Invisible Girl - Alexisse Rose PDF

7/8/2020 https://softcopieshere.weebly.com/uploads/2/4/1/7/24175387/invisible_girl_-_alexisse_rose.
txt
---------------BOOK DETAILS----------------
[BOOK NAME] Invisible Girl
[TOTALPARTS] 35
-------------------------------------------
[ BOOK DESCRIPTION ]
--------------------------------------------
Muriel was forced by her Boss to be her son’s PRETEND GIRLFRIEND because of one reason- her Voice.
Her son's Ex and her voice are identical.
Ang tanging konsolasyon lamang niya ay hindi siya nakikita ng binata.
He will not recognize her.
He lost his sight in a car accident after his Ex left him.
And her MISSION- convince him to undergo the surgery.
Sana nga ganon lang iyon kadali…
But for her to accomplish her mission, she needed a thousand of PATIENCE.
Will she be able to survive without involving her own feelings?
-------------------------------------------
*******************************************
[1] Chapter One: Her Voice
*******************************************
< Hay... pagkatapos ng isang daang beses na pagmi-mini-mini-manimo, finally na-convince ko rin ang
sarili ko na isulat ito. This is my first ever story here. And hopefully matapos ko ito ( with
crossed fingers ). Hope you like it . Enjoy reading.> ^_____^ v
CHAPTER 1: Her Voice
"Muriel, pinapatawag ka ni Mam Lorie", bungad sa kanya ng ka-officemate niya.
"Bakit daw?" 0______0 si Muriel na hindi inaalis ang atensyon sa monitor ng computer.
"Malay ko, basta pumunta ka na lang. As in now na!"
Tsk... napilitan siyang tumayo at lumabas ng kuwarto.
Lagot ka! Senyas sa kanya si Danica nang madaanan niya ito sa cubicle nito. Inirapan lamang niya ito
at dire-diretsong naglakad.
Ikaw ang malalagot sa akin mamaya!
"Hello sweetie pie, sabay tayong mag-lunch mamaya ha?" sabay akbay sa kanya ni Joseph, na bigla na
lang sumulpot kung saan.
Isang bigwas sa sikmura ang natanggap nito mula sa kanya.
"Sweetie pie mong mukha mo!"
Bakit ba nagkalat ang mga epal ngayon? Tsk... lalo lang tuloy sumakit ng ulo niya sa mga pasaway na
https://softcopieshere.weebly.com/uploads/2/4/1/7/24175387/invisible_girl_-_alexisse_rose.txt 1/352
7/8/2020 https://softcopieshere.weebly.com/uploads/2/4/1/7/24175387/invisible_girl_-_alexisse_rose.txt
ito.
Nga pala, her name is Muriel Shane Gonzales, 24 yrs old, single at zero ang lovelife (palagi naman
eh!). And reason, wala lang! Ayaw niyang obligahin ang sarili niya na magkaroon ng lovelife dahil
siya lang ang walang lovelife sa offfice.She's working as IT expert sa isang garment company. At sa
dalawang taon niya sa kumpanyang iyon ay ngayon lang yata siya pinatawag ng big Boss nila.
Bakit kaya?
Nang pumasok siya ng office nito ay tahimik lang itong nakamasid sa kanya.
"Bakit po Mam Lorie?" Hindi ito kumibo. At sa halip ay may inabot itong kapirasong papel sa kanya.
"Please read it... out loud," seryosong sabi nito.
Lihim na umaangat ang kilay ni Muriel at nagtatakang tinignan ang hawak na papel. Gusto sana niyang
magtanong ngunit hindi na lang niya isinatinig. Mukha kasing mainit ang ulo nito.
"B-baby, p-please forgive me." Parang may kung anong bagay na sumabit sa kanyang lalamunan. Ano ba
kasing kalokohan itong pinapagawa sa kanya?
"I'm sorry... really really sorry. I still love you. Please let's start all over again".
"Perfect!" she said surprisingly, tila isang direktor sa pelikula. Pumalakpak pa ito sa kanyang
pagkamangha.
Nababaliw na yata ang boss niya!0____0
"I finally found someone na makakatulong sa anak ko", she added with a wide smile on her face.
Ano daw?! Tama ba ang pagkakaintindi niya? Nakapasa na ba siya sa audition nito?
"I will increase your salary immediately at may bonus pa. Basta tulungan mo lang ako".
Weird! Dapat ay matuwa siya sa narinig. But she had this dread feeling na hindi niya magugustuhan ang
tulong na hinihingi nito.
"Ano po ba ang maitutulong ko sa inyo?" Kinakabahang tanong ni Muriel.
"Hindi naman lingid sayo ang nangyari sa anak kong si Riley", panimula ng Boss niya. Biglang
lumungkot ang mukha nito.
"After he lost his sight in a car accident, he's never been the same again. Bigla siyang naging
bugnutin at masungit. Lagi na lang siyang nakasigaw. Walang tumatagal na nurse sa kanya. And worst
ayaw niyang mag-undergo ng eye surgery. He just wanted to stay that way."
"Isang tao lang ang alam kong makapagbabago ng isip niya", pagpapatuloy pa nito. " But the problem
is, I can't find her anywhere. Hindi ko alam kung saang lupalop naroon ang babaing iyon. That's why I
come up with an alternative solution. And that is you."
"Ako?! Ano naman po ang koneksyon ko dun?" Bigla yata siyang pinagpawisan.
"I heard your voice kanina sa CR. Buong akala ko nga ikaw si Samantha. Magka-boses na magkaboses
kayong dalawa. Dagdagan mo lang ng arte ang boses mo, siyang-siya na ikaw."
"G-gusto ninyo gayahin ko si Samantha?" -___-
"Exactly! Magpapanggap ka bilang si samantha. Riley will recognize you as her ex-girlfriend. Walang
duda, dahil magkaboses kayong dalawa. And all you have to do is bring back his old self and convince
him to undergo the surgery."
Loading...
Loading...
Parang hindi nagpa-process sa utak niya ang mga sinabi nito.
"So, are we settled? We can start by next week. Don't worry I will teach you to be like her."
Teka, hindi pa naman siya pumapayag!
"Eh Mam Lorie, hindi naman po kasi ganon kadali yung pinapagawa ninyo". Pwede naman siguro siyang
tumanggi noh?
Biglang lumungkot ang mukha ng Boss niya na parang maiiyak."Please Muriel. you're my only hope.
Please say yes. " Hinawakan pa nito ang dalawang kamay niya
Just say no Muriel. Things becomes complicated kapag pumayag ka. Malay mo bang magpanggap? Sakit lang
ng ulo ang ibibigay n'yan sayo. And knowing your temper, sigurong hindi kayo magdya-jive ni Riley.
Don't you ever dare kahit gaano pa siya kaguwapo. Use your head, girl! Sabi sa kanya ng isip niya.
Pero nang muli siyang tumingin sa Boss niya ay parang nilapirot ang puso niya sa nakita. One of her
weaknesses.. naman! Hay gulay!
*******************************************
[2] Chapter Two: The Meeting
*******************************************
CHAPTER 2: The Meeting
One week later:
"Ginusto mo 'to, puwes panindigan mo!" aniya sa kanyang sarili.
Mga 5 minutes na siguro akong nakatayo sa harapan ng malaking gate na iyon. Ngunit hindi ko magawang
pindutin ang doorbell. Hindi ko mapigilan pagdagundong ng dibdib ko sa sobrang kaba.
Inhale...exhale... AJA! She can do it. Wala naman akong ibang gagawin kundi sabihin ang kinabisa kong
script ( syempre written by her Boss, at dapat daw ay may feelings. Katulad ng ituro nito sa kanya
nung isang araw). At Sana nga ganon lang iyon kadali.
Nagulat pa ako nang biglang bumukas ang gate at isang may-edad na babae ang lumabas roon.
" Ineng, pumasok ka na sa loob. Kanina ka pa hinihintay ni Lorie." Nakangiting sabi nito at saka ako
hinila papasok.
Si Manang excited!
Halos lumuwa ang mga mata ko sa sobrang laki ng bahay na iyon. Ay hindi pala bahay iyon, masyon na
ang tawag roon. Wow, ang sarap sigurong tumira run.
"Muriel..." salubong sa akin ni Mam Lorie. " I"m glad you're already here. Are you ready?"
Gusto ko sanang sabihin na hindi pa, pero naunahan niya ako.
"Anyway, from now on everyone here will call you Sam or Samantha. Hindi dapat makahalata si Riley.
Wala siyang dapat malaman tungkol dito. This is just between you and me and of course Nana Tonya."
Itinuro niya ang katabing babae na humila sa akin papasok kanina.
"Si Nana Tonya ang puwede mong lapitan kapag kailangan mo ng tulong, especially pagdating kay Riley.
Siya ang bahala sayo".
Nakuha ang atensyon naming lahat ng biglang may lalaking nagsisigaw sa itaas. Maya-maya ay humahangos
na bumaba mula sa hagdanaan ang isang dalagita. Sa itsura nito ay mukhang gusto nitong umiyak.
"Sige na Lenny, bumalik ka sa kusina. Ako na bahala sa kanya", si Boss. Pagkatapos ay nag-inhale
exhale muna ito bago tumingin sa akin.
Bigla akong kinabahan.
"Ready? "
T__T puwede pa ba akong mag-back out!
" Riley, anak mayroon kang bisita", bungad ni Mam Lorie nang pumasok kami sa isa sa mga kuwarto sa
itaas.
I saw him sitting in the floor, sa gilid ng kama nito. Nakatingin ito sa kawalan na tila may malalim
na iniisip. Lumingon lang ito sa kinaroroonan namin ng marinig ang boses ng ina.
0___0 Where is the good looking guy I used to know?
Ang nakikita niya ngayon ay isang mukhang sinaunang nilalang dahil sa mahabang balbas na nakapalibot
sa buong mukha nito. Pero walang duda, ito nga si Riley. Hindi ko man siya kilala ng personal ay
kilala ko naman ang kulay abo na pares ng mga mata nito.
Saka lang ako parang natauhan nang maramdaman ang marahang pagsiko sa akin ni Mam Lorie. Hudyat na
kailangan na ko nang magsimula.
Inhale...exhale...
"B-baby" tawag ko kay Riley. Putek! Bakit parang ang hirap sabihin?
Halatang nagulat ito nang marinig ang boses ko.
"Baby its me..."
"What are you doing here?" Biglang bulyaw nito na nagpatayo ng balahibo ko.
Kung makasigaw naman wagas!
"I came back because of you."
"Get out of here. I don't need you anymore," sigaw pa rin nito at namumula ang mukha sa galit.
"Baby naman! Could you please listen to me first? I know I was wrong, but can you forgive me?"
Kailangan niyang magpaawa effect.
"Ma, take her away from me", baling nito sa ina. "Paalisin nyo siya dito. I don't want to hear any of
her lies."
"Riley I think, you and her should talk."
"Pero Ma?"
"No more buts Riley. Kailangan ninyong ayusin itong dalawa. I'll leave you two alone."
What?! Bigla akong napalingon kay Mam Lorie.
I know you can do it. I have faith in you, she said in a mute voice and smile. May kasama pang
kindat. At saka tuluyang lumabas ng silid.
Tama bang iwanan akong mag-isa sa piling ng masungit nitong anak?
"Umalis ka na Sam. Wala na tayong dapat pang pag-usapan. I don't want to see you anymore."
She rolled her eyes. Oh yeah, as if naman na makikita siya nito.
"I won't leave unless you forgive me." Bigla siyang may naisip na bagong tactic. Mukha kasing hindi
uubra kung patuloy siyang magmamakaawa rito.
"You don't know what are saying?"
"I mean it! Hindi ako aalis rito. Kahit kaladkarin mo pa ako palabas ng bahay nyo, babalik at babalik
ako."
He smirk. "Why are you doing this, Sam?"
Dahil pinilit ako ng nanay mo na gawin ito! Gusto ko sanang sabihin sa kanya.
"Because I love you."
O___O eh?
Kahit ako ay nagulat sa sinabi ko. Saan nanggaling iyon?
Lalo pa akong nagulat ng bigla na lamang tumawa si Riley. Isang tawa na nakakaloko.
"You still love me?" His finger pointing at him. "Come on Samantha, I won't buy it anymore.
Nakalimutan mo na ba? Ikaw mismo ang nagsabi sa akin na hindi mo na ako mahal. That you're tired of
someone like me. Wala kang pakialam kahit masaktan ako. You've left me without any hesitation just to
do what you want." Naroon ang hinanakit sa tinig nito.
Now, I'm speechless. Na-off guard ako sa sagot niya.
"I lied to you. And I was wrong."
Katahimikan...
>__> ako.
>__< siya.
Putek! Ano ba kasi itong napasukan ko?
"It seems like it's not you Samantha. Why a sudden change?"
Isip-isip ng isasagot -__- j
"Because this time I will do the right thing. I won't never leave you again. I'll be the one to take
care of you. I won't give up on you no matter what happen."
He smirk again. "Go away Sam. its useless. I don't love you anymore."
Naman! Hanggang kailan ba magpapakipot ang lalaking ito? Mauubusan na ako ng dialogue. Isang-isa na
lang talaga at makakatikim na sakin ito ng kutos.
"I don't believe you. I know you still love me. And no matter how much you wanted to push me away, I
will stay. Whether you like it or not. Like what I said, I won't give up on you."
"Get out!" Muli ko na naman narinig ang pagsigaw nito. "Get out of my room! Get out of my life!"
"Hindi mo kailangang sumigaw."
"Wala kang pakialam! Gagawin ko kung anong gusto ko!"
"Fine!" Ganting sigaw ko. Naiinis na talaga ako. "Aalis na ako kung iyon ang ikaliligaya mo." At saka
dire-diretsong nagmartsa palabas ng pintuan.
Mamaos ka sana!
Tila nahahapo na ibinagsak ko ang katawan ko sa malambot na kama. Hindi ko inaasahan ang pagbabalik
ni Samantha. She really did surprise me. When I heard her voice again, it seems my heart wants to
jump from my chest. And I wanted to run to her and hold her in my arms. She is right. I still love
her. Pero bakit ganon?
Bakit nasasaktan pa rin ako, kahit na sinabi niyang mahal pa rin niya ako?
Tama lang siguro ang ginawa ko na ipagtabuyan siya. Ayoko nang masaktan muli nang dahil na naman sa
kanya. Sapat na siguro ang ginawa kong pagpapakatanga dati. I will never commit the same mistake
again.
Enough of this stupid love. I've learned my lesson.
The old Riley that they used to know won't never come again.
*******************************************
[3] Chapter Three: Hardheaded vs Hardheaded
*******************************************
CHAPTER THREE: Hardheaded Vs Hardheaded
<Muriel POV>
Sapu-sapo ko ang ulo ko nang bumangon mula sa kama. Hindi ako gaanong nakatulog kagabi dahil bigla
akong namahay. Dumagdag pa ang masungit na lalaking iyon na nagpapiga ng utak ko sa kakaisip ng
paraan para lamang mapaamo ang isang tulad nito.
Bigla akong napatingin sa orasan. 7:25 AM. sa mga oras na ito ay dapat ay nasa opisina na ako at
payapa na nagta-trabaho. Ang alam ng mga ka-officemate ko ay naka-vacation leave ako for one month.
Wala silang kaalam-alam sa ginagawa kong kababalaghan kasabwat ang boss namin.
Naalala kong bigla si Jena. Hanggang ngayon ay hindi ko makalimutan ang naging reaksiyon ng kaibigan
kong iyon nang magdahilan akong uuwi sa amin. Parang nakatunog ang bruha na nagsisinungaling lang
ako. At sa tingin ko ay napilitan lang siyang maniwala sa mga alibi ko. Wala naman akong balak na
sabihin sa kanya ang tungkol sa pagpapanggap ko. I know that she's been a good friend and faithful to
me. But knowing her BIG MOUTH, baka siya pa ang magpahamak sa akin. Lalo na at kasama ko rin siya sa
trabaho. Nagkalat pa man din ang mga mae-EPAL sa opisina.
Q__Q Mami-miss ko talaga ng sobra ang bruhang iyon. Lalo na ang siomai bonding namin dalawa.
Nakaligo na ako nang lumabas ng kuwarto. At dire-diretso na bumaba ng hagdanan.
<__< to the left.
>__> to the right.
Saan ba dito ang papuntang kusina? Mukhang maliligaw pa yata ako.
I chose the left hallway instead.
Lakad...
Lakad...
0__0 Bumungad sa akin ang malawak na garden. Bumalik ako sa pinanggagalingan ko.
Lakad...
Lakad...
Teka! Saang lupalop na ba siya naroon? Ang laki naman kasi ng bahay na ito.
Lakad...
Lakad...
Shit! Nagugutom na ako. Wala na bang katapusan itong paglalakad ko? T__T
I almost jumped in suprise, nang may biglang kumalabit sa akin mula sa likuran.
^~~^ Akala ko mumu. Si Nana Tonya lang pala.
"Ineng saan ba ang punta mo?" Nakangiting tanong niya sa akin.
"Hinahanap ko po yung kusina. Hindi ko po makita."
"Halika rito. Tamang-tama nakapaghanda na ako ng agahan." At hinila niya ako sa kamay.
Ek! Nagpakahirap pa ako. Eh na nasa gilid lang pala ng hagdanan yung hinahanap ko.
@__@ Wow! Bumungad sa akin ang mga nakahaing pagkain sa mesa. Mukhang mapapasabak ako nito ng todo.
"Kumain ka lang ng kumain jan. Huwag kang mahihiya."
Ako mahihiya? Kailan nangyari iyon?
Busy ako sa pag-lafang nang mayroon akong maalala.
"Nasaan po si Mam Lorie?"
"Kagabi pa siya umalis. Meron yata siyang business trip sa... sa Hongkong ba yon?"
T__T Iniwan na naman niya ako!
"Huwag kang mag-alala nandito naman ako. Hindi kita pababayaan. Kung kinakailangan natin ibitin ng
patiwarik si Riley para lamang tumino, bakit hindi?"
"Seryoso kayo?"
"Pinapatawa lang kita ineng. Para ka kasing naiiyak dyan."
Bigla akong napangiti. Mukhang magkakasundo kaming dalawa ni Nana Tonya.
"Para po ba kay Riley iyan?" Ang tinutukoy ko ay ang hinahanda niyang pagkain sa tray.
"Oo. Kailangan na muna niyang mag-almusal para makainom siya ng gamot niya."
"Ako na po ang magdadala nyan sa kanya."
"Sigurado ka ba?"
Tumango ako habang patuloy na kumakain.
"Sige, ikaw ang bahala."
Katahimikan...
"Alam kong may katigasan ng ulo si Riley. Pero mabait naman ang batang iyon."
"Huwag po kayong mag-alala Nana Tonya, kaya ko po ang sarili ko. Subukan lang niyang magloko talagang
makakatikim siya sa akin."
Napatawa ng malakas ang matanda. "Gusto kitang bata ka!"
Bitbit ko ang almusal ni Riley nang maabutan ko ang dalawang katulong na nagtatalo sa tapat ng
kuwarto ng binata.
"Ikaw na!"
"Di, ikaw na lang!"
"Ayoko, baka masigawan na naman ako ni Sir."
"Mas lalong ayoko. Nakakatakot kaya siya."
"Ako nang gigising sa kanya."
Biglang nagulat ang dalawa sa pagsulpot ko.
"Kayo pala Mam Samantha!" Lenny yata ang pangalan nito. Lumapit siya sa akin at akmang kukunin ang
dala kong tray.
"No, kaya ko na ito. Pakibukas na lang ang pintuan."
Agad namang tumalima ang isang katulong.
"Sigurado po ba kayo Mam? Bigla na lang po nagbabagong anyo si Sir Riley kapag naiistorbo sa
pagtulog."
"Nagbabagong anyo din ako lalo na kapag nasisigawan."
Napahagikgik sila sa sinabi ko. Akala siguro nila nagbibiro ako.
"Goodluck po," pahabol sa akin ni Lenny nang tuluyan akong makapasok sa loob.
Nadatnan ko si Riley na natutulog pa rin sa kama nito. Nilapag ko muna ang bitbit kong tray bago ko
ito nilapitan.
"Hey sleepy head, wake up!"
Kumilos si Riley paharap sa akin, pero nanatili pa rin tulog.
Guwapo na sana, panira lang ang mahaba nitong balbas.
Muli ko siyang ginising at marahan na tinapik sa pisngi.
"Baby... honey... sweetie... darling... huy!" Lahat na yata ng klase ng endearment ay nasabi ko na.
Pero himbing na himbing pa rin siya.
Buhusan ko kaya ito ng malamig na tubig?
When suddenly he smile at me. As if he is dreaming.
Oh shit! Ang guwapo niya putek!
But to my surprise nang bigla na lang umaangat ang kamay ni Riley at marahas na hinila ako sa braso.
Bumagsak ako sa ibabaw ng katawan niya. At bago pa ako makakilos ay mabilis na pumulupot ang mga
kamay niya sa katawan ko. He reverse our position instantly. Ilang pulgada lang ang layo ng mukha
nito sa mukha niya.
0___0 ako
-__- siya
May ilang sandali kami nasa ganoong posiyon.
I was still in shock when he finally open his eyes. Tila doon lang ito tuluyang nagising nang
maramdaman nito ang katawan ko.
"Who the hell are you?"
Doon lang ako nagkalakas ng loob na itulak siya palayo sa akin, sabay tayo.
"I said who are you?" Gulat na gulat na tanong niya.
I couldn't seem to find my voice. My heart was beating so fast that I could hardly breathe.
"Hindi ka ba talaga magsasalita? N-nana Tonya!"
"I-its me..."
"Samantha? I thought..."
"Akala mo umalis na ako. Sorry ka na lang pero matigas ang ulo ko." Naka-recover rin ako sa wakas.
Nag-isang linya na naman ang mga mata ni Riley.
"Hep! Bago ka magalit sa akin, kainin mo muna itong almusal mo. Sabi ni Nana Tonya kumain ka raw muna
bago mo inumin itong mga gamot mo."
Wala na itong nagawa ng hilahin ko siya at igiya sa mini-dining table na naroon malapit sa may
veranda. Akmang isusubo ko sa kanya ang hawak kong kutsara nang pigilan nito ang kamay ko.
"Don't bother, kaya ko ang sarili ko." He said in a cold voice.
"Okay." Sabi mo eh. Hindi naman ako mahirap kausap.
Ngunit ilang minuto na ang nakaraan ay hindi pa rin ito kumikilos. Hindi man lang ito nagtangka na
galawin ang pagkain na nasa harapan nito.
"Hello! Riley, are you still there? O baka naman tinulugan mo na ako."
"Walang akong gana. Iligpit mo na iyan."
Hay! Heto na naman kami.
"Kumain ka kahit konti lang. Para naman mainom mo na itong gamot mo."
"Bingi ka ba? O kailangan kong ulitin ang sinabi ko."
"Sabi ko nga wala kang gana!" Tumayo na ako at ibinalik ang pagkain sa tray.
Biglang tayo rin si Riley at nabunggo niya ang mesa na muntikan na niyang ikatumba. Mabuti na lang at
naalalayan ko siya kaagad.
Huli na nang ma-realize ko na halos nakayakap na pala ako sa kanya.
"If you think you can seduce me, then think again."
Nag-init ang mukha ko sa narinig. At mabilis na kumalas sa kanya.
"You're dreaming... gutom lang iyan! Kumain ka na nga lang!"
"Ayoko ngang kumain!"
"Akala ko ba wala kang ganang kumain. Magkaiba ang walang gana sa nag-iinarte."
"Bakit ba ang kulit mo?"
"Bakit ba ang tigas ng ulo mo?
"Look who's talking?
"Matigas ang lang ulo ko pero hindi ako maarte."
Tsk.. si Riley. -__- Itsura nito mukhang mapipikon na sa kanya.
"Kakain ka ba o gusto mong i-seduce kita?"
"It won't work on me."
"Oh come on! Uy.. ung isang mamang masungit jan, na-miss ako."
May pasundut-sundot pa ako sa tagiliran niya.
"Stop it Sam!"
Haha.. Hindi ko mapigilang matawa. Panay kasi ang igtad ni Riley sa tuwing tutusukin ko siya sa
tagiliran.
"Sam, hindi ka na nakakatawa! Stop it! Para kang bata!"
HIndi pa rin ako tumitigil. Panay naman ang atras niya.
"Samantha!" Final warning na niya.
Saka lang ako huminto. "Okay, fine! Hindi na kita pipiliting kumain kung ayaw mo talaga. Hindi naman
ako ang magugutom."
Binitbit ko na ang tray at akmang lalabas ng silid nito nang muli akong makaisip ng kalokohan.
Sinundot ko siya ulit sa tagiliran at muli itong napaigtad. Ang lakas ng tawa ko.
^ o ^ ako
>__< siya
"Babalik na lang ako Baby Boy kapag gusto mo nang kumain." Nakangiting sabi ko ng tuluyang lumabas ng
silid nito.
<RILEY POV>
I could stil hear Samantha's laughter outside. Maybe laughing at her hearts content. Hindi ko alam
kung ano talaga ang tumatakbo sa isipan nito. She's acting really weird since yesterday. As if she's
not my ex-girlfriend.
Actually I'm expecting her to cry like a river and act like a drama queen while begging for my
forgiveness. But the woman who showed up yesterday was exactly the opposite of her. She handles the
situation very lightly without the drama. She doesn't even care, kung magalit ako at masigawan ko
siya.
Did she still loves me? Or just care about me?
Damn!...Sumakit lang tuloy ang ulo. Bakit pa kasi niya iniisip ang babaing iyon?
I already made a decision last night. Dapat kong panindigan iyon. If she wanted to stay, wala na
akong magagawa roon. At kung anuman ang dahilan nito, the hell I care!
Shit! Narinig niyang nagrereklamo na ang kanyang tiyan. Nagugutom na siya. Hindi pa man siya
naghapunan kagabi dahil sa biglaang pagdating ni Samantha.
I lied to her nang sabihin kong wala akong gana at ayokong kumain. Ginawa ko iyon para sana inisin
siya. To get even on her.
Pero nag-bommerang sa akin ang ginawa ko. Sa halip ako ang nainis at napikon sa childish act niya.
And the worst, binitbit pa niya ang breakfast ko. Akala ko pa naman iiwanan niya iyon.
Tawagan ko kaya si Nana Nonya at magpaakyat ng pagkain?
Nah! Mapapahiya lang ako kapag ginawa ko iyon. Siguradong tutuksuhin lang ako ni Samantha.
Makapagtubig na nga lang!
Tumayo ako at tinanya ang bawat hakbang ko. Mula nang mawalan ako ng paningin ay sinanay ko na ang
sarili ko na kumilos nang walang umaalalay sa akin. I want to be on my own. Siguro kaya naging ganito
ako kasungit ay dahil ayoko nang masyadong atensyon.
My Mom, siya lang naman ang over reacting sa sitwasyon ko. Akala kasi niya gusto ko nang mamatay. She
couldn't understand that I just wanted to find myself. Maybe this is my way of coping from the break
up and tragedy. I have my reason why I wouldn't want to undergo the
surgery. The doctor says that I have 85% chance to bring back my sight. But what if it didn't
succeed? Parang hindi ko kayang tanggapin iyon.
Bog!
Ouch!
Tumama ang noo ko sa pader. I made a wrong move.
Kapa!
Kapa!
Kapa!
Where it is?
Pucha! Sinong naglipat ng inuminan ko?
<Muriel POV>
Awtomatikong natingin ako sa itaas nang marinig ko ang malakas na boses ni Riley.
"Nana Tonya si Mila na lang po ang papuntahin nyo kay Sir Riley." Si Lenny na napatigil sa ginagawa.
"Bakit ako?" Reklamo ni Mila. " Eh ikaw ang tinatawag?"
Nangingiti na lang ako habang abala sa pagnguya ng fruit salad.
"O bakit kayo nakatingin sa akin?" Napahinto ako sa pagkain.
"Close naman kayo ni Sir Riley di ba?" Si Lenny.
"At saka kanina narinig po namin kayong tumatawa. Ibig sabihin mabait po sa inyo si Sir." Si Mila.
"So?"
Iyon na naman ang sigaw ni Riley.
"Mam Samantha sige na po", sabay napagmamakaawa ng dalawa.
"Do I have any choice?" Sabi ko na lang na parang napipilitan pero nakangiti.
"What's your problem Baby boy?"
"Hindi ikaw ang tinatawag ko?"
I rolled my eyes.
"Where are they? Lenny! Mila!"
"They wouldn't come."
"Because you told them?"
"Natatakot silang lumapit sayo."
"Bakit ikaw, hindi?"
"Hindi ka naman nangangagat."
He smirk.
"Get me a glass of water. Nauuhaw ako."
Kung makasigaw wagas, eh mang-uutos lang naman!
"Here." Inaabot ko sa kanya ang dala kong tubig. At inilagay sa kamay niya.
"May kailangan ba kayo, mahal na prinsipe?"
"Stop it!"
"What? Wala naman akong ginagawa."
"Stop acting like that."
"Like what?"
"L-like..." Hindi nito maituloy ang sasabihin.
"Gutom lang iyan Baby boy. Here, kumain ka na."
"Ayo-"
Hindi na ito nakapiyok nang isubo ko sa bibig niya ang pagkain.
"Kagabi pa walang laman ang tiyan mo sabi ni Nana Tonya. Kaya kahit ayaw mo kelangan mo pa ring
kumain."
"Don't treat me like child." Sabi nito sa pagitan ng pagnguya.
"Then don't act like one."
Hay... Kailan ba mauubusan ng lintanya ang lalaking ito?

Ang daming reklamo. Nakaka-stress.
*******************************************
[4] Chapter Four: The Shower Scene
*******************************************
Chapter 4: The Shower Scene
<Riley POV>
Nagising ako sa ringtone ng aking cp. Nung oras na ba? Parang kakatulog ko pa lang? Siguradong si
Mama na naman ang tumatawag.
Kapa..
Kapa..
Nasa ilalim lang pala ng unan ko.
"H-hello..."Inaantok na sagot ko.
"Bro musta na?" Bungad sa akin ng nasa kabilang linya.
"Jared?"
Puro tawa lang ang naging response nito sa akin.
"Gago ka talaga! Bakit ngayon ka lang nagparamdam?"
"Miss me, lover boy?" Biro pa nito.
"Gago!" But he was right. Na-miss nga niya ang bestfriend nyang ito.
It's been a month ago since the last time I heard about him. A week after my accident, he immediately
flew to Nevada for business purpose. But I doubt about it. Knowing his reputation when it comes to
women, he definitely lying.
"Wala ka pa bang balak bumalik dito?"
"I'm enjoying my life here. Walang hassle. Nasa Pinas ngayon si Erpat. Pero balita ko by next week
babalik daw dito si Papa kaya ako naman ang uuwi jan."
"Hanggang ngayon ba hindi pa rin kayo magkasundo ni Tito Joseph?"
"Parang hindi mo kilala si Erpat. Lagi na lang ako ang nakikita nun. Wala na akong ginawang tama para
sa kanya."
"Magpakatino ka na kasi. Be serious with your life."
"Be serious like you? Nah...baka magkasakit lang ako. I love being like this. Less prone to
heartache, less prone to accident."
Wala na akong nasabi. Obviously ako ang pinapatamaan ng gunggong na ito. He never change. He always
wants to play safe.
"So, how are you Dude? Nakapag-decide ka na ba about dun sa operation?" Suddenly he asked.
"No, I haven't yet. Ayoko munang isipin ang tungkol doon."
"How about...you know, Samantha? Do you have news about her?"
"Nandito siya ngayon."
"Dyan sa Pilipinas? How did you know?"
"She is here... with me."
"Oh come on! Are joking me?" Gulat na gulat ito.
"No, I'm not."
"Are you sure?" Hindi pa rin ito makapaniwala sa sinabi ko. " Para kasing nakita ko...never mind."
Hindi na nito itinuloy ang sasabihin.
"Bigla na lang siya sumulpot rito sa bahay, 2 days ago. She says sorry and she wants us to be
together again."
"And?"
"Things couldn't be the same again since she left me. I'm not the same person that she used to know."
"That's my man! Congrats Pare. Finally you've realize your worth. Move on and enjoy your life."
"But how can't I move on and enjoy my life if she is my self-appointed private nurse. Wala akong
magawa para iwasan siya. And worst, kasabwat niya pa si Mommy."
I heard him chuckled. "Problema nga iyan pare. Sorry but I can't help you right now."
"Tsk.." ang tanging naisagot ko sa kanya.
Narinig kong bumukas ang pintuan ng kuwarto ko.
"Gising ka na pala hijo." Boses iyon ni Nana Tonya.
Napakunot ang noo ko. Where is Samantha?
"Hey, are you still there?" Si Jared.
"Y-yeah." Bakit ko ba siya biglang naisip? "Ano nga ulit iyon?"
"Never mind. Anyway I got to go. Someone is expecting me. "
"Someone special?"
"Nope. Someone that interest me," Sabay tawa.
Asa pa ako na magseseryoso ito sa babae!
"Goodluck to your new self. Kapag napanindigan mo yan, bilib na ako sayo. I love you bro.. mwaaah."
Pagkatapos ay narinig ko na ang end tone sa kabilang linya.
Napailing na lang ako. Sira talaga ang ulo!
"Si Jared ba yang kausap mo kanina? Matagal-tagal ko na ring hindi nakikita ang batang iyan." Si Nana
Tonya na nakalapit na pala sa akin ng hindi ko namamalayan. Inalalayan niya ako sa braso para
makabangon.
"Kaya ko na po mag-isa Nana Tonya," sabi ko sa kanya.
"Walang masamang tumanggap nang tulong galing sa iba. Lalo na kung ang iniisip lang nila ay ang
ikabubuti mo."
Napakamot ako ng ulo.
"Nana Tonya, hindi po iyon ang ibig kong sabihin. Kayo lang naman ang inaalala ko. Baka kasi hindi
nyo kayanin ang bigat ko."
"Parang sinabi mo na matanda na ako. Mas malakas pa ako sa kalabaw."
Hindi na ako sumagot. Baka humaba pa ang panenermon nito.
Kanina pa ako kinukulit ng isipan ko. At hindi ako mapalagay.
Where is she? Bakit hindi siya ang naghatid ng almusal ko?
Tapos na akong kumain nang sa wakas ay nagkalakas loob akong magtanong.
"Nana Tonya, si... ano po, si..." Hindi ko maituloy-tuloy ang gusto kong sabihin.
Lecheng pride na ito! Sino ba ang nakaimbento nito?
"Si Samantha ba ang hinahanap mo?" Masungit na tanong ni Nana Tonya.
Pero ang totoo ganito ang itsura niya ^___^ (Hindi alam ni Riley dahil hindi nga siya nakakakita.)
=___= Hindi ako kumibo.
"Huwag mo na siyang hanapin. Umalis na siya kaninang madaling araw."
"Po?" Nagulat talaga ako sa narinig.
"Basta ang sabi niya sa akin, suko na raw siya. Hindi na raw niya kayang tiisin ang ugali mo. Baka
raw mas bumuti ang kalagayan mo kung mawawala siya. Dahil sa tingin niya hindi mo na siya kailangan
sa buhay mo."
She said that she'll never give up on me, but she lied again.
Eto na naman ang familiar na sakit sa dibdib ko!
Ilang sandali akong walang imik. Gusto kong mag-isip. Pero nanatiling blanko ang utak ko. Damn!
Then suddenly I heard that voice again.
"Nana Tonya, nandyan lang pala kayo. Kanina ko pa kayo hinahanap." Si Samantha na bigla na lang
sumulpot sa kuwarto ko.
0___0 ako
> . > si Nana Tonya.
"Anong nangyayari?" Nagtatakang tanong ni Samantha sa nadatnan.
"Iha mauna na ako sa'yo sa ibaba. Ihahanda ko lang ang agahan mo," iwas sagot ni Nana Tonya. Bitbit
ang tray ay nagmamadali itong lumabas ng kuwarto.
Ako naman ang binalingan ni Samantha. "What did you do to her?"
"Huh?"
"Why she is acting like that? Don't tell me, pati si Nana Tonya minamaltrato mo?"
Minamaltrato? What a word! Tama bang pagbintangan ako!
"Why don't you ask her?" I snapped. Wala akong dapat ipaliwanag sa kanya.
"You're so mean!" Halos pabulong na sabi nito pero nakarating pa rin sa pandinig ko.
If only I could see her, sigurong humahaba na ang nguso nito.
Then later I heard the slam of the door.
Sigurado ako, she was cursing me right now.
Bigla tuloy akong napaisip.
What if magkakatotoo ang sinabi ni Nana Tonya?
Paano kung tuluyan nang sumuko si Samantha?
Ako ba talaga ang may problema? O yung mga taong nakapaligid sa akin?
<Muriel POV>
"Kung nakita mo lang sana ang reaksyon ni Riley kanina..." Hindi na natuloy ni Nana Tonya ang
sinasabi dahil sa katatawa. Tila tuwang-tuwa ito sa nagawang kalokohan.
V__v "Bakit nyo naman sinabi iyon?"
"Naisip ko lang na biruin siya nang hanapin ka niya sa akin. Mukhang nadismaya siya nang malaman
niyang ako ang naghatid ng agahan niya imbes na ikaw."
"Ano naman po ang naging reaksyon niya?" Bigla akong na-curious.
"Bigla siyang nalungkot. Para pa ngang naiiyak. Kaya lang bigla kang dumating kaya hayun nabuko tuloy
ako ng di-oras."
"Kaya pala ganun ung reaksyon niya. Akala ko pa naman meron siyang ginawa sa inyo. Siguradong galit
ngayon iyon."
"Eh iha, pwede bang ikaw na muna ang maghatid na tanghalian ni Riley mamaya?"
"Bakit ako? Ang daya nyo Nana Tonya."
"Sus, kayang-kaya mo yan. Ngayon lang naman nagsusunggit si Riley dahil sa kalagayan niya eh. Pero
alam kong pagdating sa'yo tumitiklop siya. Sa nakita kong reaksyon niya kanina, hindi maikakaila na
mahal ka pa rin niya."
< . < "Si Samantha po ang mahal niya at hindi ako."
"Parang ikaw na rin iyon. Wala siya dito kaya ikaw na siya ngayon."
Bakit pakiramdam ko nawawalan na ako ng identity? Parang hindi na ako ito eh. At isa pa namimiss ko
na ang pagtawag sa akin ng mga tao sa pangalan ko.
Lumabas muna at nagpunta sa garden. Makapag-emote na nga muna. Bored na bored na kasi ako sa bahay
na ito.
I miss my job. I miss my friends. I miss the hang-outs. At syempre I miss my family. Sana nga naka-
vacation leave na lang ako. I miss them so much.
I also miss myself. Lately hindi ko na nagagawa ang gusto ko. Para akong laruan na de-susi. Limited
ang mga kilos ko. Pero may mga pagkakataon na lumalabas talaga ang pagiging maldita ko.
Si Riley kasi eh. Knowing my temper, kahit anong pagtitimpi ko, umaalpas pa rin ang init ng ulo ko.
Duda tuloy ako na mako-convince ko pa siya na magpaopera sa loob ng isang buwan. Sa tuwing nagkikita
kaming dalawa parang lagi na lang kami nagsasabong.
Anong strategy pa ba ang puwede kong gamitin sa lalaking iyon?
"Mam Samantha!" tawag sa akin ni Lenny at namamadaling lumapit sa akin.
"Ako ba ang tinatawag mo?" wala sa loob na sabi ko.
Lumingon pa ito sa paligid bago bumaling sa akin.
"Malamang, kayo lang naman po ang may pangalan na Samantha rito."
Umaangat tuloy ang kilay ko. Ayos din itong katulong na ito!
"Hehehe..." si Lenny na nag-peace sign sa akin ng makita ang reaksyon ko. "Pinapatawag po kayo ni Sir
Riley."
"Bakit daw?"
"Hindi naman niya sinabi eh."
"Galit ba?"
"Eh lagi namang galit si Sir. Wala namang bago."
Oo nga naman!
Saglit akong nag-alinlangan.
Bahala na nga si Batman!
"Tawag mo raw ako?" bungad ko kay Riley nang makapasok sa kuwarto nito.
Kung ano ang puwesto niya kanina nang umalis ako ay ganon pa rin siya ngayon. Nakaupo ito sa gilid ng
kama paharap sa bintana.
"Are you okay?" Napasugod ako sa kanya ng bigla nitong sapuhin ng kamay ang ulo.
"May masakit ba sayo?" ako ulit ng hindi ito kumikibo.
Itinaas ni Riley ang kamay niya sa direksyon ko. "Tulungan mo akong tumayo."
Tinulungan ko naman siya kahit mabigat siya.
"Gusto kong maligo."
"Ha?" 0___o
"Ang sabi ko gusto kong maligo" Malumanay pa rin na sabi nito.
"Ah, okay!" ang sabi ko na lang. "Ipapahanda ko lang ang pampaligo mo." At binitawan ko siya para
sana lumabas ng kuwarto.
Pero pinigilan niya agad ako sa braso.
"Ikaw na lang. Ayokong istorbuhin si Nana Tonya."
"Pwede ko naman utusan si Lenny o kaya si Mila."
"Hahayaan mo silang paliguan ako." medyo inis na sabi nito.
Anu daw! Paliguan?
"You mean hindi ka marunong maligo mag-isa?" Gusto kong makasiguro. Baka kasi nabingi lang ako.
"Magpapatulong ba ako kung kaya ko." Nagsalubong na ang mga kilay nito.
Ibig sabihin si Nana Tonya ang nagpapaligo sa malaking tao na ito!
Nagulat na lang ako ng bigla na lang hubarin ni Riley ang t-shirt nito.
"W-what are you doing?"
"Meron bang maliligo na naka-damit?" Bumalik na naman ang masungit nitong tono. At sinunod na hubarin
ang suot na padjama.
Napalunok ako sa tumambad na katawan sa harapan ko.
Oh my!
"W-wait!" Mabilis na pigil ko nang isusunod na nitong hubarin ang suot na brief.
Baka himatayin na ako kapag nakita ko ang nasa likod ng brief nito.
"Ano na naman?"
>___< ganito na ang itsura ni Riley.
"Pwede ka naman maligo kahit na ka-brief eh."
"What's the difference? Nakita mo na rin naman ito dati."
o___O Awkward!
"Pumasok ka nga sa banyo." Tinulak ko na siya papasok bago pa humaba ang pagtatalo namin. "Ang dami
mo pang sinasabi."
At sa huli ako rin ang nasunod.
Pero ano ba itong napasukan ko? Gusto ko nang tumakbo palabas. Kanina pa nag-iinit ang mukha ko.
Hindi ako makapag-concetrate sa ginagawa ko.
Shit! Hindi ko mapigilan ang panginginig ng kamay ko habang kinukuskos ang abs ni Riley.
Nakaka-tense grabe!
o___o'\ Whew! Ang init naman!
Nang dumako ang paningin ko sa lower part body nito ay bigla akong napalunok. Yun na lang kasi ang
hindi ko pa nakukuskos.
Kinuha ko ang kamay ni Riley at ibinigay sa kanya ang scrubbing sponge.
"Ikaw na bahala kay birdie. Kaya mo na yan. Malaki ka na." sabi ko sabay talikod.
But to my surprise nang pumulupot ang braso nito sa baywang ko at hinila ako palapit sa kanya.
"Where do you think you're going?" Pigil niya sa akin.
0___0 Nagtaasan lahat ng balahibo ko nang maramdaman ang katawan nito sa likuran ko.
Waahh... gusto kong sumigaw ng rape!
Nana Tonya tulong!
Naramdaman ko na lang ang malamig na tubig na bumuhos sa katawan ko. Hawak na pala ni Riley ang
shower hose at sinadyang itapat sa akin.
Putek! Basang-basa ako!
"Riley!" Kumawala ako mula sa pagkakayakap niya at inagaw sa kanya ang hose. Kung hindi ko napigilan
ang sarili ko malamang naipukpok ko sa ulo niya ang hawak ko.
Halata naman na pinigilan lang nitong tumawa. Tumalikod pa ito sa akin para hindi ko makita ang
reaksyon niya.
Sa inis ko ay tinapat ko sa kanya ang shower hose at tinodo ang pagkakabukas niyon.
"Ah..." sigaw ni Riley. "Stop it!"
Stop it mong mukha mo! Akala mo ikaw lang marunong magtrip?
Para akong basang sisiw ng lumabas ng banyo. Basang-basa ang damit ko. Daig ko pa ang nag-dive sa
bath tub. Kasunod kong lumabas si Riley. Nakatapis lang ito ng towel hanggang baywang.
"Ikuha mo ako ng damit!"
Kung makautos wagas! Hindi ba ito marunong gumamit ng PAKI?
"Saan ba dito ang damitan mo?" Nilapitan ko ang isang cabinet sa may bandang dulo. Pero puro mga
business attire ang laman nyon.
Hindi ito sumagot.
Inisa-isa ko na lang buksan ang mga cabinet. Bago pa ako tuluyang topakin sa kanya.
"Here," sabay abot sa kanya ng nakuha kong damit.
At walang sabi-sabing tinanggal ni Riley ang nakatapis sa baywang nito.
Oh sheeeet!
Bigla akong napatalikod.
Buwisit talaga ang lalaking ito! Nanadya na!
"Tapos ka na ba magbihis?" tanong ko habang nakatalikod pa rin sa kanya. Nangangawit na ako sa

katatayo.
I heard him chuckled. "You're acting really weird, Sam."
Napalingon ako sa sinabi niya. Buti na lang at nakabihis na ito.
"Guni-guni mo lang iyon!" Sabi ko na lang at pinagbalingan ang mga nakakalat na damit nito sa sahig.
Pumasok ulit ako ng banyo. Doon ko kasi nakita ang basket bin na lagayan ng labahin. At paglabas ko
muntikan ko nang mabunggo si Riley. Nakaharang kasi ito sa may pintuan.
"Baka gusto mo akong padaanin?" sabi ko nang hindi pa rin ito kumikilos. Pinagti-tripan na naman ba
ako nito?
"Punasan mo ang buhok ko. Basang-basa pa." At yumuko siya sa harapan ko.
Napaka-childish talaga! Wala ba itong mga kamay?
Kinuha ko na lang sa kanya ang hawak nitong towel at pinunasan ang buhok nito.
"Sam?"
"Hmmmm..."
"Do you love me?"
Napahinto ako sa ginagawa.
"I wouldn't be here if I don't"
"Just answer my question? He demanded. He looks really serious.
> . >
"O-of course I do."
Imbes na sumagot si Riley ay inilapit nito ang mukha sa akin.
Napaatras tuloy ako. Pero pader na pala ang nasa likuran ko.
"W-what are you d-doing?" I'm trying to calm myself.
Nanunukso naman na lalo pang lumapit ito sa akin. Ang mga kamay nito ngayon ay nakatukod sa pader,
just above my shoulder.
"What do you think I'm doing?" His voice was husky.
Kung hindi ko lang alam na bulag ito, iisipin ko na nakikita niya ako. He was looking straight on my
eyes.
Suddenly, I was at lost of words. Nagsipagtayuan ang aking balahibo. Damn, he was going to kiss me!
Blag!
Biglang bumukas ang pintuan.
"Mam Samantha, kanina pa tumutunog yung-"
Naitulak kong bigla si Riley sabay layo.
>__> ako
<__< si Riley
0___0, si Lenny. "S-sorry po! Nakalimutan kong kumatok..."
Saka lang ako nakabawi nang mapansin ko ang familiar na cellphone na tumutunog sa kamay niya.
"Eh, Mam kanina pa po kasi may tumatawag sa cellphone nyo." Sabay abot sa akin ng cp.
Kinuha ko iyon at nagmamadaling lumabas ng kuwarto. Siguradong pulang-pula ang mukha ko.
Napasandal ako sa pader habang sapu-sapo ng kamay ko ang aking dibdib. Para akong aatakehin sa puso.
Gosh...muntikan na iyon!
Napatingin ako sa cp ko na patuloy sa pagtunog.
Si Jena. Napilitan akong sagutin iyon.
"Girl, anong petsa na? Ang tagal mo namang sagutin ang tawag ko?"
"N-naiwan ko kasi ang cp ko sa kuwarto," pagdadahilan ko.
"Okay ka lang ba? Bakit parang hinihingal ka?"
"Kagagaling ko lang sa pagdya-jogging."
"Kumusta ang bakasyon mo? Pagbalik mo huwag mong ka-"
"Jena tatawagan na lang kita mamaya. Promise tatawag talaga ako." Sabay pindot ng end button. I can't
talk to her, not now.
Pakiramdam ko mauubusan ako ng oxygen. Ang lakas pa rin ng kabog ng dibdib ko.
"Mam bakit basang-basa kayo?" Bigla na lang sumulpot si Mila sa tabi ko.
"Pinaliguan ko kasi si Riley." Wala sa loob na sagot ko.
Napanganga ang katulong sa sinabi ko.
"I-i mean, tinulungan ko siyang maligo. Wala kasi si Nana Tonya kaya ako na lang ang tumulong sa
kanya"
"Kaya naman po niyang maligo mag-isa."
"Ha?"
"Kilala ko si Sir Riley. Ang pinakaayaw niya ay yung tinutulungan siya. Kaya nga hindi kami lumalapit
sa kanya eh."
Poink!
Mukhang naisahan ako ng lalaking iyon!
Mabilis na lumipad ang mga naniningkit kong mata sa pintuan ng silid nito. Muling nag-flashback sa
isipan ko ang mga nangyari kanina.
"Mila pakisabi na lang kay Nana Tonya na siya na muna ang maghatid ng tanghalian ni Riley."
"Sige po."
Tumalikod na ako at nagmartsa ako patungo sa silid ko. Dumiretso ako sa kama ko at dinampot ang
isang unan. At saka itinakip sa mukha ko.
Doon ako sumigaw ng malakas.
Inis na inis ako na parang gusto kong manapak ng tao.
*******************************************
[5] Chapter Five: Unexpected Kiss
*******************************************
Chapter Five: Unexpected Kiss
<Muriel POV>
Vanilla or Chocolate?
Hirap mag-decide!
"Kuya ano ba mas masarap dito?" tanong ko dun sa crew. Sabay pakita sa kanya ng hawak kong Magnum
Ice Cream na nasa magkabila kong kamay.
"Eh Mam, pareho lang naman po." Sagot nito na nagkamot pa ng ulo.
Natural parehong masarap, mahal eh!
Muli kong tinignan ang hawak kong Magnum.
Vanilla na nga lang! Sabay bitaw dun sa chocolate flavor at dumiretso ako sa cashier.
Sa sobrang inis ko kanina napalabas tuloy ako ng bahay at dinala ako ng mga paa ko sa 7-Eleven.
Kailangan kong magpalamig. Kaya nga napagtripan kong kumain ng Magnum. Baka sakali mawala ang init ng
ulo ko. Bumili rin ako ng sanitary napkin. Kaya pala ganon na lang ang topak ko, meron na pala ako
nang hindi ko namamalayan.
Tsk! Ang bagal naman ng kahera! Tatlong katao pa ang pagitan bago ako.
Inip!
Inip!
"Bakla, libre mo ako ng slurpee."
"Bruha ka ala kaya akong pera."
"Eh bat nagyaya ka rito kung wala ka palang pera?"
"Sayo nga sana ako magpapalibre eh."
Teka! Parang familiar sa akin ang mga tinig na iyon!
Dahan-dahan akong lumingon.
O__O putcha! Sina Jena at Ichi!
Paano sila napadpad rito?
"Walang hiya ka, pinaglakad mo ako ng dalawang kanto para lang magpalibre!" boses iyon ni Jena na
ume-echo sa buong store.
"Girl naman, sige na! Kahit pautangin mo nalang ako. Ala na talaga akong anda." Ang baklang si Ichi
na kasamahan din niya sa trabaho.
Malapit nga lang pala ito sa opisina namin. Bakit ba hindi ko naisip iyon?
Mabuti na lang at may hood ung sinuot kong cardigan kaya nilagay ko iyon sa ulo ko.
Hindi nila ako pwedeng makita dito!
Sa wakas at turn ko na rin sa pila. "Ate pakibilisan lang po." Sabi ko dun sa kahera. Kailangan ko
na talagang makaalis sa lugar na iyon.
0 . o Ganito ang itsura ng kahera nang tumingin sa akin.
"Ang kuripot mo talaga. Buti pa si Muriel hindi mahirap lapitan. Madamot!" Lintanya ni Ichi.
"Kung si Muriel nauuto mo, ako hindi."
May ganon!
"Speaking of Muriel, ano na balita sa dun?" Si Ichi ulit.
"Ewan ko sa babaing iyon? Kanina tinawagan ko pero binabaan lang ako ng bruha. Sabi niya tatawag
siya pero hanggang ngayon wala pa rin."
"Baka busy lang... busy sa lalaki! Hahaha... Hayaan mo na siya para naman magkaroon na siya ng
lovelife at nang hindi na umiinit ang ulo niya."
Mga salbahe! T__T
Kunsabagay, tama rin naman si Ichi. Busy nga siya sa lalaki, sa lalaking anak ng Boss niya na ubod
ng sungit at demanding.
"Mam sukli nyo po", agad kong inaabot ang baryang inaabot sa akin ng kahera.
Makaeskapo na nga. Bago pa nila ako makita dito.
Habang naglalakad ako pauwi, hindi pa nga nangangalahati ang Magnum ko nang may biglang matigas na
bagay ang biglang humampas sa braso ko.
Shit!
Napayuko ako sa damit ko. Dumikit doon ang kinakain kong Magnum. Anak ng tokwa, nakaputi pa man din
akong t-shirt!
Nag-init na naman ang ulo ko!
May isang lalaki ang tumatakbong lumapit sa akin. Nakasuot siya ng asul na jersey sando at short at
naliligo sa sariling pawis.
"Sorry Miss hindi ko sinasadya." Nakangiti niyang sabi sa akin.
Kung nakakamatay lang ang tingin na pinukol ko sa kanya malamang ay natumba na siya.
"Sorry talaga!" Hindi nawawala ang mga ngiti niya na parang pang-commercial ng toothpaste.
Lalo akong sumimangot.
Akala yata niya madadaan niya ako sa pangiti-ngiti niya!
Lumipad ang mga mata ko sa bola ng basketball na tumama sa akin kanina. Bago pa iyon madampot ng
lalaki ay sinipa ko iyon palayo rito.
Napalakas yata ang pagkakasipa ko kaya tumilapon iyon sa kabilang kalsada.
I smirked.
But he smiled instead.
Nakakaloko na ang lalaking ito!
Narinig kong naghiyawan na ang mga kasamahan nitong naglalaro sa court.
"Oh come on! Get the ball! Mamaya ka na lumandi dyan!" Sigaw ng isa sa mga kasamahan nito.
Ngunit tila wala itong narinig.
"By the way I'm Mark, and you are?" Inilahad pa nito ang kamay sa akin.
Awtomatikong umangat ang kilay ko at tinignan ang nakalahad niyang kamay. Sa halip na tanggapin iyon
ay tinapik ko ang kamay niya.
"Get lost!" I snapped. Sabay talikod.
Hambog! Anong akala niya, madadala niya ako sa pagpapa-cute niya?
"Until we meet again, Miss pretty!" Narinig ko pang sigaw nung lalaki nang makalayo na ako.
Leche! Sinayang mo yung Magnum ko!
"Muriel, umalis ka pala sana tinawagan mo ako ng sa ganon ay nasundo kita." Bati sa akin ni Manong
Bay habang naglilinis ito ng sasakyan.
Napangiti ako nang marinig kong muli ang pangalan ko. Sa ilang araw ko sa mansion na iyon, ngayon
lang ulit may tumawag sa akin sa pangalan ko.
^__^ Nawala siguro sa loob niya ang habilin ni Mam Lorie.
Si Manong Bay lamang ang kakilala ko sa loob at labas ng trabaho. Personal driver siya ni Mam Lorie.
Minsan kapag libreng oras niya ay tumulong siya sa amin sa opisina at maasahan namin sa pagbili ng
pagkain.
"Dyan lang naman po sa labasan. Meron lang po akong binili."
"Ganon ba? Basta kapag may kailangan ka, mag-text ka lang sa akin."
Tumango ako. "Sige po." At pumasok na ako sa loob ng bahay.
Kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam ko.
Paakyat na sana ako nang makita ko si Riley na nasa bungad ng hagdanan. At nagtatangkang bumaba nang
walang kaagapay. Bigla akong kinabahan at sa isang iglap ay nakalapit ako sa kanya.
"Anong sa tingin mo ang ginawa mo? Magpapakamatay ka ba?" I almost hissed. Tinakot ako ng lalaking
ito.
"Gusto ko lang sana magpahangin sa labas." kaswal na sabi nito na tila balewala ang pagpapanic ko.
"Bakit hindi ka nagpatulong? Nandyan naman si Lenny o kaya si Mila."
"Kaya ko ang sarili ko."
Sa inis ko ay napatukan ko siya.
"Hindi ka rin mayabang noh? Paano kung mahulog ka sa hagdan? Hindi mo ba naisip iyon?"
"Bakit ba ang sungit mo?"
"Bakit ba ang tigas-tigas ng ulo mo?"
"Hindi mo kailangang sumigaw."
"Wala kang pakialam kung gusto kong sumigaw!"
Katahimikan...
Hindi na siya sumagot.
At hindi na rin ako ulit nagsalita.
Kahit ako ay nagulat sa naging outburst ko. At aminado ako na napasobra ako dun sa part na iyon.
I blew out a long sigh. Then I grabbed his hand.
"Bumalik ka na sa kuwarto mo." I said in a low tone. At hinila ko siya patungo sa silid niya.
Pero may balak pa yatang magmatigas ni Riley. Hindi ito natinag sa kinatatayuan nito.
"Rai (short for Riley) ano ba?"
Sinubukan ko ulit siyang hilahin. But this time, with my full force. Ngunit mas malakas siya sa
akin. Ako ang nahila niya. Sa lakas ng impact ay tumama ang noo ko sa baba niya.
"Aw!" Sapu-sapo ko ang noo ko. Mangiyak-ngiyak ako sa sakit.
"Ikaw kasi eh!"
"Ako pa ngayon ang may kasalanan?" Banayad kong asik. Heto na naman ang temper ko.
Riley raised his hand and pulled me closer to him. He gently stroke my hair and blew something on my
forehead. "Masakit pa ba?" May pag-aalala sa tinig nito.
Hindi ako sumagot. At hindi ko rin alam kung bakit ko siya hinayaan na gawin iyon.
But I have to admit that it really feels good!
"Bumalik ka na nga sa kuwarto mo." Ang nasabi ko na lang pagkatapos.
Umikot ako sa likuran niya at tinulak siya patungo sa silid niya.
O__O Anong nangyare dito?
Grabe parang dinaanan ng buhawi ang loob ng kuwarto ni Riley. Ang gulung-gulo.
As far as I remember, ang papel ko lang sa buhay ng lalaking ito ay maging pretend girlfriend lang
nito. Pumayag na nga akong maging caregiver pati ba naman ang pagliligpit ng mga kalat nito ay ako pa
rin.
"Ano bang binubulong mo dyan? Para kang sira!" si Riley.
Hindi ko siya pinansin. At sa halip ay pinagbalingan ko ang mga nakakalat nitong comforter at unan
sa sahig.
Maya-maya...
Bog!
Paglingon ko ay sapo na nito ang noo. Nauntog ito sa pintuan ng banyo.
"Damn this door!" Hindi nito maipinta ang mukha!
Hindi ko tuloy napigilang tumawa.
"Fine! Laugh as you want, you evil witch." Pasinghal na sabi niya sa akin. Naniningkit ang mga mata
nito.
Si Mr.Sungit napikon! Hehe..
Nilapitan ko siya at hinawi ang kamay niya. Namumula nga ang noo nito.
"Halika nga dito." Sabi ko sa kanya at pinaupo siya sa kama para matignan ko siya nang mabuti.
Sumunod naman siya pero nanatiling nakasimangot.
Kagat-kagat ko ang labi ko para pigilan ang pagtawa. Siguradong sisinghalan na naman ako ni Riley.
Pero hindi nawawala ang ngiti sa mga labi ko. Hindi naman niya makikita iyon.
"Gusto mong lagyan ko ng cold compress?"
Umiling siya. "Hipan mo na lang."
"Mawawala ba ang sakit kung hihipan ko?" Naalala ko ang ginawa niya sa akin kanina. Kunsabagay,
mukhang effective naman.
"Basta hipan mo na lang." Parang bata na utos nito.
Hinipan ko naman siya sa noo.
"Ano, masakit pa ba?"
Tumango lang siya. "Hipan mo pa."
Hinipan ko naman ulit. Ngunit napansin ko ang humahaba niyang nguso. At unti-unting lumalapit ang
mukha niya sa akin.
"Anong ibig sabihin niyan?" Nakataas na kilay na sabi ko. Tinusok-tusok ko pa ng daliri ang pisngi
nito.
"Mas mawawala ang sakit kapag, alam mo na." At lalo pa nitong hinabaan ang nguso.
"Ano ka sinusuwerte?" At tinapik ko siya ng malakas sa noo, sabay tayo.
Pero pinigilan niya ako sa braso at hinila palapit sa kanya. Napaupo ulit ako sa kama.
"Sige, hipan mo na lang ulit?"
"Hipan mong mukha! Hindi ka na nakakatuwa Riley! Baka gusto mo tuluyang magkaroon ng bukol sa noo."
Banta ko sa kanya nang hindi pa rin nito binibitawan ang braso ko.
"Wala naman akong ginagawa sayo. Ang dumi ng isip mo." He smirked.
"Ako pa ngayon ang madumi ang isip?" Nahagip ng kamay ko ang isang unan at walang babala na hinampas
iyon kay Riley.
Na-out of balance ito at parang slow motion ay mahuhulog ito sa kama. At dahil hindi pa rin nito
binibitawan ang braso ko pati ako ay kasama niyang nahulog.
Bumagsak ako sa ibabaw niya. At ilang pulgada lang ang pagitan ng mukha ko sa mukha niya.
A devilish smile appeared on his lips. At bago ko pa nahulaan ang susunod na mangyayari, he pulled
my nape and claimed my surprised mouth.
*******************************************
[6] Chapter Six: Her Coldness
*******************************************
Chapter Six: Her Coldness
<Muriel POV>
Nabangggit sa akin ni Nanang Tonya ang pagdating ni Mam Lorie nang hapon na iyon. Ngunit sa halip na
magpakita rito ay nagkulong na lang ako sa kuwarto ko. Siguradong hihingan niya ako ng development.
At wala akong maisasagot sa kanya na ikakatuwa niya.
Alangan naman na sabihin ko na lagi na lang kaming nagtatalo ng masungit niyang anak!
And speaking of the devil,hanggang ngayon ay hindi ako maka-get over sa ginawa niya.
Pucha! Lagi ko pang naalala ang halikan namin kanina. I mean yung paghalik niya sa akin. Nakakainis,
kahit takpan ko ng unan ang mukha ko, hindi pa rin iyon mawala sa isip ko.
Hindi iyon ang first kiss ko. Pero hindi ko maintindihan sa sarili ko kung bakit ganon na lamang ang
impact nun sa akin.
Napalingon ako sa pintuan ng may kumatok. Wala sana akong balak pagbuksan kung sinuman iyon. Pero
narinig ko ang boses ni Mam Lorie sa labas.
I sighed then stood up.
<Lorie POV>
"Naistorbo ba kita?" bungad ko kay Muriel. Mukhang kagigising lang nito.
"Hindi naman po," sagot niya.
Tuluy-tuloy akong pumasok sa loob ng silid at naupo sa gilid ng kama.
Sa ilang sandali ay pinagmasdan ko siya. I can't help but smile when I saw her crumbled hair. She was
in her usual t-shirt and tokong short. A typical girl who was not aware how beautiful she is.
Sometimes I wondered if she is a lesbian or just a boyish type. I heard that she's the only one in
the office who doesn't have a boyfriend. Man hater daw sabi ng ibang nakakakilala sa kanya. But I
doubt about it. Mukha lang siyang suplada sa unang tingin, pero ang hindi alam ng iba... she has good
and soft heart.
"Sabi ni Nana Tonya hindi ka raw naghapunan?" tanong ko sa kanya. She was busy toying her slipper on
the floor.
"Sumakit po kasi ang ulo kaya tinulog ko na lang." Nakayuko na sagot niya.
"Kailangan ko pa bang hulaan kung sino ang dahilan ng pagsakit ng ulo mo?" I chuckled.
Tumingin siya sa akin pero hindi siya nagsalita.
"Pagpasensyahan mo na ang anak ko. I know that you are having a having time dealing with him. Pero
ikaw na lang kasi ang maasahan ko pagdating sa kanya. But you know what, bilib ako sa tapang mo.
You're not afraid of him kahit pa pinagsusungitan ka niya."
"Hindi lang po masungit ang anak ninyo, matigas din ang ulo, sobra!" Napapailing na sabi niya.
Lalo tuloy akong napangiti. This girl never failed to amuzed me.
"I know. But you're the only one who can handle him."
"Mam Lorie-"
"Call me Tita," agap ko sa sasabihin niya. "I want you to call me Tita Lorie."
Napansin ko ang pag-ilap ng mga mata niya.
"Eh T-tita, ang kasungitan niya hindi nauubos, pero ang pasensya ko konting-konti na lang."
I laughed hard. I just can't help it. It reminds me of the famous line in a local movie.
Confused she stared at me. Hindi siguro siya aware sa binitawan niyang salita.
"Tita I'm serious. Honestly, I'm a temperimental person. Maiksi ang pasensya ko. I don't think I can
make it through. At alam kong hindi rin ninyo ikakatuwa kung palagi na lamang kami magbabangayan ni
Riley. Baka imbes na makatulong ako ay maging disaster pa ang kalabasan."
Biglang nawala ang ngiti ko sa mga labi. Mukha nga siyang seryoso.
"I understand. And I'm so sorry for involving you in this personal matter." I sighed. Bigla akong may
naalala. "Kung na-convince ko lang sana siya, things would be much more easier."
Katahimikan...
"I met Samantha in Hongkong." I decided to let her know. "We've talked and I tried my best to
convince her. But..."
"But she said no?" Si Muriel na nakakunot ang noo.
"She wanted me to give her three to four weeks to finish her business there. And after that, saka
niya lang mahaharap si Riley."
I saw the disgust on her face.
"Naisip ko, there is no reason for us to wait for her. But I'm still hoping that she would change her
mind."
"Hanggang kailan po natin siya hihintayin?"
"We don't need to wait. We're going to stick on our plan. And I know that we can make it through.
Just give him a little more patience. Sa umpisa lang naman ganyan si Riley. Hindi maglalaon
mapapanatag rin ang loob niya sa'yo. Hanggang sa magdesisyon siya na mag-undergo ng surgery on his
own."
"I'll try." parang napipilitan niyang sabi.
I could understand her hesitation. Hindi ko dapat siya pinilit na pumasok sa ganitong sitwasyon. But
I don't have any choice. I need her...for my son. At hindi ako na nagsisi na siya pinili ko.
<Muriel POV>
I can't take it anymore. Kumakalam na talaga ang sikmura ko sa gutom. Akala ko kaya kong panindigan
pero hanggang akala lang pala ko. T__T
Bakit ba kasi may patampo-tampo pa akong nalalaman?
Pasado alas nuwebe na ng gabi. Siguradong tulog na silang lahat. Mabuti na lang at may nahagilap
akong tinapay at chicken sanwich spread sa ref.
I almost jump in surprise, nang may biglang sumulpot mula sa pintuan ng kusina.
Pucha! Muntikan pa akong mabulunan!
Nasapo ko tuloy ang dibdib ko. "Balak mo ba akong patayin sa takot?" sigaw ko kay Riley. Kahit ito ay
nagulat nang bigla akong magsalita.
"What are you doing here?" He asked.
"Ako ang dapat magtanong kung ano ang ginagawa mo dito? At teka, paano ka nakababa sa hagdan? Sino
ang tumulong sa'yo?"
"Ako lang mag-isa. I told you I can do it on my own."
I rolled my eyes. "Ewan ko lang kung hindi mawala ang kayabangan mo kapag nahulog ka sa hagdan!"
"What are you doing?" ako ulit nang mapansin kong tila meron siyang kinakapakapa.
"Nauuhaw ako. Gusto kong uminom ng malamig na tubig."
"Ako na"
"No! Ako na." Pigil niya sa akin.
Bahala ka na! At pinagpatuloy ko ang aking pagkain.
Pilit pa rin niyang kinakapa ang kinalalagyan ng ref. Nalagpasan na nga niya ito. Pero hinayaan ko na
lang siya. Mukhang ayaw niya talagang magpatulong.
Nakadalawang tinapay na ako ay hindi pa rin tapos si Riley sa paghahanap sa mahiwagang refrigerator
na mas matangkad pa sa kanya.
"To your left," hindi ko napigilang sabihin. Ako ang napapagod sa ginagawa niya.
And finally naka-inom na rin siya ng inaasam niyang malamig na tubig!
"It's that your dinner? Bakit ngayon ka lang kumakain?" Lumapit siya sa kinaroroonan ko.
"Masama ang pakiramdam ko kanina." Pagdadahilan ko.
Umaangat ang kamay niya patungo sa akin. Umiwas ako at tinapik ang kamay niya.
"Ano na naman iyan?"
"Just wanted to touch your forehead. Baka kasi-"
"Wala akong sakit. Masama lang talaga ang pakiramdam ko kanina."
"Gusto kong makasiguro." Itinaas na naman nito ang kamay pero muli ko iyong tinapik.
"Okay na ako! Hindi ka rin makulit noh?" Naiinis na sabi ko sa kanya.
Hindi na siya nagpilit.
"Sometimes I wondered kung ikaw ba talaga si Samantha." Suddenly he said.
Na-freeze sa ere ang hawak kong tinapay.
"You've changed a lot. Parang hindi na kita kilala."
I'm not so sure, but he looks really serious.
Anong sasabihin ko?
"Do you want to know the truth?" Bigla na lang lumabas sa bibig ko. "Hindi nga ako si Samantha. Isa
lang akong nilalang na nagkataon na kaboses niya at nagpapanggap bilang siya para alagaan ang isang
masungit, matigas ang ulo at mayabang na lalaking nasa harapan ko ngayon."
Me and my big mouth!
Hindi ko rin alam kung bakit ko iyon nasabi sa kanya.
"You're not funny! Para kang baliw!"
Hindi siya naniniwala? O__o
"What if totoo ang sinasabi ko?" I challenged him.
"Stop it Samantha!"
"Eh totoo naman talaga."
"Hindi ka ba titigil?"
"I'm just telling the tru-"
"Hahalikan na talaga kita."
Thats makes me shut my mouth.
Amuzed na ngumiti si Riley sa pananahimik ko. Nanunukso pa na nilapit nito ang mukha sa akin.
Wala sa loob na napatingin ako sa mga labi niya.
Unconciously I bit my lower lip. Lumakas bigla ang pintig ng puso ko. At doon ako naalarma.
I shook my head. Una ay upang alisin ang naglalaro sa isip ko. At pangalawa, this is not usually me.
"Hindi ka na nagsalita dyan?" Si Riley na lalo pang inilapit ang mukha sa akin.
O tukso, layuan mo ako!
"Gabi na, bakit nandito pa kayong dalawa?" Bigla na lang sumulpot si Mam Lorie kung saan.
Napapitlag si Riley sa kinauupuan. Muntikan naman akong mapasigaw sa gulat.
"Nakakagulat naman kasi kayo Mama." Si Riley na napakamot pa ng ulo. "Bigla na lang kayong
sumusulpot."
"Kagagaling ko lang sa study room nang makarinig ako ng ingay mula rito. Nag-aaway ba kayong dalawa?"
Hindi ako kumibo. Ganon din si Riley.
"Well?" naghihintay na tanong ni Mam Lorie. "What is that? Pasa ba yan?" Itinuro nito ang braso ko.
Doon ko lang din napansin ang mga iyon. Parang kanina wala naman iyon.
"Where do you get those?" Si Mam Lorie ulit.
Napakunot noo naman si Riley.
Ang totoo hindi ko rin alam. Ganito naman talaga ako kapag merong period.
Naisip kong ituro si Riley. "Itanong nyo po sa anak nyo."
"Anong ako!"
"Minamaltrato mo kaya ako!"
"Oi wala akong ginagawa sayo."
"Hinulog mo kaya ako sa kama kanina."
"Ikaw kaya ang nanhulog dyan. Itinulak mo ako kaya nahulog ako. Dinaganan mo na nga ako, ninakawan mo
pa ako ng halik."
"Ang kapal mo!" Hinampas ko siya sa balikat. "You're the one who kissed me."
"Why would I do that? Eh hindi naman tayo!"
"Tell that to yourself!"
Nakamasid lang si Mam Lorie sa bangayan namin ni Riley.
Ganito ang itsura niya. ^________^
Mukhang wala siyang balak na awatin kaming dalawa.
<Riley POV>
Kanina pa walang kibo si Sam. Napikon yata sa akin. Hanggang sa makalabas kami ng kusina ay hindi pa
rin siya nagsasalita.
Naramdaman ko na nagpatiuna siya paakyat sa hagdanan. "Hindi mo ba aalalayan?"
She stopped. "You said you can do it on your own. Kung nagawa mong bumaba ng hagdan mag-isa, magagawa
mo ring umaakyat."
"I lied." Finally, giving up my pride.
Hindi siya sumagot. Pero ilang sandali ay naramdaman ko na lang ang pagkapit niya sa braso ko.
Hindi ko napigilan mangiti.
"Wait!" pigil ko sa kanya bago kami humakbang paakyat.
"What?" angil niya sa akin.
Kumalas ako sa pagkakapit niya. At ako ang umaakbay sa kanya. Pulling her closer to me.
Napapitlag siya sa ginawa ko. Pero hindi naman siya nag-react.
Is there something wrong? Gusto ko sanang itanong sa kanya. Pero pinili ko na lang manahimik.
Lately, napapansin ko na umiiwas siya sa tuwing magkakalapit kami. Kahit hindi ko nakikita, alam kong
may nagbago sa kanya. I can felt her coldness.
Ayoko sanang isipin, pero pakiramdam ko kaya siya nandito ngayon ay dahil naaawa lang siya sa akin.
Maybe she don't love me anymore. At napipilitan lang siyang alagaan ako dahil sa sitwasyon ko.
*******************************************
[7] Chapter Seven: Jealousy
*******************************************
CHAPTER SEVEN: JEALOUSY
<RILEY POV>
May ilang oras na akong gising pero nanatili pa rin akong nakahiga sa kama. Wala pa ako sa mood
bumangon. Pakiramdam ko ang bigat ng katawan at ng ulo ko. Gusto ko pa sanang umidlip pero gising na
gising naman ang diwa ko.
Narinig kong bumukas ang pintuan. Muli akong pumikit at nagkunwaring natutulog. Maya-maya ay
nakarinig ako ng mga kaluskos. Naisip ko baka si Samantha iyon.
"Bilisan mo, kunin mo na ung mga labahin."
"Ssshhh.. Hinaan mo nga ang boses mo baka magising si Sir."
Napakunot ang noo ko sa mga narinig na bulungan.
"Ang bagal bagal mo kasi."
"Nagmamadali? May lakad ka te'?" Sigurado siya na tinig iyon ni Lenny.
Nang may kung anong bagay ang bumagsak sa sahig. Napabalikwas ako sa ingay na nilikha niyon.
Pusang gala! Napamura ako nang wala sa oras.
"Sorry po Sir" Halos sabay nilang sabi.
"Get out of here!" Singhal ko sa kanila. At narinig kong nagtakbuhan sila palabas ng kuwarto.
Lalo tuloy bumigat ang ulo ko.
"Anong ginawa mo sa kanila?" Bungad ni Samantha nang sumugod sa aking silid.
Imbes na sumagot ay muli akong humiga sa kama, patalikod sa kanya.
"Hey! I'm talking to you!"
"I'm still sleepy. Please get out of here." I answered coldly.
I thought she was gone. Hindi na kasi siya sumagot ulit. And I was a bit disappointed. Akala ko pa
naman mangungulit siya akin.
Then suddenly, may kung anong sumundot sa tagiliran ko. Napaigtad ako sa pagkabigla.
"Dammit Sam!" asik ko sa kanya.
I heard her laughing. Nakalapit na pala siya sa akin ng hindi ko namamalayan.
"Bumangon ka na kasi, tanghali na kaya!"
Tsk! -__-
Hindi ko siya pinansin. Tatalikuran ko na sana siya, pero isang sundot pa ulit sa tagiliran ang
natanggap ko. Muntikan na tuloy akong mahulog sa kama.
"Ano? Hindi ka pa rin ba babangon dyan?" I could imagine her smiling from ear to ear.
Itinaas ko ang mga kamay sa kanya. "Tulungan mo akong makabangon." Parang bata na utos ko sa kanya.
"Ayaw!" I heard her said.
I pouted. "Sige na! Masama lang talaga ang pakiramdam ko. Hindi ko kayang bumangon mag-isa."
Mukhang effective naman ang pagdadahilan ko dahil agad siyang lumapit sa akin at dinama ang noo ko.
"HIndi ka naman mainit ah!"
Gayunpaman ay hinawakan pa rin niya ang kamay ko at hinila ako para makabangon.
"Riley naman eh! Baka akala mo magaan ka?" reklamo ni Samantha dahil sinadya ko talagang magpabigat.
"Come here." Sabi ko sa kanya nang makaupo na ako. "Upo ka dito." Tinapik ko ang bakanteng espasyo sa
tabi ko.
"Bakit ba ang dami mong request? Pinag-aalmusal lang naman kita."
"Tabihan mo na ako, please!"
Padabog siyang umupo sa tabi ko.
"Ayan, nakaupo na ako. Baka gusto mo nang ku-" She stopped in a mid-sentence nang humilig ako sa
balikat niya.
"Sshhh... Umagang-umaga ang ingay-ingay mo!"
"Ikaw naman, umagang-umaga ang arte-arte mo! Ang dami mong seremonyas, eh mag-aalmusal ka lang naman.
Naku! Kung hindi ka lang iinom ng gamot hahayaan kitang manigas sa gutom."
I can't help but smile. Parang musika sa pandinig ko ang tinig niyang nagsusungit. Baliw na yata ako!
"Oi! Don't tell me na tutulugan mo lang ako?" Nagtangka siyang tatayo pero pinigilan ko siya.
"Sam... What makes you change your mind?" Out of no where, naisip kong itanong sa kanya. "What makes
you stay here with me?"
"Sinagot ko na yan dati. Kailangan ko pa bang ulitin?"
"Do you still love me?"
"You're already know the answer."
"Please answer me."
I heard her sighed. Nakukulitan na siguro siya sa akin.
"Of course, I-i love you. I wouldn't be here if I don't!"
I pulled Samantha close to me and held her tight in my arms. I want to believe her. My hearts tells
me to trust her again.
Sinapo ng mga kamay ko ang mukha niya at itinaas. At dahan-dahan inilapit ang mukha ko sa kanya.
Hachinggg...
=___= She sneezed on my face!
"Sorry" aniya habang pinupunasan ng palad niya ng mukha ko.
"Its okay." Nangingiti na sabi ko at hinuli ang mga kamay niya. Pero binawi niya kaagad ang mga kamay
mula sa akin.
"Kanina pa naghihintay ang breakfast mo, kaya kumain ka na." At tumayo na siya.
Suddenly I felt empty. Hindi ko maipaliwanag kung bakit. Pero pakiramdam ko kahit nariyan lang siya
sa tabi ko, parang ang layo-layo niya sa akin.
Ayokong isipin na iniiwasan niya ako.
O baka ako naman ang may problema?
Am I being too demanding and insensitive?
<Muriel POV>
Kinakabahan naako sa mga kinikilos ni Riley. Nagsisimula na siyang magbago. Mas gugustuhin ko pa ang
masungit at palasigaw na nakilala ko kaysa naman ngayon na nasobrahan siya sa pagiging sweet. Hindi
ko na alam kung paano ko siya pakikitunguhan kung parati siyang ganyan.
Ang bobo mo Muriel! Dapat sa umpisa pa lang naisip mo na ang mga posibilidad na mangyayari! Dapat
naihanda mo na ang sarili mo sa mga ganitong bagay!
Pero hindi ko nga naisip iyon at hindi ko rin napaghandaan. At ngayon namomoplema ako kung paano ko
siya iiwasan nang hindi siya makakahalata.
Waaahh... gusto ko nang mag-back-out!
"Mam Samantha, hinahanap po kayo ni Sir Riley."
Na-freeze ako sa paghakbang. Palabas na sana ako ng kuwarto nang biglang sumulpot si Lenny.
"Ha? Ako?" Naituro ko pa ang sarili ko sa pagkabigla.
"Opo, nandoon po siya sa-" Hindi niya naituloy ang sasabihin nang hilahin ko siya sa isang tabi.
"Lenny, please do me a favor." Halos pabulong na sabi ko.
Nagtataka na tumingin siya sa akin.
"Sabihin mo kay Riley na hindi mo ako nakita. No! sabihin mo na lang na umalis ako...na pumunta ako
sa Mall."
Papunta naman talaga sa Mall kung hindi ko lang siya nakaengkwentro.
"P-pero.."
"Sige na Lenny. Please..."
Napakamot na lang siya ng ulo. "Kayo pa! Eh malakas kayo sa akin!"
^___^ Mabilhan ko nga siya ng pasalubong mamaya!
"Hindi naman po ako magtatagal eh!" Halos pasigaw na sabi ko habang nagmamadaling lumabas ng bahay.
Echos ko lang iyon. Mahirap na baka pigilan pa ako ni Nana Tonya na umalis.
Ngayon na nga lang ulit ako makakagala. At kanina pa nangangati ang mga paa ko na maglakwatsa.
"Akala ko ba nakaalis ka na?"
I stiffed when I heard Riley's voice behind me. Paglingon ko ay nakaupo siya sa may garden.
Putek! Anong ginagawa niya rito?
"Ang sabi ni Lenny kanina ka pa raw umalis."
"K-kanina pa nga. Bumalik lang ako dahil may naiwan ako." Pagsisinungaling ko sa kanya.
Hindi siya kumibo. Pero mukhang nakumbinsi ko naman siya.
"Ikaw, paano ka napunta rito? Don't tell me nakarating ka dito ng mag-isa lang."
"Dito na ako lumaki at nag-isip. Kaya natural lang na kabisado ko ang bawat sulok ng bahay na ito."
Umiral na naman ang kayabangan ni Riley.
"No. I'm just kidding!" sabi niya nang hindi ako kumibo. He was smiling this time. Na nagpalitaw ng
mga dimples niya sa magkabilang pisngi. "Actually nagpatulong ako kay Lenny."
Hindi ko napigilan ang pag-angat ng kilay ko.
"Nabo-bored na kasi ako sa kuwarto, kaya naisipan kong tumambay muna rito." Dagdag pa niya. "And I
terribly miss this guy. Right Buddy?"
Aw! Aw!
Doon ko lang napansin ang asong nakadapa sa may paanan niya.
"Buddy say hello to Sam."
Sumunod naman ang aso sa utos niya at lumapit sa akin. And to my surprise bigla niya akong dinamba na
muntikan ko nang ikatumba. He was trying to reach me.
"Rai (short for Riley) could you please stop him or her?" I was not so sure if she or he. Nakakatakot
kasi ang laki nito. At saka hindi siya tumitigil sa pagdila sa akin. "Rai!" tili ko nang mahagip ng
dila nito ang bibig ko.
Tawa nang tawa si Riley. "Buddy, come here!"
Saka lang ako tinigilan nito at lumapit sa kanyang amo.
Yuck! Sabay punas ng palad sa bibig ko.
Mag-amo nga kayong dalawa. Pareho kayong magnanakaw ng halik!
"I think he likes you now. Hindi naman siya ganyan dati sayo."
Meaning, hindi gusto ni Buddy si Samantha? At ako na ngayon niya lang na-meet ay nagustuhan agad
niya? Bigla tuloy akong na-curious.
"Excuse me po." Lumapit sa amin si Mila. "Mam Samantha mayroon pong nagpapabigay sa inyo," sabay abot
sa akin ng bitbit nitong bonquet ng mga bulaklak.
"Para sa akin? Sigurado ka? Kanino galing? " HIndi pa rin ako makapaniwala na may magtatangkang
pagpadala ng bulaklak para sa akin.
"Sabi po kasi ng lalaki sa labas kanina ay ibigay ko raw po iyan sa magandang dilag na nakatira rito.
Eh naisip ko po na kayo iyon. Wala naman po kasing ibang maganda rito maliban sa inyo."
"Nagbigay siya ng mga bulaklak? Ano itsura ng lalaki?" tanong ni Riley na bahagyang sumimangot.
"Ngayon ko lang po siya nakita. Pero guwapo po siya at saka malaking tao. Parang artista." Tila
kinikilig na sagot ni Mila.
May nakita akong card na nakaipit sa bulaklak at binasa ko iyon.
To Miss Pretty,
Just want to say Sorry. And hope we meet again.
Mark ^___^
Napakunot ang noo ko. Wala akong maalala na mayroon akong kakilala na Mark ang pangalan. Hindi kaya
na wrong send lang ito.
Ibinalik ko ang mga bulaklak kay Mila. "Ikaw na ang bahala dyan." Naalala ko na may lakad pa pala
ako.
"Sa akin na lang po?"
Tumango ako.
"Sigurado po kayo?" Hindi pa rin makapaniwala si Mila.
"Kung ayaw mo ibigay mo na lang kay Lenny."
Niyakap nito ang mga bulaklak. "Hehe.. nagbibiro lang naman po ako."
"Rai, I got to go. Baka-"
Pagbaling ko ay wala na si Riley sa kinauupuan nito. At ang naiwan ay si Buddy. Nasaan na ung
lalaking iyon?
"Mam, mukhang nagselos po yata si Sir. Nag-back out eh!"
At bakit naman siya magseselos?
Pasado alas otso na ng gabi nang makauwi ako. Dire-diretso ako sa kuwarto ko at binagsak ang katawan
sa malambot na kama. Hay grabe! Napagod ako dun. Pero sulit naman. Nag-enjoy ako ng todo sa
paglilibot at pagsho-shopping. Hindi ko na halos namalayan ang oras kaya ginabi tuloy ako.
Katatapos ko lang maglinis ng katawan nang may kumatok sa pintuan. Nagmamadali akong lumabas ng
banyo.
"Nana Tonya, bakit po?"
"Hindi na sana kita iistorbohin. Kaya lang si Riley..."
"Bakit? May nangyari po ba sa kanya?"
Umiling si Nana Tonya. "Magmula kaninang tanghali hindi pa siya kumakain. Nagkukulong lang sa kuwarto
niya. Nag-aalala ako dahil wala pang laman ang tiyan at baka kung mapaano siya."
Ano na naman ba ang drama ng lalaking iyon?
"Sige po, ako na ang bahala sa kanya."
At magtutuos kaming dalawa!
"Mayroon na akong naihandang pagkain. Ikaw na lang ang maghatid sa kuwarto niya."
Nakakailang katok na ako pero wala pa ring sumasagot sa loob ng silid. HIndi kaya natutulog na ito?
Tinawag ko si Lenny para kunin ang duplicate key ng kuwarto ni Riley. Kadiliman ang bumuluga sa akin
pagbukas ko ng pinto.
"Riley!" Wala akong response na narinig mula sa kanya.
Pilit kong kinakapa sa dingding ang switch ng ilaw nang may biglang may dumamba sa akin. Muntikan na
akong mapasigaw. Dahil kasabay ng pagbukas ng ilaw ay bumulaga sa harapan ko ang dambuhalang si
Buddy.
"What are doing here?"
Aw! Aw! Kasabay ng pagkawag ng kanyang buntot.
"Ssshhh.. Huwag kang maingay!"
Nakakapagtakang tumigil naman ito at lumabas ng kuwarto.
Lumipad ang mga mata ko sa ibabaw ng kama. Ngunit wala roon si Riley. Pumasok ako sa loob ng banyo.
Pero wala rin siya roon.
Nasan na kaya siya?
Halos magkagulo kaming lahat sa paghahanap sa kanya. Nalibot na namin ang buong kabahayan pero hindi
namin siya nakita. Wala rin nakapansin sa kanya dahil ang buong akala ng mga ito ay nagkukulong lang
siya sa kanyang silid.
Hindi kaya nakalabas siya ng bahay? May kabang bumangon sa aking dibdib.
"Anong gagawin natin?" Si Nana Tonya na sinusumpong na ng nerbiyos.
Naisip kong tawagan si Manong Bay. Posibleng magkasama ang dalawa. Wala kasi sa garahe ang sasakyang
ginagamit nito.
"Hello, Manong Bay! Kasama po ba ninyo si Riley?"
Lahat sila ay nakatingin sa akin. At naghihintay ng magandang balita.
"Hindi. Kagagaling ko lang sa opisina. Pauwi pa lang ako."
Biglang gumuho ang pag-asa ko.
"Bakit? Anong nangyari?" Si Manong Bay ulit.
"Wala po kasi siya dito sa bahay. Hindi namin siya makita. Hindi namin alam kung nasaan siya."
"Malapit na ako. Hintayin nyo ko at hahanapin natin siya."
At nawala na siya sa kabilang linya.
"Hindi raw sila magkasama?" Si Nana Tonya.
Umiling ako.
Halos matutop ni Nana Tonya ang dibdib nito.
Aw! Aw! Aw!
Nakita ko si Buddy na nakaharap sa may pintuan at panay ang tahol.
Binuksan ko ang pintuan at sa aking pagtataka nang nagmamadali siya lumabas.
"Buddy saan ka pupunta?" Sigaw ko.
Tuluy-tuloy siya sa may gate. Hindi ko alam kung paano niya ginawa pero nabuksan niya iyon at
nakalabas siya ng tuluyan.
But something tells me, na sundan ko siya.
*******************************************
[8] Chapter Eight: Shattered Glass
*******************************************
CHAPTER EIGHT: Shattered Glass
<Muriel POV>
Nakaramdam ako ng pagod sa pagsunod kay Buddy. Hindi ko alam kung saan siya patungo. Basta sinusundan
ko lang siya kahit saan siya magpunta.
"Buddy!" tawag ko dahil bigla siyang nagtatakbo palayo.
Nakitakbo na rin ako. Ayoko siyang mawala sa paningin ko.
Putek! Nasaan na siya?
Hindi ko na siya makita. Luminga-linga ako. May kalaliman na ang gabi. At tanging ilaw lang sa mga
poste ang nagsisilbing liwanag sa kapaligiran. Wala na rin akong makitang tao sa paligid. At wala
ring sasakyan na dumaraan.
Pilit kong pinanlalaban ang takot ko. Ayokong mag-isip ng kung anu-ano. Kailangan mahanap ko si
Buddy. Siya na lang ang pag-asa ko.
Aw! Aw! Aw!
Napalingon ako sa pinanggalingan ng tahol niya. Nakita ko siya sa may kanto na tila tinatawag ako.
Lakad takbo ang ginawa ko para makalapit sa kanya.
"Good boy! Akala ko iniwanan mo na ako." Bulong ko sa kanya at hinimas ko siya ulo.
Aw! Aw! Aw!
Pagkatapos ay muli siyang tumakbo patungo sa isang playground. Sinundan ko siya at sa di-kalayuan ay
may nakita akong anino ng tao na nakaupo sa swing. At dahil may kadiliman ang lugar ay hindi ko siya
gaanong maaninag.
Nag-alinlangan akong lumapit. Napa-sign of the cross ako ng di oras. Huwag naman sanang multo!
Aw! Aw! Aw!
Hindi huminto si Buddy sa pagtahol. Tila hinihila pa nito sa kamay ang lalaki. Saka lang ako
napalapit.
"Riley!" Hindi ako makapaniwala nang makita ko siya nang malapitan.
"S-samantha?" He smiled.
"What are you doing here? Paano ka nakarating dito?" Mabuti na lang at naalalayan ko siya bago pa
siya mahulog sa swing.
"I-i knew it. A-alam kong maha-hanap mo ako."
Napangiwi ako nang maamoy ko ang alak sa kanyang bibig.
"Nakainom ka ba?" Saka ko lang napansin ang bote ng alak sa kanyang kamay.
Kinuha ko iyon. "Saan mo ito nakuha? Bakit ka umiinom? Alam mo naman na bawal sayo ito di ba?" Ganon
na lamang ang pagpipigil ko na batukan siya.
"Hehe...A-ang dami mo naman tanong. B-bakit hindi mo na lang sabihin na nag-alala ka sa akin? N-na
nakatakot ka na mawala ako?"
Pinigil ko ang pag-ikot ng aking mga mata.
"Tumayo ka na dyan. Umuwi na tayo," ang sabi ko na lang. At pilit siyang itinatayo.
"Ayaw! A-ayaw ko pang umuwi."
"Riley naman eh! Alam mo ba kung anong oras na? Gabing-gabi na. Kaya halika na."
But he refused again.
Anak ng!
Napatingala ako sa langit nang wala sa oras. Malapit nang maputol ang pasensya ko. Konting-konti na
lang!
Biglang nag-ring ang cp ko. Tumatawag si Manong Bay.
Saved by the bell!
Nang makauwi na kami sa bahay ay hindi pa rin tumigil si Riley sa pangungulit. Ayaw pa nitong
matulog. Nagpupumilit itong lumabas ng kuwarto. Gusto raw nitong magpahangin sa may garden.
"Nana Tonya, meron ba kayong sleeping pills dyan? Patutulugin ko lang ang lalaking ito!"
"Hindi ko alam eh. Parang wala yata."
"Kung suntukin ko lang ito nang manahimik!"
Napabungisngis sina Lenny at Mila sa sinabi ko. Abala sila sa paglilinis kay Riley.
"Hindi ko pa rin maisip kung paano siya nakarating doon. At saan niya nakuha yung alak na ininom
niya." Si Nana Tonya na kumuha ng pamalit na damit ng binata.
"Kahit po ako ay nagtataka. Mga tatlong kanto rin po ang layo mula rito. Maliban na lang kung
talagang kabisado niya ang lugar." Kahit ako ay hindi makapaniwala lalo na sa isang tulad nito na
walang paningin. "Mabuti na lang po at sinundan ko si Buddy. Parang alam na alam niya kung nasaan ang
amo niya. Thanks to him."
Napayuko ako sa paanan ko. Naroon si Buddy at nahihimbing sa pagtulog. Marahil ay napagod kanina sa
paghahanap.
"Alam ko po kung saan niya nakuha yung alak." Sabat ni Lenny.
"Saan?" Si Nana Tonya.
"Doon po sa dating study room ni Sir Rommey."
"Sino po iyon?" tanong ko kay Nana Tonya. Parang ngayon ko lang narinig ang pangalan na iyon.
"Y-you don't know my f-father?" Sabat ni Riley na bumangon sa pagkakahiga.
"Matulog ka na!" Itinulak ko siya pahiga. "Isang-isa na lang talaga Riley at susuntukin na kita."
"A-ang salbahe mo. Ano bang ginawa ko sayo para gawin mo sa akin ito?"
"Wala pa akong ginagawa sayo. Kaya matulog ka na dyan!"
Hindi na siya sumagot.
Maya-maya ay lumabas na rin sina Lenny at Mila ng kuwarto. Sumunod na rin si Nana Tonya pagkatapos.
Ako na lamang ang naiwan kasama ng pasaway na lalaking ito!
Nakapabaywang na hinagod ko ng tingin ang magulong kuwarto nito.
Hay! Ano pa nga ba? Eh di ligpitin ang mga kalat nito!
"Huwag mo akong iwan!" Lumipad ang mga mata ko sa ibabaw ng kama. Gising pa pala si Riley. Buong
akala ko ay nakatulog na ito.
"Rai matulog ka na," pagsusumamo ko sa kanya. Baka sakaling sumunod ito.
"Usap muna tayo." He said. Nakaupo na ito sa kama.
Kanina pa nito inuubos ang pasensya ko. Isang-isa na lang talaga!
"Bukas na tayo mag-usap. Malalim na ang gabi."
Hindi ito sumagot. Pero hindi ito umalis sa pagkakaupo.
Hay...
"Bakit ka ba naglasing?" Naisip kong itanong. Mukhang hindi talaga ako titigilan ng lalaking ito.
"Ikaw kasi eh!"
"Anong ako?" Adik na ito! Sisihin ba ako?
"Basta ikaw ang dahilan!"
"Ewan ko sayo!" At tinalikuran ko na siya.
"Dito ka lang. Huwag mo akong iwanan." Hindi pa rin siya tumitigil sa pangungulit.
"Inaantok na ako Riley! Gusto ko nang matulog!"
"Matulog ka na lang dito. Tabi tayo."
Ano ako, sira!
Hindi ko na siya pinansin. Palabas na ako ng pintuan nang pigilan niya ako sa braso. Kinabig niya ako
at mabilis na ikinulong sa kanyang mga bisig.
"Riley ano ba?" Nagpupumiglas na asik ko sa kanya. Ngunit lalo niyang hinigpitan ang pagkakayakap sa
akin.
"I don't want to lose you again." He said in horror.
I want to calm myself. Pero hindi ko magawa. Kinakabahan na ako sa kinikilos niya. He was still under
the influence of alcohol. Hindi ko alam kung anong tumatakbo sa isipan niya.
Tumigil ako sa pagpupumiglas. May bigla akong naisip na strategy.
"Okay, I'll stay. HIndi na ako aalis."
Nakahinga ako ng maluwag nang maramdaman ko ang pagluwag ng kanyang mga yakap. Buong akala ko
bibitawan na niya ako. Pero bigla na lang niya akong hinalikan nang hindi ko inaasahan.
I tried to pushed him. But he was stronger than me.
His kisses became aggressive. Pakiramdam ko namamanhid na ang mga labi ko. At nagpapanic na ang
kalooban ko.
Inipon ko ang lahat ng lakas ko at at saka ubod ng lakas na itinulak si Riley.
Doon lang ako nakawala sa kanya. Ang unang pumasok sa isip ko ay tumakbo palabas ng kuwarto nito.
Pero ni hindi ko maihakbang ang mga paa ko. I was electrified and shocked.
"Ano pa ba ang dapat kong gawin para mahalin mo ako ulit?" His voice is pleading. And I saw the pain
in his face.
"Stop it Riley!"
"Huwag mo naman ipamukha na ayaw mo na sa akin. Hindi mo ba alam kung gaano kasakit dito?" Itinuro
nito ang tapat ng dibdib.
I don't know what to say. I just don't know what to do at this moment.
"Dammit Samantha! Magsalita ka naman! Huwag mo akong pagmukhang tanga." He started to shout again
like what he usually do the first time we met.
Aw! Aw! Aw! Marahil ay nagising si Buddy dahil sa lakas ng boses nito.
"Tell me siya ba ang dahilan? Siya ba ang kasama mo kanina? Siya na ba ang mahal mo kaya ayaw mo na
sa akin?"
"Hindi ko alam kung anong sinasabi mo?" I almost whispered. Naguguluhan ako kung sino ang tinutukoy
niya.
"Hanggang kailan ka ba magsisinungaling sa akin?"
Aw! Aw! Aw!
"Shut up Buddy!"
Pero hindi pa rin tumigil ang alaga nito.
Sa inis ni Riley ay may kung anong bagay siya na hinagis malapit sa kinatatayuan ko. Napatili ako
kasabay ng pagkabasag ng salamin na pintuan.
Humahangos na pumasok ng kuwarto sina Nana Tonya at Mila. Napasugod sila sa narinig na ingay.
"Anong-" Hindi naituloy ni Nana Tonya ang sasabihin nang magitla sa nadatnan.
Nagkalat ang mga basag na salamin sa sahig. At umaagos sa sahig ang dugo na nanggagaling sa braso ko.
"Muriel..." Napasugod sa akin si Nana Tonya at itinaas ang kamay ko. "Mila kumuha ka ng tuwalya.
Bilisan mo!" Utos nito.
Ilang sandali ay dumating si Mila na may dalang tuwalya.
Mabilis na ibinalot iyon ni Nana Tonya sa duguan kong braso. Doon lang ako parang natauhan ng
maramdaman ang kirot sa braso ko.
"O-okay lang po ako." Hindi ko alam kung bakit ko nasabi iyon sa kabila ng pamumutla ko.
"W-what happen?" Si Riley na pinakikiramdaman ang nangyayari sa kanyang paligid.
"Kailangan madala ka sa ospital. Mukhang malalim ang sugat mo." Si Nana Tonya ulit.
"Samantha, Nana Tonya..."
"Stay where you are?" I almost hissed nang magtatangka itong lumapit sa amin.
"Nana Tonya, kayo na po bahala kay Riley. Baka makatapak siya ng bubog. Ako na po bahala sa sarili
ko. Magpapasama na lang po kay Manong Bay."
Wala nang nagawa ang matanda nang magpatiuna na akong lumabas ng kuwarto.
"Mila samahan mo sa ospital si Mu-, si Samantha." Nagmamadali namang sumunod ang dalaga.
Saka lang binalingan ni Nana Tonya si Riley na noo'y tahimik na nakaupo sa gilid ng kama. "HIndi ko
alam kung anong pinag-awayan ninyong dalawa. Pero hindi sapat na dahilan iyon para saktan mo siya."
Please VOTE and leave your COMMENTS. I'm looking forward to hear from you... ^___^
*******************************************
[9] Chapter Nine: That Guy
*******************************************
CHAPTER NINE: That Guy
(Muriel POV)
Pakiramdam ko namamanhid ang buong katawan ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa anesthesia na itinurok
sa akin o dahil hanggang ngayon ay hindi ako maka-get over sa mga nangyari kanina.
Hindi ko pa rin maintindihan kung bakit nagkaganon si Riley. Ang sabi sa akin ni Mila ay nagselos nga
raw ito doon sa taong nagbigay sa akin ng bulaklak. Pero iyon nga ba ang totoong dahilan?
I have to admit, aksidente ang nangyari. Alam kong hindi intensyon ni Riley na masaktan ako. Hindi
niya rin ginusto mangyari iyon.
"I admire your bravery?"
Doon lang ako nagtaas ng tingin sa lalaking nasa harapan ko. Siya nga pala ang doktor na gumagamot sa
sugat ko.
He was smiling at me from ear to ear.
Teka! Parang familiar sa akin ang mga ngiting iyon.
Dr. Mark Jerome M. Mendoza, Surgeon
Iyon ang nabasa ko sa nameplate niya sa dibdib.
"Kung ibang babae ang nasa katayuan mo, kanina pa siguro sila umiiyak sa takot." I saw the amusements
on his eyes. Pero dedma lang ako.
"Are you sure, hindi pipi itong kasama mo?" Baling nito kay Mila patungkol sa akin.
Umiling lang ang dalaga, hindi inaalis ang pagkakatitig rito.
Lalong lumapad ang pagkakangiti ng doktor at saka tumingin ulit sa akin.
Wala ba talaga itong ibang gagawin kundi magpa-cute?
"Sabi ko nga eh! Ikaw yung mamang pogi na nagpabigay ng bulaklak kay Mam Samantha!" Eksaheradang sabi
ni Mila sabay turo dun sa doktor. "Tama ako di ba?"
"Buti naman at natatandaan mo pa ako," he said, still smiling na parang sira! "Eh itong kasama mo,
mukhang hindi."
Awtomatikong umangat ang kilay ko sa narinig.
"Did you like the flowers?" Tanong niya sa akin.
"No!" I snapped. "And I don't want you to sent me again."
"Finally I heard your very nice voice. Akala ko hindi ka na talaga magsasalita eh. If you don't like
the flowers that I gave you, maybe I can-"
"Katulad ng sinabi ko wag mo na akong padadalhan ng mga bulaklak."
"Bakit ba ang cold mo Miss Pretty?"
Miss Pretty? Doon lang nag-flashback sa isip ko ang lalaking nakaengkuwentro ko nung isang araw sa
village. That guy na nagtapon ng Magnum ko!
Lalo akong napasimangot.
Pero sa ginawa ko ay lalo lang niya nilaparan ang pagkakangiti niya. "I couldn't imagine how you look
like lalo na kapag nakangiti ka."
"Tapos ka na ba? Pwede na ba kaming umuwi?" Sinadya kong langkapan ng pagkainis ang boses ko para
ipakita rito na hindi ko gustong makipag-usap sa kanya.
"It's almost done." At nilagyan na niya ng gasa ang sugat ko na mga 2 inches yata ang haba. "Here,"
sabay abot sa akin ng mga gamot na hindi ko alam kung saan niya kinuha. "Inumin mo ito three times a
day.... blah... blah...blah..."
Hindi ko na naintindihan ang mga sumunod niyang sinabi dahil sa antok. Gustung-gusto ko nang matulog.
"Ano daw?" bulong ko kay Mila sa huli niyang sinabi. Para kasing may narinig akong tatlong araw.
"Bumalik daw po kayo sa kanya pagkaraan ng tatlong araw para malinis niya yung sugat nyo. Mam
samantha, ako na ulit ang sasama sa inyo para makita ko ulit si pogi." Humagikgik pa ito na parang
sira.
"Umuwi na tayo." At nagpatiuna na akong tumayo.
"Take care of yourself", narinig ko pang sabi ni Dr. Mendoza.
"Thank you po, Doktor." Nakangiting paalam naman ni Mila.
"Samantha!" Tawag niya na nagpalingon sa akin. "Nothing," he said. At iyon na naman ang nakakainis
niyang mga ngiti. Adik yata ang lalaking ito!
Nagising ako sa maharahan na tapik ni Mila sa akin.

"Mam Samantha, gising na po. Nandito na tayo."
Nakaidlip na pala ako sa kotse. Inalalayan ako ni Manong Bay makababa ng sasakyan. At nagtuluy-tuloy
ako sa loob papuntang hagdan. Doon ako sinalubong ni Nana Tonya.
"Muriel, Iha kamusta ka na? Kamusta ang sugat mo?"
"Nana Tonya, bukas na lang po tayo mag-usap. Antok na antok na po talaga ako."
Hindi na siya nagpumilit. At inalalayan niya akong makaakyat hanggang sa makarating ako sa kuwarto
ko.
"Magpahinga ka na. Alam kong masyado kang napagod sa mga nangyari. Kapag may kailangan ka, tumawag ka
lang sa intercom." Aniya bago siya tuluyang lumabas ng pintuan.
Nahahapo na inilatag ko ang katawan sa kama.
What a day! Ang daming nangyari ngayon araw na ito. And I felt exhausted.
<Riley POV>
"Riley, what have you done?" Napabalikwas ako sa sigaw na iyon ni Mama.
"Ma naman!" Pupungas-pungas na sabi ko. "Aw.." Bigla kong nasapo ang ulo nang makaramdam ng kirot.
"Mabuti nga sayo! Iyan ang napala mo sa paglalasing mo kagabi!"
"Ma, pwede bang hinaan nyo ang boses nyo?" Reklamo ko. Ang sakit kaya sa tenga.
"No, you listen to me young man. I don't know what to do with you anymore. I have enough of you.
Pilit kong inunawa ang sitwasyon mo. But this is too much. You've turned into a monster. At hindi ko
mapapalagpas ang ginawa mo kay Samantha."
"Wala naman akong ginagawa sa kanya."
"You can't remember anything? Hindi mo ba alam ang mga pinaggagawa mo kagabi?"
I tried to recall what happened yesterday. But the last time I remember ay ung naglasing ako.
Bakit nga ba ako naglasing?
Siguro nung nagselos ako dahil mayroon palang nanliligaw kay Samantha. Hindi ba nito alam na may
boyfriend na siya?
Hindi na nga pala kami!
At kahit dito siya nakatira kasama ko ay hindi pa rin kami tuluyang nagkakaayos. Magmula nang unang
araw niya ay hindi na niya binanggit ulit sa akin ang tungkol sa aming dalawa. Mukhang hindi na siya
interesado na magkabalikan kaming dalawa."
"Ma, mamaya na tayo mag-uusap. Please." Naramdaman ko ang pamimigat ng aking mga mata. Muli akong
hinihila ng antok
"Riley!"
"Ma, ano ba kasi ang problema?"
"Anong problema? Malaki! Dahil kapag nagdesisyon si Samantha na iwanan ka ulit, wala na akong
magagawa para pigilan siya."
Nagsalubong ang mga kilay ko kasabay ng pagkabog ng aking dibdib.
"Ayoko ng ganyang biro Ma!"
"Papasukin mo na ako Nana Tonya, gusto ko lang siya makausap." Pangungulit ko habang nasa tapat kami
ng silid ni Samantha.
"Huwag mo siyang istorbuhin. Kailangan niyang magpahinga. Hayaan mo na muna siya."
"Pero hindi ako matatahimik hanggat hindi kami nagkaka-usap." Ganon na lamang ang pangamba ko na baka
umalis na lang bigla si Sam nang hindi ko nalalaman.
Ikinuwento na sa akin ni Mama ang mga pinaggagawa ko kagabi. At totoong wala akong maalala na kahit
na ano. At halos iuntok ko ang ulo ko nang malaman ko na nagawa kong saktan si Samantha. Kung alam ko
lang na iyon ang magiging epekto sa akin ng alak, hindi na sana ako naglasing.
Sa huli, wala rin akong nagawa para makausap si Samantha. Bantay sarado si Nana Tonya sa labas ng
kuwarto. Kahit hindi nito sabihin, alam kong pati ito ay galit sa ginawa ko.
"Pag-akyat namin ni Nana Tonya sa kuwarto nagkalat ang dugo sa sahig."
Napahinto ako nang marinig ko ang tinig ni Mila.
"Tapos ang daming dugo ni Mam Samantha sa braso. Tinamaan pala siya ng nabasag na salamin."
"Bakit anong ginawa sa kanya ni Sir Riley?" Tinig naman iyon ni Lenny.
"Binato yata ng isang bagay tapos tumama doon sa salamin na pintuan."
"Kawawa naman si Mam Samantha."
"Oo nga eh, ang laki kaya ng sugat niya. Natakot nga ako dahil habang nung nasa sasakyan kami papunta
ng ospital ang daming nawalang dugo sa kanya."
Pucha! Lalo tuloy akong naprapraning! Maisip ko lang ang ginawa kong pinsala kay Samantha ay para na
akong masisiraan ng bait. Hindi ko na kinaya ang mga naririnig ko at dumiretso ako sa kuwarto ni
Mama. Kailangan ko ng tulong niya.
<Muriel POV>
Tinanghali na ako ng gising. Parang ayaw ko pa ngang bumangon kung hindi lang ako nakaramdam ng
gutom.Aray! Nalimutan ko na may pinsala nga pala ako sa braso. Ni hindi ko magawang makakilos.
Konting galaw ko lang ay nakakaramdam ako ng kirot.
Pero nagpilit pa rin akong bumangon kahit nasasaktan ako.
Aw! Aw! Aw!
Nagulat pa ako nang makita ko si Buddy sa paanan ng kama ko.
"What are you doing here?" Tanong ko sa kanya. As if naman na masasagot niya ako!
Aw! Aw! Aw! Lumapit siya sa akin at pinatong ang kanyang mukha sa aking hita.
Hinimas ko siya sa ulo at hindi ko napigilang mapangiti.
"Papasukin mo na ako Nana Tonya, gusto ko lang siya makausap."
Narinig ko ang tinig ni Riley sa labas. Napatingin ako sa pintuan na tila makikita ko siya mula roon.
"Huwag mo siyang istorbuhin. Kailangan niyang magpahinga. Hayaan mo muna siya." Ang tinig naman ni
Nana Tonya.
She was right. Hayaan na muna nila ako mapag-isa. Ayoko na muna siyang makita at makausap.
Hindi naman ako nagagalit kay Riley. Pero nandun ung inis na para bang gusto ko siyang batukan dahil
sa kalokohang ginawa niya kagabi.
Aw! Aw!
"Sshhh.." Saway ko kay Buddy. "Baka marinig ka ng amo mo at magpumilit pang pumasok rito."
Kumawag lang ang mahaba niyang buntot habang nakatingin sa akin.
Good boy! Mukhang nakahanap ako ng kakampi sa bright dog na ito.
Nag-ring ang cellphone ko sa ibabaw ng side table.
Si Mam Lorie!
Alam na kaya niya?
"Hello po..."
"Are you okay Muriel? I'm so sorry for what happenned." Siguradong ibinalita na rito ni Nana Tonya
ang mga nangyari.
"Okay lang po ako...'
"No, its not okay! I will not tolerate my son this time."
Katahimikan pagkatapos.
"We need to talk Muriel. Itatama ko na ang lahat."
Napasinghap ako sa narinig.
Ibig bang sabihin ay matatapos na ang pagpapanggap ko?
( Sensya na guys kung medjo boring ang chapter na ito. Bawi na lang me next update ko... thanks! )
Please vote and leave your comments. I'm looking forward to hear from you guys... ^ Q ^
*******************************************
[10] Chapter Ten: Fever
*******************************************
Chapter 10: Fever
<Muriel>
Natapos ang buong maghapon, at hindi na nagtangka si Riley na makausap ako. Marahil ay nagkausap na
ang mag-ina. At sa buong maghapon ay nagkulong lang ako sa silid na iyon. Mas mahaba pa nga ang oras
na tulog ako keysa sa gising.
Paminsan-minsan ay kumikirot ang sukat ko sa braso. Pero carry ko naman! Hindi naman kasi ako yung
tipong maindahin sa mga sakit. Mabigat pa rin ang pakiramdam ko. Marahil ay nasobrahan ako sa tulog.
"Ubusin mo na ito at nang makainom ka na ng gamot." Ang sabi sa akin ni Nana Tonya. Siya ang
nagprisinta na maghatid ng hapunan ko. Maya't maya ay sinilip niya ako sa kuwarto. Inaalam kung ano
ang kondisyon ko.
"Ayaw mo na? Halos hindi pa nababawasan ang pagkain mo." Si Nana Tonya ulit.
Umiling ako. "Wala po kasi akong gana." Hindi ko masabi sa kanya na nanakit ang lalamunan ko at
nahihirapan akong lumunod. Mukhang magkaka-tonsilitis yata ako!
Umangat ang kamay niya at hinipo ako sa noo.
"May sinat ka. Teka lang at kukuha ako ng gamot." At lumabas siya ng kuwarto ko.
Bigla tuloy akong may naalala...
I miss my Mom! Ganito rin siya kung mag-alaga sa akin. Parang gusto ko tuloy maiyak!.
Mga limang buwan na rin akong hindi nakakauwi sa amin. And I miss them so much. At kanina lang ay
nakausap ko ang nanay ko sa cellphone. Nangangamusta at nag-aalala para sa akin. Tila nararamdan nito
na may sakit ako. Hay.. wala silang kaalam-alam sa pinasok ko. Ang buong akala nila ay nagtratrabaho
pa rin ako sa opisina.
Isang linggo na lang naman... at makakauwi na rin ako sa amin.
Flashback...
Nang makita ako ni Mam Lorie ay tila awang-awa ito sa akin. "Muriel, I'm so sorry. I never meant this
to happen."
"Hindi nyo naman kailangan mag-sorry."
"All this time naging unfair ako sayo. Hindi sana mangyayari ito sayo kung hindi kita pinilit. Ako
ang naglagay sayo sa sitwasyon na ito. And I want to get you out from this."
Napakunot ang noo ko.
"We have to end this pretending thing."
Nanlaki ang mga mata ko sa pagkabigla.
"Just one more week Muriel, iyon lang ang hihilingin ko sayo. And I promise you that everything will
be back in normal."
"Pero paano na si Riley?" Siya agad ang unang pumasok sa isip ko.
"He finally agreed to undergo the surgery."
"Pumayag na siya?" Hindi ako makapaniwala na napabilis ang pagdedesisyon nito.
Tumango si Mam Lorie. "Pumayag siya sa kondisyon na hindi ka aalis. Iniisip ni Riley na baka umalis
ka dahil sa nangyari kagabi. Natakot siya na baka iwanan mo siya."
So that's what makes him change his mind!
"Kailan po ang operation niya?"
"Hopefully by next week."
Parang ang bilis naman?
"So, ang ibig ninyo po sabihin, pagkatapos ng kanyang operation ay mawawala na ako sa eksena."
Tumango lang si Mam Lorie sa akin.
Hindi ko alam kung dapat ko ba iyon ikatuwa.
"Sigurado pong hahanapin ako ni Riley pagkatapos. Ang sabi ninyo sa akin sa susunod na buwan pa
babalik si Samantha."
"I can make an alibi. Ako na bahala dun." Mukhang final na desisyon ng Boss ko.
End of flashback...
Ngayon ay naguguluhan ako sa sarili ko. I should be happy. Dahil sa wakas matatapos na ang
pagpapanggap ko. At babalik na sa normal ang buhay ko. Pero bakit parang nalulungkot ako? Dahil ba
pagkatapos ng isang linggo ay tuluyan na akong magiging invisible kay Riley.?
Nakatulugan ko na ang pag-iisip sa bagay na iyon.
<Riley POV>
Pagkagising ko nang umagang iyon ay kaagad ako nagpasama kay Lenny na puntahan si Nana Tonya. Gusto
kong makibalita tungkol sa kalagayan ni Samantha. Hindi ko maiwasang hindi mag-aalala para sa kanya.
Maghapon siyang nagkulong sa silid niya kahapon. At kahit gustung-gustong ko na siya makausap ay
hindi na ako nagpilit. I promised my Mom to be patience.
"Medyo nilalagnat siya kagabi. Pero nang puntahan ko siya kani-kanina lang ay mukhang okay na siya."
Sagot sa akin ni Nana Tonya. "Wala kang dapat ipag-alala."
Medyo nakahinga ako ng maluwag.
"Pwede ko na po ba siyang makita? I mean... pwede ko na siyang makausap?" Nagbabakasakali na tanong

