The Relationship Code

THE TROUBLE WITH THE RULE 2: THE RELATIONSHIP CODE

© 2016 by iDangs.
All rights reserved. No part of this book may be reproduced in any written,
electronic, recording, or photocopying form without written permission of the
author.

Prologue

Every relationship has its ups. It's all about flowers, butterflies and rainbows.

Kaya lang hindi palaging nasa itaas. Gustuhin man o hindi, laging magkakaroon ng
problema. Gustuhin man o hindi, laging may magbabago - for better or worse. Ano man
ang mangyaring pagbabago, itanggi man o hindi, choice niyo 'yun. Lahat ng
mangyayari choice niyo. Sadya man o hindi, choice niyo.

Kung masaktan ka man, ikaw ang pumili no'n. Kung makasakit ka man, ikaw ang pumili
no'n. Kasi pinili mong magmahal. At kapag nagmahal ka, alam mo na masasaktan at
makakasakit ka. Package deal na kumbaga.

Sa isang relasyon, minsan hindi sapat ang mahal mo siya at mahal ka niya. Lahat
makakaranas maghirap. Lahat masasaktan. Lahat maguguluhan.

May mga maagang susuko.

May mga pilit at patuloy na kakapit.

May bibitaw.

Kung pilit kayong hinahamon ng mga pagsubok at pilit binabago ng panahon, kakayanin
mo bang hawakan ang kamay niya hanggang dulo? Kakayanin mo bang bawiin ang dapat ay
iyo? Kakayanin mo bang ipaglaban ang kung ano man ang meron kayo?

Every relationship has its downs. The flowers will wither. The butterflies will
die. The rainbows will disappear.

***

Copyright © 2015 by iDangs

All rights reserved.

Chapter 1: Make her happy

Nate's Point of View

Nakatitig ako sa class picture namin noong highschool graduation. Nakakaloko.

Parang kailan lang 'to.
Parang kailan lang hindi pa kami nag-uusap-usap sa loob ng school. Parang kailan
lang hindi pa kami magkakaibigan. Parang kailan lang pinapaulanan kami ng parusa.
Parang kailan lang nakikiramdam pa kami sa ugali ng isa't isa. Parang kailan lang
naging magkakaibigan na kami. Parang kailan lang nagpapakiramdaman pa kami. Parang
kailan lang...
Dalawang taon at limang buwan na rin ang nakalipas magbuhat nang makagraduate kami.
Sobrang daming nagbago. Isa lang naman ang hindi nabago eh... ang kagwapuhan ko.
Ah, nabago rin pala. Mas gumwapo ako ngayon. Mas nagkalaman. Nagkamuscles at abs.
Habang tumatagal mas nag-iimprove talaga ako.

"Debate society?!" Napatingin ako kay Warren dahil sa pagsigaw niya. Minsan talaga
OA na rin mag-react 'tong si Warren. Pwede namang chill lang. Bakit kailangan
sumigaw pa? "Nirecruit ka nila? Pumayag ka?"
"Iniisip ko pa. Tingin mo kakayanin ko kaya? Kasi 'di ba patong patong ang law
subjects ko ngayon," sagot ni Hails sa kaniya.

Nakatambay kami ngayon sa café malapit sa university. Dismissal na kasi namin at

break time naman ni Hails samantalang hindi pa nagsisimula ang practice nila
Warren.
Lumapit si Warren kay Hails at saka siya inakbayan. "Oo naman, kaya mo 'yan. Ikaw
pa. Easy lang 'yan sa 'yo. Nasa dean's lister ka pa nga." Nako. Mga moves nitong si
Warren.
Tiningnan siya ng ni Hails kaya nagtaas baba kilay si Warren. Dahil doon ay
nakatanggap siya nang pagsiko, "Niloloko mo naman ako eh."

"Seryoso nga. Kaya mo 'yan. 'Yung grades mo nga ang pinakamababa 1.75. Isipin mo,
1.75 'yun. Lowest. Lowest! Si Nate nga 1.75 na ang highest."
"Hoy, Warren, naririnig kita! Makapanglait! Ikaw rin naman 1.75 na pinakamataas mo.
Nako, Hails, binobola ka lang niyang boyfriend mo," paninira ko sa kaniya. Huwag
niya akong ginugulo kapag ganitong nananahimik ako.
Pinagtawanan nila akong dalawa kahit hindi naman ako nagjojoke. Lagi na lang talaga
nila ako pinagtutulungan. Ito namang si Warren walang utang na loob. Kung hindi
niya nakakalimutan, isa lang naman ako sa tumutulong sa kaniya noong nililigawan
niya palang si Hails. Hindi naman dapat siya sasagutin agad kung hindi dahil sa mga
tulong ko at sa pangbibida ko sa kaniya.
First year college kami nang maging sila. July noon. Pagkatapos ng anim na buwan,
sinagot na rin siya ni Hails. Gusto pa sanang patagalin ni Hails para lang quits
sila kaya lang pinagsabihan ko siya noon kaya mukhang natauhan naman.
Noong araw na tinanong ni Warren si Hails ng napakacorny niyang linya na 'Will you
be my cheerleader?', ako ang katulong niya sa pag-ayos ng mga pompoms na dagdag sa
kaartehan niya. Ako rin ang nagpasabog ng confetti nang sumagot ng 'oo' si Hails.
Kaming apat nila Tammy, Pipes at Guevarra ang naggupit at nag-ayos ng lahat habang
busy siya sa pagpapagwapo.
Walang utang na loob 'to. Minaliit pa ang utak ko. Pantay lang naman kami.

"Highblood ka agad, ano, Nate?" Natatawa na namang tanong ni Warren.

"He got scolded kasi kanina," sagot ni Pipes na kakarating lang at umupo sa tabi
ko. "He wasn't able to answer 5 questions on our graded recitation. We were given a
week allowance pa naman to review our lessons."

Pinaalala pa. Buong period ata ako nakatayo nu'n. Tapos 30 minutes ata akong
pinagsasabihan. Kitang 2 hours lang kami kanina. Nagsasayang sa oras si prof.
Masyadong nag-focus sa pangangaral sa akin. Hindi na niya pinansin 'yung iba kong
ka-block. Kawawa naman sila hindi mapaulanan ng pagmamahal.

Pinagtawanan ako ni Hails at Warren dahil sa sinabi ni Pipes. Gustong gusto talaga
nilang pinagtutulungan ako. Baka may lihim na inggit sa akin ang mga 'to kaya
ginaganito nila ako.
Ang hirap din pala na naging kaklase ko 'tong si Pipes. Bawat galaw ko namomonitor.
Kapag nakakagawa tuloy ako ng hindi maganda nalalaman niya at napapagtawanan niya
ako. Hay, buhay.

Magka-counterattack sana ako at ibubuking ko na nataasan ko siya sa exam sa isang

subject by one point nang tumunog ang phone niya kaya hindi na ako nakapagsalita.

"Hello?" bati niya sa kabilang linya. "Nasa café kami ngayon near uni. Dismissal na
namin ni Nate. May vacant lang si Hails and wala pang practice si Warren. ...
You'll go here? That will take half an hour, kung hindi traffic. ... Okay. Let's
meet halfway na lang. Sa café ni Tita Cass. See you. ... Yeah, ingat din."

Pasimple akong sinipa ni Hails kaya napatingin ako sa kaniya. Nginingitian nila ako
ng nakakaloko ni Warren at sumesenyas kay Pipes. Kahit naman hindi nila ako sipain
alam ko na. Kung mas may nakakakilala kay Pipes sa aming tatlo, ako 'yun.
Ginitgit ko si Pipes kaya sinamaan niya ako ng tingin, "Anong problema mo?"
Magbuhat din nang mag-college kami napapadalas na ang pagsalita niya ng straight na
tagalog. Hindi tulad dati na one-third Filipino at two-thirds English.

"Yii. Si Guevarra," tukso ko sa kaniya na ginatungan naman ng dalawa.

"Stop it, you, guys."
"Magkikita ba kayo?"
"Yeah. Sa café ni Tita Cass. Tara," aya niya sa amin.

Itinaas ni Hails ang kamay niya at sinabing may klase pa siya. Si Warren naman ay
nag-pass din kasi baka may practice sila at hihintayin niya pa si Hails. Ako
naman...

"Malapit na dismissal ni Tamara. I'll wait for the both of you."

Hindi pa man din ako pumapayag sumama nakapagdesisyon na agad si Pipes. Sabagay,
sasama rin naman ako sa kaniya.
Nagpaalam muna ako na susunduin ko si Tammy sa room nila at pumayag naman 'yung
tatlo.

Tinototoo ko ang paalam ko sa kaniya na liligawan ko siya pagkatapos ng graduation.

Kaya nang magsimula na ang picture taking, sinabi ko na agad sa kaniya na
manliligaw ako. Nasa harap pa kami ng pamilya niya nu'n at mukhang boto naman sila
sa akin.
Hindi kasi talaga nila kayang tanggihan ang charms ko.
Dalawang taon at limang buwan na ang nakakalipas, nanliligaw pa rin ako. Mukhang
tinototoo rin ni Tammy ang sinabi niyang wala siyang balak magboyfriend hanggang
makagraduate siya at gusto niyang mabigyan ng magandang buhay ang pamilya niya.
Naloko na kung sakaling totohanin nga niya 'yun. Ilang taon pa ulit akong
maghihintay. Pero hindi. Walang sukuan 'to, Nate. Sinimulan ko 'to kaya tapusin ko.
Isa pa, para naman kay Tamara kaya ayos lang maghintay.

Nang makarating ako sa classroom nila ay saktong kakalabas lang ng prof nila. Ilang
sandali lang din ay lumabas na si Tammy.
Dahan dahan akong lumapit sa kaniya saka siya ginulat pero hindi umepekto. Hindi na
ako nakatsamba sa panggugulat kay Tammy. Lagi na lang palpak.

"Kailan ka ba magugulat sa akin?" tanong ko sa kaniya at saka kinuha ang dala

niyang paperbag.

Dati, ayaw niyang tinutulungan ko siya sa pagbitbit ng gamit niya pero ngayon
nasanay na rin ata siya kaya pumapayag na. 'Yung mga extrang dala lang naman niya
ang binubuhat ko. Sinubukan ko kasi dati siyang tulungan sa bag niya kaya lang
nagalit lang siya. Hindi naman daw siya "weak" para hindi mabuhat 'yun.

"Ewan ko nga rin. Papalapit ka pa lang kasi, nalalaman ko na," sagot niya kaya
nginitian ko siya ng nakakaloko.
"Ganu'n talaga siguro kapag gusto mo 'yung isang tao. Paparating palang siya alam
mo na kasi nararamdaman mo na bumibilis na tibok ng puso mo."
"Hindi rin. Masyado lang matalas ang pang-amoy ko at masyado lang matapang ang
pabango mo."

Napahinto ako sa paglalakad at inamoy ang damit ko. Matapang ba? Dapat na ba akong
magpalit ng pabango? Signature scent ko pa naman 'to. Isa pa, kakabili ko pa lang
ng pabangong 'yun. Sayang naman. Medyo masakit pa naman sa bulsa.
Nang marinig ko ang pagtawa ni Tammy ay binitiwan ko ang collar ko saka siya
tiningnan ng kunot noo.
"Joke lang. Naniwala ka naman. Hindi matapang ang pabango mo. Hindi lang talaga ako
magugulutin. Tara na," sabi pa niya at saka ako tinalikuran at nagtuloy-tuloy sa
paglakad.
"Tingin mo mabango pabango ko?" tanong ko nang makasabay na ulit ako sa kaniya.
"Hindi."

Pinanliitan ko siya ng mata. Nang mapansin niya 'yun ay tiningnan niya lang ako
sandali at tumingin ulit ng diretsyo sa daan. Kaya lang hindi ko pa rin binawi ang
tingin ko sa kaniya kaya napatingin ulit siya sa akin at natawa.
Napatawa ko na naman siya.

Siya ang tumatawa pero parang ako ang mas masaya.

***
Nasa may café kami ni Tita Cass. Kasama ko si Tammy, Guevarra at Pipes. Umoorder
ang dalawa kaya naiwan kami ni Tammy.

"May natanggap akong offer na magsulat ng article sa isang website," kwento ni

Tammy.
"Ayos! Nagalingan siguro sa 'yo. Astig mo talaga, Tammy. Architecture ang course mo
pero pwede ka rin isabak sa creative writing."
"Hindi ko pa tinatanggap. Pinag-iisipan ko pa."
"Bakit? Hindi ba maganda ang offer?"
"Maganda naman. Kaya lang kasi may binigay sa akin na topic at doon lang ako dapat
mag-focus. Actually, about siya sa rules na dapat sundin sa isang relationship. By
relationship, hindi naman kailangan na may something talaga sila. Basta ang
kailangan may in love sa kanila. Either one-sided love or mutual. Para siyang 'do's
and dont's' kung paano mo magagawang i-keep ang relationship niyo or kung paano ka
makakapagsimula ng romantic relationship sa kaniya."
"Ayos naman, ha?"

Napatingin ako sa kamay niya kasi pinaglalaruan niya ang daliri niya. Inalis ko
lang ang tingin ko doon nang magkamot siya at saka nagpangalumbaba.

"Wala akong alam sa ganu'n," sagot niya. "Gusto ko sanang tanggapin kasi sayang ang
bayad kaya lang... anong isusulat ko?"

Natahimik kaming dalawa. Siya, malamang, nag-iisip pa rin tungkol sa problema niya
habang ako ay nag-iisip kung paano makakatulong sa kaniya.

"Are you fighting? Bakit ang tahimik niyo naman?" tanong ni Pipes at inabot sa amin
ang order namin.

Napatingin ako kay Tammy at tinanguan ko siya para siya na ang magsabi sa dalawa.
Napabuntong hininga siya at kwinento sa kanila ang pinag-iisipan niya.

"Research," sagot ni Guevarra sa sinabi ni Tammy na tinanguan naman ni Pipes.

"Pwedeng idaan sa research 'yan."
"Hunter's right. All you have to do is find people who are in love and ask them
about your topic. Halimbawa 'yang si Nate. Kung tatanungin mo siya kung ano ang
pwedeng isama sa rule - "
"Pwede bang huwag na lang rule. May naaalala lang ako diyan eh. Pwedeng ano na
lang... code! Relationship code!" suggest ko.

Tumango naman si Tammy at pinatuloy na sa pagsasalita si Pipes. "Ano sa tingin mo

ang dapat sundin, Nate?"
Napaisip ako sa sinabi ni Pipes. Akala ko naman kasi may sasabihin siya. Sa akin pa
rin pala niya ipapasa. Kailangan masagot ko na 'to. Pumalpak na ako sa graded
recitation kanina. Hindi na dapat ako pumalpak dito.
Napatingin ako kay Tamara at bigla na lang may pumasok sa isip ko, "Relationship
Code No. 1: Make her happy."

"Ha?" Pagpapaulit ni Tammy.

"Make her happy. Ayan ang naisip ko. Hanggang kaya mo, dapat pasayahin mo ang taong
gusto mo. Huwag mo siyang paiiyakin at huwag mong hayaang malungkot siya kapag
magkasama kayo. Pangitiin mo siya. Patawanin mo siya. Pasayahin mo siya. Kapag
nagawa mo 'yun, dalawa kayong magiging masaya."

Napangiti si Pipes sa sinabi ko at saka nag thumbs up. Si Guevarra naman ay

tinanguan ako. At nang mapatingin ako kay Tammy ay nginitian niya ako.

"Thank you," sabi pa niya.

Kung para sa pagcocontribute sa article niya o sa pagpapasaya sa kaniya, wala na

akong pakialam. Thank you palang niya ayos na.

***
Relationship Code No. 1: Make him/her happy.

Chapter 2: Mars and Venus

Hailey's Point of View

"Go, Warren!"

Napatingin at pinagtawanan ako ni Piper, Tamara at Nate dahil sa pagsigaw ko. Mali
kasi ang timing ng pagsigaw ko kasi nag-timeout pala 'yung kabilang team. Kahit
medyo nakakahiya, ayos lang. At least dinig na dinig ni Warren 'yung cheer ko.
Nangingibabaw.
Nang tingnan ko siya ay kumaway siya sa akin at nag thumbs up kaya itinaas ko rin
ang dalawang kamay ko saka nag thumbs up.
"Hinay hinay naman, Hailey," pigil sa akin ni Tamara at hinihila ako paupo.
"Itong si Hails kung makapag-cheer akala mo naman sobrang seryoso ng game nila.
Parang game lang naman sa college week nila 'yan," sabi naman ni Nate.

Napairap ako dahil sa sinabi niya. Kahit simpleng game lang 'to dapat ipakita ko pa
rin ang suporta ko kay Warren. Para saan pa at pumayag akong maging cheerleader
niya kung tutunganga lang ako sa tuwing naglalaro siya?

"Hindi ka lang supportive kaya ganiyan ka," biro ko kay Nate.

"Anong hindi supportive ang sinasabi mo? Sinusuportahan ko kaya si Tammy sa mga
articles niya. Sinusuportahan ko rin si Warren kaya nandito ako ngayon.
Sinusuportahan din kita kapag sumasali ka sa mga quiz bee. Sinusuportahan ko si
Pipes sa pagpapart-time modelling niya. Sinusuportahan ko si Guevarra sa part-time
job niya sa No Name. Sino ulit ang hindi supportive?"

Sabi ko nga siya na ang pinakasupportive.

Siya ng pala ang nag-encourage kay Tamara na tanggapin na ang offer.
Nang sinama naman niya si Pipes sa agency na pinagpapart-time-an niya as an amateur
photographer, natuwa 'yung isang scout manager kay Pipes kaya kinuha siya as a
model. Pumayag si Pipes kasi hindi naman kalakihan 'yung agency na kumuha sa kaniya
kaya chill lang siya. Experience na rin daw.
Noong nagkakaroon din ng conflict sa schedule ni Hunter sa café ni Tita Cass, si
Nate din ang nag-suggest na sa No Name na lang siya pagtrabahuhin as a musician
para maluwag ang sched at wala ng conflict. Marunong naman tumugtog at kumanta si
Hunter at nasa legal na edad na siya kaya tinanggap siya ni Tito Ry sa No Name.

Gusto ko pa sanang pumalag para lang hindi siya mabigyan ng satisfaction kaya lang
alam ko naman na totoo 'yung mga sinabi niya kaya huwag na lang. Baka mapahiya na
naman ako ngayong araw. Once is enough sabi nga nila.
Napatingin ako kay Pipes na salit salit ang tingin sa game at sa phone niya. Ang
creepy man pakinggan pero pinapanood ko lang siya sa ginagawa niya nang bigla na
lang siyang ngumiti habang nakatingin sa phone niya. Automatic na napasiko ako kay
Tamara nang makita ang pagngiti ni Pipes. Si Tamara ang siniko ko pero pati si Nate
napatingin.

Tumango ako sa side ni Piper kaya napatingin ang dalawa at naintindihan na agad
nila ang gusto kong iparating.

"May ka-text," nangingiting bulong ni Tamara.

"Oo nga. Halata."
"Si Hunter 'yan malamang," sabi naman ni Nate.

Pinanlakihan namin siya ng mata ni Tamara bilang signal na kunin niya ang phone ni
Piper kaya lang ay umiling siya sa amin.

"Baka magalit sa akin 'yan," sagot pa niya. Sabagay. Oo nga. Huwag na lang. Hayaan
na lang namin siya.
"Pero nacucurious ako. Kukunin ko na."
Tingnan mo 'tong taong 'to. Kanina ayaw, ngayon naman kukuhanin na. Napakagulo.

"I can hear you clearly," sabi ni Piper na hindi man lang inalis ang tingin sa
phone niya.
"Ingay kasi ng dalawang 'to," sisi ni Tamara sa amin kaya dinepansahan naman namin
ni Nate ang sarili namin.
"Let's just watch the game, guys. Baka magtampo na si Warren niyan. Sige kayo."

Tama si Piper. Mag-focus na lang sa game at huwag sa kung anu-anong bagay.

Naipanalo nila Warren ang laro kaya halos lumuwa na ang lalamunan namin kakatili at
cheer sa kaniya pati na rin sa buong team nila.
Ilang sandali lang matapos ng mini game na 'yun ay nagpasya kaming kumain sa
pinakamalapit na fastfood sa harap ng university. Kaya lang punong puno na ang loob
at bawat table ay occupied na. Palibhasa alas-quatro na at kakatapos lang ng game
ng College of Information Technology kaya nagsisuguran na ang mga tao dito.

"Isang napakalaking digmaan naman pala ang nagaganap dito," reklamo ni Nate.
"Lipat na lang tayo?" tanong ko sa kanila.
"Paniguradong puno na rin sa ibang kainan. Kung sa malayo layo tayong lugar kakain,
malamang makahanap pa tayo ng uupuan," sagot ni Tamara sa tanong ko.

Napatingin ako kay Warren na mukhang gutom na gutom na. Baka hindi na nito kayanin
na lumipat sa mas malayong lugar. Travel time, time sa pag-order at sa pag-abang
palang ng pagkain wala na. Maglalakad pa kami pabalik ng school para sa mga
sasakyan na dala nila. Hassle.
Nang tingnan ako ni Warren ay mukhang naintindihan na niya ang iniisip ko kaya
napailing siya at nginitian ako.

"Ayos lang. Kayang kaya ko pa 'to."

"No," sagot ni Piper. "Hunter is here na. He reserved a table for us. All we have
to do is order our food and everybody happy na."

Kuminang ang mga mata namin dahil sa sinabi ni Piper. Very good si Hunter ngayon,
ha.

***
"Huwag na kasi. Maningin na lang tayo ng mga gamit."
"Huwag na tayong maningin. Mas mahal ang mga 'yun."
"Ang cool nga na may makikita tayong mga bagong style ngayon. Saka baka may
magustuhan din kayo."
"Mas gusto naming mag-enjoy ngayon. Bihira kami makapag-arcade ngayon."

Ang kulit ng mga lalaking 'to. Kaya nga kami nag-aya na dumiretsyo sa mall para
maningin ng mga pwedeng bilhin o kaya mag-window shopping pero pinipilit nila na
magpunta na lang ng Timezone para maglaro.

"Let's separate, then. We'll shop for whatever we want and you, boys, will do
whatever you want," suggest ni Piper. Tumango naman kami ni Tamara sa sinabi niya.
Mas ayos pa nga 'yun para wala ng usapan. Maghiwa-hiwalay na lang kami.

Nagkatinginan 'yung tatlo at mga nag-isip pero ilang sandali lang ay pumalag na si
Warren, "Huwag na tayong maghiwa-hiwalay. Ala-sais na rin. Magkakahirapan na naman
tayo sa paghahanap sa isa't isa mamaya. Saka mas ayos na magkakasama tayo sa iisang
lugar 'di ba?"

"Paano gagawin natin niyan? Ayaw niyo naman ng gusto namin. Gusto niyo 'yung ayaw
namin," reklamo ko sa kanila.
"Bato bato pik," suggest ni Hunter.
"Deal. Iasa natin 'to diyan," pagpayag ni Tamara.

Si Nate ang pambato nila kaya si Tamara ang itinapat namin sa kaniya. Kaya lang
mukhang nakapanig sa kanila ngayon ang swerte kaya natalo kami.
Fine, then. Sa susunod kami naman ang masusunod.

Sa Timezone, dumiretsyo 'yung mga lalaki sa may basketball at sa iba pang arcade.
Kami namang tatlo nila Piper at Tamara ay nagpunta sa isang karaoke room. Bahala
silang mag-enjoy doon. Basta kami mag-eenjoy din dito.

"Umaandar ka na ba diyan sa bagong job mo?" tanong ko kay Tamara.

Napangiwi siya dahil sa sinabi ko. "Buti na lang talaga weekly lang 'tong article.
Kung hindi baka hindi ko kayanin. Nakakaisa palang ako. 'Yung sinabi ni Nate."

"You can do it, Tamara. We're here to help you naman," tapik ni Piper sa kaniya.
"Thank you talaga sa inyo."

Ilang sandali lang din ay nagsimula na kaming magkantahan.

Kung anu-ano na ang kinakanta namin. May iba nga na hindi pa talaga namin alam.
Random lang ang pagpindot namin sa buttons kaya kung ano ang matapat sa number na
'yun, ayon na.

"Ang tagal na natin dito. Last one na lang tayo," sabi ko na sinang-ayunan naman
nila.

Si Piper ang kakanta at ako ang mamimili ng kakantahin niya. At dahil sa tinatamad
akong maningin sa song book, kung anu-ano na lang ang pinindot ko.

I see your blue eyes every time I close mine. You make it hard to see where I
belong to. When I'm not around you it's like I'm not with me. ♫

Nagkatinginan kami ni Tamara nang malaman na alam ni Piper ang random song na
napili ko. Ang cool. Sa lahat ng mga pinaglaruan lang namin na pindutin, ito lang
'yung nagkataon na alam ng isa sa amin.
But I never told you what I should have said. No, I never told you. I just held it
in. ♫

"Okay. We're done. Tara na?" aya niya sa amin at nauna na ngang lumabas.

Sakto namang paglabas namin ay hinahanap na rin kami nu'ng tatlo. Mukhang satisfied
na rin sila sa ginawa nila ngayon. Ayos na rin pala ang pagkakapunta namin dito sa
Timezone. Parang lahat kami nag-enjoy naman.

"Aayaw pa kayo e mukhang mas naenjoy niyo pa ang pagpunta natin dito," tukso sa
amin ni Nate.

Akala mo naman kung sino siyang hindi nag-enjoy. Halata naman na nag-enjoy din
siya. May dala pa siyang mga manika at mga tickets. Halatang babad na babad sa
paglalaro.

"O, tig-iisa kayo. Galing ko, 'no? Nakabingwit ako ng mga manika," pagyayabang niya
pa. Pero dahil binigay naman niya sa amin ang nakuha niya, sige, ayos na.
"Thanks, Nate."
"Uwi na tayo? Malapit na tayong saraduhan ng mall."
"Wait! Photobooth muna please," pagpapaawa ko sa kanila na mukha namang umepekto.

Dahil masyadong maliit ang photobooth para sa aming anim, nagpasya na lang kami na
pumasok by pairs. Nauna kami ni Warren, pagkatapos ay si Tamara at Nate at sila
Piper at Hunter.

"Ayos na 'yan," reklamo ni Warren nang makapagpicture na kaming dalawa.

"Hindi pa. Sandali nga. Huwag kang magreklamo. Mas maganda na may designs 'to. Isa
pa, hindi naman ikaw ang magtatago ng pictures na 'to."
"Oi. Anong hindi ako? Sosolohin mo ba 'yan?"
"Malamang."
"Huwag kang madaya, Hails. Hati tayo. I-sca-scan ko na lang saka ko ipriprint."

Napatikom ako dahil sa sinasabi niya. Sinusubukan kong pigilan ang tawa ko at
effective naman 'yun kaya lang hindi ko mapigilan ang mapangiti. Nakakakilig lang
isipin na gusto niya rin magtago ng picture naming dalawa.

"Sus! Kinikilig pa 'to," sabi pa niya at kinurot ang pisngi ko. "Siopao."
"Bwisit!"

Paglabas na paglabas ko ng booth ay lumapit ako kay Tamara, "Tamara, may alam na
akong pwede mong idagdag diyan sa sinusulat mo. Always remember that men are from
mars; and women are from venus. Madalas magkaiba ang gusto ng babae at lalaki."
Natawa siya sa sinabi ko at tumango, "Copy! Isusulat ko rin 'yan."

Nang matapos na ang lahat ay naglakad na kami papunta sa may parking. Ihahatid ni
Nate si Tamara at sabay naman kami nila Warren at Piper. Dala rin ni Hunter ang
motorbike niya.

"Sabay ka na sa akin," sabi niya kay Piper.

Napatingin sa akin si Piper kaya tinanguan ko siya. "Okay," sagot niya.

Medyo malayo ang pinag-park-an nila kaya sinabihan na lang nila kami na maghintay
sa may entrance at doon na lang nila kami susunduin.
Habang naghihintay, napatingin ako sa hawak ni Piper na picture. 'Yung picture nila
ni Hunter sa photobooth kanina. Sa picture na 'yun halata na sobang saya nila kasi
magkasama silang dalawa.

"Pahiram," paalam ko kay Piper kaya inabot naman niya sa akin 'yung picture.

Maski si Tamara ay napatingin doon at napangiti.

"Ang saya niyong dalawa diyan. Kahit matagal na tayong magkakaibigan nagiging
ganiyan lang ang reaksyon ni Hunter kapag ikaw ang kasama niya," nangingiting sabi
ni Tamara.

Totoo naman 'yun. Sa unang picture, parehas silang nakangiti. Sa pangalawa naman ay
wacky. Maski si Hunter. Sa pangatlo ay nilalagyan ni Hunter ng sungay si Piper kaya
medyo magulo. Sa pang-apat ay pinipisil ni Hunter ang magkabilang pisngi ni Piper.
Sa panglima naman ay dalawa na silang naghihilahan ng pisngi ng isa't isa at ang
pang-anim ay candid photo ng pagtawa nila.
Kahit sinong makakakita nito magiging sigurado talaga na may relasyon silang
dalawa.

"Halatang mahal niyo ang isa't isa," sabi ko sa kaniya. "Kaya hanggang ngayon,
kahit ang tagal tagal na, hindi ko pa rin maintindihan kung bakit kailangan niyong
maghiwalay."

Napangiti siya dahil sa sinabi ko pero hindi sumagot. Hindi ko na rin naman siya
natanong ulit kasi nakikita na namin na paparating na ang iba.
Pero bago pa siya makalapit kay Hunter ay may sinabi pa siya...

"Don't cling to it. Know when to let go. That's one of so many things I've learned
in love."

***
Relationship Code No. 2: Always remember that men are from Mars; and women are from
Venus.
Relationship Code No. 3: Don't cling to it. Know when to let go.
Song title: I Never Told you by Colbie Caillat
Chapter 3: Okay

Piper's Point of View

Kukuhanin ko pa lang sana ang helmet na nakasabit sa handgrip ng motorbike ni
Hunter kaya lang bago ko pa mahawakan 'yun ay kinuha na ni niya ang helmet at
isinuot sa akin.
Yes, I have my own helmet na lagi niyang dala kahit saan siya magpunta. I don't
know why he always brings it with him. It's not like we're seeing each other every
day. Besides, it's been a year and a month since we broke up pero hindi pa rin niya
tinatanggal 'yung helmet ko. It's like it still belongs to the both of us. It's
like there's still an 'us.'
But I must admit... him, bringing the helmet wherever he goes made me happy.

"Iuuwi kita sa inyo bago mag alas dose," sabi niya na nagpagulo sa akin.

I checked my wristwatch. Quarter to 8 palang. Gaano ba katagal ang byahe naman at

aabutin kami ng alas dose?

"Bakit ang tagal?" I asked.

"Nagugutom na kasi ako. Gusto ko muna kumain. Ikaw, hindi ka pa ba gutom?"

Honestly, I'm not that hungry. "We're at the mall, Hunter. Bakit hindi na lang tayo
dito kumain?"

"Nakakasawa na kasi mga kainan dito."

"Whatever you say. Let's go," sagot ko at sumakay na ng motor niya.

Gustong gusto ko talagang sumasakay sa motorbike niya. I feel so free.

We were first year nang mabili niya ang motor na 'to. He bought it with his own
money. I really admire him for that. Ito ang kauna-unahang bagay na nabili niya
para sa sarili niya at bagay na gusto talaga niya.
That time, her mom insisted na siya na ang magpapa-aral kay Hunter. At least 'yun
man lang ibalato na raw niya. Kaya pumayag naman si Hunter. Until now kasi hindi pa
siya umuuwi sa kanila. But it doesn't mean na galit pa rin siya sa mama niya. Ayos
na sila. Napatawad na niya. Hindi lang siya umuuwi because of his stepdad.
I met his stepdad a few times already. He seems a nice person. Kaya lang Hunter
thought otherwise. Or maybe, sadyang galit pa rin siya sa taong sumira ng pamilya
niya at naging dahilan kaya naghirap siya sa mahabang panahon. I can't blame him
for that.
As for his real father, who knows where he is.

"Patingin," he said habang kumakain kami.

"What?"
"'Yung pictures natin. Patingin."

I took it out from my bag and gave it to him. He stopped eating and stared at the
photo. He even smiled while staring at it.

"Cute mo dito," he said and points at the third picture. I made face when I
realized that it was the picture where he's pinching my cheeks. He laughed at my
reaction. "Seryoso. Cute nga."
"Ewan ko sa 'yo."
"Akin na lang 'to."
"Nope. Akin 'yan. Pandagdag 'yan sa collections ko ng pictures."
"Share tayo."

Okay. I guess that will do kaya pumayag ako.

After namin kumain, akala ko uuwi na kami kaya lang hindi pa rin pala. Nagpunta
kami sa madalas naming puntahan kapag gusto lang namin mag-relax. Sa likod ng rooms
na nilinis namin noong fourth year highschool pa lang kami. Sobrang tagal na nu'n
pero hanggang ngayon binabalik-balikan pa rin namin.
What I love the most about this place is that it's open. I can see how the moon
shines and even the stars.
Humiga ako sa damuhan and Hunter did the same.

"My safe haven," he whispered. When I looked at him, ginawa niyang unan ang braso
niya at nakapikit na.

Napatingin ako sa langit. This place has been a memorable place. Ang dami nang
nangyari sa lugar na 'to.
Sa lugar na 'to kami naging close. That was three years ago. Lagi pa siyang galit
sa mundo noon. Bihira magsalita. I didn't know anything about him back then except
for his name and group. Honestly, I thought he was a creep.
Sa lugar din na 'to, naging open siya. Dito ko nalaman na natanggal siya sa
trabaho. Dito ko nalaman na naninigarilyo pala siya pero ngayon ay tumigil na. Dito
ko nalaman na matalino pala siya at hindi lang talaga siya nag-eexam kasi wala
siyang papel.
In this place, he shared his personal life. He told me about his family - about his
secrets. In this place, he told me he likes me. And in this place, I realized that
I'm starting to fall for him.

That was more than two years ago. Who would have thought. Time sure flies.
I closed my eyes and memories rushed through my brain.

***
First year college, October...

"Guevarra! Akala ko ba alas tres pa ang uwian mo? Anong nangyari at nandito ka na
agad e 2:30 pa lang? Kung hindi ako nagkakamali, inaabot ng 30-40 minutes ang byahe
mo bago makarating dito. Magkaiba ba ng orasan ng university niyo at university
namin?"

Hunter entered a university different from us. Mas maganda kasi ang offer ng
engineering sa university na napasukan niya kaysa sa pinasukan namin.
But now that Nate mentioned it... oo nga, ano. Paanong nangyari na nandito na si
Hunter?
I was about to ask him when he smirked at Nate and put his hands around my
shoulder, "Hindi ba kayo nausuhan ng early dismissal?"

"Hoo! Palusot ka lang. Nag-cutting ka! Nag-cutting ka!"

"Inggit ka lang. Tapos na klase ko ikaw hindi pa."

Natahimik si Nate at tiningnan ng masama si Hunter. Nagkibit-balikat naman si

Hunter at humarap sa akin, "Tara sa tambayan." Since tapos na rin naman ang klase
ko and wala na akong gagawin, pumayag ako.
Before magpunta sa tambayan, we bought foods para na rin may makain kami while
relaxing. Sobrang practical lang talaga sa tambayan naming dalawa. We don't need to
spend much kapag nandoon kami. Wala pang 100 ang nagagastos namin. We're closer to
the nature pa.
When we reached the place, may ilan pang bata at teachers ang naiwan sa room na
nilinis namin dati. It's fulfilling talaga knowing that we were the one who fixed
the room they're using. It just made me so proud to know that once in my life, I've
done something na pinapakinabangan ng ibang tao.

"Those kids are so cute," I said.

"Mas cute ka," he said which made me blush.

Hindi ko na lang pinansin ang remark niya. Hanggang may dalawang bata ang lumapit
sa amin dahil napunta sa side namin ang nilalaro nilang bola.

"Hi," bati ko sa kanila.

They exchanged glances but later on, the little girl smiled and waved. As for the
little boy, nakatingin lang siya sa akin at parang kinikilatis akong mabuti.
Ininterview ko sila pero 'yung babae lang 'yung sumasagot. Medyo mala mini Hunter
'tong si little boy, eh.

Isa sila sa mga estudyante na libreng nakakapag-aral because of the rooms na

pinatayo ng Kingdom High. They're neighbours turned into bestfriends. Come to think
of it, siguro kaya naging sobrang close nila is because they're total opposite. Yin
and yang.
The little girl has this cheerful aura while the little boy has... well... Hunter's
aura. And speaking of... nilapitan ni Hunter 'yung mga bata. Nakipagkwentuhan din
siya at wala pang ilang minuto ay mukhang close na close na sila ni little boy.

We were so caught up in the moment at hindi namin namalayan na medyo nagdidilim na

rin pala. Narealize lang namin 'yun nang may dumating na ale at tinawag ang
dalawang bata.

"Anak niyo po?" I asked.

Ngumiti at tumango ang ale, "Itong babae lang. Anak ng kapit-bahay namin 'tong isa.
Sige, miss. Una na kami at magluluto pa ako ng hapunan namin. Sinundo ko lang
talaga ang dalawang 'to kasi hindi pa rin umuuwi magdidilim na."
"Sige po. Ingat po kayo."

Bago sila umalis ay hinila ni little girl ang dulo ng shirt ko kaya umupo ako para
pumantay sa kaniya, "Ate, babalik pa kayo dito?"

"Yes. Kaya magpakita ulit kayo, ha? Teka. Kanina pa tayo nagkwekwentuhan pero hindi
pa tayo magkakilala. Ako si Ate Piper tapos siya naman si Kuya Hunter. Anong name
mo?"
"Melody po."
"Ikaw? Anong name mo?" tanong ko naman kay little boy.
"Chord," nahihiya niyang sagot.
"Nice to meet you, Chord and Melody. Next time ulit."

Nginitian ako ni Melody at tinanguan ni Chord. Cuties.

Medyo malayo na sila nang tumakbo pabalik si Melody sa pwesto namin, "Ate Piper.
Ate Piper. Sabi po ni Chord ang ganda mo raw po. Crush ka ata niya, ate. Kaya lang
sabi ko si Kuya Hunter na ang crush mo."
Narinig ko ang pagtawa ni Hunter sa likod ko dahil sa sinabi ni Melody.

"Sige po, Ate Piper. Kailangan ko lang po talaga sabihin 'yun kasi sabi ni mama
dapat daw honest. Ba-bye po!"

I was left speechless. Hindi naman mababawasan ang pagka-honest niya kahit hindi
niya sabihin 'yun. Hindi ko gets talaga minsan ang iniisip ng mga bata.
Hunter's still laughing kaya nagpunta na lang ako sa ilalim ng puno at umupo.
Sumunod naman siya at nahiga sa lap ko.

"Crush mo pala ako, ha," he teased.

As if he doesn't know. Alam naman niya. Nang-iinis lang talaga.

"Hindi."
"Aminin mo na. Wala namang makakarinig. Ako lang."
"Shut up."
"Aminin mo muna."
"Hindi nga."
"Dali na. Sabihin mo na. Sige, para fair. Crush din kita."
"Hunter..."
"Piper..."
"Ugh. Fine. Crush kita," I confessed at tumingin na lang sa gilid.

He reached out for me and pinched my nose, "Sagutin mo na ako. Crush mo naman pala
ako," he joked.
Kaya lang kahit medyo pabiro niya sinabi 'yun, bigla ko na lang naisip ang sinabi
ni Melody. Kailangan daw honest. And if I want to be honest with my heart, then I
should follow what it wants.
And my heart wants an us. Hindi lang Piper. Hindi lang Hunter. My heart wants Piper
with Hunter, Hunter with Piper, Piper and Hunter. He's been courting me for nine
months already. Siguro ito na ang right time para sagutin siya.

When I looked at him, his eyes are closed but he's smiling.
Ginaya ko ang ginawa niya kanina. I pinched his nose, "Okay."
Mabilis pa sa alas-quatro ay dumilat siya at umupo, "Okay? Okay, you mean?
Okay...tayo na? Or okay wala nang karugtong?"

"Okay, tayo na."

His eyes grew wide. It took a moment bago siya gumalaw. And the first thing he did
was to hug me. He hugged me so tight and kissed my head. After that bigla na lang
siyang tumayo at nagtatakbo habang sumisigaw at tumatalon.

That's the first time I saw him that happy. Dinaig pa niya ang mga batang sila
Chord at Melody.

***
Ah, those moments. Kung pwede lang lagi na lang ganu'n. Kaya lang hindi naman pwede
ang palaging masaya.
Nine months after ko siya sagutin, sa eksaktong lugar, we decided to end our
relationship.

***
Second year college, July

Nasa favorite tambayan namin kami - sa likod ng dalawang rooms na nilinis namin.
It's too quiet, too dark.
I let out a deep sigh and closed my eyes. When I opened it, ganoon pa rin siya.
Nakayuko pa rin siya.

"Are you saying that we should go back to being friends?" I asked.

"No, Piper. I could never be just friends with you. I'll want more. But..."
"Kaya lang it's better kung maghiwalay muna tayo?" he nodded.

Sa simula ng relationship namin, everything's so smooth. Wala kaming issues. Kaya

lang habang nagtatagal gumugulo lang. He's being too possessive na minsan
dumarating sa point na pinagbabawalan niya akong makisama sa mga male blockmates
ko. I'm being too pakialamera sa mga personal decisions niya. Pinapayagan naman
niya akong makialam kaya lang minsan lumalagpas na ako sa boundary. Pati sa
relationship niya sa stepdad niya which is sensitive pa ay pinapakialaman ko na.
Isa pa, hindi kami magkasundo ng stepsister niya. And as if naman na magkasundo rin
silang dalawa. As far as I know hindi pa rin talaga okay kay Hunter 'yung stepdad
at stepsister niya.

"Ang toxic kasi minsan. Pati 'yung grades mo naapektuhan. Kapag nag-aaway tayo
hindi ka makapag-concentrate sa pag-aaral. Simpleng bagay pinapalaki natin. At
bilang boyfriend mo ayokong umuuwi kang mag-isa sa inyo kaya minsan kahit may klase
pa ako hindi ko mapigilan ang mag-cut para pumunta sa university niyo at ihatid ka
pauwi."
"Yeah." But I never told you na mag-cut ka. Never ko rin pinaramdam sa 'yo na
responsibilidad mo ako.
"In a relationship, you should bring out the best in each other. Kaya lang sa atin
kabaligtaran ang nangyayari. Minsan hindi ko na kilala ang sarili ko. Palagi na
lang akong umaasa sa 'yo. Palagi ka na lang umaasa sa akin. Palagi na lang Piper at
Hunter. Nawala na ang Piper lang. Nawala na ang Hunter lang." And you still have
your own baggage na kahit ang tagal tagal na hindi mo pa rin mabitawan.

Kung tutuusin sobrang babaw lang ng lahat ng 'to at pwede namang ayusin. Pwede
namang ipahinga lang sandali at ituloy ulit. But it's just so weird na dahil sa
sobrang kababawan ng issue, mas nastrestress kaming dalawa. I mean, sobrang
nakakastress kasi prinoproblema namin ang hindi naman dapat gawing problema.
I still want to give it a try. I still want to hold onto it.

"Kahit naman maghiwalay tayo title lang ang mawawala sa atin. In my heart, I'll
always be yours."

Kaya lang mukhang sobrang decided na siya. Nakapagpasya na siya. May say pa ba ako?

Nakatahimik lang kaming dalawa at halatang pinapakiramdaman niya ako. I'll be lying
kung sasabihin kong hindi ako nasaktan sa sinuggest niya. Of course it hurts. Kaya
lang I can't do anything about it. Can I?
Huminga ako ng malalim at pumikit, "Okay."

***
I chuckled nang maalala ko ang mga pangyayaring 'yun. I just realized, I started
and ended our relationship with a single word.
Okay.

"What's funny?" tanong niya.

"Wala. I just remember something."

He stared at me and smiled, "Nasabi ko ba sa 'yo noon na gustong gusto ko naririnig

ang tawa mo?" I shook my head which made him smile. "I love it when you laugh. You
should laugh more, Piper."
Parang may kumurot sa puso ko pero hindi ko na lang pinansin. I raised an eyebrow
at him, "Then do something funny para palagi akong tumatawa. Or kahit mag-joke ka
na lang."
He grimaced when I told him that, "Hindi naman benta mga jokes ko. Corny lang
badtrip." That made me laugh kaya pati siya ay natawa na rin.

Siguro nga okay na rin na ganito na lang kami sa ngayon. Basta, I should enjoy the
feeling of love when it comes. Kaya lang hindi ko rin dapat kalimutan na it doesn't
have to feel good in order to exist. It's package deal. And we can't do anything
about it.

***
Relationship Code No. 4: Enjoy love when it comes, but remember that love doesn't
have to feel good in order to exist.

Chapter 4: Say You Like Me

Tamara's Point of View

Naglalagay ako ng cologne nang lumapit sa akin ang kapatid kong si Tracy at inamoy
ako, "Ang bango, ha. May date ulit kayo ni Kuya Nate?" Parang timang 'tong kapatid
ko. Anong date? At anong 'ulit'? Kailan pa kami nag-date ni Nate?

"Magkikita kami nila Pipes at Hailey," sagot ko sa kaniya.

Umupo siya sa kama namin at napanguso, "Sayang. Akala ko may date kayo. Ate, kailan
mo ba sasagutin si Kuya Nate? Baka mainip 'yun tapos tumigil sa panliligaw. Kawawa
ka naman. Tatanda ka ng dalaga."
Sinamaan ko siya ng tingin at saka pinitik sa tenga kaya napaaray siya at hinawakan
ang tenga niya.

"Atupagin mo na lang ang pag-aaral mo kaysa buhay ko. Ang bata bata mo pa pero ang
dami dami mo ng alam. Mag-aral ka muna."

Lalong humaba ang nguso niya at saka humiga sa kama, "Nag-aaral naman ako ng
mabuti."

"Sige na. Alis na ko."

***
Ilang minuto lang nang makarating ako sa café ni Tita Cass ay dumating na rin sila
Piper at Hailey.

"Alam niyo, masaya rin minsan 'yung tayo tayo lang 'yung umaalis. 'Yung hindi
kasama 'yung tatlo. Lately kasi palaging nakabuntot 'yung tatlo," sabi ni Hailey
sabay inom sa kape niya.

Kahit medyo maulan ay tumuloy pa rin kami na magkita-kita. Tama siya. Minsan nga
lang 'to. Kailangan din naman ng girl bonding paminsan-minsan. Iba rin kasi 'yung
kami lang talaga. Wala 'yung makukulit. Wala 'yung boys. At least kapag ganto medyo
peaceful pa.
Hindi ko naman sinasabi na ayaw kong kasama 'yung tatlo kasi syempre, hindi totoo
'yun. Sobrang saya nila kasama. Kaya lang kasi, iba kapag kaming tatlo lang talaga.

"Nasa bahay lang nila si Warren. Baka ngayon natutulog 'yun o nanunood ng game sa
t.v. nila," kwento ni Hailey nang tanungin ko kung nasaan ang boyfriend niya.

Nasa kalagitnaan kami ng pag-uusap nang mapansin ko ang pagbungisngis ni Piper.

Pinilit kong i-flashback sa utak ko lahat ng sinabi ko pati na rin ni Hailey nitong
nakaraang ilang minuto. Kaya lang kahit anong pilit kong isipin, wala naman akong
maalala na may sinabi kaming nakakatawa. Wala namang nag-joke sa amin. Anong
nangyari kay Piper at tumatawa siya?

"Hala. Nabaliw na," iling ni Hailey at pinalo ng mahina si Piper. "Anong nangyari
sa 'yo? May iba ka bang kausap na hindi namin nakikita?"
"Wala. Wala. It's just I suddenly remember Nate."
"Si Nate? May ano?"
"Hindi ba magkatapat 'yung room namin? I can hear hanggang sa room ko na lagi
niyang pinapatugtog 'yung song na 'to. As in. Almost every day. Sometimes nga
sasabay pa siya sa song. Listen, girls."

Sumunod naman kami ni Hailey at tumahimik saka pinakinggan ang kanta.

♫ She's just waiting for that one to take her hand and shake her up. I bet I could.
I wish my heart was always on her mind 'cause she's on mine like all day, all the
time. Forget me not; forget me now. I've come too far to turn around.

"He's obviously thinking about you, Tamara, whenever he's playing that song. I
bet." Natatawang sabi ni Hailey.

Napangiti na lang din ako at napailing. Si Nate talaga kung anu-ano ang alam.

"But Tamara, do you have any plans na ba para sa inyo ni Nate? I mean... don't you
want to take your relationship to another level?"

♫ 'Cause I'm never going down. I'm never giving up. I'm never gonna leave, so put
your hands up. If you like me then say you like me.

Halata kay Piper na concern siya kay Nate. Halata rin na gusto niyang sagutin ko na
'yung tao. Hindi ko rin naman siya masisisi. Bestfriend niya 'yung naghihintay eh.
Syempre suportado niya ang bestfriend niya.
Kung ako man siguro magkaroon ng bestfriend na ganoon, gusto ko na sagutin na ng
nililigawan niya 'yung bestfriend ko. Kaya lang ibang kaso 'to. Ako kasi ang
nililigawan.

"Sa ngayon? 'Yung totoo?" tanong ko sa kaniya na tinanguan naman niya. "'Yung
totoo, wala pa akong balak. Wala pa talaga."
"Hindi ka pa rin ba nagkakagusto sa kaniya?" tanong naman ni Hailey.
Sa lagpas two years na pangliligaw niya sa akin, grabe naman ang pagkamanhid ko
kung sabihin kong hindi ako nagkakagusto sa kaniya.

♫ She's the girl that no one ever knows. Works a double just to buy her clothes,
nicotine and faded dreams. Baby, just believe... there's no one else like me.

Kung tutuusin, sobrang likable naman ni Nate. Ang tyaga, ang loyal, ang bait, ang
funny, ang understanding at kahit may sapak siya sa ulo, gwapo rin naman siya.
Huwag na huwag nga lang niyang maririnig na pinupuri siya kasi paniguradong lalaki
na naman ang ulo niya tapos papalakpak pa 'yung tenga.
Sa panahon ngayon bihira na ang kagaya niya. Sa pagiging matyaga pa lang panalong
panalo na.

"Siguro gusto ko siya."

"Siguro? Hindi sigurado?"
"Sige na. Oo na. Gusto ko ata siya," sagot ko sa kanila kaya sinamaan nila akong
dalawa ng tingin. "Oo na, gusto ko na."

Ipit na ipit ang tili nilang dalawa. Naghawakan pa at kulang na lang ay tumalon
talon pa sila sa kilig. "Kaya lang..." Sa pagsabi ko nu'n, natahimik sila at
nagbitaw. Kung kanina halos mabatak na 'yung mukha nila sa pagngiti, ngayon naman
ay halos malukot na 'yun sa pagsimangot.

"And there's the word 'kaya lang.' Sabi na eh. Dapat hindi muna kami nagsaya,"
iling na sagot ni Piper.
"Ayun na kasi. Asang asa na kami. Nasa tuktok na kami sabay bitaw kaya lumagapak na
naman kami sa sahig," sabi naman ni Hailey.

♫ It's time to fall into my arms 'cause I've been waiting for too long. You're an
angel. Grab your halo and let's fly tonight.

"Ang drama na," sagot ko sa dalawa. "Alam niyo kasi, ang sabi ko sa sarili ko,
magboboyfriend lang ako kapag nakatapos na ako sa pag-aaral at stable na kami ng
family ko. Para walang sagabal. Para okay lang ang lahat. Para chill lang."
"Hindi naman makakasagabal kapag nag-boyfriend ka ngayon o hindi. Bakit naman
ako... maayos pa rin naman ako kahit na boyfriend ko na si Warren."
"Bakit si Piper?" Pagkasabing pagkasabi ko ng mga salitang 'yun, agad akong
nagsisi. Napakainsensitive ko talaga minsan. "Sorry."

Nginitian ako ni Piper at umiling, "No big deal. It's true naman. Pero alam mo,
Tamara, magkakaiba naman kasi tayo. Just because it happened to me, doesn't mean
that it will happen to you, too. But if that's what you really want, wala na kaming
magagawa. Ikaw naman ang papasok sa relationship na 'yun at hindi kami."

"Let's just hope na hindi mapagod si Nate," sabi pa ni Hailey.

"He won't," paninigurado ni Piper at saka ako kinindatan.

♫ 'Cause I'm never going down. I'm never giving up. I'm never gonna leave, so put
your hands up. If you like me then say you like me.

Sana nga. Sana nga hindi siya mapagod.

♫ Just say you like me.

***
Nang mag-uuwian na kami nila Hailey, nagulat na lang ako na makita si Nate na
pumapasok sa café. Akala ko may bibilhin lang siya o may sasabihan lang kay Tita
Cass, kaya lang dumiretsyo siya sa direksyon namin.

"Bakit nandito ka?" bungad ko sa kaniya.

Sinamaan niya ako ng tingin at umiling, "Dapat nag-hi o hello ka muna. Nako, Tammy,
that's bad." Sinamaan ko rin siya ng tingin kaya natawa siya at saka pinanggigilan
ang pisngi ko.

"I texted him, Tamara. Sabi ko ihatid ka niya."

"Piper, hindi mo na kailangang - "
"Ayaw mo kasing magpahatid sa amin. Madilim na tapos maulan pa. Delikado. Mabuti na
ang safe," depensa naman ni Hailey.

Dyahe naman kay Nate at nag-abala pa siya. Sasabihin ko pa lang sana na umuwi na
siya kaya lang bago ko pa masabi 'yun ay nagpaalam na si Piper at Hailey at
inakbayan naman ako ni Nate.

"Kilala na kita. Papauwiin mo ako, 'no? Hindi pwede. Sayang ang ipinunta ko dito.
Kung hindi ka magpapahatid, susundan ko 'yung jeep na sasakyan mo. Ganoon lang
din."
"Oo na. Ano bang laban ko sa mga palusot mo?"

"Bilib ka na naman sa akin, Tammy."

"Ewan ko sa 'yo." Hay nako, Nate.

Ang plano ko, pagdating sa bahay, papauwiin ko na siya agad para hindi na siya
gabihin masyado. Kaya lang nasa may tapat palang kami ng pinto ng bahay namin,
lumalabas na ang dalawa kong kapatid at hinihila papasok ng bahay si Nate.

"Ako ang kapatid niyo. Hindi siya. Pero ako ang iniwan niyo dito. Mga batang 'to
talaga."

Minsan talaga pakiramdam ko gusto na nilang ampunin si Nate.

Pagpasok ko sa bahay, nakita ko na agad si Nate na nauna pang nagmano sa magulang

ko. Nauna rin siyang pinaupo para maghapunan. Nakalimutan na ata nilang may kasama
si Nate.
"Hello. Nandito pa ako," biro ko sa kanila kaya pinaupo na rin ako ni nanay.

Kahit kakagaling ko lang sa cafe, kailangan kapag umuuwi ako at aabutan ko silang
kumakain, dapat sasabay pa rin ako. Dapat daw kasi sabay sabay ang pamilya kapag
kumakain.

"Medyo matagal tagal na rin magmula nu'ng huling bumisita ka dito, Nate. Parang mas
gumagwapo ka ngayon, ha," sabi ni nanay kay Nate.
"Hindi po parang. Mas gumwapo po talaga ako. May sakit nga po ata ako eh. Habang
nagtatagal, mas gumagwapo."

Nagtawanan ang magulang at mga kapatid ko dahil sa sinabi ni Nate. Dahil sa mga
naging reaksyon nila ay natawa na lang din ako.

"Hindi po ako nagjojoke. Huwag po kayong tumawa." Sa sinabi niyang 'yun ay mas
natawa lang kami. Kahit kailan talaga parang ewan 'to.
"Nako, 'nay. Huwag mo ngang sabihin na gumagwapo 'tong si Nate. Akala niya totoo.
At saka anong ang tagal niyang hindi nagpunta? Nung nakaraang nakaraang linggo
lang nandito 'yan."
"Ay noong nakaraang linggo lang ba? Parang ang tagal na nu'n. Nasanay na ako na
nandito ang batang 'to mahigit tatlong beses sa isang linggo."
"Ang akala nga namin ay nagtigil na sa pangliligaw 'tong si Nate sa 'yo," sabi
naman ni tatay.
"Kuya Nate. Kuya Nate. Kapag ayaw mo ng ligawan si ate, hintayin mo na lang na
tumanda ako, ha? Ako na lang ligawan mo. Promise sasagutin kita pagkatapos ng
tatlong buwan," sabi naman ni Tracy.

Napahawak na lang ako sa ulo ko dahil sa sinasabi ng pamilya ko. Lagi na lang ba
kaming ganito?
Natawa naman si Nate at saka ginulo ang buhok ko, "Sorry, Tracy. Nasa ate mo na ang
puso ko. Saka huwag po kayong mag-alalang lahat. Hindi naman ako titigil sa
panliligaw dito kay Tammy. Alam ko naman kasi na sasagutin niya rin ako. Siguro
hindi pa ngayon pero sure akong sasagutin niya ako."
Nag-approve 'yung dalawa kong kapatid sa sinabi niya at tumango naman ang magulang
ko. Tiningnan naman ako ni Nate at nagtaas baba ng kilay, "Kung gusto mo naman na
sagutin na ako ngayon ayos lang din."

"Asa ka pa," biro ko sa kaniya.

Natawa siya sa sinabi ko at saka ulit lumingon sa pamilya ko, "Hindi pa rin ako
sinasagot. Konting tulak pa. Pabanguhin niyo pa po pangalan ko kay Tamara ha? At
kayo naman mga bata, ibida niyo pa ako sa ate niyo. Deal?"

"Deal!" sigaw naman ng dalawa.

Hindi ko mapigilan ang mapangiti dahil sa mga 'to. Para talagang kasama na sa
pamilya namin si Nate. At oras na maisipan niyang magtigil sa panligaw, ang pamilya
ko ang unang malulungkot.
Sa lahat ng katangian at ginagawa ni Nate. Ito talaga ang pinakanagugustuhan ko.
Bukod sa napapatawa niya ako, napapasaya rin niya ang pamilya niya. Doon pa lang
sobrang laki na ng puntos niya. Doon pa lang, okay na.

Kaya sana magawa niya pang maghintay.

***
Relationship Code No. 5: Be on good terms with his/her family.

Chapter 5: More than enough

Hailey's Point of View

Kanina pa ako nakatitig sa cabinet ko pero wala pa rin ako mapiling damit. Lagi na
lang ganito. Kapag nagteterno ako ng pang-itaas at pangbabang damit parang palaging
palpak. Parang palaging mali. Parang ang baduy baduy tingnan. Kailan ba ako
matututo?
Napailing ako at saka isinara ang cabinet. This is hopeless. I am hopeless.
Bumaba ako para uminom at maghanap ng makakain. Medyo naiistress na ako sa
paghahanap ng maisusuot. Mas ayos pang mag-review para sa mga graded recitation at
exams kaysa gawin 'to.
Nang makababa ako ay inabutan ko si mommy na busy sa pagdedesign ng mga damit para
sa boutique niya. Buti pa siya ang ganda ng sense of fashion. Samantalang ako...
Napabuntong hininga na lang ako at lumapit sa ref.

"Ano? Hihingi ka na ba ng tulong sa akin?" tanong ni mommy kaya napatingin ako sa

kaniya. Hininto niya ang ginagawa niya at pinanliitan ako ng mata. "Sabihin mo na.
Dali na."

Ha? Ayos pa ba ang mommy ko? Hindi kaya nakainom siya? O kaya may nakikita pa
siyang ibang tao na nandito bukod sa akin?

"Okay ka lang, my?"

"Hay nako. Ang slow. Ano na? Magpapatulong ka na ba sa akin maghanap ng masusuot
mo? May date kayo ni Warren 'di ba?"
"Paano mo po nalaman na wala pa akong napiling damit? Ano pong malay mo, baka may
napili na akong damit. Ako pa ba, my?"

Lumiliit na naman ang mata niya at tinaasan pa ako ng kilay. Wala na akong magawa
kung 'di ang aminin na wala pa talaga akong damit na napipili.

"Kilala kita kaya alam kong wala pa. Tara," sabi pa niya at saka ako hinila pabalik
ng kwarto ko. "Alam mo, anak, naaamaze pa rin ako na gusto mo pa rin magpaganda sa
tuwing may date kayo ni Warren. Noong ganyan na kaming katagal ng daddy mo wala na
akong pakialam kahit na ano man ang itsyura ko kapag kasama ko siya."
"Gusto ko po kasing maging maganda para sa kaniya. Hindi 'yung naglalakad kami
tapos titingnan kami ng mga tao at iisipin nila na 'Ang cute naman ni guy kaya lang
bakit ang chaka ng babaeng kasama niya? Hindi naman niya siguro girlfriend 'yon'."

Napahinto sa pag-raid ng cabinet ko si mommy at saka ako tiningnan at inilingan,

"Wala naman mag-iisip ng ganoon, Hailey. Kahit nga hindi ka na magpaganda, hindi ka
maligo ng ilang araw at kahit na i-terno mo pa ang neon pink t-shirt at green
pants, maganda ka pa rin. Kahit magpantulog ka lang, maganda ka pa rin."
Napangiti ako dahil sa sinabi niya. Malaki talaga ang naitutulong ni mommy para
pagaanin ang loob ko at tanggalin ang pagiging nega ko.
Pinat niya ang ulo ko at naghanap na ulit ng damit. Habang naghahanap siya ay
nahiga naman ako sa kama ko at tinitigan ang dingding.

"Mommy..."
"Yes, Hailey?"
"Wala naman akong green na pants at lalo na ang neon pink na t-shirt."
"Gusto mo bang bili kita?"
"Nevermind," sagot ko na ikinatawa niya.

***
Nang makapagbihis na ako ay saktong tumunog ang doorbell. Si Warren na malamang
'to. Nagmamadali akong bumaba at binuksan ang pinto. At hindi nga ako nagkamali. Si
Warren na nga. Kaya lang...

"Bakit ganyan ang itsyura mo?"

Mukhang hingal na hingal siya at may dala pa siyang bag. Basa pa ang buhok niya at
hindi pa nakabihis ng maayos.

"Kakatapos mo lang ba magbasketball?"

Napakamot siya sa ulo niya at tumango, "Overtime kasi. Pero panalo naman kami.
Panis 'yung ibang college. Walang sinabi." Yabang talaga. Wala raw sinabi pero nag-
OT. "Teka. Sabi na nga ba ayos ka na. Hindi ka ba nausuhan ma-late? Sandali lang,
magpapalit lang ako."

"Dito ka pa kasi dumiretsyo. Hintayin mo na ko. Kunin ko lang bag ko, sama na ako
papunta sa inyo."

Kinuha ko ang gamit ko at nagpaalam na kay mommy at saka sumama sa bahay nila
Warren. Dumriretsyo siya sa kwarto niya samantalang ako ay lumapit kay Tita Yannie
na busy sa kusina dahil sa pag-be-bake.

"Hi, Hailey," bati niya sa akin nang makita ako. "Si Warren?"
"Kakaakyat lang po. Magpapalit daw po muna siya."
"May date kayo, ano?" tukso niya na nagpangiti sa akin. "Hay, nakakamiss naman
maging bata."
Lumapit ako sa ginagawa niya at tumulong.

"Nagde-date pa naman po kayo ni Tito Xander 'di ba? Parang sila daddy at mommy."
"Oo naman. Wala namang nagbabago sa amin ng Tito Xander mo kahit na matanda na
kami. Bukod pala sa itsyura at edad. He's still the sweetest at madalas pa rin
magpakilig."

Napangiti ako nang maimagine na kinikilig si Tita Yannie. Ang cute lang isipin na
kahit ilang taon na ang nagdaan, kinikilig pa rin siya kay Tito Xander. Naalala ko
tuloy ang kwento sa akin ni mommy. Kung sweet na siya sa paningin ko ngayon, mas
sweet pa raw siya noong kabataan nila.

"Nakwento nga po ni mommy na sweet kayo kahit noon pa. Hanggang ngayon naman po
parang ganoon pa rin siya."
"Slight. Kaya lang ang tanda na namin. Hindi na uso sa amin ngayon 'yung mga PDA
PDA na 'yan. Pero dati nako... Alam mo kasi 'yang Tito Xander mo, ayaw niyan na
hindi ako nakadikit sa kaniya kapag magka-date kami. Dapat nakakapit ako sa braso
niya o kaya hahawakan niya ang kamay ko o aakbay siya. Basta ang hilig maglambing
niyan."

Napapangiti ako habang nagkwekwento si Tita Yannie kasi halatang kinikilig siya
kahit nagkwekwento lang.

"Sana po pala namana ni Warren pagiging sweet ng daddy niya."

"Hindi ba sweet si Warren?"
"Seasonal po," sagot ko na ikinatawa niya. "Minsan sweet, minsan hindi. Minsan po
kapag naglalakad kami hindi siya dumidikit sa akin. Minsan naman po parang tarsier
kung makakapit. Depende po siguro sa mood niya kaya gano'n."
"Nako. Dapat ko na yatang paturuan sa daddy niya 'yang si Warren. Hindi pala namana
kay Xander ang pagiging sweet."
"Ayos lang po, Tita Yannie. Sanayan na rin naman. Baka magulat pa po ako kapag
naging sobrang sweet 'yan."

Nginitian niya ako at tinapik sa balikat, "Swerte talaga ng anak ko sa 'yo," biro
pa niya. Pero swerte rin naman ako sa anak niya.

***
Pinili muna namin kumain. Nang makarating kami sa may kakainan namin, para akong
ewan na nag-stay lang sa kotse at hindi bumaba.

"Ayos ka lang ba?" tanong ni Warren sa akin. Pababa na siya ng kotse pero bumalik
pa ulit siya kasi nga hindi ako bumababa.
"Ayos lang," sagot ko at bumaba na.

Strike one.

Habang kumakain naman ay sinadya kong malagyan ng sauce ng pasta ang gilid ng bibig
ko at hindi ko 'yun pinansin.
"Hailey, may sauce ka," sabay turo niya sa gilid ng labi niya. Kumuha siya ng
tissue at saka inabot sa akin. "Punasan mo."

Strike two.

Habang naglalakad kami sa park, kwento siya ng kwento pero nakayuko lang ako at
nakatingin sa kamay namin. Hindi man lang nito hinahawakan kamay ko ngayon. Pwede
rin may sumingit pang isang tao sa pagitan natin.
Hindi ko talaga gets kung ano ang schedule ng sweetness ni Warren. Minsan kung
gumitgit parang hindi na makakadaan ang hangin sa pagitan namin. Tapos ngayon ang
layo naman niya.
Umupo ako sa bench malapit sa may fountain at ganoon din naman ang ginawa niya.

"Warren, bakt sobrang sweet ng daddy mo pero ikaw minsanan lang?"

"Ha?"
"Si Tito Xander kasi todo alalay kay Tita Yannie. Si Tito Xander pinagbubuksan ng
pinto ng kotse si Tita Yannie. Kapag may sauce sa gilid ng labi ni Tita Yannie siya
pa magpupunas no'n. Kapag naman magkasama sila todo dikit siya. Dinaig pa nga ata
ni Tito Xander ang mga chocolates sa pagkasweet niya."

Natawa si Warren sa sinasabi ko at umiling, "Crush mo ba si daddy?" Sinamaan ko

siya ng tingin kaya nginitian niya ako at inakbayan, "Gusto mo bang magpakasweet
ako sa 'yo?"

"Syempre naman. Pero seryoso... may schedule ba ang pagiging sweet mo?"
"Ayoko lang masyadong magpakasweet kasi baka mairita ka sa akin at isipin mong
sobrang clingy ko. Pero dahil gusto mo ngang maging sweet ako, edi sige."
"Wait. So sinasabi mo bang clingy ang daddy mo sa mommy mo?"

Napatigil siya sa pagtawa at saka ako tiningnan at kinindatan, "Secret lang natin.
Huwag mo kong isusumbong."

"Baliw."

Mukhang pinanindigan naman ni Warren ang sinabi niya na magpapakasweet siya.

Hindi na niya binibitawan ang kamay ko. Bibitawan lang niya 'yun kapag kailangan.
Kapag lilipat kami ng lugar pinagbubuksan na niya ako ng pinto ng kotse. Kapag
naman naiinitan ako gagamitin niyang pamaypay ang panyo niya para magkaroon ng
hangin kahit papaano.

"Ayan. Para damang dama mo ang sweetness ko," sabay abot niya sa akin ng cotton
candy. "Share tayo."

Kinakain namin ang cotton candy habang nagkwekwentuhan nang nilabas niya ang phone
niya, "Kailangan na mapalitan nitong wallpaper ko." Wallpaper niya ang picture
naming dalawa sa loob ng kotse niya. Nakaakbay siya sa akin at ganoon din ako sa
kaniya. Nakadikit din ang ilong niya sa pisngi ko.
"Selfie," sabi pa niya. Nakaharang sa amin ang cotton candy. Parehas kaming
kumakain. "Ayan. Pogi ko dito. Ayos 'to."
"Nahawa ka na ata kay Nate. Feeling pogi ka na rin," biro ko sa kaniya.

Tiningnan naman niya ako ng nakakaloko at umiling, "Naiinggit ka lang ata kasi
sarili ko lang pinuri ko. Gusto mo lang ata sabihin kong maganda ka eh. Sige na.
Maganda ka na."

"Ah, gano'n?" saka ko siya piningot sa tenga.

Nang makaramdam na kami ng pagod sa paglilibot, sa halip na umuwi at mas pinili

namin manood ng sine. Nakaupo lang naman sa sinehan kaya ayos lang.
Nakafocus ako sa panonood ng maramdaman ko ang pagbagsak ng ulo ni Warren sa
balikat ko. Nang tingnan ko siya, nakapikit na at mukhang himbing na himbang pa.
Napangiti na lang ako at inayos ang pagkakasandal niya sa akin.
He may not be as sweet as Tito Xander pero para sa akin, he's still the best
boyfriend. Kahit pagod siya pinili niya pa rin na makipag-date sa akin. Kahit na
inaantok na siya, pinili niya pa rin na ako ang kasama niya kaysa umuwi siya para
matulog sa kanila. He may not be too sweet and too vocal, pero hindi rin naman siya
nagkukulang iparamdam sa akin na mahalaga ako at gusto niyang kasama ako.
At noong sinabi ko na gusto kong maging sweet din siya, ginawa naman niya. Ibinigay
niya ang gusto ko. But then I realized, ayos lang kahit na hindi siya sobrang
sweet. Basta magkasama lang naman kami ayos lang. He's enough. No. He's more than
enough.

***
Relationship Code No. 6: If you're not getting something you want, ask for it.
Next update: January 28, 2016 (Thursday)

Chapter 6: Trouble

Nate's Point of View

Naglalaro ako ng video games sa kwarto ko nang marinig ko ang sigaw ni mama. Kapag
talaga si mama ang sumigaw parang palaging may nagwewelga. Napakalakas. Kaya lang
wala... taob siya kay Tita Sab. Kapag 'yon ang sumigaw... ha... parang may World
War III.

"Naaate! Alam kong naririnig mo ako! Bumaba ka dito at may bisita tayo!"

Bago pa niya maisipan umakyat at hilahin ako palabas ng kwarto habang nakahawak sa
tenga ko, bababa na ako. Habang maaga pa kailangan umiwas na sa mas matinding
bulyaw ni mama.

"Naaate! Isaaa!"
"Ayan na po! Relax lang, Ma! Pababa na!"
Pagbaba ko ay bumungad agad sa akin ang mukha ni Tito Ry. Lumapit siya at saka
ginulo ang buhok ko. Gustong gusto niyang ginugulo ang buhok ko noong bata pa ako
pero binata na ako ngayon kaya hindi na dapat niya gawin 'yon. Dapat lagi na 'tong
nakaayos.

"Huwag niyo guluhin, Tito Ry. Inayos ko 'yan. Sayang effort."

"Ganyan na ba usong ayos ngayon?" Parang hindi makapaniwala niyang tanong. "Akala
ko mas astig ngayon 'yung messy hair. Mas nakakagwapo daw 'yon."

Tumingin ako kay Tita Cass at bahagyang itinagilid ang ulo ko na parang
nagtatanong. Mas mapagkakatiwalaan si Tita Cass kaysa dito sa asawa niya. Madalas
akong i-goodtime nito eh. Baka mamaya mag messy hair ako tapos akalain ng mga tao
sa paligid ko bagong gising lang ako o kaya nawalan ako ng pambili ng suklay.
Pero kung tutuusin oks lang 'yon. Gwapo naman ako kaya madadala na no'n 'yung buhok
ko.

"Honestly, Nate, mas cool nga tingnan ang messy hair lang kaysa sa tadtad ng wax.
Pero nasa nagdadala rin 'yon," sagot naman ni Tita Cass. "Bagay naman sa 'yo kahit
ano do'n."
"Ayan ang pinakagusto ko sa 'yo, Tita Cass! Marunong ka talaga magsabi ng totoo.
Napakahonest mong tao."
"Yeah. Yeah. Papalakpak na naman 'yang tenga mo."

Natawa sila dahil sa sinabi ni Tita Cass. Ayos lang. Basta sinabi naman niya na
bagay sa akin kahit ano. Kasi gwapo ako.

"Nga pala, Nate, uwi dito pinsan mo. Ilang taon na rin magbuhat nang umuwi 'yon
dito kaya marami na 'yon hindi alam na lugar dito. Kapag may oras ka sama-samahan
mo."
"Sige lang po. Basta wala akong ginagawa at basta sagot niya magiging gastos sa
pangkain at gasolina."
"Kuripot talaga," iling na sabi ni Papa.
"Kanino pa po ba magmamana?"

Nagtawanan sila sa sagot ko. Habang busy sila sa pagkantyaw kay Papa, kumuha ako ng
pagkain at dahan dahan lumabas. Baka masabon pa ako ni Papa kaya hangga't maaga pa
lalayo na ako.
Nasa may terrace ako nang magdaan si Warren sa tapat ng bahay.

"Warren! Saan galing?" sigaw ko kaya napahinto siya at pumasok.

"Inutusan akong bumili ni mama."

Papalapit na ang kamay niya sa pagkain ko kaya agad ko 'yung inilayo sa kaniya.

"Damot nito! Magpakain ka ng bisita."

"Bisita mo mukha mo. Pero dahil mabait naman ako, sige... kuha ka na lang sa loob."
"Hindi mo ko ikukuha? Ako pa talaga?"
Aba,makapal din ang mukha ng isang 'to. Siya na ang humihingi, siya pa ang nag-
uutos. Ayan hirap sa mga tao ngayon. Kapag nagpakabait ka ng isang beses, lulubusin
ka na nila. Kapag hindi mo binigay ang gusto, sila pa magagalit. Eh sino ba ang
nanghihingi? Hay, buhay.
Pero joke lang. Kuha ko na nga si Warren. Baka umiyak pa 'to.

"Nakakahiya naman sa 'yo. Ako na kukuha. Baka mapagod ka pa," sarkastiko kong sabi
pero hindi nakaramdam ang loko.

Tinapik niya ako sa balikat at tumakbo palabas, "Thanks, bro! Balik ako, bigay ko
lang 'to kay mama."
Nang bumalik na ako sa labas pagkakuha ko ng pagkain, nandoon na si Warren at
nakaupo. Ang bilis talaga kapag usapang pagkain na.
Nagkwekwentuhan kami habang kumakain siya nang dumating si Tito Ry at nakiupo sa
amin.

"May gagawin ba kayo mamaya? Tara sa No Name. May gig si Hunter," aya niya.
"Ako wala naman po. Ikaw, Nate?"
"Wala rin naman. Sige, suportahan natin si Guevarra. Baka walang fans 'yon. At
least kapag nandoon ako dadami viewers niya."

Tiningnan nila akong dalawa ng masama. Galit agad 'tong mga 'to. Para nagsasabi
lang naman ako ng totoo.
Ang gulo talaga. Kapag nagsinungaling ka may nagagalit. Kapag nagsabi naman ng
totoo may nagagalit pa rin.

"Ayain niyo 'yung girls."

"Busy po si Hailey ngayon, Tito Ry. May ginagawang research paper. Mas ayos kung
huwag na lang istorbohin. Baka kasi mamaya madaliin niya lang 'yung ginagawa niya
bumaba pa ang grade niya para do'n."

Naks! Napakasupportive talaga na boyfriend nitong si Warren.

"'Yung dalawa? Si Piper at Tamara?"

"May deadline po si Tammy na dalawang articles ngayon, Tito Ry. Tapos may mga exams
pa siya sa Monday. Hayaan na lang natin huwg magpunta para makapagpahinga pa siya.
Si Pipes naman po may photoshoot hanggang 9pm. Minsan nasosobrahan pa sa oras.
Hindi ko na aayain para diretsyo pahinga na rin siya."
"Napakabusy naman pala ng girls. Sige, kayo na lang dalawa. Mamayang alas-otso sa
No Name ha. Sige at balik na muna ako sa loob."

Napakabusy nga ng tatlong 'yon. Si Hails masyadong focus sa pag-aaral. Nasa dean's
lister pa kaya dapat i-maintain ang grades. May mga org pa.
Si Pipes naman sobrang nag-eenjoy na sa modelling. Dati rati mga simpleng raket
lang ang pinapasukan no'n pero ngayon medyo big time na. May nag-offer sa kaniya
para ma-feature sa isang style website at pumayag naman siya.
Si Tammy naman, masyado rin focus sa articles na ginagawa niya. Makakita lang ng
ilang mali buburahin na niya 'yung buong article na ginawa niya at gagawa ng bago.
Nagpatong-patong pa ang requirements na kailangan niya ipasa last week kaya
nagpatong-patong na rin 'yung mga articles na ginagawa niya.
Busy nila masyado. Buti pa kaming tatlo chill lang. This is life.
***
"Hi. Are you guys alone?"

Hindi ko alam kung bulag ba 'tong babae o sadyang nang-iinis lang. Kitang magkasama
kami ni Warren tapos itatanong pa kung alone kami. Iba siguro dictionary nito.
Napailing na lang din si Warren sa sinabi ng babae.

"Mind if we sit here?"

Nagtawag pa siya ng kasama. Tatlo na ngayon sila.

Nagpeperform si Guevarra ngayon pero nanggugulo 'to. Hindi ko naman pwedeng
ipagtabuyan kasi babae pa rin 'to at gentleman ako. Kaya lang hindi namin masyadong
macheer si Guevarra dahil sa kanila at isa pa, nakakabanas na may nanggugulo sa
dapat ay masaya lang na nightlife namin.
Para matahimik sila, tinanguan ko si Warren, "Hayaan na natin." Tumayo ako at
sumenyas kay Warren na sumunod. "We don't mind, miss. Sige, upo na kayo diyan.
Enjoy."

"Gago ka, Nate!" Mumurahin ako pero tawa naman ng tawa. "Umasa na 'yung babae.
Tuwang tuwa pa. Basag naman."
"Saya mo, ano?"

Sa may mga stool sa bar na lang kami umupo. May ilan pa namang bakanteng upuan
doon. Hindi ko alam kung bulag ba 'yung mga babae kaya hindi nakita.

♫ You healed these scars over time. And braced my soul, you loved my mind. You're
the only angel in my life.
I may not have the softest touch. I may not say the words as such. And though I may
not look like much I'm yours. And though my edge is maybe rough. I never feel I'm
quite enough. And it may not seem like very much... but I'm yours.

"Pustahan tayo dedicated kay Piper 'tong kanta ni Hunter?"

Tumango ako at nag-approve, "Sige. 500 pusta ko. Para kay Piper 'yang kanta."

"Ano?! Ayon nga ang pusta ko. Labo naman kausap nito. Huwag na nga lang."

Gulong kausap nitong si Warren. Makikipagpustahan tapos kung kailan pumayag ako
saka aatras. Wala pala siya. Taob! Ha.
Nang matapos na si Guevarra at pinalitan na ng ibang kumakanta, lumapit siya sa
amin at inabutan namin siya ng shot glass.

"Hindi niyo ata kasama si Tamara at Hailey?"

"Busy 'yung dalawang 'yon. Si Pipes di mo hahanapin?"
"May photoshoot siya ngayon."
"Ayos ha. Alam na alam."
Nginisian niya kami at uminom.
Sa kalagitnaan ng pagkwekwentuhan namin, biglang may bumunggo sa balikat ko. Nang
tingnan ko kung sino 'yon ay agad akong nagsisi. 'Yung babae na naman kanina at ang
mga kasamahan niya. Bakit ba lumingon lingon pa ako? Dapat di ko na lang pinansin.

"Oh. Hi. Kayo pala ulit 'yan." Kunyari pa. Halata naman na. Banas. "Thanks for the
seat by the way."
"Binigay na namin sa inyo ang upuan. Bakit nandito - "
"We decided to stay here para mas madaling makakuha ng iba't ibang drinks. We
didn't know you're here din pala."

Napatingin 'yung isang babae kay Guevarra at lumapit sa kaniya. "Ikaw 'yung
tumutugtog kanina 'di ba? You're good." Hindi siya pinansin ni Hunter. Maski nga
ang pasadahan man lang ng tingin hindi niya ginawa. Asa pa kasi 'to.

"May I know your number?"

Tinanong na rin kami ni Warren ng dalawang kasamahan niya. Ano ba naman ang mga
babaeng 'to. Hindi pa nga kami masyadong kilala hinihingi na agad ang number namin.
Hindi ba nila naisip na baka gwapo lang ako - o sige, pati 'yung dalawa na rin - at
hindi mabuting tao.

"Sorry. I have a girlfriend," diretsyahang sagot ni Warren. Kaya lang parang walang
pakialam 'yung babae at hiningi pa rin ang number niya,

Babasagin ko na sana ang trip nila nang hiramin ni Guevarra ang phone ng babae.
Nagtype siya doon at ibinalik sa may ari.
Lokohan ba 'to?! Si Guevarra, namimigay ng number sa ibang babae?

"Binigay na ng friend niyo 'yung kanya oh. Kayong dalawa - "

"Akin na phone niyo. Kabisado ko ang number nila. Hindi nila ibibigay ng kusa
'yan."
"Hoy, Hunter! Kapag nagalit si Hailey ikaw ituturo ko!" Bulyaw sa kaniya ni Warren.

Nang ibalik na niya sa mga babae ang phone nila, nag-aya pa sila na magsayaw at
makipagkwentuhan pero tumayo na si Guevarra at umalis kaya sumunod kami ni Warren.
Nagpaalam na rin kami kay Tito Ry nang makasalubong namin siya.

"Hoy Hunter! Bakit mo binigay?!"

"Hindi nila tayo titigilan."
"Sana tinaboy mo na lang. Baka sakaling natakot pa sila sa 'yo," sabi ko sa kaniya.
"Huwag daw bastusin ang customers sabi ni Manager. Chill lang. Fake numbers lang
'yon. Baka nga sumobra pa ng isang digit 'yung binigay ko sa isa."

Oo nga ano. Bakit hindi ko naisip 'yon eh mas matalino naman ako sa kaniya? Pero
bibilib na sana ako kasi kabisado niya number namin pero porma lang pala.
***
"Gotta love holidays. Walang pasok."

Nakatambay kami sa kainan sa isang mall. Kumpleto kami ngayong anim dahil nga wala
namang pasok palibhasa holiday. Medyo matagal na rin magbuhat nang maging kumpleto
kami.

"Everyone's busy lately. We don't have enough time para makalabas ng ganito. But
we're more than halfway through this sem," paalala ni Pipes.
"Kayo lang naman mga girls ang busy. Chill lang kaming boys," katwiran ko.

Nagtaas ng isang kilay si Tammy at tumango tango, "Parang ikaw lang naman ang
chill. Nandamay ka pa ng iba. Naghanap ka pa ng karamay."

"Si Warren at Guevarra din kaya!"

"Weh? Si Warren nasa varsity kaya madalas nasa practice. Si Hunter nagpaparttime sa
No Name kahit marami siyang ginagawa sa course niya."

Teka. Oo nga, ano? Ako lang talaga ang hindi busy. Parang ang tamad tuloy ng dating
ko. Hindi naman ako tamad.

"Naniwala siya." Tawa ng tawa si Hails at Pipes habang naiiling naman 'yung
dalawang lalaki.

Anong nakakatawa? Hindi naman ako umaalis sa kinauupuan ko pero parang may nakita o
narinig silang nakakatawa na hindi ko napansin.
Dati ang akala ko ako lang ang medyo maluwag ang turnilyo dito. Pero mukhang hindi
lang ako.

"Anong nakakatawa?"
"Naniwala ka naman daw kasi na chill ka lang. Kapag talaga si Tamara ang nagsabi sa
'yo naniniwala ka agad," sagot ni Warren.
"Ha?"
"Natatawa sila kasi nakalimutan mo na atang hindi ka pachill chill lang. May iba't
ibang activites kami at meron ka rin."
"Meron din ako? Ano?"
"Tangina, ang bagal pumick-up." Anong problema nitong si Guevarra? "Part-time
photographer ka!"

Ah, oo nga! Nakalimutan ko na. Kaya lang wala namang nakakatawa do'n. Labo talago
ng mga 'to.

"Oh. Wow. Kayo nga 'yan. From No Name, right?"

Natigil sa pagtawa ang mga babae nang may lumapit sa amin na mga babae. Agad naman
akong napatingin kay Warren at Guevarra. Kahit wala naman akong ginawang masama
hindi ko maintindihan bakit kinakabahan akong makita 'tong mga babae na nangungulit
sa amin sa No Name.

"We texted you, guys. But you're not responding."

Hindi ako makatingin kila Tammy nang sabihin ng babae 'yon. Pakiramdam ko tinutusok
nila kami sa mga tingin nila.

"Anyway, it was nice seeing you here. Nagmamadali kasi kami. I wish we could stay
longer but let's hang out na lang next time. Bye."
Wala agad nakapagsalita sa amin nang umalis na 'yung mga babae. Napatingin ako kay
Hails nang siya lang ang kumilos sa amin. Uminom siya ng iced tea at
nagpangalumbaba matapos.

"So... What's with this 'we texted you, guys' she's talking about?"

Ayan na nga ba sinasabi ko. Galit na 'tong si Hails. Nag-english na.

"Uhh. Hails, 'wag mo kalimutan 'yung 'but you're not responding' part." Sinamaan
niya ako ng tingin dahil sa sinabi ko.
"You had a night out at No Name, huh. We didn't receive any invitation. Ah. Wait.
Boys night out 'yon. You've been to No Name. Without us. Without inviting or asking
us to come. And you're with those girls. Cool. Really cool," sagot niya at ngumiti.

Napatingin ako kay Warren at kung sakaling hindi ako kasama sa gulong 'to baka
natawa pa ako sa reaksyon niya. Mukha siyang constipated. Pero dahil kasama ako...
tingin ko ganoon din ang reaksyon ko.

"Hailey..."
"It's okay," sagot niya at tumayo. Pati si Pipes ay tumayo kaya hinawakan siya ni
Hunter sa braso.
"Hindi talaga namin - "
"You don't owe me any explanation, Hunter."

Napabitaw si Hunter sa sinabi ni Pipes. Nang maglakad na ang dalawa ay tumayo si

Warren para sana pigilan sila kaya lang ay pinigilan na siya ni Hails.

"Don't follow us."

"Tammy, hindi namin - " Nagsisimula palang akong mag-explain nang tumayo siya.
"Ayos lang gawin mo gusto mong gawin Nate. Hindi ako galit kung 'yon 'yung tingin
mo. Susunod lang ako sa dalawa para bantayan sila kasi mainit ang ulo. Sige. Sunod
na ko. Ingat kayo!"

Halos mapanganga na lang ako sa naging reaksyon niya. Hindi talaga siya mukhang
galit. Hindi rin sarkastiko ang pagkakasabi niya no'n. Totoo nga. Totoong hindi
siya galit.

"Patay na. Galit na. Ikaw kasi Hunter nagbigay ka pa ng number," sisi ni Warren sa
kaniya.
"Fake naman 'yon. At kasalanan ko bang hindi ka nagpaaalam sa girlfriend mo na
aalis ka pala ng gabing 'yon?"
"Kahit na. Kung sana hindi mo binigay ang number sana hindi lumapit sa atin 'yung
mga babae at sana hindi sila nagalit sa atin."
"Kung nagpaalam ka malamang mas hindi galit ang mga 'yon at mas madali tayong
nakapagpaliwanag sa kanila."

Sisihan pa ng sisihan ang dalawa. Nakakarindi na. Kaya para manahimik sila ay
pinalo ko ang lamesa.

"Manahimik nga kayo! Mas okay pa nga 'yan na galit sila sa inyo. Si Tammy nga hindi
man lang nagalit o nainis man lang. Mas gugustuhin ko pang magalit siya."

Napabuntong hininga ako at gumaya naman sa akin ang dalawa. Hay nako. Dapat pala
inaya na lang talaga namin sila noon kahit busy sila. Ang mahalaga nakapag-paalam
kami sa kanila.

Chapter 7: Harana

Nate's Point of View

"Nagdadamdam ka pa noong nakaraan kung bakit hindi nagalit sa 'yo si Tamara. O, ano
na ngayon? Ginusto mo 'to, ipapaalala ko lang sa 'yo."

Parang siraulo talaga 'tong si Warren. Malamang natutuwa ako na nagalit si Tammy.
Mukha lang akong namromroblema para kunyari damay damay kaming tatlo pero ang totoo
parang nagpaparty na ang kalooban ko.
Mas gugustuhin ko talagang nagalit siya. Kasi kung hindi siya magalit ibig sabihin
walang pakialam si Tammy na nag night out kami, ibig sabihin wala rin siyang
pakialam sa akin. Pero dahil hindi niya ako pinapansin at mukhang galit siya, ibig
sabihin acting lang 'yung nangyari noong isang gabi. Ibig sabihin may pakialam
talaga siya.
Nice one, poging Nate! Nararamdaman ko konti na lang. Konti na lang mapapasagot ko
rin si Tammy. Nagpapakadalagang pilipina lang siya pero bibigay din siya. Konting
tulak pa.

"Kasalanan mo 'to, Tito Ry, eh. Dapat hindi mo na lang kami inaya." Si Warren
talaga hanap ng hanap ng masisisi.
"Bakit ako? Kayo kaya! Sinabihan ko kayong ayain niyo sila pero hindi niyo naman
ginawa. At nandito na naman kayo sa No Name. Nagpaalam na ba kayo sa kanila?"
"Paano kami magpapaalam eh mga galit nga."

Aaminin ko na. Nakakatakot din pala na galit sila. Hindi lang isa ang galit sa amin
kundi lahat sila. Maski si Hails at Pipes hindi ako pinapansin. Nakakailang tawag
na ako kay Pipes pero hindi naman sumasagot. Binabato ko na rin ng kung anu-ano ang
bintana niya pero hindi naman niya binubuksan.
Uso siguro 'yon. Kapag galit ang isa, galit ang lahat.
"Sa halip na magmukmok kayo dito, kung ako sa inyo bumawi na lang kayo. Nasasayang
lang mga oras niyo para namang magkakaayos kayo kapag nagsisihan kayo dito."

Tumayo ako at pumalakpak saka tinuro si Tito Ry. "Tama! Tama! Kailangan na natin
kumilos. Wala tayong mapapala dito. Kailangan natin magpakita ng effort para
maipakita na nagsosorry talaga tayo."

"Paano?" tanong ni Warren.

"Suyuin natin sila. Kahit anong panunuyo." Tumango-tango siya sa suggestion ko.
Napatingin naman ako kay Guevarra na nasa isang sulok lang at umiinom. "Ikaw,
Guevarra, anong tingin mo?"

Umiling siya, "I don't owe her any explanation naman daw," sagot niya at uminom
ulit.
Nako. Sinasabi ko na nga ba. Dinamdam niya 'yon eh.

"May point naman si Piper, Hunter," sagot ni Warren at tinapik si Guevarra sa

likod. "Hindi naman kayo 'di ba?"

Sinuntok ko sa braso si Warren kaya tiningnan niya ako ng masama. Dapat lang naman
sa kaniya 'yon. Pinapamukha pa kasi kay Guevarra 'yung sinabi ni Pipes.

"Huwag mo ngang pinapakinggan 'tong si Warren. Alam mo, Guevarra, sinabi lang niya
'yon kasi naiinis siya sa 'yo. Kasi ang akala niya namimigay ka ng number sa ibang
babae. Naiinis siya kaya ang ibig sabihin no'n, ayaw niyang binibigay mo ang number
mo sa iba. Kaya kung gusto mong mag-usap na ulit kayo, kausapin mo siya at
magpaliwanag ka. Hindi 'yung sinasabayan mo pa ang inis niya."

Napabuntong hininga si Guevarra at napakamot, "Ano bang dapat gawin natin?"

Nginitian ko sila at nag-taas baba ng kilay. Ako ang bahala dito. Sa talino kong
'to may naisip na agad akong paraan para suyuin sila.

***
"Tangina. Para tayong stalker," reklamo ni Guevarra.

Nagtatago kami sa likod ng malaking puno sa gilid ng student's park. Sinisilip

namin sila Pipes, Hails at Tammy. Sakto rin kasi na walang pasok si Guevarra kaya
hinila na namin siya ni Warren para dito.

"Bakit ba kailangan natin magtago? Kung ibigay na lang natin 'tong mga bulaklak at
harapan sabihin na we're sorry," reklamo ulit niya.
"Baka kapag nakita nila tayo mag-alisan 'yang mga 'yan. Galit nga kasi 'di ba?"
"Tama si Warren. Kaya ganito ang gawin natin, pahupain muna natin kahit konti ang
mga inis nila at lumapit kapag nakita nating nakangiti na sila."
"Paano naman 'yon?"
Sinabi namin ni Warren kay Guevarra ang plano. May kinuha kaming mga tutulong sa
amin. Isa-isa naming ipapabigay ang mga bulaklak sa kanilang tatlo. Kapag ganoon,
kahit alam nilang kami ang nagpapabigay no'n, mangigiti sila (sana!) kasi ipinaabot
pa naman isa isa 'yon at kumuha pa talaga kami ng tao para gawin. Effort kumbaga.
Ilang sandali lang ay lumapit na ang mga pinakiusapan namin. Nagtaka 'yung tatlo
nang matanggap nila ang unang bulaklak. Sa pangalawa ay mukha pa rin silang
naguguluhan. Sa pangatlo ay napatango na sila at mukhang naiintindihan na nila ang
nangyari. At nang magsunod-sunod na ay napangiti na si Pipes at Tammy. Buti na
lang.
Ubos na rin kasi ang bulaklak namin at wala na kaming choice kung hindi ang lumabas
- ngumiti man sila o hindi.

"Let's go."

Lumapit kami sa kanila at nang makita nila kami ay sumimangot na naman sila. Nako.
Nagpapakipot pa ang mga 'to. Kitang kita ko kaya ang mga ngiti nila kanina.

"Nakita ko na kayong nakangiti kanina. Huwag niyo na bawiin," biro ko sa kanila at

saka inabot kay Tammy ang bulaklak. Nadala naman siya sa charms ko at tinanggap
'yon.
"Anong gimik naman 'to?"
"Alam namin na galit kayo - "
"Sinabi ko na ngang hindi naman ako galit. Okay lang sabi - "
"Hoo, Tammy. Ilang araw mo akong hindi pinansin. Hindi mo pa ako nirereplyan. Hindi
ba galit ang tawag do'n?"
"Wala lang akong load."
"Tinatawagan kita. Kailangan ba ng load para sumagot ng tawag?"

Sasagot pa sana siya pero hindi na niya tinuloy. Wala na siyang laban.

"Okay lang naman na magalit ka. Okay lang na mainis ka. Okay lang na magselos ka -
"
"Nate, hindi ako nagseselos."

Nagpanggap akong walang naririnig at tinuloy ang sinasabi ko, "Okay lang na
magkaroon ka ng pakialam sa akin. Okay lang, Tammy. Hindi sarcastic 'to kagaya ng
ginawa mo. Okay na okay lang talaga."
Nginitian ko siya pero inirapan lang niya ako. Dahil sa ginawa niyang 'yon, alam ko
na na okay na kami. Hindi naman siya mapagtanim ng sama ng loob.

"Piper," abot ni Guevarra ng bulaklak sa kaniya. "Alam kong sinabi mo na hindi na

ako kailangan magpaliwanag pero magpapaliwanag pa rin ako."

Umiwas ng tingin si Pipes at nagpatuloy si Guevarra, "Hindi ako namimigay ng number

sa ibang babae. Hindi ako nag-eentertain ng ibang babae - "

"Naks. Pogi ha. Siya pa ang nilalapitan - " Tiningnan niya ako ng masama kaya
tumahimik na ako at pinagpatuloy siya sa pagsasalita.
"Hindi ako lumalapit sa ibang babae. Parang hindi mo ako kilala. Kailan ko ba
ginawa 'yon? Fake number lang ang binigay ko sa kanila kasi nakakarindi na. Para
tigilan niya kami binigay na namin 'yung gusto nila pero fake nga lang."

Pinanliitan ni Pipes ng mata si Guevarra pero ilang sandali lang ay inilahad niya
ang pinky finger niya dito, "Promise?"
Ngumiti si Guevarra, tumango at nakipag-pinky promise kay Pipes, "Mamatay man."
Nang tingnan ko naman si Warren, iaabot pa lang sana niya ang bulaklak pero tumayo
na si Hails.

"May class pa ako. Una na ako, Pipes and Tammy."

Wala kaming nagawa kundi ang tingnan na lang si Hails na naglalakad palayo.

"Uh-oh. Tagilid ata, Warren."

"But seriously, Warren, you can't blame her if she's acting that way. She's your
girlfriend. You should've invited her. Or at least nagpaalam ka sana."
"Tsk. Dapat nga ginawa ko 'yon."
"Ano na plano mo ngayon?" tanong naman ni Tammy sa kaniya.
"Hindi ko na alam."

Mukhang kay Hailey pa nga kami pinakamahihirapan. Kung tutuusin sa kaniya naman
dapat talaga. Ito kasing si Warren, dapat nagpapaalam sa girlfriend. Sa bar kasi
ang punta niya kaya expected na maraming girls doon. Dapat nagpaalam na lang siya.
Si Hailey naman 'yon. Papayagan naman siya panigurado.

"Susubukan namin siyang kausapin," alok ni Tammy.

"But we can't assure you anything," dagdag pa ni Pipes.
"Thank you."

***
Nasa No Name kami ni Tammy kasama si Warren at Guevarra. Si Pipes naman susunod na
lang sa amin kasama si Hails. Hindi alam ni Hails na nasa No Name din kami. Balak
siyang gulatin ni Warren.

"Anong balita sa usapan niyo?" tanong ni Warren kay Tammy.

"Nagtatampo lang naman siya. Sinasabihan pa nga niya ang sarili niya na mababaw eh.
Kaya lang nakakapagtampo lang daw talaga na pupunta ka ng No Name na hindi man lang
nagpapaalam."
"Tsk. Dapat talaga nagpaalam ako eh. Kahit na alam kong hindi siya sasama dapat
nagsabi pa rin ako."
"Kasi naman Warren, hindi sa sinisisi kita, ha. Pero kung ako man 'yon... kung
malaman kong nagpuntang bar ang boyfriend ko nang hindi nagpapaalam sa akin,
magtatampo talaga ako."

Inakbayan ko si Tammy nang marinig ang sinabi niya, "Huwag kang mag-alala, Tammy.
Kapag pupunta akong No Name magpapaalam ako sa 'yo."

"Hindi kita boyfriend. Huwag ka ngang magulo."

"Hindi PA pero malapit na."
Nginitian ko siya na pinalitan naman niya ng irap. Tough love talaga siya.

Ilang sandali lang ay nakatanggap kami ng message kay Pipes na malapit na sila.
Nagmadali kami nila Warren at Guevarra na mag set-up ng stage. Ang usapan kasi
namin ni Pipes, magtext kapag paalis na sila. Hindi 'yung kapag malapit na sila.
Magkaiba 'yon.

Nang matapos na kaming mag set-up ay nagtago muna kami sa likod. Nakakagawian na
ata namin magtago sa likod ng kung anu-ano, ha. Pero ayos na 'to kaysa biglang
umalis si Hails.
Hindi naman nagtagal ang pagtatago namin kasi dumating din si Pipes at Hails.
Hinanap muna nila si Tammy at nang makaupo na ay sumenyas na si Tammy sa amin kaya
lumabas na kami sa pinagtataguan namin.
Hindi pa kami agad napansin ni Hails kasi busy siya sa pakikipagkwentuhan. Nang
magsimula na kaming tumugtog ni Guevarra ay hindi pa rin tumitingin sa stage si
Hails.
Napatingin lang siya nang magsimula nang kumanta si Warren.

♫ I'm so in love with you. Can't take my eyes off you. Couldn't take my eyes away
for a moment - not a minute if I had to. I'm so in love with you. Kinda crazy crazy
feeling. Simple sorta something really... I'm so in love with you

Itinuro pa ni Warren si Hails dahilan para mapangiti siya. Ayos, ha. Effective
talaga kapag nanghaharana.

♫ You can call me foolish or call me anytime you like. I'll be right over. I'm
yours, girl. I'm so in love with you.

Nang matapos kumanta ay iniwan kami ni Warren sa stage. Nakuha na kasi niya ang
kailangan niya sa amin kaya iniwan na niya kami. Pero joke lang... pinuntahan niya
kasi si Hails.
At para hindi magmukhang tanga ay bumaba na rin kami ni Guevarra at lumapit sa
kanila.

"Sorry kung hindi ako nagpaalam sa 'yo. Busy ka kasi no'n. Ayoko na sanang abalahin
ka. Wala naman talaga sa loob ko na maningin ng mga babae sa pagpunta ko dito sa No
Name noon. Susuportahan lang talaga namin si Hunter. Nagkataon lang na may mga
nangungulit sa amin kaya - "
"It's okay, Warren. Okay na. Wala ka namang kasalanan. Nagpaka-OA lang talaga ako
kaya umabot pa sa panghaharana. Sorry rin."

Nginitian ni Warren si Hails at saka niyakap, "Next time magpapaalam na talaga

ako."

"Ayon! Ayos na silang dalawa. Eh 'di ayos na tayong lahat niyan?"

Nagtawanan sila at bumalik na sa kaniya kaniyang pwesto.

"Dapat talaga nagpapaalam o kaya nag-aaya kapag pupunta sa No Name. Lesson
learned," sabi ko sa kanila dahilan nang pagtawa nila.
"Dapat din talaga nakikinig muna bago mag walkout o mainis," sabi naman ni Tammy.
"Kung nakinig muna kami sa mga paliwanag niyo noon, sana hindi na umabot ng ilang
araw bago tayo nagkaayos ayos. Dapat noong mismong araw na 'yon nagkaayos ayos na
tayo."
"Eh 'di inamin mo na rin na nainis ka nga? Kasi may pakialam ka at nagselos ka sa
pagbigay namin ng fake numbers?"
"Nate!"

Pinagtawanan namin ang naging reaksyon ni Tammy. Ang tigas kasi. Hanggang ngayon
ayaw pa sabihin na nagselos siya. Halatang halata naman. Hindi ko naman siya
masisisi. Iba naman kasi talaga ang charms ko.

***
Relationship Code No. 7: Know when to listen and when to act.

Chapter 8: Monthsary

Hailey's Point of View

Nang magising ako ay agad ko nang kinapa ang side table ko para hanapin ang phone
ko. Nang makuha at buksan ko 'yon ay bumunga ang message ni Warren.

Happy monthsary, Hailey! I love you.

Natawa na lang ako nang makita ang pahabol niyang message.

P.S. :*

May pahabol pang kiss mark. Baliw talaga 'to. Pero in all fairness, kahit pang 26th
monthsary na namin 'to kinikilig pa rin ako kapag nakakabasa ako ng message na
ganyan galing sa kaniya. Sa 26th times na pagmemessage niya no'n, madalas ay
tinatapat niya pa talaga na alas dose o bago mag-ala una isend ang text. Sa mga
panahon naman na hindi niya naaabutan ang oras na 'yon dahil nakakatulog na siya,
babatiin naman niya ako paggising na paggising niya.
Minsan nga binati niya ako ng alas quatro. Nagising lang pala siya ng gano'ng oras
at nang marealize niya na hindi niya pa ako nababati ay nagmamadali na siyang itext
ako.
Dahil alam kong tulog pa siya, naghilamos muna ako saka siya nireplyan.

Happy monthsary, Warren. Sorry hindi na naman ako nakabati ng alas dose sa 'yo.
Inaantok na kasi ako. Ikaw nagpuyat ka na naman ha. See you later. Eat na when you
wake up. I love you. :*

And send!
Ah. What a wonderful way to start the day.
Pagbaba ko ay inabutan kong nagluluto si Daddy at Mommy. Ginugulo pa nga ni Daddy
si Mommy at bigla na lang kikilitiin o yayakapin kaya hindi magkandaugaga sa
pagluluto si Mommy.
Some may find it childish but I think it's sweet. After all those years, sobrang
sweet pa rin nila. Kahit may edad na sila hindi pa rin sila tumitigil sa
pagpapakita at pagpaparamdam ng feelings nila para sa isa't isa.
Sana kami man ni Warren maging kagaya nila. 'Yung sweet pa rin kahit matanda na.
'Yung maloko pa rin kahit may edad na. Kaya lang hindi naman kasing sweet ni Warren
si Daddy maski ang papa niya. He has his own style of showing how much he loves me.

"O, nandiyan ka na pala, Hailey. Matatapos na 'tong niluluto ko. Umupo ka na diyan
at mag-aalmusal na tayo."

***
"Happy Monthsary, Hailey!" bati sa akin ni Warren. "Saan tayo ngayon?"
"Wala kang plano?"
"Wala naman. Bakit?"

Lagi na lang talaga kaming ganito. Pahirapan kapag magcecelebrate na kasi mga
walang plano.

"Anong gusto mong gawin?" tanong ko sa kaniya.

"Hindi ko alam. Ikaw, anong gusto mo?"

Tanong ko, sagot ko ba 'to?

"Let's just eat. Tapos makipagkita na lang tayo kila Pipes mamaya. I heard they're
going sa No Name to celebrate."
"Icecelebrate din nila monthsary natin?"

Bata palang kami kilala ko na si Warren kaya lang minsan talaga hindi ko alam kung
nagpapatawa ba siya o sadyang slow lang.

"Seryoso ka ba?"

Napakunot siya ng noo at tumango. Hala, seryoso nga.

"Warren... magcecelebrate tayo para sa anniversary ng No Name. Every year ginagawa

sa No Name 'yon, ha? Nakalimutan mo na?"
"Oo nga pala. Pero last last year lang naman tayo pinayagan maki-celebrate kaya
nawala sa isip ko," katwiran pa niya. Sabagay. May point nga naman.

Kapag nagtagal at nakalimutan niya pa 'to ewan ko na lang.

"Okay, fine. Tara na. Kumain na tayo."

Tulad ng naging usapan, kumain nga lang kami at tumambay sandali. Inaya ko rin siya
sa bookstore para mamili ng libro at hindi naman siya nagreklamo kahit hindi niya
kagustuhan ang nakakakita ng mga libro.
Nang maggabi na ay nagpunta na kami sa No Name. Bago makapasok ay inabutan namin si
Nate, Tamara at Pipes na kakababa lang ng kotse ni Nate.

"Kamusta date ng nagma-monthsary?" biro ni Nate at inakbayan kami ni Warren. "Saya

ba?"
"Yeah. Kumain lang naman kami at nag-ikot-ikot. But it was fun," sagot ko sa
kaniya.
"More monthsaries to come," sabi naman ni Piper at itinaas ang kamay na parang may
invisible wine siyang hawak at ginaya ko naman ang ginawa niya.

Nang makapasok kami sa loob ay nandoon na ang mga magulang namin pati si Hunter.
Sobrang crowded din since may promo na ginawa si Tito Ry para pasalamatan ang
patrons ng bar.
Sobrang ingay pero parang ang side namin ang pinakamaingay. Pati mga magulang namin
ay parang bumalik sa youth nila sa sobrang pagsasaya. With limit of course.

"Ang cute tingnan ng mga magulang niyo," sabi ni Tamara habang nakatingin sa
kanila.

Napatingin din kami ni Pipes at napangiti, "I know, right? Their bond is too strong
and they even passed it to their children. And no matter how many years have
passed, they're still acting all lovey dovey."

"Oo nga. Tingnan niyo lang si Tito Ice at Tito Zoe... kulang na lang maglagay sila
ng posas sa isa't isa. Kung nasaan 'yung isa, nandoon din 'yung isa pa. Sila Tito
Xander naman sobrang sweet pa rin. Kahit ang tanda na nila pinapakita niya pa rin
'yung sweetness niya kay Tita Yannie."
"Maski 'yung parents niyong dalawa ganoon din. Siguro kaya sobrang saya ng grupo
nila kasi ang saya rin ng individual at marriage life nila."
"Someday we'll be like that too."
"Ganyan? I wish," sagot ko.

Tiningnan ako ni Pipes at tinaasan ng kilay. Halatang may gusto siyang sabihin pero
hindi lang niya itinuloy. Sa halip ay tumingin siya sa tatlong lalaki na busy sa
paggawa ng mga kalokohan. Boys.

"Quit it, boys. Sinasayang niyo 'yung inumin. Huwag niyo paghalo-haluin. Now nobody
will drink that," suway ni Piper sa kanila.
"Itong mga 'to sinayang lang 'yan," inis naman na sabi ni Tamara. Ayaw na ayaw pa
naman niya ng may nasasayang.
"Hindi sayang 'yan," sagot ni Nate at kinuha ang inumin at ininom.

Pipigilan sana namin siya kasi baka mamaya hindi ayos na inumin 'yon pero wala na.
Sa isang iglap naubos na niya. Hindi ko talaga alam kung anong problema ni Nate sa
utak. Adik ba siya at ginawa niya 'yon?
"Siraulo ka ba?" tanong ni Hunter sa kaniya.
"You, idiot! Kapag ikaw sinakitan ng tiyan, sikmura o kung ano man! You're crazy,
Nate."
"I know. Kaya nga bestfriends tayo 'di ba, Pipes?" Kinurot siya ni Piper at natawa
na lang siya. "Pero kasi... sabi ni Tammy sayang daw. Kaya para hindi sayang,
inumin na lang."
"Ah, siraulo nga. Sira ang ulo sa pag-ibig," kantyaw ni Warren sa kaniya kaya
pinagtawanan at tinukso siya ng iba.

Tingin ko man may tama siya sa utak, para sa akin, ang sweet ng reason niya kung
bakit niya ginawa 'yon. Two thumbs up para kay Nate dahil diyan.

***
Pagpasok ko ng classroom ay sumalubong sa akin ang blockmates kong mga babae na
nagkukumpulan sa gitna. Dala ng curiosity, lumapit ako sa kanila at kinalabit ang
pinakamalapit sa tinatayuan.

"Anong meron?"

Ipit ang tili niya at tinuro 'yung isa naming kaklase, "Sinurprise si Emma ng
boyfriend niya."
Napatingin ako sa paligid at ngayon ko lang napansin na nagkalat ang balloons at
may mga bulaklak pa. Nang tingnan ko si Emma ay may hawak pa siyang bouquet of
roses at chocolates.

"Wow. Ang sweet ng boyfriend mo," hindi ko napigilang mapakumento.

Napatingin sa akin si Emma at ngumiti, "Thanks, Hails. Pero 'di ba parang normal
lang naman 'to kapag may boyfriend ka?"

"Huh?"
"Normal lang na maging sweet siya from time to time. Normal lang na i-spoil ka niya
lalo na kapag monthsary niyo. Most boyfriends do that."
"'Yung boyfriend mo ba ganoon din?" tanong ko sa katabi ko nang daldalin na ulit ng
iba si Emma.
"Wala akong boyfriend ngayon pero 'yung ex ko nag-eeffort naman kapag monthsary
namin. Every monthsary nga lang siya gano'n. Kapag normal na araw balik na siya sa
normal self niya."

At least nag-eeffort pa rin siya. Isip isip ko.

Parang never naman kasi ako nakaranas ng ganitong klase ng effort from Warren.
Well... okay. There's this one time na nag-effort siya para sa akin to the point na
nanghingi pa siya ng tulong kila Nate. 'Yon 'yung araw na sinagot ko siya.
One time big time kumbaga.

"Hindi ba ganoon si Warren? Kung titingnan mo kasi siya mukhang ang sweet naman
niya."
Sweet, eh? Maybe in his own way.
Nginitian ko lang ang ka-block ko bilang sagot.

***
I have to admit, what happened earlier keeps on bothering me.
Lagpas two years na kami ni Warren pero bakit nga ba hindi ako nakaranas ng ganoong
klase ng effort sa monthsary namin. 'Yung recent monthsary nga namin binati lang
niya ako tapos ayon na 'yun. Wala man lang siya kaplano-plano.
Siguro sasabihin ng iba na matagal na kami kaya hindi na kailangan mag-effort. But
the things is... maski noong bago palang kami never niya ginawa 'yon. Dahil ba 'yon
sa ako ang naunang magkagusto sa kaniya kaya hindi na niya iniisip mag-effort? Kasi
alam niyang patay na patay ako sa kaniya noon pa?
I'm a girl. I want to be spoiled by him once in awhile.

"Hey, ayos ka lang ba? Ang tahimik mo," siko sa akin ni Warren.

Nasa amin siya ngayon at nanonood kami ng tv. Kanina pa ata siya nagsasalita pero
wala akong narinig sa mga sinabi niya.
Bakit ba naman kasi kung anu-ano ang pumapasok sa utak ko?

"Okay ka lang ba?" tanong pa ulit niya.

Tumango ako bilang sagot. Kaya lang... "Warren, bakit hindi ka sweet?"

"Ha?"
"I mean... tinanong mo ako last time kung gusto kong maging sweet ka and I said
yes. Naging sweet ka nga ng ilang araw pero bumalik ka rin sa dati."
"Wala lang talaga sa nature ko siguro ang maging sweet."
"Bakit si Tito Xander? Papa mo siya 'di ba?"

Tumango siya, "Siguro nagmana ako kay mama na hindi masyado nagpapakita ng pagiging
sweet."

"Oh."

Natahimik kaming dalawa. Napabuntong hininga siya at hinawakan ang kamay ko, "Do
you really want me to be sweet?"
"Yes," sagot ko kaagad.
"Hindi ko magagawang mangako. Pero susubukan ko."
Susubukan? Hmm. Parang nasabi na niya dati 'yon. Kaya lang okay na 'yon. Kaysa
hindi niya talaga subukan.
Let's see kung ano mangyayari.

Chapter 9: White lies

Warren's Point of View

"Bro, sweet ka ba kay Pipes noong kayo pa?"

Tumigil sa paggitara si Hunter at tumingin sa akin. Hindi ko alam kung naiirita ba

siya sa tanong ko o sadyang naguguluhan lang kung bakit ko tinanong 'yon?

"Sasagot ba o hindi?"

Napakunot ang noo niya at ibinalik na ulit ang atensyon sa gitara.

Akala ko ay hindi na niya sasagutin ang tanong ko pero habang naggigitara ay
sumagot siya. "Depende kung paano mo idedefine ang sweet."

"Ha?"
"Kung ang definition mo ng sweet ay 'yung lagi ko siyang inaalala, pinapakita,
pinaparamdam at sinasabi ko sa kaniya ang nararamdaman ko, hinahawakan ko ang kamay
niya kapag may mga pagkakataon, niyayakap ko siya para maramdaman niya na nasa tabi
lang niya ako, pinaghahandaan ko kapag may mga mahalagang araw na darating at
sinasabi ko sa kaniya na mahal ko siya... siguro nga sweet ako."

Halos mapanganga na lang ako sa sinabi niya. Ginagawa niya ang lahat ng 'yon para
kay Piper? Hanggang ngayon talaga hindi ko maimagine na ganoon siya. Nakikita ko
silang naghoholding hands dati pero ayon na 'yon. Pero... wow. Wow lang talaga.

"Sweetness pa ba ang tawag diyan o sadyang patay na patay ka lang sa kaniya?" biro
ko.
"Kung ano sa tingin mo."
"Bakit nagpapakasweet ka sa kaniya? Hiningi niya ba 'yon sa 'yo?"
"I was her boyfriend," sagot niya sa tanong ko na para bang obvious na obvious na
ang sagot na 'yon. Nang mapansin niyang naguguluhan pa rin ako ay tiningnan niya
ako na parang hindi makapaniwala. "Dude!"
"Ano nga?!"

Napailing siya. Aba, kasalanan ko ba na ayaw niyang sumagot ng diretsyo? Malamang

maguguluhan ako.

"Girls want to feel loved. Hindi niya hiningi sa akin na magpakasweet ako sa
kaniya. Kusa ko 'yon ginagawa hindi dahil sa obligado akong gawin 'yon dahil
boyfriend niya ako kundi sadyang gusto ko lang gawin ang mga bagay na 'yon. I love
her and I want her to feel it. Simple as that."

Mahal ko naman si Hailey. Sadyang hindi lang ako sweet pero hindi ibig sabihin no'n
na ayaw kong iparamdam sa kaniya na mahal ko siya. Hindi ko naman siya liligawan at
hindi naman ako magstestay sa relationship namin kung hindi ko siya mahal.

"Si Hailey ba?" tanong ni Hunter kaya tumango ako. "Nagrereklamo?"

"Hindi naman sa nagrereklamo. Napansin ko lang nitong mga nakakaraang araw
hinihingi niya na maging sweet ako sa kaniya. Pumapayag ako kaya lang sadyang hindi
lang naman talaga ako sweet."
"Pero gusto niyang magpakasweet ka. Sundin mo na lang. Hindi naman masamang
magpakasweet kahit paminsan minsan."

Ano pa nga bang magagawa ko? At ang labo lang ha. Sa dinami-rami ng pwedeng magpayo
sa akin si Hunter pa talaga. Sinong mag-aakala nito?

***
"Warren, game mamaya?" tanong ng blockmate ko nang makasalubong namin siya ni
Hailey habang papalabas ng building.
"Sige, sunod ako."

Kung dati nakaakbay ako kay Hailey, ngayon hawak ko na ang kamay niya. Ewan ko ba
pero parang mas sweet 'to. Gusto niya maging sweet ako kaya sinusubukan ko naman.
Kaya lang hindi ko alam kung sweet na ba 'to sa tingin niya.

"Maglalaro kayo ng?"

"Basketball."
"Ah."

Ah. Ayon lang ang sagot niya at nanahimik na siya. Sigurado ako, may mali. Kaya
lang ano?

"Gusto mong kumain muna bago kita ihatid sa inyo?"

"Hindi na," sagot niya.

Pinilit kong balikan lahat ng nangyari kanina bago siya maging ganito. Ayos naman
tapos biglang nawala siya sa mood. Anong ginawa ko?
Ah, alam ko na! Nagkaganito siya pagkatapos namin makasalubong ang blockmate ko.
Basketball.

"Okay lang ba?"

"Ang alin?"
"Magbasketball mamaya?"

Sasagot na sana siya pero itinikom din niya ang bibig niya at pinalo ako. "Kainis."

"Bakit?" Natatawa kong tanong. Ang cute kasi ng reaction niya.

"Alam mo naman na papayagan kita. Pero Warren, panay ka basketball. Huwag mong
kalimutan ang studies mo."
"Hindi 'yan."

Tinaasan niya ako ng kilay at umiling, "Siguraduhin mo lang."

"Sure, ma'am."
"Ma'am ka diyan. Tara na nga. Kumain na tayo."
"Akala ko ba ayaw mo?" Maloko kong tanong.
"Shut up."
***
"Para sa mga bumagsak noong midterms at quizzes, please, study harder kung ayaw
niyong makakuha ng failing mark. Hindi ako nagbibigay ng incomplete. Diretsyo 5 ang
grade niyo kapag bumagsak kayo sa finals."

Nagbulong bulungan na ang mga ka-block ko dahil sa sinabi ng prof. Ang ilan ay
binibiro pa siya na maawa at lagyan ng inc o di kaya ay dalian na lang ng exam.

"Baka sabihin niyo masyado akong strikto. Kaya para makabawi pa kayo at mahatak
niyo ang grades niyo pataas, bibigyan ko kayo ng quiz bukas. May 2 hrs tayo bukas,
'di ba? Mag-quiz kayo. Kung ano lang ang tinuro ko ngayon, ayon lang ang maisasama
sa quiz. Sige na. You may go."

Palabas na sana ako para magpunta sa may activity center pero pinigilan ako ng ilan
sa mga ka-block ko at nag-aya mag-video games.

"Sure kayo? Hindi kayo magrereview? Kasama kaya tayo sa mga bumabagsak," tanong ng
isa.
"Pwede naman mag-review sa bahay. Saglit lang naman tayo maglalaro."
"Kayo bahala. Ikaw, Warren?"

Saglit lang naman. Hindi naman siguro masama.

"Tara sa amin," aya ko sa kanila.

Habang papunta sa kotse, nakasalubong ko si Hailey na may bitbit na mga libro.

Nilapitan ko siya na ikinagulat niya kaya nalaglag ang ilang librong hawak niya na
agad ko namang pinulot.

"Ang dami naman nito?"

"Yeah. Three major subjects ngayon eh. Hassle nga."
"Tulungan na kita dalhin sa room mo 'to," alok ko at nilingon ang mga kablock ko.
"Sunod ako."

Habang papunta sa room nila ay nabanggit niya na nakasalubong niya ang isa sa
blockmate ko at agad ngang ikwinento ang sinabi ng prof namin tungkol sa quiz
bukas. Napakabilis nga naman talagang nachismis ng kaklase kong 'yon ang quiz.

"Hindi ba sabi mo dati puro bagsak quizzes mo doon? Chance mo na bumawi bukas,
Warren. Magreview ka ha?"
"Maglalaro lang muna - "
"Pero Warren puro ka na lang laro. Basketball, video games, gimik. Mag-aral ka
naman. Spare an hour or two para dito."
"Okay," sagot ko na lang.

Nang makarating kami sa room niya, "Huwag mo na ako sunduin mamaya. May group study
kami at hiniram ko naman sasakyan ni mommy. Ingat ka pauwi."

"Sure ka?"
"Yes. Para na rin makapag-focus ka sa pagrereview. Mag-aral ka ha?"
"Okay. Drive safely. Bye," sagot ko sa kaniya at saka siya hinalikan sa pisngi.
"Ingat ka mamaya, Hailey!"

Pagdating ko sa bahay, inabutan ko ang mga kablock ko na nasa labas. Lakas din ng
trip ng mga 'to. Pwede naman silang mag doorbell at maghintay na lang sa sala. Nasa
bahay naman si mama. Gusto pang pinapahirapan ang sarili nila.

"Ayan na si loverboy," salubong sa akin ng isa.

"Inggit ka na naman palibhasa wala kang girlfriend."

Pagpasok namin ay nagmano lang ako kay mama at inaya na sa itaas ang mga kasama ko.
Naglaro agad kami at hindi na namin namalayaan ang oras. Habang naglalaro ay
naririnig ko ang pagtawag sa akin ni mama kaya nagpaalam muna ako sandali sa mga
kalaro ko at bumaba.

"Po?" tanong ko nang makababa. Pero sa halip na si mama lang ang madatnan ko doon,
nakita ko na lang na kasama niya si Hailey.

Napatingin naman ako sa orasan at ngayon ko lang namalayan na halos mag-10pm na.
Kumain ba kami ng hapunan?

"Kakauwi mo lang?" tanong ko sa kaniya.

"Oo. Nakita kong bukas pa ang gate niya kaya nagpunta na ako. Nandito raw mga
kaklase mo?"
"Ah... oo. Ano kasi... group study. 'Di ba may exam kami bukas?"

Napatingin ako kay mama na hindi man nakatingin sa akin ay alam kong nakikinig sa
usapan namin. Nakataas ang isang kilay niya habang nakatutok sa laptop. Kahit doon
siya nakatingin, alam kong ako ang tinataasan niya ng kilay.

"Really?" tuwang sabi ni Hailey. "Mabuti 'yan. Pero late na. Magpahinga na kayo.
Baka sakitan na kayo ng ulo at makalimutan niyo lahat ng inaral niyo."
"Sige. Ikaw man magpahinga ka na. Malamang pagod ka at kakauwi mo pa lang. Hatid na
kita sa inyo."

Natawa siya sa sinabi ko at umiling, "Ayan lang naman ang bahay ko. Sige na.
Goodnight na."
Nang makalabas na si Hailey ay napailing na lang si mama sa akin.
Umakyat ako ng kwarto para pauwiin na rin ang mga kaklase ko. Nagsinungaling na ako
kay Hailey sa pagsabi na nasa group study ako kaya susundin ko na ang sinabi niyang
magpahinga ako.

***
"Kamusta exam? Siguro easy lang sa 'yo 'yon, ano? Naggroup study ka kagabi eh."
Iniwas ko ang tingin kay Hailey at tumango, "O... oo. Easy."

"Ah," sagot niya at tatango tango pa. "Ilang oras kayo nag-aral?"
"Ano... 3 hrs siguro."
"Ah, 3 hrs." Pasimple ko siyang tiningnan. Hindi siya nakatingin sa akin pero nang
maramdaman niyang nakatingin ako ay bahagyang tumaas ang kilay niya.

Tumataas lang ang kilay niya kapag may hinuhuli siyang sagot at kapag naiinis siya.
Hindi magandang senyales ang pagtaas niya ng kilay.
Buking na ata ako.

"Hailey... ano kasi..."

"Hmm?"
"Kagabi kasi... ano..."
"Hmm?"
"Hindi talaga ako nag-group study kagabi. Naglaro lang kami ng video games maski
no'ng dumaan ka naglalaro pa rin kami. Pero pinaalas ko rin agad sila pagkatapos,"
mabilis na sabi ko sa kaniya.
"Ah," sagot niya sa sinabi ko na parang ineexpect na niya na ayon ang sasabihin ko.
"Hailey..."

Napabuntong hininga siya kaya natahimik ako. Ito na ba? Sasabog na ba?

"Sinasabihan kita na mag-aral para na rin sa kapakanan mo. Warren, matanda ka na.
Seryosohin mo naman ang pag-aaral. Puro ka laro. Kaya panay bagsak din ang grades
mo. Swerte mo pa nga at hindi ka pa nakakatikim ng 5."
"Ibig sabihin ba no'n effortless ang pagiging matalino ko?" biro ko sa kaniya para
pagaanin na rin ang atmosphere.

Kaya lang sa halip na matawa o ngumiti man lang, mukhang mas nainis pa siya sa
akin.

"Be serious, Warren. Paano na lang kapag nagkasingko ka nga? Sayang ang bayad ng
parents mo sa units no'n. Kahit mayaman kayo at hindi niyo problema ang pera,
isipin mo rin naman na hindi ka pinapag-aral ng magulang mo para lang maglaro."
"Okay. Okay. Sorry na. Mag-aaral na ako," sabi ko na lang para hindi na siya mainis
at para hindi na siya magalit.

Tumango siya bilang sagot at sa tingin ko, mukhang ayon na 'yon. Mukhang okay na
kami.

***
Sinusubukan kong mag-aral para hindi na magalit si Hailey at para na rin hindi ako
maguilty. Kaya lang kahit anong gawin ko ayaw makisama ng utak ko. Lagi akong
humihinto at mas inaatupag ang ibang bagay.
Ginagawa ko naman lahat. Kaya lang kahit anong pilit ayaw talaga.
Napabuntong hininga na lang ako. "Sorry, Hailey," sabi ko sa sarili ko at kinuha
ang phone.
Hinanap ko ang number ng isang katropa ko sa klase at tinext...

Bro, saan ka? Tara, basketball tayo.

***
Relationship Code No. 8: White lies are okay if you're trying to protect and make
the person you love happy. But telling white lies just for your own benefit? That's
a different story.

Chapter 10: Surprise

Hailey's Point of View

Naiinis na siguro si Warren sa pangungulit ko sa kaniya na mag-aral na siya. Kung

naiinis siya, okay lang. Para rin naman sa kaniya kaya ko 'yon ginagawa. Hindi
naman pwedeng palagi na lang siya naglalaro at nagsasaya. Kailangan din niya
magfocus, mag-aral at maghirap paminsan minsan. Kapag naman nakagraduate na siya
maiintindihan niyang worth it din 'yung mga paghihirap niya.
Sa una kasi mahirap naman talaga. Kapag natapos naman na sobrang fulfilling na.
Sobrang saya.
Basta ngayon masaya naman ako kasi kahit papaano nakikinig na siya. Nag-aaral na
siya kahit no'ng una nagsinungaling pa siya. At least ngayon okay na.

Speaking of Warren... vacant nga pala no'n ngayon. Matext nga.

Nasaan ka?

Hindi rin naman nagtagal ay nagreply agad siya.

Tambay sa room para sa next class ko. Ikaw? Bakit nakakapagtext ka? Di ba may klase
ka pa?
Early dismissal. Tara sa library.

Kung kanina sobrang bilis niya mag-reply ngayon parang medyo natatagalan. Baka
hindi na siya magrereply?
Oh well. Sige, ako na lang.

"Uy, Hailey. Saan punta mo?" tanong sa akin ng kaklase ni Warren nang makasalubong
ko siya habang papunta sa library.
"Sa library ng college namin. Ano nga palang ginagawa ni Warren? Katext ko kasi
kanina tapos bigla na lang hindi nag-reply. Kapag nakita mo nga pasabi na sunod
siyang library kung hindi siya busy."

Natawa 'yung isa sa tropa ni Warren dahil sa sinabi ko. "Baka kaya hindi nag-reply
'yon kasi ayaw sumunod sa library. Parang hindi mo kilala si Evans. Napakatamad
mag-aral."
"But he's trying to change. Medyo nag-aaral na siya."

Halata sa mukha niya na hindi siya naniniwala sa sinabi ko. Ganoon ba kahirap
paniwalaan na nag-aaral na si Warren?

"Sige na lang. Sabi mo eh. Una na ko. Sabihin ko na lang kay Warren ang sinabi mo
kapag nagkita kami."
"Okay. Thank you."

Kaya nga ba hindi nag-reply si Warren dahil inaya ko siya sa library? Hindi nga ba
siya nag-aaral? Nag-usap na kami noong nakaraan at sinasabi naman niyang nag-aaral
na siya. Kaya sa kaniya ako maniniwala.
Nang makarating ako sa library ay bigla na lang may humawak sa braso ko. Kung wala
ako sa library malamang ko ba ay napatili na ako dahil sa gulat pero dahil
nirerespeto ko ang lugar na 'to, nagawa kong pigilan ang pagtili ko.

"Warren? Paanong nauna ka pa sa akin makapunta dito? Hindi ko naman sinabi kung
saang library tayo magkikita."
"Sa main library ka naman madalas nag-aaral. Kabisado na kaya kita."
"Akala ko tinatamad kang mag-aral kaya hindi ka na nag-reply."

Ngumiti lang siya dahil sa sinabi ko at hinila na ako papunta sa may bakanteng
pwesto.

"Less than an hour na lang ang vacant ko bago magsimula ang next class ko kaya
simulan na natin mag-aral."

See. Siya pa ang nagkusa na magsimula sa pag-aaral. Kaya hindi totoo ang sinasabi
ng isang tropa niya na imposibleng nag-aaral si Warren. Siguro hindi lang nila
napapansin.
Tahimik lang kaming dalawa pero from time to time ay tumitingin ako sa kaniya.
Nakatutok siya sa laptop niya.

"Anong inaaral mo?"

Nagulat siya sa biglaang pagsasalita ko at muntik pa niyang masara ang laptop.

"Ah. Ano... webpage design."

Nginitian ko siya at nagpatuloy na ulit kami sa ginagawa namin. Ayoko na siyang

istorbohin mukhang focus pa naman siya sa pag-aaral niya.
It's nice seeing him studying. After talaga ng exams niya at makapasa siya dapat ko
siyang ilibre or ibili ng regalo as a reward for his hardwork.

***
Nakatambay ako sa café ni Tita Cass mag-isa. Aayain ko sana si Warren na tumambay
kaya lang nang pupunta sana ako sa kanila ay nakita ko ang ibang tropa niya na
papasok ng bahay nila. May mga dala pang laptop ang iba kaya baka ipagpapatuloy
nila 'yung webpage design na sinasabi ni Warren.
Aayain ko rin dapat ang iba kaya lang may kaniya kaniya rin pinagkakaabalahan. Si
Tamara may pasok. Si Nate may duty at nagpapakadalubhasa sa pagpipicture. Si Hunter
naghahanda sa gig niya. Si Pipes naman nasa mall daw sabi ng mommy niya at may
binili atang damit o sapatos.
Dahil wala rin naman akong makakausap, nag-focus na lang ako sa laptop at sa
research paper ko.
Masyadong nakatuon doon ang atensyon ko at hindi ko na namalayan ang oras hanggang
sa may umupo sa tapat ko. Si Piper.

"Mom told me you're alone kaya I went here."

"Kamusta shopping?"

Ininuman niya ang smoothie ko at tumango, "This is delicious. I should've tried

this before. Nga pala, dumaan muna ako sa amin para ibaba ang mga pinili ko at
home. Nadaan ako sa house nila Warren... his classmates are there."

"Mmm hmm. Nag-group study siguro or may tinuloy na project."

"It's not the way I see it," sagot niya at nagkibit balikat. "It looks like they're
talking about video games. Nasa labas kasi 'yung dalawa sa kanila nang dumaan ako."
"Baka nagkataon lang na ayon ang pinag-uusapan nila. Nagkasundo na kami ni Warren
na mag-aaral siya bago laro."
"He's a guy in his youth. You couldn't stop him from doing things he wants to do."

Hindi ko naman siya pinipigilan. Nasobrahan na kasi siya sa paglalaro. Sinusubukan

ko lang siyang ilagay sa tamang path. Sinusubukan ko lang na iparealize sa kaniya
ang importance ng pag-aaral.

"Oh, well. Mas madalas naman kayong magkasama kaya you know better kung anong
pinagkakaabalahan niya. If you think he's studying, then maybe he really is
studying."

Yes, he's definitely studying.

Itinigil ko muna ang paggawa ng research paper at nakipagkwentuhan kay Pipes. It's
been a while since huli kaming makapagkwentuhan. Magkalapit nga lang kami ng bahay
pero minsan hindi tugma ang schedule namin at kung magkita man kami ay hindi kami
nakakapagkwentuhan na parang ganito.
We're in the middle of our conversation when I remember something.

"Pipes, ano nga pala ang magandang reward para kay Warren? Since you know... nag-
aaral na siya dahil sa request ko."
"Reward? Hmm..."
"Should I treat him to dinner or should I buy him a gift like shirt, shoes or new
game?"

Umiling si Pipes sa mga sinabi ko at nag-isip. Maya maya lang ay pumalakpak siya na
para bang may umilaw na lightbulb sa ulo niya.
"Studying takes a lot of hardwork and patience, right?"
"Hardwork lang naman."
"Oh, shut up. Hindi naman lahat kagaya mo. It takes a lot of patience."
"Okay, fine. Pero ano ang kinalaman no'n sa reward for Warren?"
"May kinalaman 'yon. He worked hard para mag-aral. His patience is also tested. To
be fair, siguro it's better kung bigyan mo siya ng something na gawa mo talaga.
Something which you'll work hard for and something that will also test your
patience."
"Tulad ng ano?"
"I don't know. Now it's up to you."

Ano nga ba?

"Studying could sometimes lead to stress, right?"

"Sometimes? Most of the time!"

Napairap na lang ako sa sinabi ni Pipes at umiling. "Sa tingin mo ayos lang na mag-
plan ako ng date naming dalawa? Kaya lang hindi ordinary na date. I'll cook our own
food, I'll bake, I'll make our drinks. I'll decorate the place. Maglalagay din ako
ng controller para sa video games. We'll play video games until the sun comes up.
Tingin mo ayos na 'yon?"

"Ayos? Duh! It's more than enough, Hailey. Besides we all know how much you hate
cooking and baking. At dahil you'll do that for him, I'm sure he'll appreciate it
more."
"Sure?"
"Sure na sure. Kaya tumayo ka na diyan, tara sa supermarket and buy cooking and
baking stuff. I'll teach you."

***
Ilang araw na ako nagprapractice magluto at mag-bake sa tulong ni Pipes at Tamara.
Medyo matagal pa bago matapos ang first sem pero alam kong sobrang stress na si
Warren sa pag-aaral. Kaya after ng exams niya, gagawin ko na ang plano para
makapag-break siya sa stressful college life.

"Ang ganda ng ngiti, ha?" Napatingin ako kay Nate na bigla na lang umupo sa tapat
ko. Uwian na kasi namin pero nakatambay pa rin ako sa university. "Anong meron?"

Nagtatanong pa lang si Nate at naiisip ko pa lang ang mga plans ko para sa date
namin ni Warren hindi ko na mapigilan mapangiti.

"Kinikilig ka ba?" inosenteng tanong ni Nate pero dahil sa naging reaksyon ko,
napangiti siya ng nakakaloko. "Kinikilig ka nga. Anong meron? Bakit ka kinikilig?"

Napangiti ulit ako kaya ibinagsak ni Nate ang bag niya sa lamesa sa pagitan namin.
"Mamaya ka na ngumiti. Hindi kita maintindihan. Para namang masasagot ng ngiti mong
'yan ang tanong ko. Ano nga?"
"Ikaw na lang nagpapakwento ikaw pa hindi makapaghintay. Pero dahil mabait naman
ako, sige na ikwekwento ko na sa 'yo."

Ikwinento ko sa kaniya ang naging pagbabago kay Warren at ang pag-aaral nito ng
mabuti. Pati 'yung mga plano ko para sa date at pagtulong sa akin nila Pipes at
Tamara ay nakwento ko na din.
Matapos kong magkwento ineexpect kong manunukso siya pero napaiwas siya ng tingin.

"Sigurado ka bang nag-aaral ng mabuti si Warren? O baka - "

"Pati ba naman ikaw, Nate, duda sa pag-aaral niya?"
"Hindi naman sa duda. Pero kasi... ewan ko ba. Kayo na lang mag-usap."
"Ano bang gusto mong - "
"O, ayan pala si Warren. Sige, sibat na ko. Bye sa inyong dalawa." Kinuha niya ang
bag niya at nagmamadaling umalis.

Pag-alis naman niya ay ang pagdating ni Warren. Umupo siya sa tabi ko at inilagay
ang bag sa harap namin.

"Anong ayos no'n? Bakit umalis?"

"Warren... umamin ka nga. Nag-aaral ka ba talaga?"

Nag-alinlangan siya sa pagsagot sa tanong ko. Halatang hindi niya alam ang
sasabihin niya at halatang nagulat siya sa biglaang tanong ko.

"N...nakikita mo naman - "

Bago pa niya matapos ang sinasabi niya ay may lumapit sa amin na isa sa tropa niya.

"Hi, Hailey!" bati niya sa akin kaya tinanguan ko siya. Humarap naman siya kay
Warren at tinapik siya sa likod. "Game ulit mamaya. Ilang araw na akong talo sa 'yo
pero ngayon talaga mananalo na ako. Sige, alis na ako."

Tinanguan lang namin siya ni Warren pero bago pa siya makalayo ay tumatakbo siyang
bumalik at may inilapag na plastic sa harap namin.

"Pinapabigay ng captain niyo. Nakasalubong ko kanina. Naiwan mo raw 'yang bimpo mo

sa locker room pagkatapos niyo maglaro kahapon. Sige, alis na talaga ako. Bye!"

Parehas kaming natahimik ni Warren nang umalis ang tropa niya.

Napapikit ako at hinayaang mag sink in ang mga sinabi ng ka-block niyang 'yon.
Ilang araw ng talo sa game at nagbasketball si Warren.
Naglalaro pa rin pala siya. Hindi ko naman siya pinipigilan gawin 'yon. Ayos lang
talaga kasi ayon naman ang nakasanayan niya. Gusto ko lang mag-aral siya at
sinasabi naman niyang nag-aaral siya. Pero ngayon parang hindi ako sigurado kung
totoo pa nga ba ang mga sinasabi niyang nag-aaral talaga siya. Kung hindi, sana
sinabi na lang niya. Hindi 'yong pinagmukha niya akong tanga na naniniwala sa mga
sinasabi niya.
"Hailey... kasi ano - "
"Kapag nagpupunta ba ang mga kaklase mo sa inyo, totoo bang group study ang
pinagkakaabalahan niyo?"
"Hailey..."
"Kapag nagtetext ka sa akin at sinasabi mong nag-aaral ka, totoo ba 'yon?"
"Ano kasi..."
"Sa lahat ng sinabi mo sa akin na nag-aaral ka, nagrereview ka, nagfofocus ka sa
webpage design, lahat ba 'yon hindi totoo?"
"Sorry, Hailey. Sinabi ko lang naman na nag-aaral ako para hindi na tayo magtalo
kapag naglalaro at para hindi mo na rin ako pilitin na - "

"Wow. So all of it was a lie?" Pumikit ako at huminga ng malalim para kahit papaano
ay mabawasan ang inis ko. "Sorry at pinilit pa pala kita. From now on sige maglaro
ka na lang."
"Hailey..."
"Huwag mo na rin ako ihatid. Sasabay na ako kay Nate."

Tumayo na ako at iniwan si Warren. Grabe. Nagmukha lang pala akong ewan at naniwala
akong seryoso na siya sa pag-aaral.
It was a lie. All of it was a lie.
And here I am... todo plano para mabawasan ang stress niya. Wow. Grabe lang talaga.

Chapter 11: Charm

Nate's Point of View

Nakatambay kami ni Pipes sa location ng pictorial ng isa sa mga model. Ako kasi ang
kumuha ng photos niya dahil ako ang nirequest. Si Pipes naman sumama lang dahil
free naman daw siya. Wala kasi silang pasok.

"Alam mo, Pipes, hindi ko alam kung nagagalingan lang ba talaga sa akin 'tong model
na 'to o sadyang type lang niya ako kaya ako ang gusto niyang kumuha ng photos
niya," bulong ko kay Pipes.

Siniko niya ako dahil sa sinabi ko at inirapan. Double kill, ha. May galit ata 'to
sa akin.

"Feelingero ka. Just so you know, the models aren't capable of choosing who they
want to take their pictures. We're amateurs kasi. Get your facts straight bago ka
mag-assume."
"Harsh mo naman. Masama na mag-biro ngayon?"

Piningot niya ako sa tenga. Kaligayahan talaga niya sa buhay ang sinasaktan ako.

"I know you too well, Nate. Sadyang nagfi-feeling ka lang. Biro biro ka diyan."
"E 'di sige. Kung sino na lang namili sa akin ang may crush sa akin."
"What if lalaki?"
Oo nga, ano. Paano kung lalaki? Get your facts straight, Nate, sabi nga ni Pipes.

"Seriously though, you're the best amateur photographer here. Konti na lang pang-
professional na ang galing mo. O, huwag lalaki ang ulo."

Nginitian ko na lang siya kasi baka kapag nagyabang ako bawiin pa niya ang sinabi
niya. Pero totoo naman ang statement niyang 'yon. Tingin ko nga rin ako ang best
dito.
Okay... joke lang. Be humble dapat.
Nagkwekwentuhan kami ni Pipes nang lapitan kami ng isa sa mga make up artist.

"Nathan, Piper!"
"Yo, wassup?" bati ko sa kaniya.

Inabot niya sa amin ang ilang vouchers. Discount coupon ata 'to sa isang resort na
medyo malayo sa lugar namin.

"Gusto niyo ba? Sa inyo na lang. 10 'yung ganyan ko kaya lang 3 lang naman ang
magagamit ko. Sayang ang discount."
"Wow. This is a pretty good offer. 30% off for more than five people."
"Binigay lang kasi sa akin 'yan ng friend kong nagtratrabaho sa resort na 'yon.
Matatapos na ang promo kaya sayang kung hindi magagamit. E naalala ko kayo ng mga
ka-barkada niyo. Ano, kunin niyo ba?"

Not bad...

"Libre mo bang binibigay sa amin 'to? Kung libre, kunin namin. Kung may bayad,
pass."

At sa siniko na naman ako ni Pipes sa tagiliran. Kailangan ko na atang magpa-x-ray

pag-uwi ko para sure na buo pa ang tagiliran ko. Lagi na lang ako sinisiko nito.

"Sa inyo na 'yan."

"Thanks, girl. We'll definitely use this. Kailangan din namin ng break from
everything."

Nang makaalis na 'yung makeup artists, pinatawagan agad sa akin ni Pipes 'yung iba
para maaya. Kaya lang syempre mas mahal ang call kaya text na lang.

Free ba kayo this weekend? Say yes! Kahit no sagot niyo kailangan niyo maging free.
Sagot na namin ni Pipes 30% ng gastos nating lahat.

"Hey! This isn't my treat. Kung gusto mo ikaw na lang. Makapag-aya 'to."
"Chill, Pipes. Napagplanuhan ko na 'to. Hindi naman kasi nila alam na may discount
na talaga tayo. Kailangan lang natin sabihin 'yon para sumama sila. Basta may
discount mas malaki ang chance na sumama sila."

Tiningnan niya ako at umiling. Kahit naman gawin niya 'yon alam kong bilib pa rin
sa akin 'tong bestfriend ko eh.

"Idol mo na naman ako," sabi ko sa kaniya.

"You wish."
"Deny pa. Umamin ka na lang. Isipin mo, sinong tao ang makakaisip ng naisip ko?
Wala na bukod sa akin."
"Exactly. Hindi ka kasi tao."

Mana talaga 'tong si Pipes mag-joke sa ex niya. Laging fail.

"And, Nate, fooling them isn't something to be proud of."

Sabi ko nga makokonsensya na ko.

***
Maaga pa lang ay nakahanda na ako.
apurahin nila ako mamaya. At least
kukunin ko lang 'yung bag ko tapos
nagmamadali o nagpapanic.
Napakamadiskarte ko talaga. I'm so
Hindi dahil sa excited ako. Ayaw ko lang na
ngayon chill na lang ako. Kapag tinawag nila ako
lalabas na at ayon na. Para cool paglabas. Hindi
proud of myself.

Nanunood ako sa may sala nang bigla na lang pumasok si Pipes.

"Aalis na ba?" tanong ko sa kaniya.

"Tamara isn't coming."
"Weh?"

Ayos din mag-joke 'tong si Pipes eh. Napag-usapan na kaya namin ni Tammy 'to.
Sasama siya sa amin at kung wala siyang pera, sagot ko na.
Kaya lang nang tingnan ko si Pipes, nakakunot ang noo niya. At kapag ganiyan ang
reaksyon niya sa naging reaksyon ko, hindi nga siya nagsisinungaling. Kapag kasi
nagsisinungaling 'yan hindi 'yan makakatingin sa akin at bigla na lang tatawa.
Ilang segundo na hindi pa rin siya tumatawa.

"This is our trip. She must come with us. You told me yesterday okay na ang lahat.
What happened?"

Akala ko nga okay na rin ang lahat. Kaya lang...

Hindi niya ako sinagot ng oo nang sabihin ko na ako ang magbabayad. Hay nako naman
si Tammy. Kahit kailan ayaw talaga sumagot ng oo sa akin.

"Nate! Are you listening? Ano na? Are we going to leave her na lang?"
"Ako bahala. May Plan B ako."
"Okay, whatever. Ikaw bahala. Mag-aayos lang ako."
Nang makalabas na kaming apat at mailagay ang mga gamit sa likod, sakto naman ang
pagdating ni Hunter. Pinaiwan na lang namin ang motor niya sa garahe nila Pipes.
Nakapag-paalam na rin naman sila kila Tito Ken kaya ayos na. Nagprisinta na rin
akong mag-drive ng sasakyan ni Warren at sa halip na dumiretsyo sa destination ay
kila Tamara ako nagpunta.

"Pipes at Hails, sama na kayo sa akin," aya ko sa dalawa pagtapat sa daan papasok
kila Tammy.

Kailangan may kasama akong babae para kapag sumama na si Tammy, may katulong siya
sa pag-ayos ng gamit niya.
Habang naglalakad ay bigla na lang akong siniko ni Pipes at sumenyas kay Hails. At
alam ko na kung bakit.

"Hails, magkaaway kayo ni Warren?" diretsyahan kong tanong.

Inirapan niya ako at hindi sinagot.

"Alam niyo dapat magbati kayo kasi makakabawas sa pag-eenjoy niyo 'yan kapag hindi
kayo okay. Kailangan pa naman natin mag-enjoy in advance kasi malapit na ang
finals."
"Lagi naman siyang nag-eenjoy kaya ayos lang 'yon."
"Are you still angry at him because he lied? Why can't you forgive him?" tanong ni
Pipes.
"Nag-sorry ba siya?"
"Ewan ko. Kayo madalas magkasama eh," sagot ko sa kaniya kaya nasiko na naman ako
ni Pipes.
"Let's talk about it later. For now, pasamahin muna natin si Tamara."
"Tama!"

Nang makarating kami sa tapat ng bahay nila ay nakatambay sa labas ang mga kapatid
niya at nagwawalis naman ng bakuran ang nanay niya.

"Hi, tita!" sigaw ko at kumaway. Agad namang tumakbo papalapit sa akin ang dalawa
niyang kapatid.
"Kuya Nate! Bakit ka nandito? Nandito ka ba para dalawin ako?" tanong ni Tracy.

Nang makita ko ang mukha ni Pipes at Hails, nagpogi sign ako, "Kita niyo charms ko.
Pati bata hindi umubra."

"Oh, yeah?" sarkastikong sabi ni Pipes.

"Tutal umeepekto naman 'yang 'charms' mo sa kapatid ni Tamara... bakit hindi mo na
lang siya hintaying tumanda at siya na lang ang ligawan mo?"
"I agree with Hailey. Since mukhang wala ka namang chance kay Tamara."
"Oo nga, Kuya Nate! Hintayin mo na lang ako. Payag ka ba Tristan?" tanong niya pa
sa nakakabata niyang kapatid.
Nagkibit balikat si Tristan, "Kahit naman sino sa inyo ni Ate Tamara okay lang.
Magiging kuya ko pa rin naman siya kapag gano'n."
Natawa si Hails at Pipes dahil nakisakay naman 'tong dalawang kapatid ni Tammy sa
biruan. Pero oo nga, ano. Parang si Tammy lang ang immune sa charms ko sa pamilya
nila. O sadyang nagdedeny lang siya kasi shy type siya?

"Si Tamara ang sadya niyo 'di ba? Nako, nandoon sa likod at nagbabasa," sabi sa
amin ng nanay niya.

Nagmano naman ako sa kaniya para dagdag pogi points. Pero joke lang. Turo lang
talaga sa akin nila Papa at Mama na magmano. Sumunod din naman sila Hails at Pipes
sa ginawa ko.

"Tita, ipapaalam lang po sana namin si Tamara na sumama. Pupunta po kasi kaming
resort. If it's okay lang po sa inyo," paalam ni Pipes.
"Kailan ba?"
"Ngayon po hanggang bukas."

Bago pa makasagot ang nanay niya ay sumingit na ako, "Promise po, tita, kung
papayag kayo babantayan po namin si Tammy. Iuuwi din po namin siya bukas."
"Kayo naman ang kasama niya kaya sige. Puntahan niyo na lang sa likod."
"Salamat po!" sabay na sagot naming tatlo.
"Ang lakas mo talaga sa pamilya ni Tamara," bulong ni Hails.

Well, in-law eh.

Nagdahan-dahan kaming tatlo sa paglalakad habang papunta sa likod. Ginulat ko si
Tammy at mukhang umepekto naman kasi nalaglag niya ang librong binabasa niya at
bigla na lang akong sinugod at pinagpapalo ng libro.

"Ang sweet mo naman," biro ko sa kaniya.

"Akala ko ba - " Hindi pa niya natatapos ang sasabihin niya nang mapailing na lang
siya. "Huwag na - "
"Sumama ka na sabi Tammy. Ikaw lang ang hindi kasama sa ating anim," pilit ko sa
kaniya.
"Mas masaya kapag nandoon ka. Kaya please, sama ka na," sabi naman ni Hails.
"And we have a mission para pagbatiin si Hails at Warren. We can't do that if
you're not going," singit naman ni Pipes.
"Kaya kasalanan mo kapag hindi sila nagbati."
"Ako pa?" Natatawang tanong niya. "Pero seryoso, ayokong gastusin ang pera ko para
- "

Tinuro naman ako agad ng dalawa, "Libre niya."

"Oo nga, Tammy. Libre ko."

Umiling siya, "Ayokong abusuhin ka, Nate."

"Sagutin mo na lang ako bilang kabayaran," sagot ko sa kaniya dahilan para

makatanggap ako ng palo ng libro sa braso mula sa kaniya, kurot sa tagiliran kay
Pipes at tapak sa paa kay Hails. "Mga amazona 'to! Joke lang naman! Hindi pwede
mag-joke?!"
"Hindi!" sabay na sigaw nilang tatlo. Mga ayaw kumalma.
"Pero seryoso na. Tammy, sama ka na. Ganito na lang gawin natin, utang 'to. Bayaran
mo na lang ako kapag may stable na trabaho ka na."
"Ilang taon pa 'yon. Ano - "
"Okay lang. Magkasama pa rin naman tayo sa mga araw na 'yon."

Natahimik silang tatlo kaya nginitian ko si Tammy. Naiiling siya pero nangingiti
din.

"Ayon lang," basag trip ni Hails. "Tara na sa kwarto ni Tamara, Pipes. Hayaan na
natin sila. Ayusin na lang natin gamit niya."
"Right. Let's give them some time alone para magbatuhan ng mga gano'ng lines. Come
on."

Wala na! Panira ng mood 'tong dalawang 'to. Bakit ba sila pa ang sinama ko?
***
Next update: Feb. 15, 2016

Chapter 12: Birthday

Nate's Point of View

Nang makarating kami sa resort, nagsama sama na ang mga babae sa room nila at
humiwalay naman kaming mga lalaki. Pinauna ko na ang dalawa kasi ako ipapark ko pa
ang sasakyan.
Buong byahe nagsesenyasan kami nila Pipes at Tammy kasi hindi pa rin nagpapansinan
sila Hails at Warren. Pinagtabi na nga namin sila sa likod pero hindi ko sila
nakitang nag-uusap. Ang liit liit na bagay pinalaki ng dalawang 'to.
Pagpasok ko sa kwarto, nakahiga na si Guevarra sa kama niya pero wala si Warren.

"Nasaan si Warren?"
"C.R. ata."

Tumingin ako sa kaliwa't kanan, harap at likod at dahan dahang lumapit kay
Guevarra. Nang mapansin niya ang paglapit ko ay mabilis pa sa alas quatro siyang
tumayo.

"Tangina. Anong trip mo?"

Highblood naman nito. Mura agad.

"Tara. Bilis," bulong ko sa kaniya.

"Saan na naman?"
"Kailangan natin iwan si Warren para makapagsolo sila ni Hails."
Sa halip na sumunod ay humiga ulit siya. Bwisit din 'to eh. Hindi mapagsabihan. Ah!
Alam ko na. Paniguradong susunod 'to.

"Sige, huwag ka na sumama. Diyan ka na lang. Sayang naman plano namin nila Tammy at
Pipes. Usapan pa naman na pagbabatiin 'yung dalawa kaya tayong 4 ang magsasama
maghapon. Kaya lang ayaw mo naman. Sige, kami na lang. Kahit gustong gusto talaga
ni Pipes na pagsolohin 'yung dalawa. Okay lang naman. Maiintindihan naman ni Pipes
na ayaw mong sumunod. Okay lang."

Hindi ko na siya hinintay makasagot. Lumabas ako at nagpunta sa kwarto nila Pipes
na katabi lang ng kwarto namin.

"Pipes! Tara na!" sigaw ko habang kumakatok. "Magpictorial na tayo para puro enjoy
na lang mamaya."

Wala sa usapan namin 'to pero kailangan namin umarte para magpaiwan si Hails. Iisa
lang naman ang wavelength ng utak naming lahat kaya paniguradong maiintindihan na
nila ang ginagawa ko.
Hindi pa nakakalabas si Pipes nang lumabas si Guevarra. Susunod din pala pinatagal
pa.

"Akala ko ba mas gusto mo matulog?"

Sinamaan niya ako ng tingin at sumandal sa pader. Pa-cool na naman 'to.

Lumabas na rin si Pipes at kasunod niya si Tammy. Hindi rin naman sila nahirapan
tumakas at gumawa ng kwento kay Hails kasi mas pinili niya ang matulog.
Nagmadali kaming umalis bago pa kami abutan ni Warren.

"Anong kasunod nito?" tanong ni Tammy.

"Sundan natin 'yung dalawa."

Nagtatalo kaming tatlo kasi gusto ni Tammy na sundan 'yung dalawa, gusto ni Pipes
na mag-ayos ng surprise para sa kanila at gusto ko naman na magswimming na.
Sa kalagitnaan ng pagtatalo ay umubo si Guevarra. 'Yung ubo na halatang
nagpapapansin kaya tiningnan namin siya. Kawawa naman.

"Ganito na lang, ikaw Nate at Tamara, sundan niyo 'yung dalawa. Kami naman ni Piper
mag-aayos ng surprise para sa kanila."

Sabagay may punto siya. Sumang-ayon naman agad 'yung dalawang babae at nagpalitan
ng plano para sa surprise. Habang busy sila ay lumapit ako kay Guevarra at sinamaan
siya ng tingin.

"Nasunod ang gusto ng dalawa. Paano naman ang gusto kong magswimming?"
"Kunyari ka pa. Natuwa ka naman kasi solo mo si Tamara."
"Parang siya hindi. Kaya mo pinaghiwalay para solo mo si Pipes. Nako, kabisado ko
na 'yung mga ganiyang gawain."

***
Ilang oras na kaming sumusunod sa dalawa. Lumubog na nga ang araw pero nakasunod pa
rin kami.
Wala na silang nagawa kung hindi ang magsama kaya lang medyo may gap pa rin.
Hanggang sa umupo sila sa may gitna ng field at nag-usap.

"Ayon! Nagyakap. Okay na sila. Mission accomplished," sabi ni Tammy habang

nagtatago kami sa hindi kalayuan.

Tumawag na rin sila Pipes at sinabing ayos na ang dinner no'ng dalawa. Kaya kahit
medyo nagpapakacheesy pa silang dalawa sa gitna, nilapitan na namin sila ni Tammy
at dinala sa surprise dinner.
Nagulat ang dalawa at nagpasalamat sa aming apat. Hindi rin naman nagtagal ay
umalis na kami.

"So we're done. What to do next?"

"Nagawa na natin ang gusto niyong dalawa. Sundin na natin ang gusto nitong isa.
Night swimming," suggest ni Guevarra.

Kuminang ang mata ko dahil sa sinabi niya. Sa sobrang saya ko ay lumapit pa ako sa
kaniya at yumakap.

"Mahal mo talaga ako, p're! Iniisip mo ang kaligayahan ko!"

Tinulak niya ang mukha ko at sinamaan ng tingin, "Gago!"

"Nahiya ka pa, Guevarra. Kahit 'di mo sabihin nararamdaman ko naman," biro ko pa sa

kaniya kaya tinalikuran niya ako at humabol naman ako sa kaniya. Sa hindi kalayuan
ay naririnig ko naman ang tawa ng dalawang babae.

At dahil masaya rin sila, masaya na ang lahat.

***
Tamara's Point of View

Hindi na rin pala masama na sumama ako sa kanila. Nagkautang man ulit ako kay Nate,
nag-enjoy naman ako kasama sila.
Ang cool din ng experience noong sinusundan namin sila Hailey at Warren kasi
feeling ko kahit minsan sa buhay ko naging stalker din ako.
Wait... stalker? Ano ba 'tong sinasabi ko? Nahahawa na ata ako sa pagkabaliw ni
Nate.

"Sabi sa 'yo masaya naman eh," sabi ni Hailey sa akin.

Nakaupo kami sa kama. Habang basa pa ang buhok namin dahil nag night swimming kami,
nagkwentuhan muna kami. Mahirap matulog ng basa ang buhok. Masakit sa ulo.

"Oo. Kahit nakakahiya na kay Nate pati na rin sa inyo. Ang dami ko ng utang."
"You don't have to be shy naman. Kahit ayaw namin magpabayad binabayaran mo naman
kami. And you know what... come to think of it, wala ka ng utang sa amin. Bayad na
lahat," sabi naman ni Piper.
"Siguro sa inyo. Pero kay Nate? Saksakan na ng dami."
"Hindi naman utang 'yon. Kusang loob niyang binibigay 'yon."
"So ano ang tawag doon? Charity?"

Sinamaan nila akong dalawa ng tingin. Itong mga 'to hindi marunong umintindi ng
joke.

"Masyadong mabait si Nate. Naspospoil na niya hindi lang ako kundi pati ang pamilya
ko. Ayoko naman ng gano'n."
"Sinasabi mo bang ayaw mo kay Nate?"

Wala naman akong sinabi na ayaw ko, ha? Ang hirap lang kasi na ang dalas niyang
iniispoil ang pamilya ko pati na rin ako.

"Hindi. Mahirap lang kasi nakakasanayan na namin. Paano na lang kapag bigla na lang
nawala?"
"It's Nate, Tamara. You don't have to worry."

Ayon na nga eh. Siya si Nate. Kaya kapag biglang nawala, mas mahirap.

***
"Ayoko na. Ayoko na. Ibaba niyo na ako."

Grabe ang higpit ng kapit ko sa braso ng nakaalalay sa akin. Titingin pa lang kasi
ako sa ibaba pakiramdam ko mahuhulog na ako. Bakit ba ako napunta sa ganitong
sitwasyon?

"Kaya mo 'yan, Tammy."

"Tigilan mo ko, Nate. Kung gusto mo ikaw mauna," sagot ko sa kaniya. Nakapikit pa
rin ako at nakakapit kay kuya na hindi ko naman kilala.
"Sabay na lang tayo."
"Ayoko! Mas nakakatakot 'yon. Paano na lang kung bumigay 'yung kable? Isa-isa
lang!"
"Sige. Kaya mo 'yan, Tammy! Nakatawid na nga 'yung apat wala naman nahulog. Kaya mo
rin 'yan."

Bakit ba kasi pumayag payag ako sa zipline na 'to? Takot nga ako sa matataas na
lugar tapos nandito ako. Kapag ako nalaglag paano na lang ang pamilya ko?

"Trust me, Tammy. Kapag binitawan ka na nila mag-eenjoy ka. Trust me."
Sa sobrang seryoso ng pagkakasabi niya parang gusto ko na maniwala. Kaya lang
nakakatakot pa rin.

"Ano, game?" mahinanong tanong ni Nate.

Napapikit na lang ako at tumango. Nang itulak na ako ni kuyang hindi ko kilala, mas
humigpit ang kapit ko sa tali. At kahit takot ako ay idinilat ko ang mga mata ko.
Ang sarap pala sa feeling. Para akong lumilipad. Tama nga si Nate. Ang saya!

Matapos ng zipline ay hindi na ako natakot sa iba't iba pang activites. May ilang
beses pa nga na nauuna pa ako sa iba. Parang biglang nawala ang takot ko at
napalitan ng excitement.

"Tamara, proud na proud sa 'yo 'tong si Nate," sabi ni Hailey habang tumatawa.

Nang tingnan ko naman si Nate ay nag thumbs up siya sa akin.

"Sabi sa 'yo masaya eh. Akala mo lang nakakatakot kasi ayon ang nasa isip mo.
Isipin mo na lang... paano kung pinalagpas mo 'yon at pinairal mo ang takot mo?
Baka nagsisi ka lang bandang huli."
"Thanks, Nate."

Matapos ng mga activities ay nag kaniya kaniya muna kami. Nilibot namin ni Nate ang
resort at kung anu-ano ang pinagkwentuhan namin.
Kahit na close ako sa kanilang lahat, pakiramdam ko talaga mas kumportable ako kay
Nate. Siguro kasi simula pa lang naging mabait na siya sa akin. Pero syempre mabait
din naman silang lahat. May aangat nga lang.

Isa pa, ang close din niya sa pamilya ko. Ang dalas kasi niya sa amin. Nakakatakot
na nga minsan kasi parang mas close na nila si Nate kaysa sa akin.

"Birthday na ni Tristan bukas."

"Oo nga eh. Ano kayang magandang iregalo sa kaniya? Ikaw ba, Nate, noong bata ka
anong gusto mong matanggap?"
"Laruan at pagkain lang masaya na ako. Pero magkaiba naman kami ni Tristan. Baka
hindi niya gusto 'yon. Isipin mo na lang kung ano ang hilig niya."
"Mahilig siyang mag-drawing."
"Eh 'di art supplies na lang ang bilhin mo. Mas okay 'yon para habang bata pa siya
mas nahahasa 'yung skills niya sa arts. Ang napansin ko, sa long pad paper lang
siya nagdradrawing. At crayola lang ang gamit niya. Siguro mas okay kung bumili ka
ng iba pang gamit tulad ng sketchpad, oil pastel, watercolor, color pencil... "

Habang nagsasalita si Nate pilit kong pinipigilan ang ngumiti. Ang cool lang kasi
talaga na binibigyan niya ng atensyon ang kapatid ko at iniisip niya ang okay na
regalo para sa kaniya. Siguro kung ibang lalaki 'to, sasabihin lang niya na bumili
ako ng laruan dahil ayon ang gusto ng mga bata. Pero hindi ibang lalaki si Nate.
"Samahan mo ako bukas bilhin ang mga 'yan kung okay lang."

Tumingin siya sa akin at ngumiti saka ako inakbayan, "Oo naman okay lang. Ang lakas
mo kaya sa 'kin. Isa pa para kay Tristan 'to."

"Thanks."
"Uhh, Tammy wala ka bang napapansin?"

Tumingin tingin ako sa paligid pero wala namang tao. Tiningnan tingnan ko rin ang
lugar pero wala namang kakaiba. May puno, may lupa, may dahon.

"May ano?"
"Nakaakbay ako sa 'yo, Tammy, o. Hindi mo ba ako sisikuhin at sasaktan man lang?"
"Hindi ko na nga pinansin, pinansin mo pa. Gusto mo bang masaktan?"
"Hindi hindi," mabilis na sagot niya. "Ayos lang ako. Ayos na ayos 'to. Pero alam
mo naisip ko lang..."

Hinihintay ko ang susunod niyang sasabihin pero ilang segundo na nakalipas hindi pa
rin nadudugtungan.

"Ano?" tanong ko dahil baka gusto niyang tanungin ko lang siya.

"Naisip ko lang na gusto mo na ako kaya pumapayag ka na magpaakbay sa akin."

Siniko ko siya dahil sa sinabi niya kaya napabitaw siya sa akin. Pero lumapit din
naman siya agad at umakbay ulit.
Hay nako, Nate. Ilang taon ka na nanliligaw pero hindi mo pa rin ata gets kung
bakit hindi kita sinasagot. Hindi naman 'yon dahil hindi kita gusto. Sadyang wala
lang 'yon sa priority ko ngayon.

***
"Ayan, okay na."

Kinuha sa akin ni Nate ang pinamili kong regalo at siya ang nagbuhat no'n.

"Okay ka na o may bibilhin ka pa?"

"Okay na. Kumpleto na."
"Ako naman. Ibibili kong ice cream kapatid mo."

Matapos bumili ay dumiretsyo na kami ni Nate sa bahay. Kaya lang napansin ko na may
ilang bisita sa amin. Maski sila Piper, Hailey, Warren at Hunter ay nandoon.
Nabanggit ko sa kanila na birthday ng kapatid ko pero wala naman ako sinabing may
handaan. Kaunting spaghetti lang ang niluto ni nanay tapos ayon na 'yon.

"Bakit po may mga tao?" tanong ko kay tatay pagdating ko.

Ngumiti si tatay at itinuro ang celebrant. May palaro ang ibang tao at sila Hailey
ang naghohost. May inaabot din na mga give away sila Warren. May mga lobo pa. At
nang pumasok ako sa bahay ay may mga handa.

"Nay, paanong - "

"Nandiyan ka na pala, Tamara."
"Kanino nanggaling ang pambili ng mga 'to, 'nay?"
"May kaunti kaming naipon ng tatay mo. Pinandagdag namin 'yon sa binigay mong
pera. 'Yung mga lobo naman pinadala ni Nate sa mga kaibigan mo. Halos sila ang nag-
ayos niyan."

Napatingin ako kay Piper na tumutulong sa kusina.

"It was Nate's idea. He wants to give your brother a memorable birthday kaya he
asked us to do this. It's fun naman so why not 'di ba?"

Tumango na lang ako sa sinabi ni Piper at itinabi muna ang regalo ko sa kapatid ko
sa kwarto. Sa totoo lang hindi ko alam kung ano ba ang dapat maramdaman ko sa lahat
ng nangyayaring 'to. Naappreciate ko na ginawa nila 'to para sa kapatid ko kaya
lang hindi ba parang sobra na? Ayokong masanay kami sa ginagawa nila.
Buong party nakisama naman ako sa lahat kahit na medyo naiinis pa rin ako.
Nang matapos ay umupo akong mag-isa sa labas ng bahay habang nasa loob silang
lahat.

Lumabas din naman si Nate at tumabi sa akin, "Anong problema? Napansin kong tahimik
ka kanina pa." Kilala na niya ako. Kilalang kilala na niya ako kaya bakit ginawa
niya pa rin 'to?

"Kung tungkol 'to sa party ng kapatid mo, sorry dahil hindi ko sinabi sa 'yo. Gusto
ko lang din naman na masurprise ka kasi napasaya natin ang kapatid mo."

"Niyo. Napasaya niyo. Wala naman akong kaalam-alam sa party na 'yan."

Napabuntong hininga siya dahil sa sinabi ko. "Galit ka nga. Sorry, Tammy. Akala ko
kasi okay lang sa 'yo."

"Sana naman kasi sinabihan mo ako. At saka alam mo naman na ayos lang 'yung tayo
tayo lang 'yung nagcecelebrate. 'Yung pamilya ko tapos kayong lima. Hindi naman
kailangan na marami pa ang ayain mo. Nagpalaro ka pa. Magkano ngayon ang nagastos
mo? Hindi mo naman kailangan gawin 'yon, Nate. Hindi mo naman obligasyon ang
pamilya ko. Paano na lang kapag nasanay 'yan sa mararangyang bagay na binibigay at
ginagawa mo?"

Tumahimik kami parehas. Hindi ko alam pero naiinis talaga ako. Parang ang sama
tuloy na naiinis ako.

"Tammy... bata ang kapatid mo. Iba ang gusto niya sa gusto mo. Kahit na sabihin
natin na hindi niya hinihingi na magkaroon ng ganoong klaseng party, iba pa rin ang
pakiramdam na magkaparty sa birthday niya kasama ang mga kaibigan at pamilya niya.
Oo mali ako kasi hindi kita kinonsulta. Akala ko kasi okay lang sa 'yo. Akala ko
okay lang sa 'yo na gawin ko 'yon kasi para naman 'yon sa ikakasaya ng kapatid mo.
Sorry, Tammy. Sorry kasi hindi ko sinabi sa 'yo. Pero hindi ako magsosorry dahil
napasaya ko ang kapatid mo."

Napapikit at napahilamos na lang ako sa mukha ko. Naiinis ako, oo, pero may punto
siya.
Habang pinapanood ko kanina ang kapatid ko, nakita ko kung kagaano siya kasaya
dahil sa ginawa ni Nate. Siguro napangunahan lang din ako ng inis ko kasi hindi ko
nalaman ang plano at hindi ako ang nagpasaya sa kapatid ko. Kaya si Nate ang sinisi
ko.

"Sorry. Umandar lang 'tong pride ko kasi wala akong nagawa para pasayahin ang
kapatid ko sa birthday niya. Pero salamat. Salamat kasi pinasaya mo siya."
"Nagbubukas siya kanina ng mga regalo. Puro laruan at damit. Masaya siya sa mga
nakukuha niya pero alam kong may mas makakapagpasaya pa sa kaniya."

Ah. Oo nga pala. 'Yung regalo ko para sa kaniya.

Nagpunta ako sa kwarto at kinuha ang regalo ko para kay Tristan. Habang kumakain
siya ay inabot ko 'yon sa kaniya.

"Wow!" Nanlalaking mata niyang sabi nang makita ang mga regalo ko. "Sa akin talaga
'to, ate? Akin na lang talaga 'to?" Hindi makapaniwala niyang tanong.
"Oo. Sorry ayan lang nabili ko kasi - "

Bigla na lang siyang yumakap sa akin at tumalon talon. Tuwang tuwa siya sa regalong
binigay ko sa kaniya. Ayon agad ang pinagkaabalahan niya. Umupo pa siya sa sahig sa
sobrang pagkaexcite at doon nagsimulang gamitin ang binigay ko.

"Kita mo. Sa regalo mo siya pinakanatuwa," bulong ni Nate habang pinapanood din ang
kapatid ko.

Napayakap naman ako agad sa kaniya dahil siya rin ang nagpayo sa akin na ito ang
ibigay sa kapatid ko. "Thank you, Nate. Thank you talaga!"
Hindi ko alam kung gaano katagal akong nakayakap kay Nate. Basta bumitaw lang ako
ng marinig ko ang pag-ubo ni tatay. Nang makita ko silang lahat na nakatingin sa
amin ni Nate, pakiramdam ko sasabog na ang mukha ko sa sobrang pagkapula.

"Uhh. Nagpapasalamat lang," sabi ko sa kanila kahit wala namang nagtatanong.

Tumango tango lang sila pero halata sa mga mukha nila na gustong gusto na nilang
manukso. Halata rin ang pagpipigil nila Hailey ng tawa.

"Sabi sa inyo patay na patay sa akin si Tammy eh," sabi ni Nate dahilan para
magtawanan sila.

Well at least nabawasan ang awkwardness na nararamdaman ko.

Tiningnan din ako ni Nate at kinindatan, "Ikaw ha." Baliw talaga.

***
Relationship Code No. 9: Be the person who uplifts, excites and is a pleasure to
have around.

Chapter 13: Emergency

Tamara's Point of View

I see skies of blue and clouds of white. The bright blessed day, the dark sacred
night. And I think to myself... what a wonderful world. ♫

Hay! Ang ganda nga naman ng umaga.

Nakangiti akong mag-isa habang naglalakad palabas ng classroom. Binabati ako ng
ilan sa mga kaklase ko at ngiti lang ang isinasagot ko sa kanila. Ang aga aga ang
ganda agad ng simula ng araw ko.

"Para kang baliw."

Napahinto ako sa paglalakad nang marining ang boses ni Hailey. Nakatayo siya sa
likuran ko at naiiling-iling pa.

"Nakangiti kang mag-isa. Tulala ka pa. Para kang highschool girl na pinansin ng
crush niya."

Eh? Ganoon ba ako? Masaya lang ako kaya gano'n.

"Ang aga aga pero bakit ba ganiyan ka kung makangiti?"

"Naalala mo no'ng sinabi ko sa inyong may sinalihan akong contest? Nagpasok ako ng
design at nanalo 'yung design na 'yon. May cash prize akong nakuha, sapat na para
sa kalahati ng tuition ko."
"Wow! Kaya naman pala ganiyan ka kung makangiti. Hindi naman kita masisisi.
Congrats, Tamara! Ang awesome mo talaga!"
"Thank you! Napakalaking tulong talaga nito."
"You deserve it. Saan punta mo niyan ngayon?"
"Sa dean's office. Ikaw, naligaw ka nga pala sa building namin? Saan punta mo?"
"May dinaanan lang ako sa library niyo pero papunta na ako sa next class ko. Sige,
mauna na muna ko. Congrats ulit."

Dumiretsyo ako sa dean's office.

Nang makita ay agad niya akong binati dahil bukod sa sarili ko, nakapagbigay din
daw ako ng karangalan sa university namin. Inabot din niya ang napanalunan ko at
parang kuminang ang mata ko. Paniguradong matutuwa si nanay at tatay dito.
Mababawasan na ang iintindihin nila sa gastos.
"Congratulations, Ms. Sartori. May good news pa ako sa 'yo."
"Po? Ano po 'yon?"
"Isa sa nagsponsor sa contest na sinalihan mo ay nagkaroon ng interest sa mga gawa
mo. Ipagpatuloy mo lang ang mga ginagawa mo at oras na maging consistent ka, malaki
ang posibilidad na alukin ka nila ng trabaho kapag nakatapos ka na. Sa ngayon ay
babantayan ka muna nila."

Nanlaki ang mata ko sa sinabi ni dean. Pwede pa lang may mas iganda pa ang umaga
ko. Wow! Ano bang ginawa ko nitong mga nakaraang araw at nagpapaulan ngayon ng
blessings?

Ang akala ko ay hanggang doon lang ang good news na matatanggap ko ngayong araw
pero nagkamali ako. May darating pa pala.
Kasama ko si Nate nang kuhanin ko ang sweldo ko galing sa pinagsusulatan ko ng
articles.

"May problema ba?" tanong niya nang mapansin na nakatingin lang ako sa machine.
"Parang sobra. Wait nga. I-email ko muna sila bago ko kuhanin 'to. Mamaya sumobra
ang bigay nila mademanda pa ako kapag kinuha ko."
Nag-email ako na agad din naman nilang nireply-an. Ayon sa kanila ay dinagdagan
talaga nila ng 50 dollars ang sweldo ko since bumebenta raw ang mga gawa ko. Siguro
para sa kanila ay maliit lang ang 50 dollars pero para sa akin ay malaki na 'yon.
Pangbayad na namin ng kuryente 'yon sa isang buwan.
Sobrang swerte ko nga naman ngayong araw.

"Congratulations, Tammy. Umuulan ng blessings, ha."

"Oo nga eh. Hindi ko alam kung ano ba ang nagawa ko para matanggap ang mga 'to."
"Ang hardworking mo kaya. Deserve mo lahat ng 'yan."

Napangiti ako dahil sa sinabi ni Nate. Kapag may tyaga, talaga nga namang may
nilaga. May pinapatunguhan ang mga paghihirap ko. Sobrang sarap lang sa pakiramdam
nito.

"Makapag-uwi nga sa bahay ng pasalubong. Minsanan lang kung mangyari 'to. Dadaan
muna ako ng supermarket para mamili. Ikaw, may klase ka pa 'di ba?"

Medyo matagal bago tumango si Nate. "May cash kang hawak, Tammy. Safe ba 'yon?"

"Hindi naman nila alam 'yon. Oo naman safe. Ang tagal tagal na natin nakatira dito
ngayon ka pa ba magdududa?"
"Iba pa rin kapag sigurado. Sasamahan na lang kita."

Umiling ako sa alok niya, "May pasok ka pa, Nate. Huwag kang maghanap ng dahilan
para mag-cut ng klase. Ilang taon na akong nagcocommute."

"Pero hindi ka naman lagi may dalang ganyang halaga. Paano kapag nanakawan ka? Pera
na naging bato pa."
"Hindi nga sabi - "
"Mabuti na ang sigurado. At saka wala naman kaming gagawin masyado ngayon sa next
class ko. Malamang makikipagkwentuhan lang ulit 'yong prof kong 'yon. Lagi naman
'yon gano'n."

Ayaw ko naman sana talagang tanggapin ang alok niya kaya lang bawat dahilan ko
nasasapawan niya. At mukhang kahit hindi ako pumayag, ihahatid at ihahatid niya
ako.
Para matapos ang usapan ay pumayag na lang ako. Ang hirap makipagtalo sa lalaking
'to.

***
Nang mabanggit ko kay nanay ang mga swerteng natanggap ko ngayong araw, todo ang
tuwa niya. Ito ang pinakagusto ko eh. Ang napapasaya ko ang magulang ko.

"Manang mana po sa inyo si Tammy," bola ni Nate kay nanay. Nagpapalakas na naman
ang isang 'to.

Para makabawi sa paghatid niya ay inaya ko na siyang magmeryenda sa bahay na hindi

naman niya tinanggihan. Kung sabagay, kailan ba siya tumanggi kapag inaaya namin
siyang kumain? Parang never pa naman.

"Nga pala, Tamara, pupunta ako sa bahay ng tita mo ngayon. Birthday niya at
inimbita tayo. Gusto mo bang sumama?"
"Huwag na lang 'nay. Walang tao sa bahay."

Nang sabihin ko 'yon ay napapalo siya sa noo niya. Anong nangyari?

"Nakalimutan ko na kuhanan nga pala ngayon ng card ng mga kapatid mo. May parent's
assembly pa. Hindi na lang muna ako pupunta sa - "
"Ako na lang, 'nay. Kaya ko naman."
"Kaya lang ang plano ko sana, ikaw ang papupuntahan ko kila Tracy at ako naman kila
Tristan."
"Ako na lang po, tita," singit ni Nate sa usapan. "Wala naman akong gagawin kaya
ayos lang."
"Ay nako, Nate. Huwag na at nakakahiya naman sa 'yo."

Tanggi ng tanggi si nanay pero pinagpipilitan ni Nate na ayos lang sa kaniya at

wala naman siyang gagawin kung uuwi siya. Dahil sa sobrang galing sa pilitan nitong
si Nate, walang nagawa si nanay kung hindi ang pumayag.
Kaya nang makaalis na si nanay ay umalis na rin kami ni Nate papunta sa eskwelahan
ng dalawa kong kapatid.

Siya ang kumuha ng card ni Tristan at ako naman ang kay Tracy. Umattend din siya ng
assembly kahit hindi na kailangan.
Minsan talaga nahihiya na ako kay Nate. Sobra sobra na ang pagiging mabait niya.
'Yung mga bagay na hindi naman niya dapat gawin ay ginagawa niya pa rin.

"Mag-tricycle na lang kami pauwi. Isang sakayan na lang naman 'to. Thank you,
Nate," sabi ko sa kaniya nang maiabot niya sa akin ang card ni Tristan.
"Ihahatid ko na kayo. Ayan lang naman."
"Pero Nate, umuwi ka na - "
"Nakasakay na ang mga kapatid mo."

Nang tingnan ko ang kotse niya, nakita ko na nga ang dalawang magaling kong kapatid
na relax na relax nang nakaupo sa likuran ng kotse.
Wala na naman akong nagawa kung hindi ang magpahatid kay Nate.

"Gusto niyong mag-ice cream?" tanong niya sa mga kapatid ko.

Gusto ko sana tumanggi kaya lang wala naman na akong magagawa kasi siya na mismo
ang nag-aya. Isa pa, nang makita ko ang mukha ng mga kapatid ko nang mag-aya si
Nate, nakonsensya ako bigla naiisip ko pa lang na hihindi ako sa alok niya.

"Pagtapos nito pwedeng umuwi na tayo?" sabi ko kay Nate.

Ngumiti naman siya at tumango.

Nagpapatong-patong na ang utang ko kay Nate - utang na loob at utang na pera.

"Thank you ngayong araw. Ingat ka pag-uwi."

"See you bukas, Tammy."

Bababa na sana ako sa kotse niya nang may tumawag sa phone ko. Si nanay.

"Teka lang, Nate, ha."

"Take your time."
"Hello, 'nay?" sagot ko sa tawag niya.
"Anak, nasa bahay ka na ba?"
"Kakarating lang po namin. Nay pakibati naman ako kay tita ng - "
"Hindi ako natuloy sa tita mo, anak. Nasa ospital kami ngayon ng tatay mo."

Hindi ako nakapagsalita nang marinig ko ang sinabi ni nanay. Paanong nangyari na
nasa ospital sila? Anong nangyari?

"Tammy? Okay ka lang?"

Hindi ko masagot si Nate at nang mapansin niya ang reaksyon ko ay inagaw niya ng
phone ko sa akin at siya ang nakipag-usap kay nanay.
Kaya ba sobrang swerte at saya ko kanina kasi may kapalit? Ito na ba ang kapalit?

"Sige po, tita. Papunta na po kami diyan," dinig kong sabi ni Nate at ibinalik sa
akin ang phone ko. "Relax, Tammy," sabi lang niya at pinaandar na ang kotse.

***
Relationship Code No.10: Whatever you accept, you will get.

Chapter 14: Charity

Tamara's Point of View

Kanina pa nagsasalita si Nate pero wala akong naririnig. Maski ang dalawa kong
kapatid ay kinakalabit ako pero walang pumapasok sa tenga ko. Isa lang ang nasa
utak ko ngayon.

Anong nangyari?

Hindi pa man din tuluyang namamatay ang engine ng kotse ni Nate ay bumaba na ako.
Naramdaman ko rin naman ang pagsunod niya kasama ang dalawang kapatid ko.
Nang makapasok ako sa ospital ay hindi ko alam kung ano ang kasunod na gagawin ko.
Nagmamadali ako kanina pero ano na ang kasunod. Nasa loob na ako... pagkatapos?

"Tammy, dito. Tara!"

Hindi ko alam ang nangyari basta ang alam ko lang ay hawak hawak na ni Nate ang
braso ko at nakahawak sa kamay ko si Tracy.

"Tatay!" sigaw ni Tristan at tumakbo.

Napatingin ako sa direksyon na pinupuntahan niya. Papunta sa magulang ko. Nakahawak

si nanay kay tatay. May benda sa braso si tatay pero bukod doon, mukhang ayos naman
siya.
Sumunod ako kay Tristan at tumakbo palapit sa kanila, "Ano pong nangyari, 'tay?"
Napakamot siya sa ulo niya at nangingiti, "Katangahan, anak. Ayan, nabalian."

"Grabe ang kaba ko. Akala ko kung ano na po ang nangyari sa inyo."
"Kaya pala hindi na kita makausap kanina. Kung hindi mo pa kasama si Nate baka nag-
alala pa ako sa lagay mo, anak," sabi naman ni nanay.
"Ay nako, tita sinabi mo pa. Kanina ko pa nga rin sinasabi kay Tammy na ayos lang
si tito kaya lang parang walang naririnig. Maski sila Tristan at Tracy kinakausap
siya pero hindi niya pinapansin."

Siniko ko si Nate dahil sa sinabi niya na naging dahilan para matawa sila.
Blangko talaga ako kanina. Wala akong naririnig. Wala akong alam sa nangyayari sa
paligid. Basta ang nasa utak ko lang ay sana ayos si tatay.

Hinatid kami ni Nate pauwi. Sobrang pagod na siguro niya kasi pabalik balik siya sa
amin. Kaya lang dahil na rin sa lagay ni tatay, mas okay nga na ihatid na lang niya
kami. Hindi na ako tumanggi.
Pero bago ko nga pala makalimutan... "Nay, paano ang hospital bills?"

"Nagamit namin ang huling sweldo ng tatay mo para doon."

"Huling sweldo po?"
"Oo, anak. Nagkatanggalan sa trabaho eh. Sa kasamaang palad kasama ako sa nawalan
ng trabaho. Pasensya na, anak, ha? Sa halip na magamit natin ang huling sweldo ko
sa mga bayarin sa bahay ginamit pa namin siya sa paggamot ko."
"Mas mahalaga naman po ang kalagayan niyo, 'tay. Nakatanggap naman na po ako ng
sweldo at may napanaluhan naman po akong contest kaya ayos lang tayo ngayong
buwan."
"Hindi naman pwedeng iasa lahat sa 'yo. Nag-aaral ka pa, Tamara. Huwag kang mag-
alala, bukas maghahanap na ako ng trabaho."
"Tatanggap na rin ulit ako ng labada," sabi naman ni nanay.
"Mawalang galang lang po at makikisingit sa usapan niyo," sabi ni Nate na ngayon ay
nagdradrive. "Kung gusto niyo po, pwede ko kayong pahiramin ng - "

Hindi pa man din natatapos sa pagsasalita si Nate ay sabay sabay na kaming

nagpatahimik sa kaniya. Alam na namin ang sasabihin niya. Mag-aalok siya at
magpapahiram ng pera sa amin. Ayoko namang lubusin ang kabaitan niya kaya tumanggi
na lang kami. Tama na na nandito siya para sa pamilya ko. Naappreciate ko rin na
gusto niyang tumulong kaya lang ayoko na umasa kami sa kaniya.
Problemang pamilya 'to. Kaya na namin 'to.

***
Nagbibilang ako ng pera sa kwarto. Nakapagbayad na kami ng kuryente at tubig. May
groceries na kami ng isang linggo. May kakaunti pang natira sa pera ko.
Buti na lang at hindi pa kailangan bayaran ang tuition ng mga kapatid ko. Kung
sakaling sumabay 'yon baka mabaliw na ako.
Sa ngayon, baon sa eskwelahan, tuition fee ko at mga panggastos sa isang buwan na
lang ang problema ko.
Pahiga na sana ako nang may marinig akong nabasag.

"Tracy? Anong ginagawa mo?"

Nakaupo siya sa may sahig at nakatalikod sa akin. Nang humarap siya ay may hawak na
siyang mga barya at ilang bente pesos. "Ate, ito ang ipon ko. Sa inyo na lang."

"Tracy..."
"Mag-iipon na lang ulit ako. Wala naman akong panggagamitan niyan."

Hindi ko napigilan ang mapayakap sa kapatid ko dahil sa ginawa niya.

Kaya namin 'to. Kayang kaya namin 'to.

***
"Accept our offer, Tamara," sabi ni Piper at inaabutan ako ng pera.

Nakatambay kami sa fastfood (libre na naman nila).

"Huwag na, Pipes. Kaya pa naman."

"But - "
"Kapag sobrang kinulang na kami lalapit ako sa inyo at kakapalan ko ang mukha ko.
Pero sa ngayon huwag na lang muna."

Napabuntong hininga siya at itinago ulit ang perang inaalok niya.

"Hindi ko 'to iaalis sa pagkakaenvelope just in case you change your mind. Anyway,
nakahanap na ba ng work ang tatay mo?"
"Hindi pa."

Ang kulit nga ni tatay eh. Sinabi kong magpahinga muna habang may pilay pa siya
pero ayaw magpaawat. Naghahanap agad ng trabaho. Sa kalagayan niyang 'yon mas
maliit ang chance na matanggap siya.

"Do you want me to - "

"Hindi na. Okay lang, Pipes. Ang dami niyo ng tulong sa pamilya ko. Nakakahiya na."
"Nakakahiya? You don't have to be shy, Tamara. We're friends. Of course we'll be
here for you."

Alam ko naman 'yon kaya lang minsan pakiramdam ko ang pabigat ko. Hindi nila
pinaparamdam sa akin 'yon kaya lang lagi na lang ako ang tinutulungan nila. Lagi na
lang ako ang binibigyan nila. Hindi na ako nakatulong. Hindi na ako nakapagbigay.

"Naappreciate ko. Salamat."

"You'll get through it, Tamara. You have a very wonderful and loving family. Kaya
niyo 'yan. Basta we're here lang kung kailangan mo na talaga. We're always here for
you."

Talo man talaga pagdating sa pera, bawing bawi naman sa mga taong nakapaligid sa
akin. Darating din ang panahon na makakabawi ako sa kabaitan nilang lahat. I can't
wait for that day to come.

Umuwi na ako matapos namin kumain at magkwentuhan ni Pipes.

Inabutan ko si nanay na naglalaba habang si tatay naman ay nagbabasa ng dyaryo.
Malamang naniningin na naman siya ng mga pwedeng mapasukan na trabaho.
Ako naman ay dumiretsyo sa kwarto at kinuha ang laptop ko. Pinag-ipunan ko ang
laptop na 'to galing sa part-time job ko dati sa restaurant ng tita nila Nate.
Malaking tulong kung ibebenta ko 'to kaya lang dahil sa trabaho ko ay hindi ko
magawang ibenta 'to.

Inupdate ko na lang ang resume ko at nagpaprint sa malapit na computer shop.

Kailangan ko nang maghanap ng isa pang part-time job para makatulong sa gastusin sa
bahay. Kaya pa naman ng oras ko.
Nang makarating ako sa bahay ay nahalata ko agad na masaya ang magulang ko. Anong
nangyari?
Magtatanong pa lang sana ako nang lumapit si nanay at hinawakan ang dalawang kamay
ko.

"May nag-alok na ng trabaho sa tatay mo, Tamara!"

"Talaga po?! Saan po?!" Excited na tanong ko.

Nang sabihin nila ang pangalan ng pagtratrabahuhan niya ay nawala ang excitement na
nararadaman ko.
"Kila Nate?"
"Oo. Nanghingi kasi ng resume ko si Nate. Sinubukan niyang - "
"Pero 'tay, ang unfair naman kung naipasok lang kayo dahil sa tulong ni Nate."

Naiinis ako. Hindi ko na mapigilan ang inis ko. Noong una nahihiya lang ako kasi
ang dami na niyang tulong sa amin pero ngayon nakakainis na. Hindi naman kami
charity case. Hindi naman niya kami obligasyon. Kapag ba may problema kami lagi na
lang siya tutulong? Lagi na lang siya gagawa ng paraan?
Naaawa ba siya sa amin kaya ginagawa niya 'to?

Itetext ko pa lang sana si Nate para makipagkita pagkatapos ng klase niya pero
tinawag na ako ni nanay dahil nandito raw siya.

"Hi, Ta - "
"Mag-usap tayo," sabi ko sa kaniya at sumenyas na sumunod sa akin sa likod ng
bahay.
"May problema ba?" tanong niya nang makarating kami sa likod.

Humarap ako sa kaniya at tumango, "Oo. Oo may problema. Hindi ba sabi ko naman sa
'yo na ayos lang kami. Na kaya na namin 'to. Bakit ipinasok mo si tatay sa inyo?
Ano na lang iisipin ng mga magiging katrabaho niya? Palakasan? Kaya nakapasok si
tatay kasi kilala ka niya? Kasi ipinasok mo siya? Paano kung mapagkaisahan siya
doon dahil diyan?"

"Tammy, hindi ko naman kagagawan kaya napasok ang tatay mo."

"So sinong may gawa? Ako? Sila Hailey? Sila Piper? Nate naman. Ang dami mo ng
tulong. Pero problema na naming pamilya 'to."

Natahimik si Nate dahil sa sinabi ko. Hindi ko rin naman gustong sabihin 'yon kaya
lang naiinis na ako. Hindi ko na rin magawang pigilan ang bibig ko.

"Sorry, Tammy."

Sa halip na sagutin ang sinabi niya ay tumalikod na lang ako. Narinig ko naman ang
paglabas ni nanay at sinabihan si Nate na umuwi na lang muna.

"Tamara, hindi maganda ang ginawa mo."

"Alam ko 'nay kaya lang naiinis ako kaya hindi ko na nagawang pigilan ang sarili
ko."
"Naiintindihan ko na nahihiya ka kay Nate. Maski kami ay ganoon din naman. Kaya
lang ipinasa lang naman ni Nate ang resume ng tatay mo. Wala na siyang ginawa
pagkatapos no'n."
"Meron 'nay. Malamang sinabi niya na kakilala niya si tatay kaya natanggap sa
trabaho si tatay."

Napabuntong hininga si nanay sa sinabi ko at umiling, "Wala ka bang tiwala sa tatay

mo? Wala ka bang tiwala sa kakayahan niya kaya iniisip mo 'yan?" sabi niya at
pumasok na ng bahay.
Napaupo na lang ako at napayuko.
Bakit ba mas gumugulo na? Ang gulo gulo na.

***
Sorry, guys, hindi ako nakapag-update kahapon. Hindi lang maganda pakiramdam ko
kahapon tapos nasa bahay ako ng lolo ko kanina. Kaya ayan late na. Thanks sa mga
nakaintindi. :) Next update is on 23rd. After that wala ng sched kaya hindi na ako
makakapagpromise ng mabilisang update. I'll try na lang. No promises. Thanks!

Chapter 15: Pride

Nate's Point of View

Kanina ko pa hawak ang phone ko pero hindi ko alam kung itetext ko ba si Tammy o
hindi. Baka mainit pa rin kasi ang ulo niya. Halata naman sa reaksyon niya na inis
na inis siya sa akin kahapon.
Kaya lang kahit naman inis siya hindi pa rin dapat ako tumigil mag-text sa kaniya.
Baka isipin no'n inis din ako kasi inis siya. Baka mas magalit pa 'yon.

Goodnight. And hit send!

"Ano ba 'yan?"

Halos mapabitaw ako sa phone ko nang marinig ang boses ni Hails. Kasama niya si
Warren at hindi ko namalayan na nasa gilid ko lang pala sila. Pareparehas kaming
nakaupo sa labas ng bahay namin.

"Anong klaseng text 'yan? Wala man lang smiley. At saka goodnight? Agad? 7pm pa
lang goodnight na? Hindi ba dapat good evening ang tinext mo?" sunod sunod na
tanong at pangbabara sa akin ni Hails.

Bago pa man ako makasagot ay umupo na si Pipes sa tabi ko at sumagot, "War kasi
sila." 'Yung mga tao ngayon mga bigla bigla na lang sumusulpot.

"Paano mo nalaman? Kwinento niya ba sa 'yo? Nakausap mo ba siya?" tanong ko sa

kaniya.

Magbuhat kasi nang magalit sa akin kahapon si Tammy hindi ko na siya nakakausap.
Kapag nagtetext ako hindi naman siya nagrereply.

"Nope. You're acting strange kasi so I figure out na war kayo. I guess I'm right.
So, what happened?"

Ayoko na sanang sabihin sa kanila ang nangyari kaya lang todo pangungulit sila kaya
kwinento ko na lang din. Dyahe naman kasi ang pagiging pakialamero ko.
"Wala namang masama do'n," depensa sa akin ni Warren. "Tumulong ka lang naman.
Anong masama?"
"Masama kasi sumobra," kontra naman ni Hails. "Kilala natin si Tamara bilang strong
woman. Strong inside and out. As much as possible ayaw niyang humihingi ng tulong
kung kaya naman niya."
"Madalas kasing sinosolo ni Tamara. Hindi naman masamang manghingi ng tulong. Hindi
naman niya ikakasama ang manghingi ng tulong. Beside, men want to feel needed."
"Oo nga. Kaya lang sumobra si Nate. At lahat ng sobra hindi maganda."

Sasagot pa sana si Warren pero lumapit na si Pipes sa kanilang dalawa at tinakpan

ang bibig nila.

"Shut up, you two. As if naman may mangyayari sa pagtatalo niyo. It's all in the
past and the present is their problem. Instead of bickering and pointing out who's
right or wrong, can't we just help the two to get along again?"

Tinanggal na niya ang pagtatakip ng bibig sa dalawa at bumalik sa tabi ko. Umayos
na rin ang dalawa at parehas pang tinapik ang likuran ng isa't isa para siguro
senyales na huwag na sila magtalo. Magboyfriend-girlfriend ba talaga ang dalawang
'to?

"Ganito na lang, p're, kung tingin mo mali ka, eh 'di magsorry ka. Intindihin mo na
lang si Tamara. Babae kasi 'yan. Alam mo naman minsan ang mga babae... hindi mo
maintindihan. At wala ka nang magagawa kung hindi ang intindihin na lang sila kahit
hindi mo alam kung paano mo gagawin 'yon," payo ni Warren.

At dahil mukhang magy pagkabias ang payo niya, paniguradong sasagutin 'yan ni Hails
in 3, 2, 1... "Wow, ha. Ang perfect niyo naman. So kami lang ang dapat iniintindi
kasi kami lang ang magulo?"

"Mali lang ang pagkakainterpret mo sa sinabi ko."

"Mali ba talaga?" Sinamaan niya ng tingin si Warren at bago pa ulit magtalo ang
dalawa ay sumingit na ulit ang peacemaker nila - si Pipes.
"Not helping, guys."

Natahimik ulit ang dalawa at tinapik na naman ang likuran ng isa't isa. Ang sakit
sa ulo ng dalawang 'to. Mas magulo pa sila kaysa sa akin.

"Maybe miscommunication ang problema niyo ni Tamara. Wait until everything cools
down saka kayo mag-usap. Kapag you're both calm na."
"Hinihintay ko nga lang lumipas 'yung inis niya eh. Pagkatapos balak kong
makipagkita sa kaniya para makapag-usap."
"I guess that's what you should do talaga."

Nag-thumbs up naman ang dalawa sa sinabi ni Pipes. And for the first time,
nagkasundo rin sila.

***
Hi, Tammy. Let's talk.

Tinext ko ulit si Tammy pero walang reply. Kapag naman tinatawagan ko siya hindi
niya sinasagot. Dalawang araw na ang nakakalipas. Huwag mong sabihin na naiinis pa
rin siya? Inis pa ba 'yon o galit na talaga?

Kumakain ako ng meryenda sa kusina nang magpunta rin doon si Mama at kumain.

"Ma, kamusta job offer ng tatay ni Tammy? Natanong mo ba si Papa?"

"Hindi niya tinanggap. Sayang. Ang ganda pa naman ng records niya."

Napatigil ako sa pagkain dahil sa sinabi ni mama. Hindi tinanggap ang offer kahit
na kailangan na nila? Bakit? Hindi kaya may nahanap na silang ibang trabaho?

"Bakit daw po?"

"Hindi ko na tinanong. Basta nagpasalamat lang siya sa offer. Baka nakahanap na ng
ibang trabaho."

Siguro. Pero parang iba ang kutob ko.

Inubos ko ang pagkain ko at nagpaalam kay mama na may pupuntahan lang ako sandali.

Nagpunta ako kila Tammy. Ilang araw na akong hindi nagpupunta dito kaya medyo
kinakabahan din ako. Hindi ko alam kung kinakabahan ako dahil galit siya o
kinakabahan ako kasi baka tama ang hinala ko. Tama ang hinala ko na hindi tinanggap
ng tatay ni Tammy ang trabaho kasi ayaw ng anak niya.

"O, Nate. Buti naman at nadalaw ka ulit dito," bati sa akin ng tatay ni Tammy na
nasa labas ng bahay nila at mukhang may pupuntahan.
"Aalis po kayo?" tanong ko sa kaniya.

Tumango siya at ngumiti, "Job interview."

"Bakit po hindi niyo kinuha ang trabaho?"

"Nakakahiya na kasi sa 'yo, Nate. Ang dami mo ng itinulong sa amin. Kung pati ang
pagkakapasok ko sa trabaho iaasa sa 'yo, mas nakakahiya naman. Baka isipin mong
nilulubos na namin ang kabaitan mo."
"Pero tito wala naman akong kinalaman sa pagkakapasok niyo sa trabaho kaya hindi
kayo dapat mahiya. Pinasa ko sa HR ang resume mo pero hindi po nila 'yon binukod.
Hindi po pumapayag si Papa sa palakasan para lang makakuha ng trabaho. Tinitingnan
po niyang mabuti ang records ng mga nag-apply. Maganda po ang record niyo at natuwa
rin sila sa interview niyo. Wala po akong kinalaman kung bakit ka natanggap sa
trabaho. Sariling sikap niyo po 'yon kaya sayang naman kung itatapon niyo lang.
Para po sa kaalaman niyo, open pa ang position na pinag-applyan niyo. At kung
maisip niyo po na gusto niyong tanggapin ang trabaho, pumunta lang po kayo sa
opisina ngayon."

Mukhang napaisip si tito dahil sa sinabi ko. Nginitian niya ako at tinapik saka
nagpaalam na aalis na. Kung sa job interview o sa opisina siya nila Papa pupunta,
ayon ang hindi ko alam. Pero sana mas piliin niya ang pangalawa.

"Nagpunta ka ba dito para pilitin si tatay na tanggapin ang trabaho na ibinigay

mo?"

Napatingin ako sa pintuan nila nang marinig ko ang boses ni Tammy.

"Para rin sana kausapin ka," sabi ko sa kaniya.

"Bakit?"
"Natanggap ang tatay mo sa trabaho dahil magaling siya. Hindi dahil sa tulong ng
kung sino man. Wala akong ginawa para matanggap siya. Siya lahat ang may gawa no'n.
Wala ka ba talagang bilib sa tatay mo? O sadyang ayaw mong ipatanggap sa kaniya ang
trabaho kasi kami ang may ari ng pagtratrabahuhan niya at iniisip mo na naman na
isang charity case 'to?"
"Hindi ako ang nagsabi kay tatay na huwag tanggapin ang trabaho," inis na sagot
niya.
"Pero alam niyang ayaw mo kaya hindi niya tinanggap."
"Paano mo naman nasigurado na alam niyang ayaw ko? Hindi ko nga sinabi."
"Noong nag-uusap tayo no'ng nakaraan, nakasalubong ko siya. Malaki ang posibilidad
na narinig niya ang usapan natin. Tamara, nakapasok ang tatay mo kasi sadyang
magaling siya. Kung ayaw mo na magtrabaho siya sa amin, pasensya na. Pero isipin mo
na lang ang pamilya mo, Tamara. Ibaba mo naman ang pride mo. Hindi ka mapapakain ng
pride na 'yan. Wala kang mapapala diyan."

Hindi ko na hinintay na makasagot siya. Umalis na ako ng bahay nila. Sa totoo lang
hindi ko alam kung tama ba ang mga sinabi ko sa kaniya o medyo hindi na maganda ang
iba. Kaya lang pamilya na niya ang pinag-uusapan dito. Importante na rin sa akin
ang pamilya niya kaya ayokong mahirapan pa sila.
Sana maintindihan niya kung bakit ko sinabi ang mga 'yon.

***
Tamara's Point of View

Natapos na sa pagkain ng almusal sila nanay at ang dalawa kong kapatid. Kami na
lang ni tatay ang naiwan nang bigla na lang siyang mag-sorry sa akin.

"Pasensya na, anak. Tinanggap ko na ang trabaho. Medyo maraming gastusin kaya dapat
magkatrabaho na agad ako. Pero huwag kang mag-alala, kapag nagtagal tagal at
nakaipon, maghahanap ako ng ibang trabaho para hindi niyo na rin 'to pag-awayan ni
Nate."

Pumasok na naman sa utak ko ang lahat ng sinabi ng Nate. Napag-isip-isip mo na

pagbalibaliktarin ko man ang mundo, may point siya.

"Hindi, 'tay. Magaling ka po kaya ka natanggap sa trabaho. Kaya huwag na po kayong

umalis diyan. Sadyang pinaandar ko lang po ang pride ko kaya ayokong tanggapin niyo
'yon. Sorry 'tay, ha? Hindi naman po sa wala akong bilib sa inyo. Napangunahan lang
po ako ng inis kaya kung anu-ano na ang nasasabi at naiisip ko."
Nginitian ako ni tatay at ginulo ang buhok ko, "Akala ko sadyang wala kang bilib
kay tatay eh," biro niya pa para pagaanin ang loob ko.
Nginitian ko rin siya, "Ikaw pa ba 'tay? Ikaw nga the best sa lahat ng best eh."

"Pero, Tamara... sa tingin ko dapat mong kausapin si Nate. Para maging ayos na ulit
kayo."
"Ayon nga po ang balak kong gawin."
"Very good, anak," sabi pa niya at saka ako tinapik.

Hapon na nang umalis ako nang bahay. Nagpunta ako kila Nate nang hindi siya
sinasabihan kaya nanlaki ang mata niya nang makita niya ako sa kanila.

"Tara." Nagpunta kami sa may veranda nila. "Tinanggap na raw ng tatay mo ang
trabaho."

Tumango ako sa sinabi niya. "Kaya ako nagpunta dito para sana mag-sorry sa 'yo.
Tama ka na pinairal ko ang pride ko kaya gumulo. Minsan kasi hindi ko mapigilan
isipin na sobra na ang pagiging mabait mo na pakiramdam ko naaawa ka na lang sa
akin pati na rin sa pamilya ko."
Nagulat ako nang pitikin niya ako sa noo, "Anong awa ka diyan? Gusto kita kaya
ginagawa ko ang mga ginagawa ko. Malamang nagpapalakas ako. At saka mahalaga rin sa
akin ang pamilya mo. Hindi ako naaawa sa inyo. Gusto ko lang na tulungan kayo kung
may magagawa naman ako kasi nga importante kayo sa akin. Hindi naman kasi ako
matatahimik kung uupo lang ako sa isang tabi habang namromroblema kayo."

"Kaya nga sobrang thankful ako sa 'yo. Sobra talaga. Salamat kasi nandiyan ka hindi
lang para sa akin pero para na rin sa pamilya ka. At sorry talaga sa lahat ng mga
sinabi ko."
"Sus. Wala na 'yon. Sorry rin kung napangunahan kita."

Nginitian ko siya at pabirong sinuntok bilang senyales na okay na. Natawa naman
siya sa ginawa ko. "Ayan, okay na tayo. Sagutin mo na ako," biro pa niya kaya
nakatanggap na naman siya ng suntok galing sa akin pero this time mas malakas na.

"Saka na."
"Pwede na 'yan."

Ganoon lang at okay na kami.

Ang bigat sa pakiramdam kapag may sama kami ng loob sa isa't isa. Mas masaya talaga
kapag ayos kaming dalawa.

***
Relationship Code No. 11: Men want to feel needed.
Just so you know, every three chapters nagpapalit ako ng nakafocus na couple.
Minsan sa gitna nila may isang chapter na nakafocus silang lahat. HaileyxWarren,
TamaraxNate, PiperxHunter ang sequence. :)

Chapter 16: Stress reliever

Piper's Point of View

Hunter was taken aback nang paluin ko ang lamesa at idinukdok ang mukha ko sa
keyboard ng laptop. We're at home, I mean I'm at home and he visited me since it's
a weekend naman. I'm torturing myself sa paggawa ng term paper habang siya ay
gumagawa ng plates.

"Ayos ka lang ba?" he asked, concern was obvious in his tone.

"This is stressing me out." And I started to rant about school and part-time stuff.

I was complaining at him about how stressful things are. Malapit na kasi ang finals
at ito na ang time kung saan pagpapatung-patunging na ng mga prof ang mga
requirements namin para pumasa. That's what I don't get. Why are they giving us
this load of requirements kung kailan approaching na ang finals? They should have
given this to us noong maaga aga pa. Iwas cramming.
Dahil sa sobrang dami ng pinapagawa sa school feeling ko pati ang part-time job ko
kinaka-stress-an ko na. Not like it's stressful, because it's not. Siguro sadyang
kapag stress ka lahat na lang nakakastress na sa feeling.

"Matatapos ka na ba sa ginagawa mo?"

"Not really. Siguro give me more than 10 hours pa without distractions makakatapos
na ako ng dalawang requirements. Kaya lang I'm surrounded by distractions and
temptations."

Napailing siya dahil sa sinabi ko and took my laptop away from me. May ginagawa
siya doon which hindi ko alam and after a minute lang ay binalik na niya sa akin
'yon.

"Turn off your wifi, Piper. Tinitingnan ko rin ang ginagawa mo. Ang dalas mo i-
check ng mga social media accounts mo," sermon niya sa akin.
"I can't help it. Parang may magnet sa daliri ko na nagpupush sa akin to click
those accounts."
"Ngayon kahit i-click mo 'yan wala nang mangyayari. Wala kang wi-fi." I think that
will work nga. "Phone mo?" he asked. Inilahad niya pa ang kamay niya kaya ibinigay
ko naman ang phone ko. "Confiscated."
"What? But - "
"Gusto mo bang matapos o ayaw?" Parang bumagsak ang balikat ko kaya ginulo naman
niya ang buhok ko, "Finish that, Piper. I'll check on your work from time to time
to see its progress."
"Seryoso ka na, ano?"
"Hmm?"
"Kapag ini-english mo na ako, seryoso ka na. Based on my observation lang."

Napailing at napangiti siya sa sinabi ko, "Just focus on your work."

I salute, "Will work on it."

I've been working on my term paper for few hours already. And I must say, effective
ang ginawa ni Hunter. Though humihinto ako at times pero itutuloy ko rin. Now
malapit na akong matapos. Faster than what I expected.
Nag-unat ako dahil nakakangawit na ang ginagawa ko nang mapatingin ako kay Hunter.
I've been too focus on my term paper na hindi ko na napansin kung ano ang ginagawa
ni Hunter. Nakadukdok siya sa lamesa and I think natutulog na siya.
So much for I'll check on your work from time to time to see its progress.
Siguro sobrang pagod na siya. Sa ayos niya ngayon baka mangalay siya. Kaya I
decided to wake him up. Tinatapik ko siya sa balikat at nagising naman agad siya.

"Sleep on the sofa," I told him and nodded at the sofa. He was about to complain
when I speak again, "I won't open my accounts. You could take my phone with you. By
the time na magising ka, I'm done. Sige na. Matulog ka na do'n."

Madali naman siyang kausap at natulog na nga sa sofa.

After an hour ay natapos na rin ako sa ginagawa ko. Thanks sa ginawa ni Hunter
because that really helped. Nang tingnan ko siya ay mukhang himbing na himbing pa
rin siya sa pagtulog. I won't disturb him.

"Mukhang pagod na pagod boyfriend mo ha."

I was quite shocked nang marinig ko ang boses ni mommy. Maghapon kasi siya kila
Tita Sab.

"He's not my boyfriend."

"Doon din balik no'n. Nasaan nga pala kapatid mo?"
"Baka po nakikipaglaro kay daddy sa taas. Kanina pa kami nandito ni Hunter sa baba
hindi ko naman sila napapansin."
"It's almost dinner time. Nako 'yang mag-ama talaga. Makapagluto na nga para
diretsyo kain na sila."

I looked at Hunter and looked at my mom again. "I'll help you po."

"Sure, sweetie."

By helping, I mean I'll cook while my mom cut and prepare the ingredients.
Sinobrahan ko rin ang niluto ko para makapag-uwi si Hunter. He could eat this
tomorrow for breakfast para hindi na siya magluto or mag instant food.
When we're done we called everyone na to eat dinner. Sakto rin naman na nagising na
si Hunter kaya mommy asked him to eat with us.

After an hour ay nagpasya nang umuwi si Hunter kaya hinatid ko siya sa labas.

"Thank you dito," sabi niya at inangat ang tupperware na nakaplastic. "Good job din
sa pagtapos ng ginagawa mo. At least nabawasan na ang requirements mo."
"It's thanks to you."
"Don't plan anything tomorrow."
"Bakit?"
"I'll treat you to an amusement park. Kailangan mo ng stress reliever 'di ba?"

I smile widely because of what he said. "You're the best!" He winked at me at

umalis na.

***
Nakapila si Hunter at Warren para bumili ng tickets habang kami nila Nate at Hails
ay naghihintay sa isang tabi.

"Para akong 5th wheel dito," reklamo ni Nate.

Inaya namin si Tamara pero hindi siya sumama. Hindi na rin namin siya pinilit kasi
alam namin ang sitwasyon niya. Bago pa man may mag-alok sa kaniya na ililibre na
lang siya, pinangunahan na niya kami na huwag na siyang ilibre. Hindi na rin kami
nagpumilit. Baka kasi mainis pa siya kapag nangulit kami.

"Paano ako mag-eenjoy kung para lang akong extra sa mga nagdouble date?"
"Sino ba kasi namilit sa 'yo na sumama ka? Wala naman 'di ba?" Pangbabara sa kaniya
ni Hails kaya nag-inarte na naman 'tong si Nate at kung anu-ano sinabi.

He kept on saying na ma-a-out of place lang siya. That we won't notice him. We
won't acknowledge his presence and the likes.
Nang makapasok na kami, huminto muna kami sa pinakaharap para mag-decide what to do
next.

"Gutom na ba kayo?" tanong ni Warren.

"Huwag. Baka mamaya biglang isuka 'yung mga kinain," sagot naman ni Hailey.

I was about to say na sa medyo mild na rides lang muna kami nang biglang magturo si
Nate. He looks so excited. It looks like he's jumping pa nga eh. Childish talaga.
May ilalala pa ba 'to?
Nang tingnan ko 'yung tinuturo niya, napanganga na lang ako. Yes, literally.
Carousel. Excited siya mag-carousel. I've always known him since birth but I just
realized... he's more childish than I thought.

"Tangina/Halimaw," sabay na bulong ni Hunter at Warren.

"Sabi mo mild. Ayan, mild," Hailey said. She's obviously trying hard not to laugh.

Baka isipin ni Nate na kinakawawa namin siya kaya sinunod na lang namin ang gusto
niya but Hunter and Warren didn't join us. Kaming tatlo lang.
After that ay nagturo na naman siya ng next ride. And the next. And the next. And
the next.
Akala ko ba parang hindi naman siya nag-eenjoy? Why does it seems na sa aming lima,
siya ang pinaka nag-eenjoy?

"Doon naman tayo sa - "

"Magpahinga muna tayo, utang na loob," Warren cut him off.

Umupo siya sa nearby bench at sumunod si Hunter sa kaniya. Mukha ngang pagod na
'tong dalawang 'to. I can't blame them. Iba ang energy ni Nate eh.

"Sayang ang binayad natin kung hindi natin lulubusin."

"Thirty minutes lang," Hunter sided with Warren.
"Bawat oras ay mahalaga."

And the debate started. Nagkatinginan kami ni Hailey and we both shook our head.
Boys. Boys. Boys.

"Listen," agaw ni Hails sa atensyon nila. "magpahinga na lang kayong dalawa tapos
kami na lang muna ang maglilibot. Hindi pa naman kami pagod. Balikan na lang namin
kayo dito or text na lang tayo."
"Kayo kayo lang? Walang magbabantay - "
"Nate's with us," I told Warren.

The two of them are too tired to argue kaya they agreed na lang.
We keep on trying different rides when I saw a brown hat at the nearby souvenir
shop.

"Pipes, tara na!" tawag nila sa akin.

"Go ahead, guys. Pass ako sa ride na 'yan. Punta lang ako sa souvenir shop," sabay
turo ko sa shop. "I'll see guys sa exit ng rides."
"Okay. Pero diyan ka lang, ha."
"Yes, Hails."

We went our separate ways. There are so many cute stuff na pwedeng ipang-souvenir.
In no time ay natapos din ako sa pagbili. I bought the hat that caught my
attention, a cute pen and notebook for Tamara; a doll for her sister; a toy for his
brother; a toy for Jarvis, my brother; for our parents naman, food na lang ang
bibilhin ko on our way out mamaya.
I was scanning the paperbag habang palabas ako ng shop when someone bumped into me.
Nabitawan ko ang mga pinamili ko at nagkalat 'yon ngayon.

"Sorry, miss. Tulungan na kita." A guy's voice. Like he said, tinulungan niya ako.
I thanked him after that kaya lang nang iabot niya lahat ng nahulog sa akin, he
just stared at me. Nakakaconscious.
"What's wrong?" I finally asked him.
"May boyfriend ka na ba?"

My eyes grew wide because of his question.

Technically, I'm single. But there's Hunter so... ah, whatever.

"Pwede bang makuha ang number mo kung wala?"

I was about to say 'no' nang may tumabi sa akin, "Hindi pwede."

"Boyfriend ka ba niya?"
"Bestfriend," Nate said.
"May boyfriend ba siya?"
"Wala."
"Pwede ko bang makuha ang number niya?"
"Hindi nga. Single 'yan pero - "
"She's off-limits," someone said and put his arm around my shoulder. Si Hunter.

Wala nang nagawa 'yung guy kaya umalis na. Pinagalitan naman ni Hunter si Nate kasi
akala niya iniwan ako ni Nate. But since kawawa naman kung mapagalitan siya sa
bagay na hindi niya naman talaga ginawa, I defended Nate.

"Not his fault, Hunter. Ako ang nagpaiwan. I bought souvenirs kasi."

He stopped lecturing Nate and just 'tsk'ed.

We decided to eat na muna since napagod na rin kaming tatlo nila Nate at Hailey sa
mga rides. After eating ay nagpahinga lang ulit sandal at sumabak na ulit kami sa
mga rides.

"Bakod na bakod, ha," sabi ni Nate na naglalakad sa likuran namin kasama si Warren
at Hailey.

Nang tingnan ko sila ay mga ngumingiti sila ng nakakaloko. That's when I realized
na hindi na ako binitawan ni Hunter. I mean we're not holding hands but nakaakbay
pa rin siya sa akin. Tumigil lang ata siya sa pag-akbay nang kumain kami at kapag
nasa mismong rides na kami.
I tried to look at Hunter's reaction pero nakatingin lang siya ng diretsyo sa
dinaraanan namin.
I don't mind though.

After a while, they decided na mamili na ng souvenirs. Since nakapamili na ako

kanina, food na lang ang bibilhin ko kaya humiwalay na kami ni Hunter. Pagkain lang
din naman daw ang iuuwi niya sa mama niya.
Matapos namin mamili ay hinintay na lang namin sila sa sasakyan.

Hunter was right. Sobrang stress reliever ng pagbisita namin sa amusement park.
It's a huge help na dinala niya ako dito. At least kahit isang araw lang nawala ang
stress ko sa mga school works.
Kaya nang makita ko na malapit na ang tatlo sa sasakyan, I immediately pull Hunter
and kiss him on his cheeks, "Thanks for bringing me here. I really appreciate it."

Chapter 17: Guess who

Piper's Point of View

Hunter was shocked when I kissed him. It's really obvious. I can't blame him. Since
nag-break naman kasi kami never ko na siya kiniss. Why would I? I just find it
weird if we're exes tapos I'll kiss or hug him anytime I want. I know na sinabi
niya na parang label lang ang nawala but for me, and I know para rin sa kaniya,
hindi lang label ang nawala. Our feelings for each other lang ang nag-stay. 'Yung
iba? It's long gone. That's a better description, I guess.
He looked at me at halatang may sasabihin nang makarating na 'yung tatlo.
"Tapos na kami. Tara na?" Masayang sabi ni Warren.
"Tsk."

Napatingin kaming lahat kay Hunter dahil sa naging reaksyon niya. Kaya lang ay wala
na siyang sinabi pagkatapos no'n at pumasok na lang sa sasakyan.

"Anong nangyari do'n?" tanong nila sa akin.

"Who knows?" I answered them and smile.

On our way home, nagkwekwentuhan sila Warren at Hailey sa harap. Siguro dinadaldal
lang ni Hailey si Warren para hindi siya antukin. Nasa likuran naman nila kami.
Tulog na tulog parehas ang katabi ko kaya tumitingin na lang ako sa dinaraanan
namin.
Hanggang sa nakatulog na rin ako pero mabilis na nagising din kasi bumagsak ang ulo
ko. This is one of the reason kung bakit ayaw kong umuupo sa gitna kapag nasa
sasakyan. Bukod sa hindi ko makita masyado 'yung mga dinaraanan namin, hindi ko pa
maisandal ng maayos 'yung ulo ko.
But since I'm too sleepy, nakatulog ulit ako. Kaya lang the same thing happened. I
was about to give up sleeping nang hawakan ni Hunter ang ulo ko at isinandal sa
balikat niya.

"Matulog ka na," he whispers and holds my hand.

My heart is beating like crazy. How am I supposed to sleep now?

***
"Wow," Nate exclaimed. "Ang saya mo sa mga litratong 'to. Ang dali mo kuhanan
ngayon."
"Hmm?" Lumapit ako sa kaniya at tiningnan ang mga kuha niya. "You're just improving
siguro kaya ganiyan. You're able to capture that kind of emotion."

He was about to say something when one of the make-up artists approached us, "Tama
naman kayong dalawa. Nate, nag-iimprove ka. Seryoso. Ikaw naman, Piper, mas mukha
ka ngang masaya at blooming. Anong meron sa inyong dalawa ngayon?"

"Siguro kasi nakapag-relax kami last time?" sagot ko sa kaniya.

"Ako sadyang magaling lang," pagyayabang naman nitong magaling kong bestfriend.

Pinagtawanan lang niya si Nate kaya pati ako ay natawa sa naging reaksyon ng make-
up artist.
Nang umalis na siya ay nagpatuloy kami ni Nate sa pag-uusap. Pero hindi rin
nagtagal ay bumalik siya at may dalang inumin.

"For you," she said.

"Thank you."
"'Yung sa akin, nasaan?" tanong naman ni Nate.
"Wala ka. Pinabigay lang kay Piper 'to nu'ng isa sa mga bagong model."
"Bago? Nasaan?"
Parang wala namang bago sa amin dito. Same old faces. Who could it be?

"Nasa office pa ni boss. Sige, una na muna ulit ako. May pictorial pa mamaya."
"Okay, thanks."

I was about to open the drink nang agawin 'yon ni Nate, "Baka may gayuma o lason
'to. Tapon na lang natin."

"OA. Hindi 'yan. Sayang kaya iinumin ko na."

***
How are you? Hunter texted.

Almost an hour ago na since he texted. Ngayon ko lang napansin since I had class.

Fine. May shoot ako today. From school I'll go straight sa office. Ihahatid ako ni
Nate. How are you? Are you at No Name? I replied.

After namin mag-amusement park, hindi na kami madalas magkasama ni Hunter. We're
both busy with our work and school kaya ganoon. Magkita man kami super saglit lang.
An hour or two na ang pinakatagal. Kaya we're communicating by texting and calling
each other na lang.
I kinda miss him.
I'm constantly checking my phone to check if he replied or not. Kaya lang
nakarating na kami at lahat sa pupuntahan ko, wala pa rin siyang reply.

"Magrereply din 'yon," Nate said. "Baka busy lang. Chill ka lang, Pipes. Mukhang
inip na inip ka na sa paghihintay sa reply niya. Kung ako nga inaabot ng kalahating
araw bago reply-an ni Tammy pero hindi naman ako nagrereklamo o naiinip."

Maybe he's at No Name nga. Or maybe Nate's right. He's busy with school stuff or
family matters. I'll text him na lang later kapag natapos na ako dito.

"Hi, Piper at Nate," Ate Janice greeted us. She's the make-up artist na lagi kaming
kinakausap ni Nate. "Hindi dito ang location ngayon. Sa iba tayo mag-shu-shoot.
Papunta na kami doon ngayon. Gusto niyong sumabay?"

Napatingin ako kay Nate, "May klase pa ako. Hinatid ko lang si Pipes kasi gentleman
ako. Kaya, Pipes, sabay ka na lang sa kanila. Pagtapos ng shoot mo, text mo na lang
ako para masundo kita o mapasundo kila Warren."

"Okay. Thanks, Nate. Ingat pagbalik ng school."

Nang makaalis na si Nate ay bigla na lang akong kiniliti ni Ate Janice sa

tagiliran, "Kung hindi ko kayo kilala, iisipin ko may something kayo."
I rolled my eyes at her. Kami ni Nate? Eww. Never in my wildest dreams. Not that
he's not handsome or good. Kaya lang kasi he's my bestfriend. He's like my brother.
Kung magiging kami... taboo!

"Your reaction says it all." Natatawa niyang sabi. "Okay na rin na bestfriend lang
kayo. That's better."
"I know, right? Hay nako, Ate Janice. Tara na lang sa location. Kung anu-ano na
sinasabi mo."

Pinasok na niya sa kotse 'yung mga gamit niya. Everything's settled na kaya lang
may problema sa kotse niya.

"Bakit ayaw mag-start?"

Sinubukan pa niya ulit but no luck. She's getting frustrated. "Hopeless na 'to.
Kailangan ko na ipadala sa pagawaan ng sasakyan 'to. Malapit na tayong ma-late kaya
sa ngayon mag-commute na lang tayo. Okay lang naman sa 'yong mag-commute 'di ba?"

"Yup. It's fine. Let's go."

I helped her with her things. We're waiting for a jeep nang may sasakyan na huminto
sa tapat namin. The driver rolled down the passenger seat's window. The driver is a
guy.

"Mag-cocommute kayo?" he asked Ate Janice.

"Ikaw pala 'yan Russel. Oo, eh. Sira sasakyan ko."
"Hatid ko na kayo."
"Huwag na. Medyo malayo pupuntahan namin. Mahahassle - "
"I insist. Ang dami niyo pang dala. The princess over there isn't used to taking
jeepney, is she?" I don't know if he's still talking to Ate Janice or sa akin na.
He looked at me when he said the last two words.

My question was answered when he winked at me. Ugh! Who is this monkey, anyway?
Lakas makahusga agad na hindi ako marunong mag-commute. May pakindat kindat pang
nalalaman. Feeling masyado.
Ngayon pa lang ayoko na sa ugali ng isang 'to.

"Ate Janice, I don't mind if we - "

"Swerte natin, Piper. May maghahatid na. Tara na at malapit na talaga tayong ma-
late."

Okay. Sabi ko nga wala na akong magagawa kasi nakasakay na siya. Umupo siya sa
likod kasama 'yung mga gamit niya at sumunod naman ako.
Nang makaupo na ako ay parehas nila akong tiningnan. What's wrong? Hindi ba dapat
ako kasama dito? Is he offering a ride for Ate Janice lang?

"What?" I asked trying to hide my annoyance.

"Pipes, nagmukha siyang driver. Doon ka sa harap."
"Ikaw na lang doon, ate. I'm fine here."
"Am I being hated?" the guy joked.

I almost answered yes kaya lang na-control ko pa naman ang bibig ko. I had no
choice kasi kung lilipat si Ate Janice, matatagalan. Nakakandong kasi sa kaniya
'yung ibang gamit.

"Seatbelt, please," he said nang makaupo na ako.

"I know," I whispered but enough for him to hear. He chuckled because of that.

Nagkwekwentuhan sila ni Ate Janice at wala akong balak makisama sa conversation

nila. Until he reached out his hand for me, "I'm Russel. Nice to meet you."
Presko.

"Piper," I answered but hindi ako nakipag-shake hands. Instead, tumingin na lang
ako sa dinaraanan namin.

Hindi na rin naman niya ako kinausap hanggang sa makarating kami sa location. Nang
mapansin ko kung nasaan kami, halos mapanganga na langa ko.
What are we doing here? Tambayan namin ni Hunter 'to?

"Is this really the place?" tanong ko kay Ate Janice.

"Yup. Sure na sure na ito. For charity kasi ang gagawin natin ngayon. For kids.
Kaya ito ang napili niya kasi may school dito 'di ba na para - "

She was cut off by a small voice, "Ate Pipeeeeer!" Nang tingnan ko kung kaninong
boses 'yon ay napangiti na lang ako.

"Hi, Melody! Kamusta? Ngayon na lang ulit tayo nagkita, ha?" Umupo ako para
pantayan siya.
"Okay na okay, Ate Piper. Nasaan po si Kuya Hunter?"
"Si Kuya Hunter mo kasi... ano... busy. Kaya wala siya ngayon dito."

Mukhang nalungkot si Melody dahil sa sinabi ko. Tumalikod siya at tinawag si Chord
na agad naman lumapit. Ginulo ko ang buhok niya and he smiled. These kids are too
cute.
Kinakausap ko silang dalawa nang tawagin na ako para maayusan. Nagpaalam muna ako
sa dalawang bata.

Nang maayusan na ako, I was quite shocked nang makita 'yung Russel. He's still
here. Why is he still here?

"You'll be partners for today," sabi ng photographer.

"What?!"
"May problema ba, Piper? Ayaw mo ba siyang maging partner?"

Of course ayoko. As if I could say that. I should be professional. Ugh!

"It's... it's okay."

Natawa 'yung Russel sa naging reaksyon ko.

While we're having our photoshoot, this Russel is enjoying teasing me. Ang theme
namin ay charity pero kung makadikit, akala mo Valentine's day ang theme.
There's this moment pa nga when he held my hand. Sinubukan kong bawiin 'yon kaya
lang he's grip is too strong. Kaya we ended up having a picture of us holding
hands.
Kailangan kong maghugas ng kamay mamaya. Tapos alcohol. Tapos sanitizer.
Nang matapos ang shoot, I immediately checked my phone. I smiled when I saw na may
reply kay Hunter.

Ayos lang din. Papunta pa lang ako sa No Name. Overtime kasi prof ko. Banas! Any
song request?

Para na akong baliw kakangiti dito. Kung magrereply ako, baka hindi niya mapansin.
I think it's better kung tawagan ko na lang siya.
I'm trying to call him kaya lang kontrabida 'yung signal. Kaya medyo lumayo ako
para makasagap ng signal.
Ayan. His phone's ringing. I'll just wait for him to pick up the phone.

"Uy, p're. May babae," I ended the call nang may makita akong dalawang lasing
papalapit sa akin. "Hi, miss."

Palapit sila ng palapit kaya palayo naman ako ng palayo. Nang makita kong napangisi
'yung isa ay natakot na ako kaya I decided to run... but I bumped into someone.

"May problema ba dito?" It was Russel. For the first time today, ngayon lang ako
natuwa makita siya.

Nagkamot ng ulo 'yung dalawang lalaki at umalis.

"T..thank - "
"Bakit ba kasi umalis kang mag-isa?! Sana nagpasama ka man lang kahit kanino?!"

Wait... Why is he shouting? I know he just saved me kaya lang wala naman siyang
right na sigawan ako. I was about to shout at him din nang i-pat niya ang ulo ko.
He's so gentle. Parang hindi siya 'yung sumigaw kanina.

"It's good that I came on time. At least walang nangyaring masama sa 'yo."

Now that I look at him closely, he does looks familiar.

"Russel? As in Tito Ry and Tita Cass's Russel?! Ikaw ba 'yan?!"

"It took you long enough to find out," he answered with a gentle smile.
Chapter 18: Playing the field

Piper's Point of View

"Nate! Hulaan mo kung sino naghatid sa akin kanina?" I immediately asked him when
he picked up the phone.
"Si Guevarra? Kaya hindi mo na ako tinext, ano? Tatawagan na nga dapat kita kaya
lang naisip ko baka makaistorbo ako."
"No! He's at No Name. Hindi siya. Guess!"
"Lalaki ba?"
"Yup!"
"Hoy, Piper! Sino nagsabi sa 'yong magpahatid ka sa ibang lalaki? Paano na lang
kung hindi mabuting tao 'yan? Paano na lang kung masamang tao at baliw ang pamilya
niyan? Paano kung hindi ka niyan inuwi tapos hinostage ka? Sabi sa 'yo huwag ka
agad magtitiwala! kung kani-kanino."

I want to roll my eyes at him but he sounds so concern kaya natawa na lang ako. "He
does have a crazy cousin."

"Kita mo na! Tapos sumama ka pa rin!"

"It's you, Nate. His crazy cousin is you."
"Huh?"

I didn't answer him. He should figure this out on his own. Ilan lang naman ang mga
pinsan niya. Malamang alam niya.

"Teka, si Russel ba 'yan?"

"You got it right! He's modelling na rin pala?"
"Lokong lalaking 'yon. Hindi man lang dumaan dito. Inuna pa ang pagraket. Siraulo
talaga!"
"It's been a decade since I last saw him. Hindi ko nga agad nakilala. He stayed at
your grandparent's house all those years, right?"
"Oo. Ni hindi man lang dumalaw dito."
"Can't blame him. Sea ang pagitan kaya hassle."

Russel is Tito Ry and Tito Cass's first child. He's three years older than us. When
we were young, naging playmates din kami. He even became my crush since he's cute.
Kaya lang may pagkapresko kaya nawala rin agad pagkacrush ko sa kaniya. Elementary
ako nang huli ko siyang makita kaya hindi ko siya nakilala.

In all fairness, he got cuter, but he's still cocky. Meh.

"For good na ba 'yon dito?" Nate asked.

"I don't know. He's your cousin. You should know."
"Ni hindi ko nga alam na nakauwi na eh. Hay nako, Pipes."
Nagkwentuhan pa kami sandali ni Nate until he decided to sleep. Ako naman, bago
matulog, I checked my phone to see if nag-reply si Hunter. Hindi ko siya matawagan
kanina kaya nag-reply na lang ako kung ano ang gusto kong kantahin niya.

Call You Mine.

Ayon ang request ko. But hindi na siya nagreply after I texted him that song. Maybe
he's busy or nawalan lang ng load.
Baka bukas may message na galing sa kaniya.

***
My mom called my name kaya bumaba ako. That's when I saw Nate with Russel. Nagkita
na pala. Nate looks a bit bored while Russel is grinning oh so widely.

"What brought you, guys, here?" I asked.

Tinuro naman agad ni Nate ang pinsan niya, "Kulit kasi nito. Dalawin ka raw namin."

"Let's hang out!" Masayang sabi ni Russel.

It's weekend naman and kaunti na lang ang ginagawa ko kaya pumayag na ako.
Nagpunta kami sa clubhouse kung saan madalas kami tumambay noong bata pa kami. We
talked about different things. Life, studies, friends. Speaking of friends...

"You should meet Tamara. Nate's so crazy about her. He's been courting her for
years and it looks like she won't say yes anytime soon."
"Sige lang, Pipes. Sige lang. Isampal mo pa sa pagmumukha ko na hindi niya pa ako
sasagutin," Nate said sarcastically.
"But on the serious note, tingin ko naman malaki ang chance mo sa kaniya. And...
I'm not telling you this because I'm your bestfriend. Sinasabi ko 'to sa 'yo
because it's the truth."

Nginitian niya ako at inakbayan, "Alam naman na natin 'yan, Pipes. Irresistible nga
ang charm ko 'di ba?"
Bakit ba sinabi ko pa 'yon? Ayan tuloy, nagyabang na naman siya. Siguro kapag
naging humble na siya baka mapasagot na niya agad si Tamara.

"Ikaw ba, Russel? Wala ka bang balak ipakilala sa amin? Nililigawan, girlfriend o
asawa?" tanong ni Nate sa pinsan niya.

Oo nga, ano. Hindi niya pa nakwekwento.

"Sa ngayon, wala. I had girlfriends kaya lang wala rin naman nagtagal."
"Playing the field, huh?" I joked.
Natawa siya sa sinabi ko at umiling, "It's not like that. Sa totoo lang gusto ko
naman talaga ng matagal na relationship. 'Yung seryosohan. Pangmatagalan. Kaya
lang... palagi na lang may mali."

"Paanong mali?" tanong ulit ni Nate.

"Mali in a way na hindi pala siya 'yung taong ineexpect mong siya?" dagdag ko pa.
"Hindi. Mali kasi mali 'yung tao."

Nagkatanginan kami ni Nate dahil sa sagot ni Russel. Maling tao? It's quite
complicated. Siguro kung sinabi lang niya na nafall out of love siya or he found
someone new or turn off siya sa ugali, siguro it's easier to understand. Kaya lang
maling tao? Paano niya nalaman na mali nga ang taong 'yon?

"Magulo ba?" he chuckled when he realized that his answer is so confusing.

Tumango si Nate, "Oo. Magulo. Ibig mo bang sabihin mali ang tao na 'yon para sa
'yo? Masyado ba siyang pakialamera? Masyadong clingy? Masyadong walang pakialam? O
masyadong makulit? Dahil ba diyan kaya tingin mo mali sila?"

"Hindi sa gano'n."
"Or maybe, you're just saying that it is you who are wrong for them?"

When I said that he stared at me and smiled. Did I hit the bull's eye? Tama ba ang
pagkakaintindi ko?

"Siguro. Oo. Oo, mali ako para sa kanila."

"How did you know? Don't you think you're just... insecure? Are they better than
you? When it comes to physical aspect, gwapo ka naman. You're modelling na nga oh.
If it's about your attitude, you're nice. A bit conceited nga lang but you're nice.
Ayos lang din naman ang utak mo. You're smart. Not smart na as in Hailey level but
at least hindi mo rin ka-level si Nate. Sa talent and hobbies naman... I'm not so
sure."

When I stopped talking, I realized that both of them are staring at me. Si Nate
nakakunot ang noo habang ang pinsan niya ay nangingiti. Did I say something wrong?

"Salamat sa insulto," sarkastikong sabi ni Nate. "Siya conceited tapos ako... hindi
katalinuhan."
"You're still my bestfriend despite of your flaws. Don't worry," I kid.
"Do you know me, Piper? Do you really know me? You just described the 'me' years
ago. Hindi mo ba naisip na baka nagbago na ako?"

Nanliit ang mata ko at tiningnan siya. I'm trying to analyze him. He did changed.
Physically. Mas matangkad na siya ngayon, ang manly na ng katawan niya, hindi na
siya 'yung cute na bata dati. He's attractive. He looks like a man.
Kaya lang since nakasama ko siya kahapon pati na rin ngayon, para naman hindi siya
masyadong nagbago when it comes sa ugali. He's still fun to be with. Medyo
nagyabang siya kahapon but I think ginawa niya lang 'yon to tease me. He's nice pa
rin.
"Maybe you're right. Siguro nga nagbago ka na in some ways. But I'm sure na the
same old Russel I know is still there."

He smiled at me and tousled my hair, "And you're still the same old Piper. Alam
niyo, sinabi kong mali 'yung tao hindi dahil sa may mali sa ugali nila. Siguro tama
si Piper. Kasi tingin ko mali ako para sa kanila. Hindi dahil sa insecure ako o
ano. Mali ako para sa kanila kasi sasaktan ko lang sila kapag naging sobrang
seryoso ng lahat."

"So you're really playing the field nga?"

"No, Piper. It's just that I can't get over with the first girl I ever loved."

I was about to say something but he already changed the topic. So he has someone he
loves. I want to meet that girl. She must be nice.
When I looked at Nate, halatang may iniisip siya which is very rare. I nudged him,
"Are you okay? What's wrong?"
Tumingin siya sa pinsan niya pagkatapos ay sa akin at umiling saka ngumiti, "Gutom
na ako. Hoy, Russel, libre mo naman akong pagkain."

"Gutom na nga rin ako eh. Tara."

Umakbay si Nate kay Russel at naglakad na ang dalawa. I was just staring at their
back nang lumingon sila sa pwesto ko at inaya na akong sumama.
It's a bit weird. I'm so sure may iba kay Nate.

***
Habang kumakain, medyo nahihiya ako para sa magpinsan na nasa harapan ko. Paano
naman kasi, pinagpapatong nila 'yung three slices ng pizza at mag-uunahan sa pag-
ubos. Tapos iinom sila gamit ang five straws nang sabay sabay. Parang ewan lang.

"Huwag niyo paglaruan ang food. Sayang," suway ko.

"Hindi naman namin pinaglalaruan. Wala rin naman nasasayang. Pasok naman lahat sa
bibig namin."

Okay. May point sila. Whatever!

I just let them do whatever they want to do. I checked my phone para tingnan kung
nagtext na si Hunter but no luck. Nasaan na ba 'yon? I'll text him na nga lang.

What's up, Hunter? Goodluck sa gig mo sa No Name later.

Minutes passed but wala pa rin siyang reply. I'm constantly checking my phone like
a fool. Normally naman kasi magrereply agad 'yon.

"Mauubos na namin 'tong pizza, Pipes. Try mong kumain," sabi ni Nate at inabutan
ako ng pizza. Tinanggap ko naman 'yon at kinain. "Mamaya na kayo magpalitan ng
messages ni Guevarra."
"Guevarra?" Russel asked.
"Boyfriend ni Pipes," Nate answered seriously. He's even staring at his cousin.
"Boyfriend?!"
"Ex actually. Huwag kang magpapaniwala kay Nate," I answered.

Nate is still staring at his cousin. He's really weird.

"Bakit kayo naghiwalay?"

"Hindi na kasi ang healthy ang relationship namin. We decided to take a break."

He nodded. Bigla namang umakbay si Nate kay Russel at may binulong.

"Hey, ano 'yan. Sali niyo naman ako." But both of them just ignored me.

Tiningnan ng seryoso ni Nate si Russel at tumango naman ito. Bigla na lang napapalo
si Nate sa lamesa, "I knew it! Since when?!"

"Way way back."

"'Yung sinasabi mo kanina..." Nate slightly tilted his head na parang may gustong
iparating.
"Yes. Kung ano man ang iniisip mo ayon na nga 'yon."

What are these two talking about? I'm so out of place.

Chapter 19: By chance

Piper's Point of View

I'm so sure that there's something wrong. I don't know what it is but all I know is
that I'm not happy about it. It's been what... days... weeks... since Hunter
texted me. I've been trying to reach him but no luck.
And seriously... para na akong ewan na naghahabol sa kaniya.
But I can't help it. I keep on wondering if he's okay, what is he doing, what's
keeping him busy. No matter how pissed I am at him right now, I'm pretty sure na
isang text lang niya - isang hi lang niya - magmamadali na ako para replyan siya.
It will only take me a minute to text back. Even if it took him weeks para replyan
ako.
If that's what you call an idiot, then yes, I'm an idiot.

"Hindi ka ba nagsasawa?" Binitawan ko ang phone ko at tiningnan si Hailey na

nakatingin naman sa laptop niya. "Hindi ka ba napapagod maghintay?"

I didn't answer. Tinanguan niya ang phone ko. She's talking about Hunter.
"Oo nga, Pipes. Ako na nahihirapan para sa 'yo," sabi naman ni Nate.

Nasa amin kasi silang dalawa ni Hailey. Si Tamara at Warren naman ay may pasok. Si
Hunter... I don't know.

"Ilang linggo na siyang hindi nagpaparamdam. Naiinis ako. Minsan I'm getting tired
of waiting for him to text me back. Kaya lang syempre at the end of the day, I'm
certain na maghihintay pa rin ako."
"Hindi mo ba naisip na tama na? Na tigil na? Pipes, weeks. It's been weeks."
"Bakit ikaw? Hinihintay mo pa rin si Tamara. It's been years."

He let out a deep sigh, "Ako kasi may hinihintay. Hindi ako binasted ni Tammy at
kahit wala kaming title, lagi kaming nandiyan para sa isa't isa. Alam kong nandiyan
lang siya. Ikaw ba, alam mo kung nasaan siya? Sigurado ka bang may hinihintay ka
pa?"
Iniwas ko ang tingin ko sa kaniya. I want to say yes. I want to say na I'm sure na
may hinihintay pa ako. Kaya lang I can't say it. I can't because I'm not sure
anymore.
Everything is just so sudden. Bigla siyang nawala at wala man lang paalam. It's
just so weird. We tried to look for him kaya lang wherever we go, wala man lang
lumalabas na anino niya. Nang magtanong tanong kami sa kapit-bahay niya, they're
saying that they saw Hunter na may dalang bags. Parang umalis or something.

"Nate's right, Pipes. Ako, personally, gusto ko talaga na magkabalikan kayo ni

Hunter. It's like you, guys, are meant for each other. Kaya lang sa nangyayari
ngayon, parang hindi na. Sinong matinong lalaki ang bigla na lang mawawala? Kung
aalis siya, sana sinabihan ka man lang 'di ba?. Sana sinabi niyang babalik pa siya
- babalikan ka niya. Kaya lang may narining ka ba sa kaniya? Wala naman 'di ba?"

As much as I want to disagree, she got a point.

"Pipes," tawag sa akin ni Nate, "bitaw na. Tapos na. Huwag ka nang umasa na may
karugtong pa ang love story niyong dalawa."

What? Tama ba ang narinig ko. Parang kumulo ang dugo ko dahil sa sinabi niya. Sino
ba siya para sabihin na tapos na? Paano niya nalaman na wala na talaga?

"Easy for you to say. Paano kung sabihin ko rin na bitawan mo na si Tamara. Na
tigilan mo na siya kasi wala ka namang hinihintay. Kasi pinapaasa mo lang ang
sarili mo na meron when I reality, you just can't accept the fact na hindi tumalab
sa kaniya ang 'charms' na sinasabi mo? Bibitaw ka ba? Susundin mo ba ang sinabi
ko?"
"Pipes!"

I looked at Hailey nang isigaw niya ang pangalan ko. That's when I realized that
I've made a huge mistake. I closed my eyes hoping to turn back the time. But I
can't. I know I can't.

"Tama ka," Nate nodded. "Siguro nga tama ka. Parehas tayong nagpapakatanga. Sorry.
Sorry sa pakikialam at pag-aalala. Hindi na mauulit."

He grabbed his things and walked away. I watched his back as he walks away from me.
Iniuntog ko na lang ang ulo ko sa lamesa. Baka sakaling mabalik ako sa katinuan.
This isn't healthy anymore. I'm such a mess.

"I'm so mean," I said to Hailey.

"I agree."
"What should I do?"
"Patch things up between you and your best bestfriend."
"Where should I start?"
"Start by saying sorry. Below the belt, Pipes."

I think I'm losing Hunter. I can't afford to lose Nate, too.

***
Nagpunta ako sa No Name hoping to see Hunter. I've been visiting here since last
week pero wala pa rin Hunter na lumalabas. Even Tito Ry doesn't know his
whereabouts.
I tried talking to Nate din kaya lang kapag nagbabalak na akong lumapit sa kaniya,
I can't help but chicken out.

"If ever po may news ka na about him, please tell me," I asked Tito Ry. I sound so
desperate.
"Sure, Piper. Sasabihan kita kaagad."

Nagpaalam na ako sa kaniya at lumabas ng No Name. Umupo muna ako sa harap.

Nagbabaka sakali na may dumating. Nagbabaka sakali na may bumalik.

"Hey."

I immediately looked up nang may magsalita sa tabi ko. Kaya lang nang makita kong
hindi si Hunter 'yon ay nawala ang excitement na nararamdaman ko.
I smiled at Russel, "Hi."

"Huwag mo naman masyadong ipahalata na disappointed kang makita ako."

"Huh? May hinihintay... Akala ko... Hindi. Hindi naman sa - "

Napatigil ako nang bigla na lang siyang tumawa at tumabi sa akin.

"Chill, Piper. Nagbibiro lang ako."

I breathe out a sigh of relief, "I thought you'll get angry at me, too."

"Anong problema?" he asked.

"Nothing. I'm fine."
"Huwag mong ipapakita sa mga tao na malungkot ka tapos kapag itatanong nila kung
ano ang problema sasabihin mong wala kahit meron naman talaga" I looked at him and
he smiled, "I'll listen."

Napayuko ako at pinaglaruan ang ilang bato. Ipinatong ko rin ang baba ko sa tuhod
ko, "I can't find Hunter. I'm trying to call him kaya lang laging hindi macontact.
I'm texting him but hindi siya sumasagot. Bumisita ako dito to ask your dad if he
knows kung nasaan siya. He's working part-time here kaya lang maski siya hindi niya
alam. Heck, I even visited his house kaya lang no one's there. He's living alone
kasi. I save some dignity for myself by not asking his mom or his stepdad and
stepsister kaya lang I'm getting desperate. Baka one of these days pati sila
tanungin ko na.
"I'm starting to make a fool out of myself. Nate noticed. Kaya sinabihan niya akong
bumitaw na. Kasi it's the end for me and Hunter. Nainis ako kaya kung anu-ano na
nasabi ko sa kaniya pati sa pangliligaw niya kay Tamara. I've hurt my bestfriend
when all he wanted to do is to protect me from being a complete idiot."

"That's messed up."

I threw the stones away. We were both quiet for awhile. After I don't know how
long, bigla na lang siyang nagsalita.
"Hindi ko kilala 'yung sinasabi mong si Hunter. Whoever he is, ang tanga niya.
Sinasayang niya ang pagmamahal na binibigay mo sa kaniya. Hindi niya marealize na
sobrang swerte niya kasi mahal mo siya. If only you're mine, I'll protect you from
the things that could hurt you. I'll cherish you and I'll make you feel that I'm so
lucky to be loved by you."

I looked at him kaya lang he's staring straightly lang.

"Doon naman sa problema mo sa pinsan ko na bestfriend mo, kayang kaya daanin sa

pag-uusap 'yan. Para saan pa at mag-bestfriend kayo? Hindi naman maiiwasan na
magtalo kayo. Kilala ko kayong dalawa. Isang tingin o sorry niyo lang sa isa't isa
ayos na."

Maybe he's right. Baka kapag nagkita kami ni Nate at kapag hindi na ako nagchicken
out, maaayos agad namin ang problema.

***
Hailey's Point of View

Nakatambay ang barkada (except kay Hunter na hindi namin malaman kung nasaan at kay
Tamara na busy sa kanila) sa bahay namin. Medyo awkward nga lang kasi hindi
masyadong nagpapansinan sila Nate at Piper. Hindi ako sanay na gano'n sila.
Hindi ko rin naman masisisi 'yung dalawa kasi malamang parehas silang nasaktan sa
mga binitawan nilang salita.
Maybe they said things that they don't mean. Or not. Maybe they really mean it.
Hindi nagsisinungaling ang dalawang 'to sa isa't isa kaya paniguradong kung ano ang
sinabi nila, ayon ang totoo. Siguro hindi lang talaga maganda pakinggan ang mga
salitang binitawan nila. Kung sabagay, bihira naman talaga maging masarap pakinggan
ang katotohanan.
It's obvious that they're just worried about each other.
Tiningnan ko si Nate na naglalaro sa phone niya. Kunyari lang na naglalaro 'yan
pero ang totoo, naiilang din siya. Tiningnan ko rin si Piper at nagtama ang tingin
namin. Halata sa mukha niya na gusto niyang kausapin si Nate kaya nag-thumbs up ako
sa kaniya.

Huminga siya ng malalim at umupo sa tabi ni Nate. "I'm sorry," sabi ni Piper kay
Nate.
Huminto sa paglalaro si Nate at napatingin naman si Warren sa kanila. Ibinaba ni
Nate ang phone niya at ginulo ang buhok ni Piper, "Sorry rin, Pipes."

"We're okay? I mean... you're not mad?"

"Kailan ba ako nagalit sa 'yo?"
"But you're not talking to me these past few days."
"Hindi mo rin naman kasi ako kinakausap."

Magsasalita pa sana si Pipes pero tinikom din niya ang bibig niya. Huwag na kasing
sumagot at may point si Nate.

"Magkaibigan nga kayo." Naiiling na sabi ni Warren.

"Hindi lang magkaibigan. Bestfriends!" sigaw ni Nate sabay akbay kay Piper.

Gano'n gano'n lang ay naging ayos na ang dalawa. Nawala na 'yung invisible wall na
nakapagitan sa kanila kanina.
Nang makaramdam ng gutom ay nagprisinta sila Nate at Warren na bumili ng meryenda
para sa amin. Kaya habang wala pa ang dalawa ay nagkwentuhan muna kami. Kung anu-
ano ang pinag-usapan namin hanggang sa napunta ang usapan tungkol sa amin ni
Warren.

"So, how are you and Warren? Less LQ n ba?"

"You could say that," sagot ko sa kaniya.
"Hmm? Hindi okay, ano? Medyo matamlay ang answer mo."
"Hindi sa hindi okay. Okay naman kami. Kaya lang... alam mo 'yon, okay kami kasi
hindi na ako nakikialam? Hindi ko na siya pinupush mag-aral. Hinahayaan ko na siya
kung ano ang gusto niyang gawin."

As much as possible, sa schoolwork ko lang ako nakafocus. Ayoko nang makialam sa

mga ginagawa ni Warren. The last time na nakialam ako, nagsinungaling lang siya sa
akin at nauwi lang kami sa away. Siguro dapat lang na hayaan ko siyang gawin ang
gusto niya since buhay naman niya 'yon. Ayokong isipin niya na sinasakal ko siya.

"What's wrong with that? At least you're not fighting na."

"Pero tama bang hayaan ko na lang siya. Kung mahal ko siya hindi ba dapat instead
na hayaan, gabayan ko pa dapat siya. I'm his girlfriend."
"Exactly. You're his girlfriend, Hailey. You're not him. Magkaiba kayo ng gusto. If
you think that he's not taking the right path, then let him figure it out on his
own. Warren won't grow if laging ikaw ang nagpupush sa kaniya to do things na sa
tingin mo ay tama. Dapat magkusa rin siya. He should do it for himself. All you
need to do is to be there for him whatever road he takes."

Magsasalita pa sana ako kaya lang ay dumating na sila Warren. Tiningnan ko si Piper
at nagets naman agad niya ang ibig kong sabihin. Change topic.
"Nakasalubong namin 'to kaya binitbit na namin,"turo ni Nate kay Russel.

It's been a week nang makita ko ulit 'tong si Russel. Medyo matagal na siyang
nakabalik dito pero last week lang siya nagpakita sa amin ni Warren. "So, ngayon
naisipan mong dumalaw sa bahay namin?" biro ko sa kaniya na tinawanan naman niya.

"Ganiyan 'yan, eh. Maisipan lang magpakita," pakikisakay naman ni Warren sa

pagbibiro ko kay Russel.

Tulad kanina ay tumawa lang siya at umupo sa tabi ni Nate. Inakbayan siya ni Nate
at pinitik sa tenga, "Maski nga akong pinsan niyan walang kaalam alam na nakauwi na
pala siya."

"May inayos pa kasi ako pagdating ko. At saka rumaraket ako kaya hindi ako agad
nagpakita sa inyo."
"Pero kay Pipes nagawang magpakita agad," bulong ni Nate.

Nang mahalata niyang medyo malakas ang pagkakabulong niya ay tumawa siya at saka
pinalo palo ang pinsan niya.

"Nagkataon lang naman 'yon, Nate. Nagkataon lang na magkasama kami sa iisang
shoot."

Nang tingnan ni Nate ang pinsan niya ay nanliit ang mata ko. Iba ang tingin niyang
'yon. Parang tingin na nang-iinis. Bago ko pa mapigilan ay gumana na ang curiosity
ko, "Nagkataon lang ba talaga?" Parang nagulat si Nate sa naging tanong ko at
walang nagawa kung hindi ang tumawa.

"Of course, Hailey. That's by chance," sagot naman ni Piper.

Tiningnan ko si Russel na nakayuko at napapangiti. Para siyang nabisto na hindi ko

maintindihan.

"Maybe not," sagot niya at ngumiti na naman.

Okay. Confirmed.

***
Relationship Code No. 12: Love regardless of what you're getting.

Chapter 20: GNO

Hailey's Point of View

"Congrats, Hailey!"

Nang tingnan ko ang nasa likuran ko ay nandoon si Piper kasama si Tamara. Niyakap
ako ni Pipes at pabirong sinuntok ni Tamara sa braso.

"Dean's lister, ha. Nice, Hailey."

"Ikaw rin naman DL ng college niyo," sagot ko kay Tamara na ikinangiti niya.

Nagpaalam na ako sa mga kaklase ko nang dumating ang dalawa. Nakuha ko na rin naman
ang mga grades ko at naayos ko na ang mga dapat ayusin para sa araw na 'to.

"See you sa enrolment," paalam ko sa isa sa mga kaibigan ko.

Nang makasabay na ako sa paglalakad sa dalawa saka ko lang napansin na walang

nakabuntot na Nate kay Tamara. Itatanong ko pa lang sana kung nasaan si Nate nang
siya na ang naunang magsalita.

"Sabi nga pala ni Nate na sabihin sa 'yo na magkasama sila ni Warren. Manonood ata
silang basketball ng live ngayon at malamang maglalakwatsya pa. Mabuti na raw ang
maaga kaysa sa ma-late."
"And in case hindi mo alam, Warren texted you raw. Hindi mo ata chinecheck phone
mo," dagdag pa ni Piper.
Tiningnan ko naman ang phone ko na nasa kadulo-duluhan ng bag ko. 3 messages and 2
missed call from Warren.
Hindi na ako nag-abalang buksan ang mga messages na 'yon kasi alam ko na rin naman
ang laman no'n. Malamang kasi magpapaalam lang siya na aalis siya. Magreply man ako
o hindi, tutuloy naman siya. So, what's the point?

"Hindi ba nagpaalam sa 'yo?" tanong ni Tamara.

"Nagpaalam naman. Lagi naman siyang nagpapaalam."

Tumingin si Tamara kay Piper at nagkibit balikat naman siya.

"Saan niyo gustong magpunta?" Pag-iiba ko ng usapan.

"Let's watch a new movie. I've read good reviews sa mga showing ngayon," suggestion
ni Piper na sinang-ayonan naman ni Tamara.

Nag-susuggest pa ng kung anu-ano ang dalawa tulad ng pagwiwindow shopping,

pagbobowling at pagfoofoodtrip.

"Magcelebrate tayong tatlo sa No Name after movie. Ano sa tingin niyo, girls?
Celebration kasi DL kami ni Tamara tapos ang ganda rin ng grades mo Pipes. Dos lang
ang lowest mo."
Nagpalitan ng tingin ang dalawa at sa ginawa nilang 'yon ay parang nagkaintindihan
na sila.

"Sure," sagot ni Piper at the same time ay sumagot din si Tamara ng, "Okay."

***
Good thing na comedy ang pinanood namin at hindi pure romantic film. Ang gaan lang
sa pakiramdam na tumatawa ka over simple things.
Nang matapos ang movie ay nag-aya munang kumain ang dalawa. Habang kumakain ay
nagrereklamo si Pipes, "I was shipping her with this guy but why did she dumped him
over that... person?"

"Gusto ko rin sila kaya lang hindi mo naman masisisi ang girl. Playboy kaya 'yung
lalaki," sagot naman ni Tamara.
"Was a playboy. He's afraid of commitment but he's willing to commit. For her! Why
did she dumped that guy for another guy. Plus, hindi pa niya matagal kilala 'yung
new guy. He knew him for what... 2 or 3 months?!"
"Kung ako ang nasa sitwasyon niya, malamang 'yung bago rin ang piliin ko. Parang
wala namang pangarap 'yung isang lalaki. Parang wala kang kinabuksan do'n."
"But he's always there for the girl. She changed the guy. He's a changed man. Well,
she made him want to change kaya lang it's too late. And it's just so... sad."

Para lang akong ewan na nakatingin at nakikinig sa dalawa. Ang lalim naman pala ng
mga iniisip nila. Naisip ko tuloy... hindi ba ako masyadong nakafocus sa romantic
stuff ng movie kaya hindi ako kasing affected gaya nila?

"Don't you agree with me, Hailey?" tanong ni Piper.

I shrugged, "Kung willing siyang magkaroon ng pangarap para sa akin, why not?"
Bahagyang itinagilid ni Piper ang ulo niya na parang naguguluhan, "I don't know why
but when you say it that way, it doesn't sound right."

"Mas magulo ka pa kaysa sa lalaki sa movie," sabi ni Tamara kay Piper dahilan para
matawa kaming tatlo.

***
Nang makarating kami sa No Name, agad hinanap ni Piper si Tito Ry. Nang makita
namin si Tito Ry ay inilingan siya nito. Isa lang ang ibig sabihin ng iling na
'yon. Hindi pa rin nagpaparamdam si Hunter.
Parang nanlumo si Piper pero hindi na katulad ng dati na nadedepress talaga siya.
Siguro magbuhat nang malaman niya sa may ari ng nirerentahan ni Hunter at mga
kapitbahay nito na nakita niya itong umalis dala ang mga gamit niya, nabawasan na
ang pag-aalala ni Piper. At least we all know that he's safe. Ayon naman ang
importante.

"Ayos ka lang?" tanong ni Tito Ry sa kaniya.

"I guess I'm getting used to this so no worries, tito."

Ginulo niya ang buhok ni Piper at tiningnan kami ni Tamara, "Wala kayong mga buntot
ngayon, ha. Nagpaalam ba kayo sa mga boyfriend niyo na pupunta kayo dito? Baka
maulit na naman ang nangyari dati except this time, nagkabaliktad na ang
sitwasyon," biro niya sa amin.

"Hindi ko po boyfriend si Nate," depensa ni Tamara.

"Pa. Hindi pa," biro ulit niya. Kaya sobrang magkasundo sila ni Nate eh. Binibida
niya pamangkin niya. "Sabihan niyo ang mga 'yon para sure."
"Text niyo na," tango sa amin ni Piper at naghanap na ng mauupuan.

Sumunod kami sa kaniya ni Tamara. Nang makaupo ay napansin kong nagtetext si

Tamara. Malamang sinunod niya ang sinabi nila na itext si Nate. Kahit sabihin
niyang hindi sila, MU naman sila kaya parang gano'n na rin 'yon.
Kinuha ko rin ang phone ko sa bag para itext si Warren. Hindi man niya mapansin 'to
kasi focus na siya sa basketball na pinapanood niya, okay lang. At least na-text ko
siya. Nag-away na kami dati noong hindi siya nagpaalam na pupunta siyang No Name.
Ayoko ng maulit 'yon.
Hindi ko alam kung gaano na kami katagal nagkwekwentuhan. Umiinom din kami pero
dahil puro kami babae, kailangan ng konting alalay para hindi sumobra ang pag-inom.

"Hailey, lasing ka na?" tanong ni Piper.

Automatic na tumaas ang kilay ko sa tanong niya. Anong klaseng tanong 'yon?

"Oo, lasing na ko." Pagsakay ko sa trip niya.

"Okay, good. Mabilis ka nang makakausap - "
"Piper," suway sa kaniya ni Tamara. "May lasing bang umaamin? Hindi siya lasing.
Ikaw ata ang lasing."
"Nah, I'm fine," sagot niya at saka ako sinamaan ng tingin. "Looks like I can't
wait for you to get drunk. Baka mas mauna pa akong malasing sa 'yo. So I'll ask na
lang kahit na okay ka pa."
"Sure ka bang hindi ka pa lasing?" Natatawa kong tanong at uminom.
"Yup. So... are you and Warren breaking up?"

Muntik ko nang maibugo ang iniinom ko dahil sa tanong niya. Confirmed. May tama na
nga siya.

"Of course not. Bakit mo naman nasabi 'yan?"

"I don't know. You don't act like you're in a relationship kasi. Parang mag-on lang
kayo kapag magkasama kayo pero kapag hindi na... parang hindi rin kayo. Do you get
my point?"
"Siguro kasi hindi katulad dati, lagi kang nag-aalala at nakikialam sa kaniya.
Ngayon kasi parang wala ka ng pakialam kung ano man ang gawin niya," dagdag naman
ni Tamara.

Napasandal ako at hinawakan ang gilid ng noo ko. Umaakyat na ata sa utak ko ang
alcohol na ininom ko.

"That's not true. Siguro on the outside hindi ko siya pinapakialaman pero deep
inside nag-aalala ako sa kaniya. I will always care for him. Hindi ko lang
maipakita kasi ayaw niya. Kaya sa halip na mangialam, hinahayaan ko na lang siya sa
mga gusto niyang gawin."
"Bakit hindi na lang kayo mag-usap tungkol sa bagay na 'yan? Hindi ka nga
nangingialam pero may mali pa rin sa relationship niyo."
"Tamara's right. You should talk about it. You shouldn't avoid tough conversations.
It will only make things complicated."

Hindi naman ako takot makipag-usap sa kaniya. Hindi ko naman 'yon iniiwasan...
dati. Narealize ko kasi kapag nag-uusap kami, he doesn't take me seriously.

"Ewan ko ba. Okay pa naman kami ngayon. Hindi naman kami nag-aaway. Ayos na 'to.
Darating rin ang araw na magmamature kaming dalawa at maiisip namin na ang babaw ng
nangyayari ngayon."

Halatang hindi sang-ayon sa sinabi ko sila Piper. Kaya lang sa ngayon kasi talaga
mas ayos na 'yung ganito. Kapag nag-usap kami mauulit lang din naman lahat ang
nangyayari. Sayang lang. Kusa rin naman magiging sobrang ayos ang lahat.
For now, okay na 'to kasi okay lang kami.

***
Relationship Code No. 13: Don't avoid the tough conversation.

Chapter 21: 5

Hailey's Point of View

Tanghali na nang magising ako. Kumikirot pa ang utak ko. Parang nagwawala ang loob
no'n. Pesteng hangover 'to. Sabi ko pa naman sa sarili ko na lilimitahan ko lang
ang iniinom ko. Hay nako. Wala akong isang salita.

"Mabuti naman at gising ka na pala."

Napatingin ako kay mommy na pumapasok sa kwarto ko na may dalang tubig at gamot.
Inabot niya sa akin 'yon at pinainom, "Pampawala ng hangover."

"Anong oras na po ako nakauwi?" tanong ko at ininom ang gamot.

"Mga bandang ala una. Hindi ka nagpaalam sa amin na gagabihin ka. Buti na lang at
nakausap ng daddy mo si Tito Ry mo."
"Paano po ako nakauwi?"

Natawa si mommy sa tanong ko. Hindi naman joke 'yon kaya bakit siya tumatawa?

"Wala kang maalala, ano? Malamang. Natulog ka kasi sa No Name."

"Po?!"
"Nakarami ka raw ng ininom. Binabantayan kayo ng Tito Ry niyo. Sila Warren at Nate
ang naghatid sa inyo. Doon agad sila dumiretsyo sa No Name pagdating na pagdating
nila."
Nagpunta pala doon ang dalawa pero wala akong maalala.

"May problema ka ba at naglasing ka ng gano'n?"

"Wala po."
Tinitigan pa ako ni mommy at nang ngitian ko siya bilang paninigurado na wala
talaga akong problema ay ginulo niya ang buhok ko at lumabas na ng kwarto.
Hindi naman ako nagsinungaling sa kaniya. Totoo naman kasi na wala akong problema.
Uminom lang ako kasi gusto ko lang. Hindi rin naman 'to ang unang beses na nalasing
ako. Isa pa, kung nasa ibang lugar ako, hindi naman ako iniinom ng ginawa ko
kagabi. Panatag lang ang loob ko kasi nga nasa No Name ako.
Kahit medyo masakit pa ang ulo ko ay pinilit kong bumangon. Tanghaling tapat na
nakahilata pa rin ako.

Naghilamos ako at bumaba.

"May delivery para sa 'yo," turo ni daddy sa mga pagkain sa lamesa.

"Ano po 'to?"
"Pagkain 'yan, anak," tapik sa akin ni mommy pagkatapos ay nag-apir sila ni daddy.
Hay nako. Magulang ko ba talaga ang mga 'to?

Hindi na ako nagtanong kasi mukhang sinasapian na naman ang mga magulang ko. Parang
wala na naman silang balak sumagot ng maayos sa mga itatanong ko.
Kanino naman kaya galing ang mga 'to? May mga tinulungan ba ako noong nakaraang
araw kaya may mga nagpadala sa akin ng pagkain bilang pagtanaw ng utang na loob? O
baka naman may occasion pala ngayon na hindi ko lang maalala kung ano.
Umupo ako at kakainin na sana ang isang chocolate nang mapansin ko ang papel na
nakaipit sa pagitan ng mga pagkain. Kinuha ko 'yon at binasa.

