ΘΕΟΔΩΡΑ ΦΕΛΕΡΗ

Μικρές σταγόνες
αλμύρας

2020
Μικρές σταγόνες αλμύρας

Φελέρη Θεοδώρα
 Ολόκληρη η ζωή μας
Αναμνηστικές χαρακιές
Κάθε που ξεθωριάζουν
Φουντάρει άλλη μια μολυβιά
Πάνω στο δέρμα
Τη μία απαλή σαν χάδι
Την άλλη σφήνα στην ψυχή
Και χορεύουν όλες μαζί
ατέλειωτους χορούς
Στα ιζήματα του χρόνου

2
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Απολογία

Το κορμί μου
σκοροφαγωμένο σκαρί
ετοιμοθάνατου πλοίου
όπου κείτεται η ψυχή μου

Τόσες τρικυμίες
κι ακόμη να καταλαγιάσουν τα σωθικά μου
ξερνάω ακόμη αναμνήσεις
μέρα τη μέρα
χρόνο το χρόνο
σαν ένα νέο είδος ζωγραφικής
όπου ο πίνακας παραγεμίζει με χρώματα
δήθεν ξεθωριασμένα

Κρατάω στο χέρι μια οπτασία

προσκολλώμαι σε ιδεατούς έρωτες
και αγαπώ εξιδανικευμένους χαρακτήρες ανθρώπων
που τεμαχίζονται στην πρώτη αναποδιά

Κάλπικες χειρονομίες,
παραχαραγμένες ψυχές
σαν τη δική μου
– που απορώ ώρες-ώρες τι μου προσφέρει,
πέραν της απέραντης μελαγχολίας
που μου κρατά συντροφιά –
παραλύουν τις σκέψεις μου
καρφώνοντάς τες μ’ ένα μελανό ακόντιο

σε ένα τσαλακωμένο φύλλο χαρτιού

3
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Τέλμα του Έρωτα

Παλιά τασάκια
γεμάτα αποτσίγαρα
που δεν κάπνισες
Ξεχειλωμένες αναμνήσεις
και τεμαχισμένα μερόνυχτα
κάτω από τη μύτη της συνείδησής σου

Ξυπνάς μετά τη δύση του ηλίου

με φεγγαρόλουστο το μάγουλο
Τινάζεις από πάνω σου την ομορφιά
που τόσο σιχάθηκες
και ξεσκεπάζεις το κορμί

Άδειος ο τοίχος, βαμμένος μπλε

στο πιο βαθύ του
Στο προσκεφάλι σε περιμένει
ένα ακόμα μισοτελειωμένο όνειρο
στιγμών που τρίζουν ανολοκλήρωτες
σαν τον έρωτά σου

Κοιτάς τα σύννεφα
στο ταβάνι του δωματίου σου
και μοιρολογείς για λίγο
τη χαμένη ανάμνηση

Τι σου είναι ο Έρωτας

παρά ένας αβάσταχτος καημός
Αν δεν βρει δύο για να τον χωνέψουν
ξημεροβραδιάζεται στο μαξιλάρι σου
πιπιλώντας το μυαλό
με σκιρτήματα της καρδιάς
ωσότου ενδώσεις

Μα στο απόγειο του εξευτελισμού

που αποβλέπει
δεν σε περιμένει τίποτε άλλο

4
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
παρά ένα ακάνθινο στεφάνι στην καρδιά
και ο λιθοβολισμός από ανθρώπους

που ποτέ δεν αγάπησαν

5
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Το θεριό

Θεριό μοβόρικο η μοναξιά.

Περπατά ανάποδα
στο ταβάνι του δωματίου σου
έρπεται ανάμεσα σε παλιόχαρτα
και άδεια κρεβάτια
και με γυμνασμένα νύχια
σε ταρακουνά
να απαξιώσεις το θάνατο

Γουργουρίζει αυταπάτες και στεναγμούς

ενώ άπαξ και την κλειδώσεις απέξω
γρατζουνά συνειδήσεις
ψιθυρίζοντας διλήμματα και φρεναπάτες

Το χειρότερο;
Ξεχνά να σε λυτρώσει
από τα σκαμπανεβάσματα της καρδιάς
που σε κάθε ανεπιτυχή απαγκίστρωση
σπαρταρά πάνω από άηχες αναμνήσεις
και σφαδάζει σαν μισοπεθαμένο ψάρι
για τα μύρια των παθών της

6
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Ανικανοποίητο

Ξενυχτώ πίσω από τις γρίλιες των παραθύρων

και ονειροπολώ με την ανατολή
Ανάποδη η ύπαρξή μου
Εχθές έδωσα μια κλοτσιά στο παρελθόν
και σήμερα έσκυψα και το μάζεψα
για να το παρηγορήσω
Εχθές φώναξα δυνατά
πως δεν με νοιάζει τίποτε
και σήμερα ψάχνω στα πηγάδια
να δω αν εκπληρώθηκαν οι ευχές του χθες
Πόσο μακριά είμαι, Θεέ μου, από το τίποτε;
Δεν απέχω πολύ. Έτσι άκουσα.
Κράτησα στη χούφτα λίγη φαντασία
και τη σκόρπισα για ν’ ανάψω φωτιά
Ξάφνου γέμισε το δωμάτιο ανεπιθύμητους

Διάολε,

είναι αβάσταχτη η μοναξιά όταν έχεις παρέα

7
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Φωλιά

Νεοσσοί αρπακτικών πουλιών

οι καημοί:
Μια αιώνια αγάπη
και ένας έρωτας
στο δόξα πατρί
επιζητούν
με άναρθρες κραυγές
την προσοχή σου

Τα ταΐζω με αναμνήσεις,
αποξηραμένα όνειρα
και πολτοποιημένα σκουλήκια
στιγμιαίων απολαύσεων
που βρίσκω χωμένα
σε συρματοπλέγματα
και ηλεκτροφόρα καλώδια

Ολοένα τριγυρνώ
πάνω από στερημένες θάλασσες,
καταπίνω πικρούς ωκεανούς,
διασκελίζω άκαρπα δάση
και αναζητώ
– με όση άνοιξη μου έχει μείνει –
ένα ψίχουλο τροφής

ωσότου μάθουν να πετούν

8
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Ψωροπερήφανοι

Χρόνια τώρα
πιανόμαστε στα χέρια
για ένα μερτικό από έρωτα
σαν δυο μικρά παιδιά
σε παιδική χαρά
που νομίζουν
πως η κούνια τους ανήκει
σαν δυο περιστέρια
για ένα σπυρί
που ξεχνούν
πως τα φτερά τα ‘χουν
για να πετούν.

Κραυγάζουμε παράπονα
στον άνεμο
– φταίει γιατί έφερε το αγιάζι –
και αδιάφοροι μένουμε
στα τερτίπια της κολάσεως

γιατί εμείς, τάχα μου, γεννηθήκαμε στον παράδεισο

9
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Ημιτελής αρρυθμία

Μνησίκακη η απομόνωση
ξενυχτά σε ατρόχιστο δέρμα
αναμένοντας το ξημέρωμα
με ορθάνοιχτα τα βλέφαρα
να ρίχνει βάρος στην ψυχή
να την πιέζει

Ορθάνοιχτη και η ψυχή

να μπαινοβγαίνει ο αέρας
μία παγωμένος μία καυτός
να κοσκινίζει αναμνήσεις και αισθήματα
να απομυζεί τους σπαραγμούς

για να χορτάσει

10
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Πετρώματα

Κατρακύλησε η ύπαρξή μου

Ατίθαση και απαρηγόρητη
Σπασμένη σε χίλια κομμάτια
Ενός επίγειου ουρανού

Μην με κοιτάς
Είναι εύθραυστη η ψυχή
που έζησε στην κόλαση
Καίγεται από τα δάκρυά της
και ξαποσταίνει λίγο
πριν από κάθε βασανιστήριο

Σφουγγίζει από το μέτωπο

το παρελθόν
φυγαδεύει από την πίσω πόρτα
τους στεναγμούς
και βάφει με νέες αμαρτίες το παρόν
για να προχωρήσει

Μην με κοιτάς
Κρατήρες οι λέξεις
άπαξ και τις ταρακουνήσεις
εκρήγνυνται
και πλημμυρίζουν
λάβα την ψυχή
και εσύ απλώνεις το χαρτί

να τη στεγνώσεις

11
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Χωρίς καμουφλάζ

Έγδαρα με τα νύχια την ύπαρξή μου

να την ξεμπροστιάσω
Ντύθηκα την ψυχή και βγήκα

Ποιος είσαι εσύ

που κυκλοφορείς γυμνός,
μου φώναζαν,
ανάμεσα σε τόσους καλοντυμένους;

Έκανα πως δεν άκουγα

Μου πέταξαν χαλίκια, πέτρες, μαχαίρια.

Ποιος είσαι εσύ

που δεν ακούς
τα κελεύσματα της μοίρας;

Δεν σταμάτησα.
Ξέπλυνα με αλμυρό νερό
τις λαβωματιές
και προχώρησα.

Σε κάθε σταυροδρόμι
έπρεπε να αποφασίσω

Πάντα διάλεγα την κόλαση

και με χλεύαζαν
μα εγώ ήξερα
πως είναι ο πιο σίγουρος δρόμος

για τον Παράδεισο

12
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Η ανο(υ)σία της ύπαρξης

Μια αρμαθιά
από μισοτελειωμένα όνειρα
και στον αντίποδα
μια ψυχή να φωνάζει καρτερικά
το «σ’ αγαπώ»
χωρίς απόκριση

Παραδομένα σώματα
στο πουθενά
και κλειδωμένη η ψυχή
μην προδοθεί

Γελαστά τα στόματα
κρατούν την θλίψη
στον πυθμένα της ύπαρξης
μπας και βουλιάξει
και μουρμουρίζουν υποσχέσεις

Κανείς δεν μιλά

αναστενάζουν όλοι
από έναν ψίθυρο σιωπής
και συνεχίζουν
αφήνοντας πίσω τους

χνάρια ανυπαρξίας

13
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Μία από τα ίδια

Άλλη μια αδικοχαμένη μέρα

Που κηδεύτηκε άκλαυτη

Στρίβω τσιγάρα
τις αναμνήσεις
κ’ πετώ στο πάτωμα
τις στάχτες

Έξω σιωπή

Μια ροδακινιά ρίχνει

παραγινωμένους καρπούς
σε τσιμεντένιο δάπεδο
Και ο αγέρας
αναστενάζει προδομένος

Σηκώνομαι
Μια γυροβολιά
μέσα στο δωμάτιο
Για να θυμηθώ όσα ξέχασα
Κ’ να πέσω πάλι
βαρύς στον καναπέ
Βάζω μουσική
να καλύψει τη μοναξιά μου
Κ’ ρεμβάζω

ξεφυσώντας προς τα πάνω τον καπνό

14
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Παραπλάνηση

Τόσα καλοκαίρια
ξεχασμένα μερόνυχτα
μιας άκαρπης νεότητας
που φιγουράριζε
παστρικιά
για χρόνια
στο πρόσωπό μου
να μην ψυλλιάζεται
κανένας
τις καρδιακές μου ρυτίδες

15
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Εμπόδια

Τρύπωσα βρεγμένη
κάτω από το υπόστεγο.
Κύλισα τα μάτια μου
στις ρωγμές των τοίχων
και άπλωσα το χέρι
στη βροχή

Άγριο το βράδυ
Τραχύς ο τοίχος
με εσοχές
και όλο στενεύει

Έριξα το βλέμμα
μακριά
«Εκεί θα ήμουν»
σκέφτηκα
Μα με πρόλαβε
η βροχή.

16
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Το Αδιέξοδο των Επιλογών

Σβηστό το φως
Η νύχτα σιωπηλή και αφεγγάρωτη
Τιθασευμένη

Με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στα χέρια

και δυο αγκάθια στην καρδιά
κίνησα να βρω το ριζικό μου

Ανίκητο το σκοτάδι
Ούτε μια πιθαμή φωτός
Ούτε ένας ψίθυρος

Αμηχανία στις αμασχάλες

και στα χείλη καημός

Έσπρωξα με το χέρι το σκοτάδι

μα δε χάθηκε

Προχώρησα στα τυφλά

και στο σταυροδρόμι

αυτοκτόνησα

17
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Ρύπος

Μην ξεψυχάς
Ζήσε
Έτσι μου ψιθυρίζει η λογική
έτσι εκπνέει
κάθε μέρα την ελπίδα της
η φτωχή μου καρδιά
παρατηρώντας με
να διαλύομαι
σαν έναν παμπάλαιο πάπυρο
που τον συνέθλιψε ο χρόνος

