Professional Documents
Culture Documents
Μικρές σταγόνες αλμύρας
Μικρές σταγόνες αλμύρας
Φελέρη Θεοδώρα
Ολόκληρη η ζωή μας
Αναμνηστικές χαρακιές
Κάθε που ξεθωριάζουν
Φουντάρει άλλη μια μολυβιά
Πάνω στο δέρμα
Τη μία απαλή σαν χάδι
Την άλλη σφήνα στην ψυχή
Και χορεύουν όλες μαζί
ατέλειωτους χορούς
Στα ιζήματα του χρόνου
2
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Απολογία
Το κορμί μου
σκοροφαγωμένο σκαρί
ετοιμοθάνατου πλοίου
όπου κείτεται η ψυχή μου
Τόσες τρικυμίες
κι ακόμη να καταλαγιάσουν τα σωθικά μου
ξερνάω ακόμη αναμνήσεις
μέρα τη μέρα
χρόνο το χρόνο
σαν ένα νέο είδος ζωγραφικής
όπου ο πίνακας παραγεμίζει με χρώματα
δήθεν ξεθωριασμένα
Κάλπικες χειρονομίες,
παραχαραγμένες ψυχές
σαν τη δική μου
– που απορώ ώρες-ώρες τι μου προσφέρει,
πέραν της απέραντης μελαγχολίας
που μου κρατά συντροφιά –
παραλύουν τις σκέψεις μου
καρφώνοντάς τες μ’ ένα μελανό ακόντιο
3
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Τέλμα του Έρωτα
Παλιά τασάκια
γεμάτα αποτσίγαρα
που δεν κάπνισες
Ξεχειλωμένες αναμνήσεις
και τεμαχισμένα μερόνυχτα
κάτω από τη μύτη της συνείδησής σου
Κοιτάς τα σύννεφα
στο ταβάνι του δωματίου σου
και μοιρολογείς για λίγο
τη χαμένη ανάμνηση
4
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
παρά ένα ακάνθινο στεφάνι στην καρδιά
και ο λιθοβολισμός από ανθρώπους
5
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Το θεριό
Περπατά ανάποδα
στο ταβάνι του δωματίου σου
έρπεται ανάμεσα σε παλιόχαρτα
και άδεια κρεβάτια
και με γυμνασμένα νύχια
σε ταρακουνά
να απαξιώσεις το θάνατο
Το χειρότερο;
Ξεχνά να σε λυτρώσει
από τα σκαμπανεβάσματα της καρδιάς
που σε κάθε ανεπιτυχή απαγκίστρωση
σπαρταρά πάνω από άηχες αναμνήσεις
και σφαδάζει σαν μισοπεθαμένο ψάρι
για τα μύρια των παθών της
6
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Ανικανοποίητο
Διάολε,
7
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Φωλιά
Τα ταΐζω με αναμνήσεις,
αποξηραμένα όνειρα
και πολτοποιημένα σκουλήκια
στιγμιαίων απολαύσεων
που βρίσκω χωμένα
σε συρματοπλέγματα
και ηλεκτροφόρα καλώδια
Ολοένα τριγυρνώ
πάνω από στερημένες θάλασσες,
καταπίνω πικρούς ωκεανούς,
διασκελίζω άκαρπα δάση
και αναζητώ
– με όση άνοιξη μου έχει μείνει –
ένα ψίχουλο τροφής
8
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Ψωροπερήφανοι
Χρόνια τώρα
πιανόμαστε στα χέρια
για ένα μερτικό από έρωτα
σαν δυο μικρά παιδιά
σε παιδική χαρά
που νομίζουν
πως η κούνια τους ανήκει
σαν δυο περιστέρια
για ένα σπυρί
που ξεχνούν
πως τα φτερά τα ‘χουν
για να πετούν.