Alam kong hindi makakabawas 'tong mga 'to sa hangover mo pero para mukhang cool
boyfriend ako, bumili pa rin ako ng mga pagkain para sa 'yo. - Warren

Baliw talaga ang isang 'to.

Napangiti ako at itinupi ang papel. Kailangan kong itabi ang sulat na 'to para
souvenir.
Iba ang naging reaksyon ni Warren sa inaasahan ko. Nagpunta akong No Name at
naglasing. Akala ko papagalitan niya ako o pagsasabihan man lang. Buti na lang at
hindi niya ginawa. Siguro naisip niyang masakit ang ulo ko at hindi ko rin naman
maiintindihan ang sasabihin niya kasi mas mafofocus ang atensyon ko sa parang
kinukurot kong utak.

"Chocolate. Unang kinain mo ngayong araw ay chocolate. Ayos 'yan, Hailey," tapik ni
daddy sa ulo ko at kumuha ng chocolate na bigay ni Warren.

***
"Nauubusan na ako ng code na isasama sa blog," reklamo ni Tamara.

Nasa may dining kami ngayon ng bahay namin kasama si Piper, Nate at Russel. Si
Warren malamang nagbabasketball kasama ng ibang ka-block niya. Ako na rin naman ang
nagsabi sa kaniya na sumama sa kanila kahit na no'ng una ay sinabi na niyang
tatambay rin siya sa amin. Kahit naman sabihin niya 'yon alam kong gusto niyang
magbasketball. At dahil binigyan niya ako ng chocolates noong nakaraang araw,
hahayaan ko na siya. Saka sembreak naman.

"Marami pa ba ang kailangan mo?" tanong ni Nate.

"Dalawa na lang. Patapos na contract ko eh."
"Kailangan mo ba ngayon mismo?"
"Hindi pa naman. Kakapasa ko pa lang no'ng isa."
"Once may marealize ako, I'll text you agad," sabi naman sa kaniya ni Piper.
"Mag-aayos lang ako ng pagkain," paalam ko sa kanila.

Malamang gutom na ang mga 'to. Meryenda time na kaya kailangan mapakain ko na ang
mga 'to. Dyahe naman kung gutumin ko sila. Isa pa, gutom na rin ako.
Nagprisinta sa pagtulong si Piper at Tamara. Wala naman masyadong gagawin.
Nakapagluto na kasi si mommy ng meryenda namin kanina. Iiinit na lang naman 'yon at
magtitimpla ng juice tapos okay na.

"May tatanong ako sa inyo," salubong sa amin ni Nate nang mailapag na namin ang mga
pagkain. "Anong ideal man niyo?"

Anong problema nito at nagtatanong ng gano'n? At saka hindi pa ba halata?

"Anong tanong 'yan, Nate?" tanong ni Tamara.

"Sagutin mo na lang."

Nag-isip sandali sa Tamara at sumagot, "Gusto ko matalino, masipag, seryoso, hindi

maloko."
Nang marinig ni Nate ang sagot ni Tamara ay sinamaan niya 'yon ng tingin,
"Nananadya ka lang eh. Lahat 'yan kabaligtaran ko."

"Ikaw, Hailey?" tanong naman ni Russel.

"Gusto ko palaging nandiyan para sa akin. Tapos sweet, maraming pangarap sa aming
dalawa. Gusto ko 'yung masaya kasama pero alam niya kung kailan dapat magseryoso.
Gusto ko 'yung hardworking at hindi umaasa sa magulang."
"Parang hindi naman ganiyan ang boyfriend mo," biro ni Nate.

Now that I think about it, oo nga. Parang medyo malayo kay Warren ang dinescribe
kong ideal guy ko. But it doesn't matter. Does it?

"Ikaw, Piper?" tanong ulit ni Russel.

Nakita ko ang pagsiko ni Nate sa pinsan niya. Sa ginawa niyang 'yon, parang alam ko
na kung bakit niya tinanong kung ano ang ideal guy namin. Para talaga kay Russel
'yon. Kasi obvious naman na gusto niya si Piper. Bata palang kami napapansin ko na
na crush niya si Piper. Silang dalawa ni Warren. Si Warren nga lang, nakamove on
na. Si Russel, mukhang hindi pa.
"I don't know. I guess wala."
"Pwede ba naman 'yon, Pipes?" tanong ni Nate. Dinamay pa siya ng magaling niyang
pinsan. "Meron 'yan panigurado."
"Ganito kasi... dati meron. When I was in highschool, 'yung ideal type ko is 'yung
prince type. Alam niyo 'yon? Killer smile, mabait, maaasahan, palakaibigan. 'Yung
kapag nakikita mo parang may mga flowers na pumapalibot sa kaniya. But then..."
"But then you met Hunter," dugtong ni Nate sa sinasabi niya. "At naisip mo na
sobrang layo ng ideal guy mo sa kaniya kaya ngayon wala ka ng ideal guy. Kung sino
magustuhan mo, siya na ang gusto mo. Wala ng bakit at wala ng paano."
"That's right."

Hanggang ngayon sobrang naaamaze pa rin ako na nagagawang tapusin ni Nate ang mga
sinasabi ni Piper. Iba talaga ang best bestfriend mo. Parang iisa na ang utak at
bituka nila.

"Malakas pa tama sa isa. Give up na," bulong ni Nate kay Russel pero rinig na rinig
naman namin.

Hindi malabong malaman kaagad ni Piper ang nararamdaman ni Russel. Sa ingay ba

naman na 'yan ni Nate paniguradong mahahalata at mahahalata sila.

"Nasaan nga pala si Warren?" Pag-iiba ng topic ni Russel nang mapansin niyang medyo
malakas ang pagkakasabi ni Nate.
"Kasama 'yung ibang kabarkada niya. Nilulubos ang sembreak kaya nasa basketball-
an."
"Kahit naman hindi sembreak nilulubos no'n ang paglalaro," iling na sabi ni Tamara.
"Ngayon kailangan na talaga niyang lubusin kasi doble kayod na 'yon next sem,"
natatawang sagot naman ni Nate. "Kung hindi pa 'yon magseseryoso next sem, baka
madagdagan pa ang dalawang singko at isang incomplete niya."

Napatigil ako sa pagkain nang marinig ang sinabi ni Nate. Dalawang singko at isang
incomplete? Saan nanggaling 'yon?

"You mean... he failed some of his subjects?"

Bahagyang nanlaki ang mata ni Nate nang magtanong si Pipes. "Hindi ba niya nasabi
sa inyo?" Umiling si Tamara at Piper. Nang tumingin sa akin si Nate ay umiling din
ako. "Lagot."
Oo. Lagot. Lagot talaga 'yang Warren na 'yan. Ilang beses ko na kasing pinagsabihan
pero hindi nakikinig. Ano ngayon napala niya sa pagbabasketball at paglalaro niya?
Singko. Singko!
Pangit na ang record niya sa singkong 'yan. Pangit na rin ang record niya sa akin.

Chapter 22: Focus

Hailey's Point of View

"Uhh... ano. Kasi... Baka ano..."

Hindi ko na pinakinggan kung ano man ang gustong sabihin ni Nate. Tumayo ako at sa
ginawa kong 'yon ay halos malaglag na siya sa upuan niya.
Nag-iinit ang ulo ko. Ilang beses ko nang sinabihan si Warren na mag-aral. Hindi ko
siya pinigilan sa gusto niyang gawin. Maglaro siya kung gusto niyang maglaro basta
huwag lang niyang pabayaan ang pag-aaral niya. Pero ano ang nangyari? Nauwi sa puro
laro. Hindi na nag-aral. Bakit nag-enrol enrol pa siya? Ugh.

"Daldal," dinig kong sabi ni Tamara kay Nate nang magpunta ako sa sala para kuhanin
ang phone ko.
"Okay na rin na nalaman niya. Huwag lang niyang sasabihin kay Warren na sa akin
niya nalaman."
"Mas okay pa rin kung kay Warren niya mismo narinig. Hindi sa kung sino man na
hindi magawang pigilan ang bibig."
"Naks. Rhyming, ha."
"O, tapos?"

I tried calling Warren but his phone just keeps on ringing. One. Sinubukan ko ulit
pero tulad ng kanina ay hindi niya sinasagot. Two. Busy sa paglalaro. Tinawagan ko
ulit pero wala na naman. Three. Hindi na naman maistorbo.
Bumalik ako sa dining pero ngayon ay dala ko na ang phone ko.

"Did you call him?" tanong ni Piper.

Tumango ako at itinaas ang phone ko, "Not answering. Busy malamang. Sobrang
naiirita ako sa kaniya ngayon."

"Kumalma ka lang kapag nag-usap kayo," sabi ni Russel.

Kung anu-ano pa ang sinasabi nilang apat. Huwag daw ako makipag-usap ng mainit ang
ulo ko at baka may masabi ako na kung ano. Kumalma lang daw ako. Chill. Relax. Kaya
lang nag-iinit talaga ang ulo ko kay Warren ngayon kaya wala ng panahon para
kumalma.
Maiintindihan ko pa kung sinabi niya agad sa akin 'to. Kaya lang ilang araw na
lumipas magbuhat nang makuha namin ang grades pero wala siyang sinabi. Hindi ko
tinanong ang grades niya kasi ang akala ko sasabihin naman niya kapag nagkaroon ng
problema. Kaya lang sa iba ko pa pala malalaman. Kung hindi pa nadulas si Nate
mananatili pala akong walang kaalam alam.

"Hailey, phone mo," tango ni Tamara sa phone ko.

Napairap ako nang makita ang pangalan ni Warren sa screen. Bago pa siya bumalik sa
paglalaro niya ay sinagot ko na ang tawag.

"Three missed calls in three minutes? Ganiyan mo na ba ako ka-miss?" Nagawa pa

niyang magbiro.
"You have to come here," inis na sagot ko.
"Hey, may problema ba?"
"Pumunta ka dito. Now."
Natahimik ang nasa kabilang linya. Ilang segundo pa nang magsalita ulit siya, "Uh
oh. Nate," dinig ko pang bulong niya. So, now, he's blaming Nate?

"Now," final na sabi ko at inend ang tawag.

Nang ilapag ko ulit ang phone ko sa lamesa ay napansin ko ang apat na nakatingin sa
akin pero nang tingnan ko sila ay nag-iba sila ng mga tingin at nagkunyari pang
sinasamid si Nate.

"Parang ang ganda tingnan ng paglubog ng araw. Tara, guys, tingnan natin. Parang
ang cool," aya ni Nate.
"Right! Magical," dagdag pa ni Piper

Nagtayuan sila at talagang sinakyan ang trip ng dalawang mag-bestfriend. Kung hindi
lang mainit ang ulo ko matatawa pa ako. Kaya lang... wala eh.

"Hailey, gusto mong sumama sa amin?"

"I'll stay here. Thanks anyway, Tamara."

Nang makaalis na sila Nate, tuloy tuloy ang pag-ring ng phone ko. Puro si Warren.
Nagdra-drive siya tapos hawak niya phone niya? Wow.
I was amazed nang dumating agad si Warren. It took him 15 minutes para makarating
sa amin. Ang bilis, ha. Dapat yata lagi akong nagagalit para magmadali siya palagi.

The moment na buksan ko ang pinto at makita niya ako ay napangiti siya. 'Yung
nahihiyang ngiti o ngiti na natatakot kasi alam niyang may ginawa siyang hindi
maganda. Alin lang sa dalawang 'yon ang ibig sabihin ng ngiti niya.
Hindi ko na siya pinapasok sa loob. Sa may terrace na lang kami umupo. Neither of
us talking. Hinihintay ko lang na magpaliwanag siya pero hinihintay din ata niya na
magsalita ako. Kung maghihintayan lang kaming dalawa, walang mangyayari.

So I decided to speak, "Kamusta grades?"

Agad siyang napatingin sa akin dahil sa tinanong ko. Napabuntong hininga siya at
hinawakan ang batok niya, "Mukhang nalaman mo na." Hindi ako sumagot kaya
nagpatuloy lang siya. "Plano ko naman talagang sabihin sa 'yo. Kaya lang - "

"Kaya lang busy ka sa paglalaro mo."

Kumunot ang noo niya dahil sa sinabi ko, "No," he sighed. "Humahanap lang ako ng
tyempo. Kasi alam kong magagalit ka. Kasi nga ilang beses mo na ako sinabihan mag-
aral pero hindi naman ako sumusunod at inuuna ko ang paglalaro ko."

"Of course magagalit ako. You don't take education seriously. Lagi kitang
sinasabihan. Tinigilan kita kasi baka makulitan ka na sa akin at narealize kong
tama sila na huwag ka masyadong kontrolin since binata ka. Pero hindi ko naman
akalain na aabot sa pagbagsak."
Hindi siya sumagot sa sinabi ko. Ganito lang naman ang reaksyon ko kasi gusto ko
ang best para sa kaniya. Because I love him and he's my boyfriend and bestfriend.
Kung hindi naman siya mahalaga wala akong pakialam sa kaniya. Kaya ngayon na
nangingialam ako, ibig sabihin no'n, nag-aalala lang ako. Sana naman maintindihan
niya 'yon.
Napabuntong hininga ako at sumandal, "Alam na ba ng parents mo na bumagsak ka?"

"Not yet."
"May plano ka bang sabihin sa kanila? O baka gusto mong malaman na lang nila ng
kusa?"
"Sasabihin ko."
"Sana naman natuto ka na this time, Warren. Sa susunod hangga't maaari mag-aral ka.
Wala namang pumipigil sa 'yo na maglaro. Pero balansehin mo naman."
"Okay," mahina niyang sagot. "Susubukan ko."

Ayan na naman kami sa "susubukan ko." Hay.

***
Warren's Point of View

"Dude, maniwala ka. Hindi ko naman sinasadyang sabihin. Malay ko ba na hindi niya
alam. Wala ka naman kasing sinabi na itago ko muna kay Hailey."

Hindi pa man din tuluyang nakakapasok ng kwarto ko ay nagpapaliwanag na si Nate.

Wala naman akong sinasabi sa kaniya. Hindi ko naman siya sinisisi.

"Tsk. OA naman."
"Anong nangyari?" tanong niya at humiga pa sa kama ko.

Ibinaba ko ang controller ng nilalaro ko at inikot ang silya ko para harapin si

Nate, "Ayon, nagalit. Pinagsabihan ako sa kalagahan ng pag-aaral at sabihin ko raw
kila mama na bumagsak ako."

"Sinabi mo naman ba?"

"Oo. Kanina habang kumakain. Pinagsabihan lang nila ako saglit pero hindi naman
nagalit."
"Nasa harap lang kayo ng hapag kainan kaya hindi 'yon nagalit. Mababastos kasi ang
pagkain."

Hindi ko pinansin ang sinabi niya at sumandal, "Ewan ko ba. Kung 'yung magulang ko
ganoon lang ang reaksyon pero bakit si Hailey sobra naman ata?"
Nagulat ako nang may mag-landing na unan sa mukha ko. Pesteng Nate 'to.

"Girlfriend mo 'yon. Nag-aalala lang 'yon sa 'yo."

"But her reaction is too much. Kung makita mo lang, Nate. Napakamahinahon niya
pero... ewan ko ba."
"Girlfriend mo siya kaya malamang ganoon reaksyon niya."
"Exactly. She's my girlfriend. Hindi ko siya nanay at lalong lalo na hindi ko siya
prof."

Mahal ko si Hailey. Sobra. Kaya lang minsan hindi ko siya maintindihan. Minsan
maliit na bagay pinapalaki niya. Kaya namang daanin sa maayos at mahinahon na
usapan kaya lang... tsk. Hindi ko na alam.

"Bakit hindi mo sabihin sa kaniya 'yan?"

"Hindi ko nga rin alam. Dati naman lahat ng nararamdaman ko sinasabi ko sa kaniya
pero ngayon kapag may problema, wala. Susunod na lang ako sa gusto niya. Mahal ko
eh."
"Ang gulo niyong dalawa. Mas ayos pa ata noong mag-bestfriend pa lang kayo.
Maghiwalay na lang kaya kayong dalawa tapos bumalik na lang kayo sa pagiging
magbestfriend?"
"Tangina mo. Gago," mura ko sa kaniya at binalibag pabalik ang unan.

Natawa naman siya sa reaksyon ko at nagsalita ng kung anu-ano.

Siraulo talaga 'tong si Nate. Kahit na ba biro 'yon hindi ko pa rin maisip na
maghihiwalay kami ni Hailey.

***
Ilang linggo ang lumipas pero parang walang namang nagbago. Nagagawa ko pa rin
maglaro. Nakakapaglakwatsya pa rin ako. Kapag magkasama at lumalabas kami ni Hailey
parang wala namang nagbago. Ganoon pa rin kami.
At dahil doon, parang kinabahan ako. Ito na ata ang tinatawag nilang calm before
the storm.
Nakatambay kami ni Hailey sa kanila. Nilulubos na namin ang huling araw ng
sembreak. Panibagong sem na naman kami bukas.
Naglabas si Hailey ng notebook at inilapag sa lamesa. "So, here's your sched," turo
niya sa nakasulat sa isang page ng notebook niya. Sa ginawa niyang 'yon, medyo
nakakaramdam na ako ng hindi maganda. "Since kinuha mo 'yung ibang subjects na
binagsak mo, medyo sumikip ang sched mo. Isa na lang ang free day mo. Ganito, sa
six days na may pasok ka, magfocus ka sa pag-aaral mo. Kapag vacant, huwag kang
sumama sa mga barkada mo at maglaro. Kapag sumama ka, magtutuloy tuloy ka na sa
pag-cut ng klase. Kung gusto mo maglaro ka after ng class mo, only if maaga ang
uwian mo."
Halos mapanganga na lang ako sa mga kondisyon niya. "Hailey, that's too much."
Napahinto siya pagsalita at saka ako tiningnan, "It's not, Warren. May days ka para
sa mga paglalaro mo. Pwede kang maglaro kapag maaga ang uwian mo. Pwede kang
maglaro kapag free day. Ang luwag na nga no'n eh. It's not too much."

"It is, Hailey! Hindi naman
aaral. Varsity ako, Hailey.
ko lalo na kapag may game."
nagpatuloy ako. "Kung gusto
siya noon 'di ba?"
ako ikaw na makakayang umikot ang buong araw sa pag-
May mga pagkakataon na kailangan kong i-ditch ang klase
Halata sa mukha niya na balak niyang kumontra pero
mong manigurado, tanungin mo ang daddy mo. Varsity din

Nagbuntong hininga siya, "Fine. Sa basketball lang hindi counted ang terms. May
free day ka naman and may time ka after school para gawin kung ano man ang gusto
mo. All I want you to do is to focus on your studies at huwag na ulit bumagsak or
magkaroon ng INC. Utang na loob, huwag mo na suwayin 'yon. That's all I'm asking."
But I'm not you. It's not that easy. Gusto kong sabihin sa kaniya 'yon kaya lang
syempre hindi ko naman kaya. Kaya tumango na lang ako sa kaniya, "Okay."
***
Relationship Code No. 14: You have to give up some things in order to save your
relationship and make your lover happy.

Chapter 23: Christmas Gift

Nate's Point of View

Malapit na ang pasko pero hanggang ngayon hindi pa rin ako nakakabili ng regalo
para kay Tammy. Tatlong linggo na lang. Dapat makapili na ako kaagad. Kaya lang
hindi ko alam kung ano ang ibibigay ko sa kaniya na magugustuhan niya talaga.
Hindi naman ito ang unang taon na magbibigay ako ng regalo kay Tammy. Noong mga
nakaraang taon, sisiw lang naman sa akin ang pagpili. Pero ngayon pakiramdam ko
dapat akong mag-level up. Para dagdag pogi points na rin.
Ang hirap naman kasi mag-isip ng regalo para sa isang taon na hindi mahilig sa mga
materyal na bagay.

"Anong ireregalo mo kay Hails?" tanong ko kay Warren na kumakain ng fishball.

Nagkibit balikat siya at nagpatuloy sa pagkain. Bwisit naman 'to. Hindi man lang
nag-abalang sumagot. Mangongopya pa naman ako sa kaniya ng regalo. Teka...
Binatukan ko si Warren kaya nanlaki ang mata niya at agad tumingin sa akin, "Loko
ka! Hindi mo ibibili ng regalo si Hailey kasi nag-away kayo noong isang buwan?"

"Sinasabi mo?" inis na sabi niya at itinapon na ang stick ng fishball, "Ayos na
kami ni Hailey. Bibigyan ko siya ng regalo. Nakapag-order na nga ako eh."
"Weh? Maniwala?"
"Kulit ng bwisit na 'to! May book set siyang gusto. Limited edition kaya
nahihirapan siyang maghanap. Naghanap ako online. Ang dalas kong bumisita sa mga
site. Kaya nang may makita na ako, binili ko na. Hinihintay ko na lang mapadala."
"Hindi 'yon. Maniwala kako akong ayos na kayo."

Sinamaan niya ako ng tingin at naglakad na. Hindi naman ako nagpaiwan sa kaniya.
Inakbayan ko pa siya, "Ano nga? Ayos lang kayo?"

"Oo nga sabi." Tinitigan ko siya kaya napabuntong hininga siya, "Ayos lang kami.
Basta sundin ko gusto niya magiging ayos lang kami."
"Paano kapag hindi mo sinunod?"
"Tigilan mo na nga ako. Maghanap ka na lang regalo kay Tamara."

Habang nakatambay sa student's park kasama ang mga ka-block ko, iniisa isa ko sila
para tanungin kung ano ang magandang iregalo para kay Tammy. Karamihan ng lalaki
sinasabing magbigay na lang ako ng teddy bear, chocolate at bulaklak. Ang common
naman na no'n masyado at nabigay ko na sa kaniya ang mga 'yon. Isa pa, pang-
Valentine's gift ko 'yon sa kaniya eh.
"Magbigay ka na lang sa kaniya ng kahit na ano na paglalaanan mo ng effort," sagot
ng isa sa kanila.

Effort ba? Matutuwa kaya si Tammy kapag naging katulong for a day nila ako?
Maglilinis ng bahay nila, magluluto para sa kanila, maglalaba, mamamalantsya. Kung
gagawin ko ang mga 'yon baka sa halip na matuwa makonsumisyon lang sa akin 'yon.
Pero effort na 'yon sa tingin ko.

"Alam mo, Nate, kung ako lang ikaw, matagal ko nang tinigilan sa panliligaw 'yang
si Tamara. Mukha namang wala siyang plano na sagutin ka."

Kung may hawak lang ako na kahit na ano ngayon malamang ko ba ipinasok ko na sa
bibig nitong kaklase ko 'yon. Pasalamat siya wala akong hawak.

"Hindi ka naman ako kaya manahimik ka na lang diyan." Nagtawanan ang mga kaklase ko
dahil sa sinabi ko. Hindi naman ako nagjojoke. Maluluwag din turnilyo ng mga 'to.
"Alam niyo kasi, sasagutin din ako ni Tammy. Hindi pa nga lang ngayon, bukas o
ngayong taon. Pero kahit na ba. Sasagutin pa rin niya ako. At oras na dumating na
ang araw na 'yon, lahat ng taon nang panliligaw ko, lahat 'yon magiging sulit.
Sobra pa sa sulit."

Si Tammy kasi ang tipo ng babae na hinihintay at hindi sinusukuan.

"Loverboy!" kantyawan nilang lahat sa akin.

Inggit lang ang mga 'to palibhasa kahit anong gawin nila hindi sila papansinin ni
Tammy. At hindi sila close.

***
"Nate?"

Napatayo ako nang tawagin ako ni Tammy. Hinihintay ko siya sa gilid ng room nila.
Medyo naaliw ako sa nilalaro ko sa phone ko kaya hindi ko namalayan na naglabasan
na pala sila. Buti na lang napansin niya ako. Malamang ko ba nangingibabaw talaga
dito ang kagwapuhan ko. Kung hindi niya ako napansin baka makaalis siya at mauwi sa
wala ang paghihintay ko.

"Hi, Tammy," kaway ko sa kaniya.

"Anong ginagawa mo dito?"
"Sinusundo ka," ngiti ko sa kaniya.

Tiningnan ko kung kikiligin na ba siya ngayon pero katulad ng mga nakaraang araw,
buwan at taon, mukhang hindi naman siya kinilig. Hindi ba talaga siya kinikilig na
nag-surprise ako sa pagsundo sa kaniya?
Hay, nako. Darating din ang araw at kikiligin ka rin, Tammy.
"Tara, dinner tayo."
"Okay - " Hindi pa man din siya natatapos magsalita nang may kumalabit na sa
kaniya. Ang isang babaeng kablock niya. "Now na ba? Akala ko - okay, sunod ako sa
loob," sabi niya doon sa babae at saka ako hinarap ulit. "Nate, sorry. May group
meeting pala kami ngayon."
"Ayos lang. Maghihintay na lang ako dito."

Tiningnan niya pa ako sandali. Halata sa mukha niya na gusto niyang pumalag. Kaya
lang alam naman na niya ang sasabihin ko. Para namang bago pa nangyari 'to.
Nginitian niya ako, "Sandali lang 'to. Promise." Pumasok na ulit siya sa classroon
at umupo na ulit ako sa inuupuan ko kanina. Maglalaro na lang ulit ako.
Inilabas ko ang phone ko at naglaro. Sobrang focus ako sa nilalaro ko kaya nang
matalo ako ay napapadyak ako sa sobrang inis. Nang gawin ko naman 'yon ay may
biglang umubo sa kanan ko kaya umusad ako sa kaliwa ko.
Bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa takot. Gabi na at wala na masyadong tao sa
building nila Tammy kaya kung anu-ano na ang pumasok sa isip ko. Nang tingnan ko
ang babae sa gilid ko, hindi ko alam kung matatawa, matatakot o maaawa ako.
Paano ba naman kasi kalahati ng mukha niya may juice. Paano ba uminom 'to? Parang
sa aso?

"Don't," irap niya nang mapansin ang reaksyon ko. "May tissue ka ba?"
"Wala."
"Panyo," sabi niya at inilahad pa ang kamay niya. Ayos din ang isang 'to, ha. Akala
mo may patagong panyo. "Dali. Malagkit. At kung hindi ka pumadyak, hindi naman ako
magugulat at hindi matatapon 'tong iniinom ko."

At dahil mabait ako at kinokonsensya niya ako ay binigay ko sa kaniya ang panyo ko.
Pag-abot ko no'n ay saktong lumabas naman sila Tammy sa classroom. Hindi ko na
kinuha ang panyo sa babae at tumakbo na palapit kay Tammy. "Tara na?" aya ko sa
kaniya kaya nagpaalam na siya sa mga kaklase niya.
Kinukuha ko sa kaniya 'yung ibang librong hawak niya pero ayaw niyang ibigay sa
akin. Hindi naman masama na ipabuhat na lang niya 'yon sa akin. Wala namang
magiging kapalit 'yon. Nagpapakagentleman lang naman ako. Hay. Hayaan na nga.
Nang makarating na kami sa kakainan namin at makaorder na, inalok ko siya na ako na
lang ang magbabayad tutal hindi naman kalakihan 'yung halaga. Wala pang isang daan.
Pero tulad ng dati, ayaw pa rin niya.

"Alam mo, Tammy, hindi naman masamang magpa-spoil ka minsan. Hindi naman kabawasan
ng pagkatao mo kung gagawin mo 'yon."

Tiningnan niya lang ako at nagkibit-balikat. Nang mapansin kong may dungis siya sa
gilid ng labi niya, hindi ko napigilan ang mapangiti.
Ganito 'yung mga napapanood ko sa movies (kapag si Piper ang nananalo sa pagpili ng
papanoorin). Gusto ko rin sana sabihin na ganito 'yung mga nababasa ko sa mga libro
kaya lang hindi naman ako mahilig magbasa. Basta ganito 'yon. 'Yung pupunasan ko
'yung gilid ng labi niya tapos kikiligin siya. Kapag kinilig siya, baka swertehin
at sagutin niya ako ng di oras.
Nang lumapit ako sa kaniya at nahawakan ko na ang balat niya, nagmamadali na siyang
lumayo. Ano pa nga bang bago, Nate?

"Anong ginagawa mo?" gulat na tanong niya.

"May dungis ka," sabi ko na lang at itinuro ang gilid ng labi niya.
Sayang. Ginto na naging bato pa.

***
Kalahating oras na ata akong nakatambay dito sa bookstore. Naisip ko kasi na bigyan
na lang ng libro si Tammy bilang regalo. Nahawa na kasi siya kay Pipes at Hails na
mahilig magbasa. Kung iba naman kasi ang ireregalo ko sa kaniya, baka hindi naman
niya magamit. Kaya mas ayos na 'to. At saka magsusulat din ako ng love letter para
sa kaniya. Para may effort.
Kapag may sinasabi ako sa kaniya akala niya nagbibiro lang ako. Kapag dinaan ko sa
sulat 'to, baka sakaling seryosohin na niya ako. Kaya lang...
Ano ba ang magandang sulatan? Ano ba ginagamit ng mga babae? Stationary? 'Yung may
amoy? Colored paper? Yellow pad? Punit na papel sa notebook?
Okay na ako sa libro. Itong papel na lang talaga ang problema.
Inaamoy ko 'yung isang papel nang may mag-abot sa akin ng panyo. Mukha ba akong
umiiyak? O baka naman tumutulo na ang laway ko? O kaya pawis? Teka... baka
sinisipon ako?

Hinawakan ko ang mukha ko at nang makumpirma kong wala naman mali at gwapo pa rin
ako, inilayo ko ang kamay ng kung sino man 'to.

"Ayos lang po ako." At busy rin. "Hindi po ako umiiyak."

"Ha? Anong sinasabi mo? Panyo mo 'to."

Tiningnan ko ang panyo at saka tiningnan ang may hawak no'n. Pamilyar nga sa akin
ang panyo. Kaya lang sino ba 'tong babae na 'to?

"Paano napunta sa 'yo 'yan? Nagkita na ba tayo, miss?"

"Nakita na kita. Maraming beses na. Pinahiram mo pa nga ako ng panyo kasi natapon
'yung juice ko dahil nagulat ako sa pagpadyak mo. Kaya lang ikaw, hindi mo ako
nakita. Siya lang naman kasi ang nakikita mo." Napakunot ako ng noo sa sinasabi
niya. Humuhugot ba siya? "Joke lang. Serious masyado. Kaklase ako ni Tamara.
Nakatabi na kita noong hinihintay mo siya."

Ah! Oo. Naalala ko na. Nakausap ko na nga siya.

"Lagi kong dala 'yan para mabigay ko in case makita kita."

"Thanks," sagot ko sa kaniya at kinuha ang panyo. Ibinalik ko na rin ang tingin ko
sa mga papel na nasa harapan ko.
"Are you planning to write a letter for Tamara?" Ah, nandito pa pala siya.
"Oo. Hindi lang ako makapagdesisyon ng magandang papel para sulatan. Ah, ikaw, kung
susulatan ka, anong papel ang gusto mo?"
"Simpleng papel lang naman ang gusto ko. Papel sa buhay ng taong gusto ko."
Napatingin ako kaagad sa kaniya dahilan para matawa siya. "Charot lang! Ito," kuha
niya sa isa sa pinakasimpleng papel. "Simple lang si Tamara kaya gusto rin niya ang
mga bagay na simple. Pero alam mo kahit naman anong papel ang gamitin mo parang
wala lang din. Kasi 'yung nakasulat sa papel ang mas bibigyan niya ng halaga. At
doon, mukhang malabong mahirapan ka."

Inabot niya sa akin ang papel at saka umalis. Nakalimutan kong itanong ang pangalan
niya para makwento ko kay Tammy na nakita ko ang kaklase niya. Kung sino man siya,
maraming salamat sa kaniya. Buti na lang dumating siya. Kung hindi baka hanggang
ngayon nakaharap pa rin ako sa mga papel na 'to.

***
Relationship Code No. 15: Don't limit the expression of love to grand gestures.

Chapter 24: Untitled

Nate's Point of View

Sobrang bilis lang lumipas ng araw. Parang nagmamadali. Naisip ko nga baka
naghahabulan ang araw at ang buwan. Kaya lang kahit naman anong gawin nila hindi
sila magtatagpo. And that, my friends, is the saddest story of all time. Mas
malungkot pa kaysa sa Romeo and Juliet at Titanic. Hindi naman sa nanonood ako ng
mga gano'ng palabas. Sadyang pinilit lang ako ni Pipes na samahan siya sa panonood.
At bilang mabait na bestfriend, pumayag na lang ako.

"Nate!" Speaking of... "Are you ready? Pwede na tayong umalis?" Sumaludo ako kay
Pipes at naglakad na palabas ng bahay. "Uhh, I think you forgot something, Nate."
"Ano?" Naguguluhan kong tanong.
"'Yung regalo namin. Nakalimutan mong dalhin. Or... don't tell me wala ka talagang
binili?"
"Ah, oo nga. Nasa kwarto ko pa. Sunod ako sa inyo." Buti na lang pinaalala niya.
Kung sakali baka naiwan ko pa 'to.

Naisip namin na i-move ang pasko para sa barkada namin. Sa halip na December 25,
December 26 kami magcecelebrate. 25 pa rin naman sa ibang parte ng mundo kaya pasok
pa rin 'yon. Kaya kahit nagkita kita kami noong mismong pasko (bukod kay Tammy na
kasama ang pamilya niya at kay Guevarra na hindi pa rin nagpaparamdam) hindi ko pa
rin binigay sa kanila ang mga regalo nila. Naka-save 'to para sa sarili naming
Christmas party ngayon. At kung sakaling hindi dumating si Pipes at pinaalala 'to,
wala akong mabibigay na mga regalo. Kung nangyari 'yon, babawi na lang ako sa mga
kwento. At charisma.
Inilagay ko sa likod ng sasakyan ko ang mga regalo. Nandoon na rin ang kay Pipes.
Pagkatapos ay dinaanan namin si Tammy sa kanila.

"Why do I feel like I'm third-wheeling here?"

Nagkatinginan kami ni Tammy. Nakaupo kasi siya sa shotgun seat habang nasa likod si
Pipes. Kadalasan nasa shotgun seat siya pero kapag kasama si Tammy, siya na ang
kusang umuupo sa likod.
Nang tingnan ko siya sa rear view mirror ay napailing na lang ako, "Why do I feel
like you don't really care? Sitting pretty ka diyan." Hindi ko na rin napagilan ang
mapa-english. Hindi nga ako masyadong nag-eenglish kasi baka bumilib lalo sila sa
akin kaya lang... wala eh.
Nakataas pa ang dalawa niyang paa at ibinaba niya ang sandalan. Preskong presko,
ha.

"May balita ka na, Piper?" tanong sa kaniya ni Tammy. Si Guevarra malamang ang
tinutukoy niya.
"I'll tell you two a secret," sabi niya kaya napatingin na naman ako sa kaniya mula
sa rear view mirror. "He texted me yesterday and greeted me a merry Christmas. Sabi
niya huwag daw akong mag-alala sa kaniya at kung nagbabalak daw akong hanapin siya,
huwag na lang daw. Basta he's safe. I tried calling him pero wala na. He's gone.
Again. Just. Like. That."

Nagkatinginan kami ni Tammy at parehas naming hindi alam kung ano ang sasabihin kay
Pipes o kung dapat bang may sabihin. Buong byahe namin ay naging tahimik na matapos
marinig ang kwento ni Pipes. Kapag talaga nakita ko 'yang si Guevarra malalagot
'yan sa akin. Pinapahirapan niya masyado ang bestfriend ko.
Nang makarating kami sa No Name ay binigyan kami ni Pipes ng tingin na nagsasabing
huwag na lang muna magsalita sa iba tungkol sa pagcontact sa kaniya ni Guevarra.
Kaya tumango kami ni Tammy.

"Hi, guys!" sigaw ni Pipes at lumapit kay Warren, Hails at Russel sa isang table.

Nagkatinginan na naman kami ni Tammy, "Hindi ko alam kung matatakot o maaamaze ako
sa bilis ng pagpapapalit niya ng mood."
Inilingan ko si Tammy, "Malungkot pa rin 'yan. Magaling lang siyang magpanggap na
okay siya kahit hindi naman talaga. Namaster na niya 'yan noong highschool pa
tayo."

"Alam mo, sobrang swerte ni Piper kasi may bestfriend siya na sobrang nakakakilala
sa kaniya at laging nandiyan para sa kaniya."
"In love ka na sa akin niyan?" biro ko sa kaniya kaya tinaasan niya ako ng kilay.
"Okay, sige. Crush na lang. Crush mo na ako niyan?"
"Crush naman na talaga kita noon pa. Kaya nga hinayaan ko na manligaw ka."

Para akong nag-freeze dahil sa sinabi niya. Ngayon lang niya inamin na crush niya
ako. Sa tinagal tagal kong nanliligaw sa kaniya, ngayon lang niya sinabi 'yon. Ito
na ata ang Christmas present niya para sa akin. The best gift na 'to!
Nagwawala na 'yung puso ko. Kaunti na lang baka malalaglag na talaga 'to. Literal
na laglag. Pero unfair! Siya isang gano'n lang nagwawala na ang puso ko.
Samantalang ako nakailang daan na punchline na sa kaniya pero hindi ko pa rin siya
makitang kinikilig. Dapat talaga magpatulong na ako next time kila Papa at mga tito
ko kung paano ang tamang pagpapakilig.

"Nate! Diyan ka na lang ba?! Tatayo ka lang ba diyan buong gabi?!"

Napailing ako nang marinig ang sigaw ni Warren. Para akong hinila pabalik sa
katotohanan. Para nga pala akong tanga na nakatayo mag-isa dito. Ito namang si
Tammy, pagkatapos akong pakiligin bigla akong iiwan at uupo kasama nila. Pero okay
lang 'yan, Nate. Crush ka naman niya. Crush ka niya, Nate! Tumatalab charms mo!
Wohooo!
Hindi rin nagtagal at nagsimula na kaming magpalitan ng mga regalo. Hindi ko sila
tinipid ngayong pasko na 'to kaya mukhang tuwang tuwa sila sa mga regalo na binigay
ko. Syempre natuwa rin naman ako sa mga binigay nila. Pero mas natuwa pa rin ako sa
pag-amin ni Tammy.

"Thank you dito. Siguro torture para sa 'yo ang magpuntang bookstore, ano?" biro sa
akin ni Tammy.

Inipit ko 'yung sulat ko para sa kaniya sa pagitan ng pages ng libro. Hindi ko rin
sinabi na nakalagay 'yon doon o na gumawa ako ng sulat para sa kaniya. Mas okay
kasi na surprise. Baka sakaling kiligin na talaga siya. Sana naman!

Nauwi na rin kami sa pagparty. Minsan lang naman namin gawin 'to at nagcecelebrate
naman kami kaya oks lang. Umiinom sila pero ako hindi masyado. Ihahatid ko pa 'tong
si Tammy sa kanila. Hindi ako pwedeng uminom ng marami.
Turo ata sa akin ni Papa na huwag uminom kung magdradrive at lalo na kung may
ipagmamaneho ako. Kaya ayan, sinusunod ko siya. Ang galing ko talaga. Ang bait kong
anak. Sobrang masunurin. Kaya proud na proud sila sa akin eh. Ako pa!

"Hindi ka iinom?" tanong ko kay Russel.

"Uminom na ako kanina."
"May balak ka lang ihatid, ano?"

Binatukan niya ako ng paglakas lakas. Pakiramdam ko lumabas ang mata ko. Pero
syempre, OA lang naman ako. Napayuko lang talaga ako ng kaunti.

"Umiinom kasi si Warren. Delikado na kaya ako na lang maghahatid sa kanilang

lahat." Magbuhat naman kasi nang dumating ang second sem, bantay sarado na si
Warren kay Hails. Daig pa ni Hails ang mga prof sa pagkastrikto. Kapag siya naging
prof, hindi ko ieenroll ang magiging anak ko sa school na pagtratrabahuhan niya.
"At saka para may oras din kayo ni Tamara na kayo lang. Alam ko namang pabor sa 'yo
'tong gagawin ko."

Oo naman. Pero syempre hindi ko ipapahalata.

Ilang oras pa ang nagdaan mga bagsak na ang mga kasama namin pwera kay Hails. Hindi
naman kasi sobrang dami ang ininom niya pero halata sa mukha niya na pagod na siya.
Si Warren naman nakasandal na sa balikat ni Hails. Si Pipes ay nakadukdok ang mukha
sa lamesa habang si Tammy ay mukhang tulog na.
Nagkatinginan kami ni Russel at sabay tumayo at nag-unat.
Pumalakpak ako kaya medyo gumalaw sila pero hindi naman ako tiningnan. Mga 'to
talaga. Paano na lang kung wala silang mababait na kaibigan na maghahatid sa
kanila? Anong gagawin nila? Dito sila matutulog sa No Name?

"Tara na! Uwian na!"

Kinuha na ni Hails ang gamit niya pero hindi pa rin siya masyadong makagalaw dahil
kay Warren, "Help." Lumapit ako sa kanila at inilagay ang kamay ni Warren sa
balikat ko. Lumapit din si Russel at inalalayan din si Warren.

"Pakibantayan muna 'yang dalawa."

Kinuha ni Russel ang susi sa bulsa ni Warren at isinakay na. Binalikan din namin
'yung tatlo. Kinuha na ni Hails ang gamit ni Pipes at Tammy.
"Susi ng kotse mo? Ilalagay ko na gamit ni Tammy." Initsya ko naman sa kaniya ang
susi ko kaya lumabas na siya ng No Name.

Nilapitan namin ang dalawa at ginising. Natinag naman si Pipes kaya lang napansin
kong parang basa ang mata niya. Huwag niyang sabihin na umiyak siya?

"May masakit ba sa 'yo?" tanong ko sa kaniya.

"Meron. Masakit..." seryosong sagot niya sa akin. Pagkatapos ay bigla na lang
siyang ngumiti. "'yung ulo ko."
"Pipes."
"Hatid mo na si Tammy, Nate. It's late na. Sakit sa ulo lang 'to. Mabilis mawala."
Magsasalita pa sana ako nang ituro niya si Russel, "Did you drink kanina?"
"Konting konti lang."
"Good. Give me a ride. Nawala na si Warren."

Tiningnan ako ni Russel at tumango, "Don't worry."

***
Nang makarating kami kila Tammy, bagsak na bagsak pa rin siya. Napabuntong hininga
na lang ako at bumaba ng sasakyan at saka binuksan ang pintuan sa side ni Tammy.
Next time dapat dito hindi umiinom. Lalo na kapag hindi kami o ang pamilya ang
kasama niya.

"Tammy. Nandito na tayo."

"Hmm?"
"Nandito na tayo sa inyo."

Dumilat siya pero wala pang 5 segundo bagsak na naman. Nako. Kung hindi lang siya
cute at kung hindi lang siya si Tammy kinaladkad ko na 'to palabas.

"Bubuhatin na lang ulit kita, ha?" Ayan, nagpaalam ako. Baka kapag nalaman niya
kinabukasan na binuhat ko siya bigla na lang ako sapakin nito.

Naglalakad ako papunta sa kanila habang buhat buhat siya at nag-iisip ng sasabihin
sa magulang niya. Syempre wala akong balak magsinungaling kasi baka masira pa ang
pangalan ko sa kanila kaya dapat maganda ang pagkakapaliwanag ko para hindi
mapagalitan 'tong si Tammy.

"Sa susunod kasi dahan dahan sa pag-inom. Baka sumakit pa ulo mo niyan bukas."
"Hmmm."

Kakatok na sana ako nang bigla na lang siyang bumungisngis. "Gising ka ba, Tammy?
Nangtritrip ka lang ata eh." Tumawa na naman siya at bumaba na mula sa pagkakakarga
ko. "Ayos ka lang ba?"

"Mmm-hmm," tango niya sa akin.

"Para namang - "
"Thank you." Nanliit ang mata ko at tiningnan mabuti kung ayos na ba talaga siya.
Mukha naman. Medyo nangangalumata nga lang pero...
"Ako na magpapaliwanag sa parents mo para hindi ka mapagalitan. Baka kasi - "
".... you."
"Ha?"
"I love you."

Nanlaki ang mata ko at parang hindi ako makagalaw dahil sa sinabi niya.

"S..seryoso ka ba?!" Baka nagkamali lang ako ng dinig. Pero tumango siya! Tumango
siya! "Nadaan ka na sa charms ko?!"

Bumungisngis na naman siya at may bonus pang pisil sa pisngi ko. Sobra sobrang
Christmas gift na talaga 'to!

"Ibig sabihin ba... tayo... na?"

Tulad kanina ay tumango na naman siya. Nanlaki na naman ang mata ko at muntikan na
akong sumigaw pero bago ko gawin 'yon ay bumukas na ang pinto nila at sumilip na
ang nanay ni Tammy.

"Kaya pala may narinig akong ingay. Nandiyan na pala kayo." Tumingin siya kay Tammy
at inamoy, "Uminom ka, ano? Hay, Tamara. Sige na. Matulog ka na." Pagkatapos ay
tumingin naman siya sa akin. "Gusto mo bang pumasok muna at magkape?"

Oo, syempre gusto ko. Para mas matagal kaming magkasama ni Tammy. Kaya lang late na
at mukhang kakagising lang ni tita. May hiya pa naman ako.

"Hindi na po. Hinatid ko lang si Tammy."

"Baka nakainom ka, Nate. Tapos magdradrive ka."
"Konti lang po, tita. At kanina pa po 'yon. Ayos na po ako."
"Sige. Mag-ingat ka pag-uwi mo, ha."
"Opo."

Tiningnan ko pa ulit si Tammy pero mukhang antok na antok na siya kaya hindi na ako
nagsalita.
Tumatakbo akong bumalik sa sasakyan ko at nang masiguro kong nakasarado na ang
lahat ng pinto at bintana, hindi ko na napigilan ang sumigaw. Sinagot na ako ni
Tammy!!!

***
Relationship Code No. 16: Be honest with your feelings.

Chapter 25: Taken...

Nate's Point of View

Nagising ako nang maramdaman kong may tumatalon sa kama ko. Medyo hindi ko pa
makita ng maayos kung ano bang nangyayari kaya nang may mag-landing sa tiyan ko na
kung ano, daig ko pa ang binuhusan ng malamig na tubig.
Nagtawanan ang mga pinsan kong maliliit nang bigla akong mapabangon at mga
nagmamadaling tumakbo palabas ng kwarto ko. Paano ba nakapasok ang mga 'yon dito?
Hindi ko ba nilock ang pinto?
Kainis naman o. Nagising ako agad. Ang ganda ganda pa naman ng panaginip ko.
Hinatid ko raw si Tammy sa kanila tapos sinagot na raw niya ako. Sa panaginip man
lang sagutin niya ako. Kaya lang bigla raw lumabas 'yung nanay niya kaya - teka...

Nate! Gising! Nangyari talaga 'yon kagabi! Sinagot ka talaga ni Tammy! Gwapo mo
kasi!

Lumaki ang ngiti ko at nagtatalon talon ako sa kama ko.

"Wohoooo!"
"Anong trip mo?" Napahinto ako sa pagtalon nang magsalita si Russel na nakatayo sa
may pintuan ng kwarto ko. "Pinapatawag ka na nila Tito Ice. Nasa baba na sila papa
pati sila Tita Ashley. Ikaw na lang - "

Hindi ko na siya pinatapos sa pagsalita. Tumalon na ako pababa ng kama at lumapit

sa kaniya saka siya hinalikan sa pisngi, "Good morning, pinsan!" bati ko at
nagtatakbo palabas ng kwarto.

"Siraulo ka, Nate! Kadiri ka! Ni hindi ka pa nagtoo-toothbrush!!"

Bago pa ako makababa ay nagmamadali ulit akong bumalik sa kwarto nang hindi
pinapansin si Russel. Kinuha ko ang phone na nasa kama ko at napangiti nang malaki
nang makitang may message galing kay Tammy.
Kilig! Yiii!

Thank you sa paghatid kagabi. Sorry sa abala.

Sus! Ito namang si Tammy para pang others. Girlfriend ko kaya siya kaya ayos lang.
Kasi nga girlfriend ko siya. Kaya ayos lang. Kasi girlfriend ko siya.
Nate, magtigil ka! Paulit-ulit. Oo na, girlfriend mo siya. Girlfriend mo!
Girlfriend. Ayan, kinikilig na naman ako.

Ayos lang. Lakas mo kaya sa akin. Nagkahangover ka ba?

Muntik ko nang mabitawan ang phone ko sa pagsigaw ni mama sa baba kaya nagmamadali
ulit akong tumakbo papunta sa kanila.
Binati ko ang mga kamag-anak ko at kapag hindi nagbabasa o nagrereply sa text ni
Tammy ay nakikipag-usap ako sa kanila. Mukha namang napansin nila 'yon kaya inagaw
ni Tito Ry ang phone ko at itinago.
"Hindi maalis ang tingin sa phone."
"Binata na talaga 'tong si Nate," biro pa ni Tita Ashley. Ilang taon na nga akong
nangliligaw eh. Malamang binata na ako. Si Tita Ashley talaga o.

***
"Nakakainis. Kung makangiti akala mo kung anong maganda ang nangyari," irap sa akin
ni Pipes.

Nakatambay kaming dalawa ngayon sa clubhouse. Hindi ko pa nga pala nakwekwento sa

kaniya na sinagot na ako ni Tammy kagabi.

"Masaya talaga."
"What happened?"

Lumapit ako sa kaniya at bumulong, "Kami na ni Tammy."

Natawa si Pipes at umiling, "You wish." Nang hindi ako sumagot ay tumingin siya sa
akin at nanliit ang mata, "Ohmygod. For real?"
Hindi ulit ako sumagot kaya bigla na lang siyang tumili at nagtatatalon. Kung anu-
ano na ang sinabi niya. Hindi ko na masundan. Mukhang mas masaya pa siya kaysa sa
akin pero syempre hindi pwedeng mangyari 'yon kasi ako na ang pinakamasaya.

***
Ilang araw na ang nagdaan pero parang wala namang nagbago sa pakikitungo sa akin ni
Tammy. Sabi ko na nga ba magiging ganito eh. Nakasanayan na kasi niya na ganito
kami kaya kahit kami na, hindi pa rin siya masyadong expressive. Ni hindi pa nga
siya ulit nagsasabi ng I love you sa akin. Nahihiya rin naman ako kaya hindi ko rin
masabi.
Pambihira lang. Ang tagal kong nagmamagwapo sa kaniya pero ngayon kung kailan kami
na saka ako titiklop at hindi makapagsabi ng I love you. Napakainam nga naman.

Habang naglalakad kami papunta sa kakainan namin, pasimple kong hinawakan ang kamay
niya.
Sa una ay idinikit ko lang ang kamay ko sa kaniya. Tapos 'yung pinky finger ko ay
hinawakan ang palad niya hanggang sa sumunod na ang iba. Kinikilig ako bwisit!
Kaya lang nabali ang kilig ko nang bigla niyang ilayo ang kamay niya sa akin at
saka ako tiningnan na halatang nagtataka, "Anong ginagawa mo?" Nakikipag holding
hands kaya lang hindi natuloy.
Hindi ko siya sinagot at nginitian lang. Malamang nahihiya pa siya. Hindi pa siya
sanay. Sige, huwag muna ngayon. Hahayaan ko na lang na mas maging kumportable na
siya sa title namin. Hindi ko na muna hahawakan ang kamay niya ngayon.
Bukas na lang.
Kaya lang nang subukan ko ulit hawakan ang kamay niya kinabukasan ay inilayo niya
ulit 'yon sa akin. Ginawa ko ulit 'yon kinabukasan. Paulit-ulit. Natapos na ang
Christmas vacation ay hindi ko pa rin nagagawang makipag holding hands sa kaniya.
Kapag nagpapakasweet ako ay parang naiilang din siya. Wala pa rin palitan ng I love
you's. Hindi kaya panaginip lang talaga ang nangyari noong sinagot niya ako? Hindi
talaga nangyari. Kaya lang hindi eh! Totoo 'yon! Naramdaman ko totoo 'yon.
Kaya lang... parang may mali.

Napaaga ang pasok ko kaya tumambay ako sa isang fastfood at iniisip ang mga
nangyayari sa amin ni Tammy.
"Lalim ng iniisip, ha?" Napatingin ako sa babaeng nasa tapat ng lamesa ko - lamesa
ng may ari ng fastfood na 'to na inuupuan ko pala. Hindi ko 'to inaangkin. Pero
sino ba 'to? "Uhh. We met already."

Nakakunot pa rin ang noo ko at napatingin siya sa paligid, "Uhm, sa bookstore?

Naghahanap ka ng regalo para kay Tamara? Ako 'yung kaklase niya." Pamilyar. Hindi
ko nga lang maalala. Pero kaklase naman siya ni Tammy kaya okay na.

"Hi," bati ko sa kaniya?

"Pwedeng maki-share ng table? Wala na kasing vacant."

Tiningnan tingnan ko ang paligid at wala na nga siyang mauupuan kaya tumango na
lang ako. Siguro napaaga rin siya ng pasok kasi mamaya pa ang simula ng klase nila
Tammy. Kawawa naman kung sa sahig siya kakain.
Papasok na kaya si Tammy? Baka nasa jeep na 'yon ngayon? Itext ko kaya siya tapos
lagyan ko sa dulo ng I love you. Kaya lang ang pangit naman na hindi ko naman
nasasabi sa kaniya sa personal 'yon tapos biglang sasabihin ko 'yon sa text. Pero
parang mas pangit kung hindi ko talaga sabihin 'yon sa kaniya maski sa text. Hay,
nako.

"Hindi naman sa nakikialam, ha? Pero... ano bang problema?"

"Wala naman."

Tinaasan niya ako ng kilay at nagkibit-balikat, "Okay. Sabi mo eh. Paalala ko lang,
kapag kinikimkim mo 'yan, lalabas 'yan sa kung saan." Aba! Parang nagamit ko na
'yung linyang 'yon dati ha?
Kung sabagay, ayos lang naman na sabihin ko sa kaniya. Kaklase naman siya ni Tammy.
At saka minsan maayos na rin manghingi ng opinyon mula sa taong hindi ka naman
masyadong kilala.
Ikwinento ko sa kaniya ang sitwasyon ko at kung paano ako nanligaw kay Tammy sa
maraming taon. Ang normal na tao, magugulat kapag nalaman na kakagraduate pa lang
namin ng highschool nangliligaw na ako at hindi pa rin ako sinasagot o binabasted.
Pero siya mukhang hindi naman nagulat at wala man lang karea-reaksyon kaya
nagpatuloy na lang ako sa pagkwento hanggang sa gabing hinatid ko siya sa kanila
kasi lasing siya.

"So... never niyo pa napag-usapan 'yung tungkol sa pagsagot niya sa 'yo? Never pa
kayo nag-I love you-han sa isa't isa? Never pa kayo nagkaroon ng interaction na
parang sa normal na mag-boyfreind-girlfriend?" Sige lang. Idiin pa niya.
"Never."

Tumango tango siya at binuksan ang bibig para magsalita pero isinara rin ulit.
Dalawang beses nangyari 'yon. Dahil doon, pakiramdam ko nag-iisip siya kung
itutuloy niya pa ang sasabihin niya o hindi na kasi baka masaktan o maoffend ako.
Hindi ko alam kung magugustuhan ko ang maririnig ko pero mas ayos na ang marinig ko
ang gusto niyang sabihin kahit mukhang hindi naman maganda.

"Sabihin mo na."
Nagulat siya sa sinabi ko. Huminga siya ng malalim at mabilis nagsalita, "Naisip mo
ba na nasabi lang niya 'yon kasi lasing siya at hindi na niya naaalala na sinagot
ka niya?"
Para akong binagsakan ng langit at lupa nang marinig ang sinabi niya.
Nakalimutan ni Tammy na sinagot niya ako kasi lasing siya? Kalokohan. Kapag lasing
ka hindi mo nakakalimutan ang mga sinabi o ginawa mo. Sabi sabi lang 'yon pero
hindi naman totoo. Sumasakit lang ang ulo mo kapag umiiom ka. Hindi ka nagkakaroon
ng amnesia.

"Pero kilala mo naman si Tamara. Hindi siya masyadong expressive. Baka nahihiya
lang. Hintayin mo na lang na makapag-adjust siya." Maghihintay na naman. Pinanganak
ba ako para maghintay? Hobby ko na ata 'yon. Minsan nakakapagod na rin. "Or better
kung kausapin mo siya tungkol diyan sa issues mo. Para naman alam niya ang iniisip
mo."
"Mukhang kailangan nga naming mag-usap. Salamat..."
"Tanya."
"Salamat, Tanya."

***
Matapos ng klase ni Tammy ay hinatid ko siya pauwi sa kanila. Buong byahe namin
hindi ako masyadong makapag-concentrate. Gusto ko na siyang kumprontahin kaya lang
paano kung hindi nga niya naaalalang sinagot niya ako? Masakit 'yon.

"Ayos ka lang ba, Nate?" kalabit niya sa akin kaya tumango naman ako. "Parang
hindi."
"Ayos lang, Tammy."
"Hindi talaga eh," sasagot pa lang sana ulit ako nang ituloy niya ang sinasabi
niya. "Uhh, kanina pa kasi tayo lumagpas sa bahay namin."

Dahan dahan akong nag-preno at umatras. Hindi ko na napansin na nakalagpas na pala.

"Anong problema?" tanong niya nang huminto ako sa tapat nila.

Okay. Ito na. Wala nang atrasan 'to. Kailangan ko na talagang sabihin. "Wala. Tara
na, hatid na kita papasok sa inyo."
Pinangliitan niya ako ng mata at umiling, "Ayan na lang naman kami. Ayos na. Thank
you sa paghatid. Ingat ka pag-uwi." Inayos na niya ang gamit niya at lalabas na ng
sasakyan nang makakuha na ako ng lakas ng loob.

"Good night. I love you."

Napahinto siya at dahan dahang tumingin sa akin. "A...ano?"

"Ang sabi ko... Good night. I love you." Halata sa mukha niya na nagpapanic siya.
Dahil doon, nakaramdam na ako ng takot. Nandito na rin naman, ididiretsyo ko na.
"Okay lang naman sabihin ko 'yon 'di ba? Girlfriend naman kita."
"Girlfriend?!"
"Oo. Sinagot mo ako noong hinatid kita matapos ng Christmas party natin nila
Pipes."
Napahawak siya sa gilid ng noo niya at pumikit na parang inaalala ang mga nangyari
noong gabing sinagot niya ako. Siya pilit may inaalala. Ako, nag-aalala na.
Bigla niyang pinalo ang noo niya, "Ohmygod. Ohmygod. Lasing ako noon."

"Alam ko. Pero di ba kapag lasing ka mas lumalakas ang loob mo at sinasabi mo ang
mga bagay na hindi mo magawang sabihin kapag nasa katinuan ka."
"Hindi ko alam ang ginagawa ko noong panahong 'yon. Hindi ko alam ang sinasabi ko."

Napahigpit ang kapit ko sa steering wheel. "Hindi ba?" Umiling siya kaya napapikit
ako. "You didn't mean it when you said yes?"
Pagdilat ko ay tiningnan ko siya. Nakasandal na siya at umiling na naman. "Alam mo
naman 'di ba na priority ko ang pamilya at pag-aaral ko kaya hindi kita sinasagot?
Ayokong maguluhan. Ayoko ng distractions kasi nakafocus ako sa - "

"Distraction?" Nanlaki ang mata niya nang ulitin ko ang mga salitang 'yon.
Distraction. I'm a distraction. "Ano ngayon ang gusto mong mangyari?"

Hindi siya agad nakasagot. Malamang nag-iisip kung ano ang gagawin niya.

"Pwede bang bumalik na lang tayo sa dati? Isipin mo na lang - "

"Isipin na hindi mo ako sinagot - na panaginip lang ang nangyari noon?" Tumango
siya at napangiti na lang ako.

Bullshit. This is bullsht. Ano 'yon? Ano ngayon kami? Mag-ex? O nanliligaw pa rin
ako sa kaniya? Mas maayos pa kung sinabi na lang niya na basted ako eh. Kaysa
ganito. Sinagot ako sabay binawi. Para lang akong inalok ng pagkain at kung kailan
kakainin ko na 'yon saka babawiin. Patikim.

"Sige."
"Nate."
"Ayos na. At para makapag-focus ka talaga sa priorities mo, titigilan na kita. Para
wala ng distraction."
"Nate. Huwag ka naman - "
"Sige na. Pumasok ka na sa inyo."
"Nate. Please."
"Sige na, Tamara."

Nang sabihin ko ang pangalan niya ay napahinto siya. Sandali muna siyang sumandal
at saka bumaba. Tangina. Nakakaloko. Ayoko na. Nakakapagod na.

***
Relationship Code No. 17: Don't take him for granted.

Chapter 26: Talk with the kids

Piper's Point of View

I let out a deep sigh and throw myself on my bed. I spread my arms and closed my
eyes. I shook my head and roll. And when I finally realized that I look like a
fool, I stopped and sit up straight.
This is why I hate being alone while doing nothing. Except for the fact na
nagmumukha akong baliw, may naaalala rin ako kapag mag-isa lang ako. Mga bagay o
tao na hindi ko na dapat pang alalahanin. Kasi masakit na. Kasi nakakapagod na. But
no matter what I do, there won't come a time that I won't think of him. Mas malala
lang talaga kapag ganitong mag-isa lang ako.

Everyone's at school. Nate and I are taking different classes para mas convenient
sa aming dalawa since may part-time kami parehas. We've been taking different
classes na rin naman for I don't know how long. Warren, Hailey and Tamara are at
school din. As for Russel, he has photoshoot today. Kung wala naman isang tawag
lang nandiyan na 'yan. I'm thankful for his presence actually. Since he's there,
hindi ko laging naiistorbo si Nate kapag may drama na naman ako sa buhay. He has
Tamara rin kasi kaya minsan ayokong sumingit sa oras nila. We've been together
since birth. It's about time para iba naman ang maging kasama niya.
Kailangan kong maging supportive sa lovelife niya kasi naging supportive siya sa
amin ni Hunter noon.
Ugh! Hunter na naman!

I shook my head and search for my keys. Aalis na lang ako para may magawa ako. At
para na rin malibang ako. Hindi ko na dapat isipin ang taong 'yon. Kailangan hindi
ko na siya isipin kasi siya na rin ang nagsabing huwag na akong mag-alala sa kaniya
at huwag ko na siyang hanapin pa.

But why am I here?

I let out a deep sigh nang marealize ko kung saan ako nagpunta. "I'm trying to
forget you pero sa lahat ng pwede kong puntahan, dito pa talaga sa tambayan natin.
Isn't it funny?" Napabungisngis ako at humiga sa damuhan.
Ang dami nang nangyari sa lugar na 'to. May masaya at may mga malulungkot din. But
mostly, sa mga memories na 'yon magkasama kami. Ngayon ako na lang. Wala na akong
kasama kasi wala na siya.

"This is so unfair. Wala ka na nga dito pero ginugulo mo pa rin ako," I told myself
making me look like a bigger fool than I already am.

If only you were here, Hunter, siguro magkasama tayo ngayon sa tambayan na 'to. It
doesn't matter if tayo ba o hindi. Basta we're together.
But that's just a fantasy and I should live in reality.
I closed my eyes and everything went black.

I heard whispers kaya nagising ako. When I opened my eyes, may dalawang bata ang
nakatingin sa akin. Si Chord at Melody. I smiled at them and they did the same.
Melody even jumped and hugged me. I miss these kids.

"Namiss ko kayo," I chuckled.

"Namiss din po namin ikaw, Ate Piper."

Tinap ko ang damuhan sa tabi ko para paupuin silang dalawa. Kung anu-ano ang
kinekwento nila sa akin which made me laugh. Kids are really fun to be with.

"Wala pa po si Kuya Hunter?" tanong ni Melody. "Bakit ikaw lang po mag-isa?"

Napalunok ako at nginitian siya saka inayos ang buhok niya, "Nasa malayo si Kuya
Hunter."

"Saan sa malayo?" I wish I knew where kaya lang hindi eh. Hindi ko alam kung nasaan
siya. Kaya ngiti na lang ang isinagot ko sa kaniya.
"Kasama niya papa niya."

Mabilis akong napalingon kay Chord dahil sa sinabi niya. Nakaupo lang siya sa tabi
ko at kumakain na para bang walang pakialam sa mundo.

"Anong sabi mo, Chord? Sinong kasama niya?"

"Papa niya," sagot ulit niya nang hindi man lang tumitingin sa akin.

I tried asking him more kaya lang hindi na siya sumagot. Kaya binuhat ko siya at
inupo sa lap ko.

"Alam mo ba kung nasaan si Kuya Hunter?"

Umiling siya, "Hindi ko alam. Pero kasama raw niya papa niya. Aalis daw sila sa
malayo."

"Kailan daw sila babalik?"

Umiling ulit siya kaya binalik ko na siya sa tabi ko at hinayaang kumain.

Posible kaya 'yon? Posible kayang nakausap nila si Hunter?

Napatingin ako kay Melody nang tusukin niya ang pisngi ko, "Namimiss mo ba si Kuya
Hunter?" I nodded. "Namimiss ka rin po niya kung nasa malayo na siya."

"Talaga?" tanong ko sa kaniya at ngumiti.

Tumango tango siya at ngumiti rin. "Noong matagal na matagal na, sabi niya mamimiss
ka niya. Dapat magkasama kayo ngayon kasi miss niyo isa't isa. Kasi sabi sa akin ni
mama kapag may namimiss ka, puntahan mo siya o hintayin mo na puntahan ka niya."
Kaya lang hindi ko naman alam kung saan ako pupunta.

***
Nakatambay ako sa terrace namin, hinihintay si Nate. Kailangan ko siyang makausap
tungkol sa nalaman ko tungkol kay Hunter. I need my bestfriend.
I looked up at the sky and sighed. Wherever Hunter is, I know he's seeing the same
sky.
Nang mapansin kong medyo maliwanag na ang daan, lumabas ako ng bahay. Headlights na
siguro ni Nate 'yon. And I was right. Nandito na nga siya.
Bukas ang gate nila kaya nagdirediretsyo na ako. I was about to call him nang
makababa na siya ng kotse kaya lang napansin ko na parang may iba sa kaniya. He
looks so... down.

"Nate?" Nagulat siya nang tawagin ko siya pero napalitan din ulit ng lunkot 'yung
gulat niya. "What's wrong?"

Umupo siya sa tapat ng pinto nila kaya tumabi naman ako.

"Si Tammy kasi," malungkot na sabi niya.

"What about her?" Hindi niya ako sinagot kaya inulit ko ang tanong. "What about
her, Nate?"
"Hindi niya alam na sinagot niya ako. Lasing siya. Nagulat siya nang sinabi kong
sinagot na niya ako. At sabi niya isipin ko na lang na hindi ko siya sinagot."

Napapikit ako sa narinig sa kaniya. That hurts. I don't understand Tamara. Hindi
naman ikakabawas ng pagkatao niya kung hahayaan na lang niyang maging sila kasi
gusto naman nila ang isa't isa. And it's not like naaapektuhan ni Nate ang studies
or family niya. Nate waited for years tapos nang makuha na niya biglang babawiin?
Anong kalokohan 'yon?
Napakamot siya sa ulo niya at halata na sobrang nafrufrustrate na siya. I hate
seeing my bestfriend like this.

"Ayos pa kung binasted na lang niya ako. Kaya lang bakit kailangan niya pa akong
sagutin tapos babawiin lang pala? Tangina!" he chuckled and shook his head. "Pagod
na ko, Pipes. Hirap na kong intindihin siya. Ginawa ko na lahat. Ayoko na."

I don't know what to say kaya niyakap ko na lang siya to make him feel that I'm
here - that I'm always here for him.

***
It's been days nang malaman kong kasama ni Hunter ang tatay niya. Kaya lang
hanggang ngayon wala pa rin akong mapagsabihan no'n.
Gusto ko sanang sabihin kay Nate kaya lang may problema pa siya kay Tamara. At ayaw
ko nang makadagdag do'n. He's been listening to my dramas ever since. Hindi ko na
dapat lubusin 'yon. Hindi rin naman ako makapagsabi kay Tamara since hindi pa kami
nakakapag-usap since nalaman ko ang nangyari sa kanila ni Nate. It's not like
nagpapakita rin siya sa amin. These past few days naman bihira na rin kami magkita
kita since we're all busy sa iba't ibang stuff.
I tried talking to Hailey and Warren din kaya lang every time na nakikita ko sila
parang busy sila sa pagstudy. Ayoko na rin naman makaistorbo at ilabas ang drama ko
sa kanila.
I don't want to tell my parents din naman about this. Kasi baka sumama ang image
nila kay Hunter. And for some reason, I don't want that to happen.
Ayoko rin naman ipagsabi ang problema ko sa kaniya sa iba ko pang friends since I
know na hindi naman nila maiintindihan. Kasi hindi naman nila alam ang background
ni Hunter.

"I don't want them to worry about me. Ayoko nang makaistorbo sa kung sino man.
Kikimkimin ko na lang 'to," I told myself.
"Sabi na nasa clubhouse ka lang."

Napatayo ako nang marinig ang boses ni Russel. I thought ako lang mag-isa ang
nandito.

"Anong kikimkimin mo? Bakit ayaw mong makaistorbo?" Umupo ako at hindi ko siya
sinagot. "Makikinig ako. Hindi ka makakaistorbo."

Chapter 27: Triple kill

Piper's Point of View

I'm still thinking if sasabihin ko ba sa kaniya o hindi. Hindi naman niya kasi
kilala si Hunter. Never pa sila nagkita kaya baka hindi niya maintindihan.
Nakapagkwento na kami sa kaniya about him kaya lang iba pa rin 'yung naririnig lang
niya at 'yung mismong nakakasama at nakikita niya.
Umupo siya sa tabi ko. "Hindi naman kita pinipilit magsalita. Ayos lang kung ayaw
mo. Basta nandito lang ako para makinig sa 'yo. Kaya kapag naisipan mo na magsalita
at wala kang makausap, present ako. Kahit ako pa ang last option mo."
I don't know if he's comforting me or trying to make me guilty. But I must admit,
I'm quite touched by his words.

Being true to his words, pinanindigan nga niya na nandito lang siya para sa akin.
Kasi kahit ilang minuto na akong hindi nagsasalita, hindi pa rin siya umaalis o
nagrereklamo man lang.
I sighed.

"A few days ago..." Panimula ko pero hindi man lang siya tumingin sa akin o gumalaw
pero nagpatuloy pa rin ako. "Nagpunta ako sa tambayan namin ni Hunter. I met those
kids na nakakausap namin doon. I found out that Hunter went there before he, uhh,
disappear. Sumama raw si Hunter sa tatay niya. Hindi ba alam mo naman na he's from
a broken family and that he's living alone noong nandito pa siya? I don't know how
he and his father met again basta I have this feeling na magkasama na sila ngayon.
I should be happy. I should be happy for him and for myself kasi kahit papaano alam
ko na kung bakit siya nawala. Kaya lang hindi gano'n ang nangyari eh.
"At first I got confused, then I got sad until I realized that I'm angry. I'm angry
at him kasi he never told me he's leaving. Parang sobrang dali lang para sa kaniya
ang bitiwan at iwanan ako. Then I got angry with myself. Kasi I'm thinking that
way. He's with his father. It's not like he's with another girl. And then I
realized that even if he's with another girl, wala akong say. Hindi naman kami."

Napansin ko na lang na umiiyak na pala ako nang punasan ko ang pisngi ko.
"Sana sinabi na lang niya na aalis na siya at ayaw na niya akong makita. Sana
ganoon na lang ang ginawa niya. Kaya lang hindi gano'n ang ginawa niya eh. He was
so sweet to me the night bago siya umalis. He even asked me what song I wanted him
to sing. He was so nice and then the next day he's gone. He left. That's cruel.
That's so cruel."

Tinakpan ko ang mukha ko at naramdaman ko ang pag-akbay niya sa akin. He's trying
to comfort me.
Nang maging ayos na ang pakiramdam ko ay humiwalay na ako sa kaniya at ngumiti.

"Ikaw kasi. Ayan tuloy naiyak ako."

"Ayos lang umiyak pa-minsan minsan," he said. "Isang bagsakan na iyak lang. Huwag
mong aaraw-arawin."

***
Hailey and I are at a café waiting for Tamara. We can't play hide and seek forever.
It's about time para magkausap-usap na kami. Nang malaman ni Warren at Hailey ang
nangyari kila Nate at Tamara, they tried to talk to her kaya lang mailap talaga.
She's avoiding us. With everything that happened, hindi ko rin siya masisisi.
I'm texting Nate and Russel na magkasama ngayon for a photoshoot. I told them I'm
with Hailey pero hindi ko sinama 'yung tungkol kay Tamara. Hailey tried so hard
para mapapayag siyang makipagkita.

"Kausap mo ba si Tamara?"

Tumingin ako sa kaniya at umiling. "I'm texting Nate and Russel. Not Tamara. 'Di ba
nga hindi naman niya alam na kasama ako? She might back out kung malaman niya."
Tumaas ang kilay niya sa sinabi ko at napangisi, "Lately napapadalas ang pagsasama
niyo ni Russel ha?"

"Ah, oo. We're with Nate din naman. You know, part-time job." Plus, he's still
trying to comfort me even though I'm fine na rin.
"Ah," tatango tangong sagot niya.
"Nga pala... Masyadong tahimik ang relationship niyo ni Warren. I don't know if
it's scary or not. What's the deal?"

She smirked at me and shook her head, "Dati kapag masyadong maingay at nag-aaway
kami ni Warren naguguluhan kayo sa amin. Ngayon naman na tahimik kami natatakot ka.
Ano ba talaga?"

"It's just weird. So, kamusta nga? Are you two okay?"
"We're... fine," sagot niya at tumango tango pa. "We're fine."

Hindi rin naman nagtagal at dumating na si Tamara. When she saw me, she was
obviously shocked and didn't know if she'll sit with us or aalis na lang. But we
saw her kaya wala na siyang nagawa kung hindi ang umupo.
Super awkward. The last time na ganito kami was when we were doing our punishment
noong highschool. Sobrang tagal na. I don't know how to deal with this situation.
"So," Hailey said, tone higher than usual. "Kamusta naman kayong dalawa? Anong
bago? Hindi na tayo nagkikita-kita these past few weeks."
"Especially you," I said and looked at Tamara. She tensed up pero hindi nagsalita.
"Uhh, Pipes - "

Hindi ko na pinagsalita si Hailey at nagpatuloy, "Okay, look, Tamara... I'll be

frank with you. I'm pissed at you. Mainly because you just broke Nate's heart. Plus
you're avoiding us. Us, Tamara! Gets ko pa kung si Nate lang eh. But you're
avoiding all of us!"

"Sorry. Hindi ko kasi alam kung anong gagawin kapag nagkita-kita tayo. Alam ko rin
naman kasi na galit kayo kasi sinaktan ko ang kaibigan niyo."
"Woah. Woah. Ganiyan ba ang tingin mo sa amin?" I asked her and shook my head.
"Masyadong mabigat na salita ang galit. Hindi galit, Tamara. Inis. Magkaiba ang
dalawang 'yon - "
"And offended because of what you just said."
" - hindi kami galit. Nasaktan kami para kay Nate. Nainis kami sa nangyari. Ayan,
ngayon naoffend naman kami sa sinabi mo. Parang ang lagay kasi ang baba ng tingin
mo sa amin. Tingin mo ba we'll gang up on you kasi nagkaproblema kayo ni Nate?
Jusko, Tamara. Kung kaibigan namin si Nate, kaibigan ka rin namin. Walang kampihan
na mangyayari."

Tumingin siya sa akin matapos magsalita ni Hailey at parang mas naoffend pa ako sa
ginawa niya. I let out a deep sigh and closed my eyes for a second. "Nakakadalawa
ka na, ha. I won't pick sides for crying out loud. Both of you are my friend. I may
be closer, I mean closest, to Nate but that doesn't mean na aawayin kita dahil
nagkaproblema kayo. Konti na lang tototohanin ko na 'yang iniisip mo."
Sa sinabi ko ay halatang mas naging kumportable na siya. She even smiled a bit.

"Nakakainis na kailangan umabot kayo ni Nate sa ganoon after all those years. Pero
hindi naman namin kontrolado ang isip mo."
"Kaya lang minsan hindi ko talaga gets ang utak mo," biro na patotoo sa kaniya ni
Hailey. "Bakit pinakapit mo pa siya ng matagal kung sa huli ikaw lang din naman
pala ang magtatanggal ng kamay niya sa pagkakakapit?"
"I... Hindi ko alam. Ngayon kasi gulong gulo pa ako. Hindi pa pumapasok sa utak ko
lahat ng nangyayari."
"Or maybe, you're just in denial pa. Because you didn't saw that coming. Ang pag
give up ni Nate, I mean."

Hindi ulit siya sumagot kaya nagkatinginan kami ni Hails. Hailey sighed, "Ganito na
lang... hindi ko alam kung kailan ka magiging handa na harapin kaming lahat. Tayong
lahat na magkakasama. Pero 'wag mo naman kaming iwasan. Gusto pa rin namin makasama
ka. Ilang taon na tayo magkakaibigan. Wala namang iwanan."
Nagpalit palit ang tingin niya sa akin at kay Hails saka tumango at ngumiti. At
least okay na kami.

***
"I'll have to confess."

Tumigil sa pagkain si Nate at Russel dahil sa sinabi ko. Kakatapos lang ng shoot ni
Nate at kakatapos lang din ng meeting namin ni Russel for next projects kaya
dumiretsyo kami sa kainan katabi ng office ng agent namin.
Nagpanggap si Nate na nagulat at nanlalaki pa ang mata, "Ano, Pipes? Huwag mong
sabihin na aamin ka na na crush mo ko pero hindi mo masabi kasi alam mong
bestfriend at kapatid lang ang tingin ko sa 'yo?" Automatic na tumaas ang kilay ko
sa sinabi niya. Feeling din 'to. "O aamin ka na bumalik ang pagkacrush mo kay
Russel? Kung ayon ang aaminin mo, aba, ayos. Matutuwa panigurado 'tong magaling
kong pinsan!"
Biglang siniko ni Russel si Nate kaya lumaki ang ngiti niya. I was about to
continue what I was saying nang si Russel naman ang sumingit. "Wait. Crush mo ko?"
This is hopeless. Masasabi ko pa ba ang sasabihin ko?

Napabuntong hininga ako, ipinatong ang siko sa lamesa at tinakpan ang mukha. That
made them shut up. Kaya nang masigurado ko na they won't cut me off, umayos na ulit
ako at tumingin sa dalawa.

"Can I talk now?" Parehas silang tumango. "To answer your questions... Nate, no.
Eww. Hindi kita crush. You're one of my bros. And Russel, no. Hindi rin kita
crush."
"Sabi ni Nate kanina - "
"Hep," I cut him off at itinaas ko pa ang isang daliri ko. "He never said na crush
kita. It was a question na nagsasabi kung bumalik ang pagkacrush ko sa 'yo. That's
different. And fine. I admit. I used to have a little crush on you when we were
kids. Sobrang bata pa natin no'n. We're old now. People change. So does their
feelings. Besides, alam mo naman..."
"Yeah. Yeah. I get it."
"Triple kill," Nate coughed.
"What?"
"Wala. Ano kako 'yang icoconfess? Napahaba na. Hindi mo na lang diretsyohin." It's
because you cut me off, you fool!

I rolled at my eyes at nagpatuloy, "Nagkita kami ni Tamara kahapon. We're with

Hailey. In case hindi mo napapansin - which is impossible kasi when it comes to her
lahat naman napapansin mo - hindi na siya nagpapakita maski sa amin."

"Ah," Nate lazily said.

"So... I just want to let you know that like you she's still not fine. Hindi pa
nagsisink in 'yung nangyari kahit ang tagal na rin niya. And... maghahang out pa
rin kami kahit na hindi kayo okay. I know you won't mind. I just want to let you
know."
"I think she's still doing fine. Don't worry, Pipes. I'm not asking you to cut off
your connections with her. I know in time magiging okay rin kami at magiging handa
na rin akong makipagkaibigan sa kaniya ulit."

Even if hindi kayo super close ni Nate, you'll know when he started to get serious.
Kapag ganiyan na siyang magsalita, sobrang seryoso na siya.
Russel changed the topic pero hindi na rin naging lively si Nate. Alam ko naman na
magiging ganito ang reaction niya pero gusto ko pa rin na malaman niya na nagkita
kami. Hindi naman namin pwedeng iwasan na lang forever ang kahit na anong topic
about Tamara. That's impossible.

While eating, may namukhaan si Nate at tinawag. A girl. First time ko lang nakita
ang babaeng 'to. Siguro new classmate niya? We were blockmates kasi before pero
hindi ko naman nakikita sa room ang babaeng 'to.

"Ikaw pala, Nate. Napapadalas pagkikita natin ha?"

"Pansin ko nga. Stalker ata kita."

Nagtaas ng kilay ang babae kay Nate, "Asa." She looked at me and Russel and smiled,
"Sorry sa istorbo. I'm Tanya by the way." Tulad niya ay nagpakilala rin kami ni
Russel.
Since dalawa lang naman sila, inaya na namin siyang makiupo sa table namin. She
looks like a nice person and even though I just knew her, I can see that she's kind
and genuine. We get along just fine. We were enjoying each other's company kaya
hindi na namin namalayan ang oras. It's almost 5 pm.

"We have to go. May dadaanan pa kasi kami. It was really nice meeting you, Piper
and Russel."
"Likewise."
"See you around," Tanya said and waved goodbye.

Hindi rin nagtagal ay umuwi na rin kami. Nagdiretsyo si Nate sa bahay nila but
Russel and I stopped at the clubhouse. The weather is too nice para magkulong lang
sa bahay.

"You didn't told me you had a crush on me," biglaang pagsingit ni Russel sa topic.
I nearly choked. I looked at him who glanced at me. "What? Curious lang ako."
"Of course I won't tell you that. We're too young back then."
"Nagwapuhan ka ba sa akin?" he joked.

I rolled my eyes at him, "Sabi ko nga, ang bata pa natin noon. I didn't know what I
was thinking back then. O sige, given na na may itsyura ka. But it's not my reason,
ano. Just so you know, gwapo rin si Nate, Warren at Kuya Zane."

"Bakit mo ba tinatawag na kuya si Zane tapos ako hindi? Halos magka-edad lang naman
kami."
"Duh. You told us kaya not to call you kuya. Lahat kami hindi ka tinatawag na kuya.
Besides, Kuya Zane is more mature than you. He treats us as his younger siblings.
You don't."
"Sige na. Sige na."

I beamed at him. We were both quiet for awhile, enjoying the silence until he
speaks.

"Siguro noong panahon na nagkacrush ka sa akin, crush din kita."

"What?" I don't know kung mali lang ba ako ng dinig or what.
"Crush kita noong bata pa tayo."
"Seryoso? Woah. Cool!"

Tumingin siya sa akin ng seryoso, "Ngayon hindi na."

"Of course hindi na. Ilang taon na ang nakalipas. So many things - "
"Mas malalim na."

What? Hindi ko maintindihan. What did he mean by that?

"Naaalala mo 'yung kwento ko sa inyo ni Nate? 'Yung tungkol sa babaeng gusto ko

hanggang ngayon kaya hindi pa rin ako magkaroon ng matinong relationship?" Is he
saying what I think he's saying? "Ikaw 'yon, Piper. It's you. It's always been
you."

***
Relationship Code No. 18: Allow yourself to be in pain. Sometimes the only way to
move forward is to embrace the pain.

Chapter 28: Out of love or out of guilt

Piper's Point of View

"Oh."

I almost slapped myself. Anong klaseng reaction 'yon? Oh? Really, Piper? That's all
you've go to say? Oh?
But... ugh! Why did he have to say that? Akala ko assumera lang ako kapag nakikita
ko ang secret glances nila ni Nate kapag magkakasama kami. Akala ko he's just being
nice just like he always used to. He treats everyone nicely kasi. Akala ko wala
lang siyang choice because ako lang ang available most of the time kaya madalas
kaming magsama.
My thoughts are drowning me when I heard him chuckled. Ito na ba? Ito na ba 'yung
part na sasabihin niyang joke lang?

"Kung anu-ano na naman ang iniisip mo, ano?"

I gulped. Malamang mag-iisip ako ng kung anu-ano. I was taken aback. This is
unexpected... or is it really?

"We were young back then, Russel. We were both young even when you left. I haven't
seen you for years. I haven't seen you for half of our life. Isn't it..."
"Weird?"
"Yes! Isn't it weird that you still like me after all those years? I mean... happy
crush lang naman 'yon 'di ba? And when you left, nawala na rin ang connections
natin. Hindi mo na ako kilala. I've changed, Russel. I'm not the little girl you
used to know. That's why I find it weird that you like me even after all those
years."
"When it comes to the matters of the heart, some things are just inexplicable."
"Hindi kaya nako-confuse ka lang? Akala mo lang na gusto mo pa ako kasi ayan ang
nakasanayan mo. Parang si Warren. Been there; done that."
He chuckled again and shook his head, "Alam mo, Piper, mas ayos pa na sabihin mo na
lang na ayaw mo sa akin. Mas ayos pa 'yon kaysa kwestyonin mo ang nararamdaman ko.
Ilang buwan na ba magbuhat nang makabalik ako dito? Matagal tagal na rin 'di ba?
Imposibleng nakasanayan ko na lang ang gustuhin ka. Kasi habang nagtatagal, mas
lumalalim ang nararamdaman ko para sa 'yo.
"Sige, hindi nga ikaw ang batang kaibigan ko noon. Nagbago ka na. Pero hindi pa rin
'yon naging dahilan para ayawan kita. Kasi gusto pa rin kita, Piper, kahit ano mang
pagbabago ang mangyari sa 'yo."

Gusto ko pang magsalita. Gusto ko pang magtanong. Kaya lang walang lumalabas na
salita sa bibig ko.

"Tara na. Ihahatid na kita sa inyo. Mag-usap na lang tayo kapag hindi ka na
naguguluhan sa mga sinabi ko."

***
"Bato ka talaga. Halata naman."

Napanganga ako sa sinabi ni Warren. I even looked at Hailey and Tamara who nodded
in agreement. So they knew. They all knew except for me. Woah.

"Anong naramdaman mo noong narinig mo ang mga sinabi niya?" Hailey asked.
"Marami. I was shocked, confused, grateful, kilig, sad. Hindi ko na alam kung ano
mas angat na naramdaman ko. That's so messed up, isn't it?"
"Gusto mo ba?"
"Gusto ang ano?"
"Gusto mo ba si Russel?"

I haven't thought about it. I'm happy when I'm with him. He makes me feel safe. He
comforts me. He makes me laugh. He's always there for me. When I'm feeling down,
he's always there to cheer me up. And I'm thankful for him because of that. I'm
thankful because he's here... with me.
Tiningnan ko silang tatlo at nang hindi ako sumagot agad ay umiling si Tamara,
"Gusto mo pa ba 'yung isa?"
Hunter.
It's been months ever since he left without even a word. Even though he's not with
me, I still think of him. I still care for him. I'm still missing him. But as each
day passed by, the longing decreases. I still miss him of course, but I'm getting
used to his absence. Sometimes it still hurts knowing that he left but it's not as
painful as before. I don't know if I'm slowly starting to detach myself from the
idea that he's coming back or I'm just getting numb.

"Kung naguguluhan ka, bakit hindi mo na lang bigyan ng pagkakataon si Russel? Malay
mo kapag ginawa mo 'yon masagot na ang mga tanong mo."
"Seryoso ka ba, Hailey?" gulat na tanong ni Warren. "Kasama pa si Hunter sa pinag-
uusapan natin dito. Si Hunter 'yon. Si Hunter na nagbago at piniling mas maging
mabuting tao dahil sa pagmamahal kay Piper. Si Hunter."
"Oo. Si Hunter na umalis ng walang paalam. Si Hunter na iniwan si Piper mag-isa
nang hindi man lang nagpasabi. Si Hunter na hindi na nagpaparamdam."
Sasagot pa sana si Warren nang unahan na siya ni Tamara, "Hindi naman tayo ang
nakakaramdam kaya hindi tayo pwedeng magdemand kung ano ang dapat niyang gawin.
Personally, gusto ko si Hunter para sa 'yo, Piper. Kasi para kayong yin and yang,
eh. You complement each other. Kaya lang kung ngayon gusto mo ng bigyan ng chance
si Russel, edi ayon ang gawin mo. Sa bandang huli naman makakatuluyan mo kung sino
'yung talagang nakalaan para sa 'yo."
I smiled at her. It's like she's telling me to just go with the flow or to follow
my heart's desire. She has a point din naman. Sabi nga nila, what's meant to be
will always find its way.

"Piper?" I looked up when I heard someone calling my name.

"Tanya? Hi!"
"What are you - Oh. Hello, Tamara!"

Kaagad akong napatingin kay Tamara nang batiin siya ni Tanya. "You know each
other?"

"Magkaklase kami." Oh. Kaya siguro sila nagkakilala ni Nate. "Kayo, paano kay
nagkakilala ni Tanya?"
"We met yesterday. We shared tables," I immediately answered. For some reason,
ayoko lang banggitin si Nate at mukhang naintindihan naman ni Tanya 'yon.

***
Nang makauwi ay kaagad akong nagpunta kila Nate. Mukhang kakauwi lang din niya at
nang makita ako ay ngumisi siya. I guess alam ko na kung sino ang kasama niya
kanina. Ang pinsan niya. At dahil alam ko na na alam niya, lumapit ako sa kaniya at
hinila ang sleeves ng shirt niya, "What should I do?!"

"Easy, Pipes. Favorite ko 'tong shirt na 'to."

