गणाधीश जो ईश सर्ाां गण

ु ाांचा।

मुळारां भ आरां भ तो निगण

ु ाचा॥

िमां शारदा मळ चत्र्ार र्ाचा।

गमां पांथ आिांत या राघर्ाचा॥१॥

मिा सज्जिा भक्ततपांथेचच जार्ें।

तरी श्रीहरी पावर्जेतो स्र्भार्ें॥

जिीां निांद्य तें सर्ु सोडनि द्यार्ें।

जिीां र्ांद्य ते सर्ु भार्े करार्े॥२॥

प्रभाते मिी राम चचांतीत जार्ा।

पुढे र्ैखरी राम आधी र्दार्ा॥

सदाचार हा थोर साांडां िये तो।

जिीां तोचच तो मािर्ी धन्य होतो॥३॥

मिा र्ासिा दष्ु ट कामा ि ये रे ।

मिा सर्ुथा पापबद्

ु धी िको रे ॥

मिा सर्ुथा िीनत सोडां िको हो।

मिा अांतरीां सार र्ीचार राहो॥४॥

मिा पापसांकल्प सोडनि द्यार्ा।

मिा सत्यसांकल्प जीर्ीां धरार्ा॥

मिा कल्पिा ते िको र्ीषयाांची।

वर्कारे घडे हो जिी सर्ु ची ची॥५॥

िको रे मिा क्रोध हा खेदकारी।

िको रे मिा काम िािा वर्कारी॥

िको रे मिा सर्ुदा अांचगकारू।

िको रे मिा मत्सरु दां भ भारु॥६॥

मिा श्रेष्ठ धाररष्ट जीर्ीां धरार्े।

मिा बोलणे िीच सोशीत जार्ें॥

स्र्यें सर्ुदा िम्र र्ाचे र्दार्े।

मिा सर्ु लोकाांसस रे िीर्र्ार्ें॥७॥

दे हे त्याचगताां कीनतु मागें उरार्ी।

मिा सज्जिा हेचच क्रीया धरार्ी॥

मिा चांदिाचे परी त्र्ाां झिजार्े।

परी अांतरीां सज्जिा िीर्र्ार्े॥८॥

िको रे मिा द्रव्य ते पढढलाांचे।

अनत स्र्ाथुबुद्धी िुरे पाप साांचे॥

घडे भोगणे पाप ते कमु खोटे ।

ि होताां मिासाररखें द:ु ख मोठे ॥९॥

सदा सर्ुदा प्रीती रामीां धरार्ी।

दुःु खाची स्र्यें साांडड जीर्ी करार्ी॥

दे हेद:ु ख ते सख मािीत जार्े।

वर्र्ेके सदा स्र्स्र्रुपीां भरार्ें॥१०॥

__________________________________________________________

जिीां सर्ुसखी असा कोण आहे।

वर्चारें मिा तुांचच शोधनु ि पाहे॥

मिा त्र्ाांचच रे पर्ुसांचीत केले।

तयासाररखे भोगणें प्राप्त जाले ॥११॥

मिा मािसीां द:ु ख आणां िको रे ।

मिा सर्ुथा शोक चचांता िको रे ॥

वर्र्ेके दे हेबद्
ु चध सोडनि द्यार्ी।

वर्दे हीपणें मुक्तत भोगीत जार्ी॥१२॥

मिा साांग पाां राखणा काय जाले।

अकस्मात ते राज्य सर्ै बुडाले॥

म्हणोिी कुडी र्ासिा साांड र्ेगीां।

बळे लागला काळ हा पाढठलागी॥१३॥

क्जर्ा कमुयोगे जिीां जन्म जाला।

परी शेर्टीां काळमखीां निमाला॥

महाथोर ते मत्ृ युपांथचे च गेले।

ककतीएक ते जन्मले आझण मेले॥१४॥

मिा पाहताां सत्य हे मत्ृ यभ

ु मी।
क्जताां बोलती सर्ुही जीर् मी मी॥

चचरां जीर् हे सर्ुही मानिताती।

अकस्मात साांडनिया सर्ु जाती॥१५॥

मरे एक त्याचा दज
ु ा शोक र्ाहे।

अकस्मात तोही पढ
ु े जात आहे॥

परु े िा जिीां लोभ रे क्षोभ त्याते।

म्हणोिी जिीां मागत

ु ा जन्म घेते॥१६॥

मिीां मािर्ा व्यथु चचांता र्हाते।

अकस्मात होणार होऊनि जाते॥

घडें भोगणे सर्ुही कमुयोगे।

मतीमांद तें खेद मािी वर्योगें ॥१७॥

मिा राघर्ेंर्ीण आशा िको रे ।

मिा मािर्ाची िको कीनतु तां रे ॥

जया र्झणुती र्ेद-शास्रे-पुराणें।

तया र्झणुताां सर्ुही श्लाघ्यर्ाणे॥१८॥

मिा सर्ुथा सत्य साांडां िको रे ।

मिा सर्ुथा समथ्य माांडां िको रे ॥

मिा सत्य ते सत्य र्ाचे र्दार्े।

मिा समथ्य तें समथ्य सोडनि द्यार्ें॥१९॥

बह ढहांपुटी होईजे मायपोटी।

िको रे मिा यातिा तेचच मोठी॥

निरोधें पचे कोंडडले गभुर्ासी।

अधोमख रे द:ु ख त्या बाळकासीां॥२०॥

__________________________________________________________

मिा र्ासिा चकर्ीां येरिारा।

मिा कामिा साांडी रे द्रव्यदारा॥

मिा यातिा थोर हे गभुर्ासीां।

मिा सज्जिा भेटर्ीां राघर्ासीां॥२१॥

मिा सज्जिा हीत मािें करार्ें।

रघुिायका दृढ चचत्ती धरार्ें॥

महाराज तो स्र्ासम र्ायुसुताचा।

जिा उद्धरी िाथ लोकरयाचा॥२२॥

ि बोलें मिा राघर्ेर्ीण काांहीां।

जिी र्ाउगें बोलता सख

ु िाहीां॥

घडडिे घडी काळ आयुष्य िेतो।

दे हाांतीां तुला कोण सोडां पहातो?॥२३॥

रघुिायकार्ीण र्ाांया सशणार्े।

जिासाररखे व्यथु काां र्ोसणार्ें॥

सदा सर्ुदा िाम र्ाचे र्सो दे ।

अहां ता मिी पावपणी ते िसो दे ॥२४॥

मिा र्ीट मािां िको बोलण्याचा।

पुढें मागुता राम जोडेल कैं चा॥

सुखाची घडी लोटताां सख आहे।

पढ
ु ें सर्ु जाईल काांही ि राहे ॥२५॥

दे हेरक्षणाकारणें यत्ि केला।

परी शेर्टीां काळ घेउि गेला॥

करीां रे मिा भक्तत या राघर्ाची।

पुढें अांतरीां सोडडां चचांता भर्ाची॥२६॥

भर्ाच्या भये काय भीतोस लांडी।

धरीां रे मिा धीर धाकासस साांडी॥

रघिायकासाररखा स्र्ासम शीरीां।

िुपेक्षी कदा कोपल्या दां डधारी॥२७॥

ढदिािाथ हा राम कोदां डधारी।

पुढें दे खताां काळ पोटीां थरारी॥

मिा र्ातय िेमस्त हे सत्य मािीां।

िुपेक्षी कदा राम दासासभमािी॥२८॥

पदी राघर्ाचे सदा ब्रीद गाजे।

र्ळें भततरीपसशरी काांबब र्ाजे॥

पुरी र्ाढहली सर्ु जेणे वर्मािीां।

िुपेक्षी कदा रामदासासभमािी॥२९॥

समथाुचचया सेचका र्क्र पाहे ।

असा सर्ु भुमांडळी कोण आहे ॥

जयाची सलला र्झणुती लोक तीन्ही।

िप
ु ेक्षी कदा राम दासासभमािी॥३०॥

__________________________________________________________

महासांकटी सोडडले दे र् जेणें।

प्रतापे बळे आगळा सर्ुगणे॥

जयाते स्मरे शैलजा शलपाणी।

िुपेक्षी कदा राम दासासभमािी॥३१॥

अहल्या सशळा राघर्ें मत

ु त केली।

पदीां लागताां ढदव्य होऊनि गेली॥

जया र्झणुताां शीणली र्ेदर्ाणी।

िुपेक्षी कदा राम दासासभमािी॥३२॥

र्से मेरुमाांदार हे सक्ृ ष्टलीला ।

शशी सयु ताराांगणे मेघमाला॥

चचरां जीर् केले जिी दास दोन्ही।

िुपेक्षी कदा राम दासासभमािी॥३३॥

उपेक्षी कदा रामरुपी असेिा।

क्जर्ाां मािर्ाां निश्चयो तो र्सेिा॥

सशरी भार र्ाहे ि बोले पुराणीां।

िुपेक्षी कदा राम दासासभमािी॥३४॥

असे हो जया अांतरी भार् जैसा।

र्से हो तया अांतरी दे र् तैसा॥

अिन्यास रक्षीतसे चापपाणी।

िप
ु ेक्षी कदा राम दासासभमािी॥३५॥

सदा सर्ुदा दे र् सन्िीध आहे ।

कृपाळुपणे अल्प धारीष्ट पाहे॥

सुखािांद आिांद कैर्ल्यदािी।

िुपेक्षी कदा राम दासासभमािी॥३६॥

सदा चक्रर्ाकासस मातांड जैसा।

उडी घासलतो सांकटी स्र्ासम तैसा॥

हरीभक्ततचा घार् गाजे निशाणी।

िुपेक्षी कदा राम दासासभमािी॥३७॥

मिा प्राथुिा तजला एक आहे ।

रघराज थतकीत होऊनि पाहे ॥

अर्ज्ञा कदा हो यदथी ि कीजे।

मिा सज्जिा राघर्ी र्क्स्त कीजे॥३८॥

जया र्झणुती र्ेद शास्रे पुराणे।

जयाचेनि योगें समाधाि बाणे॥

तयालाचगां हें सर्ु चाांचल्य दीजे।

मिा सज्जिा राघर्ी र्क्स्त कीजे॥३९॥

मिा पावर्जे सर्ुही सख जेथे।

अनत आदरें ठे वर्जे लक्ष तेथें॥

वर्वर्कें कुडी कल्पिा पालढटजे।

मिा सज्जिा राघर्ी र्क्स्त कीजे॥४०॥

__________________________________________________________

बह ढहांडताां सौख्य होणार िाहीां।

सशणार्े परी िातुडे हीत काांहीां॥

वर्चारें बरें अांतरा बोधर्ीजे।

मिा सज्जिा राघर्ीां र्क्स्त कीजे॥४१॥

बहुताांपरी हें चच आताां धरार्ें।

रघिायका आपुलेसे करार्ें॥

ढदिािाथ हें तोडरीां ब्रीद गाजे।

मिा सज्जिा राघर्ीां र्क्स्त कीजे॥४२॥

मिा सज्जिा एक जीर्ीां धरार्ें।

जिी आपल
ु ें हीत तर्ाां करार्ें॥
रघिायकार्ीण बोलो िको हो।

सदा मािसीां तो निजध्यास राहो॥४३॥

मिा रे जिीां मौिमद्र

ु ा धरार्ी।

कथा आदरे राघर्ाची करार्ी॥

िसें राम ते धाम सोडनि द्यार्े।

सख
ु ालाचगां आरण्य सेर्ीत जार्े॥४४॥

जयाचेनि सांगे समाधाि भांगे।

अहां ता अकस्मात येऊनि लागे॥

तये सांगतीची जिीां कोण गोडी।

क्जये सांगतीिें मती राम सोडी॥४५॥

मिा जे घडी राघर्ेर्ीण गेली।

जिीां आपुली ते तुर्ाां हानि केली॥

रघिायकार्ीण तो शीण आहे ।

जिी दक्ष तो लक्ष लार्नि पाहे॥४६॥

मिीां लोचिीां श्रीहरी तोचच पाहे।

जिीां जाणताां मत
ु त होऊनि राहे ॥

गुणीां प्रीनत राखे क्रम साधिाचा।

जगीां धन्य तो दास सर्ोत्तमाचा॥४७॥

सदा दे र्काजीां झिजे दे ह ज्याचा।

सदा रामिामें र्दे नित्य साचा॥

स्र्धमेचच चाले सदा उत्तमाचा।

जगीां धन्य तो दास सर्ोत्तमाचा॥४८॥

सदा बोलण्यासाररखे चालताहे।

अिेकीां सदा एक दे र्ासस पाहे ॥

सगणी भजे लेश िाही भ्रमाचा।

जगीां धन्य तो दास सर्ोत्तमाचा॥४९॥

िसे अांतरी काम िािावर्कारी।

उदासीि जो तापसी ब्रह्मचारी॥

निर्ाला मिीां लेश िाही तमाचा।

जगी धन्य तो दास सर्ोत्तमाचा॥५०॥

__________________________________________________________

मदें मत्सरें साांडडली स्र्ाथुबद्

ु धी।

प्रपांचीक िाहीां जयातें उपाधी॥

सदा बोलणे िम्र र्ाचा सुर्ाचा।

जगी धन्य तो दास सर्ोत्तमाचा॥५१॥

क्रमी र्ेळ जो तत्त्र्चचांतािुर्ादे ।

ि सलांपे कदा दां भ र्ादे वर्र्ादे ॥

करी सुखसांर्ाद जो उगमाचा।

जगी धन्य तो दास सर्ोत्तमाचा॥५२॥

सदा आजुर्ी प्रीय जो सर्ु लोकीां।

सदा सर्ुदा सत्यर्ादी वर्र्ेकी॥

ि बोले कदा समथ्य र्ाचा बरर्ाचा।

जगी धन्य तो दास सर्ोत्तमाचा॥५३॥

सदा सेवर् आरण्य तारुण्यकाळीां।

समळे िा कदा कल्पिेचेनि मेळी॥

चळे िा मिीां निश्चयो दृढ ज्याचा।

जगीां धन्य तो दास सर्ोत्तमाचा॥५४॥

िसे मािसीां िष्ट आशा दरु ाशा।

र्से अांतरीां प्रेमपाशा वपपाशा॥

ऋणी दे र् हा भक्ततभार्े जयाचा।

जगी धन्य तो दास सर्ोत्तमाचा॥५५॥

ढदिाचा दयाळ मिाचा मर्ाळ।

स्िेहाळ कृपाळ जिीां दासपाळ॥

तया अांतरी क्रोध सांताप कैं चा।

जगीां धन्य तो दास सर्ोत्तमाचा॥५६॥

जगीां होइजे धन्य या रामिामे।

कक्रया भक्तत ऊपासिा नित्य िेमे॥

उदासीिता तत्त्र्ता सार आहे ।

सदा सर्ुदा मोकळी र्वृ त्त राहे ॥५७॥

िको र्ासिा र्ीषयीां र्वृ त्तरुपें ।

पदाथी जडे कामिा पर्ुपापें ॥

सदा राम निष्काम चचांतीत जार्ा।

मिा कल्पिालेश तोढह िसार्ा॥५८॥

मिा कल्पिा कक्ल्पताां कल्पकोटी।

िव्हे रे िव्हे सर्ुथा रामभेटी॥

मिीां कामिा राम िाही जयाला।

अती आदरे प्रीती िाही तयाला॥५९॥

मिा राम कल्पतरु कामधेिु।

निधी सार चचांतामणी काय र्ािां॥

जयाचेनि योगे घडे सर्ु सत्ता।

तया साम्यता कायसी कोण आताां॥६०॥

__________________________________________________________

उभा कल्पर्क्ष
ृ ातळीां द:ु ख र्ाहे ।

तया अांतरीां सर्ुदा तेचच आहे ॥

जिी सज्जिी र्ाद हा र्ाढर्ार्ा।

पुढें मागता शोक जीर्ीां धरार्ा॥६१॥

निजध्यास तो सर्ु तट
ु ोनि गेला।
बळें अांतरीां शोक सांताप ठे ला॥

सुखािांद आिांद भेदें बुडाला।

मिा निश्चयो सर्ु खेदे उडाला॥६२॥

घरी कामधेि पढ
ु ें ताक मागें ।

हरीबोध साांडोनि र्ेर्ाद लागे॥

करी सार चचांतामणी काचखांडे।

तया मागताां दे त आहे उदां डे॥६३॥

अती मढ त्या दृढ बद्

ु चध असेिा।

अती काम त्या राम चचत्ती र्सेिा॥

अती लोभ त्या क्षोभ होइल जाणा।

अती र्ीषयी सर्ुदा दै न्यर्ाणा॥६४॥

िको दै न्यर्ाणें क्जणे भक्ततऊणे।

अती मुखु त्या सर्ुदा द:ु ख दणे॥

धरीां रे मिा आदरें प्रीनत रामी।

िको र्ासिा हे मधामीां वर्रामीां॥६५॥

िव्हे सार सांसार हा घोर आहे ।

मिा सज्जिा सत्य शोधुनि पाहे ॥

जिीां र्ीष खाताां पुढे सख कैचे।

करीां रे मिा ध्याि या राघर्ाचें॥६६॥

घिश्याम हा राम लार्ण्यरुपी।

महाधीर गांभीर पणुप्रतापी॥

करी सांकटीां सेर्काांचा कुडार्ा।

प्रभाते मिी राम चचांतीत जार्ा॥६७॥

बळें आगळा राम कोदां डधारी।

महाकाळ वर्क्राळ तोही थरारी॥

पढ
ु े मािर्ा ककां करा कोण केर्ा।

प्रभाते मिी राम चचांतीत जार्ा॥६८॥

सुखािांदकारी निर्ारी भयातें ।

जिीां भक्ततभार्े भजार्े तयातें॥

वर्र्ेके त्यजार्ा अिाचार हे र्ा।

प्रभाते मिी राम चचांतीत जार्ा॥६९॥

सदा रामिामे र्दा पण

ु क
ु ामें ।

कदा बाचधजेिा ऽऽ पदा नित्य िेमें॥

मदालस्य हा सर्ु सोडोनि द्यार्ा।

प्रभाते मिी राम चचांतीत जार्ा॥७०॥

__________________________________________________________

जयाचेनि िामें महादोष जाती।

जयाचेनि िामें गती पावर्जेती॥

जयाचेनि िामें घडे पण्

ु यठे र्ा।
प्रभाते मिी राम चचांतीत जार्ा॥७१॥

ि र्ेचे कदा ग्रांथचच अथु काही।

मुखे िाम उच्चाररताां कष्ट िाहीां॥

महाघोर सांसारशरु क्जणार्ा।

प्रभाते मिी राम चचांतीत जार्ा॥७२॥

दे हेदांडणेचे महाद:ु ख आहे ।

महाद:ु ख तें िाम घेता ि राहे ॥

सदाशीर् चचांतीतसे दे र्दे र्ा।

प्रभाते मिीां राम चचांतीत जार्ा॥७३॥

बहुताांपरी सांकटे साधिाांची।

व्रते दाि उद्यापिे ती धिाची॥

ढदिाचा दयाळ मिी आठर्ार्ा।

प्रभाते मिी राम चचांतीत जार्ा॥७४॥

समस्तामधे सार साचार आहे ।

कळे िा तरी सर्ु शोधुि पाहे ॥

क्जर्ा सांशयो र्ाउगा तो त्यजार्ा।

प्रभाते मिी राम चचांतीत जार्ा॥७५॥

िव्हे कमु िा धमु िा योग काांही।

िव्हे भोग िा त्याग िा साांग पाहीां॥

म्हणे दास वर्श्र्ास िामी धरार्ा।

प्रभाते मिी राम चचांतीत जार्ा॥७६।

करी काम निष्काम या राघर्ाचे।

करी रुप स्र्रुप सर्ाां क्जर्ाांचे ॥

करर छां द निद्ुर्द्र् हे गण

ु गाताां।

हरीकीतुिी र्वृ त्तवर्श्र्ास होताां॥७७॥

अहो ज्या िरा रामवर्श्र्ास िाहीां।

