Professional Documents
Culture Documents
Natural Laws PDF
Natural Laws PDF
Ρ. ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗ
Υπεύθυνος εκδόσεως:
Ραδάμανθυς Άντ. Άναστασάκης
Κεντρική διάθεσις:
ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟΝ
Στουρνάρη 57, Άθήναι 104.32
Τηλ.: 210. 52.37.543, Φαξ: 210..52.26.694
http://www.ideotheatron.gr
e-mail: radamanthys@ideotheatron.gr
Σ. TAKA
2
ΟΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ
ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟΝ
ΑΘΗΝΑΙ 2003
3
ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ
ΤΟΥ Σ. ΝΑΓΟΥ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΙ ΣΤΟ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟΝ ΤΕΥΧΗ 1-24
ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΤΟΥ:
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΙ ΙΔΕΑΙ
ΠΕΡΙ ΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΑΚΡΕΟΦΑΓΙΑΣ
ΘΕΟΣ Η ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ
Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Πυθαγόρειος μύησις
4
ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ ............................................... 06
5
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΣΤΥΛ. ΤΑΚΑΣ,
Φυσικός και πτυχιούχος της Νομικής.
6
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΕΣ
«Οι πλείστοι των ανθρώπων πιστεύουν ότι μονάς είναι ο αριθμός 1. Η πίστη
αυτή στην βάση της είναι σφαλερά. Η έννοια του αριθμού 1 δεν είναι παρα-
γωγική, διότι δια να είναι παραγωγική πρέπει να διχοτομηθεί σε δύο διάφορα
μέρη διαφορετικής ενεργείας. Στην περίπτωση όμως αυτή χάνει την έννοια της
μονάδος. Είναι μέρος της μονάδος και κατά αναπόδραστη ανάγκη δια να
σχηματίσουμε μονάδα έχουμε ανάγκη και ετέρου μέρους αυτής. Επομένως στην
αρχή των αριθμών ως μονάς εμφανίζεται ο αριθμός 2 και παρακολουθείται υπό
ετέρας μονάδος, του αριθμού 3. Ο αριθμός 1 δύναται στις πράξεις των αριθμών
να επαναλαμβάνεται, αλλά κατά την έννοια μένει πάντοτε ο αυτός, διότι εξ
αυτού δεν δύναται να παραχθεί άλλο τι. Δια να παραχθεί άλλο τι, πρέπει να
υπάρχει και άλλος αριθμός 1 με διαφορετική ιδιότητα. Όταν λέγουμε 1+1=2
πρέπει τα δύο αυτά 1 να μην είναι τα αυτά. Διότι αν είναι τα αυτά, δεν είναι
δυνατόν να γίνεται μεταξύ τους παραγωγή και κατ' ακολουθίαν σ’ αυτή τη
περίπτωση δεν δυνάμεθα να έχουμε επέκταση των εννοιών των αριθμών.
Παράδειγμα. Όταν έχουμε μία και μόνη ιδέα μη συνεργαζόμενη μετ' άλλων
διαφόρου φύσεως, η ιδέα αυτή επαναλαμβανόμενη θα μένει πάντοτε η αυτή.
Όπως δεν δυνάμεθα να επαναλάβουμε τον οιονδήποτε άνθρωπο με τον εαυτό
του προκειμένου να παραγάγουμε ένα άλλο άνθρωπο. Τοιούτο γεγονός δεν
εμφανίζεται ούτε στις λειτουργίες της Φύσεως, ούτε στις λειτουργίες των
ιδεών. Η έννοια της παραγωγής, είτε ιδεών, είτε φυσικών δυνάμεων, είτε
μορφών, γίνεται δια της συνεργασίας δύο διαφορετικών παραγόντων».
Εκ του ανωτέρω κειμένου συνάγεται ότι οι αριθμοί έχουν δυο έννοιες α) την
ποσοτική, η οποία μας είναι γνωστή από την αριθμητική και β) την ποιοτική,
σύμφωνα με την οποία κάθε αριθμός είναι μια μονάδα οι οποίες (μονάδες)
είναι οι φυσικοί νόμοι. Έτσι με την ποσοτική έννοια 2+3=5, ενώ με την ποιοτική
έννοια Μονάδα δυο (η ατομική ουσία) και Μονάδα 3 (η συνεχής ουσία) έχουν
ως αποτέλεσμα την Μονάδα τέσσερα (τις μορφές). Αυτό όμως θα γίνει
κατανοητό στο δεύτερο μέρος αυτού του βιβλίου κατά την ποιοτική εξέταση
των μονάδων δηλαδή των φυσικών νόμων.
7
Οι μονάδες
Ο Σπ. Νάγος, για τις μονάδες αναφέρει τα εξής:
«ΜΟΝΑΣ είναι εκείνο το οποίο έχει την δύναμη της παραγωγής είτε κατά νοητή
έκφραση, την αρνητική είτε την θετική.
ΜΟΝΑΣ 2
Η πρώτη μονάς δεν είναι δυνατόν παρά να έχει δυο ενεργητικούς παράγοντες(1)
και τους έχει μόνον η ΜΟΝΑΣ 2 (δύο). Λύτη η μονάς είναι τα ΑΤΟΜΑ της
αϊδίου(2) ατομικής ουσίας, της εκ του Χάους εκπορευθείσης, με τους δύο
ενεργητικούς της παράγοντες, τους νόμους της κινήσεως και της ζωής.
ΜΟΝΑΣ 3
Αλλά και αυτή η μονάς δια να ενεργήσει έπρεπε να ευρίσκεται κάπου. Να
ευρίσκεται σε ένα χώρο, διότι πάσα επέκταση της δυναμικότητός της άλλως θα
ήταν ακατανόητη. Όντως ευρέθη “εν χώρω ” και ο χώρος αυτός είναι η άλλη
“αΐδιος " ουσία, η πάντοτε συνεχής προς “εαυτήν”. Και διότι ακριβώς είναι
συνεχής “προς εαυτήν", μας δίδει την έννοια του χώρου. Δεν είναι δυνατόν να
νοηθεί χώρος εάν δεν είναι συνεχής, διότι χώρος είναι εκείνο το οποίο περιέχει
κάτι τι μετρητό και το οποίο δίδει την έννοια της διαστάσεως και όχι το
περιεχόμενο τινός. Ο Χώρος, η αΐδιος συνεχής ουσία, είναι η ΜΟΝΑΣ 3 (τρία).
ΜΟΝΑΣ 4
Η συνεργασία της μονάδος 2 μετά της μονάδος 3 έχουν ένα παραγωγικό απο-
τέλεσμα. Αυτό είναι τα μορφικά συγκροτήματα τα οποία και λαμβάνουν την
έννοια της ΜΟΝΑΔΟΣ 4 (τέσσαρα).
ΜΟΝΑΣ 5
Αλλά η στην μορφή αυτή συνεργασία των μονάδων αυτών εμφανίζει “εν
ενεργεία’’ ένα νόμο τους. Ο νόμος αυτός είναι ο νόμος της μεταξύ τους επιμι-
ξίας δια του οποίου συγκροτούνται οι διαιωνιστικοί τύποι. Ο νόμος αυτός είναι
η ΜΟΝΑΣ 5 (πέντε).
2. Η λέξη «αΐδιος» σύμφωνα με τα λεξικά σημαίνει αιώνια, χωρίς αρχή και τέλος. Η ουσία αυτή χαρακτηρίζεται ως αΐδιος γιατί α)
εκπορεύτηκε εκ του Χάους που σημαίνει ότι δεν έχει αργή αφού δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αρχή της η στιγμή της εκδηλώσεώς
της στη Φύση ούτε στο Χάος υπάρχει αρχή της ουσίας γιατί το Χάος υπήρχε και κανείς δεν το «δημιούργησε» και β) η ατελεύτητη
εκδήλωση νέων δυναμικοτήτων εκ της ουσίας αυτής καθιστά αδύνατη την επαναφορά της στο Χάος (γιατί δεν είναι δυνατόν να
υπάρξει ουσία στο Χάος με εκδηλωμένες δυνάμεις αφού το παν στο Χάος βρίσκεται σε ανεκδήλωτη κατάσταση) που σημαίνει ότι
δεν ένει τέλος.
8
ΜΟΝΑΣ 6
Η επέκταση της διαιωνίσεως των μορφών εμφανίζει τις παραγωγικές τους
δυνάμεις, εκείνο το οποίο ονομάζουμε εξέλιξη. Ο νόμος της εξελίξεως ή του
πολλαπλασιασμού των ενεργειών, είναι ο νόμος της ΜΟΝΑΔΟΣ 6 (έξι).
ΜΟΝΑΣ 7
Αλλά εκτός της εσωτερικής συνεργασίας των ουσιών στις μορφές της Φύσεως,
γίνεται και άλλη συνεργασία. Η συνεργασία αυτή είναι η μεγαλυτέρα πασών,
διότι οι κινήσεις των μορφών παράγουν στον απανταχού χώρο μεγάλες
δονήσεις. Τα κύματα αυτών των δονήσεων τηρούν άμεση επαφή μεταξύ των
μορφών και ασκούν ύψιστες αλληλεπιδράσεις. Ο νόμος της αλληλεπιδράσεως
είναι η ΜΟΝΑΣ 7 (επτά).
ΜΟΝΑΣ 8
Οι αλληλεπιδράσεις κανονίζουν τις περιφορές των κινούμενων μορφών και
διατηρούν την αυτοτέλεια και την ελευθερία της ενέργειάς τους μέχρις ορι-
σμένου ορίου. Η ελευθερία της ενέργειας των μορφών είναι η ΜΟΝΑΣ 8 (οκτώ).
ΜΟΝΑΣ 9
Δια της ελευθέρας ενέργειας των μορφών κανονίζεται και η αρμονία τους. Η
αρμονία είναι η ΜΟΝΑΣ 9 (εννέα).
ΙΕΡΑ ΔΕΚΑΣ
Το σύνολο των συν εργαζομένων αυτών μονάδων δημιουργεί ένα σταθμό
εξελίξεως. Αυτός είναι η ΔΕΚΑΣ. Κατά τον θείο Πυθαγόρα, η δεκάδα είναι ιερά
διότι σ’ αυτήν συγκεντρούνται τα δημιουργικά αίτια και οι θεμελιωτικοί νόμοι
τους».
9
ΟΙ ΕΝΝΕΑ ΜΟΝΑΔΕΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΙΘΜΟΣ 9
10
ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ
«Φυσικοί νόμοι είναι οι δυναμικές εκδηλώσεις των ουσιών της Φύσεως. Δια
των εκδηλώσεων τούτων εμφανίζονται όλα τα φαινόμενα, των Κόσμων και δια
της λειτουργίας αυτών πληρούνται οι σκοποί της Δημιουργίας. Οι προς
διάπλαση των κόσμων εκδηλώσεις των ουσιών της Φύσεως απετέλεσαν τις
βάσεις της Δημιουργίας και γι' αυτό οι εκδηλώσεις αυτές έλαβαν την έννοιαν
των Θεμελιωτικών Φυσικών νόμων των εμφανισθέντων σε λειτουργίαν Κό-
σμων. Οι θεμελιωτικοί αυτοί νόμοι δια της μεταξύ των σχέσεως και λειτουργίας
έσχον νέα παράγωγα εκ των θείων ουσιών της Δημιουργίας. Τα νέα αυτά
παράγωγα και τα εν συνεχεία εξ αυτών προερχόμενα απετέλεσαν την κατ'
επέκταση έννοια της λειτουργίας των φυσικών νόμων και η επέκταση αυτής θα
γίνεται απείρως γιατί οι σκοποί της θείας δημιουργίας δεν δύνανται να είναι
περιορισμένοι. Περιορισμός των σκοπών της Δημιουργίας θα σημείωνε
εξαφανισμό των ουσιών της και των εξ αυτών δυνάμεων που εξεδηλώθησαν,
αυτών πού έλαβαν την ονομασία των φυσικών νόμων…».
11
Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ
Συνεργασία των νόμων σημαίνει ότι: α) ο κάθε νόμος είναι το αναγκαίο
επακόλουθο του αμέσως προηγουμένου του αλλά ταυτόχρονα οριοθετεί τον
προηγούμενό του και οριοθετείται από τον επόμενό του. Παράδειγμα ο νόμος
της ελευθερίας αποτελεί το αναγκαίο επακόλουθο αλλά και οριοθετεί τον νόμο
της αλληλεπιδράσεως. Αυτό σημαίνει ότι ο νόμος της ελευθερίας είναι το
αναγκαίο επακόλουθο του νόμου της αλληλεπιδράσεως (γιατί η
αλληλεπίδραση δεν πρέπει να ξεπερνά κάποιο όριο) και οριοθετεί τον νόμο της
αλληλεπιδράσεως αφού δεν του επιτρέπει να δρα κατά τρόπο που να
περιορίζει την ελευθερία των άλλων μορφών κλπ όπως θα εξηγηθεί κατωτέρω
και β) ο κάθε νόμος αποκτά νόημα μόνον με την ύπαρξη του αμέσως
προηγουμένου του.
Παράδειγμα ο νόμος της επιμειξίας των μορφών αποκτά νόημα μόνον όταν
υπάρχουν μορφές δηλαδή όταν εκδηλωθεί ο νόμος της μορφής που προηγείται
όπως θα δούμε κατωτέρω κατά την εξέταση των νόμων.
12
Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ
Όπως οι αριθμοί αυξάνουν απεριόριστα και οι επόμενοι βασίζονται στους
προηγουμένους (π.χ. αν σε έναν αριθμό προσθέσουμε την μονάδα τότε έχουμε
έναν νέο αριθμό μεγαλύτερο ο οποίος βασίζεται στον προηγούμενο και αυτό
μπορεί να γίνεται απεριόριστα) έτσι και με τους φυσικούς νόμους έχουμε
απεριόριστη εκδήλωση νέων νόμων οι οποίοι βασίζονται στους προηγουμένους
τους. Αυτή η απεριόριστη (άπειρη) εκδήλωση νέων νόμων βασιζόμενων στους
προηγούμενούς τους είναι φυσικός νόμος και χαρακτηρίζεται ως ο θεμελιώδης
Νόμος της Παραγωγικότητας.
Νόμος της Παραγωγικότητας είναι εκείνος ο οποίος καθιστά την Φύση άπειρη
και ατελεύτητη στις ενέργειές της. Με την δράση αυτού του νόμου κάθε
ενέργεια της Φύσεως γίνεται το αίτιο εκδήλωσης και λειτουργίας άλλων
εκδηλώσεων και λειτουργιών της μεγαλύτερης δυναμικότητας. Στην δράση
αυτού του νόμου οφείλονται τα παράγωγα των πρωταρχικών νόμων. Επίσης
στην δράση αυτού του νόμου οφείλεται το ατελεύτητο (δηλαδή το άπειρο) της
ύπαρξης και λειτουργίας των αϊδίων ουσιών της Φύσεως και συνεπώς του
θείου Απείρου. Η απεριόριστη αύξηση των δυνάμεων των νόμων γίνεται με την
απεριόριστη εμφάνιση παραγώγων των νόμων αυτών διαρκώς και μεγαλύτερης
δυναμικότητος που ανήκουν σε ευρύτερους αναμορφωτικούς κύκλους.
Συνεπώς οι νόμοι θα συνεργάζονται ατελεύτητα για την προαγωγή τους αφού η
συνεργασία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη του απείρου.
13
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ
ΟΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ
Η ΑΟΡΙΣΤΗ ΔΥΑΔΑ( 1)
Ορισμός
1 στη συνέχεια του κειμένου θα χρησιμοποιείται κατά προτίμηση ο όρος ατομική ουσία (ή Άτομα της ατομικής ουσίας) διότι
1α Η λέξη ΕΙΝΑΙ χρησιμοποιείται με τις εξής δύο έννοιες: α) Ως ρήμα με την συνήθη και γνωστή του έννοια, β) Ως ουσιαστικό
με την έννοια εκδηλωμένη ύπαρξη. Όταν η λέξη αυτή γράφεται σε ένα κείμενο με την δεύτερή της έννοια τότε γράφεται με το
2 Η λέξη «ζωή», στην προκειμένη περίπτωση, έχει την ευρύτερη έννοια της υπάρξεως και όχι την έννοια που δίνει η
βιολογία.
14
τα Άτομα της ατομικής ουσίας (τα οποία, ως φαίνεται, η επιστήμη δεν τα έχει
ανακαλύψει ακόμα) με τα κουώρκς που είναι οι δομικοί λίθοι των στοιχειωδών
σωματιδίων και τα οποία η επιστήμη ανακάλυψε σχετικά πρόσφατα. Τα
αναφερόμενα στο κείμενο Άτομα της ατομικής ουσίας ή κατ άλλους "Άτομα
των φιλοσόφων" είναι τα στοιχειώδη δομικά στοιχεία όλων των υλικών
υποστάσεων του Σύμπαντος και το σύνολο αυτών των ατόμων είναι αυτό που
στο κείμενο χαρακτηρίζεται ως ατομική ή μεριστή ουσία. Τα Άτομα αυτά της
ατομικής ουσίας είναι πραγματικά άτμητα ενώ τα άτομα που μας είναι γνωστά
από την φυσική διασπώνται.
15
Η δράση της Δυάδας (ατομικής ουσίας)
Με την δράση του νόμου της Κινήσεως από το Είναι του Ατόμου (Νόμος της
Ζωής) έχουμε την εκδήλωση ενός νέου νόμου, του Νόμου της Θερμότητας. Η
Θερμότητα αποτελεί την φυγόκεντρο*(3) δύναμη του ατόμου, ενώ η Κίνηση
αποτελεί την κεντρομόλο* δύναμή του. Ο Νόμος της Κινήσεως του Ατόμου εμ-
φανίζεται ως τάση προς μετατόπιση στο χώρο, ως στροβιλισμός και ως
διαστολή και συστολή. Δια της διαστολής το Άτομο της ατομικής ουσίας
εκδηλώνει διαρκώς και νέες δυνάμεις, ενώ δια της συστολής τείνει να
διατηρήσει τις εκδηλωθείσες δυνάμεις του. Η διαστολή και η συστολή του
Ατόμου λαμβάνει την έννοια της έλξεως και της απώσεως αντίστοιχα στις
μορφές στις οποίες συμμετέχει. Επίσης ο Νόμος της Κινήσεως (κατά τον
Αντώνιο Ανδριανόπουλο) είναι η εσωτερική ώθηση προς εκδήλωση και αύξηση
δυναμικοτήτων της ουσίας ή άλλως η εσωτερική ώθηση προς εκδήλωση των
νόμων της ουσίας. Η ισόρροπη δράση αυτών των Νόμων της Κινήσεως και
Ζωής, με την συμβολή του Νόμου της Ενεργείας της συνεχούς ουσίας
αποτελούν το κέντρο ισορροπίας των κόσμων και των καθέκαστα μορφών
τους.
3 Οι όροι “φυγόκεντρη* δύναμη & κεντρομόλος* δύναμη” (που για λόγους διακρίσεως γράφονται με ένα αστεράκι στο τέλος)
δεν έχουν ακριβώς την έννοια που δίδεται στη φυσική αλλά εννοούν την προς τα έσω ή προς τα έξω εκδήλωση των αντίστοιχων
νόμων.
