ACTO 1

ESCENA 1
LAMIA , ERIKA , MINA (vampiresas).

(Madrugada. Luz tenue. Entran en escena as tres vampiresas. Van despeiteadas e

mostran grandes e violáceas ojeras, coma se non durmisen en toda a noite. Ao redor da
boca teñen manchurrones vermellos. ERIKA leva os zapatos de tacón na man. Nada
nas súas vestimentas fai sospeitar que son vampiresas, talvez a capita vermella de
MINA . Ou a negra de LAMIA. MINA camiña moi mal sobre os tacóns. Mírao todo
arrebolada. Detense aquí e alá, admirando as flores, o parque infantil... É a máis
pequena das tres e parece a máis inocente. Erika é a maior e a máis valente.

LAMIA : Está a facerse de día, mozas. E estou esnaquizada.

ERIKA : Que ben o pasamos onte á noite! Teño agujetas ata nos cabeiros!
LAMIA: Si, facía séculos que non o pasabamos tan ben. Aínda sinto o sabor calentito e
morno de... MINA!, que fas? Non estarás a cheirar flores?
ERIKA: Cantas veces dixémosche que non cheires flores?
MINA: Eu non estaba a cheirar flores. Só as miraba, Erika.
LAMIA: Bo, polo menos mente.
ERIKA: A min dáme o mesmo noxo mirar as flores que cheiralas.
LAMIA: Xa é de día.
ERIKA: E este sitio dá mala espiña.
MINA: Pois a min gústame.
LAMIA: Como che vai a gustar isto, se parece un xardín de infancia?
MINA: (Descobre o hotel e sinálao.) Lamia, Erika, mirade: aí hai un hotel! Podemos ir?

LAMIA: A un hotel?
MINA: Por favor, por favor, por favor...
ERIKA: Veña, Lamia, vaiamos ao hotel. A min isto empeza a non gustarme. Parece que

1
se vai a encher de niñ...
LAMIA: Cala, Erika, non os menciones, que se vai a asustar Mina! Veña, vale, imos ao
hotel!
MINA: (Saltando de alegría.) Ben, ben!
LAMIA: Ti diante, Erika, que ese edificio ten moi mala pinta.
ERIKA: Veña, seguídeme. Non sexades bobas. Que vai pasar? Un hotel é un hotel. E
seguro que ese apenas ten hóspedes.
LAMIA: Xa, pero mira que visillos, e ata teñen un felpudo de benvida!
MINA: Pois a min gústame...
LAMIA, ERIKA : MINA!
LAMIA: Non sexas empalagosa!
ERIKA: E nada de ser amable cos do hotel! Promételo?
MINA: Non, caracú.
LAMIA: (Fregándolle a cabeza.) Ben dito! (Vanse.)

ESCENA 2
LOBISONA, LYCAONA , NAHUAL (mulleres loba e home lobo).

Mediodía. Luz forte. Entran LYCAONA , LOBISONA e NAHUAL. Os dous últimos

ráscanse incómodos. Pola súa aparencia non se descobre a súa condición lobuna,
aínda que teñen, certamente, moito pelo: mans peludas, longas patillas e ata pelos nas
orellas. LYCAONA é a máis segura dos tres. Leva a voz cantante. NAHUAL é
asustadizo e tímido. Tamén LOBISONA parece asustada.)

LOBISONA: Lycaona, que imos facer? Temos que escondernos antes de que se faga
noite.
NAHUAL: (Rascándose.) Pícame todo o corpo.
LYCAONA: Iso é o natural.
NAHUAL: (Amosando as mans en forma de garras .) Pero mira as miñas mans: están
agarrotadas.
2
LOBISONA: Será do frío.
NAHUAL: Ti sabes que non é do frío. Hoxe non fai frío.
LOBISONA: Esta noite haberá lúa chea, Lycaona?
LYCAONA: Si, haberá lúa chea. Pero non vos preocupedes, aínda é mediodía. Temos
tempo para atopar un sitio onde refuxiarnos antes de que escureza.
LOBISONA: A min esas árbores danme medo.
NAHUAL: Lycaona, Lobisona, non é iso unha casa?
LYCAONA: Si, e parece un hotel.
LOBISONA: Pero é moi rosa!
LYCAONA: Por iso é perfecto.
NAHUAL: Quen levará un hotel así?
LYCAONA: Que importa, Nahual. O importante é que estaremos sós. A ninguén se lle
ocorrería aloxarse nun sitio así!
LOBISONA: Iso é verdade, mira que visillos...
NAHUAL: E ata ten un felpudo de benvida... (Saen.)

ESCENA 3
SEÑORA DAI , TUTANKAMON ( momias).

(Tarde. Luz liviá. Entran correndo as dúas momias. Están cheas de vendas mal postas.
A SEÑORA DAI leva, ademais, varios vestidos. TUTANKAMON está nun evidente
estado de descomposición. Ambos corren deslavazadamente, TUTANKAMON na
cabeza. Á SEÑORA DAI cústalle correr con tantas teas.)

SEÑORA DAI : Tutan, espérame, que xa non podo máis.

TUTANKAMON: Pois mira que ti estás moito mellor conservada que eu.
SEÑORA DAI : Xa, pero con estes vinte vestidos de seda e aos meus anos...
TUTANKAMON: Señora Dai, non se menta a soga en casa do aforcado.
SEÑORA DAI : Que soga, Tutan? A ti non hai quen che entenda.
3
TUTANKAMON: Que non fales do vella que es na miña presenza, que che saco algúns
anos...
SEÑORA DAI : (Ríndose.) Algúns? Moitísimos, quererás dicir! Pero moitos, moitos,
moitos... (Dándose conta da cara de amolo de TUTANKAMON.) Ai, perdón!
TUTANKAMON: Busquemos un lugar para descansar. Xa non podo máis.
SEÑORA DAI : Desbástenche as resinas, Tutan? Ou todas esas flores secas e liques
cos que che encheron por dentro?
TUTANKAMON: Desbástenme ata as vendas!
SEÑORA DAI : Si, que pouco costume temos de estar ergueitos. Pero ao fin estamos
xuntos, escapamos das nosas vitrinas...
TUTANKAMON: Mira, Señora Dai, ou os meus ollos engánanme ou alí hai un hotel tan
apartado que poderemos descansar en soidade. Ninguén nos buscará nese lugar.
SEÑORA DAI: Vaiamos, Tutan. Que sorte tivemos. (Encamiñándose cara alí.) Ademais,
mira que visillos tan monos... (Vanse.)

