Louis Tikas ή Λίο ο Κρητικός ή Ηλίας Σπαντιδάκης από την Λούτρα.

- Πρόεδρος της επιτροπής του Κογκρέσου: Ώστε θα επιτεθείτε ενόπλως στους

απεργούς;
- Τζόν Ντ. Ροκφέλλερ: Είναι ζήτημα αρχής.

Η απεργία στα ανθρακωρυχεία του Κολοράντο και ο Λούης Τίκας

About Luis Tikas, a Greek migrant, "leader" of the miners strike in Laddlow,
Colorado, USA, 1913.
Στην Αμερική των αρχών του αιώνα οι Έλληνες που δούλευαν στους σιδηροδρόμους
και τα εργοστάσια ήταν συχνά απεργοσπάστες. Αν και δούλευαν σκληρά, σέρνονταν
στα καφενεία και έμπλεκαν σε καβγάδες, είχαν τα χαρακτηριστικά που ταίριαζαν στα
τσιράκια της εργοδοσίας: αποτελούσαν έναν κλειστό, ανδρικό κόσμο, τρομαγμένο
από το αμερικάνικο περιβάλλον, και τρομακτικό λόγω των πρωτόγονων ηθών
του.Ήταν αναλφάβητοι, ανοργάνωτοι, και επιρρεπείς στις κλεψιές και τα συνοπτικά
μαχαιρώματα. Ήταν θύματα, αν και καθόλου αθώα.
Ωστόσο, αυτή είναι η μισή αλήθεια μονάχα: η άλλη μισή είναι ότι ανάμεσα στο
θορυβώδες ελληνοαμερικανικό πλήθος, υπήρχε, κιόλας από τη δεκαετία του ’10, μια
ριζοσπαστική μειοψηφία που συνδέθηκε με τους Βιομηχανικούς Εργάτες του
Κόσμου, το Κομμουνιστικό Κόμμα των ΗΠΑ και, μετά τον εξευτελισμό του στη
δεκαετία του ’30, με τις σοσιαλιστικές ομάδες όπως ήταν το Εργατικό Κόμμα. Ένας
από τους ηγέτες αυτής της μειοψηφίας ήταν ο Λούης Τίκας.

Ο Λούης Τίκας έγινε είκοσι χρονών στο καράβι που τον έφερε από το Ρέθυμνο στη
Νέα Υόρκη τον Μάρτιο του 1906. Έξι μήνες αργότερα βρέθηκε στο Κολοράντο μέσα
 στο βαγόνι ενός εμπορικού τραίνου. Οι δυτικές πολιτείες υπόσχονταν δουλειά και
αγροτική ζωή, που φαινόταν πιο οικεία από εκείνη της μεγαλούπολης: ο Λούης Τίκας
εγκαταστάθηκε στο Ντένβερ κι άρχισε να δουλεύει στα χαλυβουργία του Πουέμπλο
καμιά τριανταριά μίλια μακριά, με ημερομίσθιο $1.75, για δώδεκα ώρες την ημέρα.
Το 1910 ορκίστηκε Αμερικανός πολίτης και άνοιξε καφενείο στην οδό Μάρκετ του
Ντένβερ, μια εργατική γειτονιά που έγινε η τοπική Greektown: την εποχή εκείνη στο
Ντένβερ ζούσαν 240 Έλληνες. Συμπτωματικά, απέναντι απ’ το καφενείο βρίσκονταν
τα γραφεία της τοπικής οργάνωσης των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου.
Ο Τίκας, είτε έγινε από την αρχή μέλος των Wobblies, είτε όχι (οι μαρτυρίες είναι
συγκεχυμένες), ήταν αποφασισμένος να αφομοιωθεί στην καινούρια χώρα, αντίθετα
από τους περισσότερους συμπατριώτες του που καλλιεργούσαν πεισματικά τις
τουρκο-βαλκανικές τους συνήθειες.

Αρχικά, προσπάθησε να μπει στο αστυνομικό σώμα (πράγμα που για τα σημερινά
δεδομένα φαίνεται λιγάκι παράδοξο), αλλά απερρίφθη εξαιτίας της εμπλοκής του με
τους Wobblies. Είχε μια αθέατη πλευρά: αν πιστέψει κανείς τις φήμες, ήταν
επικεφαλής ενός συνδικάτου λούστρων που το 1910 έκαναν απεργία ζητώντας
αύξηση 100% (από πέντε σε δέκα σέντς!) ενώ άλλοι λένε πως δούλευε για μια
ασφαλιστική εταιρία.
Έτσι κι αλλιώς, ο Λούης Τίκας αναδείχτηκε σε ηγετική μορφή ανάμεσα στον
συρφετό των καφενόβιων: μιλούσε καλύτερα αγγλικά απ’ οποιονδήποτε άλλον, και
έστελνε τα εμβάσματα στην Ελλάδα για λογαριασμό των συμπατριωτών του που δεν
ήξεραν πώς να φερθούν στο ταχυδρομείο και στην τράπεζα. Ήταν τζέντλεμαν: οι
φωτογραφίες της συλλογής Ντολντ, που υπάρχουν στην πολιτειακή βιβλιοθήκη του
Ντένβερ, δείχνουν έναν Αμερικανό πολίτη χωρίς μουστάκι – κάτι ασυνήθιστο για την
κρητική κοινότητα – που δεν θα ξεχώριζε από έναν επιβάτη του Mayflower.
Ο Τίκας δεν ήταν συνειδητός ριζοσπάστης, φαίνεται πως στην αρχή κινούνταν απλός
από την παραδοσιακή αξία του «φιλότιμου». Ο κόσμος γύρω του είχε επιτακτική
ανάγκη από φιλότιμο: οι Έλληνες του Κολοράντο βρίσκονταν στο έλεος των εταιριών
και των αφεντικών που γεννιόνταν μέσα στην ίδια την ελληνοαμερικανική
μειονότητα.
Την εποχή που ο Λούης Τίκας έφτασε στο Ντένβερ, το μεγάλο «boss» ήταν ο Λεωνίδας
Σκλήρης, από τη Σπάρτη, που έλεγχε τους Έλληνες εργάτες όχι μόνο στο Κολοράντο
αλλά στη Γιούτα και τη Νεβάντα.
Επρόκειτο για ένα είδος μαφίας: στην ελληνοαμερικάνικη εφημερίδα "Ο εργάτης", ο
Σκλήρης είχε μεταφέρει τη νοοτροπία της οθωμανικής ρουσφετολογίας στην
αμερικάνικη ήπειρο, έβρισκε ευτελείς και υπηρετικές δουλειές για τη συμμορία του
και τη χρησιμοποιούσε για ρουφιανιές. Οι Έλληνες «του Σκλήρη» εργάζονταν για
$1.75 την ημέρα ενώ οι Γερμανοί και οι Ουαλοί έπαιρναν $2,.50. Όταν ο Λούης
Τίκας παρακολουθούσε τον Σκλήρη απ’ τα παράθυρα του καφενείου του, ένας
άνθρωπος του εικοστού αιώνα παρακολουθούσε έναν άνθρωπο του μεσαίωνα.
Η κατάσταση στα ορυχεία ήταν πράγματι μεσαιωνική: από το 1910 μέχρι το 1913,
618 ανθρακωρύχοι είχαν χάσει τη ζωή τους σε εργατικά δυστυχήματα. Και τα
ημερομίσθια ήταν τόσο χαμηλά ώστε πολλές οικογένειες ικανοποιούνταν με τις
«αποζημιώσεις θανάτου» που έφταναν τα εφτακόσια δολάρια (χώρια το φέρετρο των
είκοσι δολαρίων).
Τα ορυχεία είχαν ήδη μακριά ιστορία απεργιών: το 1894 –μόλις τέσσερα χρόνια μετά
την ίδρυση του παναμερικανικού συνδικάτου εργατών ορυχείων- είχε γίνει απεργία
στο Κριπλ Κρηκ του Κολοράντο, το 1896 στο Λέντβιλλ, το 1899 στο Κερνταλέν του
Άινταχο, το 1902, η λεγόμενη απεργία του ανθρακίτη στην Πενσυλβάνια είχε
διαρκέσει 164 μέρες.
Το 1903 είχε σημειωθεί κύμα απεργιών σ’ όλα τα ορυχεία το Κολοράντο, το 1907
είχε γίνει η απεργία των ανθρακωρύχων στη Νεβάντα, ενώ την ίδια χρονιά είχε
συμβεί η μεγαλύτερη εργατική τραγωδία των ΗΠΑ στα ορυχεία του Μόνονγκα της
Δυτικής Βιρτζίνια (361 νεκροί).
Το 1912, ενώ ξεσπούσε ο πόλεμος στα Βαλκάνια, ο Λούης Τίκας εγκατέλειψε το
καφενείο. Ανεξήγητα. Είτε πήγε να δουλέψει χαφιές στα ορυχεία (οι εταιρείες
προσλάμβαναν τους λεγόμενους scabs με σχετικά καλούς μισθούς), είτε πήγε να
οργανώσει τους εργάτες: κανείς δεν ξέρει με ακρίβεια. Πάντως, το Νοέμβριο του
1912 βρισκόταν στα ορυχεία του Φρέντερικ στο Κολοράντο, που ήταν
σκαλαβοπάζαρα. Και στις 19 Νοεμβρίου ήταν επικεφαλής των 63 Ελλήνων που
κατέβηκαν σε απεργία. Ίσως εκείνη τη στιγμή συνέβη η μεταστροφή του διστακτικού
χαφιέ σε εργατικό ηγέτη.
Η απεργία του Φρέντερικ ήταν η πρώτη «αμερικανική» του πράξη: η πρώτη πράξη
ενός προλετάριου δυτικού τύπου σε πλήρη διάσταση από ανθρώπους σαν τον Σκλήρη
που εκπροσωπούσαν το ήθος ενός παλιού κόσμου άγνοιας και υποτέλειας.
Στη διάρκεια αυτής της απεργίας συνέβησαν πολλά: όργιο εγκάθετων, προβοκάτσιες
(οι «scabs» έβαλαν φωτιά στο κτίριο δίπλα στο φρέαρ του ορυχείου), συλλήψεις και
φυλακίσεις.

Ο Τίκας περιδιάβαινε τα ορυχεία του Νότιου Κολοράντο όλη εκείνη τη χρονιά. Κι

 όπως φαντάζεται κανείς δεν άργησε να ονομαστεί Louis the Greek, που μερικοί
αργότερα θυμούνταν και ως Leo the Gretan.
Η απεργία στο Λάντλοου άρχισε στις 23 Σεπτεμβρίου του 1913, με πρωτοβουλία του
συνδικάτου και με αιτήματα συστήματα ασφαλείας για τους εργαζόμενους,
υψηλότερους μισθούς και αναγνώριση του συνδικάτου. Οι απεργοί ζητούσαν
οχτάωρο και το δικαίωμα να ζουν έξω από τους οικισμούς των εταιρειών. Δεκατρείς
χιλιάδες άνθρωποι άφησαν τα χαμόσπιτά του οικισμού και έστησαν σκηνές όπου
εγκαταστάθηκαν και οργανώθηκαν με όποιο τρόπο μπορούσαν.

Επικεφαλής της απεργίας ήταν ο Τζον Λώζον και ο Λούης Τίκας που είχε μια ομάδα
στήριξης από Κρητικούς, μερικοί από τους οποίους είχαν πάρει μέρος στις απεργίες
του Μπίνγκχαμ στη Γιούτα. Τον Οκτώβριο, ο καταυλισμός των απεργών
λειτουργούσε κιόλας σαν πόλη: πεντακόσιοι άνδρες, τριακόσιες πενήντα γυναίκες,
τετρακόσια πενήντα παιδιά, ελληνικός φούρνος, ελληνικό καφενείο (αναπόφευκτα).
Στις 13 Οκτωβρίου ο κυβερνήτης του Κολοράντο Ηλάιας Έιμμονς, έδωσε εντολή να
εισβάλει (ειρηνικά) η εθνοφρουρά στην περιοχή των απεργών και να τους συνετίσει.
Η εθνοφρουρά (National Guard), όπως θα περίμενε κανείς, συμμάχησε με τις
εξορυκτικές εταιρείες, μεγαλύτερη από τις οποίες ήταν η Colorado Fuel and Iron του
Τζον Ντ. Ροκφέλλερ.

Μερικοί από τους εθνοφρουρούς ήταν βετεράνοι απεργοσπάστες της απεργίας του
1904. Οι απεργοί αντιστάθηκαν, αποφάσισαν να συνεχίσουν την απεργία.
Στις αρχές Απριλίου, η οικονομία της πολιτείας είχε παραλύσει αλλά η εργοδοσία δεν
υποχωρούσε. Αντίθετα, συγκέντρωνε τους επιστάτες – που ήταν περιβόητοι εχθροί
των απεργών – και τα μέλη της εθνοφρουράς (ένα, θεωρητικά, «ουδέτερο» σώμα)
που περικύκλωσαν την κατασκήνωση των απεργών το πρωί της 14ης Απριλίου του
1914. Οι περισσότεροι κοιμούνταν: την προηγούμενη γιόρταζαν το ελληνικό Πάσχα.
Οι πιστολάδες της εταιρίας απαίτησαν από τον Λούη Τίκα να τους παραδώσει δύο
Ιταλούς συνδικαλιστές, πιθανώς τον Φράνκ Λουμπίνο και τον Τζον Μπαρτολότι. Ο
 Τίκας ζήτησε ένταλμα σύλληψης αλλά τέτοιο πράγμα δεν υπήρχε και ο Τίκας
αρνήθηκε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση. Λίγο αργότερα έπεσε η πρώτη βολή:
μερικοί από τους απεργούς ήταν οπλισμένοι. Το Κολοράντο αποτελούσε μέρος της
Άγριας Δύσης.

Ακολούθησε μάχη χαρακωμάτων ενώ οι γυναίκες και τα παιδιά έτρεξαν να σωθούν

στους γύρω λόφους. Σύμφωνα με την μαρτυρία της Μαίρη Χάρρις, γνωστής και ως
Mother Jones, πάνω από σαράντα άτομα σκοτώθηκαν από σφαίρες και από ασφυξία,
ενώ «το αγοράκι των Σνάιντερ δέχτηκε μια σφαίρα στο κεφάλι καθώς προσπαθούσε
να σώσει το γατάκι του.»
Στις τέσσερις το απόγευμα τα πυρομαχικά των απεργών είχαν τελειώσει, κι όταν
άρχισε να πέφτει το βράδυ η εθνοφρουρά εισέβαλλε στον καταυλισμό καίγοντας ό,τι
έβρισκε μπροστά της. Ο επικεφαλής της επιχείρησης, ταγματάρχης Πάτ Χάμροκ,
εφάρμοζε την τακτική του πολέμου με τους Ινδιάνους (είχε πάρει μέρος στην μάχη
(σφαγή) του Wounded Knee). Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν δυο γυναίκες και έντεκα
παιδιά.

Ο υπολοχαγός Λίντερφελτ, παρακαθήμενος του Χάμροκ, θεωρείται ο πρωτεργάτης

της μεγάλης λεηλασίας και της καταστροφής που αποτελεί μαύρη σελίδα στην
ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών: οι πιστολάδες του σύμφωνα με την Mother Jones
είχαν βουτήξει ουίσκι από το κοντινό σαλούν και βρίσκονταν σε έξαλλη κατάσταση.
 Τα επεισόδιο ονομάστηκε «σφαγή του Λάντλοου».
Ανάμεσα στα πτώματα που βρέθηκαν αργότερα ήταν εκείνο του Λούη Τίκας. Ο
Τίκας δεν σκοτώθηκε στην διάρκεια της επιδρομής: λίγο νωρίτερα, αξιωματούχος της
εθνοφρουράς είχε ζητήσει να τον δει· ο Τίκας αρνήθηκε στην αρχή, έπειτα
εμφανίστηκε κρατώντας λευκή σημαία. Οι δυο τους συναντήθηκαν στο λόφο.
Μίλησαν για λίγο, έπειτα οι αυτόπτες μάρτυρες είπαν ότι ο αξιωματούχος χτύπησε
τον Τίκας στο κεφάλι με την καραμπίνα του. Η καραμπίνα έσπασε στα δύο όπως και
το κρανίο του Τίκας. Οι εθνοφρουροί βάλθηκαν να πυροβολούν το άψυχο σώμα.

Όταν διαδόθηκε η είδηση της σφαγής του Λάντλοου, οι ανθρακωρύχοι άρχισαν

ένοπλη εξέγερση που συνεχίστηκε για δέκα μέρες κατά τις οποίες έγιναν ένοπλες
πορείες από το Λάντλοου μέχρι το Τρινιντάντ στα σύνορα του Νέου Μεξικού.
Ώσπου, ο πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον έστειλε στρατεύματα για να επιβάλλουν την
τάξη. Στη συνέχεια, πρότεινε να γίνει μεσολαβητής για να βρεθεί μια λύση. Λύση δεν
βρέθηκε.

Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα γεγονότα του Λάντλοου, διάφοροι μεταρρυθμιστές

και σοσιαλιστές οργάνωσαν πικετοφορίες σ’ όλη τη χώρα. Ο συγγραφέας Άπτον
Σίνκλαιρ (που αργότερα έγραψε το μυθιστόρημα «King Coal») στήθηκε επί μέρες
έξω από τα γραφεία του Ροκφέλλερ στη Νέα Υόρκη σε «σιωπηλή διαδήλωση», αλλά
το Σοσιαλιστικό Κόμμα (με τη συνηθισμένη του στενοκεφαλιά) τον επέκρινε με το
σκεπτικό, ότι «δεν φταίνε τα πρόσωπα αλλά το σύστημα».
Στο Σικάγο πραγματοποιήθηκε μεγάλη διαδήλωση με πρωτοβουλία της εφημερίδας
Masses. Ο Σίνκλαιρ και ο προοδευτικός δικαστής του Ντένβερ, Μπ. Μπ. Λίντσεϋ,
ταξίδεψαν μαζί με γυναίκες απεργών σ’ όλη την Αμερική μιλώντας σε συγκεντρώσεις
για την σφαγή του Λάντλοου.
Τέλος, στο Τάρρυταουν της Νέας Υόρκης τέσσερα μέλη των Βιομηχανικών Εργατών
του Κόσμου σκοτώθηκαν από ωρολογιακή βόμβα που προοριζόταν για το σπίτι του
Ροκφέλλερ.
Το χρονικό δεν γράφτηκε ποτέ και δεν περιλαμβάνεται στα βιβλία της αμερικανικής
ιστορίας. Και είχε σχεδόν ξεχαστεί, ώσπου το 1944 ο Γούντυ Γκάθρυ έγραψε ένα
τραγούδι με τίτλο «The Ludlow Massacre». Το τραγούδι ακουγόταν συχνά στις
διαδηλώσεις της δεκαετίας του ’60, κι έπειτα όλα ξεχάστηκαν πάλι.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Zeese Papanikolas: Buried Unsung, Louis Tikas and the Londlow
Massacre, Bison Books, 1991. Γιώργος Σταυρουλάκης, Λούης Τίκας, ο ήρωας της
ξενιτιάς, Αθήνα, 1998.

Στάλθηκε από Ταχυδρομείο Yahoo για iPhone

 
JIM XAN
Στάλθηκε από το iPad μου Αρχή προωθημένου μηνύματος: Από: JIM XAN
<jimxan9@yahoo.gr> Ημερομηνία: 24 Νοεμβρίου 2014 - 11:03:33 μμ EET Προς:
Παυλος Πολακης <pavlos.polakis@gmail.com> Louis Tikas ή Λίο ο Κρητικός ή
Ηλίας Σπαντιδάκης από την Λούτρα. - Πρόεδρος της επιτροπής του Κογκρέσου:
Ώστε θα επιτεθείτε ενόπλως στους απεργ
24 Οκτ 2018 στις 5:43 μ.μ.

Jimmy Han
Στάλθηκε από το iPad μου Αρχή προωθημένου μηνύματος: Από:
dimchantzis@yahoo.gr Ημερομηνία: 26 Ιουνίου 2015 - 8:13:19 μμ EEST Προς:
"pavlos.polakis@gmail.com" <pavlos.polakis@gmail.com> (Κ. Μάρξ, Κεφάλαιο,
Τόμος Ι, σ. 779-781) Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς
μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη
παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο. «Το
σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλ. των κρατικών χρεών, που τις αρχές του τις
ανακαλύπτουμε κιόλας στο μεσαίωνα στη Γένουα και στη Βενετία, διαδόθηκε σ’ όλη
την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανιφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα
με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους εμπορικούς του πολέμους τού χρησίμευσε
σαν θερμοκήπιο. Έτσι στέριωσε πρώτα στην Ολλανδία. Το δημόσιο χρέος, δηλ. το
ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή
δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το
μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς
ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού, είναι το δημόσιο χρέος τους. Γιαυτό είναι
πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρ
24 Οκτ 2018 στις 5:43 μ.μ.

Jimmy Han
Στάλθηκε από το iPad μου Αρχή προωθημένου μηνύματος: Από: Dimitris Chantzis
<dimchantzis@yahoo.gr> Ημερομηνία: 15 Οκτωβρίου 2015 - 3:46:31 μμ EEST
Προς: Πολακης PAVLOS <pavlos.polakis@gmail.com> Οι μοχλοί και τα μέσα της
οικονομικής ανασυγκρότησης:Εργατικός Έλεγχος-Κοινωνικοποίηση-Αυτοδιαχείριση
1. Ο ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΩΣ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ Σε μεταβατικές
περιόδους, όπως η σημερινή, όπου το διακύβευμα είναι είτε η παγίωση του οικονομι-
κού, κοινωνικού και πολιτικού μετασχηματισμού που συντελείται σε συντηρητική
κατεύθυνση είτε η μετάβαση σε μορφές κοινωνικής οργάνωσης σε αντικαπιταλιστική
προοπτική, απαραίτητη είναι και η μετάβαση των υποκειμένων που διαμορφώνουν
την ιστορία στην κατεύθυνση της υλοποίησης των συμφερόντων τους. Για να συμβεί
αυτό είναι αναγκαίο αφενός το ξεπέρασμα των μέχρι σήμερα δεδομένων και πρακτι-
κών, αφετέρου η ωρίμανση της συνείδησης των δυνάμεων της εργασίας. Κατά συνέ-
πεια, στις μεταβατικές εποχές χρειάζονται και μεταβατικά αιτήματα. Ένα από αυτά, ό
24 Οκτ 2018 στις 5:44 μ.μ.

Jimmy Han
Στάλθηκε από το iPad μου Αρχή προωθημένου μηνύματος: Από:
"dimchantzis@yahoo.gr" <dimchantzis@yahoo.gr> Ημερομηνία: 4 Ιουνίου 2017 -
2:37:17 μμ EEST Προς: "pavlos.polakis" <pavlos.polakis@gmail.com>
ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΚΑΘΑΡΜΑ Γεννημένος μέσα στην οικογένεια Βενιζέλου , δηλαδή
αυτήν που ανέλαβε να πάρει τον ελληνικό καπιταλισμό από το χέρι και να τον βγάλει
στο δρόμο, ο Μητσοτάκης είχε ίσως περισσότερο από κάθε άλλον πολιτικό στην
Ελλάδα ανεπτυγμένη την αίσθηση της ταξικής συνείδησης. Μόνο που, αντίθετα από
το στερεότυπο που θέλει τον «πραγματικό αστό» να είναι ένας καλλιεργημένος
ευπατρίδης, η αληθινή ταξική συνείδηση του αστού περιλαμβάνει όλη τη βρώμα και
τη δυσωδία, τη βία, τη μικροψυχία, την εκδικητικότητα και την ελεεινότητα που
κουβάλησε σε όλη της τη ζωή η μορφή του Μητσοτάκη. Πολιτευτής στην Κρήτη στη
νεανική του ηλικία, ο Μητσοτάκης είναι αυτός που θα συνδεθεί στον πόλεμο με τις
ομάδες των κρητικών ταγμάτων ασφαλείας του Μπαντουβά και του Γύπαρη, θα
συμμετάσχει ενεργά στην απόφαση να μην αφοπλιστούν οι γερμανικές δυνάμεις μετά
τη συνθηκολόγηση και θα οργανώσει την εξόντωση των αριστερών της Κρήτης, την
οποία θα προπαγανδίζει μέσ
24 Οκτ 2018 στις 5:44 μ.μ.

Jimmy Han
Στάλθηκε από το iPad μου Αρχή προωθημένου μηνύματος: Από: Dimitris Chantzis
<dimchantzis@yahoo.gr> Ημερομηνία: 13 Μαρτίου 2015 - 9:51:52 μμ EET Προς:
Πολακης PAVLOS <pavlos.polakis@gmail.com> Η κυβέρνηση Μέρκελ
συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους οφειλέτες της Ε.Ε. Και χρωστάει και το κρύβει.
Πηγή: Λεωνίδα Βατικιώτης – «Επίκαιρα» Εξαιρετικά αποκαλυπτική ήταν πρόσφατη
ανακοίνωση της Eurostat, που για πρώτη φορά συγκέντρωσε και παρουσίασε το
κρυφό χρέος των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρόκειται για
υποχρεώσεις που, όπως εξηγεί η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία, δεν
συνυπολογίζονται ακόμη στο χρέος, είναι, ωστόσο, πιθανό αυτό να συμβεί στο
μέλλον. Περιλαμβάνουν δε τρεις κατηγορίες υποχρεώσεων: εγγυήσεις του Δημοσίου,
υποχρεώσεις που συνδέονται με συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα που δεν
έχουν εγγράφει στον προϋπολογισμό και υποχρεώσεις επιχειρήσεων του ευρύτερου
δημόσιου τομέα. Στο 222% το χρέος της «υπερδύναμης»! Η πρώτη εντύπωση που
σχηματίζεται από μια φευγαλέα ματιά στον πίνακα με το πιθανό ή σκιώδες δημόσιο
χρέος κάθε χώρας είναι ότι απέχει παρασάγγας από τον πίνακα με τις επιδόσεις των
χωρών στο δημόσιο χρέος
24 Οκτ 2018 στις 5:45 μ.μ.

Jimmy Han <dimchantzis@yahoo.gr>
Προς:jimxan9@yahoo.gr
24 Οκτ 2018 στις 5:48 μ.μ.

Στάλθηκε από το iPad μου

Αρχή προωθημένου μηνύματος:

Από: "dimchantzis@yahoo.gr" <dimchantzis@yahoo.gr>

Ημερομηνία: 20 Οκτωβρίου 2017 - 10:21:11 πμ EEST
Προς: manoskotronakis <manoskotronakis@yahoo.com>

Ακούω ανθρώπους να λένε πως η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα και τρελαίνομαι.

Τελικά, η μεγαλύτερη αυταπάτη του νεοέλληνα είναι ότι ζει σε μια χώρα που δεν
παράγει τίποτα.

Ο μεγαλύτερος φόβος, λοιπόν, είναι ότι, άμα βγούμε από το ευρώ θα πεινάσουμε,
επειδή δεν παράγουμε τίποτα.

Το κακό τους τον καιρό, όλων αυτών που τα λένε και τα πιστεύουνε αυτά, πως δεν
παράγουμε τίποτα.

Η Ελλάδα παράγει μια σειρά από προϊόντα:

– Έχει πλεόνασμα στα φρούτα που ανέρχεται στο 130% της ετήσιας κατανάλωσης!
Παράγουμε πορτοκάλια, ροδάκινα, λεμόνια, μήλα, βερύκοκα, κεράσια και πόσα
ξεχνάω. ΟΚ, δεν παράγουμε μπανάνες ή μάνγκο.

– Είμαστε η 2η παραγωγός χώρας ελαιόλαδου στον κόσμο και μάλιστα καλύπτουμε

το 73% της ετήσιας ζήτησης των ΗΠΑ σε ελιές και νομίζω είναι 55% στο λάδι.

– Επίσης είμαστε ο 3ος μεγαλύτερος προμηθευτής των ΗΠΑ (25% περίπου) σε

πρόβειο ή αγελαδινό γάλα και στα παράγωγα τους (τυριά, γιαούρτια κτλ). Δηλαδή
ταΐζουμε μια κοινωνία 300 εκ. κατοίκων, αλλά δεν μπορούμε να καλύψουμε τις
διατροφικές ανάγκες 10εκ: είχα διαβάσει «άρθρο» που έλεγε ότι εισάγουμε γιαούρτι
επειδή δεν παράγουμε.

– Είμαστε η 3η παραγωγός χώρας σε κρόκο (το saffron της Κοζάνης που αποτελεί
τροπικό έδεσμα σε άλλες χώρες).

– Θα είχαμε πλεόνασμα στην παραγωγή μαλακού σιταριού, αν από το 1984 δεν μας
υποχρέωνε η ΕΕ να το μειώνουμε συστηματικά (από τότε παρουσιάζει μείωση, αλλά
και πάλι είναι σε υψηλά επίπεδα).

– Έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα καλλιέργησιμης γης, όπου μπορούν να

φυτρώσουν τα πάντα.

– Είμαστε η μόνη χώρα στην οποία παράγεται η μαστίχα: για να θυμηθούν λίγο οι
μαστιχοπαραγωγοί της Χίου τι έχουν υποστεί από τότε που μπήκαμε στο ευρώ, ειδικά
τώρα που θα τους πατήσουν κάτω με νέους φόρους.

– Βγάζουμε 160.000 τόνους ψαριών το χρόνο, δηλαδή το 125% των ετήσιων

αναγκών μας. Αν συνυπολογίσουμε τις ιχθυοκαλλιέργειες, τότε αγγίζουμε το
αστρονομικό 220%!

Συνοπτικά, η αγροτική παραγωγή της Ελλάδας επαρκεί για την κάλυψη των
διατροφικών μας αναγκών σε ΟΛΑ τα βασικά είδη.

Και πάμε τώρα στα μη-φαγώσιμα:

– Πρώτη χώρα στο αλουμίνιο.

– Μεγαλύτερη βωξιτοπαραγωγός χώρας της Ευρώπης.

– 2η χώρα στον κόσμο στους σμηκτίτες (που χρησιμοποιούνται σε μια σειρά από
προϊόντα όπως καλλυντικά ή φάρμακα).

– Έχουμε μερικές από τις μεγαλύτερες φαρμακοβιομηχανίες της Ευρώπης, αλλά

ποιος σας είπε ότι δεν θα εισάγουμε φάρμακα αν βγούμε από το ευρώ – ξαναλέω:
μόνο αν επιβληθεί εμπάργκο θα γίνει κάτι τέτοιο, αλλά δεν έχουν τα κότσια να
αποκλείσουν από την παγκόσμια οικονομία ούτε την Ισλανδία -σοβαρευτείτε.

– Κατέχουμε το σύνολο σχεδόν των ευρωπαϊκών κοιτασμάτων σε νικέλιο.

– Ο τουρισμός προσφέρει πάνω από 40 δις το χρόνο, όσα παράγει ολόκληρη η
βιομηχανία της Δανίας ή της Ολλανδίας του Ντάισελμπλουμ! Επίσης θα έρχεται με
αυτό τον τρόπο σκληρό συνάλλαγμα που τόσο θα μας «λείπει» αν έχουμε εθνικό
νόμισμα.

– Είμαστε 12οι στο βαμβάκι, τον λευκό χρυσό όπως το λέγανε πριν 100 χρόνια.

– Παράγουμε τσιμέντο, τούβλα, ξύλα και όλα τα απαραίτητα οικοδομικά υλικά.

– Διαθέτουμε τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο του πλανήτη, αεροδρόμια, δεκάδες

λιμάνια, σιδηρόδρομο και σύγχρονες οδικές αρτηρίες.

– Έχουμε εργατικό δυναμικό με υψηλότατες γνώσεις (νομίζω το 70% των νέων έχει
πτυχίο ΤΕΙ ή ΑΕΙ), το οποίο τώρα δουλεύει ως σερβιτόροι και πωλητές ρούχων.

– Έχουμε βαριά βιομηχανία που υποβαθμίστηκε εντός της ΕΕ, πχ έκλεισε η ΕΛΒΟ
μέσα στο μνημόνιο.

– Έχουμε πόσιμο νερό που επαρκεί για όλες μας τις ανάγκες.

– Έχουμε έναν ενεργειακό φορέα, τη ΔΕΗ, που είναι από τους μεγαλύτερους στον
κόσμο και που εξάγει ρεύμα σε τουλάχιστον 4 γειτονικές χώρες.

Μέχρι ουράνιο και πλουτώνιο έχουμε που να πάρει.

Το μόνο πράγμα που δεν έχουμε είναι πετρέλαιο (ας πούμε κιόλας πως είναι μύθος τα
κοιτάσματα που ψάχνουν τόσα χρόνια) και τεχνολογικά είδη.

Το πετρέλαιο το εισάγουμε κυρίως από Ρωσία, Βενεζουέλα, Σαουδική Αραβία και

χώρες της πρώην ΕΣΣΔ (πχ Καζακστάν). Δηλαδή το εισάγουμε από χώρες που δεν
είναι στο ευρώ και οι οποίες θα συνεχίζουν να μας το προμηθεύουν. Το πολύ-πολύ θα
το αγοράζουμε με τα δολάρια των τουριστών.

Τέλος, ούτε τα τεχνολογικά είδη θα μας λείψουν, καθώς τα είδη πληροφορικής

εισάγονται από τις ΗΠΑ (δεδομένου ότι τροφοδοτούμε τη χώρα με μια σειρά από
προϊόντα δεν θα έχουμε θέμα) ενώ τα υπόλοιπα από την Κίνα.

Λύσαμε όλα τα προβλήματα ρε και θα κολλήσουμε στο πετρέλαιο και στα PCιά
(πισιά, ελληνικότατη λέξη) ή τα κινητά;

Τι άλλο θα ακούσουμε.

Ναι, έχετε δίκιο όσοι πιστεύετε ότι ζείτε σε φτωχή χώρα.

Συνεχίστε να το πιστεύετε, για να σας δουλεύουν μια ζωή.

Τελικά, το παιχνίδι για να πάρουμε πίσω τη χώρα μας παίζεται ακριβώς εκεί.

Στην πίστη όλων των κατοίκων στις δυνατότητες μας.

Γιατί όσο θεωρούμε πως δεν παράγουμε τίποτα, άρα είμαστε εξαρτώμενοι από τους
άλλους, τότε λίγα θα αλλάξουν.

Εστάλη από το Huawei κινητό μου

Εστάλη από το Huawei κινητό μου