Πώς να αναπνεύσεις
σε αυτόν τον ρυπαρό κόσμο
τον γεμάτο σαπισμένα ερείπια
που στέκουν ετοιμόρροπα 
ανάμεσα σε καινούριες πολυκατοικίες 
κενές και αυτές
με άκοπη την κορδέλα των εγκαινίων τους
να λαμπυρίζουν κάτω από ψεύτικο φως

Το ολοκαίνουριο

18
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Μια ιδέα ζωής

Έκλειναν τα τείχη
και ‘γω έτρεχα
με την τελευταία ελπίδα
που μου ‘χε απομείνει

Έτρεχα
έτρεχα
να προλάβω

μια ιδέα ζωής

19
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Σφήνα παραλογισμών

Σφίξε στα χέρια σου

την κλεψύδρα της ύπαρξης
Μην τη χάσεις!
Μέτρα τα δευτερόλεπτα
μα ξέχνα το χρόνο
Να προλάβουμε την αιωνιότητα

---------------------------------------

Ου Κρίνεις Ίνα Μην Κριθείς.

Μα αν πρέπει να διαλέξεις...
τότε μονάχα αυτούς
που φοβούνται το θάνατο
να κατακρίνεις

---------------------------------------

Τι μέρες! Τι μνήμες!
Ένα εκατοστό από εδώ,
ένα εκατοστό από εκεί
να αρπάξουμε λίγη ζωή
όσο ο κόσμος είναι ακόμη
αγέννητος

---------------------------------------

Όλα στη ζωή μας

μια χαμένη αφορμή
μα αν την αδράξουμε
την κατάλληλη στιγμή
θα κρατήσουμε
τον ήλιο μας ατόφιο

---------------------------------------

Αχ, πάψε πια.

Άλλη η αλήθεια η δική σου
και άλλη η δική μου
με διαφορετικά μάτια
κοιτάζει ο καθένας μας τον ουρανό
20
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
---------------------------------------

Μάζεψα με τα χέρια μου

μια χούφτα ήλιο,
σφηνάκι και ξεδίψασα
Δείπνησα αργά
στην αμμουδιά
τώρα χωνεύω
το ηλιοβασίλεμα

---------------------------------------

Μια απόχρωση θλίψης

πλανιέται στο δωμάτιο
Επηρεάζεσαι

Ω, ναι, ακόμα και εσύ

που περνιέσαι για ανεξάρτητος

---------------------------------------

Η ζωή βγαίνει και σε άλλες εποχές;

---------------------------------------

Μα, έλα τώρα, ποιος από αυτούς

με καθάρια την ψυχή δεν ξέσκισε πρώτα τη σάρκα του στα βάτα;

21
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Τα χρόνια της αθωότητας

Καθημερινά
τρυπιέμαι με καρφίτσες
να δω αν είμαι ζωντανός
να με πιστέψω
και κολλάω δυο-τρία τσιρότα
– που τα πήρα κοψοχρονιά –
πάνω στις ράγες της καρδιάς
να μην σταματήσουν τα τρένα
τα ατελέσφορα ταξίδια τους

Κάποτε
Δυο πιθαμές άνθρωποι ακόμη
ζωντανεύαμε λούτρινα παιχνίδια
και κανακεύαμε τα νεανικά όνειρά μας
πάνω σε έναν χειροποίητο πάγκο ευτυχίας
στην παλιά αποθήκη του παππού
που ποτέ δεν γνωρίσαμε

Έπειτα
Βράδια ολόκληρα
δίπλα στην ακροθαλασσιά
μοιραζόμασταν τα εφηβικά όνειρά μας
και γελάγαμε αχόρταγα
πάνω στην ψάθα των φαντασιώσεων μας
με το μαγιό μας βρεγμένο ακόμα
και την ψυχή μας καυτή
από τον μεσημεριανό ήλιο

Τις μούντζες που μας έριχνε η ζωή

τις κάναμε ταξίδια
και πλέαμε ανέπαφοι
δίπλα στη γαλάζια αμμουδιά

Δέναμε με συρματόπλεγμα
τα οράματά μας
και κλαδεύαμε 

22
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
τα δέντρα των παραλογισμών μας
προτού καρποφορήσουν

Δεν μας ένοιαζε·

Είχαμε τα όνειρα,
είχαμε τη νιότη
Παραμιλάγαμε με παραμύθια
και ξεριζώναμε τον πόνο με κλωστή
σαν το δόντι που κουνιόταν
κλείνοντας με δύναμη την εξώπορτα

