IN STUDIIS NUMQUAM DESPERANDUM EST

Si nos interim successus destituat, deterreatve labor, non continuo desistendum

censeo. Si forte nos, in sublime tendentes ad montis verticem, deciens praecipites
devolvamur, immo centies, milliens, totiens ardentius ac inflammatiore spiritu iter
idem arripiemus, ad eundem verticem terrarum advolabimus.

Rex Alexander, generosi homo spiritus, domiturus orbem ad rupem venit ita
sublimem, ut aditum militibus nullum reperiret. Eo principes aliquot confugerant,
advecto commeatu in biennium, sperantes fore, ut interea homo aut moreretur aut
minus saeviret cupidine imperandi.

Hi ridentes, num Alexander volare posset, exploratores illluc missos interrogabant.

Nuntiatum hoc regi est. Qui graviter id ferens, volensque suos ad victoriam incitare,
aiebat: Nihil tam alte posuisse naturam, quo virtus pervenire non queat.

Nec multo post, petram occupavit, pollicitus ante decem talenta illi qui primus ad
verticem evaderet, novem secundo, sequenti octo, quarto septem, sic usque ad
decimum decrescente numero.

Qua de causa non male habere quemquam debet, si non protinus incrementa
doctrinae sentiat. Sicuti enim horologii umbram progressam sentimus,
progredientem non cernimus et fruticem aut herbam crevisse apparet, non apparet
crescere, ita et ingeniorum profectus, quoniam minutis constat auctibus, ex intervallo
sentitur.

Leonis catuli informes nascuntur, vix ingrediuntur semestres, non moventur nisi
bimestres, sic aliquando egeregia futura tarde solent provenire. Contra quae
spectatissime florent, celerrime marcescunt.

Bene actum secum putat mercator, si, post decennem navigationem, post mille
incommoda, mille vitae discrimina, rem sibi comparaverit paulo uberiorem; et nos
pavidae animantes primo impetu spem omnem abiciemus? Quodcumque imperavit
animus, obtinuit.

– Joachimus Fortius Ringelbergius, De ratione studii