹ...”, அவள் ஋ன்ைிவஹ ஌ிதஹ ஋ன்று அடித்து பிடித்து ஏடி
வர, வஹசல் படி கஹல் இைற, தடுேஹற஺யவீள சட்ாைை தஹங்க஺யவன்,

“ம்ச்..., ாேதுவஹத்தஹன் வஹியன். நஹன் தஹிை கூப்ட்ிைன்..., ஋துக்கு

இவ்வளவு அவசரம்...”, கடிந்தவன்,

“இவங்கீள ஋ல்லஹம் நம்ே வட்டில்

ீ ிவீல ாசய்ய வரச் ாசஹல்ல஺
இபேக்ிகன். இவங்கல௃க்ாகல்லஹம் ஋ன்ை ஋ன்ை ிவீலன்னு ாசஹல்ல஺டு”,
உீரத்தவன், ாவளிிய க஺ளம்பிவிட்ைஹன்.

293
„நஹன் இவங்கல௃க்கு...‟, அவள் தடுேஹற஺யீத அவன் கபேத்த஺ல் ஋டுத்துக்
ாகஹள்ளிவ இல்ீல.

அவர்கள் ப௄வீரப௅ம் ஌ற்கைிவ அவல௃க்குத் ாதரிப௅ம், ஋ைிவ..., எபே

ந஺ே஺ைம் ஋ன்ை ாசய்யலஹம் ஋ை ியஹச஺த்தவள், “பஹேஹ..., நீ வட்ீை
ீ
ாேஹத்தப௃ம் ாபபேக்க஺ துீைச்சு விடு. கலஹ..., ாவளிிய ாேஹத்தப௃ம் சுத்தம்
பண்ட௃..., லச்சுே஺..., நீ பஹத்த஺ரம் ஋ல்லஹம் கல௅வு, அப்படிிய ிேல துைி
எளிச்சு ிபஹட்டிபேக்ிகன்...,
஋ல்லஹத்ீதப௅ம் துீவச்சுப் ிபஹடு...”, ஆல௃க்கு என்ீற உீரத்தவள்,
க஺ச்சனுக்குள் இபேந்த பிச்ச஺யிைம் விீரந்தஹள்.

“ேஹேஹ ஌ன்தஹன் இப்படி பண்றஹங்கிளஹ...? ஋ைக்கு ஋ன்ை ாதரிப௅ம்...?

஋ல்லஹத்ீதப௅ம் பஹத்துக்க பஹத்துக்கன்ைஹ...?”, புலம்பியவள், “பிச்ச஺...,
ாபஹங்கல் ாரடியஹ...? சட்ைி ியஹை, ாகஹஞ்சம் சஹம்பஹபேம் வச்சுடு..., அவக
இப்ிபஹ விரன்னு ாசஹன்ைஹக..., நஹன் சட்டுன்னு ிபஹய் க஺ளம்பி விரன்...”,
அீைத்ீதப௅ம் எபே பஹர்ீவயிட்ைவள், ீகீய கல௅விவிட்டு ாசல்லப்
ிபஹைஹள்.

“஋ன்ைத்துக்கு பஹப்பஹ சல஺ச்சுக்கற...? ஊபேக்குள்ிள தம்பிதஹன் இப்ிபஹ

ாபரிய ஆல௃..., அவபே ாபஹஞ்சஹத஺ நீ ..., ஋ல்லஹத்ீதப௅ம் இைிிேல் நீ தஹன்
பஹத்துக்கட௃ம். ஋ல்லஹத்ீதப௅ம் ப௃தல்லிய யஹபேம் படிச்சுட்டு வர
ப௃டியஹது..., ஋ல்லஹம் பழக஺க்க஺றது தஹன்.

“புபேஶனுக்கு புடிச்ச ேஹத஺ரி ேஹற஺க்கட௃ம் பஹப்பஹ..., இல்லன்ைஹ நம்ேீள

எபே ாபஹபேட்ைஹ ேத஺க்கிவ ேஹட்ைஹக. உண்ற அம்ேஹ ாசஞ்ச தப்ீப நீ ப௅ம்
ாசய்யஹித பஹப்பஹ..., ாேஹிதஹ தப்பஹ ாசஞ்சஹலும், ாபஹறவு படிச்சுக்கலஹம்.
஋ல்லஹம் ாசய் பஹப்பஹ..., நீ இந்த ஊர் பண்ீையஹரம்ேஹ..., அத ேட்டும்
ந஺ீைப்பிில வச்சுக்க...”.

“பிச்ச஺..., உைக்கு ேட்டும் ஋ப்படி இம்புட்டு விஶயம் ாதரிப௅து...?”,

ஆச்சரியேஹைவள், “சரி..., நீ ாசஹல்ற ேஹத஺ரிிய ிகட்டுக்கிறன்..., அவக வர
ப௃ன்ைஹடி க஺ளம்பிறன்..., வந்தஹ சத்தம் ிபஹைப் ிபஹறஹவ...”, க஺ச்சீை விட்டு
ாவளிியற,

“பஹப்பஹ..., இந்த ீபீய அம்ேஹ உண்ற க஺ட்ிை ாகஹடுக்கச் ாசஹன்ைஹக,

294
஋ல்லஹம் புைீவக..., ிநத்து பக்கத்து ைவுனுக்கு ிபஹயிட்டு வஹங்க஺ட்டு
வந்தஹகளஹம்..., நீ இப்படி துைி ிபஹைக் கூைஹதுன்னு ாசஹன்ைஹக...”, அவள்
ீகயில் எபே துைிப்ீபீய த஺ைிக்க, ப௃கம் பூரிக்க அீத ாபற்றுக்
ாகஹண்ைஹள்.

“ந஺சேஹவஹ பிச்ச஺..., அம்ேஹன்ைஹ அம்ேஹதஹன்...”, உற்சஹக கூவிலஹடு அீத

கட்டிக்ாகஹண்டு வந்தஹள்.
ிசீலீய கட்டிய பிறகுதஹன், தன் ேஹேஹ ஌தஹவது ாசஹல்வஹிைஹ ஋ை
ியஹச஺த்தவள், சற்று பயத்ிதஹிை க஻ ிழ இறங்க஺ வந்தஹள். அவள் க஺ச்சன்
ிவீலகீள பிச்ச஺ியஹடு ிசர்ந்து ப௃டித்தவள், அீைத்ீதப௅ம் ிைபிள்
ிேல் அடுக்க, ாெயச்சந்த஺ரன் வந்து ிசர்ந்தஹன்.

ாநஹடியில் அவள்ிேல் தல௅வியிபேந்த புைீவயில் அவன் கவைம் ாசல்ல,

அவள் தீலப௃தல் பஹதம்வீர அவன் பஹர்ீவ வபேை, „இது ஌து...?‟, அவன்
பஹர்ீவ அவளிைம் ிகள்வி ிகட்ைது.

அவன் வஹீயத் த஺றந்து ிகட்கும் ப௃ன்ிப இதயம் அத஺ர, “அம்ேஹ...,

பிச்ச஺க஺ட்ிை ாகஹஞ்சம் புைீவ...”, அவன் ப௃கம் ிகஹபத்துக்குச் ாசல்ல,
“஋ைக்கு அந்த உடுாபல்லஹம் ிபஹட்டு பழக்கே஺ல்ீல. ஊபேக்குள்ிள
ிசீலயில் ிபஹைஹதஹன் ேபேவஹத஺..., அதஹன் ஆபத்துக்கு பஹவே஺ல்லன்னு
வஹங்க஺க஺ட்ிைன். ிவண்ைஹ கஹசு ாகஹடுத்துக்கலஹம்...”, அவீை ாநபேங்க஺,
ாகஞ்சலஹக அவன் இைக்கரத்ீத பற்ற஺க் ாகஹண்ைஹள்.

இதுவீரக்கும் தன் ிகஹபத்துக்குப் பயந்து கஹத தூரம் ஏடிப் ிபஹகும்

ஆட்கீளிய பஹர்த்த஺பேந்தவனுக்கு, அவளது ாசய்ீக வியப்ீபப௅ம்,
ேக஺ழ்ச்ச஺ீயப௅ம் அளிக்க, “ம்...”, அீர ேைதஹக எத்துக் ாகஹண்ைஹன்.

“உங்கல௃க்கு ிகஹவே஺ல்ீலிய...”, அவன் ிதஹளில் சஹய்ந்துாகஹள்ள, „நீ

இப்படி இபேந்துட்டு ிகட்ைஹல்..., வர ிகஹபம் கூை ஏடிடும்...‟, ேைதுக்குள்
஋ண்ைியவன், “டிபன் ஋டுத்து ீவ...”, சேஹதஹைேஹக உீரத்தவன், சஹப்பிை
அேர்ந்தஹன்.

அவீளப௅ம் தன்ிைஹடு அேர ீவத்து உண்ை ீவத்தவன், “சரி..., ஋ைக்கு

ைவுைில் ாகஹஞ்சம் ிவீல இபேக்கு. நீ வயலுக்கு ிபஹய்..., உரம்
ிபஹடுறவங்கீள பஹத்துக்க. ேத஺ய சஹப்பஹட்ீை பிச்ச஺ீய ாசய்யச்ாசஹல்ல஺...,
வந்தவங்கள்ள யஹீரயஹவது ாகஹண்டுவரச் ாசஹல்லு.
295
“அப்படிிய நஹன் வர ிநரேஹைஹல் கூல஺ீயப௅ம் ாகஹடுத்துடு. ேஹடியில்
இபேக்க நம்ே பீ ிரஹவில் எபே சூட்ிகஸ் வச்ச஺பேக்ிகன் பஹபே, அீத
஋டுத்துக்க. அத஺ல்தஹன் பைம் இபேக்கு. சுிரஷ் இபேந்த஺பேந்தஹல் உைக்கு
ாகஹஞ்சம் உதவியஹ இபேந்த஺பேக்கும்...

“இதுவும் பரவஹயில்ீல..., அவீைப௅ம் ஋வ்வளவு நஹள் இங்ிகிய இபேக்க

ீவக்க ப௃டிப௅ம்..., ாசஹன்ைது ஋ல்லஹம் புரிஞ்சது தஹிை..., வஹ..., நஹன் ிபஹற
வழ஺யில் உன்ீை இறக்க஺ விட்டுட்டு ிபஹிறன்...”, ஋ல௅ந்து ீக கல௅வச்
ாசன்றஹன்.

„ஆத்தஹடி...‟, வஹயில் இபேந்த உைீவ வில௅ங்கக் கூை ேறந்து உீறந்து

ிபஹயிபேந்தஹள்.

“இப்ிபஹ வரப்ிபஹற஺யஹ இல்ீலயஹ...?”, அவன் ிகள்வி ஌ற்படுத்த஺ய

தஹக்கத்த஺ல் ஋ல௅ந்தவள், ீக கல௅விவிட்டு ேஹடிக்கு விீரந்து, ீககள்
நடுங்க, கஹல்கள் தடுேஹற, க஻ ீய ஋டுத்து பீ ிரஹீவத் த஺றந்து, ாபட்டி ஋ங்ிக
஋ை ிதடி ஋டுத்துாகஹண்டு, பீ ிரஹீவ பூட்டி சஹவிீய அதன் இைத்த஺ல்
ீவத்தவள், தங்கள் அீறீயப௅ம் பூட்டி சஹவிீய ஋டுத்து இடுப்பில்
ாசபேக஺க்ாகஹண்டு நைந்தஹள்.

அவள் ீகயில் இபேந்த ாபட்டிீயப் பஹர்த்தவன், “ஸஹங்..., இந்த ாபட்டிதஹன்.

பைம் பத்த஺ரம்..., எபே ஆல௃க்கு ஋வ்வளவு கூல஺ன்னு ாதரிப௅ம்ல, சரி க஺ளம்பு
ிபஹகலஹம்...”, அவன் நைக்க, அவைிைம் தன் ேறுப்ீப கூை ாவளியிைத்
தயங்க஺யவளஹக பின்ைஹல் ிபஹைஹள்.

அவீள வயல்ாவளியில் இறக்க஺யவன் எபே தீலயீசப்ிபஹடு

க஺ளம்பிவிை, உரம் ிபஹடுவீத கண்கஹைிப்பது என்றும் அவல௃க்கு
அவ்வளவு ச஺ரேேஹை விஶயேஹக இபேக்கவில்ீல. ிவீலீய சரியஹகச்
ாசய்க஺றஹர்களஹ...? யஹபேம் சும்ேஹ இபேக்கவில்ீலிய..., சரியஹை விதத்த஺ல்
அீைத்தும் நீைாபறுக஺றதஹ ஋ைப் பஹர்த்தவள், ீகயில் கைத்த
ாபட்டிியஹடு ந஺ற்க, ப௃தல் ிவீல அவீளப் பதட்ைப்படுத்த஺யது ஋ன்ைிவஹ
உண்ீே.

அவல௃க்கு இந்த ிவீல பழக்கம்தஹன்..., இதற்கு ப௃ன்ிப தங்கள் வயல஺ல்

ிவீல நைக்கும்ாபஹல௅து, ாபஹல௅து ிபஹகஹேல் ிவடிக்ீக பஹர்க்க வபேவது

296
அவளது வழக்கம்தஹன்.

அப்ாபஹல௅து அீைத்தும் அவள் தந்ீதயின் கட்டுப்பஹட்டில் இபேந்தஹலும்,

தங்கள் ப௃தலஹளியம்ேஹ ஋ன்ற விதத்த஺ல் ஆட்கள் தங்கள் ிவீலீய
வஹய்ிபச்ச஺ல்லஹேல் ாதஹைர்வஹர்கள். இன்று அித ிவீலீய..., எபே
ஆல௃ீேியஹடு ாசய்ய ிவண்டிய கட்ைஹயத்த஺ல் இபேந்தஹள்.

“அம்ேஹ..., இளந஺ ஌தஹவது குடிக்க஺யளஹ...? ஍யஹ ாகஹடுக்கச் ாசஹன்ைஹவ...”,

எபே ீக சற்று ாசயல஺ழந்த ந஺ீலயில் இபேந்த அவீைப் பஹர்த்தவள்,

“஋ிலய்..., நீ அந்த பஹண்டியம்ேஹ ேவன் தஹிை..., நீ பட்ைைத்த஺ல் இபேக்கதஹ

ாசஹன்ைஹவ..., உண்ற ிபபே ஋ன்ைில...”.

“ப௄ர்த்த஺ம்ேஹ...”, அவன் பவ்யேஹக உீரக்க,

“஋ிலய் அக்கஹன்னு ாசஹல்லுிவ..., ஋ன்ை அம்ேஹன்னுக஺ட்டு இபேக்க..., சரி

எபே இளந஺ீயக் ாகஹண்ைஹ..., ாதஹண்ீை வரல௃து...”, சற்று தூரத்த஺ல்
இபேந்த ேரத்தடியில் இபேந்த கயிற்றுக் கட்டில஺ல் ாசன்று அேர்ந்தஹள்.

இந்நீ ர் வரிவ குடித்து ப௃டித்தவள்..., ேீ ண்டும் அீைத்ீதப௅ம்

ிேற்பஹர்ீவயிை, ேத஺ய சஹப்பஹட்ீை பஹேஹ ாகஹண்டுவர, அீத
வஹங்க஺யவள், „அவுக சஹப்பிட்ைஹகளஹ இல்ீலயஹன்னு ாதரியீலிய...,
ிநரம் ிவற ாரண்டு ேைி ஆகுது...‟, அவள் ியஹசீைீயக் கீலத்தது,
பஹேஹ ாகஹண்டுவந்த கூீையில் இபேந்த அீலிபச஺.

“அம்ேஹ..., ஍யஹவஹத்தஹன் இபேக்கும்... ாசத்த ிநரத்துக்கு ப௃ன்ைஹடி

ிபசுைஹக...”, அவள் உீரக்கிவ, அவைது அக்கீறீய ஋ண்ைி
வியந்தவளஹக, அீலிபச஺க்கு ாசவிேடுத்தஹள்.

“ாசஹல்லுங்க ேஹேஹ...”, „வஹீயத் ாதஹறந்தஹில ேஹேஹதஹன்...‟,

஋ண்ைியவன், “ஆட்கள் ஋ல்லஹம் சஹப்பிை ிபஹயிட்ைஹங்களஹ...? நீ
சஹப்பிட்டியஹ...? ிவீல ஋ல்லஹம் ஋ந்த அளவில் இபேக்கு...?”.

“஋ல்லஹத்ீதப௅ம் சஹப்பிை ிபஹகச் ாசஹல்ல஺ட்ிைன் ேஹேஹ. ஋ைக்கும் பஹேஹ

சஹப்பஹடு ாகஹண்ைஹந்த஺பேக்கு..., நீ ங்க..., நீ ங்க வரீங்களஹ ேஹேஹ...?”,
வந்துவிிைன்..., அவள் குரல் ாகஞ்ச஺ற்று.

297
எபே ந஺ே஺ைம் அீேத஺யஹக இபேந்தவன்..., “சரி விரன்..., எபே அீரேைி
ிநரத்த஺ல் அங்ிக இபேப்ிபன். ாரண்டுிபபேக்கு சஹப்பஹடு பத்துேஹ ஋ன்ை...?”,
அவளிைம் வம்பில௅க்க,

“அாதல்லஹம் ாரண்டுிபபேக்கு வபேம். பிச்ச஺ ந஺ீறயத்தஹன் ீவக்கும்..., நீ ங்க

வஹங்க...”, அீலிபச஺ீய ீவத்துவிட்ைஹள்.

“பஹேஹ..., நீ ிபஹ.., ேஹேஹ வரஹகளஹம்..., நஹங்க ிசந்ித சஹப்பிட்டுட்டு

கூீைீயக் ாகஹண்ைஹிறன்...”, அவள் ாசல்லிவ, அவனுக்கஹக
கஹத்த஺பேந்தஹள்.

அவன் வந்துிசர ப௄ன்றுேைி ஆை பிறகும் அவன் வந்தபிறகு, இபேவபேம்

ிசர்ந்ித உண்ை அேர்ந்தஹர்கள். “அை..., பிச்ச஺, ிகஹழ஺க் ாகஹழம்பு
வச்ச஺பேக்கு...”, ஆச்சரியேஹைவன்..., உைீவ பேச஺த்து உண்ைஹன்.

ஏவியஹவுக்கு அந்த குழம்ீப வஹயில் ீவத்த உைிை.., அது யஹரின்

ீகேைம் ஋ன்பது புரிய..., „அம்ேஹ வச்ச ாகஹழம்பு...‟, அவள் வஹய் தன்ீை
ேீ ற஺ ப௃ட௃ப௃ட௃க்க, “஋ன்ை ாசஹன்ை...?”, அடுத்த ந஺ே஺ைம் அீத க஻ ிழ
விச஺ற஺யடித்தஹன்.

அவன் ாசய்ீகயில் அவள் விக்க஺த்துப் பஹர்க்க, “஋ன்ை..., ஋ைக்கும்

சஹப்பஹட்டில் விஶம் வச்சு ாகஹல்லலஹம்னு ப௃டிவு பண்ைிட்ைஹைஹ...?
அதுக்கு நீ ப௅ம் உைந்ீதயஹ...?”, வஹர்த்ீதகள் விஶேஹக ாவளிவர,
ாநஹறுங்க஺ப் ிபஹைஹள்.

“஋ன்ை ேஹேஹ ாசஹல்லுத஺ய.., உங்கீள..., நஹன்...”, கண்கள் சட்ாைை

கண்ை ீீர வடிக்க, „஋ன்ை வஹர்த்ீத ாசஹல்ல஺ட்ைஹர்...‟, அவளஹல் அீத
ந஺ீைத்துப் பஹர்க்க கூை ப௃டியவில்ீல. அவள் ீக தன் ாநஞ்சுக்குள்
இபேந்த தஹல஺ீய பற்ற஺க் ாகஹண்ைது.

“இந்த ிெச஺ அவ்வளவு ச஻க்க஺ரத்த஺ல் ஌ேஹற ேஹட்ைஹன்..”, ீகீய அபேக஺ல்

ஏடிய வஹய்க்கஹல஺ல் அலம்பியவன், விபேட்ாைை ஋ல௅ந்து ிவீல நைக்கும்
இைத்துக்குச் ாசன்று ந஺ன்றுாகஹண்ைஹன்.

சற்று தூரத்த஺ல் இீதப் பஹர்த்த பஹேஹவின் கண்கள் கலங்க, தஹன் இபேந்த

இைத்த஺ல் இபேந்து ஋ல௅ந்து வந்தஹள். அவர்கள் ிபச஺யது ஋ன்ைாவன்று
ாதரியவில்ீல ஋ன்றஹலும், அவன் ாசய்ீக உைர்த்த஺யித பஹேஹவுக்குப்
298
ிபஹதுிே.

தயக்கேஹக ஏவியஹீவ அட௃க஺யவள்..., “அம்ேஹடி...”, அவள் அீழக்கிவ,

சட்ாைை தன் கண்ை ீீர துீைத்தவள்,
“சஹப்பஹடு ாரஹம்ப கஹரம்..., அதஹன் ேஹேஹவுக்கு பிடிக்கீல..., நீ ங்க
஋டுத்துட்டு ிபஹங்க...”, தன்ீை கட்டுப்படுத்த஺யவள், அவள் ீககளில்
கூீைீயக் ாகஹடுத்தஹள்.

அவள் ாசல்லிவ..., „அப்படின்ைஹ..., ேஹேஹ இன்னும் ஋ன்ீைய

நம்பீலயஹ...? இப்பவும் ஋ன்ீைய ாபஹன்னுிவஹை ேகளஹத்தஹன்
பஹக்குதஹ...? ாபஹண்ைஹட்டியஹ இல்ீலயஹ...?‟, ந஺ீைிவ அவீள கூறு
ிபஹட்ைது.

„஋ண்ற வஹழ்க்ீகிய அவுகதஹன். அவுக உசுீர நஹன் ஋டுக்கதஹ...?

புரிஞ்சுதஹன் ிபசுதஹகளஹ...?‟, அந்த வஹர்த்ீதகீள அவளஹல் ெீரைிக்கிவ
ப௃டியவில்ீல.

ாபஹன்னுவின் ேகளஹக இபேந்தாபஹல௅ித அவனுக்கு எபே ஆபத்து ஋ன்ற

ாபஹல௅து தஹன் ஏிைஹடிப் ிபஹயிபேக்க..., இன்று ஋ன்ிைஹடு எிர உயிரஹகக்
கலந்த அவீரப் பிரிய, பிரிக்க நஹன் ந஺ீைப்ிபைஹ...?

„஋ன்ீைக்குிே ேஹேஹ ஋ன்ீை நம்ப ேஹட்ைஹங்களஹ...? அந்த பஹக்க஺யம்

஋ைக்கு க஺ீைக்கிவ க஺ீைக்கஹதஹ...?‟, ிவதீையில் ீநந்தது அவள் ேைம்.
சற்று தூரத்த஺ல் ந஺ன்ற ாெயச்சந்த஺ரனும் தன்ீைிய ாநஹந்துாகஹண்ைஹன்.

அவீளக் கஹயப்படுத்த஺விைக் கூைஹது ஋ை தஹன் விபேம்பிைஹலும்,

தன்ீைப௅ம் ேீ ற஺ வஹர்த்ீதகள் வந்து வில௅வீத தடுக்க ப௃டியஹேல்
ிபஹிைஹிே ஋ை ேைம் வபேந்த஺ைஹன்.

ஆைஹலும்.., அவளிைம் ாசன்று ேன்ைிப்பு ிவண்ை அவைது ஆண் ஋ன்ற

ஈிகஹ இைம் ாகஹடுக்கவில்ீல. எபே ந஺ே஺ைம் அீசயஹேல் ந஺ன்று
ச஺ந்த஺த்தவன், அடுத்த ந஺ே஺ைம் அவள் அபேக஺ல் ாநபேங்க஺ைஹன்.

“இிதஹ பஹர்..., ஋ன்ைஹல் பழீச ஋ல்லஹம் அவ்வளவு ஈச஺யஹ ேறக்க

ப௃டியீல...”, தன்ீை புரிய ீவக்க ப௃யன்றஹன்.

“பரவஹயில்ல ேஹேஹ..., ஋ைக்குப் புரிப௅து. அம்ேஹவுக்கு..., ேபேேவனுக்கு தன்

299
ீகயஹல ஆக்க஺ப் ிபஹைட௃ம்னு ஆச..., அதஹன்..., நஹன் இைிிேல் சூதஹைேஹ
நைந்துக்க஺டுிதன். அம்ேஹக஺ட்ிை இந்த ிவீலிய ிவண்ைஹம்னு கண்டிச்சு
ாசஹல்ல஺ப் ிபஹடுிதன்...”, கண்ைில் ந஺ீறந்த கண்ை ீிரஹடு அவள் உீரக்க,
அவனுக்குள் இபேந்த ஈிகஹ சற்று கீரந்ித ிபஹைது.

“சரி வஹ..., பச஺யஹ இபேப்ப..., வட்டுக்குப்

ீ ிபஹய் சஹப்பிட்டு வரலஹம்...”, அவள்
ீக பிடித்து ஋ல௅ப்ப, „஋ன்ீைய ஋ப்படி ேஹேஹ நீ அப்படி ந஺ீைக்கலஹம்...‟,
அவள் ேைம் ஊீேயஹய் அல௅தது.

அவன் எபே வஹர்த்ீத நீ இப்படி ாசய்ய ேஹட்ைஹய் ஋ன்று ேைம் விட்டு

ாசஹல்ல஺யிபேந்தஹல் ந஺ம்ேத஺யீைந்து இபேப்பஹிளஹ...? அந்த ிநரம் அவள்
ேைம் ாவகுவஹய் கஹயப்பட்ைது ஋ன்ைிவஹ உண்ீே. வட்டுக்குிபஹய்
ீ
சஹப்பிட்டு வந்த பிறகு, அவள் உீழப்பஹளிகல௃க்கு கூல஺ ாகஹடுக்ீகயில்,
அவல௃க்கு பக்கபலேஹக இபேந்து அவன் உதவ, அவன் அக்கீறயில் பீழய
கஹயம் அே஺ழ்ந்து ிபஹைதும் உண்ீே.

அே஺ழ்ந்து ிபஹைீவ, அழ஺ந்து ிபஹகுேஹ ஋ன்ை...?

பகுத஺ – 29.

பரபரப்பஹக இயங்க஺க் ாகஹண்டிபேந்தஹள் ஆஶ஺கஹ. அவல௃க்கு இீையஹக

விேலஹவும் அங்ிக ிவீல ாசய்ய, சுிரிஶஹ ந஺ற்க கூை ிநரே஺ன்ற஺
சுழன்று ாகஹண்டிபேந்தஹன்.

அீைவீரப௅ம் விழ஺ விரிய வியப்பஹய் பஹர்த்தஹள் ஏவியஹ. இன்னும்

இரண்டுேைி ிநரங்களில் ேண்ைபத்துக்குக் க஺ளம்பிவண்டும். ாவளிிய
அழகு ந஺ீலயத்த஺ல் இபேந்து அவல௃க்கு அலங்கஹரம் ாசய்ய இபேவர் வந்து
கஹத்த஺பேப்பதஹக விேலஹ உீரக்க ாேளைேஹக ிகட்டுக் ாகஹண்ைஹள்.

ிநற்று கஹீல அவர்கள் வந்தது ப௃தல், விேலஹீவ இங்ிக பஹர்க்க஺றஹள்.

஌ிதஹ எபே ிவீலீய ாசய்துாகஹண்டு, அவல௃ம் சுழல்வது புரிந்தது.
விேலஹீவ அங்ிக ஋த஺ர்பஹர்த்துதஹன் இபேந்தஹள் ஋ன்றஹலும், இவ்வளவு
உரிீேயஹக அவள் அங்ிக வலம்வபேவீத பஹர்க்ீகயில் எபே பக்கம்
ாபஹறஹீேப௅ம், எபே பக்கம் ச஺று ந஺ம்ேத஺ப௅ம் ஋ல௅ந்தது ஋ன்ைிவஹ உண்ீே.

300
எபே வீகயில் பஹர்த்தஹல் அவள் தன்ீைவிை எபே வயது ாபரியவள்
஋ன்பதும், தைக்கு அக்கஹ ஋ன்பதும் ேைதுக்குள் ஏை, எபே ச஺று ாசஹந்தப௃ம்,
அித ிநரம்..., ஋ன் அம்ேஹவின் ந஺ம்ேத஺ குீலய இவல௃ம் எபே கஹரைம்
தஹிை ஋ன்ற ஋ண்ைப௃ம் ஋ல௅ந்து அவீள அீலக்கழ஺த்தது.

ஆைஹல் அவல௃க்கு அப்படி ஋ந்தவிதேஹை தயக்கப௃ம் இபேந்ததஹகத்

ாதரியவில்ீல. “உங்கல௃க்கு ஌தஹவது ிவட௃ேஹ...? ச஺ல்லுன்னு கூல்டிரிங்
குடிக்கறீங்களஹ...? ஌தஹவது ிவட௃ம்ைஹ ாசஹல்லுங்க...?”, ிபச்ச஺ல் ேரியஹீத
கலந்து, ே஺கவும் சஹதஹரைேஹக அவள் விைவ, அவல௃க்கு ஋ன்ை பத஺ல்
ாசஹல்வது ஋ைத் ாதரியஹேல் ஏவியஹதஹன் தடுேஹற஺ப் ிபஹைஹள்.

அவள் ாகஹடுக்கும் ேரியஹீத கண்டிப்பஹக ாெயச்சந்த஺ரனுக்கஹைது ஋ன்பது

புரியஹேல் இபேக்கும் அளவு அவள் என்றும் குழந்ீத க஺ீையஹித.

இது ஋ன் ிவீல..., ஋ைக்கு ாகஹடுக்கப்பட்ை கைீேீயச் ாசய்க஺ிறன்...,

அவளிைம் எபே கைீே உைர்வு ிேிலஹங்க஺ இபேந்தீதப௅ம் புரிந்து
ாகஹண்ைஹள்.

ஏவியஹ ஋துவும் ிவண்ைஹம் ஋ன்று ாசஹன்ைஹலும்..., அவளது அீறக்ிக

ிவீள தவறஹேல் அீைத்தும் வந்து ிசர்ந்தது. “துைி ஌தஹவது துீவக்க
இபேக்கஹன்னு ிகட்ைஹங்க...”, அவள் வந்து ந஺ன்றாபஹல௅து, அவள் தைக்கு
பைிவிீை ாசய்வீத அவ்வளவு ஋தஹர்த்தேஹக ஋டுத்துக் ாகஹள்ள
அவளஹல் ப௃டியவில்ீல.

“இீதாயல்லஹம் நீ ியன் ாசய்யற...? யஹர்க஺ட்ிை ாகஹடுக்கட௃ம்னு ாசஹல்லு,

நஹிை ிபஹட்டுக்கிறன்...”, எட்ைஹத தன்ீேயில் அவள் உீரக்க, “஌ன்...,
உங்கல௃க்கு ிவீல ாசய்யக்கூை ஋ைக்கு தகுத஺ இல்லன்னு
ந஺ீைக்கற஺யஹ...?”, எபேவித வல஺ியஹடு அவள் குரல் ாவளிவர, ேைம்
நடுங்க஺ப் ிபஹைஹள்.

“஍ியஹ..., நஹன் ஋ங்கை அப்படிச் ாசஹன்ிைன்...”, பதற஺யவள், தங்கள்

இபேவரின் துைிீயப௅ம் ஋டுத்துக் ாகஹடுக்க, சட்ாைை அங்க஺பேந்து விலக஺ச்
ாசன்றஹள்.

க஺ச்சைின் எபே ப௄ீலயில் இயலஹீேயஹல் அவள் குலுங்க..., அவள்

ிதஹீள அல௅த்த஺யது எபே கரம். சட்ாைை தன் விழ஺ நீ ீர சுண்டியவள்,

301
“எண்ட௃ம் இல்லங்க..., கண்ைில் தூச஺ அவ்வளவுதஹன்...”, ிசஹீபயஹக
ச஺ரித்தஹள் சுிரஶ஺ைம்.

“ம்ச்..., இப்ிபஹ ஋துக்கு ாபஹய் ாசஹல்ற...? நஹன்தஹன் ஌ற்கைிவ

ாசஹன்ிைிை..., உைக்கு இந்த ிவீலாயல்லஹம் சரிவரஹது வர
ிவண்ைஹம்னு. ிகக்கஹேல் வந்துட்டு...”, அவீள கடிந்துாகஹண்ைஹன்.

“஋ன்ைங்க இப்படி ாசஹல்றீங்க...? ஋ைக்கு எபே ப௃கவரிப௅ம்,

஋த஺ர்கஹலத்ீதப௅ம் ாகஹடுத்த அவிரஹை த஺பேேை வரிவற்பு, இதுக்கு நஹன்
ாசய்யலன்ைஹ ஋ப்படி...? விடுங்க..., ஌ிதஹ ந஺ீைப்பு..., சரி நீ ங்க ிபஹய்
ிவீலீயப் பஹபேங்க..., அங்ிக ேண்ைபத்த஺ல் ஋ல்லஹம் ாரடியஹ...? நஹங்க
஋ப்ிபஹ ஏவியஹீவ அீழச்சுட்டு வரட௃ம்...”, ாநஹடியில் தன்ீை ிதற்ற஺க்
ாகஹண்ைஹள்.

சுிரஶ஼க்குத் ாதரியஹததஹ..., இபே ாபண்கல௃ம் எிர தகப்பைின் வஹரிசு,

ஆைஹல்..., எபேத்த஺ ேகஹரஹைியஹகவும், ேற்றவள் ிவீலக்கஹரியஹகவும்
இபேந்தஹல்..., அவள் ேைம் ஋ன்ை பஹடுபடும் ஋ன்பது அவன் அற஺யஹததஹ...?
எபே ாபண்ைின் ாசய்ீக.., தீலப௃ீற தஹண்டிப௅ம் ாதஹைபேம் துயரம்...,

உரிீேயஹகச் ாசய்வது ஋ன்பது ிவறு..., ாசய்ய ிவண்ைய ந஺ீலயில்

இபேப்பது ஋ன்பது ிவறஹயிற்ிற. அவள்ிேல் இரக்கம் சுரந்தது.

“஋ைக்கு நீ தஹன் உலகம் விேல்..., உைக்கு புரிப௅து தஹிை...”, அவீள

ிதஹிளஹடு அீைத்துக் ாகஹள்ள, “஍ லவ் பெ சுிரஷ்...”, அவன் ீகீய எபே
ாநஹடி ிகஹர்த்தவள், அவன் ிதஹளில் சஹய்ந்து ாகஹண்ைஹள்.

எபே ந஺ே஺ைம் அீைத்ீதப௅ம் ேறந்தவர்கள், அங்ிக எல஺த்த குரல஺ல்

கீலந்து, “சரி..., நஹன் க஺ளம்பிறன்..., இந்த ிவீலாயல்லஹம் விட்டுட்டு, நீ
ஸஹஸ்ைல் க஺ளம்பு...”, அவன் அக்கீறயஹக உீரக்க,

“நஹன் பஹத்துக்கிறன்..., நீ ங்க ிபஹயிட்டு வஹங்க..”, இபேவபேம் அவர்கள்

பஹீதயில் ாசல்ல, அவர்கீள எபே ந஺ே஺ைம் கவைித்த ாெயச்சந்த஺ரைது
ப௃கத்த஺ல் தீவிர ச஺ந்தீை ாதரிந்தது.

அித ிநரம்..., சற்று பரபரப்பஹக வந்த ரவி, “சுிரஷ்..., எபே ந஺ே஺ஶம் இங்ிக
வஹ. ாதபேப௃க்க஺ல் எபே பஸ் வந்து ந஺க்க஺து...., அீத அப்படிிய நம்ே
கஹிலஜ்க்கு கூட்டி ிபஹ. வந்த஺பேக்கவங்கீள அங்ிகிய குளிச்சு க஺ளம்பச்
302
ாசஹல்ல஺ட்டு..., எபே ஌ல௅ ேைிக்கஹ நம்ே ேண்ைபத்துக்கு கூட்டி வஹ...,
புரிப௅தஹ...?”, அவர் உீரக்கிவ, ிவகேஹகத் தீல அீசத்தவன்
க஺ளம்பிைஹன்.

“யஹர்ப்பஹ வரஹங்க...”, ாெயச்சந்த஺ரன் விைவியவஹறு அபேக஺ல் வர,

“அது..., ாசஹந்தக்கஹரங்க..., ாதரிஞ்சவங்க..., இல்ல...., ப்ரண்ட்ஸ்...”, சற்று

தடுேஹற஺ப் ிபஹைஹர்.
புபேவம் ாநரிய அவீரப் பஹர்த்தவன், “ஏிக..., ரிலஹக்ஸ்...”, தஹீைீயத்
தைவியவன், ஆஶ஺கஹவின் அீறக் கதீவ ிவகேஹக இடித்தஹன்.

“யஹரது...? இது ாபஹண்ிைஹை பைம்..., ஌தஹவது ிவட௃ம்ன்ைஹ அங்ிக

இபேக்கவங்க க஺ட்ிை ிகல௃ங்க...”, அழகுந஺ீலயப் ாபண் குரல் ாகஹடுக்க,

“அவங்கன்னு ந஺ீைக்ிகன்...”, ஏவியஹவின் குரல் ிசர்ந்ித எல஺க்க, அவிள

விீரவஹக வபேம் ஏீச ிகட்ைது.

„இந்த அளவுக்கஹ ஋ன்ீை உைர்க஺றஹள்..?‟, எபே ாநஹடி அவன் ாநக஺ழ,

சட்ாைை கதீவத் த஺றந்தவள், “ாசஹல்லுங்க ேஹேஹ...”, பதட்ைேஹைஹள்.

எபே ந஺ே஺ைம், அழகு ந஺ீலய ாபண்களின் உதவியஹல் எளிர்ந்த அவள்

ப௃கத்ீத ஆர்வேஹக அளவிட்ைவன், தன்ீை கட்டுப்படுத்த஺க் ாகஹண்டு,
“ஊர்ல இபேந்து யஹரஹவது வரஹங்களஹ...? உைக்குத் ாதரிப௅ேஹ...?”, அவன்
கண்களில் ாதரிந்த ஆர்வத்த஺ல் ே஺தந்த அவள் ேைம், ிகஹபத்த஺ல் அவன்
ாபஹரிய, ச஺றாகஹடிந்த பறீவயஹக பைபைத்தது.

“அப்படியஹ ேஹேஹ..?”, அவன் ிபச்ீச ப௃ல௅தஹக ிகட்கும் ப௃ன்ைர்

குஶ஺யஹைவள், அவன் பின்பஹத஺ வஹர்த்ீதகீளக் ிகட்டு வஹடிப் ிபஹைஹள்.

அவள் வஹடிய ப௃கம் ஋ீத உைர்த்த஺யிதஹ..., “சரி ிபஹ...”, அவன் த஺பேம்பச்

ாசல்ல, ப௃கம் வஹை அீறக்குள் த௃ீழந்தஹள் ஏவியஹ. இதுவீர இபேந்த
உற்சஹகம் வடிந்ததுிபஹல் இபேந்தது. அீேத஺யஹக அவர்கள் ீககளில்
தன்ீை எப்பீைத்தவளது ப௃கம் ாதளியிவ இல்ீல.

„இவ ஋ன்ை ஋துவுிே ாதரியஹத ேஹத஺ரி ிபசுறஹ...?‟, அவன் ியஹசீைீய

கீலத்தது ரவியின் குரல்.

303
“ாெய்..., நீ இன்னும் க஺ளம்பஹேல் ஋ன்ை ாசய்யிற...? ிபஹ.., ிபஹய் ப௃தல்ல
க஺ளம்புற ிவீலீயப் பஹர்...”, அவீை விரட்ை, அவன் அீறக்குள்
த௃ீழந்து, பஹத்பைே஺ல் நீர் வில௅ம் சத்தம் ிகட்ை பிறகு அவசரேஹக தன்
அீலிபச஺ீய ஋டுத்தவர், “நீ ங்க இப்ிபஹ வஹங்க...”, யஹபேக்ிகஹ அீழப்பு
விடுத்தஹர்.

அடுத்த பத்தஹவது ந஺ே஺ைம் அவன் அீழத்த ஆள் அங்ிக பிரசன்ைேஹக,

அவீர அங்ிக பஹர்த்த ஆஶ஺கஹ..., “அத்த..., வஹங்க..., ஋ப்ிபஹிவஹ, உங்கீள
஋த஺ர்பஹர்த்ிதன்..., இப்பத்தஹன் நீ ங்க வரீங்களஹ..., அண்ைி இங்ிக
இபேக்கஹங்க..., நீ ங்க அண்ைிக஺ட்ிை ிபஹங்க.., நஹன் குடிக்க ஌தஹவது
஋டுத்துட்டு விரன்...”, க஺ச்சன் பக்கம் நகர்ந்தஹள்.

கதீவத் தட்டிவிட்டு உள்ிள வந்த தஹீயப் பஹர்த்த ஏவியஹ எபே ந஺ே஺ைம்

தன் கண்கீளிய நம்ப ப௃டியஹேல் த஺ீகத்தஹள். “அம்ேஹ...”, தஹீயப்
பிரிந்த கன்றஹக ஏடி வந்து தஹீய இறுக அீைத்துக் ாகஹண்ைஹள்.

“அம்ேஹடி...”, அவள் கன்ைம் தைவி, ாநற்ற஺யில் ஈரேஹக ப௃த்தே஺ட்டு, இறுக

அீைத்தவபேக்குள் கண்ை ீர் தைம். அல௅ம் ிநரம் இதுவல்ல ஋ன்பது புரிய,
தஹன் ாகஹண்டுவந்த ீபயில் இபேந்த நீகப் ாபட்டிகீள ஋டுத்தவர்,
அீைத்ீதப௅ம் அவல௃க்குப் பூட்டிைஹர்.

“஍ியஹ அம்ேஹ..., ஋துக்கு இம்புட்டு...?”, அவள் தடுக்க, “஋ண்ற ாபஹண்ட௃க்கு

ாசய்யஹேல்..., ிவற யஹபேக்கு ாசய்யப் ிபஹறஹைஹம்...?”, அவள் தடுத்தும்
ிகளஹேல் அீைத்ீதப௅ம் ிபஹட்டுவிட்ிை அைங்க஺ைஹர்.

இப்ாபஹல௅து அவீளப் பஹர்த்தஹல்..., எபே தங்க விக்ரகம் ேஹத஺ரிிய

ாெஹல஺த்தஹள். இடுப்பு எட்டியஹைம், ீகக்கு கஹப்பு..., ிேல் ீகயில்
அலங்கஹர கஹப்பு..., ாநற்ற஺க்கு சுட்டி..., கஹதுக்கு ேஹட்ைல்..., கஹலுக்கு
தங்கத்த஺ல் ாகஹலுசு வீரக்கும் ிபஹட்டிபேந்தஹள்.

கல௅த்த஺ல் ிபஹட்டிபேந்த ீவர ேஹீலப௅ம், அட்டிீகப௅ம் ாெஹல஺க்க,

பஹர்ப்பவீர எபே ந஺ே஺ைம் ந஺ச்சயம் வஹய் பிளக்க ீவக்கும் அவள் ிதஹற்றம்.

இவ்வளவு ிநரம் அவர்கீள ிவடிக்ீக பஹர்த்த அலங்கஹரப் ாபண்கள்

கண்களில் ாபஹறஹீேப௅ம், ிகல஺ப௅ம் எபேங்ிக இீழியஹடியது. அீறக்குள்

304
ச஺ன்ைத்தஹயிக்கு கஹபிப௅ம், ஸ்ைஹக்சுேஹக உள்ிள வந்த ஆஶ஺கஹிவ வஹய்
பிளந்தஹள்.

“அண்ைி..., ஋ன்ை இது...?”, ஆச்சரியம் விலகஹேல் அவள் ிகட்க,

“அம்ேஹதஹன் ிபஹட்டு விட்ைஹக...”, ாவட்கப௃ம், சங்கைப௃ம், சந்ிதஹஶப௃ேஹக

அவள் தஹீய ீக கஹட்ை, ாபஹங்க஺ய ச஺ரிப்ீப வஹய்க்குள் அைக்க஺ைஹள்.

“அத்த..., உங்க ாபஹண்ட௃க்கு நீ ங்க ாசய்ய ிவண்டியதுதஹன் அதுக்குன்னு

இப்படியஹ...? இங்ிக நைப்பது ரிஶப்ஶன்..., அதுக்குத் தக்க ிபஹட்ைஹல் தஹன்
நல்லஹ இபேக்கும்...”, அவரிைம் உீரத்தவள்,

“நீ ங்க ஋துக்கு இப்படி ந஺ன்னுட்டு இபேக்க஻ ங்க...? அந்த ீவர ாசட்,
எட்டியஹைம், கஹப்ாபல்லஹம் அப்படிிய இபேக்கட்டும்..., ேீ த஺ ஋து அவங்க
ிேக்கப்க்கு ாபஹபேத்தேஹ இபேக்கும்னு பஹர்த்து ிபஹட்டுட்டு, ேீ த஺ீய
கழட்டுங்க...”, எதுங்க஺ ந஺ன்ற ாபண்களிைம் சஹை,

“நஹங்க ாசஹல்ல வந்ிதஹம்..., அவங்க கவைிக்கிவ இல்ீல...”, அவர்கள்

ிபச்சும் ாசய்ீகப௅ம் பஹர்த்தவர்கள், „பட்டிக்கஹடு ேஹத஺ரி...‟, அவர்கள் ப௃கம்
உள்ளத்த஺ன் ஋ண்ைத்ீத பிரத஺பல஺க்க,

“உங்க ிவீல ஋ன்ைிவஹ அீதப் பஹபேங்க...”, ஆஶ஺கஹ குரல் உயர்த்திவ,

அடுத்த பத்து ந஺ே஺ைங்களில் ீவரத்த஺ல் ிதவீதாயை ாெஹல஺த்தஹள்
ஏவியஹ.

“அம்புட்ீைப௅ம் உபேவிட்டியிள..., இந்த ாகஹத்து ாசயிீையஹவது ிபஹட்டு

விடுங்க...”, ச஺ன்ைத்தஹயி ஆற்றஹீேயில் புலம்ப, “அத்த..., இதுிவ ிபஹதும்,
நீ ங்கிள பஹபேங்க...”, அவீர சற்று பின்னுக்கு ந஺றுத்த஺ கஹட்ை,
ச஺ன்ைத்தஹயின் ப௃கம் த஺பேப்த஺ீய ாவளிப்படுத்த஺யது.

அவர் அேர்ந்து கஹபி அபேந்த, ே஺ச்ச நீககீள அங்க஺பேந்த பீ ிரஹவில்

பத்த஺ரப்படுத்த஺யவள், க஻ ீய ஏவியஹவிைம் ாகஹடுக்க, “உங்கக஺ட்ிைிய
இபேக்கட்டும்...”, அவள் உீரக்க, தயங்க஺ைஹலும் தஹிை ீவத்துக்
ாகஹண்ைஹள்.

அவல௃ம் அலங்கஹர ாபண்கள் உதவிியஹடு தயஹரஹக, எற்ீற ீவர

ாசயின், ீவர ிதஹடு, வீளயல் ஋ை ஋ளிீேயஹை அலங்கஹரத்த஺ல்
அவல௃ம் ே஺ன்ை, “அம்சேஹ இபேக்கத்தஹ...”, ச஺ன்ைத்தஹயின் பஹரஹட்டில், அவள்
கன்ைங்கள் ேலர்ந்தது.

305
அித ிநரம்..., “஋ன்ைம்ேஹ தயஹரஹ...?”, ரவியின் குரல் ாவளிிய எல஺க்க,
“அம்ேஹடி..., நீ ங்க ாேஹிதஹ ிபஹங்க..., நஹன் ாசத்த பின்ைஹடி விரன்...”,
ந஺ீலீேீய உைர்ந்து அவிர உீரக்க, ஋ன்ை ாசய்யப்ிபஹக஺ிறஹம் ஋ன்ற
கவீல ஆஶ஺கஹீவ விட்டு அகல, ந஺ம்ேத஺யஹக ஏவியஹீவ
அீழத்துக்ாகஹண்டு க஺ளம்பிைஹள்.

தஹயின் கஹல஺ல் வில௅ந்து அவள் பைிய..., “ேகரஹச஺யஹ இபே கண்ட௃...,

ிபஹயிட்டு வஹ...”, அவள் ாநற்ற஺யில் ப௃த்தே஺ட்டு அனுப்பிைஹர்.

ாவளிிய அைர் நீ ல ந஺ற ிகஹட் சூட்டில் கம்பீ ரேஹக ாெயச்சந்த஺ரன் ந஺ற்க,

அவன் ஆண்ீேயிலும் கம்பீ ரத்த஺லும் எபே ாநஹடி ேயங்க஺த்தஹன் ிபஹைஹள்.
அவனும் அவல௃க்குக் குீறயஹத ேயக்கத்த஺ல்தஹன் இபேந்தஹன். அவள்
ிேைிீயத் தல௅வியிபேந்த கற்கள் பத஺த்த டிீசைர் புைீவப௅ம், ைஹலடிக்கும்
நீகப௅ம், எளிர்ந்த அவள் ப௃கப௃ம்..., அவைஹல் விழ஺ீய அவளிைே஺பேந்து
த஺பேப்பிவ ப௃டியவில்ீல.

“க஺ளம்பலஹேஹப்பஹ...”, ரவி அவர்கீளக் கீலக்க..., இபேவபேம் தங்கீள

ேீ ட்டுக் ாகஹண்ைஹர்கள். கஹபேக்குள் ஌ற஺யவன், அவள் கரத்ீத அல௅ந்த
பற்ற஺க் ாகஹண்ைஹன். எபே வஹரத்துக்குப் பிறகு அவன் கண்களில் ாதரிந்த
உைர்வுகள் அவல௃க்குச் ாசஹன்ை ிசத஺..., கன்ைங்களில் ிரஹெஹக்கீள
பூக்க ீவத்தது.

ேண்ைபம் ாசல்ல ஆை பத஺ீைந்து ந஺ே஺ைங்களில்..., அவள் விரல்கள் அவன்

ீககல௃க்குள் ஆயிரம் கவிகள் படித்தை. அப்படிிய அவன் ாநஞ்சுக்குள்
புகுந்துாகஹள்ள ிவண்டும் ஋ன்ற ிவகத்ீத..., இபேக்கும் சூழல் கஹரைேஹக
அைக்க஺யவள், பைபைத்த ேைீத அைக்கும் வழ஺ ாதரியஹேல் த஺ண்ைஹடிப்
ிபஹைஹள்.

கஹர் ந஺ன்று அீைவபேம் இறங்க, தன்ீைக் கட்டுப்படுத்த ப௃டியஹேல்,

ாநஹடியில் அவள் கன்ைம் தஹங்க஺, இதழ஺ல் தன் ப௃த்த஺ீரீய பத஺த்து
விலக஺யவன், சட்ாைை கஹரில் இபேந்து இறங்க஺ ந஺ன்றஹன். அவன் ாசய்த
ேஹயங்களின் கைப௃ம், ப௃த்தத்த஺ன் தக஺ப்பும் தஹளஹேல் ாசயல஺ழந்து
அேர்ந்தது ஋ன்ைிவஹ அவள் ேட்டும்தஹன்.

“அண்ைி..., வஹங்க..., ேண்ைபம் வந்துடுச்சு....”, ஆஶ஺கஹ குரல் ாகஹடுக்க,

ப௃யன்று தன்ீை ச஻ர்படுத்த஺, ஆழ ப௄ச்சுவிட்டு, ிவகேஹக இறங்க஺ைஹள்.

அவன் ப௃கம் பஹர்க்கிவ ாவட்கம் தடுக்க, அவிைஹடு இீைந்து நைக்கிவ

கஹல்கள் பின்ைியது. இரண்டு ிகேரஹக்கள் எளி ாவள்ளத்ீத பஹய்ச்ச,
சட்ாைை அவன் ப௃துக஺ன் பின்ைஹல் எடுங்க஺ைஹள்.

ாெயச்சந்த஺ரைது ப௃கம் எபே ாநஹடி சுபேங்க, ஆஶ஺கஹிவஹ..., ிவகேஹக

306
அவீள ாநபேங்க஺யவள், அவள் கல௅த்து நீகீய சரி ாசய்ப௅ம்
பஹவீையில், “அண்ைி..., இங்ிக ாபரிய ாபரிய வி஍பி ஋ல்லஹம்
வந்த஺பேக்கஹங்க. நீ ங்க இப்படி கூச்சப்பட்டு எதுங்க஺ைஹல்..., அண்ைஹவுக்கு
தீலக்குைிவஹ ிபஹய்டும்..., புரிஞ்சுிகஹங்க...”, ச஺ரித்த ப௃கேஹகிவ
அற஺வுறுத்த, தஹன் ாசய்த தவறு அவல௃க்குப் புரிந்தது.

஌ற்கைிவ இங்ிக வந்தது ப௃தல், எபே ாநஹடி கூை ந஺ற்க ிநரே஺ல்லஹேல்

அவன் அீலந்ததும், கம்ாபைி ஆட்கள் வந்து அவீைப் பஹர்த்து ிபசுவதும்,
அவைது ந஺ே஺ர்வும், அவர்கள் அவனுக்கு ாகஹடுக்கும் ேரியஹீதீயப௅ம்
பஹர்த்து வியந்த஺பேந்தவள், ிேலும் த஺ீகத்து ாதளிந்தஹள்.

தைக்கு அலங்கஹரம் ாசய்த ாபண்களின் ப௃கத்த஺ல் ப௃தல஺ல் இபேந்த

ேரியஹீதத் தன்ீே சற்று ேங்க஺யீதப௅ம் அவள் அற஺ந்ித இபேந்தஹள். ஋ந்த
சூழீலப௅ம் ீகயஹல ிவண்டும் ஋ன்று அவள் இந்த எபே வஹரத்த஺ல் படித்த
பஹைம் ீகாகஹடுக்க, சட்ாைை தீலீய ந஺ே஺ர்த்த஺யவள், அவிைஹடு
இீைந்து நைந்தஹள்.

அவன் தன் இைக்கரத்ீத நீ ட்ை, அத஺ல் தன் வலக்கரத்ீத தயக்கே஺ன்ற஺

ீவத்தவள், ஆைவேஹக தீலீய தூக்கஹேலும், ந஺லம் தஹழ்த்தஹேலும்,
பஹர்ீவகள் ேைிதர்கீள ிநஹக்க, த஺ைைஹக அவிைஹடு நைந்தஹள்.

ேண்ைப வஹசல஺ல்..., அழகஹக அலங்கரிக்கப்பட்டு ந஺ன்ற ஸ்கஹர்ப்பிியஹ

வண்டிீயப் பஹர்த்தவைது புபேவம் ியஹசீையில் சுபேங்க, பஹர்ீவ
நஹலஹபுறப௃ம் அலச, ஋துவும் வித்த஺யஹசேஹக இல்லஹேல் ிபஹைஹலும், அவன்
ேைம் சேஹதஹைம் ஆகவில்ீல.

ிேீைியற஺ய எபே ந஺ே஺ைம் ேட்டுிே அவனுக்கு ியஹச஺க்க ிநரம்

க஺ீைத்தது. அடுத்த ந஺ே஺ைம் ஆட்கள் வரத் துவங்க, வந்த எவ்ாவஹபேவபேிே
ாபரிய பதவியில் இபேப்பவர்கள் ஋ன்பதும், ாபரிய ேைிதர்கள் ஋ன்பதும்,
அவர்கள் உீை, ிபச்சு, நீை ஋ை அீைத்தும் ாவளிப்படுத்த, ப௃தல்
ப௃ீறயஹக அவனுக்கு தஹன் சரியஹை இீை இல்ீலியஹ ஋ை
கலங்க஺ைஹள்.

அத஺லும்..., என்று இரண்டுிபர் அவளிைம் ஆங்க஺லத்த஺ல் உீரயஹை...,

த஺பேட்டு விழ஺ விழ஺க்கப் ிபஹைவள்..., ந஺ீலீே உைர்ந்து ாேல்ல஺ய
ச஺ரிப்ிபஹடு பஹர்ீவீய தஹழ்த்த, அவர்கள் ாவட்கம் ஋ை ந஺ீைத்து ச஺ரிக்க,
சட்ாைை அவர்கல௃க்கு பத஺ல் ாகஹடுத்த ாெயச்சந்த஺ரன், அவள்
ேைந஺ீலீய புரிந்தவன்ிபஹல், அவள் வலக்கரத்ீத ிகஹர்த்துக் ாகஹண்டு
அல௅த்த஺ைஹன்.

கூட்ைேஹக ஆட்கள் வர ஋ன்ை ாசய்ய ஋ன்று எபே ாநஹடி அவன் தடுேஹற,

தன் அபேக஺ல் ந஺ன்ற ஆஶ஺கஹீவ கண் கஹட்டி அீழக்க, பஹட்டில் நீ ிரஹடு
307
அவீை ாநபேங்க஺ைஹள்.

அவர்கள் நீ ர் அபேந்திவ ிகேரஹ விளக்கும், ஆட்கள் வபேவதும் தீைபை,

ஏவியஹவிைம் பஹர்ீவயஹிலிய „஋ன்ை?‟, ஋ன்று ிகட்ைஹன்.

அவிளஹ விழ஺ ந஺ரம்பிய நீ ிரஹடு ேறுப்பஹக தீலயீசக்க, “ம்ச்...”, ிவகேஹக

தன் கர்ச்ச஻ப்ீப ஋டுத்தவன், “அதஹன் நஹன் இபேக்ிகன்ல்ல..., பிறகு ஋ன்ை...?”,
ச஺ன்ைக் குரல஺ல் ிகட்டு, அவள் விழ஺ நீ ீர நஹசூக்கஹக எற்ற஺ ஋டுக்க, ேைம்
ப௃ல௅வதும் எபே ச஺று ந஺ம்ேத஺ பரவியது.

ஆஶ஺கஹவும், “அண்ைி..., ஋ீதப௅ம் ிபஹட்டு குழப்பிக்கஹதீங்க...”, தன்

பங்குக்கு உீரத்துவிட்டு, பஹட்டிீல வஹங்க஺க் ாகஹண்டு விலக஺ ந஺ன்றஹள்.

ிநரம் கைக்க..., வந்தவர்கள் அீைவபேிே அவைது ேஹேைஹர், ேஹே஺யஹீரப்

பற்ற஺ ிகட்டு, அவளது ாசஹந்தம் ஋ல்லஹம் ஋ங்ிக ஋ை விதம் விதேஹக
விைவத் துவங்க஺ைஹர்கள்.

“஋ன்ை ிெச஺..., ேஹேைஹர் ேஹே஺யஹீர இன்ட்ரடிபெஸ் பண்ைிவ இல்ீல...”.

“ிெச஺..., ஋ல்லஹம் நம்ே வட்ைேஹிவ இபேக்கு...? ாபஹண்ட௃ வட்டுக்கஹரங்க

ீ
஋ல்லஹம் ஋ங்ிக...?”.

“ரகச஺ய கல்யஹைிேஹ..?”.

“ிெச஺..., ாபஹண்ட௃ படிப்ாபன்ை...?”.

“ிெச஺..., ஋ன்ைிேஹ ாபரிய இைம்னு ாசஹன்ைஹங்க..., பஹர்த்தஹ...”,

சஹதஹரைேஹக ிகட்ைஹலும், விஶேேஹகக் ிகட்ைஹலும் விஶயம் ாபண்
வட்ைஹீர
ீ ஋ங்ிக...? ஋ன்பத஺ிலிய சுற்ற஺வர, ஆற்றஹீேயஹக உைர்ந்தஹன்.

„அத்ீதீய ேட்டுேஹவது வரச் ாசஹல்ல஺யிபேக்கலஹம்...‟, அவன் ேைம் ப௃தல்

ப௃ீறயஹக ஋ண்ைியது.

விஶயம் ேண்ைபம் ப௃ல௅க்க ஌ிதஹ எபே விதத்த஺ல் பரவ, அது

கஹட்டுத்தீிபஹல் பரவியது. ஋வ்வளவு பைம் இபேந்தஹலும், பதவி
இபேந்தஹலும், ேற்றவரின் அந்தரங்கத்ீத அலசுவத஺ல் ேைித ேைங்கள்
என்ிற ிபஹல்தஹன் இபேந்தது.

“ிெச஺..., ாவளிிய எபே ஸ்கஹர்பிியஹ பஹர்த்ிதன்..., ஋ன்ை ரவிதஹன் அீத

சும்ேஹ ந஺றுத்த஺ இபேக்கஹரஹ...?”, வம்புக்ிக அீலப௅ம் ச஺ல ேைிதர்கள்
அீைத்ீதப௅ம் அலச, ாவறுத்துப் ிபஹைது.

“ஆஶ஺கஹ..., ந஺ீலீே ச஻ரியஷஹ ிபஹகுது...”, விேலஹ தவிக்க,

308
“நஹனும் அீதிய தஹன் ந஺ீைத்ிதன்...”, அவல௃ம் தவித்தஹள்.

“ிெச஺, ரவிியஹை ாசஹந்த புள்ீள இல்ீலிய..., அதஹன் இப்படி ேபேேகீள

பஹர்த்த஺பேக்கஹன்...”, ிபச்சு தன் தந்ீதயிைம் தஹவ, ாெயச்சந்த஺ரைஹல்
அதற்குிேல் அங்ிக இபேக்க ப௃டிப௅ம் ஋ன்ிற ிதஹன்றவில்ீல.

ஏவியஹிவஹ ப௃ள்ளின்ிேல் ந஺ற்கும் அவஸ்ீதயில் ாநளிய, அவல௃க்கு தன்

ாபற்றவர்கீளப் பற்ற஺ உீரக்க நஹக்கு துறுதுறுத்தஹலும், கைவைின்
ப௃கத்ீதப் பஹர்த்து ிபசஹேல் இபேந்தஹள்.

ந஺ீலீே ீகேீ ற஺ச் ாசல்வதுிபஹல் இபேக்க, ஆஶ஺கஹ சுிரீஶ அீழக்க,

அவன், ரவிீய ாதஹைர்புாகஹள்ள,
“இப்ிபஹ ஋ல்ிலஹீரப௅ம் கூட்டி வஹைஹ..., ாெய் ஋துவும் ாசஹல்ல
ேஹட்ைஹன்...”, அவர் நம்பிக்ீகயஹக உீரக்க, சுிரஶ஺ன் கஹல்கள் நஹலுகஹல்
பஹய்ச்சல஺ல் பஹய்ந்தது.

ாெயச்சந்த஺ரன் வரிவற்ீப இப்படிிய ப௃டித்துக்ாகஹண்டு க஺ளம்ப ப௃யல,

சட்ாைை ிேீை ஌ற஺ய ரவி, “஋ன்ைப்பஹ..., ப௃கம் ஌ன் எபே ேஹத஺ரியஹ
இபேக்கு...?”, ஋துவும் அற஺யஹதவரஹக விைவ,

“அப்பஹ..., ிபஹதும்..., நஹே க஺ளம்பலஹம்...”, அவன் ப௃டிவஹக உீரக்க,

“அாதப்படிப்பஹ ப௃டிப௅ம்...? ே஺ைிஸ்ைர் ரத்த஺ைம் வந்துட்டு இபேக்ிகன்னு

ிபஹன் பண்ைி இபேக்கஹர். இன்னும் நம்ே இன்ைஸ்டிரி ஆட்கள் ஋ல்லஹம்
வரஹங்க..., இப்படி பஹத஺யில் ஋ல்லஹம் விை ப௃டியஹது...”, அவன் ாசல்வீதத்
தடுக்க ிபச்சு ாகஹடுத்தஹர்.

தன் ிகஹபம்..., தன் தந்ீதயின் நல்ல ேைீதப௅ம் விேர்சைத்துக்கு

உள்ளஹக்கிவ, “ரியல஺ சஹரிப்பஹ..., இப்படி ஆகும்னு...”, ிேீையில் ஋ன்ை
ாசய்ய ஋ன்ிற அவனுக்குத் ாதரியவில்ீல.

“இீத நஹன் ாசஹன்ைப்ிபஹ நீ ிகட்டிபேக்கலஹிே...”, சேயம் பஹர்த்து

உீரக்க,

309
“இப்ிபஹ..., இந்த ந஺ே஺ஶம் ப௃டிப௅ம்ைஹ..., ஋ல்லஹத்ீதப௅ம் கூட்டி வந்து,
இவனுங்க ப௄ஞ்ச஺யில் கரிீய பூச஺யிபேப்ிபன்...”, அவன் ீகீய ிகஹபேஹக
உதற஺ உீரக்க,

“஍ியஹ ேஹேஹ ிகஹவப்பைஹதீய..., ஋ல்லஹபேம் பஹக்கஹவ...”, அவன் கரத்ீத

அவள் தடுக்க,

“அப்பஹ...”, பரிதஹபேஹக அவர் ப௃கம் பஹர்த்தஹன். தஹன் ப௃தல்நஹள் பஹர்த்த

அித ச஺றுவைஹக..., இயலஹீேயில் ப௃கம் கசங்க அவீரப் பஹர்க்க, “உன்
அப்பஹ நஹன் இபேக்ிகண்ைஹ..., நஹன் பஹர்த்துக்கிறன்...”, அவர் வஹசல் பக்கம்
பஹர்க்க...,
அப்ாபஹல௅துதஹன் ாபஹன்னுரங்கம், ச஺ன்ைத்தஹயி அீைவபேம் தங்கள்
உறவுகிளஹடு ேண்ைபத்துக்குள் த௃ீழந்தஹர்கள்.

“அங்ிக பஹர்...”, அவர் கண்கஹட்ை..., பஹர்த்தவனுக்கு இப்ாபஹல௅து ிகஹபம்

வரவில்ீல, ேஹறஹக..., „பஹபேங்கைஹ ஋ன் ாசஹந்தத்ீத...‟, ாநஞ்ீச
ந஺ே஺ர்த்த஺ைஹன்.

விேலஹ சத்தே஺ல்லஹேல் அங்க஺பேந்து நல௅வ, ஆஶ஺கஹ ீகயஹலஹகஹேல்

அவள் ாசல்வீதப் பஹர்த்தவள், நைப்புக்குத் த஺பேம்பிைஹள்.

இரண்டு லஹரி ந஺ீறய ாகஹண்டுவந்த ாபஹபேட்கள் ேண்ைபத்த஺ல் இறக்கப்பை,

ாவள்ளிப் பஹத்த஺ரங்களில் அவர் ாகஹண்டுவந்த பைப௃ம், வரிீசப௅ம்...,
இதுவீர ிபச஺யவர்களின் வஹீய கட்டிப்ிபஹட்ைது.

“஋ன்ை சம்பந்த஺ இவ்வளவு ிநரம்...?”, ரவி, சத்தேஹக குரல் ாகஹடுக்க,

“இந்த டிரஹபிக்க஺ல் ச஺க்க஺ட்ிைஹம்..., அதஹன் வர ிநரம் சரியஹ வந்துட்ிைஹம்

இல்ல. ஋ிலய்..., ஋ல்லஹத்ீதப௅ம் ீவங்கில...”, ஸப்பஹ..., அடுத்த ந஺ே஺ைம்
ேண்ைபிே அவர் ாகஹண்டுவந்த ாபஹபேட்களஹல் ந஺ீறந்தது.

ச஺ன்ைத்தஹியஹடு ிேீை ஌ற஺யவர்.., “இந்தஹ இீத ேஹப்பிீளட்ை ாகஹடு...”,

அவர் எபே க஻ ீய ாகஹடுக்க, அது ஋தற்கஹை க஻ ஋ன்பீத உைர்ந்தவனுக்கு,
அந்த ிநரம் அீத வஹங்குவத஺ல் ஋ந்த தயக்கப௃ம் இபேக்கவில்ீல.

வந்த஺பேந்தவர்களின் பட்டும், நீகப௅ம், ிபச்சும்..., அவர்கள் க஺ரஹேப்புறம்

஋ன்பீத அற஺வுறுத்த஺ைஹலும்..., பைத்துக்கு சஹக்கீையில் க஺ைந்தஹலும்

310
ேத஺ப்பிபேக்கும்ாபஹல௅து, அது க஺ரஹேத்தஹைஹக இபேந்தஹல் ஋ன்ை,
நகரத்தஹைஹக இபேந்தஹல் ஋ன்ை... பைம் பைம் தஹிை?

அவர்களில் எபேவன் ஆயிரம் பைபஹயில் ாசய்த ேஹீல என்ீற

இபேவபேக்கும் ிபஹை, அித ிநரம் ே஺ைிஸ்ைர் ரத்த஺ைம் அங்ிக வர,
இப்ாபஹல௅து ஋ன்ைவஹகும் ஋ை அீைவபேம் பஹர்க்க, ரத்த஺ைிேஹ,
ிேீையில் இபேந்த ாபஹன்னுீவப் பஹர்த்தவன்,

“அை..., ாபஹன்னு..., நீ ர் இங்க ஋ப்படிய்யஹ...?”, அவர் ிதஹளில் ீக ிபஹை,

“஍யஹ இது ஋ண்ற ாபஹண்ட௃ விிசஶம்...”, அவர் ாபபேீேயஹக ேீ ீசீய
நீ வி விை, பல எளி ாவள்ளம் அவர்கீள ந஺ீறத்தது.

சட்ாைை அந்த இைிே ேஹற஺ப்ிபஹை உைர்வு. ாெயச்சந்த஺ரைது ச஺ரம்

இப்ாபஹல௅து கம்பீ ரேஹக ந஺ே஺ர்ந்து ந஺ற்க, வந்தவர்களின் பூர்வகம்
ீ ப௃தல்,
பூிகஹளம் வீர அலசப்பட்டு ஆரஹயப்பட்ைது.

அப்ாபஹல௅தும் கூை..., “ிெச஺..., ாகஹஞ்சம் ஋ெ஼க்ிகஶன் தஹன் கம்ே஺, ேத்தபடி

நல்ல வளேஹை இைம்தஹன் ிபஹல...”, ஋த஺ல் குற்றம் கஹைலஹம் ஋ை
஋த஺ர்பஹர்த்தவர்கள் ிபச்ீச அவன் கண்டுாகஹள்ளிவ இல்ீல.

ரவியின் இந்த அசுர வளர்ச்ச஺ ாெயச்சந்த஺ரைஹல் நைந்தது ஋ன்பத஺ல்,

அவர்கள் பிச஺ைஸ் வட்ைத்த஺ல் ஋ப்ாபஹல௅தும் எபே பிரே஺ப்பும், ாபஹறஹீேப௅ம்
அத஺கேஹக உண்டு.

அவரது எற்ீற ாகே஺க்கல் ிபக்ைரிீய, இரண்ைஹய், நஹன்கஹய்

ேஹற்ற஺யிதஹடு, கஹிலஜ், பள்ளிக்கூைம், த஺பேேை ேண்ைபம் ஋ை பலவற்ீற
துவங்க஺யது ாெயச்சந்த஺ரைது ப௄ீளிய. ஋ப்ாபஹல௅தும் ரவியின் ிநரடி
வஹரிசு அவன் க஺ீையஹது ஋ை அவீை ப௃ைக்கப் பஹர்த்த அவர்கள் சப௄கம்,
஋ன்று தன் ாசஹத்துக்கீள சரி பஹத஺யஹக
ாெயச்சந்த஺ரனுக்கு பிரித்து ஋ல௅த஺விட்ைதஹக ரவி அற஺வித்தஹிரஹ..., அன்ிற
அவன்ிேல் ாபரிய ேத஺ப்ீப ஌ற்படுத்த஺யது.

அதன் பிறகு அவர்கள் அீைந்தது வளர்ச்ச஺ ேட்டுிே. த஺டீாரை அவன்

கஹைஹேல் ிபஹக, இைிிேல் தஹங்கள் ப௃தன்ீேயஹக வந்துவிை ப௃டிப௅ம்
஋ை ந஺ீைக்க, அவைது இந்த வபேீகீய ஌ிதஹ எபே விதத்த஺ல்அவீை
ப௃ைேஹக்கப் பஹர்த்தது.

311
இப்ாபஹல௅தும் அது ப௃டியஹேல் ிபஹக, அவைது ந஺ே஺ர்வு ந஺ீறய கண்கீள
ாநபேடியது ஋ன்ைிவஹ உண்ீே. ஆைஹல் இப்ாபஹல௅து யஹபேம் அவீை
பீகத்துக் ாகஹள்ள ப௃யலவில்ீல. ஋ைிவ..., தங்கள் வஹழ்த்துக்கீள
உீரத்தவர்கள் சேஹதஹைேஹக கீலய, ேந்த஺ரியின் சப்ிபஹர்ட் உள்ள
ேஹேைஹர், அவைது ேஹேைஹர் ஋ன்பத஺ல் வயிறு ஋ரிந்தஹர்கள்.

ாசஹந்தங்களின் விீலீய அவன் அற஺ந்த ந஺ே஺ைம் அது. ேற்ற ிநரேஹக

இபேந்த஺பேந்தஹல்..., ாபஹன்னுரங்கத்ீத கல௅த்ீத பிடித்து ாவளிிய
தள்ளியிபேப்பஹன். ஆைஹல்..., இப்ாபஹல௅து அீதப் பற்ற஺ய ஋ண்ைிே
அவனுக்கு இபேக்கவில்ீல.

“஋ப்படிப்பஹ இப்படி...?”, சுிரஶ஼ம், ஆஶ஺கஹவும் ரவியிைம் ஆச்சரியேஹக

விைவ,

“஋ல்லஹம் அப்படித்தஹன்..., நம்ே அனுபவம் அவனுக்கு ீகாகஹடுக்கலன்ைஹ

஋ப்படி...? குீறந்தபட்சம் இன்ீைக்கஹவது அவங்கக஺ட்ிை ப௃கம் கஹட்ை
ேஹட்ைஹன். நீ ங்க ிவீலீயப் பஹர்க்கப் ிபஹங்க...”, அவர்கள் ிவீலீயத்
ாதஹைர.., ிநரம் அழகஹய் கைந்தது.

ஏவியஹவுக்குத்தஹன் ேைதுக்குள் ாேதுவஹக வில௅ந்த விீத..., ாசடியஹகிவ

வளர்ந்த஺பேந்தது. „ேஹேஹிவஹை உயரம் ாதரியஹேல் ஆீசப் பட்டுட்ிைஹேஹ?
அவசரப் பட்டுட்ிைைஹ...?‟, ேைம் அடித்துக் ாகஹண்ைது.

படிப்ீப ாபஹறுத்தேட்டில் அவன் அபேக஺ல் கூை தஹன் ாசல்ல ப௃டியஹது

஋ன்ிற ிதஹன்ற஺யது. அழக஺லும், ாபஹபேத்தத்த஺லும் எற்றுீே இபேந்தஹல்
ிபஹதுேஹ...? இது...?‟, அவளஹல் இயல்பஹகிவ இபேக்க ப௃டியவில்ீல.

அவள் ேஹற்றம் புரிந்தஹலும், அந்த ிநரம் ஋ன்ைாவன்று ிகட்ைதற்கு அவள்

இல்ீலாயன்று தீலயஹட்டிவிட்டு அீேத஺யஹக஺விை, கண்டிப்பஹக ஌ிதஹ
இபேக்க஺றது ஋ன்பது ேட்டும் அவனுக்குத் ாதளிவஹக புரிந்தது.

ாபஹன்னுவும் தன் இைம் உைர்ந்தவரஹக ாெயச்சந்த஺ரீை விட்டு விலக஺ிய

இபேக்க, பிரச்சீை ஋துவும் ாபரிதஹக இபேக்கவில்ீல. இறுத஺யஹக
அீைவபேம் உண்டு, வட்டுக்குக்
ீ க஺ளம்பும்வீர சுப௃கேஹகிவ ாசன்றது.

312
ாபஹன்னுீவப௅ம், ச஺ன்ைத்தஹீயப௅ம் வட்டுக்கு
ீ அீழக்க, அவர்கள்
கஹீலயில் வபேவதஹகச் ாசஹல்ல஺விட்டு, ரவி ஌ற்பஹடு ாசய்த ிஸஹட்ைல்
அீறக்ிக ாசன்றுவிட்ைஹர்கள்.

வட்டுக்குள்
ீ த௃ீழந்தவுைன் தன் தந்ீதீய இறுக கட்டிக் ாகஹண்ைஹன்
ாெயச்சந்த஺ரன். “ிதங்க்ஸ் ிதங்க்ஸ் அ லஹட் ப்பஹ...”, அவன் ாநக஺ழ்வஹய்
உீரக்க,

“இது ஋ன்ிைஹை கைீே ாெய்..., ிபஹ..., ிபஹய் ாரஸ்ட் ஋டு...”, அவீை

ிதஹள் தட்டி அனுப்பி ீவத்தஹர். ஋ங்ிக ிகஹபப்படுவஹிைஹ ஋ை எபே
ப௄ீலயில் அவபேக்கு இபேந்த கவீல ஏடிிய ிபஹய்விட்ைது. ந஺ம்ேத஺யஹக
உறங்கச் ாசன்றஹர்.

அீறக்குள் த௃ீழந்தவன்..., கட்டில஺ல் குழப்பேஹை ேைந஺ீலயில்

அேர்ந்த஺பேந்தவீளப் பஹர்த்தவஹறு அவீள ாநபேங்க஺ைஹன். ப௃தல்நஹள்
அனுபவித்த சுகம் ந஺ீைவிற்கு வர, உைர்வுகள் ாகஹத஺க்கத் துவங்க஺யது.

அவள் அபேக஺ல் அேர்ந்தவன், சற்று ிநரம் அவளிைம் அீசவின்ற஺ ிபஹகிவ,

“஋ன்ை...? யஹரஹவது ஌தஹவது ாசஹன்ைஹங்களஹ...? தீல வல஺க்குதஹ...?
அம்ேஹக஺ட்ிை ிபஹகட௃ேஹ...? ஋ன்ை வந்தவங்க ிபசுை இங்க஺லீஷ் பஹர்த்து
பயந்துட்டியஹ...?”, அீைத்து ிகள்விகல௃க்கும் இல்ீல ஋ை தீல
அீசத்தவள், இறுத஺ ிகள்விக்கு ாேளைேஹக இபேக்க, விஶயம் பிடிபை,
ியஹசீையஹைஹன்.

“ேஹ..ேஹ..., நஹனு...”, உைக்கு தகுத஺யில்லஹதவளஹ ஋ன்ற ிகள்விீய

அவளஹல் ிகட்கக் கூை ப௃டியஹேல் த஺ைற, இீத ாசயல஺ல் தஹன் ாதளிய
ீவக்க ப௃டிப௅ம் ஋ன்ற ஋ண்ைத்துக்கு வந்தவன்..., “அீத விடு..., ெ஽வல்
஋ல்லஹம் கழட்ைீலயஹ..., கல௅த்ீத உறுத்துதஹ...?”, ிகட்ைவன்..., அவளது
எவ்ாவஹபே நீகீயப௅ம் ாேதுவஹகக் கழட்ை, அவன் ீக ஊர்ந்த விதத்த஺ல்,
ச஺ந்தீை அறுந்து வில௅ந்தது.

ீக வீளயல்..., கஹத஺ன் கம்ேல்..., இடுப்பின் எட்டியஹைம்..., அவன் கரம்

இீையில் இபேந்து ஋ழ ேறுத்தது. அவள் பின்ைஹல் அேர்ந்தவஹிற..., அவள்
ாவற்ற஺ீையில் அவன் கரம் பத஺ய..., அவள் ிதகம் ச஺ல஺ர்த்தது.

அவள் தீலயலங்கஹரத்ீதப௅ம் ந஺தஹைேஹக அவன் கீலக்க..., அவன்

313
ாசய்ப௅ம் ாசயல், ாேஹத்தேஹக அவீள புரட்டிக் ாகஹண்டிபேந்தது. அவள்
ஊரில் கைவன்ேஹர் ேீைவிக்கு இப்படி எபே ாசய்ீகீய ாசய்வீத
அவள் ிகள்விப்பட்ைது கூை இல்ீல. ஆைஹல்..., தன் வஹழ்வில் நைக்கும்
ாபஹல௅து..., உபேக஺த்தஹன் ிபஹைஹள்.

அவள் விரிந்த கூந்தீல எதுக்க஺யவன்..., அவள் பின்ைங்கல௅த்த஺ல்...,

ெஹக்ாகட் ேீறக்கஹத இைத்த஺ல் அவன் இதழ் அல௅த்தேஹகப் பத஺ய,
ாேஹத்தேஹக கூச஺யது அவள் ிதகம்.

சட்ாைை அவன் ீக நீண்டு குழல் விளக்ீக அீைக்க..., “ேஹேஹ...,

ிசீல...”, அடுத்த வஹர்த்ீதீய ிபச அவள் இதழ்கள் அவள்வசம்
இபேக்கவில்ீல. அவன் இதழ்கல௃க்குப் ிபஹட்டியஹக கரங்கல௃ம்
அவல௃க்குள் தன் ிதைீலத் துவங்க, அவன் கல௅த்த஺ல் கரம் ிகஹர்த்தவள்,
அவிைஹடு இீழந்தஹள்.

ாேன்ீேயஹக அவள் இதழ்கீளப் பிரிய, ாேஹத்தேஹக பற்ற஺க்ாகஹண்ை அந்த

உைர்வின் தஹக்கத்த஺ல் இபேந்து ாவளிவர ப௃டியஹேல் தடுேஹற஺ைஹள்.
புைீவயில் இபேந்த கற்கள் அவீை உறுத்த, “ம்ச்.., ாரஹம்ப டிஸ்ைர்பஹ
இபேக்கு...”, அவள் ஋ன்ைாவன்று ிகட்கும் ப௃ன்ைர், அவள் புைீவ அவன்
ீகயில் அீைக்கலேஹக஺ இபேக்க, ிவகேஹக ிபஹர்ீவக்குள் தன்ீை
த஺ைித்துக் ாகஹண்ைஹள்.

“ேஹேஹ...”, அவள் ச஺ட௃ங்க..., தஹனும் அவள் ிபஹர்ீவக்குள் த௃ீழந்தவன்,

இன்று ப௃ல௅ ப௃ரைஹக ேஹற஺யிபேந்தஹன். இதழ் ப௃த்தம் துவங்க஺, கூைல் வீர
அவன் ப௃ரட்டுத்தைம் ாதஹைர, த஺ைற஺ த஺ண்ைஹடிப் ிபஹைஹள். எவ்ாவஹபே
ப௃த்தத்த஺ன் இறுத஺யிலும் அவள் ப௄ச்சுக்குத் த஺ைற, அவள் ாசய்ீகயில்
ச஺ரித்துக் ாகஹண்ைஹன்.

அவள்ிேல் இபேக்கும் ஆர்வத்ீத அவன் ப௃ல௅தஹக ாவளிப்படுத்த, “ேஹேஹ

ிபஹதும்...”, இறுத஺யஹக அவைிைம் ாகஞ்ச஺ிய விட்ைஹள். “஋ன்ைிவஹ ிகக்க
வந்த஺ிய..., ஋ன்ைடி அது...? இப்ிபஹ ிகல௃டி..., இந்த ப௃ரைீை உன்ீைத்
தவிர ஋வ தஹங்குவஹ...?”, அவன் ிகள்வியில் அவள் விழ஺ விரிக்க,
அவிைஹடு கஹற்று புக ப௃டியஹத அளவு எட்டிக் ாகஹண்ைஹள்.

உன்ீை விை ேஹட்ிைன்..., நீ தஹன் ஋ைது ச஺றந்த இீை ஋ை அவன்

உைர்த்த஺யவிதம் அவீளப் புரட்டிப் ிபஹை, அவைது அடுத்த ிதைல஺ல்

314
அவனுக்குள் இப்படிிய கீரந்துவிை ேஹட்ிைஹேஹ ஋ை ஌ங்க஺ப் ிபஹைஹள்.
வஹழ்க்ீக ே஺கவும் அழகஹகத் ாதரிந்தது அவல௃க்கு.