"Anong gagawin ko?"
"Serious?" Tumango ako. Of course I'm serious. I won't go here if I'm not. "Bigyan
mo ng chance tapos tingnan mo kung ano ang mangyayari."
"Seryoso ka?"

Sinamaan niya ako ng tingin at kinurot ang magkabila kong pisngi. "Oo nga! Seryoso
nga kasi. Bigyan mo lang ng chance manligaw."

"Are you saying this because he's your cousin and you want us to end up together?"
"Tsk. Syempre hindi." Tinitigan ko pa siya kaya itinaas niya ang kamay niya as if
surrendering. "Partly lang. Sinasabi ko rin 'to kasi bestfriend kita. At dahil
bestfriend kita, mas gusto kong makita na may iba pang tao ang nagpapasaya sa 'yo.
Sinaktan ka na kasi ni alam mo na. Parang kinukulong mo na ang sarili mo sa kaniya.
Parang handa kang hintayin siya kahit na gaano katagal at kahit na iniwan ka niya.
Ayoko naman na maghintay ka lang sa taong umalis na kung meron naman diyan na handa
kang pasayahin.
"Pinsan ko 'yan, Pipes. Bestfriend kita. Kung tutuusin hindi dapat ako maging okay
kung maging kayo kasi oras na hindi mag-work 'yung sa inyong dalawa, hindi kayo
magiging okay. Magkakalamat ang samahan niyo. Syempre ayokong mangyari 'yon. Kasi
mahalaga kayo parehas sa akin. Kaya lang nakikita ko kay Russel na gusto ka talaga
niya eh. Iba talaga tama no'n sa 'yo."
I was about to say something nang may pumasok sa bahay nila Nate.

"Nate, naiwan mo 'yung - " Hindi niya natuloy ang sinasabi niya nang makita ako.
"Piper."
"H...hi."

Sobrang awkward. Hindi pa nakatulong na walang nagsasalita.

"Gusto niyo bang mag-usap?" tanong ni Nate.

Tumingin ako kay Russel. He nodded and mouthed please kaya tumango na lang din ako.
Pumalakpak naman si Nate at tumayo, "Sige. Labas na kayo." Eh? "Sa labas na kayo
mag-usap."

"How welcoming mo talaga," I said sarcastically.

Lumapit siya sa akin at bumulong, "Mas safe kayo mag-usap sa labas. May mga tengang
makikinig kapag nandito kayo. Nasa tabi tabi lang si mama."
Hindi na namin hinintay na palabasin kami ni Nate. Nagkusa na kami. Since it's dark
na rin, hindi na kami lumayo. Sobrang quiet naman sa subdivision and wala namang
tao sa labas kaya sa labas na lang kami nag-usap.

"Siguro hanggang ngayon naguguluhan ka pa. Masyado ba kitang nabigla? Sorry." Bakit
siya nagsosorry? Ugh. "Hindi ko babawiin ang sinabi ko. Kasi totoong gusto kita.
Kung ikaw naguguluhan, ako hindi."
"Bakit ako?"
"Bakit hindi?"
"Russel, I'm serious. Bakit ako?"
"Seryoso rin ako. Hindi ko alam kung bakit ikaw. Alam ko lang... ikaw ang gusto ko.
Piper, All I'm asking is a chance. Hayaan mo akong ligawan ka."

Hindi ko agad siya magawang sagutin. I know dito rin ang uwi nito. Magpapaalam
siyang manligaw. I've been thinking the whole night kahit hanggang paggising ko
kung ano ang dapat kong gawin. Kung papayag ba ako o hindi. Pero tulad nga ng sabi
ni Nate wala namang masama kung bibigyan ko siya ng chance manligaw. Manliligaw
lang naman.
I took a deep breath, "Fine. I'll let you court me."
Bigla siyang tumayo at nanlalaki pa ang mata. "Seryoso?! Pumapayag ka?!"

"Yes. But, I can't guarantee you na sasagutin kita. I just want to make this clear.
Alam mo naman ang status ko ngayon. Alam mo naman - "
"Alam ko. Alam ko na iniisip mo pa rin siya. At ayos lang sa akin 'yon. Ayos lang
kung iniisip mo pa rin siya. Susubukan kong baguhin 'yan. Susubukan ko."

I smiled at him kasi halatang seryoso siya. Sa totoo lang, gusto kong magawa niya
na baguhin ang nararamdaman ko. I want to be happy, too. Kaya I decided to take
chance with Russel.
***
Three months later...

Time flew by so fast. Parang kakatapos lang ng Pasko tapos ngayon nasa kalagitnaan
na kami ng summer.
These past few months sobrang dami ng nagbabago. Hailey and Warren are still doing
fine kaya lang there's something off about their relationship. Si Tamara and Nate
naman, they can handle being in the same place pero halata pa rin na hindi
bumabalik 'yung friendship nila. Civil sila, yes, pero halatang ilang pa rin.
Habang ako... I'm happy with Russel. He makes me feel special. He makes me happy.
He's been courting me for months and wala siyang alam if sasagutin ko siya or hindi
but I never heard him complain. Not even once. And I'm thankful for that.
Habang tumatagal, mas tumataas ang chance na sagutin ko siya.

They say that one's first love will always have a special place in one's heart. And
it's true. But that doesn't mean that you should close your heart for other people.
Hindi naman lahat nakakatuluyan ang first love nila. Tanggap ko na 'yon. Kaya hindi
naman masama na magpapasok ng bagong tao sa puso ko.

"Any plans for summer?"

Sinundo ako ni Russel kasi kakatapos lang ng summer photoshoot ko. Siya na ang
madalas sumundo sa akin. Minsan kasama si Nate pero mas madalas na siya lang mag-
isa.
Kinuha niya ang isang bag ko kung saan nakalagay ang mga damit na ginamit ko sa
shoot at naglakad na kami papunta sa sasakyan niya. Sobrang init. Dikit na dikit sa
balat ko ang init sa sikat ng araw. Bakit ba kasi open ang place na pinag-
photoshoot-an namin.

"I'll ask the others what they want to do. But since it's summer, given naman na
ata na sa beach tayo pupunta. I bet doon ang bagsak natin."
"Hmm. Not bad. Kailangan ko na ata ulit mag-gym." Tiningnan ko siya at tinaasan ng
kilay. Anong gym sinasabi nito? "What? Kung pupunta tayo ng beach, syempre
kailangan doon nakasando o topless. Maraming titingin sa biceps at abs ko kaya
kailangan matuwa sila kapag tiningnan nila 'yon."
"Ugh. Ang yabang talaga," I said which made him laugh.

He was about to say something nang may marinig na lang akong bumusina. Bigla na
lang niya akong itinulak. Sobrang bilis ng mga pangyayari. Ang alam ko lang napaupo
ako sa gitna ng daan habang si Russel ay nakahiga at may motor na nakahinto sa
pagitan naming dalawa.
My eyes grew wide and I run to check on Russel.

"Hey. Hey. Russel, are you okay? Magsalita ka naman. Russel!"

He chuckled at pinilit umupo. "Ayos lang, Piper." My eyes grew wider if that's even
possible nang may makita akong dugo sa braso niya. Napansin niyang nakatingin ako
doon kaya natawa na naman siya. "Konti lang 'yan. Nasugatan lang. Malayo sa
bituka."
Nang bumagsak siguro siya sa daan kaya siya nagkaroon ng sugat. Nilapitan kami ng
nakamotor at tinulungan si Russel tumayo.
"Pasensya na. Hindi ko kasi agad napansin na tumatawid kayo. Pasensya na talaga.
Tara at dadalhin na kita sa ospital."
"Huwag na manong. Ayos lang - "
"Shut up, Russel. Anong huwag na? Pupunta tayo ng ospital," I told him at lumingon
kay manong. "Ako na lang po ang magdadala sa kaniya sa ospital. Kasalanan din po
namin kasi hindi namin nacheck ang daan. Just please help me to bring him there,"
turo ko sa sasakyan ni Russel na nakapark sa gilid.

When we got inside the car, I immediately took him to the hospital.
Chineck up siya at tulad nga ng sabi niya kanina, wala namang malubhang nangyari.
He got bruises and wounds though. Aside from that... he's fine. Ginamot lang ang
sugat niya at pinauwi na rin kami.

"Galit ka ba?" he asked habang naglalakad kami papunta sa parking.

I shook my head. Kaya lang bago pa siya magsalita ay binawi ko na ang sagot ko,
"Why did you do that?"

"Ang alin?"
"Why did you push me? Ako dapat ang mabubundol ng motor. Not you."
"Of course I'll push you. What do you expect me to do? Manood lang?"
"Russel, you shouldn't - "
"Kahit motor, kotse, bike, tricycle, jeep maski bus o truck pa 'yan... basta makita
kong masasaktan ka na, itutulak na kita palayo. Bago mo itanong, hindi, wala akong
balak magpakamatay. Pero kung ang tanging paraan lang para maging ligtas ka ay ang
mapahamak ako, then so be it. Your safety is more important."
"Russel!"
"What? Nagsasabi lang ako ng totoo."

Nasa tapat na kami ng sasakyan niya. Huminto na ako sa paglalakad kaya pati siya ay
huminto rin.
When I saw him kanina na nakahiga sa daan, sobrang kaba ko. Hindi na gumana ng
maayos ang utak ko. When they're treating his wound kanina, kung anu-ano ang
pumasok sa isip ko. What if hindi lang motor ang nakasagasa sa kaniya kanina? What
if maaksidente talaga siya? What if hindi lang wounds at bruises ang nakuha niya?
Naiisip ko pa lang ang mga possible answers sa mga what ifs na 'yan kinakabahan na
ako.
Sobrang mahalaga sa akin si Russel. I don't want to see him in pain. Kung siya
gusto niya na siya na lang ang masaktan kaysa sa akin, syempre ako ganoon din sa
kaniya. Ayokong may masaktan para sa akin.

"Don't say that. Please, don't say that." It feels like my voice is about to crack.
"Hey, Pipes? I'm fine. Don't be sad."
"Of course I'll be sad. Nasaktan ka dahil sa akin. I don't want you to get hurt
because of me."
"It's fine, Pipes. It's okay."
"No, it's not okay."

Lumapit ako sa kaniya at niyakap siya. He was shocked but he hugged me, too. Sana
huwag na ulit mangyari 'to. Sana huwag na ulit siyang masaktan para lang
protektahan ako.

"I like you, Piper. Kaya ayos lang. If it's for you, I don't mind kung masaktan man
ako. Syempre hindi ko naman ipapahamak ang sarili ko para lang sa wala. At hanggang
kaya ko, proprotektahan kita at ang sarili ko. I like you, okay? Kaya okay lang."

I hug him tighter. Why does he always say the sweetest words?

"I like you."

He tensed. Lumayo siya ng kaunti at tinitigan ako as if tinubuan ako ng sampung

ulo.

"Alam mo ba ang sinasabi mo?"

"Yes. I like you, Russel."
"Ibig sabihin ba niyan..." tinuro niya ako at ang sarili niya. He's obviously
asking if kami na. I nodded and he hugged me again.

I like him. I really do. At 'yung aksidente kanina ang nagparealize sa akin na
gusto ko siya. He makes me happy and I don't want to see him in pain. He's always
there for me. Siguro the feeling I have towards him isn't as strong as the feeling
I had with Hunter but we're starting pa lang naman.
He made me happy again. He made me forget about the pain caused by Hunter.

Nang maihatid niya ako, I texted my friends na kami na ni Russel. They're always
there for me and they've always supported me with whatever I do kaya they deserve
to know this important matter.
Wala pa atang ten minutes, sunod sunod na ang pagpasok ni Nate, Hailey at Warren sa
kwarto ko. May dala pa ngang iPad si Hailey. She's on skype with Tamara. Wow ha.
Full force sila.

"Kailan mo siya sinagot?" tanong ni Nate.

"Saan mo siya sinagot?" tanong naman ni Warren.
"Anong naisip mo at bigla mo siyang sinagot?" Hailey asked.

Tumingin ako sa iPad ni Hailey and waited for Tamara to ask a question. Mukhang
lahat sila may nakahanda ng mga tanong eh.
I saw Tamara shrugged, "Bakit mo siya sinagot?"
Nang manahimik na sila ay sinagot ko na ang mga tanong nila.

"Kanina ko siya sinagot. We're at the hospital's parking lot when that happened.
Masasagasaanan kasi dapat ako ng motor but he pushed me kaya siya ang nasaktan. We
went to the hospital to treat his wounds. Buti na nga lang sugat at pasa lang ang
nakuha niya. But... alam niyo 'yon? When I saw him lying on the ground, sobrang
bilis ng tibok ng puso ko. When I saw them treating his wounds, kinakabahan pa rin
ako. Then it hits me. Ayoko siyang masaktan. Gusto ko palaging ayos lang siya.
"Ang daming pumasok na what ifs sa utak ko. What if hindi lang 'yon ang nangyari?
What if hindi motor ang nagdaan? What if... I don't know. All I know is that I
don't want to lose him. Kasi I like him."
"Gusto mo ba talaga siya?" tanong sa akin ni Warren. Tumango ako kasi I know I
really like him. "Hindi kaya naguguluhan ka lang?"
"Siya ang nakakaramdam kaya siya ang mas may alam. Kung sinabi niyang gusto na niya
si Russel, then gusto na nga niya," kontra naman ni Hailey sa kaniya.

Umupo si Nate sa tabi ko at tinapik ang likod ko, "Nakalimutan mo na ba 'yung isa?"
It took me seconds to answer. Siguro kasi I'm trying to find the right words.
"Hindi. Of course I won't forget him. He's my first love kaya I'll always remember
him. But that doesn't mean na hindi na ako pwedeng magkagusto sa iba."

"Tanong lang..." Napatingin kami kay Tamara na nakataas pa ang kamay. "Sinagot mo
ba siya kasi talagang gusto mo siya? Gusto mo siya in a romantic way? O dahil na-
guilty ka lang? Sorry kung tinatanong ko 'to pero... is it out of love or out of
guilt?"
"I like him. Totoo. Hindi ko pa siya mahal sa ngayon pero alam ko, nararamdaman ko,
na darating din ako sa puntong 'yon. He's an easy person to love."

Tumango sila sa sinabi ko at sinabing they'll support me with my decision. They

like Russel since kaibigan din nila 'yon at alam naman daw nila na he really likes
me and he can make me happy. And I'm really thankful that they think that way.

***
Russel and I have been a couple for weeks. If dati masaya ako kapag kasama ko siya,
ever since naging kami mas naging masaya pa ako.
I missed this feeling. 'Yung kinikilig dahil sa isang tao. 'Yung masaya kasi
magkasama kayo. 'Yung kapag hinahawakan niya ang kamay ko parang ayoko ng bitiwan
'yon. Namiss ko 'to. Kaya I'm really thankful kasi pinaramdam niya ulit sa akin
'to.
So far sobrang saya ko kasi dumating si Russel. Siguro that time alam ng mundo na
masasaktan ako at may aalis sa buhay ko kaya may pinadala silang bagong tao para
pasayahin ulit ako.

Nate, Warren, Russel and I are at the clubhouse. I'm one of the boys today.
Magkasama kasi ngayon si Hailey at Tita Sab habang si Tamara ay nagbabantay ng mga
kapatid niya.
We were talking about random stuff. Paiba-iba ng topic. Hanggang they talked about
sports. Hindi naman ako mahilig doon kaya OP ako sa kanila. I lay my head on
Russel's shoulder. He took my hand and intertwined our fingers.
Nate who was talking stopped mid-way, "PDA!" he joked kaya I stick out my tongue at
him. Umakbay siya kay Warren, "P're, wala naman si Hailey dito. Holding hands tayo
para hindi lang 'yung dalawang 'to ang sweet."

"Gago," Warren shouted at Nate.

Natawa na lang ako sa kalokohan nila and felt Russel's lip on my head. I smiled and
Nate teases us more.
Bigla namang nag-ring ang phone ni Warren. Si Hailey malamang ang tumatawag.

"Walang kawala," biro ni Nate kaya siniko siya ni Warren.

Hinayaan na lang namin si Warren na kausapin si Hailey. Nang matapos silang mag-
usap, halatang nag-iba ang mood ni Warren.
He gulped. He looked at me, then looked at Russel. He scratched his head and it
looks like he's having an internal battle.

"Problema mo?" tanong sa kaniya ni Nate at tinapik pa siya sa likod.

"He's back," he's looking at me when he said that. Binawi rin niya ang tingin at
tumingin kay Nate.
I felt goosebumps all over me when I realized kung sino ang sinasabi niya. Hunter.
He's back.

***
Relationship Code No. 19: Don't turn your back on love. Learn to open your heart
to someone who cares.

I'll post new chapters every Tuesday and Saturday. :)

Chapter 29: Varsity team

Warren's Point of View

Kung kanina ay nakangiti pa si Russel, ngayon hindi na. Parehas sila ni Piper.
Nawala ang ngiti nila. Wala pa man din akong binabanggit na pangalan pero alam kong
alam na nila kung sino ang sinasabi ko.
Sino ba ang nawala? Si Hunter lang naman. Kaya sino lang ba ang babalik? Siya lang
din.
Pwede rin palang si Kuya Zane ang tinutukoy ko kaya lang medyo mabigat ata ang
pagkakasabi ko kaya hindi nila maiisip na siya 'yon.
Nang mapansin nilang dalawa na nakatingin ako sa kanila ay parehas silang ngumiti.
Halata namang mababahala sila sa pagbabalik ni Hunter. Mababahala si Russel kasi
syempre ex ni Piper 'yon. Mababahala naman si Piper kasi nga ex niya 'yon.

"Gutom na ako," pagbasag ni Nate sa katahimikan. "Warren, samahan mo ko. Bili tayo
ng pagkain." I'm more than happy to. Medyo bumigat ang hangin sa lugar na 'to.
"May ipapabili ba kayo? Diyan lang sa may convenience store sa labas ng gate kami
pupunta," tanong ko sa dalawa.
"Siopao at softdrinks sa akin."
"I want pasta. Kahit anong klase. Thanks."

Nang makalayo na kami ni Nate sa clubhouse ay bigla na lang niya akong siniko.
"Binigla mo naman!"

"Anong bigla do'n? Sinabi ko lang naman na he's back. Ni wala nga akong sinabing
pangalan."
"Malamang alam na nila kung sino 'yon. Kung ako nga alam ko na. Sila pa kaya." Kung
sabagay. Buti nga nainitindihan agad ni Nate eh. Ayos din 'to. Mukhang nag-iimprove
na kahit papaano ang utak.
"Ano naman kung malaman nila? Gusto naman nila ang isa't isa. Mahalaga pa ba kung
bumalik na 'yung ex? Wala namang problema doon." Umiling si Nate sa sinabi ko kaya
napangisi ako. "Wala nga ba?"

Wala siyang nagawa kung hindi ang magbuntong hininga. Sa aming lahat, siya ang
pinakanakakakilala sa bestfriend niya. Kung pagkagusto at pagkagusto lang naman ang
usapan, siguro nga gusto ni Piper si Russel. Kaya lang... iba pa rin ang gusto lang
sa mahal na. Iba pa rin 'yung pinag-aaralan pa lang mahalin kaysa sa hanggang
ngayon mahal pa.

"Warren! Nate!"

Napahinto kami ni Nate sa paglalakad at nilingon ang sumigaw sa pangalan namin. Sa

labas ng subdivision, nandoon si Hailey at nakadungaw sa bintana ng kotse ni Tita
Sab. Bumaba siya at tumakbo palapit sa amin. Bumusina naman sa amin si Tita Sab at
lumagpas na.

"Saan kayo pupunta?"

"Bibili ng pagkain." Magsasalita pa siya kaya tinakpan ko na ang bibig niya.
"Mamaya ka na magkwento kapag nasa loob na tayo ng convenience store."

Kinuha muna namin ang mga pinabili ni Russel at Piper at saka namili ng bibilhin
namin.
Namimili ako kung ano ang gusto kong kainin - kung siopao, pasta, sandwich o
chichirya nang lumapit sa akin si Hailey at umakbay, "Problema?"

"Namimili ako ng gusto kong kainin."

"Itong simoai masarap."
"Hindi naman - "
"You should try it," suggest niya at ngumiti ng pagkalaki-laki.

Ngumiti na lang din ako at tumango. Siomai it is.

Kahit na-reheat na namin ang pagkain ni Piper at nabayaran na ang mga pinamili,
pinili namin na huwag munang bumalik sa clubhouse at pag-usapan kung paano nalaman
ni Hailey na bumalik na si Hunter.

"Kanina kasi nagdaan kami ni mommy sa No Name. May kinuha siya kay Tito Ry. Pasakay
na kami ni mommy sa kotse nang mapansin kong may lalaking papasok sa No Name."
"Tumitingin ka pa sa ibang lalaki?!"

Sinamaan ako ng tingin ni Hailey at binatukan naman ni Nate. Tumitingin na nga sa

ibang lalaki ang girlfriend ko pero ako pa ang mali kung makatingin sila.

"Nagkataon lang, Warren. OA nito. Napatingin ako doon sa lalaki. Nakatalikod kasi
siya kaya noong humarap siya, ayon. Nakita ko na si Hunter. Tapos no'n umalis na
talaga kami ni mommy at tumawag na ako sa 'yo."
"Bilis magsalin ng balita, ha," biro sa kaniya si Nate kaya nakatanggap ng kurot si
Nate sa kaniya.

"Alam na ba no'ng dalawa?"

Sabay kaming tumango ni Nate. Kabago-bago pa lang nila, malapit pa lang mag 1st
monthsary pero mukhang magkakaproblema na agad 'yung dalawa.

***
Nakahiga ako sa may sala at nakataas pa ang dalawa kong paa sa sandalan nang
tumawag ang isa sa mga barkada ko sa klase.

"O, problema mo?" biro ko sa kaniya.

"Wala naman. Miss lang kita, bro."
"Siraulo. Ano nga?"

Natawa ang nasa kabilang linya pero parang may naririnig pa akong ibang tao bukod
sa kaniya. Kasama niya malamang 'yung iba pa.

"Tara, laro. Tagal mo ng hindi sumasama sa amin maglaro."

"Hindi pwede, p're. May lakad kami ni Hailey ngayon."
"Sus! 24/7 mo na nga kasama 'yang girlfriend mo. Bakasyon naman at magkapit-bahay
lang naman kayo. Ano ba naman ang maghiwalay muna kayo ng isang araw? Isang araw
lang naman. Sa dalas niyong magkasama konti na lang magkakapalit na kayo ng mukha."
"Ayos lang. Maganda naman siya. Kaya kung magkapalit man kami, gwapo pa rin ako."

Dinig ko ang kantyawan ng iba pang kabarkada namin sa kabilang linya. Naka
loudspeaker ako malamang. Siraulo talaga 'tong mga 'to. At kung makakantyaw.
Palibhasa walang mga girlfriend eh.

"Huwag nga kayong maingay," suway ng isa sa kanila. "Pero seryoso, p're. Ang tagal
mo ng hindi sumasama sa amin. Ang tagal mo ng hindi naglalaro kasama namin. Parang
hindi ikaw 'yan, ha."
"Wala, eh."
"Hindi naman sa bad influence ako, pero hindi ka ba napapagod mag-aral? Ayos nga na
nag-aaral ka at hindi ka katulad namin na puro bulakbol kaya lang nag-eenjoy ka pa
ba?" Hindi ko siya sinagot. Obvious naman na kasi ang sagot sa tanong niya. Sino ba
ang nag-eenjoy mag-aral? "Sige, p're. Ikaw bahala. Laro na kami. Sabihan mo na lang
kami kung trip mo na ulit maglaro."

Tinitigan ko sandali ang phone ko at ibinaba. Nakakamiss din ang mga mokong na 'yon
at nakakamiss din maglaro. Pero hindi... hindi.

Tumayo ako at tumakbo papunta ng kwarto para makapagpalit na ng damit at masundo si

Hailey. May usapan pa naman kami ngayon na sasamahan ko siya sa pagbili niya ng
libro.

Sa mall, dumiretsyo agad kami sa bookstore. Paniguradong magtatagal kami dito.

Kapag nasa bookstore kami ni Hailey lagi naman kaming nagtatagal. Ito lang din
naman ang napag-usapan na pupuntahan namin kaya ayos lang.
Habang may binabasa siyang kung ano, nag-ikot-ikot muna ako. Hindi na ako nagpaalam
kasi sigurado namang hindi 'yan lalabas dito. Baka nga pagbalik ko sa kaniya
nandoon pa rin siya eksaktong lugar kung saan ko siya iniwan.
Naniningin ako ng kung anu-ano nang may tumapik sa balikat ko.
"Warren! Sabi na nga ba ikaw 'yan."
"Uy, captain!" bati ko sa captain ng varsity team ng basketball. Senior namin 'to
eh.
"Sinong kasama mo?"
"Si Hailey. Naniningin ng libro. Ikaw?"
"Girlfriend ko rin. Nga pala, may liga this summer. Sasali ang iba sa team. Tara,
sali ka."
"Pass, captain. Mag-eenroll ako para sa summer class."
"Eh?" Halatang hindi siya makapaniwala sa sinabi ko. Kaya lang ay wala siyang
nagawa kung hindi ang umiling. "You're a good player. Malaki ang chance mo para
palitan ako pag-graduate ko. Kaya lang nitong mga nakakaraan madalas hindi ka na
umaattend. Ayoko mang sabihin 'to pero dapat malaman mo na. Napansin ni coach ang
madalas mong pagkawala sa mga practice. Konti na lang tatanggalin ka na niya sa
first line up. Kaya, Warren, kung may problema ka, sana maayos mo na kaagad. Ang
laki ng potensyal mo. Huwag mong sayangin."

Hindi ko na nagawang sumagot sa sinabi niya. Dumating na rin naman ang girlfriend
niya at nag-aya na. Tinapik niya ako sa balikat at umalis.
Ngayon ko lang nalaman 'yon. First year pa lang pinagtrabahuhan ko na ang mapasok
sa line up. Kung kailan magfo-fourth year na ako saka pa ba ako mawawala doon? Tsk!

Hindi ko na masyadong magawang mag-concentrate dahil sa nalaman ko kay captain.

Mukhang kailangan ko ng magdoble kayod sa susunod na school year. Gusto ko rin
sanang sumali sa liga kaya lang may summer class pa ako. Nangako ako kay Hailey na
babawi ako sa grades ko. Dapat kong tuparin 'yon.

"Warren. Hey."

Napatingin ako kay Hailey nang sikuhin niya ako. "Hmm?"

"Sabi ko mamili ka ng gusto mong shirt dito. One of these days paniguradong mag-
aaya sila magbeach kaya bili na tayo ng damit."
"Ah. Sige. Ano ba ang tingin mong maganda? Ikaw na ang mamili. Kung ano ang
magustuhan mo, okay na 'yon sa akin."

Napabuntong hininga siya at namili na.

Nasa summer get-away na ang utak niya pero ako nastuck pa rin sa varsity team. Hay.
Sana hindi ako matanggal.

Chapter 30: Drinking session

Warren's Point of View

Nitong mga nakakaraang araw, parang wala ako sa sarili. Hindi ko maintindihan.
Magulo eh. Basta parang sunod na lang ako sa agos.
Parang noong nag-mall kami ni Hailey at bumili kami ng damit para sa pagpunta raw
sa beach. Siya ang pinapili ko ng damit ko. Pagkatapos no'n, nang manood kami ng
sine, siya ang pinapili ko ng papanoorin. Siya pa rin ang hinayaan ko mamili ng
flavour ng popcorn. Gusto ko sana 'yung wasabi kaya lang hindi siya mahilig sa
maanghang kaya siya na lang ang bahala mamili. Kahit ano naman kinakain ko. Noong
kakain na kami ng dinner siya rin ang pinapili ko kung saan niya gustong kumain.
Kapag nagtatanong siya ang sagot ko palagi na lang "ikaw ang bahala", "kung saan mo
gusto, okay na rin ako" o "ano sa tingin mo ang mas okay".
Hindi ko na maintindihan sarili ko.

"Warren! Warren!"

Napatayo ako sa kama ko dahil sa biglaang pagpasok ni Nate sa kwarto ko habang

sumisigaw.

"Tara sa No Name. Tara, punta tayo."

"Tsk. Akala ko naman kung ano ang nangyari."
"Ano? Sama ka?" tanong ulit niya at humiga sa kama ko.

Hindi ko siya sinagot at kinuha ang phone para tawagan si Hailey. Wala pang tatlong
ring ay sumagot na siya.

"Hello? Bakit, Warren?"

"Nag-aaya si Nate sa No Name. Punta tayo?"
"Ha?"
"Pupunta ba tayo?"

Pagkatanong ko no'n ay bigla akong binalibag ni Nate nang unan at umiling.

"Okay. Magbibihis lang ako."

Nang maibaba ko na ang phone ko ay binato ko pabalik kay Nate ang unan. Para saan
'yon? Baliw talaga ang isang 'to.
Teka. Kung sa No Name kami pupunta at nakabalik na si Hunter. Posibleng...

"Kasama ba sila Russel at Piper?" tanong ko kay Nate kaya tumango siya. "Paano
kapag nandoon si Hunter?"
"Nagkita na silang tatlo."
"Ha?"
"Nagkita-kita na silang tatlo. Sa No Name. Kasama ko no'n si Piper at Russel kasi
inutusan ni Tita Cass si Russel magpunta kay Tito Ry. Nagkataon na nandoon si
Guevarra at nakikipag-usap kay Tito Ry. Kaya ayon. Nagkita-kita na sila."
"Anong nangyari pagkatapos?"

Nginisian ako ni Nate na halatang nag-eenjoy na nakikitang curious ako. "Ayon, wala
naman. Binati ko siya. Binati niya kami. Tapos napansin kong hinawakan ni Russel
ang kamay ni Pipes. Tapos nagpakilala si Russel sa kaniya bilang bagong boyfriend
ni Pipes. Halatang nagulat siya pero tumango na lang. Sila naman ni Pipes bukod sa
tanguan, wala ng eksena. Ayon lang tapos wala na. Pero may usapan kami ni Guevarra
na magkita sa mga susunod na araw. Kaya i-clear mo na ang schedule mo kasi isasama
kita. Kailangan nating tatlo magbonding ulit."

"Bigyan mo ko ng specific na araw kung kailan 'yang sinasabi mo para masabi ko na

kay Hailey. Baka mamaya masakto 'yung sched mo at mag-aya siya na umalis kami." At
sa ikalawang pagkakataon ay binalibag niya ako ng unan. Bwisit! Ano ba talaga ang
problema nito sa akin at sa unan?
"Nga pala, kasama ba natin si Tamara?"
"Oo," cool na sagot niya pero pa-cool lang talaga siya. "Sige, uwi muna ako para
magbihis."

Iwas pa.

***
Nang makarating kami sa No Name ay kumuha ako ng isang bote ng beer. Lumapit ako
kay Hailey at itinaas ang beer na parang nagtatanong kung pwede bang uminom o
hindi.
Nanliit ang mata niya at akala ko magagalit siya. Kaya lang hindi naman siya
nagalit at tumango lang.

Buti na lang at wala si Hunter ngayon dito sa No Name. Hindi ata kakayanin ng
atmosphere kung nandito siya. Kay Nate at Tamara pa lang medyo nabibigatan na ako,
paano pa kaya kung may dumagdag pa na Hunter, Russel at Piper. Sobrang awkward na
no'n.

Nang maubos ko na ang isang bote ay kumuha ulit ako at nagpaalam kay Hailey kung
pwedeng uminom. Tumango ulit siya. Nang sa pangatlong bote ay gano'n ulit ang
ginawa ko at tumango na naman siya. Nang sa pang-apat na bote ay nagtanong ulit
ako, iba na ang naging sagot niya.

"Warren, ano ba. Lasing ka na ba?!" inis na tanong niya.

Mukhang hindi naman napansin 'yon ng iba palibhasa ay nag-uusap-usap sila at medyo
maingay din dala ng music.

"Hindi ako lasing," sagot ko. Kahit nakakatatlong bote na ako, hindi pa rin ako
lasing. Beer naman kasi 'tong iniinom ko at hindi ako tinatamaan dito.
"Hindi naman pala pero bakit paulit-ulit mo akong tinatanong kung pwede kang
uminom? Ilang beses na akong pumayag 'di ba? Warren, may problema ka ba?"

Umiling ako kaya napabuntong hininga siya, "Sigurado ka? Nitong mga nakakaraang
araw kasi pansin ko lagi ka na lang nakadepende sa mga sinasabi at desisyon ko."
Napakunot ang noo ko sa sinabi niya. Ngayon ko lang napansin na tama siya. Bakit
nga ba paulit-ulit akong nagtatanong? Siguro dahil lang 'yon sa nasanay na ako.
Ilang buwan na rin akong panay tanong sa opinyon niya. Malamang nakasanayan ko na.

Hindi ko na nagawang magdaldal buong gabi. Siguro kasi tinanong ni Hailey kung
lasing na ba ako at baka dahil doon, nalasing na nga ako. Palibhasa nakadepende nga
ako sa mga sinasabi niya.
Nang makauwi ay dumiretsyo ako sa kusina para uminom ng tubig. Umupo ako sa may
dining at nag-isip-isip.
Sa sinabi ni Hailey, narealize ko na sobra na akong nag-iba. Para na akong puppet
na nakadepende sa mga sinasabi niya. Para akong puppet na walang sariling pag-iisip
at kailangan may nag-iisip pa para sa akin.
Ilang beses nang sinabi ng ibang kabarkada ko na ang laki na ng pinagbago ko pero
hindi ko pa 'yon napapansin noon. Pero ngayon... sino na nga ba ako?

Kung anu-ano na ang naiisip ko at hindi ko napansin na kanina pa may tumatawag sa

phone ko. Si Nate.

"Bakit? May naiwan ba ako?"

"Wala! Hindi ka pa naman lasing 'di ba?"
"Bakit?"
"Tara dito sa amin. Nandito si Hunter."
"Akala ko ba sa susunod pa - "
"Huwag na magreklamo. Tara na lang." Tatanungin ko muna si Hailey kung -- "O baka
naman magpapaalam ka pa kay Hailey?" biro ni Nate.

Natahimik ako sandali. Naisip ko nga na magpaalam kay Hailey pero huwag na lang.
Pupunta na lang ako kila Nate nang hindi niya alam. Ayan lang naman ang bahay nila
Nate. Isa pa, si Nate naman 'yan.
Nang makalabas ako ay nakaabang na pala agad si Nate at Hunter sa labas.
Tinapik ko si Hunter at ganoon din ang ginawa niya sa akin.

"Tagal nawala tapos bigla na lang babalik ha?" biro ko sa kaniya.

Dumiretsyo kami sa dining nila Nate. Naglabas siya ng mga bote ng beer at inilapag
sa lamesa.

"Tagal nating hindi ginawa 'to, ha."

"Ayos lang ba dito, Nate?" tanong sa kaniya ni Hunter. "Alas-dose na. Hindi ba
magigising magulang mo?"
"Tulog mantika mga 'yon."

Kinuha ko ang isang bote at ininom. "Ano nga palang nangyari sa 'yo, Hunter, at
bigla kang nawala?"

"Nagkita kami ng erpats ko. Kaya sumama ako," casual na sagot niya.
"Siraulo ka, Guevarra. Bigla kang umalis tapos hindi nagpaalam. Bigla ka rin
bumalik nang walang pasabi."
"Kung magpapaalam ako, baka hindi ko magawang umalis."
"Bakit nabalik ka?" tanong ko sa kaniya.

Natawa siya kahit wala namang nakakatawa sa tanong ko at uminom muna. "Wrong move
eh. May bagong pamilya erpats ko. Hindi ako gusto no'ng bagong napangasawa kaya
bawat kilos ko pinupuna. Ayon, nilayasan ko nga sila. Dating gawi na. Mas ayos
naman dito."

"Nakausap mo na ba si Piper?"
Nang itanong ko 'yon ay nagdirediretsyo siya ng inom at inilapag na ang bote sa
lamesa.

"Anong mga nangyari nitong mga nakaraang buwan? Parang ang daming nagbago, ha,"
pag-iiba niya ng usapan.
"Una nagkaroon ng bagong boyfriend si Piper," sagot ni Nate sa kaniya kaya
napangisi si Hunter pero halatang inis.
"Ito... si Nate. Sinagot na ni Tamara. Tapos binawi rin agad kasi lasing daw siya
no'n. Kaya ayan, tumigil na siya sa panligaw."

Halos mabuga na ni Hunter ang iniinom niya dahil sa sinabi ko. Bigla na lang din
siyang tumawa kaya nakitawa ako at nakatanggap kami ng masamang tingin galing kay
Nate.

"Ito... itong si Warren," turo sa akin ni Nate. "Laki ng pinagbago nito. Nitong
nagdaan na sem, biruin mo ipinasa lahat ng subjects niya. Walang kabagsak bagsak.
Kung ikaw ba naman mag-aral araw-araw, ewan ko na lang kung bumagsak ka pa. Under
na under ngayon 'to kay Hailey." Tawa ng tawa si Nate matapos magkwento at
napapangisi din si Hunter.

Nagdirediretsyo naman ako ng inom dahil sa sinabi ni Nate. Hindi dahil sa napikon
ako pero dahil alam kong totoo ang mga sinabi niya. Sobrang laki ng pinagbago ko.
Nang mapansin nila ang ginawa ko ay tumigil sa pagtawa si Nate at nawala ang ngisi
ni Hunter.

"Alam niyo ba, malapit na akong matanggal sa first line up ng varsity. Sinasabihan
na rin ng iba kong kabarkada, 'yung mga kablock ko, na madalang na nila ako
makasama. Bawat galaw at kilos ko hinihingan ko ng opinyon si Hailey. Maski pagpili
ng damit, kakainan at papanoorin dumedepende ako sa kaniya."
"Sinabi niya bang dumepende ka sa kaniya?"
"Hindi. Wala siyang sinabi. Kaya lang nadisappoint ko na siya dati. Ngayon ayoko ng
idisappoint ulit siya. Kaya kung ano ang gusto niya, ayon ang ginagawa ko. She's
trying to change me. And I'm letting her. I'm trying to please her that I'm
starting to lose my identity. Hindi ko na kilala ang sarili ko."
"Pag-usapan niyo kasi," sagot sa akin ni Hunter.

Sinubukan nila akong bigyan ng payo pero sa ngayon wala pang pumapasok sa utak ko.
Isa pa, ang gulo na ng mga sinasabi nila at mukhang maski sila ay kailangan ng
payo.
Napailing na lang ako sa sitwasyon naming tatlo at itinaas ang boteng hawak ko.

"Cheers para sa mga problemado."

Itinaas din nila ang boteng hawak nila at pinagtama-tama.

"Cheers!"
***
Relationship Code No. 20: Don't compromise your morals to please the one you love.

Chapter 31: Confrontation

Hailey's Point of View

Hindi ko alam kung ako lang ba ang nakakapansin na sobrang iba na ni Warren. In a
matter of months, sobrang laki na ng pinagbago niya. Noong una akala ko for the
better ang pagbabago na nangyayari sa kaniya kaya lang habang nagtatagal parang
hindi na ganoon ang nangyayari.
Aaminin ko na natuwa ako na naging dependent siya sa akin. Natuwa ako na lagi
niyang hinihingi ang opinyon ko. Natuwa ako na lagi niyang iniisip kung ano ang
gusto o ang ayaw ko.
Kaya lang nitong mga nakakaraan parang sumosobra na. Nakakainis na to be honest.
Oo, naaappreciate ko na gusto niyang hingin ang opinyon ko. Pero sa lahat na lang
ba ng bagay palaging gano'n? Minsan simpleng yes or no question hindi pa niya
masagot. Magtatanong pa sa akin.
Parang ngayon...
Automatic na tumaas ang kilay ko nang mabasa ang text ni Warren.

Aalis ba tayo ngayon? Nagpapasama kasi si mama sa akin.

Kung sagutin ko kaya siya ng 'oo, aalis tayo', hindi kaya niya sasamahan ang mama
niya? Jusko. Mama niya 'yon kaya syempre unahin niya 'yon. Nagpapasama sa kaniya si
Tita Yannie. Hindi na kailangan pa na tanungin ako doon. Kahit may lakad kami,
dapat unahin niya ang pagsama kay Tita Yannie. Pati ba naman 'yon?

Hindi. Sumama ka na, reply ko sa kaniya.

Matapos ko siyang replyan ay si Piper at Tamara naman ang tinext ko para

makipagkita. Hindi rin nagtagal ay nagreply sila at nagkasundo kami na magkita-kita
na lang sa favorite tambayan namin. Sa café ni Tita Cass.
Nang makarating ako sa café ay nandoon na si Tamara. Nakasunod din naman agad si
Piper.

"So," panimula ni Piper habang iniikot ikot ang straw ng smoothie niya. "What's
your problem?"
"Parang nag-aya lang may problema na agad?"

Nagkatinginan si Piper at Tamara at parehas bumungisngis. Tinapik ni Tamara ang

likod ko, "Alam mo, obvious naman na may problema ka. Kilala ka na namin. Halata
kapag may iniisip ka."

"Again, what's your problem?"

Sumandal ako at iniikot ikot ang straw sa smoothie na binili ko. Paano ko ba
sasabihin 'to? Problema ko si Warren kasi nakadepende siya sa akin? Kasi iniisip
niya ako? Hindi ko nga alam kung masama ba 'yon eh. Probema ba talaga 'yon?

"Hailey. Hoy," tapik sa akin ni Tamara.

Huminga ako ng malalim at nagpangalumbaba, "Ewan ko ba. Si Warren kasi..."

"Alam na namin ni Piper 'yan. Sino pa ba proproblemahin mo? Si Warren lang naman."
"What about him, Hailey? Masyado na bang mabait? Hindi ka na sanay?"
"Sobrang iba kasi siya ngayon. Lagi siyang nakadepende sa mga sinasabi ko. Simpleng
mga bagay hindi niya magawang makapagdesisyon. Ang tanda na niya. Dapat alam na
niya ang mga ginagawa niya kaya bakit palagi pa rin siyang nagtatanong sa akin?"
"Is that a bad thing?" Napatingin ako kay Piper dahil sa tanong niya. Is it a bad
thing? "Maybe he just wants to know your say?"
"Naiintindihan ko naman 'yon. Natutuwa pa nga ako kasi inaalala niya ako. Kaya lang
kapag sobra na, hindi na maganda. Kanina nga tinext niya ako. Nagpapasama si Tita
Yannie sa kaniya. Mama na niya 'yon. Mama niya 'yon! Pero nagtanong pa rin siya sa
akin kung aalis kami. Malamang kapag sinabi kong oo hindi na niya sasamahan ang
mama niya. That's too much. Kinukulong niya ang sarili niya sa akin at sa sasabihin
ko. Hindi lang naman kaming dalawa ang tao sa mundo."
"Sino ba ang unang nagkulong sa kaniya?"

Napatigil ako dahil sa sinabi ni Tamara. Nagkibit-balikat siya at sumandal, "Ito...

lahat ng sasabihin ko mga napansin ko lang. Pure observation. Unbiased opinion.
Nagkaganiyan si Warren dahil sa 'yo."
Ipagtatanggol ko sana ang sarili ko pero itinaas niya ang daliri niya para
patahimikin ako. "Naiintindihan ko pa no'ng una. Hindi nag-aaral si Warren,
bumabagsak siya kaya inalalayan mo siya. Tinulungan mo siya sa pag-aaral niya.
That's normal. Kaya lang tulad nga ng sabi mo kanina, kapag sobra na, hindi na
maganda. Nasobrahan ka. Ikinulong mo si Warren. Sinubukan mo siyang kontrolin.
Sinubukan mo siyang baguhin sa Warren na gusto mong maging siya. Hanggang sa
nakasanayan na niya. Kaya nagkaganiyan siya."
Kokontra pa sana ako pero inunahan na ako ni Piper.

"This isn't entirely your fault din naman. Parehas kayong may kasalanan in my
opinion. Ikaw, kasalanan mo na nasobrahan ka sa paghigpit sa kaniya. Remember, you
even made a schedule for him last sem. Siya, kasalanan niya na hinayaan niyang
magpatangay lang sa 'yo. Hindi man lang kayo nag-usap. Parang ngayon. Alam kong
parehas kayong namromroblema. Parehas kayong may iniisip at parehas niyong alam na
may mali. But instead of talking about it with each other, you choose to talk about
it with your friends. Ikaw, sa amin. Siya kay Nate."
"Wait. Nag-oopen siya kay Nate? Paano mo nalaman?"

Huminga ng malalim si Piper at nagkamot ng ulo, "Nate told me."

"Sinabi niya kay Nate na may problema siya sa akin pero sa akin mismo hindi niya
masabi? Wow."
"Ano bang ginagawa mo ngayon? Hindi ba ganoon din?"

Napatigil ako dahil sa sinabi ni Tamara. Oo nga. Parehas lang kami ng ginagawa. Ito
nga ang sinasabi ni Piper.

"For once, try niyo mag-usap. Try to listen to each other's side of the story."

***
It's about time para mag-usap kami.
Naiinis pa rin ako na may problema siya sa akin pero hindi niya ako kausapin
tungkol doon. Oo nga nagsabi ako ng problema ko tungkol sa kaniya kila Tamara at
Piper pero sa pagkakatanda ko, nasabi ko na rin 'yon sa kaniya noong nasa No Name
kami. Hindi nga lang kasing detalyado ng pagkakasabi ko kila Piper pero alam kong
alam na niya 'yon.
Hay, ewan. Ang gulo ko na tuloy. Basta kailangan namin mag-usap.

Nasaan ka? text ko sa kaniya.

Hindi rin naman nagtagal ay nagreply siya na nasa bahay lang siya kaya pinapunta ko
siya sa amin.
Patulog na sila mommy at daddy kaya nang makarating si Warren ay hanggang sa
terrace ko lang siya pinapasok at pinaupo.

"Let's talk."

Kung walang problema, magtatanong na 'yan ngayon pa lang kung tungkol saan ang pag-
uusapan namin. Kaya lang alam na niyang may problema kaya hindi siya nagtanong.

"Let me guess," sabi niya at napabungisngis. "Sasabihin mo bang napapansin mo na

ang pagbabago ko at pagdepende ko sa 'yo?"
"Oo." Tumango siya kaya nagpatuloy ako. "Alam kong napapansin mo rin 'yon. May
sarili kang utak, Warren. May sarili kang isip. Hindi pwedeng palagi ka na lang
aasa sa akin. Noong una hinahayaan ko lang eh. Natutuwa pa kasi ako. Kaya lang
narealize ko na lang na sobra na. Sobra na ang pagkadepende mo sa akin. Sobrang
laki na ng pinagbago mo."
"Sinubukan mo kasi akong baguhin."

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Alam ko may mali ako pero ako lang talaga ang
sinisisi niya?

"Kasalanan ko pa? Wow, Warren. Fine, I admit. Sinubukan kong baguhin ka. Nagpabago
ka naman. Hindi ka naman pumalag. Was it still my fault? Was it my fault that
you're not strong enough to stand up for yourself? Was it my fault that you choose
to follow what I want instead of what you want? Was it?"
"Hindi ko naman sinasabi na kasalanan mo ang lahat. May kasalanan din ako. Oo,
hindi ako pumalag. Sinunod ko ang gusto mo kasi nga ayon ang gusto mong gawin ko. I
love you kaya susundin kita. Kasi ayoko nang magtalo tayo. Noong sinusuway kita
nagagalit ka. Ngayong sinusunod na kita nagagalit ka pa rin. Ano ba talaga?"

Napakamot siya sa ulo niya at hinilamos ang mukha niya. "Hindi na kita
maintindihan. Hindi ko na rin maintindihan ang sarili ko. Hindi ko na kilala kung
sino ang Warren na kaharap mo. Hindi ko gusto ang Warren na nakikita mo. Naisip mo
ba 'yon? Naisip mo ba na baka hindi ko naman gusto ang mga pinapagawa mo? Baka
hindi ko naman gusto na mag-aral 24/7. Baka hindi ko naman gusto na tumigil sa
paglalaro. Baka hindi ko naman gusto na pabayaan ang basketball. Magkaiba tayo ng
gusto, Hailey. You're into academics. I'm into sports. Pero pinilit mo akong mag-
focus sa acads. At dahil mahal kita, ako naman itong si ewan na sumunod. Pinilit mo
akong maging 'yung lalaki na ideal para sa 'yo."

"Hindi kita pinilit, Warren. Hindi totoo 'yan. Hindi ko - "

"Admit it, Hailey. Gusto mong mag-improve ang relationship natin. Iniisip mo ang
future natin. Iniisip mo ang future mo kasama ako. At hindi ka sure sa nakikita mo.
Hindi ka sure kasi tingin mo walang pupuntahan ang future ko. Kasi bumagsak ako?
Kasi nagcucutting ako? Kasi hindi ako sa pag-aaral nakafocus? Kaya pinili mong
baguhin ako. Pinili mong baguhin ako at gawin ang lalaking tingin mo may magandang
kinabukasan kasi maganda ang grades niya. Kasi nakafocus siya sa pag-aaral niya."
"Kinabukasan mo lang din ang iniisip ko kaya kita hinigpitan. Anong gusto mong
gawin ko? Hayaan kitang bumagsak? Manood lang na nasisira ang future mo
kakabulakbol?"
"Oo."

Natahimik ako sa sinabi niya. Gusto niyang hayaan ko siya? Nasisiraan na ba siya ng
bait?

"Sana hinayaan mo na lang. Sana hinayaan mo akong bumagsak. Hinayaan mo akong

magkamali. Hinayaan mo akong matuto sa pagkakamali ko at hinayaan mo akong magbago
para sa sarili ko. Kasi, Hailey, sinubukan mong baguhin ang mali sa akin kahit na
hindi ko naman maintindihan kung ano 'yon. Parang sa problem solving. May isang
item akong hindi maintindihan kaya nagpatulong ako sa 'yo kung paano i-solve 'yon.
Sa halip na ituro mo sa akin ang step-by-step process ng pag-solve ng equation,
sinagutan mo na ng diretsyo. Kaya wala rin akong naintindihan."

Tuluyan na akong hindi nakapagsalita dahil sa sinabi niya. Parehas kaming tahimik
at tanging ang mga kuliglig lang ang naririnig ko.

"Ilang araw na akong nag-iisip. Hindi ko na kilala ang sarili ko. Hindi ko na alam
kung ano na ba talaga ang gusto ko. Ngayon... kahit ngayon lang, pwede bang ako na
lang muna? Akin na lang muna 'to. Gusto kong isipin kung ano talaga ang gusto ko.
Gusto kong isipin kung sino ba talaga ako."

***
Relationship Code No. 21: While women are hoping things will improve; men are
hoping things won't change.

Chapter 32: Girl talk

A short update. :)

Tamara's Point of View

Naunang umuwi si Hailey kaya naiwan kami ni Piper sa café ni Tita Cass.
Nagkwekwentuhan kami nang biglang may umupo sa upuan na iniwan ni Hailey. 'Yung
upuan na katabi ng sa akin. Napatigil ako sa pagsasalita nang marealize kung sino
'yon. Si Nate. Magkasama silang dumating ni Russel.
Sa totoo lang kahit ilang buwan na ang nagdaan, naiilang pa rin ako kay Nate.
Matapos kasi noong nangyari no'ng gabing tumigil siyang manligaw, hindi na kami
nakapag-usap ng maayos.
Noong una napansin ko na naiilang pa siya pero ngayon ang casual na niya.

"Why are you, guys, here?" tanong sa kanila ni Piper.

"Namiss ka ni Russel. Uy, kilig," biro ni Nate sa kaniya kaya inirapan siya ni
Piper. "Ito kasing magaling mong boyfriend, inutusan ni Tita Cass para bumili ng
ilang items para dito sa café. Kita mo naman puno ngayon at busy ang mga staffs
kaya no choice."
"Eh ikaw, bakit nandito ka?"
"Kailangan ko ng alalay. Kaya ayan, sinama ko," biro naman ni Russel. "Para naman
may pakinabang."

Napangisi ako sa sinabi niya kaya naramdaman ko ang pagtingin sa akin ni Nate. Nang
tingnan ko siya ay bigla na lang siyang umiling at pinanliitan ako ng mata. "Natuwa
ka naman eh minaliit na nga ako."
Ayan na naman siya. Umaarte na parang walang nangyari at parang ayos na ayos na
kaming dalawa. Nagagawa niya pa akong biruin.

"Yeah. Yeah. Sige na. Umalis na kayo at nagkwekwentuhan pa kami ni Piper."

"Hoo. Pinag-uusapan niyo lang ata ako, eh."
"You're so conceited, Nate," irap ulit sa kaniya ni Piper. "Russel, please lang
pakilayo na ang pinsan mo dito."

Natawa ang mag-pinsan at nagpaalam. Bago umalis ay humalik pa si Russel sa ulo ni

Piper at tinapik naman ni Nate ang ulo ko. Hindi ako nag-react pero deep inside
sobrang nagjujumble na ang feelings ko.
Hindi ko na alam ang dapat maramdaman ko. Alam ko naman na kasalanan ko kaya kami
nagkaganito kaya lang... ewan ko. Ayokong may makagulo sa priorities ko.

Kaya lang nakakaloko. Bakit ganoon siya? Bakit parang okay na okay na siya? Ako na
lang ba ang hindi okay sa aming dalawa? Kung umasta siya parang walang nangyari.
Parang hindi ko siya sinaktan. Hindi man lang siya nagalit sa akin. Hindi man lang
niya ako kinausap ulit tungkol sa bagay na 'yon. Bigla na lang isang araw
magkaibigan na lang ulit kami.

"Tamara!" Napatingin ako kay Piper nang isigaw niya ang pangalan ko. "You're not
listening. Kanina pa kita tinatawag."
"Huh? Sorry, ano ulit 'yon?" Magsasalita na ulit dapat siya nang unahan ko siya sa
pagsalita. "Teka lang, Piper. Sorry pero kailangan ko lang ilabas 'to."
"Oh. Masakit tiyan mo? Okay, you can go muna sa washroom. I'll wait here."
"Eh? Hindi! Hindi ganoon. Ano... about kay Nate."

Pinanliitan niya ako at ngumiti ng nakakaloko. Hindi ko na lang pinansin ang naging
reaksyon niya. Basta kailangan ko na ilabas 'to.

"Bakit ba ganoon ang bestfriend mo? Bakit sobrang casual ng pakikitungo niya sa
akin? Bakit ba parang ayos na ayos lang siya? Parang nagkaroon siya ng amnesia at
hindi niya naalala na minsan sa buhay niya, niligawan niya ako at pinaasa ko siya?
Kung gusto niya talaga ako, hindi naman agad siya magiging okay 'di ba? Hindi naman
dapat agad siya maging ayos na nakikita ako? Kaya lang ayos lang siya eh. Okay lang
siya. Mas okay pa na nagalit siya sa akin. Mas okay pa na hindi niya ako pansinin.
Kaya lang bakit ganoon siya? Bakit ang bait pa rin niya kahit sinaktan ko na siya?"
"Just because a person acts fine, doesn't mean he's really fine. We both know him,
Tamara. As much as possible, ayaw ka niyang pag-alalahanin. Kaya he's trying to to
act civil. Kung hindi ka niya papansinin, he knows you'll worry. He wouldn't want
that to happen."
"Alam mo, minsan naiisip ko, mabait ba siya sa akin kasi ayaw niya talaga akong
mag-alala o mabait siya kasi nakamove on na siya? Ilang buwan na rin ang lumipas.
Posibleng ayos na siya."
"Bakit mo naman naisip 'yan?"
"Napansin ko kasi nitong mga nakakaraan, madalas niyang kasama si Tanya. Hindi ko
nga alam na close pala sila. Hindi naman sila close noong nanliligaw pa siya sa
akin."

Nagulat na lang ako nang biglang tumawa si Piper nang tumawa. Anong nakakatawa?
Nagdradrama na nga ako dito pero nagawa niya pang tumawa?

"Don't tell me you're jealous of Tanya? Hay nako, Tamara. They're just friends.
Believe me. When I say they're just friends, they're just friends. Nga pala,
magkaklase naman kayo ni Tanya 'di ba? Dapat alam mo 'yon."
"Hindi kami masyadong close?"
"Eh? Why? You're both nice."
"Ewan. Sadyang iba lang ang group of friends namin sa klase. O kasi madalas kaming
napagtatapat?" Napakunot ang noo ni Piper at halatang hindi niya naintindihan ang
sinabi ko. "Kung sa top spot kasi sa klase, minsan siya ang number 1, minsan ako.
Kapag sa mga competition, it's either siya ang ipanglalaban o ako. Kapag may mga
groupings, siya ang leader ng kabilang group, ako naman ang sa isa. Hindi naman
competition ang tingin namin sa isa't isa pero siguro dahil sa madalas kaming
pagtapatin, naging awkward na kami."

Tumango tango siya. "Anong malay mo, Nate's the key para maging close kayo ni
Tanya. That would be nice."
Nginitian ko lang siya bilang sagot. Sa ngayon kasi mas close si Nate kay Tanya
kaysa sa akin kaya hindi ko alam.

"Nagsisisi ka na ba?"

Tiningnan ko siya at tinaasan ng kilay. Ngumiti lang siya sa akin kasi alam niyang
alam ko ang ibig niyang sabihin. Kaya wala akong nagawa kung hindi ang magbuntong
hininga at sumagot.

"Hindi ko alam. Hindi. Oo. Siguro. Baka."

"Wow. Super sure ka ha?" sarkastikong sabi niya.
"Hindi ko kasi inaasahan na hihinto siya. Ang tagal na kasi niyang nanliligaw tapos
noon pa siya sumuko. Konti na lang gagraduate na ako. Ayon lang naman ang
hinihintay ko."
"Hindi ko pa rin gets kung bakit hinihintay mo pa na makagraduate ka. You clearly
like him. He likes you, too. Wala namang problema."
"Meron. Hindi kasama sa priorities ko ang mag-boyfriend. Kaya ayokong sagutin siya
kasi oras na maging kami, baka maramdaman lang din niya na hindi kami kasi hindi
nga siya ang magiging number one priority ko."
"It's not like he's asking to be your number one priority. Alam mo, sumuko siya
hindi dahil hindi ka na niya gusto. He got fed up. He was hurt. Gusto niyang
sagutin mo siya. Ginawa mo naman. But the thing is, binawi mo rin. You didn't
intend to hurt him pero ganoon ang nangyari. In his point of view, it looks like
you're playing with his feelings. Imagine, he was hurt. Siguro until now he's still
hurting pero he's still being nice to you. He has all the right to be mad pero
hindi siya nagalit kasi nga gusto niya pa rin maging parte ng buhay mo even if it
means hanggang friends lang kayo."

Nagpangalumbaba ako at nag-isip. Sa totoo lang, gusto kong bumalik ang dati. Gusto
kong bumalik kami sa dati ni Nate. Ano ba ang gagawin ko?

"Alam mo, Tamara, kahit noon pa, laging si Nate ang nag-eeffort to make you stay in
his life. This time, bakit hindi naman ikaw ang mag-effort para sa kaniya? Nate
already did his part. It's finally your turn to do yours."

***
Relationship Code No. 22: The more you put out, the more you get back.

Chapter 33: Two reasons

Nate's Point of View

"Nice, one, pinsan."

Siniko ko si Russel na nakaakbay sa akin. Kakalabas lang namin ng café ng mommy

niya pero nang-iinis agad siya. Kapag ako nainis hindi ko pa 'to sasamahan mamili.

"Cool na cool, ha? Tinabihan mo pa. Kinausap mo pa. At may pahabol pang tapik sa
ulo."
"Tigilan mo nga ako."
"Kanina ang cool mo. Ano na nangyari?" tanong niya at tumawa ng malakas.

Nilukot ko nga ang pinahawak niya sa akin na listahan ng mga bibilhin at ipinasok
sa bunganga niya. Bwisit siya. Ayan, lamunin niya ang papel.

"Siraulo ka! Listahan natin 'to!"

"Mababasa mo pa rin naman 'yan kahit lukot na ang papel," sagot ko lang at pumasok
na ng sasakyan niya.

Hindi ba niya alam na medyo mahirap pa rin umarte ng normal sa harap ni Tammy.
Hindi madaling ipakita sa kaniya na ayos lang ako. Kung tutuusin, ayos naman na
talaga ako. Kaya lang kapag nakikita ko siya, nagpapanic pa rin ako. Tsk.
Sinong niloko ko? Hindi ako ayos. Hindi pa ako ayos.
Sadyang kailangan ko lang mag-mukhang ayos para hindi siya mag-alala. Isa pa,
ayokong magmukhang bitter. Ano 'yon, dahil lang sa hindi niya ako sinagot eh hindi
ko na siya papansinin? Hindi ba parang ang unfair naman sa kaniya no'n. Parang
pinapaguilty ko pa siya kung gagawin ko 'yon.
Naiilang ako kapag nandiyan siya. Kapag tinitingnan ko siya hangga't maaari, hindi
ako tumitingin sa mata niya. Para nga akong tanga na nakatingin minsan sa noo niya
kapag kausap ko siya. Minsan naman sa kilay o kaya sa pagitan ng kilay niya.
Hindi bale. Darating din ang araw na hindi na ako maiilang sa kaniya at matitingnan
ko na siya sa mata. Matatagalan pa nga lang siguro pero darating din ako sa puntong
'yon.

Natigil ako kakaisip sa kung ano man 'tong mga iniisip ko nang mag-ring ang phone
ko. Si Tanya. Ano naman kayang trip ng taong 'to?

"Nate!" sigaw niya nang sagutin ko ang tawag. "May sasabihin ako!"
"Ano? Aaminin mo na ba na may crush ko sa akin?"

Napatingin sa akin si Russel at umiling kaya nginitian ko siya nang pagkalaki-laki.

"Asa! Basta may sasabihin ako sa 'yo kapag nagkita na tayo! Mas masaya magkwento
kapag face to face kayo nang kausap mo."
"Ikaw ang tumawag tapos ayan ang sasabihin mo?! Adik ka ba?!"
"Basta. Sige, bye!"

Kita mo 'yon! Pinatayan pa ako ng phone. Siya itong nang-istorbo sa akin, hindi
naman ako ang tumawag sa kaniya. Hay nako. Mga babae nga naman. Ang labo!

"Tanya?" tanong ni Russel.

"Oo, nanggugulo na naman."
"Baka may gusto sa 'yo kaya lagi kang ginugulo."
"Sira. Walang gusto sa akin 'to."
"Sigurado ka?"
"Oo."

Sigurado akong walang gusto sa akin 'tong si Tanya. Wala lang siyang kaibigan na
lalaki kaya madalas ako ang kausapin niya.

"Nga pala, ipapasara ni daddy No Name sa susunod na araw." Oo nga pala. Birthday na
ni Tito Ry. "Doon kasi gagawin birthday niya. Sabi niya invite ko raw kayo. Iinvite
ko rin si Tanya since nakilala na rin siya nila daddy. Isa pa, maganda boses niya.
Pwede tayong magkaroon ng libreng singer."
"Loko. Ginawa mo pang performer."
"Mahilig naman siyang kumanta kaya ayos na 'yon."

***
Medyo marami na ang tao nang makarating ako sa No Name. Mahirap na kasi makahanap
ng paparadahan. Napansin ko ang sasakyan nila Tito Xander, Tito Josh, Tito Ken at
Russel. Malamang nasa loob na sila Pipes. Si Warren siguro nandoon na rin. Hindi
lang siya nagdala ng sasakyan para hindi sila magkasabay ni Hailey. Hanggang ngayon
medyo ilap pa rin 'yung dalawa sa isa't isa. Kaya malamang, sumabay sila sa
magulang nila.
Ilang minuto na akong umiikot at nang may umalis na ay nakapagpark na rin ako sa
wakas.
Papasok na ako nang No Name nang mapansin ko si Tanya na kakababa lang ng taxi.
Baka mahirapan siyang hanapin kami sa loob kaya hinintay ko na siya.

"Nate!" kaway niya nang makita ako at tumakbo palapit sa akin. "Buti nakasabay kita
sa pagdating. Baka malula ako pagpasok ko sa loob sa dami ng tao."
"Ang sabihin mo, swerte ka at may makakasabay kang gwapo pagpasok mo sa loob."

Bigla niyang pinitik ang noo ko kaya agad ko namang kinamot 'yon. "You wish."

"Nga pala, gabi na. Bakit nagtaxi ka pa? Delikado na kaya," inalalayan ko na siya
papasok sa loob.
"Wala naman kasing maghahatid sa akin. Pero susunduin ako ni papa mamaya." Ah, buti
naman. Kargo namin 'to ngayon eh. "Nga pala, seryoso ba si Russel na papakantahin
niya ako dito?"
"Oo. Para makalibre siguro ng performer. Pwede ka naman umayaw. Ayos lang naman sa
kaniya 'yon."

Napaisip siya sa sinabi ko at umiling, "No. It's okay."

Tulad nga nang inaasahan ko, sobrang dami ng tao pagpasok namin. Bakit ba kasi ang
friendly ni Tito Ry at mukhang dalawang buong baranggay ang inimbita niya?
Hinahanap ko sila Russel pero sa sobrang dami ng tao, hindi ko na alam kung sino
ang mga nakikita ko.

"Ayon. Nakita ko na sila," turo ni Tanya sa mga barkada ko na nakaupo sa isang

pwesto.

Magkatabi si Russel at Piper. Katabi naman niya si Tammy tapos ay si Hailey at

Warren. Kahit malabo 'tong si Hailey at Warren nagagawa pa rin nilang magtabi.
Bilib din ako sa dalawang 'to.

"Guys!" sigaw ko kaya napatingin sila sa amin ni Tanya.

Nang makaupo ay nakipagdadaldalan na ako. Natahimik lang ako nang may marinig na
pamilyar na boses sa may stage. Boses ni Hunter. Kita mo 'tong lalaking 'to.
Pupunta pala dito hindi man lang nagpasabi.
Nang tumugtog na si Hunter ay hindi ko mapigilan ang tingnan ang reaksyon ni Piper.
Para siyang gulat pero agad din umayos ang reaksyon niya. Si Russel naman ay hindi
nagbago ang reaksyon pero alam kong gulat din 'yan na nandito si Hunter. Maski
kaming lahat na magbabarkada ay napatingin sa kanilang dalawa. Bukod syempre dito
kaya Tanya na walang kaalam alam sa nangyari.

I remember this night we had, outside on the grass us two. (We were) gazing at
stars who smiled as my eyes slowly turned towards you. (I knew) there was no one
else I needed and my love's never felt this way. (I wasn't) too sure if you would
mind I was nervous but I had to say. ♫
(Can I) call you my own, and can I call you my lover? Call you my one and only
girl. (Can I) call you my everything, call you my baby? You're the only one who
runs my world. ♫
"Woah," manghang sabi ni Tanya at pumalakpak pa matapos kumanta ni Hunter. "Ang
galing. Puno ng soul 'yung kanta niya. Sabog ang feelings. Parang may pinaglalaanan
talaga siya ng kanta. Sana someday magawa ko rin kumanta kagaya niya."

Hindi namin alam kung ano ang irereact sa sinabi ni Tanya. Siguro, malamang,
sigurado na may pinag-aalayan talaga ng kanta 'yang si Hunter. Siguro, malamang,
sigurado na nandito lang din sa table na 'to ang taong 'yon.

"Why? May sinabi ba akong mali?" tanong ni Tanya kay Tammy. Hindi makasagot si
Tammy kaya humarap sa akin si Tanya. Hindi ko rin alam kung paano sasagutin ang
tanong niya kaya laking pasasalamat ko nang tawagin siya ni Russel para papiliin na
ng kakantahin.

Nang makaalis na ang dalawa ay nagpanggap kaming lahat na parang walang nangyari.
Kaya lang mahirap gawin 'yon kasi pagbalik ni Russel ay ang pagdating din ni Hunter
sa pwesto namin.
Kahit parang may kakaibang hangin na umiikot sa pwesto namin, pinilit naming lahat
umarte ng normal. Kaya lang parang iba ang kahulugan ni Tammy ng normal.

"Gusto mo?" alok niya sa akin ng pagkain. Para hindi magmukhang ilang ako sa kaniya
ay kumuha ako ng inaalok niya. "Maganda talaga ang boses ni Tanya. Para kang
hinehele. Kailangan lang niya ng confidence."
"Kapag nasanay na rin 'yan kumanta sa harap ng maraming tao, tataas din confidence
niyan." Tutal nakikipagkwentuhan na rin naman siya, at matagal na magbuhat nang
makapagkwentuhan kami, lulubusin ko na 'to. "Alam mo, pansin ko, gustong gusto ka
ni Tanya."

Para siyang nagulat sa sinabi ko at bumungisngis, "Paano mo nasabi?"

"Ewan. Kapag nakakakwentuhan ko siya lagi ka niyang pinupuri."

"Close na close na kayo, ano? Kami ang magkaklase pero kayo ang close."
"Kung susubukan niyo naman pwede kayong maging close."
"Siguro. Medyo awkward nga lang."
"Bakit naman?"
"Madalas kaming ipagcompete sa isa't isa. Madalas din kaming pagkumparahin ng mga
kablock namin kaya parang ang awkward na."
"Bakit hindi niyo pa rin subukan?"

Ngumiti lang siya bilang sagot.

Hindi ko alam pero parang may iba kay Tamara ngayon. Parang mas mabait siya ngayon.
Hindi ko naman sinasabing hindi siya mabait dati. Kaya lang... basta iba!
Nagtuloy-tuloy pa nga ang pagiging mabait ni Tamara sa akin ngayong gabi. Panay ang
pakikipagkwentuhan niya sa akin at kung may pagkain o inumin siya ay aalukin niya
ako. Hindi naman siya lasing.
Maski noong nanliligaw pa ako sa kaniya hindi naman siya ganito. Ngayon pa na kung
kailan huminto na ako saka siya naging mabait at maalaga sa akin. Parang...
kakaiba. O baka kung anu-ano lang ang iniisip ko.
Habang nagkwekwentuhan sila ay pasimple akong lumabas para magpahangin.
Hindi rin naman nagtagal ang pag-iisa ko kasi may kumalabit sa akin. Si Tanya.

"O, bakit lumabas ka?" tanong ko sa kaniya.

"Susunduin na kasi ako kaya lumabas na ako."
"Oo nga pala. Hindi ba sabi mo may sasabihin ka sa akin?"
"Ah, oo!" Ngumiti siya ng malaki at halata sa mukha niya na kinikilig siya. "I need
a guy's point of view. Since ikaw lang ang kaibigan kong lalaki, kailangan ko ng
opinyon mo."
"Tungkol saan?"
"Well... there's this guy. Actually, kablock namin siya ni Tamara. Hindi naman kami
close no'ng lalaki pero nagagawa naman namin mag-usap. Lately, napapadalas ang
pagtext at pagtawag niya sa akin. Kinakamusta niya ako. Tinatanong niya kung kumain
na ba ako. Tuwing umaga nagtetext siya sa akin ng good morning. Tapos katext or
kausap ko siya bago ako matulog kapag gabi. Uhh, tingin mo... you know? He likes
me? Kaya niya ginagawa ang mga bagay na 'yon?"

Napaisip ako sa sinabi niya. Sapat na rason na ba 'yon para sabihin na gusto siya
ng lalaki? Kung hindi, hindi naman sila close pero bakit niya gagawin 'yon?

"Alam mo, Tanya, kahit na lalaki ako, hindi malabo na magkaiba kami ng
interpretasyon ng lalaking 'yan sa ginagawa niya sa 'yong sweetness. Pero dalawa
lang naman ang posbileng rason kung bakit niya ginagawa 'yan."
"Anong rason niya?"
"Una, gusto ka niya. Kasi kaming lalaki, hindi naman kami mag-aaksaya ng panahon
para i-text, kamustahin o kausapin ang isang babae kung hindi naman namin ka-close
ang babaeng 'yon o hindi naman 'yon gusto. Pangalawang rason naman, baka sadyang
flirt lang siya."

Napasibi siya nang marinig ang pangalawang rason na sinasabi ko. Napangiti ako sa
reaksyon niya at mahinang itinulak ang ulo niya, "May gusto ka sa lalaking 'yon,
ano?"

"Hindi ko naman itatanong 'to kung wala," irap niya sa akin. "Ang lungkot naman
kung sadyang flirt lang siya."
"May dalawang paraan para malaman mo kung bakit siya nagpapakasweet sa 'yo."
"Paano?"
"Una, maghintay ka. Hintayin mong siya ang magsalita. Pangalawa, magtanong ka.
Itanong mo kung anong ibig sabihin ng ginagawa niya."

Nagkwentuhan pa kami ni Tanya hanggang sa makarating na ang sundo niya.

Nang makaalis siya ay papasok na sana ako nang No Name kaya lang nakita ko si Tammy
na nasa labas. Lumapit siya sa akin at ngumiti. Hindi talaga ako sanay na ganito
siya.

"Hinahanap ka na nila sa loob," turo niya sa No Name.

"Papasok na nga ako eh. Tara na."
"Uhm. Mauna na ako." Napahinto ako at tumingin sa kaniya. "Late na rin kasi. Baka
hinihintay na ako sa amin."

Napatingin ako sa paligid. Late na nga. Nagpamulsa ako at humarap na talaga sa

kaniya.

"Hatid na kita," medyo pa-cool kong sabi pero sa totoo lang kinakabahan ako.
"Hindi na. Ayos lang."
"Late na. Delikado na kung - "
"Ayos lang. Tinanggihan ko na rin ang alok ng ibang tito mo at nila Piper na ihatid
ako. Kaya didiretsyuhin ko na ang pagtanggi ko. Isa pa, nagpakuha na ng taxi si
Tito Ry."

At parang on cue ay may dumating nga na taxi sa harap namin.

"See," natatawa niyang turo sa taxi. "Sige, una na ko, Nate."

"Tamara!" tawag ko bago pa siya makaalis. "Ano... ingat."

Ngumiti siya at ginulo ang buhok ko. Sa ginawa niyang 'yon, parang nagwala na naman
ang puso ko.
Hay, Tamara. Ano bang gagawin ko sa 'yo?

Nang makabalik sa loob ay sinabihan ko si Piper na itext si Tammy at sabihin kung

nakauwi na ba siya. Kahit ang lakas ng loob ko mag-alok na ihatid siya kanina,
hindi ko pa rin siya magawang i-text. Nahihiya pa rin ako. Balikatad din talaga
minsan ang utak ko eh.

"Nagkita kayo ni Tamara bago siya umuwi?" Tumingin ako kay Hunter at tumango.

Mukhang busy ang iba naming kaibigan kaya humarap ako kay Hunter, "P're, napansin
mo ba 'yon?"
Hindi siya sumagot at ibig sabihin no'n ay hindi niya maintindihan ang sinabi ko.
"Si Tammy. Hindi mo ba napansin? Ang bait niya sa akin kanina. Parang iba siya.
Nitong nakakaraang buwan, magbuhat nang tumigil ako sa pangliligaw sa kaniya ni
minsan hindi kami nagkwentuhan. Pero kanina... nakita mo ba kanina?"

"Anong malay ko? Wala naman ako dito ng mga panahong 'yan." Oo nga, ano.
"Noong nanliligaw pa ako. Nandito ka na no'n, ha. Tandaan mo kung kailan siya
naging gano'n sa akin."

Napaisip siya sa sinabi ko at hindi na naman sumagot. Hindi rin siya kumontra kaya
malamang napansin na rin niya ang sinasabi ko.

"Nakakapanibago, p're. Bakit kaya siya naging mabait? Ganoon kaya siya kasi
kaibigan na lang talaga ang turing niya sa akin?"
"Kaibigan ako ni Tamara sa pagkakatanda ko pero hindi naman siya ganyan sa akin
kanina."
"Sus! Maski naman si Hailey hindi gano'n sa 'yo. Para namang hindi mo alam na medyo
inis pa rin sila sa ginawa mong pag-iwan kay Piper at sa amin ng walang paalam."
"Tsk. Ikaw nga bestfriend ni Piper pero ayos naman tayo ngayon."
"Bwisit din ako sa 'yo noong una kitang nakita kaya lang wala eh. Kaibigan ka pa
rin naman namin. Isa pa, may dahilan naman kung bakit ka umalis at kung bakit hindi
ka nagpaalam."
Ngumisi siya at tumango ulit. Masarap talagang kausap 'tong si Hunter pa-minsan
minsan. Napakasipag sumagot.

"Baka nagseselos kaya bumabait."

"Ha? Anong sabi mo?"
"Si Tamara baka nagseselos kaya bumabait." At inulit pa talaga niya.

Si Tammy nagseselos? Kanino naman? Teka. Hindi kaya kay Tanya? Alangan naman kung
kay Piper o kay Hailey. Pero posible ba 'yon? Posible bang magselos siya?

***
Relationship Code No. 23: No assumptions and guessing games.

Chapter 34: Confrontation

Nate's Point of View

Hindi ko alam kung matutuwa o maguguluhan ako sa pagiging iba nitong si Tammy.
Akala ko one time, big time lang ang pagiging mabait at medyo sweet niya sa akin
noong birthday ni Tito Ry kaya lang hindi pala. Tinutuloy tuloy talaga niya.

Kapag magkakasama kami madalas niya akong kausapin. Minsan tinatabihan niya ako.
Nagpatuloy pa rin 'yung pag-alok niya sa akin ng kung anu-ano. Minsan gusto ko nang
magtanong kung bakit ganito siya makitungo sa akin kaya lang kasi baka kapag
nagtanong ako bigla na siyang mailang at bumalik na naman kami sa dati. 'Yung
bihira mag-usap, bihira magpansinan. Ayoko rin naman mangyari 'yon.

"Kamusta na nga pala magulang mo? Si Tristan pati sa Tracy?" Lakas loob kong tanong
sa kaniya.

Nasa clubhouse kami ngayon kasama si Hails, Russel at Pipes. Bumili muna ng pagkain
si Russel at Pipes habang umuwi sandali si Hails. Kaya ayan, naiwan kaming dalawa
ni Tammy.
Sa totoo lang, matagal ko na talagang gusto itanong sa kaniya kung kamusta na ba
ang pamilya niya kaya lang hindi ko magawa kasi pakiramdam ko wala na akong
karapatan para itanong ang kalagayan nila. Nakakahiya na rin naman kasi baka isipin
niya nanghihimasok ako. Kaya lang nakakamiss na ang pamilya niya. Minsan gusto ko
silang bisitahin kaya lang hindi ko naman magawa kasi parang wala sa lugar. Isa pa,
malaki na ang nabawas sa kapal ng mukha ko. Marunong na akong mahiya ngayon.

"Ayos lang naman kung hindi mo sasagutin kasi 'di ba - "

"Ayos lang." Napatingin ako sa kaniya na ngayon ay nakangiti. "Ayos lang sila. Si
Tatay ngayon nagtratrabaho pa rin sa inyo. Sobrang laki nga ng tulong nang
pagkakapasok niya doon. Kasi malaking tulong 'yon sa gastusin. Kahit papaano
nakakaluwag luwag na kaya si Nanay hindi na ulit tumatanggap ng labada. Nag-
aasikaso na lang sa bahay."
"Mabuti naman at nakatulong kami sa inyo. Pero pinagtratrabahuhan naman ng tatay mo
ang sinesweldo niya. Deserve niya 'yon."

Ngumiti ulit siya at tumango, "Si Tristan, naubos na niya 'yung sketchpad na binili
ko sa kaniya. Sobrang nag-eenjoy siya sa pag-drawing. Ibinili ko siya ng bago at
napapangalahati na niya 'yon. Si Tracy naman ayon, ganoon pa rin. Mas tumatangkad
lang pero bukod sa height niya parang wala namang nagbabago."

"Mabuti naman kung ayos sila. Ikaw, kamusta ka naman?"

Napangiwi siya at tumawa. Hay nako, Tammy. Napapadalas ang tawa at ngiti mo. Paano
ako magmomove on ng tuluyan nito?

"Makakamusta ka naman parang hindi tayo nagkita-kita kahapon."

Kamusta ka na? Nakakakain ka ba ng maayos araw-araw? Masaya ka ba sa buhay mo

ngayon? Anong pinagkakaabalahan mo? Mas maayos ka ba ngayon na tumigil na ako sa
pangungulit sa 'yo? Naiisip mo ba ako bago ka matulog o pagkagising mo? Ni minsan
ba naisip mo na sana bumalik tayo sa dati? Ni minsan ba naisip mo na mas masaya ka
kasi kasama mo ako? Ni minsan ba nalungkot ka kasi wala ako sa tabi mo?
Ayan. Ayan ang ibig sabihin ng kamusta ko. Hindi 'yung tipong simpleng 'kamusta ka'
'ayos lang ako'. Mas malalim ang ibig sabihin ko. Mas malalim pero hindi ko
magawang itanong ng diretsyo.

"Sige na nga. Para sagutin 'yang tanong mo, ayos lang naman ako. Ikaw, kamusta ka
na? O di ba parang text lang," biro pa niya kaya hindi ko napigilan ang mapangiti.

Habang nag-uusap ay biglang nagring ang phone ko. Napatingin ako doon at napansin
kong napatingin din si Tammy kaya sinagot ko na lang ang tawag.

"Nate!" sigaw ni Tanya sa kabilang linya.

"O, anong trip mo at napatawag ka?"
"Naalala mo 'yong kwento ko noong - "
"Oo, oo. Naaalala ko pa syempre."
"Well, the thing is, hindi siya flirt." Base sa tono ng boses niya, baka gumugulong
na siya kung nasaan man siya sa sobrang kilig. "May gusto siya sa akin. Umamin
siya. Eeeppp!"

Hindi ko mapigilan ang matawa sa tili niya sa dulo. Parang highschool pa ang isang
'to. "Good for you."

"Sorry, kailangan ko lang ng paglalabasan ng kilig. Teka. Nasa inyo ka ba?

Nakaistorbo ba ako?"
"Ngayon mo pa talaga naisip 'yan?" tanong ko at tumawa na naman. Late din talaga
minsan ang utak nito eh. "Kasama ko sila Tammy. Sila Pipes. Sila Russel."
"Ay, nakaistorbo nga ako. Pero wait... muling ibalik ang tamis ng pag-ibig na ba
'yan?"
"Shut up."
"Hoo. Kilig naman. Sige na. Next time na lang ako magkwekwento. Kwentuhan mo rin
ako tungkol sa inyo ni Tammy, ha. Bye!"
"Baliw," iling kong sagot at inend ang call.

Pagbaba ko ng phone at pagtingin ko kay Tammy, pansin kong nakatingin pa rin siya
sa phone ko.

"Close na close na kayo ni Tanya, ano?"

"Ah, oo. Sakto lang."
"Hindi. Sobrang close niyo na talaga. Napapansin ko lang."

Teka. Hindi kaya posibleng totoo ang sinasabi ni Hunter? Nagseselos nga kaya siya?
Nilakasan ko ang loob ko at biniro siya, "Selos ka?" Para halatang joke lang ang
pagkakatanong ko ay tumawa pa ako. Kaya lang hindi siya natawa. Ni hindi man lang
siya ngumiti. Dahil sa naging reaksyon niya ay napatigil ako sa pagtawa.

"What if sabihin kong oo?"

"Oo na nagseselos ka?"
"Oo," sagot niya. Parang naghalo halo ang buong internal organs ko sa narinig sa
kaniya. "Siguro. Hindi ko alam."
"Ha?"
"Basta naiinis ako kapag nakikita ko kayo. Sobrang close niyo at nagtataka pa rin
ako kung paano nangyari 'yon. Never ko kayo inintroduce sa isa't isa kasi nga hindi
naman kami close. Ang weird lang na ang taong madalas ikumpara sa akin ang naging
kaclose ng ex-suitor ko. Nakakainis lang din na nakikita kong ginagawa niyo ang mga
bagay na madalas nating gawin noon. Ako dapat ang nasa katayuan niya. Ako dapat ang
madalas mong kasama. Kaya lang hindi eh. Ngayon siya na ang madalas mong kasama.
That's my place. She took my place."

Alam ko dapat kinikilig ako ngayon eh. Dapat natutuwa ako na nagseselos siya. Kaya
lang hindi gano'n ang nararamdaman ko ngayon. Naiinis ako. Nakakaloko na kanina
lang ayos naman kami tapos ngayon...
Napapikit ako sandali at huminga ng malalim.

"Gusto mo ba ako?" Halatang nagulat siya sa tanong ko. "Crush mo ako sabi mo noon.
Kaya lang iba pa 'yon sa gusto. Iba lalo 'yon sa mahal."
"Ano bang - "
"Nagseselos ka ba kasi gusto mo ako o nagseselos ka kasi hindi na ako palaging
nakabuntot sa 'yo? Pakiramdam mo inagaw na ako ng iba. At hindi mo lalo matanggap
na si Tanya, ang taong ikinukumpara sa 'yo ang madalas kong kasama."
"Nate..."
"Hindi naman ako bagay. Hindi naman ako gamit na pagmamay-ari mo o kung sino man.
Kaya ka ba ganyan? Kaya ba ang bait mo sa akin ngayon kasi natatakot kang maagaw
ako ni Tanya?" Hindi siya makasagot kaya napailing ako. "Wow. Ganyan lang ba talaga
kababaw ang tingin mo sa akin? Nakakapagod na, Tamara. Nakakapagod ka na.
Nakakapagod nang intindihin ka."

Hindi ko na hinintay na makabalik ang iba. Umalis na ako ng clubhouse hangga't

maaga pa.
Ayoko na. Suko na ako. Ni minsan hindi ako nagalit sa kaniya. Kahit pagod na ako
lagi ko siyang iniintindi. Kaya lang ayoko na talaga.
***
Relationship Code No. 24: Make an effort to make him or her stay.

Chapter 35: Raffle

Sa sabado pa dapat ang update pero dahil maiksi ang previous chapter (pati na rin
'to), ayan nag-update ulit ako. Parang extra chapter lang naman 'to. :) Sa sabado
na ulit ang next. Thanks for reading!

Nate's Point of View

Badtrip. Ang aga aga pero napakaingay ng phone ko. Kung sino man ang tumatawag na
'to napakaistorbo. Natutulog 'yung tao eh. Kung sino man siya tingnan ko lang kung
matuwa siya kapag may tumatawag sa kaniya habang natutulog siya. Tsk.

Hindi ko pa rin pinansin ang tawag at natulog ulit.

Kaya lang ay hindi na ako makabalik sa pagtulog. Bwisit kasi 'yung tumawag.
Pinansin ko na ang phone ko na kanina pa nanglilimos ng pansin. May missed calls at
message galing sa number na hindi ko kilala.

Napailing na lang ako nang mabasa ang text na 'yon. Nanalo raw ako sa raffle. Trip
sa kung saan mang beach. Ewan ko sa mga 'to. Aga aga nangscascam.

Binalibag ko ang phone ko at lumabas ng kwarto. Inabutan ko si Papa na nanunood ng

TV. Naghihintay 'to malamang matapos magluto si Mama.

"Aga mo ata nagising ngayon." Tumingin ako sa relo at napailing. 7:30 am. Bwisit na
scammer talaga 'yon. Ni hindi pa nga office hour tapos nang-iistorbo na agad.

"May tumatawag po kasi kanina. Scam lang pala. Hindi na po tuloy ako nakatulog."

"Scam?"

"Opo. Nanalo raw ako ng trip sa beach. Paano ako mananalo hindi naman po ako
sumasali sa mga raffle."

Natahimik si Papa sandali at saka ako tinapik ng mahina sa balikat, "Swerte ka pala
sa raffle? Pangalan mo nilagay ng Mama mo noong nag-grocery siya noong nakaraang
buwan. Hindi 'yan scam. Sayang. Gamitin niyo na lang ng barkada mo."

Kung noong nakaraang taon ko 'to nakuha malamang ko ba matutuwa ako. Kaya lang iba
na ngayon. Baka hindi namin maenjoy kung magpupunta kaming beach. Si Hails at
Warren hindi naman ayos. Si Pipes at Russel naman baka mairita lang kasi syempre
isasama ko si Guevarra. Tapos nag-away pa kami ni Tamara at wala na akong balak
magpakatanga ulit sa kaniya. Sagad na katangahan ko.

"Hindi ko na lang kukuhanin, Papa. Medyo malabo kami ngayon ng barkada. Hindi rin
kami mag-eenjoy kung gagamitin namin 'yung sa raffle."

"Mas lalo mo pala dapat gamitin 'yong napanalunan mo." Tumingin ako kay Papa pero
hindi naman niya inalis ang tingin sa TV. "Anong malay mo blessing in disguise pala
'yang raffle na 'yan. Baka makatulong ang pag-alis niyo para maayos kung ano man
ang mga problema niyo."

Hmm. Sa bagay may punto si Papa. Kailan ba siya magiging mali sa tingin ko?

Nang hapon din na 'yon ay kinuha ko ang ticket at nagpunta sa bahay nila Pipes.

"Beach?"

"Oo. Nanalo ako ng raffle. Ano, sama ka ba?"

"You don't have to ask. Of course, I'll go. Isasama mo rin naman ang pinsan mo for
sure, right?"

"Oo. Pati si Guevarra. Barkada pa rin natin siya. Kawawa naman kung maiwan siya
tapos lahat tayo aalis 'di ba?"

Natahimik siya sandali pero ngumiti at tumango, "It's fine. Why wouldn't it be
fine? He's our friend naman."

"Good. Isa pa nga pala. Ikaw na ang mag-aya kay Tamara. Huwag mo rin sasabihin na
ako ang nanalo. Sabihin mo ikaw."

"Okay. But I want to ask you something." Parang alam ko na ang itatanong niya.
Tumango ako at nagpangalumbaba siya. "Dapat you're happy, 'di ba? She's jealous.
Why did you get angry?"

Umiling ako at sumandal, "Anong dapat ikatuwa do'n? Nagseselos siya kasi pakiramdam
niya inaagaw na ako ni Tanya. Mukha ba akong possession? Kung nagseselos siya kasi
mahal niya ako, doon matutuwa ako. Kaya lang hindi naman gano'n. Nagselos siya kasi
nawawala na ako sa kaniya."

