Professional Documents
Culture Documents
Home
The Icelandic poem Sólarljóð is a Christian vision utilizing both indigenous and Christian concepts.
The date of Sólarljod is uncertain, though the period just before or after 1200 has been suggested.
"Sólarljóð is an Old Icelandic poem in which a deceased father advises his son from beyond the
grave. The poem consists of a series of parables and proverbs, a moving description of dying, and
accounts of both heaven and hell. Solarljoð is concerned with eschatological mystery, and this
mystery is reinforced by the poet through the use of obscure imagery and enigmatic
presentation."
"Sólarljóð is a powerful dream vision, in which a dead father appears to his son and advises him on
how to conduct his life and achieve salvation, after having given a striking account of his own
death, his otherworld journeys and his vision of Christ as the sun of righteousness. This poem thus
combines the didactic and visionary modes and reinterprets pagan wisdom and prophetic
compositions like Hávamál and Völuspá within a Christian context."
Guðni Jónsson
Sólarljóð
I.
1. Fé ok fjörvi
yfir þá vegu,
er hann varðaði,
2. Einn hann át
oft harðla,
ok meginlítill
3. Drykks of þurfi
ok vanmettr vera;
hræddu hjarta
4. Mat ok drykk
sofanda myrði
fróðan, fjölvaran.
6. Himna guð
en sá gat
7. Helgir englar
í hreinu lífi
*****************************
8. Auð né heilsu
er minnst of varir,
Unnarr ok Sævaldi,
ok næmðir hvívetna,
*****************************
skapaði skírliga.
Sváfaðr ok Skartheðinn,
engan hlut
en af þeim harmi
millum virkðavina.
í flestum stöðum
goldin grimmliga;
*****************************
er honum fylgja,
Ráðný ok Véboði
nú þau sitja
ok sárum snúa
en þó leizk
þeira hagr
á marga vegu
nú er þeim goldit,
trúðu aldregi,
góðu þú heit,
gott er annars
sínum bróðurbana.
af góðum hug,
sáttir létusk,
22. En þá eftir
á öðrum degi,
á leynigötu
en dróttinn sá
en sökudólgar
II.
dróttins mála
viku eftir
grættan gæla
manna hverr,
einkum vandliga
sá er einskis biðr;
snemma kallaðr,
þangat ek ætlumk,
því mér heitit var:
ægisheimi ór;
engi óttask,
ok viti bundin
ok glata aldregi,
III.
33. Frá því er at segja,
ynðisheimi í,
ok hinu öðru,
þá er fíkjask á fé;
ljósir aurar
dvalarheim
munafullan mjök.
lengi ek hölluðumk,
en sá réð,
kómu harðliga
slíta ek vilda,
Heljar meyar
sanna dagstjörnu,
drúpa dynheimum í;
en Heljar grind
þjóta þungliga.
40. Sól ek sá
setta dreyrstöfum;
á marga vegu
henni ek laut
hinzta sinni
aldaheimi í.
en gylfar straumar
43. Sól ek sá
á sjónum skjálfandi,
hræðslufullr ok hnipinn;
44. Sól ek sá
sjaldan hryggvari;
tunga mín
45. Sól ek sá
síðan aldregi
- þá var ek fæddr, -
hvergi settisk,
er ek lá stirðr á stráum;
þá merkir þat,
er guð mælti,
in virki guð,
hversu munaðarlausir
margir fara,
auði frá
*********************************
lauga vatn
gýgjar sólir
skinu grimmliga
ór skýdrúpnis skýjum.
sigrheima sjau;
upp ok niðr
*********************************
sviðnir fuglar,
er sálir váru,
54. Vestan sá ek
fætr hans
stóðu foldu á,
56. Norðan sá ek
hornum fullum
ór brunni Baugregins.
vötn stöðvaði,
sínum mönnum
svipvísar konur
drógu daprliga;
blóðug hjörtu
sá ek meiddan fara
andlit þeira
sá ek moldar gengna,
heiðnar stjörnur
fáðar feiknstöfum.
er mjök ala
blóðgar rúnar
merkðar meinliga.
er þessa heims
apask at óheillum.
er mörgum hlutum
til Fégjarnsborgar
er margan höfðu
fé ok fjörvi rænt;
brjóst í gegnum
öflgir eitrdrekar.
er minnst vildu
hendr þeira
negldar nauðliga.
66.
Menn sá ek þá,
er af mikillæti
klæði þeira
váru kynliga
eldi um slegin.
er margt höfðu
heljar hrafnar
ór höfði þeim
sætar syndir
*********************************
hreinir kyndlar
brenndir bjartliga.
er af miklum hug
ok ymna skrift
er mjök höfðu
englar guðs
er móður höfðu
hvílur þeira
váru á himingeislum
hafðar hagliga.
73. Helgar meyjar
höfðu hreinliga
manna þeira,
er á mörgum degi
er myrðir eru
er skapat hefr,
IV.
járn dreyri
móðug á munað;
seglum hennar
hjartar horn,
Sváfr ok Sváfrlogi;
ok benjar sugu
illum ey vana.
V.
Sólarljóð,
er sýnask munu
ok hittask munum
á feginsdegi fira;
dróttinn minn
en þú sátt it sanna;
fyrða engi
Benjamin Thorpe
Translation 1866
I.
a fierce freebooter
despoiled mankind;
beset by him
2. Alone he ate
most frequently,
until weary,
a wandering guest
he seemed to trust
on God he thought,
he evil meditated,
in a life of purity
*****************************
never imagined
for a woman;
no other thing
fiercely avenged.
***********************************
to various hearths.
17. They in themselves confided,
otherwise to appoint.
in may ways,
*****************************
as a warning.