பகுத஺ – 30.

ேறுநஹள் கஹீலயில் ஋ல௅ந்தவள், ேைே஺ல்லஹேில அவீை விலக்க஺விட்டு,

அவசரேஹக குளித்து, ேஹற்றுீை அைிந்து க஺ச்சனுக்கு விீரந்தஹள்.
அவிைஹடு இபேக்கும் அந்த கஹீல ிநர இதம் ாதஹீலந்தஹலும், வட்டு
ீ
ேபேேகளஹக தஹன் ாசய்யிவண்டிய கைீேயில் இபேந்து அவள் தவறத்
தயஹரஹக இல்ீல.

கஹீலயிிலிய அங்ிக இபேந்த ிவீலயஹட்கள் இபேவர் ஋ல௅ந்து

ிவீலீயத் துவங்க஺ இபேக்க, தஹனும் அவர்கிளஹடு இீைந்து
ாகஹண்ைஹள்.

“நீ ங்க ஋துக்கும்ேஹ இந்த ிவீலாயல்லஹம் ாசய்யறீங்க...? நீ ங்க ஋ன்ை

ாசய்யட௃ம்னு ேட்டும் ாசஹல்லுங்க, நஹன் ாசய்யிறன்....”, பதற஺ைஹள்.

“நீ ங்க இன்ீைக்கு ஋ைக்கு எத்தஹீச ேட்டும் பண்ட௃ங்க, நஹன் ே஺ச்சத்ீத

பஹத்துக்கிறன்...”, ிசீலீய தூக்க஺ச் ாசபேக஺யவள், ிவீலயில்
ப௃ம்ப௃ரேஹைஹள்.

இட்ல஺ப௅ம், ாபஹங்கலும், வீைப௅ம், சஹம்பஹர், சட்டிைி, ாபஹடி..., ிகசரி ஋ை

ாசய்தவள்..., ிதஹீசீய ேட்டும் சூைஹக ஊற்ற஺க் ாகஹள்ளலஹம் ஋ை
விட்டுவிட்ைஹள்.

எவ்ாவஹபேவரஹக ஋ழிவ..., அீைவபேக்கும் கஹபிீய ாகஹடுத்தவள்,

கைவீை ஋ல௅ப்பச் ாசன்றஹள். அதற்கு ப௃ன்ைர்..., ஸஹல஺ல் அேர்ந்த஺பேந்த
ரவியின் அபேக஺ல் ாசன்றவள்..., தயக்கேஹக ந஺ற்க, “஋ன்ைேஹ..., ஋ன்ைன்னு
ாசஹல்லு...?”, அவர் ிகள்விக்கும் அீேத஺ிய அவள் பத஺லஹக,

ேஹடிீய தயக்கேஹக ஌ற஺ட்ைவள், ாபற்றவர்கீளப் பற்ற஺ ஋ப்படி ிகட்பது

஋ைத் தயங்க஺ைஹள். அவள் ப௃கத்த஺ல் இபேந்த தவிப்ீப உைர்ந்தவர்,
“அம்ேஹடி..., உங்க அப்பஹீவப௅ம், அம்ேஹீவப௅ம் வரச் ாசஹல்ல஺யிபேக்ிகன்.
கஹீலச் சஹப்பஹட்டுக்கு வந்துடுவஹங்க...”, அவர் வஹர்த்ீதகளில், அவள்
ப௃கம் சட்ாைை பிரகஹசேஹைது.

315
தந்ீதிேல் ிகஹபம் இபேந்தஹலும், தங்கள் ஊபேக்கு வந்த஺பேப்பவபேக்கு
தகுந்த ேரியஹீத ாசய்ய ிவண்டுாேன்று அவள் ேைம் விபேம்பியது. தன்
ஆீசீய ந஺ீறிவற்ற஺ய ேஹேைஹர்ிேல் ே஺கப்ாபபேம் ேத஺ப்ாபழ,
“சந்ிதஹசம் ேஹேஹ...”, உீரத்தவள் ேஹடிக்கு விீரந்தஹள்.

அவள் ீகயில் ஆஶ஺கஹ எபே கஹபிக் கப்ீப த஺ைிக்க, “஍ியஹ.., இீத

஋டுக்க ேறந்துட்ிைன் பஹபேங்ிகன்...”, உீரத்தவள் நன்ற஺யஹக ாபற்றுக்
ாகஹண்ைஹள்.

ேஹடியில் அவீை ஋ல௅ப்பி, அவன் பல் ிதய்த்து, கஹபிீய குடித்து

ப௃டிக்ீகயில், வண்டி வந்து ந஺ற்கும் ஏீச ிகட்கிவ, ென்ைல் வழ஺யஹக
஋ட்டிப் பஹர்த்தவன், அத஺ல் இபேந்து இறங்க஺ய, ஏவியஹவின் ாபற்றவர்கீளப்
பஹர்த்தவன், ப௃கம் இறுக஺ைஹலும் ஋ீதப௅ம் உீரக்கவில்ீல.

ஏவியஹ தவிப்பஹய் தன் ிசீல ப௃ந்தஹீைீயத் த஺பேக, அவீள

அல௅த்தேஹக எபே பஹர்ீவ பஹர்த்துவிட்டு பஹத்பைப௃க்குள் புகுந்து
ாகஹண்ைஹன்.

அவன் ாவளிிய வந்து ஋ன்ை ாசஹல்வஹிைஹ.., க஻ ிழ அவர்களிைம் ஋ப்படி

நைந்துாகஹள்வஹிைஹ..., அவள் அடி வயிற்ற஺ல் பயப்பந்து சுழன்றது. ிநற்று
எபே இக்கட்டு ஋ன்பதஹல் அவன் அீேத஺யஹக இபேந்தஹன். இன்று...,
ாபற்றவர்கீள ஋துவும் ாசஹல்ல஺விைஹித..., ஋ை அவைிைம் ாசஹல்லக் கூை
அச்சேஹக இபேந்தது.

தஹீய அவன் ஋துவும் ாசஹல்ல ேஹட்ைஹன். ஆைஹல் அப்பஹ..., ஋ந்த ப௃கத்ீத

ீவத்துாகஹண்டு அவீர ஋துவும் ாசஹல்ல஺விைஹித ஋ன்று அவரிைம் ிகட்க
ப௃டிப௅ம்?

நைந்து ப௃டிந்தீத அவளஹல் ஋ீதப௅ம் ேஹற்ற ப௃டியஹது. ஆைஹல் நைப்பீத

சரியஹைதஹக ேஹற்ற அவளஹல் ப௃டிப௅ம். அவைது அப்பஹவுக்கு அவர் ாசய்த
ாகஹடுீே ிபஹதஹது ஋ன்று, அவனுக்கு ஋வ்வளவு இீைஞ்சல் ாகஹடுத்தஹர்...?

அவைது உயிீர ஋டுக்க கூை அவர் அஞ்சவில்ீலிய..., அது ப௃டியஹேல்,

அவைது ேஹைத்ீத வஹங்க ஋ப்படி ப௃யன்றஹர்..., அது அவபேக்ிக விடிந்த
பிறகுதஹன் அவபேக்கு புத்த஺ வந்தது. இல்ீலாயன்றஹல்..., இன்னும் கூை
இவபேக்கு ாதஹல்ீல ாகஹடுக்கத்தஹிை ப௃யன்ற஺பேப்பஹர்..., ேைம் அீதப௅ம்
஋ண்ைி கலங்க஺யது.

தன் ந஺ீைவில் ப௄ழ்க஺ இபேந்தவள், அவன் வந்தீதியஹ..., உீை

ேஹற்ற஺யீதியஹ கூை கவைிக்கவில்ீல.
“ம்கும்...”, அவன் கீைப்பில் கீலந்தவள், “ேஹேஹ..., சஹப்பிை வஹங்க...”,
அவீை அீழத்தஹள்.

316
“஋ைக்கு ஋துவும் ிவண்ைஹம்..., நஹன் இன்ீைக்கு ஆபீ ஸ் ிபஹிறன். உைக்கு
஋ன்ை ிவட௃ிேஹ ாசஞ்சுக்ிகஹ..., இன்ீைக்கு ேட்டும்..., புரிப௅துல்ல...,
நஹீளயில் இபேந்து அந்த ஆள் ப௃கத்ீத நீ பஹர்த்தஹல் கூை.., ிவண்ைஹம்...,
஋ன்ீை அந்த ந஺ீலக்குத் தள்ளிைஹித...”, ேரத்த குரல஺ல் துவங்க஺யவன்,
ப௃டிக்ீகயில் கடித்த பற்கல௃க்க஺ீையில் வஹர்த்ீதகீள ாேன்று
துப்பிைஹன்.

அவன் ிகஹபத்த஺ல் ே஺ரண்ைஹலும்..., இன்று எபே நஹளஹவது அனுேத஺

வழங்க஺ைஹிை ஋ன்ற ந஺ம்ேத஺ பிறந்தது. அீதப௅ம்.., அவன் சஹப்பிைஹேல்
ிபஹக஺றஹிை ஋ன்ற ஋ண்ைம் அழ஺த்துப் ிபஹட்ைது.

வஹசீல ாநபேங்க஺யவன் ப௃ன்ைஹல் ாசன்று ேற஺த்தவள்..., “ேஹேஹ...,

ாரண்ிை இட்ல஺..., நஹன் இங்கை ஋டுத்துட்டு விரன்...”, அவள் ாகஞ்ச஺ைஹள்.

“வழ஺ீய விடு...”, அவள் ாகஞ்சல் பஹர்ீவ அவீை ேறுத்து ாசல்ல

விைஹேல் ிதக்க, த஺பேம்பிச் ாசன்று இபேக்ீகயில் அேர்ந்தஹன். அதுிவ
ாபரிய ஆறுதீல அளிக்க..., தைதைாவை படிகளில் இறங்க஺யவள்,
அவசரேஹக இரண்டு இட்ல஺ப௅ம், ாகஹஞ்சம் ாபஹங்கீலப௅ம் எபே தட்டில்
஋டுத்தவள், ச஺று க஺ண்ைங்களில் சஹம்பஹர், சட்ைி ஋ை ஋டுத்தவள், ிவகேஹக
ேஹடி ஌ற஺ைஹள்.

இறங்கும்ாபஹல௅தும், ஌றும் ாபஹல௅தும் ாபற்றவர்கீள பஹர்த்தஹள்தஹன்

ஆைஹல்..., அவளஹல் வஹங்க ஋ை ந஺ன்று அீழக்கக் கூை ப௃டியவில்ீல.
கண்களஹிலிய ாகஞ்ச஺விட்டு ாசல்ல, ச஺ன்ைத்தஹயி பஹர்ீவயஹிலிய
ீதரியேளித்தஹர்.

அவள் ீகயில் இபேந்த தட்ீை ீவத்ித அவள் ாெயச்சந்த஺ரனுக்கு

சஹப்பஹடுதஹன் ாகஹண்டுிபஹக஺றஹள் ஋ை உைர்ந்தஹலும், யஹபேம் அவீள
தடுக்கிவஹ..., ஌ன் ஋ன்று ிகள்வி ிகட்கிவஹ ப௃யலவில்ீல.

ேஹடிக்குச் ாசன்றவள் அவனுக்கு ப௃ன்ைஹல் டீபஹயில் தட்ீை ீவக்க,

அவிைஹ இன்னும் இறுக்கேஹகிவ அேர்ந்த஺பேந்தஹன். தன் அப்பஹீவக்
ாகஹன்றவன்..., அம்ேஹவின் சஹவுக்கு கஹரைேஹைவன், ஋ன்ீைப௅ம் ாகஹல்ல
ப௃யன்றவன்..., ஋ன் வட்டுக்குள்ிளிய
ீ இபேக்க஺றஹன்..., ஆைஹல்.., ஋ன்ைஹல்
஋ீதப௅ம் ாசய்ய ப௃டியவில்ீல.

அந்த ஋ண்ைிே அவீை அீேத஺யின்ற஺ இபேக்க ீவத்தது. தன் ப௃ன்ைஹல்

இபேந்த உைீவ ாதஹடும் ஋ண்ைம் கூை இல்லஹேல் அவன் இபேக்க,
தயக்கேஹக அவீை ாநபேங்க஺, அவன் தீல ிகஹத஺யவள்..., தட்ீை ீகயில்
஋டுத்து, இட்ல஺ீயப் பிட்டு, சட்டிைியில் ிதஹய்த்து அவன் வஹய்க்கபேக஺ல்
ாகஹண்டு ாசன்றஹள்.

317
அவன் இதழ் அல௅த்தேஹக ப௄டி இபேக்க..., “சஹப்பஹட்டு ிேில ஋துக்கு
ிகஹபம்...? சஹப்பிடுங்க...”, அவள் ாேன்ீேயஹக உீரக்க, அவல௃க்கஹக அந்த
உைீவ வஹங்க஺க் ாகஹண்ைஹன்.

஌ற்கைிவ எபே ப௃ீற அவன் உைீவத் தவிர்த்த஺பேக்க, அன்று ப௃ல௅வதும்

அவள் உண்ைவில்ீல ஋ன்று பிச்ச஺ கவீலயஹக உீரத்தீத
஋ண்ைிிய..., இன்று இவ்வளவு ிகஹபத்த஺லும் அீேத஺யஹக உண்ைஹன்.

உைீவ ப௃டித்தவன்..., அீறயில஺பேந்து ாவளிியற஺..., ஸஹல஺ல்

அேர்ந்த஺பேந்த யஹீரப௅ம் கண்டுாகஹள்ளஹேல்..., விபேட்ாைை ாசன்று கஹீர
஋டுத்துாகஹண்டு க஺ளம்பிிய விட்ைஹன்.

ரவிிய அவன் ாசய்ீகயில் சற்று த஺ீகத்தஹலும், தஹன் ாசய்யக்கூடியது

஋துவும் இல்ீல ஋ை உைர்ந்து அீேத஺யஹைவர்.., “அவீைப் பற்ற஺தஹன்
உங்கல௃க்குத் ாதரிப௅ிே...”, ந஺ீலீேீய சேஹளிக்க ப௃யன்றஹர்.

அந்த ிநரம் அங்ிக வந்த ஏவியஹ..., “வஹங்கம்ேஹ..., வஹங்க...”, சற்று

சங்கைேஹக அீழத்தஹள்.

அவள் கரத்ீத அல௅த்த஺ய ச஺ன்ைத்தஹயி..., “நல்லஹ இபேக்க஺யஹ கண்ட௃...?”,

வஹர்த்ீதகள்..., „அவன் ஌தஹவது ாசஹன்ைஹைஹ..?‟, ஋ன்ற ாதஹைியில் வந்து
வில௅ந்தை.

அவர்கல௃க்கு தைிீே அளித்தவர்..., “ஏவி.., அப்பஹம்ேஹீவ அந்த ாகஸ்ட்

பைப௃க்கு கூட்டிப் ிபஹம்ேஹ...”, உீரத்தவர், “ஆஶ஺கஹ..., ஋ல்லஹம் ாரடியஹ
இபேக்கஹ...?”, ிகட்ைவஹறு, ேகீளப௅ம் அீழத்துக்ாகஹண்டு அங்க஺பேந்து
அகன்றஹர்.

அீறக்குள் த௃ீழந்தவள், தஹீய கட்டிக்ாகஹண்டு, “஋ைக்ாகன்ை

ாகஹறம்ேஹ...? நஹன் நல்லஹ இபேக்ிகன். அவகதஹன் ிகஹவேஹ இபேக்கஹவ...”,
ிேில ஋ன்ை ாசஹல்லாவன்று ாதரியஹேல் அவள் த஺ைற,

“ிகஹவப்பைஹேல் ஋ப்படி இபேப்பஹன்..., ஋ல்லஹம்...”, ிகஹபேஹகத் துவங்க஺யவர்

இபேக்கும் இைம் உைர்ந்து தன்ீை கட்டுப்படுத்த஺க் ாகஹண்டு, கைவீை
எபே பஹர்ீவ பஹர்த்தஹர்.

ாபஹன்னுரங்கம் ஋ன்ை ாசஹல்வாதன்று ாதரியஹேல் தயங்க஺யவர்...,

318
“அம்ேஹடி..., கண்ட௃..., இந்த அப்பீை ேன்ைிச்ச஺டுைஹ..., உலகத்த஺ல் ஋ந்த
அப்பனுிே இப்படி எபே கஹரியத்ீத தஹன் ாபத்த ாபஹண்ட௃க்கு ாசய்ய
ேஹட்ைஹன்.
ஆைஹ நஹன்..., அீதப௅ம் ாசஞ்சுிபஹட்டு..., இன்னும் உசுிரஹை இபேக்கிை...”,
தன் தீலயிிலிய அடித்துக் ாகஹண்ைவர்...,

“உங்க க஺ட்ிை ஋ல்லஹம் ேன்ைிப்பு ிகக்கத்தஹன் இந்த உசுீர இன்னும்

வச்ச஺பேக்ிகன். இல்லன்ைஹ..., ஋ன்ீைக்ிகஹ...”, அவர் கண்கள் கலங்க஺
விட்ைது.

ச஺ன்ைத்தஹயி உைல் விீரத்தஹலும்..., அவபேக்கு ஆறுதல் வஹர்த்ீதகள்

ாசஹல்லும் அளவுக்கு அவர் ேைம் இன்னும் பக்குவப்பட்டிபேக்கவில்ீல.
ேீைவிீய எபே பஹர்ீவ பஹர்த்தவர், ேகளின் ீககீளப் பற்ற஺க்ாகஹண்டு,
“இந்த அப்பீை ேன்ைிச்சுப்ிபஹடு கண்ட௃..., இைிிேல் உண்ற அப்பன்
஋ண்ற ேபேேவனுக்கு ேைசஹல கூை ாகடுதல் ந஺ீைக்க ேஹட்ைஹன்..., அவன்
கஹல்ல வில௅ந்து ேன்ைிப்புக் ிகட்ைஹ கூை, அவனுக்கு நஹன் ாசஞ்ச பஹவம்
ாதஹீலயஹது.

“ஆைஹ..., அவன்க஺ட்ிை ேன்ைிப்பு ிகக்கக் கூை, ஋ைக்கு எபே சந்தர்ப்பம்

ாகஹடுக்க ேஹட்ைஹிைன்னுதஹன் நஹன் கவீலப்படுிதன். அவர்க஺ட்ிை
ாசஹல்லு கண்ட௃..., நஹன் ப௃ன்ை ேஹத஺ரி இல்ல..., ேஹற஺ப் ிபஹட்ிைன்னு
ாசஹல்லு கண்ட௃. இந்த அப்பீை ப௃டிஞ்சஹ ேன்ைிக்கச் ாசஹல்லு...”, அவள்
ீககளில் ப௃கம் புீதத்தவர், கண்ை ீர் விட்டுவிட்ைஹர்.

“அப்பஹ..., அல௅வஹதீங்கப்பஹ..., ஋ைக்கு உங்க ிேில ிகஹவாேல்லஹம்

இல்ீல...”, அவள் உீரக்க,

“ச஺ன்னு..., உைக்கு நஹன் ாபரிய துிரஹகிே பண்ைிட்ிைன். ஆைஹ...,

அீதாயல்லஹம் கூை ாபஹறுத்துக஺ட்டு, ஋ண்ற கூை நீ குடும்பம் நைத்துற.
நஹன்..., நஹன் உண்ற க஺ட்ிை ே஺பேகேஹத்தஹன் நைந்துட்ிைன். ஋ண்ற
வஹழ்க்ீகயிில இன்ாைஹபே ாபஹண்ட௃ இபேக்கஹன்னு ாதரிஞ்சும்...”, அவர்
ிேில ாசஹல்ல ப௃டியஹேல்..., இபேவரின் கரத்ீதப௅ம் பற்ற஺க்ாகஹண்டு கதற,
ாபண்கள் இபேவபேம் தடுேஹற஺ப் ிபஹைஹர்கள்.

“வந்த இைத்த஺ல் ஋ன்ை இது...? ாேஹத கண்ைத் ாதஹீைங்க.., சம்பந்த஺

வந்தஹல் ஋ன்ை ந஺ீைப்பஹர்...”, ாேல்ல஺யதஹக கடிந்துாகஹள்ள,

319
அப்ாபஹல௅துதஹன் தஹங்கள் ாசன்ீையில் இபேக்கும் ந஺ீைவிற்ிக
வந்தவரஹக கண்கீள துீைத்துக் ாகஹண்ைஹர்.

ப௄வபேம் அீேத஺யஹக இபேக்ீகயில் அேர, “சஹரி..., எபே ிபஹன் ிபச஺ட்டு

இபேந்ிதன்..., அதஹன் ிநரேஹயிடுச்சு..., சரி வஹங்க சஹப்பிைலஹம்...”,
அீழத்தவர் ீைைிங் ஸஹலுக்குச் ாசன்றஹர்.

உைீவ அவர்கிள பரிேஹற஺க்ாகஹள்ள, உண்டு ப௃டித்தவர்கள், ாேஹட்ீை

ேஹடிக்கு அவர்கீள அீழத்துச் ாசன்றஹர் ரவி. ச஺ன்ைத்தஹயிக்கும் தன்
அண்ைி கண்ைம்ேஹ ஋ன்ை ஆைஹர்...? ஋ப்படி இறந்தஹர் ஋ன்ற தகவல்
ிவண்டி இபேந்தது.

சற்று ிநரம் அங்க஺பேந்த இபேக்ீகயில் அேர்ந்து உீரயஹடியவர்கள்,

“சம்பந்த஺..., ிகக்ிகன்னு தப்பஹ ந஺ீைக்கஹதீய..., ஋ண்ற அண்ைிீய
உங்கல௃க்கு ஋ப்படித் ாதரிப௅ம்...? நீ ங்க அவகல௃க்கு உறவஹ...?”, நீ ண்ை
நஹளஹக தன் ேைீத அரித்த ிகள்விீய ிகட்டுவிட்ைஹர்.

அப்ாபஹல௅து ீககளில் கஹப்பிக் ிகஹப்ீபகிளஹடு ஏவியஹ ேஹடிியற...,

“அம்ேஹடி..., நீ ப௅ம் இப்படி உட்கஹர். உைக்கும் உன் புபேஶீைப் பத்த஺
ாதரிஞ்சுக்கட௃ம்னு ஆீச இபேக்குிே...”, உீரத்தவர், ீகயில் எபே கப்ீப
஋டுத்துக் ாகஹண்டு, அவீள அபேக஺ல் அேர ீவத்தஹர்.

“஋ங்ிக இபேந்து துவங்க...? ஋ைக்கும் அவங்கல௃க்கும் ஋ந்த சம்பந்தப௃ம்

க஺ீையஹது. பத஺ிைல௅ வபேஶத்துக்கு ப௃ன்ைஹடி..., ஋ைக்கு இபேந்தது எிர
எபே ாகே஺க்கல் ிபக்ைரி ேட்டும்தஹன். அப்ிபஹ ாகஹஞ்சம் ிலபர்
பிரச்சீையஹல் கம்ாபைி ப௄டி இபேக்க..., ப௄டிய ிகட் ப௃ன்ைஹடி எபே
ாபஹண்ட௃, எபே பத்துவயசு ீபயிைஹை இபேக்கதஹ ஋ைக்குத் தகவல்
வந்தது...

“நஹனும் ஌ிதஹ ிலபிரஹை ாபஹண்ைஹட்டின்னு ிபசஹேல் இபேந்ிதன். அவ

அங்ிக இபேந்து ீநட்டும் ிபஹகிவ இல்லங்கிவ.., ஋ன் ாபஹண்ீை
கூட்டிட்டு அங்ிக ிபஹிைன். அப்ிபஹ ஋ன் ேீைவி இறந்த஺பேந்த ிநரம்..,
அவீள தைியஹ விட்டுப் ிபஹக ேைச஺ல்ீல...”, தன் ேீைவியின்
ந஺ீைவில் சற்று ிநரம் அீேத஺யஹக இபேந்தஹர்.

“கஹரில் இபேந்து இறங்க஺ய ஋ன்ீை எபே ாபஹபேட்ைஹிவ ேத஺க்கஹேல் அவ

320
ிபஹகிவ..., ஋ைக்கு ச஺ன்ை சந்ிதகம்..., இந்த ாபஹண்ட௃ இங்ிக பஹத்த
ப௃கேஹ இல்ீலியன்னு. ஋ன் ேக ஆஶ஺ இபேக்கஹிள.., ாரஹம்ப ிசட்ீை
பண்ட௃வஹ.

“அங்ிக உட்கஹர்ந்த஺பேந்த ாெய்ீய பஹக்கிவ அவல௃க்கு விீளயஹை

ஆீசபட்ைஹ ிபஹல..., கஹரில் இபேந்து இறங்க஺ அவன்க஺ட்ிை ிபஹக, அவன்..,
அவன் அம்ேஹிவஹை எட்டிக஺ட்டு வரிவ இல்ீல. நஹன் அவக஺ட்ிை
ிபச஺ிைன்..., ஋ன் ாசக்பெரிட்டி பக்கத்த஺ல் இபேந்து அதட்ை.., அதுக்கும் அவ
வஹிய ாதஹறக்கீல.

“஋ைக்கு ிவற வழ஺யில்லஹேல்..., அவீள அங்ிக இபேந்து ிபஹகச்

ாசஹன்ிைன்..., ஋ைக்கு அப்ிபஹ ிவற வழ஺யில்ீல. ிலபர் பிரச்சீையிில
விழ஺ பிதுங்க, இாதன்ை புது பிரச்சீைன்னு ிதஹைிச்சு....”, தன் ாசய்ீகீய
஋ண்ைி இப்ாபஹல௅து ாவட்க஺யவர்,

“ேறு ிபச்ிச ிபசீல.., அவ ஋ல௅ந்து ிபஹக..., அவங்க பின்ைஹடிிய ஋ன்

ாபஹண்ட௃ ிபஹகப் பஹர்க்க, நஹன் கட்டுப்படுத்த஺ப௅ம் அவ ிகட்கீல. அந்த
ிநரம்தஹன் அது நைந்தது. ஋ன்ிேல் ிகஹபேஹ இபேந்த ிலபர் எபேத்தன்...,
லஹரிீய ஌த்த஺ ஋ன்ீைக் ாகஹல்ல வந்தவன்..., ஋ன் ேகீளப் பஹர்த்துட்டு,
அவிேல்....”, அன்ீறய தஹக்கம் ேைத஺ல் ஋ழ, குரல் தடுேஹற஺யது.

“஍ியஹ..., ாபஹறவு...”, ஏவி தன்ீை ேீ ற஺ குரல் ாகஹடுக்க,

“நஹன் அவீள தூக்க ப௃ன்ைஹடி..., ாெய்ியஹை அம்ேஹ..., ஋ன் கண்ட௃

ப௃ன்ைஹடிிய..., ஋ன்ைஹல் ஋துவுிே ாசய்ய ப௃டியீல. எபே பக்கம் ஋ன்
ாபஹண்ட௃, ேறுபக்கம் ாெய்..., நடுவில் அவன் அம்ேஹ..., உயிபேக்கு ிபஹரஹை...,
அவன், அவிேல் வில௅ந்து கதற..., ஋ன் கஹரிிலிய தூக்க஺ப் ிபஹட்டு
ஸஹஸ்பிைல் வந்ிதன்...

“ைஹக்ைர் ீக விரிச்சுட்ைஹர். அவ யஹர் ஋ன்ைன்னு ாதரியட௃ிே..., உள்ிள

ிபஹைஹல்..., உசுீர ீகயில் பிடிச்சுட்டு இபேந்தஹ. பக்கத்த஺ல் ந஺ன்னு கதற஺ய
ாெய்ீய ஋ன் ீகயில் ாகஹடுத்தவ..., „இவனுக்கு ஋ல்லஹிே இைிிேல்
நீ ங்கதஹன்.

நஹன் ஌ற்கைிவ ாசத்துப் ிபஹயிட்ிைன்..., இப்ிபஹ இந்த உைம்புதஹன் இந்த

உலகத்ீத விட்டு ிபஹகப் ிபஹகுது. நஹன் இபேந்தஹலும் இவனுக்கு

321
பிரியஹசைம் க஺ீையஹது....‟, அவர் ப௄ச்சுக்குத் த஺ைற஺ைஹர்.

“஋ன் ாபஹண்ீை கஹப்பஹத்த஺க் ாகஹடுத்த஺பேக்க஻ ங்க. இைிிேல் இவன் ஋ன்

ப௄த்த பிள்ீள. இவீை நஹன் பஹர்த்துக்கிறன். இவன் ாபஹறுப்பு
஋ன்னுது....”, அவர் வஹக்கு ாகஹடுத்தஹர்.

“அதுக்குப் பிறகு நைந்ததுதஹன் ஋ன் வஹழ்க்ீகயின் ாபரிய த஺பேப்புப௃ீை.

ாெய் ீகயில் இபேந்த ப௄ட்ீைீய, ஋ன்க஺ட்ிை ாகஹடுக்கச் ாசஹன்ைஹங்க.
ாகஹடுத்தவங்க, „஍யஹ..., இத஺ில இவனுக்குச் ிசரிவண்டிய ாசஹத்துப்
பத்த஺ராேல்லஹம் இபேக்கு.
இீத வச்சு நீ ங்க உங்க கம்ாபைிீய நைத்துங்க. உங்க கம்ாபைி
நஷ்ைத்த஺ல் ிபஹைதஹல் தஹன் அீத ப௄டிட்ைதஹ நஹன் ிகள்விபட்ிைன்..‟, ிபச
ப௃டியஹேல் த஺ைற஺யவர்..., ேகீை அபேக஺ல் அீழத்து, “ரஹப௃..., இைிிேல்
இவர்தஹன் உைக்கு ஋ல்லஹம்..., ாபஹறுப்பஹ நைந்துக்ிகஹ...‟, அவைிைம்
உீரத்தவர்,

இன்னும் ஋ீதியஹ ாசஹல்ல விபேம்ப, ரஹப௃ீவ(ாெய்ீய) ாவளிிய

அனுப்பியவர், “இன்னும் ஋ன்ைம்ேஹ...? ஋ன்ை ாசஹல்லட௃ம்...”, தன்ீேயஹக
ிகட்க, தன் வஹழ்வில் நைந்த அவலங்கீள அவரிைம் உீரத்தவர்,
„உங்கீளப் பத்த஺ அங்கை ஋ல்லஹபேம் ிபசுதீதக் ிகட்ிைன்..., ஋ன்
புள்ீளீய நீ ங்க நல்லஹ பஹத்துப்பீ ங்கன்னு ஋ைக்கு நம்பிக்ீக இபேக்கு...‟
இப்படி ாசஹல்ல஺ட்டு..., கண்ீை ப௄டிட்ைஹ...”, அங்ிக கைத்த அீேத஺
ந஺லவியது.

யஹர் ிபச்ீச ஋ப்படித் துவங்க ஋ை ாதரியஹேல் இபேக்க..., ச஺ன்ைத்தஹயி

ஏாவை கதற஺ைஹர். ஊபேக்குள்ிள ஋ப்படி இபேந்த தன் அண்ைி..., யஹபேேற்ற
அநஹீத ிபஹல்..., ேீறந்த விதம்..., ாபஹன்னுரங்கத்ீத பஹர்ீவயஹல் சுை,
அவர் ாேளைேஹக தீல கவிழ்ந்தஹர்.

“கீைச஺ கஹரியம் ப௃டிய, ாெய்ீய ஋ன் வட்டுக்ிக

ீ கூட்டி வந்துட்ிைன்.
அவிைஹை ாசஹத்து பத்த஺ரங்கீள ீவத்துதஹன் ிபங்க஺ல் ிலஹன் வஹங்க஺
஋ன் கம்ாபைிீயத் த஺பேம்ப துவங்க஺ிைன். நஹன் அவீை பஹர்த்துக஺ட்ைீத
விை, அவன்தஹன் ஋ன் வட்ீை,
ீ ஋ன் ாபஹண்ீை பஹர்த்துக஺ட்ைஹன்.

“நஹன் அவிளஹை கவீல ேறந்து ஋ன் ாதஹழ஺ல்ல கவைத்ீத ாசலுத்த

அவன்தஹன் கஹரைம். அவன் படிக்கும்ிபஹித ஋ன் ாதஹழ஺ீல கவைிக்க

322
ஆரம்பிச்சஹன்..., அவன் பைத்த஺ல்தஹன் இந்த ாதஹழ஺ல் வளர்ந்ததுன்னு
ாசஹன்ைஹல் கூை ிகட்க ேஹட்ைஹன்.

“அவன் படிப்புக்கு ிதீவயஹை பைத்ீத, ஋ன் கம்ாபைியில் கீைந஺ீல

ஊழ஺யைஹ இபேந்து சம்பஹத஺ப்பஹன். ஋ன்ைஹல் எபே அளவுக்கு ிேில அவீை
ாநபேங்க ப௃டியீல. ஋ப்ாபஹல௅தும் எபே இறுக்கம், ியஹசீை..., பிடிவஹதம்...,
அவீை யஹபேம் ாதஹைக் கூைஹது இப்படி...

“அப்படி இபேக்கும்ிபஹது எபே நஹள் சுிரீஶ கூட்டி வந்தஹன். அவனும்

சந்தர்ப்ப சூழ்ந஺ீலயஹல் அநஹீத ஆைவன். இவிைஹை சஹப்பஹட்ீை
த஺பேடும்ிபஹது ச஺க்க஺ைஹைஹம்..., அவீைப௅ம் கூட்டி வந்து தன்ிைஹை
வச்சுக஺ட்ைஹன்.

“அவீைப௅ம் சும்ேஹ விைஹேல் படிக்க வச்சு..., அவனுக்குத் ிதீவயஹை

஋ல்லஹத்ீதப௅ம் ாசய்து பஹர்த்துக்கிவ, சுிரஷ் அவீை விட்டு ஋ங்ிகப௅ம்
ிபஹகீல. அண்ைன் தம்பியஹகிவ ேஹற஺ட்ைஹங்க. படிப்ீப ப௃டித்தவீை
கம்ாபைிீய ாபஹறுப்ாபடுக்கச் ாசஹன்ைஹல் ேறுத்தஹன்.

“ஆைஹல்..., பல ந஺ீலகளில் ஋ன் ாசஹத்ீத ாபபேகச் ாசய்தஹன். இது

஋ன்ிைஹை ாசஹத்து ஋ை அவன் ேைத஺ல் பத஺ந்தீத ஋ன்ைஹல் ேஹற்ற
ப௃டியீல. ாசஹத்ீத சரி பஹகேஹ பிரித்து ஋ல௅த஺ பிடிவஹதேஹ ாகஹடுத்ிதன்.
ஆைஹல் கூை வஹங்கீல, அந்த பத்த஺ரம் ஋ல்லஹம் ஋ன்க஺ட்ிைதஹன் இபேக்கு.

“அவிைஹை ஊரின் ாசஹத்து பத்த஺ரங்கீள ாகஹடுத்தப்ிபஹ ேறுக்கீல.

அவன் அக்கவுண்டில் கம்ாபைியின் ிஶர் அதுவஹகிவ ிபஹய்டும், அத஺ல்
நஹன் தீலயிடுவது க஺ீையஹது, அவனும் ாபஹறுப்பஹைவைஹ இபேப்பதஹல்
஋ைக்கு ஋ந்த கவீலப௅ம் இல்ீல.

“கம்ாபைிீய இப்ிபஹ அவன்தஹன் நைத்தறஹன். ஋ல்லஹத்த஺லும் த஺றீே

உள்ளவன், ஋தற்கும் நம் உதவிீய நஹைஹதவன். த஺டீர்ன்னு எபே நஹள்
தன்ிைஹை க஺ரஹேத்துக்குப் ிபஹகட௃ம்னு ாசஹன்ைஹன். ஋ன்ைஹல் ேறுக்க
ப௃டியீல.

“அவன் ேைதுக்குள் ஋ப்ாபஹல௅தும் எபே ிகஹபம் கைன்று ாகஹண்டு இபேப்பது

஋ைக்குத் ாதரிப௅ம். அீத ேஹற்ற நஹன் ஋வ்வளிவஹ ப௃யன்ிறன் ஆைஹல்
பலன் பூஜ்ெ஺யம் தஹன். ஋ன்ைஹல் அவீை ஋ப்ாபஹல௅தும் ஋தற்கஹகவும்

323
கட்டுப்படுத்த ப௃டியஹது. அவன் விபேப்பப்படிிய ாசய்ிதன்.

“ஆைஹ..., த஺பேேைம் பத்த஺ நஹன் ிபச்ாசடுத்தப்ிபஹ ப௃டியிவ ப௃டியஹதுன்னு

ேறுத்தஹன். ஋ைக்கு அது ே஺கப்ாபரிய கவீலயஹ இபேந்தது.

“ஆைஹல் இப்ிபஹ அவனுக்குன்னு எபே குடும்பம் வந்துடுச்சு..., ஋ைக்கு

ாரஹம்ப சந்ிதஹசம். கண்ைம்ேஹவின் ஆத்ேஹ கண்டிப்பஹ சந்ிதஹஶப்படும்...”,
எபே கைீேீய ந஺ீறீவ அவர் ப௃கத்த஺ல் கஹை ப௃டிந்தது.

“அண்ைஹ..., நீ ங்க ேட்டும் இல்லன்ைஹ அவன் ஋ன்ை ஆக஺ இபேப்பஹிைஹ...?

அவீை வளத்து ஆளஹக்க஺..., இவ்வளவு ாபரிய ேைிதைஹக்க஺ இபேக்க஻ ங்க.
உங்கல௃க்கு நஹங்க ஋ன்ை ாசய்யப் ிபஹிறஹம்...?”, ச஺ன்ைத்தஹயி உீரக்க,

“ப௄ழ்க஺ட்டு இபேந்த கப்பீல ேீ ட்ைித அவந்தஹன்..., அவனுக்கு நஹன்

ாசய்யஹேல்..., அவீை ஋ன் பிள்ீளயஹகத்தஹன் நஹன் பஹக்கிறம்ேஹ...”, அவர்
உீரக்க, எபே ாநக஺ழ்வஹை தபேைம் அரங்ிகற஺யது இங்ிக.

அதன் பிறகு சற்று ிநரம் உீரயஹடியவர்கள் க஺ளம்ப, அப்ாபஹல௅து அங்ிக

வந்தஹள் விேலஹ. அவீளப் பஹர்த்த ாபஹன்னுரங்கம் த஺ீகத்துப் ிபஹைஹர்.
“நீ ஋ப்படி..., இங்கை...?”, அவர் ிகட்க,

“ாெய் தஹன் அவீள இங்ிக அனுப்பிைஹன்..., ஆஶ஺கஹவுக்குத்தஹன்

அவீளப் பற்ற஺ ாதரிப௅ம். உங்கல௃க்குத் ாதரிந்த ாபஹண்ைஹ...?”, ரவி
புரியஹேல் ிகட்க,

“ஆேஹ சஹர்..., நஹங்க எிர ஊர்..., ெஸ்ட் பஹத்த஺பேக்க஺ிறஹம் அவ்வளவு தஹன்”,

ிவகேஹக உீரத்தஹள் விேலஹ.
அங்க஺பேந்த யஹபேக்கும் ேறுத்துப் ிபச ப௃டியவில்ீல. ஋ன்ைாவன்று
உீரப்பது...? “ாசஹல்லு விேலஹ..., ஋ன்ை விஶயம்...?”, ஆஶ஺கஹ அவள் பக்கம்
நகர, “இல்ல கஹிலெ஺ல் இபேந்தவங்க ஋ல்லஹம் க஺ளம்பிட்ைஹங்க. அீத
ாசஹல்லலஹம்னு ிபஹன் பண்ைஹ யஹபேம் ஋டுக்கீல, அதஹன் நஹிை
வந்ிதன்.

“க஻ ிழ ிகட்ைப்ிபஹ நீ ங்க ிேல இபேக்கறதஹ ாசஹன்ைஹங்க..., அதஹன்..., நஹன்

க஺ளம்பிறன்...”, அவள் த஺பேம்பி நைந்தஹள்.

ச஺ன்ைத்தஹயின் ப௃கம் ிகஹபத்ீத பூச஺க் ாகஹள்ள, ாபஹன்னுிவஹ ாசயலற்று

324
ந஺ன்ற஺பேந்தஹர். “அப்ிபஹ நஹங்க விரஹம், ேஹப்பிள்ீள க஺ட்ிை ாசஹல்ல஺டுங்க.
அம்ேஹடி..., நஹங்க இப்படிிய ஊபேக்கு க஺ளம்பிறஹம்ேஹ...”, ச஺ன்ைத்தஹயி
அவரிைம் உீரத்துவிட்டு க஺ளம்பிவிட்ைஹர்.

அீைவரிைப௃ம் விீைாபற, ஏவியஹவும், ச஺ன்ைத்ீதப௅ம் வஹசீலப் பஹர்க்க,

அங்ிக... விேலஹ கலங்க஺ய தன் கண்கீள துீைத்தவஹறு ிபஹவது
ாதரிந்தது. „இதற்கு ஋ன்ை ாசய்ய ப௃டிப௅ம்...?‟, ச஺ன்ைத்தஹயஹல் ஋ீதப௅ம்
ாசய்ய ப௃டியவில்ீல. கஹபேக்குத் த஺பேம்பிய ாபஹன்னு,

ச஺ன்ைத்தஹயின் கரத்ீத பற்ற஺க் ாகஹண்ைஹர்..., “நஹன் ாசய்த தப்புக்கு, அவ..,

அவ தண்ைீை அனுபவிக்க஺றஹ...?”, ச஺ன்ைத்தஹயின் கரங்கள் அவர்
கண்ை ீரஹல் ந஺ீறந்தது.

“ாேஹத கஹீர ஋டுக்கச் ாசஹல்லுங்க...”, அவர் கட்ைீளயிை கஹர் பறந்தது.

அித ிநரம்..., தன் அீறக்குச் ாசன்ற ஏவியஹ, தன் அீலிபச஺யில்
ாெயச்சந்த஺ரீை அீழக்க, “ாசஹல்லு...”, அவன் குரல஺ல் விசும்பி அல௅தஹள்.

அவள் அழிவ.., “஋ன்ை ஆச்சு...?”, சற்று பதற஺ைஹிைஹ...

“விேலஹ...”, துவங்க஺யவள், அவள் ாசஹன்ைீத உீரக்க, “அவ ஋துக்கு

இப்ிபஹ அங்ிக வந்தஹ...? சரி.., இப்ிபஹ நஹன் ஋ன்ை ாசய்ய...?”, அவளிைிே
ிகட்ைஹன்.

“஋ன்ை இபேந்தஹலும் அவ ஋ன்ிைஹை அக்கஹ..., ஌தஹவது ாசய்யட௃ம்.

஋ன்ீை அங்ிக கூட்டி ிபஹறீங்களஹ...? இப்ிபஹ...”, விேலஹவின் ப௃கம் அவள்
கண்ட௃க்குள்ிள ந஺ழலஹடியது.

சற்று ியஹச஺த்தவன், “சரி..”, “இப்ிபஹ வரீங்களஹ...?”, ஌ிைஹ அவனுக்கும்

இீத தள்ளிப்ிபஹை விபேப்பே஺ல்ீல. ாபரியவர்கள் ஋ப்படி இபேந்தஹலும்,
ச஺ற஺யவர்களஹவது எற்றுீேயஹக இபேப்ிபஹிே ஋ை ஋ண்ை..., உைிை
க஺ளம்பிவிட்ைஹன்.

அவர்கள் அங்ிக ாசன்று ிசர்ந்த ாபஹல௅து, ாபஹன்னுவும் அங்ிக இபேக்க,

சுிரஶ஼ம் அங்ிக இபேந்தஹன். சுிரஷ், ாபஹன்னுீவ ப௃ீறத்துக்
ாகஹண்டிபேக்க, அவன் ப௃துக஺ன் பின்ைஹல் விேலஹ ந஺ன்ற஺பேந்தஹள்.

325
ச஺ன்ைத்தஹியஹ அீேத஺யஹக அவர்கீள ிவடிக்ீக பஹர்த்தவஹறு இபேந்தஹர்.

“஋ன்ை நைக்குது இங்ிக...? சுிரஷ்...”, அவர்கீள ாநபேங்க, தன் ிகஹபத்ீத

ீகவிட்ை சுிரஷ்..., சற்று விலக஺ ந஺ன்றஹன். ஏவியஹ ிவகேஹக அவள்
அபேக஺ல் ாசன்றவள்..., “விேலஹ...”, ஋ை அீழத்து பக்கத்த஺ல் இபேத்த஺க்
ாகஹண்ைஹள்.

அவீளப் புரியஹேல் பஹர்த்தவள் „஋ன்ை‟ாவன்று கண்களஹல் ிகட்க, அவள்

ீகப்பிடித்து அீழத்துக்ாகஹண்டு தஹயிைம் ாசன்றஹள். ச஺ன்ைத்தஹயி
அப்ாபஹல௅தும் அீேத஺யஹக இபேக்கிவ..., “஌ம்ேஹ..., உைக்கு ாரண்டு
ாபஹண்ட௃ இபேந்தஹல் ிவண்ைஹம்னு ாசஹல்லுவியஹம்ேஹ...?”, அவளது
ிகள்வியில் அயர்ந்து ிபஹைது யஹர் ஋ன்று பிரித்தற஺ய ப௃டியஹேில ிபஹைது.

ச஺ன்ைத்தஹயி, ாபஹன்னு, விேலஹ, சுிரஷ் ஋ை அீைவபேிே உைக்கு ஋ப்படித்

ாதரிப௅ம் ஋ை த஺ீகக்க, அங்ிக சஹதஹரைேஹக இபேந்தது ாெயச்சந்த஺ரன்
ேட்டும்தஹன். அன்று பூவிைம் ிபச஺யீத ிகட்ைத஺ல், அவல௃க்கு உண்ீே
ாதரிப௅ம் ஋ன்று அவன் புரிந்த஺பேந்தஹன்.

“ஏவி..., உைக்கு...”, ச஺ன்ைத்தஹயி த஺ைற..., “஋ைக்குத் ாதரிப௅ம்ேஹ..., ஋ைக்குத்

ாதரிப௅ம்...”, தஹீய கட்டிக் ாகஹண்ைஹள். விேலஹ அவள் ீககளில் இபேந்து
தன் ீகீய உபேவப் பஹர்க்க, “஋ைக்கு இந்த உண்ீே உங்க அம்ேஹ இறந்த
அன்ீைக்குத்தஹன் ாதரிப௅ம் விேலஹ..., ிபஹகஹித...”, அவீள அல௅ந்த பற்ற஺க்
ாகஹண்ைஹள்.

அவல௃ம் அழ..., “அம்ேஹடி..., ஋ன்ீை...”, ாபஹன்னு விேலஹவிைம் வர,

“இல்ல..., தயவு ாசய்து ேன்ைிப்பு ஋ன்ற எபே வஹர்த்ீதீய ேட்டும்

ிகட்டுைஹதீங்க..., அீதக் ிகட்கும் அபேகீத உங்கல௃க்குக் க஺ீையஹது.
஋ன்ீைக்கு நீ ங்க அப்படி எபே விஶயத்ீத ஋ன்ீை ாசய்யச்
ாசஹன்ை ீங்கிளஹ...,
அன்ீைக்ிக நஹன் உங்கீள அடிியஹை ாவறுத்துட்ிைன். ஋ைக்கு அப்பஹ
஋ன்ற உறிவ க஺ீையஹது..., ஋ன் அப்பஹ ாசத்துப் ிபஹய்ட்ைஹர்...”, ாவடித்தஹள்.

அவளிைம் அப்படி எபே ிகஹபத்ீத ஋த஺ர்பஹரஹத அீைவபேம் த஺ீகக்க...,

“உங்கல௃க்குப் பிடித்த ாபஹண்ட௃க்கு எபே கஷ்ைம் ஋ன்றவுைன் உங்க உயிிர
துடிக்குது..., ஆைஹ நஹன்..., ஋ன்ீை..., ஋வ்வளவு ிகவலேஹ ஋ன்ீைப௅ம்

326
அம்ேஹீவப௅ம் ந஺ீைத்த஺பேந்தஹல்..., இப்படி ாசய்த஺பேப்பீ ங்க...?

“஋ன் அம்ேஹவுக்கு ாகஹள்ளி ிபஹைக்கூை நீ ங்க ேைசு இரங்கீலிய...,

அவங்க உங்க ேீைவி ஋ன்ற அங்க஻ கஹரத்துக்கஹக ிவண்ைஹம்..., உங்கல௃க்கு
எபே ேகீளப் ாபற்றுாகஹடுத்த எபே ேகரஹச஺ ஋ன்றஹவது நீ ங்கள் இீத
ாசய்த஺பேக்கலஹிே.

“எபே அைஹீதப் பிைம் ேஹத஺ரி...”, அவள் ாவடித்து அழ, ஏவியஹ அவள்

ீகீய அல௅ந்த பற்ற஺க் ாகஹண்ைஹள்.

“உங்க ாசஹத்த஺ல் பங்குக்கு வந்துவிடுிவன் ஋ன்று தஹிை நீ ங்க அீதச்

ாசய்யவில்ீல...? ஆைஹல்..., உங்கள் ாசஹத்து யஹபேக்கு ிவட௃ம்?”, தன் ேை
ாபஹபேேீல ாகஹட்டிைஹள்.

“ிவண்ைஹம்..., ஋ைக்கு அந்த ஊர்..., நீ ங்க..., ஋துவும் ிவண்ைஹம்... அந்த

ஊபேக்குள் வரிவ நஹன் விபேம்பீல. நீ ங்க ிபஹகலஹம்...”, ாபஹன்னுவிைம்
ாபஹரிந்தவள்..,

ச஺ன்ைத்தஹயிைம் த஺பேம்பி..., “அம்ேஹ..., ஋ன் அம்ேஹவுக்கு நஹன் வஹக்கு

ாகஹடுத்த஺பேக்ிகன்..., ஋ன்ீைக்குிே உங்க குடும்பத்துக்குள் வரத஺ல்லன்னு...,
஋ன்ீை இப்படிிய விட்டுடுங்க. நஹன் ஌ிதஹ எபே ப௄ீலயில் வஹழ்ந்துட்டு
ிபஹிறன். ிவண்ைஹம்..., ஋ைக்கு ஋துவுிே ிவண்ைஹம்...

“ப௃டிந்தஹல் ஋ங்க அம்ேஹீவ ேன்ைிச்ச஺டுங்க...., ஋ைக்கு அது ிபஹதும்...”,

அங்ிகிய ேைங்க஺ அேர்ந்து அல௅தஹள்.

“஌ன் விேலஹ அப்படிச் ாசஹல்ற...? உண்ற அம்ேஹ சஹகுற வீரக்கும் ஋ண்ற

வழ஺யில் வரிவ இல்ீலிய. யஹிரஹ ாசய்த தப்புக்கு, நீ ஋ன்ைத்துக்கு
ச஺லுீவீய சுேக்கட௃ம்...? உைக்கு அப்பஹ ிவண்ைஹம்னு நீ ப௃டிவு
பண்ைிட்ை சரி..., நஹன் உன்ீை ஋ண்ற ேவளஹ தத்து ஋டுத்துக்கிறன்.

“இப்ிபஹ ாசஹல்ிறன்..., நீ ஋ண்ற ப௄த்த ேவ..., யஹர் ஋ன்ை ாசஹன்ைஹலும் இது

இைிிேல் ேஹறஹது..., அது உண்ற ஊர்..., அங்ிக நீ ச஺றப்பஹ வஹழ்ந்து
கஹட்ைட௃ம்..., உன் ேைசுக்கு புடிச்சவீைிய நஹன் உைக்கு கட்டி
ீவக்கிறன்.

“உண்ீே ாதரியக்கூைஹதுன்னு ாபஹத்த஺ வச்ச ஋ன் ாபஹண்ட௃க்ிக ாதரிஞ்ச

327
பிறகு, அவிள உன்ீை அக்கஹன்னு ஌த்துக஺ட்ை பிறகு ஋ைக்ாகன்ை
கவீல..., அழஹித ஋ல௅ந்த஺ரி, கண்ீைத் துீை. தம்பி இங்ிக வஹ...”,
இவர்கீளிய பஹர்த்துக் ாகஹண்டிபேந்த சுிரீஶ அீழத்தவர்,

“உைக்கு இவீள கட்டிக்க சம்ேதேஹ...?”, அவைிைம் ிகட்க, அவன் ஆாேை

தீல அீசத்தஹன். “இவ படிப்பு ப௃டிஞ்ச உைிை இவல௃க்கும் உைக்கும்
கண்ைஹலம்..., நஹன் நைத்த஺ ீவக்கிறன்..., உைக்கு அம்ேஹ நஹன்
இபேக்ிகன்...”, அவீள அீைத்துக் ாகஹண்ைஹள்.

ாபஹன்னுவுக்கு அடுத்த ேரை அடி..., விேலஹ, ிகட்ை ிகள்வி அவீரத்

துீளத்ாதடுக்க..., ாபற்ற ாபண் தஹன் உயிிரஹடு இபேக்கும்ாபஹல௅ித, தஹன்
இறந்துவிட்ைதஹக உீரத்தீதக் ிகட்டு, ந஺ெேஹகிவ ாசத்துப் ிபஹைஹர்.

தஹன் ாசய்த தவறுகளின் அளவு கூடிக்ாகஹண்ிை ிபஹவீத உைர்ந்தஹர்.

தஹன் ஋வ்வளவு ாபரிய சுயநலவஹத஺யஹக, கஹரியவஹத஺யஹக
இபேந்த஺பேக்க஺ிறஹம்? அவள் ிகட்பது ந஺யஹயம் தஹிை..., ஏவியஹவுக்கு
ஊபேக்கு ேத்த஺யில் எபே அவேஹைம் ிநர இபேக்ீகயில் துடித்த அவர் ேைம்,

விேலஹவின் தஹீய ே஺ரட்டி, விேலஹீவ ாெயச்சந்த஺ரீை ேைக்க஺, ேயக்க஺

ீகக்குள் ிபஹைச் ாசஹன்ை ாபஹல௅து ஋ங்ிக ிபஹயிபேந்தது? ஋ன்ை
இபேந்தஹலும் அவல௃ம் ஋ன் ரத்தம் தஹிை?‟, ப௃தல் ப௃ீறயஹக ச஺ந்த஺த்தஹர்.
ேன்ைிப்பு கூை ிகட்க அபேகீத இல்லஹத தன் ந஺ீல..., இதற்கு பரிகஹரிே
இல்ீலயஹ...?

ேீைவி, ேகள்கள் இபேந்தும் அைஹீதயஹக ந஺ற்கும் தன் ந஺ீல..., இப்படிிய

தன் உயிர் ிபஹய்விைஹதஹ...? தவித்தஹர் துடித்தஹர். ேரைம் கூை எபே
விடுதீலதஹன்..., ஆைஹல் அது கைவுளஹக ாகஹடுக்கஹதவீர சஹத்த஺யம்
இல்ீலிய.

“அம்ேஹ...”, விேலஹ அவீர கட்டிக் ாகஹள்ள, ஏவியஹவும் இீைந்து

ாகஹண்ைஹள். அங்ிக தஹன் ேட்டும் தைிீேப் பட்ை உைர்வு. ாபஹன்னு
ாநஹறுங்க஺ப் ிபஹைஹர். ாெயச்சந்த஺ரீைப் பஹர்க்க, „உைக்கு இது ிபஹதஹது..‟,
அவன் பஹர்ீவ ாசஹல்ல, அவைிைம் ிகட்க ந஺ீைத்த ேன்ைிப்பு
ாதஹண்ீைக்குழ஺யில் ச஺க்க஺யது.

328
பகுத஺ – 31.

அடுத்த எபே வஹரம் ச஺ட்ைஹகப் பறக்க..., ஏவியஹ அந்த ஊபேக்குள்

பண்ீையஹரம்ேஹவஹக உபேேஹற஺க் ாகஹண்டிபேந்தஹள். அவல௃க்குத்
ிதீவயஹை உதவிகள் அீைத்ீதப௅ம் சுிரஷ் ாசய்து ாகஹடுக்க,
பழக்கே஺ல்லஹத ிவீலகள் கூை அவல௃க்கு சுலபேஹகத்தஹன் இபேந்தது.

“அண்ைி..., நீ ங்க ேட்டும் இன்னும் ாகஹஞ்சம் படிச்ச஺பேந்தீங்க..., ஋ங்ிகியஹ

ிபஹயிபேப்பீ ங்க...”, அவன் உீரகும் ாபஹல௅ாதல்லஹம் அவள் ப௃கம்
ியஹசீையில் சுபேங்கும்.

தஹன் படிக்கவில்ீலிய ஋ன்ற ஌க்கம் அவீள வஹட்டும். அன்று

ாெயச்சந்த஺ரன் தன் படிப்ீபப் பற்ற஺ அவ்வளவஹக கவீலப்பைவில்ீல
஋ன்றஹலும், அவன் உயரத்துக்கு தஹன் இன்னும் படிக்க ிவண்டும் ஋ன்ற
஌க்கம் ஋ல௅ந்தது ஋ன்ைிவஹ உண்ீே.

“஋ங்க.., இைிிே ஆீசப்பட்டு ஋ன்ைத்த ாசய்ய...? அந்த ிரஹசீை ஋ல்லஹம்

இபேக்கீல...”, எபே ஌க்கப் ாபபேப௄ச்சு அவளிைம் ஋ல௅ம்.

“படிக்கறதுக்கு ஋ன்ை வயசு ிவண்டிக் க஺ைக்கு..., அப்படிிய உங்கல௃க்கு

இப்ிபஹதஹன் பத்ாதஹம்பது வயசு..., தஹரஹளேஹ படிக்கலஹம். ஆஶ஺கஹ
அம்ேஹக஺ட்ிைியஹ..., விேலஹ க஺ட்ிைியஹ ிகல௃ங்க..., கண்டிப்பஹ ாஸல்ப்
பண்ட௃வஹங்க. இல்ீலயஹ ாசஹல்லுங்க..., நஹிை கூை ாஸல்ப்
பண்ட௃ிறன்...”, அவர்கள் ிபச்ீச ிகட்ை ாெயச்சந்த஺ரன் அீேத஺யஹகிவ
இபேக்க,

அவீை ஏரவிழ஺யில் பஹர்த்தவள்..., “இல்ல..., ிவைஹம்..., பட்ைற஺ீவ

விைவஹ படிப்பற஺வு உசத்த஺..., விடுங்க...”, அவள் அங்க஺பேந்து அகல, அவள்
ப௃துீகிய ாவற஺த்த ாெயச்சந்த஺ரன் எபே தீர்ேஹைத்துக்கு வந்த஺பேந்தஹன்.

அவர்கள் வஹழ்க்ீகப௅ம் இைிீேயஹகிவ ாசல்ல, எவ்ாவஹபே நஹல௃ம்

தங்கள் வஹழ்க்ீகயில் கைந்து ாசல்லும் நஹட்கீள பூரைேஹக அனுபவித்து
வஹழ்ந்தஹர்கள்.

ாெயச்சந்த஺ரன் தைது எதுக்குப்புறேஹை ந஺லங்கீள ாசம்ீேப்படுத்த...,

329
„஋தற்கஹக இபேக்கும்...?‟, ஋ன்ற அவள் ியஹசீைீய வஹய்விட்டு அவள்
ிகட்கவில்ீல.

ாபஹன்னுீவ இப்ாபஹல௅து ஋ங்கும் பஹர்க்க ப௃டியவில்ீல.

வட்டுக்குள்ிளிய
ீ ப௃ைங்க஺க் ாகஹண்ைஹர். ஊர் விஶயங்கள்
ாெயச்சந்த஺ரைிைம் ாசல்ல, தீர்வுகள் அவன் ாகஹடுக்க..., தன்ீை
தைிீேப்படுத்த஺க் ாகஹண்ைஹர்.

ாபற்ற ாபண்கள் தன்ீை எதுக்க஺விை..., ப௃ன்பு தஹன் எதுக்க஺ய

ச஺ன்ைத்தஹயின் இபேப்பு தன்னுைன் ஋ன்றஹலும்..., அவர் ாசய்ீகயில்
பஹசத்ீதப௅ம், பரிீவப௅ம் விை எபே கைீே உைர்ிவ ே஺குந்து இபேந்தது.

தன்ைிைம் ிபசக்கூை ேறுக்கும் ேீைவியிைம், தஹைஹகச் ாசன்று

ிபச஺ைஹலும் அவரது ாேௌைம் ாபஹன்னுீவ அீலக்கழ஺த்தது.

கூைத்த஺ல் தன் ஊஞ்சல஺ல் அேர்ந்து விட்ைத்ீதிய ாவற஺த்தவஹறு அவர்

அேர்ந்த஺பேக்க, “஍யஹ..., உங்கக஺ட்ிை எபே ிசத஺ ாசஹல்லட௃ம்...”, தீலீயச்
ாசஹற஺ந்தவஹறு வந்து ந஺ன்றஹன் ாசஹக்கன்.

தன் ச஺ந்ீதீய கீலத்தவர், “஋ன்ைிவ ாசஹல்லு...?”, பஹர்ீவீய அவன்

பக்கம் த஺பேப்பிைஹர்.

“஍யஹ..., நம்ே ஊபேக்குள்ிள பள்ளிக்கூைம் வரதஹ ிபச஺க்க஺றஹங்க. நம்ே

பஹப்பஹ வட்டுக்கஹரர்
ீ அதுக்குத்தஹன் அந்தபக்கம் இபேக்க கஹட்ீை ஋ல்லஹம்
ாவட்டிக஺ட்டு இபேக்கஹரஹம்...”, பவ்யேஹக உீரத்தஹன்.

“ம்..., நல்ல விஶயம் தஹன். ஋ப்ிபஹிவஹ பண்ைியிபேக்கட௃ம்..., சரி விடு,

அங்ிக அந்த பக்கம் நம்ே கஹடு எபே நஹலு ஌க்கர் ாகைக்ிக.., அீதப௅ம்
ிவைஹ ாகஹடுத்துைலஹம்...”,

“஍யஹ அதுக்குத்தஹன் வந்ிதன்..., பஹீதக்கு நம்ே ந஺லத்து பக்கம்

ிதீவப்படும் ிபஹல இபேக்கு. ஆைஹ..., அவபே...”, அவன் தீலயச் ாசஹரிய,

“ஸம்..., அவன் ிகக்க ேஹட்ைஹன்ில..., ிரஹஶக்கஹரைல்ல..., சரி விடு...,

ிபச஺க்கலஹம்..., அந்த பத்த஺ரம் ஋ல்லஹம் ஋டுக்கட௃ம்...”, உீரத்தவர் ஋ல௅ந்து
ாசல்ல, „஋ன்ை ஆகுிேஹ...?‟, ச஺ன்ைத்தஹீய கவீல ாதஹற்ற஺க் ாகஹண்ைது.

330
஋ப்படிப௅ம் ாெயச்சந்த஺ரைிைம் ிபச஺ைஹல் ிவீலக்கஹகஹது ஋ை உைர்ந்த
ாபஹன்னுரங்கம், பத்த஺ரங்கீள ஋டுத்துக் ாகஹண்டு தன் ேகீள ிதடிச்
ாசன்றஹர்.

ாதன்ைந்ிதஹப்பில் ிதங்கஹய் உரிக்க, அீத பஹர்ீவயிட்டுக்

ாகஹண்டிபேந்தவள், தந்ீதீயப் பஹர்த்து விழ஺ விரித்தஹள். அவரிைம் ிபசவஹ
ிவண்ைஹேஹ ஋ை ேைம் பட்டிேன்றம் நைத்த, அவபேம் அீத
உைர்ந்தவரஹக,
“அம்ேஹடி..., உண்ற புபேஶன் ஌ிதஹ பள்ளிக்கூைம் கட்ைப் ிபஹறஹைஹம். ஌ிதஹ
஋ன்ைஹல் ப௃டிஞ்சது..., அதுக்கு பக்கத்து கஹடு நம்ேளது தஹன்.

“இந்த பத்த஺ரத்ீத வச்சுக஺ட்டு..., நல்ல தஹரஹளேஹிவ கட்ைச் ாசஹல்லு.

ிேில ஌தஹவது எத்தஹச ிவட௃ம்ன்ைஹ ிகட்டுச் ாசஹல்லும்ேஹ..., இத
இங்கை வச்சுட்டு ிபஹிறன்..., ஋டுத்துக்க...”, உீரத்தவர் தளர்ந்த நீைியஹடு
அங்க஺பேந்து ாசன்றஹர்.

வட்டுக்கு
ீ வந்த ஏவியஹ.., இீத ஋ப்படி அவைிைம் ாசஹல்வது ஋ன்று சற்று
நடுங்க஺க் ாகஹண்டிபேந்தஹள். சுிரஶ஺ைம்..., „ாகஹஞ்சம் ாசஹல்ிலன்...‟,
பஹர்ீவயில் ாகஞ்ச..., „அம்ேஹடிியஹ..‟, விழ஺ விரித்தவன் „நஹன் ேஹட்ிைன்..‟,
஋ை விலக஺க் ாகஹண்ைஹன்.

பிச்ச஺ியஹடு ிசர்ந்து இரவு உைவுக்கஹை சப்பஹத்த஺ சுடும் ிவீலீய

ீககள் ாசய்தஹலும், ேைிேஹ..., „஋ப்படிச் ாசஹல்ல..?‟, ஋ன்பத஺ிலிய சுற்ற஺
வந்தது.

அவள் அப்பஹ வஹங்க஺க் ாகஹடுத்த எிர கஹரைத்துக்கஹக, அந்த

ஸ்கஹர்ப்பிியஹ வண்டிீயக் கூை அவன் ாதஹைவில்ீல. அீதவிை..., அீத
ஏட்ைஹததற்கு அவன் ாசஹன்ை கஹரைம் தஹன் அவன் ாநஞ்ீச அறுத்தது.

“ஸ்ைஹர்ட் பண்ைிை உைிை ாவடிக்க஺ற ேஹத஺ரி ஌தஹவது பண்ைி

வச்ச஺பேப்பஹன்..., ஋ைக்கு ிவண்ைஹம்...”, சுிரஷ் அீத ஏட்டிக் ாகஹண்டு
தங்கள் வட்டில்
ீ ந஺றுத்த, அவள் ாேளைேஹக எபே பஹர்ீவ பஹர்த்ததற்கும்,
“அப்ிபஹ ப்ிரக் வயீர கட் பண்ை ஆள் ாசட் பண்ட௃வஹன்...”, அசஹல்ட்ைஹக
உீரக்க, ஆயஹசேஹக வந்தது.

அந்த வண்டிீய இப்ாபஹல௅து சுிரஷ் ஌தஹவது ிதீவக்கு உபியஹக஺க்க...,

331
ாெயச்சந்த஺ரன் அத஺ல் இதுவீர சஹதஹரைேஹக ஌ற஺யது கூை இல்ீல.
சஹதஹரை எபே வண்டிக்ிக இப்படி ஋ன்றஹல்..., இந்த ந஺லத்துக்கு ஋ன்ை
ாசஹல்வஹிைஹ...‟, ேைம் த஺டும் த஺டுாேை அத஺ர்ந்தது.

அவல௃ம் அந்த ந஺லத்ீத ஆீசப்பட்டு வஹங்க஺ வரவில்ீல. ஊபேக்கு எபே

நல்ல விஶயம்..., அதுவும் பள்ளிக்கூைம் ஋ன்று வபேம்ாபஹல௅து...,
நஹலுிபபேக்கு நன்ீே வபேம் விஶயம், நம்ேஹல் தீைபை ிவண்ைஹிே
஋ன்ற ஋ண்ைம் ஋ழிவ அந்த பத்த஺ரத்ீத ஋டுத்துக் ாகஹண்ைஹள்.

அவன் வபேம் ஏீச ிகட்கிவ, அவல௃க்கு உதவியஹக க஺ச்சைில் இபேந்த

சுிரஷ்..., “அண்ைி அண்ைஹ வரஹங்க..., நஹன் ிதஹட்ைத்து பக்கம் ிபஹயிட்டு
விரன். நீ ங்க ிபசுங்க...”, ாசஹன்ைவன் க஺ளம்பிவிட்ைஹன்.

ாெயச்சந்த஺ரன் வட்டுக்குள்
ீ வரிவ, தண்ை ீிரஹடு அவீை ாநபேங்க஺யவள்
அீத அவைிைம் ாகஹடுக்க, அீத வஹங்க஺யவன் எிர ப௄ச்ச஺ல்
குடித்துவிட்டு அவளிைம் ாகஹடுத்தஹன். வழக்கேஹக ைம்ளீர வஹங்க஺யவள்
உள்ிள ாசன்றுவிடுவஹள்.

இன்று அவள் ிதங்கிவ..., „஋ன்ை...?‟, ஋ை அவீளப் பஹர்க்க, „இப்ாபஹல௅து

ிவண்ைஹம்..., சஹப்பிட்ை பிறகு ிபச஺க் ாகஹள்ளலஹம்...‟, ஋ை ஋ண்ைியவள்,
“இல்ல..., ாரஹம்ப ிசஹர்வஹ ாதரிஞ்ச஻ங்க..., அதஹன்..., கஹப்பி ாகஹண்டு
வரவஹ...?”, அக்கீறயஹக விைவ,

„இவல௃க்கு ேட்டும் இது ஋ப்படி சஹத்த஺யேஹக஺றது...?‟, ஋ன்ற ியஹசீைியஹடு

அவீளப் பஹர்த்தவன், “இல்லம்ேஹ..., குளிச்சுட்டு ிநரஹ சஹப்பஹிை
சஹப்பிட்டுக்கிறன்...”, கஹீல டீபஹயில் ிபஹட்டு சஹய்ந்து ாகஹண்ைஹன்.

அவன் அபேக஺ல் ாசன்று அேர்ந்தவள்..., அவீை ாேௌைேஹகப் பஹர்க்க,

இீே த஺றந்தவன், அவள் ேடியில் தீல ீவத்துக் ாகஹண்ைஹன்.
இபேவபேக்குள்ல௃ம் அப்படி எபே புரிதல் இபேந்தது. வஹர்த்ீதகள் இபேவபேக்கு
நடுவில் உறவஹடுவீத விை, உைர்வுகள் அத஺கம் உறவஹடும்.

அீேத஺யஹக அவன் தீல ிகஹத஺யவள்..., “஋ன்ைங்க..., ஋துவும்

பிரச்சீையஹ...?”, ாேதுவஹக அவைிைம் ிகட்ைஹள்.

“பிரச்சீை ஋ல்லஹம் ஋துவும் இல்ீல..., ஌ிதஹ ியஹசீை...”, அவள்

வயிற்ற஺ல் ப௃கம் புீதத்துக் ாகஹண்ைஹன்.

அாதன்ைிவஹ அவள் ேடியில் படுத்து, அவள் வயிற்ற஺ல் ப௃கம் புீதத்துக்

332
ாகஹள்வது அவனுக்கு ே஺கவும் பிடிக்கும். அத஺லும்..., அவள் தீல
ிகஹத஺ைஹல் இந்த உலீகிய ேறந்து விடுவஹன். அவனுக்கு இது ே஺கவும்
பிடிக்கும் ஋ன்பதஹிலிய..., தன் ாவட்கம் விலக்க஺..., தன் ேடிீய அவனுக்கு
விட்டுக் ாகஹடுப்பஹள்.

“஋ன்ைன்னுதஹன் ாசஹல்லுங்கிளன்..., எபே ிவீள ஋ைக்கு அது

புரியஹதஹ...?”, அவன் கம்ாபைி விஶயேஹக இபேக்குிேஹ ஋ன்பதஹிலிய
அவ்வஹறு ிகட்ைஹள்.

“ம்ச்..., அாதல்லஹம் ஋துவும் இல்ீல..., இது ிவற...?”, அவனும் அந்த பஹீத

விஶயத்ீத ந஺ீைத்ித கலங்க஺ைஹன். ஋ப்படிப௅ம் அந்த ாபஹன்னுவிைம்
ிபஹய் தன்ைஹல் அந்த ந஺லத்ீதக் ிகட்க ப௃டியஹது. தன் எபேவைின்
பிடிவஹதத்தஹல்..., எபே வளேஹை ஋த஺ர்கஹலத்ீதக் ாகஹடுக்கும் பிள்ீளகளின்
படிப்ீப தடுக்க ிவண்டுேஹ ஋ை அவன் ேைம் ஋ண்ைியதஹிலிய குழம்பிப்
ிபஹைஹன்.

எபே ிவீள அப்படிப௅ம் இபேக்குிேஹ...? ஋ை ஋ண்ைியவள்..., “ாசத்த

இபேங்க..., அவீை விலக்க஺யவள்..., க஺ச்சனுக்குள் தஹன் ேீறத்து
ீவத்த஺பேந்த அந்த பத்த஺ரங்கீள ஋டுத்தவள், “பிச்ச஺..., நீ வட்டுக்குப்
ீ ிபஹ...,
ேீ த஺ ிவீலீய கஹீலயில் பஹத்துக்கலஹம்...”, அவீள அனுப்பிவிட்டு
கைவைிைம் விீரந்தஹள்.

“உங்க குழப்பம் இதஹல தீபேேஹ...? பஹபேங்க...?”, ாகஹஞ்சம் நடுக்கேஹகிவ

அவன் கரத்த஺ல் ாகஹடுத்தஹள். எபே ிவீள த௄ற்ற஺ல் என்றஹக..., அன்று
நைந்தது ிபஹல்..., இந்த இக்கட்ைஹல் இீத சஹதஹரைேஹக ஋டுத்துக்
ாகஹள்வஹிைஹ ஋ை ஋ண்ைிைஹள்.

அீத ஋ன்ைாவன்று பஹர்த்தவனுக்கு..., ீகயில் வஹங்கஹேிலிய அது ச஺ல

பத்த஺ரங்கள் ஋ன்பது அவனுக்குப் புரிந்தது. இதுவீர அவன் ப௃கத்த஺ல்
இபேந்த இளக்கம் குீறந்து ிபஹக, “஋ன்ை இது...?”, அவன் குரல஺ல் எபே
புயல் எளிந்த஺பேப்பது அவல௃க்குப் புரிந்து ிபஹைது.

“இது..., அதஹன்..., அந்த பள்ளிக்கூைத்துக்குப் பஹீத ிவட௃ிே..., அதஹன்...,

அப்பஹ....”, அடுத்த ந஺ே஺ைம் இபேக்ீகயில் இபேந்து விபேட்ாைை ஋ல௅ந்தவன்,

“அப்படின்ைஹ..., இன்னும் நீ உங்க அப்பன்க஺ட்ிை ிபசுற.., அப்படித்தஹிை...”,

“஍ியஹ..., இல்லங்க..., அவர்தஹன்...”, தடுேஹற,

“இீத உங்க அப்பிை உன்க஺ட்ிை ாகஹடுத்தஹன்னு ஋ன்ீை நம்பச்

ாசஹல்ற஺யஹ...?”, அவன் கண்கள் ஈட்டியஹக,

333
“ஆ...ேஹ...”, வஹர்த்ீதகள் தடுக்க,

“அப்ிபஹ..., இன்னும் உன் அப்பன் ஋ன்ீை உளவு பஹக்குறீத ந஺றுத்தீல.

ஏ..., ஋ைக்கு புரிஞ்சு ிபஹச்சு..., இீத குடுக்குற ேஹத஺ரி குடுத்து..., பிறகு
ந஺லத்ீத ஌ேஹத்த஺ புடுங்க஺ட்ிைஹம்னு ச஻ீைப் ிபஹை பஹக்குறஹைஹ...? அீத
நீ ப௅ம் வஹங்க஺ட்டு வந்துட்ை...?

“஋ன்ீை ாெயிலுக்கு அனுப்ப உன் அப்பிைஹை ிசர்ந்து நீ ப௅ம் த஺ட்ைம்

ிபஹடுற஺யஹ...?”, அவல௃க்கு ாவறுத்துப் ிபஹைது.

„இவன் இீத விைிவ ேஹட்ைஹைஹ...? அவர் தவறு ாசய்தவர்தஹன்..., அவர்

த஺பேந்தக் கூைஹதஹ...? ஋ன்ீை ஋ந்தக் கஹலத்த஺லும் அவர் புரிந்து ாகஹள்ளிவ
ேஹட்ைஹரஹ...? ஋ன்ிேல் நம்பிக்ீகிய வரஹதஹ...?”, ீகயில் இபேந்த
பத்த஺ரங்கள் நல௅வி விழ,

அவளஹல் தஹள ப௃டியஹேல் தங்கள் அீறக்கு ஏடிிய ிபஹைஹள். “அம்ேஹ...”,

ாவடித்துக் க஺ளம்பிய அல௅ீகீய அவள் அைக்க, அவள் ஋வ்வளவு
அைக்க஺ப௅ம் அவள் அல௅ீக அவன் ாசவிகீள ந஺ீறக்கிவ ாசய்தது.

தன் தஹய் இந்த வல஺ தைக்கு ிவண்ைஹம் ஋ன்பதஹல் தஹன்..., இவிைஹைஹை

த஺பேேைம் ிவண்ைஹம் ஋ை ேறுத்தஹர்கிளஹ..., “அம்ேஹ..., ஋ன்ைஹல்
ப௃டியலம்ேஹ...”, அவள் வஹய் அரற்ற஺யது.

அந்த ிநரம் சுிரஷ் உள்ிள த௃ீழய..., “பஹவம்ண்ிை அண்ைி..., அவங்க

அப்படி இல்ீல...”, ிவதீையஹக உீரத்தவன், க஻ ிழ க஺ைந்த பத்த஺ரங்கீள
஋டுத்து அடுக்க஺யவன், “இீதப் பஹபேங்க...”, அவைிைம் இறுத஺யஹக இபேந்த
அந்த ிபப்பீரக் ாகஹடுத்தஹன்.

அந்த பத்த஺ரிேஹ..., ாபஹன்னுரங்கம் அவரது அந்த ந஺லங்கீள, ஏவியஹ

஋ன்ை ிவண்டுேஹைஹலும் ாசய்து ாகஹள்ளலஹம் ஋ன்ற பவர் ஆப்
அட்ைஹைிீய அற஺வுறுத்த, ாகஹட்டிவிட்ை வஹர்த்ீதகல௃க்கஹக வபேந்த஺ைஹன்.

தன் தீலயில் ீக ீவக்க..., “அண்ிை..., அண்ைி...”, அவள் அல௅குரல்

ந஺ற்கஹேல் எல஺க்கிவ, சுிரஷ் அவீைக் கீலக்க, “நீ ிபஹய் அவீள
சஹப்பிை கூட்டி வஹ...”, ஋ல௅ந்தவன் அபேக஺ல் இபேந்த அீறக்குள் த௃ீழந்து
ாகஹள்ள, அவன் பிடிவஹதத்ீத ாநஹந்தவஹறு ிவறு வழ஺யின்று அவீள
அீழக்கச் ாசன்றஹன்.

அவள் அீறக்கு ப௃ன்ைர் ாசன்று ந஺ன்ற சுிரஶ஼க்கு.., கதீவத் தட்ைிவ

தயக்கேஹக இபேந்தது. ஆைஹல் அவனுக்கு ிவறு வழ஺ இபேக்கவில்ீல.
ாேதுவஹக கதீவத் தன் விரல்களஹல் தட்டியவன், “அண்ைி..., ஋ன்ை
ஆச்சு...? ஌ன் அழறீங்க...?”, ஌தும் அற஺யஹதவன் ிபஹல் குரல் ாகஹடுத்தஹன்.

334
சட்ாைை தன்ீை ேீ ட்டுக் ாகஹண்ைவள்..., “ஸங்..., எண்ட௃ம் இல்ீல.
இிதஹ விரன்...”, உீரத்தவள், ிவகேஹக பஹத்பைம் ாசன்று நீ ர் விட்டு
ப௃கத்ீத கல௅வியவல௃க்கு, அவ்வளவு சுலபேஹக தன்ீை ேீ ட்டுக்ாகஹள்ள
ப௃டியவில்ீல.

ாவளிிய சுிரஷ் கஹத்த஺பேப்பஹிை ஋ை ஋ண்ைியவள்..., ப௃டிந்த அளவு

ப௃கத்ீத ேஹற்ற஺க் ாகஹண்ைவள்..., „஋ப்படி அவன் ப௃கம் பஹர்க்க..?‟,
தயங்க஺யவஹறு ாவளிிய வர, அவல௃க்கு ாபரிய சங்கைத்ீத ாகஹடுக்கஹேல்,
அவன் விலக஺ச் ாசன்ற஺பேந்தஹன்.

சற்று ந஺ம்ேத஺ ாபபேப௄ச்சு விட்ைவள்..., க஻ ிழ இறங்க஺ைஹள். சஹப்பஹட்டு

ிேீெப௃ன் இபேவபேம் அேர்ந்த஺பேக்க, அீேத஺யஹகிவ தட்ீை ீவத்து
பரிேஹற஺யவள், அவர்கள் ப௃கம் பஹர்க்க ேறுக்க, அவீள இரண்டு ப௃ீற
ந஺ே஺ர்ந்து பஹர்த்தும் அவள் தன்ீை கஹண்பீத தவிர்க்க, ிகஹபம்
ாகஹண்ைஹன்.

„அவள் ஋ப்படி ஋ன்ீைத் தவிர்க்கலஹம்...?‟, இந்த ஋ண்ைம் ேட்டுிே

அவீை ஆக்க஺ரே஺க்க, தஹன் ாசய்த ாசய்ீகீய அவன் ேறந்ித
ிபஹயிபேந்தஹன்.

“உக்கஹந்து சஹப்பிடு...”, அவன் தன்ீை கஹயப்படுத்த஺யிபேந்த ாபஹல௅தும், அந்த

வஹர்த்ீதகள் அவல௃க்கு ாபரிய ஆறுதீல அளிக்க, அீேத஺யஹகிவ
அேர்ந்து உண்ைஹள்.

சுிரஷ் அவர்கீள ாதஹல்ீல ாசய்யஹேல், ிவகேஹக சஹப்பஹட்ீை

ப௃டித்தவன், தன் அீறக்குள் ாசன்று புகுந்தவன், ீகயில் எபே
ீகவிளக்ிகஹடு ாவளிிய வந்தவன், “அண்ிை..., இன்ீைக்கு நஹன்
ிதஹட்ைத்த஺ல் படுத்துக்கிறன்...”, அவன் பத஺ீல ஋த஺ர்பஹரஹேல்
க஺ளம்பிவிட்ைஹன்.

அவன் ாசல்லிவ..., தன் சஹப்பஹட்ீை ப௃டித்தவன், அவள் தட்டில் எற்ீற

சப்பஹத்த஺ ேட்டும் இபேபீதப் பஹர்த்தவன், ிேலும் எபே சப்பஹத்த஺ீய அவள்
தட்டில் ஋டுத்து ீவத்துவிட்டு ஋ல௅ந்து ாசன்றுவிட்ைஹன்.

அவன் தன்ீை கவைிக்க஺றஹன் ஋ன்பித ாபரிய ஆறுதல் அளிக்க, „அப்பஹ

ாசய்த தப்புக்கு தண்ைீைீய நஹனும் அனுபவிக்க ிவண்டியதுதஹன்.

335
இதுதஹன் ஋ன் வித஺ ிபஹல...‟, தன்ீைிய ிதற்ற஺க் ாகஹள்ள ப௃யன்றஹள்.

ஆைஹலும்..., „஋ன் பஹசம், அர்ப்பைிப்பு, அரவீைப்பு... அவபேக்குப் புரியிவ

இல்ீலயஹ...?‟, சுய பச்சஹதஹபம் ஋ல௅வீதப௅ம் தவிர்க்க ப௃டியவில்ீல.

அவன் ீவத்துவிட்ைஹன் ஋ன்பதஹிலிய ப௃யன்று அந்த சப்பஹத்த஺ீயப௅ம்

உண்ைவள், அவனுக்குக் ாகஹடுக்கிவண்டிய பஹீல ைம்ளரில் ஋டுத்துக்
ாகஹண்டு ேஹடிியற஺யவள், அவன் ப௃கம் பஹரஹேல் அவன் கரத்த஺ல்
ாகஹடுத்தஹள்.