तया पामरा बाचधजे सर्ु काांही॥

महाराज तो स्र्ासम कैर्ल्यदाता।

र्थ
ृ ा र्ाहणें दे हसांसारचचांता॥७८॥

मिा पार्िा भार्िा राघर्ाची।

धरी अांतरीां सोडडां चचांता भर्ाची॥

भर्ाची क्जर्ा मािर्ा भसल ठे ली।

िसे र्स्तुचच धारणा व्यथु गेली॥७९॥

धरा श्रीर्रा त्या हरा अांतराते।

तरा दस्
ु तरा त्या परा सागराते॥

सरा र्ीसरा त्या भरा दभ

ु रु ाते।

करा िीकरा त्या खरा मत्सराते॥८०॥

__________________________________________________________
मिा मत्सरे िाम साांडां िको हो।

अती आदरे हा निजध्यास राहो॥

समस्ताांमधे िाम हे सार आहे ।

दज
ु ी तळणा तसळताांही ि साहे ॥८१॥

बहु िाम या रामिामी तळ

ु े िा।

अभाग्या िरा पामरा हे कळें िा॥

वर्षा औषधा घेतले पार्ुतीशे।

क्जर्ा मािर्ा ककां करा कोण पस

ु े॥८२॥

जेणे जासळला काम तो राम ध्यातो।

उमेसी अती आदरें गण गातो॥

बहु ज्ञाि र्ैराग्य सामथ्यु जेथें।

परी अांतरी िामवर्श्र्ास तेथें॥८३॥

वर्ठोिे सशरी र्ाढहला दे र्राणा।

तया अांतरी ध्यास रे त्यासस िेणा॥

निर्ाला स्र्ये तापसी चांद्रमौळी।

क्जर्ा सोडर्ी राम हा अांतकाळीां॥८४॥

भजा राम वर्श्राम योगेश्र्राांचा।

जप िेसमला िेम गौरीहराचा॥

स्र्ये िीर्र्ी तापसी चांद्रमौळी।

तुम्हाां सोडर्ी राम हा अांतकाळीां॥८५॥

मुखी राम वर्श्राम तेथेचच आहे।

सदािांद आिांद सेर्ोनि आहे ॥

तयार्ीण तो शीण सांदेहकारी।

निजधाम हे िाम शोकापहारी॥८६॥

मुखी राम त्या काम बाधुां शकेिा।

गुणे इष्ट धाररष्ट त्याचे चक

ु े िा॥

हरीभतत तो शतत कामास भारी।

जगीां धन्य तो मारुती ब्रह्मचारी॥८७॥

बह चाांगले िाम या राघर्ाचे।

अती साक्जरे स्र्ल्प सोपे फुकाचे॥

करी मळ निमळ
ु घेता भर्ाचे।

क्जर्ाां मािर्ाां हें चच कैर्ल्य साचें ॥८८॥

जिीां भोजिी िाम र्ाचे र्दार्ें।

अती आदरे गद्यघोषे म्हणार्े॥

हरीचचांतिे अन्ि सेर्ीत जार्े।

तरी श्रीहरी पावर्जेतो स्र्भार्ें॥८९॥

ि ये राम र्ाणी तया थोर हाणी।

जिीां व्यथु प्राणी तया िाम कोणी॥

हरीिाम हें र्ेदशास्रीां पुराणीां।

बह आगळे बोसलली व्यासर्ाणी॥९०॥

__________________________________________________________

िको र्ीट मािां रघुिायकाचा।

अती आदरे बोसलजे राम र्ाचा॥

ि र्ेंचे मुखी साांपडे रे फुकाचा।

करीां घोष त्या जािकीर्ल्लभाचा॥९१॥

अती आदरें सर्ुही िामघोषे।

चगरीकांदरी जाइजे दरर दोषें॥

हरी नतष्ठत तोषला िामघोषें।

वर्शेषें हरामािसीां रामपीसें॥९२॥

जगीां पाहताां दे र् हा अन्िदाता।

तया लागली तत्त्र्ता सार चचांता॥

तयाचे मुखी िाम घेता फुकाचे।

मिा साांग पाां रे तुिे काय र्ेंच॥

े ९३॥

नतन्ही लोक जाळांु शके कोप येताां।

निर्ाला हरु तो मुखे िाम घेताां॥

जपे आदरें पार्ुती वर्श्र्माता।

म्हणोिी म्हणा तेंचच हे िाम आताां॥९४॥

अजामेळ पापी र्दे पर

ु कामे।
तया मुक्तत िारायणाचेनि िामें ॥

शुकाकारणे कांु टणी राम र्ाणी।

मुखें बोलताां ख्यानत जाली पुराणीां॥९५॥

महाभतत प्रल्हाद हा दै त्यकळीां।

जपे रामिामार्ळी नित्यकाळीां॥

वपता पापरुपी तया दे खर्ेिा।

जिी दै त्य तो िाम मख

ु े म्हणेिा॥९६॥

मुखी िाम िाहीां तया मुक्तत कैं ची।

अहां तागुणे यातिा ते फुकाची॥

पुढे अांत येईल तो दै न्यर्ाणा।

म्हणोनि म्हणा रे म्हणा दे र्राणा॥९७॥

हरीिाम िेमस्त पाषाण तारी।

बहु तारीले मािर्ी दे हधारी॥

तया रामिामीां सदा जो वर्कल्पी।

र्दे िा कदा जीर् तो पापरूपी॥९८॥

जगीां धन्य र्ाराणसी पुण्यराशी।

तयेमाक्ज आताां गतीां पर्ुजाांसी॥

मुखे रामिामार्ळी नित्य काळीां।

क्जर्ा ढहत साांगे सदा चांद्रमौळी॥९९॥

यथासाांग रे कमु तें ढह घडेिा।

घडे धमु तें पुण्य गाांठी पडेिा॥

दया पाहताां सर्ु भुतीां असेिा।

फुकाचे मख
ु ी िाम तें ही र्सेिा॥१००॥

__________________________________________________________

जया िार्डे िाम त्या यम जाची।

वर्कल्पे उठे तकु त्या िकु ची ची॥

म्हणोनि अती आदरे िाम घ्यार्े।

मुखे बोलताां दोष जाती स्र्भार्ें॥१०१॥

अती लीिता सर्ुभार्े स्र्भार्ें।

जिा सज्जिालाचगां सांतोषर्ार्े॥

दे हे कारणीां सर्ु लार्ीत जार्ें।

सगणीां अती आदरे सी भजार्ें॥१०२॥

हरीकीतुिीां प्रीनत रामीां धरार्ी।

दे हेबुद्चध िीरूपणीां र्ीसरार्ी॥

परद्रव्य आणीक काांता परार्ी।

