“KOM, LAAT ONS TERUGKEREN TOT DE HEER”

PROFEET HOSEA

Hoe werkelijk en concreet worden deze woorden aan de vooravond van de grote vasten.

“Laat ons” als Kerk, als broeders en zusters in Christus, als lichaam van Christus.

“Laat ons” op het einde van de dag waar Christus onze ware Zon is, onze ware dag. “Laat ons”
in deze avond, in deze lichtende duisternis van de komende vasten “terugkeren tot de Heer”.

De profeet roept ons op tot een liturgie van het berouw, van het besef dat
God de gevallen, mislukte mens komt redden; ook op het laatst van ons
leven, als de late zegen, nu aan de vooravond van de vasten, aan de
vooravond van de nacht.

De heilige Isaak de Syriër onderricht ons: “In de nacht wanneer

alle stemmen zich verstommen, wanneer alle heen en weergeloop van de
mens vredig en rustig wordt, moge onze ziel in U het licht vinden, o Jesus,
licht van de rechtvaardigen. Moge op dit moment waarop de duisternis
opengevouwd als een mantel over alle dingen, moge op dit moment Uw
genade opstaan voor ons, in plaats van het zichtbare licht van de materiële
zon, die de geneugten waren voor de ogen van ons lichaam”.

En vervolgens bij het opstaan, bij de opstanding met Pasen: “Heer doe in onze harten
ontwaken, de kennis en de liefde die niet bedriegen, en op het uur dat iedereen zijn ledematen bekleedt
met klederen, bekleed Heer onze innerlijke mens met vreugde” (Discours 10).

Vasten over een langere periode is niet zo eenvoudig: inderdaad, de mensen zijn vandaag niet
meer in staat om dezelfde inspanningen te doen als destijds; hun fysische weerstand en vooral de
weerstand van onze zenuwen is fel verminderd door allelei psychische tegenkantingen en agressies
waarvan de mensen het slachtoffer zijn in onze moderne wereld. De Vaders zelf hadden dit voorzien,
waarvan één van hun spreuken getuigt: ‘De grote Abba Ischirion zei: wij hebben de geboden van God
vervuld; zij die na ons komen zullen slechts de helft vervullen van wat wij deden; voor zij die na hen
komen, zij zullen geen enkel ascetisch labeur vervullen, maar zij zullen beproefd worden door morele
martelingen, en zij die zullen doorzetten, zullen groter zijn dan wij.’

(Uit Le Cycle Pascal, Vader Boris Brobrinskoy). V Dominique

 OPEN MIJ DE POORTEN VAN HET BEROUW
GEVER VAN HET LEVEN
LEID MIJ OP DE WEG VAN HET HEIL
O MOEDER VAN GOD
WANNEER IK DENK AAN DE VEELHEID VAN
MIJN SLECHTE DADEN.

De aanhef van deze drie hymnen uit de voorvasten zullen elke zondag opnieuw gezongen
worden tot en met de vijfde en laatste zondag van de Grote Vasten, de zondag van de Heilige Maria
van Egypte.

Indien je leeft zoals de Farizeeër, houd u ver van de tempel, want Christus is er binnen, Hij die
de nederigen onthaalt. Onze vijand, de auteur van het kwaad, de duivel, de slang, zelf gevallen door
eigen hoogmoed, is jaloers op ons en sleurt ons mee, jaagt ons uit het Paradijs.

Om de strijd tot verlossing goed aan te vangen is de nederigheid het eerste waarmee we ons
moeten wapenen. Want de grootste hindernis is de hoogmoed, de aanstellerij en de verwaanheid,
waardoor Adam verdreven werd uit het Paradijs.

Tollenaar en Farizeeër bidden allebei. Maar verheffing, door een deugdzaam leven, zonder
nederigheid leidt tot hoogmoed. Liever te falen in nederigheid dan te overwinnen in de hoogmoed.

De nederigheid was de oorzaak van de vleeswording van de Zoon van God. Het is de
nederigheid die van God een mens op aarde maakte. De nederigheid is het kleed, de tooi waarmee de
Godheid zich siert. Door mens te worden heeft de Logos zich bekleed met de nederigheid en het is
door deze nederigheid dat Hij onder ons leeft in ons lichaam. De nederigheid is de bron waardoor ons
de mysteries van het Koninkrijk worden geopenbaard.

Bron:
Les chemins de Dieu au désert, dom Lucien Regnault
Le grand carême par Bernard Le Caro
Les voies de la connaissance de Dieu, père Justin Popovitch
vdominique
 IC XC NIKA - JEZUS CHRISTUS OVERWINT !