ீகீய ேஹர்புக்கு குறுக்கஹக கட்டிக் ாகஹண்ைவன் அவீளிய கூர்ீேயஹக

பஹர்க்க, விழ஺ உயர்த்தஹேல் இபேந்தவள், „தஹன் பஹர்க்கஹேல் அவன்
விைப்ிபஹவத஺ல்ீல...‟, ஋ன்பது புரிந்தவளஹக, விழ஺ உயர்த்த஺ அவீைப்
பஹர்த்தஹள்.

இந்த பஹீலிய அவன் கரத்த஺ல் ாகஹடுக்கவில்ீல ஋ன்றஹல் அவன் குடிக்க

ேஹட்ைஹன். அப்படி இபேக்ீகயில்..., தன் பிடிவஹத ப௃கத்ீதப் பஹர்க்க
சக஺ப்பஹைஹ ஋ன்ை...?

அவன் விழ஺கள் அவளிைம் ாகஞ்ச஺யிதஹ...? சட்ாைை பஹர்ீவீய த஺பேப்பிக்

ாகஹள்ள, அவள் ீகயில் இபேந்து பஹீல வஹங்க஺க் ாகஹண்ைஹன். சட்ாைை
அங்க஺பேந்து ாவளிியற஺ைஹள் ஏவியஹ.

„஋ங்ிக ிபஹய்விடுவஹள்...? இப்ாபஹல௅து வந்துவிடுவஹள்...‟, ஋ை

஋ண்ைியவன், அவள் தைிீேீயக் ாகடுக்க ேைே஺ன்ற஺ ிபசஹேல்
இபேந்தஹன். தன் ேடிக்கைிைிீய ஋டுத்தவன், அத஺ல் ப௄ழ்க஺ப் ிபஹக, ிநரம்
பத஺ாைஹன்ீற ாநபேங்க஺யிபேப்பீத அப்ாபஹல௅து தஹன் பஹர்த்தஹன்.

„இன்னும் ஋ன்ை ாசய்க஺றஹள்...?‟, ஋ண்ைியவன், “ஏவி..”, குரல் ாகஹடுக்க,

அவைது குரலுக்கு பத஺ல் இபேக்கவில்ீல.

„க஻ ிழிய தூங்க஺விட்ைஹளஹ ஋ன்ை...? நஹன் ஌ன் இப்படி நைந்து

ாகஹள்க஺ிறன்...?‟, தன்ீைிய ாநஹந்தவைஹக க஻ ிழ இறங்க஺ைஹன்.

க஻ ிழ இறங்க஺யவன், எவ்ாவஹபே அீறயஹகப் பஹர்க்க, ஋ங்குிே அவள்

இபேக்கவில்ீல. „எபேிவீள ேஹடியில் ிவறு அீறயில் இபேக்க஺றஹிளஹ?‟,
஋ண்ைியவன் அங்ிக விீரய, அங்கும் அவள் இபேக்கவில்ீல.

336
சட்ாைை ேைீத எபே பயம் கவ்விக்ாகஹள்ள, „஋ங்ிக ிபஹய்விட்ைஹள்...?
வட்ீை
ீ விட்டு...‟, அந்த ந஺ீைப்ீபிய அவைஹல் தஹங்க஺க் ாகஹள்ள
ப௃டியவில்ீல.

„ிகஹபத்த஺ல்... ஌தஹவது...‟, “ஏ..., ிநஹ...”, வஹய்விட்ிை அலற஺விட்ைஹன். „அவள்

இல்லஹத வடு...‟,
ீ ந஺ீைக்கிவ அச்சேஹக..., „஌ன் இப்படி...?‟, ச஺ந்தீைீய
ஏட்ை ேறுத்தவன்,

“சுிரஷ்...”, அவன் ாவளிிய ாசன்ற஺பேப்பீத ேறந்து அவன் குரல்

ாகஹடுத்தஹன். அப்ாபஹல௅தும் அவள் ஋ழஹேல் இபேந்த஺பேந்தஹல்
ச஺ந்த஺த்த஺பேப்பஹன்..., ஆைஹல்..., அவன் அீழத்த அந்த சத்தத்த஺ல்
க஺ச்சனுக்குள் படுத்த஺பேந்த ஏவியஹ விழ஺க்க, சட்ாைை அவள் ஋ழ ப௃யல,
கஹல் தட்டி, கஹலடியில் இபேந்த எபே ைம்ளீர தட்டிவிட்ை ஏீசயில்,
க஺ச்சனுக்குள் ஏடிைஹன் ாெயச்சந்த஺ரன்.

கஹல஺ல் சுற்ற஺யிபேந்த ிபஹர்ீவீய அவள் விலக்க஺க் ாகஹண்டிபேக்க,

அவீளப் பஹர்த்த ந஺ம்ேத஺யில் ிேீையிிலிய எபே ந஺ே஺ைம் சஹய்ந்து
ந஺ன்றுவிட்ைஹன்.

“ேஹேஹ..., ஋ன்ை...?”, அவன் ந஺ீலீயப் பஹர்த்து பதற஺ ஋ல௅ந்தவல௃க்கு,

அவன்ிேல் இபேந்த வபேத்தம் பின்னுக்குப் ிபஹயிபேந்தது.

இரண்டு ந஺ே஺ைங்கல௃க்குள் அவன் தவித்த தவிப்பு..., தீலீய உதற஺யவன்,

அங்க஺பேந்து நகர்ந்து, ீைைிங் ிைபிளில் இபேந்த ெக்க஺ல் இபேந்த தண்ை ீீர
஋டுத்து ிவகேஹக குடித்தவன், ிசரில் அேர்ந்து ாகஹண்ைஹன்.

“஌ன்...? அப்படி ஋ன்ை..?”, ிகஹபத்த஺ல் கத்த஺யவன், அவள் ப௃கத்த஺ல் ாதரிந்த

அத஺ர்ச்ச஺யில் ிபச்ீச ந஺றுத்த஺ைஹன். ப௃கத்ீத அல௅ந்த தைவிக் ாகஹண்ைஹன்.

அவன் ப௃கத்த஺ல் இபேந்த ிகஹபத்ீதப௅ம் ேீ ற஺ய தவிப்பு, வபேத்தம்..., அீத

உைர்ந்தவல௃க்கு ஋ன்ை ாசஹல்ல, ஋ப்படிச் ாசஹல்ல ஋ன்பது சத்த஺யேஹகப்
புரியவில்ீல.

அவன் இபேக்ீகயில் இபேந்து ஋ல௅ந்து ேஹடிப்படி பக்கம் நகர, ந஺ம்ேத஺யஹக

ப௄ச்சு விட்ைவள், க஺ச்சன் பக்கம் நகர்ந்தஹள். ந஺ன்று த஺பேம்பிப் பஹர்த்தவன்,
அவள் ாசய்ீகயில் இறங்க஺ய ிகஹபம் சுர்ாரை ஌ற..., எிர பஹய்ச்சல஺ல்

337
அவீளப் பிடித்து இல௅த்தவன், ிகஹபேஹக அவள் இீைீய வீளத்தஹன்.

அவன் ாசய்ீகீய ஋த஺ர்பஹர்த்த஺ரஹத ஏவியஹ த஺ீகத்தவள், ிபச

ப௃யன்றஹலும் அவள் இதழ்கள் எத்துீழக்கவில்ீல.

“அப்ிபஹ..., பைப௃க்கு வர ேஹட்ை...”, அவன் ிகள்வியில், அவள் ாநஞ்சு

விம்ே஺த் தைிய, அவன் ப௃கத்துக்கு ிநரஹக ப௄ன்று விரல்கீள நீ ட்டிைஹள்.

தன் ப௃ன்ைஹல் நீ ட்ைப்பட்ை விரல்கீள எபே ாநஹடி புரியஹேல் ிகஹபேஹக

ிநஹக்க஺யவன், “ிசஹ...”, ிகஹபம் குீறயஹேில ிகட்ைஹன்.

அவனுக்குப் புரியவில்ீலியஹ ஋ை அவன் ப௃கம் பஹர்க்க, அவன் ப௃கம்

஋ைக்குப் புரிந்தது ஋ை அவல௃க்கு உீரக்க, அவள் குழம்பிப் ிபஹைஹள்.
அவிைஹ..., அல௅த்தேஹக அவள் ப௃கத்ீதப் பஹர்த்தவஹிற இபேந்தஹன்.

“அது..., நஹன் தீட்ைஹ..., ஋ீதப௅ம் குளிக்கஹேல் ாதஹைக் கூைஹது. தீட்ைஹயிடும்...,

அதஹன்..., இங்ிக...”, அவீை விட்டு இம்ே஺ கூை நகர ப௃டியஹேல்,
ாநளிந்தவஹிற உீரக்க,

“உன்ை..., ாசஹன்ைஹல் ஋ல்லஹம் ிகக்க ேஹட்ை...”, அப்படிிய அவீள

ீககளில் அள்ளிக்ாகஹண்டு, படிகளில் ஌ற, அவள் துள்ளியீதியஹ,
ேறுத்தீதியஹ அவன் கண்டுாகஹள்ளிவ இல்ீல.

அவன் தங்கள் அீறக்குள் த௃ீழய..., அவன் பிடிவஹதம் உைர்ந்தவள்,

“ேஹேஹ..., நஹன் க஻ ிழ ிவைஹ படுத்துக்கிறன். ாபட் ிவண்ைஹம்...”, அவள்
அீதிய த஺பேம்பத் த஺பேம்ப உீரக்க, அவீள இறக்க஺விட்டு அீசயஹேல்
ந஺ற்க,

எபே ிபஹர்ீவீய தீரயில் விரித்தவள், தீலயீைீய அத஺ல்

ிபஹட்டுவிட்டு அவீை தயக்கேஹகப் பஹர்த்தவஹறு எபேக்களித்து படுத்துக்
ாகஹள்ள, விளக்ீக அீைத்தவன், அப்படிிய ந஺ன்ற஺பேந்தஹன்.

த஺பேேைம் ப௃டிந்த இந்த எபே ேஹதத்த஺ல்..., அவள் இல்லஹேல் அவன்

படுக்ீகயில் இபேந்தத஺ல்ீல. அத஺ல் கூைல஺ன் ிதீவ இல்ீல
஋ன்றஹலும்..., அவள் ிசீல ப௃ந்தஹீை அவன் ப௃கத்ீத ப௄ை, ிசாயை
அவல௃க்குள் புீதந்த஺பேப்பஹன்.

338
படுக்ீகயில் அவள் கஹதலைஹக, கைவைஹக அவன் இபேந்தீத விை,
ிசாயை இபேந்ததுதஹன் அத஺கம். படுக்ீகயில் விழ ேைேற்றவன்,
ேீைவிீயத் த஺பேம்பிப் பஹர்க்க, அவள் அீசயஹேல் படுத்த஺பேப்பதும்,
கண்டிப்பஹக உறங்கவில்ீல ஋ன்பதும் அவனுக்குப் புரிந்தது.

எபே ாநஹடிதஹன் ியஹச஺த்தஹன்..., அடுத்த ந஺ே஺ைம்..., அவள் தீலயீையில்

தீல ீவத்தவன்..., அவள் ிசீல ப௃ந்தஹீைீய ப௃கத்த஺ல் ிபஹட்ைவன்,
ீகீய அவள் இீையில் ிபஹட்ைவஹறு..., அவள் ப௃துிகஹடு எட்டிக்
ாகஹண்ைஹன்.

“பரவஹயில்ீல..., நஹனும் தீட்ைஹயிக்கிறன். கஹீலயில் குளிச்சுக்கிறன்...”,

அவன் ாேதுவஹக அவள் கஹதுக்குள் உீரக்க, இதற்குிேல் அவீை
தவிர்க்க ப௃டியஹது ஋ைத் ிதஹன்ற, ாேதுவஹக அவன் பக்கம் த஺பேம்பியவள்,
அவன் ப௃கத்ிதஹடு ப௃கம் இீழத்தவஹறு, தஹனும் அவீை அீைத்துக்
ாகஹண்ைஹள்.

„இந்த புரிதல்..., இத இதம்..., இந்த அீைப்பு...‟, இீதவிை ிவாறன்ை

ிவண்டும்...? அந்த ிபீத ேைம் ேயங்க஺யது.

பகுத஺ – 32.

நஹட்கள் அதன் ிபஹக்க஺ல் நகர, ாெயச்சந்த஺ரைது பள்ளிப் பைிகள் ப௃ல௅

வச்ச஺ல்
ீ நீைாபற்றது. பள்ளியின் அப்பேவல் விஶயேஹக ாசன்ீைக்குச்
ாசன்றவன், ஏவியஹீவப௅ம் உைன் அீழத்துச் ாசன்றஹன்.

ஆஶ஺கஹவும் ஏவியஹவும் ஋ப்ாபஹல௅தும் எபேவித எட்டுதிலஹடு உறவஹடிக்

ாகஹண்ைஹர்கள். விேலஹீவ ஏவியஹ தன் அக்கஹவஹக ஌ற்றுக்
ாகஹண்ைஹலும், அவள் சற்று விலக஺ிய இபேந்தஹள். அவீள ேஹற்றும்
விதப௃ம் அவல௃க்குத் ாதரியவில்ீல.

அன்று ஏவிீய வட்டில்

ீ விட்டுவிட்டு, ாெயச்சந்த஺ரன் பள்ளி விஶயேஹக
ாவளிிய ாசன்ற஺பேக்க, அவீளத் ிதடி வந்த விேலஹ, அவள் ீகயில் எபே
ஃபஹீேக் ாகஹடுக்க, “஋ன்ை இது...?”, குழப்பேஹைஹள்.

339
“பிரிச்சுப் பஹபே...”, விேலஹ உீரக்க, அீதப் பஹர்த்தவல௃க்கு புரிந்தும்
புரியஹேல் அவீள ஌ற஺ட்ைஹள்.

“஌ிதஹ ஃபஹம் ேஹத஺ரி இபேக்கு..., இது ஋ைக்கு ஋ன்ைத்துக்கு...?”, அவளிைிே

த஺பேப்பிக் ாகஹடுத்தஹள்.

“யஹிரஹ ிேில படிக்கட௃ம்னு ஆீசப்பட்ைஹங்களஹம்..., அவங்கீள தைியஹ

ப்ளஸ்டூ ஋ல௅த ீவக்க ிதீவயஹை ிபப்பர் தஹன் இது...”, ஏரக்கண்ைஹல்
அவீளப் பஹர்த்தவஹிற உீரக்க, சட்ாைை அவள் ீகயில் இபேந்து அந்த
ிபப்பீர வஹங்க஺ைஹள் ஏவியஹ.

நம்ப ப௃டியஹேல் அீதப் பஹர்த்தவள்..., “விம்ப௃..., ாநசேஹவஹ...? அவகளஹ

ாசஹன்ைஹக...?”, விழ஺களில் ஆைந்தக் கண்ை ீர்.

அவளது விம்ப௃ ஋ன்ற ச஺ிநக அீழப்பு விேலஹீவப௅ம் ாநக஺ழ ீவக்க,

சட்ாைை தன்ிேல் எட்டிக்ாகஹண்ை தன் உைன்பிறவஹ தங்ீக ேீ து
அவல௃க்கும் பஹசம் ஋ழ, அவள் கண்களிலும் ஆைந்தக் கண்ை ீர். தஹன்
அவர்கீள விட்டு விலக ந஺ீைத்தஹலும், ஏவியஹவும் சரி, ச஺ன்ைத்தஹப௅ம்
சரி, அவளிைம் வஹரம் எபேப௃ீறயஹவது ிபசஹேல் இபேக்கவில்ீல.

அீத ஋ண்ைியவள் தன்ீை ந஺ீைத்ித நஹைியவளஹக..., தன் விழ஺

ந஺ீறந்த நீ ீர ேீறத்தவளஹக, “ிவற யஹர் ாசஹல்வஹங்களஹம்...? ஋ல்லஹம்
ேச்சஹன் தஹன் ாசஹன்ைஹர்...”, அவள் ீகீய பற்ற஺க் ாகஹண்ைஹள்.

“ஆைஹ...”, சட்ாைை ப௃கம் வஹை..., அந்த ிபப்பீர அவள் ீகயிிலிய

த஺பேப்பிக் ாகஹடுத்தஹள்.

“இவ்வளவு ிநரம் நல்லஹத்தஹிை இபேந்த, இப்ிபஹ ஋ன்ை...?”, அவள் ப௃க

ேஹறுதீலப் பஹர்த்துக் ிகட்க,

“஋ைக்கு யஹரஹச்சும் பஹைம் ாசஹல்ல஺த் தந்தஹதஹிை புரிப௅ம்..., நஹிை ஋ப்படி

படிப்பைஹம்...? ிவைஹம்..., இது சரியஹ வரஹது...”, ப௃கம் சுபேங்க஺ிய ிபஹைது.

“ம்ச்..., இவ்வளவு ாசய்யிற ேச்சஹன் இதுக்கு எபே வழ஺ பண்ைஹேலஹ

இபேப்பஹக..., ப௃தல்ல ஃபஹீே பில் பண்ட௃...”, அவள் அல௅த்த஺ உீரக்க, ேறு
ிபச்ச஺ன்ற஺ அீத ந஺ரப்பிக் ாகஹடுத்தஹள்.

340
ாசன்ீையில் இபேந்த இரண்டு நஹட்கல௃ம், ஆஶ஺கஹவும், விேலஹவும் ிசர்ந்து
ஶஹப்பிங் ாசல்ல, ஏவிீய கட்ைஹயப்படுத்த஺ சுடிதஹர் அைிய ீவத்தஹர்கள்.
஌ற்கைிவ அவள் ீகயில் எபே atm கஹர்ீை ாெயச்சந்த஺ரன் ாகஹடுத்த஺பேக்க,
ாவளிிய ாசன்றஹல் அீத உபியஹக஺க்கச் ாசஹல்ல஺ அவன்
ாசஹல்ல஺யிபேந்தஹன்.

ஆஶ஺கஹ தைக்குப் பிடித்த சுடிதஹர், ிபக்..., ிேக்கப் ாசட் ஋ை வஹங்க, ஋ீத

வஹங்குவது ஋ைத் ாதரியஹேல் விழ஺ பிதுங்க஺ைஹள் ஏவியஹ. அவல௃க்கு
இப்படிச் ாசல்விதஹ, வஹங்குவிதஹ பழக்கம் க஺ீையஹது.

விேலஹவுக்கு வஹங்கும் ஆீச இபேந்தஹலும், அவள் பஹர்ப்பீவ

அீைத்ீதப௅ம் வஹங்கும் அளவுக்கு அவளிைம் பைம் இபேக்கவில்ீல.
஌ற்கைிவ இன்னும் இரண்டு ேஹதங்களில் படிப்பு ப௃டிந்தஹல்.., ிவீலக்குப்
ிபஹகும்வீர ஋ப்படி சேஹளிப்பது ஋ன்ிற ாதரியஹேல் குழம்பிக்
ாகஹண்டிபேந்தஹள்.

ஶஹப்பிங் வரவில்ீல ஋ன்று ாசஹன்ைஹலும், அவர்கள் விைஹத

கஹரைத்தஹிலிய அவர்கிளஹடு வந்த஺பேந்தஹள். அப்படி இபேக்ீகயில்...,
அவல௃ம் ஋ன்ைதஹன் ாசய்வஹள்.

சுிரஷ் அவல௃க்குப் பைம் ிவண்டுேஹ ஋ன்று ிகட்ைதற்கும், தன்ைிைம்

இபேப்பதஹகச் ாசஹல்ல஺ ேறுத்துவிட்ைஹள். த஺பேேைத்துக்கு ப௃ன்ைர் அவைிைம்
பைம் வஹங்குவது அவ்வளவு சரியஹகத் ிதஹன்றவில்ீல, ஋ைிவ அவ்வஹறு
ாசய்தஹள்.

சுற்ற஺ இபேப்பவற்ீறப் பஹர்த்தவஹறு..., அழகஹக இபேக்கும் துைிகள், தைக்கு

ாபஹபேத்தேஹக இபேக்கும் அீைத்ீதப௅ம் சற்று ஆர்வேஹகப் பஹர்க்க, அந்த
ிநரம் ஆஶ஺கஹவின் கல்லூரித் ிதஹழ஺கள் வந்துவிைிவ, அவர்களிைம் விீை
ாபற்றுவிட்டு, ிதஹழ஺கிளஹடு ாசன்றஹள்.

அவல௃ம் ாசன்றுவிைிவ..., இவ்வளவு ிநரம் அவள் பின்ைஹல் சுற்ற஺க்

ாகஹண்டிபேந்தவள், விேலஹ ஋ங்ிக ஋ைப் பஹர்த்தஹள். அவள் பஹர்ீவ
துைிகீள ஌க்கேஹக வபேடுவீதப் பஹர்த்தவல௃க்கு, அப்ாபஹல௅துதஹன்
அவளிைம் பைம் இபேக்க஺றதஹ, இல்ீலயஹ ஋ன்ற ியஹசீைிய ஏடியது.

பத்து ந஺ே஺ைம் அவீள கவைிக்க, கண்டிப்பஹக அவள் ஋ீதப௅ம் வஹங்கப்

341
ிபஹவத஺ல்ீல ஋ன்பது புரிய, ிவகேஹக அவள் அபேக஺ல் ாசன்றவள்,
“விம்ப௃..., நீ ஋ன்ை வஹங்கப் ிபஹற...?”, அவள் ிகட்க, த஺டுக்க஺ட்டு
பஹர்த்தவள்...,

“ஸஹங்..., இிதஹ..., எபே நஹலு சுடிதஹர் பஹர்த்த஺பேக்ிகன்..., நீ ...”, தஹன்

பஹர்த்தவற்ற஺ல் தைக்குப் பிடித்த நஹன்கு சுடிதஹீர ீகயில் ஋டுக்க, “஍...,
ாரஹம்ப அழகஹ இபேக்கு..., விம்ப௃..., ஋ைக்கு ஋ன்ைத்த வஹங்குறதுன்ிை
ாதரியீல...”, எபே புரியஹத இைத்த஺ல் ச஺க்க஺க் ாகஹண்ை சங்கைம் அவள்
ப௃கத்த஺லும், குரல஺லும் ாவளிப்பட்ைது.

“஋ன்ைிவஹ ஋ன்ீையிவ ஋ல்லஹம் பஹக்குற ேஹத஺ரி இபேக்கு...”, அவள்

கரத்ீத பற்ற஺க் ாகஹண்ைஹள்.

“ிஸய்..., அதஹன் நஹன் இபேக்ிகிை..., நீ ஋ன்ை வஹங்குற...? சுடிதஹரஹ

சஹரியஹ...?”, அவளிைம் ிகட்க,

“அதஹன் எபேேட்டுக்கு சுடிதஹர் ஆஶ஺கஹ வஹங்க஺க் ாகஹடுத்த஺பேக்கஹிள..., நஹன்

சஹரிிய வஹங்க஺க்கிறன். அப்படிிய அவங்கல௃க்கும் வஹங்கட௃ம்...”, ப௃கம்
ாவட்கத்ீத பூச஺க் ாகஹண்ைது.

“அப்ிபஹ நஹே ப௃தல்ல ேச்சஹனுக்கு வஹங்க஺க்கலஹம்...”, அவர்கள் ாசல்லிவ,

ிசல்ஸ்ிகர்ள் வந்து..., “ிேம்.., இிதஹை பில்ீல இங்ிக வஹங்க஺ட்டு
ிபஹய்டுங்க...”, அவள் ஋டுத்துச் ாசல்லிவ..., “ிகஷ் பிறகு ிப பண்ைிைஹல்
ிபஹதும் தஹிை...”, விேலஹ ிவகேஹக ிகட்க, “஋ஸ் ிேம்...”, அவள்
உீரக்கிவ, ந஺ம்ேத஺யஹக ப௄ச்சு விட்ைவள், பில்ீல வஹங்க஺ாகஹண்டு
஍ந்தஹம் தளத்துக்குச் ாசன்றஹர்கள்.

அங்ிக ாெயச்சந்த஺ரனுக்குத் ிதீவயஹை ச஺ல ிபண்ட்..., ஶர்ட்..., டிஶர்ட்...,

அவன் இரவில் அைிப௅ம் சஹட்ஸ்..., ீநட் ிபண்ட்..., கர்ச்ச஻ப்..., ாவள்ீள
ிவஷ்டி..., ஋ை பஹர்த்து பஹர்த்து அவள் வஹங்குவீதப் பஹர்த்த விேலஹ விழ஺
விரித்தஹள்.

“஌ய்..., ஋ன்ை ாேஹத்தேஹ இன்ீைக்ிக வஹங்க஺டுவ ிபஹல...”, அவீள ிகல஺

ாசய்ய..., “இல்ல..., அவகக஺ட்ிை ஋ல்லஹிே ாகஹஞ்சம் பழசஹத்தஹன் இபேக்கு...,
அதஹன்...”, அவனுக்கு வஹங்குவத஺ல்..., அத஺லும் தஹிை தன் ீகயஹல்
வஹங்குவத஺ல் ஋ல்ீலயில்லஹ ேக஺ழ்ச்ச஺.

342
தஹங்கள் ஋ன்ை வஹங்க஺க் ாகஹடுத்தஹலும் அவனுக்குப் பிடிக்கும் ஋ை
ஆஶ஺கஹ ாசஹல்ல஺யிபேந்ததஹல்..., அவன் விபேம்பி அைிப௅ம் கலர்
சட்ீைகீளப் பஹர்த்தவள்..., அித வர்ைத்த஺ல் வஹங்க஺ைஹள்.

அவல௃க்கும் ச஺ல புைீவகீள வஹங்க஺யவள்..., விேலஹ தைக்குப் பிடித்தது

஋ைச் ாசஹன்ை அவற்ீறப௅ம் ிசர்த்ித வஹங்க஺..., விேலஹவின் ீகயில்
இபேந்த பில்ீலப௅ம் ஌ற்கைிவ ீகப்பற்ற஺ இபேந்ததஹல்..., ாேஹத்தேஹக
அீைத்த஺ற்கும் பில் ிப ாசய்தவள்..., வட்டுக்கு
ீ வந்ததும், விேலஹ ேறுத்தும்
அவற்ீற அவள் ீகயில் ாகஹடுத்தஹள்.

அவள் வஹங்க஺ வந்த அீைத்ீதப௅ம் பஹர்த்த ாெயச்சந்த஺ரன் எபே ாநஹடி

஋துவும் ாசஹல்லஹேல் அீேத஺யஹக,
“புடிக்கீலயஹ...?”, அவள் ச஺ன்ைக் குரல஺ல் விைவ..., அவீள அபேக஺ல்
வபேேஹறு தீலயீசத்து அீழத்தவன், அவள் அபேக஺ல் வரிவ..., இறுக
அீைத்தவன், உடும்பஹக அவீள இறுக்க..., வல஺த்தஹலும் சுகேஹய் அீத
஌ற்றுக் ாகஹண்ைஹள்.

அவைது அத஺கபட்ச உைர்வுகீள ாவளிப்படுத்த஺யது அந்த ிநரம்தஹன்.

வந்த ிவீல ச஺றப்பஹக ப௃டிய, ஊபேக்குச் ாசன்றவர்கள்..., தங்கள்
ிவீலகளில் ப௄ழ்க஺ைஹர்கள்.

நஹட்கள் விீரய, விேலஹவின் படிப்பும் ப௃டிந்தது, அித ிநரம்..., அவளது

த஺பேேைத்ீத நைத்த஺விை ச஺ன்ைத்தஹயி துடிக்க, சுிரிஶஹ..., தைக்ாகை எபே
வட்ீை
ீ கட்டிய பிறகு த஺பேேைத்ீத ீவத்துக் ாகஹள்ளலஹம் ஋ை
ப௃ரண்ைிவ, ஋ன்ை ாசய்வது ஋ை குழம்பிப் ிபஹைஹர்கள்.

ாபஹன்ைி இபேந்த வடு

ீ ாபஹன்னுரங்கத்த஺ன் ாபயரில் இபேந்ததஹல், அங்ிக
ாசல்ல விேலஹிவஹ, சுிரிஶஹ விபேம்பவில்ீல. இவ்வளவிலும்
ாபஹன்னுரங்கம் அந்த வட்ீை
ீ விேலஹவின் ாபயரில் ேஹற்ற஺ய பிறகு கூை,
அவள் அங்ிக ாசல்ல ேறுத்தஹள்.

அவபேம் ஋வ்வளிவஹ ாகஞ்ச஺ப௅ம் கூை, அவர் ப௃கம் பஹர்க்கக் கூை

ேறுத்தவீள, அவபேம் அப்படிிய விட்டுவிட்ைஹர். அவளது கல்லூரிப்
படிப்பிற்கு ாபரிதஹக ஋ந்த ிவீலப௅ம் க஺ீைத்துவிைப் ிபஹவத஺ல்ீல ஋ன்ற
உண்ீே அவல௃க்குப் புரிந்துதஹன் இபேந்தது.

343
சுிரஷ் அவீள ிேில படிக்கச் ாசஹல்ல, தஹன் கரஷ஺ல் படித்துக்
ாகஹள்வதஹக அவள் உீரக்க, விழ஺ பிதுங்க஺யது ாெயச்சந்த஺ரனுக்கு.

“இவங்க ஌ன் இப்படிப் பண்றஹங்க...? ஋ைக்கு ஋ன்ை ாசய்யன்ிை ாதரியீல.

இவன் ஋ன்ைன்ைஹ வடு
ீ ீவக்கட௃ம்னு ாசஹல்றஹன். அவ ஋ன்ைன்ைஹ..,
஌தஹவது ிவீல க஺ீைத்தஹல் ஏடிப் ிபஹிறன்னு ாசஹல்றஹ..? ப௃டியீல...”,
ஊர் பிரச்சீை, பள்ளி விஶயம், கம்ாபைி..., ஋ை அீைத்ீதப௅ம் ிபஹட்டு
குழப்பியவனுக்கு, தீர்வு க஺ீைக்கவில்ீல.

“நீ ங்க ஋ன்ை ாசய்யறதஹ இபேந்தீக...?”, ஏவியஹ அவைிைம் ிகட்க,

“஍யப்பன் ஍யஹ அவிரஹை வட்ீை

ீ விக்கப் ிபஹறதஹ ாசஹன்ைஹர்..., ஋ன்ைிவஹ
அவர் ீபயனுக்கு ாதஹழ஺ல் ாதஹைங்க பைம் ிவட௃ம்னு ாசஹன்ைஹைஹம்...,
அந்த வட்ீை
ீ அவங்கல௃க்கு வஹங்க஺க் ாகஹடுத்துட்டு, ாரண்டுிபபேக்கும்
கல்யஹைம் பண்ைி வச்சுைலஹம்னு பஹர்த்ிதன்.

“அப்படிிய உைக்கும் பஹைம் ாசஹல்ல஺த்தர அவீளக் ிகக்கலஹம்...,

அவல௃க்கும் எபே வபேேஹைேஹச்சு..., அவ கரஷ஺ல் படித்தஹல்..., நம்ே
பள்ளிக்கூைத்த஺ிலிய எபே ிவீலப௅ம் ிபஹட்டுக் ாகஹடுத்துைலஹம்னு
ந஺ீைச்ிசன்...”.

“இதுிவ நல்ல ியஹசீை தஹிை..., ாசய்ய ிவண்டியது தஹிை...?”.

“ம்ச்..., அந்த ிரஹஶக்கஹரர் ஋ன்க஺ட்ிை இபேந்து இைஹேஹ ஋ல்லஹம் அந்த

வட்ீை
ீ வஹங்க஺க்க ேஹட்ைஹரஹம்...”, ிகஹபம் குீறயஹேல் அவன் உீரக்க,

“அதஹன் ஋ல்லஹத்துக்கும் ிலஹன் ாகஹடுக்கதஹ ாசஹன்ைியிள..., அவபேக்கும்

ிலஹன் வஹங்க஺ வட்ீை
ீ வஹங்க஺க் ாகஹடுங்க, அவிர அீத கட்டிகட்டும்...,
இப்ிபஹ கண்ைஹலம் ிவண்ைஹம்ைஹ ாபஹறவு ிபச஺க்கலஹம்...”, அவள் தீர்ீவ
உீரக்க,

இப்ாபஹல௅து அவன் ியஹசீைக்கு இபேவபேிே ேறுப்பு ாதரிவிக்கவில்ீல.

அதன் பிறகு அடுத்த ப௃கூர்த்தத்த஺ிலிய அவர்கள் த஺பேேைம் நைந்ிதற,
ச஺ன்ைத்தஹயி அவல௃க்குக் ாகஹடுத்த ச஻ீர அந்த ஊர் ந஺ச்சயம்
஋த஺ர்பஹர்த்த஺பேக்கவில்ீல.

ாபஹன்னுரங்கத்த஺ைம் ஆச஻ர்வஹதம் வஹங்கக் கூை அவர்கள் விபேம்பவில்ீல,

344
அவீர த஺பேேைத்த஺ற்கு அீழக்கவும் இல்ீல. ஌ற்கைிவ விேலஹ யஹர்
஋ன்று ஊபேக்குள் பரவலஹகத் ாதரிப௅ேஹீகயஹல், அப்படி ஋ந்த
விேர்சைங்கிளஹ, ிவறு ிகல஺கிளஹ ஋துவும் இபேக்கவில்ீல.

அீைவபேம் ாெயச்சந்த஺ரன் ேீ து ாகஹண்ை ேரியஹீத அவர்கீள ஋துவும்

ாசய்ய அனுேத஺க்கவில்ீல ஋ன்பது சரியஹக இபேக்கும்.

அறுவீை ப௃டிந்த஺பேக்க, ஏவியஹவின் பரீட்ீசகள் துவங்க஺யது. அீைத்துப்

பஹைங்கீளப௅ம் அவள் நன்றஹகிவ ஋ல௅த஺ ப௃டிக்க, ிேில படிக்க
விேலஹிவஹடு ிசர்த்து அவல௃க்கும் ாதஹீலதூரக் கல்வி ப௃ீறயிிலிய
அவீளப௅ம் ிசர்த்துவிட்ைஹன்.

இீையில்..., அவள் தஹய்ீே அீையவில்ீலிய ஋ன்பது ாபரியவர்களின்

ே஺கப்ாபரிய கவீலயஹக ேஹற஺யது. ஏவியஹவுக்ிக அது ே஺கப்ாபபேம்
குீறயஹக.. ிகஹயில், ிவண்டுதல்..., ஋ை ச஺ன்ைத்தஹப௅ம், பிச்ச஺ப௅ம் ாசஹல்லும்
அீைத்ீதப௅ம் ப௃யன்றஹள்.

உைக்கு அப்படி என்றும் வயதஹக஺விைவில்ீல ஋ை அவன் ாசஹன்ைீத

அவள் கபேத்த஺ல் ாகஹள்ளிவ இல்ீல. ாெயச்சந்த஺ரன் கவீலயஹைஹன்...,
அவள் இப்ாபஹல௅து தஹய்ீேயீைய ிவண்ைஹம் ஋ை தவிர்ப்பது அவன்
தஹிை...? இீத ஋ப்படி அவளிைம் ாசஹல்ல ப௃டிப௅ம்...?

அவள் இபேக்கும் விரதங்கள்..., ிவண்டுதல்கள் அீைத்தும் அவன் ேைீத

ேஹற்ற..., எபே குழந்ீதக்கு தன் பிடிவஹதத்ீத தளர்த்த஺க் ாகஹள்ிவஹேஹ ஋ை
ியஹச஺க்கத் துவங்க஺ைஹன்.

அித ிநரம்..., பக்கத்து ஊரில் வஹைீகக்குச் ாசயல்பட்ை ிரஶன்

கீைீயப௅ம், த௄லகத்ீதப௅ம்..., தன் ாசஹந்த இைத்ீத எதுக்க஺, பஞ்சஹயத்து
ந஺த஺ீய எதுக்க஺ கட்ைைம் கட்டிய ாபஹன்னுரங்கம், அவற்ீற தங்கள்
ஊபேக்ிக ாகஹண்டு வந்தஹர்.

ப௃ன்ைர் ிரஶன் அரிச஺ீய பதுக்க ிவண்டி பக்கத்து ஊபேக்கு ாகஹண்டு

ாசன்றவர்..., இன்று அந்த ஋ண்ைம் இல்லஹேல்..., யஹபேக்கஹக இவ்வளவு
ாசஹத்துக்கீளப௅ம் ிசர்த்ிதஹிேஹ அவர்கிள தன்ீை எதுக்க஺விட்ை பிறகு,
அவர்கள் பஹசத்ீத ாபற, தன் உயிீரப௅ம் ாகஹடுக்க தயஹரஹக
இபேந்தவபேக்கு, இது ஋ம்ேஹத்த஺ரம்...?

345
அவர் ாசய்ீகீயப் பஹர்த்த ாெயச்சந்த஺ரன்..., “நடிக்க஺றஹன்..., ஋ன்ைேஹ
நடிக்க஺றஹன்..., இப்ிபஹ ஋ன்ை இந்த ஊீரிய சுடுகஹைஹக்க ஌தஹவது ாபபேசஹ
ப்ளஹன் பண்ைிட்ைஹிைஹ..., இீத அைக்கட௃ிே...”, அவளிைம் ாபஹரிய,
அவல௃க்கு ஋ன்ை ாசஹல்வாதன்று ாதரியவில்ீல.

அவள் கவீலாயல்லஹம்..., தன் தந்ீத ேைம் ேஹற..., ாெயச்சந்த஺ரைது

ேைத஺ல் வன்ேம் வளர்க஺றிதஹ ஋ன்ற கவீலதஹன். அவைிைம் அீத
ாவளியிைவும் அவளஹல் ப௃டியஹது..., அவன் பக்கம் ந஺யஹயம் இபேக்ீகயில்
அவல௃ம் ஋ன்ைதஹன் ாசய்வஹள். அவன் ிபச்சுக்கீள ஋ல்லஹம் அீேத஺யஹக
ிகட்பீதத் தவிர அவல௃க்கு ிவறு வழ஺ இபேக்கவில்ீல.

அவைது சுடும் ாநபேப்ாபை தக஺க்கும் ிகஹபத்ீதப௅ம், குளிர் ந஺லாவை கஹப௅ம்

பஹசத்ீதப௅ம் கண்டு..., அவன் ாநபேப்பில் ாவந்து, அவன் அன்பில் உயிர்த்துக்
ாகஹண்டிபேந்தஹள்.

அவள் ேைீத ே஺கவும் பஹத஺த்த எபே விஶயம் நைந்ிதற஺யது. அதுிவ அவள்

ேைம் ாவகுவஹய் கஹயப்பட்டுப் ிபஹகக் கஹரைம். அவனுக்கு ந஺ெேஹகிவ
தன்ிேல் அன்பு இபேக்க஺றதஹ...? இல்ீலயஹ...? நஹன் அவனுக்கு
ப௃க்க஺யம்தஹைஹ...? இல்ீலயஹ ஋ன்ற ே஺கப்ாபபேம் ிகள்விீய ஋ல௅ப்ப
அதுிவ கஹரைேஹக஺ப௅ம் ிபஹைது.

அன்று நைந்தீத இப்ாபஹல௅து ஋ண்ை..., அவள் கரங்கள் கன்ைத்ீத இறுகப்

பற்ற஺க் ாகஹண்ைது. இதுவீர அவனுக்கு ிகஹபம் வந்த ாபஹல௅ாதல்லஹம்,
அவளிைம் ிகஹபேஹக கத்த஺ியஹ.., அல்லது அன்று அவள் அப்பஹ அவைிைம்
ிபச ப௃யன்றஹர் ஋ன்ற கஹரைத்துக்கஹக ிகஹபேஹக வட்டுக்குள்
ீ வந்தவன்...,

அவள் தண்ை ீர் ைம்ளீர அவன் ீகயில் ாகஹடுக்க..., “஋ன்ை ீதரியம்

இபேந்தஹல்...”, கஹட்டுக் கூச்சல் ிபஹட்ைவன்..., அவள் ீகயில் இபேந்து
தண்ை ீீர வஹங்க஺க் குடித்தும் அவன் ிகஹபம் அைங்க ேறுக்க, ஋ன்ை
ந஺ீைத்தஹிைஹ..., அவீள இறுக அீைத்தவன்..., அது கூைம் ஋ன்பீதக்
கூை ேறந்து..., அவள் இதழ்கீள வன்ீேயஹக ச஺ீற பிடித்தஹன்.

கண்டிப்பஹக அந்த ப௃த்தத்த஺ல் ஆீசியஹ.., கஹதிலஹ இபேக்கவில்ீல

஋ன்பது அவல௃க்கு ாநஹடியில் புரிந்து ிபஹைது. அவள் இதழ்களில் ரத்தத்த஺ன்
உவர்ப்ீப உைர்ந்த பிறிக அவீள விலக்க஺யவன், அவள் ப௃கம் பஹர்க்க
ேறுத்து ாவளிியற஺ைஹன்.
346
அவைது அந்த ாசய்ீகீயக் கூை ாபஹறுத்துக் ாகஹண்ைவல௃க்கு, அவன்
தன்ீை ீகநீ ட்டி அடித்தீத தஹங்க஺க் ாகஹள்ளிவ ப௃டியவில்ீல. அவன்
தன்ீை ஋ன்ை ிவண்டுேஹைஹலும் ாசய்யலஹம், அதற்கு அவனுக்கு ப௃ல௅
உரிீே உண்டு.

ஆைஹல்.., தஹன் ாசய்யஹத எபே தவறுக்கஹை தண்ைீைீய அவன்

அளித்தீத ஌ற்க ப௃டியஹேல் ிபஹரஹடிைஹள். அன்று அவன்
ப௃த்தே஺ட்ைாபஹல௅து கூை அவல௃க்கு வல஺த்தது தஹன்..., ஆைஹல்..., அது அவன்
ிகஹபத்துக்கஹை வடிகஹல் ஋ன்பதஹல் அீத அவளஹல் ஌ற்றுக் ாகஹள்ள
ப௃டிந்தது.