ESCENA 4
MICHAEL, BRENDA (parella).
(Comeza a atardecer. Pouca luz. Óese o renxer dos grilos. O bosque ou xardín tórnase
algo sinistro. MICHAEL e BRENDA entran en escena camiñando amodo; vese que están
a flirtear. MICHAEL leva unha chaqueta de coiro vermella cos pescozos subidos e
gomina no pelo; BRENDA , unha saia longa con algo de voo e un lazo na cabeza.
Aparenta timidez.)

MICHAEL: Tamén é mala sorte que se nos estragou o coche neste sitio tan solitario,
xusto cando empeza a escurecer.
BRENDA: E que facemos agora, Michael?
MICHAEL: (Parándose.) Teño que confesarche algo.
BRENDA: De nós?
MICHAEL: E que…, ti gústasme moito.
BRENDA: (Con vergoña.) De verdade?

4
MICHAEL: E creo que eu tamén a ti.
BRENDA: (Con vergoña.) Si.
MICHAEL: Pregúntome se... se nós... xa sabes. Se ti e eu... bo, iso. Queres?
BRENDA: (Con emoción.) Si!
MICHAEL: (Cambiando a expresión.) Teño algo máis que dicirche, Brenda.
BRENDA: O que?
MICHAEL: Eu non son un mozo como os demais...
BRENDA: Iso xa o sei, Michael. Es moi especial. (Mirando ao redor.) Oe, a min este sitio
dáme medo. Por que non buscamos un lugar para pasar a noite?
MICHAEL: Brenda, escóitame, non me refiro a iso. Eu son... son diferente.
BRENDA: Mira, Michael, un hotel. Por que non imos ao hotel? Seguro que nun sitio como
ese non hai ningún hóspede. Ademais, esta noite haberá lúa chea. Que romántico!
MICHAEL: (Para si, con voz terrorífica.) Ti e eu sós? Luna chea? (Ela adiántase camiño
do hotel. A MICHAEL móveselle todo o corpo como nun calambrazo. Mira cara ao
público e pon cara de morto vivente a piques de cometer unha barbaridade.)
MICHAEL: (Con voz terrorífica.) Vou! (Vanse.)

ESCENA 5
MOKO, ZORA , CERA (zombis).

MOKO: Por onde se foron?

ZORA, CERA : (Sinalando cada unha ao carón diferente.) Por alí!
MOKO: Pero estades parvos ou que? Xa se vos caeron os ollos, pedazos de carne
podrecida?
ZORA: Non nos chames así, Moko.
CERA: Iso, que non nos gusta.
MOKO: A vós gústavos o que eu diga, descerebrados.
ZORA: Seguro?

5
CERa: Se el o di...
MOKO: Temos un problema. Escapóusenos a parelliña e xa a tiñamos a tiro de pedra.

ZORA: Pois tírala.

M OKO: O que?
CERA: A pedra.
MOKO: É unha forma de falar! Quere dicir que podiamos habelos... (Pon cara de asustar
a alguén.) Grrr!... Xa sabedes.
ZORA. Temos que sabelo?
MOKO: (Enfadado.) Si!
CERA: Ah, pois si, si, xa sabemos...
MOKO: Por todos os mortos viventes envolvidos en arames de coitelas! Non é seica
aquilo de cor rosa un hotel?
ZORA: Si, que hotel máis horrible.
CERA: (Con cara de noxo.) Parece un pastel! E mira os visillos...!
ZORA: (Agarrando do brazo a CERA .) Fuxamos, Cera!
CERA: Espera, Zora, que igual nos teñen que gustar eses visillos.
MOKO: (Perdendo a paciencia.) Non, non vos teñen que gustar! Pero non se trata diso
agora. Trátase de que a nosa parelliña foise a hospedarse ao hotel...
ZORA: Será barato.
CERA: Si, porque non creo que fóra polos visillos...
MOKO: Pero non entendedes, cerebros de moco? Se están aí, son carne de canón.

ZORA: Os canóns teñen carne?

CERA: (Rumoreando a Zora.) Cala, cala, que creo que quere dicir outra cousa.
MOKO: (Sulfurado.) Quero dicir que imos ir alí e imos dar caza a esa parelliña, como
ordenou o xefe! Imos! (Comezan a irse.)
ZORA: Ai!
MOKO: Que?
ZORA: Caéuseme un anaco de dedo.
6
MOKO: Esquéceche do dedo. Agora o importante é atopalos a eles. Imos!
CERA: Imos, si, imos! (Vanse.)

ESCENA 6
FRANK, FRANKI ( frankensteins ).

(Aparecen FRANK e FRANKI camiñando coas pernas moi ríxidas e os brazos no alto.
Teñen parafusos nas tempas e as cabezas bastante cadradas. No pescozo destellan un
par de porcas grandes. FRANK crese moi chistoso. FRANKI admíralle.)

FRANK: Oíches, Franki?

FRANKI: Oín, Frank.
FRANK: Por que irán todos ao hotel?
FRANKI: Debe de haber unha festa.
FRANK: Ou regalan algo.
FRANKI: Imos?
FRANK: Si, podémolo pasar de morte. (FRANK ri da súa propia graza con grandes
risotadas. FRANKI obsérvalle admirado.)
FRANKI: Que gracioso es, Frank.
FRANK: Si que o son, Franki.
FRANKI: (Mirando ao chan e sinalando.) Oe, non é iso un dedo?
FRANK: Iso parece. E mira: ten a uña pintada de vermello.
FRANKI: É sangue?
FRANK: Iso espero.
FRANKI: Que ben. Levámomolo de reposto?
FRANK: Vale.
FRANKI: (Mirando con devoción o dedo.) Sempre quixen ter un dedo así.

7
FRANK: (Sacando unha caixa.) Méteo aquí e imos á festa.
FRANKI: Quen vivirá no hotel?
FRANK: Agora verémolo.
FRANKI: Oe, Frank.
FRANK: Dime, Franki.
FRANKI: Creo que se me está caendo o brazo.
FRANK: Déixame ver. (Colocando a caixa no chan.) Tes solto un parafuso.
FRANKI: E iso é grave, Frank?
FRANK: Iso non é nada, Franki. A min fáltame un parafuso desde sempre. (FRANK
ponse
o dedo na cabeza e vírao indicando que está tolo.)
FRANKI: Pero que simpático es, Frank.
FRANK: Si que o son, Franki. Imos ao hotel?
FRANKI: Si, imos rápido, que está a escurecer. A ver se van empezar a festa sen nós.

FRANK: Iso sería horrible. Non podemos perdérnola. Vai ser monstruosa! ( Risotadas
polo seu propio chiste, repetindo «Monstro, monstruosa» e facendo virar dous dedos
para que F RANKI colla o chiste).
FRANKI: Es un crack, Frank!
FRANK: Si, recoñézoo, Franki, son un monstro. ( Vanse soltando enormes risotadas e
esquecendo a caixa co dedo no chan.)

ESCENA 7
JANE, JOANNA , JACKELINE (nenas mortas).

(Noite pechada. Óense dez badaladas e o renxer dunhas lápidas. De debaixo delas,
ocultas entre as matogueiras, saen as nenas mortas. As xemelgas JOANNA e
JACKELINE levan vestidos azul pálido con volantes, zapatitos negros, medias brancas.
Van peiteadas igual, cunha pinza no lado dereito que lles suxeita o pelo longo. JANE
8
loce tamén un vestido de volantes doutra cor, xa desvaído, e o pelo cae pola cara. As
tres cantan: a, a, a, a, unha melodía lenta e sinistra, cos ollos moi abertos e cara de estar
tolas. Móvense moi amodo e parecen mirar sen ver, máis aló do público.)

JANE: (Sinalando a caixa co dedo que esqueceu FRANK e coa voz cantarina, como
vinda do outro mundo.) Joanna, Jackeline, un regalito! (Ábreno e as tres mírano cos
ollos alucinados e felices.)
JOANNA, JACKELINE : Oh, que chiquitín!
JOANNA: Pobre dedito sen dono!
JACKELINE: Déixame arrolalo! ( JACKELINE arrólao. Pásallo á súa irmá xemelga, que
tamén o arrola mentres cantan de forma sinistra.)
JANE: Encantaríame coleccionar dedos!
JOANNA: Non, nooo. Non sexas mala. (Ri de maneira tétrica.)
JACKELINE: Haberá que devolverllo ao seu dono. (As tres levantan a cabeza á vez,
coma se oísen unha voz que así llo indicase, e miran cara ao hotel rosa.)
JOANNA: Por alí!
JACKELINE: Ao hotel!
JANE: (Mirando ao público.) Encántanme os corredores dos hoteis! (Vanse.)

ACTO 2
Interior do hotel. Salón con mobles rosas e ridículos. Ao fondo vese un sofá encadrado
entre os visillos floridos. Hai unha pequena mesa, cadros recargados e vasos con flores.
Nun lateral, dúas cadeiras.

ESCENA 1
CUQUI, CARI , NANCY , BARBI .
( CUQUI e CARI están sentados no sofá. Ela le un libro, e el, un xornal. Nunha esquina,
NANCY e BARBI , vestidas de rosa e con lacitos, xogan con bonecas louras, delgadas
e de ollos azuis. É de noite. De fondo, óense ruídos estraños como o aullido dun lobo e
9
berros terroríficos, pero a familia permanece tan tranquila. CUQUI non deixa de falar a
CARI . El escóitaa de forma distraída, pois está enfrascado no seu xornal.)

CUQUI: (Riseiro e feliz.) Cari, non oes?

CARI: Si, cuqui, claro que o oio.
CUQUI: (Suspirando.) Facía moito que non tiñamos tantos hóspedes. Dá gusto
escoitalos. Fan ruídos moi entrañables.
CARI: Si, moi entrañables, cuqui.
CUQUI: A min encantáronme as mozas, as primeiras en chegar. Fixáchesche que
fashion ían, cari? Eses beizos vermello sangue, as capitas, os tacóns. De onde dixeron
que eran?
CARI: De Pensilvania.
CUQUI: Que exótico. (Óese un berro de muller terrorífico.) (Riseiro.) Míraas, están a
cantar. (Cambiando o ton.) Non se se che fixaches, pero teñen os dentes un pouco feos.
CARI: (Prestando, de súpeto, máis atención.) Iso pódese arranxar, cuqui. Un aparello e
listo. Máis difícil é o do pelo dos que chegaron despois. Tíñano por todos lados.
CUQUI: Pois iso, mira, os depilamos e arranxado. A min, quen de verdade me
preocupan son os feridos. Miúdas vendas traían: rotas, sucias... Nin que levasen séculos
con elas.
CARI: Non te preocupes, cuqui, que llas hei desinfectado e deilles un sedante. Eses
non se levantan da cama ata que estean curados.
CUQUI: Estás en todo, peluchito. ( Enfráscase na lectura.) (Ao intre.) Oe, aloxarías na
habitación do fondo á parejita, non? Necesitan intimidade. Fixáchesche en como lle
miraba el?
CARI: O problema é, galletita, que os mozos que viñeron despois insistiron en quedar na
habitación de á beira.
CUQUI: Non o consentirás, cari! Porque se lles ve que lles gusta a festa. A min
caéronme ben con ese look tipo Grease , pero máis neo grunge . Sabes o que che
quero dicir?
CARI: Non.

10
CUQUI: É que non entendes de moda, cari. Pero dígoche unha cousa: eu creo que eses
son un pouco fashion victims .
CARI: Se ti dilo, Cuqui...
CUQUI: (Mira ás súas fillas e suspira.) Ai, canto me alegro polas nenas, Cari, sempre tan
soas. Fixémolo ben con elas, verdade, peluchiño?
CARI: (Levantando os ollos.) Si, son igualitas a ti, cuqui.
CUQUI: Fíxache como xogan. (quedan embelesados véndoas xogar.)
NANCY: (Movendo unha boneca estilo barbi loura .) A miña saía á rúa vestida de marca,
cunha navalla no bolso, e atopábase coa túa, que era profesora e que a suspendía...
BARBI: Pero como a miña era rica, levaba un bolso superguay e dáballe con el.
NANCY: Iso non pode ser, Barbi.
BARBI: E por que non?
NANCY: Porque se é profesora non pode ser rica.
BARBI: Pero eu quero que sexa profesora e rica.
NANCY: Entón non pode ser española.
BARBI: Pois que non o sexa, non importa.
NANCY: Vale, atopábanse e pelexábanse. (Peléxanse as bonecas tirándose do pelo e
dándose patadas.)
NANCY: Morta! Mateiche!
BARBI: Non vale.
NANCY: Claro que vale, agora estás morta...
BARBI: E se estou morta, con quen xogo? (Chaman á porta.)
CUQUI: Vas abrir, cari?
CARI: Vou! (CARI levántase e deixa o xornal moi ben dobrado sobre a mesa.)
NANCY: (A BARBI.) Imos buscarlle un cadaleito, ven. (As nenas vanse.)

ESCENA 2
CARI, CUQUI , FRANK , FRANKI .
11
(CARI abre a porta. Entran correndo F RANK e FRANKI.)

FRANK: Onde está a festa?

FRANKI: Ás habitacións! (Cruzan o escenario ante os atónitos ollos da parella feliz.)

ESCENA 3
CARI, CUQUI , JOANNA , JACKELINE , JANE .

(Como a familia está a mirar o lugar por onde desapareceron os homes lobo, non ven
entrar pola porta aberta do hotel ás nenas mortas. Ao darse a volta, asústanse: as tres
nenas, alarmantemente pálidas, están detidas no limiar mirándoos cos seus ollos
enormes e cara de pena. JANE suxeita a caixa co dedo. CARI e CUQUI recompóñense
do susto enseguida e míranse enternecidos.)

CARI: (Cariñoso.) Pero de onde saen estas criaturitas?

CUQUI: Serán fillas deses dous lerchos. Míraas que pálidas están. Pobrecitas. Fai moito
que non comedes, nenas?
JOANNA, JACKELINE : (Con voz espectral.) Moooooitoooo!
CUQUI: Mira, se trouxeron un agasallo! Claro, como os seus pais crían que viñan a una
festa... Déixao aquí, bonita. (As nenas míranse entre si e sorrín siniestramente antes de
deixar a caixa sobre a mesa.)
CARI: Falando de festas, cuqui, estáseme ocorrendo unha idea.
CUQUI: Imos á cociña para darlles algo para comer ás nenas e cóntasmo. Como vos
chamades, bonitas?
JOANNA, JACKELINE : Antes de que nos atropelase o camión, chamabámonos
Jackeline e Joanna.
JANE: Eu era Jane.
CUQUI: Que monas! Anda, vide comer algo! Logo presentámosvos ás nosas fillas para
que xoguedes con elas. Van caer moi ben. (A CARI. ) Imos, peluchiño, e cóntasme esa
12
idea!
CARI: (Índose.) Trátase das nosas fillas... (Saen os cinco.)

ESCENA 4
BARBI, NANCY.
(BARBI e NANCY entran e achéganse ata a mesa. BARBI leva a súa boneca morta nos
brazos.)

BARBI: É que unha caixa de zapatos non vale como cadaleito, Nancy.
NANCY: (Ve a caixa, sinalándoa.) E esa caixa, Barbi? Pode valer.
BARBI: Si, é perfecta. (Ábrea e saca o dedo con sangue.) E isto que é?
NANCY: Non sei, parece unha pataca con kétchup. Próbaa.
BARBI: Pois a min paréceme un dedo.
NANCY: Será un deses que se comen. Anda, trae. (Cómense o dedo.)
BARBI: Está moi bo.
NANCY: Non te comas o óso. (Tira un óso ao chan.)
BARBI: Bo, vou enterrar á profesora rica. (Barbi mete á súa boneca na caixa.)
NANCY: Metíchela co seu mellor trouxen e co seu bolso superguay?
BARBI: Si, claro. Antes morta que sinxela.
CUQUI: (Voz en off.) Niñaaaas, vide á cociña, que tedes unha sorpresa!
BARBI: Máis dedos que se comen, seguro!
NANCY: Imos! (Saen, deixando sobre a mesa a caixa coa boneca dentro.)

ESCENA 5
LYCAONA, LOBISONA , NAHUAL .

13
(Saen as mulleres e o home lobo. Todos teñen máis pelo que antes, escápaselles das
mangas das camisas e polo pescozo. As patillas cóbrenlles practicamente toda a cara.
Teñen as orellas peludas e puntiagudas e os dentes afiados. As mans son auténticas
garras. LYCAONA leva un sobre rosa. Mostra evidentes signos de contrariedade.
NAHUAL está moi asustado. Tamén LOBISONA, aínda que algo menos.)

LYCAONA: Non mo podo crer!

LOBISONA: Xa vos dicía eu que os do hotel tiñan unha pinta moi rara!
NAHUAL: Hai que fuxir, Lycaona!
LYCAONA: Calma, mozos. Son xente normal, só que un pouco... ridículos.
LOBISONA: Lea outra vez, Lycaona. ( LYCAONA saca a tarxeta do sobre e le.)
LYCAONA: «Estimados hóspedes: énchenos de ledicia e ilusión telos aloxados no noso
pequeno hotel. Como o amor é o máis importante que temos, queremos ofrecerlles unha
pequena festa de benvida para confraternizar. Aproveitaremos a ocasión para
presentarlles ás nosas filliñas. Esperámolos ás doce en punto no salón do hotel».
NAHUAL: (Asustado.) Di « filliñas».
LOBISONA: Hai que fuxir antes de que (con cara de noxo) «confraternicemos»...
LYCAONA: Non digas esa palabra.
NAHUAL: A min isto dáme moi mala espiña.
LOBISONA: Ademais, a cita é ás doce da noite, e hai lúa chea.
LYCAONA: Mellor estar aquí que en metade do bosque. E se nos ve un cazador?
LOBISONA: Eu prefiro aos cazadores.
NAHUAL: E eu.
LYCAONA: Veña, tranquilizádevos. Non nos vai a pasar nada. Imos á festa, disimulamos
o que podamos, estamos pouco intre e logo encerrámonos no cuarto.
NAHUAL: E se nos entran ganas de morder?
LOBISONA: Eu non me vou a poder conter.

14
LYCAONA: (Farta.) Pois se nos descontrolamos, nos descontrolamos e santas pascuas!

LOBISONA: Entón, podemos morder?

LYCAONA: Xa veremos. Imos arranxarnos un pouco, que non se nos note demasiado o
noso... Xa sabedes. (Vanse.)

ESCENA 6
ZORA, CERA , MOKO .
(Entran os zombis. MOKO leva o mesmo sobre rosa na man. Agora presentan un maior
estado de pudrición. A roupa máis rota e chea de sangue e pus. Anacos de carne do
rostro caéndose. MOKO móstrase axitado. Golpea o sobrecito rosa contra a palma da
man. ZORA e CERA están desconcertados.)

ZORA: Pero temos que estar contentos ou non?