Κραυγάζουμε παράπονα
στον άνεμο
– φταίει γιατί έφερε το αγιάζι –
και αδιάφοροι μένουμε
στα τερτίπια της κολάσεως
9
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Ημιτελής αρρυθμία
Μνησίκακη η απομόνωση
ξενυχτά σε ατρόχιστο δέρμα
αναμένοντας το ξημέρωμα
με ορθάνοιχτα τα βλέφαρα
να ρίχνει βάρος στην ψυχή
να την πιέζει
για να χορτάσει
10
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Πετρώματα
Μην με κοιτάς
Είναι εύθραυστη η ψυχή
που έζησε στην κόλαση
Καίγεται από τα δάκρυά της
και ξαποσταίνει λίγο
πριν από κάθε βασανιστήριο
Μην με κοιτάς
Κρατήρες οι λέξεις
άπαξ και τις ταρακουνήσεις
εκρήγνυνται
και πλημμυρίζουν
λάβα την ψυχή
και εσύ απλώνεις το χαρτί
να τη στεγνώσεις
11
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Χωρίς καμουφλάζ
Δεν σταμάτησα.
Ξέπλυνα με αλμυρό νερό
τις λαβωματιές
και προχώρησα.
Σε κάθε σταυροδρόμι
έπρεπε να αποφασίσω
12
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Η ανο(υ)σία της ύπαρξης
Μια αρμαθιά
από μισοτελειωμένα όνειρα
και στον αντίποδα
μια ψυχή να φωνάζει καρτερικά
το «σ’ αγαπώ»
χωρίς απόκριση
Παραδομένα σώματα
στο πουθενά
και κλειδωμένη η ψυχή
μην προδοθεί
Γελαστά τα στόματα
κρατούν την θλίψη
στον πυθμένα της ύπαρξης
μπας και βουλιάξει
και μουρμουρίζουν υποσχέσεις
χνάρια ανυπαρξίας
13
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Μία από τα ίδια
Στρίβω τσιγάρα
τις αναμνήσεις
κ’ πετώ στο πάτωμα
τις στάχτες
Έξω σιωπή
Σηκώνομαι
Μια γυροβολιά
μέσα στο δωμάτιο
Για να θυμηθώ όσα ξέχασα
Κ’ να πέσω πάλι
βαρύς στον καναπέ
Βάζω μουσική
να καλύψει τη μοναξιά μου
Κ’ ρεμβάζω
14
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Παραπλάνηση
Τόσα καλοκαίρια
ξεχασμένα μερόνυχτα
μιας άκαρπης νεότητας
που φιγουράριζε
παστρικιά
για χρόνια
στο πρόσωπό μου
να μην ψυλλιάζεται
κανένας
τις καρδιακές μου ρυτίδες
15
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Εμπόδια
Τρύπωσα βρεγμένη
κάτω από το υπόστεγο.
Κύλισα τα μάτια μου
στις ρωγμές των τοίχων
και άπλωσα το χέρι
στη βροχή
Άγριο το βράδυ
Τραχύς ο τοίχος
με εσοχές
και όλο στενεύει
Έριξα το βλέμμα
μακριά
«Εκεί θα ήμουν»
σκέφτηκα
Μα με πρόλαβε
η βροχή.
16
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Το Αδιέξοδο των Επιλογών
Σβηστό το φως
Η νύχτα σιωπηλή και αφεγγάρωτη
Τιθασευμένη
Ανίκητο το σκοτάδι
Ούτε μια πιθαμή φωτός
Ούτε ένας ψίθυρος
αυτοκτόνησα
17
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Ρύπος
Μην ξεψυχάς
Ζήσε
Έτσι μου ψιθυρίζει η λογική
έτσι εκπνέει
κάθε μέρα την ελπίδα της
η φτωχή μου καρδιά
παρατηρώντας με
να διαλύομαι
σαν έναν παμπάλαιο πάπυρο
που τον συνέθλιψε ο χρόνος
Πώς να αναπνεύσεις
σε αυτόν τον ρυπαρό κόσμο
τον γεμάτο σαπισμένα ερείπια
που στέκουν ετοιμόρροπα
ανάμεσα σε καινούριες πολυκατοικίες
κενές και αυτές
με άκοπη την κορδέλα των εγκαινίων τους
να λαμπυρίζουν κάτω από ψεύτικο φως
Το ολοκαίνουριο
18
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Μια ιδέα ζωής
Έκλειναν τα τείχη
και ‘γω έτρεχα
με την τελευταία ελπίδα
που μου ‘χε απομείνει
Έτρεχα
έτρεχα
να προλάβω
19
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Σφήνα παραλογισμών
---------------------------------------
---------------------------------------
Τι μέρες! Τι μνήμες!
