Our Heart

Our Heart
Written By: Jannelle dela Flor/ AnneJade06. All Rights Reserved
Inspired By: KathNiel Love Team
--------------------------------------------------------------------------
PROLOGUE:
As I stare right into the empty horizon, memories of us flowed
back into my mind.
I was not expecting this to happen..
I never wished for this to happen..
I never wanted everything to end this way..
If I can go back and change everything, I would have done so.
God knows how much I miss you..
I miss your vo
ice..
I miss your eyes..
I miss your scent..
I miss your touch..
I miss your kiss..
I miss everything about you..
I miss you my John..
I wish you're here with me.
By my side....
Even for just a sec..
Why did you leave me so soon?
Why
did you choose to go?
Now, my heart is crying in pain.
My heart...
Your heart...
OUR HEART, JOHN...
"OUR HEART"
PART ONE
CHANDRIA'S POV
Mag
-
isa lang ako ngayon rito sa bahay.
Nandito ako sa kwarto, nagpapahinga.
I'm waiting for Ate

May.
Nasa hospital siya with Kuya Samuel, her husband.
She's having her check

-
up today.
She's 3 months pregnant.
Kaya naman talagang sinisigurado nilang maayos siya at ang baby.
Habang nandito ako sa kwarto, bigla akong na

-
bored.
Gusto kong l
umabas.
I need something to hellp me unwind.
Napakaraming problema.
Nahihirapan na rin akong dalhin pa ang mga yon.
Ayoko na sanang isipin pa.
Pero hindi ko mapigilan.
Kusa naman kasing pumapasok sa isip ko ang lahat.
Haaaaaaaayyyyyzzzzz.....
Aalis na nga lang muna ko.

Siguro makakatulong rin ang sandaling pagliliwaliw.
----------
END OF CHANDRIA'S POV
-------------
JOHN'S POV
Hindi ko maintindihan kung bakit nandito na naman ako.
Nasan nga ba ko?
Nandito lang naman ako ULIT sa park

.
May hinahanap lang kasi ako.
May hinahanap akong babae.
Matagal ko na siyang hinahanap.

Almost one year na rin siguro?
Dito ko siya nakita sa park na to.
Actually, di ko talaga siya nakita.
Nakita ko lang siya sa isa sa mga litratong kinuha

ko.
Ah, Oo photographer ako.
At ang gusto kong kunan ay yung mga magagandang sceneries.
O kaya naman ay mga random na tao.
Yung mga taong nadadaanan ko lang.
Kakaiba kasi ang pakiramdam ko kapag nakikita ko yung mga expressions nila sa mga
kuha
ko.
Overwhelming talaga....
Yung babaeng hinahanap ko, nasingit lang siya sa picture nung kinuhanan ko yung
fountain rito.
Sa picture na yun, kitang

-
kita yung ganda niya.
Mukha siyang malungkot pero sobrang ganda pa rin niya.
Para siyang anghel.
Dahil dun, na
-
attract ako sa kanya.
Simula nun, nagpabalik

-
balik na ko sa park na to.
Nagbabaka
-
sakaling makikita ko pa siya.
Gustung
-
gusto ko siyang makita.
Gusto ko siyang makilala.
Gusto kong makita at makilala ang babae sa litrato na n

agpaibig sa puso kong ito.
--------------
END OF JOHN'S POV
-------------------
CHANDRIA'S POV
Naisip kong magpunta sa park.
Malapit lang naman to sa bahay namin.
Pati itong lugar na to lang naman ang makakapagpagaan sa loob ko.
This is like my ha
ven, my soothing place.
This place is really special to me.
Dito nangyari ang lahat ng magagandang pangyayari sa buhay ko.

Tinawagan ko si Mara, ang bestfriend ko.
Sinabi kong gusto kong makipagkita sa kanya.
Pumayag naman siya pero baka raw ma

-
late siya ng dating kasi may klase pa siya.
Pero 100% sure daw siya na pupunta siya.
Isasama na rin daw niya si Carlos, ang boyfriend niya.
Nandito na ko as park.
Sa bench sa may tapat ng fountain to be exact.
Ito ang favorite spot ko rito.
Rel
axing kasi ang ambiance rito.
Pumikit ako habang dinadama ko ang pagdampi ng malamig na simoy ng hangin sa balat
ko.
Kasabay roon ang pagsayaw

-
sayaw ng buhok ko sa hangin.
Nasa ganoong mode ako nang may biglang lumapit saken.
--------------------
EN
D OF CHANDRIA'S POV
----------------------
JOHN'S POV
Kanina pa kong pagala

-
gala rito sa park pero di ko makita yung babae.
Bumabalik pa kaya siya rito?
Baka naman hindi na?
Paano kung di pala siya tagarito?

Paano kung napadaan lang siya rito?
Sana naman hindi....
I really want to see her.
Eh kung ikalat ko na kaya sa buong Manila ang litrato niya para mahanap ko na siya?
Kaso baka naman magtago siya dahil maiisip niyang stalker ako.
Naguguluhan na talaga ako!
Hindi ko alam kung ano

ang pwede kong gawin para lang makita siya.
Nakakaramdam na kasi ako ng pagod dahil sa matagal na paghahanap.
Susuko na ba ko??
Napapa
-----
Siya?
Siya na ba yun?
Totoo ba ang nakikita ko?
Tiningnan ko yung picture nung babaeng hinahanap ko ta

pos tingin ulit sa babae sa may fountain.
Oo, siya nga!
Naramdaman kong parang nagtatalon ang puso ko sa sobrang saya.
Ang bait talaga ni God!
Hindi niya hinayaang sumuko ako.

Ngayon, konti na lang at maaabot ko na siya.
Nasa harap ko na siya.
Ngayon, kikilos na ko.
Hindi pwedeng di ako kikilos, matagal kong hinintay to.
Naglakad ako palapit sa kanya.
Mabilis ang tibok ng puso ko.
Kinakabahan ako.
Di ko alam kung anong sasabihin ko.
Bahala na nga...
Here I go!!!
"Miss..."
-
ako
Lumingon siya.
Ang ganda ng eyes niya.
Parang kumislap nung ngumiti siya.
"Yes?" tanong niya saken.
Hindi ko alam ang sasabihin ko.
Anong pwede kong sabihin?
Ah, alam ko na....

"I'm a photographer at naghahanap ako ng model. Baka pwede ka?"
-
ako.
Napakunot yung noo niya tapos napatingin siya sa camera ko at dun sa litratong
hawak ko.
Tapos ngumiti siya.
"Bakit naman ako ang natanong mo?" tanong niya ulit.
"You have a very beautiful face and the camera loves your face."
-
ako.
Tumaas
ang kilay niya.
Naku, bakit ko nga ba nasabi yun?
Baka naman maghinala na siya niyan.
"Is that one of your photographs?" tanong niya.

Nakatingin siya sa litrato na hawak ko.
Patay!
Siya yung nandito eh!
"Y
-
yes..."
-
ako
"May I see?"
Nak
ng pitumput pitong puto naman!
May I see daw?
Anong gagawin ko??
Paano ko tatanggi??
Baka naman.....
Shet!!
Wala na!
Wala na kong choice...
Ipapakita ko na nga...
Inabot ko na sa kanya tapos kinuha naman niya ng nakangiti.
--------------
-----
END OF JOHN'S POV
----------------------
CHANDRIA'S POV
Inabot saken nung lalaki yung picture.
Parang nag
-
aalangan pa siya nung una pero inabot rin naman niya.
Nung makita ko yung picture, picture nung fountain ang nakita ko at sa isang tabi,
may babaeng naka
-
dress na white.
Pamilyar yung fountain.
Pamilyar din yung babae.
Tiningnan kong mabuti yung litrato.
My eyes narrowed and my jaw fell..
Hindi ako pwedeng magkamali.
Ako....
Ako yung babae sa picture...

Pero bakit nandun ak
o?
Kelan to?
Bakit may picture ko siya?
Tiningnan ko siya, I gave him a questioning look.
Napakamot naman siya....
Naguguluhan ako.........
-----------------------
---------------------------
PART TWO
CHANDRIA'S
POV
"Why do you have a picture of me?" I asked him.
He sighed before answering.
"I didn't know you were also captured in that photo. Yung fountain talaga ang sadya
ko." sagot naman
niya na parang kinakabahan.
Hindi masyadong convincing ang sagot ni

ya, pero parang gusto kong maniwala.
Mukha kasing nagsasabi siya ng totoo.
Base na rin sa reaction niya.
"Kelan pa to?" tanong ko ulit.

"Almost one year na riin yang nasa akin." siya.
One year na?
Ganung katagal?
"Let me guess, you're looking

for me aren't you?" ako.
Medyo nabigla siya sa tanong ko.
Pero nag
-
nod naman siya.
Alam kong dapat umiwas na ko sa kanya kasi baka isa siyang obsessed stalker.
Pero, baliktad ang nararamdaman ko.
Nararamdaman ko kasing mabiti siyang tao.

Pati
, di ko maintindihan pero ang gaan ng loob ko sa kanya.
Okay naman sigurong kaibiganin ko siya.
"So, payag ka ba sa offer ko?" tanong niya, nasa mukha niya ang page
-
expect.
Sa totoo lang wala kong hilig sa mga ganung bagay,
Since birth ata, camera

shy na ko.
Kaya naman, konti lang yung maaayos kong pictures.
Including tong nasa kanya.
"Pasensya na pero wala kong hilig sa mga ganung bagay eh. Sorry.." ako.
His shoulders fell and disappointment can be seen in his handsome face.
Yes, he is h
andsome, alright?
He's tall din tapos maganda ang built ng katawan niya.
Medyo nakonsensiya naman ako.
Para kasing ang laki talaga ng expectations niya tapos

-
in
-
urn down ko siya.
Nakakahiya din kahit paano.
"Do you have a calling card?" tanong

ko.
Napatingin siya saken, at halatang nabigla siya.
---------------------
-------------------------
JOHN'S POV
"Do you have a calling card?"

Napatingin agad ako sa kanya dahil sa pagkabigla.
Nabigla talaga ko sa tanong niya,

I was not expecting that.
Akala ko talaga wala ng chance.
Pero, meron pa pala.
Ang bait mo talaga LORD!!!
Agad kong binuksan yung bag ko tapos kinuha ko yung calling card ko.
Inabot ko agad sa kanya.
Kinuha naman niya tapos binasa niya pa.
"
John Padilla... Nice to meet you!" bati niya saken. "I'm Chandria.. Chandria
Bernardo."
Chandria....
What a beautiful name...
Bagay na bagay sa kanya..
Very feminine but classy.
"Hello, Chandria. Nice to meet you too." ako.
Nilahad ko yung kama

y ko at agad naman niyang tinanggap.
"Would you like to grab some lunch? Hope you don't mind me, asking." ako.
Ngumiti naman siya, sasagot na sana siya pero biglang nag

-
ring cellphone niya.
Panira naman.
"Excuse me.." siya.
Tumango lang ako tapo

s lumayo siya ng konti para saguting yung tawag.
After several minutes, bumalik na siya.
"I'm sorry pero kailangan ong tanggihan ang offer mo, I have to go na eh.
Makikipagkita pa ko sa
friend ko. Next time na lang siguro." siya.
Kahit na gusto kong

magpumilit, di pwede.
Sino ba ko para mag

-
demand?
Eh kakikilala nga lang namin.
No choice na kundi um
-
oo.
Maniniwala na lang ako sa next time na yun.
"Okay, next time na lang. Thanks Chandria. I'll be expecting your call. Bye.."
paalam ko sa ka
nya.
"Sure. Bye, John..." paalam naman niya, and off she went.
Sana talaga totoo ang next time na yun.
Sana....
----------------------
END OF JOHN'S POV
-------------------------
CHANDRIA'S POV
Naglalakad na ko paunta dun sa pastry shop kung saan

kami magkikita ni Mara.
Sabi ko kasi dun na kami magkita.
Kaya eto, nagmamadali ako.

Pagkadating ko sinalubong agad ako ni Mara ng isang mahigpit na yakap.
Binati naman ako ni Carlos.
"God, Chandy! Don't exhaust yourself. It's not good for you.."
sabi ni Mara.
Kitang
-
kita ko yung pag
-
aalala sa mukha niya.
This is why I love her so much.
Super loving niya kasi, napaka maaalalahanin pa.
"It's alright, Mara. Ayos lang naman ako."
"Chandy, wag mong papagurin ang sarili mo. Baka mapanno ka

niyan." paalala pa niya.
"Sige. Sige. Hindi ko na papagurin sarili ko." say ko.

"Nasan ba si Ate May? Bakit mag
-
isa ka lang sa bahay niyo?" tanong pa niya.
Tinawag ko yung waiter tapos um

-
order na kami.
"Nagpunta sila sa OB niya, nagpapa

-
check u
p siya." ako.
Nanlaki bigla yung mata ni Mara.
Natawa tuloy ako.
"She's pregnant?!" Mara.
"Yep. Kagabi lang namin nalaman. 3 months pregnant na pala siya." ako.
"That's great! Buti naman at magkaka

-
baby na sila. 3 years na nga silang kasal noh?"
Mara.
"Oo. Tuwang
-
tuwa nga si Kuya Sam eh. Halos magatatalon na siya sa tuwa."
"Masaya yun!" naka
-
smile na sabi niya pero biglang napalitan ng lungkot yung expression niya. "Pero
paano ka na Chandy?"
Napaka
-
emo talaga nitong si Mara.
Nauna pa s
iyang mag
-
emote saken.
Hahaha!
"Anong paano na ko? Mara, I'm perfectly capable of taking care of myself. You don't
have to worry
bout me." I assured her.
"But, Cha... Your sister is going to have her own family soon. SIno nang mag
-
aalaga sayo? Ni w
ala ka
ngang boyfriend eh. Albie is so stupid to let you go!"
"Mara, di ka pa rin ba naka

-
get over sa break up namin ni Albie? Last year pa yun."
"Because he's so stupid to let you go! He's such a jerk for leaving you like that!
Kung kailan mo siya
pi
naka
-
kailangan, saka ka niya iniwan! I hate him!" himutok ni Mara.
Tinapik
-
tapik ni Carlos sa balikat si Mara.
Sinusubukan niyang pakalmahin ang GIRLFRIEND niya.
"Calm down, babe. Wag niyo na lang pag

-
usapan ang taong yun, he's not worth it." say
ni Carlos.
"Carlos' right, Mara. He's not worth our time kaya wag na natin siyang pag
-
usapan.
I don't have anything against Albie.
Wala kong nararamdamang galit para sa kanya.
Naiintindihan ko kung bakit siya nakipaghiwalay saken.
Sino nga ba na
mang tanga ang mamahalin ang isang tao na alam mong iiwan ka rin naman.
Sinabi ko lang yun kay Mara para kumalma siya.