"What if mahal ka naman pala niya?"

"Sus. Labo. Kung mahal niya ako, sana no'ng huminto akong manligaw pinigilan niya
ako. Sana inamin niyang mahal niya ako. Alam naman niyang siya lang ang hinihintay
ko. Hindi naman niya ginawa. Kaya sinong magsasabing mahal niya ako? Wala."

"You'll never know. Maybe naguguluhan lang siya ngayon."

"Pass na, Pipes. Ayoko munang pag-usapan. Punta muna ako kila Warren. Ikaw na
magsabi kay Russel at sa kaniya," paalam ko sa kaniya at lumabas na ng bahay nila.

***

Warren's Point of View

"Game ka ba?" tanong sa akin ni Nate nang ayain niya akong magbeach dahil nanalo
raw siya ng raffle.
"Anong sabi ni Hailey?"

Binalibag niya ako ng unan dahil sa tanong ko. Tsk. Nasanay na kasi akong
tinatanong muna kung ano ang sinabi ni Hailey kaya ayan. Hindi pa nawawala sa
sistema ko.

At pansin ko lang dito kay Nate sa tuwing nagpupunta siya ng kwarto ko lagi niya
akong binabalibag ng unan. Sa susunod itatago ko na mga unan ko kapag paparating na
siya.

"Akala ko ba hindi ka na muna aasa sa mga sagot ni Hailey?"

"Nakagawian ko na. Mahirap baliin ang nakagawian."

"Ano na nga palang ayos niyo?"

"Ayos lang. Medyo dumidistansya kami sa isa't isa pero hindi naman pwedeng lagi na
lang kaming gano'n. Sooner or later baka maayos din 'to."

"Nagpapansinan naman kayo 'di ba?"

"Oo naman. Hindi na nga lang tulad ng dati. Minsan ang awkward pero ewan ko ba.
Siguro hangga't hindi pa ako ayos hindi rin kami tuluyang magiging ayos."

"Parehas kayo ang dapat umayos. Hindi lang ikaw."

Sa totoo lang hindi ko alam kung may pupuntahan pa ba ang relasyon namin ni Hailey.
Kaya lang mahal ko siya at mahal niya ako kaya hindi naman namin pwedeng bitawan
lang 'to basta basta. Hanggang kaya pang ilaban, ilalaban pa.

Hindi lang naman ito ang naging problema naming dalawa. Kaya lang ito na ang
masasabi kong pinakamagulo. Palibhasa ang sarili na namin ang kalaban naming
dalawa. At mahirap labanan 'yon. Mahirap labanan ang sarili.

"Sige. Itatanong ko muna kay Hails kung sasama siya. At kapag sumagot siya ng oo,
sasama ka na ba?"

Napaisip ako sa sinabi ni Nate. Kung gusto kong ayusin ang sarili ko at kung ayaw
kong umasa na lang palagi kay Hailey, dapat masanay na ako na hindi nagtatanong ng
desisyon, opinyon o gagawin niya. Dapat masanay na akong sumagot at magdesisyon
para sa sarili ko.

"Sige."

"Anong sige?"

"Sige, sasama na ako. Kahit na ano man ang sagot niya, sasama na ako. Kayo naman
'yan eh. Kayo naman ang mga makakasama ko."

Ngumiti si Nate at tinapik ako sa likod saka lumabas ng kwarto.

Naka-isang hakbang na ako. Sana magawa ko na 'to ng dirediretsyo.

***

Relationship Code No. 25: Don't depend too much on him/her. Learn to decide things
on your own.

Chapter 36: Ex and present

Piper's Point of View

"Do you think we should go?"

Ibinaba ni Russel ang kutsara't tinidor na hawak niya at humarap sa akin. We're
currently eating at a restaurant. And I opened the topic about Nate's raffle and
the beach.
He smiled at me and tousled my hair, "We saw this coming, Piper. Hindi ba nga handa
na ang mga gamit mo noong nakaraan pa para sa beach? Hindi pa nga tapos ang sem
niyo nakabili ka ng pang summer getaway mo."
I playfully shoved him dahil sa sinabi niya and that made him laugh.

"We're okay. We could go. Except na lang kung magkakasakit ang isa sa atin na huwag
naman sanang mangyari."

Nginitian ko siya at tumango.

I'm just worrying about him. Alam niyang kasama ang ex ko and that would be very
awkward. Kahit na madalas kaming nagkikita because we belong in a same group, never
pa kaming nag-usap na kami lang. Never pa namin napag-usapan ang mga nangyari noon
at kung bakit siya nawala. Maski sila ni Russel never pa nagkaroon ng chance na
mag-usap. Not that may dapat silang pag-usapan. All we have are hi's, hello's and
goodbye's. Nothing more and nothing less.

"Kung nagwoworry ka kasi kasama siya - " Hindi ko na siya pinatapos magsalita.
"No. I'm worrying about you. Are you okay with him coming with us? Kasi if you're
not, I could try to convince Nate na - "
"Huwag siyang isama? Hindi ata maganda 'yon." He pinched my cheeks, "Past na siya.
Wala akong pakialam sa kaniya. Kaya ayos lang na magsamasama tayo sa outing na
'yon. Depende na lang kung... kung may pakialam ka pa sa kanya."

My heart skipped a beat. Nabigla lang siguro ako sa sinabi niya. What made him
think na may pakialam pa ako. He's my boyfriend. Not Hunter. And like he said,
anything Hunter-related is already in the past. He's my present.
I held his face with my both hands and playfully slapped him, "Wala. Wala na." He
smiled at me and pinched my cheeks.

***
"Are you sure you're going to be fine?" Nag-aalalang tanong ni Hailey kaya tumango
ako, "Of course."
"Hindi ba weird? Nasa iisang place kayo ng ex boyfriend at current boyfriend mo ng
ilang araw. Buti sana kung ilang oras lang 'di ba? Eh hindi naman."
"Ano bang masama do'n?" tanong ni Nate at pabirong piningot ang tenga ni Hailey.
"Wala namang masama kung magsamasama sila. Hindi naman sila mag-iiwasan
habangbuhay. At saka nakamove on na naman lahat 'di ba? 'Di ba?"

I swallowed, "Yes. Yes. Kaya okay lang."

Nag-ingay na naman si Hailey at Nate at kung anu-ano na naman ang sinasabi nila. I
feel like this isn't my room kapag nandito sila. Parang nagiging palengke ang
kwarto ko sa sobrang ingay. Partida na, dalawa lang silang nandito. But I love it
more when they're here.

"Kung okay lang, bakit hindi kayo nagpapansinan ni Hunter?"

I stopped arranging my desk when I heard Hailey's question. Both of them stop
bickering and looked at me.

"Medyo awkward lang."

"Bakit awkward? Kung nakamove on ka na, hindi na dapat awkward."
"It's not like that, Nate. Kahit nakamove on ka na, may chance pa rin na maging
awkward kayong dalawa."
"Kasi hindi pa nakakamove on 'yung isa?"
"I - "

Hindi ko nagawang ituloy ang sinasabi ko. Honestly, hindi ko na alam kung ano ang
nararamdaman ni Hunter. I don't know if he still has feelings for me or he moved on
already. We never got the chance to talk about this stuff and it's not like we ever
talk since he arrived.

"Hindi kaya natatakot ka lang kausapin siya kasi kapag nangyari 'yon, marealize mo
na lang na meron pa pala - may nararamdaman ka pa pala. Pinipili mo lang hindi
tanggapin 'yon kasi may iba ka na."

I shook my head at Hailey, "It's not like that. I choose not to talk to him because
I have Russel now. And he knows all the feelings I had for Hunter. If makita niyang
magkausap kami, he might get hurt or he might get jealous. I don't want him to feel
any of the two."

"Okay, sabi mo 'yan eh."

It's the truth. I don't want Russel to get hurt. Ayokong masaktan siya kahit saglit
lang. Kahit ilang minuto lang. Kahit ilang segundo lang. He was there for me when I
needed someone to be there. He's been with me ever since Hunter left and hurt me.
He never left my side when the person I wanted the most to be with me is nowhere to
be found.
And besides, ayoko talagang kausapin si Hunter kasi for some reason, inis pa rin
ako sa kaniya. Inis ako hindi dahil mahal ko pa siya o ano. Inis lang ako kasi...
basta. Naiinis ako sa kaniya. And I don't think kailangan ko pang magkaroon ng
rason para maramdaman 'yon.
***
"Okay. Nandito na ang lahat. Lahat ba nga dapat niyong dalhin nasa likod na?"
"Aye aye, captain!" I salute at Nate.

Maski ang iba ay wala na rin daw naiwan. All that's left to do ay ang pumasok sa
sasakyan at paandarin 'to. Kaya lang wala man lang ni isa sa amin ang pumapasok.
We're all standing outside, looking like a fool.
I knew it. With our current state, it's not a brilliant idea na magsamasama kami sa
iisang sasakyan. But there's no backing out now.

"Okay!" Thanks to Warren sa pagsagip sa awkward na sitwasyon na 'yon. "First thing,

first. Sino assigned driver?"
"I will/Ako na lang," Russel and Hunter volunteered at the same time. And the
awkward atmosphere is back. Ni hindi man lang nagtagal.
"Warren, you drive," I said and took the keys from Russel and threw it at Warren.

It's better na huwag mamili sa dalawa para hindi magmukhang may pinapanigan kami.

"Hunter, ikaw na sa shotgun seat," sabi naman ni Nate. Hindi naman kumontra si
Hunter at umupo na sa harap. Kung ilalagay kasi namin si Hailey doon, baka maging
awkward lang silang dalawa ni Warren at hindi maenjoy ang trip.
"Sa likod na kami uupo," prisinta ni Hailey at hinila kami ni Tamara. Kaya lang
napahinto si Hailey sa paghila sa akin and smiled sheepishly at Russel. "Tabi kayo
ni Piper, right? Sorry. Nakalimutan ko."

I smiled at Hailey. Pumasok naman na sila sa loob at sumunod na si Nate.

"I think you should sit beside Hailey and Tamara."

"Huh? Don't you want me to sit beside you?"

Russel chuckled and flicked my forehead lightly, "Of course I want to. But it's
okay kung sa kanila ka muna tatabi. Besides mukhang gusto nilang katabi ka nila.
Kita mo nga kanina hinihila ka na ni Hailey."
I laughed and nodded and enter the van.
Nakakaloka. Pagpili na lang ng uupuan sa van nagkaganito pa kaming lahat. Kaya ba
talaga namin magsurvive ng ilang araw na kami kami lang? I wish.

***
Relationship Code No. 26: Avoid the things that might hurt your lover.

Chapter 37: Mess I made

Hunter's Point of View

Hindi ko alam kung tama ba ang desisyon ko na sumama sa pesteng outing na 'to kahit
na alam kong kasama si Piper at ang pesteng boyfriend niya.
Para akong ewan na nakatingin sa kanila na naglalambingan sa loob ng convenience
store. Bakit ba kasi nag stopover pa kami? Kung hindi eh 'di sana hindi ko sila
nakikita ngayon.

"Huwag mo na kasi tingnan," natatawang payo ni Warren at sumandal sa pintuan sa may

shotgun seat kung saan ako nakaupo. Sa tingin ba niya gusto kong tingnan 'yung
dalawa? Syempre ayoko. Kaya lang nag-eenjoy ata ang mata ko na torture-in ako kaya
ayaw paawat sa pagtingin sa dalawa.
"Iniwan mo kasi. Ayan tuloy, kinuha na ng iba."

Sinamaan ko ng tingin si Nate na nakaupo sa likuran ko. Nakabukas ang pinto ng van
at nakaharap siya sa labas. Kung makapagsalita rin ang isang 'to akala mo bagay si
Piper na iniiwan lang at pupulutin. She's so much more than that.

"Badtrip. Bakit naman kasi hindi niyo binantayan?"

"Hoy, kapal mo. Sinubukan ko 'yang pagsabihan noon bago pa man manligaw sa kaniya
si Russel. Binida kita sa kaniya," sagot ni Warren. "Itong si Nate ang nagpayo
diyan na bigyan ng chance si Russel."

Sinamaan ko ulit ng tingin si Nate at nagkibit balikat siya, "Anong ineexpect mo?
Sabihin ko sa kaniya na hintayin ka niya kahit na wala kaming alam kung babalik ka
pa? Sinabihan ko siya na bigyan ng chance si Russel dahil sa tatlong rason. Una,
pinsan ko kaya 'yang si Russel at alam kong seryoso siya kay Pipes. Pangalawa,
bilang bestfriend ni Pipes, gusto ko ulit siyang makitang masaya at huwag magmukmok
dahil sa iniwan siya ng isang tao diyan." Napalunok ako sa pagpaparinig niya.
Sapul. "At pangatlo, magdadalawang isip pa sana akong ibida ang pinsan ko sa kaniya
kaya lang nalaman kong tinext mo siya at sinabihan mo na huwag na siyang maghanap
sa 'yo. Kung may plano kang balikan siya, sana hindi mo siya tinext ng gano'n."
Para akong nangliit sa sinabi ni Nate. Lahat naman ng rason niya may katwiran.
Kapag naaalala ko 'yong message ko noon kay Piper, gustong gusto kong suntukin ang
sarili ko para magising man lang at bumalik sa katinuan. Kahit hindi naman ako
matino noon pa man.
Alam ko kasing maghihintay siya sa akin. Alam kong hahanapin niya ako. Ayoko naman
umikot lang ang mundo niya sa pag-iisip kung nasaan ako. Malay ko bang may darating
pala sa eksena at aagawin siya. Oo, sobrang ganda ni Piper, mabait pa at maraming
lalaki ang nagkakagusto sa kaniya. Malay ko bang may sasagutin agad siya.

"Seryosong tanong lang, Guevarra..." Kahit hindi ko tiningnan si Nate alam kong
alam niya na nakikinig ako. "May balak ka ba talagang balikan si Pipes? May balak
ka ba talagang bumalik agad? O nagkataon lang na umuwi ka kasi medyo hindi maganda
ang buhay mo sa pamilya ng tatay mo?"
"Sabihin na lang natin na masyado akong bilib sa sarili ko kaya naisip ko na kapag
bumalik ako, may babalikan pa ako."

Mukhang mas naguluhan ang dalawa dahil sa naging sagot ko pero hindi na nila
nagawang magtanong dahil pabalik na ang apat. Umayos na ng upo si Nate, nagpunta na
sa driver's seat si Warren at sumandal na ako sa upuan ko.
Habang papasok sila ng van ay napatingin ako sa side mirror at sa hindi sinasadyang
pagkakataon ay napatingin din sa akin si Piper. Para akong kinuryente sa maliit na
bagay na 'yon.
***
Pagdating namin sa beach ay nag-ayos lang kami ng gamit at nagpahinga. Magkakasama
sa kwarto ang tatlong babae habang si Warren naman ang kasama ko at si Nate ay si
Russel naman.
Matapos mag-ayos ay naglibot libot muna kami. Wala ni isa ang nagswimming. Medyo
pagod pa sa byahe at padilim na rin.

Buong magdamag hindi kami nagkasamasamang lahat. Habang naglilibot si Piper ay ang
pesteng boyfriend niya lang ang kasama niya. Si Hailey at Tamara naman ang
magkasamang naglibot habang kami nila Nate at Warren ang nag-ikot-ikot.
Nagkasama-sama lang kaming lahat nang maghapunan na.

"Meron ba diyang gustong kumanta?" tanong nu'ng singer na nasa stage.

Bigla namang tumayo si Nate at sumigaw, "Meron dito! Si Guevarra! Si Guevarra!

Singer 'to sa amin!" Gusto kong manliit sa kahihiyan sa kakasigaw ni Nate. Kung
makasigaw akala mo kami kami lang ang tao dito.
Hinila ko siya para maupo pero mukhang huli na ang lahat.

"Kung sino man si Guevarra, the stage is now yours."

Umalis na ang naunang singer sa stage at mukhang wala nang aakyat doon bukod sa
akin. Ayoko naman magpaka-KJ kaya napailing na lang ako.
Napasulyap ako kay Piper at nagtama ang tingin namin. Nginitian niya ako at parang
nagtumbling ng paulit ulit ang puso ko.

"Hoy, Guevarra, akyat na," utos ni Nate at tinulak tulak pa ako.

"T*rantado ka. Kasalanan mo 'to."

Nginitian lang ako ng siraulo. Wala na akong nagawa at umakyat na sa maliit na

stage. Nang kunin ko ang gitara na iniwan ng naunang singer ay biglang nagsisigaw
ang mga nasa table namin pwera kay Piper at sa pesteng boyfriend niya.
Bahala na.

Should've kissed you there. I should've held your face. I should've watched your
eyes instead of run in place. I should've called you out. I should've said your
name. I should've turned around. I should've looked again. ♫

Napangisi ako.

But oh, I'm staring at the mess I made. I'm staring at the mess I made. I'm staring
at the mess I made. As you turn, you take your heart and walk away. ♫
Should've held my ground. I could've been redeemed for every second chance that
changed its mind on me. I should've spoken up. I should've proudly claimed that oh
my head's to blame for all my heart's mistakes. ♫
I'm staring at the mess I made. ♫

Wala akong tiningnan kahit na sino habang kumakanta ako. Maski nang matapos na
akong kumanta at bumalik sa pwesto namin ay hindi ko siya tiningnan.
Pagpatuloy mo lang, Hunter. Pigilan mo lang. May boyfriend 'yan.
Sandali lang ay bumalik na rin kami sa tinutuluyan namin. Nang makabalik kami ay
nagpuntahan na kami sa kaniya kaniyang kwarto. Wala pang mga pahinga kaya lahat
pagod na.

Kaya lang mahigit isang oras na akong nakahiga pero ayaw akong dapuan ng antok.
Mulat na mulat pa ako habang si Warren ay kanina pa naghihilik.
Sinubukan ko ulit matulog pero nang maramdaman ko na hindi pa talaga ako dadapuan
ng antok ay lumabas na lang ako ng kwarto para uminom ng tubig.
Pagpunta ko sa kusina ay may nakita akong isang tao na nakaupo at umiinom. Si
Piper.
Nang mapansin niya ako ay halatang nagulat siya. Nagdirediretsyo ako at lumapit sa
ref at kumuha ng maiinom. Nakikiramdam na rin.
Ayokong umalis siya. I want her to stay. I want to talk to her. Even just for
tonight.

"Bakit gising ka pa?"

Nagulat siya nang magsalita ako at pinilit kong huwag mangiti sa reaksyon niya.
Cute pa rin. Walang kupas.

"Can't sleep," sagot niya. "You?"

"Same."

Bumalik na naman ang katahimikan. Napansin kong paubos na ang iniinom niya kaya
umupo ako sa tapat niya. Baka sakaling kapag ginawa ko 'yon ay hindi siya umalis
kaagad.

"This is funny." Tumaas ang kilay niya sa sinabi ko.

"Huh?"
"This is like a replay of what happened years ago."

Halatang naguluhan siya sa sinabi ko. Bahagya kong itinagilid ang ulo ko. Tell me
you still remember. Please.
Napailing siya at bahagyang napangiti, "Déjà vu. We were at Nate's. That was when
the punishment was over." Thank you.

"Good times."
"Good times," ulit niya sa sinabi ko.

That night is special. That night, I slowly open a bit of myself to Piper. That
night, I knew I'm screwed. Because that night, I realized that I want her to be a
part of my life. And until now I still do.

"How are you?" T*ngina, Hunter! Ayan talaga tanong mo?!

"Fine. I'm good."
"I'm glad you're happy."
Nag-iwas siya ng tingin at tumango. "Yah. I am. It seems like you're doing fine din
naman."
Yumuko ako at inikot ang basong hawak ko. "I'm fine as long as you're fine," bulong
ko. Hindi ko alam kung narinig niya ba 'yon o hindi. Kung narinig man niya, hindi
na niya 'yon pinansin.
We were both silent again. Any time soon she'll stand up and walk away. I don't
want it to happen yet.
Oras na umalis siya dito, mahihirapan na ulit akong kausapin siya. Oras na umalis
siya dito, 'yung pesteng boyfriend na naman niya ang makakasama niya.

"Uhh - "
"Bakit ka umalis?" Muntik ko nang mabitawan ang basong hawak ko sa tanong niya.
"I'm just curious. You don't have to answer. It's not like you need to answer
naman. I'm just asking kasi - "
"Remember when we were in highschool? You went at the back of the campus and sat
under the tree to read. I was there too trying to sleep."
"This is when we had that little scene with Elle and the other rebels, right? Oo,
naalala ko pa. What about it?"
"For One More Day. You were reading that book. I didn't tell you but after you told
me about that story, I read it too."

Nang tingnan ko siya ay nagtama ang tingin namin. Hindi rin nagtagal ay umiwas siya
ng tingin kaya yumuko na lang ulit ako.

"'Yung bida doon, pakiramdam ko ako siya. Di ba nga may nakasulat doon na kids
chase the love that eludes them. Sa tingin ko totoo 'yon. 'Yung bida, ang tatay
niya ang pilit niyang hinahabol. Tulad niya, ganoon din ako. Alam mo ang buhay ko.
Alam mong galit ako sa tatay ko. Ilang taon ko siyang hindi nakita. Ilang taon ko
siyang hindi nakasama. Kaya lang nang makita ko siya ulit, wala. Sumama pa rin ako
sa kaniya. Isang aya lang niya sumama ako kaagad. Isang aya lang niya iniwan ko
lahat."
"Are you okay living with him? Are you still living with him?" Nang tingnan ko siya
ay nginitian niya ako. "You really love your father. It's nice to know that you
were able to spend time with him again."

Para na namang nagtumbling ang puso ko. Alam kong mali 'tong nararamdaman ko kasi
may iba na siya at iniwan ko siyang walang paalam kaya lang mahal ko pa rin talaga.
Sobrang mahal ko pa rin talaga.
Ipinatong ko ang siko ko sa lamesa, hinilamos ang mukha ko at ginulo ang buhok ko.
Mababaliw na ata ako.

"Why are you like this? Why are you so nice?" Tiningnan ko ulit siya. Nakatingin na
siya ng diretsyo sa akin at seryoso ang mukha niya. "Bakit ang bait mo pa rin sa
akin? Hindi ka ba galit? Dapat galit ka. Dapat sinisigawan mo ako. Dapat hindi mo
ako kinakausap. Dapat hindi mo ako pinapansin."

We stared at each other's eyes. Wala ni isa ang nagbawi ng tingin.

Magsasalita na sana siya nang dumating si Nate sa kusina.

"Gising ka pa pala Pipes," bati niya kay Piper habang kinukusot kusot pa ang
kaliwang mata. Napatingin siya sa akin at inaninaw ako. "Ikaw rin pala, Guevarra."

Kumuha siya ng baso at lumapit sa ref. "Gabi na nagkwekwentuhan pa kayo. Wala ba

kayong balak matulog? At - " Tumigil siya sa pagsasalita at maski sa pagsasalin ng
tubig.
Dahan dahan siyang tumingin sa amin at unti unting nanglaki ang mga mata niya,
"Nagkwekwentuhan kayo?! Kayong dalawa lang?!"
Tumayo si Piper at nagpaalam na babalik na ng kwarto niya. Naiwan naman kami ni
Nate na hanggang ngayon ay nakatingin pa rin sa pwesto kanina ni Piper at halatang
naguguluhan.

"Naalimpungatan lang ba ako? Tulog pa ba ako at nananaginip lang o totoong buhay na

'to?"

Hindi ko na siya sinagot at bumalik na rin sa kwarto ko.

Alam kong mali. Alam kong hindi tama. Pero gusto kong pahabain pa ang oras na
magkausap kaming dalawa kanina. Bukas kasi paggising ko alam kong balik na kami sa
hindi pagpapansinan. Bukas paggising ko, magiging panaginip na lang ang gabing 'to.

***
Relationship Code No. 27: Never gamble with what you can't afford to lose.

Chapter 38: Just like the old days

Piper's Point of View

I'm still half asleep when I saw Russel entering our room. He's followed by Nate
who looks like he just woken up, too.

"Good morning," Russel greeted me and kissed my cheek.

"Good morning. Paano kayo nakapasok sa kwarto namin?"

Tinuro niya si Hailey na nakaupo sa kama nito. Napatingin din ako kay Tamara na
mukhang kakagising lang din.

"Good morning," bati niya sa dalawa at tumango lang sila.

All of us still look sleepy except for Russel. Mukhang medyo kanina pa siya
nagising. I checked my phone. 7 am. Maaga pa. Late na kami mga nakabalik dito at
nakatulog kagabi kaya I expected for us to wake up at least after 8am.

"Bakit ba nandito kayo?" tanong ni Hailey at kinusot ang mata.

"Sinundan ko lang 'tong si Russel. Aga aga pumapasok sa kwarto ng babae eh," sagot
ni Nate.
"May sasabihin lang ako sa 'yo," Russel told me.
For a moment bigla akong kinabahan. Kasi feeling ko alam niyang nagkwentuhan kami
ni Hunter kagabi. It's not like there's something to be mad about. Hunter and I
just had a friendly chit chat.
Ugh, Piper. Stop. Russel isn't the jealous type. And he has no reason to be
jealous.

"Ano 'yon?"

Umupo siya sa dulo ng kama at napahawak sa batok niya, "Kasi... Kailangan kong
umuwi. Emergency." Muntik nang mag-on ang panic switch ko pero bago pa mangyari
'yon ay itinaas na niya ang kamay niya at umiling. "Don't worry hindi naman big
deal. Nagkataon lang na kailangan 'yung magulang ko sa event out of town. Two to
three days sila doon at walang mamamahala ng No Name at café bukod sa akin. I have
no choice but to go home."

"Oh," I blinked. "I'll go home with you. I'll help you with - "
"Hindi na. Ayokong sirain ang bakasyon mo."
"But - "
"Don't worry, Piper. Mag-enjoy ka na lang para sa akin."
"That would be unfair kung ako lang ang mag-eenjoy for both of us."

He chuckled and tapped my nose, "Let's plan another trip then." Napasibi ako. It's
better kung nandito siya. Mas masaya kapag nandito siya. "I know that look, Piper.
Hindi kita isasama pauwi. Ayaw mo bang kasama sila Hailey?" He laughed and hugged
me. "Saglit lang naman 'to. Sa isang araw lang magkasama na ulit tayo."

"Okay. But paano ka uuwi?" We were riding a single van on the way here.
"Commute," proud na sagot niya.
"What? We're a bit far from home."
"Sanay naman na akong magcommute sa malalayong lugar. Huwag kang mag-alala. By the
way, I'll be leaving early." Bumitaw ako sa pagkakayakap sa kaniya at tiningnan
siya. He knows I'm asking how early. "About 30 minutes from now?"

I did my morning routine faster than usual and rushed to Russel and Nate's room.
Nang makapasok ako ay saktong isinasara na ni Russel ang bag niya habang si Nate ay
may hawak na damit. If I'm not mistaken, kay Russel 'yung hawak niya. Knowing Nate,
for sure hiningi niya na 'yung damit.
After that ay bumaba na kami at lumabas.

"Ihahatid ka na namin sa sakayan ng bus," Nate insisted but Russel shook his head.
"Malapit lang naman. Ako na lang."

If Russel made a choice, sure na 'yon. Wala na kaming magagawa para pilitin siyang
magbago ng desisyon. Alam din ni Nate 'yon kaya wala na siyang nagawa kung hindi
tapikin si Russel at sabihan na mag-ingat pauwi. Ako naman, I hugged him. He kissed
my head and waved goodbye.
Sayang. It's better if he's here. We're going to have fun here while he's working
at home. That seems unfair.
"Mag-enjoy ka na lang, Pipes. Uwian mo siya ng kwento."

I rolled my eyes at Nate, "What for? Para inggitin siya?"

Pabiro niya itinulak ang noo ko, "Bakit mo siya iinggitin? Syempre hindi. Aasa 'yan
na kwekwentuhan mo siya pag-uwi mo. Kapag hindi ka nagkwento ng masaya baka sisihin
lang niya ang sarili niya kasi hindi ka nakapag-enjoy sa outing na 'to."
Okay, he has a point. I'll try have fun for the both of us.

***
After namin mag-breakfast ay naglibot-libot kami nila Hailey at Tamara.
"Game ba kayo sa mini trekking, girls?" Hailey asked.
Since medyo maaga pa naman at hindi pa naman sobrang tirik ang araw, mukhang ayos
lang mag mini trekking. Both Tamara and I said we're game kaya we asked for a staff
para samahan kami.
Medyo nagtagal kami sa may waterfalls kaya nang makabalik kami sa tinutuluyan namin
ay magtatanghalian na.

Nasa labas sila Nate, Warren at Hunter. Nate's on his phone while Warren and Hunter
are talking about... well, I don't know. When Warren saw us, bigla na lang niyang
tinapik sa likod si Hunter at Nate. At nang makita na rin kami ng dalawa, both of
them looked relieved.

"Saan ba kayo nanggaling? Kanina pa namin kayo hinahanap. Kanina pa kayo nawala
tapos - "
"Woah. Chill, Nate."
"We just went for mini trekking."

Mga napabuntong hininga 'yung tatlo at pinilit kong huwag matawa sa mga reaksyon
nila.

"Okay, lunch na!" sabi ni Hailey at pumalakpak pa.

***
After lunch, we just stayed at the house we're booked at. Tirik na tirik pa ang
araw kaya torture kung lalabas kami agad. We chatted just like before. We're
laughing na para bang wala kaming mga naging problema sa isa't isa. We're talking
about non-sense stuff and we're teasing each other like it's the most normal thing
to do.
I just realized that I miss this. I miss this moment. So much. And I know they miss
this, too.

Kaya siguro kahit ngayon ay kalimutan namin ang problema naming lahat sa isa't isa.
Kahit ngayon lang mawala na ang ilangan sa aming lahat.
Nang medyo maging maayos na ang init sa labas, all of us decided to go for a swim
and play na rin.
I got a little tired at mukhang most of them are still enjoying playing beach
volleyball with people we don't even know. Ayoko namang istorbohin sila kaya
pasimple na akong umalis doon at nagpunta sa mas hindi crowded na lugar.

The sun's setting na kaya umupo ako sa may buhangin at pinanuod ang sunset.
I was too busy admiring the scene when someone sits beside me. Hunter. He smiled at
me and I did the same.
Wala ni isa sa amin ang nag-usap o nagsalita. And I don't mind. But I remember our
conversation last night. I got curious, again.

"So where's your father now?" I asked breaking the silence.

Hindi naman siya nagulat sa tanong ko. Nakatingin pa rin siya ng diretsyo sa
horizon. "Nasa bahay nila." That helps. "Kasama pamilya niya."

"Were they nice to you?"

"They're nice people in general. Sadyang hindi lang kami mga nagkakasundo sa mga
bagay bagay. At sa sobrang bait nila, hindi nila ako magawang paalisin ng bahay
nila. Kaya inunahan ko na."
"What did your father say? May contact pa ba kayo?"
"Meron pa. Bihira nga lang kami mag-usap. Hindi naman niya ako pinigilan noong
umalis ako. Siguro nagsisisi siya na dinala niya pa ako doon. Noong una nagsisi rin
ako kung bakit sumama pa ako sa kaniya. Kaya lang nakatulong din naman 'yon sa
akin." Kumuha siya ng buhangin at hinayaang mahulog 'yon sa mga kamay niya.
"Magbuhat nang umalis siya lagi kong iniisip kung anong magiging ayos ng buhay ko
kapag sumama ako sa kaniya. At least ngayon alam ko na. At alam ko na rin kung ano
ang mga bagay at sino ang mga tao na dapat kong pahalagahan."
"The saying must be true then. Those things happen for a reason. At least nagkaroon
ka ng realization dahil sa nangyari sa 'yo."

He smiled and nodded, "I've been chasing my father's love ever since. Habang ang
mama ko sinusubukan baguhin at itama ang mali niya kasi mahal niya ako. It's about
time para sa kaniya ko naman ibigay ang atensyon ko 'di ba? Para siya naman ang
bigyan ko ng chance na magpakananay. 'Yung wala ng limitasyon."

"Yeah. Glad you realized that now."

We were quiet for a second until I decided to ask something, "Why did you left
without saying anything?"
Mukhang nagulat siya sa tanong ko. Kumuha ulit siya ng buhangin at hinayaan ulit
'yon tumapon, "Kapag nakita kita... kapag nakausap kita... hindi ako makakaalis.
Hindi ko magagawang iwan ka. Kaya lang kailangan kong umalis. Kailangan kong sumama
sa papa ko. Pakiramdam ko ayon lang ang tanging paraan para umayos na ng tuluyan
ang buhay ko. Para masagot na rin ang mga tanong ko.
"Kung may isa lang akong pinagsisisihan sa pag-alis ko, 'yon ay ang hindi ako
bumalik agad sa inyo. Hindi ako agad bumalik sa 'yo. But believe me, Piper, I'm
planning to go back - "

"Nagalit ako." Natahimik siya sa sinabi ko. "Nagalit ako sa 'yo kasi iniwan mo ako.
Nagalit din ako sa sarili ko. I was so mad... and sad. I had a lot of questions in
my head. Bakit ka umalis? Bakit mo ako iniwan? Bakit parang sobrang dali lang sa
'yo na iwanan ako at wala man lang talagang paalam? Bakit - "
"It's not easy, Piper. It's so damn hard."
" - hinihintay pa rin kita kahit na galit ako sa 'yo? Sobrang daming tanong
pakiramdam ko mababaliw na ako. Then Russel entered the picture. He was there for
me when the person I wanted to be with the most left me. I learned to love him. And
I am so thankful that he came when I needed someone the most. 'Di ba nga,
everything happens for a reason? Siguro kaya ka nawala at kaya ka umalis ay para
magbigay ng space kay Russel. When I saw you again I was still mad at you. But I
heard your reason. You have to do what you did to fix yourself. Kasi ikaw lang
naman ang makakapag-ayos ng sarili mo. I tried fixing you before pero wala rin
naman akong nagawa. Ngayon, looking at you, hearing what you've said, talking to
you, I realized that coming with your father did you good. Mukhang mas kilala mo na
ang sarili mo. Mukhang sigurado ka na ngayon sa buhay mo."
"Are you still mad?"

I looked at him and smiled, "No. Hindi na. Let's put the past behind. I moved on.
Ikaw rin naman. Kung umalis ka man noon, you just did that for yourself. And I'm
glad kasi mukhang okay ka na." I'm really glad that he's fine now. He's not the
same old messed up Hunter anymore. "Now that everything's clear between us, let's
be friends again ha? I hope you and Russel could be friends, too."
From the distance, nakita ko ang iba na kumakaway at pinapabalik na kami doon.
Tumayo na ako at pinagpag ang short ko habang si Hunter ay hindi man lang gumalaw
sa pwesto niya.

"Let's go," I said at tinapik siya sa likod. Nakakailang hakbang na ako nang
magsalita siya.
"Paano kung sabihin ko sa 'yong hindi pa ako nakakamove on?"

I stopped walking, my heart's beating so fast but I decided not to focus on it.

"Hindi pa ako nakakamove on. Lahat nandito pa rin. Lahat ng nararamdaman ko para sa
'yo nandito pa rin."
"You should move on. You have to."

***
Relationship Code No. 28: It's not your job to fix the people you love.

Chapter 39: Heart to heart talk

Hunter's Point of View

Quotang quota na ako sa mga bagay na ginawa at pinagsisihan ko. Ngayon may dumagdag
na naman. Tangina. Akala ko magiging okay na. Akala ko mabubura na ang ilangan.
Akala ko makakapasok na ulit ako sa buhay niya. Kaya lang biglang umatake ang dila
ko at nagsalita ng bagay na makakapagpailang sa kaniya.
Bakit ko ba kasi sinabi 'yon? Dapat kinikimkim ko na lang. Ayos na nga siya eh.
Ayos na sa kaniya na maging magkaibigan ulit kami pero ito ako, pumalag pa kaya
ayan... halatang iwas na naman siya.

"Tulungan na kita," alok ko ng tulong sa pagluluto. Huling gabi na namin dito

ngayon pero hindi ko pa ulit nakakausap si Piper ng maayos magbuhat noong nag-usap
kami habang nanunood ng sunset.
"No, it's okay," tipid na sagot niya at hindi man lang ako nagawang pasadahan ng
tingin.
"May problema ba tayo?" Lakas loob na tanong ko sa kaniya.

Napahinto siya sa paghuhugas ng gulay at pinatay ang gripo. Tumingin siya sa akin
sandali at magsasalita dapat pero itinikom ulit ang bibig.

"Akala ko ayos na tayo pero bigla ka na lang naging iwas ulit. Dahil ba 'to sa
sinabi ko - "
"Wait. Wait lang. Ganito... I don't know if I interpreted what you said that night
correctly."
"Na hindi pa ako nakakamove on sa 'yo? Piper, that's the truth. Hindi pa ako
nakakamove on at mukhang malabo pa na makamove on ako sa 'yo. Hindi ko makita ang
sarili ko na hindi ka na gusto - na hindi ka na mah - "
"No, don't say it." Tinakpan pa niya ang magkabila niyang tenga.

Napapikit ako sandali dahil sa ginawa niya. Magsisinungaling ako kung sasabihin
kong wala akong naramdaman kahit na katiting na sakit. Maski marinig lang ang
nararamdaman ko ayaw niya.

"You can't expect me to move on just because you've moved on already."

"Kaya nga I'm doing this. I'm trying to avoid you for your own sake. For us to be
friends again, kailangan parehas na tayong nakamove on. And it'll be hard if hindi
ako lalayo sa 'yo. I hope maintindihan mo."
"That won't help. If you think by avoiding me, I'll be able to move on from you,
then you're wrong. Noong ilang buwan nga na hindi kita nakikita at wala akong
koneksyon sa 'yo hindi ko nagawang mag move on ngayon pa kaya?"

Nag-iwas siya ng tingin at pinagpatuloy ang paghuhugas ng gulay. "I can't be

friends with you when you still have feelings for me, Hunter. I'm also thinking
about Russel's feelings."

"Pinipigilan ka ba niya makipagkaibigan sa akin?"

"No. He's not like that. He's one of the nicest person I know. He won't do that."
"Hindi naman pala. Bakit kailangan mo pang - "
"Hunter! Stop! Please, just cut it out. Huwag mo ng ipilit. We, being friends when
you still have feelings for me, might cause you and Russel pain. More than you, I
don't want to hurt him."
"Mahal mo ba siya kaya ayaw mo siyang saktan o ayaw mo lang masaktan siya kasi siya
ang nasa tabi mo noong kailangan mo ng taong nandiyan para sa 'yo?"

Halatang nagulat siya sa sinabi ko pero ang gulat ay napalitan ng pagkairita.

Kumunot ang noo niya at huminga siya ng malalim.

"I can't believe that I'm hearing that from you. Please do me a favor. Umalis ka na
sa kusina bago pa ako ang umalis dito."

***
Warren's Point of View

Nanonood kami sa sala nang biglang umalis si Hunter sa kusina at nagpunta sa labas.
Silang dalawa lang ni Piper ang tao doon at base sa reaksyon ni Hunter, mukhang
nagkaroon ng hindi pagkakaintindihan ang dalawa.
Nagkatinginan kaming apat pero agad din namang mga nagbawi ng tingin.

"Tulungan ko lang si Piper sa pagluluto," paalam ni Tamara at tumakbo papunta sa

kusina.
"Samahan ko lang si Hunter," sabi naman ni Nate at lumabas na rin.

Naiwan kaming dalawa ni Hailey. Magbuhat nang magpunta kami dito, ni minsan hindi
pa kami naiwang dalawa. Sabihin na lang natin na magbuhat nang magkalabuan kami,
hindi pa kami naiwan na kami lang. Ngayon lang.
Ito na ang tinatawag nilang awkward.

"Gusto mo?" alok ko sa kaniya ng chichiryang hawak ko.

"No, thanks."

At ayon na naman ang katahimikan.

Matagal na walang nagsasalita sa aming dalawa. Tumayo ako at kasabay no'n ang
pagtayo rin niya.

"Uhm/Uhh," sabay na naman na sabi naming dalawa.

"Tulungan ko lang sila Piper at Tamara sa kusina."
"Sige. Puntahan ko lang sila Nate at Hunter."

That didn't go well.

***
Ito na ang huling gabi namin dito at hindi pa ako makatulog. Paikot-ikot na ako
pero wala pa rin epekto. Tumingin na lang ako ng diretsyo sa dingding at nagbilang
ng tupa na ni minsan ay hindi naman gumana para makatulog ako.
Nasa 65 na tupa na ako nang marinig ko ang pagbukas ng pinto at nakita si Hunter na
lumabas ng kwarto. Saan kaya punta ng loko?
Nanliit ang mata ko at dahan dahan na sumunod sa kaniya. Nakita ko siyang nagpunta
sa kusina. Nagtago ako sa may gilid ng hagdan at sinilip siya. Nagbukas siya ng ref
at kumuha ng beer na binili namin pero hindi naman nainom.
Maglalasing ba siya?

"Sinong maglalasing?"

Napatalon ako sa hagdan at narinig ko ang malutong na Tangina ni Hunter nang bigla
akong sumulpot sa harapan niya. Parang hinahabol ng mga kabayo ang puso ko sa
gulat. Lumitaw naman si Tamara na nakataas ang isang kilay.

"Problema mo?"
"Bakit ba kasi bigla kang sumusulpot?"

Nagkibit-balikat siya at kinuha ang bote ng beer na hawak ni Hunter saka 'yon
binuksan at umupo. "Hindi rin kayo makatulog?"
Umupo ako ako sa tapat niya at tumabi naman sa akin si Hunter at nakakuha na pala
agad ng dalawang bote ng beer.

"Hindi. Sila ba?"

"Tulog na tulog na."

At dahil pare-parehas pala kami ng pinagdadaanan - mga hindi makatulog - mag-

iinuman na lang kami. Baka sakaling makatulong 'to at antukin kami.

Kung anu-ano ang pinagkwekwentuhan naming tatlo. Sa totoo lang pakiramdam ko lutang
ang utak ko at hindi ko na agad maalala kung ano ang mga narinig ko galing sa
kanila o maski ang mga sinabi ko. Hindi naman ako lasing kasi beer lang naman 'to.

"Anong nangyari kanina?" tango ni Tamara kay Hunter.

Napatingin ako kay Hunter at naghihintay ng sagot niya. Kahit na magkakasama kami
kanina sa labas, hindi naman siya nagkwento at hindi na rin naman kami nagtanong.
Ngumisi si Hunter at uminom saka sumagot, "Ayon, sinabi kong hindi pa ako
nakakamove on sa kaniya kaya lalayo na lang daw siya. Ayaw masaktan 'yung pesteng
boyfriend niya."
Tumango tango si Tamara at napabungisngis naman ako. Tiningnan ako ng masama ni
Hunter pero hindi na ako naaapektuhan ng tingin niyang 'yon. Akala niya masisindak
niya pa ako, ha.

"Kahit pagbalibaligtarin mo man ang mundo, kasalanan mo kung bakit nawala siya sa
'yo. Kasalanan mo at hindi ni Russel."
"Ano na ngayong gagawin mo?" tanong ni Tamara.
"Wala akong balak pormahan siya. Nirerespeto ko pa rin naman syempre 'yung relasyon
nila. Kaya lang wala rin akong balak na hayaan siyang iwasan lang ako.
Pagkakaibigan na nga lang ang posibleng maging relasyon namin sa ngayon hahayaan ko
pa bang mawala 'yon?"

Pinalo ko si Hunter sa likod at medyo napalakas ata kaya nasamid siya. Hindi naman
niya ako binugbog o ano man. "Tama 'yan. Hindi naman masamang maging magkaibigan
ang mag-ex. Susubukan kong kausapin si Piper para hindi ka na layuan."

"Ako rin."
"Ikaw," tango ko kay Tamara. "Anong ayos niyo ni Nate?"
"Bakit narinig ko ang pangalan ko?"

Napatingin kami kay Nate na mukhang bagong gising lang. Naalimpungatan malamang.
Lumapit siya sa ref at kumuha rin ng beer saka umupo sa dulo ng lamesa. (Bale sa
pagitan namin ni Tamara.)

"Nagmimeeting kayo nang hindi man lang ako niyayaya. Unfair 'yon mga p're. Unfair,"
iling niya at saka uminom.
"Yeah. I have to agree. That's unfair."
Kasunod ni Nate ay si Piper at Hailey. Mukhang bagong gising lang din ang dalawa.
Malamang nakarinig ang mga 'to ng ingay kaya mga nagsibaba
Parehas silang kumuha ng tubig at umupo sa tabi ni Tamara.

"Anong pinagmimeetingan niyo at hindi niyo man lang kami sinasali?" tanong ni
Hailey.

Sumandal ako sa upuan at hinayaang si Hunter at Tamara ang maghanap ng sagot sa

tanong na 'yon.

"Heart to heart talk," kibit balikat na sagot ni Tamara kaya nagkatinginan kami ni
Hunter. Hindi man lang gumawa ng alibi 'to. "Huwag kayong mag-alala. Isa pa lang
naman napapag-usapan namin. May chance pa kayong humabol."

Nagtaas ng kilay si Hailey at Piper samantalang umiling naman si Nate. Magsasalita

dapat si Nate nang unahan na siya ni Hunter.

"Gusto niyo ng re-cap ng usapan?" Lasing na ba 'tong si Hunter? "Tinanong nila ako
kung ano ang balak kong gawin ngayong umiiwas na sa akin si Piper." Kung magsalita
'tong isang 'to akala mo wala dito si Piper. "Sabi ko wala akong balak pumorma. May
boyfriend kaya respeto lang. Kaya lang hindi tulad ng napag-usapan kanina sa
kusina, wala akong balak hayaan na mag-iwasan lang kami. Sabihin na natin na hindi
pa ako nakakamove on at hanggang ngayon mahal ko pa rin si Piper. Kahit na may
nararamdaman pa ako, wala naman akong balak manggulo sa relasyon nila no'ng isa.
Alam ko pa rin limitasyon ko. Kaya sana..."

Humarap siya kay Piper, "Sana kahit pagiging magkaibigan lang hayaan mo na. Sana
kahit 'yon man lang ibalato mo na."
Awkward...

Sinipa ko si Nate para man lang sirain ang katahimikan tutal doon naman siya
magaling. Mukhang naintindihan naman niya 'yon kaya pinalo niya ang lamesa dahilan
para mapatingin kaming lahat sa kaniya.

"May lamok," palusot niya at pinilit kong huwag matawa sa palusot niyang 'yon.
"Okay," agaw atensyon naman ni Tamara at pinagdikit pa ang dalawang kamay. "Since
nagpapakahonest si Hunter, gagaya na rin ako." Medyo nangangalumata na siya.
Mukhang may tama na. "Nate!" sigaw niya sa pangalan ni Nate.

Nagulat si Nate at napatingin sa kaniya pero agad din umiwas. "Seryoso ako noong
sinabi kong nagseselos ako." Ooooh. "At kung sasabihin mo na naman na sa tingin mo
nagseselos lang ako kasi nawawala ka na sa akin, siguro nga tama ka. Kasi ayokong
mawala ka. Kasi gusto kita."
Tinikom ko ang bibig ko at nagpigil nang pagtawa sa naging reaskyon ni Nate pati na
rin sa mga sinasabi ni Tamara. Bihira ko siyang makitang ganito. Or should I say
ngayon ko lang siya nakitang ganito.

"Ako naman," palo ni Tamara sa lamesa. "Ako naman ang maghahabol sa 'yo. Kaya dapat
maging handa ka na." Nag-bang pa si Tamara kay Nate kaya napailing naman 'tong isa.
"Lasing ka na naman. Paggising mo bukas tingnan mo, nakalimutan mo na ulit 'yang
mga sinasabi mo."
"Hindi 'yan. Peksman."

Umiling na lang ulit si Nate kaya ngumiti ng malaki si Tamara. Lasing nga.

"O kayo... wala ba kayong sasabihin? Dali na. Kapag ganitong oras honest ang mga
tao di ba? Kaya sulitin na natin 'to. Minsan lang 'to." Iba pala talaga si Tamara
kapag may tama. "Ikaw, Warren. Magsalita ka na. Ano na?"

Kumunot ang noo ko. Bakit ako?

"Oo nga, Warren. Magsalita ka na," kantyaw pa nitong si Hunter. Lasing na rin ba
'to? Nakakaisang bote pa lang sila ha.

Hindi ako umiimik at nagpapalitan lang ng tingin 'yung tatlo sa amin nila Hunter at
Tamara. Bakit ba kasi ang daldal ng dalawang 'to? Pati akong nananahimik dito
dinadamay sa mga kadramahan nila.
Papatahimikin ko sana sa kantyawan ang dalawa nang magsalita si Hailey, "Okay.
Let's get this over with." Tiningnan niya ako. "Game. Mag-usap na tayo."

"Hailey, that's a private matter. Gusto mo ba talagang pag-usapan natin 'yan dito?"
"So ano? Tatakbuhan na naman natin ang problema? Hindi na naman tayo mag-uusap.
Aarte na naman ba tayong okay lang? Magiging civil na naman tayo sa isa't isa?
Hanggang kailan?"

Huminga ako ng malalim at ginulo ang buhok ko.

"Gusto mong pag-usapan na natin 'to? Sige, pero hindi dito."

"Psh. What's the difference? Kaibigan naman natin sila. Walang masamang marinig
nila ang mga sasabihin natin."
"May mga bagay na dapat sa ating dalawa lang. Gusto mong mag-usap tayo ngayon pero
tingnan mo naman. Hindi pa nga tayo nagsisimula sa issue natin sa isa't isa, ang
gulo gulo na."
"E 'di simulan na natin. Game."

Ginulo ko ulit ang buhok ko at sumandal saka siya tiningnan, "Makinig ka naman.
Kahit ngayon lang."

"Wh...what? Ako pa? Ikaw ang hindi marunong making, Warren."

Nakipagtitigan siya sa akin. Wala ni isa ang balak magbawi ng tingin. Nakakapagod
na nga na ganito kami palagi pero wala naman akong balak makipag-usap sa kaniya
kung ngayon pa lang nagbabangayan na kami. Isa pa, wala ni isa sa amin ang may
balak makinig. Paniguradong hindi maganda ang pupuntahan ng pag-uusap namin kung
sakali.
Ayoko naman ng gano'n. Gusto ko kapag nag-usap kami, parehas kaming ayos. Parehas
kaming mahinahon. Hindi 'yung ganito. Siya parang galit agad. Ako, nakainom.
"Okay, stop," sabi ni Piper at tumayo. "With your case, imposibleng makapag-usap
kayo ng maayos."
"Ipagpaliban niyo na lang 'yang pag-uusap niyo," back up naman sa kaniya ni Nate.
"Both of you are pretty mess up. Ayusin niyo muna 'yang mga utak niyo at kapag
sobrang sigurado na kayo sa issue at sa gustong niyong sabihin at mangyari sa isa't
isa, saka na kayo mag-usap. Sa ngayon, that's impossible. Let's sleep for now. No
more drinking."
Kinuha ni Nate ang mga bote na nasa lamesa maski ang hawak ko at ni Hunter saka
iyon inilagay sa lababo at pinaakyat kami sa kaniya kaniyang kwarto.
Huling gabi na lang namin dito pumalya pa.

***
Relationship Code No. 29: If you really want him/her back in your life, then do
something about it.
Relationship Code No. 30: Admit when you're wrong.
Relationship Code No. 31: Respect each other and each other's desire for privacy.

Chapter 40: Calm before the storm

Hailey's Point of View

I hate this feeling.

Kahit alam kong may problema, wala akong magawa para ayusin 'yon. Gustong kong
maayos ang problema namin ni Warren at alam kong gusto rin niyang mangyari 'yon.
Kaya lang kasi kapag nandoon na kami sa puntong pag-uusapan na namin ang problema,
parati na lang gumugulo. Palagi na lang may mali. Minsan nauuwi sa init ng ulo ang
usapan. Parehas kasing matigas ang ulo namin.
Kapag hindi ko siya kaharap alam ko ang problema ko - alam ko ang mali sa akin.
Kaya lang kapag kaharap ko na siya lumalabas na ang frustrations. Lumalabas na ang
inis. At wala na akong magawa kung hindi magpalamon sa mga 'yon.
Ilang araw na magbuhat nang makauwi kami galing sa outing. Ilang linggo na magbuhat
nang magkaroon ng wall sa pagitan namin ni Warren. Pero ni minsan hindi na ulit
namin nagawang mag-usap. Hindi na namin napag-usapan ang problema.

"Alam mo, kapag pinatagal niyo pa 'yan, mas gugulo lang," sabi ni Tamara na ngayon
ay nakatambay sa kwarto ko.

Huminto ako sa pagbabasa at tiningnan siya. Saan nanggaling 'yon? Naniningin lang
siya ng libro sa shelf ko tapos bigla siyang magsasalita ng gano'n.

"Ako ba ang kausap mo?"

"Baka 'yung libro," sarkastikong sagot niya at hindi man lang binawi ang tingin sa
mga libro.

Isinara ko ang binabasa kong libro at ipinatong 'yon sa mukha ko. "Nakakabaliw na
'to." Naramdaman ko ang pag-upo niya sa kama.

"Mahirap pero kapag nag-usap kayo, pilitin mong huminahon. Last time kasi medyo
mainit ulo mo tapos nakainom pa siya. Kung mag-uusap ulit kayo, dapat 'yung ayos
kayong dalawa."
"What if hindi pa rin siya handang makipag-usap sa akin?"
"Handa na 'yon. Nabigla lang no'ng nakaraan. Gusto mo sabihan namin siya ni Piper
na kausapin ka na?"

Tumango ako sa alok niya.

Gusto ko na talagang makapag-usap kami. Ang hirap kasi ng ganito. Kami pero kung
umarte kami parang hindi.
No more hiding. No more running away. It's about time to face our problem.

***
Nagbabasa ako nang makareceive ng text galing kay Warren. Mukhang nakausap na siya
nila Tamara kaya ayan. Nag-aaya nang makipag-usap.

May gagawin ka ba? Kung wala, okay lang bang mag-usap tayo? Text niya na agad ko
naman nireplyan ng pwede ako.

We decided to meet at the clubhouse. Nandoon na siya nang makarating ako. By the
looks of it, parang kanina pa siya naghihintay dito. Even before he texted me.
Nakaupo lang siya sa gilid at walang ginagawa. As in nakatulala lang.
Nang lumapit ako sa kaniya ay napadiretsyo siya ng upo. Umupo ako sa tapat niya at
nginitian niya ako. Hindi nga lang 'yung ngiti na umaabot sa mata.

"Kanina ka pa?" tanong ko kahit na alam ko naman na ang sagot.

"Medyo."

Ang awkward na naman. Hindi naman dapat awkward kasi si Warren naman 'to. Kaya lang
sa maiksing panahon na hindi naman masyado pagpapansinan sobrang laki na ng
nagbago. Sobrang dami na ng nag-iba.

"Gutom ka ba? Gusto mong kumain muna tayo ng meryenda?"

I smiled at him and nodded. Nagpunta kami dito para mag-usap at hindi para kumain.
Kaya lang halatang hindi pa kami handa mag-usap. Medyo may tensyon pa. Hindi na rin
masama na kumain muna kaming dalawa. Baka sakaling kahit papaano ay mabawasan ang
tensyon sa pagitan naming dalawa.
Nagpunta kami sa malapit na fastfood chain.
Inorder namin ang usual na binibili namin kapag nandito kami. Spaghetti para sa
akin at dalawang burger at large fries para sa kaniya.

"Namiss ko 'to," sabi niya at kumagat sa burger.

"Ako rin," sagot ko naman at uminom ng softdrinks.

Inilapit niya sa akin ang fries at tulad ng dati ay naghati ulit kami. By hati ang
ibig kong sabihin ay ako halos ang nakaubos ng lahat.
Nakatulong nga ang pagkain naming 'to. Kahit papaano nawala ang pagkaawkward namin.
Nagagawa na namin magkwentuhan, ngumiti at tumawa.
Kaya lang parang may mali pa rin. Parang... hindi ko mapaliwanag pero may iba akong
nararamdaman.
"Balik na tayo sa clubhouse?"

Tumango ako sa kaniya. Kinakabahan ako. Kasi alam ko pagbalik namin do'n,
magsisimula na ulit kaming harapin ang realidad. Masisira na naman ang bubbles na
nakapalibot sa aming dalawa.
Maayos naman kaming nakabalik sa clubhouse. Tulad kanina ay nagkwekwentuhan kami.
Nang makarating nga lang mismo sa loob at makabalik sa pwesto namin kanina, parang
bumalik na naman 'yung mabigat na hangin.

"Calm before the storm," bulong ko kaya napatingin siya sa akin. Tumingin din ako
at ngumiti, "Tapos na ang calm. Ito na ba ang storm?"
"Ang tagal na natin iniiwasan ang issue sa ating dalawa. Ngayon na siguro ang
tamang oras para pag-usapan natin ang lahat ng 'yon."

Lahat ng 'yon. Hindi lang isa. Tama nga naman. Hindi lang isa ang issue namin dito.
Marami. Naipon na nga eh. Lahat ng mga problema namin hindi namin pinag-usapan.
Lahat ng mga 'yon pinili lang namin takbuhan.

"Okay. Handa na akong pag-usapan lahat ng 'yon." Tinanguan niya ako at alam ko na
ang ibig sabihin no'n. Ako na ang mauna. "Bakit hindi natin simulan sa pagloloko mo
sa pag-aaral at sa pagpilit ko sa 'yong magbago? Okay, I admit. Sinubukan kitang
baguhin pero para naman 'yon sa mas makakabuti sa 'yo. Para naman 'yon sa
kinabukasan mo."
"But the thing is, you tried to change me to be the person who I'm not. May idea ka
na sa kung ano ang gusto mong mangyari sa akin at sa buhay ko. Idea mo. Gusto mo.
Pero hindi ko gusto."
"Bakit hindi mo 'yan sinabi sa akin noon? Bakit ngayon lang?"
"Sinabi ko sa 'yo noon na hindi ako kagaya mo. Iba ka at iba ako. Hindi ka nakinig.
Kasalanan ko rin na hindi na ulit ako nagsalita. Na hinayaan ko na lang ang sarili
kong sundin lahat ng gusto mo."

Natahimik ako sa sinabi niya. Ganoon nga ba talaga ang ginawa ko? Sinubukan ko nga
ba siyang gawing taong gusto ko maging siya?
Parang nagflashback sa akin lahat ng pinag-usapan namin. Lahat ng mga sinabi niya
noon tungkol sa kaibahan namin. Lahat ng payo ng mga kaibigan namin na huwag siya
masyadong higpitan. Parang sa isang iglap lang narealize ko na binago ko nga siya
ng hindi man lang iniisip ang nararamdaman niya.
Nginitian niya ako at nakaramdaman ako ng pagkakonsensya.

"Lagi akong nakadepende sa 'yo. Ito wala ng ibang may kasalanan kung hindi ako."
Ginulo niya ang buhok niya at hinipan ang mga nasa noo niya. "Sorry for depending
too much on you. Pakiramdam ko tuloy sobrang hina ko kasi lagi na lang ako
nakadepende sa 'yo. Parang ibinigay ko na lang sa 'yo lahat ng bigat ng mga
pagdedesisyon. Sorry."

Hindi ko pa rin nagawang magsalita. Pakiramdam ko binabaha na ako ng kung anu-anong

emotions.
Sumandal siya at tiningnan ako sandali saka nag-iwas ang tingin. "Ayoko ng fries."
Ha? Akala ko ba pag-uusapan namin 'yung problema namin sa isa't isa. Anong
nangyari? Bakit bigla 'tong nasama sa usapan?
Nang mapansin niyang naguluhan ako sa sinabi niya ay nagpatuloy siya, "Hindi na ako
mahilig sa fries. Siguro noong bata bata pa ako, oo, mahilig ako. Ngayon hindi na.
Nalaman ko 'yon nito lang. Nagpupunta akong fastfood ng ako lang mag-isa noong mga
nakakaraang linggo. Binibili ko ang usual order natin. Hindi ko nauubos ang fries.
Hindi ko magawang mapangalahati. Narealize ko na lang na sa tuwing umoorder ako ng
fries, hindi pala 'yon para sa akin. Para pala 'yon sa 'yo."

"Warren..."
"Ang weird, ano? Tungkol na lang 'yon sa sarili ko pero hindi ko pa alam."

Napakagat ako sa labi ko at sandaling pumikit saka siya tiningnan, "It's my fault.
I'm sorry. I'm sorry for letting you lose your identity."
He moved closer and patted my head. "Kasalanan ko rin 'to. Kasi hinayaan kong
mawala ang Warren na kilala ko. Sa kagustuhan kong i-please ka, pinabayaan kong
mawala ang sarili ko. Hindi lang ikaw ang may mali dito. Parehas tayo. Kapag
nagkakaroon ng problema hindi ko sinasabi sa 'yo ang mga nararamdaman ko kasi
iniisip ko agad na hindi mo ako maiintindihan. Ang hindi ko naisip... ikaw 'yan eh.
Si Hailey ka. Kapag nagsalita ako, maiintindihan mo. Hindi nga lang agad agad at
pwedeng matagalan pero maiintindihan mo."
Sumandal na ako sa inuupuan ko at ganoon din ang ginawa niya. Parehas kaming
natahimik. Parehas nag-iisip.
Napalunok ako. Dahil medyo nagliliwanag na ang issues namin sa isa't isa 'yung kaba
ko kanina parang dumoble na.

"A... anong gusto mong mangyari ngayon?" tanong ko sa kaniya.

Tumingin siya sandali sa akin at nagbawi ng tingin. Pinilit ko siyang titigan.

Napabuntong hininga siya at tiningnan na rin ako sa mata, "Sinusubukan ko ulit
kilalanin ang sarili ko. Sinusubukan ko ulit hanapin ang mga bagay na gusto at
nakakapagpasaya sa akin. Magagawa ko lang 'to kung ako lang, kung ako lang mag-isa.
What we did these past few weeks is pure childish. Hindi tayo nagkaintindihan kaya
nag-iwasan tayo. Ngayon, let's do this as adults."

"Warren..."
"Lumayo muna tayo sa isa't isa."

And my already broken heart started to break even more. If that's even possible.

***
Relationship Code No. 32: Space is needed to breathe and to grow.
Relationship Code No. 33: Don't apologize unless you know why you're apologizing.

Chapter 41: Post-graduate plans

Hailey's Point of View

Naglalakad ako sa lugar na hindi ko alam. Ako lang mag-isa. Walang kahit sinong tao
ang nasa paligid. Sobrang tahimik. Tumakbo ako hanggang sa may nakita akong tao na
naglalakad mag-isa. Hinabol ko siya at nang makaabot ako ay kinalabit ko ang taong
'yon.

"Warren? Warren! Buti nandito ka." Yumakap ako sa kaniya at ganoon din ang ginawa
niya. Kaya lang ilang sandali pa lang ay tinanggal na niya ang pagkakayakap ko.
"Warren?"
"Sino ka?"
"Huwag ka ngang magbiro ng ganyan." Hindi siya sumagot. Ni hindi man lang siya
ngumiti. "Warren. Ano ka ba? Ako 'to. Si Hailey."

Inilayo niya ako sa kaniya at umiling. "Sorry, hindi kita kilala. Hindi ka si
Hailey," sabi niya at saka ako tinalikuran at naglakad papalayo.
Paulit-ulit kong sinigaw ang pangalan niya pero hindi na siya lumingon. Hanggang sa
nag-iba ang lugar. Kung kanina ay nasa daan, ngayon ay nasa gubat naman ako.
Paikot-ikot ako. Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Hindi ko alam kung ano ang
hinahanap ko. Hanggang sa mapadpad ako sa may batis.
Iinom lang sana ako ng tubig pero nang makita ko ang repleksyon ko sa tubig ay
nanalaki ang mata ko. Hindi ako 'to. Sino ang taong 'to?

"Hailey!"

Nagising ako at napaupo sa kama ko nang may marinig na sigaw. Sakto naman pag-upo
ko ang pagpasok ni Piper sa kwarto ko. Ang laki ng ngiti niya sa akin pero nang
makita niya ang reaksyon ko ay napasimangot siya.

"Anong nangyari sa 'yo?"

Tumingin ako sa paligid ko. Wala ako sa daan. Wala ako sa gubat. Walang batis.
Hindi ako mag-isa. Nasa kwarto ko ako. Nakahiga. Kakagising lang. Pero tulad ng
nasa panaginip ko, wala pa rin siya. Wala pa ring Warren.
Bigla na lang tumulo ang luha ko kaya biglang nagpanic si Piper at lumapit sa akin.

"Oh my God. Why are you crying? Anong gagawin ko?"

"P..paano kung mawala na talaga siya? Paano kung maiwan na lang akong mag-isa?"

Napatigil sa pagpapanic si Piper at saka ako niyakap. Sa ginawa niyang 'yon mas
lalo lang akong naiyak. Hinihimas niya ang ulo ko at pinapatahan ako.
Nang mahimasmasan ay umayos na ulit ako at ikwinento sa kaniya ang panaginip ko.

"It's been weeks or should I say a month since both of you decided to cool off.
Hindi rin 'to madali para kay Warren pero tingnan mo, nagagawa niyang maging
maayos. Though we don't know kung ano 'yung pain na nararamdaman niya when the
night comes or when he's alone. But hindi siya nagmumukmok sa isang tabi and
waiting for things to get better. He's trying to make things better. Not by waiting
but by actually doing something about the issue. He's trying to find himself just
like what he told you."
"What if kapag nahanap na niya ang sarili niya marealize na lang niya na ayaw na
pala niya sa akin? Ano na lang ang gagawin ko?" tanong ko sa kaniya at pinunasan
ang luhang tumulo galing sa mata ko.
"Walang assurance kung ano ang mga mangyayari after. But everything that's supposed
to happen will definitely happen. Alam ko masakit. Alam ko mahirap. Believe me,
Hailey. I know how it feels. But you have to move forward. You must move forward."

Pumikit ako at humiga. Paano ko gagawin ang sinasabi niya?

Magbuhat nang makapagdesisyon si Warren na mag-cool off muna kami, sinubukan ko
siyang pilitin na huwag na namin gawin 'yon. Kung ayaw niyang pakialam ko siya
hindi ko na siya papakialaman. Kung gusto niyang magbasketball, ipagchicheer ko pa
siya. Kaya kong baguhin ang sarili ko para sa kaniya - para sumabay sa gusto niya.
Kaya lang sa ilang subok ko na pagkumbinsi sa kaniya, hindi siya pumayag.

***
Sinubukan kong mag-focus sa mga schoolworks pero kahit anong pilit kong huwag
isipin si Warren lagi pa rin sa kaniya bumabagsak 'yung utak ko. Lagi pa rin siyang
pumapasok sa isip ko.
Nagbabasa ako ng civil procedure para makapaghanda sa graded recitation namin kaya
lang walang pumapasok sa utak ko ni isa sa mga binasa ko. Wala pa rin akong
maintindihan. Dumukdok na lang ako sa lamesa. I feel so hopeless.

"Magfocus ka na lang sa pag-aaral mo."

Tumingala ako para tingnan kung sino ang nagsalita. Nakita ko si Nate na basta na
lang pumasok sa bahay namin at dumiretsyo sa kusina. Umupo siya sa tapat ko at
nagpangalumbaba.

"Wow. Tama nga si Pipes. You're a mess."

Sinamaan ko siya ng tingin at tinangkang babalibagin ng libro pero huwag na lang.

Effort pa.
Noong isang araw si Piper ang nandito. Ngayon naman itong si Nate. Sino na susunod?

"Ano? Bakit ka ba nandito?"

"Ayos ha. Nagbabalik ang supladang Hails." Ugh. "Nagpunta lang ako dito para
kamustahin ka. Ang tagal mo ng... ganyan."
"Anong ganyan?"
"Ganyan. Alam mo na 'yon. Gusto pang ipasabi kaya nasasaktan eh."
Bwisit 'to. Ang lakas na magsalita ng ganiyan ngayon palibhasa siya na ang
hinahabol at tapos na siya sa paghahabol.
Hindi ko na lang siya pinansin at nagreview na lang ulit.

"Kung hindi mo matatanong, parehas lang naman kayong miserable ngayon." Tiningnan
ko siya at tinaasan ng kilay. Ngumiti naman siya at inilagay pa ang magkabilang
kamay sa likod ng ulo niya. "Magulo rin si Warren kasi alam niyang magulo ka. Pero
pinipilit naman niyang umayos kaya lang hindi niya mapigilan ang mag-alala sa 'yo."
"Kung magulo pa siya, bakit hindi na lang maging kami ulit para umayos na? Para
hindi na kami magulong dalawa."

Umiling si Nate at saka lumapit para pitikin ang noo ko. "Tsk tsk. Cool off lang
kayo. Isa pa, kung gusto mong maging okay kayo ng ganiyan ang sitwasyon niyo
parehas individually, mauulit at mauulit lang ang problema niyo at hindi niyo
pagkakaintindihan. Hindi mo ba naiintindihan kung bakit pinili ni Warren lumayo sa
'yo kahit mahal ka niya?"

"Kasi hinahanap niya ang sarili niya," mahina kong sagot.

Pumalakpak naman siya at tumango. "Very good. Alam mo naman pala eh. At kung ayon
alam mo, sana naintindihan mo rin na ginagawa niya 'yon para mas maging maayos
kayo. Hinahanap niya ang sarili niya para kapag dumating 'yung araw na magiging
ayos na kayo at magkakabalikan, kahit hindi naman talaga kayo break, ayos na siya.
Pwede mo na siyang mahalin ng buong buo kasi kilala na niya kung sino ba talaga
siya. Kasi hindi na lang ikaw ang magmamahal sa kaniya. Magagawa na rin niyang
mahalin ang sarili niya. Gusto niya talagang ayusin ang relasyon niyo kaya inaayos
din niya ang sarili niya."

Hindi ko na magawang makasagot sa sinabi ni Nate. Kahit papaano, unti-unti ko ng

naiintindihan kung bakit ginagawa ni Warren ang lahat ng 'to.

***
Nang makita ako ni Piper at ni Tamara na naglalakad mag-isa sa building ng college
namin ay nagmamadali silang lumapit sa akin at yumakap.

"Congrats!" sigaw ni Pipes habang nakayakap sa akin. "Running for cum laude! Ang
taray!"
"Sa 'yo na 'yan. Makukuha mo ang title panigurado," sabi naman ni Tamara.
"Grabe. Isa't kalahating buwan na lang gagraduate na tayo nila Nate. Time flies!"
Matapos sabihin ni Piper 'yon ay napatingin siya kay Tamara at natawa nang makita
ang reaksyon nito. "Sorry."
Pabirong umirap si Tamara sa kaniya pero tumawa na rin.
Sa amin, si Tamara at si Hunter na lang ang hindi pa gagraduate. Four-year course
lang kasi ang mga course namin samantalang five ang kay Tamara. Five din kay Hunter
pero baka madagdagan pa since isang sem siyang nawala.

"I'm so excited. OMG," kwento pa ni Piper habang naglalakad kami palabas ng

university para kumain. "Real life will finally start. After nito I'll try to focus
on fashion. I know hindi naman related sa fashion ang course ko pero since I
studied business, it'll help kapag nagtayo ako ng boutique just like your mom,
Hails. Though I'll try to save money muna through modeling gigs."
"Grabe. Hindi halatang excited ka na makatapos ha. Alam na alam mo na ang gusto
mo," tukso sa kaniya ni Tamara.
"Syempre naman. Maski nga plans niyo after graduation alam ko na eh," pagmamalaki
niya pa.

Natawa kami ni Tamara at hinamon siya na sabihin kung ano ang mga plano naming
lahat kapag nakagraduate na kami. Ngumisi siya at tinanggap ang hamon namin.

"Si Nate after makagraduate, magpapahinga muna siya sandali and then he'll focus on
their family business but of course he won't leave photography. He said that to me.
Si Warren naman, it's clear that he's into sports. I remember noong earlier days pa
lang natin as college students, nabanggit niya na he wants to be a professional
basketball player. No doubt that he could do that. Ikaw naman, Tamara, syempre
since architecture ang course mo, magiging architect ka. As for Hunter, after he
graduates, he'll take an exam para makakuha ng engineering license. While you
Hailey..."

Nanliit ang mata niya at pilit nag-iisip. "I don't know. What are your plans after
graduation? Hindi mo naman nakwekwento."
Plans. After graduation.

Nag-isip ako kung ano ang gagawin ko after kong grumaduate pero walang pumapasok sa
isip ko. I could study Law, but I don't think nandoon ang calling ko. I could focus
on management pero, is that what I really want? But... what do I really want?
Napahinto ako sa paglalakad at nanglaki ang mata nang marealize ko na wala akong
plano after graduation. Masyado akong nakafocus sa studies na hindi ko na nagawang
pag-isipan kung ano ang gagawin ko pagkatapos. And that thought scares me.
Ito ako, pinipilit ayusin ang pag-aaral ni Warren para sa kinabukasan niya pero sa
aming dalawa, ako pala itong walang kaplano plano sa buhay.

***
Hanggang Chapter 51 lang 'tong TRC. Kaya konting chapters na lang tapos na. By July
completed na 'to. Muntik ko na kasi 'tong hindi magawang tapusin. Sinubukan ko pang
pahabain kaya lang magkakandaloko-loko na lalo ang story. Sobrang pilit at pangit
ng magiging outcome. :(
Ayon. Thank you sa pagbabasa. :)
Chapter 42: Decision

Hailey's Point of View

Life after graduation. Life after school. Real life.

All my life masyado akong focus sa pag-aaral. Halos doon na lang umikot ang mundo
ko lalo na noong highschool ako. Ngayong matatapos na ako, ano na nga ba ang
gagawin ko? Ano na bang balak ko sa buhay ko? Hindi naman pwedeng mag-aral na lang
ako habang buhay.
Sila may mga plano na.
Alam na nila ang mga gagawin nila. Alam na nila ang mga gusto nila sa buhay.
Samantalang ako, ito, mataas nga ang grades pero ano na nga ba ang gagawin ko sa
mga grades na 'to? Oo, sobrang laking tulong ng mga grades at accomplishments kapag
maghahanap na ako ng trabaho. Pwede pa nga na sila na mismo ang maghabol sa akin
kung pagbabasehan ang school records ko.
Kaya lang... ano ba ang gusto kong trabaho?
Pakiramdam ko sa isang iglap lang 'yung confidence ko sa sarili ko bigla na lang
nawala, bigla na lang bumagsak.

Pinipilit kong huwag isipin 'yung future ko kaya nang mag-aya sila Piper sa No Name
dahil weekend naman ay sumama ako. Baka sakaling malipat ang atensyon ko sa ibang
bagay. Kaya lang ang hirap pala. Ang ingay na nga dito, napapalibutan na nga ako ng
mga kaibigan ko kaya lang iniisip ko pa rin kung ano nga ba talaga ang gusto ko.
Kahit months away pa bago kami grumaduate ay nagsisimula ng mag-celebrate ang mga
'to. Sinama na rin namin si Tamara na tinotoo nga ang pagsuyo kay Nate pati na rin
si Russel. Si Warren at Hunter, parehas may klase ng weekend. Nagbabawi kasi si
Hunter sa isang sem na sinayang niya kaya ayaw ng umabsent. At nagpapasalamat naman
ako na wala si Warren. Hindi ko kasi alam ang mukhang ihaharap ko sa kaniya ngayong
narealize ko na sa aming dalawa, siya ang may plano at ako ang wala.

"So, ano na ang plano ng ating mga soon to be graduates?" tanong ni Russel at
umakbay kay Piper.

Nang tanungin ako ni Pipes tungkol sa plano ko, akala ko nakaligtas na ako sa pag-
iwas ng topic. Akala ko rin kahit papaano ay makakalimutan ko ang tungkol sa bagay
na 'to kaya lang hindi pala. Parang kahit saan ako pumunta pinapaalala na lang sa
akin ang tungkol sa plano pagkatapos ng graduation.

"Pahinga muna ng ilang buwan," sagot ni Nate. Katulad nga 'to ng sinabi ni Piper.
"Magtratravel muna siguro ako. Gusto kong kumuha ng litrato ng kung anu-ano o ng
mga lugar kung saan saan."
"Aalis ka?" Napangisi ako sa tanong ni Tamara. Hindi pa rin talaga ako sanay na
siya ang naghahabol dito kay Nate. Normal kasi kung si Nate ang humahabol sa
kaniya.

Tumingin sandali si Nate sa kaniya at napahawak sa batok. Malamang nahihiya at

hindi pa rin sanay sa attention at affection na binibigay ni Tamara.
"O...oo."
"Saan ka pupunta?"

Sa halip na sagutin ang tanong ni Tamara ay pinagpatuloy na lang ni Nate ang kwento
sa plano niya. "Kapag nakapagpahinga na ako, syempre magtratrabaho na ako. Kaya
business management ang kinuha ko para kahit papaano may alam na ako sa pagtakbo ng
negosyo pero syempre walang wala pa 'yon. Marami pa akong dapat malaman at
experience lang ang makakapagturo sa akin no'n."

Looking back, hindi ko iisipin na sasabihin ni Nate 'to. Pero ibang iba na talaga
siya. Mature na siya ngayon.

"Kahit ano namang gawin mo paniguradong magsusucceed ka." Napansin ko ang gulat ni
Nate sa sinabi ni Tamara. Kahit anong gawin talaga niya hindi siya masasanay sa
eksenang ganiyan. "Isa ka sa pinakapursigidong taong kilala ko. Hindi ka madaling
sumuko. Isa 'yan sa napakaraming good qualities mo. Sa ugali mong 'yan, ano ba ang
hindi mo kakayanin?"
"Ikaw," bulong ni Nate pero hindi narinig ni Tamara. "Thanks."
"Ikaw?" tanong ni Russel kay Piper.

Ngumiti si Piper at parang nagningning ang mata. Halatang excited na siya sa future
niya. Pinagdikit niya ang dalawang palad niya at ngumiti, "I'll focus on modelling
muna. I want to learn more about that industry and gusto ko rin makapag-save ng
money. I want to open my own boutique or fashion line. I'm thinking if mag-aaral
din ako ng fashion design para syempre mas malawak 'yung alam ko sa industry na
papasukin ko."

"Kayang kaya mo 'yan, Piper."

Ngumiti siya kay Russel at kinurot ang pisngi nito. "Thank you!"

"Kung gusto mo talaga ang ginagawa mo, mas malaki ang chance namag-succeed ka. At
alam kong magsusucceed ka. Kayong dalawa ni Nate."
"Hay," buntong hininga ni Tamara. "Nainggit tuloy ako bigla sa inyo. Gusto ko na
rin makagraduate."
"Isang taon na lang naman. Konting hintay pa," pagpapalakas ko ng loob niya.
"Saglit lang 'yan," dagdag pa ni Nate. "Kung ako nga ilang taon naghintay sa 'yo
noon eh," bulong na naman niya na hindi na naman narinig ni Tamara kaya siniko ko
siya. Kapag narinig 'yon ni Tamara baka masaktan lang siya.

Tinanong din ni Nate si Russel kung ano balak niya. Since umuwi siya dito pamodel
model lang siya. May iba pa naman siguro siyang gustong gawin.
"Tutulong ako sa pagpatakbo nitong No Name. Naging malapit na rin sa akin 'tong
lugar na 'to. Kaya gusto kong ipagpatuloy ang pagpapatakbo nito oras na magretire
na si Papa na mukhang matagal pa naman mangyari."
"Nag-eenjoy pa si Tito Ry dito."
"Ikaw nga pala, Hailey. Anong balak mo?"
"Oo nga, Hails. What's your plan? Hindi mo ko sinagot last time."

And here it is. Wala na talagang takas. Lahat sila nakatingin sa akin at
naghihintay ng sagot. Wala na akong nagawa kung hindi ang ngumiti at umiling.
Sinusubukan kong takasan ang topic na 'to kasi aminin ko man o hindi, naiinsecure
ako. Naiinsecure ako sa kanila kasi sobrang alam na nila ang gusto nila habang ako,
hindi pa.

"Hindi ko alam. Wala akong plano." Nagtaas ng kilay si Piper at Tamara at napakunot
naman ang noo ni Russel at Nate. "I know. Ang weird, ano? Siguro kasi masyado ng
nakafocus ang utak ko sa studies, sa grades kaya hindi ko na alam ang gagawin ko
pagkatapos kong mag-aral."

Nginitian ako ni Nate at tinapik sa likod, "Malalaman mo rin ang gusto mong gawin."

"I agree with Nate, Hailey. It may take some time, pero malalaman mo rin."

I smiled at them. Thankful at naappreciate ko ang sinabi nila kaya lang hindi pa
rin noon nabawasan ang worries ko.

***
Nakatambay ako sa clubhouse mag-isa. Isang linggo na rin ang nakalipas magbuhat
nang marealize ko na wala akong plano sa buhay. Kahit papaano nababawasan na ang
pag-aalala ko pero hindi ibig sabihin no'n ay hindi na ako nag-aalala. Nabawasan
lang. Hindi nawala.
Hindi ko alam kung masyado ko bang ginagawang big deal ang pag-iisip tungkol sa
bagay na 'to.
Napabuntong hininga ako at binuksan ang librong dala ko. Idadaan ko na lang sa
pagbabasa 'to.
Ilang minuto na akong nakafocus sa libro nang may marinig akong kaluskos. "Hailey?"
Napatingin ako sa tumawag sa akin. Si Warren. Hindi ko nagawang makasagot. It's
been a long time since magkita kaming dalawa na kami lang.
He's a little bit hesitant. Hindi niya alam kung tutuloy ba siya sa clubhouse o
aalis na lang. May hawak siyang bola at bote ng tubig at medyo pawis pa. Malamang
siya ang naririnig kong nagbabasketball kanina.
Nang makapagdesisyon na siya nang gagawin niya ay huminga siya ng malalim at
tumuloy na sa loob ng clubhouse. Umupo siya sa sahig sa tapat ko at inilagay ang
bola sa gilid niya at uminom.
Ilang minuto na kaming nakaupo pero wala ni isang word ang lumabas sa bibig namin.
"Kamusta?" Pangbasag niya ng katahimikan.
"Ayos lang. Ikaw?"
"Ayos lang din," sagot niya at natahimik na naman. "Congrats. Balita ko running for
cum laude ka."
"Thanks. Congrats din. Gagraduate ka na." It's really admirable. Kahit bumagsak
siya nagawa niyang ihabol 'yung failed subjects niya.

Ayan na naman. Natahimik na naman.

Isinandal ko ang ulo ko sa pader at nag-isip ng mga nangyaring issue sa amin noon.
Napangiti ako nang maalala ko ang katwiran niya nang magdesisyon siyang mag cool
off muna kami. Noon hindi ko pa maintindihan pero ngayon, naiintindihan ko na.

"After ng graduation, ipupursue mo ang love mo para sa basketball 'di ba?"

Mukha siyang nagulat sa tanong ko pero ngumiti rin at tumango, "Oo. Maglalaro pa
rin ako. Gusto kong maging professional basketball player. Kung hindi naman
palarin, gusto ko pa rin maghanap ng trabaho na related sa basketball. Parang daddy
mo."
I smiled and nodded. Alam kong mahal na mahal niya ang basketball at sobrang halata
naman 'yon. Parang may spark sa mata niya kapag nagkwekwento siya.

"Ikaw - "

Hindi ko na hinayaang tapusin niya ang sinasabi niya. Alam ko na rin naman ang
tanong niya. Ano ang plano ko...

"Hindi ko alam kung anong gagawin ko pagkatapos. Alam mo 'yon? 'Yung umikot ang
buong mundo ko sa pag-aaral at sa kagustuhan na makakuha ng mataas na grades.
Masyado akong nakafocus do'n at hindi ko nagawang isipin ang hinaharap. Sabi nila
'live in the moment'. Ganoon ang ginawa ko. Kaya lang hindi pala dapat. Pwede mo
naman kasing i-enjoy ang present at isipin ang future. Kasi buhay ko 'to eh. Dapat
may pakialam ako sa kinabukasan ko. Dapat alam ko ang gusto kong gawin pagtapos
kong mag-aral."
"Normal naman siguro 'yan."
"Ang alin? Ang hindi ko malaman ang gusto ko? Normal na wala akong pangarap sa
buhay? Na tinake ko lang ang course ko sa pag-aakala na ito ang gusto ko?"
"Hindi. Ang ibig kong sabihin, normal 'yan. Normal na hindi mo alam ang lahat ng
sagot sa tanong mo. Normal na hindi mo alam ang lahat ng bagay."

Oo nga naman. Normal 'to. Normal nga siguro 'to.

"You know what's weird?" I asked then chuckled. "Lagi kong sinasabi sa 'yo noon na
mag-aral ka para sa future mo. Para maganda ang kinabukasan. Para maging maganda
ang buhay mo. Pinapagalitan pa kita kasi wala ka kakong plano sa buhay mo. Ngayon
narealize ko na ako pala itong walang plano. Ako pala ang hindi sigurado."
"Hailey..."
"It's bothering me for days. Hindi kasi ako sanay na wala akong alam sa gusto kong
gawin sa buhay. Ilang araw kong iniisip kung ano nga ba ang gusto ko. Hanggang sa
naisip ko na lang na kapag pinilit, mas lalong hindi ko malalaman. Kaya gaya mo,
susubukan kong hanapin ang sarili ko."

Kumunot ang noo niya kaya nginitian ko siya, "Parehas natin hanapin ang sarili
natin. Magkaiba nga lang tayo ng dahilan. Ikaw, kahit alam mo na ang gusto mo,
hinahanap mo pa rin ang pinaka-identity mo. Ako naman, kilala ko ang sarili ko pero
hindi ko pala talaga alam kung ano ang gusto kong gawin sa buhay ko. Nakakatawa,
ano? Kailangan ko pa palang pagdaanan 'to para lang marealize ang punto mo noong
naisipan mong mag-cool off tayo para hanapin ang sarili mo."
Lumapit ako sa kaniya at hinawakan ang kamay niya, "Kung hahanapin natin ang sarili
natin, dapat maging selfish tayo. Dapat sarili lang talaga natin ang isipin natin.
Kasi kung iisipin natin ang ibang tao - kung iisipin kita at iisipin mo ako, mas
mahihirapan lang tayo. Kasi 'di ba mahirap hanapin ang isang bagay kung hindi lang
doon nakatuon ang atensyon mo... kung hindi lang 'yon ang iniisip mo."
Hinigpitan niya ang hawak sa akin kaya napangiti ako, "Hindi ko alam kung ano na ba
tayo. Cool-off lang tayo pero ilang buwan na tayong hindi nagpapansinan. But
technically, tayo pa rin. Ngayon, Warren, tingin ko dapat na tayong maghiwalay ng
tuluyan. We should let each other go."
Hinila niya ako palapit sa kaniya at niyakap.

"I love you, Hailey. At sa totoo lang, ayokong maghiwalay tayo ng tuluyan. Ang
gusto ko lang ay konting oras para hanapin ang sarili ko pero ayokong bitiwan ang
kung ano mang meron tayo. Mahal natin ang isa't isa kaya kahit pakiramdam ko unti-
unti na tayong natatalo ng mga problema, pilit pa rin akong lumalaban. Pilit ko pa
rin nilalaban ang relasyong 'to."

Hinigpitan ko ang yakap sa kaniya at ganoon din ang ginawa niya. "Kaya lang tingin
ko tama ka. Kailangan na natin isuko ang laban na 'to. Kasi habang mas pinipilit
natin kumapit, mas lalo lang sumasakit. Lalo na ang sarili natin ang kalaban natin.
Mahal kita. Sobra. That's why I'll agree. I'll set you free for you to find
yourself. Hanapin nating dalawa ang sarili natin."
Humiwalay siya sa akin at hinawakan ang magkabila kong pisngi, "Kikilalanin ko ulit
ang sarili ko at hanapin mo ang gusto mo. Kung dumating ang araw na kilala ko na
kung sino ako at alam mo na ang gusto mo at libre pa tayo pareho... magsimula tayo
ng bago. Magsimula ulit tayo."

***
Relationship Code No. 34: Sometimes you have to surrender.
Relationship Code No. 35: Sometimes you have to let go.
Question: Anong sad song ang favorite niyo? :)

Chapter 43: Jealous

Tamara's Point of View

"It's okay. He'll give in sooner or later."

Tumingala ako para tingnan si Piper na kakabalik lang mula sa pagkakaorder at
bumalik sa pagsubsob ng mukha ko sa lamesa. Narining ko naman ang pagbungisngis ni
Hailey dahil sa ginawa ko.

"Hindi pa rin talaga ako sanay na ikaw ang nagpapakita ng motibo sa inyong dalawa
ni Nate. Sanay akong si Nate ang naghahabol sa 'yo. Hindi ikaw ang humahabol sa
kaniya."
"Ssh, Hails," suway sa kaniya ni Piper.

Mula sa pagdudukdok ng mukha ko sa lamesa ay nagpangalumbaba naman ako at tinakpan

ang mukha ko. "Huwag niyo ng ipaalala, please. Sobrang nilalakasan ko na nga lang
ang loob ko sa tuwing pinupuri ko siya o pinapalakas ko ang loob niya. Deep inside,
nagwawala ang puso ko. Maski ako hindi sanay sa mga ginagawa ko."

"Tiis tiis pa," tapik sa akin ni Hailey. "Personally, gusto kong magkaayos ulit
kayo ni Nate. Para naman may isang couple man lang sa barkada natin ang magtuloy ng
mga sinimulan nating love story."

Nasamid si Piper sa narinig kay Hailey at napakunot naman ang noo ko. Isang couple
man lang sa barkada? Sa pagkakatanda ko nag cool-off lang sila ni Warren. Hindi
naghiwalay. Bakit kung magsalita siya parang wala na sila?
Nagkatinginan kami ni Piper at nagsenyasan na tanungin si Hailey kung ano ang
nangyari. Nagtuturuan pa kaming dalawa gamit ang mga mata namin nang matawa si
Hailey.