Ένα εκατοστό από εδώ,
ένα εκατοστό από εκεί
να αρπάξουμε λίγη ζωή
όσο ο κόσμος είναι ακόμη
αγέννητος
---------------------------------------
---------------------------------------
---------------------------------------
---------------------------------------
---------------------------------------
21
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Τα χρόνια της αθωότητας
Καθημερινά
τρυπιέμαι με καρφίτσες
να δω αν είμαι ζωντανός
να με πιστέψω
και κολλάω δυο-τρία τσιρότα
– που τα πήρα κοψοχρονιά –
πάνω στις ράγες της καρδιάς
να μην σταματήσουν τα τρένα
τα ατελέσφορα ταξίδια τους
Κάποτε
Δυο πιθαμές άνθρωποι ακόμη
ζωντανεύαμε λούτρινα παιχνίδια
και κανακεύαμε τα νεανικά όνειρά μας
πάνω σε έναν χειροποίητο πάγκο ευτυχίας
στην παλιά αποθήκη του παππού
που ποτέ δεν γνωρίσαμε
Έπειτα
Βράδια ολόκληρα
δίπλα στην ακροθαλασσιά
μοιραζόμασταν τα εφηβικά όνειρά μας
και γελάγαμε αχόρταγα
πάνω στην ψάθα των φαντασιώσεων μας
με το μαγιό μας βρεγμένο ακόμα
και την ψυχή μας καυτή
από τον μεσημεριανό ήλιο
Δέναμε με συρματόπλεγμα
τα οράματά μας
και κλαδεύαμε
22
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
τα δέντρα των παραλογισμών μας
προτού καρποφορήσουν
Έτσι κυλούσαν
οι δροσοσταλίδες της νιότης
επάνω στο κούτελό μας
Ώσπου κάποτε
στέγνωσε η αθωότητα
και βρεθήκαμε να μασουλάμε
σαν άνοστο κορδόνι τις αναμνήσεις
καθισμένοι κατάμαχα
23
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Λιοπύρι
Αδιέξοδο
24
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Η ποιήτρια
Καθόταν εκεί
κάτω από τον μεγάλο πλάτανο
μ’ ένα τετράδιο στα χέρια
και ένα μολυβένιο ακόντιο
σφηνωμένο
μεταξύ κυνόδοντα
και κάτω γνάθου
Μαστίγωνε το θάνατο
που ξεπηδούσε λαθραία
από τα χείλη της
Δάγκωνε τα ξεροκόμματα
της λησμονιάς
και βάφτιζε με σάλιο
25
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Στην προκυμαία
Πυκνοί οι ύφαλοι
πικρή η νύχτα
ως και τα αστέρια
σιωπηλά
Το βλέμμα σου
θολώνει την προκυμαία
μαζί και εμένα
και το καράβι
όλο φεύγει
όλο χάνεται
26
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Λύση ανάγκης
Μέρα τη μέρα
ξεγύμνωνα έναν ακόμη ώμο
κι απ’ τα χέρια μου
γλιστρούσε μπόλικη
η περηφάνια
ώσπου στο τέλος
τυλιγόμουν όπως-όπως
με το μαύρο του σκοταδιού
σεντόνι
να προστατέψω τον εαυτό μου
από μένα
27
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Ανάμνηση εν μορφή παραζάλης
Ασφυξία
Τα περιπλεγμένα δάχτυλα
οι κυματιστοί αγκώνες
οι σφριγηλοί μηροί
δεν ξαποσταίνουν
Ανούσια στόματα
ξεστομίζουν επιφάνεια
Παλεύω να κρατηθώ
μα βουλιάζω σε δαχτυλίδια καπνού
Βυθίζω τα μάτια μου στο πάτωμα
και βλέπω εσένα
28
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Σαπιοκάραβα
χωριστά
29
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Τρυγητής
30
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Ο μίμος
Πες μου,
πώς μπορώ να αισθανθώ ξανά
όταν κάθε πνοή
δημιουργεί ρήγματα στο κορμί;