Hindi ko kayang magalit kay Albie cause up to now, I still love him.
After some time, nawala din kay Albie ang usapan namin.
Masa
sayang bagay na lang ang pinag
-
usapan naming tatlo.
Di rin naman makakatulong kung pag

-
uusapan namin ang mga problema namin.
After almost two hours of talking, nagpaalam na ko sa kanila.
I'm sure naroon na sa bahay sina Ate at Kuya.
Naglalakad na
ko pauwi.
Malapit na ko sa bahay.
Magpapahinga na ko agad pagdating.

I feel so exhausted......
Nanghihina na ko.....
Nanlalambot yung katawan ko.
Parang any minute ay bibigay yung katawan ko.
Just when I was about to open the gate.......
I
felt pain......
EXTREME pain.......
I felt sweatrolling down my face.....
Now, I'm finding it real hard to breathe.....

It hurts.....
It hurts soo bad.....
I don't know what to do.....
I can't take it anymore.
The next thing I knew....
I
was lying on the ground....
I can't stand up....
Then, I heard someone call out my name.
Everthing is starting to get blurry...

My eyes are beginning to get heavy....
I don't want to close my eyes.
I'm afraid....
Afraid that I may now wake u

p again.
I don't want to.....
I can't........
GOD, please don't take me yet......
A figure came to me, tapping my cheek.
Trying to keep me awake....

But, I can't endure anymore.
It's hard to stay awake..
I tried to stay awake but I failed.
My eyes shut close....
Everything turned dark...
But, I'm happy....
Cause the last thing I saw, was my sisters face...
Yes, my sister....
And she is crying....

Crying for me......
PART THREE
JOHN'S POV
One week na ang nakalilipas pero

di pa rin ako tinatawagan ni Chandria.
Kahit isang text wala din akong nare

-
receive.
Gaya ng dati, bumabalik

-
balik ako sa park sa pagbabakasakaling makikita ko siya.
Pero, kahit anino niya di ko makita.
Nasaan na kaya siya?
Nagtatago na ba siya
?
Makikita ko pa ba siya?
May next time pa kayang talaga?
Chandria, nasan ka na ba?
Naputil bigla yung pag

-
iisip ko ng mag
-
ring ang cellphone ko.
Na
-
excite ako bigla baka kasi si Chandria na to.
Pero, na
-
disappoint naman ako ng makita kong
di pala siya ang natawag.
"Lo?" ako.
"John, nasan ka? Nasa ospital ngayon si Tricia.Nanganak na siya. Pumunta ka rito."
Si Bret ang tumawag, kaibigan ko.

"Saang hospital ba?" tanong ko.
"St. Martin's Medical.. Bilisan mo."

-
Bret.
"Sige, sige. P
upunta na ko." sabi ko naman.
In
-
end ko na yung call.
Nag
-
aalangan man akong umalis, no choice ako.
Umalis na ko at nagpunta sa parking lot.
Bago ako pumunta sa hospital dumaan muna ko sa flower shop para bumili ng bulaklak.
Nasa hospital na ko
at papunta sa room ni Tricia.
Si Tricia nga pala ay co

-
photographer ko.
Wife siya ng co
-
photographer din naming si Ivan.
Kaibigan ko rin siya.
Pagdating ko pumasok na ko sa room niya.
Tumambad saken ang halos lahat ng mga ka

-
brad ko at mga gi
rlfriends/wives nila.
Brad ang tawagan naming magkakaibigan.
"Yan na pala si John eh!" sigaw ni EJ.
"Nandito pala kayong lahat. Trish, musta?"

-
ako.
"Okay naman na. Pahinga lang daw muna ko."

-
Tricia.
"Brad, ang ganda ng baby nila ni Ivan!"

-
Jame
s.
"Oo nga. Nasa nursery pa yung baby. Dadalhin na mamaya rito."
-
Ann.
"Congratulations, Trish." ako. "Congratulations, Brad.." sabi ko naman kay Ivan.
"Salamat, brad."
-
Ivan.
Inabot ko naman yung flowers na dala ko kay Tricia.
"For you.." ako.
Ngumiti naman si Tricia.
"Thanks, John."
-
Tricia.
Maya
-
maya pumasok na yung nurse karga
-
karga yung baby nina Tricia at Ivan.
"Wow! Ang cute naman niya!"

-
Fretzie.
"Oo nga! Gusto ko siyang kargahin!"
-
Kiray.
"Maam, eto na po ang baby niyo."

-
Nu
rse.
Inihiga nung nurse yung baby sa tabi ni Tricia.
Habang pinapanuod ko ang eksenang yun.
Di ko naiwasang mainggit sa mga ka

-
brad ko.
Lahat sila may girlfriends o asawa na.
Ako na lang ang wala.
Kelan din kaya ko magkakaroon ng sarili kong p

amilya?
Haaaayyzzzz.....
Tiningnan ko sina Tricia at Ivan.
Kitang
-
kita sa mga mata nila na sobrang saya nila.
I'm happy for them...
Lumipas ang ilang oras at nag

-
uwian na kami.
Si ivan na lang ang natira para bantayan ang asawa niya.
The re
st, nag
-
uwian na.
Bago ako umuwi, nagpunta muna ko sa restaurant sa loob ng hospital.
Nakaramdam na kasi ako ng gutom eh.
Um
-
order na ko ng pagkain.
Nilalantakan ko na yung pagkain ko nang......................
------------------
-----
END OF JOHN
'S POV
--------------------------
CHANDRIA'S POV
Lagot ako kay Ate May pag nalaman niyang tumakas ako.
Siguradong mag
-
aalala yun ng todo.
Pero, kasi....
Di ko talaga mapigilan...
Nabo
-
bored na talaga ko sa kwarto ko.
Wala rin namang nangyaya

ri.
Mas lalo lang sumasama pakiramdam ko.
Gusto ko lang lumanghap ng sariwang hangin.
Nasu
-
suffocate na ko dun sa room ko.
Puro air freshener at aircon lang nalalanghap ko.
Mamaya pa naman siguro balik ni Ate.
Strolling around for a while won'

t kill naman diba?
I need fresh air!
Kaya ko naman ang sarili ko.
Pati dala ko medicine ko.

Saan kaya ko pwedeng pumunta?
Dun na lang kaya sa park?
Oo nga pala...
Si John.....
Ie
-
expect daw niya tawag ko.
Paano yun?
Nakakahiya naman sa
kanya.
Hindi na ko nakatawag.
Nakalimutan ko na sa dami ng iniisip ko.

Tatawagan ko na nga siya.
"Chandria!"
Huh?? Sino yun?
Sinong tumawag saken?
Paglingon ko.....
Si John!
"John...."
Yun na lang nasabi ko.
Nabigla na kasi ako sa un

expected na pagkikita namin.
Ano kayang itsura ko?
Maputla ko, alam ko yun.
Ayokong may ibang makakita na ganito itsura ko.
"Hey, kamusta? I was waiting for your call.."

-
John.
"P
-
pasensya na ha? Busy kasi ako the past few days eh."
-
ako.
"Gan
un ba? Wait, are you alright? You look pale.."
-
John.
"H
-
ha? Ah, Oo. I'm alright."
-
ako.
"Alam mo ba akala ko nagtatago ka na saken?"

-
John.
"Huh? Bakit naman ako magtatago?"

-
ako.
"Akala ko kasi natakot ka saken. Akala ko inakala mong stalker ako
."
Natawa naman ako dun.
Naisip ko nga yun pero nagbago rin naman agad.
"Naku, hindi ah. Mukha ka namang mabait eh."
"So, siguro naman ay pwede kitang yayaing kumain sa labas?" tanong niya.
Halatang nage
-
expect siya ng YES for an answer.
"Dinn
er? 5pm pa lang diba?"
Parang bigla siyang nahiya.
Natawa na naman ako.

"Sige. Tara nang mag
-
dinner."
Tapos hinila ko yung kamay niya.
Di ko alam kung bakit ko ginawa yun.
Basta nung hawak ko na di ko na binitawan pa.
After ilang minutes nak

arating na kami dun sa pupuntahan namin.
Sa isang Italian Restaurant kami nagpunta.
Tinanong niya kung saan ko gusto kaya eto ang sinabi ko.
Kumakain kami habang tuloy ang pag

-
uusap.
Getting to know each other muna.

Nalaman kong simula pa pagkab
ata ay mahilig na siyang mag
-
picture ng kung anu
-
ano.
Sikat na photographer pala siya.
Madami na pala siyang mga naging exhibits.
Yung mga iba niyang works, naibenta sa ibang bansa.
Napahanga naman ako.
Nung ako naman ang naging focus ng usapan

, tinanong niya kung ano ang natapos ko.
Fine Arts ang tinapos ko.
Mahilig akong mag

-
paint kaya yun ang kinuha ko.
Madami na kong nagawang mga paintings.

Halos lahat ng mga yun, naibenta na sa mga auctions.
Madaming critics ang nagustuhan ang mg

a works ko.
Dahil dun, sobrang saya ko.
May isang painting ako na hindi ko ibinenta.
Napaka
-
precious nun saken.
Abstract painting yun.
Lahat ng efforts ko ibinuhos ko sa pagpipinta nun.
Kaya naman mahal na mahal ko yun.
May mga nag

-
try na b
ilhin yun sa kahit anong presyo, pero hindi ko ipinagbili.
May sentimental value saken yun eh.
Now, back to reality....
"Pumapayag ka na ba sa offer ko?" tanong ni John saken.
"I don't know. Camera shy ako eh." sabi ko naman.
Bigla siyang tumawa.
"Hindi halata. Kasi kahit naman di ka mag

-
project sa camera, maganda ka pa rin."
Dahil dun pinamulahan ako ng mukha.
"Still, I won't change my mind" sabi ko habang tumatawa.
Bigla siyang nag

-
pout pero ngumiti rin naman agad siya.
"How about be
ing friends with me?"
"Sure.... Friends..."
Nakipag
-
kamay ako sa kanya.
Tinanggap naman niya.
Now, were friends......
-----------------
-----------------
JOHN'S POV
After naming mag

-
early dinner ni Chandria sa restaurant,
naglakad
-
lakad naman kami.
Tapos may nakita kong nagtitinda ng sorbetes.

"Chandria, gusto mong ice cream?" tanong ko sa kanya.
Nakita kong parang nag

-
aalangan pa siya.
Bakit kaya?
Hindi ba siya mahilig sa ice cream?
Pero maya
-
maya tumango n
aman siya.
Lumapit kami dun sa tindero tapos bumili na kami.
Napansin kong ang tahimik niya habang kumakain kami.
Pakonti
-
konti lang din siyang kumain ng ice cream.
"Ayaw mo ba nung ice cream?" tanong ko sa kanya.

"H
-
ha? H
-
hindi naman. Ganito
lang talaga ko kumain." sagot naman niya.
"Ah, akala ko kasi di mo nagustuhan."
"Hindi ah? Ang sarap kaya nito."
Gumaan ang pakiramdam ko dahil don.
Nagpatuloy na kami sa paggagala.
Para kaming magkasintahan.
Kulang na lang ang holding hands.
Hehe...
*KRIIIING!!!!*
May tumutunog.
Ah, cellphone pala ni Chandria.
Tumingin muna siya saken bago niya sinagot.
Lumayo siya ng konti.
Medyo natagalan din siya sa pakikipag

-
usap sa cellphone niya.
"John, I'm sorry but I have to go." she sa

id with an apologetic look.
"Ganun ba? Sige, hatid na kita. Saan ba ang punta mo?"
"Pakihatid na lang ako dun sa hospital kanina."
Dun sa hospital?
Bakit doon?
Nasagot yung tanong ko nung nagsalita siya.
"May sakit yung kaibigan ko eh, ako lang

ang kakilala niya kaya ako ang magbabantay sa kanya."
"Ah, ganun ba? Akala ko ikaw na ang maysakit eh."
Parang natigilan pa siya.
Ewan ko kung bakit.
"Ah, sige. Tara na hinihintay na ko nung kaibigan ko. Mag

-
isa lang siya dun eh." sabi niya.
"S
ige..."
Nagpunta na kami sa parking space nung restaurant kanina.

Habang nasa biyahe, napansin kong namumutla na naman siya.
Tapos sobra siyang namamawis.
She's biting her lower lip.
Nag
-
aalala na ko.
Ano kayang problema niya?
Kakaiba ang na
raramdaman ko.
Di ko maipaliwanag...
Pero, parang kinakabahan ako.
Bakit???
PART FOUR
CHANDRIA'S POV
When I opened my eyes, I found out I was already in my room.
Sa kwarto ko sa hospital.
I feel extremely dizzy...
My head is spinning...
It's so hard to breath...
What happened to me anyway?
Ang huli kong natatandaan ay nung ihatid ako ni John rito.
Ang mga sunod nang nangyari, di ko na alam.

Iginala ko ang paningin ko.
I found my sister sleeping on the couch with Kuya Samuel.
Her head is on Kuya Samuel's lap.
They're both asleep.
They look so good together.
Sobrang saya siguro nila kasi magkakaroon na sila ng pamilya.
Maya
-
maya ay nagising si ate tapos si kuya.
Si Ate May sumugod agad sa tabi ko.

