Hulle het van Acton weggetrek en 'n woonstel in 'n verlate rooi blok geneem

woonstelle êrens in die Paddington-distrik. Mev Comstock het

het haar klavier gebring, en toe sy van haar krag terug gekry het
sy het af en toe lesse gegee. Gordon se lone word geleidelik verhoog,
en die drie van hulle het min of meer 'bestuur'. Dit was Julia en
Mev Comstock wat die meeste van die 'bestuur' gedoen het. Gordon het nog steeds 'n
seun se selfsug oor geld. Op kantoor het hy nie aangekom nie
absoluut sleg. Daar is van hom gesê dat hy sy loon werd is
maar was nie die tipe wat goed maak nie. Op 'n manier die totale minagting
dat hy vir sy werk dinge vir hom vergemaklik het. Hy kon sit
gaan voort met hierdie sinlose kantoorlewe, omdat hy nooit vir 'n
onmiddellike gedagte daaraan as permanent. Op een of ander manier het God dit geweet
hoe of wanneer, hy gaan daarvan wegkom. Immers, daar
was altyd sy 'skryfwerk'. Op 'n dag sal hy miskien kan
geld kan verdien deur te 'skryf'; en jy sou voel dat jy vry was
van die geldstink as jy 'n 'skrywer' was, sou jy nie? Die
soorte wat hy rondom hom gesien het, veral die ouer mans, het hom gemaak
wriggelen. Dit was wat dit beteken om die geldgod te aanbid! om
gaan sit, maak 'n goeie ding, verkoop u siel vir 'n villa en 'n
aspidistra! Om te verander in die tipiese snuiter met 'n bouler-hoed--
Strube se 'klein man' - die klein, maklike sit wat by die huis gly
ses-en-vyftien vir 'n maaltyd met maaskaai en gestoofde blikkies pere,
'n halfuur se luister na die B. B. C. Simfoniekonsert, en
dan miskien 'n plek van vrye seksuele omgang as sy vrou 'voel'
in die bui'! Wat 'n lot! Nee, dit is nie soos daardie een was nie
bedoel om te lewe. 'N Mens moet dadelik daaruit kom, uit die geld-
stink. Dit was 'n soort komplot wat hy verpleeg het. Hy was soos
hoewel toegewy aan hierdie oorlog teen geld. Maar dit was nog steeds 'n
geheim. Die mense op die kantoor het hom nooit as onortodoks vermoed nie
idees. Hulle het nooit eers uitgevind dat hy gedigte geskryf het nie, en nie
daar was baie om uit te vind, want in ses jaar het hy minder as
twintig gedigte wat in die tydskrifte gedruk is. Om na te kyk, was hy net die
dieselfde as enige ander stadsklerk - net 'n soldaat in die band
leër wat soggens ooswaarts swaai, snags weswaarts in die land
waens van die ondergrondse.

Hy was vier en twintig toe sy ma dood is. Die gesin het gebreek
up. Net vier van die ouer geslagte Comstocks was nou oor -
Tante Angela, tante Charlotte, oom Walter, en nog 'n oom wat
'n jaar later oorlede. Gordon en Julia het die woonstel opgegee. Gordon geneem
'n gemeubileerde kamer in Doughty Street (hy voel vaag literêr,
woon in Bloomsbury), en Julia verhuis na Earl's Court om naby te wees
die winkel. Julia was nou amper dertig, en lyk baie ouer. sy
was dunner as ooit, hoewel gesond genoeg, en daar was grys in
haar hare. Sy het nog twaalf uur per dag en in ses jaar gewerk
haar lone het slegs tien sjielings per week gestyg. Die aaklige
ladylike dame wat die teashop gehou het, was 'n semi-vriendin sowel as 'n
werkgewer, en dus Julia kon sweet en boelie tot die uiterste van
'liefste' en 'liefling'. Vier maande na sy ma se dood
Gordon stap skielik uit sy baan. Hy het die firma nr
redes. Hulle het hulle verbeel dat hy homself sou 'verbeter', en--
Gelukkig, soos dit geblyk het, het hy baie goeie verwysings gegee. Hy het
nie eers daaraan gedink om weer werk te soek nie. Hy wou syne verbrand
bote. Van nou af sou hy vry lug inasem, vry van die geld-
stink. Hy het nie bewustelik gewag dat sy ma voorheen sou sterf nie
dit doen; tog was dit die dood van sy moeder wat hom geken het
Dit.

Natuurlik was daar 'n ander en meer verlate ry in wat was

links van die gesin. Hulle het gedink Gordon moes mal geword het. oor
en weer probeer hy, tevergeefs, aan hulle verduidelik waarom hy
sou homself nie toegee aan die serwituut van 'n 'goeie' werk nie. "Maar
waarop gaan jy leef? Waarvan gaan jy leef? ' was
wat hulle almal op hom geween het. Hy het geweier om ernstig na te dink
Dit. Natuurlik het hy steeds die idee dat hy 'n
leef van soorte deur 'te skryf'. Teen hierdie tyd het hy dit leer ken
Ravelston, redakteur van Antichrist, en Ravelston, behalwe vir drukwerk
sy gedigte het daarin geslaag om boeke vir hom af en toe te laat hersien. sy
literêre vooruitsigte was nie so somber soos dit ses jaar was nie
gelede. Maar tog was dit nie sy begeerte om te 'skryf' nie
motief. Om uit die geldwêreld te kom - dit was wat hy wou hê.
Vaagweg sien hy uit na 'n soort geldlose, ankeriet
bestaan. Hy het die gevoel gehad dat as u geld regtig verag
jy kan op een of ander manier aanhou gaan soos die voëls van die lug. Hy het vergeet
dat die voëls van die lug nie huur huur nie. Die digter honger
in 'n garretjie - maar honger, een of ander manier, nie ongemaklik nie - was dit syne
visie van homself.

Die volgende sewe maande was verwoestend. Hulle skrik hom en amper
het sy gees gebreek. Hy het geleer wat dit beteken om nog weke te leef
eindig op brood en margarien om te probeer skryf as jy half is
honger, om jou klere te pionn, om te bewe, bewend die trappe op
as u drie weke skuld