HOPE

May isang batang babae na nagngangalang So-won na nabubuhay ng isang simpleng buhay
kasama ang kanyang mga magulang na nagngangalang Dong-hoon at Mi-hee. Simple at hindi
magarbo ang buhay ng pamilya. Apat sila sa pamilya dahil buntis ang nanay niya.

Isang araw sa kanyang pagpunta sa paaralan, si So-won ay napadaan sa isang construction site.
Habang naglalakad ay nilapitan ito ng isang lasing na lalaki na nasa edad na tatlong taong
gulang upang humingi ng tulong sa bata. Nagdalawang isip si So-won dahil bilin sakanya ng mga
magulang na huwag makipag-usap sa hindi kakilala. Nang tumanggi ang bata, nainis at hindi
isang napakainosente at walang laban na bata. Sa kabutihang palad, nakaligtas si So-won at
may tumawag sa isang ambulansya.

Pagkadating ng bata sa ospital ay inabisuhan ng pulisya ang kanyang magulang tungkol sa pag-
atake. Agad silang sumugod sa emergency ward. Natakot sila sa dami ng mga pinsala at sugat ni
So-won. Si So-won ay hirap na hirap mula sa mga sugat sa natamo sa loob at labas ng kanyang
katawan. Kinakailangang sumailalim ng bata sa pangunahing operasyon. Sa sandaling
nabuhayan muli ang kamalayan ang So-won, nakilala niya ang umatake sakanya sa tulong ni
Jung-sook, isang psychiatrist.

Ang pinaghihinalaan na umatake kay So-won ay naaresto sa kanyang tahanan. Ang kaso ay
naging isang media sensation na labis sa kakila-kilabot ng kanyang pamilya at mga kaibigan.
Kapag nakikipag-usap sa mga mamamahayag sa ospital, dinadala ni Dong-hoon sa ibang silid at
nagtatago mula sa pansin ng media.

Si So-won ay nagpapakita ng mga sintomas ng post-traumatic na sakit. Dahil sa trauma,

napalayo ang loob ng bata sa ama nang sigaw-sigawan niya ang ama habang sinusubukan
ayusin ang kanyang colostomy bag. Ang puso ni Dong-hoon ay napabagbag-damdamin, at lalo
pang nasaktan kapag tumanggi si So-won na tumingin sa kanya o makipag-usap sa kanya.
 HOPE
Sa una ay tumanggi si Mi-hee sa psychological help para sa kanyang anak dahil nais niya na
maibalik ng So-won sa kanyang normal na buhay. Gayunpaman, umiwas siya pagkatapos na
maunawaan ang kalagayan ng kaisipan ng kanyang anak at pumayag sa tulong ni Jung-sook.
Nagpupumiglas si Dong-hoon na magbayad para sa mga gastusin sa ospital. Tinawagan niya ang
kanyang kaibigan at tagapamahala na si Gwang-sik. Balak ni Dong-hoon na tumigil sa kanyang
trabaho upang matulungan ang pangangalaga sa kanyang pamilya. Nauunawaan ni Gwang-sik
ang kalagayan ni Dong-hoon at kinukumbinsi siyang manatili sa kanyang trabaho. Nagbibigay
din ng pera si Gwang-sik upang mabayaran ang mga bayarin sa ospital para kay So-won.

Si Mi-hee at ang kanyang mga kaibigan ay nagrenta ng mga mascot ng paboritong palabas ni So-
won upang makipaglaro kasama si So-won. Hinahangad nila na sana makatulong ito na
mapalakas siya. Nagbibigay ito kay Dong-hoon ng ideya na magtago sa ilalim ng mascot.Suot
niya ang paboritong cartoon character ng kanyang anak na si Cocomong, upang makipag-usap
sa kanya. Hindi alam ni So-won kung sino ang nasa ilalim ng kasuutan, ngunit binuksan niya ang
"Cocomong" at pinapayagan siyang yakapin siya.

Unti-unting bumabago ang pisikal na kundisyon ng So-won at siya ay makakauwi na sa bahay.

Habang nakasakay sa kotse, sumuka si So-won pagkatapos dumaan sa site kung saan siya
inatake. Siya at ang kanyang mga magulang ay kaagad na natuwa nang mapansin nila na
pinalamutian ng lokal na pamayanan ang kanilang tahanan ng mga tala ng paghihikayat.
Naantig si Mi-hee nang makita niyang nalinis din ang kanilang tahanan sa kanilang pag-alis.

Ipinagpapatuloy ni Dong-hoon ang pagtrabaho ngunit nakahanap din ng oras upang magbihis
bilang Cocomong at samahan si So-won sa kanyang pagpunta sa at mula sa paaralan. Sa lalong
madaling panahon, ang kanyang estado ng kaisipan ay nagpapabuti at napagtanto niya na ang
kanyang ama ay nagtago sa ilalim ng kasuutan sa buong oras. Naantig sa kanyang pagmamahal
at pagmamalasakit sa kanya, tinanggal niya ang ulo ng kasuutan at nakatingin sa kanyang ama
sa kauna-unahang pagkakataon mula nang ma-ospital.

Nag-aalala ang pamilya tungkol sa paparating na trial dahil si So-won ay dapat manalo laban sa
kanyang tagasalakay. Sa pamamagitan ng mahusay na pagsisikap, dumalo sila sa korte at
 HOPE
inilarawan ni So-won kung ano ang nangyari sa panahon ng pag-atake at itinuro ang sumalakay
sa kanya. Matapos ang matagal na pagsusuri, sinabi ng judge na hindi rason ang pagkalasing.
Rape is rape at walang excuse ito. Hinatungan ang lalake nang habang buhay sa bilangguan,
labis ang saya ni So-woon at pamilya nito. Labis ang gulat ni Dong-hoon nang yakapin siya ng
anak.

Matapos ang lahat, ipinanganak ni Mi-hee ang isa pang anak na lalaki. Binati ng pamilya at mga
kaibigan, kasama na sina Jung-sook at Gwang-sik. Sa panapos na pagsasalaysay, kinumpirma na
si So-won na nahihirapan pa rin siya sa pag-iisip at madalas na kailangang umalis sa paaralan
nang maaga. Sa kabutihang palad, ang kapanganakan ng kanyang kapatid ay nagbigay sa kanya
ng bagong kahulugan sa buhay.