ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΔΟΜΕΣ-ΜΟΡΦΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ

Επιχείρηση καλείται κάθε οικονομική μονάδα η οποία με τον κατάλληλο

συστηματικό και οργανωτικό σχεδιασμό των συντελεστών παραγωγής
(εργασία, φυσικοί πόροι, κεφάλαιο, επιχειρηματικότητα), παράγει ή
εφοδιάζεται με προϊόντα τα οποία στη συνέχεια μεταπωλεί στο αγοραστικό
κοινό με στόχο την κερδοφορία. Kύρια χαρακτηριστικά της επιχείρησης είναι:
 Η ελευθερία δράσεως
 Η παραγωγή αγαθών/υπηρεσιών για την αγορά
 Η περιουσιακή αυτοτέλεια
 Το κίνητρο του κέρδους
 Ο επιχειρηματικός κίνδυνος
 Ο ανταγωνισμός
 Η οργανωτική δομή [5]

Οι επιχειρηματικές οργανώσεις ή οικονομικές μονάδες ή οικονομικοί

οργανισμοί ή απλώς επιχειρήσεις, διακρίνονται ανάλογα με το κριτήριο
μελέτης ή ανάλυσης. Τα πιο συνηθισμένα κριτήρια για την διάκριση των
επιχειρήσεων είναι τα εξής :
 Ο τομέας της οικονομίας, στον οποίο δραστηριοποιούνται και
είναι τρεις:
1. Ο πρωτογενής τομέας, όπου συναντούμε τις επιχειρήσεις εκείνες
που ασχολούνται με την καλλιέργεια εδαφών, τη συλλογή του
φυσικού πλούτου, την εκμετάλλευση του υπεδάφους, της
θάλασσας και του δασικού πλούτου. Τέτοιες επιχειρήσεις είναι οι
γεωργικές, οι κτηνοτροφικές, ένα μελισσοκομείο, ένα
πτηνοτροφείο κ.α.
2. Ο δευτερογενής τομέας , στον οποίο ανήκουν οι επιχειρήσεις που
μεταποιούν προϊόντα ή ύλες τους πρωτογενούς τομέα σε
προϊόντα τελικής κατανάλωσης. Τέτοιες επιχειρήσεις είναι οι
βιομηχανίες και βιοτεχνίες κάθε μορφής και αντικειμένου (π.χ.
βιομηχανία θερμαντικών σωμάτων, βιοτεχνία επίπλων ή
ενδυμάτων).
3. Ο τριτογενής τομέας, στον οποίον ανήκουν δραστηριότητες που
αφορούν το εμπόριο, τον τουρισμό, τις ασφάλειες, τις
κατασκευές, την υγεία κ.α. Ενδεικτικά παραδείγματα
επιχειρήσεων αυτού του τομέα είναι τα ξενοδοχεία, οι τράπεζες,
τα θέατρα, τα νοσοκομεία και τα μελετητικά γραφεία.
 Η νομική τους μορφή.

1
Νομική μορφή της επιχείρησης είναι το νομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο η
επιχείρηση πραγματοποιεί τις συναλλαγές της. Υπάρχουν διαφορετικοί τύποι
επιχειρήσεων ανάλογα με το νομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτές
λειτουργούν. Κάθε τύπος επιχειρήσεων έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και
ανταποκρίνεται σε διαφορετικές οικονομικές δυνατότητες και σκοπιμότητες. .
Έτσι, μία επιχείρηση μπορεί να είναι:
1. Ατομική επιχείρηση: Η μορφή αυτή είναι ιδιαίτερα
διαδεδομένη. Κύριο πλεονέκτημά της είναι η μεγάλη ευελιξία ως
προς τις επιχειρηματικές αποφάσεις που αφορούν στο είδος της
δραστηριότητας, στην επιλογή των τεχνικών μεθόδων και, ως
ένα βαθμό, στο μέγεθος της παραγωγής. Τα πλεονεκτήματα
αυτά είναι ουσιώδη, κυρίως για τις μικρές και μέσου μεγέθους
αγροτικές, βιοτεχνικές και εμπορικές επιχειρήσεις, στις οποίες η
προσωπική επίβλεψη και πρωτοβουλία είναι μεγάλης σημασίας.
Όταν όμως το είδος της δραστηριότητας επιβάλλει την ανάπτυξη
μεγάλου μεγέθους, τότε η εταιρική μορφή της επιχείρησης είναι
συχνά η πιο κατάλληλη.
2. Εταιρική επιχείρηση: Η εταιρική επιχείρηση ανήκει σε δύο ή
περισσότερα άτομα, τους εταίρους, που συνδέονται με ειδική
σχέση μεταξύ τους, την εταιρική, που καθορίζεται ανάλογα με
το είδος της εταιρείας. Βασικές μορφές της εταιρικής επιχείρησης
είναι: ομόρρυθμη, ετερόρρυθμη, ανώνυμη εταιρεία και εταιρεία
περιορισμένης ευθύνης.
Στις ομόρρυθμες (Ο.Ε.) όλοι οι εταίροι είναι αλληλέγγυα υπεύθυνοι με όλη
τους την περιουσία για τη δραστηριότητα και τα χρέη της εταιρείας. Επιπλέον
υπόκεινται σε προσωπική κράτηση όταν βρίσκονται σε αδυναμία να
εξοφλήσουν τους πιστωτές τους.
Στις ετερόρρυθμες (Ε.Ε.) ένας τουλάχιστον εταίρος είναι υπεύθυνος με όλη
του την περιουσία για τα χρέη της εταιρείας και υπόκειται σε προσωπική
κράτηση για τη μη εξόφλησή τους.
Στις ανώνυμες εταιρείες (Α.Ε.), που είναι μετοχικές, κάθε εταίρος (μέτοχος)
είναι υπεύθυνος μόνο για το ποσοστό συμμετοχής του, δηλαδή για τον αριθμό
των μετοχών τις οποίες διαθέτει. Ο μέτοχος συμμετέχει στην εκλογή της
διοίκησης της εταιρείας, στη διαμόρφωση των γενικών αρχών της πολιτικής
και στα κέρδη, ανάλογα με τον αριθμό των μετοχών που διαθέτει. Στη γενική
συνέλευση των μετόχων κάθε μέτοχος διαθέτει τόσους ψήφους όσες είναι οι
μετοχές που κατέχει. Σε περίπτωση ζημιών ή πτωχεύσεως είναι υπεύθυνος
μέχρι του ποσού που έχει καταβάλει για τις μετοχές του, δηλαδή, στη
χειρότερη περίπτωση, οι μετοχές του χάνουν τελείως την αξία τους.
Οι εταιρείες περιορισμένης ευθύνης (Ε.Π.Ε.) είναι ένας ενδιάμεσος τύπος
μεταξύ των προσωπικών εταιρειών (Ο.Ε. και Ε.Ε.) και της ανώνυμης εταιρείας.
Το κύριο γνώρισμα των εταιρειών αυτών είναι το μικρό κεφάλαιο που
χρειάζεται για τη σύστασή τους και η περιορισμένη ευθύνη των εταίρων τους
μέχρι το ύψος του κατατεθειμένου εταιρικού κεφαλαίου, όπως ακριβώς
συμβαίνει και με τις ανώνυμες εταιρείες, σε αντίθεση με τις προσωπικές
εταιρείες.
 Το μέγεθος της επιχείρησης. Διακρίνονται σε:
1. Μικρές

2
 2. Μεσαίες
3. Μικρομεσαίες
4. Μεγάλες
Οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα είναι γενικά Μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Για το
2001 με στοιχεία της έρευνας (1999) του E.F.I.L.W.C. (European Foundation
for the Improvement of Living and Working Conditions) του Δουβλίνου, η
Ελλάδα έχει :
Το 64,6 % των απασχολούμενων σε επιχειρήσεις με ένα ( 1) έως εννέα (9)
άτομα.
Το 17,2 % σε επιχειρήσεις με δέκα (10) έως σαράντα εννέα ( 49) άτομα.
Το 5,2 % σε επιχειρήσεις με πενήντα (50) έως τετρακόσια ενενήντα εννέα
( 499) άτομα και
Το 4,2 % σε επιχειρήσεις που έχουν πάνω από πεντακοσίους (500)
απασχολούμενους.
Μια γενική κατάταξη των επιχειρήσεων με βάση το μέγεθός τους και κριτήρια
τον αριθμό εργαζομένων και τον ετήσιο κύκλο εργασιών φαίνεται παρακάτω.

Κατάταξη των Επιχειρήσεων, Μέγεθος

Commission Recommendation 2003/361/EC
Κριτήρια Μεσαίες Μικρές Πολύ
Μικρές

Μέγιστος αριθμός < 250 <50 <10

Απασχολούμενων

Μέγιστο όριο κύκλου 40 7 -

εργασιών, εκατ. ΕCU

Μέγιστο όριο ισολογισμού, 27 5 -

εκατ. ΕCU

 Ο κλάδος δραστηριότητας. Ανάλογα με τον κλάδο στον οποίο

δραστηριοποιούνται, οι επιχειρήσεις κατατάσσονται σε:
1. Εμπορικές
2. Βιομηχανικές
3. Τουριστικές
4. Τραπεζικές
5. Υπηρεσιών
6. Κατασκευαστικές
7. Ναυτιλιακές κ.α.

 Ο φορέας εκμετάλλευσης. Η διάκριση αυτή διευκολύνεται με το

ερώτημα «ποιος διοικεί την επιχείρηση» ή «σε ποιον ανήκει το

3
 μεγαλύτερο ποσοστό(πάνω από 50%) των κεφαλαίων». Με βάση τα
παραπάνω έχουμε:
1. Τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, που ως φορέα τους έχουν ένα ή
περισσότερα φυσικά πρόσωπα. Για παράδειγμα, οι βιομηχανίες,
τα ξενοδοχεία και τα εμπορικά καταστήματα.
2. Τις δημόσιες επιχειρήσεις, όπου φορέας εκμετάλλευσης και
διοίκησης είναι το κράτος. Για παράδειγμα, οι Δημόσιες
υπηρεσίες, τα πανεπιστήμια και η Τράπεζα Ελλάδος.
3. Τις μικτές επιχειρήσεις, όταν οι διοικητικές δραστηριότητες ή τα
κεφάλαια ανήκουν και στους δύο παραπάνω φορείς όπως είναι ο
Ο.Τ.Ε. και η Δ.Ε.Η.
 Ο επιδιωκόμενος σκοπός ή αποτέλεσμα.
Ανάλογα με την πολιτική διανομής των κερδών οι εταιρείες διακρίνονται σε:
1. Ποριστικές, κρατούν τμήμα των κερδών ως αποθεματικό,
αδιανέμητα κέρδη, και το υπόλοιπο το διανέμουν στους
μετόχους
2. Κτητικές, δεν διανέμουν τα κέρδη, τα επενδύουν για τη
επέκτασή τους
3. Εξισωτικές, επιχειρήσεις με μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα,
έσοδα=έξοδα
 Η γεωγραφική εξάπλωση. Οι επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται
σε μια μόνο περιορισμένη περιοχή, λέγονται τοπικές, ενώ όσες
δραστηριοποιούνται στην αγορά μιας χώρας λέγονται εθνικές. Όταν οι
δραστηριότητες μιας επιχείρησης ή ενός ομίλου εκτείνονται σε
περισσότερες από μια χώρες με τη δημιουργία αυτόνομων μονάδων
εκμετάλλευσης, τότε η επιχείρηση αυτή ονομάζεται πολυεθνική.[1]

Οι βασικές λειτουργίες της Διοίκησης Επιχειρήσεων είναι οι εξής:

 Ο Προγραμματισμός σημαίνει : καθορισμός στόχων και

αντικειμενικών σκοπών που όχι μόνο προσφέρουν ένα μέσο μέτρησης
της πραγματικής επίδοσης της επιχείρησης , αλλά που είναι συγχρόνως
ο μόνος τρόπος επίτευξης βελτίωσης πέρα από το σημείο που μέχρι
στιγμής βρίσκεται χωρίς αυτόν η επιχείρηση. Στην ευρύτερη έννοια
του είναι ο καθορισμός πολιτικής για την πορεία της επιχείρησης.
Όλοι γνωρίζουμε πως μια επιχείρηση χωρίς καθορισμένη πολιτική είναι σαν
πλοίο χωρίς τιμόνι.
Ο σωστός προγραμματισμός είναι μέσον αποφυγής περιπετειών και επιτρέπει
να γίνουν διορθωτικές ενέργειες , αμέσως μόλις φανούν στοιχεία που πείθουν
ότι η ακολουθούμενη πορεία ενεργειών δεν οδηγεί στην βελτίωση της
παραγωγικότητας.