"God, Chandria! Yo
u worried the hell out of me again! How many times do I have to tell you?! Wag
kang aalis nang walang paalam! Paano kung di lang yan ang abutin mo? Paano kung
mapano ka na?!"
Naiiyak na si Ate May sa sobrang pag

-
aalala.
I'm sorry Ate.....
"Hon, calm
down. It's not good for you and the baby."
-
Kuya Samuel.
Nakinig naman si Ate kay Kuya.
Bumalik siya sa couch at naupo dun.
"Cha, next time wag mo nang gagawin yun. We were so worried about you. Buti na lang
at nandito ka
na sa hospital nang mag
-
co
llapse ka ulit."
-
Kuya Samuel.
"Sorry, Kuya. I didn't mean to worry you like that. Gusto ko lang talagang
magpahangin. Nasu
-
suffocate na ko rito eh. Parang lalo lang lumalala ang sakit ko."
"I understand, Cha. But next time magpaalam ka na para di kam

i nag
-
aalala."
-
Kuya Samuel.
Tumango na lang ako bilang pagsagot.
Lumapit na si Kuya Samuel kay Ate May.
Tapos nilambing
-
lambing niya pa.
Ang sweet naman nila.
Naiinggit tuloy ako.
Gusto ko ring maranasan ulit yung ganun.
Yung may nagmamaha

l at nag
-
aalaga sayo.
Sayang lang at mukhang di ko na mararanasan yun....
------------------
-------------------
JOHN'S POV
Ano kayang nangyari kay Chandria?
Tatlong araw na ang lumipas pero di pa rin siya nagte

-
text o tumata
wag man lang.
I kept on calling and texting her pero di siya sumasagot.
Busy kaya siya?
Ano kayang ginagawa niya?
Haaaayzzzz......
Nag
-
aalala tuloy ako.
Lalo na kasi nung huli naming pagkikita ay mukhang di siya maayos.

Para siyang..........
maysakit......
Nandito ulit ako sa hospital.
Binibisita ko si Tricia at yung baby niya.
Di pa sila lumalabas.
May mga tests at examinations pang ginagawa eh.
Naglalakad ako sa corridor nang may narinig akong usapan.
Di ko naiwasang di marinig
yung usapan kasi medyo malakas din naman boses nila.
May babaeng morena tapos may kasamang mestisong lalaki, kausap nila yung doctor.
Bigla ko tuloy naisip si Chandria.

Parang ganun ang itsura namin.
Morena kasi siya tapos mestiso ako.
Narinig ko
yung usapan nila.
"Doc, wala na bang ibang paraan?" tanong nung mestiso.
"She can continue with her medicines and treatments pero wala ring kasiguraduhan
ang mga iyon.
She needs a heart transplant. Pag tumagal pa, di na kakayanin pang lumaban nang kat
awan niya.
Mahigit isang taon na niyang nilalabanan ang sakit niya." sabi nung doctor.
Dahil dun napaiyak yung babae.
Kawawa naman sila, pati yung tinutukoy nila.
Inalo nung lalaki yung babae.
Kung mamasdan sila, parang mag

-
asawa sila.
Mag
-
asaw
a......
Naiinggit talaga ko sa mga may asawa.
23 na ko pero wala man lang akong girlfriend...
Kung magkakaroon man, sana si Chandria na lang....
------------------
END OF JOHN'S POV
------------------
CHANDRIA'S POV
Buti pinayagan ako ni Ate May n

a lumabas ng bahay.
Halos magmakaawa na rin ako eh.
Kalalabas ko lang ng hospital kahapon.

Haaaaaaayzzzzzzz....
I feel free...
Magkikita nga pala kami ni John dun sa park ngayon.
Apat na araw din kaming hindi nagkita.
God knows how much I've

been through...
Ilang beses kong pinigilan ang sarili ko na tawagan siya.
Pero ngayon, di ako nakatiis.
I really want to see him...
Habang may panahon pa...

"Chandria!"
Someone called out my name.
Nang lumingon ako, nakita ko si John.
Tumat
akbo siya palapit saken.
Napangiti naman ako ng makita ko siya.
Hindi ko na talaga maintindihan ang nararamdaman ko.
Ang gaan
-
gaan ng loob ko sa kanya.
Tapos lagi ko pa siyang gusto makita.
"Hello.." bati niya saken.

"Hi.." bati ko naman sa ka
nya.
"So, kamusta? Ilang araw din tayong di nagkita. Busy painting?"

-
John.
Tumango na lang ako kahit hindi totoo.
Wala naman na kasi akong lakas para magpinta pa.
"Saan mo gustong pumunta? Gusto mong maglibot rito sa park?"

-
John.
"Sure..."
Na
glibot na kami sa park.
Gaya ng una, nag

-
kwentuhan kami tungkol sa kung anu
-
ano.
Dahil sa pag
-
uusap naming yun, mas nakilala pa namin ang isa't isa.
Habang tumatagal, mas lalong nagiging kakaiba ang nararamdaman ko.
Hindi ko na maipaliwanag.
B
asta, bumibilis ang tibok ng puso ko.
Siguro, dahil lang to sa...........
-----------------
------------------
JOHN'S POV
Habang kasama ko si Chandria, mas lalong lumalalim ang feelings ko sa kanya.
Mas lalo akong napapamahal s

a kanya.
Ano kayang nararamdaman niya ngayon?
May chance kaya kaming maging more than friends?

Siguro, masyado pang maaga para isipin ko yun.
Kakikilala lang din kasi namin.
Mahirap namang magtapat, baka mabulilyaso pa.
Patience John, patience.

..
Naglalakad
-
lakad kami ng may nakita kaming nagtitinda ng sorbetes.
Bigla siyang bumaling saken.
"John, gusto mo ng ice cream? Tara, bili tayo."

-
Chandria.
Bigla niyang hinila kamay ko, ako naman nagpahila lang.
Bumili na kami.
Manga flavor
yung akin, keso naman yung kanya.
Simula pagkabata, di na talaga ako mahilig sa keso.
Kaya naman di ko maiwasang di mapatingin sa kanya habang kumakain siya ng keso

flavor na ice
cream.
"Want some?" tanong niya saken.
"No, thanks. Di ako mahilig sa

keso eh."
-
ako.
Napakunot yung noo niya pero ngumiti din naman agad siya.
"Masarap naman to. Tikman mo lang.." sabi niya sabay lapit nung cone saken.
Parang nage
-
expect yung look niya kaya naman tumikim na ko.
"Masarap diba?"
-
Chandria.
"Yep."
-
ako.
Masarap nga naman...
Nung ilalayo niya na yung ice cream cone, aksidente pang tumama yun sa ilong ko.
Kaya mukha kong clown na may design sa ilong.
Nag
-
sorry naman siya pero halatang pinipigilan lang niyang tumawa.
Natawa naman ako sa reak

syon niya.
"It's alright.." sabi ko tapos dumutdot dun sa ice cream sabay pahid sa ilong niya.
"Now were even."
Tumawa naman ako ng malakas.

Halatang nagulat siya pero maya
-
maya ay ngumiti siya tapos idinikit niya sa pisngi ko yung ice cream.
Napa
urong tuloy ako.
Nagulat ako dun, kala ko di siya gaganti.
Nakita kong ngiting

-
ngiti siya tapos yun tumawa na siya ng malakas.
Gaganti na sana ulit ako kasi mabilis na siyang nakatakbo.
"What's wrong, John? Too slow to catch me?" sabi niya sabay h
alakhak.
"I'm not slow! I can catch you just wait!"

-
ako.
Tapos yun, naghabulan na kami.
Ilang minuto rin kaming naghahabulan ng bigla siyang tumigil.

Sapu
-
sapo niya yung dibdib niya.
She was catching her breath...
Sweating soo bad, looking ex

tremely pale.
"Hey, you alright?" nag

-
aalala kong tanong.
Tumango lang siya pero di yun nakatulong para mabawasan pag

-
aalala ko.
Mas lalong tumindi yung paghabol niya sa hininga niya.
Yung tipong parang mawawalan na talaga siya ng hininga.
She'
s biting her lip and her eyes shut at the same time.
Something's really wrong with her.

Can someone tell me what's happening?!
"Chandria, you're not alright. Ano bang nangyayari? You look extremely pale. May
sakit ka ba?" alalang
tanong ko.
"I
-
I'm
fine.. H
-
hika lang t
-
to.." she said in between her breaths.
"A
-
are you sure?"
-
ako.
Tumango lang siya.
"Saan ka ba nakatira? Ihahatid na kita."
Tumingin siya saken.
Tears are welling in her eyes.
Tapos pawis na pawis na talaga siya.

Damn!
!!
What on earth is happening?!
"S
-
sa P
-
primm... S
-
su
-----
"
Hindi na niya natapos yung sasabihin niya.
Bigla na lang siyang nawalan ng malay.
"Chandria! Wake up! Hey! Chandria!"
Pilit ko siyang ginigising pero di siya nagigising.
Sobrang n
agpa
-
panic na ko.
I don't know what to do anymore...

Biglang nag
-
rin ang phone niya.
Sinagot ko kagad nang makita ko ang caller: Kuya Samuel
"Hello...."
PART FIVE
JOHN'S POV
Tulala pa rin ako rito.
Ilang oras na ang nakalipas ng masaksih

an ko yung pagco
-
collapse ni Chandria.
Hanggang ngayon, di ko pa rin yun makalimutan.
Sobra kong natakot kanina.

Hindi ko na malaman ang gagawin ko.
Hindi ako mapalagay.
Naguguluhan na ko sa mga pangyayari.
Lalo na ngayong may natuklasan ako.
Nakakapanghina yung nalaman ko.
Bakit ganito ang dapat mangyari?
Bakit?!
"Samuel, anong gagawin ko?! Ayokong mawala ang kapatid ko! Hindi ko kakayanin!"
Patuloy pa rin sa pag

-
iyak si May, yung kapatid ni Chandria.
Ilang oras na siyang umiiyak.
Hindi na nga siya mapakalma ng asawa niya.
Kung hindi ako nagkakamali, sila rin yung nakita ko nung nakaraan dito sa hospital.
Sila yung kausap ng doctor.
Sila yun, di ako maaaring magkamali.
Parang ilang ulit na sinaksak ang puso ko.
Ang saki
t.....
Sobrang sakit....
"Hon, calm down.. Please.."

Hindi na malaman ni Samuel kung paano pakakalmahin si May.
Natuturete na siya sa mga nangyayari.
"How can I do that?! Nasa bingit ng kamatayan ang kapatid ko! Sabihin mo saken,
pano ko kakalma?
!"
"Hon, please... Hindi yan makabubuti para sa inyo ng baby."
Naaawa ako kay Samuel.
Nagmamalasakit lang naman siya...
Nakakaawa rin naman si May

dahil kapatid nga niya si Chandria at malubha na talaga ang kapatid
niya.
Pero dapat isipin niya r

in ang kapakanan niya at ng baby nila.
"Samuel, iuwi mo na muna si May. Ako na ang bahala kay Chandria." sabi ko kay
Samuel.
"Are you sure?" paninigurado niya.
"Yes. Mas makabubuti kung iuuwi mo muna siya para makapagpahinga. Hindi magandang
ma
-
stre
ss
siya."
"Thanks, John.." pasalamat naman niya saken saka bumaling kay May.
"I will not leave my sister. I'm staying here. I'll take care of my sister."
pagmamatigas naman ni May.
"Don't worry about Chandria, I'll take care of her. Di ko siya iiwan,
promise. Babalitaan ko rin agad kayo
if may mangyari. Trust me.." sabi ko naman.
Nag
-
aalangan pa si May pero napilitan na rin siyang pumayag.
Bago umalis, Samuel mouthed a thank you to me.
-------------
END OF JOHN'S POV
----------------
CHANDRIA'S
POV
Nang magising ako, ang mukha agad ni John ang nakita ko.
Ang ganda namang salubong nun sa paggising.
Nabawasan ang sakit at pag

-
aalalang nararamdaman ko.
"Hey, you're awake. Feeling any better?" he asked.
Siguro alam niya na ngayon.
Sana
hindi na lang niya nalaman.
Mas lalo lang akong nalulungkot.
Mas lalong natatakot.

Sana hindi na lang siya ang nakakita sa nangyari saken.
"I feel better, thanks for asking. Does Ate May know already?" I asked.
"Yes. Kakauwi lang nila ni Samuel.

She's stressed out."
It's all my fault.
It's my fault why Ate May is always stressed out.
I'm sorry ate, I'm really sorry...
"So, I guess by now you already know I'm dying.." I said without looking at him.
I can't face him yet.
Nahihiya ako sa
kanya, natatakot ako at the same time.
"Chandria...." was the only thing he said.
"Last year, I was rushed to the hospital because of heart attack. I was comatose
for three weeks. When I
woke up, I found I have Cardiomyopathy. Medyo malala na pala ang
sakit ko, pero pinilit kong
lumaban. I already collapsed many times. Kaya naman ingat na ingat saken si Ate."
"Nung nakaraang dalawang buwan, mas lumala pa ang sakit ko. Akala namin madadaan pa
sa gamot
at treatment pero habang sumasailalim ako roon, mas
lalo lang akong nanghihina. Ngayon, wala nang
magagawa ang mga gamot. Heart transplant na ang kailangan, pero imposible na yun.
Maraming
tulad ko ang nangangailangan ng heart donor. Mahihirapan na kaming humanap lalo
na't kaunti na
lang ang natitira sa bu
hay ko. It's hopeless."
"Sabi ng doctor ko, more or less two months na lang ang itatagal ko. Kung
maisasagawa ang heart
transplant, pwede pa kong mabuhay ng matagal. Nang ilan pang taon, pero imposible
nga... Tanggap
ko na rin naman yun."
"Nang makilal
a kita at maging kaibigan, sinulit ko ang time na nakakasama kita. You made me
happy.
You helped me forget my problems. You helped me forget that I'm sick. Masaya ko
kasi nakilala kita.
I'm always thankful kasi nakakilala ako ng tulad mo bago ako tuluyang
mawala. Ipinaranas mo saken
yung mga bagay na gusto kong maranasan ulit. Salamat.."
-----------------
----------------
JOHN'S POV
Habang nagkukwento si Chandria, nasa tabi lang niya ko at mataimtim na nakikinig.
I can't help
but see the sadness in her eyes.
It must be real hard for her.
Why her?
Bakit siya pa ang napiling dumanas ng ganung paghihirap?
Marami namang iba diyan.
Bakit di na lang yung masamang tao.
She's too young to die.

Marami pa siyang pwedeng gaw
in dito sa mundo.
May mga nagmamahal sa kanya na malulungkot pag nawala siya.
Isa na ko sa mga yon.
Nalulungkot ako....
Nagagalit.......
Bakit yung babaeng mahal ko pa?
Siya ang unang babaeng minahal ko ng ganito.
Bakit kailangan niyang mawal

a agad?
Bakit kung kailan nakita ko na siya?

