ng sumunod na gabi eksaktong eksaktong nangyari.

Galit na galit ang Sultan at itinuring

pa ring maputol ang ulo ng kanyang anak na babae. Tinawag niya ang anak ni Vizier.
"Malinaw na ang aking anak na babae ay nagtatago sa iyo," aniya. "Nais mo pa bang
pakasalan siya?"

"Well" sinabi ng binata na napaka-mapagmataas at mapagmataas: "Kung ang prinsesa

ay hindi sumunod sa kanyang ama, ang dakilang Sultan, anong pag-asa ang gagawin
niya akong mabuting asawa? Ibinigay ko ang aking paghahabol sa kanya. Mas mabuti
na pakasalan niya ang pinakamahihirap na pulubi kung iyon ang gusto niya. "

Nang matapos ang tatlong buwan, ipinadala ni Aladdin ang kanyang ina upang
paalalahanan ang pangako ni Sultan. Nakatayo siya sa parehong lugar tulad ng dati, at
ang Sultan, nang makita ang kanyang kahirapan ay nadama na hindi gaanong hilig
kaysa sa pagsunod sa kanyang salita. Pinayuhan siya ng Vizier na maglagay ng
napakataas na halaga sa prinsesa na walang sinumang naninirahan na maaaring
makarating dito. Bumaling ang Sultan sa ina ni Aladdin, na sinasabi: "Mabuting babae,
dapat alalahanin ng isang Sultan ang kanyang mga pangako, at maaalala ko ang aking,
ngunit ang iyong anak ay dapat na magpadala muna sa akin ng apatnapung mga
basong ginto na puno ng mga alahas. Sabihin mo sa kanya na hinihintay ko ang
kanyang sagot. "

Nang marinig niya ito, ipinatawag ni Aladdin ang kanyang kasarian at hindi nagtagal
walumpu't walong alipin, napakaganda ng bihis, naghihintay sa alleyway sa labas ng
kanyang bahay. Ang mga alipin ay nagdadala ng apatnapu't ginintuang mga
palanggana, pinuno ng mga hiyas.

Nakasakay si Aladdin ng kanyang kabayo at dumaan sa mga lansangan, ang mga

alipin ay nagtatahi ng ginto habang nagpupunta sila. Nang makita siya ng Sultan na
siya ay bumaba mula sa kanyang trono, niyakap siya, at dinala siya sa isang bulwagan
kung saan kumalat ang isang kapistahan, na nagbabalak na pakasalan siya sa prinsesa
nang araw na iyon. Ngunit tumanggi si Aladdin, na sinasabi: "Kailangan kong magtayo
ng palasyo para sa kanya," at umalis. Minsan sa bahay, sinabi niya sa genie: "Bumuo
ako ng isang palasyo ng pinakamagandang marmol, na may dalawampu't dalawng mga
bintana na nakalagay sa jasper, agate, at iba pang mahalagang bato.

Sa gabi ang prinsesa ay nagpaalam sa kanyang ama, at naglabas para sa palasyo ni

Aladdin, kasama ang kanyang ina, at sinundan ng daang mga alipin. Nabighani siya sa
paningin ni Aladdin, na tumakbo upang tanggapin siya. "Prinsesa," aniya, "sisihin ang
iyong kagandahan sa aking katapangan kung hindi kita nasisiyahan." Matapos
maganap ang kasal, dinala siya ni Aladdin sa bulwagan, kung saan kumalat ang isang
kapistahan, at pinuno niya siya, at pagkatapos ay nagsayaw sila hanggang sa
hatinggabi.