 Η Οργάνωση που είναι ο συστηματικός τρόπος συνδυασμένης

λειτουργίας των φυσικών, τεχνικών και ανθρώπινων πόρων, ώστε να
επιτευχθούν οι στόχοι και τα προγράμματα της επιχείρησης.
Οι βασικές αρχές της οργανωτικής διαδικασίας είναι ο προσδιορισμός των
παρακάτω:
i. Κύριες δραστηριότητες

4
 ii. Ανάλυση των δραστηριοτήτων
iii. Τμηματοποίηση
iv. Οργανωτική δομή
v. Εκχώρηση αρμοδιοτήτων και εξουσίας
vi. Καθορισμός των σχέσεων και της επικοινωνίας

 Η Στελέχωση. Η διαδικασία της στελέχωσης (staffing) και της

κάλυψης γενικά των αναγκών σε ανθρώπινο δυναμικό, δεν πρέπει να
γίνεται την στιγμή που παρουσιάζονται οι ανάγκες, αλλά πρέπει να
αποτελούν ένα σύνολο συστηματικών ενεργειών όπως είναι ο
προγραμματισμός, στρατηγική, επιλογή, πρόσληψη, συμφωνία
εργασίας και αμοιβής, τοποθέτηση, ενημέρωση και ανάπτυξη. Το
σπουδαιότερο πρόβλημα μικρής ή μεγάλης επιχείρησης είναι η
επιτυχημένη επιλογή καλών συνεργατών που θα σχηματίσουν την
δυναμική ομάδα των εργαζομένων.

 Η Διεύθυνση, δηλαδή ο χειρισμός και η καθοδήγηση του

προσωπικού της επιχείρησης, περιλαμβάνει ένα σύνολο γνώσεων,
αρχών και εφαρμογών, για την επιτυχημένη αξιοποίηση των
δυνατοτήτων του ανθρωπίνου παράγοντα.
Οι διαπροσωπικές σχέσεις σε μια ομάδα ανθρώπων στον εργασιακό ή άλλους
τομείς επηρεάζονται όχι μόνο από το είδος της αποστολής ή εργασίας που
πρέπει να πραγματοποιήσει η ομάδα αυτή αλλά και από την προσωπικότητα
και το παράδειγμα που δίνει αυτός που ηγείται του συγκεκριμένου συνόλου.
Τα άτομα που ηγούνται, μπορούν να πετύχουν πολλά και να είναι πηγή
έμπνευσης στα άτομα που εργάζονται μαζί τους για να πετύχουν περισσότερα
εάν είναι ικανοί να παραμερίσουν τις δικές τους επιθυμίες και συμφέροντα για
το καλό της ομάδας τους .Μπορούν να ενδυναμώσουν περισσότερο την
αποτελεσματικότητα και τη συνεργασία μεταξύ των μελών της ομάδας τους
εάν συμπεριφέρονται στην πράξη και όχι μόνο στη θεωρία, με ίσο και δίκαιο
τρόπο έναντι όλων των υφισταμένων τους. Επιπρόσθετα το να δίνουν την
ευκαιρία στα μέλη της ομάδας τους να λαμβάνουν μέρος στη διαδικασία της
λήψης αποφάσεων αυξάνει τη θέληση τους για αποτελεσματική συνεργασία
μεταξύ τους για επίτευξη των στόχων που έχουν τοποθετηθεί.
Έτσι τα 10 σημαντικότερα χαρακτηριστικά τα οποία πρέπει να διαθέτει κάθε
υψηλόβαθμο στέλεχος που χειρίζεται τις εργασιακές σχέσεις, προκειμένου να
είναι αποτελεσματικό στο έργο του είναι:
1. Ικανότητα να χτίζει δυνατές σχέσεις με τους ανθρώπους.

