Era na selva de Esm,

baixo o agarimo de tódolos encantos

-gnomo en por cada fungo,
espiña en cada frol-
e fuxía Loog, o cervo,
erqueita a testa e o fuciño espetado no vento.
Catro pés duros redobraban na herba
e rompían os fentos na froresta sombriza.
Os cornos de Loog fendían polás irmáns...
         -Fuxe..., fuxe..., Loog, ninguén,
ninguén hai quen poida axudarte,
ninguén...
Légoas de bosco infindas
e as árbores que ti ollas pro que ti non podes ver.
Fita o carreiro que deixas no maquis,
Olla o teu ronsel...!
Dónde partiu a túa fuga?
De que lugar idéntico?
Olla..., olla como te persigue o teu camiño,
túa fuxida sempre atrás de ti...
           -Fuxe..., fuxe...,  ninguén te val xa.
Non ve-lo bosco?
Non ois as súas azas de medo?
Si..., o teu remedio é fuxir,
que se paras...
viría logo o ronsel que marcaches nos fentaes, de redobre,
cinguiríache o colo,
constrinxiríache o peito...
O teu longo e estreito ronsel sería como unha anaconda,
-sabes?-,
esmagaríate e deixaríate morto,
morto no exacto final da túa fuga...
Por iso
             -Fuxe..., fuxe..., cervo Loog-
Porque cando estéas morto,
entón, no chao lenturento, soio,
virán os fungos, os balores, a decorar o teu fuciño.
Despois medrarache o ventre,
estouparás e os vermes
dará fríos e alegres choutos
ao redor do teu corazón.
Si..., xacerías morto e podre na selva.
Por iso non pares,
non olles a vexetación que asesinou o teu pé,
deixa que a roita seña longa
e sempre abríndose, á carreira, co teu peito.
Teu peito..., courel do teu ronsel,
da túa morte.
Ouh! Que árbores espantosas,
qué voar de azas núas de morcegos
encol da túa corna...!
        -Fuxe..., fuxe...., sempre, 
Loog.

Moitas vagadas fixen volta no meu cerebre

e pergunteime contra a corrente das cousas
-Eu Deus ¿Que son? E sen respostas matinei formas.

Un escuro verme lamecento, con atavíos sen senso,

lapelas e botons por todas partes e por dentro.
Olládeme por dentro.

Xa a ledicia morreu atafegada,

xa soio longos chaos, estesas chairas negras
baixo o ceo gris.

O vento xeado a pasar século e século

deixou a chaira herma, sen herva
e sen as inmensas readas de búfalos.

Agora eu son selleiro eterno,

o cabaleiro de cabalos negros
en soma tráxica coma o vento a pasar na fría noite.

Agora son un tolo xenete de tifóns,

galoupador do gándaras esquivas,
amigo de morcegos e máis ,ai Dios, de arañas.

Cando chego ao lar na amañecida,

xazo lonxe do sol meio esmagado.

Moitas vagadas pergunteime iso, ¿Quén son eu?

E a resposta só foron tachaduras.