The Rock-Star Appeal of Modern Monetary Theory
The Sanders generation and a new economic idea.
By Atossa Araxia Abrahamian
In early 2013, Congress entered a death struggle—or a
debt struggle, if you will—over the future of the US
economy. A spate of old tax cuts and spending programs
were due to expire almost simultaneously, and Congress
couldn’t agree on a budget, nor on how much the
government could borrow to keep its engines running. Cue
the predictable partisan chaos: House Republicans were
staunchly opposed to raising the debt ceiling without
corresponding cuts to spending, and Democrats, while
plenty weary of running up debt, too, wouldn’t sign on to
the Republicans’ proposed austerity.
In the absence of political consensus, and with time
running out, a curious solution bubbled up from the depths
of the economic blogosphere. What if the Treasury minted
a $1 trillion coin, deposited it in the government’s account
at the Federal Reserve, and continued on with business as
usual? The workaround was technically authorized by an
obscure law that applies to commemorative platinum
coins, and it didn’t require congressional approval, so the
GOP couldn’t get in the way. What’s more, the cash would
not be circulated, so it wouldn’t cause inflation.
“There is no reason why society should tolerate
unemployment.”—Pavlina Tcherneva
The thought experiment was catnip for wonks and
bloggers, who described it as “ludicrous but perfectly legal”
(Slate); “a monetary parlor trick” (Wired); “really thrilling”
(Business Insider); “a large-scale trolling project” (The
Guardian). The idea made its way onto late-night TV,
political talk shows, White House press conferences, and
lived on as a hashtag: #mintthecoin. At the heart of the
attention was an acknowledgement that money wasn’t the
problem here—politics was.
For a small but committed group of economists, academics,
and activists who adhere to a doctrine called Modern
Monetary Theory (MMT), though, #mintthecoin was the tip
of the economic iceberg. The possibility of a $1 trillion
coin represented more than mere monetary sophistry: It
drove home their foundational point that fiat currency is a
social construct, and that there are therefore no fiscal
limits on how much a sovereign currency-issuing nation can
spend.
According to this small but increasingly vocal cohort of
economists, including Bernie Sanders’s former chief
economic adviser, once we change the way we think about
money, we can provide for everyone: We don’t have to
“find” the money to “pay” for universal health care by
“cutting” the budget elsewhere. In fact, our government
already works that way: Spending must precede taxation,
or there would be no dollars in the economy to tax. It’s the
political will to spend on certain things, not the money to
afford it, that’s lacking.
Στις αρχές του 2013, το Κογκρέσο εισήγαγε έναν αγώνα
θανάτου - ή έναν αγώνα χρέους, αν θέλετε - για το μέλλον
της αμερικανικής οικονομίας. Μια πλειάδα παλαιών
φορολογικών περικοπών και προγραμμάτων δαπανών
επρόκειτο να λήξει σχεδόν ταυτόχρονα και το Κογκρέσο δεν
μπόρεσε να συμφωνήσει για έναν προϋπολογισμό ούτε για
το πόσο η κυβέρνηση θα μπορούσε να δανειστεί για να
κρατήσει τους κινητήρες σε λειτουργία. Cue το προβλέψιμο
παρθενικό χάος: Οι Ρεπουμπλικάνοι του Σώματος
αντέδρασαν σθεναρά στην αύξηση του ανώτατου ορίου του
χρέους χωρίς αντίστοιχες περικοπές στις δαπάνες και οι
Δημοκρατικοί, αν και πολύ κουρασμένοι από το χρέος, δεν
θα συμμετείχαν στην πρόταση λιτότητας των
Ρεπουμπλικανών.
Ελλείψει πολιτικής συναίνεσης και με την πάροδο του
χρόνου, μια περίεργη λύση ξεσπούσε από τα βάθη της
οικονομικής μπλογκόσφαιρας. Τι θα συμβεί αν το
Υπουργείο Οικονομικών χτύπησε ένα νόμισμα αξίας 1
τρισεκατομμυρίου δολαρίων, το κατέθεσε στο λογαριασμό
της κυβέρνησης στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ και
συνέχισε με δουλειά ως συνήθως; Η λύση επιτεύχθηκε
τεχνικά από έναν σκοτεινό νόμο που ισχύει για τα
αναμνηστικά κέρματα πλατίνας και δεν απαιτεί έγκριση από
το Κογκρέσο, οπότε το GOP δεν μπόρεσε να παρεμποδίσει.
Επιπλέον, τα μετρητά δεν θα διανεμηθούν, οπότε δεν θα
προκαλέσει πληθωρισμό.
"Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο η κοινωνία
πρέπει να ανέχεται την ανεργία" - Pavlina Tcherneva
Το πείραμα σκέψης ήταν το catnip για τους νικητές και τους
bloggers, που το περιέγραψαν ως "γελοίο αλλά απολύτως
νόμιμο" (Slate). "Ένα τέχνασμα χρηματιστηρίου"
(Ενσύρματο); "Πραγματικά συναρπαστικό" (Business
Insider)? "Ένα μεγάλης κλίμακας πρόγραμμα συρρίκνωσης"
(The Guardian). Η ιδέα έκανε το δρόμο της για την
τηλεόραση αργά το βράδυ, τις πολιτικές ομιλίες, τις
συνεντεύξεις Τύπου του Λευκού Οίκου και έζησε ως
hashtag: #mintthecoin. Στο επίκεντρο της προσοχής ήταν
μια παραδοχή ότι τα χρήματα δεν ήταν το πρόβλημα εδώ -
η πολιτική ήταν.