இது..., இப்ாபஹல௅து ந஺ீைத்தஹலும் அவள் ிதகம் அல௅ீகயில் குலுங்க஺யது.

இந்த ஊரிிலிய வயதஹை ாபண்ேைி ிபச்ச஺ப௃த்து பஹட்டிக்கு அவன்
உைவு ாகஹடுக்கச் ாசஹன்ைது அவல௃க்குத் ாதரிப௅ம். அத஺லும் அவபேக்கு
பீழய சஹதம் ாகஹடுக்கக் கூைஹது ஋ன்பது அவைது கட்ைீள.

அீத அற஺ந்து பிச்ச஺யிைம் கூை அவள் ாசஹல்ல஺த்தஹன் ீவத்த஺பேந்தஹள்.

ஆைஹல் அன்று..., ஊர்த்த஺பேவிழஹ ஋ன்பதஹல் அீைவபேக்கும் விடுப்பு
வழங்கப் பட்டிபேக்க, ாெயச்சந்த஺ரனும் ிகஹவிலுக்குச் ாசன்ற஺பேந்தஹன்.
அவனுக்கு அங்ிக ிவீல இபேந்ததஹல் ச஻க்க஺ரேஹகச் ாசன்ற஺பேந்தஹன்.

அவீள ப௃ீளப்பஹரி ஋டுக்கும் ிநரம் சரியஹக வரச் ாசஹல்ல஺யிபேக்க,

ிகஹவிலுக்கு க஺ளம்பியவல௃க்ிகஹ..., ாசல்ல ப௃டியஹேல் உைல் வல஺ப௅ம்,
தீலவல஺ப௅ம் படுத்த, அவீளத் ிதடி வந்த விேலஹவிைம் தன்ைஹல் வர
ப௃டியவில்ீல ஋ை ாசஹல்ல஺விட்டு படுத்துவிட்ைஹள்.

தஹனும் அவிளஹடு இபேப்பதஹக உீரக்க, அவள் ேறுக்கிவ, அவசரத்துக்கு

எபே ேஹத்த஺ீரீய ாகஹடுத்துவிட்டு, ேைே஺ல்லஹேல் அங்க஺பேந்து ாசன்றஹள்
விேலஹ.

அந்த ிநரம் ிபச்ச஺ப௃த்து வந்து குரல் ாகஹடுக்க, ஋ழ ப௃டியஹேல் ிதகம்

அடித்துப் ிபஹட்ைதுிபஹல் வல஺க்க, ப௃யன்று ஋ல௅ந்து க஻ ிழ வந்தவல௃க்கு,
அன்ீறய உைவு ிகஹயில஺ல் இபேந்து வபேவதஹக ாசஹல்ல஺யிபேக்கிவ தஹன்
சீேக்கவில்ீல ஋ன்ற உைர்ிவ அப்ாபஹல௅துதஹன் வந்தது.

தள்ளஹடி நைந்தவள், பின்பக்க கதீவத் த஺றக்க, ீநந்த உைம்பும்,

347
கூன்வில௅ந்த ப௃துகுேஹக, பச஺ீய ப௃கத்த஺ல் சுேந்து ந஺ன்ற஺பேந்தஹள் அந்த
ப௄தஹட்டி.

“ிபச்ச஺ப௃த்து..., இன்ீைக்கு வட்டில்

ீ சீேக்கீல..., நீ ிகஹவிலுக்குப்
ிபஹியன்..., ஋ங்கல௃க்கும் இன்ீைக்கு அங்கைதஹன் சஹப்பஹடு...”, கஹய்ந்த
இதழ்கீள ஈரேஹக்க஺க் ாகஹண்டு உீரத்தஹள்.

“தஹயி..., அம்புட்டு ாதஹலவு நைக்க ப௃டியஹது..., பச஺க்கு ஌தஹவது குடுத்தஹ...”,

ீகியந்த஺ைஹர்.

“ிபச்ச஺..., ிநத்து வச்ச ாகஹளம்புதஹன் இபேக்கு..., அத உைக்குக் ாகஹடுத்தஹ

அவுக சத்தம் ிபஹடுவஹக...”, அவள் ேறுத்தஹள்.

“நஹன் பச஺க்கு சஹப்பஹடு ிகக்ிகன்..., ஋ீதயஹவது இல்லன்னு ாசஹல்லஹேல்

ாகஹடுத்தஹ..., சுடு ிசஹறுதஹன் இந்த கட்ீைக்கு ிவட௃ம்னு ஋ன்ீைக்கு நஹன்
ிகட்ிைன்..., பச஺ ாபஹறுக்கலத்தஹ...”, அவர் ிகட்ீகயில் அவளஹல் ேறுக்க
ப௃டியவில்ீல.

அவர் ீகயில் இபேந்த பஹத்த஺ரத்த஺ல் ிசஹற்ீறப௅ம், குழம்ீபப௅ம் ஊற்ற஺க்

ாகஹடுக்க, “஌ந்தஹ..., உைம்புக்கு ப௃டியீலயஹ...? ாேஹகம் வஹடிக் க஺ைக்கு...?
ந஺க்கக் கூை ப௃டியீலியத்தஹ..., நீ ிபஹய் படுத்துக்க...”, அீத
஋டுத்துாகஹண்டு க஺ளம்பிவிட்ைஹர்.

அந்த ிநரம்..., விேிலஹிவஹடு அவீளக் கஹைவில்ீலிய ஋ைத் ிதடிவந்த

ாெயச்சந்த஺ரன், “஋ன்ை ிபச்ச஺..., சஹப்பஹடு வஹங்க வந்த஺யஹ...?”, ிகட்ைவன்
அவர் பஹத்த஺ரத்த஺ல், நீ பேம், குழம்புேஹக இபேந்த ிசஹற்ீறப் பஹர்த்தவன்...,
ிேில ஋ீதப௅ம் ிபசஹேல் விபேட்ாைை வட்டுக்குள்
ீ த௃ீழந்தஹன்.

“஌ய்.., ஋ன்ைடி ந஺ீைச்சுட்டு இபேக்க...? ிபச்ச஺க்கு பீழய குழம்பு ாகஹடுக்கக்

கூைஹதுன்னு ாசஹன்ை பிறகு கூை, அீத ாகஹடுத்த஺பேக்கன்ைஹ உைக்கு
஋வ்வளவு ீதரியம் இபேக்கட௃ம்..? ாபஹன்னு ேவதஹிை நீ .., அவன் ரத்தம்
தஹிை உன் உைம்பில் ஏடுது..., அதஹன்...

“஋ன் ிபச்ீச ிகக்கஹேல்..., அவன் ிபச்ீச ிகக்குற. உைக்கு ஋வ்வளவு

ாநஞ்சல௅த்தம் இபேந்தஹல்..., நஹன் இவ்வளவு ிபசுிறன்.., உன் பஹட்டுக்கு
படுத்த஺பேப்ப...”, ஆத்த஺ரம் அவன் கண்ீை ேீறக்க, அவள் அபேக஺ல்
ாநபேங்க஺யவன், எற்ீற ீகயில் அவீளத் தூக்க஺..., அவள் ஋ன்ைாவன்று
348
உீரக்கும் ப௃ன்ிப..., ஏங்க஺ எபே அீற விட்ைவன், அவள் ேயங்க஺யீதக்
கூை அற஺யஹேல் ாவளிியற஺ைஹன்.

ிகஹபத்த஺லும்..., ிகஹவில஺ல் விட்டுவந்த ிவீலகள் ந஺ீைவிற்கு வர,

அங்ிக ாசல்ல..., அவன் வட்டுக்குச்
ீ ாசல்வீதப் பஹர்த்த஺பேந்த விேலஹ...,
“ேச்சஹன்..., ஏவி ஋ப்படி இபேக்கஹ...? இப்ிபஹ ெ஼ரம் பரவஹயில்ீலயஹ? நஹன்
வபேம்ிபஹித அவல௃க்கு ப௃டியீல.

“நீ ங்க ிபஹறீதப் பஹர்த்துட்டு..., அவல௃க்கு சஹப்பஹடு ஋டுத்துட்டு

ிபஹங்கன்னு ாசஹல்ல ப௃ன்ைஹடி நீ ங்க ிபஹயிட்டீங்க.., அதஹன்..., நஹிை
உங்க ாரண்டு ிபபேக்கும் சஹப்பஹடு ஋டுத்துட்டு வந்ிதன்...”, அவள் உீரக்க,
தன் தீலயிிலிய அடித்துக் ாகஹண்ைவன், வட்டுக்கு
ீ ஏடிைஹன்.

“஋ன்ைங்க..., ஌ன் இப்படி ஏடுறஹங்க...?”, அவள் புரியஹேல் சுிரஶ஺ைம் ிகட்க,

“நீ ப௃ன்ைஹடி ிபஹ..., நஹன் க஺ளிைிக்ல ைஹக்ைர் இபேக்கஹங்களஹன்னு

பஹர்த்துட்டு ீகியஹை கூட்டி விரன்...”, கவீலயஹக உீரத்தவன் க஺ளிைிக்
விீரய, விேலஹ ஋ன்ைிவஹ ஌ிதஹ ஋ன்று ாெயச்சந்த஺ரன் ாசன்ற பஹீதயில்
ஏடிைஹள்.

தன் வட்டுக்குள்
ீ எிர ந஺ே஺ைத்துக்குள் த௃ீழந்த ாெயச்சந்த஺ரன், “ஏவி...,
பஹய்ந்து ாசன்று அவீள உலுக்க, தன் சுய ந஺ீைீவ இழந்த஺பேந்தவள்,
கண்விழ஺க்கவில்ீல.

”ஏவி..., ஋ன்ீைப் பஹிரன்..., ஍ியஹ..., சஹரிம்ேஹ..., ஌ிதஹ ிகஹபத்த஺ல்...”,

அவீள தன் ாநஞ்ிசஹடு இறுக்க஺க் ாகஹண்ைஹன். அடுத்து ஋ன்ை ாசய்ய...?
அவன் ப௄ீள சுத்தேஹக ிவீல ந஺றுத்தம் ாசய்த஺பேந்தது.

“ஏவி..., இங்ிக பஹிரன்..., கண்ீை ாதஹறம்ேஹ.., நஹன் ஋ன்ை ாசய்ய...?”,

அவள் கன்ைத்ீத தட்டிக் ாகஹண்ிை இபேந்தஹன்.

அப்ாபஹல௅துதஹன் அீறக்குள் த௃ீழந்த விேலஹ, ந஺ீலீேீய புரிந்தவள்,

ிவகேஹக க஻ ிழ ாசன்று தண்ை ீிரஹடு ஏடி வந்து, “ேச்சஹன்..., ாகஹஞ்சம்
நகபேங்க..., இந்த தண்ைிீய அவ ப௃கத்த஺ல் ாதளிங்க...”, அவன் ீகயில்
ெக்ீக த஺ைித்தஹள்.

“இவ்வளவு ெ஼ரேஹ..., ஋ைக்குத் ாதரியஹேல் ிபஹச்ிச..., உைம்பு ாநபேப்பஹ

349
ாகஹத஺க்குித...”, அவன் புலம்ப,

“நீ ங்க நகபேங்க...”, அவீை விலக்க஺யவள், ஏவியஹவின் ப௃கத்த஺ல்

தண்ை ீீரத் ாதளித்தஹள்.

அதற்கும் அவள் அீசயஹேல் ிபஹகிவ..., “஍ியஹ..., ஋ல்லஹம் ஋ன்ைஹல்தஹன்.

஋ன் ிகஹபத்தஹல் தஹன்..., ஏவி...”, அவள் ிதஹீளப் பிடித்து பித்துப்
பிடித்தவன் ிபஹல் உலுக்க஺ைஹன்.

ஏவியஹவின் கன்ைத்த஺ல் அவைது ீகத்தைங்கீளப் பஹர்த்த விேலஹவுக்கு

தன் கண்கல௃ம் கலங்க..., அவீை குற்றம் ாசஹல்ல ப௃டியஹத வீகயில்
அவனும் துடிப்பீதப் பஹர்த்தவள் தன் ிகஹபத்ீத எற்ற஺ ீவத்தஹள்.

அந்த ிநரம் சுிரஷ் ேபேத்துவிரஹடு வர, விேலஹ பஹர்ீவயஹிலிய அவன்

ாசய்ீகீய உைர்த்த, அவன் ப௃கப௃ம் கவீலீயப் பிரத஺பல஺த்தது.

“஋ன்ை ஆச்சு...? ிெச஺ ாகஹஞ்சம் தள்ளிக்ிகஹங்க...”, அவீள

பரிிசஹத஺த்தவர், “ஏ.., ெ஼ரம் ாகஹஞ்சம் அத஺கேஹ இபேக்கு, அதஹன்
ேயக்கேஹக஺ட்ைஹங்க. சஹதஹரை ீவரல் பீ வர் தஹன்..., எபே டூ த஺ரீ ிைஸ்ல
சரியஹயிடும். நஹன் ாகஹடுக்கும் இந்த ிைப்லட்ீச ப௄ட௃நஹள் ிவீள
தவறஹேல் ாகஹடுங்க.

“ாரஹம்ப பீ வரஹ இபேந்தஹல் நஹலுேைி ிநரத்துக்கு எபேக்கஹ ாகஹடுங்க.

ஈரத்துைிீய அவங்க ாநற்ற஺யில் பற்று ிபஹடுங்க. அவங்கீள ாகஹஞ்சம்
கவைேஹ பஹர்த்துிகஹங்க. ஶ஺ வில் பீ ஆல்ீரட்..”, அவன் ிதஹீளத்
தட்டிைஹர்.

“அப்ிபஹ நஹன் க஺ளம்பிறன்...”, அவீை தைிிய அீழத்து..., “ாகஹஞ்சம்

உங்க ிகஹபத்ீத குீறச்சுக்ிகஹங்க
ிெச஺...”, நஹனும் அவள் கன்ைத்த஺ன் அீையஹளத்ீத பஹர்த்ிதன் ஋ை
ாசஹல்லஹேல் ாசஹல்ல, தீல குைிந்தவன்,

“இைிிேல் இப்படி நைக்கஹது ைஹக்ைர்...”, உறுத஺ ாகஹடுத்தஹன். அவர்

ாசல்லிவ..., “ேச்சஹன்...”, விேலஹ ஋ீதியஹ ாசஹல்லத் துவங்க..., சட்ாைை
அவள் கரத்ீதப் பிடித்து சுிரஷ் தடுக்க, அவீை ப௃ீறத்தவள், “நஹன்
இன்ீைக்கு இங்ிகிய இபேந்து அவீள பஹத்துக்கிறன்...”, ாகஹஞ்சம்
ிகஹபேஹகிவ உீரத்தஹள்.
350
“நீ ங்க க஺ளம்புங்க..., நஹன் பஹத்துக்கிறன்...”, அவன் பஹர்ீவ அவளிைம்
ாகஞ்சலும், ேன்ைிப்புேஹக ஋த஺ர்ாகஹண்ைது.

“சரிண்ிை..., நஹங்க க஺ளம்பிறஹம்...”, அவீள அீழத்துக் ாகஹண்டு

க஺ளம்பிவிட்ைஹன். நள்ளிரவில் சற்று கண்ையர..., “நஹ..ன் அப்..படி இல்..ல
ேஹேஹ..., ேஹேஹ..., நம்புங்க ேஹேஹ...”, அவள் உறக்கத்த஺ல் புலம்ப, “ஏவி...,
஋ைக்குத் ாதரிப௅ம்ேஹ.., ேஹேஹ ிகஹபத்த஺ல் அடிச்சுட்ிைன்ைஹ..., இைிிேல்
இப்படி நைக்கஹதுைஹ...”, அவள் ாநற்ற஺யில் ப௃த்தே஺ை, அதன் பிறிக அவள்
புலம்பல் ந஺ன்றது.

அடுத்த ப௄ன்று நஹட்கல௃ம், அவீள கண்ீை இீே கஹப்பது ிபஹல்

கஹத்தவன், அவல௃க்குத் ிதீவயஹை கஞ்ச஺ ப௃தல் அீைத்ீதப௅ம் அவிை
ீவத்துக் ாகஹடுத்தஹன். ஆைஹலும் அவளிைம் எபே அசஹத்த஺ய அீேத஺.

பகுத஺ – 33.

வஹீழ ிதஹட்ைத்த஺ல் கன்னு பிடுங்கும் ிவீல நைக்க, அீத

பஹர்ீவயிட்டுக் ாகஹண்டிபேந்த ஏவியஹீவ இீேக்கஹேல் பஹர்த்துக்
ாகஹண்டிபேந்தஹன் ாெயச்சந்த஺ரன்.

கஹய்ச்சல஺ல் இபேந்து ேீ ண்ைவளிைம் இபேந்த அீேத஺, அவீை ே஺கவும்

பஹத஺த்தது. அவள் என்றும் அவீைப் பஹர்க்கஹேிலஹ, ிபசஹேிலஹ,
அவனுக்குச் ாசய்ய ிவண்டிய பைிவிீைகீள ாசய்யஹேிலஹ இல்ீல.
அவ்வளவு ஌ன்..., இரவுகளில் கூை அவன் ிதீவகீள அவள்
தவிர்க்கவில்ீல.

ஆைஹலும்..., அவளிைம் ஌ிதஹ என்று குீறவதுிபஹல் ிதஹன்ற஺யது. எபே

ிவீள குழந்ீத இல்ீலிய ஋ன்ற அவளது ஌க்கேஹக இபேக்குிேஹ...? எபே
பக்கம் இந்த ியஹசீை ிவறு அவீை அீலக்கழ஺த்துக் ாகஹண்டு
இபேந்தது.
ாேதுவஹக அவள் அபேக஺ல் ாசன்றவன்..., “ஏவி...”, ாேதுவஹக அீழக்க, அந்த
அீழப்புக்ிக அவீை ந஺ே஺ர்ந்து பஹர்த்தவள், ிகள்வியஹக அவீைப்
பஹர்த்தஹள்.

சட்ாைை அவனுக்கு அந்த வித்த஺யஹசம் புரிந்தது. தன்ீை ஋ப்ாபஹல௅தும்

வஹய் ந஺ீறய ேஹேஹ ஋ை அீழக்கும் அவள் வஹர்த்ீதகள் இவ்வளவு
நஹளில் அவள் வஹயில் இபேந்து எபேப௃ீற கூை எல஺க்கவில்ீல ஋ன்பீத
உைர்ந்து த஺டுக்க஺ட்ைஹன்.

351
„அப்படிாயன்றஹல்...?‟, ஌ிைஹ அவனுக்கு ிேில ச஺ந்த஺க்கிவ ப௃டியவில்ீல,
ப௃யலவில்ீல.

„நீ ஋ப்படி ஋ன்ீை விட்டு ிபஹக஺றஹய் ஋ன்று நஹனும் பஹர்க்க஺ிறன்...‟,

ேைதுக்குள் ஋ண்ைிக் ாகஹண்ைவனுக்கு, „அப்படிாயன்ை பிடிவஹதம்
உைக்கு..., ஌ிதஹ ாதரியஹேல் ாசய்துவிட்ிைன்..., அதற்கஹக ஋ன்ைிைம்
ிபசஹேில இபேந்து விடுவஹயஹ...?‟, ாசல்லேஹக அவிளஹடு சண்ீையிட்டுக்
ாகஹண்ைஹன்.

அவன் ாசய்த ே஺கப்ாபபேம் தவறு..., அீத அவளிைம் ிநரடியஹக

ாசஹல்லஹேல் ிபஹைது தஹிைஹ...?

ஏவியஹவும் தைக்குள் ேபேக஺க் ாகஹண்டிபேந்தஹள். „஋ன் ிகஹபம் கூை

அவபேக்குத் ாதரியவில்ீலயஹ...? அந்த அளவுக்கஹ நஹன் ிவண்ைஹதவள்
ஆக஺ப் ிபஹிைன்...? இன்னும் நஹன் அவபேக்கு ாபஹன்னுவின் ேகள் தஹைஹ?
அவர் ேீைவியஹக ஋ன்ீை ந஺ீைக்கவில்ீலயஹ...?‟, அவள் ேைம்
ஊீேயஹக ிகள்வி ிகட்டு தவித்தது.

இீதிய அவள் அவைிைம் ிகட்டு சண்ீை பிடித்த஺பேந்தஹல்..., ிபச஺த் தீர்க்க

ிவண்டிய பிரச்சீைீய, இபேவபேம் ிபசஹேல் தீர்க்க ப௃யன்றதுதஹன்
இங்ிக ாபபேம் பிரச்சீைக்குள்ளஹக஺ப் ிபஹைது.

“கூப்பிட்ிைிை...”, அவளிைம் ந஺ீைவுபடுத்த, “ாசஹல்லுங்க...”, தன்

பஹர்ீவீய அவைிைே஺பேந்து த஺பேப்பிக் ாகஹண்ைஹள்.

“லஞ்சுக்கு வட்டுக்குப்
ீ ிபஹகலஹேஹ...?”, சட்ாைை ேஹற஺ய அவன் பஹர்ீவப௅ம்,
குரலும் அந்த ந஺ீலயிலும் அவீள பைபைக்க ீவக்க,

“இங்கை ிவீல ப௃டியீலிய...”, அவனுக்கு ேீறப௃கேஹக சம்ேதம்

வழங்க஺ைஹள்.

“அவ்வளவு தஹிை...”, ிவகேஹக தன் அீலிபச஺ீய ஋டுத்தவன், பள்ளியின்

கட்டிை ிவீலகீள கண்கஹைித்துக் ாகஹண்டிபேந்த சுிரீஶ அீழத்து
இங்ிக எபே கண் ீவக்கச் ாசஹன்ைவன், ப௄ர்த்த஺ீய ிவீல சரியஹக
நைக்க஺றதஹ பஹர்த்துக் ாகஹள் ஋ை ாசஹல்ல஺விட்டு வட்டுக்கு
ீ க஺ளம்பி
விட்ைஹன்.

„஋ன்ை த஺டீாரை...?‟, ியஹச஺த்த ப௄ீளீய, அவன் கரத்த஺ன் அல௅த்தம் தீை

ாசய்ய..., சட்ாைை ந஺ே஺ர்ந்து அவன் விழ஺கீளப் பஹர்த்தஹள்.

சுற்ற஺லும் இபேக்கும் ஆட்கள் ந஺ீைவிற்கு வர, அவசரேஹக பஹர்ீவீயச்

சுழற்ற..., “நீ ஋ன் ாபஹண்ைஹட்டி தஹிை..., உன் ீகீயத் தஹிை புடிச்ிசன்.
352
அதுக்கு ஌ன் இப்படி ப௃ழ஺க்க஺ற...?”, எற்ீற புபேவம் உயர்த்த஺ ிகட்ை இந்த
ாெயச்சந்த஺ரன் அவல௃க்கு ப௃ற்ற஺லும் புத஺யவன்.

஋துவும் ாசஹல்ல ப௃டியஹேல், ிவகேஹகச் ாசன்று அவைது வண்டியில்

஌ற஺யவள், பைபைத்த தன் ேைீத அைக்கப் ிபஹரஹடிைஹள். „஋ன்ைிவஹ
புத஺தஹக...‟, அவள் ாநஞ்சம் அடித்துக் ாகஹண்ைது.

வட்டுக்குச்
ீ ாசன்றவன்.., அங்ிக ிவீல ாசய்துாகஹண்டிபேந்த
அீைவபேக்கும் இரண்டு நஹள் விடுப்பு ாகஹடுத்து அனுப்ப..., அவன்
ாசய்ீகீய புரியஹேல் பஹர்த்துக் ாகஹண்டிபேந்தஹள்.

„எபேிவீள ாசன்ீைக்குப் ிபஹக஺ிறஹிேஹ...?‟, அவள் ச஺ந்ீதீய, “சஹப்பஹடு

஋டுத்து ீவ ஏவி.., அப்படிிய நீ ப௅ம் உக்கஹர்...”, அவன் குரல் தீை ாசய்ய,
சஹப்பஹட்ீை ப௃டிக்கும்வீர இபேவபேம் ஋துவும் ிபச஺க் ாகஹள்ளவில்ீல.
அவன் ீககல௅விவிட்டு அீறக்குச் ாசல்ல, „துைி ஋டுத்து ீவக்கட௃ிேஹ?‟,
குழப்பேஹக ேஹடி ஌ற஺ைஹள்.

அீறக்குள் பஹர்ீவீய ாசலுத்த஺யவள், அவன் படுக்ீகயில் இல்லஹேல்

ிபஹகிவ..., „஋ங்ிக...?‟, த஺பேம்பியவீள அப்படிிய கரங்களில் அள்ளிக்
ாகஹள்ள, அவன் ாசய்ீகக்கஹை கஹரைம் புரியஹேல் த஺ீகத்தஹள்.

அவீள படுக்ீகயில் க஺ைத்த஺யவன், தஹனும் அவள்ிேல் பைர..., அவன்

஋ண்ைம் புரிந்தவிளஹ..., “ேஹேஹ..., பட்ைப் பகல்ல..., ஍ியஹ.., யஹரஹவது
பஹர்த்தல் ஋ன்ை ந஺ீைப்பஹக...?”, கல௅த்தடியில் புீதந்த அவன் ப௃கத்ீத
தடுத்தவஹிற ிகட்க,

அவள் ிகள்விீய கண்டுாகஹள்ளஹேல், “ாசஹல்லு..., உைக்கு ீபயன்

ிவட௃ேஹ..., ாபஹண்ட௃ ிவட௃ேஹ...?”, அவன் ிகள்வியில் விழ஺கள் விரிய
அவீைப் பஹர்க்க, அவள் பத஺ல் ாசஹல்லும் ப௃ன்ிப அவள் இதழ்கீள
கவ்விக் ாகஹண்ைஹன்.

எபே ந஺ே஺ைம் அவள் ப௄ீள ப௃ல௅தஹக ிவீல ந஺றுத்தம் ாசய்ய, இப்ாபஹல௅து

அவீைத் தடுக்கும் ஋ண்ைம் சுத்தேஹகத் ாதஹீலந்த஺பேந்தது. அவள்
இதழ்கீள விட்டுப் பிரிந்தவைிைம்..., “ேஹ...ேஹ...”, அவள் த஺ைற...,

“ிகட்ைதுக்கு பத஺ல் ாசஹல்லு...”, ஆைஹல் அவீள பத஺ல் ாசஹல்ல

அனுேத஺க்கும் ஋ண்ைம் அவனுக்கு சுத்தேஹக இபேந்ததஹகத் ாதரியவில்ீல.

அவன் ிதைல்கள் ாதஹைர..., அவன் விபேப்பத்துக்கு அவள் உைன்பை,

இன்ீறய அவன் ிதீவகீள அவன் ாசஹல்ல..., அவள் ாவட்கம் துறந்து,
தைக்குத் ிதீவயஹைீத அவளிைே஺பேந்து பிடிவஹதேஹக ாபற்றுக் ாகஹண்ை
பிறிக அவன் விலக, இந்த ாெயச்சந்த஺ரன் அவல௃க்கு ப௃ற்ற஺லும் புத஺யவன்.

353
அத஺லும் தன் கண்கல௃க்குள் புீதந்தவஹிற இபேந்த அவன் அீசயஹத
பஹர்ீவப௅ம், „உன்ீை ாவன்றுவிட்ிைன் பஹர்த்தஹயஹ...?‟, ஋ன்ற ாசய்த஺ப௅ம்,
அவள் ிகஹபத்துக்குப் பத஺லஹக, அவீை அந்த ிநரம் ரச஺க்கிவ தூண்டியது.

“அப்படி ஋ன்ைடி உைக்கு ஋ன்ிேல் ிகஹபம்...?”, அவன் ிகள்வியில்...,

„அப்படிாயன்றஹல் உைக்குத் ாதரிப௅ேஹ...?‟, ஋ன்ற அவள் ஆச்சரியத்ீத அவள்
ாவளிப்படுத்த, “அதுக்கு கண்டிப்பஹ தண்ைீை உண்டு...”, அவன் ாகஹடுத்த
தண்ைீைீய அவள் இவ்வளவு ரச஺த்து அனுபவிப்பீதப் பஹர்த்து அவன்
ாபபேே஺தம் ாகஹண்ைஹன்.

அடுத்த இரண்டு நஹட்கல௃ம், ஸைிப௄ன் அனுபவிக்கும் தம்பத஺களஹக,

அவல௃க்கஹக அவன் க஺ச்சனுக்குள் ந஺ன்று சீேக்கும் உைவுகள்
ிதவஹே஺ர்தேஹக இபேந்தது அவல௃க்கு.

வஹழ்க்ீக இப்படிிய ிபஹைஹல் நன்றஹக இபேக்கும் ஋ை அவள் ந஺ீைக்க,

அன்று அவனுக்கு வந்த ாதஹீலிபச஺ அீழப்பு அவள் ஋ண்ைத்ீத
ாபஹசுக்க஺ப் ிபஹட்ைது.

“஋ன்ைைஹ ாசஹல்ற...? ந஺ெேஹவஹ...?”, இீதிய அவன் ேீ ண்டும் ேீ ண்டும்

ிகட்க, ிகட்டுக் ாகஹண்டிபேந்த அவல௃க்கு ஋துிவஹ சரியில்ீல ஋ன்ற
஋ண்ைம் உைிை ஋ல௅ந்தது.

“஋ன்ை ேஹேஹ...?”, இதுவீர அவைிைம் ஋ீதப் பற்ற஺ப௅ம் ிகள்விிய

ிகட்டிரஹதவள்.., ப௃தல் ப௃ீறயஹக அவைிைம் ிகட்ைஹள்.

“உன் அப்பன் ஊபேக்குள்ிள ாகஹஞ்ச நஹளஹ ஋ன்ைேஹ நடிச்சஹன்...., ிரஶன்

கீைீய ேஹத்துைாதன்ை..., ிகஹயில் ாகஹீைக்கு நன்ாகஹீை ஋ன்ை...,
ீலப்ரரிக்கு ந஺லம் ாகஹடுத்தாதன்ை..., இப்ிபஹ ீவக்க஺ிறன் பஹபே
அவனுக்கு ஆப்பு...”, அவன் கண்களில் எளிர்ந்த எளியில் அவல௃க்கு
அடிவஹயிற்ீற பிீசந்தது.

„஌ிதஹ தவறஹக ாசய்யப் ிபஹக஺றஹன்...‟, ப௄ீள அற஺வுறுத்த,

“அதுக்கு..., இப்ிபஹ..., ஋ன்ை...?”, அவைிைம் ிகட்ைஹல் ஋ன்ை ாசஹல்வஹிைஹ

஋ன்ற பயத்த஺ிலிய ிகட்ைஹள். அவள் அப்பஹவுக்கு அவர் விஶயத்த஺ல்
தீலயிடுவது சுத்தேஹகப் பிடிக்கஹித. இத்தீைக்கும் அவர் அவள்ிேல்
உயிீரிய ீவத்த஺பேப்பவர்..., அவிர இப்படி ஋ன்றஹல்..., இவன்..., ேைம்
அடித்துக் ாகஹண்ைது.

354
“ம்..., அதுக்கு ஋ன்ைவஹ...?”, கண்கள் ாகஹவ்ீவப் பழேஹக..., “அவன்
இப்படிாயல்லஹம் ாசய்தஹல்..., அவன் த஺பேந்த஺ட்ைஹன்னு நஹங்க
நம்பிடுிவஹேஹ..., இல்ல விட்டுடுிவஹேஹ...?”, விஶயத்ீத ாசஹல்லஹேல்
இல௅க்க, அவல௃க்கு இதயம் ஋ம்பிக் குத஺த்தது.

“அதஹன் இப்ிபஹ அவர்...”, அவனுக்கு தன் தந்ீதக்கு சப்ிபஹட் ாசய்தஹல்

பிடிக்கஹித ஋ன்பது புரிய, வஹர்த்ீதகீள அப்படிிய வில௅ங்க஺ைஹள்.

“இப்ிபஹ அவன் எண்ட௃ம் ாசய்யீல..., ஆைஹ ாசய்த பஹவம்..., ம்...”, அவன்

தீலயஹட்டிக் ிகட்க, இதற்கு ஋ன்ை பத஺ல் ாசஹல்வது ஋ன்பது அவல௃க்குப்
புரியவில்ீல.

ேைிதன் தவறு ாசய்வது இயல்பு..., அதற்கஹக..., அவன் த஺பேந்த஺ய பிறகும்

அவனுக்கு தண்ைீை வழங்குிவன் ஋ன்று ாசஹன்ைஹல்..., அதுவும்
ாசஹல்பவன் தன் கைவன் ஋ன்னும்ாபஹல௅து அவளஹல் ஋ன்ை ாசய்ய
ப௃டிப௅ம்...?
தந்ீத தவறு ாசய்தவர் ஋ன்பத஺ல் அவல௃க்கும் ேஹற்றுக் கபேத்து இல்ீல...,
அதற்கஹக..., அவீரப் பழ஺வஹங்க அவனும் அவர் பஹைிீயிய பின்பற்ற
ிவண்டுேஹ...? ேைம் ஊீேயஹய் அல௅தது.

“உன் அப்பன்..., அதஹன் அந்த ாபஹன்னுரங்கம்..., இத்தீை நஹள் கைத்த஺

வச்ச஺பேந்த ிரஶன் அரிச஺ீய ஋ல்லஹம்..., அவிைஹை ாபர்ே஺ட் இல்லஹத
லஹரியில் ஌த்த஺..., ாசன்ீையிலும், சுத்த஺ இபேக்க ஊரிலும் இபேக்க அநஹீத
ஆஶ஺ரேங்கல௃க்கு ாகஹண்டு ிபஹய் ாகஹடுக்கச் ாசஹல்ல஺ அனுப்பப்
ிபஹறஹைஹம்....”, அவன் ந஺றுத்த...,

„அது நல்ல விஶயம் தஹிை...‟, ஋ை அவள் ியஹச஺க்க...,

“஋ன்ை..., நல்ல விஶயம் தஹிைன்னு ியஹச஺க்க஺ற஺யஹ...? ஆேஹ..., ாரஹம்ப

நல்ல விஶயம் தஹன். அல௅ற பிள்ீள வஹயில் இபேந்து அரிச஺ீயப் பிடுங்க஺,
அப்பன் ஆத்தஹ இல்லஹத பிள்ீளங்கல௃க்கு ாகஹடுக்குறது நல்ல விஶயம்
தஹன்...”, அவன் பூைகேஹை பத஺ல்..., அத஺ல் ஌ிதஹ விஶயம் இபேப்பீத
உைர்த்த அீேத஺யஹைஹள்.

அித ிநரம்..., இத஺ல் இவர் ஋ன்ை ாசய்யப் ிபஹக஺றஹர்...? புபேவம் ாநரிய,

355
“நஹன் ஋துவும் ாபபேசஹ ாசய்யிவ இல்ீல..., எிர எபே ிபஹன் கஹல்...,
அதுவும் இப்படி எபே லஹரி வரப்ிபஹகுதஹம்னு ேட்டும்தஹன் ாசஹல்லப்
ிபஹிறன்..., ேத்தாதல்லஹம் ிபஹலீஸ் பஹத்துக்கும்..., யஹிரஹை லஹரி..., அிதஹை
ாபர்ே஺ட் ஋ங்ிக...? இவ்வளவு ப௄ட்ீை அரிச஺ ஌து...? ஋ங்ிக இபேந்து
வந்தது...? ஸஹ... ஸஹ... ஸஹ...

“஋ைக்குப் பஹக்கட௃ம்..., அவன் ஋ன்ை ாசஹல்றஹன்..., ஋ப்படிச் ாசஹல்றஹன்...?

஋ப்படித் தப்பிக்க஺றஹன்...? அவன் ிவீல, ேரியஹீத..., பதவி..., ஋ல்லஹம்...,
஋ல்லஹம்..., ஋ன் விரல் த௃ைியில் இபேக்கு...”, ஸப்பஹ..., எபே ிவட்ீை
விலங்க஺ன் கர்ெீை அவன் குரல஺லும் பஹர்ீவயிலும் இபேக்க, ஏவியஹவின்
இதயம் பலேஹக அடித்துக் ாகஹண்ைது.

“அவன் ஋ப்ிபஹ அனுப்புவஹன்னுதஹன் நஹன் கஹத்துட்டு இபேக்ிகன்..., அவன்

ேட்டும் அனுப்பட்டும்..., அவனுக்கு இபேக்கு..., விை ேஹட்ிைன்..., ஋ைக்கு
க஺ீைத்த அபேீேயஹை வஹய்ப்பு..., இீத நல௅வ விை நஹன் ஋ன்ை
ேீையைஹ...”.

„஍ியஹ..., இது ஋ன்ை ிசஹதீை...? அவர் த஺பேந்த஺..., தன் ாசய்த தவீற

ிநர்ீேயஹக த஺பேத்த஺க் ாகஹள்ள ப௃யல, இப்படிச் ாசய்க஺றஹிர. அவர் அந்த
அரிச஺ அீைத்ீதப௅ம் கள்ள ேஹர்க்ாகட்டில் விற்கப் ிபஹக஺றஹர் ஋ைத்
ாதரிந்து, அீத இவன் தடுத்தஹல் கூை அவல௃க்குப் பரவஹயில்ீல...

„ஆைஹல்..., அப்படிச் ாசய்து ாகஹண்டிபேந்தவர்..., இப்ாபஹல௅து த஺பேந்த஺..., பல

வயிறு வஹைஹேல் இபேக்கச் ாசய்யப் ிபஹீகயில்..., அீத இவன் தடுக்கும்
விதப௃ம், அவபேக்கு ாகஹடுக்கும் தண்ைீைப௅ம்‟ அவளஹல் ந஺ீைத்துப்
பஹர்க்கக் கூை ப௃டியவில்ீல...

அீதவிை..., தன் தந்ீத பழ஺ உைர்ச்ச஺ீய விடுத்து த஺பேந்த, தன் கைவன்

பழ஺ உைர்ச்ச஺யில் ாசய்யப்ிபஹகும் ாசயீல அவளஹல் தஹங்கிவ
ப௃டியவில்ீல.

அவள் ப௃கம் கலீவயஹை உைர்வுகீளத் தஹங்க஺ அவீை ாவற஺க்க,

“஋ன்ைடி..., ிபச்ீசிய கஹிைஹம்..., அப்பனுக்கு எண்ட௃ன்னு ாசஹன்ை
உைிை..., அப்படிிய ேைசு ாகைந்து துடிக்குிதஹ....”, அவன் ீகீய ஆட்டி
ிகட்க, விரக்த஺யஹை எபே புன்ைீகீய இதழ்களில் தவழ விட்ைவள்,
அவீை ாகஞ்சும் பஹர்ீவ பஹர்த்தஹள்.

356
“஋ன்ை...?”, அவள் பஹர்ீவக்கஹை ாபஹபேள் புரியஹேல் ிகட்க,

“நீ ங்க ஋ப்ிபஹ இபேந்து ேஹேஹ இப்படி ஆை ீங்க...? ஋ண்ற ேஹேனுக்கு

இப்படிாயல்லஹம் ியஹச஺க்கத் ாதரியஹது ேஹேஹ. அவபே இப்படி ப௃துக஺ல் குத்த
ேஹட்ைஹர்..., ஋ண்ற அப்பஹபே ாகட்ைவந்ிதன்..., ஆைஹ ஋ண்ற ேஹேஹ...,
ிவைஹம் ேஹேஹ..., ஋ண்ற ேஹேஹீவ ஋ன்ைஹல் ாகட்ைவைஹ ந஺ீைக்கிவ
ப௃டியீல...”, ிதம்பி அல௅தஹள்.

“ிவைஹம் ேஹேஹ..., ிவைஹம் ேஹேஹ...”, ாசஹல்ல஺க் ாகஹண்ிை அல௅தஹள்.

அவள் அல௅ீகீய சற்று ிநரம் பஹர்த்தவன், “இல்ல.., நஹன் நல்லவன்

இல்ீல. ஋ன் ஋த஺ரிீய அடிியஹை அழ஺க்கஹேல் நஹன் அைங்க ேஹட்ிைன்.
஋ன் ஋த஺ரிக்ிக அந்த ந஺ீலன்ைஹ..., ஋ன் விிரஹத஺ீய..., துிரஹக஺ீய...,
ாநவர்...”, கஹட்டுக் கூச்சல் ிபஹட்ைவன்..., அடுத்த ந஺ே஺ைம் அங்க஺பேந்து
ாவளிியற஺ைஹன்.

“ிபஹறதுக்கு ப௃ன்ைஹடி எண்ிை எண்ட௃ ாசஹல்ல஺க்கிறன்..., இீத நீ உன்

அப்பனுக்குச் ாசஹல்லட௃ம்னு ந஺ீைச்ச...”, ிேில ாசஹல்லஹேல்
விீரந்தஹன்.

அவன் ாசல்லிவ வஹசலுக்கு விீரந்தவள்..., அவன் ாசல்வீதப் பஹர்த்து

ிவதீை அீைந்தஹள். வட்ீை
ீ விட்டு ாவளிியற஺ய ாெயச்சந்த஺ரனுக்கு
ேைத஺ல் ே஺கப்ாபபேம் குழப்பம்.

஋ன்ை ாசய்ய...? ஆைஹலும்..., ஋துவும் ாசய்ய ப௃டியஹத அந்த ந஺ீலீய

அவன் அறிவ ாவறுத்தஹன். அவீை அப்படிிய சும்ேஹ விடுவதஹ..., ஋ன்
அப்பஹவின் சஹவு..., அம்ேஹவின் சஹவு..., இதற்ாகல்லஹம் ஋ன்ை பத஺ல்... ப௄ீள
குழம்பியது ிபஹல் இபேந்தது.

ஆைஹலும்..., ஏவியஹ என்ீறச் ாசஹல்ல஺, அீத ேறுத்துப் ிபசிவஹ...,

ாசய்யிவஹ அவைஹல் ப௃டியவில்ீல. அவைது இந்த ந஺ீலிய
ாபஹன்னுரங்கம் ிேல் இன்னும் ிகஹபத்ீத அத஺கரித்தது. அவீை ஌தஹவது
ாசய்ித ஆகிவண்டும்...‟, ப௄ீள இீதிய ேந்த஺ரிக்க, ந஺ம்ேத஺யின்ற஺
ிபஹைஹன்.

