Aေမရိကန္ေခၽြးမ

Aေမရိကားမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခဲ့တဲ့သား ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ကၽြန္မAတြက္ စူစန္လို႔ေခၚတဲ့ Aဂၤလိပ္ေခၽြးမ

တစ္ေယာက္ ရွာေပးခဲ့တယ္။ ဒီကေန႔မွာ ေျမးေလးေထာ္ဘီေတာင္ (၃)ႏွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ဒီႏွစ္ေႏြရာသီမွာ သားက
ကၽြန္မကို AေမရိကားAလည္လာဖို႔ ေခၚခဲ့တယ္။ Aေမရိကားမွာေနခဲ့တဲ့ (၃)လAတြင္း ေခၽြးမစူစန္ရဲ႕
သားသမီးကို ဆံုးမသြန္သင္နည္းေတြက ကၽြန္မကို AေတြးAျမင္ ပိုက်ယ္ေစခဲ့ပါတယ္။

(၁) မစားရင္ Aဆာခံပါ

မနက္တိုင္း ေထာ္ဘီAိပ္ရာထလာတာနဲ႔ စူစန္က မနက္စာကို စားပဲြေပၚတင္ေပးခဲ့ၿပီး သူ႔Aလုပ္ကို

သူဆက္လုပ္ေနခဲ့တယ္။

ေထာ္ဘီဟာ ကိုယ္တိုင္ ကုလားထိုင္ေပၚတက္၊ ကိုယ္တုိင္ႏြားႏို႔ေသာက္၊ ကိုယ္တိုင္ေပါင္မုန္႔ေတြ စားေနခဲ့တယ္။

စားၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုယ့္Aခန္းထဲဝင္ၿပီး Aဝတ္ဘီရိုထဲကေန Aဝတ္Aစား၊ ဖိနပ္ေတြကို
ကိုယ္တိုင္ဝတ္ဆင္ခဲ့တယ္။

(၃)ႏွစ္ပဲရွိတဲ့ ေထာ္ဘီေလးဟာ ေျခAိတ္ရဲ႕Aေရွ႕Aေနာက္၊ ဘယ္ဖိနပ္၊ ညာဖိနပ္ကို ခဲြတတ္ေသးသူ မဟုတ္ပါ

ဘူး။ တစ္ခါက ေထာ္ဘီဟာ ေဘာင္းဘီကို ေရွ႕နဲ႔ေနာက္ ေျပာင္းျပန္ဝတ္ထားခဲ့တယ္။ ဒါကို ကၽြန္မက လဲေပးဖို႔
ျပင္ေတာ့ စူစန္က ကၽြန္မကိုတားတယ္။ တကယ္လို႔ ဝတ္ရတာ သက္ေတာင့္သက္သာ မရွိဘူးဆိုရင္ သူ႔ဘာသာသူ
ခၽြတ္ၿပီးျပန္လဲလိုက္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တကယ္လို႔ သူေနရ သက္ေတာင့္သက္သာရွိတယ္ဆိုရင္ ဒီAတိုင္းထား
လိုက္ပါလို႔ စူစန္ကေျပာပါတယ္။

Aဲဒီေန႔က ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ေဘာင္းဘီေရွ႕ေနာက္ ေျပာင္းျပန္ဝတ္ၿပီး ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနခဲ့တယ္။

ဒါကိုစူစန္က ဘာမွမျမင္ခဲ့သလို ဘာသိဘာသာ ေနခဲ့ပါတယ္။

တစ္ခါက ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ေဘးAိမ္က ကေလးေတြနဲ႔ေဆာ့ကစားေနခဲ့တယ္။ တေAာင့္ၾကာေတာ့

ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ Aိမ္ကို Aေျပးျပန္လာၿပီး "ေမေမ...ေမေမ.. လူစီကေျပာတယ္။ သားေဘာင္းဘီ
ေရွ႕ေနာက္ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ တကယ္လားဟင္!" လူစီဆိုတာ ေဘးAိမ္က Aသက္(၅)ႏွစ္Aရြယ္
ေကာင္မေလးပါ။

သားAေမးကို စူစန္ကရယ္ၿပီး "ဟုတ္တာေပါ့သား... သားျပန္လဲမယ္မဟုတ္လား!" လုိ႔ေျပာေတာ့

ေထာ္ဘီေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ၿပီး ေသခ်ာၾကည့္တယ္။ ျပန္ဝတ္တယ္။ Aဲဒီေနာက္ပိုင္း
ေထာ္ဘီ ဘယ္ေတာ့မွ ေဘာင္းဘီကိုေျပာင္းျပန္ မဝတ္ခဲ့မိေတာ့ဘူး။

ဒီAျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေျမးမေလးကို ကၽြန္မသတိရလိုက္မိတယ္။ ေျမးမေလးဟာ Aသက္(၅)ႏွစ္(၆)ႏွစ္ထိ