"Maiintindihan ko kung mawawala ka na lang bigla. Maiintindihan ko kung iiwan mo
din ako. Mas
mabuti nga sigurong wag na tayong magk
------
"No!! Don't say that

Chandria! There's no way I'm leaving you! Ka
hit anong mangyari hindi kita iiwan.
Kaya wag mong sabihin yan!"
I saw a tear escaped from her eyes.
When she speaks, I can feel her pain.
It hurts to see the person you love suffer.
I can't bear it but I have to.
I need to be strong for her.
"
I don't want you to see me suffer. I don't want you to see me dying." she said.
I don't too....
But I'll bear the pain for her.
I'll endure just for her.
Cause I love her.
---------------
END OF JOHN'S POV
--------------
CHANDRIA'S POV
Being wit
h John is the greatest gift I can ever receive.
Thank You, John...
Thanks for staying by my side.
Thanks for saying those words to me.

Because of you, I found the will to carry on.
Thanks for everything..
"Don't push me away, please.. Don't.."

he said then a tear fell from his eyes.
The teardrop was followed by another and the next I knew, he's crying.
"I can't leave you, not now. I want to stay by your side. Don't push me away cause
it hurts. I love you so
much that I can't bear to be far f
rom you."
He said he loves me.
Tama ba ang narinig ko?
Mahal niya ba talaga ko?
"What did you say?"

He looked at me with his misty eyes.
He held my hands.
"I love You, Chandria. I love you.." he said with pure sincerity. "I know it sounds
cra
zy but that's the
truth. I loved you since the first time I saw you. I'm not asking you to love me
too. I just want to say it. I
don't want you to push me away."
I don't know what to say.
I'm not sure of my feelings yet.
Hindi ko alam kung ano ang na

raramdaman ko para sa kanya.
Basta, ang alam ko masaya ko sa kanya.
Masaya ako sa nalaman ko.
I really am.........
PART SIX
JOHN'S POV
"Don't worry brad, we'll hepl you."

-
James.
"Yeah. we'll do the best we can"

-
Ivan.
"Don't lose hope, oka

y? We're here for you."
-
Fretzie.
"Hindi namin pababayaan ang bunso namin."

-
Ann.
"Thanks, guys..."
-
ako
Nandito kami sa hospital ngayon.
Binisita nila si Chandria.

Naikuwento ko na kasi sa kanila si Chandria.
Nang malaman nila yun, tuwang

-
tuw
a sila.
Sa wakas daw, nag

-
binata na ko.
Haha..
Palibhasa kasi ako ang bunso sa grupo at tanging walang girlfriend.
Excited na excited silang makita si Chandria, kaya yun sumugod kagad sila sa
hospital.
Nagkaroon pa kami ng welcome party para kay

Chandria.
Welcome daw sa grupo.
Grupo ng mga ungas..

Haha!
Masayang
-
masaya ako ngayon dahil nakita kong masaya si Chandria.
Kitang
-
kita ko yun sa mga mata niya.
Salamat sa mga kaibigan kong ungas at mga girlfriends nilang sira.
Haha!
Gan
ito lang talaga ko.
Salamat talaga sa kanila, kasi napasaya nila yung babaeng pinakamamahal ko.
Malaki ang utang na loob ko sa kanila.
Hindi lang iyon ang naitulong nila.

Sinabi pa nilang tutulong din sila sa paghahanap
ng suitable heart donor para
sa gagawing heart
transplant kay Chandria.
Napaka
-
swerte ko kasi may mga kaibigan akong tulad nila.
Mag
-
isa na lang ako sa buhay ngayon.
Tanging sila na lang ang pamilya ko.
Only child lang ako ng mga magulang ko.
My parents died 3 years ago.
Sila lang pamilya ko.
Kaya nang mawala sila, naging mag

-
isa na ko.
Lahat ng ari
-
arian nila saken napunta.
Di ko rin naman masyadong ginagalaw yun dahil may sarili akong pera.
Malaki ang kita ko sa pagiging professional photographer ko.
Di ko k
ailangang galawin ang mana ko para lang mabuhay.
Pero ngayon, may pupuntahan na ang perang yun.
Gagawin ko ang lahat gumaling lang si Chandria.
Kahit magkano bibili ako ng suitable heart para kay Chandria.
Para lang mabuhay siya at makasama ko pa n

g matagal.
"Sige, bye John!"

-
Tricia.
"Bye, guys..."
-
ako.
Umalis na sila.
Ako naman, bumalik na sa room ni Chandria.
Naabutan ko siya rong nagbabasa ng libro.
Di ko alam kung ano yun pero parang manga eh.
"Hey. Ano yang binabasa mo?"

-
ako.
Ibinaba niya na yung libro tapos tumingin siya saken sabay ngiti.
"The Wallflower, manga siya."

-
Chandria.
"Mahilig ka pala sa manga?"

-
ako.
"Yep. Isa to sa mga collections ko."

"Ganun ba? Teka, gusto mo bang mamasyal?"
Ngumiti siya tapos tumang

o.
"Pwede ba?"
"Oo naman. Kailangan mo rin ng sariwang hangin. Isang linggo ka na rito eh."
"Thanks, John..."
The way she say my name is like music to my ears.
God, how I love this girl so much.
I wish she'll stay by my side forever.
"Sige, m
agbihis ka muna. Hintayin na lang kita sa labas."
"Sige...."
Lumabas na ko ng kwarto niya tapos hinintay ko siya.
After ilang minutes lang din ay lumabas na siya.
She looked beautiful in her yellow summer dress...
She's my goddess.....
I love y
ou so much Chandria....
---------------
END OF JOHN'S POV
---------------
CHANDRA'S POV
Nandito kami sa park ni John.
Dito ko siya niyaya kasi nga this is like my haven.

Eto ang nagpapagaan sa loob ko.
Sobra kong na
-
miss ang lugar na to.
Sa wak
as at nalanghap ko na rin ang sariwang hangin rito.
Nakakapagpagaan ng loob.
"Chandria, iwan muna kita sandali ha? Bibili lang ako ng makakain natin."
-
John.
"Sige. Hintayin na lang kita rito."

-
ako.
Ngumiti siya saka umalis.
Ngayon ko lubusang n
alaman ang totoo kong nararamdaman kay John.
Ngayon ko masasabi na mahal ko na rin siya.

Masaya ako sa nararamdaman ko.
Masaya ako dahil minahal ko ang isang tulad niya.
Napakaswerte ko kasi nakilala ko siya.
Di ko lang siya nakilala, minahal ko

din siya.
Sana noon ko pa siya nakilala.
Nung panahong wala pa akong sakit.
Gusto ko pa siyang makasama ng mas matagal.
Sayang lang at ngayon ko lang siya nakilala.
Sayang.....
Nanliligaw na siya saken ngayon.
Ayaw ko pa nga sana.
Kasi kont
ing panahon na lang din naman ang itatagal ko.
Ayoko rin namang parang matali pa siya saken.
Pero, wala rin akong nagawa.
Pursigido talaga siya.
At dahil dun, lalo lang akong sumaya at napamahal sa kanya.
*SIGH.....*
Nandito ako sa may bench sa

tapat ng fountain.
Ito na talaga tambayan ko.
Ito ang faborite spot ko.
Gaya ng lagi kong ginagawa rito, pumikit ako at nilasap ang sariwang hangin.
Ang sarap sa pakiramdam.
"Chandria......"
Napamulat ako bigla.
Familiar ang boses na yun.
Matagal kong hindi narinig yun pero.....
Kilalang
-
kilala ko pa rin yun..
Hindi ako maaaring magkamali.
"Albie......."
Yes, it was Albie.
My ex
-
boyfriend....
"Chandria........"
Mukhang di niya inaasahan ang magiging pagkikita namin.
Kahit
naman ako.
Hindi ko to inaasahan.
"How are you? Ang tagal nating hindi nagkita... I'm really sorry for leaving you.."
I don't know what to say.
Bakit parang kinakabahan ako?
"Chandria, I'm so glad I found you. I missed you so much..."
He.... mi
ssed me?
Na
-
estatwa na ko sa kinatatayuan ko.
Wala na kong masabi.
Sobra akong nagulat sa pagkikita naming to.
Anong gagawin ko?
Nakatayo lang ako at nakatingin sa kanya.

Naglakad siya palapit saken at niyakap niya ko bigla.
Nabigla ko sa gi
nawa niya.
"I came back for you. I've realized I love you too much to leave you just like
that. Now that I found you,
I'll do anything just to win you back..."
*SPLAAAAAAAAAAAAASHH.....*
Napalingon ako sa pinanggalingan nung sound na yun.
And right
there, only a few meters away from us.....
I saw John, looking extremely shocked....
-------------
-------------
JOHN'S POV
Pabalik na ko sa may fountain kung saan naron si Chandria.
May dala kong dalawang bote ng mineral wate

r at saka dalawang sandwich.
Malapit na ko dun sa pwesto niya nang..................
Makita kong may kayakap siyang isang lalaki.
Nabigla ako sa nakita ko kaya nabitawan ko yung mga dala ko.
Dahil nakabukas na yung isang mineral water natapos yung

laman.
Narinig siguro nila yun kaya sila napalingon.
Mabilis na humiwalay si Chandria dun sa lalaki.

Di ko inaasahan yung makikita ko.
Ang sakit......
Ang sakit nitong puso ko.......
PART SEVEN
JOHN'S POV
Nakatayo lang ako, ilang metro lang a

ng layo ko sa kanila.
Gusto kong sugurin yung lalaki at suntukin ng sobrang lakas.
I'm jealous, i'm freaking jealous!
The hell is going on here?!

Nagmu
-
mukha akong tanga rito.
Nakatayo at nanunuod sa kanila.
Masokista na ata talaga ko.
Ito b
a ang nagagawa ng pag
-
ibig?
Nagagawang tanga ang isang tao?
Dapat umaalis na ko at hinahayaan na sila.
Pero eto ako, nakatingin lang sa kanila.
Kahit gaano kasakit, kinakaya ko.
Ayokong iwan siya eh.

Ano ba kasing nangyayari?
Sino ba ang lal

aking to?
Bakit yakap niya si Chandria kanina?
"John......" mahinang sambit ni Chandria.
Tiningnan ko lang siya pero hindi sa mga mata.
Ayokong tingnan siya sa mga mata, lalo na't ganito ang nararamdaman ko?
Ayokong makita niyang nasasaktan ako.
"John...." nasa harap ko na siya.
Hinawakan niya ang braso ko at tiningnan sa mata.

Pero nag
-
iwas lang ako ng tingin.
Hindi ko talaga kaya...
"Please look at me, John..." she said.
And I did...
I looked at her, straight in the eyes.
Eventh
ough it hella hurts.
"I'll explain everything later. For now, just trust me." sabi niya.
Tumango na lang ako, ano bang sasabihin ko?
"Can you wait for me at the car? I'll be there in 5 minutes."

Anong gagawin ko?
Susunod ba ko sa kanya?
Iiwan k
o ba siya rito kasama ang lalaking yun?
Ayoko.....
Pero sabi niya, magtiwala raw ako sa kanya.
"Okay. I'll wait for you.." I said.
"Thanks, John.." she said.
And, I walked away...
Leaving her with that guy...
-----------------
END OF JOHN'S POV
-
------------------
CHANDRIA'S POV
umalis na si John, si Albie na lang ang kasama ko.
Natatakot ako, baka iba na ang iniisip ni John.
Paano kung biglang magbago?
Anong gagawin ko?
Bakit ba nagkaganito?
Diba dapat ay masaya kami?
Kailangang m
aayos ko agad ito
Kailangang makausap ko na si John.

"Albie, I'm sorry but I have to go. It was nice seeing you again. Good bye.."
"Wait Chandria!" he called.
Nilingon ko siya.
"Is he yor boyfriend? Is it too late?" he asked.
"He's not my boyfr

iend, but I love him.." I said.
"I'm willing to wait for you. No matter how long." he said.
"I'm sorry.."
-
me.
And I walked away..
I followed John, and found him leaning against his car.

Looking up in the heavens.
Ano kayang iniisip niya?
"Jo
hn..." I called him.
Tumingin naman siya saken.
I can see sadness in his eyes, nakonsensya naman agad ako.
"Let's go..." he said and immediately went inside the car.
Sumakay na rin ako.
Paaandarin na sana niya yng kotse pero pinigilan ko siya.
"John, listen to me first.."

"You din't have to explain..." he said, with coldness in his voice.
"No.. Let me explain first.." I insisted.
Tumahimik lang siya at tumingin sa labas ng bintana.
Siguro hinahayaan niya na kong magpaliwanag.
I cleared
my throat first, removing the lump in my throat.
"Si Albie yung lalaking kasama ko kanina, my ex." simula ko.
Nakuha naman yung atensyon niya, nakikinig na siya.
"We broke up last year after we found I am sick. He left for Italy. Since then i've
nev
er heard anything
from him.
Yung kanina ang una naming pagkikita namin."
"He came back to win your heart back?" John asked.

Tumango lang ako kasi yun ang sabi ni Albie kanina.
"Well, he's a jerk. Iniwan ka niya basta

-
basta tapos ngayon babalik siya
na parang walang nangyari?
G*go pala siya eh. Bakit kung kailan maayos na ang lahat? Ano bang gusto niyang
palabasin?"
Wala na kong alam na pwede kong sabihin.
Paano ko ipapaliwanag sa kanya para di na siya magalit?
Anong sasabihin ko?
"Do you stil

l love him?"
Napalingon ako sa kanya, pero di ko alam ang isasagot ko.
Di ko alam ang nararamdaman ko para kay Albie.

Hindi ko alam kung mahal ko parin siya o nawala na yun dahil kay John.
Pero bakit nakaramdam ako ng saya ng makita ko siya?
Sigu
ro dahil matagal ko siyang hindi nakita.
Bigla na lang kasi siyang nawala nun eh.
Nalaman ko na lang nalaman na nasa Italy na siya.
"Chandria, I'm asking if you still love him. Cause if you do........."
What will you do, John?
Are you going to le

ave me too?
"I'll let you go....Even if it hurts.."

