Sedmog dana FIATa odigrana je dječija predstava “Noga u Gipsu” u

produkciji Drak teatra iz češke u režiji Dominike Špalkove i izvedbi Jasmine

Piktorove i Jane Bačove Kroftove (live video animacija)

Drak je pozorište zasnovano 1957 godine, na tradicionalnim, ručno rađenim

češkim marionetama - takozvanim “Bohemian puppets”, međutim pored
toga, Drak teatar osmišljava različite produkcije koje se oslanjaju na maštu i
teže originalnosti. Tokom godina postojanja Drak je “proizvodio” nove
metode i kreativne pristupe, što im je donijelo niz nacionalnih i
međunarodnih nagrada. Sve njihove predstave namijenjene su i djeci i
odraslima.

Predstava “Noga u gipsu” predstavja zanimljiv teatarski koncept. To je

kombinacija fizičkog teatra i žive animacije i počinje još na ulasku u
ambijent, gdje nas dočekuje lično Jasmina Piktorova i svakog posjetioca pita
za ime. Ovaj prisan odnos na početku, odmah oslobađa djecu, koja rado
učestvuju u ovoj, dijelom, interaktivnoj predstavi.

Scena je u obliku kutije i neodoljivo podsjeća na okvir “papirnog” teatra iz

19 vijeka, u kome ćemo gledati glumicu koja s fascinantnom tačnošću i
preciznošću postaje otjelotvorenje djeteta. Predstava se otvara televizijskim
snimcima na kojima je prikazan čas baleta i djevojčica koja izražava želju da
bude balerina. Ubrzo doživljava nesreću i u nemogućnosti da se fizički kreće
ona ulazi u prostor mašte.

Plesni, fizički i teatar sjenki, susrijeću se sa publikom bez riječi, ali toliko
upečatljivo i nadahnuto, da shvatamo da se ovdje radi o ogomnoj snazi i
nezadrživosti dječije kreacije i snažne želje za pokretom.

Na platnu iza glumice, kroz živu animaciju (live animation), sjajna Jana
Bačova Koftova dočarava nam ono što se zbiva u glavi djevojčice, njene
želje, htjenja i na kraju snove. Spretna umjetnica u dva poteza oživjava na
platnu balerinu, zatim puni platno mravima, kad Jasmini smetaju trnci koje
osjeća ispod gipsa i kroz boje nas uvodi u svjetove univerzuma.

Na sceni i platnu nam je prikazan svaki segment dječije duše, razbuktana,

neobuzdana mašta. Dječija želja za istraživanjem svijeta, eksplozija
kreativnosti i doživljaja, novih senzacija… Čuđenje kao prapočetak filozofske
misli.
I na kraju najljepša, najnevinija, najnaivnija i najbesmislenija u svojoj ljepoti
– nada. Nepresušna, nepokolebljiva, nesputana, čista nada djeteta. Bez
strahova, sumnji i ograničenja. Nada koju smo i mi nekad imali i gledajući
predstavu stičemo utisak da nema nikakvog razloga da opet ne povjerujemo
djetetu u nama.

Jedan snažan podsjetnik da pozorište i mašta prevazilaze svaki hendikep.