16
κουώρκς και τα οποία θεωρούνται σημειακά δηλαδή δεν έχουν διαστάσεις,
όπως θεωρούνται και τα Ατόμων που εξετάζει η εσωτερική φιλοσοφία αλλά δεν
γνωστή η εσωτερική τους δομή.
Το ΧΑΟΣ είναι η προ της εκπορεύσεως της ουσίας της Φύσεως κατάσταση γιατί
οι ουσίες της φύσεως δεν «δημιουργήθηκαν» εκ του μηδενός (όπως
ισχυρίζονται ορισμένα φιλοσοφικά συστήματα προερχόμενα εκ των βιβλικών
θρησκειών) αλλά υπήρχαν στο Χάος και εξ αυτού εκπορεύτηκαν. Στο Χάος οι
ουσίες υπήρχαν σε ανεκδήλωτη κατάσταση και με την εκδήλωσή τους
αποτέλεσαν την Φύση (ή άλλως το μέγα Παν ή άλλως το μορφικό Άπειρο).
Επομένως το Χάος είναι το άμορφο (δηλ. το χωρίς μορφική υπόσταση)
Άπειρο(4) το απροσπέλαστο στην έρευνα του πνεύματος και το οποίο δεν έχει
αντικειμενική υπόσταση στην αίσθηση του πνεύματος. Το Χάος δεν είναι κενός
χώρος αλλά ουσιαστικό Είναι (δηλαδή ουσιαστική ύπαρξη) σε ανεκδήλωτη κα-
τάσταση. Η κατάσταση του Χάους είναι απροσπέλαστη στην ανθρώπινη
διανόηση. Αυτό οφείλεται στο ότι η διανόηση του ανθρώπου είναι
μεταγενέστερο φαινόμενο από την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους και
την συγκρότηση των κόσμων σε μορφικά Είναι. Το Χάος(5) έχει κέντρο και
3α Τα Άτομα της ατομικής ουσίας στη συνέχεια του κειμένου θα γράφονται με τον πρώτο χαρακτήρα κεφαλαίο προς διάκριση
4 Οι όροι «Φύση», «Ενεργητικό Μορφικό Άπειρο», και «μέγα Παν» είναι ταυτόσημοι. Επίσης ταυτόσημοι είναι οι όροι
17
περιφέρεια. Το κέντρο του είναι η δύναμή του που έχει την έννοια του νόμου
της Κινήσεως. Η περιφέρειά του είναι η ύπαρξή του που έχει την έννοια του
νομού της Ζωής.
Αφετηρία της εκ του Χάους εκπορεύσεως της ουσίας της Φύσεως (και συνεπώς
της εμφανίσεως αυτής) ήταν η προσέγγιση του Κέντρου (της κίνησης) του
Χάους στην περιφέρεια του (στην ζωή). Αιώνες αιώνων πέρασαν ώστε η
απείρως ελάχιστη κίνηση να καταστεί ικανή να προσεγγίσει την περιβάλλουσα
ως είδος φλοιού ζωή και από απείρως ελάχιστη να αποκτήσει την δυνατότητα
της άπειρης επέκτασης και της ατελεύτητης μετάδοσης σπέρματος παραγωγής
στην ζωή. Έτσι η κίνηση προσεγγίζει την ζωή και ως εκ του λόγου τούτου
καθίστανται (κίνηση και ζωή) ατελεύτητα παραγωγικές δυνάμεων. Οι
εκδηλούμενες αυτές δυνάμεις είναι τα αίτια της μεταφοράς της ουσίας της
Φύσεως από το Χάος στο ενεργητικό Είναι των κόσμων. Πρώτα εκ του Χάους
εκπορεύτηκαν τα άτομα της ατομικής ουσίας δηλαδή η Μονάδα 2 ή Δυάδα.
Τα άτομα της ατομικής ουσίας με την εκπόρευσή τους από το Χάος έπρεπε
κάπου να ενεργήσουν, γιατί διαφορετικά θα τους ήταν αδύνατο να
εκδηλώσουν και να επεκτείνουν τις δυναμικότητες τους. Κατόπιν αυτού
προκάλεσαν την εκπόρευσή εκ του Χάους του Χώρου. Ο χώρος όμως δεν είναι
κάτι τι το κενό. Χώρος είναι η άλλη αΐδια ουσία η συνεχής ουσία ή Μονάδα ή
Μονάδα 3.
Αίγυπτο και ο οποίος αναφέρει ότι «το προς τα κάτω αναλογεί τω προς τα άνω και το προς τα άνω είναι ανάλογο τω προς τα
κάτω προς επιτέλεση των θαυμασίων του Ενός μόνον πράγματος». Συνεπώς η κατάσταση του Χάους γίνεται νοητή από την
μεταφορά της ουσίας του στο ενεργητικό μορφικό Άπειρο (την Φύση) ως τα ΑΤΟΜΑ της ατομικής ουσίας τα οποία έχουν κέντρο
(τον Νόμο της Κινήσεως} και περιφέρεια (τον Νόμο της Ζωής). Με την εφαρμογή του Νόμου της Αναλογικότητας, θεωρούμε ότι
το ΧΑΟΣ συγκροτείται από κέντρο (την ΚΙΝΗΣΗ) και από περιφέρεια (την ΖΩΗ).
18
Η ΜΟΝΑΔΑ( 6)
Ορισμός
Η Μονάδα ή Μονάδα 3 είναι η αΐδια Συνεχής Ουσία η οποία με το Είναι της
αποτελεί τον ουσιαστικό χώρο εντός του οποίου έρχονται για να ενεργήσουν τα
Άτομα της ατομικής ουσίας. Η συνεχής ουσία είναι ο πατέρας των κόσμων, το
άρρεν της δημιουργίας και ο ενεργητικός παράγων των κόσμων γιατί με τη
δράση του επί της άλλης ουσίας της ατομικής προκαλεί την συγκρότηση των
μορφών αλλά και την αποσύνθεση αυτών, είναι δηλαδή ο Συνθετικός και
Αποσυνθετικός Λόγος των μορφών και συνεπώς είναι ο ατελεύτητα
Μεταμορφωτικός Λόγος αυτών. Η συνεχής ουσία ή Μονάδα ορίζεται ως το
άπειρο περιέχον εντός του οποίου τα πάντα γίνονται και είναι συνεχής προς τον
εαυτόν της, σε αντίθεση με την άλλη ουσία την ατομική.
Την συνεχή ουσία οι Ορφικοί την αποκαλούσαν «αιθέρα» ή «αίεν εν» (το
πάντοτε εν) δηλαδή το αμέριστο, ο Ησίοδος (που απηχούσε τις απόψεις των
Ελευσινίων μυστηρίων) «έρωτα» για να καταδείξει την γονιμοποιό του
ικανότητα, ο Ηράκλειτος και οι Στωικοί «Λόγο» με την έννοια του αιτίου.
Την αΐδια συνεχή ουσία ο Σπ. Νάγος την χαρακτηρίζει ως αφ' εαυτού αεί εν
συνεχεία ενεργούν Είναι. Δηλαδή την χαρακτηρίζει ως ύπαρξη (Είναι) η οποία
από μόνη της (αφ’ εαυτής) και ατελεύτητα (αεί) έχει εκδηλωμένο τον Νόμο της
Ενεργείας (ενεργούν) και η οποία έχει συνέχεια προς το άπειρο.
Αλλά τί είναι η συνεχής ουσία μέσα στο Σύμπαν; Η απάντηση στο ερώτημα
αυτό θα δοθεί περιγραφικά: Συνεχής ουσία είναι: ο πανταχού παρών και τα
πάντα πληρών, ο Λόγος της δημιουργίας και υπάρξεως των μορφών του
απείρου, η Ανάγκη η ο ποία περικυκλώνει τον Κόσμο (κατά τον Πυθαγόρα), την
οποία ούτε ον Θεοί αντιμάχονται (κατά τον Πιττακό) και που όλα κατ' ανάγκη
γίνονται (κατά τον Δημόκριτο), είναι, τέλος, το παγκόσμιο Πυρ από το οποίο
όλη η Φύση αναγεννάται.
6 στη συνέχεια του κειμένου θα χρησιμοποιείται κατά προτίμηση ο όρος συνεχής ουσία διότι είναι πιο
αντιπροσωπευτικός.
19
Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί ότι η συνύπαρξη και συλλειτουργία
της ατομικής και της συνεχούς ουσίας είναι αδιάσπαστη. Αυτό σημαίνει ότι
σε κανένα σημείο του χώρου δεν υπάρχει συνεχής ουσία χωρίς την
ταυτόχρονη ύπαρξη ατομικής ουσίας. Επίσης πρέπει να επισημανθεί ότι η
συνεχής ουσία δρα επί της ατομικής ουσίας και παράλληλα ότι η ατομική
ουσία προκαλεί την επ’ αυτής δράση της συνεχούς ουσίας, δηλαδή έχουμε
κυριολεκτικά συλλειτουργία των δυο ουσιών (του άρρενος και του θήλεως).
Αυτό μήπως πρέπει να το συγκρίνουμε με την συλλειτουργία του ζεύγους των
θεών Διός (συνεχής ουσία, ουρανός) και Ήρας (ατομικής ουσίας, γαία);
20
Εκ του νόμου της ενέργειας της συνεχούς ουσίας προέρχεται η λειτουργία του
φωτός, τόσο του υλικού όσο και του πνευματικού. Ο νόμος του φωτός είναι
παράγωγο του νόμου της ενέργειας σ' όλα τα επίπεδα των κόσμων ακόμα και
στα πνευματικά. Το φως, ως νόμος της συνεχούς ουσίας, δεν θα εκδηλωνόταν
σε συλλειτουργία αν δεν συνεργαζόταν η ουσία αυτή με την ατομική ουσία από
την οποία εκπορεύεται ο νόμος της θερμότητας. Όπου υπάρχει συλλειτουργία
ΦΩΤΟΣ της συνεχούς ουσίας εκεί υπάρχει και η λειτουργία του νόμου της
θερμότητας και του νόμου της κινήσεως της ατομικής ουσίας. Κανένας από
αυτούς τους νόμους (φωτός, θερμότητας, κίνησης) δεν μπορεί να εμφανισθεί
χωριστά στις λειτουργίες των πνευματικών φύσεων.
Η επιστήμη σήμερα (με βάση τις αρχές της θεωρίας της σχετικότητας) θεωρεί
ότι στο Σύμπαν μια μόνον ουσία υπάρχει την οποία ονομάζει ΥΛΗ ή Υλική
ουσία γενικά και η οποία αποτελείται από άτομα τα οποία συντιθέμενα
συγκροτούν τις διάφορες μορφές που υπάρχουν στο Σύμπαν. Το ΧΩΡΟ μέσα
στον οποίο οι διάφορες μορφές κινούνται τον θεωρεί κενό και συνεπώς δεν του
αποδίδει ιδιότητες ουσίας, όπως συμβαίνει μ:: την μυσταγωγική φιλοσοφία.
Επίσης τον χώρο τον θεωρεί αλληλένδετο με τον χρόνο και ομιλεί για
χωροχρόνο ή χωροχρονικό συνεχές στο οποίο ο χρόνος αποτελεί την τετάρτη
διάσταση του χωροχρόνου.
21
της κινήσεως) ώστε ο Χώρος και ο Χρόνος συναποτελούν το λεγόμενο χωρο-
χρονικό συνεχές. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι η διάσταση
απόψεων είναι στην πραγματικότητα λεκτική γιατί η μυσταγωγική φιλοσοφία
δέχεται την έννοια του χωροχρόνου με διαφορετική διατύπωση αφού θεωρεί
ότι «από το Χάος πρώτα εξέρχεται η Ατομική Ουσία η οποία προκαλεί την
έξοδο εκ του Χάους της συνεχούς ουσίας». Συνεπώς δεν είναι δυνατή η ύπαρξη
της Συνεχούς ουσίας της οποίας εκδήλωση είναι ο ΧΩΡΟΣ χωρίς την παρουσία
της Ατομικής ουσίας της οποίας εκδήλωση είναι α) η Κίνηση (νόμος της
κινήσεως) και η εκ της κινήσεως προκύπτουσα έννοια του ΧΡΟΝΟΥ και β) η
εκδήλωση της ΥΠΑΡΞΗΣ της (νόμος της ζωής). Συνεπώς αυτή η συνύπαρξη και
συλλειτουργία των δύο ουσιών, της Συνεχούς ουσίας η οποία εμπεριέχει την
έννοια του ΧΩΡΟΥ και της Ατομικής ουσίας η οποία εμπεριέχει τις έννοιες του
ΧΡΟΝΟΥ και της ΥΠΑΡΞΗΣ, περιγράφει με άλλο τρόπο το Χωροχρονικό Συνεχές
της θεωρίας της σχετικότητας, το οποίο (για να είμαστε ακριβέστεροι) θα το
χαρακτηρίζαμε ως Χωροχρονική Ύπαρξη. Έτσι στον όρο αυτό (χωροχρονική
ύπαρξη) εμπεριέχονται και οι τρεις νόμοι: Ενεργείας (Χώρος), Κινήσεως
(χρόνος), και Ζωής (ύπαρξη) δηλαδή και οι δύο αΐδιες ουσίες του Σύμπαντος:
Συνεχούς (νόμος ενεργείας) και Ατομικής (νόμοι κινήσεως και ζωής). Εκ των
ανωτέρω συνάγεται ότι οι όροι Ενέργεια και Χώρος της μυσταγωγικής
φιλοσοφίας, δεν αντιστοιχούν με τους όρους "Ενέργεια" και "Χώρος" της
επιστήμης. Συγκεκριμένα: Η Ενέργεια, κατά την μυσταγωγική φιλοσοφία, είναι
ιδιότητα της συνεχούς ουσίας δηλαδή του Χώρου, συνεπώς προσεγγίζει τον
όρο «δυναμικό πεδίο» της Φυσικής το οποίο θεωρείται ως η διαφοροποίηση
του χώρου η οποία (διαφοροποίηση του χώρου) προκαλεί επιδράσεις και
ενέργειες (δράση) σε υλικά σώματα που βρίσκονται μέσα σ' αυτό. Ο Χώρος,
κατά την επιστήμη, θεωρείται ως κενό και ουδεμία σχέση έχει με την ενέργεια,
αλλά συνδυάζεται με τον χρόνο, με αποτέλεσμα η επιστήμη να μιλάει για
χωροχρόνο ή χωροχρονικό συνεχές.
22
επαρκής για την εκδήλωση των δυνάμεών τους και η εκπόρευσή τους θα ήταν
χωρίς προορισμό στην όλη λειτουργία του Σύμπαντος. Ο προορισμός τους
επιτεύχθηκε με την συγκρότηση των μορφικών συγκροτημάτων τα οποία είναι
το παραγωγικό αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο αυτών ουσιών και τα
οποία λαμβάνουν την έννοια της Μονάδας 4.
Η Μονάδα 4 ή Νόμος της Μορφής παρέχει στις δύο αΐδιες ουσίες την
δυνατότητα στενότερης συνεργασίας με αποτέλεσμα την εντονότερη εκδήλωση
των δυνάμεών τους.
23
Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΜΟΡΦΗΣ
Η λέξη μορφή σημαίνει την εξωτερική εμφάνιση των υλικών σωμάτων ή των
όντων, δια της οποίας γίνονται αυτά αντιληπτά. Η μορφή, (σύμφωνα με τους
Πυθαγορείους) είναι Φυσικός νόμος, τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως
όσον και της μη νοητικής Φύσεως. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της
Μορφής χαρακτηρίζεται ως Μονάδα τέσσερα (4).
Ο Νόμος της Μορφής έχει ως αποτέλεσμα την συγκρότηση και εμφάνιση των
υλικών σωμάτων και των όντων. Η Μονάδα 4, (ο Νόμος της Μορφής) είναι το
άθροισμα των νόμων του πρώτου τριγώνου των πρωταρχικών νόμων, δηλαδή
είναι το άθροισμα της Δυάδας (μονάς 2) και της Μονάδας (μονάς 3) που
σημαίνει: Μονάς 2 + Μονάς 3 = Μονάς 4 (με την ποιοτική τους έννοια γιατί με
την ποσοτική τους έννοια, ως γνωστόν, έχουμε: 2+3=5).
Η τετρακτύς
Οι αριθμοί, είναι οι εικόνες των πραγμάτων και των όντων της Φύσεως. Στην
προκειμένη περίπτωση η Μονάδα 4 (δηλαδή ο Νόμος της Μορφής που είναι το
παραγωγικό αποτέλεσμα της συνεργασίας των τριών θεμελιωτικών νόμων)
είναι η εικόνα του τετραγώνου. Το τετράγωνο χαρακτηρίζεται και ως πλήρης
μορφή (ολοκληρωμένη μορφή) και γι' αυτόν τον λόγο αποκαλείται Τετρακτύς.
Τετρακτύς σημαίνει τις συνεργαζόμενες Θείες ουσίες (ατομική και συνεχή) δια
των Νόμων του πρώτου τριγώνου (κινήσεως, ζωής, ενέργειας) "εν μορφή"
(δηλαδή στο παραγωγικό αποτέλεσμα της συνεργασίας τους που είναι η
μορφή). Πλήρης (ολοκληρωμένη) μορφή είναι ο κύκλος. Συνεπώς
τετραγωνισμός του κύκλου (7) είναι η συγκρότηση της ολοκληρωμένης
μορφής (της Μονάδας 4 που είναι η εικόνα του τετραγώνου το οποίο αποτελεί
πλήρη μορφή δηλαδή κύκλο).
7
Ο τετραγωνισμός του κύκλου είναι εφικτός με την ποιοτική έννοια των σχημάτων
24
Για την τετρακτύ υπάρχει μαθηματικός τύπος που μας δίνει το πλήθος των
στιγμών που περιλαμβάνει. Ο μαθηματικός τύπος βασίζεται στον μαθηματικό
τύπο για τους m-γωνικούς αριθμούς. Γι’ αυτούς ισχύει η κάτωθι σχέση:
Για τον τέταρτο τριγωνικό αριθμό (δηλαδή n=3), που είναι η τετρακτύς, έχουμε:
25
Ιδιότητες Νόμου Τέσσαρα
Η Μονάδα 4, (η μορφή) σύμφωνα με το κείμενο, έχει δύο ιδιότητες: α) είναι το
άθροισμα των νόμων του πρώτου τριγώνου δηλαδή είναι το άθροισμα των
Μονάδων 2 και 3 (που σημαίνει: Μονάς 2 + Μονάς 3 = Μονάς 4, με την
ποιοτική τους έννοια και β) στο άθροισμα αυτό μετέχει και ο πρώτος νόμος του
δευτέρου τριγώνου (που σημαίνει ότι το παραγωγικό αποτέλεσμα του πρώτου
τριγώνου, δηλαδή το αποτέλεσμα της συνεργασίας των Μονάδων 2 και 3, είναι
η μονάδα 4 η οποία μετά των μονάδων 5 και 6 αποτελούν το δεύτερο τρίγωνο.
