DOKAZI UREZANI U KAMENU: Neoboriv dokaz misteriozne

visoke tehnologije starog Egipta

Većina ljudi zna za velika građevinska dostignuća dinastičkih Egipćana,

poput piramida i hramova.
Mnoge knjige i video snimci prikazuju ogromnu radnu snagu kako kleše kamenje na vrućem
pustinjskom suncu i pažljivo ga postavlja na svoje mesto. Međutim, neka od ovih neverovatnih dela
ovi ljudi jednostavno nisu mogli da stvore tokom vremenskog okvira koje nazivamo dinastički Egipat.

Sve do 7. veka pre nove ere u Egiptu je bilo veoma malo gvožđa, jer je ovaj materijal počeo da se
koristi svakodnevno tek kada su Asirci izvršili invaziju; zapravo, stari Egipćani smatrali su gvožđe
nečistim metalom povezanim sa Setom, duhom zla koji je prema egipatskoj tradiciji upravljao
centralnim pustinjama Afrike.

Pronađeno je nekoliko primera korišćenja gvožđa koji su prethodili Asircima, ali to su uglavnom bile
male, ukrasne perle.

Osnovni problem koji nastaje je taj što u mnogim drevnim egipatskim nalazištima nalazimo fino
izrađene radove od bazalta, granita, kvarcita i diorita, a to je vrlo tvrdo kamenje koje se ne može
efikasno oblikovati čak ni alatima od očvrslog gvožđa. Tokom većeg dela istorije Egipta, alat za
oblikovanje kamena sastojao se od kaljene bronze koja je mnogo mekša od gvožđa.

U ovom članku ćemo dati primere drevnog oblikovanja tvrdog kamena koje jednostavno nije moglo da
bude stvoreno tokom dinastičkog egipatskog vremenskog okvira od oko 2.500 do 1.500 godina pre
nove ere, kada većina akademika veruje da su napravljeni.
Poznati nedovršeni obelisk

Započinjemo u Asuanu, koji se nalazi blizu granice sa Sudanom, i upravo ovde nalazimo čuveni
nedovršeni obelisk.

Arheolozi tvrde da je vladarka poznata kao Hatšepsut, koja je na presto došla 1478. godine pre nove
ere, zabranila izgradnju većeg. Gotovo je za jednu trećinu veći od bilo kog drugog drevnog egipatskog
obeliska koji je ikada podignut. Da je završen, bio bi visok oko 42 m i težio bi gotovo 1.200 tona.

Najbitnija pitanja koja se postavljaju su: koja su sredstva mogla da se koriste za oblikovanje ovog
ogromnog kamenog spomenika i kako su Egipćani planirali da ga iznesu iz kamenoloma, uzimajući u
obzir njegovu ogromnu veličinu. Većina egiptologa smatra da je dijabaz bio glavni materijal koji se
koristio kao alat.

U osnovi, svaki alat treba da ima veću tvrdoću od materijala koji se bruši ili oblikuje. Ružičasti granit,
od koga je sastavljen nezavršeni obelisk, ima tvrdoću između šest i sedam Mošove skale, (najveću
ima dijamant – 10), a samim tim je više ili manje iste tvrdoće kao dijabaz, što čini potonji siromašnim
materijalom za oblikovanje prvog.

A bronza, drugi materijal koji su stari Egipćani koristili kao alat je mnogo mekši, u proseku 3,5 Mošove
skale.

Prema rečima stručnjaka Kristofera Danua, autora knjige „Izgubljene tehnologije drevnog Egipta:
Napredni inženjering u hramovima faraona“:

„Nedovršeni obelisk nudi upečatljive indirektne dokaze o nivou tehnologije koju su njegovi konstruktori
dostigli – ne toliko preciznim navođenjem koje metode su se koristile, već naznakama koje metode
nisu mogle da se koriste“.

Kojim alatom su vršili oblikovanje?

Ideja da bi oblikovanje nedovršenog obeliska moglo da se izvrši ručnim alatom mora da se odbaci, a
opet, koja bi to tehnologija mogla da se koristi?

Kris Dan smatra da se pažljivim posmatranjem može uočiti obrazac koji je ostavio alat kojim se
oblikovalo, naročito u zidovima rovova koji okružuju nedovršeni obelisk, a koji verovatno ne bi bio
moguć da je korišćen ručni alat.

Drugim rečima, korišćen je neki oblik tehnologije kakav dinastički Egipćani jednostavno nisu imali. I
tako se postavlja pitanje: ako dinastički Egipćani nisu mogli ovo da stvore, a kasniji Grci i Rimljani
nisu bili odgovorni, ko je to uradio i kada?

Nemamo drugog izbora nego da se zabavljamo idejom da je postojala civilizacija pre faraona i da je
zapravo posedovala oblike onoga što bismo nazvali visokom tehnologijom i da su ti ljudi živeli na tom
području pre 3100. godine pre nove ere.

Mnogi će se naravno zapitati gde se nalaze ti alati koji su mogli da stvore nešto poput ovog obeliska.
Poznato je da su na arheološkim nalazištima u raznim delovima sveta pronađeni čudni uređaji i
materijali, ali su skrivani od javnosti jer ne odgovaraju uobičajenoj istorijskoj paradigmi.

Masivni granitni sarkofazi

Druga zbunjujuća stvar jeste Serapeion u Sakari koji sadrži masivne sarkofage za koje mnogi
akademici veruju da su nastali tokom perioda dinastije. Međutim, sarkofazi u Serapeionu su primeri
nelogičnosti objašnjenja koja daju konvencionalni egiptolozi.

Prema njihovim tumačenjima u 13. veku pre nove ere, princ Kaemveset je naredio da se iskopa tunel
kroz čvrstu krečnjačku podlogu sa bočnim komorama dizajniranim da sadrže velike granitne
sarkofage, težine najmanje 70 tona gde bi se čuvali mumificirani ostaci bikova.

Kris Dan je proučavao sanduke u Serapeionu i došao do zaključka da granitni sarkofazi unutar
Kafreove piramide imaju iste karakteristike kao oni unutar Serapeiona. Ipak, potonji su pripisani 18.
dinastiji, više od 1.100 godina kasnije kada je obrada kamena navodno počela da opada.
S obzirom da se ovaj datum zasnivao na pronađenom posuđu, a ne na samim sarkofazima, bilo bi
opravdano nagađati da oni nisu tačno datirani. Njihove karakteristike pokazuju da su njihovi tvorci
koristili iste alate i posedovali iste veštine i znanje kao oni koji su stvorili Kafreovu piramidu.

Štaviše, sarkofazi na obe lokacije su dokaz mnogo šire namene od pukog sarkofaga za sahrane.
Izuzetno su precizni, njihovi uglovi su neverovatno kvadratni, a njihovi unutrašnji uglovi su oštriji od
onih koji bi se očekivali u artefaktu iz praistorije.

Sve ove karakteristike je izuzetno teško postići i nijedna od njih nije neophodna za puku sahranu.

Zapanjujuće implikacije

Nije teško primetiti da moderan čovek zanemaruje nivoe preciznosti primećene na artefaktima iz
drevnih vremena. Razumevanje neverovatnih dostignuća može se postići jedino otkrivanjem alata
neophodnih za njihovo stvaranje.

Niko ne bi stvarao tako nešto osim ukoliko za to ne postoji dobar razlog i svrha ili ukoliko nisu
korišćena pomagala koja su izuzetno precizna.

U oba scenarija nailazimo na razvijeniju civilizaciju u praistoriji od onoga što je trenutno prihvaćeno.
Dokazi su jednostavno urezani u kamen.

(Izvor: Webtribune.rs)