ဇြန္းမကိုင္တတ္ခဲ့ေသးဘူး။ ဖိနပ္ႀကိဳး မခ်ည္တတ္ခဲ့ဘူး။ ဒီကေန႔မွာ Aလယ္တန္းတက္ေနတဲ့Aထိ
ေက်ာင္းေဆာင္ကေန Aိမ္ကိုျပန္လာတိုင္း ေလွ်ာ္စရာAဝတ္ေတြ သယ္ျပန္လာတတ္ေသးတယ္။

တစ္ေန႔ ေန႔လယ္မွာ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ စိတ္ေကာက္ၿပီး ထမင္းမစားေတာ့ဘူး။

စူစူန္တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းေျပာလိုက္တာကို စိတ္တိုၿပီး ထမင္းပန္းကန္ကို ေမွာက္ပစ္လိုက္တယ္။
ပန္းကန္ထဲကAစာေတြ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပန္႔က်ဲသြားခဲ့တယ္။

စူစန္က ေထာ္ဘီကိုၾကည့္ၿပီး ေသခ်ာေျပာတယ္။

"ၾကည့္ရတာ သား တကယ္ထမင္းစားခ်င္ပံုမရဘူး။ မွတ္ထား... Aခုခ်ိန္ကစၿပီး မနက္ျဖန္မနက္Aထိ သားဘာမွ

မစားရဘူး။ သိလား"

ေထာ္ဘီေခါင္းညိတ္ၿပီး ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္။

"ဟုတ္ကဲ့..."

သားAမိႏွစ္ေယာက္ရဲ႕Aျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မစိတ္ထဲရယ္ေနမိတယ္။

ညေနေရာက္ေတာ့ ညေနစာAတြက္ စူစန္နဲ႔ကၽြန္မ တိုင္ပင္ေနခဲ့တယ္။ ညေနစာကို တရုတ္AစားAစာျပင္ဆင္ဖို႔

စူစန္ကေျပာတယ္။ ေထာ္ဘီတရုတ္AစားAစာ သိပ္ႀကိဳက္မွန္း ကၽြန္မခ်က္ခ်င္း သတိရလိုက္တယ္။ ၾကည့္ရတာ
ေန႔လယ္စာေသခ်ာမစားခဲ့တဲ့ ေထာ္ဘီကို ညေနမွာ စူစန္ပိုစားေစခ်င္ခဲ့ပံု ရတယ္။

Aဲဒီေန႔ ညေနစာကို ေထာ္ဘီAႀကိဳက္ ကၽြန္မခ်က္ျပဳတ္ခဲ့တယ္။ Aီတလီေခါက္ဆဲြနဲ႔ တရုတ္စတိုင္လ္

ခ်က္ခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ေထာ္ဘီAႀကိဳက္ဆံုးပါ။ ကေလးဆိုေပမယ့္ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္Aျပည့္ သူစားႏိုင္ပါတယ္။

ညေနစာ စစားေတာ့ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ Aားရဝမ္းသာ ကုလားထိုင္ေပၚ တက္ထိုင္တယ္။ ဒါကို စူစန္က

သူ႔ရဲ႕ပန္းကန္နဲ႔ ခက္ရင္းေတြကိုသိမ္းၿပီး "ဒီေန႔ သားထမင္းမစားဘူးလို႔ ေမေမတို႔ ေျပာထားၾကတယ္မဟုတ္လား?
သားလည္း ဝန္ခံဂတိျပဳထားတယ္ေလ" လို႔ေျပာတယ္။

ေလးေလးနက္နက္ေျပာေနတဲ့ ေမေမ့မ်က္ႏွာေၾကာင့္ ေထာ္ဘီ ဝါးခနဲထငိုတယ္။ ငိုေနရင္းက "ေမေမ...

သားဆာလို႔ပါ.. သားဗိုက္ဆာလို႔ပါ" လို႔ေျပာတယ္။

"ဝန္ခံခဲ့တဲ့ ဂတိAတိုင္း လိုက္နာရမယ္ေလ" စူစန္ကလည္း နည္းနည္းမွ စိတ္မေပ်ာ့ခဲ့ဘူး။

ေျမးAျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ေထာ္ဘီAတြက္ Aသနားခံဖို႔ျပင္ေတာ့ သားက

မ်က္ရိပ္မ်က္ေျချပတယ္။ ကၽြန္မAေမရိကားေရာက္စက သားေျပာခဲ့တဲ့စကားကို ကၽြန္မ သတိရလိုက္မိတယ္။
Aေမရိကားမွာ မိဘေတြ သားသမီးကို သြန္သင္ဆံုးမေနခ်ိန္မွာ တျခားသူေတြ လံုးဝ ဝင္မပါရဘူးလို႔ဆိုတယ္။
လူႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝင္မပါရပါဘူးတဲ့။ Aဲဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မလည္း AကူAညီမဲ့စြာ ခပ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ
ေနခဲ့ေတာ့တယ္။

