Στην αρχή του χωρίου γίνεται αναφορά στη θεωρία του Αριστοφάνη περί έρωτος, όπου

ακούστηκε πιο πριν στο διάλογο. Ενώ όμως η θεωρία του Αριστοφάνη ήταν κατά κύριο λόγο
βιολογικού περιεχομένου, η Διοτίμα εδώ, έρχεται να συμπληρώσει τη θεωρία του λέγοντας ότι,
το αντικείμενο του έρωτα δεν είναι ούτε το μισό ούτε το όλον, δεν είναι δηλαδή ένα μέρος του
ανθρωπίνου σώματος που απουσιάζει, αλλά το Αγαθόν. Έτσι ο Έρωτας μεταφέρεται πλέον από
τη φυσιολογία στην Ηθική. Η Διοτίμα, δηλαδή, αναφέρεται στην Ηθική σημασία του Έρωτα.
Για να θεμελιώσει το επιχείρημα της, δίνει ένα παράδειγμα, όπου, λέει, ότι αν κάποιο ανθρώπινο
μέρος αποδεικτεί βλαβερό τότε οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να το αφαιρέσουν διότι οι
άνθρωποι αποδέχονται ως μέρος του εαυτού τους μόνο κάτι που είναι καλό. Ενώ το κακό το
απορρίπτουν. Ο Έρωτας των ανθρώπων, λέει, στο τέλος, στρέφεται στο Αγαθόν, άρα το
αντικείμενο που αναφέρεται ο Έρωτας είναι το Αγαθόν. Επομένως το Αγαθόν είναι μέρος της
ανθρώπινης φύσης και όχι κάτι ξένο και απόμακρο. (Είναι ένα μέρος του ανθρώπου που
απουσιάζει και μέσα από τον Έρωτα ο άνθρωπος το κάνει κτήμα του και ολοκληρώνεται).