μπαχάρ*

τεύχοςτρία/καλοκαίριδύοχιλιάδεςδώδεκα

ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας

sraosha/κ.κ.μοίρης/morgan s. bailey/silentcrossing/ou ming/gasireu/φωτιάδης
το βυτίο/mdsousou/tintooth/δημουλάς/radio_sociale/jaquou utopie/δομιανός/πορτατίφ
Πριν έξι μήνες το πρώτο Μπαχάρ* είχε κυκλοφορήσει με τίτλο νεκροζώντανοι στην Ελλάδα του ‘11. Εντωμε-
ταξύ, μάθαμε καλά τί σημαίνει να περπατάμε, κάνοντας σλάλομ ανάμεσα στα ανθρώπινα ερείπια και τους
τρομαγμένους. Εντωμεταξύ, μάθαμε να ζούμε μέρα τη μέρα, περιμένοντας να χτυπήσει το τηλέφωνο, στο
οποίο κάποιος άγνωστος επιμένει να ανακοινώνει τα χειρότερα δυνατά νέα.
Την ώρα αυτή, πιάνουμε τους εαυτούς μας όλο και πιο συχνά, να αναζητάμε, πότε αμήχανα και πότε λυσ-
σαλέα, ένα αντίβαρο, κάτι να αντιτάξουμε στο ζόφο. Αλληλοβοήθεια, αυτοσχέδιες γιορτές, λοξή δημιουρ-
γικότητα, δράσεις αλληλεγγύης, αυτοοργάνωση, αιμάτινες λέξεις, άγριες απεργίες, ο Ιούλιος των νησιών,
οι αγαπημένοι πιο κοντά από ποτέ.
Εδώ, ελπίζουμε σε όλα, φανταζόμαστε ακόμη περισσότερα και επιμένουμε να γράφουμε για τον έρωτα.
Τον έρωτα στα χρόνια του ζόφου.
 sraosha
σελίδατρία sraosha2.blogspot.gr

περιεχόμενα
ιστορίες έρωτος και πολιτικής / sraosha @Sraosha_
σελίδαπέντε φωτογραφία Σπύρος Στάβερης
χωρίς τετρακυκλίνη / κ.κ. μοίρης
σελίδαεφτά
σαμποτάζ / silentcrossing
σελίδαοκτώ
ou ming
σελίδαεννέα
ακόμα και τώρα / gasireu
σελίδαέντεκα
ας έρθει / απόστολος φωτιάδης
σελίδαδεκατρία
ερωτευτείτε / το βυτίο
σελίδαδεκαπέντε
(.) / mdsousou
σελίδαδεκαέξι
το ζαχαρόσπιτο / συγγραφέας

σελίδατρία
σελίδαδεκαοκτώ
οδυσσέας γαληνός

ιστορίες έρωτος
σελίδαείκοσι
κυριακή-λαϊκή απογευματινή / tintooth
σελίδαεικοσιένα
Mehran Khalili

και πολιτικής
σελίδαεικοσιδύο
οι 83 γυναίκες / άθως δημουλάς
σελίδαεικοσιπέντε
Κώστας Μασσέρας
σελίδαεικοσιέξι
το στριφτό* / jaquou utopie
σελίδαεικοσιοκτώ Στα νεανικά μας όνειρα ο έρωτας είναι συνώνυμο της ελευθε- Παλιόχωρα και στη Μεσευρώπη, στην Αθήνα, στον Πειραιά,
οι δικές μας χαραγματιές αφήνουν ωραία σημάδια / γιώργος δομιανός ρίας. Αυτό το ξέρει καλά, το έχει νιώσει κατάσαρκα, όποιος στη Σαλονίκη.
σελίδατριάντα στο άκουσμα λ.χ. του ‘A life less ordinary’ των Ash ένιωσε την Ο έρωτας πάντοτε μας επιβάλλει τη νεότητα, τη διαρκή απει-
διακοπές στη μακρόνησο / το πορτατίφ ψυχή του έτοιμη να πετάξει και να γίνει πυροτέχνημα, όποιος ρία και αδεξιότητά της νεότητας. Μέσα στη λαχτάρα και στην
σελίδατριανταδύο πήρε δύναμη να ταξιδέψει άγρυπνος κι ας μην κλείστηκε τελι- αποκοτιά που φέρνει, ναι, είναι αλήθεια: έρωτας ή τίποτα· όλα
ishtar retrograde / morgan s. bailey κά στην αγκαλιά για την οποία ταξίδεψε, να τρέξει μισοάπλυ- έρωτας· έρωτας κι ελευθερία· ο έρωτας θα μας σώσει: η επανα-
σελίδατριαντατέσσερα τος μέσα στη νύχτα προς αφιλόξενα πάρκινγκ, όποιος ένιωσε σταση είναι ερωτική κι ο έρωτας επανάσταση.
ιστορία σεντονιών / radio_sociale
μια ξένη πόλη σπίτι του για λίγο, όποιος περπατήσε κι οδήγη-
σελίδατριανταπέντε σε αληθινά ανέμελος κοιτάζοντας κλεφτά κάθε τόσο δίπλα του, Και θα ήταν όμορφα έτσι: να είμαστε όλοι μέθυσοι του έρωτα,
murplejane
όποιος μέτρησε χαρτονόμισμα προς χαρτονόμισμα το αντίτιμο μακάρια πρεζόνια της καλοκαιρινής δροσιάς και του αφρού
ενός δωματίου στις Κάτω Χώρες ή στην Ύδρα, στη Μήλο, στην των ηδονών, του χαμόγελου που επιμένει. Συνέπεια αυτής της

ερωτικής πανδημίας θα ήταν ιδανικές αυτοργανωμένες κοινό-
τητες, που θα προέκυπταν αυθόρμητα και θα διαρκούσαν. Έτσι
δεν είναι;
Ίσως. Ποιος θα τολμήσει να ασκήσει συστηματική κριτική στα
σελίδατέσσερα
όνειρα, αλίμονο αν φτάσουμε σε τέτοιο βαθμό ξηρότητας. Πρέ-
πει όμως να δούμε και την πραγματικότητα, που διακόπτει τη
νεότητα. Την πραγματικότητα που αναπόφευκτα κάνει την εμ-
φάνισή της, λιγότερο ή περισσότερο εντυπωσιακή: λογαρια-
σμούς ρεύματος, το κλάμα ενός νεογέννητου, απολύσεις, κα-
θημερινούς εξευτελισμούς του βιοπορισμού, βιοψίες κι επι-
σκέψεις στην εντατική, εξανεμισμένες οικονομίες, την κηδεία
αγαπημένου ανθρώπου που δε χρειαζόταν να πεθάνει ακόμη.
Σε αυτή την πραγματικότητα ο έρωτας είναι μόνο διάλειμμα χα-
ράς. Είναι η έκσταση που λυτρωτικά αναστέλλει όλα τα άλλα.
Είναι το άπληστο χάδι και ο τυφλός βόγκος που μπορεί να μην
ανατρέπουν το καθεστώς μα σου υπενθυμίζουν ότι υπάρχει κι
ένας κόσμος πέρα από τον κυνισμό των ισχυρών και την απλη-
στία των πλουσίων. Είναι ο άγριος χορός που δε φέρνει αγριότη-
τα αλλά (έστω και για λίγο) τη ρήξη της μοναξιάς. Και δεν είναι
λίγο: αλίμονο σ’ αυτούς που δεν αγάπησαν.
Όμως θα πω κάτι που δε μου αρέσει. Θα πω κάτι που δε θέλω
να πω: ανήκω στο κομμάτι εκείνο μιας γενιάς που μεγάλωσε
με το δίδυμο «έρωτας (έστω και απλώς σαν αψύ όνειρο κάποτε)
και αναρχία (έστω και σαν κάτι που πραγματώναμε αφελώς κι
ανούσια περιπλανώμενοι στην άδεια πόλη ή ξενυχτώντας στην
κ.κ. μοίρη
amancalledkkmoiris.wordpress.com
@kkmoiris
παραλία)». Υπήρχαν όμως στη γενιά μας κι εκείνοι που μεγά-
λωσαν με το δίδυμο «γάμος και χρήμα». Κι εγώ που το γρά-
φω δυσφορώ. Αναρωτιέμαι όμως: κι αν «γάμος» για κάποιους
από αυτούς σήμαινε τη διάρκεια του έρωτα (αφελώς κι ανού-
σια ίσως); Κι αν το χρήμα για κάποιους (και δεν είναι απίθα-
σελίδαπέντε
νο, στην εποχή που ζούσαμε) αποτελούσε εγγύηση αξιοπρέπει-
ας και χειραφέτησης από τις αυθεντίες που πνίγουν τις μικρές
ελληνικές ζωές μας; Και τι να σκέφτονται άραγε εκείνοι που
ονειρεύτηκαν γάμο και χρήμα όταν ακούν «έρωτας»; ίσως την
χωρίς
αδυναμία να ολοκληρωθείς. Και τι να σκέφτονται όταν ακούν
«αναρχία»; ίσως την αδυναμία να συμφωνήσεις, να συνεννοη- φωτογραφία Pen Tri // 75blacklines.wordpress.com
θείς. Ποιος ξέρει.
Τι θέλω να πω. Έρωτα θα κάνουμε, με τον ένα ή με τον άλλο
τρόπο, με εκείνους που θα ορίσει ο Έρωτας. Όπως λέει κι ο ποι-
ητής, έρωτας είναι όχι κάτι που νιώθουμε αλλά κάτι που, με
τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, κάνουμε. Πολιτική όμως θα κά-
τετρακυκλίνη
νουμε με όσους περισσότερους μπορούμε, με όσους περισσότε-
Για οικονομία λόγου σου λέω -επειδή τον γνώρισα προσωπι- ολόκληρη. Μιλούσε γι αυτήν και έλαμπε. Ακόμη και μετά από
ρους μπορούμε να πείσουμε ότι τα συμφέροντα και οι αγώνες
κά- ότι πιασάρικους προλόγους δεν χρειάζεται η ιστορία, χρό- δέκα, δεκαπέντε χρόνια τα μάτια του γυάλιζαν, όταν τα δικά
μας και οι αρχές μας ταυτίζονται -- αν ταυτίζονται και αν μπο-
νο για πέταμα δεν έχει κανείς. Αυτό που ξέρω είναι πως την μας θάμπωναν στα τρία-τέσσερα χρόνια μ’ αυτές που διαλέξα-
ρούμε να τους πείσουμε.
αγαπούσε υπερβολικά, γνωρίστηκαν σε παλιές καλές εποχές, με. Ή μας διάλεξαν.
Να το πω κι αλλιώς: κι αν είναι ο έρωτας τα πάντα, δεν είναι τα δεν είχε μυαλό έξω απ’ αυτήν, ποτέ δεν καταδέχτηκε να πει
πάντα έρωτας, ούτε μπορούν να γίνουν έρωτας. Ούτε θέλουμε μισή κουβέντα σε άλλην όσο ήταν μαζί της. Ακόμη κι όταν Όταν διαπίστωνε ότι οι άλλοι γύρω του την αντιμετώπιζαν ψυ-
να γίνουν έρωτας. κοιμόταν μόνος ή κάναν εξ ανάγκης διακοπές χωριστά, η τε- χρά, συγκαταβατικά και τυπικά, μερικοί δε με έκδηλη αντι-
λευταία του σκέψη πριν κλείσει μάτια ήταν για κείνη, αυτή πάθεια, έριχνε πάντα το φταίξιμο σ’ εκείνους που δεν μπο-
ήταν η έμπνευση του, η μούσα του, το σύμπαν του, η ζωή του ρούσαν να εκτιμήσουν την αξία της, τις χάρες και την ομορ-

φιά της, όχι σ’ εκείνη. Αυτό στάθηκε αφορμή για να κόψει τις
παρτίδες μαζί τους, σχεδόν προσβεβλημένος. Ένας απ’ αυ-
τούς ήμουν κι εγώ.
Από τη μέρα που βρέθηκαν κάτω απ’ την ίδια στέγη τη λάτρε-
ψε. Νέος δεν ήταν, κόντευε τα 32, μα δεν είχε εμπειρία με άλ-
λες εκτός από μερικές βδομάδες ή και μήνες, άνευ σημασί-
ας. Αυτή -έλεγε- ήρθε για να μείνει για πάντα στη ζωή μου.
Δεν τόλμησε -βέβαια- ποτέ να τη ρωτήσει, δεν ξέρω να σου
πω αν ήταν επειδή φοβόταν την απάντηση ή τη σιωπή της. Τέ-
τοια σχέση παθολογική δεν θυμάμαι ούτε σε βιβλία, μπορεί ο
Paolo με τη Francesca, μπορεί ο Κουασιμόδος, ίσως το Φά-
ντασμα της Όπερας, ίσως ο Salim με την Anarkali, πιθανόν
σε κάποιο της Μαντά, δεν είμαι δα και κανένα τζάνκι της λο-
γοτεχνίας για να σου δώσω το μέτρο του έρωτα.
Της έδινε δέκα, του επέστρεφε ένα, δυο, τρία, δεν είχε σημα-
σία, έτσι είναι οι μονόμπαντοι έρωτες, δεν βγάζεις ζυγαριά,
μεζούρα και δοσομετρητή. Το τι έκανε αυτός είχε σημασία,
σελίδαέξι
όχι εκείνη, εκείνη μπορούσε να πηγαίνει και με άλλους αν
ήθελε, αυτός την είχε αγαπήσει για όσα του έδινε, όχι για όσα
του στερούσε. Όταν τύχαινε να τον πάρω τηλέφωνο κάποιο
βράδυ για να βγούμε, η απάντηση ήταν ίδια. «Ρε συ, υποσχέ-
θηκα αφού».
Μετά σταμάτησα να τον παίρνω, κι εγώ και άλλοι. Μαζί της
θέλεις, μαζί της μείνε. Ούτε μαθαίναμε τι κάναν οι δυο τους
τα σαββατοκύριακα, από την ώρα που της παρέδωσε και τα
Σάββατα για μας ήταν ξεγραμμένος. Κι άλλοι αγαπήσαμε,
Δευτέρα με Παρασκευή όμως, τα σαββατοκύριακα είναι για
τους φίλους και για τις μπίρες και για τα τσίπουρα και τις σά-
χλες και τα γήπεδα, όλα έχουν ένα όριο, αυτός το πέρασε με
την πρώτη προσπάθεια.
Τα πρώτα σύννεφα στη σχέση τους δεν τα είδε. Ήταν πάντα
απασχολημένος με τα καθημερινά, τα μικρά, τα ασήμαντα.
Όλοι ψιθύριζαν πως κάτι δεν πάει καλά μεταξύ τους, μα αυτός
ούτε τις σάλπιγγες της Ιεριχούς, ούτε καν τους Prodigy πρώτη
θέση κάγκελα θα άκουγε, όχι ψίθυρους. Όσοι ζηλόφθονοι τόλ-
μησαν να του πουν κατά πρόσωπο «πρόσεχε, μη δίνεσαι τόσο,
υπάρχει ζωή και δίχως αυτήν» πνίγηκαν ο ένας μετά τον άλλον
σε ένα πηγάδι μέσα του.
Μια Τρίτη ξύπνησε με σπασμούς στην κοιλιά, ένιωθε ναυτία,
έκανε τρεις φορές εμετό, πέντε, δέκα, σωριάστηκε στο κρε-
βάτι σα χολεριασμένος, δεν προσπάθησε καν να τηλεφωνήσει
σε κάποιον, ούτε φίλο, ούτε συγγενή, ούτε το 166. Μόνο σε
κείνην. «Δεν θα ‘ρθω σήμερα» είπε, «δεν νιώθω καλά, θα συ-
νέλθω μέχρι αύριο, σίγουρα θα είμαι καλύτερα».
Δεν συνήλθε αλλά σύρθηκε -σκέτο λείψανο- ως εκεί μετά από
δυο μέρες, δεν θα την άφηνε μόνη κι απροστάτευτη ανάμε-
σα σε άλλους που -όσο κι αν μουρμούριζαν για το πόσο ασυ-
μπάθηστη είναι- δεν σκόπευαν να σταματήσουν να τριγυρνά-
νε ανάμεσα στα πόδια της χτυπώντας κάρτες ή υπογράφοντας
πλάι στο όνομά τους σε χοντρά βιβλία. Εκείνη βέβαια ήξερε
τα κίνητρα του καθενός, αφελή δεν την έλεγες, ανέκαθεν βο-
λευόταν με όποιον της πούλαγε -ή της δάνειζε, έστω- έρωτα κι
ας ήταν πιο ψεύτικος κι απ΄το χαμόγελο του Τζόκερ, ποιός να
την αδικήσει;
Μια μέρα η μεγάλη του αγάπη είπε «οι δυό μας τελειώσαμε»
και του ζήτησε να μαζέψει τα πράγματα απ’ το γραφείο του.
Ούτε έμαθα αν ήταν mano-a-mano με τον «Διευθυντή Αν-
θρωπίνων Πόρων» ή το διάβασε σε ένα εταιρικό παλιόχαρτο,
αν συνοδευόταν με «ευχαριστούμε για την συνεργασία» ή χω-
ρίς κερασάκι, τι μέρα και τι ώρα ήταν, αν είχε ήλιο, αν έβρε-
χε, αν φύσαγε έξω, αν του έδωσε αποζημίωση αφοσίωσης ή
του την χρωστάει ακόμη, όχι πως έχει και σημασία. Για όλους
υπάρχει αυτή η μέρα του «απολύεσαι», αν όμως έχεις πρώτα
προλάβει να πέσεις με τα μούτρα πάνω στα δεκάωρα και στα
δωδεκάωρα, κανένας πλαστικός δεν στα στρώνει μετά. Στο
είπα πως έχουμε από καιρό χαθεί, δεν έχω ιδέα πού τριγυρνά-
ει σήμερα για να κολλήσει κανένα γεροντοένσημο, αγνοώ αν
θα τον βρεις εδώ τριγύρω ή πέρα απ’ τα σύνορα, μα το ξέρεις,
θαρρώ, πως δεν έχουν μεγάλη πέραση στην πιάτσα οι πενη-
νταπεντάρηδες και τα κουρασμένα, ξεζουμισμένα CV τους…
Θα ‘ρθει μια μέρα που δε θα ‘χουμε
πια τίποτα να πούμε, μόνο θα ταξι-
δεύουμε πάνω από αντάρτικα γκρε-
μισμένωνπόλεωνμε βότσαλα από
μακρινές παραλίες στην τσέπη και στα
κουφάρια πρώην υπουργείων θα παίζουμε
κλέφτες κι αστυνόμους και θα τους κάνουμε σα-
μποτάζ. Τα βράδια της καλοκαιρινής δυστοπίας που θα
χάνουμε και πάλι την ψυχραιμία μας, θα πίνουμε ρετσίνα απ’ το
περίπτερο και από τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών θα ακούμε στη δι-
απασών Γιάννη Παλαμίδα και θα τους κάνουμε σαμποτάζ. Το ξημέρω-
μα θα μας βρίσκει ανάμεσα σε απλωμένες μπουγάδες προλετάριων σε
ταράτσες των Πετραλώνων να γράφουμε προκηρύξεις, από το παλιό
τρανζιστοράκι θα ακούγεται μόνο η Ντενεκεδούπολη κι εμείς χτυπώντας
παλαμάκια θα κάνουμε κούνια στις κεραίες και τσουλήθρα στα δορυφο-
ρικά πιάτα των μεταναστών και θα τους κάνουμε σαμποτάζ. Ένα ζαχα-
ρωτό απόγευμα με γεύση άγριας μέντας λεπτές ζακέτες θα αφήσουν να
φανούν τα πρώτα κομμάτια σώματος και σε ώμους, γάμπες και αστραγά-
λους εραστών θα είναι χαραγμένα με ορνιθοσκαλίσματα τα μισοτελειω-
μένα νομοσχέδια αυτόχειρων βουλευτών. Θα τους κάνουμε σαμποτάζ!
Τα σύγχρονα κορίτσια των μεγαλουπόλεων με κορδέλες στα μαλλιά θα
πίνουν ούζο απ’ το μπουκάλι πάνω από τις γέφυρες μεγάλων αυτοκινητό-
δρομων με μεγάλες ουρές μεγάλων αυτοκινήτων και τα άυπνα βράδια με
φεγγάρι θα ονειρεύονται τα μπράτσα του Γιούρι Γκαγκάριν, θα σκίζουν
φωτογραφίες και με φωνές λύκων -Yodellayheehoo! Yodellayheehoo!- θα
κάνουνε σαμποτάζ. Θα έρθει μια μέρα που τα συνθήματα στους τοίχους
δεν θα μιλάνε για την πάλη των τάξεων, μόνο για τις ουλές που αφήνει
πίσω της η αγάπη και τα ωχ που λιώνουν μέσα μας σαν σπίρτα, πρόστυ-
χες ιστορίες για όλους αυτούς που ζουν χωρίς εμάς που τους αγαπάμε
χωρίς λόγο και όλες αυτές που ζουν χωρίς εμάς που τις αγαπάμε χωρίς
επιχειρήματα. Σαμποτάζ, μονάχα έτσι προχωράει η ζωή! Εκτός από τα γε-
νέθλια θα γιορτάζουμε και το θάνατο των ανθρώπων που αγαπήσαμε, θα
ντυνόμαστε κουνελάκια και κροκόδειλοι και θα πετάμε σερπαντίνες και
κομφετί γιατί πέρασαν από τη ζωή μας και έφυγαν κι εμείς είμαστε ακόμα
εδώ μόνο για να ολοκληρώσουμε το σαμποτάζ! Αυτό το καλοκαίρι θα με
βρει ξανά παρέα με το σκύλο, θα περπατάμε στα κύματα, θα παίζουμε
σαμποτάζ
silentcrossing
silentcrossing.wordpress.com
@silentcrossing
κρυφτό ανάμεσα στα στάχυα και τα βράδια
θα με μαθαίνει να διαβάζω τα αστέρια και
να γαβγίζω στο φεγγάρι όταν από πάνω
μας περνούν οι ποιητές. Κι όταν πάλι η κα-
λοκαιρινή καταιγίδα μας βρει ξαπλωμένους
στο χορτάρι θα σηκωθούμε τραγουδώντας, θα
απλώσουμε τα φτερά μας και θα πετάξουμε μακριά
να τους κάνουμε σαμποτάζ. Κι ας μην έρθεις μαζί μου στο
Βερολίνο, εγώ θα πάω να βρω το άσχημο κορίτσι που αγαπώ πιο
πολύ απ’ όλα και θα χορεύουμε ξυπόλητοι σε γκρεμισμένους τοίχους με
σελίδαεφτά
μπογιατισμένες καρδιές και κάποτε μπορεί να συναντήσω ξανά εκείνο το
αγόρι με τα πορτοκαλί γυαλιά που ένα πρωί μου έκανε ωτοστόπ στην
εθνική και μετά στη διαδρομή τραγουδούσαμε δυνατά Σαμποτάζ και
τότε θα τους κάνουμε πάλι σαμποτάζ. Κι όταν ένα καυτό μεσημέρι του
Αυγούστου θα γίνει επιτέλους το μεγάλο σαμποτάζ στα τραίνα, στις σι-
δηροδρομικές γραμμές, στα πλοία, στα μέσα ενημέρωσης, στα μέσα πα-
ραγωγής, στα δημόσια κτίρια, στα τραπεζικά ολογράμματα, κανείς δεν
θα το καταλάβει γιατί εκείνη ακριβώς την ώρα για πρώτη φορά στη ζωή
μας θα προσέξουμε το μικρό αγόρι με τα μεγάλα γαλάζια μάτια από τη
Ρουμανία που μήνες τώρα κάνει βόλτες με το ποδήλατο του στο κέντρο
της πόλης και τότε από τη θάλασσα των ματιών του θα πλημμυρίσουν
οι σπασμένοι δρόμοι και από όλα τα μεγάφωνα που κάποτε σήμαιναν
συναγερμούς θα ακούγεται συγχρονισμένα ένα θρησκευτικό, καθαρτικό
και μεταρσιωτικό εμβατήριο που θα μιλάει για παιδιά με μάτια λέιζερ και
μαλλιά τιρκουάζπου μια μέρα θα κάνουνε ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Και κάπως έτσι θα
τους κάνουμε σαμποτάζ…
 ou ming
www.ouming.blogspot.gr
@ou_ming
Δουλεύω σε κοτοπουλάδικο. Αν έχετε
περάσει ποτέ από το Χρυσό Φτερό θα με
έχετε δει. Φοράω κόκκινο καπελάκι και
κόκκινη ποδιά με ένα χρυσό φτερό κεντη-
μένο στο στήθος. Ξεχωρίζω πίσω απ’ τον
πάγκο σαν σημαδούρα. Γυναίκα της φω-
τιάς με φωνάζει ο Μουσταφά. Πλένει τα
πιάτα στο κουζινάκι και πού και πού μου
κλείνει το μάτι. Πέρυσι του Αγίου Βαλεντί-
σελίδαοκτώ
νου το ξεκίνησε. Τις περισσότερες φορές κάνω πως δεν τον βλέπω. Για
τέτοια είμαστε, ρε Μουσταφά; Θα του το πω καμιά φορά. Για να γυρνάμε
σπίτι στις τρεις το πρωί και αντί να χαιρόμαστε τον έρωτά μας, να πέ-
φτουμε ξεροί στο κρεβάτι με τα παπούτσια και τις ποδιές; Να μας παίρ-
νει ο ύπνος με τα φώτα αναμμένα και να λαμποκοπά το χρυσό φτερό σε
κάθε στριφογύρισμα;
Δεν σας αναγνώρισα χωρίς τη στολή, μου είπε. Λες κι είμαι αστροναύτης
και φοράω σκάφανδρο. Για εσάς έρχομαι στο Χρυσό Φτερό. Άκου. Είμαι,
λέει, πολύ ευγενική κι εξυπηρετική. Και φοράω και πλαστικά γάντια. Του
κύριου Λεφτέρη ιδέα. Να βγάλουμε, λέει, προς τα έξω μια εικόνα σχο-
λαστικής καθαριότητας μετά την είδηση που διέρρευσε για το πρόστι-
μο. Ο κύριος Λεφτέρης είναι ο ιδιοκτήτης. Κάθεται στο ταμείο, χτυπάει
τα πλήκτρα και ταυτόχρονα βλέπει τηλεόραση. Την έχει βάλει ακριβώς
πάνω απ’ την πόρτα για να βλέπει και ποιος μπαίνει. Είναι καλός. Ό,τι κι
αν λένε, αποκλείεται να μελάνιασε αυτός το μάτι της Ιβάνκα, όταν του
είπε για τον Πολωνό. Ο Μουσταφά λέει πως ο Πολωνός ήταν μεθυσμένος,
τσακώθηκε με την Ιβάνκα και μετά παραπάτησε και έπεσε από το πα-
ράθυρο. Εγώ πιστεύω ότι ο κύριος Λεφτέρης την αγαπούσε πραγματικά.
Τι θα πει πραγματικά, θα μου πείτε. Η Ιβάνκα φαινόταν ευτυχισμένη για
πρώτη φορά από τότε που είχε έρθει στην Ελλάδα. Εμ. Ο καλός ο κη-
πουρός στα λουλούδια φαίνεται. Έκαναν βόλτες, πήγαιναν εκδρομές. Ο
κύριος Λεφτέρης έλαμπε κι αυτός, είχε γίνει ομιλητικός, γελούσε. Κάθε
βράδυ πατούσε τα πλήκτρα της ταμειακής σαν να μας έπαιζε πιάνο. Από
τότε όμως που εκείνη έφυγε, μετακόμισε στην τηλεόραση. Συνέπεσε η
κρίση η δική του με την κρίση όλης της χώρας και ζει την προσωπική του
αποκάλυψη. Στις ειδήσεις αναζητά κάποιο κρυφό μήνυμα, ένα νέο από
φωτογραφία
ακόμα
και
@murplejane
murplejane.tumblr.com
τώρα
gasireu
την Ιβάνκα. Έπεσε το χρηματιστήριο στην gasireu.blogspot.gr
Ιαπωνία; Τρέχει η μύτη της Ιβάνκα. Κάνουν
διαδηλώσεις στην Ισπανία; Κάποιος αδίκησε φωτογραφία
την Ιβάνκα. Κάθε μέρα περιμένει τη στιγμή Arcadesx
που ο τηλεπαρουσιαστής θα βγει σοβαρός arcadesx.tumblr.com
στο γυαλί και θα μας πει να σηκωθούμε, @arcades_x
γιατί έχει κάτι πολύ σημαντικό να μας πει.
Όλη η Ελλάδα θα σηκωθεί. Μετά από σιγή
(Πέτρινα Χρόνια)
λίγων δευτερολέπτων, ο τηλεπαρουσιαστής
σελίδαεννέα
Το προηγούμενο καλοκαίρι ήταν ζεστό και στιγματίστηκε από
θα γυρίσει στον κύριο Λεφτέρη και θα του πει πως είναι ελεύθερος. Πως
τα Ιουλιανά. Την είδε στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Εκεί
δεν θα τη σκέφτεται πια. Πως δεν χρωστάει τίποτα πια σε κανέναν, πως
γνωρίστηκαν. Μόλις είχε χωρίσει από ένα αγόρι, που της είχε πει
πλήρωσε για όλα. Μέχρι τότε ο κύριος Λεφτέρης μαζί με την Ιβάνκα θα
ξεκάθαρα, ότι δεν υπάρχει καμία προοπτική γάμου. Κάποιου
έχει χάσει και τον εαυτό του. Θα ζει σιωπηλός και αποτραβηγμένος. Θα
είδους βεντέτα, ισχυριζόταν, τον έκανε να κρύβεται στην πρω-
γεράσει μόνος και στο τέλος ένα ποτήρι νερό να του δώσεις, θα κοιτάζει
τεύουσα. Μπορεί και να έλεγε αλήθεια. Ύστερα, επί χούντας,
τα δάχτυλά σου παραξενεμένος από το υλικό τους. Δεν είναι μόνο ότι
δόκιμος αξιωματικός στο Ναυτικό. Κάθε μεσημέρι τον έπαιρνε
θα γυρίζουμε στο σπίτι στις τρεις το πρωί, Μουσταφά. Δεν είναι μόνο ο
μετά τη δουλειά από το Α2 στην Κλαυθμώνος. Παρακολούθηση
ύπνος με τα παπούτσια και τις ποδιές. Είναι ότι μπορεί να αφήσουμε τον
των ρωσικών υποβρυχίων. Η θέση απαιτούσε αψεγάδιαστο, πε-
κύριο Λεφτέρη με τις βόλτες και τις εκδρομές για έναν Πολωνό που θα
ντακάθαρο, δεξιό φάκελο. Δεν ήταν μια θέση για άτομα αμφί-
μας μελανιάσει το μάτι. Είναι που μπορεί να βουτήξουμε από τον πάγκο
βολης πολιτικής τοποθέτησης. Αυτή είχε φάκελο, για ανόητους
γυάλινοι και να θρυμματιστούμε στο πάτωμα για μια Ιβάνκα που έφυγε,
λόγους, που με κόπο κατάφερε ένας ενωμοτάρχης, παλιός οι-
πάει. Θα μου πεις, θα έχουμε πιάσει και ένα μπούτι που δεν θα τρώγεται.
κογενειακός φίλος, να καθαρίσει. Εκείνη την εποχή οι χρωμα-
Θα έχουμε ρίξει και είκοσι φιλιά στα κλεφτά μέσα στο κουζινάκι. Θα μου
τικές αποχρώσεις σου καθόριζαν τη ζωή. Δεν υπήρχε ροζ. Γνω-
έχεις στραβώσει και το καπέλο μέσα στο πάθος, για να σπάσει η μονο-
στά αυτά. Φυσικά ρόλο έπαιζε και η ταξική σου θέση. Αλλά σε
τονία. Θα σου πω, πολλά ζώα κυνήγησαν την ουρά τους για να παίξουν,
αυτό δε διέφεραν, ήταν και οι δύο φτωχά παιδιά. Θα παντρευ-
Μουσταφά, αλλά κανένα δεν διακινδύνεψε να τη φάει.
τούν τρία χρόνια μετά. Στον Άγιο Παντελεήμονα Καλλιρρόης,
με ταγέρ και κουστούμι. Λουλούδι στο πέτο, μιγκέδες στο χέρι.
Χωρίς φράγκο στην τσέπη, χωρίς εφόδια, με μία μάνα κόντρα.
Είχε βλέπεις μια κόρη απάντρευτη. Στις αποσκευές τους θα συ-
μπεριληφθεί και η υπόσχεση της προίκας της.
Στο Ρίο Γκράντε είναι χειμώνας. Ιούλιος. Πρώτο ταξίδι, έτυχε
ναύλος για το νότο. Φυσάει μέσα στη λιμνοθάλασσα. Η λάντζα
από την πόλη, φέρνει πίσω το πλήρωμα. Κουνάει πολύ. Όταν
υπάρχει κύμα, η πλατφόρμα της μεταλλικής σκάλας ανεβοκα-
τεβαίνει επικίνδυνα. Συνήθως ρίχνουν την ανεμόσκαλα. Αυτό

είναι το σοφό. Περάσανε ωραία στην πόλη. Άλλωστε έχουν και
την αγάπη τους. Υπάρχουν και χρήματα στην τσέπη. Κάνει να
πατήσει και χάνει την ισορροπία της. Βουλιάζει, ευτυχώς χωρίς
να συνθλιβεί ανάμεσα στο πλοίο και τη σκάλα. Φοράει το παλ-
τό της. Θα ανασάνει μέτρα μακριά. Έχει δυνατό ρεύμα. Ακούει
φωνές από το βάθος. Σκιές πάνω στο κατάστρωμα λύνουν κου-
λούρες και τις πετάνε στα τυφλά. Δεκάδες ριγέ κουλούρες τα-
ξιδεύουν το ποτάμι. Τα νερά είναι γκρίζα, άγρια. Ο ουρανός
με σύννεφα. Η σιωπή σκίζεται από τη βουή του ανέμου, κατά
ριπές. Βουλιάζει μία, παίρνει ανάσα δύο, τα ρούχα τη βαραί-
νουν. Πνίγεται και το ξέρει. Σκέφτεται ότι είναι άδικο. Είναι
μόλις 23 χρονών. Είναι μακριά από την πατρίδα της. Δεν έχει
προλάβει να ζήσει τίποτα, μόνο τον έρωτα. Τον έρωτα που την
έφερε ως την άκρη του κόσμου. Μόλις που βλέπει να περνάει
δίπλα της μια κουλούρα. Την αρπάζει. Θέλει μεγάλο κόπο να
τη φορέσει, τα ρούχα είναι παγωμένα βαρίδια. Πρέπει να βου-
τήξει το κεφάλι στο νερό ή να την αφήσει και να βυθιστεί στον
υγρό της τάφο. Να λυτρωθεί από την επιθανάτια αυτή αγωνία.
Δεν ήξερε πως ένα μίλι πιο κει, εκείνος είναι ήδη στο νερό από
ώρα, χωρίς αποτέλεσμα, αλλά γεμάτος θυμό κι αρπάζεται κι’
αυτός από κάποια άλλη κουλούρα, που αρμένιζε. Δεν θυμάται
πολλά από ‘κει και πέρα. Στο κατάστρωμα αρνείται πεισματικά
σελίδαδέκα
να βγάλει το σωσίβιο. Αρνείται πεισματικά να βγάλει το βρεμέ-
νο παλτό. Είναι παγωμένη. Θα πιει ένα μπουκάλι κονιάκ για να
συνέλθει, θα τριφτεί με οινόπνευμα, θα την τυλίξουν με κου-
βέρτες και ακόμα και τότε, ακόμα και όταν είναι σίγουρο ότι
όλα έχουν τελειώσει, θα δει στον καθρέφτη όχι το είδωλό της,
μόνο έναν άλλο άνθρωπο. Το συσπασμένο πρόσωπο του τρό-
μου, την άγρια όψη της επιβίωσης. Της κρατά το χέρι μπροστά
στον καθρέφτη. Της κρατά το χέρι, ακόμα και τώρα.
(Έρωτας μετά μνημονίου)
Γνωρίστηκαν ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, μετά το μνημόνιο.
Δεν έχει δουλειά εδώ και καιρό. Καταρχήν θα μιλήσουν για
την τέχνη, ίσως και για τις διαπροσωπικές σχέσεις. Ωραία συ-
ζήτηση, γρήγορη. Θα είναι μαζί από το πρώτο βράδυ. Περνά-
νε όμορφα ή έτσι νομίζει. Άλλωστε έχει πολύ ελεύθερο χρόνο.
Μετά από καιρό θα της πει ότι έχει πρόβλημα με τη συγκατοί-
κηση, με τη συναισθηματικότητα του, με τη σύνδεση, με τα
σανδάλια σε πόδια με βαμμένα κόκκινα νύχια. Δεν την πτοούν
οι δηλώσεις. Είναι ένας γενναίος άνθρωπος.
Η πλατεία Ταχρίρ θα τον συγκλονίσει. Θέλει να φύγει στην Αί-
γυπτο. Αραβική άνοιξη. Εκείνη ακούει με τρόμο. Κάθε μήνα θα
έχει και κάτι άλλο επαναστατικό να τον διεγείρει. Κάθε μήνα
επίσης, το κίνημα θα τον απογοητεύει και οι φίλοι και αντα-
γωνιστές θα τον βάζουν σε βαθιές σκέψεις. Σαν αντίδοτο θα
πέφτει με τα μούτρα στην ποίηση. Η ιστορία τους θα φτάσει
ας
στις πλατείες. Από τις βραδιές πάνω στον στενό καναπέ και τη
γλώσσα να σέρνεται μέχρι τη βάση της σπονδυλικής της στή-
έρθει
λης, από την απόλυτη αφοσίωση της και τα καθαρά μάτια, στο
τίποτα. Θα σβήσουν όλα μέσα στο ψέμα και στο αύριο ανατέλ-
λει μια ακόμα πρόθυμη μαντόνα. Ένα ακόμα ανέμελο φουστά-
νι, ανεμίζει στην προκυμαία της πόλης. Ας προχωράμε έτσι,
καταναλώνοντας ανθρώπους, δακρυγόνα, συναισθήματα βεβι-
ασμένα και ανεφάρμοστες ιδέες. Φταίει ίσως που οι δικοί του
δεν αγαπήθηκαν πολύ.
Ο νευροχειρουργός ζει στην άκρη του κόσμου. Εδώ δεν υπάρχει απόστολος φωτιάδης
δουλειά. Κι αν υπάρχει οι προοπτικές είναι τραγικές. Έχει κα-
ριέρα να χτίσει. Θα έρθει για μια βδομάδα διακοπές. Κάθε βρά- φωτογραφία
δυ και μια βαθιά εξομολόγηση στα μάτια. Στο Λαιμό σηκώνει Patsiko_
τη φούστα της και βουλιάζει ανάμεσα στα πόδια. Λιμάνια απά- thepatsikodiary.tumblr.com
νεμα. Έξω, χαμηλά, η θάλασσα γυαλίζει σκοτεινή. Κουτάκια @patsiko_
μπύρες στα βράχια. Κράτα με σφιχτά. Ο χρόνος δεν μετράει τις
αγωνίες, στέκει ακίνητος. Τα ρολόγια της παραλιακής δείχνουν
άλλα αντί άλλων, το καθένα έχει σταθεί σε άλλη ώρα. Που μας
ξημερώνουν αυτές οι μέρες; Οι πουτάνες πιο κει, περπατούν
πάνω στα τακούνια τους και γνέφουν πρόστυχα, σε όσους ξε-
χάστηκαν σε δανεικά μουνιά, τεμπέλιασαν και πάνε. Του κρα-
σελίδαέντεκα
τάει το χέρι ενώ οδηγεί. Τους χωρίζουν τα πάντα, δεν τους ενώ-
νει τίποτα, παρά μόνο εκείνος ο λυγμός που ξεσπάει στα πρό-
σωπα, όταν τα σώματα σφαδάζουν πάνω σε μια και μοναδική
ανάσα. Θα φύγει, απουσία υποσχέσεων, σβήνοντας στη γλώσ-
σα της, τη γεύση του ημιτελούς.
Ξέρεις μ’ αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι. Ακούει γελώντας,
αυθάδικα σχεδόν. Ξέρεις, τα έχω ξανακούσει αυτά.
Είχα μια επιχείρηση, η κρίση βλέπεις, την έκλεισα, ήμουν αλ-
λιώς μαθημένος, με χρήματα, αφεντικό. Χωρίσαμε μ’ εκείνη,
ήταν επόμενο. Εσύ όμως βγάζεις μια δροσερή οικειότητα στο
αιχμηρό σου χιούμορ. Κι ο τρόπος που γελάς είναι σα να υπό-
σχεσαι το μέλλον ακέραιο.
Χαμογελάει. Πάντως αν σε άφησε για τα λεφτά, δεν άξιζε μία,
μη σκας. Και αν θες να ξέρεις, δεν πιστεύω πια σε τίποτα. Πρι-
Για μήνες, για χρόνια ήταν ο φόβος. Απερίγραπτος με λέ-
όνισαν τις όποιες ελπίδες, οι σφαίρες της εποχής. Ατομισμός,
ξεις φόβος. Ακατανόητα πάντοτε παρών. Μετά ήρθε ο
κυνισμός, το πιπιλάω σαν καραμέλα αυτόν τον καιρό. Η επα-
νάσταση δεν ήρθε. Ούτε στον έρωτα. έρωτας. Ο έρωτας ήταν αυτή η ανταπόκριση στην αδυνα-
Μα δε φοβάσαι μόνη; μία. Η ενστικτώδης απάντηση στα μάταια περί απώλει-
Προσποιούμαι τη γενναία. Πίστεψα βλέπεις, σε κάποια άλλη ας ερωτήματα.
αγάπη, μια αγάπη που βράχηκε στο παγωμένο ποτάμι. Αυτή με
συνεφέρνει κάθε Ιούλη. Κάτι θα γίνει. Μα που να καταλάβεις Κάθε μέρα από νωρίς ματαιώσεις. Μέσα από τον πόνο
εσύ. Ας πιούμε σήμερα. των άλλων, τη συντριβή της ζωής τους. Το δικό σου κα-
ταφύγιο ήταν η αποστασιοποιημένη παρατήρηση. Χω-
ρίς γεύση το στόμα, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Μετά ήρθε
ο έρωτας. Ήταν το χαμένο νόημα των ζωών των άλλων.
Ήταν η βασική δικαιολογία.
 Σχέσεις εκτονωμένες μέσα σε ανείπωτα απωθημένα. Βόλτες
ατελείωτες σε οικεία οδοστρώματα. Μια αναζήτηση γεμά-
τη παιδιάστικη αγωνία για την χωρίς όριο φυγή. Μετά ήρθε
ο έρωτας. Ήταν ο λόγος για να περιμένεις κάθε μέρα, την
επόμενη.
Βία εκφρασμένη σε αδιανόητες πολλαπλότητες. Άγρια βία
και ωμή. Συγκεκαλυμμένη βία με προφανείς δικαιολογίες.
Βία απάνθρωπη. Η βία της αναπόφευκτης ρουτίνας και η
βία της απότομης ρήξης, της έκτροπης τόσων ζωών σε αδι-
έξοδο. Μετά ήρθε ο έρωτας. Δυο ασημένια δέντρα και όλη
η ειρήνη του κόσμου σε μια καλά τοποθετημένη κρυψώνα
μέσα τους.
Απώλεια και κενό αναλλοίωτο. Αμέτρητη προφασισμένη
κατάθλιψη και προαποφασισμένη μελαγχολία. Μα το κενό
αναλλοίωτο. Πάρα πολλά λόγια ερμηνείας. Πάρα πολύς χα-
μένος χρόνος αδύνατον να κερδηθεί πίσω. Μετά ήρθε ο έρω-
τας και έτσι απλά ο χρόνος πια δεν υπήρχε. Υπήρχε βέβαια
το τέλος που πλησίαζε με αναπόφευκτη σταθερότητα αλλά
κες και επιβεβαιώθηκες αποφάσισες πως ο έρωτας σου εί-
φωτογραφία Arcadesx /arcadesx.tumblr.com / @arcades_x
ναι ψεύτης, και πως γνώριζες πια περισσότερα από αυτόν.
Έπρεπε να τιμωρηθεί λοιπόν, ξεχωρίζοντας αλήθειες απ’ τα
ψέματα. Θα κυριαρχούσες εσύ.
Στο τέλος όμως ο έρωτας είχε πια τελειώσει. Η αναζήτηση
του στις μικρές προσωπικές κρυψώνες που παλιά τον φυ-
λούσες δεν επαρκούσε. Χωρίς ειρήνη ξανά, χωρίς την εμπει-
ρία να απαντά τίποτα για αυτά που είναι να έλθουν. Υπήρ-
χε βέβαια ακόμη η αγάπη, αλλά περισσότερο ως υπενθύμι-
ση της απουσίας.
Τον αναζητάς ακόμα καμιά φορά. Στο βελούδινο πέρασμα
σου μέσα στο πλήθος και τους δρόμους. Αντί για αυτόν εκεί
ακόμα συναντάς συχνά τους παλιούς φόβους, τις ματαιώ-
σεις και τα αδιέξοδα προηγούμενων σχέσεων, το κενό και
ψήγματα παλιών ονείρων, τη γυμνή βία να στηρίζει σαν άτ-
λαντας το επιστέγασμα του κόσμου που ζεις.

σελίδαδεκατρία
σελίδαδώδεκα

και αυτό δεν είχε ιδιαίτερη σημασία.
Μικρές στιγμές ονείρου. Βιωμένες με ενοχές. Σαν να μην
ήταν τα δικά μας όνειρα, αλλά άλλων από τα οποία κρυ-
φοκοιτάζαμε για να αντιγράψουμε λίγο ευτυχία. Μετά ήρθε
Μα τώρα πια έχεις αλλάξει εσύ. Ξέρεις ότι δεν υπάρχει
φυγή, ότι η εμπειρία έχει πάντα ένα καινούργιο όριο. Ότι
η ηθική είναι ο κόσμος όπως θα ήθελες να είναι. Πως κάθε
κρίση είναι ένα τέλος εποχής και κάθε τέλος είναι μια μικρή
κόλαση. Τώρα έχεις αρχίσει καμιά φορά να κοιτάς κατάμα-

ο έρωτας. Και όλες οι μαλακίες από τις οποίες αποτελείται
αυτό που αποκαλούσες «προσωπικότητα» ήταν ένα έργο τέ-
χνης. Και απέναντι του ο ωραιότερος θαυμαστής του κό-
σμου να κοιτάζει με τα μάτια του μάγου.
Το τέλος του κόσμου ήταν πια δευτερεύων θέμα. Όπως
και η ματαιοδοξία να τον βελτιώσεις. Τώρα όλη η πρώτη
ύλη ήταν νοηματοδοτούμενη από μια μεγαλύτερη αλήθεια.
Ήξερες γιατί υπήρξε και γιατί άντεξες όλο αυτό το προηγού-
μενο προσωπικό σκοτάδι. Τώρα ο έρωτας υπαγόρευε και-
νούργιο νόημα σε κάθε πρωινό του κόσμου.
Ο έρωτας όταν ήρθε σε δίδαξε γιατί η σιωπή είναι πολύτιμη.
Ότι τα δάκρυα σβήνουν τη δίψα, ότι ο πόθος σημαίνει άρνη-
ση και η έλλειψη πόθο. Πάντοτε λέγοντας σου, όχι ψέματα,
μα ούτε και την αλήθεια. Αυτή είναι η μητέρα του, και του
ψέματος. Τα κυοφορεί και πεθαίνει στη γέννα.
Και αφού διάβασες και εξετάστηκες, και επιβραβεύτη-
ερωτευτείτε
τα προς τα εκεί από όπου λένε ότι εμφανίζεται το τέλος. Ας
έρθει. Υπάρχει και μετά από αυτό άλλη αρχή.
Ερωτευτείτε αυτόν που έγραψε: «Το αληθές απόβαρον ενός αν-
θρώπου ισούται με τις αγάπες, τον οίκτο και την αηδία που ένιωσε στη
ζωή. Δύο μεγάλες αδικίες εγνώρισα: την φτώχια και την ερωτική κατα-
φρόνια.»
Ερωτευτείτε τη διανόηση που δεν δέχεται να πρωταγωνιστή-
σει, που δεν βγαίνει το μεσημέρι στη ΝΕΤ, που δεν μπερδεύ-
ει την μετριοπάθεια με τις ίσες αποστάσεις και την εξαθλίω-
ση με το αναπόφευκτο. Τη διανόηση που πολεμά το αναπό-
φευκτο, που παθιάζεται, που καίγεται από αγάπη και αγω-
νία, που βρίσκει τη θέση της όταν ανάβει η μάχη. Τη διανόη-
το βυτίο
tovytio.wordpress.com / @tovytio
ση που φτύνει τον κόρφο της όταν την αποκαλείς διανόηση.
Ερωτευτείτε τους τραγουδιστές που δεν πήγαν ποτέ στον
Σπύρο Παπαδόπουλο, που δεν ήπιαν στην υγειά μας, που
δεν γλέντησαν εκ μέρους μας ένα κάποιο Σάββατο. Ας πιού-
με στην υγειά τους.
Αυτούς που τραγούδησαν το τίποτα δεν πάει χαμένο φτύνο-
ντας το πιο πικρό σφίξιμο της καρδιάς τους.
Αυτούς που κλαίνε ξαφνικά και δίχως λόγο.
Ερωτευτείτε τα καφενεία του Γκόρπα, τα μπαρ του καλο-
καιριού, τα τραπεζάκια έξω, το τάβλι δύο γέρων έξω απ’ τα

άδεια μαγαζιά τους, τα σουβλάκια στα σκαλάκια των πολυ-
κατοικιών, τις μπύρες στα δύο και το κορίτσι που περνάει ρί-
χνοντας λοξές ματιές.
Τα ξυπόλυτα κορίτσια, τα κορίτσια που δεν ποζάρουν, τα κο-
ρίτσια του Ιουλίου, των αόρατων νησιών, τα κορίτσια με τα
αλατισμένα μαλλιά και την κόκκινη μύτη. Αυτά είναι ο πραγ-
ματικός κόσμος, η αλήθεια, το τέλος και η άκρη του νοήμα-
τος.
Τους αδύναμους. Δείτε. Η κούτα του άστεγου, το στοίβαγ-
μα του μετανάστη, η αναζήτηση φαγητού στα σκουπίδια,
ο απλήρωτος λογαριασμός. Υπάρχετε μόνο και μόνο για να
αναποδογυρίσετε αυτό το ασυνάρτητο σύμπαν.
Ερωτευτείτε τους αυτόχειρες των χρόνων που ζούμε. Τρέξτε
κοντά τους, απλώστε το χέρι, σταθείτε προσοχή. Αν δεν κα-
ταφέρετε να συγκρατήσετε το κορμί τους, πριν αυτό αιωρη-
θεί οριστικά και αμετάκλητα, κρεμαστείτε μαζί τους.
Αυτόν που έγραψε πρώτος το «οι μπάτσοι είναι παντού, αλλά
ο έρωτας μας κάνει αόρατους» και αυτόν που το φωτογράφη-
σελίδαδεκατέσσερα
σε και αυτόν που το έκανε ριτουίτ και αυτόν που χαμογέλα-
σε βλέποντάς το.
Ερωτευτείτε την πληγή του κυνηγημένου ξένου. Το φόβο του
ανθρώπου χωρίς χαρτιά. Τη μοναξιά του ανθρώπου που πέ-
ρασε μέσα απ’ τις νάρκες και τα κύματα, για να πέσει απ’ το
λυσσασμένο μαχαίρι του φασίστα.
Τους διαδηλωτές,που ανεβοκατεβαίνουν την Πανεπιστημί-
ου, φωνάζοντας αλληλεγγύη, φωνάζοντας ελευθερία. Τις
ομάδες σε γειτονιές και συνοικίες, που μαζεύουν ρούχα, που
μαζεύουν φαγητά, ταινίες, υλικά και ανταλλάσσουν τα πά-
ντα εκτός από χρήματα.
Αυτούς που βαριούνται να μιλήσουν για τη δουλειά ή τα λε-
φτά. Αυτούς που σου λένε το αγαπημένο τους χρώμα, το τρα-
γούδι της εφηβείας τους, που θυμούνται το πρώτο κορίτσι
που φίλησαν με τρυφερότητα και αυτούς που, σαν τον Χόλ-
ντεν, όταν λένε καριέρα, εννοούν να προσέχουν τα παιδιά
που παίζουν σε ένα τεράστιο γήπεδο κλοτσώντας μπάλες
πάνω κάτω και τραγουδώντας στίχους χωρίς λόγια, μόνο λα
λα λα.
Τον Ντουρούτι, τον Ηλία Λάγιο και τον κλόουν του Μπελ.
Τον Νίκο Καρούζο που πλήρωνε τα ποτά του με αυτοσχέδια
ποιήματα σε χαρτοπετσέτες.
Ερωτευτείτε αυτούς που δεν κωλώνουν μπροστά στο ανέφι-
κτο, αυτούς που πιστεύουν στα θαύματα που δεν έχουν εξή-
γηση, αλλά ούτε θρησκευτική προέλευση, αυτούς που αγα-
πούν τον ορθό λόγο επειδή υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι το
ανάποδο και αυτούς που δεν πίστεψαν σε οτιδήποτε ειπώθη-
κε οποτεδήποτε σε δελτίο ειδήσεων.
Αυτούς που κολύμπησαν νύχτα μεθυσμένοι και αυτούς που
πνίγηκαν επειδή δεν άντεξαν τη σκληρότητα αυτού του κό-
σμου.
Ερωτευτείτε την φωνή του Αργύρη Μπακιρτζή, το «Θεέ μου
μεγαλοδύναμε» και το παιδί που σφίγγει μια πέτρα στο χέρι,
χωρίς να είναι σίγουρο ότι έχει δίκιο.Στα κρυφά, στη σιωπή,
είμαστε σίγουροι ότι τουλάχιστον δεν έχει άδικο.
Τον Χρήστο Βακαλόπουλο που έλεγε για τον Αύγουστο του
Νίκου Παπάζογλου,«το τραγούδι δεν είναι ερωτικό, αλλά
ερωτευμένο». Μην δίνετε σημασία σε οτιδήποτε είναι ερωτι-
κό, αλλά όχι ερωτευμένο.
Την Άννα Καρίνα, την Μόνικα Βίτι, τη σερβιτόρα της διπλα-
νής καφετέριας, την Ροζάριο Ντόσον και όλες τις γυναίκες
που έχουν αίμα μπερδεμένο, αίμα που έρχεται από τρεις και
τέσσερις ηπείρους.
Ερωτευτείτε τον πατέρα κάποιου γαμπρού που με το τσιγάρο
στο στόμα, μεθυσμένος, χορεύει το ζεϊμπέκικο της Ευδοκί-
ας. Ερωτευτείτε το αχ Παναγιά μου, στο τέλος κάθε τέτοιας
μουσικής.
Αυτόν που έγραψε,«μην αγαπάς τον πλησίον, αλλά πλησία-
σε τον αγαπώντα».
Την πιο μικρή ελιά στην κοιλιά της, τον απογευματινό ύπνο
κάτω απ’ το αρμυρίκι ή την καρυδιά, την πιο λεπτή ειρωνεία,
το παγάκι, την παρέα που κλαίει γελώντας και τη βουβαμά-
ρα του καταστρώματος της επιστροφής.
Ερωτευτείτε το κορίτσι μου. Κάθε πρωί, κάθεται νυσταγμέ-
νη στην άκρη του κρεβατιού με γερμένους τους ώμους και
τα χέρια να κρέμονται σαν τεράστιο εκκρεμές. Αυτή η εικό-
να είναι η ασπίδα, η μολότοφ και το φωτόσπαθο που κρατάω
στη χούφτα μου και με κάνει ιπτάμενο, απίθανο και ανήλικο.
Ερωτευτείτε το κορίτσι που περνάει δίπλα σας εδώ και τώρα.
Ερωτευτείτε.
(.)
mdsousou
radiofonissa.wordpress.com / @mdsousou
σχέδιο
Τάσος Αναστασιάδης
tasos.webplus.net
σελίδαδεκαπέντε
Τα σύννεφα είναι όλο και λιγότερα. Αλλά είναι εκεί. Ο
ήλιος μού χαϊδεύει τα μαλλιά, με πιάνει απ’ τα μούτρα.
Αλλά είναι και δεν είναι. Τρέχω να τον προλάβω πριν ξα-
νακρυφτεί. Γκάζι, φρένο. Γκάζι, φρένο. Ζιγκ, ζαγκ. Στά-
ση. Λούζει τις αγριάδες που φύτρωσαν ανάμεσα στα τσι-
μέντα. Λούζει κι εμένα. Τον κοιτάζω κατάματα. Τυφλώ-
νομαι για λίγο. Ξεφεύγει. Ξεκινάω πάλι. Πιο κάτω θα τον
προλάβω. Αγώνας δρόμου τεθλασμένου. Μπήκε η Άνοιξη.
Νιώθω το αίμα μου. Το ακούω να παλεύει. Ζιγκ, ζαγκ στις
αρτηρίες. Στάση στην καρδιά. Τρέχει στις ίδιες γραμμές.
Ξεγλιστράει στα ίδια παρακλάδια. Ποτίζει τις αγριάδες
που φύτρωσαν στους αρμούς των ματιών. Ποτίζει τις λέ-
ξεις που ξεφύτρωσαν στις σχισμές των χειλιών. Κάνει θό-
ρυβο. Προσπαθεί να ξεφύγει. Δεν μπορεί. Αγώνας δρόμου
πεπερασμένου. Μπήκε η Άνοιξη στα τρένα μας.
Τα μαλλιά μου ξεθώριασαν απ’ τα φιλιά με τον ήλιο. Τα
ματιά μου σκοτείνιασαν απ’ την πλημμύρα μέσα. Τα νύ-
χια μου σκιστήκαν για να ξεκολλήσουν το τσιμέντο. Στέ-
κομαι με το ένα πόδι. Το άλλο μετέωρο. Το ένα καρφωμέ-
νο. Το άλλο κομμένο. Δεν μπορώ να τρέξω. Δεν μπορώ να
κρυφτώ. Αγώνας δρόμου καθηλωμένου. Μπήκε η Άνοιξη
στα τρένα μας, κι αυτά στ’ αμαξοστάσια.

σελίδαδεκαέξι
το ζαχαρόσπιτο
«Θα μας σκοτώσουν όλους• ξέρετε με τι είδους γουρού-
νια έχουμε να κάνουμε. Αυτή είναι η γενιά του Άουσβιτς•
έχουν όπλα ενώ εμείς δεν έχουμε. Πρέπει να οπλιστούμε!».
Γκούντρουν Ένσλιν.
Ο Χανς και η Γκραίτε βολτάριζαν στο δάσος με την κλεμένη
Μερσεντές τους.
-Τι όμορφα που είναι εδώ, στην εξοχή, είπε ο Χάνς.
Ξεκίνησαν να τρων το σπίτι. Φάγαν πρώτα την σοκολάτα. Η
κρέμα δεν τους πολυάρεσε.
-Επ, τι κάνετε εκεί;
-Τρώμε το σπίτι. Εσύ ποιά είσαι;
-Εγώ είμαι η μάγισα και το σπίτι αυτό είναι δικό μου.
-Δικό σου; Τι σημαίνει δικό σου;
-Δικό μου σημαίνει ότι μου ανήκει.
-Μπα; Και γιατί το έχεις φτιάξει με ζαχαρωτά;
-Γιά να την πατάν κάτι χαζοπούλια σαν και εσάς. Και τώρα
που σας τσάκωσα, πληρώστε.
-Τι να πληρώσουμε;
-Το σπίτι που φάγατε.
-Μα εμείς βρήκαμε τα ζαχαρωτά -και τα φάγαμε. Γιατί να
σου πληρώσουμε το σπίτι;
-Γιατί τα ζαχαρωτά είναι του σπιτιού.
-Εντάξει τότε. Ας έρθει ο Σπιτιός να τον πληρώσουμε, είπε η
Γκραίτε –που ήταν εμφανώς μαστουρωμένη.
-Δεν ντρέπεσαι, στην ηλικία σου να παίρνεις
της είπε η μάγισα, που ήταν πολύ νομοταγής.
-Εσύ έπρεπε να ντρέπεσαι, γριά γυναίκα, που φτιάχνεις ζα-
χαρωτά με ναρκωτικά και μαστουρώνεις τα παιδάκια.
-Ε; ψέλισε η μάγισα που πιάστηκε στα πράσα. Αυτό δεν αλ-
λάζει τίποτα. Πληρώστε με.
ο συγγραφέας -Δεν έχουμε λεφτά. Πάρε την Μερσεντές.
-Αφού δεν είναι δικιά σας. Την κλέψατε.
-Κοίτα να δεις μάγισα. Την κλέψαμε από έναν κλέφτη. Άρα,
σχέδιο κλεμένη δεν είναι, και αφού δεν είναι κλεμένη, είναι δικιά
Γιάννης Νικολόπουλος / 75blacklines.wordpress.com
μας. Εντάξει;
-Αφήστε τα αυτά. Είσαστε δύο κοινοί κλέφτες. Και αφού,
-Πράγματι, πολύ όμορφα, απάντησε η Γκραίτε. Μα τί είναι λεφτά δεν έχετε, θα σας κρατήσω εδώ, μέχρι να ξεπληρώσε-
αυτό εκεί; Σαν σπίτι φαίνεται, αλλά είναι πολύχρωμο. τε δουλεύοντας αυτά που φάγατε.
-Γιά πάμε πιό κοντά. -Και πόσο καιρό θα πάρει αυτό;
-Πάμε. -Γιά να δούμε, είπε η μάγισα και άρχισε τους λογαριασμούς
Πλησίασαν ακόμα λίγο. Βγήκαν απ’το αμάξι και κοντοστά- με ένα κομπιουτεράκι τσέπης. Λοιπόν, έχουμε
θηκαν. κλεμένη Μερσεντές, αξία δέκα χρόνια. Ζαχαρωτά από σο-
-Ρε ‘συ, αυτό μοιάζει νάναι φτιαγμένο από ζαχαρωτά. κολάτα, αξία πέντε χρόνια. Βόλτα στο δάσος χωρίς άδεια,
-Σα νάχεις δίκιο. Ας το φάμε. αξία εφτά χρόνια. Ψυχική οδύνη μάγισας, αξία ανεκτίμητη.
Συν τους τόκους, την ποσόστωση, συν εικοστρία τοις εκατό
ΦΠΑ, συν είκοσι τοις εκατό φόρος, υπολογίστε ότι σε καμ-
μιά σαρανταριά χρόνια θα γυρίσετε στα σπίτια σας.
-Τρελάθηκες μάγισα; Σαράντα χρόνια δουλειά γιά δέκα ζα-
χαρωτά;
-Και φτηνά την βγάλατε. Ο Γιάννης Αγιάννης άρπαξε είκο-
σι χρόνια γιά ένα καρβέλι ψωμί –και δεν το έφαγε κιόλας.
Και τι κόστος λέτε έχει λίγο αλεύρι και νερό; Ενώ εδώ έχου-
με ακριβά υλικά. Ξέρετε πόσο έχει πάει η ζάχαρη με όλες
αυτές τις εξεγέρσεις των αραπάδων στην Καραϊβική; Το κα-
κάο; Τα μεταφορικά από την άλλη άκρη του κόσμου; Αφή-
στε που πληρώνω και τεχνίτη να τα φτιάξει –αλλά μη μου
πείτε, ε; Νοστιμότατα.Χαλάλι ο μισθός του. Με αυτά και με
τάλλα ανεβαίνει το κόστος –και εγώ μετά, πόσο να πουλή-
σω; Δεν βγαίνω. Έχω υποχρεώσεις εγώ. Τόσα στόματα τρέ-
φω. Τόσες οικογένειες από ‘μένα περιμένουν. Γιά φαντα-
σελίδαδεκαεπτά
στείτε να το κλείσω αύριο το μαγαζί, πόσοι εργάτες θα μεί-
ναρκωτικά; νουν στο δρόμο; Πόσα παιδάκια θα πεινάσουν; Τα βλέπετε,
σε όλο τον κόσμο. Στο Νιούκαστλ, άνεργοι οι ανθρακωρύ-
χοι. Στα Αντίκυρα -στη Λειβαδειά- «πάγωσε η τσιμινιέρα».
Στα γαλικά εργοστάσια απολύουνε κόσμο. Στο Λαύριο «στή-
σανε χορό». Και όλα αυτά γιατί; Γιατί κάτι καλόπαιδα σαν
και εσάς, αμφισβητούν το σύστημα και γκρινιάζουν και τά-
χουνε βάλει με εμάς –λες και εμείς είμαστε οι κακοί. Εμείς,
που δίνουμε δουλειά στους εργάτες –γιατί αργία μήτηρ πά-
σης κακίας εστί. Αλλά όχι. Εσείς, οι αναρχικοί να τα κάνε-
τε ίσωμα όλα. Να γκρεμίσετε την κοινωνία με τις ιδέες σας.
Εσείς φταίτε που χάσαμε τον πόλεμο. Καλά τάλεγε ο Φύ-
ρερ, αλλά ποιός τον άκουγε; Ε, ποιός; Απ’την άλλη μεριά
και το κράτος...
Η μάγισα συνέχισε να μονολογεί ακατάπαυστα. Ο Χανς κοί-
ταξε την Γκραίτε με ένα βλέμμα όλο σημασία.
-Φούντο; την ρώτησε.
και λέμε: -Φούντο, του απάντησε εκείνη.
Η μάγισσα, αποροφημένη ρητορεύοντας, δεν πρόσεξε αυ-
τήν την τελευταία εξέλιξη. Της πέταξαν μιά βόμβα.
οδυσσέας γαληνός
wudesign.gr / @odysseasgp
 Όχι, όχι, μην το λες αυτό. Πάρτο πίσω. Μη ξαναπείς ότι είσαι
ερωτευμένος μαζί μου. Ούτε ότι δίνω νόημα στο τίποτε που
υπάρχει εκεί έξω. Ούτε ότι θες απεγνωσμένα σε κάτι να πιστέ-

κυριακή-λαϊκή
απογευματινή
ψεις, κάτι όμορφο, κάτι ευγενικό, γιατί δεν αντέχεις άλλο την
αρρώστια γύρω σου.

Έλα να παίξουμε το ασφαλές παιχνίδι μας. Να βρισκόμαστε

πότε πότε τα σαββατοκύριακα και να ανεβάζουμε την παρά-
σταση “Ερωτευμένο Ζευγάρι”. Θα κουβεντιάζουμε, θα πίνου-
με πολύ, θα γελάμε όσο μπορούμε και θα γαμιόμαστε. Εσύ θα
μου χαϊδέυεις τα μαλλιά κι εγώ θα σου μαγειρεύω. Κοίτα είμαστε
σχεδόν κανονικοί. Και χωρίς να το καταλάβουμε θα περάσει η
φριχτή Κυριακή. Όχι δεν μπορώ να βρεθούμε μεθαύριο. Να κοι-
μάσαι δίπλα σ’ ένα ζεστό κορμί είναι πολύ τρυφερή παγίδα. Χω-
ρίς να το καταλάβεις οι μέρες γίνονται μήνες, και οι μήνες χρό-
νια. Και είμαστε αρκετά μεγάλοι, πουλί μου, για να μην καταλα-
βαίνουμε τη διαφορά του αληθινού και του φτιαχτού. Την άλλη
εβδομάδα, δεν ξέρω. Θα δούμε.

Δεν είναι αυτό σκληράδα, μη με κατηγορείς, μη θυμώνεις. Σκλη-

ράδα είναι να το ζεις κανονικά, εκρηκτικά, και μια μέρα να το
χάνεις. Να σου το παίρνουν βίαια. Κι εκεί που με μια κουβέ-
ντα του άντεχες οριακά το γκροτέσκο γύρω σου, τώρα σου μέ-
σελίδαείκοσι

νει μια τεράστια σιωπή: Μη φοβάσαι έλεγε κι έπαιρνες ανάσα.

tintooth
tintooth.wordpress.com
@tintooth
φωτογραφία Patsiko_
thepatsikodiary.tumblr.com / @patsiko_
Ξεχνούσες για λίγο τον πατέρα, που ήρθε μια μέρα να σε βρει
κλαίγοντας. Γερασμένος, εύθραυστος, ανήμπορος- ο γίγαντάς
σου είχε σπάσει. Μη φοβάσαι έλεγε και ξεχνούσες για λίγο τους
φίλους σου με τα θολά βλέμματα, ανδρείκελα, σκιές των εαυ-
τών τους. Μη φοβάσαι έλεγε και ξεχνούσες για λίγο τους ανθρώ-
πους με τα δάχτυλα γραπωμένα στο συρματόπλεγμα, τους κα-
τατρεγμένους όλους που έχουν πάντα τα πιο μεγάλα μάτια, το
αίμα των αυτόχειρων που μας ποτίζει ανεξίτηλα, το βόθρο που
ξεχύνεται από την τηλεόραση, τα γκλομπ των μπάτσων που ανε-
βοκατεβαίνουν με λύσσα, τα μαχαίρια των φασιστών που ακονί-
ζονται σ’ ένα δωμάτιο κάτω από μια εικόνα του Χριστού και μια
σημαία. Ξεχνούσες για λίγο τη σφαγή. Τη σφαγή. “Είμαι εγώ το
πρόβατο”, του έγραφες. “Το πρόβατο μπροστά στην αστραφτε-
ρή λεπίδα. Το τρελαμένο βλέμμα μου ψάχνει εσένα. Όχι για να
με σώσεις. Μα για να σταθώ για λίγο στην κόγχη των ματιών σου.
Λίγο να ξεχάσω που με έχουν βάλει κάτω”. “Ξεκουράσου ομορ-
φιά μου”,απαντούσε εκείνος κι εσύ κούρνιαζες. Σκληράδα είναι
να μην έχεις πια πουθενά να σταθείς, πουθενά να ξεκουραστείς
και κανέναν να σου πει να μη φοβάσαι. Γιατί τώρα είσαι μόνος
σου. Κι απέναντί σου η χολέρα του κόσμου όλου.

Γι’ αυτό μη μιλάς για έρωτες. Άλλη μια τέτοια απώλεια, να ξέ-
ρεις, μπορεί να μας σκοτώσει. Έλα εδώ τώρα- το μόνο που έχου-
με είναι μια αγκαλιά δανεική και πρέπει να την κάνουμε να είναι
αρκετή. Και μπορεί μια μέρα να βρούμε την άλλη θάλασσα, την
άλλη απαλοσύνη, που τραγουδούν οι ποιητές. Μπορεί και όχι.
Εν τω μεταξύ πρέπει να αντέξουμε, μαζί αλλά μόνοι, πάντα τε- φωτογραφία Mehran Khalili // © 2011-2012  mehrankhalili.com / @mkhalili
λικά μόνοι. Γιατί η σφαγή συνεχίζεται.
 οι 83 γυναίκες άθως δημουλάς
φωτογραφία urbanisms.tumblr.com
σελίδαεικοσιδύο
Ο Πέτρος ισχυρίστηκε ότι έχει πάει με 83 διαφορετικές
γυναίκες αλλά ο Αλέξης δεν τον πίστεψε. Ο ίδιος είχε πάει
με 4 αλλά όταν ρωτήθηκε είπε με 12, αφού του φάνηκε
ντροπή να πει την αλήθεια, ειδικά αφού είχε ακούσει τον
αριθμό του Πέτρου. Όπως και να το κάνουμε, άλλο 4 κι
άλλο 12, όσο κι αν οι δυο αριθμοί απέχουν, σε αυτό που
σημαίνουν, σχεδόν εξίσου απ’ το 83. Πώς γίνεται ρε συ,
τον ρώτησε, να έχεις πάει με τόσες πολλές; Πότε πρόλα-
βες; Ο Πέτρος, που ήταν 25 χρονών, του είπε ότι γίνεται
και προσπάθησε να του το αποδείξει. Έκανα πρώτη φορά
σεξ στα 16 και έκανα άλλες 8 φορές μέχρι να τελειώσω το
σχολείο. Τα πέντε χρόνια που ήμουν φοιτητής έκανα πε-
ρίπου μια φορά τον μήνα. Δηλαδή άλλες 60. Τα τελευ-
ταία δυο χρόνια είναι πιο δύσκολο να στο εξηγήσω πώς
λειτουργεί γιατί είναι κάπως άστατο, αλλά επειδή τις με-
τράω, άκου που σου λέω, βγαίνουν. Είναι 83. Ο Αλέξης
τον ρώτησε αν με όλες αυτές είχε πάει από μια φορά ή πε-
ρισσότερες. Σχεδόν με όλες, είπε ο Πέτρος, ήταν για μια
φορά, άντε κάποιες από δυο ή τρεις. Άρα, συμπέρανε ο
Αλέξης, συνολικά πρέπει να έχεις κάνει σεξ περίπου 100
φορές. Ο Πέτρος το ζύγισε λίγο στο μυαλό του. Ναι, 100
και κάτι ας πούμε.
Ο Αλέξης σηκώθηκε απ’ την καρέκλα του και στάθη-
κε λίγο όρθιος μέσα στο δωμάτιο κι έπειτα πλησίασε την
πόρτα, σαν να προσπαθούσε να ακούσει κάτι απ’ την
άλλη μεριά. Πότε λες να μας βγάλουν από δω μέσα, ρώ-
τησε τον Πέτρο. Το πρωί, απάντησε αυτός, είναι η τρί-
τη φορά που με πιάνουν, έτσι κάνουν, σε ρίχνουν σε ένα
δωμάτιο, σου πουλάνε λίγη μαγκιά, μετά σε αφήνουν.
Με μας θα τα βάλουν ρε, κοίτα πώς είσαι, είπε του Αλέ-
ξη, φοράς πουκάμισο, από πότε οι ταραξίες φοράνε που-
κάμισο; Το πρωί θα μας αφήσουν και θα μας πούνε και
καλημέρα. Έτσι κάνουν, για να φοβίζουν τον κόσμο. Ο
Αλέξης όντως φορούσε πουκάμισο. Το είχε σκεφτεί, όταν
έφευγε απ’ το σπίτι του για να πάει στην πορεία, ότι ίσως
είναι κάπως αταίριαστο να βάλει πουκάμισο. Είχαν γίνει
όλα πολύ γρήγορα. Μέσα στον πανικό, βρέθηκε κάπου
να τρέχει, σε ένα στενό έπεσε πάνω σε μια σταθμευμένη
διμοιρία, ούτε που το κατάλαβε. Μη φανταστείτε ξύλο
και αγριάδες, χαλαρά πράγματα, ποιος είστε, πού πάτε,
γιατί τρέχετε. Τον πήγαν στην ασφάλεια, δεν είχε ταυτό-
τητα, δίπλωμα, τίποτα. Ποιος είστε, τι κάνατε εκεί, για-
τί τρέχατε και τέτοια. Τον έβαλαν μέσα σε ένα δωμάτιο
με δυο καρέκλες και τίποτα άλλο. Στη μια απ’ τις δυο κα-
θόταν ο Πέτρος που ήταν εκεί για έναν παρόμοιο λόγο.
Πρώτη φορά τον έβλεπε. Είπαν στην αρχή για τους έτσι
και τους αλλιώς, την κατάσταση, την πορεία, τους έτσι
και τους αλλιώς. Μετά είπαν πόσο χρονών είναι, τι κά-
νουν στη ζωή τους. Τέτοια πράγματα. Έξι ώρες αργότε-
ρα ο Πέτρος του είπε για τις 83 γυναίκες.
Φαινόταν καλό παιδί, όχι πολύ ωραίος, σίγουρα οι 83 γυ-
ναίκες ήταν ψέματα. Ακόμα κι έτσι όμως, ο Αλέξης ένιω-
σε λίγο κατώτερος. Αν δεν είναι 83, σκέφτηκε, θα είναι
43, θα είναι 33, θα είναι 23. Σίγουρα δεν θα είναι 4. Για
σελίδαεικοσιτρία
κάποιο λόγο ένιωθε πολύ ανόητος. Πολύ ανόητος για
πολλά διαφορετικά πράγματα. Επειδή έκανε αυτή τη
συζήτηση κυρίως. Επειδή δεν είχε πάει με 83 γυναίκες
και συγχρόνως επειδή του έλλειπε η μια, η κοπέλα του,
λόγω της οποίας ο αριθμός του είχε μείνει στο 4 εδώ και 7
χρόνια. Επίσης επειδή βρισκόταν εκεί μέσα, επειδή δεν
είχε δουλειά, επειδή φορούσε πουκάμισο. Από πότε οι
ταραξίες φοράνε πουκάμισο, του είχε πει ο Πέτρος νωρί-
τερα. Σωστά, ένας μονογαμικός νεαρός με πουκάμισο,
πόσο μπορούσε να τρομάξει το σύστημα; Πόση απειλή
μπορούσε να είναι; Πάνω στα νεύρα του, γύρισε και είπε
στον Πέτρο, μη μπορώντας να πιστέψει αυτό που έλεγε,
ότι αν το σκεφτούμε διαφορετικά, έχω κάνει πολύ πε-
ρισσότερες φορές σεξ από σένα, αφού έχω σχέση με μια
κοπέλα εδώ και 7 χρόνια. Ο Πέτρος τον κοίταξε κι έκα-
νε μια γκριμάτσα που σήμαινε ότι εντάξει, μου μπλέκεις
μήλα με πορτοκάλια εδώ πέρα, αλλά αν το θέλεις έτσι,
κέρδισες. Γύρω στις 3 τη νύχτα όλα αυτά.
φωτογραφία Κώστας Μασσέρας // masseras.com
 το στριφτό*
σελίδαεικοσιέξι
Την περίμενε να τελειώσει τη συζήτηση. Καπνίζοντας, στο
σκαμπό, πίσω από την κολόνα, σχεδόν αόρατος. Τώρα που
η κατάσταση γίνεται όλο και πιο δύσκολη πρακολουθεί από
απόσταση τη στιγμή που κατέληξαν να είναι αυτοί η διεθνής
είδηση, οι δυο τους, η ζωή τους, η δική τους οικογένεια.
Η Γιάννα μιλούσε ασταμάτητα για όσα της συνέβησαν τα τε-
λευταία χρόνια. Την καταλάβαινε. Παθιασμένη, ανυπόμο-
νη, αεικίνητη, χειρονομούσε με αγωνία γιατί έπρεπε να προ-
λάβει να τα πει όλα: Πώς μετά από 17 χρόνια δουλειάς στο ερ-
γοστάσιο, καθημερινής δουλειάς, πάνω από 12 ώρες τη μέρα,
με 700, άντε 800 ευρώ μισθό, αυτό έκλεισε ξαφνικά για να
μεταφερθεί έξω από τα σύνορα, εκεί που η δουλειά πληρώ-
νεται ψίχουλα. Πώς πήραν στο μεταξύ ένα σωρό υποσχέσεις
από τους πολιτευτές της περιοχής και τους πίστευαν μέχρι
την τελευταία στιγμή. Πως χρειαζόταν την ελπίδα. Πώς με-
τάνιωσε που ψήφισε τον δήμαρχο που της έλεγε πως θα δου-
λέψει στον δήμο, πολύ το μετάνιωσε, τώρα όμως ξέρει. Πώς
η αποζημίωσή της ήταν ψίχουλα γιατί η εταιρία λίγο πριν
jaquou utopie
jaquou.wordpress.com / @Jaquoutopie
κλείσει την απέλυσε και την επαναπροσέλαβε με νέο συμβό-
λαιο ώστε να μην φτάσει ποτέ να συμπληρώσει τον απαραί-
τητο χρόνο για να διεκδικεί την πραγματική της αποζημίω-
ση. Πώς κινητοποιήθηκαν μαζί με τους συναδέλφους σε άλ-
λες βιοτεχνίες που κλείναν στην περιοχή. Πώς δεν είχαν ιδέα
από σωματεία και ξαφνικά τα χρειάστηκαν, αλλά η ανασφά-
λεια ήταν πιο δυνατή. Πώς οι άλλες βιοτεχνίες δεν έδωσαν τί-
ποτα στους εργάτες τους, μόνο απολύσεις. Πώς μέχρι τότε
ζούσε ήσυχα κι αναρωτιέται, πώς την κοίμισαν έτσι; Και πώς
παραμένει άνεργη για 2 χρόνια τώρα.
Που και που, που θα πει σπάνια, τους λέει ενώ γυρνά το κε-
φάλι για να βεβαιωθεί πως αυτός δεν δυσανασχετεί, βρίσκει
δουλειά για δυο – τρεις μήνες. Δεν την νοιάζει τι δουλειά θα
είναι. Την τελευταία φορά δούλεψε σε καφέ – μπαρ – εστι-
ατόριο. Δώδεκα ώρες και παραπάνω, καθημερινά, όλες τις
δουλειές του μαγαζιού έβγαζε πέρα, σερβίρισμα, λάντζα,
ψήσιμο... Είπε στην ξένη ανταποκρίτρια πως δεν την ένοια-
ζε πόσο θα δούλευε, μόνο να έχει πάλι δουλειά. Έτσι κι αλ-
λιώς δεν έβγαζε ποτέ πολλά λεφτά, διακοπές για να καταλά-
βεις έκαναν μόνο στη θάλασσα έξω από το σπίτι τους, γιατί
σε αυτό στάθηκαν τυχεροί. Αλλά στα τόσα χρόνια παντρεμέ-
νη, ακόμα θυμάται τις τέσσερις φορές που πήραν τα εισιτή-
ρια του κοινωνικού τουρισμού και πήγαν σε νησί, όμως δά-
νειο αυτοί δεν πήραν ποτέ. Τουλάχιστον τότε έμπαιναν δύο
μισθοί στο σπίτι. Κι ευτυχώς να λες που έχουν από τον πατέ-
ρα της το πατρικό και δεν πληρώνουν ενοίκιο. Αλλά τώρα ο
μεγάλος της είναι στο λύκειο, είναι καλός μαθητής, έμαθε
μόνος του να παίζει κιθάρα, μιλάει και καλά αγγλικά, δια-
βάζει και έχει καλούς βαθμούς, έχει φουντωτά κατσαρά μαλ-
λιά και μοιάζει στον πατέρα του... θέλει να πάει στο πανε-
πιστήμιο. Όμως με 800 ευρώ το μήνα που τώρα βγάζει ο Νί-
κος ίσα που ζει η πενταμελής οικογένεια. Πώς να σπουδάσει
το παιδί; Πώς να ανοίξει κι άλλο σπίτι σε άλλη πόλη; Πώς θα
αντέξει να του κόψει τα φτερά; Κι όταν έρθει η ώρα που αυτή
η απογοήτευση του μεγάλου της γιου θα γίνει οργή, πώς θα
τον ησυχάσει;
Όσο διηγείται, ο Νίκος την περιμένει. Ήταν αργά και το Σαβ-
βατόβραδο έπρεπε να είναι δικό τους, να είναι κάπου με τα
παιδιά να φλυαρούν τρώγοντας παγωτό ή οι δυο τους, μαζί.
Τώρα, καθισμένος στο σκαμπό, στη μπάρα του αυτοδιαχειρι-
ζόμενου στεκιού όπου η Γιάννα είχε κανονίσει να δει τους δη-
μοσιογράφους που την πήραν τηλέφωνο ξαφνικά, ψάχνοντας
την “ανθρώπινη” πλευρά της ελληνικής κρίσης, έστριβε ένα
τσιγάρο. Έφτασε σαράντα για να το ζήσει κι αυτό. Λιγομίλη-
τος, με το βαθύ γαλάζιο βλέμμα του προσηλωμένο πάνω της.
Αυτή διηγούνταν παθιασμένα την ιστορία, τις ανησυχίες, το
βάσανό της, για τους κοντινούς της ανθρώπους που άνεργοι
έκοψαν οι ίδιοι το ρεύμα στο σπίτι τους και χρησιμοποιούν
τώρα το ψυγείο του πεθερού στον πάνω όροφο ή για τους άλ-
σελίδαεικοσιεπτά
λους δύο που χωρίσανε όταν ο ένας έμεινε άνεργος και τώρα
αυτός ο ένας προσπαθεί κάνοντας δουλειές του ποδαριού να
κρατήσει με νύχια και με δόντια το σπίτι του δίνοντας στην
τράπεζα ό,τι μπορεί για το δάνειο. Κι αυτός, ο Νίκος της,
στεκόταν ακόμα εκεί, μαζί της, σταθερός και ήρεμος. Κρα-
τώντας τη δουλειά με νύχια και με δόντια, κάνοντας υποχω-
ρήσεις γιατί η μικρή ήταν μόνο 7 κι αυτός έπρεπε να δουλεύ-
ει ό,τι κι αν γίνει, χαμογελώντας σχεδόν αδιόρατα, μιλώντας
σιγανά. Και σκεφτόταν τον συνάδελφο που του έλεγε χθες
“καλύτερα μείωση, παρά χωρίς δουλειά” και τα παιδιά του.
Και μετά τη Γιάννα, που τον φώναξε και πήρε μια καρέκλα
και κάθισε δίπλα της. Γιατί μόνο αυτός θα μπορούσε να τε-
λειώσει την πρόταση που εκείνη πριν λίγο άρχισε.
Την άλλη μέρα, έξω από την κλειστή βιοτεχνία, όπου η
Γιάννα τους έδειχνε πού δούλεψε τη μισή της ζωή, ο Νί-
κος τη κοίταζε από μακριά ενώ της έστριβε ένα τσιγά-
ρο. Ήξερε, μετά από αυτό θα της άρεσε να αλλάξει γεύ-
ση, ας είναι και καπνός. Επιστρέφοντας προς το μέρος
του, του χαμογέλασε. Χαιρέτησε χαμηλόφωνα τη δημοσιο-
γράφο, πήρε τη Γιάννα και μπήκανε μαζί στο αυτοκίνητο.
Κυριακή μεσημέρι, τα παιδιά περιμένουν για το φαγητό.
*Η ιστορία είναι πραγματική. Κάθε ομοιότητα με την καθη-
μερινότητά σου δεν είναι τυχαία.
 οι δικές μας
χαραγματιές
αφήνουν ωραία
σημάδια
σελίδαεικοσιοκτώ
ήξερα μια κοπέλα που σε άγγιζε με τα χέρια της και αυτομά-
τως σχηματιζόταν στο πρόσωπο σου ένα θλιμμένο στόμα κλό-
ουν. σε μια επαρχιακή πόλη, λίγα χρόνια πριν, τα βράδια ήταν
κίτρινα από τις λάμπες των δρόμων και έβρεχε. έβρεχε συνέ-
χεια και οι δρόμοι γινόντουσαν ελκυστικά βρώμικοι και φυσού-
σε και το χτύπημα των παραθυρόφυλλων συνέθετε στα αυτιά
μου τον χτύπο της καρδιάς αυτής της πόλης. και εγώ τρελός πή-
γαινα να βρω το σώμα της και έπιανα τους τοίχους των άγνω-
στων σπιτιών μεθυσμένος γιατί νόμιζα πως και αυτοί μυρίζανε
την μυρουδιά της, την γιασεμένια, και ναι την μυρίζανε, και
παραπατούσα και δε με ένοιαζε, με ένοιαζε μονάχα να φτάσω
να τη δω, να με αγγίξει, να δώσει στο στόμα μου αυτή την κόκ-
κινη χοντρή γραμμή, η οποία πέρναγε απ’ το ανατριχιασμένο
μου σβέρκο και κατέληγε στη κορυφή του κεφαλιού μου για να
το ανατινάξει. και από μέσα έβγαιναν εικόνες που γινόντουσαν
ποτάμι και μας έπαιρνε αγκαλιά του, μας ταξίδευε στους κα-
κοφτιαγμένους δρόμους και μας κατέληγε στην θάλασσα. εκεί
στην θάλασσα άνοιγα τα μάτια πονώντας χωρίς αυτή και έβλε-
πα τα κύματα που φτιαχνόντουσαν με γράμματα/που φτιάχναν
λέξεις/που φτιάχναν ωκεανούς/που φτιάχναν εμάς.
ακριβώς τα ίδια χρόνια είχα πρωτοδεί αυτή τη φωτογραφία. ένα
πλαστικό ποτήρι, ένα σταχτοδοχείο, μερικά βιβλία, ένα παρά-
θυρο που φαινόντουσαν τα πόδια των περαστικών και ο καρού-
γιώργος δομιανός
combustions.tumblr.com / @domianos
ζος να κοιτάει το φακό μέσα από το υπόγειο σπίτι του. έπρεπε
να το είχα καταλάβει από εκείνη την στιγμή πως κάτι δεν πάει
καλά με το ζύγισμα αυτής της σύνθεσης. από εκείνο το παρα-
θυράκι εκτόξευε τις δικές του εικόνες, ντυμένες καθημερινό
έρωτα στα μεγάλα παράθυρα των σπιτιών του 2ου ορόφου, στα
μικρά τους γκρι μπαλκονάκια, στο εσωτερικό πλαστικών αυτο-
κινήτων, στα φορτωμένα περίπτερα και τους μοίραζε τρικάκια
που γράφανε πως η ευτυχία τους ήταν παραχαραγμένη. και εάν
ο ποιητής οφείλει να παλεύει με τα σκοτάδια του και ενίοτε να
αγκαλιάζεται τρυφερά με αυτά, ο άνθρωπος οφείλει να είναι
αποδέκτης και ασυνείδητος μεταφραστής του μηνύματος του
ποιητή. μα τότε οι άνθρωποι τα τρικάκια αυτά τα κρατούσαν
χωρίς να τα κοιτάξουν και τα τακτοποιούσαν στο πίσω μέρος
του σημειωματάριου τους και ξανάμπαιναν τρέχοντας στο κά-
δρο της φωτογραφίας τους να συμπληρώσουν την άγνοια των
χρωμάτων.
και εάν είχα καταλάβει πως πάντα θα έχουμε έρωτα, άρχισα
επιτέλους να καταλαβαίνω επίσης, πως πάντα θα έχουμε κρί-
ση.
τώρα μπόρεσαν και πήρανε αυτά τα πέντε γράμματα, τα φέρα-
νε από εδώ τα φέρανε από εκεί και συνθέσανε μια λέξη για να
μπορεί να αναγνωρίζεται πιο εύκολα η μόνιμη κατάσταση της
ανθρώπινης υπόστασης. το κάνανε brand name. τώρα το μο-
σχοπουλάνε, το βάζουν στη θέση του τρόμου, το βάζουν στη
θέση του κενού σου, το βάζουν στη θέση του παιδικού σου εφι-
άλτη, το βάζουν στο πρωινό σου, στη μουσική σου, στον ουρα-
νό σου.
μα οι σπεκουλαδόροι των βασάνων σου, θα είναι πάντα παιδιά
που δεν μάθανε το μάθημα τους. προφανώς γιατί ποτέ δεν ερω-
τεύτηκαν. σίγουρα δεν ερωτεύτηκαν. πόθησαν όπως μπορεί
κάποιος να ποθήσει ένα αυτοκίνητο ή μια τηλεόραση ή ένα σπί-
τι. έκαναν τα πάντα για να πραγματώσουν τους πόθους τους
αλλά καμιά χαραγματιά στα χέρια τους δεν έγινε ποτέ επειδή
από κάπου έπρεπε να βγει ο πόνος, δεν νοιώσανε κανένα εξευ-
τελισμό ως λύτρωση, βολεύτηκαν στην ηδονή που έχει σχέδιο
αρχιτεκτονικό.
που να ξέρανε τι σημαίνει καταστροφή για τους ερωτευμένους;
η καταστροφή που μας οδηγεί ο έρωτας είναι «μια πράξη αυτο-
γνωσίας, η ευγενέστερη απόπειρα του ανθρώπου να δει ποιος
είναι» (δημήτρης δημητριάδης)
σου έφτιαξα δυο εικόνες πριν: τον καταστροφικό μου έρωτα/
την κοινωνική κρίση όπως τα βίωσα και τα δύο πριν μερικά χρό-
νια. Και τους τελευταίους 20 μήνες κατάλαβα πόσο αλληλέν-
σελίδαεικοσιεννέα
δετα είναι. Ο έρωτας είναι η φυσική αντίδραση της κοινωνί-
ας στην αφύσικη εκμετάλλευση των συναισθηματικών του πό-
ρων. όσους ερωτευμένους ανθρώπους είδα τους τελευταίους
μήνες, δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου. ερωτευόμαστε όλοι μεταξύ
μας. μας γεμίζουμε, μας σφραγίζουμε από την μόλυνση, μι-
λάμε, γελάμε, κοιταζόμαστε, διαβάζουμε, χοροπηδάμε πάνω
στα οδοφράγματα, ξαναγαπάμε την πόλη μας γιατί στην κα-
ταστροφή της βλέπουμε την λυτρωτική καταστροφή του ερωτι-
σμού. ο επόμενος πόλεμος θα γίνει μεταξύ αληθινά ερωτευμέ-
νων που δεν φοβούνται και δυσπλασικά διαμορφωμένων που
απλά αγαπούν.
υπάρχουν μέρες που τα σύννεφα είναι παράλογα πολλά.
αλλά ποτέ δε θα μας νικήσουν.
άλλωστε τα σύννεφα είναι πολύ πιο κάτω απ’ το σε θέλω μου.
 διακοπές
στη μακρόνησο
σελίδατριάντα
Ο μοντέρνος εμφύλιος δεν απαιτεί αντάρτες που ζούνε
βρώμικοι στα βουνά. Ένας καλοντυμένος εαυτός μέσα στη
πόλη είναι αρκετός για να βρίσκεσαι σε διαρκή πόλεμο.
Ανεβαίνεις τη Πανεπιστημίου. Δύσκολη η ανάβαση σε μία
πόλη που το σ α γ α π ώ ακούγεται λιγότερο από το α π ο
λ ύ ε σ α ι. Στη δεξιά παλάμη σου κρατάς ένα υγρό βότσα-
λο απ’ το Αιγαίο σαν ανάμνηση ενός ωραίου έρωτα. Στην
αριστερή παλάμη σφίγγεις μια πέτρα από τη μεγαλειώ-
δη μάχη των Προπυλαίων. Δεν είναι και εύκολο να ισορ-
ροπήσεις. Λίγο φουντώνει ο έρωτας, το βότσαλο βαραίνει
και γέρνει το σώμα σου στα δεξιά. «Συγνώμη, με παρέσυ-
ρε ο έρωτας», απολογήσε στους περαστικούς, που πάνω
τους σκοντάφτεις. Και μετά βλέπεις τις πραμάτειες των
μεταναστών, που έχουν κάνει πληγή στα χέρια τους απ’
το κουβάλημα, -λινό σε κόκκινο καρό να βάψεις τις κουρ-
τίνες- και χάνονται πάλι τα ζύγια. Τώρα σε βαραίνει η πέ-
τρα στην αριστερή παλάμη σου. «Συγνώμη, με παρέσυρε η
το πορτατίφ
toportatif.blogspot.gr / @to_portatif
αδικία», δικαιολογείσαι στους περαστικούς, και στρίβεις
βιαστικά στην Κοραή.
Ο μοντέρνος εμφύλιος έχει για όπλα τις θηλές στα στήθη
μας.
Διασχίζεις τη Σταδίου βαρύς, σαν ένας ιπποπόταμος που
βγαίνει μουσκεμένος από τον ποταμό, και μπαίνεις στην
Κλαυθμώνος. Νιώθεις κουρασμένος από τα πολλά στρα-
βοπατήματα, κάθεσαι να πάρεις μιαν ανάσα. Μέσα στο
μυαλό σου κυριαρχεί ο μοντέρνος διχασμός του έθνους:
Να γίνω η άμμος στα γρανάζια του συστήματος ή μήπως
να γίνω η άμμος μέσα στο μαγιό σου; Οφείλεις να δώσεις
μια απάντηση αν θες να αποκτήσεις και συ μια φυσιολο-
γική ζωή. Σήμερα θα πάρεις την απόφαση. Τώρα κιόλας.
Αφήνεις πρόχειρα τις πέτρες στο πεζούλι και πας να αγο-
ράσεις τσιγάρα από δίπλα. Στο περίπτερο οι εφημερίδες
κρέμονται άτακτες, σαν τα απλωμένα ρούχα του δολοφό-
νου, που στάζουνε και λίγο αίμα. Γυρνάς. Κοιτάς τις δύο
πέτρες. Μία όμως πρέπει να διαλέξεις. Ανάβεις το τσιγά-
ρο. Ένα βαμβάκι καπνού ανεβαίνει στον ουρανό στέλνο-
ντας το σήμα της συνείδησης: ΕΑΜ ή Έρωτας; Και κάπου
εκεί, με το βλέμμα καρφωμένο στις δύο πέτρες, συνειδη-
τοποιείς με φρίκη ότι τις έχεις πλέον μπερδέψει. Ποια εί-
ναι ποια, πού τα Προπύλαια και προς τα πού το Αιγαίο;
Έχεις ταραχτεί. Κοιτάς σαν χαμένος δίπλα σου το στατι-
κό άγαλμα της εθνικής συμφιλίωσης και ψάχνεις την απά-
ντηση. Οι κάμερες της αστυνομίας έχουνε γυρίσει και σε
παίρνουνε γκρο πλαν. Δεν αργείς να καταλάβεις. ΕΑΜ και
Έρωτας, δύο συνεπιβάτες στο ίδιο ποταμόπλοιο μιας δια-
δρομής που καταλήγει στη νέα Αποκάλυψη Τώρα. Το μυ-
στικό λοιπόν βρισκότανε στο έψιλον. Και έτσι τα διλήμμα-
τα σβήνουν όταν αντικατασταθεί το έψιλον του Έθνους
από το έψιλον του Έρωτα, και συγκροτηθούν τα Ερωτικά
Απελευθερωτικά Μέτωπα.
σελίδατριανταένα
Αρπάζεις τις πέτρες και τις εκτοξεύεις με δύο επαναληπτι-
κές κινήσεις πάνω στον μπρούτζο του αγάλματος. Ευστο-
χείς. Το άγαλμα δονείται, οι περαστικοί κόβουν το βήμα
τους να δουν, ο περιπτεράς βγαίνει αμέσως έξω, οι μετα-
νάστες πακετάρουν γρήγορα το εμπόρευμα.
Όμως εσύ τώρα νιώθεις ελαφρύς. Ένα απαλό αεράκι ση-
κώνεται και παρασύρει ένα πούπουλο μπροστά στα μά-
τια σου. Μη ρωτάς πώς βρέθηκε το πούπουλο στο κέντρο
της Αθήνας. Βιάσου. Κλείσε το στη παλάμη σου, κρατή-
σου σφιχτά κι άσε την ορμή του να σε τραβήξει εμπρός. κι
όπου σε πάει. Μη φοβάσαι το ύψος: κι αν σήμερα τον ονο-
μάζουνε νόμο της βαρύτητας, αύριο-μεθαύριο, μπορεί και
να τον πούνε ‘ενστικτώδη πόθο για τη σύγκρουση’.
Στον μοντέρνο εμφύλιο οι σφαίρες δε πέφτουνε στη γη.
Καρφώνονται τις νύχτες στα λευκά μας ταβάνια.
 ishtar retrograde
morgan s. bailey
dividedwefell.tumblr.com / @MorganSBailey

Δεν μπορώ άλλη εκκωφαντική μιζέρια Αν μαζέψω όλους τους ανθρώπους

αποπνικτική ασχήμια που έχω γνωρίσει
καλοβαλμένες κενότητες σ’ ένα δωμάτιο
κι αποστειρωμένα νυστέρια λογικά δε θα εκραγούμε όλοι;

Να ανοίγω την τηλεόραση ~

- γιατί τι άλλο να κάνω -
— ψέμα, με τόσα ωραία βιβλία — Δεν ξέρω αν ονειρεύτηκα στ’ αλήθεια

σελίδαετριαντατρία
σελίδατριανταδύο

και με τόση απανθρωπιά ένα ανθισμένο άβατο και μια λίμνη

να θέλω να σκίσω τα μάτια μου και μέσα εμάς γυμνούς
βγαλμένους από ονείρωξη
~ ή αν απλά το προσπάθησα

Τους ενδιαφέροντες καιρούς Kάποτε σχεδιάζαμε χάρτες στο χέρι.

να τους βάλετε εκεί που ξέρετε Και η αγάπη
εγώ πριν ένα χρόνο γνώρισα τη Σόνια
και μου είπε για κείνη τη χαμούρα τη Θάτσερ. -
Ωραίο βράδυ.
Η αγάπη είναι γένους θρυλικού.
~

Κάνω κόνξες στη νέα εποχή

με κάθε αράδα που τελειώνει
σπρώχνω το πληκτρολόγιο απότομα αριστερά
αλλά εντάξει, μετά το ξαναφέρνω δεξιά
γιατί δε βολεύει
 ιστορία σεντονιών
σελίδατριαντατέσσερα
radio_sociale
radiosociale.wordpress.com / @radio_sociale
Δεν είχε πηδηχτεί ποτέ με πουτάνα. Την μη-εμπειρία του τη
σκέπαζε με ένα πανωσέντονο ιδεολογίας. Έλεγε: «το ομορ-
φότερο πράγμα στον κόσμο, ο έρωτας, πρέπει να είναι δωρε-
άν. Και με το ομορφότερο πράγμα δωρεάν, μπορούμε να δι-
εκδικήσουμε το να είναι δωρεάν τα πάντα». Στην πραγματι-
κότητα δεν είχε πληρώσει ποτέ για πήδημα, επειδή κώλωνε.
Το άγνωστο του δημιουργούσε τεράστιο άγχος. Το άγνωστο
κλίμα, το άγνωστο του τελετουργικού. Αν ξεπερνούσε το κώ-
λωμα, αν η μη-εμπειρία γινόταν εμπειρία, θα άλλαζε και το
σκέπασμα. Θα έκανε πανωσέντονο, το κατωσέντονο: Η ζωή
ως μια συνεχής προσπάθεια συλλογής απολαύσεων και έντο-
νων στιγμών, με κάθε τίμημα.
//
Εντάξει, κατά τ’άλλα κι αυτός του ρομαντισμού ήταν. Έψα-
χνε να βρει κάποια, να της διαβάζει Σάρα Κέην και να τα εν-
νοεί. «Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς, και να
βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες
ταινίες, και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο. Και να σε βγά-
ζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι. Και να σηκώνομαι πρώτος
για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν.
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα. Και
να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα. Και να μην κατα-
φέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο. Και να σου λέω τι είδα στην
τηλεόραση χτες το βράδυ. Και να μη γελάω με τα αστεία σου,
και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο
ακόμα. Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρ-
μα σου. Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου,
τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου, τον
κώλο σου»
//
Σε τρεις μέρες είχε γενέθλια. Δεν ήταν συμβολικό το νούμε-
ρο, 30 ή 40, αλλά αισθανόταν πως πλησιάζει σε σημαντικό
τσεκπόιντ. Από αυτά που πρέπει να πατήσεις αμέσως σέηβ.
Θα έκανε δώρο στον εαυτό του μια νέα εμπειρία, μια νέα
απόλαυση, μια νέα έντονη στιγμή, ένα γαμήσι. Τελικά, όταν
η μέρα έφτασε, το μετάνιωσε. Την επομένη οι εφημερίδες
είχαν τα πρόσωπα. Τα μάτια που κουβαλούσαν όλη τη με-
λαγχολία του κόσμου. Η οδηγία του υπουργού ήταν σαφής:
«δείξτε πουτάνες που έχουν έιτζ, πείτε οροθετικές ιερόδου- φωτογραφία
murplejane.tumblr.com / @murplejane
λες, χέστε στον τάφο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οκ;».
ΤΟ ΜΠΑΧΑΡ* ΤΕΥΧΟΣ ΤΡΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ BLOGS.
RADIOBUBBLE.GR ΣΧΕΔΙΑΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΕΝΑΝ
ΤΡΟΜΕΡΑ ΥΠΟΠΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩΝΤΑΣ
ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΕΙΡΕΣ FEDRA SERIF KAI
PFLITHO ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ ΤΟΥ ΔΥΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ
ΔΩΔΕΚΑ ΚΑΙ ΤΥΠΩΘΗΚΕ ΣΕ ΧΙΛΙΑ
ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΑ ΑΝΤΙΤΥΠΑ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ
ΚΑΤΑ ΝΟΜΟ KAI ΑΝΕΥΘΥΝΟΙ ΚΑΤΑ
ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Ο RADIO_SOCIALE KAI TO BYTIO

το μπαχάρ* #3 χρηματοδοτήθηκε από το donation crack του radiobubble

Υγ1. Ευχαριστούμε την Jaquou Utopie.

Υγ2. Ευχαριστούμε την Μαίρη Παπαγεωργίου για τη βοήθειά της.
Κλείσε με στην καρδιά σου κι ας το ξέρουμε μόνον εμείς οι δυο
Ηλίας Πετρόπουλος