Πι.

Αραμπατζής

Επιλογή

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
2020
 Ο σιδερένιος άνθρωπος

“πολεμάμε τον άνθρωπο”

το τέλειο κοστούμι.

Ποιητικό απομεινάρι.

Που δεν χωράει.

Σε αυτόν τον άνθρωπο.

Αυτή τη στιγμή.

Αποκλείει κάθε εμπόδιο μετάλλαξης.

Ανεκμετάλλευτης ποιότητας.

Σέρνεται στα στενά.

Πόρνοι αρρωστημένοι.

Ψάχνοντας ακόμα μία ουσία.

Το ατσαλένιο πρόσωπο.

Του νικητή.

Και μονίμως απόντα.

Και η μνήμη.

Δεν μας χωρούσε.

Σε μία προσπάθεια.

Σε έναν λογισμό.

Αργολογώντας.

Σαν προδομένος μύστης.

Είναι η μοναξιά.

Μα, που είναι η κοινωνία;

που κρύβεται;

θέλω να πω.

Ποιοι είστε και τι κάνετε.

Μετρώντας σίδερα.

Του βασιλιά σας.

Απεγνωσμένοι.

Κάποια μέρα.

Όλοι θα μετρηθούν.

Πλαγιάζοντας.

Στο μυθικό τους χώμα.

Από τη μια οι καλοί.

Κι αντίκρυ οι Τούρκοι

24.07.2019
 Νέος Κόσμος

πιστεύω, στη ζωή.

Που τυραννάει.

Τα μικρά παιδιά.

Τους ήρωες.

Και τους ποιητές φιλoσοφους.

Σκέφτηκα πριν Δύσει.

Ο παγερός γιορτάρης ουρανός.

Τα γκρεμισμένα χαμόσπιτα.

Τις υπολογισμένες ουρανοξύστες.

Βαβέλ. Ω τίμια Βαβέλ.

Ο αλαζόνας.

Της χαμένης επιστήμης τους.

Ψυχορραγώ.

Και άπιστος ως είμαι.

Τόσον απερίγραπτο συρφετό.

Στο σκατοκέφαλο τους.

Ποιος θεός να ορίσει.

Καθόλου μίζερος.

Ως τις ακριβολογίες.

Αυτού του κοσμήτορα.

Της ναρκωμένης Δύσης.

Χαμένο παιχνίδι.

Το όπιο των πλουσίων.

Τζαναμπέτηδων.

Μα θα γιορτάσω.

Να σου πω “χοντρά-χοντρά”.

Η παρακμή του επιστήμονα.

Με το πτυχίο ξεκάρφωτο.

Το πάθος της ανευθυνότητας μας.

Και ευελπιστώ.

Ο ήλιος να ανατείλει.

Το δόγμα, την αίρεση, τη θρησκεία.

Όλα να τα διδαχθώ.
 Μια νέα επήρεια.

Του ανθρώπου.

Κατά του “ανθρωπίνου”.

Υψώνοντας με τη σειρά του.

Σχολειά για τα παιδιά μου.

Με τις ζεστές τυρόπιτες.

Και το χαμόγελου του Βούδα.

Κάθε Βούδα.

Ως του Μεγαλέξανδρου την.

Ωραία κοίτη.

Τις ιερές γάτες.

Τις ισχνές αγελάδες.

Να μας δροσίσουν.

Αύριο.

Ωσότου κάθε ιερωμένο.

Να σωπαίνει.

Ως άγιος.

Ως δάσκαλος

06/01/2020
 Απερίγραπτο

ρεαλισμός

είναι

αυτό

που βλέπουμε

κάθε μέρα

να μας καίει

να μας καίει

να μας καίει.

Ειδάλλως

πως να σβήσουμε;

το ρεύμα της τηλεόρασης

το ρεύμα του Facebook

πως να

λιώσεις

ένα

σβησμένο κερί;

πως να κρυφτείς.

Στις φυλακές

των κόσμων;

είσαι

παρείσακτος.

Για ένα ποτήρι

νερό

αν θα ζηλέψεις.

Ακραίος ρεαλισμός.

Σαν καταθέσεις

και αριθμούς τραπέζης.

Να σε κλιμακώνουν.

Έλα τώρα.

05.04.2019
 Όνειρο

ένα πλατύ λιβάδι.

Το όνειρό μας.

Με πετσοκομμένες.

Ψυχές.

Οραματιζόμαστε.

Ύπνος.

Με όνειρα γλυκά.

Αφηρημένα.

Ψυχές που αμαρτωλές.

Τάχατις.

Ένα βαθύ πηγάδι.

Τόσο φωτεινό.

Που θα μου.

Τσουρούφλιζε απαλά.

Την σάρκα.

Έως να φτάνω το μηδέν.

Μια φωτιά.

Ολότελα δική μας.

Οραματιζόμαστε.

Κάποιου γνωστού θεού.

Την μεγίστη.

Ονειρεμένη.

Επιείκεια.

Την αμαρτία ονειρευόμαστε.

Ψυχές αιώνιας.

Ηδονής.

Μα εγώ.

Το μηδέν ονειρεύομαι.

Και προσδοκώ.

Το “τίποτα”

9/12/2019
 Εθελοτυφλία

θα έπρεπε ίσως.

Να ζήσουμε.

Να γεννήσουμε.

Να σκοτώσουμε.

Προτού την γεύση.

Της προαιώνιας φιλίας.

Της μάχης.

Έρωτας θα 'ναι ο θάνατος.

Δημεγέρτης.

Πλάνος.

Όση ανάγκη.

Τρομερή αναγκαιότητα.

Αρρωστημένο πάθος.

Καλούπια.

Μπετόν αρμέ.

Λάδια αυτοκινήτων.

Ξίδια μερόνυχτα.

Δεν σε πιστεύω.

Κάποια αναθεώρηση.

Κάποιο ανόητο αστείο.

Η κομπίνα.

Έτοιμη.

Δίχως τη δυνατότητα.

Να χτυπηθούμε.

Να τρομάξουμε.

Στον ύπνο μας.

Αναίτια.

Και παραμένουμε.

Αυτάρκεις.

Μες στη φωτιά.

Των τραγουδιών μας.

Πράοι κι ανεύθυνοι

Δευτέρα 23/03/2020
 Μορφίνη

Θέλω να αφήσω.
Την αποψινή νύκτα.
Να μη θυμάμαι τίποτα πλέον.
Το κορμί μου.
Να λιώσει.
Μήπως και ο κόσμος.
Να με συγχωρέσει.
Η μάνα μου.
Να νυστάζει.
Στην κηδεία.
Κάποιο λίβελο.
Να απαγγείλει.
Κάποιος φίλος καρδιακός.
Ξέρω πως είμαι ήδη.
Κοντά.
Ο γιατρός μου είπε.
Πως μπορώ να το αποτρέψω.
Σβήνοντας τα τσιγάρα μου.
Του είπα πως αυτό είναι αδύνατο.
Μια ζωή στις καταχρήσεις.
Η μαμά.
Δεν το γνωρίζει.
Πέρασα παρά πολύ ασχήμιες.
Να μη της το πείτε.
Όλοι εκείνοι.
Που κορδώνονταν φίλοι.
Μα ξέρω πως.
Το μόνο που ξέρω.
Είναι μια μικρή...
(πως το έλεγε;)
“μπαίνει ένας μπάτσος
με το κούφιο,
και ρίχνει μούσμουλα στο ρουφο”
που βρίσκει κάνεις
την κοινωνία του;
κοίτα τα σπίτια στη σειρά.
Όλα πηγαίνουν.
Με βάση βιβλιαρίου τραπέζης.
Και όπως έλεγα.
Όλο το περασμένο καλοκαίρι.
Τι γυρεύεις ρε Πάνο;
δεν μπορώ να γράψω περισσότερα.
Ούτε το σάουντρακ.
Ψοφίμι...
δεκαπέντε χρόνια στην απομόνωση.
Φέρτε μου το θάνατο μου πίσω.
Μήπως και εννοήσετε τι είναι
 η πίκρα.
Είμαι, άνθρωπος αγράμματος μη με παρεξηγήσεις

5/11/2019
 Άκου

στις καρδιές μας

οι ήχοι
ρωτούν αν οι στίχοι
μεριάσαν σωστά

τα κουδούνια
χτυπούν
της ψυχής μας
ακούνε
οι ξενύχτες
και οι μεθυσμένοι.

Και οι σκύλες
φωνάζουν
ένα-δυο και μας σκιάζουν
από που
ήρθα
και αν θα
'μαι δω.

Και οι νύχτες κυλούνε

και οι μέρες
σιωπούνε
της καρδιάς
το μικρο μυστικό.

Και η μέρα περνάει

ένα-δυο απαντάει
έχω εδώ στην καρδιά μυστικό.

Και αν αντέξω
ρωτάω
τον
θεό
κι απαντάω
τον φονιά
γητευτή ουρανό.

Κάντε πίσω φωνάζουν

και τα αστέρια
μοιράζουν
νύχτες
να ναι
ψυχές
ένα δυο.
Παράνομοι στην πόλη

Υπομονή.

Κάνετε υπομονή.

Σε λίγο.

Περιμένετε.

Σε λίγο έρχονται.

Όπως φεύγουν.

Όπως φύγαν.

Οι τρελοί.

Ποιοι.

Οι τρελοί.

Έρχονται.

Με στιλέτα.

Και μπερέτες.

Οι τρελοί.

Περίμενε.

Υπομονή.

Και η πράξις.

Τελεσίδικη.

Οι τρελοί.

Να μας.

Δικάσουν

29.03.2019
 Κορμί

πρώτα αναρωτιούνται.

Πάνε πιο δίπλα.

Ανοίγουνε το φλασκί.

Πίνουν.

Τις κοιτούν.

Τους κοιτούν.

Φιλιώνται.

Βρωμίζουνται.

Συγκλονισμένες.

Δακρύζουν.

Κι αυτοί.

Συγκλονισμένοι.

Τρεκλίζουν.

Στη λήθη της.

Αγάπης.

Και της αληθινής ομορφιάς.

Το πρόστυχο.

Αντάλλαγμα

09/05/2020
 Αναίρεση

το άπειρο είναι μια ανθρώπινη αοριστία. μία θρησκεία, επιστημονικής φαντασίας. τα πάντα κάπου τελειώνουν. το πάν
κάποτε άρχισε. δεν υφίσταται γνώση που να θέσει κάποιον, χρυσό κανόνα, όπως το τίποτα, το αντίστροφο του απείρου. η
συμπαντική ανάγκη του θανάτου και της προαιώνιας συχνότητας της γέννησης δείχνει πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να
αντιληφθεί την γέννηση, συγκριτικά ούτε τον θάνατο.

06.05.2020
για την άρνηση και την δυσπιστία μας

Σάββατο 09 Μαΐου 2020