Aဲဒီေန႔ ညစာစားၿပီးခ်ိန္ထိ သနားစရာ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ကစားစရာကားေလးထဲမွာ ထိုင္ၿပီး လူႀကီးေတြ

Aားရပါးရစားတာကို ပါးစပ္Aဟသားနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကို တရုတ္AစားAစာ ခ်က္ခိုင္းခဲ့တဲ့ စူစန္ရဲ႕
Uီးတည္ခ်က္ကို ကၽြန္မနားလည္လိုက္ပါတယ္။
ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ စိတ္တိုၿပီး ထမင္းပန္းကန္လြင့္ပစ္ဖို႔ႀကံတိုင္း ေဖေဖေမေမ ဘြားဘြားတို႔
စားတာကို ဗိုက္Aေဟာင္းသားနဲ႔ ထိုင္ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့Aျဖစ္ကို သူသတိရမိလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မယံုၾကည္မိတယ္။
ဆာတဲ့Aရသာဟာ ခံရခက္ေၾကာင္းနဲ႔ သူႀကိဳက္တဲ့AစားAစာေတြ မစားရတာဟာ ပိုခံရခက္ေၾကာင္း
ေထာ္ဘီနားလည္သြားပါလိမ့္မယ္။

မAိပ္ခင္ ေထာ္ဘီကို ကၽြန္မနဲ႔စူစန္တို႔ ဂြတ္ႏႈိက္သြားႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကတယ္။

Aဲဒီမွာ ေထာ္ဘီက သတိေလးနဲ႔ "ေမေမ... သားAရမ္းဆာေနတယ္။ သား ေခါက္ဆဲြစားလို႔ ရႏိုင္မလား?" လို႔

ေမးတယ္။ စူစန္က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ ေခါင္းခါျပၿပီး

"မရဘူး သား..."

"ဒီလိုဆိုရင္ သားAိပ္ၿပီး ႏိုးလာတဲ့Aခ်ိန္ စားလို႔ရလား?"

"ရတာေပါ့..." ႏူးႏူးညံ့ညံ့ျပန္ေျဖတဲ့ စူစန္ရဲ႕Aေျဖေၾကာင့္ ေထာ္ဘီဝမ္းသာသြားခဲ့တယ္။ AစာAရပ္ခံလိုက္လို႔

ခံစားရတဲ့ေဝဒနာမ်ဳိး ေထာ္ဘီေနာက္ထပ္ ခံရဲေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။

Aဲဒီေနာက္ပိုင္း ပါးစပ္ေဘးမွာ Aစာေတြကပ္ၿပီး ထမင္းကို ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္စားေနတဲ့ ေထာ္ဘီကိုၾကည့္ရင္း

ေျမးမေလးကို ကၽြန္မ သတိရမိတတ္တယ္။

ေျမးမေလး ေထာ္ဘီAရြယ္တုန္းက ထမင္းစားတိုင္း ေခ်ာ့ေမာ့ရတယ္။ လူႀကီးေတြက ထမင္းပန္းကန္ကိုကိုင္ၿပီး

သူ႔ေနာက္လိုက္ေျပးရတယ္။ ဒါေတာင္ သူက ေစ်းဆစ္ေသးတယ္။ ဒီထမင္းစားၿပီးရင္ ကစားစရာAရုပ္တစ္ရုပ္
ဝယ္ေပးရမယ္။ ေနာက္ထပ္ထမင္းစားရင္ ေနာက္ထပ္ Aရုပ္တစ္ရုပ္ဝယ္ေပးရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

(၂) သူတစ္ပါးကို နာေAာင္လုပ္ၿပီးရင္ ျပန္ေလ်ာ္ရတယ္

တစ္ေန႔မွာ ေထာ္ဘီကိုေခၚၿပီး ကၽြန္မတို႔ ပန္းၿခံထဲေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး.. ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္

တျခားေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားၿပီး Aတူေဆာ့ကစားေနၾကတယ္။
ပလတ္စတစ္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ Aိုးေတြ၊ ခြက္ေတြ၊ ပန္းကန္ေတြက ျမက္ခင္းျပင္တစ္ခုလံုးမွာ ခင္းက်င္းထားတယ္။

ရုတ္တရက္ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ Aိုးတစ္လံုးယူၿပီး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ေခါင္းကို ေခါက္ထည့္လိုက္

