10-3

ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον, ὃς μάλα πολλὰ πλάγχθη…

τον άντρα, Μούσα, τον πολύτροπο να μου ανιστορήσεις, που βρέθηκε ως τα πέρατα του κόσμου
να γυρνά…
 
Ο Τρωϊκός πόλεμος, μετά δέκα χρόνια κερδίζω-χάνω, τελείωσε επιτέλους.
Από την Τροία, που αντιστάθηκε μεν αλλά στάθηκε ομολογουμένως και επάξια της φήμης της,
δεν έμεινε πιά στο τέλος τίποτε.
Ας όψεται ο Ίππος.
Ποιος Ίππος?
Μα ο Δούρειος βέβαια!
Μόνο αυτός?
Μα και ο μάστοράς του βέβαια, ο Οδυσσέας!
Αλλά άλλο θέλω τώρα να σας πω
Επιστροφή παιδιά μου, επιστροφή!.
Εμπρός, στα καράβια.
Έχουμε μπροστά μας δρόμο, γυρίζουμε επιτέλους στην πατρίδα!
Ναι, επιτέλους!
Μαζί βέβαια κι ο Οδυσσέας.
Φίλε αναγνώστη, στο είχα πει κάπου εκεί στην αρχή, αλλά όταν στο είπα ίσως δεν το πρόσεξες.
Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας.
Εγώ, ο Όμηρος τόγραψα.
Τώρα όμως μου φαίνεται πως τελικά με άκουσες με προσοχή προσήκουσα.
Πρόσεξε όμως παρ’ όλα αυτά!
Ξαναπιάνω την πέννα!
Γιατί οι Δαναοί – φίλε μου αναγνώστη - θα υπάρχουν πάντα όσο και οι ιδιόμορφα γραμμένες
ιστορίες τους.

Ο Μύθος και η πραγματικότητα – αν αυτή η δεύτερη όταν καταγράφεται λέγεται Ιστορία -

σκοπίμως ή μη ενίοτε συγχέονται.
Ακόμη και μέχρι σήμερα.
Ιδίως σε αυτό που μεταξύ μας λέμε «τα τελευταία χρόνια» και ένας θεός ξέρει τι ακριβώς
εννοούμε μ’ αυτό.
Θες λοιπόν να ξαναδιδαχτούμε λίγο από την πέννα του Ομήρου αλλά και το πνεύμα του
Οδυσσέα του Δαναού?
Εντάξει θα πω εγώ.
Γένοιτο θα έλεγε ο Όμηρος…

Φθάνοντας λοιπόν μετά από μύρια όσα επιτέλους στην Ιθάκη, ο πονηρός Οδυσσέας παραμένει
ένας ανώνυμος και χαμένος στο πλήθος άνθρωπος.
Σκοπίμως βέβαια, γιατί έχει εν τω μεταξύ καταστρώσει το σχέδιό του.
Θεά μου, Αθηνά μου, μεταμόρφωσέ με σε ζητιάνο! Ζήτησε..
Κι αμέσως η θεά προστάτις του τον έκανε ότι ζήτησε, έναν καμπούρη, άσχημο, ρακένδυτο που
μόνο απ’ τη ζητιανιά τη δική του αλλά και τη λύπη των άλλων θα μπορούσε να ζήσει!
Σκεπασμένος πια με κουρέλια και υπό το κράτος μιας στωικής σιωπής, υπομένει πιά καρτερικά
τις προσβολές και τα σχόλια των μνηστήρων και όχι μόνο.
Ξέρει πολύ καλά ότι έχει μπροστά του αυτούς που υπήρξαν επί τόσα χρόνια οι άμεσοι
σφετεριστές της εξουσίας του!
Οι επίδοξοι διάδοχοί του σε κλίνη και χώρα που για χρόνια ατέλειωτα έτρωγαν και έπιναν από
το βιός του.
Χωρίς μάλιστα καν να τον γνωρίζουν!
Τι έχει να αντιτάξει λοιπόν απέναντί τους?
Τι να αντιτάξει για αρχή τουλάχιστον?
Μα τι άλλο από τη σιωπή του!
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ
ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΚΑΙ ΣΤΕΙΡΑ ΛΕΚΤΙΚΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ.

Όταν πιά έμαθε ότι του χρειαζόταν, ο αγαπημένος αυτός της θεάς Αθηνάς που έμεινε στην
ιστορία για τη νόηση, τη σοφία και τη στρατηγική του σκέψη, ζήτησε να μεταφερθούν οι άοπλοι
και ανυποψίαστοι μνηστήρες στο δωμάτιο που επέλεξε αυτός για την οριστική τιμωρία τους.
Χωρίς κουρέλια, χωρίς οίκτο, τους περίμενε πιά εκεί πάνοπλος.
Είχε φτάσει βλέπεις η ώρα να εκφραστεί η οργή του σε αυτούς που καπηλεύτηκαν τη φιλοξενία
του οίκου του, αλλά και ρήμαξαν με το έτσι θέλω και επί τόσα χρόνια τα υπάρχοντά του.

Αργά, στυγνά και με ακρίβεια πέρασε ένα-ένα τα βέλη της φαρέτρας στο τόξο και άφησε έτσι
την αιχμή της τιμωρίας τους να ξεχυθεί:

Πρώτος πήρε το δρόμο για τον Άδη με βέλος στο λαιμό ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ
ΑΝΤΙ = εναντίον, ΝΟΟΣ = νόηση
Γιατί κάποιοι θέλουν ο κόσμος να σκέφτεται θολά και με αυτόν τον τρόπο να τον ελέγχουν.

Δεύτερος έφυγε ο Ευρύμαχος

ΕΥΡΥ = αδίσταχτος, ΜΑΧΟΣ = μαχητής
Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος από αυτόν που δεν γνωρίζει κατά τις διεκδικήσεις του
όρια πουθενά.

Τρίτος χάθηκε ο ΑΜΦΙΝΟΜΟΣ

ΑΜΦΙ = πότε έτσι και πότε αλλιώς, ΝΟΜΟΣ = ο νόμος και η τάξη των πραγμάτων.
Γιατί είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος όποιος μεταφράζει το νόμο σύμφωνα με τα μέτρα του.

Τέταρτος χάθηκε ο ΑΓΕΛΑΟΣ

ΑΓΩ = στρέφω αλλού τη σκέψη. ΛΑΟΣ = οι απλοί άνθρωποι
Γιατί αυτός, που με τη βοήθεια του ΑΝΤΙ-ΝΟΥ μετατρέπει τον κόσμο σε άβουλη και
κατευθυνόμενη αγέλη, απλά δεν πρέπει να υπάρχει.

Ίσως κανένα από τα ονόματα που χρησιμοποιεί ο Όμηρος δεν έχει δοθεί στην τύχη.
Δίπλα μας, κοντά μας, ο αέρας της Ιθάκης ίσως τα σιγοψιθυρίζει ακόμη σε ανοιχτά αυτιά κάθε
που στριφογυρνά μέσα απ’ τα ηλιοκαμένα ερείπια.
Ψάχνει λένε για εμάς τους Δαναούς, αλλά και όσους άλλους μοιράζονται μαζί μας σκέψεις,
χαμόγελα, δάκρυα και καημούς αυτής της γέρικης θάλασσας.
Το πρώτο βέλος έριξε κάτω τον ΑΝΤΙΝΟΟ.
Αναζητώντας την αλήθεια, πρέπει να ξέρουμε ότι αυτή ίσως απέχει από αυτό που μας
μεταφέρεται από τους άλλους και ιδιαιτέρως από ότι «τα τελευταία χρόνια» τους δώσαμε τίτλο
ευγενείας και τα ορίσαμε σαν «μέσα μαζικής επικοινωνίας».

Το πρώτο βέλος βρήκε το σφετεριστή στο λαιμό, το κυρίως μέσο δηλαδή της ανθρώπινης
επικοινωνίας μέσω της ομιλίας.
Έτσι, εξαφάνισε μια για πάντα αυτή τη φωνή ενάντια στην ανθρώπινη νόηση και την αυτόβουλη
χαλιναγώγηση που σκόπιμα επιζητούσε να επιβάλλει.

Αδελφοί μου μαθητές.

Αδελφοί μου σεβαστοί και γνώστες της σιωπής.
Κοντά στις σκέψεις, τα χαμόγελά τα δάκρυα και τους καημούς του διπλανού μας, οφείλουμε
κατά το δοκούν να έχουμε ακουμπήσει σαν κοινωνικά όντα κι εμείς.
Είτε εντός είτε εκτός Ναού.
Άλλωστε υπήρξαμε κι εμείς μαθητές.
Επιπλέον, ούτε πάψαμε, αλλά ούτε και θα πάψουμε να είμαστε ποτέ μαθητές.
Κοιτώντας μεταξύ μας ο ένας τον άλλον στα μάτια, να ξέρετε, ελέγχουμε τον εαυτό μας για το
χθες, το σήμερα, αλλά και το επικείμενο αύριο.
Αφήστε λοιπόν τις καρδιές σας όσο και τα μάτια σας πρώτα να αφουγκραστούν και μετά στην
ώρα τους να μιλήσουν.
Ξέρετε, εμείς οι τέκτονες έχουμε ένα χρέος σε αυτό.
Το πως, εναπόκειται στο μοναχικό του καθενός μονοπάτι που ο καθένας μας πρώτα πρέπει να το
βρει και μετά μόνος του να το βηματίσει.
Επειδή ο ρυθμός της θάλασσας, είναι ίσως πιο κοντά σε αυτούς που ξέρουν να την αγναντεύουν
και να ονειρεύονται μαζί της σιωπηλά, παρά σ’ αυτούς που θαλασσοπνίγονται στην ξηρά
κραυγάζοντας συνεχώς μέσα απ’ την απύθμενη πνευματική τους ανυπαρξία.
Επειδή έτσι πιθανόν να μπορούμε να αγαπάμε, αλλά και να ελπίζουμε σε αυτό που ονομάζουμε
άνθρωπο.
Ή ακόμη και να ψηνόμαστε στην αλμύρα της γνώσης μόνο όταν έλθουμε σε επαφή με μια
θάλασσα ανθρώπων με χαρακτηριστικά και απόψεις που σταδιακά θα αποκαλύψουμε.
Αν τώρα αυτή αποδειχτεί γέρικη ή όχι, θα το δείξει για μας αυτό που προς το παρόν μόνο σαν
συνέχεια του παρόντος μπορούμε να ορίσουμε...
Τι λες και συ καλή μου Ιστορία? 
Ή θες πάλι να μου κρυφτείς πίσω απ’ τα στιχάκια αυτού που κάποιοι λεν παραμύθι?
Δεν μιλάς ε?
Εντάξει, δεν θα περίμενα άμεσα από σένα μιάν απάντηση να σου πω την αλήθεια, αλλά εγώ εδώ
κάπου όφειλα να σπάσω τη συνεχιζόμενη τόσο καιρό σιωπή μου.
Ίσως γιατί οι Δαναοί θα υπάρχουν πάντα να ξέρετε, όσο και οι ιστορίες τους.
Ναι, αυτές που άλλοι λένε παραμύθια και άλλοι όχι…

ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον, ὃς μάλα πολλὰ πλάγχθη,

ἐπεὶ Τροίης ἱερὸν πτολίεθρον ἔπερσε·
πολλῶν δ᾽ ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα καὶ νόον ἔγνω,
πολλὰ δ᾽ ὅ γ᾽ ἐν πόντῳ πάθεν ἄλγεα ὃν κατὰ θυμόν,
ἀρνύμενος ἥν τε ψυχὴν καὶ νόστον ἑταίρων.

τον άντρα, Μούσα, τον πολύτροπο να μου ανιστορήσεις, που βρέθηκε ώς τα πέρατα του κόσμου
να γυρνά, αφού της Τροίας πάτησε το κάστρο το ιερό. Γνώρισε πολιτείες πολλές, έμαθε πολλών
ανθρώπων τις βουλές κι έζησε καταμεσής στο πέλαγος πάθη πολλά που τον σημάδεψαν,
σηκώνοντας το βάρος για τη δική του τη ζωή και των συντρόφων του.

Ναι λοιπόν, αυτές που άλλοι λένε παραμύθια και άλλοι όχι…

Στην Ιθάκη της σιωπής...  

12/4/2021