Tihi okean ili Pacifik (od latinskog Mare Pacificum, mirno more) je najveći od 5 okeana.

Nalazi se između Južnog okeana, Azije, Australije i zapadne hemisfere.

Ime mu je dao Ferdinand Magellan, poznati portugalski istraživač-moreplovac. Ovaj okean

zauzima trećinu Zemljine površine, bolje rečeno 179,7 miliona km2, što je više od ukupne
površine cjelokupnog Zemljinog kopna. Proteže se na približno 15.500 kilometara, od
Beringovog mora na Arktiku na sjeveru do ledenih dijelova Antarktike na jugu. Iako nema
neke prirodne granice koja bi ga odvajala od Južnog okeana, taj njegov dio na Antarktici
naziva se Južni okean. Granica je dogovorna.

Tihi okean najširi je na 5° sjeverne geografske širine. Proteže se na 19.800 kilometara od

Indonezije do obala Kolumbije i Perua. Najdublja tačka ujedno je najdublja tačka na svijetu.
Nalazi se u Marijanskoj brazdi, a podatak o njenoj dubini stalno varira, posljednji podatak
kaže 11.022 metara ispod nivoa mora. Prosječna dubina je 4.300 metara.

Tihi okean sadrži oko 25.000 ostrva (više nego u svim drugim okeanima zajedno), od kojih je
većina južno od ekvatora. Jedna teorija govori kako se tektonske ploče u Tihom okeanu
smanjuju, dok se one u Atlantskom okeanu povećavaju.

Duž nepravilnih zapadnih granica Tihog okeana leže mnoga rubna mora, od kojih su najveća
Koraljno, Južnokinesko, Japansko, Tasmansko i Žuto more. Malajskim prolazom je spojen s
Indijskim na zapadu, te Magellanovim moreuzom na istoku s Atlantikom. Prema sjeveru,
Beringov prolaz spaja ga s Arktičkim okeanom.

Kako se Tihi okean širi na ± 180° geografske dužine, gdje zapad postaje istok, azijska strana
okeana se smatra istočnim Tihim okeanom, a suprotna je strana zapadni Tihi okean. Datumska
granica većim dijelom prati ±180° geografske dužine koja razgraničava istočni i zapadni dio.
No, na nekim se mjestima odvaja od te geografske odrednice. Tako na sjeveru skreće prema
istoku da bi zaobišla najistočniji dio Azje, zatim skreće prema zapadu obilazeći Aleutska
ostrva da bi zatim puno južnije jako skrenula prema zapadu kako bi obuhvatila ostrvsku
državu Kiribati i još neke manja ostrva.

Tokom Magellanovog putovanja do Filipina, po izlasku iz prolaza kroz Ognjenu zemlju

(prolaz je kasnije po njemu dobio ime) poznatom po silovitim olujama, učinilo mu se da je
Tihi okean vrlo miran okean, po čemu je dobio i ime. Ipak, nije uvijek miran. Kopno
raspršeno po Tihom okeanu podložno je vulkanskim erupcijama i potresima. Također, brojni
tajfuni počinju upravo na tom području. No, najopasniji su cunamiji (koji su posljedica
podvodnih potresa) s ogromnim valovima koji uništavaju ostrva i gradove na svom putu.

Sadržaj
 1 Karakteristike vode
 2 Geološki podaci
 3 Kopnene mase
 4 Historija i ekonomija
 5 Glavne luke
 6 Također pogledajte
 7 Vanjski linkovi
Karakteristike vode
Temperature mora u Tihom okeanu kreću se od smrzavajućih na Zemljinim polovima do vrlo
toplih (oko 29 °C) na ekvatoru. Salinitet također varira po geografskoj dužini. Voda bliže
ekvatoru manje je slana od one u umjerenom pojasu zbog mnogo obilnih padavina na
ekvatoru tokom cijele godine. Također, salinitet vode na polovima vrlo je nizak zbog malenog
ili nikakvog isparavanja vode. No, po prosjeku temperatura, Tihi okean topliji je od
Atlantskog okeana.

