Professional Documents
Culture Documents
Istories Apo Paraksenous Topous 322 Sullogiko Ergo
Istories Apo Paraksenous Topous 322 Sullogiko Ergo
ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ
ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ
ΠΑΡΑΞΕΝΟΥΣ
ΤΟΠΟΥΣ
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ...............................................................
7
Μπαμπουλκούντ..................................................
57
Σ. Α. Κάντορ: Πληρωμή σε
είδος...........................185
Αλαβάστρινου
Ανθρώπου..................................235
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Χαμένοι Πολιτισμοί...
Πόσες εικόνες φέρνουν στο μυαλό μας
αυτές οι δυο λέξεις. Κουρασμένοι απ’ την
αφάνταστη ανία κι ομοιομορφία της
πραγματικότητας, ο καθένας από μας,
τουλάχιστον όσοι διατηρούν το
_σπανίζον στις μέρες μας_χάρισμα της
φαντασίας, αποζητάμε στο απώτατο
παρελθόν το πνευματικό καταφύγιο που
δεν μπορεί να μας προσφέρει το μέλλον.
Δεν νομίζω πως ένα άτομο με
φαντασία μπορεί να χαρακτηριστεί
ονειροπαρμένο. Οι περισσότεροι έχουμε
πλήρη συναίσθηση της πραγματικότητας
και δεν κυνηγάμε ανεμόμυλους_ή έστω
στήλες της ΔΕΗ_ σαν νέοι Δον Κιχώτες.
Οι όμορφοι, όμως, κόσμοι της φαντασίας
ζουν μέσα μας, κι ότι ζει μέσα στην ψυχή
του ανθρώπου είναι με κάποια έννοια
αληθινό. Οι ήρωες των ιστοριών που
θ’ακολουθήσουν ζουν σε κάποιο δικό
τους χωροχρόνο και μερικές φορές είναι
τόσο αληθοφανείς που σε κάνουν να
πιστεύεις πως προϋπήρχαν του
συγγραφέα, όπως τα πρότυπα που ο
Πλάτωνας μας λέει ότι προϋπάρχουν των
υλικών αντικειμένων.
Λαμπερές πόλεις που οι πύργοι τους
φτάνουν μέχρι τον ουρανό ή
προκατακλυσμιαία ερείπια θαμμένα μέσα
σε πυκνές ζούγκλες. Πυραμίδες από
χρυσάφι, γεφύρια από μάρμαρο,
κρυστάλι-να συντριβάνια, αλαβάστρινα
αγάλματα. Με μια λέξη: ομορφιά.
Γίγαντες και νάνοι, κολασμένοι ήρωες
και πανούργες ηρωίδες, δαίμονες της
κόλασης μ’αγ-γελική μορφή, μάγοι με
ξόρκια τόσο εξωτικά όσο κι οι κόσμοι
που ζουν. Με μια λέξη: περιπέτεια.
Οι ιστορίες που θα διαβάσετε σ’αυτό
το βιβλίο δεν μοιάζουν μ’όσες έχετε
διαβάσει μέχρι σήμερα. Σε καμιά δεν θα
βρείτε το γνωστό κλισέ: καλός
πολεμιστής-όμορφη χαζοχαρούμενη κο-
πέλα-κακό ηλίθιο τέρας. Οι χαρακτήρες
είναι πρωτότυποι, αληθινοί, γεμάτοι
έντονα συναισθήματα (όχι μόνο αγάπης
αλλά και μίσους, όχι μόνο γενναιότητας
αλλά και δειλίας). Στέκονται ανάγλυφοι
σαν μαρμάρινα αγάλματα δίπλα στους
«χάρτινους ήρωες» που είναι λυπηρό πως
τόσοι πολλοί έχουν συνδέσει απόλυτα με
την ηρωική φαντασία.
Ο καθένας τους ζει και κινείται μέσα
σ’έναν χαμένο πολιτισμό. Σ’ έναν
πολιτισμό της Γης όπως κάποτε ήταν ή
τουλάχιστον όπως θα μπορούσε να ήταν.
Σ’ έναν πολιτισμό τόσο απόμακρο και
ξένο, αλλά ταυτόχρονα τόσο ζωντανό και
οικείο. Γιατί όλοι οι πολιτισμοί της Γης,
χαμένοι και τωρινοί, φανταστικοί κι
αληθινοί, έχουν ένα κοινό στοιχείο: τον
Άνθρωπο. Τον αιώνιο αγωνιστή. Το μόνο
πλάσμα με έμφυτη τη δυνατότητα να
φτάσει στην πιο υπέρτατη τελείωση ή
στον πιο ποταπό εκφυλισμό.
Οι συγγραφείς των ιστοριών είναι
άλλοι πασί-γνωστοί κι άλλοι άγνωστοι,
αλλά οι περισσότεροι είναι ελάχιστα
γνωστοί στο ελληνικό κοινό και δεν
έχουν ακόμα δεχτεί την αναγνώριση που
τους αξίζει. Αυτό το βιβλίο είναι μια
προσπάθεια να τους γνωρίσετε μ’ ένα απ’
τα πιο αντιπροσωπευτικά διηγήματα του
καθενός.
Ζήστε, λοιπόν, την αληθινή περιπέτεια.
Περι-πλανηθήτε εκεί που λίγων η
φαντασία έχει φτάσει. Αγγίξτε τους
κόσμους του ονείρου, κόσμους, μερικές
φορές, πιο αληθινούς κι απ’ τον δικό μας.
Θωμάς Μαστακούρης
ΝΕΚΤ ΣΕΜΕΚΕΡΤ
του Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ
Όλοι γνωρίζουν τον Ρόμπερτ Έργουιν
Χάουαρντ, τον δημιουργό του διάσημου
Κόναν του Βάρβαρου. Πολλά έχουν
γραφτεί για το έργο του και τον ίδιο και
δεν χρειάζονται να επαναλει-φθούν κι
εδώ. Η ιστορία που ακολουθεί έχει
μεγάλη αξία όχι μόνο γιατί είναι μια
σπουδαία περιπέτεια —κατά τη γνώμη
μου μια από τις καλύτερες του Χάουαρντ
— αλλά και γιατί ήταν η τελευταία που
έγραψε στη σύντομη ζωή του. Την
επεξεργαζόταν ακόμα, όταν, έχοντας
πάθει κατάθλιψη από την είδηση πως η
μητέρα του ήταν ετοιμοθάνατη,
αυτοκτόνησε στα τριάντα του χρόνια.
Για πολλές δεκαετίες η ιστορία
βρισκόταν σ’ ένα ξεχασμένο χειρόγραφο.
Μόλις πρόσφατα, ο Αντι Όφουτ
συμπλήρωσε με μεγάλη επιδεξιότητα τα
κενά της. Σας την παρουσιάζω για πρώτη
φορά στα ελληνικά. Απολαύστε την.
Θ. Μ.
Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ
ΜΠΑΜΠΟΥΛΚΟΥΝΤ
του Λόρδου Ντάνσανι
Θ. Μ.
Τι άλλο, πραγματικά;
Ήταν πεντάμορφη.
ΠΛΗΡΩΜΗ ΣΕ ΕΙΔΟΣ
του Σ. Α. Κάντορ
Ο Σ. Α. Κάντορ μοιράζεται την ανωνυμία του
Πολ Σπένσερ. Είναι κι αυτός από κείνους τους
συγγραφείς που δεν έχει πολλά να δώσει —σε
ποσότητα— αλλά η ποιότητα αυτών των λίγων
που προσφέρει ξεπερνά κατά πολύ σε αξία την
ποσότητα μερικών μεγάλων ονομάτων που
σπάνια μας προσφέρουν κάτι πρωτότυπο.
Θ. Μ.
Μ
Η κουκουλοφορεμένη μορφή γλίστρησε
αθόρυβα κατά μήκος της Πλατείας της
Φιλευσπλαχνίας του Βασιλιά, πέρασε δίπλα απ’
την Εξέδρα των Εκτελέσεων που βρισκόταν στο
κέντρο της και σταμάτησε κοντά στο Ναό των
Επτά Βίλνι, που πολλοί ονομάζουν Ο Οίκος της
Οργής. Κοίταξε γύρω της, μέχρι που τα μάτια
της αντίκρισαν τον άνθρωπο που ζητούσε.
Περνώντας γρήγορα μπροστά από τις μεγάλες
μπρούντζινες θύρες του Ναού, που είχαν
σκαλισμένα επάνω τους χιλιάδες εφιαλτικά
σχήματα, πέταξε μια μικρή μαύρη πέτρα στο
απλωμένο τάσι ενός απ’ τους ζητιάνους που
βρίσκονταν εκεί. Ύστερα, χώθηκε μέσα στο
πλήθος κι εξαφανίστηκε πριν οι βαριεστημένες
ευχές του ζητιάνου μετατρα-πούν σε μια σειρά
βλαστήμιες μεγάλης πρωτοτυπίας όταν
ανακάλυψε τι ήταν το τελευταίο απόκτημά του.