Η Μονάδα 4 είναι η φυσική τετρακτύς και εμφανίζει τις μορφές ή τα μέσα της
ενέργειας των ατομικοτήτων στο φυσικό επίπεδο ενώ τα επί 10 πολλαπλάσια
της Μονάδας 4, (το 40, το 400, το 4000 κλπ) είναι ανάλογες τετρακτύες οι
οποίες μας εμφανίζουν τις μορφές ή τα μέσα της ενεργείας των πνευματικών
ατομικοτήτων στον άπειρο κόσμο. Εξ αυτού συνάγεται ότι: α) τα πολλαπλάσια
της Μονάδας 4 εμφανίζουν μέσα ενέργειας με μεγαλύτερες δυναμικότητες
(π.χ. η Μονάδα 4000 εμφανίζει μέσο ενέργειας με μεγαλύτερη δυναμικότητα
από την Μονάδα 400 κ.ο.κ.) που ανήκουν σε πνευματικές ατομικότητες του
άπειρου Κόσμου και ότι β) στους Κόσμους υπάρχει αναλογικότητα. Σχετικά ο
Σμαράγδινος Πίνακας του Ερμού του Τρισμέγιστου αναφέρει τα εξής: Το προς
τα κάτω αναλογεί στο προς τα άνω και το προς τα άνω αναλογεί στο προς τα
κάτω προς επιτέλεση των θαυμάσιων του Ενός μόνον Πράγματος.
26
δυνάμεών τους δηλ. εξέλιξής τους.
Οι δυο αυτές ουσίες είναι τα αίτια της δημιουργίας των Κόσμων. Συνεπώς ό,τι
υπάρχει στους Κόσμους έχει εντός του τα αίτια της δημιουργίας του (δηλ. τις
δύο αυτές αΐδιες ουσίες). Ο Θείος Πυθαγόρας έλεγε ότι «τα άτομα της ατομικής
ουσίας είναι ο άρτιος και άπειρος αριθμός ενώ η συνεχής ουσία είναι περιττός
αριθμός. Η ενέργεια των περιττών αριθμών συγκροτεί και διαλύει τις μορφές οι
οποίες καθίστανται πεπερασμένες. Οι μορφές του Κόσμου είναι αθροίσματα
των δυο ουσιών και γνωρίζονται από την έννοια των αρτιοπερίσσων αριθμών».
Τα αίτια της διαφορετικής συστάσεως των μορφών είναι ο βαθμός εξελίξεως
των αϊδίων ουσιών και οι επιδράσεις των ουρανίων σωμάτων.
27
συνιστούν μορφές, αυξάνουν τις δυναμικότητές τους. Συνεπώς η μορφή
αποτελεί ένα πολύ σημαντικό γεγονός για τις αΐδιες ουσίες της Φύσεως γιατί
είναι: α) το μέρος που γίνεται ‘'στενότερη” η συνάντηση των δύο αϊδίων
ουσιών, και β) το μέσο εκδηλώσεως δυνάμεων από τις συλλειτουργούσες
αΐδιες ουσίες. Αυτό σημαίνει ότι οι αΐδιες ουσίες δεν μπορούν να εκδηλώσουν
νέες δυνάμεις και συνεπώς δεν μπορούν να εξελιχθούν χωρίς την μορφή που
κατ' αυτόν τον τρόπο αποτελεί το μέσο εκδηλώσεως νέων δυνάμεών τους δηλ.
εξέλιξής τους. Συνεπώς οι Μορφές της Φύσεως αποτελούν το θεμέλιο των
Κοσμούν αφού μέσω των μορφών οι δύο αΐδιες ουσίες να εξελίσσονται
απείρους. Οι Μορφές παρέχουν την δυνατότητα της αύξησης των δυναμικοτή-
των των αϊδίων ουσιών με την ατελεύτητη μεταμόρφωση των Μορφών που
συνιστούν. Συγκεκριμένα: α) οι αΐδιες ουσίες συνιστούν Μορφές οι οποίες
(μορφές) όταν εξαντλήσουν την δυνατότητα τους για περαιτέρω εξέλιξη
δηλαδή αύξηση των δυναμικοτήτων των αϊδίων ουσιών τους αποσυντίθενται
και β) οι αΐδιες ουσίες των αποσυντεθεισών μορφών συνιστούν νέες εντε-
λέστερες μορφές οι οποίες εξελίσσονται περαιτέρω (δηλ. έχουμε επιπρόσθετη
αύξηση των δυναμικοτήτων των αϊδίων ουσιών τους) και αυτές όταν
εξαντλήσουν την δυνατότητά τους για περαιτέρω εξέλιξη αποσυντίθενται εκ
νέου κ.ο.κ.
28
Ο πνευματικός οργανισμός
Πέραν του ανθρωπίνου επιπέδου η ψυχή έχει ανάγκη μη υλικού οργανισμού. Ο
οργανισμός αυτός είναι ο πνευματικός οργανισμός. Ο πνευματικός οργανισμός
είναι ένας οργανισμός ο οποίος θα επιτρέψει στον μύστη να αναστηθεί στους
χώρους του ανέσπερου φωτός. Χωρίς αυτόν τον οργανισμό ο αποθνήσκων
οδηγείται στον Άδη. Ο πνευματικός αυτός οργανισμός περιλαμβάνει
πνευματικά όργανα της φύσεως των Θεών. Τα όργανα αυτά δύνανται να
συντελεσθούν μόνο από συνεχή ουσία αφού προηγουμένως η ψυχή εκδηλώσει
σε ενέργειες όλες τις δυνάμεις της που επιτρέπεται να εκδηλωθούν στον
ανθρώπινο οργανισμό πράγμα που σημαίνει να συντελεσθεί πλήρης ηθική
αναγέννηση στην ανθρώπινη μορφή.
Προσωπικές απόψεις
Σύμφωνα με όσα ελέχθησαν ανωτέρω τα άτομα της ατομικής ουσίας
συγκροτούν όλες τις μορφές του Σύμπαντος από μια πέτρα έως έναν γαλαξία
και συνεπώς όλες οι μορφές (δηλαδή τα διάφορα υλικά σώματα) αποτελούνται
από άτομα της ατομικής ουσίας τα οποία συνδέονται μεταξύ τους με την
βοήθεια της συνεχούς ουσίας η οποία αποτελεί τον συνδετικό λόγο (δηλαδή
την συγκολλητική ουσία) των μορφών. Επίσης, είδαμε ότι η ατομική ουσία έχει
ενεργούς τους νόμους της Κινήσεως και της Ζωής, ενώ η Συνεχής ουσία έχει
ενεργό τον νόμο της Ενέργειας. Συνεπώς η κάθε μορφή έχει ενεργούς τους
Νόμους της Κινήσεως, της Ζωής και της Ενέργειας.
Ένα θέμα που γεννάται είναι σχετικά με την μάζα και την βαρύτητα των
μορφών του σύμπαντος, αν οφείλονται στην ατομική ουσία ή στην συνεχή
ουσία ή και στις δύο. Για το θέμα αυτό δεν βρέθηκε καμιά αναφορά στα
κείμενα που αναφέρονται στην μυσταγωγική φιλοσοφία και κατόπιν αυτού θα
εκφρασθούν προσωπικές απόψεις.
Έτσι θεωρώ ότι η Ύλη (μεριστή ουσία) έχει μόνον κίνηση ενώ η Ενέργεια
(αμέριστη ουσία) έχει μόνο μάζα. Επομένως η ΑΔΡΑΝΕΙΑ και η ΜΑΖΑ την
οποία εμφανίζουν τα υλικά σώματα οφείλεται στην ενέργεια (αμέριστη
ουσία) που εμπεριέχουν και όχι στη υλική (μεριστή) ουσία. Συνεπώς η ΕΝΕΡ-
ΓΕΙΑ έχει μάζα με αποτέλεσμα να εμφανίζει αδράνεια ενώ η ΥΛΗ έχει μόνο
κίνηση και δεν έχει μάζα. Εξ αυτού προκύπτει ότι η μάζα την οποία έχει η κάθε
υλική μορφή σε κατάσταση ακινησίας της οφείλεται στην συνεχή ουσία η οποία
αποτελεί τον συνθετικό της λόγο. Επίσης θεωρώ ότι σε κατάσταση
επιταχυνομένης κινήσεως η ενέργειά της αυξάνει (γιατί συγκεντρώνει πε-
ρισσότερη συνεχή ουσία ώστε να συγκροτηθεί η ενότητα της μορφής) συνεπώς
η μάζα της αυξάνει, πράγμα που προβλέπει και η ειδική θεωρία της
29
σχετικότητας. Σχετικά έχει όμως παρατηρηθεί ότι τα στοιχειώδη σωματίδια σε
κατάσταση ηρεμίας τους έχουν αδράνεια δηλαδή έχουν μάζα διάφορη του
μηδενός. Το γεγονός αυτό εξηγείται με την παραδοχή ότι τα στοιχειώδη
σωματίδια συγκροτούνται από άλλα υποσωματίδια τα οποία ονομάζονται κου-
ώρκς και συγκρατούνται μεταξύ τους από συνεχή ουσία. Η άποψη ότι η
ενέργεια (δηλαδή η συνεχής ουσία) έχει μάζα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι α)
ολόκληρος ο χώρος (χωροχρονική ύπαρξη ή χωροχρονικό συνεχές) του
Σύμπαντος έχει μάζα και ενέργεια. Επίσης ο χώρος περιλαμβάνει άτομα της
ατομικής ουσίας, γιατί δεν είναι δυνατόν να νοηθεί χοίρος χωρίς την
συνύπαρξη των δυο ουσιών, συνεχούς (χώρος) και μεριστής (ύλη) και β) οι
υλικές μορφές του σύμπαντος, έχουν σε μεγάλη συγκέντρωση τόσο Ατομική
Ουσία όσο και Συνεχή Ουσία, (σε σχέση με το λοιπό διαστημικό χώρο).
Αποτέλεσμα αυτού είναι η μάζα των υλικών μορφών να είναι πολύ μεγαλύτερη
από την μάζα του λοιπού διαστημικού χώρου. Αυτό μπορεί να διατυπωθεί και
ως εξής: η συγκέντρωση σε ένα σημείο της Χωροχρονικής ύπαρξης
(χωροχρονικού συνεχούς) συνεχούς ουσίας σε μεγάλη συμπύκνωση προκαλεί
καμπύλωση της Χωροχρονικής ύπαρξης, πράγμα που προβλέπει και η θεωρία
της σχετικότητας. Επομένως η καμπύλωση του χωροχρόνου οφείλεται στην
συνεχή ουσία των υλικών μορφών και όχι στην υλική (ατομική) τους ουσία.
30
Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΜΙΞΙΑΣ
Η λέξη επιμιξία σημαίνει την «ανάμιξη μετ’ άλλων». Στην ζωοτεχνία σημαίνει
την αναπαραγωγή με ένωση αναπαραγωγέων που ανήκουν σε διαφορετικές
γενιές και την επίτευξη νέας γενιάς δια της διασταυρώσεως. Η επιμιξία, όταν
αναφέρεται στην Φύση, είναι (σύμφωνα με τους Πυθαγορείους) Φυσικός
νόμος, τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής
Φύσεως. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της αλληλεπιδράσεως
χαρακτηρίζεται και ως Μονάδα Πέντε (5).
Κατόπιν των ανωτέρω θα εξετασθεί η δράση του Νόμου της επιμιξίας τόσο στο
Φυσικό επίπεδο (μη νοητική φύση) όσο και στο Πνευματικό επίπεδο (νοητική
φύση).
31
Στο ζωικό και φυτικό βασίλειο, με τη δράση αυτού του νόμου συγκροτούνται οι
διαιωνιστικοί τύποι τους που είναι τα χρωμοσώματα των αναπαραγωγικών
κυττάρων τα οποία περιέχουν τους παράγοντες της κληρονομικότητας. Με την
βοήθεια των διαιωνιστικών τους τύπων τα φυτά και τα ζώα μπορούν να
αναπαράγουν εντελώς όμοια με αυτά φυτά και ζώα. Σημειώνεται ότι σε κάθε
ζώο ή φυτό, όλα τους τα κύτταρα έχουν το ίδιο πλήθος και είδος
χρωμοσωμάτων του γονιμοποιημένου ωαρίου από το οποίο προήλθαν. Επίσης
σημειώνεται ότι τα χρωμοσώματα των κυττάρων των διαφόρων ειδών ζώων ή
φυτών διαφέρουν μεταξύ τους ως προς το είδος και ως προς το πλήθος τους.
Τα χρωμοσώματα συγκροτούνται από δεσοξυ-ριβοζο-νουκλεονικό οξύ (που για
λόγους συντομίας χαρακτηρίζεται ως DNA) και το οποίο στην χημική του
σύνθεση περιλαμβάνει κατά κωδικοποιημένο τρόπο όλα τα γενετικά
χαρακτηριστικά του φυτού ή του ζώου στο οποίο ανήκει. Συνεπώς ο Νόμος της
Επιμιξίας αναφέρεται στην αναπαραγωγή ομοίων γενικά μορφών τόσο της μη
νοητικής Φύσεως όσο και της νοητικής Φύσεως.
Οι μύστες της Ελευσίνας κατά την φθινοπωρινή ισημερία τιμούσαν γέννηση της
Κόρης της Προπογόνης και απέδιδαν κατ’ αυτόν τον τρόπο την ευγνωμοσύνη
τους προς την θεία Φύση η οποία έφερε στο Είναι το ψυχικό Είναι κάθε
οντότητας.
Έλεγαν ότι η Κόρη η Πρωτογόνη είναι κόρη του Ουρανού και της Γης, δηλαδή
αποτέλεσμα της επιμιξίας των δυνάμεων του Ουρανού (που συμβολίζει τον
άπειρο χώρο δηλαδή την Συνεχή ουσία) και της Γης (που συμβολίζει την
Ατομική ουσία). Επίσης οι μύστες της Ελευσίνας έλεγαν ότι η Κόρη η
Πρωτογόνη (που είναι τέκνο του Ουρανού και της Γης για να οδεύσει προς το
Φως έχει ανάγκη και άλλης μίξεως, μίξεως προς τις δυνάμεις του Ουρανού και
αυτήν ακριβώς την δεύτερη μίξη συμβολίζει η χειμερινή τροπή του Ηλίου. Την
μίξη αυτή αλληγορούν και οι μίξεις των Νυμφών με τους Θεούς. Άλλη
περίπτωση μίξεως έχουμε με την αρπαγή της Περσεφόνης, της αγνής κόρης του
θεού Διός και της θεάς Δήμητρας, από τον θεό του Άδου Πλούτωνα. Ακολουθεί
μίξη της Περσεφόνης προς τις ουσίες του Άδου δια της οποίας δόθηκε βοήθεια
προς αυτές από την Περσεφόνη γιατί η Περσεφόνη είναι η φωτεινή ψυχή που
κατήλθε στον Άδη προς πλήρωση του Νόμου της αλληλεγγύης, δηλαδή προς
πλήρωση των υποχρεώσεων που έχει η φωτεινή ψυχή προς τις ψυχές που
32
βρίσκονται στο σκότος.
33
Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ
Η λέξη εξέλιξη, η οποία προέρχεται από το ρήμα εξελίσσω, σημαίνει (σύμφωνα
με τα λεξικά) το ξετύλιγμα, την βαθμιαία κατά διαδοχική σειρά και κατά
συνέχεια μεταβολή. Εκ της ερμηνείας της λέξεως προκύπτει ότι η έννοια της
εξελίξεως είναι ότι η μεταβολή αυτή δεν είναι δυνατόν να επανέλθει σε
προηγούμενη κατάσταση. Η εξέλιξη, όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι (σύμ-
φωνα με τους Πυθαγορείους) Φυσικός νόμος, τόσο της νοητικής πνευματικής
Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως και νοείται ως η διαρκής και χωρίς
τέρμα αύξηση των δυναμικοτήτων των ουσιών της Φύσεως στον άπειρο χρόνο.
Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της εξελίξεως ή ο Νόμος του πολλα-
πλασιασμού των ενεργειών χαρακτηρίζεται και ως Μονάδα 6.
Η εξέλιξη, με την έννοια που ορίσθηκε ανωτέρω, δεν είναι αποδεκτή από
όλους. Σχετικά υπάρχουν όμως και άλλες απόψεις κατά τις οποίες, η όλη τροχιά
της ουσίας της Φύσεως αποτελεί έναν κύκλο και ότι σκοπός της Φύσεως είναι
να επανέλθουν οι ουσίες της στην αρχική κατάσταση εκ της οποίας προήλθαν,
δηλαδή, κατά την άποψη αυτήν, η πορεία της Φύσεως είναι ανελικτική. Η λέξη
ανέλιξη, η οποία προέρχεται από το ρήμα ανελίσσω σημαίνει (σύμφωνα με τα
λεξικά), περιτύλιξη, περιστροφή.
34
θεωρούνται επισφαλή για την τεκμηρίωση μιας λογικής εξήγησης. Γι’ αυτό και
οι περισσότεροι των επιστημόνων σήμερα απορρίπτουν την ανακύκληση, γ) η
θεώρηση ατελεύτητης ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ σύμφωνα με την οποία τα πάντα έγιναν εκ
μιας αρχικής αιτίας (στην οποία δίνουν διάφορες ονομασίες) και κατόπιν
εξελίσσονται ατελεύτητα στον άπειρο χρόνο. Η άποψη αυτή δέχεται
ανεπιφύλακτα την εξέλιξη ως την άπειρη και ατελεύτητη στον άπειρο χρόνο
προς τα πρόσω και μόνον πορεία. Την άποψη πρώτοι διατύπωσαν οι
περισσότεροι των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, προερχομένη από τα
επικρατέστερα μυστηριακά σκηνώματα που λειτούργησαν στον Ελληνικό χώρο
και σήμερα την δέχονται οι περισσότεροι των επιστημόνων. Στο σημείο αυτό
πρέπει να διευκρινισθεί ότι η ατελεύτητη εξέλιξη αφορά μόνον τις ουσίες του
Σύμπαντος και κατά συνέπεια και ολόκληρο το Σύμπαν γιατί οι επιμέρους
μορφές του Σύμπαντος γεννιούνται εξελίσσονται και κατόπιν αποσυντίθενται.
Αυτή η πορεία των επιμέρους μορφών (γένεση-εξέλιξη-αποσύνθεση) συμβαίνει
γιατί αυτή η πορεία των μορφών είναι ο παράγων που συντελεί στην εξέλιξη
των ουσιών του Σύμπαντος όπως θα εξηγηθεί στην περί εξελίξεως αναφορά
των Πυθαγορείων που αναφέρεται κατωτέρω. Ίσως μάλιστα αυτή η πορεία των
μορφών (γένεση-εξέλιξη-αποσύνθεση) να παρανοήθηκε και γενικεύθηκε από
τα φιλοσοφικά συστήματα της ανατολής με αποτέλεσμα να θεωρηθεί και ως η
πορεία ολοκλήρου του Σύμπαντος.
Ιστορική αναδρομή
Την εξέλιξη είχαν ως βάση της κοσμογονίας τους οι Ορφικοί, ο Ησίοδος, και οι
Ίωνες φυσιολόγοι, οι οποίοι φαντάζονταν τον κόσμο ως ζώντα και έμψυχο
οργανισμό. Εκ των Ιώνων ο Θαλής θεωρούσε τον κόσμο εξελισσόμενο και
διαμορφούμενο εκ του ύδατος ως πρωταρχικού δημιουργικού στοιχείου.