यदथीं मिा साांडड जीर्ीां करार्ी॥१०३॥

कक्रयेर्ीण िािापरी बोसलजेंते।

परी चचत्त दश्ु चीत तें लाजर्ीतें ॥

मिा कल्पिा धीट सैराट धाांर्े।

तया मािर्ा दे र् कैसेनि पार्े॥१०४॥

वर्र्ेके कक्रया आपुली पालटार्ी।

अती आदरे शद्

ु ध क्रीया धरार्ी॥

जिीां बोलण्यासाररखे चाल बापा।

मिा कल्पिा सोडडां सांसारतापा॥१०५॥

बरी स्िािसांध्या करी एकनिष्ठा।

वर्र्ेके मिा आर्री स्थािभ्रष्टा॥

दया सर्ुभुतीां जया मािर्ाला।

सदा प्रेमळ भक्ततभार्े निर्ाला॥१०६॥

मिा कोपआरोपणा ते िसार्ी।

मिा बुद्चध हे साधुसांगी र्सार्ी॥

मिा िष्ट चाांडाळ तो सांग त्यागीां।

मिा होइ रे मोक्षभागी वर्भागी॥१०७॥

मिा सर्ुदा सज्जिाचेनि योगें ।

कक्रया पालटे भक्ततभार्ाथु लागे॥

कक्रयेर्ीण र्ाचाळता ते निर्ारी।

तुटे र्ाद सांर्ाद तो हीतकारी॥१०८॥

जिीां र्ादर्ेर्ाद सोडनि द्यार्ा।

जिीां र्ादसांर्ाद सखे करार्ा॥

जगीां तोचच तो शोकसांतापहारी।

तुटे र्ाद सांर्ाद तो हीतकारी॥१०९॥

तुटे र्ाद सांर्ाद त्याते म्हणार्ें।

वर्र्ेके अहां भार् यातें क्जणार्ें॥

अहां तागण
ु े र्ाद िािा वर्कारी।

तट
ु े र्ाद सांर्ाद तो हीतकारी॥११०॥

__________________________________________________________

ढहताकारणे बोलणे सत्य आहे ।

ढहताकारणे सर्ु शोधुनि पाहें ॥

ढहतकारणे बांड पाखाांड र्ारी।

तुटे र्ाद सांर्ाद तो हीतकारी॥१११॥

जिीां साांगताां ऐकता जन्म गेला।

परी र्ादर्ेर्ाद तैसाचच ठे ला॥

उठे सांशयो र्ाद हा दां भधारी।

तुटे र्ाद सांर्ाद तो हीतकारी॥११२॥

जिी हीत पांडीत साांडीत गेले।

अहां तागुणे ब्रह्मराक्षस जाले॥

तयाहि व्युत्पन्ि तो कोण आहे ।

मिा सर्ु जाणीर् साांडुनि राहे ॥११३॥

फुकाचे मख
ु ी बोलताां काय र्ेच।े

ढदसांदीस अभ्यांतरी गर्ु साांचे॥

कक्रयेर्ीण र्ाचाळता व्यथु आहे ।

वर्चारे ति
ु ा तचां च शोधनु ि पाहे॥११४॥

तट
ु े र्ाद सांर्ाद तेथें करार्ा।

वर्वर्के अहां भार् हा पालटार्ा॥

जिीां बोलण्यासाररखे आचरार्ें।

कक्रयापालटे भक्ततपांथेचच जार्े॥११५॥

बह शावपता कष्टला अांबऋषी।

तयाचे स्र्ये श्रीहरी जन्म सोशी॥

ढदला क्षीरससांधु तया ऊपमािी।

िुपेक्षी कदा दे र् भततासभमािी॥११६॥

धुरू लेकरु बापुडे दै न्यर्ाणे।

कृपा भाककताां दीधली भेटी जेणे॥

चचरां जीर् ताराांगणी प्रेमखाणी।

िुपेक्षी कदा दे र् भततासभमािी॥११७॥

गजेंद ु महासांकटी र्ास पाहे ।

तयाकारणे श्रीहरी धाांर्ताहे ॥

उडी घातली जाहला जीर्दािी।

िुपेक्षी कदा दे र् भततासभमािी॥११८॥

अजामेळ पापी तया अांत आला।

कृपाळपणे तो जिीां मुतत केला॥

अिाथासस आधार हा चक्रपाणी।

िुपेक्षी कदा दे र् भततासभमािी॥११९॥

वर्धीकारणे जाहला मत्स्य र्ेगीां।

धरी कमुरुपे धरा पष्ृ ठभागी।

जिा रक्षणाकारणे िीच योिी।

िुपेक्षी कदा दे र् भततासभमािी॥१२०॥

__________________________________________________________

महाभतत प्रल्हाद हा कष्टर्ीला।

म्हणोिी तयाकारणे ससांह जाला॥

ि ये ज्र्ाळ र्ीशाळ सांिचध कोणी।

िुपेक्षी कदा दे र् भततासभमािी॥१२१॥

कृपा भाककता जाहला र्ज्रपाणी।

तया कारणें र्ामि चक्रपाणी॥

द्वर्जाांकारणे भागुर् चापपाणी।

िुपेक्षी कदा दे र् भततासभमािी॥१२२॥

अहल्येसतीलागी आरण्यपांथे।

कुडार्ा पढ
ु े दे र् बांदी तयाांते॥
बळे सोडडताां घार् घालीां निशाणी।

िुपेक्षी कदा राम दासासभमािी॥१२३॥

तये द्रौपदीकारणे लागर्ेगे।

त्र्रे धाांर्तो सर्ु साांडनि मागें ॥

कळीलाचगां जाला असे बौद्ध मौिी।

िप
ु ेक्षी कदा दे र् भततासभमािी॥१२४॥

अिाथाां ढदिाांकारणे जन्मताहे ।

कलांकी पुढे दे र् होणार आहे ॥

तया र्झणुता शीणली र्ेदर्ाणी।

िुपेक्षी कदा दे र् भततासभमािी॥१२५॥

जिाांकारणे दे र् लीलार्तारी।

बहुताांपरी आदरें र्ेषधारी॥

तया िेणती ते जि पापरूपी।

दरु ात्मे महािष्ट चाांडाळ पापी॥१२६॥

जगीां धन्य तो रामसखें निर्ाला।

कथा ऐकताां सर्ु तल्लीि जाला॥

दे हेभार्िा रामबोधे उडाली।

मिोर्ासिा रामरूपीां बुडाली॥१२७॥

मिा र्ासिा र्ासुदेर्ीां र्सों दे ।

मिा कामिा कामसांगी िसो दे ॥

मिा कल्पिा र्ाउगी ते ि कीजे।

मिा सज्जिा सज्जिी र्क्स्त कीजे॥१२८॥

गतीकारणे सांगती सज्जिाची।

मती पालटे समती दज

ु ि
ु ाची॥

रतीिानयकेचा पती िष्ट आहे ।

म्हणोिी मिाऽतीत होर्ोनि राहे ॥१२९॥

मिा अल्प सांकल्प तोही िसार्ा।

सदा सत्यसांकल्प चचत्तीां र्सार्ा॥

जिीां जल्प र्ीकल्प तोही त्यजार्ा।

रमाकाांत एकान्तकाळी भजार्ा॥१३०॥

__________________________________________________________

भजाया जिीां पाहताां राम एक।

करी बाण एक मख
ु ी शब्द एक॥

कक्रया पाहताां उद्धरे सर्ु लोक।

धरा जािकीिायकाचा वर्र्ेक॥१३१॥

वर्चारूनि बोले वर्र्ांचनि चाले।

तयाचेनि सांतप्त तेही निर्ाले॥

बरें शोधल्यार्ीण बोलो िको हो।

जिी चालणे शुद्ध िेमस्त राहो॥१३२॥

हरीभतत र्ीरतत वर्ज्ञािराशी।

जेणे मािसी स्थावपलें निश्चयासी॥

तया दशुिे स्पशुिे पुण्य जोडे।

तया भाषणें िष्ट सांदेह मोडे॥१३३॥

िसे गर्ु आांगी सदा र्ीतरागी।

क्षमा शाांनत भोगी दयादक्ष योगी॥

िसे लोभ िा क्षोम िा दै न्यर्ाणा।

इहीां लक्षणी जाझणजे योचगराणा॥१३४॥

धरीां रे मिा सांगती सज्जिाची।

जेणें र्वृ त्त हे पालटे दज

ु ि
ु ाची॥

बळे भार् सद्बद्

ु चध सन्मागु लागे।

महाक्रुर तो काळ वर्क्राळ भांग॥

े १३५॥

भयें व्यावपले सर्ु ब्रह्माांड आहे ।

भयातीत तें सांत आिांत पाहे ॥

जया पाहताां द्र्ैत काांही ढदसेिा।

भयो मािसीां सर्ुथाही असेिा॥१३६॥

क्जर्ाां श्रेष्ठ ते स्पष्ट साांगोनि गेले।

परी जीर् अज्ञाि तैसचे च ठे ले॥

दे हेबुद्चधचें कमु खोटें टळे िा।

जुिे ठे र्णें मीपणें आकळे िा॥१३७॥

भ्रमे िाढळे वर्त्त तें गुप्त जाले।

क्जर्ा जन्मदाररद्र्य ठाकुनि आले॥

दे हेबुद्चधचा निश्चयो ज्या टळे िा।

जि
ु े ठे र्णे मीपणे आकळे िा॥१३८॥

पुढें पाहता सर्ुही कोंदलेसें।

अभाग्यास हें दृश्य पाषाण भासे॥

अभार्े कदा पुण्य गाांठी पडेिा।

जुिे ठे र्णे मीपणे आकळे िा॥१३९॥

जयाचे तया चकले प्राप्त िाहीां।

गुणे गोवर्ले जाहले दुःु ख दे हीां ॥

गुणार्ेगळी र्वृ त्त तेढह र्ळे िा।

जुिे ठे र्णे मीपणे आकळे िा॥१४०॥

__________________________________________________________

म्हणे दास सायास त्याचे करार्े।

जिीां जाणता पाय त्याचे धरार्े॥

गुरू अांजिेर्ीण तें आकळे िा।

जुिे ठे र्णे मीपणे ते कळे िा॥१४१॥

कळे िा कळे िा कळे िा कळे िा।

ढळे िाढळे सांशयोही ढळे िा॥

गळे िा गळे िा अहां ता गळे िा।

बळें आकळे िा समळे िा समळे िा॥१४२॥

अवर्द्यागण
ु े मािर्ा उमजेिा।

भ्रमे चक
ु ले हीत ते आकळे िा॥

परीक्षेवर्णे बाांधले दृढ िाणें।

परी सत्य समथ्या असें कोण जाणें॥१४३॥

जगी पाहताां साच ते काय आहे ।

अती आदरे सत्य शोधुि पाहे ॥

पुढे पाहताां पाहताां दे र् जोडे।

भ्रम भ्राांनत अज्ञाि हें सर्ु मोडे॥१४४॥

सदा र्ीषयो चचांनतताां जीर् जाला।

अहां भार् अज्ञाि जन्मास आला॥

वर्र्ेके सदा स्र्स्र्रुपी भरार्े।

क्जर्ा ऊगमी जन्म िाही स्र्भार्ें॥१४५॥

ढदसे लोचिी ते िसे कल्पकोडी।

अकस्मात आकारले काळ मोडी॥

पुढे सर्ु जाईल काांही ि राहे ।

मिा सांत आिांत शोधनु ि पाहे ॥१४६॥

फुटे िा तुटेिा चळे िा ढळे िा।

सदा सांचले मीपणे ते कळे िा॥

तया एकरूपासस दजे ि साहे ।

मिा सांत आिांत शोधनु ि पाहें ॥१४७॥

निराकार आधार ब्रह्माढदकाांचा।

जया साांगताां शीणली र्ेदर्ाचा॥

वर्र्ेके तदाकार होऊनि राहें ।

मिा सांत आिांत शोधनु ि पाहे ॥१४८॥

जगी पाहताां चमुलक्षी ि लक्षे।

जगी पाहता ज्ञािचक्षी निरक्षे॥

जिीां पाहता पाहणे जात आहे ।

मिा सांत आिांत शोधनु ि पाहे ॥१४९॥

िसे पीत िा श्र्ेत िा श्याम काांही।

िसे व्यतत अव्यतत िा िीळ िाहीां॥

म्हणे दास वर्श्र्ासताां मुक्तत लाहे ।

मिा सांत आिांत शोधनु ि पाहे ॥१५०॥

__________________________________________________________

खरें शोचधताां शोचधताां शोचधताहे ।

मिा बोचधता बोचधता बोचधताहे ॥

परी सर्ुही सज्जिाचेनि योगे।

बरा निश्चयो पावर्जे सािुरागे॥१५१॥

बहताांपरी कसरी तत्त्र्िाडा।

परी अांतरी पाढहजे तो निर्ाडा॥

मिा सार साचार ते र्ेगळे रे ।

समस्ताांमधे एक ते आगळे रे ॥१५२॥

िव्हे वपांडज्ञािे िव्हे तत्त्र्ज्ञािे ।

समाधाि काांही िव्हे तािमािे॥

िव्हे योगयागें िव्हे भोगत्यागें ।

समाधाि ते सज्जिाचेनि योगे॥१५३॥

महार्ातय तत्त्र्ाढदके पांचकणे।

खुणे पावर्जे सांतसांगे वर्र्णे॥

द्वर्तीयेसस सांकेत जो दावर्जेतो।

तया साांडुिी चांद्रमा भावर्जेतो॥१५४॥

