4.5. - ÉTICA Y POLÍTICA.

-
4.5.1. - A ética platónica
A ética de Platón, igual cá de todos os gregos, é unha ética eudemonista, é dicir,
unha
ética que afirma que o fin que todos os seres humanos desexan conseguir na vida é a
felicidade. E isto tanto individual coma colectivamente.
Por outra parte, todas as doutrinas éticas greagas son naturalistas, porque todas
fundamentan a moral na natureza. Significa isto que se considera bo o natural e
malo o que
vai contra a natureza humana. A felicidade consistirá, polo tanto, en actuar
conforme ás
esixencias da natureza humana, buscando a súa perfección. Os diferentes autores
distínguense no seu modo de considerar á felicidade e nos medios que propoñen para
conseguila.
Para Sócrates toda ética debe comezar polo autocoñecemento: "Coñécete a ti mesmo".
Para ser feliz o ser humano ten que coñecerse e levar unha vida virtuosa. Xa
Sócrates
concibe a virtude como o comportamento adecuado a aquela finalidade ou actividade
para
o que algo está feito, é dicir, o comportamento adecuado á natureza. Do mesmo xeito
Platón constrúe a súa ética sobre os piares da súa concepción da felicidade e da
virtude.
Vexamos cómo.
4.5.2. A felicidade
Para Platón a felicidade é o fin da vida do ser humano. Xa vimos que a súa
antropoloxía
amosa cómo a felicidade esixe unhas condicións: o equilibrio da alma e a súa
armonía
mediante unha vida virtuosa. Polo tanto, felicidade e virtude están intimamente
vencelladas.
Platón pregúntase que é o que pode levar ó ser humano a ese estado de armonía e
felicidade e rexeita dúas posturas extremas dalgúns dos seus coetáneos.
Rexeita, en primeiro lugar, a identificación da felicidade co pracer (tal e como
facía
Eudoxio). Fronte a esta postura, chamada hedonismo, sinala Platón que unha vida
centrada
no pracer remata por non ser nin pracenteira nin feliz.
Platón tamén nega que a felicidade proceda unicamente da actividade intelectual, do
exercicio da intelixencia ou da simple contemplación (como pretendía Espeusipo).
Dun modo realista adopta Platón unha postura intermedia froito da súa analise do
ser
humano que, según vimos é razón pero tamén vontade e apetitos sensibles. Por ser
racional, a felicidade do ser humano consiste en levar unha vida prudente, de
sabedoría.
17
Pero por ser corporal e por ter a súa alma a dimensión concupiscible, non rexeita
os
praceres como complemento da felicidade, sempre que se vivan dun modo moderado.
En todo caso o ser humano séntese chamado a ascender do mundo sensible ó
intelixible, se
quere ser feliz. Por iso, a ética de Platón ten por obxecto o estudio de cómo o ser
humano
pode achegarse ó mundo das ideas e, en último término, ó Ben absoluto. Así o fin do
ser
humano é alcanzar a contemplación do Ben e, como vimos, os camiños para levar a
cabo
este regreso ó mundo das ideas son varios: a dialéctica, o amor... pero hai un de
carácter
específicamente ético: a vida conforme a virtude, a vida virtuosa. Disto é do que
falaremos
a continuación.
4.5.3. A virtude
 A virtude no mundo aristocrático. Na Grecia arcaica o termo virtude (areté)
non tén un sentido moral. Na sociedade aristocrática desta época, a virtude
significa
simplemente unha cualidade intrínseca da nobreza, algo herdado: o nobre posuía, por
selo,
o valor, a beleza, a capacidade de decisión na guerra e un saber político que o
facía o
mellor. Pero ainda que tales virtudes supoñíase que ían unidas de modo intrínseco á
aristocracia, os individuos particulares debían de demostralas nas súas accións e
no seu
estar. A proba fundamental de que un posuía tales virtudes era o éxito e a fama.
 A virtude no mundo democrático.
O desenvolvemento do comercio e o triunfo do sistema democrático, levan a qu o
poder
económico, militar e político xa non sexan competencia exclusiva da nobreza, senón
de
tódolos cidadáns e, como consecuencia disto desaparece a vinculación da virtude á
nobreza. Así, os sofistas defenderán que a virtude non é algo hredado, vinculado o
sangue,
senón algo ensinable, ó alcance de todos os cidadáns. É unha habilidade para acada-
lo éxito
nos asuntos privados e públicos que require unha formación (paideia) que os
sofistas
proporcionan a cambeo dun salario. Non obstante a virtude segue sen ter
connotacións
morais de ningún tipo. o seu obxectivo é o triunfo das propias opinións e
intereses.
Pero nesta época prodúcese tamén un feito importante: as antiguas aristocracias
dispoñía
dunhas normas non escritas, herdadas da tradición, que regulaban o seu
comportamento;
agora, estas normas e os seus valores correspondientes pérdense, co que a percura
do éxito
non ten un canal polo que discurrir, impoñéndose o "todo vale" ou o que nos
chamamos
anteriormente o relativismo moral e político.
 Sócrates e a virtude
Fronte ó relativismo dos sofistas Sócrates estaba convencido de que os conceptos
morais poden ser definidos rigurosamente. É máis, urxe definilos para que o ser
humano
poda levar unha vida digna e para que toda a sociedade poda organizarse conforme á
razón.
Saber o que é o ben é coñecer a definición universal de "ben", e esta definición é,
polo
mesmo, válida para todos os homes é todas as épocas. Con isto damos outro salto: Se
para
a aristocracia a virtude é algo herdado, e para os sofistas algo ensinable,
Socrates dirá que a
virtude consiste na sabedoría mesma: só aqueles que saben o que é o ben poden obrar
correctamente, e , ademais, se o saben, non poden obrar doutro xeito. (Nesto
consiste o
intelectualismo moral). Con Sócrate a virtude deixa de ser unha mera habilidade
para acadalo éxito a calquer precio para referirse o comportamento humano
designando a súa
capacidade de actuación no eido da moral.
 A concepción platónica da virtude
18
Con Platón o sentido da virtude vai dar outro salto.
Platón está convencido, como Sócrates, da necesidade de supera-lo relativismo dos
sofistas, e tamén coincide con Sócrates en que é necesario, para levar adiante esta
tarefa, o
coñecemento universal e necesario do Ben. Coincide igualmente na identificación
socrática
da virtude e o saber, ainda que só parcialmente como veremos.
Agora ben, para Platón, e debido ó dualismo que establecera entre o mundo sensible
e o
mundo das ideas, o coñecemento do ben xa non conxiste na definición que propoñía
Sócrates, senón que o Ben, a Xustiza, etc... teñen entidade por se mesmos, son
Ideas que
pertencen ó mundo intelixible ó que tamén pertence a alma humana inmortal. E como
este
mundo das ideas é o mundo autenticamente real, e a alma pertence a este mundo, o
que
interesará agora, non será ningún tipo de éxito neste mundo sensible senón o éxito,
por
dicilo así, para a alma.
A partir de aquí o termo virtude adquire en Platón tres sentidos que están
relacionados cá
súa teoría das ideas e a súa concepción da alma: Por influencia de Sócrates a
virtude segue
sendo sabedoría (que só se acada cá contemplación do Ben polo nous); por influencia
dos
órficos e dos pitagóricos a virtude e tamén considerada como purificación (pola cal
a alma
libérase do corpo); e por mor da súa concepción tripartita da alma a virtude é
considerada
como xustiza (entendendo por tal a armonía entre as tres partes da alma).
Virtude como sabedoría: Como Sócrates, Platón considera que só pode facer o ben
quen
coñece o que é o Ben (intelectualismo moral). A diferencia entre ambolosdous reside
en
dúas cuestións: para Platón non abonda con coñecer a virtude senón que hai que
practicala.
E, ademais, o Ben e a Xusticia, e a Beleza e os otros conceptos e valores morais
son
considerados, por Platón como ideas, e dicir, como entidades subsistentes por se
mesmas.
Virtude como purificación: có orfismo xurde a concepción da alma como inmortal.
Esta
concepción é asumida polos pitagóricos que consideran que esta alma inmortal
reencárnase
despois da morte do corpo que é concibido como cárcere da alma. Por isto, órficos e
pitagóricos ven necesaria a purificación da alma, entendendo por tal un proceso
mediante o
cal a alma vaise liberando paulatinamente do corpo. Platón entende que esta
purificación
ou liberación do sensible, ten como obxectivo último que a alma, xa enteiramente
libre, e
sen necesidade de reencarnarse noutro corpo, puidera contemplar o mundo das ideas e
a
idea do Ben.