ang alak ay isa lamang mapait at

Pagkikita panis na tubig na minsan nang umagos

Ni Kughyle sa kasuluk-sulukan ng bawat
pinakatatagong baho.
Nanginginig ang puso,
at bawat kalamnan ay
Ilang panahon ding inimbak ang
naninigas
pinigang pait ng pinagtipanang kahapon.
sa bawat hampas at
Ilang dangkal ding napuno ang bote
kumpas ng mga salitang
ng 'di maipintang timpi at ngiwi.
nananabik sa 'yong pagsuyo.
Tanda ang alaala Pagkaraa'y ibubulong ng dyablo ang
ng bawat haplos ikinukubling balak na manghalik.
at pagtangis At tuluyan nang nanghalik.
ng 'yong mga dalumat.
Ginunita ng isip At bukas, sasabihing walang maalala
ang kurba ng iyong kahit hindi naman nalasing,
bawat anggulo-- kahit iligaw man sa isip ang hindi
kung paanong nilulunok malimutan ng labi.
ang bawat lagok ng
hiling ang palihim #
na pagnanasa
at sana.
“Pst”
Ni Javen | Athena
Na sana,
dito tayo muling
magpanagpo: Marami ang nagsasabi sa akin na huwag raw magtitiwala lalo
Sa bawat gunita, na kapag araw ng mga patay. Hindi raw kasi maiiwasan na
Sa bawat pananabik, mawalan ng gamit at atakihin sa puso dahil sa takot sa mga
Sa bawat paninigas kababalaghan. Niyaya naman ako ng isa kong kaibigan.
ng mga salita Mahilig siya sa pangongolekta ng mga tira-tirang kandila na
at alaala: iniiwan ng mga bumibisitang kamag-anak para sa kanilang
Ngayon lang mga minamahal sa buhay. Nang kami ay dumating sa
uminit ang gabi. sementeryo, madilim na. Malayo kasi ang destinasyon ng
aming bahay sa pinakamalapit na sementeryo sa aming lugar.
# Nagsimula kaming maghiwalay dahil
magpapaligsahan kami sa pagbubuo ng mas malaking bola ng
Na'ay Po mga kandila. Kapag mas malaking bola, mas malaking kita.
Ni Kughyle Oo, ibinebenta namin ito dahil maaari itong muling gawin at
gamiting materyales para sa kandila. Tumakbo na ang
Sinlutong ng pulutang fish cracker kaibigan ko at agad na naglaho sa aking paningin. Sa kabilang
ang mura ng bangag na tambay banda, marahan naman akong nagsimulang magbaybay ng
nang buksan ang panibagong emperador mga puntod dahil natatakot ako sa mga kwento-kwento—
na kanina pang gumuguhit sa lalamunan, maaari ka raw sundan ng mga kaluluwa dahil sa ganitong
tila gunitang umuukit sa kalamnan. gawain.
Nadaanan ng aking paningin ang isang puntod na
Inuntog nito ang siko sa ilalim ng bote at napakaliwanag dahil sa maraming kandila ang nakapalibot
tumunog ang paghiwalay ng latak sa alak, dito. Marahil malaki ang kanilang pamilya. Nagmadali akong
at maselang ibinukod ang unang patak-- makalapit dito dahil marami na rin ang natunaw na kandila.
ang tagay ng dyablo, sa ibang baso. Aba! Makakatulong din naman kami sa paglilinis ng mga kalat
sa sementeryo, ‘di ba? Tsaka nalilibang ako dahil para lamang
Walang nagtangkang inumin ito. nagbibilog ng kulangot na naimbak sa ilong ng isang buong
Gaya ng takot sa pagtungga sa linggo. Ngunit, kakaiba ang pagbubuo ng bolang kandila,
natitirang lakas ng loob at pag-asang dapat ay maabutan namin itong bagong tunaw o ubos pa
lamang upang madaling gawing bilog dahil kung hindi, madali
na itong maghihiwa-hiwalay.
Nabigla ako nang may narinig akong kumalabog sa
aking likuran. Bigla ko itong nilingon, ngunit wala namang tao.
Sa sobrang kaba, nagsimula na akong humiyaw upang
matawag ang atensyon ng kaibigan ko. Kahit nanginginig,
nagpatuloy ako sa paunti-unting paglipat sa mga puntod sa
paligid. Ilang saglit pa ay sunod-sunod na hakbang ng sapatos
na de takong ang aking narinig. Napahinto ako at
naramdaman ang paninigas at panginginig ng aking katawan.