Για μια μικρή αλλά αφοσιωμένη ομάδα οικονομολόγων,
ακαδημαϊκών και ακτιβιστών που συμμορφώνονται με μια
θεωρία που ονομάζεται Σύγχρονη Νομισματική Θεωρία
(ΜΜΤ), αν και το # mininthecoin ήταν η κορυφή του
οικονομικού παγόβουνου. Η πιθανότητα κέρδους ενός
τρισεκατομμυρίου δολαρίων να αντιπροσωπεύει κάτι
περισσότερο από απλή νομισματική σοφιστεία: οδήγησε
στο σπίτι το θεμελιώδες σημείο τους ότι το νόμισμα fiat
είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα και ότι, επομένως, δεν
υπάρχουν δημοσιονομικά όρια για το πόσο μπορεί να
δαπανήσει ένα έθνος που εκδίδει νόμισμα.
Σύμφωνα με αυτή τη μικρή, αλλά όλο και περισσότερο
φωνητική κοόρτη οικονομολόγων, συμπεριλαμβανομένου
του πρώην επικεφαλής οικονομικού συμβούλου του Bernie
Sanders, όταν αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε τα
χρήματα, μπορούμε να προσφέρουμε σε όλους: Δεν πρέπει
να "βρούμε" τα χρήματα για να "πληρώσουμε" Για την
καθολική υγειονομική περίθαλψη, μειώνοντας τον
προϋπολογισμό αλλού. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνησή
μας λειτουργεί ήδη με αυτόν τον τρόπο: Οι δαπάνες πρέπει
να προηγούνται της φορολογίας ή δεν θα υπάρχουν
δολάρια στην οικονομία να φορολογούν. Είναι η πολιτική
βούληση να δαπανήσουμε σε ορισμένα πράγματα, όχι τα
χρήματα για να τα διαθέσουμε, που λείπουν.

“The idea that you can’t feed hungry kids and build a
bridge is a huge problem,” says Stephanie Kelton, an
economist at the University of Missouri, Kansas City. “It’s
cruel to say we want more money for education and food
but have to wait for legislation.”
Kelton, who spoke about the coin on MSNBC, is MMT’s
most mediagenic expert. She’s 48 years old, whip-smart,
impeccably coiffed, and brims with enthusiasm—important
for someone who spends half her time telling Wall Street
types to rethink their basic approach to economics. When
San-
ders ran for the Democratic
nomination, Kelton became his chief economic adviser at
the recommendation of several prominent left-wing
economists, including Dean Baker and Jamie Galbraith.
Before that, she served as chief economist on the Senate
Budget Committee and moonlighted as the editor of a blog
called New Economic Perspectives.
Kelton sees the fundamentals of her work as “a descriptive
analysis that could be exploited by either side: Democrats
and Republicans can use the insight to push tax cuts or
increase spending.” Indeed, the idea of a big-spending
economic stimulus to fix the country’s infrastructure
served as a common ground for Trump and Sanders voters
who liked the idea of jobs perhaps more than they disliked
the idea of national indebtedness. If that’s what voters
want, then MMT is a rare bird: an economic theory that not
only validates their hunches, but contends that they’re the
key to a healthy, stable, prosperous economy for all.
Modern Monetary Theory emerged as a 
distinct school of
economic thought in the 1990s, when Kelton and her
colleagues—mainly professors with homes in heterodox
economics departments like the University of Missouri,
Kansas City, and Bard’s Levy Institute—published research
and discussed their theories, albeit mainly among
themselves on a now-defunct listserv called “Post-
Keynesian Thought” and at an annual conference that
started in 2003.
The various strains of thought that make up MMT have
their roots in Adam Smith and John Maynard Keynes, along
with more contemporary thinkers like Hyman Minsky and
Abba Lerner, but only recently have researchers connected
the dots in quite this way. “We’ve rediscovered old ideas,”
Kelton said, “and assembled them into a complete
macroeconomic frame.”
To a layperson, MMT can seem dizzyingly complex, but at
its core is the belief that most of us have the economy
backward. Conventional wisdom holds that the
government taxes individuals and companies in order to
fund its own spending. But the government—which is
ultimately the source of all dollars, taxed or
"Η ιδέα ότι δεν μπορείτε να τροφοδοτήσετε πεινασμένα
παιδιά και να χτίσετε μια γέφυρα είναι ένα τεράστιο
πρόβλημα", λέει η Στέφανι Κέλτον, οικονομολόγος στο
Πανεπιστήμιο του Μιζούρι της πόλης του Κάνσας. "Είναι
σκληρό να πούμε ότι θέλουμε περισσότερα χρήματα για την
εκπαίδευση και τα τρόφιμα, αλλά πρέπει να περιμένουμε
τη νομοθεσία".
Ο Kelton, ο οποίος μίλησε για το κέρμα στο MSNBC, είναι ο
πολυμέσος εμπειρογνώμονας της MMT. Έχει ηλικία 48 ετών,
μαστίγιο-έξυπνη, εξομολογείται άψογα και γοητεύει με
ενθουσιασμό - σημαντικό για κάποιον που ξοδεύει το μισό
χρόνο της λέγοντας στους τύπους της Wall Street να
ξανασκεφτούν τη βασική τους προσέγγιση στα οικονομικά.