"Don't say that... Don't let me go."
Hindi ko napigilan ang sarili kong sabihin yun.
Ayokong i
-
let go niya ko.
Ayokong mawala siya saken...
Wag ngayon.....
Wag ngayong mahal ko na siya.....

..........
"But you still love him, don't you?"
"I don't know! I don't care. All I know now is that I love you..."
"What?"
"I love you, John."
---------------
----------------
JOHN'S POV
"I love you, John..."
That's what I
heard from Chandria.
Did I hear it right?
Sinabi ba talaga niyang mahal niya ko?
Hindi naman ako dinadaya ng pandinig ko hindi ba?
"Please don't let go.. Not now.. Not when I'm already inlove with you." she said.
Tears started to well up in her e

yes.
Damn! Please don't cry...
I don't want to see you cry..
"Don't cry, Chandria. Don't worry I won't.. I'll never let go." I said.
I pulled her closer for a tight embrace.
She immediately wrapped her arms around my body.
How can I possibly le

t her go?
I love her too much..
I can't just give her up..
And, now...
She loves me too..
There's no way I'm letting go..
"I love you so much, Chandria.." I said and

looked at her.
She looked at me too.
Kung anu
-
ano na ang isip ko, hindi k
o na namalayan ang sunod kong ginawa.
I kissed her...
Passionately....
And she answered my kisses..
We shared the sweetest kiss..

My very first kiss...
I'm happy I shared it with the girl I love the most...
PART
EIGHT
CHANDRIA'S POV
Nak
abalik na kami rito sa hospital.
Nagpapahinga na ulit ako.
Wala naman kaming masyadong ginawa pero napagod ako.
Ganito pala talaga pag may sakit.
Mabilis nang mapagod.

"Chandria, hindi muna daw makakabisita ang ate mo. Kailangan daw magpahinga sa
bi ng Kuya
Samuel mo."
-
John.
"Okay lang. Dapat ngang magpahinga si ate. Masyado na siyang pagod at stressed."
"Right. Don't worry nandito naman ako sa tabi mo eh. Di kita iiwan. Presence ko pa
lang mapapasaya
ka na."
-
John.
Napangiti naman ako ron s

a sinabi niya.
Marunong palang humirit ng ganun si John?
Akala ko siya yung silent type tsaka mahiyain.
Hindi pala...
Maloko din pala talaga siya.
"I love you...."

-
John.
"Ewan ko sayo.. Paulit

-
ulit ka."
Lihim na lang akong napangiti.
Ayaw
kong ipahalatang kinikilig ako.
Nakakahiya eh...
Dapat di na ko kinikilig ng ganito, grown

-
ups na kami.
Pang mga bata lang yung mga kilig kilig na yun.
"Siyempre. Mahal nga kasi kita kaya uulit

-
ulitin ko para di mo makalimutan."
-
John.
"Sa tin
gin mo ba makakalimutan ko pa yun? Ilang beses mo na kayang nasabi yun. Hindi ko na
mabilang sa sobrang dami."
"Mabuti naman at tumatalab. Gusto ko lang masigurong di mo malilimutan."

-
John.
"Kaw ha? Ang dami mo nang hirit. Ano ba talagang gusto mo? Pa
rang nagpapalakas ka eh."
Bigla siyang ngumiti ng malapad tapos pumunta siya sa tabi ko.

Inilapit niya yung mukha niya saken.
"Kiss.. Gusto ko nang kiss.."

-
John.
"Gusto mo nang kiss?"
Tumango siya ng dalawang beses.
"Sige. Iki
-
kiss kita pero
dapat pumikit ka muna."
"Sige. Sige."
-
John.
Para siyang bata.
Yung batang may request sa magulang tapos ibibigay sa kanya yung gusto niya.
Ganun siya.
Excited na excited siyang pumikit.
Nung nakapikit na siya, i

-
f
-
in
-
orm ko yung hand ko na
parang lips.
Tapos idinikit ko sa pisngi niya then nag
-
make ng sound effect na parang nag
-
kiss.
"Okay na."
Nagmulat siya ng mata.
Nakakunot yung noo niya, tapos naka

-
pout pa.
Ngayon naman, para siyang batang di nakuha yung gusto.
Ang cute ni
yang pagmasdan.
"Nasan na kiss ko?"

-
John.
"Na
-
kiss na kita. Tapos na."
"Ha?! Kiss ba yun?"

-
John.
Natawa ko dun sa reaction niya.

"Oo. Kiss yun."
"Hindi naman eh. Niloloko mo naman ako eh."
"Hindi kaya. Kiss kaya yun. Anong kiss ba ang gust

o mo?"
"Edi yung tunay na kiss."
"Ayoko nga.. Saka na, nakakarami ka na eh."
Sumimangot siya.
"Daya naman. Dali na, kiss mo na ko. Isa lang!"
"A
-
yo
-
ko"
"Sige ka, iba na ang iki

-
kiss ko?"
Hindi ko siya pinansin.

Humalukipkip lang ako haba
ng nakapikit.
"Ikaw bahala. Yan gusto mo eh."
Sinilip ko siya ng konti, laglag yung mga balikat niya.
Hahaha!
"Haayzz.. Kaw talaga!"
Bigla niyang pinisil ang ilong ko.
Ouchie!!
"Palibahasa alam mong love na love kita. Ikaw ha?"
Pagkasabi ni
ya nun, bigla siyang tumawa ng malakas.
Oo, tama siya.

Alam ko at ramdam kong mahal niya talaga ko.
Kaya alam kong hindi niya ko basta

-
bastang iiwan.
Dahil sa matiyaga niyang pagmamahal saken, nahulog ako sa kanya.
Hulog na hulog na at di na mak

abangon pa.
Mahal ko na siya...
Mahal na mahal...
---------------
--------------
JOHN'S POV
Tulog na si Chandria.
Napagod din kasi siya dun sa sandali naming pamamasyal.
Nandito lang ako sa tabi niya.

Pinagmamasdan ko siya
.
Para siyang isang anghel na ipinadala rito sa lupa.
Siya ay isang anghel na ang misyon ay paibigin ako.
Haaaayzzzz.....
Hanggang ngayon di pa rin ako makapaniwala.
Hindi makapaniwalang nakakuha ako ng isang matamis na halik mula sa kanya.
Pak
iramdam ko nung time na yun, nasa cloud nine ako.
Para akong nakalutang sa alapaap.
Habang kumakain ng chocolate.
It was indeed sweet...

Too sweet for me to handle.
Oh, Lord...
Thanks for that wonderful experience.
*KRIIIIIIIIING!!!*
Oh, sh
it..
Nakalimutan kong i
-
silent ang phone ko.
Ang lakas pa naman ng tunog.
Lumabas ako sandali para sagutin yung tawag.
"John, hey.."
Si James yung tumawag.

"Oh, brad? What's up?"
-
ako.
"We have good news for you."
"Good news? Ano yun?"
"
May nahanap kaming pwedeng maging heart donor. Namatay kasi yung kamag
-
anak nung kakilala
namin. Nagpasya silang i
-
donate yung heart nun para daw makatulong."
"Really?!"
Hindi ko maipaliwanag ang kasiyahang nararamdaman ko.
Nabuhay bigla yung mga d

ugo ko sa katawan.
I can't believe it.
"Yes, pare. We'll try to talk to them. Can you send us some files of Chandria? We
need to make sure na
magiging compatible yung heart sa kanya. Para maiwasan ang mas malalang problema."
"Sige. Sige. I'll send it

to you ASAP. Thanks, brad."
"Ano ka ba brad? Wag ka ngang magpasalamat. We're doing this coz you're our friend.
By the way,
kung pwede, wag mo munang sabihin kay Chandria ang tungkol rito."
"Huh? But why?"
"It's better if we won't give her false hop

es. Hindi pa naman tayo sure kung magiging compatible nga
yung puso sa kanya. Mabuti nang di na madagdagan ang alalahanin niya. Let's just
pray na maging
maayos ang lahat.."
"You're right. Thanks uli, brad."
"Sige. Sige. Bye.."
"Bye..."
In
-
end ko
na yung call saka ko bumalik sa room ni Chandria.
Tulog pa rin siya.
Pinanuod ko ulit siya.
Habang pinapanuod ko siya, maraming bagay na ang pumasok sa isip ko.

Kung anu
-
anong pictures ang nakikita ko.
Ikinasal daw kaming dalawa.
Tapos meron p
ang, malaki na yung tiyan niya kasi pregnant na siya sa first child namin.
Meron pang magkakasama kaming tatlo nung magiging anak namin.
Meron pa nung nagka

-
girlfriend ang unico hijo namin.
Tapos nung may mga apo na kami.
Tapos last kong nakita, m

agkahawak
-
kamay kami.
Nakaupo kami sa rocking chair.
At sabay kaming pumikit, nawalan ng buhay....
Ang sarap isipin...

Na kasama ko sa pagtanda ang babaeng mahal ko.
Na sabay kaming papanaw at magkahawak kamay pa.
Ngayon, nagkaroon ako ng pag

-
asa.
Pag
-
asang matutupad ang lahat ng iyon.
Sana......
Hindi na siya mawala saken.......
------------
END OF JOHN'S POV
-----------
CHANDRIA'S POV
Nang magmulat ako ng mata ko.
Si John agad ang nakita ko.
Nakangiti siya saken.

Ang sarap tal
agang gumising sa araw
-
araw.
Lalo na pag nakangiting mukha ng mahal mo ang bubungad sayo.
"Good Morning!"
-
John.
"Good Morning..."
"Pupunta daw sina Mara rito mamaya. Bibisitahin ka daw niya. Wala daw siyang klase
ngayon."
-
John.
"Really? That's
great! Miss ko na yung si Mara eh."
Ilang araw na kaming hindi nagkikita nung si Mara eh.
Busy kasi siya sa school.
Medicine kasi ang kinukuha niya.
Si Carlos naman work na lang ang inaatupag.

"By the way, Chandria."
-
John.
"Yes?"
"Mamaya, a
alis muna ko. May pupuntahan lang ako, may mga dapat kasi akong asikasuhin eh.
Babalik
din ako bago umalis sina Mara."
-
John.
"Ganun ba? Sige. Mukhang importante yung dapat mong asikasuhin eh. Wag kang mag
-
alala saken.
I'm gonna be fine.."
"Sure?"
"
Yep. I'm 100% sure.."
*KNOCK.. KNOCK.. KNOCK..*
"Come in..."
-
John.
Siguro sina Mara na yan..
Pero bakit parang ang aga naman nila?

"Hi...."
B
-
bakit siya nandito?
Paano?
Napatingin ako kay John.
Wala kong makitang kahit na anong reaction

mula sa kanya.
Sana hindi siya galit...
Ayokong makitang magalit siya ulit.
I can't bear to see him mad again...
John...
PART NINE
JOHN'S POV
"Hi...."
Nang makita ko ang taong nasa harap ko, nanigas akong parang bato.
Hindi ko inaasahan
ang pagdating niya rito.
Ni hindi ko nga naisip na magagawa pa niyang magpakita samen.
Ang lakas naman ng loob niya.
Pagkatapos niyang iwanan na lang basta si Chandria.
Ngayon babalik siya na parang walang nangyari?
At ang lakas pa ng loob niyang

ngumiti.
Nagkaka
-
gaguhan na ata rito eh.
"John, are you alright?" tanong ni Chandria saken.
Hinawakan niya ang kamay ko.
Tiningnan niya ko sa mga mata.
Pinilit kong ngumiti sa kanya.
Kahit na masakit pinilit ko.
"I
-
I'm fine.." sabi ko nama
n kahit ang totoo ay hindi.
"uhm.. Chandria, can I have a moment with you?" biglang epal nung walanghiya.
Kapal talaga ng mukha nito.
May pamoment moment with you pang nalalaman.

Tiningnan ko naman si Chandria.
I gave her a questioning look.
Yu
ng look na nagtatanong kung papayag siya dun sa request nung bwisit.
Then tumango naman siya.
Ako namang si tanga sa pag

-
ibig, pumayag...
Anong magagawa ko?
Yun ang gusto niya eh.
May tiwala naman ako sa kanya.
Pero dito sa ugok na to, wala...
"Ok. I'll leave you two now. I'll be back.."

-
ako.
Tumango siya.
"Thanks, John.."
-
Chandria.
Palabas na ko nang muli kong tingnan yung ugok na yun.
Tumango naman siya at ngumiti.
Yung ngiti ng pagpapasalamat.
Kapal talaga!
---------------
E
ND OF JOHN'S POV
---------------
CHANDRIA'S POV
Lumabas na si John ng room.
Kami na lang ni Albie ang natira rito.

Ayoko mang kausapin siya dahil kay John, naisip kong mabuti na rin to.
Para malinaw na ang mga bagay

-
bagay.
"For you..."
Ibinig
ay saken ni Albie yung bouquet ng pink roses.
I've always loved pink roses.
Ganito rin siya dati saken.
Lagi niya kong binibigyan nito.
Kahit walang occassion.
Kaya naman sobrang saya ko pag ganun.
Pero ngayon, parang wala lang..

Parang ordin
aryong flower lang ang natanggap ko.
Hindi ko na maramdaman ang nararamdaman ko nung time na kami pang dalawa.
Nagbago na ang lahat.
Sa loob lang ng isang taon.
Wala kong nararamdamang galit o kahit na ano para sa kanya.
Never akong nakaramdam ng

ganun para sa kanya mula ng iwan niya ko.
Naiintindihan ko naman siya.
Kaya madali ko lang natanggap yun.
Hindi ako nagalit pero sobra kong nasaktan ng mangyari yun.
Sobra ko kasi siyang minahal.

Sobrang minahal na ni minsan di ko nagawang magal
it sa kanya.
Kaya nga nagagalit si Mara nun eh.
Bakit di daw ako magalit.
Bakit daw pinipilit kong umakto na parang okay ako kahit na ang totoo naman ay
hindi.
Pero kahit naman ako, di ko alam.
Di ko talaga alam kung bakit di ko kayang magalit.
"Chandria, how are you?" Albie asked.
"I'm fine. John's been taking care of me..."
Binanggit ko na si John para malaman niya.
"Really? That's good." sabi niya tapos ngumiti.

