ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΣΠΥΡΙΔΑΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

JANE EYRE

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ː

Σκηνοθεσίαː Sally Cookson

Σκηνογραφία ː Michael Vale

Κοστούμια ː Katie Sykes

Σχεδιασμός φωτισμώνː Aideen Malone

Μουσική/ Μουσική Διεύθυνση ː Benji Bower

Σχεδιασμός ήχουː Mike Beer & Dominic Bilkey

Κίνησηː Dan Canham

Κίνηση πάληςː Renny Krupinski

Δραματουργίαː Mike Akers

Φωνητική διδασκαλίαː Richard Ryder

ΜΟΥΣΙΚΟΙ:

Benji Bower, Will Bower, Phil King

ΗΘΟΠΟΙΟΙ:

Mr Brocklehurst / Pilot / Mason ːCraig Edwards

Helen Burns / Adele / St John / Grace Poole / Abbot ːLaura Elphinstone

Rochester ːFelix Hayes

Bertha Masonː Melanie Marshall

Bessie / Blanche Ingram / Diana Rivers ːSimone Saunders

Mrs Reed / Mrs Fairfax ːMaggie Tagney

Jane Eyre Madeleine Worrall

Οι υπόλοιποι ρόλοι ερμηνεύθηκαν από τα μέλη του θιάσου του National Theatre

Έτος: 2020
 ΛΙΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΛΑΣΙΚΟΥ

Jane Eyre . Η ιστορία του ορφανού κοριτσιού του ομώνυμου μυθιστορήματος που
γεννιέται κι ενηλικιώνεται μέσα στη δυστυχία και τις κακουχίες της φτώχιας στη
βικτωριανή Αγγλία του 18ου αιώνα και δε σταματάει ποτέ το κυνήγι της ελευθερίας
και της προσωπικής ευτυχίας. Γραμμένο το 1847, το αριστούργημα της Charlotte
Brontë συνεχίζει μέχρι σήμερα, όχι μόνο να διαβάζεται αλλά και ν’ αποτελεί πηγή
έμπνευσης για θεατρική διασκευή από σπουδαίους σκηνοθέτες όπως η Sally
Cookson, σε συνεργασία με τον θίασο του National Theatre του Λονδίνου.

Η παράσταση ξεκινά και ο θεατής αρχικά έρχεται απευθείας αντιμέτωπος με την

ευχάριστη έκπληξη ενός λιτού σκηνικού που αποτελείται από ξύλινες σκαλωσιές. Οι
ηθοποιοί γεμίζουν το χώρο με την παρουσία τους, όρθιοι απέναντι στο κοινό, με
ουδέτερα πρόσωπα κι ένδυση, όχι περιγραφική αλλά υπαινικτική της βικτωριανής
εποχής. Με αυτόν τον τρόπο τίθενται από την αρχή οι αισθητικοί όροι μέσα στους
οποίους έχει διαμορφωθεί και θα πραγματοποιηθεί η παράσταση. Λιτότητα, γήινα
υλικά, γεωμετρικά σχήματα. Την παράσταση εκκινεί η άφιξη της ηθοποιού-Jane Eyre
στο σκηνικό χώρο. Ο πρώτος ήχος που ακούγεται είναι το κλάμα ενός μωρού. Ο ήχος
αυτός παράγεται από την ηθοποιό με μεγάλη πιστότητα στη μίμηση του ήχου, χωρίς
όμως να συμμετέχει το υπόλοιπο σώμα της .Οι υπόλοιποι ηθοποιοί σηματοδοτούν
συμβολικά με τα σώματά τους το κράτημα ενός μωρού στην αγκαλιά τους. Ήχος και
στάσεις σωμάτων δημιουργούν ένα ιδιότυπο, ομαδικό gestus με στόχο την
απεικόνιση της γέννησης της πρωταγωνίστριας : «It’s a girl! », αρθρώνουν όλοι εν
χορώ.

Η παραπάνω ενδελεχής περιγραφή της παράστασης αποτελεί συνειδητή επιλογή μου

καθώς θεωρώ ότι τα κύρια χαρακτηριστικά της ταυτότητά ς της και τα υλικά της
εκφράστηκαν καθαρά από την αρχή ακόμα˙ και μάλιστα πραγματώθηκαν καθ’ όλη τη
διάρκεια της υπόλοιπης παράστασης με απόλυτη συνέπεια. Συμβολισμός, υπαινιγμός,
σωματικότητα, gestus. Ως θεατής παρακολούθησα μ’ ενδιαφέρον την Jane Eyre της
Madeleine Worrall η οποία πέρασε άνετα από την αγκυλωμένη σωματικότητα του
κακοποιημένου παιδιού, στην ανήσυχη κίνηση της φυλακισμένης έφηβης στο
θρησκόληπτο οικοτροφείο, μέχρι το γερό πάτημα της γυναίκας που ερωτεύεται,
απογοητεύεται, αποδρά και τέλος ξαναστέκεται στα πόδια της. Η υποκριτική γραμμή
της έντονης σωματικότητας και του gestus διαγράφηκε εντονότερα στο υπόλοιπο
υποκριτικό «σώμα» της παράστασης. Μία ομάδα 8 ηθοποιών επωμίστηκε την
ενσάρκωση όλων των υπόλοιπων προσώπων στους διαφορετικούς σταθμούς της ζωής
της πρωταγωνίστριας. Κάθε πρόσωπο λοιπόν, -πέρα από την εκάστοτε, ευστοχότατη
αλλαγή κουστουμιού- σηματοδοτούνταν από ένα σωματικό ή φωνητικό
χαρακτηριστικό ανάλογο της ταυτότητάς του και εκφρασμένο με ατομική υποκριτική
λιτότητα ή οργανικά ενταγμένο στα πλαίσια του εκάστοτε χορικού συνόλου.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι περιπτώσεις της καθολικής
μεταμόρφωσης του θιάσου από ενήλικες καταπιεστές της πρωταγωνίστριας μέσα στο
σπίτι που έζησε την παιδική της ηλικία(θείους, υπηρέτες, μεγαλύτερα ξαδέλφια) στα
μικρά, φοβισμένα ορφανά παιδία του οικοτροφείου με τη δραστική αλλαγή στάσεων
σώματος και προσθήκη μικρών σκουφιών ύπνου. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να δοθεί
στην χιουμοριστικές και δημιουργικές απεικονίσεις μορφών όπως ο σκύλος του
Rochester, ή οι σκέψεις της Jane σωματοποιημένες με περίσσια δημιουργικότητα από
τις γυναίκες του θιάσου.

Τέλος, δε θα μπορούσε να μην αναφερθεί η μουσική. Συμβάδισε με τον πραγματικό

χρόνο της παράστασης, καθώς εκτελούνταν από μουσικούς που βρίσκονταν εξ’
αρχής στη σκηνή ή από την εξαιρετική τραγουδίστρια Melanie Marshall ,η οποία με
το τραγούδι της, όχι μόνον υπογράμμιζε διακριτικά την εκάστοτε ψυχολογική
κατάσταση της ηρωίδας, αλλά συνέβαλε αποφασιστικά στη δημιουργία ατμόσφαιρας
της παράστασης με το ιδιαίτερο ηχόχρωμα της χροιάς της και την απόκοσμη
παρουσία της. Επιπλέον, όσο το τέλος του έργου πλησιάζει, οι θεατές εκπλαγήκαμε
ευχάριστα καθώς η απόκοσμη αυτή παρουσία πραγμάτωσε ένα από τα πρόσωπα
κλειδιά της ιστορίας.

Μία παράσταση-υπόδειγμα divised-theatre όπου σκηνοθεσία και δραματουργία

ενώθηκαν πανηγυρικά με ταλαντούχα, ενεργητικά κι αφοσιωμένα σώματα επάνω στη
σκηνή.