တယ္။ စစခ်င္းမွာ ထင္မွတ္မထားတဲ့Aျဖစ္ေၾကာင့္ ေကာင္မေလးေၾကာင္သြားတယ္။ Aဲဒီေနာက္ Aသံကုန္
ေAာ္ငိုေတာ့တယ္။ Aငယ္တစ္ေယာက္ငိုေတာ့ Aႀကီးတစ္ေယာက္ကလည္း လန္႔ၿပီးထငိုေတာ့တယ္။
ဒီေလာက္ထိ ႀကီးက်ယ္သြားမယ္မွန္း မထင္ခဲ့တဲ့ ေထာ္ဘီဟာ ေဘးမွာရပ္ၿပီး ေကာင္မေလးေတြငိုတာကို
ေၾကာင္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

Aခင္းျဖစ္ရာကို စူစန္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ Aက်ဳိးAေၾကာင္းကို ခန္႔မွန္းမိတဲ့စူစန္ဟာ စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ

Aိုးယူၿပီး ေထာ္ဘီေခါင္းကို Aားနဲ႔ေခါက္ထည့္လိုက္တယ္။ ေထာ္ဘီ ကာကြယ္ခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ
ဖင္ထိုင္လဲက်သြားၿပီး တဝါးဝါးနဲ႔ ေAာ္ငိုေတာ့တယ္။ ဒါကုိ စူစန္က "နာလား! ေနာက္တစ္ခါ ထပ္လုပ္ရဲေသး
လား?" လို႔ ေမးတယ္။ ေထာ္ဘီ ငိုရင္း ေခါင္းခါျပတယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သူလုပ္ရဲေတာ့မွာ မဟုတ္မွန္း ကၽြန္မ
ယံုၾကည္မိပါတယ္။

ေထာ္ဘီရဲ႕Uီးေလးက ေထာ္ဘီကို Aျပာႏုေရာင္စက္ဘီးေလးတစ္စီး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ Aဲဒီစက္ဘီးကို

ေထာ္ဘီAရမ္းႏွစ္သက္ခဲ့ၿပီး တျခားလူေတြ Aထိမခံခဲ့ပါဘူး။ ေဘးAိမ္က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ လူစီဟာ
စက္ဘီးေလးခဏစီးရဖို႔ ေထာ္ဘီကို Aႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ ဒါကို ေထာ္ဘီ လက္မခံခ့ဘ
ဲ ူး။

တစ္ခါမွာ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕နဲ႔ ေထာ္ဘီကစားေနခဲ့တယ္။ လူစီဟာ ေထာ္ဘီသတိမထားမိခ်ိန္မွာ စက္ဘီးေလးကို

တိတ္တိတ္စီးထြက္သြားေတာ့တယ္။ ဒါကို ေထာ္ဘီေတြ႔ေတာ့ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ စူစန္ဆီAေျပးလာၿပီး
တိုင္ပါေတာ့တယ္။

ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ကေလးမိဘေတြနဲ႔ စကားေျပာေနခဲ့တဲ့စူစန္က ေထာ္ဘီကိုၿပံဳးျပၿပီး "သားတို႔ကိစၥ သားတို႔ရွင္း

ေနာ္။ ေမေမနဲ႔ မဆိုင္ဘူး" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ စူစန္ေဘးကေန
ထြက္သြားခဲ့တယ္။

တေAာင့္Aၾကာမွာ လူစီစက္ဘီးေလးစီးၿပီး ျပန္လာတယ္။ လူစီကိုေတြ႔တာနဲ႔ ေထာ္ဘီဟာ လူစီကိုေျပးတြန္းပစ္ၿပီး

စက္ဘီးကိုျပန္လုလိုက္တယ္။ ေျမေပၚထိုင္ၿပီး လူစီေAာ္ငိုေတာ့တယ္။ ဒါကိုေတြ႔ေတာ့ စူစန္က လူစီကိုAေျပး ေပြ႔
ၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့လိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး... လူစီတစ္ေယာက္ တျခားကေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကစားေန
ေတာ့တယ္။

ေထာ္ဘီဟာ စက္ဘီးစီးရင္းစီးရင္း ပ်င္းလာပံုရတယ္။ တျခားကေလးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကစားေနတာေတြ႔ေတာ့

သူလည္း ပါခ်င္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုနားက လူစီကိုတြန္းထားတဲ့စိတ္က မေနသာခဲ့ျပန္ဘူး။ စူစန္ဆီလာၿပီး
စူပုပ္ပုပ္ေလးနဲ႔ "ေမေမ...သားလည္း လူစီတို႔နဲ႔ ကစားခ်င္တယ္" လို႔ဆိုတယ္။

"ကစားခ်င္ရင္ သူတို႔ကို သြားရွာေလ..."

"ေမေမပါ လိုက္ခဲ့ေပးပါ..." ေထာ္ဘီက ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ဆိုတယ္။

"မရဘူး... ခုနားက လူစီကိုငိုေAာင္ သားလုပ္ခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ သူတို႔နဲ႔ သားကစားခ်င္ျပန္တယ္။ ဒါကို

သားကိုယ္တိုင္ သြားေျဖရွင္းမွရမယ္"

ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ စက္ဘီးေလးစီးၿပီး လူစီတို႔Aနား တေျဖးေျဖးခ်ည္းကပ္သြားတယ္။ လူစီနားေရာက္ခါးနီး

စက္ဘီးကို ေနာက္ျပန္လွည့္ျပန္တယ္။ Aဲဒီလို Aႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားမွန္း မသိပါဘူး...
ေထာ္ဘီနဲ႔လူစီ ၿပံဳးၿပံဳးရယ္ရယ္နဲ႔ ေဆာ့ကစားေနတာကို ေတြ႔လိုက္ျပန္ပါတယ္။

(၃) သားသမီးေတြကို သြန္သင္ဆံုးမတာ မိဘေတြရဲ႕Aလုပ္

စူစန္ရဲ႕မိဘေတြက ကယ္ရီဖိုးနီးယားမွာ ေနပါတယ္။ ကၽြန္မေရာက္လာသံၾကားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား

ကားေမာင္းၿပီး ကၽြန္မဆီ Aလည္လာၾကတယ္။ Aိမ္ကို Eည့္သည္ေတြလာေတာ့ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္
ျမဴးတူးခုန္ေပါက္ေနေတာ့တယ္။

ေထာ္ဘီဟာ သဲထည့္တဲ့ ပံုးငယ္ေလးထဲ ေရAျပည့္ထည့္ၿပီး တစ္Aိမ္လံုး ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနခဲ့တယ္။

ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေရမဖိတ္မိေစဖို႔ စူစန္Aထပ္ထပ္ သတိေပးခဲ့ေပမယ့္ ေထာ္ဘီ ဂရုမစိုက္ခဲ့ဘူး။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေရေတြဖိတ္ၿပီး ၾကမ္းျပင္စိုရဲြသြားရံုမက ေထာ္ဘီဟာ Aမွားလုပ္လိုက္မိမွန္း မသိဘဲ

ေဘာင္းဘီေတြ ရဲြရဲြစိုတဲ့Aထိ ေရေတြကိုေျခေထာက္နဲ႔ နင္းေဆာ့ကစားေနခဲတ
့ ယ္။

ၾကမ္းတိုက္Aဝတ္ယူၿပီး ၾကမ္းတိုက္ဖို႔ ကၽြန္မAျမန္ျပင္ေတာ့ စူစန္က ၾကမ္းတိုက္တံကို ကၽြန္မလက္ထဲကလုၿပီး

ေထာ္ဘီကို ကမ္းေပးလိုက္တယ္။

"ေထာ္ဘီ... ၾကမ္းကို ေျခာက္ေAာင္တိုက္လိုက္။ ၿပီးေတာ့ Aဝတ္စိုေတြကို ခၽြတ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာ္လိုက္ပါ"

စူစန္Aေျပာကို ေထာ္ဘီမနာခံဘဲ ေAာ္လိုက္ ငိုလိုက္လုပ္ေနခဲ့တယ္။ စူစန္ဟာ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ

ေထာ္ဘီကိုဆဲြၿပီး စတိုခန္းထဲထည့္ ေသာ့ခတ္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။ Aေၾကာက္Aလန္႔ေAာ္ငိုေနတဲ့
ေထာ္ဘီAသံကိုၾကားေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ေတြ နာက်င္ခဲ့မိတယ္။ စတိုခန္းထဲကေန သူ႔ကို ေခၚထုတ္ခ်င္ခဲ့မိတယ္။
ဒါကို စူစန္မိခင္က "ဒါ စူစန္ရဲ႕ကိစၥ" ဆိုၿပီး ကၽြန္မကိုတားခဲ့တယ္။

တေAာင့္ေနေတာ့ ေထာ္ဘီ့ဆီက ငိုသံမၾကားရေတာ့ဘူး။ စတိုခန္းထဲကေန "ေမေမ... သားမွားၿပီ" လို႔

သူဆိုတယ္။

စတိုခန္းAျပင္ဘက္ကရပ္ၿပီး စူစန္က "ဒီလိုဆိုရင္ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ သားသိတယ္ေနာ္" လို႔ေမးတယ္။

"သိပါတယ္"လို႔ ေထာ္ဘီဆီက ေျဖသံၾကားမွ တံခါးကို စူစန္ဖြင့္လိုက္တယ္။ စတိုခန္းထဲကေန ထြက္လာတဲ့

ေထာ္ဘီ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းႏွစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ သူ႔ထက္ႏွစ္ဆျမင့္တဲ့ ၾကမ္းတိုက္တံကို
မႏိုင္မနင္းကိုင္ရင္ ေထာ္ဘီၾကမ္းတိုက္ေနခဲ့တယ္။ Aဲဒီေနာက္ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းထဲဝင္ၿပီး
ေလွ်ာ္ဖြတ္ေနခဲ့ပါတယ္။

တAံ့တၾသျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကိုၾကည့္ၿပီး စူစန္မိဘေတြက ရယ္ပါတယ္။ ဒီလိုAျဖစ္က ကၽြန္မရင္ထဲ နက္နက္နဲနဲ

ဝင္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ Aေရွ႕တိုင္းက မိသားစုAမ်ားဟာ သားသမီးေတြကို သြန္သင္ဆံုးမခ်ိန္မွာ
"ကမာၻစစ္ျဖစ္ေAာင္" ဖန္တီးေနခဲ့သလိုပါပဲ။ ကေလးကို ဆိုဆံုးမခ်ိန္မွာ Aေမဘက္က AဘိုးAဘြားက
တားလိုက္၊ Aေဖဘက္က AဘိုးAဘြားက ကာကြယ္ေပးလိုက္၊ လင္မယားခ်င္း ရန္ျဖစ္လိုက္နဲ႔
ဆူညံ့ဗြက္ေလာရိုက္ေနတတ္ပါတယ္။

Aဲဒီေနာက္ စူစန္မိဘေတြနဲ႔ စကားေျပာဆိုၾကရင္း ကေလးေတြကို ဆိုဆံုးမတဲ့Aေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။

စူစန္မိဘေျပာခဲ့တဲ့ စကားတခ်ဳိ႕က ကၽြန္မရင္ထဲ နက္နက္ရႈိင္းရိႈင္း တိုးဝင္ေစခဲ့ပါတယ္။

"ကေလးကို မိဘေတြကပိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးကို သြန္သင္ဆံုးမတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ သြန္သင္ဆံုးမမႈကို

ကၽြန္မတို႔ေလးစားရမယ္။ ကေလးက ငယ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ပါးနပ္ၾကတယ္။ သူ႔ကိုသြန္သင္တဲ့ မိဘေတြ
စိတ္ဝမ္းကဲြတာ၊ Aျမင္မတူတာေတြ႔ရင္ သူ႔Aတြက္ လြတ္ေပါက္၊ ကယ္ေပါက္ျဖစ္သြားမယ္ဆိုတာကို သူသိတယ္။
ဒါဟာ သူရဲ႕AျပဳAမႈ တိုးတက္ေကာင္းမြန္ဖို႔ Aက်ဳိးမရွိေစတဲ့Aျပင္ သြန္သင္ဆံုးမေလ ရႈပ္ေလျဖစ္ၿပီး
ျပႆနာေတြ ပိုႀကီးလာတတ္တယ္။ မိသားစုAခ်င္းခ်င္း စိတ္ဝမ္းကဲြတာေတြ၊ ျငင္းခုန္တာေတြျဖစ္ၿပီး ကေလးကို
ပိုမလံုၿခံဳေစျဖစ္တတ္တယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကို ဆိုးက်ဳိးသက္ေရာက္ေစပါတယ္"

"ဒါေၾကာင့္ AဘိုးAဘြားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိဘေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးေတြကို ဆိုဆံုးမရာမွာ စိတ္ဝမ္းကဲြတာတို႔၊ မိဘခ်င္း

သြန္သင္ဆံုးမပံု ကဲြျပားတာတို႔ဟာ ကေလးေရွ႕မွာ မျငင္းခုန္သင့္ဘူး။ မျဖစ္သင့္ဘူး"

စူစန္ရဲ႕မိဘေတြ Aိမ္မွာတစ္ပတ္ၾကာေနၿပီး ကယ္ရီဖိုးနီးယားကို ျပန္ဖို႔ျပင္ဆင္ခ့တ

ဲ ယ္။ မျပန္ခင္ႏွစ္ရက္မွာ
စူစန္Aေဖ့က စူစန္ကို ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ "သမီး.. ေထာ္ဘီက ကစားစရာေျမေကာ္စက္ေလး လိုခ်င္သတဲ့။
ေဖေဖ ဝယ္ေပးလို႔ရမလား?" လို႔ေမးတယ္။

ဒါကို စူစန္က စU္းစားၿပီး "ေဖေဖတို႔ ဒီတစ္ေခါက္လာတာ သူ႔ကို ႏွင္းစီးဖိနပ္တစ္ရံ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္

မဟုတ္လား? ခရစၥမတ္ေရာက္ခါနီးမွပဲ ေျမေကာ္စက္ေလး ဝယ္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ေပါ့" လို႔ဆိုတယ္။

Aဲဒီေနာက္ ေထာ္ဘီကို သူ႔Aဘိုးဘာေျပာလိုက္သလဲ ကၽြန္မ မသိပါဘူး။ ေထာ္ဘီကို ကၽြန္မ

ေမာလ္(mall)ေခၚသြားတိုင္း ေထာ္ဘီဟာ ေျမေကာ္စက္ရုပ္ေလးကို လက္ညွဳိးထိုးၿပီး "ဘိုးဘိုးကေျပာတယ္။
ခရစၥမတ္ေရာက္ရင္ သားကို ေျမေကာ္စက္ေလး လက္ေဆာင္ေပးမယ္တဲ့"လို႔ ဝမ္းသာAားရ ေျပာတတ္ပါတယ္။

စူစန္ဟာ ေထာ္ဘီ့Aေပၚမွာ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ေထာ္ဘီဟာ သူ႔ေမေမကို Aရမ္းခ်စ္ခဲ့တယ္။

Aျပင္ထြက္ကစားတိုင္း ပန္းပြင့္ေလးေတြ ဒါမွမဟုတ္ လွတယ္လို႔သူထင္တဲ့ သစ္ရြက္ေလးေတြကို ခူးၿပီး
တေလးတစားနဲ႔ စူစန္ကို သူလက္ေဆာင္ေပးတတ္တယ္။ တျခားလူေတြဆီက လက္ေဆာင္ရရင္လည္း စူစန္ကို
သူနဲ႔Aတူ ေဖာက္ၾကည့္ဖို႔ေခၚတတ္တယ္။ စားလို႔ေကာင္းတဲ့Aရာကို စူစန္Aတြက္
သူတစ္ဝက္ခ်န္ထားတတ္တယ္။

Aေရွ႕တိုင္းက သားသမီးတခ်ဳိ႕ မိဘAေပၚ ေAးစက္၊ လ်စ္လ်ဴရွဴတတ္တာကို ၾကည့္ၿပီး Aေမရိကားက

Aဂၤလိပ္ေခၽြးမကို ကၽြန္မ မခ်ီးက်ဴိးဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ကေလးေတြကို သြန္သင္ဆံုးမရာမွာ၊ ေျဖရွင္းရမွာ
Aေမရိကားမိခင္ေတြဆီကေန ကၽြန္မတို႔ သင္ယူေလ့လာဖို႔ Aမ်ားႀကီးရွိေသးေၾကာင္း
ကၽြန္မေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။

http://space.atmovies.com.tw/space/space.cfm?action=data&type=clist&CID=GB&sid=324832&mid=0&page=12

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
ေရးသားသူ... ႏုိင္းႏုိင္းစေန at 9:03:00 PM 13 comments
Labels: ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေလးဆိုးမဟုတ္ၾကဘူး
Reactions:

Friday, January 07, 2011

Aခ်စ္ နဲ႔ ဘဝ

Aခ်စ္

(၁) Aခ်စ္Aေပါင္းAခ်စ္က Aရမ္းခ်စ္တာျဖစ္တယ္။

Aခ်စ္Aႏုတ္Aခ်စ္က Aခ်စ္ရဲ႕Aစျဖစ္တယ္။
Aခ်စ္Aေျမႇာက္Aခ်စ္က Aဆံုးမရွိတဲ့Aခ်စ္ျဖစ္တယ္။
Aခ်စ္AစားAခ်စ္က Aခ်စ္တစ္ခုတည္းျဖစ္တယ္။

(၂) တစ္ဖက္သတ္ လြမ္းဆြတ္ျခင္းဆိုတာ သူ႔ကို သင့္စိတ္ထဲထည့္ထားေပမယ့္ သင့္ကို သူ႔စိတ္Aျပင္ဘက္

ထားထားလို႔ျဖစ္တယ္။

(၃) သူ႔စကားကို တစ္ဝက္ပဲယံုတာကို လိမၼာပါးနပ္တယ္လို႔ေခၚတယ္။

ဘယ္တစ္ဝက္ကို ယံုရမလဲလို႔ သိတာကို ထက္ျမက္တယ္လို႔ေခၚတယ္။

(၄) Aခ်စ္ကို ေရလိုက္ငါးလိုက္ျဖစ္ခ်င္တာ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္Uီးရဲ႕ Aေတာင့္တဆံုးဆႏၵပါ။ ဒါေပမယ့္

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကို ေရလိုသေဘာထားၿပီး တစ္ဘက္သားကို ငါးလို႔သေဘာထားတဲ့Aမွားမ်ဳိးကို
သူတို႔Aလြယ္တကူ က်ဴးလြန္ၾကတယ္။

(၅) Aခ်စ္ကို နာက်င္တယ္လို႔ ထင္ရတာဟာ တစ္ဘက္လူက သူ႔ႏွလံုးသားကို သူျပန္ရုတ္သိမ္းသြားေပမယ့္

ကိုယ္က ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ျပန္မရုတ္သိမ္းႏိုင္ေသးလို႔ျဖစ္တယ္။

ဘဝ

(၁) ပါးစပ္နည္းနည္း ခ်ဳိပါ၊ Uီးေႏွာက္နည္းနည္း ရွင္ပါ။ လႈပ္ရွားမႈ နည္းနည္းျမန္ပါ။ Aက်ဳိးနည္းနည္းျမင့္ပါ။

