«Τοκ τοκ!» φώναξε μια φωνή από πίσω μου.

Με τρόμαξε αφάνταστα και γύρισα γρήγορα,

πέφτοντας πάνω απ' τις σακούλες μου στο πάτωμα. Κοίταξα πάνω και είδα ένα αγόρι, ένα
διαφορετικό αγόρι. Γύρω στα 16 μου φαινόταν, με κοντά μελαχρινά μαλλιά, καφέ μάτια
και ένα μικρό γενακι στο πηγούνι. Κανένα μουστάκι, μόνο αυτό το μεταξωτό κομματάκι
μαλλιών κάτω από το πηγούνι. «Μπορώ να σε ρωτήσω τι ακριβώς νομίζεις ότι γυρεύεις
εδώ πέρα; »
«Τι;» είπα, ακόμη πραγματικά τρομαγμένος.
«Τι... γυρεύεις... εδώ... πέρα...» μου επαναλάμβανε, και μου συμπεριφερόταν λες και
ήμουν χαζός. Δεν ήξερα τι να πω, ήμουν σοκαρισμένος, και αυτός ο τύπος ήταν πολύ
σοβαρός. Πήρε ένα βήμα πιο κοντά και πήγα να σηκωθώ. Αλλά με έσπρωξε πίσω στο
πάτωμα χωρίς κανένα κόπο. «Δεν μου έχεις απαντήσει ακόμα την ερώτηση, νεαρέ."
«Akou. Πρέπει να έχω κάνει λάθος...»
«Χα. Όντως έχεις κάνει λάθος, φιλαράκι μου... » μου είπε με κακόβουλο χαμόγελο.
«Μπορώ απλά να φύγω, σε παρακαλώ»
«Χμμ...» είπε με παύση ενός δευτερολέπτου και μου απάντησε, «Νομίζω πως, όχι» και με
τράβηξε όρθιο με το ένα χέρι. «Ξέρεις... θα' πρεπε να είχες μάθει τους κινδύνους που
υπάρχουν όταν κυκλοφοράς αργά στο σκοτάδι. Θα μου ήταν ευχάριστο να σου τους μάθω»
Και με αυτό, προετοιμάστηκα για άλλον έναν ξυλοδαρμό. Το μόνο που ήλπιζα ήταν ότι
όποιος και να ήταν αυτός, ότι δεν θα με σκότωνε. Αν δεν μπορούσα να έχω τον Τάρυν, αν
δεν μπορούσα να έχω μια κανονική ζωή, τότε ας είχα απλά την ευκαιρία να την τελειώσω
έτσι που θέλω εγώ. Σε παρακαλώ.
Ξαφνικά αυτή την στιγμή, μια άλλη φωνή φώναξε «Όχι, Μπράισον, μην!». Την αναγνώρισα
αυτή τη φωνή, και είχα το θάρρος να ξανανοίξω τα μάτια μου. Ήταν ο Τάρυν, που έτρεχε
στην κατεύθυνσή μας από την γωνιά, πίσω από ένα σωρό αμάξια. «Μην, είναι εντάξει.
Είναι μαζί μου.»
Ο νεαρός κοίταξε τον Τάρυν και του είπε «Τι; Τι ακριβώς εννοείς ότι είναι μαζί σου;»
«Ναι... δηλαδή... τον προσκάλεσα εδώ.» Ο Τάρυν είπε, αγχωμένος. Μια αιφνιδιασμένη
έκφραση πέρασε από το πρόσωπο του νεαρού και με άφησε, επιτρέποντας μου και πάλι να
αναπνεύσω με ευκολία. Οι δύο αντάλαξαν μια ματιά και ο Τάρυν συνέχισε, «Έπρεπε να το
κάνω, εντάξει; Απλά... μην αναστατώνεσαι τόσο πολύ. Απλά θέλω να του μιλήσω, μόνο
αυτό.»
«Ανάθεμα το, Τάρυν. Δεν γίνεται να βγαίνεις και να φέρνεις πίσω ΑΔΕΣΠΟΤΑ!»
«Δεν είναι 'αδέσποτο'. Είναι... ο φίλος μου.»