ေက်းဇူးစကား

က်ေနာ္ယုံၾကည္ရာကုိ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ေမတၱာမပ်က္ ခြင့္ျပဳ ခဲ့တဲ့က်ေနာ့္ရဲ မိခင္ႏွင့္

ဖခင္…

က်ေနာ့္ကုိ မိခင္ရင္းသဖြယ္ သြန္သင္ဆုံးမကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတဲ့ ေမဦး

(ဆရာမ ႀကီး ေဒၚခင္ေဆြဦး)…

က်ေနာ္ရဲ႕ လုပ္ရပ္မ်ား ကုိ ေ၀ဖန္အႀကံေပးခဲ့ၿပီး “ႏွင္းဆီကေမႊး” ၀တၳဳ အဖုံးကုိ

ေမတၱာျဖင့္ ေရး ဆြဲေပးေသာ က်ေနာ့္အစ္ကုိ “မင္းကုိႏုိင္”

“အေရွ႕ၾကယ္စာအုပ္တုိက္”ကုိ ၀န္းရံအားေပးေနၾကေသာ
လုပ္ေဖာင္ကုိင္ဖက္ေဘာ္ရဲမ်ား ၊ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား ကုိ ေက်းဇူးဦးတင္လ်က္….

ႏွင္းဆီကေမႊးအတြက္ စကားဦး

(၁)

ႏွင္းဆီကေမႊြးဇာတ္ေဆာင္မွာ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား တ.က.သ

ေက်ာင္းသား သမဂၢေခါင္းေဆာင္မ်ား ၊ အမႈ ေဆာင္မ်ား လႈပ္ရွားမႈ ကုိ
အသက္၀ိညာဥ္သြင္းခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တည္ေနရာကုိ ေက်ာင္းႀကီးရဲ႕
အဓိပတိလမ္းဂိတ္အ၀င္မွစတင္ခဲ့ပါသည္။ ကမာၻ႔အလယ္မွာ ထင္ရွား တဲ့ ႐ုရွားစာေရး
ဆရာႀကီး အီလယာအုိင္ရင္းဘတ္ခ္ ILya Ehrenburg ပါရီက်ဆုံးခန္း (၃) တြဲ ေရး ခဲ့သူမွာ
စာအေတြ ႕အႀကဳ ံ အတၳဳ ပၸတၱိမွတ္တမ္းကုိ ၀တၳဳ ပမာေရး ခဲ့သလုိ က်မမွာ ႏွင္းဆီကေမႊး ေရး
တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အုိင္ရင္းဘတ္ခ္၏ ပါရီၿမိဳ ႕ ဟာ သူ႔ဇာတ္ေဆာင္ ျဖစ္သလုိ
ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမွာ လည္း ပင္မအဓိကဇာတ္ေဆာင္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

မူလက က်မပါရီက်ဆုံးခန္းကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာႏွင့္ ဖတ္ဖူးခဲ့ေသာ ္လည္း က်မ

ဆရာျမ သန္းတင့္ဘာသာျပန္ (ဘ၀တကၠသုိလ္စာေပ) ဖတ္ရခ်ိန္မွာ ပုိ၍ ပုိ၍ စြဲလမ္းႏွစ္သက္္
ခဲ့ပါတယ္။ ႏွင္ဆီးကေမႊးႏွင့္ အေၾကာင္းအရာမတူလွေသာ ္လည္း အေတြ ႕အႀကဳ ံျဖတ္သန္းမႈ
သံတူေၾကာင္းကြဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါရီက်ဆုံးခန္းရဲ႕ ဇာတ္အိမ္က ပုိၿပီး ခန္႔ထည္ႀကီးမားၿပီး
ေတာက္ေျပာင္လွပါတယ္။ သို႔ ေသာ ္လည္း “ႏွင္းဆီကေမႊး” ၀တၳဳ စာေပရဲ႕ ၀ိညာဥ္ကေန၊
ျဖစ္ေၾကာင္းအေထြေထြကလည္း ဗမာ ႏုိင္ငံသမုိင္းစဥ္ဆက္မွာ မွတ္ေက်ာက္တင္ႏုိင္ရန္
က်မအားထုတ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀တၳဳ ထဲက အမ်ဳ ိးသား၊ အမ်ဳ ိးသမီးဇာတ္ေတြ ကလည္း မ်ား
ျပားလွတယ္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။

က်မရဲ႕ ပထမဦးဆုံး လုံးခ်င္း၀တၳဳ ဒုိ႔တုိင္းဌာနီပမာ စာဖတ္သူေတြ ႀကဳ

ိက္ႏွစ္သက္္ စြဲလမ္းခဲ့ တဲ့လုံးခ်င္း၀တၳဳ ျဖစ္ပါတယ္။ စကၠဴ ကန္႔သတ္ခ်ိန္ ၅၀၀၀ မရဘဲ ၄၀၀၀
႐ုိက္ႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္။ စာဖတ္သူေတြ အားေပးဖတ္ၾကလို႔ ၄၀၀၀ တစ္ပတ္မတုိင္ခင္ ၿပိဳ
က္ခနဲ ကုန္ သြားပါတယ္။ ဒုတိယ အႀကိမ္ျပန္႐ိုက္မယ္။ က်မႀကဳ ိးစားေတာ့
ထုတ္ေ၀ခြင့္မရတာ ပါ။ ၀မ္းနည္းစရာပါပဲ။ ထုိစဥ္က က်မ ေရး ခဲ့တဲ့ “အင္ၾကင္းရဂုံ”
လုံးခ်င္း၀တၳဳ ၊ “ႏွင္းဆီကေမႊး” လုံးခ်င္း၀တၳဳ တုိ႔မွာ ထုတ္ေ၀ခြင့္မရဘဲ တား ျမစ္ထားတဲ့ ၀တၳဳ
ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္မယ္ ၁၉၆၂ ဇူလုိင္ (၇) ရက္ အေရး ေတာ္ ပုံေပၚခဲ့ၿပီး ျဖစ္ရာ ဒီ၀တၳဳ
ပထမအႀကိမ္ စိစစ္ေရး လြတ္လာတာကုိ က်မ စာေရး သူႏွင့္ စာဖတ္သူေတြ ကံေကာင္းျခင္းပါ
ပဲ။

ဒီစာအုပ္ဖတ္သူ စိစစ္ေရး က က်မအစ္မအရင္းပမာ ခင္မင္သူက

လႊတ္လိုက္တာလည္း ျဖစ္ ပါတယ္။ ႏွင္းဆီကေမႊး၀တၳဳ အမွန္မွာ ၁၉၇၀ မွာ ထြက္ခဲ့ျခင္း
ျဖစ္ပါတယ္။ ၀တၳဳ ဂယက္က အေတာ္ ပင္ဂယက္႐ုိက္ခဲ့ပါတယ္။ စာဖတ္သူေတြ တခ်ဳ ိ႕က
“ဒုိ႔တုိင္းဌာန” လုိ ႀကိဳ က္ႏွစ္သက္္ အားေပးသူ ေတြ လည္း ရွိၾကပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္
မႏၱေလး စာအုပ္ျဖန္႔ခ်ိသူ ကုိသန္းေဌး (သင့္ေနာ္) ေက်ာင္း သားဘ၀ ဒီ၀တၳဳ ဖတ္ခ်ိန္
ဆယ္တန္းစာေမးပြဲက်တယ္လုိ႔ဆုိခဲ့တယ္။ ထုိ႔ေနာက္ မုံရြာ ခင္သန္း၀င္းစသည္တုိ႔ႏွင့္ က်မ
မမွတ္မိေတာ့ေသာ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား ကလည္း စာေတြ ေရး သား ပုိ႔ေပးၾကတာပါပဲ။

ဆရာတက္တုိးက ဆရာႏွင့္ က်မ အဆက္အသြယ္ေ၀းေနတဲ့အခ်ိန္ကာလ

အဂၤလိပ္ ဘာသာျဖင့္ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ လုပ္သားသတင္းစာလား၊ ဂါဒီယန္းသတင္းမွာ လားမသိ
စာေပသုံးသပ္ ခ်က္ (Review) ေရး သားေထာက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ဆရာတက္တုိး ေခါင္းစဥ္က

Khin Swe Oo’s 23rd novel.

ဆရာ့ေဆာင္းပါးမွာ appreciate လုပ္တာေတြ မ်ား ပါတယ္။ က်မဘ၀

၀မ္းသာတဲ့ အခ်က္ တစ္ရပ္က ဆရာတက္တုိး ဂ႐ုတစုိက္တသီးတသန္႔ေဖာ္ျပျခင္း၊
ဒုတိယအခ်က္မွာ ဆရာက novel ဆုိတဲ့ ဂႏၳ၀င္၀တၳဳ သုံးႏႈန္းလိုက္တာပင္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ လဲဆုိေတာ့ က်မေရး ခဲ့တဲ့ လုံးခ်င္း ၀တၳဳ ေတြ ဟာ ႏုိဗယ္လ္အဆင့္ ဂႏၳ၀င္
ျဖစ္တယ္ရယ္လုိ႔ မထင္မိတဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာတက္တုိးမွာ စာေတြ အေတာ္ ဖတ္ၿပီး စာလည္းအမ်ား ႀကီးေရး

ႏိုင္တဲ့ဆရာႀကီး ျဖစ္ပါ တယ္။ သည္လုိကံေကာင္းေပမယ့္ မ.ဆ.လ ေခတ္ကာလတစ္ေလွ်ာက္
ထုတ္ေ၀ခြင့္မရတဲ့ ၀တၳဳ ျဖစ္ေနပါပေကာ။ ဒါတင္မက က်မရဲ႕ အဓိကဇာတ္ေဆာင္
သမဂၢအေဆာက္အအုံႀကီးကုိ ဒုိင္းနမုိက္ နွင့္ ၿဖိဳ ခြဲလုိက္ၿပီးကတည္းက
ခြပ္ေဒါင္းအုိးေ၀ေအာ္သံ ဗမာႏုိင္ငံက ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့တာလည္းၾကာ ခဲ့ၿပီေကာေလ။

တ.က.သ ဘက္ေတာ္ သားလူငယ္တစ္ဦး (စံညိမ္းဦး) ကဗ်ာဆရာေရး တာ

က်မဖတ္ေတာ့ လြမ္းမိ႐ုံမက ရင္၀ယ္ ေဒါင္းအုိးေ၀သံ ေပြ႕ပုိက္လုိ႔။

(၂)

အခု….
 ေသနတ္သံမွာ ၊ မုိင္းခြဲသံမွာ

နားပင္းသြားရတဲ့ ကံေကာ္ပြင့္ေတြ ကုိ အမွ်ေ၀ရမယ္

ေသြးသြန္းသြားရတဲ့ ကံေကာ္ပြင့္ေတြ ကုိ အမွ်ေ၀ရမယ္

အခု…

ဘ၀ၿဖိဳ း အမုန္းမွာ မ်က္ရည္ယုိဗုံးမွာ

အတုံးအ႐ုံးက်သြား

အဓိပတိလမ္းကုိ မွ်ေ၀ရမယ္

တ.က.သ အေဆာက္အအုံ နံရံမ်ား ကုိ အမွ်ေ၀ရမယ္

အမွ်ေ၀ရမယ္….

ခု က်မေရး ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳ ဇာတ္ကုိ က်မတကၠသုိလ္မေရာက္မီ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ မွာ

စတင္ၿပီး က်မတို႔ မယ္သစ္လြင္ ေနာက္ဆယ္စုႏွစ္ မတုိင္မီေခတ္ ၁၉၅၁ မွသည္ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္
အထိ ရန္ကုန္တကၠ သုိလ္အ၀န္းအ၀ုိင္းဟူသမွ် က်မတုိ႔ေျခရာထပ္ခဲ့တာ အမွန္ပင္။
ေန႔ေက်ာင္းသူ က်မတုိ႔ ေက်ာင္းပြဲ ေတာ္ ၊ အစည္းအေ၀း၊ ေဆြးေႏြးပြဲတုိ႔မွာ အင္းလ်ားႏွင့္
သီရီေဆာင္ေတြ မွာ (ယခင္ Benton) ညအိပ္ခဲ့သည္ခ်ည္းပင္။ တက္ၾကြဖ်တ္လတ္တဲ့
ဆယ္ေက်ာ္သက္ (၁၇) ႏွစ္ ၊ မယ္သစ္လြင္ဘ၀ ကေမာက္ကမဗရမ္းဗတာ ဗမာႏုိင္ငံကုိက်မတို႔
ေက်ာင္းသူေတြ လည္း ကယ္တင္ႏုိင္လိမ့္မည္ ရယ္ လုိ႔ စိတ္ကူးနဲ႔ ႐ူးခဲ့ဖူးပါတယ္။

ႏွင္းဆီကေမႊး အေရး ပါတဲ့ ဇာတ္၀င္ခန္းေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ “ညဳ

ိေအာင္” ကုိ အာ ဏာပုိင္စစ္ေၾကာေရး အခန္းက႑မွာ ဦးေအာင္မ်ဳ ိး( ေဆးသိပၸံ) ႏွင့္
ေမာင္ေရေအးတုိ႔ရဲ႕ ဂ်ဴ လီယက္ ဖူးခ်စ္ ေဆာင္းပါးကုိ မွီပါတယ္။ က်မ သင္ဆရာမ ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့
ဆရာဦးေမာင္ေမာင္ႀကီး၊ ဦးေက်ာ္ ရင္၊ ဦးလွေမာင္၊ ဦးလွေရႊ၊ ေဒၚသန္းေဆြ၊ ေဒၚခင္ေစာ၊
ေဒၚျမင့္သန္း၊ ေဒၚႏုႏု (စိတ္ႀကိဳ က္ျမန္မာ စာ)၊ ဆရာဦးဘညႊန္႔ (သမုိင္ပါေမာကၡ)၊ ေဒၚျမစိန္၊
ေဒါက္တာသန္းထြန္း (သမုိင္းပါေမာကၡ)၊ ေဒါက္ တာ အုန္းခုိင္၊ ဦးတင္အုန္းႏွင့္ ေဒၚမမႀကီး
(ေခတ္သစ္ကမၻာ့သမုိင္း)၊ ေဒါက္တာ ဦးလွဘူး၊ ေဒါက္ တာစိန္တူ၊ မစၥတာ ကား၊ မစၥတာ
ဒတ္စ္၊ ဆရာဦးေဖေအာင္၊ ေဒၚေအမီသြယ္ႏွင့္ ေဒၚမမေလး (စိတ္ပညာႏွင့္ ဒႆ နိက)၊ က
ေဒၚသိန္းညႊန္႔၊ ဆရာ ခင္ေမာင္လတ္၊ မစၥစံေဌး၊ ေဒၚတင္စာမူ၊ မစၥကံ ႀကီးႏွင့္ ေဒၚခင္သီဒါ
(အဂၤလိပ္ဘာသာ) တုိ႔ကုိ ဒီစာအုပ္ႏွင့္ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ပါေၾကာင္း မွတ္တမ္းခဲ့ ပါတယ္။

သည္စာအုပ္ ႏွင္းဆီကေမႊးကုိ ျပန္ထုတ္ေ၀ခြင့္ရတဲ့အတြက္ ဒီမုိကေရစီလမ္းစဥ္

ေဆာင္ ရြက္ေနဆဲ လက္ရွိအစုိးရကုိလည္းေကာင္း၊ သမုိင္းစဥ္ဆက္၊ ေခတ္အဆက္ဆက္၊
ဒီမုိကေရစီ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ဳ ိးဆက္သစ္လူငယ္အေပါင္းတုိ႔ကုိ
လႈိက္လႈိက္လွလွဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဘယ္လုိမွ မေမ့ႏုိင္တဲ့ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္ မႈ ိင္းရဲ႕ ကဗ်ာအဖြဲ႕ဟာ

က်မတုိ႔ရင္ထဲ ႏွလုံးသားမွာ ကမၺည္းတင္လုိ႔ အျမဴ ေတ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ေကာင္းက်ဳ ိး အေထြေထြရယ္ႏွင့္

ခၽြန္ေစ ျမေစ ေစာ

ေဒါင္းအုိးေ၀ရယ္လုိ႔

တြန္ေစ ကေစ ေသာ …..

ခင္ေဆြဦး


ႏွင္းဆီကေမႊး

(၁)

မေမ့ရက္ႏုိင္ေသာ အတိတ္ေၾကးမုံျပင္သည္ တစ္သက္ပန္လုံး ေရး ေရး မက

ထင္ခဲ့သည္ ခ်ည္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေဟာင္း ျဖစ္သနစ္ကုိ ဆန္းစစ္၍ မေတြ းခ်င္ေပမင့္လည္း
မရပါ။ အရိပ္သဖြယ္ ေနာက္က ထက္ၾကပ္လိုက္၍ သာ ေနေတာ့သည္။

ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ အေဆာက္အအုံေနရာဌာေတြ အားလုံးမွာ ဟုိယခင္ေရွးႏွင့္

မတူေပၿပီ။ အ၀ုိင္းေလးမွဆင္းလုိက္သည္ႏွင့္ ေငြမင္ေရာင္ သံတံခါကုိ ခန္႔ထည္စြာ ေတြ
႕ျမင္လုိက္ရေပသည္။

အဓိပတိလမ္းေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွ တမာပင္မ်ား ကေတာ့

ဟုိးေရွးေရွးတုန္းကလုိ စိန္း လမ္းစုိျပည္ၿမဲ ျဖစ္သည္။ ႏုစုိေသာ
ႏွင္းရညေငြစက္ဖ်န္းပက္ထားျဖင့္ ျမစိမ္းေရာင္ လွ်မ္းေနသည့္ ျမက္ခင္းျပင္ကေလးမ်ား မွာ
ညီညီညာညညာ ရိတ္ျဖတ္ထားေလသည္။

ကုိညိဳ ေအာင္မွာ ျဖည္းျဖည္း လမ္းေလွ်ာက္၀င္လာရင္း ဒဂုံေဆာင္သုိ႔

သြားရာလမ္ဆီသုိ႔ ဦးတည္သြားေလရာ အုတ္နီရင့္ရင့္ႏွင့္ ဒဂုေဆာင္ (ဟုိတုန္းက
၀ယ္လင္တန္)က တည္ၿငိမ္စြာ ဆီး ႀကိဳ လင့္ဟန္ရွိသည္။

ဒဂုံေဆာင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္တြင္ ကုိညိဳ ေအာင္တုိ႔ေခတ္က မရွိခဲ့ေသာ

ေတာင္ငူေဆာင္ ကုိ ေတြ ႕ျမင္ရသည္။

ထုိ႔ေနာက္ ေရႊဘုိေဆာင္ (ဟုိစဥ္က ေနာ့သ္ေဟာ(၀ါ) ဥတၱရေဆာင္) ကား

သစ္ပင္၀ါးရိပ္ မ်ား အၾကားတြင္ ထီးထီးႀကီးတည္ရွိေနသည္။ အစိမ့္ရင့္တြင္
အ၀ါေျပာက္က်ားႏွင့္ နီညိဳ မႈ ိင္းမႈ ိင္း ရြက္လွပင္ေလးမ်ား ကုိ ေရႊဘုိေဆာင္ဆင္၀င္ေရွ႕တြင္
စီရရီ စုိက္ပ်ဳ ိးထားေလသည္။ ေရႊဘုိေဆာင္ ကေတာ့ သုံႏွစ္ သုံးမုိး အရိပ္ခုိခဲ့ရသည္မုိ႔
ထူးျခားေသာ တြယ္တာမႈ နွင့္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္မိ သည္။

ေရႊဘုိေဆာင္ႏွင့္ ဓားလြယ္ခုတ္ေနရာတြင္ ေတာ့ ေက်ာင္းသူမ်ား ေနထုိင္ရာ သီရိ

(ယခင္ ဘင္တန္) ေဆာင္ကုိ ျပည္လမ္းႏွင့္ ေဘးတိုက္တည္ေနသည္ကုိ ေတြ ႕ရသည္။
ဘင္တန္ေရွ႕မွ ဂ်ပ္ ဆင္ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းမွ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရွိလွေလသည္။
ေက်းေဆာင္ျဖန္႔ဘိသကဲ့ သုိ႔ စိမ္းလန္းေသာ ၀ါး႐ုံပင္မ်ား က ၀ုိင္းရံလ်က္
ေပါက္ေရာက္ေနသည္။

၀ါး႐ုံပင္မွ ခပ္အုပ္အုပ္ေလးမ်ား ကုိ ျမင္ရေတာ့ ဟုိယခင္က ရွိခဲ့သလား၊

မရွိခဲ့သလား မမွတ္ မိေတာ့။ သည္ဆီ ေနရာတစ္၀ုိက္တြင္ သစ္ပင္ကေလးမ်ား
ခပ္အုပ္အုပ္ရွိတတ္သည္ကုိေတာ့ အမွတ္ရေနမိသည္။

ပုိ၍ အမွတ္ထင္ထင္ရွိတာ တစ္ခုကေတာ မဂၤလာဒုံလမ္းဘက္ ခပ္က်က်၌

မရမ္းပင္အုိမ်ား ၊ ရြက္လည္းစိပ္စပ္၊ ေစ့ေစ့သိပ္လ်က္၊ ရိပ္လည္းၿမိဳ င္ၿမိဳ င္ရွိခဲ့သည္ပင္တည္း။

ထုိမရမ္းပင္မ်ား ေအာက္၌ ေျခာက္ေသြ႕ေသာ ျမက္ခင္းကြင္းျပင္ရွိေလသည္။

ကြင္း၏ အဆံုံး လွည္းတန္းထိပ္ဘက္၌ ေပပင္ႀကီးတစ္ပင္ ခပ္ျမင့္ျမင့္ေပါက္ေရာက္ေနသည္။
ထုိအပင္၌ သရဲ ေျခာက္သည္ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳ ခဲ့ၾကသည္။ ကုိညိဳ ေအာင္တုိ႔မွာ
သရဲေျခာက္သည္ဆုိသည္ကုိ မယုံ ၾကည္လွေသာ ္လည္း ည လွည္းတန္းထိပ္သုိ႔ ဘယ္သူမွ
တစ္ဦး တစ္ေယာက္ တည္း သြားေလ့မရွိ ၾက။ ညနက္နက္အခိ်န္ဆုိလွ်င္ အုပ္စုနွင့္သာ
သြားေလ့ရွိၾကသည္။

ယခုအခိ်န္ကား ဤကြင္းျပင္ေနရာ၌ ရာမညႏွင့္ အမရေဆာင္တုိ႔

အသစ္ေမြးဖြားခဲ့ေပၿပီ။ အခ်ိန္ႏွင့္ အတူတူ အစစအရာရာ ေျပာင္းလဲခဲ့ေပၿပီတကား။

မိန္းမကေလးမ်ား ၏ သီရိေဆာင္ၿခံ၀င္းမွာ ရြက္လွပင္မ်ား နွင့္

ၿခံစည္း႐ုိးခတ္ထားေလသည္။ ဆင္၀င္ေရွ႕ အုတ္နံရံတြင္ ကပ္လ်က္ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ
ခမ္းျပာေရာင္ ပန္းကုပ္ကုပ္ကေလး မ်ား ပြင့္လ်က္ရွိၾကသည့္ ႏြယ္ပင္တစ္မ်ဳ ိး ကေတာ့
ဟုိယခင္ကတည္းက ရွိခဲ့လိမ့္မည္ ဟု ကုိညိဳ ေအာင္ ေတြ းေနမိသည္။

အမိတကၠသုိလ္နယ္ေျမသုိ႔ ျပန္လာရျခင္းသည္ အမိ၏ ေႏြးေထြးေသာ

ရင္ခြင္ထဲသုိ႔ ေမွး၀င္ လာရသည့္ပမာ လန္းဆန္းအားတက္သြားမိေလသည္။ ႏုပ်ဳ
ိသစ္လြင္ေသာ စိတ္လည္း ျဖစ္မိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တမ္းတစရာေတြ တ၀ေ၀ႏွင့္
လြမ္းေမွ်ာ္မိသည္။

ဤေနရာ ဤဌာနတြင္ လူငယ္ဘ၀ ဗ႐ုတ္က်၍ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ခဲ့ဖူးၿပီး

အခ်စ္အတြက္ အသည္းလည္း ကြဲခဲ့ဖူးသည္။ အ႐ုိးေၾကေၾက အေရခန္းခန္းစိတ္ႏွင့္ ပညာေရး
၌ ႀကိဳ း လည္းႀကိဳ း ပမ္း ခဲ့ဖူးသည္။ ႏုိင္ငံေရး ၊ လူမႈ ေရး ၊ ရည္မွန္းခ်က္အျပည့္ႏွင့္
ေခါင္းေဆာင္လမ္းျပ ကုိေအာင္ေက်ာ္ကဲ့သုိ႔ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ ထမ္းရြက္ကာ ေသမင္းႏွင့္ လည္း
အႀကိမ္ႀကိမ္ စစ္ခင္းခဲ့ဖူးေပၿပီ။

လူ႔ဘ၀၌ ကုိးပါးတည္းေသာ စိတ္ခံစားမႈ ရသာစုံကုိလည္း ျမည္ စမ္းခဲ့ဖူးေပၿပီ။

“ခ်စ္ရႊင္ သနား၊ တည္ၾကားၾကမ္းၾကဳ တ္၊ စက္ဆုတ္ေၾကာက္ရြံ႕၊ ရဲ၀ံ့အံ့ၾသ၊ ေနာအရသာ၊
ကၽြမ္း၀င္လာ” ဆုိသည့္အတုိင္း

သိဂၤါရရသမည္ ေသာ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ ခ်စ္လည္းခ်စ္ခဲ့ဖူးေပၿပီ။ ဟသရေျမာက္စရာ

ေကာင္း ေအာင္ရႊင္လည္းရႊင္လန္းခဲ့ဖူးၿပီ။

က႐ုဏာရသႏွင့္ အလြန္းခန္းတြင္ အပူတိုက္ ငုိပြဲဆင္ခဲ့ဖူးေပၿပီ။

ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ႏွင့္ စြန္႔စားခန္းေတြ လည္း ႀကဳ ံခဲ့ရဖူးသည့္အျပင္ ေၾကာက္စရာအဖုံဖုံ၊

စက္ဆုတ္စရာ အနႏၱေတြ ႏွင့္ လူ႔ဘ၀အဓိပၸာယ္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ဖူးေပၿပီ။

သည့္ေနာက္ေတာ့ ဘာလုိေသးသနည္း။

*****
 (၂)

၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္၏ ေဆာင္းညတစ္ည။

ထုိညက ျပည့္လုဆဲဆဲလမွာ ထိန္ထိန္သာေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္

တကၠသုိလ္တစ္ခုလုံကုိ ေငြေရာင္ က သုိင္းၿခဳ ံရစ္ပတ္ေနသည္။ အရိပ္က်ေသာ ေနရာတုိ႔တြင္
သာ ေမွာ င္ႏွင့္ မည္ းမည္ း ျဖစ္ ေနသည္။

ည ၈ နာရီခန္႔သာရွိေသးေသာ ္လည္း စိမ့္ေအးေသာ ေဆာင္းညမုိ႔ထင္၊

အေဆာင္မ်ား တြင္ အသံဗလံမ်ား မၾကားရ၊ သီရိေဆာင္မွ အသံစာစာကေလးမ်ား ကလည္း
တိတ္ဆိတ္ေနသည္။

သုိ႔ေၾကာင့္ပင္ “ေအာင္ေမာင္း” က ပိုလုိ႔အတင့္ရဲကာ သူ႔ အသံျပာႀကီးႏွင့္

ဟစ္၍ ဟစ္၍ ေနသည္။ အသံမွာ စူးစူး၀ါး၀ါးရွိလွသည္။

“လမင္း ထိန္ထိန္သာေလ့

ေမာင္ႀကီး လာပါၿပီေလ့

ညခ်မ္း ခ်ိန္ခါမွာ ေလ့

ပ်ဳ ိေလး ဘယ္ဆီမွာ ေလ့

ေၾကာက္လြန္းလုိ႔ ေတာ္ ေတာ္ ၊ ေခၚပါနဲ႔ ေလး…ေလး”

သန္းေဌးမွာ ေအာင္ေမာင္းႏွင့္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ ေလွ်ာက္လာရာမွ…

“မင္း ဒီလုိ ဟစ္ေနရင္ ပုိဆာမွာ ေပါ့ကြ၊ ဆာတယ္လည္း ဆုိေသး၊ အသံၿပဲႀကီးနဲ႔

ေအာ္ေန”

ဟန္႔လိုက္ေသာ ္လည္း ေအာင္ေမာင္းကား သီခ်င္းအဆုိမပ်က္ေပ။

ခ်စ္ဦးက ျဖည္းညႇင္းစြာ ေလွ်ာက္လာရင္း သူ႔ပုဆုိးကုိ ေအာင္ေမာင္းနည္းတူ

ကြင္းသုိင္း လုိက္ေလသည္။

“ေဟာ ေဟာ၊ လန္ဘား ေတာသား ဇာတိက ျပလာၿပီ”

သန္းေဌးက ေျပာရင္း ရယ္ေနသည္။ ေအာင္ေမာင္းကမူ

လုံခ်ည္ကြင္းသုိင္းထားရာမွ ပခုံး ထက္၌ ၿခံရင္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ
ေကာက္ဟစ္လုိက္ျပန္သည္။

ေရႊလမႈ န္မႈ န္၊ ပန္းၿခံဆီက…ပုဆုိးၿခံကာ လူပုံျပပါလုိ႔၊

ခြန္းသလ်က္ သံတေၾကာ္ေၾကာ္၊ ခ်ဳ ိးမႈ တ္လုိ႔ ေခၚတယ္ေလေလ…။

ေအာင္ေမာင္းက သီခ်င္းအခ် ခ်စ္ဦးက သူ႔ပါးစပ္ေတြ င္ လက္ႏွစ္ ဖက္အုပ္ကာ

“ခ်ဳ ိးမႈ တ္” သလုိ တကူးတကူးႏွင့္ မႈ တ္ရင္း သီရိေဆာင္အေပၚထပ္သုိ႔
ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေလသည္။ ေအာင္ ေမာင္းက ခ်စ္ဦးအား…

“ေအး ေမာ့မၾကည့္နဲ႔ သတၱိရွိရင္ တံခါးက ေက်ာ္၀င္သြား”

ခ်စ္ဦးက ဇာတ္ဟန္ႏွင့္ ေခါင္းတခါခါ ရမ္းကာ…

“အေမစံေဌးကုိ ေၾကာက္လြန္းလြန္းလုိ႔ပါေနာ္”

ေအာင္ေမာင္းက သီခ်င္းကုိ ဆက္ဆုိျပန္သည္။

မိခင္၊ ဖခင္အုပ္ပါလုိ႔ က်ဥ္းၾကဳ တ္တယ္.. က်ဥ္းၾကဳ တ္တယ္၊ ေမာင္ေတြ

ေမာင္ေတြ အုပ္ပါလုိ႔ စိတ္႐ႈတ္တယ္.. စိတ္႐ႈတ္တယ္…။ ဘယ္နဲ႔ ႀကံလုိ႔ ဗ်ာဆံ၀ုိက္ကယ္…
ဆင္းလိုက္ရ လုိက္ရမယ္…။

ဟစ္ရင္းဟစ္ရင္း က်င့္သားရကာ ေအာင္ေမာင္း၏ အသံျပာလဲ့လဲ့မွာ

ၾကည္လင္ေကာင္းမြန္ လာေလသည္။ အဟုိက္အဟဲေတြ ႏွင့္ ဘယ္သံညာသံအကူးအေျပာင္း
ပညာစုံျပေနသည္။

“ေအာင္ေမာင္းကြ၊ ေအာင္ေမာင္း သူ႔အေမ ပြဲခင္းထဲ ဗုိက္နာၿပီး

ေမြးလာရတဲ့ကေလးေနာ္၊ ဘာတဲ့ ႀကိဳ း စားလိုက္စမ္း”

ခ်စ္ဦးက ေအာင္ေမာင္း၏ ေက်ာျပင္က်ယ္ႀကီးကုိ ပုတ္ကာ ခ်ီးက်ဴ း ေထာပနာျပဳ

လုိက္ေလ သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ခ်စ္ဦးက ေအာင္ေမာင္းငယ္စဥ္က အေၾကာင္းကုိ
ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ေနေသး သည္။ ပုသိမ္ၿမိဳ ႕ တြင္ ဇာတ္မင္းသားႀကီး
ဦးေအာင္ေမာင္းလာကစဥ္အခါက ေက်ာင္းသားေအာင္ ေမာင္း မိခင္က သူ႔ကုိယ္၀န္ႀကီးႏွင့္
၀မ္းနာသည္ဆုိပဲ

ဦးေအာင္ေမာင္းက အိမ္တြင္ း မင္းမဟာဂီရိဇာတ္ခင္းရာ

ပန္းပဲေမာင္တင့္တယ္အ ျဖစ္ႏွင့္ ပန္းပဲဖုိကျပန္အလာ သူ အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးေသာ
ႏွမေ္လးမ်ား ျမတ္လ်၊ ေဒြးျဖဴ တုိ႔အတြက္ ကစား စရာႏွင့္ စားစရာ သစ္သီး၊ ပန္းမာလ္မ်ား
ယူလာေလသည္။ အိမ္က်ေတာ့ ႏွမႀကီး ျမတ္လွကုိ ရွင္ ဘုရင္က အိမ္ကုိ
ရာဇမတ္ကာၿပီးမင္းအာဏာႏွင့္ ေကာက္သြားသည္ကုိ သိရေသာ အခါ ရင္ထဲ ဟာခနဲ
ျဖစ္သြားၿပီး မ်က္ရည္စုိရြဲ၍ ငုိပြဲႀကီး ဆင္ပါေလေတာ့သည္။

ေအာင္ေမာင္းကလည္း အလြမ္းေကာင္းေကာင္း၊
သူေကာင့္သားေအာင္ေမာင္းေလး မိခင္ ကလည္း မ်က္ရည္တရြဲရြဲႏွင့္ ၾကည့္ရင္း
ဗုိက္နာပါေလေတာ့သည္။ အိမ္သုိ႔ ျမင္းလွည္းႏွင့္ ျပန္ေတာ့ ေရမႊာေပါက္ကာ လမ္းမွာ တင္
ေအာင္ေမာင္းေလးကုိ ေမြးဖြားေလေတာ့သည္။

သုိ႔ေၾကာင့္ “ေအာင္ေမာင္း” ဤမွ် အသံေကာင္းျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ခ်စ္ဦးက

ေထာက္ခံေျပာ ဆုိေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သန္းေဌးက ရယ္၍ သာေနေနသည္။ ညိဳ ေအာင္ကမူ
စကားမေျပာ တုဏွီ ေဘာ၊ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး ၿငိမ္သက္လာကာ တစ္ပဲတန္
က်ားပံ်မေကာက္ေဆးလိပ္ကုိ ၿမိန္ေရ ယွက္ေရ ႐ႈိက္ဖြာလာေလသည္။

“င့ါႏွယ္ေနာ္ ဆာလုိက္တာ၊ ဆာလုိက္တာ”

ေအာင္ေမာင္းက သီခ်င္းရပ္နားသည့္ အခုိက္အတန္႔ အတြင္ းမွာ ပင္

တစာစာညည္းညဴ လာ ေလသည္။
 “မေသမခ်င္းမွတ္ထား မသာရဲ႕ ၊ ခုလုိ ဘုိ္င္က်ေနတဲ့အခါမွာ ထမင္းကုိ အ၀အၿပဲ
ေကာင္း ေကာင္း၊ မေကာင္းေကာင္း သြပ္မ်ဳ ိဆုိ႔ရတယ္၊ ခုမွ ေခြးနာေလာက္ကုိက္သလုိ
ညည္းမေနနဲ႔၊ ညေနက အ၀ မစားထားဘဲနဲ႔”

ခ်စ္ဦးက ေအာင္ေမာင္း ေခါင္းကုိပုတ္ၿပီး ေျပာလိုက္ေလသည္။

“ဘယ္လုိလုပ္ အ၀မ်ဳ ိႏုိင္ပါ့မလဲ သူငယ္ခ်င္းရာ၊ မတရားမေျပာပါနဲ႔

ဘဲဥခ်ဥ္ေရဟင္းႀကီး ကုိ ထမင္းကလည္း မႏူးမနပ္၊ စိမ္းဆတ္ဆတ္၊ ထမင္းဇလုံကလည္းအပဲ့။
ထမင္းအုပ္မွ မရွိဘဲကုိး၊ ဦးေသာ ္ပန္းကန္စက္က ပန္းကန္ကည္း စားပြဲမွာ တလည္လည္နဲ႔
ဟင္းရည္ေလးလုိခ်င္လုိ႔ စားပြဲ ထုိးကုိ ဇြန္းနဲ႔ေခါက္လုိက္ပါတယ္ ေၾကးညႇိတက္ေနတဲ့
ေငြဇြန္းအေကာင္းစားကလည္း က်ဳ ိးသြား တယ္။ အမယ္မင္း အေမ့သား ျဖစ္ပုံ ျမင္လွည့္ပါဦး”

ေအာင္ေမာင္းက ငုိခ်င္းခ်ကာ ငုိဟန္နွင့္ ပုဆုိးကုိ မ်က္ႏွာတြင္

အုပ္လိုက္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အဟုတ္တကယ္ႏွပ္ညွစ္ၿပီး ခ်စ္ဦး၏ ပခုံးကုိ လွမ္း၍
သုတ္လုိက္ေလသည္။

“ေဟ့ မညစ္ပတ္နဲ႔ မေအးေပးမ်ဳ ိး” ဟု ခ်စ္ဦးက ဆဲေရး ေနသည္။ အေဖာ္မ်ား က

ရယ္ေနၾက သည္။

“ခုႏွယ္မ်ား ေနာ္၊ စားခ်င္လုိက္တာ၊ ဘဲေပါင္းေခါက္ဆြဲ၊ ေကာ္ျပန္႔စိမ္း၊ ၿပီးေတာ့

ကီးမားပ လာတာ၊ ဆိတ္သားကင္၊ အေမတုိ႔ ခ်က္တတ္တဲ့ ဆိတ္ကလီစာရယ္၊ အုန္းထမင္း၊
ဗာလေခ်ာင္ ေၾကာ္၊ ၿပီးေတာ့ ၿပီးေတာ့…”

ေအာင္ေမာင္းက ႏႈတ္ခမ္းကုိ လွ်ာႏွင့္ သိမ္းကာ ေျပာဆဲခ်စ္ဦးက…

“ညည္းမေနနဲ႔ ငါ့လူ ညည္းမေနနဲ႔ အခြင့္အေရး ဆုိတာ ညည္းေနလုိ႔မရဘူး။

အႏုနည္း၊ အၾကမ္းနည္း တိုက္ယူမွရတယ္။ တိုက္ပြဲဆင္ရတယ္။ နားလည္လား။ ခုတင္ထီ၊
ကုလားထုိင္ထီ၊ စားပြဲထီဖြင့္ သံမံသလင္းေပၚ အိပ္တဲ့လူ အိပ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့
တစ္လအတြက္ ႀကိဳ ေပးရတဲ့ထမင္း လခေၾကြးကလည္း မေပးရေသးဘူး။ ေၾကြးမေၾကရင္
စာေမးပြဲ မ၀င္ရဘူးတဲ့။ ထမင္းလခ ေၾကြး က်န္တဲ့လူေတြ ကုိ ထမင္းမေကၽြးရဘူး။ စားပြဲမွာ
မခ်ရဘူးလို႔ အမိန္ထုတ္တယ္ကြ”

“ေဟ့ တကယ္လား”

နဂုိဆာသည့္ ဗိုက္မွာ ပုိ၍ ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ကာ ေအာင္ေမာင္း၏

က်ဥ္းေျမာင္းေသာ မ်က္လုံးေပါက္မွာ ၿပဲသြားေလသည္။ သန္းေဌးက…

“၀မ္းတစ္ထြာတုိက္ပြဲဆုိတာ ဒါပဲေမာင္၊ ၀မ္းတစ္ထြာေၾကာင့္ ငါတုိ႔လုိ

တကၠသုိလ္မလာ ႏုိင္တဲ့ လူေတြ ကလည္း တစ္ပုံႀကီး။ ေကာလိပ္ပညာတစ္ပိုင္း တစ္စနဲ႔
အလုပ္ထြက္လုပ္တဲ့လူက လုပ္၊ စစ္တပ္ထဲ ၀င္တဲ့လူက ၀င္၊ ငါတုိ႔ထက္ ဆင္းရဲတဲ့လူေတြ က
ျမန္မာျပည္မွာ တစ္ပုံႀကီး၊ ငါတုိ႔ လည္း ဘယ္ေတာ့ေက်ာင္းထြက္ရမယ္ မသိ”

သည္ေတာ့ ေလးနက္တည္ၾကည္ေသာ စကားမ်ား ကုိ ဆုိေနျပန္သည္။

ခ်စ္ဦးကမူ ေျပာရင္း ေဖာက္လာျပန္ကာ လက္အုပ္ခ်ီလ်က္ နားေထာင္ေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္
ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လုိ ၿငိမ္သက္ေနေသာ “ညိဳ ေအာင္” ဘက္သုိ႔ မ်က္စပစ္လိုက္ေလသည္။

သန္းေဌးက တစ္စုံတစ္ခုကို သတိရသလုိ။

“ေဟ့ အခုတစ္ေလာ ညိဳ ေအာင္ တစ္ေယာက္

ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းလွခ်ည့္လား”

“ဒီေကာင္ က်ဆုံးတာ ေတာ္ ေတာ္ ၾကာၿပီပဲ”

ခ်စ္ဦးက ၀င္ေျဖသည္။ ညိဳ ေအာင္က တစ္လမ္းလုံး ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ ဇိမ္ႏွင့္

မွိန္းလာေလ သည္္။ ခ်မ္းသျဖင့္ ဘယ္လက္ကို အသာပုိက္ကာ ကုိယ္ကုိအသာက်ဳ ံ႕ထားသည္။
ေဆးလိပ္ခုိးမ်ား မႈ တ္ထုတ္ကာ စကားမေျပာ ၿငိမ္ၿမဲၿငိမ္ေနသည္။

သူသည္ ခ်စ္ဦး ေ၀ဖန္သကဲ့သုိ႔ပင္ အခုိက္အတန္႔အားျဖင့္ က်ဆုံးေသာ လူ

တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေပသည္။ ဟုိစဥ္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ထဲက တကၠသုိလ္ေရာက္ခဲ့ေသာ ကုိညိဳ
ေအာင္သည္ ေက်ာင္း သားတစ္ပုိင္း၊ ႏုိင္ငံေရး သတၱ၀ါတစ္ပိုင္းလည္း ျဖစ္ခဲ့ေခ်သည္။

၁၉၄၇ ခုႏွစ္ သည္ ျပည္သူလူထု၏ အမ်ုိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး

တုိက္ပြဲျပင္းထန္လ်က္ရွိ ေသာ အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳ ပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ လန္ဒန္ၿမိဳ ႕ တြင္
ၿဗိတိသွ်အစုိးရႏွင့္ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ အေရး ဆုိေနစဥ္ ျမန္မာျပည္တြင္
အေထြေထြသပိတ္ႀကီးေမွာ က္ေလသည္။

တကၠသုိလ္သမဂၢသည္လည္း အမ်ဳ ိးသားလြတ္လပ္ေရး တုိက္ပြဲတြင္

အားတက္သေရာပါ၀င္ ျခင္းအားျဖင့္ သပိတ္ေမွာ က္ၾကသည္။ သပိတ္ေမွာ က္စခန္း
သီးသန္႔ဖြင့္ျခင္းမရွိေသာ ္လည္း သပိတ္ ေမွာ က္ၿပီး အိမ္သုိ႔ျပန္ၾကသည္။

ထုိစဥ္က ကုိညဳ ိေအာင္ေခါင္းေဆာင္ေသာ ေက်ာင္းသားတစ္စုသည္

သမဂၢအေဆာက္အအုံ ေပၚသုိ႔ စု႐ုံးေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကသည္။ လူငယ္အမ်ား အျပားမွာ
ဖက္ဆစ္ေတာ္ လွန္ေရး ရဲေဘာ္ ေဟာင္းမ်ား ႏွင့္ အာရွလူငယ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

သမဂၢအလံေတာ္ ေအာက္တြင္ တကၠသုိလ္သံမဏိတပ္ဖြဲ႕ကုိ

ေက်ာင္းသားလူငယ္တုိ႔ ဖြဲ႕ စည္းၾကသည္။ တပ္မွဴ း မွာ ဂ်ပန္ျပန္ကုိဗေထြး (ယခု အေရွ႕ေတာင္
တုိင္းဒုဗုိလ္မ်ဴ း ႀကီး ဗေထြး) ျဖစ္ ေလသည္။

သမဂၢဥကၠ႒ ကုိသန္းေမာင္က “ကေလာင္မွ ႐ုိင္ဖယ္ ျဖစ္စမည္ ၊ မင္အုိးမွ

လက္ပစ္ဗုံး ျဖစ္ ေစမည္ ” ဟုလြတ္လပ္ေရး အတြက္ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့သည္။

ယင္းေၾကြးေၾကာ္သံႏွင့္ အညီ စစ္ပညာ လက္ေတြ ႕သင္တန္းကုိ ေန႔ေရာညပါ

ရက္တုိတုိႏွင့္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ သင္ၾကားခဲ့ၾကရသည္ကုိ မေမ့ႏုိင္ေလ။

ထုိစဥ္က ပင္လက္ေတြ ႕စတင္ ရင္းႏွီးခဲ့ရေသာ ႐ုိင္ဖယ္ေသနတ္ႏွင့္

လက္ပစ္ဗုံးဆုိသည္ကုိ ၁၉၄၉ ခု ေႏြေႏွာင္း၀သာန္ကာလတြင္ စုလ်ားရစ္ပတ္ခဲ့ရေပသည္။

ထုိအခ်န္၌ အသက္ကုိ တြက္စစ္လ်င္ (၁၈) ႏွစ္ ပင္ မျပည့္တတ္ေသး။ သုိ႔ေသာ

္မိမိတုိ႔ ေခတ္က (၁၈) ႏွစ္ ဆုိသည္မွာ ႏုိအပ္မစင္ေသာ အရြယ္ကဲ့သုိ႔မိဘရင္ခြင္တြင္
ႏြဲ႕ေနခဲ့ရသည္မ ဟုတ္ပါ။

ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ဒုတိယကမၻာစစ္၏ အေတြ ႕အႀကဳ ံႏွင့္

ဖတ္႐ႈေလ့လာခဲ့ရေသာ ႏုိင္ငံ ေရး က်မ္းႀကီးက်မ္းငယ္ အသြယ္သြယ္တုိ႔ေၾကာင့္
ရင့္က်က္ခဲ့ရေပသည္။

သည္အရြယ္မ်ဳ ိးႏွင္ပင္ ကုိယ္က်ဳ ိးကုိ လုံး၀စြန္႔လႊတ္ႏုိင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ယုံၾကည္ခ်က္ႏွင့္ စိတ္ဓာတ္က ျပင္းလည္းျပင္းျပ၊ ထက္လည္းထက္သန္ကာ၊ ကုိလုိနီပညာေရး
ႏွင့္ လူတန္းစားတုိက္ ပြဲကုိ ဆင္ႏႊဲရင္း အစုိးရက သတ္မွတ္ထားေသာ အေမွာ င္ဖုံးေလာကသုိ႔
ျဗဳ န္းစားႀကီး မေမွွ်ာ္လင့္ဘဲ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့…

“ညဳ ိေအာင္”

“ညိဳ ေအာင္ ေဟ့ ေကာင္ႀကီး”

“ဘာတုန္းကြ၊ တေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔”

အေတြ းမ်ား တမဟုတ္ျခင္း ပ်က္ျပယ္သြားခဲသျဖင့္ ညိဳ ေအာင္က သူ႔ကုိ

တေၾကာ္ေၾကာ္ႏွင့္ ေခၚ၍ မဆုံးႏုိင္ေသာ သန္းေဌးကုိ လွမ္းေငါက္ပစ္လုိက္ေလသည္။
သန္းေဌးက ညိဳ ေအာင္ ပခုံးကုိ ဖ်တ္ခနဲ ပုတ္ကာ….

“ဘယ့္ႏွယ္ ေဘးထုိင္ၿပီလား သူငယ္ခ်င္း”

သန္းေဌးမွာ သူႏွင့္ ရြယ္တူေပမင့္ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ တကၠသုိလ္ေရာက္လာကား

စိတ္အား ထက္သန္စြာ ႏွင့္ တက္တက္ၾကြၾကြ ျဖစ္ေနသည္။ သမဂၢ အမႈ ေဆာင္အ ျဖစ္
အေရြးခံရန္ အစစအ ရာရာ တြင္ စိုင္းျပင္းေနသည္။

သို႔ ေၾကာင့္ပင္ တစ္ခ်ိန္က သူၾကည္ညိဳ ေလးစားခဲ့ရေသာ သူႏွင့္

တစ္ရပ္ထဲသားလည္း ျဖစ္ ေသာ ေက်ာင္းသားလည္း ျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ညိဳ
ေအာင္ကို အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔စိတ္ထဲက ညိဳ ႕ ေအာင့္အား မ်ား စြာ
အျပစ္တင္ေ၀ဖန္ေနဟန္ရွိသည္။

ညိဳ ေအာင္ကမူ ဘာကိ္ုမွ မမူဟန္ႏွင့္ ေဆးလိပ္ကိုသာ တြင္ တြင္

ဖြာရႈိုက္ေနသည္။ ေအာင္မင္းက ညိဳ ေအာင္ ေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္ကို ဇတ္ခနဲလွမ္းယူကာ
……

“ေဆးလိပ္ႀကီးက တဖြားဖြားနဲ႔ စည္းစိမ္ႀကီးေနလုိက္တာ တကတည္းေပးစမး္၊

ဘုိင္က် တဲ့ဘ၀ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ေတာင္ ၀ယ္မေသာက္ႏိုင္ဘူး ေတာက္”

ညိဳ ေအာင္က ေအာင္ေမာင္းလက္ထဲမွ ေဆးလိပ္ကို ျပန္လုကာ…..

“ေပးစမး္ပါကြာ၊ ငါေသာက္ေနတာကို ဒီေကာင္ မရြ႕ံဘူးလား”

သို႔ ေျပာမဆံုးမီ ေအာင္ေမာင္းလက္ထဲမွ ေဆးလိပ္သည္ ခ်စ္ဦးလက္ထဲသို႔

ေရာက္သြား ျပန္သည္။

“တယ္ ဒီေကာင္ေတြ ကြာ ဟာ”

ညိဳ ေအာင္က ႀကိမ္းေနသည္။ ခ်စ္ဦးက ၿဖဲစပ္စပ္မ်က္ႏွာႏွင့္….

“သမ၀ါယမေတြ ထြန္းကားတဲ့ ဒီေခတ္မွာ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ထဲ

အတူတူေသာက္ကာ တြန႔္တုိစရာလားကြာ၊ ငါတို႔ အာပုပ္သမ၀ါယမဆိုၿပီး ဖြဲ႕ထားရရင္
မေကာင္းဘူးလား၊ ခုလို ဘိုင္က် ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေလ”

ညိဳ ေအာင္တို႔ လူစုသည္ ရႊင္လန္းေပ့ါပါးစြာ ရယ္မိေလသည္။ သန္းေဌးက ညိဳ

ေအာင္ကား သမဂၢ အမႈ ေဆာင္ ေရြးေကာက္ပြဲထဲ ပါ၀င္ရန္ တအီအီႏွင့္ နားပူသည္။ ညိဳ
ေအာင္ကား မတုန္မ လႈပ္ႏွင့္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွ …..

“မင္းအတြက္ စကားကို ငါကန္႔ကြက္တယ္၊ ရုပ္သိမ္းကြာ၊ ခုရုပ္သိမ္း၊ အမ်ား

အတြက္ ၊ ျပည့္သူ႔အတြက္ဆိုစမး္ပါဦၤးကြာ”

သန္းေဌးက ရွဴ း ရွဴ း ရွားရွား ျဖစ္ေနသည္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္ မသိ၊ စိတ္ကလည္း

တိုေတာင္း ေနသည္။ ညိဳ ေအာင္ကမူ ျပံဳ း လ်က္….

“ေအးေလ ငါက အမ်ား ကိုယ္စားျပဳ တဲ့ မင္း တို႔ကို ဆိုလိုတာေပါ့။ င့ါအေနနဲ႔

မငိးတို႔ကို ရွင္းရွင္းေျပာထားခ်င္တာက ငါ စင္ေပၚမတက္ခ်င္ဘူးကြာ၊ စင္ေနာက္က မင္းတို႔
လုပ္ေပးေစခ်င္ တာ အကုန္လုပ္ေပးမယ္၊ ကိုင္း….ေက်နပ္ပလား”
 သန္းေဌး ကေတာ့ ေက်နပ္ရမည္ လား၊ မေက်မနပ္ ရမည္ လား၊
ဇေ၀ဇေ၀ါစိတ္ႏွင့္ ေခတၱငိုင္ ၿပီး ေနာက္ဆံုး မ်က္ေမွာ င္ကုတ္လိုက္ေလသည္။

ထို႔ေနာက္ လက္ရွိပညာေရး စနစ္၊ ပညာတတ္ အလုပ္လက္မဲ့မ်ား အေၾကာင္း၊

မ်က္ႏွာႀကီး ရာ ဟင္းဖတ္ပါေသာ ဗ်ဴ ရိုကရက္ သားသမီးမ်ား ႏွင့္ ကိုလုိနီပညာေရး အေၾကာင္း၊
အေနာက္တိုင္း ဆန္ေသာ မိတ္ဆက္သဘင္ အခ်ိဳ ႕ ႏွင့္ ပြတ္သဘင္မ်ား အေၾကာင္း၊
၀မ္းစာအတြက္ ေရခဲေခ်ာင္း ေျမပဲေလွာ္ေရာင္ းေနရကာ ပညာသင္ၾကားခြင့္ မရရွာေသာ
ကေလးမ်ား အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသား အေရအတြက္ ႏွင့္ အေဆာင္မ်ား မလံုေလာက္၍
အေဆာက္အဦးမ်ား လိုအပ္ေန ေၾကာင္း၊ အေဆာင္၏ မေသဟင္းမ်ား အေၾကာင္းတို႔ကို
မေမာႏိုိင္ မပန္းႏိုင္ ေျပာျပေနသည္။

ညိဳ ေအာင္သည္ ေဆးလိပ္ကို ဖြာရင္း ေငးေနျပန္သည္။ ခ်စ္ဦးက ၀ါးခနဲ

တစ္ခ်က္သန္းကာ ေအာင္ေမာင္းက သီခ်င္းကို ဟစ္၍ ဟစ္ ၍ ဆိုေနျပန္သည္။

*****

(၃)

ထုိေန႔ည အေၾကာင္း ကေတာ့ ေျပာမဆုံးေပါင္ “ေတာ” သုံးေတာင္ပင္

ျဖစ္ေနသည္။

အဓိပတိလမ္းမဘက္သုိ႔ ထြက္လာျပန္ေတာ့ ကတၱရာလမ္းမသည္ ေငြေရာင္

ေအာက္၀ယ္ ျဖဴ း ေျဖာင့္ေနသည္။

ဂ်ပ္ဆင္ (ယုဒသန္) ခန္းမေဆာင္သည္ မီးေတြ ထိန္ထိန္လင္းေနသည္။

အသင္းႀကီးတစ္ သင္း၏ ခမ္းနားေသာ မိတ္ဆက္သဘင္ပြဲ ရွိေနသည္။
အၿငိမ့္မင္းသမီးေလး၏ ေတးသံစာစာသည္ ေလတြင္ ပ်ံ၀ဲလာသည္။
 “ေရႊႏွင္းဆီက အကႏုိင္ပါတယ္ကြ၊ ႐ုပ္ေသး က, ကတာ သိပ္လွတယ္။
ျမန္မာ့႐ုိးရာ ဟန္ ပန္ေတြ ျမင္ရတယ္။ တစ္ေလာက ဘာအၿငိမ့္လဲကြ၊ ဂစ္မီးဖုိက္မိနစ္မုိး (get
me five minute more) သီခ်င္းကုိ “ေမာင့္ရင္မွာ ေနပါရေစ.. ငါးမိနစ္သာ ေနပါရေစ …
ငါမိနစ္သာ ..ငါမိနစ္သာ ေနပါေရစဆုိၿပီး မင္းသမီးက တင္ေရာရင္ေရာ လႈပ္ကျပတာ”

ေအာင္ေမာင္းက အမူအရာႏွင့္ ဟန္ပန္ေလသံ လုပ္ျပရင္း ညဳ ိေအာင္ဘက္သုိ႔

လွည့္ေမး လုိက္ေလသည္။

“မသိပါဘူးကြာ၊ ငါျဖင့္ စိတ္ကုန္တာ”

ညိဳ ေအာင္က တုိေတာင္းစြာ ေျဖသည္။ ေအာင္ေမာင္းက ခ်စ္ဦးဘက္သုိ႔

ေမးေငါ့ျပ၍ …

“စိတ္မကုန္နဲ႔၊ ေမာင္ခ်စ္ဦးနဲ႔ အာသာ နွစ္ေကာင္ေပါင္း

ဒီအၿငိမ့္ၾကည့္ၿပီးကတည္းက ေဆး ခ်ည္းထုိးေနရတာ ”

ခ်စ္ဦးက ေအာင္ေမာင္း၏ ေခါင္းကို လွမ္းပုတ္ကာ “ေခြးသား” ဟု ဆဲေရး

ေနသည္။

ဂ်ပ္ဆင္သုိ႔အ၀င္ လမ္းသြယ္ေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ အုတ္ခုံတန္းေလးမ်ား

ရွိရာသုိ႔ ေလွ်ာက္လာၾကေလသည္။ အုတ္ခုံတန္းေလးမ်ား မွာ လမ္းႏွစ္ ဖက္ေဘးတြင္
ေဘာင္ခတ္ေနသလုိ ျပဳ လုပ္ထားသည္။ ေအာင္ေမာင္းႏွင့္ ခ်စ္ဦးက တစ္ဖက္၊ ညိဳ ေအာင္ႏွင့္
သန္းေဌးက တစ္ဖက္ ထုိင္လိုက္ၾကေလသည္။

ခန္းမေဆာင္၏ ျမက္ခင္းမ်ား နံေဘး၀ယ္ ကားႀကီးကားငယ္

အသြယ္သြယ္ဆုိက္ကပ္ထား ေလသည္။

“ေတာက္။ ငါေလာက္ေပါမ်ား တဲ့ ကားေတြ ၾကားထဲမွာ ငါ့ကားေလး

တစ္စီးတေလမွ မပါ ေလတယ္”

ခ်စ္ဦးက အားအားယားယား ညည္းေနသည္။ ေအာင္ေမာင္းက…

 “မင္းကားက အသာထားဦး ဆာလြန္းလုိ႔ ရွိရတဲ့ၾကားထဲ၊ ခုေန ဆိတ္သားမုန္႔ေတြ
ခုိးလုိ႔ရ ရင္ သြားခုိးခ်င္တယ္”

“ေၾသာ္၊ ဗစ္တာဟူးဂုိးမ်ား အေျမာ္အျမင္ႀကီးတာ၊ ဆာလုိ႔ ခုိးတာကုိ

အျပစ္မယူသင့္ဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကမၻာေက်ာ္စာေရး ဆရာ ျဖစ္တာပဲ” ဟု ခ်စ္ဦးက
ေထာက္ခံဆဲ…

“ဒါေပါ့ အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္ႏုိင္မွာ ”

သန္းေဌးက မွတ္ခ်က္ခ်ေနသည္။

“ေဟာ လာပါၿပီ။ အူမေတာင့္ရဲ႕ နဲ႕ သီလမေစာင့္ႏုိင္ၾကတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္”

ယုဒသန္ခန္းမေဆာင္မွ ေက်ာင္းသူႏွစ္ ေယာက္ ေဘာင္းဘီ၀တ္ႏွင့္ တစ္ဦး၊

တုိက္ပုံအက်ႌ ႏွင့္ တစ္ဦး၊ အသီးသီး လူရြယ္ႏွစ္ ဦးႏွင့္ တြဲ ခုတ္လာသည္ကုိ ညိဳ ေအာင္က
လွမ္းျမင္ၿပီး ေျပာလုိက္ ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိႏွစ္ စုံတြဲ သည္ အုိပယ္မွန္ကားႀကီးေပၚ
တက္လုိက္ၾကသည္။ ေရွ႕ တစ္စုံတြဲ ၊ ေနာက္ကတစ္စုံတြဲ ။

“ေက်ာင္းသားထဲ ကေတာ့ မဟုတ္ဘူးေမာင္၊ အတြင္ း၀န္သား

အရာရွိေပါက္စေတြ လား၊ အုိဂ်ီအယ္သူေဌးေတြ လားပဲ၊ ေဟ့၊
ဒီဘက္ကဆံပင္ဖားလ်ားခ်ထားတဲ့ ေကာင္မက ေမစီလွမဟုတ္ လား။ တစ္ေယာက္ ကေတာ့
ေမွာ င္ရိပ္က်ေနလုိ႔ မျမင္ရဘူး။ ဖြဟဲ့ လြဲေစ ဖယ္ေစ၊ ငါ့ တင္တင္၀င္း ေတာ့မ ျဖစ္ပါေစနဲ႔”

ေအာင္ေမာင္းက သူႏွင့္ ငါးဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္း ေသခ်ာေနေသာ

တင္တင္၀င္းအတြက္ ဆုႀကီး ပန္လိုက္ေလသည္။

ယင္းအခုိက္ ကားႀကီးသည္ အရွိန္ယူကာ တျဖည္းျဖည္းညိဳ ေအာင္တုိ႔ရွိရာသုိ႔

ဦးတည္လာ ေလသည္။ ပုိး၊ ဖဲ၊ ႏုိင္လြန္ေရာင္ ႏွင့္ တကြ လက္၀တ္ရတနာမ်ား ႐ုတ္တရက္ၿပိဳ း
ျပက္ေတာက္ပကာ ထုိေခတ္လက္သုံး ပဲရစ္ညေနခင္း ေရေမႊးနံ႔က သင္းပ်ံ႕က်န္ရစ္သည္။

ကားေမာင္းသူ ေရွ႕စုံတြဲ ထက္ ေနာက္စုံတြဲ က ပုိဣေျႏၵမရ ျဖစ္ကာ

လူခ်င္းပူကပ္ေနသည္။ ေယာက္ ်ားလက္တစ္ဖက္ မိန္းမ၏ ပခုံးကုိ ဖက္ထားကာ မိန္းမက
ေယာက္ ်ား၏ ရင္ခြင္ထက္တြင္ မွီေနသည္။

ခ်စ္ဦးက ႐ုတ္တရက္ “အူး… ဟူး..ဟူး…” ဟု အသံေပးၿပီးေနာက္…

“သမုိင္းတည္းခုိခန္း အေပၚထပ္အားတယ္၊ နာရီပုိင္းနဲ႔ ငွားမယ္” ဟု

တီးတုိးေရရြတ္လုိက္ ေလသည္။

“ဘယ္ေလာက္ေဖာက္ျပန္တဲ့ ဖုိမ ဆက္ဆံေရး လဲ၊ ဓနရွင္လူတန္းစားရဲ႕ လူမႈ

ဆက္ဆံေရး ဆုိတာ ဒါပဲ”

သန္းေဌးက ေနရင္းထုိင္ရင္း ေဒါသထြက္ေနျပန္သည္။

ဂ်ပ္ဆင္ခန္းမထဲမွ ဆုိင္းသံႏွင့္ တကြ လူျပက္မ်ား ျပက္လုံးထုတ္အၿပီး ေ၀ါခနဲ

ရယ္ေမာသံ မ်ား အျပင္သုိ႔ အန္ထြက္လာေလသည္။ ညဦးေလေျပအသုတ္တြင္ အုတ္ခုံအနီမွ
အခါမလပ္ ပြင့္ တတ္ေလေသာ တ႐ုတ္စကားပင္မွ စကားပြင့္ေလးႏွစ္ ပင့္သည္ ေျမထက္သုိ႔
ေလ်ာခနဲ ေၾကြက်လာ သည္။

ေစာေစာက ဆိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ေသာ ညိဳ ေအာင္ပင္လ်င္

ေရွးေဟာင္းသီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ကုိ သီက်ဴ း လုိက္မိေလသည္။

ဗ်ာပါဆံက တစ္ခက္ႏွစ္ ခက္၊ ျမဘယက္က တစ္သြယ္ႏွစ္ သြယ္၊

သုံးေတာင္ျပည့္ ခန္းသာလယ္၊ သုံးေတာင္ျပည့္ခန္းလာလယ္မွာ ၊

ေမာင္ႀကံရြယ္တဲ့ စပယ္ကုံးရယ္ မင္း၊ ဘယ္လုိတုံး။

ထုိအခိုက္ လက သာသာႏွင့္ ဘယ္ကမွန္းမသိ။ လာကစားၾကေသာ

ကေလးငယ္အခ်ုဳ ိ႕ သည္ ညဳ ိေအာင္တုိ႔ထုိင္ေနရာ အုတ္ခုံအနီးသုိ႔
လာေရာက္စု႐ုံးေနၾကသည္။ အလုပ္သမားမ်ား ၏ ကေလးမ်ား ျဖစ္ဟန္တူသည္။

အသက္ (၆) ႏွစ္ နီးပါးခန္႔ ေယာက္ ်ားေလး တစ္ေယာက္ သည္ ညိဳ

ေအာင္အနီးတြင္ လာရပ္ ကာ ညာလက္ကုိ စုပ္ရင္း ေငးၾကည့္ေနသည္။ ရွပ္အက်ႌကုပ္ၿပဲႏွင့္
ေအာက္ပုိင္းတြင္ အ၀တ္က ဗလာ၊ သူ႔ပါးေစာင္ႏွင့္ ႏွာေခါင္းတစ္၀ုိက္တြင္ ႏွပ္ေတြ
ေပပြေနသည္။ ကေလးခ်စ္တတ္ေသာ ညိဳ ေအာင္က ထုိကေလးကုိ လက္ယပ္ေခၚကာ…

“ေဟ့ လာစမ္းပါဦးကြ၊ မင္းနာမည္ ဘယ္သူလဲ”

“က်ဳ ိးက်စ္”

“ဘာ၊ ဖုိးခ်စ္ ဟုတ္လား”

“ဟင့္အင္း က်ဳ ိးက်စ္”

“ေၾသာ္ တုိးခ်စ္လား”

ကေလးက ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။

“မင္း ထမင္းစားၿပီးၿပီလား”

“ခ်ားၿပီးၿပီ”

“ဘာဟင္းနဲ႔ စားလဲ”

“နံၾကာေရနဲ႔”

“ငံျပာရည္ ဟား ဟား ဟား မင္းေျပာတဲ့ နံျပာေရလည္း မမွာ းပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္

မင္းပါးစပ္ ကေလးက အနံ႔ နည္းနည္း ထြက္ေနတာကိုး”

ခ်စ္ဦးက ရယ္လ်က္ ၾကားျဖတ္ကာ…

“ေဟ့.. တုိးခ်စ္၊ ငါတုိ႔ မင္းကုိ သုေတသနလုပ္ၿပီး ေ၀ါဟာရအသစ္ထြင္မယ္၊

ဒီကေန႔ကစၿပီး “ငံျပာရည္ကုိ” “နံျပာေရ” ေခၚတြင္ ေစ၊ အမ်ဳ ိးသမီးခုနစ္ရာေက်ာ္ရွိတဲ့
ေက်ာင္းေဆာင္မွာ ေရမလာ ေတာ့ သုံးေလးရက္ ေရမခ်ဳ ိးလုိ႔ ပုပ္တဲ့အနံ႔က ဒီအတုိင္းပဲ”

ေအာင္ေမာင္းက ရယ္လ်က္ ခ်စ္ဦး၏ ေက်ာ္ျပင္ကုိ ျဗန္းခနဲ ေျဗာလုိက္သည္။

“စုတ္ပဲ့တဲ့ေနရာမွာ ေတာ့ သူမတူေအာင္” ဟု ေျပာလုိက္ေလသည္။

 ကေလးငယ္က နားမလည္သျဖင့္ မ်က္စိေလး ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ကာ
ေငးေနရွာသည္။ ႏွပ္မ်ား စီးက်လာကာ ႏွပ္တ႐ႈံ႕႐ႈံ႕၊ ညိဳ ေအာင္က ကေလးငယ္၏
ရွပ္အက်ႌေအာက္စကုိ ဆြဲမကာ ႏွပ္မ်ား ကုိ သုတ္ေပးရင္…

“မင္းက ႏုိ႔ဆီ တယ္ေပါတာပဲကြ၊ ေအာင္ေမာင္း ဆာတာနဲ႔ အေတာ္ ပဲ၊ လွ်ာနဲ႔

လ်က္ခုိင္း ရေအာင္”

ကေလးငယ္က ဒါေတာ့သိရွိကာ “အင္” ဟု တစ္ခ်က္ရယ္ၿပီး အနီးမွ

ထြက္ေျပးေလသည္။

“ေဟ့ေကာင္ လာပါဦးကြ၊ ေရာ့ မင္းအတြက္ မုန္႔ဖုိးတစ္ပဲ၊ ဒါ ငါအခ်မ္းသာဆုံးပဲ

ငါ့လူေရ”

ညိဳ ေအာင္က သူ႔ရွပ္အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲမွ ရွိစုမဲ့စု ပိုက္ဆံတစ္ပဲကုိ

ထုတ္ေပးလုိက္ေလ သည္။

ဤကဲ့သုိ႔ လမ္းမေပၚမွ ကေလမ်ား ကုိျမင္ရေတာ့ တစ္ႏွစ္ က

ဂ်ပ္ဆင္စာသင္ခန္းအခ်ဳ ိ႕၌ စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ား ကုိ ေနရာခ်ထားခဲ့ရာ အုိးပစ္အိမ္ပစ္
မ်က္ရည္တလည္လည္၊ မ်က္စိသူငယ္ ႏွင့္ ေနသားမက် ျဖစ္ေနရွာေသာ အုိးမဲ့အိမ္မဲ့
အိမ္ေထာင္စုမ်ား ကုိ ျမင္ေယာင္မိသည္။

ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေသာ ကေလးငယ္မ်ား ကား တက်ီက်ီႏွင့္

အစာေတာင္းေနၾကသည္။ စိတ္မရွည္ေသာ မိခင္မ်ား မွာ ကေလးငယ္တုိ႔ကုိ
႐ုိက္ႏွက္ၾကသျဖင့္ ငုိသံတုိ႔မွာ ပုိ၍ ဆူညံသြားေလ သည္။ ဒုကၡကုိ ဒုကၡမွန္း မသိတတ္ေသာ
ကေလးမ်ား ကေတာ့ ည လာသာသာတြင္ စိန္ေျပးတမ္း ကစားေနၾကသည္။

လူႀကီးမ်ား ကေတာ့ ေရွ႕ ေနေရး ထုိင္ေရး စား၀တ္ေနေရး အတြက္ အမ်ဳ ိးမ်ဳ

ိးပူပန္ကာ ေတြ ေ၀ေငးေမာေနၾကရွာသည္။

အျပစ္မဲ့ေသာ ေျမဇာပင္မ်ား အတြက္ စစ္၏ အနက္အဓိပၸာယ္မွာ ဒါပဲ ျဖစ္သည္။

ဒုတိယ ကမၻာစစ္ၿပီးလုိ႔မွ စစ္၏ အထုအေထာင္းဒဏ္ကုိ အလူးအလဲခံလုိ႔မွ မဆုံးခင္
နယ္ခ်ဲ႕ေသြးခြဲေသာ ျပည္တြင္ းစစ္က ၀င္လာျပန္သည္။

စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ႏွင့္ စပ္လွ်ဥ္း၍ က်န္စစ္မင္း မြန္ဘာသာႏွင့္ ေရး ထုိးထာေသာ

ေရႊစည္းခုံ ေက်ာက္စာကို ညိဳ ေအာင္က အမွတ္ရေနမိသည္။

မ်ား စြာ ေသာ ျပည္သူခပ္သိမ္းတုိ႔သည္ သားတကြဲ၊ မယားတကြဲ၊ မိတကြဲ၊ ဖတကြဲ

ျဖစ္ၾက ရကုန္၏ ။ ထုိသူတုိ႔၏ ဆင္းရဲဒုကၡကုိ ငါၿငိမ္းပါအံ့၊ ထုိသူတုိ႔၏ မ်က္ရည္ကုိ
ငါသုတ္ပါအ့ံ၊ ငါ၏ ယာလက္ျဖင့္ ဆန္စပါးေပးအံ့၊ ငါ၏ လက္၀ဲလက္ျဖင့္
၀တ္စားတန္ဆာေပးအံ့၊ အမိသည္ သားငယ္ ကုိ ရင္ခြင္၌ ႏွစ္ သိမ့္ေစသကဲ့သုိ႔ ငါသည္လည္း
တုိင္းသူျပည္သားတုိ႔ကုိႏွစ္ သိမ့္ေစအံ့။

ယခုေတာ့ ျပည္သူတုိ႔၏ ဒုကၡလည္း မၿငိမ္းပါေလ၊ မ်က္ရည္ကလည္း

မစဲႏုိင္သည့္အျပင္ ေသြးမ်ား ပင္ စီးယုိခဲ့ေလသည္။ ေသြးေတြ … ေသြးေတြ ၊ ဒီေနာက္ေတာ့ ညိဳ
ေအာင္၏ ထမင္းလုံး တေစၦအိပ္မက္မ်ား ကုိ မမက္ခ်င္ေပမင့္လည္း မက္ခဲ့ရေပသည္။
ယခုလည္း မက္ေနဆဲ ျဖစ္ေလ သည္။

“ေသသြားတဲ့ ကေလးေလးဟာ ဒီအရြယ္ပဲ”

မ်က္စိကုိ မွိတ္ထားထကာ ေဆးလိပ္ကုိ ဖြာ႐ႈိက္ ႐ႈိက္လုိက္ေသာ ္လည္း

၀ုိးတုိး၀ါးတားႏွင့္ က်ည္သင့္၍ အသက္ေပ်ာက္သြားရွာကာ ကေလးငယ္၏ အေလာင္းကုိ
ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ ကေလးအေလာင္အနီးမွ မိခင္ ျဖစ္သူသည္ ပရိေဒ၀မီး
ေတာက္ေလာင္ကာ ေဆာက္တည္ရာ မရ ျဖစ္ေနရွာေလသည္။

မ်က္စိထဲ ပို၍ ေဖ်ာက္မရႏုိင္တာ ကေတာ့ သထုံခ႐ုိင္ (***) ရြာတြင္ မိမိႏွင့္တကြ

တုိက္ပြဲ ၀င္ရင္း က်ဆုံးခဲ့ရရွာေသာ သူငယ္ခင်္း “ျမင့္ဦး” ကုိပင္တည္း။ ျမင့္ဦးမွာ
ဦးဆက္လန္ကာ ဦးေႏွာက္မ်ား ထြက္ေနသည္။ တစ္ခါလည္း မ်က္ျဖဴ လန္ကာ ပြဲခ်င္းၿပီး
အသက္ေပ်ာက္ရေလသည္။

အစုိးရတပ္မ်ား က်ဆုံးသူအခ်ဳ ိ႕မွာ လည္း ညိဳ ေအာင္၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ား

သာပင္တည္း။

အသက္ရြယ္ တြက္စစ္လွ်င္ အသက္ႏွစ္ ဆယ္ပင္ မျပည့္တတ္သူမ်ား

ျဖစ္ၾကသည္။ ထုိမွ် ငယ္ရြယ္၍ ထြန္းေတာက္လာမည္ ့သူမ်ား သည္ ေခြးေသ၀က္ေသ
ေသေၾကေလသည္။

ယခုေတာ့ ညိဳ ေအာင္အဖုိ႔ သူ႔အေၾကာင္းမ်ား ကုိ စိတ္အားထက္သန္ေနၾကသူ

သူ႔ရဲေဘာ္ ေရာင္ ရင္းတစ္စုအား လွစ္ဟဖြင့္ဆုိျခင္းမရွိဘဲ အေတြ းထဲ နစ္နစ္သြားေလသည္။

အားနက္စ္ ဟမ္းမင္းေ၀ ေရး သလုိ…

မိမိတုိ႔ တုိင္းျပည္အတြက္ ေသဆုံးရျခင္းသည္ မြန္ျမတ္ေလ်ာ္ကန္ သည္ဟု သူတု႔ိ

ေရွးက ေရး ခဲ့ၾကေပသည္။ သုိ႔ေသာ ္ မ်က္ေမွာ က္ေခတ္စစ္ပြဲမ်ား တြင္ ေသဆုံးရျခင္းအားျဖင့္
သင့္အဖုိ႔ မြန္ျမတ္လိမ့္မည္ မဟုတ္။ ေလ်ာ္ကန္လိမ့္မည္ လည္း မဟုတ္။ သင္သည္
ေခြးတစ္ေကာင္ပမာ လုံေလာက္ေသာ အေၾကာင္းရင္းမရွိဘဲ ေသဆုံးရလိမ့္မည္ ။

ဆုိသည့္ စကားမ်ဳ ိးကို စိတ္ဒြိဟႏွင့္ ေတြ းေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။

မ်ား လွစြာ ေသာ စစ္ပြဲမ်ား ၿပီးဆုံး၍ ႏွစ္ ဖက္စလုံးသည္ စစ္၏ ဒဏ္ခ်က္ျဖင့္

ေျခကုန္လက္ပန္း က်ကာမွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စကားကုိ ဆုိလာၾကသည္။ ေနာက္ဆုံး၌
ျပည္သူလူထုသည္ စစ္၌ အဘယ္ အျမတ္ကုိ ရရွိလုိက္သနည္း။ အခြန္အေကာက္မ်ား ၊
မုဆုိးမမ်ား ၊ သစ္သားေျခေထာက္မ်ား ႏွင့္ ေၾကြးၿမီမ်ား ျဖစ္သည္ဟူေသာ ဖရန္စစ္စ္၏
အဆုိကုိေတာ့ ေထာက္ခံရမည္ သာတည္း။

စင္စစ္အားျဖင့္ “စစ္” ဆုိသည္မွာ ကမၻာစစ္ ျဖစ္ ျဖစ္၊ ျပည္တြင္ းစစ္ ျဖစ္ ျဖစ္
လူသားတုိ႔ အတြက္ က်ိန္စာသင့္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ဟု ညိဳ ေအာင္က ေတြ းေနမိသည္။
ထုိစဥ္က သူ႔လက္ေမာင္း တြင္ ရွပ္ထိလုိက္ေသာ ဒဏ္ရာက မေျပာပေလာက္ေသာ ္လည္း
သူ႔ႏွလုံးသားတြင္ ေတာ့ ႀကီးစြာ ေသာ ဒဏ္ရာအနာတရ ျဖစ္က်န္ရစ္ေလသည္။

*****
 (၄)

“ေဟ့ ညိဳ ေအာင္ ခ်မ္းလာၿပီကြ၊ တုိ႔ ျပန္ၾကမွထင္တယ္”

သန္းေဌးက တိတ္ဆိတ္ျခင္းကုိ စတင္ၿဖိဳ ခြင့္လုိက္ေလသည္။ ေဆာင္းႏွင္းျဖဴ

လႊာက ရစ္ဖုံး လုိက္ရာ လေရာင္ ေအာက္တြင္ မႈ န္ေျပေျပ ျဖစ္ေနသည္။ ေျမာက္ေလက
စိမ့္ေအးသည္ထက္ ေအး လာေလသည္။ ေအာင္ေမာင္းႏွင့္ ခ်စ္ဦးက ပုဆုိးၿခဳ ံၿမဲ ၿခဳ
ံထားၾကသည္။ သန္းေဌးႏွင့္ ညိဳ ေအာင္တုိ႔ က လက္ကုိပုိက္ထားၾကသည္။ ညိဳ ေအာင္ကလြဲလုိ႔
အားလုံးပင္ ၿပိဳ င္တူလုိ ထၾကသည္။

“လ သိပ္သာတာပဲ ငါေတာ့ မျပန္ခ်င္ေသးဘူး။ ခုမွ ကုိးနားရီပဲ ရွိေသးတာပဲကြ၊

မင္းတုိ႔ဥစၥာ”

ညိဳ ေအာင္က နာရီၾကည့္ကာ ကန္႔ကြက္ေနသည္။

“ျပန္မယ္ကြာ၊ ျပန္မယ္၊ ခ်မ္းလည္းခ်မ္း၊ ဆာလည္းဆာလာၿပီ။ အေၾကြးေတြ

ပတ္လည္ ၀ုိင္းလြန္းလုိ႔ ဘယ္အေမ့လင့္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကမွ အေၾကြးရမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဟုိေကာင္ ေအာင္ေမာင္းလည္း မသာ ျဖစ္ေတာ့မယ္”

ခ်စ္ဦးက ေဆာင္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ေျပာေနသည္။ ေအာင္ေမာင္းက

ဗုိက္ကုိပြတ္သပ္ကာ မ်က္ႏွာကုိ႐ႈံ႕မဲ့ျပေနသည္။ သည္ေတာ့လည္း ညိဳ ေအာင္က တုိလြန္းမက
တုိေနေသာ ေဆးေပါ့လိပ္ တုိ႔ကုိ လႊင့္ပစ္လိုက္ကာ ေလးတြဲ စြာ “ထ” လုိက္ေလသည္။

သြားေတာ့လည္း ညိဳ ေအာင္က ေရွ႕ဆုံးက ျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ ဤသုိ႔ပင္

ပါးစပ္က “မလုပ္ဘူး မလုပ္ဘူး” ေျပာရင္းႏွင့္ လုပ္ေတာ့လည္း ေရွ႕ဆုံးကပင္ ဦးစြာ လုပ္
ျဖစ္ေသာ အက်င့္က ပါေနသည္။ ဤသုိ႔ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ျပဳ လုပ္တတ္ေသာ ေၾကာင့္ လည္း
သူ႔ဘ၀တြင္ စြန္႔စားခန္းမ်ား ကုိ သူမ်ား ထက္ပုိ၍ ရင္ဆုိင္ရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
 သန္းေဌးက ညိဳ ေအာင္ပခုံးကို ဖက္ရင္း ေလွ်ာက္လာေလသည္။
ေအာင္ေမာင္းက သူ႔အသံ ျပာႀကီးကုိ ဟစ္လုိက္ျပန္သည္။

ေရႊလမႈ န္မႈ န္၊ ပန္းၿခံ၀ဆီက၊ ပုဆုိးၿခဳ ံကာ၊ လူပုံျပပါလုိ႔ ခြန္းသလ်က္

သံတေၾကာ္ေၾကာ္… ခ်ဳ ိးမႈ တ္လုိ႔ ေခၚတယ္ေလေလ့…

ထုိအခိုက္ သူတုိ႔ေနာက္နားဆီမွ ဆြဲလဲသံကေလးေတြ လြင္လြင္ခ်ဳ ိေနသည္။

ေက်ာင္းသူ မ်ား ၏ စကားသံေလးမ်ား ကုိ ေလတြင္ ပံ်႕လြင့္လာေလသည္။

“သင္းကလည္းကြယ္ မေကာင္းဘူး မစနဲ႔”

ခ်စ္ဦးက ဖ်တ္ခနဲ ေခါင္းကို သမင္လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေလသည္။

ေတာက္ပေသာ ၀တ္စုံႏွင့္ တကၠသုိလ္နတ္မိမယ္ေလးမ်ား ၊ တီးတုိးစကားသံႏ်င့္
ရယ္ေမာသံေလးမ်ား က ညဥ့္အခါ့ ေစာင္းညႇင္းသည့္ႏွယ္။

ခ်စ္ဦး၏ ေျခလွမ္းမ်ား က တန္႔သြားသည္။ ေအာင္ေမာင္းက

ဒရြတ္ဆြဲေခၚလည္းမရေတာ့။

“ေစာေစာ ကေတာ့ ျပန္မယ္ဆုိ၊ ဒါမ်ဳ ိး တယ္ ၀ါသနာႀကီးတယ္၊ ငါ့သားလုိ႔

မေျပာရဘူး။ မေအေပးမ်ဳ ိး”

ေအာင္ေမာင္းက ခ်စ္ဦးေခါင္းကို အသာ လက္သီးႏွင့္ ထုရင္း ဆဲဆုိေနသည္။

“မဟုတ္ဘူးကြ၊ ဟုိမွာ ၾကည့္စမ္း ေကာင္မလးေတြ တစ္ခုခုေပ်ာက္လုိ႔

ရွာေနတာ။ မေတြ ႕ ဘူးလား။ အားႏြဲ႕သူကုိ ကူညီဖုိ႔ တုုိ႔၀တၱရားရွိတယ္ လာကြာ…”

ခ်စ္ဦး၏ ေျခလွမ္းမ်ား ကား ယက္ကန္ယက္ကန္ႏွင့္ အုတ္ခုံဆီသုိ႔

ဦးတည္ေနသည္ ေအာင္ေမာင္းဆြဲထားလည္းမရ။ ေနာက္ဆုံးေအာင္ေမာင္းပါ
တန္းလန္းတန္းလန္းႏွင့္ ပါသြားေလ သည္။

“တယ္ခက္တဲ့ ေကာင္ေတြ ပဲ” ဟု သန္းေဌးက ညည္းရင္း ညိဳ ေအာင္ႏွင့္အတူ

ရပ္လ်က္ က်န္ရစ္ေလသည္။
 “ဒါေဖာက္ျပန္တဲ့ ဖုိမဆက္ဆံေရး မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ငါတုိ႔ေကာင္ေတြ ဆုိေတာ့
ေလ်ာ့ ေလ်ာ့ေပါ့ေပါ့ ေ၀ဖန္ရမယ္၊ ဒါဟာ သဘာ၀ကလႈံ႔ေဆာ္တဲ့ ေသြးသားေတာင္းတမႈ ပဲ
ခြင့္လႊတ္လုိက္ ပါ”

ညိဳ ေအာင္က မ်က္ႏွာထား တည္တည္ႀကီးထားကာ စကားႀကီးစကားက်ယ္

ေဟာေလ့ေျပာ ေလ့ရွိေသာ သန္းေဌးအား တီးတုိးစကားဆုိရင္း ခနဲ႔လိုက္ေလသည္။
သန္းေဌးက မ်က္ေမွာ င္ကုတ္ ၿပီးမွ ရယ္ေနသည္။

“ညိဳ ေအာင္ေရ၊ ေဟ့ညိဳ ေအာင္”

ခ်စ္ဦးက သူ႔အသံၿပဲႀကီးႏွင့္ ေျခာက္ကိုက္ထက္ပုိေ၀းပုံမရေသာ ေနရာမွ

လွမ္းေအာ္ေန သည္။

“ဘာတုံးကြ”

“ဒီမွာ ရင္ထုိးကေလးတစ္ခု က်သြားတာ ရွာမရလုိ႔ လာကူရွာေပးစမ္းပါ”

“မင္းတုိ႔ဘာသာ ရေအာင္ရွာေပါ့ကြ”

“ရွာမရလုိ႔ေပါ့၊ လာပါကြာ၊ မင္းမွာ နတ္မ်က္စိရွိပါတယ္။

ပစၥည္းေပ်ာက္ရွာတဲ့ဘက္မွာ မင္းက စြမ္းတတ္တယ္၊ လာပါကြ၊ ညိဳ ေအာင္ရ၊ သန္းေဌးေကာ
လာေလဟ့”

“င့ါအသိေတြ ပါကြ၊ တင္တင္၀င္းတုိ႔ပါ၊ အံမယ္ ေတာ္ ေတာ္ ပင့္ရခက္တဲ့

ကုိယ္ေတာ္ ေတြ ပဲ၊ ဟန္ကလည္း ႀကီးပါ့၊ လာလည္း လာခ်င္ရဲ႕ သားနဲ႔”

သန္းေဌးႏွင့္ ညိဳ ေအာင္တု႔ိသည္ မတ္သာသည္အဆုံး တ႐ုတ္စကားပင္ရွိရာ

အုတ္ခုံတန္း ဆီသုိ႔ ေရာက္လာျပန္ေလသည္။ ဘယ္အခ်ိန္က ျပန္၀တ္လုိက္မွန္းမသိေသာ
သူတုိ႔ပုဆုိးမ်ား ကုိ ေသေသသပ္သပ္ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္၀တ္ထားေသာ ေအာင္ေမာင္းႏွင့္
ခ်စ္ဦးတုိ႔၏ မခ်ဳ ိမခ်ဥ္မ်က္ႏွာထား ကုိ ျမင္ေတြ ႕ရေသာ ခဏ၌ ညိဳ ေအာင္က ၀မ္းထဲၿပဳ
ံးေနမိသည္။
 ထုိ႔ေနာက္ အုတ္ခုံႏွင့္ ကပ္လ်က္ ရပ္ေနေသာ စိမ္းျပာမေလးက မၾကည့္ေတာ့။
သူ႔အေဖာ္ မ်ား ဆီသာ လွမ္းၾကည့္ေနသည္

“ဒီေနရာမွာ က်တာေကာ ဟုတ္ရဲ႕ လား သင္းရဲ႕ ၊ ေဟာလ္ထဲ က်ေနတာ

ျဖစ္ေနပါဦးမယ္၊ တစ္ေခါက္ျပန္သြားရွာဦးမလား”

“သင္း” ဆုိသူ၏ အေဖာ္က ေျပာလုိက္ရာ “သင္း” မွာ

ေခါင္းေလးတခါခါရမ္းကာ..

“ဒီမွာ က်တာပါ၊ သင္းသိပါတယ္။ ေစာေစာက “စီစီ” သင္းကို လွမ္း႐ိုက္ေတာ့

က်သြားတာ၊ မရရင္ ေနပါေစေတာ့ ႏုိ႔တစ္ဘုတ္မွာ ေၾကာ္ျငာကပ္ရမွာ ပဲ
ေပ်ာက္လည္းေပ်ာက္ေပါ့။ ဘယ္တတ္ ႏုိင္မလဲ”

ေျပာလုိ႔သာ ေျပာရေသာ ္လည္း သင္းဆုိသူ၏ အသံမွာ ခ်ဴ သံပါေနသည္။

မ်က္ေမွာ င္ေလး ကုတ္ကာ စိတ္အုိက္ေနပုံလည္း ရေလသည္။ သန္းေဌးက ခ်စ္စဖြယ္
မ်က္လုံးေလးႏွင့္ သင္းအား ေငးၾကည့္ရင္း..

“ရင္ထုိးက ဘာရင္ထုိးမုိ႔လဲ”

“ပုလဲရင္ထုိးပါ၊ ေရႊနဲ႔လုပ္ထားတာ”

“ဟာ၊ ဒီလုိဆုိရင္ အဖုိးတန္မွာ ေပါ့”

သန္းေဌးက ပ်ာပ်ာသလဲ ေျပာေနသည္။

“ဟုတ္ကဲ့ ဘိတ္ပုလဲအစစ္ပါ၊ ေရြက သုံးမူးသားေတာင္ရွိတယ္”

သုိ႔ေျပာေနစဥ္ ခပ္မဆိတ္ေသာ ညိဳ ေအာင္က ေငး၍ သာ ေနသည္။

ေအာင္ေမာင္း၊ ခ်စ္ဦး ႏွင့္ သန္းေဌးတုိ႔ တကုန္းကုန္းရွာၾကဆဲ။ ညိဳ ေအာင္က
သူတို႔အရွာရလြယ္ေစရန္ ကတၱရာလမ္း ေဘးသို႔ ကိုယ္ကုိ႐ုိ႕ကာ တုိးကပ္သြားေလသည္။
အဘယ္ကံၾကမၼာက ေစ့ေဆာ္သည္မသိ။ မာေက်ာေသာ အရာတစ္ခုကုိ ညိဳ ေအာင္၏
ရာဘာဖိနပ္က တက္နင္းမိေလသည္။ ခါတုိင္း ည ဘက္ထြက္လ်င္ ခုံဖိနပ္စီးထြက္ေနက်။
ယခုလို ရာဘာဖိနပ္စီးလာမိသည္ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရ သည္။

ညိဳ ေအာင္က ထုိအရာကုိ အက်င့္ပါေနေသာ လွ်င္ျမန္ျဖတ္လတ္ျခင္းႏွင့္

ဇာတ္ခနဲ ေကာက္ ယူကာ ဆုိင္းမဆင့္ဗုံဆင့္ဘဲ ေကာင္မေလးလက္ထဲသုိ႔
ထည့္လုိက္ေလသည္။ ႐ုတ္တရက္ေသာ ္ သူ႔မ်က္ႏွာေလးမွာ အံ့ၾသေသာ အရိပ္ေတြ
လွ်မ္းလ်က္ “ဟယ္” ဟုသာ ၀မ္းသာအားရ ဆုိႏုိင္ေတာ့ သည္။

“ဒီေကာင္ႀကီး ရွာလည္း မရွာဘဲနဲ႔ ဘယ္လုိ ေတြ ႕သြားတာလဲ”

ခ်စ္ဦးက မနာလုိသံႏွင့္ ေမးလိုက္ေလသည္။ ညိဳ ေအာင္က သင္းဆုိသူဘက္သုိ႔

ဖ်တ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္ကာ သူ႔ေခါင္းထဲ၌ ႐ုတ္တရက္ ဟာသဥာစ္ကြန္႔ျမဴ း လာလ်က္…

“ဘုန္းရွင္ ကံရွင္ဆုိေတာ့ ဒီလုိေပါ့ကြ၊ ေပါ့တီးေပါ့ဆ အဖုိးတန္ပစၥည္းကုိ

ခ်ေဖ်ာက္တဲ့လူက ေဖ်ာ္ကေပမယ့္ အလုိအေလွ်ာက္ ေျခေတာ္ ရင္းမွာ တစ္ခါတည္း
၀ပ္စင္းလာရတာ ကုိး”

ညိဳ ေအာင္ ခင္းလုိက္ေသာ အကြက္ထဲသုိ႔ ၀င္လာကာ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ေသာ

မ်က္ႏွာေလး မွာ ႐ုတ္ျခည္မႈ ိင္းမႈ န္လာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းစူသြာေလသည္။

“အုိ၊ ရင္ထုိးခလုပ္က မခုိင္လုိ႔ ျပဳ တ္က်တဲ့ဥစၥာ၊ ဒီက ဒီလုိေပါ့ေပါ့ဆဆ

ဘယ္ေတာ့မွ မေနတတ္ပါဘူး”

သူ႔အသံေလးကလည္း ခပ္မာမာ။

ညိဳ ေအာင္ကမူ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ ရယ္ခ်င္စိတ္ကုိ ၿမိဳ သိပ္လ်က္ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ

တည္ တည္ႀကီး ထားလုိက္ရေလသည္။ ကြဲၿမီးတုိေနေသာ သူကေလးက ညိဳ ေအာင္အား
ေမာ့ၾကည့္ ကာ မ်က္ႏွာနား ရင္ထုိးကုိျပလ်က္…

“ဘုရွင္ ကံရွင္ ေျခေတာ္ ရင္းမွာ အလုိအေလွ်ာက္ ၀ပ္စင္းတဲ့ ရင္ထုိးကုိ

ေကာက္ေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္ အမ်ား ႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”

“အလဲ့၊ အာဂပါလား” ဟု ညိဳ ေအာင္က ရင္ထဲ၌ ႀကိတ္ေတြ းေနရသည္။

မထူးေတာ့ၿပီ ျဖစ္ သည့္အတြက္ သူကခ်င္ရာဇာတ္ကုိ က ဟန္ျပင္ရင္း…

“ေရအဆုံး ကုန္းတစ္၀က္ဗ်၊ ပါးစပ္နဲ႔ ေက်းဇူးတင္လုိ႔ ဘယ္ရမလဲ။ ေက်းွဇူးဆုိတာ

ဆပ္ တတ္ရတယ္။ ေက်းဇူးအဆပ္ေကာင္းရင္ ကုသုိလ္ရတယ္၊ ဆပ္ရေကာင္းမွန္း မသိရင္
အျပစ္ႀကီး တယ္”

သန္းေဌးက မ်က္ေမွာ င္က်ဳ ံ႕ကာ ညိဳ ေအာင္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေလသည္။

ခ်စ္ဦးက ညိဳ ေအ ာင့္ပါတင္းပါးကို သူမ်ား မျမင္ကြယ္ရာ လွမ္းဆိတ္လိုက္ေလသည္။

“ငါ့ကုိ မဆိတ္ပါနဲ႔ ခ်စ္ဦးရ ဒီမွာ စကားေကာင္းေျပာေနတာကုိ” ဟု ညိဳ ေအာင္

ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ေျပာသျဖင့္ ခ်စ္ဦးခမ်ာ ကုပ္ပုသြားရွာေလသည္။

“အုိ ဆပ္မယ္၊ ဆပ္မယ္၊ ရွင္ ပုိက္ဆံဘယ္ေလာက္ လုိခ်င္လုိ႔လဲ”

သင္းက ခပ္သြက္သြက္ ေမးလုိက္ေလသည္။ ညိဳ ေအာင္က သူ႔ေမးေစ့ကုိ

ပြတ္ကာ…

“ေရအဆုံး ကုန္းတစ္၀က္ဆုိေတာ့ ခင္ဗ်ားရင္ထုိး အဖ်င္းဆုံး

တစ္ရာတန္တယ္ပဲထား၊ ေငြ ငါးဆယ္ က်ေနာ္ဆုိင္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ရွိပါေစေတာ့ေလ။
ေရွးတုန္းက ရွင္ဘုရင္ေတြ အခြန္ေကာက္ သလုိ ဆယ္ဘုိ႔ တစ္ဘုိ႔သာ ေကာက္ရင္
ေငြတစ္ဆယ္ေတာ့ ရဖုိ႔အေၾကာင္းရွိတယ္”

သင္းက မ်က္နွာေလးကို အ႐ုပ္မဆုိးတဆုိးေလးေနေအာင္ မဲ့ရြဲ႕လုိက္ေလသည္။

“ဟင္း ေငြတစ္ဆယ္၊ အဲဒီ ေငြတစ္ဆယ္ကုိ လႊင့္ေတာင္ ပစ္လိုက္ႏုိင္ေသးတယ္။

ေရာ့ ေဟာဒီမွာ ကၽြန္မဆီမွာ ဆယ့္ငါးက်ပ္ေတာင္ပါတယ္ ယူေတာ့”

သူ႔ ေရႊေရာင္ လက္ေပြ႕အိတ္ေလးကို ဖြင့္ကာ ညိဳ ေအာင့္လက္ထဲသုိ႔

ေငြတစ္ဆယ္တန္တစ္ ရြက္ ငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ကုိ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးႏွင့္
ထည့္လိုက္ေလသည္။ ညိဳ ေအာင္က ေငြ တစ္ဆယ္သာယူ၍ ငါးက်ပ္ကုိ ျပန္ေပးၿပီးေနာက္…

“ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဆယ္ပဲ ေတာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ တစ္ဆယ္ပဲ၊ ငါးက်ပ္ျပန္ယူပါ

သံမဏိစည္း ကမ္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေဖာက္တတ္ပါဘူး”

မိန္းကေလးအေဖာ္တစ္စုက ညိဳ ေအာင္ကုိ စုိက္ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ ညိဳ

ေအာင္က ဘာမွ မမူသည့္ဟန္ႏွင့္ ဆယ္တန္ကုိ သူ႔ရွပ္အက်ႌအိတ္ထဲသုိ႔ ထည့္လိုက္ေလသည္။
ခ်စ္ဦးက သူ႔နဖူးကုိ သူ လက္၀ါးႏွင့္ ႐ုိက္ေနသည္။ ေအာင္ေမာင္းကမူ တင္တင္၀င္းမ်က္ႏွာကုိ
လွမ္းၾကည့္ကာ မ်က္ႏွာ ပ်က္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနသည္။ ညိဳ ေအာင့္အေၾကာင္းကုိသိေနေသာ
သန္းေဌးကမူ ၿပဳ ံး၍ သာ ၾကည့္ေန သည္။

တင္တင္၀င္းႏွင့္ ေအာင္ေမာင္းတို႔ တစ္ေယာက္ ကုိ တစ္ေယာက္

ႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီးေနာက္ အုပ္စုခြဲၾကေသာ အခါ…

“ဘယ္လုိဟာေတြ လဲ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေတြ မွ ဟုတ္ကဲ့လား၊ ႐ုပ္ေတြ

ကုိက ဂ်ပုိး ေတြ လုိပဲ” ဟူေသာ ခ်ီးက်ဴ း ေထာပနာသံေလးကုိ သဲ့သဲ့မွ် ၾကားလိုက္ရေလသည္။

စင္စစ္ေတာ့ ညိဳ ေအာင္တုိ႔ လူစုသည္လည္း ေက်ာင္းသူမ်ား သြားရာလမ္းႏွင့္

တစ္လမ္း တည္း အတူတူသြားရမည္ ျဖစ္ေသာ ္လည္း တမင္ေနာက္ခ်န္ေနရစ္ၾကသည္။
လႈိက္လႈိက္လွလွ မရယ္မိတာ အေတာ္ ၾကာၿပီ ျဖစ္ေသာ ညိဳ ေအာင္က ဟက္ဟက္ပက္ပက္
ရယ္ေမာမိေလသည္။

“ေဟ့ေကာင္ ဘယ္လိုလုပ္လုိက္တာလဲ ညိဳ ေအာင္ရာ”

ေအာင္ေမာင္းက တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာမဆုံးခင္ပင္..

“ဘာလဲ လက္ဖက္ရည္မေသာက္ဘူးလား ေသာက္မလား တစ္ခြန္းတည္းေျပာ။

မေသာက္ ခ်င္ေနရစ္ခဲ့။ ငါ့လူ၊ ဒီအခ်ိန္ သမဂၢဆုိင္ဖြင့္ေသးတယ္ သြားမယ္”

ညိဳ ေအာင္က ေလသံတင္းတင္းႏွင့္ ဆုိလိုက္ေလသည္။

အဓိပတိလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ဤသုိ႔ မရႊင္ျမဴ း စဘူး ရႊင္ျမဴ း လာေသာ ညိဳ

ေအာင္က ေပါ့ ပါးသြက္လက္စြာ ေလွ်ာက္လာေလသည္။ ေအာင္ေမာင္းႏွင့္ ခ်စ္ဦးတုိ႔က
ပုဆိုမ်ား ၿခဳ ံလာၾကျပန္ သည္။ သန္းေဌးကမူ ေနာက္မွ ကုတ္ေခ်ာင္း ကုတ္ေခ်ာင္းႏွင့္
လုိက္လာေလသည္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ညိဳ ေအာင္က ေတးခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို က်ဴ း ရင့္လာေလသည္။

(ခုံးမ်က္စ ဟန္ခ်ီတယ္၊ သုံးရက္လ စံမမီတယ္.. ခ်စ္ခ်င္ဘြယ္ ႀကိဳ က္ခ်င္ဘြယ္၊

မူရာေတြ လြန္ၾကြယ္။ လွလည္း လွေပတယ္၊)

ေရွးဘ၀ကံ ရယ္၊ ေဖးမျပန္တယ္၊ အေၾကာင္းခ်င္းဆက္သြယ္၊

ေပါင္းသင္းဖက္မယ္ ယုံကြယ္…။

*****

(၅)

မသင္းသင္းေအး ခင္ဗ်ား…

မသင္းသင္းေအး ခင္ဗ်ား…

လြန္ခဲ့တဲ့သုံးရက္ လသာတဲ့ ညတစ္ညကက အေၾကာင္းသင့္လုိ႔

ေပါင္းဆုံခဲ့ၾကရၿပီ မသင္း သင္းေအးဆီက ကၽြန္ေတာ္ ေသနဂၤဗ်ဴ ဟာနည္းသစ္တစ္ရပ္နဲ႔
ယူလာခဲ့မိတဲ့ ေငြ ၁၀ (က်ပ္ေငြ တစ္ ဆယ္တိတိ) ကုိ ျပန္ဆပ္လုိက္ပါၿပီ ခင္ဗ်ား၊
အခုစာယူလာသူ ေအာင္ေမာင္းနဲ႔ အတူတူေပးလုိက္ပါ တယ္ အဲဒီ ညက ဘုိင္ကက်
ငါ့၀မ္းပူဆာမေနသာလည္း ျဖစ္ေနေတာ့ ဒီလုိ ႀကံမိႀကံရာ ႀကံမိတာကုိ
ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ အေဆာင္နဲ႔ မသင္းသင္းေအးတုိ႔
ဘင္တန္ေဆာင္ဆုိတာ ဓားလြယ္ခုတ္ လက္တကမ္းသာသာ ေ၀းၾကာတာမုိ႔ မိတ္ ျဖစ္ေဆြ ျဖစ္
ကၽြန္ေတာ္ တို႔ဆီ အခ်ိန္မေရြး လာလည္လုိက လာႏုိင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။

သာယာျခင္းအေပါင္းနဲ႔ ျပည့္စုံပါေစ။
 ညိဳ ေအာင္

“ဟင္း သိပ္အျမင္ကပ္စရာေကာင္းတာပဲ အဲဒါေၾကာင့္ ကုိ မုန္းတာစာေရး ပုံက”

သင္းသင္းေအးက စာၾကည့္စားပြဲေရွ႕ ကုလားထုိင္တစ္လုံးေပၚတြင္ ထုိင္ရင္း

တင္တင္၀င္း ဖတ္ျပေသာ စာကုိ နားေထာင္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကုိ တြန္႔မဲ့ကာေျပာလိုက္သည္။

ႏွစ္ ေယာက္ အခန္းတြင္ ခုတင္းက ႏွစ္ လုံးထားကာ အိပ္ရာဖုံးမ်ား ဖုံးကာ

ေရစုိ၀တ္ အနည္း ငယ္မွလြဲ၍ အ၀တ္မ်ား တုိးလုိ႔တြဲ ေလာင္း မရွိ။ ရွင္းေျပာင္၍
ေသသပ္ေနသည္။ တင္တင္၀င္းေရာ၊ သင္းသင္းေအးေရာ ႏွစ္ ဦးစလုံးက သပ္ရပ္သူမ်ား
ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ စာၾကည့္စားပြဲတြင္ လည္း စာ အုပ္မ်ား သူ႔ေနရာႏွင့္သူ စီထပ္ေနသည္။

ခုတင္ေခါင္းရင္းနံရံ၌ ဘုရားစင္တစ္ခု လုပ္ထားကာ

ဘုရားေဆာင္ေသးေသးေလးတစ္ပင္ ထားသည္။ ခပ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ အ၀ငယ္ေသာ
ေၾကးအုိးတစ္လုံးတြင္ ႏွင္းဆီအျဖဴ ပြင့္မ်ား ထုိးစိုက္ထား ေလသည္။ ဖန္ခြက္ငယ္သုံးလုံးႏွင့္
ဘုရားေသာက္ေတာ္ ေရ ကပ္ထားေလသည္။

ေနာ္စီစီႏွင့္ ၀င္း၀င္းေမာ္တုိ႔က သင္းသင္းေအးႏွင့္ တင္းတင္၀င္းတုိ႔

ခုတင္းအသီးသီး တြင္ လဲေလွာင္းရင္း ၿပဳ ံးရယ္ေနၾကသည္။

“ေ၀း၊ သူ႔စာက ဘာစိတ္ဆုိးစရာပါလုိ႔လဲ”

ေနာ္စီစီက ေမးလုိက္ေလသည္။

သင္းသင္းေအးက ေနာ္စီစီ ဘက္သုိ႔လွည့္ကာ..

“စာအသြားအလာၾကည့္ပါလားကြဲ႕၊ ဘယ္ေလာက္ လူပါး၀ထားတုံး၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔

အေဆာင္ပဲ သင္းက သြားလည္ရမလုိလုိ၊ ဒါ အေကာင္းေရး တာ မဟုတ္ဘူး။ သက္သက္မဲ့
အေပၚ စီးနဲ႔ ေျပာင္ေနတာ စီစီရဲ႕ ၊ ႐ုပ္ေတြ ကုိက ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေသခါနီး ေနၿပီ။ သင္း
သိပ္မုန္းတာပဲ ဟယ္”

တင္တင္၀င္းက ေနာ္စီစီ၏ ေဘးတြက္ ၀င္ကပ္ လွဲအိပ္ကာ..

 “မမုန္းနဲ႔ မေရႊသင္း မမုန္းနဲ႔ သိပ္မုန္းရင္ သိပ္ခ်စ္သြားတတ္တယ္”

“ဟင္း”

သင္းသင္းေအးက တစ္ခြန္းသာ ဆုိလိုက္ေလသည္။ ထုိေခတ္က

ေယာက်္ားအေဆာင္ ဆုိသည္ကုိ ေက်ာင္းသူမ်ား ေၾကာက္လန္႔လိုက္ပုံမွာ မေ၀းေ၀းေအာင္
ေရွာင္ကြင္သြားၾကေလ့ရွိ သည္။ ဘာမွ ျဖစ္လုိ႔ေတာ့မဟုတ္။ မိန္းမမည္ းမည္ းအရိပ္
ျမင္သည္ႏွင့္ အမ်ဳ ိးစုံ ေအာ္ၾက၊ ဟစ္ၾက၊ ေျပာင္ၾက၊ ေလွာင္ၾကသည္။ ေယာက္ ်ားေဆာင္မ်ား
သုိ႔ အလည္သြားသည္ဆုိသည္မွာ မၾကားစဖူး။ ေမာင္ရင္းရွိေသာ ႏွမ၊ အစ္မမ်ား ပင္မသြား၊
သြားလုိ႔လည္း ေမာင္ေတြ က မႀကိဳ က္။

သြားေသာ သူ လုံး၀မရွိ မဟုတ္။ ရွားရွားပါးပါး တစ္ဦးစ ႏွစ္ ဦးစ သြားသည္ကုိ

ၾကားဖူးေသာ ္ လည္း သြားမိသော မိန္းကေလးမ်ား ကုိ အပ်ဳ ိရည္ပ်က္ေတာ့မေလာက္
သိကၡာခ်ာကာ စကားတင္း ဆုိၾကေလသည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ ပင္ သူ႔အား ဥတၱရေဆာင္ (ယခု
ေရႊဘုိေဆာင္) သုိ႔ အလည္ေခၚေသာ ညိဳ ေအာင္ကုိ အခဲမေက်ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

“သူတုိ႔က ဘယ္အခန္းကလဲ ကုိယ္ျဖင့္ ဒီ႐ုပ္ေတြ ကုိ တစ္ခါမွ မေတြ ႕ပါဘူး” ဟု

၀င္း၀င္း ေမာ္က စူးစမ္းေနသည္။

တင္တင္၀င္းက ရယ္လ်က္…

“အမိတုိ႔ ဘယ္ေတြ ႕မလဲ၊ သူတုိ႔က ေက်ာင္းမွ မတက္ၾကတာ၊ တစ္ႏွစ္ ကုိ ၃၆၅

ရက္ ေက်ာင္းေျပးေနၾကတဲ့ဟာေတြ ေတာ္ ေတာ္ ေပတဲ့လူေတြ စာကိုမက်က္ဘူး”

“ဒါျဖင့္ မင္းရဲ႕ လူေတြ ေတာ္ ေတာ္ ေလး နည္းေပးလမ္းျပေကာင္းတဲ့

စံျပေက်ာင္းသားႀကီး ေတြ ေပါ့”

သင္းသင္းေအးက ခနဲ႔၍ မဆုံး၊ တင္တင္၀င္းက သင္းသင္းေအးအား လွမ္း၍ …

“ဒီလုိ ေတတာ ေပတာကလြဲလုိ႔ လူေကာင္းေတြ ပါကြ၊ ေတာ္ ၾကပါတယ္”

“ဘာေတာ္ တာလဲ မင္းရဲ႕ ေအာင္ေမာင္းႀကီးက ညည ပုဆုိးၿခဳ ံၿပီး

ဘင္တန္အရိပ္မ်ာ ေနာက္ပုိးသီခ်င္းေတြ လာဟစ္တာ ေတာ္ တာလား ဟုတ္လား”

သင္းသင္းေအးက ၿပဳ ံးလ်က္ ေမးလိုက္ေလသည္။ တင္တင္၀င္းက အိပ္ရာမွ ‘ထ’

ကာ…

“’ဒီလုိရွိတယ္ သူငယ္ခ်င္းရ၊ လူငယ္သဘာ၀ဆုိတာက ေပ်ာ္တတ္ပါးတတ္ေတာ့

ဒီလုိ ေတတာေပတာေလးေတြ ရွိမွာ ပဲ ကုိင္း မင္းတုိ႔ အထင္အႀကီးဆုံး ျဖစ္တဲ့
ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသား တခ်ဳ ိ႕ကုိၾကည့္ ဥပမာ ေဘာ္တီဆုိပါေတာ့ မင္းတုိ႔ငါတုိ႔ လူကုိ
မျမင္ူးခင္ထဲက ေဘာ္ဘီသတင္း ၾကားေနရတယ္။ ဟုိအမ်ဳ ိးသမီးကလည္း ေဘာ္ဘီ၊ ဒီအမ်ဳ
ိးသမီးကလည္း ေဘာ္ဘီ၊ ကြန္ဆာကား ေလးက တ၀ီ၀ီ၊ ႏုိင္ငံျခားစီစရက္ေလးက တျမျမ၊
ႏုိင္ငံျခား ျဖစ္ ႏုိင္လြန္းလုိ႔ ဘီစကြတ္တုိ႔၊ ေခ်ာက လက္တုိ႔လည္း
လက္ေဆာင္လႈိင္လႈိင္ေပးႏုိင္တယ္”

“လူကလည္း အသားျဖဴ ျဖဴ ၊ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းနဲ႔ ခန္႔လည္းခန္႔

ေခ်ာလည္းေခ်ာ”

၀င္း၀င္းေမာ္က ၀င္ေထာက္လုိက္ေလသည္။

“စာကလည္းေတာ္ တယ္၊ သူ႔ဆရာေတြ တခ်ဳ ိ႕က ေဘာ္ဘီဟာ ပညာေရး

ဘက္မွာ အလား အလာရွိတဲ့ လူငယ္ တစ္ေယာက္ ေပါ့၊ ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္၊
မက္ထရစ္ေအာင္တုန္းကတည္းက အိမ္မွာ ပ႐ုိက္ဗိတ္ဆရာ သုံးဦးေလာက္ ေခၚသင္ၿပီး
ဂုဏ္ထူးသုံးခုနဲ႔ ေအာင္တယ္၊ ဘာလုိေသးလဲ ကိုင္း”

“ၾကင္ယာ” ဟု ၀င္း၀င္ေမာ္က ေျဖသည္။

“ပထမ ေဘာ္ဘီ ဖရက္ရွာႏွစ္ မွာ ပက္ဂီနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ေပါ့။ ဖရက္ရွာေတြ

ထက္စာရင္ ပြဲခ်ိန္တစ္၀က္ပဲ မ်က္ႏွာျပၾကတယ္၊ က်န္တဲ့အပုိင္း ကေတာ့ ပိတ္ကားေပၚမွာ
ၾကည့္ပါ”

႐ုိးအလြန္းေသာ ေနာ္စီစီက
 “ပိတ္ကားေပၚမွာ သူတုိ႔ ႐ုပ္ရွင္႐ုံသြားၾ ကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲမွာ ဘယ္လုိလုပ္”

“ေၾသာ္ မိစီစီကလည္း “အူ” ရာကေန “အ” ျပေနျပန္ၿပီ။ အင္းလ်ားကန္ေဘး

သြားၾကတာ မမ အင္းလ်ားကန္ေဘး ညကလည္း ျဖစ္ လူေျခကလည္း တိတ္ေတာ့ ေနာက္ဆုံး
ပက္ဂီမွာ ..”

တင္တင္၀င္းက ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ႏွင့္ သူ႔ဗုိက္ေရွ႕ကုိ

လက္ကုိ၀ုိင္းျပလုိက္ ၿပီး “သိၿပီလား” ဟု ေမးလုိက္ေလသည္။ သင္းသင္းေအးက
တင္တင္၀င္းအား လွမ္း၍ ..

“ေဟ့ အဲ့ဒါ မသန္းသန္းႀကီးလည္ ေျပာဖူးသားပဲ ပက္ဂီအဆိပ္ေသာက္တယ္ဆုိ၊

သူ႔အေဖာ္ေတြ နဲ႔မိသြားၿပီး ၀ါဒင့္ကုိ သြားေျပာေတာ့ ၀ါဒင္က တစ္ညလုံး နားခ်တယ္တဲ့”

ေျပာလုိက္ေလသည္။ တင္တင္၀င္းက ခုတင္ေပၚသုိ႔ ျပန္လွဲခ်ၿပီး…

“ေအး ဒီေတာ့လည္း ပက္ဂီသနားစရာေကာင္းတာပဲ ဒါေလာက္

ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေတာင့္ ေတာင့္ ခႏၶာကုိယ္ဟာပိန္သြားလိုက္တာ လူက
တစ္ျခမ္းပဲရွိေတာ့တယ္”

“မသနားပါဘူး။ ဘာလုိ႔ အစက မုိက္ေသးလဲ၊ ဒီလုိ မိုက္ရင္ ဒီလုိ ျဖစ္မွာ ေပါ့။

အုိး …သင္းေတာ့ ေယာက္ ်ားေတြ လည္း မုန္းတယ္။ သူတုိ႔လည္း အဒီလုိအ ျဖစ္မ်ဳ ိး
ျဖစ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္၊ ေလာကႀကီးက မတရားပါဘူး။ မုိက္ေတာ့ ႏွစ္ ေယာက္ စလုံၚ ခံရေတာ့
တစ္ေယာက္ တည္း သိပ္မရားတာဘဲ”

သင္းသင္းေအးက ေဒါသထြက္ေနသည္။ ေနာ္စီစီက မ်က္စိေလး

ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ႏွင့္ …

“အခု အဲဒီ ပက္ဂိ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ”

“ေက်ာင္းက ထြက္သြားၿပီး သူ႔အိမ္က ေယာက္ ်ားေပးစားလုိက္တယ္ထင္ပါရဲ႕ ၊

ငါေျပာ ခ်င္တာက ေဘာ္ဘီလုိ စာေတာ္ တဲ့ လူစားဟာ ဘယ္လုိလဲဆုိတာ၊ ေနာက္
တစ္ေယာက္ က ျမျမ ၾကည္တဲ့။ ေဟာဒီ မိသင္းလုိပဲ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ခပ္သြယ္သြယ္၊
႐ုပ္ကေလးက ရွင္းၿပီး သန္႔ေနတာပ၊ လွကလွနဲ႔၊ တုိ႔ ဘင္တန္က မဟုတ္ဘူး အင္းလ်ားက၊
ယူတဲ့ဘာသာရပ္ခ်င္းလည္း မတူ၊ စ႐ုိက္ခ်င္း လည္းမတူဘဲ ဘယ္လုိ ခ်ိတ္မိတယ္မသိဘူး။
ခ်ိတ္ၾကျပန္ေရာ၊ ေနာက္ ျမျမၾကည္လည္း ေက်ာင္း က ေပ်ာက္သြားရေတာ့တာပဲ”

“ေတာက္ ေခြးတိရစာၦန္ႀကီး”

၀င္း၀င္းေမာ္က ဆဲေရး ေနသည္။

“မဆဲနဲ႔ အစ္မေရ မိန္းမေတြ ကလည္း မုိက္တာကုိး၊ ျမျမၾကည္က သူ႔႐ုပ္ေလး

အားကုိးၿပီး ေတာ့ သူ႔ကိုအတည္ယူလိမ့္မယ္ ထင္ခဲ့တာ ေနာက္ဆုံး “ေကာ” က်ရစ္တာေပါ့့။
ေဘာ္ဘီက ဟယ္လင္ေဖ၀င္းနဲ႔ ဆက္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ငါကလည္း
ငါ့အေပၚအိမ္သြားတာသိလား။ ျဖစ္ခ်င္ ေတာ့ ငါ့အေဒၚအိမ္နားမွာ ျမျမၾကည္က ေနတာကုိး”

၀င္း၀င္းေမာ္က ခုတင္ေပၚ လွဲအပ္ေနရာမွ “ထ” လာၿပီး တင္တင္၀င္းႏွင့္ စီစီ

လွဲအိပ္ေနရာ သုိ႔ လာထုိင္ေလသည္။

“မိန္းမ ၀ါသနာက ဒါမ်ဳ ိးဆုိ ေရွ႕ဆုံးက”

တင္တင္၀င္းက ေျပာလုိက္သည္တြင္ သင္းသင္းေအးက မ်က္နွာေလး႐ႈံ႕ကာ

ရင္ဘတ္ကုိဖိ ၿပီး…

“ဟယ္.. သင္း ခုတင္ေတာ့ က်ဳ ိးပါၿပီ၊ သုံးေယာက္ တက္လုိ႔ ဘယ္ ျဖစ္ပါ့မလဲ”

ျငဴ စူလုိက္မွ ၀င္း၀င္းေမာ္က သူ႔ေနရာသူ ျပန္ေျပးၿပီး…

“ကဲေျပာေျပာ၊ မိတင္၀င္းအသံက ရွပ္ရွပ္ ရွပ္ရွပ္နဲ႔ ငါမွ မၾကားရဘဲ၊ တကတဲ

သူ႔လင္ စကားေျပာေနတာက်ေနတာပဲ၊ အသံကလည္း တုိးလိုက္တာ”

“ဟဲ့ ဟုိဘက္ခန္းမွာ ျမျမၾကည္ ကာဆင္ရွိတယ္ စကားဆုိတာ

ေရွ႕ေျပာေနာက္ၾကည့္၊ အရမ္းေအာ္ေျပာလုိ႔ ဘယ္ ျဖစ္ပါ့မလဲ”

“ဒါျဖင့္ ေသာက္တင္းေလးကုိ တုိးတုိးေျပာေတာ္ မူပါ သခင္ဖုရား” ဟု

၀င္း၀င္းေမာ္က လက္ အုပ္ခ်ီကာ ေျပာလိုက္ရာ အားလုံးက ရယ္ေမာၾကေလသည္။
တင္တင္၀င္းက ဆက္၍ ….

“ျမျမၾကည္ကုိ အိမ္၀ရံတာကေန ရိပ္ခနဲ ၀င္သြးတာေတြ ႕ရတယ္။ ေစာင္ႀကိးၿခဳ

ံလုိ႔၊ ငါက ဘာ ျဖစ္လုိ႔လဲလုိ႔ ေဒၚေဒၚ့ကုိေမးေတာ့ တုိက္ဖြဳ ိက္ ျဖစ္လုိ႔
ေက်ာင္းကျပန္လာတာတဲ့။ ငါ့စိတ္ထဲမွာ တုိက္ဖြဳ ိက္ ျဖစ္ရင္လည္း ဆႏြင္းေတြ ထိန္ေနေအာင္
လူးရပါလားလုိ႔ေတာင္ ေအာက္ေမ့မိေသး တယ္။ အင္း ေဘာ္ဘီတုိ႔မ်ား ေသာ င္းက်န္းတာ အဲဒီ
ေလာက္၊ ကုိင္း မိေရႊသင္း ဒါကုိ လူေတာ္ လုိ႔ နင္သတ္မွတ္မလား”

“ဒါေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့ အက်င့္မေကာင္းရင္ေတာ့ ငါလည္း ရြံတယ္၊ နင့္လူေတြ

က အက်င့္ေကာင္းလုိ႔လား”

သင္းသင္းေအးက ဖ်တ္ခနဲ ေမးလုိက္ေလသည္။ တင္တင္၀င္းက မာန္ပါပါႏွင့္ …

“လူေတာ္ လူေကာင္းဆုိတာ ဘာလဲ ဒီဂရီေတြ ရေအာင္၊ ဂုဏ္ထူးေတြ ရေအာင္

စာက်က္ ႏုိင္တာလား။ အကပ္ႀကိဳ က္တဲ့ ဆရာတခ်ဳ ိ႕ အလုိက် ေဖာ္လံဖားတတ္တာလား၊
အဂၤလိပ္စကား တရႊတ္ရႊတ္ေျပာတတ္တာလား။ ေက်ာင္းသင္႐ုိး စာေတြ ပဲက်က္ၿပီး
အျပင္ဗဟုသုတ နားမ်က္စိ ေတြ ပိတ္ၿပီး ေနတတ္တဲ့လူလား၊ ကြန္ဗ႐ုိအဖြဲ႕ ဖြဲ႕ၿပီး
ပြတ္သဘင္ေတြ တက္တ္တတ္တဲ့ လူလား၊ ရည္းစားေတြ မႈ ိလုိေပါက္ေအာင္ထား၊
မိန္းကေလးေတြ ဖ်က္ဆီးၿပီး ေနာက္ုဆံး မိဘေပးစားမယ့္ ဓနဥစၥာနဲ႔ေပါက္တတ္တဲ့ ခ်ဳ ိက်ဳ
ိးနားရြက္ပဲ မိန္းမမ်ဳ ိးကုိ မ်က္စိမွိတ္ယူတတ္တဲ့ လူမ်ဳ ိးလား၊ ထက္ ျမက္တဲ့ စိတ္၊
ႏွမ္းေစ့ေလာက္မွ မရွိဘဲ ကုိယ့္ေက်ာင္းသားအေရး ေတြ ကုိ မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး ကုိယ္က်ဳ ိး အတၱစြဲ
တစ္ခုနဲ႔ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္တဲ့လူလား”

သည္ေတာ သင္းသင္းေအက ရယ္လ်က္ အင္းေလးထဘီကုိ

ကုလားထုိင္ေပၚတင္က တင္တင္၀င္းဘက္သုိ႔ စကၠဴ စုတ္ကေလးတစ္ခု လုံးပစ္လုိက္ၿပီး…

“တုိ႔မိ၀င္းကလည္း ဘယ္ဆုိးလုိ႔တုံး၊ သေဘာတရားေရး ရာေတြ ဘာေတြ

နဲ႔ပါလား” ဟု ေျပာ လုိက္ေလသည္။
 “တုိ႔ ဖရက္ရွာေတြ အေနနဲ႔ တကၠသုိလ္ရဲ႕ လူမႈ ဆက္ဆံေရး ေတြ ကုိ
ေလ့လာရမယ္ေလ၊ အထူးသျဖင့္ မိသင္းတုိ႔လုိ ေၾကာ့ေၾကာ့ရွင္း ေနတဲ့သူအဖုိ႔
ပုိၿပီးသတိထားရမယ္။ ခုေတာင္ အသာ ျမတုိ႔ ဟင္နရီဘ၀င္းတုိ႔လုိ ယင္မမဲ႐ုိင္းႀကီးေတြ
တ၀ီ၀ီနဲ႔” ဟု တင္တင္၀င္းက ေျပာဆဲ…

“ေဟ့ ယင္မမဲ႐ုိင္း တ၀ီ၀ီ ျဖစ္တာေတာ့ မိသင္းနဲ႔ တြဲ ေနတဲ့ နင့္ကုိ ၀ဲတာပဲ

ျဖစ္မယ္ တင္တင္ ၀င္း၊ နင္ ေရခ်ဳ ိးခန္း မအားလုိ႔ ေရမခ်ဳ ိးတာ ႏွစ္ ရက္ရွိၿပီမဟုတ္လား”

၀င္း၀င္းေမာ္က ရယ္လ်က္ ေျပာလိုက္ရာ တင္တင္၀င္းက ၀င္း၀င္းေမာ္၏

လည္ပင္းကုိ ထ၍ ညႇစ္ေလသည္။ ၀င္း၀င္းေမာ္က ေအာ္လ်က္ ရယ္ေနသည္။

တင္တင္၀င္းက ၀င္း၀င္းေမာ္အိပ္ေနရာခုတင္စြန္းတြင္ ထုိင္လ်က္…

“ခု မိသင္း မုန္းတယ္ဆုိတဲ့ ကုိညိဳ ေအာင္ၾကည့္၊ သူက မေကြးက၊ သူ႔မိဘေတြ က

ပုိက္ဆံ ရွိတဲ့ ကုန္သည္ေတြ ဆုိပါေတာ့”

“အင္း၊ ပုိက္ဆံရွိလုိ႔ ငါ့ဆီက ေငြတစ္ဆယ္ကုိ မလိမ့္တပတ္ေခ်းရတာ ေပါ့ေနာ္”

သင္းသင္းေအးက ေျပာလုိက္ရာ ေနာ္စီစီက…

“အုိ၊ ဒါေတာ့ သူ႔အိမ္က ပုိက္ဆံမပုိ႔ေသးလုိ႔ ျဖစ္မွာ ေပါ့” ဟု ေလွ်ာက္လဲလိုက္ရာ

ေနာ္စီစီ ကုိ ၾကည့္ကား အားလုံးက ရယ္လ်က္ တင္တင္၀င္းက “ကုိညိဳ ေအာင္အေၾကာင္း မိစီ
အသိဆုံး၊ ညက သူ႔ကုိ ေျပာသြားတာ” ဟု ႐ႈတည္တည္ ေျပာလုိက္ေလသည္။

စလုိ႔မွ စမွန္းမသိေသာ ေနာ္စီစီက…

“ဘယ္ ညက ကိုယ္တုိ႔မွ မဆုံၾကတာကြဲ႕၊ ဟုိေန႔ညက ေတြ ႕ၿပီးကတည္းက

တစ္ခါမွ မေတြ ႕ ေတာ့ဘူး” ဟု ကပ်ာကယာ ထုေခ်ရာ အားလုံးက ၀ုိင္းရယ္ၾကျပန္သည္။

“ကုိင္း ေျပာစမ္းပါဦးသင္းရဲ႕ ကုိညဳ ိေအာင္အေၾကာင္းကုိ”

၀င္း၀င္းေမာ္က ဆက္ေမးလုိက္ရာ သင္းသင္းေအးက ႏႈတ္ခမ္းစူေနသည္။

 “မေကြးေက်ာင္းကေန ၿမဳ ိ႕မေက်ာင္း လာေနတယ္တဲ့၊ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ မွာ
မက္ထရစ္ကုိ သခ်ၤာနဲ႔ အဂၤလိပ္စာ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္တာကြ”

တင္တင္၀င္းက ေျပာေနရာ သင္းသင္းေအးက မ်က္ႏွာမဲ့ျပေနသည္။

ေနာ္စီစီကမူ “ဟယ္ ဟုတ္လား” ဟု တအ့့ံတၾသ ျဖစ္ေနသည္။

“ဒါေတာင္ ေဘာ္ဘီတုိ႔ ဟင္နရီတုိ႔လုိ႔ ပ႐ုိက္ဗိက္က်ဴ ရွင္ ႀကိတ္ယူတာ

မဟုတ္ဘူး။ မိဘ လည္း သာမန္ကုန္သည္ေတြ ၊ နယ္ကပဲ၊ ပညာတတ္လူတန္းစားမဟုတ္ဘူး
ဒီလုိက ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္တာ၊ သူက စာသိပ္ဖတ္တယ္၊ သိပ္ဖတ္တယ္ဆုိတာ အျပင္စာေတြ
ကုိေျပာတာ၊ အဂၤလိပ္စာ ေရာ၊ ဗမာစာေရာ ႏွစ္ ဖက္စလုံးေတာ္ တယ္၊ ဗမာ တစ္ေယာက္
အေနနဲ႔ ဗမာစာေတာ္ တာ ထားပါ ေတာ့။ မႏွစ္ က ႏွစ္ လည္မဂၢဇင္းမွာ သူေရး တဲ့
အဂၤလိပ္ေဆာင္းပါးကုိ ၾကည့္ပါလား”

“ဟယ္၊ သူလည္း စာေရး တယ္၊ ဘယ္မွာ လဲ ငါဖတ္ခ်င္လုိက္တာ၊ ျပစမ္းပါဦး”

ေနာ္စီစီက စိတ္၀င္စားစြာ ေျပာလုိက္ရာ တင္တင္၀င္းက ေနာ္စီစီရွိရာ

လာထုိင္ကာ ေနာ္စီစီ ၏ ေခါင္းကုိ လက္ႏွင့္ ပြတ္လ်က္….

“အင္ မိစီ မိစီ၊ မိေရႊသင္းနဲ႔ေတာ့ ေတြ ႕ၾကလိမ့္မယ္ထင္တယ္”

“အုိ မေတြ ႕ဘူး မေတြ ႕ဘူး စိတ္ခ်၊ သိၾကားသား ျဖစ္ပါေစ၊ မႀကိဳ က္ေရခ်း မႀကိဳ
က္၊” ဟု သင္းသင္းေအးက ေခါင္းကုိ ခါရမ္းျပကာ ေျပာလုိက္ေလသည္။

တင္တင္၀င္းက “အင္း၊ ၾကည့္ေသးတာေပါ့” ဟု ေျပာၿပီးေနာက္ သူ႔စကားကုိ

ဆက္၍ …

“၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားသပိတ္ေမွာ က္ေတာ့ သံမဏိတပ္သား ျဖစ္လာသတဲ့၊

သူက သူ႔ ယုံၾကည္ခ်က္ အျပည့္အ၀နဲ႔ ေက်ာင္းသားအေရး ၊ ျပည္သူ႔အေရး ကို
ေရွ႕တန္းတင္တယ္၊ ဒါနဲ႔ ၁၉၄၉ ခုနွစ္မွာ ေက်ာင္းသားသူပုန္အ ျဖစ္နဲ႔ ေတာခုိသြားခဲ့တယ္၊
ေတာထဲမွာ သူ႔နာမည္ က ဗုိလ္ ေအာင္စည္တဲ့”
 ေနာ္စီစီ နဂုိ၀ုိင္းေနေသာ မ်က္လုံးေလးမ်ား မွာ ပုိ၍ ၀ုိင္းသြားေလသည္။
၀င္း၀င္းေမာ္က သင္းသင္းေအးဘက္သုိ႔ ေမးေငါ့ျပကာ….

“ေဟ့ မိသင္း နင့္လူက ဗုိလ္ေအာင္စည္ဆုိပါလား၊ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ေပါ့၊ ဒီေတာ့

နင္က ျမျမ ၀င္းေပါ့၊ ျမျမ၀င္း”

သင္းသင္းေအးက သူ႔နားႏွစ္ ဖက္ကုိ ပိတ္ထားလုိက္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္…

“ထြီ၊ ႐ုပ္ကုိက ဗုိလ္ေအာင္ဒင္နဲ႔ တျခားစီ၊ အညာသားပဲစား၊ ေရငံေသာက္၊

ျမက္ေျခာက္ စား” ဟု ေျပာရင္း မ်က္ႏွာကုိ ႐ႈံ႕ေနေလသည္။ ေနာ္စီစီက…

“အသား .. နည္းနည္း ညိဳ လုိ႔ပါ လွပါတယ္ကြ” ဟု ဘက္လုိက္ေနျပန္သည္။

“ေအး၊ သူတုိ႔က အညာကခ်ည္းပဲ၊ တုိ႔ ကုိေအာင္ေမာင္းႀကီး တစ္ေယာက္ ပဲ

ပုသိမ္က ပါတယ္၊ သူတုိ႔အုပ္စုက ကုိသန္းေဌးကလည္း မေကြးကပဲ၊ ကုိသန္းေဌးက
တရားေဟာေကာင္း တယ္၊ သူက အစုိးရတန္းျမင့္နဲ႔ တကၠသုိလ္၀င္တန္း တစ္ႏွစ္
ထဲေအာင္ခဲ့ေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ရင္း အင္တာမွာ တစ္ေနရတာ ၊ ကုိညိဳ ေအာင္လုိေပါ့၊ ကုိညိဳ
ောအင္ကုိလည္း အစုိးရတပ္က ဖမ္မိၿပီး ရဲက ဖမ္းခ်ဳ ပ္အမႈ စစ္တာ ေတာထဲမွာ ရာဇ၀တ္မႈ
တစ္စုံတစ္ရာက်ဴ း လြန္ျခင္းမရွိတဲ့အတြက္ လႊတ္လုိက္ ၿပီး ခုေက်ာင္းဆက္ေနတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္
အင္တာက ဒုတိယႏွစ္ မွာ ပဲ ရွိေနတာေပါ့။ သူ႔ဘက္ခ်္က လူ ေတြ ခု ဒီဂရီေတာင္ရကုန္ၿပီ။ ခု
တုိ႔ က်ဴ တာေတြ ဆရာကုထုိက္ေအာင္တုိ႔ ကုိညႊြန္႔ေမာင္တု႔ိက ကုိညိဳ ေအာင္နဲ႔ တစ္ႏွစ္
တည္းေပါ့”

“ေၾသာ္ ေၾသာ္ ဒါျဖင့္ ဟုိအရပ္ရွည္ရွည္ ပိန္ေညႇာင္ေညႇာင္နဲ႔လူကေကာ ” ဟု

၀င္း၀င္းေမာ္ က ေမးလုိက္သည္။

“ကုိခ်စ္ဦးလား”

“နာမည္ ကုိက စီးစီးပုိးပုိး ခ်စ္ဦးတဲ့”

သင္းသင္းေအးက ႏႈတ္ခမ္းကို တြန္႔မဲ့ေနျပန္သည္။ ၀င္း၀င္းေမာ္က ရယ္လ်က္…

 “႐ုပ္ကလည္း ကာတြန္းလုိပဲ သူတို႔အထဲမွာ ဗ႐ုတ္အက်ဆုံးပဲ၊ အမူအရာကလည္း
ငါးခူ ေခါင္းကုိ မေသမရွင္ ႐ုိက္ထားတဲ့အတုိင္း တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႔”

“ေအး အဲဒါနဲ႔ မိေမာ္နဲ႔ ေပးစားရမယ္၊ မိေမာ္အရပ္က ၄ ေပ ၁၀ တစ္တြဲ ၊

ေရွ႕သြားေနာက္ လုိက္ညီစြာ ထြက္လာမွာ ပဲ”

၀င္း၀င္းေမာ္က သူအုံးေနေသာ ေခါင္းအုံးႏွင့္ တင္တင္၀င္း၏ ေခါင္းကုိ တအား

႐ုိက္ခ် လုိက္ေလသည္။

*****

(၆)

ယခုတစ္ေလာ၌ ညိဳ ေအာင္သည္ ေဆးလိပ္တုိကုိပင္ ဇိမ္ႏွင့္

မမွိန္အားေလာက္ေအာင္ အလြန္အလုပ္မ်ား လ်က္ရွိေလသည္။ သန္းေဌးက
စိတ္အားထက္သန္ေလေလ ညိဳ ေအာင္ကား ေနာက္က တကားကားႏွင့္ ဖားေလေလပင္
ျဖစ္ေနသည္။

သန္းေဌးက သူ႔လူတစ္ကုိယ္စာကုိ ဆယ္ေယာက္ စာေလာက္

အလုပ္လုပ္ခ်င္ေနသူ ျဖစ္ သည္။ ဘီအယ္လ္ ပထမႏွစ္ သင္တန္းသား ကုိသိန္းေမာင္ဆုိသူနွင့္
ေပါင္းကာ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢအမႈ ေဆာင္အ ျဖစ္ အေရြးခံရန္ စုိင္းျပင္ေနသည္။
တကၠသုိလ္ရွိရွိသမွ် အသင္း အပင္းေတြ ကုိ ေျခကုပ္ရယူခ်င္သည္။ သဟာယႏွင့္
စာၾကည့္ေစာင္ေတြ မွာ လည္း ကုိယ့္အဖြဲ႕ အစည္းပါ၀င္ႏုိင္ရန္ စည္း႐ုံးေရး ကုိ
အင္တုိက္အားတုိက္ လုပ္ေနျပန္သည္။

တကၠသုိလ္ႏွစ္ လည္မဂၢဇင္းကိုလည္း သန္းေဌးတုိ႔ ၀င္စီးမိျပန္သည္။ ဒီလုိကိစၥမ်ဳ

ိးေတြ ၌ သန္းေဌးက ညိဳ ေအာင္ကို အထူးအားကုိးလ်က္ရွိေနသည္။ နာမည္ မခံပါရေစႏွင့္
ေျပာသည့္ၾကား ထဲကပင္ မဂၢဇင္းေကာ္မတီအတြင္ းေရး မွဴ း လုပ္ပါ ေျပာလုိေျပာ၊
အလုပ္မန္ေနဂ်ာလုပ္ရန္ ေတာင္း ပန္လုိ ေတာင္းပန္၊ ျမန္မာစာက႑၊
အဂၤလိပ္စာက႑တုိ႔တြင္ စာတည္းလုပ္ရန္ တုိက္တြန္းလုိ တုိက္တြန္းႏွင့္ တက်က်က
စကားမ်ား ေနရသည္။

“ဟ လုပ္မယ့္လူေတြ က ျပည့္လုိ႔၊ ငါ့ပဲကြာ မင္းက”

ညည္းမိသည္။

“အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ လူေတြ ေတာ့ ရွိတာပဲကြာ၊ အလုပ္က နားမလည္ၾကဘူး။

ဒီၾကားထဲ ခပ္တိမ္တိမ္ အရည္အေသြးမရွိတဲ့ လူမ်ဳ ိးဆီမွာ ငါတုိ႔ မဂၢဇင္းထုိးအပ္ရင္ မဂၢဇင္းက
မေသမသပ္နဲ႔ ထြက္လာၿပီး ပ်က္ရလိမ့္မယ္၊ လုပ္စမ္းပါ ညိဳ ေအာင္ရာ၊ ဒါတစ္ခုေတာ
လုပ္စမ္းပါဦး သူငယ္ခ်င္း”

တကယ္ေတာ့ လုပ္ရသည္မွာ ဒါတစ္ခုတည္းမကပါ။ ေကာ္မတီအဖြဲ႕၀င္

ဆယ့္တစ္ဦးမွ် နာမည္ ခံလုပ္ရေပမယ့္လည္း အတြင္ းေရး မွဴ း လည္းသူ၊
အလုပ္မန္ေနဂ်ာလည္းသူ၊ စာတည္းအလုပ္ လည္းသူပဲ လုပ္ေနရသည္။ သန္းေဌးက မရမက
ညိဳ ေအာင္၏ နာမညကုိ အဂၤလိပ္စာက႑ စာ တည္းေနရာတြင္ အမည္ တပ္လိုက္ေလသည္။

အႀကံေပး စာတည္းမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ေဒၚသိန္းညႊန္႔၊ (အလိဂ္လိပ္စာက႑) နွင့္

ဆရာဦး ေက်ာ္ရင္ (ျမန္မာစာက႑) တုိ႔ကုိ ညိဳ ေအာင္က ပင္ သြား၍ ေခၚရသည္။ ဆရာေတြ
ကလည္း ညိဳ ေအာင္မ်က္ႏွာႏွင့္ ေရွာေရွာရွဴ ရွဴ လက္ခံရွာပါသည္။

အပင္ပန္းဆုံးက စာမူေတြ စုေဆာင္းကာ စက္တင္ျခင္း၊

ပန္းခ်ီဘေလာက္အပ္ျခင္း၊ ေၾကာ္ ျငာစာမ်ား လုိက္ေကာက္ရျခင္းကုိ ယက္ကန္းရွယ္သလုိ
ဟုုိေျပးဒီလႊား လုပ္ေနရသည္။ ေမွာ ္ဘီမွာ ေနေသာ အာသာျမ၏ အိမ္က
လင့္႐ုိဗာကာကုိဆြဲကာ ေၾကာ္ျငာလုိက္ရသည္မွာ အပင္ပန္းဆုံးပင္ တည္း။

မဂၢဇင္းအတြက္ ေၾကာ္ျငာလိုက္သည္ဆုိသည္မွာ သူမ်ား ပုိက္ဆံအိတ္ထဲမွ ေငြကုိ

ႏႈိက္ ထုတ္ရသည့္ ကိစၥမုိ႔ အလွဴ ခံရသလုိပင္ မ်က္ႏွာပူစရာေကာင္းေလသည္။
အားနားေလာက္ ေအာင္ မိန္းကေလးေတြ ပါမွလည္း အလုပ္ပုိ၍ တြင္ က်ယ္တတ္ေလသည္။

မိန္းကေလးမ်ား ကေတာ့ ဘင္တန္မွ တင္တင္၀င္း၊ ေနာ္စီစီႏွင့္

၀င္း၀င္းေမာ္တုိ႔အျပင္ အင္းလ်ားမွ သိန္းေမာင္ စုစည္းေခၚေဆာင္ခဲ့ေသာ သန္းသန္းေမႏွင့္
ပုိပုိတုိ႔ ပါလာေလသည္။ ညိဳ ေအာင္ နဂုိကတြက္ထားသည့္အတုိင္း သင္းသင္းေအးေတာ့
ပါမလာေပ။ သင္းသင္းေအးလုိ ခပ္သြက္သြက္ စကားဆုိတတ္၍ လူျမင္လွ်င္
ခ်စ္ခ်င္ဖြယ္အသြင္ႏွင့္ မိန္းမငယ္ တစ္ေယာက္ ေတာ့ ပါလာလွ်င္ေကာင္းမွာ ပဲဟုပင္
ေတာင့္တမိေသးသည္။ သုိ႔ေသာ ္ သင္းသင္းေအးႏွင့္ တစ္ခါသာ ဆုံ စည္းရၿပီးသည့္ေနာက္
မဆုံ ျဖစ္ေတာ့။

မိမိကလည္း ဘင္တန္၊ အင္းလ်ားႏွင့္ ့ တီတီစီ အေဆာင္မ်ား ကုိ

သြားေလ့မရွိသည္ေၾကာင့္ ဆုံစရာအေၾကာင္းလည္း မရွိေတာ့ေပ။

*****

သည္တုန္းက စိမ္းစုိျမမႈ ိင္းေသာ ဟုိဟီးမီးယားပင္မ်ား ထက္တြင္

ပန္းႏုႏု၀တ္္လႊာဆင္ျမန္း ေသာ ပန္းမ်ား ပြင့္ေနၾကသည္။ နံနက္ခင္း ေဆာင္းႏွင္းပြင့္တုိ႔သည္
ျမရြက္တုိ႔တြင္ လည္းေကာင္း၊ ျမက္ခင္းျပင္တုိ႔တြင္ လည္းေကာင္း၊ ပုလဲဥစီကာ
ကြန္းေထာက္ေနၾကသည္။ ေရႊေနျခည္လင္းပြင့္ လာမွ ႏွင္းပုလဲတုိ႔မွာ ေၾကကြဲရသူတုိ႔၏
မ်က္ရည္စပမာ ေၾကြက်ေနေတာ့သည္။

ဂ်ပ္ဆင္ခန္းမ၏ အရိပ္သည္ ထူးကဲစြာ ေအးခ်မ္းလ်က္ရွိေလသည္။

ဥတၱရေဆာင္ႏွင့္ ဂ်ပ္ ဆင္ဆုိသည္မွာ အနီးကပ္ဆုံး ျဖစ္ေသာ ္လည္း ညိဳ ေအာင္က စိတ္မ်ား
ေနသျဖင့္ ကမန္းကတန္းပင္ လာေလသည္။ ဒႆ နိကႏွင့္ က
တကၠေဗဒဌာနမွ
ကတထိကဆရာ ဦးေဖေအာင္ဆီသုိ႔ ကိစၥေလး တစ္ခုေမးခ်င္သျဖင့္ လာၿပီးၿမိဳ ႕ ထဲသုိ႔လည္း
ခပ္ေစာေစာ အခ်ိန္မီထြက္ခ်င္ေသာ ေၾကာင့္ ေကာ္ရစ္ဒါ တစ္ေလွ်ာက္ကုိ ခပ္သြက္သြက္
ေလွ်ာက္လာေလသည္။

သုိ႔ေလွ်ာက္လာရင္း ေလွကားရင္းမွ ေထာင့္ခ်ုိးတစ္ခုတြင္ တစ္စုံ တစ္ေယာက္

သူႏွင့္ တုိက္မိ ေလသည္။ တကၠသုိလ္တြင္ ဤသုိ႔တိုက္မိခုိက္မိေသာ ကိစၥမွာ ဆန္းလွေသာ
ကိစၥတစ္ရပ္မဟုတ္ေပ မင့္ ေသသပ္ရွင္းေျပာင္ေသာ ဆံပင္ဆင္ယုံထုံးဖြဲ႕မႈ နွင့္
ၾကည္လင္သန္႔စင္ေသာ မ်က္ႏွာေပၚမွ စပါး ႀကီးပမာ ညႇဳ ိ႕လ်က္ရွိေသာ ေတာက္ပေသာ
မ်က္လုံးအစုံကုိ ဖ်တ္ခနဲ ျမင္ေတြ ႕လုိက္ရသည့္ ခဏဋ…

“သင္းသင္းေအးပါလား”

သင္းသင္းေအးက မၿပဳ ံးမရယ္၊ တည္ၾကည္ေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ညိဳ

ေအာင္အား လွမ္း ေမာ့ၾကည့္ၿပီး စကားျပန္မေပးဘဲ ေနေလသည္။ သင္းသင္းေအးႏွင့္
ယွဥ္လ်က္ရပ္ေနသူ ေနာ္စီစီ ကသာ…

“ေ၀း၊ ကုိညိဳ ေအာင္ပါလား၊ ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ” ဟု ပ်ာပ်ာသလဲ

ႏႈတ္ဆက္လုိက္ေလသည္။

“ကၽြန္ေတာ္ ဆရာဦးေဖေအာင္ဆီ ခဏာလာၿပီး ၿမိဳ ႕ ထဲသြားမလုိ႔ပါ”

“က်မတုိ႔က ကလပ္စ္တက္မလုိ႔”

ေနာ္စီစီက မစစ္ေဆး မေမးျမန္းရဘဲႏွင့္ ေျဖလုိက္ေလသည္။

“ေၾသာ္ ဟုတ္ကဲ့”

ညိဳ ေအာင္က သင္းသင္းေအးအား တစ္ခ်က္မွ်လွမ္းၾကည့္ၿပီး ဤမွ်သာေျဖသည္။

သင္း သင္းေအးက စာအုပ္ေလးမ်ား ကုိပုိက္ကာ ၾကမ္းျပင္သုိ႔ စုိက္ေငးၾကည့္ရင္း မ်က္ေမွာ
င္ကုတ္ေန သည္။ ေနာ္စီစီကမူ ၿပဳ ံးေနေသာ မ်က္ႏွာထားေလးႏွင့္ …

“ကိုညိဳ ေအာင္တုိ႔မ်ား ေနႏုိင္လုိက္တာ၊ ဘင္တန္ကုိ တစ္ေခါက္မွ လာမလည္ဘူး၊

သင္းနဲ႔ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ဆုိၿပီး လာလည္မွေပါ့”

သည္ေတာ့ သင္းသင္းေအး ေနာ္စီစီႏွင့္ ကပ္လ်က္ရပ္ၿပီး ညိဳ

ေအာင္မျမင္သာေအာင္ ေနာ္စီ စီ၏ လက္ေမာင္းကုိ လွမ္းဆိတ္သည္ကုိ ညိဳ ေအာင္က
ကပ္ကပ္သပ္သပ္ ျမင္မိေလသည္။ ညိဳ ေအာင္က ႏႈတ္ခမ္းကို ေစ့ကာ ၿပဳ ံးလ်က္…

“မဖိတ္ဘဲနဲ႔ မလာေကာင္းဘူး ထင္တယ္ဗ်”

“အုိး… ဖိတ္ပါတယ္၊ ဖိတ္ပါတယ္၊ ဘာလုိ႔ မဖိတ္ရမွာ လဲ၊

ကုိေအာင္ေမာင္းႀကီးလည္း တင္တင္၀င္းဆီ ခဏခဏ လာတာပဲ၊ ကုိသန္းေဌးေတာင္
သမဂၢေလွ်ာက္လႊာပုံစံေတြ လာေပးၿပီး ေနာက္ပုိင္း ႏွစ္ ေခါက္ေရာက္ေသးတယ္။
ကုိခ်စ္ဦးေတာင္ ခုလာတာ ညေနတုိင္း တစ္ပတ္ရွိသြား ၿပီ၊ ကၽြန္မတုိ႔က ခင္တတ္ပါတယ္။
လူတုိင္းေတာ့ မဖိတ္ဘူးေပါ့။ မရွိဘူးေျပာခုိင္းတယ္။ ကုိညိဳ ေအာင္ဆုိရင္ေတာ့ သင္းက
ဆင္းလာမွာ ပါ့”

ေနာ္စီစီက ေရပက္မ၀င္ေအာင္ အားပါးတရ ေျပာဆုိေနသည္။ ညိဳ ေအာင္က

ေနာ္စီစီ၏ ႐ုိးသားပြင့္လင္းေသာ မ်က္ႏွာေလးကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး ရယ္လုိက္ေလသည္။
သင္းသင္း ေအးကမူ မ်က္ႏွာကုိ တင္းသည္ထက္ တင္းထားသည္။ မ်က္ေမွာ င္ကုိလည္း
ကုတ္ၿမဲကုတ္ေန သည္။ ထုိ႔ေနာက္…

“အုိ စီစီကလည္း ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ၊ လာသြားမယ္ ကလပ္စ္

မမီဘဲ ေနမယ္” ဟု ေရွ႕မွ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ေလး ထြက္ခြာသြားေလသည္။

ညိဳ ေအာင္က ဘာမွမေျပာဘဲ ၿပဳ ံး၍ သာေနသည္။ သင္းသင္းေအးက

ပင္နီတိုက္ပုံအက်ႌ အသစ္၊ ေျမာက္ျပင္ပုိးလုံခ်ည္အစိ္မ္းႏွင့္ လူေရာင္ ေျပာင္ေနေသာ ညိဳ
ေအာင္ကုိ တစ္ခ်က္မွ် လွမ္းၾကည့္သြားေလသည္။ ညိဳ ေအာင္က ခရမ္းျပာေရာင္ ေလး၏
ေနာက္ေက်ာကုိ အမူမဲ့ေငးေနၿပီး မွ ၾကမ္းျပင္္ေပၚက်က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ လက္ကုိင္ပ၀ါပန္းေရာင္
ေလးတစ္ထည္ကုိ ေထာင့္စြန္းမွ T.T.A ဆုိေသာ သင္းသင္ေအးနာမည္
အတုိေကာက္စာလုံးကုိ ျမင္ေတြ ႕လုိက္ရသည့္ခဏ၌ …

“သင္းသင္းေအး၊ ဒီမွာ သင္းသင္းေအး”

သင္းသင္းေအးက လွည့္မၾကည့္ေတာ့။ လွည့္ၾကည့္ေသာ ေနာ္စီစီကုိပင္

ဒရြတ္ဆြဲေခၚသြား ေလရာ…

“သင္းသင္းေအး”

ညိဳ ေအာင္ စိတ္လုိက္မာန္ပါ သင္းသင္းေအး၏ လက္ေလးကို ဖ်က္ခနဲ

လွမ္းဆြဲကာ ရပ္ေစ ၿပီးေနာက္ လက္ကုိင္ပ၀ါကို လွမ္းေပးလုိက္ေလသည္။

“အုိ.. ဘာ ျဖစ္လုိ႔ ကၽြန္မလက္ကုိ ကုိင္တာပဲ ရွင္ေတာ္ ေတာ္ ႐ုိင္းပါလား၊

လူယဥ္ေက်းက ေမြးတာမွ ဟုတ္ရဲ႕ လား”

ညိဳ ေအာင္က သူ႔ထုံးစံအတုိင္း မမႈ ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ သင္းသင္းေအး၏

နီးျမန္းေသာ မ်က္ႏွာ ေလးကို ေငးၾကည့္ကာ…

“ခင္ဗ်ားကမွ ေခၚလုိ႔မရဘဲကုိးဗ်။ ဒီမွာ ခင္ဗ်ားလက္ကုိင္ပ၀ါ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ဥစၥာ၊

ဒီလက္ ကုိင္ပါ၀ါကုိ ေအာင္ေမာင္းကတစ္ဆင့္ ျပန္ေပးလိုက္ ရင္း ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
သူတုိ႔ ဘယ္လုိ ထင္မလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလုိ အထင္မခံႏုိင္ဘူး”

“ဘာ”

“ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုိလုိ အထင္မခံႏုိင္ဘူးလို႔”

“ေတာ္ ေတာ္ လူပါး၀ပါလား”

“ဟုတ္ကဲ့ အေဆာင္မွာ ထမင္းေတာ့ မ၀ေပမယ့္ လူပါးေတာ့ ၀ပါတယ္”

ညိဳ ေအာင္၏ ေခါင္းထဲ၌ ဟုိတစ္ခါ ညတုန္းကလုိ ဟာသဥာဏ္ကြန္႔ျမဴ း ကာ

ရယ္ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပလ်က္ သင္းသင္းေအးကုိ စရသည္ကုိ ေပ်ာ္သလုိ ျဖစ္လာေလသည္။
ေနာ္စီစီက အဟုတ္ရန္ ျဖစ္သည္ထင္သျဖင့္ မ်က္ေတာင္ေလးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ႏွင့္
မ်က္ႏွာပ်က္ေနသည္။ သင္းသင္းေအး က ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တုန္လ်က္ မ်က္ရည္၀ဲကာ…

“ေနာက္တစ္ခါေတာ့ ပါးအက်ဳ ိးပဲ၊ အာဏာပိုင္ေတြ လည္း တုိင္မယ္၊ ရွင္

ၾကပ္ၾကပ္သတိ ထား”
 “ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဒီလုိေမတၱာထားၿပီး သတိေပးတဲ့အတြက္
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကိုင္ အေရး တႀကီး သြားစရာေလးရွိလုိ႔ ခြင့္ျပဳ ပါဦး”

ဟု ေျပာေျပာဆုိဆုိ လွည့္ထြက္ခဲ့ရာ က်ယ္ေလာင္ေသာ

ေတာက္ေခါက္သံတစ္ခ်က္ သည္ ျမည္ ဟည္းကာ က်န္ရစ္ေလသည္။

ညိဳ ေအာင္က ၿပဳ ံးလ်က္ေကာ္ရစ္ဒါတစ္ေလွ်ာက္ကုိ

ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်က္လာခဲ့ေလသည္။ ဂ်ပ္ဆင္ပတ္၀န္းက်င္ရိပ္သာမွ
သာရကာေက်းငွက္တုိ႔သည္ တက်ီက်ီတက်ာက်ာ အသံျပဳ ေနၾက ေလသည္။ ညိဳ ေအာင္၏
ရင္ထဲတြင္ လည္း ငွက္ကေလးမ်ား ႏွင့္ အၿပိဳ င္ ရႊင္ျမဴ း စရာေတးကုိ သီဆုိ လာခဲ့မိေလသည္။


(၇)

“ေနာ့သ္ေဟာလ္ေခၚ ဥတၱရေဆာင္ (ယခု ေရႊဘုိေဆာင္) တြင္ ခ်စ္ဦးေနေသာ

အခန္း ေလာက္ ညစ္ပတ္တာမရွိ၊ ခ်စ္ဦးသည္ အလုပ္အလြန္မ်ား ေသာ သန္းေဌးနွင့္ တြဲ
ေနလုိက္ေသာ အခါ အေျခအေနပုိဆုိးသြားေလသည္”

ဆယ္ေပပတ္လည္ အခန္းတြင္ ခုတင္ႏွစ္ လုံးကုိ တစ္ခုက အလ်ားလုိက္၊

တစ္ခုက အနံ လုိက္ ထားထားသည္။ စာၾကည့္စားပြဲႏွစ္ လုံး၊ ကုလားထုိင္ႏွစ္ လုံး၊
ပက္လက္ကုလားထုိင္ တစ္လုံး ကုိ ျဖစ္သလုိ ဖ႐ုိဖရဲထားထားသည္။ အခန္းနံရံႏွစ္
ဖက္အျမင့္တြင္ ႀကိဳ း တန္းတစ္တန္း တန္းထာၿပီး ပုဆုိးမ်ား ၊ ေဘာင္းဘီရွည္၊ စြပ္က်ယ္အက်ႌ၊
တုိက္ပုံနွင့္ ရွပ္အက်ႌမ်ား စုလုိက္အၿပဳ ံလုိက္ ႀကိဳ း တန္း အိေနေအာင္
လုံးေထြးတင္ထားေလသည္။

အခန္းနံရံတြင္ လီနင္ႏွင့္ စတာလင္ပုံႀကီးကုိ မွန္ေဘာင္သြင္းကာ

ခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီးေနာက္ ယင္းပုံမ်ား ေအာက္တြင္ ေဟာ္လိ၀ုဒ္မင္းသမီး အက္စသာ၀ီလ်ံ၊
ေရကူး၀တ္စုံႏွင့္ ေဆးေရာင္ စုံ၊ ဂ်င္းနက္ေလးက မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါႏွင့္ ကုိယ္ကုိ မလုံ႔တလုံ
ပတ္ထားေသာ ပုံ၊ ဂ်ပန္မ မေပၚ့တေပၚ ေဖာ္ထားေသာ အ႐ုပ္မ်ား ႏွင့္ ျပကၡဒိန္ကားခ်ပ္မ်ား
ခ်ိတ္ဆြဲထားေလသည္။

စာအုပ္စင္ေပၚတြင္ စာအုပ္မ်ား စီထားျခင္း၊ အလ်ဥ္းကင္းကာ အစုလုိက္

ေတာင္ပုံရာပုံ ျပည့္ေနၿပီး ဂ်ာနယ္ႏွင့္ မဂၢဇင္းမ်ား သံမံတလင္းေပၚတြင္
မသပ္မယပ္ရွိေနသည္။

ေဆးလိပ္ျပာမ်ား တစ္လန္းလုံး ျပန္႔က်ဲလ်က္ေနသည္။ ဒဂုန္တာရာက ဦးညဳ

ိျမေနထုိင္ခဲ့ဖူး ေသာ သံထုံေက်ာင္းေဆာင္ခန္းကို သ႐ုပ္ေဖာ္ခဲ့ဖူးသကဲ့သုိ႔ပင္ ခ်စ္ဦးနွင့္
သန္းေဌးတုိ႔ အိပ္ခန္း သည္လည္း အေပါစားျပည့္တန္ဆာအခန္း၏ ပုံသဏၭာန္အတုိင္း
ေရာ့ရိေရာ့ရဲ မသပ္မယပ္။

တနဂၤေႏြေန႔ ေန႔လယ္လည္း ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ အေဆာင္မွာ

တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္။

ခုတင္တစ္လုံးေပၚတြင္ လွဲေလ်ာင္းေနေသာ သန္းေဌးက ညိဳ ေအာင္ေရး

ေပးေသာ ေၾကညာ စာတမ္းတစ္ရပ္ကုိ ဖတ္ေနသည္။ ပက္လက္ကုလားထုိင္ေပၚတြင္
ေဆးေပါ့လိပ္ႏွင့္ မွိန္းေနေသာ ညိဳ ေအာင္ၾကားရေအာင္လည္း မတုိးမက်ယ္ ဖတ္ျပေနသည္။

က်န္ခုတင္တစ္လုံးေပၚတြင္ ေအာင္ေမာင္းႏွင့္ အာသာတို႔က ႏွစ္ ေယာက္ တြဲ

အိပ္ကာ ခ်စ္ဦ က စြပ္က်ယ္အက်ႌ၊ ေဘာင္းဘီတိုေလး၀တ္လ်က္ အိပ္ေနသူႏွစ္ ေယာက္ အေပၚ
ေျခကန္႔လန္႔တင္၍ အုတ္ထရံကုိ မွီထုိင္ေနသည္။

သန္းေဌးက ေၾကညာစာတမ္းကိုဖတ္အၿပီး လက္ႏွိပ္စက္႐ုိက္ရန္ စာကူးစက္ႏွင့္

႐ုိက္ဆို ကာ အ၀တ္အစားေကာက္လဲၿပီး ထြက္ခြာသြားေလသည္။

ခ်စ္ဦးက သန္းေဌးကုလားထုိင္သုိ႔ ေျပာင္းထုိင္လိုက္ရင္း ညိဳ ေအာင္၏

ညာလက္ကုိ ဆြဲကုိင္ လ်က္…

“သင္းသင္းေအးရဲ႕ လက္ကုိဆြဲလုိက္တယ္ဆုိတာ ဒီလက္လား ေျပာစမ္းပါဦး”

“ဒီအေၾကာင္း မင္းကုိ ဘယ္သူေျပာသလဲ”

“အံမယ္၊ ဘယ္သူရွိဦးမလဲ စီစီ၊ စီစီကေန ၀င္း၀င္းေမာ္၊ တင္တင္၀င္း၊

ဘင္တန္တစ္ခုလုံး ႏွံ႔ေနၿပီ၊ တင္တင္၀င္းကေန ေအာင္ေမာင္း၊ ငါ၊ ေနာ့ေဟာလ္တစ္ခုံး
သတင္းျဖန္႔ခ်ိလုိက္ပါၿပီ၊ ႏုိင္ငံေတာ္ အစုိးရ ျပန္ၾကားေရး ဌာနက ျဖန္ခ်ိလိုက္တဲ့
သတင္းထက္ေတာင္ ပုိျပန္႔ေသး၊ ညီညာ ေသး၊ ဟား ဟား ဟား ညိဳ ေအာင္ႀကီး ညိဳ
ေအာင္ႀကီး”

“တယ္ခက္တဲ့ ေကာင္ေတြ ပဲ တစ္ဖက္သား အရွက္ရေအာင္”

“အံမယ္၊ အံမယ္ မင္းကမ်ား ခက္ရတယ္ရွိေသးတယ္ကြာ၊ တစ္ခါတည္း

နားေဖာက္ၿပီး သား ျဖစ္တာေတာင္ မင္း မေက်နပ္ဘူးလား”

“မေတာ္ တာေတြ မေျပာခ်င္ပါနဲ႔ကြာ၊ ငါလည္း အစက ဒီလုိလုပ္ဖုိ႔

မရည္ရြယ္တာအမွန္ပါ။ သူ႔ကုိ ေစတနာေကာင္းနဲ႔ လက္ကုိင္ပ၀ါေလး လုိက္ေပးတာကုိ
သူကေခၚလုိ႔ လွည့္မၾကည့္တာနဲ႔”

“ဒါနဲ႔ လက္ဆြဲလုိက္ေရာလား”

ညိဳ ေအာင္က ေဆးလိပ္မီးခုိးမ်ား ကုိ မႈ တ္ထုတ္ကာ အမုိးမ်က္ႏွာၾကက္ကုိ

ေမာ့ၾကည့္ရင္း ပ်ဳ ံးလုိက္ေလသည္။ ညိဳ ေအာင္က သူ႔လက္ကုိ ဆြဲ႐ုံးကာ..

“ဖယ္စမ္းပါကြာ၊ ဘာလုပ္တာလဲ”

“သင္းသင္းေအးရဲ႕ သနပ္ခါးနံ႔ေလးမ်ား က်န္ရစ္မလားလုိ႔”

ခ်စ္ဦးက ေျပာရင္း ညိဳ ေအာင္လက္ကုိ မလႊတ္ဘဲ မဆုံးႏုိင္ေအာင္ နမ္းေနသည္။

အာသာက အိပ္ရာထက္မွ ထကာ ေခါင္းအုံးကုိပုိက္ထားၿပီး ရယ္လ်က္…

“ငမ္းငနဲ နမ္းပါေစ နမ္းပါေစ၊ ကုိညိဳ ေအာင္ႀကီး ခုနပဲ အိမ္သာက ဆင္းလာတာ၊

ဟုတ္ တယ္မဟုတ္လား”

“ေအး၊ ဘ႐ုိမုိစကၠဴ က လက္က်န္မရွိတာနဲ႔ ေရပဲ အသုံးျပဳ ခဲ့ရတယ္”

ဤတြင္ ခ်စ္ဦးက “ထြီေ၀ါ့” ဟု ေအာ့အန္ျပေနသည္။ ေအာင္ေမာင္းႏွင့္

အာသာတုိ႔က ရယ္ ေနၾကေလသည္။ ခ်စ္ဦးက မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕တြကာ ပခုံးတြန္႔ျပၿပီး…

“ကုလားပဲရယ္၊ အာလူးရယ္၊ ဆိတ္႐ုိး၊ ၾကက္႐ုိးရယ္၊ ၀မ္းဘဲဥရယ္၊

၀က္သားပုပ္ရယ္ ေရာေမႊၿပီး ၀မ္းခ်ဥ္ေပါက္ထြက္လာတဲ့အနံ႔ပဲ”

အာသာက တေသာ ေသာ ရယ္ေမာရင္း ခ်စ္ဥိးအား ေခါင္းအုံးနွင့္

လွမ္းေပါက္လုိက္ေလ သည္။ အာသာက ရယ္ေမာရာမွ ခုတင္ေပၚတြင္ အိပ္ေနေသာ
ေအာင္ေမာင္းကိုယ္ေပၚ ကန္႔လန္႔ ျဖတ္ေမွာ က္အိပ္ကာ ညိဳ ေအာင္၏ လက္ကုိ
ဆြဲကုိင္လႈပ္ၿပီး…
 “သင္းသင္းေအးလက္ကုိ ကုိင္လုိက္ရတာ နဲ႔ တစ္ၿပိဳ င္နက္ ခင္ဗ်ားစိတ္ထဲ
ဘယ့္ႏွယ္ ျဖစ္ သြားသလဲ”

“ဘယ့္ႏွယ္ ျဖစ္ရမလဲကြ”

“ဟုိ ဟုိေလ၊ တစ္မ်ဳ ိးႀကီး ျဖစ္မသြားဘူးလားလုိ႔”

“ဘာ ျဖစ္စရာရွိလဲကြ၊ မိန္းမလက္ပဲ မကုိင္ဘူးတာ မွတ္လုိ႔”

“မိန္းမလက္ေပမယ့္ သင္းသင္းေအးလက္ ကုိင္ရတဲ့အရသာခ်င္းက ကြာဦးမွာ

ေပါ့ဗ်ာ၊ ခင္းဗ်ားႀကီး မညာနဲ႔”

“ဟာ ဟာ ဟာ”

ညိဳ ေအာင္က မတတ္သာသည့္အဆုံး လႈိက္လဲွစြာ ရယ္ေမာေနမိသည္။

ထုိ႔ေနာက္ အာသာ့ ဆံပင္မ်ား ကုိ ဆြဲဖြလုိက္ေလသည္။ အာသာက…

“ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ ႕အႀကဳ ံနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး ေျပာရတာ ပါ။ မာဂရက္ေလ

သိတယ္မဟုတ္လား၊ တီတီစီက အဲဒီ တုန္းက မုိးေတြ ကရြာေနတယ္။ သူက တီတီစီ
အေဆာင္ကေန ထြက္ၿပီး ၿမိဳ ႕ ထဲ သြားမလုိ႔နဲ႔ တူပါတယ္။ သူ႔အေဖာ္ေကာင္မေလး
တစ္ေယာက္ လည္း ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း ျပည္ေက်ာင္းေဆာင္သြားၿပီး ၿမိဳ ႕
ထဲအထြက္၊ လမ္းက ခဲလုံးေလးတစ္လုံးကုိ သူ႔ခုံျမင့္ ဖိနပ္ေလးနဲ႔ တက္နင္းမိေတာ့
သူ႔ေဘးနားက ေလွ်ာက္လာမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ က သူ႔လက္ကေလးကုိ ကုိင္မၿပီး
လွမ္းဆြဲလိုက္မိတယ္။ သူက “အုိ သင့္ခ္ယူ”တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲတစ္ခါတည္း
ဒိတ္ခနဲဖုိသြားၿပီး ေလး၊ ငါး၊ ဆယ္ရက္ ရင္အဖုိမပ်က္ဘူး။ ခ်စ္ဦးႀကီးေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ စားၿမဳ
ံျပန္လုိ႔ သူပါ ရင္ဖုိမိ တယ္တဲ့”

ခ်စ္ဦးက သူ႔ရင္ဘတ္ကုိ သူ႔လက္ႏွင့္ ဖိျပေနသည္။ ညိဳ ေအာင္က မ်က္စိမ်ား

မွိတ္ထား ကာ ေဆးလိပ္ကုိ ဇိမ္ႏွင့္ မိွန္းကာ ဖြာ႐ႈိက္ေနျပန္သည္။

“ညိဳ ေအာင္ႀကီး မင္း သင္းသင္းေအးအေပၚ ဘယ္ႏွယ္မွ မေနဘူးလား” ဟု

ခ်စ္ဦးက ႐ုတ္ တရက္ေကာက္ေမးလိုက္သည္။

“ခ်စ္ခ်င္စရာေလးပဲကြ” ဟုု ညဳ ိေအာင္က မဆုိင္းမတြ ဖြင့္ဟ၀န္ခံမိေလသည္။

“သူ႔ အလွဟာ ေၾကာ့ရွင္းတယ္၊ ၾကည္လင္သန္႔စင္တယ္၊ ဒီႏွစ္ ဖရက္ရွာေတြ

ထဲမွာ လွတာ ေတြ ေတာ့့ တစ္ပုံႀကီးပဲ၊ ႐ုိစီတုိ႔၊ ၀င္နီတုိ႔၊ ခင္ခင္ခစ်္တို႔၊ တင္တင္အုန္းတုိ႔လည္း
လွတာပဲ၊ အမ်ား အားျဖင့္ ပခုံးေပး၀ဲတဲ့ ဆံပင္ကုိ ျဖန္႔ထားလုိ႔ထား၊ ေခါင္းအေမာက္ႀကီးေတြ
ႏႈတ္ခမ္းနီထူလျဗစ္နဲ႔ ရင္ႀကီးတင္ထြားေတာင့္ေပေျဖာင့္ေပေတြ ပါပဲ၊ ဒီၾကားထဲမွာ
သင္းသင္းေအးကုိ ၾကည့္ရတာ သူ႔နာ မည္ နဲ႔ လုိက္ေအာင္ မ်က္စိေအးတယ္”

အာသာက သင္းသင္းေအး ခ်ီမြမ္းခန္းကုိ ဖြင့္ေနသည္။ ခ်စ္ဦးက ဆက္၍ …

“သင္းသင္းေအးတစ္ပတ္လွ်ဳ ိ ဆုံထုံးေလးက ေခ်ာေျပာင္ေနတာပဲ၊ အုန္းဆီနဲ႔၊

ေဒါနပန္း ေျခာက္နံ႔ေလး ေမႊးလြန္းလုိ႔ ေအာင္ေမာင္းႀကီးကေတာင္ သင္းသင္းေအးေခါင္းက
သန္း ျဖစ္ခ်င္သ တဲ့”

ေပါက္ကရ ဋီကာမ်ား ေျပာေနသူမ်ား အၾကား၀ယ္ညိဳ ေအာင္က မလႈပ္မယွက္

ၿငိမ္သက္သာ ၿပံံဳ း ၍ သာေနေလသည္။ သူ႔မ်က္စိထဲတြင္ သင္းသင္းေအး လွသလား၊
မလွသလားေတာ့ ေသခ်ာ ေစငုစြာ သ႐ုပ္မခြဲမိ။ သင္းသင္းေအးကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ
မ်က္စိထဲရွင္းေနသည္ ကေတာ့ ေသခ်ာ သည္။

ဆံပင္ထုံးဖြဲ႕မႈ က အၿမဲလိုပင္ ရွင္းေနသည္။ ပန္းပန္လည္း ႏွစ္ ႀကိမ္ေတြ

႕ရဖူးသည့္အခါ၌ ေသးေသးႏုပ္ႏုပ္ ပန္းခက္အစုိသာ ပန္လွ်င္ပန္၊ ေနာက္တစ္ခါေတာ့
ႏွင္းဆီပြင့္တစ္ပြင့္သာ အရြက္ႏွင့္ တြဲ ေနသည္ကုိ ေတြ ႕ေပသည္။ မ်က္ႏွာတြင္
ေပါင္ဒါသနပ္ခါး ဖုံမေန၊ တုိ႔ဖတ္ႏွင့္ ပြတ္ သပ္႐ုံသာ ျပဳ ျပင္ထားပုံရသည္။ အသားကလည္း
၀င္းဖန္႔ဖန႔္ႏွင့္ စုိျပည္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းကလည္း ေဆးဆုိးထားျခင္း မရွိ။

နဖူးက်ပုံ ေျပျပစ္ၿပီး မ်က္ႏွာေလးက ခပ္သြယ္သြယ္ မ်က္ခုံးေကာင္း၍ ႏွာတံ

အသင့္ အတင့္ ေပၚလြင္ေလသည္။ ထူးထူးျခားျခား အလွဆုံး ကေတာ့
သင္းသင္းေအးမ်က္လုံးမ်ား ပင္ တည္းး။ ရွည္လ်ားေသာ မ်က္ေတာင္ေမႊးမ်ား ပတ္ရံထားေသာ
မ်က္လုံးမ်ား မွာ နက္႐ႈိင္းကာ ေတာက္ေျပာင္ေနသည္။

ေမးသြယ္ပုံေလး ကေတာ့ မင္းသမီး ေမရီျမင့္ မ်က္ႏွာေလးကုိ

ခရာတာတာရွိသည္။ ပါး႐ုိးက်ဲပုံ၊ လည္တုိင္ရွင္းႏွင့္ ၀တ္စားဆင္ယင္ထုံးဖြဲ႕မႈ ကေတာ့ ယခု
“ခရမ္းလြင္ျပင္” ႐ုိက္ေနဆဲ ကားမွ “၀င္းမင္းသန္း” ႏွင့္ တူသည္ဟု ထင္မိသည္။

အလုံးအရပ္ အေလာေတာ္ ခါးေသး၍ ကိုယ္ဟန္မွာ

ႏြဲ႕ေႏွာင္းသြယ္ေပ်ာင္းေလသည္။ သုိ႔ ေၾကာင့္ တင္တင္၀င္းလုိ ေဒါင္ရွည္ျမင့္ျမင့္၊ ေနာ္စီစီလုိ
ခပ္တုတ္တုတ္၀၀၊ ၀င္း၀င္းေမာ္လုိ ဂ်ပုမ ေလးမ်ား အၾကားထဲတြင္ သင္းသင္းေအးမွာ
ထူးျခားေနေလသည္။

“သူက သထုံက ဖေအကပင္စင္စားအရာရွိ၊ မႏွစ္ ကပဲ ဆုံးရွာတယ္။ မေအက

ပုိက္ဆံ ေတာ့ရွိတယ္၊ ရာဘာၿခံေတြ ရွိတယ္ဆုိလား၊ အစ္ကုိ တစ္ေယာက္ ေမာင္ တစ္ေယာက္
ရွိတယ္။ မိန္း ကေလးဆုိလုိ႔ သူပဲပါတယ္။ သူ႔ေဆြမ်ဳ ိးေတြ ထဲမွာ ေကာလိပ္ေရာက္တာဆုိလုိ႔
သူ တစ္ေယာက္ ထဲတဲ့ ” ခ်စ္ဦးက သင္းသင္းေအး ဋီကာဖြင့္ဆဲ…

“ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဖင္ေခါင္းက်ယ္တာေပါ့” ဟု ညိဳ ေအာင္က မွတ္ခ်က္ခ်ေနသည္။

အာသာက…

“သိကၡာေလး ကေတာ့ အျပည့္အ၀ေလးပဲဗ်ဳ ိ႕ မဟုတ္မခံ ဇတ္ဇတ္ႀကဲထဲကပဲ၊

ဟင္နရီဘ ၀င္းက သူ႔အဖ ႏုိင္ငံျခားကယူလာတဲ့ ေခ်ာကလက္ဘူးရယ္၊ ႏုိင္လြန္အက်ႌစရယ္ကုိ
အတင္းမိတ္ ဆက္လက္ေဆာင္ေပးေတာ့ “ေကာလိပ္ေရာက္လုိ႔မွ မိန္းမအကဲ
မခတ္တတ္ေသးဘူးထင္တယ္၊ ကၽြန္မ လက္ေဆာင္ယူတတ္တဲ့ မိန္းမ မဟုတ္ပါဘူး ျပန္ယူ
သြားပါ” လုိ႔ ေျဗာင္ေျပာလုိက္တာ ငတိ မ်က္ႏွာကုိ မဲသြားတာပဲတဲ့”

ဟု ၀င္ေျပာလုိက္ေလသည္။

“လူေတြ ေရွ႕ ေပးလုိ႔ထင္ပါရဲ႕ ကြာ” ဟု ညိဳ ေအာင္က မွတ္ခ်က္ခ်ေနသည္။

“ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဒါမ်ဳ ိးက ဖုံးကြယ္လုိ႔ ဘယ္ရမဲ။ ဟုတ္ရင္ေက်ာ္တယ္၊

ပုတ္ရင္ေပၚတာပဲ၊ အပုပ္နံ႔ဆုိတာ တေဟာင္ေဟာင္ လႈိင္ေနတာ၊ တကၠသုိလ္နယ္ေျမမွာ
လူမသိဘူးထင္ၿပီး ခင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းတုိင္းဟာ ေပၚတာပဲ မဟုတ္လား။ မေကာင္းမႈ ဆုိတာ
ဆိတ္ကြယ္ရာ မရွိဘူးဗ်”

သည္တစ္ခါေတာ့ စိတ္ေပါက ငတိေလး အသာသည္ ကမၼ၀ါဖတ္ေတာ့မည္ ႏွယ္

စကားႀကီး စကားက်ယ္ကုိ ဆုိေနသည္။

“ဒီတစ္ခါေတာ့ အာသာပါးစပ္က နတ္စကားထြက္သားပဲကြ”

ညိဳ ေအာင္က ရယ္ေမာကာ ေျပာလုိက္ေလရာ အာသာက မိန္းမအမူအရာ

ဟန္ပန္မ်ဳ ိးလုပ္ လ်က္ ညိဳ ေအာင့္အား မ်က္ေစာင္းပစ္ထုိးလုိက္ေလသည္။

“ဟင္း ကုိကုိေအာင္က သူမ်ား ကုိ သိပ္အထင္ေသးတာပဲ၊ ဒီလုိဆုိရင္ သင္းကုိ

မခ်စ္နဲ႔သိ လား၊ သြား.. သြား.. သူမ်ား ဆီမလာနဲ႔ သြား”

ေခါင္းတခါခါ လည္တခါခါႏွင့္ အသံကုိ တမင္ႏြဲ႕ရင္း ေျပာေနေသာ

အာသာဆီသုိ႔ ခ်စ္ဦး သည္ေျပးလာကာ မ်က္ႏွာသုတ္ပါ အစုတ္တစ္ခုႏွင့္ တဖုတ္ဖုတ္႐ုိက္ၿပီး..

“မေအေသရာ ငါ ဆယ္ႏွစ္ စာေလာက္ စိတ္ကုန္သြားတာပဲ၊ တစ္ခါတည္း”

ႀကိမ္းေမာင္းလိုက္ေလရာ ေမး႐ုိးႀကီးႀကီး လည္ဇလုတ္ႀကီးႀကီးႏွင့္

ေထာင္ေထာင္ေမာင္း ေမာင္း ကုိယ္ဟန္ရွိေသာ အာသာသည္ အမဲေျခာက္ဖုတ္ပမာ
တြန္႔လိန္ေကာက္ေကြးေနေလ သည္။

(၈)

တကၠသုိလ္အခန္းနံပါတ္ (၁) တြင္ ဆရာ မလာေသးသျဖင့္ တေ၀ါေ၀ါႏွင့္

ဆူညံေနသည္။ စကားဆုိသံ၊ ရယ္ေမာသံ၊ ေလခၽြန္သံ၊ မိန္းကေလးမ်ား တြတ္ထုိးသံ၊ ႀကိတ္၍
ရယ္သံမ်ား မွာ ညံမစဲ ႏုိင္ေအာင္ပင္။

အသက္ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ မျပည့္ခဲ့ေသးေသာ ဟုိက္စကူးေက်ာင္းသူအရြယ္မွသည္

ျဗဳ န္းစား ႀကီး တကၠသုိလ္ေရာက္လာေတာ့ ဆရာမ ်ား က…

“မင္းတုိ႔ လူႀကီး ျဖစ္ၿပီ ကိုယ့္ကုိယ္ ထိန္းၾက၊ သိမ္းၾက၊ လူႀကီးလုိ ေနထုိင္ၾက

မင္းတုိအားလုံး ဟာ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးလူေကာင္းမ်ား ျဖစ္တယ္”

ဟု ေျပာဆုိ ဆုံးမၾကကာ Ladies (အမ်ဳ ိးေကာင္းသမီး)ႏွင့္ Gentlemen (အမ်ဳ

ိးေကာင္း သား) ဟု အမည္ တပ္ေခၚခဲ့သည္ႏွင့္ သင္းသင္းတုိ႔မွာ နတ္ေရကန္ထဲ
တြန္းအပုိ႔ခံခဲ့ရသလုိ ျဖစ္ခဲ့ရ ေလသည္။

သည္လုိႏွင့္ ေျခာက္လတည္းဟူေသာ အခ်ိန္ပုိင္းသည္ ျဗဳ န္းစားႀကီး

ကုန္လြန္ခဲ့ရာ ကုိယ့္ ကုိယ္ကုိယ္ ရင့္က်က္ေအာင္ေမြး၍ ထိန္းသိမ္းခဲ့ရေလသည္။
တကယ္ေတာ့လည္း ဘယ္ေနရာ၌ မဆုိ မိန္းကေလးမ်ား မွည့္တစ္ေပါက္မွ မစြန္းေအာင္မွာ
သံကြန္ျခာခုနစ္ထပ္ႏွင့္ အုပ္၍ မရစ ေကာင္း။ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ထိန္းမွသာ
ျဖစ္ႏုိင္သည့္ကိစၥဟု သင္းသင္းေအးက ေတြ းေလသည္။

သင္းသင္းေအးတုိ႔ေရွ႕မွ “အုိင္ဗီ” သည္ ရင္ကုိေကာ့၍ တင္ကုိေနာက္ပစ္ကာ

အတန္းထဲ၀င္ လာသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားတစ္စုက မ်ဳ ိးစုံေအာ္ဟစ္ေနာက္ေျပာင္ေတာ့သည္။
ေခါင္းကုိ သူ႔လက္ ႏွင့္ သပ္လုိက္ကာ အသာေစာင္းငဲ့၍ ႏႈတ္ခမ္းေလးကုိ စူတူတူလုပ္ရင္း
ေရွ႕ဆုံးတန္းက သူ႔အေဖာ္ မ်ား ေဘးတြင္ ၀င္ထုိင္လုိက္ေလသည္။

သူ၀တ္ထားေသာ ဆြယ္တာအနီေလးကုိ ခၽြတ္ကာ ေနာက္ခုံတန္းသုိ႔

မ်က္လုံးေလး က လယ္ကလယ္ႏွင့္ မ်က္စိစကားလုိက္ေသည္။ ေက်ာင္းသားေတြ က “ေဟး”
ခနဲ ေအာ္ၾကျပန္ သည္။

“ေဟ့၊ အဲဒါ အာသာရဲ႕ ကာဆင္ေတာ္ တယ္၊ စက္ရွင္တရားသူႀကီး

ဦးထြန္းေမာင္ရဲ႕ သမီး၊ မႏၱေလးကေလ “ထရန္စဖာ”လုပ္လာတာ”
 ၀င္းေမာ္က တီးတုိးေျပာေနသည္။ ေနာ္စီစီက မ်က္ႏွာေလး႐ႈံကာ…

“သူ႔ၾကည့္ရတာ စိတ္ညစ္ပါတယ္၊ တစ္ကုိယ္လုံး လႈပ္ေနတာပဲ၊ အထဲက

ေဘာ္လီမွ ၀တ္ထားရဲ႕ လာ မသိပါဘူး”

“နင္ သြားလွန္ၾကည့္ပါလာ မိစီ”

တင္တင္၀င္းက ေျပာလုိက္ရာ ေနာ္စီစီက ရယ္ေမာေနသည္။

သင္းသင္းေအးကမူ “ဘရက္စတက္” ႏုိင္ငံသမုိင္းစာအုပ္အထူႀကီးကုိ ဖြင့္ဖတ္လ်က္ “ရွဴ း ” ဟု
ပါးစပ္ကုိ ကပ္ျပလုိက္ ေလသည္။ ၀င္း၀င္းေမာ္က…

“မရွဴ း နဲ႔ နင္ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မယ္ ေရႊသင္း”

“ဟင္၊ ဘာ ျဖစ္လုိ႔လဲ”

သင္းသင္းေအးက ခ်စ္စဖြယ္ အမူအရာေလးႏွင့္ ေမးလုိက္ေလသည္

တင္တင္း၀င္က ဆက္၍ …

“ဘာ ျဖစ္ရမလဲ သူက တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလ၊ သူ႔အိမ္က မႏုိင္ဘူး။

အသက္နဲ႔ ရည္းစားအမွ်ပဲ၊ သူတုိ႔အိမ္မွာ ဒ႐ုိင္ဘာ ခပ္ငယ္ငယ္ေတာင္ မထားရဘူး။ သူက ႀကိဳ
က္မိၿပီဆုိရင္ ဘယ္လုိေယာက္ ်ားမ်ဳ ိး ျဖစ္ ျဖစ္ ေကာင္ကင္တမြတ္ ၾကယ္ကုိဆြတ္ပဲ၊ ဒီဘက္မွာ
ေတာ့ သိပ္ေတာ္ တယ္၊ သူ႔အမူအရာ ၾကည့္ပါလား”

“အဲဒါနဲ႔ သင္းနဲ႔ ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ”

“ဆုိင္ၿပီလား ဆုိင္တာမွ သိပ္ဆုိင္”

“အင္း၊ မဟုတ္တန္းတရားေတြ ေျပာလုိက္စမ္းပါဦး”

“ဟုတ္တာေျပာမွာ ေနာ္၊ ၿပီးေတာ့ မငုိနဲ႔ မိေရႊသင္း”

“အံမယ္၊ လာ လာေခ်ေသး”

“အုိင္ဗီက အာသာရွိတဲ့ ေနာ့သ္ေဟာကုိ တစ္ေယာက္ တည္း သြာသတဲ့”

 တင္တင္၀င္းက ေျပာလုိက္ရာ သင္းသင္းေအးက တအ့့ံတၾသ ျဖစ္ေနသည္။

“ေနာ့သ္ေဟာကုိသြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ တည္း တယ္ေၾကာင္ပါလား၊

ရဲလည္း ရဲ တယ္ေနာ္”

“အုိ ရဲဆုိ ေလာကႀကီးမွာ အုိင္ဗီ မလုပ္ရဲ႕ တဲ့ အလုပ္ တစ္ခုမွမရွိဘူး၊

သူ႔အေဖာ္မိန္းက လးေတြ ကလည္း ေယာက္ ်ားေလးအေဆာင္ဆုိေတာ့ ဘယ္လိုက္ရဲမလဲ၊
ဒီေတာ့ သူ တစ္ေယာက္ တည္း သြားတာေပါ့။ အာသာနဲ႔ ေတြ ႕ဖုိ႔ဆုိၿပီး
အေၾကာင္းကိစၥျပလုိ႔ေပါ့။ အာသာကလည္း လန္႔သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕ ၊ ဒီတုန္းက
ကုိေအာင္ေမာင္းရယ္၊ ကုိခ်စ္ဦးရယ္၊ ကုိညဳ ိေအာင္ရယ္က လည္း ၿမိဳ ႕ ထဲသြားမလုိ႔အဆင္း
ဆုံၾကတာေပါ့”

တင္တင္၀င္း၏ စကားကုိ ေနာ္စီစီက မေအာင္ႏုိင္၊ မအည္းႏုိင္..

“အင္း.. ဆုံၾ ကေတာ့”

၀င္း၀င္းေမာ္က ေနာ္စီစီ၏ ေပါင္ကုိပုတ္ကာ ရယ္ေမာင္း…

“နင္ကလည္း ကာယကံရွင္ လႈပ္ဖုိ႔ ခ်န္ပါဦး၊ အဲဒီ အုိင္ဗီက မိတင္၀င္းရဲ႕

ေအာင္ေမာင္း အသားျဖဴ ေခ်ာႀကီး လဲမက်၊ ငါ့ပိန္တာရွည္ႀကီး ခ်စ္ဦးကိုလည္း စာမလိတ္၊
မိသင္းရဲ႕ ညိဳ ေအာင္ ႀကီးကုိ စကၡဳ ႐ူေပ သံ၀ါသတာေပါ့၊ ကုိညိဳ ေအာင္က
မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္လိုက္တယ္ဆုိ လား။ ၿပဳ ံးလုိက္တယ္ဆုိလား၊ အသားညိဳ ေပမယ့္
ဂေဂဂရီပက္ခ္နဲ႔ တူလုိ႔တဲ့။ အုိင္ဗီ အ႐ူးအမူး ျဖစ္သြားရွာ တယ္။ မငုိနဲ႔ေနာ္၊ ငုိေတာ့မလုိ႔လား”

“မငုိေရး ခ် မငို၊ ၾကားရတာ နဲ႔ ၀မ္းသာလြန္းလုိ႔၊ ဒါမွ မ်က္စိေနာက္

သက္သာတယ္။ ၾကာ႐ုပ္၊ ၾကာ႐ုပ္ခ်င္းေတြ ႕တာ ေကာင္းတာေပါ့ ”

သင္းသင္းေအးက ႏႈတ္ခမ္းကို တြန္႔မဲ့ကာ ေျပာလုိက္ေလရာ တင္တင္၀င္းက…

“ေဟ့ ေကာင္မေလး၊ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလုိက္တာ၊ ညက် ေစာင္ေခါင္းၿမီးၿခဳ ံ

မငုိနဲ႔ ေနာ္”
 ဟု တီးတုိးေနာက္ေျပာင္ေနသည္။ ၀င္း၀င္းေမာ္က…

“ငိုမွာ ပဲ ငိုမွာ ပဲ စိတ္ခ်။ ခုေတာင္ လူေတြ ေရွ႕မုိ႔ ၀မ္းထဲက ငုိပဲဆင္ေနၿပီ၊

ဟုိေန႔ကလည္း ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ က ႏွစ္ လည္မဂၢဇင္းအေဟာင္းၾကည့္ေနလုိ႔ ငါ မိသင္းကုိ
အသာေခ်ာင္းတာ ကိုညိဳ ေအာင္ ေရး ထားတဲ့ “လင္းအ႐ုဏ္၀ယ္” ၀တၳဳ တုိကုိ ဖတ္ေနတယ္”

“အုိ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ၊ ပ်င္းလြန္းလုိ႔ ဟုိလွန္ဒီလွန္ ဖတ္ေနတာပါ။ ေတာ္ စမ္းပါ၊

ေပါက္က ရေတာ့ စ မေနစမ္းပါနဲ႔”

“ေပါက္ကရ စတာမဟုတ္ပါဘူး။ ငါတုိ႔ ျဖစ္ေစခ်င္လုိ႔ပါ၊ ကုိညိဳ ေအာင္ႀကီးက

လူေကာင္း တစ္ေယာက္ ပါ၊ သူက မိန္းမေတြ ကုိ စိတ္၀င္စားတာ မဟုတ္ဘူး။
ဘယ္အေဆာင္မွ မသြားတာ ၾကည့္၊ နင့္က်မွ ဒီလုိလုပ္ေတာ့ ငါတုိ႔ကေတာင္
အံ့ၾသေနေသးတယ္”

တင္တင္၀င္းက ခပ္ဆြယ္ဆြယ္ေလးေျပာလုိက္ရာ သင္းသင္းေအးက..

“အံမယ္၊ အံမယ္၊ ေအာင္သြယ္ ေတာ္ ေတာ္ ေကာင္းပါလား၊ ဒီကနဲ႔ေတာ့

အေ၀းႀကီး၊ ေအာင္သြယ္နဲ႔ ညားေနဦးမယ္ေနာ္၊ သတိထား” ဟု ရန္ေထာင္သလုိ
ေျပာေနသည္။

ေနာ္စီစီက ဆီမီခြက္ ထေတာက္ကာ…

“ေအးဟယ္၊ ကုိညိဳ ေအာင္ကုိ အုိင္ဗီနဲ႔ေတာ့ မ ျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ႏွေျမာပါတယ္။

သင္းနဲ႔ သေဘာတူတယ္”

“အလုိ႔၊ ေဆး႐ုိးသည္က ကန္႔လန္႔၊ စီစီနဲ႔ ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ သေဘာတူရေအာင္၊

ေအး အမိႀကိဳ က္ရင္ေတာ့ ယူေပါ့။ မိတင္၀င္းႀကိဳ က္ရင္ မိတင္၀င္းယူ၊ မိေမာ္ႀကိဳ က္ရင္
မိေမာ္ယူ ဒါပဲ၊ သင္းအဖုိ႔ ကေတာ့ အဲဒီ လူအေပၚ အဲဗား “ႏုိး” ပဲ၊ ႏုိးဆုိႏုိး ဘယ္ေတာ့မွ မ
“ရက္စ္” ဘူး၊ သင္း မႀကိဳ က္ဘဲနဲ႔ သင္းကုိ စတဲ့လူနဲ႔ ရၾကပါေစ၊ ကုိင္း က်ိန္လိုက္မယ္”

သင္းသင္းေအးက ၀ါးလုံးရွည္ႏွင့္ သိမ္းရမ္းကာ ရန္ေထာင္ေလသည္။

ေဒါသလည္း အနည္း ငယ္ထြက္ကာ မ်က္ႏွာေလးမွာ နီျမန္းလာေလသည္။ တင္တင္၀င္းတုိ႔က
စ ေကာင္းတုိင္း ဇြတ္စေနသျဖင့္ ေနာက္ဆုံး သင္းသင္းေအးက လက္ေလွ်ာ့ကာ
ဘာမွမေျပာဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေန သည္။

အေနာက္တုိင္းဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံ့သမုိင္းဘာသာရပ္မ်ား သင္ၾကာရန္

ဆရာဦးတင္အုံး၀င္လာမွ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား ၏ ဆူသံပူသံသည္ မီးကုိေရႏွင့္
ၿငိမ္းသတ္ဘိသကဲ့သုိ႔ ၿငိမ္သက္သြား ၾကေလသည္။

(၉)

ေက်ာင္းေဆာင္ထမင္းစားခန္းႀကီးတြင္ အလ်ားေျခာက္ေပ၊ အနံေလးေပရွိေသာ

သစ္သား စားပြဲၾကမ္းႀကီးမ်ား ၊ သစ္သားခုံရွည္မ်ား ခ်ထားသည္။ ၾကမ္းေပၚတြင္ ထမင္းေစ့မ်ား
အ႐ုိးအရင္း မ်ား ၊ ျပန္႔က်ဲေနသည္။ စားပြဲမ်ား ေပၚတြင္ ျမန္မာျပည္ ျဖစ္ ထုံးေျခာက္ေရာင္
ပန္းကန္ျပား ပန္းကန္ လုံး အပံ့အရြဲ႕မ်ား ခ်ထားသည္။ပန္းကန္ပဲ့အခ်ဳ ိ႕ကုိ ပန္းကန္ရြဲ႕ႏွင့္
အုပ္ထားေလသည္။

စားပြဲတစ္ခုစီတြင္ ေၾကြရည္ကြာကာ သံေခ်းတက္ဇလုံေပါက္ႏွစ္ လုံးစီ ရွိသည္။

ယင္းဇလုံ ေပါက္တုိ႔ကုိ ယင္မမဲ႐ုိင္းမ်ား ၀ုိင္းအုံေနၾကသည္။

ထုိေန႔က ဆာတတ္ေသာ ေအာင္ေမာင္းေၾကာင့္ ညေန ခပ္ေစာေစာပင္

ထမင္းစားခန္းသုိ႔ ဆင္းလာၾကေလသည္။ ေနာက္ဘက္တံခါးေပါက္ ဘီဒိုတန္းလ်ားနားတြင္
စြပ္က်ယ္အက်ႌညစ္ထပ္ ထပ္ ဆန္ကာေပါကႏွင့္ ခ်ည္လုံခ်ည္စုတ္ကုိ ၀တ္ထားကာ
ေခါင္းစုတ္ဖြားႏွင့္ လူ တစ္ေယာက္ က ညစ္ပတ္ေပေရေသာ လက္ႏွီးစုတ္တမ မည္ းေနသည့္
အ၀တ္ႏွင့္ ပန္္းကန္သုတ္ေနသည္။
 ေအာင္ေမာင္းႏွင့္ ခ်စ္ဦးက ေရွ႕ဆုံးက၀င္လာၿပီး သန္းေဌးႏွင့္ ညဳ ိေအာင္က
စကားတေျပာ ေျပာႏွင့္ ေနာက္မွလုိက္လာေလသည္။ ေအာင္ေမာင္းက စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္၊
ခ်ည္လုံခ်ည္၀တ္ ကာ ခ်စ္ဦးက ဟာေ၀ရွပ္အက်ႌအေၾကာင္အက်ားႏွင့္
ေယာလုံခ်ည္တစ္ပတ္ႏြမ္း၊ သန္းေဌးႏွင့္ ညိဳ ေအာင္တုိ႔က ေပၚပလင္ရွပ္အျဖဴ လက္ရွည္ကုိ
လက္ေခါက္လ်က္ ပေလကပ္လုံခ်ည္ မတိမ္းမယိမ္း အဆင္မ်ား ကုိ ၀တ္ထားၾကသည္။

ထမင္းစားခန္းတြင္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး တစ္ေယာက္ မွ် မေရာက္ၾကေသးသျဖင့္

ခ်စ္ဦး ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္ႏွင့္ တစ္ဖက္စားပဲြမွ ငါးပိေၾကာ္ပုလင္းကုိ အလစ္သုတ္လုိက္ေလသည္။

“ေဟ့ေကာင္ ျပန္ခ်ထားလုိက္”

ညိဳ ေအာင္က လွမ္းျမင္သျဖင့္ ေအာ္လုိက္ေလသည္။ ခ်စ္ဦးက ႏႈတ္ခမ္းစူကာ…

“ငါတုိ႔ ဥစၥာလည္းေပ်ာက္တယ္၊ သူတုိ႔ဟာ ျပန္ယူမွာ ေပါ့”

“ဘာပဲ ျဖစ္ ျဖစ္ ခုိးတဲ့အလုပ္ေတာ့ မလုပ္နဲ႔”

ညိဳ ေအာင္က မာန္လိုက္ေလသည္။ သန္းေဌးက၀င္၍ …

“ဟုတ္သားပဲကြ ခ်စ္ဦးျပန္ထားလုိက္”

“မထားဘူးကြာ ငါ့သေဘာ”

“ထားလုိက္စမ္းပါ ထားစမ္းပါ”

ညိဳ ေအာင္က ခ်စ္ဦးလက္ထဲမွ ငပိေၾကာ္ပုလင္းကုိ ဇတ္ခနဲ လုကာသူ႔ေနရာသူ

ျပန္ထား လုိက္ေလသည္။

ေအာင္ေမာင္းက အုပ္ထားေသာ ဟင္းပန္းကန္ေပၚကုိ လက္၀ါးျဖန္႔၀ဲကာ..

“ဖြ လက္ေရွာင္ ေပါက္ေကာင္ဖြင့္မယ္”

“ဖြင့္မေနနဲ႔ ဆိတ္႐ုိးညႇီေဟာက္ေဟာက္နဲ႔ ပဲလား၊ ၾကက္႐ုိး ၿငီးစီစီနဲ႔

အားလူးလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ရင္ ဘဲဥပုပ္”
 ခ်စ္ဦးက ႐ႈံ႕႐ႈံ႕မဲ့မဲ့ႏွင့္ ေျပာလုိက္ေလသည္။ ေအာင္ေမာင္းက ဟင္းခနဲ
သက္ျပင္းခ်လုိက္ ကာ…

“ဟင္းမေကာင္းရင္ေတာ့ လွည္းတန္းထပ္ သြားမယ္ကြာ”

“မင္းမွာ ပုိက္ဆံရွိလုိ႔လား”

ခ်စ္ဦးက ေမးလုိက္ေလသည္။ ေအာင္ေမာင္းက ေခါင္းတခါရမ္းကာ ညိဳ

ေအာင္ႏွင့္ သန္းေဌးတုိ႔ဘက္သုိ႔ ေမးေငါ့ျပလုိက္ေလသည္။

“မရွိဘူးေဟ့၊ တုိ႔ဆီေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္နဲ႔၊ ေဆးလိပ္ဖုိး တစ္မူးေတာင္

မနည္းကပ္ထားရတာ ” ဟု ညဳ ိေအာင္က လွမ္းေျပာလုိက္ေလသည္။ ခ်စ္ဦးက

“ကိုင္း ကိုင္း ဒီလုိဆုိရင္ ေရႊဟင္းခြက္ကုိ ဖြင့္ေတာ္ မူပါဘုရား”

လက္အုပ္ခ်ီကာ ေျပာေနဆဲ ေအာင္ေမာင္းက ဇတ္ခနဲ ဟင္းခြက္အဖုံးကုိလွပ္၍

ဖြင့္လုိက္ ၿပီးေနာက္… ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕လ်က္…

“က်က္သေရ ၊ ဘဲသေရ၊ ေခြးသေရအျပည့္အ၀ပဲ သာဓု သာဓု”

“ဘာလဲ ပုစြန္ထုပ္ ဆီျပန္လား”

“ဒူးေခါင္းေလာက္ဆိတ္႐ုိးနဲ႔ ကုလားပဲ”

ေအာင္ေမာင္းက ေျဖေလသည္။ ခ်စ္ဦးက ကုလားပဲဟင္ကုိ ရြံရွာေသာ

အမူအရာႏွင့္ လွမ္းၾကည့္ရင္း…

“ဟုိေန႔က အာသာ၀မ္းပ်က္သြားတာ သတိရလိုက္တာေနာ္”

“ေဟ့ေကာင္ ေတာ္ ကြာ”

ညိဳ ေအာင္က လွမ္းေအာ္လိုက္ေလသည္။ သန္းေဌးက…

“တုိ႔ေရာက္တဲ့ေန႔ကစၿပီး အစားအေသာက္ ညံ့ဖ်င္းလိုက္တာ၊ အေျခအေနက

ဆုိးတာ ထက္ဆုိးေနတာပဲ၊ တုိ႔ဆီမွာ ျဖတ္စားလာဘ္စားေတြ ကမ်ား ေနတာ၊ ႏုိ႔ဆီအလုံးႏွစ္
ဆယ္ ေပးရင္ ၾကားက အလုပ္သမားေတြ က ငါးလုံးလာက္ဘုံးတယ္၊ သၾကားႏွစ္ ပိႆ
ာေပးရင္ ငါးဆယ္သား ေလာက္ ကဲ့ထားတယ္၊ ဘယ္သြားေကာင္ေတာ့မလဲ”

“ေၾသာ္ သာဓု သာဓု ဒါေၾကာင့္ ကုိခ်စ္ဆုိင္က လက္ဖက္ရည္ကုိ ပါနီ

ေလးခြက္ေရာထည့္ ရင္ ပါတုိ႔အေဆာင္ လက္ဖက္ရည္ ျဖစ္ရတာ ကုိး”

ဆာေနၾကေပမင့္လည္း ထမင္းကုိ စိတ္မပါ့တပါႏွင့္ စားေနၾကသည္။

ထမင္းစားအၿပီး မႈ န္ မႈ ိင္းမႈ ိင္းႏွင္ ေကာ္ဖီညႇိတက္ေနေသာ ဖန္ခြက္ထဲမွ ေရကုိ ျမင္ရေသာ ္
ညဳ ိေအာင္မွာ ေရေသာက္ခ်င္ စိတ္ပါ ကုန္ခမ္းသြားေလသည္။

“ ျဖစ္ေလရာဘ၀ ေက်ာင္းေဆာင္ေနရတဲ့ဘ၀ မေရာက္ပါေစနဲ႔ ဘုရား

ျမတ္ရွင္ေစာ ၾသကာသ ၾသကာသ ”

ခ်စ္ဦးက သူ၏ လက္ကုိင္ပ၀ါကုိ ထုတ္ကာ လက္ေရာ၊ ပါးစပ္ေရာ၊ မ်က္ႏွာက

ေခၽြးေရာ တစ္ၿပိဳ င္နက္သုတ္ရင္း ေျပာလုိက္ေလသည္။

“အံမယ္ မင္းဆုေတာင္းဖုိ႔ မလုိပါဘူး။ သုံးခါက်ရင္ အေဆာင္ကထြက္ရမွာ ပဲ

ငါ့လူ ဖင္ေခါင္းေတာ့ က်ယ္မေနနဲ႔”

ေအာင္ေမာင္းက ဟိန္းလုိက္ေလသည္။ သန္းေဌးက မ်က္ေမွာ င္ကုတ္လ်က္…

“နယ္ခ်ဲ႕ အရင္းရွင္း အဂၤလိပ္ေခတ္တုန္းကေတာင္ သုံးခါက်ရင္ ျပႆ က

နာမရွိဘူး။ ေက်ာင္း ေဆာင္ျပႆ နာတုိ႔၊ စာသင္
က ခန္းျပႆ နာတုိ႔လက
ည္း မရွိဘူး။
ေက်ာင္းေဆာင္ခ မွန္မွန္ေပးေနရင္ အေဆာင္က လက္ခံတာပဲ။ ေက်ာင္းစာဆုိတာလည္း
ငါတုိ႔မင္းတုိ႔လုိ အေျခအေနမ်ဳ ိးေၾကာင့္ မက်က္ႏုိင္တာပဲ ရွီတယ္။ ေလတာေတတာလည္း
ရွိသေပါ့ကြာ၊ ဒီၾကားထဲ ဒီတကၠသုိလ္မွာ ဆရာ အမ်ား က သိကၡာျပည့္၀ေပမယ့္ တခ်ဳ ိ႕က
“ကေလးကလားစိတ္” ေသာက္ျမင္ကပ္လုိ႔ စာေမးပြဲခ် ပစ္တာက ရွိေသး ဟုတ္လား၊
ငါတုိ႔စစ္ကိုင္းေဆာင္က စိန္ဘျမင့္နဲ႔ သိန္းလွတို႔ ခံလိုက္ရၿပီမဟုတ္ လား။ သူတုိ႔ အင္တာႏွစ္
တုန္းကေပါ့။ ပါေမာကၡခ်ဳ ပ္အထိ တက္တုိင္ၾကတာေမာင္၊ ေဒါက္တာ ထင္ေအာင္ကလည္း
အင္မတန္ ခ်ိန္ခ်ိန္ဆဆ စဥ္းစားတဲ့လူဆုိေတာ့သိတာေပါ့။ သမာသမတ္
လည္းရွိတဲ့ဆရာႀကီးမုိ႔ပါ။ ေက်ာင္းသားေတြ မတရားခံရတာ လည္း သိေတာ့ “ဆီးနိတ္” ကကုိ
စာေမးပြဲ ေအာင္ေပးရတာ ေပါ့”

“အင္း ဒုကၡ ဒုကၡ”

ခ်စ္ဦးက ညည္းေနသည္။ သန္းေဌးကဆက္၍ …

“ေက်ာင္းလခေတာ့ လြတ္ပါရဲ႕ ၊ စာအုပ္ဖုိးေတြ က ေငြႏွစ္

ဆယ္အစိတ္ေခါင္ခိုက္ေနေအာင္ ေစ်းကႀကီးေတာ့ မ၀ယ္ႏုိင္၊ စာၾကည့္တိုက္မွာ စာအုပ္ေတြ
က မလုံေလာက္၊ စားရတာ က ေထာင္ ထမင္း ေထာင္ဟင္း၊ ေရခ်ဳ ိးခန္း၊ အိမ္သာကအစ လုရ၊
အတန္းတက္ေတာ့လည္း ေခြးေျပးသလုိ ေျပးရ၊ ဒီေလာက္ ဒုကၡခံၿပီး ဒီဂရီရေတာ့လည္း
ဘ၀ရပ္တည္မႈ က ဘယ္မလဲ၊ အခြင့္အေရး ေတြ က ဆုံး႐ႈံးတာထက္ ဆုံး႐ႈံးေနၿပီ ဒါ တုိက္ယူမွ
ရမယ့္ ကိစၥေတြ ပဲ”

ေဒါႏွင့္ ေမာႏွင့္ ေျပာေနသည္။ ညိဳ ေအာင္ကမူ ႏႈတ္ဆိတ္ေနကာ သန္းေဌး

ဂက္စတာနာ ႏွင့္ လွည့္ယူလာေသာ သူေရး ထားခဲ့သည္ ေၾကာ္ျငာစာတမ္းကုိ အမွာ းအယြင္း
ပါ၊ မပါ အေခ်ာျပန္ ဖတ္ၾကည့္ေနသည္။ ေဆးလိပ္ကိုဖြာ႐ႈိက္ကာ ဖတ္ရင္း
အသံထြက္လာေလသည္။

“ကမာၻ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏွင့္ ျပည္တြင္ းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ”

ဒုတိယကမၻာစစ္သည္ ကမၻာသူ၊ ကမၻာသားတုိ႔၏ ေသြးမ်ား

ဒလေဟာစီးဆင္းလ်က္ စစ္နတ္ဆုိးႀကီးကုိ ယစ္ပူေဇာ္ခဲ့ရေပသည္။ လူထုအမ်ား အိုိးမဲ့၊ အိမ္မဲ့၊
လယ္ပ်က္ယာပ်က္ ကပ္ဆုိး ႀကီးဆိုက္ခဲ့ရေပသည္။ ယခုလည္း တစ္ဖန္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ တိုင္းျပည္၌
ျပည္တြင္ းနတ္ဆုိးကုိ ယဇ္ပူေဇာ္ ရျပန္ေခ်ၿပီ။ ရြာေတြ ၊ အုိးပ်က္ အိမ္ပ်က္၊ မီးေလာင္ေျမျပင္
ျဖစ္၊ ေခ်ာင္းေျမာင္းေတြ မွာ ေသြးသံရဲရဲ။ စီးပြားပ်က္၍ ထမင္းငတ္ေနရေသာ သူမ်ား ဒုႏွင့္
ေဒး၊ ေသဆုံးၾကရသူေပါင္းက ေသာ င္းႏွင့္ ခ်ီ၍ ပ်က္စီးေသာ ရြာေပါင္းက ေထာင္ႏွင့္
ခ်ီေနသည္။

ႏုိင္ငံေတာ္ အစုိးရသည္ ပညာေရး အတြက္ သုံးေသာ ေငြထက္အဆေပါင္းမ်ား

စြာ သန္းႏွင့္ ခ်ီ၍ ျပည္တြင္ းစ္အတြက္ သုံးေနရသည့္ ျပည္တြင္ းစစ္ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေတာ္
အေပၚ၀ယ္ ႏုိင္ငံျခား ေၾကြး ကုေဋႏွင့္ ခ်ီ၍ တင္ခဲ့သည္။

ေက်ာင္းသားထု၏ မိဘေဆြမ်ဳ ိး၊ အလားတူမ်ား သည္ ျပည္တြင္ းစစ္ဒဏ္ကုိ

တုိက္႐ိုက္ ေသာ ္လည္းေကာင္း သြယ္၀ုိက္ေသာ နည္းႏွင့္ ေသာ ္လည္းေကာင္း အလူးအလဲ
ခံေနၾကရသည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ေအးခ်မ္းစြာ ပညာသင္ၾကာႏုိင္ရန္မွာ ကမာၻ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏွင့္
ျပည္တြင္ းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္မွသာ ျဖစ္မည္ ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔
ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လမ္းစဥ္ သုိ႔ ဦးတည္လ်က္ရွိေလသည္။

ပညာေရး လြတ္လပ္ခြင့္

ပညာသည္ မီးရွဴ း တန္ေဆာင္ ျဖစ္သလုိ ေလာက၏ အလင္းေရာင္ လည္း

ျဖစ္ေခ်သည္။ ဗုဒၶ၊ ခရစ္ေတာ္ ၊ မုိဟာမက္၊ ကြန္ျဖဴ း ရွပ္ စေသာ ေလာက
ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတုိ႔သည္ အမွန္တရားကုိ လူတုိ႔ စ႐ုိက္ ေခတ္ႏွင့္ လုိက္၍ အမ်ဳ ိးမ်ဳ ိးအဖုံဖုံ
ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့ေလသည္။

တစ္ဖန္ ဂရိပညာရွင္ဆုိကေရတီး၊ ပေလတုိမွသည္ ကားလ္မတ္စ္လီနင္တုိ႔အထိ

လူ႔ေလာက၏ အေၾကာင္းတရားမ်ား ကုိ လြတ္လပ္ေသာ အေတြ းအေခၚမ်ား ျဖင့္
ရွာေဖြတင္ျပခဲ့ၾက ေပသည္။

ပညာေရး လြတ္လပ္ခြင့္သည္ ကမၻာေပၚရွိ တကၠသုိလ္တုိင္း၏ အစဥ္အလာႀကီး

တစ္ခု ျဖစ္ သည္။ ပညာေရး လြတ္လြပ္ခြင့္သည္ တကၠသုိလ္၏ ဂုဏ္သိကၡာတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။

လြတ္လပ္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ (၀ါ) အေႏွာင္အဖြဲ႕ကင္းလြတ္ေသာ

ပတ္၀န္းက်င္မ်ား ၌ သာ လွ်င္ တကၠသုိလ္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ဖြံ႕ၿဖိဳ း ႏုိင္ေပမည္ ။ သုိ႔ေၾကာင့္
ပင္ ကမာၻအရပ္ရပ္မွ တကၠသုိလ္တုိ႔သည္ ပညာေရး လြတ္လပ္ခြင့္တည္းဟူေသာ
ျပည္တန္ပတၱျမားကုိ လက္၀ယ္ထားၾက ကာ အၿပိဳ င္အဆုိင္ ဂုဏ္ယူေနၾကသည္။ ဤသုိ႔
တကၠသုိလ္ႀကီးမ်ား သည္ မိမိတုိ႔ေခါင္းကုိ အသံုးျပဳ လ်က္ အထက္တန္းပညာရွင္မ်ား ဟူေသာ
ေအာင္လံတံခြန္ကုိ လႊင့္ထူ၀င့္ၾကြားေနစဥ္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ရန္ကုန္မွာ အငွားဦးေခါင္းကို
တပ္ထားရသည္။

ရွက္ဖြယ္ေကာင္းေလစြ၊ ပညာေရး လြတ္လပ္ခြင့္ ပိတ္ပင္ျခင္းခံရျခင္း သည္

ႏုိင္ငံ၏ ဂုဏ္ သေရဖ်က္ဆီးျခင္း တစ္ရပ္ပင္တည္း။ အုပ္ခ်ဳ ပ္ေရး ကိစၥမ်ား ၌
ၿဗိတိသွ်တကၠသုိလ္မ်ား သည္ သီးျခား လြတ္လပ္သည္။ ယေန႔တုိင္ ေအာက္စဖုိ႔ဒ္၊
ကင္းဘရစ္တကၠသုိလ္မ်ား သည္ ခါတုိင္းကဲ့သုိ႔ပင္ တကၠသုိလ္တြင္ း၌ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းတြင္
းရွိသူမ်ား သာ ပါ၀င္ဖြဲ႕စည္းထားေသာ အဖြဲ႕မ်ား ျဖစ္ သည္။ အျပင္တစ္စုံတစ္ဦးမွ
၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္း။ ခ်ဳ ပ္ခ်ယ္ျခင္းမရွိသည့္ အတြက္ ဆရာ မ်ား ႏွင့္ တကြ
ေက်ာင္းသားထုတစ္ရပ္လုံး ညီညြတ္စြာ အေရး ဆုိၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ ညီညာမွ
ျပည္သာေပလိမ့္မည္ ။

အမွန္တရားအတြက္ အေရး ဆိုၾကရာ၌ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားမ်ား သည္

ဆင္ကန္းေတာ တုိး တေဇာက္ကန္းမ်ား မဟုတ္။ စည္းကမ္းစနစ္ကုိ ေသြဖည္ျခင္းမဟုတ္၊
အမွန္တရားရွာေဖြရာ၌ ေလာကပညာရွင္မ်ား သည္ စည္းစိမ္ကုိ စြန္႔ခဲ့ၾကသည္။ အသက္ကုိပင္
စေတးခဲ့ၾကရသည္ မဟုတ္ ေလာ။ သုိ႔ေၾကာင့္ အမွန္တရားအတြက္ ကိုယ္က်ဳ ိးမဖက္
ဦးေဆြးဆံေျမ့တုိက္ၾကပါစုိ႔။

ျပည္သူတကၠသုိလ္

ေျမာက္မ်ား စြာ ေသာ ျပည္သူ႔သားသမီးမ်ား သည္ တကၠသုိလ္သုိ႔

လာေရာက္ႏုိင္ဖုိ႔ရန္ ခဲယဥ္းပါဘိသည္။ လမ္းေဘးမွ ျမန္မာ့တဲစုတ္ငယ္မ်ား ၊ ရႊံ႕ႏြံဗြက္မ်ား
အၾကားမွ ရွစ္ဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္းမွ် ေသာ လယ္သမားတုိ႔၏ လယ္တဲမ်ား မွ သားသမီးတို႔အတြက္
တကၠသုိလ္ပညာဆုိသည္ ေယာင္၍ မွ် စိတ္မကူးမိၾကရွာ၊ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္တည္းဟူေသာ
ဘုံဗိမာန္ႀကီးသည္ ဆင္းရဲသားႏွင့္ လား လားမွ မထုိက္ မင္းႀကိဳ က္စုိးႀကိဳ က္ ျဖစ္သည္။ ဓနရွင္
အထက္တန္းစား ေလာင္းရိပ္မိေသာ တကၠ သုိလ္သာ ျဖစ္ေခ်သည္။

လူတိုင္းေနခြင့္မရ၊ ေနခြင့္ရသူမ်ား ဖို႔လည္း ျပႆ နာေပါင္က

းအေထြေထြ၊
ဒုကၡတည္းဟူေသာ ေဘာင္ကို ခတ္ထားသည္။ ထုိ႔ျပင္ ဘ၀ရပ္တည္မႈ အတြက္ဖူလုံေသာ
အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ပညာကား အဘယ္နည္း၊ ေခတ္ပညာတတ္ အလုပ္လက္မဲ့ဦးေရ
တုိးပြားလာေစရန္သာ ဖန္တီး သည္။

သုိ႔ေၾကာင့္ နယ္ခ်ဲ႕အေမြဆုိး ျဖစ္ေသာ ကုိလုိနီပညာေရး စနစ္ကုိ

အတူတကြလက္တြဲ တုိက္ ကာ ျပည္သူ႔အတြက္ ျပည္သူ႔တကၠသုိလႀကီး ျဖစ္လာေစရန္
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားထုတစ္ရပ္လုံး တာ၀န္ရွိေပသည္။

အမ်ဳ ိးသားယဥ္ေက်းမႈ ထိန္းသိမ္းေရး

ျမန္မာမႈ ၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ တြင္ ဟိရိၾသတၱပၸတည္းဟူေသာ မေကာင္းမႈ

ကုိျပရာမွာ ရွက္ေၾကာက္ျခင္း သေဘာထား အယူအဆမ်ား ရွိခဲ့ေပသည္။ ျမန္မာအမ်ဳ ိးသမီးတုိ႔
လြတ္လပ္မႈ အခြင့္အေရး မ်ား ရွိခဲ့ေသာ ္လည္း သိကၡာအရာ၌ သူမတူေအာင္ ထိန္းသိမ္းမႈ
ရွိသည္။ ဣေျႏၵတန္ဖုိး ထားသည္။ ထုိနည္းတူ ျမန္မာအမ်ဳ ိးသားမ်ား သည္လည္း မိမိ အမိႏွင့္
ႏွမသားခ်င္းႏွင့္ တူစြာ အမ်ဳ ိး သမီးတို႔ကုိ ေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာ
အက်င့္ေကာင္းရွိခဲ့ၾကသည္တမု႔ံ။

ယေန႔ တကၠသုိလ္ေလာက၏ လူမႈ ဆက္ဆံေရး သည္မ်ား စြာ

ေဖာက္ျပန္လ်က္ရွိေလသည္။ ပညာတတ္ဟူေသာ ဂုဏ္သေရႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ပင္
သိကၡာမဲ့ေနၾကသည္။ ယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ ေပါင္း သင္းဆက္ဆံေရး အမည္ လွေလးမ်ား တပ္ကာ
ျမန္မာႏွင့္ မအပ္စပ္ေသာ အေနာက္တုိင္းယဥ္ေက်း မႈ ကား ထုိးေဖာက္လ်က္ရွိေနသည္။
အေမရိကန္ယဥ္ေက်းမႈ သည္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ေခါင္မုိးမွ ေအာက္ေျခအုတ္ခုံအထိ
လႊမ္းမုိးေနသည္။

ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္းရွိလွေသာ မိတ္ဆက္သဘင္ပဲ အခ်ဳ ိ႕ႏွင့္

ပြတ္သဘင္ပြဲမ်ာကလည္း တကၠသုိလ္၏ တည္ၿငိမ္ေသာ သိကၡာႏွင့္ အလွက်က္သေရကုိ
ဖ်က္ဆီးလ်က္ရွိေလသည္။

အနာဂတ္ေကာင္းစားေရး ကုိ ေရွး႐ႈကာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားတုိ႔ အမ်ဳ

ိးသားယဥ္ေက်း မႈ ကုိ ထိန္းသိမ္းရင္ မူမွန္ ေဖာ္ျပန္ေနေသာ လူမႈ ဆက္ဆံေရး ကို
တိုက္ထုတ္ၾကပါစုိ႔။

(၁၀)

ထုိေန႔ညက တိမ္ေရာင္ စုံက လွလွပပေလး ေတာက္ပေနသည္။ ၀င္လုဆဲဆဲ

ေနမင္းႀကီး ကား နီရဲေသာ ေရာင္ ျခည္ျဖန္႔ကာ အေနာက္ဘက္တစ္ခုိတြင္ ရွိေနေသာ
သစ္ပင္တစ္ပင္၏ ထပ္ တြင္ ေမးဖ်ားတင္ေနသည္။

သုိ႔ေၾကာင့္ပင္ တကၠသုိလ္ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေရႊျခည္မွ်င္မ်ား

သြယ္တန္းေန ဆဲ ျဖစ္ေလသည္။ ေလေျပက ညင္းတဲြ႕တြဲ ႕ႏွင့္ မူႏြဲ႕ေနသလုိ မထိခလုပ္
ထိခလုတ္ ေဆာ့ကစားေန သည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ေဆာ့သရမ္းခ်င္ေသာ ေၾကာင့္
သင္းသင္းေအး၏ ဆံယဥ္စေလးမ်ား ကုိပင္ ေလႏွင့္ အတူ ျမဴ း ၾကြေစေလသည္။

သင္းသင္းေအးတုိ႔ လူစုသည္ သီရိေဆာင္မွထြက္၍ ျပည္လမ္းဘက္သုိ႔

ေလွ်ာက္လာ ေလသည္။ ျပည္လမ္းမွတစ္ဖန္ အင္းလ်ားလမ္းခ်ဳ ိးသုိ႔ ၀င္ခဲ့ၾကသည္။
လမ္းထိပ္ညာဘက္၌ ဘြဲ႕ႏွင္း သဘင္ခန္းမေဆာင္ႀကီးသည္ အုိမင္းၿပီ ျဖစ္ေသာ ္လည္း
ေရွးအစဥ္အလာမပ်က္ တကၠသုိလ္အလွ က်က္သေရေဆာင္အ ျဖစ္ တည္ရွိၿမဲ ျဖစ္သည္။

အင္းလ်ားလမ္းအ၀င္၀မွအစျပဳ ၍ စိမ္းရင့္ေမွာ င္ေမွာ င္ အခက္အလက္မ်ား ႏွင့္

ညိဳ မႈ ိင္းေသာ သရပ္ပင္မ်ား ၊ ပန္းႏုေရာင္ ပန္းပြြား ၀တ္ဆံပြင့္ေလးမ်ား ႏွင့္ ကုကၠဳ ိပင္မ်ား
ေပါက္ေရာက္ေနၾကသည္။

အင္းလ်ား၏ ဘယ္ဘက္ေဘးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ျမသားျပကေတ့စိမ္းလဲ့ေသာ

အင္းလ်ား ကန္မွာ တည္ၿငိမ္စြာ ၀ပ္ဆင္းေနသည္။ ထုိမွ ဆက္ေလွ်ာက္လွ်င္
ကံ့ေကာ္ပင္တန္းမ်ား ၏ သဘာ၀ အလွကုိ ျမင္ရေတြ ႕ရသည္။
 ေႏြဦးေပါက္ရာသီ၌ ကံ့ေကာ္ပြင့္တုိ႔သည္ ေ၀ေ၀ဆာဆာဖူးပြင့္တတ္ေလသည္။

ေလာကီထုပၸတ္ လူတုိ႔ဇာတ္၏ လြမ္းစရာအေထြေထြကုိ ကံ့ေကာ္ပင္တန္းမ်ား က

ေျပာျပ ေနသေယာင္ေယာင္ ေလေျပညင္းအသြဲ႕တြင္ အသက္၀င္လ်က္ရွိေခ်သည္။

“ေဟ့ တုိ႔ထြက္လာတာ အေရး မႀကီးဘူး မိတင္၀င္းရဲ႕ ကုိေအာင္ေမာင္းႀကီးလာ

ရင္ တုိ႔ကုိ ဆဲေနပါဦးမယ္”

၀င္း၀င္းေမာ္က တိတ္ဆိတ္ျခင္းကုိ စတင္ၿဖိဳ ခြင္းလုိက္ေလသည္။ သည္ေတာ့

၀င္း၀င္းက

“စာေမးပြဲ ဒါေလာက္နီးမွေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ ေႏွာင္ဖြဲ႕လုိ႔ မ ျဖစ္ဘူးေဟ့၊

ငါတုိ႔သုံးလ ေလာက္ ျပတ္စြဲကြာရွင္းထားတယ္။ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရပ္ပါ တစ္ခါတည္း
ထည့္ေပါင္းလိုက္တယ္ ၿပီးေရာ”

႐ႈတည္တည္ႏွင့္ ေျပာလို္ကရာ ေနာ္စီစီက “ေဟ ေဟ ေဟ ” ဟု သေဘာက်စြာ

ရယ္ေမာ ေနသည္။

“ အံမယ္ ခ်ီးနဲ႔ ႏွလုံးေခြ႕သြားၿပီ”

၀င္း၀င္းေမာ္က လွမ္းေျပာလုိက္ေလသည္။ သင္းသင္းေအးက ရယ္လ်က္…

“သင္းျဖင့္ မိတင္၀င္း ဖင္ေထာင္ေနေအာင္ စာက်က္တာ ဒီတစ္ခါပဲ ေတြ

႕ဖူးေသး တယ္”

“က်က္မွ က်က္မွ၊ သုံးဆယ့္ခုနစ္ရက္ပဲ လုိေတာ့တယ္ေနာ္၊ အရင္ကလုိ

ကြန္ပတ္စနစ္ မရွိေတာ့ဘူး။ တစ္ဘာသာက်ရင္ အကုန္ျပန္ေျဖရမွာ ၊ ေသေရာ”

“ေသေပါ့၊ အေစာႀကီးကတည္းက စာက်က္ပါလုိ႔ ေျပာတာ၊ ေျပာလုိ႔မွ မရဘဲ၊

ေခ်းယုိခါနီး မွ ေခ်းတြင္ းေပါက္ရွာတဲ့ဟာေတြ ေသၾက”

သင္းသင္းေအးက မာန္သလုိ ေျပာလုိက္ေလသည္။ တင္တင္၀င္းက

သင္းသင္းေအး၏ ေက်ာျပင္ကုိ လက္ႏွင့္ သပ္ကာ
 “ေတာ္ တယ္ ငါတုိ႔မိသင္းက သိပ္ေတာ္ တယ္၊ စာကုိ သူ႔အခ်ိန္နဲ႔ သူ
မွန္မွန္က်က္သြား ေတာ့ ဣေျႏၵရရပဲ၊ ငါတုိ႔မွာ ေတာ့ ေခြးေျပး၀က္ေျပး ေျပးလႊားေနရလု႔ိ
ကားေနၿပီ”

“ ကားေတာ့ မကားပါနဲ႔ဟယ္”

ေနာ္စီစီက ေျပာလုိက္ရာ ေနာ္စီစီ၏ ေခါင္းကုိ တင္တင္၀င္းက

လွမ္းထုလုိက္ေလသည္။

“မိသင္းတုိ႔မွာ ေတာ့ “က်ဴ တုိရီရယ္” အမွတ္ေတြ ကလည္းေကာင္း၊ (၆)

မွတ္ေအာက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေလ်ာ့ပါဘူး။ ငါတုိ႔မွာ ေတာ့ (၃) မွတ္၊ (၄) မွတ္ အႏုိင္ႏုိင္၊
ဂဏန္းေရွ႕က အႏုတ္ လကၡဏာမပါတာ ကံေကာင္း၊ အင္း ဒုကၡ ဒုကၡ”

တင္တင္၀င္းက ညည္းညဴ ဆဲ သင္းသင္းေအးက တင္တင္၀င္း၏

တစ္ေခ်ာင္းတည္းေသာ ဆံက်စ္ကုိ လွမ္းဆြဲကာ..

“မုိက္ဦးေလ မုိက္ဦး၊ ေက်ာင္းလာတာ ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ”

“လင္ရွာဖုိ႔ အဲ ဟုတ္ေပါင္”

“ပညာရွာရမယ္ မဟုတ္လား၊ ပညာရွာရမယ္၊ လူႀကီးေျပာရင္ ဘယ္ေတာ့မွ

နားမေထာင္ ဘူး။ တစ္သက္လုံးမွတ္ထား၊ ေက်ာင္းဆုိတာ အေလလုိက္တဲ့ေနရာ မဟုတ္ဘူး။
ေနာက္ ဒီလုိ အေလလို္က္ရင္ ေဟာဟုိသရက္ပင္မွာ ႀကိဳ း နဲ႔ခ်ည္ထားမယ္ မွတ္ထား”

တင္တင္၀င္းမွာ သင္းသင္းေအးက က်စ္ဆံၿမီးကုိ ဆြဲထားေသာ ေၾကာင့္

ေခါင္းကုိေမာ့ထား ရကား…

“ အမေလး ေၾကာက္ပါၿပီ ထိပ္ထားသခင္မေလးရယ္၊ ဥတၱရကလ်ာဏီ ကုိညိဳ

ေအာင့္ အဆက္ကေလးရယ္”

“သြား၊ သိပ္မုန္းစရာ ေကာင္းတာပဲ”

သင္းသင္းေအးက မ်က္ေစာင္းထုိးကာ တင္တင္၀င္းအား အဟုတ္တကယ္

တြန္းပစ္လိုက္ ေလသည္။ တင္တင္၀င္းက ယိမ္းထုိးယိမ္းထုိးနွင့္ ယုိင္လဲေတာ့မလုိ ျဖစ္သြားၿပီး
ေနာ္စီစီ၏ လက္ ေမာင္းကုိ အားျပဳ ကုိင္ကာ ရယ္ေနသည္။

စာေမးပြဲႀကီးနီးၿပီ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ေန၀င္မုိးခ်ဳ ပ္ ျဖစ္ခါနီး

ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ား ပါးေနသည္။ မိန္းကေလးတစ္စု ႏွစ္ စု မွ်သာ
၀တ္ေကာင္းစားလွႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသည္။

“သူမ်ား မ်ား လမ္းေလွ်ာက္ရင္ စတုိင္မလုိင္အျပည့္၊ ငါတုိ႔မ်ား ေတာ့

စုတ္ျပတ္သပ္ေနတာ ပဲဟာ”

၀င္း၀င္းေမာ္က ညည္းညဴ ေနရာ…

“ဘာလဲ အခုမွ ေနာင္တရေနသလား၊ သြားျပင္ေခ်၊ သြားျပင္ေခ်၊

အခ်ိန္ရွိေသးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ နင့္ပိန္တာရွည္ႀကီးပါ မ်က္စပစ္ေခၚခဲ့”

တင္တင္၀ငး္က လွမ္းေဟာက္လုိက္သျဖင့္ ၿငိမ္သြားေလသည္။ သင္းသင္းေအး

အပါအ၀င္ ခုံဖိပ္နပ္မ်ား ႏွင့္သာ ထြက္လာခဲ့ၾကေလသည္။ အားလုံး ဘီစပတ္၊ ဗေလာက္စ္ေခၚ
အက်ႌလက္ျပတ္ အစုတ္၊ အေရာင္ မွိန္ေသာ ထမီမ်ား ႏွင့္ သင္းသင္းေအး တစ္ေယာက္ သာ
ဘီးပတ္ထားတာက အစ ေသေသသပ္သပ္သန္႔ရွင္းေလသည္။ မ်က္ႏွာကုိ
သနပ္ခါးေရက်ဲေလး လူးထားေလသည္။ လိေမၼာ္ ေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့
ဂ်ပန္ပုိးအက်ႌလည္ဟုိက္လက္ျပတ္၊ အနီမႈ ိင္းခံတြင္ အျဖဴ စက္မ်ား ႏွင့္ သရက္ ထည္လုံခ်ည္
၀တ္ထားေသာ သင္းသင္းေအးမွာ ဆည္းဆာဧကရီ ျဖစ္ၿမဲပင္။

တျဖည္းျဖည္း အင္းလ်ားကန္ သစ္ရိပ္န္းသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကေလသည္။

သင္းပင္ရိပ္ ေအာက္တြင္ ဟုိတစ္တြဲ ၊ ဒီတစ္တြဲ စုံတြဲ ဒိြယံဒြိယံ အစုံ။

“အမေလးေတာ္ စာေမးပြဲဒါေလာက္နီးမွပဲ”

သင္းသင္းေအးက ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ကာ ေျပာလိုက္ေလသည္။ တတ္တင္၀င္းက…

နင္က မႀကဳ ံ ဖူးတဲ့လူဆုိေတာ့ ဘယ္ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္မလဲ အလြမ္းသယ္ရတာ နီးေလေလ
ဒီမွာ အတြဲ ေတြ က မႈ ိလုိေပါက္ေလေလပဲ၊ ထုၾက႐ုိက္ၾက ဖက္ၾက ၾကားျဖတ္၀င္ကာ…

“အင္းလ်ားကန္ႀကီးက အစက ေသးေသးေလးရယ္၊ အႏွစ္ သုံးဆယ္လုံးလုံး

ဒီလုိအတြဲ ေတြ ေၾကာင့္ ကန္ေရေတြ တုိးၿပီး ဒါေလာက္ႀကီးလာတာေပါ့ဟ”

“ဟင္ ဟုတ္လား”

ေနာ္စီစီက “ေၾကာင္” ေနျပန္သည္။ သင္းသင္းေအးကမူ ေနာ္စီစီ၏ ပခုံးကို

လွမ္းပုတ္ကာ ရယ္ေနသည္။ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ျမင္ေနေတြ ႕ေနရေသာ စုံတြဲ မ်ား ကေတာ့
ဘာကုိမွ မမႈ ႏုိင္၊ ေလာကႀကီးကုိ ေမ့ေနၾကေလသည္။ တခ်ုဳ ိ႕လည္း ဣေျႏၵရရ၊ အလြန္ဆုံး
နီးနီးကပ္ကပ္ ထုိင္႐ုံမွ် သာ။ တခ်ဳ ိလည္း လက္ကေလးကုိင္႐ုံ၊ မ်က္ရည္ေလး သုတ္ေပး႐ုံ၊ တခ်ဳ
ိ႕လည္း တခ်ဳ ိ႕လည္း…

“ေဟ့ ဟိုဟာ အုိင္ဗီ မဟုတ္လား”

၀င္း၀င္းေမာ္က အလန္႔တၾကား ေအာ္လုိက္ေလသည္။

“ဘယ္မွာ လဲ၊ ဘယ္မွာ လဲ ” ဟု ေနာ္စီစီက စပ္စုေနသည္။

“ဟုိမွာ ေလ ဟုိမွာ ဟုိခ်ဳ ံႀကီးနားက သစ္ပင္ေအာက္မွာ အေရး ဆုိ မ်က္လုံးက

ကန္းေန ၾကျပန္ၿပီ”

“တုိ႔ျမင္ပါတယ္ဟဲ့ နင္ကလည္း တုိးတုိးေျပာစမ္းပါ”

တင္တင္၀င္းက မာန္ေနသည္။ ေနာ္စီစီႏွင့္ ၀င္း၀င္းေမာ္တုိ႔က ေရွ႕ဆုံးက

ခါးရမ္းလ်က္..

“မသြားနဲ႔” ဟု ဟန္႔တားထားလုိက္သည္။

သုိ႔ ဟန္႔တားထားသည့္ ၾကားထဲကပင္ ၀င္း၀င္းေမာ္က စပ္စပ္စုစု “လာပါဟာ

အုိင္ဗီနဲ႔ တြဲ တဲ့လူကုိ ငါသိလုိ႔ပါ” ဟု အတင္းဆြဲေခၚကာ ေနာ္စီစီက အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳ ၿပီး
သူကပါ ဆြဲသျဖင့္ တြန္႔ဆုတ္ေနေသာ သင္းသင္းေအးႏွင့္ တင္တင္၀င္းတုိ႔မွာ
တန္းလန္းတန္းလန္းပါလာ ေလသည္။
 သုိ႔ႏွင့္ ၀ါးတ႐ုိက္အကြာေလာက္ ေရာက္လာခဲ့ၾကေလသည္။ ကုန္းအျမင့္မုိ႔
အေပၚစီးနွင့္ ျမင္ေရသည္။ ေယာက္ ်ား၏ ေက်ာ္ကုိ သိုင္းဖက္ထားေသာ လက္ျဖဴ ျဖဴ ေလးမ်ား
ကုိ ျမင္ေတြ ႕ရ သည္။ ဆံပင္ကုိ အုိင္ဗီပုံစံအတုိင္း ဟာေ၀ယံကၽြန္းသူမ်ာကဲ့သုိ႔
ဖားလ်ားခ်ထားလုိက္ေလသည္။

“ေက်ာင္းသားရဲ႕ ေက်ာပဲ ျမင္ရတယ္။ ဘယ္သူ ျဖစ္ႏုိင္မလဲေဟ့ ၾကည့္စမ္း”

၀င္း၀င္းေမာ္က တီးတုိးဆုိဆဲ တင္တင္၀င္းက…

“ဘယ္သူဘယ္၀ါ ျဖစ္ေရာ သိမွာ မို႔လုိ႔လား”

“ေၾသာ္ တုိ႔အသိထဲက ျဖစ္ေနမလားလုိ႔”

သင္းသင္းေအးက ၀င္း၀င္းေမာ္ စကားအဆုံး ၀င္း၀င္းေမာ္၏ လက္ကုိ

ဆြဲကိုင္ကာ…

“မျမင္အပ္တာကုိ မျမင္ေစနဲ႔၊ မၾကည့္အပ္တာကုိ မၾကည့္ရေစနဲ႔ လာ သြားစုိ႔

မိေမာ္”

“ေ၀၊ ဘာလုိ႔ေလာတာလဲ၊ ခဏေလာက္ ၾကည့္ရေအာင္ပါဆုိတာ”

ေနာ္စီစီက ေျပာလုိက္ေလသည္။

“မေကာင္းဘူးဟဲ့ မိစီရဲ႕ ၊ သူမ်ား ျမင္သြားရင္ ငါတုိ႔ကို ဒါေတြ လုိက္ေခ်ာင္းတဲ့

အစား ေအာက္ေမ့ေနမယ္”

သည္တစ္ခါေတာ့ တင္တင္၀င္းက စကားေကာင္းဆုိေနသည္

သင္းသင္းေအးက စုံတြဲ ဘက္သုိ႔မၾကည့္ မ်က္ႏွာလြဲေနသည္။ ၀င္း၀င္းေမာ္က

လွမ္းၾကည့္ ရင္း…

“ေဟ့ မိသင္း ငါထင္ရင္ေတာ့ မလြဲဘူး အဲဒီ လူက နင့္ကုိညိဳ ေအာင္ႀကီးပဲ”

သင္းသင္းေအးက ဘာဘာညာညာ ထင္ျမင္ခ်က္မေပးခင္ တင္တင္၀င္းက…

 “ဟယ္ မဟုတ္ႏုိင္တာ ”ဟု ေျပာၿပီး ေခါင္းကို ရမ္းေနသည္။

“ေဟ့ ဘာလုိ႔ မဟုတ္ရမွာ လဲ၊ ကုိညိဳ ေအာင္လည္း ဘာသားနဲ႔ထုထားတာ မုိ႔လဲ၊

လူဟာလူ ပဲ၊ ပုထုဇဥ္ဟာ ပုထုဇဥ္ပဲ၊ ရဟန္းစ်ာန္ပ်ံမုိ႔ ခံႏုိင္မွာ လား၊ တုိ႔ဆီက
ယူဂုိစလားဗီးယားျပန္ ကုိျမမုိး ႀကီးေတာင္ ပြတ္သဘင္တက္ၿပီး ကြန္ဗ႐ုိက နန္စီခူးနဲ႔ တြဲ
ခုတ္ေသးတာ၊ ကုိညဳ ိေအာင္က ဘာလုိ႔ အိုင္ဗီနဲ႔ မတြဲ ရမွာ လဲ”

၀င္း၀င္းေမာ္က သင္းသင္းေအး၏ မ်က္ႏွာကုိ လွမ္းၾကည့္ရင္း

ေျပာလုိက္ေလသည္။

“အုိင္ဗီနဲ႔ တြဲ တာကုိ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလုိ ဣေျႏၵမဲ့လိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။

ေျပာတာပါ။ ဟုိေန႔က ကုိေအာင္ေမာင္းႀကီး တုိ႔ကုိ ေ၀သြားတဲ့ ေၾကညာစာတမ္း
မဖတ္ဘူးလားကြယ္ အဲဒါ ကုိညဳ ိေအာင္ ေရး တာာပဲဟာ”

တင္တင္၀င္းက ရွင္းတမ္းထုတ္ေနသည္။ ေနာ္စီစီက…

“ေအး ဟုတ္ပါရဲ႕ ကြယ္၊ ကုိညိဳ ေအာင္ေတာ့ ဟုတ္ မထင္ပါဘူး”

“အုိ တုိ႔ေတာ့ လူေတြ ကုိ မယုံဘူး၊ လူေတြ က အေျပာနဲ႔ အလုပ္ တျခားစီ၊

ေခါင္းေဆာင္ ေတြ က ပုိဆုိးသး၊ လူႀကီး ျဖစ္လာေလေလ အသံေကာင္းဟစ္ေလေလ၊ အဲလုိ
အသံေကာင္း ဟစ္ ေလေလ အခြင့္အေရး က ယူေလေလပဲ မိတင္၀င္း၊ အဲဒီ လူက
ငါ့မ်က္စိထဲေတာ့ ကုိညိဳ ေအာင္မွ ကုိညဳ ိေအာင္အစစ္ပဲ ေရမေရာဘူး။ ဘုိေကကလည္း
ခပ္တုိတုိညႇပ္ထားတယ္။ ရွပ္အက်ႌကလည္း လက္မေသမသပ္ ေခါက္လုိ႔ ၿပီးေတာ့
ပေလကပ္လုံခ်ည္ အျဖဴ ခံကလည္း ကုိညိဳ ေအာင္ ခဏခဏ ၀တ္တတ္တယ္”

၀င္း၀င္းေမာ္က ဂဃနဏ ေျပာျပေနသည္။ တင္တင္၀င္းက မ်က္လုံးျပဴ း ကာ

လွမ္းၾကည့္ လိုက္ေလသည္။ ေနာ္စီစီကလည္း မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ
လွမ္းၾကည့္လုိက္ေလသည္။ သင္းသင္း ေအးက မၾကည့္၊ မၾကည့္အျပင္ ခပ္မဆိတ္ေနသည္။
ဒီေတာ့ ၀င္း၀င္းေမာ္က သင္းသင္းေအး၏ ေခါင္းကို ဆြဲလွည့္ကာ…
 “ၾကည့္စမ္းပါအုံးဟဲ့ နင္ကလည္းမႀကိဳ က္ရေသးဘူး
ဆံတပင္တင္းမ်က္စပ္ပုိး၀င္ေနလုိက္ တာ၊ တကတဲ အုိင္ဗီဆုိတာေတာ့ ၿမဲမွာ မဟုတ္ဘူပါဘူး။
ေယာက္ ်ားေတြ ကုိ အ႐ုပ္လုိ ကစားေန တဲ့ မိန္းမဥစၥာ”

သင္းသင္းေအး ၾကည့္ခိုက္တြင္ ခႏၶာကုိယ္ႏွစ္ ခု

ပူးကပ္သည္ထည္ထက္ပူးကပ္သြားေလ သည္။ တစ္ေယာက္ ေက်ာကုိ တစ္ေယာက္
သုိင္းဖက္ထားေလသည္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ပူးကပ္ေနၾက သည္မွာ စကၠန္႔ပိုင္းမကၿပီ။ သဏၭာန္ႏွစ္
ခုသည္ ေျမေပၚသုိ႔ လွဲခ်လုိက္ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္…

ေလးဦးသား မတုိင္ပင္ဘဲႏွင့္ ထုိသူႏွစ္ ဦးႏွင့္ ေ၀းရာသုိ႔ ေျပးလာခဲ့ၾကသည္။

ေျခာက္ျခား တုန္လႈပ္ေသာ စိတ္ႏွင့္ ေျပးလာရင္း ေဟာဟဲ ေဟာဟာႏွင့္
ေမာေနၾကေလသည္။ တစ္ခါမွ မေတြ ႕ ဖူး၊ မႀကဳ ံဖူးေသာ အ ျဖစ္မုိ႔ ထမင္းလုံး
တေစၦေျခာက္လွန္႔သလုိ ထိတ္လန္႔ေနၾကေလသည္။

“ငါ မ သြားပါနဲ႔လုိ႔ ေျပာတာ၊ မိေမာ္က သိပ္ဆတ္ေဆာ့တာပဲ၊ မေကာင္းဘူး၊

ေကာင္းကုိ မေကာင္းဘူး ငါသိပ္စိတ္ဆုိးတာပဲ”

သင္းသင္းေအးက အျပစ္တင္လုိ႔ မဆုံး၊ ၀င္း၀င္းေမာ္က နည္းနည္း

အေမာေျပေလာက္ ေသာ အခါ….

“နင့္ ကုိညိဳ ေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ငါစိတ္မေကာင္းပါဘူးဟာ” ဟု

ေနာက္သလုိလုိႏွင့္ အတည္လည္း ေျပာလုိက္လသည္။

သင္းသင္းေအး၏ နီျမန္းေသာ မ်က္ႏွာေလးမွာ အေရာင္ မေျပာင္းေသး။

“အုိ သူ႔လင္ပဲ စကားထဲထည့္ေျပာေန၊ ဒါက ကုိညိဳ ေအာင္ ျဖစ္တာ။ မ ျဖစ္တာနဲ႔

ဘာမွ မဆုိင္ပါဘူး။ ရွက္စရာ အလြန္ေကာင္းတာကုိ ေျပာေနတာ ယုိသူမရွက္၊
ျမင္သူရွက္ဆုိတာ ဒါပဲ”

၀င္း၀င္းေမာ္က သင္းသင္းေအး၏ လက္ကိုကုိင္လႈပ္ကာ…

 “ဒုိ႔ ပညာရတာ ေပါ့ ဒုိ႔တကၠသုိလ္မွာ ဒါမ်ဳ ိး တစ္ခါမွ သင္တန္းမပုိ႔ခ်ေသးဘူး။
အေနာက္ႏုိင္ ငံေတြ မွာ ေတာ့ ပုိ႔ခ်ေနၿပီ။ “ဆက္က္စ္အက္ဂ်ဴ ေကးရွင္း” ေပါ့

“ေတာ္ စမ္းပါ”

သင္းသင္းေအးက ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ေျပာလုိက္ေလသည္။ သင္းသင္းေအး၏

လက္ကုိ ဆုပ္ကုိင္ ထားေသာ ၀င္း၀င္းေမာ္က ေအးစက္တဲ့ လက္ရွိတဲ့လူရဲ႕ ႏွလုံးသားကေတာ
ပူေႏြးေနတတ္ပါသတဲ့။ A cold hand with a warm heart ဆုိတာ မၾကားဖူးဘူးလား”

သည့္ေနာက္ေတာ့ ေလးေယာက္ သား ရယ္ႏုိင္ၿပဳ ံးႏုိင္လာၾကေလသည္။

(၁၁)

“ေဟာ”

သင္းသင္းေအးတုိ႔ အံ့ၾသျခင္းမက အံ့ၾသရေလသည္။

အုိင္ဗီတုိ႔ စုံတြဲ ဆီမွ လွည့္ထြက္ေျပးၿပီး အလြန္တုိေတာင္းလွေသာ အခ်ိန္ပုိင္းမွာ

ပင္ ညိဳ ေအာင္တုိ႔လူစု လမ္းေလွ်ာက္လာၾကသည္ကုိ ေတြ ႕ရေသာ ေၾကာင့္ ပင္တည္း။

ညိဳ ေအာင္၊ သန္းေဌး၊ အာသာ၊ ခ်စ္ဦးႏွင့္ ေအာင္ေမာင္းတုိ႔သည္ သုံးေယာက္

တစ္တြဲ ႏွစ္ ေယာက္ တစ္တြဲ တြဲ ကာ သင္းသင္းေအးတုိ႔ဆီသုိ႔ တူ႐ူခပ္သုတ္သုတ္
ေလွ်ာက္လာၾကေလ သည္။ ဤသုိ႔ ဆုံစည္းရျခင္းမွာ ညိဳ ေအာင္တုိ႔ အဖို႔ေတာ့ တုိက္ဆုိင္မႈ
တစ္ရပ္မဟုတ္ပါေလ။ ေအာင္ ေမာင္းက သီရိအေဆာင္အသြား
တင္တင္၀င္းတုိ႔လမ္းေလွ်က္ထြန္းမွန္း သိရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳ င္နက္ ခ်စ္ဦးနွင့္ အာသာတုိ႔
လမ္းေလွ်ာက္ေခၚထုတ္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ညိဳ ေအာင္ႏွင့္ သန္းေဌးကိုပါ မလိမ့္တပတ္
ေခၚထုတ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
 သင္းသင္းေအး၊ တင္တင္၀င္း၊ ၀င္း၀င္းေမာ္ႏွင့္ ေနာ္စီစီတုိ႔က မတုိင္ပင္ဘဲ ၿပိဳ
င္တူလုိပင္ ညိဳ ေအာင့္အား လွမ္းၾကည့္လုိက္ရာ ညိဳ ေအာင္မွာ ေပၚပလင္ရွပ္ျဖဴ လက္ရွည္ကုိ
မေသမသပ္ ေခါင္တင္လ်က္ ပေလကပ္လုံခ်ည္ အျဖဴ ခံ ၀တ္ထားသည္ကုိ ေတြ
႕ျမင္လုိက္ရေလသည္။

ေနာ္စီစီက သင္းသင္းေအးအား လက္ကုတ္ကာ ညိဳ ေအာင္၏ လုံခ်ည္ကုိ

မ်က္လုံးႏွင့္ အရိပ္ျပလုိက္ေလသည္။ တင္တင္၀င္းႏွင့္ ၀င္း၀င္းေမာ္တုိ႔က ပခုံးတြန္႔ျပေနသည္။
တင္တင္ ၀င္းက…

“ရွင္တုိ႔ ဘယ္က ဘယ္လုိ လာၾကတာလဲ” ဟု စတင္ေမးလုိက္ရာ ခ်စ္ဦးက…

“ဒီကုိ တမင္လာတာ စာက်က္ၿပီး မ်က္စိေညာင္းလာတာနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္

ထြက္လာ ၾကတာ”

“စာက်က္ေနၿပီ ဟုတ္လား”

၀င္း၀င္းေမာ္က အံ့ၾသဆဲ…

“ဟာ၊ ညလုံးေပါက္ပဲ မအိပ္တာ သုံးညအလင္း”

ခ်စ္ဦး လက္သုံးေခ်ာင္းေထာင္ကာ ေျဖေနရာ..

“ဟာ ဟာ ဟာ ”

အာသာႏွင့္ ေအာင္ေမာင္းတုိ႔က ေအာ္ရယ္ေနၾကသည္။ ၀င္း၀င္းေမာ္က

ခ်စ္ဦးအား မ်က္ေစာင္းထုိးကာ..

“ဒီလူ မဟုတ္တာေတြ ေျပာေတာ့မယ္”

“ေၾသာ္ ေမးၾကည့္. မအိပ္တာေတာ့ အမွန္ပဲ”

“ဘာလုပ္တာလဲ”

“ဖဲ႐ုိက္တာ”
 တင္တင္၀င္းတုိ႔က ရယ္ေနၾကသည္။ သင္းသင္းေအးကသာ မၿပဳ ံးမရယ္
တည္ၾကည္ေန ေသာ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ေျမျပင္ေပၚ ေငးစုိက္ၾကည့္ေနသည္။ တင္တင္၀င္းက
သင္းသင္းေအးကုိ လွမ္းၾကည့္ေနရာမွ ညိဳ ေအာင္အား လွမ္းၾကည့္ၿပီး…

“ေနစမ္းပါဦး၊ ကုိညိဳ ေအာင္ႀကီးက ဘယ္က ဘယ္လုိ ပါလာတာလဲ၊ ညေန

အျပင္မထြက္ စဘူး ထူးလွခ်ည္းလား”

“ဟာ ဒီေကာင္ႀကီးကလည္း ေန႔ေရာ ညပါ စာၾကည့္လြန္းလုိ႔ ခါးကို ခ်ည့္ေနၿပီ၊

ဒါေၾကာင့္ ေလေကာင္းေလသန္႔ ရေအာင္လုိ႔”

ခ်စ္ဦးက ေျဖေလရာ တင္တင္၀င္းက..

“တကယ္လား” ဟု ေမးလုိက္သည္။

“တကယ္ေပါ့ ခု ခုတင္ေပၚမွာ စာအုပ္ရင္ဘတ္ေပၚတင္ၿပီး ဆန္႔ေနလုိ႔

ႏႈိးလာရတာ ၊ ဒါေတာင္ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ေမာနင္းကလပ္စ္ (၈) နာရီလား (၉) နာရီလား
လုပ္ေနေသးတယ္”

ညိဳ ေအာင္က မီးေသေနေသာ ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ ပါးစပ္တြင္ တပ္ကာ ၿပဳ

ံးေနေလသည္။ ေအာင္ေမာင္းႏွင့္ သန္းေဌးတုိ႔က တင္တင္၀င္းအားအသင္းအပင္းကိစၥမ်ား ကုိ
ေျပာဆုိေနကာ အာသာက ေနာ္စီစီအား ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းတက္ရာ၌ တရားေဟာဖို႔ကိစၥ
ေဆြးေႏြးေနၾကသည္။ ခ်စ္ဦးက သင္းသင္းေအးအား လွမ္းၾကည့္ကာ..

“သင္းသင္းေအးက စာေတာ္ တဲ့လူဆုိေတာ့ သိပ္မက်က္ရဘူးေနာ္”

“က်က္ေတာ့ က်က္ရတာ ေပါ့”

ညိဳ ေအာင္က မ်က္လုံးမ်ား ကုိ ဖ်တ္ခနဲ၀င့္ကာ သင္းသင္းေအးအား

ေစြေစာင္းကာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေဆးလိပ္ပါးစပ္မွ ယူလုိက္ကာ…

“သင္းသင္းေအးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ ႕တုန္းဆုံတုန္း ကၽြန္ေတာ္ စကားနည္းနည္း

ေျပာပါရေစ”
 “ေျပာစရာ ဘာရွိလုိ႔လဲ”

သင္းသင္းေအးက မ်က္ႏွာထားတည္တည္ႏွင့္ တုိေတာင္းစြာ

ျပန္ေမးလုိက္ေလသည္။

“ ကၽြန္ေတာ္ ့အေနနဲ႔ေတာ့ သင္းသင္းေအးကုိ ေျပာစရာရွိေနပါတယ္”

“အုိ၊ ကၽြန္မနဲ႔ ဘာဆုိင္လုိ႔ ေျပာစရာရွိရမွာ လဲ”

“ဆုိင္တာ မဆုိင္တာေတာ့ မသိဘူးေလ။ ပတ္သက္စရာအေၾကာင္းေတြ

ကေတာ့ ရွိေနခဲ့ တယ္ မဟုတ္လား”

“အုိ ..ဘာမ်ား ပတ္သက္စရာ ရွိလုိ႔လဲ၊ ကၽြန္မကုိ ဒါေလာက္အရွက္ခြဲရတာ

မေတာ္ ေသး ဘူးလား”

သင္းသင္းေအးက ေျပာရင္းဆုိရင္း မ်က္ရည္မ်ား ၀ုိင္းလာေလသည္။ ညိဳ

ေအာင္က ပ်ာ ပ်ာသလဲ အမူအရာႏွင့္ လက္ေထာင္ျပကာ…

“သင္းသင္းေအး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အထင္လြဲေနၿပီ၊ သင္းသင္းေအးလုိ သိကၡာရွိတဲ့

မိန္းက ေလးမ်ဳ ိးကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုိ႔ အရွက္ခြဲရမလဲဗ်ာ၊ ဘယ္အရွက္ခဲြရက္ပ့ါမလဲ၊
မဟုတ္တာ ခ်ည္းပဲ”

သုိ႔ အခ်ီအခ် ေျပာၾကဆဲ ဘယ္သူက ဘယ္လုိစီမံၾကသည္မသိ

အခ်င္းခ်င္းလက္တုိ႔ကာ ညိဳ ေအာင့္အေပါင္းအေဖာ္ႏွင့္ သင္းသင္းေအး၏ အေဖာ္တစ္စုတုိ႔မွာ
မသိမသာ တစစေရွာင္ထြက္ သြားၾကေလသည္။ သင္းသင္းေအးက ဘာကိုမွ ဂ႐ုမျပဳ နုိင္ဘဲ
မ်က္ႏွာခပ္အုိအုိႏွင့္ …

“ကၽြန္မကုိ သူမ်ား ေတြ က ေျပာၾကဆုိၾက ေနာက္ၾကေျပာင္ၾကနဲ႔ ကၽြန္မ

စိတ္သိပ္အေနွာင့္ အယွက္ ျဖစ္တာပဲ”

“ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သင္းသင္းေအး ကၽြန္ေတာ္

ေျပာစရာရွိတယ္ဆုိတာ လည္း သင္းသင္းေအးကို ေတာင္းပန္ဖုိ႔ပါပဲ၊ ေဟာ္စတယ္အထိ
လုိက္လာၿပီး ေတာင္းပန္ဖုိ႔ပါပဲ၊ သူမ်ား ေတြ ပိုၿပီးအထင္လြဲစရာ ျဖစ္ေနမွာ စုိးတာနဲ႔
မလာရတာ ပါ။ ခြင့္လႊတ္ပါ သင္းသင္းေအး”

သင္းသင္းေအးက ဘယ္သုိ႔မွ မေျပာ၊ ေျမျပင္ကုိသာ ေငးစုိက္ၾကည့္ေနသည္။

ညိဳ ေအာင္ က ထပ္ဆင့္၍ …

“ဘယ့္ႏွယ္ သင္းသင္းေအး ခြင့္လႊတ္တယ္ မဟုတ္လား၊ သင္းသင္းေအးအေပၚ

ေစတနာ ဆုိး ေစတနာယုတ္ ႏွမ္းေစ့ေလာက္ေတာင္ မရွိပါဘူး ယုံပါ၊ ဟုိေန႔မနက္က
သင္းသင္းေအးကုိ ေျပာမိေျပာရာေတြ ေျပာခဲ့တာလည္း စ႐ုံသက္သက္ပါ၊ သင္းသင္းေအး
မ်က္ရည္ေတြ ၀ုိင္းေနတာ ကို ျမင္ခဲ့ရျပန္ေတာ့ နည္းနည္း မွ စိတ္မေကာင္းပါဘူး”

ညိဳ ေအာင္က သင္းသင္းေအး၏ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ မ်က္ႏွာေလးကုိ

ငုံ႔ၾကည့္ကာ ညင္သာ သိမ္ေမြ႕ေသာ ေလသံႏွင့္ ေျပာလုိက္ေလသည္။ သင္းသင္းေအး၏
မ်က္လုံးအိမ္တြင္ ယခု ပင္ မ်က္ရည္မ်ား ၀ုိင္းေနသည္။ ေတာက္ပေသာ မ်က္လုံးအစုံႏွင့္ သူ႔ကုိ
စုိက္ၾကည့္ေနေသာ ညိဳ ေအာင္ကား လွမ္းေမာ့္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ မ်က္လုံးခ်င္းဆုိင္သည့္ ခဏ၌
မ်က္လုံးလႊဲလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ သင္းသင္းေအးမွာ သူ႔ကုိ ခြဲထြက္သြားေသာ အေဖာ္တစ္စုကို

သတိရကာ ကပ်ာ ကယာညဳ ိေအာင္၏ အပါးမွ ထြက္ခြာခဲ့ေလသည္။ ညိဳ ေအာင္သည္
သင္းသင္းေအးေနာက္မွ ေခါင္း ငိုက္စုိက္ခ်ကာ လုိက္လာရင္း…

“ဟုိ စေတြ ႕ကတည္းက သင္းသင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္

သက္သက္ေနာက္ေျပာင္မိတာပါ၊ သင္းသင္းေအးရဲ႕ အ၀တ္အစား အဆင္အျပင္နဲ႔
မ်က္နွာထားကုိျမင္ရကတည္းက ဘယ္လုိ မိန္းမ စားလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ အကဲခတ္မိပါတယ္။
ေလးလည္းေလးစားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္အပုံႀကီး ငယ္ေပတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ေလ့စားပါတယ္။ ေလ်ာ့မ သြားပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မုိ႔လည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး
ဆက္ဆံေျပာဆုိမိသလုိ ျဖစ္ရတာ ပဲ”

သင္းသင္းေအးက ေရွ႕မွ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာေလာ ညိဳ ေအာင္က

ဣေျႏၵမပ်က္ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးမ်ား ႏွင့္ ေနာက္မွ လုိက္လာေလသည္။ အေဖာ္ေတြ ကလည္း
အင္းလ်ား လမ္းခ်ဳ ိ း တြင္ ပင္ မ်က္ျခည္ျပတ္သြားၾကေလသည္။ သည္ေတာ့
သင္းသင္းေအးနွင့္ ညိဳ ေအာင္ ႏွစ္ ေယာက္ တည္း လမ္းေလွ်ာက္ေနသလုိ ျဖစ္ေနသည္။
သင္းသင္းေအးကား မ်ကႏွာေလးကုိ နီျမန္းလ်က္ စကားမေျပာတုံဏီွေဘာ
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည္။

“ဘယ္လုိလဲ သင္းသင္းေအး စကားေျပာပါဦး”

“ ေျပာစရာ ဒါပဲမဟုတ္လား”

“ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခြင့္လႊတ္တယ္ေနာ္၊ ခြင့္လႊတ္ရင္ ခြတ္လႊတ္တယ္လုိ႔

ေျပာဦးမွေပါ့”

“ေတာင္းပန္ေနမွာ ေတာ့ ခြင့္မလႊတ္စရာ မရွိပါဘူး”

“ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ သင္းသင္းေအး စစ္ေျပၿငိမ္းၿပီေနာ္၊ ရန္သူေတြ မဟုတ္ၾ

ကေတာ့ဘူး။ ရန္သူမဟုတ္ေတာ့ရင္ မိတ္ေဆြေပါ့ ဟုတ္လား”

သင္းသင္းေအးက စကားမျပန္ေပ၊ ညိဳ ေအာင္က သင္းသင္းေအးႏွင့္

ေဘးခ်င္းယွဥ္ ေလွ်ာက္လာလ်က္…

“ဘယ္ႏွယ့္ မိတ္ေဆြလုိေကာ သေဘာထားႏုိင္ၿပီလား သင္းသင္းေအး”

သည္ေတာ့ သင္းသင္းေအးက မဆုိင္းမတြပင္…

“ကၽြန္မမွာ ေယာက္ ်ားမိတ္ေဆြရယ္လုိ႔ မရွိပါဘူး။ ဒီလုိရွိတယ္ဆုိရင္လည္း

ကၽြန္မအိမ္က သေဘာတူမွာ မဟုတ္ဘူး။ ပူပူေႏြးေႏြး မုဆုိးမ ျဖစ္သြားရတဲ့ ကၽြန္မေမေမက
တကၠသုိလ္ကုိပညာ တစ္ခုတည္း ေဇာက္ခ်သင္ဖုိ႔ လႊတ္လုိက္တာပါ၊ ဟုိေန႔ညက
ဖန္ရွင္တက္တာေတာင္ ၀င္း၀င္းေမာ္ ကိုအားနာလုိ႔ တကၠသုိလ္ကုိ အေပ်ာ္ရွာဖို႔
လာတာမွမဟုတ္ဘဲ”

စီကာစဥ္ကာ ေျဖလိုက္ေလသည္။ ညိဳ ေအာင့္ရင္ထဲတြင္ ႏႈတ္ဆိတ္သြားသူကာ

ညိဳ ေအာင္ သာလွ်င္တည္း၊ ညိဳ ေအာင့္ရင္ထဲတြင္ တိတ္တခုိး “အာဂဟာေလးပဲ” ဟု
မွတ္ခ်က္ခ်ေနမိၿပီး “ ယဥ္ပါေပ့ က်ဳ ပ္ႏွမဗ်ား” ဟု ခ်ီးမြမ္းမိေလသည္။ ညိဳ ေအာင္က
သူ႔ထုံးစံအတုိင္း ႏႈတ္ခမ္းေစ့ကာ ၿပဳ ံးလ်က္…

“ကၽြန္ေတာ့္မွာ လည္း မိန္းမမိတ္ေဆြရယ္လုိ႔ မရွိခဲ့ပါဘူး။

မိန္းကေလးအေဆာင္ေတြ ကုိ မေရာက္တာသာၾကည့္ပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ ကတာ့
တကၠသုိလ္ကုိ ပညာတစ္ခုတည္းရွာဖုိ႔ထက္ အမိတကၠသုိလ္ တုိးတက္ဖြံ႕ၿဖဳ ိးဖုိ႔ ေဇာက္ခ်ႀကိဳ း
ပမ္းလုိစိတ္နဲ႔ပဲ ေရာက္လာခဲ့တာပါ။ ဒီေတာ့ သင္းသင္းေအးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ဘ၀တူေပါ့ဗ်ာ၊
ဘ၀တူခ်င္းဆုိေတာ့ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ ဟာ ျမန္တတ္ပါ တယ္”

သင္းသင္းေအးက ဘယ္သုိ႔မွ မေျဖေတာ့။ ေရွ႕မွ ခပ္သုတ္သုတ္သြားေနသည္။

သင္းသင္းေအး၏ အေဖာ္မ်ား သည္ အေဆာင္သုိ႔ ျပန္သြားၾကသည္မွာ ေသခ်ာသည္။
အရိပ္အေရာင္ ပင္ မျမင္ရေတာ့ေပ။ ညိဳ ေအာင့္ အေဖာ္မ်ား လည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္း၊
သင္းသင္းေအးက မ်က္ေမွာ င္က်ဳ ံ႕ကာ…

“သူတုိ႔က ျပန္သြားၾကတာကုိး သိပ္ဆုိးတာပဲ၊ ဘယ္လုိလဲ မသိဘူး” ဟု ညည္းညဴ

ေနရွာ ေလသည္။

“ကၽြန္ေတာ့္ အေဖာ္ေတြ ကလည္း ျပန္သြားၾကၿပီ၊ ဒီေနရာမွာ လည္း

သင္းသင္းေအးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀တူ ျဖစ္ျပန္ၿပီေနာ္”

“အုိ.. ဘာမွန္းလည္း မသိဘူး”

သည္ေတာ့ သင္းသင္းေအးက ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ေသာ အသြင္ေလးႏွင့္

ေျပာလုိက္ေလသည္။ ညိဳ ေအာင္က သင္းသင္းေအး၏ မ်က္ႏွာေလးကုိ မမွိတ္မသုန္
ေငးစုိက္ၾကည့္႐ႈေနကာ…

“ကၽြန္ေတာ္ က ခင္မိရင္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ခင္တတ္တယ္၊ တစ္မ်ဳ ိးပဲ၊ ေရစက္လုိ႔ပဲ

ေျပာရမ လား မသိဘူးေလ၊ သင္းသင္းေအးကုိ စေတြ ႕တဲ့ညကတည္းက ခင္မိတာ။ ဒါေၾကာင့္
ၾကည့္ မိတ္ ေဆြရင္း တစ္ေယာက္ လုိ ပုိက္ဆံတစ္ဆယ္ ေခ်းမိတာေပါ့ အေၾကာင္းကလည္း
ဆုိက္လာတယ္ မဟုတ္လား”

ညိဳ ေအာင္က ဆက္တုိက္ေျပာလိုက္ေလသည္။ သင္းသင္းေအးက

လမ္းေလွ်ာက္ေန သည္။ သိရီေဆာင္ရွိရာလမ္းသုိ႔ ျပန္လမ္းဘက္မွ ခ်ဳ ိး၀င္လာခဲ့သည္အထိ ႏွစ္
ေယာက္ သား ႏႈတ္ ဆိတ္ေနၾကျပန္သည္။

ညိဳ ေအာင္၏ ရင္ထဲတြင္ ဘုရားပြဲလွည့္သလုိ ျဖစ္ၿပီး အရြယ္ေရာက္ကာစ လူပ်ဳ

ိလူရြယ္ေလး ပမာ တထိတ္ထိတ္ ရင္မ်ား ဖုိလ်က္ သူ႔၀မ္းထဲ၌ ႀကိတ္ရယ္မိေနသည္။

ထုိအခ်ိန္၌ ၀ီလီဂ်စ္ကားတစ္စီးသည္ သင္းသင္းေအးႏွင့္ ညိဳ ေအာင္ရွိရာလမ္းသုိ႔

ခ်ဳ ိးေကြ႕ လာၿပီး ကားေပၚမွ လူရြယ္ေက်ာင္းသားတစ္စုက “ျပည္ေတာ္ သာတယ္ေဟ့”
ေအာ္ဟစ္ေနာက္ ေျပာင္သြားေလရာ သင္းသင္းေအး၏ မ်က္ႏွာေလးမွ တမဟုတ္ခ်င္း
နီးျမန္းသြားခဲ့ေလသည္။

ညိဳ ေအာင္က ၿပဳ ံးလ်က္ သင္းသင္းေအး၏ မ်က္ႏွာကုိ တစိမ့္စိမ့္စုိက္ၾကည့္ရင္း

ဖ်တ္ခနဲ ရႊင္ျမဴ း လာေသာ စိတ္ႏွင့္ …

“ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ တကၠသုိလ္မွာ အတြဲ တစ္တြဲ တြကုိ ေတြ ႕မိရင္

ပုိက္ဆံမေပးရတုိင္း အရမ္း ဘာလုိလုိထင္လိုက္တာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ သမီးရည္းစား မ
ျဖစ္ၾကေသးခင္မွာ ဒီလုိအထင္ခံရတာ စိတ္ဆုိးစရာ မေကာင္းဘူးလားဟင္ သင္းသင္းေအး”

သင္းသင္းေအးသည္ ညိဳ ေအာင့္စကားမ်ား ကုိ စဥ္းစားမိၿပီး ႐ုတ္တရက္

ေဒါသထြက္ ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္

“အုိး၊ ဘယ္လုိ စကားေတြ ေျပာတာလဲ ရီးတီးရားတား မေျပာနဲ႔ေနာ္ ကၽြန္မ မႀကိဳ

က္ဘူး ေျပာေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ သိကၡာကုိ ေလးစားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ကၽြန္မရဲ႕ သိကၡာကုိ အဲဒီ ကပဲ
ခ်၊ ခ်ပစ္ေန တယ္ ကၽြန္သိပ္စိတ္ဆုိးတာပဲ”

“ေဆာရီးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ အမႈ မဲ့ ေျပာမိတာပါ၊ စိတ္မဆုိးပါနဲ႔ဗ်ာ”

“အုိ၊ ဆုိးတယ္၊ ဆုိးတယ္ သိပ္ဆုိးတယ္၊ အဟုတ္၊ ကၽြန္မစိတ္ဆုိးေအာင္ပဲ

အဒီက အမ်ဳ ိး မ်ဳ ိး လုပ္ေနတာပဲ”

“ကဲ ကဲ မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ေနာက္ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ကတိေပးပါတယ္။ ေတာက္

ဘယ္ေတာ့ဆုိ ဘယ္ေတာ့မွ သင္းသင္းေအး စိတ္ဆုိးေအာင္ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ကုိင္း ေက်နပ္ပ
လား”

သင္းသင္းေအးက စကားျပန္မေျပာေတာ့။ ႐ူတည္တည္မွင္ေသေသာ

မ်က္ႏွာထားေလးႏွင့္ တည္ၿငိ္မ္စြာ ေနသည္။ သုိ႔ႏွင့္ အေဆာင္တံခါးေပါက္သုိ႔ ေရာက္ေသာ
အခါ အထဲ၀င္မည္ ေျခလွမ္း ျပင္ဆဲ…

“ကုိင္း သြားေတာ့ သင္းသင္းေအး ကၽြန္ေတာ္ အထဲအထိ လုိက္ပု႔ိေပးရင္

အထင္လြဲစရာ ေတြ ျဖစ္ေနဦးမယ္”

“အုိ ပုိ႔ဖုိ႔ မလုိပါဘူး”

“စိတ္ေက်ၿပီေနာ္”

သင္းသင္းေအးက မေျဖ၊ ညိဳ ေအာင္က သင္းသင္းေအး အနီးသုိ႔ တုိးကပ္ကာ

“စိတ္ေက် နပ္ၿပီ မဟုတ္လား သင္းသင္းေအး” ဟု ထပ္ေမးလုိက္ေလသည္။

သင္းသင္းေအးကား ဘယ္သုိ႔မွ မေျဖေတာ့ဘဲ တံခါး၀မွ အထဲသုိ႔ ကပ်ာကယာ

၀င္သြား ေလသည္။ ေနာက္သုိ႔ လုံး၀လွည့္မၾကည့္ေတာ့။ ညိဳ ေအာင္လည္း တံခါး၀မွ
ထြက္ခြာလာခဲ့ကာ ေခါင္းငိုက္စုိက္ခ်လ်က္ ယုဒသန္ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္း ေဘးမွ
ျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့ေလသည္။

(၁၂)
 ေတာင္ထိပ္တြင္ ၾကာေပါက္၍ အေနာက္တြင္
ေနထြက္သည့္သတင္းၾကားရသလုိ ညိဳ ေအာင္ တစ္ေယာက္ စာက်က္ေနသည္ဆုိေတာ့
အေပါင္းအသင္းမ်ား က အံ့ၾသျခင္းႀကီးမက အံ့ၾသ ေနၾကေလသည္။ အိမ္တြင္ းပုန္း
ကုလားမလုိ ညိဳ ေအာင္သည္ အခန္းေအာင္းကာ ေက်ာင္းစာမ်ား ကို ဒလၾကမ္းဖတ္ေနသည္။

ထုိနည္းတူစြာ ခ်စ္ဦးနွင့္ ေအာင္ေမာင္းႀကီးတုိ႔သည္လည္း

ေအာင္ေမာင္းရွာေဖြခူးဆြတ္လာ ေသာ မရမ္းသီးအစိမ္းကုိ ခ်စ္ဦး မီးဖုိေဆာင္မွ
ခုိးယူလာေသာ ငါးပိႏွင့္ တုိ႔စားကာ နံနက္ (၃) နာရီ အထိ စာကုိ ညလုံးေပါက္နီးပါး
က်က္ၾကေလသည္။ အာသာကမူ အခ်ဥ္မႀကိဳ က္။ မစားတတ္သ ျဖင့္ အိပ္ခ်င္တုိင္း
ေသာက္ေရႏွင့္ မ်က္ႏွာထ သစ္ဖန္းမ်ား ေသာ ေၾကာင့္ ႏွာေစးေနသည္။

သန္းေဌးကို စာက်က္ဖုိ႔ ဆြယ္လုိ႔မရသည့္အျပင္ စာက်က္ေနေသာ ညိဳ

ေအာင္ကုိပင္ ရန္ လုပ္ေနသည္။ ခနဲ႔လုိ႔မဆုံး၊ သန္းေဌးက ဘီအယ္လ္စာေမးပြဲေျဖရမည္ ့
ကုိသိန္းေမာင္ႏွင့္ ေပါင္းကာ သက္သက္အမိုက္ခံ စာမက်က္ဘဲ ေနသည္။

ထုိ႔ျပင္ “ေရာမတစ္ၿမိဳ ံလုံး မီးေလာင္ေနတုန္း ေစာင္းမတီးခ်င္းဘူး၊ ဘာဘူး”

ဆုိေသာ စကားႀကီးစကားက်ယ္ေတြ ဆုိေနေသးသည္။

ညိဳ ေအာင္ စာက်က္ေနရာ အနီးအနားသုိ႔လာ၍ ကုိသိန္းေမာင္နွင့္ အတူ တြဲ

ထုိင္ကာ ေက်ာင္းစာမ်ား အား မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္၏ ကြန္ျမဴ နစ္ေၾကညာစာတမ္း၊
ေမာ့ရစ္ကြန္ေဖာ့ တင္ျပ ေသာ အေျခခံ႐ုပ္၀ါဒ၊ ကားလ္မာ့့က္စ္၏ အရင္းက်မ္းစသည္မ်ား ကုိ
ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ဖတ္ကာ ေဆြးေႏြးၾကေသးသည္။

တစ္ခါတစ္ရံ ေဆြးေႏြးၾကေသာ ၀ုိင္းတြင္ မ်က္ႏွာစိမ္း ျဖစ္ေသာ သိန္းေမာင္

တမင္သိေအာင္ ညိဳ ေအာင္က ၀င္ေဆြးေႏြးသည့္အခါ ေဆြးေႏြးေလသည္။
တကယ္ေတာ့လည္း သည္စာအုပ္ ေတြ ကို ဟုိက္စကူးေက်ာင္းသားဘ၀ အသက္ (၁၆) ႏွစ္
အရြယ္ စတင္ဖတ္မိၿပီး (၁၈) ႏွစ္ (၁၉) ႏွစ္ အရြယ္က်ေတာ့ သူမ်ား ပင္ သင္တန္းအ ျဖစ္
သင္ၾကားပုိ႔ခ်ေပးခဲ့ရဖူးေလသည္။ “ဒါေတြ ငါ့၀မ္းထဲ ေက်ညက္႐ုံမကဘူး ေခ်း
ျဖစ္လုိ႔ေတာင္ေနၿပီ ငါ့လူ” ဟု ၀မ္းထဲက ေရရြတ္ရင္း အျပင္ပန္းအားျဖင့္ ေတာ့
သူ႔ထုံးစံအတုိင္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေလသည္။

ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ ဖြာ႐ႈိက္ကာ တစ္ေနရာတည္းကုိသာ စုိက္ေငးေနသည္။

သန္းေဌးက…

“စာ ေတာ္ ေတာ္ က်က္ၿပီး ၿပီထင္ပါ့။ ဘယ့္နွယ္ လူ႔ဘ၀ရဲ႕ အႏွစ္ သာရေရာ

ေတာ္ ေတာ္ ရွာ ေတြ ႕ရဲ႕ လား” ဟု သူ႔၀သီအတုိင္း ခနဲ႔ေနသည္။

ညိဳ ေအာင္က ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာ ပင္ ေဆးလိပ္ကုိ ဖြာ႐ႈိက္ၿပီးေနာက္

“ဟာေတြ ႕တာေပါ့ ေတြ ႕ၿပီလား ခု ငါေလာေလာဆယ္

ဖတ္ေနမိသေလာက္ေတာ့ ဆယ့္ကုိး ရာစုကမၻာ့အေနာက္ပိုင္း ေျပာင္းလဲတုိးတက္လာမႈ ေတြ ၊
လူမမႈ ေရး ရာ ေျပာင္းလြဲမႈ ေတြ ျဖစ္ေပၚလာ တာေတြ ၊ စက္႐ုံဥပေဒတို႔၊ ပညာေရး ဥပေဒတုိ႔
ျမဴ နီစပါယ္ဥပေဒတုိ႔ တစ္စတစ္စ တုိက္ပြဲ၀င္ရင္း ေပၚလာခဲပုံေတြ ၊ ၿပီးေတာ့ ခု မင္းတုိ႔
တဖြဖြေအာ္ေနတဲ့ နယ္ခ်ဲ႕အရင္းရွင္စနစ္၊ အဂၤလိပ္၊ အေမရိ ကန္၊ ဂ်ာမနီ နယ္ခ်ဲ႕သမားေတြ
အေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ ဆုိရွယ္လစ္၊ အိန္ဂ်ယ္၊ လီနင္တုိ႔တစ္ေတြ ရဲ႕ အယူအဆ
သေဘာထားေပၚေပါက္လာရာ အရင္းအျမစ္ကုိ ျမစ္ဖ်ားခံၾကည့္ေနတာပဲ”

သန္းေဌးကမူ ညိဳ ေအာင္၏ မ်က္ႏွာကုိ စုိက္ၾကည့္ကာ…

“ခုေနေတာ့ ငါ့စိတ္ကုိ မကြယ္မေထာင့္ ဖြင့္ေျပာရရင္ ငါ့အေနနဲ႔ ပညာေရး

သုေတသီတုိ႔၊ ပါရဂူတုိ႔ ျဖစ္ခ်င္ၿပီ၊ ေဒါက္တာဘြဲ႕ေတာင္ ယူခ်င္စိတ္ေပါက္ေနတယ္၊ မမဲ့ပါနဲ႔ကြ၊
ငါ ဟန္မေဆာင္း တတ္၊ မညာတတ္လုိ႔ ဒီအတုိင္း ေျပာေနရတာ သူငယ္ခ်င္း”

“မင္း သင္းသင္းေအးက မင္းကို ေတာ္ ေတာ္ ႀကီး လႊမ္းမုိးလုိက္တာေပါ့” ဟု

သန္းေဌးက ခနဲ႔ ေနျပန္သည္။

သိန္းေမာင္က ညိဳ ေအာင့္အနီးတြင္ ထုိင္ေနကာ စီးကရက္ကုိ ႐ႈိက္ဖြာရင္း ၿပဳ

ံးေနသည္။
 “ဟ၊ သင္းသင္းေအးနဲ႔ ငါနဲ႔ ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ မင္း သူ႔ကုိ ဆြဲမထည့္ပါနဲ႔ကြ၊ သူနဲ႔ ငါ
အေနသာ ႀကီးပါ၊ ဒီလုိ စကားေတြ ေဆြးေႏြးဖုိ႔ေနေနသာသာ စကားေတာင္
ဟုတ္ဟုတ္ဟတ္ဟတ္ ေျပာၾက တာမဟုတ္ဘူးကြ”

“မသိဘူးေလ၊ မင္း ေျပာင္းလဲေနတာကုိ ငါတုိ႔က အံ့ၾသေနၾကလုိ႔”

“ခက္ပါဘိ ငါ့လူရာ စာက်က္တာပဲ ေျပာင္းလဲလာတာလားကြ၊ စာေမးပြဲနီးလုိ႔

စာက်က္တာ ဘာျပဳ တုန္းဟ၊ ေက်ာင္းေဆာင္မွာ ေနၿပီး တစ္လတစ္လ တစ္ရာ
တစ္ရာ့ငါးဆယ္ အကုန္ခံေနရ တဲ့ ေက်ာင္းသားဟာ မိဘပုိက္ဆံထုိင္ျဖဳ န္းၿပီး ဒီလုိပဲေနရမွာ
လား၊ ငါ ဒီလုိေျပာေတာ့ မင္းက ငါ့ကုိ ေဖာ္ျပန္ေရး သမား စြပ္စြဲဦးမယ္”

“စြပ္စြဲမွာ ပဲ”

“ဒီမွာ ဒီလုိဆုိရင္ စကားမ်ား မေနနဲ႔ ကုိယ့္လူ၊ မင္း ဘာလုိ႔

ေက်ာင္းေဆာင္လာေနၿပီး တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား နာမည္ ခံေသးသလဲ၊ ေက်ာင္းက ခုထြက္၊
ႏုိင္ငံေရး ထြက္လုပ္၊ စာကုိ သင္မေနနဲ႔ ခုထြက္”

“ဒီလုိ ထြက္လုပ္ခ်င္တာေပါ့ အိမ္ကုိ ငဲ့ေနလုိ႔”

“ေအး၊ ငါလည္း ဒီလုိရွိေတာ့မေပါ့ မင္းက အခ်င္းခ်င္း ဖင္းေခါင္းက်ယ္ခ်င္လုိ႔

ရမလား။ လူ႔ဘ တာရွည္ေျပးပြဲမွာ ပန္းတုိင္က တစ္ခုတည္းမဟုတ္ဘူးကြ၊ အဆင့္ဆင့္
ျဖတ္ေက်ာ္ရမွာ ၊ ေနာက္ ေလးငါးဆယ္ႏွစ္ မွာ မင္းကို ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္တယ္၊ မင္း
ပုတ္ခတ္ေနတဲ့ ဒီဂရီပညာ မင္း မယူဘဲ ေနမလား ယူမလားဆုိတာကကုိ”

ညိဳ ေအာင္က ျပတ္ျပတ္သားသား ဟိန္းေဟာက္လုိက္ျပန္ေတာ့ သန္းေဌးမွာ

ၿငိမ္သြားေလ သည္။ ညိဳ ေအာင္က သူ႔စကားကုိ ဆက္၍ …

“အလုပ္လုပ္တယ္ဆုိတာ ေရရွည္ကုိၾကည့္ရမယ္ကြ၊ မ်က္ေမႊးတစ္ဆုံး

ၾကည့္လုိ႔မရဘူး။ လူမွာ ဘ၀ရပ္တည္မႈ ဆုိတာ ရွိေသးတယ္။ ကုိယ္လုိနီပညာ၊
ကၽြန္ပညာဆုိၿပီး ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ ထဲက ျပင္းျပင္းထန္ထန္တုိက္ခဲ့ၾကတာပဲ ဒီလုိနဲ႔ပဲ
ကုိေအာင္ဆန္းဆုိရင္ ၀ိဇၨာဘြဲ႕ရၿပီး ဥပေဒသင္တန္း ေတာင္ တက္လုိက္ေသးတယ္။
ကုိႀကီးႏုလည္း ဒီဂရီရေနတဲ့ သူပဲ၊ ျပန္အပ္တာက တျခား၊ ဒီဂရီရ တာဟာ ရတာ ပဲ၊
ကုိလွေရႊဆုိ အမ္ဘီဘီအက္စ္ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ ၊ ၿပီးေတာ့ မင္း အင္မတန္ ၾကည္ညိဳ တဲ့
ကုိဗဟိန္းက ဥပစာအထက္တန္းကို ပါဠိဘာသာဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ခဲ့တယ္ မဟုတ္ လား”

“ဒါျဖင့္ ဒီဂရီရမွ တကၠသုိလ္ကစာ တတ္မွပဲ လူေတာ္ လုိ႔ သတ္မွတ္မလား”

“ဒါေတာ့ ပုံေသကားခ်ပ္ ဘယ္ေျပာႏုိင္မလဲ၊ ဒီဂရီရ လူေပါေတြ ရွိသလုိ

ဒီဂရီမရွိဘဲ ေတာ္ တဲ့လူေတြ လည္း ရွိတာပဲ၊ ေတာ္ တယ္ မေတာ္ ဘူးဆုိတာ
လူေပၚမူတည္တာပဲ။ လူဟာ သူ႔ရဲ႕ ပင္ကုိယ္အရည္အေသြး အစြမ္းအစ သူ႔ရဲ႕
ဆည္းပူးတာေတြ အေပၚ ၾကည့္ၿပီးဆုံးျဖတ္ရတာ ပဲ “ေဂ်ာ့ဘားနတ္ေရွာ” တုိ႔ဆုိရင္
တကၠသုိလ္ဘယ္မွာ ေရာက္ဖူးလုိ႔လဲ မိဘစီးပြားေရး ခ်ဳ ိငဲ့ေတာ့ ေက်ာင္းစာေတာင္ ေရေရရာရာ
ရွိတာမဟုတ္ဘူး ဒီလုိနဲ႔ ကမၻာေက်ာ္တာပဲ”

“ေအးကြ ဟုတ္သားပဲ၊ သခင္သန္းထြန္းဆုိလည္း (၁၀) တန္းပဲ ေအာင္တာပဲ၊

ဒါေပမဲ့ စာသိပ္ဖတ္တယ္။ မာ့က္စ္စာေပကုိ သူမ်ား အရင္ ပေ၀သဏီက
ေလ့လာလိုက္စားတာပဲ”

သန္းေဌးက ၀င္ေထာက္ေျပာလုိက္ေလသည္။

“သူ ကေတာ့ ေက်ာင္းေနထဲကကုိ စာေတာ္ တာ၊ (၁၀) တန္းကုိ အဂၤလိပ္စာ

ရာဇ၀င္ ဗမာစာ ဂုဏ္ထူးသုံးခုနဲ႔ ေအာင္ခဲ့တာပဲ၊ အဲဒီ တုန္းက ဂုဏ္ထူးဆုိတာ
အင္မတန္ရွားရွားပါးပါး ရေတာင့္ရခဲတာ၊ ဒီအေၾကာင္း ဒဂုုန္တာရာေရး တဲ့ အထဲမွာ ေတာင္
ပါေသး”

ညိဳ ေအာင္က ေျပာၿပီးေနာက္ ေဆးလိပ္ကုိ ျပာခံခြက္ထဲ ထည့္ကာ

လက္ေနာက္ပစ္လ်က္ ခုတင္ေပၚ လွဲအိပ္ေနလိုက္ေလသည္။

“မင္းလည္း ေတာ္ တာပဲ အဂၤလိပ္စာ၊ သခ်ၤာဂုဏ္ထူးနဲ႔ (၁၀) တန္းေအာင္ခဲ့တာပဲ

ဂုဏ္ထူး တန္းေလး ဘာေလးတက္ရမွန္းေပါ့”
 သန္းေဌးက အတည္ေျပာတာလား၊ ရြဲ႕ေျပာတာလား မသိ၊ ညိဳ ေအာင္ကမူ
ခပ္ေသာ ေသာ ရယ္ေမာလ်က္…

“ငါက ရာဘင္ျဒာနတ္တဂုိး” ကုိ ေတာ္ ေတာ္ အားက်ေနတာ

ႏုိင္ငံျခားတကၠသုိလ္က ေဒါက္တာ ပါရဂူဘြဲ႕ေတြ ဘာေတြ ယူၿပီး
ဘဂၤလာျပည္ရွန္တိနိေကတန္ ရပ္က ေက်ာင္းမ်ဳ ိး တည္ေထာင္ခ်င္တယ္၊
တဂုိးတည္ေထာင္တဲ့ေက်ာင္းကုိ တကၠသုိလ္အ ျဖစ္ အိႏၵိယအစုိးရက အသိအမွတ္ျပဳ ခဲ့တာ
ေမာင္၊ အိႏၵိယအစုိးရ ပညာေရး ၀န္ႀကီး “ေမာ္လနတ္အာဇတ္” ကေတာင္ အခမ္းအနားနဲ႔
ဖြင့္ရတဲ့ တကၠသုိလ္ပဲကြ”

ထုိေနာက္ ညိဳ ေအာင္က တဂုိး၏ ဂီတဥၥလီမွ…

“စိတ္က အေၾကာက္င္း၍ ဦးေခါင္းကုိ မတ္စြာ ထားႏိုင္ေသာ

အရပ္သုိ႔လည္းေကာင္း၊

ပညာသည္ လြတ္လပ္ခြင့္ရွိေသာ အရပ္သုိ႔လည္းေကာင္း၊”

ဆုိသည္မ်ဳ ိးကုိ စိတ္ထဲ၌ ေရရြတ္ေနမိေသးသည္။

သူ႔မ်က္စိမ်ာကုိ မွိတ္ထားရင္း တဂိုးတကၠသုိလ္၏ ဆိတ္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းျခင္းကုိ

ျမင္ေယာင္ေန မိသည္။ ေနဘက္ကုိ မ်က္ႏွာက်က္ျပဳ ကာ တည္ေဆာက္ထားေသာ ေခတ္သည့္
အေဆာက္အအုံ တု႔ိမွာ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္လ်က္ရွိေလသည္။ စာသင္တန္းမ်ား ကုိ
စိမ္းလန္းေသာ ျမက္ခင္းအလယ္ အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းေသငာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား ေအာက္၌
လုပ္ထားသည္။

မုိးျပာျပာေအာက္မွ သစ္ပင္ပန္းမာလ္၊ျမက္ခင္း၊ လယ္ကြင္းမ်ား ၊ ေရကန္စေသာ

ေတာ ေတာင္ေရေျမသဘာ၀ႏွင့္ ဆက္စပ္လ်က္ လြတ္လပ္ေသာ ပညာႏွင့္ အေတြ းအေခၚမ်ား
ကုိ ဖန္တီး လ်က္ရွီေလသည္။ သိပၸပညာ၊ ၀ိဇၨာပညာရပ္မ်ား အျပင္ ေဗဒၚ ေပါရာဏ၊ ဗုဒၶ၊ ဂ်ိန္း၊
အစၥလာမ္ ယဥ္ေက်းမႈ တုိ႔မွ စာေပဘာသာစကား စသည္တုိ႔ကုိလည္း
သင္ၾကားေပးေလသည္။

ရွန္တိနိေကတန္တကၠသုိလ္၏ ထူးျခားစြာ ေသာ ေက်ာ္ၾကားမႈ တစ္ရပ္မွာ

ပန္းခ်ီပန္းပု ႐ုပ္ထု ပညာကုိ စာသင္သားတုိ႔ ထူးခၽြန္တက္ေျမာက္ေအာင္
သင္ေပးခဲ့ျခင္းဖစ္ေလသည္။ ထုိတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းေတာ္ ၌ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္
ဂီတေတးသံကုိလည္း နာခံရေလသည္။ တဂုိးကုိယ္တုိင္က ပန္းခ်ီဆြဲ ေတာ္ လ်က္ သူ႔ပန္းခ်ီမ်ား
ကုိ ေမာ္စကုိ၊ ဘာမင္ဂမ္ၿမိဳ ႕ ၊ ဘာလင္ၿမိဳ ႕ ၊ ျမဴ း နစ္၊ ပါရစ္ႏွင့္ နယူးေယာက္ ၿမိဳ ႕ မ်ား တြင္
လွည့္လည္တင္ျပခဲ့ျခင္းျဖင့္ ကမၻာေက်ာ္သူ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိ႔ျပင္ ဂီတ စာဆုိအ ျဖစ္ႏွင့္
လည္း တဂုိးသည္ သီခ်င္းအပုဒ္ေပါင္း ၃၀၀၀ ေက်ာ္မွ် ေရး သားစပ္ဆုိခဲ့ေသးသည္။

သုိ႔ေတြ းရင္းေတာရင္းပင္ ညိဳ ေအာင္သည္ စာအုပ္ထူႀကီးကုိ

ရင္ဘတ္ေပၚတင္လ်က္ တဂုိး တကၠသုိလ္အေတြ ြးကုိ သီခ်င္းလုပ္ဆုိရင္
အိပ္ေမာက်သြားေလသည္။