CERA: É imposible estar contento cunha invitación como esa. Ademais, esa xente dá
medo.
MOKO: (Gritando e interrompéndolle.) Pois estamos contentos!
ZORA: Si que o estamos, si.
CERA: E moito moito!
ZORA: Contentísimos. Mira como sorrío. (ZORA amosa un sorriso forzado, sinalándose
a boca.)
CERA: E eu! (CERA sorrí do mesmo xeito.)
MOKO: Temos que falar co xefe. Isto cambia os plans, pero pode virnos ben.
ZORA: Unha festa de «amor» (pon cara de morder un limón) e «dita» (pon cara de
morder dous limóns) pode virnos ben?
CERA: Se el dio, Zora...
MOKO: Teño un plan!
ZORA, CERA : (Emocionados.) Un plan!
MOKO: Escoitádeme atentamente, cabezas de chorlito furadas.

15
ZORA, CERA : Escoitamos, Moko.
MOKO: Se lles cambiamos a hora da festa na invitación, a nosa parejita chegará antes
que os demais e nós poderemos... (pon cara de asustar) grrr... xa sabedes, sen que
ninguén nos moleste.
ZORA: E como imos cambiar a hora se non temos a súa invitación, Moko?
MOKO: Pois llo dicimos ao xefe e que o faga el. Vén para aquí.
ZORA: (Tremendo de medo.) O xefe? Vén o xefe?
CERA: Que medo! O xefe dá moito medo.
MOKO: Máis medo dan os empalagosos do hotel.
ZORA: Se non che importa, Moko, nós imos ir preparándonos na habitación.
CERA: Si, poñéndonos máis sangue e iso.
MOKO: Está ben. Arrincádevos un pouco de carne das fazulas, que iso sempre produce
moito efecto. Logo véxovos. (CERA e ZORA vanse correndo.)
MOKO: Que simples son os pobres. Ah, por aí vén o xefe! A verdade é que dá un pouco
de medo, si.

ESCENA 7
MOKO, MICHAEL .

(Entra MICHAEL. Anda con moita chulería e, ao mesmo tempo, a cada paso que dá, fai
un movemento estraño, coma se déselle unha cambra ou fóra un bailarín de break
dance.)

16
MOKO: Ola, xefe! (MICHAEL e MOKO saúdanse golpeándose as mans e os brazos,
dando palmas e movendo o corpo nun longo e complexo saúdo ritual.)
MICHAEL: Que? Cando ides a... (pon cara de asustar) grrr... xa sabedes? Teño á moza
lista. Aínda que hei de confesar que me dá un pouco de mágoa. Brenda é diferente ás
outras.
MOKO: Temos un problema, xefe.
MICHAEL: (Enfadado.) Que problema, Moko?
MOKO: (Asustado ante o enfado de Moko.) A... a... festa desta noite. Non só está a
familia esa tan rara que leva o hotel. Tamén hai outros hóspedes.
MICHAEL: Si, xa vin a invitación. Ademais, fala dunhas « filliñas». (Aos dous éntralles un
calafrío ao oír a palabra « filliñas».) (Gritando moi enfadado.) E agora que facemos?!
MOKO: O... o... teño todo pensado, xefe. Ti cambias a hora na invitación de Brenda,
vídesvos antes e liquidamos o asunto.
MICHAEL: Así me gusta, cabeza pensante. (Volven dar o apertón de mans de antes.) Ata
esta noite!
MOKO: Adeus, xefe! (Vanse cada un por unha banda.)

ESCENA 8
LAMIA, ERIKA, MINA.
(Entran as vampiresas. Agora véselles perfectamente a dentadura de afiados cabeiros.
Usan roupa vermella e negra, saias de tubo, encaixes, capas de pescozos ríxidos e
tacóns. LAMIA leva o sobre rosa. LAMIA e ERIKA consolan a MINA que, en realidade,
17
non está triste nin asustada.)

LAMIA: Non tes que preocuparche, Mina.

ERIKA: Se ti non queres, non iremos a esa festa tan horrible.
MINA: Se eu quero ir...
LAMIA: Pero, Mina, non entendiches a invitación?
E RIKA: (Toma a carta.) Mira, aquí di «dita», «ilusión», «amor», «confraternizar»... Que
máis queres oír?
L AMIA: Cala, cala, que vomito.
ERIKA: Verdadeiramente, estes caseiros son moi estraños.
L AMIA: Dan un pouco de medo, si.
MINA: A min gustaríame coñecer a esas filliñas.
ERIKA, L AMIA : Que?
ERIKA: Non, non, imposible. Que horror!
LAMIA: Pero se son nenas. Nenas! É que non o oíches ben?
M INA: Por iso. Sempre quixen ter amigas de verdade, Lamia. Imaxineime mil veces
xogando con elas... Non vos parece moi fría nosa vida? Eu sempre soñei cun castelo
nunha nube... (Soa a melodía de «Castelo de cristal», do musical Os miserables, moi
baixiño.) ( ERIKA e L AMIA poñen cara de estupefacción.)
ERIKA: Esta nena está a volverse tola.
LAMIA: O mellor será que vaiamos á festa e coñeza de verdade o que son unhas filliñas.
E de paso fincámoslles o dente a todos.
ERIKA: Imos prepararnos. (A Mina.) Mina!
LAMIA: Déixaa ata que se lle pase a bobada. Xa virá.
(ERIKA e LAMIA vanse. MINA queda ensimesmada, mirando o horizonte con ollos
extasiados coma se alí houbese en verdade un castelo nunha nube. A música de
«Castelo de cristal» soa máis alto.)

ESCENA 9

18
MINA, BRENDA .
(Entra B RENDA coa invitación rosa na man. Agora leva o pelo cardado e vai vestida de
modo máis moderno e atrevido: saia de tubo ou pantalóns axustados, chaqueta de coiro
ou capa.)
BRENDA: (Mirando a invitación.) (Para si.) Que hora máis rara para facer unha festa. As
doce menos vinte! E este tachón? Que importa. Ir a unha festa con Michael é algo
emocionante. (MINA ve a B RENDA , se relame, saca os dentes e achégase a ela. B
RENDA dáse a volta e MINA esconde os dentes e pon cara de nena boa.)
BRENDA: Mina!
MINA: Brenda!
BRENDA: Que fas aquí?
MINA: E ti?
BRENDA: (Mirando para todos lados.) Non lle descubras a ninguén que estou aquí. Vin
con... (en voz baixa) co meu mozo.
MINA: (Berrando) O teu mozo?
BRENDA: Sssh!
MINA: Pero tes mozo? Como é posible? Cóntamo todo. E el sabe que ti...? (Ensina os
dentes.)
BRENDA: Viñeches soa?
MINA: Non, tamén están Lamia e Erika.
BRENDA: (Con cara de amolo.) E vides á festa?
MINA: Elas non queren vir. Pero eu si.
BRENDA: Non lle dirás nada a Michael do meu, verdade?
M INA: Michael é o teu mozo?
BRENDA: Si.
MINA: E vasmo presentar?
BRENDA: Si.
MINA: Antes ou despois de...?
19
BRENDA: Xa veremos.
MINA: É guapo?
BRENDA: Moito. Oe, vémonos logo, que vou arranxarme un pouco para a festa. E xa
sabes... (Ponse un dedo no beizo indicando silencio.) (Vaise.)
MINA: Cando a vexan Erika e Lamia, non llo van a crer. (Vaise.)

ESCENA 10
CARI , FRANK , FRANKI .
(Entran en escena C ARI , F RANK e FRANKI . FRANK leva a invitación. Os dous
monstros móstranse espantados e con desexo de fuxir. C ARI retenos.)

CARI: Que si, que imos facer unha festa. Grazas a vostedes que tiveron a idea. Non
poden irse agora.
FRANK: É que nós pensabamos nunha festa diferente.
FRANKI: Máis brutal.
FRANK: Outra cousa, non o que pon nesta invitación.
FRANKI: Cáenseme os parafusos só de lembralo.
FRANK: Déixenos marchar, por favor!
CARI: Nin falar. Vostedes son os impulsores da festa, deben quedar. Ademais, témoslles
preparada unha pequena sorpresa. Coñecerán ás nosas filliñas.
FRANK. Por iso precisamente non podemos quedarnos.
CARI: Como? Non queren coñecer á nosa Barbi e á nosa Nancy?
FRANKI: Mire, señor como se chame...
CARI: Pode chamarme cari, como me chama o meu pichonciño.
FRANKI: Señor Ca... Cari (pon cara de beber un chorro de vinagre) , a última vez que
estivemos cunha nena, afogámola nun lago.
FRANK: Si, foi moi divertido. Aínda que para ela, non.
CARI: (queda un momento pensativo.) Pero iso non é un problema! Aquí non hai ningún
lago!
20
FRANK: É igual, poderiamos ter un ataque incontrolado e asfixialas.
CARI: Oh, que impulsivos son vostedes! Nada de abrazos, entón, e problema resolvido.
A nosa familia caracterízase polo amor e a hospitalidade. Seguro que as súas tres fillas
convéncenos. Vou buscalas. (CARI vaise.)
FRANKI: Que fillas?
FRANK: Nós non temos fillas!
FRANKI: Iso é o peor que nos podería pasar.
FRANK: Esta é a casa do terror!
FRANKI: Teño moito medo, Frank.
FRANK: Fuxamos agora que podemos, Franki! (FRANK tira de FRANKI e arríncalle o
brazo.)
FRANKI: O meu brazo!
FRANK: Non hai tempo. Corramos. Xa lle arrincaremos o brazo a alguén polo camiño.

FRANKI: Si, fuxamos antes de que volvan. (Saen correndo.)

ESCENA 11
CARI, CUQUI , JANE , JOANNA , JACKELINE , NANCY , BARBI .
(Entran CARI e CUQUI coas nenas mortas que teñen as bocas manchadas de
merengue e se retuercen de dores de barriga. Séguenos NANCY e BARBI . CARI
sorpréndese ao non atoparse con FRANK e FRANKI onde os deixaba.)
CARI: Pero se estaban aquí! Onde se meteron? Vou buscalos. (Sae.)

ESCENA 12
21
CUQUI, JANE , JOANNA , JACKELINE , BARBI , NANCY .

CUQUI: Que, nenas, estaba rico o merengue? E que me dicides do zume de azucre? Ao
principio non queriades e tívenvos que obrigar. Vese que vos teñen un pouquiño mal
educadas, non como o meu Barbi e o meu Nancy, que llo comeron todo sen protestar.
(Ás nenas.) Como están as miñas pitiñas?
BARBI, NANCY: (Movendo os brazos a modo de galiñas e describindo círculos ao redor
da súa nai.) Moi ben, moi ben, moi ben!
CUQUI: Facemos a piña do amor?
BARBI, NANCY : Síiii! (Tíranse ao chan uns encima doutros e danse moitísimos bicos.)

CUQUI, B ARBI , N ANCY : Somos unha piña de amor!

CUQUI: Nenas, non queredes unirvos?
JANE, JOANNA , JACKELINE :(Arrepiadas.) Nin mortas!!!
CUQUI: (Erguéndose.) Déixovos que xoguedes un intre. Vou buscar aos pais destas
criaturas. Nancy, Barbi, cando vos chame vides, que tedes que ensaiar! ( Chíscalle un
ollo cómplice.) (CUQUI vaise.)

22
ESCENA 13
JANE, JOANNA , JACKELINE , BARBI , NANCY .

NANCY: Por que levades vestidos tan antigos?

BARBI: E por que estades tan pálidas?
NANCY: Xogamos a princesas?
BARBI: Ou a modelos?
JACKELINE: A min gústame xogar a cortar mans.
NANCY: Que aburrido.
JANE: Por que non xogamos a enterrarnos e desenterrarnos? (Mentres falan, JOANNA
descobre o brazo, sorrí, cólleo e o arrola.)
JOANNA: Eu prefiro xogar ás mamás. ( JOANNA canta con voz sinistra como ao
principio.)
BARBI: De onde sacaches iso?
NANCY: (Quitándollo.) Un brazo de xitano! Seguro que está tan rico como o dedo de
antes! A ver. (Mórdeo.)
JANE, JOANNA , JACKELINE : Nooo!
BARBI: (Comendo.) Estaba mellor o dedo.
JACKELINE: Coméstesvos a Dedito?
NANCY: Estaba moi rico.
BARBI: Demasiado kétchup para o meu gusto.
JOANNA: (A piques de chorar.) Sodes horribles.
JANE: Dades moito medo.
CUQUI: (Voz en off.) Nenaaaas, a ensaiar!!.
NANCY: Chámanos mamuchi. Imos! (NANCY e BARBI vanse mentres se comen o
brazo.)

23
ESCENA 14
JANE, JOANNA , JACKELINE .

JANE: Esas nenas son horribles.

JOANNA: Como os pais.
JACKELINE: A min dóeme a barriga de tanto azucre.
JOANNA: O do merengue foi unha tortura.
JANE: E querían xogar a princesas! (Éntranlles arcadas a todas.)
JACKELINE: (Vendo a caixa onde estaba o dedo.) Mirade, a caixa de Dedito! (As tres
corren cara ao lugar onde se atopa a caixa e rodéana medorentas.)
JANE: Ábrea!
JACKELINE: Dáme un pouco de medo... E se están os seus restos? Ou o dedo
mordido...
JANE: Ábrea, ábrea!
JOANNA: Ten coidado, Jacqueline!
JACKELINE: (Collendo aire.) Vou... (Abre a caixa e dentro está a boneca barbi. As tres
gritan arrepiadas.)
JANE, JOANNA , JACKELINE : Aaaaaaaaaaaaaaah, unha barbiiii!
JOANNA: É... é horrible.
JACKELINE: O peor que vin na miña vida.
JANE: Fuxamos! (Saen correndo.)

24
ESCENA 15
CUQUI, TUTANKAMON , SEÑORA DAI . (Entra CUQUI . Leva agarrados á SEÑORA
DAI e a TUTANKAMON, que tratan de fuxir dela.)

TUTANKAMON: Que non, que non fai falta que nos cambie véndalas, que lles temos
moito agarimo a estas. (CUQUI atrapa á SEÑORA AI e empézaa a envolver en vendas.)
SEÑORA DAI : Tutan, axúdame, SOCORRO...
CUQUI: Pero queren estarse quietos? Vaia doentes están feitos! Vou ter que atalos se
seguen portándose tan mal! Ademais, nun intre empeza o espectáculo das nenas! Hui,
case me vou da lingua!
TUTANKAMON: Atarnos? Espectáculo?
SEÑORA AI : Verá, señora, é que temos que irnos. Espérannos nun museo. De verdade.

CUQUI: Non, imposible. Non podemos consentilo. Aínda están convalecentes. Ademais,
os museos non abren ata as dez. Polo seu ben, vou atalos ou cometerán unha tolemia.
(Átaos con véndaa ás dúas cadeiras.) Descansen, nada de poñerse nerviosos que aínda
falta media hora para a festa. Ai, que sorte teñen de estar connosco, que nos
preocupamos por todo! (Vaise.)

ESCENA 16
TUTANKAMON, SEÑORA DAI .

TUTANKAMON: O mundo xa non é o que era! Volveuse terrorífico!

SEÑORA DAI : Nin que vostede o diga
T UTANKAMON: Estabamos mellor nas nosas vitrinas!
SEÑORA AI : Nunca crin que botaría de menos o Museo Provincial de Hunan.
TUTANKAMON: E eu a miña furna do Val dos Reis.
SEÑORA DAI: Cale, cale, que vén alguén. A ver se vai ser algún desta familia de
chiflados. Tentemos pasar desapercibidos.
25
TUTANKAMON: Fágase a morta. Hiu, que bobada dixen. (Fanse os mortos nas
cadeiras.)

ESCENA 17

TUTANKAMON, SEÑORA D AI , BRENDA , MICHAEL , MOKO , ORA , ERA .

(Entran BRENDA e MICHAEL . Os zombis MOKO , ORA e ERA os seguen,
ocultándose aquí e alá.)

BRENDA: Pois para ser unha festa, isto está moi solitario.
MICHAEL: Aínda non chegou ninguén. Mellor, así estaremos sós máis tempo.
BRENDA: Este hotel é moi raro, Michael.
MICHAEL: Non terás medo, Brenda?
BRENDA: Non se estou contigo.
MICHAEL: (Con voz sinistra e tomándolle o pelo, mentres camiñan.) Van a dar as doce e
algo merodea na escuridade.
BRENDA: Que parvo es, Michael! (Sigilosamente, os zombis saen do seu agocho.)
MICHAEL: Baixo a luz da lúa ves un espectáculo que paraliza o teu corazón... Porque
esta é a noite do terror. Thriller! (Ela rise, pero entón MICHAEL cambia a cara. Comeza
a soar a canción de « Thriller», de Michael Jackson. MICHAEL e os zombis póñense a
bailar. BRENDA parece asustada. Tápase a cara coas mans.)

ESCENA 18
TUTANKAMON, SEÑORA D AI , BRENDA , ICHAEL , MOKO , ORA , ERA , ERIKA ,
LAMIA , MINA .
(Entran as vampiresas ERIKA , LAMIA e MINA, cos seus dentes e as súas capas. Para
a música. MICHAEL e os zombis MOKO , ZORA e CERA amósanse sorprendidos.)

ERIKA: Non mo podo crer! É ela, non?

26
LAMIA: Claro que é ela! (A Brenda.) Brenda! ( BRENDA , ao oír o seu nome, baixa as
mans e mira ás vampiresas, pero segue ocultando a boca.)
ERIKA: Que sorpresa, Brenda!
LAMIA: Que fas aquí? Criámosche en Pensilvania co conde.
MICHAEL: En Pensilvania? Que conde? (BRENDA quítase as mans da cara e aparece
cos dentes de vampira.)
MOKO, ZORA , CERA : (Asustados.) Aaaaah!
ERIKA: Mira que atoparnos precisamente aquí...
MICHAEL: Brenda, ti es...
BRENDA: Si, eu tamén son diferente.
MICHAEL: Como non mo dixeches?
MINA: Este é o teu mozo?
ERIKA: Pero tes mozo?
LAMIA: Un mozo ti!
BRENDA: (A MICHAEL.) Ti tampouco me dixeches o teu.
ZORA, CERA : Iso é verdade!
MOKO: (A MICHAEL.) Matámolas a todas, xefe?
MICHAEL: Pero non ves que son inmortais? ( A BRENDA.) Alégrame saber o teu; así eu
non teño que... grrr... xa sabes. (BRENDA sorrí e cóllese do brazo de MICHAEL.)
BRENDA: Eu tamén me alegro do teu; así non teño que... (fai o xesto de morder) xa
sabes.
LAMIA: Creo que vén alguén!
ERIKA: A festa!
ERA: A familia!
ZORA: Que medo!
MOKO: Escondámonos todos e démosles un susto de morte!
MICHAEL: Iso, acabemos con eles dunha vez. (Vanse todos a esconderse. MINA trata
de quedar, pero LAMIA lla leva.)

27
SEÑORA DAI : Este espectáculo estivo moi ben, Tutan!
TUTANKAMON: Si, non mo esperaba, Señora Dai!
SEÑORA DAI : Creo que agora haberá outro número, porque se achega alguén.
TUTANKAMON: Volvamos facernos os mortos e gocemos.

