არსებობს მოსაზრება,რომ ამა თუ იმ უმცირესობის უფლებები დაცული უნდა

იყოს,თუმცა ეს ხელყოფს უმრავლესობის უფლებებს და ამისი დაბალანსება შეუძლებელია.

ამ საკითხზე პასუხის გაცემამდე,პირველ რიგში აუცილებელია,განვსაზღვროთ,თუ

რომელ უმცირესობაზეა საუბარი,ეს არის რელიგიური,პოლიტიკური,სქესობრივი თუ
სხვა,დღესდღეობით არსებული უმცირესობა?ამ საკითხთან დაკავშირებით საზოგადოების
აზრი ორად იყოფა.ერთნი მიიჩნევენ,რომმთავარი უმცირესობის აზრია და უმცირესობისას
გადამწყვეტი მნიშვნელობა არ ააქვს.მეორე ნაწილის აზრით,უმრავლესობასა და
უმცირესობას ტანაბარი უფლებები და შესაძლებლობები უნდა ჰქონდეთ.

წლების მანძილზე ყველაზე მწვავე უმცირესობას რელიგიური უმცირესობა

წარმოადგენდა,მაგრამ,მაგრამ ძირითადად ყველა რელიგია ჯერ უმცირესობის რელიგია იყო
და მხოლოდ შემდეგ ხდებოდა უმრავლესობისა.როგოც მრავალ საუკუნოვანმა
გამოცდილებამ აჩვენა რელიგიის გავრცელების ყველაზე ეფექტური ხერხია ,,ხმალი და
სიტყვა“,მაგალითად როგორებიცაა ქრისტიანობა,მაჰმადიანობა,და ა.შ.შუა საუკუნეებში
ყველა დიდი რელიგია ხმლით ცვლიდა მანამდე არსებულს.ამისი მკაფიო მაგალითია
საქართველო,რომლის სხვა მრწამსზე გადაყვანას არაერთი ცდილობდა,ზოგი
დაშინებით,ზოგი ტკბილი სიტყვით, ზოგიც მოსყიდვით,მაგრამ უშედეგოდ,ქრისტიანობა
შენარჩუნდა უმრავლესობის რელიგიად.სულ სხვა ბედი ეწია კერპ
თაყვანისმცემლობას,რომელიც საქართველოში ქრისტიანობამდე მრავალი ხნით ადრე იყო
დამკვიდრებული და უმრალეცობის რელიგიადაც ითვლებოდა,ის ქრისტიანობამ განდევნა
ხმლითა და სიტყვით, რის შემდეგაც იქცა უმრავლესობის რეიგიად.დღესდღეობის ეს
საკითხი დგას,მაგრამ არ ისე მწვავედ,როგორც შუა საუკუნეებში.თითქმის ყველა ქვეყანაში
შეგიძლია აირჩიო ნებისმიერი მრწამსი და იქადაგო.ეს არ იქნება ვინმეს უფლებების
დარღვევა,რადგანაც ეს ხდება სიტყვით და დათანხმების შემთხვევაში შენ ამ
გადაწყვეტილებას გააზრებულად იღებ და არა დაძალებით.ამის ერთ-ერთი მაგალითია
საქართველო კერძოთ კი ძველი თბილისი,სადაც შეგიძლია ნახო თითქმის ყველა მრწამსის
სალოცავი,,ეკლესია“.საქართველო ასევე ერთდერთი ქვეყანაა, სად ებრაელები არ
იდევნებოდნენ და არ განიცდიდნენ ზეწოლას მაშინ,როცა ევროპაში მათი დანახვაც კი
ზიზღს უჩენდა არაებრაელ მოსახლეობას. რაც შეეხება სექსუალურ უმცირესობას,დღევანელ
რეალობაში ეს საკითხი მწვავედ დგას.ქვეყანაში სადაც გვინდა,რომ იყოს სიტყვის და
არჩევნის თავისუპლება,ასევე უნდა იყოს სექსუალური ორიენტაციის არჩევნის
უფლებაც.ბევრი მათგანი,ვინც ირჩევს არატრადიციულ სექსუალურ
ორიენტაციას,ფსიქიკურად დაავადებულია და ასეთი ადამიანის განკურმება
შეუზლებელია,ან ძალიან რთულია.ეს სიმსივნეს მსგავსი დაავადებაა,რომელიც სიმსივნისგან
განსხვავებით ის ბავშობიდან აქვს ადამიანს და დროთა განმავლობაში ვითარდება და აღწევს
იმ სტადიამდე,როცა მისი განკურნება შეუძლებელი ხდება,უბრალოდ სიმსივნისგან
განსხვავებით,ადამიანი ამ დაავადებით აგრძელებს სიცოცხლეს.ეს საკითხი ყოველთვის იდგა
და ასევე ყოველთვის არსებობდა ადამიანები ასეთივე ფსიქიკური
დაავადებებით,მაგრამ,დღევანდელისგან განსხვავებით,ისინი ამას აფიშირებას არ უკეთებენ
და თავს არ ახვევდნენ თავიანთ შეხედულებებსა და სურვილებს.დღეს საუბარია მათი
არჩევნის თვისუფლებაზე,მაგრამ ყველას ავიწყდება უმრავლესობის არჩევანი,მოსახლეობის
დიდ ნაწილს გართულება არ აქვს ასეთი დაავადების მქონე ხალხთან მანამ,სანამ პირად
სივრცეში არ იჭრებიან თავისი აზრებითა და შეხედულებით და ზღუდავენ შენს ინტერესებს.
მოსახლეობას პრობლემა აქვს იმასთან,რომ აწყობენ აღლუმებს და მოკლედ რომ
ვთქვათ,ეწევიან პროპაგანდას.ეს საკითხი მწვავედ არასოდეს ყოფილა,რადგანაც ამისი
აფიშირება და პროპაგანდა არ ხდებოდა.მაგალითად,ამსტერდამი არის ქალაქი სადაც
სექსუალურ უმცირესობატა რაოდენობა ტრადიციული მოსახლეობის რაოდენობას თუ არ
უტოლდება ძალიანაც არ ჩამორჩება და ეს მათთვის ჩვეული და მისაღებია.მაგრამ ისეთი
დიდი და ძველი კულტურის მქონე ქვეყანა როგორიცაა საქართველო,ეს
მიუღებელია.გამოსავალი ამ ყველაპრისგან კი ის არის, რომ დამთავრდეს ამ ყველაფრის
აფიშირება და პროპაგანდა,ის კი თუ ვისთან რას იზამენ,თავიანთი გადასაწყვეტია.

ამგვარად ჩემი აზრით,უნდა იყოს გათვალისწინებული როგორც უნცირესობის, ისე

უმრავლესობის აზრი,მაგრამ არა რომელიმეს ეფლებების დარღვევით. უმცირესობის ირადი
აზრი და არჩევანი უნდა იყოს დაფასებული და არ მოხდეს მათი უარყოფა,ხოლო სანაცვლოდ
მათ უნდა შეწყვიტონ თავისი იდეებისა და მოსაზრების აფიშირება და უმრავლესობისთვის
თავზე მოხვევა