ko.
Piningot ni Nana Tonya ang tenga ko. Like what she always do when I was a child.
"Huwag mong ipilit ang gusto mo Riley! Hayan na naman ang katigasan ng ulo mo! Tatamaan ka na talaga
sa akin!" Naiinis na sabi nito na hindi binibitawan ang nanakit ko ng tenga.
"Nagbibiro lang naman po ako eh. Promise hindi na ako mangungulit." Itinaas ko pa ng kanan kong
kamay.
Isang mariin na pingot ang ibinigay niya sa akin bago niya ako pinakawalan.
Sadista talaga si Nana Tonya! Siguradong pulang-pula na ang tenga niya.
Nasa garden ako ng mga oras na iyon.
Lakad dito. Lakad doon. Hindi ako mapakali. Naroon na uupo ako pagkatapos ay bigla rin tatayo.
Maglakad-lakad, pagkatapos ay muli ring babalik sa pinanggalingan.
Kelangan kong mag-yosi. Pero ang problema saan naman ako kukuha nun? Magmula nang maaksidente ako ay
ipinagbawal na sa akin ang paninigarilyo. But bad habits are hard to forget. Lalo na ngayon sa
sitwasyon ko na wala ako halos ginagawa sa maghapon kundi makinig ng music sa ipod ko.
Tama lang siguro ang naging desisyon ko na magpaopera. I need changes. Nakakasasawa na rin ang
routine ko sa araw-araw. At isa pa marami akong magagawa kapag bumalik na ang paningin ko. Babalik na
sa ulit normal ang buhay ko. At higit sa lahat, makakapagsimula na ulit kami ni Samantha.
Sumipol ako para tawagin si Buddy. Pero walang lumalapit sa akin. Sumipol ulit ako. Wala pa rin siya.
Nasaan na kaya ang asong iyon? Kahapon ay hindi ko man lang naramdaman ang presensya niya sa tabi ko.
Dati-rati palaging siyang nakasunod sa akin. Kung nasaan ako ay naroon siya.
Hindi kaya naiwanan ko siya sa kuwarto?
Patungo ako sa kuwarto ko nang makarinig ako na tila may umiiyak. Pinakiramdaman ko kung saan iyon
nanggagaling. Parang nanggagaling iyon sa silid ni samantha. Halos magkatapat lang kasi ang mga
kuwarto namin.
"Sam?" Kumatok ako sa pintuan. Pero wala akong narinig na response sa kanya. "Samantha!" tawag ko
ulit sabay pihit ng doorknob.
"Sam?"
May narinig akong impit na umiiyak.
"Samantha are you okay? Where are you?"
Dahil hindi ko siya makita ay nilakasan ko na lang ang pakiramdam ko. At maingat na humakbang palapit
sa naririnig kong iyak. Muntikan pa akong ma-out of balance nang tumama ang binti ko sa malambot na
bagay. Nakalapit na pala ako sa kama.
"Sam?"
Kinapa-kapa ko siya. Hanggang sa mahagip ng kamay ko ang katawan niya.
"Sam? What happen? Bakit ka umiiyak?" Tuluyan akong nakalapit sa kanya.
She was lying in her bed while crying. Hindi ko alam kung gising siya o baka nanaginip lang.
"Oh god! Ang init mo ha?" Naramdaman ko ang init na lumabas sa kanyang katawan. Bigla akong
nataranta. Hindi malaman kung anong gagawin.
"I miss my Mom!" Narinig kong sabi niya sa pagitan ng pag-iyak. "I need her to take care of me."
"Wait here, tatawagin ko lang sina Nana Tonya."
"Please don't leave. Dito ka lang." At lalong lumakas ang pag-iyak niya.
"Sshh.. It's okay. Don't cry." I pulled her closer to me and hug her.
"Please don't leave."
"I promise. I'll stay."
<Muriel POV>
I feel better now. Nawala ang pananakit ng katawan ko. At parang gumaan ang pakiramdam ko. But when I
open my eyes I saw the familiar face.
Bakit siya nandito?
Pero imbes na magpanic ako ay hinayaan ko lang ang sarili ko na pagmasdan ang magandang tanawin na
nasa harapan ko. Kahit na nagmukhang sinaunang tao si Riley dahil sa kapal ng balbas nito ay hindi
maitatangi ang kaguwapuhan nito. He was sleeping peacefully.
And I find him cute in that way.
Umangat ang kamay ko para sana hawiin ang mahabang buhok niya na tumabing na sa mukha niya. But I
change my mind. Ayoko siyang magising. Hindi ako magsasawa na panoorin siya sa pagtulog.
Nang bigla akong may naramdaman pumisil sa dibdib ko.
Pagyuko ko ay nakita ko ang isang kamay ni Riley na nasa tapat ng dibdib ko.
Bastos! Nasapok ko siya nang di oras.
Napabalikwas si Riley. Tla naalimpungatan pa ito.
"Bastos ka. Manyak! Lumayas ka sa kuwarto ko." Pinaghahampas ko siya ng unan.
"Bakit, anong ginawa ko?"
"Nagtatanong ka pa?" Isang malakas na hampas ng unan ang tumama sa mukha niya.
"W-wala akong ginagawa sayo."
"Bakit nasa dibdib ko ang kamay mo?"
"Hindi ko alam. Natutulog ako-"
"Eh bakit dito ka natutulog? Bakit katabi kita? At bakit nakayakap ka pa sakin?" Hindi pa rin ako
tumigil sa paghampas ng unan sa kanya. Malay ko ba kung mayroon itong ginawang kalokohan habang
natutulog ako.
"Stop it Sam! Would you listen to me first?" Nasapo nito ang unan at sapilitang hinila niya mula sa
akin.
"Narinig kitang umiiyak kaya pumasok ako ng kuwarto mo. Tapos inaapoy ka pa ng lagnat. Do you think I
can take advantage of you in your situation? Niyakap kita because you're freezing to death. Ano sa
palagay mo gagawin ko?"
Bigla akong nawalan ng sasabihin.
>__> Guilty as charge!
Nakita kong umaangat ang kamay ni Riley at patungo sa sa direksyon ko.
"Ano na naman yan?" At hinawi ko ang kamay niya.
"Tsk... Wala akong ibang gagawin sayo. Gusto ko lang malaman kung may sinat ka pa."
"Ako na!" At kinuha ko ang kamay niya at dinala sa noo ko. Mahirap na at baka saan pa mapunta iyon.
"Thank God at bumaba na rin ang lagnat mo," he said smiling this time.
Shit! Bakit ba ang guwapo niya ngayong umaga?
"I'm sorry." Siya.
"Ha?" Ako.
"I'm so sorry for what happenned. I never meant to hurt you." I could feel his sincerity in his
voice. Then his hands moves and cupped my face.
"Forget it! It's just an accident. And it's okay." <__<
Bakit ba hindi ko magawang makatingin sa kanya?
"I know sometimes I'm selfish, impatient and little insecure. I make mistakes too. But can't you give
me another chance?"
He was different now. Biglang naging mailap ang pakiramdam ko.
"Please Sam..."
Do I have a choice? Gusto ko sanang sabihin sa kanya.
"I promise you that I would change."
"Promise?"
"I promise." He nodded.
"Hindi mo na ako aawayin?
"Hindi na."
"Hindi mo na ako sisigawan?"
"Never."
"Hindi ka na magiging pasaway?"
He chuckled. "Hinding-hindi na."
"Okay I'll take that as a joke."
"Samantha! I'm serious!"
"Do you know that jokes are better than promises?" I was smiling at him.
"Yeah, true enough!" Sang-ayon niya. And he smiled from ear to ear. "Can we start all over again?"
"Why not, coconut!"
He grinned, sabay pisil ng ilong ko.
"Can I kiss you now?"
"Kiss mong mukha mo!"
Don't forget to vote and leave your comment. ^___^ Y
*******************************************
[11] Chapter Eleven: The Other Guy
*******************************************
Chapter Eleven: The Other Guy
<Jared POV>
Dahan-dahan akong humakbang palapit sa nakatalikod na matandang babae. Wala silang kamalay-malay na
nakapasok ako sa bahay na iyon.
"Nana Tonya!" At saka sinunggapan siya.
"Anak ng tipaklong!" Nagliparan sa ere ang mga hinihiwa niyang gulay dahil sa kabiglaan.
Ang lakas ng tawa ko pagkatapos.
Sapu-sapo niya ang kanyang dibdib nang humarap sa akin. "Ikaw na bata ka! Papatayin mo ba ako sa
gulat?"
Lumapit ako sa kanya upang yakapin siya. "Hindi naman kayo mabiro Nana Tonya." paglalambing ko.
"Sobra ko lang kayong na-miss."
"Ako bang namiss mo? O yung mga luto ko?"
Napabungisngis ako. "Syempre kasama na dun ang mga luto ninyong walang kasing sarap."
"Binola mo na naman ako." Kumalas siya sa akin sa pagkakayakap. "Kailan ka pa dumating? Bakit hindi
ka man lang nagpasabi?"
"Kanina lang pong umaga." Dumampot ako ng mansanas sa mesa at saka kinagat iyon. "Dumiretso na po ako
rito pagkagaling ko sa airport."
"Gusto mo bang kumain? Mayroon na akong nailuto rito."
"Mamaya na lang po. Gusto ko munang makita si Riley. Nasa kuwarto po ba siya?"
"Kung wala siya sa silid niya malamang naroon siya kay Muriel."
I couldn't help but smile when I heard her name. Actually mas excited pa akong makita siya ng
personal kaysa makita ang matalik kong kaibigan. She really intrigue me. Gusto kong malaman kung
talagang ka-boses niya si Samantha. At kung paano niya i-handle ang sitwasyon bilang girlfriend ni
Riley.
It's been three days ago when I received an overseas call from Tita Lorie. At first kinabahan ako.
Akala ko may nangyari ng hindi maganda kay Riley. But she told me the good news. He finally decided
to undergo the operation. I was really happy for him. Lahat naman kami ay walang ibang ginusto para
sa kanya kundi manumbalik ang kanyang paningin. Si Riley lang naman kasi ang matigas ang ulo. Kahit
ako ay walang nagawa para pilitin siya noon na magpaopera.
Then Tita Lorie told me about her little secret that made her son changed his mind... that girl who
has Samantha's voice. Knowing Tita's capability, hindi na ako nagtaka kung paano niya naisip ang idea
ng pagpapanggap. Basta ang alam ko, she will do anything for her son.
She also asked me to do her a little favor. At iyon ang dahilan kung bakit napaaga ng ilang araw ng
uwi ko.
"I'm good, I'm fine, I'm okay. Ano pa ba ang gusto mong marinig para maniwala ka na magaling na ako?"
Iyon ang boses na bumungad sa akin pagkabukas ko ng pinto. I saw her sitting in bed, wearing her
padjama set. Mukhang kagigising lang niya. Namamaga pa ang mga mata nito at magulo ang buhok na
halatang hindi pa sinusuklay.
"Pwede ba Sam? Makinig ka naman sa akin kahit ngayon lang. Huwag matigas ang ulo. Gusto ko lang
makasigurado na hindi ka mabibinat." It was Riley's calm voice. He was sitting in a chair infront of
her. At kahit nakalikod siya sa akin parang nahuhulaan ko na ang expression ng kanyang mukha.
"Ako pa ngayon ang matigas ang ulo? Dalawang araw mo na akong binuburo dito sa kuwarto. Nanakit na
ang likod ko sa kakahiga sa kama. Sawang-sawa na akong matulog. What do you want me to do? Magta-
tumbling dito para lang malibang ako!"
Muntikan na akong mapabulaslas ng tawa. She was amazing. Walang duda na magkaboses nga sila ni
Samantha. And the way she talk to him...astig! Kabaligtaran siya ni Samantha na napaka-soft spoken
person.
"You stay here period!" Kung magsalita si Riley ay parang nag-uutos lang ito ng isang bata.
"Bahala ka sa buhay mo!" She said at akma siyang tatayo ngunit mabilis siyang napigilan ni Riley sa
balikat.
"Dito ka lang sabi eh!"
"Ayoko!' Pagmamatigas ni Muriel. At nagpupumilit na makawala kay Riley.
Pero duda ako na mananalo ang kaibigan sa isang tulad nito. Dahil sa bandang huli alam kong siya rin
ang unang susuko.
"Samantha, please stop! Baka masaktan ka lang."
"Then let me go! Kung ayaw mong ikaw ang masaktan!"
This is more fun than what I'm expecting. Tuloy, naisip kong dito na lang mag-stay sa bahay nila
Riley. I don't want to miss this kind of moment. Mukhang mag-eenjoy ako nito ng husto habang nandito
sa Pilipinas.
"Hello people!"
Sabay silang napahinto at napalingon sa direksyon ko.
"J-jared?" Nabosesan agad ako ni Riley.
"Pare, long time no see." Ang lapad ng ngiti ko.
"Gago! As if naman na nakikita kita!"
Tumawa ako ng malakas sabay akbay sa kanya. "You're rude! Ganyan ba ang isasalubong mo sa bestfriend
mo?" Pagkatapos ay lumipad ang mata ko kay Muriel. She was staring at me. Nakakunot ang noo.
I smiled and winked at her. Pero sinimangutan niya lang ako. For the first time hindi tumalab ang
charm ko sa isang babae.
"You surprised me. Akala ko ba by next week pa ang uwi mo? Napaaga ka yata?"
Binalingan ko si Riley. "It's a long story." Pagkatapos ay muli akong tumingin kay Muriel "Hello
Sam!" Hindi nawawala ang ngiti sa mga labi ko.
Hindi siya sumagot. At umiwas siya ng tingin.
Mukhang suplada!
"So, how are you lover boy?" Ikinawit ko ang isang braso sa leeg niya na tila sinasakal ko siya.
"Getting better." Nakangiti niyang sagot na hindi inaalis ang braso ko.
"Kailangan ko pa bang hulaan kung bakit at sino?"
"Shut up man! Mamaya na tayo mag-usap." Doon lang siya nagpupumiglas.
"Bakit ayaw mo bang marinig niya?" I teased. Nang lumingon ako ay Muriel ay tumayo siya mula sa
kanyang kinauupuan.
"Sam, where do you think you're going?" Naramdaman marahil ni Riley ang pag-alis nito.
Napahinto ang dalaga sa paghakbang. "Huwag mong sabihin na ipinagbabawal mo rin sa akin ang pagpunta
sa banyo?" This time ay mahina na ang boses niya pero naroon pa rin ang iritasyon. Doon ko lang
napansin ang braso niyang naka-plaster.
"You may go," ang sagot ni Riley.
Saka lang humakbang si Muriel papunta ng banyo. Bubulung-bulong na tila may sinasabi. Pero hindi
nakaligtas sa paningin ko ang nguso niyang humahaba kapag naiinis. Which I find her cute!
"It's seem like its not you." Sa nakikita ko kay Riley, he looks okay now. He looks happy and
peaceful. "The last we've talked you're totally diffent person. So what happen?"
"I changed my mind." Aniya habang nakatinga sa kalangitan.
Nasa garden kami ngayon. Katatapos lamang naming kumain ng tanghalian.
"Tsk..tsk.. I thought you're the man. Binigo mo ako pare!" At pabiro ko siyang sinuntok sa balikat.
"Nasabi ko lang iyon dahil galit ako sa kanya dati."
"At hindi ka na galit ngayon?"
"I realized that I can't afford to lose her again."
Napailing na lang ako. "You're being your old self again." Ano pa ba ang magagawa ko kundi maging
masaya para sa kanya. Its seem na malaki ang naitulong ng pagpapanggap ni Muriel. She bring back the
Riley I used to know.
"Wala ka ba talagang balak magseryoso?"
"Me?" Umangat ang kilay ko. "Seryoso naman ako ha!"
"You know what I'm mean?"
"Wait! Bakit sa akin napunta ang usapan? Ikaw ang nasa hot seat ngayon at hindi ako?"
"Get a life Jared!"
"You know me Riley. Saka na ako magseseryoso kapag nakita ko na ang babaing magpapatibok ng puso ko."
He laughed at me. "Good luck to you!
<Muriel POV>
"Nana Tonya, sigurado kayo na okay lang na nandito siya? I mean baka sabihin niya kay Riley ang
totoo. Natural lang na kampihan niya ang bestfriend niya." Nagbigay sa akin ng alalahanin ang biglang
pagsulpot na iyon ng binata. Kung kailan ilang araw na lang ang nalalabi ng pagpapanggap ko ay saka
naman may dumating na panggulo.
Nga pala nandito ako ngayon sa kusina. Walang kaalam-alam si Riley na lumabas ako ng kuwarto ko. At
kahit pa malaman niya wala akong pakialam kung magalit siya sa akin. Kanina pa nag-aalburoto ang
tiyan ko. Gustung-gusto ko ng kumain ng mga pagkain na ilang araw ko nang pinaglalawayan kainin.
'Tong kasi si Riley. Kung hindi sopas, lugaw na lang palagi ang pinapakain sa akin. Iyon daw kasi ang
pagkain ng maysakit na tulad ko. Hay naku, bahala na nga siya sa buhay niya! Basta ako kakainin ko
ang lahat ng gusto kong kainin. Pagkakataon ko na iyon habang wala siya.
"Wala kang dapat ipag-alala sa kanya." Sa wakas ay sinagot din ako ni Nana Tonya. Akala ko sarili ko
lang ang kausap ko. Kanina pa kasi ako nagsasalita pero hindi siya sumasagot. Iyon pala ay abala siya
pinapanood niyang teleserye sa TV. Yung kay Maya at Kay Sir Chief ba yun? Saka niya lang ako
binalingan nang mag-commercial.
"Mabait na bata si Jared. Sigurado ako na naiintindihan niya ang sitwasyon ngayon ng kaibigan niya.
At saka kinausap na siya ni Lorie tungkol sayo. Narito siya para tulungan ka."
"Tulungan ako? Paano pa niya ako tutulungan eh pumayag na si Riley na magpaopera? Sa oras na makakita
na siya ulit, wala na bye bye na ako bilang si Samantha."
"Ssshhh.. Hinaan mo nga ang boses mo at baka marinig ka nila Mila at Lenny."
Hanggang ngayon kasi ay walang kaalam-alam pa rin ang dalawa.
Hindi na ako nakatanggi nang sandukan ako ni Nana Tonya ng kanin sa pinggan. "Kumain ka lang ng
kumain dyan! Mamaya mo na lang ako ulit kausapin!" Balik na naman sa Tv ang atensyon nito dahil tapos
na ang commmercial.
"Nana Tonya!" Ang lakas ng boses ni Lenny nang pumasok ng kusina. Kasunod nito ang humahangos na si
Mila. "Nag-umpisa na po ba ang Be Careful With My Heart?"
"Umpisa na po ba? Umpisa na ba?" Si Mila na parang parrot kung magsalita.
Pero tila walang narinig ang matanda. Nakatutok talaga siya sa pinanonood. Hindi na muling nagsalita
ang dalawa. Bigla na lang din silang nanahimik at nagkanya-kanya ng puwesto habang nanonood.
Ano bang meron sa palabas na iyon?
Nakinood na rin ako. Pero wala pang isang minuto ay natapos na ang palabas.
"Tapos na! Ang bilis naman!" Reklamo ni Mila.
"Ikaw kasi sabi mo maaga pa. Yan tuloy hindi natin naumpisahan." Naiinis na hinila ni Lenny ang dulo
ng buhok nito.
"Aray naman! Eh malay ko bang late ang oras ng relo ko."
"Tumigil na kayong dalawa!" Saway ni Nana Tonya. "Hindi ba kayo pwedeng magsama nang hindi kayo nag-
aaway?"
Bigla namang tumahimik ang mga ito.
"Tapos ka na bang kumain?" Tanong niya sa akin pagkatapos nang makita niyang wala ng laman ang
pinggan ko.
Napangiti ako. "Nagugutom pa ako Nana Tonya, mayroon pa po bang menudo?" Pakiramdam ko ay isang
linggo akong hindi kumain.
"Ang dami mo nang nakain. Baka naman maimpatso ka nyan?" Nag-aalala siyang tumingin sa akin.
"Ako pa. May anaconda yata ako sa tiyan." Hinimas-himas ko pa ang tiyan ko.
"Mam Samantha, may dugo po yung sugat nyo." Sabay turo ni Lenny sa braso ko.
Oo nga! Pero hindi naman siya masakit.
"Lenny kunin mo yung first aid kit sa banyo." Utos ni Nana Tonya.
"Bilisan mo at lilinisin ko ang sugat niya." At nagmamadaling sumunod ang dalaga.
"Mamaya na lng po. Nagugutom pa ako. Gusto ko pang kumain." Protesta ko.
"Di ba Mam Samantha ngayon ang balik nyo sa doktor?" Tanong sa akin ni Mila.
"Ngayon ba yon?" Hindi ko na halos matandaan.
"Sabi nung guwapong doktor pagkaraan ng tatlong araw bumalik daw tayo sa kanya para malinis niya ang
sugat nyo." Si Mila ulit.
"Tayo? Ibig sabihin kasama ka?" Sabat ni Lenny na bitbit ang first aid kit.
"Sinabihan kaya ako ng doktor na samahan ko siya. Di ba Mam Samantha?"
"Ang sabihin mo, gusto mo lang talagang makita yung doktor." Kontra ni Lenny. "Pero guwapo ba
talaga?"
Kinikilig na ngumiti si Mila. "Guwapong-guwapo. Siya yung sinasabi ko sayo na nagpadala ng bulaklak
kay Mam Samantha. Doktor pala siya. Akalain mo iyon!"
"What did you say?" Biglang sumulpot si Riley at madilim ang mukha. Nasa likuran naman nito ang
nakangiting si Jared. "Ulitin mo nga ang sinabi mo?" Mapanganib na utos nito kay Mila.
"Chill pare! Relax lang!" Awat ni Jared sa kaibigan at saka tumingin sa akin.
Do something! Tila iyon ang ipinahihiwatig ng tingin ni Jared sa akin.
Pinigilan ko ang pag-ikot ng aking mga mata at walang salita na hinila ko palabas si Riley.
"Stop being immature! Wala naman dahilan para magalit-" Paglingon ko ay hindi si Riley ang kasama ko.
Binitawan ko tuloy ang kamay niya. "Bakit ikaw ang nandito?" Nagtatakang tanong ko.
"Ikaw kaya ang humila sa akin palabas!" Hanggang gilagid ang pagkakangiti ni Jared na tila nang-aasar
pa. "Oops! You've got a wrong person."
I really thought na si Riley talaga ang nabitbit ko palabas. Kakainis! Muli akong bumalik sa kusina
at iniwan na lang basta ang nakakalokong kaibigan nito. Baka kasi nagwawala na ang isang iyon!
*******************************************
[12] Chapter Twelve: Chaperone
*******************************************
Chapter Twelve: Chaperone
Kung ako ang masusunod hindi ko na kailangang bumalik sa doktor na iyon. Kayang-kaya naman ni Nana
Tonya na linisin ang sugat ko. Pero Si Riley na mismo ang nag-insist na pumunta ako. Noong una parang
ayaw pa nga niya. Lalo na ng malaman nito na ang doktor na gumamot sa sugat ko at ang lalaking
nagpadala ng bulaklak sa akin ay iisa. Mabuti na lang at magaling mambola ang kaibigan nitong si
Jared. Nabilog nito ang ulo ng kaibigan. At sa huli ay napapayag nito si Riley na sumaglit ako
sandali sa ospital.
Kahit bawal pa akong maligo ay naligo pa rin ako. Nangangati na ang buong katawan ko dahil sa libag.
At isa pa hindi ko na maatim ang amoy ng buhok ko. Pakiramdam ko ang baho-baho ko na.
Sinulyapan kong muli ang sarili ko sa salamin bago lumabas. Okay na siguro ang suot kong skinny maong
pants at V-neck shirt. Hindi ko naman kailangan magpaganda lalo na kung ang makikita ko ay ang doktor
na nakakairita kung ngumiti.
"Hello girlfriend!" Nakasandal sa hamba ng pinto si Jared. Giving me a devastating smile, sabay
tanggal ng suot nitong shades.
Hindi ko alam kung may iaangat pa ang kilay ko sa inakto niyang iyon!
"May kailangan ka?" Dedma lang ako sa kapreskuhan niya!
"Sinabihan ako ni Riley na samahan daw kita sa hospital."
So, ito pala ang kondisyon ni Riley para payagan siya nito. "Ano ka? Chaperone ko?"
Lalong lumapad ang ngiti niya. "Suwerte mo uy! Dahil mayroon kang guwapung-guwapong chaperone!"
Ang tindi talaga ng dating nito. Mas matindi pa sa bagyo. Makakapit nga at baka tangayin ako.
"Ready ka na ba?" At saka niya ako hinagod ng tingin. Pero tila may pagkadismaya ang itsura nito.
"Yan na ba ang isusuot mo?."
"Bakit ano ba ang ine-expect mo? Magga-gown ako?" Sarkastikong sabi ko.
"Mas okay sana kung magde-dress ka tapos-"
"Ospital po ang pupuntahan natin hindi party!"
"Nagsa-suggest lang naman ako!"
Nagpatiuna na akong bumaba ng hagdan at iniwanan siya.
"Huy! Hintayin mo ako!" Habol niya sa akin pero dire-diretso ako na tila hindi siya naririnig.
"And I've got all that I need. Right here in the passenger seat. Oh and I can't keep my eyes on the
road. Knowing that she's inches from me." Sinadya kong lakasan ang boses ko habang sinasabayan ang
kanta sa aking stereo.
Nang sulyapan ko si Muriel sa aking tabi ay hindi na mapinta ang mukha niya. Ang dalawang kamay niya
ay nakatakip sa magkabila niyang tenga.
Hehe... Ang sarap talagang asarin ng babaeng ito!
"Simply...And I've got all that I need, right here in the passenger-" Nahinto ako sa pagkanta nang
patayin na lang niyang bigla ang stereo.
"Why did you turn off the music?" Patay malisya na tanong ko. "Kumakanta pa ako."
Ang talim ng tingin niya sa akin. "Kanina pa nagrereklamo ang mga tenga ko sa napakapanget mong
boses!"
"Ouch!" Umaakto ako na tila nasaktan sa sinabi niya. "Pagbigyan mo na ako. Kahit ngayon lang. Minsan
ko lang iparinig sa iba ang natatago kong talent."
"No thanks! Wala akong tolerance sa mga ganyang klaseng talent." She said na hindi lumilingon sa
akin.
Muli kong binuksan ang stereo pero mabilis din naman niyang pinatay.
"I warned you Jared. Sisipain talaga kita palabas ng kotse kapag hindi ka tumigil!"
Nakakatakot naman ang babaeng ito!
"You are so mean!" At kunwari nag-pout ako.
Pero inirapan lang ako ni Muriel. At hindi na muling nagsalita pa.
No dice! Bakit ba kahit anong gawin kong pagpapa-cute sa kanya ay dedma pa rin ang charm ko?
"Mark?" Halos hindi ako makapaniwala sa lalaking nasa aking harapan. Akalain mo yun, siya pala ang
doktor na tinutukoy ng katulong nila Riley. "Pare!" Sabay lapit at tapik sa kanyang balikat. "Doktor
ka na pala!"
"Jared is that you?" Tila nagulat din siya nang makita ako. "Long time no see!"
"Oo nga eh! I guess it been five years since the last time We see each other. So, sino makakapagsabi
na isang tulad mo na puro mambubulakbol ang alam ay magiging isang ganap na doktor? Pinahanga mo ako
pre'."
Napakamot ng ulo si Mark. "No choice eh. Binigyan ako ng ultimatum ni Erpat. Ikaw? Where have you
been? What happen to you?"
"Eto, tagasalo ng kumpanya ni Erpat. No choice din eh."
Sabay kaming nagtawanan.
"Ano nga pala ang ginagawa mo rito?" Tanong ni Mark sa akin. Pagkatapos ay lumipad ang mga mata niya
kay Muriel na tahimik na pinanonood kaming dalawa sa isang tabi. Doon ko lang napansin ang hawak
niyang isang bugkos ng mga bulaklak.
"Sinamahan ko lang siya dito." Sabay turo ko kay Muriel.
"Magkakilala kayong dalawa?" Hindi makapaniwalang tanong niya.
Tumango ako. "Wait. Ipapakilala kita sa kanya." Bigla akong may naisip na kalokohan. Nilapitan ko si
Muriel at hinawakan siya sa kamay at hinila sa harapan ni Mark.
"Mark meet my girlfriend, si Muriel."
Ganon na lamang ang pagpipigil kong tumawa. Gulat na gulat ang itsura ni Mark.
"G-girlfriend mo s-siya?" Hindi ko mailarawan ang nakikita kong pagkadismaya sa mukha niya.
Pasimple akong siniko ni Muriel. What are you saying? Tila iyon ang pinahihiwatig ng tingin niya sa
akin.
Ngumiti lang ako sa kanya. Smiling sweetly at her.
"Pare ikaw ba ang doktor ng girlfriend ko?" Binigyan diin ko ang salitang girlfriend. "Sabi mo raw
bumalik siya dito para linisin ang sugat niya."
"Y-yes, a-ako nga ang nagsabi!" Tila hindi pa nakakabawi sa kabiglaan ang dating kaibigan. "This way
please." At itinuro niya ang bakanteng stretcher.
"Matanong ko lang pare. Para kanino ba yang hawak mong bulaklak?" Hindi ko natiis na itanong kahit
ang totoo ay alam ko na ang sagot.
"B-bigay lang sa akin ng isa kong pasyente."
"Really!" Napangiti na lang ako sa pagsisinungaling niya. Pero hindi nakaligtas sa akin ang mga
pasimple niyang sulyap kay Muriel. Obviously ang lakas talaga ng tama niya para rito. Pero sorry na
lang siya. Off limits si Muriel. Habang hindi pa natatapos ang pagpapanggap nito kay Riley ay walang
maaaring makalapit na kahit sinong lalake sa dalaga.
Parang baliw!
Magmula ng umalis kami ng ospital ay hindi pa rin tumitigil si Jared sa pagtawa. Tuwang-tuwa siya sa
ginawang kalokohan. To think na dati niyang kaibigan ang pinagtripan niya.
"Nakita mo ba ang reaksiyon niya ng sabihin kong girlfriend kita? Grabe bigla siyang namutla!" Halos
sapuhin na niya ang tiyan sa kakatawa. "Ang lakas talaga ng tama sayo ng Mark na iyon!"
"Jared mahal ko pa ang buhay ko. Kaya pwede ba mag-concentrate ko sa pagmamaneho mo." Banayad na asik
ko sa kanya. Kung may dala lang akong pera, kanina ko pa siya iniwanan at nag-commute na lang pauwi.
Kanina pa ako naiirita sa mga kalokohan niya.
Saka lang siya tumigil at sandaling nanahimik. Pero ilang sandali ay iyon na naman ang nakakairita
niyang pagtawa.
"Sorry!" aniya nang lumingon sa akin. "I really can't help it. Natatawa talaga ako kapag naaalala
ko."
Nagkibit balikat na lang ako at binaling ang atensyon sa labas. Bahala na nga siya!
Nagulat na lang ako ng bigla niyang iliko ang kotse at inihinto niya sa tapat ng isang restaurant.
"Bakit mo inihinto?" Nagtatakang tanong ko.
"Kain muna tayo. Ginutom ako dun!" Sabay baba ng sasakyan. At sa isang iglap ay nakakaikot na siya sa
side ko at pinagbuksan niya ako ng pintuan.
Wala na rin akong nagawa kundi bumaba. Hindi pinansin ang naghihintay niyang kamay para umalalay.
"What do you like to eat?" tanong niya sa akin nang makaupo na kami.
Dinaanan ko lang tingin ang mga nakasulat sa menu book. "You choose. Kahit ano naman kinakain ko."
Hindi naman ako nagdalawang salita sa kanya. At siya na mismo ang umorder ng mga pagkain para sa
aming dalawa.
"Do you think kaya nating ubusin ang lahat ng ito?" Halos malula ako sa dami ng mga pagkain sa mesa.
Hayun na naman ang trade mark niyang ngiti! "Basta ba tutulungan mo ako! Mauubos din natin ito." Siya
ang naunang sumandok. But to my surprise nang ilapag niya sa harapan ko ang kinuha niyang pagkain.
"Thanks!" ang sabi ko na lang sa pagiging gentleman niya.
"Anytime." Lalong lumapad ang pagkakangiti niya.
"Jared! Darling!" Sabay kaming napalingon sa pinanggalingan ng boses. Isang sexy at matangkad na
babae ang lumapit sa kinaroroonan namin at walang babala na hinalikan nito sa labi si Jared. "Kailan
ka pa dumating?"
"Just recently." Tila balewala sa binata ang ginawa nung babae. "Do you want to join us?"
Tumingin sa akin ang babae. At tinaasan ako ng kilay. "No thank you. Nagmamadali ako. I just drop by
to say hello." Muli siyang yumuko para hagkan ulit si Jared. "Call me later." She said with a
seductive smile, bago tuluyang umalis.
Dedma lang ako. Kunwari busy sa pagkain. Ang totoo hindi na ako nagulat kay Jared. With his looks and
charms, kahit sinong babae ay mahuhumaling sa kanya. Except for me, allergic ako sa mga tulad niya.
Nag-uumpisa pa lang kaming kumain nang may lumapit na namang babae sa kanya. Parang naulit lang ang
eksena kanina. She just dropped by to say hello. Hindi pa nagtatagal ay may bago namang babae ang
lumapit sa kanya.
Ilang naggagandahang babae pa kaya ang lalapit rito para lang mag-hello with matching torrid kissing?
Sa nakikita ko kay Jared ay mukhang nag-eenjoy naman siya. Kung sabagay ganun yata talaga ang mga
player. Kaligayahan na nila ang landiin ng mga naggagandahang babae na tila sila lang lalaking
nilalang dito sa mundo.
Kanina pa kami pinagtitinginan ng mga tao roon sa restaurant. Kahit kunwari dedma lang ako ay hindi
ko pa rin maiwasan mailang. Kung ibang babae lang siguro ang kasama nito malamang ay kanina pa nag-
walk out. But not me! Hindi ko kayang tanggihan ang mga grasya na nasa aking harapan. Minsan lang may
manlibre sa akin ng ganitong kasasarap na pagkain. At hindi ko sasayangin ang pagkakataon na ito
kahit isang dosena pang babae ang magkagulo sa kanya.
"Whew!" Pinahid niya ng palad ang pawis sa kanyang noo. Para bang napagod siya sa pag-e-entertain ng
mga babaeng lumapit sa kanya. Hope you don't mind! Hindi ko ini-expect na marami pa lang makakakilala
dito sa akin." Narinig kong sabi niya.
Feeling yata ni Jared artista siya!
"I don't mind !" Sabi ko sa pagitan ng pagnguya ng hindi siya tinitignan. Abala akong masyado sa
napakasarap na steak sa aking plato para patulan ang kayabangan niya.
"Mukhang hindi ka maistorbo sa pagkain mo." Nang maangat ako ng mukha, he was looking at me with
facination in his eyes. At hindi ko inaasahan ang kamay niya na bigla na lang may pinahid sa gilid ng
labi ko.
Hindi ko na nagawang umiwas.
"Ang takaw mo! Buti hindi ka tumataba kahit malakas kang kumain."
Wala siyang natanggap na sagot mula sa akin. Pero hindi pa rin siya tumigil. Nanunukso na lalo pa
nitong inilapit ang mukha sa akin.
"You know what? Ikaw lang yata ang kilala kong babae na hindi concious sa kanyang figure. Para bang
wala kang pakialam kung madagdagan man ang timbang mo. Pero kahit siguro tumaba ka pa, cute pa rin!"
"Magdaddaldal ka na lang ba dyan o tutulungan mo akong ubusin ang mga ito?" Nakaangat ang kilay na
sabi ko sa kanya. Matakaw man ako hindi ko pa rin kayang ubusin ang inorder niyang mga pagkain.
"Oh shit!" Bigla yumuko si Jared na tila tinatakpan ang mukha.
"Bakit?" Nagtatakang tanong ko. Akala ko kung napano na siya.
"Umalis na tayo dito." Mabilis niyang kinawayan ang nakitang waiter sabay dukot ng wallet niya sa
kanyang bulsa at naglabas ng pera.
"Pero hindi pa natin halos nagagalaw-"
"Sa iba na lang tayo kumain." Pinanlakihan niya ako ng mata habang nakayuko pa rin.
"Jared! Baby!" Isang humahangos na babae ang palapit sa direksyon niya.
Kaya naman pala!
Pero bakit parang natatakot si Jared na harapin ito?
"Muriel halika na! Umalis na tayo!" Tumayo na siya at hinawakan ako sa kamay at hinila patayo. Pero
bago ko pa maihakbang ang mga paa ko ay mabilis na nakayakap kaagad ang nasabing babae kay Jared.
"Melanie bitiwan mo ako!" Pinipilit ni Jared na makawala rito. Ngunit napahigpit ng yakap ng babae
sa kanya.
"Miss na miss na kita! Ba't ngayon ka lang nagpakita sa akin?" Sabi nung Melanie na halatang sabik na
sabik sa kanya.
Maganda, matangkad at sexy naman ang nasabing babae. Pero parang diring-diri rito si Jared.
"Sandali lang pwede!" Hindi na maipinta ang mukha niya. "Bitiwan muna ako nang makapag-usap tayo ng
maayos!"
Sa wakas ay binitawan rin siya nung Melanie. At nang makawala ay parang bata na nagtago si Jared sa
likuran ko.
"Hep! Hanggang dyan ka na lang!" Sabi nito sa babae nang magtatangka ulit itong lumapit.
"What are you doing?" Sita ko nang lumingon sa kanya.
Tama bang gawin niya akong shield?
"Bakit? Ayaw mo na ba sa akin Jared?" Parang naiiyak na si Melanie. "Sabi mo sa akin noon na gusto mo
ako. Na ako lang gusto mong maging girlfriend." Talagang gumawa na siya ng eksena. At lahat ng mga
customer sa restaurant ay sa amin na nakatingin.
"In the count of three sabay tayong tatakbo," mahinang bulong sa akin ni Jared na halos hindi ko
maintindihan.
"What?" Lumingon pa ako sa kanya. Pero nakapag-umpisa na siyang magbilang.
"Three!" Wala na akong nagawa nang hilahin niya akong bigla. At nakitakbo na lang ko palabas ng
restaurant.
"Jared! Come back here!" Narinig kong sigaw nung Melanie. Pero dire-diretso kaming dalawa hanggang sa
makalabas kami ng exit door.
Nasa loob kami ng kotse niya sa parking lot. Abut-abot ang hingal naming pareho pagkatapos ng ginawa
naming pagtakbo.
Grabe napagod ako dun!
"A-akala ko katapusan ko na!" Sabi ni Jared na pilit na hinahabol ang kanyang hininga.
Biglang tumalim ang mga mata ko nang lingunin siya. "Pati ako dinadamay mo sa mga kalokohan mo!" Sa
inis ko ay pinaghahampas ko siya sa kanyang balikat.
"Alangan naman na iwanan kita sa loob." Katwiran pa niya habang tinatanggap ang mga hampas ko.
"Sana nga iniwan mo na lang ako!" Naalala kong bigla yung mga pagkain na naiwan namin. Hindi ko tuloy
maiwasang manghinayang.
"Kung hindi ko gagawin iyon, hindi na ako makakawala sa kanya."
"Bakit ano ba ang pagkakaiba ng Melanie na iyon sa naunang tatlong babae na bumati sayo?" I wanted to
know. Para kasing pare-pareho lang sila.
Biglang naging seryoso ang mukha ni Jared. "Siya ang tipo ng babae na hahawakan ka sa leeg at hindi
ka na pakakawalan. Possesive ang tawag dun."
"Hindi!" Kontra ko. "Karma ang tawag dun!"
Napasimangot siya. "Paano naman naging karma iyon?"
"Masyado ka kasing palikero. Akala mo lahat ng babae ay pwede mong paikutin sa mga palad mo. Eh di
nakahanap ka ng katapat sa katauhan niya. Iyon ang karma!"
Sa unang pagkakataon ay hindi niya kinontra ang sinabi ko. Bigla siyang nanahimik.
Maya-maya ay binuhay niya ang makina ng kotse. "Umuwi na nga tayo."
Hanggang sa makauwi kami ay hindi na siya muling nagsalita.
At pabor sa akin iyon!
"Samantha!"
"Paano mo nalaman na ako ito?" Gilalas na tanong niya at lumapit sa kinaroroonan ko.
"Kabisado ko na ang pabango mo."
"Really? Ang talas din naman ng pang-amoy mo."
Tapos parang may inilapag siya sa mesa. "Bakit ka nandito? Ano yang dala mo?"
"Ikaw ang dapat kong tanungin kung bakit gabing-gabi na ay nandito ka pa rin sa garden. Hindi mo ba
naisip na baka mahamugan ka at bigla ka na lang sipunin." Iyon na naman ang masungit niyang tinig.
Pero hindi ko maiwasang ngumiti dahil alam kong nag-aalala siya para sa akin.
"Hindi ako makatulog eh!" At naramdaman kong umupo siya sa katabi kong upuan.
"Kaya nga dinalhan kita ng gatas. Makakatulong ito para makatulog ka agad."
Gatas? Eewww... Hindi kaya ako umiinom nun! Pero hindi ko naman masabi kay Sam. Baka bigla siyang
magtampo sa akin kapag tinanggihan ko iyon.
"Hindi ka na sana nag-abala." Ang sabi ko na lang. "Kamusta na nga pala ang sugat mo?" pag-iiba ko ng
usapan.
"Okay naman. Hindi na siya masakit."
"So, nagkita kayo ulit ni Mark?" Naikuwento na sa akin ni Jared kanina ang tungkol sa dati naming
kaibigan. At totoong nagulat ako sa nalaman.
"Selos ka naman?" Nanunukso na tanong niya sa akin.
"Of course not!"
"Kunwari ka pa."
Pagkatapos ay isang sundot sa tagiliran ko ang nagpaidtad sa akin. Nakakasanayan na niyang kilitin
ako sa parte na iyon ng katawan ko.
"Samantha!" Saway ko sa kanya. Pero tinawanan niya lang ako.
"Alam mo Baby boy, wala ka namang dapat ipagselos. Di hamak na mas guwapo ka keysa sa kanya. Do you
think ipagpapalit ko isang tulad mo sa smiling face na iyon?"
Ang luwang ng ngiti ko sa mga labi. Pakiramdam ko tuloy ay nakalutang ako ng mga oras na iyon. Iyon
lang siguro ang hinihintay kong assurance mula sa kanya para mapanatag ang kalooban ko.
"Samantha!" Bigla kong naibulaslas. Tinusok na naman kasi niya ako sa tagiliran. Mabuti na lang at
napigilan ko ang kamay niya sa tangkang pagkiliti ulit sa akin.
"Ayaw mo akong tigilan pwes ito ang bagay sayo." Hinapit ko siya palapit sa akin at mahigpit na
ikinulong sa mga bisig ko. "Hindi kita pakakawalan kahit na abutin tayo pa dito ng pagsikat ng araw."
Banta ko sa kanya.
Hindi naman nagtangkang magpumiglas ni Samantha. Basta tawa lang siya ng tawa.
"Hehe.. Riley nakikiliti ako sa balbas mo." Then she giggled.
Sinayad ko pang idiin ang mukha ko sa leeg niya. "Riley!" Halos mapasigaw siya sa sobrang kiliti.
"Suko na ako! Tama na please!" Aniya sa pagitan ng pagtawa.
Tumigil naman ako. At niluwagan ang pagkakayap sa kanya. Pero hindi siya umalis. Nanatili lang siya
sa aking mga bisig.
"Rai inaantok na ako." She lazily rest her head on my chest.
"Say it again."
"Na inaantok na ako?"
"I mean the way you said my name."
"Rai?"
Kung alam lang niya kung gaano kalapad ang ngiti ko.
"I like it!"
"You like what?"
"I like it when you calling me Rai. It's better than Baby boy. Ang baduy naman kasing pakinggan yun."
Ganun na lamang ang hagalpak niya ng tawa.
*******************************************
[13] Chapter Thirteen: New Look
*******************************************
Chapter Thirteen: New Look
<Muriel POV>
"Good morning Nana Tonya!" Masiglang bati ni Jared nang sumulpot ito sa kusina. Lumapit ito sa
kinaroroonan ng matanda at binigyan ito ng halik sa pisngi. "Ang bango nyo naman. Hmmm... amoy
pinipig!"
Mukhang nasa good mood na naman ang loko!
"Ikaw na bata ka puro ka kalokohan! Maupo ka na dun at ihahanda ko ang almusal mo." At itinulak siya
ni Nana Tonya palapit sa mesa.
"Good morning girlfriend!" Nakangising bati niya nang pwesto siya sa harapan ko. "Kumakain ka na
naman? Bakit ba sa tuwing makikita kita lagi ka na lang nasa harapan ng pagkain? Tignan mo namamaga
na yang mga pisngi mo." Nang tangkain niyang pisilin ang pisngi ko ay mabilis kong kinabig ang kamay
niya.
"Sungit!"
I only gave him a cold glance. Akala mo naman bagay sa kanya ang mag-pout!
Ngunit balak talaga niyang sirain ang umaga ko. Walang sabi-sabi na tinusok niya ng tinidor ang
hotdog na nasa plato ko sabay kagat. Ngumisi pa siya ng nakakaloko.
Relax Muriel! Pinipilit kong magtimpi. Kahit ang totoo ay gusto ko nang sundutin ng tinidor ang mga
mata niya.
Sumunod naman niyang kinuha ang kinakain kong tapa.
Isang-isa na lang talaga!
Nang biglang mahagip ng mga mata ko ang tasa ng kape sa harapan ko. May naisip akong kalokohan para
makaganti sa kolokoy na ito.
"Dapat bawasan mo pagkain mo," sabay kuha ng natitirang karne sa plato ko. "Tignan mo, nadadagdagan
na yang mga bilbil mo sa tiyan. Simula sa araw na ito umpisahan mo nang mag-diet."
Kunwari balewala sa akin ang ginawa niya. Humigop ako ng kape. Sinadya kong punuin ang aking bibig
kahit medjo mainit pa iyon. At saka bumuwelo na kunwari napaso ako sabay buga sa kanya ng lahat na
nasa loob ng bibig ko.
Presto! Naligo siya ng mainit-init na kape fresh from my mouth.
"What the fu-" Ang tanging nasabi niya sa kabiglaan.
"Oopps sorry! Napaso kasi ang dila ko eh!"
Halos bumaon sa akin ang mga mata ni Jared.
Isang napakatamis na ngiti naman ang iginanti ko sa kanya.
"You witch!" He gritted his teeth.
"Ang bilis dumating ng karma noh!" Patuloy kong panunuya sabay tayo. Binitbit ko ang pinagkainan ko
at dinala sa lababo. "Nana Tonya salamat po sa masarap na almusal," sabi ko ng makasalubong siya sa
pintuan. "Hay! Ang ganda ng araw ko ngayon!" Sinadya kong lakasan ang boses ko para marinig iyon ni
Jared.
"Ay sus maria! Anong nangyari sayo?" Narinig kong bulaslas ni Nana Tonya bago ako tuluyang makaalis.
Maisip ko lang ang itsura ni Jared kanina ay natatawa na ako.
Buti nga sa kanya!
<Riley POV>
Kapa! Kapa! Kapa!
Hanggang sa nagbagsakan na sa sahig ang lahat ng laman ng tokador.
Tsk! Napakamot na lang ako ng ulo. Sa pagkakaalam ko ay dito lang nakalagay iyon.
"What do you think you're doing Baby boy?" Si Sam na bigla na lamang sumulpot sa tabi ko.
Napangiwi ako nang marinig ko na naman ang Baby boy na iyon!
"Nothing!" Nakasimangot na sagot ko at saka lumabas ng banyo. Pero nakasunod pala siya sa likuran ko.
"Bakit ka nakasimangot dyan?"
Hindi ako sumagot. Gusto ko sanang maalala niya ang naging pag-uusap namin kagabi.
"Ano ba ang hinahanap mo? Kailangan mo ng tulong?"
"I don't need your help! Just leave me alone!" I snapped. Hindi ko maintindihan kung bakit biglang
nag-init ang ulo ko.
"Okay fine! Nagsusungit ka na naman! Halika na Buddy. Layasan na natin itong amo mo!"
Bigla akong naalarma. "Saan ka pupunta?"
"Eh di ba pinapaalis mo na ako? Kaya aalis na ako. Kami pala ni Buddy."
"Hindi naman kita pinapaalis." Naiinis na sabi ko.
"Kakasabi mo lang kanina. Kahit tanungin mo ba itong aso mo?"
Napabuntong-hininga na lang ako. Fine! Kasalanan ko na! "I'm sorry. I didn't mean na magsungit."
Anong maaari kong sabihin kundi iyon.
"You're forgiven!" Mabilis na sagot niya. "So ano nga pala ang hinahanap mo?"
Ganon lang kadali iyon? Ine-expect ko pa naman na pahihirapan niya ako bago niya ako patawarin.
"Don't bother. Tulungan mo na lang ako pumili nang isusuot ko."
"Aalis ka?"
"May lakad kaming dalawa ni Jared?"
"Saan kayo pupunta?"
"I don't know. Sabi niya siya na raw ang bahala."
"Wala akong tiwala sa kaibigan mo na iyon!" Halos pabulong niyang sabi pero nakarating pa rin sa
pandinig ko.
"Gusto mong sumama?" Naisip kong itanong sa kanya.
"No thanks! Fot the boys ang lakad ninyo."
"Why don't you go shopping? Isama mo sina Lenny at Mila."
"Wala ako sa mood lumabas ng bahay. Magtutulog na lang ako."
Napakunot ang noo ko. "Baka naman lumobo ka nyan sa kakatulog."
"And so? Bakit aayawan mo na ba ako kung sakaling tumaba ako?"
"Of course not! Kahit tumaba ka pa na parang hippothamus never kitang aayawan." Nakangiti na sabi ko.
"Ewan ko lang kung hindi ka magsisi sa oras na bumalik ang paningin mo." Si Jared na bigla na lamang
sumulpot. "Makikita mo na lang na kasing laki na ng elepante ang syota mo."
"Nagsalita ang mukhang kapre!" ganting sagot ni Sam.
"Are you talking to me?" Si Jared ulit
"No! I was talking to your other self." Hindi naman nagpatalo si Sam.
"Enough!" Awat ko sa kanila. Baka kasi kung saan mauwi ang asaran ng dalawa. "Aalis na ba tayo?"
Baling ko kay Jared.
"Wait, magbibihis lang ako!"
<Muriel POV>
Boring...
Walang silbi itong cellphone ko. Sinubukan kong tawagan si Jena pero hindi naman sinasagot ng bruha.
Tinext ko na rin ang iba kong mga kaibigan pero kahit isa sa kanila ay walang nagreply sa akin.
Mukhang kinalimutan na nila ako!
Naghintay pa ako ng ilang minuto. Baka sakaling may makaalala sa akin. At hindi naman ako nabigo.
Biglang nagring ang cp ko. Pero number lang ang nag-register sa screen. Sino kaya ito?
"Hello!" Excited na sagot ko.
"Hello girlfriend!"
Bigla akong napasimangot nang marinig ang familiar na tinig na iyon. "How did you get my number?"
"Malaking sikreto!" Nang-aasar na sabi niya.
"Kung wala kang matinong sasabihin ibaba ko na-"
"Gusto ka raw makausap ni Riley." Agap niya sa sasabihin ko. Ilang sandali ay narinig ko na ang boses
ni Riley sa kabilang linya.
"Sam, what do you want for pasalubong?" Masiglang tanong niya sa akin.
Ang sweet naman ng boyfriend ko! Kilig ako!
Ano ba ang trip kong kainin?
"Anything! Bahala ka na." Wala akong maisip eh.
"Anything?"
"Pare kunwari lang iyan!" Narinig kong sabat ni Jared. "As usual pagkain lang naman ang hilig niya."
Panira naman ng moment ito!
"Shut up Jared! Hindi ikaw ang kausap ko." Saway ni Riley sa kaibigan.
"Huwag ka ng mag-abala Rai." Ang sabi ko na lang. Ala eh napahiya na ako!
"Are you sure?"
"I'll be fine. Kahit ikaw na lang ang pasalubong ko."
Narinig ko siyang humagikgik sa kabilang linya. Uy kilig din siya!
"Okay! See you later." Parang nai-imagine ko ang malapad niyang ngiti.
"Bye!" At saka ko pinindot ang end button.
Hay... para akong lukaret na pagulung-gulong sa kama. Kinikilig ako hehe! Nang biglang...
"Buddy!" Napabalikwas tuloy ako. Sapul ako sa bibig ng dila niya.
Aw! Aw! Aw!
Loko ang asong ito nasasanay nang halikan ako. Manang-manang sa amo niya!
"Buddy go out!" Utos ko sa aso. Pero imbes na sundin niya ako ay sumampa pa siya ng kama at nahiga sa
tabi ko.
"Ambisyoso ka ha! Hindi mo na talaga ako hiniwalayan. Sige ka baka pati ikaw ay pagselosan ng amo
mo."
Ngunit lalo siyang nagsumiksik sa tabi ko at wala na akong nagawa.
Pasado alas otso na ng gabi ngunit hanggang ngayon ay hindi pa umuuwi ang dalawa. Nang tawagan ko ang
number ni Jared, cannot be reach daw. Wala talaga akong tiwala sa isang yun! Saan kaya niya dinala si
Riley?
"Baka naman naghappy-happy lang ang dalawa." Si Nana Tonya habang abala sa pinapanood na teleserye sa
tv. "Hayaan mo na, ngayon lang naman sila ulit nagkasamang magkaibigan."
"Pero sana man lang nag-abalang mag-text ang magaling niyang kaibigan kung nasan na sila. Hindi yung
nag-alala tayo rito na baka napano silang dalawa." Tuluy-tuloy na lintanya ko sa pag-aakalang
nakikinig sa akin si Nana Tonya.
Bahala na nga siya dyan! At lumabas ako ng kusina. Sa gate ko na lamang aabangan ang mga ito.
Paglabas ko ay eksaktong paparating ang kotse ni Jared. Ilang sandali ay huminto sa mismong harapan
ko ang sasakyan. Unang bumaba si Jared at umikot sa kabilang pinto at inalalayan si Riley na
makababa.
"Bakit ngayon lang kayo?" Nakapameywang na tanong ko sa kanila.
"Miss me girlfriend?" Nakangising salubong sa akin ni Riley. Lulugu-lugo itong lumapit sa akin. At
kung hindi ko siya naagapan malamang ay tumumba na siya.
Napangiwi ako nang maamoy ko alak sa bibig niya. "You're drunk?" Mabilis na lumipad ang mga mata ko
kay Jared. "What did you do to him? Alam mo naman na bawal sa kanya ang uminom di ba?"
Nagawa pang ngumiti sa akin ni Jared. "S-siya kaya ang may gusto na u-uminom kami. N-napilitan lang
ako."
"And you're drunk also? How dare you na mag-drive nang nakainom? Hindi mo ba naisip na baka
maaksidente kayo?" Kung hindi ko lang hawak si Riley malamang ay nasuntok ko na siya.
"Relax! Chill! A-ang importante ay narito na kami. And we're s-safe." Sabi pa niya na nakangisi.
Balewala rito ang pagsusungit ko.
Naramdaman kong gumalaw si Riley at yumuko sa akin. "M-miss me a-already? S-sorry kung medyo na-delay
ang p-pasalubong mo. B-but here I am now." Namumungay ang mga mata na sabi niya habang nakangiti.
O__O OMG! Si Riley nga ba ang kaharap ko?
Doon ko lang napansin ang malinis niyang mukha na bagong ahit at saka ang buhok niya na bagong gupit.
OMG talaga! Ang guwapo-guwapo kaya niya!
O__,O Grabe nakakatulo laway...
"Hoy magtititigan lang ba kayo dyan o papasok kayo sa loob?" Si Jared na nasa tapat na ng pintuan.
Tsk.. hanggang kailan ba ako bubuwisitin nito?
"Baka naman gusto mo akong tulungan na maipasok itong kaibigan mo?" Pasinghal na sabi ko sa kanya.
Ang bigat-bigat kaya ni Riley.
Ngunit hindi man lang siya kumilos sa kinatatayuan niya. "Kaya mo na yan!" I heard him said.
Hayup talaga!
"S-sam.." Muling kumilos si Riley. Sinapo niya ng mga kamay ang mukha ko at itinaas. At bago ko pa
mahulaan ang susunod niyang gagawin ay walang babala na hinalikan niya ako sa mga labi. Nanlaki ang
mga mata ko sa kabiglaan.
Hindi rin nagtagal ang halik na iyon. Dahil bigla na lang nawalan ng malay si Riley. At napunta sa
akin ang lahat ng bigat niya.
"Jared tulungan mo ako dito!" Any moment ay babagsak kaming dalawa sa damuhan.
He went still. "Just say please..." And squared his shoulders.
"Ano ka ba hindi ito ang oras para makipagbiruan ako sayo!"
"O-okay! Okay!" Doon lang siya humakbang palapit sa amin. "I will help you but... in one condition."
Damned this guy!
"I swear Jared! Makakatikim ka talaga sa akin sa oras na bitawan ko si Riley!" Namumula na ang mukha
ko sa sobrang inis.
Nakakaloko na ngumiti lang siya sa akin habang naghihintay ng isasagot ko.
Konting-konti nalang at malapit ko nang mabitawan si Riley. At wala na akong ibang choice. "Fine!
Pumapayag na ako kung anuman yang kondisyon mo. Utang na loob Jared tulungan mo na ako dito."
Ang lapad ng ngiti ng gago. "At you're service Madam." Saka lang siya kumilos. At walang kahirap-
hirap na inakay nito si Riley papasok ng bahay.
*******************************************
[14] Chapter Fourteen: His Childhood Sweetheart
*******************************************
Napaaga ang UD ko.. unexpected talaga! Pagkatapos akong hindi patulugin nung isang gabi, heto ang
naging resulta. Bigla kasi akong sinipag magsulat. At kagaya nyo, nae-excite na rin ako sa mga
susunod na mangyayari. Hay... can't wait for next UD. Happy reading everyone ^___- y
Chapter Fourteen: His Childhood Sweetheart
<Muriel POV>
"Wow Mam Samantha! Ang ganda-ganda po ninyo." Halos sabay na bulaslas nila Mila at Lenny habang
tinitignan ko ang sariling repleksyon sa salamin.
I was wearing a light peach and lacy cocktail dress. Ang kaisa-isang dress sa aking closet. I even
had makeup on. Maaaring hindi ako ang tipo ng babae na mahilig magpaganda. Pero hindi ibig sabihin
nyon ay wala akong kaalam-alam para ayusan ang sarili ko.
If I wanted to be beautiful, I could be beautiful.
"Eh Mam, saan po ang lakad ninyo?" Tanong sa akin ni Lenny.
"May date po ba kayo ni Sir Riley?" Tanong naman ni Mila.
"Tange! May nagde-date ba ng tanghaling tapat?" Si Lenny ulit.
"Malay mo naman." Sagot ni Mila.
Ewan ko ba kay Jared kung bakit naman alas dose ang ibinigay na oras sa akin? Pwede naman mamayang
gabi?
Ito nga pala ang kondisyon ng gagong iyon kapalit nang pagtulong niya sa akin kagabi. Kailangan niya
raw ng isang magpapanggap na fiancee niya para maidispatya ang babaeng humahabol rito. At ako raw ang
masuwerteng babae na napili niya.
Anong masuwerte dun? Kung hindi lang ako napasubo sa kanya kagabi, never akong papayag sa kalokohan
niya.
And speaking of the devil tumatawag siya sa cp ko.
"Magkita tayo mamaya dun sa restaurant na sinabi ko sayo. Mga alas dose nandun na kami ni Melanie.
Sumunod ka na lang?" Iyon lang at nawala na siya sa kabilang linya.
What? Ibig sabihin mag-isa lang akong pupunta roon? Akala ko pa naman sabay kaming aalis. Mapipilitan
tuloy ako na mag-taxi.
"May ka-date kayong iba Mam Samantha?" Nang-iintrigang tanong ng dalawa.
I rolled my eyes. Mapipilitan akong magsinungaling. Dahil kahit sabihin ko sa kanila ang totoo hindi
rin naman nila ako maiintidihan. And worst, baka kung anong balita ang makarating kay Riley at bigla
na lamang atakehin ng selos ang isang iyon.
"Wala akong ka-date. A-atend lang ako ng kasal ng kaibigan ko."
Ahhh.. sabay na tumango ang mga ito.
"Sinong ikakasal?" Bigla na lamang sumulpot si Riley sa kuwarto ko.
Naman!
S-si ano..." Pucha! Anong sasabihin ko? Wala naman akong kilalang kaibigan ni Samantha. Bahala na!
"Remember si Kayla, y-yung friend ko nung college. Ikakasal siya today sa foreigner niyang
boyfriend."
Napakunot noo si Riley. "I can't remember her. Anyway bakit hindi mo nabanggit sa akin na aalis ka
pala?"
"Nagpaalam na ako sayo kahapon. Hindi mo ba naaalala?" Pakiramdam ko tuloy ay humahaba na ang ilong
ko sa dami na ng pagsisinungaling ko.
"Siguro nga. So how do you look like? For sure, napakaganda mo ngayon." Lumapit siya sa akin at
marahan na kinabig ako paharap sa kanya.
"Tama po kayo Sir Riley, ang ganda-ganda po talaga ni Mam Samantha." Sabat ni Lenny na hindi inaalis
ang tingin sa akin.
"Promise me one thing, Sam." Bumuntong hininga siya pagkatapos.
"Ano iyon?" Parang kinabahan ako sa tono ng boses ni Riley.
"Promise me na hindi mo papansin ang lalaking magkakainteres sayo dun sa party."
Ang lakas ng tawa ko sa narinig.
"Anong nakakatawa dun? Seryoso ako!"
Sinapo ko ng mga kamay ang mukha niya. "Rai, ilang beses ko bang sasabihin sayo na hindi kita
ipapalit sa kahit na sinong lalaki dyan. Lalo na ngayon, mas lalong guwapo ang boyfriend ko. Eh bakit
pa ako maghahanap ng iba!"
At hindi ko napigilan ang sarili ko na halikan siya sa pisngi.
Ang lapad ng ngiti ng loko! ^_______^
Pero huli na nang ma-realized ko ang ginawa ko.
Bigla akong bumitiw sa kanya. "Got to go. Baka ma-late na ako." At nagmamadali akong nagtungo sa
pintuan.
Pagpasok ko sa restaurant ay napansin kong napalingon agad sa akin ang karamihan sa customers doon,
lalo na ang mga lalaki. Eh anong magagawa ko kung talagang pinanganak akong maganda!
Sa di kalayuang mesa ay nakita ko si Jared. Mukha naman siyang nag-eenjoy sa company ng babaeng
kasama niya. At wala sa itsura nito ang mangdidispatya ng isang babae.
Naglakad ako patungo sa direksyon nila. Si Jared ang unang nakapansin sa akin. Lumikha ng ingay ang
silya niya nang tumayo siyang bigla. "M-muriel?" Kung hindi ko lang alam na-part iyon ng palabas niya
ay iisipin ko na talagang nagulat siya ng makita ako.
"What the hell is the meaning of this?" I started to act. Nakaangat ang kilay ko nang lingunin ko ang
kasama niyang babae. I remember her. Siya yung babaeng naghahabol kay Jared nung minsang kumain kami
sa isang restaurant. Siya yung sinabing kong karma ni Jared. So, he really wants to get her out of
his way!
"Honey, baka gusto mong ipaliwanag sa akin ang nakita ko?" Baling ko kay Jared. Pero kung anong
reaksyon niya kanina nang dumating ako ay ganon pa rin siya hanggang ngayon.
He just couldn't seem to stop looking at me.
Ano ba Jared? What's happening to you? Pinanlakihan ko siya ng mga mata. Nakalimutan na ba niya ang
script na siya mismo ang gumawa?
"How dare you do this to me Jared!" Biglang tumayo ang kasama nitong babae. At saka mabilis na
sinampal siya nito sa mukha. "You should have told me. You're a liar. Ang sabi mo ako lang. Yun pala
mayroon ka nang iba... I'm sorry Miss!" At lumingon siya sa akin. "Hindi ko alam. Kung alam ko lang
sana-" Hindi na niya naituloy ang sasabihin dahil nagtatakbo na siya palabas ng restaurant.
Nakita kong sinundan lang ng tingin ni Jared ang papalayong babae. Namumula ang mukha niya marahil ay
sa lakas ng impact nang pagkakasampal sa kanya.
"Serves you right!" Hindi ko napigilang sabihin sa kanya. But he looks really shocked. Sa katunayan
ay hindi pa rin ito gumagalaw mula sa kinatatayuan niya. Inalalayan ko siyang makaupo sa silya.
"I told you so. Iyan ang tinatawag na karma! Ayaw mo kasing makinig sa akin eh!" Tila doon lamang
niya ako napansin sa harapan niya.
"Masakit yun ah!" Sabi niya nang hipuin ng kamay ang pisngi. "Pasaway na babaing iyon. Makikipag-
break lang may kasama pang sampal."
I smirked. "Kung ako yun hindi lang sampal ang aabutin mo, bubugbugin pa kita!"
"Bakit nga pala ganyan ang itsura mo?" Muli niyang tinignan ang kabuuan ko.
"Sabi mo magpaganda ako. Kaya nagpaganda ako. Alangan naman na pumunta ako dito na mukhang basahan."
Dinampot ko ang menu book at nakitingin ng mga menu doon. Parang gusto kong kumain. Ano bang
specialty nila dito?
"Honestly, you look wonderful today."
"I know!" Sagot ko na hindi tumitingin sa kanya.
Ipinatong ni Jared ang siko sa mesa at napangalumbaba sa harap ko. "No kidding! Napaganda mo ngayon.
Kung lagi ka bang ganyan eh di sana hindi na kita aasarin."
Napasinghap siya ng malakas nang sipain ko siya sa ilalim ng aming mesa. "Matanda ka na. Hindi na
bagay sayo ang magpa-cute."
Tumawa lang siya ng malakas. "You, coldhearted woman! Hindi na talaga tumalab ang karisma ko sayo!"
Binigyan ko siya ng matalim na tingin.
"Muriel?" Napalingon ako sa tumawag sa pangalan ko. It's Jena! O___O
And worst kasama pa nito ang iba naming ka-officemate.
"Sabi ko na nga ba eh!" Talagang lumapit pa siya sa kinaroroonan ko. "I know its you Muriel! Kailan
ka pa dumating?" At nagtitili siya na yumakap sa akin pagkatapos ay muli ring bumitiw at tignan ako
mula ulo hanggang paa. "Anong nangyari sayo? Why are you so... very pretty today?"
"Eh..."
Then lumipad ang mga mata niya kay Jared at pagkatapos ay sa akin. "Don't tell me na.. Oh my god
Muriel!" Tinakpan pa niya ng mga kamay ang bibig. "Boyfriend mo siya? O-M-G! I'm happy for you
friend!" Parang luka-luka na nagtatalon siya sa harapan ko habang hawak ang mga kamay ko.
Oh noh...I'm in a big trouble!
"Mag-iingat ka na lang sa susunod, okay?"
"Opo!" Mabilis kong sagot. Kausap ko si Mam Lorie sa cp. Pagkatapos nang nangyari kanina sa
restaurant ay siya kaagad ang una kong tinawagan. Naisip ko na kailangan niyang malaman ang tungkol
dito. Hindi ko kasi malaman kung anong gagawin ko.
Napalingon ako kay Jared na katabi kong nagmamaneho. Pasulyap-sulyap din siya akin. Tahimik na
nakikinig sa pag-uusap namin ni Mam Lorie.
"Kailangan mo na sigurong pumasok sa office Muriel."
"Po?" Nabigla ako sa narinig.
"Alam na nilang nandito ka na. At syempre iisipin din nila na papasok ka na rin sa opisina." si Mam
Lorie ulit. "Kaya bukas na bukas din ay mag-report ka na sa trabaho. Ako na ang bahala kay Riley."
Hindi ako sumagot. Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman.
"Muriel, are you still there?"
"Yes. I heard you Mam."
"I told you to call me Tita."
"Opo, T-tita!"
"Oo nga pala Muriel, don't be surprise when you meet Lara. She's Riley's childhood friend. I guess
baka nasa bahay na siya ngayon. She's planning to have a vacation. And don't worry about her. She's
an angel."
Halos hindi ko na namalayan kung paano siya nawala sa kabilang linya.
"Do you know her?" Suddenly ay naitanong ko kay Jared.
Nagtatakang lumingon siya sa akin. "Who her?"
"Si Lara. Kilala mo ba siya?"
Saglit siyang nag-isip. "She was Riley's childhood sweetheart. Why?"
"Childhood sweetheart?" Pag-uulit ko.
Tumango si Jared. "Bakit mo tinatanong?"
"Nasa bahay na raw siya. At nagbabalak magbakasyon."
Hindi ko maipaliwanag ang ngiting sumilay sa mga labi ni Jared. "Really? Then that's good. The more,
the happier."
Dahil dun ay lalo akong napasimangot. Habang tumatagal ay nadaragdagan ang mga taong dapat kong
pakibagayan. Eh ito lang si Jared ay malaking pasakit na sa akin. Pagkatapos may dumagdag pa.
Pagkababa ko nang sasakyan ay sinalubong kaagad ako nila Lenny at Mila. Mukhang inaabangan talaga
nila ang pagdating ko.
"Mam Samantha, nandun po si Sir Riley sa garden. Kasama po niya yung babaeng parang unggoy kung
makapit." Eksaheradong pagsusumbong sa akin ni Lenny.
"Hindi lang parang unggoy, para siyang sawa kung makalingkis kay Sir." Banat naman ni Mila.
Lalong nagkasalubong ang mga kilay ko sa narinig.
"Huy! Tsismis na yan! Huwag naman kayong ganyan." Saway ni Jared sa dalawa.
Nagsimula akong maglakad patungo sa garden. Nasa likuran ko si Jared na nakasunod sa akin. At doon
nakita ko ang mga taksil! JOKE! Nakita ko ang dalawa na magkatabing nakaupo.
Nakaangat ang kilay ko na binalingan si Jared. "Are you sure siya yung Lara na tinutukoy mong
childhood sweetheart ni Riley? Eh mukhang disisais lang ang batang ito?"
"Hehe.. Mukha lang siyang batang tignan pero matanda na iyan!"
At humakbang si Jared palapit sa mga ito. "Hello Lara. It's nice to see you here."
Doon lamang nakuha ang atenyon ni Lara. "Oh Hi Jared! What are doing here?" Nakangiting sabi niya.
"Dito na ako nakatira." Sagot ni Jared.
"Oh really! Ako rin! Gusto ko na rin dito tumira. Hope you don't mind Riley."
Ngumiti lang si Riley at hindi sumagot.
"Anyway, Lara this is Samantha." Pagpapakilala sa akin ni Jared nang makalapit ako sa kanila. "She's
Riley's girlfriend. At dito rin siya nakatira."
"You're living together?" gilalas na tanong nito kay Riley. At ang bruha hindi man lang nag-abalang
tignan ako.
Pero imbes na sagutin siya ni Riley ay ako ang binalingan niya. "Sam, kanina ka pa ba dumating? How's
the party?"
"The party was fun. At kararating ko lang." Walang gana na sabi ko. Dahil doon ay nagsalubong ang mga
kilay nito.
"Riley!" Out of nowhere ay biglang dinamba ni Lara ang binata. "Remember you promise me na tuturuan
mo akong mag-surfing?" Aniya sa malambing na tinig.
Surfing? Hello... tag-ulan na kaya ngayon!
"Look at me now Lara, do you think I can do that in my situation."
"Oh I'm sorry Riley." Lalo pa niyang inilapit ang sarili rito. "I almost forgot. Di bale, nandito
naman ako. I will take care of you hanggang sa gumaling ka."
Yeah right! Kung umaarte siya as if naman na wala ako sa paligid.
Makaalis na nga rito.
"Where are you going?" Pigil sa akin ni Jared.
"Bigla akong nagutom. Nakaka-boring naman kasi silang panoorin." At humakbang ako papasok ng bahay.
Sinundan lang ako ng tingin ni Jared.
Subalit parang nananadya ang pagkakataon. Magkakasabay pa kaming nagsalu-salo sa hapunan. Hindi ko
sana gustong sumabay. Pero siguradong mangungulit lang sa akin si Nana Tonya.
Hindi pa rin tumigil si Lara. Magmula kanina ay siya lamang ang nagsasalita. Kung anu-ano ang sinabi
para lamang may mapag-usapan.
"Are you okay?" Bahagya akong siniko ni Jared na katabi ko sa upuan. "Kanina ka pa wala kibo dyan."
"I'm fine! Wala lang akong ganang kumain." Mahinang tinig na sagot ko. Habang pinaglalaruan ang
pagkain sa aking plato.
"Ikaw mawawalan ng gana sa pagkain?" Bahagyang lumakas ang boses ni Jared dahilan para maagaw ang
atensyon ng dalawa.
"Sige ipagsigawan mo pa!" Mahina kong asik sa kanya.
"Samantha may problema ba?" Tanong ni Riley.
"Nothing! Malapit ko lang namang tusukin ng tinidor ang dila nitong kaibigan mo?" At inaakma sa kanya
ang hawak kong tinidor.
"Hehe.. Hindi naman mabiro itong girlfriend mo p're!" Pinagkrus niya ang hawak na kutsara at tinidor
at itinapat sa akin na para bang matatakot ako run.
Anong akala niya sa akin aswang? Adik talaga ito!
Pero hindi talaga magpapatalo si Lara.
"Riley here oh!" Sabay subo kay Riley nang hawak nitong kutsara. "Kain ka lang ng kain ha. " Talagang
super asikaso ito sa binata. Kulang na lang ay magsuot ito ng all blue attire para caregiver na
caregiver ang drama nito. "Here pa, alam ko naman ko favorite mo itong ang relyenong bangus. Ako ang
nagpaluto nyan kay Nana Tonya!"
I rolled my eyes. Ang arte niya talagang magsalita!
At ito namang si Riley, na-pampered lang ng kaunti bigla na akong nakalimutan. Maimpatso ka sana!
Sa sobrang pagsisintir ko ay napagbalingan ko tuloy ang bangus. Kawawang isda, durog na durog sa
plato ko!
*******************************************
[15] Chapter Fifteen: She's Jealous
*******************************************
Guys, medjo maiksi itong UD ko today. Ala eh, ilang araw na blangko ang isip ko. Hindi ako maka-get
over dun sa binasa kong story, super ganda naman kasi eh. Anyway, bawi na lang me next UD at hahabaan
ko na siya ng bongang-bongga para hindi kayo mabitin. Happy reading everyone ^__=
Chapter Fifteen: She's Jealous
<Muriel POV>
Maaga akong nagising kinabukasan. Parang tinatamad pa nga akong bumangon. Pero nang maalala ko ang
oras ng pag-inom ng gamot ni Riley ay tumayo na rin ako. I'm not a morning person. Ngunit ewan ko ba
kung bakit pagdating sa lalaking iyon ay nagigising ang dugo ko. Siguro dahil nasanay ako na mayroon
nakukulit tuwing umaga.
Paglabas ko ng pinto ay eksakto naman na papasok si Lara sa pintuan ng kuwarto ni Riley. Kasunod nito
si Mila na may bitbit na tray ng pagkain. I almost forgot about her. At kinarir na talaga niya ang
pag-aasikaso sa binata. Baka naman hanggang sa paliligo ni Riley ay makialam pa siya?
The hell I care! Sabi ng isip ko. Oo nga! Ba't ko ba sila pinoproblema? Dapat nga ay matuwa ako.
Dahil nabawasan ang trabaho ko at hindi pa ako mapapagod. At kung anuman ang gawin nilang dalawa,
labas na ako dun! Because in the first place hindi naman talaga ako si Samantha.
Mag-isa akong kumakain ng almusal. Maya-maya ay dumating si Jared at sinamahan ako sa mesa.
Nakakapagtaka ang pananahimik niya. Kung sabagay pabor sa akin iyon. Ayoko ng may kasamang maingay.
At ayoko rin sa lahat na may nambubuwisit sa akin lalo na kapag bagong gising ako. Lalo na ngayong
wala ako sa mood. Tahimik kaming kumakain at walang kumikibo sa aming dalawa.
Nakita ko ang pagtataka sa mukha ni Nana Tonya habang pinapanood niya kaming kumain. Parang gusto
niyang magsalita pero mas pinili niyang huwag na lamang kumibo.
Then, bigla na lang bumulanghit ng tawa si Jared sa pagkamangha ko.
O___o Nasisiraan na yata siya ng ulo! Bahagya kong inilayo ang plato ko sa kanya na para bang anumang
oras ay may gagawin siyang masama sa akin.
"You're funny!" He said while still laughing.
Ako pa ngayon ang nakakatawa? Buhusan ko kaya siya ng mainit na kape?
Napailing na lang ako. He's hopeless. He really needs a medical attention.
"Masyado kang obvious, alam mo ba iyon?" He said again. At hindi ako nakaiwas nang idampi nito ang
daliri sa tungki ng ilong ko. Pagkatapos ay ipinikita sa akin ang pawis na naroon. "See this."
"Eh, ano naman kung pinagpapapawisan ang ilong ko?" I snapped. "Ngayon ka lang ba nakakita ng ilong
na pinagpapawisan?"
Matutuwa na sana ako sa pananahimik niya. Ngunit hindi talaga nakukumpleto ang araw niya na hindi
niya ako naaasar.
Nakakaloko na ngumisi pa si Jared. "You're jealous."
"Me?" Sabay turo sa sarili ko. "Why would I get jealous?" Iniisip ba niya na nagseselos ako kay Lara?
"Why don't you ask yourself?" Sabay tayo at nilayasan akong bigla. Ngunit bago siya tuluyang
makalagpas sa pintuan ay muli siyang lumingon sa akin.
"You're not in yourself today Muriel. Gusto ko lang ipaalala sayo na may pasok ka ngayon sa trabaho."
Oh sheeeeeet! Napatayo akong bigla sabay tingin sa suot kong relo. At nakipag-unahan ako kay Jared
paakyat ng hagdanan. Mayroon pa akong forty five minutes bago ma-late. Naman! Bakit ba kasi nawala sa
isip ko ang tungkol dito?
It's good to be back! Na-miss ko talaga husto ang pagpasok sa trabaho. Kulang na lang ay yakapin ko
aking working table, lalo na ang aking desktop sa sobrang pagkasabik. Mabuti na lamang at hindi ako
na-late. First day ko pa naman pagkatapos ng mahaba kong "BAKASYON", na hindi ko naman na-enjoy!
Pasalamat ako at kaskasero ang driver ng taxi na nasakyan ko.
Hindi ko namalayan na nasa tabi ko na pala si Jena. "Huy... magkuwento ka naman tungkol dun sa guwapo
mong boyfriend na kasama mo kahapon?"
"Bruha ka! Kunwari ka pa na manhater ka yun pala mayroon ka nang dyowa." Si Ichi na nasa kabilang
side ko naman. "At hindi lang basta papa... hot na hot papa! Ang haba ng buhok mo girl!" Sabay hila
sa dulo ng buhok ko.
"Aray! Hindi ko siya boyfriend." Walang gana na sabi ko. Yun naman talaga ang totoo. At ayokong
magsinungaling sa kanila.
"Owwss?" Hindi sila kunbinsido sa sinabi ko.
Bahala sila kung ayaw nilang maniwala!
"Hay naku! Ayaw mo lang talagang magkuwento." Sinimangutan lang ako ni Jena.
"Huwag na natin siyang pilitin! Baka nga naman mausog pa natin at mapurnada pa ang lovelife niya."
Ang talim ng irap sa akin ni Ichi.
Pero ako dedma lang. Sanay na ako sa kanilang dalawa.
"Nasan na nga pala ang mga pasalubong namin?" Biglang naging mabait sa akin si Jena. Si Ichi naman ay
yumakap pa sa braso ko.
Isa pa iyon sa nakalimutan ko! Nakalimutan kong magdala ng props. Iyon pa naman ang kabilin-bilinan
sa akin ng dalawa pagbalik ko.
"Bad news guys. Nawala ang bagahe ko sa airport. At nandun ang mga pasalubong ko sa inyo." Buti na
lang at mabilis na gumana ang isip ko.
"Wala ka talagang kuwenta!" Sabay bitiw sa akin ni Ichi.
Nag-back out naman si Jena. "Ang dami-dami mo nang atraso sa amin!" pahabol pa niya. "Kaya dapat lang
na sagutin mo ang lunch namin!"
Tignan mo ang mga 'to! Ang sasama ng ugali. Mabuti na lamang at kabisado ko na mga likaw ng bituka
nila.
Tambak ang trabaho ko nang araw na iyon dahil matagal din akong nawala. Hindi ako nagdalawang isip na
mag-overtime. Mas gugustuhin ko pang magbababad sa trabaho kaysa maabutan sa bahay ang maarteng Lara
na iyon.
You're jealous! Bigla kong naalala ang sinabing iyon ni Jared sa akin kaninang umaga.
Maybe I was. Pero hindi katulad ng iniisip nito. Pakiramdam ko lang kasi ay nabalewala ako kay Riley
dahil sa pagdating ng babaing iyon. But it doesn't mean na nagseselos nga ako, yung selos na para
bang may feeling ako sa kanya.
Mabilis na pinilig ko ang ulo. Ayoko na munang isipin ang tungkol sa bagay na iyon. Lalo lamang
sumakit ang ulo ko. At marami pa akong kailangan tapusin na trabaho na mas mahalaga kaysa doon.
Pasado alas otso na ng gabi nang makauwi ako. At naabutan ko sina Riley at Lara na masayang
nagkukuwentuhan sa may sala. Gusto ko sanang umiwas. Pero nakita na ako ni Lara sa may pintuan.
"Sam, ikaw na ba yan?" Naramdaman marahil ni Riley ang presensya ko.
Hindi sana ako magsasalita pero nakatingin sa akin si Lara. Ayokong isipin niya na apektado ako sa
presensya niya kung bigla ko na lang silang tatalikuran.
"Yes, it's me." I tried to smile.
"Come here." Tinapik niya ang bakanteng upuan sa tabi niya. "Why don't you join us?"
"Pagod ako Rai. Bukas na lang tayo mag-usap." Hindi ko na siya hinintay na sumagot. At umakyat na ako
ng hagdan.
Kahuhubad ko pa lang ng sapatos ko nang bigla na lamang sumulpot si Riley sa kuwarto ko. Sumunod pala
siya sa akin.
"I guess we need to talk Sam."
I sighed. "I told you, pagod ako. Pwede bang bukas na lang?"
"You're avoiding me since yesterday. Akala mo ba hindi ko nahahalata iyon?"
Pumihit ako paharap sa kanya, with my hands on my waist. Nahahalata mo na pala eh bakit parang okay
lang sayo? Gusto ko sanang sabihin sa kanya pero pinigilan ko lang ang sarili ko.
"I'm not avoiding you. Akala mo lang siguro iniiwasan kita. Masyado ka kasing abala sa presensya ng
bisita mo?"
And speaking of his bisita, talagang sinundan niya si Riley hanggang sa kuwarto ko. Ano ba talaga
ang gustong palabasin ng babaing ito?
"Riley bakit mo ako iniwanan?"
I almost rolled my eyes. Yun na naman ang maarte niyang tinig.
"We're not done yet." Kumapit ito sa braso ni Riley sabay hila rito. "Marami pa tayong
pagkukuwentuhan."
"Mauna ka na sa ibaba Lara." Si Riley. "Susunod na lang ako. I just need to talk with her."
"She says she was tired so let her be. Kaya halika na!" Pangungulit pa rin ni Lara.
Sinulyapan ko ang reaksyon ni Riley. Hindi na maipinta ang mukha niya.
"Lara please..."
"Riley naman eh!"
"Pwede bang bigyan mo naman kami ng oras para makapag-usap ng girlfriend ko!" Hala! Tuluyan nang
nagalit si Riley. "Maghapon na tayong magkasama. Hindi ba pwedeng kami naman muna?"
"Hindi mo ako kailangang sigawan!" Biglang humaba ang nguso ni Lara at inirapan si Riley. Pagkatapos
ay nagmartsa palabas ng kuwarto ko.
"Lara..." Tinangka ni Riley na pigilan ito pero tuluyan na itong nakalabas ng silid. Napahawak siya
sa batok na para bang sinisisi ang sarili dahil sa naging outburst niya. And it's seems that he was
torn between me and her. Para kasing gusto niyang sundan ang kababata.
"I think she's mad. Hindi mo ba siya susundan?" Sarkastikong sabi ko na hindi inaalis ang tingin sa
kanya.
Isang marahas na buntong hininga ang pinakawalan niya bago humarap sa akin.
"Huwag mo sanang isipin na naiipit ako sa inyong dalawa?"
Dahil sa sinabi niya ay umaangat ang kilay ko. "Ayoko sanang isipin, pero hindi iyon ang nakikita ko
sayo."
Muli siyang napabuntong hininga at humakbang palapit sa akin. Pero umiwas ako na mahawakan niya.
"Sam please... don't do this to me?"
"Don't do what? Wala pa akong ginagawa sa iyo Rai."
"Please don't be mad."
"I'm not mad!" Naiinis lang ako!
"Please try to understand since she was childhood buddy. Matagal na panahon din kaming hindi
nagkita."
"Hindi naman kita pinagbabawalan na makasama mo siya."
Pero huwag mo naman sanang ibigay ang lahat ng panahon sa kanya. Bigyan mo naman ako kahit konti.
"I know. Pero dahil doon ay iniiwasan mo na ako."
"Hindi kita iniiwasan."
"Please don't get jealous."
"Why Would I get jealous?" Tumaas ang timbre ng boses ko dahil doon. Kanina pa niya pinag-iinit ang
ulo. Tapos sasabihan niya ako na nagseselos sa Larang iyon!
Napabuntong hininga ulit si Riley. "You're right, bukas na lang tayo mag-usap. Obviously you're tired
at ayokong magtalo tayo."
"Mabuti pa nga! Dahil hindi ko na nagugustuhan ang sinasabi mo." At tinulak ko siya palabas ng
pintuan.
"Sam..." He tried to reach my hand. Pero mabilis na binawi ko ang aking kamay.
"Goodnight!" At pabalibag na isinara ko ang pintuan.
Ako pa ngayon ang nagseselos! Asa pa siya! Kaya lang naman ako nagkakaganito dahil mas pinapaboran
niya ang Lara na iyon. Katulad kanina parang napipilitan lang siya na harapin ako. Pero ang totoo
gustung-gusto niyang sundan ito. Akala niya siguro hindi ko nahalata iyon.
Pero kahit mukhang disisais anyos pa ang babaing iyon, di hamak na mas maganda pa rin ako sa kanya.
Kaya wala akong dahilan para ma-insecure at pagselosan siya.
Kaya?
*******************************************
[16] Chapter Sixteen: The Light
*******************************************
Chapter Sixteen: The Light
<Muriel POV>
Pabalibag na binitawan ko ang hawak na lapis. Hindi ako makapag-pokus sa ginagawa ko. Magmula kanina
ay lumulutang ang isipan ko at hindi ako makapagtrabaho ng maayos.
Hayt!! Napakamot ako ng ulo. Parang ang kati-kati kasi ng anit ko. Wala naman siguro akong dandurf.
"Gusto mo tulungan kita sa pagkamot." Hindi ko namalayan ang pagsulpot ni Ichi sa harapan ko.
"No thanks!" Patuloy pa rin ako sa pagkamot. Peste naman oh! Bakit kaya ang kati-kati.
"Kung makakamot ka naman kasi wagas! Baka naman kuto na yan! Ewwww..."
"Ewww ka dyan! Wala akong kuto noh!"
"Isa na yan sa mga sign ng stress." Sabay kaming napalingon sa pagdating ni Jena.
"Stress? Bakit naman ako mai-stress?" Nagtataka na tinignan ko siya.
"Baka naman nai-stress sa lovelife niya." Banat ni Ichi sabay tawa.
"Korek ka dyan! Kung sabagay kung ganon ba namang kaguwapo ang boyfriend mo, sino ba naman ang hindi
mai-stress." Nagkaapiran pa silang dalawa.
Ano kaya ang nakakatawa run?
"Kung pumunta lang kayo sa pwesto ko para mamburaot, magsilayas na kayo! Marami pa akong tatapusing
trabaho."
Pero walang epekto sa kanila ang pagsusungit ko. Bakit ba ako biniyayaan ng mga ganitong klaseng
kaibigan?
Lunch time...
Parang wala pa akong gana na kumain. Lahat na halos ng mga kasamahan ko ay nagsilabasan na para
mananghalian. Ako na lang yata ang naiwan sa opisina. Makaidlip na nga lang. Kapag nagutom naman ako
ay mayroon akong tinapay at kape na mapagtitiyagaan sa drawer ko.
Nakapikit na ako nang bigla kong maisip si Riley. Ano na kaya ang ginagawa niya?
Kailangan pa bang itanong iyon? Malamang ay kasama nito ang Larang iyon. At walang katapusan silang
nagkukuwentuhang dalawa.
Natagpuan ko na lang ang sarili ko na hawak ang cp ko at idinayal ang number sa bahay.
Ang tagal namang may sumagot! Pagkatapos siguro nang mga limang ring ay saka mayroong nag-angat ng
telepono.
"Hello." Bungad nang nasa kabilang linya. Parang boses iyon ni Lenny.
"Hello.. Nandyan ba si Nana Tonya?"
"Kayo pala Mam Samantha! Wala po dito si Nana Tonya eh. Hindi ko po alam kung nasaan. Alam nyo naman
na sobrang laki nitong bahay. Kaya madalas hindi na kami nagkakakitaan." Umiral na naman ang pagiging
madaldal nito.
"Si..." Parang nagdadalawang isip pa akong banggitin ang pangalan niya.
"Si Sir Riley po ba?" Ang galing manghula ni Lenny.
"Oo siya nga. Nasan siya?"
"Nandun lang po sa kuwarto niya at nagkukulong."
"Kasama si Lara?" Hindi ko napigilang itanong.
"Hindi po. Si Mam Lara nandito po sa pool at nagsu-swimming. Nakakainis nga po dahil utos ng utos
akala mo naman siya ang amo. Eh bisita lang naman siya."
"Hindi lumalabas ng kuwarto si Riley?" Mas interesado akong malaman ang tungkol sa binata kaysa sa
babaing iyon.
"Magmula kaninang umaga hindi pa po siya lumabas. Hinatiran na lang siya ni Nana Tonya ng agahan."
Bakit kaya? Hindi kaya dinamdam niya ang pagtatalo namin kagabi? Bigla tuloy akong na-guilty.
"Si Jared nandyan ba?"
"Maaga pong umalis. Siguro nung pagkaalis nyo, wala pang kalahating oras umalis na din siya."
Malamang magliliwaliw lang ang lalaking iyon! O kaya baka mambababae lang!
Pagkatapos kong makausap si Lenny ay hindi ko na rin nagawang makaidlip. Naisip ko kasi si Riley. May
kabang bumangon sa dibdib ko na hindi ko maipaliwanag. Naisip kong tawagan ulit si Lenny para alamin
ang kalagayan ni Riley pero hindi ko tinuloy.
Napapraning lang siguro ako!
Nagpakaabala na lang ako sa pagta-trabaho. Pero ganun pa rin. Lumulutang pa rin ang isip ko. At saka
hindi mawala-wala ang kaba sa dibdib ko. Para kasing mayroong hindi magandang mangyayari.
Pasado alas dos ng hapon nang magdesisyon akong mag-undertime. Maloloka na ako sa kakaisip kung hindi
ako kaagad uuwi. Nagdahilan na lang ako sa supervisor na may emergency sa bahay. At pumayag naman
siya.
Palabas na ako ng opisina nang madaanan ko ang mga nagtatanong na mata nina Jena at Ichi. Hindi ko
na lang sila pinansin. Siguradong mahabang paliwanagan ang kailangan nila at wala na akong panahon
para doon.
Pag-uwi ko sa bahay ay katahimikan ang sumalubong sa akin. Naisip ko na baka nagsi-siesta lamang sila
o baka naman abala sa ibang gawain. Paakyat na sana ako sa hagdan nang makarinig ako ng tila may
nagtatawanan. At nanggagaling iyon sa may pool area. Naglakad ako patungo roon at maingat na sumilip.
Ang una kong nakita ay si Lara. Nakasuot siya ng pulang two piece habang lumalangoy sa pool. Then I
saw Riley. Nakaupo siya sa gilid ng pool at nagtatampisaw sa tubig.
Akala ko pa naman may kung anong nangyari na sa kanya! Hmmp!
Dire-diretso ako sa kuwarto ko. At padapa na nag-dive sa kama ko. Pinagsisihan ko kung bakit nag-
undertime pa ako. Hindi naman pala worth it! Nagsayang lang ako ng panahon. Ngunit imbes na magmukmok
ako ay matutulog na lang ako. Pero bago iyon kakain na muna ako. Bigla akong nakaramdam ng gutom.
Pagkatapos kong maglinis ng katawan ay bumaba ako sa kusina. Wala doon si Nana Tonya kaya ako na ang
nangalkal ng kung anong mayroong makakain doon.
Pero hindi ko inaasahan ang pagsulpot ni Lara. Para pa nga itong nagulat nang makita kita roon.
Nakasuot na siya ngayon ng roba at medyo basa pa siya. Dedma lang ako. Asa pa siya na kakausapin ko
siya. Basta ako magpapaka-busy na lang sa masarap na pagkain na nasa harapan ko.
Sa gilid nang mata ko ay nakita ko siyang kumuha ng tubig saref pagkatapos ay parang mayroon siyang
hinahanap.
"Nasan ba kasi ang mga katulong rito? Haist!"
Hindi ko siya pinansin. Ngunit tila naman nanadya na lumapit siya sa akin at umupo sa mismong
harapan ko.
"Samantha right?" Nakangiti pa niyang tanong. "Sorry, hindi ko kasi gaanong matandaan ung name mo
eh."
Yeah right! Nagkibit balikat na lamang ako.
"Huwag mo sanang isipin na inaagaw ko sayo ang boyfriend mo."
Hindi ko napigilang umaangat ang kilay ko dahil doon. "Don't worry hindi ko iniisip iyon."
"That's good to hear. Ayoko kasing magkaroon kayo ng problema ni Riley dahil sa akin."
Bakit ano ba sa palagay mo ang ginagawa mo ngayon?
"You will never become our problem. Naiintindihan ko naman ang na malalim ang pinagsamahan ninyong
dalawa. Di ba childhood friend ka niya?"
She smirked. "Hindi lang basta childhood friend. I was his childhood sweetheart when we were nine I
guess."
Tumango-tango na lang ako.
"And I could still remember how he made a promise to me. Ang sabi niya ako lang daw ang babaeng
papakasalan niya paglaki namin."
She's playing innocent and sweet. At hindi ako tanga para hindi ma-gets ang ibig niyang ipahiwatig.
Sinusubukan niya ba ako? Pwes hindi ko siya aatrasan.
"Really? Nag-promise sayo si Riley? Kung sabagay mga bata pa kayo nung time na yun at hindi pa
seryoso sa mga ganong bagay."
Umiling siya. " I knew that he really meant it. Kilala ko si Riley." Nakatingin siya ng diretso sa
mga mata ko. "Ako sana ang pakakasalan niya kung hindi ka lang dumating sa buhay niya."
Nakipaglaban ako ng titigan sa kanya. "Kung sakaling hindi ako dumating sa buhay niya, malamang may
ibang babae ang nasa katayuan ko ngayon ngunit sigurado akong hindi ikaw iyon."
Kung kanina ay kalmante lang siyang nakaupo sa harapan ko ngayon naman ay parang siyang tigre na
gusto akong sunggaban. Asar talo! Hehe...
"Hello girls!" Biglang sumulpot si Jared at lumapit sa kinaroroonan namin. "Ano ba ang pinag-uusapan
ninyo at mukhang seryoso kayong"dalawa." Palipat-lipat ang tingin niya sa amin.
Biglang tumayo si Lara. Hindi maipinta ang mukha at walang salita na lumabas ng kusina.
"Anong nangyari dun?" Nagtatakang tanong ni Jared sa akin.
"Hindi ko alam na pikon pala siya. Kaya hayun nag-walk out!" Pagkatapos ay muli kong binalikan ang
naudlot kong pagkain.
"Kung sabagay, ako lang naman ang hindi napipikon sa yo."
Nang mag-angat ako ng tingin ay nahuli ko siyang nakatitig sa akin. "Nung problema mo na naman?"
Angil ko sa kanya. Pakiramdam ko tuloy na sa tuwing titignan niya ako ng ganon ay may inululuto
siyang kalokohan sa kanyang isipan.
"Wala!" Biglang iwas siya ng tingin na para bang napahiya.
<Jared POV>
Wala pa sana akong balak umuwi. Pero sa unang pagkakataon ay nakaramdam ako ng boredom sa piling ng
isang napakagandang babae. Bigla akong nawalan ng gana. At hindi ko maintindihan ang sarili kung
bakit nagkakaganon simula ng umuwi ako ng pilipinas.
Naalala ko ang sinabi sa akin noon ni Riley. Darating raw ang araw na magsasawa na lang akong bigla
sa mga pinaggagawa ko. Ngunit masyado naman yatang maaga para magsawa ako. Bata pa naman ako. And
besides hindi ko pa natatagpuan ang ang babaeng magpapatibok ng aking pihikang puso.
Para akong sira na pinagtawanan ang sarili ko. Well, that was partly true. Medjo pihikan ang puso ko.
Kailan pa ba nung huli kong naranasang umiibig? I can't even remember. Basta matagal na panahon na
rin iyon. And since then hindi na ulit nagmahal itong puso ko. Siguro dahil nadala na akong masaktan.
At ayoko nang maranasan iyon. Hindi naman kasi ako kasing tapang ni Riley. Kahit paulit-ulit siyang
masaktan, nakahanda pa rin siyang magmahal.
Siguro ang pagkakaiba lang naming dalawa ay mas pinaiiral niya ang kanyang puso. Habang ako naman ay
mas ginagamit ang utak. Katulad nga ng madalas kong sabihin... I always wants to play safe.
Pagbaba ko ng kotse ay dire-diretso ako sa kusina. Nakaramdam ako ng pagkauhaw. Pero bigla akong
napahinto sa bukana ng pintuan nang marinig ko ang mga tinig nina Muriel at Lara. At dahil likas na
may pagkausisero ako ay tahimik akong nakinig sa pag-uusap nila.
"I knew that he really meant it. Kilala ko si Riley." Narinig kong sabi ni Lara. "Ako sana ang
pakakasalan niya kung hindi ka lang dumating sa buhay niya."
"Kung sakaling hindi ako dumating sa buhay niya, malamang may ibang babae ang nasa katayuan ko ngayon
ngunit sigurado akong hindi ikaw iyon."
Iyon oh! Napangiti ako sa sinabing iyon ni Muriel. Katulad ng inaasahan ko ay hindi ito basta
magpapatalo. Pero teka lang, kailangan ko na sigurong umepal sa eksena bago pa lumala ang tensyon sa
pagitan ng dalawa.
"Hello girls!" Masiglang bati ko na ikinagulat nilang dalawa. "Ano ba ang pinag-uusapan ninyo at
mukhang seryoso kayong dalawa." Ngunit walang nagtangkang magsalita sa kanila.
Biglang na lamang tumayo si Lara. Dire-diretsong lumabas ng kusina.
"Anong nangyari dun?" Nagtatakang tanong ko kay Muriel kahit alam ko na totoong dahilan.
"Hindi ko alam na pikon pala siya. Kaya hayun nag-walk out!" As usual busy na naman siya sa kanyang
pagkain.
"Kung sabagay, ako lang naman ang hindi napipikon sa yo." Wala sa loob na sabi ko habang nakatitig sa
kanya.
Dug! Dug! Dug!
Hindi ko maipaliwanag ang pagbilis ng tibok ng puso ko habang nakatitig sa kanya.
"Nung problema mo na naman?" Bigla siyang nag-angat ng mukha at nahuli niya akong nakatitig sa kanya.
"Wala!" Ang sagot ko sabay bawi ng tingin.
"Riley!"
Nagkatinginan kami ni Muriel nang marinig namin ang pagsigaw na iyon ni Lara. At pareho kaming
napatakbo sa may pool area.
Naabutan namin si Riley na nakahiga sa semento. Sapu-sapo nito ang ulo at namimilipit sa sakit.
"What happened?" Tanong ko kay Lara na hindi malaman kung paano hahawakan si Riley.
"I-i don't know. Basta bigla na lang sumakit ung ulo niya. Jared please... do something!"
"Kunin mo yung ice compress sa ibabaw ng ref at lagyan mo ng yelo." Mabilis na utos ni Muriel kay
Lara. Hinawakan nito si Riley at iniangat ang ulo nito at ipinatong sa kanyang kandungan.
"What? Hindi mo ba ako narinig?" Sigaw ni Muriel nang hindi pa rin kumikilos si Lara. Doon lamang ito
parang natauhan at nagmamadaling sinunod ang dalaga.
"Jared kailangan na siguro nating siyang dalhin sa ospital." Ang sabi niya sa akin pagkaraan. Hindi
inaalis ang paningin sa binatang nasa kanyang kandungan.
Nang tangka kong bubuhatin si Riley ay bigla itong nagsalita. "No need to bring me to the hospital.
Mawawala rin ang sakit ng ulo ko."
"Shut up Riley!" Sigaw muli ni Muriel. "Don't expect us na walang gagawin sa nakikita naming
sitwasyon mo. Jared sige na buhatin mo na siya."
"I saw a light!" He exclaimed. "I think I saw a light."
Nagkatingin kaming muli ni Muriel sa sinabing iyon ni Riley.
"And I think I saw you Sam." Dumapo ang palad nito sa pisngi ni Muriel.
Kitang-kita ko ang takot na lumitaw sa mga niya. Nakatingin lang siya sa akin. Na para bang
tinatanong niya sa akin kung ano na ang gagawin namin sa oras na makakita na ulit si Riley.
Tiyempo naman ang pagdating ni Lara at dala-dala niya ang ice compress. Kinuha ko iyon mula sa kanya
at inilagay sa noo ni Riley.
"Relax bro! Huwag mo munang pilitin ang mga mata mo." Mahinahon kong sabi sa kanya kahit ang totoo ay
kinakain na ng kaba ang dibdib ko. "Take it easy okay? Hindi mo kailangan magmadali." At muli akong
tinignan si Muriel na tahimik lamang na nakamasid.
Palakad-lakad ako sa hallway habang hinihintay ang na lumabas ang doktor na tumingin kay Riley.
Tinawagan ko na rin si Tita Lorie para malaman niya ang nangyari sa kanyang anak. Sigurado ako na
bukas na bukas ay narito na siya pagkagaling sa business trip nito sa Macau.
Nilingon ko si Muriel na walang imik na nakaupo sa isang tabi. Kanina pa siya tahimik at walang kibo.
Bakas sa mukha niya ang pag-aalala para kay Riley. At doon ko lamang napansin ang pagkagat-kagat niya
sa dulo ng kanyang mga daliri. Para bang mannerism kapag ang isang tao ay nakakaramdam ng pag-aalala
o takot.
Pinili ni Lara na hindi sumama sa amin. Takot na takot ito sa nangyari na hindi nito magawang sumama
pa.
Naramdaman ko ang pagbukas ng pintuan at inuluwa mula roon ang hinihintay kong doktor. Kaagad ko
siyang sinalubong.
Ang sabi ng doktor natural lang daw sa mga cases ng katulad ni Riley ang pagsakit ng ulo dahil
konektado ang mga mata sa utak ng tao. Posible rin raw na isa sa mga dahilan ay ang naaaninag na
liwanag ni Riley. Malaki raw talaga ang chances na muli itong makita.
Ilang oras pagkatapos makapagpahinga ni Riley ay pumayag rin ang doktor niya na maiuwi namin siya sa
bahay. Sa loob ng sasakyan ay pare-pareho kaming wala imikan. Pero panay ang sulyap ko sa rear mirror
at tinitignan sina Riley at Muriel na magkatabi sa backseat.
Nakatingin sa labas si Muriel. Mukhang malalim ang iniisip. Pagkatapos ay napalingon siya kay Riley
nang hawakan nito ang kamay niya at dalhin iyon sa bibig nito. Isang tipid na ngiti ang sumilay sa
mga labi niya na agad ding nawala. Ngunit hindi niya inalis ang pagkakatitig rito.
Hindi ako sigurado. But I saw something in her eyes. Hindi kaya...
Marahan kong pinilig ang ulo. Ayokong bigyan ng ibang kahulugan kung anuman ang nakita ko. Hindi ko
siya dapat husgahan. And besides, hindi rin naman talaga ako sigurado.
Once again, muli kong sinulyapan si Muriel mula sa rear mirror. Nakatingin na ulit siya sa labas. And
there's a sadness in her eyes. At sigurado ako sa bagay na iyon.
*******************************************
[17] Chapter Seventeen: Bad Dream
*******************************************
Super ginaganahan akong magsulat ngayon. At sasamantalahin ko ang pagkakataon na ito bago pa ako
sumumpungin ulit ng katamaran haha.. Thanks a lot sa paborito kong SIOMAI.. dahil siya ang nagbigay
sa akin ng ispirasyon para makapag-UD ulit. Ganyan lang po kababaw ang kaligayan ko. At sana sa mga
susunod na UD ko ay mayroon ulit magmagandang loob na magbigay sa akin ng kaligayan... ang siomai!
Salamat din dun sa nagbigay, kahit ang totoo ay hindi ko maalala ang name mo hehe.. peace po tayo!
Anyway enjoy reading ^___- y
Chapter Seventeen: Bad Dream
<Muriel POV>
Nang gabing iyon ay inaapoy ng lagnat si Riley. Mabuti na lamang at naisipan kong puntahan siya sa
kanyang silid para sana silipin lang siya. Pero naabutan ko siyang namamaluktok sa kama at giniginaw
sa lamig. Kung bakit naman kasi nakatodo pa ang aircon nito sa kuwarto?
Kumuha ako ng maliit na palanggana at nilagyan ko ng tubig at yelo. Kailangan ko siyang mapunasan
para lumabas ang init ng kanyang katawan. Paakyat na ako ng hagdan ng makasalubong ko si Jared.
Kunot-noong nakatingin ito sa dala-dala ko.
"Nilalagnat kasi si Riley." Mahinang sabi ko kahit hindi niya ako tinatanong.
"Is he okay? Kailangan ba natin siyang ibalik sa ospital?" Nag-aalalang tanong niya.
Umiling ako. "He'll be fine. Ako na ang bahala." At bahagya akong ngumiti bago nagpatuloy sa pag-
akyat.
"Rai..." Banayad kong tawag sa kanya upang gisingin siya. Pero pag-ungol lamang ang sinagot niya sa
akin.
"Rai..." Muli kong tawag sa kanya. At sa pagkakataong iyon ay inalis ko ang kumot na nakatakip sa
katawan niya.
"A-ang g-ginaw." Lalo siyang namaluktok.
Kahit medjo mahirap ay pinilit kong hubarin ang suot niyang t-shirt na basang-basa na ng pawis.
Pagkatapos ay sinimulan kong punasan ng bimpo ang buong katawan niya.
Katatapos ko lang siyang bihisan ng dumating si Nana Tonya na may dalang mainit na sopas. Nang
sabihin ko sa kanya na may sakit si Riley ay agad niyang pinagluto ang alaga nito.
"Ikaw na muna ang bahala sa kanya." Ang sabi sa akin ni Nana Tonya. Tumango ako bilang pagsang-ayon.
"Rai.." Sinubukan ko ulit siyang gisingin. Umungol lang siya bilang sagot. Ibig sabihin naririnig
niya ako.
"Rai bumangon ka muna. Kailangan mong kumain kahit konti lang. Magmula kanina ay wala pang laman ang
tiyan mo. At isa pa kailangan mo rin uminom ng gamot. Kailangan mong gumaling. Rai please."
He lazily opened his eyes. At nagawa pa niyang ngumiti. "T-tulungan mo akong bumangon." Hindi naman
siya nagdalawang salita sa akin at tinulungan ko siya hanggang sa makasandal siya sa headboard.
Nakakailang subo pa lang ako sa kanya ng sopas ay umayaw na siya. "Busog na ako." Ang sabi niya.
Hindi ko na siya pinilit. Alam ko naman na hindi niya rin iyon mauubos. Pagkatapos niyang makainom ng
gamot ay inalalayan ko ulit siyang makahinga sa kama.
"I'll be fine Sam. Matulog ka na."
"Itinataboy mo na ako?" Kunwari ay nagtatampo kong sabi sa kanya.
"Of course not. Ayoko lang mahawa ka ng sakit sa akin."
"Hinding-hindi ako mahahawa promise." At saka ako humiga sa tabi niya na ikinasorpresa niya.
"Anong ginagawa mo? Huwag mong sabihin na dito ka matutulog?"
"Oo. Bakit ayaw mo ba?"
"Hindi sa ayaw ko kaya lang..."
"Di ba nung nagkasakit ako ay tinabihan mo rin ako at binantayan sa pagtulog ko? I'm just returning
the favor."
A grin appeared on his lips. "Halika nga dito." sabay yakap sa akin ng mahigpit. "Walang sisihan
kapag napunta na naman ang kamay ko sa dibdib mo."
Ang lakas ng tawa ko dahil doon. "Subukan mo lang. Paggising mo may black eye ka na sa mata."
Siya naman ngayon ang humagalpak ng tawa. "Ang sweet-sweet mo talaga! Kaya nga mahal na mahal kita
eh!" At naramdaman ko na lang na hinalikan niya ako sa ibabaw ng ulo ko.
<Riley POV>
Nagising ako nang may kung anong mabigat na bagay ang dumagan sa mga hita ko. Hindi ko tuloy magawang
makakilos. Then later I realized I was sleeping with somebody else. Ramdam na ramdam ko ang malambot
niyang katawan na nakakulong sa mga bisig ko. She's too close that I could even felt her heartbeat.
And that familiar sweet scents of her was irresistable. I couldn't help myself but snipping her over
and over again.
I love being with her, especially at this moment. Hindi ako magsasawang gumising tuwing umaga kung
siya lagi ang makakasama ko. And I think I'm ready to spend the rest of my life with her... no one
else but her.
She may not be a perfect woman, but for me she is more than enough to complete my life. I know that
there's something in her has changed. Pero mas gusto ko kung anuman siya ngayon. Kahit kung minsan
madalas niya akong awayin at pagsungitan, balewala iyon sa kaligayahan na ibinigay niya sa akin. She
always makes me smile and never failed to amused me. There were times that she was cold and distant.
Then suddenly bigla na lamang siyang maglalambing. Minsan naman ayaw niya akong kausapin. Pero kapag
nasa mood naman siya sobrang daldal at kulit naman niya. At dun ko lang din napagtanto kung gaano
siya kaselosa.
But beyond her imperfections, walang nagbago sa nararamdaman ko para sa kanya. Mas lalo ko pa nga
siyang minahal ngayon. Hindi man niya madalas sabihin sa akin ang mga salitang inaasam kong marinig
mula sa kanya. Alam ko at nararamdaman ko na mahal din niya ako.
Naramdaman ko na lang ang bahagyang pagkilos ni Samantha. Mas lalo pa siyang nagsumiksik sa akin.
"Sam.." I tried to wake her up. "Hindi ka ba papasok?"
Ngunit wala akong narinig na response mula sa kanya. "Sam..." I whispered on her ear and then she
giggled. Malakas nga pala ang kiliti niya sa parteng iyon. "Bumangon ka na. Baka ma-late ka na sa
trabaho mo."
"Pwede naman akong umabsent." Halos hindi ko maintindihan na sabi niya dahil sa pagkakasubsob niya sa
dibdib ko.
Natawa naman ako dun. "Hindi mo naman kailangang umaabsent para lamang bantayan ako." Pero hindi na
siya ulit sumagot. "Sam?" MUkhang tinulugan na niya ako. Hay... napaka-antukin talaga ng babaing ito!
Nahawakan ko ang kamay niya at dinala iyon sa bibig ko. "Sam, will you marry me?" Suddenly I said to
her. Pero alam ko naman na hindi siya sasagot sa tanong kong iyon. She wouldn't hear me of course.
Pero sa oras na bumalik ang paningin ko... handa kong ipagsigawahan sa lahat na siya lamang ang
babaeng pakakasalan ko.
<Muriel POV>
When I opened my eyes, ang guwapo niyang mukha ang bumungad sa akin. Ang lapad tuloy ng ngiti ko .
Kung ganito ba naman ang una kong masisilayan tuwing umaga, payag na akong maging pretend girlfriend
niya forever.
"Ang sarap mong halikan!" Wala sa loob na sabi ko. Ang cute-cute naman kasi niya habang natutulog.
"Hindi kita pipigilan!" Nagulat ako nang bigla na lamang magsalita si Riley. O__o Ibig sabihin kanina
pa siya gising?
"Good morning sleepy head." He was smiling sheepishly at me.
Ngunit nang magmulat siya ng mga mata ay unti-unting nawala ang ngiti niya sa mga labi. Pagkaraan ay
biglang nagsalubong ang kanyang mga kilay.
"Who are you?" Bulaslas ni Riley at napabalikwas siya sa pagkakahiga.
Sobrang nagulat naman ako sa naging reaksyon niya. Teka! Anong nangyayari?
"I said who are you?" Pasinghal na tanong niya. "Bakit ka nandito sa loob ng kuwarto ko? Sinong
nagpapasok sayo?"
"I-its me Samantha." Nalilitong sagot ko.
"Niloloko mo ba ako?"
"Bakit naman kita lolokohin?"
Kung nakakamatay lang ang tingin na ipinukol niya sa akin ay kanina pa siguro ako tumumba. "Alam
nating pareho na hindi ikaw si Samantha!"
Napasinghap ako sa narinig. Paano niya nalaman? Hindi kaya...
"N-nakakakita ka na?" Kinakabahang tanong ko. Pagkatapos ay tumingin ako sa mga mata niya na halos
bumaon na sa akin.
"Isn't it obvious?"
Kung ilang beses akong napakurap. Hoping that he was only making fun of me. Pero habang tumatagal ay
kinakain na ng takot ang dibdib ko.
"Rai.."
"Don't you ever call me by that? Hindi ikaw si Samantha!"
I couldn't explain the pain that I felt inside. I wasn't prepared for this. Parang gusto kong maglaho
ng mga oras na iyon.
Saka naman ang pagdating nina Jared at Nana Tonya na napasugod sa kuwarto.
"What's happening here?" Si Jared. "Nag-aaway na naman ba kayo?" Siguro akala nila ay simpleng
pagtatalo lamang namin iyon na nakasanayan na nila.
"Anong ginagawa niya rito? Sino ang nagpasok sa babaing iyan?" He asked furiously. Sabay turo sa akin
ni Riley.
"Ha?" Nagtataka na napalingon sa akin si Jared.
"Nakakakita na siya ulit. Bumalik na ang paningin niya." Halos pabulong na sabi ko.
Ganon na lamang ang pagkagulat sa mga mukha ni Jared at Nana Tonya.
"Jared paalisin mo dito ang babaing iyan!" Mariing utos ni Riley. "Hindi mo ba ako narinig? Alisin mo
siya sa paningin ko!"
Nagyuko ako ng ulo. Emotions started to get in na parang gusto kong humagulgol ng iyak. This was too
much from what I'm expecting. And I was hurting badly.
"Nana Tonya nasaan si Samantha?" Binalingan naman niya ang matanda. "Tawagin nyo siya. Gusto ko
siyang makausap."
Hindi malaman ni Nana Tonya kung paano sasagutin ang tanong na iyon ng alaga. She was helplessly
looked at me. Pero nag-iwas ako ng tingin.
Mabilis na tinawid ni Jared ang pagitan naming dalawa. Iniabot niya ako at kinabig palapit sa kanya.
Pagkatapos ay mahigpit na ikinulong sa kanyang mga bisig. As if he was protecting me from Riley.
Dahil doon ay hindi ko na napigilan ang emosyon na kanina ko pa kinikimkim. And I cried so hard.
Bigla akong napabalikwas mula sa pagkakahiga. My heart was beating so fast that I could hardly
breath. Hindi ko namamalayan na naliligo na pala ako sa pawis gayon napakalamig naman sa loob ng
silid.
Mabilis na lumipad ang mga mata ko sa lalaking katabi ko sa kama. Saka lamang ako nakahinga ng
maluwag. He was sleeping peacefully.
It was just a dream...
Pero parang totoong-totoo.
Dahil hanggang ngayon naroon pa rin ang takot sa aking dibdib.
Bahagya akong napakislot nang biglang gumalaw si Riley. Akala ko kasi nagising na siya. Yun pala
nagbago lang siya ng posisyon.
I was about to reach his forehead, nang biglang magbago ang isip ko. Gusto ko sanang alamin kung
nilalagnat pa siya. Pero sa tingin ko naman mukhang okay na siya.
Maingat akong bumaba ng kama. Trying not to wake him up. Ewan ko ba kung bakit ganon na lamang ang
pag-aalala ko na baka magising ko siya. Siguro dahil iniisip ko na baka magkakatotoo ang panaginip
ko.
"Sam?"
I almost jumped in surprise when I heard his voice. Bigla ko tuloy nasapo ng kamay ang dibdib ko.
"Sam?" Muli niyang tawag sa akin. I fight the urge to look back. Pagkatapos ay nagmamadali akong
lumabas ng kuwarto.
Pero bago ako tuluyang makalabas ng pintuan ay hindi ko napansin ang malaking tao na nakaharang sa
daraanan ko. Bumangga tuloy ako sa malapad niyang dibdib.
Pu-sang-ga-la!
Kung hindi niya agad ako nahawakan malamang ay tumumba ako. Ang sama ng tingin ko nang tumingala sa
kanya.
"Nanaginip ka pa yata girlfriend?" Nakangising sabi ni Jared habang nakatunghay sa akin.
"Bakit ba kasi umagang-umaga pakalat-kalat ka?" Angil ko naman.
Lalo siyang napangisi at ginulo pa niya ang buhok ko. "Umaga ka jan! Tanghali na kaya! Alas diyes na
po ng tanghali."
"Yeah right! Tanghali na nga. Pero at least umaga pa rin." Ismid ko sabay tulak sa kanya para
makadaan ako.
Pero napigil ako sa paghakbang ng marinig ko na naman ang pagtawag ni Riley.
"Huy!" Kinalabit ako ni Jared sa balikat. "Tinatawag ka ng dyowa mo?"
"Ah.. sabihin mo sa kanya magbabanyo lang ako." Naisip kong palusot at humakbang na ako patungo sa
kuwarto ko.
"Pwede ka naman magbanyo sa kuwarto niya?" Pahabol sa akin ni Jared.
"No thanks! Mas gusto ko sa banyo ko." At tuluyan na akong nakapasok ng kuwarto sabay lock ng
pintuan.
"Ano na naman ba ang tripping ng babaing iyon!" Nakarating pa rin sa pandinig ko ang sinabi niya
kahit nasa loob ako. Siguradong nagtataka siya sa kinikilos ko.
Gusto ko lang naman umiwas. Baka kasi... Hay! Bakit ba napa-paranoid ako ngayon?
Langya naman! Sa dinami-dami kasi ng pwedeng mapaginipan kung bakit iyon pa! Daig ko pa ang
binangungot.
"Iha saan ang lakad mo?"
Nagulat pa ako nang makasalubong ko si Mam Lorie sa hagdanan. Ang bilis naman niyang makauwi?
"Magha-half day po sana ako."
"Okay lang naman kahit hindi ka pumasok. Tatawagan ko lang si Elvie para-"
"Marami po kasi akong kailangang tapusin na trabaho." Agap ko sa sasabihin niya. "Nakakahiya naman po
kung iaasa ko yun sa iba." Which is partly true.
Bigla ko na lang naisipan pumasok sa trabaho. Ayokong mag-stay sa bahay. Mas gugustuhin kong abalahin
ang sarili ko sa pagta-trabaho.
"Ikaw ang bahala." Narinig kong sabi ni Mam Lorie. At nagulat na lang ako ng bigla niya akong
yakapin. "Thank you so much Muriel."
"Po?"
"Thank you dahil hindi mo pinapabayaan si Riley." Pagkaraan ay bumitaw siya sa akin at sinapo niya ng
mga kamay ang mukha ko. "At dahil sayo kaya muli siyang makakakita."
"Sarili po niyang desisyon ang magpaopera?"
Ngumiti sa akin si Mam Lorie. "Pero ikaw ang dahilan kung bakit niya ginawa iyon. Napalaki nang
naitulong mo kaya nanumbalik ang dati niyang sigla. Kahit ako nagulat sa napakalaking pagbabago niya.
At dahil iyon sayo."
Ngumiti na lamang ako at hindi na nagkomento.
"Guess what Muriel?"
Napakunot noo tuloy ako. "Ano po iyon?"
"Sa Saturday na ang schedule ng operation ni Riley." Excited na sabi niya.
Nanlaki ang mga mata ko. Saturday? Tuesday ngayon. Ibig sabihin apat na araw na lang at makakakita na
si Riley. At apat na araw na lamang akong magpapanggap bilang si Samantha.
"T-that's good news!" Pinilit kong pasiglahin ang tinig ko.
"Nakausap ko kaninang umaga si Dr. Robles and he told about Riley's condition. Actually ang nangyari
sa kanya kahapon ay isang good sign. Mas tumaas ang chances niya na muling makakita. And I'm so
excited that I can't wait for that day." Halos mapatalon siya sa sobrang tuwa at muli niya akong
niyakap.
Pero bakit ganon? Bakit hindi ko magawang maging masaya? Dapat natutuwa ako dahil pagkatapos ng ilang
linggong pagpapanggap ay makakabalik na rin ako sa dati kong buhay. Kay tagal ko ring hinintay ang
pagkakataon na ito. Subalit hindi ko maintindihan ngayon ang sarili ko. Ano ba ang nangyayari sa
akin? Ako pa rin ba ito?
*******************************************
[18] Chapter Eighteen: Fallin
*******************************************
CHAPTER EIGHTEEN: Fallin
<Muriel POV>
"Huy!" Hinampas ni Jena ng hawak nitong folder ang mesa ko. "Saang planeta ba naglalakbay yang isipan
mo at parang hindi mo ako naririnig?"
"Anong kailangan mo?" Walang gana kong tanong. Habang nakatitig pa rin sa monitor ng computer ko.
"Ang sabi ko pinapapunta ka ni Sir Mark sa office niya. Ayusin mo raw ung connection ng net niya."
"Bakit hindi mo na lang ako tinawagan? Alam mo naman ang local number ko diba?"
"Kanina pa kaya busy ang linya mo." Nang i-check niya ang telepono sa gilid ng mesa napansin niya na
naka-hang iyon. "Kaya naman pala eh! Ang sabihin mo ayaw mo lang talagang maistorbo."
Hindi ko pinansin ang sinabi niya. Inabot ko ang telephone at nag-dial ng number.
"Roger pasuyo naman. Pwede bang ikaw na lang ang mag-ayos ng connection ni Sir Marvin?... Thanks!" At
saka ibinababa ang telepono at nagpatuloy sa ginagawa ko.
"Ano bang nangyayari sayo at kaninang umaga ka pa matamlay dyan!"
"Hindi lang siguro maganda ang pakiramdam ko." Pagdadahilan ko sa kanya.
Kahit naman ako ay nagtataka kung bakit tila wala akong energy nang araw na iyon. Hindi naman siguro
ako magkakasakit. Wala lang talaga ako sa mood at pakiramdam ko ay tamad na tamad ako na parang mas
gugustuhin ko pang matulog.
Namalayan ko na lang ang kamay ni Jena na nasa noo ko. "Wala ka namang lagnat? Hindi kaya..." May
nalalaman pang pa-suspense pa ang bruha. Tumalim tuloy ang mga mata ko sa kanya.
"Gutom lang yan hehe.." Sabay nag-peace sign sa akin. Inirapan ko lang siya.
Pagkatapos ay biglang naging seryoso ang mukha niya. "Seriously... may problema ka ba? Kilala kita
Muriel. Hindi ka magkakaganyan kung wala kang problema?"
Kahit naman may pagkaluka-luka si Jena ay maaasahan naman niya ito bilang tunay na kaibigan. "Wala
akong problema. Maybe you'te right. Gutom lang ito."
Pero mukhang hindi siya kumbinsido sa sinabi ko. "Tell me, problema ba yan tungkol sa puso?"
Pinigilan ko ang pag-ikot ng aking mga mata. "Bumalik ka na nga sa table mo Jena. Wala kang mapapala
sa akin. At saka nakakaistorbo ka na sa trabaho ko."
Umismid siya. "Hmmp... Ang KJ mo talaga!"
Nagulat na lang ako nang may kung anong bagay siyang hinagis sa table ko. Skyflakes?
"Pagtiyagaan mo na yan. Pantawid gutom din iyan." Sabi pa niya bago siya tuluyang lumayo sa puwesto
ko.
Nangiti na lang ako habang pinagmamasdan ang ibinigay niyang biscuit.
"Hello girlfriend!"
Mabilis na nag-angat ako ng ulo para lamang makita ang nakangiting mukha ni Jared.
Nanlaki ang mga mata ko. "Anong ginagawa mo dito?"
Imbes na sagutin niya ako ay lalo lang lumapad ang ngiti niya. The jerk was really cute.
"I said what you are doing here?" Medjo hininahan ko ang boses ko nang mapansin ko na nakatingin sa
amin ang mga kasamahan ko.
Mayroon siyang inilapag na paperbag sa harapan ko. "Ano yan?" Kunot-noong tanong ko.
"See for yourself."
Sa halip na kumilos ako ay nakipagtitigan lang ako sa kanya.
Siya rin ang unang sumuko. "Haist! Kailan ka ba magiging mabait sa akin?" Pagkatapos ay inilabas niya
ang dalawang maliit na container sa loob ng paperbag. "Hayan, dinalhan kita ng pagkain. Magmula ng
umalis ka ng bahay ay wala pang laman yang tiyan mo. At malamang hanggang ngayon ay hindi ka pa rin
kumakain. Huwag kang mag-alala. Hindi ko yan nilagyan ng gayuma. Dahil sa guwapo kong ito ay hindi ko
na kailangang gawin iyon. Si Nana Tonya nga pala ang nagluto nyan para sayo."
"Pumunta ka lang dito para dalhin ito?" Nakaangat ang kilay na tanong ko sa kanya.
"Of course not!" Mabilis niyang sagot. Pagkatapos ay naging mailap ang kanyang mga mata. "Nagpahatid
sa akin si Tita Lorie papunta dito. Hindi naman ako makatanggi. At saka napag-utusan lang ako ni Nana
Tonya na bitbit ang mga yan. Dahil kung ako lang, wala kang maaasahan sa akin. Hahayaan kitang
mamatay sa gutom hanggang sa lumuwa yang mga mata mo."
Pinalo ko siya ng ulo ng hawak kong lapis. "Kung tusukin ko kaya yang mga mata mo!" Hanggang dito ba
naman sa trabaho ay may bitbit pa rin siyang kalokohan. "Kung wala ka ng kailangan sa akin, lumayas
ka na sa harapan ko. Tsu!" Pagtataboy ko sa kanya.
"Hindi mo man lang ba gagalawin tong' dala kong pagkain?"
"One thirty pa lang. Mamaya pang three ang breaktime namin." Sabi ko na hindi tumitingin sa kanya.
Habang pinagpapatuloy ang naudlot kong ginagawa sa monitor ng computer.
Sa gilid ng mata ko ay nakita ko siyang tumingin sa suot niyang relo. Pagkatapos ay tumayo siya.
Akala ko pa nga ay aalis na siya. Pero umikot siya sa pwesto ko at mabilis akong hinawakan sa kamay.
Sa kabilang kamay niya ay binitbit naman niya ang paperbag na naglalaman ng pagkain.
"J-jared?" Hindi na ako nakapagprotesta nang hilahin na lang niya ako bigla palabas. "Saan mo ako
dadalhin?"
"Sa office ni Tita Lorie." Hindi lumilingong sagot niya.
"A-anong gagawin natin dun?"
"Basta!"
"Eh kung sipain kaya kita dyan!" Ngunit hindi niya pinansin ang banta ko. At wala rin akong nagawa
kundi sumunod sa kanya.
"Tsk! Tsk! Tsk!" Nakapangalumbaba si Jared sa harapan ko habang pinanonood ako sa pagkain. "Hindi
magandang senyales iyan!"
Binigyan ko siya ng matalim na tingin. "Yeah right! Hindi magandang senyales kung patuloy mo akong
titigan. Baka hindi ako matunawan!"
Nga pala nandito kami sa loob ng office ni Mam Lorie. Ang lakas ng loob ni Jared na ipagpaalam ako na
makapag-advance break. Hindi naman nagdalawang isip si Mam Lorie na payagan ako. Lalo na nang malaman
niya na wala pang kalaman-laman ang tiyan ko kundi puro kape. Ngayon ay kaming dalawa lang ng
lalaking ito ang naiwan roon. Nagkaroon kasi ng biglang meeting si Mam Lorie.
"That's not what I mean." Pagkaraan ay sabi niya at pinagkrus ang mga braso sa dibdib. Nakakapagtaka
ang kaseryosohan ng mukha nito. Pero hindi ako padadaya roon. Knowing him, baka pinagtitripan niya
lang ako.
Hinintay ko ang susunod niyang sasabihin. Ngunit hindi na siya nagsalita ulit. Adik lang talaga!
"Ayoko na!" Maya-maya ay sabi ko at bahagyang inilayo ang pinagkainan ko.
Nagsalubong ang mga kilay ni Jared. "Halos hindi mo pa nga nababawasan ang pagkain mo, ayaw mo na
agad?"
"Eh sa wala akong ganang kumain."
Napailing na lang siya. "Hindi ko gustong nakikita kang ganyan Muriel?"
"Sino naman kasi ang nagsabi sayo na panoorin mo ako habang kumakain?"
Bigla naman akong nailang sa sobrang kaseryosohan niya. Parang natakot naman ako dun!
"Tell me, are you inlove?" Suddenly he asked.
"In love with you?" Hindi ko napigilang tumawa. Seryoso pa kunwari yun pala iyon lang itatanong niya
sa akin. "No way! Why I would I fall for someone like you na sira ang ulo at hindi marunong
magseryoso. Para na rin akong kumuha ng batong ipukpok sa ulo ko."
"I'm not talking about myself here. Okay!" Mukhang napikon ang lolo nyo! "I'm talking about Riley."
"What about Riley?" Ako naman ngayon ang nasorpresa.
Huminga muna siya ng malalim bago ulit nagsalita. "Are you inlove with-"
"With your bestfriend?" Matapang na sinalubong ko ang mga mata niya. "Bakit ko naman mamahalin ang
isang tao na alam kong mawawala rin sa akin?" I don't know pero bigla na lamang iyon lumabas sa bibig
ko.
"Just answer my question Muriel?"
"Bakit ano ba ang gusto mong marinig?" Biglang tuloy nag-init ang ulo ko. "Kapag sinabi ko bang oo,
anong gagawin mo? Pagtatawanan mo ako? Enough of your childish tripping Jared! Hindi sa lahat ng oras
ay kaya kong sakyan ang mga kalokohan mo." Tumayo na ako at humakbang patungo ng pinto.
"I would be glad if you say no." Narinig ko pang sabi niya bago ako tuluyang makalabas.
Katulad nang inaasahan ko, pagkatapos kong makabalik sa table ko ay pinagkaguluhan ako ng mga
kasamahan ko sa pangunguna nina Ichi at Jena . Ang dami nilang mga tanong na lalong nagpasakit ng ulo
ko. Ang akala talaga nila ay boyfriend ko si Jared. At inakala rin nila na pamangkin ni Mam Lorie ang
binata. Tumigil lamang sila sa panggugulo sa akin nang biglang sumulpot ang manager namin at sinaway
sila. Mabilis silang nagbalikan sa mga pwesto nila.
Malapit nang mag-uwian nang magkayayaan na mag-videoke. Ayoko sanang sumama. Pero hindi pumayag sina
Ichi at Jena. Masyado na raw akong maraming kasalanan sa kanila para tumanggi.
Nag-rent sila ng isang VIP room para sa amin lahat. Siguro mga nasa isang dosena kami. Syempre kapag
may videoke, hindi mawawala ang inuman.
Naki-join na rin ako sa ingay at kaguluhan nila. Gusto ko rin namang mag-enjoy. Matagal na panahon na
rin nung huli ko silang makasama sa ganito. Sa sandaling oras ay nawala ang mga gumugulo sa isipan
ko. Nagpakasaya talaga ako ng bonggang-bongga na para bang wala ng bukas.
"Next song Call Me Maybe, sino ang pumili nito?" Tanong ni Erik pagkatapos niyang kumanta.
"Sa akin yan." Ang sabi ko sabay kuha ng mic. Pero mabilis na inagaw sa akin ni Ichi ang microphone.
"Ako kaya ang nagrequest nyan!" Lumayo pa siya sa akin para hindi ko makaagaw sa kanya ang mic at
ilang sandali ay nag-umpisa na siyang kumanta. Buraot naman ang baklitang ito!
Nainom ko tuloy ng straight ang isang bote ng San Mig light na wala pang bawas dahil sa inis.
"Huy hinay-hinay lang!" Awat sa akin ni Jena. "Hindi tayo nagpunta rito para magkapalasing noh!"
"Kailan ba ako nalasing?" Pagyayabang ko. Kahit siguro painumin pa nila ng isang drum ng beer ay
makakauwi pa rin ako nang matino sa bahay.
Mga ten o'clock na nang mag-uwian kaming lahat. Wala namang nalasing sa amin pero lahat naman ay nag-
enjoy. Kung wala lang sigurong pasok bukas baka nga abutin pa kami ng hanggang alas dose. Pinagpara
ako ni Ichi ng taxi. At nang makasakay ako ay saka lamang sila nagkanya-kanyang uwi.
Pag-uwi ko ay naabutan ko pa sa may garden sina Riley, Jared at Lara. Mukhang nagkakasayahan rin
sila. May ilang bote kasi ng beer sa ibabaw ng mesa. Si Jared ang unang nakapansin sa akin.
"Uwi ba ito ng matinong babae? Kanina pang alas singko ang labasan nyo di ba?"
"Hindi ko kailangan ng opinyon mo!" I snapped. At naupo ako sa tabi ni Riley na bahagyang natawa sa
sinabi ko.
"How's the party?" Tanong niya sa akin. Tinawagan ko pala siya kanina para ipaalam ang lakad ko.
"Okay lang. Umiinom ka ba?"
Si Jared ang sumagot ng tanong ko. "Alam kong aawayin mo ko kaya hindi ko siya pinainom." Pero duda
ako sa sinabi niya dahil may isang boteng bawas na ang nasa tapat mismo ni Riley. Tinignan ko siya ng
masama. Umiwas naman siya ng tingin.
"So, anong meron?" Naisip kong itanong.
"Despedida ni Lara." Sagot ni Riley
"Aalis ka na?" Tumingin ako sa kinaroroonan ni Lara. "Mabuti naman kung ganon!
Ang sama tuloy ng tingin niya sa akin.
Bahagya akong siniko ni Riley. Habang si Jared ay pinipigil ang matawa.
"I mean, mabuti naman at naisipan mong magpadespedida." Biglang kabig ko. "At least sa huling araw mo
dito ay nagkasama-sama tayong apat."
Inaakbayan ako ni Riley at binulungan sa tenga. "You are so mean. Ang cute mong magselos."
Napasimangot ako. "Hahaha..You're not funny."
Nagbukas ng isang bote si Lara sabay abot sa akin. "Ikaw na lang ang uminom ng share ni Riley."
"Sure!" Mabilis ko iyong tinanggap. Akala niya siguro ay tatanggihan ko iyon.
"That's enough Sam. Nakainom ka na eh." Awat sa akin ni Riley.
"Mataas ang alcohol content ko. You don't have to worry. Kung sakali mang malasing ako, nariyan naman
ang kaibigan mo para buhatin ako."
"Asa ka pa na bubuhatin kita. Ang bigat-bigat mo kaya." Mabilis na reklamo ni Jared. Pero
pinanlakihan ko lang siya ng mga mata.
For a long moment I was in silent. Hindi kasi ako maka-relate sa mga pinag-uusapan nilang tatlo.
Tahimik lang akong nakikinig. May mga pagkakataon na nakikisabat ako sa kanila. Pero madalas ay
lumilipad ang isipan ko. At hindi ko namamalayan na napaparami na pala ang inom ko.
Nagulat pa ako nang biglang tumayo si Riley at inilahad ang kamay niya sa akin. "Care to dance with
me?"
"Ha?" Nagtatakang sabi ko habang nakatingala sa kanya.
"Please..."
Napilitan akong abutin ang kamay niya. "Paano tayo magsasayaw kung wala namang music?" Ang sabi ko pa
pagkatapos kong tumayo.
"Kakantahan ko na lang kayo?" Sabad ni Jared na nagtaas pa ng kamay.
"No thanks! Itago mo na lang yang talent mo."
"She's right pare. Keep it for yourself." Natatawang sabi ni Riley. "Ang mabuti pa si Lara na lang
ang kantahan mo?"
"No way!" Mabilis na pagtutol ni Lara. "Kakantahan ko na lang ang sarili ko."
"Di hamak naman na mas maganda ang boses ko sayo!" Si Jared.
"Asaness..."
"Hayaan na natin sila dyan." Hinila ako ni Riley palayo sa kanila. "Poor Lara. Mukhang nakahanap si
Jared na mabibiktima niya."
"Sinabi mo pa. Mukhang pikon pa naman ang childhood sweetheart mo na iyon!"
I heard him chuckled then he stopped walking. May sampung metro siguro ang layo namin mula sa dalawa.
He pulled me closer and wrapped his arm around my waist.
"Are you really serious? Akala ko nagbibiro ka lang nang sabihin mong magsasayaw tayo."
He grinned. "I want to take this chance. Matagal na din natin itong hindi nagagawa. But since wala
tayong music, okay lang ba kung ako na lang ang kakanta?"
"Do I have any choice?"
"Kunwari ka pa. Pero kinikilig ka naman." At lalo niya akong hinapit palapit sa kanya.
"Hmp! Yabang!"
Pagkaraan ng ilang sandali ay naramdaman ko na lang na marahan niya akong sinasayaw. Then he started
to sing.
(Listen to the music video on the right side)
I'll take care of you
Don't be sad, don't be blue
Napangiti ako nang marinig ko ang boses ni Riley. It warmed my heart that I was speechless for a
moment.
I'll never break your heart in two
Hindi ko inaalis ang mga mata ko sa mukha niya. As if memorizing each part of it.
I'll kiss your tears away
I'll end your lonely days
I have only three days left. And maybe this is the last time that I will hold him like this.
All that I'm really tryin' to say
Is I'll take care of you
Life was really funny sometimes. Super excited pa ako na matapos ang pagpapanggap na ito. Halos hindi
na nga ako makapaghintay. Pero bakit ngayon, kulang na lang ay pigilan ko ang oras para makasama ko
pa siya ng mas matagal?
I want you to know that I love you so
I'm proud to tell the world you're mine
Ang yabang ko pa nung una. Akala ko babalik ako sa normal kong buhay na parang walang nangyari. Akala
ko ganon kadaling kalimutan ang mga taong naging involve sa pagpapanggap na ito. Pero puro akala lang
pala ako. Dahil sa bandang huli, kakainin ko rin pala ang mga sinabi ko.
I said it before, I'll say it once more
You'll be in my heart 'til the end of time
My heart was captured. And before I knew what hit me... I'm already inlove with him.
But too bad, I fell with a wrong person.
Don't be sad, don't be blue
Just count on me your whole life through
'Cause I'll take care of you
Napahinto si Riley sa pagkanta."Are you crying?" As he tried to reach my face, mabilis na sinubsob ko
ang mukha ko sa dibdib niya.
"Sam?"
Sinisikap kong pigilan ang emosyon. "Don't mind me Rai. Just continue."
Sa halip na kumanta ulit ay mahigpit niya akong niyakap. And kiss me on my temple. "I love you Sam."
He whispered to me.
I bit my lower lip painfully. His words are killing me. Ganon pala ang pakiramdam kapag sinabihan ka
ng I love you ng taong mahal mo pero ibang pangalan naman ang tinutukoy niya.
Hindi na nga pala niya alam ang pangalan ko. He doesn't even know that I exist. At kahit kailan hindi
niya malalaman na may isang tulad ko ang dumaan sa buhay niya. Mananatili na lang akong isang
invisible hindi lang sa paningin niya kundi pati na rin sa buhay niya.
"I love you Rai." I whispered softly. But this time I say it with all my heart.
<Jared POV>
Haist! Napakamot na lamang ako ng ulo nang makita ko si Muriel na halos makatulog ka na sa tabi ni
Riley. Matigas kasi ang ulo. Ayaw papigil sa pag-inom. Nagyabang pa na hindi raw siya nanalasing.
Pero tignan mo ngayon, hindi na niya halos maidilat ang mga mata niya sa sobrang kalasingan.
Ang masama pa nito, ako ang magdurusa dahil sa ginawa niya. Di bale sana kung si Riley ang magbubuhat
sa kanya. Well, kaya naman siguro siyang buhatin ng kaibigan kung hindi nga lamang sa kalagayan nito.
At wala akong pagpipilian kundi buhatin siya hanggang sa kuwarto niya.
"Please take care of her Jared." Kabilin-bilinan sa akin ni Riley bago ko buhatin ang girlfriend
niyang hilaw.
Oh shit! Ang bigat talaga ng babaing ito! Daig ko pa ang nagbuhat ng isang sakong bigas.
Sa awa naman ng diyos ay nakarating din kami sa kuwarto niya kahit na kanina pa nagrereklamo ang mga
buto ko dahil sa bigat niya.
Maingat kong ibinaba si Muriel sa ibabaw ng kama. Tuluyan na talaga siyang nakatulog. Ngunit
napakunot noo ako nang mapansin ko ang trace ng luha sa kanyang pisngi. Umiyak ba siya?
Tsk! Tila naiinis na pinahid ko ng daliri ang pisngi niya. Sabi ko na nga ba! Hindi man niya
ipahalata pero tuluyan nang nahulog ang loob niya kay Riley. I thought she was strong. Akala ko
magagawa pa niyang labanan ang damdamin niya. Pero katulad ko, wala rin siyang nagawa kundi sundin
ang tinitibok ng puso.
Napabuntong-hininga na lang ako.
Kung minsan napaka-unfair talaga ng tadhana. Kung sino pa ang mahal mo, may mahal naman iba. And
worst, hindi pwedeng maging kayong dalawa.
Bakit ba napaka-trending ngayon ng one-way love affair?
Ganon na ba kasikip ang mundo para hindi pwedeng magkasalubong ang dalawang taong pwede naman
magmahalan?
"You love her, don't you?" Maharas na napalingon ako sa pinanggalingan ng boses. It's Lara,
nakasandal siya sa hamba ng pintuan habang pinapanood ako.
"Watch your word. Baka marinig ka ni Riley." I warned her.
She smiled bitterly. "What I'm trying to say is, hindi ka naman nag-iisa!" Yun lang at pagkatapos ay
umalis na siya.
A bitter laughed rose inside me. Sometimes life was really unfair.
*******************************************
[19] Chapter Nineteen: Big Decision
*******************************************
Chapter Nineteen: Big Decision
<Riley POV>
Nasa kasarapan ako ng tulog nang may kung anong mabigat na bagay ang biglang bumagsak sa kama ko at
umalog iyon ng malakas.
"Good morning Baby boy!" Masiglang bati ni Sam na nag-dive pala sa kama ko. Doon tuluyang nagising
ang diwa ko.
I was expecting her na mamaya pa siya magigising, since super nalasing siya kagabi. O baka naman
tanghali na at hindi ko lang namamalayan at napasarap ang tulog ko.
"Huy! Wake up na! Gising na jan!" Naramdaman ko ang daliri niya na tumutusok sa pisngi ko. Pero
nagkunwari pa rin akong natutulog.
Ma-try ngang i-goodtime siya!
"Baby boy bumangon ka na!" Ngayon naman ay pinanggigilan niya ang mga pisngi ko. Halos malamog iyon
sa mga kamay niya. Ngunit hindi pa rin ako kumikilos. Sige pa rin ako sa pagkukunwari.
"Huy! Hindi ka pa talaga babangon jan?" I could imagine her lips pouting. Pinigilan kong ngumiti.
"Riley naman eh!" Niyugyog niya ako ng malakas sa balikat. At halos maalog pati ang utak ko.
Sadista talaga ang babaing ito! Pero mahal ko yan!
Then she stopped. Parang nai-imagine ko na ang nakasimangot niyang mukha dahil sa inis. Ini-expect ko
na nga na anumang oras ay dadapo sa katawan ko ang mabigat niyang mga kamay. Pero naramdaman ko na
lang na tila may mahinang hangin ang humaplos sa tenga ko.
"Kapag hindi ka pa bumangon jan, wala kang matatanggap na kiss mula sa akin!" Yumuko pala siya para
bulungan ako.
Kung hindi ko lamang napigilan ang sarili ko, malamang ay napatawa na ako ng malakas. Now, she was
trying to bribe me. Pero hindi uubra sa akin iyon. Kailangan ko rin namang magpakipot ng kaunti.
Haist! I heard her frustration. Mukhang susuko na siya sa akin.
"Talaga bang ayaw mong gumising?" Lumungkot bigla ang tinig niya. "O baka naman kaya ayaw mong
bumangon dyan dahil ayaw mo na akong makasama?"
Dinig na dinig ko ang pagbuntong-hininga niya.
"Rai..." Hinaplos-haplos niya ang buhok ko. "I've never been this scared. Ngayon lang."
Napakunot-noo ako sa sinabi niya.
"I thought I was really matapang. I thought I can handle anything. But thinking of losing you makes
me scared."
What she was trying to say?
Then suddenly, bigla na lamang may tumusok sa tagiliran ko dahilan para mapabalikwas ako sa
pagkakahiga.
"Joke!" Ang lakas ng tawa ni Sam. "Akala mo ikaw lang marunong mag-goodtime?"
I thought she was serious. Kinabahan ako dun. Pero bakit parang ang lungkot-lungkot ng boses niya
kanina?
Tinusok na naman niya ako sa tagiliran. Halos mahulog ako sa kama dahil sa sobrang kabiglaan. Sa asar
ko ay hinila ko na lang bigla. At dahil hindi niya napaghandaan iyon ay bumagsak siya sa akin at
nadaganan ako. Nang kumilos siya para bumangon ay niyakap ko siya ng mahigpit. And I reversed our
position. Siya naman ngayon ang dinaganan ko.
"Weh pikon!" Pang-aasar pa niya sa pagitan ng pagtawa. "Sino kaya ang nagsimula?"
"Sinong pikon?" Lalo kong hinigpitan ang pagkakayakap sa kanya at saka ko siya hinipan sa bandang
tenga niya.
"Stop it Rai!" Halos mapatili siya sa sobrang kiliti.
Mabilis na tinakpan ko ang bibig niya. "Sshh.. Marinig ka nila. Baka isipin nila nire-rape kita."
"Nana Tonya!" She tried to scream. Buti na lang at natakpan ko ulit ang bibig niya.
"What are you doing?"
"Sisigaw talaga ako ng rape kapag hindi mo ako pinakawalan." Hindi ako sigurado kung seryoso siya sa
banta niya. Pero nang maramdaman ko ang pagyugyog ng balikat niya, I knew she was laughing silently.
Ang lakas talagang mag-trip nito? Kailan ba ako mananalo sa kanya.
"Lagi mo na lang akong pinagtitripan. Akala mo papakawalan pa kita?" Banta ko sa kanya.
"Seriously, hindi na ako makahinga."
Pero hindi ako naniniwala sa kanya. Hindi naman ganon kahigpit ang yakap ko sa kanya.
"Riley naman! May pasok pa ako? Baka ma-late na ako sa trabaho."
"Papasok ko pa? Akala ko ba-"
"Magha-half day lang ako ngayon. Tapos bukas ako hindi papasok para masamahan kita sa ospital."
"Oo nga pala. Bukas na nga pala ang operation ko." Saka ko lang naalala ang tungkol doon.
"Natatakot ka ba?"
Umiling ako. "Medjo kinakabahan lang. Paano kung hindi maging successful ang-"
"Nu ka ba?" agap niya sa sasabihin ko. At mahina niya akong tinapik sa noo. "Ang doktor mo na ang
nagsabi na malaki ang chance mo na makakita ulit. Kaya alisin mo na ang worry dyan sa dibdib mo okay?
Think positive."
Tumango na lamang ako. Pagkatapos ay kinuha ko ang kamay niya at dinala iyon sa labi ko. "Sam,
promise me na hindi ka aalis sa tabi ko?"
Hindi siya sumagot.
"Promise me, na kahit na anong maging resulta ng operation ko, gusto ko nandyan ka parin. Huwag mo
akong iiwan ha?"
Ewan ko ba kung bakit bigla akong nakaramdam ng takot na bigla na lamang siyang mawala.
"Sam?" Hindi ako sigurado pero parang narinig ko siyang sumisinghot. "Are you crying?"
"Nope! S-sinisipon lang ako." She almost whispered. "Nahamugan siguro ako kagabi." At muli siyang
suminghot na para ngang sinisipon lang.
Pero parang nagsisinungaling lang siya.
Click!
Nagsalubong ang mga kilay ko nang makarinig ako ng tunog ng isang gadget. "What is that?"
"Kinunan kita ng picture sa cellphone ko." Sabi niya. Bumalik ulit ang masigla niyang boses.
"Bakit naman?"
"Ang guwapu-guwapo mo kasi lalo na kapag bagong gising ka."
Alam ko na binobola nya lang ako. Kahit sino naman ay weird ang itsura kapag bagong gising. Pero
pagbibigyan ko siya ngayon.
"Tayo namang dalawa." Inilapit niya ang mukha niya sa akin. "Magka-smile ka Riley. One, two, three!"
Click!
"How do we look like?" Hindi ko na napigilang itanong kaagad sa kanya. Para kasing gusto ko rin
makita yung picture.
"Ang guwapo mo kaya dito. Tapos ang ganda ko rin. Kaya ang resulta perfect combination! Bagay na
bagay talaga tayong dalawa."
Kahit hindi ko nakikita ay parang nai-imagine ko na rin ang picture naming dalawa.
"Ipasa mo yan sa cellphone ka ha? Gusto ko rin yan makita after ng operation ko."
"Okay." Matipid niyang sagot.
"Wait! Alam ko dito ko lang nilagay yung cp ko." May kinapa ako sa ilalim ng unan.
"Ako na lang ang maghahanap mamaya." Pigil niya sa akin. "Sa ngayon, kailangan na nating tumayo at
kanina pa tayo hinihintay ni Nana Tonya sa ibaba. Kanina pa nakahanda ang almusal. At malalagot na
tayo kapag lalo pa tayong nagtagal."
"Fine!"
<Jared POV>
Hindi maganda ang gising ko nang umagang iyon. Medyo masakit ang ulo ko na hindi ko maintindihan.
Imposible namang hang-over ito dahil konti lang naman ang nainom ko kagabi. At kung meron mang
nalasing sa aming apat ay si Muriel iyon. Sigurado ako na hanggang ngayon ay nakahilata pa rin ang
babaing iyon sa higaan. Malamang baka hindi siya makapasok sa trabaho niya.
Pero ako ang nasorpresa sa nadatnan ko sa dinning room. Naroon na silang lahat. Si Tita Lorie, Riley
at Muriel. Of course minus Lara, sa pagkakaalam ko ay maaga siyang susunduin ng parents niya. At sa
mga oras na ito malamang ay nasa airport na iyon o kaya ay sakay na ng eroplano papuntang London.
Pagdating ko ay naabutan ko silang nag-aalmusal. Si Tita Lorie ang unang nakapansin sa akin.
"Jared, halika maupo ka na dito at sumabay ka na sa amin."
"Good morning everyone!" Walang gana kong bati. At saka puwesto sa katapat na upuan ni Muriel.
Tinignan niya ako pero nag-iwas ako ng tingin.
"Are you okay iho?" si Tita Lorie ulit.
Ganon na ba ako ka-transparent para mahalata niya ako?
Nang lumipad ang mga mata ko kay Muriel ay nakakunot-noo siyang nakatitig sa akin.
Dug! Dug! Dug! Dug!
Hayun na naman ang pasaway kong puso. At sa palagay ko ay hindi ko na mapipigilan iyon. Gustuhin ko
mang sawayin ang sarili ko. But then again, it was too late for that now, wasn't it? Mahal ko na
siya!.
"I'm fine Tita." Pinilit kong ngumiti.
Hindi ko namalayan na nakalapit na pala sa akin si Nana Tonya at bigla akong hinipo sa noo. "Hindi ka
naman nilalagnat."
"Hangover lang yan pare." Natatawang sabi ni Riley.
"Nah! Hindi naman ganon karami ang nainom ko kagabi."
"Baka naman may masakit lang sayo." si Nana Tonya na hindi pa rin umaalis sa tabi ko.
"Masakit ang puso ko. And I think its bleeding." Sinapo ko pa ng kamay ang dibdib ko. Dadaanin ko na
lang sa biro para kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam ko.
They all laughed. Except for Muriel. Tahimik lang siya habang pinaglalaruan ang pagkain sa plato
niya.
Tomorrow is her last day. Hindi ko alam kung anong plano niya. Kung anong tumatakbo sa isip niya. She
looks like she was okay and fine. Bilib nga ako sa kanya dahil nagagawa niyang itago ang totong
nararamdaman niya. But I know she was only trying to be strong.
Napalakas yata ang pagbuntong-hininga ko kaya namalayan ko na lang na nakatingin silang lahat sa
akin.
"What?" Nagtatakang tanong ko.
"It's positive!" Ang lapad ng ngiti ni Riley.
"Positive what?"
"We've been friends for almost ten years Jared. Kaya kabisadong-kabisado na kita."
"And so?" Hindi ko pa rin siya ma-gets.
Lalo lamang lumapad ang pagkakangiti ng mokong. Habang ang mga tao sa paligid namin ay naghihintay ng
sasabihin niya.
"He's inlove." Mabilis na sabat ni Muriel.
Anong alam niya?
"Who says I'm inlove? And how do you know I'm inlove?" I challenged her.
"Relax! I'm just only bluffing. Pero sa nakikita kong reaksyon mo, obviously you're guilty."
Binigyan ko siya nang matalim na tingin. But she gave me a smirked.
Ang lakas niyang mang-asar!
"who's the lucky girl?" Tanong sa akin ni Riley.
"Anong lucky? Baka malas na babae?" Pang-aasar pa lalo ni Muriel. Mukhang bumabawi siya sa mga pang-
aasar ko sa kanya dati. And I really can't help na hindi mapikon.
"Yeah right! Malas nga siya dahil yung taong mahal niya ay hindi naman siya magawang mahalin."
"Eh di malas ka din. Kasi yung babaeng mahal mo, may mahal na iba. Ibig sabihin hindi ka rin niya
magagawang mahalin."
"Bagay pala kayo pare. Kasi pareho kayong malas." Sabat naman ni Riley.
"Ewan ko sa inyo!" Tumayo ako at iniwan na lang silang basta. Baka saan pa mapunta ang usapan namin.
Mabuti nang umiwas. At isa pa nag-iinit na rin ang ulo ko. Which is not usually me.
Ang lakas kasing mang-asar ni Muriel. Siya lamang ang nakapagpikon sa akin ng ganitong katindi.
Pero alam kaya niya na siya ang tinutukoy ko? O baka naman alam na niya ang nararamdaman ko sa kanya?
<Muriel POV>
"Hindi nga seryoso ka?" Si Jena na nakapangalumbaba sa mesa ko.
"Girl hindi ko gusto ang ganyang biro." Para namang ahas na nakapulupot si Ichi sa braso ko.
Nangingiti na lang ako habang patuloy na inililigpit ang mga gamit ko. Bilib din ako sa bilis ng
radar ng mga kaibigan. Halos kalalabas ko pa lang ng office ni Mam Lorie, wala pa sigurong ten
minutes. Pero heto sila at nalaman na agad nila ang balita.
"Mukha ba akong nagbibiro? And besides hindi ko iyon desisyon. Sila ang may gusto na mag-transfer ako
sa Davao." Tila may bumara sa lalamunan ko nang sabihin ko iyon.
Wala akong choice kundi magsinungaling sa kanila. Ang totoo ako ang nakiusap kay Mam Lorie na ilipat
na lang nila ako sa Davao Branch. Sarili ko iyong desisyon. Kahapon ko lang siya biglang naisip. I
think I need a break. Hindi rin naman biro ang pinagdaanan ko nitong mga nakaraang araw. At sa
palagay ko mas mabuti na rin yung lumayo ako. Para naman makapagsimula ako ulit. Isa pa pabor sa akin
iyon dahil makakasama ko ang pamilya ko doon.
"Ang daya naman! Kababalik mo lang halos sa bakasyon mo tapos ita-transfer ka agad-agad." Protesta ni
Ichi sabay agaw sa akin ng kahon na pinaglalagyan ko ng mga personal kong gamit.
"Akin na 'yan!"
Pero nanadya na inilayo pa niya sa akin iyon. "Hindi ako papayag na umalis ka. Magpoprotesta ako.
Ipaparating ko ito sa nakakataas."
I smiled bitterly. Kahit magprotesta pa siya, wala rin naman siyang magagawa.
"Kaya pala kagabi ang sinagot mo ang lahat sa pagbi-videoke natin dahil yun na pala ang pa-despedida
mo." Kalmanteng sabi ni Jena pero naroon ang kalungkutan sa boses niya. "So ibig sabihin friend last
day mo na ngayon?"
"Yup." Iniwas ko ang tingin sa kanya. Ayoko siyang makitang malungkot. Baka hindi ko mapigilan ang
sarili ko at bigla na lamang akong umiyak. At iyon ang ayokong mangyari. I don't want them to see me
crying. Hindi iyon ang pagkakakilala nila sa akin. They knew me as being tough and heartless. At
gusto ko sa pag-alis ko ay ganun pa rin ang tingin nila sa akin.
But to my surprise, niyakap akong bigla ni Ichi. "I will miss you friend. Sorry sa mga pagmamaldita
ko. Pero you know me naman di ba? Nature ko na iyon."
Lumapit na rin si Jena sa amin at nakiyakap. "Payakap na rin."
I will also miss them for sure. Sila lamang dalawa ang naging totoong kaibigan ko simula nang
mapadpad ako dito sa Manila. Kahit kung minsan mga weird at praning sila, mga totoong tao naman sila.
Oh shit! Emotion started to get in. At bago pa ako tuluyang bumigay ay mabilis akong bumitaw sa
kanilang dalawa.
"Tama na ang drama mga friendship! Utang na loob, ayokong umiyak." Sabi ko nalang nang lumayo ako sa
kanila.
Hala! Dun ko lang napansin. Si Ichi umiiyak na pala. "Bakla wag kang umiyak dyan! Ang panget mo!" I
tried to make the situation lighter. Baka kasi mahawa ako sa kanya.
"Kung maka-panget ka naman wagas!" Reklamo niya habang pinupunasan ang mga luha sa pisngi.
"Oo nga ang panget mo day!" Banat naman ni Jena. Pero nakita kong namumula na ang mga mata niya.
"Kung panget ako, mas lalo ka na!"
"Ang kapal mo! Ikaw lang kaya ang panget sa ating tatlo. Sana nga ikaw na lang inilipat sa Davao para
naman mabawasan ng panget dito sa office."
Isa pa ito sa mga mamimiss ko. Ang bangayan nilang dalawa. Parang ayokong tuloy umalis.
If I could only be much stronger. Things couldn't be this complicated.
Langya naman kasing pusong ito eh! Daig ko pa ang dinapuan ng virus.
Nagkayayaan magparty-party after work sa pangunguna syempre nila Ichi at Jena. Despedida party ko
raw. Pero tumanggi ako. Hindi ako pwede mamaya. Kaya nga nag-half day lang ako. Mag-eempake pa ako ng
mga gamit ko. At saka nakapangako ako kay Riley na maaga akong uuwi.
Bilang pakonsuwelo sa matampuhin kong mga kaibigan ay nilibre ko na lang sila ng lunch. Kumain kami
sa labas. For the last time, nagharutan, nag-asaran, nagtawanan kami habang kumakain. Ala kaming
pakialam kahit pagtinginan kami ng mga customer na naroon. Lalo na si Ichi na malakas ang boses at
wala talagang hiya.
Bago kami naghiwalay ay nag-iyakan pa ang mga bruha. Pinagtinginan tuloy kami ng tao. Akala tuloy
nila may shooting ng pelikula. Wagas naman kasi makaiyak ang mga iyon na para bang mamamatay na ako.
Sumakay ako ng taxi pauwi. Saka ako nakaramdam ng lungkot. Para tuloy gusto kong bawiin yung sinabi
ko kay Mam Lorie at huwag na lamang umalis. Kahit siya ay tutol sa naging desisyon ko. Nang sabihin
ko sa kanya kaninang umaga ang tungkol doon ay nakita kong nagulat siya. Nagdadalawang isip pa siya
nung una kung papayagan niya ako. Ang sabi pa niya sa akin ay pag-isipan ko raw muna mabuti. Pero
that time, desidido na talaga ako na tila walang makakapigil sa akin.
Ang kailangan ko na lang gawin ay panindigan iyon. Kailangan kong maging matapang ngayon kahit ang
totoo hinang-hina na ang loob ko.
Ang hirap pala ng ganito. Wala akong malapitan. Wala akong masabihan ng tungkol sa problema ko. Kung
ilang beses kong sinubukang mag-open kay Jena pero naduduwag lang ako. Hindi ko naman kayang lumapit
kay Nana Tonya. Ayokong bigyan pa siya ng alalahanin. Mas lalong hindi naman pwede kay Jared. Wala
akong mapapala sa lalaking iyon. Baka imbes na tulungan niya ako ay pagtawanan niya lang ako.
Pag-uwi ko ay naabutan kong natutulog si Riley sa may sofa. Kanina pa raw ako hinintay nito,
according to Nana Tonya. Panay nga raw ang pangungulit nito na tawagan ako sa cellphone.
Para talagang bata!
Nangiti na lamang ako habang pinagmamasdan ko ang pagtulog niya. Kanina bago ako pumasok sa trabaho
ay nag-request siya sa akin na pasalubungan ko raw siya ng BigMac. Hindi ko tuloy alam kung ako ba
ang hinihintay niya o ung pasalubong ko sa kanya.
Gigising ko na sana siya pero nagbago ang isip ko at hinayaan ko na lang siya.
"Sana paggising mo mawala na lang akong parang bula." wala sa loob na sabi ko habang hinahaplos ko
siya sa buhok.
Pero mabilis ko ring sinuway ang sarili ko. I promise myself na hindi na ako mag-eemo. Especially
kapag kasama si Riley. Stop it Muriel! Stop your foolishness!
Tumayo na ako at iniwanan siya sa sala. Dinala ako ng mga paa ko sa garden. I think I need a fresh
air. Para naman ma-refresh ang isipan ko.
I was busy inhaling the air, nang bigla na lang may dumamba sa akin. Na-out of balance tuloy ako at
nag-landing sa malambot na damuhan.
"Buddy!" Mabuti na lamang naiwas ko ang mukha ko. Kung hindi ay baka nahalikan na naman niya ako.
"Ano bang meron sayo at pati aso ay gustung-gusto ka?"
Lumipad ang mga mata ko sa pinanggalingan ng boses. Naroon pala si Jared. As usual hayun na naman ang
nakakairita niyang tawa.
Tumayo ako at pinagpag ang pantalon ko na nadumihan. Iiwananan ko na sana siya nang muli siyang
magsalita.
"Samahan mo naman ako dito."
Sa paglingon ko ay doon ko lang napansin ang alak na nasa harapan niya.
"Tanghaling tapat naglalasing ka?"
"Porke ba umiinom ng alak ay nagpapakalasing na?"
Asa pa ako na makakakuha ng matinong sagot mula sa kanya.
"Come here. Samahan mo ako." Tinapik pa niya ang katabing upuan.
"No thanks! Ayokong uminom."
"Hindi naman kita pipilitin uminom eh. Basta samahan mo lang ako."
He looks really different today. May problema ba siya?
Alam kong kukulitin niya lang ako kaya umupo na rin ako sa tabi niya. And besides masyado pang maaga
para mag-empake ako ng mga gamit. Pwede ko naman gawin iyon mamayang gabi.
"What is your plan?" Narinig ko na lang na tanong niya.
"What plan?" Kunwari ay hindi ako alam ang sinasabi niya.
"What is your plan after Riley's operation?"
"As usual, mawala na lang na parang bula sa buhay niya." Sa gilid ng mata ko ay nakita ko ang marahas
niyang paglingon sa akin. "Kailangan pa bang itanong iyon? Alam mo naman di ba kung anong mangyayari
pagkatapos ng operation niya." At kunwari ay tumawa ako.
Titig na titig sa akin si Jared na tila pinag-aaralan ako. Pagkatapos ay bigla na lamang niya akong
kinabig sa dibdib niya at saka ako niyakap.
"Jared?" Nagtataka ako sa inakto niya.
"Sshhh.." Ngunit sinuway niya lang ako at lalong hinigpitan ang pagkakayakap sa akin.
Hinayaan ko lang siya. Hindi ko alam kung anong dahilan niya kung bakit niya iyon ginawa. But
honestly nakaramdam ako ng comfort sa yakap niya. Kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam ko.
"Muriel?"
"Hmmm?"
"Anong gamit mong shampoo?" Naramdaman ko ang pagsinghot-singhot niya sa buhok ko. "I like it. Amoy
strawberry."
Hindi ko siya sinagot.
"Muriel?"
Pinigilan ko ang pag-ikot ng aking mga mata. "What?"
"Okay lang naman kung aaminin mong may gusto ka sa akin. I could understand. Sanay na ako na lagi-
Ouch!"
Binigwasan ko siya sa sikmura, dahilan para mabitawan niya ako.
Sabi ko na nga ba at pinagtitripan niya lang ako. "Kailan ka ba magtitino ha?"
Sapu-sapo niya ang tiyan habang namimilipit. "Grabe ang bigat ng kamay mo. Ang sakit nun ha?"
"Hindi lang iyan ang aabutin mo kapag pinagtripan mo pa ako ulit."
"Lagi na lang ba kayo magbabangayan na dalawa?"
Sabay kaming napalingon kay Riley. Hindi namin halos namalayan ang pagdating niya.
"Wala akong kasalanan." Paghuhugas kamay ni Jared.
Ang sarap sapakin ng lalaking ito.
Pero hindi siya pinansin ni Riley. "Sam kanina ka pa dumating?"
"Yup. Naabutan kitang natutulog kaya hindi na kita ginising."
"Sana ginising mo na lang ako." Parang nagtatampo na sabi niya. Wala sa loob na napalingon ako kay
Jared.
"Pre, kanina ka pa ba nakatayo dyan?" Tanong ni Jared rito.
Mukhang pareho kami ng iniisip nito dahil sa nakikita naming mood ni Riley.
Hindi kaya narinig niya ang pinag-usapan namin kanina?
"Hindi ko namalayan nakaidlip pala ako sa kakahintay sayo. Sumakit lang tuloy ang ulo ko. Asan na
yung BigMac ko?"
Saka lang kami nakaramdam ng relieve ni Jared sa sinabi na iyon ni Riley.
Xencia na! Na-paranoid lang!
Natatawang nilapitan ni Jared ang kaibigan at pabirong inipit ang ulo nito sa braso niya. "Dahil lang
sa burger nagkakaganyan ka?"
"I'm craving for it since yesterday." Parang bata na sagot naman nito.
"Sana sinabi mo sa akin kaagad. Pwede naman tayong magpa-deliver as many as you want?"
"I don't want to disturb you. I know your having issue with your heart."
"What issue? That I'm inlove? Naniwala ka naman sa sinabi ng girlfriend mo." Sabay lingon sa akin ng
mokong. Pero inirapan ko lang siya.
"Hindi kita pipiliting magsalita. Jared bitawan mo nga ako! Sam, where is my BigMac?" Nagpupumilit
siyang makawala sa kaibigan pero hindi naman siya pinakakawalan nito.
Tumalikod na ako para pumasok sa loob ng bahay. Bahala silang magrambulan na dalawa! At isa pa,
moment nila iyong magkaibigaan.
Nakakailang hakbang pa lang ako nang biglang bumuhos ang malakas na ulan. Mabilis akong tumakbo para
sumilong. Pero sina Jared at Riley ay naroon pa sa kinaroroonan nila kanina.
"Dating gawi?" Narinig kong sabi ni Jared.
"Dating gawi." Sang-ayon naman ni Riley.
At parang mga sira na nagtakbuhan sa gitna ng malakas na ulan.
Nagsama ang parehong isip-bata!
Gustuhin ko man silang suwayin, alam ko naman na hindi rin sila makikinig sa akin. Nakuntento na lang
ako sa panonood sa mga kalokohan nilang dalawa.
Nakita kong lumapit si Jared kay Riley at tila mayroon binulong rito. Tumango naman si Riley bilang
pagsang-ayon. At namalayan ko na lang na patungo sa kinaroroonan ko si Jared. Parang nahulaan ko ang
tumatakbo sa isip niya kaya humakbang na ako papasok ng bahay. Pero naabutan niya ako. At sapilitang
hinila sa gitna ng malakas ng ulan. Wala na akong nagawa nang pagkaisahan nila akong magkaibigan.
Pati si Buddy nakisali na rin sa amin. Para talaga kaming mga batang paslit na naglaro sa ulanan.
Syempre hindi mawawala ang asaran namin ni Jared. Pero lagi naman to the rescue sa akin si Riley. At
kahit si Buddy ay kumampi sa akin. Sabay-sabay naming pinagkaisahan si Jared at pinagulong namin sa
putikan.
I have fun. First time ko itong ginawa. First time kong makipagharutan sa gitna ng malakas na ulan.
At talagang nag-enjoy ako ng sobra. Mabuti na lang pala at hinila ako ni Jared sa ulanan at naki-ride
on ako sa kanila. Kung hindi, na-missed ko importanteng moment na ito. At least for the last time,
nagkaroon ako ng happy memories na kasama silang dalawa. Kung pwede nga lang sana i-record ang
kaganapan na ito ay ginawa ko na. Pero sigurado naman ako na hinding-hindi ko ito makakalimutan.
Ito na huling pagkakataon na makakasama ko ng masaya si Riley kaya lulubusin ko na. Dahil bukas baka
hindi na ako mabigyan ng pagkakataon. At posible rin na hindi na ito maulit pang muli. Kung pwede ko
nga lang alisin sa eksena si Jared ay ginawa ko na para masolo ko lang si Riley. Pero katulad nga ng
madalas niyang sabihin, the more, the merrier. Pero mas romantic sana kung kaming dalawa lang.
*******************************************
[20] Chapter Twenty: Last Day
*******************************************
Chapter Twenty: Last Day
<Muriel POV>
Humarap ako sa salamin at nakita ko ang mugtong mga mata. Pilit akong ngumiti at sinuklay ang buhok.
Today is my last day as Samantha. At mamaya na ang operation ni Riley. I almost done packing my
things. Pero may ilang gamit pa rin ako na pilit kong pinagkakasya sa travelling bag para naman isang
bitbitan lang. Mamayang hapon na rin ang flight ko pauwi ng Davao. Hihintayin ko lang matapos ang
operation niya pagkatapos ay saka ako aalis.
Hindi pa ako nakakapagpaalam kina Nana Tonya, Lenny at Mila. Mamaya na lang siguro. Ganun din kay
Jared. Wala siyang kaalam-alam sa pag-alis ko. Ang akala niya ay aalis lang ako sa bahay na iyon.
Muli kong tinignan ang namumugto kong mga mata. Hindi na ulit ako iiyak. Iyon ang pangako ko sa
sarili ko. At sa palagay ko naibuhos ko ng lahat ng luha ko kagabi. Sana nga naubos na siya. Lalagyan
ko na lang siguro ng ice compress para hindi mahalata ang pamamaga ng mga mata ko.
Ngunit hindi ko inaasahan ang biglang pagsulpot ni Riley sa kuwarto ko.
"What are you here at this early?" Nang tignan ko ang oras sa suot kong relo, its only five o'clock.
Para pa nga siyang nagulat nang bigla akong magsalita."I thought you were still sleeping."
"Hindi mo sinagot ang tanong ko Rai."
Napakamot siya ng ulo. "Hindi kasi ako masyadong nakatulog kagabi. Paputol-putol ang tulog ko."
I was sitting in my bed. Nang makita kong humakbang siya patungo sa akin ay basta ko na lang itinabi
ang mga nakakalat kong mga gamit sa kama. Pagkatapos ay inaabot ko ang kamay niya at ini-guide ko
siya sa tabi ko.
"Ikaw, why are you awake? Hindi ka naman papasok sa work mo di ba?" Tanong niya sa akin.
"Nope! Hindi ako papasok. Kagigising ko lang actually. Matutulog sana ulit ako nang dumating ka."
Pagsisinungaling ko sa kanya kahit ang totoo ay wala pa akong tulog magmula kagabi.
"Are you okay?" Napansin ko ang pananahimik ni Riley.
"I'm scared."
Nagsalubong tuloy ang mga kilay ko. "Scared of the operation?"
Tumango siya.
"Rai, sabi ko naman sayo di ba? Alisin mo yung worry dyan sa dibdib mo. Hindi makakatulong iyon
sayo."
"I know. But I really can't help it. Pakiramdam ko kasi mayroong hindi magandang mangyayari."
"Forget it. Everything is gonna be okay. Sinisiguro ko sayo iyon." Pero mukhang hindi pa rin siya
kumbinsido sa sinabi ko. "Ganito na lang. Motivate yourself Riley. Isipin mo na pagkatapos nito ay
makakakita ka na at magiging normal na ulit ang buhay mo."
"I had a bad dream last night." Suddenly he said. "Paggising ko after the operation, nakakita na ulit
ako. Pero wala ka na sa tabi ko. Tinanong ko si Mama kung nasaan ka na. Ang sabi niya umalis ka raw
ng hindi nagpapaalam."
I was speechless for a moment. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanya na hindi mangyayari ang
napaginipan niya. Ang dami ko nang nasabing pagsisinungaling. And I think I had enough of it.
"Ayokong mangyari iyon Sam. Ayokong mawala ka ulit sa buhay ko. Baka hindi ko na kayanin."
Pakiramdam ko ay parang may tumusok sa dibdib ko nang makita ko siyang nagkakaganyan. Nararamdaman
siguro niya ang pag-alis ko.
"Some dreams are not meant to happen in real life. Usually, kaya tayo nanaginip ng ganon dahil iyon
ang iniisip natin na mangyayari."
"But what if-"
"Rai, magagalit na talaga ako sayo kapag pinagpilitan mo pa rin yan!" I immediately cut him off.
Gusto kong alisin sa isip niya ang tungkol doon.
"Sorry."
Sinapo ko ng kamay ang mukha niya at iniharap sa akin. "Ilang beses ko bang ulit-ulitin sayo? Set
your mind free from all your worries. It wont happen okay?" Pag-aasure ko sa kanya. "I will be by
side hanggang sa matapos ang operation mo. I promise." Which is true. Hindi ako aalis hanggat hindi
ko nasisiguro na successful ang operation niya. " At sa paggising mo, sini-siniguro ko sayo na naroon
si Sam sa tabi mo. At maghihintay hanggang sa makakita ka na ulit." Pero hindi ang sarili ko ang
tinutukoy ko, kundi ang totoong Sam.
Finally, mukhang nakumbinsi ko na rin siya. I saw him smiling now. At hindi ko rin napigilang
ngumiti.
When I saw his face moving forward to me, I closed my eyes and wait for his lips.
He claimed my mouth and kissed me lightly and tenderly. I let my heart decide for me this time. And
returned his kisses with same feeling, same intensity. Just as I thought that this would last
forever, suddenly he stopped.
"I love you so much." He murmured as he touched his forehead to me.
I forced a smile through misty eyes. It's more than enough to hear those words from him. Ang tanging
konsolasyon ko ay hindi niya binanggit ang pangalan ni Sam.
What he did next surprised me evenmore. He stroke my hair, then touched the tip of my nose. Such
simple gestures but they sent a thousand and one tingle down my spine.
Pagkatapos ay bigla na lamang siyang kumanta.
"I'll miss you

Kiss you
Give you my coat when you are cold
Need you
Feed you
Even let ya hold the remote control
So let me do the dishes in our kitchen sink

Put you to bed when you've had too much to drink
I could be the man who grows old with you
I wanna grow old with you"
(Grow Old With You by Adam Sandler- from the movie The Wedding Singer)
My heart filled with so much happiness. There's no doubt, mahal na mahal ko nga ang lalaking ito.
Sakay na kami ng kotse at patungo sa hospital. This is the moment that we've been waiting for. At
ilang oras na lang ay magbabago na ang mga buhay namin. Wala kaming imikan sa loob ng sasakyan.
Walang nagtatangkang magsalita. Si Jared ang nagda-drive. Siya mismo ang nag-volunteer. Katabi niya
si Nana Tonya, na hindi pumayag na magpaiwan sa bahay. Habang nasa backseat naman kaming tatlo. Nasa
left side si Mam Lorie habang napapagitnaan namin si Riley.
Hindi ko na halos mabilang kung beses na akong napabuntong hininga. Bigla akong kinabahan. Kanina ay
okay pa ako at relax na relax. Pero habang papalapit ang oras ng operation ni Riley ay parang
dumadagundong ang dibdib ko sa kaba. Inabala ko na lamang ang sarili ko sa pagtingin sa labas. Baka
sakaling mawala na lang iyong bigla. Pagkatapos ay naramdaman ko ang marahan pagpisil ni Riley sa
kamay ko. Napalingon tuloy ako sa kanya and he gave me a smile. Magmula kanina ay hindi niya
binibitawan ang kamay ko na para bang anumang oras ay mawawala ko ako sa kanya.
Wala sa loob na napatingin ako sa rear mirror. Doon nagkasalubong ang mga mata namin ni Jared.
Nakatingin din pala siya sa akin. Ako ang unang nagbawi at muling tumingin sa labas ng bintana. Baka
kasi kung ano pa ang mabasa niya sa mga mata ko.
Ilang minuto na lang ang hinihintay namin at malapit nang ipasok si Riley sa operating room. Naihanda
na siya para sa operasyon niya. He was lying now in stretcher and waiting for his call. Pero hanggang
ngayon hindi pa rin niya binibitawan ang kamay ko.
"Rai, let go of me." Yumuko ako para sabihin iyon sa kanya. Pero ayaw pa rin niya akong bitawan.
"Samahan mo ako sa loob."
Ang lakas ng tawa ni Jared. "Pare, huwag mong sabihing naduduwag ka? Come on! Kaya mo yan!"
"Para gusto ko ng magselos anak." Si Mam Lorie. "Lagi na lang si Samantha, pansinin mo naman ako."
"Ma, naman!"
Para namang nahiya ako dun. Baka isipin niya ay masyado na akong pumapapel.
"I'm just kidding son!" Bahagyang tumawa si Mam Lorie at tinapik sa pingi ang anak. "Gusto ako lang
alisin ang kaba mo. You don't have to worry. Nandito lang kami at magbabantay sayo." Hinalikan nito
sa Riley sa noo. "I love you so much son. Patawarin mo sana ako sa mga pagkukulang ko sayo. But I
want you to know, I will do anything for you. Your happiness is more important to me."
"I love you Ma. And thank you. Thank you for bringing back Samantha to my life."
Lahat sila ay lumipad ang mata sa akin. Pero dedma lang ako.
"It's time Mr. Hontiveros." Pumasok ang dalawang nurse sa kuwarto para sunduin si Riley.
Lalong himigpit ang pagkakahawak niya sa kamay ko. "Sam?"
"Its okay Rai!"
Hinila niya ako palapit sa kanya at siniil ako ng halik sa mga labi. Pero sandali lang iyon at
pinakawalan din naman niya ako kaagad.
"Promise me you'll stay."
"I promise."
Doon lang niya binitawan ang kamay ko. At sinundan ko na lang siya ng tingin habang papalayo siya sa
amin.
Three hours later...
Hindi pa rin tapos ang operation. Lahat kami ay nag-aabang sa labas ng OR at naghihintay ng magandang
balita. Tahimik lang akong nakaupo sa isang tabi. Katabi ko si Nana Tonya na mukhang nakatulog na
yata sa paghihintay. Si Jared naman ay mas piniling tumayo habang nakasandal sa pader. At kanina pa
niya kinakalikot ang hawak niyang cellphone.
"Okay I'll wait for you. Pasusundo na lang kita sa airport."
Napalingon ako kay Mam Lorie, kakatapos lang niyang makipag-usap sa kung sinuman ang nasa kabilang
linya. Ngunit kaagad kong napansin sa kanya ang kakaibang sigla sa mukha niya.
"Samantha is on her way. Pasakay na siya ng eroplano. In less than three hours, baka nandito na
siya." Tuwang-tuwang na sabi pa niya.
"Are you sure Tita?" Parang hindi makapaniwala si Jared sa narinig. Pagkatapos ay lumingon siya sa
akin.
"Last week ko pa nakausap si Samantha. And she confirmed me na babalikan niya si Riley."
Katahimikan...
"How about this pretending thing?" Si Jared ulit. "Sasabihin mo ba sa kanya ang tungkol dito?"
"Kailangan Jared. Kailangan niyang malaman for Riley's sake."
Sabay-sabay kaming napalingon sa pintuan nang bigla iyong bumukas.
"The operation was succesful." Nakangiting bungad sa amin ng doktor.
Lahat ay parang nabunutan ng tinik sa dibdib nang marinig ang magandang balita.
"Misis, pakihanda na lang po ang kuwarto niya at nang mai-transfer na natin siya." Sabi pa ng doktor.
"Anong oras siya magigising doc?" Tanong ni Mam Lorie.
"Maybe after six to five hours magkakaroon na siya ng conciousness."
At that time, siguro nasa Davao na ako. Habang ang totoong Samantha naman ay nasa tabi na niya.
And I guess its time. Dumating na ang oras ko.
"Mam Lorie, aalis na po ako?" Pagpapaalam ko sa kanya.
"Hindi mo ba hihintaying magising si Riley?"
Umiling ako. "Hindi na po. Nariyan naman po si Samantha. Hindi na niya ako kailangan."
"Hindi mo kailangang magmadaling umalis Muriel." Si Jared na nakalapit na pala sa akin.
"No, I really have to go. Kailangan ko na talagang umalis."
"Ano ba ang kailangan kong gawin para pigilan kang bata ka?" I just smiled to her as my answer.
Pagkatapos ay lumapit siya sa akin at niyakap ako ng mahigpit. "Thank you Muriel. Thank you for
everything."
Nang mapatingin ako kay Jared hindi pa rin niya inaalis ang pagkakatitig sa akin. Hindi ako sigurado.
But I think I saw sadness in his eyes.
"You can go now to his room." Ang tinutukoy ni Mam Lorie ay ang pinaglipatang kuwarto ni Riley. "You
can see him now and say your goodbye."
Umiling ulit ako. "Hindi na po kailangan. Sapat na yung nalaman kong okay na siya."
I don't want to see him. Hindi ko kaya. Siguradong kakain lamang ako ng emosyon ko. Ngayon pa nga
lang na naglalakad ako palayo sa kanila ay nagbabanta na ang mga luha sa mata ko. And I promise
myself na hindi na ako iiyak. Gusto kong panindigan iyon.
I hate saying goodbye. For me it means you will never see that person again. Kaya nga hindi ako
nagsabi ng goodbye kina Ichi at Jena. I'm still hoping that I will see them soon. But today, I need
to say those words to Riley. This is really goodbye for the both of us. Hindi ko na ulit siya
makikita kahit kailan. At hindi na rin ako umaasa na mangyayari pa iyon.
Goodbye Riley... I whispered to the wind.
At doon ko lang namalayan ang mga luhang naglandas sa pisngi ko.
<Jared POV>
"Are you out of your mind? Anong pumasok sa isip mo at nagdesisyon ka na umalis na lang? Di bale sana
kung aalis ka lang ng bahay. Pero ang bumalik sa Davao at magpakalayu-layo that is bullshit!"
Nang malaman ko ang planong pag-uwi ni Muriel sa Davao ay mabilis ko siyang sinundan. Mabuti na
lamang at naabutan ko pa siya. Palabas na nga siya ng bahay at bitbit ang mga bagahe niya.
"Anong problema mo?" Angil niya sa akin habang nakaupo siya sa mahabang sofa.
"Ikaw ang problema ko!"
"Bakit ako? And will you stop it? Kanina pa ako nahihilo sa kakalakad mo dyan!"
"Hindi mo ito kailangang gawin. Hindi mo naman kailangan umalis at bumalik sa Davao. If you really
want to get out of Riley's life, hindi mo kailangang lumayo."
"Jared?"
"Don't go Muriel. Please..."
She blew out a long sigh. And looked straight into my eyes. "Kailangan kong gawin ito. Dahil
kailangan ko ito."
Parang doon lang ako natauhan. Maybe she's right. Kailangan niyang lumayo para maka-move on. At hindi
ko dapat pairalin ang pagiging selfish ko.
"Jared please, hayaan mo na ako. And besides, kahit pigilan mo pa ako, aalis at aalis pa rin ako. At
wala kang magagawa."
"Kahit itali kita sa poste ng bahay na ito?"
Tinignan niya ako ng masama. "Subukan mo lang at ikaw ang gagawin kong poste!"
Talagang no dice! Buo na talaga ang desisyon niyang umalis.
Nag-prisinta ako na ihatid siya sa airport. Noong una ay ayaw pa niya. Wala raw siyang tiwala sa akin
at baka kung saan ko lang raw siya dalhin. Pero dahil sa kakulitan ko ay pumayag na rin siya.
Wala kaming imikan sa loob ng kotse. Gusto ko sanang mag-open ng topic. Gusto kong marinig ang boses
niya kahit na madalas ay pinagsusungitan niya ako. Pero hindi ko naman alam kung paano ko sisimulan.
Ilang minuto ko nalang siya makakasama. Wala akong magawa para pigilan siya. Kunsabay, mas gugustuhin
kong umalis siya to heal her broken heart kaysa naman na mag-stay siya rito at patuloy na masaktan.
Binuksan ko na lang ang stereo. Mas mabuti pa sigurong mag-sound trip na lang kami.
<Listen to the music video on the right side>
(playing Passenger Seat by Stephen Speak)
I look at her and have to smile
As we go driving for a while
Her hair blowing in the open window of my car
And as we go the see the lights
Watch them glimmer in her eyes
In the darkness of the evening
I couldn't help but smile. This is the same song I sang to her that makes her irritated.
And I've got all that I need
Right here in the passenger seat
Oh and I can't keep my eyes on the road
Knowing that she's inches from me
Nakakaloko naman ang kantang ito. As if this song was really made for me.
We stop to get something to drink
My mind pounds and I can't think
Scared to death to say I love her
Then a moon peeks from the clouds
Hear my heart that beats so loud
Try to tell her simply
Lumingon sa akin si Muriel na may ngiti sa mga labi niya. "I remember this song. Wala ka bang balak
sabayan ung kanta. Okay lang sa akin. Pwede ko naman pagtiyagaan ang boses mo."
Umiling ako. Nah! I don't want to ruin the song. It's very special to me.
Oh and I've got all that I need
Right here in the passenger seat
Oh and I can't keep my eyes on the road
Knowing that she's inches from me
She rolled her eyes. "Come on! Wag ka nang mahiya. Promise, hindi ako magrereklamo." Itinaas pa niya
ang kanang kamay niya.
And I smiled sheepishly in returned.
Oh and I know this love grow
But I'm bit slow, Ohh...
Hindi ako pumayag na hindi ko siya maihatid hanggang sa departure area. Eksakto naman na tinawag ang
flight number niya.
"I guess this is goodbye." Napabuntong-hininga pa ako bago ko iniabot sa kanya ang travelling bag
niya.
"I won't say goodbye. Kahit pilitin mo pa ako." Nagawa pa niyang magbiro. Then she moved closer to me
and gave me a big hug. "Mami-miss kita." I heard her said.
"Mami-miss din kita." I answered back. "Wala na kasi akong aasarin eh."
Narinig ko siyang tumawa.
"Susulat ka ha?" Naisip kong sabihin.
"Tamad akong magsulat!"
"Magtext ka nalang o kaya tawagan mo ako."
"Lagi akong walang load."
"Eh di papasahan na lang kita ng load."
Usapang wala lang! Para lang may sabi kami sa isat-isa. Then finally she let go of me. Parang ayaw ko
pa siyang binatawan eh.
"Goodbye?" I looked at her for the last time.
Umiling lang si Muriel sa pagtataka ko.
"Hasta la proxima vez."
Ano daw?
Pero bago ko pa maitanong sa kanya kung anong ibig sabihin nun ay tumalikod na siya at humakbang
palayo sa akin.
Hasta la proxima vez? Ulit ko sa sarili ko. I love you ba ang ibig sabihin nun?
Nakita ko pa siyang lumingon sa akin bago siya tuluyang mawala sa paningin ko. She was still smiling
at me. But I know behind those smile were sadness, pain and bitterness.
For now, I will let her go. Hahayaan ko muna siya. But when time comes and we meet again, saka ako
kikilos. I will fight for my feelings and do the right thing.
(HASTA LA PROXIMA VEZ is a spanish word. And it means Until next time.)
*******************************************
[21] Chapter Twenty One: Why Me?
*******************************************
Isang maiksing UD lang po ito.. pagtiyagaan nyo ha?
Chapter Twenty One: Why Me?
Six months later...
<Muriel POV>
"Muriel, anong nangyayari sa computer ko?"
"Muriel, nawawala ang mga files ko!"
"Muriel, pasuyo naman ako ng computer ko."
"Muriel, ako na muna! May tinatapos akong report eh."
Halos mataranta ako at hindi malaman kung sino ang uunahin sa kanila. Biglaang nagkaroon ng technical
problem ang server sa office. Lahat tuloy ng files sa computer ay apektado at hindi magamit. At
nagpapanic na ang lahat.
"waahh.. end of the world na yata! Pati signal sa cellphone ko wala rin!"
I rolled my eyes. OA naman masyado itong tabatsoy na ito.
"Muriel ako na dito." To the rescue sa akin si Jasper. Katulad ko ay isa rin siyang IT. "Ikaw na ang
bahala sa computer ni Maila." Tumango ako at mabilis na nagtungo sa kabilang cubicle.
"Muriel!"
Narinig ko naman ang pangalan ko. Wala na ba silang ibang alam na banggitin kundi ang pangalan ko?
Hindi lang naman ako ang IT rito!
Nang mag-angat ako nang ulo ay si Rissa lang pala iyon. Naroon siya at nakatayo sa may pintuan ng
Accounting Department.
"Kailangan ka namin dito sa loob!"
Kung makasigaw naman wagas! Isang metro lang naman kaya ang layo ko mula sa kanya.
Napalingon ako kay Jasper nang marinig ko siyang magmura. "P.I. naman! Nasaan na ba si Ronald? Sabi
ko sa kanya ay siya ang tumoka sa Accounting eh!"
Hala! Para palang tigre ito kung magalit. Nakakatakot! Ngayon ko lang siyang nakitang nagkaganyan.
Nang lumipad ang mga mata niya sa akin ay mabilis ako nagbawi ng tingin. Mahirap na. Baka madamay pa
ako sa init ng ulo niya.
"Muriel dito ka na lang. Ako na lang ang pupunta sa Accounting." Mahinahon niyang sabi na pinagtaka
ko.
"Alam mo bang may crush sayo si Jasper?" bulong sa akin ni Maila nang tuluyan makalayo ang binata.
"Oi, tsismis yan!" Sabat naman ni Carla na nasa kabilang cubicle lang.
Nakakabilib naman ang pandinig nito! Imagine, bulong na iyon pero narinig pa rin niya. Ang mga
tsismosa nga naman!
"Oo nga tsismis na yan!" Pagsang-ayon ko. "Kapag narinig ka ni Jasper siguradong magagalit iyon
sayo."
"Kung magagalit siya, ibig sabihin totoo." Depensa naman ni Maila. "Nu ka ba? Lahat na halos dito sa
office ay napapansin ang kakaibang treatment sayo ni Jasper. Ikaw lang yata ang hindi nakakahalata."
Nagkibit balikat lang ako. Konting bagay lang, binibigyan na nila ng malisya.
"Bakit ako wala namang nahahalata?" Singit ni Carla. "At saka parang wala naman akong nakikitang
kakaiba kay Jasper."
"Nagbubulag-bulagan ka kasi dahil ang totoo matagal ka ng may gusto ka kay Jasper." Si Maila ulit.
"Of course not! Bakit naman ako magkakagusto sa payatot na iyon." Pagde-deny pa ni Carla.
Eksakto naman na katatapos ko lang ma-recover ang mga nabura niyang files. "Maila, okay na 'tong
computer mo." Sabi ko sabay alis. At lumipat sa kabilang cubicle. Wala akong panahon makinig sa
pagtatalo nila.
Bigla ko tuloy naalala sina Jena at Ichi. Ganitong-ganito rin sila kung magbangayan. Hay... nakaka-
miss naman ang dalawang iyon! Actually, last month ay nagplano silang puntahan ako dito sa Davao.
Pero hindi inaprubahan ang vacation leave nila dahil nagkataon na maraming trabaho sa opisina. Hayun,
hindi sila natuloy. Napurnada ang reunion namin. Ang gusto nga nila ay ako na lang ang lumuwas ng
Manila. Hindi ako pumayag. As if naman na makakaya kong bumalik doon.
I was doing fine and happy sa present status ko. Masaya ako dahil araw-araw ay nakakasama ko ang
pamilya ko. Kung todo asikaso sa akin ang nanay ko. Mukhang bumabawi siya sa mga panahon na wala ako
sa kanila. Okay naman ang work ko. Kung minsan hassle at stressed, pero hindi naman maiwasan iyon
lalo na sa field ng trabaho ko. So far, mababait naman sa akin ang mga ka-officemate ko. Hindi nga
lang talaga maiwasan ang tsismis. May mga ilan din akong naka-close sa kanila. But nothing compares
to Jena and Ichi.
I remember one time, nagpasa ako ng resignation letter sa office. Naisipan ko kasing magwork abroad.
May dumating na magandang opportunity sa akin from Singapore. Pero sa hindi malamang dahilan, hindi
tinanggap ng management ang resignation ko. To the point, na tinaasan pa nila ang sahod ko para
lamang hindi ako umalis sa kanila. Wala rin naman akong ibang choice. Tutol kasi ang parents ko sa
pagbalak kong pag-aabroad. Iyon nga lang raw na nasa Manila ako ay hindi mapanatag ang loob nila.
Tapos maiisipan ko pa raw magpunta ng Singapore. Nasira tuloy ang pangarap kong makarating sa
Disneyland.
Ganun pa rin naman ako. Wala naman nagbago sa akin. I was still the hotheaded, moody, snob, pasaway
at sira ulo na babae. I live my life katulad ng dati. But there were times, I just found myself being
alone and thinking about him. Old habit are hard to forget. It's been six months already. Pero
pakiramdam ko parang kailan lang nangyari iyon.
"Huy!" Nagulat ako nang bigla na lang sumulpot si Ronald sa harapan ko. "Ang lalim ng iniisip mo ha!"
Hindi ko siya pinansin at pinagpatuloy ang ginagawa ko.
"Sinong iniisip mo? Yung boyfriend mo?"
"Kanina ka pa hinahanap ni Jasper." Bigla kong naalala.
"Hayaan mo siyang hanapin ako. By the way, sabay tayong mag-lunch mamaya. Treat ko. Aray!"
Biglang sumulpot si Jasper mula sa likuran niya at binatukan siya.
"Ang sarap ng buhay mo! Lahat kami rito ay natataranta na tapos ikaw pa-relax relax lang. Ang kapal
ng mukha mo!" Binatukan nito ulit si Ronald. Pagkatapos ay hinawakan ito sa damit at binitbit papasok
ng Accounting Department.
Nangiti na lang ako. Akala mo kung sinong matapang, eh takot din naman! Si Jasper lang naman ang
supervisor ng mga IT. Mabait siya sa mabait. Pero kapag nagalit naman parang gugustuhin mo nang
magtago at hindi magpakita sa kanya. At buti na lang hindi ko pa nararanasan na pagalitan nito. Hindi
dahil baka may gusto ito sa akin. Siguro dahil ako muse ng IT department. Ako lang kasi ang bukod
tanging babae sa grupo. Kaya naman pampered na pampered ako sa kanila.
We almost thought that we couldn't make it. Pero bago matapos ang araw na iyon ay na-revived namin
ang lahat ng mahahalagang files. Basta ko na lang binagsak ang katawan ko sa silya ko. Hay!
Nakakapagod. Ngunit hindi pa nga nag-iinit ang puwet ko sa upuan nang biglang magkaroon ng emergency
meeting.
Uuwi na nga lang may meeting pa! Lalo tuloy akong napasimangot. Gutom na gutom pa naman ako.
Time check: 4 o'clock pm. Ang huling kain ko ay kanina pang tanghalian. Hindi na ako nakapagmeryenda
kaninang alas-tres dahil sa sobrang abala.
Wish ko lang na sana ay sandali lang ang meeting na ito. Uwing-uwi na ako at gutom na gutom.
Bad news. Nagshut down ang server sa Manila Branch. Kinakailangan nila ng tulong. Kaya magpapadala
raw sila ng mga tao para tumulong roon.
=__= weh hindi nga?
Tinawag ng pinaka-head namin si Jasper. Tinanong nito kung sino sa mga tauhan niya ang pwedeng
ipadala sa Manila. Saglit siyang nag-iisip. Pagkatapos ay isa-isa niya kaming dinaanan ng tingin.
"Sana ako na lang." Narinig kong bulong ni Ronald na nasa tabi ko pala. Pangarap nga pala niyang
makarating ng Manila.
Sana naman huwag ako! Tahimik ko namang dalangin. Ayaw! Ayoko ng bumalik dun!
Halos hindi ako humihinga habang hinihintay na magbanggit siya ng pangalan.
"I think si Ronald at Jeffrey na lang Sir."
Ganon na lamang ang relief ko.
"Yes! Yes!" Tuwang-tuwang si Ronald na halos mapatalon sa kinauupuan niya. Habang si Jeffrey ay
tahimik lang ang reaksyon. Parang wala lang sa kanya kung siya ang ipadala sa Manila branch.
At bago matapos ang meeting na iyon, nagpadeliver pala sila ng pagkain para sa aming lahat. Wow!
Nanlaki talaga ang mga mata ko sa dami ng food. Sulit ang pagod ko kanina.
Pauwi na ako nang makita ko nag-iisang message sa cellphone ko.
Kung gusto mo matawa, dapat paminsan-minsan magpakababaw ka rin. Wag nga lang sobra ; )
Kanino galing? As usual sa pinakamakulit at pinakamasipag mag-forward sa akin ng quotes.. si Jared!

Wala talaga siyang palya. Araw-araw nagte-text siya sa akin. Kung minsan kung anu-ano lang.
Nagpapansin lang. Katwiran niya para raw hindi ko siya ma-miss. KUng paano niya nakuha ang number ko
ay hindi ko alam. Malamang nilandi niya si Jena o kaya si Ichi para makuha iyon. Sabi niya sa akin
nung isang araw nasa Boston daw siya ngayon. For business purpose daw. Pero duda ako dun. Siguradong
dumayo lang siya roon para mambabae. Kailan kaya magbabago ang mokong na iyon?
"Bumangon na Muriel at tanghali na!" Sigaw ng nanay ko sa labas ng silid ko.
Five minutes pa ulit. Sabay subsob ng mukha ko sa unan.
"Hindi ka ba talaga babangon dyan!"
Napabalikwas ako nang bigla na lang may humpas sa puwet ko.
"Meh naman eh!" Reklamo ko sabay kamot ng ulo.
"Kapag hindi ka pa kumilos dyan sigurong male-late ka na naman sa trabaho mo. Ang kupad-kupad mo pa
namang kumilos."
"Tatayo na ako!" Sabi ko na lang habang nakapikit ang mga mata.
"Brooke Shield!" Sigaw na naman niya nang matangka akong humiga ulit. Akala ko kasi ay nakalabas na
siya ng kuwarto ko.
Nagtataka kayo kung bakit Brooke Shield ang tawag sa akin ng nanay ko? Favorite niya yata ung
hollywood star na un nung kapanahunan niya. Basta kung sino ung favorite niyang artista minsan bigla
na lang niyang tinatawag sa akin. May mga pagkakataon na tinawag niya rin akong Juday. Super die-hard
fan kasi siya ni Judy Ann Santos. At saka ang tingin yata ng nanay ko sa mga anak niya ay mukhang
artista. Si Kuya, kamukha raw ni Aga Mulach tapos ung kapatid kong bunso kahawig naman daw ni Piolo
Pascual. Astig di ba? Pero sa loob lang naman ng bahay niya kami tinatawag ng ganun. At hinahayaan na
lang din namin siya. Eh yun ang trip niya eh.
Wala ako sa mood pumasok ng trabaho. Wala lang. Basta tinatamad ako. Pero hindi naman ako maka-
absent. Unang-unang siguradong bubungagaan ako ng nanay ko. Pangalawa, mabibigyan na ako ng memo sa
trabaho. At pangatlo, pucha ala na akong maisip.
Ngunit sa bandang huli, hayun pumasok pa rin ako sa work. Akala ko pa male-late na ako. Pag-in ko
eksaktong 7 o'clock. Muntikan ng mag- 7:01. Buti na lang. Kung hindi baka may memo na naman ako.
"Muriel." Napalingon ako ng tawagin ako ni Jasper.
"Bakit?"
Humakbang siya palapit sa akin. "Pwede ka bang makausap?"
"Sure." Sagot ko.
"Personally?"
Bigla naman akong kinabahan dun!
Bakit kaya?
Sumunod ako sa kanya hanggang sa pumasok siya ng pantry.
Kailangan talaga dito niya ako kausapin?
Bigla tuloy akong kinabahan.
"Muriel..."
Teka bakit parang malungkot ang mukha niya.
"I'm sorry!"
"Sorry saan?"
Lalong nagkasalubong ang mga kilay ko nang mayroon siyang iabot sa akin na sobre.
"Ano 'to?" Tanong ko sa kanya.
Nagkibit balikat lang siya.
Tinignan ko kung anong laman nun.
"Plane ticket?" Hindi makapaniwalang sabi ko. "B-bakit? Para saan 'to?" Tuloy lalong lumakas ang
kabog ng dibdib ko.
"Hindi na tuloy sina Ronald at Jeffrey sa Manila. Dahil ikaw ang pinapapunta nila roon." Napalitan ng
maluwag na ngiti ang mga labi niya.
WHHHAAATTTT???
I was so shocked. Parang gusto kong himatayin.
"Bakit parang hindi ka masaya?" Tanong niya sa akin nang makita ang reaksyon ko. Akala niya siguro
matutuwa ako na malaman iyon.
"Why me?" Reklamo ko at super haba na ng nguso ko.
"Why not you? Ikaw yata ang asset ng kumpanyang ito." Parang gusto niyang matawa sa reaksyon ko.
"Ayoko!"
"Muriel!"
"Ayoko talaga! Kung akala mo natutuwa ako, nagkakamali ka. Ayokong bumalik ng Manila!"
"Bakit ba ayaw mo?" Nagtatakang tanong niya.
"Basta ayoko! Si Ronald na lang ang papuntahin mo dun. Siya naman ang may gusto eh."
Napabuntong hininga siya pagkatapos. "Para sa kaalaman mo hindi ako ang nagdesisyon nito. Ang branch
mismo sa Manila ang nag-request sayo. Ikaw kaagad ang naisip nila dahil nga nanggaling ka na dun at
kabisado mo na ang pasikot-sikot dun."
Gusto kong manlumo.
"Meaning? Wala akong karapatang tumanggi?"
Tumango si Jasper.
Pinaglalaruan ba talaga ako ng tadhana?
Ayoko na ngang bumalik dun eh. Okay lang sana kung sa ibang lugar sa Manila. Pero bakit dun pa?
Okay na ako. Naka-move on na rin ako. Actually hindi ko nga siya naiisip eh.
Tapos...
Tapos... Makikita ko siya ulit.
Buong akala ko hindi na magkukrus ang mga landas namin. Akala ko hindi ko na siya makikita ulit.
Akala ko makakalimutan ko na siya ng tuluyan. Yun pala puro akala lang ako.
*******************************************
[22] Chapter Twenty Two: Back to Manila
*******************************************
Chapter Twenty Two: Back to Manila
<Muriel POV>
I never thought for one moment, na muli akong magbabalik ng Manila. It was too far from what I'm
expected. Six months was too soon. And I was unprepared. Pakiramdam ko tuloy pinaglalaruan ako ng
tadhana.
Bigla akong napalingon sa katabi ko nang marinig ang ringtone ng cellphone niya.
Manila, Manila
I keep comin' back to Manila
Simply no place like Manila
Manila I'm coming home...
Hindi ko napigilang mapangiti. Para talagang nanadya ang pagkakataon. And I guess, this was really my
fate.
I was now in the airport. Halos kalalabas ko lang ng arrival area. Hindi naman ganon kabigatan ang
bitbit kong travelling bag. Konti lang naman ang dinala kong mga gamit. Mahaba na siguro ang limang
araw na pananatili ko rito. Kung mas maagang mareresolba ang technical problem sa opisina mas maaga
akong makakauwi at pabor sa akin iyon.
Ang instruction sa akin ni Jasper ay mayroon raw susundo sa akin. Kung sino siya? wala akong ideya.
Malamang nagtatrabaho rin sa office at napag-utusan lang sunduin ako sa airport.
Sampung minuto na siguro ang nakakaraan, pero hanggang ngayon ay wala pa rin yung taong tinutukoy
nila na susundo sa akin. At nang tuluyan akong mainip ay lumabas na lang ako, doon ko na lang siguro
siya aabangan.
"Muriel!" Narinig kong may tumawag sa akin. Paglingon ko ay nakita ko si Manong Bay na papalapit sa
kinaroroonan ko.
(Sa mga hindi nakakaalala, si Manong Bay ang personal driver ng Boss Lorie ni Muriel.)
"Anong ginagawa nyo rito Manong Bay?" Hindi ko inaasahan na makikita ko siya doon.
"Nandito ako para sunduin kita."
Meaning, siya ang yung taong tinutukoy nila?
Halos hindi pa ako nakakabawi sa pagkabigla nang mamalayan ko na lang na ipinapasok na ni Manong Bay
ang mga gamit ko sa compartment.
"Pasensya ka na ineng kung nahuli ako ng dating. Alam mo naman ang traffic dito sa Maynila, walang
katulad." Pagkatapos ay binuksan niya ng pintuan ng kotse para sa akin. "Sakay na!"
"Manong Bay saan nyo ba ako ihahatid?" Naisip kong itanong. May naglalaro sa isip ko na ayoko sanang
bigyang pansin.
Nginitian lamang niya ako at marahan na tinulak papasok ng kotse. "Malalaman mo rin mamaya."
Makahulugang sabi niya na nagbigay sa akin ng kakaibang kaba.
This was just a dream! This was just a dream!
Paulit-ulit kong sinasabi sa sarili ko. But everytime I opened my eyes, iyon at iyon pa rin ang
nakikita kong tanawin sa labas.
"Muriel, hindi ka pa ba bababa?" Tanong sa akin ni Manong Bay nang sumungaw siya sa katabi kong
bintana. Mga limang minuto na siguro kami na naroon. Nakita kong naibaba na rin niya ang mga gamit
ko.
"Muriel!" Tawag sa akin ng isang pamilyar na tinig. Si Nana Tonya.
Napilitan tuloy akong bumaba ng sasakyan.
"Muriel iha!" Sinalubong niya ako ng mahigpit na yakap. "Kamusta ka na?" Nang bumitaw siya sa akin ay
tinitigan niya ako. Napilitan naman ako na ngitian siya. "Bumagay sayo ang bago mong buhok. Lalo ka
tuloy gumanda. May nobyo ka na siguro noh?"
Ang tinutukoy niya ay ang mahaba kong buhok na itim na itim pero may kulay pula naman sa ilalim. May
nakita kasi akong K-pop artist na may ganong klaseng hairdo. Napag-tripan ko lang subukan. Wala lang.
Maybe for a change.
"Tonya papasukin mo muna ang bisita natin bago mo usisain!" Saway ni Manong Bay rito.
"Eto namang matandang 'to, KJ!" Sabay irap rito ni Nana Tonya. "Halika na nga sa loob Muriel. Tamang-
tama mayroon akong mga niluto para sayo." At hinila na niya ako papasok ng bahay. At wala akong
nagawa kundi sumunod.
Dire-diretso kami sa kusina. Ang favorite spot ko sa bahay na iyon.
Mabilis na naghain ng pagkain si Nana Tonya habang pinapanood ko naman siya. Ganun pa rin siya,
maasikaso at maalaga. Parang walang nagbago.
"Sina Lenny at Mila po nasaan?" Naisip kong itanong. Kahit ang totoo ay ibang tao ang gusto kong
itanong sa kanya.
"Si Mila, hayun nakipagtanan sa nobyo niya. Mga dalawang buwan na siguro ang nakakaraan. Si Lenny
naman ay pansamantalang umuwi sa probinsya. Heartbroken yata."
"Heartbroken?" Natawa naman ako sa narinig.
"Ang sabi niya pinagpalit raw siya ng nobyo niya sa ibang babae. Ilang araw ngang parang wala sa
sarili nang mangyari yun. Pagkatapos bigla na lang nagdesisyon umuwi ng probinsya nila. Eh hindi ko
na rin pinigilan. Naisip ko na mas makabubuti sa kanya iyon."
"Eh di wala kayong katulong rito?"
"Nariyan naman si Weng. At saka may inupahan na tao si Lorie para maglinis ng buong bahay isang beses
sa isang linggo."
Napatango na lang ako.
"Alam mo ba? Naging malungkot itong bahay nang mawala kayong dalawa ni Jared."
"Nasanay lang po kasi kayo na mayroong laging nag-aasaran. At si Jared, maingay naman talaga iyon at
saka sobrang daldal. Daig pa ang babae."
Tumawa siya ng malakas. "Hindi ka pa rin talaga nagbabago."
"Nana Tonya, nandyan na ba si-" Hindi niya naituloy ang sasabihin nang makita niya ako.
Hindi ko naman inaasahan ang biglang pagsulpot niya.
"Riley, akala ko ba nasa opisina ka." Sinalubong ito ni Nana Tonya. Pero ang mga mata niya ay hindi
inaalis ang pagkakatitig sa akin.
"May bisita pala tayo."
"Oo nga pala si Muriel. Siya yung sinasabi ng Mommy mo. Dito muna siya pansamantala habang may
inaayos siya sa opisina nyo." Kaswal na pagpapakilala sa akin ni Nana Tonya. At hindi ko alam kung
paano niya nagawa iyon na parang walang nangyari noon.
Nakita kong ngumiti si Riley at lumapit sa kinaroroonan ko para ilahad ang kamay sa akin. "Nice
meeting you."
Biglang lumakas ang tibok ng aking puso. At sa palagay ko ay hindi na magbabago pa iyon. Unless
magka-amnesia ako at makalimutan ko siya ang lalaking minahal ko. But even then, I knew my heart
could still recognize the man I had loved.
Napilitan naman akong abutin ang kamay niya. "S-same here." Halos pabulong na sabi ko at pinilit kong
ngumiti. Ayokong makahalata siya.
"Is this your first time in Manila?" Tanong niya na hindi binibitawan ang kamay ko.
Umiling lang ako.
"Ganon ba?" Then he chuckled. "Anyway, just feel at home."
"Thank you." Sabay bawi ko sa kamay ko at sa wakas ay binitawan din naman niya.
Pero hindi pa rin inaalis ni Riley ang pagkakatitig sa akin. At nako-concious na ako.
"Riley, bakit ka nga pala nandito?" Si Nana Tonya na bigla na lang humarang sa harapan ko. "Di ba
dapat nasa opisina ka?"
"May nakalimutan kasi akong papeles sa kuwarto kaya binalikan ko."
"May kailangan ka pa ba?"
"Wala na po. Paalis na nga sana ako."
Ngunit bago siya humakbang palabas ng pintuan ay muli niya akong sinulyapan. "Nice meeting you again
Muriel." Then his smile flashed again.
"Umalis ka na iho! Baka ma-traffic ka pa!" Nakasunod sa likuran niya si Nana Tonya at tinulak siya
nito na makalabas ng tuluyan.
"Bakit mo nyo ba ako pinapaalis kaagad? Anong meron?" Narinig ko pang reklamo ni Riley na may halong
biro.
Doon lamang ako nakahinga ng maluwag nang mawala siya sa paningin ko.
I already knew that this would be happen. Pagtungtong ko palang sa bahay na iyon, alam ko na
magkikita kaming dalawa. Kahit gaano kalaki ang bahay na iyon at kahit anong gawin kong pag-iwas sa
kanya, sigurado na wala akong kawala.
Nice meeting you again, Muriel!
That was the very first time he called me by my real name. At hindi ko alam kung anong dapat kong
maramdaman. Naghalo-halo na kasi ang emosyon ko para sa araw na iyon.
Ilang sandali ay muling bumalik si Nana Tonya. I tried to pretend as if nothing happened.
"Okay ka lang ba Muriel?" Nag-aalalang tanong niya sa akin. Marahil nahalata niya pagiging
uncomfortable ko sa presensiya ng binata.
"Okay lang po ako." Pagsisinungaling ko. "Nagulat lang siguro ako ng bigla siyang sumulpot."
"Hindi ka naman niya siguro mahahalata. At isa pa mula nang makakita siya ay wala naman siyang
pagdududa. Hindi niya malalaman na ikaw ang kasama niya nung mga panahong wala siyang paningin."
"Nasaan po si Samantha? Dito rin ba siya nakatira?"
"Wala siya dito. Nasa abroad yata. Dun kasi siya nagtatrabaho diba? Pabalik-balik lang siya rito para
kay Riley."
Mabuti naman kung ganon! Akala ko pati siya ay makakasama ko sa bahay na iyon. Kapag nagkataon,
mapipilitan talaga ako na mag-stay na lang sa hotel kahit gumastos pa ako.
"Kamusta naman po sina Riley at Samantha?" Lulubus-lubusin ko na ang pag-uusisa ko para na rin sa
ikakatahimik ng kalooban ko.
"Mukhang okay naman sila." Matipid na sagot ni Nana Tonya na ikinadismaya ko. "Halika at kumain ka
na. Lalamig ang pagkain." At hinila niya ako palapit sa mesa. Sa tingin ko ay ayaw niyang magkuwento
tungkol dun. Hindi ko na siya pipilitin
Hay.. makalamon na nga lang!
<Riley POV>
"Finally! I've been calling you for a hundred times but you never answer your phone!"
"I'm so sorry baby! Busy lang talaga ako sa work." Sabi ni Samantha sa kabilang linya. She was now in
Singapore and working as a professional photographer.
"I thought you're going back home today."
"I can't make it. I have a lot of work load."
"But you promise me."
"Sorry talaga! I was supposed to leave nang biglang dumating ang kliyente ko. Hindi ko naman siya
pwedeng iwanan na lang basta."
Napabuntong-hininga lang ako. Paulit-ulit na lang nangyayari ito. At sa huli, wala rin naman akong
magawa kundi unawain siya.
"So kailan ka uuwi?"
"I don't know yet. I'm not so sure of my schedule."
Again?! Hindi ko na talaga maipinta ang mukha ko sa sobrang inis.
"Riley are you still there?"
Hindi ako sumagot.
"Baby! Try to understand my situation." There she goes again. Dinadaanan naman niya ako sa
paglalambing niya. "Please.. be patient to me."
"Sam, ang gusto ko lang naman ay ang makita at makasama ka kahit isang araw lang. Hindi ba pwedeng
mangyari iyon?"
"I don't want to promise. Alam ko na madalas na hindi ko natutupad iyon. But I will make sure to find
time for the both us."
"Pero kailan mangyayari iyon?" Nagtaas na ako ng boses.
"Be patient. Please baby! Huwag ka nang magalit sa akin, okay!"
Hanggang kailan ba niya ako gagamitan ng ganitong strategy? Nag-iinit na nga ang ulo ko at gusto ko
nang magalit. Pero heto siya at cool na cool pa rin.
So where is the hotheaded Samantha now?
Suddenly I miss her. Na-miss ko yung taong nakasama ko nung hindi pa ako nakakakita. I miss the girl
who turns my mood upside down. Who makes my head ache and makes me angry but makes me smile
afterwards.
"Oh no baby, I got to go. Tatawagan na lang kita mamaya okay. Bye!"
End tone... And she's gone.
"I miss you.. so much!" Sabi ko na para bang maririnig pa niya ako.
"Sir may I remind you about your meeting with Mr. Salazar at two o'clock." My secretary voice through
intercom.
"Cancel all my appointment today Gail."
"Sir?" Parang nagulat pa ito sa sinabi ko. "O-okay Sir. I got it!" Then she disappeared on the line.
I don't need to make an explanation. She already knew me as her boss.
Bahagyang hinilot ko ang noo nang makaramdam ng pananakit ng ulo. I'm not in the mood of going out
today. And besides may mga problema pa ako na kailangang harapin sa opisina.
And speaking of the problem, muli ko na naman naalala ang tungkol sa nangyari sa main server ng
kumpanya. That was really a huge problem. Nung isang araw nang biglang mag-shut down ang lahat ng
system, I almost panic. First time nangyari iyon. At dahil doon naapektuhan ang lahat ng transaction
ng kumpanya. In just one day ang laki ng nalugi sa amin. Nanghiram sila ng ilang IT sa ibang branch
para makatulong. At kahapon bahagyang nakapag-operate ang kumpanya. Business as usual. Pero madami pa
raw kailangang i-recover at i-revive na files. I'm not a techie person. Wala akong alam sa mga bagay
na may kinalaman sa mga software or anything na related sa computer system ng kumpanya. Kaya nga
ipinaubaya ko na ang lahat sa IT Department ang tungkol sa bagay na ito. And from what I've heard,
may inaasahan silang isang tao na makakatulong ng malaki para maresolba agad ang problema. They just
waiting for her arrival all the way from Davao.
Doon ko lang napagtuunan ng pansin ang isang folder na nasa gilid ng desk ko. It was Muriel Shane
Gonzales profile. Hiningi ko iyon kanina kay Gail padating ko.
I was just curious of her kaya ko gustong makita ang personal background niya. When I met her
earlier, it seems that I had known her but I couldn't just remember. Nang marinig ko ang boses niya,
I really thought na siya si Samantha. Kaya nga bigla akong napasugod sa kusina. But I only saw the
unfamiliar face. Sigurado ako na hindi ko pa siya nakikita before. And there something in her that I
couldn't explain.
I was about to open her files when my cellphone rang. It's my mother.
"Ma! How are you doing there in Barcelona?" She was now in a vacation. I let her to travel anywhere
she wants to go. It's my gift to her. I knew she had a lot of tough times and I guess its time for
her to enjoy her life. I promise her na ako na muna ang bahala sa kumpanya. Wala rin naman siyang
maaasahan kundi ako na anak niya.
"I have a lot of fun. Parang ayokong na tuloy umuwi dyan."
Ang lakas ng tawa ko. "Take your time Ma. Just enjoy. Don't worry ako na ang bahala rito."
"I know son. And I have faith in you. Anyway I heard about the problem in-"
"Don't think about it Ma." Agap ko sasabihin niya. Ayoko ko siyang bigyan ng alalahanin habang nasa
malayo siya. Kaya nga hindi ko ipinaalam sa kanya na ang tungkol rito. Ngunit kung paano niya nalaman
ito, I really have no idea. "Everything is gonna be alright. Unti-unti nang nase-settle ang problem."
Narinig kong tumawa si Mama sa kabilang linya. "Hindi naman ako nag-aalala. I just heard about it.
Anyway, kaya ako tumawag para ipaalam sayo na sa bahay ko pinatuloy si Muriel. Hope you don't mind?"
"The IT from Davao? She was already arrived."
"Did you met her?"
Napakunot-noo ako sa tono ng boses ni Mama. "Yes, I already met her."
"And?"
"And what, Ma?" Naiintriga ako sa klase ng pagtatanong niya.
"N-nothing son. Don't mind me."
Weird! Pakiramdam ko mayroon siyang itinatago sa akin.
And I wonder what is so special about that girl? It seems that everyone likes her. Lalo lang tuloy
akong na-curious.
I was driving back home from work when I saw that familiar girl walking on the side of the road. She
was holding a plastic bag from 7 Eleven. I think she was eating something that I couldn't recognize.
Huminto ako sa tapat niya.
"Muriel!" I called her. Ibinaba ko ang salamin para makita niya ako.
Napahinto siya sa paglalakad. At para pa nga siyang nagulat nang makita ako. The ice cream on her
hand was freeze in the air.
"Hop in. Sumabay ka na sa akin sa pag-uwi."
Umiling lang siya.
Lalo lamang lumuwang ang pagkakangiti ko sa naging response niya. "Come on! Sumabay ka na sa akin.
Dalawang kanto pa ang lalakarin mo at malayu-layo rin iyon."
"No thanks!" Sa wakas ay nagsalita rin siya. "Mas gusto kong maglakad." She almost whispered.
Mabuti na lang at malakas ang hearing sense ko.
"But I insist." Ako ulit.
Muli siyang umiling at pilit na ngumiti. "Please, hayaaan mo muna ako." At saka siya naglakad ulit
palayo.
Hindi na ako nagpilit. Mas gusto niya talagang maglakad. At sa palagay ko mas gusto niyang mapag-isa.
Pinaandar ko na ulit ang kotse hanggang sa malagpasan ko siya. Sinilip ko siya sa rear mirror. I saw
her looking at the my car.
<Muriel POV>
Huminto ako sa paglalakad at sinundan ng tingin ang papalayong sasakyan ni Riley.
I blew out a long sigh. Everytime I saw him, it brings back all the memories I tried to forget. And
worst, hayun na naman ang pamilyar na sakit sa dibdib ko. How I wish I could erase everything I felt
in him.
"Nanadya ka ba talaga Riley?" I said in the air. "Hindi ba pwedeng huwag mo na lang akong pansinin na
parang hindi mo ako nakikita?"
I was once invisible in him. Invisible in a sense of being not able to see me because of his sight
problem. At sana nga ay ganon pa rin siya sa akin. Pero imposible nang magyari ang iniisip ko. He
already regain his sight. Siguro kung hindi ako nakatira ngayon sa bahay nila at hindi kami magkikita
sa opisina baka pwede pa na hindi niya ako pansinin. At ang isa ko pang problema ngayon, he was now
my boss. Nalaman ko kay Nana Tonya na nagbabakasyon pala si Mam Lorie sa ibang bansa. And she hand
over the company to her only son. Hindi man si Riley ang direct superior ko pero siya pa rin ang boss
ko.
I think I need to get used of it. Dahil sa sitwasyon ko ngayon, siguradong mapapadalas pa ang
pagkikita at paghaharap naming dalawa. Ang problema ko lang naman ay itong pasaway kong puso. Matigas
ang ulo. Manang-manang sa amo. Sinabi ko ng kalimutan na siya pero hindi nakikinig sa akin.
Napatingin ako sa hawak kong Magnum na medyo natutunaw na. Nawalan na tuloy ako ng gana na ubusin
iyon. Kanina lang ay para akong naglalaway na makakain nun. Ngunit sa isang iglap bigla na lang akong
naumay. Hala! Pati pala appetite ko ay apektado. Kasi naman! Bigla na lang sumusulpot ang lalaking
iyon!
<Riley POV>
Kagagaling ko lang sa itaas nang makasalubong ko si Nana Tonya.
"Napansin mo ba si Muriel?" Tanong niya sa akin sa pagtataka ko.
"Hindi po." Sagot ko. "Wala ba sa kuwarto niya?"
Napatingin ako sa may bintana nang marinig ang malakas na pagkulog at pagkidlat sa labas.
"Kagagaling ko lang sa kuwarto niya pero wala naman siya dun. Nasan na kaya ang batang iyon?"
"Sa laki ng bahay na ito, malamang ay nariyan lang siya sa tabi-tabi at baka naligaw lang." I tried
to make a joke.
"Hindi kaya hanggang ngayon ay hindi pa siya bumabalik?" Hindi na maitago ni Nana Tonya ang pag-
aalala para rito. "Ang sabi niya ay may bibilhin lang daw siya. Pero kanina pa iyon."
Biglang nawala ang mga ngiti ko sa labi at napatingin sa bintana dahil sa lakas ng buhos ng ulan.
"Nakita ko siya kanina naglalakad pauwi."
"Saan mo na siya nakita?"
"Sa may labasan. Pinilit ko pa nga siyang sumabay sa akin pero ayaw naman niya. Mas gusto niya raw
maglakad." Baka naman inabutan siya ng ulan kaya hanggang ngayon ay wala pa rin siya?
"Hindi kaya may nagyaring masama sa kanya?" Nabalutan ng takot ang mukha ni Nana Tonya. "Riley!"
Biglang siyang kumapit sa braso ko. "Hanapin mo siya. Balikan mo siya sa labas kung saan mo siya
huling nakita. Sige na!"
"O-opo!" Bigla rin akong kinabahan ng mga oras na iyon. Mabilis kong kinuha ang susi ng kotse.
Palabas na sana akong pintuan nang makasalubong ko si Muriel. Yakap niya ang katawan habang basang-
basa siya.
"Muriel!" Mabilis na sinalubong ito ni Nana Tonya. "Sus na bata ka! Saan ka ba galing? Masyado mo
akong pinag-alala!"
"I-inabutan po kasi ng malakas na u-ulan s-sa-"
She was freezing. Nanginginig ang panga niya na halos hindi siya makapagsalita.
Mabilis na hinubad ang suot kong jacket at pinatong ko iyon sa giniginaw niyang katawan.
"T-thanks." Sabi niya na hindi tumitingin sa akin.
"Kung sumabay ka lang sa akin kanina, hindi ka sana aabutan ng ulan!" Hindi ko naiwasang makaramdam
ng inis. Pakiramdam ko kasi ay ako ang may kasalanan. Kung pinilit ko pa sana siya ay hindi ito
mangyayari sa kanya.
Wala akong narinig na sagot mula sa kanya. Ni hindi nga niya magawang tumingin sa akin.
"Umakyat ka na sa kuwarto." Utos ko sa kanya. Hindi ko matagalan na makita siyang basang-basa at

giniginaw sa lamig. "Maligo ka at magpalit ng damit. Baka magkasakit ka pa."
"Halika na iha." At inalalayan siya ni Nana Tonya sa pag-akyat patungo sa silid niya.
At sinundan ko lang siya ng tingin.
*******************************************
[23] Chapter Twenty Three: He's Curious
*******************************************
Finally, nakapag-UD na rin ako! Senya na kung medjo natagalan ^_____^ peace everyone!! Happy
reading...
Chapter Twenty Three: He's Curious
<Riley POV>
"Good morning Nana Tonya!" Masiglang bati ko pagpasok pa lang ng kusina. Maganda kasi ang gising ko
nang umagang iyon. Pakiramdam ko ay fully charge at nasa kondisyon ang katawan ko.
"Maupo ka na at saluhan mo si Muriel sa agahan." Sabi ni Nana Tonya sa akin habang abala sa
paghahanda ng pagkain.
Mabilis na lumipad ang mga mata ko sa kinaroroonan niya. Lumapit ako at pumuwesto sa katapat niyang
upuan.
"Morning!" Bati ko sa kanya.
Doon lamang siya nag-angat ng mukha. "Good Morning Sir!" Ganting bati niya. Bagamat nakangiti siya ay
parang pilit lamang ang iyon.
"Just call me Riley." I said. Still smiling. "I really hate formality. Pakiramdam ko tuloy ang tanda-
tanda ko na."
Tumango lamang siya. And to may dismay, muli siyang yumuko at nagpatuloy sa pagkain niya.
What's with her? Bakit ba napakatipid niyang magsalita!
Bigla kong naalala ang nangyari kagabi. Unintensionally ay nataasan ko siya ng boses. Hindi kaya iyon
ang dahilan kung bakit parang naiilang siya sa akin?
"Muriel..."
Nabitawan niyang bigla ang hawak na kutsara sa pagkabigla.
Binanggit ko lang naman ang pangalan niya. Anong nakakagulat dun?
"M-may sinasabi ka?" Halos pabulong na tanong niya nang tumingin siya sa akin. Mga two seconds lang
yata yun tapos nag-iwas na siya ng tingin.
"About last night..." Pagsisimula ko at pagkatapos ay humugot ako ng malalim na paghinga. "Just
forget about what happenned last night. I never meant to-" Napatigil ako sa pagsasalita nang mapansin
ko na hindi siya nakikinig sa akin. Patuloy kasi siya sa paglalaro ng hawak niyang tinidor sa pagkain
na nasa plato niya.
"Muriel!" Medyo naiinis na ako sa kinikilos niya.
"Ha? Ako ba ang kausap mo?"
I rolled my eyes. Malamang, alangan naman sarili ko ang kausapin ko? Gusto ko sanang sabihin pero
pinigilan ko lang ang sarili ko.
"S-sorry! May iniisip lang kasi ako." At sa pagkamangha ko ay tumayo siyang bigla. "Nana Tonya,
pahingi po ng pineapple juice."
"Kumuha ka na lang sa ref." Sagot ni Nana Tonya.
Lumapit siya sa kinaroroonan ng ref at binuksan iyon.
Nakakapikon na siya! Pakiramdam ko tuloy ay hindi ako nag-eexist sa paningin niya.
Ganun ba talaga siya?
Parang...
Parang may sariling mundo?
Hindi ko na lang siya pinansin at kumain na lang ako. Maganda ang gising ko at ayokong masira iyon
dahil lang sa kakaibang babae na nasa harapan ko.
"Oo nga pala Muriel, bakit hindi ka na lang sumabay kay Riley sa pagpasok ?" Si Nana Tonya na lumapit
sa kinaroroonan ko.
Nang marinig iyon ng dalaga ay bigla nitong naibuga ang iniinom nitong pineapple juice.
> _ > Mabuti na lang at malayo siya sa akin.
Bigla tuloy napasugod si Nana Tonya sa tabi nito.
Ubo!
Ubo!
Ubo!
Pulang-pula na ang mukha ni Muriel. Habang patuloy naman ang matanda sa paghagod sa likuran nito.
"Ano bang nangyari sayo bata ka?"
"Nasamid lang po ako." Sagot niya habang patuloy pa rin na nauubo.
Habang ako ay tahimik lang na nakamasid sa kanilang dalawa.
"Okay na po ako!" She was already recovered. Pero naroon pa rin ang pamumula ng mukha niya. Pati
ilong niya ay pulang-pula. Which made her really cute!
"Sigurado ka ba na ayos ka na?"
Tumango si Muriel. "Mauna na po ako Nana Tonya." At mabilis niyang dinampot ang bag niya na nasa
silya. "May dadaanan pa kasi ako eh."
"Sumabay ka na kay Riley. Iisa lang naman ang pinapasukan ninyong trabaho."
"Hindi na po. Magko-commute na lang ako."
"Anong magko-commute? Eh may sasakyan naman."
"Nana Tonya!" Bahagya niyang pinanlakihan ng mga mata ang matanda.
"Sumabay ka na Muriel. Huwag ka nang mahiya kung iyon ang iniisip mo. At saka okay lang naman kay
Riley kung sabay kayong pumasok. Di ba iho?" Sabay lingon ni Nana Tonya sa akin.
Tumango na lang ako habang busy pa rin sa pagnguya. Wala namang kaso sa akin kung isabay ko siya.
Kaya lang ang problema, mukhang ayaw talaga niya. At hindi ko alam kung bakit?
Wala ring nagawa si Muriel kundi sumabay sa akin. Wala siyang panalo kay Nana Tonya pagdating sa
kakulitan. At saka talagang binantayan siya nito para hindi siya maalis ng mag-isa.
Nakalabas na kami ng bahay. Dire-diretso ako sa kotse ko. Habang kasunod ko naman sa likuran ko si
Muriel. Hindi maipinta ang pagmumukha niya. Halos sumayad na nga sa lupa ng nguso niya.
Pero cute pa rin siya. Nakakaaliw tignan ang nakatikwas niyang nguso!
Aw! Aw!
Napalingon ako nang marinig ko ang pagtahol ni Buddy. Sumipol ako para lumapit siya sa akin. Ang
bilis ng takbo niya. Parang sabik-sabik siya na makita ako.
Nakahanda na ako sa pagsalubong niya. Ngunit sa aking pagtataka ay nilagpasan niya lang ako. Dire-
diretso siya kay Muriel. Sabay damba rito. Dahilan para matumba sa damuhan ang dalaga.
"Buddy!" Sigaw niya. Habang pinapaliguan siya nito ng halik sa buong mukha.
Halos hindi ako makapaniwala sa nakikita ko. How come na naging magiliw si Buddy sa isang
estranghero? Kay Samantha lang naman siya ganon.
Maliban na lang kung matagal na niyang kakilala ito.
"Baka gusto mong pigilan ang alaga mo?" She almost hissed.
"Buddy stop it!" Utos ko. At humakbang ako palapit at hinila ito palayo sa kanya. "Go to your house.
Now!" Pagtataboy ko. Sumunod naman ito at nagtatakbo palayo.
Paglingon ko ay nakasalampak pa rin si Muriel sa damuhan. Lumapit ako sa kanya at inilahad ang kamay
ko.
Tinanggap naman niya iyon sabay hila sa kanya para makatayo siya.
"Pasaway talaga ang asong yan!" Narinig kong bulong niya habang pinapagpagan ang nadumihang pantalon.
"Sorry for that! Kahit ako ay nagulat sa naging attitude niya. Hindi naman siya ganyan sa ibang tao."
"Okay lang! Hindi naman ako takot sa aso." Mabilis niyang sagot. "Umalis na tayo. Baka ma-late pa
tayo sa trabaho." Nagpatiuna siyang sumakay ng kotse at sumunod na rin ako.
Hindi ako makapag-concentrate sa pagda-drive. Kahit anong pigil ko sa sarili ko ay hindi ko maiwasan
na hindi sumulyap sa katabi ko. This feeling was really new to me. I was so curious about her, kaya
lahat na lang ay napapansin ko sa kanya.
There's something in her that I couldn't explain. Hindi ko ma-pin point kung ano yun. I've never been
this curious. Lalo na pagdating sa isang babae.
Unless... may gusto ako sa kanya.
Pero imposibleng mangyari iyon. Si Samantha ang mahal ko. At sa matagal na panahon wala akong pinag-
ukulan ng atensyon kundi siya. Kahit nung nag-break kami dati. Sinubukan kong ibaling ang atensyon ko
sa ibang babae. Ngunit walang nangyari. Siya pa rin talaga ang gusto at mahal ko. At wala ng iba pa.
Focus on the road Riley! I tried to motivate myself.
Pero may instances pa rin na natatagpuan ko na lang ang sarili ko na nakatingin sa kanya. Lalo na
kapag nakahinto ang kotse at naka-red ang traffic light.
Nakuha ng atensyon ko sa malaki pilat (peklat) sa kaliwa niyang kamay.
"Where did you get that?" Magkasalubong ang mga kilay na tanong ko sa kanya.
Wala akong narinig na sagot mula sa kanya.
Kaya naman pala! Nakasuot siya ng headset habang nakatingin siya sa labas.
Hinila ko ang headset sa tenga niya at nagulatsiya doon.
"What?"
"I said where did you get that scar?" Sabay turo sa kamay niya.
Napatingin din siya sa kamay niya bago nagsalita. "Nakuha ko ito nung maliit pa ako." Hayun na naman
ang mahina niyang tinig. At mabuti na lang at hindi ako bingi.
"What happened?"
"Bakit ba ang dami mong tanong?" Naroon ang iritasyon sa tinig niya.
"Gusto ko lang mala-"
"Huy! Naka-green light na." Sabi niya dahilan para mabaling ang atensyon ko sa labas at mabilis na
pinaandar ang sasakyan.
At pagkatapos nun ay hindi na ulit ako nabigyan ng pagkakataon na tanungin siya tungkol sa bagay na
iyon. Nakasalpak na naman ang headset sa mga tainga niya at nasa labas ang atensyon niya.
I got it! Obvious naman na ayaw niya akong makausap. Bakit naman kasi ang tiyaga ko ring kausapin ang
isang tulad niya?
Kung bakit gustong malaman ang tungkol sa pilat niya? I still don't know the answer.
Basta, everything in her brings curiousity in me!
Pagparada pa lang ng kotse ay agad na bumaba si Muriel ng walang pasabi. At basta na lamang akong
iniwan na para bang wala siyang kasama. Hindi ko na lang pinansin iyon. Inisip ko na lang din na wala
akong kasama. Pagpasok ko ng building ay hindi ko na siya nakita. Tumingin ako sa maraming tao na
nag-aabang sa elevator ngunit wala rin siya doon.
Saan na kaya siya nagpunta?
Paglabas ko ng elevator ay naabutan ko na parang may pinagkakaguluhan ang mga empleyado ko. Tumikhim
ako. Pero hindi ko nagawang kunin ang mga atensyon nila. Ni isa sa kanila ay walang bumati sa akin.
Ano bang meron?
Then I saw Muriel. Siya pala ang pinagkakaguluhan. She was smiling to everyone. Masayang-masaya siya
sa kanyang pagbabalik. Ganun din ang mga taong nasa paligid niya na nagpupumilit na lumapit sa kanya
para bumati.
"Nandyan na pala kayo Sir! G-good morning po." Sa wakas ay mayroon ring nakapansin sa akin.
"G-good morning Sir!" Nagsunuran na rin ang iba nang makita ako.
Ang mga taong nakapaligid kanina kay Muriel ay nagkanya-kanyang balik sa kanilang mga puwesto.
I'am not that strict boss. Pero naroon ang paggalang nila sa akin.
Hindi umalis si Muriel sa kinatatayuan niya. Abala siya sa paghahalungkat sa loob ng paperbag na
bitbit niya.
"Ms. Ramirez oras na ng trabaho?"
Lumingon siya sa akin. Pagkatapos ay tumingin siya sa suot niyang wristwatch.
"May ten minutes pa bago ma-umpisa ang working hour Sir." Balewala na sagot niya. At muling nabaling
ang atensyon niya sa bitbit niyang paperbag.
Speaking of paggalang!
Siya lang yata ang bukod tanging hindi marunong gumalang sa akin. Hindi ba niya alam na ako na ang
boss ngayon?
Keysa masira ng tuluyan ang mood ko ay dimiretso na ako sa opisina ko. Sinalubong agad ako ni Gail sa
may pintuan.
<Muriel POV>
"Ito lang ang pasalubong mo sa akin?" Pagrereklamo ni Ichi.
"Di ba gusto mong pasalubungan kita ng Durian? Heto na! Dalawang plastic pa."
Nakasimangot siyang tumingin sa akin. "Eh candy kaya ito!"
"Correction durian candy po iyan! Well at least durian pa rin."
Tawa naman ng tawa si Jena na nasa tabi ko. "Ano ka ba girl? Kahit naman magbitibit si Muriel ng
durian fruit na matagal mo nang pinaglilihian, do you think pasasakayin siya ng eroplano dahil sa
sobrang bantot nun?"
Hindi na kumibo si Ichi. Mukhang nakuntento na siya sa binigay ko.
Inabot ko naman kay Jena ang isang malaking plastic na punung-puno ng delicacies.
"Eh bakit siya ang dami mong pasalubong?" Mabilis na reklamo ni Ichi nang makita iyon.
Si Jena ang nagpaliwanag. "Durian lang naman ang hiniling mo sa kanya di ba? Eh ako maraming ibinilin
sa kanya."
"Ganun! May favoritism?" Tangkang magwo-walk out si Ichi pero pinigilan ko.
"Eto naman tampo agad. Syempre kung mayroon si Jena, mayroon ka rin."
Namilog ang mga mata ng bakla. "Ganun din karami katulad sa kanya?"
Ngumiti lang ako. "Kayo ng bahala kung paano ninyo paghahatian ang isang plastic na iyan."
"Hindi! Akin lang ito!" Si Jena sabay yakap sa hawak nitong plastic.
"Sabi ni Muriel hati raw tayo. Huwag kang madamot!"
"No! Hindi ako papayag! Hindi kita bibigyan!"
I rolled my eyes. Heto na naman ang wagas nilang pagtatalo!
"Huwag kang madamot bruha ka!"
Nagtatakbo naman si Jena palayo rito. "Asa ka pa na bibigyan kita!"
Hinabol naman siya ni Ichi. "Sasabunutan talaga kita kapag naabutan kita!"
Mabuti na lamang at breaktime. Kahit magsisigaw at maghabulan sila sa loob ng opisina ay walang
sisita sa kanila.
Hindi ko tuloy naiwasang mangiti. I really miss them. Na-miss ko ng sobra ang kakulitan nilang
dalawa.
"Mocha Frappuchino for delivery!" Nagulat na lang ako nang mayroon maglapag sa table ko ng paborito
kong kape.
Pag-angat ko ng mukha ay ang nakangiting mukha ni Joseph ang bumungad sa akin.
"Libre ba ito?"
"Of course. Libre yan! Kaw pa!"
Nagdududa na tinignan ko siya."Bakit mo ako binibigyan nito?"
"Welcome back gift ko sayo."
Sinimangutan ko siya.
"Muriel naman! Hanggang ngayon ba naman ay ayaw mo pa rin sa akin?" Napakamot siya ng ulo.
"Hindi naman sa ayaw ko sayo. Ang ayaw ko lang ay yung kukulitin mo ako nang kukulitin. It really
irritates me."
"Promise hindi na kita kukulitin. Kasi may girlfriend na ako."
Umangat ang kilay ko sa narinig.
"Girlfriend ko na si Danica." Nangingiting sabi pa niya.
"You mean si Danica na nasa kabilang department?" Paninigurado ko. Baka kasi ibang tao ang tinutukoy
nito.
Tumango ng sunud-sunod si Joseph. "Yup siya nga!"
Hindi na lang ako kumibo. Ayokong magbigay ng kommeto. Kung sabagay, bagay naman silang dalawa. Isang
playboy at isang playgirl. What a perfect combination!
(Sa mga hindi nakakaalala, sina Joseph at Danica ay yung mga taong kinaiinisan ni Muriel sa Chapter
One.)
Muli akong napasabak sa matinding trabaho. Hindi ko inaasahan na ganito pala kalala ang sitwasyon
dito sa Manila Branch. Lahat halos ng mahahalagang files ng kumpanya ay na-delete. Halos sampu kaming
IT na galing sa iba't-ibang branch. Nagtulung-tulong kaming lahat para para ma-retrieve at mai-revive
ang lahat ng iyon. Sa sobrang kaabalahan ko ay nakalimutan ko nang mag-lunch break. Ganito naman
talaga ako, workaholic. Nothing can stop me. Lalo na kapag nasimulan ko na ang isang bagay. Ang gusto
ko kasi ay matapos iyon agad.
"Miss Cute, may nagpapabigay sayo ng libreng lunch." Bungad sa akin ni Adrian nang pumasok siya ng
kuwarto. Katulad ko ay galing rin siya sa ibang branch. Sa Cebu yata siya naka-base. Sa kamay niya ay
may bitbit siyang plastic ng KFC. At inilapag niya iyon sa harapan ko.
"Kanino galing?" Hindi lumilingon na tanong ko.
"Kay Boss." Narinig kong sagot niya.
"Sinong Boss? Si Mam Elvie ba?" Ang tinutukoy ko ay ang manager ng IT Department.
"Hindi. Galing iyan kay Boss Riley."
Bigla tuloy akong napatigil sa ginagawa ko at napatingala sa kanya.
Binigyan ko siya ng Hindi nga? Bakit naman niya ako bibigyan ng lunch? na look.
"Nagpa-deliver si Boss ng lunch para sa lahat ng IT."
Bigla akong nadismaya sa narinig. Akala ko pa naman...
"Pero siya ang personal na nag-utos sa akin na hatiran kita ng pagkain." Paliwanag pa ni Adrian.
"Ikaw lang kasi ang hindi niya nakita sa pantry." Hindi ko maintindihan kung bakit ganun kalapad ang
ngiti niya.
"Ang cute mo talaga!" Sabay pisil sa pisngi ko. Pagkaraan ay lumabas siya ng silid at muli akong
naiwan mag-isa roon.
As usual, dedma lang ako sa sinabi niya. Ang atensyon ko kasi ay nasa plastic bag ng KFC na nasa
harapan ko.
Hay! Ang hangang kailan ba ako magiging apektado dahil kanya?
I tried my very best to avoid him. Halos hindi na nga ako tumingin sa kanya. Hindi ko rin siya
kinakausap. Sinasadya ko rin na hindi siya pansinin. Bahala na kung ano ang isipin niya tungkol sa
akin. Kahit magmukha akong tanga sa paningin siya, ang importante ay ma-overcome ko ang presence
niya.
I was once a tough person.
Kung nagawa ko noon, magagawa ko rin ngayon. Ang kailangan ko lang naman gawin ay ang magpakamanhid.
Kunwari wala akong nararamdaman para sa kanya. Kunwari hindi ko siya nakikita kahit nasa paligid
siya. Kunwari hindi ko siya naririnig kapag nagsasalita o kinakausap niya ako. Kunwari hindi ko siya
kilala. Kunwari hindi siya nag-e-exist.
At sa paraang iyon, makaka-move on na rin ako... Kahit kunwari lang!
Time check: Six o'clock in the evening.
Pakiramdam ko ang napakabilis ng oras. Hindi pa ako tapos sa ginagawa ko. Ang dami ko pang kailangang
gawin. Pero hanggang six lang ang building. Kung hindi pa ako lalabas, malamang ay mapagsaraduhan na
ako at makulong magdamag sa building na iyon. Nag-uwian na lahat ng mga kasamahan ko kaninang five.
Ako lamang ang natira. Akala ko pa ay ako na lamang ang taong naroon, pero napansin ko nakabukas pa
ang ilaw sa opisina ni Riley.
O__o nandito pa siya?
Mabilis na pinatay ko ang lahat ng ilaw sa kuwarto. Pagkatapos ay nagmamadali akong lumabas.
Kailangan maunahan ko si Riley. Ayoko siyang makasabay sa elevator. Ayokong makita niya ako.
"Oh shit!"
I almost jumped in surprise when I heard him scream. Nang lumingon ako sa kanya ay nakita kong sapu-
sapo niya ang dibdib.
"My god Muriel! Papatayin mo ba ako sa takot?" Ang talim ng tingin sa akin ni Riley.
-___- Kasalanan ko ba kung mapagkamalan niya akong multo?
"Why are you still here? Kanina pa ang tapos ang office hour?" Tanong niya pagkatapos niyang maka-
recover.
< . < "May tinapos lang akong trabaho."
Pareho pa kaming napaigtad nang bigla na lamang mag-ring ang telepono malapit sa kinaroroonan ko.
Pucha! Ginulat naman ako ng telepono na 'to.
"Dammit! Answer the phone Muriel!"
Ang lolo mo ang init agad ng ulo!
O baka naman naggagalit-galitan lang siya, pero ang totoo ay natakot siya roon.
sinagot ko ang telepono.
"Hello?"
"Mam, magsasara na po ang building. Pakisabi po kay Sir Riley na bumaba na po kayo."
"Okay!" Yun lang at ibinaba ko ang telephone.
"Bumaba na raw tayo sabi nung guard sa ibaba." > . >
Nauna siyang nagtungo sa may elevator. Sumunod na rin ako. No choice eh! Alangan naman na maiwan ako
dun at paunahin ko siyang makababa para lamang hindi ko siya makasabay.
Si Riley ang pumindot ng button.
Hanggang sa magsara ang pintuan ng elevator ay wala kaming kibuang dalawa.
Narinig ko siyang sumipol. Sa isip ko naman ay kumakanta ako. Habang pareho kaming nakatingin sa
magkabilang direksyon.
"Sabi nila may nagpapakita raw na batang lalaki dito sa elevator... lalo na sa gabi." Bigla ko siyang
narinig na nagsalita.
Pinigilan ko ang sarili na napalingon sa kanya.
Gusto ba niya akong takutin?
"Its true." Sagot ko. "Hindi lang naman siya dito sa elevator nagpapakita. Gumagala siya sa buong
office. Para lang siyang naglalaro. Minsan tumatakbo. Minsan naman ay para siyang nakikipaglaro ng
taguan."
Ang bilis ng lingon sa akin ni Riley. "You can see him?"
Kahit hindi ko nakikita ang mukha niya ay parang nahuhulaan ko na ang reaksyon niya.
Tumango ako. "I think he was only ten years old. Naka-white shirt siya at asul na short."
"No way! Do you really see him?"
"Kanina lang nakita ko siyang tumatakbo papasok ng office mo. Yun parang may humahabol sa kanya."
Parang nananadya naman na kumurap-kurap ang ilaw sa loob ng elevator.
Sa isang iglap ay nakalapit kaagad sa tabi ko si Riley.
"W-what's happening?"
Napakagat-labi ako para pigilan ang pagtawa na gustong kumawala sa bibig ko.
Ang lakas ng loob niyang mag-umpisa, yun pala siya naman ang takot!
Hehe... Ang sarap niyang pagtripan.
"Niloloko mo lang ba ako?" Pinihit niya ako paharap sa kanya. At nakita ko ang salubong niyang mga
kilay. Hindi ko na talaga napigilang tumawa. Ang sakit kaya sa lalamunan.
Halos sapuhin ko ang tiyan sa kakatawa.
Nakamasid lang siya. Pero ang sama na ng tingin niya sa akin. "Fine! Laugh as you want. Bukas na
bukas din ay wala ka ng trabaho."
As if naman na matatakot ako sa banta niya. Hindi kaya siya ang amo ko.
Then biglang umuga ang elevator at huminto. Pagkatapos ay namatay ang ilaw sa loob.
Nanangkupo...
Nakarma na yata ako!
"Riley?"
"Muriel?"
Wala akong makita. Ang dilim-dilim kaya. Bigla kong naisip yung cellphone ko. Kinuha ko iyon sa bulsa
ko at binuksan iyon para magkaroon kami ng liwanag. Pero muli ko rin iyon ini-off nang may mahagip
ang mga mata ko sa likuran ni Riley.
Napatalon ako sa takot. "Riley!" Sabay mahigpit na kumapit sa damit niya.
"Bakit?"
"I think I saw him."
"Saw who?"
"Y-yung batang lalaki! Parang nakita ko siya sa likuran mo!"
"Stop it Muriel! Hindi ka na nakakatuwa. We're already stucked here, pero nagagawa mo pa ring
magbiro!"
"Hindi ako nagbibiro. Totoo yung sinasabi ko."
I heard him sighed. Mukhang hindi siya naniniwala sa sinasabi ko.
Si Riley naman ang naglabas ng cellphone. Biglang nagkaroon ng liwanag sa paligid. Pero mabilis na
ipinikit ko ang mga mata at isinubsob ko ang mukha sa dibdib niya. Natatakot akong dumilat. Baka
makita ko dun yung batang multo._
"Muriel!"
Hindi ako kumilos. Nanatili pa rin akong nakapikit.
"Hey!" Muli niya akong tinapik sa balikat. "We're already here in the ground floor. At walang multo."
Doon lang ako nagmulat ng mga mata. Maliwanag na sa paligid. Wala sa loob na napatingala ako sa
kanya. He was looking at me with amusement in his eyes. His lips were half twisted. Para naman akong
na-hipnotized at nakatitig lang sa guwapo niyang mukha.
"Sir, Mam, okay lang po ba kayo?"
Bigla kaming naghiwalay sa pagsulpot ng guwardiya.
"Yeah, we're fine!" Si Riley ang sumagot. Pagkatapos ay tumingin siya sa akin. "Muriel sumabay ka sa
akin sa pag-uwi."
Mabilis akong umiling. "Magtataksi na lang ako Sir!" Sabi ko na hindi tumitingin sa kanya.
"Ikaw ang bahala."
Tuluy-tuloy akong naglakad palabas. Hindi talaga ako lumingon sa kanya. Sana lang ay hindi niya
napansin ang pamumula ng mukha ko.
Nakakahiya!
Lesson number one...
Never ever try to make fun of him.
Ang bilis ng karma, grabe!
Saka ko na lang po siya aayusin ulit... tinatamad na ako eh ^____^
*******************************************
[24] Chapter Twenty Four: He's Back!
*******************************************
Para sa mga naghintay, nag-abang, nanabik, naka-miss, hindi makatulog sa gabi, hindi makakain, ganun
din sa mga nangulit at tanong ng tanong sa akin... heto na po ang muling pagbabalik ni Jared (due to
insistent public demand daw! haha.. XD) Ewan ko ba kung bakit mas gusto nyo siya kaysa sa bida natin
na si Riley? Kunsabagay mas gusto ko rin siya.. joke! Anyway hindi ko na pahahabahin pa... enjoy
reading ^_______^
Chapter Twenty Three: He's Back!
<Muriel POV>
Huminto ang sinasakyan kong taxi sa tapat ng malaking gate na iyon. Nagbayad ako sa driver. Tapos
bumaba na ako at tuluy-tuloy na pumasok sa loob. Nakita ko ang kotse ni Riley na nakaparada sa tabi.
Nauna siyang nakauwi sa akin. Medyo nahirapan pa kasi ako na makahanap ng taxi. Natapat pa na rush
hour. Tapos traffic pa. Hay.. nakakaapagod!
Saka ko lang napansin ang isa pang kotse na nakaparada sa tabi ng kotse ni Riley. Kaninang umaga ay
wala pa iyon doon. Hindi kaya may dumating na bisita?
"Girlfriend!"
Napalingon ako nang marinig ang pamilyar na tinig na iyon.
Isang matangkad na lalaki ang nakita kong nakatayo sa entrada ng bahay.
"Jared?"
Parang hindi pa ako makapaniwala na nakikita ko siya.
He just smiled sheepishly in return. The jerk was really cute! Tama nga ang sabi niya dati. Mas bagay
sa kanya ang description na cute kaysa sa guwapo.
Humakbang siya palapit sa akin habang hindi ko inaalis ang tingin sa kanya. Nang tuluyan siyang
makalapit sa akin ay huminto siya sa harapan ko. Mga ilang segundo niya akong tinitigan. Hindi
nawawala ang ngiti sa kanyang mga labi.
"I'm back!" And to my surprise, bigla niya akong kinulong sa kanyang mga bisig. "I miss you
girlfriend." I heard him said. At lalo pa niyang hinigpitan ang pagkakayakap sa akin. "Akala ko
hindi na tayo magkikita."
I couldn't help but smile. Hindi ko rin akalain na magkikita pa kami ulit. Narinig ko na lang na
suminghot siya.
"Hey! Umiiyak ka ba?" Ang drama mo ha?" Tinapik ko siya sa balikat.
Tumawa lang siya. "Ba't naman ako iiyak? Sinisipon lang kaya ako." Ngunit lalo pa niyang hinigpitan
ang pakakayakap sa akin. Pakiramdam ko tuloy ay madudurog ang mga buto ko sa yakap niyang iyon.
"Jared papatayin mo ba ako?" Sigaw ko. Wala akong pakialam kung mabingi siya sa boses ko. "Hindi na
ako makahinga!"
Binitiwan naman niya ako. Tapos sinapo ng mga kamay niya ang mukha ko at hinalikan ako sa noo ng
paulit-ulit.
"Jared! Para kang sira!" Pigil ko sa kanya habang nakatukod ang mga palad ko sa dibdib niya.
"Hindi mo ba ako na-miss girlfriend?" He was still holding my face.
Nag-pout ako sa kanya. "May dahilan ba ako para ma-miss kita?"
Siya naman ngayon ang nag-pout. "Tampo na ako nyan! Halos hindi na nga ko makatulog sa kakaisip sayo.
Tapos ikaw hindi mo lang ako naalala!" Lalo niyang hinabaan ang nguso.
"Kung inaakala mong madadaan ako sa pagpapa-cute at pambobola mo, then think again!"
"Alam kong matagal na akong cute. At saka kailan ba kita binola? Lagi kaya akong seryoso pagdating
sayo."
"Yeah right!" I rolled my eyes. wala pa rin siyang pagbabago.
"Seryoso talaga ako. At mahal kita. Aray!"
Isang sipa sa binti ang natanggap niya mula sa akin.
"Para saan yun?" Nakatingalang sabi niya habang sapu-sapo ang nasaktan na binti.
"Pa-welcome ko sayo! Gusto mong ulitin ko?" Bigla tuloy siyang umatras palayo sa akin.
"Sadista ka talaga! Pasalamat ka at mahal kita kung hindi..." Sinadya niyang ibitin ang sasabihin
niya.
"Kung hindi ano?" Hamon ko sa kanya.
"Isusumbong kita sa may-ari ng bahay na ito." Tapos lumingon siya sa may pintuan. "Riley oh! Inaaway
ako ng bisita mo!"
Hindi ko alam na naroon pala siya. Nakasandal siya sa hamba ng pinto at nakamasid lang sa amin ni
Jared.
Kanina pa ba siya roon?
"Hindi pa ba kayo tapos dyan?" Hindi ko gaanong maaninag ang mukha ni Riley dahil may kadiliman sa
puwesto niya. Pero naroon ang iritasyon sa tinig niya. "Kanina pa nakahanda ang hapunan at nagugutom
na ako." Tinalikuran niya kami at pumasok siya sa loob.
"What are you doing here?" Paglingon ko kay Jared ay seryoso na ang ekspresyon ng mukha niya. Nag-iba
na rin ang timbre ng boses niya. Parang nanibago tuloy ako sa kanya. "Alam mo ba kung anong pinasok
mo?"
I sighed. "Trabaho ang dahilan kung bakit ako nandito. At nindi ko ginusto 'to Jared."
"But why here?"
"As if naman na may choice ako." I squared my arms.
He blew out a long sighed. "Umalis ka na dito. Doon ka na lang sa condo ko mag-stay."
"Bakit pa? Eh nandito ka naman!"
"Hindi ako mag-i-stay rito."
Nagulat ako sa sagot niya. "What?"
Nilagay niya ang kamay sa bulsa ng pantalon at sumandal sa poste ng ilaw. "I can't stay. Kahit
gustuhin ko, hindi naman pwede. Marami akong inaasikaso ngayon sa kumpanya Magiging maabala ako this
week at madalang kita mabibisita rito."
Parang nalungkot naman ako sa narinig.
"Muriel, please doon ka na lang sa condo ko. Mas safe ka doon." Muli siyang tumingin sa akin.
I could see his point. Pero- "Dalawang araw na lang naman ang pananatili ko rito. Tapos babalik na
rin ako sa Davao."
He blew out a long sighed. "Bakit ba ang tigas ng ulo mo? Pwede ba kahit isang beses ay makinig ka
naman sa akin. Ikaw lang naman ang iniisip ko."
"I'll be fine Jared. And I can handle the situation on my own."
"Hindi ka ba natatakot na baka malaman niya ang tungkol sa pagpapanggap mo?" He was talking about
Riley.
"Natatakot! Kaya nga hanggat maaari ay iniiwasan ko siya." Hindi tumitingin na sagot ko sa kanya.
"Then get out of this house! Huwag mo nang hintayin na mahalata ka at malaman ni Riley ang tungkol sa
pagpapanggap mo."
Sa isang iglap ay nakalapit ako sa kanya at mabilis na tinakpan ang bibig niya. "Kailangan talaga
sumigaw?" angil ko. "Baka gusto mong hinaan ang boses mo?"
Tinanggal niya ang kamay ko sa bibig niya. Pero nanatiling hawak niya ang kamay ko sa aking
pagtataka. "Kung kinakailangang kaladkarin kita para lang mailayo sa lugar na ito ay gagawin ko.
Ayokong makita kang nahihirapan." This time he lower his voice.
"Jared please... Huwag mo na paguluhin ang sitwasyon."
"Ikaw ang nagpapagulo ng sitwasyon. Kung aalis ka ng bahay na ito siguradong wala ka ng magiging
problema."
"So, ako pa ngayon ang magulo?" Nakapameywang ako sa harapan niya. Umakyat na ang topak ko sa ulo.
Kanina pa niya pinipilit ang gusto niya at naiinis na ako. "Ako pa ngayon ang nagpapalala ng
problema?"
Napakamot na lang ng ulo si Jared. "Hindi iyon ang ibig kong sabihin."
"Pero iyon ang pagkakaintindi ko!" Ako naman ang nagtaas ng boses. Mainit na ang ulo ko para pigilan
pa iyon.
"I'm sorry." Akala niya siguro ay lalamig ang ulo ko sa pagso-sorry niya.
Tinalikuran ko na siya at humakbang papasok ng bahay. Mas lalo lamang iinit ang ulo ko kung hindi ako
lalayo sa kanya. Pero mabilis niya akong pinigilan. Naramdaman ko na lang ang mga kamay niya na
nakapulot sa akin. He was hugging me from my back.
"Muriel..I said I'm sorry. I'm sorry okay? Masyado lang akong nag-aalala para sa'yo."
Sa isang iglap ay humupa ang topak ko. "Ilan beses ko bang sasabihin sa'yo na okay lang ako. Wala
kang dapat ipag-aalala."
Hindi siya sumagot. But I heard him sighed. Kumawala ako sa kanya at binitawan naman niya ako.
Somehow, natuwa naman ako sa kanya dahil alam niya ang limitation niya. Alam niya kung saan siya
titigil at hihinto. Alam niya kung galit o nagbibiro lang ako. Mukhang kabisado na niya ang mood
swing ko. Madalas man kaming mag-asaran before but I could feel that he treated me as one of his
close friend. At naa-appreciate ko iyon ng sobra.
"Ikaw naman ang tatanungin ko." Humarap ako kay Jared at pinisil ang tungki ng kanyang ilong. "Bakit
ka nandito? Kate-text mo lang sa akin nung isang araw, sabi mo magtatagal ka pa sa New York."
He chuckled. "Boston hindi New York." Pagtatama niya sabay pitik sa noo ko. "Halatang hindi mo
sineseryoso ang mga pinapadala kong text message sayo."
"Aray masakit yun ah!" Sabi ko kahit hindi naman. "Puro naman kasi kalokohan ang mga pinapadala mong
text."
"Dapat talaga nasa Boston pa ako. Kaya lang biglang nagkaroon ng emergency kaya napauwi ako ng wala
sa oras."
"Anong emergency?"
"Ikaw!"
Inirapan ko siya. "Nice! Kailan kaya tayo magkakaroon ng matinong usapan?"
"Sinasagot ko lang ang tanong mo."
"Ang gusto ko matinong sagot."
"Matinong sagot naman iyon." Tumawa siya ulit. "But honestly, nang malaman kong bumalik ka ng Manila
at dito pa nakatira sa bahay na ito. Naisip kong kailangan mo ako. Alam kong hindi mo ito kakayanin
mag-isa. Kaya heto ako ngayon. Fresh from Boston and to the rescue sa magandang binibini na nasa
harapan ko."
"Paano mo naman naisip na kailangan ko ng tulong mo?"
"Instinct." He squared his shoulder. Ang yabang ng loko.
Umaangat ang kilay ko. "Paano kung sabihin kong mali ang instinct mo?"
"Wag mo na akong kontrahin. Basta kailangan mo ako. Period!"
"Who do think you are, myself appointed big brother?"
Muli niya akong pinitik sa noo. "Aray ha!Masakit na iyon! At nakakarami ka na?"
"Big brother ka jan? Mas matanda ka kaya sa akin."
Hinampas ko siya sa braso. "Kapal mo! Mas matanda ka sa akin ng tatlong taon. Twenty four ako tapos
twenty seven ka naman."
Hinimas ni Jared ang braso. Nakita kong namula iyon. Napalakas yata ang pagkakahampas ko. Pero
mukhang okay lang naman sa kanya. Kasi hindi naman siya nagreklamo.
"Basta kapag kailangan mo ng karamay nandito lang ako. Alam mo naman, kung nasaan ka naroon din ako."
"Bakit nung nasa Davao ako ay wala ka?"
Tumawa lang siya. "Busy ako masyado sa trabaho. At saka alam ko naman na safe na safe ka roon."
"Palusot ka pa. Baka naman busy ka sa pambababae."
"Jealous?" Umaangat ang kilay niya.
"Kapal mo!"
"Come here Muriel." Banayad niyang utos sa akin.
Lumapit naman ako sa kanya. Pagkatapos ay niyakap niya akong muli. At nagpaubaya ako.
"Na-miss talaga kita!"
Hindi ko napigilan mangiti sa sinabi niya.
"Ako rin! Na-miss din kita!"
"But I miss you more. Remember what you to told me before we part our ways? Alam ko na ang ibig
sabihin nun."
"Yung hasta la proxima vez?"
Naramdam kong tumango siya. "Ikaw ha, sabi ko na nga ba may pagnanasa ka sa akin. May nalalaman ka
pang spanish words. Akala mo hindi ko malalaman na I love you pala ang ibig sabihin nun."
Ang lakas ng tawa ko. "Asa ka pa!"
Pagpasok namin sa dinning area ay naabutan naming kumakain na si Riley.
"Kanina ko pa kayo hinihintay." Salubong sa amin ni Nana Tonya. "Sige na at maupo na kayong dalawa.
Kumain na kayo at lumalamig ang pagkain."
Hindi man lang kami tinapunan ng tingin ni Riley. Dedma lang siya.
Pinaghila ako ng silya ni Jared. Naupo naman ako. At naupo naman siya sa tabi ko. Kinuha niya ang
kanin at siya mismo nagsandok sa pinggan ko.
"Kumain ka nang kumain ha? Kita mo nangangayat ka na?"Tinignan ko siya ng masama. Pero nginitian niya
lang ako. "Ano gusto mo? Menudo o chicken curry?"
Hindi ko siya pinansin at inabot ko ang pinaglalagyan ng menudo. Pero kinuha sa akin iyon ni Jared at
tangkang magsasalin sa pinggan ko.
"Ako na!" Awat ko sa kanya.
"Hindi ako na!"
"Ako na sabi eh!" Nakipaghilahan ako sa kanya sa mangkok.
"Hayaan mo na akong pagsilbihan ka. Ngayon lang tayo ulit nagkita at na-miss talaga kita ng sobra."
I rolled my eyes. "I swear Jared, kapag nagpilit ka pa maliligo ka ng menudo!" Banta ko sa kanya.
Effective naman dahil bigla niyang binitawan ang mangkok.
"Sabi ko nga ikaw na!"
Heto na naman kaming dalawa. Hindi ko alam kung hanggang kailan niya ako aasarin at maaasar sa kanya.
Pero siguro kailangan ko na rin masanay. Dahil hindi si Jared iyon kung mawawala ang kapilyuhan
niya. Nature na iyon ng binata. And besides kahit minsan naiinis ako sa kanya, nagagawa rin naman
niya akong pangitiin at patawanin.
"Tapos ka nang kumain Riley?" Tanong ni Nana Tonya sa alaga nang bigla na lamang itong tumayo. "Konti
pa lang ang naka-"
"Busog na po ako. At saka gusto ko nang magpahinga. Napagod ako masyado sa opisina." At humakbang
siya palabas.
"Huy Pare! Magkukuwentuhan pa tayo di ba?" Pahabol ni Jared. Pero parang walang narinig si Riley at
tuluy-tuloy na lumabas. "Anong nangyari dun?"
Hindi na lang ako kumibo. Hindi ko rin naman alam ang dahilan.
"Parang hindi na kayo nasanay sa batang iyon." Si Nana Tonya. "Malamang nagtalo na naman sila ng
nobya niya sa telepono."
Nakita kong lumingon sa akin si Jared. Pero nagpatuloy lang ako sa pagkain na parang walang narinig.
"Oo nga pala Nana Tonya. Ipagpapaalam ko po sa inyo si Muriel. Ako na lang po ang magsasabi kay Tita
Lorie. Tatawagan ko na lang po siya mamaya."
Nag-angat ako ng tingin at lumingon sa kanya. "Bakit? Saan tayo pupunta?" Nagtatakang tanong ko.
"May lakad ba kayong dalawa?" Si Nana Tonya.
Wala naman siyang nabanggit sa akin na aalis kaming dalawa.
"Doon na po titira Si Muriel sa condo ko." Seryoso niyang sabi. "At itatanan ko na po siya."
Mabuti na lamang at nalunok ko na kanina ang kinakain ko. Kung hindi ay nabilaukan na ako sa sinabi
niya.
Isang malakas na tawa ang naging tugon ni Nana Tonya. "Ikaw na bata ka masyado kang palabiro."
"Seryoso ako Nana Tonya! Itatanan ko siya sa ayaw at gusto niya."
"Yeah right! Gutom lang yan Jared! Kumain ka na lang!" At sa kanyang pagkamangha ng isubo ko na lang
sa bibig niya ang hawak kong kutsara na punung-puno ng pagkain. Mas mabuting may laman ang bibig
niya nang sa ganon ay hindi na siya makapagsalita. Bakit ba masyado siyang madaldal?
<Jared POV>
"Siya ba ung babaeng nagpatibok sa pihikang puso ng kaibigan ko?" Biglang sumulpot si Riley mula sa
likuran ko sabay abot sa akin ng hawak niyang San Mig Light.
"Sinong siya?" Kunwari ay hindi ko alam kung sino ang tinutukoy niya.
Bahagya niya akong sinuntok sa balikat. "Oh come on Jared! Alam mo kung sino ang tinutukoy ko."
Mukhang nasa good mood na naman ang kaibigan. Umupo siya sa bakanteng upuan sa tabi ko.
Paalis na sana ako. Nagyosi lang ako sa sandali sa garden. Mabuti na lang at sumulpot si Riley. Akala
ko hindi na siya lalabas ng kuwarto niya at tutulugan na lang ako. Pero hindi pa rin niya ako
matiis. Hindi ko alam kung bakit bigla na lang siyang nag-back out nung naghahapunan kami. Kanina
lang nang dumating ako ay tuwang-tuwa pa siya at masigla. Pero nang dumating si Muriel, bigla na
lang nagbago ang timpla niya.
"Hoy! Hindi ka na kumibo dyan?" Si Riley ulit.
"Paano mo naman nalaman na siya nga iyon? Wala naman akong binabanggit sayo."
"Isn't it obvious? Masyado kang halata. Ang hirap sayo hindi ka marunong magtago ng tunay mong
nararamdam lalo na kapag inlove ka." Tumungga siya ng alak mula sa kanyang bote.
Ganon na ba ako transparent? O pagdating lang talaga kay Muriel ako ganito?
"Yeah! You're right. Siya nga yun." Umamin na rin ako sa kanya. There's no reason to deny it. Mas
mabuting malaman niya ang nararamdam ko para kay Muriel.
"You're the man Pare!" Nakipag-high five pa sa akin si Riley. "So how did you met her? How did you
fell inlove with her?"
"It's a long story." Matipid kong sagot. Mas mabuti na iyon kaysa magsinungaling.
"And?"
"Kailan ka pa naging tsismoso Pare?"
Tumawa lang siya. "Curious lang naman ako sa lovelife ng bestfriend ko."
Hindi ako kumibo.
"Hey! Bakit ba ang tahimik mo ngayon? Naninibago tuloy ako sayo?"
"Okay lang ba kung patirahin ko si Muriel sa condo ko?"
Nakita kong nagsalubong ang mga kilay ni Riley. "Bakit mo naman naisip na patirahin siya sa condo
mo?"
Gusto ko sana siyang ilayo sayo! Gusto ko sanang sabihin.
"Hindi mo naman sinagot ang tanong ko sayo?"
"O-of course. Okay lang sa akin. At kung iyon ang gusto niya, bakit hindi?"
"Iyon nga ang problema, ayaw niyang pumayag." Sabi ko habang tinititigan ang hawak kong bote.
"Bakit mo nman kasi naisip na patirahin siya sa condo mo? Ang laki-laki ng bahay namin, at okay naman
siya rito."
Tumingala ako sa kalangitan at pagkatapos ay lumingon sa kanya. May gusto lang akong kumpirmahin. "Do
you like her?"
Na-freeze sa ere ang hawak niyang bote ng beer. Halatang nagulat siya sa tanong ko. "Why are you
asking me this kind of question? Alam mo naman na may girlfriend ako."
I've known him for years. At alam ko kung kailan siya nagsisinungaling.
"I'm just asking. No offense Pare." At ngumiti ako sa kanya. "Gusto ko lang makasiguro."
"Gago ka ba? Paano naman magkakagusto kay Muriel? Alam mo naman kung gaano ko kamahal si Samantha?"
Nilapag ko ang hawak na bote sa mesa at tumayo. "Sinong Samantha ba ang tinutukoy mo? Yung nakasama
mo nung bulag ka pa o yung Samantha na nakasama mo after your operation?"
Hindi nakasagot si Riley sa tanong ko. Confused, he stared back at me.
"Never mind Pare! Forget it!" Hindi ko intensyon na guluhin ang isip niya. "Got to go. Gusto ko na
rin magpahinga." Tinapik ko siya sa balikat. Hindi ko na hinintay ang sagot niya at naglakad na ako
patungo sa nakaparada kong kotse.
Suddenly a bitter laughed rose inside me. Hindi ko nagustuhan ang natuklasan ko. And I think I really
need to do something before its too late.
<Riley POV>
Kanina pa nakaalis si Jared. Pero laman pa rin ng isipan ko ang binitiwan niyang tanong sa akin.
Sinong Samantha ba ang tinutukoy mo? Yung nakasama mo nung bulag ka pa o yung Samantha na nakasama mo
after your operation?
Ano ba ang ibig niyang sabihin doon? Bigla tuloy akong naguluhan. Bigla akong na-confused.
"I'll miss you
Kiss you
Napatayo ako nang marinig kong may kumakanta.
Need you
Feed you
Even let ya hold the remote control
Sinundan ko ang pinaggagalingan ng boses na iyon. At dinala ako ng mga paa ko sa kusina.
Put you to bed when you've had too much to drink
I saw Muriel. She was busy washing the dishes while singging that favorite song of mine.
I could be the girl who grows old with you
I wanna grow old with you"
Pagpihit niya paharap sa akin ay nagulat pa siya nang makita ako. Nabitawan niya tuloy ang hawak na
plato. Mabuti na lamang at naging maagap ako at nasalo ko iyon.
"Papatayin mo ba ako sa takot?" She snapped. Sabay kuha ng hawak kong plato. "Hindi ka pa ba marunong
magpasintabi? O talagang gusto ko mo lang akong gulatin?" Hayun naman ang mahaba niyang nguso.
"Bakit ikaw ang gumagawa nyan?" Naisip kong itanong. Baka kasi magtaka siya kung bakit ako napadpad
roon.
"Kailangan nang magpahinga ni Nana Tonya kaya at alam kong pagod na siya." Nanatili pa rin siyang
nakatalikod sa akin.
"Nandyan naman si Tere. Bakit hindi na lang siya ang inutusan mo?"
"Kaya ko namang gawin bakit kailangan ko pang iutos sa iba."
"Bisita ka dito."
"Magkaiba ang bisita sa nakikitira."
Napansin ko ay hindi na siya aloof sa akin. Hindi na rin bumubulong kapag nagsasalita. Siguro nga sa
umpisa lang siya ganon. Pero ang pinagtataka ko ay kung bakit parang alam na alam niya kung saan
nakalagay ang mga gamit sa kusina. Kanina ko pa siya pinagmamasdan habang nililigpit niya ang mga
hinugasang gamit. Kabisado niya kung saan niya ilalagay at itatabi ang bawat isa.
"Why are here? Bakit bigla ka na lang sumulpot rito?"
"Bigla akong nagutom." Which is partly true. Kaya nga lumabas ng kuwarto ko dahil nakaramdam ako ng
gutom. Konti lang kasi ang nakain ko kaninang hapunan. Napansin ko lang si Jared sa garden kaya
lumabas ako at nakipagkuwentuhan sa kanya.
"Where are you going?" Tanong ko nang makita ko siya na palabas na ng kusina habang pinupunasan ang
kamay niya. Akala ko pa naman ay ipaghahanda niya ako ng pagkain. O masyado lang akong nag-expect.
Huminto siya at lumingon sa akin. "Aakyat na ako sa kuwarto ko." Pagkatapos ay muli siyang humakbang
palabas.
"Wait!" Pigil ko sa kanya. Kanina ko pa sana gustong itanong ito sa kanya.
Huminto naman siya. "What?"
"How did you know the song?"
Kumunot ang maganda niyang noo.
"Yung kinanta mo kanina. How did you know it?"
"Hello! Everybody knows the song. Di ba movie sountrack iyon ng The Wedding Singer?"
Tumango ako. "It's my favorite. Both. The song and the movie."
"Really?"
"How about you? Favorite mo rin ba iyon?"
I saw her smiled. "I love the song. And It reminds me of someone... minsan nya kasing kinanta sa akin
ito." Then I saw the sadness in her eyes. "Mauna na ako. Inaantok na rin ako." Hindi niya napigilan
ang paghikab.
"Goodnight Muriel."
"Goodnight Rai!" At tuluyan na siyang lumabas at naglaho sa paningin ko.
Saka ko lang na-realize ang huling sinabi niya.
She called me Rai...
Same voice, same tone.
At isang babae lang ang tumatawag sa akin nun.
(to be continue...)
*******************************************
[25] Chapter Twenty Five: Face Off
*******************************************
Chapter Twenty Five: Face Off
<Riley POV>
Halos hindi ko maimulat ang mga mata nang bumangon ako. Antok na antok pa ako. Kung hindi lang
maraming trabaho sa opisina ay magtutulog na lang sana ako maghapon.
I'll miss you
Kiss you
I almost jumped in surprise when my phone rang.
I almost forgot! Iyon nga pala ang ringing tone ko.
Dinampot ko ang cp ko sa side table. Pangalan ni Jared ang nag-appear sa screen. I was about to
answer the call when suddenly he hang-up.
Nag-missed call lang pala. Ang aga namang istorbo nito!
Bumaba na ako sa kusina pagkatapos. Si Nana Tonya lamang ang naabutan ko roon.
"Where is she?" Hindi ko napigilang itanong. Tumingin pa ako sa paboritong pwesto ni Muriel na para
bang makikita ko siya roon.
Lumingon sa akin si Nana Tonya. "Anong sabi mo iho?"
"Nasaan po si Muriel?"
"Maagang sinundo ni Jared. Hindi na nga nakapag-almusal dito dahil nagmamadali."
Nagsalubong ang mga kilay ko. "May lakad sila?"
"Hindi ko alam. Wala namang sinabi si Jared."
Hindi kaya isinama na ng kaibigan si Muriel sa condo nito?
Sa nakita kong reaksyon niya kagabi, mukhang seryoso nga siya. Ngayon ko lang siya nakitang
nagkaganon pagdating sa babae. Inlove nga talaga ang loko!
"May dala po bang mga gamit si Muriel?" Pag-uusisa ko.
Muling lumingon sa akin si Nana Tonya. "Ang nakita ko lang dala niya ay yung madalas niyang ginagamit
na bag pagpasok. May problema ba Riley?" Nakakunot-noo na siya.
Umiling ako. "Wala po. Nagtataka lang kasi ako sa mga kinikilos ni Jared." Baka kasi tinanan na niya
si Muriel, gusto ko sanang idugtong.
Natawa lang si Nana Tonya. "Ganon talaga kapag inlove."
"Alam nyo ang tungkol doon?"
Lumapad ang ngiti niya at lumapit sa kinaroroonan ko at inilapag sa mesa ang kaluluto lang na tocino.
"Matagal ko nang alam na may gusto si Jared kay Muriel. Halata naman sa mga tingin at sulyap ng
kaibigan mo sa kanya."
"Matagal nyo na po ba kilala si Muriel?" Naisip kong itanong.
"Medyo matagal na rin." Mabilis na sagot niya habang abala sa paghahalo ng sinangag sa kawali. "Mga
pitong buwan na siguro ang nakakaraan."
"Paano nyo siya nakilala?"
"Dito siya tumira sa bahay ng mahigit isang buwan. Hindi mo ba naaala-?" Biglang siyang huminto sa
pagsasalita sabay lingon sa kinaroroonan ko. "A-ang ibig kong sabihin... ano-" Naging mailap ang
kanyang mga mata. "D-doon siya tumira sa isang bahay ng Mama mo sa Alabang. Tama, dun nga!"
"Tere, ikaw na muna ang magtuloy nitong niluluto ko." Utos niya sa kakapasok lang na katulong. "May
nakalimutan lang akong kunin dun sa dirty kitchen." At nagmamadaling lumabas si Nana Tonya na parang
may iniiwasan.
Weird! I had this dread feeling that she's not telling the truth.
At hindi ko rin maintindihan kung bakit hindi mawala-wala ang kakaibang pakiramdam ko na parang
mayroon silang itinatago sa akin.
Nakuha ang atensyon ko nang biglang mag-ring ang cp ko. Its Gail.
"Okay. I got it. I'm on my way!" Tumayo na ako at dumiretso sa kuwarto ko para maligo at magbihis. Sa
office na lang ako magbe-breakfast.
<Muriel POV>
"Ang aga-aga mo akong inistorbo tapos dito mo lang ako dadalhin!" Reklamo ko kay Jared nang ihinto
niya ang kotse sa tapat ng Mc Donald.
Ngumisi lang sa akin ang gago.
"Ibalik mo na ako sa bahay. Mas masarap ang luto ni Nana Tonya at siguradong mabubusog pa ako."
Hinila ko siya sa sleeve ng damit niya nang magtangka siyang bababa ng sasakyan.
"Wala akong choice. Sarado pa ang mga resto ng ganitong oras. At saka okay naman dito."
Inirapan ko lang siya. At wala na akong nagawa ng tuluyan siyang bumaba ng kotse. Mabilis siyang
umikot sa kabilang side at pinagbuksan ako ng pinto.
Hindi ko pinansin ang nakalahad niyang kamay at bumaba na rin ako ng kotse. Nagpatiuna akong naglakad
at tuluy-tuloy ako sa entrance. Pero bago pa ako makarating sa glass door ay mabilis siyang nakahabol
sa akin at pinagbuksan niya ako ng pinto.
"Would you stop it?"
"Stop what?"
"Ewan ko sayo!" I snapped. At nilagpasan ko siya.
Hindi ko alam kung talagang nature na niya ang pagiging gentleman o nagpapa-cute lang siya sa akin.
And it irritates me!
"Meron ka ba? Bakit ang sungit mo?" Umupo siya sa katapat kong upuan. Ipinatong niya ang siko sa mesa
at napangalumbaba sa harap ko.
Tinignan ko siya ng masama.
"Pinapatawa lang kita." Mabilis niyang bawi. "Eto naman hindi mabiro. Anyway ano gusto mong kainin?"
Lalo ko siyang sinimangutan. "Bahala ka na."
"Okay!" Tumayo na siya kaagad at pumunta sa counter para umorder.
Ang aga ng topak ko ngayon. Sinira kasi ni Jared ang tulog ko. Ang aga-aga bigla na lang sumulpot sa
kuwarto ko. Kahit anong gawin kong pagtulug-tulugan ay hindi talaga niya ako tinigilan. Siya raw kasi
ang maghahatid sa akin pagpasok. Syempre hindi ako pumayag. Kaya ko namang mag-commute. Bukod kay
Riley, ayoko rin siyang makasabay. Siguradong mag-aasaran lang kaming dalawa. Pero ano naman ang
panalo ko sa isang tulad niya na saksakan ng kulit. Kulang na lang ay kaladkarin niya ako kanina para
lang sumama sa kanya.
Naalala ko, sabi niya sa akin kahapon na magiging super busy siya sa work. Mawawalan raw siya ng time
sa akin. Hindi na raw niya ako gaanong mabibisita. But what happenned? What makes him changed his
mind?
Ano kaya ang tumatakbo sa utak ng mokong na ito?
Sampung minuto siguro ang inaabot ni Jared bago siya bumalik sa table namin. Ang gago nakipag-
chikahan pa sa mga service crew sa counter. Kung hindi lang ako nakapagpigil ay kanina ko pa sana
siya sinugod. Badtrip na nga ako at gutom na gutom tapos makikipaglandian pa siya.
I swear, ito na ang huling pagkakataon na ihahatid niya ako sa office! Di bale nang makasabay ko si
Riley. At least busog ako.
"Anong oras ang out mo sa office?" Tanong niya habang abala sa paghihiwa ng pancake.
Tinaasan ko siya ng kilay habang pinapanood ang ginagawa niya. "Don't tell me na susunduin mo rin
ako?"
"Why not? Para sabay na rin tayong mag-dinner." Pagkatapos niyang hiwa-hiwain ang pancake ay inilagay
niya iyon sa harapan ko.
"Jared, hindi mo na ako kailangang sunduin."
"I'm just doing you a favor. Gusto mong iwasan si Riley di ba?"
"Kaya ko naman siyang iwasan nang hindi kita naaabala."
"Huwag mong isipin na nakakaabala ka sa akin. Gusto 'tong ginagawa ko."
"Pero hindi ko gusto ang ginagawa mo?"
"Bakit? Ano bang ayaw mo sa ginagawa ko?" And to my surprise ay tumusok siya ng pancake at inilapit
iyon sa bibig ko.
Tinabig ko naman ang kamay niya. "Katulad nito. Ginagawa mo akong bata. Kaya ko namang kumain mag-
isa. Ayoko nang tinatrato mo ako ng ganito!"
He pouted. "Hayaan mo na ako. Ilang araw na lang kitang makakasama at babalik ka ng Davao."
"Jared!"
Hindi na siya kumibo. Tapos ay isinubo niya sa bibig ang tinusok na pancake kanina. "Bakit ba napaka-
dense mo?"
"What?" Hindi ko naintindihan ang sinabi niya. May laman kasi ang bibig niya.
"Hindi ka lang dense, bingi ka pa! Aray!"
Pinalo ko siya ng hawak kong tinidor sa noo. "Sinong dense? Sinong bingi?"
Ngumisi siya. "Ang sabi ko maganda ka!"
"Thanks Muriel." Si Jessie. Katatapos ko lang ma-retrieve ang mga na-delete niyang files sa computer.
Ten more computers to go. Matatapos ko na rin ang isang buong department.
Muli akong bumalik sa table ko at pasalampak na naupo. Napagod ako dun. Limang magkakasunod na
computer ang inayos ko. Pero hindi pa nga nag-iinit ang puwet ko sa upuan nang mayroong tumawag sa
akin.
"Muriel, hindi raw mabuksan ni Sir Riley yung file niya." Nakasilip ang ulo ni Gail sa pintuan.
Bakit kailangan pa niya akong sadyain kung pwede naman siyang tumawag sa local ko? Inaangat ko ang
telepono sa desk ko. May dial tone naman.
"Muriel!" Si Gail ulit at nakasimangot na siya, pero hindi naman halatang nakasimangot. Para kasing
kumukutikutitap ang mga mata niya.
Lumingon ako kay Adrian. "Ikaw na lang ang magpunta sa office ni Sir." Utos ko.
"May inaaayos pa ako eh." Sagot nito habang nakatutok ang mga mata sa monitor. "Si Joseph na lang."
"Bakit ako?" Katulad ni Adrian ay hindi rin nito inaalis ang mga mata sa monitor. "Ang dami ko kayang
ginagawa!"
I rolled my eyes. Wala akong maasahan sa mga ito.
"Magtuturuan na lang ba kayo dyan? Naghihintay si Sir at mainit ang ulo niya." Si Gail ulit. Pero
saan ka naman nakakakita na nagsusungit na ay nakangiti pa rin? Sino ba sa dalawang binata ang
pinagpapa-cute-an nito?
Ngunit waley ang beauty niya! Busy-ng busy ang dalawa at hindi man siya matapunan ng tingin.
Tumayo na ako. "Ako na nga lang!" Walang choice eh. Hindi ko sila maistorbo.
Naglalakad na ako patungo sa opisina ni Riley nang bigla akong hilahin ni Ichi.
"Bruha ka! Malihim ka talaga!"
Napakunot-noo ako. "Ano na naman iyon?"
"Nakita kita kaninang umaga. Hinatid ka ni Papa Jared."
"And so?"
"And so ka dyan!" Hinila niya ang dulo ng buhok ko. "Baka gusto mong magkuwento sa amin. Ano na? Kayo
na ba?"
Heto na naman kami!
"Mamaya na ako magkukuwento. Kailangan na ako sa office ni Riley.. I mean ni Sir Riley."
Ngunit ayaw akong bitiwan ni Ichi. "Umiiwas ka na naman eh?"
"Kapag ako napagalitan talagang sasabutan kita!" Banta ko sa kanya.
"Muriel!" Tawag sa akin ni Gail. Nakapameywang siya sa labas ng pintuan ng opisina ni Riley.
Doon lang ako binitawan ni Ichi. "Kung makasigaw naman akala mo siya ang boss!" Ismid niya. "Basta
mamaya, magkuwento ka." Baling niya sa akin. "Kung hindi lagot ka sa aming dalawa ni Jena."
Hindi ako sumagot. Wala naman akong balak magkuwento sa kanila dahil wala naman talaga akong
ikukuwento.
"Huy!" Pahabol sa akin ni Ichi pero nakalayo na ako sa kanya. "Muriel!"
Nasa pintuan na ako nang lumingon ako sa kanya. Inilagay ko ang hintuturo ko sa labi ko na para bang
sinasabi ko sa kanya na huwag siyang maingay. Ang bruha, inirapan lang ako. Pagtingin ko naman kay
Gail ay ang sama ng tingin niya kay Ichi.
Mukhang may issue ang dalawa. I smell something fishy! ^____^
Pagpasok ko sa loob ng opisina ay naabutan kong nakatayo si Riley malapit sa bintana at may kausap sa
cellphone. Dumiretso ako sa desk niya at ginuide naman ako ni Gail kung ano yung mga files na aayusin
ko.
"Paupo ha!" Paalam ko sa kanya at umupo na ako kahit hindi pa siya umu-Oo. At least nagpaalam ako.
Nakalabas na ng office si Gail. Habang ako naman ay busy sa pag-click dito, pag-click doon! Browse
dito! Type doon!
"Matagal pa ba yan?"
Napatayo ako sa sobrang gulat. HIndi ko namalayan na nakalapit na pala sa akin si Riley. I swear
nagtaasan talaga ang lahat ng balahibo ko. Tama bang magsalita siya sa tapat ng tenga ko? Iyon pa
naman ang pinaka-sensitive part ng katawan ko. Ang lakas kaya ng kiliti ko doon.
"Sorry, hindi ko sinasadya na gulatin ka." Amused na nakatingin sa akin si Riley.
-___- Mukhang hindi naman siya sincere sa pagso-sorry niya. Ayos sa trip! Ito ba ang sinasabi ni Gail
na mainit ang ulo?
Hindi na lang ako kumibo pero sinimangutan ko siya. Syempre boss ko pa rin siya at nasa trabaho kami.
Pero kung nagkataon na nasa loob kami ng bahay, makakatikimtalaga siya sa akin.
"Sorry talaga!"
Hindi ko siya pinansin at muling naupo at nag-focus ulit sa monitor. Gusto ko na rin maayos ung files
niya nang makaalis na ako doon.
Hindi na siya muling lumapit sa akin. Pero nararamdaman ko na pinapanood niya bawat kilos ko.
I'll miss you
Kiss you
Give you my coat when you are cold...
Muntikan na akong matawa nang marinig ang ringing tone ng cellphone ni Riley. Tama nga yung sinabi
niya kagabi, favorite song nga niya iyon.
At simula nang kantahin niya sa akin iyon six months ago.. naging favorite song ko na rin iyon.
"Hello..." Si Riley nang sagutin niya ang phone. "Yes Gina... Hmmm... What? W-what do you mean?"
Halos mapakislot ako nang bigla siyang magtaas ng boses. Hala! Mainit nga ang ulo ng lolo mo!
Kahit anong gawin kong pag-focus sa ginagawa ko ay hindi ako maka-concentrate. Nakakataranta naman
kasi ang boses ni Riley.
Akala ko ba nagsusungit lang siya noong hindi pa siya nakakakita? Bakit hanggang ngayon ay dala-dala
pa rin niya iyon? Akala ko pa naman napagbago ko siya. -___-
Pagkatapos niyang makipag-usap sa cp ay tinawagan agad niya si Gail sa intercom.
"Gail, papuntahin mo si Robert sa office ko, ngayon din!"
"Eh Sir, nandito po ngayon si Mam Samantha. Papapasukin ko po ba?"
"Nandyan si Samantha?" Halatang nagulat si Riley sa nalaman.
Napatigil ako sa ginawa nang marinig ko ang pangalang iyon. Kahit ako ay nagulat.
"Opo. Kararating lang niya."
"Send her in Gail. Mamaya mo na lang papuntahin si Robert." Sa isang iglap ay biglang nagbago ang
mood ni Riley. He never change. Katulad pa rin siya ng dati. Si Samantha pa rin ang nakakapag-calm sa
kanya.
Halos hindi ako humihinga habang hinihintay ko na magbukas ang pintuan. Ito ang unang pagkakataon na
makikita ko siya. At hindi ko maintindihan kung bakit bigla akong kinabahan.
Nang magbukas ang pintuan, isang maganda at matangkad na babae ang pumasok mula roon. At napanganga
ako sa nakita.
Wow! She was so damned beautiful. And her body? Daig pa niya ang isang model. She was exactly the
epitome of every man's dream.
At aaminin ko, bigla akong nanliit sa sarili ako. Waley na waley ang beauty ko kung ikukumpara sa
kanya.
"Baby!" Nang makita ni Samantha si Riley ay mabilis nitong sinalubong ng yakap ang nobyo. "I miss you
so much."
"Bakit hindi mo sa akin sinabi na darating ka?" I could see the happines in his face.
"I want to surprise you." Nang bumitaw si Samantha rito ay hinalikan nito si Riley sa mga labi. And
they kissed in front of my eyes.
Mabilis akong nag-iwas ng tingin.
Ouch! Pakiramdam ko ay may kung anong tumusok sa dibdib ko. At habang tumatagal ay lalong lumalala
ang pagkirot nyon.
Kaya mo yan Muriel. Just focus on your work! I tried to motivate myself. Kailangan ko nang matapos
ito dahil kailangan ko nang makaalis doon.
"Oh! Who is she?" Doon lamang ako napansin ni Samantha. Nang mag-angat ako ng mukha, I saw her
smiling at me.
"She is Muriel. One of my IT's" Pagpapakilala sa akin ni Riley. Then lumingon siya sa akin. "Meet my
girlfriend.. Samantha."
I tried my very best to smiled back at her. "Hi!"
"Hello!" Ganting bati niya sa akin. At sa tingin ko ay mukhang mabait naman siya.
"Sir, okay na po yung files nyo." Saved by the bell ang pagkakaayos ko ng computer niya. Tumayo na
ako at umikot sa kabilang side ng table. Hinanda ko na ang sarili ko sa paglabas ng silid na iyon.
"Thanks Muriel!"
Hahakbang na sana ako palabas nang muling magsalita si Samantha. "What is your name again?" tanong
niya sa akin.
Si Riley ang sumagot. "It's Muriel."
Nakita ko ang pagkabigla sa mukha niya nang marinig ang pangalan ko.
Did she recognized me?
"I got to go Sir. Madami pa akong babalikang trabaho." Sabi ko at nagmamadaling tinungo ang pintuan.
At ganon na lamang ang relief ko nang tuluyan akong makalabas.
"Muriel okay ka lang?" Hindi ko napansin na nakasalubong ko pala si Jena. "Bakit namumutla ka?"
"O-okay lang ako." Pagsisinungaling ko sa kanya. "Punta lang ako ng restroom."
"Sigurado ka?"
Tumango lang ako at iniwanan ko na siya.
Simula nang bumalik ako sa desk ko ay wala na akong nagawang trabaho. Kanina pa lumulutang ang isipan
ko. Hindi ako makapag-focus at makapag-concentrate. Supposed to be hanggang bukas na lang ako. Pero
sa dami ng trabaho na hindi ko pa natatapos, mukhang magtatagal pa ako dito ng ilang araw. At maisip
ko lang na magsasama kami ni Samantha sa iisang bubong, halos mag-panic na ako. Hindi kami pwedeng
magsamang dalawa. Alam kong alam niya ang tungkol sa akin. At ayoko ng gulo. Hindi dahil naduduwag
ako sa kanya. Ayoko lang na mag-isip siya ng hindi maganda sa akin lalo na at nakatira ako ngayon
kasama si Riley. At higit sa lahat ayokong malaman niya ang nararamdaman ko para sa nobyo niya.
Kung doon na lang kaya ako sa condo ni Jared mag-stay? Tama siya. Mas safe ako doon. Sana pala ay
nakinig na ako sa kanya nung una pa lang.
"Huwag mong sabihin na mag-o-overtime ka?" Tanong sa akin ni Adrian.
Ilang minuto na lang kasi at mag-uuwian na. Lahat halos sila ay nakaligpit na ng mga gamit at ready
to go na. Habang ako ay nakatutunganga pa rin sa monitor at makalat ang ibabaw ng table.
Umiling ako. "Uuwi na rin ako." Doon lamang ako kumilos. At isa-isang niligpit ang mga gamit ko.
"Ready ka na Girlfriend?" Nagulat ako nang bigla na lamang sumulpot si Jared sa may pintuan. Lahat
tuloy ng mga kasamahan ko ay sa kanya napatingin. He was still in his business suit minus the coat.
Habang ang suot nitong longsleeve ay basta na lang itinupi hanggang siko. Gayunpaman ay hindi pa rin
nabawasan ang kaguwapuhan niya. Ngumiti siya sa lahat at kumaway na para bang nangangampanya.
"Susunduin ko lang ang girlfriend ko." Sabi pa niya.
Hindi ko na siya kinontra. Useless din naman kung gagawin ko iyon. Hindi rin naman maniniwala sa akin
ang mga kasamahan ko kung sasabihin ko ang totoo.
"Tara lets!" Tuluyan na siyang nakalapit sa akin.
"Makulit ka rin noh?" Talagang pinanindigan niya ang pagsundo sa akin.
Ngumisi lang siya sabay bitbit sa knapsack ko. Pero binawi ko sa kanya iyon. "Ako na! Hindi bagay sa
outfit mo."
"I don't care!" Balewala niyang sagot at muling kinuha ang bag ko at isinukbit sa balikat niya.
"Ang guwapo-guwapo naman ng boyfriend mo Muriel. May kapatid ba iyan?"
Natawa naman si Jared sa narinig mula kay Eunice. At game naman na sumagot ang binata. "Only child
lang ako. Pero may kaibigan ako, guwapo rin. Kaya lang taken na rin siya."
"Sayang naman! Kung sakaling magbago ang isip mo, nandito lang ako!"
Bitch! Parang gusto kong sapakin si Eunice. Lahat na lang yata ng lalaki ay nilandi nito.
"Sorry. Pero habangbuhay na nakalaan ang puso ko para kay Muriel." Sabay akbay sa akin ni Jared.
"YUn oh!" Sigaw naman ng mga boys. At kanya-kanya na silang kantiyawan. Mabuti na lamang at nasa
kabilang department sina Jena at Ichi. Kapag nagkataon, lamog ako sa dalawang iyon.
Nag-aabang kaming dalawa ni Jared sa tapat ng elevator nang biglang dumating sina Riley at Samantha.
"Hello Jared!" Si Samantha ang unang bumati at nilapitan siya nito at bineso sa pisngi. "What are you
doing here playboy?"
Halatang nagulat naman si Jared nang makita ito. "You're here! Kailan ka pa dumating?" Pagkatapos ay
sinulyapan niya ako.
"Kanina lang! Sinurprise ko si Riley. Hello again Muriel." Ako naman ang binalingan ni Sam at naroon
pa rin ang mga ngiti sa labi nito.
"Have you already met?" Palipat-lipat ang tingin ni Jared sa aming dalawa.
Pinili kong magsalita. "Nagkakilala kami kanina sa office ni Sir Riley."
Muli akong sinulyapan ni Jared. At parang gusto kong matawa sa nakita kong reaksyon niya. He was a
bit worried for me. Nginitian ko siya para ipakita sa kanya na okay lang ako.
Eksakto naman na bumukas ang elevator. Naunang pumasok sina Riley at Samantha. Sumunod kami ni Jared.
At ganito ang puwesto naming apat.
Riley - Samantha - Jared - Ako
"May lakad kayong dalawa?" Tanong ni Riley sa kaibigan.
"Yes. May dinner date kami ni Muriel." Nakangiting sagot ni Jared. At nagulat na lang ako nang
hawakan niya ng mahigpit ang kamay ko.
"Don't tell me that you're a couple?" Si Samantha.
Ngumiti lang si Jared.
"That's great! May dinner date din kami ni Riley. Why don't we make it a double date? What do you
think guys?"
Ngunit walang sumagot kahit isa sa aming tatlo.
"Hey! Ayaw nyo ba ng suggestion ko?"
"I don't think that's possible Samantha." Jared said. "Nakapagpa-reserved na kasi ako. And it took me
days before I finally get that venue. At gusto ko sana na kaming dalawa lang ni Muriel. Hope you
don't mind?"
Hindi ako sigurado kung nagsasabi siya ng totoo. Gayunpaman ay lihim akong nagpapasalamat sa kanya.
Double date? Malaking kalokohan iyon!
"No, its okay Jared. I understand." Malambing na sagot ni Samantha sabay hilig sa balikat ni Riley.
Parang ang tagal naman yatang makababa ng elevator na ito. Naiinip na akong lumabas doon.
Hindi sinasadya ay napatingin ako kay Riley. At nagtama ang aming mga mata. Ako ang unang umiwas at
tumingin ako kay Jared. Nakatingin din pala siya sa akin. I smiled at him just as I thought he was
also smiled back at me. Ngunit nakatitig lang siya sa akin. And I couldn't read his expression.
Hanggang sa makalabas kami nang building ay hindi niya binibitiwan ang kamay ko.
"Bye guys!" Si Samantha na kumaway pa sa aming dalawa.
Tinapik naman ni Riley si Jared sa balikat. "Take care of her." Ang tinutukoy niya ay ako.
"I will." Mariin pero mahinang sagot ni Jared. "You don't have to tell me." At hinila na niya ako
patungo sa nakaparada niyang sasakyan.
Hindi na sana ako lilingon. Pero hindi ko pa rin napigilan. At nakita ko si Riley na nakatingin sa
direksyon namin... sa akin pala!
Dinala ako ni Jared sa isang mamahaling restaurant. Medyo awkward pa nga ang outfit ko. Naka-skinny
jeans at rubbershoes ako. Habang ang mga taong naroon ay naka-formal dresses at business suits.
"Don't mind them." Bulong sa akin ni Jared. "Kahit anong isuot mo maganda ka pa rin."
Napangiti naman ako sa sinabi niya kahit na alam ko na baka binobola lang niya ako.
"Sigurado ka ba na walang makakakilala sayo dito? Baka naman mamaya ay may bigla na lang lumapit
sa'yo to drop by and say hello?" Ang tinutukoy ko ay mga babae bigla na lang lumalapit rito.
"First ko pa lang rito. Kaya sigurado ako na walang nakakakilala sa akin dito."
Ngunit nadismaya ako nang makita ko ang matamlay niyang mga ngiti. It's not typical him. Kanina pa
siya tahimik at walang kibo. Pero kanina naman ay okay pa ang mood niya. Nakipagbiruan pa nga siya sa
mga kasamahan ko.
Nu nangyare?
"Okay ka lang ba?" Naisip kong itanong. Baka naman kasi biglang sumama ang pakiramdam niya at ayaw
niya lang sabihin.
Tumango lamang siya.
"Hindi ako sanay na ganyan ka? May problema ba?"
Tinitigan niya lang ako na para bang binabasa ang nasa isipan ko.
"Ako dapat ang magtanong kung okay ka lang?"
I chuckled. "Of course I'm okay. Bakit naman ako magiging hindi?"
"It's that your way of pretending your fine, even though you're totally broken?"
Nawalang bigla ang ngiti ko sa sinabi niya.
How did he know? Manghuhula ba siya?
But of course, bakit ako aamin?
Tumawa ako ng mahina. "Why do I need to pretend? Ano bang meron?"
Tinignan niya ako ng masama. "Stop acting as if you're not affected. And don't you dare deny it! You
can fooled them but not me!"
Suddenly I felt cold. Bakit ba alam na alam niya kung anong nararamdaman ko?
"I-i don't know-"
"Would you stop it Muriel? Matagal ko nang alam na may nararamdaman ka kay Riley. At kahit hindi mo
sabihin alam ko na nasasaktan ka na makita silang magkasama ni Samantha."
"Alam mo naman pala! So? Anong gusto mong gawin ko?" I have no other choice kundi umamin na rin sa
kanya. Besides, hindi rin naman siya titigil hanggat hindi ako nagsasalita. "I have my pride Jared.
I'd rather choose to die, kaysa ipakita sa kanila na naapektuhan ako." This is better than denying
it. Nakakapagod na rin ang pagpanggap na kunwari okay lang ako kahit ang totoo ay hindi naman.
"Muriel.."
"I don't understand why are you angry at me? May mali ba sa ginawa ko?" Emotion started to get in at
hindi ko na mapigilan. "Kung sabagay ano ba ang alam mo? Nothing! Sa isang tulad na mo na player at
papalit ng girlfriend, you don't have any idea what I'm going through." Tumayo ako sabay bitbit ng
bag ko at tuluy-tuloy na lumabas ng restaurant.
"Muriel!" Narinig kong tawag sa akin ni Jared pero hindi ko siya nilingon. I want to get out of that
place. I want to be alone.
"Muriel.." Ngunit hindi ko akalain na mahahabol pa niya ako. Mabilis niya akong kinabig paharap sa
kanya at saka ikinulong sa mga bisig niya. "I'm so sorry. Hindi naman ako galit sayo. I just can't
help it. Ayoko lang na makita kita na nagkakaganyan."
I tried to struggled but I don't have enough strength to push him.
"Nandito naman ako. I'm willing help. You can lean on me. You can trust me. At kung sa palagay mo,
you had too much, I'll find a way to ease that pain."
Then I found myself crying on his shoulder. First time kong umiyak sa harapan ng ibang tao. Iyon pa
naman ang pinakaayaw ko sa lahat.
"Ssshh... Please don't cry Muriel."
Just as I thought that I can be strong enough to get through this... I was wrong. And I hate myself
for being emotional again. I promised not to cry anymore. In straight six months, nagawa kong hindi
umiyak. But now, heto na naman ang pasaway na emosyon na ito na gustung-gusto ko nang mawala sa
sistema ko. Bakit ba hindi ko magawang kalimutan si Riley?
(to be continue...)
*******************************************
[26] Chapter Twenty Six: Mistaken
*******************************************
Pasensya na po sa matagal na UD... this past few days ayaw talagang gumana ng utak ko at hindi talaga
ako makapagsulat. Sumabay pa ang katamaran ko.. hay! =____=
Hindi ko alam kung kailan ako ulit makakapag-UD... (konting patience lang guys!) Pero susubukan kong
mkapg-UD as soon as possible... Enjoy reading!
Chapter Twenty Six: Mistaken
<Muriel POV>
It's almost ten, nang maihatid ako pauwi ni Jared. Hindi ko na siya pinababa ng kotse. Alam kong
kailangan na din niyang magpahinga. And besides maaaga pa niya akong susunduin bukas.
Pagpasok ko ay nakita ko si Nana Tonya na nag-aabang sa akin sa may pintuan.
"Bakit gising pa po kayo?" Tanong ko nang tuluyan akong makalapit sa kanya.
"Nahihirapan akong matulog sa gabi. Ganito na yata ang tumatanda."
"Nahihirapan na pala kayong matulog eh bakit umiinom pa kayo ng kape?" Napansin ko kasi ang hawak
niyang mug.
Ngumiti siya sa akin. "Hindi ito kape, salabat kaya ito. Nakakatulong ito para makatulog ako."
Napakunot-noo ako. "Salabat? Di ba para lang sa lalamunan iyon?" Naalala ko kasi yung Tita ko na
frustrated singer. Madalas siyang umiinom noon ng salabat para raw gumanda ang boses niya.
"Hindi lang naman para sa lalamunan ito. Marami rin itong mabuting naidudulot sa katawan. Pumasok ka
na nga sa loob at baka mahamugan pa ka dito." Tinulak niya ako papasok ng pintuan.
Ngunit nahagip ng mga mata ko ang nakaparadang sasakyan ni Riley sa may garahe. "Nakauwi na po sila
Riley?"
"Sinong sila?" Nagtatakang tanong ni Nana Tonya.
"Sina Riley at Samantha."
"Nandito na si Samantha?"
Tumango ako. "Opo. Nagkita kami kanina sa opisina. Hindi ba ninyo alam?"
"Wala namang binabanggit sa akin si Riley kanina."
Kung ganon ay hindi dito sa bahay mag-i-stay si Samantha! Ganon na lamang ang relief na naramdaman
ko.
Pero bigla kong naalala ang naging usapan namin ni Jared kanina. Pumayag na akong mag-stay sa condo
niya. Dahil kung talagang gusto kong umiiwas kay Samantha, lalo na kay Riley, kailangan kong lumayo
sa kanila. At tama si Jared. Mas safe ako doon. Kaya nga bukas ng umaga ay susunduin niya ako. Siya
na raw ang bahalang kumausap kay Riley. At naman ang bahala kay Nana Tonya.
"Nana Tonya magpapaalam po sana ako sa inyo?"
Lumingon siya sa akin. "Aalis ka?" Parang nahuhulaan niya ang sasabihin ko.
"Doon po muna ako titira sa condo ni Jared."
"Magsasama kayong dalawa?"
Napangiti ako sa nakita kong reaksyon niya. "Hindi po. Doon ako sa isang condo niya titira."
"Akala ko itatanan ka na niya."
"Naniwala naman kayo kay Jared. Alam nyo naman na puro kalokohan ang laman ng isip nun."
"Eh bakit dun ka pa titira? Ang laki-laki ng bahay na ito. At saka sa akin ka binilin ni Lorie."
Naisip kong sabihin na rin sa kanya ang totoo. "Aaminin ko po sa inyo, ayokong tumira dito kasama si
Riley."
Nakita kong nagsalubong ang mga kilay niya.
"Hangga't maaari ay gusto ko siyang iwasan. Ayokong makahalata siya. Alam kong may mga pagkakataon na
nagdududa na siya sa akin. At nanatakot ako na baka malaman niya ang tungkol sa pagpapanggap ko noon.
Lalo na ngayong nandito si Samantha, mas lalo kong kailangan mag-ingat. Mas kailangan kong umiwas."
"At para makaiwas ka sa kanila ay naisip mong lumayo?"
Tumango ako.
Narinig ko ang malalim na paghugot ng hininga ni Nana Tonya. Lumapit siya sa akin at hinawakan ako sa
pisngi. "Pagpasensyahan mo ako Muriel. Sa umpisa pa lang dapat hindi na ako sumang-ayon kay Lorie na
dito ka manatili." She smiled bitterly. "Pero dahil nanabik ako sa pagbabalik mo, hindi ko naisip ang
magiging sitwasyon mo. Naiintindihan ko na hindi naging madali para sayo ang muling makaharap si
Riley pagkatapos ng mga nangyari. Kung gusto mong lumayo, hindi kita pipigilan. Alam kong mas
makabubuti sa iyo iyon."
"Salamat po at naiintindihan ninyo ako." I was teary eyed. Ramdam na ramdam ko kasi ang
pagmamalasakit niya para sa akin. Simula nang tumapak ako sa bahay na iyon, siya na ang tumayo na
parang nanay ko.
"Kailan ba ang alis mo?" Narinig ko siyang sumisinghot.
"Bukas po ng umaga. Susunduin daw po ako ni Jared."
"Napapansin ko na lumalalim na ang pagkakaibigan ninyong dalawa."
"Nana Tonya!" Saway ko sa kanya. "Mabait lang po talaga si Jared kahit hindi halata. Madalas man
kaming mag-asaran, minsan nagkakasundo rin naman kami."
"Maliit pa lang sila ni Riley ay kilala ko na siya. Kaya alam kong mabuting tao siya. At sana lang sa
bandang huli ay hindi siya masaktan sa ginagawa niya."
"Anong ibig ninyong sabihin?"
Parang nag-aalangan pa si Nana Tonya na magsalita. "May gusto siya sayo."
"Sa akin?" Nagulat naman ako doon. "Imposible! Bakit naman siya magkakagusto sa akin?"
Tinapik ako ni Nana Tonya sa balikat. "Buksan mong maigi ang mga mata mo para malaman mo na totoo ang
sinasabi ko!"
Ano daw? =____=
"O siya, mauna na ako sayo." Si Nana Tonya ulit. "Nakaramdam rin ako sa wakas ng antok." Tumalikod
siya at nagtungo sa kanyang silid.
Naiwan akong naguguluhan.
What if totoo nga ang sinasabi niya?
Ganon na ba ako kamanhid para hindi ko maramdaraman iyon?
Mabilis akong umiling. Pero imposible talaga na magkagusto sa akin si Jared!
He once told me na hinding-hindi siya magkakagusto sa isang tulad ko. Kaya?
Nagising ako sa maingay na ringing tone ng cellphone ko. Pero hindi ko magawang maimulat ang mga mata
ko.
Kapa!
Kapa!
Pucha! Nasan na iyon? Dito ko lang nilagay iyong cp ko sa ilalim ng unan ko.
Maya-maya ay may narinig akong nahulog na bagay sa sahig.
Pagsungaw ko, bigla akong napabalikwas.
It was my expensive cellphone!
At ang dating isa, ngayon ay tatlo na! Humiwalay kasi ang battery at back cover nito mula sa body.
Mabilis ko iyong dinampot at in-assemble ko agad. Kinakabahan pa nga ako na baka tuluyan iyong masira
at hindi na gumana.
Wala pang isang buwan ang bago kong cp, tapos sira na agad!
Eksaktong pag-on ko ay bigla iyong tumunog. Muntikan ko pa ngang mabitawan iyon sa gulat ko.
Jared was calling.
Mabilis kong sinagot iyon.
"Finally, sinagot mo rin! Para ka talagang mantika kung matulog. Kanina pa ako tawag nang tawag
sayo."
I rolled my eyes. "Sensya na! Ang sarap matulog eh! Bakit ka nga pala napatawag?" Sabay hikab.
Paglingon ko sa desk clock ay pasado alas nuwebe na pala ng umaga. Tanghali na pala! "You were
supposed to be here! Bakit wala ka pa?" Bigla kong naalala ang usapan namin.
I heard him chuckled. "Kaya nga ako tumatawag. I'm sorry Muriel. I don't think I can make it today!"
"But why? May nangyari ba sayong masama?"
Lalong lumakas ang pagtawa niya. "Concern to me? Hmmm... I like that!"
"Jared!"
"Nagkaroon ng biglaang problema sa kumpanya at hindi ako basta makaalis. I'm sorry. Nangako pa naman
ako sayo kagabi."
"It's okay. And please don't feel sorry. Sabi ko naman sayo di ba? Hindi mo ako obligasyon."
I heard him sighed. "As soon as I fix this mess, pupuntahan kita kaagad. Basta, huwag kang aalis ng
bahay. Dyan ka lang, okay?"
"Opo!" Hindi na ako nakipagtalo sa kanya.
"Got to go. See you later."
"Okay."
"Muriel?"
"Hmmm..."
"Never mind!" At nawala na siya sa kabilang linya.
Akala ko pa naman ay may sasabihin pa siya!
Muli akong nahiga sa kama. Gusto ko pa sanang ituloy ang naudlot kong tulog. Pero hindi ko na magawa.
Wala akong pasok ngayon sa opisina. Kaya nga nagpumilit si Jared kahapon na masundo ako ngayon para
makapag-adjust daw agad ako sa lilipatan kong condo niya. But unfortunately, he couldn't make it. At
naiintindihan ko naman ang sitwasyon niya. Alam ko kung gaano siya ka-busy ngayon. Hindi biro ang
responsibilidad na ibigay sa kanya pagkatapos ilipat sa kanya ng ama ang buong pamamahala ng kanilang
kumpanya.
Si Jared lang naman ang makulit. Sinabi ko na sa kanya na hindi niya ako kailangang intindihin. Ayoko
rin naman makaabala sa kanya. Kaya ko namang pumunta mag-isa sa condo niya. Pero hindi siya pumayag.
Baka raw mapahamak pa ako. Tanga-tanga pa naman raw ako!
Salbahe na yun! Bahala na nga siya!
"Akala ko ba maaga kang susunduin ni Jared?" Bungad sa akin ni Nana Tonya nang pumasok ako ng kusina.
"Hindi po siya natuloy. May biglaan po siyang lakad." Sabi ko nang kumuha ako ng mug para magtimpla
ng kape.
"Akala ko pa naman ay nagbago ang isip mo."
Nang lumingon ako sa kanya ay abala siya sa paghihiwa ng mga gulay. "Kagabi pa po buo ang desisyon
ko. At hindi na siguro magbabago iyon."
"Alam ba ni Riley na aalis ka dito?"
"Nana Tonya, pwede po bang maka-" Suddenly ay biglang sumulpot si Samantha at napahinto sa may
pintuan. "You're here?" Halatang nagulat siya nang makita ako.
Kahit ako ay hindi inaasahan na makita siya.
"May kailangan ka ba Samantha?" Lumapit rito si Nana Tonya.
"H-hihingi lang po sana ako ng malamig na tubig." She said while still looking at me.
Kumuha ng baso si Nana Tonya at inabot iyon sa dalaga. "Ikaw na lang ang kumuha ng tubig sa ref." At
pagkatapos ay lumabas ito ng kusina.
"I was really surprised to see you here." I heard her said. Naramdaman ko na nasa harapan ko siya.
"I never meant to surprised you." Sabi ko habang abala ako sa pagtitimpla ng kape.
"Wala namang nabanggit sa akin si RIley na nandito ka. And I don't understand why are you here?"
Nag-angat ako ng mukha at matapang na sinalubong ang mga mata niya. "I was here for work."
Pero mukhang hindi siya naniniwala sa akin. At sa palagay ko kailangan ko na ring magsalita para
maipagtanggol ang sarili ko.
"Look! Kung iniisip mong nandito ako para manggulo sa inyo, then you're wrong!"
"You couldn't blame me if I have doubts in my mind, could you?"
Umangat ang kilay ko. "Ayoko ng gulo Samantha. At kung anuman ang nangyari six months ago,
mananatiling lihim iyon at walang dapat malaman si Riley."
"You shouldn't come back then."
You shouldn't come back either! Muntikan ko nang sabihin pero nagpigil ako. I tried my very best to
control my temper. As much as posible ayoko siyang patulan. At katulad ng sinabi ko kanina, ayoko ng
gulo.
Dahil once na nagkabangga kaming dalawa, si Riley ang unang maaapektuhan. And worst baka malaman pa
niya ang totoo.
"You're right, I shouldn't come back. But it's not my choice. At kung bumalik man ako, hindi para kay
Riley. Again I was here for work. So kung iniisip mo na isa akong malaking threat para sayo? Then you
can leave all your worries behind dahil aalis na ako sa bahay na ito."
"You were leaving?" Si Riley na biglang sumulpot na ikinamangha naming dalawa.
Narinig kaya niya ng pinag-usapan namin?
"S-sabi ko naman sayo baby, hintayin mo na lang ako sa sala." Samantha tried to blocked him.
"Why are you leaving?" He asked me again.
Dahil sa'yo at sa kanya...
"Because I want to." I answered safe. At humigop ako ng kape habang nakatingin sa direksyon ni
Samantha.
I need to act normally and pretend as if balewala sa akin kung anuman ang narinig niya. Kahit ang
totoo ay kinakabahan ako.
"Baby would you like to go out?" Si Samantha na biglang kumapit sa braso ng nobyo. She tried to
caught his attention. "May natuklasan akong bagong restaurant and the dishes are really superb." But
to her dismay, hindi man lang siya pinansin ni Riley.
"You won't leave here Muriel unless you give me a valid reason!"
Muntikan ko nang maibuga ang iniinom kong sa kape sa narinig. Sayang! Kaharap ko pa naman si
Samantha.
"Sir naman! Ang aga naman ninyong magbiro." I smiled at him. Nagbabakasali akong madaan ko siya sa
biro.
"Mukha ba akong nagbibiro?" He looks really serious. "I can't understand why suddenly you want to
leave here without informing me. I'am still your boss and you're my resposibility."
Tinignan ko si Samantha. At binigyan ko siya ng Do something! na look.
"Baby.." Sinubukan niya ulit agawin ang atensyon ni Riley.
"Later Sam. Hintayin mo na lang ako sa sala. May pag-uusapan lang kami ni Muriel." Sabi niya na hindi
lumilingon sa nobya.
Napalunok ako nang wala sa oras. There is no way of escaping from him.
Ngayon ko naisip na sana ay dumating na si Jared and save me from him. Pero malabo pa sa malabo na
dumating siya.
"Tell me honestly Muriel, are you avoiding me? Iyon kasi ang nararamdaman ko. Since na dumating ka sa
bahay na ito, wala kang ginawa kundi iwasan ako. Tell me, may problema ka ba sa akin?"
Mabuti na lamang at may mahabang mesa na nakapagitan sa aming dalawa kaya hindi siya makalapit sa
akin.
Sa gilid ng mata ko ay nakita kong nakatingin sa akin si Samantha. Marahil hinihintay ang sasabihin
ko. At wala na rin siyang magawa para agawin ang atensyon ng nobyo nito.
"Hindi kita-"
Bigla na lang nagdilim ang buong paligid. Blackout?
"Riley?" I heard Samantha's voice.
"I was here." Si Riley.
"Where are you?"
Hindi ko ako kumikilos sa kinatatayuan ko. Bahala silang maghanapan na dalawa sa dilim. Basta ako
safe sa lugar ko. Maya-maya lang magkakailaw din.
I was saved by the bell! At parang gusto kong magpasalamat sa Meralco dahil pinili nilang mawalan ng
ilaw sa pagkakataong ito. Nakaiwas ako kay Riley nang hindi ako nagsisinungaling.
Kahit bitbit ko ang cellphone ko ay hindi ko iyon nilabas sa bulsa ko. Mabuti na rin iyong walang
liwanag para naman makapagtago ako pansamantala sa dilim.
Then suddenly, naramdaman kong may kung anong mabalahibo ang kumiskis sa mga binti ko. Oh shocks!
What is that? Napatili ako at napatakbo hanggang sa may nabunggo akong matigas na bulto. At kung
hindi niya ako nahawakan kaagad, malamang ay natumba na ako.
"Sam? What happened? Are you okay?" Si Riley pala iyon.
Sam ka jan! It's me Muriel! Gusto ko sanang isigaw sa kanya. Pero hindi na lang ako kumibo.
"I'm fine Baby. Hindi kaya si Muriel iyon."
"M-muriel?"
I could feel his breath on my face. Ibig sabihin ganon kami kalapit sa isa't-isa? Naramdaman ko na
lang din na humigpit ang mga braso niyang nakapulupot sa katawan ko. Lalo tuloy akong napalapit sa
kanya.
"Rai.."
"Sam?"
"Yes Baby?"
Para akong binusan ng malamig na tubig. Bigla ko tuloy naitulak si Riley palayo sa akin.
I almost forgot. Magkaboses nga pala kami ni Samantha. And maybe he mistaken me as his girlfriend.
Umatras ako palayo sa kanya sa takot na baka magkalapit kaming muli. But to my surprise bigla na
lamang may dumamba sa akin dahilan para matumba ako sa sahig. Napatili ulit ako.
Eksakto naman na lumiwanag ang buong paligid at bumalik na ulit ang kuryente.
"Buddy?" Nagulat ako nang makita siya sa ibabaw ko. Tinakot naman ako ng asong ito! Siya rin siguro
yung kaninang kumiskis sa binti ko. At bago pa ako makakilos ay pinaliguan niya ng halik sa buong
mukha. "Stop it Buddy!" Kahit anong tulak ko sa kanya ay hindi ko magawa. Ang laki niyang aso at ang
bigat-bigat niya.
Naramdaman ko lang na umangat si Buddy sa ere. Binuhat pala siya ni Riley para maialis siya sa ibabaw
ko. Pagkatapos ay inilahad niya ang kamay niya sa akin. Tinanggap ko iyon at tinulungan niya akong
makatayo.
"Thanks!" Sabi ko na hindi tumitingin sa kanya.
"You okay?"
Tumango ako at bahagyang inayos ang nagusot kong damit.
"Buddy come here!" Napalingon ako nang tawagin ni Samantha ang aso. Pero tinignan lang siya sandali
ni Buddy at muling lumapit sa kinaroroonan ko habang panay ang kawag ng buntot niya.
Sumimangot siya sa pandededma ng aso. Hindi ko naman napigilang mangiti. Ngunit sa paglingon ko ay
nakita kong matamang nakatingin si Riley sa akin. Hindi siya nagsasalita. Basta nakatingin lang siya
sa akin at bigla akong kinabahan sa klase ng tingin niya.
I think I need to go. Humakbang ako palabas ng kusina. At nakasunod pa rin sa akin si Buddy.
"Sam!" Napahinto ako nang marinig ang pagtawag ni Riley. Then I realized that it's not me!
Shit! Muntikan na akong lumingon sa kanya. Halos manigas ako sa kinatatayuan ko. But I still managed
to composed myself. Humakbang ako ulit at tuluy-tuloy na lumabas ng kusina.
"Pasaway na aso ka! Alam mo ba na tinakot mo ako kanina?" Sabi ko kay Buddy habang nakaupo siya sa
katapat kong upuan.
Patuloy lang siya sa pagkawag ng buntot niya habang nakatingin sa akin.
Nasa garden kami ngayon. Doon ako ako dumiretso pagkatapos kong umeskapo sa kusina.
"Ano bang mayroon ako at gustung-gusto mo ako?"
Aw! Aw! Aw!
Para namang naiintindihan ko ang pagtahol niya. -____-
"Tinawag ka ni Samantha kanina, bakit hindi ka lumapit sa kanya?"
Nang maalala ko ang nakasimangot niyang mukha ay hindi ko napigilang ngumiti. Para kasing napahiya
siya.
"You don't like her? Why? Mas maganda naman siya kaysa sa akin."
Aw! Aw! Aw!
"What! Mas maganda pa rin ako sa kanya? Good boy! Yan ang gusto ko sayo."
Kung may makakarinig lang sa akin na ibang tao baka isipin nila na nasisiraan na ako ng ulo.
No choice eh! Kailangan ko nang kausap. Pwede ko ng pagtiyagaan si Buddy. At least alam ko makikinig
siya sa lahat ng sasabihin ko.
"But I'm glad na hindi mo ako nakakalimutan. Ganon ka pa rin. Hindi ka nagbabago."
Aw! Aw! Aw!
"I know. And I miss you too." Sa sinabi kong iyon ay biglang tumalon si Buddy mula sa kinauupuan niya
at lumapit sa akin. Akala ko pa nga dadambahin niya ulit ako pero sa halip ay dinila-dilaan niya lang
ang kamay ko.
"Good boy!" At hinimas ko siya ulo na gustung-gusto niya.
Biglang nag-ring ang cellphone ko. Para naman akong nabuhayan ng loob ng makita sa screen ang
pangalan ni Jared.
"Hello.."
"Muriel I'm so sorry. I couldn't-"
"It's okay" Mabilis kong sagot. Hindi ko na kailangang marinig ang paliwanag niya. Alam ko naman kung
ano ang sitwasyon niya at naiintindihan ko iyon. Although medyo nadismaya ako dahil kanina ko pa siya
hinihintay.
"Sorry ulit! Madami pa kasi akong dapat ayusin dito."
"I understand. Hindi naman ako nagmamadali."
"where are you?"
"Nandito ako sa garden. Kasama ko si Buddy."
"Are you okay?"
"Oo na naman."
"Kumain ka na ba?"
Saka ko lang naalala na naudlot nga pala ang pag-aalmusal ko kanina. "Yup! Kumain na ako."
Pagsisinungaling ko.
"Basta babawi na lang ako sayo bukas. I promise."
"Jared hindi mo kailangan pilitin ang sarili mo! Okay lang naman kahit sa ibang araw-."
"No! Bukas na bukas na din aalisin na kita dyan!"
"Ikaw ang bahala." He already set his mind. At useless na makipagtalo pa ako sa kanya.
"Got to go. See you tomorrow."
"Okay!"
"Bye!"
=End tone=
I blew out a long sighed. Gustung-gusto ko nang umalis sa bahay na iyon pero wala naman akong magawa.
And I hate myself for being helpless. Hindi pa naman ako sanay na umaasa sa ibang tao. Pero sa
pagkakataon na ito, I really have no choice kundi sumandal kay Jared. He already knew my secrets. At
siya lamang ang taong puwede kong maasahan at mapagkatiwalaan. Dahil kung ako lang, kaya kong umalis
mag-isa sa bahay na iyon. Nariyan naman sina Jena at Ichi na pwede kong mapakiusapan na mag-stay muna
sa kanila. Yun nga lang, kailangan kong harapin ang mga samut-saring mga tanong nila.
Muli akong napatingin kay Buddy at hinimas siya sa kanyang ulo. "Ano sa palagay mo ang dapat kong
gawin?"
Aw! Aw! Aw!
Aw! Aw! Aw!
Hindi siya tumigil sa pagtahol habang nakatingala siya. At doon ko napansin na hindi pala siya sa
akin nakatingin. Lumingon ako at mula sa itaas ay nakita ko si Riley sa may veranda. He was looking
and watching at me.
I couldn't read his expression. May kalayuan siya sa kinaroronan ko. But I wondered kung bakit hindi
niya inaalis ang pagkakatitig niya sa akin.
May kinalaman kaya iyon sa nangyari kanina?
<Riley POV>
"Hey! You're not listening!"
Halos hindi ko namalayan na nakalapit na pala sa akin si Samantha.
"I'm sorry. What did you said again?"
She gave me a mad face. "Kanina pa ako nagsasalita rito pero hindi ka nakikinig. Ano ba ang
tinitignan mo dyan?"
Hindi ko na siya napigilan nang dumungaw siya sa veranda. Mabuti na lang at wala na si Muriel sa
kinaroroonan nito kanina.
"May iniisip lang ako problema sa kumpanya." Pagsisinungaling ko. At mukhang nakumbinsi ko naman
siya.
"Tuloy pa ba tayo?"
"Saan?"
"Di ba magla-lunch tayo sa labas?"
Wala naman akong maalala na nag-usap kaming kakain sa labas.
"You forgot?" Biglang sumimangot si Samantha.
"Of course not! So where do yo want to eat?" Sumang-ayon na rin ako para hindi siya magtampo.
Nakita ko siyang ngumiti. "I know a better place."
Ngumiti na rin ako. "Ngayon na ba tayo aalis?"
Tumingin siya sa suot niyang wristwatch. "Mamaya na lang siguro. Maaga pa pala." Lumapit siya sa kama
ko at naupo roon. "I miss this bed. Its been a long time ago since I slept here."
"You can sleep here anytime you want."
"I know." Pagkatapos ay humiga siya. "Pero alam mo naman kung gaano ako ka-busy sa trabaho right?"
Pagkatapos ay nagkuwento na siya ng mga experiences niya sa Hongkong.
Natagpuan ko na lang ang sarili ko na nakapikit. Pinapakinggan ko lang ang boses ni Samantha. When I
was still blind, malakas ang pakiramdam ko sa lahat ng bagay. I can instantly recognized a person's
voice. Especially, yung mga taong malapit sa akin. Kaya nga ganon na lang ang pagtataka ko kanina
kung bakit napagkamalan ko bilang si Samantha si Muriel. Alam kong magkaboses silang dalawa. But at
that moment, I couldn't explain what I felt when I held her closer to me. Hayun na naman ang pamilyar
na pakiramdam ko sa kanya. And I was confused again. Bakit hindi ko nararamdaman iyon ngayon kay
Samantha?
"Baby are you alright?" Nag-aalala siyang lumapit sa akin.
Doon lamang ako dumilat. "I'm fine. Medyo sumakit lang ang ulo ko." Pagdadahilan ko sa kanya.
"Huwag na kaya tayo tumuloy?"
"It's nothing!" I smiled. "Tuloy tayo. Just wait me outside, magbibihis lang ako."
Alanging sumunod si Samantha at lumabas ng silid ko.
I think I should stop thinking about Muriel. It will lead me to nowhere. And worst baka makahalata pa
si Samantha at maapektuhan ang relasyon naming dalawa. At ayokong mangyari iyon.
Nakabihis na ako nang lumabas ng aking silid. Dumiretso ako sa sala. Akala ko kasi ay doon ako
hinintay ni Samantha. Pero wala siya doon.
Nakasalubong ko si Tere na patungo sa itaas. "Nakita mo ba si Samantha?" Tanong ko.
"Nakita ko po dun sa may pool area." Sagot niya.
"Salamat." At humakbang ako patungo roon. Then I saw her standing in the pool side. She was talking
with someone else in her phone. Nakatalikod siya sa akin.
"He doesn't know yet. HIndi ko alam kung paano ko sasabihin kay Riley."
Napahinto ako sa paglapit sa kanya.
"You don't know him Tracy. Siguradong hindi papayag si Riley kapag nalaman niya ang pumirma ako ng
three years contract sa Paris."
Namanhid ang buong katawan ko sa narinig.
"I know. And don't worry. I can't fix this okay? Surely I can handle him. Just give me a little more
time. I'll find a way."
Naikuyom ko ang kamay ko. All this time she was lying to me .
"Okay! Bye!"
"Hanggang kailan mo itatago sa akin ang tungkol dito?"
Biglang lingon sa akin si Samantha. Nanlalaki ang mga mata niya nang makita ang madilim kong mukha.
"B-baby?"
"Care to tell about your contract in Paris?
Nakita ko ang takot sa mukha niya. And I don't even care.
"B-baby listen to me. I-i wanted to tell you but-"
"But what Samantha?"
"A-alam kong hindi ka papayag." Nanginginig na ang boses niya.
"Anong ine-expect mo? Na matutuwa ako? Akala ko ba nag-usap na tayo Sam? You told me na tatapusin mo
lang this year ang contract mo sa Hongkong at babalik ka ng Pilipinas. What happened? What makes you
changed your mind?"
Nagsimula ng umiyak si Samantha. "I've been waiting fot this opportunity. This was a dream come true
to me. That's why I grabbed it."
"Without even thinking about me?" I could explain the pain I felt inside. She was still the as
selfish as before. Akala ko pa naman nagbago na siya.
"Please understand me Riley. I need this. I really need this."
"And I need you too Sam."
Lalo lamang siyang umiyak. Ang mukha niya ay nakasubsob sa mga palad niya.
Napatingala ako sa langit dahil sa frustration. As I expected dadaanin na naman niya ako sa pag-iyak.
And I was tired of it.
"Hanggang kailan ako magiging pangalawa sa mga priority mo Sam?"
"I love you Riley. And you know that."
Iyon nga ang mas masakit. Mahal ka niya pero mas priority pa rin niya ang kanyang pangarap.
"I don't want to this. But you have to choose Sam?"
"Riley?"
But when I looked into her eyes, I saw her answer. And its not me!
Tumalikod ako at mabigat ang loob na humakbang papasok ng bahay.
I'm still hoping that she might change her mind. I'm still hoping for the both us.
"Riley!"
<Muriel POV>
Nagsalubong ang mga kilay ko nang makita ko si Samantha na humahangos palabas. And I think she was
crying. Tuluy-tuloy siya sa nakaparada niyang sasakyan.
Napahinto ako sa pagsu-swing. I was curious kung anong nangyari sa kanya. Ilang sandali pa ay
pinaandar nito ang kotse at tuluy-tuloy na lumabas ng gate.
Hindi ko na problema kung anuman ang namagitan sa kanila ni Riley. But still, hindi ko maiwasang mag-
alala para sa binata. Alam ko kung gaano niya kamahal si Samantha. Naging saksi ako noon. At siguro
sa mga oras na ito ay nasasaktan siya ng labis at wala akong magawa para sa kanya.
Muli kong dinuyan ang swing. Medyo mahina lang. Gusto ko lang makalanghap ng hangin.
"Hindi mo talaga ako hiniwalayan noh?" Sabi ko kay Buddy na nakadapa sa may damuhan malapit sa paanan
ko.
Tumingin lang siya sa akin. Maya-maya ay ipinikit niya ang mga mata.
"Ang daya mo! Tutulugan mo lang ako!"
Napahinto ako nang biglang may tumikhim sa likuran ko.
"Do mind if I join you?" Si Riley.
Ngunit bago pa ako makasagot ay pumuwesto na siya sa bakanteng swing sa tabi ko. Pandalawan kasi ang
swing na iyon.
"Mas close pa yata kayo ni Buddy kaysa sa akin." Then I heard him chuckled.
Nakatingin lang ako sa kanya. I know he was only trying to be okay.
"What? May dumi ba ako sa mukha?"
Umiling ako sabay iwas ng tingin. "It's seems that you're not okay."
"How did you know?"
Nagkibit balikat ako. Hindi ko gustong makialam sa personal niyang problema.
"You saw her right?" Ang tinutukoy niya ay si Samantha.
Hindi ako kumibo.
"We had a heated argument. May mga bagay na hindi kami mapagkasunduan." Hindi ko inaasahan na mag-o-
open sa akin si Riley.
"Wala namang problemang hindi nasosolusyunan."
"I agreed. Ngunit kahit anong gawin namin ay bumabalik at bumabalik kami sa dating problema."
Sa gilid ng mata ko ay nakita ko siyang nakatingin sa malayo habang patuloy na nagsu-swing.
"Minsan kailangan nating i-give up ang isang bagay para sa taong mahal natin. Dahil kung parati ang
mga gusto ninyo ang ipipilit ninyong dalawa, hindi nga kayo magkakasundo."
Lumingon sa akin si Riley. "You're right. But in my case, I don't think I should give up mine. Palagi
na lang ako ang nagbibigay. Ako na lang lagi ang umiintindi. And I had enough."
Nang lumingon ako sa kanya ay nagtama ang mga mata namin. And I saw the sadness in his eyes.
"You're letting her go?"
"I have always believed in fighting for the people we love even if they don't seem to love us any
longer." Si Riley ulit. "Pero hindi na ngayon! Nakakapagod din pala!"
"You should fight for her."
Umiling siya. "I let the decision on her. At kung anuman ang magiging desisyon niya, whether its
negative, tatanggapin ko kahit masakit."
Pinili ko na lang na manahimik. Mukhang buo na rin ang desisyon niya. Nagulat lang ako. Hindi iyon
ang inaasahan ko sa kanya. I knew how much he loves Samantha. I knew that he couldn't live without
her in his life.
Ngunit siguro nga ay dumating na si Riley sa point na masyado na siyang napagod. Hindi ko siya
masisisi.
At sa kabila ng mga nalaman ko ay hindi ko magawang maging masaya. Dahil alam ko na nasasaktan ang
taong mahal ko. At kung anong nararamdaman niya ay parang nararamdaman ko na rin.
(to be continue...)
*******************************************
[27] Chapter Twenty Seven: Broken Hearts
*******************************************
Grabe.. talagang pinahirapan ako dun sa last part. Nag-nose bleed talaga ako (pero sipon po ang
lumabas hehe...!) Finally, nakapag-UD na rin.. haha... (ala lang masaya lang ako... ^_____^)
Chapter Twenty Seven: Broken Hearts
<Muriel POV>
"I'll miss you
Kiss you
Napalingon ako kay Riley nang marinig ko siyang kumakanta. I couldn't help but smile. Walang duda,
favorite song talaga niya iyon.
Naroon pa rin kaming dalawa sa swing. Bagaman kanina pa kami walang kibuan ay patuloy lang naming
idinuduyan ang aming mga sarili.
Need you
Feed you
Even let ya hold the remote control...
I found myself na sinasabayan siya sa pagkanta. Favorite ko rin kaya iyon. Lumingon sa akin si
Riley. Nakangiti siya sa akin habang patuloy pa rin sa pagkanta.
Put you to bed when you've had too much to drink..
Isa ito sa mga na-miss ko. Ang maka-bonding siya. At least sa pagkakataong iyon ay nagkasundo kaming
dalawa.
I could be the man/girl who grows old with you
I wanna grow old with you..."
Sabay kaming nagtawanan pagkatapos. Parang mga sira lang! Feel na feel kasi namin ang pagkanta kahit
medyo wala na kami sa tono.
Ngunit ganon na lamang ang aming pagkamangha ng biglang bumuhos ang malakas na ulan. Nakakapagtaka.
Kanina lamang ay maganda pa ang panahon. Kumanta lang kaming dalawa, umulan agad! Pambihira! Tumayo
ako. Tatakbo na sana ako para sumilong nang pigilan ako ni Riley.
"Let's have fun?" He said while smiling.
Fun? Ang maligo sa ulan? No way! Kaliligo ko lang kaya!
Aw! Aw! Aw!
Pati si Buddy ay parang sinasabihan ako na pumayag. And to my surprise nang bigla na lang niya akong
dambahin dahilan para matumba ako sa damuhan.
Pucha! Tila nanadya na lalo pang lumakas ang ulan. At basang-basa na ako.
Lumapit sa akin si Riley. Akala ko pa nga ay tutulungan niya akong makatayo. Yun pala yumuko lang
siya sa akin para pagtawanan ako.
"Sige pagtawanan mo ako. Lagot ka sa akin kapag nakatayo ako rito!"
Hindi niya inaasahan nang siya naman ang biglang dambahin ni Buddy. Sa laki ng aso niya ay hindi niya
nakaya ang bigat nito. Na-out of balance siya at bumagsak sa damuhan. Ako naman ngayon ang nagtatawa
sa kanya.
"Karma!" Pang-aasar ko pa. Pasimple akong dumakot ng putik at binato iyon sa kanya. Sapol siya sa
mukha. Bulls eye!Ang lakas tuloy ng tawa ko.
Nagtangka si Riley na gumanti sa akin. Dumakot din siya ng putik at ibinato sa akin. Pero nakailag
agad ako. Mabilis akong tumayo at tumakbo palayo. Pero mas mabilis pa rin siya sa akin. Naabutan niya
ako.
To the rescue naman sa akin si Buddy. Hinila niya si Riley habang kagat-kagat nito ang laylayan ng
shorts nito. Nakawala ako sa kanya at muling tumakbo. Hinabol niya ako ulit hanggang sa makarating
kaming dalawa sa may swimming pool.
Saglit kaming huminto sa pagtakbo. Pareho kaming naghahabol ng hininga. Nasa kabilang side siya ng
pool at hindi niya magawang makalapit sa akin. Dahil sa tuwing magtatangka siya ay mabilis akong
nakakalayo.
"Lagot ka talaga sa akin kapag naabutan kita!" Banta niya sa akin.
"Kung maabutan mo ako?" I challenged him. I matched his grin.
He tried to come near me. Mabilis akong tumakbo ulit. Ngunit sa pagmamadali ko ay natisod ako at
tuluyang nahulog sa pool.
Waaaahhhh... Hindi pa naman ako marunong lumangoy!
"Muriel!" At mabilis na nag-dive si Riley sa pool.
The next I knew, he was already holding me.
"I got you!" Pareho na kaming nakalutang sa tubig. "Are you alright?"
Tumango ako habang nauubo. Pucha! Ang dami kong nainom na tubig! Pwe!
Namalayan ko na lang nasa gilid na kami ng pool. Nauna siyang umahon. Pagkatapos ay ako naman ang
inalalayan niya para makaahon sa tubig.
Huminto na ang pag-ulan at pambon-ambon na lang. Nanatili akong nakahiga sa semento habang nakapikit
ang mga aking mata. Gusto ko lang palipasin ang takot sa akin dibdib. Muntikan na ako doon. I was so
careless.
"Muriel?"
When I opened my eyes, I saw his worried face. Nakayuko pala siya sa akin. Pilit akong ngumiti. "I'm
alright. And thanks to you. Thank you for saving my life."
Hindi siya sumagot. Nanatili lang siyang nakatitig sa akin. Umangat ang kamay niya at hinawi ang
ilang buhok na tumabing sa aking mukha. Then his face moves closer to me.
Biglang nanlaki ang mga mata ko. Damn, I think he was going to kiss me!
Bigla tuloy akong napabangon. Ngunit sa ginawa ko ay nagkaumpugan ang aming mga noo.
"Shit!"
"Aray!"
Pareho naming sapu-sapo ang namumula naming mga noo.
"Why did you do that?" Singhal niya sa akin.
"And what do you're doin?" Ganti ko naman sa kanya.
"Riley! Muriel!"
Sabay kaming napalingon ni Riley. Isang babae ang patuloy sa pagkaway habang patungo sa direksyon
namin. She was in all red cocktail dress. Pati ang suot niyang malapad na sumbrero ay kulay pula rin.
I thought I was only hallucinating. Sa pagkakaalam ko kasi ay next week pa siya uuwi.
"Ma?" Si Riley. Parang hindi rin siya sigurado sa nakikita.
Ang lapad ng kanyang ngiti habang papalapit sa kinaroroonan namin. Sabay kaming napatayo ni Riley.
"Riley my son!" Sinalubong nito ng mahigpit na yakap ang anak. "I miss you so-" Bigla itong bumitaw
sa pagkakayakap. "Why are you wet?" Pagkatapos ay lumingon siya sa akin. "At pati ikaw?"
Hindi pinansin ni Riley ang tanong ng ina. "Ma why are you here? Akala ko ba next week ka pa uuwi?"
Sa wakas ay hinubad din nito ang suot na sumbrero. "Nagmadali talaga akong makauwi. May mga bagay ako
na kailangang ayusin rito." Tumingin siya sa direksyon ko at kinindatan ako.
Hindi ko alam kung bakit bigla akong kinabahan. I never expected her. Buong akala ko ay hindi na kami
mapang-aabot hanggang sa makauwi ako sa Davao. And now she was here... nakadagdag pa siya sa problema
ko. Now tell me? Paano pa ako makakaalis sa bahay na iyon ngayong nandito na siya?
"Sa kumpanya?" Nagtatakang tanong ni Riley. "May problema ba Ma?" Ngunit hindi siya pinansin ng
kanyang ina. At sa halip ay ako ang nilapitan.
"I'm happy to see you again Muriel!"
But not me! T_______T
"Same here Mam Lorie." Napilitan akong magsinungaling. Syempre siya kaya ang original kong boss!
"I told you before to call me Tita. Hindi ka rin naman iba sa akin."
Sunud-sunod ang ginawa kong pagtango at pilit na ngumiti.
"So, how are you? Nag-e-enjoy ka ba sa pag-stay dito?"
I'm not okay at gustung-gusto ko nang umalis dito!
"O-okay naman po."
"Hindi ka ba minamaltrato nitong anak ko?"
"Ma?" Protesta ni Riley. "Watch your word!"
Tumawa lang si Mam Lorie, este Tita Lorie pala.
"Sorry son! Bigla na lang kasing nag-trigger sa isip ko ang word na iyon." At tumawa siya ulit.
I once said that minamaltrato word nang minsan magsumbong ako sa kanya ng magkaroon kami ng pagtatalo
ni Riley noon. Bakit kailangan pa niyang ipaalala iyon?
Pero base sa nakikita kong reaksyon ni Riley mukha naman na wala siyang naaalala. Ganito pa nga ang
itsura niya =___= Hindi siya marahil maka-relate sa sinasabi ng kanyang ina.
And to my surprise, sinapo ng mga kamay ni Tita Lorie ang mukha ko. Pagtingin ko sa kanya ay biglang
nagbago ang ekspresyon ng kanyang mukha. "I'm sorry for all the trouble I brought in you. Kung alam
ko lang na ganito ang mangyayari sa'yo hindi ko sana itinuloy ang plano ko."
"T-tita?" I know what she was talking about. Pero hindi ko inaasahan na sasabihin niya iyon sa
harapan ni Riley. "You don't have to say sorry. I'm doing fine!"
Umiling siya. I suspected I saw tears in her eyes. "You're not okay. I know that. If you would only
give me another chance, itatama ko ang mga pagkakamali ko."
This is not the right moment para sabihin niya iyon. Kung kaya ko lang takpan ang bibig niya ay
ginawa ko na. At sa paglingon ko kay Riley, nakatingin lang siya sa aming dalawa ng nanay niya.
Salubong ang mga kilay at nakakunot ang kanya noo.
"Tita! Bakit hindi muna kayo pumasok sa loob ng bahay ng makapagpahinga kayo?" Inalis ko ang mga
kamay niya sa mukha ko. " Siguradong napagod kayo sa pagbibiyahe."
"She's right Ma." Pagsang-ayon ni Riley. "Magpahinga muna kayo." Doon ako nakaramdam ng relief.
"I'm fine iho!" Lumingon siya sa kanyang anak. "Oh don't give me that kind of look! I'm sorry son.
Huwag ka naman sana magselos kay Muriel."
Sumimangot si Riley. "Hindi ako nagseselos Ma!"
Siya naman ngayon ang nilapitan ng kanyang ina. "Sus! Ang baby ko nagtampo kaagad. Don't worry babawi
ako sa'yo."
"Ma! Huwag nyo naman akong tratuhin na parang bata." Hindi naman siya makapalag nang muli siyang
yakapin nito.
"Na-miss ko talaga ang baby damulag ko!" Panay ang halik nito sa pisngi niya.
"Ma! Nakakahiya kay Muriel!"
Ang lakas ng tawa ni Mam Lorie. "She wouldn't mind. Right Muriel?" Lumingon siya sa akin.
Tumango lang ako.
"Alam mo ba na malaki ang kasalanan ko sa batang ito!"
"Anong kasalanan?"
Magkaagapay silang naglalakad papasok ng bahay.
"Doon tayo sa loob at ikukuwento ko sayo."
O_______o Waaaaaaahahhhhhh...
Gusto ba talaga niya akong ipahamak?
Akala ko ba itatama niya ang pagkakamali niya?
Jared nasan ka na ba?
Get me out of this place!
<Riley POV>
Dumiretso kaming tatlo sa dinning area. At nalula kami sa dami ng nakahain na pagkain.
"Nana Tonya, alam nyo na uuwi si Mama?" Nagtataka na tanong ko sa kanya.
"Tumawag siya sa akin kagabi." Nakangiting sagot naman nito.
"Bakit hindi ninyo sinabi sa akin?"
"I want to surprise you iho." Sabat naman ni Mama. "Same with Muriel."
Nang lingunin ko si Muriel ay nakita kong naka-pout siya. Kanina ko pa napapansin na parang hindi
siya masaya sa pagdating ni Mama. Pareho na kaming nakapagbihis at nakapagpalit ng damit. And since
then, hindi na siya muling nagsalita.
Naagaw ang atensyon ko sa pagtunog ng cellphone ko. Jared was calling.
"Ma, excuse me for awhile!" At lumabas ako ng silid bago sagutin iyon.
"Napatawag ka Pre?"
"I'm on my way to your house. Susunduin ko si Muriel." Sabi nito sa kabilang linya.
"Aalis kayo?"
"Kahapon pa kita gustong makausap. Kaya lang biglang dumating si Samantha."
"Tungkol saan?" Naninibago ako sa tono ng boses ni Jared. He sounds really serious.
"I'm taking Muriel with me. Doon muna siya sa isa kong condo mag-i-stay."
So, totoo pala ang narinig ko kanina. She was really leaving.
"Tumawag ka ba para ipagpaalam siya?"
"I don't think kailangan ko siyang ipagpaalam sa yo. Gusto ko lang malaman mo para hindi ka magulat
sa pag-alis niya."
Bigla akong nakaramdam ng tensyon sa pagitan naming dalawa.
"I don't think na makakaalis siya Jared?"
"Dahil pipigilan mo siya?"
"No! Dahil nandito na si Mama. Sa palagay ko hindi siya papayag na umalis rito si Muriel."
"What? Dumating na si Tita?"
Halos mailayo ko sa tenga ko ang cellphone sa lakas ng boses niya.
"Yes she was here. At kararating lang niya." Narinig ko pa siyang nagmura sa kabilang linya.
What's with him?
"Jared? Are you still there?" Pero end tone na ang narinig ko sa kabilang linya. Binabaan na niya ako
ng phone!
Sabay-sabay kami na kumain ng tanghalian. Supposed to be ay dapat katabi ko si Muriel. Pero mas
pinili niyang maupo sa katapat kong upuan. Akala ko pa naman ay okay na kami. But to normal na naman
ang pagiging aloof niya sa akin. Kanina lamang ay masaya pa kaming naghahabulan na parang mga bata sa
ulanan. For the first time I saw her real smile. Yun hindi pilit katulad ng madalas niyang
ipinakikita. She was really .... Hindi ko masakyan ang mood niya.
Habang kumakain ay si Mama ang madalas magsalita. Panay kuwento siya ng mga escapades niya sa ibang
bansa. Halos isang buwan din siyang nawala. At sa tingin ko naman ay mukhang nag-enjoy siya ng husto
sa pagbabakasyon niya.
"Sorry I'm late." Bigla na lamang sumulpot si Jared sa pagkamangha ng lahat maliban sa akin. Ine-
expect ko na ang pagdating niya. "Welcome back Tita!" Lumapit siya kay Mama at hinalikan ito sa
pisngi.
"Jared I'm glad you're here."
"Of course Tita! Hindi ako pwedeng mawala sa eksena." He smiled sheepishly in return. Umikot siya sa
kabila panig ng mesa at puwesto sa tabi ni Muriel.
"You're here? Akala ko ba-"
"Hindi kita matiis eh!" At masuyo niyang pinisil ang tungki ng ilong ni Muriel. Tinabig naman ng
dalaga ang kamay niya.
"Sungit!" Pang-aalaska niya. Ngunit inirapan lang siya nito.
Itinuon ko ang mga mata sa pagkain na nasa haparan ko. Hindi ko maintindihan kung bakit nakaramdam
ako ng pagkainis sa nakita kong eksena.
"You never change Jared. Lagi mo pa rin inaasar si Muriel." Nakangiting sabi ni Mama.
"Old habits are hard to forget. Aray!"
Muling lumipad ang mga mata ko sa kanila. Tinapakan pala ni Muriel ang paa ni Jared.
"Nakita mo naman Tita, kung gaano ka-sweet sa akin si Muriel."
Mabenta talaga ang kalokohan ng kaibigan. Tawa ng tawa sina Mama at Nana Tonya. Bagaman hindi
nagsasalita si Muriel ay panay naman ang irap nito sa kanya.
"Peace!" Nakangising nag-peace sign si Jared rito. "Bati na tayo Girlfriend!"
"Shut up Jared! Kapag ako hindi natunawan dahil sa'yo, I swear makakatikim ka sa akin ng flying
kick!"
"Sabi ko na nga ba mahal mo ako!"
Hindi na maipinta ni Muriel. Lalo tuloy humaba ang nguso niya.
"Are you courting her Jared?" Tanong ni Mama.
Ngumisi siya. "Me? Courting her? Ako kaya ang nililigawan niya Tita."
At muli silang nagtawanan maliban sa aming dalawa ni Muriel. I could see na nagtitimpi lamang siya.
Kung wala siguro si Mama, malamang ay kanina pa siya sumabog sa mga pang-aasar ng kaibigan.
"Enough Jared!" Awat ko. "Let Muriel eat her meal first." Hindi ko na kasi matiis ang pang-aasar niya
sa dalaga.
"Okay! Madali naman akong kausap!" He said while smiling. Pero nakipagsukatan siya sa akin ng tingin.
"I heard that Samantha was also arrived. Where is she Riley?"
Saka lang ako lumingon kay Mama. I almost forgot about her. Kung hindi pa siya nabanggit ni Mama ay
hindi ko siya maalala. At aaminin ko. Kanina habang magkasama kami ni Muriel ay nakalimutan ko ang
problema namin ni Samantha. Nakalimutan ko rin ang lungkot at sakit na nararamdaman ko. And it's all
because of her.
"I don't know Ma." Matipid na sagot ko. Hindi ko kasi alam kung paano iiwas.
"What do you mean you don't know? Hindi pa ba kayo nagkikita?"
Hindi sinasadya ay nagkatinginan kaming dalawa ni Muriel. Ngunit siya rin ang unang umiwas. I blew
out a long sighed bago ako nagsalita. "We broke up. Kanina lang." Mabuti na rin siguro na ngayon pa
lang ay malaman na nila ang totoo.
"What?" Halos sabay ng bulaslas nina Mama at Jared.
"Eh kanina lang umaga okay pa kayo ng kasintahan mo." Komento ni Nana Tonya. Naging saksi siya sa
paglalambingan naming dalawa.
"What happened Riley?" May pag-aalala sa tinig ni Mama.
"It's a long story Ma. Saka na lang ako magpapaliwanag." At muli akong nagpatuloy sa pagkain.
Tila may dumaan na anghel at biglang natahimik ang lahat.
Nang mag-angat ako ng mukha, I saw Jared leaning on Muriel. Tila mayroon siyang ibinubulong rito.
Ngunit nagkibit balikat lamang ang dalaga.
"Son!" Naramdaman ko na lang ang kamay ni Mama sa braso ko. Lumingon ako sa kanya. "Everything is
gonna be alright. Nandito lang ako."
Katatapos lamang naming kumain nang bigla akong hilahin ni Mama palabas sa aking pagtatakaka.
"Ma! Where are we going?" Tanong ko habang nakalingon ako kina Muriel at Jared na naiwan pa sa loob.
"Worried?"
Napakunot noo ako sa sinabi niya.
"Mapang-asar lang talaga si Jared. Pero hindi uubra ang kalokohan niya kay Muriel."
Lalong nagsalubong ang kilay ko.
She smiled at me. Pero hindi ko gusto ang klase ng pagkakangiti niya. "Jealous?"
Pinanlakihan ko siya ng mga mata. "Ma! What are you talking about?"
Pinisil niya ang tungki ng ilong ko. "I'm just kidding son!" At tumawa siya ng malakas sa aking
pagkamangha. "Para kasing gusto mong ilayo si Muriel sa kaibigan mo?" Halos pabulong na sabi niya at
hindi iyon nakarating sa pandinig ko.
-_____- Kailan kaya magbabago si Mama? She was crazy as ever!
Naroon kaming dalawa sa study room. At hindi ko na kailangang hulaan kung bakit gusto niya akong
makausap ng sarilihan.
"Ma, I don't want to talk about it. Not now!" Hindi niya ako mapipilit magsalita. Eversince, hindi
naman ako nagkukuwento sa kanya lalo na kapag nagkakaproblema kaming dalawa ni Samantha. At kahit
hindi ako magkuwento malalaman din naman niya ang tungkol doon. She has sources.
"Fine! Hindi kita pipilitin." She finally gave up. At nakahinga ako ng maluwag.
"I'll be okay Ma. Swear!"
Nagdududa na titinitigan niya ako. "Hindi ko alam kung dapat ko bang paniwalaan ang sinasabi you?"
I rolled my eyes. Ang kulit talaga ng nanay ko!
Sinapo ng mga kamay niya ang mukha ko at hinarap sa kanya. "I'am your mother. Natural lang na mag-
alala ako para sayo."
"I know Ma. Sinong bang magiging okay after a break up? Siguro nga sa ngayon hindi ako okay. But It
doesn't mean that its the end of the world for me." I know what she's thinking. And I understand her.
Then I saw her smiled. "At natutuwa ako dahil hindi ka na katulad ng dati. She made you changed a
lot. You deserve someone like her."
Muli naman nagsalubong ang kilay ko. Who she? Si Samantha?
"But remember this son, whatever decision you make.. just follow your heart." Tinuro pa ng daliri
niya ang dibdib ko. "Just follow this. It will lead you to your true happiness. Siya ang mas
nakakaalam kung ano at sino ang mas nararapat para sayo. Believe me. Hindi ka niya bibiguin."
Lalo akong naguluhan sa sinabi niya. And I had this dread feeling na hindi si Samantha ang tinutukoy
niya. Then who?
Weird! For the first time in my life, ngayon ko lang nakita si Mama na ganon kaseryoso. And it makes
me shiver.
<Muriel POV>
Parang gusto kong matawa sa nakikita ko kay Jared. Kanina pa siya lakad ng lakad sa harapan ko. Hindi
siya mapakali. Pabalik-balik lang siya at malalim ang iniisip.
"Mahihilo ka lang sa ginagawa mo!"
Ngunit parang wala siyang narinig. Tuloy pa rin siya sa ginagawa.
"Jared!"
Finally he stopped. "I really need to get you out of here! Kakausapin ko si Tita Lorie."
I almost rolled my eyes. "Yan din ang sinabi mo kanina! Paulit-ulit? Pirate CD?"
"Get your things. Aalis na tayo!"
Hindi ako kumilos sa kinauupuan ko. Nakapatong ang siko ko sa mesa at nakapangalumbaba sa harap niya.
"Do you think papayag si Tita na umalis ako rito?" Naisip ko na rin iyon kanina. Now she's already
here, everything is under her control.
And I have no other choice but to stay. Ganun lamang iyon kasimple. At tanggap ko na iyon.
Nakakapagod din ang mag-isip ng mag-isip pero useless naman. Dahil sa bandang huli ay mabibigo lang
kami.
"Eh di huwag nating ipaalam! Basta umalis na tayo." Lumapit siya sa akin at tangkang hihilahin ako sa
kamay.
"Baka nakakalimutan mo, she is my boss. Gusto mo ba akong mawalan ng trabaho?" Inirapan ko siya at
tinabig ang kanyang kamay. "Just give up Jared! No matter what we do, dito pa rin sa bahay na ito ang
bagsak ko."
"Damn it!" Bigla na lamang niyang tinulak ang silya na nasa kanyang harapan. "Kung napaaga-aga lang
sana ako, kanina ka pa sana nakaalis sa bahay na ito!" Nagulat ako sa naging outbust niya. Bakit ba
siya ang mas apektado kaysa sa akin?
"Relax! Maupo nga muna!" Itinuro ko sa kanya ang katabi kong upuan. "I know that you're dead tired in
your company. Kaya please, huwag mo na rin pagurin ang sarili mo nang dahil sa akin. I'll be fine!
Konting tiis na lang siguro. Hindi rin naman ako magtatagal at uuwi rin ako ng Davao."
Ngunit hindi talaga siya marunong makinig.
"Where are you going?" Humakbang siya palayo.
"Kakausapin ko si Tita Lorie." Lumingon siya sa akin.
"Jared!" Napilitan akong tumayo para habulin siya. "Ang kulit! Di ba sabi ko huwag na? Hindi mo
kailangan gawin ito."
"Why? You've changed your mind?" Humarap siya sa akin. "Ayaw mo na umalis?"
"Gusto ko pero-"
"Pero hindi mo kayang iwan si Riley?" Doon ko lamang napansin ang madilim niyang mukha.
"Of course not!"
"Ayaw mo nang umalis dahil nalaman mong nag-break na sila ni Samantha. At magkakaroon ka na ng chance
para mas mapalapit sa kanya."
"Hindi yan totoo!" I held my breath. Parang hindi si Jared ang kaharap ko. Kakaiba kasi siyang
magsalita.
"Bakit sa palagay mo ba kapag nalaman ni Riley ang tungkol sayo ay matatanggap ka niya? Sa palagay mo
ba mahahalin ka rin niya katulad ng pagmamahal niya kay Samantha? No matter what you do Muriel,
mananatili ka lang na anino ni Sam sa buhay niya!"
Hindi ko inaasahan na marinig iyon mula sa kanya. His words hits me straight from my heart.
"Enough Jared." Pakiramdam ko ay sinampal ako ng malakas sa magkabila pisngi. The truth really hurts
something.
Tila doon lamang na-realized ni Jared ang mga sinabi. Biglang nagbago ang ekspresyon ng kanyang
mukha. "I-im sorry. I never meant-"
"Hindi mo kailangang ipamukha sa akin ang tungkol doon." I almost whispered. Pakiramdam ko kasi ay
may nakabara sa lalamunan ko. "Sa simula pa lang ay alam ko na kung saan ako lulugar sa buhay niya.
At wala akong balak ipagpilitan ang sarili ko sa kanya."
"Muriel..." He tried to reach me, pero umiwas ako. "I'm sorry."
"I understand." Pilit akong ngumiti. "They say that true friends always tells the truth even it hurts
you. And I must be thankful for having you as one."
He looked at me with sadness in his eyes. "When will you ever see me as a man who can love you back
more than you love him? Why him when it could be me?"
He loves me? Tama ba ang narinig ko.
"Hindi ko alam kung talagang manhid ka lang o hindi mo talaga ako nakikita. Kung sabagay, paano mo
naman mahahalata? Wala akong ginawa kundi lokohin at asarin ka. At para sayo lahat ng sabihin ko ay
puro kalokohan lamang."
"You know me for being womanizer. At alam ko na iniisip mo na hindi ako marunong magmahal. Iyon din
ang akala ko dati. But you came along and suddenly you captured my untamed heart. Can't help but fall
inlove with my bestfriend pretend girlfriend."
"Jared, please dont!"
"I can't." Malungkot siyang ngumiti. "Kung ikaw nga hindi mo nagawang pigilan ang damdamin mo para sa
kanya, ako pa kaya?"
He's right! Hindi ko siya pwedeng utusan na gawin iyon. Pero hindi ko gustong makita siyang
nasasaktan. He is so special at nalulungkot ako para sa kanya.
"Jared.."
"Let me finish first. Naumpisahan ko ng umamin sa'yo at tatapusin ko ito. I'm not asking anything in
return Muriel. Maliwanag pa sa sikat ng araw na mahal na mahal mo siya kahit hindi ka niya magawang
mahalin. And I know the feeling. Iyon ang dahilan kung bakit ganon na lamang ang pagpupursige ko na
maialis ka rito. Ayokong makita kang nasasaktan nang dahil sa kanya."
"I'm sorry." Anong maari kong sabihin kundi iyon?
"Don't!" Umiling siya. "Don't say sorry. Ginusto ko ito. Its my choice."
Yumuko ako. I don't want to see the pain in his eyes.
"At katulad ng sinabi ko kanina, I will not ask anything in return from you. Pero sana lang Muriel,
sana lang dumating yung pagkakataon na ma-realize mo na karadapat-dapat akong mahalin kaysa kay
Riley. You don't deserved someone like him."
I bit my lower lip painfully. And then I found myself sobbing. Nang mag-angat ako ng mukha, I saw him
walking out through the door.
Subconciously ay naihiling ko na sana bumalik siya at bawiin ang lahat ng mga sinabi niya kani-kanina
lang. I don't want to lose someone like him. Not now. But when I heard the sounds of his car engine,
I knew my wish didn't come true.
If I could only teach my heart.. sana...
(to be continue...)
*******************************************
[28] Chapter Twenty Eight: DejaVu
*******************************************
I'm back! But still not feeling well =___= Pero ang importante ay nakapag-UD na rin me sa wakas
^____^/ yey! Kaya sa mga naghintay at sobrang nainip... sorry guys! Hindi ko naman ginustong
magkasakit. Anyway hope you'll like this new chapie... something funny and at the same time nakaka-
excite! Enjoy reading!
Thank you pala kay @JustSimple for the beautiful cover. I really really love it! Sana gawan mo rin
yung My Stupid Mistake... joke lang po! hehe... This chapter is dedicated for you.
Chapter Twenty Eight: DejaVu
<Muriel POV>
"Good morning!"
I almost jumped in surprise. Hindi ko inaasahan ang masiglang tinig ni Riley na bumangad sa akin ng
umagang iyon.
"Come, sabay na tayong mag-breakfast."
Tila wala sa sarili na sumunod ako at umupo sa silya na hinila niya para sa akin. Nagtataka lang ako
sa magandang mood niya. HIndi ito ang Riley na ini-expect ko. He looks really fine. At sa tingin ko
pa nga ay mukhang masaya siya. Why? Hindi maalis-alis ang mga ngiti niya sa kanyang mga labi.
Ito ba ang kagagaling lang sa isang break-up?
O baka naman nagkaayos na sila ni Samantha kaya ganon na lamang ito kasaya ngayon?
What you see on him is what you get. Ganon siya ka-transparent. At malamang nga ay nagkabalikan na
silang dalawa.
Even if I want to be happy for him, deep inside ay may lungkot pa rin akong nadarama. But I rather
choose to see him happier with Sam than see him hurting too much.
Hay... ako nga ba ito? Parang hindi ko na kilala ang sarili ko. Kailan pa ako natuto na maging
martir?
"Hey! Hindi ka mabubusog kong patuloy mo lang akong tititigan." Pinitik niya ang mga daliri sa tapat
ng mukha ko. Parang doon lang ako natauhan.
"Sorry!" Sabay yuko. "May iniisip lang ako."
"Tingin ko nga! Kanina pa ako salita ng salita rito pero hindi ka pala nakikinig."
"Sorry!" Ako ulit.
"You're forgiven! Basta ba ako ang iniisip mo at hindi si Jared."
Dahil sa sinabi niya ay napatingin ulit ako sa kanya.
"I'm just joking!" He said while smiling devishly.
But I only gave him a pokerface. Paano nasali si Jared sa usapan?
Lalong lumapad ang ngiti Riley. "Bakit ba napakadamot mong ngumiti?" And to my surprise ay biglang
umangat ang kamay niya at pinisil ako sa pisngi. "Ngiti ka naman jan kahit konti!"
Sa halip na ngumiti ay sumimangot ako.
Is he making fun of me?
"Here! Kumain ka na nga lang." Hindi na ako nakatanggi nang siya mismo ang maglagay ng pagkain sa
pinggan ko. "Baka kapag nalagyan ng laman ang tiyan mo ay magbago ang mood mo."
Lalo lang tuloy akong napasimangot. Hindi ko naiwasang mairita sa kinikilos niya. Kung hindi ko pa
siya pinigilan ay baka mapuno na ng husto ang pinggan ko ng pagkain. Tinignan ko siya ng masama.
Ngunit dedma lang si Riley.
"Where are you going?" Narinig kong tanong niya nang bigla na lamang akong tumayo.
Dire-diretso ako sa may cup board na tila walang narinig. Magtitimpla na sana ako ng kape nang makita
kong naubos na ang asukal sa lalagyan. Isa-isa kong binuksan ang mga kabinet. At sa wakas ay nakakita
rin ako. Ngunit kahit anong gawin kong pagtingkayad ay hindi maabot-abot ang pesteng asukal na iyon.
At nag-umpisa nang mag-init ang ulo ko.
Nagulat na lang ako nang may biglang sumulpot na mahabang braso sa ere. At walang kahirap-hirap na
inabot nito ang plastic ng asukal. Doon ako napalingon sa tabi ko. Nakalapit na pala si Riley nang
hindi ko namamalayan.
"Here!" Inabot niya sa akin ang asukal. At nang mag-angat ako ng mukha ay nagkasalubong kami ng
tingin. His face was a few inches away from mine. I couldn't read his expression. Basta nakatitig
lang siya sa akin. Ako ang unang umiwas.
Bumalik ako sa kinauupuan ko at ganon din siya sa puwesto niya.
Hindi na ulit siya nagsalita at tahimik kaming kumain nang hindi nagkikibuan. At pabor para sa akin
iyon. Mas makakain ako ng maayos kung hindi niya ako kakausapin. Pero hindi rin nagtagal ay muli
siyang nagsalita.
"Muriel, sumabay ka na sa akin sa pagpasok."
Naka-silent mode pa rin ako. Patuloy ako sa pagkain.
"I won't take no for an answer. I'am your boss."
I almost rolled my eyes. Hindi naman niya ako mapipilit kung talagang ayaw kong sumabay sa kanya.
"Wala ka ba talagang balak na kausapin ako?" He said in a sad tone. But when I turned to him, I
received a smile instead. Taliwas iyon sa inaasahan ko. Nakatukod ang isang siko niya sa mesa at
nakapangalumbaba sa harapan ko. Amusement was written in his eyes. Subalit hindi ko gustong bigyan ng
ibang kahulugan ang nakikita ko sa kanya.
"Good morning!"
Sabay kaming napalingon ni Riley sa bagong dating.
Jared? Halos lumuwa ang mga mata ko nang makita siya.
"Pare!" Nilapitan nito si Riley sabay tapik sa balikat. "How is your heart? Tumitibok pa ba?" He was
asked him playfully. Pagkatapos ay ako naman ang nilapitan niya at pwesto sa bakanteng upuan sa tabi
ko. "Hello Girlfriend!" Giving me his trademark smile.
Nakamata pa rin ako sa kanya.
"What?" Natatawang tanong niya. "Kung makatingin ka naman ay para kang nakakita ng artista."
I gave him, are you okay? look. Pero tinawanan lamang niya ako sabay pisil sa tungki ng ilong ko.
"Nga pala Pre, narito na lang naman ako makikikain na rin ako ng almusal." Baling niya kay Riley.
"Hope you don't mind."
"No, I wouldn't mind. Sanay na ako na dito ka lagi nakikikain. Dahil alam ko umiiral na naman yang
kakuriputan mo!"
"Of course not! Me kuripot? Look who's talking?"
Nakamasid lang ako sa kanilang dalawa habang masaya silang nag-uusap. Ngunit ang atensyon ko ay na
kay Jared. Kung titignan ay siya pa rin ang typical na masayahing si Jared. And he looks really fine.
Last night, I saw his other side. Taliwas sa Jared na kilala ko. After his confession, bigla na
lamang siyang umalis nang walang paalam. Nakailang ulit akong tumawag sa kanya pero hindi niya
sinasagot ang mga tawag ko. I was so worried about him. Ganon na lamang ang takot sa dibdib ko.
Nasaktan ko siya at naisip ko na baka hindi na siya ulit magpakita sa akin.
But he was now on my side. Hindi ko inaasahan na makita siya. He was jolly and hyper as ever. Parang
walang nagbago sa kanya. Pero imbes na matuwa ako sa nakikita ay parang gusto ko siyang batukan. He
was such a good pretender.
"Napansin ko lang. Talaga bang ganyan si Muriel kapag bagong gising?."
Muntikan na akong mabulunan nang marinig ang tanong na iyon ni Riley.
Tumawa si Jared. "Ganyan talaga siya. Tuwing umaga ay wala siya sa kanyang sarili at lumilipad ang
isip niya sa ibang planeta."
"At hindi nagsasalita?"
"Yun ang talent niya. Kaya niyang hindi magsalita sa loob ng isang araw."
"Amazing!"
"Gifted child eh!"
"Very rare talent."
"Gusto mo subukan natin? What do you think?"
"Sige gusto ko yan!"
O___o Ganito pala ang epekto kapag nagsanib puwersa silang magkaibigan!
At kung minamalas ka nga naman, ako pa ang napagtripan. Ang sarap pag-umpugin ng mga ulo nilang
dalawa!
Mabilis na lumipad ang mga mata nila sa akin nang lumikha ng ingay ang kutsara ko na nahulog sa
sahig. Iyon lang pala ang paraan para tumigil sila. Sana pala ay kanina ko pa iyon ginawa.
"Here!" Magkasabay nilang sabi at sabay rin sila sa pag-abot sa akin ng malinis na kutsara.
"Ito na lang ang gamitin mo." Sabay ulit silang dalawa.
Nag-random pick ako. Alangan naman na pareho kong kunin ang mga hawak nila. At yung hawak na kutsara
ni Riley ang kinuha ko.
Ang lapad ng ngiti ng loko!
"Ooops!" Napalingon akong bigla kay Jared. Hawak niya ang necktie niya na kanina lamang ay maayos
pang nakasuot. Hindi ako sigurado kung sinadya ba niyang guluhin iyon. "Muriel pwedeng paayos?" At
umusod siya palapit sa akin.
"Malay ko bang mag-ayos nyan!"
"Sige na!" Lalo pa siyang lumapit sa akin.
At dahil alam kong hindi siya titigil sa pangungulit ay pinagbigyan ko na rin siya.
Basta ko na lang binuhol ang kurbata niya. Wala talagang akong alam kung paano iyon gawin.
"Okay na yan! Thanks!"
Anong okay dun? Eh mukha kaya siyang tanga!
"Muriel paabot naman ng pandesal." Si Riley.
"Muriel paabot din ako ng hotdog." Si Jared.
Sunod naman ako.
"Bacon please!"
"Fried rice please!"
Sunod ulit ako.
"Patimpla ako ng kape." Si Riley ulit.
"Ako rin!" Si Jared na naman. "No cream."
Hinampas ko ng kamay ang mesa na ikinagulat nila. "Ano kayo sinusuwerte? Nakakahalata na ako sa inyo!
Ano ako utusan?" Huminto naman sila ng makitaang angry bird face ko. Akala siguro nila ay mauuto nila
ako.
Hindi na sila umimik at tahimik na kumain. At sa wakas ay makakain na rin ako ng maayos. Kailan pang
sindakin para tumigil sila. Ngunit hindi ko pa nalulunok ang kinakain ko ay heto na naman silang
dalawa.
"Ihahatid ko na si Muriel sa pagpasok." Si Jared na ngumunguya pa.
"Ako na lang. Iisa lang naman ang pinapasukan namin. At saka mapapalayo ang way mo sa trabaho." Sagot
naman ni Riley.
"Okay lang! Besides special request niya iyon. Baka magtampo siya sa akin."
Kailan pa ako nag-request sa kanya?
Ngunit bago pa ako makapag-react ay hinila na ako ni Jared patayo. "Let's go! Baka ma-late ka sa work
mo."
Binigyan ko siya ng matalim na tingin. "Maaga pa kaya!" At hindi pa ako tapos kumain.
"Anong maaga pa? Baka late na 'yang relo mo?" Muli niya akong hinila. At sa pagkakataong iyon ay wala
akong nagawa kundi sumama sa kanya. May subo pa akong tinapay sa bibig at hawak na hotdog nang akayin
niya ako sa nakaparada niyang kotse.
"I'll miss you
Kiss you
"Pre' wala ka bang balak sagutin yang cellphone mo? Kanina pa yan!" Reklamo ni Jared nang sulyapan si
Riley mula sa rear mirror. Sa backseat kasi ito nakaupo.
"Nagpapatugtog lang ako."
"Kung gusto mo ng music pwede ko naman buksan ang stereo ko."
"No thanks! Mas gusto ko ito."
"Wala bang ibang kanta?"
"Favorite ko ito."
"Ang sakit kaya sa tenga. Kailangan ulit-ulitin?" Bulong ni Jared habang patuloy na nagda-drive.
O___o Hindi ba talaga sila titigil?
Kanina pa silang ganyan. At para silang mga bata.
At sumasakit na ang ulo ko sa kanilang dalawa.
Supposed to be, hindi namin dapat kasama si Riley. Pero paalis na kami kanina nang sabihin niyang
ayaw raw umaandar ng kotse niya. Wala raw siyang choice kundi makisabay sa amin.
Sa akin okay lang naman. Pero nang lingunin ko si Jared ay hindi maipinta ang pagmumukha nito. Hindi
ako siguro pero parang may something rivalry sa kanilang dalawa ni Riley. Bakit kaya?
Finally ay nakarating din kami sa aming destinasyon. Na-i-park na rin Jared ang sasakyan. At sa aking
pagtataka nang tila nagmamadali silang bumaba ng sasakyan at naiwan akong mag-isa. Mabilis na umikot
si Jared papunta sa side ko pero naunahan siya ni Riley at ito mismo ang nagbukas ng pintuan para sa
akin.
"Shall we?" Yaya sa akin ni Riley.
Tumango ako.
Lumingon siya kay Jared. "Pre' mauna na kami. Thanks for the ride."
"Wait!" Pinigilan ako ni Jared sa braso. "Muriel, sabay tayong mag-lunch mamaya. Susunduin kita."
"Okay!" Sumang-ayon na rin ako. Gusto kong bumawi sa kanya dahil sa nangyari kagabi. "Papasok na
ako." Tumango siya at ngumiti saakin. Nauna akong naglakad papasok sa main entrance ng building
kasunod ko sa likuran si Riley.
Malapit na ako sa pintuan nang lumingon ako sa kinaroroonan ni Jared. Nakita ko siyang sumakay ng
kotse niya ngunit madilim ang mukha niya. Ilang sandali ay pinahuhurot niya ang sasakyan ng ubod ng
bilis. Hindi ko maiwasang magtaka.
Nagseselos ba siya kay Riley?
"Bilisan mo Muriel baka ma-late na tayo." Hinawakan ako ni Riley sa kamay at hinila papasok ng
entrance. Napasunod na lang ako sa kanya. Nang makarating kami sa tapat ng elevator ay mabilis kong
binawi ang kamay ko mula sa kanya. Paano, lahat halos ng naroon ay nakatingin sa aming dalawa!
"Good morning Sir!" Bati nila kay Riley.
"Good morning." Ganting bati niya habang nakangiti. Pagkatapos ay lumingon siya sa akin.
I went still. Kunwari dedma. Bahagya pa akong lumayo kay kanya. Baka kasi kung anong isipin ng mga
tao tungkol sa aming dalawa.
"Muriel!" Nang lumingon ako ay nakita ko sina Jena at Ichi sa aming likuran. And from the way they
looked at me, sigurado ako na mayroon silang nasaksihan.
Finally, bumukas na rin ang elevator. Bahagya pang umatras ang mga naroon para mag-give way kay
Riley. Ganon din ang ginawa ko.But to my surprise, inalalayan niya ako sa braso at inakay papasok ng
elevator.
Kahit hindi ko sila tignan ay sigurado ako na ganito ang mga itsura nila.
O_____O
Lalo na siguro sina Jena at Ichi!
Super yuko ako. Hindi ko magawang iangat ang mukha ko sa sobrang kahihiyan. Ano na lang ang iisipin
nila? Na may something sa aming dalawa ng may-ari ng kumpanya?
Pahamak kasi itong si Riley! Nakakainis!
"Muriel!" Nag-angat ako ng mukha nang sumilip si Gail sa pintuan. "Pinapatawag ka ni Boss sa office
niya?" At sinulyapan niya si Adrian na busy sa ginagawa nito.
Sumimangot ako nang marinig iyon. Ano na naman ang kailangan ni Riley sa akin?
Palabas na ako nang may makasalubong akong delivery boy na mayroong bitbit na mga bulaklak. Dire-
diretso ako na tila walang nakita.
"Muriel delivery daw para sayo?" Narinig kong tawag sa akin ni Adrian.
Huminto ako at kunot-noo na lumingon. "Para sa akin?" Itinuro ko pa ang sarili ko. "Sigurado ka?"
"Maliban na lang kung may iba pang Muriel Gonzales rito." Pamimilosopo nito na hindi ko na lang
pinansin. Muli akong bumalik sa pwesto ko. Ngunit hindi pa ako tuluyang nakakalapit nang bigla akong
pagkaguluhan ng mga kasamahan ko.
"Kanino galing?"
"How sweet!"
"Wow sosyalan! Bigatin yung admirer mo!"
"Galing ba yan kay Sir Riley!"
Biglang natahimik ang lahat sabay lingon kay Marjorie na siyang nagsabi nun. "What? May masama ba sa
sinabi ko." Pagre-react niya.
Hindi na lang ako kumibo at pinirmahan ang receiving document at inaabot iyon sa delivery boy.
"Tignan mo na yung card kung kanino galing?"
I rolled my eyes. Excited much sila!
"Hep! Anong kaguluhan ito?" Si Ichi na bigla na lamang sumulpot sa may pintuan. Kasunod nito si Jena.
Ang lakas talaga ng radar ng mga kaibigan ko!
Nang makita nila ang malaking bouquet ng bulaklak sa table ko, sa isang iglap ay nakalapit sila sa
akin.
"Ikaw na girl! Ikaw na talaga! Grabe haba ng hair mo!" Si Ichi na sobrang exaggerated.
"Kanino galing? Kanino galing?" Si Jena parang parrot na paulit-ulit.
At sa ikatatahimik ng lahat ay kinuha ko ang card na nakaipit roon at kinakabahan na binuksan iyon.
Ewan ko ba! Subconciously, nahiling ko na sana si Riley ang nagpadala ng mga bulaklak sa akin. Pero
syempre ayaw ko rin naman na sa kanya manggaling iyon. Ano na lang ang sasabihin ng mga kasamahan ko?
At saka sa pagkakalam ko ay okay na sila ni Samantha. Kaya imposible ang iniisip ko.
"What?" Halos saba-sabay nilang tanong na halos ikabingi ko. Hindi na nakatiis si Ichi ay hinablot sa
akin ang hawak kong card. Pagkatapos ay bigla na lamang nagtitili.
"Ohmaygad! Ohmaygad! Galing kay Papa Jared!" Kinikilig na sabi niya.
"Sino yun?" Si Marjorie.
"Siya yung guwapong pamangkin ni Mam Lorie." Sagot ni Jena.
"Siya ba yung naghatid minsan ng pagkain kay Muriel?" Curious na tanong ni Jessica. Sabay na tumango
ang dalawa kong kaibigan.
"Waaaahhh ang guwapo-guwapo kaya nun! Mas guwapo pa kay Sir Riley!"
"Hindi lang guwapo, mayaman pa day!"
At para silang mga sira na nagtatalon habang kinikilig. Mga hyper?
"Haba ng hair mo girl! Kaw na talaga!" Si Ichi sabay hila ng dulo ng buhok.
"Eh paano na si Sir Riley?" Out of nowhere ay tanong ni Jena. Pinanlakihan ko siya ng mga mata. Pero
hindi pa rin siya tumigil. "Mas boto ako sa kanya para sayo."
Ang buhok naman niya ang hinila ko. "Sira! Asa ka pa na magkakagusto sa akin iyun!" Sabi ko. "At isa
pa may girlfriend na yung tao kaya tigilan na ninyo ang pagha-halucinate ng kung anu-ano."
"Weh! Ano kaya ibig sabihin nung nakita namin kanina?" Si Jessica.
"May nalalaman pa kayong WWHH ni Sir." Si Marjorie
(WWHH means walking while holding hands)
"Hay naku! Magsibalik na kayo sa nga kayo sa pwesto nyo mga tsismoso at tsismosa." Pagtataboy ko sa
kanila. "Tsu! Dun na kayo at wala kayong mapapala sa akin." Mabuti na lang at nagsunuran silang
lumabas maliban kina Jena at Ichi.
"Hindi mo kami mapapalayas!" Talagang umupo pa si Ichi sa upuan ko. "We demand for your
explaination!" Ipinukpok pa niya ng kamao ang mesa ko.
Si Jena naman ay umupo sa table ko habang patuloy na inoobserbahan ang mga dumating na bulaklak.
"Nakakainggit ka naman! Pangarap kong makatanggap ng ganitong kabonggang mga flowers."
"Type? Sige sayo na lang."
Nanlaki ang mga mata niya na tumingin sa akin. "Seryoso?"
Tumango ako. "Sayo na lang. Hindi ako mahilig sa bulaklak."
"Waaahhh! Paano naman ako?" Reklamo ni Ichi.
Kinuha ko yung mga chocolates na kasama nung bouquet. "Eto na lang sayo."
Kumukuti-kutitap ang mga ni Ichi nang kunin iyon. "Salamat girl! I love yah!"
"Thank you friend." Sabi naman ni Jena habang yakap-yakap ang mga bulaklak.
Bakit ko pinamigay ang mga iyon?
Honestly hindi ako mahilig sa bulaklak. Tapos yung pinadala pang bulaklak ni Jared ay yung sari-sari.
Yung iba nga ay hindi ko na kilala. (Choosy!) Hindi rin ako mahilig sa chocolates. Sumasakit ang
tonsil ko everytime na nasosobrahan ako ng matamis. Kaya kaysa masayang ang mga iyon, ipamigay ko na
lang sa mga friendship ko nang mapakinabangan naman.
Hindi ko ini-expect na kay Jared manggagaling ang mga iyon. At wala rin akong idea kung yun na ba ang
simula ng panliligaw niya sa akin. I thought he'd already gave up.
"Muriel ano ba? Kanina ka pa hinihintay ni Sir?" Bigla siyang bumungad sa may pintuan.
"Anong silbi ng telepono mo? Pwede naman tumawag di ba?" Pagtataray ni Ichi.
"Ikaw ba ang kinakausap ko?"
"Bakit ikaw din ba ang kinakausap ko?" Walang makakatalo sa super taas na kilay ni bakla. Akala ko pa
nga ay susugurin niya si Gail nang bigla siyang tumayo. Yun pala ay lumapit siya sa kinaroroonan ni
Adrian. "Sabay tayong mag-lunch ha? Sagot ko."
"Sure!" Hindi lumingon na sagot ni Adrian habang nakatutok pa rin sa monitor ng kanyang mga mata.
Nag-aapoy ang mga mata ni Gail na nakatitig sa dalawa. Selos? Ang lakas talagang mang-asar ni Ichi!
"Papunta na ako Gail." Lumabas na ako at hinila ko siya sa braso palayo. Baka kasi bigla na lang
silang magrambulan sa loob. Sa nakikita ko pa naman na itsura niya ay parang susugurin na niya si
bakla.
Hindi maipinta ang pagmumukha niya habang patungo kami sa office ni Riley. Taas noo akong naglakad.
Hindi ko pinansin ang mga bulung-bulungan ng mga taong naroon. As I expected, ako ang pinagtsi-
tsismisan nila dahil sa nangyari kaninang umaga.
Si Gail ang nagbukas ng pintuan. At pareho kaming napamulagat sa nadatnan sa loob ng office. Naroon
si Samantha at nagtatalo silang dalawa ni Riley. Bigla tuloy akong napaatras. Ganon din si Gail.
Ngunit bago pa niya maisara ang pinto ay nakita na kami ni Riley.
"Huwag kang aalis Muriel! I need you now!"
Pareho kaming na-freeze ni Gail sa paghakbang.
"No! You can leave us. Mag-uusap pa kami ng Sir nyo!" Utos naman ni Samantha.
"Just stay!"
"Riley!"
"Anuman ang sasabihin mo ay balewala kay Muriel. But now she needs to fix my computer."
Hindi ko tuloy malaman kung sino ang susundin ko sa kanilang dalawa. Ngunit bago pa ako tuluyang
makalabas ng pintuan ay naisara na iyon ni Gail.
Ayup! Iwanan ba naman akong mag-isa rito?
"Come here Muriel." Utos sa akin ni Riley at wala akong nagawa kundi lumapit sa kinaroroonan niya sa
tapat ng desktop niya. "I need you to fix this damn net. Kanina ko pa hindi ma-access ang email add
ko."
"Yes Sir." Sagot ko nang puwesto ako sa tapat ng desktop niya.
"Ano nga pala yung sinasabi mo Sam? You can continue now." Dahil okupado ko ang upuan niya ay
nakatayo siya sa tabi ko. Habang nasa tapat naman niya si Samantha na nakatayo ring nakaharap sa
kanya.
"Why are you doing this to me Riley?"
"You must be thankful. I made it more easier for you."
"By hurting me this much!"
"It's your choice Sam not mine."
"No! I won't let you go. You can do this to me."
"Then choose me! Ganun lang kasimple yun."
"What I'm asking is for you to understand me!"
"I'd tried! But I think I had enough."
HIndi ako makapag-concentrate sa ginagawa ko. Tama ba naman kasing magtalo sila sa harapan ko?
"Why Riley? What made you changed? Is she the reason why?"
Nang mag-angat ako ng mukha, I saw Samantha looking at me furiously.
Teka! Paano ako nadamay sa gulo nila?
"Enough sam! Huwag mo siyang idamay rito."
"Akala ko ba hindi ko napansin? Simula nang dumating siya rito bigla ka lang nagbago sa akin."
"You do not know what are you saying!"
"I know what I'm saying, damned you!" She almost hissed. Tuluyan nang kumawala ang kontrol niya.
Pagkatapos ay ako naman ang binalingan niya. Kung nakakamatay lang ang tingin na ibinigay niya sa
akin ay kanina pa sana tumumba. "You're nothing but a liar and a bitch!" Nang susugurin niya ako ay
mabilis akong napatayo sa kinauupuan ko. Ngunit bago pa siya makalapit sa akin ay napigilan na siya
ni Riley.
"I said enough Sam! Don't make a scene here!"
Ngunit ayaw niyang papigil. Patuloy siya sa pagpupumiglas. "Let go of me! Let go of me!" This time ay
sumisigaw na siya.
"Samantha!" Nagtaas na rin ng tinig si Riley. "Stop it!"
"No! I won't stop unless you fired her!" Sa pagpupumiglas niya ay natamaan niya sa ulo si Riley.
Nagulat na lang kami nang bigla siyang mag-collapsed sa carpeted floor.
Napasugod ako sa kinaroroonan niya. "Riley?" Nakapikit siya habang sapu-sapo ang ulo. "A-anong
nangyari? May masakit ba sa yo?" Nagsimula nang bumangon ang pag-aalala sa dibdib ko.
Malakas na ungol ang tinugon niya. Mas lalo akong naalarma.
"Sam..." Nang tumingala ako ay nakatingin lang siya sa amin. Her eyes wide open. Itinulos siya sa
kanyang kinatatayuan. "Sam!" Nilakasan ko ang boses ko. Doon ko lamang nakuha ang atensyon niya.
"Kumuha ka ng ice compress at lagyan mo ng yelo."
"Ha?"
"Ang sabi ko kumuha ka ng ice compress at lagyan mo ng yelo."
"S-saan ako kuku-"
"I don't care.' Hindi ko napigilang sumigaw. "Basta maghanap ka! I need it now!"
Tumalima naman siya at nagmamadaling lumabas ng silid.
"Rai? Rai?" Tinatapik-tapik ko ang pisngi niya. "Please answer me." Sunud-sunod ang kaba sa dibdib
ko.
"M-my head. It hurts." Finally he said.
"Masakit na masakit ba ang ulo mo? Kaya mo pa ba?"
HIndi siya sumagot. Nakapikit pa rin siya.
"Rai?" Muli ko siyang tinapik sa pisngi. Ngunit umungol lang siya.
Shit! Bakit ang tagal ni Samantha?
Bigla kong naisip si Jared. I need to call him. Kailangan ko ng tulong niya. Kinapa ko ang cellphone
ko sa bulsa ngunit wala iyon doon. Saka ko lang naalala na iniwan ko nga pala iyon sa drawer ko.
Biglang bumukas ang pinto at iniluwa si Samantha at kasunod niya si Gail.
"Here!"
Kinuha ko kaagad ang inaabot niyang ice compress at inilagay iyon sa noo ni Riley. "I think kailangan
na natin siyang dalhin sa hospital." Sabi ko kay Sam.
Nanlaki ang mga mata niya. "Baby!" Yumuko siya sa binata.
"Gail please call an ambulance." Utos ko.
"No need!" Lahat kami ay nagulat at awtomatikong napatingin kay Riley. "I'll be fine. Nagdilim lang
ang paningin ko at sumakit ang ulo ko." He was still lying on the floor. At nakapikit pa rin ang mga
mata.
"I'm so sorry Baby! Hindi ko sinasadya. I swear. Hindi ko talaga sinasadya." She was sobbing beside
him.
"I said I'll be fine. Sumakit lang ang ulo ko."
Pero hindi ako naniniwala. Hindi isang simpleng pagsakit ng ulo ang nakita ko sa kanya kani-kanina
lang.
"Rai, kailangan mo pa rin madala sa hospital para matignan ka ng mga doktor." Sabi ko.
Ngunit hindi siya kumibo.
Tumingin ako kay Gail at sinenyasan ko siya na tumawag ng ambulance. Tumango siya at saka sumunod.
Kailangan naming makasiguro. Nangyari na kasi ito sa kanya dati.
Tatayo na sana ako ng pigilan niya ako sa kamay. "Stay!" I heard him say. Wala sa loob na napatingin
ako kay Sam na tumingin rin sa akin.
"Baby I'm here!" Hinawakan niya si Riley sa kamay at dinala sa pinsgi niya. "I will stay If that's
what you want."
Unti-unti ay nagmulat siya. Napigil ko ang aking hininga ng tumutok ang mga mata niya sa aking mukha.
Mataman niya akong pinagmamasdan. But I couldn't read his expression. Sinubukan kong bawiin ang kamay
ko sa pagkakahawak niya ngunit lalo lamang humigpit iyon.
<Riley POV>
"I'm good! I'm fine! There's nothing to be worried about." Hindi ko napigilan na mahaluan ng
pagkainis ang boses ko habang kausap si Mama sa cellphone. Mabuti na lamang at hindi siya pumasok.
Siguradong magpa-panic iyon at baka ito pa ang madala nila sa ospital imbes na ako.
"Okay I promise!" Pinigilan ko ang pag-ikot ng aking mga mata. "Magpapahinga lang ako sandali at uuwi
na rin ako. Magpapahatid na lang ako kay Manong Bay. Okay! Bye Ma!"
Saka lamang ako nakahinga ng maluwag. Nakaragdag sa sakit ng ulo ko ang pangungulit ni Mama. Although
I understand her reaction as my mother, sometimes nagiging OA na siya. And it irrirates me.
Nilapag ko ang cellphone ko sa desk at muling dinampot ang ice compress at ipinatong sa ulo ko. Kahit
ako ay hindi ko maipaliwanag ang nangyari sa akin kanina. I was so scared to death. Akala ko
mawawalan ulit ako ng paningin. It already happened to me when I was still blind. But at that moment
bigla akong nakakita ng liwanag. Kabaligtaran naman ng mga nangyari ngayon. Suddenly bigla na lang
nag-black out ang paningin ko kasunod ng pagsakit ng ulo. But I could still hear the same voice who
took care of me before. I could still feel her presence. Parang kahapon lang nangyari. At ng mga oras
iyon ang daming alaalang bumalik sa isipan ko.
Hindi pa ako sigurado. Pero gusto kong alamin ang totoo. At sa pagkakataon na ito ay susundin ko ang
instinct ko.
I think Mama was right. I just need to follow my heart.
"Sir, is there anything that you want?" Si Gail mula sa intercom.
"Kindly call Lara Bienitez in London."
"Okay Sir!"
I need to talk with her. Siya ang unang tao na naisip ko na makakasagot sa mga katanungan na gumugulo
ngayon sa isipan ko.
Muling tumunog ang intercom. "Sir Miss Lara Bienitez is now on the line."
"Thanks Gail!"
"Hello... Riley?"
"Hello Lara! How are you doin?"
"What makes you call Mister?" Narinig ko siyang umismid sa kabilang linya. "Himala at naalala mo
ako!"
Hindi ko napigilang tumawa sa tantrums niya. "I'm sorry sweetie, sobrang busy lang talaga sa work.
Alam mo naman na nilipat na akin ni Mama ang pamamalakad ng kumpanya."
"I know! But still you don't even remember to call me after your operation. Anyway how are you? "
"I'm doin fine! Uhm Lara, the reason why I called you.."
"what it is?"
"I just want to ask some question about Samantha?"
"What about her? Break na kayo?"
I choose not to answer her answer. "May gusto lang akong malaman tungkol sa kanya."
Hindi ko maintindihan kung bakit ganon na lamang kalakas ang kaba sa aking dibdib. Ilang sandali na
lang at malalaman ko na ang totoo. At sana tama ang hinala ko.
(to be continue...)
Sensya na sa madaming spaces... edit ko na lang next time ^_____^
*******************************************
[29] Chapter Twenty Nine: Careless
*******************************************
Na-lurky ako sa dumagsa na messages sa akin this mornig. Supposed to be, kahapon ko pa pinuplish ang
itong chapter 29 at sa hindi malamang dahilan bigla na lamang siyang na-delete. Hindi ko po alam
kung ano talaga ang nangyari... I want to say sorry dahil alam kong matagal na ninyong hinintay ito
at lalo lamang kayong nabitin.
Chapter Twenty Nine: Careless
<Muriel POV>
"How is he?"
Nag-angat ako ng tingin kay Jared. He was busy toying his dishes. Magmula nang sunduin niya ako para
mag-lunch, ito ang unang pagkakataon na nagtanong siya tungkol kay Riley. Naikuwento ko sa kanya ang
nangyaring insidente kanina. Pero hindi ko na binanggit sa kanya ang tungkol sa paghi-hysterical ni
Samantha.
"I think he's okay now." Sagot ko habang patuloy siyang pinagmamasdan. "Kaya lang ayaw niyang
magpatingin sa doktor."
"Hindi mo siya mapipilit kung talagang ayaw niya." Hindi pa rin siya tumitingin sa akin. "Alam mo
naman di ba kung gaano katigas ang ulo ng isang iyon."
"Okay ka lang?" Hindi ko napigilang itanong. Naninibago ako sa kinikilos niya. Kanina pa siya
tahimik. Kung hindi ko kakausapin ay hindi siya magsasalita. "May sakit ka ba?" Hinipo ko ng palad
ang noo niya. Hindi naman siya mainit.
"Pagod lang siguro ako."
Napabuntong-hininga ako. "Pagod ka na pala, sana hindi mo na lang ako niyaya na mag-lunch dito."
"Nag-promise ako sa'yo."
"Kahit na! Sana nagpahinga ka na lang."
"Nag-aalala ka ba para sa akin?" Suddenly he asked. Doon lang siya nag-angat ng tingin sa akin.
"Of course nag-aalala ako para sayo." Nagtataka na sagot ko.
"Bakit?"
"Anong bakit?" Lalong nagsalubong ang mga kilay ko.
"Bakit ka nag-aalala sa akin? Gusto kong malaman ang dahilan."
"Kailangan ba ng dahilan para mag-aalala ako sayo?"
"Just answer my question?" He demanded. Nakatitig siya sa akin at naghihintay ng sagot ko.
Isang buntong-hininga ang pinakawalan ko bago ako nagsalita. "You're one of my best friend. Natural
lang na mag-alala ako sayo." Wala akong choice kundi sabihin sa kanya ang totoo.
Bigla siyang nag-iwas ng tingin. "Now I know." He smiled bitterly. At tahimik na pinagpatuloy ang
pagkain.
Things couldn't be the same again between us. And I miss him so much. Mas gugustuhin ko pa na mag-
asaran kami hanggang sa mapikon ako kaysa yung ganito na parang lagi na lang may tensyon sa pagitan
naming dalawa.
How I wish I could erase his feelings for me as much as I wanted to erase my feelings for Riley.
Inihatid ako ni Jared sa office pagkatapos naming kumain. And to my dismay, hindi na talaga siya
nagsalita magmula ng umalis kami ng resto. Nang huminto ang kotse ay hindi ko na siya hinintay na
bumaba para pagbuksan ako ng pinto. Inunahan ko na siya.
"Muriel!" Narinig kong tawag niya pero hindi ko siya pinansin. Tuluy-tuloy ako sa paglalakad.
Mas mabuti siguro na iwasan ko na lang siya. Ayoko siyang umasa. Mas lalo lamang siyang masasaktan.
Lalo lamang nagiging kumplikado ang sitwasyon. Nung una, si Riley lang ang problema ko. I was really
thankful dahil nandyan si Jared para masandalan ko. Pero sino ba ang mag-aakala na mahuhulog siya sa
isang tulad ko?
"Watch your step!"
Bigla akong napahinto. Muntikan ko pa siyang mabunggo. At nang mag-angat ako ng tingin, nanlaki ang
mga mata ko.
"Riley? What are you doing down here?" Hindi ko napigilang itanong sa kanya. Ini-expect ko na nakauwi
na siya ng bahay. Kanina ko pa kasi nakita si Manong Bay at inaabangan siya para maihatid siya pauwi.
Hindi siya sumagot sa aking pagtataka. Mataman siyang nakatingin sa akin. At hindi ko maintindihan
ang nagdaan sa mga mata niya.
Weird! Hindi ko maipaliwanag. Pero parang may biglang nagbago sa kanya.
"Pare!" Tawag ni Jared mula sa likuran ko. And to my surprise, he grabbed my hand. "Where are you
going?" Paglingon ko ay nasa tabi ko na siya.
Mabilis na lumipad ang mga mata ni Riley sa magkahawak naming mga kamay. Ngunit saglit lamang iyon at
muli siyang nag-angat ng tingin. "I'm going home. Jared, pwede mo ba akong ihatid sa bahay? Wala
akong dalang sasakyan." Nakangiting sabi niya at mabilis na inakbayan ang kaibigan.
"Sure!" Hindi na nakatangi si Jared at nabitawan ang kamay ko. "How is your feeling anyway?"
Bahagyang sumigla ang tono ng boses nito.
"Good. And thanks to her." Tumaas ang sulok ng mga labi niya nang tumingin sa akin. "She knew very
well kung anong gagawin niya to make me feel better."
I fight the urge to stare back. Hindi ko matagalan ang mga titig niya.
"Muriel pumasok ka na sa loob. Ihahatid ko lang si Riley." Utos ni Jared.
Lihim ko siyang inirapan. Hindi ko gusto ang tono ng boses niya. Hindi naman niya ako kailangang
utusan. Bago ako tumalikod ay sinulyapan ko si Riley. He was still looking at me. Hanggang sa hilahin
siya ni Jared ay hinahabol niya ako ng tingin.
<Jared POV>
Wala kaming imikan ni Riley sa loob ng sasakyan. For the first time together, nawalan kami ng mapag-
uusapan. Hindi ko maiwasang mailang. Ito rin ang unang pagkakataon na nagkaroon ng tensyon sa pagitan
naming dalawa. And it's all because of one woman- si Muriel.
I had to admit that there's a silent rivalry happening between us. Suddenly, bigla na lang siyang
nagka-interes kay Muriel. At dahil doon ay naalarma akong bigla. In the first place, wala akong balak
na makipagkumpetensya sa bestfriend ko. Alam ko na kahit anong gawin ko ay hindi ko siya mapapalitan
sa puso ni Muriel. Pero kailangan kong protektahan si Muriel mula sa kanya. Hindi dahil natatakot ako
na baka tuluyan siyang mawala sa akin. Natatakot ako na baka malaman ni Riley ang tungkol sa
pagpapanggap at siguradong si Muriel ang pinakamasasaktan.
"Gaano mo na katagal kakilala si Muriel?" Hindi ko inaasahan ang tanong na iyon mula kay Riley. Sa
sulok ng mga mata ko ay nakita ko siyang nakatingin sa labas.
"Medyo matagal na din." Matipid na sagot ko.
"Minsan nakuwento sa akin ni Nana Tonya na nag-stay raw siya ng mga one month sa bahay."
I went still. Ganon na lamang ang pagpipigil ko na lingunin siya. "Really? Sinabi iyon ni Nana
Tonya?" I chuckled. "Baka naman nagkamali lang siya ng pagkakasabi."
Tumango-tango si Riley. "Siguro nga. Imposible naman kasi na hindi ko malaman na doon siya tumira sa
bahay seven months ago."
Napahigpit ang pagkakahawak ko sa manibela. Biglang nawala ang ngiti ko sa mga labi.
How did he know it?
Bago ako makapagsalita ay naunahan na niya ako.
"Break na kami ni Samantha. And its final."
Marahas na napalingon ako sa kanya. "What?"
"It's over between us." From the sound of his voice, parang nagkukuwento lang siya.
"Seryoso ka Pare?" Hindi ko siya magawang paniwalaan.
"Nakakapagtaka ba kung mag-break kaming dalawa?" Lumingon siya sa akin.
"Yes." I answered honestly. "I knew you. You can't easily let her go."
Nakita kong umangat ang gilid ng labi niya. "Maniniwala ka ba kung sasabihin ko na nagkamali ako ng
taong minahal?"
Nagsalubong ang mga kilay ko.
"I thought I loved her. When all along my heart belongs with someone else."
Suddenly I felt cold. "W-what do you mean?"
He just smiled at me. "Nothing! Huwag mo na lang pansinin ang sinabi ko." At muli siyang tumingin sa
labas ng kotse.
I was alarmed. Hindi ko kayang balewalain ang mga sinabi niya. Magmula kaninang umaga ay kakaiba na
ang mga kinikilos niya. Ayoko sanang isipin, pero duda ako na baka may alam na siya. Ngunit umaasa pa
rin ako na sana ay mali ang hinala ko.
<Muriel POV>
Pasado alas nuwebe na ng gabi ako nakauwi. Ayoko sanang mag-overtime pero nahiya naman ako sa mga
kasamahan ko na mag-o-overnight pa sa office. May hinahabol kasi kaming deadline. Halos lahat ay
gusto na rin bumalik sa mga pinanggalingan nila. At kasama na ako roon. Gustung-gusto ko ng umuwi ng
Davao. Overdue na ang pag-i-stay ko. Supposed to be dapat ay two to three days lang ako rito. Pero
dahil sa mga hindi inaasahan na problema, na-extend kami ng isang linggo. pang-apat na araw ko na
ngayon. At tatlong araw pa ang hihintayin ko bago makapag-function ng one hundred percent ang server
sa buong kumpanya.
Nag-taxi na ako pauwi. bukod sa pagod ay antok na antok na ako. Panay tuloy paghikab ko. Halos hindi
ko na maidilat ang mga mata habang umaakyat ng hagdanan. Waaahh.. gusto ko nang mahiga sa kama.
"Watch your steps baby girl!"
Halos mapatalon ako sa gulat. Kung hindi niya ako nahawakan kaagad sa braso malamang ay nahulog ako
sa hagdan. Tumingala ako at tinignan si Riley ng masama. "Balak mo ba akong patayin sa gulat?" Angil
ko sa kanya.
Napangiwi siya sa lakas ng boses ko. "Ssshhh.." Inilagay pa niya ang hintuturo sa tapat ng nguso
niya. "Balak mo rin bang gisingin ang lahat ng tao dito sa lakas ng boses mo?" He said with amusement
on his eyes.
Itinikom kong bigla ang bibig ko nang maalala ko na maaaring natutulog na si Mam Lorie. Pahamak kasi
itong lalaking ito!
"Hep! Where are you going?" Pigil niya sa akin nang tangka ko siyang lalagpasan.
"I'm tired Riley!" Sinimangutan ko siya. "Wala akong panahong makipagbiruan sayo." Lalagpasan ko na
sana siya nang muli niya akong pigilan sa braso. "What?" I almost hissed. Naiinis na ako sa kanya.
"Relax! Yayain lang naman kitang mag-dinner." He said while smiling.
"No thanks! Kumain na ako sa office."
"Hinintay pa naman kita para may makasabay akong mag-dinner."
"Why me?" Turo ko sa sarili ko. Feeling close? "Kung naghahanap ka talaga ng kasabay nariyan naman si
Buddy. Hindi ka na sana nag-abala na hinintayin ko."
"Bakit ba ang sungit mo?"
"Bakit ba ang kulit mo?"
Lalo lamang lumapad ang pagkakangiti niya. "You never change. You are still the same."
Hindi ko na siya pinansin. Mas lalo lamang akong malo-low bat kung papatulan ko pa siya. Nakalagpas
na ako sa kanya nang bigla na lang niya akong pigilan sa kamay.
Naman! Ano ba ang gustong mangyari ng lalaking ito?
"Riley ano ba?"
"Samahan mo lang ako sa sandali sa ibaba. Please..."
"Makakatikim ka talaga sa akin kapag hindi mo ako binitawan." Ngunit tila nanadya na lalo lamang
niyang hinigpitan ang pagkakahawak sa kamay ko.
Nakipaghilahan ako sa kanya. Pero wala akong panama sa lakas niya. Ayoko namang magpatalo. Inipon ko
ang natitira kong lakas at ubod ng lakas na nakipaghilahan sa kanya. Ngunit sadyang malakas si Riley.
At dahil low-bat na nga ako, hayun bumalandra ako sa kanya. At tumama ang noo ko sa baba niya.
Tila walang lakas na sumalampak ako sa sahig habang sapu-sapo ang noo ko. I swear nakakita talaga ako
ng dancing stars. Hilung-hilo ako.
"Muriel..." Agad akong dinaluhan ni Riley.
"I hate you!" Halos mangiyak-ngiyak na sabi ko.
"I'm sorry."
"Go away!" Ngunit wala naman akong sapat na lakas para ipagtulakan siya. Nahihilo pa rin ako at hindi
ko maidilat ang aking mga mata.
"Sorry! Hindi ko talaga sinasadya." Pilit niyang inaalis ang mga kamay ko na nakatakip sa noo ko.
Ilang sandali ay naramdaman ko na lang na may hangin na humahaplos sa noo ko. Parang pamilyar sa akin
ang ganitong eksena.
"Riley what are you doing?" Naisip kong itanong kahit ang totoo ay alam ko kung ano ang ginagawa
niya. Doon ako nagmulat ng mga mata. Nakita ko ang mahaba niyang nguso na patuloy sa paglabas ng
hangin.
Pinigilan ko ang pag-ikot ng aking mga mata. Hanggang ngayon ay naniniwala pa rin siya na mawawala
ang sakit sa pamamagitan ng blowing technique niya. Ngunit sa ginagawa niya, imbes na mawala ang
sakit ay hinihila ako ng antok. Heavens! ^____^ Parang gusto ko nang mahiga sa sahig.
Bahagya ko siyang itinulak palayo. "Enough! Hindi ako lobo, okay?" Kung hindi ko siya pipigilan
malamang ay makatulog na ako ng tuluyan. "Walang mangyayari kung patuloy mo akong gagamitan ng
blowing technique mo. Mauubusan ka lang ng oxygen." Ngunit sa pagtayo ko ay sumabay din siya sa
pagtayo at nakaumpugan ang aming mga noo. Muli akong napasalampak sa sahig.
"Riley naman eh!" Sapu-sapo ko ulit ang ulo ko. "Nananadya ka bang talaga?" Pucha! Ang sakit nun!
"Bigla ka kasing tumayo!" Sapu-sapo niya rin ang ulo niya.
"Ako pa ngayon ang sinisisi mo!" Tinulak ko siya palayo sa akin sa sobrang inis ko. "Huwag ka ng
lalapit sa akin!"
Hu! Hu! Siguradong may bukol na ako nito kinabukasan.
"Muriel..."
Hindi ko siya pinansin.
"Muriel..."
Manigas ka dyan!
Naramdaman ko na lang nang umaangat ako sa sahig. Binuhat pala ako ni Riley.
"Huy! Ibaba mo ako!"
Parang wala siyang narinig. Tuluy-tuloy siya patungo sa kanyang kuwarto.
Wait! Bakit sa kuwarto niya? Eh may sarili naman akong kuwarto!
"Riley ibaba mo ako!" Nagsimula na akong mag-panic. "Hindi mo ba ako narinig? Ang sabi ko ibaba mo
ako!"
"Ssshhh.." Saway niya pero hindi tumitingin sa akin. "Kung hindi ka titigil ihahagis kita sa
hagdanan!" Wala akong pakialam kahit totohanin pa niya ang banta niya. Dalawang hakbang na lang at
malapit na kami sa pintuan ng kuwarto niya.
"Hindi dyan ang kuwarto ko?"
"Alam ko."
"Bakit mo ako dyan dadalhin?"
Saka lang yumuko si Riley sa akin. "Hindi naka-lock ang pinto ng kuwarto ko." Sinipa niya iyon at
bumukas. "See? Kung dadalhin kita sa kuwarto mo hahagilapin mo pa ang susi mo. And I don't have much
time to wait dahil konting-konti na lang ay mabibitawan na kita. Ang bigat mo kaya!"
"Sinabi ko ba sayo na buhatin mo ako?"
Hindi na siya sumagot. Tuluyan na kaming nakapasok sa kuwarto niya. At maingat na ibinaba niya ako sa
kama.
"Patingin nga!" Inalis niya ang kamay kong nakatakip sa noo ko. "Shit!" Nagulat pa ako ng bigla na
lamang siyang nagmura. "Dyan ka lang! Huwag kang aalis!" Utos niya sa akin at saka nagmamadaling
lumabas ng kanyang silid at para muling bumalik. "Stay where you are!" At nawala na siyang tuluyan sa
paningin ko.
Saan kaya yun pupunta?
Muli kong dinama ang noo ko. Oh shit! O___O Mayroon akong nakapa na nakaumbok roon. Napatayo ako at
mabilis na lumapit sa wall mirror.
Waaahhh! Ang laki ng bukol ko sa noo. At kulay purple pa!
"Muriel!" Humahangos na pumasok ng silid si Riley. May hawak-hawak siyang ice cubes sa mga kamay.
"Hindi ko makita yung ice compress. Pwede na siguro ito."
Mula sa salamin ay tinignan ko siya ng masama. Ganon na lamang ang pagpipigil ko sa sarili na may
masabing hindi maganda sa kanya. Walang kibo na lumapit ako at kumuha ng ice cube.
"Agh!" Napangiwi ako. Napadiin ang pagkakadampi ko ng yelo sa noo ko.
Lumapit sa akin si Riley. Ang ice cubes na hawak niya kanina ay inilagay niya sa isang maliit na
towel.
"Aww!"
Na-freeze sa ere ang kamay niya. "Hindi pa nga sumasayad sa noo mo uma-aww ka na dyan!"
Napahiya ako dun! "Practice lang!" I pouted. Ilang sandali ay naramdaman ko ang malamig na bagay na
dumampi sa noo ko. Hindi naman pala masakit. OA lang ako.
Hindi na ako nagsalita at ganun din siya.
< . < ako
@__@ siya
Para naman akong matutunaw sa mga titig niya.
"Ako na nga!" Tinangka kong agawin sa kanya ang hawak niyang towel. Ngunit iniwas niya iyon sa akin.
"Ako na lang!" Ganun pa rin siya hindi inaalis ang pagkakatitig sa akin.
May dumi ba ako sa mukha?
"Where do you get that scar?" Suddenly he asked. Sa kamay ko pala siya nakatingin at hindi sa akin.
Wala naman sa loob ko na tinignan ang pilat na sinasabi niya. "I can't remember anymore." Which was
partly true. I don't bother to remember it. It was one of my worst day with him. He got mad and
jealous with no reasons at all. Ang sungit-sungit pa niya nung time na yun.
"You can't remember Or you don't want to remember?"
Nagkibit-balikat ako. Hindi ko naman kailangan sagutin ang tanong niya.
"Does it still hurt?" Tinusok-tusok pa niya ng hintuturo ang pilat ko.
Tinabig ko ang kamay niya. "It was already a scar. Natural, hindi na masakit." At sinamantala ko ang
pagkakataon na maagaw sa kamay niya ang hawak na towel. "I got to go. I'm tired and I want to go to
sleep." Tumalikod ako at humakbang patungo sa pintuan.
"Sam!"
Bigla akong pumihit paharap sa kanya. "Ano na nama-" Nabitin sa lalamunan ko ang sasabihin ko nang
ma-realize ko ang pangalan na tinawag niya sa akin. Parang gusto kong batukan ang sarili ko. Ang
tanga-tanga ko. Shit!
Ganon na lamang ang kaba ko sa dibdib nang humakbang siya palapit sa akin. Ang una kong naisip ay ang
tumakbo. Pero magmumukha naman akong obvious kung gagawin ko iyon. "M-may kailangan ka pa ba?" Naisip
kong itanong.
Hindi kumibo si Riley. Nanunukso naman na lalo pa siyang lumapit. Patuloy naman ako sa pag-atras.
Hanggang sa namalayan ko na lang na pader na pala ang nasa likuran ko. At bago pa ako makaiwas ay na-
corner na niya ako. Ang isang kamay niya ngayon ay nakatukod sa pader, just above my shoulder.
"Riley, hindi ko gusto ang ganyang biro!" Halos hindi na ako makahinga sa sobrang lapit niya.
Hindi pa rin siya nagsasalita. Nanatili lang siyang nakatitig sa akin.
Waaahhhh! Seryoso siya talaga!
Nang makita kong umangat ang kamay niya ay napapikit ako at hinintay na lang ang gagawin niya sa
akin. Pero sa pagkamangha ko ay kinuha niya ang hawak kong towel na nakapatong pa rin sa noo ko.
"Natunaw na ang yelo. Lalagyan ko lang ulit." Narinig kong sabi niya. Saka lamang ako dumilat. At
nakita ko siya na tinungo ang pinaglagyan niya ng mga ice cubes.
Oh my gosh! Nasapo kong bigla ang dibdib ko. Muntikan na akong himatayin dun!
Nang muling bumalik si Riley ay hindi pa rin ako umaalis sa kinatatayuan ko. Para kasing tinulos ako
roon at hindi ko maigalaw ang mga paa ko.
"Here!" Kinuha niya ang kamay ko at inilagay roon ang towel. Siya na rin mismo ang nag-angat ng kamay
ko patungo sa noo ko. Nakita kong umangat ang sulok ng kanyang labi."Don't worry. Iimpis din iyan
bukas ng umaga." Ang tinutukoy niya ay ang bukol ko sa noo.
"Okay!" Halos hindi iyon lumabas sa bibig ko. There's something in him that I couldn't even give a
name. He's acting really weird. And the way he looked at me, it seems that something has changed.
Hindi tuloy mawala-wala ang kabog sa aking dibdib.
"Go to your room and rest." Umiwas siya ng tingin sa akin at pinakawalan ako.
Saka lamang ako nakaramdam ng relief. Finally, makakaalis na rin ako doon. Ngunit bago ko pa maiangat
ang paa ko nang pigilan niya ako. And to my surprise, Riley claimed my mouth and gave me a
devastating kiss. Ang unang pumasok sa isip ko ay ang itulak siya. Pero nakakapagtaka na hindi ko
magawa. Unwillingly I closed my eyes. Then I found myself responses to his kisses. Ang lahat ng pag-
aalinlangan sa isipan ko ay tuluyan kong nakalimutan.
"Rai..." Hindi ko namalayan na lumabas iyon sa bibig ko.
His kisses become deeper. I know that this is not right. But who cares? Hindi na ako makapag-isip ng
tama. I was not so sure how long does it take. But when Riley finally released me, my heart was
beating so fast that I could hardly breathe.
"I just don't know what to do with you anymore." He spoke huskily habang nakatitig sa mga labi ko.
"You're making me crazy."
Pakiramdam ko ng mga oras na iyon ay nakalutang ako sa alapaap. Daig ko pa yata ang na-high sa droga.
"And I can get rid of you." He murmured as he touched his forehead to mine.
"Awww!" Ang bukol ko!
He chuckled. "Sorry! I forgot!" And gave me a kiss on my forehead. "Masakit pa ba?"
Umiling ako.
"Muriel..."
"Hmmm..."
"We need to talk..."
Nagsalubong ang mga kilay ko.
"..seriously!"
Napatitig ako sa kanya. Bigla akong na-confused. Kakaiba kasi ang tono ng boses niya.
"Muriel, I-"
Bigla na lamang bumukas ang pintuan at pumasok si Nana Tonya.
Sa sobrang gulat ko ay naitulak ko si Riley palayo.
"Muriel!" Kahit si Nana Tonya ay nagulat nang makita ako.
"May kailangan kayo sa akin Nana Tonya?" Tanong ni Riley na hindi man lang nagulat sa biglang
pagsulpot nito.
"May gustong kumausap sayo." At mula sa kanyang likuran ay sumulpot si Samantha.
Oh my! Pinanlamigan ako ng katawan.
Samantha's eyes widened when she saw me.
"Hindi ka na sana nag-abala Nana Tonya na ihatid siya rito." Tila balewala kay Riley na makita ang
dating nobya.
"Anong ginagawa niya rito?" Nakatuon sa akin ang mga mata ni Samantha.
Humakbang si Riley at huminto sa tapat ko. Covering me with his body. As if protecting me from her.
"Ikaw ang dapat kong tanungin Sam kung anong ginagawa mo rito? Alam mo ba kung anong oras na?"
"You didn't answer my question Riley? What she's-"
"It's not of your business!"
"But we're not done yet."
"Do I have to repeat what I've said this morning? Akala ko ba nagkaintindihan na tayo?"
Hindi nakakibo si Samantha.
"Gusto mong pag-usapan natin ulit? Sige pagbibigyan kita." He challenged her. Lalo itong hindi
nakakibo.
Bahagya akong napapitlag nang biglang humarap sa akin si Riley. Ipinatong niya sa noo ko ang hawak
niyang towel na may yelo. "Go back to your room and rest." Sa ilalim ng tinig niya ay naroon ang pag-
aalala. At banayad niya akong itinulak palabas ng pintuan. "Nana Tonya, samahan nyo na po si Muriel."
Sumunod naman sa likuran ko ang matanda.
"Mayroon bang nangyayari na hindi ko alam?"
Na-freeze ang kamay ko sa pagpihit ng doorknob nang marinig iyon. Lakas loob na lumingon ako kay Nana
Tonya. Mataman siyang nakatitig sa akin. Nakaramdam ako ng pag-iinit ng mukha. "Wala po."
Pagsisinungaling ko. Mabuti na lamang at hindi na rin siya nag-ungkat pa.
"Kukunin ko lang ang ice compress sa ibaba." Sabi niya ngunit pinigilan ko siya.
"Huwag na po! Hindi na kailangan."
"Sigurado ka?" Muli niya akong tinitigan.
Tumango ako. "Matutulog na rin po ako."
"Ikaw ang bahala." At tumalikod na si Nana Tonya at iniwan ako.
Saka lamang ako pumasok ng aking silid.. Nang maisara ko ang pintuan ay napasandal ako roon at tila
nanlulumo na dumausdos ako pababa haggang sa sumalampak ako sa sahig.
What I have done?
I was so careless.
Sinubsob ko ang mukha sa aking mga palad. Saka ko lamang na-realized ang mga nagawa ko.
Hindi ko akalain na magagawa ko ang ginawa ko kanina.
Saan na napunta ang pinagmamalaki kong self control?
Now, I'm really in a big trouble.
Siguradong alam na ni Riley ang nararamdaman ko para sa kanya. Ganon na lamang ang takot sa dibdib
ko. Dahil hindi rin malayo na malaman niya ang tungkol sa pagpapanggap ko.
Ano na ang gagawin ko?
Maagang gumising kinabukasan. At sinadya ko talagang agahan para hindi magtagpo ang landas namin ni
Riley.
"Aalis ka na kaagad?" Naroon ang pagtataka sa mukha ni Nana Tonya nang makita niya akong paalis.
"Hindi pa ako nakakapagluto ng agahan."
"Okay lang po. Bibili na lang po ako sa labas. Nagmamadali po kasi ako." At wala na siyang nagawa ng
tuluyan akong lumabas ng bahay.
Mabuti na lang din at may nadaanan akong 24/7 na Mc Donalds at doon na lamang akong nag-almusal.
Pagdating naman sa office ay diretso ako sa table ko at inabala ko na agad ang sarili ko kahit hindi
pa oras ng trabaho.
"Sobrang aga mo naman yata!" Bungad sa akin ni Joseph nang pumasok ng silid.
Tila wala akong narinig at nagpatuloy ako sa ginagawa.
"Sungit! Ano yan?" Hindi ko namalayan na nakalapit na pala siya sa akin at may itinuro ang nasa noo
ko.
I almost forgot about my bukol! Geez... hindi ko man lang natakpan ng concealer. Kung sabagay nang
umalis ako kanina sa bahay ay nagsuklay lang ako at hindi na nag-abala na ayusin ang sarili ko.
"Bukol ba yan?" Lalo lamang niyang inilapit ang mukha sa akin.
Dinampot ko ang makapal na folder sa harapan ko at itinapal iyon sa mukha niya. "Sabi ni Mam Elvie,
review-hin mo raw ang mga files na nabura sa system!"
"Good morning everyone!" Masayang bungad naman ni Adrian.
Mabilis na nilapitan ito ni Joseph. "Aga mo naman pumasok! Diba nag-overnight kayo kagabi?"
"Hanggang eleven lang kami kagabi. Biglang nagkatakutan eh."
Kumunot ang noo ni Joseph. "Nagpakita naman ba ung batang lalaki?"
"Daw? Si Marjorie kasi ang nakakita."
Dedma pa rin ako sa usapan nilang kakatakutan. Wala ako sa mood makinig. Dahil hanggang ngayon ay
lumilipad pa rin ang isipan ko.
"Muriel wala ka bang balak na sagutin ang cellphone mo? Kanina pa tumutunog!" Si Adrian.
Tila doon ko lamang narinig ang ringtone ng cp ko. Pero teka? Saan ko na naman nailagay iyon?
Madalas ay nami-misplaced ko ang cellphone ko. Kagabi nga lang, halos baliktarin ko ang buong bag ko
pero wala akong nakitang bakas ng cp ko. Inisip ko na lang na baka naiwan ko sa drawer ko sa office.
Pero kanina paggising ko, nagulat nalang ako nang makita ko iyon sa ibabaw ng side table katabi ng
alarm clock. Wala iyon doon kagabi. O baka naman hindi ko lang napansin. Hay... nag-uulyanin na yata
ako sa dami ng problema ko.
Nakita ko rin sa wakas ang maingay kong cellphone. Natakpan lang pala ng mga nakakalat na folder sa
table ko.
Number lang? Iyon ang nakita kong nag-registered sa screen. Nagdalawang isip pa nga ako na sagutin
iyon.
"Utang na loob Muriel! Sagutin mo na yan! Ang sakit na sa tenga!" Reklamo ni Joseph.
Napilitan tuloy akong sagutin iyon. "Hello..."
"Where are you?"
Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ang pamilyar na tinig sa kabilang linya. Paano nakuha ni Riley
ang number ko?
"I said where are you?" From the sound of his voice, mukhang mainit na naman ang ulo niya.
"Nandito na ako sa office."
"Bakit hindi mo hinintay? Sabay na sana tayong pumasok?"
"Marami akong trabaho na kailangang tapusin."
Hindi siya kumibo. Pero narinig ko siyang nagbuntong hininga. "I'm on my way now. Nag-breakfast ka na
ba?"
"Don't bother kumain na ako." I answered coldly. Hindi ko na gusto ang inaakto niya. "May sasabihin
ka pa?"
"Magkita na lang tayo sa office." Iyon lang at nawala na siya sa kabilang linya.
I blew out a long sigh.
Paano ko ba iiwasan ang isang ito?
Ganon na lamang ang pasasalamat ko dahil naging abala si Riley buong araw sa trabaho. Halos hindi na
nga siya lumabas ng opisina niya. Gayunpaman, hindi siya nakakalimot na tawagan ako sa cellphone.
Checking me if I'm alright, kung nag-lunch at nag-meryenda na ba ako. He was acting really weird.
Umaakto siya na parang boyfriend ko. And it irritates me even more. Lalo lamang niyang pinalala ang
sitwasyon. Ini-off ko tuloy ang cp ko sa inis. Wala akong pakialam kahit magalit pa siya.
Ilang sandali ay nag-ring ang telepono sa table ko. Halos tumirik ang mga mata ko. Talagang gagawa
siya ng paraan para makausap ako. Sinenyasan ko si Joseph na sagutin ang phone.
"Kapag may naghanap sa akin sabihin mo wala ako sa pwesto ko." Mabuti na lang at napasunod ko siya sa
matamis kong ngiti.
"Hello... Sir Riley! Wala po si Muriel sa pwesto niya." Tumingin sa akin si Joseph. "Baka po nag-CR
lang. Sige po, pagbalik niya papuntahin ko na lang siya sa office nyo."
What the hell? Ako pa ngayon ang pupunta sa office niya.
Nakangising bumaling sa akin si Joseph. "Narinig mo naman siguro yung pinag-usapan namin?"
Padabog akong tumayo at lumabas ng kuwarto. Pero imbes na sa opisina ako ni Riley ako magpunta ay
dumiretso ako ng comfort room. Makatambay nga muna doon. Ngunit pagpasok ko ay parang gusto kong
umatras. Hindi ko inaasahan na makita roon si Samantha.
Ano ang ginagawa niya rito? Sinusundan niya ba ako? O si Riley?
Awtomatikong umaangat ang kilay niya nang makita ako mula sa salamin. Pero hindi siya nagsalita.
Nagpatuloy siya sa pagre-retouch na parang hindi ako nakita.
Hindi ko na lang din siya pinansin at dumiretso ako sa isa sa mga cubicle. Sana lang sa paglabas ko
ay wala na siya roon. Pero hanggang sa lumabas ako ay naroon pa rin si Samantha. Mukhang sinasadya
niyang hintayin ang paglabas ko. Palabas na sana ako ng pintuan nang marinig ko siyang magsalita.
Napahinto ako.
"Maybe you won this time. But don't ever think that he will love you because of who you are." Pumihit
siya paharap sa akin. "Gusto ko lang ipaalala sayo na minsan nagpanggap ka bilang ako. At kung anuman
ang nararamdam ni Riley ngayon para sayo, hindi rin magtatagal iyon. Dahil sa bandang huli, mare-
realize niya na ako pa rin ang totoong mahal niya at hindi ikaw."
Damn!
She had a point!
And it hurts.
(to be continue....)
*******************************************
[30] Chapter Thirty: Surprise Guest
*******************************************
Chapter Thirty: Surprise Guest
<Muriel POV>
"Okay ka lang?" Hindi ko namalayan si Adrian na nasa harapan ko na pala. Nag-angat ako ng ulo.
"Masakit lang ang ulo ko." Pagdadahilan ko.
Inilapit niya ang mukha sa akin at tinitigan ako. "Weh? Baka naman ang puso mo ang masakit!"
Tinignan ko siya ng masama.
Nag-peace sign siya sa akin. "Joke lang! Hehe.." Sabay abot sa akin ng isang folder. "Pinabibigay ni
Marjorie. Pa-doble check na lang daw." At sa isang iglap ay nakalipat siya sa puwesto niya.
Buwisit! Akala ko concern, mang-aasar lang pala.
Aahhh! Nasapo ko ang ulo nang biglang sumakit iyon. Sinabi ko lang na masakit bigla naman sumakit.
Putek!
Inabot ko ang tumbler ko na nasa gilid ng mesa at tinungga ang lahat ng laman nyon. Nakakalimang
timpla na yata ako ng kape at parang tubig lang sa akin iyon. Pagkatapos ay huminga ako ng malalim at
binalikan ang naudlot na trabaho. Pero kahit anong gawin kong pag-focus ay palaging lumilipad ang
isip ko.
I think I need a break.
Magmula nang bumalik ako sa puwesto ko ay hindi na makapagtrabaho ng maayos. Ang bigat-bigat ng
pakiramdam ko na tila gusto ko nang mahiga at matulog na lang. Naisip kong mag-undertime. Pero kaagad
din nagbago ang isip ko nang maalala ko ang hinahabol naming deadline. Kailangan kong makisama. Wala
na nga halos ako nako-contribute sa kanila tapos iiwanan ko pa sila sa ere.
I closed my eyes and tried to relax my mind. Baka sakaling bumuti ang pakiramdam ko. Mukhang
umeepekto naman.
"Muriel phone!"
Napadilat tuloy ako ng wala sa oras. Na naman?
Ito na yata ang panlimang tawag ni Riley. Pero lagi na lang akong pinagtatakpan ng mga kasamahan ko
ayon na rin sa utos ko. Pero sa pagkakataong ito, mukhang wala na akong kawala.
"Utang na loob Muriel!" Pagsusumamo ni Joseph nang iabot niya sa akin ang telepono. Nakatakip ang
isang kamay nito sa mouthpiece. "Kausapin mo na si Sir. Mukhang mainit na ang ulo niya. Baka ako pa
ang malagot!"
Napabuntong-hininga ako.
"Kung anuman ang LQ ninyong dalawa pag-usapan nyo. Huwag kayong mandamay ng iba. Aray!"
Mula sa ilalim ng mesa ay sinipa ko siya sa paa. Paano kasi, dahil sa sinabi niya ay napatingin tuloy
lahat sa akin ang mga kasamahan ko. Naroon ang kuryusidad sa mga mata nila.
Hinablot ko sa kanya ang telepono. Wala na talaga akong ibang choice kundi sagutin ang tawag na iyon.
"Hello..."
"Why are you always not in your place?" Halos mailayo ko ang telepono sa tenga ko dahil sa lakas ng
boses ni Riley. Mainit na nga ang ulo niya. But who cares? "I've been calling you a hundred times but
you're always not around. Are you avoiding me? And why do you turn off your cellphone?"
I almost rolled my eyes. I'd already predicted his words but it suddenly hit the core in my head.
"I'll be in your office in a minute." I said in a cold voice. At saka ibinababa ang telepono kahit
hindi pa siya tapos magsalita. "Marj pasingit lang sa printer." Hindi lumilingon na sabi ko habang
abala sa paghanap ng document file sa computer ko. Out of nowhere, naisip kong gawin ang file na iyon
kanina. Pero hindi ko naman akalain na magagamit ko iyon sa mismong araw na ito.
Pagkalabas ng papel sa printer ay kinuha ko iyon at walang salita na nagmartsa palabas ng kuwarto.
Hindi ko pansin ang mga kasamahan ko na nakasunod ng tingin sa akin at marahil ay nagtataka sa
kinikilos ko.
"Muriel kain tayo sa labas after wo-" Hindi na naituloy ni Ichi ang sasabihin ng lagpasan ko siya na
tila hindi ko siya nakita. "Anung probleman nun?" Nagtatakang sinundan niya ako ng tingin.
"Malay ko!" Sagot ni Jena na nakasunod din ng tingin sa akin.
Dire-diretso ako sa table ni Gail. "Nandyan ba si Riley sa loob?"
Nagtataka na tumango siya.
Tinungo ko ang pinto at pinihit ang doorknob.
"Muriel sandali lang-"
Pero bago pa niya ako mapigilan ay naisara ko na ang pinto at ini-lock iyon.
Bawal ang istorbo!
Pagpihit ko ay nakita ko si Riley na may kausap sa cellphone. At dahil nakatagilid siya kaya hindi
niya napansin ang presensya ko. Tuluy-tuloy akong lumapit sa kanya at padabog na inilapag ang hawak
kong papel sa mesa.
Napalingon siya sa akin. "Muriel?" Nagsalubong ang mga kilay niya nang dumako ang mga mata niya sa
papel na nasa harapan niya.
"That is an irrevocable resignation and its effective as soon as you read it." I said seriously.
Nanlaki ang mga mata ni Riley. Ngunit bago pa siya makapagsalita ay tinalikuran ko na siya at dire-
diretso na lumabas ng pintuan. Ang unang pumasok sa isipan ko ay ang makaalis kaagad sa lugar na
iyon.
"Muriel!"
Hindi pa halos ako nakakalayo nang marinig ko ang pagtawag niya. Tama ang hula ko, hindi maaari na
hindi niya ako susundan. Lalo kong binilisan ang mga hakbang ko.
"Muriel! Come back here!"
Naagaw ang atensyon ng lahat na naroon dahil sa pagsigaw niya. He's already making a scene. And I
don't even care. I had enough of him. Ang gusto ko lang ay makaalis na doon at makalayo mula sa
kanya.
Ganon na lamang ang pagtataka ng mga kasamahan ko ng humahangos akong bumalik sa pwesto ko para
lamang kunin ang bag at cellphone ko. At muli ring umalis nang walang paalam. Kailangan kong
magmadali bago pa ako maabutan ni Riley. Eksakto naman na bumukas ang elevator. Mabilis akong sumakay
at pinindot ang close button. At bago tuluyang magsara iyon ay nakita ko pa siya na tumatakbo sa
direksyon ko. But it was already too late for him.
Tila nahahapo na napasandal ako sa pader. Nagtaas-baba ang dibdib ko. Daig ko pa ang nakipaghabulan
sa kanya. Gayunpaman ay pinilit kong pakalmahin ang sarili ko. Kailangan kong makapag-isip ng maayos.
Ano na ang susunod kong gawin? Hindi ko inaasahan na mangyayari ito. Pero dahil nangyari na kailangan
ko itong panindigan.
<Jared POV>
"What?" Napalingon lahat sa akin ang mga kasama ko nang bigla akong magtaas ng boses. I was in a
closed door meeting when Riley suddenly called me. "Excuse me everyone. I had an emergency call."
Tumayo ako at tinapik sa balikat ang katabi ko. "Jason please take over for me." At lumabas ako ng
silid.
"What do you mean she's missing?" Muli kong binalingan si Riley sa kabilang linya. May kabang
bumangon sa dibdib ko para kay Muriel.
"She left the office thirty minutes ago. I don't know where she go. And worst I can't even contact
her. Naka-off ang cellphone niya." Nagpapanic ang boses ni Riley sa kabilang linya.
"Why did she left?" Naisip kong itanong. Hindi naman siguro basta aalis si Muriel nang walang
dahilan. Maliban na lang kung...
"She filed a resignation letter."
Lalong nagkasalubong ang mga kilay ko. "Ha? B-but why?"
"I don't know. Bigla na lang siyang ipinasa sa akin ang resignation letter niya at nagmamadaling
umalis."
May hinala na naglaro sa isipan ko. "Tell me Riley, what did you do to her?"
"What do you mean?"
"She wouldn't do that unless you did something to her."
"Pinagbibintangan mo ba ako Jared?"
"That's why I'am asking. Alam kong hindi gagawin iyon ni Muriel unless-"
"Nothing happen! Kung iniisip mo na mayroon akong hindi magandang ginawa sa kanya, then you're wrong.
I'll be the last person who could hurt her."
I shut my mouth. Its useless to argue with him. No matter what I said, hindi rin siya aamin. Bakit ba
hindi ko siya magawang diretsahin?
"Help me to find her." I heard him said.
Kahit hindi niya sabihin ay talaga namang hahanapin ko si Muriel. "I'll find her."
"Call me if you do."
"Okay!" And I pressed the end button.
Now what? Where were will I start? Bigla akong napaisip ng mga lugar na posibleng puntahan ni Muriel.
Light bulb!
Now I know.
<Muriel POV>
I was busy eating my vanilla ice cream. Actually, pangalawang order ko na ito at tila hindi ako
nagsasawa. Once in a blue lang kasi ako kumain ng ice cream. Bawal kasi sa akin dahil mayroon akong
tonsilitis. Pero sa ngayon wala munang bawal-bawal. Walang pakialaman ng trip. Sa gusto kong kumain
ng ice cream eh!
Nang umalis ako ng opisina ay dito ako dinala ng mga paa ko sa mall na ito. Nung una palakad-lakad
lang ako at walang direksyon kung saan ako pupunta. Then I saw this ice cream parlor. Naisip kong
magpalamig. Kanina pa kasi mainit ang ulo na tila anumang oras ay para akong sasabog.
"There you are!"
0__o
What is he doing here?
"Finally I found you." Puwesto si Jared sa katapat kong upuan. At walang paalam na kinuha nito ang
baso ng tubig sa table ko at tinungga iyon. Bottoms up! "Whew! Pinagod mo ako, grabe!" Nakita ko pa
na nagtaas-baba ang dibdib niya sa paghahabol ng hininga.
"Anong ginagawa mo rito?"
"You little brat!" To my surprise when he raised his hand and squeeze my nose.
"Aray!" Mabilis kong tinabig ang kamay niya. "Para saan iyon?" Sapu-sapo ko ang nasaktan kong ilong.
"Why did you to do that?"
"Do what?" Nagtatakang tanong ko.
Muli niyang pinisil ang tungki ng ilong ko. "You know what I mean?"
"Masakit iyon ha!" Reklamo ko. "Nakakarami ka na!"
He gave me a mad face. Now I know what he meant. Naiparating na sa kanya ni Riley ang tungkol sa
ginawa ko.
I pout. "Matagal ko nang gustong mag-resign. Kanina lang ako nakakita ng pagkakataon."
"Without even tellimg me? I thought I'am your friend."
Tama bang konsensiyahin ako?
"Sasabihin ko naman talaga sayo, kaya nga lang lowbat ang cp ko. Hindi kita matawagan."
Pagsisinungaling ko sa kanya. Ang totoo wala nga akong balak sabihin iyon sa kanya. Dahil alam kong
pipigilan niya ako.
"Mayroon bang nangyari na hindi ko alam?"
Umiling ako. Pinili kong huwag sabihin kay Jared ang mga nangyari sa pagitan namin ni Riley. Pero sa
klase ng pagtitig niya sa akin ay parang hindi siya naniniwala sa akin.
"How did you find me?" Pag-iiwas ko ng topic. "Paano mo nalaman na narito ako?"
"Naisip ko na ito ang pinakamalapit na lugar na pwede mong puntahan. At dahil nga saksakan ka ng
takaw- Aray!" Napaigtad si Jared nang sipain ko siya mula sa ilalim ng mesa.
Binigyan ko siya ng masamang tingin. "Ayusin mo ang sagot mo!" Banta ko na hindi naman umepekto sa
kanya.
"At dahil nga alam kong matakaw ka..." He stopped in midsentence before a grin appreared on his lips.
"Inisa-isa ko ang ang lahat ng kainan dito sa loob ng mall hanggang sa mahanap kita. But I never
expected to see you here. Hindi ka naman mahilig sa ice cream di ba?"
"Iyon ang akala mo!" Ismid ko sa kanya.
Biglang tumunog ang cellphone niya. Tumingin siya sa screen pagkatapos ay sa akin.
"Si Riley?" Nanlalaki ang mga mata ko na tanong sa kanya. Hindi sumagot si Jared. Pero base sa
reaksyon niya ay mukhang tama ang hinala ko. "Don't answer his call."
Ngunit napindot na niya ng answer button.
"Yes. I found her. She's here with me." Nakatingin siya sa akin habang kausap ang kaibigan sa
kabilang linya.
"She looks fine!" Sabi pa niya. "You don't have to tell me. I'll take care of her." At pinindot na
niya ang end button.
"Akala ko sasabihin mo pa sa kanya kung nasaan tayo."
"Why would I do that?" Umangat ang isang kilay niya. "Eh di nasapawan na naman niya ako." Halos
pabulong na sabi niya.
"Anong sabi mo?" Hindi ko kasi siya narinig habang patuloy ako sa pagkain.
"Never mind!" At nag-iwas siya ng tingin. "Punasan mo nga yang nasa bibig mo?" Inilapit niya sa
harapan ko ang lalagyan ng tissue.
Dedma lang ako. Sarap kaya ng chocolate syrup na nasa ibabaw ng ice cream.
"Tsk!" Hindi rin nakatiis si Jared at dumampot siya ng tissue at siya na mismo ang nagpunas sa gilid
ng bibig ko. Hinayaan ko lamang siya.
"What?" Tanong ko nang mapansin ko siyang nakatitig sa akin.
Umiwas ulit siya ng tingin.
Anong problema nito?
"Wala ka bang napapansin sa mga kinikilos ni Riley?" Tanong niya sa akin pagkaraan.
"Na parang may kakaiba sa kanya?"
Tumango si Jared. "I had this dread feeling na baka alam na niya."
Na-freeze sa ere ang hawak kong kutsarita. "Ang tungkol sa pagpapanggap ko?" Bigla tuloy akong
kinutuban. Dahil kung iisipin ko ang mga kakaibang kinikilos niya nitong mga nakaraang araw pagdating
sa akin, malaki nga ang posibilidad na baka alam na niya.
"Pero naisip ko, kung may alam na si Riley hindi siya basta mananahimik na lang. Siguradong
kokoprontahin niya ang isa sa atin. I knew him. Ang pinakaayaw niya sa lahat ay yung niloloko siya."
He had a point. Pero hindi ko pa rin maiwasang hindi mag-aalala.
"Jared ano nang gagawin ko? Paano kung alam na niya?" I need his help this time. Siya lamang ang
malalapitan ko.
Mataman niya akong tinitigan na tila nag-iisip ng isasagot sa akin. "May naisip akong pinakamainam na
paraan."
"Ano?"
"Magtanan tayong dalawa- Aray!"
Sinipa ko siya mula sa ilalim ng mesa. "Kahit kailan talaga puro ka kalokohan?"
"Seryoso ako!"
"Ewan ko sayo!"
Now I really don't know what to do. Saka ko lang na-realize ang mga possible consequences ng mga
ginawa ko. Hindi ako makauwi dahil siguradong naghihintay sa akin si Riley sa bahay. At ayoko siyang
makita o makausap man lang. Dapat pala ay sa bahay na agad ako dumiretso kanina para naimpake ko ang
mga gamit ko at sa hotel na muna sana ako pansamantala nag-stay. Pero dahil nga hindi gumana ang isip
ko kanina, kaya ngayon... nganga ako!
"Doon ka na lang sa condo ko magstay." Suggestion ni Jared. Nakasakay na kami ng kotse niya.
"Ayoko nga!"
"Promise, hindi kita itatanan! Kung ayaw mo talagang umuwi doon ka muna sa condo ko."
Hindi ako kumibo. Kahit naman mag-stay ako ng condo niya ngayong gabi ay babalik din ako sa bahay
kinabukasan para makuha ang mga gamit ko.
"Muriel?" Naghihintay ng sagot si Jared.
Huminga ako ng malalim. "Uuwi na lang ako. Sasamahan mo naman ako diba?"
"Paano si Riley?"
Ngumiti ako ng lumingon sa kanya. "Nandyan ka naman! Ikaw ang shield ko sa kanya."
Gumanti siya ng ngiti. "Gagawin mo pa akong human shield!"
"Kung ayaw mo eh di huwag." Nag-pout ako.
"May sinabi ba ako na ayaw ko?"
Ilang sandali ay nakarating na kami ng bahay. Nakakapagtaka na wala ang sasakyan ni Riley sa garahe.
Ang totoo ay hinanda ko na ang sarili ko sa maaaring maging konprontasyon naming dalawa. Buti na lang
din at wala siya. At least, nabawasan ang mga alalahanin ko.
Sinalubong kami ni Mam Lorie, este Tita Lorie pala pagpasok namin sa loob ng bahay. "Muriel! Jared!"
Lumapit siya sa amin with matching beso-beso.
"Tita, nasaan po si Riley?" Tanong ni Jared.
"Sinundo niya raw yung bisita niya?"
"Bisita?" Tanong ko naman.
Tumango si Tita. "Mayroon daw siyang darating na bisita. Nagpahanda pa nga siya ng hapunan kay Nana
Tonya."
Nagkatinginan kaming dalawa ni Jared.
"Halika. Mauna na tayo sa loob. Doon na lamang natin hintayin sina Riley."
Hindi na kami nakatanggi nang akayin kami ni Tita Lorie patungo sa dinning room.
"Do something!" Pasimple kong siniko si Jared. Magkatabi kasi kami ng upuan.
Lumingon siya sa akin. "What do you want me to do?" He whispered.
"Tell her we can't stay." Mahinang sabi ko. Kailangan na naming makaalis doon bago pa dumating si
Riley.
He rolled his eyes. Na para bang sinasabi niya imposible kaming makaalis roon.
"Samantha! What are doing here?" Bulaslas ni Tita Lorie nang iluwa mula sa pintuan ang dalaga. Kahit
ito ay nagulat sa nadatnan lalo na ng makita ako.
"Riley asked me to come here." Naroon ang pagtataka sa kanyang magandang mukha. "What's going on?"
Ngunit ni isa sa amin ay walang sumagot sa tanong niya.
"Hello everyone! I'm back!"
Lahat kami ay awtomatikong lumipad ang mga mata sa bagong dating.
I gasped. Shock could not describe the way I felt.
"Oh shit!" Narinig kong bulaslas ni Jared.
Lumikha naman ng ingay ang upuan ni Tita Lorie nang bigla na lamang itong tumayo. "L-Lara!"
"I had this feeling that you're not happy to see me." Bahagya itong sumimangot at lumingon sa kanyang
likuran kung nasaan si Riley. "Its your fault. You did'nt tell them, did you?"
Hindi sumagot si Riley. At tumingin siya sa direksyon ko.
I went still. Sunud-sunod ang kaba sa dibdib ko. Pakiramdam ko ay ito na ang katapusan ko.
"Who is she?" Narinig kong tanong ni Samantha kay Jared.
"Just ready yourself Sam." He answered in a lower voice.
Lalo namang naragdagan ang pagtataka sa mukha nito.
"I'm so sorry Lara!" Lumapit si Tita Lorie rito pagkatapos makabawi mula sa pagkabigla. "You really
did surprise us! Wala naman nabanggit si Riley na darating ka."
"It's okay Tita." She answered. "Hi Jared!" Lumapit si Lara at binigyan ng halik sa pisngi ang
binata.
Halos hindi ako humihinga habang hinihintay na mabaling ang atensyon niya sa akin. This is the moment
of truth. And I couldn't escape from it anymore.
"As usual, palagi ka pa ring nakadikit sa kanya." Pagkatapos ay lumingon siya sa akin. "Hello Sam!
Its nice to see you again."
Pakiramdam ko ng mga oras na iyon ay nahatulan ako ng death sentence. Our secret was finally
revealed.
"Oh my!" Nasapo ng kamay ni Samantha ang bibig sa narinig. Marahil ay na-realize na nito ang totoong
nangyayari sa paligid niya. Tuloy ay napalingon sa kanya si Lara.
"Who is she?" Tanong nito kay Jared. Tila doon lamang napansin ang dalaga. "Siya ba ang girlfriend
mo?"
"Nope! She not!" Kaswal na tugon ni Riley ngunit may nabasa akong pilyong kislap sa mga mata niya at
iyon and hindi ko gusto. "She's my ex-girlfriend, the real Samantha Aquilar."
Everyone was gasped except for me.
*******************************************
[31] Chapter Thirty One: The Confrontation
*******************************************
I swear... pinahirap ako ng confrontation scene na ito nila Muriel at Riley. First time nangyari sa
akin na dalawang oras akong nakaharap sa monitor ng laptop ko pero kahit isang salita ay wala akong
naisulat. =____=
Nagpost ako nung last Tuesday na by Wednesday ay may UD na ako. Pero nu petsa na? Friday na pero
hindi ko pa rin natatapos ang scene nila Muriel at Riley. At sa sobrang frustration ko muntikan ko
nang i-give up ang chapter na ito. Buti na lang din at medjo nahimasmasan ako. At buti na lang din
hindi ako nahuli ng boss ko na ito ang inaatupag ko kaysa sa trabaho ko.
Ilang chapter na lang at matatapos na ang I.G. (Hay! Finallly... less stress haha...) Susubukan kong
makapag-UD agad pero sana naman wala na pong mangungulit kung kailan. Basta, gagawin ko ang makakaya
ko para mapabilis ang pagtatapos ng inaabangan ninyong story.
Alam ko naman na kanina pa kayo super na-e-excite na basahin ito. Kaya hanggang dito na lang ako...
Enjoy reading everyone. ^_____^
Chapter Thirty One: The Confrontation
<Jared POV>
"She's my ex-girlfriend, the real Samantha Aguilar."
I held my breath as I hear those words from him. Awtomatikong lumingon ako kay Muriel. Dahil kung
mayroon man na higit na maaapektuhan sa aming lahat ay siya iyon. Ganon na lamang ang pag-aalala ko
para sa kanya.
"What do you mean she is the real one?" Naguguluhan na tanong ni Lara. Palipat-lipat ang mga mata
nito sa aming lahat.
"Why don't you explain to her everything, Muriel?" Riley challenged her. Hindi inaalis ang tingin sa
kanya magmula kanina.
Naikuyom ko ang palad ko. Hindi ko alam kung anong gustong palabasin ng kaibigan. Pero sa nakikita
kong kinikilos niya, mukhang matagal na niyang alam. Kung kailan at paano, siya lamang ang tanging
makakasagot.
"Y-you called her... what?" Halos lumuwa ang mga mata ni Lara sa sobrang kalituhan. "Are you making
fun of me? I swear Riley, hindi na ako natutuwa."
Hindi man lang natinag si Riley. Tila wala itong narinig at nanatiling nakakatitig sa babaeng nasa
tabi ko. Ngunit ang ikinababahala ko ay ang pagiging kalmado ni Muriel. Hindi ko alam kung anong
tumatakbo sa isipan niya. I couldn't read her expression. At ako ang kinakabahan sa pananahimik
niya.
"Riley..." Nilapitan ni Tita Lorie ang anak. "We should talk. Just the two of us. Ako ang
magpapaliwanag ng mga nangyari."
"Later Ma. Kung mayroon man akong gustong makausap si Muriel iyon."
Sa isang iglap ay naiharang ko ang katawan ko kay Muriel. Covering her with my body and protecting
her from him. "Your mother is right. Mas mabuti na kayo munang dalawa ang mag-usap."
"It's none of your business Jared. Stay away from her." Binigyan niya ako ng matalim na tingin.
"No, you're the one who needs to stay away from her." Hindi ako papayag na makalapit siya kay Muriel.
"I'll talk to him." Lumabas si Muriel mula sa aking likuran. "Hayaan mo akong makausap siya para
matapos na ang lahat ng ito."
"Muriel?" Pigilan ko siya sa kamay. Hindi ako papayag na gawin niya iyon.
"It's okay Jared." Lumingon siya sa akin at pilit na ngumiti. As if telling me that everything will
be alright.
"Let her go Jared." Utos ni Riley.
Tinignan ko siya ng masama. Wala akong balak na sundin siya. Pero naramdaman ko na lang na bumitiw si
Muriel sa pagkakahawak ko. "Muriel..."
Hindi siya man lang siya nag-abalang lumingon at tuluy-tuloy na lumabas ng pintuan. Damn it! Wala
akong nagawa para pigilan siya.
Susundan na sana ni Riley si Muriel nang harangan ko ang daraanan niya. "Don't ever think to hurt
her. Baka makalimutan ko na kaibigan kita!" Malinaw ang warning sa tinig ko.
Tumaas ang sulok ng kanyang mga labi. "Back off Jared. This is just between me and her. Don't involve
yourself."
Kung hindi lang ako napigilan ni Samantha, malamang ay nasuntok ko na siya. "I was already involved.
Everyone was involved. Kaya kung may dapat ka mang harapin Riley, kami iyon at hindi siya!"
"Katulad ng sinabi ko kanina si Muriel ang gusto kong makausap at hindi kayo. Mahirap bang intindihin
iyon?"
Nakipagsukatan ako ng tingin sa kanya at ganun din si Riley. Walang gustong magpatalo sa aming
dalawa. Nang bigla na lang pumagitna sa amin si Tita Lorie.
"Tumigil kayong dalawa! Stop it!"
"Siya ang pigilan nyo Tita." Sabi ko sabay turo kay Riley.
Pero tinignan niya lang ako na parang sinasabi niya na hayaan ko na lang siya.
At tuluyan akong walang nagawa nang lagpasan ako ni Riley para sundan si Muriel sa labas.
<Muriel POV>
Hindi ko namalayan na dinala ako ng mga paa ko sa kinaroroonan ng swing malapit sa may garden.
Mabilis kong pinilig ang ulo ko upang alisin ang mga alaala na bigla na lang sumingit sa isipan ko.
Aatras sana ako nang maramdaman ko ang presensya ni Riley mula sa aking likuran.
I closed my eyes and took a deep breath. This is it! There is no turning back. At lakas loob na
pumihit ako paharap sa kanya. Nakatayo si Riley isang metro ang layo mula sa akin. At mataman na
pinagmamasdan ako.
"Kailan mo pa nalaman?" Kanina ko pa gustong itanong iyon sa kanya.
"Ang tungkol sa sikreto nyo?" Agad na umangat ang kilay niya. "Actually kahapon ko lang nakumpirma.
Pero hindi na ako nagulat nang malaman ko ang totoo."
Sa isang iglap ay nag-flashback sa isipan ko ang mga nangyari sa pagitan namin nitong mga nakaraang
araw. Alam kong may mga pagkakataon na naghihinala na siya gayunpaman ay binalewala ko iyon. Kaya
pala bigla na lang nagbago ang pakikitungo niya sa akin. I just thought he was only acting strangely.
But last night was the worst. I was so careless. I let him know about my feelings toward him. When
all along he already knew about it.
"Lost your tongue Muriel?" His lips twisted in half amusement. "Just say it! I'm willing to listen."
"Wala akong dapat ipaliwanag sayo!" I said coldly.
Muling umangat ang kilay ni Riley. "Playing safe?"
"I don't need to do that. I won't deny what I've done."
Isang mahinang tawa ang pinakawalan niya na ikinamangha ko.
May nakakatawa ba sa sinabi ko?
Humakbang siya palapit sa akin dahilan para mapaatras ako. "Relax Muriel! I won't bite you."
Pagkatapos ay inilahad niya ang kamay sa harapan ko. "Come here, come to me."
Ngunit hindi ako natinag sa kinatatayuan ko. Sinulyapan ko lang ang nakalahad niyang kamay. Hindi ako
padadaya sa mood niya.
"Muriel..." Tila naiinip na tawag niya sa akin.
Nag-angat ako ng tingin. "Bakit hindi mo pa ako diretsuhin para matapos na tayo?"
Nagsalubong ang mga kilay niya at ibinaba ang kamay. Nagbago ang ekspresyon ng kanyang mukha.
"What do you want Riley?"
Ilang sandali ang pinalipas niya bago siya nagsalita. "You! I want you Muriel!"
Hindi na ako nagulat sa narinig. "Me? Why me? Para makapaghiganti ka sa akin?"
"Why I would do that?" Tila nalilito na tanong niya.
"Alam ko naman na malaki ang kasalanan ko sayo. At kung ito ang tanging paraan para matapos na ang
lahat ng ito, then go on. Hindi kita pipigilan."
He stared at me. "What makes you think that I'm doing this to get back at you? When all I ever wanted
is to win you back?"
"Enough Riley. I'd rather choose you to be mad at me than treating me like this."
<Riley POV>
Pain was written in her eyes. And I was alarmed. Teka! Hindi ito ang gusto kong mangyari.
"Muriel listen, this is not-"
"Stop fooling around!" She immediately cut me off. "Isn't enough that we're all fell in your trapped?
That you really did surprised us? That everything is part of your brilliant plan?"
"Muriel..."
"Alam kong nagagalit ka sa mga nalaman at natuklasan mo. Pero huwag mo naman sana kaming paglaruan ng
ganito."
Hindi ako makapaniwala sa tumatakbo sa isipan ni Muriel. She misunderstood my actions. I thought that
this is the easier way to talk and clear things with her. But I was wrong. And maybe I made a wrong
move.
"I had to admit that this is all my plan." Pag-amin ko. "Pinauwi ko rito si Lara. At ako rin ang
nagpapunta rito kay Samantha. Ang plano ko ay ang pagharapin silang dalawa. At komprontahin si Mama
pagkatapos. Pero hindi ko inaasahan na nandoon rin kayong dalawa ni Jared. At wala na akong nagawa
para pigilan pa si Lara."
"I have no intention of getting back at you." Hindi ko siya binigyan ng pagkakataon na
makapagprotesta. "Kahit kailan hindi ko naisip na gawin iyon. Mas lalong hindi ko rin naisip na
paglaruan kayong lahat. Bakit ko naman gagawin iyon lalo't alam ko na ikaw ang una kong masasaktan?"
"I was so shocked for what I discovered. But I'am not mad. Honestly, wala akong naramdaman na galit
dito." Itinuro ko ang dapat ng aking dibdib. "Kung anuman ang dahilan at kung bakit ninyo ginawa iyon
ay wala na akong pakialam. Dahil ang mas importante sa akin ay ikaw."
"Kagabi pa kita gustong makausap. You never know how much I was excited to tell you about it. Pero
biglang dumating si Samantha. And we never had a chance to talk. Ngunit paggising ko kaninang umaga
ay umalis ka na. Pagdating naman sa office ay obyus na iniiwasan mo ako. Then suddenly, bigla ka na
lang nag-filed ng resignation and walk away without any explanation. Halos masiraan ako ng ulo kung
saan kita hahanapin. I was so worried and scared. Because I can't afford to lose you again."
"Why Riley? Why are you suddenly acting like this?"
"Isn't it obvious?" Mukhang hindi pa rin niya nakukuha ang ibig kong ipahiwatig. "Nagkakaganito ako
ngayon dahil mahal kita. I love you Muriel."
She stared at me. And for a long moment she was silent.
"You love me?" At malungkot siyang ngumiti at umiling. "No, you don't! You never love me. Akala mo
lang mahal mo ako dahil minsan nagpanggap ako bilang si Samantha. Pero hindi ibig sabihin ay ako ang
taong minahal mo ng mga panahon na iyon."
"Believe me. I haved already loved you even If I don't know you yet."
"That's bullshit! How can you love someone you don't even know that exist?"
"Maybe I was blind. But my heart could tell who I have loved. And that is you."
Muli siyang umiling. Pain was very visible in her eyes. "I knew how much you love her. Naging saksi
ako sa mga kabiguan mo at kung paano ka bumangon nang dahil sa kanya. You couldn't live without her
in your life. So, how can you expect me to believe that I'am the one you love?"
Napatingin ako sa langit sa sobrang frustration. God! Ano pa ba ang dapat kong gawin para maniwala
siya sa akin na mahal ko siya?
Nang muli akong tumingin sa kanya ay nakita ko siyang may kung anong pinahid sa pisngi niya. Then I
saw a tear fell from her eyes. At mabilis niya ulit pinahid iyon ng palad.
Damned it!
Sa isang iglap ay nakalapit ako sa kanya at mabilis na ikinulong siya sa mga bisig ko.
"I'm sorry." Gusto kong murahin ang sarili ko. I never meant to make her cry. At gusto kong sisihin
ang sarili ko dahil binigla ko siya. Dapat pala ay nag-isip muna ako bago ko siya kinompronta. She
was right. Paano nga naman siya maniniwala sa akin kung hindi ko pa napapatunayan sa kanya na totoo
ang sinasabi ko?
"Bitiwan mo ako!" Pagpupumiglas niya. Pero sa halip na bitiwan ko siya ay lalo kong hinigpitan ang
pagkakayakap sa kanya. I don't want to let her go.
"I don't want to hurt you Muriel."
She stopped struggling. "Then let me go."
She had a point. At hindi na ako magpupumilit pa.
I blew a long sigh. At saka ko siya pinakawalan. "I'll let you go. But it doesn't mean that I'm
giving up." I said while looking straight in her eyes. Pero nag-iwas lang siya ng tingin. "I'll do
anything to win you back. And that's a promise."
At mabigat ang loob na humakbang ako palayo sa kanya at dumiretso sa nakaparada kong kotse.
<Jared POV>
"Would you stop it? Kanina ka pa palakad-lakad at ako nahihilo sa'yo!"
Sinulyapan ko si Lara at binigyan siya ng matalim na tingin.
"Nagbibiro lang ako! He he.." Nag-peace sign siya. "Go on." At hindi na siya muling nagsalita. She
already knew about the pretending thing. Si Tita Lorie ang matiyagang nagkuwento sa kanya. At first,
hindi siya makapaniwala. But in the end naintindihan din naman niya. Kaya raw pala nung tinawagan
siya ni Riley kahapon ay ang dami nitong tanong tungkol kay Samantha. At magmula nang malaman niya
ang tungkol doon ay panay ang irap niya sa dalagang katabi niya.
Sa kabilang banda naman ay tahimik lang na naupo si Samantha. Maybe she was still in shocked. But the
hell I care. After all siya naman ang puno't dulo ng lahat ng ito.
I took a deep breath. At muling sinulpayan ang pintuan sa pagbabakasali na pumasok roon si Muriel. I
was so worried about her that I could hardly breathe. Hindi ako mapalagay at nagtatalo ang kalooban
ko. I think I need to do something.
"Jared where are you going?" Pigil sa akin ni Tita Lorie nang magtungo ako sa pintuan.
"Hindi ko kayang tumayo na lang rito at maghintay ng susunod na mangyayari." Hindi lumilingon na
sagot ko.
"Hindi lang ikaw ang nag-aalala para sa kanya. But I trust my son. He did not do something that might
hurt her."
"Tita was right Jared." Sabat ni Lara. "Let's just trust Riley. Marahil ay gusto niya lang talaga na
makausap ng sarilinan si Muriel."
I could see her point. Pero hindi mawala-wala ang kaba ko sa dibdib.
"Muriel!" Bulaslas ni Tita Lorie nang sumulpot ang dalaga sa pintuan.
Mabilis akong napalingon at nagmamadaling nilapitan siya. "Are you okay?" Salubong ko sa kanya.
Tumango lang siya.
"Where is Riley?" Tanong ni Tita Lorie.
"Okay na kayong dalawa?" Si Lara.
"What happenned?" Tanong ko naman.
Pilit na ngumiti si Muriel. "It's over!"
Lahat kami ay napakunot-noo sa sinagot niya.
"What do you mean its over?"
Sa halip ay iba ang sinagot niya. "I'm tired Jared. Gusto ko ng magpahinga." Nilagpasan niya ako at
marahan siyang humakbang palabas.
"Muriel wait!" Humarang ako sa daraaanan niya. Hindi ko gusto ang inaakto niya. Something is wrong
with her.
"Jared please..." Pagsusumamo niya. "I'm really tired. Bukas na lang tayo mag-usap."
I have no choice but to let her go. Maybe she need to be alone for awhile. But I'm still worried
about her.
*******************************************
[32] Chapter Thirty Two: Moving On
*******************************************
Chapter Thirty Two: Moving On
<Muriel POV>
Mabigat ang pakiramdam ko nang magising ng araw na iyon. Parang mayroong hindi magandang mangyayari
na hindi ko mawari. O baka nagdadahilan lang ang katawan ko. As usual tinatamad na naman akong
pumasok sa trabaho. Lagi na lang ako ganito tuwing umaga. Hirap na hirap akong bumangon at gustung-
gusto ko pang matulog ulit.
Napadilat ako ng tumunog ang cellphone ko. Kinapa-kapa ko iyon sa ilalim ng unan ko. Pucha! Wala
doon. Bumangon ako at isa-isa kong inangat mga nagkalat kong unan sa kama. Hindi ko pa rin makita. At
habang tumatagal ay nakakarindi na sa tenga ang ringtone ko. Nag-panic tuloy ako ng wala sa oras.
Nasaan na ba iyon?
Nang bigla kong maisip na yumuko sa ilalim ng kama ko. There you are! Pero teka? Paano naman napunta
roon ang cp ko?
Bago ko pa madampot ang cp ko ay huminto na iyon sa pagtunog. Nainip na siguro kung sinuman ang
tumatawag.
Si Jared? Kung sabagay hindi ko na dapat ikagulat iyon. Dapat ay masanay na ako na palagi na lang
siyang tumatawag sa akin. Ay hindi pala! Dapat pala ay masanay na ako na lagi na lang niya akong
binubulabog tuwing umaga. Hindi ko na nga kailangang mag-alarm clock. Dahil siya na mismo ang wake-up
call ko.
Bumaba na rin ako ng kama at dumiretso sa banyo. Pero napahinto ako ng mapatingin ako sa kalendaryong
nakasabit sa dingding ng kuwarto ko. Eksaktong isang buwan na pala ang nakaraan magmula ng umalis ako
ng Manila.
Napahugot ako ng malalim na paghinga. Parang kahapon lang nangyari ang lahat. Sariwa pa rin sa isipan
ko ang mga nangyari ng gabing iyon. And it was like a nightmare to me. And of the most unforgetable
moment in my life.
After that night, hindi ko na muling nakita si Riley. Kinaumagan ay umalis kaagad ako nang hindi man
lang nagpaalam sa kanya. I guess, mas mabuti na rin iyon. Baka kasi kapag pinigilan niya ako ay
biglang magbago ang isip ko.
Bago ako umalis ay kinausap pa ako ni Mam Lorie. Nag-sorry siya sa akin dahil sa mga nangyari. At
sinisisi niya ang sarili dahil siya raw ang puno't dulo ng lahat ng ito. Akala ko pa nga ay pipigilan
niya ako. Pero sabi niya, hindi niya raw iyon gagawin basta mangako ako na hindi magre-resign sa
kumpanya.
Sinundo ako ni Jared pagkatapos. Kumain muna kami sa labas bago ako umalis. Hindi naman niya ako
pinigilan. Alam naman raw niya na hindi ako pagpapapigil. Buong akala ko pa nga ay ihahatid niya ako
sa airport. Pero ang loko, pinag-taxi na lang ako. Sabi pa niya, the last time I left siya raw ang
naghatid sa akin. Bakit daw siya na naman? But I understand him. Alam ko na ayaw niyang makita na
umalis ako at siguradong malulungkot lang siya lalo.
I left again with a broken heart. At aaminin ko na naging duwag ako. Bigla akong natakot sa mga
sinabi ni Riley. I wanted to believe him. Pero ayokong lokohin ang sarili ko. Ayokong maging anino ni
Samantha sa pagmamahal niya. Maybe she was right. Dahil sa bandang huli, mare-realize na lang ni
Riley na ang dating kasintahan pa rin ang totoong mahal niya at hindi ako.
I tried to live my life as normal as before. I need to move on and let go of the past. Iniisip ko na
lang na isang panaginip ang lahat ng mga nangyari. At hindi naman ako nabigo. Sa loob ng isang buwan
ay trabaho-bahay, bahay-trabaho ang madalas kong routine. Kung minsan may night gimmick with some
friends and officemates. At masasabi ko na okay na ako. Hindi pa siguro one hundred percent. But at
least I'm trying. Hindi ko na nga siya gaanong naaalala at naiisip. And I think that is a sign that
I'm recovering from what happenned.
Gayunpaman, parang may kalungkutan pa rin akong nararamdaman dito sa kaibuturan ng puso ko.
"Wow! Flowers again?" Bulaslas ni Carla nang pumasok kami sa loob ng opisina.
Hindi na ako nagulat sa nadatnan sa table ko. Ito ang pangatlong beses na nakatanggap ako ng mga
bulaklak sa magkakasunod na araw. Hindi ko alam kung sinong poncio pilatong sender ang naglakas-loob
na padalhan ako ng mga bulaklak. Pero ewan ko ba. Kung ibang babae lang siguro ako ay baka matuwa at
kiligin ako
"Bigatin 'yang secret admirer mo! Habang tumatagal ay pabonga ng pabonga ang pinadadalang bulaklak
sa'yo." Sabi pa niya habang binabasa ko ang card na nakaipit roon.
"Anong nakasulat?" Pagkikiusyoso pa niya.
"Nothing!" Matipid na sabi ko.
"Anong nothing? Pwede ba yun?"
Hinablot niya sa kamay ko ang card.
"Meron kaya." Tapos ay ipinakita niya sa akin. "Ayan oh! To Baby Girl from Baby Boy. How sweet!"
Inirapan ko siya. "Anong sweet dun? Ang baduy kaya!"
"Hay naku Muriel! Paano ka magkaka-lovelife nyan kung ganyan ka?"
"Hindi ko kailangang magka-lovelife." Umupo na ako at in-on ang desktop ko.
"Alam mo nagdududa na ako sa'yo. Hindi kaya pusong-lalaki ka?" Nakaangat ang kilay niya na tumingin
sa akin. "Hay naku! Huwag naman sana! Sayang ang ganda mo day!"
Binigyan ko siya ng poker face. "You're talking too much! Nakakasira ka ng araw, alam mo ba iyon?"
She rolled her eyes. "Bahala ka na nga sa buhay mo!" At dumiretso na si Carla sa pwesto nito.
I smirked. Pagkamalan ba akong tomboy!
Wala sa loob na tinitigan ko ang mga bulaklak sa harapan ko. Now what? Paano ko na naman ba idi-
dispose ito? Wala talaga akong hilig sa mga bulaklak. At hindi ko maintindihan kung bakit hindi ko
ma-appreciate ang ganda nito.
Naagaw ang atensyon ko sa tumutunog kong cellphone. Tumatawag na naman si Jared. Actually, panlimang
tawag na niya iyon. Hindi ko lang masagot kanina dahil nasa biyahe ako papasok ng trabaho.
Bakit kaya?
Pero bago ko pa masagot tawag niya ay bigla na lang nag-battery empty at automatic na nag-shut down
ang cp ko. Waahhh! Nakalimutan kong i-charge kanina sa bahay. Nakakainis! Wala pa naman akong dalang
charger.
Dalawang oras ang mabilis na lumipas. Hanggang ngayon ay drain pa rin ang battery ng cp ko. At sa
kamalasan ay wala akong mahiraman ng charger na ka-compatible nung sa akin. No dice! Panigurado na
hanggang sa mag-uwian ay hindi ko mapapakinabangan ang cp ko.
"Guys! Pinapatawag tayong lahat sa conference room." Biglang sumungaw ang ulo ni David sa pintuan ng
kuwarto namin.
"Anong meron?" Tanong ni Carla mula sa likuran ko.
"May general meeting daw. Come on guys! Move faster. Kayo na lang ang hinihintay sa loob."
Isa-isang nagtayuan at lumabas ng silid ang mga kasamahan ko. Ako nga yata ang pinakahuling lumabas
ng kuwarto. Kanina pa kasi wala sa kondisyon ang katawan ko. At tamad na tamad akong magkikilos.
Halos tumirik ang mga mata ko sa nadatnan sa loob ng conference room. Para kasi kaming mga sardinas
na nagsisiksikan doon. Halos nasa fifty na katao kaming lahat at hindi naman kalakihan ang kuwarto.
Mabuti na lang at umusog ng kaunti si Jasper at binigyan niya ako ng maliit na space para magkasya
ako. Ako kasi ang kahuli-hulihang pumasok ng conference.
"Thanks!" Sabi ko nang lumingon sa kanya.
Ngumiti lang siya sa akin.
"Aray!" Pucha! May tumapak sa paa ko.
"Tumigil nga kayo!" Sabi ni Jasper sabay tulak kay Ronald nasa unahan ko. Mabuti na lang at siya ang
nakatapak sa akin at hindi ang kaharutan nito na isang six-footer at mukhang wrestler na si Dako.
Buong akala namin ay titigil na sila. Pero patuloy pa rin sila sa paghaharutan na parang mga... gay
lovers? Joke! Basta hindi ko alam kung bakit sila nagtatawanan at naghaharutan.
"Ano ba? Sabi nang-" Hindi na naituloy ni Jasper ang sasabihin dahil bigla na lang napaatras si Dako.
Oh sheet! Ang sakit! At hindi ako makahinga! Para akong palaman na naipit sa pagitan ng pader at ng
damulag na lalaking iyon.
"Hindi ba kayo titigil?" Sabay tulak rito. "O baka gusto nyong pag-untugin ko ang mga ulo ninyo?"
Kung hindi ko napigilan ang sarili ko malamang ay nagawa ko iyon sa dalawang kumag na nasa harapan
ko.
But the next thing I knew, everyone was looking at me! Napalakas yata ang boses ko at naagaw ang
atensyon ng lahat.
"Sorry!" Nag-peace sign ako sa kanila. At mabilis na sinulyapan ang dalawang binata na nasa harapan
ko. "Lagot kayo sa akin mamaya!" Halos pabulong na banta ko sa kanila.
"Sorry Muriel." Si Dako. Tapos si Ronald nakita ko pang pangisi-ngisi. Sa inis ko ay sinipa ko siya
sa binti.
"Aray ko po!" Namilipit siya sa sakit habang sapu-sapo ang nasaktang binti. Dahil doon ay nagtawanan
tuloy ang mga kasamahan ko na nakasaksi ng ginawa ko.
"Serves you right!" Nangingiting sabi ni Jasper.
"Everyone!"
Naagaw ang atensyon ng lahat nang may magsalita sa harapan. Boses iyon ni Sir Richard, ang branch
manager namin. At dahil nga nasa bandang dulo ako kaya hindi ko makita ang nangyayari sa unahan.
"I sent you all here because we have a very special visitor today..."
"Para sayo yata 'tong tawag?" Napakunot ako nang iabot sa akin ni Jasper ang cellphone nito. Mabuti
na lang at naka-silent mode iyon. Pamilyar sa akin ang number na nag-flash sa screen. Saka ko lang
naalala na naki-text nga pala ako sa kanya.
"Jared?" Tila hindi pa ako siguro kung siya nga ang nasa kabilang linya.
"Anong nangyari sayo? Kanina pa ako tumatawag pero bakit naka-off ang cp mo?" Confirmed! Si Jared nga
iyon. "Kaninong number 'tong ginagamit mo? Nasaan na ang cellphone mo?"
I rolled my eyes. Ayoko nang ulitin ang mga itineks ko sa kanya kanina. Siguradong nabasa naman niya
ang mga sagot ko sa katanungan niya.
"Bakit ka ba tumatawag?" Naisip ko na baka mayroong siyang mahalagang sasabihin sa akin.
Narinig ko siyang nagbuntong-hininga sa kabilang linya. "I really don't know If I need to tell you
this. But I-"
Hindi ko narinig ang sumunod na sinabi ni Jared nang bigla na lamang maghiyawan ang mga kasamahan
kong babae.
"Bakit? Anong meron?" Tanong ko kay Jasper. Bigla akong naging interesado sa nangyayari kaysa sa
sasabihin ni Jared.
"Nandito si bigboss." Hindi lumilingon na sagot niya habang nagkakandaha ang leeg niya sa pagtingin
sa harapan.
Nahigit ko ang hininga ko sa narinig. Bigboss? Ibig sabihin narito sa Davao si Mam Lorie?
"Muriel are you still there? Bakit maingay?" Saka ko lang naalala si Jared nang muli itong magsalita.
"Nandito daw si-" Hindi ko naituloy ang sasabihin ko nang lalong lumakas ang hiyawan.
May artista ba?
"Hello everyone. I'm glad to be here and see you all."
I stiffed when I heard that familiar voice.
What the hell!
"Muriel, Do you hear me?" Nilakasan ni Jared ang boses. "Riley is coming there. Someone told me na
pupunta siya dyan sa Davao."
Nanlamig ang buong katawan ko at bigla akong pinagpawisan kahit naka-todo ang aircon sa conference.
"He's already here." Tila wala sa sarili na sabi ko.
Ito marahil ang dahilan kung bakit kanina pa niya ako tinatawagan. Para bigyan ako ng babala. Pero
huli ang lahat. Narito na si Riley.
"What? Muriel I can't hear you! Mur-"
Hindi ko namalayan na nawala na si Jared sa kabilang linya. I was still in shocked. Hindi ko naisip
ang malaking posibilidad na muling magkrus ang landas namin ni Riley.
"Huy Muriel!" Tinapik ako ni Jasper sa balikat. "Okay ka lang ba? Bakit namumutla ka?"
Tumango lang ako. Ganon na lamang kasi ang kabog ng dibdib ko na halos hindi magawang makapagsalita.
"Grabe ang guwapo ni Sir Riley!"
"Sinabi mo pa. Para nga siyang artista sa sobrang kaguwapuhan niya!"
"I think inlove na ako sa kanya."
"Waaaahhhh! Ako din!"
"Muriel!"
Napahinto ako nang marinig ang pangalan ko at lumingon sa kanila. Katatapos lang kasi ng "meeting".
Pero imbes na bumalik sa trabaho ay nagkanya-kanya silang umpukan dahil nagkaroon ng libreng lunch
para lahat ng empleyado.
"Anong masasabi mo kay Sir Riley?" Nakangiting tanong sa akin ni Maila habang abala sa pagnguya.
Awtomatikong umangat ang kilay ko. "Wala akong masasabi dahil hindi ko naman siya nakita kanina."
Sabay talikod at nilayasan sila. Asa pa sila na makikihalubilo ako. Kung sabagay, kelan ba ako
nakihalubilo sa mga tulad nilang plastik.
"Antipatika!"
Kahit medyo nakalayo na ako ay nakaabot pa rin iyon sa pandinig ko. Dedma na lang ako na tila walang
narinig. Sanay na naman ako sa mga pasaring nila.
Nag-angat ako ng tingin nang biglang may sumulpot sa tapat ng mukha ko.
"Mag-lunch ka muna." Sabi ni Ronald habang inaabot sa akin ang styro na may lamang pagkain.
Hindi ako sumagot pero nakaangat ang kilay ko na tinignan siya.
"Sige na kunin mo na. Peace offering ko sayo." Pero nang hindi ko pa rin iyon kinuha ay inilapag na
lang niya iyon sa table ko. "Sorry na Muriel. Bati na tayo."
"Excuse me!" Napalingon kaming lahat nang may ulong sumilip sa pintuan.
Oh my! Narito rin si Gail?
"Nagka-problema kasi yung laptop ni Sir Riley. Is there anyone na pwedeng mag-ayos ng laptop niya?"
Pagkatapos ay lumipad ang mga mata niya sa kinaroroonan ko at nanlaki ang mga iyon nang makita ako.
"Muriel! You're here! Oh my god! You're here!" Sa isang iglap ay nakalapit siya sa akin at mabilis
akong niyakap. Close?
Ilang sandali lang ay bumitiw rin siya sa akin. "What are you doing here? Oo nga pala. I almost
forgot. Taga dito ka nga pala. So, how are you?" Tuluy-tuloy na sabi niya habang nakatanga lang ako
sa kanya. Hindi lang pala ako pati ang mga co-IT ko. "Wait! Kung ikaw na lang kaya ang mag-ayos ng
laptop ni Sir?"
Ako? Umiling ako. No way!
"Sige na!" Pagpupumilit ni Gail nang makita ang pag-aalinlangan ko. "Ikaw na lang Muriel!" At hinila
na niya ako palabas ng pinto. Mabuti na lang at nakakapit agad ako kay Jasper at binigyan siya ng
help me look.
"Sandali lang Miss!" Pigil nito sa amin.
Whew! Save by the bell.
"Kung okay lang, si Ronald na lang ang pag-aayusin ko ng laptop ni Sir Riley." Dagdag pa ni Jasper.
"S-sure, no problem!" Parang napipilitan na sagot ni Gail at pagkatapos ay tumingin sa akin. "Kung
sino ang available, why not!"
"Shall we Miss Beautiful?" Bigla na lang sumulpot sa harapan namin si Ronald at iginiya ang dalaga
palabas ng pintuan. Wala nang nagawa si Gail kung di sumunod.
Ganon na lamang ang relief na naramdaman ko nang tuluyan silang makalabas.
Putek! Muntikan na ako dun!
Nakasubsob ako sa ginagawa ko nang ma-distract malakas na boses ni Carla.
"Bakit nawala yung sounds?" Ang tinutukoy niya ay ang centralized sound system na naka-install sa
lahat ng department. Iyon kasi ang nagsisilbing background music namin.
Pero hindi rin nagtagal ay muling namumbalik ang tugtog sa paligid.
I freezed. Something had hit me. I know that guitar strumming.
(Playing: Grow Old With You by Adam Sandler)
""I'll miss you
Kiss you
Sabi ko na nga ba eh! And its been a long time since I heard that favorite song of mine.
But I think not anymore. Because it only reminds me of him.
Sa wakas ay natapos din ang kantang iyon. Ibig sabihin makakapag-concentrate na ako sa trabaho. Back
to reality na ang peg ko. Pero hindi pa nga ako nakakabuwelo nang patugtugin naman ang I'll Take Care
Of You ni Steven Curtis Chapman.
Nakakahalata na ako! Nananadya ba ang tadhana?
At dahil doon ay nagkamali ako ng click sa computer ko at nabura ang lahat ng pinaghirapan ko.
Waaaahhhh... Nasabunot ko tuloy ang sarili ko. Kaninang umaga ko pa iyon ginagawa. Malapit na nga ako
matapos. Konting-konti na lang. Pero bigla naman akong na-distract. Bye-bye effort! Huhu...
Pucha! Sino ba kasi ang nagpatugtog ng mga kantang iyon!
Balak ko sanang sumugod sa HR Department. Sila kasi ang alam kong nag-o-operate ng sound system. Pero
ang ending, napadpad ako sa comfort room.
Inhale, exhale ang drama ko!
Kailangan kong kontrolin ang sarili ko. Kung hindi siguradong mapapahamak lamang ako. Knowing my
temper!
At nang pakiramdam ko ay okay na ako ay saka lamang ako lumabas ng comfort room. Habang naglalakad
pabalik sa puwesto ko ay pinag-iisipan ko kung mag-o-overtime ba ako o uuwi na lang ng maaga.
Para lang ako nag-mimini-minimo. Nang bigla akong bumangga sa isang malapad na... katawan?
"Oops! Sor-" Hindi ko naituloy ang sasabihin ko nang sa pag-angat ko ng mukha ay tumabad sa harapan
ko ang lalaki na pilit kong kinakalimutan.
Riley stared at me like he was seeing me for the first time.
"Watch your step!" His voice was husky that makes me shiver down to my spine.
At ganon na lamang ang pagkadismaya ko nang lagpasan niya ako at basta na lang iniwanan.
0___o
Hindi iyon ang inaasahan ko mula sa kanya. O baka naman nag-expect lang ako na katulad pa rin siya
dati.
Tama bang dedmahin ako?
Pero siguro tama na rin yung ginawa niya. Kahit papaano ay nabawasan ang pangamba sa dibdib ko. At
least nalaman ko na purely business lang ang purpose niya kung bakit siya ngayon nasa Davao. Masyado
lang kaming naging exaggerated ni Jared.
But somehow, nasaktan ako sa ginawa niyang pangdededma.
Ouch! Hanggang ngayon ay nararamdam ko ang kirot sa aking dibdib.
*******************************************
[33] Chapter Thirty Three: Love Rain
*******************************************
Chapter Thirty Three: Love Rain
<Muriel POV>
"Sandali lang!" Halos um-echo ang boses ko sa buong ground floor. Wala akong pakialam kung maagaw ko
man ang atensyon ng lahat ng naroon. Ang importante ay makasakay ako sa elevator bago pa iyon
magsara.
And I made it!
"Thanks!" Sabay lingon kay Carla na siyang pumindot ng stop button para makasakay ako. Abot-abot ang
hingal ko. Grabe! Ikaw ba naman ang tumakbo magmula sa babaan ng jeep hanggang dito.
"May fifteen minutes pa naman bago mag-time. Bakit ka banagmamadali?" Komento ni Carla.
"Dadaan pa ako ng canteen. Hindi pa ako nag-aalmusal." Sagot ko habang patuloy na naghahabol ng
hininga. "Pakipindot nga ng sixteen floor." Utos ko sa kanya.
Tinanghali ako ng gising. Hindi kasi tumunog ang alarm clock ko. O baka hindi ko lang narinig iyon sa
sobrang himbing ng tulog ko. Sa pagmamadali ko na hindi ma-late sa trabaho ay hindi ko na nagawang
mag-almusal sa bahay. Kaya sa jeep pa lang ay nagrereklamo na ang tiyan ko. Mabuti na lang at
kaskasero si Mamang driver at nagkaroon ako ng extra fifteen minutes para sumaglit sa canteen.
"May dala akong mamon dito. Kung gusto mo sa'yo na lang." Sabi ni Carla habang may hinahalungkat sa
loob ng bag nito.
"No, thanks!"
"Arte nito! Ikaw na nga ang binibigyan!"
"Eh hindi nga ako mabubusog sa mamon lang. Kailangan kong mag-rice o kaya sinangag."
"Oo nga naman! Si Muriel pa! Parang lalaki ang appetite nyan."
Awtomatikong napalingon ako sa tabi ko. Naroon pala si Ronald.
"Ikaw!" Sabay turo sa kanya. "May kasalanan ka pa sa akin. Akala mo nakalimutan ko na ang ginawa mo
sa akin kahapon?"
Napakamot ng ulo ang binata. "Nakaganti ka na rin naman sa akin kahapon ng sipain mo ako in-front of
the madlang pipol."
"Kulang pa iyon!" Kunwari ay seryoso ako. At akmang sisipain siya sa binti ngunit mabilis itong
nakaiwas kaagad.
"Sorry na Muriel. Hindi na mauulit. Promise."
Inirapan ko lang siya.
"Promise bukas na bukas bibigyan din kita ng bulaklak. Hindi nga lang kasing mahal nung natatanggap
mo. Hindi ko afford yun."
"Kung gusto mong mapatawad ka ni Muriel pagkain ang ibigay mo huwag bulaklak. Hindi niya kasi iyon
makakain."
Nagkibit balikat na lang ako sa sinabing iyon ni Carla. May punto naman kasi siya.
"Speaking of flowers." Bahagya niyang inilapit ang mukha sa akin. "Kung sakaling may madadatnan ka na
naman na flowers sa table mo, akin na lang ulit ha?" Nag-puppy eyes pa siya sa tapat ng mukha ko.
Hindi ako sumagot. Nakapangako kasi ako kay Cynthia na sa kanya ko ibibigay ang flowers na
matatanggap ko ngayong araw.
"Muriel, kilala mo ba kung sino yung nagpapadala sayo ng mga bulaklak?" Pakikiusyoso ni Ronald.
Ngunit si Carla ang sumagot. "May secret admirer ba na nagpapakilala?"
"Ikaw ba ang kausap ko?" Ganting sagot ni Ronald.
"Huy! Lumabas na nga kayong dalawa." Sabay tulak ko kay Ronald nang bumukas ang pintuan. "Nasa
fifteen floor na po tayo." Sumunod naman si Carla at ilang kasamahan namin na kanina pa siguro
nakikinig sa kaingayan namin.
"Excuse me!"
May tao pa pala sa likuran ko. Napausod tuloy ako para mag-give way sa kanya.
Riley?
Ibig sabihin ay kasama rin pala namin siya na nakasakay sa elevator.
Ngunit dire-diretso siyang lumabas at hindi man nag-abala na sulyapan ako.
Kung sabagay ano pa ba ang dapat kong asahan mula sa kanya? Kahapon lang kung dedmahin niya ako ay
parang hindi niya ako kilala.
Kanina pa ako hindi mapakali sa kinauupuan ko. Nanakit ang tiyan ko na hindi ko mawari. Naimpatso
yata ako! Naparami kasi ang kain ko kanina sa canteen. Hindi ko na naman napigilan ang sarili ko na
lumamon.
"Muriel phone!" Sigaw ni Ronald sa akin. Sa linya niya napunta ang tawag na para sa akin.
"Hello!"
"Muriel, si Gail ito. Punta ka sa bagong office ni Sir Riley. Pakiayos naman ng connection ng
computer niya."
"Eh bakit ako?" Hindi ko napigilan na bulaslas.
"IT ka diba? At saka ikaw lang ang kakilala ko dyan."
Kung minamalas ka nga naman!
"Sige papunta na ako dyan." Napipilitan na sabi ko para lang hindi na humaba pa ang usapan.
Pagkakababa ko ng phone ay mabilis akong lumingon kay Ronald. "Ro- " Nasaan na ang lalaking iyon?
Kanina lamang ay naroon pa siya sa puwesto niya. Binalingan ko naman si Carla. Pero abala ang bruha
sa pakikipag-usap sa telepono. Si Jasper naman ay wala rin sa pwesto nito. Tapos yung iba ko naman na
kasamahan ay abala sa mga ginagawa nila.
Sino ba sa kanila ang pwede kong mauto?
No choice! Bitbit ang sarili ko na nagtungo sa opisina ni Riley. Nakasimangot ako nang salubungin ni
Gail sa may pintuan. Para akong tanga na nag-inhale, exhale muna bago pumasok sa loob. Ang lakas ng
kaba ko, I swear!
Pero sa pagpasok ko ay wala naman akong nadatnan na tao sa loob. Wala si Riley?
Bigla akong nakahinga ng maluwag.
"Nasa meeting si Sir ngayon." Si Gail na nakasunod sa likuran ko. "Mamaya pa siguro matatapos yung
meeting niya. Kaya sana bago siya bumalik ay maayos na ang koneksyon ng commputer niya."
Sunud-sunod ang pagtango ko. "No problem! Sandali lang ito." Ang lapad ng ngiti ko. Baka nga wala
pang limang minuto ay maayos ko na iyon. At bago pa bumalik si Riley ay wala na ako dun.
Sinumulan ko agad ang dapat na ayusin. Nang hindi ko makuha sa simpleng pagpipindot ay tinignan ko na
mismo ang connection na nakakabit sa CPU. Dumausdos ako pababa ng silya at gumapang sa ilalim ng
mesa. Sa sobrang kaabalahan ay hindi ko napansin ang pagbukas ng pintuan.
"What are you doing there?"
Anak ng!
Sa sobrang gulat ko ay nauntog tuloy ako. Ouch! T-ina ang sakit nun!
Bakit ka ba nanggugulat? Gusto ko sana siyang bulyawan kung hindi ko lang napigilan ang sarili ko.
Boss ko nga pala siya!
"Bakit ikaw ang gumagawa nyan?" Tanong ulit ni Riley habang nakapameywang sa harapan ko.
"Napag-utusan lang po ako, Sir!" Hindi tumitingin na sagot ko sa kanya habang patuloy na hinihimas
ang nasaktan kong bumbunan.
Shit! May bukol na yata ako.
"Bilisan mo! At may mahalaga pa akong gagawin."
Kung makapang-utos naman wagas!
Muli akong yumuko at gumapang sa ilalim ng mesa niya. Kailangan kong maayos iyon kaagad para makaalis
na rin ako doon.
"Matagal pa ba yan?" Tila naiinip niyang tanong.
I rolled my eyes. Segundo pa lang ang nakalilipas. Kailangan agad-agad?
Sa halip na sagutin siya ay nag-pokus na lang ako sa ginagawa ko. At nang sa wakas ay naikabit ko na
nang maayos ang jack ay muli akong gumapang palabas. Nang bigla na lang matusok ang daliri ng isang
matulis na bagay na nakausli sa ilalim ng mesa. Namalayan ko na lang na nagdudugo iyon.
Gusto kong magmura. Sunud-sunod ang kamalasan ko ngayong araw na ito!
Sinipsip ko na lang ang nasugatan kong daliri at tuluyan lumabas sa ilalim. At kaagad kong binalingan
ang monitor.
"Hello there Samantha. How are you?"
Awtomatikong umangat ang kilay ko nang marinig ang pangalan na iyon. Sa gilid ng mata ko ay nakita ko
si Riley na nakaupo sa mahabang sofa na naroon at nasa tapat ng tenga niya ang hawak na cellphone.
"Yeah I know! I'm sorry kung ngayon lang kita natawagan."
Kung puwede ko lang takpan ng dalawang kamay ang tenga ko ay ginawa ko na. Kaya lang busy ang mga
kamay ko na maayos ang problema ng desktop ng lalaking ito. Ayoko sanang marinig kung anuman ang
pinag-uusapan nila. Ngunit tila nanadya na nilakasan pa ni Riley ang boses nito.
"Promise babawi ako sa'yo Baby. Please huwag ka ng magtampo."
Bigla akong napatayo sa kinauupuan ko.
"You're done?" Narinig kong tanong niya.
"Okay na po ang computer nyo Sir." Binigyan diin ko ang huli kong sinabi. "Pwede na po ninyong
gamitin." Sa wakas ay nagawa ko ring tumingin sa kanya ng diretso.
Nakatingin din siya sa akin habang naka-hang sa kamay niya ang hawak na cellphone. "Y-you're hand
is... bleeding." He said in a lower voice.
Mabilis akong napatingin sa kamay ko. Hindi ko namamalayan na umaagos na pala ang dugo mula roon.
Sa isang iglap ay nakalapit sa akin si Riley. Dumampot siya ng tissue mula sa table niya at binalot
iyon sa kamay ko.
"I need to send you in the hospital."
I chuckled. "Hindi na po kailangan Sir." Sabay bawi sa kanya ng kamay ko. "Maliit lang po na sugat
ito. I can handle myself." At tinalikuran ko na siya para lumabas.
"Muriel!" I stopped when I heard him call my name. I couldn't explain why suddenly my heart skip a
bit. May ilang sandaling nanatili ako sa ganoong posisyon. Ngunit nang marinig ko ang mga yabag niya
na papalapit sa akin ay dali-dali akong naglakad palabas ng pintuan.
Hanggang kailan ako maduduwag na harapin siya?
Hindi ko inaasahan nang bigla na lang sumugod sa puwesto ko si Erik para gamutin ang sugat ko. Siya
ang registered nurse ng kumpanya. At siya rin ang nag-iisang naglakas loob na manligaw sa kin kahit
alam niya na wala siyang maaasahan sa akin. At kung paano niya nalaman na may sugat ako ay hindi ko
alam.
"Kahit maliit lang na sugat ito ay hindi ka pa rin ligtas sa tetano." Sabi niya habang pinapahiran ng
betadine ang kapiranggot na sugat sa dulo ng daliri ko.
Nagkibit-balikat lang ako.
"Erik, ikaw siguro ang secret admirer ni Muriel! Umamin ka na?" Pang-iintriga ni Carla na bigla na
lang sumulpot sa tabi ko. At dahil doon ay naging tampulan tuloy kami ng tuksuhan ng mga kasamahan
ko.
Ngumisi ang binata. "Bakit ko pa itatago ang identity ko? Hindi pa obvious ang nararamdaman ko para
kay Muriel? At saka kaduwagan ang tawag doon at hindi ako ganon." Pagyayabang niya.
Isa iyon sa mga dahilan kung bakit ayoko sa kanya.
Ngunit dahil na rin sa kantiyawan at panunukso ng mga kasamahan ko ay napa-oo ako sa pag-i-invite sa
akin ni Erik na kumain sa labas. Kung sabagay, kelan ba ako tumanggi sa pagkain?
"Sir Riley!" Boses iyon ni Ronald.
Lahat ay awtomatikong napalingon sa may pintuan. Naroon nga siya at nakatayo. Nang lumipad ang mga
mata niya sa akin ay mabilis akong nag-iwas ng tingin.
"Sir, may kailangan po ba kayo?" Tanong ni Ronald na tila na-starstruck sa binatang nasa harapan
niya.
Bahagya siyang tumikhim bago nagsalita. "Mayroon akong na-delete na mahalagang file. Gusto kong ma-
retrieve iyon."
"Ako na lang po mag-aayos." Pagpiprisinta ni Carla. Ngunit hindi man lang siya tinapunan ng tingin ni
Riley.
"I want Ms. Gonzales to do it. A-S-A-P!" Iyon lang at tumalikod na siya.
Lumipad ang lahat ng mga mata sa direksyon ko.
"What?" Painosente na tanong ko kunwari.
Wala naman akong narinig na objection mula sa kanila. Marahil ay nabigla lang sila sa inakto ng
binata.
"Ang guwapu-guwapo ni Sir Riley." Parang nangangarap na nakatingala pa si Carla mula sa desk nito.
"Suplado nga lang." Komento naman ni Erik. Pagkatapos ay binalingan ako. "So, paano Muriel? Kita-kits
na lang mamayang five." Tumayo na siya para umalis.
Tumango lang ako.
Pasado alas sais na pero naroon pa rin ako sa opisina. Lahat na ng mga kasamahan ko ay nagsipag-uwian
na habang ako ay nag-o-overtime para sa pesteng file na iyon na hanggang ngayon ay hindi ko mahanap-
hanap.
Huhu.. nagugutom na ako! Ang huling kain ko ay kanina pang three o'clock. Malay ko ba na aabutin ako
ng ganitong oras.
Hanggang sa tuluyan akong sumuko. Hindi ko talaga mahanap. Inaabot na ako ng halos dalawang oras at
nabuksan ko na halos ang lahat ng back-up files ng kumpanya pero ni anino ng sinasabing importanteng
file ni Riley ay hindi ko makita.
Hindi kaya naghahanap ako ng wala naman?
Mabilis kong ini-off ang monitor ko. At naghanda para umuwi. Kung magpumilit pa rin si Riley na
hanapin ko ang na-delete niyang file, bahala na siya sa buhay niya. Basta ako ginawa ko na ang lahat
ng makakaya ko.
Paglabas ko ng office ay eksakto naman na papalabas din ng opisina niya si Riley.
Nandito pa rin siya?
Mabuti na lang at hindi niya ako napansin. Halos takbuhin ko papuntang elevator. Hindi pwedeng
makasabay ko siya. Ayoko!
Pagsakay ko ay mabilis kong pinindot ang close button.
Tiyempo naman na lumiko si Riley at nakita niya ako.
"Muriel wait!"
Muli kong pinindot ang close button. "Oh come on! Magsara ka na please..."
"Hold it! Hintayin mo ako!"
Ngunit tila wala akong narinig. At bago pa siya makaabot ay sumara na ang pintuan ng elevator.
Whew! Kinabahan ako dun!
Malamang galit na galit siguro sa akin si Riley ng mga oras na iyon. At parang nai-imagine ko na ang
mala-angry bird niyang mukha. Pero hindi ako nagsisisi sa ginawa ko. He deserves it. Pagkatapos niya
akong pahirapan sa file na hindi nag-e-exist, heto ang ganti ko sa kanya. Wala sa loob na napangiti
ako. Bigla kong naalala na matatakutin nga pala siya sa multo. Ano na kaya ang nangyayari sa kanya sa
itaas?
Paglabas ko ng building ay napatingala ako sa kalangitan. Mukhang nagbabadya ang malakas na pag-
ulan.Nagsisimula na ngang umambon. Nagmamadali tuloy akong naglakad. Sana bago bumuhos iyon ay
makasakay na ako ng jeep. Ngunit nasa kalangitnaan pa lang ako ng kalsada ng bigla na lang bumuhos
ang ulan ng ubod ng lakas. Napatakbo ako ng mabilis sa pinakamalapit na waiting shed.
Para akong basang sisiw. Basang-basa na ako. Sa kamalasan ay wala akong dalang payong. Wala rin
dumaraang jeep. Tapos, gutom na gutom pa ako. At tila nanadya na lalo pang lumakas ang ulan.
Waaahh.. I'm so helpless!
Pansin ko puro kamalasan na lang ang nangyari sa akin magmula kaninang umaga. Sinusumpa ko talaga ang
araw na ito! I swear!
Parang bata na nagmamaktol lang na basta na lang umupo ako habang pinapanood ang pagbuhos ng malakas
na ulan. Ano pa ba ang pinakamabuting solusyon kundi ang maghintay na tumila iyon! Konting tiis na
lang siguro. Ngunit wala yatang balak tumigil ang ulan.
Is there anyone who can help me?
Nagulat na lang ako nang may biglang humintong magarang sasakyan sa harapan ko. At bumukas ang
pintuan.
"Hop in!" Sigaw sa akin ni Riley.
Napatanga lang ako sa kanya. Heto na ba ang katuparan sa kahilingan ko? Ang bilis naman!
"Muriel, sumakay ka na! Ihahatid na kita sa inyo!" Halos hindi ko maintindihan na sabi niya.
Nagtatalo kasi ang boses niya at ingay ng ulan.
What now Muriel? Would you dare to accept his tempting offer?
Nasorpresa ako nang bigla na lang bumaba ng sasakyan si Riley at sumugod sa ulan patungo sa direksyon
ko.
"Ang tigas talaga ng ulo mo!" Hinila niya ako sa braso para itayo. "Now hop in!" Sabay tulak sa akin
papasok sa loob ng kanyang sasakyan. Wala na akong nagawa kundi sumunod.
Basang-basa siya nang sumakay ng kotse niya. Bigla tuloy akong na-guilty. Kinuha ko yung baon kong
towelette sa bag ko at inabot iyon sa kanya.
"Punasan mo ang sarili mo."
Pero hindi ako pinansin ni Riley. At sa halip ay pinatakbo na niya ang sasakyan.
Napahiya ako sa pandededma niya. Fine! Eh di huwag! Nakausli ang nguso na inirapan siya at sarili ko
na lang ang pinunasan ko. Siya naman ang giginawin at hindi ako.
Pero hindi pa nga ako natatapos nang hablutin niya mula sa akin ang hawak kong towelette.
"Pahiram nga!" At saka niya pinusan ang sarili.
Kunwari pa na ayaw! Akala ko ako lang maarte, siya rin pala!
At nang matapos siya ay basta na lamang niyang inihagis sa akin ang ginamit niyang towelette.
"Salamat ha!" Sarkastikong sabi ko nang lumingon sa kanya. Pero dedma pa rin ang peg niya.
Teka! Parang mali ang nilikuan naming kalsada.
"Riley, hindi dyan ang way pauwi sa amin."
Hindi siya sumagot.
"Riley!"
Dedma pa rin siya.
"Ihinto mo ang sasakyan. Bababa na lang ako."
Ngunit tila wala siyang naririnig.
Ang hirap makipag-usap sa taong nagbibingi-bingihan!
Sa inis ko ay kinurot ko siya sa braso.
"Ouch!" Daing niya. Pero patuloy pa rin siya sa pagmamaneho.
"Riley naman! Ibaba mo na ako."
Talagang nananadya na siya!
"Hindi mo talaga ihihinto ang sasakyan? Kakagatin kita?" Ngunit wala pa rin epekto sa kanya ang banta
ko. At hindi ko alam kung anong tumatakbo sa isipan niya.
O baka naman pinagti-tripan niya lang ako?
Patuloy pa rin ang malakas na buhos na ulan at halos hindi na namin makita ang dinaraanan namin. Pero
alam ko na malayo na iyon sa way ko pauwi.
"This is kidnapping Riley! Saan mo ba ako dadalhin?" Gusto ko nang maiyak sa sobrang frustation. Daig
ko pa ang nakikipag-usap sa pader.
"Rai!"
Bigla na lang nag-preno si Riley. Mabuti na lang at naka-seatbelt ako. Kung hindi, malamang ay
humampas na ako sa dashboard sa lakas ng impact.
Ngunit hindi pa nga ako nakaka-recover nang bigla na lang niya akong kabigin paharap sa kanya. And
claimed my mouth without my permission.
*******************************************
[34] Chapter Thirty Four: Together Again
*******************************************
Chapter Thirty Four: Together Again
<Muriel POV>
"Dinner is served."
Nakangiting bungad sa akin ni Riley paglabas ko ng kuwarto. Katulad ko ay nakaligo na rin siya at
nakapagpalit ng damit.
Nandito ako ngayon sa condo niya. Ang sabi niya sa akin ay wala na raw kaming madadaanan na hindi
baha kaya doon na lang daw ako mag-overnight. Iyon din ang daw ang dahilan kung bakit nag-iba at
naghanap siya ng ibang way. Pero duda ko na sinadya niya talaga na dalhin ako sa place niya.
Hindi kaya balak niya talagang kidnapin ako?
Mabilis kong pinilig ang ulo. Napa-paranoid lang siguro ako.
"Come Muriel! Kumain na tayo habang mainit pa ang pagkain." Masiglang yaya niya habang inaayos angmga
pagkain sa mesa. Nakakapagtaka ang pagbabago niya ng mood. Hindi na siya ang masungit na Riley na
kasama ko kanina.
Nang malanghap ko ang mabangong amoy ng crab soup at porkchop ay natakam akong bigla. Nagtatalon sa
tuwa ang mga alaga ko sa tiyan. Kanina pa ako gutom na gutom. At hindi na ako nagpakipot pa. Never
akong tatanggi pagdating sa pagkain. Food first before my personal matter. Ise-set aside ko muna ang
inis ko para kay Riley.
Ngunit sa paghakbang ko ay natapakan ko ang nakasayad na lalaylayan ng suot kong padjama. Na-out of
balance ako at natumba. Mabuti na lang at bumagsak ako sa malambot na carpet.
"Muriel!" Sa isang iglap ay nasa tabi ko na si Riley. Inalalayan niya ako sa pagtayo.
Pahamak kasi ang oversize na padjama niya. Dahil nga nabasa ang damit ko sa ulan kaya napilitan akong
suotin ang pinahiram niyang mga damit.
"Are you okay?" He asked me.
Ngunit sa paglingon ko sa kanya ay nakita ko ang pilyong ngiti sa kanyang mga labi.
Ah ganon! Pagtawanan ba ako?
Binigyan ko siya ng matalim na tingin. Pero lalo lamang lumapad ang kanyang mga ngiti.
Oh shet! Bakit ang guwapu-guwapo niya?
Halos hindi ko na namalayan nang alalayan niya ako na makaupos sa sofa. Ngunit sa aking pagtataka ng
bigla na lamang siyang sumalampak sa carpet. Iniangat niya ang paa ko para lang tupiin ang laylayan
ng suot kong pajama.
"May masakit ba sayo?" Tumingala siya sa akin, still smiling. Mabilis akong nag-iwas ako ng tingin.
Ayokong makita ang guwapo niyang mukha. Nagkakasala lamang ang mga mata ko.
"Kumain na nga lang tayo!" Hindi na ako nakatutol nang bigla na lang akong hilahin ni Riley sa kamay.
Napasunod na lang ako sa kanya.
"Here!" Akma niya akong sasandukan ng kanin nang iniwas ko sa kanya ang plato ko.
"Ako na!" Sabi ko na hindi pa rin tumitingin sa kanya.
Narinig ko ang paghugot niya ng malalim na paghinga. At hindi na siya nagpumilit pa.
"Muriel, can we talk?"
Ngunit tila wala akong narinig. Mas uunahin ko pa bang makipag-usap sa kanya gayon gutom na gutom na
ako?
"I know that you're mad. But please, we need to talk."
Nang hindi pa rin ako kumikibo ay basta na lang niya kinuha ang plato ko. Akmang babawiin ko iyon sa
kanya pero sa halip ay lalo niyang nilayo iyon sa akin.
"Now, I got your attention!"
Talagang nakuha niya ang atensyon ko. Iyon ang kahinaan ko eh!
Sinimangutan ko siya. "I'm starving! Ang huling kain ko ay kanina pang alas-tres ng hapon. Pagkatapos
bigla mo na lang akong pinag-overtime. Nagpakapagod ako at nagsayang ng effort para sa isang file na
hindi naman nag-e-exist. Baka gusto mo muna akong pakainin?"
Bahagyang natigilan si Riley sa sinabi ko at ilang sandali ay binalik niya rin sa harapan ko ang
plato ko. "I'm sorry!" He almost whispered. Pagkatapos bigla na lang siyang tumayo sabay alis. Tuluy-
tuloy siya sa pintuan palabas.
Hayst! Me and my temper!
Bigla naman akong na-guilty sa pagwo-walk out niya. I'm being harsh on him again... and I couldn't
help it. Siya kasi eh!
Hanggang sa matapos akong kumain ay hindi pa rin bumabalik si Riley. Nakapaglipit na ako at
nakapaghugas ng pinagkainan ko ay wala pa rin siya.
Hala! Baka tuluyan na siyang nagtampo sa akin.
Naupo ako sa mahabang sofa. At inabot ang remote control ng TV. Manonood na lang ako habang hinintay
si Riley. Pero hanggang sa magsawa ako sa kakalipat ng channel ay wala naman akong nahanap na
magandang panoorin. Pinatay ko lang iyon.
Ang ginaw! Bigla kong nayakap ang sarili ko. Hindi naman nakabukas ang aircon. Pero maginaw pa rin.
Marahil ay malakas pa rin ang pagbuhos ng ulan sa labas. Hindi ako nakatiis ay kinuha ko ang
comforter na nakita ko kanina sa kuwarto at binalabal iyon sa aking katawan at saka namaluktok sa
sofa.
I decided to wait for him. And I need to say sorry this time. He is right! We need to talk.
Haching...
Sisipuin pa yata ako! Sabay kuskus ng ilong ko.
I'll miss you
Kiss you
Halos mapalundag ako sa gulat ng bigla na lang tumunog ang cellphone ni Riley sa ibabaw ng center
table.
All time favorite?
Hanggang ngayon ay iyon pa rin pala ang ringtone niya!
I need you, feed you
Even let you hold the remote control...
Patuloy pa rin sa pagtunog ang phone niya. Napilitan akong damputin iyon. At nanlaki ang mga mata ko
nang mag-flash sa screen ang pangalan ni Mam Lorie.
Ngunit lalong nanlaki ang mga mata ko nang mapansin ko ang wallpaper ng cellphone niya. Iyon ang
kaisa-isang picture na magkasama kaming dalawa ni Riley. Kinunan ko iyon gamit ang cellphone ko. And
that was seven months ago. Pero teka! Paano siya nagkaroon ng kopya nun?
Hindi kaya?
Oh my! Na-stalk niya ang cellphone ko!
<RIley POV>
Pagdating ko ay katahimikan ang bumungad sa akin. Malinis na ang mesa nang maabutan ko. At ganun din
ang lababo. Ang mga natirang pagkain ay maayos na rin nakatabi sa loob ng refrigerator.
Where is she?
Luminga ako sa paligid. Wala sa loob na napatingin ako sa pintuan ng kuwartong pinaokupa ko kay
Muriel. Marahil ay nagpapahinga na siguro siya. Knowing that woman, napakaantukin pa naman niya!
Narinig kong tumunog ang cellphone ko. Saka ko lang naalala na iniwan ko nga pala iyon kanina sa
ibabaw ng center table sa sala. Malamang si Mama na naman ang tumatawag. Kanina pa niya ako kinukulit
kung ano na raw ang bagong development sa plano ko. Siya pa ang mas excited kaysa sa akin. At aaminin
ko isa siya sa mga nagtulak sa akin kaya ako ngayon narito sa Davao.
Nagulat pa ako nang makita ko si Muriel na nakahiga sa sofa.
Bakit dito siya natutulog?
Hindi ko napigilan ang sarili ko na lapitan siya. Napangiti ako.
She's an angel! The angel of my life.
Walang sawa na pinagmasdan ko ang magandang tanawin na nasa harapan ko. Maingat kong inaangat ang
kamay ko para hawiin ang ilang hibla ng kanyang buhok na tumabing sa mukha niya. Tuluyan ng nawala na
isip ko ang tumutunog kong phone. Ang buong atensyon ko ay nasa kanya lamang. As if I was totally
drown by her spell.
Namalayan ko na lang na hinahaplos ko na ang pisgi niya, ganon din ang matangos niyang ilong pababa
sa mga labi niya. At napatitig ako doon. Napangiti ulit ako ng maalala ko ang ginawa kong paghalik sa
kanya kanina sa kotse. Ang buong akala ni Muriel ay ginawa ko iyon para patahimikin siya. Ang hindi
niya alam, kahapon ko pa pinipigilan ang sarili ko na gawin iyon sa kanya. At kanina lang ako
nakahanap ng pagkakataon.
Ngayon ay may pagkakataon na naman akong gawin iyon. Hindi ko kayang pigilan ang sarili ko. At
natutukso ako.Unti-unti ay bumaba ang mukha ko sa kanya. Halos mahalikan ko na siya nang bigla na
lamang siyang gumalaw. Mabilis akong lumayo sa pag-aakala na baka nagising siya. At ganon na lamang
ang relief ko nang masiguro kong nahihimbing pa rin siya sa pagtulog.
Whew! Muntikan na ako roon!
Para akong sira na pinagtawanan ang sarili ko. Kung nagkataon na nagising siya, siguradong aawayin na
naman niya ako. And worst baka mapurnada pa ang plano ko.
And speaking of my plan, kailangan ko nang gamitin ang huling option ko. Mukhang hindi umepekto sa
kanya ang unang strategy ko at ganon din ang pangalawa. Dahil imbes na mapalapit siya sa akin ay mas
lalo lamang siyang lumalayo.
Tama lang siguro ang naging desisyon ko na dalhin siya rito sa condo ko. Dahil sa wakas ay nasolo ko
rin siya at magkakaroon ako ng pagkakataon na makausap siya ng masinsinan. Pero siguro bukas na lang
ng umaga paggising niya. Wrong timing kasi ang approach ko sa kanya kanina. Malay ko ba na gutom na
gutom na siya?
Kung sabagay hindi ko siya dapat madaliin katulad ng ginawa ko sa kanya dati. Ayoko siyang biglain
ulit. I want to make it slowly this time. Kailangan maging hinay-hinay lang.
Pero papaano kung hindi na naman umepekto sa kanya ang ganong strategy?
Kung kinakailangan kong igapos siya at itali para makinig sa akin ay gagawin ko. At sa ayaw at sa
gusto niya ay mag-uusap kaming dalawa. Hindi na siya pwedeng umiwas ulit sa akin.
Isang malalim na hininga ang pinakawalan ko at muling sinulyapan si Muriel. "Bukas ng umaga ay
magtutuos tayong dalawa!" Wala sa loob na sabi ko at saka inaayos ang comforter na nakabalabal sa
kanya. Naisip kong ilipat siya sa kuwarto. Siguradong hindi magiging komportable ang pagtulog niya sa
sofa. Bubuhatin ko na sana siya nang biglang magbago ang isip ko.
Nang lumabas ako kanina ay dumiretso ako sa bar na nasa groundfloor. Medyo naparami ang inom ko. At
nag-aalala ako na baka hindi ko kayanin na buhatin pa siya.
"Muriel!" Marahan ko siyang tinapik sa pisngi para gisingin. "Baby girl wake up! Huy!" But no dice,
hindi talaga siya magising-gising. Para nga palang mantika kung matulog ang babaing ito!
"Muriel..."
"Hmmm..." Bahagya siyang kumilos at pumihit paharap sa akin.
"Wake up! Huwag ka dito matulog. Doon ka na lang sa kuwarto para maging komportable ka."
"G-go away!"
"Muriel maginaw dito sa sala. Baka magkasakit ka pa. Please doon ka na lang sa loob."
Ngunit hindi na siya sumagot ulit. Mukhang nahimbing na naman siya.
Napailing na lang ako at muli siyang pinagmasdan. "You stubborn woman! Bakit ba ayaw mo akong
pakinggan?" Kanina ko pa gustong mainis sa kanya. Pero sa tuwing mapapagmasdan ko ang mukha niya,
nakakalimutan ko na lang bigla iyon. At napapalitan ng pananabik ko sa kanya. "You never know how
much I miss you.. How much I wanted to hold you in my arms." I was talking to her as if she could
hear me. "And now that you're here with me, I won't let you go again. I need you Muriel. I need you
badly. My life has never been the same again without you by my-" I stopped in a midsentence when I
saw her staring at me.
"M-muriel?" Gusto kong makasiguro kung talagang gising na siya o baka nanaginip lamang siya.
"Ang ingay mo Riley! Nanadya ka ba talaga?" Her voice was husky.
Suddenly, I was lost of words. She is fully awaken.
Bumangon si Muriel at humarap sa akin habang kinukuskos ang mga mata. "Inistorbo mo ang pagtulog ko.
Alam mo ba kung anong oras na?"
"I'm sorry!" Bigla akong tumayo. "Matulog ka na ulit." Aalis na sana ako nang pigilan niya ako sa
kamay.
"Ngayon mo sabihin sa akin iyong mga sinasabi mo kanina."
"You heard me?"
Umangat ang kilay niya. "Magigising ba ako kung hindi? Pero wala akong masyadong naintindihan. Ang
naalala ko lang ay yung sinabihan mo akong stubborn woman." At nag-pout siya.
"Bukas na lang tayo mag-usap." Naisip ko na hindi ito ang tamang panahon. Nakainom ako at kagigising
lang niya. Hindi magdya-jive ang mga moods namin. Baka imbes na magkasundo kami ay lalo lamang
lumalala ang sitwasyon naming dalawa. "Matulog ka na lang ulit."
Pero imbes na bitiwan niya ang kamay ko ay lalong humigpit ang pagkakahawak niya roon.
"Hindi mo na ako makakausap ng matino bukas. Kaya gusto ko ay ngayon na." She looks really serious.
Pero ayoko namang ipilit ang gusto niya. "Wala ako sa mood ngayon. Bukas na lang Muriel."
"Fine!" Bigla niyang binitiwan ang kamay ko. "Wala ka sa mood ngayon, hindi ako matino bukas. Huwag
ka ng mag-expect na makakapag-usap pa tayo. Goodnight!" Muli siyang nahiga at nagtalukbong ng
comforter.
Napapikit ako at tumingala sa itaas. Naman! Suko na talaga ako sa katigasan ng ulo niya!
"Okay! You won Muriel! Mag-usap na tayo ngayon."
Ngunit tila wala siyang narinig at hindi siya kumikilos.
"Muriel!"
Hindi pa rin siya nagre-response. At nananadya na siya. sa inis ko ay hinila ko ang comforter niya.
Dahilan para ma-expose siya.
Bigla bumangon si Muriel at hinila pabalik ang comforter. "Akina na yan!"
Pero nakipaghilahan ako sa kanya. "Gusto mong mag-usap tayo di ba? I'm giving you now a chance."
"Nagbago na ang isip ko! Ayoko ng makipag-usap sa'yo kahit kailan."
"Stop acting like a child!"
"Look who's talking!" Ganting sigaw niya.
Pakiramdam ko ay sasabog ako anumang oras. Inuubos talaga niya ang pasensiya ko. Gayunpaman ay nagawa
ko pa ring magpigil. Ayokong magalit sa kanya. Binitiwan ko na ang hawak kong comforter at hinayaan
na iyon sa kanya. Muling nagtalukbong si Muriel at hindi na muli ako kinausap.
I don't know what to do with her anymore. But it doesn't mean that I'm giving up. Haist! Napakamot
ako ng ulo. Kung itali ko kaya ng patiwarik ang babaing ito?
<Muriel POV>
Naramdaman ko na lang na umalis sa tabi ko si Riley. Mas mabuti pa nga na matulog na lang siya!
Umakyat na ang topak ko sa ulo at hindi na niya ako makakausap ng maayos. Kung kailan naman natutulog
ako ay saka niya ako kakausapin. At ngayon naman na nasa mood ako na kausapin siya ay saka naman siya
aayaw. Nakakaloko na siya!
Makatulog na nga lang ulit! At bukas na bukas, hindi pa sumisikat ang araw ay aalis na ako roon.
Ayoko na ng makipaglokohan pa sa kanya. Bahala na siya sa buhay niya!
Ngunit napadilat ako nang makarinig ako ng pag-ungol. Ano iyon?
Hindi kaya... mumu? Hindi naman siguro.
Pero nang lalong lumakas ang pag-ungol ay kinabahan na ako. Bigla akong napabalikwas sabay lingon sa
pinanggagalingan ng tinig na iyo. At nanlaki ang mga mata ko nang makita ko si Riley na namimilipit
sa sahig habang sapu-sapo nito ang ulo.
Sa isang iglap ay nakalapit ako sa kinaroroonan niya. "Oh god Riley! A-anong nangyayari sa'yo?" Hindi
ko malaman kung paano ko siya hahawakan. Sinaklot na ng pag-aalala ang dibdib ko.
"Aahhhh..."
Napatayo akong bigla nang lalong lumakas ang pag-ungol niya. I need an ice! Tama! Patungo na sana ako
sa kusina nang bigla akong bumalik. No! Mas kailangan ko siyang madala sa ospital.
"Riley!" Napasigaw ako nang makita ko siya na wala nang malay. "Riley wake up! Open your eyes,
please... Huwag mo naman akong takutin ng ganito." Ngunit hindi ko man lang siya kinakitaan ng
anumang reaksiyon. Napahikbi na ako ng tuluyan. "P-please hang on, Rai. Tatawag lang ako ng
ambulansya."
Patakbo akong nagtungo ng kuwarto para kunin ang cellphone ko. Nailabas ko na ang lahat ng gamit ko
sa loob ng bag pero wala iyon doon.
Damn! Saan ko ba nailagay iyon? Kinakain na ako ng sobrang takot at hindi na ako makapag-isip ng
maayos.
May landline phone nga pala sa may sala. TUmakbo ako palabas ng kuwarto. Pero sa pagmamadali ko ay
natisod ako sa nakakalat na tsinelas. Mabilis akong tumayo at hindi ininda ang pananakit ng tuhod ko.
Nanginginig ang mga kamay ko na inaangat ang telepono at saka mabilis na nag-dial ng number. Saka ko
lang na-realize na wala iyon dial tone.
What the! Muntikan ko nang maihagis iyon nang maalala ko si Riley.
I need to send him in the hospital immediately. Pinilit ko siyang buhatin. Pero hindi ko kaya ang
bigat niya. Halos hindi ko nga maiangat ang katawan niya sa sahig. I felt so helpless. But I don't
want to give up. Tatayo na sana ako para humingi ng tulong sa labas nang biglang magmulat ng mga mata
si Riley.
"Thank God! You're okay now? Wala nang masakit sayo?"
Hindi siya sumagot pero isang malapad na ngiti ang sumilay sa kanyang mga labi. At ang ngiti ay nauwi
sa pagtawa.
Ilang beses akong kumurap-kurap. So, everything is part of his... joke!
"Did I scared you? Sorry! Gusto ko lang malaman kung mag-aalala ka pa-"
Bigla kong dinamba si Riley at saka sinakal. "Walanghiyang lalaki ka!" Inalog-alog ko pa siya. "Halos
patayin mo ako sa takot. Akala ko kung ano nang nangyari sayo. Yun pala, pinagtitripan mo lang ako!"
"Baby girl nasasaktan ako!"
"Baby girl mong mukha mo! Kulang pa iyan sa ginawa mong panloloko sa akin, buwisit ka! Kung alam mo
lang na halos himatayin ako sa sobrang pag-aalala sayo." Magkahalong relief at panggigigil ang
naramdaman ko ng mga oras na iyon at hindi ko na napigilang umiyak.
"I hate you... I hate you Rai..." Kahit anong gawin kong pagpahid ng mga luha sa pisngi ko ay hindi
ko na iyon naitago sa kanya. "Don't ever do that again." I hate him so much for scaring me to death.
"Ssshhhh.. please don't cry." Kinabig ako ni Riley at kinulong sa mga bisig niya. "I'm so sorry. It's
not my intension... really! Ikaw kasi, palagi mo na lang akong pinagtutulakan palayo. At pakiramdam
ko ay ayaw mo na talaga sa akin, na wala na akong halaga sa'yo."
"Kasalanan ko pa ngayon?" Tinangka ko siyang itulak. Pero para lang akong nagtulak ng isang pader.
"You're right. It's all your fault. I wouldn't be here now if had not for you. Because I realized
that living without you in my life is like living in hell."
Napahinto ako sa pag-iyak at tumingala sa kanya.
Masuyo akong tinitigan ni Riley at pinahid ng daliri niya ang mga luha sa pinsngi ko. "You never know
what I went through this few days. Sa bawat araw na dumaraan, tila isang taon ang katumbas nun sa
akin. Halos mabaliw ako sa kakaisip sayo. Tiniis ko ang sarili ko na hindi ka makita. Dahil kailangan
kong maghintay ng tamang panahon bago ako humarap ulit sayo."
"Bakit pinatagal mo pa ng isang buwan?"
"You asked me to let you go. And I did. Because I can see that I was hurting you. Alam kong nabigla
ka sa mga nangyari, lalo na sa mga sinabi ko sayo. Kung hindi lang sana ako nagmadali, hindi sana
masisira ang magandang plano ko. Lahat ng sinabi ko sayo ng gabing iyon ay totoo, Muriel. Pero hindi
ko inaasahan ang naging reaksyon mo. And worst you wanted me to let you go, kaya hinayaan kita kahit
labag sa kalooban ko. Binigyan kita ng panahon para mapag-isa at makapag-isip. At umasa ako na sa mga
panahon na iyon ay ma-realize mo na nagsasabi ako ng totoo at mali ang mga inakala mo."
Napakagat-labi ako. At namalayan ko na lang tumutulo na pala ang mga luha ko. Now, I realized my
mistakes.
"I'm so sorry, Rai. I was so stupid for not believing you. I was consumed by too much anger. I felt
betrayed. Inakala ko na baka naghihiganti ka lang dahil sa ginawang naming panloloko sayo."
"Sshhh..." Muli niyang pinahid ang mga luha sa pisngi ko. "It's okay. No need to say sorry. After
all, its not really your fault. Pinilit ka ni Mama na magpanggap kahit labag sa kalooban mo. But I'm
glad that you did. Dahil dumating sa buhay ko ang isang tulad mo."
"Pero hindi ka ba nagalit dahil niloko ka namin."
Umiling si Riley at ngumiti. "Aaminin ko nagulat ako. Pero never akong nagalit. In fact, natuwa pa
nga ako. Dahil totoo pala ang mga hinala ko."
Nagsalubong ang mga kilay ko. "Anong hinala?"
"Noong una kitang makita, parang may kakaiba na sa'yo. Hindi ko maipaliwanag pero parang matagal na
kitang kilala. I was so curious about you that I even check your background details."
Nanlaki ang mga mata ko. Magsasalita sana ako nang pigilan ako ni Riley.
"Hep! Patapusin mo muna ako, okay? Na-curious nga ako sayo dahil napaka-weird mo naman kasi. Para
kang may sariling mundo. Ayaw mo akong kausapin at sa tuwing lalapitan naman kita ay lumalayo ka.
Akala ko ganon ka lang talaga kahit sa ibang tao. Pero bakit pagdating kay Jared iba ang pakikitungo
mo sa kanya. At aaminin ko na nainis ako sa'yo dahil pakiramdam ko ay hindi ako nag-e-exist sa
paningin mo."
Hindi ko napigilang mapangiti. Todo-iwas ako sa kanya noon sa takot na baka makahalata siya sa akin.
"Simula nun palagi mo na lang ginugulo ang isipan ko. Si Samantha ang kasama ko pero ikaw ang naiisip
ko. At ganun na lang lang ang pagtataka kung bakit sayo ko nakikita ang mga bagay na hinahanap ko sa
kanya. She never calls me Rai. But you did. Buddy doesn't like her. But he likes you a lot. She never
argue with me but you can. She's a softspoken and a very patience person but you're not."
Napanguso ako. Parang hindi maganda sa pandinig ko ang mga sinabi niya tungkol sa akin.
"Kahit alam kong imposibleng mangyari hindi ko pa rin napigilang maghinala na baka ikaw ang Samantha
na nakasama ko noong mga panahon na hindi pa ako nakakakita." Pagpapatuloy ni Riley.
"How did you find out? Kanino mo nalaman?"
"Naalala mo nung minsan sumakit ang ulo ko sa office? Nandoon kayong dalawa ni Samantha kasama ko. I
can't open my eyes sa takot na baka mabulag ulit ako. All I can hear was your identical voices. And
still I can recognize who is who. How? I just simply follow what my heart says. And when I open my
eyes I saw you." Hindi niya napigilan ngumiti. "Tinawagan ko si Lara that night para mas lalo akong
makasiguro. At hindi niya ako binigo. I was so happy that I couldn't wait to see you. Iyon ang
dahilan kung bakit inabangan ko ang pag-uwi mo ng gabing iyon. Pero hindi tayo nagkaroon ng
pagkakataon na makapag-usap dahil sa biglang pagdating ni Samantha."
Sinapo ni Riley ng mga kamay ang mukha ko. "Minahal ko si Samantha noon nang higit pa sa sarili ko.
At inakala ko siya pa rin ang mahal ko. Iyon pala ay iba na ang nagmamay-ari ng puso ko at ikaw iyon,
Muriel. I love you so much... And I will never let you go again."
Kung ngingiti ako o iiyak ay hindi ko malaman. I'm no longer invisible to him. At nag-uumapaw ang
kagalakan sa dibdib ko. Dapat pala ay naniwala na ako kay Riley. Noon pa sana, ganito na ako kasaya.
"I love you too Rai..." I smiled through unshed tears. "And I will never leave you again."
He pulled her to him and I gladly leaned towards him to accept his loving kisses... with same
feeling, with same intensity.
"Baby boy?"
"Yes, Baby girl?"
Bahagya lang niyang pinaghiwalay ang aming mga labi upang muli akong matitigan.
"What about Samantha?"
Napakunot-noo si Riley. "What about her?"
"Narinig kong kausap mo siya kanina sa phone. And its seems na okay na kayong dalawa."
Humalakhak siya, saka pinisil ang ilong ko. "Silly girl! Hindi ko alam kung manhid ka o talagang slow
ka lang?"
"You mean..." Halos lumuwa ang mga mata ko nang ma-realized ko ang ibig niyang sabihin. "Hindi totoo
na kausap mo siya? Na wala ka naman talagang kausap sa phone?"
Ang lakas ng tawa ni Riley. "Shut up and kiss me!" Hinuli nito ang mga labi niya and kissed her again
and again and again.. until it hards to catch our breath.
*******************************************
[35] Chapter Thirty Five: Finale
*******************************************
Chapter Thirty Five: Finale
<Muriel POV>
Manila, Manila
I keep comin' back to Manila
Simply no place like Manila
Manila I'm coming home...
Feel na feel ko ang pagkanta habang naliligo. Hindi ko alam kung anong meron sa kantang iyon pero
nakasanayan ko na kasing kantahin iyon tuwing umaga.
"Muriel! Bilisan mo! Nandito na ang sundo natin?" Halos magiba ang pintuan sa lakas ng pagkalampag ni
Ichi.
"I'm coming! Malapit na akong matapos!" At nagmamadali akong binanlawan ang sarili ko.
Magdadalawang buwan na ako ngayon dito sa Manila. Syempre kung nasaaan si Riley ay naroon rin ako. Sa
guwapo ng boyfriend ko... Mahirap na! Baka biglang may sumalisi. Kailangan kong magbantay-sarado..
joke! Siya kaya ang nagpilit sa akin na bumalik dito. Noong una parang nagdadalawang isip pa ako.
Pero nang maisip ko na magkakalayo kaming muli, hindi ko pala kaya. Ganon pa talaga kapag love na
love mo ang isang tao.
Nandito ako ngayon sa bahay ni Ichi. Sa kasamang palad, doon ako napadpad sa bahay niya dahil hindi
ako makahanap ng malilipatang apartment. Si Riley ang nag-instist na doon na lamang ako mag-stay. At
hindi ko alam kung paano niya nagawang kumbinsihin si bakla.
"Muriel anong petsa na!" Sigaw ni Ichi nang sumungaw ito sa kuwarto. "Kanina pa naghihintay ang sundo
natin!"
"Eto na nga po nagmamadali na nga!" Basta ko na lang sinuklay ang buhok ng kung papaano na lang. At
muling sinulyapan ang kabuuan ko sa harap ng salamin. Napangiti ako nang ma-satisfy sa naging itsura
ko . Mamaya na lang siguro ako magpapahid ng make-up pagdating sa office.
"Bilisan natin! Dali!" Halos kaladkarin ako ni Ichi pababa ng hagdan. Alam ko na naman na super
excited siya na makita ang prince charming niya.
"Kapag ako nahulog sa hagdan, ipapasagasa talaga kita sa kotse niya!"
Hindi ako pinansin ni Ichi. Para ngang wala siyang narinig.
Paglabas ko ng pintuan ay agad kong natanaw ang pamilyar na kulay itim na sports car na nakaparada sa
tapat ng bahay. Humakbang ako palabas ng gate.
"Good morning ladies!" Bati nito sa baritonong tinig sabay tanggal ng suot nitong shades. Nakasandal
siya sa gilid ng kotse niya habang naghihintay sa amin.
"Good morning Jared!" Kumukuti-kutitap ang mga mata ni Ichi na parang christmas light.
"Kanina ka pa ba?" Lumapit ako sa kanya.
Umiling siya. "Kararating ko lang." Pinagbuksan niya ako ng pintuan at sumakay ako. Ganon din ang
ginawa niya kay Ichi. Ang bakla tuwang-tuwang. Girl ang girl ang feeling niya.
"Anong meron? Bakit mo naman naisipang ihatid ako sa trabaho?" Lumingon ako kay Jared. Nagtataka lang
ako sa biglaang pagsulpot niya.
"Na-miss kita. Kaya gusto kitang makita."
Pero hindi ako kumbinsido sa sagot niya.
"Don't give me that kind of look, girlfriend! I really miss you . It's been a month ago since the
last time I saw you."
"Saan ka ba kasi nagpupunta? At hindi ka namin mahagilap ni Riley?"
"Busy lang talaga ako."
"Busy saan? Sa pambababae?"
"Of course not!" Nakangising baling niya na hindi naman nagmemenor. "Alam mo naman na busy ako sa
trabaho."
Binigyan ko ng matalim na tingin si Jared. He's lying again. Akala niya siguro na hindi ko alam ang
mga pinaggagawa niya lately. Back to normal naman siya sa pagiging womanizer niya. Kahit nga si Riley
ay walang magawa para pigilan siya. Ang katwiran niya ine-enjoy niya lang daw ang buhay. once a
playboy, always be a playboy. Tama ba panindigan niya ang slogan na iyon?
Gayunpaman ay masaya ako dahil natanggap niya ang tungkol sa amin ni Riley. Mas lalo pa ngang tumibay
ang pagkakaibigan namin. At nagpapasalamat ako sa kanya sa mga panahon na laging siyang nariyan pa ra
sa akin. Madalas man kaming mag-asaran at magkapikunan, nagpapasalamat ako dahil dumating siya sa
buhay ko. He is my bestfriend. My knight shining armor. And I'm still hoping, that someday he will
also find his own happiness. Someone who's better than me... Someone who can love him back and accept
for what he is... And someone who can tame his untamed heart.
And next time he fall inlove again... I wishing for his own happy ending.
"Muriel pinapatawag ka ni Sir Riley sa office niya."
Napasimangot sa narinig. Bakit ba sa tuwing nagkakaaberya ang computer niya ay ako na lamang palagi
ang pinapatawag niya? Ako lang ba ang IT rito sa kumpanya?
Padabog akong tumayo at nagmatsa papunta sa office niya. Kailangan ko na sigurong i-suggest na
palitan na lang ang desktop niya. Araw-araw na lang kasi ay nagkakaproblema. Minsan pa nga ay tatlong
beses sa isang araw. Pero alam ko naman dahilan lang iyon ni Riley para ma-solo niya ako.
Hay! Ang hirap talagang maging diyosa! Aray!
Napahinto nang biglang hilahin ni Ichi ang dulo ng buhok ko. "Hoy bruha! Nasaan na yung share mo sa
bill ng kuryente at tubig natin?" Sabay lahad ng kamay sa harapan ko.
"Doon mo na lang singilin sa boyfriend ko." Tatalikuran ko na sana siya nang pigilan niya ako.
"Bakit siya ang sisingilin ko? Siya ba ang nakatira sa bahay ko?"
"Pero siya ang nag-insist na tumira ako sa bahay mo kahit labag sa kalooban ko. Aray!" Muli niyang
hinila ang buhok ko. "Oo na! Magbabayad na ako. Mamaya ko na lang ibibigay pag-uwi natin." Saka lang
ako pinakawalan nito.
"Wait!" Muli niyang pigil sa akin. "Pupunta ka na naman ba sa office ni Sir Riley? Maglalampungan na
naman kayo?"
Pinanlakihan ko siya ng mga mata. "Of course not!"
"Style nyo bulok!" Kung hindi lang nakalayo si Ichi malamang ay nasabunutan ko na siya. Baklang ito!
Usisera!
"Kanina ka pa hinihintay ni Sir sa loob." Nakangiting salubong sa akin ni Gail at pinagbuksan ako ng
pintuan.
Pero bago ako pumasok ay lumingon ako sa kanya. "Gail, sa palagay ko dapat nang palitan ang desktop
ni Sir. Palagi na lang nagkakaproblema. Nagsasawa ako sa kakaayos. What do you think?"
Isang mahinang tawa ang naging response nito. "Pumasok ka na sa loob. Kanina ka pa niya hinihintay.
Mainit pa man din ulo."
"Bakit? Anong nangyari?"
Pero hindi na ito sumagot at sa halip ay itinulak niya ako papasok ng opisina.
Napamulagat ako sa nadatnan sa loob. Nagkalat ang mga rose petals sa buong paligid. Halos magkulay
pula ang buong silid sa dami ng mga iyon.
Anong meron?
Ngunit imbes na maging romantic ang dating nun sa akin, iba ang naging pakiramdaman ko. Creepy! May
naalala akong horror movie na may ganitong senaryo. Buong akala ng bida babae ay sinorpresa siya ng
lover niya ang hindi niya alam ay iyon na pala ang katapusan niya dahil papatayin na siya nito!
Pusang gala!
Napatalon ako sa gulat nang bigla na lang may music na tumugtog sa paligid.
"I'll miss you
Kiss you
I rolled my eyes and squared my arms. "Riley, ano na naman bang kalokohan ito?"
Mula sa madilim na sulok ay sumulpot si Riley. Sa mga bisig niya ay naroon ang isang dosenang
roses... at kulay red!
"Do like it?" He gave me a quick kiss on my lips.
"I don't like flower... especially red flowers."
"I know! But it looks romantic."
"Anong romantic dun? Ang creepy kaya!"
Natatawa na hinalikan niya ako sa noo. "Ikaw talaga! Kung anu-ano ang tumatakbo sa isip mo."
"Bakit mo ba naisipan punuin ng mga bulaklak itong opisina mo?"
"I want this day to be very romantic and special?"
"May bisita kang darating?"
Ang lakas ng tawa ni Riley. "Napaka-slow mo talaga!" Basta na lang niyang itinapon ang bitbit niyang
bulaklak at biglang lumuhod sa harapan ko. May dinukot siya mula sa kanyang bulsa at iniabot iyon sa
akin.
"Grow old with me Muriel Shane Gonzales."
Halos hindi mag-sink in sa isip ko ang mga sinabi niya. Nakatitig lang ako sa hawak niyang singsing.
"A-are you serious?"
"Yes." His eyes dark and filled wiht love and passion. "I love you. I'll intend to marry the most
annoying woman I've ever met."
It warmed her heart that she was speechless for a moment. Natitig lang sa akin si Riley habang
naghihintay ng sagot ko.
May purpose din pala sa akin ang kantang iyon. Napangiti ako. "Yes. I want to grow old with you. And
I love you too."
He just smiled sheepishly in return. Mabilis siyang tumayo. Pagkatapos ay walang sabi-sabing hinapit
niya ako sa baywang at siniil ng halik sa mga labi.
"Let's get married today." Sabi niya sa pagitan ng paghalik.
"Ngayon na?" Marahan kong itinulak si Riley. "Hindi ba pwedeng bukas na lang?"
Ang lapad ng ngit ng loko. "As you wish." Tangkang hahalikan niya ako ulit nang pigilan ko siya.
"Can we get out of this place? Hindi talaga maganda ang pakiramdam dito?"
Hindi naman ako nagdalawang salita kay Riley. Hinawakan niya ako sa kamay at hinila ako palabas ng
opisina. Kung saan niya ako dadalhin... bahala na siya! Kahit saang lupalop pa kami mapadpad, basta
kung nasaan siya ay naroon din ako.
And no one can set us apart...
**********************
Yehey... Natapos ko rin ito sa wakas. And I feel so proud. This is my ever story here in wattpad. And
I never thought that it would be a success... I know its not perfect and still I have a lot of learn.
Thank you guys for all your support... Thank you for reading and for your nice comments that really
inspires me to continue and finish INVISIBLE GIRL.
Thank you for making this story a success.
I also want to take this chance to thank these following people who's very special to me...
Kay @iamtheawesomegirl na unang naka-appreciate ng gawa ko lalo na nung mga panahon na parang gusto
ko na itong i-stop.. thank you girl sa friendship.. thank you for inspiring me.. Ikaw ang una kong
naging kaibigan dito sa wattpad.
Kay @TrishaMae08 na laging nangungulit sa akin. At lagi na lang naka-ate alex akin na lang si Jared..
hehe.. as you wish my dear, he's all yours!
Kay @JOklng2.. nagpapasalamat ako dahil sa mga WAGAS at SUPERHABA mong comments kaya lalo akong
sinisipag magsulat... i miss you so much! Paramdam ka naman haha..
Kay cute @FlameHazerJianne thank you so much for the friendship.. thank you for those time you spent
chatting with me outside wattpad.
Kay @JustSimple thank you for the beautiful cover... kung hindi dahil sa effort mo hindi magkakaroon
ng magandang cover itong story ko.
Ganun din sa mga first readers ko @jongzhey090704, @dumbjoker, @ThankYUSEOmuch... sino pa ba? Sorry
sa mga hindi ko na malalala..
At syempre.. sa mga silent at non-silent readers ko... maraming maraming salamat po sa inyong lahat.
Love you all mwaaaaahhhh..
- aLexisserOse
OO nga pala... abangan po ninyo ang Book 2 ng Invisible Girl. This time, si Jared naman ang bibida...
Hopefully this month, maumpisahan ko na ito. Pero tatapusin ko po muna ang My Stupid Mistakes at saka
ko ito isusunod.
************************************************
STORY END
*******************************************
*******************************************

Invisible Girl - Alexisse Rose PDF

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Invisible Girl - Alexisse Rose PDF

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

7/8/2020 https://softcopieshere.weebly.com/uploads/2/4/1/7/24175387/invisible_girl_-_alexisse_rose.

CHAPTER 1: Her Voice

"Muriel, pinapatawag ka ni Mam Lorie", bungad sa kanya ng ka-officemate niya.

"Malay ko, basta pumunta ka na lang. As in now na!"

Tsk... napilitan siyang tumayo at lumabas ng kuwarto.

Ikaw ang malalagot sa akin mamaya!

Isang bigwas sa sikmura ang natanggap nito mula sa kanya.

"Sweetie pie mong mukha mo!"

"Please read it... out loud," seryosong sabi nito.

Nababaliw na yata ang boss niya!0____0

"Ano po ba ang maitutulong ko sa inyo?" Kinakabahang tanong ni Muriel.

"G-gusto ninyo gayahin ko si Samantha?" -___-

Parang hindi nagpa-process sa utak niya ang mga sinabi nito.

Teka, hindi pa naman siya pumapayag!

"Ginusto mo 'to, puwes panindigan mo!" aniya sa kanyang sarili.

Gusto ko sanang sabihin na hindi pa, pero naunahan niya ako.

Bigla akong kinabahan.

T__T puwede pa ba akong mag-back out!

0___0 Where is the good looking guy I used to know?

Halatang nagulat ito nang marinig ang boses ko.

"Baby its me..."

Kung makasigaw naman wagas!

"I came back because of you."

"Riley I think, you and her should talk."

What?! Bigla akong napalingon kay Mam Lorie.

Tama bang iwanan akong mag-isa sa piling ng masungit nitong anak?

She rolled her eyes. Oh yeah, as if naman na makikita siya nito.

"You don't know what are saying?"

He smirk. "Why are you doing this, Sam?"

"Because I love you."

Kahit ako ay nagulat sa sinabi ko. Saan nanggaling iyon?

Now, I'm speechless. Na-off guard ako sa sagot niya.

"I lied to you. And I was wrong."

Putek! Ano ba kasi itong napasukan ko?

Isip-isip ng isasagot -__- j

"Hindi mo kailangang sumigaw."

"Wala kang pakialam! Gagawin ko kung anong gusto ko!"

Enough of this stupid love. I've learned my lesson.

CHAPTER THREE: Hardheaded Vs Hardheaded

Nakaligo na ako nang lumabas ng kuwarto. At dire-diretso na bumaba ng hagdanan.

<__< to the left.

>__> to the right.

Saan ba dito ang papuntang kusina? Mukhang maliligaw pa yata ako.

I chose the left hallway instead.

^~~^ Akala ko mumu. Si Nana Tonya lang pala.

"Ineng saan ba ang punta mo?" Nakangiting tanong niya sa akin.

"Hinahanap ko po yung kusina. Hindi ko po makita."

"Kumain ka lang ng kumain jan. Huwag kang mahihiya."

Ako mahihiya? Kailan nangyari iyon?

Busy ako sa pag-lafang nang mayroon akong maalala.

"Nasaan po si Mam Lorie?"

T__T Iniwan na naman niya ako!

"Pinapatawa lang kita ineng. Para ka kasing naiiyak dyan."

Bigla akong napangiti. Mukhang magkakasundo kaming dalawa ni Nana Tonya.

"Ako na po ang magdadala nyan sa kanya."

Tumango ako habang patuloy na kumakain.

"Sige, ikaw ang bahala."

Napatawa ng malakas ang matanda. "Gusto kitang bata ka!"

"Di, ikaw na lang!"

"Ayoko, baka masigawan na naman ako ni Sir."

"Mas lalong ayoko. Nakakatakot kaya siya."

"Ako nang gigising sa kanya."

Biglang nagulat ang dalawa sa pagsulpot ko.