Hotel Sanus

Hotel Sanus u Sanskom Mostu1

Opšti podaci

Opština Sanski Most se nalazi u sjeverozapadnoj Bosni i Hercegovini (BiH), u dolini rijeke
Sane. Prema popisu stanovništva SFRJ2 iz 1991. godine Opština Sanski Most imala je 60.307
stanovnika, od toga 28.136 Muslimana, 25.363 Srba, 4.322 Hrvata, 1.247 Jugoslovena i 1.239
ostalih.3

Po naređenju generala Momira Talića 6. krajiška brigada Jugoslovenske narodne armije (JNA)
na čelu sa pukovnikom Brankom Basarom razmjestila se 3. i 4. aprila 1992. u i oko Sanskog
Mosta. U sastavu 6. krajiške brigade bili su isključivo vojnici srpske nacionalnosti.4 Od maja
do jula 1992. godine pod komandu 6. krajiške brigade ulazi i Teritorijalna odbrana (TO)
Sanskog Mosta u čijem sastavu su bili mobilisani Srbi, na čijem je čelu bio bivši oficir JNA
Nedeljko Aničić.

1
Foto: Google Maps, Panoramio, http://www.panoramio.com/photo/23040351
2
Socijalistička Federativna Republika Jugoslavija.
3
Državni zavod za statistiku Republike Bosne i Hercegovine, Popis stanovništva, domaćinstava, stanova i
poljoprivrednih gazdinstava 1991. godine, Nacionalni sastav stanovništva - Rezultati za Republiku po opštinama
i naseljenim mjestima 1991. godine, Sarajevo, decembar 1993. godine, Statistički bilten broj 234.
4
MKSJ, Predmet Stanišić i Župljanin (IT-08-91-T), Presuda, str. 228, 229 i 231.

1
Momčilo Mandić, tadašnji pomoćnik ministra unutrašnjih poslova Socijalističke Republike
BiH, 2. aprila 1992. godine poslao je depešu svim CSB-ovima i SJB-ovima u kojoj im je izdao
direktivu da, gdje god je to moguće, SJB-ovi trebaju biti “preuzeti” do 15. aprila 1992.
godine. Načelnik CSB-a Banja Luka Stojan Župljanin 17. aprila 1992. je naredio podjelu
policije po nacionalnoj osnovi. Istog dana, oko 15:00 h, u stanicu policije u Sanskom Mostu
gdje su već bili okupljeni svi uposlenici, došao je Nedeljko Rašula i rekao da razdvajanje treba
da bude izvršeno do 24:00 sata.5 Ostali su policajci srpske nacionalnosti i dva Hrvata.

Srpski Krizni štab je formiran 14. aprila 1992. godine. Nedeljko Rašula je postavljen za
predsjednika, za zamjenika Vlado Vrkeš, predsjednik SDS-a, a članovi su bili: pukovnik u
penziji Nedeljnik Aničić, član SDS-a i načelnik Teritorijalne odbrane, zatim Nemanja Tripković,
Boro Savanović, Mirko Vručinić, Dragan Majkić, Mladen Lukić, svi iz SDS-a, i Vinko Nikolić,
pripadnik SOS-a (Srpske odbrambene snage, paravojna organizacija formirana krajem 1991.
kao “grupa srpskih rodoljuba, pripadnika JNA, rezervista, dobrovoljaca i građana Banja
Luke”). Na čelu SOS-a bio je Nenad Stevandić koji je bio član SDS-a i u neposrednoj vezi s
Radovanom Karadžićem.6

Srpska opština Sanski Most počela je da funkcioniše 20.4.1992. nakon čega su Muslimani i
drugi nesrbi koji su se nalazili na rukovodećim funkcijama dobili otkaze na poslu bez ikakvog
razloga i obrazloženja.7

Pripadnici Sekretarijata unutrašnjih poslova (SUP), 6. krajiška brigada, TO i SOS su od 25.

maja 1992. godine, shodno naređenjima Kriznog štaba, počeli da hapse Muslimane i Hrvate.
Krizni štab je naredio da se formiraju istražni i zatočenički centri i donosio je odluke o tome
gdje će zarobljenici biti zatvoreni. Četvrtog juna 1992. godine Krizni štab je kategorisao
zarobljenike na tri grupe, “političare, nacionalno ekstremne ljude i ljude nepoželjne u Opštini
Sanski Most”.