"Hindi na kami. Nag-break na kami. Hindi cool off. Break."

Napanganga ako sa sinabi niya. Bakit break kung pwede naman ang cool-off?

"Pero bakit? Sayang naman ang relationship niyo."

"There's still a chance na magkaayos kayo. Why did you let go?"

Nagkibit balikat si Hailey at sumandal, "May mga bagay na hindi na dapat pinipilit.
Minsan talaga tama ang sumuko na lang lalo na at alam mong ginawa niyo naman ang
lahat."
Natawa ako at umiling, "Nakakaloko. Mahal niyo ang isa't isa pero pinili niyong
maghiwalay. Samantalang may mga taong mahal ang isa't isa pero hindi pwedeng maging
sila. Hay. Ang gulo nga naman ng love."
Nasamid na naman si Piper pero umayos din agad at ngumiti. "I guess people who are
in love tend to be complicated. Because love itself is complicated."
Love is complicated.
Okay...

"Pero nagkasundo naman kami na kapag parehas na kaming maayos at mahal pa namin ang
isa't isa at libre pa kaming dalawa, magsisimula ulit kami."
"Will you hold on to it?" tanong ni Piper. "Will you hold on to the idea that
maybe, both of you will have their second a chance? Paano kapag bumalik ka at may
iba na siya? Paano kung mahal mo pa siya?"
"Maghihintay ako."
"Maghintay saan?" Naguguluhan kong tanong.

Ngumiti siya at sumandal ulit, "Maghintay na maghiwalay sila ng bago niya. O

maghintay na mawala ang nararamdaman ko sa kaniya. O maghintay ng tamang tao na
nakalaan talaga para sa akin. Maghihintay ako. Kung ano ang hihintayin ko,
malalaman ko na lang kapag dumating na ang araw na 'yon."
Kapag tinitingnan ko si Hailey ngayon, parang iba na siya. Parang mas mature na
siya, mas kumportable, mas panatag. Posible pala talaga na magbago ang isang tao
dahil lang sa isang pag-uusap niyo ng taong mahal mo.

"Okay, tama na sa akin. Balik kay Tamara... ano ng plano mo para mapasagot si
Nate?" biro ni Hailey kaya bumalik ako sa pagkakasubsob sa lamesa.

Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko. Kulang na lang ata bigyan ko siya ng
bulaklak, pumunta sa bahay niya para haranahin siya at pagsilbihan ang pamilya
niya.

"Just wait, Tamara. Don't give up."

***
Napabuntong hininga ako nang makita ang reply ni Nate. Thank you. :) Ayan ang reply
niya nang i-text ko siya ng goodluck sa photoshoot nila. Ayos lang naman sana 'yang
thank you na 'yan. Kasi ayon naman talaga ang normal na reply. Kaya lang nag-text
ako sa kaniya kaninang tanghali pa at ngayon lang siya nag-repy. Anong oras na?!
Alas otso na.
Kinuha ko na ang phone ko at nag-type ng irereply sa kaniya. Okay. Kain ka na ng
dinner.
Hindi rin nagtagal ay nagreply siya na tapos na siyang kumain.
Hay. Ganito ba ang feeling ng nanliligaw? Ang hirap pala. Tapos nagawa pa ni Nate
manligaw sa akin sa loob ng ilang taon. Sobrang bilib ako sa kaniya kasi nakatagal
siya. Hindi siya sumuko kaagad. Ako lang talaga 'tong si tanga na hindi napansin
ang paghihirap niya.
Ibinaba ko na ulit ang phone ko at sinubukan mag-focus sa binabasa ko. Kaya lang
hindi ko mapigilan i-check ang phone ko maya't maya kasi baka nagtext siya kahit
hindi naman ako nagreply. Ganoon kasi dati. Magreply man ako o hindi, kukulitin
niya ako sa text.

"Magbabasa ka ba o titingnan mo lang 'yang phone mo?"

Napatingin ako kay tatay na nakaupo na pala sa tapat ko. May mga hawak siyang papel
na malamang related sa trabaho.

"Hindi ba nagrereply?" biro niya pa sa akin. Napasibi ako kaya natawa siya.

Alam ng pamilya ko ang ginawa ko kay Nate. Alam nila ang katangahan na ginawa ko sa
kaniya. Matapos kong ikwento sa kanila 'yon ni minsan hindi na namin ulit binuksan
ang topic tungkol kay Nate. Minsan naririnig ko sila na sinasabi nilang miss na
nila si Nate pero bukod doon, hindi na namin siya napapag-usapan. Pwera ngayon...
Sinara ko ang libro at nagpangalumbaba.

"Tay, tingin mo ba ang tanga ko dahil sa ginawa ko sa kaniya?"

"Ano bang ginawa mo sa kaniya?"
"Tay naman. Parang hindi pa alam."

Natawa siya at tumingin ulit sa mga papel na nakakalat sa lamesa. Ang akala ko
hindi na siya sasagot pero nagsalita pa rin siya habang nakatingin pa rin sa mga
papel.

"Hindi naman katangahan tawag doon. Hindi ko alam kung ano pero hindi tanga. Isa
pa, nagsisi ka naman 'di ba? At sinusubukan mong itama ang mali mo. Kailan man
hindi magiging tanga ang taong gustong itama ang mali niya."
"Kaya lang, 'tay, hindi ba pangit tingnan? Parang ako ang nanliligaw."
"Iba iba ang pananaw ng mga tao sa bagay na 'yan, anak. May iba nagsasabing ayos
lang na manligaw ang babae. May iba naman na nasasagwaan. Kung ako naman ang
tatanungin, tingin ko wala namang masama sa ginagawa mo. Ipinaglalaban mo lang
naman ang taong gusto mo."

Huminga ako ng malalim at saka sumandal at itinaas ang paa. "Kaya lang minsan po
hindi ko mapigilang makaramdam ng pagod. Lagi akong nagpaparamdam pero hindi naman
ako nararamdaman. Minsan tuloy iniisip ko kung dapat ko pa bang ituloy 'tong
ginagawa ko kung wala namang patutunguhan."
Tumingin na sa akin si tatay nang marinig ang sinabi ko.

"Hihinto ka kasi pakiramdam mo matatalo ka? Kung gagawin mo 'yon, talo ka na nga.
Kung tutuloy ka naman sa paglaban kahit na pakiramdam mo matatalo ka, ibig sabihin
no'n panalo ka na. Kasi lumaban ka. Kung sino 'yung lumalaban hanggang dulo, sila
ang mga tunay na panalo." Nginitian niya ako at ibinalik ang tingin sa mga papel.
"Kung ako ikaw, hindi ko siya susukuan. Kasi siya hindi ka naman agad sinukuan."

***
Binato ko ng binato ng plastic na bola ang screen. Hindi ko alam kung tumatama sa
target o hindi. Wala na akong pakialam.

"Mukhang kaya na niya mag-isa," dinig kong bulong ni Russel kay Piper pero hindi ko
sila pinansin at nagpatuloy sa pagbalibag.

Nang matapos ay naramdaman ko na ang sakit sa braso ko kaya inikot-ikot ko 'yon.

"Uy, na-beat mo ang highscore," turo ni Hailey sa mga pangalan na nasa screen sa
larong nilalaro ko.
"What's with you, Tamara? Parang - '
"Okay, next. Tara, kanta tayo."

Hindi ko na sila hinintay at pumasok sa maliit na karaoke room.

Sa halip na mag-enjoy dahil nasa Timezone kami ngayon, hindi ko mapigilan ang
mainis. Paano naman kasi ang akala ko kami kami lang. Pero nang makarating ako sa
meeting place nakita ko si Tanya. Malay ko bang kasama na pala siya sa barkada.
Kanina pa kami naglalaro ng kung anu-ano dito at kanina pa ako naiinis sa nakikita
ko. Paano naman kasi palaging magkasama si Tanya at Nate. Kahit anong laro lagi
silang magkapartner. Ngayon magkasama na naman silang nagbabasketball. Kahit na nga
ba kasama si Hunter at Warren sa kanila dapat humiwalay muna kahit ilang minuto
lang si Tanya kay Nate. Lahat kaming babae magkakasama tapos siya.... hay nako.

"Mukhang alam ko na kung bakit inis 'to." Napairap ako nang marinig si Russel.
"Paano hindi - "
"Oo na. Sige na. Naiinis na ako kasi hindi mapaghiwalay si Nate at Tanya. Happy?"

Natahimik silang tatlo at napakamot naman si Russel sa ulo niya, "Ang sasabihin ko
sana ay hindi ka pa nagmemeryenda pero... at least nasagot na ang mga tanong
namin."

"Wait... are you really serious na nagseselos ka sa kanilang dalawa?"

"Mukha ba siyang nagjojoke, Piper?" Natatawang sagot ni Hailey sa kaniya. "Kita mo
ngang halos basagin na niya ang screen kanina."
"Konting distansya naman kasi," inis na sagot ko.
"Bakit naman? Parehas naman silang dalawang single. Hindi na kailangan
dumistansya." Hindi ko alam kung nang-iinis 'tong si Russel o nang-iinis talaga.
Huwag siyang magulo at mainit ang ulo ko.
"Single nga ba talaga?" Malokong tanong ni Piper.

Napatingin ako kaagad kay Piper dahil sa sinabi niya. Parang may meaning 'yung
pagbibiro niya o sadyang paranoid lang ako. Kaya lang... paano nga kaya kung hindi
na sila single? Paano kung... sila na?
Paano na ako?

***
Relationship Code No. 36: If s/he is worth fighting for, then fight for her/him.
Question ulit: Anong pinakakilig songs ang alam niyo? Haha.
Thank you rin sa mga nagsuggest ng songs last time. Hindi ko pa napapakinggan lahat
pero marami na napakinggan ko. Salamat! :D

Chapter 44: ...

Wala akong maisip na chapter title. Haha.

Nate's Point of View

"Try mo kayang lapitan si Tamara," utos sa akin ni Tanya pero hindi ko siya
pinansin at nagpatuloy sa pagshoot ng bola. "Dati gusto mong magkagusto siya sa 'yo
pero ngayong siya na ang lumalapit, ikaw pa 'tong lumalayo. Gwapo mo ha."

Shinoot ko ang huling bola saka siya pinasadahan ng tingin at umupo sa bench na
para talaga sa open na photobooth. Wala namang gumagamit kaya inupuan ko na. Pagod
na rin naman ako... sa pagtayo at paglaro.

Tumabi sa akin si Tanya at nagtanong, "Hindi mo ba naaappreciate mga ginagawa niya

para sa 'yo?"
Sus. Anong hindi? Kulang na lang mangisay ako sa kilig sa mga ginagawa niya.
Kapag nakakareceive ako ng messages sa kaniya lagi akong nangangati reply-an agad
siya. Kaya lang syempre pinipigilan ko sarili kong gawin 'yon kasi kapag sinimulan
ko na baka hindi ko na tigilan. Minsan sinasadya ko na ngang patayin ang phone ko
para lang hindi ko makita 'yung pag-ilaw no'n kapag nagtext na siya.

Kapag pinupuri niya ako at pinapalakas ang loob ko halos pumalakpak na ang tenga
ko. Buti hindi ako nagmana sa papa ko na namumula talaga kapag kinikilig kasi kung
sakali baka forever ng pula ang mukha ko. Kapag naririnig ko nga ang mga papuri
niya paulit-ulit 'yon pumapasok sa isip ko at kulang na lang ay i-record ko ang mga
sinasabi niya para mapakinggan ko araw-araw.
Kapag nagpapakita siya ng affection, gusto kong ngumiti ng sobrang laki at
magtatalon sa tuwa kaya lang syempre mas pinipili ko pa rin na maging chill lang.
Sobrang apektado rin ako kapag nakikita ko ang efforts niya at ang kagustuhan
niyang ibalik ang dati. Kaya lang...

"Naappreciate ko naman syempre. Kaya lang sa dami ng nangyari dati mas nag-iingat
na ako. Ikaw kaya, kung sa 'yo kaya nangyari 'yung nangyari sa akin. Anong gagawin
mo? Bibigay ka ba kaagad?"

Tumingala siya at nag-isip. Kumunot ang noo niya at umiling, "Kung sakaling 'yung
manliligaw ko ngayon, bigla kong sinagot at bigla niyang sabihin na ayaw na pala
niyang maging kami, sa tingin ko hindi ko na siya magagawang pansinin."

"Kita mo. Buti nga ako pinapansin ko pa."

Binatukan niya ako at inirapan, "May reason naman kasi siya kung bakit niya ginawa
'yon. Siguro mababaw sa paningin mo o ng ibang tao, pero siguro sa kaniya hindi.
Hindi ka naman niya sinadyang saktan."

Napansin ko ang paglabas nila Russel at Pipes sa karaoke room at bago tuluyang
sumara ang pinto, nagtama ang mata namin ni Tamara na nasa loob din no'n. Kumunot
ang noo niya pero ilang sandali lang ay nginitian din niya ako. Bago pa ako
makapagreact ay sumara na ang pinto.
Napabuntong hininga na lang ako. Nakakaloko ang mga ngiti niyang gano'n. Para akong
laging kinukuryente. Sa totoo lang nitong mga nakaraang linggo mas maraming beses
niya pa akong nangitian kaysa noong ilang taon ng panliligaw ko.

"Alam mo, hindi lahat ng taong nagmamahal nasusuklian ang pagmamahal. Maswerte ka
kasi 'yung sa 'yo nasuklian. Medyo nahuli nga lang pero at least nasuklian. Pwede
pang mahabol."

"Gusto niya ako. Hindi mahal. Magkaiba 'yon."

"Sigurado ka?"
"Oo."
"Okay. Sabi mo eh."

Nahinto kami sa pagkwekwentuhan nang lumapit sa amin si Hails at Tamara.

"Let's go. Kain na tayo. Nagugutom na ako," aya ni Hails.

"Hindi na ako makakasama sa inyo sa pagkain. May pupuntahan pa kasi ako," sagot
naman ni Tanya at tumayo saka sinuot ang bag niya. "But I had fun today. Next time
ulit?" Tumango si Hails at ngumiti. Kumaway naman siya dito at kay Tamara para
magpaalam.

Bago pa siya tuluyang makaalis ay tinanong ko na siya kung saan siya pupunta.
Ngumisi siya at lumapit ng kaunti sa akin at bumulong, "May date ako." Napangisi
din ako sa sinabi niya. Kaya naman pala.

***
"Mahal mo pa ba?" Halos masamid ako kahit wala naman akong iniinom nang marinig ang
tanong ni Hails. Parang sinamantala na niya ang pagkakataon na nasa comfort room si
Tamara at umoorder sila Russel at Pipes para matanong ako. Pero saan nanggaling
'yon? "Kasi ako sigurado akong mahal mo pa. Kaya lang kung kumilos ka parang hindi
na."

Hindi ko siya sinagot at pinaglaruan lang ang brochure na inabot sa amin kanina
habang papunta dito sa fastfood. Nang mainis siya sa hindi ko pagpansin ay bigla
niya akong sinipa kaya tumama ang tuhod ko sa ilalim ng lamesa dahil sa gulat.

"Anong trip mo, Hails?"

"I'm asking seriously here."

Tiniklop ko ang brochure at sumandal, "Wala namang mababago kung sagutin ko 'yang
tanong mo."

"Pero malaki ang mababago kung sasabihin mo sa kaniya ang narararamdaman mo."
"Bakit ko naman sasabihin sa kaniya ang nararamdaman ko ngayon? Ilang beses ko na
sinabi sa kaniya 'to dati pero wala namang nabago."
"Magkaiba naman ang dati at ngayon. Anong malay mo at maging iba ang resulta kapag
ginawa mo ngayon ang ginawa mo dati?"

Dalawang beses na akong ginigisa ngayong araw na 'to. Dapat talaga sumama na lang
ako kay Warren at Guevarra kanina. Baka nag-iinuman na ngayon 'yung dalawang 'yon
ngayon.

Laking pasasalamat ko nang dumating na ang tatlo at natigil na si Hails sa paggisa

sa akin.
Habang kumakain ay maya't maya pa rin akong inaalok ni Tamara ng pagkain niya kahit
may pagkain naman ako. Kwento rin siya ng kwento kahit minsan sobrang iksi na ng
mga sagot ko. Parang nakadikit na rin 'yung ngiti sa labi niya at hindi na mabura-
bura.
Nang matapos kaming kumain ay hindi muna kami nagsiuwi at tumambay muna sa may park
sa bayan.
May event din ata ngayon kasi may live band na kumakanta.
Umupo ako sa may malapit sa fountain at tumabi naman sa akin si Tamara. Tiningnan
ko siya at nginitian na naman niya ako. Nang hindi ako ngumiti pabalik ay sumeryoso
ang mukha niya.

"Pwede ba tayong mag-usap?" Umiwas ako ng tingin at tumango.

I can't get you out of the sunlight. I can't get you out of the rain. I can't get
you back to that one time 'cause you and me are still recovering. ♫

"Hindi naman siguro sikreto sa 'yo na sinusuyo kita. Para na akong nangliligaw sa
'yo. Medyo naiilang lang ako kaya hindi ko masyado maipakita 'yung nararamdaman ko.
Pero, Nate, pinipilit ko. Pinipilit kong ipakita na nagsisisi ako dahil pinakawalan
kita noon. Nagulat lang ako sa mga nangyari kaya nasabi ko ang mga bagay na hindi
ko dapat sinabi. Noong tinigilan mo ako, sobra akong nanibago. Sobra. Kaya kahit
hindi ko gawain 'to, kahit nahihiya ako, ginusto kong hilahin ka pabalik - pabalik
sa akin. Kasi hindi ko matanggap na hanggang doon lang tayo."

Oh, this is not the way that it should end. It's the way it should begin. It's the
way it should begin again. No, I never wanna fall apart. Never wanna break your
heart. Never wanna let you break my own. ♫

"Sinusubukan ko, Nate. Kaya lang..." Lumunok siya at pumikit sandali. "Kaya lang
parang hindi mo nakikita. Parang hindi mo naappreciate. Masyado kang cold sa akin
pero sa iba hindi. Naiintindihan ko na nasaktan kita noon at hindi madali na
maitama ko 'yon pero sinusubukan ko naman. Ginagawa ko naman ang lahat ng kaya kong
gawin. Pinapakita ko naman sa 'yo ang nararamdaman ko. Pero parang balewala lang sa
'yo."

Yes, I know we've said a lot of things that we probably didn't mean. But it's not
too late to take them back. So before you say you're gonna go, I should probably
let you know that I never knew what I had... I never knew what I had. ♫

"Alam ko wala akong karapatan mapagod habulin ka kasi ikaw nga nagtagal ng ilang
taon. Kaya lang... kaya lang minsan hindi ko rin mapigilan mapagod lalo na kapag
nakikita kong wala namang pinupuntahan 'tong ginagawa ko. Pero - "

"Kung napapagod ka na, ayos lang kung titigil ka na."

But I know it now. I wish I would've known before how good we were. Or is too late
to come back? Or is it really over? If it's really over... ♫

"Nate..."
"Noong ako napagod, sumuko ako."
Pero gusto pa rin kita.
"Noong ako nakaramdam na ng sakit, bumitaw na ako."
Pero mahal pa rin kita.
"Kaya kung gusto mong sumuko na, sige, sumuko ka na."
Laban pa.

No, I never wanna fall apart. Never wanna break your heart. Never wanna let you
break my own. Yes, I know we've said a lot of things that we probably didn't mean.
But it's not too later to take them back. So before you say you're gonna go, I
should probably let you know that I never knew what I had... I never knew what I
had. ♫

Parang dinurog ang puso ko nang makita kong may pumatak na luha sa mata niya. Gusto
kong bawiin ang sinabi ko pero hindi na pwede. Lalo lang nadurog 'yon ng nginitian
niya ako at tumango saka umalis.
Gusto ko siyang sundan kaya lang hindi ko na magawang igalaw ang katawan ko.
Lumapit sa akin si Pipes na kanina ay nanunood pa sa live band.

"What happened? Where is she going?"

Napalunok ako at pumikit. "Pakisundan siya. Pakisamahan siya. Pakihatid. Please."

Tiningnan ni Pipes si Russel at Hails at tinanguan. Tumakbo palayo ang dalawa at
umupo naman si Pipes sa tabi ko at saka ako inakbayan. Hindi siya nagtanong. Hindi
siya nagsalita. Umakbay lang siya at ipinatong ang ulo niya sa balikat ko. At
nagpapasalamat ako doon. Sa ngayon ito lang ang kailangan ko.

***
"YOU SAY WHAT?!" halos mabingi ako nang sigawan ako ni Tanya. "Are you crazy?!"
"I told you you're crazy," tango naman ni Pipes na nakaupo sa tabi ko.

Nasa may café ako ngayon kasama si Pipes at Tanya. Kaya lang mali ata ang desisyon
kong magpunta dito kasi mukhang papagalitan lang ako ng dalawang 'to.

"May tama ka ba sa utak?!" sigaw na naman ni Tanya sa akin.

"Maluwag kasi turnilyo niya," sagot naman ni Pipes sa kaniya.

Bago pa nila ulit ako laitin ay dinepensahan ko na ang sarili ko. "Hindi ko naman
gustong sabihin ang mga 'yon kaya lang noong araw na 'yon medyo mainit na ang ulo
ko tapos medyo nainis pa ako kasi sinabi niyang napapagod na siya. Ako nga inabot
ng ilang taon sa pagsuyo sa kaniya."

"Pero mahal mo pa?"

"Oo! Oo naman! Mahal ko pa 'yon. Nag-ingat lang naman ako. Binantayan ko lang naman
ang puso ko. Natakot lang naman ako na maulit 'yung nangyari dati. Kasi ang sakit
no'n. Kung akala niya hindi ko naappreciate ang ginagawa niya, mali siya. Kasi
sobra ko 'yong naappreciate. Gusto ko lang din namang tingnan kung seryoso na ba
siya. Gusto ko lang naman na makasigurado na sa pagkakataong 'to. Kaya lang ang
bilis niyang sumuko. Ang bilis niyang sukuan ako. Hindi ba ako worth it para
pagtyagaan pa ng sandali? Ganoon na lang ba talaga ako kadaling isuko?"

Biglang binagsak ni Tanya ang dalawa niyang kamay sa lamesa at halos mapatalon kami
ni Pipes sa gulat. Seryoso ang mukha niya at tumingin sa akin ng diretsyo.
"You're an idiot, Nate. Nag-usap kami kahapon noong humiwalay ako sa inyo. Kinausap
niya ako. Nagsorry siya kasi nagseselos daw siya sa akin. Nakiusap siya na kung
pwede ay huwag kitang agawin. Ilang beses siyang nagsorry kasi ang makasarili raw
niya pero dahil ikaw raw ang pinag-uusapan, hindi niya mapigilan ang maging
makasarili. Kasi you're worthy. Kilala natin si Tamara. Mataas ang pride niya.
Hindi niya ugaling ibaba ang sarili niya. Pero para sa 'yo, ginawa niya. Para sa
'yo nakiusap siya. Kung nagdududa ka pa rin sa kaniya at sasabihin mo ulit na hindi
ka niya mahal, ewan ko na talaga sa 'yo."

Natahimik ako sa narinig ko sa kaniya. Hindi ako makapaniwala. Sinabi ni Tamara

'yon? Ginawa ni Tamara 'yon? Para sa akin?
Gago ka, Nate. Gago ka talaga.

***

Relationship Code No. 37: Think before you speak. Don't let your emotions control
you.
Song title: Begin Again by Colbie Caillat
Thank you ulit sa song recommendation sa previous chapter! :)

Chapter 45: Love letter

Tamara's Point of View

Totoo pala 'yung kasabihan. Malalaman mo lang ang halaga ng isang bagay kapag
nawala na 'yon sa 'yo. Kapag nandyan, hindi mo pinapansin. Kung kailan wala na,
saka mo hahanapin. Kapag lumayo na, saka mo hahabulin.
Sana hindi ko na hinayaang umabot dito. Gusto ko naman siya kahit noon pa. Sana
hindi ko na lang binawi noong sinagot ko siya. Sana hindi ko na lang sinabi na
kalimutan niya 'yon. Kaya lang hindi ko naman na kayang mabago ang nangyari na.

"Ate, umayos ka nga," tulak sa akin ni Tracy.

Nakahiga ako sa kama naming dalawa at nakataas pa ang paa ko sa pader. Ibinaba ko
naman 'yon at umayos ng higa para makahiga na rin siya. Ilang sandali lang ay
dumapa ako at ipinatong ang baba ko sa kamay ko.

"Trace, matutulog ka na ba?"

"Hmm?" Nakatalikod siya sa akin kaya hindi ko makita ang reaksyon niya.
"May itatanong ako sa 'yo. Kunyari inalok ka ng kaibigan mo ng bag. Binebenta niya
sa 'yo. Gusto mo 'yung bag kaya lang kulang ang pera mo. Sinabi mo sa kaibigan mo
na maghintay muna para makaipon ka at pumayag naman siya. Hanggang sa nakaipon ka
na. Sakto na ang pera mo. Binili mo na sa kaibigan mo 'yung bag kaya lang narealize
mo na wala ka ng pera kahit kaunting barya. Kaya nakiusap ka ulit sa kaibigan mo.
Binalik mo ang bag at kinuha ulit ang pera. Nainis ang kaibigan mo kaya lang dahil
mabait siya, pinagbigyan ka niya. Nag-ipon ka pa. At nang may sumobra na sa naipon
mo, binalikan mo na ang bag na gusto mo kaya lang nang bibilihin mo na 'yon, may
iba ng nauna sa 'yo. Hawak na niya ang bag. Kapag ganoon ang nangyari, anong
gagawin mo?"
Hinintay kong sumagot ang kapatid ko kaya lang ang tagal na hindi pa rin siya
nagsasalita. Nakatulog na yata. Sumibi ako at isinubsob na lang ang mukha ko sa
braso ko.
Pumikit ako pero agad din dumilat nang maramdaman ko ang paggalaw ng kapatid ko.
Umupo na siya at tiningnan ako ng masama na para bang inistorbo ko ang tulog niya.

"Hahayaan ko na sa kaniya ang bag," sagot niya at inirapan ako. "Ang kapal naman ng
mukha ko kung aagawin ko sa kaniya 'yon. Nakuha ko na dati tapos binalik ko pa.
Kasalanan ko na 'yon. Wala ng ibang dapat sisihin kung hindi ako lang. Ang gagawin
ko, aalis ako at maghahanap ng bagong bag."

Kumunot ang noo ko sa naging sagot niya. May punto naman siya. Kasalanan ko naman
kasi talaga. Oo nga ang kapal ng mukha ko at hinabol ko pa siya. Nakiusap pa ako
kay Tanya na layuan siya. Ako itong bumitaw sa kaniya tapos biglang babalikan ko
siya kung kailan ko gusto. Oo nga. Ang kapal ng mukha ko.
Kaya lang si Nate 'to eh. Si Nate ang pinag-uusapan dito.

"Kaya lang, ate, hindi naman bag si Kuya Nate." Nanlaki ang mata ko nang banggitin
niya ang pangalan ni Nate at bigla akong napaupo. Umirap na naman siya na parang
nagsasabing sobrang ovious ko. "Ang bag, madali 'yang bitawan. Madali 'yang iwanan.
Madaling palitan. Si Kuya Nate, nag-iisa lang 'yan. Kung kaya mong makita ang
sarili mo na hindi siya kasama, kung kaya mo na mapunta siya sa iba, sige, bitiwan
mo na."

Nasa early teenage year pa lang siya pero parang mas marami pa siyang alam kaysa sa
akin.
Pero napaisip ako sa sinabi niya. Sa tuwing nakikita ko silang dalawa ni Tanya,
nasasaktan ako. Nagseselos ako. Gusto ko nasa akin lang ang atensyon at hindi sa
ibang babae. Gusto ko ako lang. Gusto ko akin lang. Gusto ko kasi siya. Gusto ko
lang ba talaga siya?

"Ang tanong, ate..." Tiningnan ko siya at kumunot ang noo ko. "Kaya mo ba?"

Sigurado na ako. Siguradong sigurado na. Mahal ko na. Mahal ko na pala.

"Mahal ko siya," bulong ko sa sarili ko.

"Matagal na. Ikaw lang 'tong pikit mata," tapik ni Tracy sa balikat ko at tumango.
"Ah," taas pa niya ng daliri niya at nagmamadaling umalis sa kama. Lumapit siya sa
lalagyanan ko ng libro at kinuha ang libro na niregalo ni Nate noon. May kinuha
siyang papel at lumapit ulit sa akin at binigay 'yon. "Hindi mo na ata nabasa
hanggang dulo ang libro. Hindi mo tuloy nakita 'to. Nasagi ko kasi ang libro mo
kahapon at nalaglag 'to."

Kinuha ko ang envelope na hawak niya. Walang nakasulat doon kaya binuksan ko na
lang 'yon. Binuksan ko ang papel at halos lumabas na ang puso ko nang makita ang
sulat kamay ni Nate. Love letter?

"Labas muna ako, ate."

Hindi ko na nagawang sagutin si Tracy. Nanginginig ang kamay ko at kinakabahan ako
pero pinilit kong kumalma para mabasa ang sulat niya.

Hi Tammy,
Nagulat ka, ano? Hindi mo inakalang may letter ako para sa 'yo. Kinikilig ka ba?
Alam ko sasabihin mo hindi pero deep inside sobrang kinikilig ka na. Hindi mo na
kailangan umamin. Alam na alam ko na.
Ano bang sasabihin ko? Hindi ako marunong magsulat ng ganito. Huling sulat ata na
sinulat ko ay noong highschool pa tayo noong nagpaalam ako sa grupo ko. Wala namang
sense 'yon. Ito dapat meron. Kaya dapat damang dama mo pagbasa nito.
Ito, seryoso na. Tammy...
Teka pala. Magpatugtog ka kaya ng instrumental music para may feelings? Suggest ko
sa 'yo 'yung River Flows in You, Kiss the Rain, Love Me o May be ni Yiruma. O kahit
anong music pala niya. Maganda 'yon. Promise.
Ito totoo na.
Merry Christmas, Tammy! Ang tagal ko inisip kung ano ang magandang regalo na
ibibigay para sa 'yo. Hindi ka naman mahilig sa mga materyal na bagay kaya ito na
lang ang ginawa ko. Sana kahit papaano maappreciate mo. Kahit magpanggap ka lang na
natutuwa sa sulat ko. Hahaha.
Ilang pasko na nagdaan magkasama pa rin tayo. Nandyan ka pa rin at nandito pa rin
ako. Sana sa bawat paskong darating nandyan ka pa rin. Christmas wish ko 'yon kay
Santa kasi. 'Yung makasama ka sa lahat ng pasko sa buhay ko. (Pero secret lang
natin kasi baka hindi matupad.)
Oo, ayon lang wish ko. Ang makasama ka. Siguro akala mo wish ko na sagutin mo ako,
ano? Pwede rin. Bonus din 'yon. Pero ayos din ang makasama ka sagutin mo man ako o
hindi... pa. Hindi pa.
Pero alam mo. Dapat ko na atang bawiin ang hiniling ko. Kasi baka isipin ni Santa
abusado ako. Paano tinupad na niya 'yung dating hiling ko. Alam mo kung ano?
Pilitin mo muna ko.
Sige, ito na.
Ikaw. Dumating ka. Ikaw lang naman ang hiling ko. Pagdating mo pa lang sa buhay ko
daig ko pa tumama sa lotto. Kaya kahit gaano katagal abutin, maghihintay at
maghihintay ako sa 'yo. Kapag napagod ako, magpapahinga lang ako pero babalik na
ulit ako sa paghihintay sa 'yo.
Sige na. Hanggang dito na lang muna at baka mabaliw ka na sa kilig. Isa pa, medyo
masakit na ang kamay ko. Baka biglang magkakalyo pa ako. Gusto ko pa naman smooth
kamay ko para kapag nagholding hands na tayo.
Joke. Baka mabwisit ka pa. Hahaha.
Signing off,
Poging Nate

Hindi ko na mapigilan ang maiyak sa nabasa ko. Sinulat niya 'to bago ko pa siya
sagutin. Tapos ginawa ko pa sa kaniya 'yon noon. Ang sama ko. Ang sama sama ko at
sinaktan ko ang isang sobrang mabait at mapagmahal na tao.
Sobrang namimiss ko na ang ganitong Nate.

Humiga ako at tinakpan ng kamay ko ang mukha ko. Mababaliw na ata ako. Bakit ngayon
ko lang nabasa 'to? Ano ng gagawin ko? Hindi ako pwedeng sumuko. Hindi ko siya
pwedeng isuko.

***
Birthday ngayon ni Nate. Isang linggo na kaming hindi nagkikita. Ilang linggo na
kaming hindi nagpapansinan. Ilang linggo na kaming hindi nag-uusap. Ilang linggo na
rin na akala niya sinukuan ko na siya. Ha. Asa pa siya. Wala na akong balak
dagdagan pa ng isang araw ang isang linggo na 'yon. Lalo pa ngayon na birthday
niya.

Anong ireregalo ko sa taong kayang bilhin ang mga bagay na gusto niya? Text ko kay
Hailey at Piper.

Ilang sandali lang ay nagring ang phone ko at bumungad ang pangalan ni Piper sa
screen nito.

"Hello?"
"Are you going to buy him a gift?" tanong ni Piper sa kabilang linya.
"Oo sana. Kaya lang hindi ko alam kung ano ba ang magugustuhan niya."
"Kahit anong ibigay mo okay lang do'n." Kumunot ang noo ko nang marinig ang boses
ni Hailey at tiningnan ulit ang screen ng phone ko. Si Piper naman 'to. Ah. Loud
speaker.

Napailing na lang ako sa katangahan ko. "Ang hirap naman kasi mag-isip ng ireregalo
sa kaniya. Hindi naman siya mahilig sa mga materyal na - " Wait. Effort. Feelings.
Mas magugustuhan niya 'yon. Tama! Mas magugustuhan niya 'yon. "Hey, guys. Thank you
na lang pala. Okay na."

"Huh? Anong ibibigay mo sa kaniya?"

"Secret," biro ko sa kanila. "Sige na. Kailangan ko na talagang ibaba 'to."
"Wait! Make sure maaga ka later sa No Name. For our surprise for Nate. Okay?"
"Oo. Sige. Bye!"

Hindi ko na silang hinintay makasagot at hinagis na ang phone ko sa kama.

Pumwesto ako sa may study table at naghanap ng pinakamagandang papel na nakatabi.
Habang naghahanap ay nakita ko na naman ang sulat ni Nate kaya napangiti ako.
Ngayon, ako naman ang magsusulat para sa 'yo.
Akala ko mahihirapan ako sa pag-isip nang isusulat para sa kaniya. Kaya lang nang
mahawakan ko na ang ballpen, tuloy tuloy na lang naglabasan ang mga gusto kong
sabihin.

***
Nate's Point of View

"Happy Birthday, Nate!"

Napaatras ako nang bigla na lang magsigawan ang mga kaibigan ko at may nagpasabog
pa ng confetti. Bigla na lang din silang kumanta ng happy birthday habang may
dalang cake na may tatlong kandila sa gitna.

"Masyadong marami kung 20 candles ang ilalagay. Pwede na 'yang 3," katwiran ni
Warren.
"Wish! Wish! Wish!"

Tiningnan ko sila isa isa at nang makita ko si Tamara na nasa likuran ay agad akong
yumuko at pumikit. Wish ko, maging maayos na lahat ng magulo at maitama na lahat ng
mga mali. At hinipan ko na ang mga kandila.
"Happy Birthday!" sigawan na naman nila at hinila na ako paupo sa pwesto namin.
"Salamat, fans," biro ko kaya bigla na lang akong pinahiran ni Warren at Guevarra
ng icing.

Aba, syempre, hindi ako papatalo sa mga 'to. Kumuha rin ako ng icing at pinahid sa
kanila. Sobrang gulo at sobrang ingay nila kaya lumapit na sa amin si Tito Ry para
pabawasan ang ingay namin dahil nagugulo raw ang ibang customers.

"By the way, happy birthday, Nate."

"Thanks, Tito Ry."

Nang makaalis siya at inakbayan ako ni Pipes, "Nasurprise ka ba?"

"Hindi nga eh. Expected ko na rin naman na paghahandaan niyo ang birthday ko."

Tiningnan nila akong lahat na para bang nakagawa ako ng krimen kaya itinaas ko ang
kamay ko at tumawa, "Oo na. Oo na. Nasurprise na. Kaya lang may kulang."

"Ano?" tanong ni Hailey at tiningnan pa ang mga pagkain sa lamesa namin pati na rin
ang mga naikalat nang dumating ako.
"Lobo? Clown?" tanong naman ni Russel kaya sinamaan ko siya ng tingin.

Inilahad ko ang kamay ko sa kanila at ngumiti ng sobrang laki. At bilang slow ang
lahat ng mga kaibigan ko at ako lang ang matalino dito, nagbuntong hininga ako,
"Yung mga regalo? Asan na?"

"Ah," sabay sabay na sagot nila. Anong akala nila, choir sila?

Ibinalibag nila sa akin ang mga regalo at mga nagsitawa. Ang sarap naman magmahal
ng mga 'to. Damang dama. Bwisit.
Binilang ko ang mga regalo. Anim. Kulang. "Bakit anim lang 'to? Sino hindi
nagbigay?"

"Nagbigay ako," depensa ni Warren.

"Ako rin," kibit balikat ni Guevarra.
"Nandiyan din 'yung akin," sabi naman ni Russel.

Itinuro naman ni Piper 'yung isang regalo, "That's from me."

"Akin galing 'yung katabi," sagot naman ni Hailey.

Magtatanong pa lang sana ulit ako nang biglang tumayo si Tanya. Pinanliitan ko siya
ng mata kaya natawa siya at umiling, "Nandyan ang akin. 'Yung isang kulang... ito,"
sabay abot niya sa akin ng envelope.
"Anong gagawin ko sa papel? Cheque ba laman nito?"
"Better," seryoso niyang sagot kaya mas lalo lang akong nacurious.

Kinuha ko ang envelope. Sa likod ay may nakalagay na pangalan ko. Nakita ko pa lang
ang sulat kamay na 'to, alam ko na kung sino ang nagbigay nito.
Nang tingnan ko ulit ang mga tao sa table, saka ko lang napansin na wala si Tamara.
Umalis na agad siya?

"Basahin mo."

Lumayo na sa akin ang iba para siguro bigyan ako ng privacy. Binuksan ko ang sulat
at nanginginig pa ang kamay kong hawak 'yon. Unang letra pa lang din ang nakikita
ko pero nagwawala na ang puso ko.

Dear Nate,
Happy Birthday!
Alam ko special sa 'yo ang araw na 'to kasi ito ang araw na pinanganak ka. Gusto
kong malaman mo na special din sa akin ang araw na 'to kasi ito ang birthday mo.
Ito ang araw na dumating ka sa mundo.
Sorry.
Sorry sa ilang taon na hinabol mo ako. Sorry kung nasayang lang ang oras mo sa
akin. Sorry kung hindi ko nagawang maging totoo sa 'yo sa mga taon na 'yon. Gusto
kita noon pa. May mga pagkakataon na kapag hindi ka nakatingin, mapapatitig na lang
ako sa 'yo. Iniisip kung bakit sobrang swerte ko at pinagtyatyagaan mo ako. Noon.
Sorry kung sinaktan kita. Sorry kung hindi kita pinigilan noong sinabi mong hihinto
ka na.
Thank you.
Thank you kasi dumating ka sa buhay ko. Thank you kasi dahil sa 'yo narealize ko na
ayos lang magpapasok ng mga tao sa buhay ko. Thank you kasi pinagtyagaan mo ako.
Thank you kasi pinasaya mo ako pati na rin ang pamilya ko. Oo, hindi ako madalas
ngumiti o tumawa noon pero maniwala ka, masaya ako.
Gagawin ko ang lahat para itama ang mga mali ko. Susubukan kong ibalik ang
nararamdaman mo para sa akin. Pero kung dumating man ang araw na may bago kang
magustuhan at pakiramdam mo ay makakagulo lang ako sa inyo, promise, lalayo ako.
Hindi ako susuko. Wala akong planong sumuko. Pero kung kapalit ng paglaban ko ang
kaligayahan mo, mas pipiliin ko na lang magpatalo.
Sana palagi kang maging masaya. Ang taong kagaya mo, deserve ang lahat ng kasiyahan
sa mundo. Sana matupad din lahat ng pangarap mo. At hindi ako nagsisinungaling
noong sinabi ko noon na kayang kaya mo 'yon.
Kung umabot ka ng pagbabasa hanggang dito, salamat. Happy Birthday ulit.
Sincerely,
Tamara
P.S. Namimiss ko na ang pagtawag mo sa akin ng Tammy. Sana sa future matawag mo
ulit ako ng Tammy.

Habang mas dumarami ang nababasa ko, mas nagwawala ang puso ko. Kilala ko si
Tamara. Hindi siya expressive. Hindi siya magaling sa mga salita pero nagawa niyang
isulat 'to. Para sa akin.
Tumayo ako kaya lahat sila ay napatingin sa akin. Hindi ko hinayaan na may
makapagsalita pa sa kanila, kinuha ko na ang phone ko at naglakad palabas ng No
Name.
Tinawagan ko si Tamara at nang makailang ring na ay sinagot din nya 'yon pero
walang nagsasalita sa kabilang linya. Pumikit ako at huminga ng malalim. Narinig ko
rin sa kabilang linya ang paghinga niya.

"Nasaan ka?" 1... 2... 3... 4... 5... "Nasaan ka?"

Huminto ako sa paglalakad nang makita ko si Tamara na nasa gilid ng No Name. Hindi
siya nakaharap sa akin pero alam kong siya 'yon.

"Nabasa ko na." Napaayos siya ng tayo nang marinig ang sinabi ko. "Bakit hindi ikaw
ang nag-abot nito?"

Hindi pa rin siya nagsasalita kaya unti-unti akong lumapit sa kaniya.

"Kung nagsosorry ka, paano ko mararamdaman na sincere ka kung pag-abot na lang ng

sulat hindi mo pa magawa?
"Kung nagpapasalamat ka, paano ko mararamdaman kung hindi mo masabi sa akin 'yon ng
harapan?
"Kung gusto mong itama ang mga mali, baka umalis ka sa mismong birthday ko?"

Tatlong hakbang. Tatlong hakbang na lang.

"Tamara."

Dalawa.

"Tamara."

Isa.

"Tammy."

Bigla siyang lumingon at saka ko lang napansin na umiiyak pala siya. Nang makita
niya ako ay nanlaki ang mata niya at bahagyang umatras.

"Tammy," ulit ko sa pangalan niya kaya mas lalo siyang naiyak. Lumapit pa ako sa
kaniya at saka siya niyakap. "Tahan na."
"Sorry. I'm sorry. I'm sorry."

Kumalas ako sa pagkakayakap sa kaniya at saka pinunasan ang pisngi niya. Tiningnan
ko siya sa mata. "Sorry rin kung sinaktan kita. Sorry rin kasi pinili kong
maramdaman mo ang naramdaman ko noon. Sorry kasi hindi ako naniwala sa nararamdaman
mo."

"I'm sorry. I'm sorry," ulit na naman niya kaya niyakap ko ulit siya.
"Walang may gusto ng mga nangyari. Lahat din 'yon mga nangyari na. Ang mahalaga
naman ay kung paano tayo babawi sa mga maling nagawa natin noon 'di ba?" sabi ko sa
kaniya at saka hinigpitan ang yakap. "Tamara. Tammy. We've been playing this game
for years. We've been running away for too long. Don't you think it's about time
for us to reach the happily-ever-after?"

Humiwalay siya sa akin na nanlalaki ang mata. "A..ano?"

Nginitian ko siya, "Let's give 'us' a second chance. But this time, let's make it
last. I love you, Tammy."
Nanlaki na naman ang nanlalaki na niyang mata. Hindi ko na napigilan na kurutin
siya sa magkabilang pisngi niya. Nang gawin ko 'yon ay parang nagising siya at
unti-unting ngumiti at saka ako niyakap.

"I love you, Nate."

Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya at parang nag-init ang mukha ko. Alam ko gusto
niya ako pero hindi ko alam na sasabihin na pala niya agad na mahal niya ako.
This time siya naman ang kumurot sa magkabilang pisngi ko. Totoo 'to. Totoo na 'to.
Lumaki ang ngiti ko at hindi ko na napigilan ang tumalon nang tumalon. Saka ako
bumalik kay Tammy at niyakap ulit siya saka hinalikan sa noo, "I love you. I love
you. I love you."

***
Relationship Code No. 38: Let go of your doubts. Let go of your fears.
Relationship Code No. 39: Don't give up on love.

Chapter 46: Déjà vu

Piper's Point of View

I am drinking when I saw Nate and Tamara enter No Name. At first, I thought wala
lang 'yon. That maybe they finally had a good talk and that okay na sila. Okay as
in back to being friends. Or balik na si Tamara sa paghahabol kay Nate or vice
versa. But then, napatingin ako sa kamay nila and I almost choke on my drink.
My eyes grew wide and I put down the glass. "Oh. My. God."

"Hmm? Ano 'yon, Piper?"

"Oh. My. God."

Naramdaman ko na na lahat sila ay nakatingin sa akin. Tinikom ko ang bibig ko pero

hindi ko na mapigilan kaya bigla na lang akong tumili. Tinuro ko rin ang paparating
na sila Nate at Tamara kaya nagtinginan silang lahat doon.

"Woah."
"Finally."
"Wow."
"Nice."
"Isa itong himala."

Nang huminto sa tapat namin sila Nate ay itinaas niya ang kamay nila na magkahawak.
He looks so proud and I can't blame him because... he should be proud! He has all
the right. No words needed. Nagtilian kaming mga babae at kinantyawan naman ng mga
lalaki si Nate.
Hinila namin sila pabalik sa upuan at pinagkwento.

"Wala eh. Patay na patay sa akin si Tammy kaya sinagot ko na."

Bigla namang kinurot ni Tamara si Nate sa tagiliran kaya natawa na lang kami. I'm
really happy for the both of them. Finally! Ater so many years naging sila rin.
Finally, magiging sobrang saya na rin ng bestfriend ko. Finally.
I know I look like a fool for smiling so widely kahit hindi naman ako si Tamara or
Nate. But unti-unting nawala ang ngiti when I felt something weird. Like someone's
watching me. Until my eyes landed on Hunter. He's staring at me while smiling.
For some reason, I didn't smile back. Instead, I look away. Ewan ko. But it feels
like it's the right thing to do. Isa pa alam naman niya na iniiwasan ko siya.
Binalik ko ulit ang tingin kila Nate at Tamara at naramdaman ko ang paghawak ni
Russel sa kamay ko.
Nang tingnan ko siya ay nginitian niya ako kaya nginitian ko rin siya. He held my
hand even tighter and I smiled at him wider.
The whole time, I can feel Hunter's gaze kaya lang hindi ko na lang pinapansin.
It's better this way. Para naman 'to sa ikabubuti naming tatlo.

***
I stared at my phone, reading Hunter's messages over and over again.

Can't we talk?
It's been months, Piper. You're still ignoring me.
Pansinin mo na ako.
Alam ko naman na boyfriend ka at wala akong plano guluhin kayo. Kaya pwede bang
maging magkaibigan man lang tayo? Kahit pansinin mo man lang ako?

I sighed and hid my phone under my bed. Sakto naman na tinawag na ako ni Mommy at
pinababa. Nandito na malamang si Russel. Napag-usapan kasi namin na mag movie
marathon kila Nate.
While watching, I tried to focus on the movie. I really did. Kaya lang medyo
makulit ang utak ko at bumabalik sa mga messages na nabasa ko. Bakit ba kasi
kailangan niya pa sabihin ang mga 'yon? Bakit ba hindi na lang niya hayaan na huwag
muna kaming magpansinan ngayon? Kapag naman nakamove on na siya at hindi na awkward
sa aming tatlo nila Russel, pwede na kaming bumalik sa pagiging magkaibigan.
"Ayos ka lang?"

Parang may pumitik sa akin pabalik sa realidad nang tapikin ako ni Russel.
I stared at him. Iniisip ko kung sasabihin ko sa kaniya 'yung tungkol sa text ni
Hunter. There's a part of me na gusto kong sabihin sa kaniya. Kaya lang kung
gagawin ko 'yon baka mabother lang siya. Baka mapilitan siyang sabihin na okay lang
makipagkaibigan kay Hunter kahit na deep inside, ayaw niya. He's so kind kaya hindi
malabong gawin niya 'yon.
I smiled at him and nodded. He stared at me for a bit na para bang may malalim na
iniisip but shook his head and smiled.
Ibinalik niya ang focus sa movie and I did my best to do the same.

***
I've been avoiding Hunter for months. Kaya lang mahirap since nasa iisang group of
friends lang kami. The more na iniiwasan ko siya, mas naguiguilty lang ako. This is
for everyone's good naman kaya we have to suffer for a bit.

Today, I decided to spend my day alone. "Me" day kumbaga. It's not like may mga
magiging kasama rin naman ako since Hailey's working on her school paper, Warren's
probably playing basketball, Nate and Tamara are on a date while Russel is giving
his dad a hand at No Name. Pati iba kong friends may kanya kanyang lakad. Kaya
better na 'to.
I need peace of mind.
And everytime gusto kong magrelax, lagi naman akong pumupunta sa tambayan namin ni
Hunter noon. Dito tahimik. Dito makakapag-isip ako ng maayos. Dito makakapag-relax
ako. Dito makakapagbasa ako.
Kaya nang makarating ako sa tapat ng puno na paborito ko sa lahat ay umupo agad ako
at sumandal. Kinuha ko ang libro na nasa bag ko at binuksan sa page kung saan ako
nahinto.
Nakakailang page na ako when I heard something. I put my book down. Pinakinggan
kong mabuti kung saan nanggaling ang tunog. At the other side of the tree?
I was about to see what's at the other side kaya lang nang lumingon ako doon ay
saktong paglitaw din ng mukha ni Hunter. I was so shocked I thought I had a mini
heart attack. (This is me being OA again.) Maski siya ay nagulat.
I coughed awkwardly. Bumalik ako sa pwesto ko trying to avoid him again but he sat
under the tree in front of me. Binuksan ko ulit ang book ko at sinubukan magfocus
sa pagbabasa. Kaya lang paano ako magfofocus kung alam ko at ramdam ko na may isang
tao na nakaupo sa tapat ko at nakatingin sa akin.
I'm starting to get conscious. Hindi ko na kaya. I slammed the book close and
looked at him, "Yes? What's wrong? Why are you staring?"
Bahagyang tumagilid ang ulo niya, "So now we're back talking to each other?"
I rolled my eyes at him. Mahihirapan akong iwasan siya kung dalawa lang kami dito.
Mukhang wala rin naman siyang balak umalis. Ako na lang ang aalis.
I was about to walk away when he stopped me.

"Please stay, Piper. Stay even just for a bit."

I want to go. I don't want to say. Kaya lang parang may sariling utak ang katawan
ko at sumunod sa pakiusap ni Hunter. I did stay.
He smiled at me when I look at him.
"Anong binabasa mo? Romance?"

This is déjà vu. I tried to keep a straight face but I my mouth betrayed me and
smile a little. "Romance lang ba ang tingin mong binabasa ko? Just because I look
like this doesn't mean na romance lang ang genre na gusto ko."
His smile grew wide and I felt my heart throbbed. It's not because of pain and
that's what scares me. Kaya pinilit kong hindi pansinin ang naramdaman kong 'yon.

"Tungkol saan 'yan?"

"About fill-in boyfriend." Tiningnan niya ako ng nakakaloko kaya itinaas ko ang
kamay ko as if surrendering. "Okay, fine. You caught me. More on romance ang genre
nitong binabasa ko."
"Wala naman akong sinasabi," he chuckled.

I rolled my eyes at him again but this time, I'm smiling. Natahimik ulit kami. Ako
nakatingin lang sa mga nakakalat na dahon habang siya ay nakatingala naman sa
langit. I took a glimpse of him. Nakayuko na siya ngayon.
Parang ang lalim ng iniisip niya. Parang lungkot ng mukha niya. Parang ang lungkot
ng aura niya. He sighed. And that's when I confirmed na may mali nga sa kaniya. I
was about to ask him what's wrong but nauna na siyang magsalita.

"Piper?" I almost jumped when he called my name. "Hindi mo naman ako kailangan
iwasan."
"I... Uhh... N..no. Kailangan."
"Hindi kailangan. Gusto mo lang."

I let out a deep sigh. Sumandal ako at pumikit, "Say what you want to say."

"Can't we be friends?"
"We can. Once you moved on."

When I opened my eyes, I met his stare. Every time tinitingnan niya ako, he always
gives me the chills. It's a good kind of chills and that's what makes it bad. Kasi
I'm not supposed to feel that way since I have a boyfriend.

"Kung ganiyan, edi hindi na tayo magiging magkaibigan kahit kailan."

"Don't be nega, Hunter," sagot ko at tumingin sa ibang direksyon.
"I'm serious." Nang tingnan ko siya ay kinilabutan na naman ako. Ang seryoso nga ng
mukha niya. Sobra. "Hindi na ako makakamove on."
"Hunter..."
"Kahit magkaroon ako ng bago o ng sariling pamilya ko," my heart aches by the
thought of him having his own family. But no. I shouldn't feel this way. "hindi pa
rin ako makakamove on sa 'yo. Lagi kong iisipin kung anong nangyari kung hindi sana
ako umalis. Anong nangyari kung nagpaalam sana ako? Anong nangyari kung nagpahintay
sana ako? At habang naiisip ko ang mga 'yon, lagi kitang maaalala at laging ko rin
matatandaan 'tong nararamdaman ko para sa 'yo."

Sumandal siya sa puno at pumikit, "Maybe I'll find someone. Maybe I'll be able to
love another girl. But I'm sure that if I ever love again, I won't be able to love
her as much as I love you." Nang idilat niya ang mata niya ay tinitigan na naman
niya ako, "Not even close."
Ayan na naman. Nararamdaman ko naman 'yung pagsakit ng puso ko. I shouldn't feel
this way. I shouldn't.

"I'm sorry," bulong ko at umalis na sa lugar na 'yon.

If I stay longer, baka hindi ko na kayanin. This is too complicated.

When I reached home, I saw Nate outside their house. Nakatambay lang siya sa labas
kaya nang maipasok ko na sa garage ang kotse ay tumakbo ako papunta sa kaniya.
He's busy with his phone but he smiled when he saw me. I sit beside him.

"Saan ka galing?"
"Somewhere."
"Ay," sagot niya saka ginulo ang buhok ko.
"Kakahatid mo lang kay Tamara? Nag-date kayo 'di ba?"

He nodded and grinned widely. Tumunog ang phone niya. A new message. Nakangiti siya
habang nagbabasa. Nakangiti siya habang nagtatype.

"I saw Hunter today. We talked for a bit."

Huminto siya sa pagtatype at tumingin sa akin. "Nagpapansinan na ulit kayo?" I

don't how to answer his question kasi yes, pinansin ko siya but it doesn't mean na
magpapansinan na ulit kami araw-araw. Just like before. "Mabuti 'yan, Pipes. Pwede
ka nga naman makipagkaibigan sa ex mo. Maiintindihan naman ni Russel 'yon. Ayos din
'yan. Para may mapaglabasan na siya ng mga problema niya sa buhay. Alam mo naman
'yong taong 'yon. Parang hobby na ang mamroblema sa pamilya niya. At least ngayon
mamroblema man siya pwede na niyang ilabas sa ibang tao ang problema niya."
Napatigil ako sa sinabi ni Nate. "May problema na naman siya sa pamilya niya
ngayon?"
Nanlaki ang mata ni Nate at napalunok. I asked him again but instead of answering
ay tumayo siya at nagbalak nang pumasok sa kanila, "Pipes, ano... malamok na.
Siguro dapat - "
"What's his problem?" I asked him and this time, tumayo na rin ako.
"Uhh. Kasi, Pipes, alam mo naman na - "
"What's his problem?"
"Wala akong alam sa - "
"Nate, what's his problem?"

He let out a deep breath and touched his nape, "Kilala natin si Guevarra, Pipes.
Kahit close kami, kapag ang usapan ay tungkol na sa problema sa pamilya niya, hindi
na 'yon magsasalita. Hindi ko alam ang mismong problema. Ang alam ko lang medyo
magulo ngayon kasi nagtatalo na 'yung magulang niya."
Mas lalo lang kumirot ang puso ko sa narinig kay Nate. Not only that. Naguiguilty
ako kasi dinagdagan ko lang ang pain na nararamdaman niya.

***
5 chapters left. Thanks for reading! Ingat kayo. :)

Chapter 47: Wonderwall

Piper's Point of View

This is wrong. This is so wrong. May problema siya, fine. Hindi ako dapat makialam.
Hindi ako dapat mag-alala. Hindi ako dapat mag-isip ng ibang lalaki bukod sa
boyfriend ko. Well except siguro for my friends. And Hunter is my friend, right?
He's still my friend.

If he is your friend, then why are you avoiding him? Do friends avoid each other?

I let out a deep sigh and put my pillow over my head. Nakikigulo pa 'tong konsensya
ko. Tama na utang na loob.
This isn't my business. That's for sure. But when he had told me everything about
his family issue, which was way back highschool pa, I can't help but be concerned.
I was saved from my thoughts when I felt my phone vibrated. Ihinagis ko ang unan na
nasa mukha ko and took my phone na nasa bedside table. Binuksan ko ang message nang
hindi man lang tinitingnan kung kanino galing 'yon.
Wrong move. Wrong. Move.
It was a text from Hunter. He's asking me, again, kung pwedeng huwag ko na ulit
siyang iwasan.
Before I could even text back, ni-lock ko na ang phone ko at ibinalik sa may
lamesa. Tinitigan ko ang dingding baka sakaling mag-enjoy ako doon. But... Ugh,
screw this.
I took my phone and texted Hunter.

Nate, told me na may problema ka raw. About your parents. Is that the reason kung
bakit nandoon ka kanina?

By 'nandoon' I meant sa tambayan namin. I just can't say that kasi it seems weird.
Hindi na kasi namin tambayan 'yon. Tambayan niya siguro at tambayan ko. Pero hindi
tambayan namin.
I checked my phone a few minutes after I sent him the message. Wala pa rin siyang
reply. It was him who texted me first tapos ngayong nagreply ako hindi na siya
sasagot? Fine. I rolled my eyes and put my phone down. But after a few minutes, I
checked my phone again. Wala pa rin. Wow. Ako na nga itong nagtatanong ako pa ang
hindi pinapansin. He's asking me to stop avoiding him tapos ngayon... ugh.
Wait. Why am I making a fuss about this? I shouldn't care. If he'll reply, then
fine. If not, it should be fine, too. After all I already did my job as his friend.
Siya na 'tong may mali. Yeah. Siya ang mali.
I rolled my eyes again and decided to walk out of my room.

"Piper!" tawag sa akin ni mommy nang makababa na ako. "Sakto ang pagbaba mo. May
bisita ka."

My eyes grew wide when I saw Russel standing behind mom. Wait... why am I shocked?
He's my boyfriend. Of course pwede siyang magpunta dito. That's normal. I closed my
eyes and shook my head.

"Is there something wrong?" Hindi ko na napansin na nakalapit na pala sa akin si

Russel at umalis na si mommy. He's holding my arm, looking so concerned.

I gulped, "E..everything's okay." His eyebrows creased. But he smiled din naman
agad and pinched my cheeks. Mas lalo lang akong naguiguilty. Wala naman akong
ginagawang masama pero naguiguilty ako. But... wala nga ba?
I shook the thought out of my head and forced myself to smile, "Bakit ka nandito?"

"Dinadalaw lang kita," he smiled. "Namiss kita."

"Uhm, busy ka sa No Name?" tanong ko at pinaupo na rin siya sa sofa.

Tumabi siya sa akin at sumandal. "Oo. Ang daming tao ngayon. Nakakapagod."

"Kailangan masanay ka na diyan. Years from now, ikaw na mamamahala niyan."

"Enjoy naman. Kapag nandoon ako nag-eenjoy naman ako. Kapag tapos na nga lang,
kapag umaalis na ako doon, nararamdaman ko na ang pagod."

"At least you're learning. Mas okay na mapagod ka sa paggawa ng bagay na gusto mo
kaysa wala ka lang gawin na kahit na ano. But kung sobrang pagod ka na, it's okay
to rest. It's better to rest."

He put his head on my shoulder and closed his eyes. Tama 'yan. He should take a
nap. He should rest. Habang nakasandal siya sa akin ay sumandal naman ako sa wall.
Oo nga pala. Iniwan ko 'yung phone ko sa taas. Nagreply na kaya 'yung isa? I can't
help but be curious kung anong nangyari sa parents niya. I want to stay out of the
issue kaya lang dahil sa ang dami ko ng alam sa nangyayari sa pamilya niya noon,
parang ang hirap nang hindi intindihin kung ano ang nangyayari sa kanila ngayon.
It's like reading a book and stopping halfway. I'll always wonder what happens
next.

"Piper," I blinked when I heard Russel. "Kanina pa - "

"Hmm?"

He stared at me. I can't read his expression. Hanggang bigla na lang siyang ngumiti
at ginulo ang buhok ko. He's so nice I can't help but feel guilty. Nag-iisip ako ng
ibang lalaki habang katabi ko ang boyfriend ko. Napakasama ko. Sobrang sama ko.
Parang kinukurot ang puso ko. Bagay lang sa akin 'to.

"I have to go," sagot niya at tumayo na.

"Ihahatid na kita sa labas."
"Huwag na. Konting lakad lang naman."
"No, I - "
"It's okay, Piper. I can handle this." Again, he smiled at me and gave me a hug.
"Magpahinga ka na."
"Mag-ingat ka."

Nang makaalis na siya ay bumalik na ako sa kwarto. Humiga ako at tinitigan na naman
ang dingding parang kanina. I closed my eyes when my phone rings. When I saw kung
sino ang tumatawag, hindi ko magawang sagutin 'yon. I let it ring until it stops.
And that's when I saw kung gaano na karami ang missed calls niya.
8 missed calls from Hunter
Napabuntong hininga ako at hinawakan na ang phone ko. And he's calling again. Kung
sasagutin ko 'to, it doesn't feel right because of Russel. Kung hindi naman, parang
hindi pa rin tama kasi it's obvious na may problema siya at parang tatalikuran ko
lang siya.
Pumikit ako sandali at sinagot ang tawag. Bahala na.

"Sorry kung naistorbo kita." Ayon agad ang bungad niya. Wow.
"N...no. You... you didn't." I almost slap myself. Stop stuttering, Piper. "Are you
okay?"
"I'm - "
"Don't even lie. Just tell me the truth. Are you okay?"

I heard him chuckled on the other line and my heart almost melts. But no. Stop,
Piper. Again, it's not right.

"Oo, Piper. Okay lang ako. Seryoso 'to."

"It's nice to hear that. Umm," bago ko pa itanong kung anong nangyari sa pamilya
niya, nagawa ko nang pigilan ang sarili ko. But I heard him chuckled again.
"Just ask if you want to know something."

I closed my eyes for a second and let out a deep sigh, "Nate told me about your
parents. Are they okay? I mean, ang tagal na nilang hindi nagkikita 'di ba? Tapos
ngayon..."

"Nag-away sila. Gusto kasi akong kuhanin ni papa." Para na namang kinurot ang puso
ko naiisip ko pa lang na aalis siya ulit. "Ayaw naman pumayag ni mama. Kaya lang
mapilit si papa. Kaya ayon, nag-away sila. Ngayon pinapapili nila ako kung kanino
ko gusto sumama."
"Nakapili ka na?"
"Oo. Noong una nahirapan ako mamili. Pero ngayon okay na. Alam mo naman na
hinahabol ko ang papa ko 'di ba? Kasi idol ko siya. Noon pa man gusto ko nang
sumama sa kaniya. Kahit noong kakahiwalay pa lang nila ni mama." Humiga ako at
pumikit ulit habang nagkwekwento siya. "Kaya nga noong inaya niya akong sumama sa
kaniya sumama naman ako. Iniwan ko buhay ko dito. Iniwan ko lahat para sumama sa
kaniya. Kaya lang noong nandoon ako, naisip ko na lang na hindi pala 'yon ang buhay
na gusto ko. Oo, tatay ko siya. Oo, mahalaga siya. Kaya lang doon, hindi ako
masaya."

Bumilis ang tibok ng puso ko sa sinabi niya. Does this mean he didn't choose his
father? Does it mean he's staying?

"Dito masaya ako. Noong nandoon ako kilala papa, saka ko lang naappreciate ang
pamilya ko dito. Hindi ako close sa stepfather ko at sa anak niya kasi hindi ako
nag-effort kilalanin sila. Kasi hindi ko sila binigyan ng pagkakataon na kilalanin
din ako. Kaya nang makabalik ako dito, sinubukan kong maging malapit sa kanila.
Mabait naman pala sila. Ayos naman pala. Siguro hindi mo alam pero, Piper, umuuwi
na ako sa amin. May bahay na talaga akong inuuwian. May mga sumasalubong na sa akin
kapag uuwi ako. May mga sasabihan na rin ako ng bye kapag aalis ako. May mga
kasabay na akong kumain."

I smiled. Masaya ako para sa kaniya. Marami na rin pala akong hindi alam sa
nangyayari sa buhay niya. Pero kahit ganoon, masaya pa rin ako. Masaya kasi ramdam
ko sa boses niya na masaya siya.

"So you chose your mother over your father?"

"No. I chose my happiness this time." Ramdam ko na nakangiti siya habang sinasabi
niya 'yon. "It took me years to finally figure out what I really want, what makes
me happy and who I really am. It took me years to finally fix myself. This place is
where my happiness is. Nandito ang mama ko. Nandito ang bagong pamilya ko. Nandito
ang mga kaibigan ko." He paused. "Nandito ka."

I clenched my phone. "Hunter..."

"Don't worry, Piper. Alam ko ang limitasyon ko. Alam ko na kung ano man ang meron
sa atin noon, nakalipas na 'yon. Wala akong balak guluhin kayo ni Russel. Hindi mo
rin naman magugustuhan 'yon. Masaya ka na at dahil doon, masaya na rin ako. Ako ang
nakipaghiwalay sa 'yo, ako ang umalis ng walang paalam. Kaya dapat alam ko na na
ito ang babalikan ko. Tanggap ko na. Minsan nga lang masakit pa." Nang marinig ko
'yon ay bigla na lang may luhang pumatak sa mata ko. It's too fast I don't know how
it happened. "Joke lang."

Hindi ko na nagawang makapagsalita. Kung gagawin ko 'yon, I might choke on my

words.

"Thank you for listening, Piper. Sige na, matulog ka na. Goodnight." Pinipilit kong
pigilan ang pag-iyak ko pero hindi niya pa rin ineend ang tawag. I was about to end
it nang marinig ko ang pagbuntong hininga niya. "Wait. I have a question. Kung...
kung nagpaalam ako sa 'yo noon... kung sinabi kong babalik ako... hihintayin mo ba
ako?"

I gulped. Nagtuloy tuloy na ang pagpatak ng luha ko. Why am I crying? Why can't I
stop myself from crying?

"Uhh. Sorry for asking. Curious lang ako kasi - "

"Yeah. If you just asked me to wait for you, I would. Goodnight, Hunter," I said
and ended the call.

Nang matahimik ay saka ko na binuhos lahat ng iyak na kanina ko pa pinipigilan. I

cried my heart out in hopes that it will at least lessen the pain I'm feeling. They
say that crying helps but in my case, hindi ko naman ramdam. It doesn't help.
Crying doesn't help.
Ayaw tumigil nang pag-iyak ko. Ayaw tumigil na pagsakit ng dibdib ko. Parang lahat
na ng mga naipon na luha ko noon, ngayon ko lang nailabas. Parang lahat ng sakit
ngayon lang sumabog.

When will the tears end? When will the pain stop?

***
The following morning, when I woke up and went downstairs, inabutan ko na naman si
Russel na nasa sala kasama si Nate. When they saw me, both of them look shocked. I
look like a mess, I know.

"Anong nangyari sa 'yo? Para kang hindi natulog ng tatlong linggo?" I frowned at
Nate and sat beside Russel.
"Umiyak ka ba?" tanong naman ni Russel.
Tumango ako at hindi na nagsalita. Hindi ko na sinabi ang rason. What should I say?
Umiyak ako kasi nag-usap kami ng ex ko kagabi at lahat ng hindi ko nailabas noon
bigla na lang sumabog ng gabing 'yon? No, I won't tell them that.

"Nanood ka na naman siguro ng mga drama drama, ano?" Nate remarked and I just
smiled at him.

After a while ay umalis na rin si Nate at iniwan kami ni Russel. He looked at me,
"I'm trying to call you yesterday. Kaya lang hindi kita matawagan." Ayan na naman.
Lalamunin na talaga ako ng guilt.
Instead of looking at him, nag-iwas lang ako ng tingin. He didn't push the topic na
rin. Instead he asked me to prepare kasi aalis kami.

"Let's have a date."

I smiled at him and nodded.

***
I've been absent-minded these past few days and lalo lang akong naguiguilty. Russel
is a good guy and he deserves all my attention kaya lang ang hirap.
Ilang months na since nakabalik si Hunter dito and I tried my best para hindi na
mabuksan ulit ang topic tungkol sa past namin para maging maayos ang relationship
namin ni Russel. Sa mga naunang buwan nagawa ko naman 'yon kaya lang magbuhat nang
makapag-usap kami that night, parang lahat ng pilit kong itinago noon bigla na lang
naglabasan.
I don't know what to do anymore.
And it seems like fate's playing tricks on me. Naguguluhan na nga ako tapos ito pa
ang mangyayari.

My friends and I are at No Name. Ayoko naman talagang sumama kaya lang nitong mga
nakakaraang araw lagi na lang ako tumatanggi kapag nag-aaya si Russel. I'm always
trying to make an alibi. May schoolwork, may photoshoot kahit wala naman talaga.
And he keeps on believing me kaya mas naguiguilty lang ako lalo. Isa pa, we're
under the same agency kaya he should know if may schedule ba ako for modeling
talaga or wala. But he's not saying anything.

Ngayon ayan. Nandito kami sa No Name with our friends and unfortunately, pati si
Hunter. Though he's on the stage, singing. Focus, Piper. Focus.

"Are you okay?" I can't remember how many times he asked me this question. I lost
count. But I keep on saying yes naman. I keep on saying that I'm okay - that I'm
fine. Even when I'm not.
"This is my last song for tonight. To everyone who came here, thank you." Napayuko
ako nang marinig na naman ang boses ni Hunter.
Today is gonna be the day that they're gonna throw it back to you. By now you
should've somehow realized what you gotta do. I don't believe that anybody feels
the way I do about you now. Back beat, the word is on the street that the fire in
your heart is out. I'm sure you've heard it all before but you never really had a
doubt. I don't believe that anybody feels the way I do about you now ♫

"Hey, Piper. Are you listening?"

"Huh?" Napatingin ako kay Russel who's looking at me seriously. "W...what? Sorry."
"Gusto mo pa ba kako ng inumin?"
"Ah. No. I'm okay," sagot ko sa kaniya at nag-iwas ng tingin.

And all the roads we have to walk are winding. And all the lights that lead us
there are blinding. There are many things that I would like to say to you but I
don't know how. Because maybe you're gonna be the one that saves me. And after all
you're my wonderwall. ♫

"Excuse me. Magpapahangin lang ako," I told them and went out.

Air. I need air. Mababaliw na ata ako. I keep on pacing back and forth. Para nang
hinahati ang utak ko. I can't be like this forever. Dapat na akong umayos.
Kailangan ko nang umayos. Maski si Russel nadadamay na sa pagiging magulo ko.

"Piper." I jumped when I heard Russel calling my name. Humarap ako sa kaniya at
ngumiti. He smiled back. "You're not okay." Napaatras ako sa sinabi niya at
napakunot ang noo ko. He sighed. "Hindi ka okay, Piper."
"What are you talking about?"

Sumandal siya sa pader at pumikit sandali. When he opened his eyes, he stares at me
and smiles.

"Let's stop running away. We'll get nowhere. Let's face the truth. Noong niligawan
kita, aaminin ko umasa akong sasagutin mo ako kasi wala siya. Umasa ako na magagawa
kong burahin siya sa isip mo. Kaya nang sagutin mo ako sobrang saya ko. Kasi nagawa
ko siyang burahin sa isip mo. Hindi nga lang sa puso mo."
"But Russel, when I told you I like you, totoo 'yon. I didn't lie."
"Alam ko. Naramdaman ko. Kaya lang magkaiba ang gusto sa mahal. Sa ilang buwan na
pagiging magkarelasyon natin, ni minsan hindi mo sinabing mahal mo ako. Sinasabi
mong gusto mo ako, oo. Pero hindi mahal. Pinilit mo. Alam kong pinilit mong mahalin
ako. Kung sakaling natagalan lang siya sa pagbalik, siguro makakaya mo. Siguro
magagawa mo. Kaya lang bumalik agad siya."

Tumingin siya sa malayo at ngumiti na naman. "I'm thankful that you chose me over
him. Kahit ilang buwan na nang makabalik siya nandito ka pa rin. Pinilit mong
iwasan siya para sa akin. Kaya nagpapasalamat ako."
When he gave me a sad smile, my tears started to fall. He moved closer and wiped
away my tears.

"You chose me over your happiness. You chose me, Piper. And that's more than
enough. But it's obvious. Hunter loves you and you still love him, too. You can't
tell me you love me because those words belong to him. Your heart belongs to him. I
don't want to be the bad guy in your love story. This is your love story. Not
mine."
"What are you - "
"Piper," he sighed. "I'm letting you go."

***
Relationship Code No: 40: Always be his comfortable place to land.
Relationship Code No. 41: There is a room for only one man and woman in a
relationship.
Relationship Code No. 42: Letting go of someone you really love hurts; but
sometimes, you have to let go to avoid getting hurt even more.
Song title: Wonderwall by Oasis (Alex Goot Cover)
Thank you for reading! :)

Chapter 48: For keeps

Piper's Point of View

"Pipes!"

I hid under the blanket when I heard Nate's voice. I saw this coming. Sooner or
later malalaman niya ang nangyari sa amin ni Russel at pupuntahan niya ako dito sa
amin. I didn't know na sobrang bilis pala niya malalaman. Kakahiwalay pa lang namin
ni Russel kagabi tapos ngayon nandito na siya. To think na 9 am pa lang at ito ang
usual time ng gising niya.
I felt a weight on my bed. Malamang naupo na siya sa dulo ng kama ko but I hold on
to my blanket tighter.

"Alam kong gising ka. Hindi ka matutulog nang nakatalukbong ang kumot. Eh 'di hindi
ka makahinga." Hinihila niya ang kumot ko pero hindi ko 'yon binibitawan. He let go
and sighed. "Bakit hindi mo sinabi sa akin kagabi? Kaya ka pala nagpaalam agad
umuwi."

Tulad kanina, hindi ako sumagot. Until I felt his weight on me. Ugh. Bwisit 'to.
May problema na nga ako dinadaganan pa ako.

"Nate. Move," suway ko sa kaniya pero hindi niya ako pinansin. "Nate!"
"Aalis lang ako dito kapag sinabi mo na kung ano ang nangyari."
"We broke up, okay? Russel broke up with me!"

And that's when he finally moved. I threw my blanket away and looked at Nate, "Last
night, he told me he's letting me go."

"O?" What? Siya itong nagtanong tapos 'o' lang ang sasabihin niya? Napairap ako and
was about to say something when he started talking again. "Hindi ba dapat ayos ka
na? Hindi ba dapat nakakahinga ka na ng maluwag. Nakipaghiwalay na siya."
"Are you serious? Do you hear yourself? Nate. He. Broke. Up. With. Me."
"Oo nga. Break na kayo. Nakipaghiwalay siya. Malinaw."

Ugh. Humiga ulit ako at tinakpan ng unan ang mukha ko. Naramdaman ko naman ang
paghila niya ng unan kaya hindi ko napigilan ang mapaupo ulit.

"Hindi mo ba maintindihan, Nate? Hiniwalayan niya ako. And do you expect me to

party, have fun, and rejoice because of it?"
"Ginawan ka lang niya ng pabor. Siya na ang gumawa ng bagay na hindi mo magawa."
"What do you mean?"
"Hindi mo mahal si Russel kasi si Guevarra ang mahal mo. Kahit pigilan mo, hindi mo
pa rin maitatanggi ang nararamdaman mo. Kaya lang hindi mo magawang makipaghiwalay
kay Russel kasi ayaw mo siyang masaktan. Kaya siya na ang gumawa no'n para sa 'yo.
Let's face it, Pipes. Kung single ka, kung hindi kayo ni Russel, malamang matagal
na kayong nagkabalikan ni Guevarra."

Tinakpan ko ang mukha ko. The tears are threatening to fall. "He's nice. He's too
nice. I can't help but be guilty. I feel so bad. He doesn't deserve to get hurt but
I did hurt him. He didn't do anything wrong and he deserves to be happy but I did
the contrary."

"Ganoon talaga ang buhay. Hindi naman lahat ng pagmamahal masusuklian. Minsan
kailangan din talagang dumaan sa hirap at sakit bago siya tuluyang maging masaya.
Kahit gaano ka pa kabait o kasama, lahat naman tayo masasaktan talaga. Walang
exempted pagdating doon. Kaya hindi ka dapat maguilty. Kasi normal naman na ang
masaktan."

Tuluyan na ngang tumulo ang luha ko. I frown at him, "Why are you comforting me?
Why are you nice to me? Hindi ba dapat nagagalit ka sa akin kasi sinaktan ko ang
pinsan mo?"

Instead of getting angry, he smiled at me and hugged me. "Bakit ako magagalit sa
'yo? Nagmahal ka lang naman."
What did I do to deserve these super nice people in my life?

***
Nang malaman ng iba ang nangyari, dinalaw nila ako.

"Are you okay?" tanong ni Hailey at umupo sa kama ko. Tumabi naman sa akin si
Tamara.
"No." This time hindi ko na lolokohin ang sarili ko. Hindi ko na pipiliting sabihin
na okay lang ako kahit hindi naman. "Nate and I talked about this. Kaya lang... ang
hirap pa rin. Para akong nilalamon ng konsensya ko knowing that I hurt someone
who's been good to me. I like him. I really do. Kaya lang... ewan. Ang paasa ko
kasi."
"Nalito ka lang, Piper," sabi ni Tamara. "Noong dumating kasi siya, ayon 'yung mga
panahon na malungkot ka kasi nawala 'yung isa. You're drowning from loneliness kaya
kumapit ka sa una mong nakita na makakapagligtas sa 'yo. At si Russel 'yon. Oo,
gusto mo siya. Oo, kinikilig ka sa kaniya. Kaya lang madaling magkagusto sa isang
tao. Ang mahirap, ang mahalin mo ang taong 'yon lalo na kung may iba pang laman ang
puso mo."
"Dapat hindi ko na lang siya binigyan ng chance para hindi na siya umasa."
Hailey chuckled and shook her head, "Ayos na ang ginawa mo, Piper. Alam ko para kay
Russel, mas okay na 'yung sinagot mo siya kahit hindi man kayo nagtagal kaysa sa
hindi mo talaga siya binigyan ng pag-asa. At least hindi siya magtatanong ng what
ifs 'di ba?"
I smiled at them. I really appreciate na sinusubukan nilang pagaanin ang loob ko.
Lumayo sa akin si Tamara at umupo sa tapat ng study table ko, "Ano na ang plano mo
ngayon?"

"Plano?"
"Oo. Plano. Single ka na ngayon. Ano na?"
"I'll study. I'll graduate."

Humiga si Hailey sa kama ko, "Kay Hunter? Hindi pa niya alam na naghiwalay na kayo
ni Russel. Wala ni isa sa amin ang nagsasabi."
I gulped. Hunter. I shook my head, "Wala akong plano na related sa kaniya. It
doesn't feel right. Kakahiwalay pa lang namin ni Russel."
Nagkatinginan ang dalawa at parehas umiling.

***
As days go by, mas nababawasan na ang pag-intindi ko sa nangyari sa amin ni Russel.
Bihira na kami magkita. And that one time na nagkita kami after our break up,
nginitian niya pa ako. But that was a week ago. Kaya nang may matanggap akong
message galing sa kaniya na nagsasabing magkita kami, hindi ko mapigilan ang mag-
isip ulit.
Ito na ba? Will he finally blame me for breaking his heart? But he's too nice to
get angry. Hay.

Sinundo niya ako sa amin. When I asked him where we are going, he just smiled at
me. After that hindi na ako nagtanong. Medyo awkward pa kasi since almost two weeks
pa lang nang maghiwalay kami.
I was too busy thinking kung ano ang pag-uusapan namin at kung saan kami pupunta
kaya hindi ko na napansin na nakarating na pala kami sa pupuntahan namin. When I
realized kung nasaan kami, I was too dumbfounded.
He gave me no time to ask him a question. Naglakad na siya sa papunta sa likod ng
mga classrooms at nagpunta sa may puno kung saan madalas kaming tumambay ni Hunter.

"Dito mo naalala kung sino ako." My eyes grew wide. Oo nga, ano? Dito 'yon. Noong
photoshoot namin. Lumapit siya sa akin ang hinawakan ang dalawa kong kamay, "Don't
be too hard on yourself, Piper. Huwag mong sisihin ang sarili mo kasi hindi tayo
nagtagal. Everything that happened meant to happen. I'm moving on, Piper. Kaya
dapat ikaw rin."

He smiled at me, "I broke up with you because I want you to be happy. And I want to
be happy. Kung hindi tayo maghihiwalay, parehas lang tayong hindi magiging masaya.
Hindi ka magiging masaya kasi hindi naman ako ang gusto mong makasama. Hindi ako
magiging masaya kasi tinatali kita. Darating din ang panahon na makikita ko ang
taong nakalaan talaga para sa akin. And I'm looking forward to that day. Ikaw...
ikaw, Piper, nakita mo na siya. Bumalik na siya dito. Bumalik na siya sa 'yo. Don't
waste that chance. Huwag mo nang pigilan."
"But..."
"I let you go. Huwag mo naman sayangin 'yon. Sasagarin ko na ang pagkatanga ko
ngayon. Ngayon lang 'to, ha. Kaya, Piper. Makinig ka. Makinig kang mabuti." He held
my hand tighter. "Maswerte kayo kasi nabigyan kayo ng panibagong pagkakataon ni
Hunter. Huwag niyong sayangin 'yon. Kung iniisip mo ako, huwag na please.
Makokonsensya lang ako kung hindi kayo magkakatuluyan. Pakiramdam ko ako ang
magiging kontrabida sa inyong dalawa. Kaya, Piper... it's about time. It's about
time para maging masaya na kayong dalawa. Both of you suffered long enough."

Niyakap niya ako at naramdaman ko na naman ang pagtulo ng mga luha ko. Akala ko
tapos na. Akala ko wala na akong iiiyak.

"O? Hindi kita pinapaiyak, ha," he joked and wiped away my tears. "Sige na. Aalis
na ako."
"Ha? Are you going to leave me here?"

He nodded and my eyes grew wide. It's 5 pm. The longer I stay here, baka abutan na
ako ng dilim. "Uhm. I know this is too much, but... pwedeng kahit pasabay man lang
hanggang sa sakayan?"
He laughed so hard, he started to shed tears. "You're funny, Piper."

"What are - " My words are cut off when Russel started walking away and I saw
Hunter walking towards my direction.
"Bakit - " Hindi na rin natuloy ang sinasabi ni Hunter nang bulungan siya ni
Russel.

I don't know what they're talking about basta bigla na lang tinapik ni Russel si
Hunter and slightly pushed him towards me. Hunter is as confuse as me. Nang
makarating na siya sa tapat ko, tumingin siya sa paligid. He looks anywhere...
anywhere but me. He, then, started to scratch his head.

"Hindi ko alam na nandito ka. Nakatanggap lang ako ng message galing kay Nate.
Nakikipagkita raw sa akin si Russel. Hindi ko alam na nandito ka rin."

I'm confuse too, I don't know what to say.

"Uhh. Uhm. Ano... Uhh."

I closed my eyes for a second. Pumasok lahat nang sinabi ni Russel sa akin. I'm
lucky to be given another chance. I'm lucky to find someone who loves me, too. I
shouldn't put it into waste. I should fight for this. I should be happy. We should
be happy. It's about time. It's about time.

"Piper? Ayos ka lang ba?"

I let out a deep sigh and looked at Hunter straight in the eyes. "Russel and I
broke up." Nanlaki ang mata niya at bahagyang napaatras. "He broke up with me. A
few weeks ago na actually."

"I... I'm sorry to hear that."

"He told me he's breaking up with me kasi nararamdaman niyang I still have feelings
for you. Sabi niya ayaw niyang maging kontrabida. Gusto na raw niya akong maging
masaya. At first I keep on blaming myself for hurting him. Kaya lang since he's too
nice, he told me that I shouldn't feel guilty - that I should choose to be happy."
I paused and take a deep breath. I keep on rambling. I should stop rambling. "And
I'll only be truly happy when I'm with you."

Nang tingnan ko siya, nakatitig lang siya sa akin. I can't read his expression. I
let out a deep sigh and took one step forward, "I still have feelings for you. I
still love you and I don't think I could ever love another man other than you. I
don't know if it's a good thing or not kasi - "

"It's a good thing," he said and took a step forward. "It's a good thing that you
still have feelings for me. It's a good thing that you still love me. It's a good
thing that you could never love another man other than me. It's a good thing,
Piper. It's the best thing."

He took another step forward and held my face. He leaned in closer until our
forehead's finally touching, "I love you, Piper. I love you so much." And just like
that, I felt his soft lips on mine.
Minutes later, nakaupo na kami sa ilalim ng puno. Nakasandal ako sa balikat niya at
magkahawak kami ng kamay. Neither of us is talking pero ramdam na ramdam ko ang
happiness.
Itinaas niya ang magkahawak naming kamay at pinaglaruan ang mga 'yon. I moved
closer and he kissed me on my head.

"What does this makes us?" I asked him.

"Do you love me?"

Umayos ako ng upo at saka siya tinaasan ng kilay, "I just told you how I feel."
Nginitian niya ako ng nakakaloko at saka yumuko at sumandal sa balikat ko, "Just
answer me. Please."
Hinila ko ang kamay ko at saka hinawakan ang mukha niya para iharap sa akin. He's
smiling and I can't help but to smile too. "I love you."

"I love you, too," sagot niya at mas lumaki pa ang ngiti. I miss this side of him.
'Yung may pagkamasayahin. 'Yung may pagkabata. "Mahal natin ang isa't isa. Kung ako
tatanungin mo, gusto ko talagang maging tayo ulit pero syempre nasa iyo pa rin ang
desisyon. Ayos lang ba sa 'yo na maging tayo ulit?"
"Hmm. Huwag muna."

Sumimangot siya ng bahagya at pinigilan ko ang mapangiti. Ako raw bahala pero
nalungkot naman noong sinabi kong huwag muna.
I smiled at him and pinched his nose, "Joke lang. Syempre ayos lang. Doon din naman
bagsak natin. Isa pa, pinagsabihan na ako ni Russel. Ayoko namang itapon lang sa
wala ang - " He cut me off by kissing me. Nanlaki ang mata ko and I was about to
speak again when he started showering my face with kisses.

"I love you. I love you. I love you."

I can't help but to smile. I won't ever get tired hearing him saying he loves me.
And this time, this relationship - our relationship is for keeps.

***
Relationship Code No. 43: Choose happiness. Choose love.

Chapter 49: Hello real life

Nate's Point of View

"Congratulations, batchmates! We're freeee!" sigaw ko na sinundan ng hiyawan ng mga

kabatch ko. May ilan din na lumapit sa akin at tinapik ako para i-congratulate sa
paggraduate. Hindi ko kilala ang iba pero nagpasalamat pa rin ako. Mahirap na at
baka sabihin pa na ang snob ko porque gwapo.

Habang nagkakagulo pa ang iba para mga magsipag-paalam, narinig ko na ang sigaw ni
Pipes sa pangalan ko. Sa sobrang tinis ng boses niya imposibleng hindi ko marinig
'yon. Hinanap ko kung saan nanggaling ang boses na 'yon. Sobrang dami ng tao hindi
ko alam kung saan ako magsisimulang maghanap. Hanggang sa naramdaman ko na lang na
may humawak sa braso at saka tumalon at niyakap ako.

"Congrats sa atin, Nate!" Napabungisngis ako kay Pipes at tinapik ang likod niya.
"Finally!"

Humiwalay siya sa akin at ngumiti, "Hay. Time flies, ano? It's like yesterday when
we just graduated from highschool tapos ngayon... look!" sigaw niya at itinaas ang
diplomang hawak niya. "Anyway, did you bid goodbye na ba sa kanila? 'Cause I
already did."

"Goodbye ka dyan. Hindi goodbye. See you again. Nagawa ko na 'yon kanina. Ano na?
Tara na?"
"Yup," saludo niya at naglakad na kami palayo sa napakaraming tao.

Sa hindi kalayuan, nakita na namin si Warren na nakataas ang dalawang kamay at

kumakaway. Kasama niya ang magulang namin ni Pipes pati na rin ang barkada. Kasama
rin nila si Tanya na kasama ang boyfriend niya. Si Russel lang ang kulang.
Kumaway kami ni Pipes sa kanila at nang makalapit ay binati nila kami. Tinapik pa
ako ni Papa at niyakap at ganoon din ang ginawa ni Mama.

"We're proud of you, Nate." Lumaki ang ngiti ko sa sinabi ni Mama. Sino ba naman
ang hindi matutuwang marinig ang mga salitang 'yon.
"Thank you po."