Επίσης την εξέλιξη είχαν ως βάση προς εξήγηση της γενέσεως του κόσμου και
των όντων ο Δημόκριτος και ο Ηράκλειτος. Εξ αυτών ο μεν Δημόκριτος
παραδέχεται ως πρώτη ουσία και δημιουργό αίτιον του σύμπαντος τα άτομα
της ύλης, εξηγεί την γένεση της γης εκ τυχαίας μηχανικής ενώσεως των ατόμων
τούτων, εφαρμόζει έπειτα την θεωρία αυτήν προς εξήγηση της γενέσεως και
των άλλων ουρανίων σωμάτων δηλαδή συλλαμβάνει την μεγαλειώδη θεωρία
της εξελίξεως του όλου σύμπαντος (την οποία δέχεται ως πραγματικότητα η
σύγχρονη επιστήμη) κατά την οποίαν υπάρχουν έκτος του δικού μας κόσμου
και άπειρα άλλα κοσμικά συστήματα τα οποία δημιουργήθηκαν ή
δημιουργούνται δια της ενώσεως υλικών ατόμων, διάφορα κατά το στάδιο της
εξελίξεως τους εκ των οποίων άλλα μεν γεννώνται και εξελίσσονται όπως το
δικό μας και αλλά ευρίσκονται υπό διάλυση και εξαφανίζονται, χωρίς όμως να
διευκρινίζεται αν η διάλυση και φθορά αφορά και ολόκληρο το Σύμπαν δηλαδή
αν υποστηρίζει την ανακύκληση (επιστροφή στο αρχικό αίτιο) ή την ατελεύτητη
35
εξέλιξη του Σύμπαντος ως συνόλου. Ο δε Ηράκλειτος, θεωρεί ως τον αιώνιο
νόμο του σύμπαντος την ακατάπαυστη ροή και μεταβολή των πάντων, «τα
πάντα ρει» έλεγε και θεωρεί ως δημιουργικό στοιχείο το πυρ, εκ του οποίου
απορρέουν και στο οποίο επιστρέφουν κατά μεγάλες χρονικές περιόδους τα
πάντα στον κόσμο, δεχόμενος έτσι την Ανακύκληση των κόσμων. Κατά τον
Εμπεδοκλή κατ’ αρχήν γεννήθηκαν τα φυτά δια αυτομάτου γενέσεως και
κατόπιν τα ζώα. Συγκροτήθηκαν αρχικά πολλοί υποτυπώδεις οργανισμοί αλλά
διατηρήθηκαν μόνον τα όντα εκείνα που ήταν περισσότερο άρτια οργανωμένα
για τον αγώνα τις ζωής και την διαιώνιση του είδους τους (η πρώτη διατύπωση
της θεωρίας της εξελίξεως των όντων δια της φυσικής επιλογής που διατύπωσε
αργότερα ο Δαρβίνος). Ο Αναξίμανδρος, ο οποίος συνέλαβε πρώτος την ιδέαν
της αιωνίου εναλλαγής περιόδων γενέσεως και φθοράς του σύμπαντος
διατυπώνει ταυτοχρόνως πρώτος, υπό υποτυπώδη κάπως μορφή, την θεωρία
περί της βαθμιαίας εκ των κατωτάτων ειδών εξελίξεως των οργανικών όντων,
δηλαδή την Δαρβίνειο θεωρία. Τέλος ο Αναξιμένης εξελίσσει τον κόσμο εκ του
αέρος ως δημιουργικού στοιχείου, εκ του οποίου όλοι οι κόσμοι εκπορεύονται
και σε αυτόν πάντα τα πάντα καταλήγουν, δηλαδή πρεσβεύει και αυτός, μετά
τον Αναξίμανδρο την ιδέα περί αιωνίου εναλλαγής περιόδων γενέσεως και
εξαφανισμού του σύμπαντος. Ο Αναξαγόρας διατύπωσε πρώτος την άποψη ότι
η πρώτη ζωή εμφανίστηκε στο νερό (άποψη που δέχονται και σήμερα οι
επιστήμονες) και κατόπιν εξελίχθηκε και φρονεί ότι εξ αλλοειδών ζώων
γεννήθηκε ο άνθρωπος. Ο Αναξαγόρας κατόπιν δίνει άλλη κατεύθυνση στην
ελληνική σκέψη περί εξελίξεως παραδεχόμενος την εφάπαξ δημιουργία του κό-
σμου υπό του Νου (Στατική θεώρηση), ο οποίος έθεσε σε κίνηση τα πριν απ’
αλλήλων διάφορα, ασύντακτα και ακίνητα στοιχεία της ύλης και αφού
συνένωσε σκοπίμως τα εξ αυτών όμοια και αφού χώρισε τα ανόμοια συνέπηξε
τα επί μέρους όντα και το σύμπαν.
36
του κόσμου, άλλα και τα προϊόντα του ανθρωπίνου πνεύματος, ως την τέχνη,
την θρησκεία, το δίκαιον, την ηθική, την φιλοσοφία, την Ιστορική πορεία των
εθνών και τον ανθρώπινο πολιτισμό εν γένει.
37
Η δράση του Νόμου της εξελίξεως
Γενικά μπορούμε να πούμε ότι ο νόμος της εξελίξεως συντελεί ώστε α) να
έχουμε την εκδήλωση νέων παραγώγων των τριών πρωταρχικών νόμων
(Κινήσεως, Ζωής, Ενέργειας) των δυο αϊδίων ουσιών και αυτά τα παράγωγα
είναι νέοι νόμοι των ουσιών με μεγαλύτερη δυναμικότητα οι οποίοι ήταν σε
ανεκδήλωτη κατάσταση στις αΐδιες ουσίες, β) ότι Συνεχής ουσία στα καθέκαστα
μέρη των κόσμων εμφανίζεται με διαφορετικές δυναμικότητες και ιδιαίτερα
όταν ευρίσκεται ως Συνθετικός Λόγος των μορφών του Απείρου γιατί η
διαφορετική δυναμικότητα της συνεχούς ουσίας οφείλεται στην συλλειτουργία
της με την ατομική ουσία με την οποία συνθέτει τις μορφές, και γ) στις μορφές
έχει ως αποτέλεσμα την επέκταση της διαιωνίσεώς τους με συνέπεια την
εμφάνιση νέων και τελειότερων μορφών. Σε αυτήν την αύξηση των
δυναμικοτήτων των αϊδίων ουσιών και την εμφάνιση νέων νόμων οφείλονται
όλα τα γεγονότα που συντελούνται στους άπειρους Κόσμους. Τα γεγονότα αυτά
παρουσιάζουν τις αΐδιες ουσίες να εκδηλώνουν συνεχώς νέες δυναμικότητες
και να συνιστούν εντελέστερες μορφές. Η εκδήλωση νέων μεγαλυτέρων
δυναμικοτήτων (δηλαδή νέων νόμων) έχει ως αποτέλεσμα οι ουσίες αυτές να
μη μπορούν πλέον να επανέλθουν σε προγενέστερες καταστάσεις μικρότερης
δυναμικότητας, γιατί εκείνο που εκδηλώθηκε δεν μπορεί να επανέλθει σε
ανεκδήλωτη κατάσταση.
38
ατελέστερων μορφών σε όλο και συνθετότερες και τελειότερες μορφές.
Η επέκταση της δράσης της διαιωνίσεως των μορφών είχε ως αποτέλεσμα την
εκδήλωση ενός νέου νόμου, του νόμου των πολλαπλασιασμών των δυνάμεών
των ή νόμου της εξελίξεως ή Μονάδας 6. Εκ του Νόμου αυτού προκύπτει η
αϊδιότητα των ουσιών δηλαδή προκύπτει ότι η εκδήλωση δυνάμεων των
ουσιών της φύσεως στον άπειρο χρόνο είναι ατελεύτητη και άπειρη και
συνεπώς οι ουσίες της Φύσεως είναι αΐδιες.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ανάγκη να επιταχυνθεί η δια μέσου των μορφών
εξέλιξη των ουσιών της Φύσεως. Η ανάγκη αυτή καλύφθηκε με την εκδήλωση
του Νόμου της Αλληλεπιδράσεως (Μονάδα 7) δια του οποίου οι μεγαλύτερης
δυναμικότητας μορφές επιδρούν στις μορφές μικρότερης και συντελούν στην
επιτάχυνση της εξέλιξής τους
39
Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΕΩΣ
Η λέξη αλληλεπίδραση σημαίνει την «μεταξύ τους αμοιβαία επίδραση» η
οποία μπορεί να ασκείται μεταξύ δύο ή περισσοτέρων. Η αλληλεπίδραση, όταν
αναφέρεται στην Φύση, είναι (σύμφωνα με τους Πυθαγορείους) Φυσικός
νόμος, τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής
Φύσεως. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της αλληλεπιδράσεως
χαρακτηρίζεται και ως μονάδα επτά (7).
Η πρώτη συνάντηση γίνεται κατά την έξοδο των Ατόμων της Ατομικής Ουσίας
από το Χάος γιατί η εμφάνιση τους προκαλεί την αντικειμενική εμφάνιση για
την αίσθηση του πνεύματος της ετέρας αϊδίου ουσίας (της συνεχούς ουσίας) η
οποία με το Είναι της πληροί τον άπειρο Χώρο και είναι (η συνεχής ουσία) ο ου-
σιαστικός Χώρος(9) μέσα στον οποίο έρχονται να ενεργήσουν τα άτομα της
ατομικής Ουσίας και μέσα στον οποίο λαμβάνουν την έννοια του Είναι τους. Η
συνάντηση αυτή έχει ως αποτέλεσμα την συγκρότηση των μορφών. Η
συγκρότηση των μορφών είναι αποτέλεσμα της δράσεως της συνεχούς ουσίας
η οποία αποτελεί τον Συνθετικό Αόγο(10) των μορφών.
9 Αξιοσημείωτο είναι ότι: α) δεν υπάρχει χώρος κενός μέσα στην Φύση με αποτέλεσμα οι έννοιες Χώρος και Συνεχής ουσία
να ταυτίζονται και β) δεν δύναται να υπάρξει χώρος μέσα στον οποίο να μην υπάρχουν άτομα της ατομικής ουσίας.
10 Η έκφραση «συνθετικός λόγος» υπονοεί την συνεχή ουσία η οποία συνθέτει κάτι. Έτσι η συνεχής ουσία αποτελεί τον
συνθετικό λόγο των ατόμων της ατομικής ουσίας προς συγκρότηση των στοιχειωδών σωματιδίων (πρωτόνια, ηλεκτρόνια κλπ),
40
Η δεύτερη συνάντηση των δυο αϊδίων ουσιών (ατομικής και συνεχούς)
λαμβάνει χώρα εντός των μορφών στις οποίες η συνεχής ουσία αποτελεί τον
Συνθετικό Λόγο τους. Μέσω των μορφών η συνάντηση και συνεργασία των δυο
αϊδίων ουσιών (Ατομικής και Συνεχούς ουσίας) είναι στενότερη με αποτέλεσμα
οι δύο ουσίες να αλληλοεπηρεάζονται και αυτό συντελεί στην αύξηση των
δυναμικοτήτων τους με την εκδήλωση νέων δυνάμεών(11) τους οι οποίες
βρίσκονταν μέχρι τότε σε ανεκδήλωτη κατάσταση στις αΐδιες ουσίες που
συγκροτούν την μορφή. Γι’ αυτό η συνάντηση αυτή είναι και αποτελεί την κατ’
εξοχήν συνάντηση που συντελεί στην αμοιβαία εξέλιξη των δυο αϊδίων ουσιών.
Συνεπώς σκοπός των μορφών είναι η μέσω αυτών συλλειτουργία των δυο
αϊδίων ουσιών που τις αποτελούν και η δι’ αυτής αύξηση των δυναμικοτήτων
αυτών.
τον συνθετικό λόγο των στοιχειωδών σωματιδίων προς συγκρότηση των ατόμων της φυσικής (π.χ. οξυγόνου, σίδηρος κλπ), τον
συνθετικό λόγο των ατόμων της φυσικής προς συγκρότηση των μορίων (π.χ. μόρια νερού κλπ), συνθετικό λόγο των μορίων
11 Στο σημείο αυτό πρέπει να διασαφηνισθεί ότι δεν πρέπει να συγχέεται η έννοια της δυνάμεως με την έννοια της ενέργειας
η οποία είναι ο νόμος της ουσίας της μονάδος. Δυνάμεις είναι η ποσοτική αύξηση των νόμων της Ενέργειας, της Κινήσεως και της
θερμότητας.
41
Πως ασκείται η αλληλεπίδραση των μορφών
Η αλληλεπίδραση μεταξύ των μορφών επιτυγχάνεται μέσω της συνεχούς
ουσίας η οποία μεταβιβάζει την επίδρασή της προς τις άλλες μορφές με την
μορφή δονήσεων της συνεχούς ουσίας προς τις άλλες Μορφές.
Τα κύματα αυτών των δονήσεων φέρουν σε άμεση επαφή τις μορφές και
μεταξύ τους ασκούνται μεγάλες επιδράσεις με αποτέλεσμα οι μορφές που
έχουν μικρότερη δυναμικότητα να υφίστανται μεγαλύτερες επιδράσεις από τις
μορφές με μεγαλύτερη δυναμικότητα. Αυτές οι αλληλεπιδράσεις, προκαλούν
την άμεση επαφή μεταξύ των μορφών και αποτελούν παράγοντα εξελίξεως των
μορφών.
12 Τα κύματα αυτών των δονήσεων είναι γνωστά και στην σύγχρονη επιστήμη ως κύματα βαρύτητας τα οποία η επιστήμη
μελετά.
42
ΣΤΟ πνευματικό επίπεδο
Στο πνευματικό επίπεδο, ο νόμος της αλληλεπίδρασης ασκείται από
πνευματικές ατομικότητες με μεγαλύτερη δυναμικότητα προς άλλες με
μικρότερη δυναμικότητα σε εφαρμογή και εκδήλωση του Νόμου της
Αλληλεγγύης των περισσότερο εξελιγμένων πνευμάτων προς τα λιγότερο
εξελιγμένα. Η Ελληνική θρησκεία μας προσφέρει πληθώρα τέτοιων
παραδειγμάτων, όπως είναι π.χ. η κάθοδος του Προμηθέα ο οποίος μετέδωσε
το φως στους ανθρώπους, η κάθοδος της Περσεφόνης στο βασίλειο του
Πλούτωνα η οποία με την κάθοδό της στον Άδη δεν έπαθε πτώση, γιατί η
Περσεφόνη είναι η φωτεινή ψυχή η οποία κατήλθε στον Άδη προς πλήρωση
του νόμου της αλληλεγγύης δηλ. προς πλήρωση των υποχρεώσεων που έχει η
φωτεινή ψυχή προς τις βρισκόμενες στο σκότος ψυχές. Οι δύο περιπτώσεις που
προαναφέρθηκαν (δηλ. του Προμηθέα και της Περσεφόνης) όπως και πληθώρα
άλλων, μαρτυρούν την προστασία που παρέχει ο Πνευματικός κόσμος στις
αδύνατες ψυχές για να εξελιχθούν.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ανάγκη να επιταχυνθεί η δια μέσου των μορφών
εξέλιξη των ουσιών της Φύσεως. Η ανάγκη αυτή καλύφθηκε με την εκδήλωση
του Νόμου της Αλληλεπιδράσεως (Μονάδα 7) δια του οποίου οι μεγαλύτερης
δυναμικότητας μορφές επιδρούν στις μορφές μικρότερης και συντελούν στην
επιτάχυνση της εξέλιξής τους.Όμως η αλληλεπίδραση δεν πρέπει να υπερβαίνει
κάποιο όριο γιατί τότε δεσμεύεται η ελεύθερη πορεία των μορφών. Έτσι
προέκυψε η ανάγκη να εκδηλωθεί ο Νόμος της Ελευθερίας (Μονάδα 8) δια του
οποίου οριοθετείται η αλληλεπίδραση μεταξύ των μορφών.
43
Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Ελευθερία είναι η έλλειψη εξαρτήσεως, δεσμεύσεως και εμποδίου. Στην
ευρύτερή της έννοια η ελευθερία, ως ανθρώπινη ιδιότητα, είναι η δυνατότητα
του ανθρώπου να πράττει ή να μην πράττει ότι επιθυμεί σύμφωνα με δική του
πρωτοβουλία και με την θέλησή του χωρίς καμιά εξωτερική δέσμευση.
Σύμφωνα με τους Πυθαγορείους, η ελευθερία όταν αναφέρεται στην Φύση,
είναι Φυσικός νόμος τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη
νοητικής Φύσεως και συνεπώς δεν είναι, όπως πιστεύτηκε από πολλούς, μόνο
ηθική αρχή. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της ελευθερίας
χαρακτηρίζεται και ως Μονάδα Οκτώ (8).
Οι μορφές της φύσεως εκδηλώθηκαν βαθμιαία και ενεργούν από την στιγμή
της συστάσεώς τους. Η διαφορετική τους αφετηρία(13) είναι και το αίτιο της
διαφορετικής τους ενέργειας από δυναμική άποψη. Αυτός είναι και ο λόγος
που ο εκδηλωθείς μέσα από την ουσία των μορφών νόμος της ελευθερίας δεν
επιτρέπει να αφομοιώνονται οι μορφές μεταξύ τους και προσδιορίζει τον τρόπο
ενέργειάς τους ώστε κάθε μία να αποτελεί ξεχωριστή ύπαρξη και να ενεργεί
προς τις άλλες ανάλογα με το ποσό των ενεργητικών της δυνάμεων και τον
ιδιαίτερο χαρακτήρα της. Εάν ο εκδηλωθείς και λειτουργών νόμος της
ελευθερίας δεν διακανόνιζε κατ' αυτόν τον τρόπο τις ενέργειες των μορφών
13 Η βαθμιαία εκδήλωση των ουσιών της Φύσεως εξηγεί και την διαφορά τους από δυναμικής απόψεως αφού σκοπός της
εκδήλωσής τους είναι η ατέρμων εξέλιξή τους η οποία βαίνει βαθμιαία.
τότε ο φυσικός κόσμος δεν θα χωριζόταν σε μορφές και τα πάντα θα ήταν ένα
αδιαχώριστο σύνολο μέσα στο οποίο δεν θα ήταν δυνατή η εκδήλωση των ανε-
ξαρτήτων ενεργειών της κάθε μορφής ούτε θα είχαμε την μεταξύ των μορφών
αλληλεπίδραση της οποίας αποτέλεσμα είναι η αριθμητική αύξηση των
δυνάμεων των ουσιών που αποτελούν τις μορφές. Με τον σχηματισμό των
διαχωρισμένων μορφών και την εκδήλωση των ιδιαιτέρων τους ενεργειών
προχωρεί ο άπειρος φυσικός κόσμος σε ατέρμονα εξέλιξη.
Όταν ο νόμος της ελευθερίας γίνεται συνειδητός στις νοητικές υπάρξεις τότε
λαμβάνει την έννοια του ηθικού νόμου της ελευθερίας. Η έννοια του ηθικού
νόμου της ελευθερίας στηρίζεται στην λειτουργία του φυσικού νόμου της
ελευθερίας και γι' αυτόν τον λόγο ο ηθικός αυτός νόμος πρέπει να ενεργεί στις
ανθρώπινες φύσεις όπως ενεργεί ο φυσικός νόμος της ελευθερίας σ' όλες τις
μορφές της φύσης με αποτέλεσμα να τηρεί αυτές σε φυσική τάξη ώστε κάθε
μία μορφή να εκπληρώνει ακώλυτα το σκοπό της με την εκδήλωση και εξέλιξη
των δυνάμεών της.
Ο ηθικός νόμος της ελευθερίας αποτελεί εκδήλωση του ουσιαστικού Είναι των
ανθρωπίνων ψυχών και αποσκοπεί στον διακανονισμό των σχέσεων των
κοινωνικών ατόμων, στην μεταξύ τους αλληλεπίδραση και πρόοδο και στην
επίτευξη της εκδήλωσης του νόμου της ελευθερίας δια του οποίου
εξασφαλίζεται η πρόοδος και εξέλιξη των ψυχικών δυνάμεων των κοινωνικών
ατόμων. Εάν ο ισχύων στις ανθρώπινες κοινωνίες κοινωνικός ηθικός νόμος της
ελευθερίας δεν διακανονίζει τις φυσικές και κοινωνικές σχέσεις των ατόμων της
κοινωνίας, τότε οι σχέσεις τους θα οδηγούν όχι μόνο στην καθυστέρηση της
ψυχικής τους προόδου αλλά και στην παράταση της κακοδαιμονίας και στις
δοκιμασίες τις οποίες θα υποστούν.
45
Στο κοινωνικό επίπεδο
Στο κοινωνικό επίπεδο δεν είναι δυνατή η απόλυτη ελευθερία, γιατί ο
άνθρωπος ως μέλος μίας κοινωνίας έχει αναγκαστικά δεσμεύσεις που
οφείλονται στον κοινωνικό τρόπο ζωής ο οποίος ρυθμίζεται από το δίκαιο. Το
δίκαιο επιβάλει όπως με την άσκηση της ελευθερίας του ο άνθρωπος όχι μόνον
να σέβεται την ελευθερία των άλλων αλλά και να εκπληρώνει και ορισμένες
υποχρεώσεις απέναντι τους. Αυτός ο εξαναγκασμός που ασκεί το δίκαιο έχει ως
αποτέλεσμα τον περιορισμό της ελευθερίας του κοινωνικού ατόμου ή άλλως
την οριοθέτηση της ελευθερίας και έτσι η απόλυτη ελευθερία δεν είναι νοητή.
Κατόπιν των ανωτέρω στο κοινωνικό επίπεδο ο φυσικός Νόμος της Ελευθερίας
λαμβάνει την έννοια του Ηθικού Νόμου της Ελευθερίας. Ηθικός Νόμος της
Ελευθερίας είναι νόμος εκείνος που περιορίζει τον φυσικό νόμο της ελευθερίας
δια των υποχρεώσεων του κοινωνικού ατόμου προς τα άλλα κοινωνικά άτομα.
Συγκεκριμένα, ο Ηθικός Νόμος της Ελευθερίας με την λειτουργία του επιβάλλει
και απαιτεί κατά την άσκησή του από τα κοινωνικά άτομα: α) όπως καθένα εξ
αυτών βούλεται, θέλει, κινείται και ενεργεί κατά τρόπο ώστε να μην
εμποδίζεται η εκδήλωση της βουλήσεως, της θελήσεως, της κινήσεως και της
ενέργειας των άλλων κοινωνικών ατόμων και β) όπως η πρόοδος και η
ευδαιμονία των κοινωνικών ατόμων να μην γίνεται κατά τρόπο που να
παρεμποδίζεται η πρόοδος και η ευδαιμονία των άλλων κοινωνικών ατόμων.
Γενικά μπορούμε να πούμε ότι αποτέλεσμα της λειτουργίας του ηθικού νόμου
της ελευθερίας πρέπει να είναι ο διακανονισμός των κοινωνικών σχέσεων των
νοητικών όντων κατά τρόπο ώστε να προστατεύεται η πρόοδος και η εξέλιξη
των νοητικών και φυσικών τους δυνάμεων σε βαθμό ώστε να γνωρίζουν και να
πληρούν τον σκοπό τους. Με αυτόν τον τρόπο προάγονται τα νοητικά όντα από
τους κατώτερης νοητικής φύσεως κόσμους σε κόσμους ανώτερης πνευματικής
φύσεως Όμως η βούληση, η θέληση, η κίνηση και η ενέργεια του κοινωνικού
ατόμου είναι δυνατόν να εκδηλώνεται κατά τρόπο που να παραβλάπτει την
πρόοδο και εξέλιξη των ψυχικών δυνάμεων των άλλων νοητικών όντων. Αυτές
οι εκδηλώσεις που παραβλάπτουν την πρόοδο και εξέλιξη των ψυχικών
δυνάμεων των άλλων νοητικών όντων αντιστρατεύονται όχι μόνον τον φυσικό
νόμο της ελευθερίας αλλά είναι προορισμένες να μην επιτρέψουν την
εκδήλωση του Νόμου της αρμονίας.
Ο διέπων τις σχέσεις των κοινωνικών ατόμων κοινωνικός ηθικός νόμος της
ελευθερίας(14) εάν δεν στηρίζεται στην έννοια του προτύπου φυσικού νόμου
14 Κοινωνικός ηθικός νόμος της ελευθερίας είναι αυτός που θεσπίζουν οι άνθρωποι για τις ανθρώπινες κοινωνίες ο
οποίος είναι δυνατόν σε πολλές περιπτώσεις να αντιτίθεται στον φυσικό ηθικό νόμο της ελευθερίας. Όλες οι μεγάλες κοινωνικές
επαναστάσεις που έγιναν (π.χ. η γαλλική Επανάσταση κατά της φεουδαρχίας ) ή ίσως που θα γίνουν στο μέλλον έχουν ως
46
της ελευθερίας, εάν με τον ηθικό αυτό νόμο δεν προστατεύεται και
διασφαλίζεται η ακώλυτη πρόοδος και εξέλιξη των νοητικών όντων (όπως
γίνεται στις άψυχες μορφές της φύσεως με τον λειτουργούντα φυσικό νόμο της
ελευθερίας), τότε ο νόμος αυτός δεν είναι πραγματικά ηθικός νόμος της
ελευθερίας. Αποτέλεσμα της εφαρμογής ηθικού νόμου της ελευθερίας
αφισταμένου του φυσικού προτύπου είναι να διαταράσσονται οι αρμονικές
σχέσεις και η εν γένει κοινωνική ζωή των κοινωνικών ατόμων και να μην
προστατεύεται η πρόοδος και η εξέλιξη των φυσικών και νοητικών τους
δυνάμεων. Η έλλειψη αρμονικής συμβίωσης μεταξύ των κοινωνικών ατόμων
γεννά παθολογική κατάσταση στα άτομα και γίνεται το αίτιο αφενός μεν να μην
αυξάνουν οι νοητικές τους δυνάμεις και αφετέρου να εμφανίζουν πάθη τα
οποία απομακρύνουν τα άτομα από τον σκοπό τους και δημιουργούν στα
άτομα άπειρες δοκιμασίες. Η έλλειψη κατανόησης της έννοιας του ηθικού
νόμου της ελευθερίας και συνεπώς η μη άσκησή του στις κοινωνικές σχέσεις
των ατόμων υπήρξε το αίτιο της δημιουργίας αντιλήψεων περί ηθικής εκτός
των φυσικών νόμων και του ηθικού προτύπου του νόμου της ελευθερίας.
47
Η συνεργασία των νόμων
Ο Νόμος της Αλληλεπιδράσεως (Μονάδα 7), όπως είδαμε, με τη δράση του
συντελεί ώστε οι ισχυρότερες μορφές να επιδρούν επί των ασθενέστερων με
αποτέλεσμα την επιτάχυνση της αυξήσεως των δυναμικοτήτων των
ασθενέστερων μορφών.
Όμως η δράση του Νόμου της ελευθερίας δεν μπορεί να είναι απεριόριστη
ώστε με την εκδήλωση της ελευθερίας της μια μορφή να δεσμεύει την
ελευθερία των άλλων μορφών και αυτό δημιούργησε την ανάγκη περιορισμού
και οριοθέτησης του Νόμου της Ελευθερίας. Αυτό είχε ως συνέπεια την
εκδήλωση του Νόμου της Αρμονίας (Μονάδα 9) ο οποίος συντελεί ώστε με-
ταξύ των μορφών του απείρου να υπάρχει ισόρροπη ανάπτυξη και εκδήλωση
των δυναμικοτήτων τους χωρίς αυτή η εκδήλωση και ανάπτυξη των
δυναμικοτήτων τους να γίνεται σε βάρος των άλλων μορφών. Έτσι ο νόμος της
αρμονίας διακόπτει την δράση του νόμου της ελευθερίας πέραν του σημείου
εκείνου που η εκδήλωση της ελευθερίας μίας μορφής θα μείωνε την ελευθερία
άλλης ή άλλων μορφών. Η δράση του Νόμου της Αρμονίας στο πνευματικό
επίπεδο έχει ως αποτέλεσμα την επικράτηση μεταξύ των πνευματικών
οντοτήτων δικαιοσύνης. Συνεπώς ο Νόμος της Δικαιοσύνης δεν είναι άλλο τι
παρά η μεταφορά του Νόμου της Αρμονίας στο πνευματικό επίπεδο.
48
Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ
Η λέξη αρμονία, η οποία προέρχεται από το ρήμα αρμόζω, σημαίνει (σύμφωνα
με τα λεξικά) την κανονική σχέση των μερών προς το σύνολο ή άλλως την
σωστή αναλογία ή διάταξή τους. Αρμονία λέγουμε ότι επικρατεί όταν υπάρχει
τέτοια σχέση μεταξύ των μερών που αποτελούν ένα σύνολο ώστε να
εμφανίζεται ένα σύνολο ισόρροπο. Η αρμονία, όταν αναφέρεται στην Φύση,
είναι (σύμφωνα με τους Πυθαγορείους) Φυσικός νόμος, τόσο της νοητικής
πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως. Στην Πυθαγόρειο
Αριθμολογία ο Νόμος της Αρμονίας χαρακτηρίζεται και ως μονάδα εννέα (9).
Κατόπιν των ανωτέρω θα εξετασθεί η δράση του Νόμου της Αρμονίας τόσο στο
Φυσικό επίπεδο (μη νοητική φύση) όσο και στο Πνευματικό επίπεδο (νοητική
φύση).
Αποτέλεσμα της λειτουργίας του φυσικού νόμου της αρμονίας (δηλαδή του
φυσικού προτύπου αυτού του νόμου) στο φυσικό επίπεδο είναι να εκδηλώνει
μεν τον Νόμο της Ελευθερίας της και τις εξ αυτού ενέργειές της η κάθε μορφή
κλπ του Απείρου αλλά χωρίς η εκδήλωση αυτή να δεσμεύει την ελευθερία των
άλλων μορφών ώστε να υπάρχει μεταξύ τους απόλυτη τάξη και ισόρροπη
συνεργασία μεταξύ των κόσμων, των μορφών και των νοητικών υπάρξεων και
έτσι να εξασφαλίζεται η ισόρροπη δράση τους η οποία είναι βασική
προϋπόθεση για την αύξηση των δυναμικοτήτων τους. Θα μπορούσαμε να
πούμε ότι ο νόμος της αρμονίας περιορίζει την εκδήλωση της ελευθερίας.
49
μορφών τότε οι μορφές με την μεγαλύτερη δυναμικότητα θα καταργούσαν την
ελευθερία των άλλων μορφών και τα πάντα θα ήταν ένα αδιαχώριστο σύνολο
μέσα στο οποίο δεν θα ήταν δυνατή η εκδήλωση των ανεξαρτήτων ενεργειών
της κάθε μορφής ούτε θα είχαμε την μεταξύ των μορφών αλληλεπίδραση της
οποίας αποτέλεσμα είναι η αριθμητική αύξηση των δυνάμεων των ουσιών που
αποτελούν τις μορφές.
50
στολίσματα το οποία κοσμούν τις συνειδητές υπάρξεις που τον ασκούν και από
τα στολίσματα αυτά απορρέει η χαρά, η ευτυχία και η ευδαιμονία αυτών των
ατόμων. Ο νόμος της αρμονίας δημιουργεί τον σεβασμό της αυτοδιάθεσης και
αυτενέργειας των άλλων συνειδητών υπάρξεων και προσδιορίζει τις τροχιές
τους κατά ισόρροπη τάξη ώστε να μην διαταράσσεται η αρμονική σχέση κάθε
ύπαρξης προς τις άλλες υπάρξεις.
Όμως η δράση του Νόμου της ελευθερίας δεν μπορεί να είναι απεριόριστη
ώστε με την εκδήλωση της ελευθερίας της μια μορφή να δεσμεύει την
ελευθερία των άλλων μορφών και αυτό δημιούργησε την ανάγκη περιορισμού
51
και οριοθέτησης του Νόμου της Ελευθερίας. Αυτήν την οριοθέτηση της
εκδηλώσεως του νόμου της ελευθερίας την πραγματοποιεί με την εκδήλωσή
του ο Νόμος της Αρμονίας (Μονάδα 9) ο οποίος συντελεί ώστε μεταξύ των
μορφών του απείρου να υπάρχει ισόρροπη ανάπτυξη και εκδήλωση των
δυναμικοτήτων τους χωρίς αυτή η εκδήλωση και ανάπτυξη των δυναμικοτήτων
τους να γίνεται σε βάρος των άλλων μορφών. Ο νόμος της αρμονίας διακόπτει
την δράση του νόμου της ελευθερίας πέραν του σημείου εκείνου που η
εκδήλωση της ελευθερίας μίας μορφής θα μείωνε την ελευθερία άλλης ή
άλλων μορφών. Η δράση του Νόμου της Αρμονίας στο πνευματικό επίπεδο έχει
ως αποτέλεσμα την επικράτηση μεταξύ των πνευματικών οντοτήτων
δικαιοσύνης.
Η εκδήλωση του Νόμου της Αρμονίας, ο οποίος είναι ο τελευταίος νόμος της
Ιερής Δεκάδας, έχει ως αποτέλεσμα την ολοκλήρωση του πρώτου
αναμορφωτικού κύκλου. Στις πνευματικές οντότητες η ολοκλήρωση του
πρώτου αναμορφωτικού κύκλου σημαίνει την εκδήλωση από αυτές του Νόμου
της θείας Δικαιοσύνης.
52
Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
Η αρμονία, όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι (σύμφωνα με τους
Πυθαγορείους) Φυσικός νόμος, τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως όσον
και της μη νοητικής Φύσεως. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της
αρμονίας χαρακτηρίζεται και ως μονάδα εννέα (9).
Ο Νόμος της Αρμονίας στο φυσικό επίπεδο συντελεί ώστε να υπάρχει αρμονική
συνεργασία μεταξύ των μορφών της φύσεως και να μην δρουν και κινούνται
χωρίς να διαταράσσεται η μεταξύ τους αρμονία. Έτσι τα στοιχειώδη σωματίδια
σχηματίζουν άτομα (στα οποία π.χ. τα ηλεκτρόνια κινούνται σε ορισμένες
τροχιές), τα ουράνια σώματα σχηματίζουν πλανητικά συστήματα (όπου τα
ουράνια σώματα κινούνται σε ορισμένες τροχιές) κλπ. Στο πνευματικό επίπεδο
ο νόμος της αρμονίας εκδηλώνεται ως Νόμος της Δικαιοσύνης αποτέλεσμα του
οποίου είναι η Φυσική και η Κοινωνική δικαιοσύνη. Αλλά τι είναι δικαιοσύνη;
Δικαιοσύνη είναι η απονομή του δικαίου ή άλλως η συμμόρφωση προς το
νόμιμο (δηλαδή την τήρηση των νόμων) και μεταφορικά η ευθύτητα, η
αμεροληψία.
Φυσική Δικαιοσύνη
Η Φυσική Δικαιοσύνη είναι το αποτέλεσμα της λειτουργίας των Φυσικών
Νόμων οι οποίοι λειτουργούν σε όλους τους Κόσμους της οργανωμένης
Φύσεως. Δια της λειτουργίας των νόμων αυτών έρχονται στο Είναι όλες οι
μορφές και τα όντα της Φύσεως, μεταξύ των οποίων και ο άνθρωπος. Δια των
ιδίων νόμων τους παρέχονται όλα τα μέσα της ζωής και της προόδου των, όπως
το σώμα για να ενεργεί η ψυχή στον υλικό κόσμο, τα μέσα συντηρήσεως του
σώματος κλπ. Συνεπώς το πρότυπο του φυσικού νόμου της δικαιοσύνης είναι
η αναγνώριση του δικαιώματος της υπάρξεως εκάστου όντος και όλων των
μέσων της ζωής, της συντηρήσεως και αναπαραγωγής των φύσεών τους, καθώς
53
και όλων εκείνων τα οποία πρέπει να τους εξασφαλίζουν την πρόοδο και
φυσική τους εξέλιξη.
54
ψυχικών οντοτήτων και η μη στέρηση από τους άλλους των μέσων
συντηρήσεως που τους παρέχει η Φύση, ως επίσης είναι καθήκον του να
επιβοηθεί την ηθική και πνευματική πρόοδο των άλλων μεταδίδοντάς τους
γνώσεις και γενόμενος παράδειγμα.
Κοινωνική Δικαιοσύνη.
Κοινωνική Δικαιοσύνη είναι η αναγνώριση των δικαιωμάτων επί της ζωής και
της προόδου όλων των κοινωνικών ατόμων χωρίς διάκριση με την θέσπιση
κοινωνικών νόμων κατά το πρότυπο της Φυσικής Δικαιοσύνης. Η Φύση γενικά
παράγει αγαθά που προορίζονται για όλα τα όντα της. Στις ανθρώπινες
κοινωνίες έχουν δημιουργηθεί και αγαθά που για να παραχθούν απαιτείται
εργασία και προσπάθεια εκ μέρους των ανθρώπων. Επομένως παράλληλα με
το δικαίωμα του κάθε ατόμου να του αναγνωρίζουν και να του αποδίδουν τα
άλλα άτομα της κοινωνίας τα φυσικά του δικαιώματα δημιουργείται και η
υποχρέωση να βοηθήσει και αυτός στην παραγωγή αυτών των αγαθών.