PASEN - DE VERRIJZENIS VAN ONZE HEER

Schrijven over het paasmysterie is geen eenvoudige zaak. De orthodoxe iconografie heeft ook
geen icoon van de verrijzenis zelf, m.a.w. hoe Christus verrezen is. Wel de nederdaling ter helle en de
myrondraagsters bij het ledige graf, die respectievelijke ervoor en erna plaats hebben.

De essentie van de gehele christelijke boodschap, dat Christus is verrezen, blijft tenslotte een
niet te vatten mysterie voor ons kleine mensen en kleingelovigen. Het is de taak van de Kerk ons de
weg naar dit mysterie, naar de waarheid, te tonen. Daarvoor heeft de Kerk tal van talen die dit mysterie
uitdrukken en vertalen. Denken we hierbij aan de iconongrafie, het ritueel, de hymnografie, het
gesproken woord, de traditie. Het paasmysterie beter begrijpen kan enkel doorheen deze
uitdrukkingsvormen, die de Kerk opgenomen en vastgelegd heeft als aanduidingen op de weg naar de
waarheid.

Het komt er dus op aan om doorheen al deze uitdrukkingen het mysterie, de essentie, de
waarheid te gaan ontcijferen, te gaan ontdekken.

Dit kan enkel geschieden door participatie en deelname aan het liturgische leven van de Kerk,
met de eucharistie als centraal punt. Vaak horen we zeggen hoe mooi die diensten toch zijn. Dit is
juist, maar het is nog meer. Zij zijn enkel een uitdrukking, een verschijning van een onomvatbare
realiteit en mysterie. Deze diensten kunnen nooit het mysterie in zijn totaliteit uitdrukken, het mysterie
erin uitputten. De diensten zijn mooi, maar hoeveel te meer moet dan niet die realiteit die erachter
schuilt mooi zijn...

Het onomvatbare karakter van Christus' verrijzenis ligt vervat in de stilte die erom heerst, in de
evangelies, de traditie en de iconografie. Het is niet zoals bij de opstanding van Lazaros, waar het gaat
om een mirakel, zichtbaar voor allen. Er zijn wel verschillende voorstellingen van de Verrijzenis. In de
eerste tijden van het christendom werd als voorstelling voor de verrijzenis de oudtestamentische
voorafbeelding van Jonas gebruikt, die na drie dagen uit het zeemonster kwam. In de derde eeuw
echter kwam een voorstelling tot stand, geput uit de historische overlevering van de evangelies;
namelijk ‘de verschijning van de engel aan de myrondraagsters bij het graf’. Pas in de zesde eeuw kent
men ‘de nederdaling ter helle’.

‘De nederdaling ter helle’ is de uiterste ontlediging die Christus onderging, door dezelfde diepte te
bereiken die de mens Adam bereikt had. Dit is trouwens het hoofdthema in de dienst van de Grote of
Stille Zaterdag. "Gij zult mijn ziel niet achterlaten in de hel, en Gij zult uw heilige niet toelaten het
verderf te zien." (Handelingen 2,27-31; Psalm 15,10). Deze icoon drukt de spirituele en
bovennatuurlijke realiteit uit van de verrijzenis. Door de nederdaling opent zij ons de weg tot de
hemel. Zij is het symbool van de komende opstanding der doden. Deze icoon is een symbolische
voorstelling.
‘De verschijning van de engel aan de myrondraagsters bij het graf’ is de voorstelling zoals in het
evangelie. "Wanneer Hij diegene die van bij begin gevangen waren, verlost heeft, kwam Christus
terug vanuit de doden, waarbij hij ons de weg naar de hemel toont." (H. Johannes van Damascus).
Deze wederkomst en dit mysterie worden ons in deze icoon getoond. De Heilige Mattheüs verhaalt
ons: een aardbeving, een engel die de steen wegrolt, de vrees van de wachters, maar niemand is
getuige van de verrijzenis. De steen werd niet weggerold om Christus toe te laten het graf te verlaten,
zoals bij Lazaros. Integendeel, de steen werd weggerold om ons te tonen dat Hij er niet meer is : "Hij
is niet hier, Hij is verrezen." De Verrijzenis greep plaats voor de nederdaling van de engel. De
Verrijzenis greep plaats in de morgen volgend op de 7de dag, de eerste dag van de week, het begin van
het nieuwe leven en tegelijk de 8ste dag van hetgeen volgt: het begin en de voorafbeelding van het
komend eeuwig leven. De eerste dag is de eerste dag van de schepping in de tijd en deze wordt nu
tegelijk de 8ste dag, de Verrijzenis van Christus als het begin van de dagen buiten de tijd, van het
Koninkrijk van de Geest waar God alles is in allen. Deze icoon is een historische voorstelling.
(bron : The meaning of Icons, L. Ouspensky en V. Lossky)
L. Dominique