စကားေျပာ နည္းနည္းညင္သာပါ။ Aၿပံဳးမ်ားမ်ားၿပံဳးပါ။ Aလုပ္ပိုလုပ္ပါ။ ဒါဟာ ေAာင္ျမင္သူေတြ
ေAာင္ျမင္ရတဲ့နည္းျဖစ္တယ္။

(၂) ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတံခါးတစ္ခ်ပ္ ပိတ္သြားခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတံခါးတစ္ခ်ပ္က

ထပ္ဖြင့္လာတတ္ပါတယ္။ လူေတြက ပိတ္သြားတဲ့တံခါးAတြက္ ဝမ္းနည္းေနၿပီး ဖြင့္လာတဲ့တံခါးကို Aလြယ္တကူ
လ်စ္လ်ဴရွဴမိတတ္ၾကတယ္။

(၃) ေAာင္ျမင္ဖို႔ သူငယ္ခ်င္းလိုပါတယ္။ Aရမ္းေAာင္ျမင္ဖို႔ ရန္သူလိုပါတယ္။

တကယ့္တကယ္ေAာင္ျမင္ဖို႔ကေတာ့ သင့္ကိုယ္သင္ Aရင္ေAာင္ႏိုင္ရပါမယ္။

(၄) ဘာေတြကို ကိုယ္လုပ္ႏိုင္သလဲလို႔ သိတာဟာ သင္တေျဖးေျဖး ႀကီးျပင္းလာျခင္းပါ။

ဘာေတြကို ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္သလဲလို႔ သိတာဟာ သင္တေျဖးေျဖး ရင့္က်က္လာျခင္းပါ။
(၅) ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကိုယ္က်ဳိးမွ မၾကည့္ဘဲ Aလုပ္ကိုႀကိဳးစားလုပ္ပါ။
တစ္ခါမွ မနာက်င္ခဲ့ဖူးသလို လူတစ္ေယာက္ကို စိတ္ရင္းမွန္နဲ႔ခ်စ္ပါ။
ဘယ္သူ႔မွမၾကည့္ေနဘူးလို႔ သေဘာထားၿပီး စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ကပါ။
ဒါေတြဟာ သင့္ကို ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ မုခ်ေပးႏိုင္ပါတယ္။

(၆) Aိတ္ကပ္ထဲ ပိုက္ဆံမရွိဘူး၊ ဘဏ္ထဲမွာလည္း ပိုက္ဆံမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲ

ပိုက္ဆံAျပည့္ထည့္ထားသူေတြဟာ ပင္ပန္းသူေတြျဖစ္တယ္။

Aိတ္ကပ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံရွိတယ္။ ဘဏ္ထဲမွာလည္း ပိုက္ဆံရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံေတြကို

ထည့္မထားသူေတြဟာ ေပ်ာ္ရႊင္သူေတြျဖစ္တယ္။

(၇) ရွင္သန္ျခင္းဟာ AရာAားလံုးျဖစ္တယ္။ ရွင္သန္တာဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။ ရွင္သန္ျခင္းထဲမွာ

ခါးသီးျခင္းေတြရွိတယ္။ ခါးသီးျခင္းထဲမွာလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြရွိတယ္။ သစ္ရက
ြ ္ေလးတစ္ရြက္လို ဖူးတံငံုတယ္၊
ရြက္ႏုေဝတယ္၊ သဏၭာန္ေဖာ္တယ္၊ စိမ္းလန္းလိုက္တယ္။ ေၾကြတဲ့Aခ်ိန္မွာ လွလွပပေၾကြတယ္။ ေၾကြသြားတဲ့
Aေၾကြရာေလးမွာ ေနာက္တစ္ရြက္တစ္ရြက္ကို ေပါက္ေစျပန္တယ္။

(၈) ဘဝဆိုတာ ရွာေဖြေတြ႔ရွိတဲ့ျဖစ္စU္ မဟုတ္ဘူး။ ဘဝဆိုတာ ဖန္တီးတဲ့ျဖစ္စU္ျဖစ္တယ္။ သင့္ကိုယ္သင္

ရွာေဖြေနတာ မဟုတ္ဘူး။ သင့္ကိုယ္သင္ ဖန္တီးေနတာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သင္ဟာ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာကို
ရွာေဖြေတြ႔ရွိႏိုင္ဖို႔ မေလာပါနဲ႔။ သင္ ဘယ္သူဘယ္ဝါျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်ဖို႔ပဲ Aရင္ႀကိဳးစားပါ။

Aင္တာနက္ေပၚက Aခ်စ္နဲ႔ဘဝကို ရွာေဖြဘာသာျပန္ပါတယ္။

ႏိုင္းႏိုင္းစေန