20. So it befell
II.
every man
thitherward I yearn;
if he does no evil:
good it is to be blameless.
so he will prove
who has to go
III.
in the world,
and secondly,
shining riches
I seemed to men;
in delights abounding.
long I tottered,
but He prevailed
were tightly
my pains increased.
The maids of Hel each eve
to their home.
heavily creaking.
in many ways
and it seemed to me
for my heart
dissolved in languor.
seldom sadder;
my tongue was
as wood become,
never after,
high it flew,
settled nowhere,
how forsaken
many go hence,
Of my wealth bereft,
to me was destined
*********************************
water of baths
most loathsome.
shone grimly
up and down,
scorched birds,
reached up to heaven.
false_faced women
turned sorrowfully;
wounded go
to me all reddened
heathen stars
at another's fortune;
bloody runes
graved painfully.
this he earns,
is infatuated.
to Castle_covetous,
on hot stones
firmly nailed.
their garments
ludicrously were
in fire enveloped.
Hel's ravens
from their heads
Pleasant sins
*********************************
brightly burning.
angels read
holy books
God's angels
pleasantly placed.
of those men,
themselves tormented.
greatest Son!
Thee I pray,
IV.
on resounding seat;
iron gore
reefed late,
V.
the Sun_Song,
which will appear
Oh Lord!
so wise created
Jón Thoroddsen:Krummavísur
Icelandic Translation
Krummi svaf í kletta gjá, - The raven slept in a rock-rift
kaldri vetrar nóttu á, On a cold winters night
verður margt að meini; There are many things that can hurt him
verður margt að meini; Many things that can hurt him
fyrr en dagur fagur rann Before a beautiful day came
freðið nefið dregur hann He pulls his frozen nose
undan stórum steini. From underneath a big rock
undan stórum steini. Underneath a big rock
Regin smiður
Inngangur:
Grani bar gullið av heiði,
brá hann sínum brandi av reiði,
Sjúrður vann av orminum,
Grani bar gullið av heiði.
1.
Viljið tær nú lýða á,
meðan eg man kvøða
um teir ríku kongarnar,
sum eg vil nú umrøða.
2.
Sigmund so nevni eg
tann Vølsungsson,
tað var hin unga HjørdisHjørdís,
kona hans var hon.
3.
So glaðiliga drekka teir
í ríkinum jól,
so týðuliga seta teir
sín teknarastól.
4.
Ófriður gekk á
ta heilu høll,
so manniligamenniliga vardu teir
hin ríka kongsins fjøll.
5.
Tá var har so mikil
ríka manna gongd,
ófriður gekk á
kong Giurs lond.
6.
Ófriður gekk á
kong Giurs lond,
leggja teir sínar bardagar
suður við sjóvarstrond.
7.
Ríða teir í bardagar,
eingin kemur heim,
eftir livir Hjrødis
bæði við sorg og mein.
8.
Ríða teir í bardagar,
lata har sítt lív,
eftir livir HjørdisHjørdís,
Sigmundar vív.
9.
HjørdisHjørdís akslar sær
kápu blá,
so gekk hon á vøllin fram,
sum Sigmundur lá.
10.
"Ligg nú heilur, Sigmundur,
søti mín,
eg man vera í sorgartíð
komin at vitja tín.
11.
Hoyr tú, reysti Sigmundur,
søti mín,
er tað nakað grøðandi
sárini tíni?"
12.
"Seint manst tú, HjørdisHjørdís,
fáa til tey ráð:
at geva mær tey smyrslini,
sum grøða kunnu míni sár.
13.
Hundings synir í randargný
skaðan gjørdu har,
eitur var í svørðinum,
teir bóru ímótimóti mær.
14.
Áðrenn eg tað fyrsta
sárið fekk,
sundur mítt góða svørð
í tógva lutir gekk.
15.
Tá ið eg fekk tað
annað sár,
illa neit at hjartanum,
tað hyggi at tí gár.
16.
Tak tú hesa
svørðslutir tvá,
lat tú teir til smiðju bera,
ungan son vit fá?.
17.
Tað, ið tú hevur í vón hjá tær,
tað er sveinsbarn,
tú føð tað væl við alvi upp,
tú gev tí Sjúrðar navn.
18.
Av sonnum eg tað
sigi nú til tín:
hesin sami sonurin
skal hevna deyða mín.
19.
Regin smiður býr
fyri handan á,
honum skalt tú fáa
hesa svørðislutir tvá.
20.
Fávnir eitur ormurin,
á Glitraheiði liggur,
Regin hann er góður smiður,
fáum er hann dyggur.
21.
Eg kann ikki, HjørdisHjørdís,
longur tala við teg,
tí hetta man vera deyðastund,
ið komin er á meg."
22.
Grátandi snúðist HjørdisHjørdís
Sigmundi frá,
allar hennar hirðkonur
tær stóðu henni hjá.
23.
Allar hennar hirðkonur,
tær stóðu henni við,
tá ið frúgvin HjørdisHjørdís
fell í óvit niður.
24.
Tað var tá sum oftum enn,
tað kom á so brátt:
kongin søkti helsótt
á teirri somu nátt.
25.
Ikki kostaði Hjrødis
minni til enn tá,
børuna av reyðargulli
læt hon Sigmundi slá.
26.
Eystantil undir heyginum,
ið dreingir reika á fold,
gróvu teir tað ljósa lík
niður í døkka mold.
27.
Eystantil undir heyginum,
ið dreingir eyka tal;
dimmur er hesin dapri dagur
niður í mold at fara.
28.
Grátandi fór nú HjørdisHjørdís,
í sínum sali at sitja,
Hjálprek kongur fyrstur var,
ið frúnna mundi vitja.