Političari su bili rukovodioci SDA i HDZ-a i oni su bili zatočeni u pritvorskom objektu u sklopu
stanice policije. Drugu kategoriju činili su nesrbi koje je SDS etiketirao kao potencijalno
opasne ljude - vjernik Musliman bi potpao pod tu kategoriju - i oni su zatočavani u Betonirku
(tri garaže). Treća kategorija bila je najrasprostranjenija, u nju su svrstavani svi oni koji nisu
bili srpske nacionalnosti i većina ih je smještena u sportsku dvoranu škole Hasan Kikić.8

U Sanskom Mostu bilo je 18 zatočeničkih objekata među kojima hala fabrike Krings, fabrika
Keramika, vojna garaža, sportska dvorana Krkojevci, zatvor Sana, Osnovna škola Narodni
front, Osnovna škola u Gornjoj Mahali, u kući Sime Miljuša, zgrada SUP-a u Lušci Palanki,
škola Podvidači u Kozici, hotel Sanus, Kamengrad i u Lufanima. Objekte su obezbjeđivali

5
Sud BiH, Predmet Nikola Kovačević (X-KR-05/40), Presuda, str, 19; MKSJ, Predmet Momčilo Krajišnik (IT-00-
39), Presuda str. 193; MKSJ, Predmet Stanišić i Župljanin (IT-08-91-T), Presuda, str. 232.
6
MKSJ, Predmet Stanišić i Župljanin (IT-08-91-T), Presuda, str. 42, 229 i 233.
7
Sud BiH, Predmet Nikola Kovačević (X-KR-05/40), Presuda, str. 12.
8
MKSJ, Predmet Stanišić i Župljanin (IT-08-91-T), Presuda, str. 246 i 247; Zaključci Kriznog štaba Srpske opštine
Sanski Most, 4.6.1992.

2
pripadnici policije, TO i 6. krajiške brigade. Veliki broj zatočenika premješten je u logor
Manjača u Banju Luci.9

Do 18. avgusta 1992. u zatočeničke centre je privedeno 1.655 osoba, od toga 1.528
Muslimana i 122 Hrvata. Većinom se radilo o muškarcima starosti od 16 do 65 godina. Do 27.
jula 1992. godine u stanici policije saslušano je 1.245 zarobljenika, a neki su saslušani u hali
Krings.

U avgustu 1995. Hrvatska vojska (HV) je pokrenula veliku ofanzivu u Krajini u Hrvatskoj.
Vojska Republike Srpske Krajine je ubrzo poražena i počelo je povlačenje vojske i civila u BiH
pod srpskom kontrolom. Zatim se ofanziva HV-a proširila na sjeverozapadnu BiH, uz učešće
Armije RBiH koja je početkom septembra bila pred Sanskim Mostom u kome se stanovništvo
značajno povećalo prilivom izbjeglih srpskih vojnika i civila.

Oko 15. septembra 1995. na poziv srpskog rukovodstva pripadnici Srpske dobrovoljačke
garde, poznati i pod imenom i Arkanovi tigrovi, došli su u Sanski Most sa ciljem da uspostave
red i zadrže napredovanje Armije RBiH. Tigrovi su smjestili svoju komandu u hotel Sanus u
centru grada, a Željko Ražnjatović Arkan, njihov komandant, smjestio se u kancelariji
direktora hotela. Sa tog mjesta je upravljao aktivnostima pripadnika svoje paravojne jedinice
koji su svuda po gradu postavili kontrolne punktove i počeli silom regrutovati Srbe za borbu
protiv Armije RBiH.