Nginitian niya ako at niyakap ulit. "Gutom ka na ba? Tara na at handa na raw ang
lahat sabi ng Tito Ry mo."

"Sige po."
"Sunod na kayo, ha?" bilin pa sa amin ni Mama bago siya umalis kasama si Papa at
sila Tito Ken.

Tulad ng nakagawian, kapag may mga ganitong celebration, pinapasara ni Tito Ry ang
No Name. Kaya ngayon, sarado ulit 'yon para i-celebrate ang paggraduate namin nila
Pipes, Hails at Warren. Nauna ng ilang araw ang graduation ni Hails at Warren.
Nakatingin ako sa magulang ko nang maramdaman ko ang pagkapit ni Tammy sa braso ko.
Nang tingnan ko siya ay nakangiti na siya sa akin. "Congrats!" Masayang bati niya
kaya pati ako ay napangiti rin.

"Congrats lang?"
"I'm proud of you," tapik niya pa sa likod ko.
"Ayon lang?"

Kumunot ang noo niya at nag-isip. Tumaas pa ang isang kilay niya pati gilid ng labi
niya. Pinilit kong huwag mangiti sa naging reaksyon niya. In character dapat ako.
Hinawakan niya pa ang baba niya at biglang nanlaki ang mata at itinaas ang daliri
niya, "Ah! 'Yung regalo mo iniwan ko sa sasakyan ni Hailey."
Sumimangot ako kaya kumunot na naman ang noo niya. "Ano ba 'yon?" Tumagilid ako at
tinuro ang pisngi ko. "Masakit?" Hay nako si Tammy. Hindi ko alam kung slow ba o
nanadya lang.

"Kiss daw niya. Nasaan na?" Pagsingit ni Tanya sa usapan.

Nanlaki ang mata ni Tammy at namula pa ang mukha. Bihira 'tong magblush. Kung may
hawak lang akong phone o camera kinuhanan ko na siya.

"Kiss mo mukha mo," sagot niya at tinulak pa ang mukha ko. "Tara na nga." Sinubukan
niya akong hilahin pero hindi ako pumalag. "Nate. Ano ba? Tara na." Tinagilid ko
ulit ang mukha ko para iharap sa kaniya ang pisngi ko.
"Bigay mo na ang gusto," kantyaw ni Guevarra.
"Hindi 'yan aalis diyan hanggang hindi mo ginagawa gusto niya," gatong naman ni
Warren.

Tiningnan ko ang mga kabarkada namin na nakatayo sa gilid. Si Tanya at ang

boyfriend niya ay nakangiti sa amin. Katabi naman nila si Hails na nakangisi at si
Pipes na inaakbayan ni Guevarra at si Warren na nakalagay pa ang dalawang kamay sa
batok.
Sumenyas ako kila Pipes at Hails para makigatong din. Nagkatinginan silang dalawa.
Hinawakan ni Pipes ang tiyan niya at mukhang naintindihan na ni Hails ang gusto
niyang sabihin dahil sabay silang nagsabi ng "Gutom na ako/I'm hungry."
Pinanliitan ako ng mata ni Tammy pero nginitian ko lang siya.
"Isa lang."
"Oo. Isa lang."

Lumapit siya sa akin at nang malapit nang tumama ang labi niya sa pisngi ko ay
humarap ako kaya nanlaki ang mata niya pero tinawanan ko lang siya. Namula ang
mukha niya at nagkantyawan na naman ang barkada. Sa sobrang hiya ni Tammy ay
hinawakan niya ang tenga ko at hinila palabas. Pero ayos lang sa akin. Nakaisang
kiss naman.

***
Sobrang laki na talaga nang pinagbago naming magkakabarkada. Parang noong mga
nakaraang buwan lang puro nagkakailangan pa kami at nag-iiwasan. Ngayon parang wala
ng nangyari. Parang okay na ang lahat. Pwera na lang siguro kay Warren at Hailey.
Paano magbuhat nang maghiwalay sila sobrang civil na lang ng pakikitungo nila sa
isa't isa. Hi, hello, bye. Ganoon lang. Mukha namang okay na sila sa ganoon kaya
hinayaan na lang namin. Nag-usap naman na sila at nagkaintindihan. Hindi na kami
dapat makialam.
Ngayong tinitingnan ko silang dalawa, parehas naman silang masaya.
Nakikipagkwentuhan itong si Hails kay Tammy. Si Warren naman nakikipagkwentuhan kay
Guevarra at Pipes.
Speaking of Guevarra at Pipes... magbuhat nang magkabalikan ang dalawang 'to, hindi
na sila mapaghiwalay. Madalas nasa bahay nila Pipes si Guevarra. Minsan naman si
Pipes ang dumadalaw sa kanila. Magbuhat nang magbalikan sila, doon ko sila nakita
na pinakamasaya. Mas masaya pa kaysa noong unang beses na naging sila. Totoo nga
siguro 'yung kasabihan na love is sweeter the second time around.

"Paano ba 'yan, guys, mukhang malapit na tayong maghello sa tunay na buhay," agaw
ko sa atensyon nila.

Tumigin sila sa akin. Si Tammy, Warren at Guevarra, seryoso ang mukha. Si Pipes at
Hails naman ay parehas ngumiti pero hindi 'yung tipong abot sa mata. Ito ata ang
sinasabi nilang bittersweet.

"O, ano ba naman 'yang mga reaksyon niyo," biro ko sa kanila pero wala ni isa ang
tumawa. Hinawakan ako ni Tammy at nginitian. Ganoon din ang ginawa ko sa kaniya.
"Paano na? Tuloy ba mga plano niyo sa buhay?"

Walang sumagot sa tanong ko. Lahat ay nanahimik lang. Matagal din namin iniwasan
ang topic na 'to. 'Yung tungkol sa kung anong gagawin at kung anong mangyayari sa
amin matapos grumaduate. Nang unang beses na napag-usapan 'to, lahat kami excited
sa mga mangyayari pwera kay Hails. Kaya lang ngayon na ito, ngayon na nandito na...
malungkot din pala.
Paniguradong mababawasan na ang oras namin sa isa't isa. Paniguradong matatagalan
ulit bago kami makumpleto ng ganito. Kailangan na kasi namin magfocus sa mga gusto
talaga naming gawin sa buhay. Hindi naman pwedeng palagi na lang kami magkakasama.

"May isang taon pa kami ni Hunter para mag-aral." Pangbabasag ni Tammy ng

katahimikan.
"Oo nga. Halos wala rin naman magbabago sa mga gagawin ko. Pwera na lang sa mga
taong kasama ko," sagot naman ni Guevarra.
Kinuha naman ni Warren ang bote ng beer at ininom. "Mawawala muna ako dito sa atin.
Gusto kong maging professional basketball player kaya hindi pwedeng nandito lang
ako. Lilipat na ako sa isang buwan. 'Yung dating condo ni Papa, nakapangalan na sa
akin. Doon na muna ako titira."

"Kailan ang balik mo dito?" tanong sa kaniya ni Pipes.

"Ewan. Siguro kapag may mga ganitong celebration na kailangan talaga ang presensya
ko. Kung posible gusto kong umuwi dito kada linggo kaya lang malabo naman 'yon.
Kaya hanggang kaya ko, kahit isa o dalawang beses lang sa isang buwan makabalik ako
dito."
"Pwede naman kaming bumisita sa 'yo doon 'di ba?" tanong ko sa kaniya na tinanguan
naman niya. "Kaya lang hindi naman ako makakabisita sa 'yo agad. Plano ko kasing
maglibot-libot muna dito sa Pinas."

Naramdaman ko ang paghigpit ng hawak sa akin ni Tammy, "Gaano ka ba katagal

maglilibot?"

"Ilang buwan din. Siguro tatlong buwan o higit pa. Matagal ko na rin pinag-ipunan
'to. Highschool pa lang ata ako nag-iipon na ako para dito."

Napansin ko ang paglungkot ng mukha ni Tammy kaya pinisil ko ang kamay niya at
kinurot ang pisngi niya, "Huwag kang mag-alala, lagi naman tayong mag-uusap kahit
malayo ako."
Tumingin naman ako kay Pipes na nakasandal sa balikat ni Guevarra. Tumango ako sa
kaniya kaya umayos siya ng upo, "I still have the same plans as before. Actually, I
already signed a contract to model a clothing line. Gusto ko rin maging fashion
designer so I'll probably study fashion after a few months."

"Wow. Congrats, Pipes," bati sa kaniya ni Tammy.

"Thanks. Anyway, ikaw Hailey? Naisip mo ba ang gusto mo talagang gawin?"

Pumikit si Hails at saka huminga ng malalim. Nang idilat na niya ang mga mata niya
ay tiningnan niya kami at saka nginitian, "Aalis na ako ng bansa."
Teka. Ano? Loading...

Wala agad ang nakapagreact sa amin pero nang lumipas na ang ilang segundo at hindi
pa rin binabawi ni Hails ang sinabi niya, doon na kami mga nagreact. Kung anu-ano
na ang mga sinabi namin sa kaniya.

Ha? Ano? Seryoso ka ba? Ang tagal ng punchline.

Kaya lang sa lahat ng 'yon ay ngumiti lang si Hails.

"Saan ka pupunta?" kunot-noong tanong sa kaniya ni Guevarra.

"New York. Alam niyo naman na doon nakatira sila lola. Kaya doon muna ako."
"Anong gagawin mo doon?" tanong ko naman.
"May sinasabi si lola sa akin na trabaho doon. Since hindi ko pa naman alam kung
ano ang gusto ko, susubukan ko muna 'yon. Anong malay ko baka tulay na pala 'yon
para malaman ko kung ano ba talaga ang gusto ko."
Niyakap ni Pipes Hails, "I'll miss you." Hindi rin naman nagtagal at yumakap na rin
si Tammy sa kanila. Silang tatlo pa naman ang madalas magkakasama. Paniguradong
malulungkot talaga ang mga 'to dahil maghihiwa-hiwalay na muna sila.

"Kailan ang alis mo?"

Bumitaw na sa yakap si Tammy at Pipes nang magtanong si Warren. Nakatingin siya ng

diretsyo kay Hails at ganoon din ang ginawa ni Hails sa kaniya.

"Next next week." Napansin ko ang bahagyang pagsalubong ng kilay ni Warren sa sagot
ni Hails.
"Gaano katagal?"
"I don't know. One year, two years, three years, for good?" sagot ni Hails at
umiwas ng tingin kay Warren.

Napapikit si Warren sa naging sagot sa kaniya. Wala ni isa sa amin ang nakaisip na
ganoon pala katagal si Hails mawawala. Ilang taon at posibleng doon na talaga siya
tumira. Sobrang layo ng New York.

"Mag-iingat ka doon," bilin sa kaniya ni Warren at tinitigan ulit siya. "Kapag

dating mo doon, huwag ka munang aalis agad sa bagong bahay mo ng walang kasama.
Hayaan mo munang makabisa mo ang lugar. Kayang kaya mo naman 'yon gawin. Kapag
gininaw ka kapag winter na, huwag mong kalimutan mag-scarf, gloves, boots. Buksan
mo ang heater. Uminom ka rin ng mainit na kape para mainitian ka. Kapag pagod ka na
galing sa trabaho,magpahinga ka. Huwag mong sagarin ang sarili mo. Kapag nahanap mo
na ang gusto mong gawin sa buhay mo, kahit doon mo pa mahanap 'yon, magiging masaya
ako para sa 'yo. Kaya, Hailey, maging masaya ka rin. Kapag masaya ka doon, lahat
kaming nandito magiging masaya rin para sa 'yo."

Tumulo ang luha ni Hails. Nang tingnan ko naman si Warren ay nagtutubig na rin ang
mata niya.
Hindi namin alam ang gagawin namin para pagaanin ang loob nilang dalawa. Sa ngayon
kasi talaga mukhang imposibleng magkabalikan sila. Desidido na sila sa mga plano
nila. Wala ng makakapagpabago pa ng desisyon nila.
Oras at panahon na lang... oras at panahon na lang ang makakapagsabi kung anong
mangyayari sa aming anim pagkatapos nito.

***
Relationship Code No. 44: Always be ready for changes.
2 chapters left. Thanks for reading! :) BTW, lahat ng codes na nilalagay ko dito ay
subjective. You don't have to agree with me. Hindi naman ako expert when it comes
to relationship plus we have different views tungkol dito. I just wanna share what
I think will help. :)

Chapter 50: Reunion

Piper's Point of View

Three years later...

"Are you ready, Ms. Yu? Shall we go?"
"I'll be there in a sec."

I looked at my phone once more and when I didn't saw any message, I put it back
down on the table. With a little force. I stared at my reflection in the mirror and
puffed my cheek.
I didn't flew all the way to France just to get pissed. This is supposed to be one
of the best nights of my life, I shouldn't let anyone ruin it. Not even Hunter.
I was about to go out of the dressing room when I heard my phone rings.

"Hello?"
"Hi, Piper. Kamusta fashion week?" Oh. Si Tita Sab pala. "Disappointed?" I heard
her chuckle on the other line.
"Po? Of course not. I'm glad you called, actually."
"You just sighed, Piper," she laughed. "Anyway, congrats at nasama ang designs mo
for this year's fashion week."
"Magaling po kasi mentor ko."
"Hmm. May point."

I chuckled because of her response, "But seriously, Tita Sab, I wouldn't have done
this without you."

"Kaya mo rin, ano. Passion, talent at hardwork ang puhunan mo dito. Alam mo bang
proud na proud ang parents mo? Lalo na mommy mo. Napagkalat na ata sa buong
subdivision ang achievement mo. Hindi ko rin naman siya masisisi."
"Thank you, Tita Sab. I talked to them na rin po kanina. Because of that kahit
papaano nabawasan na ang kaba ko."
"Good to hear that. Tapos na ba ang event?"
"Uhm, I was about to go out of the dressing room po when you called."
"Bakit hindi mo agad sinabi? Nako, sige na. Sa susunod na tayo mag-usap. Congrats
ulit, Piper. Ingat ka dyan. Bye!"

***
This is so surreal. Noon sa papel ko lang nakikita ang mga gawa ko pero to see
these supermodels wearing my works? Wow. Just... wow.
Worth it lahat ng pinagdaanan ko. From being an amateur model to influencer and
endorser of different local brands. Hanggang sa naging amateur fashion designer ako
to this. The journey isn't easy, but it's worth it.
After the show at nang makapag-ayos na ako para matulog, tumunog ang laptop ko.
Nate's trying to call me on Skype. I immediately answer it and waved.

"Congrats, Pipes!" sigaw niya at kumaway rin. Beside him is Tamara who also waved
at me. "Congrats!"
"What are you, guys, doing? Busy kayo?"

Itinaas ni Tamara ang mga hawak niya, "New client."

"Wow! Congrats!"
"Believe me, sakit sa ulo 'to. Gumagawa pa lang ako ng drafts pero... hay nako."
"Demanding ba?"
"Sinabi mo pa."
"Nga pala, guys, have you seen Hunter? Parang sobrang busy. Hirap macontact."

I saw Tamara rolled her eyes as she looked at me, "Hay nako, Piper, busy si
engineer sa pagpapayaman. Lagi na lang missing in action 'yon magbuhat noong umalis
ka which is one week na."

"Nakasama ko pa siya sa No Name noong isang gabi," sabi naman ni Nate. "Saglit nga
lang kasi pagod siya sa trabaho. Teka... hindi mo ba nakakausap?"
"You mean video call like this? No. Ever since I got here siguro 14 messages pa
lang ang natatanggap ko from him. Good morning and goodnight."
"Bantayan ko na ba?"

I smirked at Nate's offer, "Nah. Ako bahala once I got home."

Nate chuckled, "Matakot na si Guevarra. Sige na, Pipes. Late na dyan 'di ba?
Pahinga ka na."

"Okay. Thanks for calling, guys. Bye!" I said and saw Tamara and Nate waving at me.
Then I ended the call.

Before going to sleep, I decided to check my planner muna. Nang buksan ko 'yon ay
may nalaglag na picture. I picked it up. It was a picture from our graduation
party. Kumpleto sana kami dito pero wala si Russel.
Magkaakbay ang mga boys sa likod. From Hunter who's smirking, Nate who's grinning
widely and Warren who's smiling. Kami namang girls ay ganoon din. I am sticking out
my tongue, Tamara's crinkling her nose while Hailey's puffing her cheeks.
We look so happy here. Ito ang pabirito kong picture naming anim kaya lagi ko
siyang iniipit sa planner ko at dinadala kahit saan ako magpunta. 'Cause every time
I'm missing them, I'm just looking at this picture para mabawasan kahit papaano ang
pagkamiss ko sa kanila.
But looking at this picture, I just can't help but miss these people even more. Ito
na 'yung huling time na magkakasama kaming lahat. Ever since then, hindi na kami
nakumpleto. And three years na ang nakalipas. Sobrang laki na ang pinagkaiba naming
lahat.

As for Nate, well, siya ang pinakahindi nagbago sa amin. He's still the same jolly
Nate. The only difference is that he's more mature now. He should be. Since
katulong na siya ni Tito Ice sa pamamahala ng negosyo nila. But even though he's
helping with their family business, hindi pa rin niya binibitawan ang photography.
Si Tamara naman, she's an architect na. Kahit papaano naiahon na niya 'yung family
niya sa hirap. They're living a comfortable life na since sa galing ni Tamara,
marami siyang natatanggap na projects. But aside from her work, she's more open
now. She smiles and laughs often.
Si Warren naman, he decided to follow his dream na maging professional basketball
player. At first, hindi naging madali na makapasok siya doon. But after ilang
tryouts, he succeeded. Though most of the time nasa gilid lang siya ng court, but
these days, mas nakikilala na siya at naappreciate na ang galing niya sa
basketball.
Si Hailey, ayon nasa ibang bansa pa rin. She never visited Philippines again after
she migrated. We talk most of the time sa Skype. She's working as a deputy editor
on a certain publishing company in New York. At first, editorial assistant lang
talaga but she learned to love the job and she realized na nandoon pala talaga ang
passion niya kaya tinuloy tuloy na niya.
As for the relationship between her and Warren... wala. They lost connection ever
since Hails migrated. Until now, hindi pa rin sila nag-uusap. Neither of them tried
to reach out.
As for me, I'm living my dreams. Kaya nga nandito na ako sa France for fashion
week. Who would have thought na ang pinapangarap ko lang noon nakuha ko na ngayon.
And si Hunter naman, he's a licensed engineer na. For more than a year niyang
pagtratrabaho, he's quite well-known na in his field. At first puro small projects
lang ang nakukuha niya until mag-land siya ng super big project at nagtuloy tuloy
na. As for his personality, ganoon pa rin. Masungit pa rin most of the time but
when it comes to his friends and family, mas open na siya ngayon compared dati.
I put the picture in between the pages of my planner and decided to sleep.

I was about to close my eyes when I heard a notification on my phone. I checked it

only to find an email from Nate. Baliw talaga 'yon. Kausap naman ako kanina nag-
email pa. And to satisfy my curiosity, binuksan ko ang email niya only to find an
attachment. Wala man lang subject. Wala rin message. Attachment lang.
When I opened it, I can't help but smile.
It's an invitation. May highschool reunion kami sa Kingdom High next next week. I
wouldn't miss it for the world.

***
Welcome home, Piper.
Mahigit one week lang ako nawala pero sobrang namiss ko ang Pinas. Paano pa kaya si
Hails na ilang taon nang hindi umuuwi?

"Piper!"

I looked at the owner of the voice and I immediately smile. Hunter. Lumapit ako sa
kaniya at saka siya sinuntok ng mahina sa braso, "What are you doing while I was
away?" Instead of answering, he just chuckled and hugged me. "Once malaman ko na
may kalokohan ka noong umalis ako... ha. You better hide."
He kissed my head and hugged me tighter, "Namiss kita. And by the way, you look
beautiful as always."
Bumitaw na ako sa kaniya, he took my luggage at nagpunta na kami sa sasakyan.

"Did you receive the invitation?" I asked.

"'Yung sa reunion ba? Oo. Nag-email si Nate," sagot niya at inilagay na ang gamit
ko sa likod ng sasakyan.

I enter his car and put on the seatbelt. Nang makapasok na siya ay nagtanong ulit
ako, "Are you going?"
He looked at me and kissed the tip of my nose, "If you're going, then I'm going."

"Who planned it anyway?"

"I haven't asked Nate about it. I just looked at the invitation and closed the
email."

I rolled my eyes at him. Typical Hunter.

***
"What do you mean you're not going?!"

Lumayo sa akin si Nate at Tamara at medyo napatagilid naman si Hunter nang sigawan
ko si Hailey. We're currently on Skype. I haven't asked her yet if she'll attend
our reunion, but she already told us that she won't.

"I'm not going," she said blankly. My shoulder slumped feeling dejected. After
three years... three years, akala ko magkikita na kami tapos... Hay. "Piper, I'm
miles away from the Philippines. Paano ako makakaattend?"

"Then go home."
"Parang ang dali naman no'n. Ang lapit na kaya ng reunion. Hindi ko naman
kapitbahay lang ang Pinas."

I threw a glance at Hunter asking him to back me up. "Uhh, umalis ka na ngayon
diyan para makarating ka agad dito?" I rolled my eyes at what he said. Sabi na nga
ba. Maling manghingi ng tulong sa kaniya.
I look at Tamara. She sighed and moved closer para mas makita siya sa screen. "Wala
ka bang balak magpakita sa amin?"

"O baka ayaw lang niyang magpakita kay Warren," Nate cut in. "Kung ayon ang
prinoproblema mo, huwag kang mag-alala. Malaki naman ang chance na hindi pupunta si
Warren. Nasa Singapore 'yon ngayon. Nagbabakasyon kasama ibang teammates niya."

We all looked at Nate. As much as possible, I'm trying to avoid saying Warren's
name since it might make Hailey uncomfortable. But Nate just says it oh so
casually.

"Really, Nate?" Tamara raised an eyebrow at him.

"Bakit? Sinabi ko lang naman. Ayaw niyong banggitin kaya ako na lang," katwiran
niya at tumingin kay Hailey. "Hails, apektado ka pa ba? Ilang taon na 'yon, ha?
Okay lang naman banggitin ko 'di ba?"

I elbowed Nate and Tamara pinched him while Hunter finds everything amusing.
Hailey coughed and we all looked at her. "Guys, enjoy niyo na lang ang reunion para
sa akin. At pakikamusta na lang din ako sa mga nandoon. Sige, na. Bye na at
inaantok ako," she waved and ended the video call.
What just happened?

***
The day of our reunion came.
Sinundo ako ni Hunter at nang makarating kami sa Kingdom High ay hindi ko na
mapigilan ang pagngiti. Seriously, whoever planned this reunion is awesome. Sobrang
napaganda niya ang auditorium. Or sadyang sobrang tagal ko lang hindi na ulit
napunta dito kaya hindi ko na alam ang itsyura ng auditorium?

"Wow. Marami pala talagang nagpunta," Hunter whispered.

"Nice 'di ba? Anyway, have you seen Nate and Tamara? Where are those two? Kanina pa
sila umalis."
"Baka kumakain na?"

I looked at the side where the food is served. Medyo maraming tao sa side na 'yon
kaya mukhang mahihirapan nga akong makita sila Nate doon.

"Let's go?" I turned at Hunter who's offering his hand to me. I smiled at him and
took his hand. He intertwined our fingers and guides me inside the auditorium.
"Ayon sila Nate. Sabi sa 'yo kumakain na."

Tiningnan ko kung saan nakatingin si Hunter at nangiti na lang ako nang makita si
Nate at Tamara na kumakain. Tumabi kami sa kanila at nakipagkwentuhan sandali bago
kumuha ng pagkain.
Nakita rin namin ang mga dati naming kagrupo noong may rule pa sa Kingdom High. We
catch up and talk just like the old times. Maski si Elle ay nakausap ko rin. We
managed to exchange numbers to catch up more after this reunion. Whatever
misunderstandings we had before, wala na 'yon ngayon.
While sitting, I look around the avenue. I can't help but smile seeing these
familiar faces. So many things have changed. And I'm really glad that once in my
life, I met all these beautiful people.
I felt Hunter's arms on my waist and his chin on my shoulder. I glanced at him and
he smiled at me.

"You okay?" I asked.

"Yup."

I was about to ask him again when Nate interrupted us, "Pst. Huwag kayo masyado
PDA. May mga single pa rin dito sa tabi-tabi." He glanced at Migs' direction,
Warren's groupmate before.
Mukhang napansin naman 'yon ni Migs kaya tumingin siya ng masama kay Nate. "Yabang
nito. Nakaakbay naman kay Tamara. Sarap putulin ng kamay mo." Natawa na lang kami
sa naging reaksyon ni Migs.

We're all busy bullying Migs nang bigla na lang siyang mapanganga.

"Tama na. Iiyak na ata," biro pa ni Nate pero hindi tulad kanina, hindi na niya
pinansin si Nate. Bigla na lang siya ngumiti at sumigaw, "Captain!"

We all froze. Captain? Si Warren ang tinatawag niyang captain, right? But... parang
imposible naman. Hindi naman siya pupunta.

"Imbento," biro ni Tamara sa kaniya at umiling.

"Seryoso nga!" sagot naman ni Migs.
"Wala kasing date 'yan ngayon kaya trip mang-goodtime," sabi naman ni Nate.

Migs scratched and shook his head. "Bahala nga kayo diyan," sabi pa niya at umalis
na sa table namin.
Nagkatinginan naman kami ni Hunter sa naging reaksyon ni Migs. Parang hindi naman
siya nagjojoke. Tiningnan namin ni Hunter ang pinuntahan ni Migs at nanlaki ang
mata ko to see Warren.
"Wow. Totoo nga," Hunter whispered.

I looked at Nate and Tamara who are busy in their own little world, "Guys. It's
true. Warren's here."
Sabay pa silang tumingin sa akin at sa lugar na tinuturo ko. Parehas nanlaki ang
mata nila at napanganga pa si Nate nang makita si Warren. I smiled at their
reaction, but I immediately run to hug Warren.

"Warren!" I shouted nang mayakap ko na siya. "I missed you. OMG. Buti nandito ka
na."
"I missed you, too, Pipes."

Bibitaw na sana ako mula sa pagkakayakap ko sa kaniya but before I could even do
that, naramdaman ko na lang na may mga taong na nakayakap sa amin.

"Warren, bwisit ka," I heard Nate laughs.

"Hayop ka. Sabi mo sa isang linggo pa balik mo," sabi naman ni Hunter.
"Buti nakahabol ka," boses naman ni Tamara ang narinig ko.
"Ayaw niyo pang maniwala, ha," Migs said.
"Touch naman ako. Miss na miss niyo ako ha. Parang ilang buwan lang naman akong
nawala."

Okay. How long are we going to stay like this? This is suffocating. "Guys, let go.
Mainit," I said and they all complied.

"Kamusta kayo? Ano bang bago? .... " Warren keeps on talking but I zoned out when I
looked at the entrance.

My jaw dropped when I saw who's entering the auditorium.

"Piper? Are you okay?" Hunter asked.

"Para kang nakakita ng multo," sabi naman ni Tamara.
"Ang sabihin mo, parang nakita niya si Hailey," biro naman ni Nate at narinig ko
ang pag-aray niya. Baka sinaktan siya ni Tamara since nandito si Warren.
"Hailey," I whispered.

Tumingin ang iba sa tinitingnan ko. Samantalang si Hailey na nakatayo sa entrance

ay kung saan saan tumitingin at siguro ay hinahanap kami. Nang makita niya kami ay
lumaki ang ngiti niya at kumaway.
Wow. Finally. After three years nakumpleto na ulit kami. Finally!

***
Relationship Code No. 45: Never be too busy for each other.
Relationship Code No. 46: Support him/her with his/her chosen career.
Relationship Code No. 47: If you can say something nice, do.
Thank you for reading. Wala na po talagang book 3 but magkakaroon ng new
generation. :)
Chapter 51: Group hug

Warren's Point of View

Parang huminto ang mundo nang makita ko si Hailey. Tatlong taon. Tatlong taon ko
siyang hindi nakita. Tatlong taon ko siyang hindi nakausap. Ngayon nandito na siya.
Nasa iisang lugar na ulit kami. Pwede ko na siyang makausap. Pwede ko na siyang
tingnan. Pwede ko na siyang hawakan.

"Hailey!" sigaw ni Piper at Tamara at saka tumakbo palapit kay Hailey.

Nagyakapan silang tatlo at nakita ko pa ang pabirong pagpalo ni Piper at Tamara sa

kaniya.

"Bro, ano na? Diyan ka lang ba?" tanong ni Nate at saka ako nginisian. "Paano ba
'yan, hindi lang pala ikaw ang balikbayan?"

"Tama na titig. Tara na," tapik naman sa akin ni Hunter at saka ako iniwan at
naglakad na papunta sa tatlo.

Siniko naman ako ni Migs kaya napatingin ako sa kaniya. "Usap na lang tayo mamaya,
captain. Mukhang mas kailangan niyong mag-usap-usap eh. Sige, sibat na ako!" kaway
niya at tumakbo para makipag-usap kung kani-kanino.

Napailing na lang ako at lumapit na sa mga kaibigan ko na pinapalibutan si Hailey.

Nang makita ako ni Nate at Hunter ay medyo gumilid sila kaya napatingin din ang
tatlong babae sa akin. Lumapit si Piper kay Hunter at si Tamara naman kay Nate.

Seryoso ang mukha ni Hailey pero nang mas makalapit ako ay bigla na lang niya ako
nginitian. "Long time no see."

"Yeah. Long time no see."

Nakatitig lang ako sa kaniya at ganoon din siya sa akin. Mas pumuti siya ngayon.
Mas humaba ang buhok niya at kulot ang dulo. Iba na rin ang kulay. Maganda na siya
dati kaya lang mas gumanda siya ngayon. At habang mas tinititigan ko siya, mas
gumaganda siya paningin ko.

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Nakakapanibago. After three years. After
three long years...

Parang bumalik ako sa realidad nang marinig ang pag-ubo ni Nate. "Welcome back sa
inyong dalawa. Ngayon..." tumingin siya sa lahat at ngumiti. "Group hug!"

Bago pa man ako makapagreact ay nakagitgit na ako kay Hailey at pinapalibutan na

kami ng apat na 'to. Bahagya akong yumuko para tingnan si Hailey pero nakaharang
ang kamay niya sa mukha niya.

Matapos ng group hug na 'yon ay hinila na nila kami kung saan sila nakaupo bago
kami dumating. Nang makaupo ay nagtanong na sila ng kung anu ano. Sobrang gulo nga
kasi sabay sabay silang nagtatanong at dalawa kaming tinatanong nila. Pero kung
tutuusin, mas magfocus dapat sila kay Hailey. Ako kasi nakakasama naman nila noon.
Nitong mga nakaraang buwan lang naman ako nawala.

"Sandali, sandali," awat ni Tamara at tumayo. Nakataas pa ang dalawa niyang kamay
kaya tumahimik naman ang iba at tumingin sa kaniya. "Ang gulo. Isa isa lang.
Magsimula tayo kay..."Tiningnan niya kaming dalawa ni Hailey at nag eenie meenie
miney mo. "Kay Warren."

Nagkibit-balikat lang ako nang tingnan nila ako.

"Anong bago sa 'yo nitong nakaraang dalawang buwan?" tanong ni Nate.

"Wala naman."

Binato niya ako ng tissue na kinuha lang niya sa ibabaw ng lamesa. "Asa. Ano nga?
Dalawang buwan din 'yon."
"Congrats by the way sa team niyo. Pride talaga kayo ng Pinas," sabi naman ni
Piper.

"Thank you. Hindi naman kami ang champion."

"Sus," singit naman ni Hunter. "Kahit na ba. Napanood ko game niyo. Ayos, p're, ha.
Laki na ng improvements mo."

Nag-agree ang iba sa sinabi ni Hunter. At kung anu-ano pang compliment ang narinig
ko sa kanila. Kaya lang sa dami ng boses na naririnig ko, wala ni isa roon ang
boses ni Hailey. Tumingin ako sa kaniya. Nakatingin lang siya sa hawak niyang baso
at iniikot-ikot 'yon.

"Ikaw, Hailey? Kamusta ka na?" Natahimik ang iba nang tanungin ko si Hailey. Mukha
naman siyang nagulat at agad napatingin sa akin.

"Uhh. Ayos lang."

Magbuhat nang makaupo ako dito, ngayon lang binalot ng katahimikan ang table na
'to. Nagpapalitan ng tingin ang iba at bumalik si Hailey sa pagtingin sa baso.
Tumingin tingin din ako sa paligid kasi medyo awkward na.

"Nauuhaw ako. Kuha muna ako inumin," paalam ni Nate at kinurot pa ang pisngi ni
Tamara.

"Sunod muna ako kay Nate. Uhaw na rin ako," sabi naman ni Hunter at hinalikan ang
pisngi ni Piper.

"So..." sabi ni Piper nang makaalis na ang dalawa. "Excuse me. Punta lang akong
restroom."

"Sama ako," prisinta ni Tamara bago pa man makatayo.

Naiwan kaming dalawa ni Hailey. Magbuhat kanina ay hindi pa rin niya inaalis ang
tingin sa baso. Tinitigan ko siya tutal hindi naman siya nakatingin. Kaya lang
habang nakatitig ako ay itinaas niya ang tingin niya at tumama sa akin. Agad ko
namang iniwas ang tingin ko at napalunok.

Good job, Warren. Para kang tanga. Ngayon ka pa nahiya sa kaniya.

Nang tingnan ko ulit siya ay hindi na siya nakatingin sa akin. Nililibot niya ang
paningin niya sa mga tao at mukhang naiinip na. Huminga ako ng malalim at kumuha ng
lakas ng loob.

"Anong bago sa 'yo?" tanong ko sa kaniya.

Napatingin naman siya sa akin at dahil may tatlong upuan na nakapagitan sa amin at
medyo malakas ang music ay hindi niya ata narinig ang tanong ko. Itinagilid niya ng
bahagya ang ulo niya, "Hmm?"

"Ano kakong bago sa 'yo?"

"Ah," tango niya. "Wala naman masyado. Bukod dito sa kulay ko. Sabi sa akin nila
mommy nang makita ako medyo pumuti raw ako."

"Oo nga. Pansin ko rin."

Tumango siya at ngumiti sa akin pero tipid nga lang. Natahimik na naman kaming
dalawa at magtatanong sana ulit ako nang marinig ko ang boses niya.

"Ikaw, anong bago sa 'yo?"

"Ha?" Masyadong malakas ang speaker at halos puro kanta lang ang naririnig ko.

"Ano kakong bago sa 'yo?"

"Ah. Tulad mo siguro nabago rin kulay ko. Umitim."

Ngumiti siya sa sinabi ko at tumango. Narinig ko ulit ang boses niya pero hindi ko
naintindihan ang sinabi niya. Medyo lumapit ako sa kaniya at nilakasan ko ng kaunti
ang boses ko, "Gusto mong lumabas muna sandali?"

Tumingin siya sa akin sandali pati na rin sa mga tao. Akala ko tatanggi siya pero
bigla na lang siyang tumango at tumayo.
Hindi naman kami masyadong lumayo. Nagpunta lang kami sa student's park ng Kingdom
High. Umupo kami sa isa mga benches doon. Tumingala ako at tiningnan ang langit.
Napangiti ako nang makita ang napakaraming stars. Sa lugar na pinuntahan ko bihira
ako makakita ng ganitong karaming bituin.

Tiningnan ko si Hailey na ngayon ay nakatingin na rin sa mga bituin. Sandali lang

ay pumikit siya at nilanghap ang hangin at saka ngumiti. Sa ginawa niyang 'yon ay
napangiti na rin ako. Nakakarelax siyang panoorin.

"I saw you sa news. 'Yung team mo, I mean," sabi niya at tumingin sa akin sandali.
"Though nakita ko rin ang pangalan at picture mo doon. I'm happy for you. Natupad
mo na pangarap mo." Nginitian niya ako at nanliit ang mata niya sa ginawa niyang
'yon. Dahil doon ay napangiti na rin ako.

"Thanks. Ikaw, anong ginagawa mo ngayon?"

"I'm a deputy editor. I started as an assistant but I've learned to love my job.
Kaya ayon, nagtuloy tuloy na. For three years sa iisang publishing company lang ako
nagtrabaho."

"Masaya rin ako at alam mo na ang gusto mong gawin."

Nginitian ko siya at ganoon din ang ginawa niya sa akin. Natahimik ulit kaming
dalawa pero hindi tulad kanina, parehas na kaming nakangiti ngayon.

This is nice. This feels nice.
makatabi siya. For three years
atensyon ko sa basketball para
ngayon... ngayon na nandito na
gusto ko - ang makasama siya.
'Yung makita ulit siya. 'Yung makausap siya. 'Yung
wala akong ibang ginawa kung hindi ang ituon ang
hindi ko na rin siya masyadong maisip kaya lang
siya sa tabi ko, narealize ko na lang na ito ang

Tiningnan ko ulit siya. Nakangiti siya habang nakayuko. Iniisip din kaya niya ang
iniisp ko ngayon?

Hindi ko alam kung parehas pa ang nararamdaman namin o kung mas masaya na siya sa
buhay niya ngayon. Kaya lang masyado ng mahaba ang panahon na sinayang ko. Hindi ko
na dapat palagpasin pa ulit ang pagkakataon na 'to.

"Hailey," tawag ko sa kaniya kaya napatingin siya sa akin. "Namiss kita."

Bahagyang nanlaki ang mata niya sa sinabi ko pero ngumiti rin. "Ako rin."
Huminga ako ng malalim at mas lumapit sa kaniya. Bahala na. Masyado na akong
matagal naghintay para dito.

"Magiging direkta na ako." Umiwas siya ng tingin at nagpatuloy ako. "It's been
three long years, Hailey. Maayos na ako. Sa tingin ko naman maayos ka na rin. Ayon
lang naman ang hinihintay natin 'di ba? Ang maging maayos tayong dalawa para kapag
dumating tayo sa puntong 'to, pwede na ulit natin subukan. Pwede na tayo ulit
magsimula. At this time, wala ng preno. Dirediretsyo na."

Nakatingin na siya sa akin at habang nagdadaan ang mga segundo na wala siyang
sinasabi at wala siyang ginagawa, mas lalo lang akong kinakabahan. Hindi kaya...
"May iba... ka na ba?"

Sa halip na sumagot ay bigla na lang may luhang tumulo sa mata niya. Nanlaki ang
mata ko at hindi ko alam ang gagawin ko. Sa sobrang panic ko, hinila ko na lang
siya palapit sa akin at niyakap.

"Sorry. Sorry. Kung may nasabi man akong hindi maganda, sorry."

Pinalo niya ang likod ko pero hindi nagsalita. Hindi ko alam kung gaano katagal
kaming nakatahimik habang magkayakap. Hanggang naramdaman ko na lang ang paghigpit
ng yakap niya at saka bumitaw.

Hinawakan niya ang magkabila kong pisngi at ngumiti, "Never nagkaroon ng iba,
Warren." Sa sinabi niyang 'yon ay hindi ko napigilan ang yakapin ulit siya.

"Magsimula ulit tayo, Hailey. Wala akong pakialam kahit LDR man. Mahal na mahal pa
rin kita hanggang ngayon."

"I love you, too, Warren."

Natahimik ulit kaming dalawa pero sobrang kumportable. Nakaakbay ako sa kaniya at
nakasandal naman ang ulo niya sa balikat ko. Hinawakan ko ang kamay niya at
hinalikan 'yon.

"Warren?"
"Hmm?" tanong ko at hinalikan ang ulo niya.

"Hindi naman tayo LDR."

"Ha?"

"Hindi naman na ako babalik ng New York. I was assigned here. I'm staying... for
good."

***

Nate's Point of View

Tumingala ako para tingnan ang mga mababait kong kaibigan. Kasalukuyan akong
nakaupo sa may damuhan at nakasilip sa mga halaman para makita sila Warren at
Hails. Nasa tabi ko naman si Pipes at Tammy na medyo nakayuko para hindi mapansin
no'ng dalawa. Si Guevarra naman ay medyo nakalayo sa amin at nakasandal lang sa
pader habang pinapanood kami.

"You heard that? She's staying for good," bulong ni Pipes.

"Ang cute. Nagkabalikan din sa wakas," kilig naman na sabi ni Tammy.

Nang mapatingin sa gawi namin si Warren, sabay sabay kaming yumuko para hindi
mahuli. Mukha namang hindi niya kami napansin kasi sumandal ulit siya sa ulo ni
Hails. Dahan dahan na akong umatras at inaya ang dalawang katabi ko.

"Huwag na natin istorbohin," bulong ko sa kanila at nagmamadaling lumapit kay

Guevarra.

Nang makalapit na kaming tatlo sa kaniya, lumingon ulit ako sa gawi nila Warren at
napansin kong nakatingin na siya sa amin. Patay. Huli.

"Yumuko kayo," utos ko sa kanila at nauna nang yumuko. Sumunod din naman sila kahit
hindi nila alam ang nangyayari. "Nakita ata tayo ni Warren."

"I think we should run na?"

Nagkatinginan kaming apat at hindi na naghintay ng isa pang salita galing kung
kanino man. Nagmamadali kaming tumayo at tumakbo paalis ng lugar na 'yon. Mahirap
na kapag naistorbo namin 'yung dalawa. Baka mapagbintangan pa kaming mga chismoso
at chismosa.

Lumingon ako sa likod ko at inilahad ang kamay ko kay Tammy. Kinuha naman niya 'yon
kaya hinila ko na siya para sabay kaming tumakbo. Nang makalayo na kami ay lumingon
ako sa likod namin at napansin kong hindi na namin kasunod si Pipes at Guevarra.
Huminto na ako sa pagtakbo kaya nadamay na si Tammy.

"Bakit ba tayo tumakbo?" tanong ko sa kaniya.

"Baka kasi mahuli tayo. Bakit hindi mo alam ang rason eh ikaw 'tong naunang tumakbo
kaysa sa amin?"

"Hindi ko rin alam."

Inirapan niya ako at umupo sa bench na nasa gilid ng hallway. Tumabi naman ako sa
kaniya. Nakasandal kaming dalawa sa may pader at parehas nakatahimik. Nang
mapatingin ako sa kaniya napansin kong unti-unti siyang ngumiti at humarap sa akin.

"Okay na sila," sabi pa niya at mas nangliit ang mata dahil sa pagngiti. "Ang cool
'di ba? After three years sa isa't isa rin pala ang bagsak nila. Totoo nga pala na
kahit gaano katagal o kahit gaano pa kayo kalayo sa isa't isa, kung kayo ang
nakatadhana, kayo talaga."

Mukha siyang kinikilig habang nagkwekwento. Ngumiti ako at umiling saka siya
biniro, "Romantic ka rin pala." Nang tingnan niya ako ng masama ay itinaas ko ang
dalawa kong kamay, "Just saying."

"Alam mo, kahit sino naman ata kikiligin sa nangyari sa kanila. Ilang taon din
silang naghintayan. Walang assurance pero tingnan mo... ngayon sila na ulit. Cute
'di ba?"
"Sus. Ilang taon din naman akong naghintay sa 'yo noon ha. Mas matagal pa nga ata
sa kanila. Wala rin assurance 'yon. Ibig sabihin ba cute din ako?"

Inirapan niya ako at saka kinurot ang tagiliran ko. Napabungisngis naman ako at
medyo lumayo sa kaniya pero nang masiguro ko na hindi na niya ulit ako kukurutin,
lumapit na ulit ako at umakbay.

"Hindi ko gets ang logic mo."

"Sabihin mo na lang na cute ako."

"Asa."

Ngumiti lang ako. Tiningnan niya ako sandali at ngumiti rin, "Okay. Cute ka na
rin." Sabi na hindi rin nito matatanggihan charms ko.

"Nga pala, pinapapunta ako ni nanay sa inyo. Namiss ata ako."

Lumayo siya sa akin at tiningnan ako ng masama, "Nanay ko. Bakit ba nanay tawag mo
sa kaniya?"

Nagkibit-balikat ako at ngumiti, "Gusto niya kasi ako maging son-in-law." Piningot
niya ako sa tenga dahil sa sinagot ko. Sweet talaga ni Tammy.

Hinila ko siya pabalik sa akin at niyakap. Hindi naman siya pumalag kasi sigurado
naman akong gusto niya rin 'to. Pakipot lang talaga ang girlfriend ko minsan.

"Marami ka pa bang ginagawa?" tanong ko sa kaniya. Humihiwalay siya sa akin pero

hinigpitan ko ang pagyakap sa kaniya kaya wala siyang nagawa kung hindi ang ipatong
na lang ang baba niya sa balikat ko. "Marami ka pa bang projects?"

"May ilan pa akong nirerevise at may mga bago rin akong projects. Bakit mo
natanong?"

"Kapag tapos ka na sa lahat ng 'yon, gawa ka naman ng blueprint ng magiging bahay

natin."
Tuluyan na siyang bumitaw sa pagkakayakap ko at tiningnan ako ng nanlalaking mata.
Kinurot ko ang magkabilang pisngi niya. Ang cute.

"Hindi naman madaling magpagawa ng bahay. Matagal kasi 'yon. Pero mabuti na siguro
na may nakahanda na tayo para sa future natin."

"Nate..."

"Chill, Tammy." Natatawa kong sagot sa kaniya. "Hindi pa ako nagpropropose. Alam
kong hindi ka pa handa at ako rin naman."

"Bakit mo sinasabi 'to kung gano'n?" tanong niya at mukhang nakahinga na siya ng
maluwag.

"Doon din naman ang bagsak natin. Mabuti na na may plano tayo. Tulad nga ng sabi
ko, matagal magpagawa ng bahay. Kaya mas mabuti nang magplano kaagad para kapag
nagpakasal na tayo, may nakahanda ng bahay."

Sumandal siya sa akin at inikot ko ang mga kamay ko sa bewang niya.

"Okay," mahinang sagot niya. "Gagawa akong blueprint at ipapakita ko kaagad sa 'yo.
Pero Nate..."

"Hmm?"

"Paano kapag hindi naman pala tayo ang magkakatuluyan?" mapanuksong tanong niya.
"Sayang naman ang gastos sa bahay."

"Kapag hindi tayo ang magkakatuluyan, ikaw ang magbabayad ng lahat ng gastos sa
pagpapagawa ng bahay. Kaya lagot ka na."

Natawa siya sa sinabi ko at siniko ako, "Mukhang dapat pala tayo talaga ang
magkatuluyan."

"Kasi tayo naman talaga," sagot ko sa kaniya at hinalikan ang gilid ng noo niya.
Hindi ko alam kung bakit pero sigurado akong siya ang makakatuluyan ko.

***

Hunter's Point of View

"Hey, where are we going?" sigaw sa akin ni Piper habang tumatakbo kami nang
mapansin niyang bigla akong lumiko at hindi sinundan sila Nate at Tamara. "Hunter!
Doon nagpunta sa kabila sila Nate," dagdag pa niya at hinihila ang kamay niya
palayo sa akin pero hindi ko 'yon binitawan.

Nakailang tanong pa siya at halos sigawan na niya ako kasi hindi ko siya sinasagot
pero hindi rin nagtagal ay tumahimik na lang siya. Hawak ko pa rin ang kamay niya
pero ngayon ay naglalakad na lang kami. Nagpunta kami ng parking at pinagbuksan ko
siya ng pinto.

Tinaasan niya ako ng kilay at tumango lang ako para sabihin na pumasok na siya ng
sasakyan.

"So, where are we going? Why are we leaving? Are we going home already? It's too
late to go somewhere din naman. It's almost midnight. Kaya lang hindi man lang tayo
nagpaalam kila Hailey and sa iba nating batchmates. That's rude," sabi niya nang
makaupo na ako sa driver's seat.

Kinuha ko ang phone ko at tinext ang iba na aalis na kami ni Piper. Pinakita ko sa
kaniya ang text ko at ngumiti, "Ayan. Nagpaalam na ako."

"Where are we going?" tanong ulit niya at sa halip na sumagot ay pinaandar ko na

lang ang sasakyan. "Wow. Wala ka talagang balak sagutin ang tanong ko, ano?"
Huminga siya ng malalim at tinanggal ang heels na suot niya. "Ugh. Fine. Don't talk
to me."

Padabog siyang tumagilid at humarap sa may bintana. Gusto kong matawa sa ginawa
niya at pisilin ang pisngi niya sa sobrang pagka-cute niya pero dahil mainit ang
ulo niya, huwag na lang. Kaya sa halip na gawin ang lahat ng 'yon ay hinawakan ko
na lang ang kamay niya (na noong una ay inilalayo niya sa akin) at saka 'yon
hinalikan.

Tumingin siya sa akin sandali pero humarap ulit sa may bintana.

"You know I'm annoyed at you, right? So don't do that."

"Nah."

Binitiwan ko lang ang kamay niya nang makarating na kami sa gusto kong puntahan.
Nang makita niya kung saan ako huminto, agad siyang tumingin sa akin na parang
naguguluhan kaya nginitian ko lang siya. Bumaba ako at pinagbuksan siya nang pinto
at tulad kanina ay hinawakan ko ulit ang kamay niya.

"You could have told me noong unang tanong ko pa lang na sa tambayan lang pala
natin tayo pupunta. Why are we here anyway?" Tiningnan niya ako at ngiti lang ang
isinagot ko sa kaniya. "Why did I even ask?"

Nagpunta kami sa may mga puno at habang papalapit kami doon ay mukhang napansin na
ni Piper ang ihinanda ko. Humigpit ang hawak niya sa kamay ko at napahinto sa
paglalakad. Huminto na rin ako at saka siya tiningnan.

"W...why..." Napabungisngis ako at saka siya niyakap. Tiningnan ko rin ang relo ko
at nang makitang medyo lagpas alas dose na ay hinalikan ko ang ulo niya at
bumulong, "Happy anniversary, Piper."

Humigpit ang yakap niya sa akin at sumagot, "Happy anniversary."

Nang bumitaw ay tumatakbo siyang nagpunta sa ihinanda kong tela na nasa ilalim ng
paborito naming puno. May mga ilaw din sa punong 'yon at picnic basket sa tabi.
Nandoon din ang gitara ko at ilang malilit na unan. Sa gitna ay nakalagay din ang
bouquet na binili ko kanina.
"This is so cool. Picnic sa midnight, huh?"

"You like it?"

Lumaki ang ngiti niya at tumalon payakap sa akin, "I love it." Worth it lahat ng
inayos ko. Salamat naman at nagustuhan niya.

Umupo na siya sa may tela at tumabi ako sa kaniya.

"It's a good thing na hindi ako nakadress or skirt ngayon. Mas kumportable. Anyway,
you did this?"

"Yup. Bago kita sunduin kanina."

"At iniwan mo 'to ditong ganito? Buti hindi 'to nagulo?"

"May ilan akong pinakiusapan na tiga dito para magbantay. Sinabihan ko sila na
malapit na tayo kaya baka ngayon ay mga nakauwi na ang mga 'yon."

Nagkwentuhan kaming dalawa ng tungkol sa kung anu-anong bagay. Hindi ko rin alam
kung paano natagalan ng panga ko ang ngumiti ng ganito katagal. Magbuhat kasi nang
makarating kami dito, parang hindi na nawala ang ngiti ko. Posible pala 'yon?

"Are you cold?" tanong sa akin ni Piper at pinisil ang kamay ko. "Your hands are
cold."

Hinila ko ang kamay ko sa kaniya at saka siya nginitian. Kinuha ko rin ang gitara
na kanina pa nasa gilid at walang pumapansin. "Kantahan kita."

"Okay?"

And I started strumming the guitar.

♫ I wasn't perfect, I've done a lot of stupid things. Still no angel. I wasn't
looking for forgiveness. I wasn't laid up by my pride. Just shocked by her
attention. Did someone sign me up for love? I didn't want it, but now I can't live
without it. ♫

Nang tingnan ko si Piper ay nginitian niya ako at sa ngiti niyang 'yon pakiramdam
ko tumalon na naman ang puso ko. Ang tagal na namin pero bakit ganito pa rin ang
epekto niya sa akin hanggang ngayon?

♫ She's kinda perfect. She's kinda everything I'm not. Yes, she's an angel. It's
amazing how she's patient even more at times I'm not. She's my conscience. But who
decided I'd be hers? I want to hate them, 'cause no I can't live without her.

She changed my life. She cleaned me up. She found my heart like only a woman can.
She pulls me up when she knows I'm sad. She knows her man like only a woman can. ♫

Huminto ako sa pagkanta at saka siya tinitigan.

I sighed, "Listen. Listen, Piper. Years ago, I would never expect to saw myself
being this in love. Naghiwalay nga ang magulang ko 'di ba? Doon pa lang aminin ko
man o hindi, natakot na ako sa sinasabi nilang pag-ibig na 'yan. Love is scary.
Loving someone is scary. I was scared. Until now I'm still scared."

Kumunot ang noo niya at halatang naguguluhan sa mga sinasabi ko.

"Love is so complicated and the more I try to understand it... it just confuses me
even more. With love you can never be sure. Minsan kasi walang kasiguraduhan.
Masaya ka man ngayon, bukas makalawa pwede kang masaktan. But with you, Piper...
with you I feel so sure. I've been in love with you for so long. I am still in love
with you and I know that I will always love you. Yes, love is scary. It is
complicated. But with you, I'm at ease. And with you, everything makes sense."

Inilayo ko sa akin ang gitara at saka tumayo at inalalayan si Piper na tumayo rin.
Halatang naguguluhan pa rin siya sa mga sinasabi ko. At habang mas nagtatagal ay
mas bumibilis ang tibok ng puso ko at mas lalo lang akong kinakabahan. Kinuha ko
ang maliit na kahon na nasa bulsa ko at saka lumuhod, "Please spend the rest of
your life with me. Marry me, Piper."

Nanlaki ang mata niya at bigla na lang bumuhos ang mga luha niya. Nakatitig siya sa
akin at nakatakip ang kamay sa bibig niya. Nginitian ko siya at mas lalo lang
bumuhos ang luha sa mata niya.

Hindi rin natagal ay napapikit siya at tumango. Nang idilat niya ang mata niya at
ngumiti siya sa akin at hinawakan ang magkabilang pisngi ko at saka ako hinalikan.

"Yes, I'm willing to spend the rest of my life with you."

Lumaki ang ngiti ko sa sagot niya. Tumayo ako at isinuot ang singsing sa kaniya
saka siya niyakap.

Sobrang saya ko parang sasabog na ang puso ko. Ano bang ginawa kong maganda para
maging ganito ako kaswerte at kasaya?

"Congratulations!"

Bumitaw sa akin si Piper nang may magsigawan at magpalakpakan. Sa gilid at sa hindi

kalayuan, nandoon ang barkada na mga nakangiti at halatang sobrang saya para sa
amin ni Piper.

"OMG. Why are you, guys, here?"

Lumapit si Nate kay Piper at umakbay, "Pwede ba naman kaming mawala sa proposal ni
Guevarra sa 'yo? Syempre hindi!"

"You knew?" gulat na tanong ni Piper.

"Oo naman. Nagpatulong sa amin si Hunter magplano noong nasa France ka pa," sagot
sa kaniya ni Tamara.

Lumapit si Hailey kay Piper at yumakap, "I'm so happy for you." Habang si Warren
naman ay lumapit din sa akin at umakbay, "Nice one."

"Dahil engaged na si Pipes at Guevarra... this calls for a..." Itinaas ni Nate ang
mga kamay niya at sumigaw, "Group hug!"

Bago pa man ako makapalag ay napapalibutan na ako ng mga kamay at braso ng mga
kaibigan ko.

Sino nga ba ang mag-aakala na magiging sobrang importante sa akin ang mga taong
'to? Parang noon lang halos magpatayan kami at mabwisit dahil lumalanghap kami ng
iisang hangin. Tapos ngayon ito na kami. Sobrang close pa rin kahit mga
nagtratrabaho na at unti-unti ng tumatanda.

Noon pakiramdam ko sobrang malas ko sa buhay. Pakiramdam ko pasan ko ang mundo.

Ngayon, ibang iba na. Pakiramdam ko isa ako sa pinakaswerteng tao sa mundo.

Sobrang swerte ko at nakilala ko ang mga taong 'to.

"Isn't it funny?" bulong sa akin ni Piper at kumapit sa akin. "Few years ago, we're
these crazy teens who are so stupid to handle relationships. Tapos ngayon ayan na.
Nate and Tamara's going strong, Hailey and Warren are back together while you and I
are engaged."

"I guess it's normal. Being stupid once in a while, I mean."

"You know what I realized through these years?" Tiningnan ko siya kaya ngumiti siya
at kumapit lalo sa akin. "When it comes to relationships, there are no guidelines.
Sundin man natin ang daan daan na rules to stop the complications, the troubles,
the heartaches, wala pa rin mangyayari. We're all bound to get hurt and to be in
pain. But that's what makes relationships more worthwhile 'di ba?"

Niyakap ko siya at ipinatong ang baba ko sa ulo niya, "I love you."
"Tama na 'yan," sigaw ng magagaling naming kaibigan na mga nakaupo na at
nakapalibot sa mga pagkain na hinanda ko. "Kumain na tayo dito."

Lumapit kami ni Piper sa kanila nang nakangiti.

Tiningnan ko si Warren na pinupunasan ang gilid ng labi ni Hailey at si Tamara na

tinutulungan sa pagkuha ng pagkain si Nate.

Masaya ako na nakilala ko silang lahat.

Masaya ako na nakilala ko si Warren. Kahit noong una ay hindi namin gusto ang isa't
isa. Kahit medyo magulo minsan ang takbo ng utak niya. Basta ngayon isa na siya sa
mga taong alam ko na loyal sa akin at sa pagkakaibigan namin.

Masaya ako na nakilala ko si Hailey. Noong una hindi man kami masyadong close,
ngayon itinuturing ko na siya na isa sa mga taong alam ko na laging nandiyan para
sa akin may kailangan man ako o wala.

Masaya ako na nakilala ko si Tamara. Noon akala ko wala siyang pakialam sa mundo at
gagawin lang niya ang gusto niya. Ngayon alam ko na na isa siya sa mga selfless na
tao na nakilala ko at laging handang magbigay ng payo.

Masaya ako na nakilala ko si Nate. Madalas man na maluwag ang turnilyo o may sira
sa ulo, alam ko na siya 'yung tipo ng tao na sobrang totoo. Isa na siya ngayon sa
mga taong pinagkakatiwalaan ko at alam kong pinagkakatiwalaan din ako. Kaya nga
maski bestfriend niya pinagkatiwala na niya sa akin.

Higit sa lahat masaya ako na nakilala ko si Piper. Siya ang nagbigay sa akin ng
dahilan para ayusin ang buhay ko at magbago. Siya ang madalas magpasaya sa akin at
tumanggap sa akin at sa lahat ng mga kalokohan ko. Ginusto kong maging mas mabuting
tao para sa kaniya. Minahal niya ako kaya nagawa ko rin mahalin ang sarili ko.

Kung tatanungin siguro ako kung pipiliin ko pa ba ang buhay na 'to kung sakaling
bigyan ako ng panibagong pagkakataon ng mundo, oo ang isasagot ko. Pipiliin at
pipiliin ko ang buhay kong 'to.

Noong una magulo, mahirap, masakit at malungkot pero dahil sa mga taong nakilala ko
at naging parte na ng buhay ko lahat din ay umayos, dumali at sumaya.

Kaya kahit na ano man ang mangyari, hindi ko ipagpapalit ang mga 'to sa kahit na
ano mang bagay sa mundo.

Tangina. Sa sobrang saya ko naging sentimental tuloy ako. Ayoko na nga.

The end.

***

Relationship Code No. 48: Remember all the important things.

Relationship Code No. 49: Be sure to mean it when you say I love you.

Relationship Code No. 50: No matter how many code you follow, you won't avoid
getting hurt and hurting the one you love. Relationships aren't always about
smiles, laugh and happiness. It's also about tears, pain and sadness. If you think
your love is worth it, then fight for it; but if you think it's not, then just let
go. Remember that if one relationship ends, another one will begin. In the right
time, at the right place, for the right reason and with the right person.

OKAY. I'VE DECIDED NA MAGLAGAY NG EPILOGUE. KAYA MAY ISA PANG PARATING NA CHAPTER
PERO HINDI KO SIYA MAUUPDATE THIS SATURDAY KASI PARANG PAHABOL NA CHAPTER LANG
SIYA. NIREREAD KO KASI 'TONG CHAPTER NA 'TO. PARANG BITIN. HAHA.

Anyway, maraming salamat kung umabot ka hanggang dito. Sorry if this isn't how you
expected it to be. Hindi rin ito ang ineexpect kong kakalabasan but as I was
writing halfway through the story, bigla na lang nawala ang feels ko. I was so
tempted to leave it unfinished kaya lang hindi ako makakapagsimula ng bago knowing
na may naiwan akong story na hindi tapos. Kaya naging ganito. But I hope bearable
naman siya. Kaya thank you. Thank you kung umabot ka hanggang dulo. I really
appreciate it.

This will be the final book about this group. Yes, may epilogue. Yes, I'm open for
special chapters. But this will be the final book about this barkada. I'll write
another one though. More on music siya since it will be about two bands. (Possible
characters: Jarvis, Tamara's younger brother, Chord, Melody)

Thank you! :)

Epilogue

Note: Mas mahaba ang point of view ni Warren kasi 'yung ibang part nakafocus sa
kanilang magbabarkada unlike sa iba. Ineexplain ko lang habang maaga pa. Haha.
Hindi ko rin binasa 'to after ko masulat kaya sorry sa mga makikita niyong errors.
Happy reading! :)

Warren's Point of View

"Sa tingin mo kasya na 'to?"

Itinuro ni Hailey ang isang pack ng pasta at saka tumingin sa akin. Nagkibit-
balikat ako kasi wala naman akong alam sa pagluluto at hindi ko alam kung gaano
karami ang pasta na 'yon oras na maluto na.

"Warren," iling niya sa akin at saka kinuha ang pasta at inilagay sa cart. "Remind
me again, why I asked you to come with me?"

Sumunod ako sa kaniya at ngumiti, "Because you love me and you don't want to be
away from me?"
Huminto siya at saka ako tiningnan ng masama. Sumimangot pa siya at sobrang
pinigilan ko ang sarili ko para pisilin ang siopao niyang pisngi na mas lalong
naging siopao dahil sa naging reaksyon niya.

"Sinama kita para may magtulak ng cart, para may magbuhat ng pinamili natin after
at para hindi na ako magdrive papunta sa unit mo."
"Wow naman. Hindi ko naramdaman na ginagamit mo lang ako for your own benefit."

Nginitian niya ako at tinapik ang pisngi ko, "Don't worry. I still love you
though."
Okay, sige na. Bawi na agad siya sa paggamit sa akin. Pasalamat siya...

Nag-ikot pa kami ng ilang minuto sa supermarket at nang masigurado na ni Hailey na

kumpleto na ang lahat ng kailangan namin pati na rin ang groceries ko for the whole
week ay bumalik na kami sa place ko.

"Okay, kumpleto na," proud niya pang tiningnan ang mga pinamili namin na ngayon ay
nasa cabinet at ref na habang ang iba ay nakapatong sa counter. "Tawagan mo na sila
para makapunta na dito at matulungan na ako ni Piper at Tamara."
"Okay," sunod ko sa kaniya at saka siya hinalikan sa pisngi.

Umupo ako sa sala para macontact na ang mababait kong kaibigan na ayaw magpahiram
ng mga place nila kaya wala akong nagawa kung hindi ang pumayag na dito na lang sa
unit ko gawin ang Christmas party naming anim.
Pumayag naman silang tulungan ako sa pagliligpit pagkatapos kaya lang sana gising o
hindi pa sila lasing para magawa 'yon.
Nang masabihan ko na ang iba ay binalikan ko si Hailey sa kusina. Nakatalikod siya
sa akin habang naghihiwa. Umupo ako sa may stool at nagpangalumbaba habang
pinapanood siya sa ginagawa niya.

Nag-eenjoy talaga akong panoorin siyang magluto sa kusina ko.

Parang dati lang hindi siya marunong magluto pero ngayon madalas na siya sa kusina.
Ilang buwan na magbuhat nang makabalik siya galing sa ibang bansa pero naaamaze pa
rin talaga ako kapag nakikita ko na sobrang laki na ng pinagbago niya.
Ang dami na niyang kayang gawin. Mas sigurado na siya sa mga ginagawa niya. Mas
sigurado na siya sa mga desisyon niya. Mas sigurado na siya sa sarili niya.
Mas sigurado na siya sa aming dalawa.
"Hindi pa rin ako makapaniwala na marunong ka nang magluto," biro ko sa kaniya kaya
napahinto siya sa ginagawa niya at tumingin sa akin.
"Three to four times a week akong nagluluto para sa 'yo tapos hindi ka pa rin
naniniwala hanggang ngayon?" Nagkibit balikat ako pero hindi ko binawi ang tingin
sa kaniya. "Ikaw, dapat matuto ka na rin magluto. I'm not going to cook for you all
the time, you know."
"Huh?" Pero... kapag nagpakasal kami sa future... paano na 'yon?

Ngumisi siya dahil alam niya malamang kung ano ang iniisip ko at tinalikuran ako,
"One of these days, you have to cook for me, too."
Umiling ako at napangiti na naman, "Baka sakitan ka lang ng tiyan o kaya sakitan ka
lang ng ulo kapag nagluto ako."

"Paano natin malalaman kung hindi mo pa naman sinusubukan?"

Lumapit ako sa kaniya at ipinatong ang baba ko sa balikat niya saka ipinalupot ang
kamay ko sa bewang niya. Tiningnan niya ako sandali at ibinalik ang tingin sa
ginagawa niya.

"Hindi pa rin ako makapaniwala na ang clingy mo na," biro niya sa akin. Ginamit
niya ang sentence na ginamit ko kanina at iniba lang ng kaunti. Hinigpitan ko ang
yakap sa bewang niya at bahagyang tumagilid para tingnan siya. "Ilang buwan na
magbuhat nang maging tayo ulit pero parang hanggang ngayon namimiss mo pa rin ako.
Masyado kang in love sa akin."

Natawa siya sa sinabi niya habang ako ay napangiti lang at tumitig sa kaniya. Totoo
naman kasi. Masyado nga akong in love sa kaniya.

"Kailangan nang ayusin ang kapit. Baka makawala ulit," bulong ko kaya nakatanggap
ako ng mahinang kurot sa tagiliran. "Biruin mo, namana ko rin pala ang sweetness ni
Papa."
"It took you years para marealize 'yan. Congratulations," ngiti niya at saka pinat
ang ulo ko. "Okay na. Bitiw na. I'm not going anywhere. Kailangan ko na talagang
magsimula dito kung gusto niyong makakain tayo ng maaga."

"They can wait."

Napabuntong hininga siya at narinig ko pa ang bulong niyang 'ang clingy talaga'
pero nang tingnan ko siya ay nakangiti siya at hindi rin naman niya tinanggal ang
pagkakayakap ko sa kaniya.
Kinikilig din naman, kunyari pa.
Bumalik siya sa ginagawa niya at hindi ko na rin naman siya inistorbo kaya lang
biglang may nang-istorbo sa amin at nagdoorbell.

Istorbo talaga.

Bumitiw na ako kay Hailey at pinagbuksan ang kung sino mang istorbo na 'to. Nang
buksan ko ang pinto ay bumungad sa akin ang mukha ni Nate.
"Merry Christmas," bati niya at saka ako niyakap at pinalo ng malakas sa likod.
Hindi pa siya nakuntento pagkatapos no'n. Itinulak niya pa sa akin ang mga paperbag
na bitbit niya at ako ang pinagbuhat no'n. Hindi ko talaga alam kung hindi ba
nababawasan ang kakapalan ng mukha niya kahit kaunti lang.
Sa gilid niya ay nandoon naman si Tamara na napangiwi lang sa ginawa ng napakabait
niyang boyfriend. Tumingin siya sa akin at parang nanghihingi ng sorry sa inasal ni
Nate.

"Merry Christmas, Warren," yakap niya pa sa akin.

"Merry Christmas. Pasok - "

Hindi pa man din ako natatapos sa pagpapapasok sa kanila ay nakapasok na agad si

Nate. Hindi ko na napigilan ang mapabuntong hininga at sumunod na lang sa kaniya.

"Hails!" sigaw niya nang makita si Hailey sa kusina. "Merry Christmas," bati niya
dito at saka siya nilapitan at ginulo nang ginulo ang buhok dahilan para
makatanggap siya ng suntok sa tiyan.

Napaupo siya sa sahig at tumingin kay Tamara para manghingi ng tulong pero sa halip
na tulungan ay pinat lang ni Tamara ang ulo niya at saka lumapit kay Hailey.

"I feel so betrayed," reklamo ni Nate kaya lumapit ako sa kaniya at sinipa siya ng
mahina. "Isa ka pa, Warren! Bakit niyo ako pinagtutulungan."
"Shut up, Nate," sabay sabay na sabi naming tatlo sa kaniya. Konti na lang ito na
ang magiging most used sentence namin. Hindi ko na mabilang kung ilang beses namin
sinabi 'to sa kaniya.
"Mamaya ka na manggulo. Hayaan mo muna kaming matapos sa pagluluto kung gusto mong
makakain tayong lahat ng maaga," payo sa kaniya ni Tamara.

Nice. Narinig ko na 'yon kay Hailey, ha. Minsan talaga iisa lang ang utak ng mga
'to.

"Lumayo ka na dito sa kusina," utos naman sa kaniya ni Hailey. Sasagot pa sana siya
pero inunahan ko na.
"Kung ako sa 'yo magpasipa ka na sa kanila palayo sa kusina kaysa sipain pa talaga
kita palabas."

Agad naman siyang tumayo at padabog na umalis ng kusina. Ilang sandali lang ay
narinig pa namin ang sigaw niya na "Ang tagal dumating ni Pipes at Guevarra! Sila
lang talaga kakampi ko!" Siraulo talaga.
At pagkasabing pagkasabi niya no'n ay narining na namin ang doorbell. Kaagad siyang
tumayo para buksan ang pinto pero tulad kanina ay inunahan ko ulit siya.

"Dito ka nakatira? Sino ka para magpapasok ng mga bisita?"

"Tingnan ko lang kung makapasok ka pa sa unit ko. Tatandaan ko ang araw na 'to,
kala mo!"

Sus. Ilang beses na niya sinabi 'yon wala namang nangyayari. Lagi naman akong
pinapapasok sa place niya. Konting pagkain lang ang katapat okay na.
Tinalikuran ko siya at binuksan ang pinto. Bago ko pa man sila mabati ay may
bumungad na sa mukha kong box, "Merry Christmas!"sigaw ni Piper. Itinulak niya pa
papalapit sa mukha ko ang box kaya wala akong nagawa kung hindi ang kunin 'yon.
Mana talaga 'tong si Piper sa bestfriend niya.

"Ano 'to?"
"Cake."
"Thank you. Merry Christmas. Pasok na kayong dalawa."

Hindi pa man din tuluyang nakakapasok ang dalawa ay nagreklamo na agad si Nate,
"May favoritism ka, Warren! Kapag si Piper ang gumawa nang ginawa ko kanina okay
lang. Kapag ako, hindi! Aba! Anong kadayaan 'to?"

"Pagkain 'tong itinulak niya sa pagmumukha ko. Malamang matutuwa ako. Utak, Nate,
gamitin mo minsan. Mabubulok 'yan diyan," ngisi ko sa kaniya at saka pumunta ng
kusina.

Narinig ko pa ang sumbong ni Nate kay Piper at Hunter na inaapi raw siya.
Napakabaliw talaga.
Ilang minuto lang ay hinayaan na namin ang mga babae na magluto sa kusina habang
kaming tatlong lalaki ay tumambay sa may sala. Ayaw naman nilang magpatulong kasi
makakagulo lang daw kami kaya hinayaan na namin sila.

"Si Hailey nag-ayos ng mga Christmas decoration dito, ano?" tanong ni Nate habang
nakatingin sa mga nakasabit na decorations.
"Kaming dalawa."
"It's a good thing she's back," sabi naman ni Hunter at tumingin din sa mga
nakasabit na kung anu-ano. "Last year hindi mararamdaman ang pasko dito. Walang
kahit na anong decoration."

Hindi ko napigilan ang mapaisip sa sinabi ni Hunter. Ngayon ko lang napansin na

hindi naman ako naglalagay ng Christmas decoration noong mga nakaraang pasko.
Ngayon lang. First time lang magkaroon ng ganito sa lugar ko. Umuuwi rin naman kasi
ako sa amin kapag pasko at wala rin naman masyadong nagpupunta dito noon bukod kila
Hunter, Nate, Piper at Tamara.

"Pagkatapos nating grumaduate, ito na 'yung unang beses na magkakasama tayo ngayon
pasko. Buti na lang bumalik na si Hails. Akala ko hindi na ulit tayo makukumpleto,"
ngiti ni Nate at saka uminom.

Nang masabi niya 'yon ay sakto namang tinawag kami ng tatlong babae para tulungan
silang bitbitin ang mga pagkain sa sala. Mas kumportable raw kasi kung sa sala na
lang kami kakain.
Nang maayos na ang lahat ay umupo ako sa sofa at tumabi sa akin si Hailey. Umupo
naman si Tamara sa tabi niya at si Nate sa sahig sa gilid ni Tamara. Mas pinili rin
ni Piper at Hunter na umupo na lang sahig.
Nagkwentuhan kami ng mga nangyari sa amin noong mga nakaraang araw.

"Balita ko pinalagpas mo 'yung winter fashion show sa ibang bansa?" ngisi ko kay
Piper kaya natawa siya.
"Of course. As if I'll choose that over you, guys. First time natin
magchrichristmas party after years. Hindi ko dapat palagpasin 'to," proud na sagot
niya.

Sa naging sagot niyang 'yon ay bigla siyang inakbayan ni Nate. Lumapit ako at
umakbay din sa kaniya samantalang yumakap naman si Hailey at Tamara. Ginugulo ni
Nate ang buhok niya nang pumalakpak si Hunter at isa-isa kaming pinaalis sa tabi ni
Piper.

"Tama na. Baka hindi na makahinga. Magpapakasal pa kami nito."

Ayon lang. Pasimpleng magpapogi points din 'tong si Hunter minsan.

"Mga anong oras tayo mag-eexchange gift? Medyo excited na ako," bwelta naman ni
Nate. Nagkatinginan kami at parehas nagsipagtawanan. Kapag talaga sa mga ganito
magaling 'tong si Nate.

At para pagbigyan ang gusto niya ay nagbigayan na nga kami ng mga regalo. Siya ang
pinakamasaya nang matanggap ang mga regalo niya. Bubuksan na sana niya ang regalo
ni Tamara nang pigilan siya nito.

"Huwag muna. Sa mismong pasko mo na lang buksan."

"Pero pasko na," parang bata niyang reklamo.
"Mamaya pa. Ilang minuto pa. December 24 pa lang ngayon."
"Counted na pasko na rin 'yon. Kaya nga nagbabatian na tayo ng Merry Christmas. At
saka parang 30 minutes na lang naman. Less than pa nga eh."
"Basta," pilit ni Tamara at saka umalis sa sala para magpunta sa kusina. Hindi
naman nagpaiwan si Nate at sumunod sa kaniya.

Nang umalis ang dalawa at nasolo na namin ni Hailey ang sofa ay ipinatong ko ang
kamay ko sa sandalan at umakbay kay Hailey. Automatic naman na isinandal niya ang
ulo niya sa balikat ko kaya isinandal ko naman ang ulo ko sa ulo niya.
Si Piper at Hunter naman na nakaupo sa tapat namin ay mukhang may sarili ng mundo.

"Thanks for this." Itinaas niya ang kamay niya at hinawakan ang regalo kong
bracelet. "Wait. May nakasulat sa likod?" Inilapit niya ang bracelet at saka
bumulong, "For keeps?"
"Yup," sagot ko at hinawakan din ang bracelet niya. "Bumalik ka na dito. Bumalik ka
na sa akin. Kaya this time, hindi na ulit kita hahayaan makaalis. What we have is
for keeps."
"Cheesy," tukso niya.

Ngumiti ako at hinalikan ang ulo niya. "Hailey... kung sakali bang hindi nagkaroon
ng reunion noon, uuwi ka ba dito?"
Sinilip niya ako sandali kaya nginitian ko siya. Ibinalik niya ang tingin sa
bracelet at sinundan ang nakasulat doon gamit ang daliri niya.

"I don't think so. Sa totoo lang gusto ko naman talagang umuwi kaya lang medyo
natatakot ako na magpakita ulit. Kaya nang makita ko 'yung invitation, ginawa ko
'yung dahilan para makabalik dito. At least may reason 'di ba? Kaya I'm thankful na
nagkaroon ng reunion. Kung wala, baka wala ako dito ngayon."
"Maybe," tango ko. "Maybe not."
"Huh?"

I chuckled at hinawakan ko ang kamay niya, "May secret ako. Gusto kitang puntahan
doon." Umalis siya sa pagkakasandal sa akin at saka ako tiningnan. "Ah, mali.
Pupuntahan dapat kita doon."
Nakatingin lang siya sa akin at magkasalubong pa ang mga kilay. Para maliwanagan
siya ay nagpatuloy ako.

"Ngayong taon, plano ko talagang puntahan ka. Dapat pag-uwi ko ng Pinas, magbu-book
ako ng ticket para makapunta sa 'yo. Naisip ko na lang, ayoko nang maghintay na
gumawa ng paraan si destiny. Ako na ang gagawa ng paraan para sa atin." Hinigpitan
ko ang hawak ko sa kamay niya. "Hanggang sa natanggap ko ang email ni Nate tungkol
sa invitation. Hindi ako sigurado kung pupunta ka. But I decided to give destiny a
chance. What if - "
"What if magpunta ako tapos wala ka pala? What if pagdating mo sa New York wala
ako? Kung nangyari siguro 'yon wala tayo dito ngayon?"

Bumalik siya sa pagkakasandal sa balikat ko kaya isinandal ko ulit ang ulo ko sa

kaniya.

"Kung sakaling nangyari 'yon, hihintayin kitang makabalik doon o uuwi ulit agad ako
para magkita tayo. But, hey, tingnan mo naman. Nakapanig pa rin pala sa atin ang
destiny. Nagpunta ka. Kaya ngayon ito na tayo."

Naramdaman ko ang pagtango niya. Itinaas niya pa ang magkahawak naming kamay at
saka 'yon hinalikan at sa ginawa niyang 'yon ay hinalikan ko naman ang gilid ng noo
niya.

"You really love me, huh?" tukso niya.

"I do."
"And I love you, too."

***
Nate's Point of View

"Mas lalo lang akong nacucurious kung ano ang regalo mo. Bakit ayaw mong pabuksan
agad?"

Namula ang pisngi ni Tammy kaya napangiti ako. Kapag namumula ang pisngi niya, ibig
sabihin, nahihiya siya.

"Huwag kang mahiya dito sa regalo mo. Parang ewan 'tong si Tammy. Alam mo naman na
kahit ano na galing sa 'yo magugustuhan ko."
"Huwag ka na nga kasing makulit, Nate," irap niya pa para pagtakpan ang hiya niya.
Cute cute talaga nito. "Huwag mo rin 'yan bubuksan sa harap nila."
Bawal buksan sa harap ng iba? Ano ba kasi 'to? Lalo lang tuloy akong nacucurious
kung ano ang binigay niya. Pakiramdam ko sobrang special nito.

"Kung hindi lang malaki at manipis 'tong regalo mo iisipin ko singsing 'to at
magpropropose ka na sa akin kaya hinihintay mo pa talagang magpasko at ayaw mong
makita ng ibang tao."

Sinipa niya ako kaya agad naman akong napahawak sa binti ko. Umupo siya sa dining
chair at umupo naman ako sa tapat niya.

"Nasabihan mo na nga ba pala sila tatay? Nag-eexpect sila mama na sa amin kayo
magpapasko," tanong ko sa kaniya.

Nagpangalumbaba siya at ipinatong naman ang isang kamay sa lamesa, "Oo. Sinamahan
ko nga kanina si nanay para mamili ng mga gagamitin niya sa pagluluto. Dadalhin
niya raw sa inyo. Alam kong maraming pagkain ang ihahanda ng parents mo - "

"Mama at Papa. Ilang taon na nilang sinasabi na 'yon ang itawag mo sa kanila pero
hanggang ngayon lagi na lang 'parents mo', 'mama mo', 'papa mo' ang sinasabi mo."
"Sinasabi ko rin naman ang mama at papa kapag kausap ko sila, ha."
"Pero kapag ako ang kaharap mo hindi mo naman 'yon sinasabi."

Nagmake face siya at lumabas na naman ang pula sa mukha niya. Sabi na nga ba
nahihiya na naman 'to.
Napailing na lang ako at inabot ang kamay niya saka 'yon hinawakan.

"Tammy, hindi ka na dapat mahiya. Kung ako nga hindi naman nahihiya sa 'yo kapag
tinatawag kong nanay at tatay ang magulang mo."
"Paano, hindi ka naman talaga marunong mahiya."
"Aray," arte ko at hinawakan pa ang dibdib ko. "Grabe ka talaga sa akin, ano?"

Ngumisi siya at hinigpitan ang hawak sa kamay ko.

"Pero seryoso, Tammy. Dapat masanay ka nang tawagin silang mama at papa. Kasi doon
din naman ang punta natin, 'di ba? O, teka. Hindi pa ako nagpropropose sa 'yo, ha?
Wala naman akong dalang singsing. Sinasabi ko lang na sa simbahan din ang tuloy
natin."

Nakatitig siya sa akin at saka ngumiti. Ito 'yung ngiti niya na pinakapaborito ko.
Oo nga at madalas na siyang ngumiti ngayon kumpara noong nag-aaral pa lang kami
pero itong ngiti niya na 'to, sobrang bihira niya lang ipakita. 'Yung ngiti niyang
'to, maliit lang. Hindi labas ang ngipin pero lumalabas ang dimples niya. 'Yung
ngiti niyang 'to sobrang soft, sobrang sincere, sobrang genuine. Kapag ginagawa
niya 'to kahit hindi siya nagsasalita, kahit hindi niya sinasabi, parang tumatagos
'yung nararamdaman niya para sa akin. Sobrang nararamdaman ko kapag ngumingiti siya
ng ganito. Sobrang iba. Kaya kapag nakikita ko ang ngiti niyang 'to lagi pa rin
bumibilis tibok ng puso ko.
"I know."

Sa sinabi niyang 'yon ay sinuklian ko ang ngiti niya. Alam niya. Payag siya. Kahit
hindi ko na ata buksan ang regalo niya okay lang. Malaman pa lang na alam niya na
sa simbahan din ang tuloy naming dalawa ayos na.

"Buksan mo na," tango niya sa akin.

"Ha?"
"Buksan mo na ang regalo ko. Less than a minute before Christmas."

Binitiwan niya ako para hayaang mabuksan ko ang regalo. Habang binubuksan ko 'yon
ay tiningnan ko sandali ang reaksyon niya.
Nakapangalumbaba na naman siya habang nakatingin sa akin at medyo namumula pa ang
pisngi. Para siyang kinakabahan na hindi ko maintindihan.
Pinagpatuloy ko na lang ang pagbubukas ng regalo at nang makita ko na nga 'yon ay
napatigil ako. Blueprint ng bahay.

"I had it framed. Malulukot kasi. Ayoko naman magbigay ng regalo na lukot," dinig
kong sabi niya kaya tumingin ako sa kaniya pero hindi ako nagsalita. Hindi ko
magawang magsalita. "Kakatapos ko lang niyan last week. Hindi ko alam kung ayos
lang ba 'yan sa 'yo. Hindi kita matanong kasi gusto ko sanang masurprise ka. Pero
kung may mga gusto kang ipabago, sabihin mo lang. After all tayong dalawa naman
titira diyan someday. Kaya mas ayos kung magkakasundo tayo..."

Binuksan ko ang bibig ko para magsalita pero walang lumalabas na salita kaya
isinara ko ulit. Paulit ulit na ganoon lang ang nangyari. Napansin kong mas
namumula na ang mukha ni Tammy.
Bumuntong hininga siya, "Ayaw mo ba?" Umiling ako. "Ayaw mo nga."
Nanlaki ang mata ko at lumapit sa kaniya. Hinawakan ko ang magkabila niyang pisngi
na mukhang ikinagulat naman niya.

"Gusto ko. Gustong gusto ko. Ito na ang best na regalo na natanggap ko. Thank you,
Tammy!" saka ko siya hinalikan sa noo at niyakap. "Buti hindi mo inakalang joke
lang 'yung sinabi ko noong reunion. Buti sineryoso mo."
"Mukha ka kasing seryoso. Ang tagal mo magreact. Kainis, kinabahan ako."
"Mukha nga. Pulang pula ang mukha mo."
Pinalo niya ako ng mahina sa likod at bumulong, "Merry Christmas, Nate."
"Merry Christmas, Tammy."

***
Hunter's Point of View
"Alam mo ba kung ano ang regalo ni Tamara kay Nate?" tanong ko kay Piper.

Ngumisi siya at tiningnan ako ng nakakaloko, "Uy. He's curious. Chismoso ka na

ngayon?"
Inakbayan ko siya at hinilamos ang mukha niya, "Masama na magtanong?"
Natawa siya at pinalo ako saka lumayo ng kaunti. "Alam ko, syempre. Hindi ko pa nga
lang nakikita. Gusto niya ipakita muna kay Nate. But I won't tell you what it is.
I'll let them tell you kung ano 'yon. Kami lang naman ni Hails ang may alam."
Tiningnan niya si Hailey at Warren at napailing. Dahil doon ay napatingin din ako
sa kanila. Ginaya ko ang naging reaksyon ni Piper nang makita na may sariling mundo
ang dalawa. Nakahawak sila parehas sa bracelet ni Hailey at parang may seryosong
pinag-uusapan.

"Tara sa veranda," aya ko sa kaniya.

Sumandal ako sa may railings at ganoon din ang ginawa niya. Nakatingin ako sa mga
nagdadaang sasakyan sa baba samantalang si Piper naman ay nakatingin sa may langit.

"It's a shame na mahirap makita ang mga stars kapag nasa city," bulong niya habang
nakatingin pa rin sa langit. "Sa atin nga mahirap na makita ang mga stars. Dito pa
kaya. Sayang. It's a beautiful sight pa naman."
"Do you want to live away from the city to see the stars every night?"
"I don't know. I mean, sometimes, I really miss seeing the stars. Kaya lang nandito
ang trabaho natin. Our friends are here. Malapit lang din dito ang families natin.
Ayoko rin masanay na makita ang stars. Baka kasi kapag nakasanayan ko na, hindi ko
na masyadong maappreciate ang pagshine nila."
"It's a breathtaking view though. Kung gabi gabi ko makikita 'yung mga bituin,
tingin ko palagi pa rin akong maaamaze. Hindi ako magsasawa."

Tumingin siya sa akin at itinaas ang isang kilay, "Sure ka?"

Tumango ako at ngumiti sa kaniya. "Sure. I always see the brightest star but never,
not even for a second, have I thought that that star is losing its glimmer. In
fact, I feel like it's shining even brighter. You're shining even brighter."
Ngumiti siya at saka ginulo ang buhok ko. "Napapadalas ang pagsama mo kay Warren.
Nahahawa ka na sa kacheesyhan niya ngayon."

"You love it anyway," biro ko at saka siya binackhug. "Pero seryoso, saan mo
gustong tumira? Sa bahay, sa condo, sa apartment, sa beach, sa city, sa bundok, sa
province, sa ibang bansa, sa dulo ng mundo?"

Natawa siya at saka isinandal ang ulo sa balikat ko. "Sa dulo ng mundo talaga? Hmm.
Ikaw, saan mo gusto?"

"Ikaw nga ang tinatanong ko. Let's start planning our future. After all we've been
engaged for months already."
"I need to know your opinion, too. Tayong dalawa ang titira doon kaya dapat parehas
natin gusto kung ano man ang maging plano."
"Mas gusto ko bahay."
"Para mas ramdam ang pagiging 'home' no'n?" tanong niya at saka humarap sa akin.

Ngumiti ako at tiningnan siya sa mata. "Parang ang sarap lang sa pakiramdam na uuwi
ako sa bahay tapos may naghihintay sa akin doon. Pagdating ko may mga sasalubong sa
akin na maliliit na bata, mga magtatakbuhan at maghahanap ng pasalubong, kakapit sa
akin at magpapakarga. Tapos no'n pupunta kami sa kung nasaan ang nanay nila.
Hahalikan ko siya at magkwekwentuhan kami ng mga nangyari sa araw namin. Naiisip ko
pa lang parang ang sarap nang maramdaman ng gano'ng eksena araw-araw. Gusto kong
mangyari 'yon."
She smiled at me and touched my cheek, "I'd love that, too."
"Alam ko naman na mangyayari talaga 'yon. 'Cause anywhere with you feels like home.
Because you're my home," dagdag ko pa at saka siya hinalikan sa noo.

Nanatili kaming magkayakap hanggang sa bigla na lang sumigaw si Nate ng 'Merry

Christmas'. Nasa loob siya pero sa sobrang lakas ng boses niya umabot sa veranda
ang sigaw niya.
Pumasok na kami ni Piper at hindi pa man kami nakakabati ay inabutan na agad kami
nina Nate at Warren ng glass ng wine.
Itinaas ni Nate ang glass niya at ginaya naman namin 'yon, "Cheers dahil kumpleto
na naman tayo!"

"Cheers for our happiness," sabi naman ni Hailey.

"Cheers for love," ngisi naman ni Wareen.
"Cheers for friendship of a lifetime," sigaw ni Piper.
"Cheers para sa marami pang pasko na magkakasama tayo," ngiti naman ni Tamara.

Tumingin silang lima sa akin at naghihintay ng sasabihin ko. Déjà vu. Ngumiti ako
at mas itinaas pa ang glass na hawak ko, "Cheers."
Cheers for the six of us.

End.