29.
Sigmundur kongurin
frá HjørdisiHjørdísi gekk.
Hjálprek kongurin
frúnna aftur fekk.
30.
Frúgvin læt seg við barni ganga
níggju mánaðir taldar,
til at teirri stundini leið,
hon føðir ein svein so baldan.
31.
Frúgvin læt seg við barni ganga
níggju mánaðir sínar,
til at hennara stundini leið,
hon føðir ein svein so fríðan.
32.
Tað var tá sum ofta er enn,
at duld eru døpur mein,
frúgvin er gingin í høgaloft,
hon føðir ein ungan svein.
33.
Sveipar hon hann í klæði væl,
tá ið hann kom í heim,
Sjúrð so bað hon nevna sær
hin gævuliga svein.
34.
Hann vaks upp í ríkinum
til gævuligan mann,
Hjálprek kongurin
fostraði hann.
35.
Hann vaks upp í ríkinum
skjótt og ikki leingi,
gjørdist hann í høggum tungur,
hann bardi kongsins dreingir.
36.
Hann var sær á leikvøllum
undir reyðum skildri,
lærdi allar listir tær,
ið kappin kjósa vildi.
37.
Hann var sær á leikvøllum
burtur við aðrar sveinar,
hvørja ta tíð, teir reiðir vóru,
stóð eitt stríð av meini.
38.
Hann var sær á leikvøllum,
hann millum manna herjar,
rívur upp eikikelvi stór,
hann lemjir summar til heljar.
39.
Niður setast sveinarnir,
reiðir ið teir vóru:
"Líkari var tær faðir at hevna,
enn berja os so stórum."
40.
Sjúrður kastar reyðum skildri
niður á døkka fold,
tá ið hann hoyrdi síns faðirs deyða,
hann sortnaði rætt sum mold.
41.
Kastar hann svørð og herklæði,
han lystir ei longur at leika,
gongur so inn fyri móður sína
við reyðar kinnar og bleikar.
42.
"Hoyr tað, sæla móðir mín,
sig mær satt ífrá:
hvussu var hann at navni nevndur,
ið mín faðir vá?"
43.
"Eg kann ikki sannari
siga tær ífrá,
tað vóru Hundings synir,
ið tín faðir vá.
44.
Tað vóru Hundings synir,
ið tín faðir vá,
tað verður ei, meðan tú livir,
tú sømdir av teim manst fá."
45.
Sjúrður svarar síni móður
alvælallvæl, sum hann kundi:
"Ofta hava vaksið ungum rakka
hvassar tenn í munni."
46.
HjørdisHjørdís gongur at kistuni,
sum øll var í gulli drigin:
"Her sært tú tey herklæði,
sum tín var faðir í vigin."
47.
Hon læsir upp ta kistuna,
sum nógv goymdi gull og fæ,
tekur upp taðta blóðigu skjúrtu
og kastar honum á knæ.
48.
Tekur hon teir svørðislutir,
Sjúrði hon teir fær:
"Hetta gav tín sæli faðir,
ið mikið gott unti mær.
49.
Tak tú hesa
svørðislutir tvá,
tær eitt annað javngott
svørð av teim at slá.
50.
Regin smiður býr
fyri handan á;
honum skalt tú bera
hesa svørðislutir tvá.
51.
Fávnir eitur ormurin,
á Glitraheiði liggur:
Regin hann er góður smiður,
fáum er hann dyggur.
52.
Gakk tú fram at fossinum,
kasta stein í á,
kjós tær hest til handar
sum ikki víkur frá."
53.
Gekk hann sær at fossinum,
kastaði stein í á;
hann tók tann av hestunum,
sum ikki veik ífrá.
54.
Hann var valdur í ríkinum,
av øllum var hann bestur;
síðani var hann kallaður
Grani, Sjúrðar hestur.
55.
Sjúrður loypur á Grana bak
morgun ein so snimma,
síðan reið hann yvir um á
Regin smið at finna.
56.
Tað var hin ungi Sjúrður
ríður fyri dyrnar fram;
Regin kastar smíði øllum,
tók sær svørð í hond.
57.
"Hoyr tað, frægi Sjúrður,
tú ert so menskur ein mann;
hvørt stendur ferðin tín,
hvørt ríður tú fram?"
58.
"Hoyr tú tað nú, Regin,
higar stendur mín ferð;
ger mær tað tú, Regin smiður,
smíða mær nú eitt svørð."
59.
"Ver vælkomin, Sjúrður,
tú hevur verið mær kærur,
dvølst í ríkinum nakra tíð,
tú ver í nátt hjá mær."
60.
"Eg kann ikki, Regin smiður,
dvøljast her hjá tær;
Hjálprek kongur saknar meg
úr hásæti hjá sær.
61.
Smíða tú mær svørðið
virðiliga og væl,
bæði má eg vega við tí
jarn og so stál.
62.
Smíða skalt tú mær svørðið
skært og so reint,
bæði skalt tú vega við tí
jarn og so stein."
63.
Regin tók við svørðinum,
legði tað í eld,
tíggju næturnar,
hevði hann tað í gerð.
64.
Tíggju næturnar
hevði hann tað í gerð,
tá var hin ungi Sjúrður
riðin aðra ferð.
65.
Sjúrður loypur á Grana bak
morgun ein so snimma,
síðan reið hann yvir um á
Regin smið at finna.
66.
Tað var hin ungi Sjúrður,
ríður fyri dyrnar fram,
Regin kastar øllum smíði
og tók sær svørð í hond.
67.
"Ver vælkomin, Sjúrður,
smíðað havi eg svørð,
bilar tær ei hugurin,
tú verður til víggja førur.
68.
Smíðað havi eg svørðið,
skært og so reint,
bæði skalt tú vega við tí
jarn og so stein."
69.
Sjúrður gongur at stórum
royndi alv so fast,
sundur hans svørð tá
í tógva lutir brast.
70.
"Deyðan ert tú, Regin,
av mær verð,
fyri tú vildi svíkja meg
í tíni vápnagerð."
71.
Báðar tekur hann svørðislutirnarsvørðslutirnar,
kastar honum á knæ,
skalv tá Regin smiður
sum eitt liljublað.
72.
Báðar legði hann svørðislutirnarsvørðslutirnar
aftur í hans hond,
tá skalv hondin á Regin smiði
sum á liljuvond.
73.
"Smíða skalt tú annað svørð,
men smíðar tú tað svá,
vita skalt tú, Regin,
lív skalt tú ei fá.
74.
Svørðið skalt tú gera
so reiðuliga hart,
bæði skal eg vega við tí
stál og so jarn."
75.
"Smíði eg tær annað svørð
og verður tað ei svá,
hjartað úr orminum,
tað leggi eg treytir á.
76.
Hoyr tað, ungi Sjúrður,
smíði eg tær svørð,
hjartað úr orminum,
tað vil eg hava í verð."
77.
Regin tók við svørðinum,
legði tað í eld,
tríati næturnar
hevði hann tað í gerð,
78.
Tríati næturnar
hevði hann tað í gerð,
tá var hin ungi Sjúrður
riðin triðju ferð.
79.
Sjúrður loypur á Grana bak
morgun ein so snimma,
síðan reið hann yvir um á
Regin smið at finna.
80.
Tað var hin ungi Sjúrður,
reið fyri dyrnar fram,
Regin kastar øllum smíði,
tók sær svørð í hond.
81.
"Ver vælkomin, Sjúrður,
smíðað havi eg svørð,
bilar tær ei hugurin,
tú verður so víða á ferð."
82.
Sjúrður gongur at stiðjanum,
høggur alvælallvæl fast,
hvørki mátti røkka, ei støkka,
so var svørðið hart.
83.
So høggur hann Sjúrður
fastliga til,
sundur kleiv hann stiðjan
og stabban við.
84.
Tað rennur ein á frá keldu upp,
onnur skamt ífrá
Gramm kallar hann svørðið,
á hallargólvi lá.
85.
"Hoyr tað, frægi Sjúrður,
tú far og kann um vív,
fyri tílíkan høvdinga
vildi eg latið lív."
86.
"Hoyr tú tað nú, Regin,
hetta sigur tú mær,
men annað býr í hjartanum,
Regin smiður, á tær."
87.
"Enntá, frægi Sjúrður,
siga skalt tú mær,
nær tú ríður á Glitraheiði,
lat meg fylgja tær."
88.
"Fyrst ríði eg í randargný,
Hundings synir at finna,
so fari eg á Glitraheiði,
men tað fýsir meg minna.
89.
Fyrst ríði eg í randargný,
Hundings synir at fella,
so fari eg á Glitraheiði,
tí mær man einki bella."
90.
Tað var Sjúrður Sigmundarson,
skortar honum ei eyð,
reið hann tá í randargný,
han hevndi sín faðirs deyða.
91.
Allar vá hann Hundings synir,
væl kom hann aftur frá teim,
skamri stund í ríkinum var,
hann reið á Glitraheiði.
92.
Tað var Sjúrður Sigmundarson,
ríður fram við skóg,
møtti honum gamalur maður,
hann settist niður á lón.
93.
Har kom maður á vøllin fram,
eingin ið hann kendi,
síðan hatt á høvdi bar,
finskan boða í hendi.
94.
"Hoyr tað Sjúrður Sigmundarson,
tú ert so reystur ein mann,
hvørt stendur nú ferðin tín,
hvørt ríður tú fram?"
95.
Har kom maður á vøllin fram,
hann vá við eggjateini;
eyga hevði hann eitt í heysi,
knept var brók at beini.
96.
"Eg reið fyrst í randargný
teir Hundings synir at finna;
nú ríði eg á Glitraheiði,
roysnisverk at vinna."
97.
"Hoyr tú, reysti Sjúrður,
siga skalt tú mær;
hvør er hesin vesali maður,
ið fylgi er við tær?"
98.
"Regin smiður kallast hann,
ormsins bróðir hann er;
tí havi eg hann í fylgi við mær
á hesi míni ferð."
99.
"Hvør bað teg grava
hesar gravir tvær?
deyðan man hin sami maður
hava ætlað tær."
100.
"Regin legði mær ráðini
at grava gravir tvær;
tí hann er mín vinmaður
við mær á hesari ferð."
101.
"Hevur Regin biðið teg
grava gravir tvær;
hann er versti svíkjari
og deyða vil hann teg.
102.
Væl mást tú, Sjúrður,
akta har uppá;
at tú ikki deyðan skalt
av hesum ormi fá.
103.
Grava tú ta triðju,
tú grava hana skamt ífrá,
ein mun av eitrinum
lívir hon tær tá.
104.
Grava tú enn ta fjórðu,
har longur fram,
upp úr grøvini
skalt tú vega hann.
105.
Grava skalt tú ta fjórðu,
tú grava hana har íhjá,
síðan skalt tú, Sjúrður,
á jørðini stá."
106.
Ormur er skriðin av gullinum,
frá man frættast víða,
Sjúrður setist á Grana bak,
hann býr seg til at ríða.
107.
Ormur er skriðin á gullinum,
tykist hava grið,
Sjúrður trívur um benjarkolv,
hann býr sítt svørð nú til.
108.
Tríati favnar var fossurin,
ið ormurin undir lá,
uppi vóru hans bæði bøksl,
men búkur á homrum lá.
109.
Uppi vóru hans bæði bøksl,
men búkur á homrum lá,
tað var hin reysti Sjúrður,
hann sínum svørði brá.
110.
Sjúrður gav so vænt eitt høgg,
tað øllum tókti undur,
tá skalv bæði leyv og lund
og allar veraldar grundir.
111.
Tá skalv bæði leyv og lund
og allar veraldar grundir,
Sjúrður brá sínum bitra brandi,
hjó hann um miðju sundur.
112.
Tað spurdi ormurin,
tá ið hann í brotum lá:
"Hvør er sá hin hugdjarvi,
ið høgga torir svá?"
113.
"Sjúrð skalt tú nevna meg,
Sigmundar svein,
tað var hin unga HjørdisHjørdís,
hon bar meg í heim."
114.
"Hoyr tú tað nú, Sjúrður,
hvat eg tali til tín:
hvør fylgdi tær ta longu leið
higar nú til mín?"
115.
"Regin er tín bróðir,
hann vísti mær veg,
hann er hin versti svíkjari,
deyða vildi hann teg."
116.
Til tess svaraði ormurin,
meðan hann fleyt í blóði:
"Drepa skalt tú Regin smið,
tóat hann er mín bróðir.
117.
Veg tú nú Regin smið,
sum tú hevur vegið meg,
hann er versti svíkjari,
deyða vil hann teg."
118.
Tað var Regin smiður,
talaði so fyri sær:
"Fái eg nú, Sjúrður,
tað tú lovaði mær?"
119.
Sjúrður stakk til hjartað,
tó vegurin var trangur,
stokti hann tað á teini,
ið tríati alin var langur.
120.
Sjúrður gjørdist á hendi heitur,
hann brá sær í munn,
fuglar og so alskyns djór
vóru honum á máli kunn.
121.
Tað søgdu honum villini fuglar,
uppi sita í eik:
"Sjálvur skalt tú, Sjúrður,
eta av tíni steik."
122.
Sjúrður stokti hjartað
og tað av teini dró,
Regin legðist at drekka
ormsins eiturblóð.
123.
Regin legðist at drekka
ormsins eiturblóð,
Sjúrður gav honum banasár
í spori, sum hann stóð.
124.
Tað var hin ungi Sjúrður,
sínum svørði brá,
síðan kleyv hann Regin smið
sundur í lutir tvá.
125.
Mikið mundi Sjúrði Sjúrður
gullið ognast tá,
tí hann vá tann frænarorm,
á Glitraheiði lá.
126.
Árla var um morgunin,
tað roðar fyri sól,
hann bindur upp á Grana bak
gullkistur tólv.
127.
Tólv gullkistur legði hann
hvørjumegin klakk,
sjálvur settist hann omaná,
so er mær frásagt.
128.
Síðan settist Sjúrður
at ríða omaná,
Grani sprakk um lyngheiðir,
og reiður var hann tá.
129.
Hesturin rennur í oyðimørk,
leiðin var honum ei kunnug,
Sjúrður svav á teirri nátt
undir so køldum runni.
130.
So treður hann Grani
grót rætt sum vøll,
tílíkur kemur eingin aftur
í ríka kongsins høll.
131.
Nú skal lætta ljóði av,
eg kvøði ei longur á sinni,
so skal taka upp annan tátt,
og víðari leggja í minni.
1.
NOW shall ye lithe & listen well
Unto this song I sing
Of warfare, & of warriors,
& many a mighty king.
2.
SIGMUND now name I,
Of Volsung the son;
& 'twas the youthful Hjørdis
That for his wife he won.
3.
Drank they right gaily
Glad yule-tide in;
Mighty their men-at-arms
Tribute to win.
4.
Swiftly came sorrow
To their high hall,
For many a foe was fain to see
That mighty monarch's fall.
5.
One & all, the warriors
Weapon took in hand;
Wagèd was the warfare
In King Giur's land.
6.
Wagèd was the warfare
In King Giur's land;
There did they join battle
All on the South sea-strand.
7.
Many fared forth to battle,
But none returned again;
Queen Hjørdis sat a-waiting
In sorrow & in pain.
(skipped stanza)
Many fared forth to battle,
Let them stay alive!
Queen Hjørdis sat a-waiting,
She was Sigmund's wife.
8.
Forth fared Queen Hjørdis
In mantle of grey,
To seek for King Sigmund,
On battle-field lay.
9.
'Lie soft, thou Sigmund,
Dearest to me!
All in this hour of sorrow
I come to seek for thee.
10.
'Dearest of mine
In woe as in weal,
Is no green herb a-growing
Avails thy hurt to heal?
11.
'Wide mayst thou wander
Ere leeches be found,
With store of salves availing
To heal my deadly wound.
12.
'Hunding's sons in battle
Wrought my downfall;
Venom was on the sword-points
They pierced me withal.
13.
'Or ever that venom
Brought me my bane,
My goodly brand was broken
Asunder in twain.
14.
'Or ever my second wound
Touched me with smart,
The venom was seeping
Thro' to my heart.
15.
'The fragments of my goodly sword
To weapon-smith shalt bear,
& bid him forge a weapon
that our young son may wear.
16.
'For that thou bear'st within thee
Shall prove a gallant boy;
Sigurd shalt thou name him,
& foster him with joy.
17.
'Lithe now & listen,
For scant is my breath,
Sigurd our son
Shall avenge me my death.
18.
'The smith by the river
His dwelling hath made;
Bid him re-fashion
Sigmund's bright blade.
19.
'Fávnir hight the Fire-drake
Of Glitter Heath is Lord;
Regin is a cunning smith,
Yet none can trust his word.
20.
'No longer, my Hjørdis,
Talk I with thee!
Methinks 'tis now my dying hour
That cometh fast on me.'
21.
Weeping went Hjørdis
From the place where he lay,
The ladies of her household
Led her away.
22.
The ladies of her household
Succoured her eftsoon,
Whenas she lay witless
In sweven & swoon.
23.
Woe walketh still on Middle Earth,
& seeketh every wight!
The King must dree his death-pangs
All on the self-same night.
24.
Little spared Queen Hjørdis
Of honour to the dead;
She bade them shape for Sigmund
A bier of the gold so red.
25.
Under the howe their henchmen
Heaped all upon the wold,
’Twas there they laid his bright bodye
Down in the darksome mould.
26.
Up spake in sorrow
The swains that stood by:
'Doleful it is on sunbright day
In darksome mould to lie!
27.
Alone in lady's bower
Sat Hjørdis sorrowing;
The first that came to woo her
Was Hjálprek the King.
28.
King Sigmund in warfare
Laid down his life;
Hjálprek the King
Took Hjødis to wife.
(skipped stanza)
She went with child, that lady fair,
Nine months long all told,
& at the hour appointed
She bore a son so bold.
29.
She went with child, that lady fair,
Till nine long months were run,
& at the hour appointed
She bore a beauteous son.
(skipped stanza)
'Twas like it often happens again,
Hid in secret was her double pain,
The lady fair went to her loft
& she bore a young swain.
30.
She wrapped him well in swaddling-bands
When to this earth he came,
A gallant boy, & fair to see,
& Sigurd was his name.
31.
Right well was he fostered
By Hjálprek the King,
The sword could he wield,
The glaive could he fling.
32.
Both swift & strong, nor slow of growth
No feats he left untried;
A heavier blow could he lay on
Than any swain beside.
33.
When he went forth to weapon-field,
A blood-red shield he bare,
& all that hue would favour
Who chose a champion there.
34.
Now so it chanced, in weapon-field
When Sigurd went to play,
That strife fell out among the swains,
& wroth with him were they.
35.
All from an ancient oaken-tree
A mighty branch he tore,
& lammed those lads so lustily
That some rose up no more.
36.
Then did those swains to Sigurd
Speak up in dule & ire:
'Rather than maul thy comrades,
'Twere best avenge thy sire!'
37.
Now when they named his father's death,
His brow grew mirk as mould;
He cast his blood-red shield adown
All on the darksome wold.
38.
He cast down sword & harness
As from the field he sped,
& entered in his mother's bower,
With cheeks now white, now red.
39.
'Now lithe & listen, my mother dear,
& look thou tell me plain,
By what name do men name him
That was my father's bane?'
40.
'Now sooth, son of Sigmund,
I speak thee so plain;
It was the sons of Hunding
That brought thy father's bane.
41.
'They that slew thy father
Sprang from Hunding's stem:
But never while thou livest
Wilt thou conquer them!'
42.
’Twas Sigurd up & answered,
& spake as best he might:
’Oft, oft in mouth of wolf-cub
Wax teeth that well can bit.'
43.
’Twas Hjørdis hied her to the kist
With red, red gold laid o'er:
'Behold the warrior's harness
Which last thy father wore!'
44.
The lock thereof she's loosened
All with a golden key,
& she's cast the blood-stained byrnie
Adown before his knee.
45.
Then she has ta'en the fragment twain
Of Sigmund's sword of pride:
These did thy father give me
All on the day he died!
46. (interchange order with next stanza)
'Regin the weapon-smith
Dwells by the ford;
From these shall he fashion
As goodly as sword.
47.
'The shards shalt thou bear him
Of Sigmund's bright brand;
As goodly a blade
Shall he forge to thine hand.
48.
'Fávnir hight the Fire-drake
Of Glitter Heath is lord;
Regin is a cunning smith,
Yet lean not on his word!
49.
'Go, cast a stone in the streamlet
By pasture-field doth glide,
& choose for thy need the steadfast steed
That starteth not aside.'
50.
Forth to the stream fared Sigurd,
& cast therein a stone,
& the steadfast steed that started not,
He took him for his own.
51.
None was his like in all the land,
That courser good at need,
& the name he bore in days of yore
Was Grane, Sigurd's steed. · · ·
52.
Now Sigurd leapt on Grane's back
When yet the ways were blind,
& rode adown the river-bank
Regin the smith to find.
53.
It was the gallant Sigurd
Rode down by lea & land,
& Regin ceased his smithying
& took a sword in hand.
54.
'Now harken, doughty Sigurd,
A warrior bold enow,
Whence art thou come thus early,
& whither ridest thou?"
55.
'To thee, to thee the errand
Whereon I ride abroad!
I bid thee, Regin weapon-smith,
To forge a goodly sword.'
56.
'Now welcome, welcome, Sigurd,
So true my love for thee!
Shalt enter in my dwelling,
& bide this night with me.'
57.
'Now nay, now nay, thou weapon-smith,
I may not here abide,
Lest Hjálprek the King should lack me
From the high-seat by his side.
58.
'Now forge me a sword-blade
So sharp & so bright,
That stone & cold iron
Asunder 'twill bite!
59.
'Now forge me a sword-blade,
Of temper & tone
That will sever asunder
Cold iron & stone!' · · ·
60.
In furnace a-flaming
The fragments he laid,
All thro' three night-times
He fashioned the blade.
61.
Three night-times he laboured
To fashion the sword,
Till once again young Sigurd
Came riding to the ford.
62.
’Twas Sigurd leapt on Grane's back,
& rode along the stand,
& Regin ceased his smithying
& took the sword in hand.
(stanza 56 is repeated)
It was the gallant Sigurd
Rode down by lea & land,
& Regin ceased his smithying
& took a sword in hand.
63.
'Behold, I have fashioned
A weapon so wight!
If thou spare not thy strokes
Shalt be foremost in fight.
64.
'Behold, I have forged thee
A weapon so true!
Both steel & cold iron
Asunder 'twill hew.'
65.
Now Sigurd sought the anvil,
& smote thereon amain;
But the new brand was broken
Asunder in twain.
66.
'Worthy art thou, weapon-smith,
To die by my hand,
For that thou wouldst betray me
In forging the brand!'
67.
Adown he flung the fragments
To fall at Regin's knee;
Wan grew the weapon-smith
As lily-flower to see.
68.
Then he has ta'en the fragments twain,
& thrust in Regin's hand;
& the arm of Regin trembled
Like any lily-wand.
69.
'Now forge again a sword for me
By might of runic rhyme
& be thou ware, thou weapon-smith,
I spare not a second time!
70.
'A sword shalt thou forge me
So sharp & so leal,
That 'twill sever asunder
Both iron & steel!'
71.
'Yea, I will forge a second sword,
But this I'll have of thee,
The heart o' the Worm on Glitter Heath
All for my forging-fee.
72.
'Now swear me this, thou Sigurd,
& look thou hold it true;
The heart o' the Worm on Glitter Heath
To give me as my due!' · · ·
73.
Once more in the furnace
The fragments he laid;
All thro' three night-times
He fashioned the blade;
74.
All thro' three night-times
'Mid roaring & reek,
Till Sigurd rode thither
His weapon to seek.
75.
’Twas Sigurd sprang on Grane's back
When scarce the night was o'er,
& rode adown the river-bank,
& stayed at Regin's door.
76.
It was the doughty Sigurd
That halted by the ford;
& Regin ceased his smithying,
& took in hand the sword.
77.
'A sword have I forged thee
Of wonder & worth!
Never so wight a weapon
Was seen on Middle Earth.'
78.
Now Sigurd smote the anvil
That straight did rock & reel,
But never a dint could mar the glint
Of Regin's tempered steel.
79.
Again he smote the anvil
With such a mighty blow,
The iron was cloven asunder,
& the earth-fast stone below.
80.
Bright & clear the river
Welled upwards from the spring;
& Gramm they name the sword of fame
Of Regin's smithying.
81.
'Go hence, go hence, thou Sigurd,
& woo thee a high-born wife!
For such a mighty warrior
Would I lay down my life.'
82.
Now lithe & listen, weapon-smith,
Thy words are fair & fine,
But a darker thought is hidden
Deep in that heart o' thine!'
83.
'Now Sigurd, doughty Sigurd,
This promise make to me;
When thou dost ride to Glitter Heath,
Thy comrade I may be!'
84.
'First with the sons of Hunding
I'll meet on foughten field;
Then will I hie to Glitter Heath
This biting brand to wield.
85.
'Yea, first to fight with Hunding 's sons
On battle-field I fare,
& then I ride to Glitter Heath
To raid the Dragon's lair!' · · ·
86.
It was not Sigurd Sigmundarson
Made not that vow in vain;
With his own hand he slew the band
That brought his father bane.
87.
Both one & all, he saw them fall
That did his sire to death,
Or ever he turned him homeward,
& hied him to Glitter Heath.
88.
It was Sigurd Sigmundarson
Rode down by greenwood shaw;
And, sitting apart in secret,
An agèd man he saw.
89.
A silken cap was on his head,
As down the glade he came,
& in his hand a Finnish bow,
& no man knew his name.
90. (interchange order with next stanza)
With buckled leggings, countrywise,
That ancient man drew near;
One burning eye was in his head,
& at his back a spear.
91. (this stanza interpolated)
'And art thou Sigurd Sigmundarson,
A warrior bold, I trow,
Say, whence hast thou come to greenwood glade,
& whither ridest now?"
92.
'Of late I fared to battle-field,
& Hunding's sons I slew;
But now I ride to Glitter Heath
A daring deed to do.'
93.
'Now harken, Sigurd Sigmundarson,
& look thou tell to me,
What name is his, the caitiff carle,
That followeth after thee?'
94.
'Regin the smith men name him;
A cunning smith is he,
& brother in blood to the loathly Worm,
& therefore he followeth me!"
95.
'Now wherefore hath he bidden thee
To delve these ditches twain?
The man that bid thee delve them,
That man desired they bane.'
96.
'’Twas Regin bid me grave them,
These grofts, by one, by two,
For that in this adventure
He is my comrade true.'
97.
'Did Regin bid thee grave them
With never a third thereby,
Then Regin is a traitor foul
That fain would see thee die.
(skipped stanza)
Well must you Sigurd,
mind over this,
So that you shalt not die
By the deeds of this wyrm.
98.
'Grave thou yet another,
A little space below,
To catch the Dragon's deadly spume
That from his mouth will flow.
99.
'A fourth shalt thou fashion,
Yet closer at hand;
'Then shalt thou, Sigurd,
Therein take thy stand.' · · ·
(skipped stanza)
Thou shalt grave a fourth,
Thou grave it there
thereafter shalt thou Sigurd,
In the earth STAY.
100.
The Worm slid forth from the red, red gold
All at the eventide,
& Sigurd sprang on Grane's back,
& swiftly did he ride.
101.
Little deeming of danger,
The Dragon crept abroad;
& Sigurd sprang from saddle,
& drew his trusty sword.