2. Άριστες επικοινωνιακές δυνατότητες.

3. Στρατηγική προσέγγιση και άριστη αντίληψη των επιχειρηματικών

αναγκών.

4. Σημαντική εμπειρία στον τομέα του

5. Ηγετικές ικανότητες.

5
 6. Ηθική ακεραιότητα.

7. Ομαδικότητα σε όλα τα επίπεδα.

8. Διαπραγματευτικές ικανότητες.

9. Δυνατότητα διατήρησης της απαραίτητης ισορροπίας μεταξύ

στρατηγικών και λειτουργικών θεμάτων.

10. Αίσθηση του χιούμορ.

 Ο Έλεγχος είναι η διαδικασία διαπίστωσης και διασφάλισης ότι οι

πραγματικές δραστηριότητες (της επιχείρησης) ανταποκρίνονται στις
σχεδιασθείσες. Ή πιο αναλυτικά είναι “η λειτουργία εκείνη του
μάνατζμεντ με την οποία επιτυγχάνεται η μέτρηση των
πραγματοποιούμενων αποτελεσμάτων και η σύγκρισή τους με τα
προγραμματισμένα πρότυπα απόδοσης, με σκοπό την επιβεβαίωση της
επιτυχίας των αντικειμενικών στόχων ή την ανεύρεση αποκλίσεων και
τη διερεύνηση των αιτιών τους καθώς και τον καθορισμό των
διορθωτικών ενεργειών. Ο έλεγχος είναι απαραίτητος γιατί:
i. Δίνει πολύτιμες πληροφορίες στη διοίκηση για την πορεία της
επιχείρησης.
ii. Με βάση τις πληροφορίες του ελέγχου, η επιχείρηση οδηγείται
στην ορθή λήψη αποφάσεων.
iii. Προλαμβάνει έγκαιρα την ζημιογόνο ή παθητική δραστηριότητα.
iv. Μπορεί η διοίκηση να γνωρίζει αν εργάζεται η επιχείρηση
σύμφωνα με τους στόχους και τα πρότυπα.
v. Αναδεικνύει τα αίτια ή και τα αποτελέσματα σπατάλης πόρων,
χρόνου, δυνάμεων και κεφαλαίων και αποβλέπει στην
ελαχιστοποίηση ή και εξαφάνισή τους αν είναι δυνατόν. [7]

Η λειτουργία της παραγωγής παίζει σημαντικό ρόλο μέσα σε μια επιχείρηση.

Η Διαχείριση Παραγωγής περιλαμβάνει τη διαχείριση των προδιαγραφών
των προϊόντων - υλικών, τον προγραμματισμό της παραγωγής MPS
(συσχετιζόμενο με τις πωλήσεις), τις απαιτήσεις των υλικών (Materials
Requirement Planning - MRP), τον έλεγχο τη παραγωγής (production control)
και την κοστολόγηση. Συγκεκριμένα εννοούμε το σύνολο των διαδικασιών
που επιτρέπουν την παραγωγή των προϊόντων μέσα σε μια Βιομηχανική
Επιχείρηση. Τέτοιες διαδικασίες είναι: διαχείριση Α’ υλών, προγραμματισμός
παραγωγής, έλεγχοι ποιότητας, καταγραφές ιχνηλασιμότητας, διαχείριση
αποθεμάτων, διαχείριση ημιετοίμων, διαχείριση φορτώσεων, κτλ. Ένα
Σύστημα Διαχείρισης Παραγωγής περιέχει:
(α) Εφαρμογές software & hardware, οι οποίες επιτρέπουν την συλλογή
δεδομένων σε πραγματικό χρόνο από το χώρο της παραγωγής, την
ηλεκτρονική ιχνηλασιμότητα, τον προγραμματισμό της παραγωγής, την
βέλτιστη αξιοποίηση του παραγωγικού δυναμικού, κτλ και 
  (β) Εργαλεία software, που επιτρέπουν τη διασύνδεση και τον
συγχρονισμό των κεντρικών πληροφοριακών συστημάτων (ERP, WMS, κτλ)

6
με τα συστήματα παραγωγής (PLC, SCADA, κτλ) καθώς και την έξυπνη
παρουσίαση των δεδομένων της παραγωγής σύμφωνα με τις απαιτήσεις και
τις ανάγκες της κάθε θέσης εργασίας. [1]
Λογιστική είναι η επιστήμη με την οποία παρακολουθείται και ελέγχεται η
διαχείριση της περιουσίας μιας οικονομικής μονάδας και προσδιορίζεται το
οικονομικό αποτέλεσμα που προκύπτει σ’ αυτήν. Σύμφωνα με τον παραπάνω
ορισμό, η Λογιστική είναι η μέθοδος με την οποία:
a) Καθορίζεται σε κάθε στιγμή η περιουσία της επιχείρησης στο σύνολο
και στα μέρη της.
b) Καθορίζονται οι μεταβολές της περιουσίας της επιχείρησης σε μια
χρονική περίοδο και προσδιορίζονται οι αίτιες των μεταβολών τους και
c) Καθορίζονται οι αυξομειώσεις (δηλαδή τα αποτελέσματα, κέρδη ή
ζημίες) της περιουσίας σε μια χρονική περίοδο και αναλύονται οι αιτίες
τους.
Σαν λογιστικό σύστημα λοιπόν, εννοούμε το σύμπλεγμα των κάθε
κατηγορίας και επιπέδου λογιστικών βιβλίων, αλλά και των βοηθητικών,
καθώς και τον τρόπο και την πορεία της ενημέρωσης, διασύνδεσης και
ελέγχου τους.
Από τα παραπάνω φαίνεται πόσο σημαντική είναι η Λογιστική τόσο για τον
επιχειρηματία, ο οποίος σε κάθε χρονική στιγμή έχει σαφή εικόνα των
οικονομικών της επιχείρησης, όσο και για τους τρίτους με τους οποίους
συναλλάσσεται η επιχείρηση(προμηθευτές, τράπεζες) αλλά και για το κράτος.
[
Διακρίνεται στην Αναλυτική Λογιστική και στη Γενική Λογιστική. Η εφαρμογή
της Αναλυτικής λογιστικής απευθύνεται σε επιχειρήσεις που
παρακολουθούν βιβλία Γ΄ κατηγορίας και επιπλέον έχουν υποχρέωση τήρησης
αναλυτικής λογιστικής. Προσφέρει τη δυνατότητα καταχώρησης επιλεκτικών /
αυτόματων κινήσεων επιμερισμού, με πέντε διαφορετικούς τρόπους
επιμερισμών / αναμερισμών / καταλογισμών. Επιπλέον παρακολουθεί τα
στάδια των διαφόρων επιμερισμών.[3] Η Γενική Λογιστική καταγράφει
απολογιστικά:
α) Τις συναλλαγές της επιχείρησης με τρίτους, π.χ. προσωπικό, πελάτες,
προμηθευτές, τράπεζες, Δημόσιο κ.λπ.
β) Την εμφάνιση της δομής της περιουσίας της επιχείρησης, π.χ. πάγιο
ενεργητικό (γήπεδα, κτίρια, εξοπλισμός κ.λπ.), κυκλοφορούν (εμπορεύματα,
απαιτήσεις από πελάτες κ.λπ.), υποχρεώσεις κ.λπ.
γ) Την εκμετάλλευση ή διαχείριση των αποθεμάτων, εσόδων και εξόδων κατά
είδος.
δ) Τα συνολικά αποτελέσματα.
Συγχρόνως συμπληρώνεται με τo extra module του Ισολογισμού που
περιλαμβάνει τις εξής αναφορές: τον Ισολογισμό, τους Λογαριασμούς Γενικής
Εκμετάλλευσης, τα Αποτελέσματα Χρήσης και Μερισμό . [6]
Η χρηματοοικονομική Διοίκηση ασχολείται με την παρακολούθηση και τη
μελέτη των χρηματοοικονομικών στοιχείων της επιχείρησης. Τα στοιχεία που
προκύπτουν από τη λειτουργία της χρηματοοικονομικής διοίκησης είναι
χρήσιμα για τους εξής λόγους:
(α) Αποτελούν για την επιχείρηση έναν ουσιαστικό έλεγχο (1) στις
δραστηριότητες, (2) στα έσοδα και (3) στα έξοδα. Αυτό διευκολύνει στο να

7
εντοπίζονται (i) οι διαθέσιμοι πόροι, (ii) η ποσότητα τους και (iii) οι πηγές
τους.
(β) Παρουσιάζουν τη χρηματοοικονομική κατάσταση της επιχείρησης στα
ενδιαφερόμενα μέρη, δηλαδή (a) στους εργαζόμενους, (b) στους μετόχους,
(c) στους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, (d) στους προμηθευτές και
(e)καταναλωτές.
(Τα (α) και (β) αναφέρονται στον εσωτερικό έλεγχο της επιχείρησης).
(γ) Ανταποκρίνονται στις νομικές υποχρεώσεις της επιχείρησης. Σύμφωνα με
τη νομολογία, είναι απαραίτητο οι επιχειρήσεις να εμφανίζουν τη
δραστηριότητα τους με χρηματοοικονομικούς όρους μία φορά το χρόνο,
δείχνοντας έτσι την απόδοσή τους και τη γενικότερη κατάστασή τους. Με τον
τρόπο αυτό η επιχείρηση υπόκειται σε εξωτερικό έλεγχο.

Οι λειτουργίες της χρηματοοικονομικής διοίκηση είναι:

1. Η Λειτουργία του Προγραμματισμού
2. Η Ταμειακή Λειτουργία
3. Η Λογιστική Λειτουργία και
4. Η Λειτουργία Διαχείρισης κεφαλαίου [4]

Μια άλλη βασική λειτουργία της επιχείρησης είναι το Μάρκετινγκ

(Marketing). Marketing είναι μια σειρά από ενέργειες και δραστηριότητες
που κάνει μια εταιρεία ώστε να καταγράψει τις επιθυμίες των καταναλωτών,
να δημιουργήσει τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που θα καλύψουν αυτές τις
ανάγκες και να τα πουλήσει αποτελεσματικότερα και αποδοτικότερα από τους
ανταγωνιστές της, δίνοντας στον καταναλωτή τη μεγαλύτερη δυνατή αξία.
Σύμφωνα με την American Marketing Association το μάρκετινγκ είναι “η
διαδικασία σχεδιασμού και εκτέλεσης της ανάπτυξης, τιμολόγησης, προβολής
και διανομής προϊόντων, υπηρεσιών και ιδεών για τη δημιουργία συναλλαγών
που ικανοποιούν άτομα και οργανισμούς”. Με άλλα λόγια το μάρκετινγκ είναι
μία διαδικασία λήψης αποφάσεων και δράσης. Είναι ο τομέας που είναι
υπεύθυνος για την ανάπτυξη προϊόντων και για τις αποφάσεις τιμολόγησης
τους, προβολής τους και διανομής τους, τα λεγόμενα “τέσσερα Ρ” του
μάρκετινγκ - product, price, promotion, place - ή ας τα πούμε στα ελληνικά
προϊόν, προβολή, πού, και πόσο. Τα στοιχεία αυτά αποτελούν το λεγόμενο
μίγμα του μάρκετινγκ (marketing mix). Τέλος ο όρος “ικανοποίηση” στον
παραπάνω ορισμό είναι ένδειξη της έμφασης του σύγχρονου μάνατζμεντ στον
πελάτη και στην τοποθέτηση του στην κορυφή των προτεραιοτήτων μιάς
επιχείρησης. Στις επιτυχημένες δραστηριότητες μάρκετινγκ περιλαμβάνονται:
 Εύρεση των αναγκαίων ατόμων
 Παροχή των προϊόντων ή των υπηρεσιών για την κάλυψη αυτής της
ανάγκης
 Πώληση αυτών σε χώρους όπου οι άνθρωποι είναι σε θέση να τα
αγοράσουν
 Καθορισμός τιμών τέτοιων ώστε τα άτομα να είναι πρόθυμα να
πληρώσουν και
 Πληροφόρηση και προσέλκυση των ατόμων να αγοράσουν τα προϊόντα
ή τις υπηρεσίες σας. [2]

8
Σήμερα αποτελεί κοινή αντίληψη ότι το πολυτιμότερο στοιχείο μιας
επιχείρησης είναι ο μηχανισμός λειτουργίας της και οι ανθρώπινοι πόροι που
διαθέτει. Ο άνθρωπος είναι ο φορέας της γνώσης, της δημιουργικότητας, της
καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας. Διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες και
προσωπικότητες, διαφορετικές δεξιότητες και ταλέντα, διαφορετικοί τρόποι
σκέψης και αντίδρασης, διαφορετικές συμπεριφορές και διαφορετικοί βαθμοί
ωριμότητας - όλα αυτά σε συνδυασμό με την υπάρχουσα φιλοσοφία και
αντίληψη οφείλουν να έχουν ως κοινή συνισταμένη προθέσεων και
αποτελεσμάτων τα μέγιστα αμοιβαία οφέλη τόσο για τους εργαζομένους όσο
και για την επιχείρηση. Η Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού μπορεί να
αποτελέσει κύριο μοχλό ανάπτυξης και ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για
κάθε σύγχρονη επιχείρηση. Το έργο της Διαχείρισης του Ανθρώπινου
Δυναμικού είναι διαρκώς ενεργό και προϋποθέτει τη διαρκή επιμόρφωση και
αυτοβελτίωσή του προκειμένου να μπορεί να προσαρμόζεται στις τεχνολογικές
εξελίξεις, τις κοινωνικές αλλαγές, τους οργανωτικούς στόχους και τις
εργασιακές αξίες και ανάγκες. Το τμήμα Διοίκησης Ανθρωπίνων Πόρων είναι
υπεύθυνο για τις παρακάτω δραστηριότητες:
o Ανάλυση της εργασίας και σχεδιασμός των ανθρωπίνων πόρων.
o Στρατολόγηση προσωπικού.
o Στελέχωση της επιχείρησης.
o Προσαρμογή στις ανάγκες της επιχείρησης και εκπαίδευση.
o Αξιολόγηση απόδοσης εργαζομένων
o Εφαρμογή συστημάτων μισθοδοσίας.
o Εφαρμογή στρατηγικών παρακίνησης για την βελτίωση της απόδοσης
και της παραγωγικότητας. [8]

Τέλος, η Διαχείριση πληροφοριών είναι η διαδικασία ανάλυσης και χρήσης

συλλεγμένων και αποθηκευμένων πληροφοριών, έτσι ώστε οι διαχειριστές
(όλων των επιπέδων) να μπορούν μέσω των πληροφοριών αυτών να
λαμβάνουν αποφάσεις. Οι πληροφορίες διαχείρισης είναι οι απαραίτητες για
την λήψη των αποφάσεων σε επίπεδο διαχείρισης πληροφορίες. Σκοπός ενός
συστήματος διαχείρισης πληροφοριών είναι:

o Μακροπρόθεσμος σχεδιασμός πληροφορικών συστημάτων

o Ανάλυση αναγκών, διασύνδεση συστημάτων με χρήστες
o Σχεδιασμός, ανάπτυξη και συντήρηση εφαρμογών
o Διαχείριση πληροφορικών πόρων, διοίκηση των βάσεων δεδομένων . [1]

9
 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Πάσχος Γεώργιος, «Διοίκηση Επιχειρήσεων» (2004)

2. Πασχαλούδης Δημήτριος, «Marketing ακούω….και

marketing δεν βλέπω», (2003)

3. Πομόνης Νικόλαος, «Λογιστική» (2003)

4. A. A. Groppelli και Ehsan Nikbakht,

«Χρηματοοικονομική», (2004)

5. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE

%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B7%CF

%83%CE%B7

6. http://www.interbooks.gr/product_info.php?

products_id=451

7. http://bizwriter.gr/2008/11/functions-of-management/

8. http://www.diakrisi.gr/GrWebPages/HRMGR.htm

10