Uz to su sistematski patrolirali gradom tražeći i zatvarajući Muslimane i druge muškarce

nesrpske nacionalnosti, otimajući vrijedne predmete od nesrpskih porodica i oduzimajući
nesrbima kuće, kako bi se dale na korištenje srpskim izbjeglicama. Zarobljenike su odvodili u
hotel Sanus. Tokom tih patroliranja, premlaćivanje i razbojništvo bilo je za Arkanove tigrove
uobičajena pojava. Početkom oktobra 1995. godine Arkanovi tigrovi su pobjegli iz Sanskog
Mosta zajedno sa drugim vojnicima i civilima Srbima kad je Armija RBiH ulazila u grad.

Približno od 18. do 21. septembra 1995. godine Arkanovi tigrovi silom su držali u
zatočeništvu u hotelu Sanus oko 30 muškaraca i jednu ženu nesrpske nacionalnosti. Približno
od 21. do 25. septembra 1995. godine Arkanovi tigrovi su držali u zatočeništvu 35 muškaraca
nesrpske nacionalnosti.10

Uprava

U hotelu Sanus bila je komanda Arkanovih tigrova. Njihov komandant Željko Ražnjatović
Arkan upravljao je hotelom, odnosno svim onim što se dešavalo u hotelu, kao i svim
aktivnostima pripadnika svoje paravojne jedinice.11

9
MKSJ, Predmet Momčilo Krajišnik (IT-00-39-T), Presuda, str. 199; MKSJ, Predmet Stanišić i Župljanin (IT-08-91-
T), Presuda, str. 257; Sud BiH, Predmet Nikola Kovačević (X-KR-05/40), Ppresuda, str.13; MKSJ, Predmet Stanišić
i Župljanin (IT-08-91-T), Presuda, str. 245.
10
MKSJ, Predmet Željko Ražnatović zvani Arkan, (IT-97-27-I), Optužnica, str. 2, 3, 5 i 8.
11
MKSJ, Predmet Jovica Stanišić i Frank Simatović (IT-03-69-T), Presuda, str. 312.

3
Uslovi

Zatočenici su bili smješteni u kotlovnicu, koja se nalazila u podrumu, u susjednoj staroj

hotelskoj zgradi.12

Kotlovnica je bila veličine otprilike oko pet kvadratnih metara. Širina kotlovnice je bila oko
1,5 metara. U kotlovnici nije bilo dovoljno vazduha. Zatočenici su držani bez hrane i vode.13

Zlostavljanja

Mnogi silom odvedeni muškarci muslimanske ili druge nesrpske nacionalnosti dovođeni su u
hotel Sanus na ispitivanje kod Željka Ražnjatovića Arkana i njegovih podređenih. Zatočenike
su Arkanovi tigrovi podvrgavali batinanju, maltretiranju i prijetnjama.

Oko 20. septembra 1995. godine dva vojnika, pripadnika Arkanovih Tigrova, došla su u kuću
jednog Muslimana iz Sanskog Mosta, zajedno sa Dedom Topalovićem, Muslimanom iz
susjedne Lukovice. Vojnici su bili naoružani automatskim puškama, noževima i ručnim
bombama i nosili su maskirne uniforme s okruglim oznakama na rukavima u čijoj je sredini
bila glava životinje. Po njihovom naglasku ovaj Musliman je zaključio da su Srbi iz Srbije.
Visočiji vojnik pretresao je njegovu kuću, oduzeo mu lične isprave i sve druge predmete koje
je imao kod sebe, uključujući i 200 njemačkih maraka. Potom su vojnici natjerali ovog
zatočenika i Dedu Topalovića da pođu sa njima. Prošli su gradom pored nekoliko kontrolnih
punktova na kojim su bili vojnici s istim uniformama i oznakama kakve su imali i vojnici koji
su sprovodili njih dvojicu. Kad su stigli do hotela Sanus vidjeli su da je tamo još vojnika. Ušli
su u jednu kancelariju u prizemlju, u kojoj je za stolom sjedio Arkan, a pored njega jedna
žena, Srpkinja, koja je ranije radila kao konobarica u hotelu. Arkan je imao istu uniformu i
oznake kao vojnici koji su doveli Topalovića i drugog zatvorenika.