102.
The Worm slid forth from the Treasure,
Adown the dyke to creep,
His belly clave to the lower earth
Full thirty fathom deep,
103.
But ever the back of the monster
Was high in the air aboon;
& Sigurd seized his biting brand,
& drew, & stuck eftsoon.
104.
So stern was the sword-stroke,
So mighty the blow,
That all the girth of Middle Earth
Was shaken to & fro.
105.
Shook every leaf on every tree
& earth the tree-roots under,
When Sigurd drew his trusty sword,
& clave the Worm asunder.
106.
Up & spake the loathly Worm,
All broken where he lay:
'Who is the doughty warrior
Dares deal such blows to-day?'
107.
'Sigurd shalt thou name me,
Of Sigmund the son;
Hjørdis she that bore me
After his days were done.'
108.
'Lithe & listen, Sigurd,
To this I ask of thee;
What man was in thy following
The livelong way to me?'
109.
'With Regin thy brother
I came to the Heath,
Foulest of traitors,
Desiring thy death.'
110.
Up & spake the fierce Fire-drake,
A-floating in his gore:
'Regin the false weapon-smith
Must tread the earth no more.
111.
'Of traitors worst is Regin,
Who fain thy bane would be;
Then deal thou with the weapon-smith
As thou hast dealt by me!'
112.
Up spake the wily weapon-smith:
'Where is that fee of mine,
The Dragon's heart that is my part,
As thou dist swear langsyne?'
113.
Oh, out he hewed the Dragon's heart,
Was three ells' length & more,
& he brandered it all on burning wood
Because of the oath he swore.
114.
His hand, sore scorched with burning heat,
All on his lips he laid,
& the speech he knew of the birds that flew,
& the beasts in the greenwood glade.
115.
Up & spake the little bird
That sat on oaken-tree:
'Eat of the heart, thou Sigurd,
And thou wouldst wiser be!'
116.
The heart doth he take from the wooden stake,
And all to eat is boun,
While Regin of the poisoned gore
To drink hath laid him down.
117.
Regin hath laid him down to drink
Of the Dragon's poisoned blood,
& Sigurd dealt him his death-wound,
Nor stirred from where he stood.
118.
It was the doughty Sigurd
That swung his sword amain;
Regin the smith he sundered
Apart in pieces twain. · · ·
119.
Such treasure won Sigurd
As ne'er can be told,
When as he slew the loathly Worm
That lay upon the wold.
120.
All in the red of morning
When dew bedecked the ground,
Twelve kists well-filled with the red, red gold
On Grane's back he bound,
121.
Twelve kists well-filled with treasure,
& mounted there beside,
& swift the good steed Grane
Thro' holt & heathland hied.
122.
Swift, swift they haste by wood & waste,
The homeward way unknown,
& they must lie the livelong night
With the cold rain dripping down.
(skipped stanza)
The horse sped through the wasteland
The way he was not in the know,
Sigurd slumbered for the night,
Under the cold thicket.
123.
Oh lightly trode Grane
On stone as in stall!
Never a steed so steadfast
Was known in kingly hall.
124.
Now will I cease from song awhile,
& see that ye mind it well,
Ere once again I raise my strain
This three-fold tale to tell.
WIDSITH
Weland
Wudga, the son of Weland and Beaduhild, became a great hero; he is also
mentioned towards the end of Widsith.
Egil Saga
Hefir hon haft langan vanmátt,
ok pat var krom mikil;
fekk hon enga nótt svefn ok var
sem hamstoli vaeri.
Egil scratched runes and placed them under the cushion of the bed
she rested on.
It was to her as if she had awoken from sleep,
and she said she was well now.
Chorus:
No man shall scratch runes
Not being able to use them well;
Many a man is misled
by dark forces.
Ten secret runes have I seen
Scratched on smoothed out fish bone;
For the girl this has caused
sorrow for a long time.
PATMOS
Al Landgrave de Homburgo
Cerca
Y difícil de coger está el dios.
Pero donde está el peligro, crece
También lo salvador.
En la tiniebla habitan
Las águilas y sin temor
Los hijos de los Alpes atraviesan el abismo
Sobre puentes ligeros.
Así, como se acumulan en torno
Las cimas del tiempo, y que los bienamados
Viven cerca, languideciendo sobre
Las montañas más separadas,
Danos así el agua inocente,
Oh danos las alas del más fiel sentido
Para atravesar y volver de nuevo.
Pero hospitalaria
En una casa mucho más pobre
Ella es sin embargo
Y cuando de un naufragio o llorando
Por la patria o
Al amigo perdido
Se le acerca algún
Extranjero, lo escucha con gusto, como a sus hijos,
Las voces del ardiente boscaje,
Y donde la arena escurre y se hiende
La superficie del campo, los sones
Lo escuchan y resuenan tiernamente
Como el eco de la pena del hombre. Así cuidó
Antes al amado del dios,
Al vidente, que en una feliz juventud había
Caminado junto
Al hijo del Altísimo, inseparable, pues
Amaba el Portador de tormentas la ingenuidad
Del joven y veía el hombre atento
El rostro del dios con justeza
Cuando, en el momento del misterio de la viña, se
Sentaron todos juntos, a la hora de la cena,
Y con gran alma, presintiendo con calma
El Señor les anunció su muerte y el supremo amor, pues jamás
Le fueron suficientes para hablar de la bondad
Las palabras, en ese instante, y para divertirse, en lo que
Veía, el furor del mundo.
Pues todo está bien. Luego murió. Mucho habría
Que decir de todo esto.Y ellos le vieron, con su mirada triunfal
Llenos de felicidad los amigos aún una última vez,