Pero nakita kong hindi tunay na ngiti yun.
Isa yung ngiti na may halong

kalungkutan.
"So, Who's that John? Your friend? Boyfriend?"
"He's my friend, and suitor at the same time."
"Do you love him?" he suddenly asked.
"Very much...." I answered with a smile.
"How about me? Do you still love me?"
I didn't expect him

to ask me that.
That's why I'm really surprised..
Hindi ko malaman ang isasagot ko.

Hindi ko na kasi alam kung mahal ko pa siya o hindi na.
Paano ko sasagutin ang tanong niya.
Nanahimik na lang ako.
Hindi ko talaga alam kung anong isasagot ko.
"You don't know..."
Hindi pa rin ako nagsalita.
Ayoko....
"It's alright. You don't have to answer. I'm happy, atleast you didn't say no." he
said with a smile.
His real smile....
"Chandria, I promise I'll never leave you again. I'll take care
of you. Hindi na ko magpapakaduwag pa."
He said those words with much sincerity.
Kung dati mo pa yan sinabi, Albie....
Sana kung dati mo pang sinabi.....
Baka sana ay tinanggap kitang muli.
"Albie... You don't have to.."
Nagulat siya sa sinabi

ko.
"John's here already. Napunan niya na ang pwestong iniwanan mo. I already moved on.
So, just
continue moving on with your life too..." I said.
"But, Chandria... I can't.. I don't want to lose you... I've realized that I can't
live without you.. Ple
ase, give
me another chance."
"Yes, you can Albie. Makakaya mong mabuhay nang wala ko. Nagawa mo na yun hindi ba?
Nagawa mo
nang mabuhay ng isang taon na wala ko. I'm sure magagawa mo yun nang ilan pang mga
taon."
"Chandria...."
"Albie... I'm sorry..
Just continue with your life without me. Kahit na bumalik ka pa, wala rin
kasiguraduhan kung magkakasama tayo ng matagal. I'm dying... Hindi na ko magtatagal
sa mundong
to. At sana, hayaan mo na lang akong gamitin ang mga nalalabing oras sa buhay ko na
ka
sama si
John."
I saw a tear fell from his eyes.
I'm really sorry Albie..
"I.... I understand..." he said.
"Thank You...."
"I'm really sorry, Channdria.. I'm really sorry for leaving you like that.."
"It's alright, Albie.."
"I hope you'll be h

appy with John. I wish you happiness..."
"You don't have to... Cause I already found my happiness...."

"Then, I guess this means goodbye..."
"Yeah..."
"Goodbye, Chandria...."
"Goodbye..."
---------------
---------------
J
OHN'S POV
Nandito ako sa labas ng room ni Chandria.
Hinihintay kong matapos ang pag

-
uusap nila.
Nung Albie na yun...
Ano na kayang nangyayari dun?

Nagkaayos na kaya sila?
Magkakabalikan na ba sila?
Nooo....
Wag naman sana...
Hindi ko kak
ayanin...
Hindi ko kakayaning mawala siya saken...
*EEEEENNNGGKKKK*
Bumukas yung pinto.
Lumabas na siya.
Nagkatinginan pa kami.
Papasok na sana ko kaso bigla siyang nagsalita.
"You're lucky to have someone like her."
Napatingin ulit ako sa

kanya.
Napangiti naman ako.
Mukhang alam ko na kung ano ang nangyari.
"Yeah, I know..."
"Take care of her, okay?"
"Of course I will..."
"Then, I wish both of you happiness..."
Ngumiti naman ako.

"You don't have to... Cause we already found
our happiness.."
Ngumiti naman siya.
Yung ngiting parang may naalala siya.
Tapos umalis na siya.
Pinanuod ko na lang siya habang naglalakad siya palayo.
Sobrang saya ko...
Kasi ako ang pinili ni Chandria...
Sana habangbuhay ko na siyang makas

ama.
Dahil hindi ko kakayanin pag nawala siya.
Ikamamatay ko pag nawala siya.

Baka magpakamatay pa ko....
:) Ganito pala ang nagagawa ng pag

-
ibig sa isang tao...
---------------
END OF JOHN'S POV
---------------
PART TEN
JOHN'S POV
Nandito a
ko ngayon sa heart center kasama sina James at Ann.
Dala
-
dala ko ang papers ni Chandria.
Nandito rin yung family nung namatay na heart donor.
"Salamat po talaga dahil pumayag kayong sa kaibigan namin i

-
donate ang puso ng anak niyo."
-
ako.
"Wag na
kayong magpasalamat pa. Ginawa namin ito dahil gusto naming makatulong. I'm sure na
magiging masaya sa langit ang anak namin dahil sa ginawa naming desisyon." sabi ni
Mr. Cruz, yung
ama nung donor.
"Matagal nang pinapaalala ng anak namin ito. Bago pa si

ya pumanaw lagi niyang sinasabi na i
-
donate
daw namin ang puso niya pag nawala siya. Akala namin hindi namin kakailanganing
gawin yun pero
ngayon wala na siya.." sabi naman ni Mrs. Cruz.
Naiintindihan ko ang nararamdaman nila.
Masakit talagang mawalan

ng minamahal sa buhay.
Naranasan ko na kasi yan.
Pero, humahanga ako sa kanila.
Dahil kahit napakasakit ng nangyari sa anak nila, nagawa pa rin nilang gawin ang
ganitong bagay.
Ang ibigay ang puso ng anak nila sa isang taong hindi naman nila kilal
a.
"I hope maging maganda ang results. Sana ay maging suitable ang puso ng anak namin
sa kaibigan
ninyo."
-
Mr. Cruz.
Sana nga po...
Sana nga...
"I have the results now..." sabi ng doctor pagkadating.
"Ano po doc? Pwede ho ba? Positive po ba?" sun

od
-
sunod kong tanong.
Lahat kami kinakabahan.
Lalo na ako.
Lord, sana po ay makarinig ako ng magandang sagot.
Sana po ay positive....
"I'm sorry to tell you but hindi compatible ang puso ng donor sa pasyente. I'm
really sorry but we have
to find
another suitable heart for her...." malungkot na sabi ng doctor.
Para akong nabingi dun sa narinig ko.
Tama ba talaga ang narinig ko?
Baka naman mali...
"Doc, ano pong sabi niyo?"

-
ako.
"Hindi compatible ang puso ng donor sa pasyente..."

-
doctor
.
I heard it right...
Hindi pala ko nagkamali ng rinig...
Hindi ako dinadaya ng pandinig ko.

Hindi compatible ang puso ng donor kay Chandria......
Kailangan naming humanap ng iba....
Kailangan.......Pero paano?
Saan kami hahanap?
May mahaha
nap pa ba kami?
Sa loob ng maikling panahon?
Kailangan na ni Chandria
yun...
"Doc, are you sure hindi talaga pwede?" paninigurado ko.
"I'm sorry but yes Mr. Padilla."

"Bakit hindi natin i
-
try? Malay niyo tanggapin ng katawan ni Chandria.. Pare
-
pareho lang namang
puso yun eh. Ano bang pinagkaiba ng mga yun?"
Desperado na ko.
Gusto ko talagang mabuhay si Chandria.
Kailangan niyang mabuhay...
Hindi siya pwedeng mawala.
Di niya ko maaaring iwan.
"I'm sorry but we can't do that. Maaaring

ikamatay ng pasyente ang gagawin natin. Kapag ginawa
natin ang nais mo, ang tanging aasahan lang natin ay swerte. Walang kasiguraduhan
yang sinasabi mo
Mr. Padilla. Once na i
-
reject ng katawan ni Ms. Bernardo ang puso, ikamamatay niya yun. We can't
take
risks at a situation like this.."
Nanghina ang buong katawan ko sa sinabi niya.

Ano na ang gagawin ko?
Nakakapanlumo...
Akala ko magiging maayos na ang lahat..
Akala ko may kasiguraduhan nang mabubuhay si Chandria.
Pero bakit ganito?
Nawala a
ng tanging pag
-
asa ko.
Bakit?!
"John, don't worry.. We won't give up. Hindi tayo titigil hangga't di tayo
nakakahanap ng suitable
heart para kay Chandria."
-
Ann.
"I don't know what to do anymore..."

"Don't lose hope..."
-
James
"I'm sorry, Mr. Pa

dilla..."
-
Mr. Castro.
Pinilit kong ngumiti sa ginoo.
Dapat hindi siya mag

-
sorry.
Wala naman silang kasalanan.
"It's alright, sir. Still, thanks for your kindness."
Tumango na lang siya.
"Let's go..." sabi ko kina James at Ann.
Lumabas na ka
mi ng opisina nung doctor.
Kasabay nun ang unti
-
unting pagkawala ng pag
-
asa ko.
Nanghihina na ang loob ko.
Hindi ko na alam ang gagawin ko.
Lord, please help me....
*RIIIIIIIIIIIIIINGG!*
Nag
-
ring ang cellphone ko.
Pagtingin ko, tumatawag s

i Mara.
"Hello?"
-
ako.
.................
..................
..................
"WHAT?!"
------------------
-------
END OF JOHN'S POV
--------------------------
CHANDRIA'S POV
Nandito ako sa room ko rito sa hospital kasama si Mara at Carlos.
Sila an
g kasama ko habang wala pa si John.
Dumating tong dalawang to isang oras lang matapos ang pag

-
uusap namin ni Albie.
Ikinuwento ko na nga rito kay Mara ang nangyari.

At as expected, OA na naman ang reaksiyon ng lola mo.
Natatawa na lang tuloy kami

ni Carlos.
"So, kamusta ang paghahanap nila ng donor?" ask ni Mara.
"I don't know. Wala naman silang sinasabi saken. Parang ayaw nilang ipaalam. I
think they don't want
to give me false hopes."
"Chandy, don't lose hope. Habang may katulad kong magand

a rito sa mundo, may pag
-
asa pa." sabi
naman ni Mara na may kasama pang pagbibiro.
Ito talaga ang gusto ko kay Mara.
Kung titingnan mo siya, parang ang taray

-
taray niya.
Yung tipong di mo basta

-
basta malalapitan.
Pero kabaligtaran pala.

Napaka
-
approachable pala nito.
Natatandaan ko pa nga nung mga bata kami, siya ang unang lumapit.
Siya ang unang nag

-
request na maging friends kami.
Simula nung time na yun naging friends kami.
Mabait tong si Mara.
Funny, emotional, sensitive, mataray

kung minsan at tsaka super sweet.
Masaya ko para sa kanya kasi nakahanap na siya ng magiging partner in life niya.
Palagay na ang loob ko.
Kasi atleast pag nawala ko, sigurado akong may mag

-
aalaga sa kanya.
Wala na kasi ang parents ni Mara.
Mat
agal
-
tagal na ring panahon ang lumipas nang pumanaw sila.
Buti na lang at nandyan si Carlos.
Lagi niyang pinapasaya si Mara.
Ang swerte ni Mara kay Carlos.
Syempre swerte rin si Carlos sa best friend ko.
"Mara, don't worry about me. Tanggap ko n

a naman ang lahat eh. I'm not afraid to die."
"Gaga ka, Chandy! Wag ka ngang nagsasalita ng ganyan! Pinapaiyak mo ko eh!"

naluluhang sabi niya.
"Wag ka ngang umiyak. Ayos lang ako. Diba nga okay na saken ang lahat. Masaya na ko
kaya di na ko
natatakot
pang mawala rito sa mundo. Palagay na ang loob ko kasi lahat kayo masaya na.."
"Ano ba?! Sabi nang wag kang magsalita ng ganyan eh! Nakakainis ka naman Chandy eh!
"Sige po. Hindi na nga. Hindi na." natatawang sabi ko.
Idinadaan ko na lang sa tawa ang

lahat.
Ayoko kasing malungkot sila.
Ayokong mawala sa mundong to na malungkot sila.
Gusto ko kahit wala na ko, masaya pa rin sila.
Oo, hindi na ko natatakot pang mawala rito sa mundo.
Tanggap ko na ang kapalaran ko.

Nalulungkot lang ako.
Kas
i napakaiksi lang ng panahon na nakasama ko si John.
Sana sa next lifetime, makilala ko ulit siya.
Sana pareho kaming malusog.
Yung walang sakit para matagal kaming magkakasama.
Sana......
"CHANDY!!!!!!"
Before my eyes shut...
The last person

I saw in my mind was John...
John..........
PART ELEVEN
JOHN'S POV
Hinihintay namin na lumabas ang doctor mula sa room ni Chandria.
Isang oras na ang lumipas.
Hindi ko alam ang buong pangyayari dahil wala ko sa tabi niya.
Wala....
Wala ko
nung time na kailangan niya ko.
Nakakainis!!!!
"Babe, tahan na. Chandy's going to be alright.." pang
-
aalo ni Carlos kay Mara.
Tuloy pa rin sa pag

-
iyak si Mara.
Mukhang hindi niya kinaya yung nangyari kay Chandria.
Takot na takot siguro siya.
"Babe, I'm scared. Ayokong mawala yung best friend ko. Hindi siya pwedeng mawala.
Hindi niya tayo
pwedeng iwanan."
Tuloy pa rin sa pag

-
iyak si Mara habang nakayakap siya kay Carlos.
Kitang kita ko yung higpit ng yakap niya.
Takot na takot talaga siy

a.
"Hindi mawawala si Chandy. Gumagawa na ang lahat ng paraan para di siya mawala.
Ipagdasal na lang
natin siya. Wag ka nang umiyak."
-
Carlos.
Pinunasan niya yung mga luha ni Mara.

"Ayusin mo ang sarili mo. Mag
-
aalala lang si Chandria if makita niya
ng namumugto ang mga mata
mo. Gusto mo ba yun?"
umiling naman si Mara.
Haaayzzzzz.....
Lord, help Chandria..
Bigyan niyo pa siya ng lakas para malabanan niya ang sakit niya.
Wag niyo muna siyang kunin samen.
We still need her...
*EEEEENNGGKKK
KK*
Lumabas na yung doctor kasama yung dalawang nurse.
Agad lumapit si Samuel.

