We were so close back then when we were young. Until, he confessed to me.

Grade 6
kami nun noong sinabi niyang gusto niya ako. Hindi pala, sabi ng pinsan niya gusto
niya ako. Pero alam niya namang may gusto akong iba at yun ay ang kaibigan niya.

Hindi ko alam kung bakit I feel so uneasy to be with him when he confessed. Hindi
ko na siya pinapansin dahil nga hindi ko na feel yung presence niya, parang ang
hirap niya ng iapproach kapag nagkalapitan na kami. I really think that 'Am I a bad
person now?" Dati rati we used to share our foods kapag lunch break na. But then, I
feel myself that I'm running unto something that I shouldn't run.

The graduation came and viola! My crush which my ex-bestfriend's friend had a crush
on me. He confessed too. Pero bakit ganun? Masaya naman ako nun. I should be happy
right? Kasi yung crush ko, crush pala ako? Pero things didn't happen umiyak ako
nung kumanta kami ng "the journey" na graduating song namin.

Sinabi ko naman sa sarili ko na huwag kang umiyak. Hindi ka maganda pero umiyak
talaga ako. Alam ko kung ano ang dahilan dun! Yun ay bakit hindi man lang
nagcongratulation yung bestfriend ko sakin! Hindi katulad nung friends ko. I should
not treat him like that. Pero nanyari na eh, I've already made it.

Hindi siya sumama sa amin, sa bahay ng kaibigan niya na crush ko. Pero sabi naman
nila may sakit daw siya at noong isang araw pa pala. Kaya pala ang tamlay tamlay
niya noong umakyat na siya sa stage at kaya hindi naka punta sa party. Binalewala
ko lang yun. Syempre dahil bata pa kami. Kumain lang kami at nag usap usap.

Everything was fine the whole summer that time. Naging textmate ko yung crush ko
(not really texting. Kumusta kumusta lang). Pumunta kami ng probinsya para
bisitahin yung lola ko doon na kami nag summer mga magkapatid at magpipinsan. Wala
akong pinoblema doon. Kahit walang signal marami naman napapasyalan.

Until we came home 5 days before class. Kakamata ko lang noon nung binuksan ko ang
facebook ko. Doon kami nagcha-chat ng mga friends at classmates ko. Kasi ayaw kong
pinamimigay ang cellphone number ko. Nagchat yung kalog kong bestfriend. Kumabog
yung dibdib ko sa nabasa. Hindi ko namalayang napaiyak na pala ako. Aalis siya.
Hindi umalis na siya. Iniwan niya ako! Umiyak ako nun ng umiyak. Hindi ako
naiintindihan nina mama nung time na yun. Nagmokmok ako, kumakain ako ng wala sa
wisyo. Parang nawala bigla yung ispirito ko.

Sana pala hindi ko yun pinaniwalaan edi hindi sana siya sumama sa nanay niya. Sabi
ko.

Naiinis ako sa sarili ko! Ang bobo ko! Napaka bobo ko! Hindi ko man lang napigilan
yung bestfriend ko sa pagsama sa nanay niya!

Pinagkatiwalaan niya ako, pero parang ako naman yung nagtridor sa kanya. Naiinis
ako sa sarili ko! Naiinis ako! Sino na magsesermon sakin na huwag kumain ng
maraming junkfoods? Huwag uminom ng maraming juice or sofdrinks? Maligo araw-araw?
Magdasal kay God araw-araw? Wala na akong bestfriend na magpapayo sakin! Nawala na
yung bestfriend kong naniniwala sakin! Nawala na! Iniwala ko! Hindi ko na ulit siya
makikitang muli!

Can I turn back the time?

Can I make my decision clear that time?

Should I choose who's the right one to choose?

We don't-- I don't know what's BETWEEN US!.