Έτσι κυλούσαν 
οι δροσοσταλίδες της νιότης
επάνω στο κούτελό μας

Ώσπου κάποτε
στέγνωσε η αθωότητα
και βρεθήκαμε να μασουλάμε
σαν άνοστο κορδόνι τις αναμνήσεις
καθισμένοι κατάμαχα

στην αντίπερα όχθη

23
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Λιοπύρι

Ποτάμι τρέχει ο ιδρώτας

κατά μήκος της ψυχικής μου στήλης
Ανοίγω το βήμα μου
να φτάσω στην κάθαρση
Μα όσο βιάζομαι
τόσο τη χάνω
Οσμίζομαι αλμύρα στον αέρα
και μια γεύση από θυμάρι
Τρέχω
Κουράζομαι
Σταματώ
Βαριαναστενάζω
ξεφυσώντας τα πάθη
Σμήνος
οι αναθεματισμένες αναμνήσεις
Τις διώχνω σαν μέλισσες
με την παλάμη του χεριού
Με τσιμπούν ανελέητα
Σταδιακά αποκτώ ανοσία
Βάζω αμμωνία
στα τσιμπήματα
Η αλμύρα αρχίζει να μου καίει τα ρουθούνια
Το λιοπύρι διαποτίζει τα σωθικά μου
Κρίμα κι άδικο
Τόσος δρόμος
Και στο φινάλε

Αδιέξοδο

24
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Η ποιήτρια

Καθόταν εκεί
κάτω από τον μεγάλο πλάτανο
μ’ ένα τετράδιο στα χέρια
και ένα μολυβένιο ακόντιο
σφηνωμένο
μεταξύ κυνόδοντα
και κάτω γνάθου

Μαστίγωνε το θάνατο
που ξεπηδούσε λαθραία
από τα χείλη της
Δάγκωνε τα ξεροκόμματα
της λησμονιάς
και βάφτιζε με σάλιο

τις ανοησίες αποφθέγματα

25
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Στην προκυμαία

Πώς τα 'φερε έτσι η ζωή

να σου μιλώ με τη σιωπή
όπως σαλπάρουν τα καράβια
να στέκομαι αμίλητη
στην προκυμαία
κρατώντας στο στήθος μου
το καρό σου πουκάμισο

Πυκνοί οι ύφαλοι
πικρή η νύχτα
ως και τα αστέρια
σιωπηλά

Το καράβι βάφει άσπρη 

τη λωρίδα των αναστεναγμών μου

Ένα ένα πνίγονται τα ψάρια

που ξέφυγαν από το παραγάδι
των ονείρων μου
και ο φάρος αμίλητος
αναβοσβήνει τις ελπίδες

Το βλέμμα σου
θολώνει την προκυμαία
μαζί και εμένα
και το καράβι
όλο φεύγει
όλο χάνεται

μαζί και εσύ

26
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Λύση ανάγκης

Ξεσκέπασες έναν ακόμη ουρανό

προτού χαθείς
και ‘γω τον έντυσα με σύννεφα
κι αγέννητους ήλιους
για να πάψω να σε καρτερώ

Κάθε που νύχτωνε

ένα ακόμη αστέρι
τρεμόπαιζε σαν ακορντεόν
στον ακατοίκητο ουρανό
και ‘γω έβαζα το χέρι
μπρος στα μάτια
να μη με τυφλώνει
το φως

Και όταν κοιμόμουν

κάτω από τα σύννεφά μου
ο αφεγγάρωτος ουρανός
πρόδιδε την απουσία σου
και δεν ήξερα πια τι να κάνω

Μέρα τη μέρα
ξεγύμνωνα έναν ακόμη ώμο
κι απ’ τα χέρια μου
γλιστρούσε μπόλικη
η περηφάνια
ώσπου στο τέλος
τυλιγόμουν όπως-όπως
με το μαύρο του σκοταδιού
σεντόνι
να προστατέψω τον εαυτό μου

από μένα

27
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Ανάμνηση εν μορφή παραζάλης

Περιστρεφόμενες φυσαλίδες καπνού

πνιγμένες σε ανθρώπους
που έπρεπε και απόψε να καπνίσουν
το τελευταίο τους τσιγάρο

Ασφυξία
Τα περιπλεγμένα δάχτυλα
οι κυματιστοί αγκώνες
οι σφριγηλοί μηροί
δεν ξαποσταίνουν

Ανούσια στόματα
ξεστομίζουν επιφάνεια
Παλεύω να κρατηθώ
μα βουλιάζω σε δαχτυλίδια καπνού
Βυθίζω τα μάτια μου στο πάτωμα
και βλέπω εσένα

Μια λέξη από το άπειρο

στα χείλη σου
και η σιωπή των ματιών σου
να ξενυχτά παραμιλώντας
πάνω στο δέρμα μου
Κι εγώ να σιγοτραγουδώ
ανέμους στο κορμί σου
να ξεδιψάσω

Χίλια φιλιά και μία νύχτες

δεν μου έφτασαν
κι ας σε αποχαιρέτησα
στα όνειρά μου

Μια μονοτονία έρωτα

περιπαίζει την ύπαρξή μου
κι εσύ ξεδίψασες ήδη

προτού προλάβεις να με πιείς

28
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Σαπιοκάραβα

Ταξίδεψα και ‘γω

κάπου
κάποτε
σε ένα αέναο ταξίδι ταξιδεύω
και ανοιγοκλείνω τα πανιά
και όλο φεύγω
όλο γυρίζω
και όλο ξημερώνει
στο κορμί σου
και όλο βραδιάζει
στο κορμί σου
και ανοιγοκλείνεις τα πανιά
και όλο φεύγεις
όλο γυρίζεις
και όλο ξημερώνει
στο κορμί μου
και όλο βραδιάζει
στο κορμί μου
και φεύγουμε και οι δυο μας

χωριστά

29
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Τρυγητής

Τόσους παραδείσους τρύγησα

να σ’ ανταμώσω
Έκοβα άγευστα σταφύλια
από ποδοπατημένους αμπελώνες
υποστυλώνοντας την ύπαρξή μου
στο απαγορευμένο.
Οι αμαρτίες έρπονταν επάνω μου
περιτυλίγονταν στα χέρια, τα πόδια, το λαιμό μου
και σιγοψιθύριζαν γδαρμένες υποσχέσεις
Εσύ ξετρύπωνες τον ήλιο
κάτω από τη μασχάλη μου
και με έκαιγες για λίγο
προτού με σύρεις
τις παγωμένες μέρες του χειμώνα
γελώντας πάνω στο χιόνι
Άνοιξη δεν ένιωσα ποτέ∙
κρατιόμουν σφιχτά απ’ το ζωνάρι σου
και νόμιζα πως σε παγίδευα

Μα ήταν το δικό μου χέρι

επάνω σου μπλεγμένο

30
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Ο μίμος

Πες μου,
πώς μπορώ να αισθανθώ ξανά
όταν κάθε πνοή
δημιουργεί ρήγματα στο κορμί;
Όταν κάθε λέξη
που ανήκει σε σένα
βγαίνει βουβά από τα χείλη μου
σαν εκείνους τους μίμους
στην άκρη του δρόμου
που κρύβουν
κάτω από την ακινησία
χιλιάδες λέξεις
χιλιάδες πίκρες
χιλιάδες βάσανα
βαμμένα σε ένα χαμόγελο;

Θα μείνω λίγο ακόμα

στην άκρη του δρόμου
ένας μίμος και ‘γω
να σου ψιθυρίζω με τα μάτια
χιλιάδες σ’ αγαπώ
μπας και φιλοτιμηθείς
να μου ρίξεις μια πεντάρα
ή μπας και πέσει καμιά τυχαία
από το μπατζάκι της ανθρωπιάς σου

Τόσα βράδια
με τα μάτια βρεγμένα
κάτω από τη ματωμένη σελήνη
δεν με λυπήθηκες;
Να ξεπαγιάζει το σώμα
στην άκρη του δρόμου
και η καρδιά να καίει

Πες μου,
πώς να αισθανθώ ξανά
όταν στο ξεθωριασμένο καπέλο
που είχα αφήσει χάμω

31
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
ρίχνουν όλοι κάλπικες δεκάρες
και τρυπημένα πενταράκια;

32
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Ντάμα κούπα στον άσο

Με άφησες ξεσκέπαστη
Και έξω δεν έχει ακόμα χαράξει
Κρυώνω
Σκεπάζομαι με τραπουλόχαρτα
μια ντάμα κούπα
και έναν ρήγα καρό
χωρισμένα από 10 σπαθιά
μέσα στα σωθικά μου
ξεμένω με έναν άσο
κατσικωμένο στο σβέρκο
και ξεφυσώ τους στοχασμούς
όπως βαριαναστενάζει
μονάχη της μια κούνια
παραδομένη στον άνεμο