“Pst!”, pagtawag sa akin ng isang nakapwesto sa hindi
kalayuan. Maunti na ang tao rito at nasa malayong bahagi pa
sila. Walang ibang tatawag sa akin. “Pst!”, pagtawag nito muli
at nakailang ulit pa ito. Nagmadali akong ibalik ang mga
kandilang naipon ko sa kanya-kanya nitong puntod. Sumaboy
na sa sahig ang ilan dahil sa panginginig nang biglang may
humawak sa braso ko, “Pst! Wampipti.”
# isang supot na papel. Natauhan ako nang bigla niya akong
Pikit
Ni Melka |Meraki
Ipikit mo ang mga mata mo
Ayan, pumikit ka muna
Bulagin muna ang sarili
Sa masyadong maingay na mundo
Isara mo muna ang bibig mo
Tama na muna ang husga
Ipikit mo ang mga mata mo
At makinig ka sa mga kwento at diskwento
Sa eskinita.
# Tama, mainit na panahon. Alas tres ng hapon. Agosto 17,
Huling Umbok
Ni Javen | Athena
Nagugutom ako. Ginusto kong lumabas noong hapon
na iyon. Naaalala ko pa ang petsa dahil kaarawan ng aso kong
kulay puti na si Browny—Agosto 17, 2006. Napakainit, bigla
pang lumabas sa telebisyon ang komersyal ng malamig na
inuming paborito ko. Napabangon ako bigla sa aking
pagkakahiga na halos magalaw lahat ng nakapatong sa
aparador kong nakaharang sa masikip na daanan palabas ng
aking sariling silid. Nais ng sikmura ko ang isang mainit na
tinapay mula sa panaderya sa tabi ng bahay ni Aling Mercy
bago sumapit ng eskinita—ang sikat na tagalinis ng kuko sa
aming lugar. Siya lamang naman ang dahilan ng pamamaga ng
kuko ko sa paa na naging dahilan ng pagsusuot ko ng tsinelas
sa paaralan. Galit na galit tuloy ang gwardya sa tuwing
mapapadaan ako dahil wala raw siyang makitang anumang
sugat sa hinlalaki ko. Isa siyang malaking garapata. ‘Yung sakit
na nararamdaman ng hinlalaki ko ay hindi makikita ng antukin
niyang mga mata! Ano s’ya?
Teka! ‘Yung mainit na tinapay! Mauubusan na ako
dahil tuwing alas tres ay pinapakyaw ‘yun ng mga batang
naglalaro sa labas! Ang tinapay ko! Napatakbo ako nang
mabilis palabas ng bahay at—anak ng tinapa! Nakaalpas na
naman ang tatlong matatapang at malalaking aso ni Mang
Jose. ‘Yung tinapay. . ‘Yung mga aso. ‘Yung matamis at
mamula-mulang tinapay. Tumagaktak nang husto ang pawis
ko na gumuguhit sa aking likuran. . nang biglang may
humampas sa aking kamay na katawan ng isang batang
tumakbo. Kitang-kita ng mga mata ko ang unti-unti, mabagal
at kakaiba nitong pagbagsak na gaya ng mga nakikita kong
epeks sa mga pelikula. Dinig ko rin ang mabagal na tawanan
ng mga kalaro nito. Tiningnan ko ang bata. Yakap niya ang
tinawag at nakangiting iniabot ang supot. Habang nilalapitan
ko siya ay marahang pumapasok sa dalawang butas ng ilong
ko ang aroma ng tinapay. Akin daw talaga ito at nag-iisa na sa
panaderya. Nagmamadali kong dinampot ang tinapay sa bata.
Sa wakas! Hawak ko na ang pandereglang paborito ko!
“Bam!” “Sak!” Putek na malagkit! Ang tinapay koooo.
Nahulog sa dumi ng aso. Napalingon ako sa sahig na
binagsakan ng bata. “Asan si Boying?” Nakakainis. Ang
tinapay na paborito ko, nahulog pa sa biyayang nakakapilay.
Nakakahiya sa batang nagsadya pa upang iabot sa akin iyon.
Tumingala ang isang batang naglalaro ng jolen sa tabi.
Bahagya siyang napatawa, “Po? Tatlong taon na po kayang
wala si Ying ying. Limot mo na kuya?” H–Ha?
2003, hindi lang pala kaarawan ng aso kong si browny ang
mayroon nang pagkakataon na iyon, araw rin pala ng paglisan
ng kapatid ko.