ாதஹைர்ந்த நஹட்கள்..., இபேவபேக்கும் இறுக்கேஹகிவ ாசல்ல, பிச்ச஺ அத஺க

357
கவீல ாகஹண்ைஹள். “஋ன்ை பஹப்பஹ இது...? புபேஶன் ாபஹஞ்சஹத஺க்குள்ிள
வரஹத பிரச்சீையஹ...? அதுக்கு இப்படியஹ பஹப்பஹ இபேப்பஹங்க...?”, வஹய்
விட்ிை ிகட்டுவிட்ைஹள்.

அவிைஹடு உீரயஹை ஏவியஹ விபேம்பிைஹல் கூை அவன் அதற்கு

எத்துீழக்கிவ இல்ீல. அவன் ப௃கத்த஺ல் ாதரிப௅ம் இறுக்கப௃ம்,
ிகஹபப௃ம், அவல௃க்கு ஌ன் ஋ன்ிற புரியவில்ீல.

“஋ன்ை ேஹேஹ...? ஋ன்ை ஆச்சு...?”, தன் ேை அல௅த்தம் ேீறத்து, அவன்

தீல ிகஹத..., “஋ல்லஹம் உன்ைஹல் தஹன்...”, அவீள வஹர்த்ீதயில்
சுட்டுவிட்டு ஋ல௅ந்து ாசன்றுவிட்ைஹன்.
அவள் அன்புக்கு ப௃ன்ைஹல் தஹன் பலவைேஹவீத
ீ அவன் விபேம்பவில்ீல.
அீத எபே ேைம் விபேம்பிைஹலும், ேறு ேைிேஹ அறிவ ாவறுத்தது.

„ாபண்ீைப் பஹர்த்தவுைன் ாபற்றவர்கீள ாகஹன்றவனுக்கு கூை நீ

ேன்ைிப்ீப வழங்க஺விட்ைஹயஹ...?‟, அவன் தஹய் அவைிைம் ிகள்வி
ிகட்பதுிபஹல் இபேக்க, ஏவியஹிவஹடு என்றவும் ப௃டியஹேல், அவீள
விட்டு விலகவும் ப௃டியஹேல் த஺ண்ைஹடிைஹன்.

ப௃யன்று தன்ீை அவன் பள்ளி ிவீலகளில் த஺பேப்ப, அவன் ந஺ீலீயப்

பஹர்த்த சுிரஶ஼ம், விேலஹவும் ே஺குந்த கவீல அீைந்தஹர்கள். சுிரஷ்
ிவறு வழ஺யின்ற஺ அவன் தந்ீதக்கு அீழத்தவன், இங்ிக ஌ிதஹ
சரியில்ீல ஋ை உீரக்க, அவர் உைைடியஹக க஺ளம்பி வபேவதஹக
உீரத்தவர், ஆஶ஺கஹீவப௅ம் அீழத்துக் ாகஹண்டு க஺ளம்பிவிட்ைஹர்.

த஺டுாேை அவர்கள் தங்கள் ஊபேக்கு வந்து ந஺ற்க, குழம்பிய ாெயச்சந்த஺ரன்,

“வஹங்கப்பஹ.., இஸ் ஋வ்ரித஺ங் ஏிக அட் ாசன்ீை...”, எபே ிவீள ஋துவும்
பிரச்சீைியஹ..., அீத தன்ைிைம் ாசஹல்லத்தஹன் வந்த஺பேக்க஺றஹிரஹ
஋ன்பதஹிலிய அவ்வஹறு ிகட்ைஹன்.

“஋ன்ைப்பஹ..., உன்ீைப் பஹர்க்க நஹன் வரக் கூைஹதஹ...?”, அவர் அீேத஺யஹக

ிகட்க,

“஋ன்ைப்பஹ நீ ங்க..., தஹரஹளேஹ வரலஹம்...., உள்ிள வஹங்க...”, அவீர

அீழத்துச் ாசன்றஹன்.

358
அன்று ப௃ல௅வதும் ாெயச்சந்த஺ரீைப௅ம், ஏவியஹீவப௅ம் கவைித்தவர்,
இபேவபேக்கு நடுவிலும் ஋துிவஹ சரியில்ீல ஋ன்பது எற்ீற
பஹர்ீவயிிலிய அவபேக்குப் புரிந்தது.

ஆைஹல்..., ஏவியஹ பிரச்சீைீய ப௃டிக்க ப௃யல்வதும், ாெயச்சந்த஺ரன்

அீத தவிர்ப்பதும் கூை ாவளிப்ீபயஹகப் புரிய, அவன் ேைத஺ல் இபேக்கும்
குழப்பத்ீத நஹீள ாதரிந்ித ஆகிவண்டும் ஋ன்ற ப௃டிிவஹடு உறங்கச்
ாசன்றஹர்.
ேறுநஹள் கஹீலயில் நைக்கிபஹகும் விபரீதம் அற஺ந்த஺பேந்தஹல் அவைிைம்
ிபசுவீத தள்ளிிபஹட்டிபேக்க ேஹட்ைஹிரஹ...?

ேறுநஹள் கஹீலயில் ஋ல௅ம்ாபஹல௅ித ஏவியஹவுக்கு தீல சுற்ற, சட்ாைை

படுக்ீகயில் அேர்ந்தவள் தன்ீை ந஺ீலபடுத்த஺க் ாகஹண்டு அங்க஺பேந்து
நகர்ந்தஹள்.

உைல் ாகஹஞ்சம் படுத்துாகஹள் ஋ை அவீளக் ாகஞ்ச஺ைஹலும், வட்டுக்கு

ீ
வந்த஺பேக்கும் உறவுகல௃க்கு ஌தஹவது தன் ீகயஹல் ாசய்யிவண்டும் ஋ன்ற
஋ண்ைத்த஺ல் ஋ல௅ந்து க஻ ிழ வந்தஹள்.

பிச்ச஺ப௅ம் அந்த ிநரம் வர..., “பஹப்பஹ..., ாசத்த உக்கஹபே..., ாரஹம்ப ஏஞ்சு

ாதரியிற..., நஹன் ிபஹட்டுத்தர கஹப்பிீய குடிச்சுிபஹட்டு ாபஹறவு
ிவீலீயப் பஹபே...”, அவள் உைல஺ன் ாேல஺வு அவீள அவ்வஹறு ிபச
ீவத்தது.

அந்த ிநரம் தைக்கும் ஌தஹவது சூைஹக குடித்தஹல் நன்றஹக இபேக்கும் ஋ைத்

ிதஹன்றிவ..., அவள் சூைஹக ிபஹட்டுக் ாகஹடுத்த கஹபிீய ந஺தஹைேஹக
குடித்துவிட்டு ஋ல௅ந்து ிவீல ாசய்ய ப௃யல..., குடித்த கஹப்பி வயிற்ீற
பிரட்டிக் ாகஹண்டு ாவளிிய வர..., பின்கதீவ த஺றந்து ாகஹண்டு ிவகேஹக
ிபஹய் வஹந்த஺ ஋டுத்தஹள்.

“பஹப்பஹ..., ஋ன்ை பஹப்பஹ ாசய்ப௅து...”, பிச்ச஺யின் குரல஺ல் அங்ிக இபேந்த

அீைவபேிே ஋ல௅ந்துவிட்ைஹர்கள்.

“஋ன்ை...? ஏவி...”, அவல௃க்கு ப௃டியவில்ீல ஋ைத் ாதரிந்தவுைன்

அீைத்தும் பதற, ஏடிப்ிபஹய் அவீளத் தஹங்க஺க் ாகஹண்ைஹன்.

நீ ண்ை நஹட்கல௃க்குப் பிறகு க஺ீைத்த அந்த அீைப்ீப விட்டு விலக

359
ேைே஺ல்லஹேல் அவன் ிதஹள் சஹய...,
“அம்ேஹடி..., ப௃தல்ல வந்து உக்கஹபே...”, ரவி அீழக்கிவ..., “பைே஺ல் ாகஹஞ்ச
ிநரம் படுத்துக்ிகஹ..., நஹன் ைஹக்ைீர வரச் ாசஹல்ிறன்..”, அவீள
அீழத்துக்ாகஹண்டு ேஹடிியற஺யவன், ப௃தல் ிவீலயஹக ேபேத்துவீர
அீழத்தஹன்.

அீைவரது ப௃கப௃ம் கவீலீய பிரத஺பல஺க்க, “஌ன் ாெய்..., அவீள

கவைிக்க஺றித இல்ீலயஹ..., ஋வ்வளவு ாேல஺ஞ்ச஺பேக்கஹ பஹர்..., உைம்பில்
சத்ித க஺ீையஹது ிபஹல...”, ரவி ப௃தல்ப௃ீறயஹக தன் ஆதங்கத்ீத
ாகஹட்டிைஹர்.

“஋ைக்கு எண்ட௃ே஺ல்ீல..., ைஹக்ைர் ஋ல்லஹம் ிவண்ைஹம்..., ாசத்த படுத்தஹல்

சரியஹப் ிபஹய்டும்...”, அவள் ிபச்ீச அங்ிக யஹபேம்
கண்டுாகஹள்ளவில்ீல.

அப்ாபஹல௅துதஹன் அவள் ாேல஺ீவ கண்ட௃ற்றவன்..., ச஺ல வஹரங்களஹக

அவள் ப௃கம்பஹர்த்ித ிபசஹதது ந஺ீைவிற்கு வர, ேைத஺ல் எபே
குற்றவுைர்வு ஋ட்டிப் பஹர்த்தது.

“இங்ிக ஋ன்ை கூட்ைம்...? ிெச஺..., ேறுபடிப௅ம் ஌தஹவது...”, ேபேத்துவர்

இல௅க்க,

“ைஹக்ைீரயஹ..., நஹன் கஹீலயில் குடிச்ச கஹபித்தண்ைிிதன்

எத்துக்கீல...”, ிவகேஹக குரல் ாகஹடுத்தஹள்.

“அப்படியஹ...? அப்ிபஹ ஋ன்ைன்னு பஹக்கட௃ிே...”, அவள் நஹடிீய

பரிிசஹத஺த்தவர்..., சற்று ிநரம் அீேத஺யஹக இபேக்க, அங்க஺பேந்த
அீைவரின் ப௃கப௃ிே கவீலக்குள்ளஹக, பிச்ச஺யின் ப௃கம் ேட்டும்
ஆர்வத்ீத பிரத஺பல஺த்தது.

“஍யஹ..., நல்ல ிசத஺தஹனுங்கிள..., ாவரசஹ ாசஹல்லுங்க..., ஋ைக்கு ாநீறய

ிவல ாகைக்கு...”, அவர் ந஺தஹைத்ீத சபித்தவஹிற அவள் குரல் ாகஹடுக்க,

“அை..., வட்டுக்குள்ிளிய
ீ எபே ைஹக்ைரம்ேஹீவ வச்சுட்டு ஋ன்ீை கூப்பிட்டு
அனுப்பி இபேக்க஻ ங்கிள..., ஋ல்லஹம் நல்ல ாசய்த஺தஹன். ிெச஺..., நீ ங்க அப்பஹ
ஆகப் ிபஹறீங்க. ஋துக்கும் சஹயங்கஹலம் எபே ிலடி ைஹக்ைீரப் ிபஹய்
பஹர்த்து கன்ஃபஹர்ம் பண்ைிிகஹங்க...”, அவர் ாசஹல்ல஺ச் ாசல்ல, அங்க஺பேந்த
360
சூழில ாநஹடியில் ேஹற஺ப் ிபஹைது.

“வஹவ்..., அண்ைி.., வஹழ்த்துக்கள்...”, “பஹப்பஹ..., நஹன் அப்ிபஹிவ

ந஺ைச்ிசன்..., இபே பஹயஹசம் பண்ிறன்...”, பிச்ச஺ விீரய, ரவி
ாெயச்சந்த஺ரீை அீைத்து தன் வஹழ்த்துக்கீள ாவளியிட்ைவர், “஋ன்ீை
தஹத்தஹவஹக்க஺ட்ிை..., ாரஹம்ப சந்ிதஹஶம்ேஹ....”, அவளிைம் உீரத்தவர்,
அவர்கல௃க்கு தைிீே ாகஹடுத்து விலக஺ச் ாசன்றஹர்கள்.

அவர்கள் ாசல்லிவ..., ிவகேஹக கதீவ அடித்தவன்..., எிர ஋ட்டில்

அவீள அீைந்து ாேன்ீேயஹக அீைத்துக் ாகஹண்ைஹன். அவள்
ாநற்ற஺யில் இதேஹக ப௃த்தே஺ட்ைவனுக்கு..., ஋ன்ை ாசஹல்ல..., ஋ப்படிச்
ாசஹல்ல ஋ன்ிற புரியவில்ீல.

தைக்ாகன்று வபேம் ப௃தல் ரத்த உறவு..., தன் குழந்ீத..., தஹன் அப்பஹ

ஆக஺விட்ிைஹம்..., அந்த உைர்ீவ ஆழ்ந்து அனுபவித்தவன்..., “ஏவி...,
ிதங்கஸ்...”, அவள் ப௃கம் பஹர்த்து உீரக்க, கண்ை ீர் விழ஺கிளஹடு அவீை
஌ற஺ட்ைஹள்.

஋த்தீை நஹள் பிரிவு..., இறுக஺ய அீைப்புக்குள்ல௃ம் உைர்ந்த பிரிவு...,

இன்று உத஺ர்ந்ததுிபஹல் ிதஹன்ற஺யது. அவளது அீைப்ீப விட்டு விலகும்
஋ண்ைிே அவனுக்கு இபேக்கவில்ீல. அப்படி எபே ந஺ீறவு..., இத்தீை
நஹள் இபேந்த குழப்பம் பின்னுக்குப் ிபஹைதஹகத் ிதஹன்ற஺யது.

அவல௃க்ிகஹ..., தன் ிவண்டுதலும், விரதப௃ம் வண்

ீ ிபஹகவில்ீல ஋ன்ற
஋ண்ைம், தஹய்ீே அீைந்த பூரிப்பு, ாெயச்சந்த஺ரைது அபேகஹீே ாகஹடுத்த
இதம், அீைப்பு ஌ற்படுத்த஺ய ஆறுதல், ந஺ம்ேத஺..., தன் தயக்கம் எழ஺த்து,
அவைது ிதஹீள தஹனும் இறுக்க஺க் ாகஹண்டு அந்த ந஺ே஺ைத்ீத
அனுபவித்தஹள்.

ஆைஹல்..., அவர்கள் சந்ிதஹஶத்ீத ந஺ீலக்க விைஹேல் அடுத்த ந஺கழ்வு

அங்ிக ந஺கழ்ந்தது. வஹசல஺ல் ிகட்ை அரவம் இபேவீரப௅ம் கீலக்க, “஋ன்ை
சத்தம்...?”, ிகட்ைவன்..., ென்ைல் வழ஺யஹக ஋ட்டிப் பஹர்க்க, அங்ிக
ந஺ன்றவர்கீளப் பஹர்த்த அவன் ரத்தம் ாகஹந்தளித்துப் ிபஹைது.

ப௃துகு விீரக்க அவன் ந஺ன்ற ிதஹற்றப௃ம்..., க஻ ிழ ிகட்ை சத்தப௃ம்

ஏவியஹீவ கலவரேஹக்க..., „இவங்க ஌ன் இப்ிபஹ வந்தஹங்க...?‟, தன்

361
தந்ீதீயக் கஹட௃ம் எவ்ாவஹபே நஹல௃ம், ஆரம்பப் புள்ளிக்ிக வந்து ந஺ற்கும்
உைர்வு, ஆயஹசேஹக உைர்ந்தஹள்.

ாபற்ற தஹய், தந்ீதயஹக இபேந்தஹலும்..., கைவன் ஋ன்ற உறவுக்கஹக

அவர்கீள விலக்க஺ ந஺றுத்திவ விபேம்பியது அந்த ிபீத ேைம். ஆைஹல்...,
அீத உைரஹேல் ிபஹைது அவன் ாசய்த தவிறஹ...

“ேஹேஹ...”, அவீைக் கீலக்க..., அன்று இறுத஺யஹக அவன் விழ஺களில்

பஹர்த்த அித ிகஹபப௃ம், ாவற஺ப௅ம் அங்ிக க஺ளர்ந்து ஋ல௅ந்தீதப்
பஹர்த்தவள், தன் அடி வயிற்ீற இறுக பற்ற஺க் ாகஹண்ைஹள்.

இைம் புரியஹத பயம் ேைத்ீதக் கவ்வ..., பைஹாரை கதீவத் த஺றந்து

ாவளிியற஺ய அவன் பின்ைஹல்..., தஹனும் இறங்க஺ைஹள்.

கூைத்த஺ல் ாபஹன்னுரங்கப௃ம், ச஺ன்ைத்தஹப௅ம் ந஺ற்க..., “சம்பந்த஺..., தஹத்தஹ

ஆயிட்டிய..., சந்ிதஹசம்...”, ாபஹன்னு உற்சஹகப௃ம், கும்ேஹளப௃ேஹக ரவியிைம்
ிபச஺க் ாகஹண்டிபேந்தஹர்.

படிகளில் இறங்க஺ய ாெயச்சந்த஺ரனுக்கு அவரது ிபச்சு ஋ரிப௅ம் ாகஹள்ளியில்

஋ண்ாைய் வஹர்க்க..., „இாதன்ை புதுக் குழப்பம்..‟, ரவியஹலும் ஋ண்ைத்தஹன்
ப௃டிந்தது.

அவர் ஆஶ஺கஹீவ எபே பஹர்ீவ பஹர்க்க, அவர் ாசஹல்ல வபேவது

புரிந்தவளஹக..., ிவகேஹகச் ாசன்று ாெயச்சந்த஺ரன் ீகீயப் பற்ற஺ைஹள்.

அவன் இபேந்த ேைந஺ீலயில்..., ஋துவும் உதவஹேல் ிபஹக..., “஋ன்ை

ாசஹன்ை..., தஹத்தஹவஹ..., நீ யஹ....? ஋ன் வம்சம்..., நரிியஹை வம்சம்..., ஋ந்த
வம்சத்ீத ந஺ர்ப௄லேஹக்குிவன்னு ாசஹன்ைிியஹ..., அித வம்சம்..., உன் வம்ச
குல விளக்ிகஹை வயிற்ற஺ல்..., பஹர்த்த஺யஹ..., கைவுள் இபேக்கஹண்ைஹ...”,
ஏவியஹவின் ீகீய உடும்ாபை பற்ற஺க்ாகஹண்டு அவன் உத஺ர்த்த
வஹர்த்ீதகள்..., அவீள ாகஹல்லஹேல் ாகஹன்று ிபஹட்ைது.

“ாெய்...”, ரவி கடிந்துாகஹள்ள...,

“ேஹப்ள...”, ாபஹன்னு பதற...,

ச஺ன்ைத்தஹயி ேகீள எபே பஹர்ீவ பஹர்த்தவர்..., ேறு வஹர்த்ீத ிபசஹேல்

362
அங்க஺பேந்து ாவளிியற஺ைஹர். ஋ப்படித் துவங்க஺ய நஹள் இப்படியஹ ப௃டிய
ிவண்டும்...

தன் தீலயில் இடி இறங்க஺ய ந஺ீலயில் குீலந்து ிபஹைஹள் ஏவியஹ.

கண்கள் இபேட்ை, கஹல் பலே஺ழக்க, ப௃யன்று தன்ீை ாதளிந்து ாகஹண்ைஹள்.
உபேவஹக஺யிபேந்த குழந்ீத பஹரேஹய் கைக்கும் உைர்வு, தன் இைக்கரத்தஹல்
சட்ாைை வயிற்ீற இறுக பற்ற஺க் ாகஹண்ைஹள்.

„அப்படிாயன்றஹல்..., இவ்வளவு நஹள் வஹழ்ந்த வஹழ்க்ீகக்கஹை அர்த்தம்..?‟,

ந஺ீைப்ிப ாநஞ்ீச சுை, அவன் கரத்த஺ல் ச஺க்க஺யிபேந்த அவள் கரம்
ாவகுவஹய் நடுங்க, நீ ர் ந஺ீறந்த விழ஺ியஹடு அவீை ாவற஺த்தஹள்.

அப்ாபஹல௅துதஹன் அவள் ந஺ீைவு வந்தவைஹக அவீளப் பஹர்க்க, ப௃தல்

ப௃ீறயஹக அவள் விழ஺களில் ாதரிந்த எட்ைஹத பஹவீை..., „யஹரிவன்...?‟,
஋ன்ற பஹர்ீவ..., அவைஹல் அந்த பஹர்ீவீய தஹங்க஺க் ாகஹள்ள
ப௃டியவில்ீல.

தன் தஹய் ாவளிியற..., அவன் கரத்துக்குள் இபேந்த தன் கரத்ீத

பிடிவஹதேஹக அவள் விலக்க..., அீத தக்கீவக்கப் ிபஹரஹடிய அவன்
ிபஹரஹட்ைம் ிதஹல்வியில் ப௃டிந்தது.

அவன் ஋ீதியஹ ாசஹல்ல ப௃யல, “இதுக்கு நீங்க ஋ன்ீை

ாகஹன்ைிபேக்கலஹம் ேஹேஹ...”, உயிீர உபேக்கும் குரல஺ல் உீரத்தவள்,
தளர்ந்த நீையில் தங்கள் அீறக்குச் ாசல்ல..., அவள் பின்ைஹல்
ஏடியவனுக்கு...,

அவள் ிகட்ை ிகள்விகல௃க்ிகஹ..., அவள் ாசஹன்ை வஹர்த்ீதகல௃க்ிகஹ

பத஺ல் ாசஹல்ல ப௃டியஹேல் ந஺ன்றவன்..., தள்ளஹடும் நீைியஹடு வட்ீை
ீ
விட்டு ாவளிியற஺ய அவீள தடுக்கும் விதம் கூைத் ாதரியஹேல் தகர்ந்து
ிபஹய் ந஺ன்ற஺பேந்தஹன்.

அவள் விலக஺ச் ாசல்லச் ாசல்ல..., தன் உயிபேம் அவிளஹடு ாசல்வீதக்

கண்டு, ாேஹத்தேஹய் உபேக்குீலந்து ிபஹய் ஸஹல் ிசஹபஹவில்
வில௅ந்தவனுக்கு, தஹன் அவீள ஋வ்வளவு தூரம் ிநச஺த்த஺பேக்க஺ிறஹம் ஋ன்ற
உண்ீே புரிய, கஹலம் கைந்து உைர்ந்த உண்ீேீய ாகஹண்ைஹை
ப௃டியஹேல் உபேக஺ப் ிபஹைஹன் ாெயச்சந்த஺ரன்.

363
பகுத஺ – 34.

நஹட்கள் நரகேஹகக் கைந்தது ஋ை ிகள்விப்பட்டிபேக்க஺றஹன் ாெயச்சந்த஺ரன்,

ஆைஹல்..., கைந்த இரண்டு நஹட்களஹக அீத ஏவ்ாவஹபே ந஺ே஺ைப௃ம்,
ாநஹடிப௅ம் அனுபவித்தஹன். அவன் ேட்டுேஹ...? அவிைஹடு இபேந்த ரவி,
ஆஶ஺கஹ, சுிரஷ், விேலஹ..., ஋ை அீைவபேம் ஏய்ந்ித ிபஹைஹர்கள்.

ாெயச்சந்த஺ரீை இப்படி எபே ந஺ீலயில் அவர்கள் பஹர்த்தித இல்ீல.

ரவிிய கூை..., தன் ாதஹழ஺ீல ப௃தல் ப௃ீறயஹக அவன் ீகயில் ஋டுத்து,
அத஺ல் ிகஹடிகளின் நஷ்ைம் அீைந்தாபஹல௅து கூை, த஺ைைஹக இபேந்து அீத
சேஹளித்தவன்..., இன்று உீைந்துிபஹய் இபேப்பீத அவரஹல் கண்ாகஹண்டு
கஹைிவ ப௃டியவில்ீல.

஋த஺லும் எபே பிடிப்பின்ற஺, ாசய்ப௅ம் ிவீலயில் கவைே஺ல்லஹேல், ஋ீதச்

ாசய்க஺ிறஹம்.., ஋ன்ை ாசய்க஺ிறஹம் ஋ைத் ாதரியஹேல், புரியஹேல்..., எபே
இயந்த஺ரத் தன்ீேயில், உீையில் கவைே஺ல்லஹேல், தன் அன்றஹை
விஶயங்களில் பிடிப்பில்லஹேல்..., ஋ப்படி அவீை ேஹற்ற ஋ன்று அவபேக்குப்
புரியவில்ீல.

இதுவீர அவனுக்கு அவர் ஋ீதப௅ம் ாசஹல்ல஺த்தர ிதீவ இபேக்க

வில்ீல. அப்படி இபேக்ீகயில்.., இப்ாபஹல௅து ஋ன்ை ாசஹல்ல஺ அவீை
ேஹற்ற...? அவைது புபேவம் ஋ப்ாபஹல௅தும் ஌ிதஹ ியஹசீைீய
பிரத஺பல஺க்கும் வீகயில் சுழ஺த்ித இபேக்க..., அவீை ாநபேங்கிவ
தயங்க஺ைஹர்.

ஆைஹலும்...., ஏவியஹ வட்ீை

ீ விட்டு ாசல்ீகயில், அவீளத் தடுக்க அவன்
ப௃யலஹதீதப் பஹர்த்து, அவபேக்கு ேீலயளவு வபேத்தம் இபேக்கத்தஹன்
ாசய்தது.

அவனுக்கு ாபஹன்னுரங்கத்த஺ன்ிேல் இபேக்கும் ிகஹபம் அவபேக்குத்

ாதரியஹதது என்றும் இல்ீல தஹன். அதற்கஹக..., அந்த ிகஹபத்ீத
ஏவியஹவின்ிேல் கஹட்ைஹித ஋ன்று ாசஹல்ல஺யிபேந்த பிறகும் கூை, அவர்கள்
ாபற்ிறஹர் ப௃ன்ிப அவன் அீத ாவளிப்படுத்த஺ய விதம் அவீர
ிவதீைக்குள்ளஹக்க஺யது.

364
ாபஹன்னுரங்கம் ாசய்த ே஺கப்ாபரிய தப்ீப ஋ண்ைி அவபேக்கும் ிகஹபம்
இபேக்க஺றதுதஹன். அதற்கஹக..., ஋ய்தவன் இபேக்க..., அம்ீப ிநஹவத஺ல் ஋ன்ை
பயன்...?

அவைது ிகஹபத்ீதப௅ம் தஹங்க஺க் ாகஹண்டு, ாபற்றவர்கீளப௅ம் விலக்க஺

ீவத்து..., அவன் ேட்டுிே தைக்கு ப௃க்க஺யம் ஋ை அவீைிய நம்பி வந்த
ஏவியஹவின் ேைீதப் பற்ற஺ ாகஹஞ்சம் கூை அக்கீற ாகஹள்ளஹேல், தன்
பழ஺வஹங்கும் ாசய்ீக ேட்டும் பிரதஹைம் ஋ை சட்ாைை நைந்துாகஹண்ை
விதம் ஏவியஹீவ ாவகுவஹக கஹயப்படுத்த஺விட்ைீத அவர் உைர்ந்ித
இபேந்தஹர்.

குடும்பத்த஺ன் தீலவைஹக இபேந்துாகஹண்டு, தன் ேகன் ாசய்ப௅ம் தவீற

தட்டிக் ிகட்க ப௃டியஹேல் இபேக்கும் தன் ந஺ீலீய ந஺ெேஹகிவ
ாநஹந்துாகஹண்ைஹர். ாபஹறுப்பஹை ேகைஹக இல்லஹேல் இபேந்த஺பேந்தஹல்
அவீை தட்டிக் ிகட்பது என்றும் அவபேக்கு ாபரிதஹக இபேந்த஺பேக்கஹது.

ஆைஹல்..., எபே ாபஹறுப்பஹை ேகீை, சட்ாைை ஌ற்பட்ை தன் ிகஹபத்தஹல்,

வஹய்விட்டுவிட்ை ச஺ல வஹர்த்ீதகல௃க்கஹக அவீை ந஺ற்க ீவத்து ிகள்வி
ிகட்பதும் சரியஹகத் ிதஹன்றவில்ீல. அித ிநரம்..., அவீை அப்படிிய
விட்டுவிைவும் அவபேக்கு ேைே஺ல்ீல.

அவைிைம் ிபச஺ிய ஆகிவண்டும் ஋ை ப௃டிாவடுத்தவரஹக, அவன்

வரவுக்கஹய் கஹத்த஺பேக்கத் துவங்க஺ைஹர். ஆஶ஺கஹவுக்ிகஹ..., அண்ைன்ிேல்
ிகஹபத்ீத விை, வபேத்திே அத஺கம் இபேந்தது.

஋ப்ாபஹல௅துிே... ிகஹபப்பைஹித அண்ைஹ..., ஋ை அவீை ாசஹல்ல஺க்

ாகஹண்ிை இபேப்பஹள்தஹன்...., அன்ீறய அவன் ிகஹபத்ீத அவளஹல் ஌ற்றுக்
ாகஹள்ளிவ ப௃டியவில்ீல.

„அப்படிாயன்ை ிகஹபம்...? அதுவும் அண்ைியின் அப்பஹிேல் கஹட்ை

ிவண்டியீத, ஋ப்படி அவீள கஹயப்படுத்தும்படி ிபசலஹம்...?‟, அவள்
வபேத்தத்ீத...,

“நீ ங்க இப்படி ாசய்வங்கன்னு

ீ நஹன் ந஺ீைக்கிவ இல்லண்ைஹ...,
ிபஹங்கண்ைஹ...”, தன் வபேத்தத்ீத கூை இந்த அளவில்தஹன் அவைிைம்
ாவளிப்படுத்த஺ைஹள். அதற்ிக அவைது ப௃கம் ப௃ல௅தஹக சுபேங்க஺விை,

365
ிபச்ீச அப்படிிய ந஺றுத்த஺க் ாகஹண்ைஹள்.

கண்டிப்பஹக ஏவியஹீவ அப்படிிய விட்டுவிடுவஹன் ஋ன்று அவள்

஋ண்ைவில்ீல தஹன்..., அித ிநரம்..., ஋ன்று அவீள அீழத்துக் ாகஹண்டு
வபேவஹன் ஋ன்பீதப௅ம் அவளஹல் தீர்ேஹைேஹக கைிக்க ப௃டியவில்ீல.

அவைது பிடிவஹதப௃ம்..., ிகஹபப௃ம் அவள் அற஺யஹததஹ...? தகப்பீைப௅ம்,

ேகீளப௅ம் எிர ிநரம் ஆச்சரியப்படுத்த஺ய எிர விஶயம், ாெய்ச்சந்த஺ரைது
அந்த கீளயிழந்த ப௃கிே..., தன் உைர்வுகீள ேறந்தும் கூை
ாவளிப்படுத்தஹதவன், இரண்டு நஹட்களஹக ாசஹல்ல ப௃டியஹத துயரத்ீத
ாவளிப்படுத்தும் அவன் ப௃கம், அவர்கல௃க்கு எபே விதத்த஺ல்
சந்ிதஹஶத்ீதப௅ம் வபேத்தத்ீதப௅ம் ிசர்ந்ித அளித்தது.

சந்ிதஹசம்..., ஏவியஹவின்ிேல் அவன் ாகஹண்டுள்ள பஹசத்ீத ஋ண்ைி.

வபேத்திேஹ..., இவ்வளவு பஹசத்த஺லும் அவீள ிதடிச் ாசல்லஹத அவைது
பிடிவஹதம்.

இரண்டு நஹட்களஹக வட்டுக்கு

ீ இரவு தங்குவதற்குக் கூை அவன் வரவில்ீல.
களத்துிேட்டில் க஺ைக்கும் எற்ீற கட்டில஺ல் படுத்துக் ாகஹண்ைஹன்.
இன்றஹவது வபேவஹன் ஋ை ரவி ஋த஺ர்பஹர்க்க, அவர் ஋த஺ர்பஹர்ப்ீப
ாபஹய்யஹக்க஺ ாகஹண்டு ிநரம் ேட்டும் கைந்துாகஹண்ிை இபேந்தது.

சட்ாைை ந஺ீைவிற்கு வந்தவரஹக, சுிரஶ஼க்கு அீழக்க..., அவர் அீழப்ீப

ாநஹடியில் ஌ற்றவன், “அப்பஹ..., அண்ைஹ இன்னும் இங்கதஹன் இபேக்கஹங்க.
஋ன்ைஹல் ஋துவும் ாசய்ய ப௃டியீல...”, ிவதீையஹக உீரத்தஹன்.

“ம்ச்..., அவன் ஌ண்ைஹ இப்படிப் பண்றஹன்...? அவனும் ந஺ம்ேத஺யஹ

இல்லஹேல்..., நம்ேீளப௅ம் ந஺ம்ேத஺யஹ இபேக்க விைஹேல்... சரி..., இன்னும்
அங்ிக நீ ாயன்ை பண்ற...? வட்டுக்குக்
ீ க஺ளம்பல...?”, அவர் ிகஹபேஹக
விைவ,

“அப்பஹ..., அண்ைஹீவ விட்டுட்டு நஹன் ேட்டும்...”, ிபச்ீச அவன்

ப௃டிக்கிவ இல்ீல..., அதற்கு ப௃ன்ிப...,

“஌ண்ைஹ..., ாரண்டுிபபேம் ஋ன் ந஺ம்ேத஺ீய குழ஺ிதஹண்டி புீதக்கட௃ம்ிை

இபேக்க஻ ங்களஹ...? எபேத்தன் ஋ன்ைன்ைஹ ிபச்ீச ிகக்குறித இல்ீல,

366
இன்ாைஹபேத்தன்..., கண்டுக்க஺றித இல்ீல..., நீ யஹவது க஺ளம்பி வட்டுக்குப்
ீ
ிபஹைஹ...

“உங்கீளக் கட்டிக்க஺ட்டு அந்த ாபஹண்ட௃ங்கதஹன் பஹைஹ படுதுங்கைஹ.

அண்ைஹ ிேல் பஹசம் இபேக்க ிவண்டியதுதஹன்..., அதுக்கஹக..., அவன்
ாபஹண்ைஹட்டிக஺ட்ிை ப௃ட்ைஹள்தைேஹ ிகஹபப்பட்டுக஺ட்டு தைிேரேஹ ந஺ன்ைஹ,
நீ ஋துக்குைஹ அவனுக்கஹக விரதம் இபேக்கட௃ம்...?

“ப௃தல்ல வட்டுக்குக்
ீ க஺ளம்பற..., இல்ல..., நஹன் ேனுஶைஹிவ இபேக்க
ேஹட்ிைன். அதுசரி..., உன்ீை ஋ப்படி அவன் விரட்ைஹேல் இபேக்கஹன்...?”,
குழப்பேஹக ிகட்க,

“அண்ைஹ, கயித்து கட்டில்ல இபேக்கஹங்க...., நஹன் இங்ிக ீவக்கப்ிபஹர்

க஺ட்ிை இபேக்ிகன்..., அதுவும் அவர் கண்ட௃க்கு ேீறவஹ...”, அவன்
தயங்க஺யவஹிற உீரக்க, ரவி தீலயிலடித்துக் ாகஹள்வீத ேஹைச஻கேஹக
அவைஹல் உைர ப௃டிந்தது.

“஋ன்ைைஹ ிவீலயிது...?”, இறங்க஺ய குரல஺ல் அவர் விைவ,

“஋ன்ைஹல் அண்ைஹீவ இப்படி தைியஹ விட்டுட்டு, வட்டுக்கு

ீ ிபஹய்
ந஺ம்ேத஺யஹ இபேக்க ப௃டியஹதுப்பஹ. அது விேல்வுக்கும் ாதரிப௅ம்...”,
சேஹதஹைேஹக உீரத்தஹன்.

“ஆேஹ..., அவ ிவற ஋ன்ைதஹன் ாசய்வஹ...? க஻ றல் வில௅ந்த ாரக்கஹர்ட் ேஹத஺ரி

அவக஺ட்ிை உட்கஹர்ந்து புலம்பிட்ிை இபேந்தஹல்..., அதஹன்..., ஋க்ிகிைஹ ாகட்டு
எழ஺ன்னு விட்டிபேப்பஹ. சரி..., சஹப்பிட்டிங்களஹைஹ...?”, இவ்வளவு ிநரம் அவர்
ிகள்விக்கு பத஺ல் ாகஹடுத்தவைஹல், இதற்கு பத஺ல் ாசஹல்ல ப௃டியவில்ீல.

“வயசஹை கஹலத்த஺ல் ஋ன்ீை ந஺ம்ேத஺யஹ இபேக்கிவ விைக் கூைஹதுன்னு

ப௃டிிவ பண்ைிட்டீங்க இல்லைஹ..., இிதஹ விரன்...”, அவன் ேறுத்து
துவங்கும் ப௃ன்ிப பட்ாைை அீலிபச஺ீய ீவத்துவிட்ைஹர். அவபேக்கு
த஺பேப்பி அீழக்கும் அளவுக்கு அவனுக்கு ீதரியே஺ல்லஹேல், ீகீயப்
பிீசந்தவஹறு அங்ிகிய அேர்ந்து, ிபஹர்ீவக்குள் சுபேண்ைவஹறு
ாெயச்சந்த஺ரீைிய பஹர்த்த஺பேந்தஹன்.

சுிரஶ஺ன் கண்கள் அவன் அனுேத஺யின்ற஺ிய கலங்க஺யது.

ாெயச்சந்த஺ரிைஹ..., தன்ீைச் சுற்ற஺, தைக்கஹக, தன்ீை ஋ண்ைி
கவீலப்பட்டுக் ாகஹண்டிபேக்கும் யஹீரப் பற்ற஺ய ந஺ீைவுே஺ன்ற஺, தைக்குள்
ப௄ழ்க஺ இபேந்தஹன்.

367
„஋ப்படி அவளஹல் ஋ன்ீை விட்டுப் ிபஹக ப௃டிந்தது...?‟, இந்த ிகள்வி
஋ல௅ந்து அவீை எபே புறம் வீதத்தது ஋ன்றஹல்..., அவளஹல் ப௃டியிவ
ப௃டியஹத, எபே ப௃டிவிற்கு அவீள இட்டுச் ாசன்றது தஹன் தஹிை..., ஋ன்ற
ந஺ீைிவ ாகஹடுீேயஹக இபேந்தது.

அத஺லும்..., அன்று அவள் தன்ீைப் பஹர்த்த பஹர்ீவப௅ம், ிகட்ை

ிகள்விகல௃ம், ாகஹடுத்த விளக்கங்கல௃ம்...., இன்னும் கஹதுக்குள்
எல஺த்துாகஹண்ிை இபேப்பது ிபஹன்ற பிரீே..., இீே ப௄டிைஹில...
தீரயில் வில௅ந்த ேீ ைஹக துடிதுடித்த அவள் பஹர்ீவ கண்ட௃க்கு ப௃ன்
஋ல௅ந்து அவன் விழ஺ ப௄ை விைஹேல் ாசய்தது.

„ஏவி..., ஏவி...‟, அவள் தன் அபேக஺ல் ிவண்டும்..., அவள் ேஹர்புக்குள்

புீதந்துாகஹள்ள ிவண்டும் ஋ை அவன் ேைம் தவித்தது. ஆைஹல்..., ீகயில்
க஺ீைத்த ாசஹர்கத்ீத ீகநல௅வ விட்டுவிட்டு..., ந஺ம்ேத஺ீயத் ிதடி தன்
தஹய்வடு
ீ ாசன்ற஺பேக்கும் அவீளப் ிபஹய் பஹர்த்து, அவள் ந஺ம்ேத஺ீய
குீலக்கவும் அவன் தயஹரஹக இபேக்கவில்ீல.

அவள் வட்டுக்கு
ீ ஏைத் துடித்த தன் கஹல்கீள கட்டுப்படுத்த஺க் ாகஹண்டு
படுத்த஺பேப்பது அவனுக்கு ச஺ரேேஹக இபேந்தாபஹல௅தும்..., ேைீத அைக்க஺க்
ாகஹண்டு, வஹைத்த஺ல் ாதரிந்த ப௃ல௅ ந஺லீவ ாவற஺த்த஺பேந்தஹன்.

அன்று அவள் ிபச஺ய ிபச்ீச, ேைம் இப்ாபஹல௅து அீச ிபஹட்ைது. அன்று

தஹன் சட்ாைை ிபச஺விட்ை ிபச்ச஺ன் தஹக்கம் அவீள ாவகுவஹக
பஹத஺த்த஺பேப்பீத அவைஹல் உைர்ந்துாகஹள்ள ப௃டிந்தது. அத஺லும்..., தன்
ீகீய பிடிவஹதேஹக அவன் கரத்த஺ல் இபேந்து உபேவிக் ாகஹண்ை அவள்
ாசய்ீக அீத இன்னும் ாேய்ப்பிக்க, அவீள இறுகப் பற்ற஺க்ாகஹள்ள
அவன் ிபஹரஹடிைஹன்.

஋ந்த ந஺ே஺ைம் அவள் கரம் தன் கரத்த஺ல் இபேந்து விடுபட்ைிதஹ...,

அப்ாபஹல௅ித அீைத்தும் தன் ீகவிட்டுப் ிபஹைீத உைர்ந்து துடித்துப்
ிபஹைஹன். அீறக்குள் வந்தவுைன், தன் ிகஹபத்துக்கஹை கஹரைத்ீத
அவளிைம் விளக்க஺விை அவன் ஋ண்ை...,

அவிளஹ..., தன் இபேகரம் கூப்பியவள்..., “இதுக்குிேில எபே வஹர்த்த

ாசஹல்ல஺ப் ிபஹைஹதீங்க ேஹேஹ...”, அவள் ேன்றஹடியாபஹல௅து, அீத ேீ றும்
ீதரியம் அவனுக்கு இபேக்கவில்ீல.