Όταν ο San-ders έτρεξε για την υποψηφιότητα του
Δημοκρατικού, ο Kelton έγινε ο επικεφαλής οικονομικός
σύμβουλος του, μετά από σύσταση πολλών εξέχοντων
αριστερών οικονομολόγων, μεταξύ των οποίων οι Dean
Baker και Jamie Galbraith. Πριν από αυτό, υπηρέτησε ως
επικεφαλής οικονομολόγος στην Επιτροπή
Προϋπολογισμών της Γερουσίας και φωνάζονταν ως
συντάκτης ενός ιστολογίου με τίτλο Νέες Οικονομικές
Προοπτικές.
Ο Kelton βλέπει τα θεμελιώδη στοιχεία της εργασίας της ως
μια «περιγραφική ανάλυση που θα μπορούσε να
εκμεταλλευτεί και από τις δύο πλευρές: οι Δημοκρατικοί και
οι Ρεπουμπλικάνοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη
διορατικότητα για να επιταχύνουν τις φορολογικές
περικοπές ή να αυξήσουν τις δαπάνες». Πράγματι, η ιδέα
μιας οικονομικής ώθησης μεγάλων δαπανών για τον
καθορισμό Η υποδομή της χώρας χρησίμευσε ως κοινό
έδαφος για τους ψηφοφόρους Trump και Sanders οι οποίοι
άρεσαν την ιδέα των θέσεων εργασίας ίσως περισσότερο απ
'ό, τι δεν τους άρεσε η ιδέα του εθνικού χρέους. Αν αυτό
είναι που θέλουν οι ψηφοφόροι, τότε το MMT είναι ένα
σπάνιο πουλί: μια οικονομική θεωρία που όχι μόνο
επικυρώνει τα κυνήγι τους, αλλά υποστηρίζει ότι είναι το
κλειδί για μια υγιή, σταθερή και ευημερούσα οικονομία για
όλους.
Η σύγχρονη νομισματική θεωρία εμφανίστηκε ως ξεχωριστή
σχολή οικονομικής σκέψης στη δεκαετία του 1990, όταν ο
Κέλτον και οι συνάδελφοί του - κυρίως καθηγητές με σπίτια
σε ετεροδοξικά τμήματα οικονομικών όπως το
Πανεπιστήμιο του Μισσούρι, το Κάνσας Σίτυ και το
ινστιτούτο Levy του Bard - δημοσίευσαν έρευνα και
συζήτησαν τις θεωρίες τους, Αν και κυρίως μεταξύ τους σε
μια τώρα-defunct listserv αποκαλούμενη "Post-Keynesian
Thought" και Σε μια ετήσια διάσκεψη που ξεκίνησε το 2003.
Οι διάφορες σκέψεις σκέψης που συνθέτουν το MMT έχουν
τις ρίζες τους στους Adam Smith και John Maynard Keynes,
μαζί με περισσότερους σύγχρονους στοχαστές όπως ο
Hyman Minsky και ο Abba Lerner, αλλά μόλις πρόσφατα οι
ερευνητές συνδέουν τις κουκίδες Με αυτόν τον τρόπο.
«Έχουμε ανακαλύψει και πάλι τις παλιές ιδέες», δήλωσε ο
Kelton, και τα συνέβαλε σε ένα ολοκληρωμένο μακ «Σε ένα
λαϊκό, το MMT μπορεί να φαίνεται περίπλοκο, αλλά στον
πυρήνα του είναι η πεποίθηση ότι οι περισσότεροι από
εμάς έχουν την οικονομία πίσω. Η συμβατική σοφία θεωρεί
ότι η κυβέρνηση φορολογεί άτομα και εταιρείες για να
χρηματοδοτήσει τις δικές της δαπάνες. Αλλά η κυβέρνηση -
που τελικά είναι η πηγή όλων των δολαρίων, φορολογημένη
ή

pays or spends first and taxes later. When it funds
programs, it literally spends money into existence, injecting
cash into the economy. Taxes exist in order to control
inflation by reducing the money supply, and to ensure that
dollars, as the only currency accepted for tax payments,
remain in demand.
It follows that currency-issuing governments could (and,
depending on how you lean politically, should) spend as
much as they need to in order to guarantee full
employment and other social goods. MMT’s adherents like
to point out that the federal government never “runs out”
of money to fund the military, but routinely invokes budget
constraints to justify defunding social programs. Money, in
other words, isn’t a scarce commodity like silver or gold.
“To people who’ve worked in financial markets, who work
at the Fed, this isn’t controversial at all,” says Galbraith,
who, while not an adherent, can certainly be described as
“MMT-friendly.”
The decisions about how to issue, lend, and spend money
come down to politics, values, and convention, whether
the goal is reducing inequality or boosting
entrepreneurship. Inflation, MMT’s proponents contend,
can be controlled through taxation, and only becomes a
problem at full employment—and we’re a long way off
from that, particularly if we include people who have given
up looking for jobs or aren’t working as much as they’d like
to among the officially “unemployed.” The point is that,
once you shake off notions of artificial scarcity, MMT’s
possibilities are endless. The state can guarantee a job to
anyone who wants one, lowering unemployment and
competing with the private sector for workers, raising
standards and wages across the board.
