MAHIGIT sa dalawang dekada na ang

nakalilipas, ang mga bansa sa Latin

American ay hindi nakabayad sa
kanilang mga utang - at ang system ng
banking ng mundo ay yumanig. Ngayon,
kailangang mapilit ang Argentina na
makipag-ayos sa mga nagpapautang sa
mga utang na hindi nabayaran noong
2001. Ngunit walang nag-aalala
tungkol sa mga bangko.

Tawagin itong democratization of

risk. Sa mga araw na ito, kapag
naging mahirap ang pagpunta para sa
mga nagpapahiram, ang
ang panganib ay tila madalas pasanin
ng mga namumuhunan, hindi mga
institusyong pampinansyal. Sa kaso ng
Argentina, isang hindi gaanong
mahalagang bahagi ng peligro na iyon
ang natapos sa mga indibidwal na
namumuhunan sa Italya - 250,000 sa
kanila, ayon kay Mauro Sandri, isang
abugado na kumakatawan sa kanila - na
patuloy na bumibili hanggang sa
maganap ang hindi pagbabayad.

Mula noon, ang Argentina ay hindi

nagpakita ng labis na pagkasabik
upang maabot ang isang pakikitungo sa
mga nagpapautang dito. Sa linggong
ito pinilit ng International Monetary
Fund ang Argentina na mangako na
makipag-ayos, kahit na nananatili
itong makita kung magkano, kung
mayroon man, ang bansa ay handang
pagbutihin ang alok nito. Ang alok na
iyon ay magbibigay sa mga
nagpapautang ng halos 8 cents sa
dolyar kung isasaalang-alang mo ang
naipon ngunit hindi nabayarang
interes sa iyong mga kalkulasyon.

Ang bagong pagkakasunud-sunod ng mga

bagay ay malinaw na mabuti para sa
sistemang pampinansyal, kung hindi
para sa mga kapus-palad na may-ari ng
mga bono ng Argentina. Kahit na ang
mga bangko na nakaligtas sa krisis
noong 1980 ay hindi gaanong nagagawa
- hindi banggitin ang hindi gaanong
handa - na magpahiram noong unang
bahagi ng 1990 habang ang ekonomiya
ay lumabas ng pag-urong nang dahan-
dahan. Iyon ay maaaring may papel sa
pagkabigo ng unang Pangulong Bush na
manalo sa isang pangalawang termino.
Ngayon ang mga presyo ng pagbabahagi
ng mga bangko ay tumataas, at ang
kredito ay madaling magagamit.

Ngunit ang demokratisasyon ng utang

ay lumilikha ng iba pang mga
problema. Mas mahirap makipag-ayos sa
isang deal kapag ang isang may utang
ay nagkaproblema, at lalong mahirap
malaman kung saan lamang nakatira ang
panganib. Noong 1980's posible na
makakuha ng 20 mga bangko sa isang
silid at tiwala na ang lahat ng
mahahalagang manlalaro ay naroroon,
at nakapagputol ng isang kasunduan
kung nais nilang gawin ito.

Ngayon sa mga merkado ng kapital

kaysa sa mga bangko na gumagawa ng
mga pautang, mahirap malaman kung
sino ang may panganib, at halos
imposible na pagsama-samahin silang
lahat. Kung alam mo kung sino ang
nagmamay-ari ng mga bono, na kung
saan ay hindi madaling malaman kahit
para sa nagpalabas, ang pagkakaroon
ng mga derivatives ng kredito ay
nangangahulugang hindi mo matiyak
kung sino talaga ang tumitiis mula sa
isang default. Walang paraan upang
matiyak, hanggang sa huli na, kung
ang mga derivatives ay pinapayagan na
kumalat ang mga panganib o kung
nakatuon sila sa mga panganib sa
isang mapanganib na paraan.
Madaling manginis sa mga namumuhunan
sa Italyano na bumili ng mga bono ng
Argentina. Ngunit ang kanilang
karanasan ay maaaring patunayan na
malayo sa natatangi. Walang katulad
sa pagbagsak ng mga rate ng interes
upang gumawa ng hindi makatuwiran na
mga taong handang kumuha ng hindi
makatuwirang mga panganib. Ang mga
Italyano ay nagsimulang bumili kapag
ang tagpo ng mga rate ng interes sa
Europa, bilang bahagi ng pagsulong sa
pagtatag ng euro, ay humantong sa
malalaking pagtanggi sa mga rate ng
Italyano.

Ngayon ay ang mga rate ng Amerikano

na bumagsak sa nakakagulat na
mababang antas. "Ang huling 12 buwan
ay nakita ang ligaw na paglipat ng
peligro ng peligro," sabi ni Robert
J. Barbera, ang punong ekonomista sa
Hoenig, na binabanggit na ang average
na junk bond ngayon ay magbubunga ng
mas mababa sa 7 porsyento at ang
umuusbong na utang sa merkado - Hindi
kasama ang Argentina - - Natagpuan
din ang maraming mga mamimili. "Ang
lahat ng mga mapanganib na pagsisikap
na ito ay nakakuha ng murang
kapital."

At nakakakuha sila ng marami rito.

Noong 2004, iniulat ni John Lonski,
ang punong ekonomista ng Moody's, ang
mga kumpanya ay nag-rate ng Caa - ang
mas mababang rehiyon ng basura - ay
nagtipon ng $ 6.8 bilyon. Ang
istriple na iyon ang kanilang itinaas
noong 2002. Ipinaaalala nito sa kanya
ang mga kampante na mga araw ng unang
bahagi ng 1998, bago ang mga krisis
sa Russia at pagkatapos ay pinatindi
ng mga namumuhunan sa bono ang Asya.

Sa Argentina, ang pagbabayad ng mga

dayuhang nagpapautang ay hindi
popular sa politika, kahit na maayos
ang ekonomiya. Ngunit kung ang
Argentina ay magbawas ng isang
kasunduan sa lalong madaling panahon,
maaari itong muling muling bayarin
ang utang nito, at marahil ay humiram
ng higit pa, sa talagang murang mga
rate.

Ang mga nanghihiram ay may dahilan

upang magsaya. Ngunit ang mga
naglalagay ng pera ay maaaring
pagsisihan ito. "Mayroong malubhang
pakikitungo sa kumpiyansa," sinabi ni
G. Lonski. '' Maaaring mailagay ito
sa maling lugar. '"