UMIJEĆE ZAJEDNIČKOG ŽIVLJENJA

Četvrtog dana FIATa, u Njegoševom parku imali smo priliku da pogledamo komad Jasmine Reze iz 2006
godine „Bog Masakra“ u režiji makedonskog reditelja Siniše Evtimova, produkciji Kraljevskog pozorišta
Zetski Dom, u interpretaciji mladih crnogorskih glumaca: Omara Bajramspahića, Jelene Đukić, Marije
Labudović i Vula Markovića.

Ova francuska drama, odnosno komedija situacije, dobila je brojne nagrade, a kada je sa francuskog
preveo britanski dramski pisac Kistofer Hampton, doživjela je širu popuarnost, pa čak i ekranizaciju u
režiji Romana Polanskog.

Bračni parovi, Relijevi i Ulijevi, nalaze se u stanu Ulijevih da bi riješili konflikt nastao zbog svađe njihovih
jedanaestogodišnjih dječaka. Naizgled banalna situacja, kroz niz komičkih aspekata, na površinu izbacuje
talog i prjavštinu koja se krije u odnosima bračnih partnera, ali i njihovu ličnu prijetvornost, površnost,
snobizam, odsustvo empatije i licemjerstvo. Sintagma „intelektualni bulevar“, koju često možemo
pročitati istražujući o ovom teskstu, s pravom se upotebljava, jer tekst zadržava svoju kritičnost na
površini i opštim mjestima i na žalost, stavlja u prvi plan „pučku zabavu“.

Za razliku od teksta, nenametljiva, režija Siniše Evtimova, koja prati tekst i smjernice date u tekstu,
preko postavke i scenografije (niski stočić, kauč, naslonjače) pa do didaskalija, zajedno sa
sugestivnom glumom svih aktera, učitava u komad slojeve koji dekonstruišu međuljudske odnose.

Predstava se odigrava na kamernoj sceni, sa svih strana okruženoj pubikom, pa se stiče utisak
neposednog učešća u raspavi, jre svjedočimo onome što svi u suštini radimo i što svi u suštni jesmo.
Zbog mladosti glumaca, godine dječaka su smanjene, pa umjesto jedanaest, djeca u predstavi imaju po
šest godina, što dodatno njihov konflikt stavlja u sferu koja je daleko od ozbiljnog. Reditelj suptiilno
stavlja radnju u crnogorski kontekst (porodice postaju Uljić i Reljić, jede se lenja pita i plazma keks i
veoma se vodi računa o monografiji Petra Lubarde), što dodatno dopinosi (ako je to uopšte i potrebno)
vezivanju gledalaca za likove koje gledamo na sceni.

Glumačka igra predstavla lepezu od naturalizma, preko komičkog apsurda, pa do diskretne tuge, a sve
ovo decentno bez predimenzioniranja, što subjektivnom osjećaju gledaoca i pored, na trenutke,
urnebesne komičnosti, daje dimenziju duboke tragike.

Ova izvedba problematizuje komunikaciju i društvene (ne)zrelosti, fasade koje imamo pred drugima,
suštinsku otuđenost i konačno, što se otkriva u poslednjoj sceni (kad telefoski poziv prekida sveopštu
tuču i majka govori uplakanom djetetu – Volim te) – naš očajnički vapaj za ljubavlju.