Morske struje na sjevernoj polutci uglavnom se kreću u smjeru kazaljke na satu, a na južnoj
polutci obrnuto. Sjevernoekvatorska struja tjerana vjetrovima kreće se širinom od oko 15°N u
smjeru zapada da bi kod Filipina skrenula na sjever i postala topla japanska ili Kuroshio
struja.

Na oko 45°N Kuroshio struja skreće prema istoku gdje se račva. Dio struje skreće prema
sjeveru postajući Aleutska struja. Drugi dio vodenih masa skreće prema jugu i ponovo dolazi
u područje sjevernoekvatorske struje. U blizini Sjeverne Amerike, Aleutska struja također se
račva. Sjeverni dio ulazi u Beringovo more kružeći njime u smjeru kazaljke na satu. Južni
krak usporava i nastavlja prema jugu kao kalifornijska struja.

Južnoekvatorska struja prati ekvator u smjeru zapada. Istočno od Nove Gvineje skreće prema
jugu da bi se na oko 50°S, priključila antarktičkoj struji. U blizini čileanske obale,
južnoekvatorska se struja dijeli; jedan ogranak teče oko rta Horn, a drugi skreće prema sjeveru
i formira peruansku ili Humboldtovu struju.

Geološki podaci

Pogled na Tihi okean.

Andesitska linija najvažnija je linija koja služi za odvajanje regija u Tihom okeanu. Odvaja
dublji dio okeana s eruptivnim stijenama od plićeg dijela s dijelovima kopna. Ova linija prati
zapadni rub kalifornijskih ostrva i prolazi Aleutima, onda sve do poluostrva Kamčatke u
Rusiji, poslije ide Japanom, a onda u Okeaniju na Solomonska ostrva i Novi Zeland. Zatim se
nastavlja sjeveroistočno zapadnom granicom Kordiljera duž Južne Amerike, te svoj put
završava preko Meksika opet u Kaliforniji.

U sklopu zatvorene putanje Andesitske linije, nalaze se brojne vulkanske planine, ostrva i
stijene koje karakteriziraju središnji Tihi okean. Ovdje se lava nježno uzdiže i gradi ogromne
podvodne vulkanske planine. No, izvan Andesitske linije, vulkani su eksplozivni i tvore
takozvani Pacifički vatreni prsten.
Kopnene mase

Tihi okean je pun vulkana i okeanskih brazdi.

Najveća je kopnena masa na čitavom Tihom okeanu Nova Gvineja, ujedno i drugi najveće
ostrvo na svijetu. Gotovo su sva ostrva i atoli između koordinata 30°N i 30°S, tj. od
jugoistočne Azije do Uskršnjeg ostrva. Polinezijski trokut, koji spaja Havaje, Novi Zeland i
Uskršnje ostrvo, okružuje sve ostale ostrvske cjeline (Cookova ostrva, Samoa, Tokelau,
Tonga, Tuamotu, Tuvalu i Wallis i Futuna).

Sjeverno od ekvatora i zapadno od datumske granice nalazi se nevjerovatno mnogo malih

mikronezijskih ostrva, uključujući Karolinska, Marijanska i Maršalska ostrva.

U jugozapadnom kutu Tihog okeana leže ostrva iz melanezijske grupe, kojima dominira Nova
Gvineja. Ostala ostrva iz ove grupe uključuju Fidži, Novu Kaledoniju, Solomonska ostrva i
Vanuatu.

Ostrva Tihog okeana se dijele na tri osnovne vrste:

 kontinentalna ostrva, koji uključuju ostrva Nove Gvineje, Novog Zelanda i Filipina, te
imaju sličnu strukturu kao obližnje kopno;
 visoka ostrva, koji imaju vulkansko porijeklo i najčešće aktivne vulkane;
 koraljne grebene i koraljne platforme, od kojih je zasigurno najpoznatiji australijski
veliki koraljni greben. Postoje i koralna ostrva, od kojih su najpoznatiji Makatea i
Tuamotu iz grupe ostrva Francuske Polinezije.

Historija i ekonomija
Vidi i: Okeanija
James Cook, poznati engleski istraživač iz 17. vijeka.

Važne su se ljudske migracije dogodile na Tihom okeanu u prahistoriji, od kojih je

najistaknutija bila polinezijska migracija od azijskog ruba okeana do Tahitija i Novog
Zelanda.

Evropljani su došli u kontakt s Okeanijom u 16. vijeku. Prvi istraživač koji je zapisao svoja
putovanja do Okeanije bio je Vasco Núñez de Balboa (1513. godine), a potom i Ferdinand
Magellan tokom svojih putovanja od 1519. do 1522. 1564. godine, konkvistadori su prešli
Tihi okean krenuvši iz Meksika. Ostatak 16. vijeka prošao je pod najsnažnijim španskim
uticajem. Brodovi su kretali iz Španije do Filipina, Nove Gvineje i Solomonskih ostrva.

U 17. vijeku, Holanđani su, ploveći oko Afrike, vodili glavnu riječ u trgovini. Abel Tasman
otišao je dalje otkrivši Tasmaniju i Novu Gvineju godine 1642. U 18. vijeku, Rusi su počeli
iskorištavati Aljasku i Aleute, Francuzi Polineziju, a Englezi, posebno James Cook, otkrili su
Australiju i Havaje.

Imperijalizam u 19. vijeku za posljedicu je imao okupaciju brojnih okeanijskih teritorija od

Velike Britanije i Francuske, a potom i SAD-a. Jedan od najvećih doprinosa u historiji
okeanografije imao je Charles Darwin 1830-ih ploveći brodom Beagle.

Iako je SAD prisvojio Filipine, Japan je imao većinu zapadnopacifičkih ostrva tokom Drugog
svjetskog rata. No, do kraja rata, Japanu su, kao jednoj od poraženih zemalja, oduzeti svi
posjedi.

Sedamnaest nezavisnih zemalja nalazi se u Tihom okeanu: Australija, Fidži, Japan, Kiribati,
Maršalova ostrva, Mikronezija, Nauru, Novi Zeland, Palau, Papua Nova Gvineja, Filipini,
Samoa, Solomonska ostrva, Tajvan, Tonga, Tuvalu i Vanuatu. Jedanaest od ovih sedamnaest
zemalja steklo je potpunu nezavisnost 1960. godine. Sjevernomarijanska ostrva zapravo su
pod vlašću SAD-a, dok su Cookova ostrva i Niue u sličnim odnosima s Novim Zelandom. U
sklopu Tihog okeana, osim SAD-a, svoje teritorije i danas imaju Čile, Ekvador, Francuska,
Japan i UK.

Iskorištavanje tihookeanskih mineralnih dobara je spriječeno zbog vrlo velikih dubina. U

plitkim se dijelovima iskorištavaju prirodni plin i nafta, dok se biseri skupljaju duž obala
Australije, Nikaragve, Paname i Filipina, iako se aktivisti Greenpeacea žestoko protive ovom
iskorištavanju. U Tihom okeanu živi neslućen broj riba. U dijelovima bliže obali najviše se
lovi riba poput tune, lososa, srdela, sabljarki, kao i školjke.

1986. godine su članice južnopacifičkog ugovora odredile da je ogroman dio Tihog okeana
nedostupan za nuklearna testiranja i odlaganje nuklearnog otpada na tom području.

Glavne luke

Predivan pogled na luku i Tihi okean iz Honolulua, glavne havajske i jedne od glavnih
pacifičkih luka.

Tihi okean

Tihi okean

 Acapulco, Meksiko
 Anchorage, SAD
 Auckland, Novi Zeland
  Bangkok, Tajland
 Brisbane, Australija
 Buenaventura
 Callao, Peru
 Cebu, Filipini
 Guayaquil, Ekvador
 Hong Kong, Kina
 Honolulu, SAD
 Kitimat, Kanada
 Keelung, Tajvan
 Kobe, Japan
 Long Beach, SAD
 Los Angeles, SAD
 Metro Manila, Filipini
 Panama City, Panama
 Portland, SAD
 Prince Rupert, Kanada
 San Diego, SAD
 San Francisco, SAD
 Sapporo, Japan
 Seattle, SAD
 Šangaj, Kina
 Singapur
 Sydney, Australija
 Tijuana, Meksiko
 Valparaiso, Čile
 Vancouver, Kanada
 Victoria, Kanada
 Vladivostok, Rusija
 Yokohama, Japan

Također pogledajte
 Rat na Pacifiku
 Sedam mora