ढदसेिा जिी तेचच शोधनु ि पाहे।

बरे पाहता गज तेथेचच आहे ॥

करी घेउ जाता कदा आढळे िा।

जिी सर्ु कोंदाटले ते कळे िा॥१५५॥

म्हणे जाणता तो जिी मखु पाहे ।

अतकाुसस तकी असा कोण आहे ॥

जिीां मीपणे पाहता पाहर्ेिा।

तया लक्षक्षताां र्ेगळे राहर्ेिा॥१५६॥

बह शास्र धुांडाळता र्ाड आहे ।

जया निश्चयो येक तोही ि साहे ॥

मती भाांडती शास्रबोधे वर्रोधें।

गती खांट
ु ती ज्ञािबोधे प्रबोधे॥१५७॥

श्रुती न्याय मीमाांसके तकुशास्रे।

स्मत
ृ ी र्ेद र्ेदान्तर्ातये वर्चचरे॥

स्र्ये शेष मौिार्ला स्थीर पाहे।

मिा सर्ु जाणीर् साांडि राहे ॥१५८॥

जेणे मक्षक्षका भक्षक्षली जाझणर्ेची।

तया भोजिाची रुची प्राप्त कैची॥

अहां भार् ज्या मािसीचा वर्रे िा।

तया ज्ञाि हे अन्ि पोटी क्जरे िा॥१५९॥

िको रे मिा र्ाद हा खेदकारी।

िको रे मिा भेद िािावर्कारी॥

िको रे मिा शीकर्ां पढढलाांसी।

अहां भार् जो राढहला तजपासी॥१६०॥

__________________________________________________________
अहां तागुणे सर्ुही दुःु ख होते।

मुखे बोसलले ज्ञाि ते व्यथु जाते॥

सुखी राहता सर्ुही सख आहे ।

अहां ता तुिी तुांचच शोधुि पाहे ॥१६१॥

अहां तागण
ु े िीनत साांडी वर्र्ेकी।

अिीतीबळे श्लाघ्यता सर्ु लोकी॥

परी अांतरी अर्ुही साक्ष येते।

प्रमाणाांतरे बद्
ु चध साांडनि जाते॥१६२॥

दे हेबुद्चधचा निश्चयो दृढ जाला।

दे हातीत ते हीत साांडीत गेला॥

दे हेबुद्चध ते आत्मबुद्चध करार्ी।

सदा सांगती सज्जिाची धरार्ी॥१६३॥

मिें कक्ल्पला र्ीषयो सोडर्ार्ा।

मिें दे र् निगण
ु तो ओळखार्ा॥

मिें कक्ल्पता कल्पिा ते सरार्ी।

सदा सांगती सज्जिाची धरार्ी॥१६४॥

दे हादीक प्रपांच हा चचांनतयेला।

परी अांतरी लोभ निक्श्चत ठे ला॥

हरीचचांतिे मुक्ततकाांता करार्ी।

सदा सांगती सज्जिाांची धरार्ी॥१६५॥

अहां कार वर्स्तारला या दे हाचा।

क्स्रयापर
ु समराढदके मोह त्याांचा॥

बळे भ्राांनत हें जन्मचचांता हरार्ी।

सदा सांगती सज्जिाांची धरार्ी॥१६६॥

बरा निश्चयो शाश्र्ताचा करार्ा।

म्हणे दास सांदेह तो र्ीसरार्ा॥

घडीिे घडी साथुकाची धरार्ी।

सदा सांगती सज्जिाांची धरार्ी॥१६७॥

करी र्त्त
ृ ी जो सांत तो सांत जाणा।

दरु ाशागुणे जो िव्हे दै न्यर्ाणा॥

उपाधी दे हेबुद्धीते र्ाढर्ीते।

परी सज्जिा केवर्ां बाधु शके ते॥१६८॥

िसे अांत आिांत सांता पुसार्ा।

अहां कारवर्स्तार हा िीरसार्ा॥

गुणेर्ीण निगण
ु तो आठर्ार्ा।

दे हेबुद्चधचा आठर्ु िाठर्ार्ा॥१६९॥

दे हेबुद्चध हे ज्ञािबोधे त्यजार्ी।

वर्र्ेके तये र्स्तुची भेटी घ्यार्ी॥

तदाकार हे र्वृ त्त िाही स्र्भार्े।

म्हणोिी सदा तेचच शोधीत जार्े॥१७०॥

__________________________________________________________

असे सार साचार तें चोरलेसे।

इहीां लोचिी पाहता दृश्य भासे॥

निराभास निगण
ु तें आकळे िा।

अहां तागुणे कक्ल्पताही कळे िा॥१७१॥

स्फुरे र्ीषयी कल्पिा ते अवर्द्या।

स्फुरे ब्रह्म रे जाण माया सुवर्द्या॥

मुळीां कल्पिा दो रुपें तेचच जाली।

वर्र्ेके तरी स्र्स्र्रुपी समळाली॥१७२॥

स्र्रुपी उदे ला अहां कार राहो।

तेणे सर्ु आच्छाढदले व्योम पाहो॥

ढदशा पाहताां ते निशा र्ाढताहे ।

वर्र्ेके वर्चारे वर्र्ांचुनि पाहे ॥१७३॥

जया चक्षुिे लक्षक्षता लक्षर्ेिा।

भर्ा भक्षक्षता रक्षक्षता रक्षर्ेिा॥

क्षयातीत तो अक्षयी मोक्ष दे तो।

दयादक्ष तो साक्षक्षिे पक्ष घेतो॥१७४॥

वर्धी निसमुती लीढहतो सर्ु भाळी।

परी लीढहता कोण त्याचे कपाळी॥

हरू जासळतो लोक सांहारकाळी।

परी शेर्टी शांकरा कोण जाळी॥१७५॥

जगी द्र्ादशाढदत्य हे रुद्र अक्रा।

असांख्यात सांख्या करी कोण शक्रा॥

जगी दे र् धांड
ु ासळता आढळे िा।

जगी मख्
ु य तो कोण कैसा कळे िा॥१७६॥

तुटेिा फुटे िा कदा दे र्राणा।

चळे िा ढळे िा कदा दै न्यर्ाणा॥

कळे िा कळे िा कदा लोचिासी।

र्सेिा ढदसेिा जगी मीपणासी॥१७७॥

जया मािला दे र् तो पुक्जताहे ।

परी दे र् शोधुनि कोणी ि पाहे ॥

जगी पाहता दे र् कोट्यािक

ु ोटी।

जया मािली भक्तत जे तेचच मोठी॥१७८॥

नतन्ही लोक जेथनि निमाुण िाले।

तया दे र्रायासस कोणी ि बोले॥

जगीां थोरला दे र् तो चोरलासे।

गुरूर्ीण तो सर्ुथाही ि दीसे॥१७९॥

गुरु पाहता पाहता लक्ष कोटी।

बहसाल मांरार्ळी शक्तत मोठी॥