Συνεπώς:
Κοινωνική Δικαιοσύνη, δεν είναι μόνον η αναγνώριση και απόδοση στους
άλλους αυτών που η Φύση τους παρέχει, αλλά και η υποχρέωση να συμβάλει
το κάθε άτομο ενεργώς στην δημιουργία αγαθών αναλόγως με τις δυνατότητές
του και τις ικανότητές του. Μεταξύ των αγαθών που είναι αναγκαία για την
πρόοδο και εξέλιξη της ψυχικής ατομικότητας είναι και οι γνώσεις οι οποίες
δεν πρέπει να είναι κτήμα των ολίγων γιατί ο Νόμος της Δικαιοσύνης επιβάλει
την παροχή των γνώσεων προς όλους τους ανθρώπους. Συνεπώς δια νόμων
κοινωνικής Δικαιοσύνης πρέπει να εξασφαλίζεται στα κοινωνικά άτομα η
γνωστική απόκτηση όλων των εκδηλώσεων και διανοητικών προϊόντων των
νοητικά εργαζομένων στην ανθρώπινη κοινωνία ανθρώπων, διότι και τα προϊό-
ντα αυτά ως προερχόμενα εκ της λειτουργίας των ανθρωπίνων διανοήσεων, την
λειτουργία την οποίαν έφεραν και φέρουν στο Είναι των οι ενεργούντες
Φυσικοί νόμοι, δικαιωματικά ανήκουν σ’ όλους τους ανθρώπους, αφού όλοι
είναι τέκνα της δια των νόμων της εργαζομένης Θείας Φύσεως.
55
έχουν διεισδύσει μέσα στις λειτουργίες της Φύσεως, και έχουν κατανοήσει τους
Θείους σκοπούς της. Πρέπει να είναι το έργο των ανθρωπίνων εκείνων συνειδή-
σεων οι οποίες δια των εν ενεργεία δυνάμεών τους όχι μόνον έχουν εξαγνίσει
τις οργανικές τους φύσεις, αλλά και έχουν κατανοήσει τους υπέρτατους
σκοπούς του Πνεύματος το οποίο είναι το υπέρτατο αποτέλεσμα της θείας
Δημιουργίας. Πρέπει να είναι το έργον των ανθρωπίνων εκείνων συνειδήσεων
οι οποίες εκδήλωσαν στην οργανική τους φύση τους νόμους της
μεταμορφώσεώς της σε υπέρτερη πνευματική φύση. Τοιαύτες ανθρώπινες
συνειδήσεις και υπήρξαν και υπάρχουν στην ανθρωπότητα οι οποίες και
βοηθούν πάντοτε την πρόοδό της. Κατά του έργου αυτών των συνειδήσεων
ορθώνεται και παρεμποδίζει αυτό η άγνοια και η συνεπεία της άγνοιας μη
εκδηλωθείσα ηθική αντίληψη των πολλών. Είναι ανάγκη εκείνοι οι οποίοι
κατανοούν αυτήν την αλήθεια, οι ηθικώς και νοητικώς προηγμένοι, να
στρέφουν αδιάλειπτα τις προσπάθειές τους προς διαφωτισμό των κοινωνικών
ατόμων και προ παντός προς βελτίωση της ηθικής τους καταστάσεως δια να
δύνανται να εννοούν και τα φυσικά δικαιώματά τους και τον κοινωνικό τους
σκοπό. Μόνον δια του τρόπου αυτού είναι δυνατόν να επικρατήσουν στις
σχέσεις τους νόμοι Δικαιοσύνης, νόμοι οι οποίοι θα εξασφαλίζουν την ψυχική
τους ανέλιξη και δι' αυτών θα πληρούται ο σκοπός τους ως ανθρώπων.
Όταν οι νόμοι της κοινωνικής Δικαιοσύνης των ανθρώπων δεν στρέφονται προς
τις κατευθύνσεις αυτές, τότε γίνονται το αίτιο της παρεμποδίσεως του φυσικού
δικαιώματος της προόδου των κοινωνικών ατόμων, αναιρούν τον σκοπό της
κοινωνίας και δημιουργούν την σύγχυση στις σχέσεις τους κατά τρόπους εμπο-
δίζοντας και την φυσική τους ζωή και τις εκδηλώσεις της χαράς τους, της
ευτυχίας τους και πάσης ασκήσεως των αρετών εκείνων δια των οποίων αυτές
επιτυγχάνονται. Σ’ αυτή τη κατάσταση, τα κοινωνικά άτομα δεν δύνανται να
χρησιμοποιούν ελεύθερα τη βούλησή τους, τις σκέψεις τους, τη θέλησή τους,
τις αυτοδιαθέσεις τους και τις υπαγορεύσεις των ενεργούντων νόμων της
φύσεώς τους και με τον τρόπο αυτό περιπίπτουν σε μίαν ακατονόμαστη
δουλεία η οποία συντρίβει ασκόπως τις φυσικές τους δυνάμεις ώστε να μη
δύνανται να ανελίσσονται και αυξάνουν τις δυναμικότητές τους σε θειότερες
ενέργειες. Όταν άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν το φυσικό αυτό πρότυπο της
Δικαιοσύνης και δεν θεσπίζουν με βάση αυτό νόμους κοινωνικής Δικαιοσύνης,
τότε ωθούν τις φύσεις τους σε αντιφυσικές λειτουργίες και ενέργειες και σ’
αυτά οφείλονται οι παθολογικές καταστάσεις των φύσεών τους συνεπεία των
οποίων εμφανίζονται τα τρομερά εκείνα πάθη τα οποία γεννούν την δυστυχία
και κακοδαιμονία τους και τα οποία εμποδίζουν την πλήρωση του ψυχικού
τους σκοπού.
56
Η Κοινωνική Δικαιοσύνη των ανθρώπων: δεν πρέπει να είναι έργον ανθρώπων
οι οποίοι ενεργούν κατά την απόλυτη τους θέληση και βούληση ή και
ανθρώπων οι οποίοι αγνοούν τις λειτουργίες των Φυσικών νόμων, το πρότυπο
της φυσικής Δικαιοσύνης, τους σκοπούς της Φύσεως ως και τον σκοπό τον
οποίο πρέπει να πληροί τόσο έκαστο κοινωνικό άτομο όσο και το σύνολο των
κοινωνικών ατόμων. Η κατά τον τρόπο αυτό θεσπιζόμενη και εφαρμοζόμενη
Δικαιοσύνη έχει ως αποτέλεσμα την εκτόπιση των κοινωνικών ατόμων από τα
φυσικά τους δικαιώματα. Η κοινωνική σύνθεση των ανθρωπίνων κοινωνιών
(αλλά και των κοινωνιών των εθνών γενικότερα) έχει ως σκοπό όχι μόνο την
ατομική διανοητική και ψυχική τους πρόοδο και ανέλιξη των φυσικών τους
δυνάμεων, αλλά και την αρμονική τους ζωή στην κοινωνία δια της οποίας
επιτυγχάνεται η πρόοδός τους αυτή. Αρμονική ζωή των κοινωνικών ατόμων δεν
είναι δυνατόν να υπάρξει, εάν όλα τα κοινωνικά άτομα δεν απολαμβάνουν τα
υπό της θείας Φύσεως παρεχόμενα προς αυτά μέσα της ζωής και προόδου
τους. Η άγνοια των ανθρώπων επί των θεμελιωδών αυτών εννοιών του σκοπού
της Φύσεως, τους εμποδίζει να θεσπίζουν κοινωνικούς νόμους Δικαιοσύνης
προς επιβοήθηση της προόδου των. Η εκδηλωθείσα και λειτουργούσα νόησή
τους, αυτόν τον σκοπό έχει, να κατανοούν τις λειτουργίες των φυσικών νόμων
όπως εν συνειδήσει ασκούν αυτούς και δια αυτών εκτείνουν διαρκώς τα όριά
της.
57
λειτουργήσει μορφή της Φύσεως εάν δεν ευρίσκεται σε άμεσο σύνδεσμο και
συλλειτουργία προς τις άλλες μορφές της. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να
εννοήσει ότι είναι δυνατόν να υπάρξει και λειτουργήσει έμψυχος μορφή της,
μη συνδεόμενη και συλλειτουργούσα δια των νόμων της προς τους καθολικούς
νόμους της, αυτούς οι οποίοι διέπουν και ρυθμίζουν το σύνολον των
ενεργούντων Κόσμων.
Όλοι οι άνθρωποι και όλα τα άλλα όντα γίνονται κοινωνικά άτομα, εκ της
λειτουργίας των νόμων της φύσεώς τους, η οποία δεν δύναται να είναι
ανεξάρτητος του όλου των λειτουργούντων φυσικών νόμων. Συνεπώς οι
άνθρωποι γίνονται κοινωνικά άτομα δια της ελευθέρας βουλήσεώς τους και όχι
οδηγούμενοι υπό της ανάγκης, όπως ισχυρίσθηκαν άνθρωποι σφαλερής
διανοήσεώς. Η του είδους αυτού διανοητική τους κατάσταση δεν τους
επιτρέπει να νοούν την υψίστη σημασία της οργανικής τους φύσεως δια της
οποίας εκδηλούται σε ενέργειες η ψυχή τους και δια των ενεργειών της αυτών
εμφανίζονται όλα τα φαινόμενα των διανοήσεων, των αισθημάτων, των
συναισθημάτων και όλων εκείνων τα οποία δίδουν τον ιδιάζοντα χαρακτηρισμό
πάντων των πνευματικών όντων.
Πάσα προαγωγή των πνευματικών όντων στηρίζεται στις οργανικές φύσεις τους
και γι’ αυτό σκοπός των οργανικών τους φύσεων είναι η ανέλιξη, η δυναμική
ανέλιξη, της ενεργούσης σε αυτές ψυχής.
58
βρίσκεται.
Όμως η δράση του Νόμου της ελευθερίας στο πνευματικό επίπεδο δεν μπορεί
να είναι απεριόριστη ώστε με την ελευθέρα εκδήλωση των δυναμικοτήτων της
η κάθε συνειδητή ύπαρξη να δεσμεύει την ελευθερία των άλλων συνειδητών
υπάρξεων. Αυτό δημιούργησε την ανάγκη περιορισμού και οριοθέτησης του
Νόμου της Ελευθερίας με συνέπεια την εκδήλωση του Νόμου της Αρμονίας
(Μονάδα 9) ο οποίος στο πνευματικό επίπεδο εκδηλώνεται ως Νόμος της
Δικαιοσύνης, ο οποίος συντελεί ώστε μεταξύ των συνειδητών υπάρξεων του
απείρου να υπάρχει ισόρροπη ανάπτυξη και εκδήλωση των δυναμικοτήτων
τους χωρίς αυτή η εκδήλωση και ανάπτυξη των δυναμικοτήτων τους να γίνεται
σε βάρος των άλλων συνειδητών υπάρξεων.
Η εναρμόνιση των πνευματικών οντοτήτων με τον νόμο της δικαιοσύνης και η
αυθόρμητη εκδήλωσή του από αυτές παρεμποδίζεται από τα πάθη και το
αυτεξούσιο των πνευματικών οντοτήτων του ανθρωπίνου επιπέδου το οποίο
παρερμηνεύεται από τους ανθρώπους. Έτσι ο πνευματικός κόσμος,
προκειμένου να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους ώστε να γίνει δυνατή η
απελευθέρωσή τους από το γήινο επίπεδο καθιέρωσε το Νόμο της Ειμαρμένης
ο οποίος δρα επικουρικά ώστε να επιβοηθήσει τις οντότητες του ανθρωπίνου
επιπέδου ώστε να εναρμονισθούν πλήρως προς τον νόμο της Δικαιοσύνης και
να ολοκληρώσουν έτσι τον πρώτο αναμορφωτικό κύκλο. Η εκδήλωση του
Νόμου της Δικαιοσύνης από τις οντότητες του ανθρωπίνου περιβάλλοντος έχει
ως αποτέλεσμα την επικράτηση μεταξύ των πνευματικών αυτών οντοτήτων
δικαιοσύνης και αγάπης.
Η εκδήλωση των Νόμων της Αρμονίας και της Δικαιοσύνης, έχει ως αποτέλεσμα
την ολοκλήρωση του πρώτου αναμορφωτικού κύκλου. Στις πνευματικές
οντότητες η ολοκλήρωση του πρώτου αναμορφωτικού κύκλου εμφανίζεται ως
εκδήλωση από αυτές του Νόμου της Αγάπης ο οποίος, θα μπορούσαμε να
πούμε, είναι ο Νόμος της Ιερής Δεκάδας.
59
Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΙΜΑΡΜΕΝΗΣ
Ο Νόμος της Ειμαρμένης είναι ο Νόμος της Δικαιοσύνης που έχει καθιερώσει ο
πέραν του γήινου επιπέδου πνευματικός κόσμος (αυτοί που οι Έλληνες
ονομάζουν Θεούς).
Το αντιπεπονθός(15).
Ο πνευματικός κόσμος προκειμένου να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους ώστε
να γίνει δυνατή η απελευθέρωσή τους από τους κατώτερης ενέργειας κόσμους
και η είσοδός τους σε Κόσμους θειότερης ενέργειας, καθιέρωσε το νόμο της
ειμαρμένης. Ο Νόμος της Ειμαρμένης(16) προβλέπει υποβολή σε δοκιμασίες τις
ψυχικές εκείνες ατομικότητες που δεν έχουν εναρμονισθεί προς τους Νόμους
της θείας Φύσεως για τις παραβιάσεις των Νόμων της. Οι δοκιμασίες αυτές
αποτελούν το αντιπεπονθός γιατί είναι ανάλογες των παραβιαζομένων Νόμων
ώστε να γίνει κατανοητό από τις ψυχικές αυτές ατομικότητες ότι η παραβίαση
των Νόμων της θείας Φύσεως επιφέρει οδύνη και πίκρες ώστε έτσι να
κατανοήσουν την ανάγκη να εναρμοσθούν προς τους Νόμους της Θείας Φύσε-
ως. Τις δοκιμασίες(17) αυτές τις υφίσταται ο κάθε άνθρωπος κατά επόμενη
ενσάρκωσή του ώστε, ως παθών (δηλαδή θύμα και αυτός αναλογών πράξεων
των άλλων) να κατανοήσει τόσο την οδύνη που δημιουργεί η παραβίαση των
Φυσικών νόμων όσο και την χαρά από την εναρμόνισή μας μ’ αυτούς γιατί η
καλύτερη παιδεία είναι ο “πόνος” που αισθανόμαστε όταν οι άλλοι μας
στερούν αυτό που μας ανήκει ή η “χαρά” που αισθανόμαστε όταν δίδουμε ή
αποδίδουμε στους άλλους ό,τι τους ανήκει.
15 Η λέξη αντιπεπονθός προέρχεται από τις λέξεις αντί και πάσχω και σημαίνει ότι υφίσταμαι τις συνέπειες των πράξεων
μου. Το αντιπεπονθός αναφέρεται σε πολλά βιβλία με την σανσκριτική λέξη κάρμα που σημαίνει «πράξη» που επίσης σημαίνει
ότι οι πράξεις μου στην πορεία της ζωής μου δημιουργούν αποτελέσματα είτε στην συνέχεια της πορείας της ζωής μου είτε σε
άλλη ενσάρκωσή μου δηλ. ότι υφίσταμαι το αποτέλεσμα των πράξεων μου. Επομένως το αντιπεπονθός ή το ανάλογο του το
Κάρμα είναι ο γνωστός Νόμος του Αιτιατού ή καλύτερα ο Νόμος της σχέσεως του αιτίου και του αποτελέσματος που σημαίνει ότι
ο άνθρωπος γεννιέται και ζει υπό τις επιδράσεις της μοίρας ίου η οποία έχει καθορισθεί ως αποτέλεσμα των πράξεων του.
16 Η λέξη ειμαρμένη προέρχεται από το απρόσωπο ρήμα είμαρται που σημαίνει είναι πεπρωμένο. Η Ειμαρμένη είναι το
πεπρωμένο, το από την μοίρα διδόμενο, το αναπόφευκτο. Επίσης η Ειμαρμένη ονομάζεται και ανάγκη (από το ρήμα ανάσσω)
που σημαίνει το αναπόφευκτο αποτέλεσμα.
17 Οι δοκιμασίες υποβάλλονται συνήθως σε επόμενη ενσάρκωση για να μην ενθυμείται ποιες παραβιάσεις των νόμων της
θείας φύσεως διέπραξε και υπό ποίον ή κατά ποίον τρόπο τις διέπραξε ώστε να μην θεωρεί τις δοκιμασίες ως πράξη εκδίκησης
και έτσι, χωρίς σύνδεση με κάποιο παρελθόν, να αξιολογήσει ελεύθερα το θέμα της εναρμόνισής του με τους νόμους της θείας
φύσεως.
60
Η δράση του νόμου της ειμαρμένης
Από τα προλεχθέντα γίνεται φανερό ότι στη ειμαρμένη πρέπει να αναζητηθεί η
εξήγηση των ευτυχών ή των δυστυχών γεγονότων της ζωής μας γιατί αλλιώς θα
έμεναν ανεξήγητα. Έτσι λοιπόν εξηγείται γιατί άλλοι γεννιούνται με φυσικά
ελαττώματα ενώ άλλοι εύρωστοι και προικισμένοι με σωματικά προτερήματα,
γιατί άλλοι γεννιούνται σε πλούσιες οικογένειες (όπως ο Βούδας) και άλλοι στη
φτώχια και την δυστυχία, γιατί άλλοι είναι προικισμένοι με τα χάρισμα του
λόγου (δηλ. της ευγλωττίας) ενώ άλλοι το στερούνται κατά τρόπο ενοχλητικό
που τους δημιουργεί προβλήματα στην ζωή τους.
Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί ότι ο πλούτος και η φτώχια, η δύναμη
του λόγου και η έλλειψή του κ.τ.λ. αποτελούν αντίστοιχα την ύπαρξη και την
στέρηση δυνάμεων που οι μοίρες δίδουν ή στερούν αντίστοιχα προκειμένου να
δοκιμασθούν οι ψυχικές ατομικότητες στην καλή ή κακή χρήση των δυνάμεων
που τους χορηγήθηκαν. Έτσι π.χ. ο πλούσιος έχει τη δυνατότητα να κάνει καλή
ή κακή χρήση αυτής της δύναμης που λέγεται χρήμα και αποτελεί μια σκληρή
δοκιμασία γιατί εύκολα μπορεί να παρασυρθεί και να κάνει κακή χρήση αυτής
της δύναμης με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε στασιμότητα. Αντίθετα ο φτωχός
περνάει διπλή δοκιμασία γιατί αφενός μεν διδάσκεται ως θύμα πλέον τα
αποτελέσματα της κακής χρήσης αυτής της δύναμης που λέγεται χρήμα από
τους άλλους σε βάρος του και αφετέρου δοκιμάζεται η καρτερικότητα και η
υπομονή του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της δοκιμασίας του πλούτου
αποτελεί η περίπτωση του Γκοοτάμα ή αλλιώς Βούδα όπως ονομάσθηκε, ο
οποίος αν και γεννήθηκε σε πλούσια οικογένεια την εγκατέλειψε (δηλαδή
αποποιήθηκε πλήρως τη δύναμη του χρήματος) για να ζήσει τη ζωή του
αναχωρητή και διδασκάλου των συνανθρώπων του. Επίσης χαρακτηριστικό
παράδειγμα της δοκιμασίας της φτώχιας είναι η περίπτωση του Ιώβ (από την
λεγομένη παλαιά διαθήκη) για την υπομονή που έδειξε. Σχετικά και
αναρωτιέμαι: πόσοι από εμάς θα κάναμε κάτι αντίστοιχο;
61
ψυχικές ατομικότητες οι οποίες βρέθηκαν σε καλές (από πλευράς εκπαίδευσης)
συνθήκες περιβάλλοντος και κατόρθωσαν να εξελιχθούν περισσότερο των
άλλων και να καταστούν πνεύματα φωτεινά, σοφά και ισχυρά. Τα πνεύματα
αυτά, κατά τους αρχαίους Έλληνες, είναι οι Θεοί του Ολύμπου, οι οποίοι
συνήψαν κραταιό αγώνα κατά των Τιτάνων(18), οι οποίοι εξουσίαζαν το Γήινο
περιβάλλον και το διοικούσαν κατά παράβαση των Φυσικών νόμων(19), με
αποτέλεσμα οι Θεοί να καταλάβουν τις Ώρες και να περιορίσουν την εξουσία
των Τιτάνων στην επιφάνεια της Γης. Αυτά τα πνεύματα καθόρισαν και
επέβαλαν τον Νόμο της Ειμαρμένης από αγάπη προς τις μη εξελιγμένες
ατομικότητες που ζουν στο τιτανικό περιβάλλον ώστε με τις διάφορες
δοκιμασίες και τον πόνο να εναρμονισθούν ταχύτερα προς τους Φυσικούς
νόμους και ιδιαίτερα τους Νόμους που συνιστούν το τρίτο τρίγωνο δηλαδή
τους Νόμους της εξελίξεως, της ελευθερίας και της αρμονίας ή δικαιοσύνης
που ταυτίζεται με τον Νόμο της αγάπης γιατί εκείνος που εφαρμόζει τον Νόμο
της θείας δικαιοσύνης προς κάθε κατεύθυνση ακόμα και αντίθετα προς τα
προσωπικά του συμφέροντα εκδηλώνει αγάπη.
τιτανικές.
20 Η λέξη Μοίρα προέρχεται από το ρήμα μείρομαι που σημαίνει λαμβάνω μερίδιο δηλαδή λαμβάνω το μερίδιο που μου
ανήκει
62
δε ως θυγατέρες του Διός και της Δίκης, η οποία ακολουθούσε την Ανάγκη.
Αυτή η γενεαλογική προέλευση των Μοιρών δείχνει και την δράση τους γιατί οι
Μοίρες καθορίζουν ποίες δυνάμεις πρέπει να δοθούν ή ποίες πρέπει να
στερηθεί ο κάθε άνθρωπος ως και ποίες δοκιμασίες πρέπει να περάσει στο
δρόμο της ζωής του ώστε να βεβαιωθεί ο πνευματικός κόσμος, που
παρακολουθεί τις πράξεις μας, για την εναρμόνισή μας ή μη εναρμόνισή μας
προς τους Νόμους της θείας Φύσεως. Ο Νόμος της Ειμαρμένης όχι μόνον δεν
αντιστρατεύεται τον Νόμο της ελευθερίας της συνειδήσεως αλλά αντίθετα
βασίζεται στον Νόμο της ελευθερίας της συνειδήσεως του ανθρώπου.
Συγκεκριμένα στον άνθρωπο οι Μοίρες που καθορίζουν την ειμαρμένη του
δίδουν ή του στερούν δυνάμεις και του καθορίζουν τις δοκιμασίες που πρέπει
να περάσει. Έτσι ανά πάσα στιγμή τίθεται στον κάθε άνθρωπο το δίλημμα
ποιόν δρόμο να ακολουθήσει, όπως έγινε με τον ήρωα Ηρακλή που του ετέθη
το δίλημμα αν θα έπρεπε να διαλέξει τον δύσκολο δρόμο της αρετής ή τον
εύκολο δρόμο της κακίας και αυτός διάλεξε τον δρόμο της αρετής.
Η ωφελεία που προκύπτει σε κάθε άνθρωπο με την εφαρμογή του Νόμου της
Ειμαρμένης εμφανίζεται μετά την μετάστασή του. Έτσι η ψυχή ενός
αποθανόντος ανθρώπου μεταβαίνει σε ένα ενδιάμεσο επίπεδο όπου
ανακεφαλαιώνει όλα τα γεγονότα που της δημιούργησε η ειμαρμένη του κατά
την ενσάρκωσή της και με την βοήθεια ανωτέρων πνευματικών οντοτήτων
εξάγει τα συμπεράσματα που θα αποτελέσουν κίνητρα αφενός μεν για τις
Μοίρες για να του καθορίσουν την Ειμαρμένη της επόμενής της ενσάρκωσης
αφετέρου δε για την ίδια η οποία θα κρατήσει στην συνείδησή της την πείρα
που απέκτησε ώστε να αποφεύγει στην επόμενη ενσάρκωση να διαπράξει τα
ίδια σφάλματα.
Τέλος πρέπει να σημειωθεί ότι ο Νόμος της Ειμαρμένης εφαρμόζεται όχι μόνον
σε ανθρώπους αλλά και σε φυλές και λαούς αλλά και σε ολόκληρη την
ανθρωπότητα.
Οι θεοί
Θεοί είναι συνειδήσεις οι οποίες επιτέλεσαν τον αναμορφωτικό εκείνο κύκλο
από τον οποίο μπόρεσαν να αντλήσουν αιώνιο οργανικό μέσο και έτσι
κυριάρχησαν ως συνειδήσεις του Απείρου που έχουν θεία Θέληση. Όλες οι
συνειδήσεις της Φύσεως είναι προικισμένες να προαχθούν στις σφαίρες της
καθαρής γνώσης και να καταστούν θείες Συνειδήσεις με ατελεύτητη εξέλιξη
στον άπειρο χρόνο. Κατά την Ελληνική παράδοση οι Θεοί είναι προϊόν εξέλιξης
του ανθρωπίνου πνεύματος και τα λειτουργήσαντα μυστήρια αποβλέπουν στην
αποθέωση των μυστών τους. Όπως ο άνθρωπος με την διάνοια που του
63
εξασφαλίζει η οργανική του φύση γίνεται κύριος και ρυθμιστής των φυσικών
δυνάμεων της Φύσεως του περιβάλλοντος του και επομένως κυρίαρχος αυτών,
έτσι και οι Θεοί είναι κύριοι νόμων και δυνάμεων των φυσικών και
προπαντός των πνευματικών κόσμων και όγι μόνο σύμβολα των μεγάλων
εικόνων αυτής.
Οι Θεοί, ως κύριοι των νόμων και των δυνάμεων της Φύσεως και μάλιστα της
πνευματικής, έχουν την δυνατότητα να εξακριβώνουν τις εκδηλωθείσες
δυνάμεις κάθε ψυχής και να βρίσκουν σε ποίο επίπεδο δύναται αυτή να
ενεργήσει. Η κάθε ψυχή δύναται να ενεργήσει στο πεδίο εκείνο που αντιστοιχεί
στις εκδηλωθείσες δυνάμεις της οι οποίες είναι οι εκδηλωθέντες Νόμοι του
Πνεύματος, γιατί, όπως είδαμε σε προηγούμενο εδάφιο, σε κάθε πεδίο της
Φύσεως ή του πνεύματος θα βρούμε τους θεμελιωτικούς νόμους ενεργούντος
με τα παράγωγά τους ανάλογα με το πεδίο.
Νόμοι του Πνεύματος της κάθε ψυχής είναι ο αριθμός των δυνάμεων κάθε
ψυχής δηλαδή είναι η τάξη των παραγώγων των θεμελιωτικών νόμων που
εξεδήλωσε η ψυχή π.χ. η ψυχή που εκδήλωσε τον νόμο της αλληλεπιδράσεως
(μονάδα 7) με το παράγωγό του 70, υποδηλώνει ότι έχει εκδηλώσει όλους τους
προηγούμενους νόμους και συνεπώς αν ενεργήσει επί ορισμένου μέρους της
Φύσεως ίσως να μπορέσει να εκδηλώσει τον νόμο 80 κλπ. Έτσι με αυτόν τον
τρόπο οι Θεοί μπορούν να εξακριβώσουν την ποιότητα της κάθε ψυχής και
συνεπώς το πεδίο στο οποίο μπορεί να ενεργήσει ώστε να εκδηλώσει
μεγαλύτερες δυνάμεις
Όμως η δράση του Νόμου της Ελευθερίας στο πνευματικό επίπεδο δεν μπορεί
να είναι (όπως είδαμε) απεριόριστη. Αυτό δημιούργησε την ανάγκη
περιορισμού και οριοθέτησης του Νόμου της Ελευθερίας με συνέπεια την
εκδήλωση του Νόμου της Δικαιοσύνης, ο οποίος συντελεί ώστε μεταξύ των
συνειδητών υπάρξεων να υπάρχει ισόρροπη ανάπτυξη.
64
προκειμένου να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους ώστε να γίνει δυνατή η
απελευθέρωσή τους από το γήινο επίπεδο καθιέρωσε τον Νόμο της
Ειμαρμένης.
Ο Νόμος της Ειμαρμένης δρα επικουρικά στον Νόμο της Δικαιοσύνης ώστε να
επιβοηθήσει τους ανθρώπους να εναρμονισθούν πλήρως προς τον νόμο της
Δικαιοσύνης.
65
Η ΙΕΡΗ ΔΕΚΑΔΑ
Η δεκάδα δεν είναι φυσικός νόμος όπως συμβαίνει με τις Μονάδες 2 έως 9
αλλά στην δεκάδα συγκεντρώνονται τα δημιουργικά αίτια της Φύσεως και οι
νόμοι τους, γι’ αυτό ο θείος Πυθαγόρας χαρακτήριζε την Δεκάδα ως Ιερά. Οι
Μονάδες 2 έως 9 περιγράφουν τις γενικές αρχές της γένεσης, της λειτουργίας
και του σκοπού του Σύμπαντος και δικαιολογημένα χαρακτηρίζονται ως
πρωταρχικοί νόμοι των Κόσμων αφού αφενός μεν αποτελούν τις βάσεις στις
οποίες στηρίζεται η ύπαρξη, η λειτουργία και η εξέλιξη των Κόσμων και
αφετέρου γιατί οι πέραν αυτών νόμοι (δηλαδή οι πέραν της ιερής δεκάδας
νόμοι) είναι Νόμοι Παράγωγοι των πρωταρχικών.
Το Άπειρο στο σύνολό του διευθετείται από νόμο επιστάτη ο οποίος, αφού
προηγουμένως συντελέσει την αρμονία των κόσμων και μεταβάλει την
αποτελούσα αυτούς θεία ουσία σε ειδικές μορφές, τις εξαναγκάζει να
66
ακολουθήσουν εξελικτική τροχιά με την επιτέλεση αναμορφωτικών κύκλων.
Συνεπώς οι ουσίες του Απείρου ακολουθούν αναμορφωτικούς κύκλους των
οποίων δεν υπάρχει το τέλος.
Η Ιερή Δεκάδα είναι ο πρώτος σταθμός στην εξέλιξη των κόσμων ή ο πρώτος
αναμορφωτικός κύκλος των λειτουργούντων κόσμων. Τον πρώτο αυτόν
αναμορφωτικό κύκλο ακολουθούν και άλλοι αναμορφωτικοί κύκλοι όπου το
τέλος του προηγούμενου συμπίπτει με την αρχή του επόμενου και τους
οποίους ακολουθούν οι ουσίες των κόσμων γιατί εξαναγκάζονται από τον
επιστάτη νόμο που είναι κι' αυτός μια από τις εκδηλώσεις τους.
67
Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Η αρμονία, όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι (σύμφωνα με τους
Πυθαγορείους) Φυσικός νόμος, τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως όσον
και της μη νοητικής Φύσεως. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο νόμος της
αρμονίας χαρακτηρίζεται και ως Μονάδα εννέα (9).
Ο Νόμος της Αρμονίας στο φυσικό επίπεδο συντελεί ώστε να υπάρχει αρμονική
συνεργασία μεταξύ των μορφών της φύσεως και να μην δρουν και κινούνται
χωρίς να διαταράσσεται η μεταξύ τους αρμονία. Έτσι τα στοιχειώδη σωματίδια
σχηματίζουν άτομα (στα οποία π.χ. τα ηλεκτρόνια κινούνται σε ορισμένες
τροχιές), τα ουράνια σώματα σχηματίζουν πλανητικά συστήματα (όπου τα
ουράνια σώματα κινούνται σε ορισμένες τροχιές) κλπ. Στο πνευματικό επίπεδο
ο νόμος της αρμονίας εκδηλώνεται ως νόμος της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη
αποτελεί την στοιχειώδη και απαραίτητη πρώτη βαθμίδα της αγάπης και
εκδηλώνεται τόσον ως σεβασμός των δικαιωμάτων των άλλων ανθρώπων επί
της ζωής, της υγείας, της τιμής, της ελευθερίας, της περιουσίας και των
πεποιθήσεων των άλλων όσον και ως την, κατά δύναμη, πρόθυμη υπεράσπιση
του αδικούμενου.
Τι είναι αγάπη
Αγάπη είναι ένα συμπαθητικό συναίσθημα και μια ψυχική διάθεση αλλά
συγχρόνως και ένα κίνητρο που ωθεί τον άνθρωπο να παρέχει κάθε αγαθό που
μπορεί να διαθέσει υπέρ των άλλων αυθορμήτως, ανεπιφυλάκτως,
ανυστεροβούλως και χωρίς προσδοκία ανταποδόσεως. Φωτισμένα πνεύματα
από αρχαιοτάτων χρόνων προσπαθούσαν να πείσουν τις κοινωνίες μέσα στις
οποίες ζούσαν να αναπτύξουν την αγάπη ως μια καθολική υποχρέωση του κάθε
ενός προς όλους τους άλλους δηλαδή την καθολική αγάπη. Σχετικά ιεροφάντης
των Ελευσινίων Μυστηρίων έλεγε (όπως αναφέρει ο Σ. Νάγος) «εφ’ όσον ο
άνθρωπος δεν φιλεί (αγαπά) τον άνθρωπο καθ’ όλες του τις σχέσεις, έχει
έρεβος στην ψυχή του». Ο Ιησούς κήρυττε «αγαπάτε αλλήλους» και «ο θεός
αγάπη εστί». Ο μύστης Καλλιόστρο, στην περίφημη απολογία του, έλεγε «όλοι
οι άνθρωποι είναι αδελφοί. Όλες οι χώρες μου είναι αγαπητές. Αγάπη
αυθόρμητη με ελκύει προς κάθε ύπαρξη. Πόθος ακαταμάχητος, αίσθημα βαθύ
των υποχρεώσεών μου προς κάθε τι επί της γης και προς τον ουρανό με
ώθησαν και με έριξαν στην ζωή (δηλαδή στην απόκτηση ανθρώπινου
οργανισμού)». Ο Σπ. Νάγος έλεγε «Ο Νόμος της Αγάπης είναι η συνδέουσα το
άπειρο δύναμη, η συγκρατούσα αυτό σε αρμονία και η προσδιορίζουσα την
σφαίρα ενεργείας κάθε μορφής του απείρου. Η αγάπη είναι το πηδάλιο του
ηρωισμού, είναι ο νόμος ο διακανονίζων τον Νόμο της θελήσεως. Ουδείς
καθίσταται Ήρως άνευ αγάπης, ουδείς καθίσταται θεός αν δεν υπήρξε ήρως. Η
αγάπη γεννά τον ηρωισμό, ο ηρωισμός συντρίβει όλα τα πάθη. Τους αιώνιους
αυτού Νόμους που λειτουργούν στα βάθη των ψυχών των θεοτήτων του
ουρανού ουδείς ο οποίος επιθυμεί να γίνει θεός δύναται να παραγνωρίσει. Ο
παραγνωρίζων αυτούς είναι θνητός».
Ο Νόμος της Αγάπης είναι αποτέλεσμα της μεταξύ όλων των όντων
αδελφότητας η οποία οφείλεται στην κοινή προέλευση όλων και στον κοινό
προορισμό τους και ως εκ τούτου έχουν τα ίδια ΦΥΣΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, όπως το
δικαίωμα της υπάρξεως, της εξασφαλίσεως όλων των μέσων της ζωής, της
συντηρήσεως και αναπαραγωγής των φύσεών τους, καθώς και όλων εκείνων τα
οποία πρέπει να τους εξασφαλίζουν την πρόοδο και φυσική τους εξέλιξη. Όταν
το καθήκον της αναγνωρίσεως των φυσικών δικαιωμάτων των όντων
εκπληρούται από αυτά, τότε αυτά χαρακτηρίζονται ως «εν αρετή ζώντα». Το
καθήκον επιβάλλει να αγαπά ο άνθρωπος τους ομοίους του και όταν τους
αγαπά χαρακτηρίζεται ως ενάρετος, γιατί ΑΓΑΠΗ είναι ο νόμος ο οποίος
διακανονίζει αρμονικά τις σχέσεις και των μορφών και των ψυχών κάθε δυ-
ναμικής καταστάσεως προς τον σκοπό της πληρώσεως της εξελικτικής τους
προόδου.
Χωρίς αγάπη δεν δύναται να υπάρξει εξέλιξη και των ψυχών των όντων γιατί
χωρίς την λειτουργία του νόμου της αγάπης δεν δύναται να υπάρξει αρμονική
διάθεση μορφών και ψυχών προς συγκρότηση είτε μορφικού, είτε κοινωνικού
ανθρώπινου κόσμου, είτε πνευματικού κόσμου. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις
δεν δύναται να νοηθεί ύπαρξη κόσμων, ανθρωπίνων κοινωνιών και α-
ντιστοίχων πνευματικών.
Συνεπώς δυναμική εξέλιξη των μορφών και των όντων των κόσμων γίνεται
μόνον δια των μορφικών συγκροτημάτων των μορφών ως και των κοινωνιών
των όντων, των ανθρωπίνων κοινωνιών και των κοινωνιών όντων κάθε άλλης
πνευματικής φύσεως. Με την δυναμική εξέλιξη των συγκροτημάτων και των
κοινωνιών εκπληρούται ο σκοπός και των μορφών και των ψυχών των όντων
κάθε δυναμικής καταστάσεως.
Συνεπώς τα φυσικά συγκροτήματα των μορφών και οι κοινωνίες των όντων
είναι σκοποί της θείας δημιουργίας οι οποίοι, εκπληρούνται κατά μέρος για να
αναχθούν κατόπιν σε ευρύτερα πεδία εκπληρώσεως και ατελεύτητα
προχωρούν προς εκπλήρωση ευρύτερων σκοπών.
69
εξασφαλίζεται η πρόοδός τους και τότε αυτά αξιολογούνται ως νοητικά και
ηθικά όντα. Εάν τα κοινωνικά άτομα των ανθρωπίνων κοινωνιών δεν έχουν
συνειδητή την έννοια του νόμου της αγάπης δεν έχουν καμία αξία και αυτό
γίνεται φανερό γιατί δεν εκδηλώνουν καμία διάθεση προς αρμονική
συνεργασία μεταξύ τους και συλλειτουργία προς ανάπτυξη σχέσεων στο πεδίο
της φυσικής και πνευματικής ζωής με αποτέλεσμα να δημιουργείται η
κακοδαιμονία των ανθρωπίνων κοινωνιών.
Όταν ο νόμος της αγάπης δεν είναι συνειδητός στα κοινωνικά άτομα των
ανθρωπίνων κοινωνιών, η ελεύθερη βούλησή τους τα ωθεί σε αποτρόπαιες
ενέργειες και απομακρύνονται από την προστασία των φυσικών νόμων, και
αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μη προάγονται νοητικά και ηθικά και να
διέρχονται όρους ζωής δοκιμαστικής. Αντίθετα δεν συμβαίνει αυτό στις άψυχες
μορφές γιατί αυτές ως μη έχουσες βούληση δεν μπορούν να εκτρέπονται του
νόμου της αρμονικής τους διαθέσεως προς το σύνολο.
Η ελευθέρα βούληση των ανθρώπων και ο τρόπος ενεργειών τους από την
ελευθέρα βούληση, εφόσον δια κοινωνικών νόμων δεν περιορίζεται στα
φυσικά του όρια, γεννά το αίτιο της ανωμάλου ζωής των ανθρώπων. Αυτή η
ανώμαλη ζωή των ανθρώπων προκαλεί και την ευθύνη η οποία τους
καταλογίζεται από τα ανώτερα πνευματικά όντα, δια της ασκήσεως των ηθικών
αυτών νόμων, προς τον σκοπό της επαναφοράς τους στον φυσικό τρόπο ζωής.
Με την επαναφορά τους στον φυσικό τρόπο ζωής θα εξυπηρετηθεί η νοητική
και ηθική τους πρόοδος ως και εκείνη των άλλων μετά των οποίων
συνεργάζονται στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Εάν τις ανθρώπινες κοινωνίες τις αποτελούσαν ηθικά και συνειδητά άτομα τα
οποία στις σχέσεις τους να εκπληρώνουν τα κα- θήκοντά τους, εάν τα άτομα
αυτά εκδήλωναν τον νόμο της αγάπης στις κοινωνικές σχέσεις και ενέργειές
τους και εάν υπήρχε η διάθεσή τους προς αρμονική συνεργασία τους, η οποία
είναι εξυπηρετική της προόδου τους, τότε οι κοινωνίες αυτές θα εμφάνιζαν τα
αποτελούντα αυτές άτομα ως ευημερούντα και ευτυχούντα και ήρεμα
πληρούντα το σκοπό τους.
Πρέπει να νοηθεί από όλα τα κοινωνικά άτομα, ότι ο νόμος της αγάπης είναι
πρωταρχικός νόμος και εξ αυτού εξαρτάται η ηθική κατάσταση των όντων, διότι
σ’ αυτόν βασίζονται όλοι οι άλλοι ηθικοί νόμοι οι οποίοι διακανονίζουν τις
σχέσεις τους και τα ωθούν στην διανοητική και συναισθηματική τους πρόοδο
και την δυναμική τους αύξηση, ούτως ώστε να εμφανίζονται ότι κατανοούν τον
σκοπό της θείας δημιουργίας. Ο νόμος της αγάπης στην υψίστη του εκδήλωση
70
στις ενέργειες των πνευματικών όντων εμφανίζει τις αθάνατες φύσεις τους, το
γένος των ανωτέρων πνευματικών όντων, το οποίο κυριαρχεί με την γνωστική
και ηθική του ισχύ στους κόσμους. Εκ της θείας δημιουργίας όλα τα όντα είναι
προορισμένα να φθάσουν τα όρια αυτά της αθανασίας.
Για να φθάσουν όμως προς αυτά (τα όρια της αθανασίας) πρέπει να
εκδηλώσουν και ασκήσουν τον νόμο της αγάπης, να γίνουν πλήρως συνειδητά,
νοητικά και ηθικά και να εναρμονίσουν τις σχέσεις τους προς την ζωή του
γένους των αθανάτων.
Οι νόμοι των κοινωνιών των όντων πρέπει είναι πνευματικοί αλλά και ηθικοί
ταυτόχρονα. Σε αντίθετη όμως περίπτωση εμφανίζουν κατά τις λειτουργίες
τους ότι θεσπίσθηκαν από νοητικά όντα που δεν έχουν ούτε συνείδηση του
εαυτού τους αλλά ούτε του έργου της θείας δημιουργίας και του σκοπού της.
Τέτοιοι νόμοι προδίδουν ότι έγιναν από μη συνειδητά και ηθικά όντα και στην
κατηγορία αυτή υπάγονται και τα ανθρώπινα όντα δια της εμφανίσεως των
κοινωνικών νόμων οι οποίοι διέπουν τις σχέσεις τους.
Σκοπός των ενάρετων ανθρώπων είναι να γνωρίσουν τις αλήθειες της θείας
δημιουργίας και πρωτίστως τους νόμους της αγάπης, της δικαιοσύνης και της
ελευθερίας ώστε να γνωρίσουν και ποιοι πρέπει να είναι οι νόμοι των
δικαιωμάτων και των καθηκόντων τους και οι ηθικές αρχές που απορρέουν από
αυτούς τους νόμους ως κοινωνικών ατόμων και κατόπιν καθήκον τους είναι ο
διαφωτισμός των κοινωνικών ατόμων.
71
να ασκήσουν τον νόμο της αγάπης στις καθόλου σχέσεις τους προς όλες τις
άλλες ανθρώπινες ψυχές και β) να εκδηλώσουν τον νόμο της αγάπης προς τις
υπέρτερες του ανθρώπου πνευματικές υπάρξεις. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα
να επιτύχουν την σύναψη σχέσεων μετά των υπέρτερων αυτών υπάρξεων. Έτσι
θα κατορθώσουν να καταστούν δυναμικά υπέρτεροι των φυσικών νόμων της
ανθρώπινής τους φύσεως και στην περίπτωση αυτή δεν θα μένουν
υποδουλωμένοι στο περιβάλλον του φυσικού κόσμου των ανθρώπων. Η μη
εκδήλωση του νόμου της αγάπης από τις ψυχές των ενάρετων ανθρώπων
καθιστά αδύνατη την άνοδό τους σε πνευματικά πεδία υπέρτερων της φύσεως
του ανθρώπου πνευματικών κόσμων.
Όταν ο νόμος της Αγάπης εκδηλωθεί και λειτουργήσει στις ψυχές των
ανθρώπων τότε α) θα εξαγνίσει τις ανθρώπινές τους φύσεις, ώστε να γίνουν
αυτές δεκτικές πνευματικών δυνάμεων προς πλήρη μεταμόρφωσή τους και β)
θα επιτρέψει, ο νόμος αυτός, την εκδήλωση σ’ αυτούς της γνώσεως εκείνης, δια
της οποίας θα δύνανται να εκτιμούν την αξία των μεταμορφωτικών νόμων και
τα μέσα που πρέπει να χρησιμοποιήσουν για την άνοδο των ψυχών τους σε
υπέρτερο κόσμο.
Αρετή είναι η συνειδητή ενέργεια των όντων που γίνεται σύμφωνα προς τις
απαιτήσεις των νόμων της φύσεώς τους και εναρμονίζεται αυτή και προς τους
νόμους των ψυχών τους και προς εκείνους της φύσεως του περιβάλλοντος
τους. Συνεπώς πράξη αρετής είναι υπό των νοητικών και ηθικών όντων ο προ-
σανατολισμός τους, η εκδήλωση και η άσκηση δια της βουλήσεώς τους του
νόμου της αγάπης ως και παντός πνευματικού και φυσικού νόμου. Επίσης το να
εκδηλώνει ο άνθρωπος αγάπη προς τους ομοίους του, τούτο είναι πράξη
αρετής και ταυτόχρονα και καθήκον του διότι αναγνωρίζει τα φυσικά και
πνευματικά δικαιώματα των άλλων. Το να αγαπάται ο άνθρωπος παρά των άλ-
λων είναι δικαίωμά του, διότι προέρχεται εκ της λειτουργίας των φυσικών
νόμων και των νόμων της ψυχικής του ατομικότητας.
72
Η συνεργασία των νόμων
Ο Νόμος της Αρμονίας (Μονάδα 9) συντελεί ώστε μεταξύ των μορφών του
απείρου να υπάρχει ισόρροπη ανάπτυξη και εκδήλωση των δυναμικοτήτων
τους χωρίς αυτή η εκδήλωση και ανάπτυξη των δυναμικοτήτων τους να γίνεται
σε βάρος των άλλων μορφών. Η δράση του Νόμου της Αρμονίας στο
πνευματικό επίπεδο έχει ως αποτέλεσμα την επικράτηση μεταξύ των πνευμα-
τικών οντοτήτων δικαιοσύνης.
Η εκδήλωση των Νόμων της Αρμονίας και της Δικαιοσύνης, έχει ως αποτέλεσμα
την ολοκλήρωση του πρώτου αναμορφωτικού κύκλου. Στις πνευματικές
οντότητες η ολοκλήρωση του πρώτου αναμορφωτικού κύκλου εμφανίζεται ως
εκδήλωση από αυτές του Νόμου της Αγάπης ο οποίος, θα μπορούσαμε να
πούμε, είναι ο Νόμος της Ιερής Δεκάδας.
73
ΤΑ ΤΡΙΓΩΝΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ
Οι πρωταρχικοί φυσικοί νόμοι συνεργάζονται μεταξύ τους. Η συνεργασία όμως
αυτή είναι στενότερη μεταξύ νόμων που επιτελούν έναν ιδιαίτερο σκοπό.
Αποτέλεσμα αυτού είναι ο διαχωρισμός τους σε τρεις "ομάδες" στενότερα
συνεργαζομένων νόμων όπου η κάθε ομάδα περιλαμβάνει τρεις νόμους και
χαρακτηρίζεται ως τρίγωνο συνεργαζομένων νόμων. Ενδιαφέρον είναι να
δούμε επίσης γιατί χαρακτηρίζεται ως τρίγωνο η κάθε ομάδα συνεργαζομένων
νόμων. Αυτό γίνεται ίσως γιατί το τρίγωνο είναι το γεωμετρικό σχήμα που
αποκτά υπόσταση αν τα τρία σημεία του χώρου (που εδώ έχουν την έννοια
τριών πρωταρχικών νόμων) συνδεθούν μεταξύ τους (που έχει την έννοια της
στενότερης συνεργασίας τους).
Επειδή όμως η λειτουργία του σύμπαντος βασίζεται στην λειτουργία των τριών
τριγώνων των πρωταρχικών νόμων, διακοπή της λειτουργίας ενός εξ αυτών
διακόπτει την πρόοδο και ανέλιξη των αϊδίων ουσιών με αποτέλεσμα την
επαναφορά τους στο Χάος δηλ. την εξαφάνιση του Είναι που αποτελεί την
εκδηλωμένη Φύση. Αυτό όμως ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί γιατί οι αΐδιες
ουσίες δεν μπορούν να αποβάλουν τις δυναμικότητες που έχουν αποκτήσει και
γιατί σκοπός του απείρου είναι η ατελεύτητη συνεργασία των νόμων των
ουσιών του με αποτέλεσμα την ατελεύτητη εξέλιξή τους.
Το πρώτο τρίγωνο
Οι νόμοι της Κινήσεως, της Ζωής και της Ενέργειας συνεργα- ζόμενοι συνιστούν
ένα τρίγωνο το οποίο περιέχει τους νόμους της Κινήσεως (1), Ζωής (2) και
Ενέργειας (3). Αυτό το τρίγωνο δια των συνεργαζομένων νόμων του εκφράζει
ένα γεγονός, την σύσταση της ΜΟΡΦΗΣ η οποία έχει ενεργητικό παράγοντα
τον νόμο της Μορφής (4) που αποτελεί το παραγωγικό αποτέλεσμα της
συνεργασίας των δύο αϊδίων ουσιών.
74
Συνεπώς η απεικόνιση αυτού του τριγώνου έχει ως εξής:
ΘΕΜΕΛΙΩΤΙΚΟ τρίγωνο, γιατί δείχνει την συνάντηση και συνεργασία των δυο
αϊδίων ουσιών της Φύσεως δηλαδή της Μονάδος 2 ή ΔΥΑΔΑΣ, η οποία έχει δυο
ενεργητικούς παράγοντες, τους νόμους της Κινήσεως (1) και της Ζωής (2) και
της Μονάδος ή απλώς ΜΟΝΑΔΟΣ, η οποία έχει έναν ενεργητικό παράγοντα τον
νόμο της Ενέργειας (3). Αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας είναι ένα νέο
γεγονός: η σύσταση της Μορφής. Το τρίγωνο χαρακτηρίζεται θεμελιωτικό
αφενός μεν γιατί περιλαμβάνει τις δύο ουσίες της Φύσεως (Ατομική και
Συνεχής) οι οποίες αποτελούν τα θεμέλια της Φύσεως αφετέρου δε γιατί το
παραγωγικό αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο ουσιών στο τρίγωνο αυτό
είναι οι Μορφές της Φύσεως οι οποίες επίσης αποτελούν το θεμέλιο των
Κόσμων αφού μέσω των μορφών οι δύο άίδιες ουσίες εξελίσσονται απείρως.
Το δεύτερο τρίγωνο
Το δεύτερο τρίγωνο των πρωταρχικών νόμων αποτελείται από τις μονάδες 4
(Νόμος της Μορφής), 5 (Νόμος της Επιμιξίας των Μορφών) και 6 (Νόμος της
Εξελίξεως των Μορφών). Αυτό σημαίνει ότι το παραγωγικό αποτέλεσμα του
πρώτου τριγώνου είναι η μία κορυφή του δευτέρου τριγώνου, ενώ οι άλλες δύο
κορυφές είναι νόμοι οι οποίοι αφορούν την Μορφή.
75
Οι Μορφές δεν αποτελούν αδρανείς υπάρξεις αλλά υπάρξεις δυναμικές αφού
στο δεύτερο αυτό τρίγωνο εμφανίζεται το μέσο λειτουργίας των μορφών που
αναφέρεται στην αναπαραγωγή και στον πολλαπλασιασμό των ενεργειών τους.
Έτσι:
Το τρίτο τρίγωνο
Το τρίτο τρίγωνο των πρωταρχικών νόμων αποτελείται από τις μονάδες 7
(Νόμος της Αλληλεπιδράσεως των Μορφών), 8 (Νόμος της ελευθερίας των
Μορφών) και 9 (Νόμος της Αρμονίας των Μορφών).
76
Το τρίγωνο αυτό περιλαμβάνει τους Νόμους εκείνους οι οποίοι προστατεύουν
τις μορφές από την επίδραση των άλλων μορφών με την διαδοχική τους
εκδήλωση. Έτσι
Για την σχέση του νόμου της Ελευθερίας με την περιστροφική κίνηση των
ουρανίων σωμάτων διευκρινίζεται ότι η εκδήλωση του νόμου της
αλληλεπιδράσεως μεταξύ των ουρανίων σωμάτων γίνεται δια των πεδίων
βαρύτητας τα οποία έχουν ως αποτέλεσμα την αμοιβαία έλξη μεταξύ των
ουρανίων σωμάτων. Αποτέλεσμα της αμοιβαίας έλξης μεταξύ των ουρανίων
σωμάτων (όπως γνωρίζουμε από την φυσική) είναι είτε να ενωθούν αυτά (που
στην ουσία το μεγαλύτερο συσσωματώνει το μικρότερο) είτε να δημιουργηθεί
μεταξύ τους περιστροφική κίνηση όπου (όπως γνωρίζουμε από την
αστρονομία) τα μικρότερα ουράνια σώματα περιστρέφονται γύρω από τα
μεγαλύτερα. Έτσι τα μικρότερα ουράνια σώματα διατηρούν την αυτοτέλειά
τους σύμφωνα με τον νόμο της Ελευθερίας (αφού δεν συσσωματώνονται στα
μεγαλύτερα).
77
* οι νόμοι του δευτέρου τριγώνου (μορφής, επιμειξίας, εξέλιξης) με την
συνεργασία τους συντελούν στην ΕΞΕΛΙΞΗ των μορφών (ιδέ παραγρ. 3.2.
ανωτέρω).
Η στενή σχέση ανάμεσα στους νόμους των τριών τριγώνων δίνει την
δυνατότητα στους μεμυημένους στις αλήθειες της φύσεως να φέρουν τις
δυνάμεις τους σε εντονότερη λειτουργία, πράγμα που αποτελεί και τον σκοπό
των από αιώνων λειτουργησάντων μυστηρίων. Ένα σημαντικό στοιχείο που
αναφέρεται σ' αυτό το κειμένου είναι ότι με βάση τον προγενέστερο νόμο
μπορούμε να επιτύχουμε αύξηση δυναμικότητος του μεταγενέστερου νόμου.
78
ΤΑ ΠΑΡΑΓΩΓΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ
Παράγωγα των πρωταρχικών νόμων είναι νόμοι με μεγαλύτερη δυναμικότητα
που εμφανίζουν πιο λεπτές λειτουργίες της Φύσεως και του Πνεύματος. Ως
παράδειγμα αναφέρεται ο Νόμος της επιμειξίας που είναι η μονάδα 5. Τα
παράγωγα της Μονάδας είναι οι Μονάδες 50, 500, 5000, κ.ο.κ. Οι Μονάδες
αυτές προκύπτουν από την μονάδα 5 δια πολλαπλασιασμού της επί 10, 100,
1000 κ.ο.κ. Οι Μονάδες αυτές είναι νόμοι, παράγωγοι του θεμελιωτικού νόμου
της επιμειξίας, εκφράζουν πιο λεπτές λειτουργίες της Φύσεως και του
Πνεύματος και που ο επόμενος έχει μεγαλύτερη δυναμικότητα από τον
προηγούμενο και ανήκει σε ανώτερο αναμορφωτικό κύκλο. Η έννοια της
παραγωγής μας δείχνει πως εμφανίζονται οι θεμελιωτικοί νόμοι στους διαφό-
ρους αναμορφωτικούς κύκλους πέραν της Ιερής Δεκάδας. Επομένως σε κάθε
πεδίο της Φύσεως και του Πνεύματος θα βρούμε τους θεμελιωτικούς νόμους
ενεργούντες με τα παράγωγά τους, τα οποία όμως έχουν αυξημένο τον βαθμό
ενέργειάς τους. Τα προαναφερθέντα μας δίδουν την δυνατότητα να
εμβαθύνουμε στην μελέτη των φυσικών νόμων και του Πνεύματος και να
συλλάβουμε την αληθή έννοια της λειτουργίας των Φυσικών και Πνευματικών
κόσμων βαθέως σκεπτόμενοι. Αλλά τι σημαίνει αυτό το βαθέως σκεπτόμενοι;
Σημαίνει ασφαλώς την προσπάθεια που καταβάλει αυτός που λατρεύει την
γνώση και την έχει καταστήσει ιερή του λατρεία. Σημαίνει να αφήσουμε την
διανόησή μας ελεύθερη και απόλυτη σε βαθμό ώστε να διεισδύσει στις
εσωτερικές λειτουργίες του πνεύματός μας ώστε να έρχονται στης διάνοιά μας
όλα τα γεγονότα και οι λειτουργούντες νόμοι του πνεύματός μας. Γι' αυτόν τον
βαθέως σκεπτόμενο τα μυστήρια της Φύσεως παύουν να είναι μυστήρια. Έτσι ο
φιλόσοφος γίνεται σοφός, γίνεται οδηγός του ανθρώπου, γίνεται αιώνια
εμπνευσμένη γαλήνη, γίνεται δεσπόζουσα θέληση.
79
80