Όταν κάθε λέξη
που ανήκει σε σένα
βγαίνει βουβά από τα χείλη μου
σαν εκείνους τους μίμους
στην άκρη του δρόμου
που κρύβουν
κάτω από την ακινησία
χιλιάδες λέξεις
χιλιάδες πίκρες
χιλιάδες βάσανα
βαμμένα σε ένα χαμόγελο;
Τόσα βράδια
με τα μάτια βρεγμένα
κάτω από τη ματωμένη σελήνη
δεν με λυπήθηκες;
Να ξεπαγιάζει το σώμα
στην άκρη του δρόμου
και η καρδιά να καίει
Πες μου,
πώς να αισθανθώ ξανά
όταν στο ξεθωριασμένο καπέλο
που είχα αφήσει χάμω
31
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
ρίχνουν όλοι κάλπικες δεκάρες
και τρυπημένα πενταράκια;
32
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Ντάμα κούπα στον άσο
Με άφησες ξεσκέπαστη
Και έξω δεν έχει ακόμα χαράξει
Κρυώνω
Σκεπάζομαι με τραπουλόχαρτα
μια ντάμα κούπα
και έναν ρήγα καρό
χωρισμένα από 10 σπαθιά
μέσα στα σωθικά μου
ξεμένω με έναν άσο
κατσικωμένο στο σβέρκο
και ξεφυσώ τους στοχασμούς
όπως βαριαναστενάζει
μονάχη της μια κούνια
παραδομένη στον άνεμο
33
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
που τόσους αιώνες
κρατούσαμε κρυφά
34
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Τίποτε παραπάνω
Κάποτε θα καταλάβεις
ότι δεν ήμουν τίποτε άλλο
παρά ένας θνητός
με σάρκα και οστά
που έζησε για μια αιωνιότητα στην κόλαση
και ένα δευτερόλεπτο στον παράδεισο
και τώρα απλώς σιγοτραγουδάει τα δεινά του
Κάποτε θα καταλάβεις
ότι απλώς υπήρξα
μια εποχή
μια κάποια στιγμή
μια κάποια αιωνιότητα
πίσω από έναν καθρέφτη του δωματίου σου
και πως θα χαθώ και πάλι
σαν ένα είδωλο
όταν θα πάψεις να κοιτάς
την αντανάκλασή σου
Κάποτε θα καταλάβεις
ότι τα όνειρα
τα βλέπει κανείς και με ανοιχτά τα βλέφαρα
και ας τελειώνουν το ίδιο γρήγορα
με αυτά που βλέπεις όταν τα κλείνεις
Κάποτε θα καταλάβεις
Πως σ' αυτή τη γη
σ' αυτό τον κόσμο τον απατηλό
τίποτε δεν έχει σημασία
είτε ζεις είτε πεθαίνεις
35
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
είτε γελάς είτε ξαγρυπνάς
τίποτε δεν έχει σημασία
Κάποιοι ορέγονται αξημέρωτα φεγγάρια
και άλλοι ζουν
με απατηλές ψευδαισθήσεις και ινδάλματα
μιας ωραίας Ελένης
ενός ρωμαλέου Αγαμέμνονα
κάνοντας ανούσιες κουβέντες
για τον υλικό μας κόσμο
και για το πόσο δάκρυσαν
εξαιτίας ενός ανόητου Πάρη
που τους έκλεψε μια οπτασία
που ποτέ δεν τους άνηκε
ή μιας ξεδιάντροπης Κλυταιμνήστρας
που υπέκυψε στα πάθη της.
Κάποτε θα καταλάβεις
Ότι ο κόσμος μας
έχει φτιαχτεί από πέτρες
που κατρακυλούν εύκολα
στο παραμικρό ταρακούνημα
- ναι, θα καταλάβεις -
Ότι δεν μας ανήκει τίποτε εδώ
πέρα από την ίδια την παραίσθηση του εαυτού μας
και ότι η δήθεν σπουδαιότητα της ύπαρξής μας
δεν είναι τίποτε άλλο
παρά μονάχα
αποκύημα της φαντασίας μας
παρά μονάχα
μια ληξιπρόθεσμη οφειλή
προς τη διαιώνιση της ανθρωπότητας∙
36
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη
Δημοσιεύεται με άδεια Creative Commons:
Attribution-NonCommercial-NoDerivs
CC BY-NC-ND
37
Μικρές σταγόνες αλμύρας, Θεοδώρα Φελέρη