ESCENA 19
TUTANKAMON, SEÑORA DAI , LOBISONA , LYCAONA , NAHUAL , ZORA ,
CERA , MOKO .
(Entran LOBISONA , LYCAONA e NAHUAL completamente convertidos en mulleres e
home lobo.)
LOBISONA: Xa son case as doce e aquí non hai ninguén.
NAHUAL: Mellor. É o momento de fuxir.
LYCAONA: (Descobre ás momias e sinálaas.) E eses quen son?
LOBISONA: Parecen momias.
LYCAONA: Por fin, algo agradable nesta casa.
LOBISONA: (Espantada e mirando ao carón e a outro, coma se oíse algo.) Creo que vén
a familia feliz.
NAHUAL: Eu quero mordelos, Lycaona.
LYCAONA: Está ben, está ben. Esperémolos escondidos, e en canto achéguense...
(xesto de morder) , ñam, ñam. (Mentres falan, saen por detrás deles ZORA e CERA .
Achéganse coas mans no alto para darlles un susto. No último momento, sae MOKO e
lévallos dicíndolles con xestos que a eses non. Como todo isto sucede en silencio e ás
súas costas, LYCAONA, LOBISONA e NAHUAL non se decatan de nada.) ( LYCAONA
, LOBISONA e NAHUAL vanse.)

ESCENA 20

TUTANKAMON, SEÑORA DAI , CUQUI , CARI , FRANK , FRANKI , JANE ,

JOANNA , JACKELINE , LAMIA , ERIKA , BRENDA , LYCAONA , LOBISONA ,
NAHUAL .

28
(Entran CUQUI e CARI . CARI leva agarrados das fazulas a FRANK e FRANKI . A
FRANKI fáltalle un brazo. CUQUI suxeita a JANE , JOANNA e JACKELINE.)
CARI: Iso de querer escapar sen dar as grazas non está nada ben! E mira que perder un
brazo! Pero dígolle unha cousa: tenllo merecido, eh?
CUQUI: E tanto. Así educan a estas niñitas!
CARI: (Un pouco enfadado.) Veña, a sentar aí, que empeza a actuación!
CUQUI: (Ás nenas mortas.) E vós tamén! Ou queredes máis zume de azucre? (As nenas
JANE, JOANNA e JACKELINE din que non, arrepiadas, e sentan no chan preto das
momias. FRANK e FRANKI sentan en o sofá, a punto do pranto.)
CARI: Cuqui, fáltannos inquilinos, verdade?
CUQUI: Ai, pero que malos que son... (LAMIA , ERIKA e BRENDA saen do seu agocho
e levan a CARI sen que CUQUI déase conta.)
CUQUI: (Con voz moi aguda.) Chicoooos...! Onde estades? Vide á fiestaaaa! (Saen do
seu agocho LYCAONA , LOBISONA e NAHUAL e levan a CUQUI .)

ESCENA 21

TUTANKAMON, SEÑORA DAI , FRANK , FRANKI , JANE , JOANNA , JACKELINE ,

LAMIA , ERIKA , BRENDA , MINA , CARI .
(FRANK , FRANKI e as nenas mortas levántanse coa intención de fuxir, pero nese
momento aparecen LAMIA , ERIKA e BRENDA con aparellos na boca; MINA , sen
aparello, e detrás CARI empuxándoas, moi riseiro.)

CARI: Xa veredes como nuns aniños tedes unha dentadura fantástica. Ala, agora
sentádevos, que vai empezar a festa! E a sorpresiña!

ESCENA 22

29
TUTANKAMON, SEÑORA DAI , FRANK , FRANKI , JANE , JOANNA , JACKELINE ,
LAMIA , ERIKA , BRENDA , MINA , CARI , CUQUI , LYCAONA , LOBISONA ,
NAHUAL , MOKO , ZORA , CERA , MICHAEL .

(Entra CUQUI empuxando a LYCAONA , LOBISONA e NAHUAL, que están cheos de

papeis de cera para depilar. CUQUI leva unha maquinilla de afeitar nunha man e un
bote de escuma de afeitar na outra e vai asperxéndoos con el.)

CUQUI: Se é que non vos custa nada. E non só é estética, é hixiene. Tanto pelo, tanto
pelo... Ala, sentádevos aí, que vou buscar aos neo grunge ! (Saen dos seus agochos
MOKO , ZORA, CERA e M ICHAEL. )
MOKO: Non fai falta, non fai falta...
MICHAEL: Xa estamos aquí, pero non nos fagan nada. (sentan no chan, ou nun
banquiÑo, xunto aos demais.) (CARI e CUQUI van ao centro do escenario e danse a
man.)
CUQUI: Bo, pois xa estamos todos reunidos en harmonía e felicidade. Que bonito!,
verdade, Cari?
CARI: Precioso, cuqui. Empecemos coa nosa festa de confraternización.
CUQUI: (Dando palmadiñas entusiasmada.) Si. En primeiro lugar, queremos que
coñezades ás nosas dúas filliñas, que prepararon unha pequena actuación. Son unhas
artistas, xa veredes.
CARI: Con todos vostedes...!
CUQUI: Barbi!
CARI: E Nancy! (Vanse cada un ao carón do escenario.)

ESCENA 23
TODOS.
(Saen BARBI e NANCY mentres soa unha canción ridícula e elas póñense a bailar con
movementos afectados e ridículos. Todos os monstros gritan aterrados. Cando terminan
as nenas, os monstros botan a correr e escápanse de alí. Incluso as momias atadas
foxen con cadeiras e todo. Quedan só CARI e CUQUI aplaudindo entusiasmados e sen
darse conta da estampida; BARBI e NANCY , facendo reverencias e MINA, moi
30
riseira.)
CUQUI: (Mandándolles bicos.) Sodes monísimas, nenas!
CARI: As mellores!
CUQUI: (Dándose conta de que non hai ninguén.) E onde están todos?
CARI: Que envexosos! Non poderían soportar que teñamos unhas nenas artistas.
CUQUI: Mira, se se quedou a pequena Mina. Barbi, Nancy, vide! Que ben, bonita!
Quéresche quedar a vivir connosco?
CARI: Somos unha familia feliz.
BARBI: E ensinarémosche a cantar!
NANCY: E a bailar!
CUQUI: Que dis, bonita?
MINA: Que si.
CARI: Fantástico!
CUQUI: Fagamos a piña do amor! (Tíranse uns sobre outros. Na parte de arriba está
MINA . Saca a cabeza, mostra os dentes con dous longos cabeiros e rise
siniestramente.)

FIN

31