Α᾿πολογία Σωκράτους (17a ss.

ὅ τι μὲν ὑ μεῖς, ὦ ἄ νδρες Ἀθηναῖοι, πεπό νθατε ὑ πὸ τῶ ν ἐμῶ ν

κατηγό ρων, οὐ κ οἶδα: ἐγὼ δ᾽ οὖ ν καὶ αὐ τὸ ς ὑ π᾽ αὐ τῶ ν ὀ λίγου

ἐμαυτοῦ ἐπελαθό μην, οὕ τω πιθανῶ ς ἔλεγον. καίτοι ἀ ληθές γε

ὡ ς ἔπος εἰπεῖν οὐ δὲν εἰρή κασιν. μά λιστα δὲ αὐ τῶ ν ἓν

ἐθαύ μασα τῶ ν πολλῶ ν ὧ ν ἐψεύ σαντο, τοῦ το ἐν ᾧ ἔλεγον ὡ ς

χρῆ ν ὑ μᾶ ς εὐ λαβεῖσθαι μὴ ὑ π᾽ ἐμοῦ ἐξαπατηθῆ τε [17β] ὡ ς

δεινοῦ ὄ ντος λέγειν. τὸ γὰ ρ μὴ αἰσχυνθῆ ναι ὅ τι αὐ τίκα ὑ π᾽

ἐμοῦ ἐξελεγχθή σονται ἔργῳ , ἐπειδὰ ν μηδ᾽ ὁ πωστιοῦ ν

φαίνωμαι δεινὸ ς λέγειν, τοῦ τό μοι ἔδοξεν αὐ τῶ ν

ἀ ναισχυντό τατον εἶναι, εἰ μὴ ἄ ρα δεινὸ ν καλοῦ σιν οὗ τοι

λέγειν τὸ ν τἀ ληθῆ λέγοντα: εἰ μὲν γὰ ρ τοῦ το λέγουσιν,

ὁ μολογοίην ἂ ν ἔγωγε οὐ κατὰ τού τους εἶναι ῥ ή τωρ. οὗ τοι μὲν

οὖ ν, ὥ σπερ ἐγὼ λέγω, ἤ τι ἢ οὐ δὲν ἀ ληθὲς εἰρή κασιν, ὑ μεῖς δέ

μου ἀ κού σεσθε πᾶ σαν τὴ ν ἀ λή θειαν—οὐ μέντοι μὰ Δία, ὦ

ἄ νδρες Ἀθηναῖοι, κεκαλλιεπημένους γε λό γους, ὥ σπερ οἱ

τού των, [17ξ] ῥ ή μασί τε καὶ ὀ νό μασιν οὐ δὲ κεκοσμημένους,

ἀ λλ᾽ ἀ κού σεσθε εἰκῇ λεγό μενα τοῖς ἐπιτυχοῦ σιν ὀ νό μασιν—

πιστεύ ω γὰ ρ δίκαια εἶναι ἃ λέγω—καὶ μηδεὶς ὑ μῶ ν

προσδοκησά τω ἄ λλως: