Professional Documents
Culture Documents
131
Κλεάνθης Γρίβας
24-03-2020
Για πρώτη φορά στη διάρκεια της γνωστής Ιστορίας, η ύπαρξη ενός
μεταδοτικού νοσήματος προβάλλεται ως λόγος απονέκρωσης της ζωής
ολόκληρων κοινωνιών, παρά το γεγονός ότι η θνησιμότητά του υπολείπεται κατά
πολύ της θνησιμότητας της γρίπης που μας επισκέπτεται σταθερά κάθε χρόνο.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
1. ΑΦΕΤΗΡΙΑΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ
ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ
Όπως έχει καταδειχθεί κατ’ επανάληψη από την Ιστορία, σε συνθήκες κρίσης, οι
άνθρωποι ως μόρια μάζας (σ’ αντίθεση με τους ανθρώπους ως άτομα)
συσπειρώνονται πάντοτε πίσω από κάποιον αδίστακτο και ανενδοίαστο
δημαγωγό που τους υπόσχεται «σωτηρία», για να τους οδηγήσει, τελικά, στην
κόλαση.
1. ΑΦΕΤΗΡΙΑΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ
Για πρώτη φορά στη διάρκεια της γνωστής Ιστορίας, η ύπαρξη ενός
μεταδοτικού νοσήματος προβάλλεται ως λόγος απονέκρωσης της ζωής
ολόκληρων κοινωνιών [παρά το γεγονός ότι η θνησιμότητά του υπολείπεται κατά
πολύ της θνησιμότητας της γρίπης που μας επισκέπτεται σταθερά κάθε χρόνο].
Εάν η απάντηση είναι «όχι», τότε εκείνο που διακυβεύεται δεν είναι το συμφέρον
μιας επιμέρους ισχυρής κοινωνικής ομάδας, αλλά κάτι πολύ σημαντικότερο, που
άπτεται των αλλαγών στη διεθνή «αρχιτεκτονική της ισχύος».
(3) Φυσικά, δεδομένου ότι η Φύση και η Εξουσία δεν ανέχονται το κενό, όταν ένα
σύστημα καταρρέει, πρέπει να το διαδεχθεί κάποιο άλλο. Συνεπώς, το
ερώτημα είναι έχει τρία σκέλη:
(4) Όλοι οι, άκρως αιματηροί, «πόλεμοι διαδοχής» στην ιστορία του, εγγενώς
σχιζοφρενικού, ανθρώπινου είδους, ποτέ δεν προβλήθηκαν ως τέτοιοι.
Προβάλλονταν πάντοτε ως πόλεμοι για την υπεράσπιση κάποιων σαθρών ιδεοληψιών
για την μοναδική «ορθή» θρησκευτική πίστη, την «καθαρότητα» του αίματος και της
φυλής, την υπεράσπιση κάποιων μεταφυσικών «νόμων» της ιστορίας, κ.ο.κ.
Γιατί, βέβαια, η άκριτη πίστη στον «ένα και αληθινό Θεό» και η άκριτη πίστη στη
«μία και αληθινή επιστήμη», δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές.
Εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες, όλοι οι μεγάλοι «παίκτες» βρίσκονται επί σκηνής,
προετοιμαζόμενοι για το ανέβασμα μιας σαιξπηρικής τραγωδίας: Το –ακόμη–
δημοκρατικό καθεστώς των ΗΠΑ, το ολοκληρωτικό καθεστώς της ΚΙΝΑΣ, το ημι-
ολοκληρωτικό καθεστώς της ΡΩΣΙΑΣ και το «εν υπνώσει» και «απροσδιόριστου»
χαρακτηρισμού, καθεστώς της ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (που, δυστυχώς,
αποδεικνύεται ότι δεν είναι ούτε «ευρωπαϊκή» ούτε «ένωση»), βρίσκονται σε θέσεις
μάχης, περιβαλλόμενες από τις χώρες μεσαίας ισχύος που επιδιώκουν να πάρουν
μέρος στο νέο Μεγάλο Παζάρι όπου θα διακανονιστούν οι διάδοχες «Σφαίρες
Επιρροής».
Το «Μεγάλο Παζάρι» στις 9-10 Οκτωβρίου 1944 στη Μόσχα (ανάμεσα στον
Τσόρτσιλ και στον Στάλιν) που επικυρώθηκε στη Γιάλτα στις 4-11 Φεβρουαρίου
1945 (από τους Ρούζβελτ, Τσόρτσιλ και Στάλιν), ήταν το προϊόν μιας παγκόσμιας
ανθρωποθυσίας που, το αφόρητο ψυχικό και υλικό βάρος της, επικαλύφθηκε με την
«ουδέτερη» ονομασία Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, (αντί του ορθότερου Δεύτερη
Παγκόσμια Ανθρωποσφαγή), ο οποίος διάρκεσε 6 χρόνια (1939-1945), κόστισε
πάνω από 65 εκατομμύρια νεκρούς, πολλούς περισσότερους ξεριζωμένους και
χιλιάδες ερειπωμένες πόλεις και χωριά.
Αυτό το «Μεγάλο Παζάρι» ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις που αναδείχθηκαν από
την δεύτερη παγκόσμια ανθρωποσφαγή, διαμόρφωσε το πλαίσιο της ισορροπίας που
έζησε η ανθρωπότητα από το 1945 μέχρι το 1989, όταν ξαφνικά άρχισαν να αλλάζουν
τα πάντα.
Μετά το 1945, οι Ηνωμένες Πολιτείες, ως μοναδικός «ηπειρωτικός ηγεμόνας» στον
πλανήτη, επιβλήθηκαν σχεδόν αβίαστα ως αναμφισβήτητος «παγκόσμιος ρυθμιστής»
κατά την περίοδο 1945-1989, εποπτεύοντας και συντηρώντας μια «κατάσταση
ισορροπίας» η οποία άρχισε να κατεδαφίζεται μετά το 1989.
Δύο παράγοντες έπαιξαν ρόλο σ’ αυτό: πρώτον, η εμφάνιση της Κίνας, που
μεταφράζει την οικονομική της ανάπτυξη σε πολιτικές διεκδίκησης της «ηγεμονίας»
στην ήπειρό της (πράγμα που θα της επιτρέψει να απαιτήσει να μοιραστεί με τις
Ηνωμένες Πολιτείες το ρόλο του «παγκόσμιου ρυθμιστή»), και δεύτερον, η όλο και
πιο εμφανής αδυναμία των Ηνωμένων Πολιτειών να ανταποκρίνονται στις
απαιτήσεις του παγκόσμιου ηγεμονικού τους ρόλου.
4. FOREIGN AFFAIRS:
Το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (CFR), που ιδρύθηκε το 1921, είναι ένα μη-
κερδοσκοπικό think tank που εστιάζει τη δραστηριότητά του στην εξωτερική
πολιτική και τις διεθνείς υποθέσεις των ΗΠΑ και παίζει καθοριστικό ρόλο στη
συγκρότηση της εκάστοτε ηγετικής ομάδας του υπουργείου εξωτερικών και στη
διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.
Έχει την έδρα του στη Νέα Υόρκη και ένα πρόσθετο γραφείο στην Ουάσιγκτον.
Μεταξύ των 4.900 μελών του, περιλαμβάνονται κορυφαίοι πολιτικοί, πάνω από 12
υπουργοί, ανώτεροι κρατικοί αξιωματούχοι, διευθυντές της CIA, τραπεζίτες,
δικηγόροι, καθηγητές πανεπιστημίων και ανώτερα στελέχη των μέσων ενημέρωσης.
Η κάλυψη της πανδημίας του κορωναϊού από το περιοδικό Foreign Affairs, ρίχνει
φως στα πραγματικά διακυβεύματα των ανελέητων συγκρούσεων που διεξάγονται
πίσω απ’ αυτή. Γιατί, μέσα απ’ την αρθρογραφία του, καθίσταται φανερό ότι το
μείζον πρόβλημα της εποχής μας δεν είναι ένας κορωναϊός αλλά μια κατάρρευση,
και ο τρόπος με τον οποίο θα καλυφθεί το κενό που δημιουργεί.
Παρατίθενται όλα τα σχετικά άρθρα από 1 Ιανουαρίου 2020 μέχρι σήμερα:
https://www.foreignaffairs.com/articles/united-kingdom/2019-12-10/neoliberal-
collapse
https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2020-01-31/how-prepare-coronavirus-
pandemic
https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2020-02-10/coronavirus-stress-test-xi-
jinping
https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2020-02-26/controlling-coronavirus-
will-mean-keeping-people-apart
https://www.foreignaffairs.com/articles/iran/2020-03-02/pandemics-ravaged-iran-
long-coronavirus
https://www.foreignaffairs.com/articles/north-korea/2020-03-03/can-north-korea-
cope-coronavirus
https://www.foreignaffairs.com/articles/2020-03-03/pandemic-disease-threat-national-
security?
https://www.foreignaffairs.com/lists/2020-03-04/global-response-coronavirus
https://www.foreignaffairs.com/articles/united-states/2020-03-05/us-chinese-distrust-
inviting-dangerous-coronavirus-conspiracy
με την πρόληψη και ένα σχέδιο για τον καταμερισμό του κόστους.
https://www.foreignaffairs.com/articles/2020-03-06/fight-pandemics-wildfires
Αλλά η καταστολή των πληροφοριών από τον Trump, σίγουρα μπορεί, να κάνει
τα πράγματα χειρότερα
https://www.foreignaffairs.com/articles/2020-03-10/science-cant-save-us-
coronavirus-panic
https://www.foreignaffairs.com/articles/2020-03-17/coming-coronavirus-
recession?utm
https://www.foreignaffairs.com/articles/2020-03-16/will-coronavirus-end-
globalization-we-know-it?utm
https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2020-03-18/coronavirus-could-reshape-
global-order
https://www.foreignaffairs.com/articles/2020-03-19/real-pandemic-danger-social-
collapse?utm
https://www.foreignaffairs.com/interviews/2017-08-15/global-health-gets-checkup
Έτσι, μεταξύ των άλλων, πολλοί διανοητικοί κλόουν που χλεύαζαν την κρατική
παρέμβαση στην οικονομία, τώρα παρακαλούν το «κράτος νυχτοφύλακα» να τους
σώσει από τις συνέπειες της κατάρρευσης του νεοφιλελευθερισμού (και,
παρεμπιπτόντως, από τον «ιό») και όσοι απ’ αυτούς «αντιμάχονταν» τον
ολοκληρωτισμό, προβάλλουν τώρα ως μοντέλο αποτελεσματικότητας την Κίνα,
παρακάμπτοντας τον ολοκληρωτικό της χαρακτήρα, στον οποίο οφείλει τη
δυνατότητά της να ελέγχει ασφυκτικά τη ροή των πληροφοριών, με αποτέλεσμα, να
προβάλλει στο (αχανές) εσωτερικό της και στον (αφελή) έξω κόσμο την εικόνα της
που επιθυμεί.
Η παράνοια του πανικού στην οποία βυθίστηκαν όλες οι χώρες, σε σχέση με τον
κίνδυνο που μορφοποιείται με τον «νέο», «μυστηριώδη» και «εξωτικό» ιό του Wuhan
(2019-nCoV), εξάλειψε κάθε δυνατότητα λογικής σκέψης και ήρεμου διαλόγου, με
συνέπεια να βιώνουμε τρομακτικές σκηνές από τη λειτουργία του αναδυόμενου
αστυνομικού κράτους.
Εάν επιχειρηθεί μια τέτοια προσέγγιση, η αριθμολαγνεία των κέντρων της εξουσίας
και των Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης που πυροδοτεί διαρκώς τον πανικό του
κορωναϊού, διαλύεται.
(2) Ε Λ Λ Α Δ Α
ΕΡΩΤΗΣΗ: Κατά τη διάρκεια της εισβολής του Ιού του Wuhan, σημειώνονται
στην Ελλάδα ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ από 258 θάνατοι κάθε μέρα;
https://www.kathimerini.gr/1068854/article/epikairothta/ellada/synolika-90-nekroi-
sthn-ellada-apo-griph
(3) Ι Τ Α Λ Ι Α
ΕΡΩΤΗΣΗ: Κατά τη διάρκεια της εισβολής του Ιού του Wuhan, σημειώνονται
στην Ιταλία, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ από 1.766 θάνατοι κάθε μέρα;
http://dione.lib.unipi.gr/xmlui/bitstream/handle/unipi/9810/Raikos_Dionisios.pdf?
sequence=1&isAllowed=y
«Όταν σκεφτόμαστε τον σχετικό κίνδυνο του νέου κορωνοϊού και του ιού της
γρίπης, δεν υπάρχει σύγκριση: Ο νέος κοροναϊός θα αποτελεί ένα μικρό στίγμα στο
πλαίσιο της σύγκρισής του [με τον ιό της γρίπης]. Ο κίνδυνος είναι ασήμαντος…
Απλώς, η επιλογή για το αν θα κάνουν εμβόλιο γρίπης ή όχι, μπορεί να δώσει στους
ανθρώπους μια ψευδαίσθηση ελέγχου. Η εξοικείωση γεννά την αδιαφορία. Επιπλέον,
το εμβόλιο της εποχικής γρίπης δεν είναι ποτέ 100% αποτελεσματικό: το 2018
ήταν αποτελεσματικό στο 29% των εμβολιασθέντων… Αντίθετα, ο κορωνοϊός
δημιουργεί άγχος, επειδή είναι νέος, μυστηριώδης και προέρχεται από ένα εξωτικό
μέρος».
https://khn.org/news/flu-far-deadlier-than-wuhan-virus/
https://www.cdc.gov/flu/weekly/index.htm
• Αντιθέτως, σοβαρός κίνδυνος για την υγεία των Αμερικανών -όχι μόνο τώρα,
αλλά κάθε χρόνο- είναι η γρίπη.
• Στις ΗΠΑ (πληθυσμός: 328.239.523), κατά τη διάρκεια της εποχής της γρίπης
(2019-2020), από τον Οκτώβριο 2019 μέχρι σήμερα, ελέγχθηκαν 1.130.489
δείγματα, και αριθμός των θετικών δειγμάτων της γρίπης ήταν 231.654
(20,5%). Και «τα CDC εκτιμούν ότι μέχρι στιγμής φέτος έχουν υπάρξει
τουλάχιστον 38 εκατομμύρια ασθενείς με γρίπη, 390.000 νοσηλείες και 23.000
θάνατοι από τη γρίπη».
https://www.cdc.gov/flu/weekly/#ClinicalLaboratories
Η σύγκρισή του ιού της Γρίπης και του ιού του Wuhan, είναι αποκαλυπτική για
το πραγματικό μέγεθος της απειλής.
7. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Για πρώτη φορά στη διάρκεια της γνωστής Ιστορίας, η ύπαρξη ενός
μεταδοτικού νοσήματος προβάλλεται ως λόγος απονέκρωσης της ζωής
ολόκληρων κοινωνιών [παρά το γεγονός ότι η θνησιμότητά του υπολείπεται κατά
πολύ της θνησιμότητας της γρίπης που μας επισκέπτεται σταθερά κάθε χρόνο].
• είτε στην αναθέρμανση του ενδιαφέροντος για την δημοκρατία (με το πολιτικό
και κοινωνικό της περιεχόμενο), και σε ένα νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο,
Κλεάνθης Γρίβας
24 Μαρτίου 2020
ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ
Ο οργανισμός μας αποτελείται από 10.000 δισεκατομμύρια ανθρώπινα κύτταρα
και από 10πλάσια έως 20πλάσια βακτηριακά κύτταρα… τα βακτηριακά κύτταρα
είναι περίπου 1.000 φορές μικρότερα από τα ανθρώπινα, και συνολικά ζυγίζουν
περίπου 1 με 2 κιλά…
Πολλά από τα βακτήρια αυτά είναι τόσο σημαντικά για την υγεία μας όσο σχεδόν
και το γενετικό μας υλικό. Απομακρύνουν παθογόνα βακτήρια και, στα πρώτα
χρόνια της ζωής μας, συνέβαλαν στην ανάπτυξη του ανοσοποιητικού μας
συστήματος, ενώ κατά την παιδική μας ηλικία προσέφεραν στον οργανισμό μας τις
σημαντικές για την επιβίωσή μας βιταμίνες Κ, Β12 και φυλλικό οξύ, επειδή
μπορούν να τις συνθέσουν από απλά δομικά στοιχεία. Τούτες οι βιταμίνες δεν
συντίθενται από τον ανθρώπινο οργανισμό... [Κι έτσι], όσο είμαστε καλά στην υγεία
μας και ζούμε χωρίς υπερβολές και καταχρήσεις, το ανοσοποιητικό μας σύστημα
καταφέρνει να έχει υπό έλεγχο όλων των ειδών τα βακτήρια, και τα χρήσιμα και
τα παθογόνα…
Στον αγώνα μας κατά των βακτηρίων κερδίζουμε βέβαια τη μια μάχη μετά την
άλλη, αλλά τον πόλεμο εναντίον τους δεν θα μπορέσουμε να τον κερδίσουμε ποτέ
ολοκληρωτικά, γιατί δισεκατομμύρια βακτήρια που αυξάνονται με ιλιγγιώδεις
ρυθμούς θα βρίσκουν συνέχεια τρόπους να ξεγελούν το ανοσοποιητικό μας σύστημα.
Επιπλέον, είδη ιών άγνωστα έως πριν μερικές δεκαετίες —όπως ο ιός του AIDS— θα
αποτελούν μια ολοένα και πιο σοβαρή απειλή για το ανθρώπινο είδος».
• Φυσικά πρέπει να παίρνεται στα σοβαρά κάθε λοιμώδης νόσος. Απέναντι στους
παθογόνους μικροοργανισμούς (ιούς και μικρόβια) διαθέτουμε: (α) το
ανοσοποιητικό μας σύστημα, που πρέπει να το ενισχύουμε διαρκώς και (β)
ορισμένα εξαρτημένα πολιτιστικά αντανακλαστικά (που καλλιεργούνται στο
οικογενειακό και το κοινωνικό περιβάλλον μας ως συμπεριφορές αυτο- και έτερο-
σεβασμού, και ως τέτοια δεν χρειάζεται να μας επιβάλλονται από κάποιον επίδοξο
«σωτήρα»). Αυτά τα εξαρτημένα πολιτιστικά αντανακλαστικά λειτουργούν
προστατευτικά για μας και τους άλλους. Για παράδειγμα, κανένας πολιτισμένος
άνθρωπος δεν βήχει χωρίς να καλύπτει το στόμα του, ανεξάρτητα απ’ το εάν
υπάρχει ή δεν υπάρχει κάποιος κορωναϊός.
• Συνεπώς, είναι ευθύνη και υποχρέωση του καθενός μας να παίρνουμε μέτρα για
την προστασία των ευπαθών ομάδων, χωρίς να απονεκρώνουμε τη ζωή των μη-
ευπαθών ομάδων και, κυρίως, χωρίς να περιμένουμε κάποιον Γκοντό που θα μας
«σώσει».
• Όμως, η λήψη έλλογων μέτρων δεν σημαίνει και παράδοση στον παράλογο
φόβο για τους μικροοργανισμούς με τους οποίους συμβιώνουμε επί
δισεκατομμύρια χρόνια και θα συμβιώνουμε μαζί τους για όσο θα υπάρχει το
ανθρώπινο είδος.
(β) να διατεθούν τα υλικά μέσα που είναι απαραίτητα για τη λειτουργία του,
Ο όρος herd immunity, με την έννοια της φυσικής ανοσίας του «πληθυσμού» ή της
«κοινότητας» (και όχι της «αγέλης»), έχει θετικό πρόσημο.
Όπως γράφει ο ιστορικός Richard Evans στο εξαιρετικό έργο του «Η Επιδίωξη της
Ισχύος: Η Ευρώπη 1815-1914» (2016, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2018), μια
εντυπωσιακή και πρωτότυπη ιστορική σύνθεση που θα έπρεπε να μελετηθεί από
καθέναν που ενδιαφέρεται για την αληθινή κατάσταση της Ευρώπης κατά τον 19ο
αιώνα:
«Τον 19ο αιώνα η άμεση ιατρική παρέμβαση ελάχιστα εμπόδισε και ακόμη
λιγότερο θεράπευσε τις λοιμώδεις νόσους. Η υγειονομική επανάσταση που
συντελέστηκε στις ευρωπαϊκές πόλεις το δεύτερο ήμισυ του αιώνα με την
παροχή καθαρού νερού και τα σωστά αποχετευτικά συστήματα ήταν εκείνη που
βοήθησε να σταματήσει η εξάπλωση της χολέρας και μείωσε τον επιπολασμό του
τύφου, του τυφοειδούς πυρετού και παρόμοιων νόσων». (Evans, 466)
«Οι εκστρατείες για τη δημόσια υγεία έλαβαν δεόντως υπόψη τους αυτό το γεγονός,
το οποίο σύντομα επιβεβαιώθηκε και για άλλες νόσους, στις οποίες περιλαμβάνονταν
κυρίως η διφθερίτιδα, αλλά και η οστρακιά, η μηνιγγίτιδα, η πολιομυελίτιδα και
ο τυφοειδής πυρετός, που μπορούσαν να μεταδίδονται με το φρέσκο γάλα ή το
νερό. Η εκπαίδευση των ανθρώπων ώστε να τηρούν κανόνες προσωπικής
καθαριότητας σε συνδυασμό με μέτρα δημόσιας υγείας, όπως η παροχή καθαρού
νερού, ήταν ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την πρόληψη ασθενειών αυτού
του είδους. Το πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα ήταν η βαθμιαία εξαφάνιση των
μεγάλων επιδημιών που σάρωναν κατά διαστήματα την Ευρώπη». (Evans, 462)
«Κατά τον 19ο αιώνα, σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις δεν υπήρχε καθόλου
αντλούμενο ή τρεχούμενο νερό, και οι περισσότερες δεν διέθεταν πόσιμο νερό
(στον ποταμό Ρήνο, απ’ όπου έπαιρναν νερό για κάθε χρήση εκατοντάδες χιλιάδες
άνθρωποι μόνο το 50% του συνολικού όγκου του νερού προέρχονταν από φυσικές
πηγές ενώ το υπόλοιπο προέρχονταν από τις αποχετεύσεις 1.500.000 ανθρώπων που
κατοικούσαν στη λεκάνη απορροής του ποταμού, από τα ανθρώπινα λύματα και τα
βιομηχανικά απόβλητα 150 ορυχείων και 100 εργοστασίων…). Υπήρχαν πολύ λίγα
αποχωρητήρια που είτε ξεχείλιζαν καθημερινά είτε ήταν πολύ μακριά από εκείνους
που χρειάζονταν να τα χρησιμοποιήσουν (Evans, σ. 356)… Οι κατοικίες ήταν
ανθυγιεινές, χωρίς εγκαταστάσεις υγιεινής. (σ, 357) Μέχρι το 1914, τα άλογα ήταν
παρόντα σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις, σέρνοντας κάρα και άμαξες, λεωφορεία και
τραμ… Τη δεκαετία του 1850, από τους δρόμους του Λονδίνου έπρεπε να
απομακρύνουν 20.000 τόνους κοπριάς ετησίως, και από τους δρόμους του Βερολίνου
100.000 τόνους ετησίως…» (Evans, 358)
Κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, η μετάδοση των ασθενειών, που
μέχρι τότε ήταν αυξανόμενη, άρχισε να υποχωρεί κυρίως με την ανάπτυξη των
δικτύων υδροδότησης και αποχέτευσης των μεγάλων πόλεων και τη σχετική
βελτίωση της κατάστασης του πληθυσμού από εργασιακή, οικονομική, διατροφική
και υγειονομική άποψη.
«Οι γιατροί αγνοούσαν την έννοια της αντισηψίας, δεν έπλεναν τα χέρια τους, δεν
αποστείρωναν τα εργαλεία τους, χρησιμοποιούσαν μεταχειρισμένους επιδέσμους
χωρίς να τους απολυμαίνουν.
Ο θάνατος ήταν μονίμως παρών. (Evans, 468). Στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, «τα
νοσοκομεία ήταν τόποι στους οποίους πήγαιναν οι ασθενείς για να πεθάνουν…»
(Evans, 488)
Ο Robert Koch, που είχε ανακαλύψει τον βάκιλο του τύφου το 1884, στάλθηκε από
το Βερολίνο στο Αμβούργο για να αντιμετωπίσει την επιδημία του τύφου που έπληξε
την πόλη. Αντικρύζοντας την κατάσταση των κατοικιών στις φτωχές συνοικίες δίπλα
στο λιμάνι, ενθυμούμενος τις βρώμικες κατοικίες που είχε δει στην Αίγυπτο και τις
Ινδίες, στράφηκε στην ομάδα του και είπε: «Κύριοι, ξέχασα ότι βρίσκομαι στην
Ευρώπη». Στο απόγειο της εποχής του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού ήταν δύσκολο
να υπάρχει μια πιο καταδικαστική ετυμηγορία». (Evans, 466)
Σήμερα, η φυσική «ανοσία του πληθυσμού» αποτελεί βασικό «επιχείρημα» όχι για
την προώθηση των συνθηκών που την κατέστησαν ισχυρή και αποτελεσματική στο
παρελθόν, αλλά για την επέκταση μιας αμφίβολης τεχνητής δήθεν «ανοσίας» μέσω
των καταναγκαστικών εμβολιασμών σε ολόκληρο τον πληθυσμό, με την προβολή του
(ανεδαφικού και ατεκμηρίωτου) ισχυρισμού ότι «όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό
των εμβολιασμένων σε μια κοινότητα, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανοσία που διαθέτει
έναντι ενός λοιμογόνου παράγοντα».
Συγχαρητήρια της zougla.gr για τη δημοσίευση του άρθρου του Γιάννη Ιωαννίδη
(John Ioannidis) «Πανδημία κορωναϊού: Είμαστε μπροστά σε ένα φιάσκο;»
https://www.zougla.gr/ygeia/article/pandimia-koronoiou-imaste-mprosta-se-ena-
fiasko
Ο Γιάννης Ιωαννίδης και η ομάδα του στο METRICS, ήταν και είναι μια αχτίδα
φωτός στην προσπάθεια της αποκάλυψης των στατιστικών της λαθροχειρίας και της
απάτης που χαρακτηρίζουν της δήθεν «επιστημονικές μελέτες» που χρηματοδοτεί Big
Pharma (για την προώθηση των τοξικών προϊόντων της, μεταξύ των οποίων και τα
εμβόλια, που αποτελούν το «Άγιο Δισκοπότηρό» της). Βλ. δύο από τις εκατοντάδες
σχετικές εργασίες του:
• Ioannidis JP. Contradicted and initially stronger effects in highly cited clinical
research. Journal of American Medical Association - JAMA 2005 Jul 13; 294(2):
218-28.
• Ioannidis JP. Why most published research findings are false. PloS Med 2005
Aug; 2(8): e!24.
Κ. Καστοριάδης
Και τώρα, όλοι στρέφονται στην «επιστήμη». Αλλά, η επιστήμη δεν είναι ένα
ουδέτερο εργαλείο από κοινωνική και πολιτική άποψη. Είναι μια ενεργός πολιτική
δύναμη στην υπηρεσία της κρατικής εξουσίας που την χρησιμοποιεί. Συνεπώς, στο
βαθμό που ενδιαφερόμαστε για τον έλεγχο της κρατικής εξουσίας, δεν μπορούμε
παρά να ενδιαφερόμαστε και για τον έλεγχο της επιστημονικής δραστηριότητας που
εξυπηρετεί αυτή την εξουσία.
Κάθε επιστημονική δραστηριότητα είναι συγχρόνως και μια πολιτική πράξη. Και, ως
τέτοια, κρίνεται απ' αυτούς που εξυπηρετεί. Κι είναι καιρός ν' αρχίσει να κρίνεται ως
τέτοια, κι από εκείνους που την υφίστανται.
Στην εποχή μας, με ολοφάνερη την απόλυτη αδυναμία του διαχωρισμού μεταξύ «της
ανακάλυψης και της εφαρμογής» ή μεταξύ «της επιστημονικής έρευνας και των
ενδεχόμενων τρόπων εκμετάλλευσής της», αυτή καθαυτή η επιστημονική έρευνα μάς
αφορά στον ίδιο βαθμό που μας ενδιαφέρουν και οι διάφοροι πιθανοί τρόποι της
εκμετάλλευσής της.
Σ’ αυτό το δίκτυο εργαστηρίων (που μετά τη Συνθήκη για την Απαγόρευση των
Βιολογικών Όπλων του 1969, άλλαξαν τη στρατιωτική τους στολή με πολιτική
ενδυμασία και τις στρατιωτικές τους ονομασίες με πολιτικές) απασχολούνται δεκάδες
χιλιάδες «επιστήμονες»-Φρανκεστάιν, που τεμαχίζουν το DNA των ανθρώπων και
των μικροοργανισμών και ανασυνδέουν τα κομμάτια του, διακατεχόμενοι από τον
«πυρετό του χρυσού και της δόξας».
Κλεάνθης Γρίβας
24 Μαρτίου 2020