Μετά από τόσα ξάγρυπνα μερόνυχτα

σιώπησαν ως και οι ψευδαισθήσεις
και τώρα στέκομαι γυμνή
λουσμένη με ιδρώτα
να σκιαγραφώ
αδικοχαμένα καλοκαίρια
πρόωρες αγάπες
που ατρόφησαν
και έρωτες
που δεν λένε να ησυχάσουν
σαν επίμονοι γρύλοι
να μουτζουρώνουν
στο χαρτί το μεταμεσονύκτιο

Αχ, πότε θα 'ρθει εκείνη η ώρα

να λήξει επιτέλους η σιωπή μας
και να ξεστομίσουμε
ολόρθοι, κατά πρόσωπο
τα παράπονα, τον χλευασμό, τα τραύματά μας
αραδιασμένα σαν μαγαρισμένη τράπουλα
με ορθάνοιχτα τα φύλλα

33
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
που τόσους αιώνες
κρατούσαμε κρυφά

σε παλιά αμάνικα γιλέκα;

34
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Τίποτε παραπάνω

Κάποτε θα καταλάβεις
ότι δεν ήμουν τίποτε άλλο
παρά ένας θνητός
με σάρκα και οστά
που έζησε για μια αιωνιότητα στην κόλαση
και ένα δευτερόλεπτο στον παράδεισο
και τώρα απλώς σιγοτραγουδάει τα δεινά του

Κάποτε θα καταλάβεις και εσύ

ότι δεν έχω ζητάω τίποτε
μα θέλω τα πάντα
και ότι δεν μου ανήκει
μήτε ο ουρανός μήτε τα σύννεφα
μήτε τα όνειρα που σιγομουρμουρίζω στο χαρτί

Κάποτε θα καταλάβεις
ότι απλώς υπήρξα
μια εποχή
μια κάποια στιγμή
μια κάποια αιωνιότητα
πίσω από έναν καθρέφτη του δωματίου σου
και πως θα χαθώ και πάλι
σαν ένα είδωλο
όταν θα πάψεις να κοιτάς
την αντανάκλασή σου

Κάποτε θα καταλάβεις
ότι τα όνειρα
τα βλέπει κανείς και με ανοιχτά τα βλέφαρα
και ας τελειώνουν το ίδιο γρήγορα
με αυτά που βλέπεις όταν τα κλείνεις

Κάποτε θα καταλάβεις
Πως σ' αυτή τη γη
σ' αυτό τον κόσμο τον απατηλό
τίποτε δεν έχει σημασία
είτε ζεις είτε πεθαίνεις
35
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
είτε γελάς είτε ξαγρυπνάς
τίποτε δεν έχει σημασία
Κάποιοι ορέγονται αξημέρωτα φεγγάρια
και άλλοι ζουν
με απατηλές ψευδαισθήσεις και ινδάλματα
μιας ωραίας Ελένης
ενός ρωμαλέου Αγαμέμνονα
κάνοντας ανούσιες κουβέντες
για τον υλικό μας κόσμο
και για το πόσο δάκρυσαν
εξαιτίας ενός ανόητου Πάρη
που τους έκλεψε μια οπτασία
που ποτέ δεν τους άνηκε
ή μιας ξεδιάντροπης Κλυταιμνήστρας
που υπέκυψε στα πάθη της.

Κάποτε θα καταλάβεις
Ότι ο κόσμος μας
έχει φτιαχτεί από πέτρες
που κατρακυλούν εύκολα
στο παραμικρό ταρακούνημα
- ναι, θα καταλάβεις -
Ότι δεν μας ανήκει τίποτε εδώ
πέρα από την ίδια την παραίσθηση του εαυτού μας
και ότι η δήθεν σπουδαιότητα της ύπαρξής μας
δεν είναι τίποτε άλλο
παρά μονάχα
αποκύημα της φαντασίας μας
παρά μονάχα
μια ληξιπρόθεσμη οφειλή
προς τη διαιώνιση της ανθρωπότητας∙

αυτό και τίποτε παραπάνω.

36
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
 Δημοσιεύεται με άδεια Creative Commons:

Attribution-NonCommercial-NoDerivs
CC BY-NC-ND

37
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη