Fjala invencion (nga latinishtja invention) në fillim u përdor si term nga kompozitori J.S.

Bach I
cili ka shkruajtur 15 invencione 2 xanore dhe 15 invencione 3 zanore për piano (gjegjësisht për
cembalo) të cilat ua dha për detyr nxënësve të vet që ta përvetsojnë më lehtë polifonin si në
ekzekutim ashtu dhe në kompozim. Ai I përdori me shume tonalitetet me 4 parashenja ; C, c, D,
d, Es, E, e, F, f, G, g, A, a, B, h. Elementet kryesore të cilat përdoren për krijimtarin e një vepre
polifonike janë imitacioni, kontrapunkti rrotullues, sekuencat etj.. Krakteristika e përbashkët e të
gjith veprave të Bahut është imitacioni dhe përpunimi I temës. Në strukturën formale dhe
kontrapunktike cdo invencion e ka origjinalitetin dhe karakterin e vet, pormbizotron forma 3
pjesëshe (ndonjëher me elemente të veprave 2 pjesëshe)..

Invencioni nr 7mund të themi se është 3 pjesor me elemente të veprave 2 pjesore, është në

metrin C në tonalitetin e-mol.

Pjesa e parë e invencionit e paraqit temën kryesore, e emiton atë dhe sekuencave ne gradë të
ndryshme të shkallës me motiv nga tema . Në taktin e parë paraqitet tema në pjesën e patheksuar
te taktin dhe mbaron po ne atë takt në kohën e tretë (të theksuar). Emitimi I temes ne zërin e
poshtëm bëhet në oktavë në pjesën e dytë të taktit të patë kurse në zerin I epërm I kontrapunkto
temës së emituar. Përsëritja e temës dhe emitimi I saj ndodh disa herë deri në taktin e katërt ku
në kohën e fundit në zërin e epërm fillon sekuenca me motiv nga tema nëpërmjet së cilës pjesa
modulon në tonalitetin parallel dur dhe mbaron me kadencën autentike të G-durit.

Pjesa e dytë vazhdon në G-Dur , nga gjysma e taktit të shtatë dhe në taktin e tetë kemi një
dominant të mbajtur (me zbukurim) për G-Dur në zërin e epërm ndërsa ne zërin e poshtëm kemi
lëvizje sekuentive të temës të variuar nëpërmjet se cilave behët modulimi në dominantën e
tonalitetit(G-Dur) pra në D-Dur duke e vërtetur me kadenc tonalitetine ri. Pjesa tjeter vazhdon
me paraqitjen e temës në tonalitetine ri dhe imitimin e saj ne oktav në zërin e poshtëm. Në pjesën
e dytë tema përpunohet duke u paraqitur në të dy zërat e variuar me ndryshime, ne inversion , ne
kuadër të sekuencave etj. Moment interesant në pjesën e dytë kemi në taktet pesëmbëdhjet,
gjashtëmbëdhjet dhe shtatëmbëdhjet ku kemi një dominant të mbajtur (me zbukurin ) në zërin e
poshtëm për e-mol, ndërsa në zërine epërm sekuenca me motive nga tema nëpermjet së cilës
pjesa kthehet në tonalitetin fillestar dhe mbas dy takteve kontrapunk të lir ë ne e-mol paraqitet
pjes e tretë.

Pjesa e tretë paraqitet shum e shkurtët(katër takte) mund të quhet edhe pjesë përbërëse e
pjesës së dytë. Në këtë pjesë tema paraqitet në zërin e poshtëm disa herë ndaj të cilës
kontrapunktohet, ndërsa vetëm një her emitohet në zërin e epërm në taktin e parafundit. Është ne
tonalitetin fillesat të cilin e vërteton kadenca autentike (D-T) e cila e përmbyll veprën .