मिी कामिा चेटके धातमाता।

जिी व्यथु रे तो िव्हे मुक्ततदाता॥१८०॥

__________________________________________________________

िव्हे चेटकी चाळक द्रव्यभोंद।ु

िव्हे निांदक मत्सरू भक्ततमांद॥

िव्हे उन्मत र्ेसिी सांगबाध।

जिी ज्ञानिया तोचच साधु अगाध॥१८१॥

िव्हे र्ाउगी चाहुटी काम पोटी।

कक्रयेर्ीण र्ाचाळता तेचच मोठी॥

मुखे बोसलल्यासाररखे चालताहे ।

मिा सद्गुरु तोचच शोधनु ि पाहे ॥१८२॥

जिी भतत ज्ञािी वर्र्ेकी वर्रागी।

कृपाळु मिस्र्ी क्षमार्ांत योगी॥

प्रभु दक्ष व्युत्पन्ि चातुयु जाणे।

तयाचेनि योगे समाधाि बाणे॥१८३॥

िव्हे तोचच जाले िसे तेचच आले।

कळो लागले सज्जिाचेनि बोले॥

अनिर्ाुच्य ते र्ाच्य र्ाचे र्दार्े।

मिा सांत आिांत शोधीत जार्े॥१८४॥

लपार्े अनत आदरे रामरुपी।

भयातीत निश्चीत ये स्र्स्र्रुपी॥

कदा तो जिी पाहताांही ढदसेिा।

सदा ऐतय तो सभन्िभार्े र्सेिा॥१८५॥

सदा सर्ुदा राम सन्िीध आहे ।

मिा सज्जिा सत्य शोधुि पाहे ॥

अखांडीत भेटी रघराजयोग।

मिा साांडीां रे मीपणाचा वर्योग॥१८६॥

भुते वपांड ब्रह्माांड हे ऐतय आहे ।

परी सर्ुही स्र्स्र्रुपी ि साहे ॥

मिा भासले सर्ु काही पहार्े।

परी सांग सोडुनि सख

ु ी रहार्े॥१८७॥

दे हेभाि हे ज्ञािशस्रे खुडार्े।

वर्दे हीपणे भक्ततमागेचच जार्े॥

वर्रततीबळे निांद्य सर्ै त्यजार्े।

परी सांग सोडुनि सख

ु ी रहार्े॥१८८॥

मही निसमुली दे र् तो ओळखार्ा।

जया पाहताां मोक्ष तत्काळ जीर्ा॥

तया निगण
ु ालागी गणी पहार्े।

परी सांग सोडुनि सख

ु े रहार्े॥१८९॥

िव्हे कायुकताु िव्हे सक्ृ ष्टभताु।

पुरेहि पताु ि सलांपे वर्र्ताु॥

तया निवर्ुकल्पासस कक्ल्पत जार्े।

परर सांग सोडुनि सख

ु े रहार्े॥१९०॥

__________________________________________________________

दे हेबुद्चधचा निश्चयो ज्या ढळे िा।

तया ज्ञाि कल्पाांतकाळी कळे िा॥

परब्रह्म तें मीपणे आकळे िा।

मिी शन्य अज्ञाि हे मार्ळे िा॥१९१॥

मिा िा कळे िा ढळे रुप ज्याचे।

दज
ु ेर्ीण तें ध्याि सर्ोत्तमाचे॥

तया खुण ते हीि दृष्टाांत पाहे ।

तेथे सांग निुःसांग दोन्ही ि साहे॥१९२॥

िव्हे जाणता िेणता दे र्राणा।

ि ये र्झणुता र्ेदशास्रा परु ाणा॥

िव्हे दृश्य अदृश्य साक्षी तयाचा।

श्रुती िेणती िेणती अांत त्याचा॥१९३॥

र्से हृदयी दे र् तो कोण कैसा।

पुसे आदरे साधक प्रश्ि ऐसा॥

दे हे टाककता दे र् कोठे पहातो ।

परर मागुता ठार् कोठे रहातो॥१९४॥

बसे हृदयी दे र् तो जाण ऐसा।

िभाचेपरी व्यापक जाण तैसा॥

सदा सांचला येत िा जात काांही।

तयार्ीण कोठे ररता ठार् िाही॥१९५॥

िभी र्ार्रे जा अणुरेणु काही।

ररता ठार् या राघर्ेर्ीण िाही॥

तया पाहता पाहता तोचच जाले।

तेथे लक्ष आलक्ष सर्े बुडाले॥१९६॥

िभासाररखे रुप या राघर्ाचे।

मिी चचांनतता मळ तुटे भर्ाचे॥

तया पाहता दे हबुद्धी उरे िा।

सदा सर्ुदा आतु पोटी पुरेिा॥१९७॥

िभे व्यावपले सर्ु सष्ृ टीस आहे ।

रघिायका ऊपमा ते ि साहे ॥

दज
ु ेर्ीण जो तोचच तो हा स्र्भार्े।

तया व्यापक व्यथु कैसे म्हणार्े॥१९८॥

अती जीणु वर्स्तीणु ते रुप आहे ।

तेथे तकुसांपकु तोही ि साहे ॥

अती गुढ ते दृश्य तत्काळ सोपे।

दज
ु ेर्ीण जे खुण स्र्ासमप्रतापे॥१९९॥

कळे आकळे रुप ते ज्ञाि होता।

तेथे आटली सर्ुसाक्षी अर्स्था॥

मिा उन्मिी शब्द कांु ठीत राहे ।

तो रे तोचच तो राम सर्ुर पाहे ॥२००॥

__________________________________________________________

कदा ओळखीमाक्ज दजे ढदसेिा।

मिी मािसी द्र्ैत काही र्सेिा॥

बहता ढदसा आपली भेट जाली।

वर्दे हीपणे सर्ु काया निर्ाली॥२०१॥

मिा गुज रे तज हे प्राप्त िाले।

परी अांतरी पाढहजे यत्ि केले॥

सदा श्रर्णे पावर्जे निश्चयासी।

धरी सज्जिसांगती धन्य होसी॥२०२॥

मिा सर्ुही सांग सोडनि द्यार्ा।

अती आदरे सज्जिाचा धरार्ा॥

जयाचेनि सांगे महादुःु ख भांगे।

जिी साधिेर्ीण सन्मागु लागे॥२०३॥

मिा सांग हा सर्ुसांगास तोडी।

मिा सांग हा मोक्ष तात्काळ जोडी॥

मिा सांग हा साधिा शीघ्र सोडी।

मिा सांग हा द्र्ैत निुःशेष मोडी॥२०४॥

मिाची शते ऐकता दोष जाती।

मतीमांद ते साधिा योग्य होती॥

चढे ज्ञाि र्ैराग्य सामथ्यु अांगी।

म्हणे दास वर्श्र्ासत मुक्तत भोगी॥२०५॥

॥ जय जय रघुर्ीर समथु ॥