MMT didn’t get much traction outside of academia at first.
In fact, it was (and remains) on the fringes of the
economics profession itself. “We all had offices in the same
alley at the Levy Institute,” Kelton recalls.
Then along came Warren Mosler, a wealthy financier who,
as a result of his banking work, had come to some
unorthodox and complementary ideas about money. Eager
to share his views, Mosler finagled a meeting with Donald
Rumsfeld in the steam room of the Chicago Racquet Club.
Rumsfeld led him to Arthur Laffer, the right-wing
economist who came up with the “Laffer curve” theory
promoting low taxes, and Laffer, in turn, connected Mosler
with his future collaborator, the economist Mark McNary.
In an independently published paper titled “Soft-Currency
Economics,” Mosler, drawing on McNary’s research, argued
that taxes are what create a demand for federal spending
and that deficits don’t cause countries to default on their
debt.
ή αφορολόγητη - πληρώνει ή δαπανά πρώτα και φόρους
αργότερα. Όταν χρηματοδοτεί προγράμματα, ξοδεύει
κυριολεκτικά τα χρήματα, εισφέροντας μετρητά στην
οικονομία. Υπάρχουν φόροι για τον έλεγχο του
πληθωρισμού με τη μείωση της προσφοράς χρήματος και
για να διασφαλιστεί ότι τα δολάρια, ως το μόνο νόμισμα
που είναι αποδεκτό για φορολογικές πληρωμές,
παραμένουν στη ζήτηση. Ακολουθεί ότι οι κυβερνήσεις που
εκδίδουν νόμισμα θα μπορούσαν (και, Θα πρέπει) να
ξοδέψουν όσα χρειάζονται για να εξασφαλίσουν πλήρη
απασχόληση και άλλα κοινωνικά αγαθά. Οι υποστηρικτές
της MMT επιθυμούν να επισημάνουν ότι η ομοσπονδιακή
κυβέρνηση δεν «εξαντλεί» τα χρήματα για τη
χρηματοδότηση του στρατού, αλλά επικαλείται
συστηματικά τους δημοσιονομικούς περιορισμούς για να
δικαιολογήσει την εξουδετέρωση των κοινωνικών
προγραμμάτων. Το χρήμα, με άλλα λόγια, δεν είναι ένα
σπάνιο εμπόρευμα όπως το ασήμι ή ο χρυσός. "Για όσους
εργάστηκαν στις χρηματοπιστωτικές αγορές, οι οποίοι
εργάζονται στη Fed, αυτό δεν είναι αμφιλεγόμενο", λέει ο
Galbraith, ο οποίος, αν και δεν είναι οπαδός, μπορεί
σίγουρα να περιγραφεί ως "φιλικός προς το ΜΜΤ". Πώς να
εκδίδετε, να δανείζετε και να ξοδεύετε χρήματα να
κατεβαίνετε στην πολιτική, τις αξίες και τις συμβάσεις, αν ο
στόχος είναι η μείωση της ανισότητας ή η ενίσχυση της
επιχειρηματικότητας. Ο πληθωρισμός, υποστηρίζουν οι
υποστηρικτές του MMT, μπορεί να ελεγχθεί μέσω της
φορολογίας και γίνεται πρόβλημα μόνο σε πλήρη
απασχόληση - και είμαστε πολύ μακριά από αυτό, ιδιαίτερα
εάν συμπεριλάβουμε άτομα που έχουν εγκαταλείψει την
αναζήτηση εργασίας ή δεν εργάζονται Όσο θα ήθελαν να
είναι μεταξύ των επισήμως "ανέργων". Το θέμα είναι ότι,
μόλις αποτινάξετε τις έννοιες της τεχνητής λειψυδρίας, οι
δυνατότητες του MMT είναι ατελείωτες. Το κράτος μπορεί
να εγγυηθεί μια δουλειά σε όποιον το επιθυμεί, μειώνοντας
την ανεργία και ανταγωνιζόμενος τον ιδιωτικό τομέα για
τους εργαζόμενους, αυξάνοντας τα πρότυπα και τους
μισθούς σε όλη την έκταση. Το ΜΜΤ δεν πήρε στην αρχή
μεγάλη έλξη εκτός του ακαδημαϊκού χώρου. Στην
πραγματικότητα, ήταν (και παραμένει) στο περιθώριο του
ίδιου του επαγγέλματος. "Όλοι είχαμε γραφεία στο ίδιο
σοκάκι στο Ινστιτούτο Levy", θυμάται ο Kelton. Τότε ήρθε ο
Warren Mosler, ένας πλούσιος χρηματοδότης ο οποίος, ως
αποτέλεσμα του τραπεζικού του έργου, είχε έρθει σε
κάποιες ανορθόδοξες και συμπληρωματικές ιδέες για τα
χρήματα. Πρόθυμος να μοιραστεί τις απόψεις του, ο Mosler
ολοκλήρωσε μια συνάντηση με τον Donald Rumsfeld στο
ατμόλουτρο του Chicago Racquet Club. Ο Ράμσφελντ τον
οδήγησε στον Άρθουρ Λάφερ, ο δεξιός οικονομολόγος που
έδωσε τη θεωρία "καμπύλη Laffer" που προωθούσε χαμηλό
φόρο, ενώ ο Λάφερ, με τη σειρά του, συνδέει τον Μοσέλερ
με τον μελλοντικό συνεργάτη του, τον οικονομολόγο Mark
McNary. Σε ένα ανεξάρτητο δημοσίευμα με τίτλο "Soft-
Currency Economics", ο Mosler, βασιζόμενος στην έρευνα
του McNary, ισχυρίστηκε ότι οι φόροι είναι αυτό
που δημιουργεί ζήτηση για ομοσπονδιακές δαπάνες και ότι
τα ελλείμματα δεν προκαλούν στις χώρες αδυναμία
πληρωμής του χρέους τους.
Mosler sought comments on his work from academic
departments, too. He didn’t have any luck with Ivy League
institutions, but the man made it on Wall Street for at least
one reason: He won’t take no for an answer. So Mosler
sent his paper to the “Post-Keynesian Thought” listserv and
found a group of kindred spirits willing to engage.
Stephanie Kelton recalls initially disagreeing with some of
Mosler’s theories about taxes; then her colleague L.
Randall Wray told her to do her own work and show how
he was mistaken. “I wrote it up in the Cambridge Journal of
Economics and set out to prove he was wrong,” Kelton
recalls, “but I arrived at the same place he did.”
From then on, Mosler became something like the
movement’s sugar daddy, funding graduate research,
making donations to the Center for Full Employment and
Price Stability at the University of Missouri, even opening a
research center in Switzerland. He was an unlikely addition
to the gang: He lives in St. Croix for the taxes, has a thing
for fancy cars, made a nice chunk of money investing, and
has run for office in St. Croix and in his home state of
Connecticut. Mosler isn’t particularly ideological, but after
some hesitation, he describes himself over the phone as
“basically progressive.” Still, he insists that he is simply
opening the public’s eyes to basic math. “It’s a theory
insofar as arithmetic is a theory,” Mosler tells me.
“If you eliminate the tax on people working for a living and
[let them] keep more money, the average family would
have $625 of payroll pay. Why won’t politicians do that?
Because they believe the tax money is used to make Social
Security payments. But that’s a mistake.” Even so, Mosler
notes, “if anyone would propose that, it’s not a big-
spending liberal—it’s something the Tea Party might
propose.”
Early in his foray into MMT, Mosler hired Bard economist
Pavlina Tcherneva to help him with the research.
Tcherneva had her 15 minutes of fame in 2015, when
Bernie Sanders held up a graph she’d made showing how
few gains in income American workers have seen since the
Reagan years. (It went viral online under the Vox headline
“The Most Important Chart About the American Economy
You’ll See This Year.”) Today, Tcherneva’s research is
focused on how MMT can provide jobs.
“There is no reason why society should tolerate
unemployment,” she tells me in her office at Bard on an
unseasonably warm day in February. “It’s a basic human
right. By pegging a dollar amount to one hour of labor by
having full employment, money will mean something in
socially useful terms, and we can design a system to
support and tighten the labor market and let people opt
out of shitty jobs. Trump has his finger on the pulse of
joblessness,” she adds. “It’s a direct recognition, a precise
recognition, of their plight. But we need something
concrete to offer.”
Ήθελε να δημοκρατικοποιήσει τις ιδέες μας και τώρα
μπορούμε χάρη στα κοινωνικά μέσα ». - Η Pavlina
Tcherneva Mosler ζήτησε σχόλια για το έργο του και από
ακαδημαϊκά τμήματα. Δεν είχε τύχη με τα θεσμικά όργανα
του Ivy League, αλλά ο άνθρωπος το έκανε στην Wall Street
για έναν τουλάχιστον λόγο: Δεν θα πάρει όχι για μια
απάντηση. Έτσι, ο Mosler έστειλε το χαρτί του στο "Post-
Keynesian Thought" και έβρισκε μια ομάδα συγγενών
πνευμάτων πρόθυμων να συμμετάσχουν. Η Στέφανη Κέλτον
θυμάται αρχικά ότι διαφώνησε με μερικές από τις θεωρίες
του Μόσλερ για τους φόρους. Τότε ο συνάδελφός της L.
Randall Wray της είπε να κάνει το δικό της έργο και να
δείξει πώς έσφαζε. "Εγώ το έγραψα στο περιοδικό
Cambridge Journal of Economics και πρότεινα να αποδείξει
ότι έκανε λάθος", θυμάται ο Kelton, "αλλά έφτασα στον ίδιο
τόπο που έκανε." Από εκεί και πέρα, ο Mosler έγινε κάτι σαν
ο μπαμπάς της ζάχαρης του κινήματος, χρηματοδοτώντας
Μεταπτυχιακές έρευνες, πραγματοποιώντας δωρεές στο
Κέντρο Πλήρους Απασχόλησης και Σταθερότητας Τιμών στο
Πανεπιστήμιο του Μισσούρι, ανοίγοντας ακόμη ένα
ερευνητικό κέντρο στην Ελβετία. Ήταν μια απίθανη
προσθήκη στη συμμορία: Ζει στο St. Croix για τους φόρους,
έχει κάτι για φανταχτερά αυτοκίνητα, έκανε ένα ωραίο
κομμάτι χρημάτων που επενδύει και έχει τρέξει για το
γραφείο στο St Croix και στην πατρίδα του στο Κοννέκτικατ .
Ο Mosler δεν είναι ιδιαίτερα ιδεολογικός, αλλά μετά από
κάποιο δισταγμό, ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό του στο
τηλέφωνο ως "βασικά προοδευτικό". Ωστόσο, επιμένει ότι
απλά ανοίγει τα μάτια του κοινού στα βασικά μαθηματικά.
"Είναι μια θεωρία δεδομένου ότι η αριθμητική είναι μια
θεωρία", μου λέει ο Mosler. "Αν καταργήσετε τον φόρο για
τους ανθρώπους που εργάζονται για να ζήσουν και τους
αφήσουν να κρατήσουν περισσότερα χρήματα, η μέση
οικογένεια θα έχει $ 625 payr Πληρώνω. Γιατί δεν θα το
κάνουν οι πολιτικοί; Επειδή πιστεύουν ότι τα χρήματα των
φόρων χρησιμοποιούνται για την πραγματοποίηση
πληρωμών κοινωνικής ασφάλισης. Αλλά αυτό είναι ένα
λάθος. "Ακόμα κι έτσι, ο Mosler σημειώνει," αν κάποιος θα
το πρότεινε αυτό, δεν είναι μια φιλελεύθερη φιλανθρωπία -
είναι κάτι που μπορεί να προτείνει το Τσάι Κόμματος. "Στις
αρχές της εισβολής του στο MMT, ο Mosler προσέλαβε την
οικονομολόγο του Bard Pavlina Tcherneva Να τον βοηθήσει
με την έρευνα. Η Τσερνέβα είχε τα 15 λεπτά της φήμης της
το 2015, όταν ο Bernie Sanders κατέγραψε ένα γράφημα
που έδειξε πως λίγα κέρδη σε εισόδημα Αμερικανοί εργάτες
έχουν δει από τα χρόνια του Reagan.
(Σήμερα, η έρευνα της Τσερνέβα επικεντρώνεται στον
τρόπο με τον οποίο η ΜΜΤ μπορεί να προσφέρει θέσεις
εργασίας. "Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο η
κοινωνία πρέπει να ανεχθεί την ανεργία , "Μου λέει στο
γραφείο της στο Bard σε μια παράλογη ζεστή μέρα τον
Φεβρουάριο. "Είναι ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα. Με
την κάλυψη ενός δολαρίου σε μια ώρα εργασίας με πλήρη
απασχόληση, τα χρήματα θα σημαίνουν κάτι από κοινωνικά
χρήσιμους όρους και μπορούμε να σχεδιάσουμε ένα
σύστημα υποστήριξης και σύσφιξης της αγοράς εργασίας
και να αφήσουμε τους ανθρώπους να αποχωρήσουν από
δουλειές. Ο Trump έχει το δάχτυλό του στον παλμό της
ανεργίας ", προσθέτει. "Είναι μια άμεση αναγνώριση, μια
ακριβής αναγνώριση, της καταστροφής τους. Ωστόσο,
χρειαζόμαστε κάτι συγκεκριμένο για να προσφέρουμε.
In Europe, where a generation of young people 
remain
under- or unemployed, more spending, better social
welfare, and a guaranteed job are a particularly attractive
combination. But eurozone countries share a common
currency, so the European Union would have to allow all of
its members to borrow more, not less, to stimulate the
economies of its more beleaguered states. There is some, if
limited, buy-in from governments, though probably
nowhere near enough to change the policy. In Greece, for
example, Rania Antonopoulos, who runs Bard’s “Gender
Equality and the Economy” program, serves as the
alternate minister of labor in the Syriza government; she’s
proposed pushing the government to be the employer of
last resort.
Despite the lack of official interest, austerity has given
these MMT economists rock-star status. Kelton recalls a
conference a few years back in Rimini, Italy, where her
group sold out their initial venue and had to move the
event to a basketball stadium. “When we were driving
there, the parking lot was packed,” she says. “We asked the
driver what was happening, and he said it was for us.” She
thought he was kidding—until she saw the MMT signs in
the background.
On this side of the Atlantic, the financial crisis, the tepid
recovery, and the Occupy movement have paved the way
for alternative ways of thinking about the economy, and
the events of 2008–12 have made it clear that the US
government had the money—it just chose to bail out the
banking sector, not spend it on social welfare. This all
served to validate many of the points that Kelton and her
colleagues have been making for decades.
“We built credibility,” Kelton says, “and that helped us get
established as a school of thought. The [New Economic
Perspectives] blog helped us get a voice. It also gave us a
historical record about being right about things like how
the US downgrade wouldn’t make interest rates go up; that
quantitative easing wasn’t inflationary; and that the
eurozone would run into trouble. We were saying that in
1998!”
Kelton’s work with Sanders further boosted the gang’s
legitimacy. She didn’t transform him into a “deficit owl,”
but observers note that during his run, Sanders did make
moves to refocus the conversation around social goods,
speaking of education, health care, and infrastructure
deficits instead of obsessing over abstract negatives on a
balance sheet. “He didn’t ‘go there,’” Tcherneva says, “but
it was a teachable moment. The frame was useful because
it concerns concrete things. People don’t lose sleep over
government deficits.”
MMT has something else that most obscure economic
doctrines don’t have: a band of devoted bloggers and
commenters, and a “street team” of young, politically
engaged people who learned about these theories online
and have taken it upon themselves to spread the gospel
wherever they go with an almost religious fervor.
"Στην Ευρώπη, όπου μια γενιά νέων ανθρώπων παραμένει
άνεργος ή άνεργος, οι περισσότερες δαπάνες, η καλύτερη
κοινωνική ευημερία και η εγγυημένη δουλειά είναι ένας
ιδιαίτερα ελκυστικός συνδυασμός. Αλλά οι χώρες της
ευρωζώνης μοιράζονται ένα κοινό νόμισμα, οπότε η
Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να επιτρέψει σε όλα τα μέλη
της να δανειστούν περισσότερα, όχι λιγότερο, για να
τονώσουν τις οικονομίες των πιο πολιορκημένων κρατών
της. Υπάρχει κάποιο, αν και περιορισμένο, buy-in από τις
κυβερνήσεις, αν και μάλλον δεν είναι αρκετά κοντά για να
αλλάξει η πολιτική. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, η Ράνια
Αντωνόπουλος, η οποία διαχειρίζεται το πρόγραμμα
«Ισότητα των φύλων και οικονομία» του Μπαρ, υπηρετεί ως
αναπληρωτής υπουργός εργασίας στην κυβέρνηση της
Συρίζας. Πρότεινε να ωθήσει την κυβέρνηση να είναι ο
εργοδότης της τελευταίας λύσης. Παρά την έλλειψη
επίσημου ενδιαφέροντος, η αυστηρότητα έδωσε στους
οικονομολόγους αυτούς τους ρόλους των rock-star. Ο
Κέλτον θυμάται ένα συνέδριο εδώ και μερικά χρόνια στο
Ρίμινι της Ιταλίας, όπου η ομάδα του ξεπούλησε τον αρχικό
του τόπο και έπρεπε να μετακινήσει την εκδήλωση σε
γήπεδο μπάσκετ. «Όταν οδηγήσαμε εκεί, ο χώρος
στάθμευσης ήταν γεμάτος», λέει. "Ζητήσαμε από τον οδηγό
αυτό που συμβαίνει και είπε ότι ήταν για εμάς." Νόμιζε ότι
γελάει - μέχρι που είδε τα σημάδια MMT στο βάθος. Σε
αυτή την πλευρά του Ατλαντικού, η οικονομική κρίση, η
χλιαρή ανάκαμψη και Το κίνημα Occupy άνοιξε το δρόμο
για εναλλακτικούς τρόπους σκέψης για την οικονομία και τα
γεγονότα του 2008-12 κατέστησαν σαφές ότι η αμερικανική
κυβέρνηση είχε τα λεφτά - απλώς επέλεξε να διασώσει τον
τραπεζικό τομέα, όχι να το ξοδέψει στην κοινωνική
ευημερία. Όλα αυτά χρησίμευαν για την επικύρωση πολλών
από τα σημεία που η Kelton και οι συνάδελφοί της έχουν
κάνει για δεκαετίες. "Δημιουργήσαμε αξιοπιστία," λέει ο
Kelton, "και αυτό μας βοήθησε να καθιερωθούμε ως σχολή
σκέψης. Το blog [Νέες Οικονομικές Προοπτικές] μας
βοήθησε να φωνήσουμε. Μας έδωσε επίσης ένα ιστορικό
αρχείο για να είμαστε σωστοί για πράγματα όπως το πώς η
υποβάθμιση των ΗΠΑ δεν θα έκανε τα επιτόκια να
ανεβαίνουν. Ότι η ποσοτική χαλάρωση δεν ήταν
πληθωριστική ·
Και ότι η ευρωζώνη θα αντιμετωπίσει προβλήματα. Λέγαμε
ότι το 1998! "Η δουλειά του Kelton με τον Sanders ενίσχυσε
περαιτέρω τη νομιμότητα της συμμορίας. Δεν το
μετασχημάτισε σε «έλλειψη κουκουβάγιας», αλλά οι
παρατηρητές σημειώνουν ότι κατά τη διάρκεια του γύρου
του, ο Sanders έκανε κινήσεις για να
επαναπροσανατολίσουν τη συζήτηση γύρω από τα
κοινωνικά αγαθά, μιλώντας για την παιδεία, την
υγειονομική περίθαλψη και τα ελλείμματα των υποδομών
αντί να εμμονεύουν πάνω στα αφηρημένα αρνητικά
Ισολογισμό. "Δεν πήγε εκεί", λέει η Τσερνέβα, "αλλά ήταν
μια διδακτική στιγμή. Το πλαίσιο ήταν χρήσιμο επειδή
αφορά συγκεκριμένα πράγματα. Οι άνθρωποι δεν χάνουν
τον ύπνο για τα κυβερνητικά ελλείμματα. "Το MMT έχει κάτι
άλλο που τα πιο σκοτεινά οικονομικά δόγματα δεν έχουν:
μια ομάδα αφιερωμένων bloggers και σχολιαστές και μια«
ομαδική ομάδα »νέων, πολιτικά αφοσιωμένων ανθρώπων
που έμαθαν αυτές τις θεωρίες Σε απευθείας σύνδεση και
έχουν αναλάβει τον εαυτό τους για να διαδώσουν το
ευαγγέλιο οπουδήποτε πηγαίνουν με μια σχεδόν
θρησκευτική fervor.

THE STAKES ARE HIGHER NOW THAN EVER. GET THE
NATION IN YOUR INBOX.
Αρχή φόρμας
Τέλος φόρμας
During the recession, the popular economics blog Naked
Capitalism began publishing articles about the movement;
economists Tyler Cowen and Paul Krugman, though not
particularly sympathetic to MMT (in part because of their
concerns about inflation), at least responded to them. In
2012, a Columbia Law School student, Rohan Grey, started
a group called the Modern Money Network, which has
hosted a series of symposiums with big-name speakers like
the former Greek finance minister, Yanis Varoufakis. On
YouTube, videos of MMT lectures, seminars, and tutorials
abound. “I’ve been amazed by the activism,” Tcherneva
says. “We’ve always wanted to democratize our ideas, and
we now can thanks to the magic of social media.”
It’s hard to imagine radical changes being made to the way
politicians talk about money. It could take decades, even
centuries, to make a dent in entrenched ideas about debt,
scarcity, and supply. Even so, the time seems ripe for MMT:
There is, particularly among young people, an enormous
appetite for new solutions to the problems that modern
economies face, from automation to offshoring. And the
financial crisis has shaken the public’s trust in established
ways of thinking. Take the universal basic income: A few
years ago, it seemed unrealistic and utopian, but today,
versions of the UBI have been embraced by Silicon Valley
moguls, economists on the left and the right, and
politicians around the world.
MMT is less prescriptive: It describes the way that money
works in a way that an 8-year-old can grasp more readily
than a PhD, which in itself is unnerving. “The contribution
of MMT is not the discovery of new facts,” Galbraith says.
“It’s a teaching core of things which are factually
uncontroversial.” But its implications can be radically
humane. What’s threatening to the establishment,
Galbraith adds, “is that
THE STAKES είναι υψηλότερη τώρα από ποτέ. Πάρτε το
έθνος στο INBOX σας.Επικοινωνήστε με το ηλεκτρονικό
ταχυδρομείο ΣΗΜΕΙΩΣΗ Κατά τη διάρκεια της ύφεσης, το
δημοφιλές οικονομικό blog Naked Capitalism άρχισε να
δημοσιεύει άρθρα σχετικά με το κίνημα. Οι οικονομολόγοι
Tyler Cowen και Paul Krugman, αν και δεν συμμερίζονται
ιδιαίτερα το MMT (εν μέρει λόγω των ανησυχιών τους για
τον πληθωρισμό), τουλάχιστον απάντησαν σε αυτές. Το
2012, ένας φοιτητής της Νομικής Σχολής του Columbia,
Rohan Grey, ξεκίνησε μια ομάδα που ονομάζεται το δίκτυο
σύγχρονου χρήματος, το οποίο φιλοξένησε μια σειρά
συμποσίων με μεγάλα ομιλητές, όπως ο πρώην υπουργός
Οικονομικών, Γιάννης Βαρουφάκης. Στο YouTube, αφθονούν
τα βίντεο των διαλέξεων, των σεμιναρίων και των
σεμιναρίων MMT. «Έμεινα έκπληκτος από τον ακτιβισμό»,
λέει η Τσερνέβα. "Θέλαμε πάντα να δημοκρατικοποιήσουμε
τις ιδέες μας και τώρα μπορούμε χάρη στη μαγεία των
κοινωνικών μέσων ενημέρωσης"
Είναι δύσκολο να φανταστούμε ριζικές αλλαγές που
γίνονται στον τρόπο με τον οποίο οι πολιτικοί μιλούν για τα
χρήματα. Θα μπορούσε να χρειαστούν δεκαετίες, ακόμη και
αιώνες, για να δημιουργηθεί μια βαθούλωμα σε
εδραιωμένες ιδέες για το χρέος, τη σπανιότητα και την
προσφορά. Παρόλα αυτά, ο χρόνος φαίνεται να είναι
ώριμος για την MMT: Υπάρχει, ιδιαίτερα στους νέους, μια
τεράστια επιθυμία για νέες λύσεις στα προβλήματα που
αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες οικονομίες, από την
αυτοματοποίηση μέχρι την απομάκρυνση των αποθεμάτων.
Και η χρηματοπιστωτική κρίση έχει κλονίσει την
εμπιστοσύνη του κοινού σε καθιερωμένους τρόπους
σκέψης. Πάρτε το καθολικό βασικό εισόδημα: Πριν από
μερικά χρόνια, φάνηκε μη ρεαλιστική και ουτοπική, αλλά
σήμερα, οι εκδόσεις του UBI έχουν αγκαλιαστεί από τους
πυγμάχους της Silicon Valley, τους οικονομολόγους
αριστερά και δεξιά και τους πολιτικούς σε όλο τον κόσμο.
Το ΜΜΤ είναι λιγότερο συντακτικό : Περιγράφει τον τρόπο
με τον οποίο τα χρήματα λειτουργούν με τρόπο που ένας
8χρονος μπορεί να κατανοήσει πιο εύκολα από ένα
διδακτορικό δίπλωμα, το οποίο από μόνο του είναι
ανυπόφορο. "Η συμβολή του MMT δεν είναι η ανακάλυψη
νέων γεγονότων", λέει ο Galbraith. "Είναι ένας διδακτικός
πυρήνας των πραγμάτων που είναι πραγματικά
αδιαμφισβήτητα." Αλλά οι συνέπειές της μπορεί να είναι
ριζικά ανθρώπινες. Αυτό που απειλεί το ίδρυμα, προσθέτει
ο Galbraith, "είναι ότι η αφήγηση είναι πολύ
συναρπαστική".