Arkan je naredio da ih obojicu obriju do glave i kazne sa po 25 udaraca. Stražari su

Topaloviću i drugom zatočeniku stavili lisice i odveli ih do ulaza u hotel gde su im obrijane
glave. Potom su ih odveli u jednu zgradu preko puta hotela i tamo ih lisicama vezali za jedan
stub. Stražar je naredio vojniku da izvrši kaznu nad zatočenicima, a vojnik ih je udarao
“posebnom policijskom palicom”, svakog po 25 puta. Zatočenik JF-060 je tokom batinanja
nekoliko puta izgubio svest, a potom su njega i Topalovića ostavili da stoje vezani za stub,
dok su vojnici povremeno dolazili i tukli ih.

Dok je stajao vezan za stub zatočenik JF-060 je vidio kako Arkan nekoliko puta izlazi iz hotela
i dolazi na parking, psuje vojnike i vičući izdaje naređenja. Poslije otprilike jednog sata, kad je
pao mrak, zatočenik JF-060 je vidio kako Hakiju Kasumovića vezuju za stub i tuku ga. Oko
22:00 časa vojnici su zatočenike JF-060 i Topalovića premjestili, vezali su ih za banderu na
ulazu u hotel gdje su ih povremeno tukli vojnici koji su prolazili. Malo poslije ponoći jedan
vojnik odveo je zatočenika JF-060 u hodnik pun ljudi, u kojem su stražu držala druga dva
vojnika, a zatočenici Topalović i Kasumović su ostali napolju.

12
MKSJ, Predmet Željko Ražnatović zvani Arkan, (IT-97-27-I), Optužnica, str. 5.
13
MKSJ, Predmet Jovica Stanišić i Frank Simatović (IT-03-69-T), Presuda, str. 333-334.

4
Kad je zatočenik JF-060 ulazio u hodnik naređeno mu je da gleda u pod, ali je on ipak uspio
da vidi neke ljude koji su bili tamo, među njima i čoveka koji mu je obrijao glavu, Fadila
Talića, i jednu ženu, N.A. U 03:00 ili 04:00 h stražari su zatočenike sproveli kroz zgradu hotela
do jedne uske, male prostorije sa metalnim vratima na čijim je zidovima bilo mnogo cijevi.
Stražari su ih neprestano šikanirali i prijetili zatočenicima tako što su se pretvarali da će u
sobi aktivirati ručne bombe.

Zajedno sa zatočenikom JF-060 bili su zatočeni Mustafa Sadić, Fahim Jakupović, Meša Tuzla,
Enes Džinić, Osman Arapović i jedina žena N.A. Tokom jedne od dvije noći koje su proveli
tamo, došao je jedan arkanovac i odveo Derviša Cerića kojeg nikad više nisu vidjeli.

Poslije ponoći, 22. septembra 1995. godine, Arkanovi vojnici utjerali su zatočenike u jedan
autobus pri tome ih tukući palicama i kundacima. Sa zatočenicima je u autobusu bilo oko
osam Arkanovih vojnika. Prije nego što su ušli u autobus vojnici su pretukli jednog starijeg
zatočenika. Zatočenici su bili prisiljeni da pjevaju četničke pjesme. Vani je bio mrak i
zatočenicima nije bilo dopušteno da gledaju kroz prozor. Zatočenik JF-060 ne zna tačno u
kom je pravcu autobus išao, ali je vozač vozio sporo nekih 20-30 minuta i potom zaustavio
autobus. Muzika u autobusu svirala je veoma glasno, a vojnici su počeli da istjeruju ljude u
grupama od po četvoro ili petoro. Zatočenik JF-060 je bio u drugoj grupi, stajao je blizu
prednjeg djela autobusa gdje ga je jedan naoružani vojnik zgrabio za kragnu jakne. Vidio je
kako jedan vojnik dovodi jednog zatočenika iz prve grupe i stavlja ga ispred autobusa, vadi
nož i reže mu grkljan; jednom drugom zatočeniku naredili su da klekne, a potom su mu
pucali u potiljak.

Zatočenik JF-060 je uspio da pobjegne tako što se izvukao iz jakne i potrčao u mrak pored
autobusa, spotakao se preko nekog žbuna, pao u rupu i ostao da leži u njoj. Pucali su za njim
i jedan metak ga je pogodio u butinu noge. Ostao je da leži potpuno miran. Potom je začuo
pojedinačne pucnje, nekoliko rafala i vojnike kako viču i požuruju jedni druge. Vojnici su
provjerili da li ima preživelih, ispalili još nekoliko pucnjeva, a potom ušli u autobus i otišli.

Kad se uvjerio da su vojnici otišli, JF-060 je ustao i pokušao da hoda nekih 15-20 metara, više
nije mogao. U daljini je ugledao svijetla koja su išla u njegovom pravcu, pa se sakrio. Čuo je
kako dolaze dva automobila, kako se otvaraju vrata i potom muške glasove. Iz automobila su
izvukli dva čovjeka i odgurali ih do ruba jame u kojoj su bila ostala mrtva tijela strijeljanih iz
autobusa u kome je i on bio, potom su jednom od one dvojice rekli da otvori usta i JF-060 je
začuo pucanj. Drugi čovjek je pustio čudan krik, a potom se začuo i drugi pucanj. Potom je
začuo dvije eksplozije, poslije čega se razletjela zemlja koja je padala oko njega. Ubrzo potom
JF-060 je začuo buku mašine koja se približavala jami i koja je počela da zgrće zemlju i puni
jamu i tada je potrčao prema šumi, a kad je stigao do puta, shvatio je da se nalazi u mjestu
Sasina. Otišao je u Tomašiće, a potom u Sanski Most, pazeći da ga Srbi ne otkriju. Kada je
1996. godine otvorena ova masovna grobnica, on je bio prisutan. U grobnici je pronađena i
njegova jakna.14

Nakon bijega dvije noći je proveo krijući se na obližnjem smetljištu. Potom je odlučio da ode
u Šehovce, gde je pronašao i članove svoje porodice. Ljudi u selu organizovali su konvoje koji
su napuštali selo. Međutim na kontrolnom punktu Milin Birt Srbi su izdvojili sve vojno
14
Ibid, str. 311-335.

5
sposobne muškarce, među kojima je i JF-060 i odveli ih i zatvorili u Sanakeram. Tri dana
kasnije prebačeni su u Prijedor, gde su ih zatvorili u hali Autotransporta. Poslije nekoliko
dana je razmenjen.

Nakon što je zatočenik B-1048 preživio streljanje u Sasini, oko 21. septembra 1995. godine,
vojnici su ga odveli u kotlarnicu hotela Sanus, gde je bilo još 35 zatočenih, među njima i
Mirsad Ahmetegić, Elmir Aganović i jedan čovek s prezimenom Džafić. Tamo su ovog
zatočenika držali pet-šest dana. Zatočenike su izvodili iz kotlovnice i tukli, a dvojica su
preminula od poslijedica batinanja. Njihova tjela bila su u kotlovnici sve vrijeme koje je
zatočenik B-1048 tamo proveo. Dok je bio zatočen, jedan naoružani čovek s prezimenom
Ranjić izveo ga je, natjerao ga da hoda u krug i potom mu rekao da će morati da ga ubije.
Ranjić je nosio crvenu beretku i maskirnu uniformu. Poslije zatočeništva u hotelu Sanus ovaj
zatočenik je odveden u halu fabrike Sanakeram, u selu Usmane.15

Silovanja
Oko 21. septembra 1995. godine Arkanovi Tigrovi natjerali su veći broj muškaraca zatočenih
u kotlovnici starog hotela, a pored njih i druge muškarce i jednu ženu nesrpske nacionalnosti
koje su doveli u hotel Sanus, da uđu u autobus. Dok je autobus stajao pred hotelom, vojnici
pripadnici Arkanovih tigrova silovali su tu zatočenicu.16

Ubistva

U hotelskoj kotlovnici su približno od 21. septembra do 25. septembra 1995. godine zbog
posljedica batinanja i okrutnog postupanja podlegli zatočenici Hanjo Kušumović i Čado
Muhić.

