{…} Αν οι πράξεις ενός ανθρώπου απορρέουν και κατευθύνονται από ένα

πρωτογενές, σταθερό στοιχείο μέσα του και υπηρετούν αυτό το στοιχείο, είναι
ηθικές. Αν ενεργούν μόνες τους, αυτόματα, αποκομμένες απ’ αυτό, δεν είναι
ηθικές. Κάποιος είπε κάποτε : “Γι’ αυτό ποτέ σου μη ρωτάς τι κάνει ένας
άνθρωπος, αλλά ποιος είναι ο άνθρωπος που το κάνει”. Η ίδια πράξη μπορεί να
είναι προϊόν διάσπασης ή ολοκλήρωσης και ακεραιότητας…

Όταν λειτουργεί αυτό το Κέντρο, παραγκωνίζει τις εγωκεντρικές τάσεις και

αναγκάζει τον άνθρωπο να δει τον συνάνθρωπό του, να τον σεβαστεί, σαν να
τον περιέχει στο είναι του. Μ’ άλλα λόγια το εγώ δίνει τη θέση στο εμείς. Ο
άλλος γίνεται τόσο υπολογίσιμος όσο και ο εαυτός μας. Και αφού αποκτά ίση
αξία με το ον εαυτό μας, αποκλείεται να τον ξεγελάσει κανείς, να τον
εκμεταλλευτεί… Αν, λοιπόν, η ηθική έχει κεντρική διοίκηση μέσα μας είναι
ποτέ δυνατό να βρεθεί σε εμπόλεμη κατάσταση με τους άλλους; (Ιερός Γάμος,
τόμος Ι)

{…} Η ψυχή δεν είναι ταυτόσημη ούτε με τη συνειδητότητα, τουλάχιστο με τη

συνηθισμένη συνειδητότητα. Στέκεται ένα σκαλοπάτι πιο ψηλά από την έμβια
ύλη. Διακρίνω, λοιπόν, τρία σκαλοπάτια της εξέλιξης : ύλη, έμβια ύλη,
συνειδητή έμβια ύλη. Πέρα και πάνω απ’ αυτά τα τρία, υπάρχει κάτι το
μεταφυσικό και μεταψυχολογικό, η ψυχή, που είναι μέρος της Παγκόσμιας
Ψυχής, της Συμπαντικής ουσίας που γεμίζει τον κόσμο.. Είναι πλήρης, ένας
αυτοτελής κόσμος με μνήμες γεγονότων που έχουν κιόλας συμβεί στον κόσμο
της ύλης. Γι’ αυτό, η πρόγνωση “μελλοντικών” γεγονότων δεν είναι παρά μια
ανάμνηση του “παρελθόντος”. Μ’ αυτήν την έννοια, δεν υπάρχει ούτε
παρελθόν, ούτε μέλλον, δεν υπάρχει χρόνος. Ο χρόνος δεν είναι παρά η
παρέμβαση της κοσμικής ύλης που κόβει το συνεχές της Κοσμοψυχής. Ο
χρόνος καταργείται μ’ αυτήν την έννοια, επειδή η ψυχή στοχάζεται, γνωρίζει
και προλέγει ταυτόχρονα. Ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση της ύλης και
υπάρχει στο νου των ανθρώπων που δεν μπορούν να συλλάβουν τον
συγχρονισμό των φαινομένων, αλλά τα σκορπίζουν στο χρόνο με σειρά
διαδοχής, πιστεύοντας ότι το ένα είναι η αιτία του άλλου και τα λοιπά. Το
γεγονός, όμως, είναι ότι δεν υπάρχει ούτε αιτία ούτε αποτέλεσμα όταν όλα
είναι ταυτόχρονα. Ο παλιός γρίφος τι έρχεται πρώτο, η κότα ή το αυγό, βρήκε
τώρα τη λύση του. Η κότα και το αυγό υπήρχαν ταυτόχρονα, δεν υπάρχει ούτε
αρχή, ούτε διαδοχή, ούτε τέλος. Η αρχή και το τέλος είναι ένα, ή καλύτερα
ανύπαρκτα. Τώρα αρχίζω να μισο-καταλαβαίνω ότι ο “Θεός” δεν έχει ούτε
αρχή ούτε τέλος και το ερώτημα ποιος δημιούργησε τον “‘Θεό” δεν είναι
σωστό επειδή βασίζεται στην λανθασμένη υπόθεση της αιτίας και του
αποτελέσματος, δηλαδή στη χρονική σκέψη. Χρόνος δεν υπάρχει, επομένως
ούτε αιτία και αποτέλεσμα. Όταν πηδήξει κανείς έξω από τα τρία σκαλοπάτια :
ύλη, έμβια ύλη, συνειδητή έμβια ύλη, δεν υπάρχει παρά μόνο η “ψυχή”, η
άχρονη ψυχή, εντελώς άσχετη προς το χρονικό, τρισδιάστατο σώμα.                
(Ιερός Γάμος, τόμος ΙΙΙ)