"Doc, how's my sister?" tanong niya.
"She's fine........ for now..."
Huh?
Anong ibig niyang sabihing 'She's fine for now'?
"Doc, what do you mean?" tanong uli ni S

amuel.
"Chandria is comatose. Hindi na masyadong kinaya ng katawan niya. Kailangan nang

maisagawa ang
transplant sa loob ng madaling panahon."
Comatose........
Transplant..........
Sa loob ng madaling panahon....
Si Chandria.........
Si Chandri
a..........
Nakakapanghina......
Hindi ko na kaya.........
"But, Doc. Wala pa po kaming nahahanap donor.."

-
Samuel
"Then, I'm afraid..........."
"NO!!" I yelled. "Chandria is not going to die! Hindi ko hahayaang mawala siya!"
Halos magwala na k
o ron.
Hindi ko na mapigilan ang sarili ko.
Nagtake
-
over na ang emosyon ko.
Hindi
ko mapigilan...
Nakwelyuhan ko na yung doctor..
"Ilang araw?! Ilan!!"
Nanginginig yung doctor ng magsalita.
"K
-
kailangang m
-
maisagawa ang transplant sa loob
ng dalawang linggo. Kung hindi.... kusa na lang
titigil sa pagtibok ang puso niya..."
"AAAAHHHH!!!!!!!!"
Hindi ko napigilan...
Napasigaw na ko.
Pinagsusuntok ko yung pader.
Pinipigilan ako nina Carlos at Samuel.
Pero hindi nila ko mapatigil.

Tuloy pa rin ako sa pagwawala.
Hanggang sa magsugat at magdugo ang kamao ko.
Pero wala kong maramdamang sakit.
Mas nararamdaman ko yung sakit ng puso ko.
Ang sakit.....
Sobrang sakit.....
Ayoko siyang mawala..
Ayoko....
Hindi ko kaya.......
...
Ikamamatay ko..........
.....
......
.......
........
.........
..........
Hindi ko na alam ang sunod na nangyari.
Basta naramdaman ko na lang na may tumusok na matulis na bagay sa braso ko.
At unti
-
unting lumabo ang paningin ko ha
nggang sa tuluyan na kong pumikit...
At mawalan ng malay...
PART TWELVE
JOHN'S POV
Apat na araw na ang nakalipas.
Ang bilis naman...
Pero hanggang ngayon hindi pa rin kami nakakahanap ng donor.
Hindi pa rin nagigising si Chandria.
Kelan kay
a siya gigising?
Miss na miss ko na siya...
Kahit kasama ko siya, nami

-
miss ko pa rin siya.
Gusto ko nang marinig ulit ang boses niya.

Ang boses ng babaeng mahal ko.
Chandria, please....
Gumising ka na...
Magsalita ka naman...
Say my name.
..
Please.......
"John, bakit hindi ka muna umuwi? Mukhang pagod na pagod ka na."

-
Samuel.
"No. I'll stay here. Hindi ko pwedeng iwan si Chandria. Baka magising siya pag
-
alis ko, baka hanapin
niya ko. Ayokong isipin niyang iniwan ko na siya."
-
ako.
"Pero, pagod ka na. Ilang araw ka nang puyat. Magpahinga ka na muna sa bahay mo.
Kami na muna ni
May ang bahala kay Cha."
-
Samuel.
Tiningnan ko naman si May na nakaupo sa may sofa.

Halata ang stress sa mukha niya.
Alalang
-
alala na siya sa kapatid
niya.
Ayaw pa nga sana naming ipaalam ni Samuel sa kanya ang nangyari.
Kaso hindi namin alam kung paano itatago.
Nalaman rin niya kahapon.
Nagpumilit kasi siyang bumisita.
At dahil wala naman kaming maidadahilan, nasabi na lang namin.
Iyak siya
ng iyak nun.
Hirap na hirap si Samuel na pakalmahin siya.
Buti na lang kahit paano kumalma na rin siya.

Pero simula pa kahapon, nandito na siya.
Hindi na siya umalis.
Haaayz....
Chandria, sana gumising ka na.
Sabihin mo saming ayos ka lang.
Sabihin mong lalaban ka...
Wag kang susuko....
Please....
*TOOOOOOOOOOT......*
Napatingin kaming tatlo kay Chandria.

Pati na dun sa machine na tumutunog..
Anong nangyayari?!
"Bumababa ang heart beat niya.. Call the doctor John!!! Hurry up!!
" halos pasigaw na sabi ni Samuel sa
sobrang pagkataranta.
Si May hindi mapalagay sa pwesto niya.
Napaiyak na siya sa sobrang pag

-
aalala at takot.
Mabilis akong lumabas ng kwarto.
Nagtawag agad ako ng doctor.
Kahit sino..
Yung unang doctor na

dumaan na ang kinaladkad ko kasama ang isang nurse.
Pagpasok namin..
Nakita naming humahagulgol na ng iyak si May.
Si Samuel naman halos maiyak na rin habang tinatawag ang pangalan ni Chandria.
"Cha... Please hold on! Don't let go... Wag kang susuk
o.. Please!!"
-
Samuel.
Agad na lumapit yung doctor at nurse kay Chandria.
Hindi ko na alam ang ginawa nila.
Nanghina na ang katawan ko.
Hindi ko na makayang manuod pa..
Ang sakit sakit...
Narinig kong nagsalita ng malakas yung doctor..
"1....
. 2..... 3.... CLEAR!"
Kasabay nun ay ang pagdikit sa diddib ni Chandria nung kung ano mang bagay na hawak
ng doctor.
Sumabay lang ang katawan ni Chandria sa bagay na yun..
Hindi pa rin siya namulat...
"1.... 2..... 3..... CLEAR!"
Ikalawang ulit
na yon pero wala pa rin...
Ano nang nangyayari?
Bakit hindi pa rin siya nagigising?
"1..... 2...... 3..... CLEAR!"
Sa ikatlong pagkakataon.........
Wala pa rin nangyari...

*TOOOOOOOOOOT....*
Tumunog muli ang bagay na yun....
Anong ibig sabi

hin nito?
Chandria....
"Time
of death.... 10: 45 am..." malungkot na sabi ng doctor.
WHAT?!
What the hell is he saying?!
Time of death?!
NO!!!!!
Chandria is not dead!!

She can't be dead.....
NO!!!!!!!
Narinig ko ang mas malakas na pagha

gulgol ni May.
Lumapit ako sa doctor.
Mali siya....
Mali...
"Darn you! Bawiin mo ang sinabi mo!! Hindi patay si Chandria!!" sigaw ko sa kanya
habang hawak ko
ang kwelyo niya.
Pinipigilan ako ng nurse pero wala siyang magawa.
Itinulak ko lang si
ya...
"Bawiin mo!!!!!!!!!"
"I'm sorry, sir.... Bu
------
"
...........................
.............................
...........................
...........................
............................
...........................
..........
.....................
.............................
.............................
.............................
............................
Napatingin kaming lahat sa bagay na kanina lang ay tumunog ng dalawang beses....
Ang tunog na naghudyat

ng kamatayan ni Chandria...
*TOOT... TOOT... TOOT...*
Ang tunog na yun.....
Ibig bang.......
"Chandria!!"
Sumugod ako sa tabi niya...
Buhay siya....
Buhay....
"Th.... This is a miracle...." narinig kong sambit nung doctor.
Lumapit siya k
asama ang nurse at may mga ginawa kay Chandria.
"She's alive.... Tumibok muli ang puso niya.. This is a miracle.." hindi
makapaniwalang sabi nung
doctor...
Napangiti ako kasabay ng pag

-
agos ng luha ko.
She's alive.......
Chandria......
You're al
ive..........
SAMU
EL'S POV
Isang oras na ang nakalipas...

Isang oras mula ng ideklara ng doktor na wala na si Chandria...
Pero biglang nagbago yun....
Dahil sa isang himala....
Hindi tuluyang nawala samin si Chandria.
Hindi niya kami iniwan..
Lumaban siya hanggang sa huli...
Hindi niya kami iniwan...
"John, have a drink..."
Inabot ko yung cup of coffee kay John.
Tinanggap naman niya.

Sandaling nangibabaw ang katahimikan sa pagitan namin.
Nandito kami ngayon sa labas ng room ni Ch

a..
"We have to find a donor as soon as possible.."

-
ako.
"Yeah.." sagot lang niya.
Saan naman kami hahanap?
Hindi biro ang maghanap ng puso..
Hindi yun katulad lang ng pera na madaling hanapin.
"Natatakot ako sa maaaring mangyari sa hinaharap.

"
-
ako.
"So am I.." maikling sagot niya.
"Saan tayo hahanap ng donor sa loob lang ng mahigit isang linggo? Madami na tayong
napuntahang
heart centers."
-
ako.
"Ako na ang bahala..."
Huh?
Siya ang bahala?
May nahanap na ba siya?
"M
-
may nahanap
ka na?"
"Malapit na.. Gagawin ko ang lahat para kay Chandria. Mabuhay lang siya... Ayokong
mabuhay ng wala
siya..."
"Anong balak mo?"
Bumuntong hininga siya.
"I'm leaving tomorrow."
"What? Where are you going?"

"Canada. May kakilala akong doct
or sa Canada.Tutulungan daw niya ako..."
Thank God...
Isang hulog ng langit si John.
"So, if ever na magising si Chandria na wala ako, sabihin niyo sa kanyang di ko

siya gustong iwan.
Sabihin niyo sa kanyang mahal ko siya. Sabihin niyong gagaling na
siya."
"Maaasahan mo ako. Salamat, John... Salamat sa tulong at pagmamahal mo kay Cha.."
Isang anghel samin tong si John.
Dumating siya sa buhay ni Chandria na parang anghel.
Minahal niya ng tapat ang kapatid ko.
Salamat John....
PART THIRTEEN
AU
THOR'S POV
Thursday, September 14, 2011
Yan ang araw ngayon....
Ang araw na gaganapin ang operasyon ni Chandria.
Ang araw kung kailan umaasa ang lahat sa himala.
Limang araw na ang lumipas....
Mula nang dumating ang pinakahihintay ng lahat.

.
Ang puso na bubuhay kay Chandria.

Ang puso na nagbigay pag
-
asa sa lahat.
Wala mang kasiguraduhan, susubukan pa rin.
Prayers.........
Yan ang panlaban ng lahat........
Sana magkaroon ng milagro....
Isa pang milagro..........
Iyan ang pan

alangin nila.
Comatose pa rin si Chandria...
Mula nang mangyari yun, di na siya nagising pa...

Sinabi ng doctor na kaunti lang ang pag
-
asa...
Pag
-
asang mabubuhay pa siya...
Comatose na daw eh...
Para na rin daw patay....
Eh ano ba ang gusto

niyang gawin nila?
Hintayin na lang ang kamatayan ni Chandria?
Tumanga at hintaying tumunog muli ang machine na minsan nang tumunog?
Bakit nila gagawin yun kung pwede namang gumawa sila ng paraan?
Ngayon may paraan na....

Hinihintay na lang na m
angyari ang hinihiling nilang milagro........
Oo, milagro....
"Sis, kaya mo yan. Lumaban ka pa ha? Wag kang susuko..." bulong ni May kay
Chandria.
"Oo nga, Cha. Lumaban ka... Hinihintay ka pa ni John.." sabi naman ni Samuel.
"Chandy... I
-
I know yo
u're strong... F
-
fighter ka diba? Kaya mo yan.." umiiyak naman na sabi ni Mara.
Niyakap siya ni Carlo na nasa tabi niya.
"Cha, we'll be waiting here for you.. Aasahan namin ang paggaling mo..."
-
Carlos.
Matapos iyon ay ipinasok na ng mga nurse si Ch

andria sa operating room.
Sa labas, naghihintay lang sina May, Samuel, Mara, Carlos kasama ang mga kaibigan
ni John na sina
Ivan, Tricia, James, Ann, Bret, Fretzie, EJ at Kiray.
Lahat sila nagdadasal na maging successful ang operasyon...
"Nasan na ba
si John? Sabi niya darating siya rito. Nag
-
email siya eh.."
-
EJ.
"Oo nga. Why isn't he here? Dapat nandito siya.."

-
Fretzie.
"Baka naman may inaasikaso lang siya."

-
Tricia.
"Oo nga. Baka inaasikaso niya yung sa heart donor ni Chandria."

-
Bret.
"I
'm sure he'll be here once he's done with everything. It's impossible na hindi agad
siya bumalik. Yun
pa..."
-
James.
"Sino ba yung tumulong sa kanya sa paghahanap ng donor?"

-
Kiray.
"Family friend daw nila eh. Dr. Isaac Welsey ang pangalan.."
-
Ivan.
"Ang bait naman nun.."
-
Ann.
"Yeah. Buti na lang at tumulong siya...."

-
James.
Yeah...
Thanks to that Dr. Isaac Wesley...
Chandria is going to live longer....
*AFTER SEVERAL HOU

RS*
Lumabas na ang doctor mula sa operating room.
Seryoso ang mu
kha niya.
Ano kayang resulta?

Successful kaya?
Nagsitayo silang lahat at pumalibot sa doctor.
"Doc, how's my sister? Successful po ba? Ligtas na po ba siya?" sunod

-
sunod na tanong ni May sa
doktor.
Lahat sila kinakabahan..
Isang sagot lang nam

an ang gusto nilang marinig...
Yun ay ang sabihin nitong successful ang operasyon.
"The operation is...........................
.......................
......................
.....................
.....................
.......................
......................
.....................
....................
...................
....................
......................
.......................
........................
..........................
a success...."
Pagkasabi ng
doktor nun awtomatikong napahiyaw ang lahat sa tuwa.
Nakahinga sila ng maluwag.
Yes!
"Maganda ang lagay niya. Pero may mga ipapainom kaming gamot sa kanya at may ilan
pang gagawin
para masiguradong tatanggapin ng katawan niya ang bagong puso..."
N
akangiti yung doktor nang sabihin niya yon.
Siyempre masaya siya kasi nakapagligtas na naman siya.
Nagawa niya ng ayos ang trabaho niya.
Patuloy silang lahat sa pagsasaya....
May milagro...........
Tunay ngang may milagro....
Napatunayan nila y
on sa ikalawang pagkakataon....
Thank God....
Thank You, God....................................

*TWO MONTHS LATER........*
Ang bilis ng panahon...
Dalawang buwan na kaagad ang nakalipas.
Stable na ngayon si Chandria.

Maayos na
ang lagay niya...
Hindi na kailangang mag

-
alala ng lahat....
Tuluyang tinanggap ng katawan niya ang bagong puso niya.
Masaya siya dahil nadagdagan pa ang buhay niya.
Magagawa na niya ang mga bagay na pangarap niyang gawin.
Kasama si John.......
..
Pero.......
Noon pwede pa.......
Ngayon hindi na..........

Wala na siya eh.....
Iniwan na siya ng pinakamamahal niya.
"Cha, pasok na. Mahamog na diyan sa labas..." tawag ni May sa kapatid niya.
Lumabas si May para tingnan ang kapatid niya.
Nakita niyang nakaupo si Chandria sa rocking chair hawak ang sulat ni John.
Ang sulat na natanggap nila isang linggo na ang nakararaan.
Ang sulat na labis na nagpasakit muli sa puso ni Chandria...
"Binabasa mo na naman ang sulat niya..." mahinang

sambit ni May saka naupo sa tabi ng kapatid.
"Ate... Ang sakit..." ani Chandria.

Isang patak ng luha ang kumawala sa mga mata niya.
"Oh, Chandria.. I know it hurts.. But all you can do now is accept it.. It's for
the best..."
"I just don't understa

nd.. Bakit kailangan niya kong iwan ngayon? Sana hindi na lang ako nabuhay
kung ganito lang din naman ang mangyayari..."
"Don't say that... Please, Cha.. Don't.."
"I don't want to live without him in my life.... I need him... I need him....."
"Let's
just try to be happy for him...... He's happy now with his WIFE...... Let's just be
happy for him......."
And there, Chandria cried her heart out for the hundredth time.
Her John is gone..
The reason why she fought with all her might is gone..
Gone
........
*2 YEARS LATER........
*
CHANDRIA'S POV
Nandito ako sa park...
Ang lugar kung saan kami nagkakilala ni John.
Ang lugar na puno ng masasayang alaala.
Ang soothing place ko.......
Ang haven ko.....
Pero dati yun........

Hindi na n
gayon....
Dahil kalungkutan lang naaalala ko.
Hanggan ngayon di ko matanggap.
Hindi ko matanggap na wala na siya...
Hindi ako galit...
Wala akong maramdamang galit sa kanya.
Pangungulila lang...
John...............
Sana masaya ka na sa pili

ng ng babaeng minamahal mo.
Kahit papano.......
Tanggap ko na.....
*KRRIIIIIIING!!*
Nag
-
ring ang cellphone ko....
Tumatawag si Ate May.
"Hello, Ate?"
-
ako.
"Cha, nandito yung mga kaibigan mo. Kailangan ka daw nilang makausap."
"Huh? Sinu
-
sino?" tanong ko.
"Sina Ivan, lahat sila..."

Bakit naman kaya sila nasa bahay?
Ano kaya ang sasabihin nila?
"Sige, uwi na ko. Pakisabi hintayin lang ako sandali.."
"Sige.."
Naglakad na ko paalis.
Nagpunta na ko sa kotse ko.
At nag
-
drive pa
uwi............
*AFTER A FEW MINU

TES*
Pagkarating na pagkarating ko, sinalubong agad ako ni Tricia.

Sinugod niya ko at niyakap ng mahigpit na mahigpit.
Kasabay nun ay ang pag

-
iyak niya.
Sunod namang lumapit saken sina Ann, Fretzie at Kiray.
Ka
pwa sila umiiyak.
Niyakap din nila ko.
Naguguluhan ako sa nangyayari....
Ano bang nangyayari?
"Hey, guys. Bakit ba kayo umiiyak? May nangyari ba?" tanong ko sa kanila.
Hindi sila sumagot.

Tumingin naman ako sa mga boys.
Nakatungo lang sila.
Parang umiyak din sila.
Nakita ko ang isang lalaki...
Mas mukha siyang matanda kaysa sameng lahat.
Hindi ko siya kilala.
Ngayon ko lang siya nakita.
"Ch
-
Chandria... This is Dr. Isaac Wesley.. Siya ang friend ni John."
-
Ivan.
Tumayo naman yung

Dr. Isaac at nakipagkamay saken.
Malugod ko namang tinanggap yun.
"Chandria, you have to know something....."

-
James.
"Huh? Ano yun?"

-
ako.
"It's about John...."

-
Bret.
Bigla akong nanigas sa kinatatayuan ko.
Sa loob ng nakalipas na dalawang t

aon, di na namin siya napag
-
usapan pa.
Kinakalimutan ko na kasi siya.
"W
-
what about John..." tanong ko.
"You have to know the truth...."

-
Ivan.
Ano ba kasi yun?
Anong truth?
"Tell me then..."
-
ako.
"I'll explain everything to you...."

-
Dr.
Isaac.
"2 years ago nagpaalam siya sa inyong lahat na pupunta siya sa Canada para
magpatulong saken na
makahanap ng donor."
"Ginawa namin ang lahat para makahanap ng donor but we failed..."
"Hirap na hirap si John nang mga panahong yun. Hindi niya na

maintindihan ang gagawin niya. Halos
mabaliw na siya sa kakaisip ng gagawin. Hanggang sa isang nakakatakot na ideya ang
naisip niya. Sabi
niya siya na lang ang magdo
-
donate ng puso para sayo."
"Seryoso siya nang sabihin niya yun pero alam kong stressed
out lang din siya. Inisip ko rin namang
hindi niya magagawa iyon dahil mahal na mahal ka niya. Akala ko hanggang salita
lang..................................."
Nagsimulang gumaralgal ang boses niya.
Nagsimulang tumulo ang mga luha mula sa mga mata ni

ya.
"Pero nagkamali ako. Nang sumunod na araw nabalitaan ko na lang na may naganap na
isang
aksidente sangkot ang isang lalaki. Doon isinugod sa ospital na pinagtatrabahuhan
ko yung lalaki. Sa
akin na
-
assign ang pagliligtas sa kanya pero laking gulat ko
na lang ng si John ang makita kong
nakahiga sa stretcher. Duguan siya at hindi na gumagalaw. Ch
-
in
-
eck ko pa ang vital signs niya pero
huli na ang lahat. Namatay din siya.. Dead on arrival..."
Pagkasabi niya nang mga huling salitang yun, kusang tumulo

ang mga luha ko.
Hindi.....
Hindi siya patay....
Imposible....
Kung namatay nga siya, sino ang sumulat saken two months after kong gumaling??
Buhay pa siya....
Buhay.........
"Chandria..... Si John..... Siya ang nagmamay

-
ari ng pusong nasa
loob mo ngayon... Galing yan sa taong
nagmamahal sayo.... Nagmamahal ng lubos.........."
Lahat kami ay napaiyak.
Napahagulgol ako..
Hindi pwede....
Buhay pa siya.....
"P
-
pero sinong nagpadala ng sulat saken? Kung wala na pala siya? S
-
sino? Ibig
sabihin nun b
-
buhay
pa siya........."
"Those letters were written the day before he died, and I sent those letters to
you.. Because that's what
he wished in one of his letters for me.... He said he married another girl, but
it's not true... Iyon ang
pi
nalabas niya para di mo malaman ang katotohanan..."
"Chandria... Ayaw niyang malaman mo dahil alam niya sisisihin mo ang sarili mo.
Ayaw niyang
malungkot ka... Ayaw niyang umiyak ka ng matagal na panahon.. Naisip niyang pag
pinalabas niyang
nagmahal siya
ng iba, mapapadali para sayo ang makalimutan siya..."
"Oh, John......" I said while crying....
John...
My John....
Why did you do that...
Why?
Sana hinayaan mo na lang ako...
Mas magiging masaya ako kung namatay na lang ako, atleast nasa tab
i kita.
Pero bakit hinayaan mong paniwalaan ko ang mga nasa sulat mo?
Bakit mo pinalabas na ikaw ang masama?
Hindi mo na sana ginawa pa...
Mahal na mahal kita.......
Hindi ko na kayang mabuhay ng wala ka...
Lumaban ako dahil alam kong kasama ki

ta.....
Pero ngayong wala ka na........
Bakit pa ko lalaban.......
Para saan pa ang patuloy na paglaban?

Kung wala ka na?
John.......
"Here's one of his letters for you. It contains the truth..." inabot sakin ni Dr.
Isaac ang isang sulat.
Kin
uha ko at sinimulang basahin......
Habang binabasa ko ang sulat niya..........
Mas lalo lang ako nakaramdam ng kalungkutan....
ng pangugulila....
Pangungulila sayo John.....

Chandria my Love,
I may be with the Lord by the time you read this. I am

deeply sorry for leaving you so soon. I'm sorry
kasi hindi ko na matutupad yung mga pangako ko sayo. Yung pangako kong magpapakasal
tayo,
magkakaanak, magkakaapo, tatanda
ng magkasama at mamamatay ng magkahawak kamay. Sana
mapatawad mo ako sa pag
-
iwan k
o sayo. Sana ay maging masaya ka kahit na wala na ko. Tuparin mo
yung mga pangarap mo. Yung mga gusto mong gawin... Gawin mo lang.... Magpakasaya
ka... Live your
life to the fullest. Wag ka nang iiyak ha? Kung umiiyak ka man ngayon, dapat last
na yan ha? P
romise
mo saken yan... Ayokong umiiyak ka, nalulungkot ako eh.
Alam kong sandali lang tayong nagkasama, pero gusto kong malaman mo na ang mga
panahon na
kasama kita ay ang pinakamasayang pangyayari sa buhay ko. Lalo na ng makilala kita.
Nagpapasalamat pa r
in ako sa diyos kasi nakilala kita. Chandria, wag mong sisisihin ang sarili mo sa
pagkawala ko ha? Ginusto ko to. Walang pumilit o nag
-
suggest. Ginawa ko to kasi mahal kita. Hindi ko
kasi kakayaning mabuhay nang wala ka. Mas pipiliin ko pang mamatay...
I just want you to know that I have no regrets. Your love was the best thing that
ever happened to me. And wherever I may be now, I will always keep your love with
me. Remember
that I will always be there for you even if you
can't see me. You'll be alright, I promise.
I love you very much. Goodbye.... <3
-
John
That was the moment I completely broke down.
John is now gone....
My only love is now forever gone.........

EPILOGUE
*MANY YEARS LATER...........*
Here
I am..
Staring at the empty horizon....
Reminiscing the past..
Thinking of you over and over again...
5 decades have passed..
I still can't believe I was

able to live this long without you in my life.
I miss you my John...

I truly miss you
.....
I wish I can be with you now...
I want to be with you now....
I'm ready now....
I wish you'll still love me eventhough I have wrinkles on my face...
Eventhough my hair is white already...
Eventhough I'm already old...
Oh John, my love..
..
Please take me with you now....

Please let me join you now....
"Chandria.........."
Then, a very handsome young man appeared in front of me.
He was shining...
White aura was covering him....
I know him....
Of course, how can I forget the

face of the man I loved?
"John..."
He smiled at me...
I smiled back....
Then he reached out his hand to me.
"I came for you........ Are you ready to join me now?"
I smiled at him...
I reached for his hand...
He held my hand tight..
As if
he didn't want to let me go....
"Let's go....... Come with me to heaven............"
To heaven.....
With my Love...
I feel happy...........
I'm in peace now.....
With my Love.....
With John......
The man who gave his heart to me...
Which
I can call now as Our Heart.......
Our Heart, John........
~THE END~

Our Heart

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Our Heart

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Our Heart

Written By: Jannelle dela Flor/ AnneJade06. All Rights Reserved

Inspired By: KathNiel Love Team

Nandito ako sa kwarto, nagpapahinga.

I'm waiting for Ate

Nasa hospital siya with Kuya Samuel, her husband.

She's having her check

She's 3 months pregnant.

Kaya naman talagang sinisigurado nilang maayos siya at ang baby.

Habang nandito ako sa kwarto, bigla akong na

I need something to hellp me unwind.

Nahihirapan na rin akong dalhin pa ang mga yon.

Ayoko na sanang isipin pa.

Pero hindi ko mapigilan.

Kusa naman kasing pumapasok sa isip ko ang lahat.

Aalis na nga lang muna ko.

Hindi ko maintindihan kung bakit nandito na naman ako.

Nasan nga ba ko?

Nandito lang naman ako ULIT sa park

May hinahanap lang kasi ako.

May hinahanap akong babae.

Matagal ko na siyang hinahanap.

Dito ko siya nakita sa park na to.

Actually, di ko talaga siya nakita.

Nakita ko lang siya sa isa sa mga litratong kinuha

Ah, Oo photographer ako.

At ang gusto kong kunan ay yung mga magagandang sceneries.

O kaya naman ay mga random na tao.

Yung mga taong nadadaanan ko lang.

Sa picture na yun, kitang

Mukha siyang malungkot pero sobrang ganda pa rin niya.

Para siyang anghel.

Simula nun, nagpabalik

Gusto kong makita at makilala ang babae sa litrato na n

Naisip kong magpunta sa park.

Malapit lang naman to sa bahay namin.

Pati itong lugar na to lang naman ang makakapagpagaan sa loob ko.

This place is really special to me.

Dito nangyari ang lahat ng magagandang pangyayari sa buhay ko.

Sinabi kong gusto kong makipagkita sa kanya.

Pumayag naman siya pero baka raw ma

Pero 100% sure daw siya na pupunta siya.

Isasama na rin daw niya si Carlos, ang boyfriend niya.

Sa bench sa may tapat ng fountain to be exact.

Ito ang favorite spot ko rito.

Kasabay roon ang pagsayaw

Nasa ganoong mode ako nang may biglang lumapit saken.

Kanina pa kong pagala

Bumabalik pa kaya siya rito?

Baka naman hindi na?

Paano kung di pala siya tagarito?

Sana naman hindi....

I really want to see her.

Naguguluhan na talaga ako!

Hindi ko alam kung ano

Nakakaramdam na kasi ako ng pagod dahil sa matagal na paghahanap.

Totoo ba ang nakikita ko?

Tiningnan ko yung picture nung babaeng hinahanap ko ta

Oo, siya nga!

Naramdaman kong parang nagtatalon ang puso ko sa sobrang saya.

Ang bait talaga ni God!

Hindi niya hinayaang sumuko ako.

Nasa harap ko na siya.