 Szczegółowy profil można wykonać na podstawie profilu gęstości i przebiegu warstw,

 Diez i in. (2013) omawiają przyczyny odchyleń głębokości, takie jak wpływ
niejednorodności bocznej i anizotropii z powodu zmian COF. Podstawą założenia
anizotropii jako możliwej przyczyny odchyleń głębokości było występowanie odbić bez
znaczących zmian gęstości. Prowadzi to do założenia, że odbicia w tym przedziale
głębokości są spowodowane zmianami prędkości sejsmicznej w wyniku zmian
właściwości sprężystości. Zatem zmiany COF lub zmiany spowodowane zamknięciem
porów w FIT mogą być możliwymi przyczynami odbicia bez znaczących zmian
gęstości (Diez i in., 2013).
 Fale fali w anizotropowych mediach nie są już kuliste.
 Przy znanej prędkości rozchodzenia fali w ośrodku, odległość propagujących fal może
być oszacowana na podstawie analizy TWT (two wave (Telford i in., 1990).
 Pole fal sejsmicznych składa się z fal rozchodzących się przez ciało ośrodka, zwanych
falami ciała (body wave), oraz fal rozchodzących się po powierzchni, zwanych falami
powierzchniowymi (Biot i Lowrie, 2007).
 Zasada obu zostanie wyjaśniona w następujący sposób:
Fale ciała można podzielić na fale P, zwane także falami podłużnymi lub ściskającymi,
oraz fale S, zwane również falami poprzecznymi lub ścinającymi. Jak sugerują nazwy,
fala P ma ruch cząstki w kierunku propagacji fali (wzdłużnej). Ruch cząsteczek fal S
jest prostopadły (poprzeczny) do kierunku propagacji fal, tutaj można zaobserwować
dwa różne typy ruchu cząsteczek. Ruch cząstek (ryc. 2.1) fal ścinających w poziomie
(fala SH) oscyluje wyłącznie w płaszczyźnie poziomej, podczas gdy fale ścinania w
pionie (fala SV) indukują oscylacje w górę iw dół w płaszczyźnie pionowej (Bormann,
2002). Prędkość fal P i S zależy od gęstości i elastyczności ośrodka. Prędkość fali
falowej vp jest wyższa niż prędkość fali S względem (vp> vs), co powoduje przypisanie
nazwy fali pierwotnej i wtórnej. Fale P mogą propagować przez wszystkie trzy stany
agregacji, podczas gdy fala S nie może propagować przez ciecze lub gazy, ponieważ
nie można ich ścinać (Biot i Lowrie, 2007). Zmienne wpływające na prędkość podano
w rozdziale 2.3.
 Fale powierzchniowe można podzielić na fale Rayleigha i Love, które mają różne
kierunki polaryzacji. Ruch cząsteczek fal Rayleigha jest eliptyczny w płaszczyźnie
prostopadłej do powierzchni, zawierającej kierunek propagacji (ryc. 2.2 (A)).
Propagacja przebiega wzdłuż wolnej powierzchni lub wzdłuż granicy dwóch różnych
ośrodków stałych. Prędkość propagacji jest mniejsza niż prędkość fali S, podczas gdy
amplituda maleje wykładniczo wraz z głębokością. Natomiast polaryzacja fal Love’a
jest równoległa do wolnej powierzchni i prostopadła do kierunku propagacji fali (ryc.
2.2 (B)). Fale Love’a są generowane, jeśli prędkość fali ścinającej warstwy
powierzchniowej jest mniejsza w porównaniu do warstwy leżącej poniżej. Prędkość fali
Love’a jest pośrednia między prędkością fali S głębszej warstwy i warstwy
powierzchniowej, ale ogólnie jest większa niż prędkość fali Rayleigha (Kearey i in.,
2002; Sheri ff i Geldart, 1995).
9
 Oba typy fal są klasyfikowane jako uzwojenie, sygnał, który może charakteryzować się
spójnością, liniowością i dyspersją. Dyspersyjny oznacza, że prędkość fali zależy od
częstotliwości. Im wyższa częstotliwość, tym mniejsza prędkość fali. Zwój często
nakłada sygnał odbić. Można go zidentyfikować na sejsmogramie przez proste
wyrównanie, podobne do odbić. W przeciwieństwie do odbić, pozorna prędkość ziemi
jest mniejsza, a obwiednia powoli zanika wraz z głębokością (dos Santos i Porsani,
2013; Kearey i in., 2002; Porsani i Silva, 2010; Sheri ff i Geldart, 1995).
 impedancja Z jest zdefiniowana przez:
 Z = ρ · v (2.1), gdzie ρ jest gęstością ośrodka, a v prędkością sejsmiczną ośrodka.
Dlatego zmiana impedancji może być spowodowana zmianą gęstości i / lub prędkości,
tj. Właściwości sprężystych.
 Odbita energia fal propaguje się z powrotem na powierzchnię (ścieżka zielonego
promienia w dolnej części ryc. 2.3). Prawo odbicia mówi, że kąt padania jest równy
kątowi odbicia.
 Natomiast energia załamanej fali propagowała się do następnej warstwy. Prawo Snella
opisuje stosunek zmiany kąta rozproszenia zgodnie ze zmianą właściwości materiału,
jak widać w następującym równaniu:
 gdzie Θ1 to kąt padania, Θ2 kąt załamania przy v1 i v2 jako prędkościach w górnym i
dolnym ośrodku ip jest parametrem stałej ścieżki promienia. Jeśli kąt załamania
reaches2 osiąga 90◦, tak zwana fala krytycznie załamana przemieszcza się wzdłuż
granicy dwóch mediów (ścieżka czerwonego promienia w dolnej części rysunku 2.3).
Kąt padania, w tym przypadku określany jako kąt krytyczny, zapewniający kąt
załamania (90◦), można obliczyć za pomocą równania 2.2 i znanych prędkości dla
górnego i dolnego ośrodka.
 Fale nurkowe lub fale stale załamywane to specjalny rodzaj załamanych fal ze zgiętą
ścieżką promienia. Ta ścieżka promienia generowana przez ciągły wzrost prędkości
odchyla się od pionu, aż do osiągnięcia maksymalnej głębokości penetracji. Następnie
fala wznosi się z powrotem na powierzchnię z wygiętą ścieżką promienia (ścieżka
fioletowego promienia na ryc. 2.3). Prawo Snella (równanie 2.2) wyraża, że parametr
promienia p fal pozostaje stały dla każdego promienia. Ponieważ kąt załamania wynosi
90 ° w punkcie zwrotnym, parametr promienia jest równy odwrotności prędkości w
najgłębszym punkcie (Greenhalgh i King, 2001; Picotti i in., 2015). Fale nurkowe
zwykle zawierają wyższą amplitudę w porównaniu do fali załamanej, bez zakrzywionej
ścieżki promienia (fala głowy) (Bormann, 2002; Eisen i in., 2010; Kearey i in., 2002).
 Krzywe czasu podróży fal odbijanych i załamanych pokazano w górnej części rysunku
2.3. Krzywe pokazują różne czasy podróży w stosunku do zadanych prędkości fali
bezpośredniej (niebieski), odbity (zielony), załamany (czerwony) i nurkowy
(fioletowy). Fala załamana ma liniową zależność między ustawioną wartością a czasem
podróży. Krzywa czasu podróży odbicia jest hiperboliczna. Czas podróży zależy od
prędkości i długości ścieżki podróży (Kearey i in., 2002; Telford i in., 1990).
 Współczynnik odbicia i transmisji (R i T) podano odpowiednio przez stosunek energii
padającej oraz energii odbicia i załamania (równanie 2.3). Te współczynniki są
obliczane na podstawie kontrastu impedancji (równanie 2.1) dwóch różnych mediów:



 gdzie Z2 jest impedancją ośrodka 2, która jest nałożona na medium 1 z impedancją Z1
(Reynolds, 2011; Telford i in., 1990). Te prawa nie mają zastosowania, jeśli długość
fali jest mniejsza lub porównywalna z promieniem krzywizny obiektu. W takim
przypadku wystąpiłaby dyfrakcja (Telford i in., 1990).

Elastic properties in isotropic media

 Środki izotropowe to najprostszy przypadek symetrii, w którym zachowanie sprężyste
jest niezależne od kierunku. Dla ośrodka izotropowego istnieją tylko dwa niezależne
moduły sprężyste, stałe Lam'a µ i λ. Elastyczny tensor S dla ośrodka izotropowego
podano w następujący sposób:
 

gdzie K jest stałą proporcjonalności między ciśnieniem hydrostatycznym P a rozszerzeniem

∆L. Odwrotność modułu luzu daje ściśliwość, co wskazuje na elastyczność objętości.
Moduł Younga E (równanie 2.9) deklaruje proporcjonalność naprężenia wzdłużnego i
odpowiadającego mu odkształcenia: