Noong unang panahon ay may isang napakagandang prinsesa, kaya siya ay tinawag na Mariang

Maganda. Ang kanilang kaharian ay malapit sa isang maliit na gubat na kung saan ay malayang
nakakapamasyal ang mayuming kagandahan. Ang gubat ay puno ng iba't ibang magaganda,
makukulay, at mababangong mga halamang namumulaklak. Nakagawian na ng prinsesang
mamitas at mamasyal sa tila bang perpekting hardin para lamang sa isang prinsesang katulad
niya.

Isang araw sa kanyang pamamasyal ay may nakilala siyang isang bagong mukha. Isang makisig
na binata na halos kaedad din ng magandang prinsesa. May kakaibang naramdaman ang
prinsesa sa makisig na binata na iyon. Lingid sa kaalaman ng prinsesa gayundin ang
nararamdaman ng bagong kakilala sa kanya.

Nagpakilala ang binata bilang isang prinsipe ng isang malayo at kaibang kaharian. Araw-araw
nagkita at nagkasama ang dalawa sa kagubatan hanggang sa magtapat ang prinsipe sa dalaga
ng kanyang pag-ibig na malugod namang tinanggap ng prinsesa dahil sa parehas nitong
nararamdaman.
Habang sila ay magkasamang namamsyal sa kagubatan ay nagpasya silang magulayaw sa ilalim
ng mabangong halaman na madalas ipagmalaaki ng prinsesa.

"Hindi maipagkakailang maganda ang bulaklak ng halamang ito Mariang Maganda, ngunit higit
na mas maganda at mabango ang mga halaman at bulaklak sa aming kaharian." sambit ng
prinsipe habang hinahaplos ang pisngi ng iniirog.

"Bakit, saan ba ang iyong kaharian?" malambing na tugon ng prinsesa.

"Ang aming kaharian ay hindi kayang marating ng taong may katawang lupa." ang mahiwagang
pagsagot ng prinsipeng tila ba mag agam-agam.

"Bakit hindi?" ang natigilang pagtatanong ni Mariang Maganda habang pinagmamasdan ang
malungkot na mukha ng prinsipeng kanyang iniibig.

"Kailangan ko ng bumalik sa aming kaharian dahil kung hindi ay hindi na tayo muling magkikita
pa. Nais sana kitang isama subalit hindi talaga maari ang mga kagaya ninyo sa aming kaharian.
Paalam na irog."
"Nais ko sanang magkita tayong muli dito sa halamanang ito mamayang gabi. Hihintayin kita."
pagtangis ng prinsesang nalulungkot sa paglisan ng kanyang minamahal.

"Sisikapin ko, irog." pangako ng prinsipe kay Mariang maganda. Nang gabi ngang iyon ay
hinintay ni Mariang Maganda ang kanyang iniirog. Bago pa man maghatinggabi ay dumating
nga ang prinsipe at lubos na nalugod ang nag-aalalang prinsesa. Magkahawak kamay silang
namasyal sa gubat ng magagandang halaman na ang buwan at mga bituin ang tumatanglaw sa
kanilang dinadaanan. Kung anu ano ang kanilang pinag-usapan hanggang sa bigla na lang
napabalikwas ang prinsipe na tila ba may ttumawag sa kanya.

"Kailangan ko ng lumisan mahal ko. Hindi ako maaring abutan ng hatinggabi, kapag hindi ako
umalis ngayon ay hindi na ako makakabalik pa sa amin. Iyong pakakatandaan na ikaw lamang
ang aking iniibig." at ginawaran ng isang matamis na halik ang labi ng naguguluhang si Mariang
Maganda.

Hindi matanggap na malisan sa kanyang iniibig ay mahigpit nyang hinawakan ang kamay ng
prinsipe. Pilt mang hinila ng prinsipe ang kamay ay di nito magawang makawala sa
pagkakahawak ng prinsesa. Sa kanilang paghihilahan ay bigla na lamang naglaho na parang bula
ang prinsipe ngunit naiwan sa kamay ng prinsesa ang dalawang putol na kamay ng prinsipe. Sa
takot ay napabalikwas ang prinsesa at tinungo ang isang malapit na hukay. Doon itinapon at
ibinaon ni Mariang Maganda ang mahiwagang kamay ng kanyang tinawag na irog.

Muling nagbalik ang prinsesa sa kagubatan matapos ng ilang araw para makita lamang na may
kakibang halaman na tumubo kung saan niya ibinaon ang mahiwagang kamay ng prinsipe.
Malalapad ang mga dahon ng halaman na ito at walng mga sanga. Matapos ng ilang araw ito ay
namulaklak. Araw-araw na bumalik ang prinsesa sa kagubatan hanggang ang bulaklak ay
napalitang ng bynga. Ang bunga ng kakaibang halaman at tila ba kamay na nag-iimbita. Ito na
ang kauna-unahang saging.