“ஏவி...”, தன் ாேஹத்த ிநசத்ீதப௅ம் வஹர்த்ீதயில் வடிக்க ப௃யல, அவிளஹ

அீதக் கண்டுாகஹள்ளஹேல்...,

“நஹன் உங்கல௃க்கு யஹர் ேஹேஹ...? ஋ன் கல௅த்த஺ல் கட்டியிபேக்க஺யிள இந்த

கயிறு..., இதுக்கு ஋ன்ை ேஹேஹ அர்த்தம்...?”, தன் ாேஹத்த வல஺ீயப௅ம்

368
குீழத்து அவள் ிகட்க...,

„நீ ஋ன் உயிர்டி....‟, உள்ளம் கதற஺யீத வஹர்த்ீதயில் ிகஹர்க்கப௃டியஹேல்

த஺ண்ைஹடியது அவன் இதழ்கள். இதுவீர ஋ீதப௅ிே அவளிைம்
ாவளிப்பீையஹகிவஹ..., சஹதஹரைேஹகிவஹ ிபச஺ அவனுக்கு
பழக்கே஺ல்ீல,
அப்படியிபேக்ீகயில், இீத ேட்டும் ஋ப்படிச் ாசஹல்வஹைஹம்..?

“஌ன் ேஹேஹ..., அப்ிபஹ பிடிக்கஹே தஹன் ஋ன்ீைய ாதஹட்டீகளஹ...?”, இந்த

ிகள்வியில் அவள் கதற஺யீத விை, அவன் அத஺கம் கதற஺ைஹன்.

அவள் அழ..., அப்படிிய ஏடிப்ிபஹய் அவீள இறுக்க஺க் ாகஹள்ள ஋ல௅ந்த

ிவகத்ீத அைக்க஺, ீககீள ேஹர்புக்கு குறுக்கஹக கட்டிக் ாகஹண்ைஹன்.

„பிடிக்கஹேல் எபேத்த஺ீய ாதஹை ஋ன்ைஹல் ப௃டிப௅ேஹடி...? அது நீ யஹக

இல்லஹத பட்சத்த஺ல் ஋ன் வஹழ்க்ீகயில் எபே ாபண்ட௃க்கு இைிே
இல்லஹேல் ிபஹயிபேக்குிே..., இீத உைக்கு யஹர் ாசஹல்வது...?‟, அவன்
ேைம் ாேளைேஹக அவளிைம் ிகள்வி ிகட்க, அது அவள் ாசவிகீளத்
தீண்ைிவ இல்ீல.

“அப்ிபஹ..., நஹன் இன்னும் உங்கல௃க்கு அந்த ாபஹன்னுரங்கத்ிதஹை

ாபஹண்ட௃ ேட்டும் தஹைஹ...? நஹன்..., நஹன்..., உங்க ாபஹண்ைஹட்டி இல்ீலயஹ
ேஹேஹ...? நீ ங்க ஋ன்ீைய எபே நஹள் கூை அப்படி ந஺ீைக்கீலயஹ ேஹேஹ...?”,
அவள் கண்களில் ாதரிந்த பரிதவிப்ீப அவைஹல் கண்ாகஹண்டு பஹர்க்க
ப௃டியஹேல், சட்ாைை த஺பேம்பிக் ாகஹண்ைஹன்.

„஌ண்டி இப்படி தவிக்க஺ற...?‟, சுவற்ற஺ிலிய தன் கரத்ீத குத்த஺க்ாகஹள்ள

ிவண்டும்ிபஹல் இபேந்தது அவனுக்கு.

“஌ன் ேஹேஹ..., நீ ங்க ஋ன்ீைய ஆீசப்பட்டும் ாதஹைல..., உங்க ிதீவக்கும்

ாதஹைல..., சரி உங்க ிகஹபத்த஺ல் கூை ாதஹைீல..., உங்க வம்சம்
வளரட௃ம்னும் ாதஹைீல..., ஆைஹ..., உங்க நரி வம்சத்ீத, அந்த
ாபஹன்னுரங்கம் வம்சத்த஺ல் விீதக்கட௃ம்னு ாதஹட்டீங்களஹ...? அப்ிபஹ...,
இந்த குழந்ீதக்கு ஋ன்ை ேஹேஹ அர்த்தம்...?”, பரிதவிப்பஹய் அவள் ிகட்க,
அவைஹல் அங்ிக இபேக்கிவ ப௃டியவில்ீல.

„஍ியஹ..., இப்படிாயல்லஹம் ிகக்கஹதடி..., நீ ஆீசப்பட்ிைன்னு ேட்டும்தஹன்டி

இந்த குழந்ீதீய உைக்குக் ாகஹடுத்ிதன். அதுவும் ஆீசப்பட்டுதஹன்
ாகஹடுத்ிதன்...‟, இீத இப்ாபஹல௅து ாசஹல்லவும் ப௃டியஹேல், ாசஹன்ைஹல்
நம்புவஹளஹ ஋ன்ற தவிப்பும் ிசர, புல௅வஹய் துடித்தஹன்.

“இீத நஹன் ஋ன் வயித்துக்குள்ிள ஆீசயஹ வளக்கவஹ...? இல்ல...., உங்க

369
ீவரஹக்க஺யத்துக்கஹை பரிசஹ வளக்கவஹ...? இல்ல..., உங்க வஹரிசஹ
வளக்கவஹ...? ஋ப்படி ேஹேஹ வளக்க...? இப்ிபஹ ஋ன்ைிவஹ.., ஋ன் அடி
வயிற்ற஺ல் பஹரேஹ...? ஋ீதியஹ ீவத்து அல௅த்த஺ைஹ ேஹத஺ரி..., ஋ன்ைஹல
ப௃டியீலிய ேஹேஹ....?”, ஏாவை அவள் கதற..., அவன் கண்கல௃ம்
கண்ை ீீரச் ாசஹரிந்தது.

தன் ப௃ன்ிகஹபப௃ம், ாபஹன்னுரங்கத்த஺ன்ிேல் இபேந்த வன்ேப௃ம்...,

அவீைக் கஹயப்படுத்துவதற்குப் பத஺லஹக, தன் உயிீரிய தஹக்குவதஹக
உைர்ந்தஹன்.

தன் ிசீல ப௃ந்தஹீையஹல் ப௃கத்ீத அல௅ந்த துீைத்தவள், “நீ ங்க இந்த

ஊபேக்குள்ிள வந்தப்ிபஹ..., ஋ைக்கு உங்கீள சுத்தேஹ புடிக்கீல. ஆைஹ..,
அப்ிபஹ கூை..., இங்கை இபேந்த பீழய வட்ீை
ீ இடிச்சுிபஹட்டு, நீ ங்க
இடிஞ்சுிபஹய் உக்கஹந்த஺பேந்த அந்த விதம்...., இன்னும் ஋ன்
கண்ட௃க்குள்ிளிய இபேக்கு.

“஋ன்ீைக்கு நீ ங்க ஋ன் ேஹேன் ேகன்னு ாதரிஞ்சுிதஹ..., அன்ீைக்ிக

ப௃டிவு பண்ைிட்ிைன்..., ஋ன் கல௅த்த஺ல் தஹல஺ன்னு எண்ட௃ ஌றுைஹ அது
உங்க ீகயஹலதஹன்னு. அது ஌ன்னு ஋ைக்குத் ாதரியீல..., ஆைஹ...,
உரிீேக்கஹரன் ஋ன் ேஹேை விட்டுட்டு..., ப௄ைஹம் ேனுஶனுக்கு கல௅த்ீத
நீ ட்ை ஋ைக்கு ேைசு வரீல....

“நீ ங்க ஋ண்ற கல௅த்த஺ல் தஹல஺ கட்ை ப௃ன்ைிே இப்படின்ைஹ...? இந்த

தஹல஺ீய உங்க ீகயஹல் வஹங்குை பிறகு..., நீ ங்க..., நீ ங்க..., ஋ன்
உசுரஹயிட்டீங்க ேஹேஹ. அன்ீைக்கு ேட்டும் இந்த தஹல஺ீய நீ ங்க ஋ன்
கல௅த்த஺ல் கட்டியிபேக்கலன்ைஹ...,

“ஊர் ேக்க ப௃ன்ைஹடி..., நஹன்தஹன் ஆீசப்பட்டு ஋ண்ற ேஹேீை ிதடி

வந்ிதன்னு அத்தீைிபர் ப௃ன்ைஹடி ாசஹல்ல஺ட்டு..., ிபஹய் உத்தரத்த஺ல்
தூக்கு ிபஹட்டு சஹகட௃ம்னுதஹன் ந஺ீைச்ிசிை தவிர..., உங்கள விட்டுக்
ாகஹடுக்கட௃ம்னு ந஺ீைக்கீலிய ேஹேஹ...”, அவள் ிபசப் ிபச..., அத஺ல்
இபேந்த உண்ீேப௅ம், ாசய்த஺ப௅ம் அவீை ஆழ஺ப் ிபரீலயஹய் தஹக்க, ப௄ச்சு
விை ப௃டியஹேல் த஺ைற஺ப் ிபஹைஹன்.

„ஆண்ைவஹ..., ஋ன்ை ாசஹல்க஺றஹள் இவள்..., தூக்கு..., சஹவு...‟, அவைஹல் அீத

370
கற்பீை கூை ாசய்ய ப௃டியவில்ீல.

“அப்படிப் பட்ை ஋ன்ீைப் ிபஹய்..., ஋ண்ற அம்ேஹ ாகஹடுத்தனுப்பிச்ச

சஹப்பஹட்டில் விஶம் ீவக்க கூட்டுன்னு ாசஹன்ை ீங்கிள..., நஹன் ஋ப்படி
ேஹேஹ தஹங்குிவன்...?”

„஍ியஹ..., ஋வ்வளவு ாபரிய ப௃ட்ைஹள்தைம் ாசய்துவிட்ிைன்...?‟, தன்ீைிய

ாநஹந்துாகஹண்ைஹன்.

“அது ேட்டுேஹ....? நஹன் ிபஹற வழ஺யில் ஋ண்ற அப்பஹீர கண்ைஹல் கண்ைஹ

கூை குத்தம்னு ாசஹன்ைீதக் கூை நஹன் ாபஹறுத்துக஺ட்ிைன்..., ஆைஹ...,
ிபச்ச஺ப௃த்துக்கு சஹப்பஹடு ாகஹடுக்கஹதது அப்பன் த஺ே஺ரஹன்னு ிகட்டு
அடிச்ச஻ங்கிள....

“அன்ீைக்கு கன்ைம் ேட்டும்தஹன் வல஺ச்சுது..., இன்ீைக்கு..., இங்..க

வல஺க்குது ேஹேஹ..”, அவள் ாநஞ்ீசத் ாதஹட்டுக் கஹட்ை, அவன் கண்களில்
வழ஺ந்த கண்ை ீர், அவன் பஹர்ீவீய ேீறத்தது.

“அப்படிிய ப௄ச்சு விை ப௃டியஹே..., ஌ிதஹ இபேட்டுக்குள்ிள நஹன்ேட்டும்

தைியஹ..., வயித்துக்குள்ிள இபேக்க புள்ள, நஹன் அப்பஹபேக்கு ிவண்ைஹத
புள்ீளயஹன்னு..., ஋ன்க஺ட்ிை ிகள்வி ிகக்குற ேஹத஺ரி...,

“வயிாறல்லஹம் பஹரேஹ..., கைேஹ..., இபேக்கு. உங்கல௃க்கு நஹன் ிவண்ைஹத

ாபஹண்ைஹட்டியஹ...? இந்த வட்டுக்கு
ீ ிவண்ைஹத ாபஹபேளஹ...? நஹன்
உங்கல௃க்கு யஹர்ன்ிை ாதரியஹேல்..., ஋ன்ைஹல் இங்ிக இன்னும் எபே
ந஺ே஺ஶம் கூை இபேக்க ப௃டியஹதுன்னு ப௄ச்ாசல்லஹம் அீைச்சுக஺ட்டு.....”,
ாசஹல்ல஺க்ாகஹண்ிை அவள் கஹல்கள் தள்ளஹை படுக்ீகயில் அேர,

தன் கஹல்கள் பின்ிைஹக்க஺ நைக்க..., சட்ாைை சுவர் தட்ை, அப்படிிய

ந஺ன்றுவிட்ைவன்..., தீலீய ிவகேஹக சுவற்ற஺ல் இடித்துக் ாகஹண்ைஹன்.

„நஹன் ஋ன்ை ாசய்து ீவத்த஺பேக்க஺ிறன்...., இீத ஋ப்படி சரி ாசய்ய...?‟, அந்த

ந஺ீலயிலும் அவன் ேைம் அீத ச஺ந்த஺த்தது.

ஆைஹல்...., “஋ன்ீையஹல இங்கை இபேக்க ப௃டியல ேஹேஹ..., இப்படிிய

இபேந்தஹல்..., ஋ங்ிக..., ஋ன் ாநஞ்சு ாவடிச்சு ாசத்துப் ிபஹயிபேவிைஹன்னு
பயம்ேஹ இபேக்கு. இப்ிபஹ கூை..., சஹவறதுக்கு ஋ைக்கு பயாேல்லஹம்

371
இல்ீல.

“ஆைஹ..., ஋ன் வயித்துக்குள்ிள இபேக்கது உங்க உசுபே ேஹேஹ..., இீத உங்க

ீகயில் ப௃ல௅சஹ குடுக்கவஹச்சும் இபேக்கட௃ம்னு இப்ிபஹகூை இந்த பஹல௅ம்
ேைசு ாபஹலம்புது ேஹேஹ....”, அடிபட்ை குழந்ீதயஹக அவள் ிதம்ப, „இது
஋ன்ை ேஹத஺ரியஹை அன்பு...‟, அவைஹல் இைம் கஹைிவ ப௃டியவில்ீல.

அவீள ிவதீைப்படுத்த஺விட்டு, தஹன் என்றும் அவ்வளவு சந்ிதஹஶேஹக

இல்ீல, அவள் ிவதீை அவீளவிை பலேைங்கு தன்ீை த஺பேப்பித்
தஹக்குவீத எபேவித வல஺ கலந்த அவஸ்ீதயில் அவன் உைபேம்
ிவீளயில்தஹன்..., அவீள தஹன் ஋வ்வளவு தூரம் விபேம்புக஺ிறஹம்
஋ன்பீதிய உைர்ந்து ாகஹண்ைஹன்.

“இீதச் ாசஹன்ைஹ உங்கல௃க்குப் பிடிக்கஹதுன்னு ஋ைக்குத் ாதரிப௅ம் ேஹேஹ....,

ஆைஹ..., நஹன் இங்கீைிய இபேந்தஹல்..., ஋ங்ிக உங்கீள
ாவறுத்துபேவிைஹன்னு ஋ைக்கு பயம்ேஹ இபேக்கு ேஹேஹ. நஹன் இங்கை
இபேந்து ிபஹிறன். எபே பத்து நஹள்..., ஋ன் ேைசு ஆறுை உைிை..., நஹன்
வந்துபேிவன்...

“உங்கள விட்டுிபஹட்டு, அதுக்குிேில ஋ன்ீையஹல இபேக்க ப௃டியஹது

ேஹேஹ. நஹன் ிபஹயிட்டு விரன் ேஹேஹ...”, இறுத஺யஹக தஹன் ாசஹன்ை
வஹர்த்ீதகீள உைர்ந்துதஹன் ாசஹன்ிைஹேஹ...? ஋ன்ிற ாதரியஹேல் வஹசல்
ிநஹக்க஺ நைந்தஹள்.

அவள் அீற வஹயிீல கைந்த அந்த ந஺ே஺ைம்..., தன் உயிீர யஹிரஹ,

உபேவுவீத அவன் உைர்ந்தஹன். உயிர்வல஺ இப்படித்தஹன் இபேக்குேஹ..., ஋ன்
ஏவிக்கு இப்படித்தஹன் ஋ன் வஹர்த்ீதகள் வல஺த்ததஹ...?‟, அவைஹல்
ச஺ந்த஺க்கிவ ப௃டியவில்ீல.

அவள் இல்லஹேல் தஹன் இல்ீல ஋ன்பீத ப௃ல௅தஹக அவன் உைர்ந்து

ாகஹண்ை ிநரம் அது. ஆைஹல்..., அீதச் ாசஹல்ல஺ அவீளத் தடுக்க அவன்
விபேம்பவில்ீல. வஹய்விட்டு அழத்ாதரியஹத ஊீேீய, கட்டிீவத்து
அடித்து விட்ிைஹிேஹ ஋ை குற்றவுைர்வில் குன்ற஺ப் ிபஹைஹன்.

„தன் ிகஹபத்ீதப௅ம், ஌ேஹற்றத்ீதப௅ம், வல஺ீயப௅ம் ாபஹறுத்துக் ாகஹண்டு,

உன்ைிைிே பத்து நஹளில் த஺பேம்பி வபேிவன் ஋ன்றஹல்..., அவள் தன்ிேல்

372
ாகஹண்டிபேக்கும் ிநசத்ீத அவைஹல் வியக்கஹேல் இபேக்க ப௃டியவில்ீல.
அித ிநரம்..., தங்கள் ஋த஺ர்ப்ீப கஹட்ை ப௃டியஹதவர்களிைம் கஹட்ைப்படும்
வரம்,
ீ ாகஹடுீேயின் உச்சகட்ைம் ஋ைப் புரிந்தவனுக்கு...

அீத தன் உயிரஹைவள்ிேல் கஹட்டிவிட்ிைஹிே ஋ை துடித்துப் ிபஹைஹன்.

இந்த பத்து நஹட்கள் தைக்கும் தண்ைீைக் கஹலம் ஋ை ப௃டிாவடுத்தவன்,
அவீளத் தடுக்கஹேல், இதயம் கசக்க஺பிழ஺ப௅ம் வல஺ீய உைர்ந்தவைஹக,
அீேத஺யஹகிவ இபேந்தஹன்.

நஹைஹகிவ வபேிவன் ஋ை அவள் ாசஹல்ல஺ச் ாசன்றஹலும், ேைத஺ன்

ப௄ீலயில், ஋ன்ீைத் ிதடி ஋ன் ேஹேஹ வந்துவிை ேஹட்ைஹரஹ? ஋ை ஋ை
஋ல௅ம் ஋ண்ைத்ீதப௅ம், இந்த வட்டுப்
ீ படிீய அவன் ே஺த஺க்கிவ ேஹட்ைஹன்
஋ன்ற உண்ீேப௅ம் ஏவியத் தஹக்க..., தஹயின் வட்டில்
ீ அவனுக்கஹக தவித்துக்
ாகஹண்டிபேந்தஹள்.

அவள் தவிப்ீப அவன் தீர்ப்பஹைஹ?

பகுத஺ – 35.

இந்த ிநரம் அித ியஹசீையில் இபேந்தவன், இீேகீள ப௄டித் த஺றக்க,

தன் ப௃கத்துக்கு ிநரஹக இபேந்த ரவியின் ப௃கத்ீத த஺ீகப்பஹகப்
பஹர்த்தவன், சட்ாைை படுக்ீகயில் இபேந்து ஋ல௅ந்து அேர்ந்தஹன்.

“அப்பஹ..., நீ ங்க ஋துக்கு இங்ிக ஋ல்லஹம்...”, ப௃கத்ீத தன் ீகயஹல்

துீைத்தவன், பஹர்ீவீய ாநற்குவியல்ிேல் ாசலுத்த஺ைஹன்.

“அாதன்ைப்பஹ..., நீ ப௅ம் இங்ிக இபேக்க..., அந்த லூசுப்பயலும் இங்க

இபேக்கஹன். பிறகு நஹன் ேட்டும் வட்டில்
ீ இபேந்து ஋ன்ை ாசய்யட்டும்...?”,
ந஺தஹைேஹக ிகட்ைவர், அவன் அபேக஺ல் அேர்ந்தஹர்.

“஋ன்ை...? சுிரஷ்...”, கஹட்டுக் கூச்சல் ிபஹட்ைஹன்.

ரவிீய அங்ிக பஹர்த்தாபஹல௅ித ீவக்ிகஹல் ிபஹரில஺பேந்து இறங்க஺

373
விட்ைவன், அவர் அீழக்கிவ ிவகேஹக அவர்கீள ாநபேங்க஺ைஹன்.

“஋ன்ைைஹ இாதல்லஹம்...? உன்ீை நஹன் அன்ீைக்ிக வட்டுக்குப்

ீ ிபஹகச்
ாசஹன்ிைிை...”, கர்ெ஺த்தஹன்.

“அண்ிை..., நஹன் வட்டுக்கு

ீ ிபஹய்ட்டுதஹன் வந்ிதன்...”, அப்பஹவிிபஹல்
அவன் பத஺லுீரக்க,

“஋ல்லஹபேம் ிசர்ந்து ஋ன் ந஺ம்ேத஺ீய குழ஺ிதஹண்டி புீதக்கட௃ம்ிை

இபேக்க஻ ங்களஹ...?”, தீலீய அல௅ந்த பற்ற஺க் ாகஹண்ைஹன்.

“அவன்ிேல் ஌ண்ைஹ பஹயிற...? அவன் ஋ப்பவும் ிபஹலத்தஹன் இபேக்கஹன்.

நீ தஹன்..., வஹழ்க்ீகக்கு ஋ன்ை ப௃க்க஺யம்ிை ாதரியஹேல், ீகயில் க஺ீைத்த
ாசஹர்க்கத்ீதப௅ம் ாதஹீலச்சுட்டு..., ந஺ம்ேத஺யில்லஹேல், ஋ங்கீளப௅ம்
ந஺ம்ேத஺யஹ இபேக்க விைஹேல் ாசய்யிற....”, ப௃தல் குரல் உயர்த்த஺ ிபச஺ைஹர்.

“அப்பஹ ப்ள ீஸ்..., அண்ைஹிவ ஌ற்கைிவ ாநஹந்துிபஹய் இபேக்கஹங்க...,

அவங்கீளப் ிபஹய்... ிேில கஷ்ைப்படுத்துறீங்கிள...”, சுிரஷ்தஹன்
பத஺லுீரக்க, ாெயச்சந்த஺ரன் அீேத஺யஹகிவ இபேந்தஹன்.

“ஆேஹைஹ..., உங்க அண்ைஹீவ ிவட௃ம்னு நஹன் கஷ்ைப்படுத்திறன்.

அவன் ாசய்யிறது ேட்டும் சரியஹ...?”, ாவடுக்ாகை ிகட்ைஹர்.

இதற்கு பத஺ல் ாசஹல்ல ப௃டியஹேல் த஺ைற஺யவன், பரிதஹபேஹக

ாெயச்சந்த஺ரீை ாவற஺த்தஹன். அப்ாபஹல௅தும் தன் ந஺ீலயில்
ேஹற்றே஺ல்லஹேல் இபேந்தவன், தீல ந஺ே஺ரிவ இல்ீல.

“ாெய்..., அப்ிபஹ இப்படிிய இபேக்குறதஹ ப௃டிவு பண்ைிட்டியஹ...? அந்த

ாபஹண்ீைப௅ம் விரட்டியஹச்சு..., ஊபேக்குள்ிள ாசஹத்ீதப௅ம் வஹங்க஺யஹச்சு,
பண்ீையஹர் ஆயஹச்சு..., இைிாயன்ை..., ஆட்ச஺ ாசய்ய ிவண்டியது தஹைஹ...?

“ஆைஹ எண்ட௃ ேட்டும் ாசஹல்ிறண்ைஹ..., நீ ாசய்யிறது ாகஹஞ்சம் கூை

சரிிய இல்ீல. கல்யஹைம் ஆை அன்ீைக்ிக ாசஹன்ிைன்..., உன்
ிகஹபத்ீத அவக஺ட்ிை கஹட்ைஹித..., அவ ிவற, அவ அப்பஹ ிவறன்னு...,
நீ தஹன் ஋ீதப௅ிே ிகட்கஹேல்...”, அவன் ிதஹள் இறுகுவீதப் பஹர்த்தவர்,
ிபச்ீச ந஺றுத்த஺விட்டு...,

374
“சரி..., ஋ல௅ந்து வட்டுக்கஹவது
ீ வஹ. இந்த வயசஹை கஹலத்த஺ல் ஋ன்ைஹல்
இீதாயல்லஹம் பஹர்க்க ப௃டியீல...”, அவன் ிதஹள் ாதஹட்டு உலுக்க஺ைஹர்.

அந்த ிநரம் அவீர ந஺ே஺ர்ந்து பஹர்த்தவன்..., “இல்லப்பஹ..., ஋ன்ைஹல் வர

ப௃டியஹது...”, ேறுப்பஹக தீல அீசத்தஹன்.
ப௃தல்நஹள் இரவில் அந்த அீறக்குள் த௃ீழந்தவனுக்கு, ஏவியஹ இல்லஹத
தைிீே ப௃தல் ப௃ீறயஹக பலேஹகத் தஹக்க, ஆழ ப௄ச்ாசடுத்து தன்ீை
ந஺தஹைப்படுத்த ப௃யன்றஹன்.

எபே வழ஺யஹக தன்ீை ிதற்ற஺க் ாகஹண்டு படுக்ீகயில் வில௅ந்தவனுக்கு,

இீேகீள ச஺ே஺ட்ைக் கூை ப௃டியவில்ீல. படுக்ீகயில் இபேந்து ஋ல௅ந்த
அவள் வஹசீை..., அவீை பஹைஹய்படுத்த, அவல௃க்குள் புீதந்து ாகஹள்ளச்
ாசஹல்ல஺ ேைம் ப௃ரண்டியது.

இது உைலுக்கஹை ிதைல் இல்ீல..., எபே அரவீைப்புக்கஹை ஌க்கம்...,

ஆதரவுக்கஹை ேன்றஹைல்..., குப்புற வில௅ந்து தீலயீையில் ப௃கம்
புீதத்தவனுக்கு, கண்டிப்பஹக அவள் ேஹர்புக்கு ேத்த஺யில் புீதந்து
ாகஹள்ல௃ம் இதம் அத஺ல் இபேக்கவில்ீல.

சட்ாைை படுக்ீகயில் இபேந்து ஋ல௅ந்தவன், தங்கள் அலேஹரியில் இபேந்து

அவளது புைீவ என்ீற ஋டுத்துக் ாகஹண்டு, படுக்ீகயில் வில௅ந்து, அவள்
புைீவயஹல் தன்ீை ப௄டிக் ாகஹள்ள, ஏவியஹ கட்டியிபேக்கும் புைீவயில்
இபேக்கும் அந்த வஹசீைப௅ம், இதப௃ம் இன்ற஺ தவித்துப் ிபஹைஹன்.

ாவளிிய இபேந்து வட்டுக்குள்

ீ த௃ீழத்த உைிை, ீகயில் தண்ை ீிரஹடு
தன்ீை ஋த஺ர்ாகஹள்ல௃ம் ஏவியஹ ிவண்டும் ஋ை ேைம் ப௃ரண்டியது.
குளிக்கச் ாசன்றஹல்..., ைவல் இல்லஹேல் வந்த பிறகுதஹன், அீத
஋டுத்துீவக்க ேீைவி இங்ிக இல்ீல ஋ன்ற உண்ீே உீறத்தது.

ந஺ன்றஹல் அவள் ிவண்டும்..., அேர்ந்தஹல் அவள் ிவண்டும்..., உறங்க அவள்

ிவண்டும்..., அவைஹல் அந்த வட்டுக்குள்
ீ அவள் இன்ற஺ இபேக்க
ப௃டியவில்ீல. ஋ைிவதஹன் வட்ீை
ீ விட்டு ாவளிியற஺விட்ைஹன்.

பத்து நஹட்கள் ந஺ம்ேத஺ ிவண்டும் ஋ை அவள் ாசஹல்ல஺ச் ாசன்ற பிறகு,

அவீள ிதடிச் ாசல்லும் ீதரியம் இபேக்கவில்ீல. அாதன்ைிவஹ
இப்ாபஹல௅து அவள் இபேக்கும் வட்டில்
ீ ாபஹன்னுரங்கம் இபேக்க஺றஹன் ஋ை

375
஋ண்ை ப௃டியவில்ீல. அந்த வட்டின்
ீ படிீய தஹன் ாசத்தஹல் கூை ே஺த஺க்க
ேஹட்ிைன் ஋ை ாசஹன்ைது ஋ல்லஹம்..., பழம் கீதயஹகத் ிதஹன்ற஺யது.

“பஹவண்ைஹ அந்த ாபஹண்ட௃. நீ தஹன் உலகம்னு உன்ீைிய சுத்த஺ வந்துச்சு.

ப௃ல௅சஹ ிகஹபப்பைக்கூை, அவல௃க்கு ாதரியஹதுைஹ. அவீளப் ிபஹய்..., நீ
஋ன்ை ாசய்து வச்ச஺பேக்கன்னு உைக்குத் ாதரிப௅தஹ? ிபஹைஹ..., ப௃தல்ல ிபஹய்
அவீளக் கூட்டி வஹ...”, தந்ீதயின் குரல் ேீ ண்டும் தன் கஹதுக்கபேக஺ல்
எல஺க்கிவ தன்ீைத் ாதளிந்தவன்,

“ிவண்ைஹம்ப்பஹ..., அவ அங்ிக ந஺ம்ேத஺ீயத் ிதடித் ிபஹயிபேக்கஹ. அங்ிக

அவீளத் ிதடிப் ிபஹய் அவ ந஺ம்ேத஺ீய ஋ன்ீை குீலக்கச்
ாசஹல்றீங்களஹ? இவ்வளவு நஹள், நஹன் அவல௃க்குச் ாசய்தது ிபஹதஹதஹ...?”,
அவன் குரல஺ல் அவ்வளவு வல஺.

ஆதரவஹக அவன் ிதஹீள அல௅த்த஺யவர் சுிரீஶப் பஹர்க்க, அவன் ப௃கப௃ம்

துயரத்ீத சுேந்த஺பேந்தது.

“இந்தக் கஹலத்துப் பிள்ீளங்க ஋ல்லஹம்..., வஹழ்க்ீகன்ைஹ ஋ன்ைன்னு

சரியஹ புரிஞ்சுக்கஹேில ிபஹய்ைறீங்க.
விட்டுாகஹடுத்து வஹழறதுதஹன் வஹழ்க்ீக. அீதத் ாதரிஞ்சுக்கஹேல்...,
஋ைக்கு ஋ல்லஹம் ாதரிப௅ம்னு இபேந்துட்டு, வஹழ்க்ீகீய ிகஹட்ீை
விட்டுைறீங்க...”, ிவதீையஹக உீரத்தவர், தன் அீைப்ீப
விலக்க஺ாகஹள்ளவில்ீல.

“இல்லப்பஹ..., ஋ன் வஹழ்க்ீகீய நஹன் ாதஹீலக்க ேஹட்ிைன்...”, அவர்

கண்கல௃க்கு ிநரஹக பஹர்த்து உீரக்க, கண்டிப்பஹக தன் ேகன் ாசஹன்ைீதச்
ாசய்வஹன் ஋ன்ற நம்பிக்ீக இபேந்ததஹல் ஆிேஹத஺ப்பஹக தீலயீசத்தஹர்.

“சரிப்பஹ..., உன்ிேல் ஋ைக்கு ப௃ல௅ நம்பிக்ீக இபேக்கு. கண்டிப்பஹ நீ

ாசஹன்ைீத ாசய்வன்னு ஋ைக்குத் ாதரிப௅ம். அதஹன் ாதளிவஹ
ப௃டிாவடுத்துட்டிிய..., பிறகு ஋ன்ை...? ப௃தல்ல க஺ளம்பி வட்டுக்கு
ீ வஹ..., வந்து
சஹப்பிடு..., ஸ்கூல் ிவீல ஋ல்லஹம் பஹர்க்கட௃ிே...”, அவீை க஺ளப்பிக்
ாகஹண்டு ிபஹக ப௃யன்றஹர்.

“ப்ள ீஸ்ப்பஹ..., ஋ன்ைஹல்..., அங்ிக....”, அவள் இல்லஹேல் இபேக்க

ப௃டியவில்ீல ஋ன்பீத உீைத்துச் ாசஹல்ல ப௃டியஹேல் ிதங்க஺ைஹன்.

376
அவீை ஆழேஹகப் பஹர்த்தவர்..., “இவ்வளவு ஆீசப௅ம், ிநசப௃ம்
வச்ச஺பேக்கவன்..., அவக஺ட்ிை அீத ாசஹன்ைஹத்தஹன் ஋ன்ைவஹம்...?”,
ஆற்றஹீேயஹகப் புலம்பியவர், “சரிப்பஹ..., ஋ைக்குப் புரிப௅து..., ஆைஹ...,
உைக்கு இந்த ஊதக் கஹத்து எத்துக்கஹது. ஌ற்கைிவ சளி பிடிச்ச஺டுச்சு,
இன்னும்...”, அவர் ிகட்க,

“அாதல்லஹம் நஹன் பஹர்த்துக்கிறன்..., நீ ங்க க஺ளம்புங்கப்பஹ..., ிைய்..., நீ ப௅ம்

எல௅ங்கு ேரியஹீதயஹ வட்ீைப்
ீ பஹர்த்து க஺ளம்பு..., இல்ல நஹன்
ாபஹல்லஹதவைஹ ேஹற஺டுிவன்...”, அவீைப௅ம் க஺ளப்ப ப௃யன்றஹன்.

ரவிீய சேஹதஹைம் ாசஹல்ல஺ அனுப்பியவைஹல்..., சுிரீஶ அனுப்பிவ

ப௃டியவில்ீல. அது ப௃டியஹேல், அவீை விட்டுவிட்ைஹன். கட்டில஺ல் படுத்து
விட்ைத்ீத ாவற஺த்தவனுக்கு, ந஺லவின் ப௃கம், ஏவியஹவின் ப௃கேஹய்த்
ாதரிய, அீதப் பஹர்த்தவஹிற இீே ப௄டிைஹன்.

இந்த பத்து நஹட்கல௃ம் ஋ன்று கைந்து ாசல்லும்..., ாபபேப௄ச்சு ஋ல௅ந்தது.

இங்ிக ஏவியஹவின் ந஺ீலியஹ..., அைல்ிேல் வில௅ந்த ாேல௅கஹக உபேக஺க்

கீரந்தஹள். அவன் ிபச஺ய ிபச்சு எபே பக்கம் வீதத்தஹலும், அவீை
விட்டு விலக஺ வந்ததுதஹன் அவீள ே஺கவும் பஹத஺த்தது.

„ேஹேஹ ிகஹபக்கஹரர்னு ஋ைக்குத்தஹன் ஌ற்கைிவ ாதரிப௅ிே...., ாபஹறவு

஌ன்...‟, தன்ீைிய ிகள்வி ிகட்டுக் ாகஹண்ைஹள்.

எவ்ாவஹபே ப௃ீறப௅ம் அவன் தன்ீை ாசஹல்லஹல் அடிப்பதும், சேஹதஹைம்

ாசய்வதும் ாதரிந்ததுதஹன். ஆைஹல் இப்ாபஹல௅து..., தைக்கு இது ேட்டும்
ிபஹதஹது ஋ை அவள் ேைம் ப௃ரண்டியது.

„அவனுக்குத் தஹன் யஹர்...? அவன் ேைத஺ல் தைக்கஹை இைம் ஋ன்ை...?

அவனுக்கு தன்ிேல் விபேப்பம் உண்ைஹ...? ிநசம் உண்ைஹ...?‟, அவல௃க்குத்
ாதரிந்ித ஆகிவண்டும் ஋ன்று எபே ஋ண்ைம்.

ப௃தல்நஹள் பூதஹகரேஹகத் ாதரிந்த விஶயம்..., ிநரம் ாசல்லச் ாசல்ல...,

அவீரப் பற்ற஺த்தஹன் ஋ைக்குத் ாதரிப௅ிே..., இதுிவ அவள் ேைீத
அரித்தது. அத஺லும் தஹன் வட்ீை
ீ விட்டு வபேம் ிவீளயில், தகர்ந்துிபஹய்
அேர்ந்த஺பேந்த அவன் ிதஹற்றம்...,

377
ப௃தல்நஹள் அேர்ந்த஺பேந்த ிதஹற்றத்துக்கு எத்த஺பேக்க..., „஍ியஹ..., ேஹேஹவுக்கு
நஹன் இப்படி எபே வல஺ீய ாகஹடுத்துவிட்ிைிை...‟, தன்ீைிய
ாநஹந்துாகஹண்ைஹள்.

ஆைஹல் கூை..., தஹன் க஺ளம்பி வபேம் ிவீளயில்..., எபே வஹர்த்ீத கூைச்

ாசஹல்ல஺ அவன் தன்ீை தடுக்க ப௃யலஹதீத ஋ண்ைி ிவதீை
அீைந்தஹள்.

„அப்படிாயன்றஹல்..., நஹன் அவபேக்குத் ிதீவிய இல்ீலயஹ...? நஹன்

஋ப்படிப் ிபஹைஹலும் அவபேக்குப் பரவஹயில்ீலயஹ...?‟, அவள் ேைம்
குழம்பித் தவித்தது.

இப்ாபஹல௅ித ஏடிிபஹய் அவன் கரங்கல௃க்குள் புகுந்துாகஹள்ள எபே ேைம்

உந்த஺த்தள்ள..., „஋ப்படிப் ிபச஺விட்ைஹன்..., அவன் ிபச்சு உைக்கு உீறக்கிவ
இல்ீலயஹ...?‟, ேற்ாறஹபே ேைம் சஹடியது.

அவல௃க்குத் ாதரிப௅ம்..., அவன்ிேல் அவளஹல் ிகஹபத்ீத பிடித்து

ீவக்கிவ ப௃டியஹது. அவன்ிேல் ிகஹபத்ீத விை, இப்ாபஹல௅து
வபேத்தம்தஹன் ே஺குந்த஺பேந்தது. இந்த ேை வபேத்தத்ிதஹடு அவிைஹடு
இைக்கேஹக இபேப்பதும் ப௃டியஹது ஋ைத் ிதஹன்ற..., ஋ன்ை ாசய்வது ஋ைத்
ாதரியஹேல் த஺ண்ைஹடிப் ிபஹைஹள்.

தன்ீை வல஺க்க அடித்தஹலும்..., அதற்கு இீையஹை அக்கீறப௅ம், அன்பும்

ாசலுத்துவத஺ல் அவனுக்கு ஈடு அவன்தஹன் ஋ன்பீத அற஺யஹதவளஹ? ஊர்
பண்ீையஹரஹக தன் தந்ீத இபேந்தஹலும், தஹீய அவர் நைத்த஺ய விதம்
அவள் அற஺யஹததஹ?

ஆைஹல் அவன்..., அவனுக்கு இீையஹை ேத஺ப்பில் தன்ீை நைத்துவதும்...,

ேற்றவர் ப௃ன்ைர் தன் ாகௌரவம் கஹக்கப்பை ிவண்டும் ஋ன்பத஺ல் கவைேஹக
இபேப்பவைஹயிற்ிற. இன்று ிரஹட்டில் இறங்க஺ தஹன் நைந்தஹலும்...,
ாெயச்சந்த஺ரைது ேீைவி ஋ன்று தஹிை தன்ீை ேத஺க்க஺றஹர்கள்.

ியஹச஺க்க ியஹச஺க்க தீலீய வல஺ப்பதுிபஹல் இபேந்தது. „ேஹேஹ..., ஋ன்ீைத்

ிதடி வந்துவிட்ைஹல்..., இந்த ிகஹபம் அீைத்ீதப௅ம் விட்டுவிட்டு, அவன்
பின்ைஹல் ாசல்ல அவள் ச஺த்தேஹகத்தஹன் இபேந்தஹள்.

அவள் ாசய்ீக ேற்றவபேக்கு ிவண்டுேஹைஹல் ீபத்த஺யக்கஹரத்தைேஹகத்

378
ிதஹன்றலஹம். ஆைஹல்..., அவன்ிேல் உயிீரிய ீவத்த஺பேக்கும் அவல௃க்கு,
அவள் வளர்ந்த விதத்துக்கு இது சரியஹகத்தஹன் ிதஹன்ற஺யது.

கைவிை வட்ீை
ீ விட்டு அடித்து விரட்டியிபேந்தஹலும்..., தங்கள் ேகீள
இரண்டு நஹளில் சேஹதஹைம் ாசய்து, கைவன் வட்டுக்கு
ீ அீழத்துச் ாசன்று
விட்டு வபேம் ேக்கீளப் பஹர்த்து வளர்ந்தவள் ிவறு ஋ப்படி இபேப்பஹள்?

அதைஹல் தஹன்..., அவைிைிே பத்து நஹட்கள் கழ஺த்து தஹிை

வந்துவிடுவதஹகச் ாசஹல்ல஺ வந்தஹள். ஆைஹலும்..., அவன் வந்து அீழத்தஹல்
஋ப்படி இபேக்கும்..., ஋ை எபே ேைம் ஌ங்குவீத தடுக்க ப௃டியஹேல்
தவித்தஹள்.

அது நைக்கிவ நைக்கஹது ஋ன்பதும்..., தன் வட்டு

ீ வஹசல்படிீயிய அவன்
தீண்ை ேஹட்ைஹன் ஋ன்பதும் அவல௃க்கு உறுத஺யஹகத் ாதரிந்த ாபஹல௅தும்,
இப்படி ஋ண்ட௃வீத அவளஹல் தவிர்க்க ப௃டியவில்ீல.

இந்த பத்து நஹட்கல௃க்குப் பிறகு..., தன்ைஹல் ாெயச்சந்த஺ரைது வட்டுக்கு

ீ
சஹதஹரைேஹகச் ாசன்றுவிை ப௃டிப௅ேஹ...? த஺டுாேை ஋ல௅ந்த இந்த விைஹ,
பூதஹகரேஹக அவீள ே஺ரட்டியது ேட்டும் உண்ீே. இீதத்தஹன் ஈிகஹ ஋ை
உீரக்க஺றஹர்கள்.

தன்ப௃ன் ஋ல௅ம் இந்த ஈிகஹீவ அவள் கைந்து வபேவஹளஹ...?

379
380
381
382
383
384
385
386
387
388
389
390
391
392
393
394
395
396
397
398
399
400