Oko 21. septembra 1995. godine u selu Šehovci, gde su nesrbi bili otjerani iz svojih kuća i
prisiljeni da se skupe, Arkanovi tigrovi su grupu muškaraca ubacili u autobus i odvezli ih u
centar Sanskog Mosta. Isti dan natjerali su veći broj muškaraca zatočenih u kotlovnici starog
hotela, kao i u drugim prostorijama hotela, jedinu zatočenicu, kao i zatočenike dovedene iz
Šehovaca i Pobriježa, da uđu u taj isti autobus. Poslije toga autobus je krenuo iz Sanskog
Mosta u pravcu Banje Luke.

U selu Sasini su ih izveli. Bili su podno brda na kome je seoska crkva, sa zapadne strane.
Vojnici, Arkanovi Tigrovi, pucali su u njih iz vatrenog oružja i ubili ih sve osim dvojice
zatočenika. Pogubljeni muškarci i jedna žena pokopani su na istom mestu u dvije masovne
grobnice, na blagoj padini sjeverno od puta. Grobnice su otkopane 27. jula 1996. godine i iz
njih su ekshumirana tjela 65 žrtava.17

15
Ibid, str. 333-335.
16
Ibid, str. 309, 310 i 337.
17
MKSJ, Predmet Željko Ražnatović zvani Arkan, (IT-97-27-I), Optužnica, str. 4, 5 i 16.

6
Premještanja

Vojnici u maskirnim uniformama, bez ikakvih oznaka, među kojima je bio i Mićo Krunić iz
Sanskog Mosta, 18. ili 19. septembra 1995. godine zarobili su Muslimane i Hrvate koji su bili
ostali u selu Kijevu. Vojnici su išli od kuće do kuće, okupili seljane u blizini seoske džamije i
ukrcali ih u kamione.

Na putu ka Šehovcima, kamioni su zastali u Poljaku, gde je većina vojno sposobnih

muškaraca odvojena od žena, starih ljudi i djece i ukrcana u drugi kamion. Zatočenik B-1048,
Musliman iz Kijeva, bio je u kamionu sa ženama, starim ljudima i djecom. Prebačeni su u
Šehovce, gde su smešteni u više kuća, po 20-oro u svakoj. Vojnici su zatim, 19. ili 21.
septembra 1995. godine, okupili sve muškarce, među kojima je bio i zatočenik B-1048,
pretresli ih i natjerali da uđu u autobus. U autobus je ušlo oko 25 ljudi i nekoliko vojnika. U
Sanskom Mostu su se zaustavili ispred hotela Sanus koji je bio u blizini autobuske stanice.
Zatočenik B-1048 je iz autobusa vidio da su tu parkirani i drugi autobusi. Neke ljude su tukli,
a onda ih tjerali da uđu u autobus u kojem se i on nalazio.

Autobus je ispred hotela Sanus stajao oko jedan sat, a potom je po mraku krenuo i za
tridesetak minuta stigao u Sasinu. Ljudi su izašli iz autobusa, dvoje po dvoje. Zatočenik B-
1048 je zatim začuo pucnje i krike. Kad je on izašao iz autobusa, neko ga je zgrabio i rekao:
“Čekaj, treba još nekog da ubijemo”. Zatočenik B-1048 je gurnut na lijevu stranu autobusa i
preko jednog jarka. Pogođen je rafalnom vatrom u lijevu stranu tijela, u predjelu grudi i u
predjelu struka. Pao je. Dok je ležao na zemlji i dalje je čuo pucnje i krike i vojnike kako psuju
“balijsku majku”, tražeći preživele koje su ubijali.

Potom je začuo glasnu eksploziju, poslije koje su vojnici otišli. Nakon 15-ak minuta zatočenik
B-1048 je pozvao da vidi ima li ikog ko je preživeo, ali mu se niko nije odazvao. Iako ranjen
pošao je u pravcu Sanskog Mosta. Vidio je kako iz pravca grada dolazi kamion. Kamion se
zaustavio, a zatočenik B-1048 je začuo pucnje i glasove. Sakrio se u jednoj nedovršenoj zgradi
dok kamion nije otišao. Potom je došao buldožer, pa se zatočenik B-1048 ponovo sakrio i
nastavio da ide tek nakon što je buldožer prošao.18

Nakon nekih dva sata stigao je do bolnice, gdje mu je pružena pomoć. U bolnici je ostao oko
sat i po vremena. Tamo je dobio neku vrstu potvrde na kojoj je pisalo da je otpušten iz
bolnice i da treba da dolazi na previjanje svakog dana. Ubrzo nakon što je izašao iz bolnice,
zaustavilo ga je nekoliko vojnika koji su izašli iz jednog automobila. Pokazao im je potvrdu,
koju su oni pocijepali i ubacili ga u prtljažnik. Odveli su ga u jednu prostoriju u hotelu Sanus,
gde su ga neki drugi vojnici ispitivali. Zatočenik B-1048 im je rekao da je ranjen na frontu.
Zatim su ga odveli u Šehovce i od njega tražili 1.000 DEM. Kad im je rekao da nema taj novac,
vratili su ga u Sanus. Odveli su ga u kotlovnicu hotela, gdje je bilo još 35 zatočenika. Tamo je
ostao pet-šest dana. Poslije toga je odveden u halu fabrike Sanakeram, u selu Usmane, gdje
je bilo oko 350 ljudi. U noći prije nego što je ARBiH zauzela taj zatočenički centar, 10. oktobra
1995. godine, ubijeno je 11 zatočenika.19

18
MKSJ, Predmet Jovica Stanišić i Frank Simatović (IT-03-69-T ), Presuda, str. 309 i 310.
19
Ibid, str. 333 i 334.

7
Oko 20. septembra 1995. godine dva vojnika, pripadnika Arkanovih tigrova, došla su u kuću
JF-060, Muslimana iz grada Sanskog Mosta zajedno s Dedom Topalovićem, Muslimanom iz
susjedne Lukovice. Vojnici su bili naoružani automatskim puškama, noževima i ručnim
bombama i nosili su maskirne uniforme s okruglim oznakama na rukavima u čijoj je sredini
bila glava životinje. Po njihovom naglasku je zaključio da su to Srbi iz Srbije. Zarobili su ga i
zajedno sa Dedom Topalovićem natjerali da pođu sa njima. Odveli su ih u hotel Sanus. Poslije
ponoći 22. septembra 1995. godine, Arkanovi vojnici su ih utjerali u jedan autobus, pri tome
ih tukući palicama i kundacima. Sa zatočenicima je u autobusu bilo oko osam Arkanovih
vojnika. Kad su se zaustavili vidio je kako kako ubijaju zatočenike. On je uspio pobjeći i vratiti
se u Sanski Most.20

Procesuiranje odgovornih za ratne zločine

Pretresno vijeće Međunarodnog krivičnog suda za bivšu Jugoslaviju (MKSJ) je 1. septembra

2004. godine osudilo Radoslava Brđanina na zatvorsku kaznu u trajanju od 32 godine21 zbog
progona, mučenja, zločina protiv čovječnosti, deportacije, nehumanih djela (prisilno
premještanje), hotimičnog lišavanja života, mučenja, teških povreda Ženevskih konvencija iz
1949. godine, bezobzirno razaranje gradova, sela i naselja ili pustošenje koje nije
opravdanovojnom nuždom, uništavanje i hotimično nanošenje štete ustanovama
namijenjenim religiji. Trećeg aprila 2007. godine Žalbeno vijeće MKSJ smanjilo je kaznu
Radoslavu Brđaninu i osudilo ga na zatvorsku kaznu od 30 godina.22

Pretresno vijeće MKSJ je 30. maja 2013. godine oslobodilo Jovicu Stanišića i Franka
Simatovića koji su između ostalog bili optuženi za zločine koje su počinili pripadnici Srpske
dobrovoljačke garde.23

Dana 23. septembra 1997. godine Tužilaštvo Međunarodnog krivičnog suda za bivšu
Jugoslaviju (MKSJ) je podiglo optužnicu protiv Željka Ražnatovića zvanog Arkan između
ostalih zločina i zbog zatočavanja i ubistava zatočenika u kotlovnici hotela Sanus u Sanskom
Mostu. Zbog smrti optuženog sudski postupak nije sproveden.24

(26.12.2014.)

Anex I

Osobe ubijene u Sasini oko 21. septembra 1995. godine, čija su tijela ekshumirana 18. i 19.
jula 1996. godine:

1. Senad (Rasim) Aganović

20
Ibid, str. 311-335.
21
MKSJ, Predmet Radoslav Brđanin (IT-99-36), Prvostepena presuda.
22
Ibid, (IT-99-36-A), Drugostepena presuda.
23
MKSJ, Predmet Jovica Stanišić i Frank Simatović, (IT-03-69-T ), Presuda, str 278.
24
MKSJ, Predmet Željko Ražnatović zvani Arkan, (IT-97-27-I), Optužnica.

8
2. Fevzija (Ahmet) Alagić
3. Munevera (Jasmin) Alagić
4. Remzija (Muhamed) Alagić
5. Kadir (Meho) Alibabić
6. Osman (Ibro) Arapović
7. Mehmedalija (Hamza) Bajrić
8. Senad (Hamzalija) Bajrić
9. Meho (Šaćir) Bajrić
10. Hajrudin (Habir) Behar
11. Elvir (Salih) Behremović
12. Ibrahim (Mehmed) Behremović
13. Jahija (Memiš) Besić
14. Muharem (Alija) Botonjić
15. Drago (Blažo) Buha
16. Derviš (Jasim) Cerić
17. Eniz (Muharem) Cerić
18. Irfan (Adem) Čekić
19. Aziz (Salko) Dautović
20. Ermin (Muharem) Drobić
21. Ibrahim (Muharem) Drobić
22. Muharem (Ibrahim) Drobić
23. Ekrem (Fehim) Džafić
24. Šefko (Juso) Džananović
25. Hasan Džinić
26. Ernest (Jusuf) Hajrić
27. Avdo (Meho) Halimović
28. Mehmed Hasanović
29. Osman (Smail) Hasić
30. Vedad (Muhamed) Hromalić
31. Ago (Muho) Jakupović
32. Fadil (Feriz) Jakupović
33. Fehim (Miralem) Jakupović
34. Idriz (Muho) Jakupović
35. Muharem (Feriz) Jakupović
36. Safet (Muharem) Jakupović
37. Muharem (Mumin) Kamber
38. Osman (Smail) Kamber
39. Zijad (Ibrahim) Kamber
40. Ismet (Ibro) Karabeg
41. Hakija Kasumović
42. Bečo (Sadik) Kunalić
43. Rifat (Salko) Kuršumović
44. Husein (Mustafa) Kurbegović
45. Mehmed (Mahmut) Kurtović
46. Adem (Ibro) Lasić
47. Muharem (Osmo) Mahić
48. Karanfil (Redžo) Mušić

9
 49. Arif (Ramo) Omić
50. Taib (Crnko) Omić
51. Ibrahim (Ahmet) Pašagić
52. Avdo (Hasan) Pašalić
53. Muharem (Jusuf) Šekić
54. Šefko (Huso) Talić
55. Adnan (Mehmed) Talić
56. Besim (Rasim) Talić
57. Džemal (Omer) Talić
58. Haris (Halil) Talić
59. Husein (Nazif) Talić
60. Ibraga (Ibraga) Talić
61. Muhamed (Meho) Talić
62. Rasim (Meho) Talić
63. Sulejman (Hasan) Talić
64. nepoznat muškarac
65. nepoznat muškarac25

25
MKSJ, Predmet Željko Ražnatović zvani Arkan (IT-97-27-I), Optužnica, str. 14 i 15; MKSJ, Predmet Jovica
Stanišić i Frank Simatović, (IT-03-69-T ), Presuda, str. 312.

10