Gedicht over de (volle) maan

Manenschijn
Manenschijn, manenschijn het is echt
en helemaal geen schijn. Zoals het leven ook echt is en uit fases bestaat en weer vergaat.

Maar Vol , vol verlangens, vol vreugde, ups and downs, vol kracht. Kijk, daar is ie, zie
daar, daar staat ie. Aan de hemel in de nacht. Wat een pracht. Een ego, alleenheerser, een
focuspunt.

Is er geen tweede ? Of derde soms? Ergens in de verte misschien ?

Is er geen vrien, vriendin, partner, maat of zijn dat de sterren soms ? Piepkleine puntjes
als gestrooide zoutkorrels op een groot zwart doek.

Ik moet vanavond weer denken aan de maan.

Wij mensen komen en gaan, komen en gaan. Maar die zal er eeuwig blijven (be)staan.
Iedere maand als zilveren schaal. Dit is volgens mij haar verhaal.