Το έπιασε για να το πετάξει, αλλά σταμάτησε
μια στιγμή να το περιεργαστεί. Δεν ήταν ένα
απλό μαύρο χαλίκι, αλλά ένα οδοντωτό
βότσαλο που γυάλιζε σαν καθρέφτης. Τέτοιου
είδους πέτρες δεν υπήρχαν κοντά στην πόλη του
Κόρος. Κάποιος θόρυβος τράβηξε την προσοχή
του, κι έτσι πέταξε την παράξενη πέτρα στο
χώμα και ξανάρχισε τη ζητιανιά χωρίς να
ξανασκεφτεί το βότσαλο ή τον κουκουλοφόρο.
«Μάλιστα».
Ο ΜΑΓΟΣ ΜΑΖΙΡΙΕΝ
Θ. Μ.
«Κι ο Μαζιριέν; »
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ
ΑΛΑΒΑΣΤΡΙΝΟΥ
ΑΝΘΡΩΠΟΥ
του Μίκαελ Μούρκοκ
Θ. Μ.
Εισαγωγή
1
Απ’ όλες τις πόλεις των Νεαρών Βασιλείων,
η Καλάλ ήταν η πιο όμορφη. Μερικοί έλεγαν
πως συναγωνιζόταν το Ίμριρ, την Πόλη Που
Ονειρεύεται, αλλά όσοι είχαν δει και τις δυο
έλεγαν πως η ομορφιά της Καλάλ ήταν η πιο
ανθρώπινη.
«Μούνγκλαμ! »
«Καλησπέρα, Έλρικ. Οι άντρες του
οικοδεσπότη μας μ’ ανακάλυψαν ενώ παζάρευα
μ’ έναν έμπορο που φαινόταν να μην ξέρει τι
κίνδυνο διέτρεχε το καραβάνι του αν δεν του το
προστατεύαμε εμείς. Του είπα πού θα μπορούσε
να σε βρει. Χαίρομαι που σε ανακάλυψε τόσο
γρήγορα. Περιμένω στο τραπέζι εδώ και μια
ώρα! »
«Όχι».
«Στο Μελνιμπονέ».
«Γνωρίζεις τι είναι; »
«Όχι, μα θα ’θελα να μάθω. Κάτι ξέρω γι’
αυτό, που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή... »
«Ένα παραμύθι».
«Άριοχ! »
«Άριοχ! »
«Έτσι φαίνεται».
«Μούνγκλαμ! »
«Είμαι εσύ».
«Όχι! »
«Πες μου! »
Το φάντασμα έσβησε.
«Έλρικ; »
«Τι είδες; »
«Έτσι φαίνεται; »
«Σε πιστεύω».
«Οι Όλαμπ; »
«Σκοτώσαμε πολλούς».
Ο Τζ’όσουι Κ’ρελν Ρέιρ έδειξε τους άλλους
που τον κοιτούσαν με κάποια δυσφορία. «Είναι
κι αυτοί πρωτόγονοι; Δεν ανήκουν στο λαό
μας».
«Έχει κι άλλη; »
«Την πιστεύω! »
«Δεν με πείθεις».
«Ναι... »
«ΑΡΙΟΧ! »
«Άριοχ! »
Πέθανε.
«Έλρικ! »
Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΟΥ
ΠΗΓΑΔΙΟΥ
Θ. Μ.
ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ
ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ
ΠΑΡΑΞΕΝΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ
Ρόμπερτ Χάουαρντ
Λόρδος Ντάνσανι ΝΕΚΤ ΣΕΜΕΡΚΕΤ Η
ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ
ΜΠΑΜΠΟΥΛΚΟΥΝΤ
ΔΥΟ ΗΛΙΟΙ ΔΥΟΥΝ
Καρλ Βάγκνερ Τανίθ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ
Λιθ ΘΕΟΥΣ
ΠΛΗΡΩΜΗ ΣΕ
ΕΙΔΟΣ Ο ΜΑΓΟΣ
Σ. Α. Καντόρ ΜΑΖΙΡΙΕΝ ΤΑ
Τζακ Βανς ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ
Μάικλ ΑΛΑΒΑΣΤΡΙΝΟΥ
Μούρκοκ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Δρχ. 800