{…} Αμέσως μετά, η Συνειδητότητα υψώθηκε περισσότερο, οπότε και πάλι

ένιωσα ότι αυτό το νέο είδος συνειδητότητας ανήκε, από την ίδια του τη
φύση, σ’ έναν κόσμο πολύ πέρα από το ηλιακό μας σύστημα. Ένιωθα ότι επειδή
οι κραδασμοί είχαν ανυψωθεί σε τρομαχτικό σημείο, θα ήταν ίσως δυνατόν να
έρθω σε άμεση επικοινωνία με Όντα που ζούσαν στον εξωτερικό μας χώρο
πολύ πέρα από τον δακτύλιο του πλανητικού μας συστήματος.
«Νιώθω εξω-γήινη όταν οι κραδασμοί υψώνονται ως αυτό το σημείο. Λες και
υψώνομαι επάνω από τη γη, μέσα στο άπειρο και η γη δεν είναι παρά ένα μικρό
στίγμα που το άφηνα πίσω μου. Σε τέτοιες περιπτώσεις , ταξιδεύω στο χώρο
ανάμεσα στα άστρα και νιώθω πολύ άνετα. Το πνεύμα μου θέλει να αφήσει τη
γη και να ενωθεί με τον ανώτερο παλμό των υπερ-γήινων κόσμων. Η
Συνειδητότητα αρνείται να ασχοληθεί με χαμηλά θέματα. Θέλει να πετάξει
ψηλά, να βγάλει φτερά, να αφήσει τον υλικό και μπερδεμένο κόσμο της γης.
Είναι φανερό ότι δεν ενδιαφέρομαι πια για την επίδραση που το αστρικό
σύμπαν έχει επάνω στη γη και τα πλάσματά της. Θέλω να αποκτήσω συνείδηση
των αστρικών ακτινοβολιών στην απόλυτη καθαρότητά τους, εντελώς έξω
από το κράμα που δημιουργείται όταν αγγίζει τη γη. Η γη είναι τώρα ένας
περιορισμός καθώς και το ανθρώπινο σώμα. Κατά κάποιο τρόπο, η
συνειδητότητα πρέπει να ελευθερωθεί από τους σωματικούς, γήινους
περιορισμούς της και να μπορέσει να έρθει σε άμεση επαφή με τις αστρικές
ακτινοβολίες. Αυτό σημαίνει ότι η Συνειδητότητα θα πρέπει να μπορεί να
λειτουργεί ανεξάρτητα από το σώμα και τη Γη. Ακόμα και η ταύτιση της
Συνειδητότητας με τον Ήλιο είναι περιορισμός, ενώ δεν θα’πρεπε να
προκαθορίζεται από καμμιά ταύτιση με κανένα μέρος του αστρικού και του
ηλιακού σύμπαντος. Θα πρέπει να πάψει να δέχεται εντυπώσεις μέσα από
κάποιο ουράνιο σώμα. Πρέπει να πάψει να προκαθορίζεται από την ύλη. Όχι πια
πειραματισμούς μέσα από την ύλη έστω κι αν αυτή είναι υλιακή ύλη, αλλά
άμεση γυμνή, εμπειρία των κραδασμών από πρώτο χέρι. Δεν αντέχω πια τις
προσπάθειες να είμαι συνειδητή μέσα από κάποιον φακό. Αυτή η νέα εξέλιξη
δίνει απάντηση στο ερώτημα του θανάτου. Κάποτε έρχεται μια στιγμή τέτοιας
εσωτερικής ωριμότητας που η Συνειδητότητα δεν εξαρτάται πια από το σώμα
για την ελεύθερη λειτουργία της. Έχει τώρα αναπτύξει απόλυτα τα δικά της
όργανα και γεννιέται από τη μήτρα της ύλης όπως το έμβρυο με πλήρη
εξάρτηση για να λειτουργήσει στο ευρύτερο σύμπαν χωρίς τη βοήθεια της
μάνας Ύλης. Έτσι η Συνειδητότητα αποτελεί ένα καινούργιο σώμα. Ακόμα και
τώρα νιώθω πως εισπνέω αστρική ενέργεια άμεσα και σ’αυτό οφείλεται η
αλλαγή των κραδασμών και η ανυψωμένη κατάσταση του είναι που χαίρεται
να ασχολείται με το « Ύψιστο».                                                                        
(Από τον Εγωκεντρισμό στην Καθαρή Συνειδητότητα)

{…} Βλέπω ότι αυτό είναι το τέλος κάθε επαφής μου με ανθρώπους σαν τον Σ.
ή τον Α. Δεν μπορούν να με ακολουθήσουν στις πτήσεις μου. Δεν μπορώ να
παντρευτώ κανέναν από τους δύο, γιατί θα με εμποδίσουν να αφιερώσω τη
ζωή μου στα πράγματα που θέλω. Θα ήταν διαφορετικά αν συναντούσα έναν
άνθρωπο που να φλέγεται από πνευματικούς πόθους και που να είναι σε θέση
να δοθεί κι αυτός στα ίδια πράγματα, να αφιερώσει τη ζωή του σ’ αυτά. Και οι
δύο, παρ’ όλη την πτητικότητα ενδιαφέρονται να εξασφαλίσουν την αγάπη μου
για τη δική τους ψυχολογική ασφάλεια. Αλλά δεν μπορώ να δοθώ σε κανένα
άνδρα εις βάρος του Φωτός. Αν ποτέ συναντήσω έναν άνδρα που να
αισθάνεται για το Φως όπως αισθάνομαι και εγώ, τότε μπορεί να σμίξουμε,
μολονότι η ένωσή μας δε θα στρέφεται γύρω από την ευτυχία μας, αλλά θα
έχει για σκοπό της την κοινή συνεργασία ανάμεσά μας για πνευματικούς
σκοπούς. Η μόνη μας σκέψη θα είναι το Φως και η πνευματική εργασία. Κάθε
επιθυμία για ατομική ικανοποίηση αναγκών, είτε υλικών είτε ψυχολογικών,
έχει υποταχθεί στις ανώτερες ανάγκες του Φωτός ή μάλλον έχει μετουσιωθεί
στο υψηλότερο, πνευματικό αντίστοιχο.  (Από τον Εγωκεντρισμό στην Καθαρή
Συνειδητότητα)